Fanfiction Challenge Oktober - Stemmen gesloten.

LavenderBrown

Fanfiction challenge oktober; Uit het oog van een leraar

Hey schrijvers/schrijfsters (:

We hebben als een gek zitten brainstormen, maar we konden geen briljant onderwerp voor de fanfiction challenge bedenken, maar toen kwam Choco met haar idee en dus hebben we besloten dat te gebruiken als onderwerp van de vierde challenge; schrijf je inzending uit het oog van een leraar of lerares op Zweinstein.

Dit kan in de tijd van Perkamentus in zijn vroege jaren zijn, toen Marten Vilijn nog op school zat, tijdens het Sluipers (Marauders) tijdperk of gewoon in het hier en nu, met onze vrolijke vrienden Harry, Ron en Hermelien, etc.

Misschien kun je je niets voorstellen bij ‘een verhaal vanuit een leraar’.
Je kunt een les beschrijven, of het privé-leven van de leraren (wat we allemaal willen weten, hehe).
Je personage moet IC zijn (Sneep, Perkamentus, Anderling, Slakhoorn, etc.), maar mag zich OC gedragen. Maar ga niet al te OC; Sneep is in zijn privé-tijd echt niet stiekem verloofd met Hermelien Griffel. Je mag wél OC personages er bij bedenken, als het over het privé-leven van de leraren gaat!

De eisen zijn bekend;
x Je inzending mag minimaal uit 1500 woorden bestaan en maximaal uit 2000
x Het verhaal moet met het thema te maken hebben
x Het moet speciaal voor de challenge geschreven zijn (en dus nergens anders op internet te vinden zijn)
x Je moet het zelf geschreven hebben
x Het moet in AN (Algemeen Nederlands) geschreven zijn; geen breezahtaal en als het kan zo min mogelijk spelfouten. Kijk in ieder geval je inzending even na voor je hem instuurt of laat hem door iemand bèta-readen
x Gebruik in je verhaal óf de Engelse namen uit Harry Potter óf de Nederlandse, anders wordt het verwarrend
x Je mag maximaal 1 verhaal inzenden
x Je inzending moet een Nederlandse titel hebben
x Je inzending moet vóór de uiterste inleverdatum binnen zijn

De challenge begint 3 oktober en eindigt op 13 november;
De scholen zijn weer begonnen en mensen hebben weer meer tijd voor HPF, dus is de inzendtijd een stuk korter dan de vorige keer.

Over het stemmen;
Op jezelf stemmen, dat is wel duidelijk, is nutteloos, want dan telt je stem gewoon niet mee. En wat ik ook nog toe wil voegen, het zou leuk zijn als de mensen die hebben meegedaan ook zouden stemmen, dat is wel zo eerlijk. Het hoeft niet, maar liever wel.

Vragen kun je stellen in het daarvoor bestemde topic, maar je kunt natuurlijk ook een pb’tje naar mij sturen.
De inzendingen gaan vanaf nu naar mij, let daar op!

Let er op dat je je inzending aan de regels houdt, houd het ook geschikt voor alle leeftijden en voor de rest;
Succes!

Liefs, Fleur (en Marlie/ child of the other side, want die heeft me geholpen bij het organiseren van deze challenge)

EDIT: Ik heb de datum een stuk verschoven, wegens een gebrek aan inzendingen.

Inzendingen:
1. Verloren in geschiedenis
2. Weerwolven
3. Het begin
4. Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand...
5. De moeilijkste beslissing
6. Verborgen hartstocht

LavenderBrown

Verloren in Geschiedenis

Hij geeuwde en zijn bril schoof een beetje naar beneden. Met zijn wijsvinger duwt hij hem weer stevig op zijn neus. Hij zat voor het vuur in de lerarenkamer met een grote stapel huiswerk voor zich die nog nagezien moest worden. Hij wist niet wat het was, maar hij had er geen zin in vandaag. De hele dag al voelde hij zich zo lusteloos en moe. Nog meer dan anders. Ook een tweede geeuw kon hij niet onderdrukken. Misschien moest hij het werk maar laten liggen en gaan slapen. Hij legde zijn veer, waarmee hij net een B op het opstel voor hem geschreven had, neer en stond recht. De laatste tijd werd het lastiger om recht te staan. Het was alsof de oude botten in zijn lijf zijn hersenen begonnen tegen te werken. Hij leunde met beide handen tegen de mantel van de open haard in de lerarenkamer en staarde naar het vuur. De aangename warmte vervulde hem niet meer zoals ze vroeger zou gedaan hebben. Het was alsof de diepe rimpels in zijn vel een blokkade vormden tegen de gloed van de gezellige vlammetjes.

Hij zuchtte. Hij werd oud en hij wist het. Zijn leerlingen wisten het ook. Ze hadden nooit echt goed opgelet tijdens de les, maar de laatste jaren was het geluid van de laatste veren die aantekeningen maakten ook uitgestorven en vervangen door de zware ademhaling van jonge mensen die in slaap waren gevallen tijdens zijn lessen. Ze vonden zijn vak niet interessant meer. Ze vonden hém niet interessant meer. Maar je kunt een oude hond geen nieuwe kunstjes meer leren. Hij gaf zijn les al jaren op zijn manier, en dat zou niet meer veranderen.
“Cuthbert? Alles in orde, oude rakker?”
Hij draaide zich om en glimlachte naar Albus die achter hem stond.
“Wie noem jij hier oud? Jij bent slechts drie maanden jonger dan ik!”
Albus lachte vrolijk en zijn ogen twinkelden.
“Je hebt gelijk Cuthbert. Natuurlijk heb je gelijk. Van datums weet jij alles.”
Hij glimlachte zachtjes. Ja, hij wist alles van datums.
“Wat dacht je van een potje schaak?”
De Albus lichtblauwe ogen keken hem vriendelijk aan, en hij knikte uitnodigend naar het toverschaakspel dat al klaar stond. Cuthbert keek ook naar de schaakstukken die geduldig stonden te wachten tot er iemand met hen zou gaan spelen. Hij hield ervan met Albus te schaken, ook al was Albus de intellectuele meerdere dan hij.
“Niet vandaag Albus. Ik ben moe.”
Perkamentus knikte begrijpend en even werd het stil. Albus keek hem doordringend aan. Er danste een rare emotie in zijn ogen. Was het spijt? Verdriet? Hij legde even zijn hand op Cuthberts schouder.
“Goede nacht, vriend.”
Na deze woorden draaide Albus zich om en liep weg. Cuthbert keek hem verbaasd na. Hij kreeg het gevoel dat Albus iets wist dat hij niet wist en Albus kennende, was dat waarschijnlijk ook het geval. Maar als hij moest beginnen met Perkamentus te doorgronden, was hij morgen nog niet klaar.

‘Van datums weet jij alles.’ Albus’ woorden dwaalden door zijn hoofd terwijl hij afwezig een A op het opstel voor hem schreef, zonder het echt goed gelezen te hebben. Hij was zijn hele leven bezig geweest met datums, feiten, geschiedenis. Hij herinnerde zijn eigen tijd op Zweinstein zeer goed. Hij was nooit echt de beste geweest in Bezweringen, Transfiguratie of Toverdranken, maar Geschiedenis van de Toverkunst, dat was een vak waarin hij uitblonk. Hoewel zijn vrienden het vak dodelijk saai hadden gevonden, was hij meteen gefascineerd geweest door de rijke geschiedenis die de toverwereld achter zich had liggen. Hij kon uren zitten luisteren naar verhalen over opstanden en oorlogen, naast listen, complotten en romances die de wereld gemaakt hadden tot wat hij vandaag is. Het was alsof er een film voor zijn ogen afspeelde. Zijn eigen privé-cinema.
Hij zuchtte. Hij was blijkbaar niet in staat die fascinatie voor geschiedenis over te brengen naar zijn leerlingen. Ze moesten eens weten wat ze missen. Ach, hij begreep het wel dat de leerlingen hem maar saai vonden. Duffe professor Kist, nooit iets nieuws te vertellen, leeft nog in het verleden…
Toch is dat niet altijd zo geweest. Een glimlach verscheen op zijn gerimpelde huid terwijl hij zich die dag herinnerde. De dag dat hij en Anna besloten om de geschiedenis nieuw leven in te blazen.

Hij was een jonge knaap, net afgestudeerd van Zweinstein, klaar om de wereld te veroveren. Zijn ambitie was om zijn kennis over te dragen aan leergierige jonge geesten. Maar voor hij zover was, moest hij zelf nog wat meer ervaring opdoen. Hij schreef zich in de tovenaarsuniversiteit en bracht vele uren door in in de bibliotheek, waar hij elk boek las dat er bestond over de geschiedenis. Het duurde niet lang voor hij in contact kwam met enkele andere jonge mensen zoals hijzelf: leergierig, gefascineerd door geschiedenis en vooral niet bang van een uitdaging. Eén van hen was Anna.

