[AF] Gevangen in een Geheim

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Feb 14, 2005 16:30

'An-.. Tessa?' klonk een geforceerd opgewekte stem. Vermoeid knipperde ik met mijn ogen en keek naar Wendy, die me de Ochtendprofeet gaf en de gordijnen open deed.
'Je mag naar huis, vandaag al,' glimlachte ze. Ik glimlachte terug , maar mijn ogen stonden verdrietig. Wendy knikte me vriendelijk toe en verdween. Somber staarde ik naar de Ochtenprofeet. De letters dansten voor mijn ogen.
Ik wilde zo graag Maaike helpen , er voor haar zijn. Maar de Heler had besloten dat ik weg mocht... Beter gezegd: moest.
Ik wilde niet weg , maar begreep zo ook wel dat ik nooit toestemming zou krijgen te blijven. Het was ten slotte een ziekenhuis en er moesten plaatsen vrij komen voor nieuwe patienten. Een blik op Maaike was genoeg om me nog beroerder te voelen.
Z e zag er teneergeslagen uit. Ineengezakt, schouders naar voren en schrale wangen , waarschijnlijk van de tranen. Ik zag een snee in haar voorhoofd.
'Hoe zijn je ouders overleden?' vroeg ik zacht. Met een schok bewoog ze haar hoofd richting mij. Maar nog steeds ontweek ze mijn blik.
'Lucius Malfidus,' fluisterde ze heel zacht. Hoewel het bijna onverstaanbaar was, had het een groot effect op me. Zonder het te merken stootte ik mijn thee om , schoof het bord met boterhammen van mijn kastje en viel spontaan uit bed. Verbijsterd stond ik op en keek haar weifelend aan.
'Dat meen je niet,' fluisterde ik.
Maaike zweeg.
'Dat geloof ik niet.' Ik schudde zachtjes mijn hoofd. Een paar tranen rolden over Maaikes wang en ik schudde wilder mijn hoofd.
'Oh nee, dat is niet waar.'
'Jawel, die bruut heeft mijn ouders vermoord met een simpele doodsvloek, in de Wegisweg,' mompelde Maaike. Ik staarde haar aan, te verbaasd om een woord uit te kunnen brengen.

Maaike zei verder geen woord meer en ik begon zwijgend de scherven van het bord bij elkaar te vegen. Scherven brengen geluk, dacht ik bedroefd. Ik dacht aan Lucius. Ik kon gewoon niet geloven dat hij de ouders van dit arme meisje had vermoord. Ze was misschien net 16 en nu al wees! Ik zuchtte en pakte de Ochtendprofeet maar. Nog steeds dansten de letters een wilde mambo, maar ik merkte het neit op dit keer. Ik kon het nog steeds neit geloven.

Met een leeg gevoel in mijn buik liep ik naar de receptie. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn dta ik wegkon , maar alles buiten St. Holisto's zou me aan Harry doen denken. De laatste dagen had ik alle gedachtes, herinneringen en twijfels aan hem weggestopt. Maar nu keerde alles heel duidelijk terug. En ik kon ze niet bannen uit mijn leven. Ik kon Harry niet vergeten. Hij betekende teveel voor me. Ik zuchtte verdrietig. Hij ging een verlovingsring voor Cho Chang kopen, had Bell gezegd... Op dat moment wenste ik met heel mijn hart dat ze Tessa had gezegd.

'Naam?' vroeg de receptioniste verveeld.
'Tessa Tinkels,' zei ik afwezig. Mijn gedachtes zaten nog steeds bij Maaike en Harry. Een rilling ging door me heen toen ik de receptioniste een stempel met "afgemeld" zag zetten. Ik zette een stap opzij en keek naar de hal. Ik zag een haard aan de overkant en een potje Brandstof staan. Ik zuchtte diep. Waar moest ik naar toe gaan? Ik voelde me verloren en eenzaam. Zo besluiteloos als ik daar stond.Ik dacht eraan om naar mijn eigen , vertrouwde huisje te gaan. Maar zelfs Nimbus zou me nu niet op kunnen vrolijken.
Het huisje kopen was een grote stap in mijn leven geweest. Het was verrot, oud en viel bijna om. Maar toch had ik al mijn spaargeld uitgegeven om het te kopen Het was mijn plekje, de enige plaats voor mezelf. Van mezelf.
Maar nu ik eraan dacht, was dat eigenlijk wel eht laatste waar ik behoefte aan had. ik wilde dat er iemand was die me kon opvrolijken. Iemand die van me hield en die me er nu bovenop zou kunnen helpen. Ik voelde een steek door mijn hart gaan toen ik me bedacht dat Harry de eerste was aan wie ik dacht. Hij had me er in de moeilijke tijden een beetje bovenop weten te krijgen. Hij maakte nu deel uit van mijn leven, maar dat niet alleen. Hij maakte deel uit van mijn hart.

Ik haalde diep adem en hakte de knoop door. Eens zou ik Harry weer onder ogen moeten komen. Ik kon hem niet negeren. Zweinstein was mijn thuis en daar moest ik naartoe. Ik zou er geen moment alleen zijn.
Met grote passen liep ik naar de haard, pakte wat brandstof en stapte in de vlammen.
'Zweinstein!' riep ik. De ruimte begon te tollen, ik voelde mijn hoofd duizelen en zag tientallen haarden voorbijschieten. Vlak voor ik bij Zweinstein terecht kwam, schoot een gedachte door me heen, die me ontzettend twijfelachtig maakte.
Wat als hij mij negeerde? Wat als het voor hem niet zoveel had betekend?

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Feb 14, 2005 18:13

Nog steeds twijfelachtig stapte ik uit de haard. ik bekeek de entreehal. Hij zag er zo... anders uuit, sinds mijn vertrek. Ik voelde me een beetje vreemd. De zenuwen raasden door mijn buik maar ook angst en blijdschap drongen zich mijn gevoelens binnen. Vluchtig liep ik richting Perkamentus' kantoor.

'Professor Tinkels!' zei een stem achter me opgewekt. Ik draaide me om.
'Oh, hallo professor Perkamentus! Ik was net op zoek naar u,' vertelde ik opgelaten. Ik had hem mooi wel laten zitten met zijn leerlingen!
'Ah, zie je wel? Ik dacht je al gauw weer te zien.' Perkamentus keek me aan met vrolijk pretlichtjes in zijn ogen.
'Is eh.. de reis goed gegaan?'
'Ja hoor,' glimlachte ik geforceerd. Perkamentus keek me even onderzoekend aan, maar ging toen weer verder.
'U kunt natuurlijk meteen uw lessen weer oppakken. Uw leerlingen hebben af en toe een invaller gehad, maar meestal zijn de lessen uitgevallen. Maak je er dus maar niet druk om.'
'O,' bracht ik een beetje verbaasd uit. Hij vond het niet erg? Vreemd.
'ik begrijp je situatie,' zei hij zacht met een uitdrukkingsloze blik. Hij knikte met een vriendelijk glimlach en draaide zich om. Maar net voor de grote deur richting de Grote Zaal leek hij zich te bedenken.
'Oh ja, Tessa? Nog een vraagje: of je wat wilt doen aan de Verweer-leraar. Hij lijkt niet zo happy en volgens mij ben jij degene die dat kan veranderen...'
Hij knipoogde. Een glimlach speelde om zijn lippen en hij draaide zich om. Met een knal viel de deur achter hem dicht. Dat drukte precies mijn verbijsterde reactie uit.
-BENG-

"Dit is neit waar," was het eerste wat mijn verwarde geest te binnen schoot. Het kon niet waar zijn. Ik had 2 weken lang in het ziekenhuis gelegen met de wetenschap dat Harry iemand anders had. Dit kon niet waar zijn, Perkamentus had het mis... Ik zuchtte diep en zocht naar mijn kamertje. Wat had ik eerder ook alweer gedacht? O ja, op Zweinstein zou ik nooit alleen zijn. Niets was meer waar.

