Sado (4) - RPG [niet verwijderen, wordt overgeplaatst]

Eldarion' · 6e jaars Verdiend: 26 Sikkels Woonplaats: Middle Earth

Sado-RPG Deel 4: Het mysterie van Sado

Hier deel 4 alweer van de RPG. Allemaal veel plezier!

De kleuren:
Fullbloods posten in darkorange
Halfbloods in dodgerblue
Mudbloods in indianred
(Nog) onbekende personen posten in limegreen

De regels lijken me iedereen wel duidelijk, maar we zouden jullie nog een dingetje willen vragen:
Ga alsjeblieft niet te snel, er zijn ook nog mensen die 24 uur of langer zonder Sado zitten. Wink

En hier het eerste bericht.

Een herinnering vervaagt. Er komt een nieuwe te boven, wanneer Roxan al ouder is en op Zweinstein zit. Weer een nieuwe, en nog een. Ten slotte gaan haar ogen open. Ze kijkt weer recht in het gezicht van Mitch en glimlacht. Ze denkt dat ze haar krachten weer wat herwonnen heeft en krabbelt recht met veel moeite.

‘Bedankt,’ brengt ze schor uit tegen Mitch.

Elmaz. Tuurlijk, daar was ze mee bezig. Ze moet terug naar Elmaz. Ze zal hem eens te pakken krijgen. Hij krijgt zijn zin niet. Deze keer niet. Ze zal terugkomen, voor z’n neus. Ze probeert op haar benen te gaan staan, vindt wat steun, grijpt ze rotswand vast met haar goede hand en komt erg langzaam vooruit. Vastbesloten om terug te gaan.

Ze kijkt om naar Dizn en probeert hem te wenken. Hij moet mee. Moet. Anders gaat het niet. Ze loopt verder en verder de tunnel door, tot ze er uiteindelijk uitkomt. Even gaat ze uitgeput op de grond zitten. Eigenlijk is het helemaal niet slim wat ze doet, maar het moet toch. Naast zich ziet ze een trap. Ik wil naar boven.

Een paar keer struikelend over te treden en haar been openhalend, komt ze uiteindelijk boven aan. Het duizelt haar en ze grijpt de dichtstbijzijnde boom vast. Zo gaat ze van boom tot boom, tot ze uiteindelijk veel later de treurwilg in beeld ziet. Ze glimlacht flauw. Voor de treurwilg staat Elmaz. Haar glimlach wordt breder.

Ze wankelt naar de achterkant van de treurwilg en gaat er even bij zitten. Boven haar waait een takje heen een weer door de wind, die flauw waait. Er zit een druppel water op de tak, het valt recht op Roxans neus. Die kijkt omhoog en ziet de tak. Een hele lange tak, vanaf de kern in de boom, maar smal, erg smal, alsof hij nog erg veel moet leren. Ze steekt haar hand uit naar de tak en raakt hem aan. Een flits. Van Elmaz, die op het moment aan de andere kant van de boom moest staan. Het was dus een herinnering.

Dizn was weg. Zij was alleen in de tuin, samen met Elmaz. Roxan was de bloemetjes water aan het geven. Elmaz had een of ander houten stokje vast, waarvan Roxan niet wist dat het een toverstok was, en hij wat ‘aan het knallen’ in Roxans ogen. ‘Elmaz, straks gaan de bloemetjes dood!’ ‘Tuurlijk! Kun je nu echt niets zinnigers uit je mond krijgen?’ ‘Nou.. sorry hoor..’ Elmaz gaat weer door met ‘knallen’ en Roxan gaat verder met bloemetjes water geven. Ze lopen allebei naar elkaar toe, en op een gegeven moment botsen ze tegen elkaar. ‘Kijk nu toch eens een keer uit!’ roept Elmaz uit frustratie. Roxan, die dit niet gehoord had, omdat ze Elmaz’ toverstok in de gaten kreeg en merkte dat het niet gewoon een stokje was, staarde met grote ogen naar Elmaz. Ze wendt haar ogen van hem af en gaat door de tuin huppelen en zingen. ‘Hihihi! Elmaz denkt dat hij kan toveren. Abracadabraaaa!!’ Zo gaat dat nog even door tot Elmaz het zat is. Hij zal eens laten zien wat hij kan. Met de punt op Roxans knie richtend, spreekt hij een spreuk uit. Roxan valt op de grond en schreeuwt het uit. Haar knie bloeit en ze kan niet op haar been staan. Woedend kijkt ze naar Elmaz. Ze heeft nog niet in de gaten dat hij getoverd heeft. Op de achtergrond verschijnt Dizn. Hij wordt boos op Elmaz en begint ook nog te huilen. Bij Roxan lopen er ook tranen over haar wangen en ze hinkt naar Dizn. ‘Stop! Dizn! Nee je m…

