[AF] Een nieuwe kans...

*Lily* · 1e jaars Verdiend: 45 Sikkels Woonplaats: België

zo,hier is dan het allerlaatste hoofdstuk;

Hoofdstuk 16: Lava.

Harry wilde er eigenlijk niet naar kijken. Er was niets meer van de gebruikelijke Daisy Wersh te zien. Ze had een asgrauwblauwe huid, ze had lege oogkassen en haar haren waren vettig en kwamen tot haar enkels. Haar gebruikelijke indrukwekkend mooie kleren waren nu veranderd in een afgrijselijke geruite grijze jurk. Haar tanden waren niet meer langer regelmatig en parelwit, maar brokkelig en scherp met een misselijkemakende gele kleur. Haar neus was fors en stond meer naar links gelegen. Ze was nog steeds aan het lachen, al vroeg Harry zich af waarom. Hij had gelijk. Ze was alleen, ze kon niks beginnen. Al zei het gezicht van Hermelien iets anders. Dat stond angstig en radeloos…Harry nam zijn stok stevig beet toen Wersh zich een weg naar hem baande.
‘Harry, wees niet zo naïf, je weet maar al te goed dat je niks tegen me kunt beginnen.’ Zei ze langzaam sissend.
‘Jij bent degene die niks kan beginnen Wersh!’ riep Harry een stuk dapperder dan hij zich voelde.
‘Denk je dat Harry?’ haar glimlach werd nog valser dan hij al was, en Harry bereidde zich al voor op het ergste, ze was vast iets vreselijk van plan. Hij zag hoe Ron zijn vingers al in zijn oren stak en Hermelien haar ogen pijnlijk toekneep, maar het enige wat Wersh deed was in haar vingers knippen. Harry kon bijna lachen van opluchting, maar toch wist hij diep in zichzelf dat dat het niet kon zijn, er zo vast iets volgen…Seconden gingen langzaam voorbij, maar toen stonden er uiteindelijk weer de honderden feeksen rondom hen.
‘Je moet weten Harry, ik ben nooit alleen…’ overal klonk weer het vreselijk schrille gekir van de feeksen en Harry werd woest. Woest van onbegrip. Waarom waren die wezens zo snel? Wat moesten ze nu doen, ze waren niet veel beter dan even voorheen…door te vluchten steldde ze hun dood gewoon eventjes uit. Maar nu zou het moment daar zijn…. De feeksen leken opgewonden, Harry dacht aan topsnelheid…er moest een oplossing zijn, anders waren ze nooit naar het vuur-oord gegaan…er was iets dat die feeksen moest kunnen stoppen…en toen viel zijn oog weer op het plaatje waar Ron het opschrift hardop van had gelezen;

Feserli deplia fini

Toen hij dat zei, was Daisy Wersh tevoorschijn gekomen, de spreuk riep haar op,…maar er stond nog iets onder, iets wat Harry ervoor ook al had gelezen;

Enkel voor zij die mans genoeg zijn om het tegen de opper-shrew op te nemen.

Dat stond er niet niks voor niks. Met die spreuk riep je de opper-shrew op, maar je moest dapper genoeg zijn het tegen haar op te nemen….Dus moest er ook een mogelijkheid zijn haar te verslaan! Harry besefte niet meer goed wat er rondom hem gebeurde, het geschreeuw leek zelfs minder schel, omdat zijn gedachten zo helder waren, hij hoorde Ron’s jachtige adem en Hermeliens schokkige ademhaling wel, maar hij probeerde het even uit zich te bannen….Hij probeerde na te denken, wat moest hij doen? Maar toen viel zijn oog plotseling op iets… de feeksen stonden dicht tegen elkaar gedrukt, en probeerde allemaal als eerste bij hen te geraken, maar toch was er een grote open ruimte waar ze zich niet verplaatsten. Een opening met een grote put, de put waar hij niet in mocht kijken van Hermelien, die met het plaatje bovenop…er kwamen dampen uit de put en stof dat zo dik was dat je niks meer zou zien als je erin stond…en toen deed Harry iets zonder erbij na te denken… hij negeerde de paniekskreet van Hermelien en het geroep van Ron, hij liep en liep, recht op Wersh af. Die leek het erg grappig te vinden, want ze bleef lachen, maar toen ze zag dat Harry geen vaart minderde, stond haar gezicht star. Nu klonk ook paniekkreten van de feeksen, afgrijzend, vol met angst…Maar ze konden hem niet tegenhouden, hij zou het doen…hij voelde Wersh’s lichaam tegen zijn handen terwijl hij haar een keiharde duw gaf, recht voor de put waar dampen uit kwamen….Hij kon nu zien waar de inhoud ervan was, lava, dieprood en gloeiend heet….Zo zou Wersh sterven, in de lava, dat was het,… zo versloeg je de opper-shrew! Hij zag als een film Wersh struikelen door de enorm harde duw van Harry….Maar net toen hij zich wilde omdraaien om te vluchten met Ron en Hermelien, voelde hij een graaiende hand om zijn enkel sluiten die hem stevig vasthield. Hij verloor zijn evenwicht en ging tegen de vlakte, terwijl hij voelde dat hij ook meegesleurd zou worden in de diepte met Wersh, want die was niet van plan hem los te laten….
‘Harry!!’ Hoorde hij nog schreeuwen, maar dat zou vast het laaste zijn wat hij ooit hoorde…