Een eenzaam figuurtje halverwege de gang viel me onmiddelijk op. Eenzaam, gebogen en met een vermoeide uitdrukking op zijn gezicht. Ik voelde meteen een steek van spijt door mijn hartv gaan en hield aarzelend halt. Hij merkte het niet , zat daar ineen gezakt tegen de muur met zijn hoofd op zijn knieen en zijn benen opgetrokken. Wallen onder zijn ogen , een bleke huid en doffe ogen.. Ik voelde me onzettend schuldig en stond daar mar, verloren naar hem te kijken. Het leek alsof de hele wereld wegvaagde en alleen Harry en ik nog bestonden. Eerder had ik het gevoel gehad een pion te zijn... Nu waren alle pionnen in een ruk van eht bord gevaagd, alleen harry en ik waren er nog... Mijlenver van elkaar.
Terwijl ik zachtjes een stap dichterbij zette, voelde ik hoe vreemd hij voor me was geworden, en hoe ide herinneringen et hem tegelijk mijn gedachtes binnen schoten. Het gaf een dubbel gevoel. Ik keek naar Harry. Hij haalde zijn hoofd weer van zijn knieen af en staarde vooruit. Roerloos bleef ik staan. Nog steeds had Harry mij niet in de gaten. Er rolde een parelachtige traan over zijn bleke wang. Ik sloot mijn ogen en voelde weer een intense tinteling van liefde door me heen gaan.
'Harry?' fluisterde ik. Er kwam nauwelijks geluid uit mijn keel en mijn stem haperde een beetje.. Harry had het niet gehoord... Het was stil in de gang, doodstil. Maar ik had het idee dat een oorverdovende knal die stilte verbrak, toen Harry mij plotseling recht in mijn ogen aankeek.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Feb 14, 2005 21:40

Lekkah super lang hoofdstukje! Wink

En dat stukkie meej Draco komt al gauw hoor!
Tot woensdag!

Me
ps: nieuwe ava! Laughing

'Harry?' fluisterde ik nogmaals.
Harry keek me aan. Alleen maar aan kijken.
Plotseling keerde de glans in zijn groene ogen terug. De manier waarop hij zat, waarop hij naar me keek vertelde me veel meer dan alle boeken op de wereld. Hij stond langzaam op. Nog steeds was ongeloof in mijn ogen af te lezen. Harry schudde zijn hoofd en keek al even fronsend als ik.
'Tessa...' zei hij zacht. Hij stond traag op. Ik wist niet wat ik moest zeggen , ik kon geen woorden vinden voor wat ik hem wilde vertellen. Hij stond nu vlak voor me. Zij handen raakten heel lichtjes de mijne aan en ik keek in zijn ogen Ik zocht bescherming, liefde. Al wat ik de laatste maanden gemist had, wilde ik hier en nu vinden.
Plotseling, zonder dat ik het zelf gemerkt had, werd mijn beeld wazig van de tranen en rolde hij plots over mijn wang. Zachtjes veegde Harry hem weg met zijn duim en maakte een sussend geluid. Ik snikte zachtjes en zocht steun in zijn ogen. Ondanks die gelukkige blik zag ik ook verwarring.
'Het spijt me,' fluisterde ik.
'Sssht..'
Ik beet op mijn lip en omhelsde hem. Hij sloeg zijn armen om me heen en vcooor het eerst sinds maanden voelde ik me velig- in Harry's armen.
'Tessa?' vroeg Harry zachtjes en hij met zijn handen op mijn schoduers hield hij me een eindje van hem af.
'Ja?' fluisterde ik. Ik wist wat er komen ging, ik voelde het gewoon. Zenuwen raasden door mijn buik.
'Wil je.. Ik..Wil je eh.. verkering?'
'Ja,' antwoordde ik ademloos. 'Dolgraag!' vervolgde ik zielsgelukkig. Voor even was ik alles vergeten. Ik had steun en bescherming gezocht bij Harry- en gevonden..
Harry's handen gleden naar mijn middel. Ik sloeg heel langzaam mijn armen om zijn nek en hij trok me zachtjes naar hem toe. Hij boog zijn hoofd om me og steeds recht aan te kijken. Vlak voor ik mijn ogen sloot, zag ik nog hoe Harry's groene ogen straalden van geluk. Heel zachtjes zoende hij me.

Het moment leek eeuwig te duren, maar toen we eindelijk weer terugkeerden op de echte wereld boog hij zijn hoofd terug en ik glimlachte naar hem. Hij grijnsde. Ik zag een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Hij stond op het punt iets te zeggen, toen een snerende stem het moment verstoorde.
'Oh, dus ik was maar een tijdverdrijf tot je Tessa terug was!' klonk het honend. Geschrokken zetten Harry en ik beiden een stap achteruit en keken naar Cho Chang, die met een nat betraand gezicht naar ons staarde, met een blik vol ongeloof en woede.
Mijn hart stond stil toen de woorden tot me doordrongen. Hadden Harry en zij wat gehad terwijl ik weg was? Wanhopig probeerde ik oogcontact met Harry te maken, maar die meed mijn blik.
Harry's stem klonk verbazend kalm toen hij zijn keel schraapte en antwoord gaf. 'Cho, die keer dat we uitgingen heb ik heel duidelijk tegen je gezegd dat het vriendsachappelijk was.' Harry was duidelijk geiiriteerd. Cho keek hem geschokt aan en barstte in huilen uit.
'Je hebt me nooit gemogen! Je hebt me gewoon gebruikt! sneerde ze helemaal overstuur. De tranen stroomden over haar wangen en ze wierp mij een dodelijke blik toe.
'En jij...' sliste ze met dubbele tong van het snikken.
'Jij bent de gemeenste heks die ik ooit heb gezien!' ze keek me woedend aan met haar rode, dikke ogen waar een haast krankzinnige blik in huisde.
'Houd je mond!' flapte Harry eruit. Zijn gezicht stond op onweer en in zijn ogen woedde een helse storm. Hij keek Cho gefronst en boos aan. Die snikte luid en zette angstig een paar pasjes achteruit.
'Ik ga al!' riep ze uit. 'Laat mij maar in de steek!'
Gepikeerd keek Harry haar na. Ik staarde naar z'n ogen, die Cho argwanend volgden, elke stap, elke beweging. Tot ze de hoek om was. Toen keek hij weer naar mij. Hij bet op zijn lip en zuchtte.
'Sorry hoor... Ze is een beetje..-'
'-vreemd,' vulde ik aan. Hij keek me aan en grijnsde.
'Maakt niet uit,' vervolgde ik nog. harry grijnsde nog breder.
Plots kon ik het niet langer voor me houden. Ik wilde die vraag stellen, die talloze keren zo hard door mijn hoofd gebonsd had dat ik hoofdpijn kreeg. Ik brandde van verlangen naar het antwoord, maar ik was ook bang voor de harde waarheid die erin ziou zitten. En als ik het antwoord had gehoord, kon ik dat niet meer veranderen. Het zou een feit zijn... En toch kon ik die vraag niet langer tegenhouden.
'Harry, je betekend heel veel voor me... ' zei ik zachtjes. Mijn stem haperde een beetje en ik keek hem gespannen aan. Hij bloosde een beetje maar zijn ogen stonden kalm.
'Ik vraag me vaak af... Is dit voor jou gewoon een van je vele verkeringen? Of betekend dit ook iets voor jou...?'
Ik hield mijn adem in en sloeg mijn ogen neer onder Harry's blik. Mijn hart bonkte hard tegen mijn ribbenkast en ik leunde ongemakkelijk op het andere been.
Maar het antwoord bleef uit. Het bleef stil. Onverdraaglijk stil. Ik keek hem aan en zag dat hij haast onmerkbaar knikte. Zijn blik verried liefde.
Ik kon het nog maar half beseffen, maar een ding drong wel tot me door.
Hij hield van me

