[AF] Dear Diary..

T O N K S · Geplaatst: Do Jul 28, 2005 15:18

http://images.cu2.nl/cu2.nl/351/737/1/pics/7.jpg - Kaft

Deze fanfiction is niet geschikt voor mensen onder de 12 jaar, dus lees het op eigen risico.
Het stukje hieronder in het rozegekleurde kun je beter ook eerst even lezen.

OOC: 'Lo mensen!
Dit verhaal gaat over een meisje dat een dagboek bijhoudt en daar al haar problemen inschrijft.
Ook psychische problemen, zelfmoord en de ziekte Anorectia komen hier in voor, ik raad dit verhaal dus af voor mensen die hier niet tegen kunnen.
De 1e paar delen zullen weinig tot geen magie bevatten.

28/07/2005
Dear Diary,

Ik, degene die in dit dagboek zal schrijven ben bekend als Nivera
Hussleblom of Lente zoals mijn vrienden mij noemen.
Ik ben als een Halfbloed heks opgegroeit in Groot-BrittaniÃ« tot ik op mijn
12e naar ItaliÃ« verhuisde.
Ik ontken niet dat ik een leugen leef en langzamerhand ook zelf steeds
meer in een leugen aan het veranderen ben.
Voor dat ik kan schrijven over mijn huidige leven, zul je eerst meer over
mijn geschiedenis moeten weten.
Ik zal deze op de eerste bladzijden schrijven en daarna vervolgen met
mijn leven zoals hij nu is.

Veel liefs Nivera

OOC: Dit was een klein stukje, maar de volgende delen zullen heel wat groter zijn.
Ik zou graag Reacties/Tips/Vragen zien van mijn lezers.
Ze kunnen telkens weer na elk deel via PB worden verstuurd en anders in het daarvoor bestemde Reactie Topic worden geplaatst.
Echter mogen er geen reacties in dit Topic zelf worden geplaatst.

T O N K S · Geplaatst: Do Jul 28, 2005 16:34

OOC: Ik zal dan ook maar meteen het 1e echte deel posten ^^
Voor ik het vergeet: Af en toe staat er ook een gedichtje/versje/tekening onderaan de tekst die Nivera schreef in haar dagboek.
Deze heb ik zelf gemaakt en er neergezet om het wat op te vrolijken en ook wel wat met de tekst zelf te maken hebben ^^
Bij elk lap tekst staat er een andere datum, omdat er in een dagboek maar 1x per dag wordt geschreven natuurlijk Wink

Laat ik maar stoppen met bazellen en gewoon wat Tekst posten!
*Zwaait haar toverstok en er verschijnt een stuk tekst*
Enjoy! ^^

29/07/2005
Dear Diary,

Hier ben ik weer!
Zoals ik je al had verteld zou ik over mijn verleden vertellen:

'Het begon allemaal op zo'n heerlijke zomerse dag dat ik geboren zou worden.
Het was 19 Juli, 1990 en het was heerlijk warm, geen briesje wind te bekennen.
Er reden bijna geen auto's op de weg en er waren nauwlijks mensen op straat te zien.
Als er al een auto reed was hij vast en zeker op weg naar het zwembad
of het festival dat op dat moment werd gehouden in de stad ter ere van
de opening van het nieuw stadhuis.
Mijn moeder daarintegen reed op dat moment met een gepakte koffer in
de kofferbak naar het dreuzelziekenhuis niet ver bij ons vandaan.
Ze zou eindelijk na 9 zware maanden wachten haar eerste baby krijgen
en zo kwam het dat ik van het ene moment op het andere op de wereld
verscheen.
Ik kreeg de naam Nivera Hussleblom zoals ik je vertelde, genoemd naar
mijn overgrootmoeder Niverala Brown, die ook een heks was.
Ik was een zeer gelukkige en gezonde baby met een vredig leventje bij mijn ouders.
Na 4 mooie jaren werd het gezin Hussleblom nog verder aangevult met
een tweede element, dit keer een jongetje.
Zijn naam werd Giovani Hussleblom.
Alles ging zijn gangetje, mijn moeder had een aphotekerij aan de
Wegisweg en mijn vader werkte bij een dreuzelbedrijf genaamd 'Fuji'.
Hij werkte daar met computers (een dreuzelapparaat waarop je spelletjes
kunt spelen) en allerlei andere apparaten.
Ik had een saai leventje en naarmate ik ouder werd, op een gegeven
moment was ik 8, merkte ik dat het steeds slechter ging met mijn vader.
Hij at niet meer met ons en sloot zich steeds vaker op in zijn stoffige
en muffe kantoor, waar ook zijn computer stond.
Steeds als ik binnen mocht komen om iets te vragen of zelfs als ik stiekem
door de ramen gluurde, zat hij daar achter zijn computer.
Hij keek niet meer om naar ons en het leek alsof we apart van hem leefden.
De enkele keren dat hij uit zijn kantoor kwam, zei hij vrijwel niets en kwam
meestal alleen een kopje koffie halen.
Hij at zijn avondeten pas rond een uur of 11 s'avonds en ook dat werd in
zijn kantoor gedaan.
Zelfs naar zijn werk ging hij niet meer.
Het leek alsof mijn anders zo gelukkige vader in een soort zombie was veranderd.
Mijn moeder was het na een paar weken zat en wilde nu toch wel eens weten
wat er aan de hand was.
Mijn vader antwoorde simpelweg: 'Ik werk nu achter mijn eigen computer
dat heeft mijn baas me opgedragen.'
Mijn moeder zocht er verder niets achter, maar wat ze niet wist was dat mijn
vader helemaal niet meer werkte en in een diepe depressie zat.
Hij wilde terug naar zijn thuisland: ItaliÃ«
Hij kreeg een uitkering van zijn werk doordat onze huisarts zijn depressie had bevestigd.
Na een paar maanden kreeg mijn moeder het door en er volgden helse ruzies.
Ik verstopte me vaak onder de tafel met mijn vingers in mijn oren, maar
kon de woorden niet buitensluiten en die galmden telkens weer door mijn
hoofd, die vervolgd werden door tranen.
Mijn ouders dregen zelfs te gaan scheiden en mijn moeder is een paar keer
weggelopen van huis om daarna weer terug te keren.
Na twee opeenvolgende jaren, ging mijn vader uiteindelijk naar ItaliÃ«,
terwijl wij achterbleven in Groot-BrittaniÃ«.
Ik had het heel moeilijk met het vertrek van mijn vader, maar dit was
niks vergeleken bij mijn moeder.
Ze was er erger aan toe dan mijn vader was geweest.
Ze had constant huilbuien en was enorm vermagerd.
Ze begon ook steeds vaker te drinken en ze schreeuwde dan dat het mij
en mijn broertjes schuld was dat mijn vader weg was.
Op zo'n moment smeet ze vaak met dingen door de kamer.
Ik werd na verloop van tijd steeds banger van mijn moeder en begon mijzelf
ook steeds meer af te sluiten van iedereen.
Mijn broertje had de ziekte die ADHD (hij is hyperactief) werd genoemd,
hij klierde mij mateloos en sloeg me vaak in elkaar.
Dit alles had niet alleen effect op mijn humeur, maar ook op mijn studies.
Ik ging steeds verder achteruit en ik mocht van geluk spreken dat ik toch
nog over ging naar groep 8.
Dit werd echter veranderd door nieuws waarvan mijn hart opsprong,
de brief van Zweinstein en toen ik eenmaal in de rode stoomtrein zat op
1 September, dacht ik dat mijn zorgen voorbij waren.
Helaas vergiste ik mij hier in en stonden er nog grotere problemen te wachten.

Helaas moet ik nu eerst slapen, ik schrok toen ik op de klok keek en het
al bijna 24 uur was!
Ik schrijf morgen weer verder, dat beloof ik.

Veel liefs Nivera

P.S. hier nog een klein gedichtje wat ik een keer heb gemaakt toen ik
diep in de put zat en mijn moeder weer eens dronken was:

Faith
Faith is a beautiful thing,
A thing everybody should have.
It's a shame some people have
allready fallen so deep,
That they don't even know the
mening of Faith anymore.

OOC: Ik hoop dat ik veel reacties krijg op dit hoofdstuk!

Edit: Ik heb nu ook een poll, zouden jullie A.U.B. willen stemmen en dan ook vertellen 'waarom' in een Reactie die je naar me PB't of in het Reactie Topic zet. Bij voorbaat bedankt ^^

T O N K S · Geplaatst: Vr Jul 29, 2005 13:03

OOC: Zoals beloofd weer een nieuw stukje ^^
Nog geen reacties gehad helaas, maar al wel in de poll gestemd: Danku lieve mensen.
En dan nu over naar het verhaal.
Enjoy! ^^

30/07/2005
Dear Diary,

Zoals ik je had beloofd, zal ik nu verder schrijven over mijn verleden:

...Helaas vergiste ik mij hier in en stonden er nog grotere problemen te wachten...

