| Auteur |
Bericht |
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
 Geplaatst:
Zo Sep 18, 2005 15:45 |
  |
Part 15
Valentijnsdag was verstreken en Collin vroeg zich af hoe Caleigh op de roos had gereageerd. Hij had haar wel gezien tijdens het avondeten, maar hij kon niks van haar gezicht aflezen. Wat hem wel was opgevallen was dat die jongen die Collin in elkaar had geslagen steeds naar haar had gekeken, net zoals de jongens die bij hem zaten. Om een reden hoopte Collin maar dat ze niks van plan waren met Caleigh, ze had al genoeg meegemaakt.
Het was zaterdag geworden en Collin had behoefte om Julie weer eens te spreken. Misschien had ze nog wat te vertellen over wat ze zouden gaan behandelen tijdens de les. Nadat hij had ontbeten ging hij zijn Cloak halen en liep daarna weer naar beneden toe, naar buiten. Toen Julie de deur open deed stapte hij naar binnen toe en zag dat het rommelig was. “Wat is hier gebeurd?” Vroeg hij verbaasd.
“Ik ben bezig met de inrichting. Ik werd dat andere zat.” Zei Julie.
“Ik zie het ja, het is één grote rotzooi!”
“Dank je. Wil je meehelpen?”
“Is goed.”
Collin haalde zijn schouders op en begon met het helpen van Julie. Ze waren de hele ochtend bezig en uiteindelijk was Julie tevreden. Collin had slecht het idee dat alles gewoon andersom stond.
Terwijl Julie wat ging inschenken plofte Collin op de bank neer. Toen hij merkte dat er een vlieg rond hem vloog begon hij in een laatje te rommelen naar een vliegenmepper. Verbaasd viste hij uit het laatje een zakmes. “Julie? Sinds wanneer heb jij een zakmes?” Zei hij verbaasd.
“Is niet van mij.” Riep Julie terug.
“Van wie dan wel?”
“Van Caleigh.”
“Wat doet het dan hier.”
Plots antwoordde Julie niet meer en Collin opende het zakmes, het was scherp en zag er goed uit. Hij opende een ander mes en plots werd zijn blik gevestigd op een vlekje. Toen hij het beter bekeek zag hij dat het geen roest was, het was donkerder. “Collin, geef me het zakmes.” Zei Julie plots. Van schrik liet Collin het zakmes bijna vallen en toen hij Julie aankeek zag ze er vreemd uit. Collin deed de mesjes weer in en overhandigde het zakmes aan Julie.
Aan het eind van de middag nam Collin afscheid van Julie. Ze hadden die middag nog wat nagepraat over van alles en Collin had niet gedurfd om te vragen waarom Julie het zakmes van Caleigh had en eigenlijk wilde hij het niet eens weten. Toen hij in de common room kwam werd hij plots overvallen door Tim. “Had je niet kunnen zeggen waar je heen ging?!” Zei die.
“Rustig Tim! Je weet heus wel waar ik ben geweest, zo moeilijk is het niet.” Zei Collin.
“Dat is waar, maar dan nog. Je bent de hele dag weggeweest.”
“Ik heb Julie geholpen met het opnieuw inrichten en daarna hebben we nog wat gepraat.”
“Ow.”
Collin grijnsde en sloeg Tim op zijn rug. Tim grijnsde terug en ze besloten dat ze maar beter wat huiswerk konden doen, anders kwam het er nooit van.
Halverwege de week werd Collin plots aangesproken door Mila. Hij keek haar lichtelijk verbaasd aan toen ze vroeg of hij mee wilde gaan naar buiten. Hij besloot om mee te gaan en nadat ze hun tassen boven hadden gelegd liepen ze naar buiten toe. Collin zei niks, hij wist niet waar hij over zou moeten beginnen. “Het begint al mooi weer te worden.” Zei Mila plots.
“Ja, het zal aangenamer zijn om nu te trainen.” Antwoordde Collin, half afwezig.
“Ik hoop dat Ravenclaw van Slytherin wint. Ze verdienen het niet om te winnen, Gryffindor moet winnen.”
“Ik ben het niet met je eens.”
“Waarom niet?” Vroeg Mila verbaast.
“Slytherin mag dan niet de geweldigste afdeling zijn, maar ze hebben een ijzersterk team dat voor elkaar klaarstaat en elkaar opvangt als iemand slecht speelt.”
“Ik vind dat Slytherin het niet verdient. Hun team bestaat uit een stel trutten en jongens die denken dat ze alles zijn. En vooral hun aanvoerster is erg, die Caleigh ofzo. Die naam van haar ook, belachelijk.”
Collin stopte en trok zijn wenkbrauw op, hij vond het vreemd dat Mila plots over Caleigh begon en het klopte gewoon niet.
Mila keek hem verbaasd aan toen hij stopte en ze stopte ook. Collin merkte plots hoe dichtbij Mila hem stond en Mila leek dat ook te merken, want ze kwam dichterbij met haar gezicht. Collin deed resoluut een stap achteruit, waardoor Mila hem verbaasd aankeek. “Wat is er?” Vroeg ze verbaasd.
“Ik vind het niet nodig dat je zo dicht bij me staat.” Zei Collin.
“Maar ik dacht dat...”
“Dat ik wat met je wilde? Dat ik je leuk vind?”
“Maar…”
“Mila, je bent erg aardig en spontaan, maar tussen ons zal het nooit iets worden. We hebben totaal andere meningen en hobby’s en bovendien vind ik iemand anders leuk.”
“Hoe kun je?! Je hebt me gewoon belazerd!”
“Niet waar! Ik heb nooit gezegd dat ik wat met je wilde en me nooit zo gedragen!”
“Wel, je troostte me toen ik het moeilijk had omdat mijn oma ziek was. En al die andere keren!”
“Dat deed ik uit vriendschap, meer niet!”
Mila keek hem gekwetst aan en toen draaide ze zich om en rende weg. Collin zuchtte en keek haar na. Na een tijdje besloot hij om maar terug te gaan.
Die avond had hij Mila niet meer gezien. Hij had gehoord dat ze huilend op de slaapzaal lag en toen hij het hoorde haalde hij zijn schouders op. Hij gaf zichzelf niet de schuld. Toen hij zelf naar bed ging kwam, Tim tegenover hem zitten. “Ik hoor dat je erg bot bent geweest.” Begon Tim.
“Al zou het zo zijn. Wat maakt het uit?” Vroeg Collin.
“Collin! Dit was je kans op een relatie! Om die andere meid uit je hoofd te zetten.”
“Wat jij wilt. Mila is aardig, maar meer niet! Ik wil niks met haar hebben.”
“Waarom niet?”
“We hebben totaal verschillende meningen en hobby’s, niet iets om een relatie op te bouwen. Bovendien, ik vind haar niet leuk en ik ben niet verliefd op haar!”
“Je bent hopeloos!”
“Dan ben ik dat.”
Daarna sloot Collin zijn gordijnen en negeerde Tim, die kwaad aan het mompelen was. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
  |
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Zo Sep 25, 2005 11:30 |
|
Part 16 - Deel 1
De weken gingen langzaam voorbij zonder dat er belangrijke dingen gebeurde, het schoolleven ging door en alles leek weer normaal te gaan. Al werd de spanning hoger en hoger. Het einde van het schooljaar kwam eraan en ook de laatste wedstrijd. Slytherin tegen Ravenclaw en als Slytherin zou verliezen zou de beker voor hun neus worden weggekaapt door Gryffindor. En bovendien kregen ze extra veel huiswerk op van de leraren.
Caleigh liep achter iedereen aan de kleedkamer in en wachtte totdat iedereen stil was. de training was net afgelopen en ze was uitermate tevreden. “Ik zal eerlijk zijn.” Begon ze, “Ik ben trots op jullie. Jullie hebben allemaal jullie best gedaan en we zijn beter geworden, sommige dingen moeten nog iets bij worden geschaafd, maar dat zal wel lukken voor de wedstrijd.”
“Dat zal zeker wel lukken!” Riep Steve tussendoor.
“Dank je Steve. Oké, binnenkort spelen we tegen Ravenclaw, de laatste wedstrijd. We moeten deze wedstrijd winnen anders kan de cup aan onze neus voorbijgaan. En dat is iets wat ik niet wil laten gebeuren.”
“En wij ook niet!” Riep Lix.
“Ahum ja. Toen ik vorig jaar tot captain werd benoemd vroeg ik me af waar ze aan waren begonnen met mij tot captain benoemen. Maar zoals jullie zien heb ik nu een sterk team voor me zitten, allemaal onze eigen specialiteiten. Vorig jaar beloofde ik mezelf en jullie mijn best te doen voor ons. Toen we kampioen werden heb ik mezelf wat anders beloofd.” Zei ze glimlachend, “Ik beloofde mezelf zo goed mogelijk in te zetten voor het team en ik beloofde mezelf om te zorgen dat mijn laatste drie jaar, de jaren werden dat wij kampioen zouden worden! En ook dit jaar zullen we winnen en dat zal gebeuren als iedereen zich inzet, zoals we deze training hebben gedaan.”
Er klonk een luid gejuich van de andere en ze glimlachte. Toen stond iedereen op en liepen ze gezamenlijk naar de common room.
De dagen gingen voorbij en de wedstrijd kwam steeds dichterbij. Het zou nog twee weken duren voordat de laatste wedstrijd zou zijn. Op school heerste een grote spanning tussen de afdelingen en dan vooral tussen Ravenclaw en Slytherin. Het was dinsdag en Caleigh had Geschiedenis, ze was al wat later omdat ze haar boeken was vergeten, maar ze had geen haast om snel in de les te zijn. Toen ze vlakbij het lokaal was stonden er plots twee jongens voor haar. Caleigh herkende ze als de beaters van Ravenclaw. Ze grijnsden vals naar haar en Caleigh kreeg een naar gevoel in haar lichaam. “Kijk eens wat we hier hebben. De aanvoerster van Slytherin.” Zei één van de jongens.
“Ja inderdaad, mag ik er nu langs. Ik wil graag naar mijn les.” Zei ze koel.
“Nee.”
“Inderdaad nee, we willen namelijk wel wat informatie hebben.” Zei de andere jongen.
“Die zoek je maar bij iemand anders.”
De grootste van de jongens pakte haar vast. Caleigh probeerde haar arm los te trekken, maar de greep was te stevig.
Caleigh keek de jongen die voor haar stond minachtend aan en zag dat de jongen grijnsde. Hij leek zichzelf heel wat te vinden. Plots pakte de jongen haar kin vast en duwde haar gezicht ruw omhoog. “Vertel ons eens, wat is jullie strategie?” Vroeg hij.
“Denk je nou echt dat ik dat ga vertellen.” Zei ze minachtend.
“Kam je beter maar wel doen, of anders.”
