[AF] Dark Nights

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hallo allemaal!
Onze excuses voor het feit dat we al heel lang niet gepost hebben. We hebben het ook druk met school. Het volgende hoofdstuk staat al helemaal uitgetypt op mijn PC thuis (ik zit nu bij de buren om op te passen) maar, stomme ik, ben m'n floppy vergeten en zit nu met een huilend kind op schoot zodat ik 'm ook niet ff kan gaan halen. Ik zal proberen om het morgen te posten, maar ik kan niks beloven...

We zijn echt hardstikke blij dat jullie ons nog steeds leuke pb-tjes sturen. Dat geeft toch ook weer een voldoening. DAAR doe je het voor. Smile

Misschien tot morgen
Doeg, fans van dan

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Het duurde weer een tijdje, maar hier is weer een nieuw stuk. Een klein gedeelte van dit stuk is misschien een beetje voor de wat ouderen. Maar zo heftig is het nou ook weer niet hoor!
Lees ze!

Diana zat op de grond met haar polsen aan elkaar gebonden. De touwen schuurden tegen haar gevoelige huid die nu helemaal rood zag.
Nadat de mannen haar hadden vastgebonden, had ze nogal veel lawaai gemaakt. Dus hadden ze ook een doek in haar mond gepropt.
Terwijl Diana een plannetje aan het bedenken was om uit deze benarde situatie uit te komen, werden de deuren opengegooid.
De mannen, die haar vastgebonden hadden en haar nu moesten bewaken, maakten een buiging voor de verschenen persoon. Diana voelde een steen in haar maag ploffen toen ze Draco zag staan.
‘Waar is dat modderbloedje?’ Vroeg hij bars.
‘In de hoek, meneer, zoals altijd.’
Toen Draco Diana in de gaten kreeg, verscheen er eerst een stomverbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Deze veranderde al snel in een verheugde blik.
‘Zo zo, wat hebben we daar?’
Diana negeerde hem en staarde een andere kant uit. Draco kwam naar haar toe en hurkte naast haar neer.
‘Hoe ben je hier terechtgekomen?’ Vroeg hij nieuwsgierig. ‘O, sorry. Je kan nu natuurlijk niet praten.’ Hij grinnikte om zijn eigen domheid en haalde de gepropte doek uit haar mond. Opgelucht haalde Diana adem. Dit was al een stuk beter, ook al voelde ze zich nog wel wat ongemakkelijk.
‘Die-‘ Ze zocht naar het juiste woord. ‘Sukkels van je vader hebben me hier vastgebonden. Ik heb hartstikke last van mijn polsen!’
‘O, echt waar?’ Vroeg Draco ongeïnteresseerd.
‘Ja, eerst zat Hermelien hier, maar toen heb ik-‘ Diana beet verschrikt op haar lip. Hermeliens gevangenschap was in opdracht van Lucius. En-en Steve… Ze dacht aan haar droom en aan de foto’s. Haar ogen werden weer vochtig, maar ze knipperde de opkomende tranen weg. Ze mocht nu niet aan Steve denken. Eerst moest ze zorgen dat ze hier wegkwam.
‘Hermelien?’ Diana zag dat ze Draco’s aandacht weer had. ‘Was die Griffel hier?’
Diana bleef even stil. ‘Wist je dat dan niet?’
‘Nou, ik weet wel dat er een modderbloedje zit, maar wie…’ antwoordde hij afwezig. Toen verscheen er een glimlach op zijn gezicht. ‘Laat maar zitten. Ik ben eigenlijk wel blij dat je hier bent. Ook al zijn we de laatste tijd wat… nouja, onvriendelijk tegen elkaar geweest. Weet je,’ Draco schoof wat dichter naar Diana toe. ‘Vader heeft me laatst verteld- Ik weet niet of jij het al weet hoor- Maarre, dat wij moeten gaan eh…’
Hij aarzelde even en Diana antwoordde voor hem.
‘Trouwen?’
‘Ja.’ Hij leek even ontdaan door het feit dat ze het al wist. ‘Hoe lang weet je dat al?’
‘Dat gaat je niks aan. Maak me nu los want ik wil hier weg.’ Diana was trots op haarzelf omdat ze hem durfde te commanderen. Draco was alleen niet van plan om naar haar te luisteren.
