[AF] De verboden liefde

dracogirly

De volgende dag was een maandag en hadden ze weer gewoon les. Ze zouden beginnen met toverdranken en daar had Anne dus echt geen zin in. Ze had een hekel aan het vak en vooral aan de leraar die het gaf. Ook hadden ze deze les samen met de zwadderaars, dus zal ze Draco waarschijnlijk wel weer zien. Zuchtend liep Anne samen met Harry, Hermelien en Ron naar de kerkers van Sneep. Tijdens het ontbijt waren ze Draco gelukkig niet tegengekomen omdat ze erg vroeg gingen eten en veel zwadderaars nu eenmaal een hekel aan vroeg opstaan hebben.

Toen ze het toverdrankenlokaal inliep zag ze Draco al zitten en hij keek haar doordringend aan. Anne zag dat Draco onder de blauwe plekken zat en een grote schram op zijn wang had. Dit bedoelden Harry en Ron dus met dat Malfidus ons niet meer zou lastig vallen.Draco bleef haar doordringend aankijken en Anne keek snel weg en ging naast Hermelien zitten.

De les ging erg langzaam voorbij en Anne had al haar aandacht bij het drankje nodig om het niet te verprutsen. Dit zorgde er dus voor dat ze even niet aan Draco hoefde te denken. Toen de les eindelijk voorbij was pakte ze snel haar spullen in en liep snel uit het lokaal. Blij dat Sneep geen punten van Griffoendor had afgetrokken en dat ze Draco had weten te ontijken. Ze liep snel naar haar volgende les, transfiguratie. Ze liep door de gang toen ze ineens een hand voor haar mond voelde en een leeg lokaal werd ingetrokken. Ze keek naar haar belager en zag dat het Draco was. Ze probeerde los te komen uit zijn greep, maar doordat hij veel sterker was lukte dat niet.

Hij hield zijn andere hand ook nog steeds stevig op haar mond. Opeens kreeg ze een idee om die hand daar weg te krijgen en ze beet er zo hard mogelijk op. Dit werkte, want vrijwel meteen haalde hij zijn hand van Anne’s mond weg. Anne wilde nu hij haar even had losgelaten snel uit het lokaal rennen, maar Draco was niet van plan om haar zomaar te laten gaan. Hij pakte haar pols beet terwijl hij met zijn andere hand snel zijn toverstok pakte en een locking-charm deed waardoor er niemand meer in en uit het lokaal kon. Hij liet Anne’s hand weer los.

Anne probeerde het lokaal uit te komen al wist ze dat het verspilde moeite was door de locking-charm die Draco had gedaan. Uit frustratie besloot ze toen maar op de deur te gaan slaan in de hoop dat een eventuele voorbijganger het zou horen.
“Dat is behoorlijk zinloos weet je.” zei Draco.
“Ach, wat weet jij er nou van”, zei Anne.
“Oké, jij je zin”, zei Draco.
Anne ging nog wat langer door met op de deur slaan totdat ze toch nieuwsgierig werd.
“En waarom is dit zo zinloos?”
“Nou, ik heb daarnet toen ik je losliet een silencing-charm op deze ruimte gedaan dus er is niemand die je hoort.”
“Waarom doe je dit?”, vroeg Anne.
“Omdat ik met je wilde praten”, zei Draco.
“Nou, ik heb jou niets meer te zeggen”, zei Anne boos.
“Dat hoeft ook niet, als je maar luistert.”
“Waarom, zodat je met nog meer leugens kunt vertellen?” zei Anne.
“Heb jij er eigenlijk ooit bij stilgestaan dat het misschien wel helemaal geen leugens zijn”, zei Draco die nu ook boos begon te worden.
“Waarom, jij bent gewoon een bedrieger!”
Draco had er genoeg van om de hele tijd beschuldigd te worden.
“Oké, nou hou jij je mond en ga je naar mij luisteren”, zei Draco op gevaarlijke toon.
Anne zag de blik in zijn ogen en besloot om haar mond te houden.

