[AF] No such thing

LavenderBrown · Geplaatst: Za Aug 19, 2006 20:00

Voor Kirssy, de werkeloze, hyperige Tams waar ik mijn inspiratie vandaan haal * snik * En bedankt voor die hyperreactie * ja dat gebruik ik vaker, het is gewoon een leuk woord * van Pink Princess xD
Ernst Bobbie en de rest ( 8 )

Love, Fleur

_____________________________________________________________
Chapter fifteen
Dreamer

‘En wat gebeurde er toen?’
Peter stelde ’s avonds in de leerlingenkamer opgewonden vragen over de afgelopen nacht, die Sirius en James met luide stemmen beantwoordden. Natuurlijk hingen weer alle meisjes aan hun lippen en Remus keek er wat kwaad naar.
Hij zat nog steeds na te denken over Aïscha. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Hij stond bij haar en haar stomme giechelige vriendinnetjes alleen bekend als Remus met het relatieadvies. Geen idee hoe ze daar aan waren gekomen.

Hij stond op uit zijn zetel en sjokte richting het portretgat, niet echt met een idee waar hij heen ging. Misschien de bibliotheek. Toen het portretgat openging en hij er door wilde stappen, kwam Aïscha van de andere kant, gevolgd door een kudde vriendinnen.
Remus verstijfde.
‘Gaan jullie maar, ik wil even met Remus praten,’ fluisterde Aïscha en met een samenzweerderig lachje passeerden de meisjes hem.
‘Hoi,’ mompelde Remus en hij wilde direct doorlopen. Niet weer zo’n vernedering.

‘Nee, nee, Remus, wacht! Je vriend heeft met me gepraat…’ zei ze met een wanhopig handgebaartje. Even later streek ze met diezelfde hand door haar haren en hij moest zijn ogen er met moeite van af halen.
‘Welke vriend?’ vroeg Remus monotoon.
‘Eh… ik weet zijn naam niet. Hij is klein en op zich wel schattig… Op een vreemde manier. Maar goed,’ zei Aïscha en ze trok Remus aan zijn pols mee uit de leerlingenkamer. Ze ging op de reling van een trap zitten en keek hem serieus aan.
‘Hij zei dat je best overstuur was en hij wist niet of dat met mij te maken had,’ zei ze.
Memo aan mezelf; Peter vermoorden als ik terugkom.

Het leek of alle zuurstof uit de lucht werd gezogen en hij knikte dus maar dom.
‘Ga door.’
‘En, nou ja, ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest over die vriend…’
Vriend, vriend… schoot het door zijn hoofd. Hij was zo in de war nu dat hij al was vergeten waar het over ging. O ja, Aïscha was vreselijk verliefd op een vriend van haar en ze wilde weten hoe ze hem het beste kon krijgen, want hij was zo rustig en gesloten…
‘Oh.’
‘En… eh, nou, jij bent die gesloten vriend.’
‘Oh.’
Remus had zichzelf op de automatische piloot gezet in de hoop haar snel af te schudden, maar even later drongen de woorden tot hem door.
‘Jij, als in… ik?’
Ze knikte en hij zag dat ze een glimlachje verborg door haar hand voor haar mond te houden.
‘Maar ik ben… Remus.’ Hij sprak langzaam, duidelijk articulerend, zodat hij niet over zijn woorden zou struikelen.
‘Dat… weet ik,’ antwoordde ze op dezelfde toon en haar ogen twinkelden.
Wat was hij toch een idioot.

‘Oh. En jij…?’
‘Ja,’ zei ze simpelweg en ze liep naar hem toe en pakte zijn klamme handen.
‘Waarom ben je nou nerveus?’ vroeg ze wat onzeker.
Hij staarde haar aan en ze barstte uit in een nerveus gegiechel.
‘Uh… Maar jij bent… populair en… en mooi en… en ik ben… nou ja… je weet wel…’ hakkelde hij en als zijn handen vrij waren geweest had hij zichzelf nu heel hard geslagen.
‘Oh, maar ik vind het ook leuk om in de bibliotheek te zitten, hoor!’ zei ze direct. Het leek of haar ogen iets groter werden.
‘En, nou ja, ik vind het gewoon leuk om tijd met je door te brengen.’
Hij stootte een geluid uit dat een beetje leek op dat wat het slijmerige monster dat hun professor Verzorging van Fabeldieren vorige week had laten zien uitbracht.

‘En waarom… zei je dat dan niet?’
‘Remus!’ Het voelde vreemd als ze zijn naam zei.
‘Denk je dat ik ook niet onzeker ben of zo?’
‘Niet echt.’
Ze lachte en hij gaf haar ook een glimlach. Toen boog ze zich naar hem toe en gaf hem een zachte kus.
Hij had nog nooit een explosie ervaren maar het leek of al zijn ingewanden om zijn hart heen werden gejongleerd. Het was een feit dat als hij zoiets aan Sirius en James zou vertellen dat ze hem uitlachten en als hij het aan Peter zou toevertrouwen zou die schreeuwen dat Remus een dokter nodig had.

Remus staarde haar aan zonder het te merken en ze keek hem met een kleine frons aan.
‘Ik weet niet zeker of het wel een goed idee was om verliefd te worden op een mentaal een beetje instabiele jongen…’ mompelde ze en voor het eerst moest hij echt lachen.
‘Sorry, het is gewoon… nerveus. Ik ben niet het type die het knappe meisje krijgt, zeg maar.’
Ze kneep even in zijn hand. ‘Dan denk ik dat het tijd is dat dat gaat veranderen.’

Aïscha keek hem nog even lief aan en verdween toen door het portretgat, Remus achterlatend, er van buiten uitziend alsof iemand hem had versteend en zich van binnen voelend als een achtbaan van emoties.
‘Aah.’
Hij draaide zich snel om. Sirius en James staken hun sentimenteel kijkende gezichten om de hoek van het portretgat en ook de Dikke Dame zat ontroerd naar Remus te kijken.
‘Dat was het liefste wat ik óóit heb gehoord,’ zei Sirius nep-snikkend.
‘Bij mij niet, iemand vroeg me ooit om met haar te trouwen de eerste keer dat we uitgingen,’ grijnsde James en Sirius en hij begonnen weer over en weer grappen te maken. Ze gingen zo in elkaar op dat ze Remus niet eens opmerkten, die met zijn gedachten heel ergens anders langs hen heen liep, eerst de verkeerde slaapzaal in liep, maar eenmaal in de goede aangekomen direct op zijn bed viel.

Sirius, die twee minuten later kwam, keek glimlachend naar Remus’ verheerlijkte, slapende gezicht.

[Bring in the magic in the air now
I want you to give me your smile
-- Dinand Woesthoff; Dreamer]

LavenderBrown · Geplaatst: Vr Aug 25, 2006 16:15

Dude! Ik sta op pagina 2! Nou ja, bijna dan. Ik voel me zo verwaarloosd. Nou ja, niet echt. Hier weer een nieuw stukje (: Tams, dit keer. Bedankt voor jullie [ongeduldigekuchkirssykuch] reacties xD

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter sixteen
Welcome to my life

‘En toen?’
Toen de volgende dag was gebleken dat ze geen straf kregen voor hun speurtocht naar Hagrid (Tamara hield met heel haar hart van Perkamentus), was het tijd dat ze hun klasgenoten eens in gingen lichten over hun nachtelijk avontuur.
Ze zaten met de zeven meisjes uit het zesde jaar Griffoendor verdeeld over de bedden van Tamara en Lily.

Lily verklaarde uitvoerig dat ze nog had geprobeerd om iedereen binnen te houden, maar dat er geen redden aan was en dat ze toen maar mee was gegaan om ze in toom te houden. Tamara, die een beetje afwezig met een kussen tegen zich aangeklemd tegen de spijlen van haar bed aanzat, grijnsde toen ze het verhaal van Lily hoorde.
‘Willen jullie ook horen over het deel waar Lily James Potter in de armen sprong omdat Hagrid achter ons kwam te staan? En het deel waar ze flauwviel?’
‘En waarbij jij precies hetzelfde bij Zwarts deed?’ snauwde Lily terug. De meisjes vielen meteen stil. Lily en Tamara die ruzieden was altijd amusant, maar je moest je er niet in mengen.
‘Ik hing toch al aan hem, dus dat maakte niet zoveel uit,’ mompelde Tamara.
Sirius had haar gisteren mee uitgevraagd, maar ze had nee gezegd. Waarom wist ze niet, want ze begon weer wat voor hem te voelen, maar ze wist dat Sirius zo een ander meisje uit zou vragen als zij niet kon.

‘Ik ga slapen,’ verkondigde ze even later en ze duwde Rose van haar bed, die verontwaardigd naar dat van haarzelf stampte. Twee andere meisjes wensten haar welterusten en gingen ook liggen en Lily sloot zonder wat te zeggen haar gordijnen, toen ook haar bed leeg was.
‘Ik kan er niks aan doen dat jij Potter leuk vindt,’ mompelde Tamara.
‘Ik vind hem niet leuk!’ kwam het vanachter de gordijnen. ‘Hij is arrogant en lelijk, nou ja, nee, niet lelijk, maar hij vindt zichzelf veel te goed.’
‘Gisternacht was hij wél goed genoeg…’
‘Jij hebt Zwarts ook afgewezen, dus die is ook alleen goed op momenten!’ zei Lily en haar stem schoot omhoog, zoals altijd als ze kwaad was.
Ze begon direct een hele preek tegen Tamara, die dit als haar slaapliedje beschouwde en langzaam wegdoezelde.

Toen ze de vorige morgen gewekt werd door de kou en ontdekte dat haar dekens op de grond lagen, rilde ze even, voor ze in haar hutkoffer greep en er een jurkje uitpakte, om snel maar even wat om haar lijf te hebben.
Tamara liep gapend naar de badkamer, waar ze Lily tegen het lijf liep, die haar gewaad al aanhad, en haar gezicht leek net zo stijf als het zwarte kledingstuk.
‘Oh, dus hier wil je nu jongens mee gaan versieren?’ vroeg ze ijzig, ogend op Tamara’s jurkje dat niet veel verhulde.
Het leek of ze net had gezegd dat Tamara een slet was. Of misschien had ze dat ook gedaan… Tamara keek Lily verbaasd aan.
‘Wat is er mis met jou? Natuurlijk niet! Ik doe straks mijn gewaad aan, en –’
‘En dan trek je het zo snel mogelijk weer uit, natuurlijk,’ bitste Lily, die met opgeheven hoofd langs Tamara liep. Die draaide zich om en wilde wat zeggen, maar toen Lily’s blik in haar vlammende groene ogen zich in die van haar boorde, hield ze haar mond maar.

‘Oef,’ zuchtte Rose, die rechtop op haar bed haar haren zat te borstelen.
‘Praat alsjeblieft niet tegen me, Rose, of ik val je aan,’ zuchtte Tamara, die zich miserabel voelde.
In de badkamer voelde ze het koude marmer van de vloer tegen haar voeten en ze voelde zich nog kouder worden, niet alleen van buiten. Ze plantte haar handen op de wasbak en keek op naar haar gezicht. Haar haren zaten in de war en er ontsnapten tranen uit haar lichtblauwe ogen. Ze schoot onwillekeurig in de lach. Ja, ze was een echte jongensversierder.
Zuchtend tastte ze met haar hand het steen rond de wasbak af, zoekend naar een borstel. Haar blik bleef op haar gezicht gericht. Ze sloot haar vingers om de borstel van Lily en besefte pas dat hij niet van haar was toen ze haar haren al bijna helemaal ontward had. Snel smeet ze hem door de badkamer, waar hij tegen de muur sloeg en in twee stukken uiteen spatte.
Ze greep een verdwaalde toverstok, niet eens die van haarzelf en mompelde gehaast ‘reparo.’

‘Waar bleef u, juffrouw Meijer?’ vroeg Slakhoorn ongeveer een kwartier later, toen Tamara te laat de les in stormde, niet eens doorhebbend dat ze was vergeten haar gewaad aan te doen.
Slakhoorn’s mond vormde een grote ‘O’ toen hij Tamara bekeek.
‘Ik…’ begon hij zachtjes, maar toen zei hij: ‘Ik denk niet dat die,’ hij slikte, ‘kleding gepast is in de les.’
Tamara liet haar blik langzaam naar beneden glijden, een beetje bang voor wat ze te zien zou krijgen. Op datzelfde moment begon de klas te lachen. Tamara keek naar Lily, die voorin zat en een zelfvoldane glimlach op haar gezicht had, die niet verdween toen ze weer verderging met aantekeningen overschrijven.

Tamara rende de klas uit en hoorde het lachen nagonzen in haar oren.
‘Jij ziet er lekker uit, verwachtte je me soms?’ vroeg Sirius, die samen met James aan kwam lopen en er niet echt uitzag of hij last had van Tamara’s afwijzing gisteren.
‘K… kan ik je gewaad lenen?’ vroeg Tamara en ze besefte dat dat nooit zou kunnen.
‘En dan mag ik dat jurkje hebben?’ vroeg Sirius en hij en James gniffelden.
‘Oh, wat zijn jullie toch kinderachtig!’ riep Tamara wanhopig uit.
Sirius haalde zijn schouders op.
‘Accio gewaad,’ mompelde hij en hij zwaaide een beetje heen en weer met zijn toverstok.
‘Ja, dat werkt vast,’ snauwde Tamara. Ze bleef Sirius en James strak aankijken, die plotseling breed begonnen te grijnzen. Iets viel Tamara met veel kracht aan vanuit de rug en ze viel gillend voorover, maar Sirius pakte haar handen en liet haar gezicht een aantal centimeter boven de grond zweven.
‘T… til me op,’ mompelde ze met knalrode wangen. Toen ze weer stond keek ze in Sirius’ gezicht, dat niet eens vals stond, eerder geamuseerd.