‘Nou, ik vind het eigenlijk wel gezellig.’ Zei hij zacht. ‘Zo dicht bij elkaar.’ Draco stuurde de bewakers weg en schoof nog een stukje naar Diana toe.
Ze voelde een paniekerig gevoel opkomen. Hij was toch niet van plan om- om haar op dit moment te gaan kussen?! Haar angst werd werkelijkheid toen hij zijn hoofd wat dichter naar haar toe boog en zijn lippen op de hare drukte. Ze stribbelde eerst even tegen, maar langzamerhand borrelde een warm gevoel in haar op en werd en diep binnen in haar een gevoelige snaar geraakt. Ze dacht niet meer aan Steve, Hermelien of haar moeder, maar alleen de fijne en intieme momenten kwamen haar weer te boven.
Draco’s handen gleden over haar lichaam. Diana kreunde zachtjes en kuste hem liefdevol terug. Maar toen hij haar gewaad wat omhoog schoof, keerde Diana weer terug naar de werkelijkheid. Ze stopte met kussen en probeerde hem een beetje van haar af te duwen. Dat lukte niet echt omdat haar handen nog steeds vastgebonden zaten.
‘Draco, Draco, wacht even. Wacht nou. Stop!’
Draco negeerde haar en begon haar nek te zoenen.
‘Draco!’ Riep Diana in paniek. ‘STOP!’
Ze trok haar been in en gaf hem een trap waar het het hardst aan zou komen.
‘AU!!’ Schreeuwde Draco. Hij sprong van pijn op en neer met zijn handen op zijn handen op zijn kruis. ‘Au, Trut! Waarom deed je dat nou weer?!’
‘Als ik stop zeg, betekent dat dus stop. Ga maar een koud glas water in je broek gooien!’
Draco stond nog steeds dubbelgebogen van pijn. Diana bekeek hem zelfvoldaan.
‘Je verdient wel wat pijn gemenerik. Ja, je bent net een slang. Gemeen, achterbaks en giftig! En een moordenaar, niet te vergeten! Die van Steve.’
‘Ja ja, nu weet ik het wel hoor.’ Zei Draco met een pijnlijke trek op zijn gezicht. ‘Ik ben gemeen, achterbaks en een slang. Maar ik heb dat geliefde modderbloedje van jou niet gedood.’
‘Maar-maar, zijn foto!’
‘Ja, die staat daar ja. We waren wel van plan om hem om zeep te helpen, maar op het laatste moment bedacht vader zich. Hij vond dat we hem voor een beter doel konden gebruiken.’
Hij had nog steeds een pijnlijke trek op zijn gezicht. ‘appeltaart, dat deed pijn zeg!’
‘Een beter doel?’ Vroeg Diana angstig en opgelucht tegelijk. Ze was blij dat Steve nog leefde.
‘Ja, maarre, dat merk je nog wel eens.’ Draco boog naar haar toe en fluisterde op een zelfvoldane toon: ‘Hij leeft dus nog, maar niet voor lang meer. En mijn vader vindt die Griffel vast nog wel. Ze gaan allemaal dood. En dood horen ze ook te zijn.’
Toen Diana hem dat hoorde zeggen, spuugde ze van woede in zijn gezicht.
‘Gatver!’ Draco wreef met zijn mouw het speeksel van zijn gezicht. ‘Dat was weer erg charmant van je hoor.’
‘Ik ben blij dat je het prettig vond.’ Antwoordde ze sarcastisch terwijl ze liefjes naar hem glimlachte. Hij glimlachte net zo “lief” naar haar terug.
‘Ik zal mijn vader inlichten over je “verblijf” hier.’
Diana’s moed zonk in haar schoenen. Draco zag de wanhoop op aar gezicht en zei: ‘Wees maar niet bang. Vader heeft op dit moment een paar belangrijke bezoekers te gast. Dus het duurt nog wel een paar uur voordat je hem met een bezoekje kan vereren. Ik ga nu weg, want ik heb wel belangrijkere dingen te doen dan met een huisslaafje praten. Of mijn toekomstige vrouw.’ Hij grinnikte. ‘Dag liefje niet weglopen hè?’ Vervolgde hij sarcastisch.
‘Ik blijf gezellig hier hoor!’ Beet ze hem woedend toe. Ze deed moeite niet te laten zien hoe vreselijk ze zich voelde. Maar toen Draco de Grote Zaal uitliep, haalde ze opgelucht adem en liet ze vermoeid haar hoofd op haar knieën zakken.

