[AF] Gevangen in een Geheim

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 26, 2005 9:50

Eenzaam en totaal de weg kwijt dwaalde ik wat rond in het bos. Ik vroeg me duizenden malen af waar Harry heen was , of mijn vermoeden klopte en hoe hij me gevonden had. De macht die ik had gehad met de Edana om mijn hals voelde ik langzaam wegsijpelen, als druppeltje voor druppeltje. Met een misselijk makend gevoel van zenuwen in mijn buik liep ik rondjes. Eenzaam, hulpeloos en intens verdrietig.

'Dacht je aan mij te kunnen ontsnappen?' zei een stem plotseling. Verstijfd van angst bleef ik staan. Mijn ogen schoten in het rond, bang om tekenen van Voldemort te zien.
'Je zou me de Edana schenken!'
'Nee,' zei ik zachtjes. 'Dat heb ik nooit beloofd,'
'Jawel!' brieste de stem van Voldemort kwaad. Ik voelde mijn bloed door mijn aders lopen, snel en gehaast. Ik voelde mezelf in opstand komen, kwaad worden en mijn ogen vuur schieten. Maar mijn uiterlijk verried niets. Mijn gezicht toonde angst. Mijn gezicht betrok toen ik hem weer andere woorden hoorde uit spreken.
'Je bent van mij! Je bent de dochter van het kwaad!'
Het was alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen. Mijn ogen verstarden, mijn hart stond stil en ik was verstijfd van ontzetting.
'Maak je zichtbaar!' brieste ik. Mijn hand schoot naar de zak van mijn gewaad, maar die was leeg. Met een schok realiseerde ik me dat ik die had laten vallen bij het graf van mijn moeder. Met heel mijn hart wenste ik dat ik mijn toverstok had, nu.
Ik voelde een wind door mijn natte haren strijken en mijn gewaad wapperen. Toen werd een zwarte nevel zichtbaar, recht tegenover me.
'Voldemort,' zei ik zacht. Het was haast onhoorbaar, maar Hij had het wel degelijk gehoord.
'Noem me niet bij naam, klein misbaksel!'
De kille stem van de nevel was hees van woede. Met precies dezelfde toon sprak ik terug.
'Je bent mijn vader. Ik noem je bij naam!'
Met die woorden voelde ik plots hoe een licht voorwerp in mijn zak viel. Een vage hoop dreef naar boven. Ik voelde haast onmerkbaar en haalde stomverbaasd de toverstok uit mijn handen, die ik het afgelopen jaar had gebruikt. Hij was van Draco geweest... Een steek ging ongewild door mijn hart, zijn blik schoot voor mijn geestesoog, maar ik dwong hem om hem weer te laten verdwijnen.
'Jij was de beste keus..' zei Voldemort, met een lichte, haast onmerkbare ondertoon van spijt. Toch ontging hij me niet. Mijn ogen schoten vuur toen ik mijn toverstok uit mijn zak griste en hem op hem richtte, trillend van wraaklust.
'Crucio' siste ik
De rode straal schoot fel uit mijn toverstok en ging recht op de nevel af, maar toen hij er bij was ging hij er dwars doorheen. Desondanks hoorde ik een gil door het bos galmen. Een pijnlijke, hoge gil. Gauw hief ik de vloek op.
'Hoe durf je je vader aan te vallen?'
Ik zweeg wijselijk.
'Crucio!'
Dat woord galmde nog lang na duoor mijn hoofd, terwijl uit het niets een fel rode straal met een noodvaart op me afkwam. Ik voelde hoe hij me raakte, recht in mijn hart. De pijn verspreed zich door mijn hele lichaam, brandend en bijna hels. Ik viel stuiptrekkend en gillend van de pijn op de grond. Al mijn gedachtes verdwenen, ik kon alleen nog maar denken aan de pijn, aan het leed dat ik onderging.
Roerloos bleef ik op de grond liggen toen hij de vloek ophief. Mijn huid was rood van de keren dat ik tegen de grond was gegaan en mijn wangen waren schraal van de tranen.
'Avada Kedavra!' fluisterde de kille stem. Ik voelde een steek van verdriet door mijn lichaam gaan en terwijl ik in slowmnotion een groene straal op me af zag komen, voelde ik mijn magische krachten wegsijpelen. In stilte zei ik gedag tegen iedereen. Mijn ogen waren nat van de tranen. Door een waas zag ik de groene straal dichterbij komen... Dichterbij..

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 26, 2005 18:45

Ik heb jullie wel in spanning gehouden he? Wink

Maar goed, hier het
nieuwe stukkie!

Groetjes,
Jullie schrijfster

Traag drong tot me door dat de dood voor mij in zicht was. Hij kwam steeds dichterbij. Traag, maar angstaanjagend
Opeens stond de tijd stil. Ik besefte het, zonder te kijken.Nog steeds lag ik op de grond, roerloos. De straal, missschien twee centimeter van mij af, hing verstijfd in de lucht. De bomen wiegden niet langer mee op het koele briesje, de vogels in de lucht vlogen niet langer wapperend rond. Bewegen kon ik niet. Voldemort hing stil. Ineens had ik door dat Voldemort deze tijdsstilstand niet meemaakte. Alleen ik, het was voor mij bedoeld.
'Wil je sterven, mijn kind?' zei een warme stem in de lucht.
'Nee,' fluisterde ik met de groostste moeite. Er kwam geen geluid uit mijn keel, maar de zilveren stem hoorde het wel.
'Ben je er bang voor?'
'Nee,' stamelde ik verward. Op het moment dat ik het uitsprak., wist ik dat het waar was. Ik was niet bang voor de dood.
'Goed zo, Tessa. Ik schenk je mijn kracht om je te leren dat de dood iets vreselijks is, maar soms vermijdelijk. Voor nu. Veel geluk'
Verstijfd schoten mijn gedachtes door mijn hoofd. Met grote ogen hoorde ik de woorden aan en besefte wat ze betekenden. Op dat moment keerde de tijd terug. De stilstand was over. Ik zag nog net een fractie van een seconde de groene straal, toen zag ik alleen nog maar een glanzende witte bol om mij heen. De straal ketste af op de wanden van de bol en schoot tussen de bomen door, die ik heel wazig zag door de muur. Ik wist, ik voelde dat mijn vader nog leefde. Dat ik nog leefde. De bol verdween en ik dacht razendsnel na. Ik zag nog net een rode straal mijn kant op komen, gevolgd door een groene, toen ik me om draaide en zo snel mogelijk wegholde. Wanhoop en verdriet waren te lezen in mijn ogen, die nu angstig stonden.
Ik hoorde hoe voetstappen zich bij mij en Voldemort voegden. Zelfs dat geluid was angstaanjgaend. Omdat ik wist, van wie ze kwamen.
Het drong keihard tot me door. Ik besefte waarvoor Harry kwam en meteen stopte ik. Verstijfd van verdriet en spijt stond ik stil. Ik durfde niet om te kijken. Mijn ademhaling was jachtig. Mijn ogen stonden donker van verdriet. Was het afscheid een vaarwel geweest? Een afscheid tot de dood?
Met grootse moeite wist ik mezelf om te draaien. Mijn blik was strak op de grond gericht. Maar ik zag wel hoe die verlicht werd. Groen verlicht. Ik wist dat de doodsvloek opnieuw werd afgevuurd. En nu was de zilveren stem er niet. Mijn moeder was er niet, niet voor Harry. Ik zag de grond weer velichten. Rood, felrood. Ik keek op, recht in een rode straal. Bloedrood, als teken van pijn en lijden. Kort ontmoetten mijn ogen die van Harry. Ze stonden moedig en waren vol van liefde. De straal raakte mijn hart bijna. Ik voelde hoe mijn lichaam leeg en futloos was. ik wist dat als de straal mij zou raken, ik dood zou zijn. Mijn kracht was op, mijn energie weg. De dood was opnieuw recht voor mij. Hij was nu vlak voor me. Ik bleef recht naar de straal toe kijken.
'NEE!' klonk plotseling een woedende stem. Roerloos keek ik toe hoe een wazige gedaante voor de straal sprong, toen sijpelde mijn laatste energie weg. Terwijl ik tegen de grond zakte, keek ik met pijn in de ogen hoe Harry tegen de grond kletterde, talloze keren. Op een of andere manier leek het maar half tot me door te dringen. Alles was opgelost voor mijn geest.
Maar de gil, die onophoudelijk tussen de bomen door galmde, bereikte me wel. Nog lang zou ik de gil in mijn gedachtes horen. Een gil van angst, verdriet en woede. De gil die ik nooit zou vergeten.
Plotseling schoven twee sterke handen zich onder mijn futloze lichaam en tilden mij op. Ik zakte weg in een diepe duisternis, terwijl hij verwikkeld was in een onontkomelijk duel met Voldemort. Een duel van leven op dood.
Een steek van spijt ging door mijn hart. Iets wat nog vele malen zou volgen.