‘Bedankt,’ mompelde ze, en ze graaide het gewaad dat met kracht tegen haar rug aan was gevlogen en haar blijkbaar omver had kunnen duwen van de grond en rende ermee naar de dichtstbijzijnde meidentoiletten, waar ze het snel over haar hoofd trok.
Vanuit één van de toiletten klonk zacht gehuil en ze besefte dat Jammerende Jenny hier zat. Léuk. Dat kon er ook nog wel bij. Zat die niet op een andere verdieping?
Ze besloot zo langzaam en zachtjes mogelijk weg te sluipen, maar net toen ze de deur bereikte schoot de geest uit haar toilet en ging voor Tamara hangen.
‘Hoi,’ snauwde ze met trillende lip. ‘Jij wil ook al bij me weg! Niemand wil me hier!’
‘Eh… Luister, ik heb les, Jenny,’ verontschuldigde ze zich.
‘Natuurlijk! Ik kan mezelf net zo goed van kant maken,’ zuchtte Jenny dramatisch en Tamara beet onmiddellijk op haar lip om niet in lachen uit te barsten, voor ze door Jenny heenliep en door de deur verdween. Uit het toilet steeg een hartverscheurend gekrijs op.
‘Je jammerende vriendinnetje?’ suggereerde James, die samen met Sirius stond te wachten.
‘Goed geraden,’ zuchtte ze.
‘Hé Meijer, nu je die zeikerd van een Evers niet bij je hebt, ga je dan met ons mee naar Zweinsveld?’ vroeg Sirius.
‘Ze is geen zeikerd,’ reageerde James meteen en hij keek naar Tamara voor versterking; die zou vast wel tegen Sirius ingaan over Lily.
‘Noem me Tamara. Ik haal mijn jas.'

Lily, die door de deuropening had gekeken en stiekem had gehoopt dat Tamara voor haar op zou komen, en terug zou komen naar Lily om met haar te gaan roddelen over Potter en Zwarts, keek met open mond naar Tamara, die normaal altijd vrolijk en spontaan was en zich nu gedroeg als één van Zwarts’ normale vangsten.
Een traan rolde uit haar oog en Slakhoorn zag het.
‘Gaat het, juffrouw Evers? Wat is er mis?’ vroeg hij, terwijl hij naar haar toe waggelde. ‘Het... Het is niks. De drank, de stoom, weet u,’ verklaarde ze terwijl ze met een heftig gebaar haar traan bijna wegsloeg. Ze had Tamara niet nodig.
Tamara stond krampachtig glimlachend in de Grote Hal en Sirius en James keken goedkeurend naar haar niets aan de verwensing overlatende kleding.
Ze had die preutse Lily niet nodig. Toch?

[With the big fake smiles and stupid lies
while deep inside you're bleeding
-- Simple Plan; Welcome to my life]

LavenderBrown · Geplaatst: Vr Aug 25, 2006 22:09

Joehoe! Daar ben ik weer (: Whoa - iets van 5 reacties vandaag of zo. Dus hier weer een Seer die ik net in elkaar heb gezet. Ik zit constant romantic lovesongs te liedjes te luisteren en dan krijg je dat.
Vell, here it is... Bedankt voor jullie lieve hyperreacties * squee *

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter seventeen
Can't let go

‘En wil je de volgende keer wél met zijn tweetjes?’
Tamara opende haar mond en sloot hem weer.
Toen zei ze: ‘Maar… wilde ik dat eerst niet dan?’
James keek met toegeknepen ogen naar Sirius, die zijn arm om Tamara heen had en een paar tasjes droeg vol spullen die Tamara in Zweinsveld had gekocht.
‘Graaf díep in je geheugen!’ snauwde James. ‘Ik ga naar bed.’
Sirius keek zijn beste vriend peinzend na, terwijl die naar boven liep.
Hij fronsde. Wat klopte er niet…

‘Iemand heeft last van zijn tijd van de maand en het is niet Remus…’ mompelde hij.
‘Eh… Sirius, het is zes uur.’
‘Oh, en dat ook, natuurlijk.’
Hij besteedde niet meer zoveel gedachten aan James toen Tamara plotseling voor een prachtige muur in de ruimte naast de grote zaal stond.
Hij plantte zijn handen aan beide zijden van haar hoofd.
‘Sirius,’ klaagde Tamara – waarom klaagde ze?! Ieder meisje die op het punt stond met hem te zoenen zou dat niet in haar hoofd halen -, ‘hier ziet iedereen ons. Zou je geen… rustiger plekje willen?’

Sirius trok een wenkbrauw op. Dat kende hij. Dat pruillipje. Dat deden ze allemaal! Hij werd er paranoïde van. Hadden ze vergaderingen met grote hopen meiden over hoe ze Sirius Zwarts zouden imponeren of zoiets?
‘Eh… Hebben jullie… vergaderingen? En… je weet wel?’ vroeg hij met een frons en zijn mond hing een stukje open. Waren al die meisjes dan toch slimmer dan hij dacht?
Hij zat net na te denken over een vergadering in de Kamer van Hoge Nood voor iedere jongen met problemen en pruillipjes, toen Tamara hem aan zijn shirt naar haar toetrok en haar lippen op de zijne drukte.
‘Weehh…’ zei hij toen ze even brak om hem aan te kijken en ze schoot in de lach.
Lachen? Niet in zijn leven…
Snel nam hij het initiatief en zijn handen gleden weer omhoog, dit keer lagen ze losjes op haar schouder en hij verloor zichzelf zo’n beetje in de zoen.
Waarom had hij dit niet eerder gedaan?

Omdat zijn ogen gesloten waren, zag hij niet dat Tamara over zijn schouder heen keek, terwijl haar tongspieren nog opgewekt bezig waren. Ze liet haar ogen even afdwalen naar die van hem en Sirius voelde een klein schokje, dat werd doorgegeven vanuit Tamara. Niet dat hij een idee had hoe zijn gezicht eruitzag als zijn ogen dicht waren en hij voor het eerst eens serieus was.
Lily stond op de trap, verstijfd, verslagen. Ze had net vanaf de laatste les tot het avondeten in de leerlingenkamer zich ervan zitten overtuigen dat Tamara nooit met Sirius en James… samen zou gaan werken en haar echt nog wel aardig vond, toen ze dat zag. En Tamara durfde haar aan te kijken!

Uiteindelijk hapte Sirius naar adem en Tamara keek hem aan.
‘Wow,’ zei hij.
‘Oeh, deze keer zeg je zelfs nog wat zinnigs,’ zei Tamara en ze drukte nog een speelse kus op zijn lippen. ‘En nu heb ik honger.’
‘Je mag mij opeten,’ reageerde hij meteen.
‘Goed, ik zal het zachtjes doen.’

Hij pakte haar hand en verstrengelde zijn vingers met de slanke van haar. Ze keek naar hem op alsof ze alleen maar naar hem wilde blijven kijken.
Ergens voelde hij een paar schokjes in zijn maag. Wat duidden die dan weer aan? Honger of het feit dat hij meer zag in Tamara dan alleen een potentiële bedpartner?
‘Eerst maar eens eten,’ zei hij tegen zichzelf.
‘Sorry?’ vroeg Tamara en zijn mond opende zich een beetje.
Gelukkig waren ze bij de Griffoendortafel aangekomen en Tamara en Sirius lieten zich zakken, nog steeds hand in hand en hij was ook niet van plan om los te laten. Het voelde veel te vertrouwd.

‘Eh… Sirius, lieverd, mag ik mijn hand? Om te eten, weet je wel…’
Niet dus.
Tijdens het eten praatten ze niet veel. Sirius was bezig aan zijn ontdekkingstocht. Dus dit was écht verliefd worden. Hij had geen honger meer en die irritante steekjes in zijn maag waren er nog.
‘Sirius?’
‘Buhh?’

Ze giechelde. ‘Ik moet even huiswerk gaan maken, zo meteen.’
‘En kan ik daar niet bij zijn?’
‘Nee. Dat wil ik alleen doen, want jij valt me alleen maar lastig.’
Ze grinnikte en streek even door zijn haar. ‘Sorry, daar had ik gewoon even zin in. Je hebt heel zacht haar. Waar was je het mee?’
Ze kreeg geen antwoord. Hij staarde een beetje naar haar ogen, die iedere emotie altijd verraadden. Vroeg had hij het alleen leuk gevonden als ze op kwaad stonden.
Ze stond op, boog nog even voorover om hem een kus op zijn wang te geven en liep de grote zaal uit. Ze had nog een lekkere achterkant ook.
Afwezig dronk hij wat uit zijn beker pompoensap en keek naar Remus, die tegenover hem een boek zat te lezen, af en toe wat eten in zijn mond schuivend.

‘Hoi Maanling,’ zei Sirius.
‘Ah, is ze weg? Mooi.’ Remus liet zijn boek zakken en keek Sirius met zijn bekende frons aan.
‘Hé, Tamara heeft Lily erg gekwetst,’ zei Remus serieus.
‘Hé, eerst zoenen, dan commentaar! Ze komt niet van deze planeet, zeg ik je… Dat mens heeft buitenaarde kra-’
‘SIRIUS!’
Stilte.

[No matter what the people say
I'm gonna love you anyway; you are my life
-- Anthony Hamilton; Can't let go]

LavenderBrown · Geplaatst: Za Aug 26, 2006 17:52

Oh my bitchin' God! That's a whole lot of reactions! Ghehe, bedankt, dat vind ik echt leuk (: Blijf op die poll stemmen, hè * grijns *
Anyway, hier weer een Pete. Wie weet er een lieve, schattige, leuke bijnaam voor unserer Peter? Hij heeft alleen Wormstaart en dat is dom. Pb uw suggesties!

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter eighteen
Your time will come

Peter hing ondersteboven in de lucht, in een verlaten gang op de zesde verdieping, iedere keer een wanhopige poging aan het doen om zijn shirt naar boven te trekken.
‘James!’ roept hij met zijn stem die weer irritant doet. ‘Sirius! Remus! Maanling! Sluipvoet! Gaffel!’
Hij blieef namen roepen tot hij voetstappen hoorde. Zijn vrienden waren toch gekomen! De voetstappen stopten; ze wisten zeker niet waar hij was.
‘Gaffel! Hier ben ik! Sluipvoet, Maanling? Die stomme Sneep heeft me opgehangen omdat hij vond dat ik –’
Hij praatte verder, maar er kwam geen geluid uit zijn mond.
‘James, dit is niet grappig!’ riep hij geluidloos.
‘Die stomme Sneep was je irritante stem even beu,’ zei een koele stem. Severus Sneep verscheen vanuit een donkere nis en Peter’s ogen werden groter. Hij hield direct ter bescherming zijn armen voor zijn hoofd, Sneep uitscheldend in zijn hoofd. Hij had net iets voor hem afgegeven bij Lucius Malfidus, omdat hij anders vervloekt zou worden en toen werd hij alsnog door die spreuk geraakt!

‘Maar goed, je vrienden zullen je hier niet vinden, zeker niet als ik een Kameoflagespreuk over je heb uitgesproken!’ zei Sneep en hij leek echt te genieten van zijn machtspositie. Hij keek achterom door de verlaten gang, maar behalve de stille bakstenen en snurkende portretten was er niemand aanweizg.
Maar net toen hij zijn toverstok weer pakte, werd hij op dezelfde manier de lucht ingehesen als Peter net.
‘Wát? Ik, Pótter! Jij –’
‘Ik heb al genoeg complimentjes gehad vandaag om me goed over mezelf te voelen,’ zei James, die om een hoek kwam; hij was op weg naar een rustig plekje geweest en had lawaai gehoord. Peter keek hem blij aan. James kwam hem altijd redden!

‘Wat heb je nu weer moeten doen? Ik snap niet dat je je laat inpakken door Secreetje, hoor. Je hebt toch een eigen wil,’ zei James, die al aan één stuk door had zitten tieren over Sneep, toen hij Peter had laten zakken en ze weg waren gelopen van een furieuze Sneep. Was hij daar echt zó kwaad over?
‘Zit dat je nou zo dwars?’ vroeg Peter en hij sloeg zijn hand voor zijn mond. Normaal sprak hij James nooit tegen.
‘Eh, sorry…’ begon hij, maar James’ donkere ogen stonden al op kwaad. Hij haalde even diep adem en sloot zijn ogen en toen Peter weer naar hem durfde te kijken keek hij weer wat menselijker.

‘Sorry Wormstaart. Het is gewoon… Maanling zit nu constant met die domme griet uit het Zwerkbalteam en Sluipvoet en Meijer zijn ook niet uit elkaar te krijgen. Als we allemaal koppeltjes moeten gaan vormen, dan kom ik straks nog met Evers uit of zo,’ zuchtte hij, maar hij moest wel even lachen bij het idee dat Lily ooit met hem uit zou willen of hem zelfs maar aan zou willen raken.
‘Ik moet even naar de wc,’ zei James, die naar het jongenstoilet gebaarde.
‘Oh, ik ga wel met je mee!’ zei Peter, die de hele tijd geduldig had lopen luisteren.
James wierp hem een quasi-walgende blik toe.
‘Niet op die manier!’ verontschuldigde hij zich snel. Oh, nu kreeg James natuurlijk weer verkeerde gedachten, óh, wat was dat stom van hem…
Waarom zeiden zijn vrienden wel altijd de goede dingen?
‘Dat weet ik toch,’ zei James met een knipoog die er niet helemaal welgemeend uitzag.

Hij verdween door de deur en Peter bleef maar even buiten staan, nog vanwege zijn opmerking van daarnet.
Hij dacht na over James, die had lopen klagen over de stelletjes. Hij had zelf nog nooit een vriendinnetje gehad… Er was een keer een meisje geweest die hem lief had gevonden, maar hij vond haar eng. Ze was groter dan hij!
In de vijfde was hij erachter gekomen dat bijna ieder meisje op Zweinstein groter was dan hij…

Hij werd ruw uit zijn gedachten gehaald door de deur die keihard tegen hem aansloeg en James die schreeuwend naar buiten rende.
Met een klein gilletje viel Peter achterover op de grond.
James zag het niet en zei tegen een portret, of tegen wie hij dan ook praatte: ‘Die Jammerende Jenny zit overal! Ze is gestoord!’
Toen keek hij naar beneden. ‘Eh… Wormstaart, waarom lig je daar?’
‘De deur,’ piepte Peter, die aan zijn oog voelde. Het zat er nog, dus dat zou wel mee vallen.

