[AF] Bekentenissen van een vergeten heks

**Shirley** · Geplaatst: Ma Apr 16, 2007 9:48

Heej lieve lezers!

En hier is het dan, Hoofdstuk 16! Natuurlijk met enkele hulp van niemand minder dan mijn lieve DFG maatjes. Die mij gewoon weer even wat inspiratie hebben bezorgd, en ook weer een idee naar boven brachten waar ik zelf ook al een tijdje mee liep. Namelijk mijn oppervlakkige, niet-magische vriendinnen naar Zweinstein sleuren. =)
Dus bedankt, Kathleen, Laura en Josse. En tja Kathleen, onderschat nooit de kracht van Charmed. =p
En ik wil nog even Kirssy bedanken voor haar leuke reactie op mijn verhaal.
Nu stop ik met zeuren, veel leesplezier!

xXx Shirley

Hoofdstuk 16 (Hulp uit de onverwachte hoek)

Na wat eeuwig wachten lijkt besluiten we over te gaan op een nieuw spelletje genaamd: “Noem-10-dingen-die-erger-zijn-dan-een-schrijver-zonder-plot.” Helaas begint ook dat te vervelen als we naar twee dagen nog steeds niet verder komen dan “een halve worm in je appel.”

“Laten we naar de grote zaal gaan voor de lunch.” stelt Ron na een tijdje voor.
Hermelien en ik weten ook niets beters en dus lopen we met zijn allen richting de grote zaal. Als we nog amper zitten heeft Ron zijn bord al volgeladen en begint hij gelijk met in een zo hoog mogelijk tempo zo veel mogelijk eten verslinden. Hermelien begint ook te eten, maar ik heb eigenlijk niet zoveel honger. Ik moet gewoon nog steeds denken aan die worm. In die appel. Blegh.
Net als ik heb besloten om het eten maar te laten voor wat het is, klinkt er ineens een gekraak door de grote zaal. Het heeft weg van een gare microfoon, waardoor iemand wil omroepen.
“Wil Shirley Akkermans zich bij het schoolhoofd melden.” schalt Vilders krakerige stem dan ineens door de grote zaal.
Iedereen zit zoekend door de grote zaal te kijken, om te zien welke ongelukkige opstaat om waarschijnlijk straf in ontvangst te gaan nemen. Ik besluit te doen wat de rest doet, gewoon ook zoekend om me heen kijken. En ik kom er mee weg, tot het moment dat Hermelien mij aanstoot.
“Dat ben jij!” sist ze nogal overbodig.
“Dat weet ik ook wel, maar laten we de schijn nog even ophouden, totdat al die ramptoeristen weg zijn uit de grote zaal.” fluister ik terug. “Bovendien, ik heb niets misdaan. Is mens-erger-je-nieten een misdaad hier ofzo?”
“Nee, maar wie zegt dat je straf krijgt? En het is toch maar het beste om gewoon zo snel mogelijk te gaan, je ontkomt er toch niet aan.” zegt Hermelien dan.
“Bjagageoon.” zegt Ron met zijn mond vol aardappelen.
Ik rol met mijn ogen. “Echt maat, je moet die gewoonte de kop indrukken. Meisjes walgen daarvan, geloof me ik kan het weten.”
Ron kijkt me nogal beledigd aan, maar ik heb iets bereikt want hij volgt wel onmiddellijk mijn advies op. Hij doet namelijk geen poging meer om me uit te schelden met zijn mond vol eten.
Maar ik besef wel dat ze allebei gewoon gelijk hebben. Hoe sneller ik daar heen ga, hoe sneller ik hopelijk ook weer weg zou zijn. In het beste geval nog zonder straf ook.
“Oké dag mensen, als ik het overleef tot later.” zeg ik dramatisch tegen Ron en Hermelien voordat ik richting de uitgang van de grote zaal loop.

Als ik op de deur klop van het schoolhoofd, Professor Anderling, hoor ik vrijwel meteen een nogal kortaangebonden “binnen.” Ik stap binnen en ze kijkt niet bepaald vrolijk. En dus besluit ik het op tactiek één te gooien, een grapje om het ijs het te breken.
“Nou ik ben hier vast omdat ik altijd zo voorbeeldig ben, ik zou me geen andere reden kunnen bedenken.” zeg ik met een gemaakte-tv-reclame-glimlach.
“Niet precies nee, juffrouw Akkermans” zegt Anderling nog steeds op diezelfde strenge toon.
Oeps, ze is er niet gevoelig voor. Tijd voor tactiek twee, vragen wat er is en als ze het vertelt, alles glashard blijven ontkennen.
“Waarom wilde u mij spreken dan?” vraag ik zo vriendelijk mogelijk.
“Het heeft te maken met de wet op de geheimhouding van magie. Blijkbaar hebben een paar dreuzels Zweinstein weten te vinden, en ik denk dat ze dat niet zonder jou hulp hebben gedaan.”
“Dreuzels?” vraag ik haar oprecht verbaasd. “Wat heb ik daarmee te maken? Waar zijn die dreuzels dan?” Tactiek twee loopt geweldig, ik hoef niet eens te doen alsof, ik heb werkelijk geen flauw idee waar ze het over heeft.
Anderling wijst met een ruw gebaar op het enige raam dat het kantoortje heeft. Ik loop erheen, in de hoop dat ik daar iets zie dat kan verklaren waar ze het zojuist over had.

En die verklaring komt er sneller dan ik had gedacht. Als ik door het raam kijk zie ik namelijk Tara, Michelle en, tot mijn grote ontzetting, míjn Mercedes waar ze blijkbaar in gekomen zijn. Ze staan net buiten het hek van het kasteelterrein.
“Dat is mijn auto!” roep ik geschrokken uit. Oeps, tot zover tactiek twee. Doen alsof ik er niets vanaf weet gaat nu niet meer werken.
“Ken jij die meisjes?” vraagt Anderling dan iets milder, ze heeft waarschijnlijk door mijn shock wel door gehad dat ik niet alles af weet van dit plan.
“Dat zijn mijn beste vriendinnen.” zeg ik met een zucht, en ik kijk naar Tara en Michelle die nu ruzie lijken te maken. Tara heeft een wegenkaart bij, waar ze wild mee in de lucht zwaait. Blijkbaar hebben ze een ernstige discussie.
“Waarom komen ze eigenlijk niet naar hier?” vraag ik dan verbaasd aan Anderling.
“O, dat hoort bij de bescherming van Zweinstein. Zij zien waarschijnlijk enkel een oude bouwvallige ruïne.” antwoord Anderling.
“Mag ik ze gaan redden? Ik zweer dat ze de toverwereld niet verraden, geloof me het zou niet eens in ze opkomen.” zeg ik haast smekend tegen Anderling.
Ze kijkt nog even schattend naar mij, en dan naar Tara en Michelle die nu boos met hun ruggen naar elkaar toe staan en allebei stug een andere kant op kijken.
“Vooruit, maar zorg dat je ze duidelijk maakt dat ze echt hun mond moeten houden.” zegt ze dan.
Ik knik. “Dat zal ik doen, dankjewel!” zeg ik en ik ren naar buiten, om te voorkomen dat Tara en Michelle niet de kans krijgen om het punt te bereiken waar ze elkaar de hersens inslaan.

Als ik over het zonnige terrein richting de poort loop, hoor ik al dat ze hun stilzwijgende oorlog weer hebben teruggebracht naar een verhitte discussie.
“Zie je wel dat het niet lukte! Ik zei toch dat pendelen niet echt is!” zegt Michelle gefrustreerd.
“Het werkte in Charmed!” sist Tara terug met een dreigende blik op Michelle.
“Dat is een serie, het is niet echt. Die mensen zijn acteurs!” zegt Michelle verveeld terwijl ze in een dramatisch gebaar naar haar hoofd grijpt.
“Ja vast, en frikadellen worden niet gemaakt van koeienhersens.” zegt Tara spottend. “Dat kan toch nooit allemaal verzonnen zijn, pendelen moet werken.” vervolgd ze dan.
Michelle smijt het wegenboek dat ze intussen weer heeft afgepakt van Tara uit pure ergernis op de motorkap van de Benz.
“Hey mensen, kijken jullie eens uit voor mijn auto, die jullie overigens hebben geleend zonder het mij te vragen.” onderbreek ik hun ruzie dan met een grijns.
Ze kijken me allebei aan met open mond, voor ze allebei op me af stormen en me om de nek vliegen.
“Ik ben ook blij om jullie weer eens te zien.” zeg ik droog.
Als ze zich weer losmaken grijnst Tara eens naar Michelle.
“Wat?” vraagt Michelle verbaasd.
“Ik zeg maar één ding. Meer niet.” zegt Tara terwijl ze met haar ogen rolt.
“Nou?” zegt Michelle geërgerd.
“Ik zei het toch!” zegt Tara op een plagerig toontje terwijl ze haar tong uitsteekt.
“Je hebt gelijk, ik had de kracht van Charmed niet zo moeten onderschatten.” gaf Michelle toe. “Hij werkt goed, en zeker in dit verhaal.”
Tja dit waren typisch mijn vriendinnen, en eigenlijk is het gewoon heerlijk om weer eens met een paar oppervlakkige levensvormen te kunnen praten.

“Maar jullie hebben mij nog wel het één en het ander uit te leggen.” zeg ik dan.
“Ja, maar volgens mij altijd nog een stuk minder als wat jíj ons uit te leggen hebt.” zegt Michelle.
“Dan zal ik als eerste vertellen, maar laten we eerst naar binnen gaan.” zeg ik met een glimlach.
“Daarin?” zegt Tara met een vieze blik op het prachtige kasteel, wat er voor haar uit moet zien als een smerige bouwval.
“Jep, daar heb ik een oplossing voor, let maar op!” zeg ik met een grijns.

**Shirley** · Geplaatst: Za Apr 21, 2007 18:20

Heej heej lieve mensen,

Weer een nieuw hoofdstuk en ik heb niet zoveel te zeuren de ze keer. =) Maar eerst nog even Duffie bedankt voor wat live-reacties op mijn verhaal. xD En verder natuurlijk Josse, Kathleen en Laura bedankt. Ow en de lieve mensen die op mijn poll hebben gestemd. =) Bedankt allemaal!

Hoofdstuk 17 (De invasie van de oppervlakkigen)

En dus vertel ik ze in het kort van Zweinstein, en dat het een toverschool is. Maar dat het nu een bouwval lijkt omdat dreuzels niets mogen weten dat er zoiets bestaat als een “tovenaarswereld”.
“Kom mee!” zeg ik en ik neem ze mee door de poort.
“Wauw, dat kasteel is prachtig.” zegt Tara dan ineens.
“Het is het grootste kasteel dat ik ooit heb gezien.” zegt Michelle vol ontzag.
“Niet slecht hé. En nu zie je ook hoe goed het beveiligd is, ik ben een heks dus ik kan het jullie vertellen. De gewone dreuzels zullen dit echter nooit zien.”
“Dreuzels?” zegt Michelle verbaasd.
“Mensen die niet kunnen toveren. Jullie dus.” zeg ik droog, terwijl we verder lopen richting de voordeur.
“Wacht eens even, het klinkt bijna alsof dat iets slechts is, dreuzels!” zegt Tara lichtelijk beledigd.
“Nee dat is het niet.” zeg ik snel. “Nou sommige tovenaars vinden dat het iets slechts is, maar dat vertel ik straks allemaal wel.”

Ze lijken genoegen te nemen met dat antwoord en even later stappen ze het kasteel binnen.
De meeste mensen die voor het eerst op Zweinstein komen, zijn erg onder de indruk. Al niet in de laatste plaats om de pratende schilderijen, de geesten en de bewegende trappen. Tara en Michelle zijn ook onder de indruk, alleen dan wel om een heel andere reden. Ze kijken namelijk hun ogen uit, op de plek waar waarschijnlijk de allerergste mode-achterstand ooit heerst.
“Wat dragen deze mensen.” zegt Michelle dan ineens zachtjes tegen mij.
“Ach, de kledingkeuze hier is een beetje apart. Maar daar wen je wel aan hoor!” zeg ik snel.
Tara is er duidelijk minder subtiel over.
“Wow, ik zou willen dat ik mijn digitale camera had meegenomen. Zoveel slecht geklede mensen bij elkaar, dat zien we vast nooit meer.” zegt ze met toch wel lichtelijk wat ontzag in haar stem.
“Nou maar in de mode komen alle trends eens terug, als je maar lang genoeg wacht.” zegt Michelle dan bedenkelijk.
“Geloof me, hoe lang we ook wachten, dit wordt nooit meer hip.” zegt Tara overtuigd.
Ik schud mijn hoofd, eigenlijk begin ik me toch wel een beetje af te vragen of Zweinstein tegen zoveel oppervlakkigheid in één keer is opgewassen.