Ik ademde snel en trillerig toen ik bijkwam in Zweinstein.
'Harry,' fluisterde ik meteen. Ik opende mijn ogen. Een wazig beeld maakte me duidelijk dat ik in een klein kamertje zat, met nog drie andere personen. Herinneringen schoten me te binnen en onmiddelijk zag ik weer hoe Harry voor mij sprong en daarmee de Cruciatusvloek voor me opving. De gil die daarop was gevolgd galmde door mijn hoofd, keihard en duidelijk. Ik besefte dat Harry afzwakte en misschien het duel niet overleefde..
Mijn beeld werd langzaam duidelijker, maar werd onmiddelijk weer wazig door te tranen. Ik zag Perkamentus zitten in een grote, gebloemde fautieul. Nogmaals galmde de gil door mijn hoofd en ik barste in verdrietig huilen uit. Met hartverscheurende, schorre snikken gooide ik de pijn, het verdriet eruit.
'Tessa?'
Ik richtte mijn hoofd op en keek Perkamentus futloos aan. Hij keek me vriendelijk terug, maar ergens in zijn gezichtsuitdrukking ontdekte ik spanning.
Een vraag bonsde door mijn hoofd. Ik stelde hem niet, bang voor het antwoord. Zwijgend wachtte ik af wat Perkamentus ging zeggen.
'Er is een profetie gedaan over Harry. Lang geleden. Maar de jaren erna waren vol van spanning. Een spanning die de tijd ervoor niet kende. Wat ik nu ga zeggen zal moeilijk voor je zijn, dus luister en probeer het te begrijpen..'
Hij wachtte een moment, waarin ik hem verdrietig aan keek.
'De profetie houdt in dat Voldemort Harry moet doden, of andersom. Anders kunnen ze geen van beiden verder leven.'
Ik schudde mijn hoofd haast onmerkbaar.
'Tessa, het is echt waar.'
Ik keek hem aan. Zijn ogen stonden vol pijn en verdriet en ik hield op met schudden. Opeens geloofde ik hem.
'Is hij dood?' vroeg ik benauwd. Hij keek me alleen maar aan, zwijgend. De twee mensen aan de andere kant van het Schoolhoofdskantroortje bewogen onrustig heen en weer en daaruit maakte ik op dat niemand het antwoord wist.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 26, 2005 18:51

Update!
Ik heb een proloog toegevoegd... ^^ Misschien bietje laat, maar ach...
Je ziet hem onder de Wall of Fame in het eerste bericht Wink

Jullie schrijfster

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 26, 2005 21:19

Verzonken in pijnlijke gedachtes en herinneringen zat ik een tijdje in het kantoor. De 2 anderen zaten onrustig in 2 kleinere fautieuls en Perkamentus ijsbeerde onrustig heen en weer. Alles in het kantoortje was in verwarring. Over Harry. De befaamde tovenaar, de beste tovenaar buiten Perkamentus en Voldemort. En dat was waar het duel om ging. Wie de beste was.
Gefurstreerd stampte ik met mijn voet op de grond, stond ook op en ging ijsberen. Ik kon niet stil zitten toekijken hoe Voldemort keek wie de beste was! Hij of... Harry...
Ik zuchtte en keek met tranen in mijn ogen door het kantoortje. De twee anderen waren een jongen en een meisje. Het meisje hadeen dikke bos bruin haar en de jongen felrood haar. Het meisje zat zachtjes te snikken terwijl de jongen met een moedeloos gezicht toekeek. Mijn blik kruiste die van hem, en voor hij zijn gezicht weer afwendde zag ik hoeveel pijn dit hem deed.
Perkamentus hielt even halt en beende toen het kantoor uit. Ik, het meisje en de jongen bleven hulpeloos achter.

De wronge snikken van het meisje verstoorden de stilte om de zoveel tellen, maar verder was de gespannen stilte haast ondraaglijk. De spanning laaide op, omdat we het antwoord over een uur misschien nog niet wisten. Ik snikte ook een keer, zachtjes. De jongen keek even bezorgd naar me, maar keek toen weer naar het meisje.
'Ik ben Tessa.. Tinkels,' fluisterde ik hees. Vanonder mijn korte wimpers keek ik even naar hun.
'Hermelien Griffel,' piepte het meisje. De jongen zweeg even.
'Ron Wemel,' zei hij toen lusteloos.
Hermelien snikte en een traan liep over haar natte wang. Ron staarde naar de grond. Ik kon het niet meer aan. De muren kwamen op me af van spijt en verdriet. Met een laatste blik op Ron en Hermelien verliet ik de ruimte.
Terwijl ik door de doodse gangen dwaalde, liep ik zowat over van spijt. Waarom was ik niet gebleven? Diep vanbinnen gaf ik mezelf de schuld dat hij nu misschien dood was.. Hoevaak iedereen het ook tegen me zou zeggen, altijd zou ik het gevoel houden dat het mijn schuld was. Harry was voor die straal gesprongen en had daarbij mijn leven gered.. Maar dezijne verspeeld..

