Glauces http://i293.photobucket.com/albums/mm67/es_passion/Banners/Elizabeth.png Liz blijft abrupt staan als ze de tranen in zijn ogen ziet. Okee, wat is hier aan de hand? Iets ernstigs? Afwachtend blijft ze staan, haar handen in haar zakken. Ze durft hem niet aan te raken, voor het geval dat hij gaat flippen. Je weet maar nooit... Ze fronst als ze Dermots verhaal hoort. Kan hij dan nooit eens ophouden met dat soort dingen? Waarom moest Liz nou een vrouwenverslaafde aan de haak slaan? Kan ze dan nooit iets goed doen? Ze kijkt hem kwaad aan, alhoewel haar woede iets minder wordt - en bijna verandert in shock - als ze hoort dat Faith hem heeft proberen te vermoorden. Allright, heel fijn. Nu kan ze hem tenminste fatsoenlijk de waarheid vertellen. "Je bent een rotkerel, ja," zegt ze bitter. "Dit doet pijn, weet je dat? Het is niet eens de eerste keer." Verwoed knippert ze de tranen in haar ogen weg. Ze haat het dat ze moet huilen, ze is zó kwaad! Ze kan hem dit niet nog eens vergeven. "Beschouw ons maar als voorbij," snauwt ze dan. Ze kijkt hem woest aan, ziet zijn rode oren, maar schenkt er verder geen aandacht aan en mept hem op zijn wang. Abrupt draait ze zich dan om en marcheert weg, de trap op, naar haar kamer, waar ze in de vensterbank gaat zitten. De tranen lopen over haar wangen en Liz veegt ze weg. Hij is het niet waard om tranen om te laten, Liz, dwingt ze zichzelf te denken. Het is al de zoveelste keer. Ze vernauwt haar ogen en kijkt uit het raam, naar de donkere bomen, al ziet ze eigenlijk niet echt iets. In gedachten is ze bij Dermot. Verschrikkelijk om hem te laten vallen, maar ze kon niet anders. Gelukkig leeft hij tenminste nog. -----------------------------------