Het was Anna geweest, die met het plan op de proppen kwam. Zijn Anna… Ze hadden elkaar leren kennen in de klas, en van het eerste moment dat ze hem zag, had ze hem geclaimd. En hij had zich maar al te graag laten claimen. Sindsdien waren ze onafscheidelijk geweest. Zij was een tikkeltje wild en impulsief, waar hij dan weer rustiger en meer doordacht te werk ging. Het was dan ook niet te verwonderen dat het precies Anna was geweest die voorstelde om het echte werk eens te gaan bekijken. Ze had een spreuk gevonden waarmee ze honderden jaren terug in de tijd konden reizen. Ach Anna,… God weet waar ze die vandaan heeft gehaald. Waarschijnlijk dacht ze zelf niet eens dat de spreuk zou werken. Maar dat deed hij wel.
Voor ze goed en wel beseften wat er aan de hand was, werden ze door een portaal enkele honderden jaren terug in de tijd geschoten. En wat beter was, ze konden zich verplaatsen door de eeuwen heen.
Ze bezochten de Koboldopstanden, de val van het vampierrijk, de uitgestorven Paarse Schubstaart en zelfs enkele belangrijke Dreuzels. Hij leerde in een paar weken tijd meer dan hij al die jaren op school en in de bibliotheek zou kunnen geleerd hebben.
Maar toen ging het mis. Ze waren teruggekeerd naar het heden en hadden een kaart meegenomen waarop Atlantis aangeduid stond. Hét beroemde Atlantis. Het beruchte Atlantis…

Hoewel Atlantis vaak vernoemd wordt in de Dreuzelmythologie, kennen de Dreuzels de ware toedacht van de verzonken stad niet. Atlantis was een legendarisch eiland, dat volgens de overleving enkel bewoond werd door tovenaars. Onder het bewind van enkele oude wijze tovenaars kende de stad veel voorspoed. Het was de bakermat van vele nieuwe uitvindingen en jaarlijks werden er nieuwe spreuken ontdekt. Van heinde en ver kwamen tovenaars naar Atlantis om de vooruitgang te volgen en om mee te profiteren van de rijkdom van het kleine eiland. Het duurde dan ook niet lang, of de raad van wijzen besliste dat er zich geen nieuwe tovenaars in Atlantis mochten vestigen, om overbevolking tegen te gaan. Dat zette kwaad bloed bij sommige tovenaars, aan wie de toegang tot het eiland geweigerd werd. Ze groepeerden zich en begonnen een offensief tegen Atlantis. Ze eisten dat Atlantis zijn rijkdommen en kennis deelde met de hele tovergemeenschap en waren niet schuw van geweld om hun doel te bereiken. Atlantis had geen andere keus dan zich meer en meer te isoleren om zichzelf te beschermen. Er werd een algemene anti-verdwijnselspreuk over het eiland uitgesproken en de kusten werden permanent bewaakt.
Zo gingen enkele jaren voorbij en de situatie escaleerde meer en meer. Op het hoogtepunt van de strijd had zich een groot leger tovenaars verzameld op een naburige eiland, met de bedoeling Atlantis de volgende ochtend met boten te bereiken en met geweld over te nemen. De wijzen van Atlantis zagen het gevaar komen en namen een beslissing…
Toen de boten bij de eerste zonnestralen uitvaarden, vonden ze op de plaats waar de vorige dag nog een welvarend eiland had gelegen, enkel water en een verdwaalde zeemeeuw. Atlantis was verdwenen. Sommigen zeggen dat het die nacht door een vloedgolf is verzwolgen, maar anderen geloven dat de wijzen Atlantis in een poging om te ontsnappen aan de aanvallen en de oorlogen, naar de bodem van de zee hebben laten zinken, waar het tot op de dag van vandaag verder leeft, met de kracht van magie.

Anna wou Atlantis gaan zoeken, maar hij weigerde. Atlantis was een mythe, een legende. Hij geloofde in feiten, de waarheid. Ze kregen laaiende ruzie, en uiteindelijk trok ze er alleen op uit. Haar vader was een Dreuzel, en dus wist ze alles over duikersmateriaal. Of dat dácht ze te weten, ook al had ze nog nooit gedoken.
Ze vonden haar een paar dagen later. Ze was te diep gedoken en verdronken. Ze had Atlantis nooit gevonden.
Zwaar aangeslagen had hij de spreuk aangegeven bij het ministerie. De spreuk werd geclassificeerd als ‘gevaarlijk’ en hij werd veroordeeld voor het onverantwoord reizen in de tijd. Hij kwam er echter met een lichte straf van af. Maar in feite was hij wél zwaar gestraft geweest. Hij had Anna verloren. Hij zwoer die dag zich niet meer bezig te houden met mythes, maar enkel bewezen feiten te geloven. Hij nam een veilige betrekking op Zweinstein aan en bleef de rest van zijn leven vrijgezel.

Hij keek weer in het vuur en zijn ogen werden vochtig. Anna… Zijn Anna.
Met de rug van zijn hand wreef hij zijn ogen droog. Het was zoveel jaar geleden, het had geen zin om daar nu nog sentimenteel over te doen. Hij ging weer zitten en pakte het volgende opstel van de stapel. Een uurtje later was hij in slaap gevallen in de zetel voor het vuur.

De volgende ochtend stond Cuthbert Kist op en ging plichtsgetrouw terug aan het werk. Hij merkte niet dat hij zijn eigen, oude, verrimpelde, versleten en levenloze lichaam achterliet voor het haardvuur.
_____________________________________________________________
Atlantis

Rising up the crystal dome
of life before the final war
Breaks the waves of sea and air
to save us from a deadly fall
Coming up from far below
Ocean floors unknown to man
The Sentinel waited silently
Until the time was right again

Civilization's seeds
Sown so very long ago
Almost ripened to their peak
But how were they supposed to know
Nurtured very carefully
Guided on their preset path
The Sentinel waited silently
But his experiment went wrong

The eyes of the world looked in fright
To the seas ablaze with light
And it moved ever closer

Round the World
Machines they all stood still
Fingers reaching out as one
Poised in fear obliged to kill
Continents united
Against the common foe
The fist and last occasion
But the fools would never know

Alpha and omega
The first-born and the last
The vast dome of Atlantis
Cracked and shuddered beneath the blast
Sinking back to whence they came
The young could not realize
The original plan would now succeed
Due to their selfless sacrifice

The sea boiled again
As Atlantis descends to its place far below
Now the World has joined hands as one

All the World now
Join their hands as one

(Pallas – Atlantis)

LavenderBrown

Weerwolven

Hij woelde in zijn bed. Zijn gezicht zweette en zijn handen waren klam. Af en toe kraakte zijn bed. Zijn gezicht tekende rimpels van afschuw.

Met snelle passen liep hij door de school, zijn gezicht vol schrik en verdriet. Bij het Grote Meer liet hij zich vallen en trok zijn mantel steviger om zich heen. Hij rilde van kou.
‘Kom op Remus, het is echt niet iets om voor te schamen,’ zei een jongensstem. Naast Remus stond een lange jongen; zijn bruine haren stonden door de war en zijn gezicht stond begripvol.
‘Het kan ons niks schelen. Jouw persoonlijkheid kan ons het meeste schelen en jij bent geen vervelende rotzak. Jij bent een aardige grappige jongen,’ viel een andere jongen bij. Deze stond aan de andere kant van Remus en had zijn hand op Remus’ schouder gelegd. Hij glimlachte vriendelijk naar Remus.
‘Vinden jullie het echt niet erg?’ vroeg deze zacht. De twee jongens schudde hun hoofd. Een lach verscheen op het gezicht van Remus en hij stond vrolijk op.

Remus sliep rustig verder. Zijn gezicht stond kalm.
Zonnestralen maakte hem wakker. Hij knipperde eventjes met zijn ogen en stond toen met moeite op.

‘Goedemorgen Remus, het wordt vandaag weer een lekker weertje,’ zei Minerva vrolijk. Ze pakte een croissantje en begon die te smeren. Remus glimlachte eventjes en pakte ook wat te eten.
‘Moet je nog veel huiswerk nakijken?’ vroeg Minerva na enige stilte. Remus mompelde wat terwijl hij zijn laatste hap boterham nam.
‘Wat zei je?’ vroeg Minerva.
‘Ik zei dat ik het heel erg jammer vind, maar dat ik door het vele huiswerk vandaag waarschijnlijk geen vrije dag kan hebben. Ik wil morgen wel graag naar Zweinsveld,’ zei Remus, nadat hij zijn mond had leeg gegeten. ‘En jij, heb jij nog veel huiswerk na te kijken?’
‘Niet zo veel, je went er vanzelf wel aan. Nou, ik ga maar eens, er wacht nog iemand op me.’ Minerva glimlachte en stond op. Ze groette Filius nog even en liep toen weg.

‘Hallo Remus, en hoe bevalt het je hier?’ vroeg Albus. Hij stond om de deuropening van de lerarenkamer. Remus keek op en glimlachte vriendelijk toen hij zag wie het was.
‘Heel goed Albus, ik geniet erg van dit baantje,’ antwoordde Remus. Voor hem lag een stapel perkament.
‘Zo te zien heb je nog veel werk te doen. Ik laat je maar met rust,’ zei Albus, wijzend op de stapel perkament die voor Remus lag. Remus glimlachte en pakte zijn veer op. Hij hoorde hoe de deur dicht ging en de voetstappen wegstierven. Hij las het perkament wat vlak voor zijn neus lag goed door, en opnieuw, en nog een keer en zo nog twee keer. Zijn gedachtes dwaalden steeds af.

’Sam?’ Remus keek Samantha liefjes aan. Hij zei haar naam nog een paar keer.
‘Ja,’ zei Samantha uiteindelijk geërgerd. Ze keek op en zag Remus staan. Ze gaf hem een zoen op zijn mond en vroeg toen benieuwd:
‘Wat is er?’ Remus glimlachte mysterieus en gaf Samantha een zoen, daarna schudde hij zijn hoofd en knikte naar het portretgat. Te laten weten dat hij het niet in de leerlingenkamer wou zeggen.

