[AF] Elf of Darkness and Light

Catie · Geplaatst: Wo Dec 01, 2004 15:21

Aardig genoeg geweest...

Twee dagen waren verstreken en Vivi had nog niet kunnen uitleggen wat Draco steeds wilde zeggen en Vivi wilde het ook niet. Harry drong niet aan met vertellen maar leek teleurgesteld dat ze het niet wilde zeggen. Vivi liep over een verlaten gang en had geen zin om naar de leerlingenkamer te gaan en ze leunde tegen de muur aan. Ze dacht aan de afgelopen twee dagen. Draco had haar steeds lastig gevallen, maar had haar nog niet alleen kunnen aanspreken. Ze hoorde voetstappen en keek naar de richting waarvan ze vandaan kwamen en zag Draco aankomen. ‘Fijn hem wil ik echt tegenkomen.’ Dacht ze. Ze ging recht staan en bleef niet wachten maar liep weg en ze hoorde dat hij sneller ging lopen.

Vivi was niet van plan om sneller te gaan lopen en bleef haar normale tempo lopen en voelde zijn hand om haar arm sluiten. “Laat me los.” Zei ze terwijl ze stil was gaan staan. Ze keek hem niet aan en hij pakte haar andere arm en duwde haar ergens naar binnen toe. Toen ze keek zag ze dat ze in een badkamer stond die reusachtig was. Hij liet haar los en deed de deur dicht en Vivi wilde haar stok pakken die in haar zak zat. Tot haar verbazing kon ze hem niet vinden. “Zocht je deze?” Vroeg hij terwijl hij haar stok ronddraaide tussen zijn vingers.
“Geef mijn stok terug.” Zei Vivi.
“Nee ik denk dat ik hem maar even hou totdat ik klaar met je ben.”
Hij grijnsde boosaardig en Vivi voelde een lichte huivering over haar lichaam gaan. Hij borg haar stok op in zijn binnenzak en liep naar haar toe. Vivi deed een stap naar achteren toe en voelde een rand. Ze stond aan de rand van het bad.

Doordat ze even niet had opgelet werd ze plots ruw vastgepakt, opgetild en op de grond geduwd en kwam met haar hoofd tegen de muur aan. Ze vloekte en toen ze wilde opstaan werd ze vastgepakt en tegen de muur gedrukt. “Ik ben lang genoeg aardig geweest.” Zei hij terwijl hij haar nog harder tegen de muur duwde. “Laat me los!” schreeuwde Vivi.
“Ze zullen je niet horen, daarom is dit ook de klassenoudsten badkamer.” Grijnsde hij.
“Laat me gaan!”
“Mooi niet, het aardig doen heeft lang genoeg geduurd.”
Hij liet haar even los. Vivi wilde wegrennen, maar hij duwde haar weer op de grond. Hij duwde haar hard en ze schoof een stuk naar achteren. Ze kwam net niet met haar hoofd tegen een kraan aan, maar haar been deed wel vreselijk pijn. Ze was verkeerd terecht gekomen. Hij ging op haar zitten en ze probeerde hem weg te duwen. Hij trok haar mantel ruw uit en begon haar in haar nek te zoenen en zoende haar op haar mond. Zijn handen gingen over haar buik en gingen steeds hoger. Met elke seconde die er voorbij ging voelde ze zich hopelozer. Het gewicht ging van haar lichaam en de handen verdwenen. Hij was opgestaan en zei :”Je hebt geluk dat ik weg moet de volgende keer gaan we verder.” Hij grijnsde even en gooide haar stok naar haar toe en liep de badkamer uit.

Er begonnen tranen over haar wangen te lopen en trillend stond Vivi op. Ze pakte haar mantel en haar tas op en daarna naar toverstok en keek of er niemand op de gang was. Ze kwam in de gang naar de leerlingenkamer en zag dat iedereen naar de Grote Zaal liep en ze liep de leerlingenkamer in. Meteen liep ze door naar de slaapzaal en plofte op haar bed neer en begon geluidloos te huilen. Ze hoorde niet dat de deur openging en Enigma binnenkwam. “Niet gedacht dat ik dit nog zou meemaken.” Zei ze en Vivi keek met betraande ogen op.
“Wat bedoel je?” Vroeg ze huilend.
“Jou huilend natuurlijk.”
“Je weet niet eens wat er aan de hand is!”
“Wel als je het me vertelt o wacht even ik denk dat ik het al weet. Zwadderaar Malfidus is het niet?”
“Hoe weet je dat?”
“Ik zag hem lopen met een nogal zelfvoldane grijns op zijn gezicht en ik kan jou niet geloven. Jij laat je op je kop zitten door dat joch.”
“Ik heb je hulp niet nodig.”
“Als er één ding was waarover ik goed over jou dacht was het wel dat je sterk was en niet zomaar op je kop liet zitten maar zo te merken heb ik me vergist.”
“Laat me met rust ik wil je hulp niet.”
“Ik help je niet ik geef mijn mening en nu ga ik als je het niet erg vindt naar de Grote Zaal om te eten.”
Enigma verdween uit de slaapzaal en de tranen van Vivi stopten. Enigma had gelijk gehad. Waarom had ze het toegelaten dat hij het deed.

Vivi stond op en waste haar gezicht totdat het bijna niet meer opviel dat ze gehuild had. Ze deed haar haren goed en liep naar beneden toe. Ze voelde haar been steken en liep de ziekenzaal in. “Madame Plijster ik ben gevallen en ongelukkig terecht gekomen op mijn been en nou doet hij steeds pijn.” Zei Vivi, “Kunt u er even naar kijken?” Madame Plijster knikte en Vivi ging op een bed zitten terwijl madame Plijster haar been onderzocht. “Het is niks ernstigs ik smeer er wat op en vanavond zal het over zijn.” Zei madame Plijster. Vivi knikte en even later kwam madame Plijster terug met een potje en smeerde ze wat op haar been. De zalf leek gelijk te verdwenen en Vivi liep de ziekenzaal uit naar de Grote Zaal. Ze keek even waar Harry zat en liep naar hem toe en ging naast hem zitten.

Vivi schepte wat op en Harry leek haar nog niet op te hebben gemerkt. “Hoi.” Zei Vivi. Harry keek verbaasd om en keek haar verbaasd aan. “Waar kom jij vandaan?” Vroeg hij verbaasd.
“Ik kom vanaf de ziekenzaal, ik ben gevallen en kwam verkeerd op mijn been terecht en die deed nogal pijn.” Zei Vivi terwijl ze een haarlok uit haar gezicht veegde.
“Hoe viel je?”
“Is het interessant om te weten hoe ik val dan?”
“Zo te merken wel.”
Vivi glimlachte alleen en zei niks. Ze begon langzaam te eten en keek naar de tafel. Haar blik kruiste die van Enigma. De blik van Vivi gleed over de tafel van Zwadderich en kreeg de neiging om Draco te vervloeken toen ze hem met een zelfvoldane grijns naar haar zag kijken. Haar blik gaf niks weer en ze begon weer te eten.

Na het eten liepen ze terug naar de leerlingenkamer en Vivi begon aan haar huiswerk. Toen ze klaar was rekte ze zich even uit en gaapte. “Ik ben moe ik ga alvast naar bed toe.” Zei ze.
“Welterusten.” Zei Harry.
Vivi liep naar boven toe en opende de deur van de slaapzaal. Ze zag Enigma staan met haar rug naar haar toe en Vivi zag een zwarte raaf met gespreide vleugels. Ze kon nog net de tekst : Death will become Reality lezen voordat het shirt van Enigma erover heen ging. Vivi sloot de deur en zei :”Leuke raaf op je rug.” Enigma draaide zich verbaasd om en keek Vivi aan. ”Is dat een compliment?”
“Misschien.” Zei Vivi.
Vivi liep naar haar bed toe en pakte haar nachtjapon en begon zich om te kleden. Toen ze klaar was stapte ze in bed en sloot de gordijnen. Snel viel ze in slaap.

Catie · Geplaatst: Do Dec 02, 2004 15:39

Verzet...

De volgende dag was moeilijk voor haar. Ze was moe en had een rusteloze nacht gehad. Het beeld van Draco kwam steeds voor haar ogen en ze voelde zelfs in haar droom zijn handen over haar lichaam gaan. Toen ze ’s ochtend wakker werd zag ze dat de rest nog sliep en ze stapte snel onder de douche om de gedachte van Draco te verdrijven. Het lukte gedeeltelijk maar niet helemaal. Toen ze naar beneden liep leek het kasteel nog in diepe slaap te zijn. Zelfs de geesten leken nog te slapen, maar was dat wel mogelijk? Ze liep verder en zag dat de Grote Zaal nog uitgestorven was, ze hoorde de klok gaan. Ze telde de slagen en zuchtte. Geen wonder dacht ze, het was pas zes uur ’s ochtend.

Ze bleef even besluiteloos staan maar nam toen snel een besluit. Ze opende de deur naar buiten toe langzaam en liep het terrein op. Het was koud maar het deerde haar niet. Het zou haar goed doen, het zou haar misschien helpen gedachtes te verdrijven. Ze liep langzaam richting het meer toe en keek eenzaam over het meer uit. Terwijl ze daar stond gingen de beelden van de vorige dag snel voorbij, ze bleven zich verhalen en verdriet vulde haar ogen. Ze begreep het niet. Altijd was ze sterk genoeg geweest om zich te verzetten tegen hem. Maar nu, nu leek het alsof dat allemaal was verdwenen. Zonder enige reden.

In de verte hoorde ze de klok weer slaan. Ze schrok wakker uit haar gedachtes en luisterde, het was ondertussen zeven uur geworden. Ze zuchtte en liep langzaam terug naar het kasteel. Haar lichaam was koud geworden, maar ze merkte het niet. Langzaam liep ze het kasteel in, bang om te worden ontdekt door iemand en een ander beklemmend gevoel lag over haar, niet wetend wat het was. Ze kwam voor haar gevoel veilig bij de leerlingenkamer aan maar toen ze de gang van de leerlingenkamer insloeg zag ze Foppe. Ze zuchtte en hoopte dat Foppe haar niet zou ontdekken, iets wat valse hoop was. “Zozozo, kijk eens wat we hier hebben!” Krijste Foppe.
“Foppe, laat me alsjeblieft met rust. Ik heb hier geen zin in.” Antwoordde ze terwijl ze naar het portret liep.
“Ach, is onze kleine meid een beetje bedroefd? Moet Foppe je opvrolijken met een waterballon.”
“Nee dank je.” Zei ze chagrijnig, “Boenezel.”
Het portretgat ging open en ze ging naar binnen toe. Ze ging bij het haardvuur zitten dat ondertussen al hoog oplaaide. Langzaamaan warmde ze weer wat op en uiteindelijk liep ze naar boven toe om haar tas te pakken.

Langzaam ging de dag voorbij en ze probeerde zoveel mogelijk uit de buurt van Draco te blijven en zoveel mogelijk in de buurt van Harry, Ron of Hermelien. Aan het eind van de middag zat ze samen met Harry in de bieb, ze waren bezig met hun huiswerk. “Vivi?” Vroeg Harry.
“Ja.” Mompelde ze terwijl ze bleef doorlezen.
“Is er iets gebeurd gisteren?”
“Hoe bedoel je?” Vroeg ze wantrouwig.
“Jij bent gewoon geen persoon die even zijn been ofzo stoot. Wat mij altijd opvalt is gewoon dat je nooit ongelukjes hebt enzo en gisteren plots wel.”
“Er is niks gebeurd. Voor alles is een eerste keer.”
“Gelukkig want ik dacht dat Malfidus je weer had lastig gevallen.”
“Wat bedoel je met Weer?!”
“Niks Vivi, maar…”
“Je denkt dus dat hij me de hele tijd lastig valt en dat ik mezelf niet kan verweren, of niet soms!?”
“Jawel, ik bedoel nee Vivi.”
“Laat maar Harry, ik weet genoeg.”
Ze stond boos op en propte haar spullen in haar tas en liep snel de bieb uit met haar gezicht op onweer.

Halverwege een lege gang bleef ze staan en leunde tegen de muur aan. Langzaam zakte ze naar beneden. Haar gezicht stond droevig, het laatste wat ze wilde was ruzie met Harry. Hij gaf haar een gevoel van veiligheid, maar nu kon dat niet meer. Er ging een bel en een deur aan de andere kant van gang ging open een groep leerlingen kwamen naar buiten gelopen. De leerlingen letten niet op haar en zij niet op hen. Ze wilde alleen zijn, helemaal alleen. Het werd weer rustig in de gang en ze hoorde de dichtbijkomende voetstappen niet. Ze merkte niet dat er iemand voor haar stil bleef staan. “Juffrouw Greenland?” Vroeg een zachte stem. Ze keek op en zag professor Lupos staan. “Wat doe je op de grond Juffrouw Greenland?” Vroeg hij fronsend.
“Ik zit hier professor.” Antwoordde ze terwijl ze haar blik afwendde.
“Gaat alles wel goed?”
“Ruzie gehad met Harry.”
“En daar voel je je niet goed bij?”
“Niet echt.”
“Probeer het dan goed te maken.”
“Dat zal niet zo snel gaan.”
“Waarom niet?”
“Omdat ik nogal erg boos op hem ben geworden.”
“Tja, ik kan er zelf niks aan doen maar jij wel en als ik jou was zou ik niet blijven zitten hier, maar hem gaan zoeken om het uit te praten.”
Ze keek op en zag plots dat hij alweer weg was gelopen. Ze zuchtte en stond op en liep langzaam verder.

Ze sloeg een gang in en knalde tegen iets of iemand op. Ze viel bijna maar ze werd vastgepakt door iemand en omhoog getrokken. Ze wilde bedankt zeggen maar ze sloot haar mond toen ze Draco zag staan. Hij grijnsde. “Je valt wel vaak voor me is het niet schoonheid.” Zei hij grijnzend.
“Niet echt. Jij bent hier diegene die mij te vaak in de weg loopt.” Zei ze geïrriteerd.
“Zo kan je zien, maar ik zie het liever op mijn eigen manier.”
“En dat is precies de manier die niet goed is.”
“Wel lief doen hé. Je weet maar nooit wat er gebeurd. Of herinner je je gisteren niet zo goed meer?”
Ze staakte haar poging om los te komen en de beelden vlogen weer voorbij. Ze zag hem grijnzend en hij trok haar naar zich toe. Zijn hand gleed onder haar shirt en wreef over haar rug. Ze zette zijn handen tegen zijn borst en probeerde hem weg te duwen maar hij draaide haar arm weg waardoor ze niks kon doen. Zijn gezicht kwam steeds dichterbij en plots zoende hij haar.

Ze reageerde door hem een trap tegen zijn schenen te geven en hij liet haar arm los. Ze pakte haar stok en zette die op zijn keel. “Je moet me eens met rust laten!” Schreeuwde ze woedend, “Ik ben je eigendom niet!”
“Nog niet schoonheid, maar dat zal je nog wel van me worden.” Zei hij grijnzend.
“Nooit!”
Hij grijnsde slechts met een voldane grijns op zijn gezicht en ze keek hem woedend aan. Ze haalde haar stok weg en draaide zich om en liep weg. Ze voelde dat hij haar arm weer vastpakte en ze draaide zich om. “Petrificus Totalus!” Riep ze en hij viel versteend op de grond. Ze liep meteen weg zonder nog om te kijken en toen ze vlakbij het portretgat was bleef ze even staan. “Wat was dat?” Mompelde ze, “Gisteren deed ik niks en nu…”
“Maar gisteren had je geen toverstok.” Zei een stemmetje in haar hoofd.
“Maar toen had ik hem ook aan moeten kunnen.” Mompelde ze weer, “Laat ik het er maar op houden dat ik er blij mee ben.”
Daarna liep ze de leerlingenkamer in, ze liep meteen naar de slaapzaal en dumpte haar tas boven neer.

Catie · Geplaatst: Za Dec 04, 2004 18:16

Zweinsveld

De week was voorbij gegaan, ze had het bijgelegd met Harry. Vivi had kunnen ontsnappen aan Draco voor de rest van de dagen. Ze had geluk gehad vond ze zelf en ze kwamen net in de leerlingenkamer toen er een briefje hing dat ze naar Zweinsveld mochten. Iedereen was er opgewonden over maar Vivi wist niet waarom ze er opgewonden over moest zijn. Ze was al een keer geweest en vond er eigenlijk niet zoveel aan. “Je gaat wel mee hé?” Vroeg Harry.
“Prima maar zodra ik me verveel ga ik terug.” Zei Vivi.
“Wij zijn veels te gezellig om je te gaan vervelen.”
“Eigendunk.”
“Dank je.”
“Geen dank.”
“Maar je gaat zeker weten mee?” Vroeg Harry weer.
“Ik zei al dat ik meeging.”
“Beloof het.”
“Ik beloof het zo goed?”
“Ja.”
Harry grijnsde breed en Vivi rolde met haar ogen. Ze pakte haar Toverdranken voor zich en begon aan haar werkstuk. Toen ze bijna klaar was miste ze nog wat en stond op. “Ik ga even een boek halen uit de bieb om dit af te maken.” Zei ze.
“Tot zo.” Mompelde Harry.
Vivi stond op en liep naar het portretgat toe en opende het. Ze liep rustig de gang uit richting de bieb.

Toen ze in de bieb was gekomen liep ze naar achteren toe en vond een boek over Toverdranken. Ze bladerde er wat in en vond de juiste informatie. Dus nam ze het boek mee en liep terug naar de leerlingenkamer. Ze hoorde voetstappen achter haar en versnelde haar pas iets. Voordat ze de bocht omging keek ze wie er achter haar liep en zag Draco. Ze zag een groot beeld staan en ging erachter staan en wachtte af. Ze hoorde voetstappen en die stopte. Vivi bleef staan en voelde of haar stok in haar zak zat en hield haar hand bij haar stok. De stappen waren niet meer te horen en Vivi wist niet waar hij was. Hij verscheen plotseling naast het beeld en keek haar grijnzend aan. Hij pakte haar snel beet en zoende haar en Vivi pakte haar stok zo snel mogelijk en zette die tegen zijn keel aan. Hij stopte en Vivi zei :”Ga iemand anders lastig vallen maar niet mij.”
“Nee geen zin in.” Zei hij met een kinderlijke stem.
“Zoek een ander slachtoffer! Ik ben je eigendom niet en zal dat nooit worden!”
“O jawel hoor schoonheid. Reken er maar op.”
“Nooit!”
“O jawel.”
“Paralitis!”
De rode straal raakte hem volop en hij viel achterover. Vivi nam meteen de kans en liep zo snel mogelijk door naar de leerlingenkamer en plofte vermoeid neer toen ze binnen was.

Ze opende het boek en zocht de goede bladzijde op en pakte haar werkstuk weer en schreef de laatste centimeters vol. Toen ze klaar was legde ze het weg en keek naar het huiswerk voor volgende week. Het was weinig en ze had geen zin om wat te doen dus pakte ze haar spullen en liep naar de slaapzaal toe en borg ze op. Ze liep weer naar beneden toe en vroeg :”Harry ga je mee naar buiten, ik verveel me namelijk.”
“Even dit afmaken, dan ben ik klaar.” Antwoordde hij.
Vivi knikte en ging zitten. Toen Harry klaar was ging hij zijn spullen wegleggen en zijn mantel halen. Vivi haalde ook snel haar mantel en ze liepen naar buiten toe. Ze liepen richting het meer toe en daarna richting het bos. Uiteindelijk kwamen ze bij het hutje van Hagrid aan. Harry klopte maar er werd niet open gedaan. “Vreemd hij is er niet.” Zei Harry.
“Jammer.” Antwoordde Vivi.
“We kunnen morgen of zondag gaan.”
“Dat is waar zullen we terug gaan?”
“Goed.”
Ze liepen terug richting het kasteel meteen door naar de leerlingenkamer en Vivi borg haar mantel op. Ze konden meteen naar beneden gaan om te gaan eten.

Die avond deed Vivi niet veel behalve nog wat huiswerk maken en een spelletje knalpoker. Voordat ze naar bed ging stapte ze nog onder de douche en uiteindelijk viel ze in slaap.

De volgende ochtend werd ze gapend wakker en keek naar de andere die nog rustig lagen te slapen. Rustig stapte ze haar bed uit en begon zich om te kleden. Toen ze klaar was liep ze naar beneden toe. Het was rustig en iedereen leek nog te slapen. Vivi ging voor de haard zitten en hoorde na een paar seconden gestommel van de trappen komen. Harry kwam samen met Ron en Marcel naar beneden en Hermelien leek ook wakker te zijn geworden aangezien zij ook beneden kwam. Ze wenste elkaar allemaal goedemorgen en besloten om alvast te gaan eten. In de Grote Zaal zaten best wat mensen en Vivi begon langzaam te eten. Na het eten gingen ze terug naar de leerlingenkamer en zaten nog wat totdat het 10 uur was en ze hun mantels en geld pakte om naar Zweinsveld te gaan.