Harry probeerde zich nog vast te klammen aan de rotsen, maar het was hulpeloos. Hij keek achter zich terwijl hij nog een klein stukje vast gesteente vasthad, Wersh gezicht straalde angst uit, maar ook triomph.
‘Ik neem je mee de dood in Harry, ik zweer het je!’ haar benen zweefde in het rond doordat ze zich aan Harry vasthield. Harry probeerde zichzelf te dwingen vast te houden, maar het was zwaar, te zwaar… hij schudde verwoed met zijn benen, maar Wersh liet niet los….
Hij bereidde zich al voor op een hoge val, zijn vingers slipte een voor een weg….Maar toen hoorde hij Ron’s stem;
‘Harry, neem mijn hand!’ Ron stak zijn hand zo ver hij kon naar beneden. Harry kon zien hoe hij op zijn buik lag, terwijl hij hoorde hoe Hermelien op een afstandje diverse spreuken afriep tegen de grote hoeveelheden feeksen. Harry deed zijn uiterste best zijn hand zo ver mogelijk naar boven te krijgen,…de afstand tussen zijn hand en die van Ron werd minder groot,…hij bleef desondanks toch nog verwoed met zijn benen zwaaien, en met succes,…de grip van Wersh werd minder vast voelde Harry…. Ron’s gezicht drukte pure inspanning uit, zijn gezicht was bleek en hij beet krachtig op zijn lippen…Harry zou bijna geloofd hebben dat het zou lukken, maar Ron kon onmogelijk hem en Wersh optillen,…en dan waren er ook nog de feeksen, zelfs als hij het haalde zouden die hen aanvallen….
‘Ron, laat me maar los, vlucht met Hermelien,…als de opper-shrew dood is, dan zijn jullie ook verlost van de feeksen en kunnen jullie gaan.’ Zei hij tegen hem. Ron zijn bezwete gezicht keek hem recht aan. Met een ongeloofwaardige blik zei hij;
‘Geen sprake van, ik verlies je niet nog een keer, Harry!’ en alsof Ron een onzichtbare kracht in zich opnam trok hij Harry met een enorme ruk omhoog. Harry voelde hoe hij zijn ellebogen weer neerdrukte op de vaste grond, hij zou op kunnen staan als Wersh hem losliet… hij keek uit zijn ooghoeken;
De feeksen lieten Hermelien voor wat ze was en begaven zich vlug ook naar de put waar Harry half uitgekropen was. Het was nu of nooit. Harry keek vlug acher zich en zag Wersh kijken, vol met angst, maar toch een soort van uitdaging in haar ogen, alsof die zeiden dat hij het toch niet zou durven…
‘Dit is het einde van je verschrikkelijke acties.’ Zei hij zacht tegen haar en schopte keihard met zijn been, zodat ze uiteindelijk toch lost moest laten. Ze leek eeuwig te vallen, en de feeksen die eerst dichterbij aan het komen waren, keken vol ontzag toe. Ten langen leste hoorde hij een misselijkmakende plons door de hele ruimte en had Hermelien’s advies niet nodig om te beseffen wat hij moest doen.
‘Harry, maak dat je wegkomt! Klim uit de put!’ hij rolde vlug om, maar net op tijd, want er kwamen vuurspuwende vlammen uit de put, de lava was erg vloeibaar geworden, en de laatste kreet die Daisy Wersh uitschreeuwde, werd vlug overstemd door de 100derden feeksen….Harry, Ron en Hermelien kropen vlug in een uiterste hoek van de put, zodat ze beschut waren door de vuurgolf die leek op te doenen uit het niets….De feeksen krijste vreselijk en niet eentje kon ontsnapte, zelfs Alyraa lukte het niet om weg te vliegen. Allen werden ze gegrepen door het vuur…Hermelien drukte zich na enige tijd tegen Ron aan, om het vreselijke zicht niet meer te hoeven zien….Als Harry niet wist dat het hun verdiende loon was, zou hij het ook moeilijk hebben gehad met het hele tafereel. Het vuur zakte langzaam weer terug in de put, maar liet zijn schade achter. Je kon de verminkte lichamen van de feeksen zien, duidelijk allemaal levend verbrand. Hij stond langzaam op, en Ron volgde zijn voorbeeld en trok Hermelien met hem mee. Enkele minuten bleven ze zwijgen, gewoon staren naar het slachtveld…
‘Kom op, laten we gaan.’ Zei Hermelien toen uiteindelijk met trillende stem.
‘Het is voorbij,…’

