[AF] Broken Heartbeat

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Ondertussen is mijn FF helemaal afgelopen, maar je mag hem nog altijd lezen, reacties zijn natuurlijk ook ng altijd welkom, ook al open ik binnenkort een nieuwe FF. ^^

Hoi Smile

Ik ben blij dat je m'n fanfic leest. Ik schrijf uit het punt van mijn hoofdpersonage en soms uit dat van Harry. Het verhaal start in de tijd van boek 5 (Orde van de Feniks). Maar genoeg gepraat, hier is het 1ste deel XP

Fanfic tag:
http://img.photobucket.com/albums/v202/Caroliinevr1/HP/FanficTag.jpg
(Ik vond hem wat groot uitvallen)

----------------------------------
OVERZICHT
---------------------------------
Deel 1 - Boek 5 - Dreamy Eyes
Accidentaly in love - Maroon 5

Deel 2 - Boek 6 - Heavily broken
I know - Drake Bell
Mandy - Westlife

Deel 3 - Boek 7 - Let love in
Eeuwig en altijd - K3 (in dit liedje kunnen spoilers voorkomen v/e verhaal.)
Love will find a way - The Lion king 2

Epiloog
Vanessa Carlton - Who's to say
-----------------------------------------------------------------------------------

Het was een koude, regenachtige dag in augustus. Een dreuzelmoeder stopte haar zoontje in terwijl ze het verhaal van Peter Pan vertelde.
Maar de jongen werd afgeleid door een schaduw achter zijn blauwe gordijnen.
'Mama! Kijk! Er is daar iemand achter de gordijnen!' Het is Peter Pan mama!' riep het jongetje en hij wees naar de schaduw die zich snel verborg. Maar het jongetje was al naar het raam gelopen om er uit te klimmen en de hand van Peter aan te nemen.
'Mama we moeten hem binnenhalen! Hij wordt vast verkouden door de regen!' Hij sprong op en neer naar het hendeltje van het raam. Maar zijn moeder kwam al naar hem toe. Ze omhelsde hem en vertelde dat hij het zich had ingebeeld en ze dekte hem toe. Toen ze de kamer verliet vloog de gedaante langs het gordijn met tranen in de ogen.

Flashback
Een klein meisje met zwart haar zat trillend achter haar bed.
Ze was alleen thuis en elk moment konden haar ouders, Mark en Lily thuiskomen. Een vreemde heks was haar huis binnengedrongen en had zich ergens verstopt tot haar ouders thuis zouden komen. Zijzelf had een uil gestuurd naar haar ouders maar zat nu bang achter haar bed. Ze was slechts vier en ... Haar slaapkamer deur vloog open. Een heks in een lang zwart gewaad en lang zwart haar stond met haar toverstok in haar hand in de deuropening. Ze keek rond in de kamer als een vogel die haar prooi zocht. Het meisje kneep haar ogen dicht toen de dame voor haar stond en gruwelijk lachte.
'Vaarwel meisje' gierde de vrouw en ze richtte haar toverstok naar haar
'Avada Keda ... '
'PARALITIS!' De vader van het meisje had haar verlamd voordat ze de spreuk kon afmaken. Het meisje liep naar haar ouders. 'Bellatrix...' mompelde de tovenaar maar toen richtte hij zich tot zijn dochter.
' Lieverd. Vandaag is het tijd. Weet je waar je naartoe moet?'
Het meisje knikte. 'We houden van je schat' zei haar moeder.
Ze liep het huis en toen ze keek naar het slaapkamer zag ze verschillende lichtflitsen. Rode en blauwe. De flitsten stopten na een tweede groene lichtflits.

Ondertussen was de gedaante aangekomen bij het huis waar ze moest zijn. Wat had ze hier lang naar moeten zoeken, maar zij zou uiteindelijk haar doel bereiken. Na zes jaar een heksenopleiding gehad te hebben en
de beste duelleerster van de school reputatie te hebben besloot ze terug naar Londen te gaan om haar schoolopleiding in Engeland af te maken.
Ze moest van het schoolhoofd een jaar terug, om zo in te komen in haar PUIST vakken. Ook al kende ze misschien meer dan leerlingen uit het 7e jaar. Maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Eindelijk was ze er.
Grimbaudplein nummer 12.

Ze liep zachtjes de donkere gang in, naar de deur waar allemaal stemmen vandaan kwamen. Het was er verschrikkelijk lawaaierig, ondere andere met bulderend gelach van een paar mannenstemmen.
Ze klopte op de deur, omdat die op slot was, en het geluid stierf meteen weg.
'Verwachten we nog iemand?' vroeg iemand. Niemand zei iets en ze nam aan dat iemand zijn of haar schouders had opgelaten. Voetstappen naderde richting de deur maar niemand deed open.
'Wie weet hebben we het verkeerd gehoord en was het gewoon Knijster' zei een bittere stem.
Ze klopte opnieuw boos op de deur, nu veel harder en ze riep 'Doe open of anders .. ! " De mensen achter de deur deden niets. Integendeel, het was nog stiller dan anders.
'Wie ben jij?' vroeg een trillend stem. Ze hadden nu eindelijk door dat het niet de gestoorde huiself was.
'Als je me niet binnenlaat .. Dan .. !' riep de stem die haar geduld verloor.
Ze hoorde iemand lachend met een blaffende lach en ze grijnsde in de donkere hal. Ze nam een paar stappen terug, stak haar toverstok uit en riep: 'Bombarda!' De deur vloog er meteen uit en ze liep naar binnen gevolgd door een zwevende hutkoffer. Achter de deur stond een man met zwart lang haar, een paar stoppels en donkere ogen. Vroeger was hij veel knapper, dat was waar. Links van haar zaten mensen met rood haar, een heleboel, een jongen die ze herkende als Harry Potter en nog een paar andere mensen die ze ook herkende als Tops, Remus, Dolleman en Levenius. Er zat ook nog een meisje aan tafel dat ze niet kende. Ze staarden haar allemaal aan met grote ogen tot ze besefte dat ze een kap op had en haar mantel nog niet af had. Ze wendde zich weer tot de man die voor haar stond die haar aanstaarde alsof hij niet kon geloven dat ze echt voor hem stond. Maar het meisje lachte.
'Sirius Zwarts' zei ze glimlachend en ze negeerde de starende blikken.
'Dat is lang geleden.' Ze grijnsde en liet een poster gezien met GEZOCHT op toen hij uit Azkaban was ontsnapt. Angstige blikken keken haar aan toen ze haar toverstok op hem richtte.

---

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hoi. Ik wil iedereen die gelezen heeft bedanken en dan ga ik nu dus verder met het verhaal! (Wat je nu gaat lezen is in tegenstrijd met het echte boek maar denk eraan dat het FANfiction is Wink

) Srry voor het ophouden, hier is deel 2.