Op een rustig tempo liepen ze richting Zweinsveld en Vivi zei niks. Ze keek glazig voor zich uit en dacht na over wat er gisteren was gebeurd. Onder het eten had ze hem niet aan de afdelingstafel van Zwadderich zien zitten. Misschien was hij niet gevonden ook al was dat wel zo misschien had iemand hem laten liggen. In ieder geval wist ze zeker dat ze straf zou krijgen als hij het aan Sneep zou vertellen. Ze wierp de gedachte uit haar hoofd en zag dat ze in Zweinsveld waren aangekomen. Ze liepen als eerste naar Zacharinus. Ze hadden in een hoek smekkies met speciale smaken waar Ron meteen dingen van kocht. Vivi liep naar de andere kant van de winkel en zag speciaal snoep staan. “Denk jij dat je dat lust?” vroeg een stem naast haar. Vivi maakte bijna een sprongetje van schrik en zag Harry staan. “Ik misschien niet maar een vriendin van me wel of dacht je soms dat Hermelien echt gelijk had met dat boek waarin dat stond over die elven?” zei Vivi.
“Hoe weet jij dat?” vroeg Harry terwijl hij een beetje rood werd.
“Ik hoorde jullie praten. Maar je vergeet één ding een elf is anders dat is altijd te zien aan de puntige oren en heb jij die bij mij gezien?”
“Nee. Het spijt me.”
“Het geeft niet maar deze koop ik voor een vriendin van me.”
Vivi pakte een doosje waarop een gevleugelde elf stond en pakte daarna slobbers beste bubblegum en chocolade kikkers en rekende alles af.

Toen Ron eindelijk eruit was wat hij zou nemen en alles had afgerekend liepen ze naar buiten toe. Ze besloten om eerst naar Zonko te gaan en Vivi keek wat rond terwijl Harry en Ron druk aan het kopen waren. Toen ze eindelijk hadden afgerekend liepen ze weer naar buiten toe. “Waar gaan we nu heen?” vroeg Harry.
“Ik heb zin in een boterbiertje.” Zei Ron.
“De Drie Bezemstelen dus?”
“Is goed.” Zei Hermelien.
“Ik vind het prima.” Antwoordde Vivi als laatste.
Ze liepen richting de Drie Bezemstelen en gingen naar binnen toe. Ze zochten een tafeltje uit waar het een beetje rustig was en gingen zitten. Harry en Ron liepen naar de bar toe om wat te drinken te halen.

Vivi zei niks en keek naar de tafel. Ze was even in gedachten verzonken totdat er een boterbiertje voor haar werd neergezet en ze ruw uit haar gedachtes werd gewekt. Ze pakte het boterbiertje op en nam een slok. Ron was aan het kibbelen met Hermelien over zwerkbal en Harry zuchtte diep. Vivi zei niks en luisterde niet. Op een gegeven moment keek Vivi op en zag dat Ron en Hermelien weg waren en verbaasd keek ze naar Harry. “Waar zijn Ron en Hermelien nou?” vroeg ze verbaasd.
“Ze zijn terug naar Zweinstein.” Zei Harry grijnzend.
“En wat doen wij hier dan nog?”
“We zitten hier.”
“Je meent het.”
“Vivi we moeten praten.”
“Dit begint al goed….”
“Vivi ik wil weten wat er was gebeurd toen je strafwerk had bij Sneep.”
“En ik heb je al gezegd dat ik er niet over wil praten.”
“Vivi je moet het iemand vertellen!”
“Ik wil er niet over praten Harry.”
Haar stem werd iets feller en ze had de neiging om te gaan staan. De stem van Harry werd harder en hij zei :”Vivi vertel het je kan me vertrouwen!”
“Ik wil het niet Harry.” Zei Vivi fel en ze stond op.
“Vivi rustig.”
“We zijn uitgepraat Harry.”
Vivi pakte haar mantel en liep naar de uitgang van de Drie Bezemstelen. Ze trok de deur woedend open en liep naar buiten toe.

Ze liep niet terug naar Zweinstein maar de andere kant op. Naar het Krijsende Krot. Toen ze er was aangekomen ging ze op een steen zitten en begonnen de tranen te lopen. Duizenden gedachtes spookte door haar hoofd en ze keek naar het Krijsende Krot. Ze wilde verdwijnen en nooit meer terug komen. Ze hoorde niet dat er voetstappen naderde en voelde plots een hand over haar rug glijden. Snel keek ze om en zag Draco staan. “Rot op.” Zei ze woedend.
“Tut tut dat is niet aardig van je ik wil je slechts helpen. Ik zag je weglopen en je blik.” Zei hij met een gemene grijns.
“Jij en helpen gaat niet samen en Rot Op!”
“Dat is niet aardig van je.”
Hij ging naast haar zitten en pakte haar arm vast en Vivi trok haar arm los. Ze stond op en keek hem woedend aan en pakte haar stok en zei :”Je laat me met rust, ik vervloek je zo nog een keer!” Daarna draaide ze zich om en rende weg. Ze rende door Zweinsveld terug naar school toe. Ze bood haar excuses niet aan toen ze iemand omver rende maar bleef doorrennen.

Toen ze bij school aankwam rende ze naar boven toe en liep de leerlingenkamer in. Ze liep zonder iemand aan te kijken door naar boven toe en ging voor het raam staan. Ze keek naar buiten en zag mensen terugkomen van Zweinsveld. Ze wist dat hun blikken vol vreugde zouden zijn maar die van haar was nu niks anders dan droefheid.

Catie · Geplaatst: Wo Dec 08, 2004 15:23

Twijfels...

Een paar weken waren voorbij gegaan en Vivi sprak een paar dagen niet tegen Harry. Harry bood na een paar dagen zijn excuses aan voor het aandringen. Vivi had zijn excuses geaccepteerd en praatte weer tegen hem. Na Zweinsveld viel Draco haar niet meer lastig. Het idee dat hij haar zou vervloeken trok hem niet zo aan.

Het was een week voor Valentijnsdag en Vivi zat in de leerlingenkamer een boek te lezen. Ze kon haar gedachtes er niet bijhouden en dacht aan wat anders. Ze dacht aan haar missie. Ze wist dat Harry haar nu compleet vertrouwde en haar aardig vond. Ze zou hem snel moeten afleveren bij haar meester maar wat haar dwars zat was of ze het nog wel wilde. Het leek alsof haar gevoelens voor Harry begonnen te groeien en het leek alsof ze elke nacht terugkeerde naar de kerstvakantie in het Nest. Elke keer als ze die droom had gehad werd ze wakker en voelde ze zijn lippen weer op de hare.

Ze stonden achter hun dampende ketels bij Toverdranken en Sneep was net bezig met Marcel aan het afkraken. “Lubbermans hoe vaak moet ik het nog zeggen dat je maar twee druppels erin moet doen en niet meer!” zei Sneep hard. Marcel liep te trillen en Vivi kreeg medelijden met hem en keek naar haar drank. Haar drank was geelachtig groen en was precies goed. Toen ze de drankjes moesten inleveren keek Sneep haar doordringend aan en Vivi negeerde hem en zette haar drank neer. De bel ging en Vivi pakte haar spullen en propte ze in haar tas en sloeg die over haar schouder heen en liep samen met Harry het lokaal uit.

Toen ze boven waren zuchtte ze beide opgelucht en Vivi begon te lachen. “Wat zijn de Toverdranklessen toch leuk.” Zei Vivi grijnzend.
“Meen je dat?” vroeg Harry verbaasd.
“Het was sarcastisch bedoeld.”
“Dat wist ik wel.”
Vivi rolde met haar ogen en liep de trap op. Met een rustig tempo liepen ze naar boven toe naar de leerlingenkamer en toen ze bij de Dikke Dame waren zei Vivi :”boenezel.” Het portret zwaaide open en Vivi klom naar binnen toe. Vivi begon meteen aan haar huiswerk en zuchtte diep toen ze zag wat ze allemaal moest maken. “Vanavond geen rust helaas.” Mompelde ze.
“Moet je maar eerder beginnen.” Zei Harry grijnzend.
“Dit is wat we hebben opgekregen vandaag kortom jij moet het ook maken.”
“Dat is waar. Damn.”
“Nou heb je geen lol meer.”
Vivi grijnsde en pakte haar Transfiguratie voor haar en begon meteen met werken. Nadat ze haar werkstuk voor Transfiguratie had afgewerkt ging ze verder met Verweer Tegen de Zwarte Kunsten en schreef alles op wat ze wist.

Ze liepen voor het avondeten langzaam naar beneden toe en Vivi wist meteen dat dat hun enige pauze zou zijn die avond als ze alles af wilden krijgen. “Ik snap nog steeds niet hoe het komt dat we zoveel hebben.” Zei Harry.
“Je hebt je huiswerk als automatisme opgeschreven zonder te luisteren dat het echt huiswerk was.” Zei Vivi rustig.
“Euhm ja dat kan wel.”
Vivi zag opeens een chinees meisje naar hun kijken en haar woedende blikken toewerpen. “Harry wie is dat mens daar?” Vroeg Vivi. Harry keek naar het meisje en zei toen :”Cho Chang van Ravenklauw. Ze zit een jaar hoger en ik heb een tijdje met haar gehad.”
“Volgens mij vind ze je nog leuk want ze werpt me steeds woedende blikken op me.” Zei Vivi grinnikend.
“Alleen ik haar niet meer.”
“Dan heeft ze pech en moet ze mij niet zo aankijken alsof ik iets gedaan heb.”
“Zeg dat dan tegen haar.”
“Zeg het lekker zelf ik ken haar niet dus.”
“Je bent gewoon bang.”
“Niet echt eigenlijk. Als ik bang was geweest had ik niet naast jou gelopen.”
Vivi stak haar tong uit en Harry keek haar fronsend aan maar zei niks. Ze liepen de Grote Zaal in en gingen zitten. Toen het eten op de tafels verscheen schepte Vivi wat op en begon rustig te eten.

Toen ze de Grote Zaal uitliepen kwam het Chinese meisje naar hun toe en keek Vivi boos aan. “Harry kan ik je even spreken?” vroeg ze.
“Zeg maar wat je wilt zeggen.” Zei Harry.
“Onder vier ogen.”
“Ik heb het nogal druk met huiswerk dus dan zou het een andere keer moeten en waarom zou Vivi het niet mogen weten?”
“Het gaat haar niks aan.”
“Wil je hem terug dan want uiteindelijk krijg ik het toch wel te horen.” Zei Vivi grijnzend.
“Ik weet niet waar je het over hebt zwadderaar.”
“Noem haar zo niet! Ze is een griffoendor en tenminste aardig.” Zei Harry woedend.
“Ik snap het al je ruilt mij liever in voor zo’n derderangs heks.”
“Ze is altijd nog beter dan jou!”
“Laat haar Harry ze is het niet waard als zij mij een derderangs heks wil noemen dan doet ze dat maar. Ze is gewoon jaloers.” Zei Vivi rustig.
“Dat kan je wel zeggen.”
Harry wierp een woedende blik op Cho en Cho wierp een woedende blik op Vivi. Vivi negeerde haar en liep de trap op en Harry kwam naast haar lopen met zijn gezicht op onweer.

De rest van de avond keek Harry nog steeds woedend en toen Vivi eindelijk klaar was met haar huiswerk zei ze :”Laat haar toch Harry. Wil je om haar de hele avond boos zijn want dan ga ik nu meteen naar bed.”
“Sorry maar ik kan er niet tegen dat ze je een derderang heks noemde.” Zei Harry.
“Alsof het mij wat uitmaakt. Een vriendin zal ze nooit van me worden.”
De rest van de avond was Harry een stuk vrolijker en toen hij klaar was met zijn huiswerk deden ze nog een potje knalpoker en besloot Vivi om naar bed te gaan.

Twee dagen gingen voorbij zonder dat er iets gebeurde. Alles ging goed maar er veranderde iets. Vivi begon steeds meer te twijfelen over haar opdracht en die woensdag ontving ze een briefje met de tekst:

Vivi,

Kom vanmiddag naar het Bos je weet zelf welke tijd en waar ik wil je spreken

Vivi borg het briefje op en dacht na. Waarvoor wilde hij haar spreken. Wat was er zo belangrijk dat hij naar haar toe was gekomen. De hele dag knaagde die vraag aan haar en toen het tijd was liep Vivi met haar mantel om de leerlingenkamer uit naar buiten toe.

Toen ze aan de rand van het bos stond keek ze goed of niemand haar zag en stapte het bos in en liep verder het bos in. Ze kwam op een kleine open plek en ging tegen een boom staan. Een paar seconden later verscheen er een gedaante met een zwarte mantel uit de schaduwen en keek Vivi aan. Tot haar verbazing deed hij zijn kap af en een man met lang blond haar een zeegroene ogen verscheen. “Je bent verbaasd Vivi.” Zei hij.
“Ik heb u nog nooit gezien zonder die kap.” Zei Vivi onzeker.
“Weet je waarvoor ik hier ben?”
“Half.”
“Ik wil weten hoe het met je missie gaat.”
“En daar wil ik ook iets over zeggen.”
“Zeg maar Vivi.”
“Ik weet niet of ik ermee door wil gaan.”
“Je wilt stoppen?!”
“Ik weet het niet ik ben onzeker de laatste tijd.”
“Wil je erover nadenken?”
“Graag.”
“Ik geef je tot Mei de tijd. Stuur een brief als je het weet als we niks krijgen ga ik ervan uit dat je stopt.”
“Oké.”
“Je kan gaan.”
Vivi knikte en ze draaide zich om en liep terug naar het kasteel toe. Ze liep meteen door naar de leerlingenkamer en plofte op een stoel neer en keek naar Harry die bezig was met huiswerk.

Harry was zo verdiept in zijn huiswerk dat hij Vivi niet opmerkte en Vivi las met hem mee over zijn schouder. “Zo te zien komt een leuke toekomst je tegemoet.” Zei ze rustig. Harry keek geschrokken op en grijnsde toen hij haar zag. “Je weet hoe Zwamdrift is zolang je overdrijft is het goed genoeg voor haar.” Zei Harry grijnzend.
“Ik herinner me mijn eerste les waarzeggerij nog wel ze zei: Vandaag hebben we een nieuwe leerling in de klas heb ik gezien in mijn glazen bol. Dus ik zei: Ik dacht eerder dat u het wist omdat u een briefje had gekregen.”
“Volgens mij lag iedereen dubbel of niet soms?”
“Nogal ja.”
“Wat zijn jou voorspellingen eigenlijk voor de laatste keer.”
“Iets met twijfels beetje liefde en teleurstelling heb ik er geloof ik ingevuld. Kortom allemaal onzin.”
“Net zoals iedereen doet wat werd het volgende onderwerp ook alweer?”
“Gedachtelezen.”
“Dat wordt leuk.”
Vivi gniffelde en pakte haar eigen huiswerk voor zich en begon met werken.

Catie · Geplaatst: Do Dec 09, 2004 19:31

Valentijnsdag

Het was vrijdag twee dagen voor Valentijnsdag en ze hadden een nieuw rooster gekregen. De ochtend was net voorbij en ze liepen naar boven toe voor Waarzeggerij en waren aan het wachten totdat ze naar binnen mochten. Eindelijk mochten ze naar binnen gaan en ze beklommen het trapje. Vivi ging bij Harry en Ron zitten en Zwamdrift zei met haar dromerige stem :”Welkom terug mijn kinderen vandaag beginnen we met de eerste les gedachtelezen. Ik wil dat jullie je gedachtes leeg maken om even te ontspannen en dan beginnen we straks.”
“Onzin voor gedachtelezen hoef je jezelf niet te ontspannen.” Mompelde Vivi.
“Stil je verstoort ons innerlijk oog.” Zei Harry gniffelend.
“Wat spijt me dat toch… Niet.”
“Stilte kinderen zorg dat je innerlijke oog zich kan concentreren.”
Vivi kreeg een lachstuip en Zwamdrift keek haar verbaasd aan. Parvati en Belinda keken haar eerder boos aan en Vivi stopte en Zwamdrift ging verder met door de klas te lopen.

Uiteindelijk zei Zwamdrift :”Kom allen in een rij voor mijn tafeltje staan dan zal ik jullie voordoen hoe jullie gedachtes moeten lezen.” Parvati en Belinda stonden meteen vooraan en keken opgewonden. Vivi luisterde niet naar wat er werd gezegd en toen ze aan de beurt was moest ze gaan zitten. Zwamdrift zei dromerig :”Ik lees weinig je gedachtes worden geblokkeerd maar ik lees wel heel duidelijk dat je zin hebt om terug te keren naar huis.”
“Niet echt eigenlijk.” Mompelde Vivi.
“Wat zei je mijn kind?”
“Niet echt eigenlijk. Ik dacht eigenlijk dat dit nogal onzinnig is en dat ik wil dat de les is afgelopen omdat ik me begin te vervelen.”
De jongens kregen een lachstuip en Parvati en Belinda keken haar boos aan. Zwamdrift zei schril :”5 punten aftrek voor de brutaliteit van dit kind.”
“Dat is oneerlijk.” Zei Vivi, “Ik zei alleen wat ik echt dacht!”
“Stilte!”
Iedereen was plots stil en Vivi keek woedend naar Zwamdrift. Ze liep naar haar tafeltje toe en ging zitten. De rest van de les staarde Vivi woedend voor zich uit en toen ze eindelijk weg mochten gooide Vivi het luik zo hard open dat er een scharnier brak maar ze lette er niet op.

De volgende dag was het zaterdag en was er weer een zwerkbal wedstrijd. Vivi ging maar kijken en zag uiteindelijk hoe Harry de Gouden Snaai ving. Na de wedstrijd besloten ze om even langs Hagrid te gaan die hun vrolijk ontving en hun thee aanbood en snoep. Vivi sloeg het snoep af want ze had geen honger en dronk rustig haar thee op. “Het was een goede vang Harry.” Zei Hagrid.
“Dank je.” Antwoordde Harry.
“En gaan jullie morgen iets doen met Valentijnsdag?”
“Ik niet.”
“Ik ook niet.” Zei Vivi rustig.
“Gezellig zijn jullie.” Zei Hagrid lachend.
“Pas maar op voor Cho Harry.” Zei Hermelien, “Volgens mij wil ze je terug.”
“Maar ik haar niet.” Zei Harry rustig, “Het is over tussen haar en mij en ik ben niet van plan om iets te beginnen met haar.”
“En anders zorg ik wel dat je bij je positieven komt.” Zei Vivi lachend.
“Zal ik echt nodig hebben.”
Ze schoten in de lach en de rest van de middag praatte ze over van alles. Zo ging de dag rustig voorbij en die avond viel Vivi met een glimlach in slaap.

De volgende ochtend werd Vivi laat wakker en toen ze wakker was kleedde ze zich snel om en hoorde Enigma tegen Hermelien praten. “Ik vind hem al tijden leuk en ik denk dat ik hem vanmiddag ga vragen.” Hoorde ze haar zeggen.
“Laat me het weten wat Harry zegt oké?” zei Hermelien.
Toen zagen ze Vivi staan en zei Hermelien :”Morgen Vivi.”
“Morgen Hermelien, Enigma.” Zei Vivi rustig en liep langs hun de slaapzaal uit.
Ze liep naar beneden toe en zag Harry zitten. Hij zwaaide naar haar en liep naar haar toe. Automatisch liepen ze naar beneden toe en begonnen met eten. Het was stil en plots zei Harry :”Zullen we zo naar buiten gaan?” Vivi verslikte zich even en hoestte. Toen zei ze :”Twee dingen, zeg dat voortaan als ik mijn mond leeg heb en goed.”
“Sorry.” Zei Harry grijnzend.
Na het eten liepen ze naar boven toe en haalden hun mantels. Het was net twaalf uur geweest toen ze buitenkwamen en ze liepen naar het meer toe en gingen zitten.