Tessa Tinkels · Geplaatst: Wo Feb 16, 2005 21:20

Opnieuw zette Harry een stap dichterbij. Hij was wat groter als ik en ik moest omhoogkijken om hem nu nog recht aan te kijken. Hij glimlachte met een blik in zijn ogen waar ik gewoon van smolt vanbinnen. Een warm gevoel trok door me heen.
'Ik hou van je,' fluisterde ik zachtjes. Misschien wat ouderwets, maar het waren de enige woorden die ik kon bedenken. Hoewel er geen woorden bestonden voor wat ik voor Harry voelde.. Liefde, bescherming, troost, steun.. Alles wat ik had gewenst ooit te hebben, had ik nu gekregen. Ik grijnsde speels naar Harry, draaide me om en rende lachend weg. Vrolijk rende hij mne achter na. Zo snel ik kon holde ik door de lage gang. Leerlingen keken vreemd naar ons vanuit de leslokalen en af en toe staarde een voorbij lopende professor ons na alsof we gek waren , maasr ik lette er neit op. Ik rende dolhappy door de gang, door de Entreehal, en naar de Eetzaal. Die was helemaal leeg en kaal en ik hield verschrikt halt. Harry knalde zowat tegen me op , maar ik bleef roerloos staan staren. Iets in deze zaal riep herinneringen op. Harry. Mijn vlucht hiernaartoe via de Edana. De Edana. Mijn taak. De herinneringen, frustraties en woedes kwamen teru. Ze overstroomden mijn gedachtes gewoon en met een schok realiseerde ik me weer wat mijn moeder me had gevraagd. ik moest met de Edana Voldemort verdrijven. En precies op dat moment begreep ik dat het een vraag, een taak was die ik nooit waar kon maken. Ik kon het niet. Iemand doden... Zelfs neit als het Voldemort was. Ik haalde diep qadem en nam een beslissing. Eentje die niet terug te draaien was, vooral omdat ik wist dat het moest gebeuren.. Door mij, dat kon niet anders. Maar voor ik deze taak kon gaan waarmaken, moest ik eerst tot bezinning komen. Het zou mijn tweede afscheid nog pijnlijker maken, maar als ik nu ging, zou het mislopen. En dit was iets dat niet mis mochtgaan. Ik zuchtte even en probert weer de vrolijke tess van net te zijn.
'Wat dacht je van een feestje?' grijnsde ik. Harry keek me een beetje ongemakkelijk aan , maar ik negeerde het. Lachend rende ik naar het kantoortje van perkamentus.

'Professor?'
'Tessa! Kom binnen, professor!' hij glimlachte naar me en die glimlach verbreedde toen hij zag hoe Harry na mij binnen kwam.
'Hallo Harry,' knikte hij.
'Je wilt me ergens over spreken?' vroeg Perkamentus aan mij.
'Ja. Ik had het idee voor een feest. Dat lijkt me gaaf! Het is alweer bijna maart en ik heb gewoon zo'n zin in een feest! Mag er een feest komen? Een disco? Please?'
Ik het schoolhoofd zo lief mogelijk aan en hoopte dat het antwoord "ja" zou zijn. Ik had er zo'n zin in , even gek doen voor een serieuze taak. Ik wilde dansen, feesten lol maken.. Grotendeels ook omdat ik nog niet zo zeker was van de afloop van mijn taak. Hij was levensgevaarlijk... Perkamentus keek me aan, een twinkeling in zijn ogen. Ik hield mijn adem in.
'Oke..' begon hij langzaam. Een grijns van oor tot oor trok over mijn gezicht.
'Op een voorwaarde.'
Mijn gezicht betrok. 'En die is?'
'Dat jij alles regelt. Alles'
Ik zuchtte, keek hem aan en knikte. Ik wilde lol maken, hoe dan ook.
'Oke.Geef eind volgende week mij een lisjtje van wat we moeten kopen. Dan stel ik een budget in en mag je samen met Minerva de spullen gaan kopen.'
Het duurde even voor het tot mij door drong dat hij het had over Professor Anderling.
'Is goed. En bedankt!'
Hij knikte en ging weer aan eht werk. Zwijgend vertrokken Harry en ik.
'Een feest?' vroeg Harry verbijsterd aan me zodra we de deur uit waren.
'Yep,' grijnsde ik. Hij glimlachte.

De week erop was het alweer Maart en gingen ik en Anderling op stap om spullen te kopen. Voldaan, moe en vrolijk keerden we terug. Ik was meer dan tevreden over de aankopen en begon meteen enthousiast met flyers maken en een bandje te regelen. Perkamentus kwam met een voorstel over de datum en de dag na de inkopen klapte Perkamentus in zijn handen tijdens het ontbijt in de Grote Zaal.
'M'n beste leerlingen, mag ik even de aandacht?'
Het gepraat en gelach verstomde en alle leerlingen keken verwachtingsvol naar Perkamentus.
'Professor Tinkels heeft een leuke mededeling voor jullie'
Meteen draaiden alle hoofden naar mij. Een beetje ongemakkelijk stond ik op en liep naar voren.
'Hallo allemaal,' begon ik een beetje nerveus. Toen herinnerde ik me mijn eigen enthousiasme en de zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik glimlachte en begon vrolijk te praten.
'Twee weken geleden heb ik aan professor Perkamwentus gevraagd of ik een feest mocht organiseren.' Ik zweeg even terwijl de leerlingen opgewonden naar elkaar toe draaiden en begonnen te fluisteren.
'Het was goed,' ging ik verder en meteen was alle aandacht weer op mij gericht.
'Onder een voorwaarde: dat ik alles zou regelen. Dus heb ik een bandje gehuurd, versiering gekocht, flyers gemaakt met de aankondiging en een datum vastgesteld: volgende week vrijdag. Dit feest is bedoeld voor leerlingen uit alle klassen. Ik vertrouw erop dat jullie met z'n allen kunnen feesten zonder problemen. Anders zal het direct afgelopen zijn. De kaartjes kun je halen bij mij tijdens atronomie. Ze kostenniks. Avondkleding is verplicht, mag ook dreuzelkleding zijn. Die kun je vinden in Zweinsveld, Vaalsjes Hoekje. Dat is een dreuzelwarenhuis. En voor de eerste en tweedejaars, die hoeven niet per se in zulk soort kleding. Van de eerste en tweedejaars wordt trouwens verwacht dat ze een beetje uit de buurt zullen blijven van de zevendejaars. Omgekeerd hetzelfde.'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Feb 18, 2005 9:36

'Nou, ik hoop dat jullie er zin in hebben. Alvast veel plezier, ik zie jullie vannacht.'
Daarop glimlachte ik even naar de lerlingen en liep naar mijn plaats aan de oppertafel. Tevreden begon ik aan mijn eieren met spek en keek opgewekt toe hoe de leerlingen opgewonden begonnen te kletsen. Tegen de tijd dat de Zaal langzaam leeg liep, stonden verschillende jongens op en liepen naar een meisje om haar mee te vragen.