Steken gingen door mijn gehele lichaam. Pijnlijke steken van spijt en verloren liefde. Ineens voelde ik een onmesnelijk sterke drang om bij Harry te zijn, zijn onzekerheden te laten verdwijnen en hem te kussen. Kussen, hem vasthouden en nooit meer loslaten... De dood in te gaan... Samen met Harry. Trillerig van zwakte nam ik een besluit. Ik ging naar Harry. Ik wilde bij hem zijn, hoe dan ook.
Haastig ging ik op zoek naar Perkamentus.

'Perkamentus?'
Verbaasd draaide Perkamentus zich om. Fronsend keek hij me aan. Opeens leek hij oud. In de tijden dat ik Perkamentus pas kende leek hij een gewone man. Maar nu ineens... Leek hij oud, echt oud.
'Ik wil naar Harry toe. Ik wil bij hem zijn en samen met hem sterven. ik ben niet bang voor de dood. Voor Harry wil ik dood gaan. Alles, maar niet alleen sterven.
'Alleen sterven zul je nooit, mijn kind. Je hebt vrienden. Hier, om je heen. je kijtk alleen niet goed genoeg.
'Maar ik wil naar Harry-'
'Harry vecht voor dat waarvoor hij is geboren,' onderbrak Perkamentus me. Met open mond keek ik hem aan.
'Laat hem. Gun hem alle concentratie die hij heeft. Het lukt hem wel,' probeerde hij m,e gerust te stellen. Hij legde zacht zijn hand op mijn schouder en draaide zich toen om. Met gebogen hoofd en kromme rug liep hij moedeloos de gang uit. Eenzaam ging ik tegen de muur in de brede gang zitten en dacht na. Opeens wist ik dat Perkamentus gelijk had. ik moest Harry nu met rust laten. Hij had het nodig.
Gek van de spanning stond ik op en rende naar mijn kamer. Ik deed de godrijnen dicht, de deuren op slot en deed slechts een enkele kaars aan.
In het schemerlicht van de flakkerende kaars ging ik aan tafel zitten. En bleef daar zitten, dagenlang.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Za Feb 26, 2005 22:36

De dagen vlogen voorbij en ik bleef zwijgend aan de tafel zitten. opgesloten en gevangen... Zoals de afgelopen maanden. gevangen... ik kon geen kant op.
Ik kwijnde weg, mijn energie sijpelde weg en ik leek in een soort trance te verkeren. Ik was verbazingwekkend kalm en rustig. De angst en woede was weg. verdriet en spijt bleven over...
Mijn gezicht zag er spookachtig uit in het kaarslicht. De kaars was bijna op. Hij zou niet lang meer branden.. Ik kwijnde weg, zonder Harry..

Begin mei probeerde voor het eerst iemand de deur te forceren. Al een maand zat ik daar opgesloten in een doods kamertje, roerloos en zonder enige voedsel. De kaars was zwak.
Er werd tegen de deur gebonst en geroepen, maar ik negeerde ze zwijgend. Ze kekn nog of ik iets had open gelaten, maar het enige gaatje wat nog zuurstof leverde was het toilet luikje.
Af en toe krabte een luidrucchtig miauwende Mabel aan de deur, maar datw as maar heel soms. Normaal gesproken zag ik haar stilletjes voor eht toiletluikej zitten, waar ze net neit doorheen paste.
Nogmaals werden er spreuken afgevuurd op de deur. Tevergeefs. Ik had aan het begin de deur zo vervloekt dat hij vloekbestendig was.. Niet geheel volgens Perkamentus' toestemming, maar ach... Ik dacht terug aan de maanden September en Oktober... Wat waren ze rustig geweest, in vergelijking met nu...
Met natte ogen dacht ik aan het feest wat ik georganiseerd had.. Het weekend daarop, vol spanning en angst.. En de maandag, waarop ik met grootse tegenzin was opgestaan. En terecht. Ik herinnerde me de twee jaar in de kerker van Voldemort. Ik herinnerde me daarevan huren van haat, wraaklust en woede.. Ik herinnerde me de weken van verbittering en verdriet. De jaren ervoor op Beaxbatons, eenzaam en zonder vriendinnen... Behalve Fleur en Dominique.. Maar die gingen me haten na het Toverschool Toernooi.
En de jaren daarvoor, met mijn ouders en broer. Barto had me altijd genegeerd en minacht, mijn moeder was bijna angstig me om gegaan en mijn (pleeg) vader haatte me. In mijn jeugd, in de tijden dat ik opgroeide tot wat ik nu was, had ik nooit liefde gekend, of vriendschap.. Ik zou niet weten hoe ik daarmee om moest gaan, met mensen die van je hielden. Maar Harry had me geholpen het te leren. Ik was het gaan bergijpen door hem en ik met heel mijn hart van hem gehouden.
Was de liefde mij niet gegund?
Met een steek door mijn hart schoot een trieste gedachte door me heen.
"Blijkbaar niet..."

Ongewild schoot ik in opstand. Geergerd sprak ik mezelf in gedachten toe. Streng sprak ik met mezelf af om hem uit mijn gedachtes te bannen. Definitief. Voldemort was meer ervaren en uiteindelijk machtiger als Harry. Harry zou het neit halen... Een besef wat ik diep vanbinnen al door had gehad...
Een steek ging door me heen van spijt, voor de laatste keer. toen probeerde ik hem emt alle mnoeite uit mijn gedachtes te bannen.. Zijn blik, zijn ogen verdwenen... Ze losten simpelweg op. Alleen de gil galmde nog steeds zachtjes na. Als de echo tussen onmetelijk hoge bergen..
Langzaam doofde de kaars. De kamer werd donker en stil.