‘Wie gaat er dan ook achter een deur staan,’ zei James schouderophalend en hij liep door. Peter krabbelde snel overeind en haalde hem in.
‘Hé! Ik wist niet –’
‘Dat hij weer open zou kunnen gaan?’ grijnsde James. ‘Niet meer aan denken. Je oog ziet een beetje dik, trouwens.’
‘Hoe zou dat nou komen,’ snauwde Peter, die meteen weer last kreeg van schuldgevoelens. Hij mocht blij zijn dat James Potter zijn vriend was.
‘Hé, uh…’ zei Peter na een paar minuten stilzwijgen. Hij werd er altijd nerveus van als hij bij iemand liep die niet tegen hem praatte. Alsof hij niet goed genoeg was om tegen te praten.
‘Wat, Wormstaart?’ vroeg James, redelijk geduldig. Ze naderden de Dikke Dame, die zat te zingen. Dat zou nog even duren.
‘Jij kan elk meisje krijgen, dus ik denk niet dat je zou moeten…’ hij zweeg even en keek James aan. Die zuchtte en keek een beetje zielig.
‘Evers niet. En Meijer ook niet. En dat mens van Remus ook niet.’
Maar op dat moment ging het portret open, dat tegen Peter aanknalde, die ter plekke flauwviel en in elkaar zakte. Hij zag niet dat Lily er door kwam, vastberaden James’ hand greep en met een niet-begrijpende Gaffel de trap af rende.

[your time will come
your time ... will come
-- Iron Maiden; Your time will come]

LavenderBrown · Geplaatst: Di Aug 29, 2006 18:41

My god, jullie haten our (niet zo) beloved Peter Pettigrew echt, hè? He feels really sad right now. Maar goed, zoals jullie zien, heb ik een .. banner!
* squee * Ik vind hem echt zoo mooi en No such thing-erig, en hij is gemaakt door Kimberly/Tessa Tinkels (:
En hier is weer een (gestoorde, gevaarlijke) Lils. Reacties, want ik voel me verwaarloosd na mijn Peter, behalve door Kirssy * purr *

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter nineteen
Believe me

‘Sorry, ben ik in de hemel?’ vroeg James, toen Lily haar absurde verzoek indiende en hem verder de trappen afsleepte.
Lily zuchtte geïrriteerd. Waarom deed hij niet gewoon wat ze vroeg zonder nog irritante vragen te gaan stellen?
‘Oké, dus ik moet doen of ik vreselijk verliefd op je ben en niks liever wil dan je opvreten? Wordt niet moeilijk.’
‘Mooi,’ zei Lily bazig. ‘Uhm, eens even zien…’
Ze was bloednerveus om dit te doen, maar zo kon ze Tamara ten minste terugpakken, die de Zwarts-slet uithing.
En Tamara zou zo vreselijk beledigd zijn dat Lily niet aan haar had verteld dat ze James leuk vond – wat niet zo was -, dat het diezelfde avond nog goed zou zijn.

Dan stonden ze quitte en konden ze lekker weer over Zwarts en Potter gaan klagen zoals ze normaal deden. Want Tamara had Sirius alleen gezoend om Lily een hak te zetten, dat was duidelijk.

Met een beetje trillende vingers pakte Lily James’ hand zodra ze in het zicht van de Grote Zaal kwamen, waar Sirius en Tamara zaten, die nog speciaal bij de huis-elfen om een toetje waren geweest en elkaar nu chocolademousse voerden.
Lily’s ogen waren vervuld van afgunst en nu wist ze dat ze haar plannetje moest uitvoeren. James liep gewillig met haar mee en stationeerde zichzelf met Lily tegen dezelfde muur als waar Sirius en Tamara hún toneelstukje op hadden gevoerd.

‘Eh… Evers –’
‘Lily.’
‘Lily, ja… Nou, moeten we dit wel doen?’
Maar Lily haalde diep adem en boog toen naar voren, zodat het net leek of ze James zoende.
‘Dat ziet er helemaal niet overtuigend uit,’ fluisterde James met een onbekende twinkeling in zijn ogen, van ongeveer drie centimeter afstand van haar gezicht.
‘Eh… Maar, dan, moet ik echt…’

Ze kon haar zin niet afmaken, want James’ gezicht overbrugde de laatste paar centimeters en hij drukte zijn lippen op de hare.
Hij sloeg zijn armen om haar middel en Lily, die overvallen werd door een gevoel dat ze nog nooit eerder had ervaren, zoende maar terug en pakte zijn gezicht vast, om zijn hoofd weg te kunnen duwen als hij te ver ging.
Ze had heus wel eens iemand gekust, maar nog nooit had ze ook echt haar tong gebruikt en ze had zeker nog nooit zoiets als dit meegemaakt.
Opeens besloot ze dat het zinloos was om zoveel na te denken, het enige wat ze op dit moment wilde, was James. Zich verliezen in de zoen.
De wraak op Tamara was niet belangrijk meer.

Maar even later besefte ze waar ze mee bezig was. Ze zoende met Potter! Ze hoorde alleen Tamara even jaloers te maken als bij haar was gebeurd…
Snel duwde ze James weg en ze keek weg. Het was of de zaal rondom haar helemaal op was gelost en alleen zij en James er nog stonden. Het voelde niet, zoals ze verwacht had wanneer ze ooit met iemand zou zoenen, comfortabel of vertrouwd. Het voelde vreemd en ze werd er nerveus van.
‘Sorry,’ mompelde ze en ze keek hem recht aan, hoe eng ze dat ook vond. Ze wilde zijn reactie zien.
James leek er niet zo nuchter onder als meestal als hij weer eens een meisje versierd had. Al was dat in dit geval absoluut niet zo.
Ze wilde net iets zeggen, maar toen kuchte iemand.

Lily keek langs James heen en zag Tamara, arm in arm met Sirius, die breed naar James, die zich ook had omgedraaid, grijnsde.
‘Zielig,’ zei Tamara en ze keek naar Sirius.
‘Ik vond het eerder sexy, om eerlijk te zijn. Je kan er wat van, Evers,’ zei die en Tamara keek hem aan met een kom-mee-of-ik-breek-je-neus-blik, voor zover dat duidelijk kan zijn uit een blik.
Sirius haalde zijn schouders op en gebaarde naar zijn broekzak, toen naar James en toen deed hij alsof hij praatte.
‘Eh… ben je gek geworden of zo?’ vroeg Lily onzeker. Dit werkte niet zoals ze verwacht had. Tamara sleurde haar niet in pure jaloezie en irritatie mee om haar later een knuffel te geven en weer als vriendinnen door het leven te gaan.
Ze keek nuchter, een beetje koel. Alsof het haar allemaal koud liet.

‘Mijn vriend is niet gek,’ siste Tamara.
Sirius kuchte. ‘Hoogstens een beetje labiel en –’
‘Sirius! Alsjeblieft! Ga mee…’ Ze keek Sirius smekend aan, die er niet helemaal uitzag of hij weg wilde.
Maar toen James opeens knikte en ook een praatgebaartje maakte en voor de zoveelste keer door zijn haar streek, draaide Sirius zich om en liep met Tamara weg.
Even later stond Tamara stil en draaide even om. Haar blik boorde zich in Lily’s groene ogen, die als versteend naar dezelfde plek staarden. Haar hele plan was mislukt. Het was alleen maar erger geworden.
‘Evers!’ zei Tamara.
Lily reageerde eerst niet. Toen pas besefte ze dat Tamara haar bij haar achternaam had genoemd.
‘W-Wat?’ vroeg ze onthutst.
‘Ik haat je.’ Er volgde een smal glimlachje en Tamara liep samen met Sirius weg, die een beetje vreemd achterom keek. ‘Hé, Evers, dit is misschien niet het goede moment om met je te praten, maar –’
‘Inderdaad niet. Dus hou je mond maar.’
‘Wat jij wil schat, maar als je nog een keer zou willen…’
Een traan.
‘Dat zou zomaar eens niet kunnen.’

[I guess that this is where we've come to
If you dont want to, then you don't have to believe me
-- Fort Minor; Believe me]

LavenderBrown · Geplaatst: Do Aug 31, 2006 20:49

Mon dieu! Woohh! De Gek is terug van vakantie <3 Wb uit Germany (: Big kisses, brother. Anyway, umm - een - err - Jammie post, geloof ik [a]
Oh, ja dus. En hij is heel saai, maar goed. Oh dat moet je zeker niet zeggen om een verhaal te verkopen? Stop, Fleur, you're losing it... AHH!

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty
Brother

Drie weken later was alles weer normaal. Nou ja, bijna alles.
Lily schold nog geïrriteerder dan normaal op James en die liet het gewillig over zich heen komen. Hij en Sirius spraken alleen maar door de Tweewegspiegel of ’s avonds en ’s nachts in de slaapzaal, want Tamara sleepte Sirius overal mee naartoe, zelfs naar … lessen. En omdat spijbelen zonder Sirius niks was, verbaasde James alle leraren door ook in iedere les te verschijnen en met een verveeld gezicht alles te lezen wat hij allang wist.

En het andere ding dat niet klopte was Lily en Tamara. Ze hadden allebei een ander bed genomen; Lily zo dicht mogelijk bij de deur naar de leerlingenkamer en Tamara helemaal aan de andere kant en ze negeerden elkaar volkomen. De helft van de meisjes op Zweinstein was voor Tamara, omdat ze Lily een slet vonden vanwege haar zoen met James – dat waren de meisjes die James leuk vonden – en de andere helft was voor Lily, omdat ze Tamara de inpikker van Sirius vonden. Één ding was duidelijk; ze genoten allemaal van de ruzie, behalve Tamara en Lily zelf, die nagestaard werden in de gangen.

‘Sirius,’ zuchtte James op een avond vanaf zijn bed. Hij had Sirius via de Tweewegspiegel gecommandeerd om van onder Tamara’s tentakels naar de slaapzaal te komen.
‘Wat is er, mijn liefste Gaffel?’ antwoordde Sirius, die zijn hand masseerde. Zijn lieftallige vriendin had hem bijna fijngeknepen toen hij zei dat Lily hem best aardig leek en waarom ze zo gemeen tegen haar deed.
‘Ik wil…’
‘Een feest,’ vulde Sirius aan en ze keken elkaar in pure adoratie aan en schoten toen in de lach.
‘Waarom gaan wij niet gewoon als koppel door het leven? We zijn gemaakt voor elkaar, Gaffel!’
‘Ben je Tamara beu?’
‘Haar gedrag wel. Niet zoals ze normaal is, maar nu wel. Ik moet echt wat doen om haar kwijt te raken en als ik in haar gezicht vertel dat ze veel te opdringerig, bezitterig en arrogant is, dan slaat ze me hartstikke dood,’ verklaarde Sirius zuchtend en James dacht even na.
‘De Sirius-en-James-gaan-met-elkaar truc kan best werken, toch?’ zei hij uiteindelijk.
‘En dan moet ik je zeker in het openbaar gaan zoenen? Dat hebben we in het tweede jaar al gedaan met die vreselijke Heroïne of hoe heet ze ook alweer, toen die me stalkte.’

James verslikte zich bijna in de pompoensap die hij net had getoverd en nu naar binnen slokte. ‘Hoe noemde je haar?’ proestte hij.
‘Dús!’ reageerde Sirius direct met een gladde stem, ‘we wilden een feest!’
James grijnsde. ‘Vooral niet van onderwerp veranderen.’
Hij krabde even aan een bobbeltje dat zijn gladde huid verstoorde, gelukkig zat het onder zijn warrige pony. Hij streek door zijn haar en liet zichzelf achterover vallen.
‘Inderdaad. Morgenavond in de leerlingenkamer? Ik hang wel een mededeling op dat alle eersteklassers vroeg naar bed moeten, anders – WOW.’

Remus kwam de slaapzaal binnengelopen en zonder echt op Sirius en James te letten liep hij naar zijn bed en ging zacht neuriënd zitten.
‘Liefdesdrankje?’ informeerde James.
Remus wierp hem een vreemde, onbekende blik toe. ‘Jaloers?’ informeerde hij.
‘Oh úgh heeft ze weer op je in zitten praten dat je de slimste en knapste en liefste van ons bent?’ vroeg Sirius, die laatst een gesprek tussen Aïscha en Remus had afgeluisterd, waarin ze hem vertelde dat hij zoveel leuker was dan zijn arrogante vrienden.
‘Nee, ik weet nu zelf ook wel dat ik echt wel wat meer waard ben dan ik zelf dacht.’

‘Minstens vijf Galjoenen!’ riep James en hij ging direct door met praten, voordat Remus hem zou onderbreken. ‘Dus, we gaan morgen naar Zweinsveld, zónder Tamara en we kopen hopen Boterbier en Vuurwhisky in, hoe klinkt dat?’
‘En we gaan wel naar de keuken voor hapjes.’
‘Gaan jullie een feest houden? Dat mag niet, Aïscha en ik gaan studeren,’ zei Remus direct.
‘Dan gaan jij en je Aziatische huppelkut maar lekker in de bibliotheek zitten,’ gaapte Sirius, ‘wij gaan feesten. Het is te lang geleden.’
‘Jij zou met Tamara naar de les moet –’

‘Jij zou je verstand eens moeten gebruiken, zoals je normaal doet!’ snauwde Sirius, die een beetje moe en geïrriteerd was. ‘Jij laat je teveel beïnvloeden door die stomme vriendin van je, die bij de training ook nog eens zes kansen miste en trouwens, ik beslis zelf wel wat ik doe.’
James glimlachte. Mooi. Heel mooi.
Remus was minder tevreden. Met een frons stond hij op om zijn avondritueel uit te gaan voeren; ongeveer een halfuur zijn tanden poetsen, zijn tas zo inpakken dat alles netjes ingedeeld was en even zijn handen en voeten wassen, zodat hij schoon zijn bed in ging.
‘Ruzies in huize Griffoendor… Twee,’ zei James, die deed alsof hij een hokje aanvinkte op zijn hand.