‘Sam, beloof je me dat je als je hoort wat ik je vertel je me niet in de steek laat?’ vroeg Remus zacht.
‘Ja, natuurlijk. Ik houd veel van je, daar kan niks tussen komen,’ zei Samantha een tikkeltje verbaasd.
‘En beloof je me ook dat je alles wat ik je nu vertel nooit zal doorvertellen?’ Remus keek Samantha recht in haar ogen aan.
‘Natuurlijk vertel ik het niet door, wat denk je wel niet van me?’ zei Samantha een beetje boos. Remus glimlachte en trok Samantha een lokaal in. Hij keek om zich heen toverde het klaslokaal dicht en zorgde ervoor dat niemand kon horen wat hij zei. Daarna keek hij Samantha nog een keer aan en besloot dat ze te vertrouwen was.
‘Toen ik vijf jaar was ging ik ’s nachts een keer erop uit. Mijn ouders hadden weer eens een hele erg ruzie. En ik was dus maar weggevlucht.
Ik had niet opgelet hoe de maan was. Meestal bleef ik binnen als het volle maan was. Maar die keer niet, ons huis stond midden in een bos en ik liep dus wat rond te dwalen toen ik ineens werd aangevallen door een soort wolf. Ik werd gebeten door de wolf, en later kwam ik er achter dat het een weerwolf was. En sindsdien ben ik dus ook een weerwolf,’ vertelde Remus. Zijn gezicht stond pijnlijk, hij keek Samantha expres niet aan. Samantha mompelde wat en pakte toen Remus gezicht vast en draaide die naar haar toe. Ze zoende hem vol op zijn mond en fluisterde toen:
‘Ik ben zo blij dat je me vertrouwt, dit is niet echt iets om zomaar aan iemand te vertellen. Dit is veilig bij mij.’ Remus glimlachte en zoende Samantha toen ook op haar mond.
‘En ik ben blij dat je het niet erg vindt, daar was ik bang voor,’ fluisterde Remus terug. Samantha trok hem naar zich toe en zoende hem vol op zijn mond. Remus glimlachte en zoende haar terug.

Remus werd opgeschrikt uit zijn gedachtes door de deur die open ging en met een harde bons dicht viel. Hij hoorde gelach en draaide zich om.
‘Echt opschieten doet het niet, hè,’ zei Albus lachend. ‘Niet dat dat uitmaakt, toen ik net leraar was, droomde ik vaak weg. Dat waren vaak fijne momenten, dat had jij zeker ook.’ Hij glimlachte en ging naast Remus zitten. Deze glimlachte lichtjes en keek verlegen weg.
‘Als er iets is kan je altijd naar me toe komen,’ zei Albus toen een beetje bezorgd. Remus knikte en ging geconcentreerd door. Hij had eventjes zijn gedachtes opzij gezet.

Weerwolven
Weerwolven zijn verschrikkelijke wezens. Mensen die ooit gebeten zijn door een weerwolf en dus ook een weerwolf zijn, kan je beter maar vermijden. Die mensen brengen alleen maar onrust en ongeluk.

Remus stopte met lezen, hij wreef de tranen in zijn ogen weg. Woedend pakte hij het leerboek van de derdejaars erbij en zocht het stuk over weerwolven op.

Weerwolven
Weerwolven zijn normaal gewone mensen. Eens per maand veranderen ze in een weerwolf. Dan denken ze alleen aan vlees en bloed. Anders zijn het meestal normale mensen, waar je niet eens aan merkt dat het een weerwolf is.
Er zijn mensen die echter beweren dat je mensen die weerwolven zijn beter kan opsluiten. Ze zouden alleen maar onrust en ongeluk brengen. Dit is echter niet waar, de weerwolf

Remus stopte met lezen en schudde verbaasd met zijn hoofd. Hij pakte het opstel op en ging het verder verbeteren en lezen. Maar al snel zakte hij weg.

’Je hebt wat?’ riep James verbluft uit. Een paar mensen keken verbaasd op en Remus gaf James een dodelijk blik.
‘Ik heb het haar verteld, dat is alles,’ zei Remus kalm. James staarde hem aan alsof hij gestoord was en kneep eventjes in zijn arm om zeker ervan te zijn dat hij niet droomde. Hij keek eventjes pijnlijk en keek Remus toen weer aan.
‘Je bent gestoord,’ kwam James tot conclusie.
‘Kom je daar nu pas achter?’ vroeg Remus. James schudde zijn hoofd. ‘Fijn, kan ik dan nu rustig gan eten?’ James wuifde met zijn hand als teken dat het goed was, zijn ogen waren gefocust op de deur van de Grote Zaal. Remus draaide zich om en zag dat Lily de zaal binnen kwam lopen. Hij schudde onopmerkelijk met zijn hoofd en pakte een een bakje havermout. Niet lettend op wat er achter hem gebeurde.

‘Moet je Evers zien,’ zei James ademloos.
‘Ik heb haar gezien,’ antwoordde Renus opmerkelijk koel.
‘Heb je wel goed gekeken?’ vroeg James.
‘Ja ik heb goed gekeken,’ zei Remus geïrriteerd. James opende zijn mond om wat te zeggen.
‘We weten dat je verliefd bent op Evers Gaffel, maar val ons daarmee niet lastig,’ zei Sirius kalm. James keek Sirius woedend aan en nam snel een hap van zijn boterham.
‘Hallo, mag ik hier komen zitten?’ vroeg een zachte warme stem in Remus oor. Remus keek opzij en zag het lachende gezicht van Samantha. Hij knikte, Samantha gaf hem een zoen op zijn mond.
‘Niet hier Sam,’ zei Lily verveeld. ‘Ik heb geen zin om naast een arrogante kwal te moeten zitten.’
‘Ik verplicht je toch ook niks, als je niet hier wil zitten ga je toch bij de roddeltantes zitten,’ zei Samantha grinnikend. Lily keek vluchtig naar vier meiden die uitbundig naar haar zwaaiden en ging toen snel naast James zitten.

‘Wakker worden,’ zei een zachte stem. Geschrokken veerde Remus overeind en keek recht in het gezicht van een lachende professor Vector, voor hem bekend als... Sam.
‘Ik ben maar verder gegaan, anders zou je nooit klaar komen. En je wilt natuurlijk wel naar Zweinsveld,’ zei ze lachend. Remus omhelsde haar stevig terwijl haar in zijn oor mompelde:
‘Je bent een schat, ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als jij niet bestond.’
‘Nu niet overdrijven,’ zei Samantha. Ze trok Remus lachend overeind en samen liepen ze naar de Grote Zaal voor het diner.

LavenderBrown · Geplaatst: Za Nov 04, 2006 17:58

Het begin

“Je bent aangenomen” de stem van Wiggenis Waffelaar. Klonk door de werkkamer.
Van binnen juichte Albus Perkamentus. Eindelijk na al die jaren is het dan zover. Het is 1931 en het rommelt in Europa. Europa is nog maar net bij gekomen van de 1ste wereld oorlog waar de tovergemeenschap een belangrijke rol in heeft gespeeld. Ook voor de toen nog zeer jonge Perkamentus was het een spannende tijd.
Toen hij 16 jaar was en net klaar met Zweinstijn besloot hij door Europa te gaan reizen. Het was nog maar twee jaar ba de oorlog en alles was zich nog op aan het bouwen. Albus hielp waar hij kon en ontmoete talloze jonge heksjes en tovenaartjes die door de oorlog geen onderwijs kregen.
Hij waas het die deze jonge heksjes een toekomst gaf door ze les te geven. Na zoveel jaar besloot hij het groter aan te pakken. En solliciteerde op Zweinstijn.

“Ik had je onmogelijk niet aan kunnen nemen je bent een grote belofte Perkamentus en ik geloof in jou.” Zei Waffelaar stralend. “Ik dank je zeer voor je rots vaste vertrouwen wanneer kan ik beginnen?
Je kon de ongeduld in zijn stem horen. “Zodra het schooljaar begint en dat is over een week. Je jan nu alvast in het kasteel komen wonen als je wilt. Je zal dan heus niet de enige zijn.” Zei Waffelaar met een warme glimlach.
Albus had een kamer in de herberg in de stad en ging meteen op weg om zijn spullen te halen.

“Welkom alle nieuwe en oude leerlingen”Galmde het door de grote zaal en honderden opgewonden gezichten keken naar de oppertafel. “Ik wil jullie graag twee nieuwe leraren verwelkomen ten eerste Professor Perkamentus die transfiguratie zal geven” Een beleefd applaus klonk op van de tafels. En Albus stond op en boog lichtjes om snel weer te gaan zitten. “En ten tweede verwelkom ik professor kist weer terug als leraar tovergeschiedenis.” Een oud uitziende man stond plichtsgetrouw op en nam het applaus dat niet van harte ging in ontvangst. “En dan nu eet smakelijk” En alle schalen vulden zich magisch. Albus die wel wat trek had begon rustig op te scheppen en keek de zaal rond. Al die kleine heksjes en tovenaartje klaar om door hem gevormd te worden.

Eindelijk was het dan zover zijn eerste les, en hij had zich goed voorbereid. Zijn eerste les zou een groepje eerstejaars zijn. Waffelaar dacht zeker dat het wat makkelijker zou zijn.
Terwijl hij de klas binnen kwam werd het stil. Alle gezichten die hij zag waren opgewonden en keken hem vragend aan. “Als jullie zo vriendelijk willen zijn en jullie boeken op de tafel willen leggen terwijl ik jullie namen lees oké Aar Joris, Alecht Truus, Anderling Minerva, Brutus Koos”en zo ging het nog een tijdje door. Terwijl allemaal kleine stemmetjes ja riepen.
“Oké Vandaag hebben jullie je eerste les transfiguratie dit is een van de moeilijkste doch leukste vakken die er zijn.”En hij transformeerde een lege stoel in een hond. Er brak applaus uit en er juichten een paar kinderen. “Maar voor jullie dit kunnen moeten we een stuk simpeler beginnen.”Hij pakte een doos vol met knopen en deelde die uit.”Ik wil dat jullie de knoop die voor je licht in een andere kleur gaan veranderen.” Hij zag een paar teleurgestelde gezichtjes en voelde mee met de kinderen die meer hadden verwacht. Hij deed het een paar keer voor en de kinderen gingen hard aan de slag. Aan het einde was het maar twee kinderen gelukt Mierva Anderling en Maximus Langer. Hij was heel trots op die twee en gaf hen ieder 5 punten extra. Minerva keek hem bewonderend aan en stamelde “d d dank u wel prof.. professor” Albus glimlachte hartelijk naar ze.