“Ik heb helemaal niets verkeerd gedaan”, zei Draco.
“Nee, natuurl…”, zei Anne.
Draco gaf haar echter een waarschuwende blik en Anne besloot om haar mond maar te houden.
“Ja, ik had in de bibliotheek met Patty afgesproken, maar niet om de redenen die jij denkt. Ik wilde haar advies vragen. Alleen zodra ik de bibliotheek in liep begon ze me ineens te zoenen. Ik had kunnen weten dat ze zoiets zou doen toen ik zei dat ik met haar wilde praten. Maar hé, zoiets verwacht je toch niet als je zegt dat je wilt praten. Zodra ze me begon te zoenen duwde ik haar meteen van me af. Toen ging ik op de bank zitten. Ik wilde met haar praten omdat ik iets bijzonders wilde kopen voor jou verjaardag. Dus ik zei dat ik iets bijzonders wilde kopen voor een vriendin van me die bijna jarig is. Patty is echter ook bijna jarig en ze dacht dat ik het over haar had. Ik kon het niet laten om even met haar mee te spelen dus legde ik mijn arm om haar heen en fluisterde in haar oor: ‘je denkt toch niet serieus dat ik mijn geld aan jou ga uitgeven. Misschien dat je Korzel en Kwast zover kan krijgen, maar ik betwijfel of zelfs zij dom genoeg zijn om zoiets te doen’. Toen hoorde ik boeken vallen, en de rest van het verhaal ken je.”

Anne begon te lachen.
“En hoe lang heb je erover gedaan om deze leugen te verzinnen? Het is behoorlijk goed, dat moet ik je nageven, maar je denkt toch niet echt dat ik er weer intrap.”

“Oké, wat moet ik doen om tot je door te dringen zodat je mij zult geloven, want ik weet het niet meer.” zei Draco.
“Nou, je zou kunnen beginnen met de waarheid te vertellen.”
“Dit is de waarheid! Ik heb je net de waarheid verteld”, zei Draco boos.
“Natuurlijk”, zei Anne niet gelovend.
“Oké, wat moet ik dan zeggen. Ik wilde graag Patty spreken omdat ik een affaire met haar wilde beginnen. En we hebben onwijze lol gehad om jou, omdat jij me iedere keer geloofde. Is dat wat je wil horen? Het is weliswaar niet de waarheid, maar ja, wat kan jou dat schelen.”, zei Draco.
“Nou, dit klinkt een stuk aannemelijker dan die zogenaamde waarheid van jou”, zei Anne boos. “Maar kun je me nu laten gaan? Ik moet naar mijn les en ik ben al te laat door jou.”
“Ik laat je gaan zodra je me gelooft”, zei Draco.
“Nou, dat kan dan nog wel eens een hele tijd duren, want hé raad eens, ik geloof je niet.”
“Jij je zin”, zei Draco en hij ging rustig in een van de stoelen zitten.
Anne zuchtte diep. Ze wilde hier uitkomen, ze wist alleen niet hoe. De locking-charm zorgde ervoor dat ze er niet uitkwam en het was onmogelijk voor haar om die te breken. Draco was een veel betere tovenaar dan haar dus dat was onbegonnen werk.

Ze begon hard te roepen: “Help! Help!”
“Er is toch niemand die je hoort. Dus dat heeft geen zin”, zei Draco.
“Ow, maar er is wel iemand die mij hoort”, zei Anne.
“Oh ja, wie dan?”, vroeg Draco nieuwsgierig.
“Jij”, zei Anne en ze begon weer met roepen.
“Nou, ik denk niet dat je van mij veel hulp zal krijgen.”
“Weet ik, maar het roepen wordt behoorlijk irritant voor je en bezorgd je een hoofdpijn, dus ik ga rustig door”, zei Anne terwijl ze weer begon met roepen.

Sorry dat de spreuken in het engels zijn maar ik wist de nederlandse benaming er niet voor Embarassed

dracogirly

“Ik zou maar stoppen met roepen als ik jou was, of wil je dat ik de silencing-charm op jou uitprobeer?”, zei Draco dreigend.
“Dat zou je niet doen”, zei Anne.
“Oh nee, probeer maar.”
Anne was plotseling toch niet meer zo zeker dat hij niets zou doen en hield wijselijk haar mond.
“Dat dacht ik ook”, zei Draco zelfvoldaan.

Ineens hoorde ze gerommel en kwamen Harry, Ron en Hermelien plotseling naar binnen. Harry had zijn toverstok al getrokken en richtte die op Draco.
“Malfidus laat haar met rust! Anne ga snel bij hem vandaan”, zei Harry.
Draco die over de ergste schok heen was had nu ook zijn toverstok gepakt, maar keek het trio nog steeds verbaasd aan.
“Hoe zijn jullie hier binnengekomen?”, vroeg Draco.
“Ach Malfidus, dacht je nu echt dat een simpele locking-charm ons tegen zou houden? Hermelien hier had hem binnen twee minuten open.”, zei Harry.
Draco gaf een woedende blik aan Hermelien die van schrik een stap achteruit deed.
“Maar hoe wist je dat we hier zaten?”, vroeg Draco.
“Wel, je maakte het ons wel erg gemakkelijk, Anne’s tas lag nog voor de deur”, zei Harry.
gedoe, die is daar vast gevallen toen ik haar naar binnen trok, dacht Draco.
“Maar Malfidus, blijkbaar had je ons toch nog niet zo goed begrepen na onze laatste ontmoeting”, zei Harry.