In de gang werd ik tegengehouden door Harry. Ik grijnsde vrolijk naar hem en keek hem afwachtend aan. Hij bloosde en staarde naar zijn schoenen terwijl hij iets mompelde.
'Sorry, wat zei je?' ik had er geen woord van verstaan.
'Of je met mij mee naar je feest wilt,' hakkelde Harry iets harder. Het duurde even voor de woorden tot me doordrongen.
'Tuurlijk!' zei ik uiteindelijk ademloos. Mijn hart sloeg een paar slagen over. Ondanks het feit dat ik en Harry nu verkeringhadden, had ik dit totaal neit verwacht. Waarom eigenlijk niet?
'Gaaf,' wist Harry nog uit te brengen. Hij grijnsde, zwaaide en liep rustig naar de trap.

Met een big smile om mijn lippen liep ik naar de hal. Het was een week later. Een week vol spanning, gelukl, liefde, zorgeloosheid en troost. Voor het eerst in mijn leven was ik echt gelukkig. Ik glimlachte aan een stuk door en voelde de vlinders door mijn buik razen als mijn blik die van Harry kruisde.
Ik had speciaal voor vanavond een mooie jurk gekocht. Hij had een rok tot net over mijn knieen en was spierwit. Er zat een doorzichtige stof overheen met allemaal kleine vlindertjes langs de zoom. Aan een flinterdun ceintuurtje laag om mijn middel hingen zilveren kettinkjes waar ook weer vlindertjes aan hingen. De hals van de jurk was erg breed en liet een heel stuk van mijn schouders bloot, maar daar zaten twee bandjes van een mouwloos topje wat ik eronder aan had. De jurk was direkwartsmouw en om mijn polsen hingen twee bescheiden armbandjes. Mijn haar zat mooi los. Ik voelde me net een prinses, zoals iedereen mijn uiterlijk becomplimenteerde. Ik glimlachte breed toen ik Harry aan het eind van de gang zag aankomen. Dolgelukki nam ik zijn arm aan en liep met hem naar de Zaal.

-Draco-
Met een hol gevoel in zijn maag liep Draco over het enorme veld voor Zweinstein. Het zwerkbal veld lag er verlaten bij en zelfs het water in het meer lag doodstil. Alles was stil, zwijgend en roerloos. Drsco probeerde het ongemakkelijke gevoel van zich af te schudden, maar zijn benen bleven loodzwaar.
De melodieuze klanken van een vorlijke muziek verstoorden zijn gepeins en hij stopte. Aandachtig luisterend herkende hij de muziek: een bandje.
Hij sloeg zijn ogen neer en herinnerde zich het feest op Zweinstein, waar hij verschillende geruchten over had gehoord. Hij wenste met heel zijn hart dat hij nu daar, in de rote Zaal, danste met Tessa in zijn armen. Maar haar liefde voor Harry was het grootst en haalde Draco uit zijn droom. Hij dacht aan de laatste keer dat hij haar gezien had. Hij had bekend dat hij een soort band met haar had gevoeld, maar ze leek het allemaal niet zo belangrijk te vinden. Voor hem was het dat wel. Het was zijn leven. Nou niet per se dat hij verliefd was op Tessa, maar hij voelde hoe ze precies het zelfde als hij, hoeveel ze gemeen hadden. En dat maakte haar zo bijzonder voor hem. Zij zat gevangen. In haar geheimen, in haar gedachtes. Ze kon geen enkele beweging maken zonder zichzelf volledig vast te zetten. En hij had precies hetzelfde gevoel Hij voelde iets speciaals voor Tessa, alsof ze bij elkaar hoorden. Maar op een of andere manier had hij het sterke, wantrouwige gevoel dat hij en Tessa op een andere manier bij elkaar hoorden dan hij wilde..

Langzaam kwam hij weer in beweging. Hij moest iets doorgeven aan Perkamentus, dat moest gauw gebeuren. Maar terwijl hij heel traag de hal binnen stapte, voelde hij een stroom van frustraties over hem heen stromen. Hij was rijk, hij kon alles krijgen wat hij wilde. Alles, behalve Tessa.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Feb 18, 2005 20:52

-Tessa
Het voelde alsof ik binnenwandelde in mijn eigen droom, toen ik de deuren van de Grote Zaal in zicht kwamen. Alles zag er prachtig uit, precies zoals ik in gedachten had gehad. Ik hoorde nu al de vrolijke tonen van het bandje die zich opgewekt een weg baanden door de Zaal en de gang. Voor het eerst sinds tijden voelde ik me vrolijk. Echt vrolijk. Even geen zorgen....
Heel vaag kwam mijn taak weer in mijn achterhoofd naar boven drijven , maar ik drong die gedachte weg en glimlachte. Op dit moment was alles perfect, dat mocht ik niet laten verpesten..
Ik zuchtte diep en sloot kort mijn ogen. Mijn blik kruiste die van Harry. Hij aarzelde even en ik pakte zachtjes zijn hand.
'Dansen?'
'Houd ik niet van,' zei hij een beetje kortaf. Hij bloosde.
'Ik op zich ook niet. Maar dit is echt zo'n gaaf nummer,' opperde ik. Eigenlijk was dat niet waar, maar op het moment dat ik het zei verstomde het huidge liedje en drongen nieuwe tonen zich tussen de menigte door. Met een schok had ik door dat dit echt mijn lievelingsliedje was .
'Alsjeblieft?' vroeg ik smekend en trok er het liefste geizhct bij dta ik in huis had.
'Okay dan,' gaf Harry toe, met duidelijke tegenzin.
'Ik leer het je wel, we gaan wel een beetje achterin staan.
'Graag,' mompelde hij. Ik deed alsof ik het niet hoorde en hij loodsde me mee , helemaal naar achteren in de Zaal. Die zag er sprookjesachtig uit, met vele kleuren goud in de versiering en een gouden podium, rond en middenin de dansvloer.
Ik keek hem zo lief mogelijk aan, in die mooie groene ogen van hem. Ik voelde me weg dromen en hij pakte na een korte aarzeling mijn andere hand. Hij keek me aan en ik begon te dansen. Moeiteloos volgde Harry me in mijn bewegingen en algauw had hij de pasjes onder de knie. Ik spetterde van de dansvloer, zoals ik soepltjes op de muziek bewoog. Mischien was ik niet zo'n superdanser, ik zat lekker in mijn vel en voelde me toppie!
Dromerig keek Harry aan met een blik van geluk. Hij beantwoordde hem met een zachte kus..