Het was stil en Vivi voelde dat Harry een vraag wilde stellen maar het leek alsof hij het niet durfde. “Je zit met een vraag Harry waarom stel je hem niet?” Vroeg Vivi.
“Ik wil geen ruzie.” Zei Harry.
“Stel hem toch maar.”
“Vanaf wanneer valt of viel Malfidus je lastig?”
Vivi zuchtte diep en wist dat ze er niet langer onderuit kon komen. Ooit moest ze het hem toch wel vertellen. “Vanaf de eerste dag. Ik was alleen in de leerlingenkamer en plotseling kwam hij beneden. Hij kwam bij me zitten en legde zijn ene hand op mijn been en de andere ging door mijn haar. Ik ging rechtop zitten en schoof bij hem vandaan maar hij pakte me vast en ging op me liggen en zoende me. Ik duwde hem weg en ben naar de slaapzaal gerend.” Fluisterde ze, “Daarna had ik strafwerk bij Sneep. Ik had mijn excuses niet aangeboden omdat ik Draco een knal had gegeven en als straf moest ik kantoortje van Sneep schoonmaken terwijl Draco op me lette. Toen ik klaar was wilde ik het kantoortje verlaten maar bedacht me want Sneep had gezegd dat ik pas weg mocht zodra hij terug was. Hij duwde me tegen de muur aan en ik duwde hem weg. Hij zei: Als je spelletjes wilt spelen moet je het gewoon zeggen.”
Vivi huiverde bij de gedachte aan de avond en durfde Harry niet aan te kijken.
“Ik liep naar het bureau toe en hij kwam op me af en duwde me op het bureau. Ik had geluk dat professor Anderling langskwam, ik kon hem wegduwen en langs Anderling glippen en ben naar buiten gerend.” Vervolgde ze.
“Waar ik je vond en je naar de ziekenzaal bracht.” Antwoordde Harry.
“Klopt maar dat is niet alles. Onder de opdracht viel hij me een keer lastig maar was ik snel van hem af voor de vakantie viel hij me nog een keer lastig toen we vrij kregen omdat Sneep er niet was. Maar het ergste kwam na de vakantie.”
Vivi voelde tranen opwellen in haar ogen en slikte.
“Als je het niet wilt vertellen doe dat dan niet Vivi.” Zei Harry zacht.
“Ik liep alleen op een gang en er was niemand. Ik zag hem aankomen en liep de gang uit maar hij haalde me in en pakte mijn arm beet. Hij duwde me een badkamer in, de badkamer van de klassenoudsten. Ik wilde hem vervloeken maar hij had mijn stok afgepakt en kwam op me af. Ik lette even niet op want ik stond aan de rand van het bad. Hij pakte me op en duwde me tegen de muur aan en ik kwam er met mijn hoofd tegenaan. Toen ik op wilde staan duwde hij me tegen de muur aan en zei dat hij aardig genoeg was geweest. Hij liet me even los en ik wilde wegvluchten maar hij duwde me ruw op de grond en ik kwam verkeerd op mijn been terecht. Hij ging op me zitten en trok mijn mantel uit en begon me te zoenen en zijn handen gingen onder mijn shirt steeds hoger.”
Haar adem stokte en Vivi kon niet verder vertellen.
“Heeft hij je ver- ” vroeg Harry.
“Nee.” Onderbrak Vivi hem.
“Maar hij heeft het geprobeerd.”
“Geef het geen naam!”
“Je moet dit tegen een leraar vertellen Vivi.”
“Nee het is al gebeurd en kan niet worden teruggedraaid.”
“Sorry het spijt me voor je het had niet mogen gebeuren.”
“Je kan er niks aan doen Harry.”
“Valt hij je nog steeds lastig?”
“Nee ik heb hem bedreigd dat ik hem zou vervloeken.”
“Gelukkig maar.”

Vivi voelde een traan over haar wang lopen en toen de hand van Harry die hem wegveegde. Ze keek hem aan en hij glimlachte lief naar haar. Vivi glimlachte zwakjes terug en het gezicht van Harry kwam dichterbij die van haar. Voordat ze het wist zoende hij haar teder. Vivi kon er niks aan doen maar zoende hem terug. Ze stopten even en Harry vroeg :”Houd dit in dat je met me wilt.”
“Zegt dit genoeg?” Vroeg Vivi.
Ze zoende hem en glimlachte. Harry omhelsde haar en trok haar naar zich toe. Hij zoende haar teder en toen hij stopte schoot en een rode straal langs hun en verbaasd keken ze om. Vivi zag Enigma staan met tranen in haar ogen en keek haar verward aan. “Je wist dat ik hem wilde vragen!” Schreeuwde ze, “Je wist het en nu pak je hem van me af!” Enigma draaide zich om en rende weg terwijl Vivi haar verbaasd nakeek en toen keek ze naar Harry. Plotseling begon er iets bij haar te dagen. “Waarom deed ze dat?” vroeg Harry.
“Ik denk dat ik het weet.” Zei Vivi zacht.
“Wat dan?”
“Vanochtend hoorde ik haar met Hermelien praten. Ze had het erover dat ze je wilde vragen en nu denkt ze dat ik expres met jou heb genomen om haar te pesten maar dat is niet zo want ik was het allang vergeten dat ze dat had gezegd.”
“Er is één ding. Jou kus vertelde mij dat het geen grap was en ik vind jou leuk, niet Eni dus maak je geen zorgen en voel je niet schuldig.”
Vivi knikte en leunde met haar hoofd op zijn schouder. Ze keek naar het meer en voelde bijna alleen maar geluk. Maar een klein beetje van haar voelde zich schuldig tegenover Enigma.

Aan het eind van de middag liepen ze terug naar het kasteel toe. Toen ze binnen waren krijste Patty Park :”Heb je een vriendinnetje Potter!” Vivi keek haar uitdagend uit en zei grijnzend :”Jaloers?” Patty wilde iets zeggen maar Vivi was al weggelopen met Harry. Ze stonden voor het portret van de Dikke Dame en Harry zoende haar. “Doe dat lekker in de leerlingenkamer en niet voor mij.” Zei de Dikke Dame plots. Vivi begon te lachen en wilde het wachtwoord zeggen maar het portret ging al open en Ginny kwam naar buiten toe. “Ons nieuwe liefdeskoppel.” Zei Ginny glimlachend.
“Vanaf morgen zal de hele school het wel weten.” Zei Vivi grinnikend.
“Ik denk eerder vanavond aangezien volgens mij heel Griffoendor het al weet.”
“Dat wordt geen rust meer.”
“We vinden wel een plek met rust.” Zei Harry.
“Vast wel maar gaan jullie mee eten?” zei Ginny.
Ze knikte en draaide zich om en liepen terug naar beneden toe. Het was aardig druk maar de tafel van Griffoendor leek het leegst. Vivi ging naast Harry zitten en het leek inderdaad alsof de hele school al wist dat ze wat hadden.

Na het eten liepen ze de Grote Zaal uit. Ze liepen samen naar boven toe en gingen de leerlingenkamer in. Het was rustig en ze gingen in een hoekje zitten en Vivi haalde haar huiswerk tevoorschijn. “Krijgt je huiswerk meer aandacht dan ik?” Vroeg Harry met een ondeugende glimlach.
“Op het moment maar het is niet veel meer dus straks krijg jij meer aandacht.” Antwoordde Vivi terwijl ze begon te schrijven.
Toen Vivi klaar was borg ze snel haar spullen op en Harry zoende haar. “Zullen we nog even naar buiten gaan?” vroeg hij.
“Is goed.” Antwoordde Vivi.
Ze stonden op en Harry liep even naar de slaapzaal om iets te halen en daarna liepen ze naar beneden toe. Ze liepen door naar buiten en het was nog licht. Ze gingen bij het meer zitten en Vivi leunde tegen Harry aan die zijn armen om haar heen had geslagen.

Zo zaten ze een tijdje en Vivi voelde zich gelukkig. Ze hoorde in de verte de klok luiden en telde de slagen. “We moeten eigenlijk nu binnen zijn.” Zei ze geschrokken. Ze keek Harry aan die een speelse glimlach om zijn lippen had en de mantel tevoorschijn haalde. “Dit is een onzichtbaarheidmantel kortom we komen er wel veilig.” Zei hij.
“Hoe kom je eraan?” Vroeg Vivi verbaasd.
“Van mijn vader, ik kreeg hem in mijn eerste jaar. Hij was in bewaring bij iemand genomen.”
“Mis je je ouders vaak?”
“Ja dat wel maar toch weet ik wel dat ze bij me zijn net zoals Sirius.”
“Wie is Sirius?”
“Sirius Zwarts diegene waarvan ze zeggen dat hij voor Voldemort werkte en mijn ouders verraadde. Dat was de waarheid niet Sirius is mijn peetvader en ik ben hem vorig jaar verloren.”
“Ik heb mijn ouders wel gekend nou eigenlijk mijn echte vader niet. Ik ben op mijn zevende daar weg gehaald en alles voor mijn zevende kan ik me niet herinneren.”
“Erg voor je?”
“Ik heb vrienden en ik heb een leuke jeugd gehad het heeft veel goed gemaakt maar toch is het niet alles. We hebben dingen gemeen.”
“Maar nu gaat het erom dat we elkaar hebben.”
Hij zoende haar teder en Vivi zoende terug. Toen het helemaal donker was stonden ze op en sloeg Harry de mantel om hun heen en slopen ze terug naar de leerlingenkamer. Ze kwamen mevrouw Norks tegen en die keek achterdochtig hun kant op, maar liep toen weg. Toen ze in de leerlingenkamer waren gaf Harry haar nog een zoen en Vivi liep naar haar slaapzaal toe. Iedereen sliep al en Vivi haalde opgelucht adem en begon zich om te kleden en uiteindelijk stapte ze in bed en sloot haar ogen.

Catie · Geplaatst: Zo Dec 12, 2004 12:34

Een Schaduw...

De volgende ochtend werd ze vroeg wakker en snel was ze klaar en liep ze met haar tas naar beneden toe en ging zitten. Er was niemand in de leerlingenkamer en Vivi keek naar haar huiswerk. Ze verbeterde een kleine fout in haar opstel en hoorde na een tijdje gestommel van de trap komen. Ze zag Enigma van de trap afkomen en ontweek haar blik. Toen Enigma weg was stond Vivi op en duwde net het portret weg toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze keek om en glimlachte toen ze Harry zag staan. Ze liepen de leerlingenkamer uit en Harry vroeg :”Lekker geslapen?”
“Heerlijk en jij?” Antwoordde ze.
“Heel goed. Heb je nog ruzie gehad met Eni?”
“Nee. Iedereen sliep al en ik was vroeg wakker.”
“Je moet ze niet ontlopen. Ooit zal het er toch uitkomen.”
“Ik weet het.”
Ze waren aangekomen bij de Grote Zaal en liepen naar binnen toe en gingen aan de tafel van Griffoendor zitten. Minder dan vijf minuten later kwam Ron tegenover hun zitten en Hermelien ook.

Net zoals bij Enigma probeerde Vivi de blik van haar te ontwijken maar Hermelien zei niks en begon rustig te eten. “Jullie hebben dus met elkaar.” Zei Hermelien plots.
“Klopt. Maar dat weet ondertussen de hele school al wel.” Antwoordde Harry.
“Ik heb Enigma erover gehoord.”
“Luister even Hermelien. Ik weet niet wat Enigma precies verteld hebt maar ik kan je verzekeren dat Vivi het niet expres heeft gedaan.”
“Hoe bedoel je?”
“Toen Enigma ons gisteren zag riep ze dat Vivi het expres had gedaan omdat ze had gehoord dat Enigma me wilde vragen maar ik weet meer dan zeker dat Vivi het niet express heeft gedaan.”
“Nu moet jij even luisteren Harry. Ik denk dat helemaal niet. Ik ga me er niet mee bemoeien maar ik waarschuw je Vivi voor Parvati en Belinda die geloven Enigma namelijk wel.”
“Komt vast en zeker omdat ik en Zwadderich heb gezeten.” Zei Vivi zacht.
Hermelien zei niks en Harry ook niet. De enige die te horen was dat was Ron die luid aan het eten was.

Ze keken hem aan en hij keek verbaasd terug en zei met volle mond :”Bwat iser?”
“Ron doe niet zo smerig en eet eerst je mond leeg voordat je wat zegt.” Zei Hermelien.
Ron slikte alles door en vroeg :”Wat was er?” Vivi glimlachte en zei niks terwijl Hermelien in discussie ging met Ron over normaal eten. Toen Hermelien het had opgegeven stonden ze op en liepen naar hun eerste les.

Ze stonden voor het lokaal te wachten en Vivi zag dat de zwadderaars eraan kwamen. Draco liep voorop samen met Alexta en hij liep arrogant naar hun toe. “Vriendinnetje Potter.” Zei hij hatelijk.
“Toevallig wel ja.” Zei Harry even hatelijk terug.
“Juffrouw de overloper zo te zien.”
“Alsof dat er wat toe doet. Kijk dat jij er trots op bent dat je in Zwadderich zit betekent niet dat ik het ook was.” Zei Vivi kil.
“Bang dat ik je vriendje aanval verraadster.”
“Waarom zou ik? Kijk in tegenstelling tot hem ben jij een zielig hoopje met arrogantie en een vader als dooddoener niet iets waar je trots op kan zijn.”
Het laatste zei ze zachtjes en Draco pakte zijn stok en richtte op haar. “Vijf punten aftrek voor Zwadderich meneer Malfidus. Medeleerlingen bedreigen is niet toegestaan en nu iedereen het lokaal in.” Zei Lupos die achter Draco stond.

Vivi grijnsde en liep het lokaal in. Ze ging naast Hermelien zitten en even later waren ze begonnen en lette Vivi alleen op wat er werd gezegd en wat ze moesten doen. Toen de les was afgelopen liep ze het lokaal uit met Harry maar net voordat ze door de deur ging zag ze een schaduw staan. Ze knipperde snel met haar ogen maar de schaduw was verdwenen. Ze dacht dat ze het zichzelf had verbeeld en liep zonder erover na te denken naar de volgende les.

Die avond liep Vivi vanuit de bieb terug naar de leerlingenkamer en voordat ze de bocht omging naar de leerlingenkamer zag ze een schaduw. Ze bleef staan en keek naar de schaduw die op haar af kwam en de schaduw begon vorm aan te nemen. Ze deed een stap achteruit en de schaduw verdween weer en Vivi haalde opgelucht adem en liep snel naar het portretgat en klom de leerlingenkamer in. Ze liep naar Harry toe en ging naast hem zitten en vroeg :”Zullen we even naar buiten gaan?” Harry zag haar serieuze gezicht en knikte en stond op. Samen liepen ze naar buiten toe. Ze liepen richting het meer en bleven uiteindelijk staan. Harry sloeg zijn armen om haar heen en Vivi zei niks en keek naar het meer.

Nadat ze een tijdje naar de maan had gestaard die weerspiegelde in het water draaide ze haar hoofd een beetje. “Harry ik wil wat vragen.” Zei ze zacht.
“Wat is er?” Fluisterde Harry.
“Herinner je de opdracht nog, in het bos?”
“Ja hoezo?”
“De echte eerste dag toen we onderweg waren stapte ik opeens achteruit. Weet je nog?”
“Ja.”
“Heb je toen iets voor me gezien een schaduw ofzo.”
“Nee. Het leek alsof je in trance was maar er was niemand alleen de groep waarom?”
“Ik heb het gevoel dat een schaduw me achtervolgt soms.”
“Ik zal je beschermen.”
“Wie beschermt jou dan?”
“Ik bescherm mezelf wel.”
Vivi glimlachte en keek weer naar het water en ze sloot haar ogen.

Toen ze haar ogen sloot kwam een schaduw op haar af. Ze wilde haar ogen openen maar het lukte niet en de schaduw kwam dichterbij. De schaduw was vlak voor haar en een gezicht kwam tevoorschijn maar voordat het gezicht duidelijk was kwam er een hand tevoorschijn met nagels en Vivi opende haar ogen. Ze stond nog steeds op dezelfde plek als net en Harry had haar nog steeds vast. “Zullen we terug gaan?” Vroeg Harry. Vivi knikte en ze liepen terug naar het kasteel toe.

Toen Vivi de slaapzaal inliep waren Enigma, Parvati en Belinda luidruchtig aan het praten maar vielen stil toen Vivi binnenkwam. Enigma keek haar woedend en Parvati liep naar haar toe en zei :”Je lijkt op mij. Ik pakte ook iemands vriendje af.” Vivi keek haar woedend aan en zei :”Het verschil tussen jou en mij is dat ik niet iemand afpakte van een vriendin. En ze had nog niet eens met hem en dan nog iets ik heb er niet voor gekozen om verliefd te worden.”
“Geef het toe je deed het express.” Zei Enigma toen.
“Helemaal niet!”
“Wel! Je hebt een hekel aan me en je hoorde me praten met Hermelien!”
“Ik heb hem niet gevraagd maar hij mij!”
“Leugens!”
“Niet waar!” Schreeuwde Vivi, “Je wilt me niet geloven!”
“Inderdaad want je liegt!”
“Niet waar, vraag het maar aan Harry zelf als je het zonodig wilt weten.”
“Dat zal ik doen!”
Enigma duwde Vivi ruw opzij en liep naar beneden toe en Vivi liep naar haar bed toe en ging zitten terwijl ze naar de deur keek en wachtte. Even later kwam Enigma huilend naar boven toe en wierp slechts een woedende blik op Vivi en viel toen huilend op haar bed neer.

Vivi zuchtte diep en keek naar Parvati en Belinda die haar onbegrijpend aankeken. Vivi schudde haar hoofd en stond op. Ze liep naar beneden toe maar toen ze langs de spiegel kwam en er even inkeek zag ze iemand in een zwarte mantel staan. Snel knipperde ze met haar ogen en de persoon in de spiegel was weg. Verbaasd liep ze naar beneden toe en ging bij Harry zitten die aandachtig met zijn huiswerk bezig was.

Catie · Geplaatst: Do Dec 23, 2004 13:53

De nachtmerrie

Een maand was voorbij gegaan zonder dat Vivi het had gemerkt. De dagen werden weer langer en het weer werd ook beter. Vivi bracht veel tijd met Harry door maar door het vele huiswerk wat ze kregen zaten ze vaker aan hun huiswerk dan dat ze met elkaar bezig waren. Ook moest Harry vaker weg voor een soort bijles en andere dingen waardoor het nog drukker voor hem werd. Vivi had nog steeds ruzie met Enigma en het leek erop dat die ruzie niet snel meer goed zou komen. De schaduw achtervolgde haar nog steeds maar het werd minder maar als ze hem zag leek het steeds griezeliger te worden.

Ze stonden achter hun ketels en Vivi keek naar haar drank die lichtpaars begon te worden. Ze wierp een blik op de drank van Harry die iets donkerder was en ook stond te pruttelen. “Over tien minuten is de les afgelopen, dan moet iedereen zijn drank bij mij hebben ingeleverd.” Riep Sneep door het lokaal. Tien minuten later ging de bel en goot ze wat van haar drank in een flacon en leverde haar drank snel in. Ze begon haar spullen in te pakken en maakte haar ketel leeg. Uiteindelijk liep ze met de rest van de klas mee naar de leerlingenkamer om aan hun huiswerk te gaan werken. Harry die moest naar Perkamentus toe en vertrok meteen na de les. Eenzaam begon Vivi aan haar huiswerk en luisterde niet toen er over haar werd gepraat.

Ze sloeg het avondeten voor een keer over en liep naar buiten toe. Het was licht buiten maar zodra ze buitenkwam leek het alsof het meteen begon te stormen. De lucht werd donkerder en het begon te waaien. Vivi trok zich er niks van aan en liep verder richting het meer en zag dat er druppels invielen. Zelf voelde ze de druppels ook en keek naar de lucht die zwart was geworden. Ze zuchtte even diep en keek naar het water dat onrustig werd en het beeld van haar verdween. Het leek alsof de wind een stem naar haar toe bracht en ze hoorde “Ik zal snel terug komen!” Ze huiverde bij het horen van de stem en keek of er iemand in de buurt was die dat zei. Niemand was in de buurt, ze was helemaal alleen. Ze begon te lopen en het begon harder te regenen. Haar kleding doorweekte maar ze merkte het niet. Slechts voelde ze een grootte leegte in haar lichaam.

Doelloos liep ze over het terrein en kwam terug bij school aan en ging naar binnen toe. Ze liep meteen door naar boven toe, naar de leerlingenkamer. Ze keek niet wie er in de leerlingenkamer waren maar liep naar de slaapzaal. Een halfuurtje later kwam ze onder de douches vandaan met natte haren en haar witte badjas aan. Ze ging op haar bed zitten en staarde naar een boek dat op de grond lag. Haar huiswerk lag naast haar op haar bed en ze keek er naar zonder wat te zien. Het leek alsof ze slechts nog een omhulsel was, iemand zonder leven. Ze sloot haar ogen, haar ogen die alles zagen maar het niet meer doorgaven.

Het was donker en ze had een zwarte mantel om, de mantel omhulde haar lichaam en een kap bedekte haar gezicht. Nergens was een lichtpuntje te zien maar ze zag duidelijk dat ze in een kamer was. Een zwarte kamer zonder ramen of deuren een zwarte kamer met iets groots voor haar. Het werd verborgen achter een grote zwarte doek en automatisch trok Vivi het zwarte doek weg. Een prachtige bezette spiegel kwam tevoorschijn die de kamer leek te verlichten met een duister licht. Ze keek in de spiegel maar ze zag geen spiegelbeeld. Het deerde haar niet maar toen veranderde de blik in haar ogen. Verbaasd staarde ze naar die spiegel waar een beeld van iemand in een zwarte mantel tevoorschijn kwam. “Hallo Vivi.” Zei het beeld, “Ken je me nog?”
“W – wie ben jij?” Vroeg Vivi verbaasd.
“Weet je dat niet meer, ik ken je al mijn hele leven, ik leef waar jij leeft, ik ben waar jij ook bent.”
“Ik snap het niet.”
“Ik ben jou! Ik ben jou, ik leef in je onderbewustzijn en weet wat je gedachtes zijn! Jarenlang heb je me omhelst en ben ik meer dan in je onderbewustzijn geweest en toen verstootte je me voor een jongen! En nu kom ik wraak nemen en wil het lichaam terug wat wij moeten delen!”
“NEE!”
Haar kap was afgevallen en in haar ogen was doodsangst te zien. Ze wilde van de spiegel vandaan maar het kon niet, het lukte haar niet. Een hand verscheen onder de mantel van het beeld en haalde de kap weg.