------------
HARRY
------------

Harry kon het niet geloven. Een grote brok in zijn keel kropte al zijn zorgen op. Wie was deze vrouw die zomaar het huis binnenkwam? Het leek zelfs wel uren geleden dat Tops gekke bekken trok en Molly vertelde over iets dat in het bureau zat. Was het dan eindelijk zover? Was dit iemand van het ministerie die Sirius kwam arresteren en naar Azkaban ging brengen? Hij keek naar meneer Wemel maar die kon zijn blik niet beantwoorden, net zoals Hermelien die bang keek naar het meisje onder de mantel die haar toverstok op Sirius had gericht, breed grijnzend.
'Nee Harry!' zei Hermelien geschrokken toen hij recht stond en zijn toverstok op haar richtte.
Maar nog voor hij iets kon zeggen riep iemand: 'Expelliarmus!' en zijn toverstok vloog tegen de muur. De ogen van iedereen aan tafel waren zo groot als galjoenen. Het was niet zÃj die de spreuk had afgevuurd... Het was Sirius. Harry keek hem geschrokken aan toen Sirius begon te grijnzen.
'Wel wel' mompelde hij naar het meisje 'Dat is lang geleden.' Harry's verbazing werd met de seconde groter. Het meisje trok eindelijk haar kap af en Harry zag het bijna mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Een meisje met lang, stijl zwart haar en heldere blauwe ogen staarde naar Sirius en glimlachte. Het was ook de zonen van de Wemels niet ontgaan. Fred staarde naar haar met grote ogen en een glimlach, Bill en Ron hadden hun hoofd in hun handen genesteld en keken naar haar en George stootte zijn boterbier omver maar keek niet wat er mee gebeurde. Toen gebeurde er iets wat waarschijnlijk niemand had verwacht, ze vloog in de armen van Sirius met tranen in de ogen van blijdschap en hij was zo enthousiast dat hij haar van de grond tilde en ronddraaide. Harry's mond viel open van verbazing, net zoals de meeste, alleen Fred keek treurig naar de grond.
Toen Sirius haar losliet kwamen alle leden van de Orde haar een hand geven en toen Harry keek naar het gezicht van Sirius dat er knapper en gelukkiger uitzag dan ooit. Een vreemd gevoel klampte vast in zijn maag. Een gevoel van jaloezie.

-----------------
LUCY
-----------------
Toen Lucy de laatste hand schudde (die van Levenius, wel op een afstand want hij stonk naar de drank) toverde Sirius een stoel tevoorschijn en zette die aan het andere hoofd van de tafel, met rechts van haar Fred en links van haar Levenius. Over haar, aan het einde van de tafel zat Sirius die haar aankeek alsof ze een koningin was.
'Mensen. Dit is Lucy. Ze komt naar Zweinstein voor het 6e en 7e jaar' zei Sirius zonder zijn blik af te wenden. Voor hij verder nog iets kon zeggen kwam Molly Wemel naar haar toe, een mollige kleine vrouw met rood haar.
'Je MOET mijn zonen ontmoeten!' zei ze opgewonden en ze sleurde haar naar Bill. 'Dit is Bill .. Die ken je misschien nog van vroeger? Hij werkt bij Goudgrijp en dat is Ron! Ron geef haar eens een hand ... Ja, goed zo. En dan heb je daar nog George en - ze wees naar Fred die breed grijnsde en knipoogde- dat is Fred en dan hebben we nog Charly en ...' Opeens vulde haar ogen zich op met dikke tranen.
'Wil je iets eten?' vroeg meneer Wemel snel terwijl mevrouw Wemel naar een zakdoek zocht. Lucy at zich vol. Tegenover het eten dat ze at tijdens haar reis was dit een feestmaal.
'Maar hoe zit het dan met Zweinstein? In welke afdeling moet je? En je moet een jaar terug zei je? Maar ...' vroeg een meisje dat haar was voorgesteld als Hermelien.
'Griffoendor. Normaal zou ik naar het 7e jaar gaan maar als ik een jaar terug ga is dat makkelijker voor mijn PUISTvakken enzo' zei Lucy.
'Maar heb je al eens op Zweinstein gezeten?' vroeg Hermelien. Het was moeilijk te zeggen of ze nieuwsgierig was of een betweter wou zijn.
'Ja. Ik heb mijn eerste 2 jaren daar gedaan.' zei Lucy. Hermelien keek een beetje teleurgesteld maar zei toen:
'Oh. Maar, mag dat zomaar wel? En waar ga je slapen?' Lucy deed nog maar net haar mond open of Fred zei:
'Hou op Hermelien. Ze zei toch al dat ze het geregeld had met Perkamentus' Fred klonk behoorlijk geÃ¯rriteerd maar hij glimlachte toch vriendelijk toen hij Lucy zag. Verlegen krabde ze in haar haar. Ze bleef aan tafel zitten tot ze de verhalen van Levenius en zijn ketels beu was en ging naar Sirius.
'Oh hoi Luce. Je kent mijn petekind Harry vast wel? Harry Potter.' zei Sirius trots alsof het zijn broer was.
'Hallo Harry. Ik ben Lucy.' zei ze en ze gaf hem een hand zonder naar zijn litteken proberen te kijken. Harry glimlachte vriendelijk al wist ze dat hij Lucy een indringster vond in de relatie tussen hem en Sirius.
'Ik ga naar boven' mompelde Lucy. Sirius knikte en zette zijn gesprek voort met Harry.
'Dag iedereen. Ik ga uitpakken.' zei Lucy.
'Pas op voor mijn moeder!' brulde Sirius haar na toen ze halverwege de trap was. Ze sliep bij Sirius op de kamer omdat er nergens in het huis nog plaats was. Ze toverde een kampeerbed tevoorschijn en nog voor ze haar hutkoffer kon opendoen barste er beneden een orkaan van lawaai voor. Ze glimlachte. Het ging nog even duren voor ze terug naar beneden ging.
------------------------------------------------
Nou, dit was deel 2!
Ik hoop dat jullie het een beetje mooi vonden Smile

Misschien aan mensen die er niet aan uit kunnen: (ook wel mijn schuld)
Lucy heeft het eerste en tweede jaar op Zweinstein doorgebracht en daarna tot het 6e jaar op een school in Frankrijk.
Ze gaat NU naar het 6e jaar Zweinstein, van Perkamentus moest ze een jaar terug om zo in te komen in haar PUIST vakken. (En omdat het anders niet klopt met het verhaal Razz

)
Met andere woorden: Ze is dus meerderjarig (17) en even oud als Fred en George.

Morgen / Straks ; deel 3. Reacties welkom.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hallo! Aangezien ik zin had om te schrijven en om te vieren dat mijn topic +100 keer bekeken is, ga ik hier al een klein stukje schrijven van deel 3 Very Happy

@ elienemien: Bedankt! XD

Terwijl ze het kampeerbed dekte keek ze rond in Sirius' kamer. Er stond een groot hemelbed dat niet gedekt was en aan de muren hingen posters van motorfietsen en auto's. Net zoals het huis was het er erg donker al fleurden een paar posters, sjaals en logo's van Zwerkbalploegen en Griffoendor de duisternis op. Ze plofte uitgeput op zijn bed en haar aandacht werd getrokken door twee foto's op zijn nachtkastje. Sirius stond lachend naast zijn vrienden James, Remus en Peter en op de andere foto zag ze Harry poserend, die foto kwam duidelijk uit de ochtendprofeet want Lucy dacht dat Harry nooit zo zou poseren. Bovendien zag hij er nu anders uit. Ze was zo gefascineerd dat ze zich een ongeluk schrok toen de deur openging en mevrouw Wemel binnenkwam met haar drie zonen achter zich samen met Harry.
Ze zag dat ze allevier stonden te springen om te kijken hoe de kamer eruit zag maar Lucy kwam naar Molly toe en sloot de deur meteen. Harry wenste haar slaapwel en liep naar boven met Ron nadat Fred naar hen had geknipoogd.
'Alles goed liefje?' vroeg mevrouw Wemel die boos keek naar de tweeling omdat ze er nog steeds waren 'Sirius vroeg of je naar beneden kwam en jullie NAAR BOVEN!' voegde ze er boos aan toe.
De tweeling keek haar verontwaardigd aan.
'We zijn meerderjarig, je -' begon George.
'Naar boven!' brulde mevrouw Wemel. Het duurde geen minuut of ze verschijnselden. Waarschijnlijk naar hun kamers terwijl de twee dames de trap afliepen.