"Maaike," dacht ik plotseling. Het was inmiddels een paar uur verder. Opeens dacht ik aan Maaike. Het enige meisje waar ik begrip had gevonden...hoewel ze dat neit getoond had.
Ik zuchtte en stond op. Mijn benen trilden en even leek ik te gaan vallen, maar ik hield me staande aan de tafel. Steunend daarop strompelde ik naar het raam en opende het
'Heeeedwiiig!' riep ik zo luid ik kon. Ik wist dat Hedwig Harry's uil was en ze zou het vast wel leuk vinden om weer eens een briefje te versturen.
'Heeeedwig!'
Vaag hoorde ik een uil. Aan de nachtelijke hoorizon verscheen een stipje.. Ze kwam dichterbij en het geflapper van haar velugels was inmiddelijls duidelijk hoorbaar.
'Hoi meisje,' zei ik met liefkosende stem. Ze keek me afwachtend aan en volgde me nieuwsgierig met haar ogen terwijl ik een stuk perkament pakte en er gauw wat op schreef.
"Beste Maaike," schreef ik vluchtig. Ik kraste het door en verbeterde het.
"Lieve Maaike,
Hoe is het met je? Niet lichamelijk, ik bedoel mentaal. Hoewel je altijd zal zeggen dat het niet waar is, wil ik je vertellen dat ik je begrijp. Ik heb nooit liefde gevonden in mijn jeugd, maar afgelopen September wel. Harry Potter... Je hebt misschien de geruchten gehoord. De meesten zijn waar; hij is in heftig duel met Voldemort.. Misschien is hij al wel dood.. Maaike, ik schrijf je deze brief om weer contact met je op te nemen, om een vriendschapsband te sluiten en je begrip te tonen. Ik weet wat je doormaakt.. Bij mij kun je alles kwijt... Ik hoop dat het wederzijds is..

Groetjes,
Tessa
ps:.."
Ik aarzelde even en legde mijn veer neer. Vermoeid steunde ik met mijn hoofd op mijn hand... Eigenlijk wilde ik vertellen dat ik Harry Potter uit mijn leven geband had, maar ik bedacht me... ik schrapte de "ps" en gaf de brief aan Hedwig... Eindelijk een kans op een nieuw leven... Zonder Harry.
Desondanks moest ik toch nog even slikken toen ik daaraan dacht..

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Feb 28, 2005 15:57

Mijn kamer bleef op slot en donker in de dag die volgde. Zoals gewoonlijk pakte ik wat oud brood en een glaasje water om de ergste honger te stillen en bleef toen zitten. Wachtend... Op een antwoord van Maaike. Met spanning staarde ik nar de hemel achter mijn gesloten raam, waar de zon langzaam opkwam, het een zonnige middag werd en daarna weer langzaam verduisterde. Het bleef stil. De lucht was Hedwigloos.
Ik zuchtte diep toen de sterren en de maan langzaam zichtbaar werden en scheurde eindelijk mijn blik los. Mijn hoofd zat dit keer niet vol vragen en twijfels, maar was eindelijk eens rustig. Zonder Harry.
Eigenlijk zou ik daar blij mee moeten zijn, maar terwijl ik erover nadacht ging er onwillekeurig een steek door mijn hart en welden de tranen op.
Het idee van Harry uit mijn gedachtes verbannen maakte me op een of andere reden niet blij..

Ik steunde met mijn hoofd op mijn armen en bleef zo een tijdje zitten. De bomen buiten stonden roerloos, het was duidelijk windstil. Ik voelde me leeg en wanhopig. Mijn ogen bleven droog en mijn gezicht strak, maar in werkelijkheid kwijnde ik weg.. Van eenzaamheid.
Plotseling schrok ik op van geklapper en getik tegen het raam. Verbaasd keek ik op.
'Hedwig!' riep ik schril. Haastig en stuntelend stond ik op. Mijn benen waren zwak en meteen viel ik op de grond. Met een gezicht van verdriet en wanhoop keek ik naar het raam. Mijn enkel bloedde en een stekende pijn schoot er doorheen. Ik beet op mijn lip en zag dat ik langs de punt van mijn bed was geschaaf
Hedwig staarde me verwijtend aan vanaf de andere kant van het dikke glas. Ik slikte en greep naar mijn toverstok. Met een klein spreukje was de wond geheeld en stond ik vluchtig, maar voorzichtig op. Mijn benen trilden van inspanning na die dagen zitten, maar uiteindelijk kon iikhet raam open doen. Hedwig ging op eht kozijn zitten en liet mij de brief losmaken, die ze bij zich had. Mijn gezicht klaarde op toen ik de afzender zag, maar betrok weer toen Hedwig me kwaad aan keek en verontwaardigd wegvloog. Zwijgend keek ik haar na. Iedereen liet me in de steek.

"Lieve Tessa," stond er bovenaan de brief. Behoedzaam ging ik zitten en las de brief.
"Toen de mooie sneeuwuil met je brief aankwam, voelde ik meteen dat er iets mee was. Dat het iets zou veranderen. Je brief heb ik trillend van spanning gelezen. Hoe het met me gaat? Slecht. Ik eet bijna niets, drink bijna niets en zit in mijn eentje in een donkere kamer. Ik geloof je wel, dta je me begrijpt. Je bent de engiste, tot nu toe. Mijn pleegouders zijn lief hoor, maar ze snappen niets van me. Ze zeggen dat ik me " er overheen" moet zetten. Hoe kun je zo harteloos zijn? Het is wel duidelijk dat ze niets van me begrijpen. Dat kan eigenlijk niemand, alleen mensen die het net zo hebben als ik. Wat rot voor je, met Harry Potter... Ja, ik heb de geruchten gehoord. Volgens de meesten... Het spijt me voor je, Tessa, maar je moet het weten.. Volgens de meesten is hij of gestorven, of ernstig gewond. Ik weet het natuurlijk niet, ik zeg alleen wat ik hoor. Tessa, ik geloof dat jij en ik eindelijk een vriendin hebben gevonden: elkaar.
Tuurlijk kun je bij mij alles kwijt. Ik ben blij dat je me wilt steunen. Samen kunnen we onze problemen misschien accepteren, of vergeten. Je woont toch op Zweinstein? Ik kom naar je toe. Volgende week, op 7 mei, kom ik via Brandstof naar je toe. Ik zie je dan,

Maaike"
Opgelucht legde ik de brief neer. Misschien kwam alles goed. Misschien. Ik had in ieder geval een vriendin, om op te steunen. Maar of de problemen over zouden zijn, was ik nog niet zo zeker van. Ik zuchtte en krabbelde haastig een briefje dat het goed was dat ze kwam. Een uil die voor mijn raam aan het jagen was, wilde de brief graag versturen. Zwijgend staarde ik hem na.