Woede lijkt haar nieuwe kracht te geven en ze staat op. Ze kijkt naar Dizn, naast haar. Ze moet het hem vertellen. Vertellen wat ze wil. Wat ze van plan is.

‘Dizn.. we sturen hem weg.. en als hij niet wil.. dan.. dan.. v-vermoorden we hem,’ zegt ze, met in haar achterhoofd houdend dat zij hem toch niet kunnen vermoorden voor altijd, omdat hij bij de volgende opdracht waarschijnlijk gewoon terug komt.

Zonder op z’n reactie te wachten, draait ze zich om en wankelt ze op Elmaz af. Voor z’n neus blijft ze staan. Herinneringen komen boven drijven. Woede en misschien een klein stukje verdriet. Waarom moest dit, wat min of meer een broeder-zuster band zou moeten zijn, uitlopen op een finaal drama.. Ze doet haar mond open en spreekt.

‘Elmaz, verdwijn. Verdwijn uit m’n leven en dat van iedereen anders. Sado is jou niet waard als koning. Ga weg, en kom nooit meer terug’

‘Verdwijn, of ik maak er zelf een eind aan’

Snow White Queen

Christine loopt door de straten van Sado terwijl ze iets in doeken gewikkeld in haar armen houdt. Het was al donker. Ze blijft even staan en kijkt naar de baby in haar armen. Een vage glimlach waar ook iets pijnlijks in schuilt, verschijnt op haar gezicht als ze een stukje van de doek opheft en ziet dat de baby nietsvermoedend slaapt. Daarna kijkt ze stilstaand rond. Het was hier zo doods... Een rilling loopt over Christines rug en snel wandelt ze verder, zich niet zo enorm op haar gemak voelend.

Na een minuutje of tien zoeken, is ze gearriveerd waar ze wilde zijn. Ze kijkt vlug even naar binnen om te besluiten dat er niemand aan de andere kant van het raam zit ondanks het huis toch bewoond leek en gaat met haar rug tegen de muur van het huis staan. Ze staart denkend voor zich uit. Het was allemaal relatief vlug besloten, maar nu ze hier uiteindelijk stond - haar laatste "kans" - twijfelde Christine of ze het wel degelijk zou doen. Het is de enige manier om nog een kans te kunnen maken, spookt het door haar hoofd. Uiteindelijk zucht ze diep en slaat haar hoofd neer, kijkend naar de baby. Dan begint ze zachtjes te spreken tegen het slapende kind.

"Het komt allemaal goed, schatje, dat beloof ik je. Ik beloof het je..." Haar stem klinkt alsof die op het punt staat te breken en Christine streelt met haar vinger over het kind z'n zachte gezichtje. Haar ogen vullen zich met tranen, waarna ze langzaam en geluidsloos over haar wangen rollen. Even kijkt ze links en rechts om te kijken of de straat leeg is en tovert dan een korf tevoorschijn die ze op de grond voor de deur zet. Dan kust ze de baby zachtjes op z'n voorhoofdje, zegt: "Ik ga je missen..." en legt het voorzichtig in de korf, erop lettend het kind niet wakker te maken. Dan haalt ze een brief uit haar broekzak en steekt ze bij hem. Even blijft ze gehurkt zitten bij de baby, maar besluit dan met pijn in haar hart om op te staan. Ze kijkt nog even neer.

"Het spijt me... Maar ik kan niet anders..." zegt ze dan hakkelend, wanneer de emoties de overhand beginnen te nemen, waarna ze zich met de grootste tegenzin omdraait, weggaat, voelt hoe het schuldgevoel bij elke pas die ze zet, groter en groter wordt.