Dan bedenk ik me ineens iets wat ik ze ook nog zal moeten vertellen. Iets wat me ineens te binnen schoot toen Tara over de camera begon.
“Ik moet jullie nog even melden dat elektrische apparaten hier dus niet werken.” mompel ik zwakjes, omdat ik nogal bang ben voor hun reacties.
“WAT?!”gilt Michelle. “Geld dat ook voor mijn mobiele telefoon?”
“Vast wel, maar het geld uiteraard niet voor mijn haarstijltang toch?” zegt Tara benauwd.
“Heb je er een stopcontact voor nodig?” vraag ik simpelweg.
Tara knikt bijna onzichtbaar.
“Dan kwalificeert die tang zich dus duidelijk als een elektrisch apparaat. En sorry Michelle, mobiele telefoons werken hier al helemaal niet. Waarom denk je anders dat jullie me hier niet kunnen bereiken?”
Stilte. En naar wat ik vermoed een diepe innerlijke rouw. Precies wat ik had gevoeld toen ik hier voor de eerste keer was. En ik was dan nog wel alleen, en ik kende helemaal niemand. Zij hebben mij nu, ze komen er vast wel overheen.

Hoe snel ze er overheen komen blijkt als we de gang van de zevende verdieping in lopen, en Tara’s oog valt op een meisje dat iets aanheeft dat geen beter woord verdient als ‘soepjurk’. Het is het type jurk dat zelfs tijdens een ‘de helft van de helft-uitverkoop’ zou blijven hangen.
“Meisje, hey meisje!” roept ze terwijl ze achter het meisje aanrent.
Ik schud mijn hoofd en rol met mijn ogen, ze kan het niet laten.
“Zelfs ik weet dat dit geen plaats is om de modepolitie uit te hangen, al is het alleen maar om het feit dat er hier geen beginnen aan is.” zegt Michelle droogjes.
We zien dat Tara iets tegen het meisje zegt, maar ze staat nu te ver weg voor ons om te horen wat ze precies zegt. Dan pakt het meisje ineens haar toverstaf en vuurt een spreuk af op Tara. Tara vloekt en tiert, en het meisje maakt dat ze weg komt.

Als Tara zich weer omdraait naar ons zien we wat het meisje heeft aangericht. Tara’s neus is nu ongeveer de maat van een gemiddelde biljart bal. Michelle schiet in de lach, ik probeer me in te houden en Tara is in een staat van enorme paniek. Ze hupt van haar ene op haar andere been met haar handen voor haar neus, terwijl ze allerlei onverstaanbare dingen roept.
“Laat mij eens kijken, ik weet uit ervaring wel een handige spreuk die dit ‘probleempje’ kan oplossen.” zeg ik snel.
“Probleempje? Is dit een probleempje? Een gebroken nagel is een probleempje! Dit is een wereldramp! Is het normaal dat je elkaar hier in de gang tussen twee lessen door een extreem make-over geeft?” snauwt Tara door.
“Waarschijnlijk wel, want dat was ook vast wat jíj met dat meisje wilde doen. Wat zei je tegen haar?” vraag ik terwijl ik mijn toverstok tevoorschijn haal.
“Ik zei alleen dat mijn oma modieuzere jurken draagt dan zij.” zegt Tara pruilend.
“Als je dat tegen mij had gezegd had ik je ook vervloekt.” zegt Michelle simpelweg.
Tara besluit het bij een boze blik te houden.
“Oké ogen dicht ik ga het oplossen.” zeg ik en ik richt mijn toverstok op Tara’s neus. Ik mompel de tegenvloek die ik ooit van Hermelien heb geleerd en even later is Tara’s neus weer helemaal de oude. Tara blijft nog wel even instinctief haar hand voor haar neus houden, waarschijnlijk bang dat hij ineens weer groter wordt als ze hem loslaat.

Als we staan voor de muur waar de deur verschijnt die naar de kamer van Hoge Nood gaat, kijken Tara en Michelle me nogal verbaasd aan.
“Gaaf een muur! O, zijn dat stenen uit de zestiende eeuw.” zegt Michelle sarcastisch.
“Wacht maar gewoon af.” zeg ik, en ik begin heen en weer te lopen voor de muur.
De deur verschijnt, zoals altijd, en ik houd hem open.
“Gaan jullie maar voor.” zeg ik met een bemoedigende glimlach.
Ze gaan allebei nogal aarzelend door de deur, maar zijn aangenaam verrast als er achter de deur gewoon een gezellige kamer met wat banken en een open haard zit.
“Een geheime kamer, dat is het randje van het universum!” zegt Tara onder de indruk.
Ik besluit voor mezelf dat het gewoon het beste is om hen niet te vertellen wat deze kamer allemaal nog meer kan. Waarschijnlijk zit niemand op Zweinstein namelijk te wachten op een beautysalon. Alhoewel ik moet toegeven dat ik daar zelf wel weer eens aan toe ben, mijn nagels zien er niet uit, en mijn haar is een rampengebied. En voor Hermelien zou het ook lang niet gek zijn. Nee, het is en blijft een slecht idee, het is het beste om Tara en Michelle op sommige vlakken nog maar even onwetend te laten.

We ploffen allemaal neer op de banken voor de haard en ik kijk hen verwachtingsvol aan. “Oké vertel. Hoe kwamen jullie op het idee om mijn auto te stelen, mij te gaan zoeken met een trucje uit één of andere tv-serie en mij bijna te laten oppakken wegens het breken van de wet van geheimhouding van de tovenaarswereld?”

**Shirley**

Heej mensen!

Weer een nieuw hoofdstuk. Tja ik had Laura beloofd ergens van de week te posten, en de week is alweer bijna voorbij. xD Dus het is weer eens tijd dat ik ga posten.

Bedankt voor de reacties en stemmen weer iedereen! =)

xXx Shirley

Hoofdstuk 18 (Voor iedere oplossing is er een probleem)

Op dat moment wordt er op de deur geklopt en hoor ik de stem van Hermelien.
“Shirley? Ben je daar?” roept ze onzeker.
“Ja, kom maar.” roep ik terug.
De deur gaat open en Hermelien stapt naar binnen met Ron in haar kielzog. Ron werpt een vage blik op Tara en Michelle.
“Die horen zeker bij jou?” zegt Ron tegen mij. Het is meer een conclusie dan een vraag.
“Ja we horen bij haar! Ik ben Tara en dit is Michelle. En...ojee dat jurkending wat je daar draagt kan echt niet.” begint Tara dan te ratelen nog voor ik iets kan zeggen.
“O nee, er zijn er meer zoals jij.” kreunt Ron terwijl hij naar zijn hoofd grijpt.
Hermelien geeft hem een por, en dan stelt ze zich netjes voor aan Tara en Michelle.

“Maar, hoe zijn jullie hier in hemelsnaam gekomen?” vraagt Hermelien even later verbaasd. “Zweinstein is echt niet zomaar te vinden voor dreuzels.”
“We zochten ook niet naar Zweinstein gekkie, we zochten naar Shirley!” zegt Michelle op een manier alsof dat toch overduidelijk is.
“Klopt, we zochten gewoon naar Shirley. En ze is een heks, en volgens een serie die we altijd volgden kun je die vinden door te pendelen.” staat Tara haar bij.
“Maar hoe zijn jullie er eigenlijk achter gekomen dat ik een heks ben?” vraag ik.
“Tja we waren je kwijt, en je moeder kon geen smoezen blijven verzinnen. Uiteindelijk heeft ze ons verteld hoe het nu echt zat.” zegt Michelle. “Hoe dan ook, we maakten ons ongerust, ze wist niet eens waar dat kasteel ergens was.” vervolgt ze.
“Dus toen zijn jullie me komen zoeken omdat te kijken of alles wel in orde was?” vraag ik met glimlach.
“Jep, en je moeder vond het ook niet eens een slecht idee, zij zat ook aardig in de rats. Daarom heeft ze je auto ook meegegeven. We hadden geen andere die we mochten lenen, en je moeder was al lang blij dat we je eens op gingen zoeken.”
“Jullie zijn schatten!” zeg ik gemeend, ik moet toegeven dat ik ze toch best wel gemist heb.

“En nu jij, waarom ben je hier eigenlijk?” zegt Michelle dan ineens.
En dus vertel ik haar het hele verhaal, of in ieder geval de delen die ze nog niet kennen. Nu snappen ze ook wel dat ik niet zo stom was om dagenlang verdwaald te zijn in een stad, en dat ik tijdens de excursie ook al hier was. Het was natuurlijk ook een onwaarschijnlijk verhaal, aangezien de stad mijn natuurlijke leefomgeving is.
Ik vertel hen over Voldemort, en zijn niet al te gezellige plannen die hij heeft met de tovenaarswereld. En ik vertel over Harry, iets dat blijkbaar veel meer indruk heeft gemaakt op Tara en Michelle dan Voldemort ooit zou kunnen doen. Dat blijkt wel aan het einde van mijn verhaal.
“Je hebt een vriendje!!!” zegt Tara en ze springt overeind van de bank en vliegt me om de nek.
“Dat heb je ons nooit verteld, wat gaaf!” zegt Michelle dan enthousiast.
Hermelien kan er wel om lachen, blijkbaar vind ze het niet erg om even wat oppervlakkigere meisjes om zich heen te hebben.
Ron kijkt hen echter nog steeds vol verbazing aan, alsof hij zich afvraagt of alle dreuzelmeisjes zo zijn.
“Hebben jullie elkaar jarenlang besmet ofzo?” vraagt hij uiteindelijk vermoeid.
“Ja ik denk het wel, blijf maar niet te lang bij ons in de buurt, want dan wordt je ook zo.” zeg ik droog.

“Maar het is dus de bedoeling dat die Moldevort verslagen wordt?” zegt Michelle als ze even later weer serieus neerzitten.
Ik knik. “Zijn naam is Voldemort, en hij is echt niet fris in zijn hoofd. En dat is zelfs een understatement, de meeste tovenaars vrezen het om zijn naam uit te spreken.”
“Ik niet hoor.” zegt Tara luchtig. “Het klinkt eerder grappig. Men, wat dacht zijn moeder toen ze hem die naam gaf?”
“Hij heeft die naam zelf gekozen, om andere angst aan te jagen.” zegt Hermelien dan.
“Ah, juist, dat doet me denken aan die fase die ik had toen ik tien was. Ik wilde ineens veel liever Ilona heten.” zegt Michelle. “Maar met mij is het ook goed gekomen, ik kan nu wel vrede hebben met Michelle.” zegt ze dan snel als ze Rons blik weer op de ‘geïrriteerd-stand’ ziet schieten.
“Geloof me, dit is echt niet iets om grapjes over te maken, deze tovenaar is serieus gevaarlijk.” zegt Hermelien in nog een poging om mijn vriendinnen te laten inzien hoe ernstig deze situatie eigenlijk is.
“En een psychiater hebben jullie al geprobeerd?” vraagt Michelle dan oprecht serieus. “Wat? Hij heeft duidelijk een diepgeworteld probleem.” zegt ze als iedereen haar nietszeggend aankijkt.

Ook al lijkt het een verspilde moeite, ik besluit een poging te doen om ze te vertellen over gruzielementen, geholpen door Hermelien. Als we uit verteld zijn, zitten zowel Tara als Michelle ons met open mond aan te staren.
“Je maakt een grapje.” proest Tara dan als ze haar tong weer heeft teruggevonden.
Ik schud mijn hoofd. “Ik zou willen dat dit een grapje was, maar die dingen moeten vernietigd worden. Bovendien is mijn vriendje ze nu met gevaar voor eigen leven aan het zoeken. En we willen hem heel graag helpen maar dat gaat nooit lukken als we hem niet kunnen vinden.”
“Oké, dit is dus serieus gedoe.” zegt Tara dan, en ze knikt begrijpend.
“Ja, serieus gedoe.” herhaal ik haar woorden.