Flashback.
Harry deed de verlammingspreuk op Draco terwijl Anne en Hermelien snel wegliepen. Toen Draco weer bijkwam stonden Harry en Ron met hun toversok al in de aanslag, klaar om hem te beheksen. Draco greep als een automatisme naar zijn toverstok, maar voelde tot zijn schrik dat hij weg was. Draco keek met een woedende blik naar Harry en Ron.
“Oh Malfidus, zocht je deze soms?”, vroeg Harry op onschuldige toon terwijl hij Draco’s toverstok vasthield.
“Potter geef me mijn toverstok terug!”, zei Draco kwaad, “of anders..”
“Of anders wat?”, vroeg Harry. “Ga je me beheksen? Oh nee, dat gaat niet want ik heb je toverstok.”
“Wat moet je van me Potter?”
“Ik wil dat je uit onze buurt blijft en dat je Anne met rust laat”, zei Harry.
“Echt niet!”, zei Draco.
“Verkeerd geantwoord”, zei Harry en Harry en Ron begonnen Draco te schoppen. Draco rolde in pijn en probeerde ook iemand te raken, al ging dat niet echt aangezien hij twee belagers had. Harry en Ron stopten met het schoppen van Draco en Draco probeerde langzaam een beetje overeind te komen.

“Wel Malfidus, wat wordt het? Laat je ons en Anne met rust of wil je dat we nog even verder gaan?”
Draco had al behoorlijk veel pijn en had niet zoveel zin om tot moes te worden geslagen door Potter en co. Hij besloot daarom om hun hun zin te geven en te zeggen dat hij hen met rust zou laten. Hij was tenslotte een Malfidus en die stonden er toch bekend om onbetrouwbaar te zijn. Want hij was echt niet van plan Anne met rust te laten.
“Goed, ik zal jullie met rust laten”, zei Draco en hij stond langzaam op. Zodra hij opstond kreeg hij echter een klap in zijn gezicht van Ron.
“Auw, waar was dat voor?” zei Draco.
“Dat was voor alle keren dat je mij en mijn familie ten schande hebt gemaakt.”
Ron sloeg hem nog een keer in zijn gezicht. Draco liet Ron zijn gang gaan, bang dat Harry hem zou betoveren als hij iets deed en wetende dat hij een lichamelijk gevecht met Ron waarschijnlijk toch niet zou winnen, aangezien Ron ruim een kop groter was.

Hierna liepen Harry en Ron weg. Draco zakte langzaam langs de muur op de grond. Toen Harry en Ron aan het einde van de gang waren rolden ze Draco’s toverstok terug naar hem, wetende dat ze nu buiten bereik waren.
Einde flashback.

“Nou, misschien ben jij wel degene die het toen niet helemaal begreep. Want ik ben een Malfidus weet je, die kun je nu eenmaal niet vertrouwen”, zei Draco.
“Dan wordt het hoog tijd dat we je laten weten hoe wij hierover denken, nietwaar Ron?”
Ron knikte instemmend.
“Nou, ik had toch wel wat meer van jou verwacht Potter. Je kan me nog niet eens alleen aan, nee daarvoor heb je die Wemel weer nodig”, zei Draco gemeen terwijl hij zijn toverstok in de aanslag had.
“Anne en Hermelien, jullie kunnen beter gaan. Dit kan er namelijk nogal eens hard aan toe gaan”, zei Harry terwijl ook hij zijn toverstok in de aanslag hield, klaar om aan te vallen.
“Harry, kun je hem niet gewoon met rust laten? Hij heeft Anne zo te zien niets aangedaan en met geweld los je toch niets op.”,zei Hermelien.
“Maar Hermelien, geweld kan juist een heleboel dingen oplossen”, zei Harry terwijl zijn blik gericht bleef op Draco.
“Harry, er bestaat niet zoiets als zinvol geweld. Bovendien is het niet zo dat hij Anne gemarteld had of vastgebonden. Volgens mij draaf je dit veel te ver door”, zei Hermelien.
“Maar Hermelien, hij verdient het. Is het niet om wat hij Anne aangedaan heeft, dan wel voor alle keren dat hij jou, … nou.. je weet het wel noemde”, zei Ron.
“Harry en Ron, zien jullie dan niet dat als jullie hiermee doorgaan jullie net zo erg zijn als hem”, zei Hermelien.
“Maar Hermelien.”
“Laat hem nou maar gewoon met rust”, zei Hermelien.