Lana schrikt op en tilt haar hoofd als ze ziet en hoort hoe Will zich tegenover Gaia gedraagt. Ze staat op van de rots waar ze op was gaan zitten en gaat dichterbij de rest staan terwijl ze alles aanziet. Als Mike Will probeert te kalmeren en dat schijnt te lukken, bedaart Lana weer een beetje. Ze weet niet wat ze van Will moet denken. Als ze eventjes verder dacht, wist ze eigenlijk niet meer wat ze van ver iedereen moest denken.

Als Mike naar Sarah en haar toewandelen, fronst Lana haar wenkbrauwen. Z'n houding staat haar niet echt aan en dat wordt alleen maar bevestigd wanneer hij schuldig zegt dat hij nog eens iets te bekennen heeft. Een naar voorgevoel bekruipt Lana. Wanneer ga ik eindelijk eens alles weten? Ze zegt echter niets en kijkt Mike alleen maar aan terwijl die z'n bekentenis doet en Lana's nare gevoel alleen maar groter en groter wordt. Het idee dat Mike helemaal niet in het café zat terwijl zij en Sarah bijna hun leven verloren waren voor hem, maakte haar niet bepaald blij. Als Thorns naam valt, voelt Lana zo'n groot gevoel van haat door haar heen gaan tegen hem en het feit dat Thorn van de afgrond was gedonderd, vond Lana opluchtend.

Als Mike zwijgt, denkt Lana dat z'n bekentenis is afgelopen en probeert in zichzelf te zoeken wat en hoe ze moet reageren. Maar dan flapt Mike er tegen Lana's verwachting uit dat haar moeder niet dood is en hen in de steek heeft gelaten. Lana wordt van het ene op het andere ogenblik krijtwit en hoort dan ook nog eens dat Grace haar moeder is, hoewel haar dat niets meer aandoet. Het is stil.

"Grace?" vraagt ze dan uiteindelijk. Ze zwijgt even en kijkt Mike aan, en Lana's blik wordt enorm achterdochtig als hij Mikes uitdrukking op z'n gezicht ziet. Dat voorspelde niet veel positiefs. Lana kijkt even naar Sarah, maar dan weer naar Mike.

"En... Wie- wie is Grace?" vraagt ze hem dan onbegrijpend, terwijl ze nu lijkbleek is. Hoewel Lana al een sterk horrorvermoeden heeft, had ze nog nooit van een persoon genaamd Grace gehoord.

Charlie · Oceanic 815 Survivor Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hij ziet Roxan op hem afkomen. Hij werpt een vuile blik op Mitch en gaat dan samen met Roxan naar boven. Het is moeilijk, ze zijn allebei vermoeid. Uiteindelijk raken ze toch boven, waar ze Elmaz zien. Dizn ziet Roxan die de tak aanraakt, een hele smalle tak. Dizn kijkt vuil naar Elmaz. Roxan had hem net gezegd dat ze zou zeggen dat hij moest verdwijnen en anders zou ze hem vermoorden. Dat tweede leek bij Dizn het beste.

Hij ziet Roxan op Elmaz aflopen. Dizn doet hetzelfde, samen staan ze voor Elmaz. Hij hoort wat Dizn zegt. Dizn kijkt vuil, recht in Elmaz' ogen. Hij voelt haat en woede. Als Elmaz niet oplet, is het straks werkelijk gedaan.

Elmaz schrikt uit gedachten over Roxan en Dizn op. Hij ziet ze, ze komen de trap op. Ze leven nog. Dit kon niet waar zijn, wie overleeft er nu zo'n val. Dit is niet goed. Ze zijn vast woedend en - voor Elmaz kan verder denken ziet hij Roxan en Dizn op hem afstappen. Elmaz steekt z'n hand in z'n gewaad en houdt z'n wand klaar. Hij hoort wat Roxan zegt.

''Jij bent mij niet waard als broer'' zegt hij vuil en met de nadruk op het woord 'broer'. Hij kijkt nog even recht in de ogen van Roxan en Dizn. Hij trekt z'n toverstok...

