One Shots (2)

Hummol · Lid Wikenweegschaar Verdiend: 424 Sikkels

Hee! Ik heb een one shot geschreven omdat ik tegenwoordig weinig Harry Potter gerelateerde 'verhalen' schrijf. Hope you enjoy it. Reacties zijn altijd zeer gewaardeerd! Ik weet dat het niet een van mn beste is, maar het was gewoon leuk om te doen, en daar gaat het om!

One Shot Fred and George.

“Kom naar beneden jullie! Hebben jullie dan helemaal geen greintje verstand? Er had wel weet ik veel niet wat kunnen gebeuren! Kom naar beneden, zei ik!” schreeuwde een overslaande stem door het huis naar boven.
Twee lachende gezichten verschenen bij de rand van het trapgat en waagden het om naar beneden te kijken. Een stuk of wat trappen beneden stond een redelijk mollige, kleine en vooral roodharige vrouw met haar handen in haar zij en haar mond als een piepkleine streep. Het was niet de eerste keer dat ze witheet was van woede, maar gelukkig wel de eerste keer deze dag. De tweeling die bovenaan de trap stond keken elkaar aan. Beide wisten ze dat ze ooit de lading woorden over zich heen zouden krijgen en stiekem wilden ze ook wel zien wat ze nu precies hadden aangericht.
Met vertrokken gezichten om hun lach in te houden kwamen ze de trap afgelopen en volgden ze het gemopper van hun moeder de keuken in. Aan de tafel zat hun zusje, Ginny, met pretogen te kijken naar haar broer, Ron. Als je niet wist dat het Ron was zou je kunnen zeggen dat iemand een heel slecht masker voor een verkleedpartij had gemaakt. Het gezicht van Ron was overladen aan paarse en groene vlekken; zijn neus had een vieze roze kleur en zijn wimpers waren zo lang dat hij zijn ogen maar moeilijk open kon houden. Er viel een kleine stilte voordat Fred, George en Ginny in lachen uitbarstte en Molly Weasley (die eerst opzwol als een kikker) haar tirade over hen uit strooide. Heel wat woorden en gemopper laten boog ze zich zuchtend over het aanrecht, dat gevuld was met borden en bestek en gammele stapels kookboeken, en richtte ze haar aandacht op een boek genaamd “Eerste Hulp Bij Toverongevallen – Door Wendy Kneus.”
Ron, die of niet kon praten of het niet aandurfde, liet zijn hoofd op zijn armen vallen. Fred en George zagen hun kans schoon en deden voorzichtig een paar stappen naar achteren om zo de keuken te verlaten voordat hun moeder zich zou kunnen bedenken en hen met iets vreselijks zou opzadelen. Daar moesten ze onderuit komen want ze hadden nog zaken te doen. Morgen moesten ze naar Tante WeetiIkVeelWie met haar veel te jonge kleding stijl en haar domme gemompel en gezeur dus konden ze dan ook niets doen.

Halverwege de keuken stonden ze stil. Molly Weasley had zich omgedraaid. Haar stok priemde dreigend hun richting uit. Voordat de tweeling 'boe of ba' konden zeggen vlogen hun eigen stokken uit de zakken van hun spijkerbroeken. Fred maakte instinctief nog een duik en verloor zijn evenwicht en knalde daardoor tegen de tafel aan waardoor een aantal glazen rollend van de tafel op de grond vielen.
“Afwassen! NU!” zei Molly en ze beende op Fred af, trok hem overeind en duwde hem naar het aanrecht.
“Aah, mam, we zullen het niet meer doen..” begon Fred ongeloofwaardig, terwijl zijn moeder met een zwiep van haar stok de kraan opdraaide.
“Nee, natuurlijk niet. Tenminste niet vandaag, nee.” viel zijn broer hem bij.
“We konden toch niet weten welke uitwerking het op hem had?” riepen ze beide uit.
“Ik kom over twintig minuten weer kijken en wee je gebeente als ik dan nog een vies bord zie!” antwoordde Molly schril en ze boog zich bezorgd over haar jongste zoon heen die nu zijn gezicht met zijn handen bedekte.
“Ach, Ron, kom maar.” mompelde ze fronsend en ze duwde Ron richting de huiskamer.