Als we daarna nog even bij gekletst hebben, lopen we naar de grote zaal voor het avondeten. Michelle zwaait hierbij naar iedereen die ze tegen komt, en begroet ze vriendelijk. Of misschien kun je het beter irritant noemen.
“Hallo, leuk tovenaarsmensje.” zegt ze zangerig tegen een zoveelste onschuldige voorbijganger, die toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats loopt.
Ik loop er een stukje achter met Hermelien, lichtelijk in de hoop dat mensen niet doorhebben dat Michelle bij ons hoort.
Ron loopt helemaal voorop met vreemd genoeg Tara aan zijn arm. Tara heeft zo’n kwartier geleden besloten dat ze Ron best leuk vind als ze zijn ‘jurkending’ wegdenkt. En nu probeert ze dus ‘een goed gesprek’ met hem aan te knopen tot grote ergernis van Ron.
Ook Hermelien is er niet al te blij mee.
“Vind ze hem leuk? Zou het komen omdat hij een tovenaar is?” vraagt Hermelien dan ineens zachtjes aan mij.
Ik geef haar een geruststellende glimlach.
“Het komt meer door het feit dat hij een jongen is Hermelien, en geloof me, voor het toetje heeft ze alweer een andere gevonden.” zeg ik met een grijns.
Tara is Ron inderdaad snel vergeten als ze aan de etenstafel zit. Er zitten genoeg jongens om haar heen en ze kletst met allemaal. Tot grote opluchting van Ron, en stiekem ook tot grote opluchting van Hermelien.

In de kamer van Hoge Nood heeft Hermelien nog twee bedden bij getoverd voor Tara en Michelle. Als we alledrie in onze pyjama op één bed zitten en een meidenblad lezen, kan ik het niet helpen dat ik blij ben dat ze er zijn. Ze zijn oppervlakkig, materialistisch en een beetje maf. Maar ze zijn wel mijn vriendinnen, en ze zijn me helemaal hier komen zoeken. Zonder dat ze ook maar een kleine aanwijzing hadden waren ze gewoon in de auto gestapt, en op zoek gegaan. Oké ze hadden een aanwijzing, ze hadden gependeld maar.....
Michelle onderbreekt mijn gedachten met een vraag uit de persoonlijkheids test die in het meidenblad staat.
“Ben je meer een ochtendmens of een avondmens?”
“Avondmens, duidelijk.” zeg ik.
Ze zoekt het vakje op en schrijft er een A in. Mijn gedachten malen verder, zij konden mij vinden, alleen door dat te doen. Waarom zou ik dan Harry niet kunnen vinden met diezelfde methode?
“Wacht!” roep ik ineens.
Mijn vriendinnen kijken me verbaasd aan.
“O, ben je toch meer een ochtendmens als een avondmens? Had ik niet achter jou gezocht, je bent ‘s ochtends meestal chagrijnig.” mompelt Michelle met een bedenkelijke blik op de test. Ze wil de A gaan uitgummen en vervangen door de B.
“Nee ik ben een avondmens, maar ik bedoel ik krijg ineens een idee!” zeg ik snel tegen Michelle.
“Winkelen in dat guitige dorpje hier vlakbij?” vraagt Tara.
“Nee, we kunnen Harry vinden door dat pendel gedoe.” zeg ik.
“Goed idee, het werkte voor ons, waarom zou het nu niet werken.” zegt Michelle, ze klinkt zowaar hoopvol.
“Het is de oplossing voor alles, dat zei ik toch al eerder! Onderschat nooit de kracht van een televisieserie!” zegt Tara met een grijns.
“Maar dat is voor morgen, ik heb geen zin meer om Hermelien en Ron op te zoeken, of een kaart.”zeg ik.
Tara en Michelle knikken instemmend.
“Oké volgende vraag dan. Heb je je saus liever erop, of ernaast?” zegt Michelle terwijl ze het boek en de pen weer pakt.

**Shirley**

Heej heej,

Ik heb eens een keer niet veel te kletsen. *Grote stilte*. OkÃ© bedankt maar weer mensen, hier komt hoofdstuk 19.

xXx Shirley

Hoofdstuk 19 (Havermouth en Instantpudding)

De volgende ochtend tijdens het ontbijt vertel ik plan nummer-honderd-zoveel aan Ron en Hermelien.
“Dat ík daar zelf niet eerder aan heb gedacht.” zegt Hermelien dan ineens in lichtelijke shock. “Ze konden jou zo ook vinden, waarom zou het ons niet lukken om Harry te vinden?”
“Dat zeg ik.” zeg ik droog.
Ron knikt alleen maar. Waarschijnlijk omdat hij het niet meer aandurft om met een volle mond te praten. Of omdat hij er gewoonweg geen vertrouwen in heeft dat een plan dat is bedacht door (in zijn ogen) twee hersenloze barbies ook echt zal werken.

Na het ontbijt loop ik met Michelle naar de auto om de pendel en de kaart te halen die Tara en zij mee hadden genomen op de reis, om af en toe te checken of ik nog niet van plaats was veranderd. Ze graait in het dashboardkastje en vist de kaart en de pendel te voorschijn.
“Hebbes!” zegt ze als ze met een rood hoofd weer uit de auto klimt.
We lopen terug naar de kamer van Hoge Nood terwijl Michelle me uitlegt wat ze zo ongeveer gedaan hebben.
Even later zitten we met zijn allen in de kamer van Hoge Nood om een tafeltje heen waarop de kaart ligt opengevouwen.
Na een half uur pendelen is er nog steeds niets gebeurd.
“Weet je zeker dat we het zo deden?” vraagt Tara uiteindelijk aan Michelle als ze ook begint te twijfelen.
“Ja volgens mij wel.” zegt Michelle en ze laat voor de honderdste keer de pendel boven de kaart slingeren.
Hermelien heeft er intussen een boek bij gepakt, om te kijken of daar nog tips in staan. Ron schudt zijn hoofd en heeft een ‘zie-je-wel-dat-het-onzin-is’ blik op zijn gezicht. Net als hij zijn mond open wil doen om een opmerking te maken, die waarschijnlijk niet al te positief is, valt de pendel neer. Iedereen kijkt ineens verschrikt naar de tafel. De pendel is neergevallen ergens in de buurt van een klein dorpje dat de naam “Havermouth” draagt.
Tara schiet in een enorme lachstuip. “Wie noemt een dorp nou Havermouth?” zegt ze als ze weer hele zinnen kan zeggen.
“Het ligt zeker vlak in de buurt bij Bitterkoekjespudding?” doet Michelle er nog een schepje bovenop.
“Nee, Havermouth is de plaats waar de vader en moeder van Voldemort hebben gewoond.” zegt Hermelien dan. “Het is eigenlijk heel logisch dat hij daar de gruzielementen zoekt, dit hadden we zelf nog wel kunnen bedenken.” vervolgd ze terwijl ze zichzelf tegen haar voorhoofd slaat.
“Oké, op naar Havermouth?” vraagt Ron dan. Waarschijnlijk is hij alleen al blij met het feit dat hij íets kan doen.
“Goed. We pakken de hoogstnodige spullen en spreken hier weer af over een klein uurtje.” zeg ik vastbesloten.

Michelle en ik bespreken welke spullen we echt nodig hebben en twijfelen nogal lang over wat echt wél en echt níet mee kan, terwijl we onze rugzakken inpakken.
Tara is verbazingwekkend snel klaar met ‘hoogstnodige spullen’ inpakken.
“Gelukkig had ik nog niet al te veel uitgepakt.” zegt ze terwijl ze de rits van haar enorme koffer dichtdoet, en hem in het midden van de kamer zet alsof ze van plan is om hem serieus mee te nemen. Wacht….waarschijnlijk IS ze dat ook serieus van plan, bedenk ik me dan.
“Tara, waar is jou rugzak met spullen?” vraag ik dus maar voorzichtig.
“Dáár natuurlijk!” zegt ze terwijl ze op de koffer wijst en mij ongelovig aankijkt, alsof ze serieus denkt dat ik over de koffer heen heb gekeken.
“Dat kan niet allemaal mee.” zeg ik tegen haar.
“Maar ik heb al deze spullen echt allemaal nodig. Ik zou echt niets hiervan kunnen achterlaten.” zegt ze fel.
En dus besluiten ik en Michelle haar te helpen met het selecteren van spullen die niet nodig zijn. Als we de koffer doorspitten snappen we waarom hij zo enorm groot moet zijn. Ze heeft een complete huisraad meegenomen. En tegen de tijd dat we een strijkijzer, een waterkoker en een ‘maak je eigen instantpudding-pakket’ zijn tegengekomen, staan we nergens meer van te kijken. Als we klaar zijn met selecteren heeft Tara ook een rugzak die weliswaar iets groter is als de onze, maar toch al een stuk kleiner is dan de koffer.

Als Ron en Hermelien terugkomen, stuiten we op een nieuwe probleem.
“Hoe gaan we erheen?” vraagt ik in het algemeen.
“Verschijnselen zeker?” zegt Ron alsof hij niet snapt dat ik dat nog moet vragen.
“Waarschijnlijk is dat het beste.” zegt Hermelien ook.
Maar nog voor we een tactiek kunnen afspreken, worden we onderbroken door Michelle.
“Ho, ik wil eerst wel eens even weten wat dat verschijnselgedoe inhoudt. Het klinkt mij allemaal iets te vaag.” zegt ze achterdochtig.
Ik leg haar in het kort uit wat verschijnselen eigenlijk is.
“No way. Echt niet dat ik zomaar ga verdwijnen en verschijnen. Wat als ik kwijt raak?” zegt Michelle in totale paniek.
“Je kunt niet ‘kwijtraken’, zoveel geluk heb ik niet.” zegt Ron dan met een zucht. “Alhoewel, je kunt wel stukjes van je lichaam kwijtraken, versprokkelen.” flap ik er dan uit.
Dat is genoeg om er voor te zorgen dat ook Tara het niet meer ziet zitten.
“We gaan met de auto!” zegt Tara dan. “Niet dat enge tovenaarsgedoe.”
Hermelien denkt even na. “Ik weet het niet, het duurt best wel lang met de auto. Maar verschijnselen met zoveel mensen die het zelf niet kunnen is ook niet echt handig.” zegt ze dan bedenkelijk.
“Nou, ík ga dus echt niet met zo’n auto.” zegt Ron dan.
“Je had er anders in het tweede jaar ook geen problemen mee.” merkt Hermelien op.

Een half uur later zitten we met zijn allen in de auto gepropt.
“Ik kan nog steeds niet geloven dat ik met de auto ga.” moppert Ron.
Ik rijd en naast mij zit Michelle met de kaart. Op de achterbank zitten Hermelien, Ron en Tara, met Tara in het midden. Ze zitten aardig dicht op elkaar, aangezien ik nooit had verwacht dat er ooit zoveel mensen tegelijk in mijn auto zouden zitten, toen ik dit sportmodel uitzocht.
Als we nog geen tien minuten onderweg zijn, begint Tara al met een onbewuste sollicitatie naar een klap van Ron.
“Ik heb dorst, wanneer komt er een benzinepomp?”
“Ik moet plassen, maar bij deze benzinepomp zijn de WC’s vies, ik wil een andere!”
“Zijn we er al bijna?”
“Hey, een restaurant, ik heb honger!”
Ik kijk Michelle aan met een geïrriteerde blik. “Was ze op de heenweg ook zo? Man dat je dat hebt overleefd.” zeg ik tegen Michelle met een duistere blik op Tara.
Michelle haalt haar schouders op. “Daar kreeg ze geen kans voor, ze moest toen kaartlezen.”
Nog een uur later zit Ron nors voor zich uit te kijken, leest Hermelien een boek en is Tara begonnen met liedjes zingen. Alhoewel, wat Tara doet valt misschien niet precies in de categorie zingen.
“On the road again, I just can’t wait to get on the road again.”
Ik probeer het te negeren, maar het lukt na een tijdje echt niet meer. Er knapt iets als ze aankomt bij: “Niemand laat zijn eigen kind alleen.”
Ik wil er iets van zeggen maar gelukkig bespaart Ron me de moeite. Hij pakt Tara bij haar arm.
“Als je nu niet stil bent, tover ik een pukkel op je neus.” zegt hij dreigend.
“Echt niet dat ik me door jou laat bedreigen.” zegt ze beledigd.
Ron haalt zijn toverstok tevoorschijn, en richt die op Tara’s neus.
“Of misschien toch wel...” zegt ze benauwd, en ze laat zichzelf terugzakken op de achterbank en zegt de rest van de reis geen woord meer. De vorige keer dat iemand een toverstok op haar neus richtte hangt haar blijkbaar nog vers in het geheugen.
Na wat nog eeuwig lijkt te duren, rijden we eindelijk voorbij een bord met de tekst: ‘Welkom in Havermouth! 186 inwoners.’
“We zijn er!” zegt Hermelien enthousiast.
“Godzijdank.” zucht Ron.
“Eindelijk krijgen we je vriendje te zien!” zegt Michelle, op een manier alsof dat het hele doel van de reis was geweest.