Onder de kap stond een meisje met lang blond haar en ogen, geen donkerblauwe ogen maar bloedrode ogen. Ogen vol met vuur en haat. Vivi herkende het beeld maar al te goed, het beeld van de schaduwen, het beeld dat haar hele leven al bij haar was en nooit verdween. Het meisje kwam dichterbij en Vivi deed een stap achteruit en het meisje kwam uit de spiegel gelopen. Alsof ze marionet was deed Vivi elke keer een stap achteruit als het meisje een stap naar haar toe deed en ze stond tegen de muur aan. “Als ik nou een stap zet naar jou toe en steeds dichterbij zal komen is het lichaam wat jij nu beheerst van mij en dat zal ik zeker doen!” Zei het meisje lachend.
“NOOIT!” Gilde Vivi.
Vivi verweerde zich uit alle macht en probeerde haarzelf van de muur te drukken. Het koste moeite maar ze kwam van de muur en het meisje was gedwongen een stap achteruit te doen. Vivi zette door en duwde met de grootste moeite het meisje terug naar de spiegel. “Nee!” Gilde het meisje toen ze de spiegel raakte. De spiegel leek het meisje terug te trekken en haar op te zuigen en ze verdween in de spiegel. Maar voordat ze helemaal in de spiegel was schoot aan hand vooruit en raakte Vivi in haar buik waar ze scherpe nagels over haar lichaam voelde gaan. Ze zakte ineen en de donkere kamer loste op, even sloot ze haar ogen en opende ze weer.

Ze lag op haar bed, ineengedoken met haar badjas nog aan die rood begon te worden. Ze opende haar badjas en zag dat haar pyjama ook rood was en er scheuren inzaten. Precies op de plek waar ze was geraakt. Moeizaam stond ze op en liep naar de badkamer toe. Ze deed een lamp aan en keek naar de wond die was gestopt met bloeden en waar vijf littekens waren verschenen. “Elke vinger heeft één litteken achtergelaten, was het wel een droom?” Mompelde ze zacht. Ze liep naar haar nachtkastje en pakte haar stok en richtte op haar badjas en zei toen zacht :
”Sanitato”
Dat herhaalde ze bij haar nachtjapon en keek naar de scheuren. “Reparo.” Mompelde ze en de scheuren verdwenen en het leek alsof er niks was gebeurd. Vivi legde haar stok weg en kroop onder de dekens. Ze probeerde te slapen maar kon de slaap niet meer vatten en dacht aan haar droom, als het al een droom was geweest.

De dag was ze uitgeput en futloos. Na de droom had ze niet meer kunnen slapen en dacht steeds aan wat er was gebeurd en aan de littekens die ze had. De ruzie die ze weer had met Enigma maakte het er niet beter op. Toen ze die avond haar nachtjapon aantrok zag ze dat de littekens waren verdwenen en nergens was er een spoor van dat ze er ooit waren geweest. Verbaasd deed ze haar nachtjapon aan en ging in bed liggen. De andere meiden sliepen al en Vivi sloot haar ogen.

Meteen belandde ze in de kamer maar nu was er geen spiegel meer. Alleen het meisje was er en zijzelf. “Welkom terug schat, in je nachtmerrie!” Zei het meisje grijnzend.
“Nee.” Zei Vivi zacht.
“Jawel.”
“Ik zal het niet toelaten, nu niet, nooit niet.”
“Wens dan maar op een wonder want ik zal terugkomen!”
Vivi deed een stap achteruit en werd plots op de grond geduwd door het meisje die op haar lag. Vivi duwde haar van haar af en stond op en het meisje stond ook op. Ze grijnsde en bleef staan. Lang keken ze elkaar zonder iets te zeggen en Vivi bedacht waar mogelijkheden om weg te komen. Even lette ze niet op en werd meteen naar achteren geduwd en ze stond tegen de muur aan. “Nu ben je van mij.” Fluisterde het meisje grijnzend. Nooit dacht Vivi woedend. Het leek alsof het meisje haar wilde zoenen op haar voorhoofd maar ze had geen mond, het leek een groot zwart gat en Vivi gilde angstig.

Ze schoot overeind en keek angstig rond. Het was donker en alles werd scherper. Ze was op de slaapzaal en lag in bed. Ze had hoofdpijn en zweette. Het leek alsof ze elke keer weer dat ene stukje beleefde dat dat zwarte gat op haar afkwam en ze niks kon doen. Er stroomde langzaam een traan over haar wang en ze stond op en pakte haar badjas en liep naar beneden toe. Het vuur was aan het nasmeulen en er was niemand. Dat was logisch want het was vijf uur in de ochtend. Alsof iemand haar had gehoord hoorde ze gestommel op de trap. Tot haar verbazing kwam Harry naar beneden, helemaal aangekleed.

Ze keken elkaar verbaasd aan en Harry liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Het leek alsof hij wist wat er aan de hand was. “Wat is er gebeurd?” Vroeg hij terwijl hij zijn arm om haar schouder legde.
“Ik had een nachtmerrie, een vervolg op mijn nachtmerrie van gisteren maar het leek zo echt en ik ben bang.” Fluisterde ze.
“Rustig maar, ik ben nu bij je.”
Vivi legde haar hoofd tegen zijn borstkast en er stroomden nu meer tranen over haar wangen. Harry veegde de tranen weg en zoende haar op haar voorhoofd. “Alles komt goed.” Fluisterde hij.
“Wat doe je hier eigenlijk?” Vroeg Vivi terwijl ze hem aankeek.
“O Damn, ik moet naar Occlumentie, ik had er al moeten zijn!”
“Ga dan, ik red me wel.”
“Zeker weten?”
“Ja, ga nu maar!”
Harry keek haar onzeker aan maar stond toen op en liep naar het portret toe en verdween. Vivi liep terug naar boven maar ze ging niet terug haar bed in. Onrustig deed ze haar kleren aan en pakte haar huiswerk en liep naar beneden toe. Nu had ze iets om haar gedachtes af te leiden.

Catie · Geplaatst: Vr Dec 24, 2004 11:47

Verraad?

Weken waren verstreken en het leek erop alsof het meisje haar met rust liet omdat ze niet kon winnen. Het leven ging weer door en het huiswerk leek te verminderen. Vivi was blij dat ze weer meer bij Harry kon zijn maar er knaagde iets aan maar wat wist ze niet. Hoe meer dagen er verstreken hoe erger het gevoel werd.

Ze liepen met zijn vijven naar buiten toe. Hermelien was met Enigma en Ron aan het praten over het feit dat Ron nooit eens normaal kon eten. Vivi liep naast Harry en luisterde naar Hermelien die allemaal dingen opsomde over hoe vies Ron wel at. Soms glimlachte ze in zichzelf en uiteindelijk stopte ze op een mooi plekje bij het meer. Allemaal gingen ze zitten en Vivi haalde haar werkstuk Toverdranken voor zich en begon te schrijven. Eindelijk had ze het af en borg ze het op en zag dat Harry zijn huiswerk had opgeborgen naar het meer staarde. Ze ging dichterbij hem zitten en zei niks. Ze hoorde Enigma kuchen maar negeerde het. “Is er iets?” fluisterde ze bijna onhoorbaar. Harry schudde zijn hoofd maar Vivi wist dat er iets was. “Je kan het me altijd vertellen en er ook altijd een andere manier om ergens antwoord op te krijgen.” Zei ze met een mysterieuze glimlach. Harry keek haar onbegrijpelijk aan en toen begon er iets te dagen. “Vanavond is het Volle Maan.” Fluisterde Vivi.
“Je hebt gelijk. Dank je.” Fluisterde Harry terug en hij zoende haar.
Enigma kuchte weer maar ze negeerde haar. Toen ze stopte keek Vivi vanuit haar ooghoeken naar Enigma en zag dat ze zich had omgedraaid.

Enigma had er nog geen vrede mee dat Vivi met Harry had maar ze maakte geen ruzie. Dat was al een hele vooruitgang. Uiteindelijk besloten ze terug te gaan naar het kasteel voor het avondeten en om daar de rest van hun huiswerk te doen. Onder het eten leek het alsof iemand haar probeerde te waarschuwen om vanavond niet naar buiten te gaan met Harry. Alsof er gevaar loerde maar wat wist ze niet. Na het eten liepen ze terug naar de leerlingenkamer maar Vivi zei niks. Ze had het gevoel dat met elke seconde die voorbij ging het gevaar groter werd en dichterbij kwam.

Voordat het bijna tijd was om binnen te wezen haalde Harry zijn onzichtbaarheidmantel tevoorschijn en klommen ze snel het portretgat open. Snel liepen ze naar beneden toe en toen ze buiten waren ging luidde de klok dat het tijd was om binnen te zijn in de leerlingenkamers. Harry glimlachte naar haar en samen liepen ze naar het Bos toe. Toen ze in het Bos aankwamen liepen ze een stukje het Bos in en Vivi liep naar een oude boom die er stevig uitzag en zette haar voet op de eerste tak en klom omhoog. Toen ze boven was wachtte ze even en kwam Harry naast haar zitten. “Weet je nog hoe het ging?” Vroeg ze. Harry knikte en ze keken naar de lucht.

Na een tijdje deed Harry zijn ogen open en keek haar aan. “Dank je dat je me helpt.” Fluisterde hij.
“Voor jou doe ik alles.” Fluisterde Vivi terug.
“Ik ook voor jou.”
Harry pakte haar gezicht zacht vast en zoende haar zacht. Vivi zoende terug en keek hem aan. Zijn hand ging door haar haren en hij trok haar naar zich toe en Vivi leunde zacht tegen hem aan. Gemakkelijk zat ze niet want ze wilde niet dat ze zouden vallen. “Zullen we naar beneden gaan, anders vallen we straks nog.” Zei ze zacht.
“Goed idee.” Antwoordde Harry.
Ze klommen langzaam naar beneden toe en toen ze op de grond stonden liepen ze het Bos langzaam uit. Bij de bosrand bleven ze staan. Ze stonden tegenover elkaar en plots zag Vivi wat achter Harry bewegen. Ze wilde wat zeggen maar er werd een hand voor haar mond gedaan en ze werd opgetild.

Ze werden meegenomen, het Bos in. Het leek uren te duren voordat ze stopten en Vivi probeerde naar Harry te kijken maar het lukte niet. Eindelijk stopten ze en Vivi werd losgelaten. Een gedaante met een mantel kwam tevoorschijn en Vivi keek naar de gedaante. Een hand kwam tevoorschijn en deed de kap af. Verbaasd keek ze naar de man, de man die haar de opdracht had gegeven. “Heel goed gedaan Vivi.” Zei hij langzaam.
“Wat bedoel je!” Zei Vivi.
“Alles is volgens plan gegaan.”
“Wat?”
“Je hebt hem hier gebracht zoals je is opgedragen.”
“Nee!”
“Je hebt het heel goed gedaan Vivi.”
“Wat!” Riep Harry plots.
Vivi keek bang naar Harry en zei :
“Ik heb hier niks mee te maken Harry!”
“Wie dan wel Vivi?”
“Harry geloof me, alsjeblieft.”
“Wat doe je Vivi?” Vroeg de man, “Je missie is geslaagd je hebt hem hier gebracht.”
“NEE! Dit is een val, ik wil dit niet!”
Plotseling hoorde ze geritsel achter hun. Één van de mannen zweefde licht naar de bosjes toe en haalde met een simpele beweging iemand eruit. Tot haar verbazing was het Enigma.

“Enigma?!” Zei Vivi verbaasd.
“Jij verraadster!” Riep Enigma woedend.
“W – wat bedoel je?”
“Je hebt Harry verraden! Ik wist dat je niet te vertrouwen was!”
“Nee!”
“Stilte!” riep de man.
“Wat doen we met haar meester?” Vroeg iemand.
“We nemen haar ook mee, ze weet teveel nu, we zien in LifeRiver wat we met haar doen.”
De man die Enigma vast had deed zijn kap af en Vivi zag puntige oren tevoorschijn komen. Hij pakte Enigma met één hand vast en de andere hand bracht hij naar zijn slaap. Hij mompelde een woord en verdween samen met Enigma. “Je kan niet verdwijnselen op Zweinstein.” Bracht Harry moeizaam uit.
“Maar we zijn niet meer op Zweinstein mijn jongen en elven kunnen meer dan je denkt.” Zei de man, “Neem hem mee!”
“NEE!” Riep Vivi.
Maar het was te laat. Harry was verdwenen met vier andere elven en Vivi was alleen met de overgebleven drie elven waaronder haar meester.

Hij liep naar haar toe en pakte haar ruw vast en keek haar kil aan. Iemand anders liet haar los en Vivi sloeg haar ogen neer. Vijf seconden later was ze in LifeRiver in het huis van Lila. Hij duwde haar op een stoel neer en zei :
“Je hebt ons verraden!”
“Nee.” Zei Vivi moeizaam.
“Wel.”
“Ik had een keuze en die keuze heb ik gemaakt!”
“En daarbij ons meteen verraden!”
“Niet waar!”
“Waarom stopte je met je missie?!”
“Iets wat jij toch niet kan begrijpen!”
Meteen had ze er spijt van wat ze had gezegd en voelde meteen een hand op haar wang branden. Hij had haar geslagen en Vivi voelde tranen opkomen. “Er is nog één kans voor je en dat is de rechtszaak.” Zei hij.
“Een rechtszaak.” Zei Vivi onbegrijpend.
“Ja en als je die verknald zit je diep in de problemen. En ik zal ervoor zorgen dat je dit huis niet uitkomt zodat je kunt ontsnappen, je zal hier alleen weg kunnen met een andere elf.”
Met die woorden draaide hij zich om en begon iets te mompelen en het leek alsof Vivi een soort veld voelde. Toen hij stopte deed hij zijn kap op en liep zonder iets te zeggen het huis uit.

Vivi bleef even verdwaasd zitten maar stond toen op en rende naar boven toe. Ze rende haar kamer in en viel op haar bed neer, huilend. Ze hoorde niet dat beneden de deur openging en Lila binnenkwam. Alsof Lila wist wat er aan de hand was kwam ze meteen boven en ging bij Vivi op bed zitten en legde haar hand op de schouder van Vivi.

Catie · Geplaatst: Di Dec 28, 2004 10:57

Bedankt voor de Reacties ^^
En oja, vanaf nu kan het misschien wel wat erg soms worden...

De Echte Waarheid

Vivi reageerde niet op de hand en bleef zachtjes huilen. “Rustig maar Vivi.” Zei Lila zacht. Vivi draaide zich om en keek Lila aan met betraande ogen en kon niks zeggen. “Ze hebben hem.” Bracht ze moeizaam uit.
“Ik weet het meisje.” Zei Lila zacht.
“Ik wilde het niet meer.”
“Rustig maar.”
“Ik hield van hem, nog steeds. Ik wil hem niet kwijt.”
“Nee schat.”
“Echt niet, ik wil hem niet kwijt. W- wat gaan ze eigenlijk met hem doen?”
“Ik weet het niet meisje maar er is iets dat ik je moet vertellen. Kom mee.”
Lila stond op en trok Vivi om hoog en leidde haar naar beneden. Naar een kamer waar Vivi nog nooit was geweest omdat ze daar niet mocht komen.

De kamer was duister en voor de ramen hingen zwarte gordijnen. Er zweefden kaarsen in de lucht die een mysterieuze gloed door de kamer wierpen en Vivi zag in de hoek een grote kast staan. Lila liep naar de kast toe en opende een deur en haalde er een doos uit. De doos legde ze op de tafel neer en ze wenkte Vivi. Langzaam liep Vivi naar de tafel toe en keek naar de doos die Lila had open gemaakt. Ze haalde er drie foto’s uit en spreidde ze over de tafel heen. “Dit zijn drie elven, The Elf of Light, Darkness and Light en the Elf of Darkness.” Zei Lila.
“M – maar.”
“Dit is jou oom The Elf of Light.” Vervolgde ze.
Lila liet een foto zien van een man met lang blond haar een reebruine ogen. “Zijn naam was Taurnil en dit is The Elf of Darkness ook wel Valandil.” Ze liet een foto zien van een man met lang blond haar en zeegroene ogen. “Dat is, dat is hem.” Zei Vivi geschrokken.
“Klopt en nu komt er een bijzonder persoon The Elf of Darkness and Light. Amras jou vader.”
“Mijn vader…”
Lila knikte en liet de laatste foto zien. Een man met lang blond haar en dezelfde donkerblauwe ogen als haar. Hij glimlachte vriendelijk en Vivi staarde vol ongeloof en verbazing naar de foto.

Lila zuchtte diep en haalde andere dingen uit de doos maar Vivi had er geen oog voor. Ze had alleen oog voor de man die ze nooit had gekend en waar ze nu opeens een foto van zag. Iets wat ze haar hele leven al wilde zonder dat ze het wist. “Vivi dit is je moeder.” Zei Lila plots. Lila gaf haar een foto van een vrouw. De vrouw had blond haar in laagjes geknipt en blauwe ogen. Ze was slank en had een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht. “Er zijn dingen die ik je moet vertellen over je ouders en je zusjes.” Zei Lila.
“Wat dan?” Vroeg Vivi terwijl ze Lila even aankeek.
“Beide zijn ze dood, op dezelfde manier gestorven want beide zijn ze vermoord.”
“Nee…”
“Jawel, ze zijn vermoord door Valandil op brute wijze.”
“Waarom?”
“Je moeder is vermoord toen ze hem wilde tegenhouden jou mee te nemen hierheen. Jou vader is vermoord toen hij erachter kwam dat Valandil jou hiermee naartoe had genomen en je naar een veilige plek wilde brengen.”
“Maar waarom wilde hij mij?”
“Hij heeft ook Taurnil vermoord en zijn dochter met een vloek. En hij heeft zijn eigen dochter gedood maar..”
“Dat had ik moeten zijn of niet soms?”
“Ja maar hij vermoordde de verkeerde, hij vermoordde zijn eigen dochter en toen hij jou vond wist hij dat jij niet zijn dochter was.”
“Maar hoe kan hij zijn eigen dochter niet herkennen?!”
“Dat kan ik niet uitleggen Vivi, maar je moest dit weten.”
Tranen begonnen te lopen over de wangen van Vivi en ze keek naar de foto’s van haar ouders. Beide leken ze er zo gelukkig op maar ze waren er niet meer.

Lila pakte de foto’s weer in en sloot de doos. De foto’s van haar ouders deed Lila in een lijstje en zette ze in het midden van de kamer op een tafeltje met dunne poten. Voordat Vivi wat kon zeggen pakte Lila nog een doos die veel kleiner was en haalde er nog een foto uit. Die foto gaf ze aan Vivi en voor het eerst zag Vivi haar ouders samen. Ze omhelsde elkaar en lachten vrolijk naar Vivi. Er viel een traan op de foto en Vivi gaf de foto aan Lila en liep de kamer uit en ging op de bank zitten. Ze zei niks en keek zonder iets te zien naar de tafel en dacht aan Harry. Wat zouden ze met hem aan het doen zijn en wat zou er nog gaan gebeuren. Allemaal vragen spookten door haar hoofd die ze niet kon beantwoorden.

Lila ging naast haar zitten en zette een dampende kop thee voor haar en had zelf een beker in haar eigen hand. “Lila?” Vroeg Vivi.
“Ja?” antwoordde Lila.
“Als ik zou willen ontsnappen zou je me dan willen helpen?”
“Hoe wil je dat doen? Je kan hier niet weg zonder een andere elf.”
“Yiri.”
“Yiri?”
“Ja, jij gaat weg naar een vriendin ofzo en dan komt Yiri mij bevrijden. Ik ken haar goed maar ik weet niet zeker of ze het wilt.”
“Wat wil je doen als je vrij bent?”
“Harry bevrijden, hem in veiligheid brengen.”
“Maar je weet niet waar hij zit.”
“Jij kan erachter voor me komen en Yiri ook.”
“Maar…”
“Alsjeblieft Lila, hij betekent veel voor me. Laat Yiri hier komen alsjeblieft.”
“Oké, ik laat Yiri hier komen maar ik kan niks beloven.”
“Dat weet ik.”
“Ik ga nu, blijf hier en drink je thee, probeer wat te slapen of ga de foto’s bekijken.”
“Ik mag daar toch niet komen?”
“Nu wel, je hebt mijn toestemming.”
“Dank je.”
Lila knikte en stond op. Ze liep naar de gang en kwam terug met haar jas en deed die snel aan. Een bezorgde blik wierp ze nog snel op Vivi en verdween. Vivi hoorde de deur dichtklappen en ze stond op.