Remus · 7e jaars Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: Vampire Mountain

Milosh ziet hoe Mike's houding is, en hij beseft vrijwel meteen wat er gaat volgen, aangezien hij deze houding maar al te goed kent... omdat hij deze houding 2 weken geleden heeft aangenomen, in de kaasfabriek, terwijl hij opbiechtte dat hij de amulet had en zijn ouders die van Olivier vermoord hadden.
Terwijl Mike begint te praten, wordt Milosh steeds wantrouwiger. Hij kijkt Lana even min of meer bemoedigend aan, kijkt daarna weer naar Mike. Milosh voelt aan dat het belangrijkste en wellicht schokkendste gedeelte nog zal komen, en tast naar Lana's hand.
Hij verstijft echter midden in de beweging als Mike zijn laatste zinnen zegt. Milosh beseft geleidelijk over wie Mike het heeft. Will noemde Duister Persoon Grace... Mike zei dat Grace niet alleen Will's leven kapot gemaakt had... en de stukjes vallen op hun plaats.
Milosh voelt een enorm gevoel van walging door zich heen gaan - niet jegens Lana of Sarah omdat ze de dochters van Grace zijn, en zelfs niet jegens Mike. De walging die Milosh voelt is jegens Grace, omdat ze er voor gezorgd heeft dat haar eigen dochter vermoord werd, dat ze grijzend toekeek, dat ze Lana zo maar in de steek gelaten heeft.
Als dan Roxan boven aan komt, samen met Dizn en die twee richting Elmaz lopen en hem lijken uit te dagen en tegelijkertijd Lana vraagt wie Grace is, weet Milosh even niet wat te doen.
Dan kijkt Milosh Lana aan, en pakt alsnog haar hand vast. "Lana," zegt hij langzaam, "Grace is... was... Will's... metgezellin..." Milosh zwijgt even. "Grace was de vrouw die er voor zorgde dat Will de kans kreeg je te vermoorden."

Reflex

Hoewel de luiken gesloten zijn van de ramen van de kamer is het licht er fel. De witte muren, het witte plafond, de witte vloer en de witte meubels maken het er licht. Slechts een lampje verlicht de grote kamer. Op het bed in de kamer ligt Aisha. Ze kijkt naar het plafond, probeert blikken van de man te negeren.

Wie is die man? De vraag spookte haar al door het hoofd sinds ze wakker werd. Ja, ze kende hem. Ze had deze man eenmaal eerder gezien, toen ze nog klein was. Nee, ze had hem zelfs twee keer gezien. Ook op die ene dag, de dag die niet in haar herrineringen moest zitten, maar er zat.

Aisha treky aan de ketens en merkt voor de zoveelste keer dat het geen zin heeft. Vast. Ze zouden haar niet missen, met dat briefje. Op het eerste gezicht leek deze in wit gehulde mens, een begaafd man. Hij had hier over nagedacht.

Aisha zucht en kijkt opzij, de man lijkt in gedachten.

Marwan kijkt even naar het meisje, die op het bed naar het plafond ligt te staren. Daarna kijkt hij weg en staart hij naar zijn eigen blote voeten. Gedachten schieten hem door het hoofd. Wat nu? Will, of zijn bijnaam Cheesy, moest boeten, dat was zeker.

Plots staat Marwan op en loopt hij naar het evenal witte bureau. Hij pakt een pakt een stuk perkament en gaat zitten. Met de ganzenveer begint hij te schrijven. Cheesy, je zult boeten. Een glimlacht krult om Marwans lippen.

Jij mijn grote liefde, ik jouw dochter. Dacht je nu echt dat je er zo makkelijk af kon komen? Dacht je nu echt dat ik haar zo van me af liet pakken? In ruil heb ik je dochter, ze lijkt op haar. Evenals ze op jouw lijkt, Cheesy.

Zelfvoldaan stond Marwan op en liep hij de kamer uit, om het berichtje onmiddelijk naar zijn oude vriend te sturen. Zijn wraak zou zoet zijn, Will moest de pijn voelen die hij had gevoeld. De pijn die sterker was geworden nadat Marwan ten oren was gekomen dat Will er wat op na hield met die lelijke secreet. Dat monster. Jessica verdiende beter.