**Shirley** · Geplaatst: Ma Jun 11, 2007 18:39

Heej Mensen!

Ow ja, ik moet weer posten. Met speciale dank aan Paddy die me daar even aan heeft herinnerd. ^^ Thanks. =)
En iedereen die weer gereageerd en gestemd heeft bedankt! Hier komt dus weer een nieuw stukje.

xXx Shirley

Hoofdstuk 20 (Zoekt en gij zult vinden.)

Ik parkeer de auto op een ouderwets dorpspleintje. Havermouth blijkt nogal een dood gat te zijn, en van winkels hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Natuurlijk is dat ook redelijk logisch, met nog geen 200 inwoners. Aan het pleintje staan wat ouderwetse huisjes, en er is een herbergje. Er is ook een souvenirwinkel, en ik neem aan dat dat ook meteen de enige winkel is die Havermouth rijk is.
“Het is hier saai, laten we weggaan.” zegt Tara nadat ze ook even heeft rondgekeken.
Ik slaak een diepe zucht, nemen ze dan helemaal niets serieus? Zelfs Hermelien blijkt het beu te zijn.
“We komen hier ook niet voor de gezelligheid, weet je nog?” zegt ze dan sarcastisch tegen Tara.
“Oké, laten we gewoon kijken of er nog wat kamers zijn in die herberg daar. En ons even opfrissen voor we elkaar echt vervloeken, of erger.” zeg ik en ik loop in de richting van de herberg.

Als we voor de receptiebalie staan komt er een vrouwtje aan gelopen dat niet al te groot is. Ze heeft knalrood piekerig haar dat ze in een maffe knot boven op haar hoofd heeft zitten. Als ik eerlijk ben maakt ze een lichtelijk gestoorde indruk.
“Zeg het maar!” zegt ze met een schelle stem.
“Heeft u nog wat kamers vrij?” vraagt Hermelien, die vooraan staat, vriendelijk.
“Meer dan genoeg meissie.” zegt ze en ze begint te zoeken naar sleutels in een rek dat achter de balie hangt.
Michelle is als laatste binnen gekomen, en vraagt aan mij of er nog kamers zijn. Ik knik en ze kijkt even nadenkend.
“Oké, ik wil graag een tv-aansluiting, een telefoonaansluiting en ik wil ook graag gebruik maken van de minibar. Daar wil ik trouwens best voor bijbetalen.” zegt ze meer in het algemeen dan tegen het vrouwtje.
“Ik denk dat je genoegen zult moeten nemen met een kast en een bed, net zoals de rest van ons.” zegt Ron tegen haar.
Tara besluit wijselijk haar mond te houden, ook al kan ik aan de blik in haar ogen zien dat ze duidelijk op iets meer luxe had gehoopt.
Even later drukt het oude vrouwtje wat sleutels en een foldertje in Hermeliens hand en zegt ze dat we op de eerste verdieping moeten zijn.
“Gaan jullie maar zovast, ik kom zo.” roep ik tegen de rest als ze richting de oude houten trap lopen.
“Mag ik u eens iets vragen.” Zeg ik tegen het vrouwtje, dat intussen niet echt succesvol bezig is met het oppoetsen van de smerige balie.
“Vraag maar hoor.” zegt ze. “Of ik je antwoord kan geven is natuurlijk nog een ander verhaal.” zegt ze er met een flauwe grijns achteraan.
“Logeert hier iemand met de naam Harry Potter?” besluit ik maar meteen met de deur in huis te vallen.
“Ben bang dat ik je dat niet kan vertellen, privacy van de gasten hé.” zegt ze, en ze gaat stug door met het boenen van de balie.
“Maar het is echt heel belangrijk.” zeg ik snel.
Nog voor de vrouw iets kan zeggen, en nog voor ik razendsnel een goede smoes probeer te zoeken, kraakt de deur en komt er iemand de herberg binnen gelopen.
“Harry!” gil ik, en ik ren op hem af en vlieg hem om zijn nek en begin hem te zoenen.

“Ik zei…..je zou……maar…” is het enige wat hij verbaasd kan uitbrengen als ik hem weer loslaat.
“Het spijt me, ik weet dat we je niet mochten volgen. Maar we zijn een beetje eigenwijs, en we wilde je helpen en…”
“We? Ben je niet alleen dan?” onderbreekt Harry mijn nogal zwakke en gehaaste verontschuldiging.
“Nee, Hermelien en Ron zijn er ook, en twee vriendinnen van mij.” zeg ik.
“Zijn jou vriendinnen ook heksen dan? Dat wist ik niet!” zegt hij verbaasd.
Ik schud mijn hoofd. “Ze zijn dreuzels maar ach, dat is een lang verhaal. Kom we gaan een paar mensen blij maken!” zeg ik, terwijl ik zijn hand pak en hem meesleur richting de trap.
Als we op de eerste verdieping aankomen, zien we dat de rest net op het punt stond om terug naar beneden te gaan.
“Harry!” gilt Hermelien nu ook.
“Ik dacht dat we je nooit zouden vinden maat!” zegt Ron met een brede grijns.
“Tja, dat was in de eerste plaats ook niet mijn bedoeling.” zegt Harry droog.
Dan stel ik Harry voor aan Tara en Michelle. Ik zie dat Harry nogal een bedenkelijk gezicht trekt en dat Ron hem een duistere blik toewerpt.
Tara vind het heel erg nodig om hem meteen de oren van het hoofd te vragen.
“Houd oud ben je? Waar kom je vandaan? Wat is je favoriete tv-programma? Waar koop je meestal je kleren? Is dat je eigen haarkleur?” ratelt ze in één keer door.
“Ehm, die antwoorden moet je nog even van me tegoed houden.” zegt hij dan met enige verbazing.
Hij heeft vast ook nog nooit mensen ontmoet zoals mijn vriendinnen, al zijn die natuurlijk zeldzaam ook.
“Nou je lijkt me echt een aardige jongen! Ik hoop dat je het langer volhoud als Frank!” zegt Michelle met een bemoedigende glimlach tegen Harry, terwijl ze hem een klopje op zijn schouder geeft.
“Of Erik.” vult Tara haar aan.
“Of die gast waar ze mee op badminton zat, hoe heette die ook alweer?” zegt Michelle dan nadenkend.
Ik werp een dodelijk blik op Tara en Michelle, waarmee ik ze probeer te laten merken dat ze niet helpen. Harry kijkt mij intussen een beetje vreemd aan.
Ik schud mijn hoofd. “Je moet niet alles geloven wat ze zeggen.” zeg ik zachtjes tegen hem, terwijl Michelle en Tara doorgaan met hun discussie over het feit of de badmintonjongen nu Jochem of Pieter heette.

Het is intussen tegen zes uur en we gaan allemaal naar de eetzaal voor het diner. Iedereen heeft nu toch wel honger gekregen.
Als we met zijn allen rond een tafel zitten is Hermelien de eerste die weer stopt met eten om een gesprek te beginnen.
“En, wat heb je gedaan de afgelopen weken, ben je iets wijzer geworden?” vraagt ze hoopvol aan Harry.
“Tja, wat kan ik zeggen. Ik heb nog geen gruzielementen gevonden. Ik ben hier pas twee dagen in Havermouth, maar ik verwacht dat ze ergens hier moeten zijn.”
“Wat heb je allemaal gedaan in die weken hiervoor dan?” vraagt Ron ineens.
“Nou ik ben langs een hele hoop andere plaatsen geweest waar ik hoopte om iets te vinden, ik zag Havermouth als een laatste optie. Voldemort was nu niet bepaald trots op zijn ouders. Maar van de andere kant, hij heeft het huis van de Vilijns al eerder gebruikt als schuilplaats, het zou me niets verbazen als we daar misschien iets vinden.”
“Dus het plan is om morgen naar het huis van de Vilijns te gaan?” vraag ik benauwd. “Hoe weet je zo zeker dat het intussen niet is omgedoopt tot een vergaderruimte voor dooddoeners?”
“Dat hoop ik maar, en als dat wel zo is zijn we er ook snel genoeg achter.” zegt Harry simpelweg.
Tara en Michelle zitten allebei nietszeggend naar ons te staren.
“Dit is niet zo’n veilig plan hé?” vraagt Michelle uiteindelijk.
Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik vrees van niet, serieus gedoe hé.” zeg ik dan.
“Ik heb trouwens nog wel iets gevonden dat ons van pas gaat komen.” zegt Harry na een korte stilte. “Tijdens mijn tocht kwam ik een oude tovenaar tegen die Perkamentus nog heeft gekend. Hij heeft vroeger ook nog bij de orde gezeten. Hoe dan ook hij heeft me een spreuk gegeven waarmee te controleren is of een voorwerp ook daadwerkelijk een gruzielement ís.”
“Dát scheelt in ieder geval al veel ellende!” zegt Hermelien.

Na het eten besluiten we ons allemaal maar terug te trekken in onze kamers. De reis die we er op hadden zitten was al niet mals, en wat ons morgen te wachten stond al helemaal niet. Ik deel een kamer met Hermelien, maar ik besluit ‘s avonds nog even naar de kamer van Tara en Michelle te gaan.
“Weet je, jullie hoeven echt niet mee morgen als jullie niet willen.” zeg ik als we met zijn allen op Tara’s bed zitten. “Het is gevaarlijk, en jullie kunnen niet eens toveren, dus ik snap het best als jullie het niet zien zitten.”
“Denk je dat we al die tijd meegekomen zijn om hier op onze kamer te blijven zitten en niets te doen?” zegt Tara fel.
“Inderdaad! We zijn meegegaan om jou te helpen, en dat doen we dus ook.” is Michelle het met haar eens.
“Dus jullie gaan mee?” zeg ik met een grijns.
“Zeker weten, maar wel op één voorwaarde.” zegt Tara.
“En die is?” vraag ik.
“Voor we gaan wil ik eerst hier nog wat souvenirs kopen, mocht ik dood gaan tijdens dat gedoe dan heb ik in ieder geval nog een aandenken voor mijn familieleden.” zegt ze plechtig.
“Jullie zijn maf en jullie zijn geweldig.” zeg ik. “Maar als jullie me nu excuseren ga ik nog even onnodig bij Harry in de buurt zijn.” vervolg ik met een grijns, voor ik de deur achter me dichtdoe.

**Shirley** · Geplaatst: Za Jun 23, 2007 21:09

Heej lieve lezers! =)

Daar ben ik weer. Nou ja, weer... Ach, het is snel voor mijn doen. ^^
Let wel even op, mijn voorraad is wel op nu, dus de kans dat het volgende stukje iets langer weg blijft is groot. ^^" Maarja, het duurt zo vaak lang bij mij, mensen die dit lezen (zijn die er? o.O) zijn dat al wel gewend. xD Nou veel plezier. ^^

xXx Shirley

Hoofdstuk 21 (Het huis met de slecht onderhouden tuin)

De volgende ochtend gaan we na een uitgebreid ontbijt op pad. We komen in eerste instantie dus niet verder als de souvenirwinkel omdat Tara blijft volhouden dat ze íets moet doen voor haar ‘nabestaanden’. We staan met zijn allen voor de winkel op Tara te wachten, aangezien niemand echt in de stemming is om in een hok vol vingerhoedjes en peper en zoutstellen te lopen.

Als Tara weer naar buiten komt kijken we haar allemaal met open mond aan.
“Wat is dát?” vraagt Ron vol afschuw aan haar.
Tara sjouwt een vaas met zich mee, die ongeveer de hoogte van een halve meter heeft. Hij ziet eruit alsof hij uit de middeleeuwen stamt, en op de vaas is met grote, sierlijke letters de tekst ‘Groeten uit Havermouth’ geschreven.
“Dát is het lelijkste wat ik ooit gezien heb.” zegt Michelle lichtelijk geschokt.
Hermelien knikt. “Echt mooi kun je het niet noemen nee.” zegt ze droogjes terwijl ze een grinnik probeert te onderdrukken.
“Dát is kunst! Dat jullie dat nu niet kunnen waarderen.” snauwt Tara. “Mijn moeder gaat deze vaas geweldig vinden, hij past perfect bij haar gordijnen. Bovendien zat er 30 procent kassakorting op!”
Niemand besluit er tegenin te gaan. Ik ben blij dat iedereen zich inhoudt, ik ken Tara namelijk goed genoeg om te weten dat ze het toch nooit gaan winnen. Ik vraag me trouwens wel af hoe de gordijnen van Tara’s moeder er dan wel niet uit moeten zien, om bij die vaas te kunnen passen.

