[AF] Rons ruzie met Harry

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

hoi, ik wou jullie de ruzie van Ron en Harry in boek 4 laten herbeleven, maar dan vanuit Rons gezichtpunt, zijn gedachten en gevoelens....

Langzaam werd Ron wakker. Hij voelde zich versuft, terwijl het licht door de ramen naar binnen viel. Hij lag even na te denken, en toen kwam alles van de vorige avond terug... de vuurbeker, de kampioenen, en Harry...
Hij keek opzij en zag Harry nog slapend in zijn bed liggen. Hij voelde een enorme woede opkomen, en de vertrouwde jaloezie, waar hij vroeger nooit aan toe gaf. Maar deze keer was anders, deze keer wist hij zeker dat Harry tegen hem loog, dat Harry met de eer wou gaan strijken. Waarom kreeg hij, Ron, nooit eens aandacht? Waarom altijd 'dé beroemde potter'? Neen, deze keer was er te veel aan. Snel stond hij op, kleedde zich aan en maakte dat hij in de Grote Zaal was.

Ron keek om zich heen. Bij wie moest hij nu gaan zitten? Uiteindelijk wrong hij zich tussen Fred en George in. Die keken even verbaast naar elkaar terwijl Ron eieren en spek opschepte. 'He, wie we hier hebben, broeder Ronald!' zei Fred. ' Waar is Harry?'
Ron mompelde wat met zijn mond vol ei. George zei: 'Pardon, dat laatste verstonden we niet?' Ron zei: '...laat maar.' 'Hoezo? Wij dachten dat je niet zonder onze kleine vriend kon? En nu loop je hier plompverloren alleen rond? Kom, vertel het aan...' ‘Bemoei je er niet mee!!' riep Ron plots. 'laat me gewoon... met rust...' 'Heb je ruzie?' vroeg Fred met een geniepige fluisterstem. 'nee, ik...' de broers keken hem erg ongelovig aan. 'ja' voegde Ron eraan toe. 'maar laat me! ik ben nu... gewoon bij jullie...' Fred en George haalden de schouders op en aten de rest van hun ontbijt.

Tijdens de lessen zaten Ron en Harry zo ver mogelijk uit elkaar. Ook op de gangen liepen ze niet naast elkander. Ron betrapte zichelf erop dat hij steeds geneigd was naar Harry toe te lopen. Maar hij hield tegen zichzelf koppig vol dat het Harry’s schuld was.
Hij keek jaloers naar Harry en Hermelien, die samen fluisterend aan tafel zaten bij het middageten. Blijkbaar viel dat op want Fred stootte George aan en deed heel overdreven Rons gezicht na.

Tegen de avond zat Ron weer alleen op de slaapzaal. Hij was er haast van overtuigd dat dit de rotste dag van zijn leven was. Zo rond 11u kwam Harry naar boven en deed Ron maar alsof hij sliep door snurkgeluiden te maken. Ergens hoopte hij dat er geen morgen zou komen, als die even ellendig zou zijn als deze dag.

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

ja hoor, ik ga verder!! en pb's zijn welkom!

De ruzie duurde nu al bijna een week. Maar hij was nog altijd even hatelijk. Ron keek Harry niet meer aan en omgekeerd. Er was niet veel gebeurd afgelopen dagen. Het leek erop dat Hermelien Harry dus wel geloofde en aan zijn kant stond.
‘ik sta aan niemands kant, Ron!’ zei Hermelien tijdens verzorging van fabeldieren. Harry stond te smoezen met Hagrid. ‘hij is vast nog meer kandidaten aan het zoeken voor z’n fanclub.’ mompelde Ron. ‘oh hemel! Doe toch eens niet zo jaloers! Harry kan het ook niet helpen!’ ‘oh ja? Nou, jij staat zeker bovenaan op zijn Fanclub-lijst?’ zei Ron hatelijk. Hermelien keek Ron vuil aan en beende weg, de les was afgelopen. ‘Ja, doe maar!! Ga je vriendje maar achterna!’ riep hij nog.
Die avond luisterde hij naar de geluiden van het zoveelste feestje in de leerlingenkamer. Hij haatte de feestjes voor Harry net zo erg als het gejuich aan de tafel als Harry de grote Zaal
´s morgens binnenkwam. Terwijl hij op bed lag dacht hij na, over Harry en hoe die wel moest genieten van die aandacht. Ron dacht niet dat het ooit nog zou goedkomen tussen hen. Harry had het wel heel erg verzuurt voor hem.