De weken die volgden waren de leukste uit zijn leven. Het les geven gaf hem een heleboel energie en s’avond had hij het heel gezellig met de leraren. Minerva Anderling ontplooide zich in zijn lessen en was zeer getalenteerd. Hij dacht erover om haar extra lessen te geven maar wist niet of zij dat op prijs zou stellen. Waffelaars leiderschap was een ander verhaal. Albus was er achter gekomen dat hij niet alle leerlingen aannam die talent hadden getoond. Kinderen van dreuzel ouders kwamen niet binnen. Toen hij hier wat van zei lachte Waffelaar hem in zijn gezicht uit en zei “Als je een langere carrière voor de klas wil zal ik het er niet meer over hebben als ik jou was.” Dus had hij het laten rusten om er later maar op terug te komen. Hij stond nu nog te graag voor de klas. Hij kon het vooral vinden met de oude kist. Ze praten uren over de dingen die hem bezig hielden speelde spelletjes, en keken samen naar zwerkbal wedstrijden. Ook met de lerares kruidenkunde kon hij het goed vinden. Het was een wijze zei het wat oudere vrouw. Het was hier dat Albus zijn grote liefde vond. Het was de bibliothecaresse en het was een bloed mooie vrouw. Het koste hem veel moeite om haar mee uit te vragen want hij was heel erg verlegen.

Het was al lente toen hij een fikse ruzie met waffelaar had over het beleid van het aannemen vankinderen. En hij stond op het punt ontslagen te worden. Maar verschillende leraren kwamen daar tegen in opstand en dreigde te gaan staken. Er zat niks anders op voor Waffelaar dan om zijn beleid te veranderen en ook kinderen van dreuzel ouders aan te nemen. Hij was in korte tijd uitgegroeid tot een geliefd leraar. Ook de leerlingen liepen met hem weg. In de gangen spraken ze over die leuke leraar met die enorme lange baard. Ja want ook al was de mode om alles zo kort mogelijk te hebben hij had zijn baard.

Tegen het einde van het jaar stond hij op het punt het nieuwe hoofd van griffoendor te worden. Waffelaar zou pas aan het eind van de zomer zijn besluit nemen. Albus ging die zomer voor het eerst op vakantie met zijn geliefde. Er was veel gebeurd want toen hij terug keerde naar zweinstijn waren ze getrouwd en zij zwanger. “Perkamentus jij bent het nieuwe hoofd van Griffoendor”wat het eerste wat Waffelaar zei bij terugkomst. Zij het niet van harte. Albus was door het dolle nog maar een jaar leraar en nu al hoofd van de afdeling. Ik ga ervoor zorgen dat mijn “kinderen” altijd naar me toe kunnen komen als ze dat willen.

Het tweede jaar van lesgeven begon. Hij was blij terug te zijn op zijn zweinstijn. Hij was hoofd van een fantastische afdeling, hij was getrouwd en hij zou bijna vader worden. Het kon gewoon niet beter. Hij was in het tweede jaar ook begonnen met Anderling extra lessen te gaan geven net als drie leerlingen van andere afdelingen. Het was zijn talenten klasje. En hij was erg trots op ze. Anderling had nog meer ontzag voor hem gekregen en bracht af en toe iets voor hem mee. Hij vond het vervelend om te doen maar ze moest toch weten dat, dat niet de bedoeling was. En hij riep haar op en koude oktober middag bij zich. “Anderling ik heb je bij me geroepen omdat ik het niet zo eh gepast vind als je me cadeau’s geeft.” Hij zei het nogal lomp en Anderling barste in snikken uit. Perkametus wist niet wat hij moest doen en keek onzeker naar Anderling. “Minerva er is niks heus het is oké maar ik wilde dat jij het wist” Ze keek hem aan met een behuild gezichtje en zei snikkend “ik begrijp het wel maar ik mag u zo graag” Perkamentus zei dat ie dat heus wel wist en dat ze dat niet steeds hoefde te laten zien en dat het ook voor hem gold. Hij gaf haar een klopje op haar arm en ze ging weg nog een beetje na snikkend.

Dat jaar riep Waffelaar Perkamentus bij zich. “Goede dag Perkamentus ik heb een opdracht voor je aangezien jij er zo voor bent dat we ook kinderen met dreuzel ouders aan nemen mag jij ze op gaan zoeken. Dus daar ben je de komende zomer druk mee bezig.” Hij zei het met een smalende glimlach alsof hij dacht dat het de perfecte straf zou zijn. “Maar dat doe ik met plezier”Antwoordde Perkamentus echter. En waffelaar keek hem verslagen aan.”Nou dat was alles er uit Perkamentus” En hij wuifde naar de deur. Albus ging met een glimlach van oor tot oor naar buiten. Daar had hij mooi niet van terug die oude waffelaar. Alleen hoe moest hij dit aan zijn vrouw verkopen.

Dat kwam in de loop van de tijd allemaal dik in orde en in April beviel ze van een mooie dochter die ze Esther noemde. Albus was in de wolken met zijn kleine meid en ook zijn afdeling deed goede zaken dat jaar. Ze wonnen niet alleen de afdelingscup maar ook de zwerkbal cup. Wat hem vele jaloerse blikken van de anderen opleverde. De zomer kwam er aan en hij had steeds minder zin in zijn nieuwe taak. Maar hij kon onmogelijk weigeren. Dat zou hem zijn baan kosten. De zomer begon en zo ook zijn nieuwe taak en in plaats van zijn nieuwe dochter te kunnen genieten reisde hij stad en land af om kinderen te bezoeken die talent hadden getoond.

LavenderBrown · Geplaatst: Za Nov 04, 2006 18:13

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…

Nog één plukje haar achter zijn oren… Perfect.
Met een intensief verzorgde glimlach keek Gladianus Smalhart in de spiegel en na een knipoog voor zelfvertrouwen liep hij langs zijn spiegelwand naar het lokaal.
Zijn wenkbrauw schoot omhoog – maar niet te hoog, om rimpels te voorkomen – toen hij zijn jasje zag. Dat vormde wel een érg schril contrast met zijn ogen!
Vijf minuten later stond hij met een turkoois jasje voor een werkelijk volledig toegewijde klas, die met een verwachtingsvolle glimlach naar hem opkeek.
Nou, hij zou ze eens een les geven.
‘Hebben we er allemaal zin in?’ vroeg hij tevreden.
Zijn trouwste fan op Zweinstein, Hermelien Griffel, knikte vol aanbidding en ook de andere stralende gezichtjes lieten een blijk van enthousiasme zien.

Gladianus beet even op zijn lip. Hoe bracht hij zijn opening met zoveel mogelijk charisma…
‘Lieve kinderen, ik heb bij Perkamentus gepleit voor een les waarbij je echt iets leert, en dat verzoek werd helaas niet geaccepteerd, dus zullen we deze les wat leren over Eenbenige Eenogige Aardelopertjes, met wie ik een gevecht op leven en dood heb gehad, maar waar ik als held uit de strijd kwam…’
Van achter uit de klas klonk een opmerking van Ronald Wemel, die verdacht veel leek op: ‘Wat, heb je zijn enige oog verblind door hem toe te lachen?’, maar toen hij het nog eens overdacht, bleek toch echt dat de goede jongen had gezegd dat hij een held was, had hij het gedaan door hem te verblinden?
Voor de gelegenheid liet hij zijn hele gebit zien in een verblindende glimlach.
‘Ach, mijn kind, ik heb hem in een ingewikkelde houding vastgehouden en hem bevolen om zich over te geven. En het wezen heeft nooit meer iemand kwaad gedaan,’ zei hij en hij streek door zijn haar.
‘Maar omdat jullie allemaal zo braaf zijn vandaag, denk ik dat we aan het einde van de les wel een minicursus glimlachen voor tijdschriften kunnen doen.’
Hij lachte samenzweerderig naar Ronald, die vol overgave kreunde.
Merlijn, die jongen werd helemaal blij van zijn klassen!
En dáár deed hij het nou voor.

’s Avonds bij het eten schoof Gladianus aan naast professor Anderling.
‘Goedenavond, mijn schone –’
‘Bewaar dat voor je spiegel.’
En ze ging gewoon door met eten!
‘Ah, het is zeker uw vrouwenprobleempje,’ zei Gladianus met een begrijpende glimlach.
‘Ja, vrouwen hebben het meestal, hè,’ antwoordde Anderling, die aan een kippenbout begon.
Vrouwen aten toch geen kíppenbouten?
‘Zo’n afkeer voor mannen als u,’ vervolgde Anderling. ‘Goedenavond.’
Ze depte haar mond af met een servetje en verliet de staftafel.
Gladianus keek haar met een pijnlijke glimlach na. Duidelijk een geval van een chronische persoonlijkheidsstoornis.
Die zou zichzelf nooit vinden…
Hoofdschuddend prikte hij een aardappel aan zijn zilveren vork en begon te eten.
Verderop in de zaal zat Harry Potter, omgeven door mensen. Oh, die jongen moest de fijne kneepjes van het vak echt eens leren.

‘Professor Smalhart.’
Een stem vol sarcasme. Professor Anderling was weer terug…
Ah, ze wilde zijn charmerende verhalen toch horen. Hij gaf haar een innemende glimlach, maar hij kreeg hem niet terug. Al leek haar bovenlip toch wel te trillen…
Zou het?
‘Mijn hart gaat alleen naar u uit, professor,’ begon Gladianus vrolijk, maar hij werd al onderbroken.
‘Het hart is een slijmerig, kloppend orgaan. Het gevoel komt vanuit de hersenen.
U heeft vanavond een student die na moet komen. Ginny Wemel, die sloop nog door de gangen ’s avonds. Ze wordt om acht uur in uw kantoor verwacht.’
‘Fantastisch, dan kan ze –’
‘Goedenavond.’