Ze liep terug naar de kamer en pakte de foto’s van haar ouders en keek ernaar. Nooit had ze een beeld van ze gehad en nu opeens wel maar toch kende ze ze niet meer. Wat was er met haar leven gebeurd voordat ze bij Lila kwam. Waarom kon ze zich niks herinneren. Het leek alsof haar geheugen was gewist. Na een tijdje hoorde ze de deur opengaan en liep ze terug naar de woonkamer en sloot de deur van de kamer en liep met de koude kop thee naar de keuken en spoelde het weg. “Vivi ik ben er weer.” Zei Lila hard. Vivi liep de keuken uit naar de woonkamer en zag Yiri naast Lila staan. Yiri liep meteen naar haar toe en omhelsde haar even. Vivi ging zitten en keek naar Yiri.

“Ik weet waarom ik hier ben en ik wil helpen.” Zei Yiri meteen.
“Dank je.” Mompelde Vivi.
“Ik weet waar ze hem houden en ik weet hoe ze dat allemaal doen.”
“Ja?”
Vivi keek Yiri nu strakker aan en luisterde aandachtig.
“Om de twee of drie uur komt er een nieuwe wacht die alles controleert. Om zeven uur s’ avonds ondervragen ze hem en ik wil niet weten hoe.”
“En waar zit hij?”
“In de Grotten van Amun Hati.”
“Dat meen je niet?”
“Jawel, het zal moeilijk worden om er te komen.”
“Kan je uitzoeken om de hoeveel uur het precies is?”
“We zullen zeker een tijd nodig hebben om uit het Bos te komen en daarna nog in veiligheid komen.”
“Ik raad je aan om naar hetzelfde huis te gaan als in de kerstvakantie. Je moet er proberen te komen.”
“Dat zal ik zeker doen, en daarna zal ik zorgen dat ik verdwijn uit iedereen ’s levens.”
“Nee Vivi.”
“Yiri het is het beste! Als ik hier terugkom zit ik in de problemen en ik heb Harry genoeg aangedaan om dan op Zweinstein te blijven.”
“Maar Vivi.”
“Ik zoek wel iets in de dreuzelwereld ver van hier, ver van iedereen. Het is het beste en alsjeblieft ga nu om meer informatie te zoeken. Als Lila het doet zal het opvallen.”
“O Vivi, ik zal mijn best doen pas op jezelf.”
“Dat zal ik doen.”
Yiri stond op en liep meteen naar buiten toe. Vivi wist dat ze terug naar haar eigen huis was, het kasteel waar ook haar rechtszaak zou zijn. Vivi zuchtte en liep naar het raam toe en keek naar buiten toe. Vogels floten vrolijk en de mensen waren beneden vrolijk met elkaar aan het praten.

Vivi keek naar ze en zag de gelukkige gezichten. Ze keek naar de overkant en zag een stelletje zoenen en meteen dacht ze aan Harry. Ze wendde haar blik af en draaide zich om en staarde verdrietig naar haar schoenen. “Vivi ga je mee naar buiten? Een luchtje scheppen.” Vroeg Lila hoopvol.
“Nee ik blijf hier.” Zei Vivi terwijl ze naar de trap liep.
“Zeker weten?”
“Ja.”
“Maar lucht zal je goed doen.”
“Ik wil hier blijven Lila.”
“Goed dan, ik ga even langs een vriendin ik ben vanavond zeker thuis.”
Vivi knikte en Lila verdween. Vivi bleef naar buiten kijken en keek naar de mensen. Net toen ze zich wilde omdraaien hoorde ze een bekende stem. “Vivi!” werd er geroepen. Ze keek naar beneden en zag Roy staan.

Ze zwaaide even kort en Roy steeg op en kwam uiteindelijk op dezelfde hoogte als haar. Hij glimlachte breed naar haar en zei :
“Hoe is het Vivi?”
“Het kan beter.” Antwoordde Vivi mat.
“Waarom klim je niet uit het raam en ga je mee?”
“Ik kan het huis alleen verlaten met een andere elf.”
“Waarom dan?”
“Dat zal binnenkort genoeg bekend worden. Ik praat er liever even niet over.”
“Dat is goed. Ik zie je later nog wel.”
“Doei Roy.”
“Doei Vivi.”
Roy ging weer naar beneden toe en Vivi draaide zich om en sloot het raam. Ze liep weer naar boven toe en plofte op haar bed neer. Ze dacht aan Harry en dacht terug aan de keer dat ze met elkaar kregen. Ze was dolgelukkig geweest toen hij haar vroeg. En nu leek het zo lang geleden dat dat was gebeurd. Ze wist gewoon niet meer wat ze moest.

Catie · Geplaatst: Zo Jan 02, 2005 16:43

*huppelt binnen en begint in haar documenten te graaien*
*Gooit wat dingen weg*
AH! Hebbes!
*Gooit het stuk het topic binnen en huppelt het topic weer uit*

De Ontsnapping

Twee dagen gingen er voorbij zonder dat er iets gebeurde en Vivi voelde zich steeds miezeriger en zonk weg in een diep gat. Ze kwam haar kamer niet meer uit en at amper nog wat. Lila probeerde wanhopig haar duidelijk te maken dat zichzelf osluiten geen nut had en ze sterk moest zij zodra Yiri alles wist en alles kon gebeuren. Maar wat Lila niet wist was dat Vivi al bezig was met een plan. Ze oefende makkelijke spreuken in haar kamer die heel effectief waren want ze wist dat ze in LifeRiver ongestoord kon toveren. Haar stok konden ze nooit vinden. Als ze de stok van Harry kon bemachtigen dan kon hij ook toveren. De spreuk zouden ze niet vinden en ze konden zich dan beter verdedigen.

De derde dag was net begonnen en Vivi schrok wakker uit een droom. In haar droom zag ze hoe ze Harry aan het martelen waren en het zweet liep over haar rug. Zo bande de droom uit haar gedachten en viel achterover neer op haar kussen en keek naar het plafond. Het was zwart zoals altijd en na mater de tijd vorderde zag Vivi de zon opkomen. Het was de eerste dag dat Vivi weer beneden kwam in de ochtend en Lila was verbaasd maar zei niks. Vivi mocht weinig eten maar ze at iets en het leek meteen alsof ze weer op krachten kwam. Al vroeg in de ochtend kwam Yiri langs.

Ze zaten met zijn allen op de bank en Yiri keek ernstig naar Vivi. Haar blik was bezorgd en ze zei:
“Ik weet alles.”
“Ja?” Zei Vivi meteen belangstellend.
“Ja. Ik weet precies waar ze hem houden, wanneer er een nieuwe wacht komt en waar zijn stok is.”
“Gelukkig.”
“Als je de grotten van Amun Hati binnenkomt moet je rechtdoor lopen, pas op want bij de eerste gang zal iemand in die gang staan. Jij moet de 2de gang hebben en daar zal iemand pas staan na een paar bochten.”
“Ga verder.”
“Als je de wacht ziet moet je hem verlammen, silencio spreuk gebruiken en hem vastbinden voor de zekerheid.”
“Alles?”
“Ja, alles moet vlekkeloos verlopen. De stok van Harry zal in een beschermde kist liggen waar alleen jij of een andere elf bij kunt. De kist zal bij de wacht staan. Doe dat alles zo snel mogelijk en bevrijd hem dan.”
“Oké.”
“Je zult om negen uur daar moeten zijn want dan is de wachtwissel en ze wisselen om de twee uur. Alles gaat precies op tijd, om elf uur zullen ze weten dat hij weg is en dan moet jij ver weg zijn, zo ver mogelijk.”
“Hopelijk lukt het allemaal.”
“Heb vertrouwen Vivi, heb vertrouwen.”
“Dat heb ik maar”
“Niks maar, er zal iets zijn om je de weg te wijzen en dat heb ik.”
“Wat dan?”
“Je zult het krijgen voordat je vertrekt. En zit er niet over in.”
“Dat zal ik doen.”
“Mooi zo.”
“Dank je Yiri.”
“Geen dank, je bent mijn vriendin en dat zal je blijven.”

Staat op en loopt naar het raam toe en kijkt weer naar buiten. Ziet in de verte de grotten. Ik hoop dat hij nog leeft dacht ze mistroostig. Plots bedacht ze zich iets. Enigma was ook meegenomen maar waar hielden ze haar vast. Snel draaide ze zich om en keek Yiri aan en vroeg :
“Ze hebben nog iemand meegenomen. Enigma Raven een meisje uit mijn eigen jaar weet je waar zij is?”
“Enigma, ik heb wel haar naam horen vallen.” Zei Yiri langzaam.
“En?”
“Ik geloof dat ze haar hebben ondergebracht in een gezin waar ze niet wegkan en ik geloof dat ze binnenkort misschien bij mij komt waarom?”
“Zij moet ook terug naar Zweinstein. Ze had er niks mee te maken.”
“Ik zal mijn best doen. Ik kan niks beloven.”
“Dat weet ik maar toch bedankt. Ze mag dan geen vriendin zijn maar toch….”
“Respecteer je haar.”
“Ja voor een deel wel.”
“En zij misschien jou ook wel want ik geloof niet dat zij jou ook aardig vind.”
“Klopt.”
Vivi zuchtte diep en keek weer naar buiten toe en sloeg haar armen over elkaar heen. De zon kwam hoger te staan en Vivi hoorde niet meer wat er werd gezegd.

Het leek alsof er uren verstreken en dat gebeurde ook. Voor Vivi waren het eeuwen die voorbij gingen voordat de zon eindelijk onder ging. Soms bewoog ze lichtelijk maar het leek alsof ze een standbeeld was. Uit steen gemaakt, iemand zonder hart. Maar toch was Vivi niet van steen en had wel een hart wat nu niet leek met haar bedroefde gezicht. Eindelijk was de zon onder en was de nacht gevallen. Langzaam kwamen de sterren tevoorschijn en Lila pakte haar schouder vast. “Ik ga naar mijn vriendin, veel geluk vanavond.” Zei Lila zacht.
“Dank je Lila, voor alles.”
“Geen dank, Yiri zal straks komen en er ligt een zwart pak voor je als je één wilt worden met de nacht.”
Vivi zei niks en voelde dat de hand van Lila een beetje trilde. Rustig maar bedroefd zei ze:
“Wees niet bang Lila, aan alles komt een eind maar ik zal jou niet vergeten.” Lila zei niks maar haalde haar hand weg en liep weg. Vivi hoorde haar voetstappen in de gang en even later de deur. Toen was ze alleen.

Om acht uur kwam Yiri binnen en keek Vivi onzeker aan. Vivi wist wat Yiri dacht en schudde haar hoofd lichtelijk en kwam van het raam vandaan. “Weet je het echt zeker?” Vroeg Yiri zacht.
“Ja.” Antwoordde Vivi.
“Ik wil je gewoon niet kwijt en je zal vast wel vrijkomen. Ze zullen je heus niet verbannen of ….doden.”
“Daar ben ik niet zeker van Yiri en ik wil dit.”
“Ja? Wil je hier weg, waar je bent opgegroeid?”
“Ik ben opgegroeid tussen leugens en er is een slecht mens van me gemaakt en toch ben ik niks voor niks The Elf of Darkness and Light.”
“Dit is trouwens nog voor jou.”
Vivi keek naar de uitgestoken hand van Yiri en zag een klein kristallen flesje erin liggen. In het flesje zat water maar Vivi wist dat het geen normaal water was maar licht zou geven als dat nodig was. Yiri zei :
“Kom dan gaan we, neem je stok mee.”
Vivi knikte en liep naar boven toe. Boven op haar bed lag een zwarte trui van een speciale stof en snel deed ze de trui aan en pakte haar stok van haar kastje die ze veilig opborg. Daarna liep ze naar beneden en Yiri pakte haar arm vast en trok haar zachtjes mee.

Vivi voelde hoe het veld haar tegen wilde houden maar niet kon omdat Yiri haar vast hield. Toen ze buiten waren liepen ze geluidloos naar beneden toe en na een halfuur lopen kwamen ze bij de grotten uit. “Als ik straks ja zeg ga jij naar binnen toe en als je terugkomt ben ik weg.” Zei Yiri fluisterend.
“Dank je Yiri en kijk alsjeblieft wat je nog voor Enigma kan doen.” Zei Vivi zacht.
“Ik doe mijn best.”
Uiteindelijk was het tijd en toen er een wachter naar buiten kwam ging Vivi naar binnen toe en sloop door de lange gang van de grot. Bij de eerste ingang keek ze goed uit en kwam veilig bij de tweede. Geluidloos sloop ze de gang in en zag na een paar bochten de wacht en snel pakte ze haar stok en fluisterde :
“Paralitis.”
Een rode straal ging op de wacht af en raakte hem volop. Ze liep naar hem toe. “Silencio.” Fluisterde ze toen ze bij hem was en bond hem snel vast. Toen liep ze naar de kist en haalde zonder enige moeite de stok van Harry eruit en liep naar de celdeur en opende die.

Ze ging de cel in en zag Harry in een hoekje zitten. Ze durfde hem niet aan te raken en keek hem even aan. “Harry.” Fluisterde ze. Harry keek op en zag haar staan en keek haar vijandelijk aan. “Wat wil je!” Zei hij.
“Ik wil je helpen.” Zei Vivi zacht.
“Je hebt me al eens verraden ik kan je niet vertrouwen.”
“Vertouw me nog één keer zoals je deed toen je me vroeg, alsjeblieft.”
Toen Harry dat hoorde veranderde zijn blik en Vivi zag een traan in zijn oog blinken en ze stak haar hand uit. Hij pakte haar hand en stond op en Vivi gaf zijn stok aan hem en trok hem zachtjes mee. Ze kwamen ongezien de grotten uit en Yiri was verdwenen.

Vivi trok Harry harder mee en ze rende het bos in de duisternis in. Het was heel erg donker maar Vivi wist waar ze liep en loodste Harry snel mee. “Waarom doe je dit Vivi?” Vroeg hij.
“Omdat ik nog steeds van je hou Harry.” Antwoordde Vivi snel.
“Ja?”
“Ik heb vanaf de kerstvakantie van je gehouden en ik had inderdaad een missie om je hier te brengen maar voordat wij wat kregen wilde ik die missie al niet meer.”
“Waarom niet?”
“Ik hield teveel van je.”
“Meen je dat?”
“Ja, met heel mijn hart.”
“Het spijt me Vivi.”
“Nee het spijt mij. Ik had eerlijk moeten zijn toen ik met je kreeg.”
“Ik had je niet moeten wantrouwen en verkeerd beoordelen.”
“Het doet er niet toe, zolang we maar in veiligheid komen!”
Ze zeiden niks meer en bleven doorrennen. Soms struikelde Harry maar snel hielp Vivi hem omhoog en gingen ze verder. De twee uur leken snel te verstreken.

Plotseling stopte Harry. Vivi moest stoppen omdat ze hem vast had en probeerde hem weer mee te trekken. “Wat is er Harry? We zijn niet veilig hier.” Zei Vivi wanhopig.
“Dat doet er niet toe.” Antwoordde Harry.
Hij trok haar naar zich toe en zoende haar. Vivi zoende terug en plots zei een stem :
“Kijk daar hebben we onze tortelduifjes.”
Geschrokken stopten ze maar Harry hield haar stevig vast. Vivi zag Valandil. Ze herkende zijn zeegroene ogen en zijn gezicht dat werd verlicht door verschillende lampjes die ze hadden. Om hun heen stond een grote groep elven. Harry hield haar nog steeds stevig vast en Valandil liep naar hun toe. “Je hebt je kans gehad Vivi en die heb je verspild.” Zei hij kil.
“Dat doet er niet toe. Moordenaar.”
“Wat bedoel je.”
“Je vermoordde mijn vader, mijn moeder, mijn zusjes, mijn oom en je vermoordde je bloedeigen dochter.”
“Lila heeft je dus de waarheid verteld. Treur niet mijn kind je zal spoedig bij ze zijn.”
“Alles is beter dan in de buurt van jou zijn.”
Haar stem overspoelde van de kille woede en de blik van Valandil veranderde. De elven deden een stap dichterbij en de kring werd kleiner.

Harry hield haar nog strakker vast en Vivi bleef Valandil aankijken met een blik vol woede. Een blik die hem had kunnen doden als blikken konden doden. “Haal ze uit elkaar, en zij gaat naar ‘de’ grotten en hem weten jullie af te leveren.” Zei Valandil kil. Er kwamen een paar elven op hun af en ze trokken ze uit elkaar. Vivi hield Harry goed vast en hij haar maar het lukte de elven ze uit elkaar te trekken. Er rolde een traan over de wang van Vivi en ze zag Harry verdwijnen. Zelf verdween ze even later ook en werd ruw in een cel geduwd. Vivi zei niks en keek naar haar handen. “Dit zal je straf zijn maar hij zal veel erger worden.” Zei Valandil. Vivi luisterde niet en bleef naar haar handen kijken waar nu druppels opvielen. Haar druppels, haar tranen.

Catie · Geplaatst: Di Jan 04, 2005 11:27

*Huppelt het topic weer binnen met een stuk en grijnst* ^^
Euhm, nee dit is niet echt een vrolijk stuk ^^'

De Rechtszaak

De nacht ging langzaam voorbij en Vivi zat daar in de duisternis. Ze zat in een hoekje ver weg gekropen voor wat er zou komen. Het begon die avond al. Ruw werd ze uit haar cel gehaald en naar een kleine kamer gebracht. Aan de muur van de kamer hingen verschillende dingen en iemand ontblootte haar rug. Ze schreeuwde van pijn toen de eerste zweepslag haar rug raakte. Met elke slag die erbij kwam begon haar rug meer te branden maar Vivi schreeuwde niet meer. Er liepen slechts tranen over haar wangen die op de grond drupte. Toen ze stopte werd ze langs verschillende cellen naar haar eigen cel begeleid. Ze keek niet naar de mensen die naar haar keken maar hoorde ze fluisteren. “Arm kind, zo jong en toch al hier.” Mompelde iemand.
“Wat zou ze gedaan hebben dat ze hier zit?” Mompelde iemand anders.
Zo ging het door totdat ze bij haar eigen cel kwam en ze weer naar binnen werd geduwd. “Het is je eigen schuld kind en reken erop dat het erger zal worden.” Zei een honende stem. Vivi luisterde niet maar bleef staan.

Haar rug deed pijn van de zweepslagen, maar ze wist dat er meer zou volgen. Ze kende de martelingen en had er van alles over gehoord. Dingen die niet voorkwamen in haar ergste nachtmerries, maar dingen die nu wel met haar zouden gebeuren. Ze rilde, niet van angst of de kou, maar van hoop. Er was slechts één klein lichtpuntje en het beeld zag ze duidelijk voor haar. “Harry.” Mompelde ze. Duidelijk zag ze zijn beeld voor hem en nog steeds proefde ze zijn lippen op de hare. Het was een moment van geluk en liefde, een liefde die hun nooit meer kon scheiden.

Toen ze wakker werd gemaakt kon ze zich niet herinneren dat ze was gaan liggen en in slaap was gevallen. Haar rug deed meer pijn dan eerst en toen ze voorzichtig met haar hand over haar rug ging voelde ze waar de zweep was neergekomen. Boven haar stond een jonge vrouw die haar omhoog tilde en de cel uithaalde. Vivi liep gewillig mee en de vrouw leidde haar naar een grote zaal waar tafels stonden. Aan de tafels zaten andere mensen, mensen waarvan de wanhoop in hun ogen was te lezen. De vrouw duwde haar naar een tafel en Vivi ging zitten. Ze keek naar de tafel en voelde dat mensen blikken naar haar wierpen. Blikken vol medelijden. Er kwam een kom voor haar te staan waar wat brood inzat met een paar dingen maar Vivi at het niet op zoals de rest. “Eet je dat niet op?” Vroeg een gretige vrouwenstem. Vivi schudde haar hoofd en keek op. Ze keek in de uitgedoofde groene ogen van een vrouw en zei :
”Neem maar, ik zal toch niks eten.”
Snel pakte de vrouw het eten en begon het snel op te eten. Toen de vrouw het ophad gaf ze de kom terug en even later stond iedereen op en liep weg. Vivi bleef zitten en voelde een hand op haar schouder en ze stond op zonder te kijken.