Meteen na dat de Zweinsteinexpress vertrok werd de coupedeur alweer
geopend en kwamen er 3 meiden binnen die 5 jaar ouders als mij waren.
Hun namen waren Kiki Fantality, Violette Russle en Nadine Wolfsgang.
Fantility had lang zwart haar dat sierlijk over haar schouders hing en grijze ogen,
Russle had prachtige blonde krullen en helder blauwe ogen en Wolfsgang
had bruin haar dat in mooie laagjes was geknipt en groene doordringende ogen.
Het was meteen duidelijk dat Violette de leiding had.
Meteen na de eerste ontmoeting had gebleken dat we het niet met elkaar
zouden gaan vinden.
Ze hadden me eerst bestookt met vragen: 'Wie ben jij?, Ben je een volbloed?,
In welk jaar zit je?'
Ze hadden gelachen en toen mijn gewaad zo betoverd dat het in de
knoop raakte en ik er haast in stikte.
Dat waren duidelijk Slytherins.
Vlak daarna ging weer de coupedeur open en dit keer kwamen er 2
jongens en 2 meiden binnen, die me meteen hielpen met mijn gewaad.
Ze stelden zich voor als Cassey Michels een halfbloed die kort blond haar
had en bruine ogen, Cassandra King die ook een
halfbloed was en prachtig zwart haar had dat tot haar onderrug kwam en
blauwe ogen had, Brian Sheppard die van dreuzels afkomstig was,
bruine stekels had en bruine ogen en Jason Mase die prachtig zwart haar
had dat voor zijn ogen viel en mooie groene ogen.
Ze zeiden dat ze in het derde jaar zaten, de meiden in Slytherin en de
jongens in Ravenklauw, maar vreemd genoeg toch vrienden waren.
Ze waren erg aardig geweest voor me, maar toch leken ze mij niet de beste
vrienden die je kon hebben.
We kwamen aan bij de school en in de grote zaal werd ik ingedeeld in Huffelpuf.
Aan de afdelingstafel leerde ik een meisje Chantal Companjen kennen die
ook bleek te zitten in het 1e jaar.
Toen ik die volgende dag na het ontbijt naar de leerlingenkamer van Huffelpuf
wou gaan werd ik ingehaald door Cassandra en Cassey.
Ze zeiden dat ze even naar het toilet moesten en ik vergezelde ze.
Daar aangekomen zei Cassey het volgende: 'hÃ© Nivera je bent wel wat aan
de dikke kant zeg, maar geen nood, dat kan verbeterd worden.'
Cassandra vervolgde haar verhaal en zei dat je simpelweg gewoon een
vinger in je keelgat moest steken en er dan alles uit moest laten gaan,
zodat je na een paar weken dan een stuk dunner was.
Op dat moment had ik ook gevonden dat ik te dik was en vond het helemaal
niet erg als er een paar kilo's af zouden vliegen.
Cassey liet me zien hoe het moest en al gauw, elke dag na elke maaltijd
stak ik mijn vinger in mijn keel.
Ik werd na enkele tijd steeds dunner en ik vond het genoeg, maar ik kon
geen hap meer door mijn keel krijgen zonder dat het er meteen weer uit ging.
In de lessen was ik afwezig en ik hoorde vaak niet wat mijn leraren zeiden.
Het ergste was nog wel het feit dat Fantility, Russle en Wolfsgang me
constant pesten.
Ze zeiden dan dat ik niks waard was en ik terug moest gaan naar ItaliÃ«
waar ik thuishoorde volgens hun, omdat ik Groot-BrittaniÃ« vuilmaakte.
Ze betoverden me wanneer ze de kans kregen en maakten me belachelijk
waar iedereen bij was.
Ik berijkte mijn toppunt en had steeds meer huilbuien.
Ik begon ook stemmen in mijn hoofd te krijgen, stemmen die me dwongen
om dingen te doen die ik niet wou, maar ik was sterk en verzette me steeds weer.
Ik had niemand om mee te praten, behalve Chantal, maar omdat ik me
schaamde sloot ik haar buiten van al mijn problemen en kwelde ik mijzelf
er alleen maar mee.
Ik wilde vaak dood tot het een keer echt te veel was en ik zelfmoord
probeerde te plegen.

Ja lief dagboek, ik was er heel erg aan toe en ik zal je morgen vertellen
wat er toen gebeurde.
Ik moet nu eerst naar mijn les Toverdranken, waar ik al bijna te laat
voor ben.

Veel liefs Nivera

P.S. Hier een tekeningetje wat ik toen een keer heb gemaakt.
Het is mijn leven die ik als een vlinder inbeeld en nu grauw is geworden:

OOC: Reacties A.U.B.!

T O N K S · Geplaatst: Za Jul 30, 2005 12:11

OOC: Na dit stuk zullen er waarschijnlijk nog 2 stukken over haar geschiedenis komen, maar het kunnen er ook 3 zijn.
Bedankt voor de nieuwe stemmen in de poll (Wow, 2x een 10!)
En Lollifant en MINmeisje bedankt voor de PB's vond ze erg leuk om te lezen Wink

.
Verder geen gebazel!
*Tikt met haar toverstok op het forum en de tekst verschijnt*

31/07/2005
Dear Diary,

Hier ben ik weer met een nieuw stukje, het zal nu niet zo lang meer duren
voor je alles weet over mij:

...Ik wilde vaak dood tot het een keer echt te veel was en ik zelfmoord probeerde te plegen...