**Manouk** · Griffoendor Klassenoudste Verdiend: 0 Sikkels

Mara voelt een arm om haar schouders en weet dat het Linda moet zijn. Ze blijft stil zitten. Ze hoort iedereen praten, maar het doet haar niets. Dan hoort ze ineens zachtjes de stem van Roxan.
Dat kan niet, Roxan is dood.
Ze kijkt op en ziet Roxan staan, en Dizn. Voor Elmaz. Elmaz met getrokken staf. Zonder erbij na te denken springt ze op, naar haar toverstaf graaiend. Ze richt op Elmaz en schreeuwt: 'EXPELLIARMUS!'
Ze ziet hoe Elmaz' staf uit zijn hand slaat. Ze blijft met bevende arm staan, en veegt met haar andere hand de tranen van haar gezicht.

Carpe Diem

Mitch ziet dat Roxan weer voorzichtig overeind krabbelt, dan zegt ze bedankt en ziet de blik die Dizn hem toe werpt, hij denkt* Het zal hier wel nooit veranderen.

Hij ziet hun weg lopen, zelf blijft hij nog even zitten in gedachten verzonken, hij ziet in gedachten weer het kleine wezentje in zijn handen, zijn zoon, het mocht niet zo zijn, hij was te zwaar gewond geweest en ze waren te ver van enige medische zorg geweest, bovendien had hij zijn wand niet bij hem.

Zijn verloofde had nooit geweten dat hij een Wizard was, al die jaren dat ze hem kende, hij had het haar nooit durven te vertellen, bang voor haar reactie.

Hij had hun beiden begraven, in het land waar ze zo van hielden, Egypte.

Hij zucht even diep en staat dan ook op, hij loopt een paar passen en staat dan in een scherp steentje, hij haalt daarbij zijn voet open, moeizaam hinkelen vervolgt hij zijn weg, hij ziet dan de trap, hij loopt voorzichtig naar boven, glijd een paar keer uit en weet uiteindelijk boven te komen.

Als hij boven is, gaat hij vermoeid tegen een boom zitten en kijkt uit over het ravijn naar de bergen

**Olivier**

Met gebogen hoofd wacht hij de reactie van Sarah en Lana af. Hij kan het niet. Hij kan ze niet meer recht in de ogen aankijken.

"Grace," zegt hij vermoeid als hij Lana's reactie hoort, "Grace is de vrouw die Will dwong jou te vermoorden."

Hij zucht. Eigenlijk was het beter geweest als de moeder van Sarah en Lana toch dood was, maar dat ze gewoon een lieve vrouw was geweest. De waarheid was hard.

Mike voelde zich op dit moment heel alleen. Zijn dochters zouden hem niet meer willen zien. Hij zou weer naar huis kunnen en zijn eenzame leventje kunnen voortzetten.

Met stijgende verbazing kijkt hij naar het tafereel. Zijn oom draait compleet door. Eigenlijk wilde hij naar voor lopen en er een stokje voor steken, maar toen zag hij dat Mike het zelfde plan had. Hij zag er zeer vastberaden uit. Olivier besloot te blijven staan.

Wanneer Will weer wat gekalmeerd is door Mike's verhaal, dat Olivier zeer verbaasde, denkt hij dat het weer rustig zal worden. Maar dan komt Mike naar Lana en Sarah toe.

Grace is hun moeder. Ze hebben een volbloedmoeder. Maar wat voor één.

Hij kan geen woord uitbrengen en staat er maar een beetje bij. Hulpeloos kijkt hij even naar Sarah die tot nu toe nog niets gezegd heeft. Wat gaat er in haar hoofd om?

Hij luistert naar Mike's verhaal en wordt langzaam weer kalm. De 'gewone' Will keert langzaam terug doordat hij beseft dat Mike bijna hetzelfde meegemaakt heeft. Grace heeft hen beiden het leven zuur gemaakt.

Will krijgt weer moed om verder te gaan, doordat hij merkt dat het Mike ook gelukt is. Hij was helemaal alleen, maar heeft zich er doorheen geslagen.

Hij kijkt naar Gaia en probeert te glimlachen. "Sorry," fluistert hij, "Ik was even helemaal de weg kwijt. Het spijt me zo."

Hij kijkt even naar Mike en de rest van de groep en denkt na. Dan neemt hij een besluit. "We moeten onderduiken Gaia. Grace zal niet lang wachten met haar wraak, en haar wraak zal zoet zijn. We zijn in groot gevaar. Allebei."