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Feb 28, 2005 17:22

De dagen vlogen om in mijn nog steeds donkere kamertje. Het enige wat een beetje licht verspreidde was een kaal gloeilampje aan het plafond. Ik wachtte op Maaike, de minuten sukkelden voorbij. Genoeg minuten om nieuwe twijfels te veroorzaken. Pijn doorboorde mijn hart, maar ik maakte mezelf wijs dat dat kwam door de koude of de honger. Ik plukte wat brood van de aanrecht en dronk gauw een glaasje water. Hetw as stil, doodstil. Heel in de verte hoorde ik iemand schreeuwen, maar ik schonk er geen aandacht aan. Mijn oude, verweerde deur was massief genoeg om me helemaal van de buitenwereld af te sluiten. Eenzaam en zonder vrienden. Terwijl ik zoals vaak de laatste dagen weer aan de kleine eettafel zat, borrelden nieuwe vragen omhoog. Ik dacht aan de twijfels die ik eerder had gehad, zoals wie ik nou eigenlijk was. Ik was erachter gekomen, maar niet zoals ik wilde. Ik was Tessa Vilijn, dochter en bestrijder van het kwaad. Geboren als expiriment. Ik duwde de naam Vilijn weg en plaatste Krenck ervoor in de plaats. Een naam die eveneens verborgen gehouden was. Een geheim dat niemand mocht weten.. Ik was de dochter van Myah krenck, de vrouw van Barto Krenck, fel bestrijder van het kwaad. Ik was de halfzus van Barto Krenck Jr. , een van de meest gevreesde dooddoeners. Ik was zoveel en zo weinig. Mijn geschiedenis was groot en imponerend, maar niemand kende mij. Niemand. Iedereen dacht dat ik Tessa Tinkels was, maar de neppe achternaam zorgde dat ik anders was dan iedereen dacht. Tinkels was een naam die mijn moeder me had gegeven, omdat niemand mocht weten dat Krenck nog een dochter had. Dat zou zijn carierre kunnen kosten, en dat was zijn alles.
Misschien dat ik nu eindelijk opnieuw kon beginnen, met een vriendin aan mijn zijde. Misschien.
Maar hoevaak die optimistische gedachte ook door me heen ging. Ik geloofde er geen woord van. Nooit zou ik Harry kunnen vergeten..

"Altijd wilde ik liefde," dacht ik mistroostig toen ik naar de haard in de Entreehal slenterde. Het was 7 mei, Maaike zou komen. Sommigen leerlingen keken verbaasd naar me, misschien omdat ik me een maand lang niet meer had vertoond, misschien omdat ik enorme wallen onder mijn ogen had. Het kon me niet schelen, ik was verzonken in een verdrietig gepeins.
"Maar liefde doet alleen maar zeer," dacht ik nog. "De liefde van mijn moeder was ook niet echt.Allemaal namaak"
Ik zuchtte diep en sloeg mijn ogen neer.
Was ik echt een expirirment? Diep vanbinnen kon ik het eigenlijk nog steeds niet geloven. Een expiriment, een wapen om de Edana mee te pakken te krijgen..
Verdrietig hield ik halt voor de flakkerende vlammen. Ze wierpen een spookachtig, fel licht over de entreehal. Het vele licht deed zeer aan mijn ogen.. Ik haalde diep adem en vergat mijn twijfels van daarnet.
Op dat moment stapte Maaike uit de haard. Ze zag er slecht uit. Haar haren in de war, haar gewaad in de kreukels en wallen onder haar doffe ogen. Waarschijnlijk zag ik er even erg uit. Net als ik kneep Maaike haar ogen tot splleejtes om iets te kunnen zien, terwijlz e me begroette.
'Hai,' zei ik. Mijn stem klonk geforceerd vrolijk. Een twinkeling huisde in Maaike's staalblauw ogen, maar haar betrokken gezicht bleef even donker staan.
'Hoi'
Ik ging haar voor naar mijn kamer en we babbelden wat. Voor het eerst sinds tijden had ik een vriendin. Een opgelucht gevoel ging door me heen. Mijn gezicht betrok weer toen een gedachte door me heen schoot.
Ik had geen enkele keer Harry's naam genoemd. Een venijnige steek ging door me heen en mijn ogen stonden donker van spijt.
"Verraad," realiseerde ik me.

'Is er iets?' vroeg Maaike die de glans van mijn gezicht zag trekken. Ik schudde mijn hoofd zwijgend, nog steeds diep in gedachten verzonken. Eigenlijk begon ik steeds meer te twijfelen of het waar was, wat mijn moeder had gezegd.
'Maaike? Wil je hier even blijven?'
'Ja hoor,' knikte ze. Ze zag er al een stuk beter uit dan daarnet. Ik glimlachte moeizaam en wees op mijn boeken.
'Lees wat, als je wilt. Het kan even duren.'
'Is goed.'
Ik knikte en verdween door de de deur. Opnieuw overviel het felle licht me. Ik moest voorzichtig lopen, mijn benen waren nog steeds zwak en ik had geen spoortje energie.
Aarzelend liep ik door de gang, opweg naar Perkamentus' kantoortje. Ik wilde hem dringend spreken, vooral omdat ik het gevoel had dat ik nog niet alles wist. Er ontbrak iets, er was een lege plek in mijn ziel. Wat er hoorde, zou ik gauw te weten komen. Ik hakte de knoop door en liep vastbesloten richting de waterspuwers
'Chocokikkers,' zei ik ietwat kortaf. Het stenen beest knikte en sprong opzij. Zwijgend liet ik me door de trap naar boven vervoeren.

'Tessa!' klonk perkamentus opgetogen, duidelijk blij mij weer te zien.
'Hoe is het met je?'
'Goed hoor,' mompelde ik lusteloos. Ik stond zowat van het ene op het andere been te springen van ongeduld. De vraag die lang geleden al omhoog geborrelt was, brandde om gesteld te worden.
'Ik heb mijn moeder ontmoet nadat ik de werking van de Edana heb leren kennen..' zei ik met neergeslagen ogen. Perkamentus keek me ernstig aan, met zijn vingertoppen tegen elkaar.
'Ze zei dat ik een soort expiriment was...' hakkelde ik. Perkamentus dacht even na, voor hij reageerde.
'Klopt'
'Weet u meer van mijn verleden?'
Opnieuw dacht hij even na.
'Ja. Je hebt een halfbroer,'
'Weet ik,' zei ik, denkend aan Barto. Maar Perkamwntus schudde zijn hoofd.
'Nee, nog eentje. De zoon van het duister,'
Plots schoot een zin door mijn hoofd, die Voldemort nog niet zo lang geleden tegenover me uitgesproken had. "Jij was de beste keus.."
'Wie?' vroeg ik, half nieuwsgierig, half bang voor het antwoord. Perkamentus zuchtte.
'Draco Malfidus'

Tessa Tinkels · Geplaatst: Ma Feb 28, 2005 20:40

Weer een nieuw stukkie! Lekker schokkend en bevat veeeeel info... Met name de info, of Harry nog leeft... Veel plezier!

