San Riddle
Beginnend Tovenaar
Verdiend:
0 Sikkels
Woonplaats: the Riddle House
|
Geplaatst:
Vr Okt 13, 2006 22:49 |
|
Lieve, líeve HPhoofden (=
Ik presenteer u mijn allereerste Merope One-Shot en ik moet eerlijk zeggen dat ik er zelf gewoon trots op ben. Klinkt dat verwaand? [a]
Anypooh, ik hoop natuurlijk dat jullie het net zo enthousiast over zijn en dat hoor ik dan natuurlijk héél graag *fluit*
Lieft jullie,
xxxx trotse San
Leven en Dood.
Oudejaarsavond.
Een eenzame, verfomfaaide vrouw zwerft doodsbang door de normaal zo levendige stad, maar nu was er geen enkel ander mens te bekennen. Iedereen zit aan een warme maaltijd met vrienden en familie. En zij…Zij zwerft over straat, verlaten door haar man en familie. Vrienden heeft ze niet…
Tranen stromen over haar wangen en met haar kaken op elkaar geklemd probeert ze alle pijn en wanhoop uit haar miserabele leventje te onderdrukken. Haar vader had altijd al gelijk gehad... Ze kon niks, was een schande voor de familie. Net als nu, ze had niet eens de kracht om zichzelf van eten te voorzien of te verwarmen.
Ze onderdrukt weer een pijnsteek en probeert diep en langzaam in te ademen.
Een zachte “Oooh” ontsnapt uit haar keel en woest onderbreekt ze de tranenstroom op haar wangen. Ze moet haar krachten niet verspillen door te huilen. Ze moest zich concentreren, maar telkens vraagt ze zich af waarom dit haar moet gebeuren. Waarom had Tom haar verlaten?
Dan wordt de stilte verbroken door twee paar voetstappen…
In paniek vraagt ze zich af wat ze moet doen als het andere zwervers zijn; die zouden haar vast aanvallen en dan zou ze kansloos zijn. Nerveus legt ze haar handen om haar buik, terwijl de voetstappen steeds dichterbij komen…
“Bent u in orde?” klinkt dan opeens een mannenstem.
Ze probeert wat te zeggen, maar haar stem leek verloren dus knikt ze maar wat. Ieder persoon die haar zou zien zou direct zien dat ze niet in orde was.
“Kom, we brengen u naar het weeshuis, drie minuten lopen van hier.”
Even is ze van plan om te protesteren, maar ze kon haar kindje toch niet op straat geboren laten worden? Dat was nog veel erger dan wat Tom haar allemaal had toegeschreeuwd voordat hij haar alleen achterliet.
Zacht snikkend laat ze zich meevoeren door de man en zijn echtgenote. Dit was het beste. Voor haar en haar kindje.
“Haal mevrouw Cole! NU!”
Een meisje in een donkerblauw uniform haast zich zo snel mogelijk de trap weer op met een laatste blik op de man, met de bewusteloze vrouw in zijn armen.
“Mevrouw Cole! Er is een bewusteloze vrouw binnengebracht. Kom snel!” riep het meisje naar haar bazin, die bureau zit met een glas sherry en een oud tijdschrift.
Het meisje rent de trap weer af gevolgd door mevrouw Cole.
“Rowena, maak snel een bed klaar. Met kruiken, handdoeken en warm water”
Mevrouw Cole buigt zich over de jonge, bewusteloze vrouw. De vrouw heeft sluik bruin haar dat nu futloos langs haar gezicht heen hangt, haar kleine ogen zijn opgezwollen en haar lippen bloeden. Als Cole haar handen op het smalle voorhoofd legt knippert ze licht met haar ogen en begint zwakjes te hoesten.
“Tom? Ben jij dat?”
“Rowena, we komen er nú aan!” riep mevrouw Cole en samen met de man tilt ze de vrouw op en dragen haar naar een warm bed, met kruiken. Hier moet het wel beter met haar gaan.
“Rustig, mevrouw. Alles komt goed.”
“Tom?” vroeg ze met een sprankje van hoop in haar zwakke stem.
“Rustig. Ik ben mevrouw Cole, van het weeshuis. Is Tom uw man? Moeten we hem waarschuwen?”
Bijna onmerkbaar schudt ze haar hoofd. Na alles wat Tom had gedaan kon ze het niet meer verdragen. Ze kon niks meer verdragen…
“Nee, hij is… weg.” kreunt ze zacht.
Rowena kijkt verschrikt naar haar bazin, maar die gebaart dat ze stil moet wezen.
“Is hij weg? Wat bedoel je, mijn kind?” vroeg mevrouw Cole zacht.
“Weg… Voor altijd. Zonder mij...”
Mevrouw Cole schudt moedeloos haar hoofd. Er was duidelijk veel meer aan de hand geweest, anders was het arme kind niet zo binnen gebracht. Ze ziet de ogen van de vrouw weer wegdraaien en probeert haar gerust te stellen.
“Het doet er nu niet toe. We gaan jou en je kindje redden vannacht.”
Ze knikt even zacht en klemt haar kaken dan weer op elkaar, om de afschuwelijke pijn buiten te sluiten. Door de pijn wordt ze herinnerd aan alle dingen doe ze ooit had meegemaakt in haar leven. Aan haar vader en broer en hun pesterijen. Aan Tom en aan op welke afschuwelijke manier hij haar had verlaten. Aan alle kleine dingetjes die ze vergeten was, maar nu weer bovenkwamen drijven. Alsof ze zoveel mogelijk pijn moest hebben…
De uren daarna lijdt ze een onbeschrijfelijke pijn en elk moment kan ze eronder bezwijken.
“Kom op, meisje. Je kunt het. Voor de laatste keer…” sust mevrouw Cole geruststellend en met haar allerlaatste krachten trekt ze haar gezicht tot een grimas en perst.
“Het is je gelukt, kindje. Het is een jongetje. Een lief, klein jongetje.”
Ze zucht even zacht en streelt de zwarte haartjes van het kleine jongetje, haar zoontje.
“Tom…”
“Wat zei je, meisje?” vraagt mevrouw Cole, die bezorgd en toch ook wat trots, naast het bed staat, zacht. Ze gebaart dat Rowena nog een kruik moet gaan halen en buigt wat naar haar toe.
“Noem hem… Tom Marvolo… R-Riddle. Alstublieft…”
Verschrikt kijkt mevrouw Cole naar de moeder en haar pasgeboren kindje.
“Nee. Hier blijven, meisje. Kom op.”
“Alstublieft… Zorg goed voor hem…” zegt ze haast onverstaanbaar.
“Blijf wakker, kindje. Niet toegeven aan de pijn.”
Merope glimlacht zwakjes naar haar zoontje, die nou zachtjes begon te huilen en dan slaat ze haar ogen neer…
Mevrouw Cole staat ademloos toe te kijken naar het jongetje en zijn moeder.
Leven en dood. |
_________________
are you a riddle to solve all along? |
|