‘Feest in huize Griffoendor, bedoel je.’
‘Maar dat is er maar één.’
Sirius maakt een ‘het zal wel’ gebaartje, voor hij onder zijn lakens kroop en met een zucht in een idyllische droom weggleed.
Bij James duurde het wat langer om in slaap te komen. Hoe kreeg hij Evers en Meijer weer bij elkaar? Ze waren allebei nog koppiger dan Slakhoorn die een fout had gemaakt en dat niet wilde toegeven.
Misschien moest hij toch maar wat met Sirius beginnen, dan trokken die twee ten minste weer naar elkaar toe…
Met een zucht begaf ook hij zich naar een andere dimensie.
Alleen in de nacht.

[you've got to let her go now
or we can't help you, brother
-- Racoon; Brother]

LavenderBrown · Geplaatst: Za Sep 02, 2006 17:41

There are days when I think I am losing my mind.
Bedankt voor de reacties <3

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-one
Aïscha

‘Kun je niet gewoon blij voor me zijn?’ tierde Remus, toen Sirius voor de zoveelste keer verkondigde dat Aïscha achterbaks was.
Hij greep zijn schooltas en hing hem op zijn rug, voor hij met grote passen de slaapzaal uit stevende. Sirius rende in zijn boxer en Tee shirt achter hem aan.
‘Remus, serieus!’
Aïscha stond al op Remus te wachten en hij gaf haar resoluut een kus, terwijl de hele leerlingenkamer joelde bij het zicht van Sirius.
‘Prachtig, hè,’ zei die, en voor de eerste keer werd hij rood. Met zijn handen tegen zijn wangen gedrukt sprintte hij terug naar de slaapzaal.
Remus liet gewillig toe dat Aïscha zijn hand pakte en hem meevoerde naar het portretgat, maar toen ze daar waren, sloeg ze haar vrije hand voor haar mond.

‘Oh, het spijt me, Reempje, maar ik heb een … ik moet nog huiswerk maken!’
‘Maar je lessen beginnen zo!’ jammerde Remus. Hoe kon ze haar huiswerk nou vergeten?
‘Tja,’ zei Aïscha en ze giechelde even. ‘Vreemd, hè?’
Even later sprintte ze weg. Eigenlijk deed ze dit wel vaker. Snel weggaan net voor een afspraak of wat dan ook.
‘Hé,’ zei Remus, toen ze weg was en er een jongen uit de vijfde uit het portretgat kwam. ‘Jij kent die lekkere Aïscha wel, hè?’
Hij vond het vreselijk om zo te praten.

‘Ja,’ grijnsde de jongen, die even aan een krullende haarlok trok, alsof ze daar dan uit zou springen.
‘Ik hoorde dat ze weer vrij was, klopt dat?’
‘Nee joh, die hangt hele dagen in de Noordertoren, geen idee waarom daar, maar samen met die… hoe heet hij ook alweer…’
‘Remus?’ vroeg Remus hoopvol.
De jongen schoot in de lach. ‘Nee, Chase heet hij geloof ik. Uit Huffelpuf.’
Remus’ mond viel open. ‘B-bedankt.’
Leuk. Zijn eerste vriendinnetje. Zijn eerste zoen. En ze gebruikte hem gewoon. Hij had bijna al haar huiswerk voor haar gemaakt.
Direct nadat hij verslagen de trap af was gelopen, begon hij een wraakplannetje te kweken. Sirius en James zouden in zijn geval gewoon met iemand anders heftig gaan zoenen en het meisje laten merken wat ze miste.

Maar bij hem, besefte hij zich dieptreurig, miste ze helemaal niets.
Hij rende terug naar de slaapzaal, negeerde Sirius en ging aan het werk, terwijl Peter probeerde te kijken wat hij deed.
‘Ga weg, Peter,’ mompelde Remus, die hem met zijn hand wegduwde.
Hij zette Aïscha’s naam onder het document en rende weer weg. Aïscha kwam net de trap aflopen, haar haren een beetje terug in haar staart duwend.
‘Reempje!’ kirde ze en ze wilde hem een kus geven, maar hij draaide weg en greep in zijn rugzak.
‘Hier, je Transfiguratie-werkstuk,’ zei hij met een glimlach. ‘Laat me weten wat Anderling er van vond!’
Zijn vriendin glimlachte dankbaar en ze knipoogde even naar iemand achter Remus, die zich direct omdraaide. Chase. Natuurlijk. Lang en gespierd en met blonde krullen. En een IQ net zo groot als dat van Aïscha, bedacht hij zich hatelijk.

‘Ik ga naar mijn les,’ zei Remus en hij liep snel naar Geschiedenis van de Toverkunst, wat hij het eerste uur had.
‘Lieve Remus,’ zei James, die zich naast Remus neer liet vallen en Sirius zo opzij stootte, die hetzelfde wilde doen, ‘kan ik alsjeblieft je aantekeningen hebben?’
‘Zoals altijd, maar natuurlijk,’ zuchtte Remus, die nu iets – gelukkig niet zijn hart, want anders zou het erg slecht met hem zijn afgelopen – voelde breken in zijn lichaam. Of in zijn hoofd. Hij had geen idee. Hij was verblind geweest door Aïscha, die lief en vriendelijk en vooral knap was geweest. Viel hij niet op intelligentie?

Niet dus. Of was het gewoon de illusie dat een leuk meisje ook eens voor hém viel, dat hij zich zo had laten meeslepen? Hij trapte tegen een tafelpoot en had er meteen spijt van. Professor Kist kwam er door heen gezweefd en vervolgde zijn weg onverstoorbaar naar zijn bureau, waar hij direct begon met aantekeningen dicteren. Remus pakte snel zijn veer en inkt en begon, terwijl James met Sirius zat te praten, die achter hem zat. Remus begon tijdens het schrijven weer na te denken, ook al wilde hij dat niet; hij had geen zin om nog meer gedachten aan haar vuil te maken, maar hij kon het niet laten.

‘James,’ zuchtte hij. Zijn oogleden voelden zwaarder aan dan normaal en alles wat hij wilde was naar de slaapzaal en op zijn bed liggen en zwelgen in zelfmedelijden.
‘Is je hart wel eens gebroken?’
‘Ik zit hier toch naast je, en niet op Kist’s manier?’ vroeg James meteen.
‘Ik bedoel… ben je wel eens… gedumpt?’
Hij vond het klinken alsof hij vuilnis was en zo voelde hij zich ook. Het stomme kind. Hij hoopte dat Anderling furieus was omdat haar Transfiguratie-werkstuk vol haatbetuigingen tegen Anderling stond, iets wat eigenlijk tegen Remus’ principes inging, maar dan had ze hem maar niet zo moeten gebruiken.
‘Ik? Gedumpt?’ hoonde James, die Remus weer uit zijn kwade gedachten haalde.

‘Lieve Remus, ik zou nog eerder… nou ja… eigenlijk zou alles mij eerder gebeuren dan gedumpt worden.’
‘Ook dat je met je jeweetwel vast zat in een beker pompoensap en Anderling hem eruit moest trekken?’

James gooide meteen zijn pot inkt naar Sirius, die hem met een snelle toverstokbeweging wegschoot.
Ze begonnen allebei te lachen en merkten niks van Remus, die voor het eerst geen aantekeningen maakte en zijn hoofd in zijn handen liet zakken.
‘Oh!’ zei James, die Sirius net over zijn hoofd had gewreven met zijn knokkels (Sirius zat nu druk zijn haar te fatsoeneren, ijdel als hij was), en hij draaide zich naar Remus, die wel kon huilen. Dat ging hij hoogstwaarschijnlijk ook doen. Hij was zo stom geweest!
‘Waarom dan, Maanling?’
‘Gewoon. Nieuwsgierig.’

[Aïscha, Aïscha
passing me by; here she goes again
-- Outlandish; Aïscha]

LavenderBrown · Geplaatst: Zo Sep 03, 2006 16:44

Oew =D You guys make me all happy! Deze post is emo, maar ach. We all like the sad parts. Don't we?
Hier weer gekke Tams. Dat grijze vest dat ze aanheeft, dat heb ik nu ook aan. Koopt er allemaal een, die dingen zijn liefde [a]

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-two
Unwritten

Tamara had zich niks aangetrokken van de gewadenregel en ze liep met een spijkerbroek die om haar benen heen flodderde en een wijd grijs vest door de zee van zwart in de gangen van Zweinstein. Haar tas hing over haar schouder maar ze had niet de moeite genomen om er iets in te doen. Ze was mager geworden en ze haatte zichzelf erom. Ruzie met Lily hield ze nooit lang vol, maar dit keer waren ze allebei te gedecideerd om hun excuses aan te bieden, dus bleven ze elkaar maar negeren.

Sirius stond tegen een deur geleund die verdacht bewoog en Tamara stond stil. Op de één of andere manier wilde ze niet dichterbij komen.
‘Hé,’ zei ze zachtjes en ze streek door haar haren. Dat hoorde hij te doen! Hij stond daar maar, tegen die deur.
‘Je hebt wallen,’ antwoordde hij heel subtiel.
‘En bedankt. Wat heb je daar achter die deur?’
Er gingen allerlei ramscenario’s door haar hoofd.
‘Secreetje,’ antwoordde Sirius en hij giechelde even. Giechelde?

‘Ik ga naar de les. Ga je mee?’ vroeg Tamara.
Wat voelde dit ongemakkelijk. Wat was er toch?
Sirius schuifelde wat heen en weer. ‘Ik heb nu Toverdranken,’ zei hij.
‘Oh, oké…’ Tamara beet op haar lip.
‘Het is uit,’ flapte ze eruit en ze sloeg haar handen voor haar mond, voor ze wegrende. Sirius keek haar met open mond en een verslagen uitdrukking in zijn ogen na. Toen Tamara weg was, kwam James uit de kast.
‘Dat was op het nip –’

Hij sloot snel zijn mond toen hij Sirius zag en omhelsde hem snel. Iedereen die ze zo zou zien zou meteen vertederd blijven staan kijken, maar ze zagen Sirius’ schokkende schouders niet.
Tamara liep zo snel ze kon weg, huilend. Haar snelle voetstappen galmden na op de trappen, die bijna verlaten waren; de lessen waren al begonnen.
Ze maakte een snelle bocht, maar gleed uit en voor ze zich ergens aan kon vastgrijpen gleed ze over de harde treden naar beneden. Tranen van pijn vermengden zich met degenen die ze al had gehuild om Sirius.
Halverwege de trap raakte haar rug een scherp voorwerp waar ze nooit van te weten zou komen wat het was, want haar beeld werd zwart en de laatste steek van pijn verlamde haar voor ze haar bewustzijn verloor…

‘Tamara?’ Een klein tikje tegen haar hand. Ze knipperde en sloot meteen in een reflex haar ogen tegen het licht. Toen ze eindelijk haar ogen open had draaide ze haar hoofd naar rechts en zag Lily zitten. Niet Sirius. Lily.
‘Lily,’ sputterde Tamara.
‘Ik haat je,’ antwoordde die.
‘Ik ook van jou…’
Ze lachten zonder geluid en Tamara zag dat een traan van Lily’s wang naar beneden rolde. Ze veegde hem snel weg.
‘Heb je gehuild?’
‘Waar lijkt het op?’
Zo kende ze Lily weer.
‘Waarom…?’

‘Waarom denk je?!’ Lily stond geagiteerd op van het eikenhouten krukje naast het bed en begon te ijsberen. Ze wierp een jongen die haar vanuit een bed aanstaarde een scherpe blik toe en hij sloot meteen zijn ogen. Tamara grinnikte even toen ze dat zag, maar lachen deed pijn, dus hield ze er snel mee op.
Nu ze erover nadacht, alles deed pijn… Veel tijd om zichzelf zielig te voelen kreeg ze niet, want Lily begon met uitgebreide handgebaren te praten.

‘Als eerste natuurlijk omdat ik dacht dat je dood was. Ik was te laat voor de les en zag je liggen, er lag overal bloed! En onze ruzie, dat is wel duidelijk. En vanwege die vuile Sirius en wat –’ Ze stopte direct.
Tamara’s ogen vernauwden zich.
‘Wat… wat is er met Sirius?’ vroeg ze.
‘Toen jij het had uitgemaakt – ja, dat weet de hele school, lieverd, liet hij zich troosten door die trut uit Zwadderich. Zwadderich!’
Het leek of Tamara’s tranen meteen opdroogden en haar in haar ogen staken.
‘Wie?’
‘Die blonde. Oh, sorry Tamara… Ze heet Larissa, geloof ik. En ze is het schijnheiligste kind wat ik ooit heb ontmoet!’
Het was wel duidelijk dat Lily weer volledig aan Tamara’s kant stond. Als er stoom uit haar oren had kunnen komen was dat gebeurd.
‘Weet je, ik weet hoe je je voelt,’ begon Lily, maar Tamara schudde haar hoofd, wat haar direct weer pijn opleverde.
‘Nee.’
Lily keek haar verbaasd aan.

‘Nee, Lily, dat weet je niet. Ik voel me verpletterd, uitgedroogd, doormidden gescheurd en weer aan elkaar genaaid. Het liefst zou ik doodgaan en graag heel langzaam. Zo voel ik me, Lily en ik denk niet dat je dat ooit hebt meegemaakt.’
Haar stem klonk scherp, maar na haar kleine preek zakte ze uitgeput in de kussens en viel weer in een ongemakkelijke slaap.
Lily keek met trillende onderlip naar haar slapende vriendin en met handen die ze niet onder controle kon houden tilde ze voorzichtig Tamara’s hoofd op en legde het kussen plat onder haar neer.

Toen Tamara goed lag trok ze de dekens goed over haar heen en ging op het krukje zitten, haar gezicht met haar handen verbergend.
Sirius en Remus stonden in de deuropening. Sirius wilde naar Tamara toe rennen en haar zoenen of anders slaan, maar Remus hield hem tegen en trok hem weg bij de deur. ‘Nooit geweten dat jij zo’n spierbundel was,’ mompelde Sirius, maar hij lachte niet. Tamara woelde in haar bed en droomde over Sirius die haar wilde zien. Zelfs slapend was dat een stomme grap. Lach. Traan. Hand. Kapot.