Diana schrok wakker. Hoe lang had ze geslapen? Ze keek naar het plafond en zag dat het al aan het schemeren was. Ongeveer 7 uur dus.
Ze moest onwillekeurig grijnzen toen ze terug dacht aan een paar uur geleden. Het was wel lekker om een keer tegen Draco in te gaan. En hem een trap te geven.
Voor de tweede keek die dag werden de deuren opengegooid en kwam Draco binnen. Hij liep naar Diana toe en begon zonder iets te zeggen aan de touwen te frunniken.
Diana voelde iets warms en plakkerigs lang haar vingers lopen. Bloed, besefte ze.
‘Zeg, kan het niet wat zachter!’ Snauwde ze.
‘Ik doe mijn best oke.’ Zei Draco kwaad terug. ‘Ik wist niet dat ze zulke goede knopen konden maken.’ Hij gaf een knikje in de richting van de 2 mannen.
Diana hield haar mond en trok af en toe een grimas als het touw langs een wond schuurde.
‘Vader verwacht je in zijn kantoor. Ik ga mee.’
Met lood in haar schoenen liep Diana met Draco mee. Hij zei het wachtwoord van het kantoor van zijn vader en trok haar mee de wenteltrap op.
‘Klop aan.’ Commandeerde hij.
Diana gaf een beverig klopje op de deur.
‘Harder. Denk je dat vader dat plofje zal horen?’
Ze zuchtte en klopte wat harder. Het geluid galmde na in de stille gang.
‘Binnen.’ Zei Lucius nors.
Draco opende de deur en gaf Diana een duwtje. Het eerste wat Diana opviel was dat Lucius niet alleen was. Achter hem stond een lang figuur in een zwarte reismantel met een kap over zijn hoofd. Ze kon zijn gezicht niet zien. Ze was bang, maar toch ook wel nieuwsgierig wie dat zou zijn.
‘Het was niet verstandig om Griffel te laten gaan, Benetti.’ Zei Lucius.
Diana stak haar kin naar voren. ‘En waarom dan wel niet?’
‘Ten eerste: ze kan iedereen inlichten over haar gevangenschap. En ten tweede: ze is een modderbloedje. En wij ruimen ze uit de weg.’
Diana snoof. ‘Wij? Ik wil hier niks mee te maken hebben.’
‘Jij hebt niks te willen, jongedame. Je zult je nog wel een nuttig maken.’
De vreemde man liep, om het bureau van Lucius heen, naar voren. Richting Diana.
‘Doe je mouw omhoog.’ Zei hij.
Die stem! De rillingen liepen Diana over haar rug.
‘W-waarom?’ Vroeg ze.
Snel stond Lucius op. ‘Spreek je meester nooit tegen.’ Zei hij kortaf.
‘Ik heb geen meester.’ antwoordde ze met veel meer zelfvertrouwen in haar stem dan dat ze eigenlijk had.
Lucius werd krijtwit en staarde angstig naar de man in de mantel.
Die deed zijn kap omlaag. ‘Je krijgt een meester. En die zul je gehoorzamen.’
Diana’s adem stokte in haar keel. Dat was Voldemort! gedoe. Vader had toch gelijk!

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Hier is meteen het nieuwe hoofdstuk... spannend...