“Of anders wat? Ga je me bedreigen.”
Ze keek hem spottend aan en toen hapte ze naar adem. Ze had zijn vuist niet aan zien komen en totaal onverwachts raakte hij haar in haar maag. “Dat deed pijn, vond je niet?” Zei de jongen.
“Nee, eigenlijk had ik wel wat meer verwacht.” Zei ze met spot in haar stem.
Ze voelde zijn vuist opnieuw in haar maag terecht komen en ze hapte weer naar adem. Toen ze haar hoofd ophief keek ze hem vuil aan en plots voelde ze hoe er aan haar haar werd getrokken. Ze liet geen kik en keek de jongen voor haar slechts kwaad aan. “Heb je al genoeg? Want geloof me we doen gerust meer als je die informatie niet geeft.” Zei hij grijnzend.
“Nee, eigenlijk mag er nog wel wat bij, want die informatie zul je toch nooit krijgen!”
Ze voelde hoe hij haar volop tegen haar kin raakte en haar hoofd schoot omhoog. Ze vloekte binnensmonds en zonder enige waarschuwing trapte ze hem tussen zijn benen. “Trut!” Vloekte hij kwaad.
Toen hij weer normaal stond had hij plots een mes in zijn hand. Ze schrok toen hij het mes op haar keel zette en toen veranderde haar blik weer naar koelbloedig. “Weet je, ik zou zo een snee in je mooie nekje kunnen maken.” Zei hij dreigend.
“Probeer het, ik hoop voor je dat je meteen van school wordt getrapt.” Zei ze uitdagend.
“Wat is hier aan de hand!” Werd er plots geroepen.
Het mes verdween en ze werd losgelaten. Ze kon nog net overeind blijven staan en ze zag professor Vado staan,.die liep snel en met een woedend gezicht op hun af en de jongens keken elkaar wat angstig aan. Toen Vado haar zag staan keek ze de jongens woedend aan. “Waar denken jullie wel helemaal mee bezig te zijn!” Schreeuwde ze, “Een medeleerling in elkaar slaan?! En met wat voor reden.” De jongens antwoorden niet. “Nou!” Vervolgde Vado.
“Ze probeerde onze strategie van de aankomende wedstrijd te krijgen.” Zei Caleigh plots.
Vado keek haar even aan en keek toen naar de jongens. Toen leek ze even rond te kijken. “Jij daar!” Riep ze. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Zo Sep 25, 2005 12:55 |
|
Part 16 - Deel 2
Caleigh keek om en zag dat ze wat riep tegen ene jongen. Plots herkende ze Collin en trok ze haar wenkbrauw op. Collin liep onzeker op hun af. “Jij brengt haar even naar de ziekenzaal.” Zei Vado.
“Ik weet de ziekenzaal heus wel te vinden.” Zei Caleigh luchtig.
“Ja, dat geloof ik. Maar ik wil niet dat er nog wat anders gebeurd. Deze twee heren neem ik mee en reken er maar op dat jullie een lange tijd niet meer zullen spelen!”
Caleigh keek Collin aan en die keek verbaasd terug. Caleigh mompelde wat binnensmonds en liep toen richting de ziekenzaal, wat ze zelf niet echt nodig vond. Collin kwam naast haar lopen. “Wat wilden ze?” Vroeg hij plots.
“Onze strategie voor de wedstrijd.” Zei ze luchtig.
“Ow.”
“Alleen vergeet men altijd een eigenschap van mij. Namelijk mijn koppigheid.”
“Je kan het ook standvastigheid noemen.”
Caleigh antwoordde niet en ze kwamen bij de ziekenzaal aan. Toen Caleigh binnen kwam leek het even verlaten en toen kwam de verpleegster eraan.
Het gerucht dat ze in elkaar was geslagen was al snel de school rond en overal werd erover gepraat. Heel Ravenclaw keek haar nu vuil aan en de jongens probeerden haar nog steeds uit te schakelen. Het was iets waar Caleigh moe van werd. Uiteindelijk brak de dag aan waar iedereen over praatte, de laatste wedstrijd van het jaar.
Caleigh had net de peptalk achter de rug en zuchtte. Ze was nog nooit zo gespannen geweest, er hing veel van de wedstrijd af. “Komop Caleigh, we zullen winnen.” Zei Lix bemoedigend. Caleigh glimlachte en pakte haar bezem vast. Samen met de andere liep ze het veld op. Toen ze de aanvoerder van Ravenclaw een hand gaf keek hij haar vals aan en Caleigh keek link terug. Toen stapte ze op haar bezem en wachtte op het fluitje. De scheidsrechter floot en Caleigh steeg op. Ze zag hoe Lix de quaffle voor de neus van een jager wegpikte en ging vooruit. Ze zag hoe Lix naast haar kwam vliegen. Vlak voor de drie doelen speelde Lix over, ze creëerde verwarring en Caleigh scoorde. “De captain van Slytherin is fantastisch in vorm vandaag. Ondanks dat ze is bedreigd en is geslagen geeft ze niet op!” Hoorde Caleigh de commentator roepen en ze grijnsde.
De wedstrijd ging verder. Het was een ruwe wedstrijd en Caleigh merkte dat iedereen van Ravenclaw haar probeerde uit te schakelen. Daardoor konden Lix en Steve sneller scoren. Toen ze iets van negentig punten voor stonden wees iedereen plots naar de grond. Het was alsof iedereen in de lucht stil hing en naar de twee seekers keken die naar de grond vlogen. Ze keek Lix aan en grijnsde lichtelijk. “Misschien moeten we Bange Beer eens met succes testen.” Zei ze grijnzend.
“Wat? Caleigh! Dat lukt nooit!” Zei Lix.
“Vast wel. Tot zo.”
Daarna ging Caleigh ervandoor. De seekers waren omhoog gevlogen en gingen nu weer naar beneden. Caleigh greep de kans en ging op de seeker van Ravenclaw af. Toen ze bijna tegen hem op knalde maakte hij een bocht en week uit voor haar. Vijf seconden later hoorde ze het publiek luid juichen. “En Slytherin wint!” Hoorde ze iemand roepen. Caleigh bleef in de lucht hangen en zag hoe hun seeker de Snitch in zijn hand had. “Caleigh! Kijk uit!” Hoorde ze Lix plots roepen. Caleigh keek verward rond en zag plots twee bludgers op haar afschieten. Ze bukte net op tijd en voelde de eerste bludger over haar hoofd scheren en daarna boog ze opzij om de tweede langs haar te laten gaan.
Ze hoorde de scheidsrechter kwaad fluiten en zag hoe die naar de beaters vloog. Caleigh zakte naar beneden en ging naast Lix zweven die haar bezorgd aankeek. Maar Caleigh had alleen oog voor de scheidsrechter. “Waar denken jullie wel mee bezig te zijn!” Schreeuwde de scheidsrechter kwaad, “De fluit is al gegaan, de commentator heeft het al geroepen! Het was geen ongeluk want allebei de bludgers gingen op haar af!”
“Maar we hadden het niet door.” Probeerde één van de beaters.
“Jullie zullen worden gestraft! Meekomen naar mijn kantoortje!”
Het was even doodstil in het stadion en toen werd de stilte verbroken door gekuch. Caleigh keek om en zag het hoofd naast de cup staan. “Wil de captain van Slytherin komen?” Zei hij. Caleigh die net boven de grond zweefde stapte af en liep naar de verhoging toe waar ze behendig opklom. Het hoofd glimlachte naar haar. “Gefeliciteerd met de overwinning Slytherin.” Zei hij. Er werd luid gejuicht en Caleigh gaf de beker over aan Lix. Toen ze van de verhoging was afgesprongen voelde ze plots hoe ze de lucht in werd getild en de cup werd in haar handen geduwd. Zo werd ze terug naar het kasteel gebracht. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Ma Sep 26, 2005 14:35 |
|
Het hoofdstuk wat nu komt... Ik haat het >.<
Part 17
Collin zag hoe het Slytherin team op handen naar het kasteel werd gedragen en kon eigenlijk geen grijns onderdrukken. Het zag er lachwekkend uit. Bovendien vond hij dat Slytherin het had verdiend, ze waren beter geworden en de schijnbeweging van Caleigh was de mooiste die hij ooit had gezien. “Alweer geen kampioen.” Zei Tim zuchtend.
“Ach, we hebben onze best gedaan en bovendien is het een feit dat Slytherin zeer goed is.” Antwoordde Collin terwijl hij zijn schouders ophaalde.
“Dat is waar. Maar toch hoor je te balen.”
“Sorry lukt me vandaag niet.”
“Waarom niet?”
“Omdat die laatste schijnbeweging waardoor de seeker van Ravenclaw uitweek een prachtige schijnbeweging was. Zoiets heb je niet snel onder de knie, om precies op tijd uit te wijken.”
“Misschien moeten we hem overnemen.”
“Dat heet tactiek jatten, ik verzin mijn tactieken liever zelf, hoe mooi sommige tactieken ook zijn.”
“Wat jij wilt, jij bent onze captain.”
“Inderdaad.”
Collin gaf Tim een duw en kreeg er meteen één terug.
Na het eten kwam Mila naar Collin toe. Collin had het al bijgelegd met haar van hun ruzie. “Ga je mee naar buiten toe?” Vroeg ze. Collin knikte en samen met Mila liep hij naar beneden toe. Een mantel hadden ze niet nodig, het was lekker weer en nog warm genoeg. “Ik ben blij dat we het hebben bijgelegd.” Zei Mila plots, “Je bent een goede vriend Collin.”
“Dank je Mila.” Zei Collin verbaasd.
“Graag gedaan.”
“Je bent een apart persoon weet je.”
“Waarom?”
“Gewoon. Ik kan het niet uitleggen.”
“Is het een compliment?”
“Ja, ongeveer wel.”
Mila glimlachte en Collin merkte dat ze bij het meer waren aangekomen. Ze stonden nu stil en Collin zag hoe de zon onder ging. Het leek alsof het een magisch effect gaf aan het water, de bomen, aan alles. “Het is hier nu prachtig.” Zei Mila plots.
“Dat is het inderdaad.”
Toen Collin Mila aankeek merkte hij dat ze in het ondergaande zonlicht er mooi uitzag. Hij zag haar ogen twinkelen en Collin merkte plots dat hij haar hand vasthad. Het maakte hem niet uit en voordat hij het zelf echt doorhad zoende hij haar zachtjes. Collin voelde hoe Mila haar armen om hem heen sloeg en zijn zoen beantwoordde. Toen brak hij plots de zoen af. Mila keek hem verbaasd af. “Het spijt me.” Zei hij. Hij deed een stap achteruit zodat er wat meer ruimte tussen hun in kwam. “Wat spijt je?” Vroeg Mila verbaast.