Gladianus zat een liedje te hummen achter zijn ebbenhouten bureau, toen de nerveuze eerstejaars met het vuurrode haar binnenschuifelde.
‘Goedenavond, Ginny!’ zei hij hartelijk en hij klopte op de stoel naast zich.
Het meisje liep een beetje stijfjes naar hem toe en glimlachte zwakjes.
‘Krijg je straf van je ouders?’ informeerde hij terwijl hij een pakket fanmail pakte.
‘Tja, ik heb besloten om je niet dezelfde straf te geven als je vriendje Harry Potter, want ik moet natuurlijk wel met verfrissende alternatieven komen.’
Ginny werd vuurrood en speelde met een haarlok.
‘Je bent niet zo’n prater?’ suggereerde hij en ze knikte heftig.
Gladianus keek even ontroerd naar een foto van zichzelf met een fan, die het verliefde meisje hem had gestuurd.
Het gebeurde hem constant, maar het raakte hem iedere keer weer in het hart. Eh.
In zijn hersenen, dan.
‘Professor?’ klonk het kleine stemmetje van Ginny.
Oh ja, het arme schaap zat natuurlijk vol verwachting haar taak af te wachten!
‘Omdat ik voel dat jij wel potentie hebt, gaan we de Heks&Haard perfecte glimlach oefenen!’ zei Gladianus blij, aangezien hij er tijdens zijn lessen niet meer aan toe was gekomen.
‘Is dát mijn straf?’ zei Ginny hoopvol.
‘Oh, nee, je moet nog wel even het lokaal vegen, zonder toverkracht en de kooi van de Gluiperige Glupsies schoonmaken, die kleine monstertjes stinken,’ zei hij achteloos, maar toen hij het zielige gezichtje zag, gaf hij haar een verblindende glimlach om met goede moed te beginnen aan haar taak.
Haar blik gleed naar de bezem in de hoek en zwijgend begon ze met vegen, terwijl Gladianus een lange brief las.
Hij glimlachte bij het stukje dat hij ergens middenin de gigantische liefdesverklaring las:

‘En verder vind ik de prestaties in uw boeken buitengewoon, absurd gewoon. Zeker omdat u ze niet zelf uitgevoerd heeft.’
Ah, daar had het schatje een schrijffout gemaakt.
‘Want mijn oom heeft namelijk –’
Toen Ginny langsliep met haar bezem, legde hij met een verontschuldigend lachje de brief weg.
Naïeve mensen.
Het halfuur daarna werd de ringende stilte in zijn oren – hij had behoefte aan muziek of fans – alleen verbroken door zijn veer die een handtekening op een foto kraste of de kreetjes van Ginny die de uitwerpselen van de Glupsies opruimde.
‘Gewoon door gaan, kindje, dat is wat beroemd worden vraagt, opofferingen zoals die…’
Hij kreeg een blik toegeworpen die hij maar opvatte als één vol adoratie.
Ach, het was wel waar dat hij nooit zo’n verderfelijk klusje had moeten doen, maar, wie nam het hem kwalijk?
Hij was wél Gladianus Smalhart, vijf keer op rij winnaar van de Heks en Haard’s meest charmante glimlach, en dat was voor een reden.
Hij gaf zichzelf een waarderend knikje (met een paar stralend witte tanden) in een spiegel en streek door zijn haar. Hij had vanmorgen nog een grijze haar uit moeten trekken…
De tol van de ouderdom.

‘Zeg, meisje, je mag wel stoppen, hoor…’ zei hij gastvrij.
Er was nog nooit zo snel iemand terug naar zijn bureau gerend.
‘Eh, meneer – professor, zou het mogelijk zijn dat ik…?’
Ah, het bekende verzoek.
‘Natuurlijk krijg je een handtekening, meisje! Daar hoef je niet nerveus over te zijn…’
Ginny trok een pruillipje.
‘Ik wilde eigenlijk weten of ik eerder weg kon, professor…’
Gladianus’ moment voor een pruillipje.
‘Nou, dat kan natuurlijk ook.’
Maar denk maar niet dat jij nog in mijn erelijst van fans staat, jongedame!
Ginny glimlachte bibberig en ze stond met een soort hoofdknikje als afscheid op en verliet de ruimte.
Gladianus liet zijn hoofd theatraal in zijn handen zakken en staarde naar zijn handpalm, maar die bracht hem ook niet veel geluk, dus ruimde hij Ginny’s stoel op.
Ze had wat laten vallen. Een boekje…

Hij fronste toen hij het opensloeg. Welk dagboek nam je nou mee naar nablijven?
Correctie, welk léég dagboek?
Dubbele correctie, welk dagboek was er nou leeg?
Hij stond op en liep met de tred van een leider (in Heks&Haard had hij een artikeltje naast een foto van hem gelezen: ‘Hoe loop je als een magische leider’) het lokaal uit. Ginny verdween een hoek om.
Voor zover hij wist was dat níet naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Of zat ze in Zwadderich?
Nee, ze was een Wemel…
‘Hé!’ riep hij, toen ze weer in zijn gezichtveld kwam. ‘Hé, Ginny!’
Ze keek om en liep verschrikt verder.
Een beetje geagiteerd begon Gladianus te rennen. Waarom ging ze nou sneller? Iedereen zou blij worden als ze Gladianus Smalhart achter zich aan hadden, op wat voor manier dan ook.
‘Ik heb je dagboek!’ riep hij en zijn stem echode als donder door de lange, koele hal.
Ginny stopte abrupt.
‘M-mag ik het terug?’ vroeg ze langzaam en diep ademhalend.
‘Natuurlijk. Waarom schrijf je er nooit in?’
Ze beet op haar lip en wiebelde heen en weer, terwijl hij haar inhaalde en het boekje in haar hand stopte.
‘Bedankt.’ En ze rende weer net zo snel door.
‘Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord!’
Maar haar breekbare stemmetje antwoordde niet.
Nou, dan niet.

Hij had ten minste wat over te vertellen in zijn leven, in tegenstelling tot een eersteklasser die nog nooit van glorie geproefd had.
En dat deed hem er aan denken… Door al die onrust en stress in zijn leven die hij gelukkig kon minimaliseren door zijn hoofd koel te houden, was hij vergeten om in zijn eigen dagboek te schrijven!
Zachtjes neuriënd liep hij door een gang op de derde verdieping, waar twee klassenoudsten net voorbijliepen.
Gladianus bukte even om zijn veters te strikken, die ondanks zijn ultiem ingewikkelde knoop los waren geraakt en hoorde de ene jongen tegen de andere zeggen:
‘Oh, morgen hebben we wéér les van hem. Het is eigenlijk niet de moeite dat we hem nog hebben, hij denkt alleen aan zijn uiterlijk.’
Gladianus keek een beetje sip naar zijn veters.
Arme professor Sneep.

Toen hij klaar was met zijn dagelijkse ritueel (het schoonmaken van zijn huid en het verzorgen van zijn haar), ging hij aan zijn zwakverlichte bureau zitten en kuchte, voor hij zijn veer dicteerde:

‘Hallo, dagboek.

Weer een schoolweek voorbij.
Ik snap nu wel waarom mensen jaloers zijn op de spanning, sensatie, het avontuur van het lesgeven. Maar waar ze eigenlijk naar moeten verlangen, zijn de leerlingen.
Zonder hun toewijding zou ik het nooit redden. Ik ga slapen, en ik weet dat ik zal glimlachen om mijn droom.

Liefs, Gladianus Smalhart.
De echte.’

LavenderBrown · Geplaatst: Ma Nov 13, 2006 15:13

De moeilijkste beslissing

“Het verhaal van Albus Perkamentus is nog lang niet compleet, er zijn nog vele raadsel die zich voor doen. Wat we wel weten is dat hij in de vakantie van het 1996 opzoek is gegaan naar herinneriningen, over het verleden van Voldemort. Één puntje van de sluier wordt nu opgeligt, en we gaan kijken hoe Perkamentus de ring vond, en hoe het werkelijk is gegaan met Sneep.”

Zijn bril gleed bijna van zijn neus, maar hij drukte hem weer terug. Hij piekerde en wist niet wat hij moest, hij had er spijt van dat hij het had toegelaten. Hij keek naar de stapel papierwerk op zijn bureau, trok de lade open en liet het erin glijden. Hij keek naar buiten, grote vlokken dwarrelden naar beneden, en vormden een blauwachtige laag op het raamkozijn.
Perkamentus draaide zijn hoofd en liet hem op zijn handen rusten. Zijn nog bruine baard viel tot net over zijn polsen. Hij keek even naar de deur en toen weer terug. Er werd geklopt. . ‘Binnen’ Perkamentus keek met een miniscuul glimlachje naar de deur. Een lange jongen, die eens knap was geweest, stond in de deuropening. Op zijn gezicht was geen enige emotie te herkennen. Zijn gezicht was lijkbleek en op zijn schouders lag een half gesmolten laagje sneeuw, die sterk op zijn huidskleur leek. Zijn pupillen waar nog niet zo spleetjesachtig als ze zouden worden, maar spuwden al wel vuur. Om een van zijn lange, dunne vingers zat een zwarte ring. ‘Goedenavond Marten,’ zei Perkamentus rustig, alsof er een vriend naar binnen was gelopen. ‘Ga zitten.’ De jongen, Marten genaamd, deed wat hem gevraagt werd, al had hij er zichtbaar veel moeite mee iemands bevelen op te volgen.

De deur viel in het slot en Perkamentus zuchtte. Hij hoorde het beeld dichtgaan en stond op. Zijn mantel viel over zijn voeten, hij liep naar het raam. Daar buiten op het terrein, zo lopend, leek Marten niet gevaarlijk, maar hij wist dat hij dat wel was. Toch was hij ervan overtuigd dat hij er goed aan had gedaan Marten weg te sturen en niet toe te laten op Zweinstein. ‘Ik snap niet waarom je denkt dat Marten geen goede leraar zou zijn voor Zweinstein, Perkamentus.’ Perkamentus draaide zich om naar een schilderij en glimlachte. ‘Dat had ik ook niet van je verwacht, Firminus.’ Hij zwaaide met zijn toverstok en de lichten doofde, Perkamentus sloot de deur van zijn kantoor en liep zijn slaapkamer in.