[no-one else can speak the words on your lips
drench yourself in words unspoken
-- Natasha Bedingfield; Unwritten]

LavenderBrown · Geplaatst: Di Sep 05, 2006 21:05

Dudos! Aww, wat een lievige reacties (: Senk joe.
* is een big lover van Brother & Kirssy *
Anyway, hier weer een Seer. I totally dig him. Die gast die hem gaat spelen echt niet. Eww. Koortslip koortslip KOORTSLIP!

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-three
She's the one

‘Wat een drama, zeg,’ zuchtte James, die lui in een stoel hing en met een magisch elastiekje speelde dat hij soms op iemand’s kont schoot en dat automatisch weer terugkwam.
Sirius knikte heftig. ‘En nu zit Lily lekker de lesbo uit te hangen door Tamara te troosten en een beetje haar voorhoofd te aaien en zo. Wie wil zijn voorhoofd nou geaaid hebben?’ vroeg hij chagrijnig. Peter begon hard te lachen, maar een blik van Remus zorgde ervoor dat hij ophield.
Ze zaten weer als vanouds met zijn vieren bij elkaar en ergens was Sirius wel opgelucht dat ze geen van allen meer een vriendin hadden.
‘Wel een vreselijke situatie,’ zei Remus, die nadenkend rondkeek. Sirius volgde zijn blik en toen die bleef hangen op Aïscha, leidde Sirius snel zijn aandacht af door heel diep te zuchten en met zijn voet op de grond te stampen.

‘Ben je zo kwaad?’ vroeg Remus meteen.
‘Nee, ik vind gewoon dat je aandacht niet naar dat stomme mens uit moet gaan. En Remus, mag ik het alsjeblieft zeggen?’
‘Voel je je dan zoveel beter?’ Toen Sirius knikte, zei Remus, ‘oké dan…’
‘Mooi. IK ZEI HET JE TOCH!’
Een kleine eerstejaars keek op en ze pakte snel haar spullen om ergens anders te gaan zitten.
Het werd weer stil en met zijn vieren keken ze ongelukkig voor zich uit, al voelden Peter en James zich prima, terwijl Remus en Sirius nog steeds zwolgen in zelfmedelijden.

‘Denk je dat het nog goed komt met Tamara?’ vroeg Peter voorzichtig.
‘Ik weet het niet,’ zei Sirius theatraal, diep in gedachten verzonken. Van het ene op het andere moment had ze het uitgemaakt en ongeveer een kwartier later stortte die Larissa zich op haar om hem te vertellen dat Tamara dood was. Ze had hem pas losgelaten toen hij zei dat hij haar lelijke neppe wimpers eruit zou rukken als ze nu niet ophield met haar toneelstukje.
Sirius werd uit zijn gedachten gerukt toen hij hardhandig op de rug werd gemept door Peter, die behulpzaam probeerde te zijn.

‘Waarom deed je dat nou weer, imbeciele lompe – Oh.’
Tamara kwam de leerlingenkamer inlopen, met Lily achter haar aan lopend. Lily ontweek James’ blik en Tamara die van Sirius.
Maar zo gemakkelijk liet hij zich niet afschepen. Hij slikte en stond op, zijn hart bonkte in zijn keel. Niet letterlijk, natuurlijk, het leek hem wel leuk om mensen af te schrikken door zijn hart uit zijn keel te trekken… SIRIUS, sprak hij vermanend tegen zichzelf. Iemand naast hem keek vreemd op. Dat was dus hardop geweest…
‘Tamara!’ zei hij schor en hij slikte meteen. Hij leek Peter wel!

Ze keek op. De wallen onder haar ogen waren nog dikker geworden, maar haar ogen hadden wel die vertrouwde sprankeling terug, al zag ze er moe uit.
‘Kan ik je even spreken?’ vroeg hij, een hulpeloos handgebaartje makend.
Ze keek naar Lily, die haar schouders ophaalde. Dat was dus weer normaal geworden, alles in stilzwijgen overleggen, dacht Sirius knorrig.
Toen perste ze even haar lippen op elkaar en liep naar het portretgat. Hij hobbelde snel achter haar aan en voelde zich opeens groot en lomp, iets wat hem normaal nooit overkwam. Hij zag zijn gezicht in een oude, gebarsten spiegel, maar hij zag er toch wel goed uit, dus liep hij met wat meer zelfvertrouwen door.

Tamara leunde tegen de Dikke Dame aan, die verontwaardigd begon te roepen dat ze weg moest gaan; ze blokkeerde haar zicht en haar dikke kont belemmerde het uitzicht.
‘Hou je mond over dik,’ snauwde Tamara en de Dame sperde haar mond open en rende toen haar portret uit naar een heks met paars haar die haar begon te troosten.
‘Dus, wat wilde je zeggen?’ vroeg Tamara.
Sirius maakte een nietszeggend gebaar en keek haar twijfelend aan.
‘Ik… ik denk niet dat het.’ Wat was dit moeilijk…

‘Ik denk niet dat we uit elkaar hadden moeten gaan.’
En zo klonk hij net als professor Anderling. Als die ooit een man zou krijgen. Een Dementor of zo.
‘En ik denk het wel,’ zei ze scherp.
‘Auw, mens, iets minder hard alsjeblieft!’ protesteerde hij meteen.
‘Nee, ik denk het niet,’ zuchtte ze toen en voor hij of zij door had wat er gebeurde, omhelsden ze elkaar weer. En dat voelde vertrouwd.
De Dikke Dame was teruggekomen in haar portret en toen Sirius Tamara een zachte kus gaf, zei ze luid ‘áááh, jonge liefde!’

‘Ben je haar ook beu?’ mompelde Sirius grijnzend. Tamara giechelde.
‘Áááh,’ zei Sirus van over Tamara’s schouder, ‘oude vrijster! Laat ons erin.’
Haar mond viel open, maar ze moest hen er wel in laten, dus zwaaide ze klagend open, toen Sirius het wachtwoord had gezegd.
Hand in hand liepen ze de leerlingenkamer in, langs een onheilspellend grijnzende James, een glimlachende Lily en een… nou ja, zielige Remus, de trap op en de slaapzaal van de jongens in. Ze waren niet van plan om elkaar al te laten gaan.

‘Sirius,’ zei Tamara twijfelend.
‘Nee hoor,’ antwoordde hij luchtig.
‘Oké, ik vroeg het me gewoon af.’
‘Ik ook,’ mompelde hij en toen grijnsde hij maar.
Ze zoende hem weer en ze ging zoals ze vaker had gedaan met haar schoenen op die van hem staan. Hij was gewoon een stuk langer, iets waar hij haar graag mee plaagde. Zo liepen ze stuntelig achteruit en vielen op Sirius’ bed.

Blijkbaar was Tamara doodmoe, want toen ze zichzelf op zijn borst genesteld had, keek ze hem nog een keer aan en viel met een diepe zucht en een onafgemaakte ‘ik hou –' in slaap.
Sirius keek vertederd naar haar, maar hij werd ruw uit zijn magische wereldje gehaald naar een andere magische wereld, waar James luid zingend naar binnen stampte en begon te grijnzen. ‘Je bent wel erg snel… Nu al uitgeput! Ach. Jonge liefde…’

[and if there's somebody, calling me on
she's the one
-- Robbie Williams; She's the one]

LavenderBrown · Geplaatst: Zo Sep 10, 2006 14:25

Lalala ( 8 ) Ik hou van haarbanden en Sannie ook. Komt dat even goed uit? Bedankt voor de reacties, doodles, al weet ik niet meer precies welke, want het is al weer een poosje geleden en mijn geheugen werkt niet geweldig. Grin. Uhm, well, deze is voor mijn zwarte haarband. Want dat is een loner.

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-four
Forget about tomorrow

Peter werd wakker en liep in zijn ondergoed dat hij een paar weken terug van zijn moeder had gekregen – babyblauw en wollig – naar Sirius’ bed, waar de gordijnen helemaal dicht waren.
‘Sirius,’ gaapte hij en hij rukte het gordijn open. Vier ogen staarden hem aan.
Hij trok het verschrikt weer dicht en met een gezicht vol horror piepte hij tegen het gordijn: ‘Hebben we vandaag Toverdranken?’
Er klonk een gesmoord gegiechel en Sirius riep: ‘Ik in ieder geval niet, ik blijf hier voor altijd liggen.’

In ieder geval hadden ze hun kleren van gisteravond nog aan, peinsde Peter geschrokken, dus… Nee, alsof Sirius ooit zoiets engs zou doen!
Een beetje uit zijn humeur omdat Sirius een meisje mee had genomen naar de slaapzaal deed hij zijn haar – met de verkeerde kant van de kam, maar dat had hij niet echt door -. Toen pakte hij zijn tas rommelig in en toen hij de tas op zijn rug hees stak er een vreemd uitsteeksel tussen zijn schouderbladen.
Remus kwam hem voorbij gerend; die liep heel snel om Aïscha te ontwijken. James zuchtte en liep met Peter mee, die zich een beetje verwaarloosd voelde. Het leek net of zijn vrienden niet bij hem wílden zijn.

‘Sorry hoor!’ snauwde hij voor hij zichzelf tegen kon houden.
‘Wat?’ vroeg James vermoeid. Je zag de donkere kringen onder zijn ogen zitten, door zijn bril heen.
‘Dat ik besta!’
‘Gaan we dramatisch doen?’ grijnsde James, die hem niet serieus nam.
Toen kwam er weer zo’n moment wat hij zelf haatte; de tranen sprongen in zijn ogen. Misschien was hij gevoeliger dan de meeste mensen, misschien was het dat zijn moeder altijd had gezegd dat hij zijn emoties moest uiten en zich er niet voor moest schamen, maar met zijn gezicht op oorlog stampte hij weg.

Er kwam niet, zoals hij verwachtte, een ‘Peter! Kom nou terug!’, niet eens een smal geluidje dat erop duidde dat James hem wel bij zich wilde hebben.
Hij liep in blinde woede naar de eetzaal en begon uit pure ellende broodjes weg te werken.
Even later plofte James naast hem neer. ‘Midlifecrisis, Wormstaart?’
‘Laat me met rust,’ mompelde Peter, een beetje onverstaanbaar door het laatste stukje van het broodje met marmelade dat hij nu aan het vermalen was.
‘Waarom? Maanling verstopt zich in de wc’s tot de les begint en Sirius ligt op bed met Tamara…’

‘Hebben ze,’ vroeg Peter, die op slag niet meer boos was, alleen nieuwsgierig. En zijn onderbroek jeukte. ‘Eh… hebben ze, je weet wel?’
Oh, hij was hier niet goed in.
‘Nee,’ stelde James hem gerust, rustig een beker pompoensap inschenkend.
‘Daar wachten ze mee tot wij weg zijn en als we terugkomen liggen ze weer uitgeput te slapen,’ zei hij op dezelfde toon, en Peter, die ook net wat te drinken had genomen, spuugde dat meteen weer uit.
‘Écht?’ vroeg hij met grote ogen. Hij bekeek de schade, maar de vlekken die zijn sap had veroorzaakt, vaagden direct weg. Door de huis-elfen, waarschijnlijk.
‘Nee hoor,’ reageerde James nuchter en Peter begon weer met mokken. Waarom werd hem nooit wat verteld? En waarom deden ze nooit normaal tegen hem?

Zijn ogen gleden naar de Zwadderich-tafel, waar Lucius Malfidus luid op zat te scheppen tegen zijn vrienden. Ja, díe had alles.
En Severus Sneep, nee, Secreetje, zat alleen, een boek te lezen. Peter had medelijden met hem, maar als hij zag hoe hij tegen Sirius en James deed, vroeg hij zich af waarom hij het ooit zielig voor hem kon vinden. Nee, hij verdiende wat hij kreeg.
Toen hij opstond en James ook zuchtend overeind kwam, neuriede hij zachtjes een liedje.
‘Weet je, Gaffel,’ zei Peter met een frons, ‘ik denk dat ik maar eens –’
Maar James was al weg, zag hij even later tot zijn verbazing. Nou ja.
Toen hij een beetje ongelukkig de zaal uit liep, zag hij James, die over een meisje met rood haar heen gebogen stond. Hij at haar bijna op! Peter bleef gefascineerd kijken. Het meisje leek wel een beetje op Lily. Maar ja, James viel vast op roodharige meisjes.
Even later keek James op.
‘Kun je het zien, Wormstaart?’ vroeg hij scherp, en het meisje lachte kakelend. Ugh, wat een geluid, dacht Peter. De rillingen kropen over zijn rug.

Nu diep ongelukkig wandelde hij verder en een poosje na de bel kwam hij snel binnengestormd. Hij was zo’n beetje langs de kerkers gelopen en hij moest naar Transfiguratie. Professor Anderling staarde hem met ijskoude ogen aan en de hele klas draaide zich om en keek hem aan. Hij voelde zich helemaal rood worden; het was al zo vaak gebeurd dat hij er nu wel aan gewend zou zijn, maar dat was niet het geval.
Snel schoot hij naar zijn plek en Anderling kuchte en ging door met haar les.

Peter zat een beetje te tobben en gekke figuurtjes te tekenen op zijn perkament waar hij eigenlijk de toverstokbeweging moest beschrijven die nodig was om een kanarie om te toveren in een haarband.
Remus zat aantekeningen te maken en keek af en toe een beetje geïrriteerd naar Peter’s gekrabbel.
‘Doe toch eens wat met je leven!’ siste hij kwaad.
Peter keek hem verslagen aan. ‘Dat doe jij toch ook niet? We zitten nog maar op school!’ Oeps, verkeerde antwoord. Remus balde zijn handen tot vuisten, maar besloot toen over te gaan op de negeertoer die hij ook voor Aïscha gebruikte en hij begon zo driftig te schrijven dat zijn veer door het papier heen stak.