Er was bijna niemand meer beneden. Sirius zat aan tafel met zijn voeten op tafel (die hij verwijderde toen hij Molly zag), Remus zat naast hem en rechttegenover Remus zat meneer Wemel. Ze hadden elk een glas met rode wijn in en in het midden stond Ã©Ã©n leeg glas, dat waarschijnlijk was voorbehouden voor Lucy. Ze ging naast Remus zitten en keek rond alsof ze nog niet eerder had gezien dat er zo weinig mensen waren.
'Waar is iedereen?' vroeg ze verbaasd.
'Naar huis' zei Sirius die het glas vol goot zonder te vragen of ze wijn wou. Mevrouw Wemel keek afkeurend naar Sirius en snoof.
'Maar goed ook. Ik word gek van Lorrebos' mopperde ze.
Sirius deed alsof ze haar niet gehoord had en schoof het glas naar Lucy. 'Kijk je ernaar uit om terug naar Zweinstein te gaan?' vroeg Remus die een slok nam. Ze haalde haar schouders op.
'Gaat wel' mompelde ze en tot haar grote verbazing begon Sirius te lachen. 'Haha! Dat wist ik wel! Lucy is een vrouw van de praktijk! Niet van theorie! We zijn niet allemaal studiebollen zoals jij Maanling!' lachte hij. Lucy fronsde haar voorhoofd.
' Waar haal je dat nu weer vandaan?' zei ze nogal beledigd. Ze had Sirius al bijna 12 jaar niet gezien, wat wist hij daar nu van?
Maar nog voor ze ooit ging weten waarom Sirius dat dacht kwam Molly Wemel tussen hun 'korte conversatie'.
'Lucy' zei ze poeslief 'Ik ga morgen of overmorgen naar de Weg-Is-Weg. Zal ik jou nieuwe boeken ook meenemen?' vroeg ze.
'Oh mevrouw Wemel' zei Lucy een beetje verbaasd, ze was immers van plan zÃ©lf te gaan 'Ik was eigenlijk van plan zelf te gaan en ... Ik bedoel ... Ik kan u toch niet Ã l die boeken laten dragen! U neemt ook boeken voor uw kinderen mee en ..' zei ze aarzelend en ze probeerde niet in de lach te schieten toen ze Sirius zag grijnzen. Dat deed ze altijd als ze iemand maar pas kende. Slijmen en heel aardig doen, doen alsof ze de perfecte dochter zou zijn geweest als ze het kind was van die persoon, en Sirius had het meteen door. Lucy probeerde te hoesten om haar lachje te verbergen.
'Maar dat is geen probleem kindje!' zei Molly alsof Lucy drie was.
'Molly, als Lucy zelf naar de Weg-Is-Weg wil gaan, kan dat toch' zei meneer Wemel. Hij zag er moe uit, alsof hij net uren had zitten lezen of net had zitten vechten met iemand. Mevrouw Wemel keek erg teleurgesteld. 'En dan moet u ook niet alleen gaan ...I moet ook nog langs Goudgrijp, ik heb nog goud nodig omdat ..' Opeens fleurde mevrouw Wemel op.
'En dan kan je Bill nog eens zien hÃ©!' zei ze vrolijk. Lucy glimlachte flauw. Ze vond Bill cool, goed, maar ze zou nooit iets met hem beginnen al vond mevrouw Wemel hen misschien het perfecte paar. Sirius camoufleerde zijn hoest door snel iets te drinken, waardoor hij zich bijna verslikte. Hij riep Knijster om een nieuwe fles te halen, die Lucy helaas moest weigeren.
'Ik ben moe. Ik ga beter slapen' geeuwde Lucy die rechtstond. 'Ik heb een kampeerbed gedekt en ..' Sirius stak zijn hand op om haar te zwijgen
'Jij slaapt in mijn bed' zei hij en voor ze kon weigeren zei hij 'Ik duld geen tegenspraak' Sirius glimlachte.
'Zeker?' vroeg Lucy spottend en ook Remus keek hem wantrouwig aan.
'Dat heb je nog nooit gedaan. En vooral niet voor een meisje' zei Remus grimmig.
'Jij slaapt vandaag en de rest van je verblijf in mijn hemelbed' besloot Sirius. En zo gezegd, zo gedaan. Lucy plofte in haar roze pyjama op het zachte hemelbed. En met een laatste blik op de jonge Sirius op de foto viel ze in slaap in de zachte kussens.

Ziezo. Dit was deel 3. Geen cliff-hanger einde deze keer Smile

Maar dit betekent natuurlijk nog niet het einde XD
Morgen een nieuw deel!

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

DEEL 4

-------------------------------
LUCY
-------------------------------

Toen Lucy wakker werd schenen er al zonnestralen door de gescheurde gordijnen. Ze was zo moe geweest van de reis dat ze lang in bed was blijven liggen en helemaal vergeten was dat ze naar de Weg-Is-Weg zou gaan.
Toen ze op de klok keek die ophing in Sirius' kamer zag ze dat het al bijna half elf was en ze trok haar kamerjas aan en liep zo hard de trap af dat de moeder van Sirius begon te schreeuwen. Blijkbaar had iedereen uitgeslapen want iedereen, behalve Arthur en Molly Wemel, zat aan het ontbijt. Ze wou gaan zitten naast Ginny maar Fred holde naar haar toe en trok haar stoel achteruit om haar te laten zitten. Hij schoof haar aan tafel en stak zijn duim op naar zijn tweelingbroer.
'Oh bedankt .. eh ... George' zei Lucy die niet wist dat het Fred was. Fred's mond viel open en George proestte het uit.
'Dat is Fred' fluisterde Ginny haar toe.
'Oh!' riep ze zo luid dat de hele tafel naar haar keek 'Nou bedankt Fred' Fred grijnsde en ging terug naast zijn broer zitten en ze begonnen opgewonden te fluisteren.
'Goed geslapen Lucy?' zei Sirius die koffie inschonk.
'Ja best wel. Alleen denk ik dat ik wakker werd van een huiself, dus ik heb hem volgens mij vervloekt uit een reflex. Is dat erg?' zei ze ongerust.
'Laat ons hopen dat hij er een letsel aan overhoudt' zei Sirius bitter en hij dronk van zijn koffie. De hele tafel bulderde van het lachen alleen Hermelien snoof afkeurend. Ron fluisterde iets in Harry's oor en ze begon allebei zacht te lachen, maar ze stopten toen ze Hermelien's gezicht zagen.
'Ik vind dat we aardiger moeten zijn tegen Knijster en hem niet ... Vervloeken ofzo' zei Hermelien.
'Kom op Hermelien. Wat zou jij doen als je 's nachts beslopen werd?' zei Ron. Ze had er blijkbaar niets op te zeggen en weigerde nog iets te eten.
'Waar is Molly?' vroeg Lucy die rondkeek. Even dacht ze dat ze zonder haar was vertrokken.
'Geen idee. Boven ergens denk ik' mompelde Sirius. Fred en George keken geschrokken voor zich uit en verdwijnselden meteen naar boven.
'Waar was dat voor?' vroeg Ginny verbaasd ' Ze doen al de hele tijd zo vreemd' Ginny fronste haar voorhoofd. Op dat moment kwam mevrouw Wemel naar beneden en groette al haar kinderen (en Harry) met een zoen op het voorhoofd.
'Hoe gaan we precies naar de Weg-Is-Weg mevrouw Wemel?' vroeg Lucy toen ze met mevrouw Wemel over straat liep in hun dreuzelkleren. Lucy had bijna haar hele leven bij een dreuzelgezin gewoond, dus ze had kleren in overvloed.
'Met die ondergrondse treinen beneden Londen tot aan de Lekke Ketel' zei ze nerveus. Hoewel Molly al vaak met de metro was geweest leek ze het toch fascinerend te vinden hoe de treinen vooruit gingen. Bij de poortjes aan de uitgang van de metro moest Lucy haar even helpen onder de ogen van de dreuzels die hen verbaasd uitkeken.
'Dit is mijn tante. Ze komt uit ... Duitsland' verzon Lucy. De dreuzels deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was maar Molly Wemel kwam toch met een knalrood hoofd naar buiten.