Die avond was beslissend voor de toekomst van Zweinstein, dan vooral gekeken op de toekomst van het aantal verweer tegen de zwarte kunsten leraren. Elk jaar weer kwam er een nieuwe leraar, en elk jaar weer gingen ze weg, voor pensioen, of omdat er iets gebeurd was. Zijn laatste leraar was aangevallen door de gehele groep Centaurs, en lag nu met een psychisch probleem op de ziekenzaal, maar medelijden had Perkamentus niet met haar. Hij wreef over zijn hoofd terwijl hij naar de leraar in kwestie keek. Ze lag, zoals gewoonlijk, met haar gezicht naar boven en schrok van elk geluidje die in de wijde omtrek te horen was. Perkamentus glimlachte naar Madam Pleister. ‘Dankje Poppy,’ hij wandelde rustig de Ziekenzaal uit, richting zijn kantoor. Eenmaal daar aangekomen ging hij voor het raam staan, hij zag Harry lopen. Perkamentus staarde een tijdje naar hem. Hij liep naar Hagrid, bedacht zich waarschijnlijk, en ging tegen een boom zitten. Perkamentus had medelijden met hem, nu Sirius dood was had hij niemand meer. Perkamentus draaide zich om en begon zijn hutkoffer in te pakken, morgen was het vakantie en zijn vakantie zou hij hard nodig hebben, dat wist hij zeker.

In het dorpje Havermouth heerste een stilte. De enkele geluiden die er klonken waren die van de wind, en het gras waardoor de wind joeg. Opeens werd de stilte verstoord door een knalletje, gevolgt door een man. Een oude man. Hij had een lange baard, lang haar, en zijn mantel gleed over het gras. Achter zijn halfronde brilletje waren zijn meestal stralende ogen gedoofd. Perkamentus, want zo heette de man, wandelde met grote, maar rustige passen richting een grote villa waarvoor hij verschijnseld was. Met een klein, houten stokje opende hij de vervallen deur die in het huis zat. De trappen kraakte angstaanjagend. De man leek alles behalve bang. Voorzichtig opende hij een deur, hij onthulde een grote kamer. In het midden stond een grote stoel, tegen de muur was een haard gezet, vuur had zich al minstens een jaar niet meer kunnen voeden met de zuurstof die de haard bracht. Aan de zijmuren waren andere deuren zichtbaar, die stuk voor stuk andere kamers onthulde.

Perkamentus liep met grote, rusitge passen naar de schoorsteenmantel. Zijn vingers gleden over het met stof bedekte hout. Het was leeg, de stoflaag was dik. Hij keek om zich heen en liep naar de stoel. Het stof waarmee de stoel was gemaakt voelde koud aan. Waarschijnlijk had hier niemand meer op gezeten gedurende dit jaar. Er lag een krant op de zitting. De krant zag er oud uit, ouder als drie jaar, zoieso. Perkamentus pakte het vast, zijn lange, dunne vingers gleden over de datum waarop de krant was uitgegeven. “19 September 1925” Perkamentus blies, stof vloog eraf. Morfin en Marvolo Mergel naar Azkaban, wegens het bedreigen van Dreuzels. Perkamentus kneep zijn ogen dicht. Kreeg je een straf voor het berdreigen van Dreuzels, enkel voor het bedreigen van Dreuzels. Op dat moment viel zijn oog op een slordig geschreven adres, met een dunne M erboven. Hij staarde er enkele seconden na, stak de krant in zijn gewaad en liep weg.

“Een gelukkig toeval zorgde er die avond voor dat Perkamentus huise Mergel ontdekte. Natuurlijk wist hij niet wat het was, en van wie, dus ging hij op onderzoek uit in het huis.”

Met een frons op zijn voorhoofd keek Perkamentus naar een verroest naambordje op de gevel van het huis. Marvolo en Morfin Mergel stond erop geschreven. Perkamentus duwde zachtjes tegen de duur, die niet toegaf. Hij pakte zijn toverstok en na een kleine lichtflits opende de deur zich en strekte zich een grote gang voor hem uit. Het huis wat groot en kil. De stenenmuren hadden hun beste tijd gehad, stenen ontbraken, lampen waren kapot. Je kon zien dat er al tijden niemand was geweest. Het was een hemels paradijs voor de spinnen. Uit alles bleek dat hier tovernaars hadden gewoont, de schilderijden, zelfs de vloer zei dat.

Perkamentus duwde een van de deuren open. Een keuken, vol met stof, rommelig en klein. Hij stapte naar de keukentafel. Waar een bord stond, hij was welliswaar leeg, maar stonk. Met een donker gezicht keek hij verder om zich heen. Op de grond lag een lange keukentrap. Het leek alsof de bewoners in een keer weg waren gegaan en nooit meer waren terug gekomen. De lagen stof overal veraadde dat hier al jaren en jaren niemand meer was geweest. Hij draaide zich langzaam om. Dit huis doorzoeken koste dagen, weken zelfs. Perkamentus liep de keuken uit, naar de buiten deur. Het leek erop dat hij naar Azkaban moest, ookal had hij daar nog zo’n hekel aan.

“Het was een zonnige dag, de dag dat Perkamentus Morfin ging ontmoeten, vogels zongen blij, de zomer was in volle gang, al was het misschien wel een van de laatste mooie dagen, maar dat kon niemand weten.”

Perkamentus verschijnselde vlak voor het eilandje in een bootje die er met toeval lag. Hij rilde, hij haatte Azkaban, en het liefst zou hij er na dit niet meer komen. Versterkt door magie stuurde Perkamentus het bootje richting het eilandje, en de kou bekroop hem. Alle Dementors stonden op hun plek, en bewaakte de gevangenis goed. Zodra Perkamentus van buitenaf aan kwam lopen maakte ze ruimte, maar met enige moeite. Perkamentus ademde zwaar en bibberde. Hij liep langs de cellen, smekende, kwade en lege ogen staarde hem aan. Daar, in cel 23 zag hij een gezicht die hem vaag bekend voor kwam, het gezicht van de foto in de krant die hij in zijn handen hield.

Toen Perkamentus een Dementor wenkte, en die de deur opende keek Morfin verast op. ‘Wat doet u hier,’ zijn stem trilde en klonk verbaasd. ‘Hallo, ik ben Albus Perkamentus,’ zei hij op een kalme toon. ‘Jij bent Morfin Mergel niet,’ de jongen, inmiddels een oude man, knikte verdwaast. ‘Mag ik vragen waarvoor je veroordeeld werd,’ de jongen kneep zijn ogen dicht. ‘Er stond in deze krant,’ Perkamentus hield de krant voorzichtig omhoog, ‘dat je bent veroordeeld voor het bedreigen van dreuzels.’ Morfin schudde zijn hoofd. ‘Ik heb de familie Vilijn vermoord,’ zijn stem klonk zwak, maar hij had geen spijt, dat zag hij. Perkamentus ging op het houten bankje zitten. ‘En waarom heb je dat gedaan Morfin’ Perkamentus’ stem klonk serieus. ‘Ik- ik weet het niet,’ Voor de eerste keer keek Perkamentus op. ‘Je weet het niet,’ Morfin schudde zijn hoofd, en hij kneep zijn ogen samen. Dat moment pakte Perkamentus zijn toverstok, een paar tellen later verscheen er een beeld voor zijn ogen.

Een jonge jongen, knap, lang, zwart haar stond voor een andere jongen. Hij was zichtbaar ouder, zijn gezicht straalde walging uit. Marten, de lange knappe jongen, zwaaide met zijn toverstok en prevelde een spreuk. Morfin viel naar achteren. Marten bukte zich, keek met een voldaan gezicht naar zijn oom, en schoof de ring van Morfins vinger. ‘Dankje oom, moordenaar,’ hij stak de grote, zwarte ring in zijn zak en verdween.

Perkamentus sperde zijn ogen open. Morfin leek verdwaasd, verbaasd dat hij het al die jaren fout had gehad, hij al die jaren hier had gezeten voor niks. Kwaad sprong hij op en begon tegen de muur te slaan. Perkamentus staarde naar Morfin, gooide hem tegen de muur aan en verdween zelf de gevangenis uit en verdwijnselde.

Perkamentus keek met een hol gevoel in zijn maag naar zijn hesenpan. Beelden uit zijn eigen geheugen waren in 3d verschenen. Marten stapte die dag zijn kamer binnen, nat en besneeuwd. Marten had een ring om zijn vinger, een zwarte grote. Net toen Marten iets ging zeggen, ging de deur open van het kantoortje van de oude Perkamentus. Hij keek naar de gedaante die in de deur was verschenen. Lang, niet knap. De man had zwart, vuil, lang haar en een lange zwarte mantel. ‘Severus,’ Perkamentus legde zijn hand op de beelden, die langzaam vervaagde. Perkamentus wees de man een stoel. ‘Professor, is het waar dat u nog geen leraar heeft,’ Perkamentus knikte vertwijfeld. ‘Ja, dat klopt, er is nog geen nieuwe leraar verweer tegen de zwarte kunsten,’ Sneeps mondhoeken krulde om. ‘Kan ik-’ Perkamentus schudde zijn hoofd. ‘Nee Serverus, jij wordt geen verweer tegen de zwarte kunsten leraar, een goede avond nog,’ Sneep stond kwaad op en liep het kantoortje uit. Zijn hand ging naar achteren, om de deur dicht te trekken,licht schitterde op een zwarte ring, Perkamentus’ hart sprong op. ‘Serverus, wacht even,’ Sneep keerde zich om. ‘Kom eens,’ Sneep stapte op Perkamentus af, hij herkende de ring, het merk van Zwadderich. Was Sneep dan toch- een- een verader. ‘Hoe kom je aan die ring, Serverus,’ Sneep keek angstig naar de ring. ‘Eh, van een- eh, goede vriend,’ stotterde hij, met zijn anders altijd zo zelfverzekerde stem. Perkamentus herkende zijn gelaat, hij loog. Sneep was alweer naar de deur gelopen.