Ze hoefde niet te weten wie het was want uiteindelijk zou ze terug bij haar cel komen. Vivi werd door gangen geleid en kwam bij een kamer waar nog een paar andere gevangene zaten. Iemand duwde haar naar een stoel en Vivi ging zitten. Even later kwam er iemand tegenover haar zitten. “V- vivi.” Zei de stem. Vivi keek op en zag Lila zitten. De ogen van Lila stonden vol medelijden en angst. “Wat hebben ze met je gedaan?” Vroeg Lila.
“Waar is Harry?” Vroeg Vivi want dat was het enige wat ze wilde weten.
“Hij is veilig, bij mij.”
“Zorg goed voor hem.”
“Dat zal ik doen en Vivi hou alsjeblieft vol.”
Vivi antwoordde niet en keek naar Lila. Ze verfrommelde iets in haar hand en Vivi zag iets wits. Lila pakte haar hand en duwde er iets in. “Een brief van hem, wees voorzichtig en laat hem niet zien.” Fluisterde ze.
“De tijd is voorbij.” Werd er geroepen.
Lila stond op en gaf Vivi een kus op haar voorhoofd en liep weg. Vivi kon zweren dat er tranen in haar ogen blonken en Vivi werd omhoog getild en ze liepen weer terug.

Ze werd terug naar haar cel gebracht en ze ging zitten. Ze leunde tegen de muur aan en voelde de zweepslagen. Ze negeerde de pijn en keek naar een klein straaltje licht dat naar binnen viel. Ze wist niet hoelang ze daar zat maar ze zag hoe het straaltje licht van plaats veranderde en minder werd. Uiteindelijk pakte ze de brief die ze had opgeborgen en legde hem in het straaltje licht en begon te lezen:

Lieve Vivi,
Ik mis je en hoop voor je.
Elke seconde ben je in mijn hoofd en beloof me dat je zal doorzetten.
Voor mij en voor jou maar het aller belangrijkste voor ons.
Ik hou van je.
Harry

Ze borg de brief weer op, goed waar ze hem niet zouden vinden en ze hem toch altijd bij haar zou hebben. Toen ze de brief net goed had opgeborgen hoorde ze voetstappen naderen en de celdeur werd opengemaakt. Twee armen trokken haar omhoog en duwde haar de cel uit. Haar armen zaten op haar rug en ze kon ze niet bewegen maar dat was niet nodig, ze wist toch wat er zou gaan gebeuren.

Ze kreeg gelijk want ze werd het kleine kamertje ingeduwd en de deur werd achter haar dicht gedaan. Ze zag Valandil staan en een andere man. De man pakte haar beet en ontblootte haar rug en knikte goedkeurend. Vivi zag dat hij een zweep pakte maar deze keer zaten er kleine scherpe mesjes aan. Toen de eerste slag kwam voelde ze de mesjes in haar lichaam maar ze dwong zichzelf niet te schreeuwen. Ze wilde Valandil niet het genoegen te geven om haar schreeuwend van pijn te zien. De slagen werden harder maar ze gaf geen kik. Geen geluid ontsnapte over haar lippen en geen tranen ontsnapte uit haar ogen. Toen ze stopte zag Vivi in de blik van Valandil kille woede en in haar ogen grijnsde ze. Hij hield haar blik vast en onverwachts voelde ze een voet in haar maag en ze viel naar achteren met haar hoofd tegen de muur aan. Overal voelde ze de schoenen van Valandil en ook zijn vuisten raakte haar. Wanhopig probeerde de andere man hem weg te trekken maar het lukte niet. Toen Valandil stopte had hij een zelfvoldane grijns op zijn gezicht. Maar die grijns verdween lichtelijk toen hij haar aankeek want haar ogen stonden vol haat.

Hij pakte haar vast aan haar haren en hield tegelijkertijd haar armen op haar rug vast en duwde haar de gang door waar de andere zaten. Sommige mensen zaten nu ineen gedoken en durfde niet te kijken. “Valandil wat ben je voor een monster om een kind zo af te tuigen.” Mompelde slechts één iemand. Het was ook de enige die iets mompelde. Toen ze bij haar cel waren duwde hij haar naar binnen en zei dat iedereen moest vertrekken en hij kwam haar cel in. Vivi lag in de hoek en ging moeizaam zitten en keek hem aan. Hij sloeg haar maar Vivi keek hem weer aan en sloeg haar ogen niet neer. Hij draaide zich om en hij zei:
“Ik kom terug.”
“En ik zal er klaar voor zijn.” Mompelde Vivi.
Hij reageerde er niet op en verdween uit de cel en Vivi hoorde zijn voetstappen verdwijnen. Een wacht kwam terug en keek de deur na en Vivi bleef roerloos liggen, maar ademde zachtjes.

Die nacht schrok ze wakker van voetstappen maar ze bleef liggen. Ze hoorde de celdeur open gaan en voelde iemands adem in haar nek. Iemand draaide haar hoofd om en ze keek naar het gezicht van Valandil. Ze wilde hem wegduwen, maar haar handen waren geboeid zonder dat ze het wist en ze kon ze niet bewegen. Ze zag zijn grijns en voelde zijn handen over haar lichaam gaan en probeerde hem met haar voeten weg te duwen maar het lukte niet. Hij begon haar kleding weg te halen en angst was in haar ogen af te lezen. Pijn vulde haar lichaam en die pijn leek langzaam weg te sluipen uit haar lichaam tegen de tijd dat Valandil al weg was en haar handen had losgemaakt. Tranen vielen op de grond en langzaam pakte ze haar kleding bijeen en begon zich weer aan te kleden met trillende handen en vingers.

Nog twee dagen gingen voorbij en Vivi voelde de pijn niet meer van de zweepslagen die ze kreeg. Ze at niks en haar gedachtes waren leeg. De ochtend voordat de rechtszaak zou zijn leek het alsof de mist oploste en haar gedachtes werden helder. Maar ze was niet de oude Vivi, een mengeling van haat en andere gevoelens spoelde door haar lichaam en het leek alsof het onweerde in haar lichaam. Uren verstreken en uiteindelijk voelde Vivi een last van haar schouders vallen. Haar lichaam en geest hadden besloten en de door de gevallen last voelde Vivi zich een stuk beter. Die avond werd ze meegenomen naar een kamer waar een bureau stond en daarachter zat Valandil. Vivi keek hem kil aan en ze werd in de stoel gedrukt.

Valandil had een paar stukken perkament voor zich en stuurde de wachters de kamer uit. Vivi voelde geen angst voor hem en bleef hem kil aankijken. “Zo zien we elkaar weer Vivi.” Zei hij langzaam.
“Is het nu de bedoeling dat ik ga juichen.” Zei Vivi sarcastisch.
“Nee maar jij gaat je morgen wel aan dit verhaal houden.”
“Zeker weten?”
“Ja! Jij hebt alle tijd in de grotten van Amun Hati gezeten en je zegt niks over de zweepslagen of andere dingen.”
“Misschien wel, misschien niet.”
“Je doet wat ik zeg, wees blij dat ik je miezerige leven red!”
“Alles is beter dan hier zijn in de buurt van jou!”
En ze had een klap te pakken. Woedend keek ze hem aan en hij zei:
“Verder….”
Vivi luisterde niet meer naar hem. Ze bleef hem aankijken maar luisterde niet. Haar blik was nog steeds vol woede en haat. Toen hij klaar was met praten zei hij:
“Begrepen.”
Vivi antwoordde niet en hij pakte haar vast en zei het nog een keer, maar Vivi hield stug haar mond. “Morgen om elf uur zal de rechtszaak beginnen.” Zei hij en hij liep de deur uit.

Vivi bleef zitten en werd even later opgehaald en meegenomen naar haar cel. De rest van de dag en nacht werd Vivi met rust gelaten en de nacht ging langzaam voorbij. De volgende ochtend werd ze opgehaald en meegenomen. Heel even zag ze de natuur en toen was ze weer binnen. Uiteindelijk kwamen ze in een lange gang en die leidde naar een kamer. De kamer was spierwit en meteen kwamen er vrouwen op haar af die aan haar haren begonnen te frummelen. Vivi liet alles over zich heen gaan en toen ze klaar was had ze een lang wit gewaad aan en haar haren waren gekamd en schoon. Iemand bracht haar naar een gang waar twee elven stonden te wachten die haar begeleidde naar een deur en toen ze naar binnen ging zag ze de rechtszaal. De zaal was gevuld van mensen en Vivi zag Lila zitten. Ze keek niet naar haar en ze werd naar een stoel geleid en ging zitten. Even keek ze omhoog en ving een glimp op van Harry achter een glazen plaat. Snel keek ze de andere kant op.

Het werd doodstil in de zaal en Vivi keek op. Een oude vrouw kwam binnen en maande iedereen om stilte. Ze keek eerst naar Vivi en knikte en toen keek ze opzij. Vivi keek met haar mee en zag Valandil zitten. “Wil Vivi Greenland opstaan en mijn woorden nazeggen, haar eed van waarheid.” Vroeg de vrouw. Vivi stond op en zei de vrouw na:
“Ik Zweer plechtig bij het hof van de elven en het huis van de koningen dat ik mijn antwoorden eerlijk zal geven en niks meer dan de waarheid.” Er werd geknikt en Vivi mocht gaan zitten.
“Juffrouw Greenland is het waar dat u de missie liet zitten op het laatste moment?” Vroeg de vrouw.
“Nee.” zei Vivi hard.
“Nee?”
“Dat was wat ik zei mevrouw. Mag ik mijn verhaal van dat gedeelte vertellen?”
“Ga je gang kind.”
“Zo ongeveer drie maanden voordat ze hem en mij kwamen halen vertelde ik Valandil dat ik twijfelde. Hij vertelde mij dat ik zoveel tijd had om een besluit te nemen, als ik niet zou antwoorden zou ik niet doorgaan. Ik kreeg de dag daarna met Harry zelf en mijn gevoelens werden bevestigd en ik wist zeker, ik wilde niet verder met mijn missie. Toen de avond aanbrak dat ze ons kwamen halen voelde ik gevaar aankomen, maar deed niks. Ze kregen ons te pakken en namen ons mee, Valandil zei dat ik het goed had gedaan en Harry begon me te wantrouwen, maar ik vertelde hem wanhopig dat ik er niks mee had te maken.”
“Goed en nu is het waar dat je hem hebt helpen te ontsnappen?”
“Ja dat is waar.”
“Waarom dan wel?”
“Ik wilde hem vrijheid geven. De vrijheid om van een ander te gaan houden, ik deed het omdat ik van hem jou, meer dan het lijkt, meer dan iedereen denkt.”
“Dat is goed, wil er iemand nog meer weten?”
Er werd gemompeld en de vrouw wilde alles stopzetten maar Vivi zei:
“Wacht!”
“Wacht?” Vroeg de vrouw verbaasd.
“Valandil zal jullie zijn kant van het verhaal hebben verteld maar ik heb nog heel wat meer te vertellen.”
“Ga ja gang mijn kind.”
“Toen Harry en ik uit elkaar werden gehaald werd hij meegenomen en ik ook. Zoals Valandil jullie zal hebben verteld werd ik naar de grotten van Amun Hati gebracht maar dat is een leugen. Ik zat in de grotten van Amun Seti.”
“Ze liegt!” Werd er geroepen.
Vivi draaide zich om en zag Valandil staan. Hij wees naar haar en verschillende mensen waren aan het mompelen. De vrouw maande iedereen tot stilte en zei :
“Ga verder en vertel me waarom je wist dat je daar zat.”
“In de grotten van Amun Hati worden kleine manieren van ondervragen gebruikt maar geen pijnlijke. In de grotten van Amun Seti wel en dat heb ik zelf ondergaan. Zweepslagen en in sommige zwepen zaten scherpe kleine mesjes die mijn rug nog erger toetakelde.”
“Ga Door.”
“Elke dag werd ik geslagen en mishandeld maar schreeuwde niet. Ik wilde hun niet het genoegen geven om mij schreeuwend van de pijn te zien, zeker niet toen Valandil er zelf bij was en mij daarna in elkaar heeft geslagen.”
“Wat?!”
“Er is meer. Toen hij me terugbracht naar mijn cel trok hij aan mijn haren en zei dat hij terug zou komen. Die nacht kwam hij terug, mijn handen waren geboeid zonder dat ik het wist en…”
“En wat?”
“Hij v - verkrachtte me.”
Het laatste kwam er zacht en langzaam uit maar toch leek iedereen het te horen.

De zaal leek te ontploffen. Schreeuwende mensen. Mensen die Valandil vervloekte en mensen die Vivi vervloekte. Valandil was opgestaan en riep :
”Leugenaar!”
“STILTE!” Riep de vrouw, “Valandil wat heb jij hierop te zeggen.”
“Dat ze liegt! Alles wat ze deed was vrijwillig en om dat te bewijzen draagt ze mijn kind.”
Het was doodstil en iedereen staarde naar Valandil of Vivi. De vrouw keek hem verbijsterd aan en leek niks te kunnen zeggen en plots herinnerde Vivi zich het onweer in haar lichaam en zei:
“Nee, dat is een leugen.”
“Bewijs het maar.” Zei Valandil.
“Ik ben niet zwanger. Gisterochtend woedde er een oorlog in mijn lichaam. Een oorlog en nu begrijp ik waar die om ging. Ik ben de enige van de drie Elven en zodra ik een kind krijgt zullen dat er drie worden. Elf of Light, Elf of Darkness en Elf of Darkness en Light. De strijd die in mijn lichaam woedde was de strijd om hun in leven te laten en toen viel er een last van me af en nu weet ik. Dat ik niet zwanger ben, niet meer.”
“Je liegt.”
Het laatste bracht hij moeizaam en Vivi richtte zich tot de vrouw. “Ik heb nog één ding te zeggen mag ik?”
“Dat mag.” Zei de vrouw langzaam.
“Vanaf mijn zevende woon ik hier bij Lila. Zij leerde mij de belangrijkste dingen van deze stad. En bovenaan stond Liefde en nog steeds staat dat bovenaan. Nu vraag ik mij af, alles wat ik heb gedaan heb ik uit liefde gedaan voor hem en toch wordt het niet geaccepteerd. Wat is er dan aan de hand?”
Haar laatste woorden waren eruit. Doodse stilte heerste en Vivi hoorde vaag een deur opengaan en voetstappen naderde.

Ze keek niet om. “Het is weinig voorgekomen dat ik het met haar eens ben maar deze keer is dat wel zo.” Zei iemand achter haar. Verbaasd keek Vivi om en zag Enigma staan. Naast haar stond Yiri. Er stond iemand op uit het publiek en ze zag Roy staan. Hij ging naast Yiri staan en zei :
”En wie zegt dat Vivi niet de waarheid spreekt? Dat beweert Valandil maar volgens mij hebben we eerder zulke dingen met hem meegemaakt.”
“Hij heeft gelijk.” Zei Yiri, “Hij heeft eigenlijk wel altijd over ons geheerst ook al was hij niet de koning.”
“Het hof zal nu gaan beslissen.” Zei een man van het hof.
Vivi zag ze verdwijnen en ze keek naar Yiri die naar haar toe was gelopen. Vivi zuchtte en schudde nee. Yiri, Roy en Enigma zeiden niks en keken haar slechts aan.

Yiri steeg plots op maar Vivi volgde niet waar ze heen ging. Vivi zag Valandil naar de kamer verdwijnen waar het Hof zat en ze wist wat hij ging doen. Ze ontwaakte uit haar gedachtes en Yiri was weer terug gekomen. Naast Yiri stond Harry. De blik van Vivi veranderde, de angst leek te verdwenen. Harry liep naar haar toe en omhelsde haar. “Het spijt me.” Fluisterde hij.
“Nee het spijt mij.” Zei Vivi.
“Als ik hem ooit in mijn handen krijg dan zal hij boeten voor wat hij heeft gedaan.”
“Dat is niet de oplossing Harry, wat er ook gebeurd zijn deel zal altijd in me zitten, ik kan het toch niet vergeten.”
“Toch, hij moet boeten.”
“Dat zal nooit lukken, hij zal niet stoppen voordat hij heeft wat hij wil hebben.”
“Maar ik zal bij je zijn en je beschermen.”
Harry liet haar los en Vivi zag dat de elven van het Hof terug waren. Yiri nam Harry mee naar achteren en Vivi bleef staan terwijl ze naar de elven keek.

Er stond een man op en die vroeg de aandacht van alle mensen. Hij keek Vivi even aan en pakte toen een stuk perkament. Vivi hoorde niemand een geluid maken, slechts het ademen van de andere in de zaal. De man zei:
“Op grond van de beschuldigingen op Vivi Greenland en haar eigen waarheid hebben wij besloten dat Vivi Greenland wordt veroordeeld tot vier weken Amun Seti daarna zal worden bepaald of de doodsstraf zal volgen.”
“Dat is oneerlijk!” Riep Harry woedend.
“Dat kunnen jullie niet maken.” Riep een jonge vrouw uit het publiek, “Ze is een kind!”
Vele protesteerden maar Vivi keek glazig voor haar uit. Ze had het al verwacht nadat ze Valandil naar binnen zag gaan. Ze voelde hoe de armen van Harry haar vasthielden en dat Enigma, Yiri en Roy beschermend voor haar gingen staan. “Nee doe dit niet.” Zei Vivi.
“Maar Vivi.” Zei Yiri.
“Nee Yiri, het is zo en het kan niet worden teruggedraaid.”
“Maar.”
“Ik zei Nee. Ik red me heus wel, jullie gaan jezelf niet opofferen voor mij dat ben ik niet waard.”
“Jawel.”
“Yiri zelf het woord van een prinses kan hier nu niks aan doen en dat weet je, ik ga vrijwillig mee. Het is nou eenmaal zo.”
Ze draaide zich naar Harry toe en haar ogen stonden verdrietig. Hij omhelsde haar en Vivi zag tranen in zijn ogen staan. Voordat hij haar losliet zoende hij haar nog één keer en toen werd Vivi vastgepakt en meegenomen.

Catie · Geplaatst: Do Jan 06, 2005 20:53

*Loopt het topic langzaam in*
Ik wil graag even de aandacht van iedereen die mijn verhaal volgt!
Dit stuk is het laatste stuk van het verhaal, maar in dit topic komt het vervolg want dat hoort erbij. De volgens keer als ik post zal ik de nieuwe titel ook neerzetten en waarschijnlijk een korte samenvatting voordat het nieuwe hoofdstuk komt. Dus wees niet gevreesd, ik ga verder. Want nadat het andere verhaal ook a is zal er alweer een vervolg komen ^^' Enjoy van dit stuk ^^

Elf of Darkness and Light

De eerste avond leek het alsof ze haar vergeten waren. Er kwam elke twee uur een nieuwe wacht maar niemand viel haar lastig. Vivi zat ver weg gekropen in een hoekje waar ze bijna onzichtbaar was. Tranen kwamen niet uit haar ogen en woorden niet uit haar mond. Ze bleef maar naar de grond staren terwijl duizenden gedachtes door haar hoofd spookte, de ene gruwelijker dan de andere. De volgende dag gebeurde er nog niet veel maar toen de avond begon te vallen werd ze meegenomen. Vivi keek niet waar ze haar naartoe brachten en toen ze stil stonden zag ze een grote kamer. Aan de muren hingen zwepen in alle maten en Vivi keek naar de grond. Iemand kwam binnen en stuurde de mannen weg die haar hadden gebracht.

Het was een man hoorde Vivi aan zijn stem en hij ontblootte haar rug. Vivi sloot haar ogen, ze wilde niet weten wat hij zou doen en al snel voelde ze een zweep op haar rug neerkomen. Hoe langer het duurde hoe harder ze leken aan te komen en toen de man stopte was ze uitgeput. Ze had niet gegild of gehuild, ze had helemaal niks gedaan. In haar cel kroop ze langzaam weer weg in het kleinste hoekje en hoorde hoe er steeds andere mensen kwamen. De wachten waren altijd mannen en als ze naar hun keek leek het alsof ze slechts omhulsels waren van een lichaam.

Toen het bijna helemaal donker was hoorde ze een paar voetstappen aankomen maar het klopte niet. De wachten hadden net gewisseld en dus kon het geen wacht zijn. Ze kreeg gelijk, Valandil verscheen en hij knipte met zijn vingers en de wacht liep de gang uit. Vivi kroop nog verder weg en Valandil opende de deur en liep naar binnen toe. Hij liep naar haar toe en trok haar met gemak uit het hoekje en duwde haar tegen de muur aan. Haar rug deed meer pijn doordat de wonden tegen de muur werden gedrukt. Hij zei:
“Bevalt het je hier al? Want je zult hier nog lang zitten maar op een manier kom je misschien eerder vrij.”
Vivi antwoordde niet en bleef hem slechts aankijken.
“Je had gelijk dat jij de enige bent die nog de drie kan krijgen en ik zal ervoor zorgen dat ik hun vader ben.” Zei hij zacht.
“Dat zal ik nooit toelaten.” Zei Vivi zacht.
“O jawel en dat is ook de mogelijkheid om hier weg te komen. Jij wordt de moeder van mijn kinderen en tegelijkertijd zorg ik ervoor dat jij mijn vrouw wordt.”
“Nooit!”
Ze zei het vol afschuw in haar stem en duidelijk was er in haar ogen te zien haat en verafschuwing gemengd. “Zie je het al voor je, wij tweeën in mijn huis, je zult veilig zijn.” Fluisterde hij in haar oor.
“Ik sterf liever.” Zei ze woedend.
“Dat zal je uiteindelijk ook doen.”
“Liever nu dan later bij jou.”
Hij keek haar woedend aan en duwde haar harder tegen de muur aan maar Vivi liet niks merken. Hij mompelde iets wat Vivi niet kon verstaan en ze voelde hoe onzichtbare touwen haar handen aan de muur vastmaakte. Ze voelde hoe zijn handen over haar lichaam gingen en haar overal aanraakte. Vivi probeerde zich wanhopig los te rukken maar de onzichtbare touwen waren te sterk. Valandil ging verder en ze sloot haar ogen, ze wilde het niet zien, ze wilde het niet voelen maar ze voelde het.