Harry en Ron lieten hun toverstok iets zakken.
“Zo zo, de geweldige st. Potter laat zich commanderen door een vrouw”, zei Draco.
Harry vloog Draco aan en pakte hem bij zijn keel vast.
“Harry luister niet naar hem. Hij is het niet waard. Laten we nu gewoon gaan”, zei Hermelien.
Maar Harry was niet echt van plan om Draco los te laten. Hermelien en Anne liepen samen op Harry af en begonnen hem weg te trekken van Draco.
“Je hebt dit keer geluk Malfidus, een volgende keer kom je er niet zo makkelijk van af”, zei Harry terwijl hij samen met Ron, Hermelien en Anne het lokaal uit liep.

dracogirly

Die avond besloot Draco dat het tijd was om wraak te nemen voor wat Potter en Wemel hem hadden aangedaan. Hij wist dat Griffoendor die avond zwerkbaltraining had en besloot tot na de training te wachten voordat hij zijn plan in werking zou zetten. Hij had Korzel en Kwast gevraagd om met hem mee te gaan zodat dit keer hij degene zou zijn die in de meerderheid was. Hij wachtte tot de training eindelijk afgelopen was en zoals verwacht kwamen Harry en Ron samen aangelopen richting hun afdelingskamer.

Toen ze echter langs een leeg lokaal liepen werden zij plotseling vastgepakt door Korzel en Kwast en het lokaal ingetrokken waar ze met hun rug tegen de muur werden geduwd. Ze probeerden zich los te maken uit de greep van Korzel en Kwast, maar door het enorme gewicht dat zij hadden lukte dat echter niet.

“Wel wel, wat hebben we hier? Potter en Wemel die mij een bezoekje komen brengen.”, zei Draco gemeen lachend. “Het ziet ernaar uit dat de rollen vanavond omgedraaid zijn nietwaar?”
“Malfidus laat ons gaan!”, zei Ron boos.
“Ehm…”, Draco deed net of hij erover nadacht. “Nee. Je denkt toch niet dat je me zomaar in elkaar kon slaan en er ook nog mee weg zou komen. Want dan ben je echt nog dommer dat ik dacht.”
Draco pakte zijn toverstok en liet hem tussen zijn vingers glijden.
“Nou, wat zal ik eens met jullie doen?”
“Je zou ons gewoon kunnen laten gaan”, zei Harry.
“Ja, dat zou ik kunnen doen. Maar ja, wat is daar nou leuk aan. Jullie hadden mij ook kunnen laten gaan, maar dat deden jullie niet, nee, laat ik me maar aan het originele plan houden.”

Hij richtte zijn toverstok nu op Ron en genoot van de angstige blik die hij in zijn ogen had.
“Nou Wemel, heb je nog een paar laatste woorden, want als ik klaar ben met jou denk ik niet dat je nog erg veel kunt zeggen.”
“Ach, ga toch naar de hel Malfidus.”
“Een verleidelijk aanbod, maar nee, ik blijf toch liever hier”, zei Draco kalm.
“En jij Potter, heb jij nog enkele laatste woorden?”
“Het is maar goed dat Anne op tijd inzag wat voor een lul je bent. Dat jij om te beginnen al dacht dat je een kans bij haar had. Je zult wel erg trots zijn op jezelf nu hè? Eerst bedrieg je je vriendinnetje en vervolgens sla je haar vrienden in elkaar.”
“Nee, nee, nee!”, zei Draco boos. “Jij verdraaid alles Potter. Om te beginnen heb ik Anne nooit bedrogen en jullie waren degen die mij als eerste in elkaar sloegen. Weet je, ik heb genoeg van jullie gepraat.”
Draco mompelde een spreuk en Harry en Ron begonnen met het spugen van slakken.

Draco kreeg ineens last van een soort schuldgevoel en hij had geen idee waar het vandaan kwam. Wetende dat langer hier blijven bij Harry en Ron alles alleen erger zou maken, besloot hij om weg te gaan.

Zwijgend liep hij het lokaal uit terwijl Korzel en Kwast hem vreemd nakeken. Zij hadden verwacht dat hij Potter en Wemel wel wat meer aan zou doen.

Draco liep gelijk door naar zijn slaapzaal waar hij tenminste even alleen kon zijn om rustig na te denken. Wat was er nou zojuist gebeurd? Hij was wel wat meer met Harry en Ron van plan dan ze alleen maar slakken te laten spugen. En waarom voelde hij zich toch zo schuldig? Zij waren degen die waren begonnen met hem in elkaar te slaan. Het was dan toch niet meer dan eerlijk dat hij wraak nam. Op de een of andere manier bleef hij maar denken aan wat Anne er van zou vinden als ze zou horen dat hij twee van haar beste vrienden in elkaar had geslagen. Ze zou waarschijnlijk nog bozer worden op hem dan ze nu al was en dat was iets wat hij echt niet wilde.
Anne, zelfs nu het uit was zorgde ze er nog voor dat hij een soort van aardig bleef voor haar vrienden. Hij had Ron en Harry nu dan wel slakken laten spugen, maar dat was niets vergeleken met wat de oude Draco zou hebben gedaan. Draco zuchtte nog eens diep en bedacht een plan waardoor Anne hem wel zou moeten geloven.