De volgende dag zag hij iedereen van zwadderich en huffelpuf met de zelfde soort badge rondlopen. Toen zag hij wat erop stond. CARLO IS ZO, DE ECHTE KAMPIOEN VAN ZWEINSTEIN!
Ron keek even verbaast, maar toen snapte hij het. Hij was blijkbaar niet de enige die jaloers en boos was op Harry. Dit was hem eigelijk nog nooit opgevallen, omdat hij toch meer niet in de buurt kwam van Harry. De dragers van de badge fluisterden ‘daar is hij…’ Ron keek om, om te kijken over wie ze het hadden. Daar kwam Harry en Hermelien aangelopen. Hij draaide zich snel terug om. De badges waren van kleur verandert en zeiden nu POTTER IS PRUT.
Ron keek even naar de reactie van Harry. Die leek nogal geshokt. Met een tevreden glimlach liep Ron verder. Plots hoorde hij de sissende geluiden van afgevuurde spreuken. Hij draaide zich vliegensvlug om en liep naar Hermelien, die blijkbaar getroffen was. zo te zien had Malfidus een snelgroei-spreuk naar harry gemikt, maar zijn doel gemist. Hermeliens voortanden groeide in een verschrikkelijk tempo, echt anstaanjagend. Ze was van streek en toen Sneep zei dat hij geen verschil zag met eerst, liep Hermelien weg. Terwijl de zwadderaars schudden van het lachen.
Zielig, vond Ron.

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

Tijdens toverdranken werd Harry weggeroepen door Kasper. Om zogezegd foto’s te laten nemen voor de Ochtendprofeet. Ron dacht dat hij ging ontploffen! Hij was woest op Harry. En hij zou hem terugpakken, dat was zeker!
Ron ging na toverdranken nog even naar Hermelien. Madame Plijster was bezig met haar tanden te laten krimpen. Toen ze klaar was, ze liepen in stilte naar de toren van Griffoendor. Eenmaal daar zei Hermelien plots: ‘je wéét dat hij er niets aan kon doen, Ron. Het was zijn schuld niet! Ron keek haar aan. ‘nee, ‘tuurlijk niet! Heilige harry kán niets fout doen.’ Zei hij sarcastisch. ‘doe nou niet kinderachtig, Ron! Harry vind al die aandacht helemaal niet leuk.’
‘ja dat zal wel! Hij geniet ervan! Of ben je soms blind?’ snauwde Ron. Neen, toevallig niet!!’
zei Hermelien luid. Toe schreeuwde Ron: ‘wel, dan weet je ook dat hij zelf zijn naam in de vuurbeker stopte!!!’ Hij draaide zich om en stormde de trap naar slaapzalen op. Er zat een uil op Harry’s bed. Ron keek, en het was inderdaad aan Harry geadresseert. Een tijd later hoorde Ron Harry de trap opkomen. Hij stond recht omdat hij toch niet met Harry in één ruimte wilde zijn. Toen Harry binnenkwam zei hij bruusk: ‘er is een uil voor je. En morgen heb je strafwerk.’En ging naar de leerlingenkamer.