De volgende ochtend voelde ze zich vreselijk. De zware last op haar schouders was teruggekomen en ze wist niet of ze deze keer de oorlog zou winnen. Aan het eind van de dag had niemand haar aangeraakt of wat dan ook. Valandil was nog niet gekomen en Vivi wist niet eens of hij zou komen al hoopte ze van niet. De strijd was nog in volle gang en ze had al haar kracht nodig om zelf te zorgen dat ze zou winnen. De avond ging over in de nacht en nog steeds was de strijd onbeslist. Vivi kon niet slapen maar viel uiteindelijk in slaap en de volgende ochtend voelde ze geen last meer, alleen een vreselijk leeg gevoel.

Twee dagen verstreken en het leek alsof Valandil haar nog erger wilde aftuigen. ’s Ochtends en ’s avonds werd ze naar de kamer gebracht maar ze bleef volhouden. Haar rug bloedde vaak en had geen tijd om te genezen en bleef kwetsbaar. Op de vierde dag hoorde ze toen het donker was iemand aanlopen. Het kon geen nieuwe wacht zijn en ze kroop ver in een hoekje en sloot haar ogen, ze wilde niet weten wie het was. Ze zag de rode flits niet en zag niet hoe de wacht neerviel. Ze hoorde de celdeur opengaan en hoorde voetstappen naderen. “Vivi?” Werd er gefluisterd. Het was niet de stem van Valandil, het was een zachtere en jongere stem een stem die ze uit duizenden herkende. Ze opende haar ogen en zag Harry staan. Hij hield zijn hand gestrekt en ze pakte hem aan en hij trok haar omhoog. Even deden ze niks maar toen omhelsde Vivi hem.

Hij hield haar voorzichtig vast en streelde haar wang terwijl hij haar aankeek. Een paar tranen glinsterden in zijn ogen zag Vivi en ze veegde ze weg. “Ik heb je zo gemist.” Fluisterde hij schor.
“Ik jou ook.” Zei Vivi zacht en terwijl er tranen over haar wangen begonnen te lopen.
“Wees niet bang, straks ben je veilig.”
“Maar.”
“Geen gemaar, wij zullen je in veiligheid brengen.”
Harry nam haar mee naar de celdeur en Vivi zag de wacht op de grond liggen. Ze liepen de gang uit en daar stonden Yiri, Roy en Enigma te wachten. Yiri omhelsde haar even kort en toen zei ze:
“Kom op we moeten opschieten want anders komen we hier niet op tijd weg….”
“En dat kunnen we niet hebben.” Maakte Roy haar zin af.
“Maar eerst moeten we wat aan je kleding doen.” Zei Enigma.
Ze pakte haar stok en zwaaide er kort mee en de kleding van Vivi veranderde in een broek met een zwarte trui die beide warm aanvoelde.

Ze liepen aardig snel maar paste op bij elke bocht stopten ze even en op een gegeven moment stopte ze even en Yiri zei:
“Jullie gaan via de zij-ingang en dan neem ik de hoofdingang, pas op dat jullie snel in de koets komen.”
Harry, Roy en Enigma knikte en Yiri liep rechtdoor terwijl Harry Vivi een andere gang induwde. Het was een donkere gang en Vivi moest oppassen dat ze niet struikelde of haar hoofd stootte. Uiteindelijk kwamen ze bij een kleine uitgang en kropen ze erdoor heen. Vivi stapte na een paar dagen de frisse lucht weer in en zag de natuur weer. Ze kon niet te lang genieten want, Harry duwde haar zachtjes verder en er verscheen een koets uit het niets waar Harry haar voorzichtig induwde. Aan de andere kant ging de koets open en Yiri stapte snel in en sloot het deurtje en de gordijntjes. Harry duwde Vivi op het bankje en ging naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen.

Zwijgzaam begon de koets te rijden en niemand zei iets. De koets leek steeds sneller te gaan rijden en Vivi legde haar hoofd op de schouder van Harry. “Vivi mag ik je rug even zien?” Vroeg Yiri zacht. Vivi knikte en deed de achterkant van de trui omhoog en Yiri snakte naar adem. “Wat hebben ze met je gedaan.” Zei ze bijna geluidloos.
“Twee keer per dag.” Was het enige wat Vivi kon zeggen.
“Monsterlijk, je wonden hadden geen tijd om zich te herstellen.”
“Ik weet het.”
“Vivi ik ga je proberen te helpen, het kan pijn doen.”
“Wat kan er meer pijn doen dan dat.”
Yiri legde haar hand op haar rug en de andere hand legde ze er ook op. Haar handen voelde koud aan en Yiri begon iets te mompelen. Voor de rest was iedereen stil behalve Yiri, die nog steeds aan het mompelen was en zachtjes over de rug van Vivi ging met haar handen. Ze voelde een veld om haar rug sluiten en voelde hoe wondjes dicht gingen en genazen. Toen Yiri stopte zei ze :
“Dit ziet een stuk beter eruit dan eerst.”
“Dank je Yiri.”
“Geen dank, voelt het goed nu?”
“Veel beter.”
Vivi deed haar trui weer naar beneden en leunde weer tegen Harry aan. Nog steeds zei niemand wat en het was een pijnlijke stilte.

Het leek alsof er nooit een einde aan de reis kwam en soms keek Yiri naar buiten toe. Ze zuchtte op een gegeven moment opgelucht en zei:
“We zijn bijna het bos uit dan zijn we een stuk veiliger. Ik denk dat we nog een uur onderweg zijn.”
“Gelukkig maar.” Zei Roy.
Vivi zei niks. Ze voelde gevaar aankomen, maar wilde de andere niet ongerust maken en hield haar mond. Toen een halfuur was verstreken begon de koets langzamer te rijden en verbaasd keken ze elkaar aan. De koets was gestopt en het deurtje werd opengegooid. Iemand in een zwarte mantel stapte binnen en Vivi keek hem angstig aan. Iets aan deze persoon deed haar beven van angst en ze kroop nog iets dichter naar Harry die beschermend zijn arm steviger om haar heen sloeg. Diegene met de zwarte mantel keek naar Vivi en bleef haar aankijken en ze had het gevoel dat ze diegene al kende.

Het leek voor haar uren te duren voordat de persoon haar vastpakte maar in werkelijkheid waren het slechts een paar seconden die er voorbij gingen. Ze werd vastgepakt en meegesleurd terwijl Harry haar vasthield. Yiri, Roy en Enigma hielpen Harry maar het had geen nut. Ze werd de koets uitgetrokken en plots stonden er meerdere mensen om haar heen die een mantel omhadden. “Jij dacht dat je kon ontsnappen, dat had je mooi fout meisje.” Zei de man die haar vast had. Ze herkende zijn stem en zei hatelijk:
“Valandil.”
“Wat ben je weer slim schoonheid.” Antwoordde Valandil terwijl hij zijn kap afdeed.
“Monster.”
“Jij gaat met mij mee, naar mijn huis en morgen zal je helemaal van mij zijn.”
“Ik haat je en ik zal nooit van jou zijn!”
“Dat zal snel genoeg veranderen en aangezien je leuke vriendjes niks kunnen uitrichten tegen mijn team zit er niks anders op dan je over te geven aan mij.”
”Nooit.”

Vivi wist niet wat ze deed maar een vreselijke woede borrelde omhoog en moest eruit. Zonder dat ze het wist trapte ze Valandil midden in zijn gezicht en hij vloog achteruit en viel op een paar andere. Er kwamen twee andere op haar af die haar vast wilde pakken, maar ze wierp hun op de grond met een kracht die niet van haar was. Ze zag even hoe Harry en de rest de andere verlamde of wat anders met ze deden en ze keek naar Valandil. Hij was opgestaan en keek haar woedend aan en deed een stap naar haar toe. Voorzichtig kwam hij steeds dichterbij en lette op haar, hij volgde elke ademhaling die ze deed, elke beweging volgde hij. Plots kwam hij op haar af maar Vivi reageerde razendsnel en dook opzij en hij miste haar net. Vivi was verkeerd terecht gekomen en tegen de tijd dat ze op wilde staan had Valandil haar haren om zijn hand gewikkeld en trok haar omhoog. Met zijn vrije hand pakte hij haar ruw vast om haar middel. “Straks zal je spijt hebben van de aanval op mij.” Fluisterde hij. Hij trok haar haren mee en Vivi zag dat zijn hand naar zijn slaap ging. Ze wist wat hij ging doen en wanhopig probeerde ze zich los te rukken. Plots liet hij haar om haar middel los en haar haren kwamen los. Verbaasd keek ze om en zag Harry staan. Dat was het laatste want ze zag want, alles werd donker voor haar gezicht.

Toen ze wakker werd zweefde er een gezicht boven haar en langzaam aan werd alles scherp. Boven haar zweefde het gezicht van Harry. Hij glimlachte toen hij zag dat ze wakker was en Vivi ging rechtop zitten. Ze zat op een bed en verbaasd keek ze naar Harry. Ze wilde wat vragen maar hij legde zijn vinger op haar lippen en zei:
“Je bent veilig. Je bent in Het Nest, je moet rusten.”
“Wat is er gebeurd.” Vroeg Vivi koppig.
“Je viel flauw. We hebben je in de koets gelegd en zijn naar het einde van het bos gereden. Daar zijn Yiri en Roy achtergebleven en hebben Eni en ik je hierheen gebracht.”
“Maar…”
“Rustig maar, rust wat. Je zult het hard nodig hebben.”
Vivi had geen zin om te luisteren maar Harry duwde haar naar achteren toe en ze moest wel gaan liggen. Harry stond op en Vivi had geen zin meer om te gaan zitten. Ze sloot haar ogen en viel in slaap.

De volgende dag werd ze laat wakker en zag dat Enigma aan haar bed zat. Ze frummelde aan het dekbed en leek te schrikken toen ze zag dat Vivi wakker was. Vivi keek haar verbaasd aan en had niet verwacht dat Enigma bij haar zou zitten. “Morgen.” Zei Enigma opgelaten.
“Hallo.” Zei Vivi verbaasd.
“Gaat het?”
“Ja hoor.”
“Gelukkig, ik zal Harry wel even roepen dat je wakker bent.”
Vivi knikte en Enigma stond opgelaten op en liep de kamer uit. Even later verscheen Harry in de deuropening en hij glimlachte breed. Vivi ging tegen de muur zitten en Harry kwam naast haar zitten. Hij sloeg zijn arm om haar heen en ze zeiden niks. Woorden waren nu niet nodig.

Na een tijdje zoende ze elkaar en plots hoorde ze een klik. Verbaasd keken ze om en Vivi zag twee jongens met rood haar staan. Het moesten broers van Ron zijn. “Gesnapt Harry.” Zei de ene lachend.
“Heel leuk hoor, mag ik dan op zijn minst die foto zelf hebben Fred?” Zei Harry licht grijnzend.
“Wat denk jij George?”
“Ik denk eigenlijk dat we hem aan ma moeten geven, die wil hem vast wel inlijsten en op de schoorsteen zetten.” Zei de andere jongen.
“Oja wij zijn dus Fred en George de broers van Ron.” Zei die eerste jongen genaamd Fred.
“Hoi.” Zei Vivi zacht.
“Als jullie die foto niet aan mij geven dan vertel ik aan jullie moeder wat leuks wat ze nog niet weet.” Zei Harry dreigend.
“Je hebt één pech Harry, ze weet alles al van ons.” Zei George lachend.
“Ik heb een vraag. Wat willen jullie doen? Tenslotte lijkt het me niet echt leuk om steeds naar twee mensen te kijken die zoenen.” Zei Vivi rustig.
Fred en George waren meteen stil en George zei uiteindelijk:
“Jawel hoor, zeker als we er iemand mee kunnen pesten.”
“Hou hem dan maar, mij kan het niet veel schelen.” Grinnikte Vivi.
Verbaasd keken ze haar aan en Vivi keek onschuldig naar Fred en George. Die verdwenen plots met een plopje en Vivi begon te lachen. Harry lachte met haar mee en uiteindelijk besloot Vivi dat ze genoeg in bed had gelegen.

Twee rustige dagen verstreken en Perkamentus kwam langs om met Harry en Vivi te praten. Vivi had het nog wat moeilijk over sommige dingen maar Perkamentus maakte geen opmerkingen en uiteindelijk zag ze een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Tegelijkertijd was ze in een tweestrijd met haarzelf. Ze had Harry al zoveel ellende bezorgt en ze wist heel goed waardoor dat kwam. Ze besefte dat ze nooit erachter konden komen aan welke kant ze stond en dat zou gevaarlijk voor Harry zijn. Toen de derde dag aanbrak had ze een besluit genomen. Ze zou weggaan, de dreuzelwereld in om daar een nieuw leven op te bouwen en zorgen dat ze Harry geen pijn meer kon doen. Het was de enige oplossing. Aan het eind van die dag vertelde Vivi het aan Harry die verbaasd reageerde en haar zei dat ze niet weg mocht. Het kon hem niet schelen of ze nooit wisten aan welke kant ze was, hij wilde bij haar zijn.

Het besluit stond vast en die avond liep ze samen met Harry en Enigma naar de heuvel toe en klommen ze omhoog. Boven aangekomen keek Vivi naar het bos en wist dat ze niet terug zou keren naar LifeRiver. Ze zou ver weg gaan, waar iedereen veilig voor haar was. De wereld van de dreuzels. “Waarom ga je Vivi?” Vroeg Harry.
“Het is het beste Harry. Ik wil je niet nog eens pijn doen.” Antwoordde Vivi zacht.
“Het maakte me niet uit ik wil je niet kwijt.”
“Harry luister het is het beste. Enigma?”
“Ja?” Vroeg Enigma.
“Dank je, dat je me steunde tijdens de rechtszaak en ik wil je graag om een gunst vragen.”
“Geen dank en wat is de gunst?”
“Ken je Alexta Nightlight van Zwadderich?”
“Ja.”
“Wil je tegen haar zeggen dat het mij spijt dat ik er niet meer voor haar ben geweest als vriendin nadat ik ben overgeplaatst?”
“Dat zal ik doen.”
“Dank je.”
“En Vivi, zorg goed voor jezelf.”
“Dat zal ik doen, beloofd.”
Enigma omhelsde haar even en Harry keek hun verbaasd aan. Enigma liep wat naar achteren toe en Vivi liep naar Harry toe. “Het spijt me maar het is het beste als je me nooit meer ziet.” Zei Vivi zacht.
“Nee.” Fluisterde Harry een beetje schor.
“Jawel maar ik wil dat je dit van mijn aanneemt.”
Vivi haalde een lange ketting onder haar kleding vandaan en deed de ketting om de hals van Harry en zei:
“Dit is Aeon, pas er goed op, het is een aandenken aan mij.”
“Ik zal er goed op passen maar ik wil nog één ding voordat je weggaat.” Zei Harry.
“Zeg het maar.”
“Een afscheidszoen.”
Vivi glimlachte en Harry omhelsde haar en zoende haar teder. Vivi zoende hem terug en toen ze stopte draaide Vivi zich om en liep het bos in en zei :
“Het moet. I am an Elf of Darkness And Light.”

Catie · Geplaatst: Ma Jan 10, 2005 18:07

Bedankt voor alle reacties ^^ Ik zal vandaag alleen de samenvatting plaatsen, maar! (Let op de Maar) Ik zal vandaag ook de titel van het 2de gedeelte plaatsen ^^ En ik zal zeggen, this een vreemde titel ^^'

Samenvatting

Ze groeide op vanaf haar zevende bij de elven. Ze leerde al hun technieken maar werd opgeleid voor haar missie. Ze ging naar Zweinstein en ontmoette daar de persoon die ze nodig had. Voor haar missie maar tegelijkertijd voor haarzelf. Haar leven veranderde op slag met kerst en haar liefde voor hem groeide met elke dag. Niks leek hun meer uit elkaar te kunnen halen, totdat haar meester terugkwam. Ze had zijn vertrouwen geschaad, maar haalde die terug door hem te redden en haar eigen leven op te offeren. Mishandeld verscheen ze voor de rechtbank en vertelde haar verhaal, toch geloofde het Hof haar niet. Ze werd weer gevangen gezet maar ontsnapte met hulp van hem en vrienden. Ze keerde terug naar waar haar hart haar had gemaakt wie ze nu was. Ze wist dat ze niet lang kon blijven en vertrok voor eeuwig uit zijn leven, tenminste dat dacht ze. Het lot heeft tenslotte altijd vreemde wendingen…

Ik denk dat iedereen die dit heeft gelezen wel snapt wie de Ze is en wie de Hem is ^^ En dan nu de Titel van het nieuwe gedeelte ^^

Elf of Darkness and Light
Flying Away on the Wings of Dark and Light

Catie · Geplaatst: Ma Jan 10, 2005 20:39

*Loopt het Topic binnen en kucht even*
*kijkt naar de mensen*

Welcome,
Ik presenteer u vandaag het enige echte en dan bedoel ik ook het enige echte eerste stuk van het vervolg van EoDaL aka Elf of Darkness and Light.
In dit vervolg stuk, wat misschien heel anders zal aflopen dan u wenst of dacht, zullen aardig wat spanningen komen. (Tenminste dat hoop ik) En ik moet zeggen dat ik volgens mij aardig tevreden over dit verhaal zal worden. Laat u niet afschrikken door het eerste stuk, de eerste alinea is mooi, al zeg ik het zelf, maar de rest is slecht. Het zal hopelijk snel bter worden.

Dank U.

*Buigt even*
*Gooit dan het eerste stuk het topic in*

Nieuwe Vrienden

Langzaam liep ze door de straten van de stad. De kap van haar mantel was afgevallen en haar witblonde haar was duidelijk zichtbaar. Ze keek niet waar ze stapte maar toch raakte ze niemand of stapte in dingen. Haar voeten bewogen automatisch en niks leek dat te kunnen veranderen. Plots stopte ze voor een cafeetje. Ze liep naar binnen toe en bestelde een cola. Terwijl ze langzaam haar cola opdronk verschenen duizenden beelden voor haar ogen. Ze keerde terug naar Zweinstein en naar de uren die ze had doorgebracht. Alle gelukkige herinneringen eraan vlogen naar boven maar de slechte herinneringen bleven weg. Alsof ze nooit bestaan hadden. Haar ogen waren uitgedoofd, niks leek dat te kunnen veranderen. Ze betaalde haar cola en liep naar buiten toe. Ze had geen zin om haar kap weer op te doen en liep weer verder. Haar benen liepen al uren maar ze was niet moe. Ze wist dat ze nooit moe zou worden, behalve als ze dat zelf wilde.

Plots hoorde ze geschreeuw en keek om. In een klein steegje naast haar stond een groep jongens en in het midden stond een meisje. “Laat me met rust.” Schreeuwde het meisje. Vivi nam het risico en stapte het steegje in. Ze liep naar de groep jongens en tikte één van de jongens op hun schouder. De jongen keek verbaasd om en ze zei:
“Ze zei dat jullie haar met rust moeten laten. Het is dan de bedoeling dat jullie dat ook doen.”
“Euh?” Zei één van de jongens.
“Hebben jullie me niet gehoord ofzo? Laat haar met rust.”
“En wat als we dat niet doen schatje.” Zei een andere jongen.
“Dat zit je in de problemen.” Ze pauzeerde even, “Trouwens dat zit je al, niemand noemt mij schatje.”
Ze liep naar de jongen toe en haalde de sigaret uit zijn mond en gooide die op de grond. Ze keek hem even aan en schopte hem toen tussen zijn benen. Hij zakte ineen en de andere jongens keken haar verbaasd aan. ”Nou, rotten jullie nog op of niet? Of willen jullie allemaal zo eruit zien?” Vroeg ze rustig. De jongens keken haar verbaasd aan en renden toen weg. Ze richtte zich tot het meisje en zei:
“Hoi.”
“Hoi.” Zei het meisje een beetje verbaasd.
“Hoe heet je?”
“Ann en jij? Trouwens, echt goed van je dat je dat deed!”
“Ik ben Vivi en zo goed is het niet hoor.”
“Jawel! Echt normaal doet niemand zoiets bij hun. De hele stad kent ze ongeveer wel.”
“Ze waren nogal bang geloof ik.”
“Waar kom je eigenlijk vandaan?”
“O. Ergens waar ik liever niet aan wil denken.”
“O sorry. Heb je nog een slaapplek nodig vanavond?”
“Eigenlijk wel ja.”
“Je kan vast wel bij mij slapen. We hebben nog wel een extra kamer over en mijn moeder vindt het nooit erg.”
“Bedankt maar ik weet niet.”
“Kom op! Dan kan ik je goed bedanken.”
“Nou oké dan.”
Ann glimlachte breed en Vivi glimlachte flauwtjes terug. Ann leidde haar verder het steegje in en ze kwamen in een rustigere straat uit. “Het is niet echt ver hoor.” Zei Ann. Vivi glimlachte en ze liepen verder.