Ginny stond ook op en sprong met een lenige zwaai op het aanrecht. Ze pakte haar toverstok en gooide hem in de lucht om hem daarna moeiteloos op te vangen.
Fred en George's gezichten betrokken alsof ze hoorden dat ze Snape moesten omhelzen. Hun zusje Ginny mocht dan jonger zijn, ze was slim en had behoorlijk wat pit.
“Weetje. Ik mag dan niet toveren, maar ik heb wel een stok!” grijnsde ze naar de tweeling die twijfelend naar de vieze borden, het water en dan weer naar hun zusje keek “En het leukst is dat jullie er geen hebben! Dus-”
“Dat vind ik lief van je, Ginny.” onderbrak George haar.
“Ja, eh, we wisten natuurlijk altijd al dat je een echte Weasley was.” vulde Fred hem aan.
Ginny sprong van het aanrecht af en gooide nog een keer haar stok de lucht in om vervolgens naar de deur te lopen. Met twee stappen was de tweeling bij haar: Fred pakte haar armen en George greep haar stok af. Ginny begon te gillen en dus was de tweeling genoodzaakt een appel in haar mond te stoppen. Een zielig gemurmel was nu nog hoorbaar uit de spartelende Ginny.
Zonder woorden te gebruiken wisten Fred en George elkaar te begrijpen en de een rende naar de stapel wankele boeken terwijl de andere hun zusje vasthield en van de gelegenheid gebruik maakte om haar eens stevig te kietelen.
“Ik heb hem” hijgde George na een paar tellen en hij keek gefixeerd naar een bladzijde in een klein en zeer oud boek “Wysselloyd Pracarum”. Hij wees met Ginny's stok op de vieze vaat en maakte toen een ingewikkelde zwiep. Er volgde een kleine knal en een zacht geruis. Twee tellen later was het servies niet alleen schoon, maar helemaal anders.
“Dat zal ma leuk vinden, denk je niet?” glimlachte Fred en hij verslapte de greep op zijn zusje.
Ginny spuugde woedend de appel uit en gilde: “Hoe wil je dan uitleggen hoe je aan nieuw servies komt? Slimbo's!”
Fred en George keken elkaar aan; hoe hadden ze zo stom kunnen zijn. Toch begonnen ze te lachen.
“Het zal voor de vrouw kilometers verderop veel ingewikkelder zijn om te geloven dat ze nadat ze alles afgewassen heeft niet alleen weer vies servies heeft maar ook ander servies! 'Wát? Het leek net magie' zal ze zeggen!”
Rollend van het lachen liepen ze door de keuken en gooide George na een paar leuke hoorntjes op Ginny's hoofd te hebben getoverd de stok naar zijn zusje terug.
“Moge je altijd een ware Weasley blijven!”

“Zo. Ik hoop dat jullie nu wat geleerd hebben! Neem eens een voorbeeld aan Percy!” begon Molly Weasley nog voordat ze (twintig minuten later) de keuken binnen was. De tweeling keek op van hun potje handjedrukken. Molly Weasley ving nog net de blik van Ginny, die zielig met haar hoorntjes op haar hoofd op de stoel in de hoek zat, en het nieuwe, afschuwelijke roze servies op voordat ze opzwol en zonder woorden de handen van de tweeling aan elkaar toverde en hen naar buiten duwde “voor een dag of wat!” gilde ze achter de ruggen van twee verbijsterde en lachende jongens aan.

Hummol · Lid Wikenweegschaar Verdiend: 424 Sikkels

Hee, bedankt allemaal. Ik heb nog een one shot en deze keer van Snape. Weer een voor de lol, hoor :)
Ik wilde Josse en Boekenwurm erg bedanken voor hun reactie op de one shot hierboven. Reacties (ook op die) nog steeds welkom!