“Ik had je niet moeten zoenen. Ik weet amper van mezelf wat ik wil.”
Mila legde haar vinger op zijn lippen en glimlachte.
Collin kon niet omvatten wat er precies was gebeurd die avond. Al was het zeker dat er vreemde dingen waren gebeurd. Nadat Mila haar vinger op zijn lippen had gelegd had ze hem voorzichtig gezoend en Collin kon zich niet verzetten hiertegen. Hij voelde zich goed, maar tegelijkertijd had hij het gevoel alsof er wat verkeerd ging. Hij had Tim niks verteld, maar wist dat die het snel genoeg zou weten en dan zou hij zeker niet meer weten wat hij moest doen. Collin zuchtte, het was verwarrend voor hem. “Geef toe, het was lekker.” Zei een stemmetje in zijn hoofd.
“Ja, maar dan nog.” Antwoordde een ander stemmetje.
“Niet zeuren. Grijp die kans meteen!”
“Nee! Ik vind Caleigh ook leuk.”
“Pfff, die meid is een Slytherin. Ze is niet eens zo knap!”
“Wel!”
“Niet! En bovendien, Mila zal jou nooit verslaan met Quidditch, wil je dat soms? Nu blink jij overal in uit als je met Mila gaat.”
“Mila en ik zijn veels te verschillend….”
Collin werd gek van de stemmetjes en ging rechtop zitten. Hij probeerde zijn gedachtes leeg te maken, maar het lukte niet. Het was te verwarrend voor hem. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Di Sep 27, 2005 20:36 |
|
Bedankt Elyse voor je reactie! En ja, ik hou van heavy dingen, ook dit hoofdstuk wordt weer even heavy ^^'' En geloof me, het wordt nog heavy'er ^^''
Part 18
Caleigh kwam net uit de douche en zag tot haar verbazing dat er een jurk op haar bed lag. Het was één van haar eigen jurken en ze zag Lix staan. “Ik heb alvast je jurk klaargelegd. Vanavond word het feesten.” Zei Lix grijnzend.
“Weet je zeker dat een jurk verstandig is?” Antwoordde Caleigh.
“Ik vind van wel.”
Caleigh schudde met haar hoofd en gooide de jurk terug in haar hutkoffer. Daarna viste ze er een rok met tule uit, een paar lange sokken, laarzen, linten en twee shirtjes. Toen ze voor de spiegel stond glimlachte ze. Het was haar eigen ontwerp en ze was er best trots op. Ze droog een zwarte rok met zwart tule en scheuren erin. Daarboven droeg ze een wit shirtje met een tekst en verschillende scheuren erin. Onder het shirtje met scheuren droeg ze een zwart topje. Om haar armen had ze linten gewikkeld en de zwart/wit gestreepte sokken en zwarte laarzen maakte het geheel af. “Caleigh!” Werd er plots gezegd. Ze draaide zich om en zag Linda staan. “Ja?” Zei ze.
“Wauw, wat een prachtige kleding.”
“Dank je. Ik heb het vorige zomer zelf ontworpen.”
“Het is echt prachtig!”
Caleigh glimlachte en begon haar zwarte haar te kammen.
Na het avondeten begon het feest in de common room van Slytherin. Een paar mensen hadden de keukens geplunderd en er was voor muziek gezorgd. Caleigh hoorde steeds weer hoe goed ze het had gedaan en op een gegeven moment werd ze naar voren geduwd waar een klein podium was verschenen. Onder luid gejuich werd ze erop geduwd en begonnen de mensen te roepen dat ze een toespraak moest houden. “Is iedereen nog wakker?!” Vroeg ze grijnzend. Er werd luid gejuicht en het werd weer stil. “Eigenlijk had ik hier niet op gerekend, op de toespraak dan hé.” Vervolgde ze, “Ja, wat zal ik eens zeggen. Ten eerste zal ik toch eens de rest van het team bedanken voor hun geweldige inzet. Zonder hun was het niet gelukt!” Ze wachtte totdat het gejuich was opgehouden. “En natuurlijk bedank ik, namens het hele team ook jullie voor jullie steun. En dan als laatste; Tijd om te feesten!” Iedereen begon weer te juichen en de muziek ging weer harder. Caleigh sprong van het podium af en grijnsde naar Lix die naast haar stond.
Het feest ging tot diep in de nacht door en rond een uur of vier kwam Allias binnen om hun naar bed te sturen. Toen hij weg was besloten veel mensen om te gaan slapen aangezien het laat was en de meeste toch erg moe waren. Caleigh was op een zetel neer geploft en merkte dat van haar jaar alleen nog Linda beneden was, maar die was ook op weg naar de slaapzaal. Ze sloot haar ogen even toen ze die na een tijdje weer opende was iedereen naar de slaapzalen. Langzaam stond ze op en plots voelde ze twee handen om haar middel glijden. Voordat ze haar hoofd kan draaien voelde ze dat diegene die haar vast had haar zoende in haar nek. De geur die om de jongen heen hing was bedwelmend en langzaam sloot ze haar ogen. “Heel goed lieveling.” Zei de jongen plots. Caleigh opende verschrikt haar ogen, ze herkende stem van Jeff.
Ze trok zichzelf los en keek Jeff aan. Hij grijnsde breed en liep op haar af, automatisch liep ze naar achteren toe, totdat ze tegen de muur stond. Jeff ging tegenover haar staan en grijnsde. “Lieveling, je was vandaag echt geweldig” Zei hij. Ze antwoordde niet en keek hem halfangstig aan. Ze merkte nu pas dat haar rok wat naar beneden zat en dat haar shirt niet meer goed zat. Toen Jeff de laatste stap naar haar toe deed zette hij zijn handen naast haar hoofd. Ze voelde hoe zijn lichaam tegen het hare stond en ze huiverde. “Ga weg, laat me met rust.” Zei ze met een angstige stem.
“Nee lieveling.” Zei hij, “Ik heb al meer dan een jaar gewacht op deze gelegenheid en bovendien toen ik net achter je stond, vond je het niet erg.
“Niet waar!”
“Ow jawel hoor.”
Hij leunde wat dichter naar haar gezicht toe en ze rook weer die bedwelmende geur. Ze probeerde haar gedachtes erbij te houden, maar het lukte niet.
Toen Jeff zijn lippen op de hare plaatste wist ze niet wat ze moest doen en probeerde ze hem paniekerig weg te duwen, maar hij was te sterk voor haar. De paniek begon plaats te maken voor een gevoel van machteloosheid en een gevoel dat haar lichaam niet meer werkte. Toen Jeff stopte en haar aankeek zag ze hem grijnzen. Ze voelde zich hopeloos en keek hem angstig aan. “Je bent stil mijn lieveling.” Zei hij grijnzend.
“Ik wil dat je me met rust laat.” Zei ze.
“Waarom zou ik?”
“Heb je mijn leven dan niet al genoeg geruïneerd?”
“Nee.”
“Waarom? Waarom doe je dit! Ik wil deze aandacht niet, ik heb genoeg andere dingen aan mijn hoofd!”
“Waarom ik dit doe mijn lief?!” Zei hij lachend, “Omdat je erom vraagt.”
“Wat?”
“Je lichaam schreeuwt om aandacht al begrijp je het niet. Je bent te druk met andere dingen bezig en bovendien hou ik van de manier hoe je van me weg probeert te komen.”
“Hoe kun je me dit aandoen?”
Jeff antwoordde niet en zijn handen verplaatste hij naar haar heupen. Ze voelde tranen in haar ogen branden toen hij met zijn handen over haar huid gleed. Toen hij haar weer zoende voelde ze hoe de tranen langzaam over haar wangen liepen. Haar lichaam leek verlamd en de handen op haar lichaam gingen steeds hoger. Elk seconde die voorbij ging was een seconde waarin ze wenste dat ze niet bestond.
Plots hoorde ze iemand wat schreeuwen, wat hoorde ze niet. Ze voelde de lippen van Jeff verdwijnen en ze hield haar ogen gesloten. Plots voelde ze ook de handen verdwijnen en ze voelde hoe iemand haar hand pakte. “Kom maar mee.” Zei een bekende stem, maar ze kon de stem niet thuisbrengen. Ze voelde hoe een arm om haar heen werd geslagen en hoe ze naar de slaapzaal werd geleid. Toen ze op haar bed werd geduwd opende ze langzaam haar ogen. Voor haar zweefde het gezicht van Linda, iets wat Caleigh niet had verwacht. “Moet ik Lix wakker maken?” Vroeg Linda. Caleigh knikte langzaam en Linda liep naar een ander bed toe. Caleigh veegde een paar tranen weg en na een paar minuten voelde ze een arm om haar schouder. Ze wist dat het Lix was en legde haar hoofd op haar schouder. Linda zag ze naar haar eigen bed gaan. “Ik wil niet meer Lix.” Fluisterde ze schokkend.
“Je moet.” Antwoordde Lix fluisterend.
“Ik wil niet!”
“Nog een paar weken en dan ben je van hem af. In de vakantie kom je naar mij toe en samen gaan we aan ons zevende jaar beginnen. Daarna hoef je nooit meer terug naar je eigen huis! Je gaat een vervolgopleiding doen, ver weg van je verleden en ik zal er altijd voor je zijn.”
“Wat als ik in de vakantie niet bij je kan komen! Wat als hij me wat aandoet?”
Het was allemaal teveel voor Caleigh. Ze wilde echt niet meer verder, het liefst zou ze er meteen een einde aan maken, maar ze wist dat ze daar de moed niet voor had. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Do Okt 06, 2005 8:30 |
|
Dit stukje is uhm... erg kort =.= Helaas, niks aan te doen...
Part 19
Collin wierp nog een laatste blik op het kasteel en stapte toen de trein in. De vakantie zou vandaag beginnen en Collin zou dit jaar door Frankrijk gaan reizen, zo wilden zijn ouders het. Collin keek rond en zag verderop Caleigh staan. Ze zag bleek en leek totaal niet blij dat ze naar huis mocht, terwijl de meeste dat wel waren. Hij zuchtte en stapte toen de trein en volgde Tim naar een coupe. Nadat de trein een tijdje onderweg was, ging de deur open en Mile kwam binnen. Collin glimlachte zwak, hij had sinds een tijdje een relatie met haar. Collin was nog steeds niet zeker over de relatie en was waarschijnlijk van plan om het uit te maken. Mila ging naast hem zitten en hij sloeg zijn arm om haar heen. Mila zoende hem en Collin brak hem al snel af. Hij gaf geen verklaring en deed alsof hij gaapte.