Ze gingen nog een paar steegjes door en kwamen uiteindelijk in een rustige straat met statige huizen. Ann liep naar één groot huis en opende het hek en hield dat open. Vivi keek naar het huis en liep achter Ann aan naar de voordeur. Ann opende de deur snel en stapte naar binnen toe. In het huis was het koel en de hal had lichte kleuren. “Ann? Ben jij dat?” Riep een vrouwenstem.
“Ja mam. Ik heb iemand meegenomen.” Antwoordde Ann.
Een vrouw kwam uit een zijdeur en keek Vivi aan. Ze glimlachte vriendelijk en liep naar haar toe. Ze stak haar hand uit die Vivi aannam. “Ik ben Jennifer Cey, de moeder van Ann.” Zei de vrouw.
“Vivi.” Antwoordde ze.
“Kan ze blijven slapen mam?” Vroeg Ann.
“Tuurlijk. Blijf gerust een paar dagen meid.” Zei de moeder, “Ik ga heel even verder met bellen hoor. Je broer komt pas laat thuis vanavond.”
“Is goed.”
“En hij waarschuwde je, zit niet aan zijn ontwerpen!”
Ann grinnikte en Vivi keek haar onbegrijpend aan. Ann wenkte haar en Vivi volgde haar naar boven toe. Vivi verbaasde zich erover dat het huis zo groot was en plots stopte Ann. Ze opende een deur en deed het licht aan. De hele kamer was gevuld met tekeningen van kleding en er hingen grote rekken met verschillende kleding. “Mijn broer ontwerpt kleding, fotografeert en heeft een bekend modellenbureau.” Zei Ann lachend.
“Wow.” Zei Vivi.
“Dit zijn al zijn ontwerpen. Trouwens wil je je misschien even opfrissen door te douchen ofzo?”
“Ik heb geen andere kleding op het moment.”
“Tja, jij hebt mijn maat niet en ook niet mijn moeders maat. Er zit één ding op, een ontwerp van mijn broer, zodra je kleding is gewassen moeten we maar wat anders kopen.”
“Je mocht de ontwerpen toch niet aanraken?”
“Ach pech dan.”
Ann liep de kamer verder in en haalde iets tevoorschijn. Het was een blauwe spijkerrok met patronen erop. Erboven hoorde een lichtroze truitje met een laag uitgesneden hals en een dichte rug. Ze gaf het aan Vivi en duwde haar naar de badkamer toe. “Ik denk dat het je wel past.” Zei ze lachend. Vivi antwoordde niet en hing de kleding voorzichtig op. Ze bekeek de badkamer even vluchtig en kwam snel tot de conclusie dat hij prachtig was. er was een douche en een groot bad. Verder stond er een grote spiegel en hingen er verschillende schilderijen.

Toen ze klaar was stapte ze langzaam onder de douche vandaan en droogde zich af. Ze kleedde zich snel om en merkte meteen dat het rokje en shirtje perfect zaten. Ze droogde haar haar snel en deed de deur open. Ze hoorde muziek opstaan en liep naar de kamer waar het vandaan kwam. Ze zag Ann op een groot bed liggen. “Ik ben klaar.” Zei ze. Ann keek op en zei vol verbazing:
“Wow, dat staat je echt heel goed!”
“Meen je dat?” Vroeg ze onzeker.
“Ja. Ik zou zeggen dat je één van de modellen was.”
Vivi keek de kamer rond en zag een groot schilderij van een eenhoorn. Ze ging ervoor staan en keek. Plots hoorde ze iemand schreeuwen:
“ANN! Wat heb je met mijn ontwerp gedaan!”
In de deuropening verscheen een jongen met bruin haar en donkere ogen. Hij had een gebruinde huid en was zo te zien woedend. “Waar heb je mijn ontwerp gelaten Ann!” Zei de jongen.
“Milo? Ik dacht dat je laat thuis zou zijn?!” Zei Ann verbaasd.
“De vergadering viel uit en waar is mijn ontwerp?! Dat ontwerp moet een knaller worden deze zomer!”
De jongen zag Vivi niet staan en ging voor Ann staan. “Milo?” Zei Ann.
“Wat?!” Zei hij boos.
“Het ontwerp staat achter je.”
Hij draaide zich om en keek Vivi recht aan. Zijn mond viel bijna van verbazing open en Vivi glimlachte nerveus. “Wie ben jij?” Bracht hij moeizaam uit.
“Dat is Vivi.” Antwoordde Ann.
“Ik heb veel modellen gezocht om dat te dragen voor een foto maar bij niemand stond het zo goed maar bij jou.”
“Misschien wel ze wel voor je poseren. Ze blijft hier nog even hé Vivi?”
“Euh? Oja.” Zei Vivi verbaasd.
“En wil je voor hem poseren?”
“Wilt hij het zelf dan?”
“Ja.” Zeiden Ann en Milo tegelijk.
Verbaasd keek ze hun beide aan. Milo kwam dichterbij en bekeek haar goed. Ze voelde zich net een standbeeld of een pop die iemand bestudeerde.

Hij knikte goedkeurend en glimlachte breed. “Het is dus afgesproken dat je voor mij poseert in die kleding?” zei hij. Ze knikte en hij glimlachte nog breder. “Je wordt vast en zeker beroemd. Die kleding moet echt een klapper worden.” Zei hij, “En met jou wordt dat het ook.” Hij knipoogde naar haar en ze glimlachte terug. Hij liep mompelend de kamer uit en Vivi liep naar het bed toe en ging zitten. Ann grijnsde breed naar haar en ging naast haar zitten. “Mijn broer mag me dankbaar zijn.” Zei ze grijnzend, “En hij jou om meerdere redenen.”
“Meerdere redenen?” Vroeg Vivi onbegrijpend.
“Jij was diegene die die rotjongens wegjaagde en jij was diegene die zich liet overhalen om dat aan te doen. En ik was diegene die dat goede idee had.”
“Dat is waar.”
“Ann. Kom je? We gaan uiteten bij de Griek!” riep plots de moeder van Ann.
Ann stond meteen op en trok Vivi omhoog en trok haar de kamer uit. Toen ze voorbij de kamer van Milo kwamen ging hij voor hun staan. “Vivi, ik heb nog wat oudere ontwerpen liggen, misschien wil je je even omkleden want dit ontwerp mag nog niet aan andere worden geshowd.” Zei hij.
“Is goed.” Antwoordde ze.
Milo liep zijn kamer in en Vivi volgde hem. Hij rommelde wat en haalde een witte rok uit die iets langer was dan die ze aanhad. Daarboven zat een donkerblauw shirt met stukken die leken opengesneden. Hij gaf het aan haar en wees een deur aan waar ze zich kon omkleden.

Vivi liep naar de deur toe met de kleding en opende de deur. Er kwam een grote kamer tevoorschijn waar een grote spiegel in stond en verschillende rekken. Snel kleedde ze zich om en merkte dat de kleding weer precies goedzat. Er werd op de deur geklopt. “Al omgekleed?” Vroeg Milo.
“Ja.” Antwoordde ze.
“Ik heb nog een paar schoenen voor je als je ze past.”
Hij kwam binnen met een paar donkerblauwe schoenen met hakken. Hij liep naar haar toe en gaf haar de schoenen. Vivi pakte ze aan en deed ze aan. Ze paste perfect net zoals de kleding en ze volgde Milo naar beneden toe.

Catie · Geplaatst: Vr Jan 14, 2005 16:17

Een nieuw stuk ^^ En het volgende stuk, dus wat hierna komt, zal leuker zijn ^^ (Hoop ik)

De Ligusterlaan

Die avond wees Ann haar een aparte kamer aan waar ze kon slapen. Vivi had een bescheiden kamer verwacht maar ze kreeg een grote kamer met een groot hemelbed. De muur was beschilderd met verschillende tekeningen van dieren zoals Draken en Eenhoorns. Toen ze in haar bed lag haalde ze haar toverstok uit het niets vandaan en keek ernaar. Ze zuchtte diep. “Waarom gebeurt dit allemaal? En nog steeds weet ik niet meer precies waarom ik Harry moest uitleveren aan Valandil.” Mompelde ze. Toen ze de naam van Valandil zei leek haar lichaam een reactie te geven van afschuw. Ze maakte een paar kleine bewegingen met haar stok en mompelde zachtjes iets. Vanuit het niets kwam helder gezang omhoog, zacht maar helder. Ze kende de tekst maar zong niet mee, beelden van vroeger verschenen. Ze zag hoe Lila dit voor haar zong toen ze klein was. ze schrok toen iemand vroeg: “Vivi?”

Ze ging rechtop zitten en de muziek verdween meteen. Ze zag Ann staan met een verbaasde uitdruk en plots kwam Vivi erachter dat ze haar stok nog in haar hand had. Ann liep naar haar toe en sloot de deur. Ze ging bij haar op bed zitten. “Vivi? Wat deed je?” Vroeg ze verbaasd.
“Ik moet denk ik iets vertellen. Iets ongeloofwaardigs. Beloof je dat je niks verder verteld?”
“Ik beloof het.”
“Ik ben geen mens. Ik ben een half-elf en een heks.”
“Dit meen je niet?”
“Jawel. Ik kan dat heks bewijzen.”
Vivi hief haar stof en mompelde iets, de kamer begon zich weer te vullen met het zuivere gezang. Vivi kapte het af en mompelde nog iets. Een paar blauwe sterren kwamen uit haar stok en vlogen omhoog. Ze begonnen met figuren maken. “Wauw, je bent echt een heks.” Zei Ann zacht.
“Klopt maar je mag niemand iets vertellen, niemand. Dat is van groot belang voor me.” Zei Vivi.
“Ik zal niks vertellen. Beloofd.”
“Dank je. Ga je weer terug naar bed toe? Ik wil in ieder geval slapen. Ik ben nogal moe.”

Een maand later was alles veranderd. Het weer was prachtig en ze had haar armen om haar bene geslagen, terwijl ze op een rots zat en naar de camera lachte. Binnen slechts twee weken was ze van onbekend naar bekend gestegen en ze stond steeds vaker op de voorkant van bladen. “Geweldig Vivi.” Riep Milo haar toe. Ze glimlachte verleidelijk en de laatste paar foto’s werden geschoten. Ze stond langzaam op toen ze klaar waren en Milo liep naar haar toe. “Binnenkort beginnen we met de foto’s voor de bikinilijn.” Zei hij. Even dacht ze aan de wonden die ze had gehad, maar snel wierp ze die gedachte weg, haar wonden waren tenslotte al weg. Hij legde zijn arm om haar heen en duwde haar mee naar binnen toe. “Vanavond moeten we naar een première, dus ik heb een nieuwe ontwerp wat je mag gaan dragen. Het is niet echt spetterend, maar het is aardig mooi.” Zei Milo. Ze liepen zijn werkkamer in en hij haalde een gordijn weg. Vivi keek met verbaasde ogen naar de jurk. Hij was donkerblauw en liep tot de grond. Hij zou strak om haar bovenlichaam zitten en er zaten geen mouwen of bandjes bij. Milo pakte haar hand en liet haar de achterkant zien die met touwtjes vast zat. Verbaasd en blij keek ze Milo aan. “Milo, hij is prachtig.” Zei ze. Milo knikte en glimlachte naar haar. Ze omhelsde hem en liet hem toen los.

Die avond stopte er een zwarte limousine voor het huis. Voorzichtig stapte ze in en zenuwachtig vertrok ze met Milo. “Niet zenuwachtig zijn.” Zei Milo toen ze er bijna waren. Ze knikte en ze stopte na een paar minuten. De deur werd opengedaan en er kwam een hand tevoorschijn, om haar uit de limousine te helpen. Ze pakte de hand aan en stapte langzaam uit. Ze keek naar de menigte en fotograven die er stonden en ze glimlachte opgelaten. Ze zag hoe Milo haar zijn arm aanbood en die pakte ze aan. “Blijven lachen.” Mompelde Milo naar haar toe. Ze deed wat hij zei en ze kwamen binnen. Voordat ze terug gingen besloot dat Milo het een leuk idee was om een paar mensen een handtekening te geven. Hij waarschuwde dat ze moest opletten dat ze steeds iemand anders een handtekening gaf. Aan het eind van de avond was ze kapot, ze had niet verwacht dat het zo vermoeiend zou zijn.

Toen ze bij het huis aan waren gekomen liepen ze meteen naar boven toe om niemand wakker te maken. “Zal ik even helpen met de achterkant los te maken?” Vroeg Milo. Ze knikte langzaam en ze gingen haar kamer in. Ze haalde haar haar weg en voelde hoe zijn handen de touwtjes los maakte. “Heb je het naar je zin gehad?” Vroeg hij.
“Ja. Het was wel vermoeiend, maar leuk.” Antwoordde ze.
“Je touwtjes zijn los.”
Ze keek hem dankbaar aan en hij kwam langzaam dichterbij. Plots zoende Milo haar voorzichtig en even wist ze niks te doen, maar toen duwde ze hem langzaam weg. “Ik kan het niet Milo, op het moment niet. Ik moet eerst iets anders verwerken.” Fluisterde ze.
“Het geeft niet.” Zei Milo teleurgesteld, “Het spijt me.”
Hij draaide zich om en liep haar kamer uit en deed de deur dicht. Langzaam kleedde ze zich om en zakte toen op het bed neer. Er liepen een paar tranen over haar wangen en alles wat ze met Harry had meegemaakt kwam naar boven toe. Huilend ging ze onder de dekens liggen en dacht aan wat er allemaal was gebeurd. Uiteindelijk viel ze in een onrustige slaap.

De volgende dag werd ze laat wakker. Hoewel ze lang had geslapen was ze nog steeds doodmoe. Er werd op haar deur geklopt en Ann kwam binnen. Die liep naar haar toe en ging bij haar op bed zitten. Ze keek haar verwachtingsvol aan. “Wat is er?” Vroeg Vivi.
“Is het waar?” Vroeg Ann.
“Wat waar?” Zei ze een beetje geïrriteerd.
“Dat je Milo hebt afgewezen.”
“Zo kan ik het nog niet echt noemen. Maar als je bedoelt of ik hem wegduwde ja.”
“Waarom? Jullie passen perfect bij elkaar.”
“Ik heb voordat ik jou ontmoette veel meegemaakt. Dingen die je zelfs je grootste vijand niet toewenst. En daar heeft een jongen in meegespeeld. Zonder hem goed uit te leggen ben ik uiteindelijk vertrokken, maar ik kan hem niet vergeten Ann.”
“O.”
“Ik wil het niet allemaal uitleggen Ann. Ik heb het nog niet verwerkt en dat zal ook nog even duren.”
“Maar je lijkt zo gelukkig.”
“Ik heb wel eens meerdere maskers moeten dragen. Ik weet hoe ik mijn problemen kan verbergen voor andere.”
“Oké. Maar eigenlijk moest ik alleen komen om te zeggen dat de fotosessie van vandaag niet doorgaat, doordat er slecht weer op komst is.”
“Oké, bedankt voor het zeggen.”
Ann liep haar kamer weer uit en Vivi voelde dat iets in haar lichaam zich schuldig voelde. Ze zuchtte en stond op. Ze haalde uit haar kast een blauwe spijkerbroek en een wit/blauw shirtje met rafels erin. Snel kleedde ze zich om en kamde haar haar snel en deed een losse staart in.

Toen ze klaar was pakte ze een tas tevoorschijn. Ze gooide er wat kleren in en deed de tas dicht. Ze opende haar deur en liep naar de werkkamer van Milo. Ze klopte op de deur en ging naar binnen toe. “Hoi Vivi.” Hoorde ze Milo zeggen.
“Milo? Ik wil een paar dagen vrij.” Zei ze vastbesloten.
“Wat?!” Zei Milo verbaasd.
“Ik moet nog wat dingen regelen en dat is erg belangrijk voor me. Als ik dat niet doe dan heb ik een grotere kans om sneller in te storten.”
“Maar we hebben fotosessies.”
“Dat weet ik, maar die kunnen worden verzet. Dat weet je zelf ook.”
“Dat is waar, maar toch.”
“Milo? Alsjeblieft. Ik moet dit doen.”
“Goed dan. Laat het me weten wanneer je weer terug komt.”
“Dank je Milo.”
Ze liep de kamer weer uit, naar beneden toe. Er was niemand beneden en snel maakte ze een paar boterhammen klaar en at ze snel op. Ze liep weer naar boven toe om haar tas te halen en haar tanden snel te poetsen

Ze liep weer naar beneden toe en ging naar buiten toe. Buiten stond een zwarte auto te wachten en de chauffeur stapte net uit. “Juffrouw Greenland. Wilt u ergens heen?” Vroeg hij.
“Zou je mij een paar dagen kunnen begeleiden als mijn chauffeur. Ik moet veel dingen regelen en ik weet niet hoelang het duurt.” Zei ze snel.
“Natuurlijk. Waar wilt u als eerst heen?” Zei hij terwijl hij de deur opendeed.
“Het bevolkingsinstituut in de volgende stad.”
“Dat is goed.”
Ze stapte snel in en hij pakte haar tas en deed die in de kofferbak en hij deed haar deur dicht. Toen stapte hij zelf in en ze begonnen te rijden. Na een uur waren ze er aangekomen en hij deed de deur voor haar open. “Wacht hier op me alsjeblieft. Ik ben zo snel mogelijk terug, maar het kan even duren.” Zei ze.
“Is goed.” Antwoordde hij en ze liep naar binnen toe. Het was druk binnen en ze zuchtte. Plots kwam er een man naar haar toegelopen met een duur pak aan. “Kan ik u helpen?” Vroeg hij deftig.
“Maar er zijn nog mensen voor me.” Zei ze onzeker.
“Voor u maken we een kleine uitzondering Miss Greenland.” Zei hij joviaal.
Iedereen leek het te horen, want ze keken verbaasd om en de man pakte haar arm vast en duwde haar mee naar een andere kamer.

Het was een luxe kamer en hij bood haar een stoel aan en langzaam ging ze zitten. “Wat kan ik voor u doen?” Vroeg hij.
“Ik ben op zoek naar een kennis van me, alleen weet ik niet waar hij precies woont.” Zei ze langzaam.
“Wat is de naam van u kennis?”
“Harry Potter. Hij woont bij zijn oom en tante, ik geloof dat het was dat die van hun achternaam De Duffelingen heten.”
“Ik zal even zoeken.”
Na een tijdje had de man nog niks gevonden en hij pakte de telefoon en hij begon te bellen. Ze luisterde niet, maar staarde naar het bureau. “Miss Greenland? Ik weet waar hij woont.” Zei de man plots.
“Waar?” Vroeg ze snel.
“Ligusterlaan nummer vier in Klein Zanikem. Het is erg ver weg.”
“Dat maakt niet uit. Bedankt.”
Ze stond op en gaf de man een hand en liep toen het kantoortje uit. Wat ze niet had verwacht was dat er buiten mensen op haar stonden te wachten om haar in het echte te zien.

Ze schrok even toen ze de mensen zag staan en toen voelde ze plots hoe de chauffeur haar arm vastpakte en haar naar de auto loodste. Toen ze in de auto zat zuchtte ze even en het raampje voor haar ging open. “Waar gaan we heen?" Vroeg de chauffeur.
“Naar Klein Zanikem. Ik weet het is ver weg.” Antwoordde ze.
“Maakt niet uit.”
Het raampje voor haar ging weer dicht en ze begonnen te rijden. Vivi leunde tegen het raam aan en luisterde naar de muziek die opstond. Na een uur of twee ging het raampje weer open. “Wilt u wat eten? Er zit hier een restaurant met zeer goed eten.” Vroeg de chauffeur. Ze keek naar buiten toe en zag naast het dure restaurant een klein restaurant staan. “Nee, geen duur eten. Ik wil weer eens een lekker hamburger en een milkshake.” Zei ze.
“Is goed.”
De chauffeur reed de Drive in in en bestelde het eten wat hij haar gaf toen het klaar was. Langzaam at ze alles op en de avond begon al snel te vallen. Ze reden door totdat het na twaalven was en de chauffeur stopte bij een hotel.

De volgende dag vertrokken ze zo vroeg mogelijk en hoe dichterbij ze kwamen hoe zenuwachtiger ze werd. In de middag reden ze uiteindelijk Klein Zanikem binnen. De chauffeur vroeg aan iemand hoe ze in de Ligusterlaan konden komen en net na twee uur zag Vivi het huis staan.