Hoofdstuk 8

‘Ik vraag het niet nog een keer.’ Siste Voldemort.
Trillend schoof Diana de mouw van haar rechterarm omhoog. Ze keek hulpeloos richting Draco. Die keek zonder enige emotie in zijn ogen terug. Natuurlijk, Diana had het kunnen weten. De ijsprins...
Diana hield abrupt op met nadenken toen een withete pijn zich door haar arm verspreidde. Ze hield met moeite een schreeuw binnen, maar na een paar seconden zakte ze al snel op de grond. Ze was zich, vanaf dat moment, nergens meer van bewust. Ze merkte ook niet dat ze stevig vastgepakt werd en weer op haar voeten neergezet werd. het enige wat haar bezighield was die vreselijke pijn die haar arm in stukken leek te scheuren.
Net zo snel als het begonnen was, stopte de pijn. Diana werd losgelaten en zakte weer op de grond. Met tranen in haar ogen ondersteunde ze haar kloppende arm. Ze keek ernaar. Het dooddoenersteken ontsierde haar arm. De huid rond het teken was rood en gezwollen.
Voldemort deed zijn kap weer op. ‘Malfidus zal je over je opdracht inlichten. En zult hem uitvoeren. Anders zie je je lieve moeder nooit meer.’ zei hij kil en keek Diana dreigend aan met zijn roodgloeiende ogen. Daarna verdween hij.
‘Loop met Draco mee.’ zei Lucius. Met een handbeweging stuurde hij hen weg.
Diana liep achter Draco aan.
‘Dat kloppende gevoel gaat zo wel weg.’ Draco keek haar onderzoekend aan. ‘Gaat het wel?’ Hij klonk bezorgd.
Diana knikte. Draco en bezorgd zijn pasten niet echt bij elkaar. Het was gewoon… vreemd. Ze zocht naar woorden om de stilte te verbreken.
‘Waar gaan we heen?’ Vroeg ze.
‘De kerkers.’
‘Wat moet ik daar doen?’
‘Stel niet zoveel vragen. Je hoort het zo wel. Ik ga het natuurlijk niet door de school roepen.’ zei Draco kortaf.
Zonder verder iets tegen elkaar te zeggen, daalden ze de stenen trap naar de kerkers af.
Draco gooide een deur open en duwde Diana naar binnen.
Haar ogen moesten even aan het donker wennen, maar na een paar seconden zag ze weer wat.
De ruimte waar ze in stonden was klein en vochtig. Aan een muur hingen twee kettingen waar, Diana’s hart sloeg een slag over, iemand aan hing. Voorzichtig liep ze naar de persoon toe en knielde voor hem neer. Ze kon het gezicht niet zien, Maar ze zag aan de lichaamsbouw dat het een jongen moest zijn. Een broodmagere jongen. Diana tilde het hoofd van de jongen op. Een streep licht viel over zijn gezicht.
Diana schrok zich kapot en krabbelde wat achteruit. Steve keek wanhopig haar richting op, maar Diana kan geen woord uitbrengen. Draco’s stem verbrak de stilte.
‘Ik zei toch dat we dat modderbloedje nog konden gebruiken.’
In het donker zag ze een boosaardige schittering in zijn ogen.
‘Wat ga je met hem doen?!’ Vroeg ze schril.
‘Ik ga niks met hem doen. Jij gaat iets met hem doen. Maak hem los.’
‘Hoe?’
‘Je kan toveren!’
Diana hield een lelijk antwoord binnen en deed wat haar “gevraagd” werd. Steve trok Diana tegen zich aan en Diana hield hem ook stevig vast. Pas nu merkte hoe erg ze hem gemist had. De herinneringen over en met hem kwamen weer boven.
‘Laat hem los.’ Draco’s stem sneed door de ruimte.
‘Nee.’
Hij liep naar haar toe en trok haar bij Steve weg.
‘Vermoord hem.’ zei hij koud.
‘Wat?’ vroeg ze met een hoog stemmetje.
‘Vermoord hem. Dat is je opdracht.’
'Wat? Wat zei je nou?!' Diana kon het niet geloven. Steve vermoorden?! Dat had hij toch niet echt gezegd? Ze haalde diep adem en herhaalde zijn woorden in haar hoofd. Hij had het gezegd, dus hij meende het echt. Ze wilde het niet doen, echt niet. Maar als ze het niet deed, Diana kreeg vochtige ogen, dan-dan zou Voldemort haar moeder vermoorden! Ze begon te trillen en voelde een zwaar gevoel op haar schouders. 'Laat me alstjeblieft flauwvallen!' smeekte Diana haarzelf in stilte. 'Laat me alstjeblieft flauwvallen. Of laat me wakker worden en tot de ontdekking komen dat het slechts allemaal een nachtmerrie was. Ik wil dit niet doen. Wordt wakker alstjebliefd!'
Diana stond met trillende benen op en ontweek Steve’s smekende ogen. Bibberend richtte ze haar toverstok op zijn hart en sloot haar ogen...

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

hey!
hier is (eindelijk) weer een nieuw stuk. veel leesplezier!
het volgende stuk komt er zo snel mogenlijk aan.