ff wachte, want ik ga nog door, hoor!! Very Happy

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

Een paar dagen later gebeurde het. Dat was onvermijdelijk als je ruzie had. Ron was op weg naar de bieb toen hij harry tegenkwam, die net terug was van zijn strafwerk. Ron keek hem vuil aan en Harry schreeuwde: ‘HEB IK WAT VAN JE AAN, ROTZAK?’ Ron bleef staan, en zo te zien was zelfs Harry geschrokken van zijn plotselinge uitbarsting. ‘pardon?’ zei Ron met een ijzige kalmte. ‘neen, volgens mij niet, LEUGENAAR!’ dat laatste schreeuwde hij. Harry trok z’n toverstok, en Ron dus ook. Ze kregen steeds meer toeschouwers. Ze vuurden op hetzelfde moment spreuken af. Ron schreeuwde ‘Snaternix!’ en Harry schoot petrificus totalus af. Rons spreuk was raak, want Harry kon niks meer uitbrengen. Maar Harry’s spreuk miste en raakte een zwaar gezette jongen die aan de zijkant stond. Hij viel als een blok achterover. Dat merkte Ron niet eens, omdat hij zijn stok al aan de kant had gesmeten en naar Harry was gesprongen. Harry deed hetzelfde en haalde met zijn vuist uit naar Rons gezicht. Raak. En Ron trakteerde Harry op een stomp in zijn maag. Een hele rel onstond in de gang. Alle toeschouwers supporterde. Maar plots kwam Anderling tussenbeiden. Ze hield hen uit elkaar. Ron had een bloedneus en zijn hoofd voelde pijnlijk aan. Harry had een blauw oog en stond dubbelgebogen met zijn handen tegen zijn maag gedrukt. Anderling leek zeer verontwaardigd. ‘Jullie moesten je schamen! Wij, tovenaars, behandelen elkaar met respect! En we vechten zeker niet op zo een ordinaire dreuzelmanier!’ Ze keek hen een voor een kwaad aan. ‘strafwerk, allebei! 8u in mijn kamer! En ga eerst maar langs de ziekenzaal, Potter en Wemel. Ik wil dit nooit meer zien! Ron en Harry sjokten elk een andere kant uit. Ron dacht dat Harry het erg zou vinden dat hij nu weer strafwerk had, maar eigelijk kon dat Ron niks schelen. En misschien was het toch beter even langs madame Pleister te gaan…

tot de volgende... Very Happy

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

sorry, maar op de volgende stukken van het verhaal zullen we even moeten wachten, want ik heb de komende maand niet veel tijd om te schrijven...

maar daarna wel, dus pas maar op!! Smile

bey!

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

Er waren weer een paar weken verstreken, toen op een ochtend de ochtendprofeet arriveerde. Ron zelf was er niet op geabonneerd, maar toen Hermelien geschrokken naar haar kranr staarde, wilde hij toch weten wat erin stond. Hij griste een krant uit Katja’s handen, die ‘he!’ riep, en bekeek de voorpagina. Hij las een het artikel, waar nogal vreemde uitspraken in stonden, die blijkbaar van Harry kwamen. Zoals: ‘…ja, ik huil ’s nachts als ik aan ze denk, dat durf ik best toe te geven…’ Hij keek naar wie het artikel geschreven had. Natuurlijk, Rita Pulpers… zo voorspelbaar. Hij wist dat Harry zulke dingen nooit zou zeggen, Ron lachte in zichzelf. Andere mensen zouden nu dan wel denken dat hij een weekdier was! best grappig, vond Ron, al was Harry’s blik ook de moeite waard. Toen Harry opstond, hoorde Ron allerlei gemene dingen zeggen tegen Harry. Zolang het niet tegen hem bedoeld was, had Ron hier geen problemen mee.

Maar langzaam begon er bij Ron iets te knagen. Het duurde een paar dagen voor hij besefte dat hij Harry dus miste. Hij trok dan wel op met Fred en George, maar hij voelde zich toch wel eenzaam. Hij lachte niet meer om hun zoveelste grap, omdat het gewoon niet meer leuk was zonder zijn beste vriend. En toch was hij te koppig toe te geven dat hij in fout was. Ron voelde er niks voor om even tegen Harry te gaan zeggen dat het hem speet, net nu Harry zoveel aandacht en publiciteit kreeg. Ron zag de koppen al voor zich…
HARRY POTTER VERGEEFT BESTE VRIEND of VRIEND VAN HARRY POTTER NU TERUG AAN ZIJN ZIJDE.
Nee, dankje, dacht Ron, daar heb ik dus echt geen zin in. Om als schoothondje van dé potter voorgesteld te worden. Dan nog liever ruzie.