Jullie Schrijfster
ps: dit is denk ik het een-na-laatste stukje... Gaan jullie me nieuwe fic ook volgen? *pinkt traantje weg* Crying or Very sad

Met grote ogen staarde ik naar Perkamentus. Die kuchte even toen hij zag hoe ik hem stomverbaasd met halfopen mond aanstaarde. Gauw klapte ik hem dicht en keek Perkamentus afwachtend aan. Woede borrelde op. Waarom had niemand me dit vertelt? Wist Draco het? Mijn gezicht stond gefronst en verontwaardigt, toen Perkamentus me een paar simpele woorden als uitleg gaf.
'Voldemort wilde zekerheid'
'Wat?!' zei ik zachjtes, maar toch dringend. Ik kon niet uit mijn woorden komen van boze ontzetting.
'Is dat alles?'
Er kwam geen antwoord.
'Ik ben uitgepraat,' zei ik. Helemaal in de war stond ik op. Ik wierp Perkamentus nog en ongelovige blik toe, voor ik verdween.
Uit het zicht van Perkamentus vloekte ik hard en sloeg toen een hand voor mijn mond. Mijn ogen stonden ongelovig en groot van verbazing. Ik schudde mijn hoofd, ontkennend dat ik dit had gehoord. Draco, mijn halfbroer. Nog steeds kon ik het neit geloven. Hij had me gekust! Een ontzettend misselijkmakend gevoel trok door me heen.
"Waarom," dacht ik verdrietig. "Waarom?"

Ik trof Maaike aandachtig lezend aan in mijn kleine kamertje. Ze had de gordijnen geopend en mijn kamer beter verlicht. Ze zag mijn ongelovige gezicht meteen en vroeg wat er was.
'Nou... niets,' antwoordde ik uiteindelijk. Het lag allemaal zo ingewikkeld. Ik besloot te zwijgen en het te vergeten. Een nieuw begin, geen Harry, geen Voldemort, geen Draco..
Een steek ging door mijn hart, maar ik negeerde hem.
Dus probeerde ik Harry te vergetn, uit mijn leven te verbannen.. Het was moeilijk, vooral omdat overal herinneringen opdaken... Maar Maaike bleef de de week die volgde trouw op Zweinstein en daar was ik haar dankbaar voor. Ik werd afgeleid van mijn gepieker en ze bewees elke dag weer dat ze een vriendin was. Maar mijn geweten bleef aan me knagen. Ik voelde me een verraadster, omdat ik Harry verzweeg. Toch zette ik door en aan het eind van de week lukte het beter. Harry dook bijna nergens meer op... Op de een of andere manier miste ik hem toch, ondanks alles...

Het regende. Pijpestelen. De lucht was grijs en mijn haar doorweekt. Maaike zwaaide en stapte in de Collectebus. Terwijl die in sneltreinvaart wegreed, draaide ik me om en liep door het zompige gras terug naar binnen. Daar bleef ik nog een tijdje naar buiten staren. Het terrein was leeg en doods. Het regende, was donker en ik voelde me eenzaam. Ongelukkig draaide ik me om en liep de gang door.

Halverwege verstijfde ik. Een geluid, een bekend geluid.Voetstappen die ik uit duizenden zou herkennen. Roerloos van ontzetting en blijdschap draaide ik me om en keek naar de persoon die nu druipend binnen stapte. Mijn ogen glommen van vrolijke verbazing en een dolgelukkig gevoel ging door me heen. Ik glimlachte breed en rende op hem af, met ogen die traanden van geluk, van teruggekeerde liefde. Hij leefde! Hij was hier, winnaar van een duel met Voldemort!
'Harry!' riep ik. Mijn stem trilde van ongeduld om bij hem te zijn. Mijn snelle voetstappen galmden door de gang.
Verstijfd bleef ik staan toen hij naar me keek. Zijn blik was donker, zijn ogen dof. Mijn hart bonkte hard in mijn lichaam van de schrik, bij het zien van de littekens en schrammen. Zijn gezicht zag er verweerd uit. Toen hij liep, zag ik dat hij erg toegetakeld was. Zijn gewaad was gescheurd en hij liet een spoor van bloed achter, toen hij zijn blik afwende en de andere kant uitliep. Ik bleef met tranen van verdriet, wanhoop en ongeloof achter. Toen er een over mijn wang druppelde en op de rond viel, besefte ik dat Harry me negeerde. Wilde hij me niet meer kennen? Waarom niet? Plotseling voelde ik de sterke drang om weg te gaan. Weg, uit dit afzonderlijke wereldje op Zweinstein. Ik wilde naar Draco. Hoewel ik hem altijd gehaat had, voelde ik nu toch een soort band met hem... Omdat we alle twee kinderen van het Duister waren. ik wilde naar hem toe, nu. Ik wilde weg hier.
Toch bleef ik nog een tijd staan, besluiteloos. Voor mijn gevoel urenlang. Maar toen Harry opnieuw langskam, tussen een dolgekukkige Ron en bezorgde Hermelien in, keurde hij me geen blik waardig. Terwijl een rotgevoel door me heen stroomde, misselijkmakend van ongeloof, besloot ik te gaan. Ik keek Hermelien en ron verdrietig aan, wierp nog een blik op Harry, die er nog steeds verweerd uitzag, en vertrok.
Buiten overviel de regen me, maar de zon wierp een stralend licht door het water heen. Een regenboog stond afgetekend aan de hemel. Als een eerbetoon aan een gebroken liefde.
Ik scheurde mijn blik los en keek star voor me uit, terwijl ik over het enorme terrein liep. Op weg naar Draco. Op weg naar antwoorden.

Tessa Tinkels

Laatste stukkie! (lekker lang)
boehoehoe! Crying or Very sad

Haastig bleef ik de ene voet voor de andere zetten en staarde er onafgebroken naar. Mijn tempo was regelmatig, geconcentreerd. Maar mijn gedachtes waren mijlenver weg. Hoe kon Harry me dit aan doen? Hoe kon hij me gewoonweg negeren nadat hij zelf nog had beweerd dat ik speciaal voor hem was? De gedachte dat harry dood was, was erg geweest. meer dan dat. Maar dat was echt verschrikkelijk. Dat ene woordje bonsde doordringend door mijn hoofd. Waarom?

Inmiddels was ik aangekomen bij het station van de Zweinstein Express. Het was stil en verlaten en ik ging triest op het spoor zitten, peinzend. Het waaide een beetje. Duizenden gedachtes maalden door me heen terwijl ik daar zat en uiteindelijk zonder verder te twijfelen mijn toverstok hand uitstak. De collectebus verscheen onmiddelijk. Sjaak keek me vreemd aan, waarschijnlijk door mijn dode uitdrukking. Ik negeerde het, betaalde lusteloos en nam plaats aan het raam. Het landschap zoefde voorbij, in een doodse, eenzame rit. Eindelijk hield de drie-deksbus halt. Nog steeds stilletjes stape ik uit.
Ik was niet eens verbaasd toen ik de enorme villa van de Malfidussen zag. Hij was reusachtig groot en imponerend. Vastbesloten, met kleine pasjes, liep ik eropaf en belde aan op een koperen belletje naast de enorme houten deuren.
De spanning trilde nu door me heen. Misschien, heel misschien, zou ik eindelijk antwoorden vinden. Dat geloof, dat kleine beetje hoop, gaf me meer energie dan ik ooit gehad had. Maar bovenal, gaf het me de wil. De wil om verder te leven.
Plotseling hoorde ik galmende voetstappen dichterbij komen. Ze echoden nog lang na. Door het glas-in-lood raampje naast de soort poort, zag ik een lange, gespierde jongen aan komen.
Draco.
Mijn hart ging wild te keer van spanning. Onafgebroken spanning, om de vragen te stellen.