Toen de trein aankwam op perron 9¾ stapte Collin uit. Het was al druk op het perron, maar hij zag nergens zijn ouders. Plots viel zijn blik op Caleigh. Hij zag dat ze tranen in haar ogen had toen ze Lix omhelsde en afscheid van elkaar namen. Daarna verdween Lix in de menigte. Hij zag hoe Caleigh de tranen uit haar ogen veegde en opkeek toen iemand haar naam riep. Collin volgde Caleigh met zijn ogen en zag dat ze naar een man toe liep, waarschijnlijk haar vader. De man omhelsde haar niet, maar keek haar kwaad aan en zei iets. Caleigh antwoordde niet en Collin mocht de man meteen al niet. “Collin!” Werd er plots geroepen. Hij keek om en zag zijn ouders staan. Hij liep naar hun toe en omhelsde ze. “Hoe was het jaar?” Vroeg zijn moeder.
“Goed, helaas de cup niet gewonnen, maar Slytherin was dit jaar dan ook heel erg goed.”
“Ach, volgend jaar beter jongen.” Zei zijn vader.
Collin glimlachte en samen met hun liepen ze weg.
Er waren twee weken verstreken en Collin stapte het huisje in. Hij dumpte zijn tas in de woonkamer en plofte op de bank neer terwijl hij toekeek hoe zijn ouders de tassen ook neerzette en alles begonnen te controleren. Het was de tweede camping waar hij en zijn ouders waren en ze zouden maximaal twee weken blijven. Het huisje stond wat eenzaam en er waren genoeg andere mensen van zijn leeftijd. Tim had hem aangeraden om op jacht et gaan naar een nieuwe vriendin nu het uit was met Mila. Collin zou nog wel besluiten of hij zou doen wat Tim wilde, eerst rust nemen. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Zo Okt 16, 2005 18:38 |
|
Part 20
Caleigh staarde naar het water dat stil lag en keek op toen ze haar naam hoorde. Haar vader zat samen met een groep van acht mannen om een tafel en blijkbaar was het onderwerp naar haar overgeslagen. Ze zuchtte en staarde weer naar het water. “Heeft je dochter nou eigenlijk zonvrees, je weet wel, bang om bruin te worden?” Werd er gegrapt.
“Geen idee, maakt me eigenlijk niet eens uit.” Antwoordde haar vader.
“Nou ik zou jou dochter wel eens in een bikini willen zien hoor. Ze zal er vast niet verkeerd uitzien.” Zei John Legend, een goede vriend van haar vader.
Er werd gegrinnikt en Caleigh keek John aan die breed grijnsde. Caleigh keek hem emotieloos aan en draaide toen haar hoofd weer naar het water van het zwembad. “Caleigh! Ga nog wat te drinken voor ons halen.” Riep haar vader haar plots toe. Caleigh zuchtte en langzaam stond ze op. Daarna liep ze naar binnen toe, naar de bar toe. “Hoi Caleigh.” Zei Sarah, het meisje achter de bar.
“Hoi.”
“Hetzelfde als hiervoor lijkt me?”
“Ja. Het zou eens niet zo zijn.”
“Als je zou willen zou je hier kunnen werken weet je. Je hebt genoeg ervaring met glazen dragen en iedereen hier kent je onder ander wel.”
“Ik heb het al druk genoeg met de groep buiten.”
“Je moet je niet als serveerster laten behandelen Caleigh.”
“Ik weet het, maar wat heb ik in te brengen. Ik krijg alleen maar kwade woorden naar mijn hoofd gegooid als ik ergens tegenin ga.”
“Je bent sterk genoeg om je te verzetten meid. Geloof me.”
Daarna zette Sarah het dienblad met de glazen neer en liep naar iemand die stond te wachten. Caleigh pakte het blad en zette het op haar handpalm, daarna liep ze terug.
Vlak voordat ze in zicht van iedereen zou komen stopte ze even en zuchtte ze. Daarna liep ze verder en begon met de glazen op de tafel te zetten. “Mocht wel eens tijd worden meid!” Werd er luid geroepen. Caleigh negeerde het en toen ze het laatste glas bij John neerzette en het dienblad op de tafel zette voelde ze hoe John haar op zijn schoot trok. “Laat me los!” Zei ze met een kwade ondertoon.
“Niet ze koppig meid.” Zei John grijnzend, “Zeg, mag ik je dochter niet een nachtje lenen.”
“Laat me los!” Zei ze weer en kwaad probeerde ze zijn handen los te krijgen zodat ze kon opstaan.
“We hebben hier een kleine tijger. Lekker wild, vind ik niet erg hoor.”
Er werd luid gelachen en eindelijk lukte het Caleigh om los te komen. Voordat ze buiten zijn bereik was had hij arm vastgepakt en naar zich toe getrokken. Ze voelde dat zijn andere hand te hoog ging en zonder het zelf te beseffen sloeg ze hem in zijn gezicht. Caleigh deed een snelle stap achteruit en voelde de stevige hand van haar vader om haar pols sluiten. Hij keek haar woedend aan en duwde haar ruw naar achteren toe, waardoor ze struikelde en op de grond viel.
Ze voelde tranen achter haar ogen prikken en keek haar vader kwaad aan. Langzaam stond ze op zonder haar blik van haar vader af te wenden. “Bied je excuses aan.” Zei haar vader bedeesd.
“Nee.” Zei Caleigh.
Voordat ze het wist voelde ze de hand van haar vader op haar wang branden en schoten de tranen echt in haar ogen. “Ik haat je.” Zei ze fluisterend. Het werd doodstil en haar vader keek haar link aan. “Wat zei je?” Vroeg hij.
“Je hoorde me heus wel! Ik haat je! Met heel mijn hart en heel mijn ziel! Het betekent niet dat je me als je persoonlijke slaafje mag gebruiken nu mama er niet meer is! Ik haat je!”
Daarna draaide ze zich om en rende weg, kwaad en bang. Uiteindelijk kwam ze bij het strand aan en stopte ze. Tranen begonnen over haar wangen te lopen en langzaam begon ze te lopen. Ze hoorde plotseling mensen praten en snel veegde ze de tranen weg en hoopte maar dat niemand het zou merken.
Caleigh draaide niet naar de stemmen toe maar bleef naar het water kijken. Terwijl ze nog wat tranen wegveegde hoorde ze dat de stemmen vlakbij waren. “Hé jij.” Werd er geroepen. Caleigh draaide zich om en zag een klein groepje staan. Ze bleef staan en het een jongen liep naar haar toe. “Wat doe je hier?” Vroeg hij.
“Ik sta hier.” Zei ze luchtig.
“Je hebt in ieder geval gevoel voor humor.” Zei hij lachend, “Ik ben Matt.”
“Caleigh.”
“Nieuw?”
“Nee, ik sta hier al een ruime week.”
Plots vloog er iemand op haar af en werd ze omhelsd. Verbaasd deed Caleigh niks en keek het meisje aan, plots herkende ze Amber. “Amber!” Zei ze verbaasd.
“Caleigh. Ik dacht dat je dit jaar niet hier zou komen.”
“Mijn vader wilde hier heen.”
“En je moeder dan?”
Het gezicht van Caleigh betrok. “Je weet het nog niet.” Zei ze toen.
“Wat?”
“Mijn moeder is na kerst overleden.”
“Ow sorry.”
“Geeft niet.”
Caleigh was met Amber en de rest van de groep meegegaan om alles even te vergeten en toen het rond een uur of drie was herinnerde ze dat ze snel terug moest zijn. “Damn! Ik moet weg, ik krijg hier problemen mee.” Zei ze terwijl ze op sprong van de bank. Ze keek Amber even aan en die knikte. Daarna knikte ze naar Matt, waar ze een paar seconden geleden nog tegenaan had gelegen. “Ik zie jullie vandaag nog wel denk ik.” Mompelde ze en daarna verdween ze in de nacht, richting het huisje waar haar vader was. Toen ze bij het huisje aankwam opende ze de deur zo zachtjes mogelijk. In de woonkamer aangekomen liep ze naar de keuken toe om wat water te pakken. Toen ze een geluid hoorde bleef ze verstijfd staan. “Waar kom je vandaan?” Werd er gevraagd. Ze draaide zich om toen er een lampje werd aangedaan en keek haar vader aan. “Van Amber.” Zei ze.
“En heb ik jou toestemming gegeven om om deze tijd thuis te komen?” Ging hij verder
“Nee, maar ik ben oud genoeg om te beslissen wat ik doe, ik ben geen klein kind meer.”
“Zo gedroeg je je anders niet vanavond.”
“Hij verdiende het!”
“Waar dacht je wel mee bezig te zijn! Hij maakte slechts een grapje en jij slaat hem!”
“Hij maakte geen grapje!”
“En hoe weet je dat?”
“Hoe ik dat weet? Je weet niks van me, je weet niet wat ik op school doe, je interesseert je niet voor mijn leven, voor de dingen die ik kan! Het interesseerde je zelfs niet dat ons team verdomme voor het tweede jaar de cup heeft gewonnen! Mijn tweede jaar als captain! Hoe denk je dat ik me daarbij voelde! Je weet nog niet eens een kwart van wat er op school gebeurd, wat er met mij gebeurt en hoe ik verander! Je interesseert je alleen maar voor die zogenaamde vrienden en andere dingen! Maar je bloedeigen dochter zet je aan de kant. Zelfs mama zette je als grof vuil aan de kant!”
Ze voelde tranen branden en er vader kwam dreigend op haar af. Toen hij haar vast wilde pakken, dook ze onder zijn armen door en rende naar boven toe. Ze sloeg de deur hard dicht en viel huilend op haar bed neer, er niet op lettend dat er voetstappen naar boven toe kwamen. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Do Okt 27, 2005 16:11 |
|
Speciaal voor Kim (;
Part 21
Collin had zijn arm om Natasja geslagen en keek vanaf een afstandje hoe Matt naar het meisje toeliep. Toen hij haar naam hoorde bekeek hij het meisje geschrokken en toen hij Amber hoorde en weer naar het meisje keek wist hij het zeker. Het was Caleigh van school. Hij keek Natasja aan. “Zullen we naar mijn huisje gaan? Mijn ouders komen pas laat thuis.” Fluisterde hij in haar oor.
“Is goed.” Fluisterde Natasja grijnzend terug.
Zonder afscheid te nemen liepen Collin samen met Natasja weg en hoopte dat Caleigh hem niet had herkend. Collin opende de deur van het huisje en liet Natasja voor gaan naar binnen toe. Toen hij de deur had dichtgedaan voelde hij hoe Natasja tegen hem aanstond. Hij gaf haar een zoen en zette zijn handen op haar heupen. Hij voelde hoe ze haar armen om zijn nek heen sloeg en langzaam stopten zijn gedachtes met werken en liet hij alles over zich heenkomen.
De volgende ochtend werd Collin kreunend wakker. Op zijn borstkas voelde hij wat liggen en hij ging rechtop zitten. Plots zag hij het gezicht van Natasja op zijn borst liggen en kreunend liet hij zich achterover vallen. Hij wilde niet weten wat er precies was gebeurd, al kwamen de herinneringen al terug. “Goedemorgen.” Hoorde hij plots Natasja zeggen.