‘Bij nader inzien, Serverus, neem ik je graag aan als leraar verweer tegen de zwarte kunsten,’ de mondhoeken van Sneep krulde omhoog, hij liep het kantoortje uit. Perkamentus zuchtte. Hem di-rect ontslaan was te verdacht, en daarom, er zeker van zijnd dat Serverus, net als alle andere leraren, verdween na een jaar les geven, had hij het toegestaan. Perkamentus was opgelucht, en verward tegelijkertijd. Dit betekende dat Sneep hem al die tijd had voorgelogen, en dat, kon hij nauwelijks geloven..

“Uit dit verhaal blijkt dus dat Perkamentus wel zeker wist dat Sneep hem voorloog, bij Voldemort hoorde en dat ook Perkamentus geen eeuwig vertrouwen had in mensen.”

LavenderBrown · Geplaatst: Ma Nov 13, 2006 19:27

*Challenge gesloten*

Whoam, niet echt veel inzendingen he :')
Ik zal er op letten dat het de volgende keer een onderwerp is waar je veel over kunt schrijven. Seriously mensen, denk mee =D
Anyway, het stemmen is vanaf nu begonnen ^^

Je kent de regels;
Je mag op 3 verhalen stemmen, niet op die van jezelf.
En de uitleg bij je stem moet uit minstens 15 woorden bestaan!

Dus;

Dit is mijn ... stem
Titel:
Mening:

Veel plezier (:

Het stemmen sluit op vrijdag 17 november

**Smalofski** · Geplaatst: Ma Nov 13, 2006 19:58

Dan steek ik maar meteen van wal:

Stem 1: Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...
Reactie: Dit verhaal heeft mijn eerste stem vooral gekregen omdat het echt wel grappig was. Bovendien stonden er geen fouten in (toch niet die mij meteen opvielen). Af en toe moest ik wel eens een zin herlezen omdat ik niet meteen begreep wat er stond, maar dat viel wel mee... Het zou me trouwens niets verbazen als ik wist wie dit geschreven heeft Razz

Stem 2: Weerwolven
Reactie: Ook hier heb ik niet meteen fouten in gevonden. Het is leuk geschreven, maar misschien een beetje té ver gezocht... Maar het blijft wel een goed verhaaltje.

En eigenlijk zou ik (voorlopig) bij deze twee stemmen willen laten. In de andere verhalen zaten nogal veel schrijffoutjes en/of stijlfoutjes die mij soms wel irriteerden...

Edit: Nu het laatste verhaal erbij gezet is, wil ik m'n derde stem toch benutten om daar op te stemmen.

Stem 3: Verborgen Hartstocht
Reactie: Ik vind het zeer mooi geschreven en zonder schrijffouten *Hurray!*
Het onderwerp is origineel, en de ship heeft een behoorlijk hoog realiteitsgehalte. Ik vind het ook wel goed dat Zalazar niet geheel evil wordt afgebeeld, maar dat hij ook zijn goede kanten heeft. Het maakt het allemaal wat realistischer.

JustxMe · Geplaatst: Ma Nov 13, 2006 20:22

Zal ik maar als 2e of 3e [Whatever] posten ^.^
Dit is mijn 1e stem
Titel: Spiegeltje Spiegeltje aan de wand...
Mening: Geweldig, het is echt zo Lockhart.
Diegene die het heeft gemaakt [Ookal heb een vaag vermoeden] kan echt heel mooi een grappig schrijven. Ook dat Lockhart zichzlf nog steeds helemaal geweldig vindt. Fantastische ^.^

De rest komt later Angel

LavenderBrown · Geplaatst: Di Nov 14, 2006 18:32

Note: Dit verhaal is gisteren nog ingeleverd, net nadat ik de challenge gesloten had en dus nog geldig, heb ik besloten. Je kunt gewoon op dit verhaal stemmen (:

Verborgen Hartstocht

Haar snelle voetstappen weergalmden in de gang. Gehaast opende Rowena de deur.
“Hoe haal je het in je hoofd!”
Niet onder de indruk keek Zalazar haar aan.
“Goedemorgen, Rowena. Vanwaar dit haastige bezoek?”
Onverstoord tierde Rowena verder. “Hoe haal je het in je hoofd! De meest intelligente, de meest goede heksen en tovenaars zijn halfbloed! Waarom zouden zij het niet waardig zijn hier te studeren?”
“Ze zijn minderwaardig. Wanneer een tovenaar een kind krijgt met een dreuzel,” Zalazar spuugde dat laatste woord bijna uit, “hebben ze slechts de helft van de toverkracht.”
“Soms is dat genoeg,” zei Rowena, terwijl ze stijf op de groene stoel tegenover hem ging zitten. Verward speelde ze met een stapel papieren op zijn bureau.
“Rowena, jij, als puurbloedige tovenaar, jij zou toch beter moeten weten.” Hij legde zijn hand op de hare. Haar huid reageerde direct op zijn aanraking en begon te tintelen. De tinteling verspreidde zich door haar arm, recht naar haar maag.
“Waar maak je je zorgen over?” ging Zalazar verder. “Zodra we Goderic en Helga vertellen over ons, zullen we prachtige, puurbloedige kinderen krijgen.”
“Waardig om hier te studeren.” Rowena sloeg haar ogen neer. Het had geen zin. Ze had al zoveel discussies van Zalazar verloren, ze won niet van zijn zelfverzekerdheid. Zalazar stond op en liep om het bureau heen. Rowena stond als antwoord ook op en ontving zijn kus op haar voorhoofd zwijgend.
“Ik heb nu een les, ik zie je over een uur in de lerarenkamer, goed?” Zalazar keek haar vragend aan. Rowena keek op en drukte een volgende kus op zijn mond.
“Ik zal er zijn.”

“Als je de spreuk goed uitvoert, neem jij, of je voorwerp, de kleur aan van de achtergrond.” Ze keek goedkeurend de klas rond, ze hingen aan haar lippen. “Op het bord staat de beweging, die mogen jullie samen oefenen, en daarna gaan jullie je padden beheksen.”
Rowena grijnsde en maakte met een armbeweging duidelijk dat de leerlingen moesten beginnen. Daarna pakte ze een uitvinding van haar en Zalazar uit haar tas.
“Lieve Zalazar,” schreef ze op het perkament.
“Vanavond kunnen we misschien naar de kamer. We moeten praten.”
Rowena schrok op toen een leerlinge zich meldde met een opgezwollen pad die in verschillende kleuren oplichtte.
“Kameoflage, niet kamoeflage. Volgende keer beter opletten, juffrouw Malfidus.”
Zodra Rowena de pad zijn normale kleur had teruggegeven, schuifelde de geschrokken Zwadderaar terug naar het oefengedeelte. Zalazar had al geantwoord:
“Hoe laat zal ik er zijn?”
“Wat dacht je van een uur na zonsondergang? Dan ga ik meestal toch weg, dus dan zullen Goderic en Helga me niet wantrouwen.”
“Ik zal er zijn. Tot vanavond.”
Zuchtend borg Rowena het perkament op. Ze hoopte dat ze deze keer wel bij haar mening kon blijven. Na een vluchtige blik door de klas stond ze op om een jongetje te helpen, die zijn pad tegen het plafond had laten plakken.

Haar voetstappen schalden door de lege gang en de flakkerende kaars gaf de harnassen een grimmig uiterlijk. Rillend sloeg Rowena haar mantel wat dichter om zich heen en liep wat sneller. Al vlug kwam ze aan in de gang waar de “kamer van hoge nood” was, zoals zij en Zalazar hem hadden genoemd. Zij had hem ontworpen, hij had hem geplaatst en beveiligd. Ze gebruikten hem om bij elkaar te zijn, zonder argwaan te wekken.
Drie maal liep ze langs de muur, de afgesproken zin denkend. “Ik heb een kamer nodig waar ik met Zalazar alleen kan zijn.” De deur verscheen, Rowena had ook niet anders verwacht. Binnen ging ze in een van de zetels zitten en pakte een boek van de tafel. Enkele minuten verstreken, daarna hoorde ze hoe de deur stil open werd gedaan.
“Rowena,” fluisterde Zalazar. “Heb ik je lang laten wachten? Helga liet me maar niet gaan.”
“Helemaal niet lang,” glimlachte Rowena. Zalazar sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Hij rook lekker, naar inkt en vers perkament.
“Waar had je me voor nodig?” vroeg hij, haar nog steeds stevig vasthoudend. Ze wrong zich een beetje los. Natuurlijk. Ze moest haar woede niet vergeten.
“Je nieuwe ‘regel’,” zei Rowena onzeker. “Ik begrijp het niet. Zonder dreuzels zal het tovenaarsras uitsterven! Zoveel puurbloedige tovenaars zijn er niet meer…”
“We kunnen het ons daarentegen ook niet veroorloven ons te mengen met mindere tovenaars.”
“Mindere tovenaars? Zalazar, hoe kun je dat zeggen? Sommige van onze beste leerlingen zijn Dreuzelgeborene! Waarom is het zo belangrijk uit welke ouders je geboren word?”
“Rowena, dat zijn te veel zorgen voor dat mooie en slimme hoofd van je. Kom, leg je neer op de bank, de nacht is nog maar kort.”
De zachtheid in zijn stem maakte dat ze alle twijfels vergat. Zalazar gaf haar een lange zoen en nam haar nogmaals in zijn armen.