Zaterdag mochten ze naar Zweinsveld. Natuurlijk ging Ron met Fred en George. Na een paar winkels geplunderd te hebben, gingen ze naar de Drie Bezemstelen. Onderweg kwamen ze Leo nog tegen, die ook meeging om wat te drinken. Toen Fred terug kwam met de boterbier zag Ron Hermelien zitten. Ze was alleen. Zou ik bij haar gaan zitten? Vroeg hij zich af. Maar toen gingen juist Hagrid en Dolleman op haar af. Hagrid voerde een luid gesprek met Hermelien. En Dolleman boog zich over een notitie boekje dat bij Hermelien lag. Maar plots zag Ron toch Dollemans lippen bewegen, alsof hij tegen het boekje praatte. Ook Hagrid zei daarna iets tegen Hermeliens schrift. Ron keek verbaast en achterdochtig naar hoe Hagrid en Dolleman naar buiten wandelde. Ron keek terug naar Hermelien, die nu recht voor haar keek en mompelde in zichzelf. Het leek wel of ze tegen een onzichtbaar iemand bezig was… maar natuurlijk! Harry had zijn onzichtbaarheidsmantel aan. Daarom dat Dolleman hem zag en dat ook tegen Hagrid had gezegd, waarschijnlijk. Ja, dat was het. Maar waarom? Wilde Harry hem niet onder ogen komen? Of schaamde hij zich voor de badges? Of …
Vele mogelijkheden, maar toch vond Ron het niet eerlijk dat hij geen mantel had…
Hij wilde zich ook wel eens verstoppen.

Die avond ging Ron vroeg naar bed, maar kon de slaap niet vatten. Rond elven was iedereen op de slaapzaal, behalve Harry. Misschien heeft hij nog een interview, dacht Ron nijdig. Maar daar was het al veel te laat voor. Was hij op pad in het kasteel? Rond twaalf uur was er van Harry nog steeds geen spoor te bekennen. Maar na een hele tijd hoorde hij stemmen van de leerlingenkamer opklinken. Hij wilde naar onder gaan om te zeggen dat ze stil moesten zijn, maar toen hij halfverwege de trap was, zag hij alleen Harry, die op zijn knieën voor het haardvuur zat. Als Harry niet zo kwaad had gekeken, zou het een komisch gezicht zijn geweest. Hij keek rond om te zien of er nog iemand in de kamer was, maar die was uitgestorven. ´Met wie praatte je?´ vroeg hij onzeker. Misschien had hij zich de stemmen verbeeld.
‘Gaat jou dat iets aan?’ snauwde Harry. ‘Wat doe je hier zo laat?’
‘Ik vroeg me af waar je-‘ Hij bedacht zich en haalde zijn schouders op. ‘Niks. Ik ga weer naar bed.’
‘Je wou gewoon lekker rondneuzen, hé?’ riep Harry. Hij keek woest naar Ron, maar die had geen idee waarom Harry plots zo kwaad was.
‘Sorry hoor!’ Ron voelde zichzelf rood worden. ‘Ik had moeten weten dat je niet gestoord wilde worden! Ik ga weer, dan kun je je in alle rust voorbereiden op je volgende interview.’
Harry greep een paar POTTER IS PRUT-badges en smeet die naar Rons gezicht.
‘Alsjeblieft!’ riep Harry. ‘Die kun je dinsdag dragen! Oh, en misschien hou je er zelfs een litteken aan over… dat zou je pas echt leuk vinden, hé?’
Harry stampte de wenteltrap op, maar Ron had de energie niet meer hem tegen te houden. Hij liet zich in een stoel bij de haard zakken, en dacht na. Zou Harry dan toch…? Nee, maar hij was wel erg kwaad, dat wel. En hij zat bij de haard, dat is ook vreemd…
Langzaam viel Ron in een diepe slaap.