“Ehm, die wil je zeker eerst wel even terug naar de herberg brengen?” zegt Harry snel in een poging het onderwerp te veranderen.
Maar Tara schudt haar hoofd en kijkt hem ongelovig aan.
“Heb je die schoonmaakster vanochtend gezien? Die vertrouw ik dus echt voor geen meter, volgens mij jat ze alles dat je in je kamer laat liggen! Ik bewaak deze vaas met mijn leven, hij gaat met mij mee en daar mee uit!” zegt ze vastbesloten.
“Als je maar weet dat wíj hem niet gaan dragen.” zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol. Die verlatingsangst die ze heeft als het (vaak totaal nutteloze) spullen betreft, begint echt een beetje mijn neus uit te komen.

En dus gaan we te voet verder richting het vroegere huis van de Vilijns, dat zich aan de buitenrand van het dorp bevind. Tara sleept met de vaas, en het is duidelijk te zien dat ze er toch wel ergens spijt van heeft dat ze het ding heeft meegenomen. De weinige inwoners van Havermouth die we tegen komen op onze weg kijken haar echter goedkeurend aan en knikken naar de vaas, blijkbaar ten teken dat ze een geweldige aankoop heeft gedaan.
De rest doet ondertussen een poging om haar smekende ‘wil-echt-niemand-me-even-helpen-blikken’ te negeren.
Tegen de tijd dat we het huis eindelijk zien verschijnen ziet Tara eruit alsof ze de Mount Everest heeft beklommen. Op blote voeten. Met iets zwaars op haar rug.
“Maar echt niet dat die schoonmaakster mijn mooie vaas steelt.” mompelt ze nog eens. Al doet ze het waarschijnlijk meer om zichzelf te overtuigen dan iemand anders.

Als we recht voor het huis staan kijkt iedereen nogal bedenkelijk en lichtelijk angstig. Tara heeft de vaas inmiddels neergezet en kijkt hem nu na op eventuele beschadigingen die zijn gemaakt tijdens de reis. Ze heeft het te druk om op iets onbelangrijks als een oud huis te letten. Zelfs al zouden zich daar dingen kunnen bevinden die van groot belang zijn voor de mensheid.

“Wie weet wat daar binnen is.” zegt Hermelien zwakjes met een knik richting het huis.
Ik kijk naar het vervallen huis. De meeste ruiten liggen er half uit, en alles aan het huis is kapot en smerig. Het is een bouwval en nergens zijn nog tekenen dat dit ooit een mooie villa was. Het grootste gedeelte van het huis gaat schuil achter de planten die in de tuin groeien. Al is ‘tuin’ een te mooi woord. Het ziet er eigenlijk eerder uit als een soort oerwoud.
“Ik hoop dat er niet al te veel meer binnen is.” mompel ik met een angstige blik op het huis.
“Als we niet naar binnen gaan zullen we dat nooit weten.” zegt Harry vastbesloten.
“We gaan gewoon, we hebben geen keus.” zegt Ron terwijl hij Harry achterna loopt die al een stap op het tuinpad heeft gezet.
Net als de rest ook wil volgen horen we een harde gil, waardoor iedereen stil blijft staan van schrik.
“Tara wat is er?” vraag ik als de gil van haar afkomstig blijkt.
“Kijk die tuin, daar is al eeuwen geen onkruid meer gewied! Dat ziet er echt niet uit! Dit huis heeft een tuinman nodig, duidelijk. Deze tuin is een nachtmerrie.” zegt ze dan serieus.
“Oké, nieuwe regel.” onderbreekt Harry haar met flink wat ergernis in zijn stem. “Alleen gillen als je verdwaald, gewond of dood bent.”
“Hoe kan ik gillen als ik dood ben.” vraagt Tara bedenkelijk.
“Laten we gewoon hopen dat dat niet nodig is.” zegt Hermelien snel als ze ziet dat Harry nu echt zijn geduld aan het verliezen is.
Tara wil nog iets zeggen maar Michelle legt haar hand over Tara’s mond en schud haar hoofd met een dreigende blik. Tara haalt haar schouders op, pakt haar vaas weer en begint deze naar de voordeur te sleuren.

Als Harry de klink van de voordeur vast wil pakken pakt Ron hem bij zijn arm.
“Denk je dat het wel slim is om zomaar naar binnen te gaan?” vraagt hij onzeker aan Harry.
“Wat wil je doen, wachten op een geschreven uitnodiging?” zucht Harry die er genoeg van heeft onderbroken te worden in zijn pogingen om het huis binnen te gaan.
“Misschien moeten we eerst, nou ja, testen of zo of het daarbinnen wel veilig is.” zegt Hermelien bedenkelijk.
Nog voor iemand met haar kan goedkeuren of afkraken bemoeit Michelle zich er ineens mee. Ze heeft een tijdje verveeld staan kijken, duidelijk wachtend op het geschikte moment om een, volgens haar, zeer belangrijke mededeling te doen.
“Waar maken jullie je druk om? Harry gaat als eerste naar binnen!” zegt ze dan verveeld.
“Sorry?” zegt Hermelien geschokt. “We maken ons zorgen om Harry, dat is namelijk wat vrienden doen!” valt ze uit tegen Michelle.
“Dat oppervlakkige tuttenbollen zoals jij zich nou alleen maar druk kunnen maken over gebroken nagels.” staat Ron haar bij.
“Maar het is gewoon niet nodig.” zegt Michelle dan weer simpelweg.
“En dat is niet nodig omdat..?” zegt Ron nu geërgerd.
“Man, kijkt niemand van jullie ooit thrillers?” zegt Michelle dan vermoeid. “De hoofdpersoon overleefd het áltijd! Tara hier daarentegen, loopt veel meer gevaar.”
We kijken haar allemaal nogal nietszeggend aan.
“De irritante, hersenloze vriendin waaraan iedereen een hekel heeft en die een nutteloos veel te groot voorwerp meesleept gaat áltijd als eerste dood.” verklaard ze dan.
“Hej!” zegt Tara met een geschokte blik op Michelle. “Die vaas ís helemaal niet nutteloos.”
Harry haalt zijn schouders op. “Ik ben het helemaal eens met haar theorie.” zegt hij, terwijl hij de deur opentrekt en naar binnen stapt.
Niet lang daarna volgen we hem allemaal, niet wetend wat ons in dat huis te wachten zou staan…

**Shirley** · Geplaatst: Di Jul 17, 2007 20:44

Hey lieve mensen!

Daar ben ik weer. Ja, het duurde lang, maar zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb. ^^ Maar het gaat goed nu, ik heb het al helemaal uitgedacht, dus dit verhaal wordt afgemaakt, geen zorgen.
Minder leuk nieuws: Het loopt nu wel op zijn einde. Jullie mogen nog hoogstens een hoofdstuk of 4 verwachten en dan is het afgelopen.
Maar wie weet begin ik nog eens een nieuw verhaal!

Ik wil ook nog even wat mensen bedanken voor hun reacties in het reageertopic. Dus Kathleen, Laura en KimMeke bedankt voor de leuke reacties! En Kelly weer bedankt voor wat MSN Live-reacties. ^^
Ow en KimMeke, ik zweer dat ik Bart en Marco niet gestolen heb. =D

Maar nu stop ik dus met zeuren en verblijd ik jullie met een nieuw hoofdstuk!

xXx Shirley

Hoofdstuk 22 (De wraak van de sokken)

Als we het huis binnenstappen, kunnen we in eerste instantie niet al te veel zien. Het weinige licht dat door de deur naar binnen valt, is niet genoeg om meteen dingen te kunnen onderscheiden.
“Het is hier aardedonker.” sist Tara. “Ik kan niet tegen grote…. donkertes.”
“Donkertes is geen woord.” fluistert Hermelien haar toe.
“Wel waar.” zegt Tara nu een stuk luider. “Net als stiltes.”
Hermelien wil iets terug zeggen, maar Harry is haar voor. “Laten we gewoon allemaal even stil zijn en geen nutteloze discussie over het al dan niet bestaan van een woord voeren, tot dat we weten of de kust hier veilig is.” moppert hij.
Iedereen is meteen stil. Langzaam wennen mijn ogen aan het donker en kan ik zien dat we in een soort grote hal staan. Alles wat er staat is stoffig en smerig. Er ligt een oud tapijt op de grond, dat zo groot is dat het het grootste gedeelte van de vloer in de hal bedekt. Er hangen oude gordijnen voor de ramen, waar zo te zien meer viezigheid in rondzwerft dan in de gemiddelde ballenbak bij de Mc Donalds. Er staat een beeld van een tovenaar, dat zo lelijk is dat het goed bij Tara’s vaas zou passen. Links en rechts van ons zitten deuren, en recht tegenover ons is een grote trap.

We schrikken ons rot als Ron ineens besluit de voordeur dicht te trekken. De enorme ouderwetse kroonluchter die midden in de hal hangt trilt gevaarlijk, door de klap waarmee de deur dichtgetrokken werd.
“Wat doe je nu!” snauwt Michelle, die vlak naast de deur stond, geschrokken tegen hem.
Hij haalt zijn schouders op. “Het zou nogal opvallen als iemand langskomt en ineens de deur open ziet staan van een huis dat al jaren onbewoond is.” zegt hij simpelweg.
“Oké, hij heeft een punt.” mompel ik.
“Maar wat doen we nu?” vraagt Hermelien. “Mogen we in ieder geval wat licht maken?”
Harry knikt. “We hebben toch niet veel meer keus dan het huis te doorzoeken. Ik denk trouwens dat als Voldemorts slaafjes hier nog zouden verblijven, we ze al wel gezien hadden.”
We gebruiken de Lumos spreuk. Michelle rommelt in haar tasje en haalt een enorme zaklamp tevoorschijn.
“Dat je daar aan gedacht heb.” zeg ik aangenaam verrast tegen haar.
“Ik hoorde de woorden ‘oud vervallen huis’.” zegt ze droog. “ Ik was niet in de veronderstelling dat iemand hier de elektriciteitsrekening nog zou betalen.”

“Nou mijn plan is dat we opsplitsen.” zegt Harry vastbesloten. “We moeten zo snel mogelijk die dingen vinden, dat gaat waarschijnlijk sneller als we twee groepen maken.”
“Goed idee.” zegt Hermelien. “Hoe doen we het?”
Harry kijkt even bedachtzaam naar het groepje mensen. “Oké Ron, jij gaat met Shirley en Tara. Ik zal met Michelle en Hermelien gaan.”
“Maar ik wil graag bij Michelle in de groep en…” begint Tara.
“Dit is een levensgevaarlijke missie, geen kleutergym!” snoert Harry haar de mond. “Ik doe wat mij het veiligst lijkt, niet wat jullie het gezelligst vinden.”
Ik zie dat Ron het liefst ook nog iets had gezegd, maar na Harry’s uitbarsting besluit hij zijn mond te houden. Het enige wat hij doet is lichtelijk geïrriteerd naar Tara kijken.
“Kom laten wij maar boven beginnen dan.” zegt Ron met een zucht tegen me.
Ik knik. “Dat is goed.” Even kijk ik bedenkelijk naar boven en dan naar Tara die met haar nagels een deuntje tikt op de rand van haar vaas. “Kom je mee?” zeg ik tegen haar.
“Jep, maar kan iemand me even helpen met…” probeert ze.
Maar weer krijgt ze geen kans, dit keer is het Ron die er duidelijk genoeg van heeft.
“O nee, dát ding gaat dus echt niet mee naar boven! Echt niet dat je dat lompe ding overal mee naartoe gaat leuren.”
“O nee? Dan zit je er goed naast! Dit ding, dat toevallig een stijlvolle, mooie, klassieke vaas is, gaat zeker wel mee!”
“Genoeg, kappen mensen.” zeg ik terwijl ik snel tussen ze in ga staan. “Tara, je mag die vaas meenemen.” vervolg ik.
Ze kijkt me glunderend aan, en Ron werpt een ‘dit is niet te geloven’ blik op mij.
“Mits je hem zelf draagt, ons er niet mee lastig valt en je weet dat het welzijn van ons drieën altijd gaat vóór het welzijn van die vaas.” zeg ik er dan prompt achteraan.
Nu zijn de rollen omgedraaid. Ron kijkt met een tevreden grijns, en Tara kijkt Ron aan met een pruillip, alsof ze verwacht dat híj haar misschien wel zal steunen.
Maar Ron schud langzaam zijn hoofd. “Wat zij zei.” zegt ie met een knik in mijn richting.