-Draco
Eenzaam wandelde Draco naar de rand langs het meer. Hij stond hier nu al lang te twijfelen wat te doen. Onwijs graag was hij naar binnen gewandeld, had Tessa bij haar hand gepakt en had met haar de sterren van de hemel gedanst. Hij zuchtte diep en wenste voor de zoveelste keer dat Potter er nooit geweest was. Hij verafschuwde hem uit ghet diepst van zijn hart. Vooral nu hij "zijn" Tessa had afgepakt.
Kwaad schopte hij tegen een steentje en staarde verveeld naar het duistere water.Op een of andere manier zag het er aanlokkelijk uit. Even kwam er een idee in hem op. Even, vaag en onduidelijk. Toen verdween het weer. Maar het hem met een schok laten realiseren hoe ongelukkig hij was. Hij zuchtte met gevoel voor drama en schopte nogmaals tegen een steen die over het gras stuitte en met een plons in het water verdween, de donkerte in. Eigenlijk voelde hij er veel voor om de steen te volgen. Maar hij besefte ook dat dat geen zin had, dat het ontzettend laf was. Hij dwong zichzelf weg te lopen van het meer en besloot hartgrondig om Tessa uit zijn leven te bannen. Ze had hem verandert, aantrekkelijk als ze was met haar felle karakter. Het was wel genoeg geweest zo. Hij haalde diep adem en voor de laatste keer schoot haar naam door zijn hoofd. Toen verbande hij haar, voorgoed. Hij moest verder zonder haar, en hij kon er beter nu een eind aan maken.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Vr Feb 18, 2005 22:19

-Tessa-
Zonder het zelf te beseffen danste ik de hele avond aan een stuk door met Harry. In het begin leek hij een hekel te hebben aan dansen, maar hij leek er plezier in te krijgen, misschien merendeel doordat ik de hele tijd lachte ne opgewekt met de liedjes meezong, zachtjes natuurlijk. Uiteindelijk verstomde het huidige liedje weer. Het bleef even stil, maar uiteindelijk begon de band weer te spelen. Onmiddelijk herkende ik de noten. Ze waren zacht en langzaam.. Een schuifelliedje... Even kruiste mijn blik die van Harry en ik merkte onmiddelijk de uitdrukking van ongemak op. Ik glimlachte naar hem en liet de muziek door me heen stromen en bezit van me nemen, terwijl ik langzaam mijn armen om zijn middel sloeg en mijn gezicht op zijn schouder legde.
Vanaf onze plek zag niemand ons maar konden wij iedereen bekijken. Maar geen van ons beiden had daar behoefte aan. We schuifelden langzaam en leken weg te dromen in een wereld van geluk, voor mijn gevoel.
Toen de tonen wegstierven en het liedje ten einde was, herinnerde ik me met een schok dat dat het laatste liedje vand e avond zou zijnm en dat Perkamentus me had gevraagd dna nog een woordje te zeggn. Mijn blik gleed geschrokken van het bandje naar Perkamentus, helemaal aan de andere kant van de Zaal.
'Sorry Harry, ik moet nog wat zeggen,' stamelde ik en haastig ging ik er vandoor. Harry staarde me fronsend na.

Ik haalde diep adem en stapte het gouden podium op, waar de bandleden al plaats gemaakt hadden voor me. Mijn hand gleed naar mijn zak en ik haalde er een beetje nerveus een toverstok uit,terwijl alle hoofden in de Zaal mijn bewegingen aandachtig volgden.. Haastig sprak ik de bezwering uit en mijn stem klonk een stuk luider toen ik mijn keel schraapte en begon aan mijn dankwoord:
'Een dansparty organiseren was, al zeg ik het zelf, een goed idee geweest. Het was leuk om te doen, met het vooruitzicht dat jullie het naar je zin zouden hebben en zich niet zouden vervelen. Ik ben blij dat deze verwachtingen klopten en dat jullie je netjes aan de regels gehouden. Hartstikke bedankt hiervoor. Degenen die me geholpen hebben ook bedankt natuurlijk. Maandag ben ik misschien afwezig, dus heel misschien kunnen jullie eens lekker een nachtje doorslapen. Willen alle leerlingen met hun hoofdmonitoren en klasssenoudsten naar hun leerlingenkamer lopen? Welterusten.'
Haastig stapte ik van het podium af en keek toe hoe de Zaal langzaam leeg stroomde en de band hun instrumenten op ruimden. Vermoeid leunde ik tegen het podium aan en keek op mijn horloge. Twaalf uur. Het was mooi geweest voor vandaag.
Ik liep naar harry, zei hem gedag en liep naar mijn kamertje. Nog steeds klonken de tonen van mijn lievelingsliedje door mijn hoofd, toen ik iets plotseling glashard besefte.Ik had door wat ik gezegd had over maandag. Het waren woorden, die samen een zin hadden gevormd: "Maandag ben ik misschien afwezig.."
Plotseling dreunde die zin door mijn hoofd en vroeg ik me af, waarom ik die woorden uitgesproken had. Ik besefte plotseling mijn taak weer en had door wat die woorden betekenden. Maandag ging ik proberen mijn taak te vervullen. Een taak, waar ik al tijden mee zat.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Feb 20, 2005 16:10

Na dit besef gleden mijn ogen langzaam dicht en zakte ik weg in een donkere wereld, der slaap en dromen... En nachtmerries...

'Neeee!' gilde ik. Ik rende door een gang, pijnscheuten overvielen me en ik rende weg voor dat, dat wat onvermijdelijk was. Uit alle dingen van de wereld, rende ik dweg voor datgene.. Dat me altijd zou achtervolgen.. Het was niet meer dan een gouden cirkel, klein, maar vol macht.
'Nee!' schreeuwde ik nogmaals. Mijn voetstappen waren gehaast en vluchtend. Maar hoe hard ik ook rende, er was geen ontsnapping mogelijk. Ik was helemaal overgeleverd aan het kleine voorwerp. Een gouden cirkel, met daarin een zwart bolletje, zwevend. Het joeg me angst aan en de rillingen liepen over mijn lichaam. Koud zweet liep over mijn rug terwijl ik wegrende voor dat, waar ik niet aan kon ontsnappen...

Hijgend ging ik rechtop zitten. Ik opende angstig mijn ogen. Mijn kamertje was donker en ruim, maar de de muren leken op me af te komen. Ik drukte een hand tegen mijn hart en voelde dat keihard bonken. Ik voelde me in het nauw gedreven en haalde trillerig adem. De Edana onder mijn nachtjaponm gloeide heet. Het brandde in mijn huid maar ik merkte het niet. Het drong niet tot me door. Ik wist nu al dat mijn taak niet volbracht kon worden. De Edana was te machtig.
Ik zuchtte diep en zakte langzaam weer in slaap. Maar de Edana en mijn taak van maandag blef me achtervolgen...

De zaterdag en zondag kwam ik moeizaam door. Hoewel de tijd snel ging, verveelde ik me kapot en was doodsbang, alleen op mijn kamertje. Zweinstein was een van de veiligste plaatsen van de toverwereld en ondanks dat voelde ik me alles behalve veilig. Mijn grootste angst was krachtig. Het had mij in zijn macht. Ik was bang, bang voor de Edana.
Maandag werd ik met een schok wakker. Meteen drong het galshard tot me door dat het vandaag was. Maandag.
'Waarom doe je me dit aan, mam?' fluisterde ik zachtjes. Een rilling trok door me heen, tegelijk met het ijskoude besef van het levensgevaar aan de taak. Ik zuchtte trilerig, sloeg mijn ogen neer en probeerde toen zo kalm mogelijk adem te halen. Maar het koude zweet liep over mijn rug en joeg me angst aan. Angst, voor wat komen ging.