Ik had een potje slaappillen ingenomen, zodat ik een onpijnlijke dood stierf.
Jammer genoeg voor mij, vond Chantal me doordat ze wakker zou zijn
geworden door een bons in de badkamer, door mij veroorzaakt toen ik
was gevallen.
Ik werd doorgestuurd naar de ziekenzaal, waar madame Plijster mij verzorgde.
Ik had op het randje van de dood gelegen en als Chantal me niet had gevonden
zou ik nu waarschijnlijk vredig in een graf liggen rusten.
Mijn vader kwam helemaal uit ItaliÃ« om me te komen bezoeken en ook mijn
moeder en mijn broertje waren van de partij.
Ze waren eerst geschrokken geweest en daarna boos.
Mijn ouders vonden het geen goed idee om mij na deze actie het volgende
jaar naar Zweinstein te laten gaan, dus ik zou alleen dit schooljaar afmaken
wat nog een paar weken duurde.
Mijn ouders kwamen tot de conclutie dat het nu wel eens tijd werd om samen
naar ItaliÃ« te gaan.
En zo kwam het dat na een jaar Zweinstein we naar ItaliÃ« gingen en ik was
er ontzettend blij mee.
Eindelijk van al dat gepest en die 'nep-vrienden' af, de enige die ik echt zou
gaan missen was Chantal.
Ik had haar beloofd dat ik vaak zou schrijven naar haar en zij naar mij.
We kwamen aan bij het nieuwe huis in ItaliÃ« en het zag er prachtig uit.
Ik kreeg een mooie kamer met een dakterras die ik zelf in mocht richten.
Een paar weken mocht ik thuis blijven tot ik de eerste keer naar school moest.
Het was een hele andere toverschool dan in Groot-BrittaniÃ«, ze hadden hier
geen afdelingen en iedereen was vriendelijk tegen elkaar, niemand werd buitengesloten.
Ik vond het geweldig hoe de mensen hier met elkaar omgingen en ik was
meteen populair doordat ik een buitenlander was.
Ik kon geen Italiaans doordat ik het nooit had geleerd van mijn vader en
moest me dus maar redden met mijn Engels wat niemand hier begreep,
met uitzondering van enkele leraren, die nog iets spraken.
Na twee weken was het nieuwe er wel weer af voor de meeste mensen en
ik dwaalde vaak alleen door de school rond.
Ik werd depressief, ik had nog steeds hetzelfde probleem van Anorectia en
ook de kwelstemmen waren niet weggegaan.
Gelukkig werd ik niet meer gepest, maar daarvoor in de plaats was gekomen
dat ik geen vrienden had.
Niemand wist van mijn problemen en ik loog tegen Chantal in mijn brieven,
doordat ik schreef dat het hier prachtig en fantastisch was.
Ook loog ik tegen mijn ouders die nog steeds niet van mijn Anorectia afwisten
en al helemaal niet wisten hoe het er aanging op school.
Mijn broertje deed het heel goed op de dreuzelschool, je werd hier namelijk
ook pas met je 11e toegelaten op de 'Scuola da Magia'.
Een jaar ging voorbij met weinig voldoendes en het was duidelijk dat ik zou
blijven zitten in het 2e jaar.
Eenmaal in de vakantie kon ik al vrij veel begrijpen van de Italiaanse taal
en ik kreeg zelfs een vriendje, die ik telkens weer ontmoette op het strand.
Ik had nog nooit gezoend en ik wou het dus ook niet, hij had respect gehad
en me niet gepushd.
Na 2 weken ging het uit, mijn gevoelens waren plotseling verdwenen en hij
bleef hartgebroken achter.
Ik had natuurlijk wel medelijden met hem, maar ik moest aan mijzelf denken.
Een nieuw schooljaar begon en ik kreeg een nieuwe klas.
Gelukkig kon ik nu alle lessen begrijpen en kreeg ik snel vriendinnen.
Mijn beste vriendin was genaamd Claudia en ze leek heel erg op mij qua
karakter.
We deden alles samen en ze hielp mij met de Italiaanse taal.
Wonder boven wonder haalde ik hogere cijfers dan haar.
Ik had wel nog steeds last van mijn problemen die ik verborgen hield voor haar.
In December zou het Claudia's verjaardag zijn en daar zou ik iemand ontmoette
die mijn hele leven zou veranderen.

O jee, Helemaal de tijd vergeten!
Sorry lief dagboek, maar ik heb afgesproken met een vriendin en daar ben ik nu
al 10 minuten te laat voor.
Ik hoop dat ze nog niet weg is en op me wacht.
Ik schrijf morgen weer verder.

Veel liefs Nivera

P.S. Nog een klein versje:

A new start
I was unhappy,
Unafraid to die,
I got the opportunity to start over,
But I'm just living a lie

OOC: *Wacht tot de uilen met reacties binnen komen vliegen*

T O N K S · Geplaatst: Zo Jul 31, 2005 13:21

OOC: Weer een nieuw stukje Very Happy

!
Bedankt voor de PB's Lady Luna en MINmeisje, ben er erg blij mee ^^
Zoals jullie waarschijnlijk gemerkt hebben, staat er nu in de titel van mijn Fic, dat het voor 12+ is.
Dit heb ik gedaan omdat een modje erom vroeg.
Het is ook eigenlijk niet geschikt voor mensen onder de 12 jaar.
Nu het verhaal:

01/08/2005
Dear Diary,

Ik was gisteren nog net op tijd gelukkig, ze was nog niet weg, maar kreeg
wel een enorme uitbrander van haar.
Nu verder met mijn verleden:

...In December zou het Claudia's verjaardag zijn en daar
zou ik iemand ontmoette die mijn hele leven zou veranderen...