De gouden knlink van de rechterdeur schoof naar beneden en de deur schoof piepend open. Draco keek wie er voor de deur stond, en schrok aanzienlijk. Zijn ogen vlogen wijdopen van verbijstering en onmiddelijk schoof hij de zware deur weer op een kier.
Ik slikte en haalde diep adem om hem de vraag te stellen, die al een tijdje brandde in mijn keel.'Is Vol-'
De deur viel met een klap dicht. Verstijfd van schrik en ontzetting bleef ik staan, met mijn neus zowat tegen het donkere hout aan. Ik amdede zwaar en geschokt. Draco had de deur voor mijn neus dicht gegooid.. Tranen welden op en woede worrelden naar boven. Met mijn vuist gaf ik een harde klap tegen de deur, draaide me toen bruusk om en liep vlug weg.

-Draco-
Hijgend bleef hij met zijn rug tegen de voordeur staan. Tessa. Wekenlang had hij de gedachte, de herinnering aan haar gemeden, net zolang tot hij haar was vergeten. En nu stond ze voor zijn deur. Hij kon het niet. Zodra hij de deur open had gedaan, voelde hij wat er komen ging. En Tessa's eerste woorden bevestigde zijn vermoeden. Ze had hem willen vragen of hij het wist. Natuurlijk wist hij het. Zijn vader had hem lang geleden verteld hoe hij, Draco, op de wereld was gekomen. Zijn vader had ervoor gezorgd dat zijn moeder opgepakt werd en vervloekt. Negen maanden later zette ze Draco op de wereld. Draco..Vilijn. En Tessa was zijn zusje, had hij vorige week gehoord. En dan te bedenken dat hij haar had gezoend... Het leek hem beter dat Tessa's weg een andere werd dan de zijne. Ze waren halfbroer en -zus, en dat zou de enige gedachte zijn die door hem heen zou gaan, in tijden dat ze bij elkaar waren. Hij zuchtte diep, vermoeid. Zijn vader zou zo thuis komen. Waarschijnlijk chagrijnig en moe, vanwege Voldemort. Zijn vader had geen werk meer en het geld raakte op.
En Voldemorts dood zorgde dat hij nog onuitstaanbaarder werd. Nu was al zijn trouw, moed en inzet voor niets geweest.
Draco staarde verdrietig Tessa na, die voor het hek van hun hlandgoed ijsbeerde. Ze was slechts een zwart stipje in het groene gras. Hij zuchtte toen hij zag hoe gekormt ze liep. "Gebukt onder een groot geheim, Tessa," dacht hij in stilte. "Wij allebei. Ik denk dat de wereld klaar is, voor de waarheid.."

-Harry-
Hermelien lachte opgewekt naar Harry en Ron was dolenthousiast. Hij was aan het winnen bij hun potje Toverschaak, waar ze nu mee bezig waren.
Harry slaakte onmerkbaar een diepe zucht. Zoals gewoonlijk heel ergens anders dan Toverschaak of Huis-elfen, waar Hermelien het over had. Tessa, dat was het enige waar hij aan kon denken. Afwezig beveelde hij zijn paard naar C4 te gaan en zonk weg in gepeins. Hij streek over zijn vele littekens in zijn gezicht. Volgens Plijster zouden ze allemaal vanzelf genezen en weg gaan. Het bliksem-vormige litteken op zijn voorhoofd was weg, na zijn laatste vervloeking.
Spijt ging als een steek door zijn hart, toen hij dacht aan daarnet. De pijn in Tessa's ogen, toen ze hem zag en hij haar negeerde. En waarom?
Hij voelde zich een lafaard. Hij durfde het neit, hij kon het gewoon niet. De vorige keer dat hij Voldemort versloeg was het allemaal zo anders. In de rug had hij hem aangevallen, een tegenvloek gekregen en hem toen vermoord met de vloek des doods.. Maar Voldemort had jaren terug gezegd dat hij eht pad naar de onsterfelijkheid had gevolgd, en op dat moment had het geklopt. Hij was bestand tegen de vloek des doods, opnieuw ging hij als een soort.... wolk door het leven... Maar Lucius Malfidus had hem weer krachten bezorgd en zodoende was het een fel gevecht geweest, in het bos. In een opwelling was hij voor Tessa gesprongen, toen de Cruciatus op haar afging. Ze had er zo zwak, zo iel uit gezien. Hij wist bijna zeker dat ze het anders niet overleefd zou hebben.
Een venijnig stemmetje vroeg opneiw de zelfde irritante vraag.
"Maar waarom negeerde je haar dan?"
Futloos beeval hij zijn koning wat stappen te zetten en werd onmiddelijk schaakmat gezet. Hij bleef zwijgend zitten terwijl Ron de spullen opruimde.
De vraag werd weer gesteld, door hetzelfde stemmetje.
"Waarom?" dacht hij verdrietig.
"Omdat het gerucht gaat dat ze... een Vilijn is.. En omdat ik een moordenaar ben. Ik heb Voldemort zo uitgeput, dat hij uit zichzelf zou sterven.. Een wrede, wraaklustige moord... ik ben een moordenaar.. Daarom durf ik Tessa niet onder ogen te komen.
"Lafaard," zei het stemmetje weer. Harry negeerde het en stond op, hoewel een pijnlijke steek door zijn hart ging.

-Tessa-
Rusteloos ijsbeerde ik voor het stalen hek, aan het einde van Malfidus' landgoed. Ik aarzelde nog even, en ging toen met de Collectebus naar de Lekke Ketel. Moe betaalde ik de barman en sjokte naar haar kamer.
Daar vond ik Mabel, lusteloos en verdrietig. Ik schonk er geen aandacht aan, maar pakte een veer en schreef onmiddelijk een lange brief aan Maaike. Ze was nog niet eens zo lang geleden vertrokken, maar nu had ik al weer honderden dingen te vertellen.. Alle gebeurtenissen van de afgelopen dag beschreef ik uitvoerig, behalve twee dingen: Draco en Harry. Opnieuw ging de gedachte, de beschuldiging genadeloos door me heen, terwijl ik mijn brief aan een rondvliegende postuil gaf.
"Verraadster!"
Vermoeid liet ik me op bed ploffen. Schuldgevoelens en spijt gingen als een waas door me heen. Op mijn kussen druppelde een eenzame traan, toen zonk ik weg in een diepe slaap.