“Zolang mijn ouders niet binnen komen wel ja.” Zei hij terwijl in haar bruine ogen keek.
“Mijn ouders hebben me niet gemist denk ik. En anders maakt het ze toch niet uit.”
“Zullen we gaan eten? Als ik het zo hoor is er niemand thuis.”
“Is goed.”
Collin stapte uit bed en begon zijn kleding bij elkaar te rapen. Even keek hij naar Natasja die bezig was met haar kleding aan te trekken. Hij kon geen glimlach onderdrukken toen hij zag hoe ze haar broek omhoog trok langs haar slanke benen. Toen deed hij zijn shirt aan en wachtte totdat Natasja klaar was.
Beneden aangekomen zuchtte Collin opgelucht toen er niemand was en hij haalde de melk tevoorschijn. Toen keek hij Natasja aan die achter hem was gaan staan en haar armen om hem heen had geslagen. “Wat wil je eten?” Vroeg hij.
“Kun je eieren maken?” Vroeg ze.
“Ik wel. Jij ook?”
“Ik ook, maar jij mag hem voor mij maken.”
Natasja gaf hem een speelse zoen en ging toen aan de tafel zitten terwijl Collin alles tevoorschijn haalde. Toen hij eindelijk klaar was zette hij het bord voor Natasja neer en ging naast haar zitten. “Wat zeggen we als mijn ouders thuis komen?” Vroeg hij toen hij zijn ei bijna op had.
“Dat ik langskwam terwijl jij nog sliep ofzo. Je ouders komen er toch wel achter.” Zei ze.
Toen ze klaar waren besloten ze om afscheid te nemen. Collin wilde vandaag even rustig aandoen en hij zou vanmiddag nog wel de rest opzoeken. Toen ze bij de deur stonden gaf Collin haar een zoen. “Bedankt voor de nacht.” Zei Natasja plots, “Ik heb genoten.”
“Het is jammer dat ik binnen twee weken hier al weg ben.” Zei hij toen.
“Dat is het inderdaad.”
Collin gaf Natasja nog een laatste zoen voordat ze wegging en toen ze weg was sloot hij de deur. Hij liep naar de kamer toe en plofte op de bank neer. Verveeld zette hij de tv aan en dacht aan wat er was gebeurd die nacht. Hij snapte niet hoe hij zo de controle over zichzelf had kunnen verliezen.
Toen zijn ouders binnen kwamen had Collin een preek verwacht, maar zijn ouders begroette hem slechts en gingen verder met hun dagelijkse bezigheden. Collin zag aan de manier hoe ze keken en praten dat ze het wisten. “Ja nu is het genoeg.” Zei hij plots.
“Wat Collin?” Vroeg zijn moeder.
“Het gedoe dat alsof jullie niet weten wat er is gebeurd.”
“We hadden meteen kunnen gaan preken over veiligheid en dat soort dingen, maar we wilden dat je het zelf zou zeggen. We willen dat je ons vertrouwd Collin.” Zei zijn moeder terwijl ze naast hem ging zitten.
Collin zuchtte en keek zijn moeder aan. Hij zag geen emotie vaan kwaadheid of woede en ook bij zijn vader zag hij dat niet. “We willen slechts weten of het veilig is gedaan.” Zei zijn vader. Collin knikte en hij zag zijn vader licht glimlachen.
Die middag ging hij naar Amber toe. Natasja had verteld dat ze bij Amber zou zijn. Collin hoopte maar dat Caleigh er niet zou zijn. Toen hij bij Amber aanklopte werd er meteen open gedaan en Amber stond voor hem. “Hoi Collin. Kom binnen! We zitten met zijn allen achter.” Zei Amber vrolijk terwijl ze Collin naar binnen trok, “Natasja zat al op je te wachten.” Collin wist meteen dat Amber wist wat er was gebeurd en hij gaf Amber een zachte duw. “Bemoeial.” Zei hij lichtelijk grijnzend.
“Dank je.” Antwoordde Amber, “Dat meisje wat gisteren op het strand was is er trouwens ook. Laat je niet afschrikken door de donkere kleuren die ze draagt en de bleke huid. Ze is namelijk echt heel aardig.”
“Aw, oké.” Zei Collin.
Toen Collin in de tuin kwam zag hij Caleigh naast Matt zitten op een bank die naar buiten was geschoven en aan de andere kant zag hij Natasja zitten. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Zonder zich iets aan te trekken van de andere gaf hij haar een zoen. “Hoe is het afgelopen met je ouders?” Vroeg ze fluisterend.
“Ze hebben niks gevraagd. Geen preek gehad, gelukkig.” Antwoordde hij fluisterend.
Natasja glimlachte en Collin keek even rond. Zijn blik bleef hangen op Caleigh die net wegkeek. Hij wist dat ze hem had herkend. “Collin? Wil je wat drinken?” Werd er plots gevraagd. Hij keek op en zag Amber staan. “Ja.” Antwoordde hij.
“Je weet de keuken wel te vinden denk ik.” Zei ze en Amber ging zitten.
“Wil jij wat?” Vroeg hij grijnzend aan Natasja.
Ze schudde haar hoofd en hij stond op en liep naar de keuken toe. Daar aangekomen begon hij op zoek te gaan naar een glas en vond er uiteindelijk één. “Collin Cardinal?” Werd er plots gevraagd. Hij draaide zich om en zag Caleigh staan. Hij knikte en haalde een fles cola uit de koelkast. “Ik had niet verwacht iemand van school hier tegen te komen. Zeker jou niet.” Zei ze.
“Ik blijf maar maximaal twee weken, daarna trek ik met mijn ouders weer ergens anders heen.” Zei hij terwijl hij een slok nam.
“Het is misschien beter als we doen dat we elkaar niet kennen. Dat zal veel vragen opleveren.”
“Is goed.”
Caleigh verdween weer naar buiten en Collin zette de fles terug. Daarna liep hij weer naar buiten toe en ging naast Natasja zitten. Hij keek even naar Caleigh die weer naast Matt zat en nu met haar hoofd op zijn schouder leunde. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Do Nov 03, 2005 11:56 |
|
Part 22
Caleigh liet het warme water van de douche over haar lichaam glijden terwijl ze de pijn in haar rug probeerde te negeren. Ze wilde niet weten hoe haar rug eruit zag, maar ze wist dat het erg moest zijn. Ze had weer een ruzie achter de rug met haar vader en die was niet goed afgelopen. De ruzie was grotendeels gegaan over het feit dat ze zo vaak weg was en dus niks aan het huishouden deed. Caleigh was hier fel tegenin gegaan en toen had ze de eerste klap gekregen.
Stilletjes deed ze de deur dicht en liep het paadje af. Toen ze buiten zicht was versnelde ze haar pas en uiteindelijk kwam ze bij het strand aan. De koele bries gleed over haar gezicht en een stukje verderop zag ze een groepje lopen. “Amber!” Riep ze. Ze zag Amber omkijken en liep toen naar het groepje toe. Toen ze naast Amber stond voelde ze hoe Matt zijn arm om haar heen sloeg en haar een zoen op haar wang gaf. Ze gaf hem een plagerige duw en zag hem glimlachen.
Op een gegeven moment zaten ze met zijn alleen op het strand bij een klein kampvuurtje dat ze hadden gemaakt. Caleigh zag Collin naast Natasja zitten en ze keek even naar Amber. Plots voelde ze hoe iemand haar hand pakte en ze draaide haar hoofd en keek Matt aan. “Zullen we even gaan wandelen.” Fluisterde hij in haar oor. Ze knikte en Matt stond op en trok haar omhoog. “We gaan even wandelen.” Zei Matt. Eén van de jongens floot en Caleigh schudde zachtjes lachend met haar hoofd. Daarna vertrok ze met Matt. Matt had nog steeds haar hand vast en toen ze een heel eind van de groep waren stopte hij en glimlachte. Caleigh glimlachte terug en legde haar hoofd op zijn schouder. “Je bent echt een bijzonder meisje Caleigh.” Zei Matt. Caleigh antwoordde niet en voelde hoe Matt haar hand losliet en zijn armen om haar heen sloeg. Caleigh legde haar handen op zijn handen en merkte dat ze zich veilig voelde. “Ik meen wat ik zeg Caleigh.” Zei Matt toen.
“Bedankt Matt. Soms zou ik willen, dat mijn vader dat ook dacht.” Antwoordde ze.
“Je kunt het slecht met hem vinden toch?”
“Ik haat hem. Maar alsjeblieft, ik wil er niet over praten.”
“Is goed.”
Het was weer even stil en beide keken ze naar het rustig kabbelende water en de sterrenhemel boven het water. Caleigh zuchtte zachtjes, alles leek zo perfect. Ze voelde hoe Matt zijn handen naar haar buik gleden en daar langzaam overheen streek met zijn vingers. “Ik vraag me soms af.” Begon Matt plots, “Waarom zie ik je nooit bij het zwembad in een bikini?”
“Ik hou niet van zwemmen en bovendien is het meer dan twee jaar geleden dat ik voor het laatst een bikini heb gedragen.” Antwoordde ze.
“Maar waarom? Ik zou je eigenlijk wel eens in een bikini zien.”
“Ik denk niet dat dat zal gebeuren.”
“Ik leef ook wel met het idee dat ik je zo zie. Je kleding mag dan apart zijn, maar het staat je prachtig.”
“Dank je Matt.”
Ze draaide haar hoofd waardoor ze hem aan kon kijken en glimlachte. Matt glimlachte terug. Toen Matt zijn lippen op de hare plaats schrok ze niet en voorzichtig zoende ze hem terug. Toen ze de zoen afbraken keek Matt haar grijnzend aan.
Caleigh schudde lichtelijk met haar hoofd en glimlachte. Ze voelde hoe de hand van Matt voorzichtig onder haar shirtje gleed en over haar buik gleed. Langzaam legde ze haar hoofd op zijn schouder. “De rest zal het vast wel vermoeden.” Fluisterde Matt grijnzend.
“Als ze het niet doen dan zijn ze stom.” Antwoordde ze glimlachend.
“Inderdaad. Maar helaas zijn ze niet stom.”
“Nee inderdaad.”
“Zullen we terug gaan naar de groep of wat gaan wandelen langs het strand?”
“De tweede optie klinkt het mooist in mijn oren.”