Het was een heel gezellig, maar klein feestje.
Er waren 5 jongens: Jason, Micheal, Rudi, Paolo en Lucio en er waren 6
meiden: Ik, Claudia, Rute, Rita, Catarina en Sara.
Jason was de broer van Claudia en Rute, Rita en Sara waren haar zusjes.
Catarina was het zusje van Micheal.
Ik vond Micheal in het begin al heel leuk, maar Lucio liet me maar niet los.
Hij begon telkens op de matrassen, waar we later op gingen slapen met
zijn allen, te stoeien met mij.
Ik begreep de hints niet en Rudi en Claudia vertelden mij dat hij mij leuk vond.
Ik was bang, ik had immers nooit gezoend, maar ik was er wel aantoe.
Toen onze lippen elkaar raakten ging alles vanzelf en het was geweldig.
Na een tijdje moesten hij en Paolo gaan, hij kon niet blijven slapen doordat
hij die volgende dag zelf jarig was en Paolo niet mocht van zijn ouders.
Ik bleef achter met de rest en was eigenlijk helemaal niet verdrietig,
we hadden toch niet echt iets met elkaar.
Ik en Micheal begonnen een spel te spelen met een bal terwijl de rest doorging
met andere dingen.
Na een tijdje kreeg ik enorme steken in mijn schouders en Micheal bood
mij een massage aan, die ik natuurlijk niet afsloeg.
We kregen daarna een voorstelling van Claudia's moeder die een volleerde
heks was en vanallerlei trukjes met haar toverstaf deed.
Na een tijdje gingen we allemaal slapen en ik lag naast Michael en Sara
terwijl Rudi bovenop de bank achter mijn matras sliep.
Ik begon Micheal te kietelen en hij pakte mijn hand vast, zo vielen we in slaap.
De volgende dag waren Catarina en Micheal verdwenen, ze warem die volgende
ochtend al heel vroeg naar huis gegaan.
De volgende dag zou ik naar Lucio's huis gaan voor zijn verjaardag's feest,
maar sinds het feest van Claudia zat Micheal in mijn hoofd en ik kon hem
niet vergeten.
Aan het einde van het feest van Lucio vroeg hij me verkering, maar ik sloeg
het af en ik vertelde Claudia dat ik verliefd was geworden op Micheal.
Ze vertelde me dat het haar ex was en hij volgens haar ook op mij was.
Ik was blij en vroeg haar of ze hem namens mij in verkering wilde vragen.
En zo was het dat ik verkering kreeg met Micheal, degene waar ik zo hopeloos
verliefd op was.
Het was bijna nieuwjaar geweest toen we wat kregen en op 31
December werd hij al 17 terwijl ik nog maar 14 was.
Op 2 Januari kwamen we voor het eerst bijelkaar in Claudia's huis.
Het was ontzettend leuk en algauw was ik nog meer verliefd.
We kwamen voortaan elk weekend bij elkaar en we konden onze ogen
niet vanelkaar afhouden.
Ik was gelukkiger dan ooit tevoor en de stemmen in mijn hoofd begonnen
te verdwijnen.
Na 2 maanden ontstond er een probleem.
Ik zag Lucio steeds vaker en voelde steeds meer voor hem, hij was tenslotte
de eerste geweest met wie ik had gezoend.
Na een week was ik zo in de war dat ik Claudia om hulp vroeg, ze zei
dat ik moest kiezen tussen Lucio en Micheal en desnoods afstand van beiden
moest nemen.
Micheal kwam achter dit probleem en zei dat ik moest beslissen.
Hij had al zovaak gezegd dat ik de eerste was van wie hij echt hield en dat
de rest van de meisjes meer waren geweest om mee te spelen.
Hij vond me uniek en mooi.
Ik hield ook van hem en wou hem niet kwijt.
Ik zette de gedachtes over Lucio van me af en ging weer verder met Micheal.
Het leek net of Claudia Micheal nog steeds leuk vond, maar ze zei van niet.
Ik vertrouwde haar en dacht er verder niet meer over na.
Mijn leven werd echt overhoop gegooid toen ik een paar andere jongens leerde
kennen van 15/16 jaar.

Ik moet weer gaan lief dagboek, het schoolhoofd heeft een belangrijke
mededeling te melden en iedereen moet er aanwezig zijn.

Veel liefs Nivera

P.S. Sorry lief dagboek, maar ik heb geen versje ofzo vandaag.
Ik maak het morgen goed, dat beloof ik!

OOC: Wat zal er nu verder gebeuren!
Lees het in het volgende deel van Dear Diary!
Ik hoop dat jullie veel reacties zullen sturen ^^.