Anne zat samen met Hermelien in de afdelingskamer toen een nogal misselijk uitziende Harry en Ron binnenkwamen.
“Wat is er met jullie gebeurd?”, vroeg Hermelien bezorgd.
“Malfidus”, kreunde Harry terwijl er nog een laatste slak uit zijn mond kwam.
“Wat hebben jullie nu weer gedaan?”, vroeg Hermelien beschuldigend.
“Wij hebben helemaal niets gedaan”, zei Ron. “Die twee lijfwachten van hem pakten ons ineens beet en toen zorgde hij ervoor dat we slakken gingen spugen.”
“En verder?”, vroeg Hermelien.
“Verder niets”, zei Harry. “Vind je dit niet al erg genoeg dan?”
“Jawel, maar toen ik zag wat jullie hem hadden aangedaan, had ik niet verwacht dat als hij klaar was met jullie, jullie nog zouden kunnen lopen.”
“Goh, Hermelien, je hebt vertrouwen in ons”, zei Harry sarcastisch.
“Dat heeft er niets mee te maken”, zei Hermelien. “Het is gewoon…, wel…, Malfidus kennende had dit wel eens heel wat rotter voor jullie kunnen aflopen.”

Anne wist dat Hermelien gelijk had. De korte tijd dat Anne met Draco was, was ze er wel achtergekomen dat hij een erg goede tovenaar was en vooral iemand waar je geen ruzie mee wilde hebben. Ze vroeg zich dan ook af hoe het kwam dat hij ze niet zo supererg behekst had.

De volgende dag gingen ze met z’n allen ontbijten. Vandaag zou ook de post weer komen, iets wat ze al van ver hoorde aankomen, door het gekwetter van de uilen. Tot Anne’s verbazing vloog er ook een uil naar haar toe. Ze keek nieuwsgierig naar het beestje maar herkende hem niet. Dit was niet zo vreemd, aangezien ze alleen Draco’s uil had gezien voor de uitnodiging voor het bal en Hedwig, de uil van Harry. Voorzichtig haalde ze het stukje perkament van het pootje van de uil. Ze vouwde het open en las:

Lieve Anne,
kom vanavond om 11 uur naar het lege lokaal naast dat van professor Anderling.
-xxx- Je geheime aanbidder.

Anne las het briefje nog een keer om zeker te weten wat er stond. Een geheime aanbidder hè. Wie zou dat dan zijn? Nieuwsgierig keek ze haar ontbijttafel rond op zoek naar wie haar geheime aanbidder zou zijn. Toen ze in het rond keek zag ze Daan Thomas vriendelijk naar haar lachen. Zou hij dan mijn geheime aanbidder zijn?
Ze zag echter niet hoe een zekere blonde Zwadderaar met een lach zag dat zijn briefje was aangekomen.

dracogirly

De rest van de dag bleef Anne maar denken aan het briefje dat ze gekregen had. Nieuwsgierig als ze was, besloot ze om vanavond zeker een kijkje te gaan nemen naar wie haar geheime aanbidder was. Misschien dat die persoon er ook voor kon zorgen dat ze Draco niet meer zo miste.

De lessen duurden die dag veel te lang naar haar zin en ze was blij toen het eindelijk avond was. Ze zorgde ervoor dat ze om kwart voor 11 stilletjes uit haar afdelingskamer vertrok zodat ze ruim op tijd zou zijn voor haar ‘date’. Toen ze dichter bij het klaslokaal kwam begon ze toch wel zenuwachtig te worden. Wat als het nu iemand was waar ze een hekel aan had? Of erger nog, iemand waarmee ze goede vrienden was en die plotseling meer was gaan voelen dan vriendschap waardoor hun vriendschap kapot zou gaan.

Anne was bij de deur aangekomen en ademde nog één keer diep in voordat ze langzaam de deur opendeed. Daar in het midden van het lokaal zag ze de persoon zitten die ze het laatste verwacht had. Draco Malfidus zat daar. Hij stond langzaam op en liep richting Anne die als geshockeerd stil bleef staan. Haar voeten weigerden om haar weg te laten gaan.