Matt glimlachte naar haar en liet haar los. Daarna pakte hij haar hand vast en samen liepen ze verder van de groep weg. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Do Nov 03, 2005 16:37 |
|
Part 23
Collin liep op een rustig tempo naar het huisje van Natasja toen en toen hij vlakbij was zag hij dat de deur openstond en tassen voor de auto. Verbaasd liep hij naar de deur toe en zag net de moeder van Natasja naar buiten toe komen. “Natasja is boven Collin.” Zei ze. Collin knikte en liep het huisje in. Toen hij bij de kamer van Natasja was zag hij de deur open staan en dat ze bezig was met inpakken. “Wat is er aan de hand?” Vroeg hij. Natasja keek geschrokken om en stond toen zuchtend op. Daarna liep ze naar hem toe en trok hem de kamer in en deed de deur dicht. “Mijn ouders hebben ruzie gehad.” Zei ze.
“Ik snap het niet.” Zei Collin verbaasd, terwijl hij ging zitten.
“Mijn ouders hebben een grandioze ruzie gehad dat mijn moeder heeft besloten om meteen terug te gaan naar Engeland. We vertrekken zodra de auto is ingepakt meteen.”
“Wat?!”
“Ik ben straks weg Collin. Het spijt me.”
Collin stond op en liep naar Natasja toe. Hij pakte haar handen vast en keek haar ongelovig aan. Het was allemaal zo onwerkelijk. “Ik kan het niet geloven.” Zei hij uiteindelijk. Natasja keek hem bedroefd aan en Collin sloeg zijn armen om haar heen.
Verslage staarde Collin naar de uitgang van het park. De auto van Natasja was net verdwenen en ondanks dat hij wist, dat hij er niks aan kon doen voelde hij zich rot. Hij zuchtte en draaide zich om en liep richting zijn eigen huisje. Halverwege kwam hij Amber en Caleigh tegen. Hij merkte dat Caleigh er niet echt goed uitzag en het zag eruit alsof ze gehuild had. Hij knikte even kort naar ze en liep toen verder.
De dagen vorderde en de dag dat Collin weer weg zou gaan kwam steeds dichterbij. Over vier dagen zou hij alweer vertrekken en eigenlijk wilde hij niet weg. Hij maakte zich zorgen over Caleigh. Hij slenterde langzaam over het park heen. Zijn ouders waren er niet en zin in iemand van de groep had hij niet. Toen hij langs een stuk bos kwam bij de klippen zag hij een bekend figuur. Langzaam en stil liep hij op het meisje af en herkende plots Caleigh. Hij stond nu vijf meter van haar af en toen hij nog een stap zette stapte hij op een takje. Hij zag hoe ze verstijfde en haar mouwen naar beneden trok en zich toen snel omdraaide. “Wat doe je hier?” Vroeg ze geschrokken.
“Waarom schrok je zo erg?” Vroeg hij terwijl hij naar haar toeliep.
Caleigh stond op en Collin zag dat op haar hand bloed zat. Geschrokken keek hij haar aan en pakte haar hand vast. Zonder erbij na te denken trok hij haar mouwen omhoog en keek geschokt naar haar arm. Langzaam liet hij haar arm weer los, niet wetend wat hij moest zeggen.
Hij deed een stap achteruit en keek Caleigh aan. Hij voelde zich machteloos tegenover haar en zette zijn hand tegen zijn hoofd om t proberen na te denken. “Waarom Caleigh?” Vroeg hij, terwijl hij haar aankeek. Caleigh keek hem bedroefd aan. “Snap je het dan niet?” Zei ze fluisterend.
“Wat?”
“Mijn vader. Hij is de grootste oorzaak. Heb je het dan nooit gemerkt, hoe ik over hem praatte?”
“Natuurlijk wel, maar ik…”
“Nee natuurlijk! Niemand begrijpt het toch of merkt iets op!”
“Caleigh! Misschien heb je het niet door, maar ik sprak je nooit tot voorheen.”
Plots was Caleigh stil en Collin keek haar aan. Ze zag eruit alsof ze elk moment in tranen uit kon barsten. Plots pakte Collin haar hand. “Mijn ouders zijn er niet.” Zei hij, “Je gaat even met mij mee.” Caleigh protesteerde niet.
Toen ze bij zijn huisje waren aangekomen deed Collin de deur snel open. Daarna liepen ze naar de woonkamer en maakte hij een doek nat. “Geef me je arm.” Zei hij bevelend. Caleigh keek hem onzeker aan en langzaam liet ze haar arm zien. Toen hij haar arm vastpakte en haar mouwen opstroopte voelde hij hoe bang Caleigh was. Langzaam zette hij de natte doek op haar arm en begon die schoon te maken. Toen hij haar beide armen had schoongemaakt keek hij haar aan. “Vertel me, wat doet je vader precies met je.” Zei hij terwijl hij haar aan bleef kijken.
“Hij slaat me.” Collin hoorde de wanhoop in haar stem en pakte haar hand vast.
“Caleigh, je moet hem aangeven, dit kan niet en dit mag niet!”
“Ik kan het niet! Niemand zal me geloven! Begrijp het dan toch!”
Hij zag tranen in haar ogen staan en hij zuchtte. “Sorry.” Mompelde hij. Hij stond besluiteloos op en begon te ijsberen. Hij wilde haar helpen, maar hij wist niet hoe. Plots stopte hij. “Ik weet misschien wat.” Zei hij. Caleigh keek hem onbegrijpelijk aan. “Ik vertrek over twee dagen ergens anders heen. Mijn ouders willen je vast wel meenemen als ik uitleg wat er aan de hand is!” Zei hij.
“Nee! Niemand mag dit weten!” Zei ze angstig.
“Caleigh! Dit kan niet langer, mijn ouders zijn te vertrouwen. Ze zullen je beschouwen als dochter en ze zullen je willen helpen!”
“Nee! Alsjeblieft Collin, dit mag niemand weten!”
Collin zag hoe de tranen in haar ogen over haar wangen begonnen te lopen en hij ging weer zitten. Hij wist niet meer wat hij moest doen.
Terwijl hij haar aankeek veegde hij met de handpalm over haar gezicht om de tranen weg te vegen. In haar ogen zag hij pure angst en hij zuchtte. “Caleigh, ik wil je helpen, maar je moet me vertrouwen.” Zei hij, “Ik weet dat is moeilijk, maar dit kan niet langer doorgaan.”
“Ik kan het niet.” Fluisterde ze.
“Je moet.” |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Za Nov 05, 2005 14:12 |
|
Part 24
Het was snel gegaan voor Caleigh. Nadat Collin erachter was gekomen was ze kapot geweest en had gesmeekt om het niemand te vertellen. Maar het had allemaal geen nut gehad. Collin had het zijn ouders verteld en nu waren er vijf dagen verstreken. Caleigh zat in een grote kamer in het huis van Collin. Ze wilde zo vaak mogelijk met rust gelaten worden, het was allemaal teveel voor haar. Plots werd er op de deur geklopt. Caleigh antwoordde niet en ze hoorde de deur opengaan. Toen er iemand naast haar op het bed kwam zitten keek ze niet op. “Het spijt me Caleigh.” Zei een bekende en zachte stem. Caleigh herkende de stem uit duizenden en ze keek op. Naast haar zat Lix. “Lix?” Vroeg ze ongelovig. Lix knikte en sloeg haar armen om Caleigh heen. Plots liet Caleigh haar tranen gaan en toen ze opkeek zag ze dat ook Lix tranen had gelaten.
Caleigh kreeg geen woorden uit haar mond en dat leek hetzelfde voor Lix. Een plotseling geluid leek hun op te schrikken en ze zagen dat de deur dicht was gedaan. Toen keek Caleigh Lix weer aan. “Wat doe je hier?” Vroeg ze schor.
“Ik kreeg een brief van Collin. Ik ben zo snel mogelijk gekomen als ik kon.” Zei Lix, “Caleigh, dit moet zo moeilijk voor je zijn.”
“Dat is het ook ja. Ik ben doodsbang Lix, bang dat hij me vind.”
“Dat kan niet Caleigh. Je bent hier veilig, je moet hier blijven.”
“Kan ik niet met jou mee?” Vroeg ze wanhopig.
“Nee. Hier kan hij je nooit vinden, bij mij wel.”
Caleigh voelde de tranen weer over haar wangen glijden en haar lichaam trilde hevig. Lix sloeg haar arm om Caleigh heen en Caleigh legde haar hoofd op de schouder van Lix. Het werd haar allemaal veels te veel.
Caleigh staarde naar de rug van Lix. De ouders van Collin hadden toegestemd dat Lix een paar dagen zou blijven en Lix had besloten dat ze het bed met Caleigh zou delen zodat ze dingen konden bijpraten. Ze hadden veel gepraat die avond en ze hadden uiteindelijk besloten om te gaan slapen. Caleigh kon de slaap niet vatten en keek slechts toe hoe Lix regelmatig ademde. Er was zoveel gebeurde en ze wist niet hoe ze dit ooit moest verwerken. Ook wist ze dat ze binnenkort een gesprek had met iemand van het ministerie. Caleigh had er geen vertrouwen in en wilde het liefst verdwijnen. “Het zal wel goed komen Caleigh.” Hoorde ze plots de stem van Lix zeggen.
“Wat als ze me niet geloven?” Vroeg ze bang.
“Ze moeten wel.”
“Maar hoe kan ik het nou vertellen? Ik ben doodsbang.”
“Je bent sterk Caleigh. Dat weet ik gewoon. En jij zult als overwinnaar uit deze strijd komen. En ik zal je altijd steunen.”
“Dank je Lix.”
Een paar dagen waren verstreken en Lix was weer weggegaan. Caleigh was doodnerveus toen ze naar de haard toeliep, vandaag zou het gesprek zijn op het ministerie. “We gaan Caleigh.” Zei Julia, de moeder van Collin. Caleigh knikte en ze pakte wat brandstof en stapte in de haard. Ze twijfelde even en toen riep ze; “Het Ministerie!” Vijf seconden later stond ze in het Ministerie en verscheen Julia achter haar. Caleigh merkte dat elke seconde die voorbij ging haar banger maakte, wat als ze haar niet geloofden, ze wilde het niet weten. Plots voelde ze de stevige hand van Julia op haar schouder. “Je redt het wel.” Zei die bemoedigend. Daarna leidde ze Caleigh naar de afdeling waar ze heen moesten. “Hier is het Caleigh. Ga maar naar binnen, ik zal hier wachten.” Zei Julia bemoedigend. Caleigh keek haar angstig aan en toen keek ze naar de deur. Voorzichtig klopte ze op de deur en deed de klink naar beneden toen ze iemand binnen hoorde roepen. Toen ze naar binnen stapte zag ze een vriendelijk uitziende vrouw achter een bureau zitten. “Jij moet Caleigh zijn.” Zei de vrouw glimlachend, “Ik ben Allison Dooms.” Caleigh knikte en de vrouw wees naar de stoel. Langzaam ging Caleigh zitten en keek de vrouw nog steeds met angst aan. “Je hoeft niet bang te zijn Caleigh. Ik zal naar je luisteren. Alsjeblieft, begin te vertellen.” Zei Allison. Caleigh merkte dat de vrouw haar echt wilde helpen en ze zuchtte even. Daarna begon ze langzaam te praten.