'Nou mevrouw Wemel. Ik denk dat ik nog een uil ga kopen ofzo' zei Lucy toen ze alles hadden gekocht 'zal ik een paar boeken dragen voor u?'
Mevrouw Wemel schudde haar hoofd.
'Zal ik wachten kindje?' vroeg ze vriendelijk. Lucy aarzelde maar stemde toch toe, dan was ze ten minste niet alleen. Het was verschrikkelijk druk op de Weg-Is-Weg, het leek wel of iedereen 'plots' nog al hun schoolspullen moest gaan kopen. Ze had ook Katje Bell gezien met Angelique en Alicia die vroeger haar vriendinnen waren geweest. Nu moest ze bij Katja in het jaar zitten en ze zag er toch tegenop om een jaartje terug te moeten. Ze hadden bijna een uur in Goudgrijp gestaan omdat mevrouw Wemel per se met Bill wilde praten ook al overtuigde Lucy haar dat ze dat echt later nog kon doen. In de Beestenbazaar kocht ze een bruine kerkuil die ze "Daily" noemde maar liet bijna haar kooi vallen toen ze een schaduw zag weglopen richting de DonkerMaansteeg die haar zo te zien gevolgd was. Ze liep hem (of haar) achterna maar net toen ze de straat wou inlopen nam iemand bruusk haar arm vast. Ze schrok zo hard dat ze haar toverstok trok tot ze zag dat het gewoon Molly was.
'Alles goed kindje?' vroeg ze 'Ik heb liever dat je ginder niet komt. Het kan gevaarlijk zijn met al die ... vreemde types' mompelde ze. Lucy knikte en ze ging met haar mee naar de metro terwijl ze een ijsje aten van Florian. Molly wou nu de poorten van de metro zelf proberen en dat lukte dus ze liep zo trots als een pauw door. Pas toen ze weer in de metro zaten herinnerde Lucy zich iets.
'Waarom had u die bezem eigenlijk gekocht mevrouw Wemel?' vroeg ze op fluistertoon.
'Voor mijn zoon, Ron. Hij is klassenoudste! Nu zijn bijna al mijn kinderen dat geweest! ... Nou, behalve Fred en George dan ..' zei ze trots. Lucy glimlachte.
'Goh, dat is geweldig' zei ze zuchtend. Persoonlijk gaf ze niets om die titel maar als ze het zou hebben gehad zou ze toch niet klagen.
'Ja hé' zei mevrouw Wemel lachend. En ze bleef gelukkig want zelfs toen ze het Grimbaudplein binnenkwamen begon ze Sirius te helpen met te koken en hing een grote affiche op
'Gefeliciteerd Ron en Hermelien Klassenoudste' Lucy zag dat Harry er met een vreemd gevoel bij zat die avond. Ze ging recht tegenover hem zitten (al was dat omdat Sirius dat gevraagd had) en ze luisterde hoe Sirius vertelde dat hij ook nooit Klassenoudste was geweest, zoals zijn vriend James. Harry glimlachte en ze zag dat hij gelukkiger was dan daarvoor.
--------------------------------------------------------------
Zo dit was het dan weer. Persoonlijk vind ik dit deel niet zo goed gelukt (en ook wat kort) maar dat moeten jullie maar uitmaken voor jezelf Wink

Maar dat wil niet zeggen dat reacties niet welkom zijn Wink

(Je mag ook reacties geven op mijn 'stijl' van schrijven ; zo kan ik leren hoe het misschien beter kan of zo Wink

)

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hoi ^^
ik moet straks naar een barbecue dus ik post nu een nieuw deel!
Oh, en we beginnen met een flashback
---------------------------------------------------------

Flashback
Het kleine meisje liep in haar nachtjapon door de straten van Engeland.
Het was koud maar ze moest doorlopen. Het moest gewoon. Haar vader had het haar tien keer verteld. De eerste straat links, dan rechts en nog een keer links en dan het appartement met nummer 42. Daar woonde een vriend van hun familie, Sirius Zwarts. Hij was ongeveer twintig en als er iets zou gebeuren met kleine Lucy van vijf zou hij ervoor zorgen dat ze veilig zou terechtkomen. Lucy sprong op en neer want ze raakte niet aan de deurbel. Regelmatig keek ze achter zich of ze niet gevolgd werd door Bellatrix van Detta. Toen ze beneden iemand van de trap naar boven hoorde komen begon ze bang op de deur te kloppen maar niemand deed open.
'Siri!' riep ze bang. Ze vond het nogal moeilijk om zijn naam uit te spreken. De persoon begon sneller op de trap te lopen.
'Siri! Siriu!' brulde ze.
'Lucy!' Een knappe man stond achter haar met een zak vast met NACHTWINKEL op de zak gedrukt.
'Wat is er aan de hand?' vroeg hij bezorgd en hij nam haar op een arm terwijl hij zijn deur opendeed.
'Papa, mama, het is tijd' jammerde ze.
Sirius knikte en zette haar op de bang.
'Goed' zei hij 'Ik zal wel even voor je zorgen. Maar ... Daarna zal ik je naar een dreuzelgezin brengen, dan kan ik alle stoute tovenaars en heksen een lesje leren. Goed Luce?' Lucy knikte bang maar werd gerustgesteld door een glimlach van Sirius.