T O N K S · Geplaatst: Ma Aug 01, 2005 13:42

OOC: Bedankt voor de reacties Shadowcat en Lady_Luna en voor de pollstemmen! ^^
Nu even geen langdradig verhaal, maar meteen door naar het verhaal:

02/08/2005
Dear Diary,

Het schoolhoofd melde dat er op 6 Augustus een bal wordt georganiseerd
en iedereen een partner moet hebben, ik weet al wie ik ga kiezen!
Maar dat vertel ik later wel nu eerst verder:

...Mijn leven werd echt overhoop gegooid toen ik een paar andere jongens
leerde kennen van 15/16 jaar...

Ze heten Danny, Rafael en Georgio.
Ze waren erg knap en aardig en vroegen of ik meeging naar het dreuzelfeest
wat die avond in de stad zou worden gehouden en voor ik er ergen in had
zei ik ja, terwijl ik al had afgesproken met Micheal en zijn vrienden.
Ik stelde die avond voor met zijn allen te gaan, maar er hing een spanning tussen de 2 groepen.
Al snel liepen ze 5 meter van elkaar af en moest ik maar kiezen bij ik ging lopen.
Ik wisselde steeds af en al snel kwamen we aan op het feest, maar er werd
helemaal geen feest gehouden doordat het pijpenstelen begon te regenen.
De ene groep ging de ene kant op en de andere de andere.
Ik bleef bij mijn nieuwe vrienden groep en na een half uur kwamen de anderen
er ook bij staan.
Ik werd meegesleurd door me vriendje naar een plaats waar hij begon te praten.
Hij zei dat hij dacht dat ik een van de andere jongens leuk vonde en er zat
een kern van waarheid in, maar ik hield vol dat ik alleen hem leuk vond.
De groep werd weer gesplitst en ik bleef achter bij mijn nieuwe vrienden.
We praten wat en de andere groep kwam weer te voorschijn.
We zeiden dat we weg gingen en ik nam afscheid van mijn vriendje en de rest.
Thuis sprong ik en bed en viel daarna meteen in slaap met gedachtes in mijn hoofd.
Ik ontving die ochtend een uil die Micheal me verstuurde, hij zei dat het beter was
om het uit te maken omdat hij dacht dat ik een van de andere jongens leuk vond.
Ik stuurde een uil terug met dat het misschien inderdaad beter was dat het over
was zodat ik al mijn gevoelens op een rijtje kon zetten.
Weken gingen voorbij en ik ontving telkens uilen van Micheal met de vraag
om terug bij hem te komen.
Ik gaf niet toe en had daarna verkering gekregen met een andere jongen.
Zijn naam was Ivan en was een vriend van de andere groep.
Hij was erg knap maar steeds als ik bij hem was verlangde ik naar Micheal.
Ik hield dit een maand vol en maakte het toen uit.
Ik vroeg Micheal mij terug te nemen deze keer, maar hij moest erover nadenken,
omdat hij niet weer wilde lijden.
En die dag hoorde ik ook nog hoe mijn vader naar AustraliÃ« moest voor
zijn werk.
De weken gingen voorbij en ik en Micheal kwamen steeds vaker bij elkaar
en we zoenden vaak op die keren, maar ik kon mijn vader niet uit mijn hoofd zetten.
Claudia had ondertussen aan Micheal brieven gestuurd waarin ze schreef dat
ze nog steeds van hem hield en naar haar terug moest gaan.
Micheal zei dat hij teveel van me hield om terug naar haar te gaan.
Ik kwam dit allemaal te weten doordat hij me dat vertelde.
Op de dag na de avond dat ik en Micheal weer wat kregen schreef ik Claudia
en vertelde het geweldige nieuws.
Ze had me geschreven dat ze niet wist hoe dit was gekomen omdat zij en
hij een paar dagen terug nog hadden gezoend.
Ik werd stil van haar brief waarin ze vertelde wat er allemaal was gebeurd
tussen hem en haar.
Ze beloofde mij niks meer met hem te doen en de beste vriendinnen te blijven.
Na een week was er echter een ander obstakel tussen mij en mijn liefde.
Er was een meisje dat ik kende die Micheal al heel lang leuk vond en ze probeerde
hem voor haarzelf te versieren, ik waarschuwde Micheal dat ik niet wou dat
hij met haar omging en waarschuwde haar ook dat als er ook maar iets zou
gebeuren ik haar zo erg zou vervloeken ze een maand op de ziekenzaal
moest liggen.
De weken gingen voorbij en alles ging steeds beter, maar na 2 weken kreeg ik het gevoel dat hij mij niet meer zo leuk vond en op de dag
dat ik naar het meer zou gaan toen het eind Juni was, hoorde ik dat mijn
beste vriendin en mijn vriendje samen waren.
Ik maakte me ongerust, want ik vertrouwde mijn vriendje wel, maar haar niet.
Ze vond hem tenslotte al 4 hele jaren leuk en kon hem niet zo plotseling
vergeten zijn.
Aan het eind van de middag zag ik hoe ze bij het meer zaten en mijn hart stond stil, toen ik ze zag zoenen.