Caleigh sloot de deur achter zich. Het gesprek was net afgelopen en Julia zat al te wachten. Julia glimlachte naar haar en legde haar hand op de schouder van Caleigh. “Hoe ging het?” Vroeg ze zachtjes.
“Het ging wel goed.” Antwoordde Caleigh.
“Heeft ze je onderbroken?”
“Nee. Ze was geduldig op de momenten dat ik het moeilijk had.”
“Gelukkig. Kom we gaan terug.”
Toen ze net wegliepen stokte de adem van Caleigh toen ze haar vader om de hoek zag komen. Ze keek Julia wanhopig aan en voelde maar half hoe Julia haar arm om haar heen sloeg en aan de buitenkant van haar ging lopen. Julia duwde haar zachtjes vooruit en Caleigh durfde haar vader niet aan te kijken. “Jij kreng!” Werd er plots gezegd. Caleigh kon niks anders doen dan opkijken en haar vader stond voor haar. Bang deinsde ze achteruit en zag hoe Julia beschermend voor haar ging staan. “Hoe durfde je zomaar weg te gaan?! Me voor gek te zetten voor mijn vrienden.” Brieste haar vader kwaad.
“Sorry meneer. Maar Caleigh en ik willen graag verder gaan zonder lastig te worden gevallen.” Zei Julia met stemverheffing.
“En wie ben jij dan wel!” Zei haar vader brutaal.
“Op het moment ben ik de persoon die haar beschermt.”
“Beschermen voor wat?!”
“Voor u. En wilt u nu alsjeblieft opzij gaan. Caleigh en ik hebben andere dingen te doen.”
“Wat denk je wel?! Het is mijn dochter!”
“En nu is het genoeg. Juffrouw Cardinal, ga alstublieft met Caleigh weg. En u komt met mij mee.” Zei plots de stem van Allison Dooms.
Caleigh keek de vrouw aan en die keek haar vader bestraffend en kwaad aan. Ze voelde hoe Julia haar arm weer om haar schouder sloeg en haar meetrok, weg van haar vader.
Caleigh zat op haar kamer en staarde uit het raam. Ze waren al even terug van het Ministerie en Caleigh voelde zich hopeloos. Toen haar vader tegen haar had gesproken was ze zo ongelofelijk bang geweest. Ze begon nu pas te begrijpen hoe erg ze wel naar beneden was gezakt nu ze zo bang was voor haar vader. Plots werd er op de deur geklopt en Caleigh keek op. Ze zag Collin staan en die bleef twijfelend bij de deur staan. “Je mag binnen komen.” Zei ze zachtjes. Collin antwoordde niet en liep naar haar toe en ging naast haar zitten op de bank. Hij keek haar twijfelend aan. “Ik hoorde van mijn moeder dat je je vader bent tegen gekomen.” Zei hij twijfelend.
“Dat klopt.” Antwoordde ze terwijl ze naar buiten bleef kijken.
“Hij heeft je toch echt niks gedaan hé?”
“Nee, alleen geschreeuwd.”
“Gelukkig. En hoe ging het gesprek verder?”
“Wel goed, maar ik wil er liever niet over praten.”
“Is goed.”
Het was weer even stil en beide staarden ze naar buiten, waar de lucht helderblauw was en geen wolkje ana de lucht. Caleigh zuchtte, ze wist het allemaal niet meer. “Zullen we een potje Quidditch gaan spelen?” Vroeg Collin plots.
“Wat?” Vroeg Caleigh verbaast.
“Er woont hier geen kip in de buurt, bovendien ben ik zelf ook nog nooit gezien. En dan kom je even buiten en kun je je gedachtes afleiden.”
“Ik weet niet.” Zei Caleigh onzeker.
“Kom. Het zal leuk worden, geloof me.” |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Za Nov 12, 2005 20:48 |
|
Part 25
Collin trok Caleigh omhoog en glimlachte breed naar haar. Daarna trok hij haar zachtjes mee naar beneden. Daar aangekomen haalde hij haar bezem en zijn eigen bezem tevoorschijn. “We kunnen dan wel geen wedstrijdje spelen, maar we kunnen tenminste oefenen.” Zei hij grijnzend. Caleigh glimlachte zwakjes, maar Collin zag dat het haar een goed gevoel gaf om haar bezem vast te hebben. “We gaan even vliegen mam!” Riep Collin voordat hij de deur uitstapte. De wind was zwak en Collin vond het perfect weer om even te vliegen. Hij keek naar Caleigh, die tot zijn verbazing al op haar bezem zat. “Kom je nog?” Zei ze.
“Niet gedacht dat je zo snel was.” Zei Collin.
Zo vlug als hij kon stapte hij op zijn bezem en steeg samen met Caleigh op. Terwijl ze wat rondvlogen zag Collin hoe Caleigh helemaal in haar element was. Het leek alsof ze één was met haar bezem, geen wonder dat ze zo goed was in Quidditch. Collin zakte naar beneden en haalde uit het schuurtje een quaffle tevoorschijn. Hij steeg weer op en gooide de quaffle naar Caleigh die hem behendig opving. “Zelfs als je niet kijkt vang je dat ding nog.” Zei Collin grijnzend.
“Ze zeggen dat ik ogen in mijn rug heb en op alle plaatsen waar ik ze moet hebben als je een goede chaser wilt zijn.” Antwoordde Caleigh grijnzend.
“Nou. Als jij na school niet wordt gevraagd om bij een bekend team te spelen, dan is de wereld gek geworden.”
“Ach, ik zie wel.”
Plots gooide Caleigh de quaffle terug en Collin kon hem maar net op tijd vangen, anders was hij tegen zijn hoofd gekomen. Hij hoorde Caleigh lachen en even maakte zijn hart weer een sprongetje. Het was tijden geleden dat hij haar had horen lachen.
De avond was gavellen en de sterren waren al hoog aan de hemel te zien toen Collin op de deur van Caleigh’s kamer klopte. Hij hoorde haar naar de deur toelopen en even later werd de deur open gedaan. Tot zijn genoegen zag hij dat ze nog aangekleed was. “Mooi je bent nog aangekleed.” Zei hij, “Doe een warme trui aan en kom mee.” Caleigh keek hem verbaasd aan en bewoog niet. “Waarom?” Vroeg ze.
“Dat zul je zo wel zien.”
Hij duwde Caleigh haar kamer in richting haar kast en wachtte totdat Caleigh een trui over haar hoofd had getrokken. Daarna liep hij haar voor naar buiten toe. Buiten was het een stuk frisser en hij pakte de pols van Caleigh vast en trok haar zachtjes mee. Op een gegeven moment waren ze een aardig stuk van het huis verwijderd en stopte Collin. Hij haalde zijn Wand tevoorschijn en richtte op de grond. Plots stond er een vrolijk kampvuur te knapperen. Hij keek Caleigh aan en glimlachte. “Vanavond zullen er veel vallende sterren zijn heb ik gehoord.” Zei Collin glimlachen terwijl hij naar de enige steen toeliep die bij het vuur lag. Hij ging zitten en keek haar glimlachend aan. Hij zag Caleigh even twijfelen en daarna liep ze naar hem toe en ging naast hem zitten. “Wel eens een vallende ster gezien?” Vroeg hij.
“Nee nooit.” Zei ze terwijl ze met haar hoofd schudde.
“Dan zul je vanavond de schoonheid ervan zien. En dat verdien je, je hebt een zwaar jaar achter de rug, dat gedoe met je vader, de dood van je moeder en die Jeff.”
“Hoe weet jij van Jeff?!” Vroeg Caleigh verbaasd.
“Nou uhm…” Zei Collin, terwijl hij wist dat hij zich versproken had, “Ik ehm, ik was die jongen op het bal.”
Hij ontweek haar blik.
“Was jij dat?”
“Ja. Sorry, ik durfde het je niet te vertellen. Ik was bang dat je me zou afwijzend omdat ik een Gryffindor was en dat wilde ik niet.”
“Ik weet niet wat ik moet zeggen.”
“Ben je kwaad op me? Vanwege die kus enzo.”
“Als ik eerlijk ben. Nee, sorry.”
Collin zuchtte opgelucht en keek Caleigh weer aan. Die keek hem nog steeds wat ongeloof aan, maar glimlachte. Hij leunde gemakkelijk tegen de steen aan en staarde naar de donkere lucht. Het was stil en hij hoorde slechts en knapperen van het vuur en de zachte ademhaling van Caleigh. Hij keek even opzij en zag dat haar ogen gesloten waren. Hij keek weer omhoog en plots zag hij een vallende ster voorbij komen. Hij stootte Caleigh aan en wees naar de lucht. “Het gaat beginnen.” Zei hij glimlachend. Caleigh antwoordde niet en keek naar de lucht. Collin keek glimlachend naar haar gezicht en keek toen zelf ook naar de lucht.
Collin werd kreunend wakker. Hij voelde iets hard tegen zijn rug drukken en moeizaam opende hij zijn ogen. Toen hij snapte wat er aan de hand is ging hij wat rechter zitten. Tot zijn verbazing merkte hij dat Caleigh met haar hoofd op zijn buik lag en nog sliep. Voorzichtig tikte hij haar aan en wachtte op een reactie. Ze reageerde slaperig. “Wat is er?” Hoorde hij haar slaperig vragen.
“We zijn in slaap gevallen vannacht. Het houdt dus in dat we buiten hebben geslapen.” Zei Collin rustig, dit was hem wel vaker overkomen.
“Er is toch niks gebeurd hé?” Vroeg Caleigh onzeker.
“Nee. En anders is het in onze slaap gebeurd.”
Caleigh was gaan zitten en Collin stond op. Hij stak zijn hand uit om haar omhoog te trekken en die nam ze aan. Daarna liepen ze beide zwijgend naar het huis terug. Daar aangekomen liepen ze de keuken in en zag Collin zijn moeder staan. “En waar komen jullie vandaan?” Vroeg Julia.
“Ik heb Caleigh vannacht meegenomen naar buiten om de vallende sterren te laten zien.” Zei Collin, “Toen zijn we beide in slaap gevallen.”
“Je valt wel vaker in slaap tijdens vallende sterren is het niet Collin?”
“Ja mam.”
“Nou. Wat willen jullie eten?”
“Pannenkoeken.” Zei Collin grijnzend.
“Ga beide dan maar eerst een warme douche nemen en schone kleding aandoen. Dan zullen ze wel klaar zijn.”