Hoofdstuk 9
3 jaar later………

Diana schrok bezweet wakker. Het duurde even voor ze haar adem onder controle had gekregen. Het was maar een nachtmerrie. Het was niet echt. Langzaam ging ze rechtop zitten zodat Charissa bijna van haar bed afviel.
‘Sorry.’ verontschuldigde ze zich.
Charissa keek haar verwijtend aan en sprong toen van het bed. Met haar staart hoog in de lucht gestoken liep ze naar de vensterbank en krulde zich daar op om haar dutje voort te zetten.
Langzaam liep Diana naar het raam en ging ook in de vensterbank zitten. Diep in gedachten verzonken aaide ze de kat die zachtjes spinde onder haar aanraking.
Ze snapte nog steeds niet wat het doel was om Steve te vermoorden. Oké, hij was een modderbloedje, maar wat maakt dat uit? Veel blijkbaar…
Diana was wel blij dat ze haar moeder had gered, maar het offer was groot. Gelukkig had ze Draco nu nog. Ze maakten nu veel minder ruzie dan vroeger, daar was ze wel blij om.
Een zacht klopje deed Diana opschrikken uit haar overpeinzingen.
‘Wie is daar?’ vroeg ze.
‘Louise.’
‘Kom binnen mam.’
Louise deed de deur open en kwam binnen. Zachtjes deed ze de deur weer dicht. Bezorgd keek ze naar Diana.
‘Wat is er lieverd? Je kijkt zo verdrietig. Gaat het om Draco?’
Diana glimlachte verdrietig. ‘Nee, er is niks met Draco. Nouja… een beetje, misschien.’
‘Wat is er dan?’
‘Ik weet het niet goed. Het is eer raar idee dat ik nu al met iemand ga trouwen. Ik ben pas 16!’
‘Hou je eigenlijk van Draco?’ vroeg Louise nieuwsgierig.
‘Nee… ja, ik weet het niet. Misschien wel, ja.’
‘Wat is het nou, nee of ja?’
Diana dacht lang na. Hield ze van Draco? Goede vraag. Ze voelde veel voor hem, maar trouwen? Dat klopte niet echt bij de romantiek van een zestienjarige.
‘Ja.’ zei ze. ‘Ik houd van Draco, maar ik twijfel aan zijn gevoelens.’
‘Aha. Dat is het. Nou moet je eens goed luisteren, meisje. Draco hou-‘ ze kapte haar zin af toen de deur open ging. Narcissa Malfidus kwam binnen gelopen en liet haar blik snel door de kamer glijden.
‘Ah, Louise.’ zei ze even koel. ‘Wat doe jij hier?’
‘Ik praat met mijn dochter. Dat mag best.’
‘Best. Maar niet nu. Ga eens uit de weg.’ ze duwde Louise opzij en opende de kledingkast. Voorzichtig haalde ze er een zwarte jurk uit.
‘Trek dit aan.’ Narcissa duwde de jurk in Diana’s handen. Daarna liep ze de kamer uit. Louise wierp Diana een verontschuldigende blik toe en liep toen achter Narcissa aan. De deur viel langzaam, krakend in het slot.

Diana bekeek zichzelf van alle kanten in de lange spiegel. De jurk was eenvoudig, maar stond haar erg goed, al zei ze het zelf. De rok liep uiteen en reikte tot de grond. Het lijfje had een laag uitgesneden v-hals zodat haar nek goed uitkwam. Er zaten geen mouwen aan. Iedereen zou zien dat ze het duistere teken op haar arm had staan. Niet dat dat veel uitmaakte, iedereen die daar zou zijn, was ook dooddoener. Door de zwarte stof kwam ook het duistere teken op haar arm wat beter uit. Alleen maar voordelig voor haar meester dus.
De deur viel met een klap in het slot. Verschrikt draaide Diana zich om.
‘Draco!’ zei ze verrast. ‘Ik wist niet dat je al terug was.’
‘Zoals je ziet.’ antwoordde hij. Zijn ogen namen haar bewonderend op. Verlegen keek Diana op, maar voelde zich toch gevleid toen ze de bewondering in zijn ogen las. Draco liep naar haar toe en tilde haar op.
‘Ja.’ constateerde hij. ‘Nog even licht als eerst.’
‘Draco!’ riep Diana lachend. ‘Zet me neer!’
Draco ging op haar verzoek in en Diana landde weer zachtjes op haar voeten. Nu was het haar beurt om bewonderend te kijken. Hij was zowaar weer gespierder geworden. Dat kon toch niet mogelijk zijn?
‘Zozo.’ zei hij lachend. ‘Wat een belangstelling.’
Verlegen sloeg Diana haar ogen neer.
Draco nam haar in zijn armen. ‘Ik heb je vreselijk gemist, weet je.’ zei hij warm.
‘Ja, dat zal wel.’
‘Echt waar! Waarom moet je altijd meteen zo stroef doen als ik aardig probeer te doen!?’
Diana rukte zich los. ‘Aardig?! Ik dacht dat je om me gaf!’ zei ze kwaad
Draco werd bleek. ‘Wie zegt dat ik niet om je geef?’
‘Iedereen! We trouwen alleen maar omdat het van de heer van het Duister moet. Niet omdat wij het willen!’
Draco pakte haar gezicht met twee handen beet en drukte een lange, innige kus op haar lippen. ‘Zo.’ zei hij tevreden. ‘Ben je nu overtuigd? Samen zullen we het goed krijgen.’
De deur werd weer opengedaan. Snel dook Diana onder Draco’s armen door en ging naast hem staan. Met een rode blos op haar wangen keek ze naar de bezoekster.
‘Draco.’ zei Narcissa verwijtend. ‘Je zou op je kamer wachten tot Lucius je zou komen halen.’
‘Het spijt me, moeder.’ mompelde hij en glipte langs Narcissa door de deuropening.
‘Kom we gaan. Hou mijn arm stevig vast, oké? We gaan verdwijnselen.’
Diana hield Narcissa’s arm vast en kneep haar ogen dicht.

