Evanderia Protser Titel: Tweeling... Alleen... Of toch iets anders... Auteur: Evanderia Protser Onderwerp: Molly Wemel / George Wemel Tweeling... Alleen... Of toch iets anders... Molly Wemel / George Wemel Ik kan het nog steeds niet geloven, drie jaar geleden was ik nog de helft van een tweeling... Waarom moest mijn broer vermoord worden? Waarom niet ik? Dan hoefde ik nu niet alleen achter te blijven... “George?” Mevrouw Wemel klopte op de deur van haar zoon en stapte naar binnen. “Eet je zo nog met ons mee?” vroeg ze voorzichtig. Haar zoon had, sinds de dood van Fred, last van humeurwisselingen. “Mam. Eeuhm, nee. Ik..eeuh.. ga maar weer terug naar de winkel..” George stond snel op. Als hij op bezoek was in Het Nest moest hij altijd even naar hun ‘oude’ slaapkamer, waarom wist hij niet maar het moest. Dan zei hij altijd dat hij even in Ron’s kamer ging kijken, om te zien of zijn broertje fopspullen had ‘geleend’. Nog nooit was zijn moeder achter hem aan gekomen, dus hij voelde zich nu betrapt. “Weet je lieverd... Ga nog even zitten, ik moet je iets vertellen..” Mevrouw Wemel ging op het bed zitten. Dit bed is een nieuw bed, een logeerbed.. Meneer en mevrouw Wemel hadden alles weggehaald wat van hem en Fred was geweest. “George?” George keek op, weer was hij in gedachten geweest. Zijn moeder stak haar hand naar hem uit en hij liep naar haar toe. “George, ik weet dat jij Fred heel erg mist en misschien zou ik je dit niet moeten vertellen.. Maar je vader en ik hadden afgesproken dat we het zouden vertellen als jullie 21 jaar oud zouden zijn. Jij bent nu al een paar maanden 21 en ik vind toch dat je het moet weten.” George keek zijn moeder verbaasd aan: “Dat klink serieus mam?” “Ja, dat is het ook.” Mevrouw Wemel kijkt haar zoon recht in zijn ogen aan en begint te vertellen: “Wat waren je vader en ik blij, we kregen een tweeling! Toen we het je drie broers vertelde waren zij ook gelukkig, ze kregen in ččn keer twee babybroertjes. Drie weken voordat ik uitgerekend was, kreeg ik opeens weeën. Snel naar het ziekenhuis en daar bleek dat jullie klaar waren om geboren te worden. De bevalling was zwaar en lang, maar o wat was ik blij toen ik jullie twee in mijn armen had. En toen... toen.. had ik nog steeds weeën! Niemand begreep het en de helers hielpen me met de weeën. Opeens was daar nog een kindje! Een meisje... Niemand had dat gedacht, jullie leken zoveel op elkaar: Jullie moesten wel een eeneiige tweeling zijn? Er werden testen gedaan en daar kwam inderdaad uit dat jullie een eeneiige tweeling waren, maar zij.. zij was ontstaan uit een ander eitje, dus een twee-eiige drieling. Dit hadden ze nog nooit gehad. Maar jullie zusje was zwak en klein.. Na drie weken mochten jullie twee mee naar huis, je zusje moest nog blijven omdat ze nog steeds zwak en klein was.. Ze wilde niet groeien.. En toen.. .. Mijn meisje mocht niet nooit thuis komen.. Z- Ze.. overleed..” Mevrouw Wemel huilde geluidloos en George keek haar alleen maar aan. “Bij haar overlijden heb ik haar beloofd dat ik haar broers de waarheid zou vertellen, dus ik moest..” snikte mevrouw Wemel: “Dus nu weet je het!” Ze stond op en rende de kamer uit. George bleef achter in de kamer die hij gedeeld had met zijn tweelingbroer.. Hij had een tweelingzus gehad, nooit van geweten.. En Fred? Zou die nu hun tweelingzusje bij zich hebben? George stormde de kamer uit en liep naar beneden. “George?” Meneer Wemel riep hem vanuit de keuken, maar George rende naar buiten. Hij had Fred niet kunnen beschermen en zijn zusje ook niet! Hij rende de heuvel op, naar de boom in het midden van het vliegveldje. “GEORGE” hij hoorde zijn vader schreeuwen vanuit de deuropening, maar reageerde niet. Het enigste wat hij nog wilde was naar zijn broer en zusje gaan.. Eindelijk, voor het eerst in zijn leven een drieling zijn.. Eindelijk compleet! EINDE 662 woorden -----------------------------------