'Harry..' begon ik met moeite. Harry keek me aan, een onzekere blik in zijn ogen.
'Ik ben vandaag... weg.. Ik eh... zie je nog wel..'
Hij knikte, bleef me strak aan kijken..
'Doei,' wist ik nog het uit te brengen. Het geluid werd getemperd door de brok in mijn keel. Het holle gevoel in mijn buik kon ik niet negeren en terwijl ik me omdraaide en wegliep, voelde ik mezelf trillen van angst. In gedachten sprak ik boos tegen mezelf. Ik was laf bezig. Wat ik ging doen, moest gebeuren. Het was de vraag van mijn moeder.. Haar laatste verzoek.. Ik zwaaide nog naar harry, aan het eind van de gang, zonder om te kijken. Toen verdween ik door de poort van Zweinstein.

De zon scheen vrolijk en het leek een zonnige dag. Maar ik voelde me beroerd.. Het meer lag er stil bij, roerloos. De donkerte door de weerspiegeling heen zag er op een of andere manier aanlokkelijk uit. Ik schudde mijn hoofd en meed de aanblik.
"Je bent laf," dacht ik beschaamd en liep over het stenen padje naar de achterkant van het kasteel. Daar was een groot veld. Ik stak mijn toverstok hand uit en de Collecte bus verscheen onmiddelijk. Ik groef met mijn andere hand wat geld op uit mijn zak en gaf dat aan Sjaak. Hij fronste, knikte toen en vroeg mijn bestemming. Zwijgend dacht ik na... Ja, waar moest het eigenlijk gebeuren?
'Kerkhof bij Azkaban,' zei ik uiteindelijk kortaf. Sjaak keek me nieuwsgierig aan. Zijn onderzoekende blik leek dwars door me heen te gaan en ik stapote haastig de bus in. Op de derde verdieping was nog een plaatsje vrij, gelukkig. Ik voelde de Edana onder mijn gewaad gloeien. Het brandde, feller als anders. Niet voor lang meer...

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Feb 20, 2005 20:21

Hay
Weet je wat ik eigenlijk wel jammer vind? *pinkt traantje weg*
Dat ik helemaal geen recties meer krijg! *pinkt nog een traantje weg*
*barst in huilen uit* Jongens, ik mis jullie reacties! Ik krijg er inspi van!
Alsjeblieft, ik smeeeeeeeeeeeek jullie om reacties, tips, ideeen! Ik kan
niet zonder! (boehoehoe Crying or Very sad

)
Ook als het kritiek is!

Kimberly

*loopt met gebogen hoofd en moedeloos haar eenzame pad der reactie-
loze dagen*

Tessa Tinkels · Geplaatst: Zo Feb 20, 2005 21:18

Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. De zenuwen in mijn buik gingen als razenden tekeer. Plots schrok ik op door een zachtje -plop- vanonder mijn tafeltje.
Verbaasd boog ik en keek.
'Mabel!' bracht ik verbijsterd uit toen ik de kleine, nieuwsgierige kraaloogjes van het katje zag.
'Hoe kom jij hier?'
Ze hield haar hoofd schuin en keek me met grote ogen aan. Ze leek net zo verbaasd als ik zelf. Ik schoot in de lach om dat gekke gezicht. Nog steeds was ik gespannen, maar met Mabel bij me voelde ik me een stuk moediger. De rit richting Azkaban was hotsend en stotend, maar verder zonder problemen.
Ik zat mijn rug naar de riuchting waar we heen reden, maar ook zonder te kijken kon ik merken dat we in de buurt van Azkaban waren. Hoe dichter we bij het oude fort kwamen, hoe k0uder ik het kreeg. Vele rillingen van angst en koude liepen over mijn rug toen ik de ramen zag bevriezen. Ik slikte even en keek Mabel aan. Die probeerde weg te kruipen onder de zoom van mijn mantel. Ze rilde en keek rond emt angstige schrikogen.
'Azkaban's kerkhof, halte voor mejuffrouw van Zweinstein,' schalde Sjaaks stem door de Collectebus. Ik stond op en liep het trapje af. Sjaak keek me aan met zo'n doordringende blik, dat ik dacht dat hij ter plekke mijn gedachtes las. Ik schudde mijn hoofd en probeerde er niet op te letten , toen ik uit stapte en zelf toen nog een blik in mijn rug voelde prikken. De Collectebus verdween met een luide knal en ik staarde peinzend over het troosteloze veld waar ik nu was. Hier was mam begraven... onder de naam van mijn broer, Bartolomeus Krenck Junior. Voor het eerst in mijn leven wilde ik hem spreken. Niet om gezellig bij te beppen, maar om hem te doden. Voor wat hij mijn moeder aan had gedaan.
Op het moment dat die gedachte door me heen schoot, voelde ik een brandende, helse pijn door me heen schieten. Het verspeirdde zich vanuit mijn borsdt en voelde aan alsof mijn botten, mijn huid, mijn hele lichaam in brand stond. Ik hijgde en deed grootse moeite het niet uit te schreeuwen. Ik sloot mijn ogen en probeerde met kordate stappen tussen de grafstenen door te lopen. Ik zag namen staan, namen die ik neit wilde weten. Rillingen liepen over mijn rug en ik huiverde. De aanwezigheid van Dementors was overaal aan te merken. De grond was kaal, hard en met een dun laagje zand erop. Hier en daar stond een plukje verdord en vergeeld gras. Alles zag er doods uit. Vergane schoonheid van wilde bloemen was onzichtbaar door de laag ijs die eromheen was gevroren. Ik voelde me eenzaam en verdrietig. Beelden kwamen naar boven drijven, beelden die ik niet meer had willen zien. Mijn vader, die me vertelde dat ik uit huis moest. De Heler, die me zei dat mam zou sterven... Ik voelde me misselijk worden, me wegzinken in een duistere omgeving.. Ik merkte hoe ik langzaam mijn bewustzijn verloor.. Ik zag vlekken op me af komen, vele vlekken... Tot alles helemaal zwart werd.. Nog net zag ik hoe de steen met mam's naam erop de richel afviel. Toen zonk ik weg..

'Miauw!' klonk het luid, vlakbij mijn oor. Slaperig opende ik mijn ogen op een kiertje. Ik zag hoe Mabel me met een ongeruste blik bekeek. Ik grinnikte flauwtjes, zonder een spoortje amusant.
'Kom,' zei ik zachtjes. Doelloos dwaalden we tussen de grizelige stenen door. Nog steeds had ik het gevoel weg te zakken, mijn bewustzijn te verliezen... Maar ik hield het krampachtig tegen en zocht stug door naar die ene grafsteen, waar de naam op zou staan die ik zocht. De naam die me de moed en de kracht zou geven om mijn taak te volbrengen. Om de Edana te vernietigen..

Thank you, SchadowCat!

K.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Feb 24, 2005 17:42

O.o!

Wowie, ik zag net hoeveel mensen er al gestemd hebben!
33!
Phoe, dankjewel allemaal!
Bijna 3000 nkeer bekeken, 33 keer gestemd en onwijs veel reacties! Echt
super veel bedankt allemaal! Ik ben niet gestopt met schrijven, zoals
sommigen denken. Maar ik ga op ponykamp (jipieieieieieie) En dat moest
geregeld worden. Kostte nogal veel tijd en zenuwen. Tot overmaat
van ramp leiden al mijn leraren aan een of ander verschrikkelijk virus: ze
geven allen bergen huiswerk!
Dus, ik zal zoveel typen als ik kan, maar ik kan niks beloven... En slecht
nieuws: Het verhaal is bijna af... Crying or Very sad

Maar goed, dan word het weer tijd
voor een nieuwe!