Draco deed de deur achter Anne dicht en mompelde snel een silencing-charm en een locking-charm. Anne had eindelijk haar stem weer gevonden en vroeg op koele toon:
“Wat doe jij hier?”
“Ik ben degene die je de uitnodiging gestuurd heb.”, zei Draco.
“Waarom schreef je er niet gewoon je eigen naam op?”
“Had je gekomen als je wist dat ik het was?”
Anne bleef stil.
“Dat dacht ik ook al, en ik wilde echt met je praten. Ik wil dat je me geloofd. Aangezien je me niet gewoon op mijn woord vertrouwd heb ik iets meegebracht.”

Draco greep in de zakken van zijn gewaad en pakte een klein potje met een drankje erin.
“Ik weet niet of je dit herkent?”
Draco hield het dichter bij haar gezicht zodat ze het beter kon bekijken. Anne keek er aandachtig naar en las het etiket waarop stond dat het waarheidsserum was.
“Dus je hebt waarheidsserum meegenomen?”
“Inderdaad. Het is niet erg sterk, maar moet voldoende zijn om je voor de periode van 5 minuten de waarheid te laten spreken. Ik drink zometeen wat van het serum en wil dat jij mij dan vraagt wat er gebeurd is, oké?”
Anne knikte. Draco nam een grote slok van het drankje en trok een vies gezicht terwijl hij het doorslikte, het smaakte echt heel smerig.

“Oké, om te beginnen, hoe kom je aan het drankje?”vroeg Anne.
“Ik heb het gestolen uit de kast van Sneep”, antwoordde Draco kalm.
“Wat deed je toen in de bibliotheek?”
“Ik had afgesproken met Patty om een origineel cadeau voor jou verjaardag te verzinnen.”
“Is er verder nog iets tussen jou en Patty gebeurd?”
Draco leek lang te proberen het antwoord tegen te houden, maar antwoordde toen “Ja”.

Anne voelde op dat moment haar woede van de afgelopen dagen weer opborrelen.
“Wat is er dan gebeurd?” vroeg Anne die moeite had haar stem onder controle te houden.
“Toen ik in de bibliotheek kwam begon ze mij te zoenen, maar ik duwde haar snel van me af.”
“Zou je met haar willen zoenen?” Anne slikte, bang voor het antwoord.
“Nee”, zei Draco vastbesloten. “Ze heeft zowat de halve school afgelebberd, is vreselijk irritant en ik kan haar gewoon niet uitstaan. En ik ben verliefd op jou en zou daarom ook alleen met jou willen zoenen.”

Anne begon hem te geloven toen ze opeens bedacht dat hij haar misschien wel weer voor de gek aan het houden was.
“Wie zegt mij dat dat echt waarheidsserum is en niet een of ander soort limonade waar je dat etiket op heb geplakt?”
“Ik zeg dat. Het is echt waarheidsserum, maar als je me niet gelooft is er een vrij simpele manier om het te testen.”
Anne keek hem vragend aan.
“Je kunt het zelf uitproberen terwijl ik je allerlei vragen stel.”
Anne leek even te twijfelen. Ze had niet veel zin om weer allerlei dingen tegen Draco te zeggen die ze liever niet zei, maar ze wilde wel weten of hij inderdaad de waarheid had gesproken. Voorzichtig pakte ze het flesje dat Draco voor haar hield en nam er een slok van. Zodra ze het in haar mond voelde wilde ze het het liefste weer uitspugen, zo vies vond ze het . Wetende dat ze dan nog niet wist of het echt waarheidsserum was slikte ze het toch door.

“Oké, nu is het mijn beurt om vragen te stellen”, zei Draco met een vreemd soort grijns op zijn gezicht.
Anne begon zich ongemakkelijk te voelen.
“Hou je nog steeds van me?”
Anne schrok van de vraag en wilde antwoorden net als de afgelopen tijd dat ze niet hield van zo een bedrieger. Het waarheidsserum zorgde er echter voor dat ze zei: “Ja”.

“Waarom geloofde je met niet toen ik zei wat er gebeurt was?” vroeg Draco nieuwsgierig.
“Nou, iedereen heeft het er altijd over hoe onbetrouwbaar je bent en toen ik je toen samen zag met Patty, wel, trok in mijn conclusies.”, zei Anne.
“Anne, ik zou jou nooit bedriegen.”

Anne wist nu dat Draco niet gelogen had want ze voelde het waarheidsserum echt werken. Een paar minuten gingen voorbij zonder dat iemand iets zei. Het waarheidsserum was inmiddels al uitgewerkt toen Draco vroeg:
“Geloof je me nu?”
Anne had nog steeds moeite om hem te geloven en vond het een erg onaannemelijk verhaal.
“Wie zegt dat jij niet gewoon weerstand kon bieden tegen het serum en dus hoewel je het waarheidsserum had gedronken nog steeds kon liegen?”
Anne wist dat het onzin was, maar ze vond alles beter dan zijn verhaal te geloven.