reacties please???? Smile

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Dit is alweer een stukje. Ze gaan nu trouwen. Het kan soms wat warrig zijn omdat Diana te kampen heeft met allerlei emoties die door haar hoofd spoken.

Ze landden in een ruime, lichte kamer. Er hing lange vitrage voor de grote ramen die zachtjes wapperden door een zacht briesje dat door de kamer waaide. Er stond een etalagepop met een krans van zwarte rozen op haar hoofd. De doornen waren eraf gehaald. Op het tafeltje naast de pop lag een boeket zwarte rozen.
Voorzichtig pakte Narcissa de krans en zette hem op Diana’s hoofd. Ze deed een stap achteruit en bekeek Diana tevreden.
‘Zo.’ zei ze. ‘Kom mee. Je vader staat vast al te wachten.’

Diana keek opzij en lachte zenuwachtig naar haar vader. Hij glimlachte terug en stak zijn arm door de hare.
De muziek begon en Diana liep naast Ricco naar het altaar. Daar stond Draco. Ook in het zwart, glimlachend.
Ze zocht haar moeder. Haar ogen gleden over de menigte en keken uiteindelijk ik de ogen van Louise. Ze voelde een gelukkig gevoel opborrelen. Louise lachte door haar tranen heen en gaf Diana een bemoedigend knikje.
Langzaam kwamen ze aan het eind van de loper. Ricco gaf haar een kus op haar wang en kneep zachtjes in haar hand.
‘Papa.’ fluisterde Diana zachtjes. Ze kon zijn hand niet loslaten. Ze zou hem heel weinig gaan zien. Haar vader, die altijd klaar stond voor al haar problemen. Ze wist dat ze uit elkaar gedreven zouden worden. Door haar huwelijk en opdrachten die ze van Voldemort uit moest voeren.
Ricco had het er ooit moeilijk mee. Een steek van jaloezie sneed door zijn lijf. Hij was de belangrijkste man in Diana’s leven geweest en nu moest hij zijn plek afstaan. Zijn kleine meisje was groot geworden. Hij probeerde opgewekt te kijken, maar het lukte niet. Langzaam liet hij Diana’s hand los en ging stilletjes naast zijn vrouw zitten. Dit was het dan. Hij zou zijn dochter nog maar heel weinig zien en dat deed hem pijn.
Draco nam Diana’s hand en samen knielden ze op een laag, houten bankje. Een angstig gevoel overspoelde Diana. Ze zou nu een sterkere band met Draco krijgen. Een hele sterke band, die niet zo gemakkelijk te verbreken zou zijn. Ineens was ze bang voor de dood. Altijd had ze het lot aanvaard, maar nu wilde ze niet meer. Ze was bang om Draco kwijt te raken. Ze voelde de aandrang om op te springen en de zaal uit te rennen, maar twee dingen hielden haar tegen.
Voldemort was ook aanwezig. Hij stond in de hoek met een lange, zwarte reismantel aan. Als ze weg zou rennen, zou hij alsnog haar moeder vermoorden. Dat wist ze zeker, anders was hij hier niet.
Het andere wat haar tegenhield was toch Draco. Diana’s hand lag losjes in de zijne, maar toch voelde ze de druk op haar hand. Hij wou haar ook niet kwijtraken.
De man kuchte luid. ‘Nogmaals, wil jij, Diana Romana Esmaralda Benetti, Draco Lucius Malfidus tot je wettige echtgenoot tot de dood jullie scheidt?’
Dit was het moment. Ze had geen keus. ‘Ja.’ zei ze zachtjes.
De man ging verder. ‘Wil jij, Draco Lucius Malfidus, Diana Romana Esmaralda Benetti tot je wettige echtgenote tot de dood jullie scheidt?’
‘Ja, ik wil.’ zei hij krachtig.
Ze stonden op. Diana keek in Draco’s ogen en haar hart maakte een sprongetje. Ze hield van hem met heel haar hart. Ze herinnerde zijn woorden. Samen zullen we het goed krijgen. Ja, dacht ze, samen zullen we het goed krijgen.
En met die woorden in haar hoofd schoof ze de zilveren ring om Draco’s ringvinger. Draco pakte haar hand. Het koele metaal deed Diana weer een beetje tot rust komen. Ze was moe. Verschillende emoties hadden in korte tijd door haar hoofd gespookt.
De man begon weer te spreken. ‘En dan mag u nu de bruid kussen.’
Diana keek verschrikt op. Hier? Nu? Tegenover al die mensen? Haar hart bonkte luid in haar keel. Draco kwam steeds meer dichterbij en sloot zijn ogen. Diana, die besefte dat ze geen keus had, speelde in op Draco’s houding en boog naar voren. Als in een droom raakten hun lippen elkaar. In haar hoofd hoorde Diana een vogeltje een vrolijk deuntje fluiten. Minstens dertig vlinders dansten door haar buik en ze had het gevoel alsof ze opsteeg. Samen met Draco, op hun roze wolkje. En lieten voor even de zwarte duisternis achter.