O jee!
Ik hoor net hoe mijn vriendin in de ziekenzaal ligt, dus daar moet ik snel
naartoe!
Morgen schrijf ik verder.

Veel liefs Nivera.

P.S. Hier een lang gedicht, ook ter vergoeding van gisteren, omdat ik niks
extras had.

Angry
Once again, angry,
Every night lying queietly on my bed.
A heart that pounds,
A body that shakes,
And a face with dried tears.
Once again, angry.

Asking myself the same question every night,
Why is my life like this?
A father who's far away,
An annoying little brother,
A mother who won't listen.

Asking the same question again,
Why is my life like this?
My best friend who takes away my love,
Living in a strange country,
Not knowing what to do.

And again,
Why is my life like this?

Still asking the same question.
Still no answers.
Even knowing I'll continue asking,
I won't stop!
I'll just continue looking for the answer,
with all of the faith in my heart.

OOC: Ik hoop dat jullie het weer leuk vinden en je goed in kunnen leven in het verhaal.
Ik ben geen profesionele schrijfster, dus ik leer altijd bij.
Morgen weer een nieuwe dag en een nieuw stuk!
Ik wacht op de reacties ^^

Edit: Ik heb nu ook de url van de kaft bovenaan mijn topic staan, omdat hij zo groot is.
Post hem hier ook even: http://images.cu2.nl/cu2.nl/351/737/1/pics/7.jpg

T O N K S · Geplaatst: Di Aug 02, 2005 14:11

OOC: Alweer bedankt voor de reacties Hello Kitty en Lady_Luna Smile

.
Sorry dat ik het zo laat post, maar ik heb enorme hoofdpijn en ben een beetje grieperig, dus moest ik van mijn moeder in bed blijven.
Ik wou toch heel graag nog een stukje posten, dus hier komt het dan:

03/08/2005
Dear Diary,

Alles is ok met mijn vriendin, ze had een beuker tegen haar hoofd gekregen
tijdens zwerkbaltraining en onze verpleegster heeft haar weer opgelapt.
Nu geen tijd daarvoor, heb namelijk maar net iets meer dan een kwartier om
verder te schrijven:

...Aan het eind van de middag zag ik hoe ze bij het meer zaten en mijn hart stond stil, toen ik ze zag zoenen...

Ik liep naar ze toe en schelde mijn vriendin eerst uit voor verader en modderbloedje,
daarna vervloekte ik haar met allerlei spreuken en ze viel op de grond.
Micheal schrok enorm van mijn reactie en wilde met me praten, maar ik
liep door naar de school zonder om te kijken.
Ik was razend en rende naar de meisjesslaapzaal voor de 2e jaars.
Eenmaal daar aangekomen barste ik in huilen uit.
Die volgende dag toen Claudia was opgelapt kwam ze naar me toe en wilde
het goed maken.
Hoe durfde ze!
Ze legde uit, dat hij het al een week geleden wou uitmaken en hij verder
met haar wou, omdat ze al zoveel had geleden voor hem en de verliefdheid
voor mij was overgegaan.
Weer barste ik in huilen uit en ze probeerde mij te troosten.
Het werd me allemaal te veel en ik vertelde al mijn problemen tegen haar.
Ik vertelde van de Anorectia, van de stemmen in mijn hoofd, van mijn
zelfmoordpoging en over Fantility, Russle en Wolfsgang die me constant hadden gepest.
Claudia schrok van dat alles, maar bleef bij me en trooste me.
We maakten het weer goed en ik en Micheal werden weer vrienden na 2 weken
van alleen maar pijn en verdriet.
Die weken waren erg zwaar voor me en ik vermagerde nog erger, kreeg
nog meer stemmen in mijn hoofd en dacht na over nog een zelfmoordpoging.
Uiteindelijk deed ik dat niet en ging ik verder met mijn leven.
Ik leerde een jongen kennen genaamd Sergio, hij was heel lief en knap en
we kregen al snel wat.
Het enige probleem was dat ik Micheal niet uit mijn hoofd kon zetten, alle
gebeurtenissen tussen hem en mij spookten steeds door mijn hoofd en
maakte het bijna onmogelijk voor mij om een relatie met hem te hebben.
De weken gingen voorbij en ik had al lang vakantie.
Claudia was op vakantie en ik bleef thuis bij mijn moeder die steeds maar
schreeuwde en bij mijn vervelende broertje.
Micheal en ik schreven brieven en ik kon het niet laten om te vertellen dat
ik nog steeds zielsveel van hem hield.
Hij antwoorde met lieve brieven en het leek of hij ook nog van me hield.
Een paar dagen daarna ontvind ik een brief van Claudia waarin ze me vertelde
dat als ik ook maar een poot naar haar vriendje uit zou steken ze me persoonlijk
zou komen vervloeken.
Er stonden ook allemaal beledigingen in en ik was stomverbaasd.
Hoe kon ze dat allemaal zeggen, terwijl zij degene was die niet van mijn
vriendje had kunnen afblijven en ik haar ook nog eens heel erg steunde
in haar relatie.
Ik was ontzettend boos en schreef een brief terug waarin ik zei dat onze vriendschap
nu echt over was en ze blij mocht zijn, dat ze mij als vriendin heeft gehad.
Ze stuurde een brulbrief terug met een kakelende lach.
Micheal en ik verbroken ook het contact omdat Claudia niet wou dat hij met
mij praate en hij luisterde naar haar.
Het ging slechter en slechter met mij en het volgende schooljaar kwam dichterbij.
Ik zou naar de 3e gaan en me daar moeten redden zonder vriendinnen.
Ik kreeg vaak huilbuien op school en al snel was ik bekend als 'de huilebalk'.
Toen maakte mijn vriendje het ook nog eens uit en had ik niemand meer.
een paar weken gingen voorbij en ik leerde een meisje Isabella kennen.
We werden dikke vriendinnen en zo ben ik aangekomen op de dag 3 Augustus,
wanneer ik bijna mijn 3e jaar ga eindigen en er een eindschoolfeest
word georganiseerd op deze zaterdag.