Kimberly

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Feb 24, 2005 18:14

Koppig bleef ik zoeken. De wereld leek te verdwijnen en helemaal op te gaan in rook. Alleen de grafstenen bestonden nog. Vluchtig gleden mijn ogen van naam tot naam. Zodra ik zag dat het niet "Myah Krenck" was, leek te naam te verdwijnen en liep ik gehaast door naar de vcolgende grafsteen. Ik had het gevoel nooit meer gelukkig te zijn, een zwaar triest gevoel belastte mijn maag. Ongelukkig dwarrelde ik tussen de stenen door terwijl traag een paar druppels op mijn hoofd landden. Ik merkte het niet, al wat ik zag waren de grafstenen. Plots trok een letter mijn aandacht. Terwijl het harder begon te regenen en de wolken voor de zon schoven, bewoog ik langzaam nar de grafsteen toe. Mijn hart leek stil te staan en ik was verstijfd. Van angst. Met mijn plan in eht achterhoofd kwam ik langzaam weer in beweging, terwijl de zonnestralen verdwenen. Het werd donker, toen ik de "M" van de andere letters onderscheidde. Mijn ademhaling was jachtig en gehaast, mijn voetstappen onregelmatig en angstig. De wereld leek still te staan toen ik de letters samen twee namen vormden. Ze dansten voor mijn ogen, hoewel ik dondersgoed besefte wat er stond.
"Myah Krenck"

Het begon te sortregenen en dat joeg me angst aan. Duizenden verdrietige gedachtes schoten door mijn hoofd, terwijl ik daar als een verzopen katje naar het verlaten graf van mijn moeder staarde.
Eerst had de naam van mijn (half)broer erop gestaan, omdat ze dachten dat hij de dode was. Later was duidelijk geworden dat mijn moeder met hem verwisseld was. Vandaarde doorgekraste naam boven mijn moeders letters.
Hoe langer ik er naar keek, hoe ongelukiger ik me voelde worden. Alles van mijn lijf leek loodzwaar, kippevel trok over me heen en mijn haren hingen als verdorde sliertjes langs mijn hoofd. Een traan rolde over mijn wang, traag en eenzaam. Een regendruppel drupelde langs mijn gewaad naar beneden. Ik wist dat het nu moest gebeuren. Hier, en nu. Maar naast dat besef wist ik ook iets anders: ik kon het niet.
Al vanaf het begin af aan was ik diep vanbinnen bang voor de Edana. Hij was sterk, ontzettend krachtig en heel waardevol. Terwijl ik hem tussen mijn vingers liet draaien, voelde ik de twijfels groeien. Steeds meer begon ik te aarzelen. Het was mijn taak, ik kon er eigenlijk niet onder uit komen. De zenuwen schoten door mijn buik en ik wendde mijn blik af van de naam. Met veel moeite lukte dat. Ik leek gevangen in de blik van de letters, die me leken aan te staren vanuit een angstaanjagende diepte. Er hadden duizenden rampen allemaal tegelijk kunnen gebeuren, ik had er niks van gemerkt. Alleen ik en de Edana leken nog te bestaan. Waarom ik eigenlijk?
Plotseling scvhoten vele filosofische vragen door mijn hoofd.
Waarom ik? Waarom niet mijn broer? Waarom kwam ik er?
"Je was een expiriment, een expiriment in naam van Hem," klonk een zilveren stem door mijn hoofd. Gefascineerd dacht ik aan die woorden. Het was waar, ma had me laten merken dat ik een expiriment was.
"Ze hadden de Edana. Maar ze konden hem niet gebruiken, omdat er een vloek over heerste: "Wanneer de Edana, gemaakt van Mabel, in handen komt van de Heer van het Duister, zal hij moeten bewijzen dat hij ook liefde bezit. Wanneer zijn liefde hem de Edana geeft, zal hij hem kunnen gebruiken.
De vrouw van Zalazar Zwadderich heeft hiervoor gezorgd."
Verbaasd luisterde ik toen de zilveren stem deze woorden galmend in mijn hoofd uitsprak. Ze bonsden door mijn hoofd en eindelijk had ik door waarom ik er was:
Voldemort wilde macht

Ik besefte dat mijn taak meer dan ndoig was. Ik was degene die het kon. Als Voldemort de Edana zou krijgen, was de wereld niet meer te redden. ikw as hun hoop.
Een afschuwelijk, misselijk maken gevoel van zenwuen trok door me heen. Diep vanbinnen kon ik gewoon voelen dat ik het niet kon. De Edana vernietigen was waarvoor ik hier was gekomen. De Edana vernietigen was wat mijn moeder had gevraagd. De Edana vernietigen was waarvoor ik was geboren.

Op dat moment veranderde de stortbui in hagel. Het sloeg me in mijn gezicht en liet me pijn leiden, menselijke, keiharde pijn. Traag kwam ik tot bezinning en besefte ik dat ik het moest doen. Toen kruiste mijn blik die van de letters en dat gaf me de moed, de kracht en de wil waar ik op had gehoopt. De naam, het beeld van mijn moeders grafsteen flitste een miljoen keer door mijn hoofd toen ik met een ruw gebaar de Edana van mijn hals afhaalde. Het kettinkje brak en de bol die in de cirkel zweefde was zwart. Het zag er duister uit, alsof je kon verdrinken in de donkerte van de bol. Opnieuw voelde ik misselijk worden , maar dit keer hield ik het tegen. ik sliktye een paar keer, sloot kort mijn ogenen dwong mezelf tot kalmte. De hagel sloeg tegen me aan en deed zeer, maar ik voelde het maar half. Ik keek naar de Edana. Aarzelde toen nog heel even en sprak toen beslist de vloek uit, die een wereld van verschil zou maken. Althans, dat hoopt ik.
'Reducta Kedabra!'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Feb 24, 2005 21:39

Achteraf gezien waren de gevolgen logisch, maar ik verwachtte ze totaal niet. De Edana was gemaakt van het meest krachtigste materiaal dat bestond. Dat kon je niet zomaar vervloeken, al was het dan een versterkte vloek.
De Edana begon te branden, de vlammen laaiden hoog op en de hitte die het verspreidde was ondraaglijk. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om ondanks het felle licht nog wat te kunnen zien. Maar er was niet veel zichtbaar. De vlammen op de Edana werden feller en ik voelde hoe mijn hand in brand stond. Helse pijn verspreidde zich van mijn hand door mijn hele lichaam. Ik gil, ik krijste zo hard ik kon. Maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Het bleef stil, doodstil. Op het geknetter van eht vuur na...

Steeds meer angstaanjagende rillingen joegen door mijn lijf, terwijl ik met grote ogen verstijf naar de vlammen staarden. Toen de pijn me echt teveel werd, trok ik mijn hand weg. De pijn verdween onmiddelijk en geen brandwondje op miojn hand was te zien. Een huivering ging door me heen en ik keek trillend naar de zwevende Edana. Terwijl beelden door me heen schoten , beelden van de ellende die ik meegemaakt had, werd ik woedend.
De regen hield langzaam , de druppeltjes war en miezerig klein en daalden zachtjes neer. Motregen. Desondanks was ik kleddernat, terwijl mijn gezicht vertrok van woede. Mijn druipende haar hing futloos langs mijn gezicht en mijn ogen stonden vol kwaad. Meer als ooit tevoren voelde ik een plotselinge woede, wraaklust jegens de Edana. Het voorwerp, wat ik voor de rest van mijn leven zou haten, uit de grond van mijn hart. Als mijn ogen konden doden, was de Edana nu weggeweest.
Mijn blik had niemand ander willen zien. Hij was zo kwaad, zo ondoorgrondlijk haatdragend dat elke tovenaar bang zou worden. De angstige trillingen huiveringen oper mijn rug waren afgelopen.
'Reductooo!' schreeuwde ik, dit keer met een stemgeluid dat de grond deed trillen. De felheid ervan vonkte ervanaf.
'Reducto!' zei ik nu luid en chagrijnig. De Edana brandde fel, maar verder gebeurde er niets. Ergernis deed mijn handen beven en ik voelde jijn hart wild tegen mijjjjn ribbenkast bonken.
'Re-...duc-...to..' herhaalde ik, plotseling veel futlozer. De stilte, de roerloosheid liet mijn moed in de schoenen zinken. Ik zuchtte diep, geergerd en plots toch weer een beetje bang.
'Reducto?'
Stilte.
'gedoe,' vloekte ik daarna hartgrondig. Ik voelde hoe een harde wind plots over het uitgestorven, verdorde veldje ging. Tegelijk met een ijskoud gevoel besefte ik wat dat betekende.
Voldemort.