Als we boven komen kunnen we links en rechts een gang in. We besluiten eerst links te kijken. We lopen door een gang waar allemaal deuren op uitkomen. Tegen de tijd dat Tara hijgend en met een knalrood hoofd de bovenverdieping heeft bereikt met haar geliefde vaas, hebben Ron en ik de complete linkse kant afgezocht. Het enige wat we zijn tegen gekomen is heel veel stof, maar geen spullen die eventueel gruzielementen zouden kunnen zijn. Het lijkt ook niet logisch, die dingen zouden toch beter bewaard moeten worden dan gewoon in de la van een oude kast. Als we naar rechts lopen, nu vergezeld door Tara die nog bezig is met op adem komen en dus godzijdank niet kan praten, stuiten we aan het einde van de gang op een deur die op slot is. Ron begint aan het slot te morrelen, maar het geeft niet mee.
“Alohomora!” roept hij dan terwijl hij met zijn toverstok op het slot wijst. Maar weer gebeurd er nog minder dan niks.
Tara kan intussen weer praten en geeft haar eigen nuttige bijdrage met de woorden: “Goh, hij gaat niet open.”
Dan bedenk ik me dat dit veel makkelijker kan.
“Ron, heb jij die deur nog nodig?” vraag ik dan vriendelijk.
Hij kijkt me verbaasd aan. “Hoezo nodig?” vraagt hij verward.
“Dat neem ik als een ‘nee’, doe eens een stapje opzij.” zeg ik terwijl ik mijn toverstok pak.
Hij kan nog net op tijd opzij gaan, voor ik richt en de complete deur met een achteloos zwiepje uit de muur laat knallen.
“Zo, net zo makkelijk!” zeg ik met een grijns, en ik stap over de puin heen de kamer binnen.

De kamer heeft het meeste weg van een studeerkamer. Aan de zijkanten staan allemaal kasten met planken vol boeken. Er staat een tafel met enkele stoelen eraan, die er heel erg smerig, maar wel comfortabel uitzien.
En dan zien we het. Helemaal achterin de kamer staat een glazen vitrinekast. Hij is prachtig afgewerkt met sierlijke, gouden randen. Er valt bijna niet doorheen te kijken, aangezien ook hier een dikke laag stof op zit.
“Volgens mij hebben we beet.” zegt Ron met een grijns op de kast. Hij wil in de richting van de kast lopen.
Ik trek hem snel terug. “Wacht, het is te simpel. Denk je echt dat er geen enkele beveiliging is?” zeg ik tegen hem terwijl ik achterdochtig de kamer doorkijk.
“Het zal wel meevallen, en als we hier blijven staan worden we ook niets wijzer.” zegt Ron terwijl hij alweer een stap in de richting van de kast zet.
Dan volg ik hem toch maar, en langzaamaan volgt Tara ook. Als we midden in de kamer zijn, is het Tara die ons allebei bij onze arm pakt en ons stil doet staan.
“Horen jullie dat ook?” vraagt ze angstig.
We staan alledrie doodstil, en ik probeer het geluid op te vangen dat Tara schijnt te horen, maar dat waarschijnlijk alleen in haar hoofd zit ofzo. En dan hoor ik het ineens ook, een zacht geritsel. Ron hoort het ook, want hij kijkt zoekend om zich heen. Het lijkt achter de rijen met boeken vandaag te komen, maar ik zie niks.

En dan ineens hoeven we niet meer te zoeken. Overal vandaan springen…. dingen tevoorschijn. De dingen bewegen met de snelheid van het licht, zodat ik in eerste instantie niet eens kan zien wat het zijn. Net als ik me bedenk dat dit één of ander fabeldier moet zijn dat ik nog niet ken, hebben de dingen op vakkundige wijze een kring om ons heen gevormd en ons ingesloten. En nu kunnen we zien dat onze vijanden niks minder zijn dan…. sokken. Al zijn het niet zomaar sokken, ze zijn duidelijk behekst. Ze zijn uitgerust met vlijmscherpe zwaarden en ze zijn duidelijk niet bang om ze te gebruiken.
“Nou, iemand ideeën?” zeg ik met een trillende stem en een angstige blik op Ron en Tara, terwijl de sokken de kring steeds kleiner en kleiner laten worden en ons vijandelijk aan blijven kijken. We zijn al bijna binnen het bereik van hun vlijmscherpe zwaarden…

**Shirley** · Geplaatst: Wo Aug 08, 2007 15:02

Hallo lieve lezertjes!

Ja het duurde weer lang. Maar ach, what else is new? ^^" Het goede nieuws, ik heb niet veel te kletsen vandaag! Ik wil nog wel even iedereen die gereageerd/gestemd heeft bedanken natuurlijk. =D

xXx Shirley

Hoofdstuk 23 (De tragische ondergang van het sokkenleger.)

“Oké, dit is onzin.” zegt Tara plotseling. “We zijn toch niet bang van een stelletje sokken? Sommige zijn zelfs verwassen!”
“O nee? Heb je niet gezien wat ze bij zich hebben? Of heeft die lelijke vaas je ogen zo ernstig aangetast dat je dat niet meer kan zien?” zegt Ron met een angstige blik op de zwaarden.
Tara besluit weer te zwijgen, en ik scan mijn hoofd in een hoog tempo door op eventuele oplossingen. Maar mijn hersens lijken zo leeg als een winkelcentrum na sluitingstijd, en mijn ideeën zijn officieel op.
Tot Ron een bijna briljante ingeving krijgt. “Ontplof die dingen gewoon! Ontplof gewoon een eind in het rond!” zegt hij tegen mij.
“Ik… ik ben het met hem eens.” zegt Tara dan zwakjes.
We kijken haar allebei aan alsof ze net heeft bekend dat ze haar vaas eigenlijk ook wel lelijk vind.
“Het is onze enige kans, hij heeft gelijk.” zegt ze dan nog eens, terwijl ze me bemoedigend aankijkt.
“Maar ze zitten overal, waar begin ik?” zeg ik terwijl ik paniekerig met mijn stok heen en weer zwaai.
“Maakt niet uit, ergens!” roept Ron, wiens lichtelijk angstige staat nu naar het niveau ‘hysterisch’ is gestegen.
“Goed, probeer achter mij te blijven, wat je ook doet! Ik wil niet per ongeluk één van jullie raken.” zeg ik snel.

En dan probeer ik in een enorm tempo zoveel mogelijk van de behekste sokken te raken, maar de dingen zijn razend snel. Ze zijn echter wel verward door de plotselinge aanval, en vliegen de hele kamer door. Ik raak de stoelen, de boekenplanken en tafels die in de kamer staan. En af en toe misschien een sok, maar dat zijn er niet al te veel.
“Ze zijn te snel!” zeg ik in paniek tegen Ron die een poging doet om ze te verlammen.
Maar ook hij schudt wanhopig zijn hoofd. “Ze zijn te snel, en met teveel!” roept hij tussen de spreuken die hij afvuurt door.
Tara verschuilt zich half achter haar vaas, en kijkt angstig hoe Ron en ik proberen de sokken van ons af te houden.
We vuren als een gek spreuken af op de sokken, maar langzaam verliezen we terrein en worden we in een hoek van de kamer gedreven. Ineens lijkt iets de aandacht van de kleine vandalen te trekken. Als ik achter me kijk zie ik dat het Tara is die ineens heel interessant blijkt.
“Waar ben jij mee bezig?!” zeg ik in enorme shock.
“Ik eet een broodje kaas.” zegt Tara simpelweg, waarbij ze me aankijkt alsof ze denkt dat ik serieus niet door heb waar ze mee bezig is.
Ron schijnt uit zijn schok te komen, en besluit zich er ook mee te bemoeien.
“Jij bent echt ongelooflijk! Ik weet dat je niets hebt om mee te vechten, maar een broodje kaas eten is wel het andere uiterste.” sneert hij tegen Tara.
“Nou ik wordt heel erg chagrijnig als ik honger heb tussendoor, dus heb ik bij het ontbijt een extra broodje gesmeerd.” zegt ze, nu lichtelijk verontschuldigend, terwijl ze wilde gebaren maakt met de hand waarin ze het broodje vast heeft, om haar woorden kracht bij te zetten.
Ron kijkt ineens verbaasd naar de sokken, die iedere beweging die Tara’s hand maakt aan het volgen zijn.
“Wacht eens even…” mompelt hij.

Voor Tara de kans krijgt om te protesteren heeft Ron een stukje van haar broodje kaas afgepakt, en smijt hij het op de grond voor de verbaasde sokken. Die op hun beurt een moment aarzelen en dan met zijn allen op het stukje kaas duiken.
“Ron, je bent geniaal! Ze houden van kaas!” zeg ik met een grijns.
Ik pak snel de rest van het broodje af van Tara, die net nog een hap wilde nemen, maar er de kans niet voor kreeg.
“Heey!” roept ze verontwaardigd.
“Als je dood bent heb je ook niks aan een volle maag, denk daar maar eens aan.” zucht ik, en ik kijk bedenkelijk naar het broodje kaas.
“We sluiten ze op!” zegt Ron dan ineens uit het niets. “We lokken ze met dat broodje en sluiten ze op in… in…”
We kijken allebei de kamer rond, hulpeloos op zoek naar iets waar we de sokken in kunnen opsluiten. De sokken blijven als gehypnotiseerd het broodje in Ron’s hand volgen.
Dan kijkt hij ineens met een grijns naar de vaas en kijkt me dan aan met een veelbetekenende blik.

“O nee, nee nee. Wat zijn jullie van plan?” vraagt Tara terwijl ze haar armen zo ver mogelijk beschermend om de vaas slaat.
“Eindelijk is er een reden dat je dat achterlijke ding al de hele dag met je meesleept.” zegt Ron met een triomfantelijke blik op de vaas.
“Het is voor het grotere goed Tara.” spreek ik haar vriendelijk toe. “Dit is je kans om ons ook te helpen, we willen alleen even die vaas… lenen.”
Ze kijkt achterdochtig van Ron naar mij, en gedachten die ik nooit zal begrijpen tuimelen zichtbaar door haar hoofd.
“Weten jullie zeker dat mijn vaas niet kapot zal gaan.” vraagt ze uiteindelijk.
“Nou er is geen honderd procent garantie…” begint Ron dan voorzichtig.
“Maar we zullen er alles aan doen om te proberen de vaas heel te houden.” zeg ik er prompt achteraan.
Tara werpt nog een laatste blik op de vaas, maar ik zie aan haar dat de knoop al is doorgehakt.
“Vooruit dan, jullie mogen hem gebruiken.” zegt ze, met nog enige tegenzin in haar stem.
“Bedankt!” zegt Ron opgelucht.

We werpen een blik op de sokken die het broodje volgen dat hij nu zo’n dertig centimeter boven de vaas laat bungelen. In een snelle beweging laat hij het los en trekt zijn hand terug, waarna een doffe ‘plof’ in de vaas klinkt.
In een enorme waas schieten de sokken met zijn allen in de vaas waar het broodje kaas zich nu in bevind. De vaas begint gevaarlijk te wiebelen, en Tara en ik doen onze uiterste best om het ding in evenwicht te houden.
Ron heft zijn toverstok en spreekt een spreuk uit die ik nog nooit eerder heb gehoord.
“Zo opgelost!” zegt hij dan.
Tara en ik kijken verbaasd naar de bovenkant van de vaas, die nog steeds open lijkt. De sokken die een poging doen om te ontsnappen, stuiten echter op een onzichtbare afsluiting die de vaas ineens lijkt te hebben.
“Fnuikspreuk!” zegt Ron met een glimlach als we hem vragend aankijken. “Ma heeft hem heel vaak tegen ons gebruikt, nu komt ie nog eens van pas ook!”
“En vergeet ook mijn vaas niet.” zegt Tara met een trotse grijns. “Weten jullie ik zag dit al lang aankomen. Daarom nam ik die vaas ook mee, ik wist dat hij ons zou kunnen helpen, ik wist het gewoon!”
Ik verwacht dat Ron wel een gek gezicht zal trekken, maar hij richt zich tot Tara en zegt serieus: “Dat was inderdaad een briljante actie, die vaas heeft ons leven gered.”
Tara kijkt glunderend naar Ron en dan naar de vaas. Waarop Ron mij aankijkt en een gek gezicht trekt.

**Shirley** · Geplaatst: Za Sep 01, 2007 14:54

Hey lieve mensen!