‘Ben je nu blij?’ zuchtte hij, terwijl hij het met een snelle ‘reparo’ oploste.
Peter zei niks. Hij pruilde wat en dacht na over wat hij allemaal fout had gedaan zijn leven. Zou je een nieuw brein kunnen laten implanteren? En als het kon ook een nieuwe linkerwang…

[and bring back on that lonely smile
can't think about tomorrow
-- Feeder; Forget about tomorrow]

LavenderBrown · Geplaatst: Ma Sep 11, 2006 13:12

Stelletje Peter-haters.
Behalve Kirssy. Een aai voor Kirssy. Hier weer een Lils, hopen dat jullie haar Muggle-adventures wel leuk vinden * sob * Ik voel me zo abandoned door jullie! Reageren met die handel, jullie lezen het toch ook? [a] I'm not persuadive. Not at all.

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-five
Home

Citaat:

‘Lieve Lily,
Ik zal een kleedje voor je klaarleggen.
We kijken uit naar je komst!
Liefs, mam.’

Lily zette haar kussen recht overeind en ging er tegen aan zitten. Ze grijnsde naar Tamara, die het voeteneinde innam, haar dagboek dichtklapte en toen achteloos op haar bed smeet. Ze had dat naast Lily weer teruggekregen van een knorrige Rose, die als ‘trouwe vriendin’ Lily had bijgestaan in de oorlog.
‘Dit wordt leuk,’ zei Lily, die het plafond bestudeerde.
‘Wat wordt leuk?’ vroeg Tamara plichtsgetrouw.
‘Ik ga door het haardvuur naar mijn ouders.’
‘Oh!’ zei Tamara en haar mondhoeken krulden een beetje omlaag. Zij bleef thuis in de kerstvakantie en ze had verwacht dat Lily dat ook deed, net als vorig jaar.

‘Wanneer ga je?’
‘Over een kwartiertje,’ zei Lily en ze beet op haar lip. ‘Sorry.’
‘Het maakt niet uit. Ik moet je ook uit kunnen lenen, anders zou ik geen goede vriendin zijn,’ grinnikte Tamara. Lily stond op en liet zich bovenop Tamara vallen.
‘Auw!’ zei ze beledigd en ze duwde Lily van zich af, die lachend van het bed af rolde. ‘Dat ga ik zeker niet missen, jouw spontane ik-laat-me-vallen-als-een-walvis acties.’
Lily stak haar tong uit en pakte haar hutkoffer vanonder haar bed, waar ze een paar boeken in gooide en de kerstcadeautjes voor haar ouders en haar zusje.

‘Neem je geen kleren mee?’ zei Tamara fronsend, die Lily’s handelingen volgde.
‘Nee, ik heb thuis een kledingkast vol,’ antwoordde die wat afwezig.
‘Dág! Oh ja, ik was het vergeten…’
‘Wat vergeten?’
‘Dat jullie rijk zijn.’
‘Ik ben niet rijk, alleen verwend,’ grijnsde Lily. ‘Mijn ouders willen alles voor me kopen, omdat ze denken dat ik het anders niet naar mijn zin heb als ik bij ze ben.’
Toen ze haar koffer dichtklapte, stond ze op. Ongemakkelijk moment aangebroken.
‘Nou, dan ga ik maar.’

‘Dan ga je maar,’ herhaalde Tamara met een irritant stemmetje. ‘Ik schrijf je wel.’
‘Ja, hé, misschien kan ik vragen of je nog kan blijven logeren van de vakantie?’
‘Oh!’ zei Tamara, die er meteen wat vrolijker uit zag. ‘Het lijkt me heerlijk om je zusje te irriteren, na alles wat je over haar verteld hebt.’
‘Ze is niet zo erg dat ik wil dat ze gepest word, hoor,’ grijnsde Lily, die zich probeerde te herinneren wat voor ergs ze allemaal over Petunia had verteld.
‘Nou ja, doei, voel je niet te eenzaam,’ grapte ze. Ze gaf Tamara nog een snelle knuffel en toen zeulde ze haar koffer mee naar beneden.
In de leerlingenkamer stonden James en Sirius over te gooien met iets dat op een oogbal leek en iedere keer als het hun handen raakte, kregen ze één of andere schok en begonnen ze als idioten te giechelen.
Lily keek met opgetrokken wenkbrauw naar hun spelletje. ‘Mag ik er langs?’ vroeg ze toen en ze gingen van voor de haard.

‘Waar ga je heen, Evers?’ vroeg James, die niet zo geïnteresseerd klonk.
‘Naar huis,’ antwoordde Lily kortaf. Ze probeerde zo min mogelijk met hem te communiceren sinds hun zoen.
‘Mag ik mee?’ vroeg James. ‘Ik heb geen familie die van me houdt,’ snikte hij, wat hem een ijskoude blik van Sirius opleverde waar Lily een beetje van schrok.
‘Eh, nou, doei Zwarts,’ zei ze haastig en ze pakte wat Brandstof.
Ze ging in de haard staan – na al die jaren nog wat trillerig -, liet het glimmende poeder vallen en riep ‘Zeverweg zeventien!’
De wereld begon te draaien en in haar cocon van kleuren hoorde ze nog net James roepen; ‘ik weet waar je woo-hoont!’

Met de slappe lach en haar ogen stijf dicht geknepen werd ze uiteindelijk een haard uitgespuugd die gelukkig de goede was. Ze viel op een zacht wollen kleedje en ze keek omhoog. Haar vader en moeder stonden stralend voor haar en Petunia keek haar met een pruillipje aan. Het was zeker niet goed dat ze lachte.
‘Ben je zo blij om ons te zien, schat?’ vroeg haar vader met pretlichtjes in zijn ogen.
Lily stond op. ‘Het was gewoon iets waar ik aan dacht,’ zei ze en ze gaf haar ouders een kus en Petunia een aarzelende hand die niet aangenomen werd.
‘Kom op, het is je zus,’ siste haar moeder en Petunia pakte de hand, kneep er hard in en liet toen weer los alsof ze besmettelijk was.
‘Nou, ik ga eens ontbijt maken, je ziet er veel te mager uit,’ zei haar moeder, die iedere centimeter Lily die er te bekijken was in zich opnam. ‘En doe dat vieze gewaad maar uit, dat wassen we, en trek maar lekkere kleren aan.‘
Lily sputterde nog tegen met een ‘ik heb al ontbeten!’, maar haar vader gaf haar een duwtje en zuchtend liep ze naar boven.
Ze trok het zware gewaad uit en gooide het in de lichtblauwe wasmand die in de badkamer stond.

Toen ze haar kamer in liep, zat haar uil haar vanuit de vensterbank aan te staren en ze schrok en sloeg haar handen voor haar lijf.
‘Laat me nooit meer zo schrikken, Ed!’ zei ze en ze aaide hem even. Er zat een briefje in zijn bek. Had Tamara haar nu al geschreven? Wat een idioot, bedacht ze zich glimlachend en ze pakte het briefje, waar kwijl aan zat in het hoekje, en legde het op haar bureau. Dat las ze later wel.
In haar kledingkast hing alles keurig gewassen en gestreken en het rook in haar kamer naar wasverzachter en luchtverfrisser. Merlijn’s baard. Lily trok een witte trui met een V-hals en een spijkerbroek aan. Heerlijk, weer eens Dreuzelkleren. Met haar berenpantoffels huppelde ze vrolijk de trap af en sloeg de krakende treden automatisch over, een tic die ze al jaren had. Beneden werd ze verwelkomd door de geur van gebakken eieren en een priemende blik van Petunia. Ze was weer thuis.

[it'll all be all right
i'm coming back home ..
-- Michael Bublé; Home]

LavenderBrown · Geplaatst: Wo Sep 13, 2006 17:36

Mickey says we should slaughter the filthy Americans!
[...]
Mickey says you're all unbelievers!
Anyway, waarom reageert er bijna niemand meer? >.< Ik mag eigenlijk niet zeuren van de regels, maar ik ga lekker toch zeuren om reacties.
Hierbij, thank you LunatiC./Chantal & Kirssy * purr *

Love, Fleur
_____________________________________________________________

Chapter twenty-six
That's not enough

‘En?’ Sirius giechelde toen de bal weer zijn handpalm aanraakte en hij gooide hem snel op James.
‘Auw!’ riep James beledigd toen de bal zijn wang in vuur en vlam zette. ‘Oh, nou, ze zei dat ze me wel zou zien verschijnen als ik wilde komen. En wat verliezen we er aan? We zijn welkom en ze hebben lekker eten en dan zie ik mijn moeder weer eens.’
‘Maar we moeten Secreetje blijven terroriseren!’ riep Sirius uit.
‘Kom op, mijn moeder wil jou ook zien.’
Sirius trok een beetje vreemd met zijn mond.
‘En ze heeft pasteitjes gemaakt.’
Sirius stond abrupt op en pakte Brandstof. ‘Schiet op!’

James lachte en liep naar de trap. ‘Eerst even een paar spullen pakken. Ik wil bijvoorbeeld niet dat ze mijn mantel jatten als ik weg ben.’
Boven op zijn kamer gooide hij zijn onzichtbaarheidsmantel, de Sluipwegwijzer en een paar shirts in zijn tas en na wat aarzelen ook een brief die hij ooit in zijn tweede jaar van Lily had gekregen.
Toen liep hij weer naar beneden en zag dat Sirius al weg was. Hij zuchtte.
Even later tolde hij rustig rond en schaafde zijn arm, maar lette er niet echt op. Hij had wel ergere verwondingen gehad.
Toen hij uit zijn haard stortte keek het gezicht van zijn moeder van bovenaf op hem neer. ‘Goedemorgen, schat,’ glimlachte ze en ze stak een hand uit om hem overeind te helpen.
‘Pap is naar het Ministerie, er was iets met kerstversieringen met wurgneigingen, niks om je druk over te maken,’ zei ze en ze bekeek hem even. ‘Wat zie je er goed uit! Sirius zit in de keuken mijn pasteitjes weg te werken, als je er ook nog een paar wilt, moet je snel zijn.’
Ze aaide hem even vertederd over zijn wang en hij grijnsde. Zo ging het altijd als hij thuis was. In de keuken zat Sirius inderdaad te eten alsof zijn leven er van af hing.

‘Hé, laat ook nog wat voor mij over!’ zei James en hij rukte het laatste pasteitje van wat er minstens twintig geweest moesten zijn geweest uit Sirius’ hand, en Sirius keek hem beledigd aan.
‘Ik heb honger! Waarom zou je een kind zijn eten afnemen?’ vroeg hij theatraal en James schoot met volle mond in de lach.
‘Jongens, jongens, ik heb nog een taart voor jullie!’ jubelde zijn moeder, die blij was met de goede eetlust van haar twee ‘zoons’.
James hing onderuit in zijn stoel en Sirius deed hetzelfde.
‘Leren ze jullie niks op school?’ begon mevrouw Potter meteen berispend. ‘Ga eens rechtop zitten!’
‘Má!’ klaagde James. ‘Ik ga naar buiten.’
‘Ik niet, ik blijf lekker hier en ik ga mezelf helemaal vol eten,’ zei Sirius meteen en hij keek verlekkerd naar de pompoentaart die mevrouw Potter aan het snijden was. James wierp hem een nijdige blik toe en Sirius grijnsde.
‘Of ik ga gewoon lekker met Gaffel mee naar buiten,’ zei hij met een engelachtige grijns.
‘Wie is Gaffel?’ informeerde James’ moeder.
‘Koosnaampje voor James,’ zei Sirius, die heel subtiel een stuk taart pakte en toen weg liep. James deed hetzelfde.
‘Doe een jas aan!’ werd ze nageroepen.

‘Al het advies wat je moeder je geeft,’ begon James, die de deur openhield voor Sirius en er na zijn vriend zelf doorheen glipte,
‘sla je in de wind,’ vulde Sirius aan, die een verwijfd gebaartje maakte dat aan moest geven dat hij de wind sloeg.
James keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan en Sirius liet meteen zijn hoofd hangen. ‘Sorry, niet grappig, vergeef me, Gaffel,’ mompelde hij en ze schoten allebei in de lach.
‘Zie je dat?’ vroeg James toen schijnheilig en hij keek naar twee meisjes die op een hek zaten aan het einde van de straat.
Sirius keek ook. ‘Mijn radar ziet… level acht.’
‘Level acht?’ vroeg James fronsend. ‘Negen, denk ik, als je naar de rondingen kijkt.’
Ze begonnen allebei te giechelen, Sirius op een beetje hondse manier en ze streken even door hun haar voor ze naar de meisjes toe liepen.
‘Wat loop jij opeens sexy,’ merkte Sirius vanuit zijn mondhoek op.
‘Je hebt gewoon nog nooit goed naar me gekeken. Ik ben honderd procent sexy,’ mompelde James terug en grijnzend stonden ze voor de meisjes.

‘James, vrijgezel, helemaal tot jouw beschikking,’ zei hij tegen een meisje met lang rood haar, blauwe ogen en een heel bleke huid, wat hem wel aanstond. Groene ogen waren toch mooier geweest.
Hij keek naar Sirius. Beslissend moment.
‘Sirius, hélemaal vrijgezel, mag ik alsjeblieft met je mee naar huis?’ vroeg die met puppy-ogen.
James trok een wenkbrauw op, terwijl het meisje, lang en blond, dus totaal niet zoals Tamara, aan Sirius’ arm mee ging.
‘Sirius!’ zei James waarschuwend, en Sirius draaide zich om en wees naar het meisje.
‘Toe?’ vroeg hij zonder geluid en James haalde zijn schouders op en richtte zijn blik op het meisje voor hem, die er intelligenter uitzag dan die van Sirius.
‘Nou, ik ben dus James,’ zei hij en hij ging naast haar op het hek zitten.
‘Anne.’

‘Oef, wat een enthousiasme,’ zei hij bij het horen van haar ijskoude stem. Ze deed hem op een vreemde manier aan Lily denken, maar die had nog humor en ze was ook aardig, deze zag er uit of ze het liefst zijn hoofd van zijn romp af zou willen rukken en ‘FEMINISME VOOR ALTIJD’ roepen.
‘Ik ben een tovenaar,’ grijnsde hij toen, benieuwd naar de reactie.
‘Ja, natuurlijk, en ik ben een heel gemene heks!’ zei ze ijskoud en ze gaf hem een keiharde stomp in zijn gezicht. ‘Ah! Vuile -!’ riep hij, maar ze was al weg. Snel pakte hij zijn toverstok en heelde zijn gezicht. Haat aan die zeventienjarigenregel.