Mijn toverstok trilde, mijn hand beefde en met een zachte tik viel hij op natte grond. Ik wierp nog een korte, starre blik op mijn moeders graf met dezelfde donkere blik als ik naar de Edana had gekeken. Die zag ik niet meer liggen, de wereld leek te verdwijnen terwijl ik wegrende, weg van de Edana, Voldemort en mijn moedrs graf. Ik wilde het allemaal niet zien.

Hijgend holde ik weg, zo hard mijn benen me konden dragen. De enige gedachte die nu nog door mijn hoofd schoot was "weg". Ik voelde niets meer, dacht nergens meer aan. Ik wilde weg, ik wilde niet dood.
Angstig en gehaast bonkte mijn hart tegen mijn ribbenkast. Mijn ademhaling was jachtig en ik voelde de spanning vanm de afgelopen dagen door mijn bloed ruisen. De opgespaarde energie gooide ik eruit in dat ene sprintje, weg van de ellende..

Honderden meters verderop kwam ik tot stilstand. Bijna dood van vermoeidheid viel ik op de grond en bleef liggen. Mijn hoofd, mijn handen, mijn voeten, alles gloeide en voelde ik kloppen. De vermoeidheid liet me tot bezinning komen en de kalmte keerde eindelijk terug. Verstijfd van ontzetting bleef ik liggen, beseffend wat ik net had gedaan. Ik had Voldemort geroepen.
En hij was gekomen.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Feb 24, 2005 22:10

Een afschuwqelijk gevoel trok door me heen en ik voelde eken brok van spijt in mijn keel zitten. Ik moest een paar keer slikken om de tranen van wanhoop tegen te houden.
Zelfs nu, kilometers verderop en minuten later, voelde ik me nog steeds verdrietig. Alsof ik nooit meer vrolijk kon zijn..

'Tessa?' klonk een onzekere stem. Hij doorbrak de stilte zo plotseling dat ik gelijk wakker werd.
Onmiddelijk ging ik met een ruk rechtop zitten en bleef zo verstijfd, nat en rillend zitten, in een dicht bos dat nu de stralen van blijdschap leek uit te schijnen. Ongeloof was in mijn ogen te lezen. Spijt, verdriet, blijdschap en ontroering vormden een vreemde blik in mijn ogen. Ik keek niet achterom, bang om te zien dat mijn vage vermoeden niet waar was. Een besef gleed traag door mijn geest heen, een besef dat ik neit durfde geloven. Het was te mooi om waar te zijn. Angstig trok de mouw naar beneden, die mijn Duistere Teken verborgen hield en gelijk met het besef dat hij er echt was, wist ik dat hij mijn ware ik nog steeds niet kende. Het zorgde voor een pijnlijke steek door mijn hart.
'Tess?' vroeg de stem nogmaals. Een grijns van oor tot oor trok mijn verharde gezicht langzaam in blijdschap. Ik voelde een vrolijk gevoel de donkere blik weghalen en een twinkeling kwam ervoor in de plaats. Ik stond op, hoewel ik nog steeds neit achterom durfde te kijken. Het geloof hem nooit meer te zien zat nog veel te diep in me, als ik hem nu zou zien..
'Nee,' fluisterde ik zachtjes.
'Dit kan ik niet aan' Op een of andere manier voelde ik dat er nog een afscheid zou volgen. Ik was anders als hem. Voor Voldemort was ik een dooddoener.
'Harry,' zei ik zo zachtjes dat het onhoorbaar was. De bomen ruisden in een zacht breisje, en leken me duizenden goedbedoelde raadgevingen te geven., Raadgevingen die ik niet kon opvolgen. niemand wist mijn geheim, zelfs de bomen niet. Hun advies zou onopvolgbaar zijn, voor iemand die zo'n geheim verborgen houdt.
Op dat moment voelde ik me meer hulpeloos en eenzaam dan ooit, vooral omdat ik gewoon wist dat een afscheid zou volgen. De tranen die omhoog kwamen , probeerde ik met alle wanhoop in me terug te dringen. Mijn ogen stonden verdrietig toen ze zijn blik kruisden. Een traan rolde parelachtig over mijn wang. Ik schudde mijn hoofd, traag en onophoudelijk. Dit mocht niet gebeuren, niet nu...
'Nee,' herhaalde ik weer, zachtjes. Het geluid voer mee op de wind en kwam nooit bij hem aan. Hij keek me aan, met een uitdrukkingsloze blik in zijn ogen. Maar zijn houding veraadde hem.
'Harry?' vroeg ik. Het was net hoorbaar, maar klonk aarzelend en beverig. Zijn blik was ondroogrondelijk en ik voelde hoe een ijskoud gevoel door me heen trok.
'Hoe is het met je?' vroeg hij met een ondertoon van bezorgehdi in zijn stem.
'Goed,' zei ik. Er kwam geen enkel geluid over mijn lippen, maar Harry knikte. Zijn blik dwaalde af richting Azkaban.
'Ik.. moet gaan..' klonk het aarzelend. Hij meed mijn blik zorgvuldig.
Ik had de fut of de energie neit om te vragen waarheen. Ik wilde het ook niet weten. Een vaag vermoeden zweefde in mijn achterhoofd, maar ik drong het genadeloos naar achteren.
'O..'
'Ik.. zie je nog wel..'
Zij adamsappel ging op en neer, ik zag hem slikken en zijn ogen glinsteren.. van de tranen.. Ik voelde dat dit een afscheid was, gevaarlijker dan de voorgaande keren.
'Ik zal je missen,' wist ik met groostet moeite uit te spreken. Harry's ogen spraken nu boekdelen. Ze gaven een mengleing weer van spijt, liefde, verdriet en... moed... Moed, die ik nooit bezat had.
'Succes,' fluisterde ik, zonder te weten waarvoor. Hij knikte, keek me kort aan en maakte een gebaar dat van alles had kunnen betekenen. Toen hij verdween hij tussen de donkere bomen. Dit keer was ik degene, die eenzaam achterbleef. Ik staarde het eenzame fdiguurtje na tot hij onzichtbaar was door de bomen.
Een traan rolde op de grond.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Do Feb 24, 2005 22:13

Hay!
Jongens, ik ga er vandoor... Tot overmorgen allemaal, ik zal jullie missen
(boehoeoeoe, sniksnik Crying or Very sad

) Maar goed, daarna zal ik de laatste
hoofdstukje erbij typen!
Duss, tot zaterdag!

Kimberly