Wow, het begint echt wel op een einde te lopen nu. Nog maar twee hoofdstukken hierna. Nou meer heb ik dus niet te zeggen. xD Alleen weer iedereen bedankt voor de reacties natuurlijk!

xXx Shirley

Hoofdstuk 24 (Onwelkom bezoek)

We staan voor de vitrinekast en kijken alledrie naar het ding alsof we hopen dat hij vanzelf open zal springen, en er iemand uit komt lopen die het gruzielement afgeeft.
“Oké, iemand moet hem openmaken.” zegt Ron dan vastbesloten, en hij steekt zijn hand uit naar kleine, gouden knopje dat aan de rechtse deur van de kast zit.
“Zou je dat wel zomaar doen?” vraagt Tara. “Ik vertrouw het voor geen meter.”
Ron kijkt nog even een moment naar Tara en slaakt een diepe zucht.
“Tara, we bevinden ons in een huis dat ooit het hoofdkwartier van de meest verdorven tovenaar ooit was, we hebben ons door van allerlei vallen moeten werken om zijn stukjes ziel te vinden die hij in voorwerpen heeft gestopt, wat hij kon doen door mensen uit te moorden. Dus nieuwsflits, natuurlijk vertrouw ik het niet!” barst hij dan uit. Daarna maakt hij zonder verder getreuzel de kast open.
Ik laat een zucht ontsnappen als er niets gebeurd terwijl de deur van de kast krakend opengaat.
“Nou, dat viel mee.” zegt Tara opgewekt.

Nu krijgen we eindelijk antwoord op onze onuitgesproken vraag wat er nu in die kast zit. Het antwoord is: niet al te veel. Het enige wat er in staat is een gouden kistje dat ergens op de middelste plank staat. Ik pak het kistje eruit en bekijk het vanaf alle kanten.
“Is dat het?” vraagt Tara.
“Ik denk eerder dat het voorwerp erin zit.” zegt Ron terwijl hij aan het slotje van het kistje begint te morrelen.
“Alohomora!” roept hij als zijn geduld op blijkt te zijn.
Het kistje springt open met een doffe klik en we staren alledrie verbaasd naar wat erin ligt.
“We zijn bedrogen!” gilt Tara, alsof we het ding in een winkel hebben gekocht, maar het nu niet aan onze verwachtingen voldoet.
“Het is een sok…” zegt ze dan nogal overbodig.
“Dat zie ik, aan mijn ogen mankeert niets, dankjewel.” zeg ik bitter.
Ron heeft duidelijk geen zin meer in tegenslagen, en besluit te doen wat hij meestal doet. Namelijk zijn frustraties afreageren op Tara.
“Weet je ik heb een geweldig idee!” zegt hij met een mierzoete stem tegen haar. “Waarom kijk je niet of dat je het bonnetje nog hebt, en je het kan gaan ruilen in de Gruzielementen-winkel.” sist hij.
“Is er zo’n winkel dan?” zegt Tara enthousiast.

Ron pakt zijn toverstok en wil die op Tara richten maar op dat moment horen we voetstappen, en we schrikken allemaal als Hermelien, Harry en Michelle de kamer binnen stappen. Ze brengen een vreemde lucht met zich mee.
“Geen zorgen, wij zijn het maar.” zegt Michelle met een flauwe grijns als ze onze geschrokken gezichten ziet.
“O gelukkig. En hebben jullie iets gevonden?” vraag ik met een opgeluchte zucht.
“Hopelijk hebben jullie meer geluk gehad als wij.” zegt Ron met nog een trieste blik op de sok die in het gouden doosje ligt. “Wij hebben namelijk ons leven gewaagd voor een sok!” valt hij dan uit. “Een sok! We waren bijna dood voor een sok!” gilt hij nog eens hysterisch, terwijl iedereen hem verbaasd aankijkt.
Hermelien doet een poging om Ron te kalmeren, die het duidelijk gehad heeft.
“Maar hebben jullie iets dan?” vraag ik snel aan Harry.
Hij knikt en houdt een plastic zakje omhoog. Als ik zie wat erin zit trek ik een wenkbrauw op.
“Dat is een boterham.” zeg ik.
“Een half opgegeten boterham nog wel.” voegt Tara er aan toe, terwijl ze naar het zakje kijkt. “Maar ik heb eigenlijk nog best wel honger, aangezien jullie de rest van mijn broodje kaas als lunch voor die ninja-sokken hebben gebruikt.” zegt ze met een verwijtende blik op Ron en mij. “Ik had nog wel meer broodjes gesmeerd bij het ontbijt, maar ik kan ze niet meer vinden.” mompelt ze dan terwijl ze in haar tasje rommelt.
Harry, Hermelien en Michelle kijken ons niet begrijpend aan.
“Sokken? Brood? Wat hebben jullie gedaan?” vraagt Harry verbaasd.
“Lang verhaal.” zeg ik snel. “Maar vertel, wat is het met die boterham? Want ik neem aan dat jullie die niet hebben meegenomen als snack voor Tara.”
“Niet?” zegt Tara terwijl ze een pruillip trekt.
“Deze boterham… is een gruzielement.” zegt Hermelien dan langzaam. “En we moesten ons door een doolhof vol stinkkaas werken om hem te pakken te krijgen, maar we hebben het overleefd.”
“Dat verklaard de geur.” mompelt Tara.
Ik schiet in een lachstuip, en Ron doet ook mee. “Ja, en deze sok is ook een gruzielement.” zegt hij dan proestend.
“Dat vermoeden we inderdaad wel, we moeten het alleen nog controleren.” zegt Hermelien.
“Je maakt een grapje toch?” zeg ik zwakjes.
“Nee, we hebben de boterham al gecontroleerd, het is een gruzielement. En de sok zullen we nu ook zo weten.” zegt Harry, terwijl hij het kistje van een verbouwereerde Ron afpakt en het op de grond neerzet.
Na allerlei ingewikkelde bewegingen met zijn toverstok waarvan ik niet eens wil weten wat ze betekenen, licht de sok groen op.
“Is dat positief?” vraag Tara voorzichtig.
Hermelien geeft een korte knik, en ze lijkt opgelucht.
“Maar dat is toch niet logisch? Jullie hadden het toch over hele andere voorwerpen?” merkt Michelle ineens op.
“Tja dat is wat we dachten.” zegt Hermelien. “Maar eigenlijk is het logisch dat hij wat minder voor de hand liggende voorwerpen nam. Iedereen zou denken, net als jullie, dat het een val was, en ze toch niet echt zijn.”
“Daar zit wat in.” mompel ik. “Maar, hoe gaan we die dingen nu eigenlijk vernietigen? Iemand ideeën?”
Ineens zijn alle ogen op mij gericht. Hermelien kijkt me aan met een flauwe grijns, en ik schud mijn hoofd.
“O nee, wat heb ik ermee te maken?” zeg ik terwijl ik langzaam een stap achteruit doe.
“Nou, ik heb weinig dingen gezien die zo vernietigend zijn als dat ontploffen van jou.” zegt Harry dan. “Ik denk dat jij ze wel klein krijgt.”
Ik kijk even vastbesloten naar de boterham, en de sok die beiden op de grond liggen en ik zie dat om me heen iedereen een paar stappen achteruit doet. Ik richt met mijn stok, en probeer me te concentreren op wat de grootste ontploffing die de mensheid ooit gezien heeft moet worden...
Als de rook is opgetrokken, dwarrelen er enkele nog wat minuscule stofvezeltjes en wat restje sla door de kamer.
“Geweldig.” mompelt Michelle terwijl ze een stuk salamiworst uit haar blonde haar vist.

“Goed, de tussenstand, wat is er nog over?” vraagt Ron aan Harry.
“De slang, en iets waar van ik geen idee heb wat het is, en dat… ergens is.” antwoord Harry lichtelijk gedeprimeerd.
“Goh dat helpt, iets dat ergens is.” bemoeit Michelle zich ermee. “Dat hebben we zo gevonden, met een beetje geluk nog voor het avondeten.” zegt ze sarcastisch.
“Laten we allemaal kalm blijven en geen ruzie maken.” zegt Hermelien snel. “Het was een lange dag, en ik denk dat we al een heel eind verder zijn gekomen door weer twee gruzielementen te vinden en vernietigen.”
“Ze heeft gelijk, laten we terug gaan naar het hotel en ons wat opfrissen en eten, dan bedenken we daarna wel wat de volgende stap wordt.” zegt Harry.
“Mooi, ik hoopte dat iemand dat zou zeggen.” zegt Michelle en ze loopt als eerste de kamer uit.
We volgen haar terwijl we over de troep heen proberen te stappen. Helemaal achteraan loopt Tara, nog steeds haar trouwe vaas meesleurend. De vaas is ongetwijfeld niet lichter geworden nu hij ook nog eens vol zit met ninja-sokken.
“Misschien houd ik ze wel als huisdieren, ze kunnen geen kwaad zo en ze hebben best iets schattigs, op een griezelige manier dan.” zegt Tara als ze met een glimlach naar de opening van de vaas kijkt.
Voor iemand haar ook maar vertellen hoe een slecht idee dat is, stopt Ron ineens met lopen.
“Hoorde jullie dat ook?” sist hij.
Hermelien knikt. “Dat klonk als… de voordeur.”
Ineens staat iedereen stil. De oorzaak is Michelle die langzaam achteruit terug komt gelopen.
“Mensen we hebben bezoek, de hele hal staat vol met lui die er niet zo jofel uit zien. En tenzij iemand van jullie vandaag jarig is waar ik niets van af weet, komen ze denk ik niet om thee te drinken…”

**Shirley** · Geplaatst: Di Sep 04, 2007 20:53

Heey trouwe lezertjes!

Wat komt er vandaag? Een hoop emotioneel gezwets! Dit is namelijk het allerlaatste hoofdstuk, en de epiloog zal ik dan ook maar meteen posten. Tja, ik heb jullie al maanden van tevoren voorzichtig voorbereid op het einde, dus mij treft geen blaam. ; )
Wat moet ik zeggen, ik wil de laatste mensen nog even bedanken voor hun reacties en stemmen! Jullie zijn geweldig. En ik wil gewoon iedereen bedanken die dit verhaal is blijven volgen, zelfs al ben ik nu eenmaal iemand die niet zo heel vaak post.

Bedankt allemaal! En misschien schrijf ik nog wel eens een nieuw verhaal. =D

xXx Shirley

Hoofdstuk 25 (De vaas die een hoger doel diende.)

Harry die achter Michelle loopt, steekt zijn hoofd om de hoek, en volgt daarna haar voorbeeld. Hij komt langzaam achteruit met een zorgelijke blik op zijn gezicht.
“Dooddoeners.” is het enige wat hij zegt. Gevolgd door een sarcastische: “Het zit ons ook echt wel mee! Al hadden we natuurlijk wel kunnen verwachten dat Voldemort íets van beveiliging zou hebben.”
“O nee. Nee, nee, nee!” zegt Tara dan ineens. “Echt niet, geen dooddoeners, dit slaat nergens op!”
Haar praten is inmiddels over gegaan in schreeuwen. “We gingen douchen en eten, terug naar ons hotel, geen dooddoeners, echt niet.”
“Weet je ik ben het met haar eens.” staat Michelle haar bij. “Wat denkt Mevrouw-ik-kan-niet-eens-een-fatsoenlijk-plot-verzinnen? Kom, we gooien er nog even een paar dooddoeners doorheen! Altijd spannend!” sneert ze sarcastisch.
“Ik… ben het met hen eens.” zegt Ron dan voorzichtig.
Je kan het geluid horen als onze onderkaken de grond raken. Niemand had ooit zien aankomen dat Ron het eens kon zijn met mensen als Tara en Michelle.
“Luister, jullie kunnen het leuk vinden of niet, maar die dooddoeners zijn er! En we kunnen niet naar het hotel, tenzij we ons langs hen heen werken.” zegt Harry dan lichtelijk geïrriteerd.
Hermelien knikt om aan te geven dat ze het met Harry eens is, en ik doe ook een lichte knik. Hij heeft gelijk, hier staan en mokken heeft zeker geen zin.