'Hey Luce.' zei iemand vanaf het kampeerbed. Lucy mompelde nog slaapdronken. Ze had gisteren zo lang toverschaak gespeeld met Sirius dat ze allebei als laatste waren gaan slapen. En vandaag zou ze naar Zweinstein gaan ... 'Vandaag ga je naar Zweinstein' zei Sirius mompelend maar hij klonk niet echt blij. Lucy was nog te moe om echte emoties te voelen.
'Ik ga mee naar het perron' zei Sirius droog want hij wist dat ze toch niet ging reageren. Opeens werkte haar hersenen op topsnelheid.
'Wat?!' riep ze luid 'Is dat niet gevaarlijk?!' Ze ging meteen rechtzitten in haar bed en keek naar Sirius die naar het plafond grijnsde met fonkels in zijn ogen.
'Natuurlijk is het niet gevaarlijk.' zei Fred toen ze op perron
9 3/4 stonden en hij stak zijn hand op naar een jongen met dreadlocks.
'En hij wou er ook eens uit. Hoe zou jij je voelen?' mompelde George.
Lucy haalde haar schouders op en keek naar Harry, Tops, Molly Wemel en een zwarte hond die naar haar toe liep en haar gezicht begon te likken. 'Sluipvoet stop daarmee, dat kietelt!' zei ze giechelend. Ze knuffelde zijn hoofd en keek naar Fred die haar aanstaarde alsof ze het meest fantastische was in de wereld. Ze glimlachte naar hem en hij werd zo rood als de trein. Ze liep naar Tops en omhelsde haar ook en liep toen met haar hutkoffer richting de trein.
'Volgens mij is daar iemand die je wel ziet zitten Lucy.' grinnikte Tops.
'Wat? Nee hoor .. Hij is gewoon verlegen' zei Lucy simpel. Ron keek haar met open mond aan.
'Het is bijna elf uur, jullie kunnen beter instappen. En Sirius gedraag je als een HOND!' Mevrouw Wemel duwde Sirius naar de grond. Harry bukte zich en ze zag dat Sirius Harry een lik over zijn gezicht en daarna stapte hij in met een jankende hond achter zich. 'Doei iedereen' zei Lucy en ze zwaaide naar iedereen, behalve naar Sirius, ze aaide over zijn kop. Hij kwispelde even maar keek toen jankend naar haar toen ze hem nazwaaide vanuit de trein. 'Nou, ik en Fred gaan dingen bespreken met Leo, dus tot ziens' zei George en hij trok aan Fred's arm. 'Fred kom nou!' Maar Fred was zo naar Lucy aan het staren dat hij George niet hoorde.
Iedereen lachte behalve Lucy die zich erg ongemakkelijk voelde. 'FRED'
'Wat?' vroeg hij geÃ«rgerd aan zijn tweelingbroer.
'Leo, weet je nog?' zei George. 'Oh ja. Tot ziens iedereen' zei hij en ze liepen de rechtergang in.
'Ik ga maar eens naar Katja enzo' zei Lucy en ze trok haar koffer mee naar rechts. Ze zag de tweeling nog verdwijnen in een coupé en zij vond Katja, Angelique en Alicia in vijf coupÃ©s verderop. In de trein vergat ze Sirius, Fred en de rest wie en wat er allemaal was op het Grimbaudplein. Ze had de dagen ginder dagen moest poetsen en het was leuk dat ze nu eindelijk eens met meiden kon kletsen.
'HÃ© Lucy' zei Angelique toen ze net iets hadden gekocht van de heks met het karretje 'Heb jij iets met Fred ofzo?' Lucy vond het meer als een beschuldiging klinken dan een vraag.
'Nee. Hij staart me gewoon altijd aan.' zei ze boos. Angelique snoof afkeurend.

Lucy had nooit geklaagd over het eten van Molly Wemel, maar het eten in de Grote Zaal bleek niet te overtreffen. Ze at zich vol terwijl ze praatte met Ginny en Hermelien. Het hele klikje van Grimbaudplein 12 zat bij elkaar, Harry, Ron, Hermelien, Ginny, Fred en George en Lucy. Er zat ook een jongen bij die Marcel heette. Het eten was zo lekker dat Fred Lucy met rust liet en dat vond ze niet erg, want sinds haar gesprek over Fred met Angelique had ze haar niet veel meer gesproken. Toen ze gedaan hadden met eten zei Ron:
'Nou de huiselfen hebben hun best gedaan!' Hermelien keek hem boos aan en probeerde Lucy te overtuigen van haar S.H.I.T. clubje, maar net zoals de meeste had ze geen interesse al vond ze het wel dapper van haar. Toen Perkamentus begon te praten merkte Lucy dat iemand naar haar keek en zonder te kijken wist ze al wie het was. Ze draaide zich om, lachte naar Fred en keek naar Perkamentus. '... En nu over de zwerkbaltrainingen..' Hij werd onderbroken door gekuch. Professor Omber, een padachtig persoon in het roze begon een lange toespraak te geven en Lucy begon met haar vingers te spelen uit verveling en begon te dagdromen.
'Dat was zeker verhelderend' zei Hermelien en Lucy werd wakker uit haar droom terwijl Hermelien haar vrienden vertelde dat het ministerie wou ingrijpen. 'Laten we maar naar boven gaan' zei George toen iedereen de zaal uitliep. Fred en Leo knikten en volgden hem naar boven. Lucy zag dat Angelique Fred nakeek maar zich daarna bij Alicia voegde om naar boven te gaan. 'Jee, Angelique heeft het te pakken' mompelde Katja toen ze naar boven ging met Lucy. Lucy knikte afwezig. Als Fred echt op haar verliefd was zou Angelique nooit meer met haar praten. Ze besloot er niet meer aan te denken en ging aan de haard zitten naast Katja. Telkens als Fred maar een seconde naar haar keek snoof Angelique boos alsof het Lucy's schuld was dat Fred naar haar keek. Op een gegeven moment was ze het beu en ze ging naar haar slaapzaal, waar ze sliep met Katja en Lea. Toen ze haar hutkoffer open deed zag ze een fotokader met op de achterkant een briefje.

Lieve Luce. Dit is een cadeautje van mij voor jou. Dan kan je nog eens aan me denken. Liefs Sluipvoet

Op de foto stond een jonge Sirius, lachend naar haar en af en toe knipogend. Ze glimlachte naar hem alsof hij elk moment iets terug kon zeggen. 'Was jij maar hier. Dan kon jij me helpen met al mijn problemen' mompelde ze iets te luid.
'Wie?' zei Katja die binnenkwam met Lea. Lucy zei niets en zette de foto op haar nachtkastje terwijl haar uil zachtjes kirde. Ze maakte haar kooi los en liet haar naar buiten vliegen om haar te laten jagen. 'HÃ© wie is dat?' vroeg Lea en ze wees op Sirius' foto.
'Mijn neef' loog Lucy zonder haar aan te kijken.
'Stel mij is aan hem voor! Wat een stuk!' zuchtte Lea starend naar hem.
'Hij is vorig jaar gestorven' zei Lucy en voor het eerst keek ze Lea aan.
'Oh sorry' mompelde ze en beschaamd begon ze uit te pakken. Even heerste er een stilte maar dankzij Katja begonnen ze weer te praten over de nieuwe VTZK leerkracht. Daarna plofte Lucy op haar bed, zo moe dat ze bijna in slaap viel. Met de gedachte dat, hoewel het jaar pas begon, ze toch problemen ging hebben verspreid over het hele schooljaar.

---

**Idril** · Geplaatst: Ma Aug 27, 2007 17:09

Wil je er aub op letten dat je stukken verhalen in je posts uit minstens 1000 woorden moeten bestaan? Bij jou is dat meestal net niet het geval.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Idril schreef:

Wil je er aub op letten dat je stukken verhalen in je posts uit minstens 1000 woorden moeten bestaan? Bij jou is dat meestal net niet het geval.