reacties?? Smile

fans van dan · Dreuzel Verdiend: 45 Sikkels

Dit is alweer het laatste hoofdstuk. Laat je even weten wat je van ons verhaal vond? Als je vindt dat we een vervolgd hierop moeten schrijven, stuur dan een pb’tje. Als je juist niet vindt dat we een vervolg moeten schrijven, stuur dan ook een pb’tje.
Zou je ook je mening erbij willen zetten? Bedankt!!
We hebben in ieder geval erg veel plezier gehad met het schrijven. We hopen dat jullie het een leuk verhaal vonden!
Fans van dan.

Hoofdstuk 10
Door de ogen van Draco………

Geïrriteerd stond Draco naast de zwarte auto. Diana was al minstens tien minuten bezig om afscheid te nemen van har ouders. Het duurde hem eigenlijk een beetje te lang. Ze gingen maar een paar weken op huwelijksreis, maar zij maakte er meteen een drama van. Alsof ze voorgoed weggingen. Eindelijk was ze klaar. Snel liep ze naar hem toe.
‘Zullen we dan maar gaan?’ vroeg ze.
‘Als je zeker weet dat je klaar bent.’ Draco hoorde het sarcasme van zijn opmerking nagalmen in zijn hoofd. Zonder hem ook nog maar een blik waardig te keuren stapte Diana in de auto en gooide het portier met een klap dicht.
Draco rolde met zijn ogen. Ze was natuurlijk weer beledigd. Hij knikte kort naar Ricco en Louise en stapte toen ook in de auto. Het portier werd dichtgedaan en de motor startte.
‘Ben je nu boos?’ vroeg hij.
‘Nee.’ zei ze kortaf.
‘Wel dus.’
Zwijgend keken ze voor zich uit. Waarom moest ze altijd zo stroef doen? Overemotioneel was ze gewoon.
‘Sorry.’ klonk het zacht naast hem.
‘Het is al goed.’ antwoordde hij.
‘Nee, echt!’ Diana boog zich naar hem toe en kuste hem. Na een paar seconden haalde ze haar lippen van de zijne af. Hij proefde ze echter nog wel.
Diana kwam wat dichter naar hem toegeschoven. Hij legde een arm om haar heen en legde haar hoofd op zijn schouder. Met een tedere glans in zijn ogen keek hij op haar neer. Dit zou het meisje zijn dat hem door het duister zou leiden. Hand in hand. Samen hun toekomst tegemoet…

Einde!!!!!!