Collin knikte en samen met Caleigh, die de hele tijd zwijgend erbij had gestaan, liep hij naar boven toe. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Wo Nov 16, 2005 15:06 |
|
Er zit een gedicht in dit hoofdstuk. Het gedicht is van mezelf af ^^
Part 26
Een paar dagen verstreken en Caleigh probeerde zo min mogelijk aan haar vader te denken. Ze probeerde haar tijd nuttig te benutten door veel te lezen en gedichten te schrijven. Zo kon ze haar gevoelens opschrijven en merkte ze dat ze zich beter voelde.
Als een schaduw
Beweegt het zich
De duisternis uit
Op weg naar een warm huis
Zoekend naar de problemen
Van mensen
Zoekend naar voedsel
Om de honger te stillen
Want problemen
Zijn als voedsel
Het licht komt op
De schaduw verschroeit
Angst verdwijnt
Duisternis wordt licht
Het leven kan weer Leven
Caleigh zuchtte diep. Ze was niet tevreden over het gedicht, maar ze wist niet meer hoe ze het anders moest verwoorden. Ze sloot haar inktpotje en borg het stuk perkament op in een map met meerdere gedichten. Ze stond op en liep naar de cd-speler. Collin had haar geleerd om met het dreuzelding om te gaan en nu luisterde ze vaak naar de cd’s die ze had gekocht in een dreuzeldorp verderop. Vlug zette ze een cd op. Caliegh had de cd nog niet beluisterd en was eigenlijk wel nieuwsgierig. De naam op het hoesje zei; Evanescence. Ze had geen idee wat ze moest verwachten en plots klonk er muziek uit de boxen. Voordat ze haar mening over het begin kon geven werd er op de deur geklopt. “Caleigh. Er is een brief voor je.” Hoorde ze Julia zeggen.
Caleigh herkende het logo van het ministerie op de brief. Ze keek even onzeker naar Julia en opende toen, met trillende handen, de brief.
Geachte juffrouw Raven,
Er is besloten dat de uitspraak op 14 augustus zal worden bekend gemaakt. Wij verwachten u dan op het ministerie om u verhaal nog een keer te doen voor een andere jury. Ook u vader zal hierbij aanwezig zijn en zijn verhaal doen…
Caleigh liet de brief vallen. Haar verhaal nog een keer vertellen, voor meerdere mensen. Het leek onmogelijk voor haar. Hoe zou ze alles kunnen vertellen met allemaal vreemden erbij en bovendien, met haar vader erbij. Ze voelde zich leeg. “Het komt wel goed Caleigh.” Zei Julia.
“Ik kan het niet.” Fluisterde ze schor.
“Jawel.”
“Nee. Niet met allemaal onbekende en niet met mijn vader erbij.”
“Je bent sterk genoeg om het te vertellen Caleigh en je zult het vertellen. Dat is het laatste wat ik hierover zeg.”
Caleigh antwoordde niet meer. Ze stond op en liep zonder wat te zeggen naar boven toe. In haar kamer aangekomen liet ze zich op het bed vallen en had moeite om niet te gaan huilen. Ze wilde dit helemaal niet, ze wilde haar verhaal niet nog een keer vertellen. Het was te moeilijk.
Zenuwachtig liep Caleigh door haar kamer. De dagen waren voorbij gevlogen en het was 14 augustus. Over een paar uur moest ze op het ministerie zijn en ze was doodsbang. Ondanks dat ze wist dat Collin en Lix ook zouden komen gaf het haar geen meer zelfvertrouwen. De muziek die opstond hoorde ze maar half door al haar gedachtes en ze wilde het liefst van de aardbol verdwijnen. Het was allemaal teveel voor haar. Plots werd er op de deur geklopt en de deur ging open. Caleigh keek op en zag Collin staan. ‘We moeten gaan.” Zei hij. Caleigh knikte en pakte haar laarzen en deed die aan. Daarna liep ze met Collin naar beneden toe. “Gaat het?” Vroeg hij plots.
“Het gaat.” Mompelde ze ontwijkend.
“Het komt wel goed Caleigh.”
“Ik hoop het.”
Caleigh had net haar verhaal achter de rug. Ze voelde zich rot, ze had alles hakkelend verteld en ze had moeite gehad om haar tranen binnen te krijgen. Haar vader aankijken durfde ze al helemaal niet, zelfs de andere mensen in de zaal had ze niet durven aan te kijken. Het gekras van veren en het kwade mompelen van haar vader ahd haar al helemaal niet geholpen. Voorzichtig ging ze zitten en staarde naar de grond. Ze hoorde de voetstappen van haar vader naar de plek gaan waar ze net had gezeten. Haar vader begon te spreken en soms ving ze wat woorden op zoals, dat hij haar nooit pijn had gedaan, haar altijd had willen beschermen tegen gevaarlijke dingen, maar dat ze een koppige meid was. Ze beet op haar lip om niet te gaan schreeuwen dat hij een leugenaar was. Het maakte haar woedend dat hij zo loog. Toen ook haar vader had gesproken was er een kleine pauze. Caleigh liep snel de zaal uit en zag Lix staan. Lix omhelsde haar en Caleigh probeerde zo min mogelijk tranen door te laten.
Zenuwachtig liep ze de zaal in. Lix had haar hand stevig vast en aan de andere kant van haar liep Collin. Julia liep achter hun. Caleigh was blij dat Lix en Collin erbij mochten zijn en ze voelde zich iets sterker. Toen ze daar stond keek ze haar vader voor het eerst aan. Hij keek haar gemeen aan en ze voelde een rilling van angst door haar lichaam gaan. Snel wendde ze haar gezicht af en keek naar de man die naar voren was gestapt. “Wij hebben ons besluit genomen.” Zei de man, “Wij hebben besloten op bases van de verhalen dat Dane Rignu zijn dochter Caleigh Raven niet meer mag zien. Caleigh Raven zal onder hoede komen van diegene die zij zal kiezen. Verder zal Dane Rignu het geld van zijn overleden vrouw moeten afstaan aan zijn dochter en zal hij onder hoede van het ministerie aan werk komen.” Caleigh kon haar oren niet geloven, ze geloofden haar en niet haar vader. Ze voelde hoe Lix haar armen om haar heen sloeg. Ergens in de verte hoorde ze haar vader schreeuwen, maar ze lette er niet op. Ze zou haar vader nooit meer zien en verder kunnen gaan zonder hem. |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
Catie
Chaotic Angel
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: The Elysian Fields
|
| Geplaatst:
Vr Nov 18, 2005 18:00 |
|
Mensen, even een mededeling  Dit is het laatste hoofdstuk van Forbidden Files of Life. Misschien maak ik ooit nog ene vervolg, maar nu zeker niet ^^''
Owja, dit hoofdstuk is vanauit 2 standpunten geschreven En er zit iets in dat speciaal voor Kim is (;
Part 27
Collin keek glimlachend naar de rode trein die al klaarstond. Daarna viel zijn oog op Caleigh die een paar meter verderop in gesprek was met een paar vriendinnen van haar. Caleigh was, in zijn ogen, de laatste dagen vreselijk opgeknapt na het vonnis van de jury. Ze lachte weer en naast dat alles had Collin gemerkt dat zijn gevoelens voor haar alleen maar sterker waren geworden. Maar toch, hij wilde haar niet lastig vallen nu het juist zo goed met haar ging. Hij zuchtte even en bekeek haar nog even goed. Hij zag dat ze was veranderd, ze had een andere houding gekregen, een houding waardoor ze nog zekerder leek dan ze al was. En bovendien straalde ze uit dat niks haar stuk kon maken. Hij glimlachte weer, even had hij de neiging om naar haar toe te lopen, maar hij bedacht zich.
Caleigh vond het fijn om weer met haar vriendinnen te praten. Ze had hun nog niet verteld dat ze merendeel van haar vakantie bij Collin had doorgebracht, maar dat zou nog wel komen. En ze wist dat Lix haar zou steunen tijdens het vertellen van haar verhaal. Maar dat zou nu nog niet komen. Eerst zou de trein moeten vertrekken en daarnaast moest ze Collin nog spreken. Plots voelde ze twee armen om haar nek en ze draaide haar hoofd. Lix was aangekomen. “En is iedereen klaar voor het laatste jaar?” Vroeg Lix grijnzend.
“Ik wel. Want ook dit jaar gaan we voor de cup.” Antwoordde Caleigh lachend.
“En voor ons diploma. Want anders zitten we hier nog een jaar langer vast.”
“Ja. Die ook.”
Ze lachten en na een tijdje merkte Caleigh dat het al aardig druk was. Ze moesten straks een coupe gaan zoeken. “Kom, we gaan een coupe zoeken!” Zei Lix, precies op hetzelfde moment. Caleigh knikte, maar keek eerst snel of ze Collin ergens zag. “Gaan jullie maar. Ik kom er zo aan. Ik moet nog even wat doen.” Zei ze afwezig.
Ze wachtte totdat de meiden weg waren en liep toen naar Collin toe. Toen ze bij hem was glimlachte ze licht. Daarna pakte ze zijn hand vast en trok hem mee. “Ik moet je even spreken.” Zei ze. Collin stribbelde niet tegen en toen ze op een rustig plekje liet Caleigh hem los. “Ik wil je bedanken Collin.” Begon ze.
“Ow, niet nodig.” Zei Collin al.
“Jawel. Jij hebt er grotendeels voor gezorgd dat ik, dat ik weer mezelf kan zijn. Zonder problemen en zonder mijn vader. En bovendien besef ik nu ook iets wat ik nooit eerder heb beseft.”
“Wat?” Vroeg Collin verbaast.
Caleigh keek Collin aan en zoende hem toen voorzichtig. Na een paar seconden brak ze de zoen af en keek Collin aan. “Je bent meer dan een vriend voor me Collin.” Zei ze zachtjes.
Collin schrik lichtelijk toen Caleigh hem zachtjes zoende, maar al snel maakte de schrik plaats voor allemaal gevoelens. Hij keek haar aan en pakte haar hand vast. Hij duwde er een zoen op en keek haar toen aan. “Jij bent altijd al meer voor mij geweest dan iemand.” Zei hij glimlachend. Hij gaf haar een korte zoen en glimlachte. “Ga jij nou maar naar je vriendinnen, want jullie hebben heel wat bij te praten.” Zei hij daarna, “Ik zie je op school wel. Want als Tim ons zo ziet, weet binnen een paar seconden iedereen het. En laten we dat nog maar even niet doen.” Hij zag Caleigh grinniken en zijn hart maakte een sprongentje. “Ik zie je dan straks nog wel.” Zei ze. Collin gaf haar nog een zoen en keek daarna hoe ze naar de trein liep. Hij voelde zich dolgelukkig. Het was alsof een droom was uitgekomen.
Einde |
_________________
When will the blood begin to race
The sleeping bud, burst into bloom?
When will the flames, at last, consume us?
01-2004/31-12-2009, HPF will live on in my heart and soul <333 |
|
|
|
|
|
|