Oké©

Ik heb nu een manier gevonden om de woorden te tellen dus dat zal in elk geval geen problem meer zijn.
Hier het volgende deel: (1005 woorden, ik heb ze geteld in Word)
------------------

Lucy werd die ochtend wakker naast een lachende Sirius en door een snurkende Lea. Moe glimlachte ze naar hem terug, ook al wist ze dat hij haar niet kon zien. Ze voelde zich schuldig omdat ze tegen Lea had gelogen over Sirius. Hij was helemaal niet haar neef, niet eens familie, of misschien verre want zij was ook een heks van puur bloed. Toen ze alledrie wakker waren trokken ze hun uniformen en gewaden aan en gingen ze naar beneden. In de grote zaal zaten de meeste al te ontbijten terwijl professor Anderling de lessenroosters uitdeelde. Tot Lucy’s verbazing zag ze dat haar vrije uren en de uren van VTZK anders waren dan die van Katja.
‘Professor Anderling!’ riep ze haar na ‘Hoe kan het dat die uren anders zijn?’ vroeg ze verbaasd.
‘Ik heb van iemand gehoord dat jij sneller iemand kan ontwapenen dan een schouwer (Lucy werd rood) en … We willen niemand sterker maken dan mensen van het ministerie, of wel soms? Nu heb je je vrije uren met je leeftijdsgenoten’ zei professor Anderling die pinnig naar de oppertafel keek waar Omber zat. Fred, die zat te ontbijten met George en Leo had blijkbaar iets van hun gesprek opgevangen en riep door de hele zaal: ‘Lucy! Als we dezelfde uren hebben, kom je dan straks bij mij zitten?’ De meeste leerlingen begonnen te lachen maar Lucy knikte met een vuurrood hoofd en keek opzettelijk niet naar Angelique. Hun eerste lessen waren Transfiguratie, een blokuur toverdranken, bezweringen, twee uur vrij en een blokuur VTZK.
Het werd al snel duidelijk hoe het kwam dat ze twee uur vrij hadden. Ze werden opgezadeld met een berg huiswerk, ook al was dat de hele dag. Terwijl zij de twee uur wou gebruiken om al ‘iets’ te doen, werd dat bijna onmogelijk omdat niemand uit het 7e jaar iets wou doen en daarom vervloog haar zin om ook nog maar iets te doen.Bovendien waren Fred en George met iets bezig wat super geheim was, want ze zaten fluisterend in een hoekje en daardoor werd ze toch voortdurend afgeleid. Toch, maar geforceerd maakte ze haar opstel voor professor Anderling en ging toen bij Angelique en Alicia zitten die over Zwerkbal bezig waren. Toen de zesdejaars, waaronder Katja en Lea het lokaal van professor Omber verlieten zagen ze er niet echt gelukkig uit. Integendeel, het leek wel of Omber een depressie spreuk op hen had gericht.Zoals beloofd ging Lucy naast Fred zitten onder negerende blik van Angelique die naast een blonde jongen ging zitten en deed alsof hij het einde was.Lucy wist dat ze het deed om Fred jaloers te maken maar Fred trok zich er niets van aan, waarschijnlijk zag hij het niet eens, want hij grijnsde voor zich uit ofwel naar Leo en zijn broer die aan een tafel naast hen zaten.
’Goedemiddag iedereen’ zei professor Omber vrolijk. Niemand zei iets.
‘Als ik zeg goedemiddag, zeggen jullie dat ook tegen mij. Dus laten we dat allemaal nog eens opnieuw proberen’ zei ze lachend. Het galmde van goedemiddag’s in de klas al playbackte een paar leerlingen dat wel. ‘En hebben jullie allemaal een exemplaar van meneer Lepelaar?’
Zoals te verwachten zei niemand iets.
‘En dan zeggen we: Ja professor Omber.’ glimlachte ze met spleetoogjes. Ze hief haar handen op alsof ze aan het dirigeren was en de hele klas riep: ‘Ja professor Omber!’
Professor Omber lachte zodat haar lelijke gezicht nog griezeliger was dan daarvoor. Het was de saaiste les ooit. Ze deden het eerste uur niets anders dan lezen. Het bleef de hele tijd stil tot Fred iets leuks had bedacht om te doen. Hij moest proberen Lucy’s hand te pakken (maar dat lukte niet want ze kon hem op tijd wegtrekken) en als dat lukte deden ze het omgekeerde. Lucy merkte het niet, maar George en Leo keken vanuit hun ooghoeken mee. Toen het Fred eindelijk lukte haar hand te nemen, begon hij erin te kietelen en ze moest zo hard lachend dat professor Omber hen aankeek.
‘Wilt u iets zeggen juffrouw ..?’ vroeg ze met een lachje dat haar niet beviel.
‘Lucy Menken, professor. Nee er iets niets aan de hand.’ zei Lucy ze lachte in haar vuistje samen met Fred.
‘Ik wel professor.’ zei Fred.
‘Ja meneer …?’ vroeg Omber.
‘Fred Wemel. En er is al een uur voorbij, wanneer bent u van plan ons te laten toveren?’ vroeg hij ongeduldig. De lach van professor Omber werd nog breder.
‘We gaan niet toveren meneer Wemel. Nee nee.En als u ook strafwerk wil zoals uw vriend Harry Potter dan moet u vooral niet verdergaan. We zijn nu aan het lezen en daar gaan we nu mee verder’ Fred wou er blijkbaar op ingang maar Lucy nam zijn arm vast.
‘Niet doen!’ fluisterde ze. Hij kalmeerde maar in plaats van verder te lezen begon hij te tekenen in zijn boek.

Tegen de avond had bijna de hele school al gemerkt dat bij Omber toveren verboden was. Vooral Harry, die strafwerk had, had er de pest in. Fred probeerde de leerlingenkamer wat op te vrolijken door te zeggen dat hij zijn boek al half vol had gekribbeld en hij niet het hele jaar zou toekomen om te blijven tekenen maar dat vrolijkte niemand echt op.Veel leerlingen, de oudere toch, keken alsof ze al bijna het hele jaar hadden moeten werken dus de meeste gingen vrijwel meteen naar bed.Lucy vertrok samen met Lea (Katja was al boven) terwijl Fred haar nariep (Lucy was verbaasd dat hij zoveel energie over had)
‘Slaapwel Lucy!’ brulde hij door de leerlingenkamer. Lucy knikte want ze had geen zin om zo hard te roepen. Katja lag moe op bed en keek naar Lucy en Lea die binnenkwamen.
‘Vreselijk was het vandaag hé’ zuchtte ze.
‘Erger’ mompelde Lea. Lucy zei niets en plofte op bed. Ze kon niet geloven dat ze gisteren nog gelikt werd door Sirius en vandaag uitgeput was van eigenlijk bijna niets te doen. Met een laatste blik op Sirius viel ze in slaap maar niet met goede hoop voor de volgende dag.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Ik was niet echt tevreden over de twee vorige stukjes =s
maar hier is het volgende wat ik veel beter vind ;D

