[AF] And when I was young...

LavenderBrown · Geplaatst: Za Feb 18, 2006 23:22

Omg!
Dit is mijn laatste post aan dit verhaal en ik heb nog niet eens de 2 pagina's bereikt (of na de epiloog wel, weet ik veel)!
Dat komt omdat ik zo vreselijk irritant ben;
ik ben al bezig aan mijn 3e fanfic en was deze al weer bijna vergeten (niet helemaal, aber naturlich [a]) en heb hem dus snel afgemaakt.
I'm sorry, dolls ):
Maar, enjoy the epiloog, sorry dat het zo snel afgelopen is en thank you pour le reacties, sugarpies!

<3 Fleur (de onnozole)

Epiloog:
En ze hadden het gedaan, besefte Minerva Anderling terwijl ze overeind kwam.
Ze hadden Marcel erger vernederd dan hij ooit had durven dromen, of eerder wanhopen, door hem in het zicht van iedereen naakt rond te laten lopen door de school en het volgende jaar was hij naar Klammfels gegaan.
Ze zocht haar weg naar boven en betrad haar lichte en vertrouwde kantoor.
Albus keek haar glimlachend aan vanuit zijn portret en een traan prikte achter haar ogen; hij zou nooit meer terugkomen en zijn wijsheden om haar heen strooien.
Ella had haar een Onbreekbare Eed af laten leggen toen Minerva haar erover vertelde, nooit meer een Marcel aardig te vinden.
Jarenlang was het haar gelukt; alle Marcels die haar pad kruisten kon ze of negeren, of die waren zo vreselijk dom dat ze ze toch niet aardig vond.
Maar toen kwam Marcel Lubbermans; vanaf het begin van zijn leven onderworpen aan de klauwachtige handen van zijn grootmoeder, die vreselijk streng voor hem was. Ze had zijn onhandigheid als dekmantel genomen en probeerde hem te verachten, zo streng mogelijk voor hem te zijn, maar het hielp niet;
Hij bleef hulpeloos en lief en werd niet afstandelijk tegenover haar, wat het alleen maar moeilijker maken.
Dit jaar was ze zelfs voor hem opgekomen, en voelde toen de eerste, pijnlijke steek in haar hart.
Ze zou Zweinstein zo lang mogelijk verdedigen als hoofd van de school, maar als het tijd was, zou ze gaan; ze kon deze jongen niet langer aan de illusie overlaten dat zij, als zijn schoolhoofd, hem verachtte.
Ze had geen les en besloot even door de school te patrouilleren.
Toen ze langs de niet veranderde, stenen muur op de zevende verdieping kwam, waarvan ze inmiddels wist wat er achter kon schuilen, bleef ze even staan.
Op deze manier had de jonge, verachtelijke Malfidus, die gelukkig dit jaar niet terug was gekeerd naar de school, samen met velen, jammer genoeg, Perkamentus kunnen misleiden.
Toen kreeg ze een schok; daar, om de hoek van de gang, kwam Marcel Lubbermans, met die vreselijke oprechte blik in zijn ogen en een glimlach op zijn gezicht.
‘Hallo, professor,’ zei hij beleefd, al klonk hij een beetje angstig; hij bleef ietwat bang voor haar strenge verschijning, die ze direct na haar schoolperiode weer had aangenomen.
‘Dag, Marcel,’ zei ze met opeengeklemde kaken.
‘Zeg, er is toevallig geen – geen brief van mijn grootmoeder gekomen?’ vroeg hij met een nu trillende onderlip en ze keek hem vragend aan.
‘Ze vindt, dat ze u moet inlichten, over mijn – mijn cijfers, dat ze laag z-zijn… Zoiets,’ zei hij.
Minerva snoof. ‘Ik zal háár eens een brief sturen, dat ze haar kleinzoon eens zou moeten respecteren! Heeft ze je laatste resultaten voor Kruidenkunde en Bezweringen niet bestudeerd?’
Direct werd ze getroffen door een nieuwe, pijnlijke steek aan het hart, vergelijkbaar met de Lamstralen die haar hadden getroffen, twee jaar geleden.
Met een vertrokken gezicht, wat haast onzichtbaar was door de rimpels van ouderdom die haar oude schoonheid camoufleerden, zakte ze ineen.
Marcel keek haar bezorgd aan en hielp haar overeind.
‘Professor, gaat het?’ vroeg hij trillend.
Ze knikte zwakjes en besefte ergens achter in haar hoofd;
Dit was het, het begin van het einde…