De dagen erna waren net als die ervoor, behalve dat Harry hem nu zelfs niet meer aankeek. Ron voelde wel de spanning in het kasteel, nu de eerste opdracht naderde. Hij gaf het dan wel niet toe, maar was toch stiekem benieuwd over wat het zou zijn. Ook vond hij het veel rustiger als hij tegenwoordig in de leerlingenkamer zat. Omdat Harry en Hermelien blijkbaar nogal vaak in de bibliotheek zaten, hoefde hij niet zorgvuldig blikken van Harry te ontwijken of naar Hermelien te luisteren, die hun ruzie absoluut wilde bijleggen.
Bij Waarzeggerij leek Harry nogal moe, en toen Zwamdrift zei dat hij in een uiterst gewelddadige en plotselinge dood zou sterven, mompelde Harry dof dat hij dat prima vond omdat hij toch geen zin had in pijn lijden. Even wilde Ron in lachen uitbarsten, maar weerhield zich daar net op tijd van. Toen Ron keek of Harry dat gezien had, keek Harry snel de andere kant uit. Ook liet Harry of Hermelien zich de rest van de avond niet meer zien.

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

Ron vroeg zich echt af waar die twee toch altijd heen gingen. De bieb? Zoveel huiswerk hadden ze nu ook weer niet. Misschien hadden ze iets met elkaar? Er ging een vreemde steek door Rons maag. Nee, ‘tuurlijk niet, wat een stom idee. Waarschijnlijk hielp Hermelien Harry met de eerste opdracht. Ja, dat zou het wel zijn.
Zouden ze al iets weten? Zou ik het aan Hermelien gaan vragen? Vroeg Ron zich af. ‘Nee, Hermelien zegt dan vast tegen Harry dat ik benieuwd was.’ Dat laatste zei hij luidop.
‘He?’George keek op van zijn huiswerk. ‘Zei je iets?’
‘Nee…’ Mompelde Ron. ‘Nee, niks.’
‘Man, jij ziet er zo depri uit de laatste tijd, ga toch met Harry praten!’ Zei Fred, die ook opkeek.
Maar Ron sprong overeind,
‘en bemoei jij je met jou zaken!’ En hij rende naar de slaapzaal. Daar ging hij op zijn bed zitten, en zuchtte diep. Waarom was hij toch zo prikkelbaar? Hij voelde zich eenzaam. En rot. Was het dat allemaal waard?

Dé dag. De dag van Harry. Nu ja, van alle kampioenen, maar met hen had hij geen ruzie. Ron voelde dat de hele school uitkeek naar de eerste opdracht. De nieuwsgierigheid in het kasteel hing overal in de lucht. Toen hij opstond, zag hij dat Harry al weg was. Hij kleedde zich ook om en ging naar de Grote Zaal voor het ontbijt. Ze hadden alleen ’s ochtens les, maar Harry leek op van de zenuwen. Hij wist nauwelijks wat hij deed en staarde vaak wazig voor zich uit. In de gangen leek hij onnodig op z’n hoede, met zijn toverstok in de aanslag. Onder het middageten kwam Anderling Harry ophalen. Ron zag van op een afstandje hoe Hermelien hem succes wenste en Harry nogal stijf met hun afdelingshoofd meeging. Ron ging bij Hermelien zitten, die nogal stil was.
‘Zullen we dan samen naar de opdracht gaan kijken?’ vroeg Ron behoedzaam.
Hermelien keek hem aan.
‘Ja, vast...’ zei ze uiteindelijk met een bevende stem.
‘Ron’ zei ze plots, ‘hij… het lukt hem wel, toch?’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik bedoel…hij… overleeft het toch wel?’ Ze klonk enorm onzeker.
‘Wat moet Harry overleven… wat is nu de opdracht?’ vroeg Ron nijdig.
‘draken’ fluisterde ze.
Ron verstijfde. Draken? Het opnemen tegen draken? Dat was verschrikkelijk gevaarlijk! Hij dacht aan de brandblaren en wonden van Charlie als die terugkwam van Roemenië. Ze zouden Harry toch niet gewoon overleveren aan een draak? Dat kón niet. Dat overleefde Harry nooit!