Hij hoopt dat hij Gaia kan overtuigen. Ze zal hem immers op zijn woord moeten geloven. "Alsjeblieft, laat haar niet mijn laatste dochter afnemen."

Remus · 7e jaars Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: Vampire Mountain

Thorn loopt langzaam de gang in, behoedzaam om zich heen kijkend. Hij is nog niet geheel hersteld van zijn val, integendeel zelfs, hij komt amper voor uit. Thorn vertrouwt het hier niet helemaal.
Hoe dan ook, na een tijd lopen zonder verdere ongelukken komt hij bij een hoge en steile stenen trap aan. Met gefronste wenkbrauwen bekijkt Thorn de trap, besluit dat er geen gevaar mee verbonden is, en begint de trap dan op te klauteren.
Wanneer Thorn boven is, blijft hij hijgend staan, en heeft verder geen oog voor de omgeving. Thorn kijkt echter verbaasd op als hij stemmen hoort...

Snow White Queen

Lana had al verwacht wat het antwoord zou zijn, maar kan het niet tegenhouden dat in haar ogen een geschokte blik schiet wanneer zowel Milosh als Mike zeggen - bevestigen - wie Grace is. Lana voelt dat het licht wordt in haar hoofd en het eerste wat ze doet is door haar knieën naar de grond zakken. Het idee dat haar moeder niet gestorven was na haar geboorte door een of andere ziekte, maar dat die hen gewoonweg verlaten heeft, zich jaren niet vertoond heeft en dan opeens terugkomt om met haar eigen dochter de vloer te vegen -want zo zag Lana het, het was Grace geweest die haar weerloos gemaakt had zodat ze geen kans meer maakte, niet Will - dat alles komt als een harde klap in Lana's gezicht aan.

Lana staart in haar handen wrijvend naar het gras en schudt haar hoofd, omdat ze het niet kan geloven. "Dat is niet waar... Dat kan niet dat er zo'n perso- dat is niet waar..." mompelt Lana dan hardop in zichzelf. Maar tegelijkertijd voelt ze een enorm grote afkeer - als die er al niet was - voor Grace, maar ook voor zichzelf door haar lijf jagen.

Lacrimosa

Gaia blijft verstijfd op dezelfde plaats staan als Wills smekende en standvastige woorden tot haar doordringen. Maar hetgene wat in haar geheugen gegrift staat is maar één ding;
Aïsha is weg.
Niet thuis al lezend in een van haar boeken. Niet naast haar, terwijl ze zoals altijd iets bemoedigends toefluistert. Nergens.
En hetgene verliezen waar je al je hele leven erg afhankelijk aan bent, voelt aan als een enorm gemis.
Zwakjes laat Gaia haar hand zakken waarin nog steeds als een soort van bescherming haar wand in gekluistert zit. Het feit dat Will op het punt staat om haar te vermoorden dringt niet tot haar door. Aïsha was er niet.

Dan sluit ze haar ogen, zoals ze als kind altijd deed wanneer ze bang was en het sluiten van je ogen als een ontvluchting van de werkelijkheid zag.
Daarna opende ze ze terug en ziet dan het gelaat van haar vader voor haar, met een sombere uitdrunking kijkt ze naar de grijze plukken haar die als vuile strepen in zijn haardos zitten en de vouwen in zijn gezicht.
Hij was nog niet zo oud, wist ze. Maar alle gebeurtenissen hebben hem geveld.

Gaia verliest zich zelf in dit moment en gilt dan duidelijk 'NEE'. 'Nee, nee, nee, nee', herhaalt ze als een kind dat haar zin niet krijgt. Elke 'nee' klinkt steeds hopelozer en langzaam loopt ze naar hem toe, terwijl ze voor hem hurkt.
"Doe het niet. Daar krijg je spijt van. Spijt", fluistert ze met tranen in haar ogen die langs haar wangen parelen.

"Er is maar een iemand die hier moet boeten. Je weet goed genoeg wie dat is, papa."

Het gezicht van Grace flitst door haar een en met een korte knik verdwijnt dat even snel als het gekomen is. Machteloos kijkt ze hem aan, enigzins gelukkig om zijn bezorgdheid. "Ik ga niet onderduiken voordat Aïsha veilig is."