‘Meneer Joris, let toch eens op in hemelsnaam!’ Een furieuze professor Anderling keek boos naar Tim Joris die aan het spelen was met zijn veer alsof het een vliegtuigje was. Het was het laatste lesuur van de week en iedereen vond het een hele opluchting dat het weekend was. Vooral Lucy had er lang naar uitgekeken. Hoewel Dolleman het haar had afgeraden ging ze een brief naar Sirius sturen (zij had al drie brieven van hem ontvangen en ze voelde zich schuldig omdat ze geen tijd had om iets terug te sturen). Lucy had nog maar net het lokaal verlaten of Tim tikte op haar schouder. Ze keek hem vragend aan.
‘Hé Lucy, ik doe straks een Zwerkbal try-out voor Ravenklauw. Kom je kijken?’ zei hij grijnzend. Blijkbaar wou hij niets liever dat ze naar hem kwam kijken.
‘Doet Griffoendor niet ook try-outs vandaag?’ vroeg Lucy die dat had gehoord van Angelique.
‘Ja ’s avonds. Eerst hebben wij het veld. Dus kom je?’ Tim keek haar hoopvol aan met zijn bruine ogen.
‘Ja goed. Ik zie je wel op het Zwerkbalveld’ mompelde ze. Tim knikte en hij liep weg met zijn vrienden.
‘Mimbulus Mimbeltonia’ zei ze toen ze bij de Dikke Dame aankwam. Eindelijk kan ik mijn brief schrijven, dacht Lucy. Maar dat was minder waar, want ze was nog maar net binnen of ze werd aangeklampt door Fred, die even George en een paar ziek uitziende kinderen verliet. ‘Luce! Kom je straks naar het Zwerkbalveld om te kijken hoe ik vlieg?’ zei hij opgewonden. Lucy zei niets. Als het zo verder ging, zou ze helemaal geen tijd meer hebben om te schrijven en ze had al zo’n hoofdpijn van het lawaai in de leerlingenkamer.
‘Sorry Fred, maar ik ga al naar de try-outs van Ravenklauw kijken en … Ik moet nog een brief schrijven naar Sluipvoet’ voegde ze er fluisterend aan toe. Fred keek haar boos aan, waarschijnlijk was hij boos omdat ze nog liever naar Ravenklauw ging kijken dan naar haar eigen afdeling.
‘Oh. Nou goed dan.’ zei hij kil en hij liep terug naar zijn tweelingbroer die wat later ook boos naar Lucy keek, maar dat kon haar op dat moment weinig schelen. Ze liep naar boven onder twee boze blikken en smeet haar schooltas in een hoekje.
‘Wat zit jij zo te grijnzen?’ snauwde ze boos naar de foto van Sirius. Die bleef maar lachen en ze zuchtte vermoeid terwijl ze naar een stuk perkament zocht. Sirius had haar niet échte brieven geschreven. Meestal stond er iets in zoals: ‘Ik verveel me, dus ik schrijf maar een briefje!’ of ‘Ik hoop dat alles goed is daar. Was jij maar hier want ik word gek van Knijster’.
Hoewel het stomme briefjes waren bewaarde Lucy ze in een doosje op haar nachtkastje en haar vriendinnen hadden haar moeten beloven er nooit in te kijken. Ze wist al precies wat ze ging schrijven maar de woorden van Dolleman spookte in haar hoofd. “Als je iets niet zeker weet schrijf het dan niet in een brief”.
‘Ja vast’ mompelde Lucy en ze begon te schrijven.

Hoi Siri
Bedankt voor al je briefjes, ze vrolijken me wel wat op tijdens al het werk dat ik moet doen.
De eerste week was verschrikkelijk. Onze nieuwe VTZK lerares heet professor Omber, ze is
erger dan vreselijk. Iedereen is erg aardig maar nu heb ik het gevoel dat ik alles zou doen
om terug naar (Lucy twijfelde even) jou te komen. Sorry dat het zo lang duurde voor een
brief maar ik had zoveel huiswerk dat ik geen tijd had om te schrijven. Fred is erg aardig maar nu is hij boos op mij geloof ik omdat ik hem niet kan zien Zwerkballen. Ik ga kijken naar een jongen uit Ravenklauw, Tim Joris, hij is even oud als mij want hij doet zijn jaar opnieuw.
Doe de groeten aan mevrouw Wemel en de rest.
Liefs Lucy.
PS.: Je foto staat op mijn nachtkastje. Lea vond je een stuk.

Lucy las de brief driemaal door en bond hem toen aan de poot van haar uil Daily. ‘Hij is voor Sirius. Goed?’ fluisterde ze toen haar ze haar uil aan het raam hield. Daily maakte een kirrend geluidje en Lucy dacht dat ze het begrepen had. Daily vloog richting de zon weg van alle drukte op Zweinstein.

Zoals beloof ging Lucy kijken naar de try-outs van Ravenklauw. Ze waren blijkbaar op zoek naar een nieuwe jager. Lucy ging zitten op de tribune en zwaaide naar Tim die met zijn bezem over het veld liep naar de andere kanidaten. Lucy kende bijna niemand van het voorlopige zwerkbalteam, buiten Cho Chang, een mooi chinees meisje en een goede zoeker, ook al vloog ze beroerder dan anders. Uiteindelijk bleven er twee kanidaten over, Tim en een andere jongen die Lucy niet kende. Maar tegen het einde aan kon Tim twee keer meer scoren en werd hij gekozen. Hij werd omhelsd door zijn nieuwe teamgenoten en zwaaide gelukkig met zijn bezem naar Lucy die opgewonden op de tribune zat van de spanning die ze net had gevoeld. Ze had zo gehoopt dat Tim het ging worden … Net toen de Griffoendors aankwamen lopen naar het veld kwam Tim bij Lucy zitten.
‘Oh proficiat! Ik ben zo blij voor je!’ zei ze blij en ze gaf hem een knuffel. Hij zag er nog gelukkiger uit dan daarvoor.
‘Jij zult me geluk brengen denk ik’ zei hij grijnzend. Zijn bruine ogen fonkelden.
‘Misschien, maar je vloog echt geweldig!’ zei Lucy opgewonden. Tim sloeg zijn arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. Lucy voelde zich nerveus, want ze voelde allemaal tintelingen in haar buik. Tim kuste haar op de wang en zei: ‘Sorry, maar ik moet echt terug naar de leerlingenkamer. Ik zie je nog wel’
Tim knipoogde en verliet het stadion.

HARRY

‘Wat een eikel hé.’ mompelde Fred tegen Harry terwijl ze de kist met ballen naar het veld brachten.
‘Wat? Wie?’ vroeg Harry verbaasd.
‘Hij daar’ zei Fred en hij wees naar Tim die het veld verliet.
‘ Oh, ik weet niet’ zei Harry die er niets van snapte. Ze zette de kist neer en liepen terug om hun bezems te halen.
‘Hoe denk je dat Ron het gaat doen?’ vroeg Fred aan Harry terwijl hij zijn bezem nam. Harry haalde zijn schouders op.
‘Waarom kijk je zo nors?’ vroeg Harry niet-begrijpend. Fred keek hem even aan alsof hij alles wou vertellen aan Harry maar op dat moment ging de deur van de kleedkamer open. Lucy kwam binnen.
‘Hoi’ zei ze opgelaten ‘Wensen jullie Ron succes van me? Ik ga terug naar de leerlingenkamer,maar eerst moet ik nog - ‘ Fred keek haar boos aan.
‘Oh. Je hebt geen tijd zeker? Maar je hebt wél tijd om naar Timmy te gaan kijken?’ zei hij boos. Harry keek hen aan alsof hij een tenniswedstrijd volgde.
‘Nou, ik was van plan om even te komen kijken, maar als je er zo over denkt!’ brulde Lucy. Van haar schoonheid bleef bijna niets meer over door haar boze gezicht.
Fred wist even niets te zeggen en Harry deed een poging om het weer goed te maken.
‘Ehm … Misschien kan ze even blijven en dat is het opgelost?’ zei hij aarzelend. Fred keek hem boos aan en liep met een rood hoofd naar buiten gevolgd door Harry. Maar toch, Harry wist het niet zeker, maar toen Lucy zwaaide naar Fred vanuit de tribune zag hij er toch wat gelukkiger uit. Hij werd ook wat rood, maar Harry wist niet of dat kwam omdat hij boos was of verlegen.