Draco begon ondertussen echt boos te worden en wist niet meer wat hij nu nog kon doen.
“Het is onmogelijk om onder invloed van het waarheidsserum te liegen”, zei Draco. “Niemand kan dat, niet eens de machtigste tovenaars. Ik vind het erg dat je me weigert te geloven, dat je de waarheid weigert te geloven. Maar als je liever in die leugens van je gelooft dan moet je dat zelf weten. Ik heb mijn best gedaan.”

Draco mompelde een spreuk waardoor de silencing-charm en de locking-charm verdwenen en liep boos en teleurgesteld weg. Anne bleef alleen achter in het klaslokaal terwijl ze fluisterde: “Draco, ik geloof je.”

dracogirly

Anne voelde zich nog rotter dan eerst, nu ze wist dat Draco de waarheid had gesproken. Al die tijd had ze hem voor leugenaar uitgemaakt, zelfs vanavond nog, terwijl hij haar alleen maar wilde laten weten wat er echt gebeurd was. Anne schaamde zich dat ze Draco niet gewoon gelijk de eerste keer gegeloofd had toen hij zei wat er was gebeurd. Ze had het nu echt verknald, en ze wist het. Ze wilde graag weer terug bij Draco want wat ze tijdens het waarheidsserum zei was waar, ze hield echt nog steeds van hem. Maar ze wist dat ze hem niet zomaar terug zou krijgen en bedacht een plan.

Het voorval met het waarheidsserum was inmiddels al weer twee dagen geleden. Vandaag was Anne jarig, maar nog belangrijker, vandaag zou ze haar plan in werking zetten. Ze liep de afdelingskamer in en zag Harry, Ron en Hermelien al klaar zitten met cadeautjes in hun handen. Eén voor één feliciteerden ze Anne en gaven haar hun cadeautje.

Harry gaf haar snoep en zwerkbalplaatjes, van Ron kreeg ze spullen uit de Tovertweelingtopfopshop en Hermelien gaf haar een mooi boek. Anne bedankte hen voor hun cadeaus en liep toen samen met hen naar de ontbijtzaal. Daar werd ze door bijna iedereen van haar afdeling gefeliciteerd.

Anne ontbeet snel en ging toen weer naar haar afdelingskamer om haar plan te overdenken, als je het tenminste een plan kon noemen. Ze had besloten om vandaag na de zwerkbaltraining van Zwadderich naar Draco toe te gaan. Ze wist dat zoals elke zaterdagmorgen de training rond 12 uur afgelopen zou zijn.

Ze besloot om de tijd te doden door alvast wat huiswerk te maken en rond half 12 liep ze de afdelingskamer uit op weg naar het zwerkbalveld. Ze bleef goed uit zicht staan, want ze moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als zij, een griffoendor, betrapt zou worden bij de training van zwadderich.

Anne zag iedereen het veld afgaan en richting de kleedkamers lopen en wist dat de training nu was afgelopen. Haar niet zo geweldige plan was om zodra Draco uit de kleedkamer kwam op hem af te lopen en hem gewoon te vertellen wat ze voor hem voelde. Ze wachtte nog steeds geduldig op haar schuilplaats, toen ze de eerste zwadderaars uit de kleedkamer zag komen. Draco was er nog niet bij dus Anne bleef nog wat langer wachten. Als een van de laatste kwam Draco eindelijk uit de kleedkamers, maar tot haar schrik liet hij niet alleen maar samen met een teamgenoot. Anne had er niet bij stilgestaan dat hij misschien wel niet alleen uit de kleedkamer zou komen en wist nu eigenlijk niet wat ze moest doen. Tot haar geluk werd het probleem al voor haar opgelost doordat Draco terugliep naar de kleedkamers en zijn teamgenoot gewoon verder liep naar binnen.

Anne wachtte tot de teamgenoot uit zicht was en liep toen richting de kleedkamers. Ze hoopte maar dat ze net goed had opgelet en dat Draco inderdaad nog de enige zou zijn in de kleedkamer. Langzaam deed ze de deur open en keek in het rond, maar ze zag Draco nergens.

“Draco? Draco ben je hier?”, vroeg Anne.
Anne zag een deur opengaan en Draco kwam de ruimte ingelopen. Toen hij Anne zag kreeg hij een boze blik in zijn ogen en vroeg: “Wat doe jij hier?”
“Draco, ik kwam je mijn excuses aanbieden, je had gelijk”, zei Anne terwijl ze haar best deed om de tranen tegen te houden.
“Ik had je gelijk moeten geloven toen je zei wat er gebeurd was en het spijt me”, zei Anne terwijl ze haar tranen nu niet langer meer tegen kon houden.
“Kun je me vergeven?”
Anne durfde Draco nu niet meer aan te kijken. Ze hoorde Draco op haar aflopen en hij duwde haar kin omhoog zodat hij haar dwong om hem aan te kijken. Anne keek bang omhoog maar relaxte weer wat toen ze een lach op Draco’s gezicht zag komen.