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

Met een bang hart ging Ron naar het eerste deel van het toernooi kijken. Hermelien was nog steeds erg stil. Ze zochten plaatsje op de tribune, wat niet makkelijk was met al die mensen. Ze zagen Bazuyn de tent van de kampioenen binnengaan, met een zak in zijn handen. Nadat Bazuyn terug buiten was, nam hij het woord. Hij vertelde dat er draken bestreden moesten worden en dat het gouden ei bemachtigd moest worden. Daarna kondigde hij de eerste deelnemer aan: Carlo. Ron zag hoe Carlo het veld op liep en de strijd aanbond met zijn draak. Hij transformeerde een steen in een hond, en draak had nergens anders meer oog voor. Carlo spurtte naar het ei, maar halfverwege bedacht de draak zich en spuwde vuur. Carlo had het ei al in zijn handen toen hij verbrand werd. Snel kwamen er verzorgers en mensen die draak verdoofden aangelopen. De volgende was Fleur. Ze leek enorm bang toen ze opkeek naar haar draak. Maar ze trok haar toverstok en sprak een onverstaanbare spreuk uit. Eerst leek de draak verbaast maar viel uiteindelijk in een lichte slaap. Terwijl het beest snurkte en er vuur uit zijn neusgaten spoot, liep Fleur naar haar ei. Het volgende slachtoffer was Kruml, die zijn draak in de ogen trof met een spreuk. De draak stampte in het rond van de pijn en vertrapte haar eigen eieren. Dat koste Kruml wel wat punten, want de echte eieren moesten onbeschadigd blijven.
Nu was het Harry’s beurt. Toen hij het veld op kwam leek hij even overdondert door de aanblik van zijn draak en vooral al het plubliek dat op hem neer keek. Hij trok zijn toverstok en riep iets. Plots kwam de Vuurflits aansuizen en Harry sprong erop. Hij scheerde langs de draak, die met zijn kop hem volgde. Harry probeerde haar af te leiden werd steeds weer getrakteerd op een vuurwalm, die hij vaak op het nippertje kon ontwijken. Hermelien, die langs Ron zat, schreeuwde en snakte naar adem. Harry daagde de hoornstaart uit tot ze ook opsteeg en dook toen zelf naar het gouden ei, dat hij als snelste van de vier te pakken had. Ron schreeuwde en ook Hermelien gilde en danste van vreugde. Tegelijkertijd besefte Ron dat je dan ook echt gestoord moest zijn, wilde je hier vrijwillig aan meedoen. Tegen draken vechten! Dat had hij niet verwacht, zelfs Harry niet. Het werd tijd zijn excuses aan te bieden.

Ron en Hermelien glipten de eerstehulptent binnen en ze zagen Harry zitten. Hermelien zei totaal overstuur dat hij het geweldig had gedaan. Toen zag Harry hem staan. Ron liep naar hem toe en zei ernstig maar eerlijk:
‘Harry, ik weet niet wie jouw naam in de vuurbeker heeft gedaan, maar die-die probeert je van kant te maken!’
‘Heb je het eindelijk door?’ Zei Harry koeltjes. ‘Dat heeft wel lang geduurt,hé?’
Ron wou zijn excuses aanbieden, maar voor hij iets kon zeggen, zei Harry:
‘Het is goed. Vergeet het.’
‘Nee, ik had niet-‘
‘Vergeet het.’ Zei Harry. Ron wist niet meer wat te zeggen en hij grijnsde, en Harry grijnsde terug. Alles was vergeten. En vergeven. Al was dat stilzwijgend gebeurd.
Hermelien barste in tranen uit.
‘Jullie zijn allebei zo stom!’ riep ze, en rende de tent uit.
‘Knetter…’ mompelde Ron, en gebaarde dat ze de score gingen bekend maken.
Ron nam zich voor nooit meer ruzie met Harry te maken, omdat hij dat zo verschrikkelijk had gevonden, terwijl ze samen de tent uit liepen.

Elyn · Hotemetoot Verdiend: 334 Sikkels

zo dat was het.

tsja, omdat hun ruzie opgelost is, zou de titel niet meer kloppen als ik nu doorschreef. Wink

wees gerust Very Happy

ik schrijf nog wel een andere fanfic
maar nu...

THE END