“Komen jullie hierheen, of moeten we jullie komen halen?” klinkt een harde, spottende stem dan ineens vanuit de hal.
“Kom mee, houd allemaal je toverstok klaar, we gaan erheen.” sist Harry terwijl hij aanstalten maakt om richting de gang te gaan.
We lopen allemaal achter hem aan, Tara en Michelle achteraan, aangezien zij zich niet kunnen verdedigen. Het moment dat we de hoek omkomen beginnen de dooddoeners met spreuken te strooien. We blijven bovenaan de trap staan, en proberen steeds om wat spreuken af te vuren om de hoek.
“Geef je over! Jullie kunnen toch niet winnen!” schreeuwt de dooddoener met het lange blonde haar.
Ik kijk om de hoek en ik zucht. “O nee, niet híj weer!” mopper ik gefrustreerd. Als ik daar toch aan het kijken ben vuur ik ook maar een spreuk af, die hem op een haar na mist en een enorm gat in de vloer slaat.
De dooddoener kijkt angstig omhoog, en krijgt mij in het vizier. Daarna kijkt hij voorzichtig naar het gat naast hem.
“O nee, niet zíj weer!” schreeuwt hij dan. “Terugtrekken, terugtrekken! Voordat ze ons allemaal opblaast!” vervolgt hij in paniek tegen zijn maten.
“Dat viel mee!” zegt Hermelien, als we zien hoe de dooddoeners het veld ruimen.

We hebben echter te vroeg gejuicht, dat blijkt als we een grote, dikke slang door de voordeur zien glibberen. De slang krijgt even laten gezelschap van zijn eigenaar, die nog een woedende ‘lafaards’ tegen zijn volgelingen roept. Gevolgd door: “Met jullie zal ik later afrekenen!”
“Is dat…?” begint Tara.
“Voldemort.” zegt Harry verbitterd.
“In dat geval: Het was leuk om jullie te kennen, vaarwel mooie wereld.” zegt Michelle dan theatraal.
“Kom op mensen, niet opgeven.” zegt Hermelien dan bemoedigend, waarop Ron schamper snuift en de rest gewoon helemaal niet meer reageert.
“Dachten jullie nu echt dat ik jullie zouden kunnen winnen van de Heer van het Duister?” zegt hij met een hoge kille stem, als hij in onze richting kijkt.
“Niet echt, ik hoop het natuurlijk wel, want ik heb geen zin om dood te gaan…” begint Tara, tot dat Ron haar de mond snoert met een trap tegen haar been.
“Stilte!” brult Voldemort. Hij kijkt naar Tara, maar dan wordt zijn blik getrokken naar iets dat hij ineens veel interessanter schijnt te vinden, namelijk haar vaas. Tara kijkt angstig naar haar vaas en schuift hem voorzichtig een stukje naar achter met haar voet.
“Jullie mogen dan misschien slim zijn, maar jullie hebben nog niet alles vernietigd.” vervolgt hij dan.
We gingen eraan, dat was duidelijk. Bluffen had geen enkele zin, hij wist dat de slang zeker nog leefde.
Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek dat Hermelien mijn aandacht probeert te trekken. Ze maakt bijna onzichtbare hoofdbewegingen richting de slang, terwijl Harry probeert om Voldemort aan de praat te houden. Ik doe niet eens mijn best meer om het gesprek te volgen, maar ineens begrijp ik was Hermelien bedoelt.
Dit is misschien wel het meest zenuwslopende moment in mijn leven, het komt niet eens in de buurt van de tien minuten gratis winkelen die ik ooit had gewonnen bij het warenhuis dat bij ons in de stad zat. Dit is serieus, ik mág niet missen. Ik héb echt maar één kans. Ik moet die slang laten ontploffen. Ook al missen we dan nog één voorwerp, dan kunnen we tenminste nog een poging doen om te doen alsóf we alles al hebben.

Ik haal nog eens diep adem en ik probeer me met alle macht op de slang te concentreren. Het valt niet mee om Voldemorts kille, hoge stem te negeren. Om nog maar niet te spreken van Harry’s trillende stem, die aan het praten is om zijn leven te redden. Het is nu of nooit. Razendsnel geef ik een zwiep met mijn toverstok, en het is niet te geloven, maar het was raak.
“Yes! Dat was raak! Het was gewoon raak!” gil ik iets te enthousiast voor de situatie waarin we ons bevinden.
Op de plaats waar de slang was geweest, is nu alleen nog een zwarte schroeiplek.
“Hier zullen jullie voor boeten!” gilt Voldemort, terwijl hij bij de deur vandaan gaat en verder hal in loopt. In het midden blijft hij staan.
“Jullie kunnen mij toch nooit verslaan!” roept hij, waarna hij een vloek afvuurt, die Ron en Michelle nog net kunnen ontwijken door weg te duiken.
“Wie zegt dat we je niet kunnen verslaan?” roept Harry dan terug. “Je hebt niks meer over, we hebben alles vernietigd.”
Voldemort schudt langzaam zijn hoofd. “Fout Harry Potter, jullie hebben nog één ding niet vernietigd.”
“Hij heeft ons door.” fluister ik tegen Hermelien. Hermelien lijkt echter bezeten. Ze lijkt niet eens bang, en ze heeft een zelfvoldane grijns op haar gezicht.
“Hermelien!” sis ik. “Wat is er met je? Je moet ons helpen, is alles wel in orde?
“Alles is meer dan in orde.” fluistert Hermelien terug.
“We gaan dood!” mompelt Ron achter ons, “Wat is daar nu in orde aan?”
“Zag je niet hoe hij daarnet naar die vaas keek? Zag je die blik in zijn ogen?” fluistert Hermelien dan. “Dáárom weet hij ook dat we niet alles vernietigd hebben, hij kan het laatste gruzielement zien, het is de vaas!” zegt ze, en ze kan de opwinding in haar stem nu niet meer verbergen.
Hermelien schuifelt voorzichtig naar de vaas. Tara heeft niets meer door, ze staart als bevroren naar Voldemort en Harry.
Hermelien maakt hier gebruik van, en ze geeft met haar voet een ferme zet tegen de vaas. De vaas rolt van de trap af, en klettert in duizenden stukjes uit elkaar als hij in aanraking komt met de grond. De sokken maken van de gelegenheid gebruik en schieten alle kanten op.
“Immobilus!” roept Harry in een reflex, en alle sokken hangen ineens stil in de lucht, niet meer in staat om zich te bewegen.
“Neeeeee!” gilt Tara. “Niet mijn vaas.”
Waar iedereen echter verbaasder over is, is het feit dat Voldemort ook een oorverdovende gil slaakt.
“Zie je wel, ik was niet de enige die van die vaas hield!” zegt Tara dan snikkend.
“Wat is hier aan de hand?” zegt Harry in het algemeen.
“We hebben het gered, de vaas was een gruzielement!” roep ik tegen hem, daarom heeft Hermelien hem van de trap geduwd.
“Genoeg! Het spelletje is over, ik ben de machtigste tovenaar ooit! Jullie kunnen mij toch niet verslaan, ik zou al zovast beginnen met smeken voor je leven.” sist Voldemort.

Maar nog voor hij een stap in onze richting kan zetten, gaat de voordeur open. Een felle straal licht valt door de opening, iemand komt naar binnen gelopen, en de deur wordt met een klap dichtgetrokken.
De enorme kroonluchter aan het plafond heeft teveel van deze klappen meegemaakt, en hij maakt een onheilspellend geluid. Er komen scheuren in het plafond. Met een enorm gekraak valt hij naar beneden, en met een enorm kabaal raakt het ouderwetse, loodzware ding de grond.
Iedereen staart verschrokken naar de lamp die op de grond ligt, op de plaats waar Voldemort stond.
“Is hij… dood?” vraagt Harry met ingehouden adem.
Hermelien grijnst. “Zeker weten, zonder zijn gruzielementen kan hij zo’n klap niet overleven, net zo min als ieder ander mens.”
“Maar wie…? zegt Ron dan verbaasd en we kijken naar de deur.
Daar staat het vrouwtje dat in de herberg werkt. Ze kijkt even onderzoekend naar ons. Ze ziet er gestoorder uit dan ooit. Haar knot is losgegaan, waardoor haar rode haren alle kanten op springen, en ze er bijna woest uitziet. Dan ziet ze Tara en haar gezicht klaart op.
“Je was je boterhammetjes vergeten kindje!” zegt ze dan vriendelijk tegen Tara. Ze lacht en je kan nu duidelijk de drie tanden zien die nog in haar mond staan. “Je was ze vanochtend zo fanatiek aan het smeren, en nu had je ze nog niet. Ik denk, je zult wel honger hebben! En een aardige man uit het dorp zei dat hij jullie hierheen zag gaan.” vervolgd ze.
Ze houd een zakje omhoog waar een paar broodjes in zitten.
“Geweldig!” zegt Tara met een grote glimlach. “Ik heb vreselijke honger, wat lief van u!”
“Geen moeite hoor! O, trouwens sorry als ik jullie ergens bij stoor.” zegt ze met een blik op de kroonluchter, waar Voldemort zich ergens onder moet bevinden.
“Geen zorgen, uw timing was precies perfect!” zegt Harry dan.
“Wat je zegt, ik heb ook wel trek in een hapje!” zegt Michelle, en ze maakt als eerste aanstalten om van de trap af te lopen om een broodje in ontvangst te nemen.
Tara kijkt nog even naar de stukken vaas als ze eroverheen stapt. Dan haalt ze haar schouders op. “Ik leef nog, ik heb hem toch niet meer nodig voor mijn nabestaanden. En geef toe, zo mooi was hij ook weer niet.” zegt ze dan serieus, en ze pakt het zakje broodjes aan van het vrouwtje. “Iemand honger?”
Terwijl ze allemaal naar buiten lopen doet Ron, die als laatste is, de deur dicht. Maar niet voor hij nog even een blik door de hal heeft geworpen.
Hij schudt langzaam zijn hoofd. “Dit is een ziek, ziek verhaal.” mompelt hij dan, en hij loopt snel achter de rest aan, terug op weg naar de herberg.

**Shirley** · Geplaatst: Di Sep 04, 2007 20:54

Epiloog

Harry en ik zitten op het bankje dat zich onder een boom op het dorpspleintje bevindt. Het is inmiddels donker en we kijken naar de honderden sterren die aan de heldere hemel staan.
“Dat was me het dagje wel.” zeg ik na een tijdje.
Harry knikt. “Zeg dat wel, maar we hebben het mooi gered.” zegt hij dan.
“Zeker, we hebben alles gewoon opgelost!” zeg ik tevreden. “Weet je wat ik me nog wel afvraag?”
“Nou?” vraagt Harry terwijl hij mijn hand vastpakt.
“Of Tara en Michelle de weg naar hun kamer nog zullen kunnen vinden.” grinnik ik.
“Ik zou daar maar niet teveel op hopen, volgens mij hadden ze aardig wat boterbier op.” zegt hij met een grijns.
“Ach, Hermelien zal ze wel helpen.” zeg ik snel.
“Dat weet ik zo net nog niet, ik heb haar al even niet meer gezien… en nu ik eraan denk Ron ook niet.” zegt hij, even uit het veld geslagen.
“Goh wat vreemd.” mompel ik met een veelbetekende blik naar Harry. “Maar dit was het dan dus, einde verhaal.”
“Jep, dit was het. Volgens mij is alles rond.” zegt Harry. “Geen losse eindjes meer.”
Ik denk even na. “Nee volgens mij ook niet, ik denk dat alles klopt.”
“Oew, ik weet nog wel een los eindje trouwens.” zegt Harry met een ondeugende grijns en hij kijkt me diep in de ogen.
“Vertel maar.” zeg ik zacht, me duidelijk bewust van dit romantische moment.
“Ik krijg nog 53 sikkels van je, die ik je toen had geleend voor die toverstok!” zegt hij dan met een triomfantelijke blik.
Ik rol met mijn ogen. “Wacht maar, ik tover ze wel uit je neus…”

Mirror mirror on the wall
Can you picture me at all
I could be whatever I want to be
I can make my story change
Just like in a picture frame
Magic spells and fairy tails
Pennies in a wishing well

Pick up the pieces
You just look inside

When you put it together
It's magic
You go alacka, alacka zoom
When you put it together
It's magic
All you need is inside of you
So put it together
And go bibbidi, bobbidi boo

Everybody has their chains
Sometimes it's like it never seems
that your wish will change to reality
But if you feel you had enough
Don't you think of giving up
There's no mountain you can't climb
One step at a time

All that you needed
Was there all the time

When you put it together
It's magic
You go alacka, alacka zoom
When you put it together
It's magic
All you need is inside of you
So put it together
And go bibbidi, bobbidi boo

All that you needed
Was there all the time

When you put it together
It's magic
You go alacka, alacka zoom
When you put it together
It's magic
All you need is inside of you
When you put it together
It's magic
You go alacka, alacka zoom
When you put it together
It's magic
All you need is inside of you
So put it together
And go bibbidi, bobbidi boo

Put It Together Lyrics by Brooke Allison.