“Natuurlijk kan ik je vergeven”, zei Draco. “Het is voor mij onmogelijk om lang boos op jou te blijven, maar je moet me beloven dat je een volgende keer eerst aan mij vraagt wat er aan de hand is voordat je weer te snel de verkeerde conclusies trekt.”
Anne kreeg nu ook een lach op haar gezicht en zei: “Dat beloof ik.”

Draco begon met zijn duim de tranen van Anne’s gezicht te wrijven.
“Haal dan nu die tranen van je gezicht, want het is vandaag je verjaardag en dan hoor je niet te huilen.”

Draco greep in zijn zak en haalde er een mooi doosje uit. Hij gaf het aan Anne en zei: “Ik hoop dat je het leuk vind, want dit hier heeft ons eigenlijk al die ellende gebracht.”
Anne pakte het doosje aan en maakte het voorzichtig open. Ze zag een prachtige ring en deed hem voorzichtig om haar vinger.
“Het is een betoverde ring, hij past zich aan aan de kleuren van je kleding. Vind je hem mooi?”, vroeg Draco.
“Hij is prachtig”, zei Anne terwijl ze Draco omhelsde en hem begon te zoenen.

Ineens begon Anne’s maag te knorren en ze keken allebei lachend op.
“Zullen we maar naar de eetzaal gaan?”, vroeg Draco.
Anne knikte. Ze was vanmorgen zo zenuwachtig geweest dat ze niet echt veel honger had en maar weinig had gegeten. Nu alles echter zo goed was gegaan begon ze toch wel weer honger te krijgen.

“Zullen we de eetzaal eens goed laten schrikken?”, vroeg Draco met een grijns op zijn gezicht.
Anne keek hem vragend aan en Draco zei: “Vertrouw me maar.”

Hand in hand liepen ze de eetzaal in en toen ze nog maar net binnen waren begon Draco Anne te zoenen. Het werd muisstil in de eetzaal en iedereen keek hun kant op. Sommige vol ongeloof, want een Griffoendor en een Zwadderaar kon toch niet samen. Veel meisjes keken ook naar Anne vol haat. Draco was een van de leukere jongens van de school en die had zij nu van hen afgepakt.

Draco onderbrak de zoen en zag tot zijn genoegen dat de hele zaal naar hun aan het kijken was.
“Anne, ik hou van je”, zei Draco.
“Ik ook van jou”, zei Anne.

Draco begon Anne weer te zoenen totdat ze opeens een gekuch achter hen hoorden. Ze keken op en zagen Perkamentus staan met een soort van twinkeling in zijn ogen.
“Juffrouw Mus en meneer Malfidus, hoe aardig we het ook van jullie vinden dat jullie dit met ons wilden delen is het misschien beter dat jullie dit even ergens anders gaan doen.”
“Dat is een goed idee”, zei Draco terwijl hij Anne met zich meetrok.

“Draco waar gaan we heen”, vroeg Anne terwijl ze Draco volgde richting de kerkers. “Ik heb echt honger, kunnen we niet teruggaan naar de eetzaal?”
Draco zei niets en bleef Anne meetrekken.
“Draco waar gaan we heen?”
“Daar kom je zo wel achter”, zei Draco.

Hij openende een deur en daar was een prachtig versierde tafel voor twee personen waar de heerlijkste gerechten op stonden. De kamer was ook helemaal versierd met slingers en ballonnen.
“Ik dacht dat dit misschien wat gezelliger was om je verjaardag te vieren.”
“Oh, Draco het is prachtig. Maar hoe… Wanneer..”, vroeg Anne.
“Ik had de kamer vanmorgen al versierd, in de hoop dat het weer goed zou komen tussen ons. Toen we richting de eetzaal liepen gaf ik een huiself het teken en die heeft er voor gezorgd dat al dat lekkers hier staat. En volgens mij wist Perkamentus er ook van, aan die twinkeling in zijn ogen te zien”, zei Draco. “Anne, ik hou van je.”
“Ik hou ook van jou”, zei Anne terwijl ze Draco weer begon te zoenen.

THE END

Dit is alweer het einde van mijn verhaal. Ik hoop dat jullie het leuk vonden, ik vond het in ieder geval wel leuk om het te schrijven en ben ook van plan om weer een nieuw verhaal te gaan schrijven. Bedankt voor alle reacties! Very Happy