“Rowena, je moet nu echt wakker worden. Vandaag kunnen we naar Zweinsveld.”
Kalm opende Rowena haar ogen, om recht in die van Zalazar te kijken.
“Sta op, dan kun je nog wat ontbijten.”
Rowena ging rechtop zitten en genoot van het uitgeruste gevoel dat ze had. De liefde voor Zalazar overviel haar weer toen ze terugdacht aan de afgelopen nacht. Waarom had ze twijfels gehad? Hoe kon iemand zo zorgzaam verkeerde beslissingen nemen?
“Rowena,” grinnikte Zalazar. “Je moet nu echt opstaan! Anders komen we te laat. En als we beiden te laat aankomen, denk je dan niet dat Goderic en Helga wat gaan vermoeden? En we zullen pas tijdens het feestmaal volgende week bekend maken wat we voor elkaar voelen, dat weet je.”
“Ik kom al, ik kom al. Laat me toch genieten van de ochtend,” Ze glimlachte naar Zalazar, die haar glimlach meteen beantwoordde.
“Je kunt in zweinsveld van de ochtend genieten, nu moet je opschieten,” hij drukte een kus op haar mond. “Ik ga vast naar beneden, over tien minuten verwacht ik je in de hal!”
Hij opende de deur. “Goderic en Helga gaan zometeen al, zij moeten de kinderen begeleiden.”
Langzaam sloot hij de deur achter zich. Rowena zuchtte en kreeg haar glimlach de rest van de dag niet meer van haar gezicht.

Rowena voelde zich weer net als jaren geleden, tijdens haar allereerste verliefdheid. Ze liep met Zalazar door Zweinsveld, en telkens als hun handen of schouders elkaar aanraakten, voelde het verboden. En dat maakte het juist zo leuk.
“Kijk daar,” fluisterde Rowena en ze wees naar twee leerlingen die hand in hand liepen.
“Geen idee dat Roberts en loutan het zo goed met elkaar konden vinden.”
Zalazar keek daar waar ze wees en glimlachte. “Het hing in de lucht.”
Zwijgend liepen ze verder, Zalazar rustig als altijd, Rowena opgewonden als een schoolmeisje. Verschillende leerlingen die langs liepen keken hen vreemd na, maar het maakte haar niet uit.
“Rowena, je moet echt wat minder opvallend doen,” siste Zalazar tussen zijn tanden. “Als Goderic en Helga ons zo zien, zal het niet lang meer geheim blijven.”
“Ik kan het niet helpen, ik ben zo blij met je!”
“Dan zullen we terug moeten naar het kasteel. Dat is nu toch uitgestorven.”
“Dat is het beste idee dat ik de hele dag heb gehoord.” Rowena gaf hem een glimlach en draaide zich snel om. Zalazar zuchtte en volgde haar.

“En kinderen uit een volbloed Tovenaar en een volbloed snul?” Rowena keek Zalazar vragend aan.
“Goede vraag,” Zalazar keek bedenkelijk naar de open haard. “Die zou ik nog overwegen aan te nemen, denk ik.”
Rowena en Zalazar zaten alleen in de lerarenkamer, beide in een grote fauteuil bij de brandende open haard. Alle leerlingen waren nog in zweinsveld, en zouden dat nog een aantal uren blijven.
“Zijn snullen dan niet minderwaardig? Ik dacht dat je altijd zei dat snullen gewoon hetzelfde als dreuzels waren.”
“Ach, ik weet het niet. Rowena, het plan is nog niet goed genoeg uitgewerkt. Ik wacht nog op de goedkeuring van Goderic en van Helga.”
“En van mij,” zei Rowena scherp.
“Mooi, want ik weet precies hoe ik jou kan overtuigen,” zei hij, waarna hij opstond.
“Wat ga je doen?” vroeg Rowena ongerust. Zalazar liep naar haar toe en tilde haar op.
“Zalazar! Zet me neer!” lachte Rowena. Hij lachte ondeugend en liep de deur van de lerarenkamer uit.
“Zalazar,” zei Rowena bang. “Wat als iemand ons ziet?”
Zalazar zette haar neer en pakte haar hand. “Volg me dan uit jezelf.”
Rowena rende achter hem aan, in de richting van zijn lokaal.
“Wat gaan we doen dan?” vroeg Rowena.
“Geduld,” zei hij alleen maar. Bij zijn lokaal aangekomen opende hij de deur en liet haar binnen.
“Kijk op het bord, dat zijn degenen die waardig zijn.”
Op het bord stond een genummerd lijstje van tweeënvijftig namen. Rowena’s mond viel open van afschuw .
“Maar, kijk dan, Rowena, kijk! Het zijn de meeste van onze beste leerlingen.”
“Nee, Zalazar. Nee,” zei Rowena. Ze draaide zich om en rende snikkend weg.

De tranen drupten op haar kussen. Rowena kon niet slapen. Telkens wanneer ze terugdacht aan die vier jaren geleden, de tijd dat Zalazar werd weggestuurd, raakte ze overstuur. Hij was haar eerste liefde geweest, haar enige. Dat zou hij tot het eind der tijden blijven. Al was ze de enige levende persoon op aarde die iets wist van hun relatie. Hun liefde, die bíjna alles kon overwinnen.

Myrthe · 3e jaars Verdiend: 213 Sikkels Woonplaats: My lovely home

Oké, ik stem ook.
Dit is mijn derde stem:
Titel: Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand
Mening: Oh, dit zo melig. Hoe Smalhart telkens denkt dat zelfs de jongens hem leuk vinden. En hoe hij denkt over Ginny. Soieso over zichzelf. Ja, het een leuk en een goed verhaal. Ook erg melig

Dit is mijn tweede stem:
Titel: Verloren in de geschiedenis
Mening: Het is een best wel zielig verhaal eigenlijk, wel erg goed. Ik vind het een zeer orgineel verhaal en ook een mooi verhaal. Het was een verhaal die me echt heel erg aansprak.

Dit is mijn eerste stem:
Titel: Verborgen Hartstocht
Menig: Dit is echt een orgineel en mooi verhaal. De ship is ook zeer orgineel. De inhoud is echt prachtig. Ik las het en het sprak me onmiddelijk aan. Ik wist meteen, dit word bij mij de eerste plaats. Zo mooi vind ik het. Het mooi, orgineel en leuk.

Elyse · Geplaatst: Wo Nov 15, 2006 20:30

Mijn eerste stem gaat naar Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.

En dat is omdat het gewoon een heel goed verhaal is. Het is humoristisch, het is heerlijk IC en lekker vlot geschreven. Het is echt supergoed hoe je -wie?? [a]- je in Smalhart hebt in kunnen leven. Knap!

Mijn tweede stem gaat naar Verloren in Geschiedenis.

Dát is, omdat ik ook dit verhaal goed vond. Weliswaar was het Atlantis-gebeuren een beetje vergezocht - sorry -, maar het is wel een heel originele manier om het geest-zijn van Kist te verklaren. Leuk ook dat je het einde zoals in het boek hebt geschreven, dat het daar weer in de 'kennis' die je als lezer hebt van Rowling past. Leuk!

Mijn derde stem laat ik zitten. Ik kan eerlijk gezegd niet kiezen tussen de rest Wink

mrs. Diggory · 2e jaars Verdiend: 236 Sikkels Woonplaats: Diggory Mansion

Ik stem ook:

stem 1: Verloren in geschiedenis
waarom: Ik vond het een heel origineel verhaal, vooral het einde was heel mooi. Ik denk niet dat iemand ooit eerder over professor Kist heeft geschreven. (en ik lag dubbel om "cuthbert" Laughing

)

stem 2: spiegeltje, spiegeltje aan de wand...
waarom: oke, het wordt saai, maar het is zo grappig, origineel, en vooral...Precies zoals ik me voorstel! alleen het stukje met die Fanmail vond ik iets té.

stem 3: Het begin
waarom: Het is mooi. niet bijster origineel (sorry) en er staan redelijk wat spel/grammaticafoutejs in, maar het is toch mijn stem 3, omdat het verhaal me wel aanspreekt.

TheNoble&AncientLineB · Dreuzel Verdiend: 99 Sikkels

Hier zijn mijn stemmen:

Dit is mijn 1ste stem
Titel: Verborgen Hartstocht
Mening: Ik vind het heel goed geschreven en het is gelukt om een mooi en interesant verhaal te vertellen over een heel moeilijk onderwerp.

Dit is mijn 2de stem
Titel: Weerwolven
Mening: Goed idée om met terugblikken te werken en hoewel het een vrij logische einde was, had ik het niet kunnen voorspellen.

LavenderBrown · Geplaatst: Zo Nov 19, 2006 20:59

Eennnn hij is weer afgelopen, ladies and gentlemen (:

He, jammer dat er niet zoveel inzendingen waren, ik hoop dat de volgende jullie wel aanspreekt en dat er dan meer mensen meedoen. Anyway, de mensen die hebben meegedaan, thanks! En Elyse heeft weer een mooie banner gemaakt voor de nummer één, thanks ^^

Yay, ik heb gewonnen! * Even fangirlen *
Blijheid [a]

Anyway, hier is de lijst van deelnemers en hun verhalen. En als je nog vragen hebt over de challenge of je denkt dat het stemmen corrupt was (XD), dan kun je me natuurlijk pb'en of in het desbetreffende topic je vraag plaatsen.

Myrthe; Weerwolven [3e plaats]
Nirphania; Het begin
Smalofski; Verloren in geschiedenis [gedeelde 2e plaats]
Savan; De moeilijkste beslissing
mrs. Diggory; Verborgen hartstocht [gedeelde 2e plaats]
LavenderBrown; Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand [1e plaats]

Bedankt voor het meedoen en - er - tot de volgende keer XD
Oh ja, en heb je nog suggesties voor de volgende challenge? Bring them to me!