De terugreis was heel vermoeiend geweest,… niet alleen door de vermoeidheid die ze hadden gevoeld, maar ook de beelden die ze gezien hadden. Ze wisten alledrie maar al te goed dat het zo het beste was, dat ze hun doel hadden bereikt, toch was het moeilijk geweest om aan te zien. Ook al waren ze duister en door en door slecht, de feeksen waren ook levende wezens geweest.
Ze gingen meteen naar Zweinstein, om het nieuws te melden aan de leden van de orde, die zich allen daar verzameld hadden. Hagrid had tranen laten rollen van opluchting en bleef maar zeggen; ‘ik wist het wel, ik wist het wel dat Harry dat klussie weer even zou klaren!’ iedereen juichte met hem mee en gaf hem bemoedigende klopjes.
‘Ik had het nooit gekund zonder Ron en Hermelien.’ Zei Harry die zich opgelaten voelde. Ron en Hermelien, die met kleine Harry stilletjes bij elkaar zaten keken naar hem.
‘Zonder Hermelien haar goed bedachten plannen en theorieën was het nooit gelukt.’ Hermelien kreeg een kleur, maar lachte toegeefelijk.
‘En aan Ron heb ik mijn leven te danken. Zonder hem zou ik er niet meer zijn. Dan was ik samen met Wersh de diepte ingegaan.’
Ron’s oren werden rood en iedereen klapte opnieuw.
‘Ik kan nog steeds niet geloven dat het professor Wersh was.’ Zei Anderling geschokt. ‘Had ik dit geweten dat had ik haar nooit, maar dan ook nooit_’
‘Je moet jezelf niks verwijten professor, dit kon niemand voorzien.’ Antwoorde Lupos temide. Harry vond het geweldig dat hij dit moment kon meemaken, feest vieren omdat ze hadden gewonnen, dat ze van de problemen afwaren. Hij was blij dat hij iedereen weer zag,…toch gingen zijn gedachten naar iemand anders, iemand die niet bij hen zat…
‘Elizabeth, weet jij waar Lelia is?’ vroeg hij stil aan haar. Elizabeth lachtte toegeefelijk en keek over hem heen naar de deuropening. Harry keek gretig achter zich, zo snel dat hij voelde dat hij zijn nek verrekte. Maar dat trok hij zich niet aan, want hij zag het gezicht van iemand die hij te lang naar zijn mening had moeten missen….
‘Harry!’ riep ze glimlachtend, ze zag er stukken beter uit dan op de dag dat Harry haar achterhield, madam Plijsters had haar goed opgelapt.
‘Lelia,’ zei hij en hij ging naar haar toe. Hij hoorde hoe Ron achter hem grinnikte, en hoe Hermelien hem een stomp gaf in zijn zij, maar dat negeerde hij. Hij vergat zelfs dat alle ogen van de leden van de orde op hem stonden, enkel dit moment telde voor hem… hij wreef zachtjes met zijn handen over Lelia’s schouder en vroeg hoe het met haar ging, en ging dichter en dichter met zijn gezicht naar haar toe…..
Er klonk weer overdovend geklap, en Fred en George spoorde Harry zelfs aan voor meer. Harry keek Lelia aan die verlegen lachte, maar ze had toch een kleur van plezier, en hij besefte dat hij nog nooit zo gelukkig was geweest… de feeksen waren verslaan, hij en zijn vrienden hadden het overleefd, hij had Lelia bij zich en mensen rondom hem om wie het meeste gaf. Op zo’n moment kon je niets anders dan je gelukkig te voelen en vol plezier naar de toekomst uit te kijken.