[that's not enough - i want more
i want it all
-- Maroon 5; That's not enough]

LavenderBrown · Geplaatst: Wo Sep 13, 2006 21:07

Dear peoples ^^ Ik hou weer van jullie!
Enn omdat Glamourgana straks weer naar bed moet, hier een Reem ^^

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-seven
Fell in love with a boy

Remus liep een beetje miserabel de leerlingenkamer in. Fijn. Nu waren al zijn vrienden was en hij miste zelfs Peter op momenten.
In de leerlingenkamer zat maar één persoon – dat er nog iemand was -, een meisje, met haar rug naar Remus toe. Het was toch niet… Nee, dat kon niet met dat haar.
Hij kuchte en het meisje keek om. Het was Tamara, die er erg kwaad uit zag.
‘Uh, vind je het erg als ik er bij kom zitten?’ vroeg hij onzeker.
‘Nee hoor,’ zei ze en ze zuchtte erg dramatisch. Remus nam voorzichtig plaats op de stoel het verst van haar af en keek wat ze in haar handen had. Een papier met gaten er in.
‘Eh.’
‘Eh wát?’ snauwde Tamara en ze volgde zijn blik. ‘Oh, dat!’
Ze begon te lachen. ‘Dat is mijn woede-therapie. Ik ruk een beetje dat papier uit elkaar en ram er met een veer gaten in. Lucht erg op.’
Ze gooide het papier achteloos in het haardvuur.

‘Ik zal er aan denken als ik me ooit weer eens gefrustreerd voel,’ zei Remus sereen glimlachend. Zo’n beetje iedere week en standaard één keer in de maand, dus, dacht hij bitter.
‘Wil je een stukje gaan lopen voordat we gaan eten?’ stelde Tamara toen voor en ze stond op. Blijkbaar stelde ze zijn gezelschap op prijs. Remus hees zichzelf ook omhoog. ‘Even een jas pakken, het is erg koud buiten,’ zei hij toen.
‘Verstandig hoor,’ knipoogde Tamara, die ook naar boven sprintte.
Even later stonden ze allebei beneden in het kasteel, Tamara met een zwarte jas, een zwarte broek, zwarte schoenen en een zwarte muts. Een witte sjaal vormde het sterke contrast, net als haar handschoenen, die ooit ook wit waren geweest maar nu een wat grauwe grijze kleur aan hadden genomen.
Remus kon het niet helpen dat hij even grinnikte toen hij haar zag. Hij had zelf gewoon een bruine, warme jas en een beige sjaal en bijpassende handschoenen aangedaan, die al even weinig opvielen als zijn uiterlijk.
Het sneeuwde buiten en blijkbaar vrolijkte dat Tamara op, want ze trok Remus aan zijn pols mee naar buiten.

Er stond een ijzige wind en de sneeuwvlokken leken je aan te vallen, maar Tamara pakte vrolijk sneeuwballen en gooide ze overal op Remus, die eigenlijk een goed boek een leuker gezelschap vond, maar hij kreeg de smaak te pakken en even later waren ze verwikkeld in een heftig sneeuwballengevecht. Iedere keer als hij lachte kreeg hij sneeuw in zijn mond, wat hem op de één of andere manier nog vrolijker maakte.
Hij wilde net op Tamara afrennen om de zoveelste hoop sneeuw in haar nek te duwen, maar er kwam iets op hem afgesjeesd en even later liet een uil een brief in zijn handen vallen. Aan het bolle handschrift te zien was hij van James.
‘Van wie is die brief, Remus?’ vroeg Tamara, die hijgend van het rennen en constant ontwijken naast hem ging staan.
‘Van James, geloof ik,’ zei Remus fronsend, die niet echt snapte waarom James hem nu al schreef.

‘Maak hem dan open!’ drong Tamara aan, die nieuwsgierig naar het rolletje perkament stond.
Hij vouwde het met een kleine trilling in zijn vingers open en las;
Beste Remus,
Ik verveel me hier echt dood. Je zal wel denken waarom, aangezien ik Sluipvoet bij me heb.
‘Waarom noemen jullie elkaar toch zo?’ vroeg Tamara en Remus klemde zijn lippen stijf op elkaar. Ze wachtte even op antwoord en zuchtte toen beledigd.
‘Dan niet, hè. Laat de rest eens lezen!’ zei ze, doelend op het briefje dat Remus nu in zijn hand geklemd had zodat ze het niet kon lezen. Hij had alle regels al doorgenomen.
‘Ik moet je toch geen sneeuw voeren om het te pakken te krijgen, hè?’ dreigde Tamara met twinkelende ogen.

Toen hij niet reageerde, keek ze hem giechelend aan. ‘Als we het zo gaan spelen, dan moet het maar.’
Ze dook bovenop hem met ongekende kracht voor iemand die zo dun was en Remus plofte volledig verrast voorover.
‘Tamara!’ zei hij en hij maakte een handgebaartje waar Tamara gebruik van maakte door de brief uit zijn hand te grissen.
‘Nee!’ waarschuwde hij. ‘Je wilt het niet lezen!’
Maar Tamara was al bezig en meewarig keek Remus haar aan terwijl haar gezichtsuitdrukking per woord veranderde. Ze gaf het briefje zwijgend terug aan Remus en die keek weer naar het briefje omdat hij zich te veel schaamde om naar Tamara te kijken.
Sirius hangt de hele tijd met dat domme blonde mens van hem rond en ik word er gek van. Hij heeft Tamara toch? Ik heb wel medelijden met haar. Als hij terugkomt is alles natuurlijk weer lekker klef. Maar goed, mijn moeder propt me constant vol met van alles – kom je anders nog eens langs? Of is het weer tijd voor je…

Een paar woorden waren uitgewist door de sneeuw of de uil, eigenlijk wilde hij het niet weten, en eronder stond nog; Groeten, Gaffel.
‘Het spijt me,’ mompelde Remus welgemeend.
‘Het zal wel. Ik kan het niet geloven!’ brieste Tamara. ‘Nou, ik ga hem lekker terugpakken. De eikel. Ah – ik, ik… Ik… Ik ga maar naar mijn kamer, wachtend op antwoord van Lily.’
‘Het feestmaal begint zo…’ merkte Remus op. Een beetje overbodig, aangezien Tamara er waarschijnlijk niet veel voor voelde om lekker te gaan eten.
‘Ach ja, het zou ook gemeen zijn om jou alleen te laten…’ Tamara keek op en glimlachte wrang. Ze liepen samen in stilzwijgen naar het kasteel terug en het was moeilijk te zien wie er bozer was op Sirius. Bij het feestmaal waren er ongeveer twintig mensen aanwezig en Perkamentus vertelde het ene kerstverhaal na het andere, tot professor Anderling scherp opmerkte dat hij eens moest gaan eten. Remus keek naar Tamara. Één blik zei genoeg.

[fell in love with a boy
he's in love with the world
-- Josh Stone; Fell in love with a boy]

LavenderBrown · Geplaatst: Za Sep 16, 2006 14:47

b3dAnkT vo0r dE reActiies (; & wAt z0u SiiriuS gaaN d0enn .. ? (;
n0uu ;; hiier iis weeR un TamaRaa-Stukjj (; Geniiet ervan!!!

- xXx - FleurtJuhhh [BREEZAHHAAT]
_____________________________________________________________

Chapter twenty-eight
Everywhere

‘Dus jij bent Tamara?’
Drie paar onbekende ogen, waarvan twee vriendelijk, keken haar van bovenaf aan en Tamara krabbelde snel overeind op het kleedje en stak haar hand uit naar de ouders van Lily en haar zusje, die haar aankeek of ze gemaakt was van menselijke uitwerpselen.
‘Ja,’ antwoordde ze nogal opgelaten. Waar was Lily? Ze gingen toch niet vertellen dat ze in het ziekenhuis lag of zo…
‘Pááááp!’ klonk een opgewonden stem van boven. ‘Wil je even het kleedje klaarleggen voor als Tamara komt?’
Lily’s vader, die Steven bleek te heten, was een lange man met lichtrood haar, Lily’s groene ogen, of nou ja, het was eerder andersom, maar toch. Tamara kende Lily eerder. Haar moeder daarentegen was klein, mollig en erg schattig.

‘Even wachten,’ zei Steven – die er op stond dat Tamara hem bij zijn voornaam noemde – en hij schraapte zijn keel. ‘TAMARA IS ER AL!’ brulde hij en Tamara schoot in de lach, hij had een bijna opera-achtige stem als hij zo hard riep.
Even later roffelden Lily’s voetstappen over de trap en ze besprong Tamara in haar enthousiasme en viel samen met haar op de grond.
‘Echte vriendinnen,’ glimlachte Lily’s moeder – Dana – en Tamara keek Lily even aan. Foute opmerking, al was hij wel waar. Het klonk veel te klef.
Toen ze allebei weer opstonden, verklaarde Lily dat ze naar boven gingen om bij te praten (‘Waarover?!’ vroeg haar vader verbaasd, ‘jullie hebben elkaar maar drie dagen niet gezien!’) en ze sleurde Tamara mee door het huis, die verbaasd werd door het interieur. Ze had een soort Victoriaanse inrichting verwacht, maar het huis was juist heel… romantisch. Knus.

Lily’s kamer vond ze leuk, wel erg groot vergeleken met die van haar thuis, waar ze nu jammer genoeg niet kon zijn, maar ach, haar ouders waren op vakantie en zij haatte zonnebaden midden in de winter, dat was nogal hypocriet.
Lily duwde Tamara op haar bed en ging zelf op haar leren bureaustoel zitten.
‘Dus, nog spannend en opwindend nieuws?’ vroeg ze en ze draaide met een haarlok. Auw. Klap. Pijn. Daar was het weer, de tweede keer was haar hele systeem door de war en voelde ze zich ongelukkig door Sirius en dit keer wist ze dat hij ook echt iemand anders had.
‘Of, eh, is er iemand dood?’ vroeg Lily, die zo’n beetje probeerde te raden wat er aan de hand was toen ze Tamara’s gezicht zag.
‘Sirius,’ zuchtte Tamara, die zich plat achterover liet vallen op Lily’s zachte bed.
‘Wát?’ vroeg Lily, die Tamara met grote ogen aankeek. ‘Maar, maar –’
‘Zodra hij terugkomt van James en ik zijn kop er af heb gerukt,’ voegde ze er zonder enkele kleur in haar stem aan toe.

‘Wat is er gebeurd dan?’ vroeg Lily nieuwsgierig en een beetje geschokt tegelijk en ze leunde wat voorover. Alsof ze ook maar een woord zou kunnen missen, zij waren de enige twee in de kamer die geluid maakten.
‘Hij is met één of andere blonde snol,’ perste Tamara eruit, die in gedachten de nek van dat meisje omdraaide, die vast drie keer zo knap als zij was.
Beneden klonk er een hoop lawaai en ze richtten allebei hun blik op de vloer, even afgeleid, maar jammer genoeg konden ze niet door het plafond en de vloer heen kijken.
‘Uh…’ zei Lily.
‘Kijken,’ zei Tamara. ‘Het is niet erg, we praten zo wel verder.’
Ze liepen snel naar de deur van Lily’s kamer en Tamara trok hem snel open.
‘Boven,’ hoorden ze Lily’s moeder met een beetje verbaasde stem zeggen.
‘Huh?’ vroeg Lily. ‘Er kan niet iemand voor Petunia zijn, want die heeft geen vrienden.’
‘Lily!’ zei Tamara een beetje lacherig en haar gedachten zweefden weer naar Sirius, die dat altijd zei over Severus Sneep.

Er klonken voetstappen op de trap en op de één of andere manier wilden ze allebei de indruk wekken dat ze niet nieuwsgierig in de deuropening hadden staan luisteren, dus duwde Lily de deur terug, sprintten ze terug de kamer in en doken allebei op het bed. Toen de deur openging, zat Lily in kleermakerszit naast Tamara, die languit op het dekbed lag, weer aan Sirius denkend. Een buitenstaander die het tafereel zou hebben gevolgd, had het waarschijnlijk uiterst lachwekkend gevonden.
De deur ging helemaal open en daar stond –
‘James! Bij Merlijn, wat doe jij nou weer hier?’ riep Lily buiten zinnen en Tamara keek weg, want ze wilde Sirius’ medeplichtige niet zien, ook al kon hij er niks aan doen dat Sirius een vuile, overspel plegende, egocentrische luie zak was.
‘Hoi,’ mompelde ze tegen de muur.