One Shot Snape

“Hé, hallo? Ben je hier in slaap gevallen? Dat is echt niet nodig, hoor!” de stem van de man kwam wat dichterbij en keek hem aan. Versuft knipperde hij met zijn ogen; wat was er gebeurd? Dumbledore deed een stap naar achteren en een tel later had hij een kop warme thee in zijn hand. Vol afschuw zag hij dat de ogen van de Headmaster twinkelden.
“Bedankt, eh, professor. Ik moet inderdaad in slaap gevallen zijn.” antwoordde Severus kalm en hij sloeg de kop thee - zo beleefd mogelijk - af.
“Ah, goed. Ik wilde je alleen even zeggen dat de eerste les al begonnen is, Severus. De leerlingen zullen op je staan te wachten.” knikte Dumbledore en hij verliet de kamer met zijn mantel achter zich aan wapperend.
Severus stond op en haalde een hand door zijn lange haar. 'Het zat eigenlijk nooit zoals hij zou willen.' Al lopend door het kasteel werd zijn angst alleen maar groter. Hij had niet alleen maar les, maar les aan Potter en zijn vriendjes. Als hij iets vervelend vond was het wel Potter die hem – zoals nu – aan zou kijken met een grijnzende blik. Dat vervelende joch maakte hem roekeloos en boos. Draco daarentegen moest hij wel te vriend houden. Zijn vader was een goede vriend van hem.
En inderdaad stonden Potter, Weasley en Granger te wachten in de gang voor zijn lokaal. Draco groette hem met zijn gebruikelijke hoofdknik en de rest. Hij negeerde beide vandaag. Hij knalde de deur open en beende met grote stappen naar zijn bureau; ze zouden eens zien wie hier de baas was.
“Stilte en zitten! Ik ben niet voor niks jullie leraar. Jullie niveau is lang nog niet wat het geweest zou moeten zijn. Als het aan mij zou liggen..” Severus stopte even. Potter keek hem niet eens aan. Zijn blik was wazig en naar een plaat aan de muur gericht. Dat stomme joch! “Potter!” snauwde hij en hij liep op de jongen af. Potter keek op en keek hem vragend aan. Weasley 's gezicht trok wit weg. Ha, daar had hij ze. Zou hij punten aftrekken of Potter alleen voor schut zetten? Of beide, zei een stemmetje in zijn hoofd. Zijn maag knorde zachtjes. Damn! Hij had nog niets gegeten. De pauze had te lang geduurd want de spanning was weg. Severus zette zijn 'speciale-Potter-is-een-vieze-gore-naakt slak' blik op en keek de leerlingen aan. De meesten beantwoordden de blik met afschuw maar een paar leken door hem heen te kijken en twijfelden. Dachten ze dat hij gek was geworden? Zijn maag knorde iets harder. Er werd gegniffeld en iemand maakte een schamper geluid. Woedend draaide hij zich om.
“Twintig punten aftrek voor Gryffindor!” siste hij en zijn vuist boorde zich in zijn lege maag. Hij moest iets eten. Plotseling zag hij Longbottom met een paar pasteitjes. Aangevreten door de honger greep hij ze uit de handen van de jongen en at hij ze op. Had iemand hem iets gevoerd ofzo? Hij was gek geworden! Waarom deed hij in vredesnaam zo?
Versuft liet Severus een pasteitje vallen. Op de achtergrond, heel vaag, hoorde hij mensen lachen, Potter rolde bijna over de grond en Draco keek hem geschokt aan. Zijn blik gleed naar de ketel naast zijn bureau. Wat hij zag was zijn spiegelbeeld toch niet?! Nee, dat kon niet waar zijn. Hij had niet de vleermuis achtige-look maar, maar hij had een bloementjes gewaad aan, er zaten kruimels pastei op zijn gezicht en zijn gezicht werd gesierd door een.. Nee! Hij had een bril op, een roze bril!
“Professor? Is alles goed?” Draco duwde hem voorzichtig richting een stoel. Arme Severus had de moed niet meer om iets te zeggen. Hij ging zitten. Tenminste dat probeerde hij maar er moest iets fout gegaan zijn want hij viel en bleef vallen. Hij probeerde verwoed om Draco's hand te pakken maar hij greep mis en zijn lichaam raakte in een tunnel van kleuren. Al vallend hoorde hij stemmen, bekende stemmen. Mensen die hem terechtwezen, mensen die naar hem lachten of misschien wel om hem lachten. Eindelijk raakte zijn lichaam de grond, maar, de grond was veel te zacht!

Iemand tikte hem op zijn schouder. Hij trappelde wild, en twee handen grepen hem bezorgd vast. Severus keek omhoog en schrok, was hij flauw gevallen?
“Severus? Ben je hier in slaap gevallen? Dat is echt niet nodig, hoor! Je bent dan wel leraar, maar een goede slaap is nooit mis!”
Het licht kwam door een van de ramen in de lerarenkamer naar binnen en zijn hart bonkte alsof hij gerend had. Versuft knipperde hij met zijn ogen; wat was er gebeurd? Dumbledore deed een stap naar achteren en een tel later had hij een kop warme thee in zijn hand. Vol afschuw zag hij dat de ogen van de Headmaster twinkelden alsof hij wist wat er gebeurd was.
“Bedankt, eh, professor. Ik moet inderdaad in slaap gevallen zijn.” antwoordde Severus kalm en hij sloeg de kop thee - zo beleefd mogelijk - af. Had hij gedroomd of was dit iets anders?
“Ah, goed. Ik wilde je alleen even zeggen dat de eerste les al begonnen is, Severus. De leerlingen stonden op je te wachten, dus heb ik ze gezegd dat je ziek was, Ik denk dat je een dagje rust nodig hebt, nietwaar?.” grijnsde Dumbledore en hij nam plaats op de stoel tegenover hem. Zijn arm reikte naar iets op de tafel tussen hen in en hij pakte iets op. Het kwam hem vreemd genoeg maar al te bekend voor. De roze kleur was niet te missen.
“Minerva, heeft het moeten afpakken, vertelde ze.” zei hij alsof hij het weer besprak “Ik vind het wel wat hebben, wat jij, Severus?”
Severus sloot zijn ogen vol afschuw, hij wilde naar bed.