Ja lief dagboek, nu weet je alles over mij en mijn verleden en zal ik nu
over mijn heden gaan beginnen, maar dat doe ik morgen.

Veel liefs Nivera.

P.S. Hier nog een gedichtje wat niet rijmt en wat ik net speciaal voor je heb gemaakt:

The Past
In the past bad things happen,
Good things likewise.
Life is just like one big pie.
All the ingredients constitute the pie,
As good things and bad things constitute life.
So remember:
Life will have its downs,
but will allways climb the stairs up again.

OOC: Sorry voor het korte stukje, maar dit was gewoon het laatste stukje van haar verleden, dus ik kan er verder niks aan doen.

T O N K S · Geplaatst: Wo Aug 03, 2005 16:24

OOC: Helaas is dit alweer het allerlaatste hoofdstuk.

04/08/2005
Dear Diary,

Vandaag werd ik wakker om 5.00 uur s'ochtends, omdat ik misselijk en duizelig was.
Die problemen krijg je als je aan Anorectia lijd.
Ik pakte vlak daarna mijn boeken voor Transfiguratie en begon aan mijn opstel.
Ik heb ongeveer 2 uur alleen aan mijn bureau gezeten tot Isabella wakker
werd om 7.00 uur.
Ze vroeg me wat ik zo vroeg op deed en ik zei dat ik een nachtmerrie had gehad.
Ik had haar ook niets verteld van mijn problemen, ze wist niks van mijn
verleden.
Zelf had ze een prachtig leven, een lieve broer, ouders die om haar gaven,
een vriendje die geweldig was en was ook nog eens super inteligent.
Ik was vaak jaloers, maar liet dat niet merken.
Ze had een hele foute indruk van me, ze dacht dat ik net zo'n prachtig
leven als haar had.
Samen liepen we om 8.00 uur naar de eetzaal en ontbijten daar.
Na het ontbijt zouden we Toverdranken hebben, maar eerst zou ik nog even
naar de wc moeten.
Zij zou nog even in de eetzaal blijven en ik chekte de wc op mensen voor
ik alles eruit gooide.
Ik hoorde niet hoe Isabella binnen was gekomen en kreeg haar pas in het oog toen ze mijn wc binnen liep.
Ze keek me aan met open mond en zonder ook maar een woord rende ze weg.
Stomverbaasd bleef ik verstijfd in de wc staan.
In Toverdranken sprak ze niet met me, wat ik ook probeerde.
Pas na Toverdranken praate ze weer tegen me en ik besloot dat het beter was
om alles te vertellen.
Ik weet niet hoe lang ik daar heb zitten praten, maar toen ik uitgepraat was
keek ze me aan en zei dat ik ziek in mijn hoofd was.
Ze liep weg en ik bleef achter, ik kreeg weer een huilbui.
De rest van de dag wees iedereen me na en fluisterden tegen elkaar.
Het tolde in mijn hoofd en het werd me teveel toen de mensen me ook nog eens begonnen uit te schelden.
Isabella lachte me uit toen ze me zo zag.
Ik liep naar de badkamer, klaar om pillen in te nemen, maar toen herinnerde ik me dat ik eerst nog afscheid van je wou nemen.
En dat doe ik nu ook.
De enige die ooit naar me had geluisterd.
Mijn leven was zo mooi in de eerste jaren waarna hij in een hel is veranderd.
Ik zal nu eindelijk mijn welverdiende rust krijgen.

Ik ga nu voor iemand me weer kan stoppen,
Ik zal je voor altijd herinneren en je zult in mijn hart blijven.

Veel liefs Nivera.

OOC: Waarschijnlijk was dit vrij onverwachts, maar ik had geen inspiratie meer en vond dit wel een mooi einde, ookal is het niet een gelukkig einde.
Ik vraag een modje om een slotje op dit verhaal te zetten.
Jullie kunnen een nieuw verhaal van me verwachten.
Hoop dat jullie hebben genoten.