‘Ik zei toch dat ik wist waar je woonde,’ grijnsde James en Tamara draaide zich om en schoot een vurige blik op hem af.
‘Wow, wat heb ik nou weer gedaan?’ vroeg James, die zonder het te vragen op de bureaustoel ging zitten. ‘Dus zo ziet een Dreuzelhuis er uit…’
‘Je,’ zei Tamara, die naar de juiste woorden zocht, ‘je hebt een vreselijke beste vriend!’ Ze zuchtte. Ze dacht constant aan Sirius. Hij was er zelfs als hij er niet écht was. De klootzak. Ze ging een moord plegen.
‘Weet ik,’ zei James. ‘Maar hoe weet jij het? Je hebt toch niet…’
‘Die brief?’ vroeg Tamara scherp en Lily keek van James naar Tamara en weer terug, niet echt alles begrijpend.
‘Ja dus,’ concludeerde James en hij greep even naar zijn haar. ‘Tja, het spijt me…’

‘Hoe kan het jóu nou weer spijten? Jij zat waarschijnlijk te kijken hoe knap ze was en te bedenken waarom die bimbo jóu niet wilde in plaats van Sirius!’ brieste Tamara en ze stond op alsof ze met hem wilde gaan vechten.
‘Hé, ik heb hem nog tegengehouden…’
‘Een zwakke poging gedaan, bedoel je?’ vroeg Lily, die voor het eerst wat zei.
‘Zoiets.’ James keek al de hele tijd naar Lily en dat irriteerde Tamara behoorlijk. Kon hij haar niet gewoon aankijken tijdens het liegen?
‘Wat doe je hier eigenlijk,’ snauwde ze toen, in de hoop dat ze al haar woede even over hem heen kon storten, nu hij toch hier was.
‘Eerst kwam ik kijken of dit huis echt wel aangesloten zat op het Haardnet, want het leek me nogal vreemd…’

‘Dat heeft Perkamentus geregeld,’ antwoordde Tamara vlak en Lily keek haar wat beledigd aan. ‘Dat had ik zelf ook kunnen zeggen, dank je.’
Tamara staarde chagrijnig naar de muur. Nu was meteen haar middag verpest.
‘Oh, ik ga een stukje lopen,’ besloot ze hardop en hoewel ze de weg niet wist, liep ze snel, voordat iemand haar tegen kon houden naar beneden. Petunia had haar hoofd verborgen achter een boek – dat zou ze vaker moeten doen, bedacht Tamara zich gemeen – en Lily’s ouders deden een bordspelletje. Wat sáái.
Tamara pakte haar jas van de kapstok en deed voorzichtig de voordeur achter zich dicht. Lily was haar niet achterna gekomen, maar ze schoof wel haar slaapkamerraam open en riep naar Tamara, die even stil bleef staan en zich omdraaide in de knisperende sneeuw.

‘Wat?’ riep ze omhoog. James’ hoofd dook naast dat van Lily op. Walgelijk…
‘Tamara, wat ga je doen, kom terug!’ zei Lily en ze verdween opeens uit het zicht en kwam giechelig weer tevoorschijn, maar Tamara was al weg.
Ze liep erg snel en passeerde een paar mensen die knus tegen elkaar aanliepen, als een stel schurkende katten. De braakneigingen die ze kreeg werden onderdrukt en er liep een traan over haar wang.
Ze had geen idee waar ze heen ging, maar eigenlijk gaf ze er ook niet om. Even later stopte ze bij een verlaten speeltuintje. Iedereen was natuurlijk gezellig met zijn familie kerstavond aan het vieren. Morgen zou het eerste kerstdag worden en zou zij eenzaam wakker worden, vastgevroren aan een schommel of iets in die richting.

Ze klom het bevroren trapje naar het kinderglijbaantje op en gleed van het koude, zilveren ding af en bleef halverwege bijna vastzitten. Aan de voet ervan bleef ze zitten en schopte een beetje tegen de kleine stukjes hout die op de grond lagen.
‘Wat moet dit dan weer voorstellen?’ zei een bekende stem.
‘Een houtje dat jouw lelijke hoofd heel hard gaat raken als je nu niet weggaat?’ vroeg Tamara zoetjes.

James plofte op veilige afstand neer op een schommel.
‘Is dit echt tíjdverdrijf?’ vroeg hij zich af.
‘Zou je niet eens sorry zeggen?!’ zei Tamara en haar woede laaide weer op.
‘Voor wat? Ik heb echt geprobeerd om hem tegen te houden, nou ja, soort van. En, nou ja, ik weet niet, ze is gewoon vakantieplezier of zo.’
‘Dat beurt me op.’
‘Sorry…’ James zuchtte en staarde voor zich uit. Tamara kon Lily zo’n beetje voor zijn ogen gevormd zien.
‘Vraagje. Wanneer ga je nu eindelijk eens volwassen worden en Lily dan mee uit vragen?’ vroeg Tamara, hopend dat hij er in zou trappen.
Zijn mond viel open. ‘Ik ben volwassen genoeg om te weten dat ik Evers niet nodig heb.’
Tamara trok een wenkbrauw op.
‘Of zo,’ voegde hij er aan toe en hij schoof ongemakkelijk heen en weer. ‘Ik ga zo eens terug naar Sirius… Het was leuk om met je te praten. En ik ben niet op Ev -’
Hij zag haar blik.
'Laat maar.'
En dat maakte haar dag nou weer goed.

['cause you're everywhere to me;
when i catch my breath it's you i breathe
-- Michelle Branch; Everywhere]

LavenderBrown · Geplaatst: Wo Sep 20, 2006 20:21

Dear readers. En Kirssy. [die is very very dear^^]
En Suza. [die is gestoord] Senk joe poer ze reacties, kijk uit dat je ze blijft sturen, anders ga ik weer zeuren. Well, hier weer een Seer ^^

Love, Fleur
_____________________________________________________________
Chapter twenty-eight
You give me something

Sirius probeerde zo terug van de bakker te lopen dat hij niet voorbij Charmaine’s huis kwam. Zijn soort van vakantievriendinnetje bleek een soort Sirius-rader ergens in haar hoofd te hebben. Misschien kon ze hem wel ruiken…
‘Sirius!’ Hij stond stil en sloot geërgerd zijn ogen en opende ze weer. Daar stond ze, één van de knapste meisjes ooit en vreselijk irritant met haar toegeknepen ogen en handen in haar zij gedrukt.
‘Waarom loop je nou weer hier? Eergisteren kwam je nog door míjn straat en hadden we zo’n leuke middag samen!’
Sirius negeerde haar irritante stem en zei: ‘Ik ga straks terug naar school.’
‘Ja, op welke school zit je eigenlijk? Oh, en ik hoorde je samen met die jongen met die bril zo’n dóm gesprek hebben. Hebben jullie een codetaal of zo?’

‘C-codetaal?’ hakkelde Sirius, die in zijn hoofd probeerde dat gesprek voor de geest te halen. Wat hadden ze allemaal gezegd…
‘Ja, iets over treuzels en uh – wat zeiden jullie, oh ja, één of andere vage sport, dat had ik vast verkeerd gehoord, was het Perkbal?’
‘Oh!’ zei Sirius gemaakt blij. ‘Nou, we hebben zelf zo’n soort sport bedacht en dat treuzels zul je wel verkeerd gehoord hebben.’
Domme Dreuzel.
‘Sorry?’ vroeg ze scherp. ‘Wat zei je?’
Ah, en weer een gedachte hardop uitgesproken. Foei, Sirius.
‘Nou, ik ga. Je was erg irritant, arrogant en nog maar wat dingen die ik niet zal noemen, omdat ik je anders kwets, zoals nep, bazig en – oeps.’
Hij keek in haar grote groene ogen die hem fel aankeken.
‘Nou, ik kan wel iemand anders vinden die beter –’

‘Gecommandeerd kan worden? Oh, rot toch op of ik duw dit brood door je strot. Al zal je het toch wel uitkotsen, net als de rest van je eten.’
En terwijl hij wegliep en zij begon te huilen, liet hij zijn gedachten van Tamara weer terug in zijn hoofd en werd overspoeld door schuldgevoel.
Wat als ze er achter was gekomen? Hij glimlachte even. Natuurlijk was ze er niet achter gekomen, alleen James wist er van en Remus misschien via James, maar Remus vertelde nooit wat door. En anders was ze bovennatuurlijk of zo.
Drie uur later geeft mevrouw Potter de met zelfgebakken creaties volgestopte koffers aan James en Sirius en na allebei een grote plak-kus te hebben gekregen, stappen ze in de haard, Sirius met een ‘bedankt mevrouw Potter! De volgende keer eet ik meer, dat beloof ik’.
Ze had geglimlacht.

In de leerlingenkamer zaten Lily en Tamara op een bank tegenover de haard. Merlijn… de toegeknepen oogjes.
‘Tam!’ zei hij vrolijk, maar nergens bleek uit dat ze het leuk vond om hem te zien.
‘Hoe heet ze?’ vroeg ze schor.
God. Ze was echt bovennatuurlijk… Hij moest haar houden, hij kon er nog geld aan verdienen.
‘James heeft het verteld,’ zei Lily en die kreeg meteen een kwade blik van James, die nog in de groene vlammen stond.
‘En bedankt,’ snauwde hij tegelijk met Sirius. Sirius tegen James. James tegen Lily.
James liep kwaad naar zijn slaapzaal en Sirius plofte neer in een stoel.
‘Charmaine,’ zei hij toen maar.
‘Stomme naam,’ reageerde Lily meteen.
‘Kan zij alsjeblieft weg?’ vroeg Sirius een beetje kwaad. Ze was zo gewild als bloedend tandvlees.
‘Nee,’ zei Lily.

‘Oké,’ zei Tamara en Lily wierp haar een extreem kwade blik toe. Wat was het weer gezéllig!
Tamara keek Lily na, die naar de jongensslaapzaal stampte. Sirius zag het ook; die ging zeker klagen tegen James. Toen richtte Tamara haar blik weer op hem en de ongemakkelijkheid was voelbaar.
‘Het is zeker uit?’ vroeg Sirius na een lange stilte.
‘Niet als je me een goede reden geeft waarom je meteen zo’n dom mens af gaat lebberen zodra je vertrekt en je vriendin achterlaat met liefdesverdriet en je beste vriend alleen laat,’ zei Tamara in één adem en ze keek hem aan. Kippenvel.
‘Ik heb geen goede reden,’ zei Sirius toonloos. ‘Mag ik je nog één keer zoenen?’
Het floepte er zo uit en hij had er meteen weer spijt van dat hij niet tactisch geweest was. Hoe kreeg hij haar ooit weer terug? Ze was van steen of zo. De blik die hij haar nu gaf had ieder meisje in zijn armen laten vliegen. Behalve Evers, maar die was van ondoordringbaar metaal.
Tamara liep weg.

De komende weken spendeerde Sirius volledig aan Tamara, tot grote ergernis van James en Tamara zelf. En eigenlijk iedereen die Sirius betrok bij zijn hoe-krijg-ik-Tamara-terug-acties; ze vond iedere avond bloemen op haar bed, hij liet verschillende mensen een stuk of honderd het spijt me briefjes, zelfgeschreven en versierd met lelijke hartjes afgeven en een hele lading cadeaus werden in de les aan haar gegeven.
Op een dag kwam Lily op Sirius afstormen.
‘Sirius, je doet idioot!’
‘Wat?’ zei Sirius. Hij had wallen onder zijn ogen. ‘Zit ik eens een keer normaal en schiet ik niks op mensen en laat ik niks slijmerigs op je hoofd vallen, is het nog niet goed! Wat is er nou?’
‘Je weet wel waar ik het over heb,’ beet Lily hem toe. ‘Zeg Tamara gewoon hoe je je voelt en –‘

Sirius stond op en keek haar kwaad aan. Hij was de afgelopen weken al abnormaal geprikkeld geweest en Lily was de ultieme reden om zijn zelfbeheersing te verliezen.
‘Ik heb zo’n zeventienhonderd keer geprobeerd om met haar te praten, maar dat wil ze niet,’ zei hij koel.
‘Dan had je je misschien niet als een impulsieve aap –‘
‘Gaan we schelden?’ Sirius kon het even niet helpen dat hij moest lachen. Een impulsieve aap. Oef.
‘Wát, het is gewoon wat je bent! Je bent gewoon, gewoon… stom!’
Sirius schoot in de lach. Ze leek wel een kleuter.
Lily keek hem opgefokt aan. ‘Ik wilde je alleen maar helpen om Tamara terug te krijgen. Alsof ik het leuk vond dat jij altijd met mijn beste vriendin weg was!’
Wie gaf er nou om of zíj het leuk vond, ik heb er wel van genoten. Zij heeft zeker nooit met Tamara gezoend…

‘Oh, ja, je bent zó onzelfzuchtig en medelevend, ik wil je mijn slijmerige, vieze stinkende hart aanbieden, Lily Evers!’
Als een soort van applaus voor zijn geweldige grap sloeg Lily hem keihard in het gezicht.
‘Auw,’ pruilde Sirius, die langzaam met zijn hand over zijn wang ging.
Hij zuchtte dramatisch en trippelde de leerlingenkamer uit. Nu wist hij hoe het was om – nee, hij wist niet hoe het was om verscheurd te worden.
Waarom had hij die áchterlijke Charmaine nou ooit in zijn leven gelaten… Het was dat achterwerk… Mooi, vol, rond, deinend, yum.
Hij besloot Peter op te gaan zoeken; die lag in de ziekenzaal omdat hij van een kleine toren af was gevallen of zoiets.
Halverwege zijn tocht naar de ziekenzaal stond hij stil. Links van hem was de bibliotheek waar hij een erg wicked plan uit zou kunnen voeren en rechts de gang die hem netjes naar Peter zou brengen om verpleegstertje te spelen (Peter’s bed door de ziekenzaal rijden en hem tegen de muur laten knotsen).

Zijn voeten liepen naar links en zijn brein liep naar rechts, maar zijn brein besloot zijn voeten te volgen en hij liep regelrecht naar de afdeling met toverdrankboeken.
‘Het spijt me, Tamara,’ mompelde hij heel erg zachtjes, terwijl hij het recept uit een dik boek scheurde.
Zijn weg liep uiteindelijk naar de kerkers, waar hij minstens een uur verbleef, voor het drankje klaar was.
Eenmaal terug in de leerlingenkamer ziet hij Tamara en Lily met hun rug naar hem toe zitten. Tamara zette net een beker pompoensap op een klein bijzettafeltje. Oh, dit was perfect…
Met een heel klein trillinkje in zijn hand en een groot schuldgevoel kapt hij het mini-flaconnetje leeg in haar beker, terwijl hij voorbijloopt en gaat dan naar boven, op zijn lip bijtend.
Remus zat op bed te lezen en James lag op zijn rug op de grond, ook met een boek.
‘Sinds wanneer kan jij lezen?’ merkte Sirius op.
‘Sinds wanneer ben jij weer geïnteresseerd in iets anders dan Schaap?’
‘Hé, als je op haar lachje doelt, dat is toevallig –’
‘Sirius!’ James rolde om en keek Sirius aan. ‘Het was een grapje, oké. Heb je nou nog niks bedacht om haar terug te krijgen?’
Sirius grijnsde. ‘Misschien…’

[this could be nothing
but i'm willing to give it a try
-- James Morrison; You give me something]