**Olivier**

Hij kijkt naar zijn dochter en vindt het merkwaardig dat ze nog zo rustig blijft. Hij had haar bijna vermoord.

"Gaia, luister, als we niet onderduiken zal ze jou ook ontvoeren. Misschien zelfs vermoorden," zegt hij op paniekerige toon.

"Grace heeft veel macht, dat blijkt wel. Ze lag dodelijk gewond in een tunnel waar normaal niemand komt, maar nu loopt ze weer doodleuk rond! We zijn in gevaar Gaia. Jij bent in gevaar."

Hij denkt even terug aan de beelden van Aisha die hij gezien had. Liggend op het bed, vastgebonden.

"We kunnen Aisha niet zomaar even redden, al zou ik het net als jij dolgraag willen. Het is echt beter als we onderduiken."

Remus · 7e jaars Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: Vampire Mountain

Milosh ziet Lana's geschokte blik, waarna Lana op haar knieen zakt. Haastig knielt hij naast haar neer, en luistert naar het verwarrende gemompel. Milosh kan haar gevoelens wel begrijpen - prima, zelfs.
Hij kijkt Lana bemoedigend aan - of tenminste... iets dat voor bemoedigend door moet gaan. Milosh weet niet direct wat te zeggen, dus zwijgt hij maar, terwijl hij nog steeds Lana aan blijft kijken. Dan slaat Milosh zijn armen om Lana heen.

Snow White Queen

Lana voelt Milosh' armen om haar heen, en blijft even bewegingsloos zitten. Gedachten stromen door haar hoofd. Dan beseft ze pas tegoei dat Milosh haar vastheeft en beweegt lichtjes ongemakkelijk terwijl ze nog net de drang kan onderdrukken hem van haar af te duwen.

"Milosh, alsjeblieft, laat me los..." zegt ze dan moeilijk. "Ik verdien dit niet... ik walg van mezelf..." Even flitst er in haar gedachten een vermomde Grace voorbij, die haar gezicht onthult, waarna Lana's eigen gezicht zichtbaar is. Tot voor kort had ze altijd gedacht dat ze op mama leek, was ze trots op haar geweest en had ze haar als haar grote voorbeeld genomen.

"Ik ben bang dat ik op haar lijk..." zegt ze dan plots.

Eldarion' · 6e jaars Verdiend: 26 Sikkels Woonplaats: Middle Earth

'Je bent mijn broer niet,' probeert ze hem rustig te zeggen, wat niet echt wil lukken. Er zit eigenlijk een kern van waarheid in, aangezien ze alleen dezelfde moeder delen.

Gelijk als hij z'n wand trekt, trekt zij ook haar wand. Het lijkt haar duidelijk wat er moet gebeuren. Toch is er iets van aarzeling. Jaren lang hadden ze samengeleefd, min of meer samen gespeeld, dingen gedeeld.. moest daar nu een einde aan komen? Hij probeerde jou ook te vermoorden..

Dan komt Mara tussenbeide. Roxan glimlacht als ze haar ziet. Ze roept Expelliarmus. Dit horen eigenlijk zij, Dizn en Elmaz uit te vechten, Mara heeft er niets mee te maken.. maar ze lijkt het haar aan te trekken. Niet nog een onschuldige dode..

Terwijl Roxan nog met haar wand op de wand-loze Elmaz gericht staat, ziet ze uit een ooghoek Lana vallen. Er schijnt daar iets aan de hand te zijn. Hoorde ik dat nu goed? Grace haar moeder? Ze kijkt van Elmaz naar Lana naar Mara en weer opnieuw. Alle belangrijke dingen komen tegelijk. Ze had Lana nog niet eens een 'welkom terug' gezegd. Tegelijk vangt ze Lana's woorden op.

'Nee! Lana, dat meen je niet! Denk dat niet! Je mag niet op haar lijken, en je lijkt ook niet op haar!' zegt ze, even afgeleid van Elmaz, waarnaar ze haar blik naar Dizn wendt met de blik wat nu.

'Nou, ga je nog kiezen of moet ik het doen voor je,' snauwt ze Elmaz ondertussen bijna toe.