Ik opende slaperig mijn ogen en keek naar een geel verlicht plafond. Zonnestralen schenen uitbundig naar binnen en ik hoorde in de verte een uil. Hoewel het een prachtige zomerdag leek te worden, voelde ik me misselijk worden van de dolrazende zenuwen in mijn buik. Ik voelde onmiddelijk dat er iets mis was. Misschien aan het opgewonden geschreeuw in het cafe onder me, misschien omdat alles zo ongeloofwaardig gezellig eruitzag. Wat klopte er niet? Ik kwam behoedzaam overeind en keek een ogenblik vertedert naar Mabel, die in een diepe slaap was aan het voeteneinde van mijn bed.
Geeuwend stapte ik uit bed, pakte mijn mantel en vertrok naar beneden. Mabel volgde argwanend.
Mijn mond viel open van ontzetting toen ik de enorm uitvergrootte krant zag, aan de andere kant van het cafe. Mijn ogen vlogen open van verbazing, mijn pupillen dof van schrik. Mijn hart leek een paar slagen over te slaan, om vervolgens keihard tegen mijn ribben te bonken.
'Nee,' fluisterde ik geluidloos. Mijn ogen vlogen over de tekst onder een reusachtig foto van mij, met een doods uitdrukking op mijn gezicht. Die was duidelijk van voor mijn gevangensschap.
"Dochter en Zoon van het Duister," stond er als kop. Een grote zwart-wit foto van Draco stond naast mij afgebeeld, even groot en indrukwekkend.
'Daar is ze!' riep een schrille stem. Onmiddelijk werden alle blikken op mij gericht en bestookten ze met vragen
'Klopt het dat je moeder Myah Krenck is?'
'Is je broer Barto Krenck Jr.?'
'Is Hij echt je vader?'
'Waar ben je opgegroeid?'
'Wist je het al?'
De vragen vlogen op topsneldheid over me heen. Verstomd van verbazing keek ik de menigte aan, die mij op hun beurt afwachtend aanstaarden.
'Nou?' vroeg een oude meneer. Ik schudde zachtjes mijn hoofd, drong me toen tussen de mensen door en vertrok.
Buiten de deur wist ik niet of ik moest lachen of huilen. Mijn geheimen waren bekend!
Een pak viel van mijn hart, mijn schouders voelden lichter aan en een brede grijns trok over mijn gezicht, tegelijk met wat wanhopige tranen. Ik was vrij! Iedereen wist het!
Opgewekt en enthousiast trok ik een sprintje over de stille Wegisweg. Een vogel vloog krijsend weg, maar ik merkte het niet. Mabel holde vrolijk voor me uit.
Haastig riep ik voor de zoveelste keer de Collectebus en betaalde voor een rit naar Zweinstein.

Weifelend stapte ik uit. Het terrein was verlaten, de laatste schooldagen waren aangebroken. Vastbesloten nam ik me voor volgend jaar netjes elke dag les te geven. Ik aarzelde nog even, en stapte toen met bruuske stappen af op de grote houten poort. Nog even schoot de gedachte aan Harry pijnlijk door me heen, maar toen hakte ik de knoop definitief door. Ik stape naar binnen en... werd onmiddelijk bestookt door een schooluil, die me een lange brief van Maaike bezorgde. Die wist het natuurlijk nu ook. Gelukkig, ze vond het niet erg. Ik glimlachte en borg de brief zorgvuldig op. Ik haalde diep adem en vervolgde mijn weg richting professor Perkamentus.

'Tessa!'
Onmiddelijk hield ik halt. Nee, niet nog een keer, schoot het door me heen. Mijn ademhaling werd schokkiger en gespannen.Opluchting, spijt en verdriet stroomden door me heen.
Die warme stem herkende ik uit duizenden, maar ik had niet veracht dat die stem ooit nog mijn naam zou noemen. Ik schudde haast onmerkbaar mijn hoofd, ongelovig.
'Tess?' klonk het nu aarzelend. Tranen welden op in mijn ogen, die dof waren van verdriet. Ik bleef staan, roerloos. Nog steeds niet in staat het te geloven. Wilde hij vrienden worden?
"lieve Harry, je snijdt de wond weer helemaal open," dacht ik mistroostig. Met hangende schouders en mijn blik star op de grond gericht, draaide ik me een kwartslag om. Ik hoorde de voetstappen dichterbij komen, en voelde opeens twee lieve handen op mijn schouders. Ik keek op met een wazige blik vand e tranen, recht in Harry's ogen.
Toen ik in die groene ogen keek, vergat ik dat hij me genegeerd had. Het baatte niet meer. Hij praatte nu tegen me, liefdevol. Hij knikte zachtjes, ter bevstiging van mijn gedachtes. Ik glimlachte moeizaam, door mijn tranen heen. Een zin schoot door me heen, die ik al maanden had willen uitspreken. Mijn stem klonk dankbaar toen ik fluisterde:
'Je hebt me ger-' mijn woorden verstomden bij een blik op Harry.
Hij had het aan voelen komen. Met een flauwe glimlach om zijn lippen boog hij dichterbij. Hij aarzelde even, en stopte toen. Ernstig keek hij me diep in de ogen, waarschijnlijkmet het geweten dat ik zo onder geen bedding kon liegen.
'Ik wil alleen weten.. of je een dooddoener bent..'
Zijn hand raakte kort mijn teken aan, dat nog steeds heel vaag in mijn arm stond.
'Nee,' zei ik ademloos. Hij knikte, en boog dichterbij. Hij bezegelde de waarheid met een lange, lange kus.

The End

Tessa Tinkels

*loopt binnen en ziet vrolijk en verdrietig dat haar verhaal af is* *snelt erop af*
*gaat op tafeltje staan en houdt speech*Hay allemaal! Hartstikke zuper bedankt voor de vele reacties,
complimenten en tipz die ik heb gekregen! Daar kreeg ik weer inspi en
doorzettingvermorgen van! Voordat iedereen het gaat vragen: een nieuw
verhaal komt er allicht aan! Ik zal altijd verhalen blijven typen.. En
jongens, het spijt me voor de poll. De meesten hebben gestemd op een
vervolg, maar ik heb totaal geen idee voor een plot met Tessa.
Lezers, wat ik nu ga zeggen spijt me echt heel erg voor jullie: Ik ga nu
geen hp-boek schrijven, ik zit ideeloos voor zoiets. Het word een echt
boek, geen hp fic meer... Daarna waarschijnlijk weer wel hoor Wink

Even geduld please Smile

Alsjeblieft, don't forget me!
Ik ga de voorkaft van deze opnieuw maken, hij is binnekort te zien in
mijn pc-crea topic.Nogmaals: super bedankt voor het lezen! Ik hoop dat
jullie het leuk vonden.

Jullie schrijfster,
Kimberly

*wandelt weg*