----

Dit was het voor vandaag Smile

Reacties zijn nog steeds welkom Wink

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Jaja, het is al woensdag. Al 5 minuten!
Nee nee, ik heb niet zitten af tellen ofzo. Ik ga morgen overdag geen tijd hebben om te posten denk ik. Daarom hier het nieuwe stukje.

(PS. Het is wel een lang stukje maar ik vind het best goed gelukt)
----------------------------------------------------------------------------
Omdat Fred nog steeds in een pesthumeur was, zat Lucy voortaan naast Leo bij Verweer tegen Zwarte Kunsten. Als Fred nog maar een seconde naar haar keek trapte George op zijn voet of gaf hij hem een por, iets wat ze verschrikkelijk vond. Iets wat hem nog ergerde was blijkbaar dat Lucy vaak met Tim omging, iets wat hij duidelijk niet kon hebben. Lucy voelde zich daar schuldig over. Eerlijk gezegd vond ze Fred veel leuker dan hem, maar Tim was soms zo opdringerig dat ze zich verplicht voelde om met hem mee te lopen. Maar meestal zat ze ook in de leerlingenkamer of bij de uilenvleugel wachtend op Daily die maar steeds niet terugkwam, net zoals Harry. Ze spraken af om in het vervolg samen een brief te verzenden.
Deze nacht had Lucy bijna tot twaalf uur in de leerlingenkamer zitten wachten. Iedereen was al naar bed buiten zij, Fred, George, Leo en een paar eerstejaars die moesten overgeven in een emmer of een bloedneus hadden. Lucy zat ineengezakt op een stoel bij het raam starend naar de horizon waar geen enkele kerkuil te zien was. Ze keek naar Fred die de eerstejaars een snoepje gaf (daarna liepen ze weg) en toen zich klaar maakte om zelf naar boven te gaan met zijn vrienden. ‘Fred’ zei Lucy die dat probleem ook weg wou uit haar hoofd. Fred maakte een gebaar dat Leo en George konden vertrekken zonder hem en hij liep naar haar toe.
‘Ben je nog boos?’ vroeg ze zacht. ‘Op zo’n mooie meid als jij? Natuurlijk niet!’ zei hij ‘En op wie wacht je eigenlijk?’ vervolgde hij. ‘Een brief van Sirius’ mompelde ze. Fred knikte en ging naar boven.

Een speelse lach spoelde over de kassen. Tim zat naast Lucy en ze moesten Mandragora’s verplanten omdat de oudere leerlingen dat ondertussen sneller konden dan de tweedejaars en iemand een jongetje per ongeluk had versteend. De Mandragora had in de vinger van Tim gebeten en die deed nu alsof de Mandragora een baby was en hij iets heel stouts had gedaan.
‘Juffrouw Menken alsjeblieft!’ zei professor Stronk geïrriteerd. Lucy haalde lachend haar schouders op en stopte haar Mandragora in haar bloempot.
‘Hé Lucy’ zei Tim op fluistertoon toen professor Stronk niet keek ‘We mogen volgend weekend naar Zweinsveld. Al gezien? Ze hebben een extra weekend ingelast! Zomaar!’ Tim keek haar glunderend aan alsof het door Lucy kwam dat er een extra weekend was.
‘Zomaar?’ vroeg ze verwonderd. ‘Ik denk..’ Lucy boog zich dieper naar hem toe en ze negeerde het gekrijs van haar Mandragora.
‘Dat het door Omber komt, snap je? Ze wil natuurlijk dat we zo weinig kennis en praktijk opdoen omdat ze bang is dat we haar gaan aanvallen ofzo’ Lucy vroeg zich af hoe hij dat wist maar voor ze dat kon vragen zei hij: ‘Dus, wil je met me mee naar Zweinsveld?’ Lucy werd overdonderd door die vraag. Eigenlijk had ze verwacht dat Fred haar ging vragen, maar die had ze al een paar dagen niet gesproken omdat hij altijd moest trainen. Lucy zei niets. '
Ik weet niet’ mompelde ze met een rood hoofd. Tim keek erg teleurgesteld en zei niets meer tot de les voorbij was. Ze verlieten zwijgend de kassen en toen moesten ze opsplitsen voor hun volgende lessen.
‘Tim wacht!’ riep ze hem na toen hij bij trap was ‘Ik ga toch mee. Maar niet de hele dag, ik heb ook nog met Katja afgesproken!’ Tim glunderde en liep naar boven.

Het was het laatste weekend van september toen ze eindelijk naar Zweinsveld mochten. Het volgende weekend was gepland voor ergens begin november dus ze moest er het beste van maken. Lucy begon zich ook ongerust te maken over Daily. Ze was nu al bijna twee weken weg en zo lang duurde het toch ook niet om naar Londen te vliegen vond Lucy. Fred ging met George en Leo naar Zweinsveld om ‘ geheime inkopen’ te doen. Lucy had niet verteld dat ze met Tim naar Zweinsveld ging maar de jaloerse blik van Fred zei genoeg om te laten weten dat hij het niet leuk vond. Zweinsveld leek net een prent uit een kleurboek. De geur van de groene bladeren en de gezelligheid die uit de kroegjes waaide maakte Lucy helemaal vrolijk.
Eerst ging ze met Tim een paar winkeltjes kijken en daarna gingen ze iets drinken in De Drie Bezemstelen. Soms vielen er ongemakkelijke stiltes en zeiden ze even niets maar Tim vond altijd wel iets om over te praten.
‘Hé zullen we eens naar het Krijsende Krot gaan?’ vroeg Tim toen ze het Zwerkbalpaleis voorbijliepen. Hij zei het op een toon die Lucy niet echt beviel.
‘Oh, ik weet niet’ zei ze zonder hem aan te kijken. Tim grijnsde op een vreemde manier en zei: ‘Het zal vast leuk worden. Ik ben er toch’ Lucy knikte en keek naar Fred die net uit Zonko’s winkel kwam. Ze keek hem na zonder dat Tim het merkte en volgde hem toen naar het Krijsende Krot. Sirius had haar veel verteld over het huis. Hoe ze vroeger erheen slopen, en dat mensen bang waren dat het er spookte … Er was niemand te zien behalve zij en het was doodstil, iets wat Lucy nerveus maakte. Ze leunde tegen een muur van het huis en Tim kwam naast haar staan, leunend op zijn ene arm.
‘Kunnen we niet ergens anders heen?’ fluisterde Lucy alsof er zo meteen een moordenaar tevoorschijn zou springen. ‘Waarom?’ zei Tim op een koude toon ‘Het kan hier toch gezellig zijn. Wij alleen. Met ons twee’ Lucy snapte meteen waar hij heen wilde. ‘Wat?’ zei ze tot een poging dat het allemaal een grap was.
‘Kom op Luce. Iedereen weet dat wij de bijna knapste personen op school zijn. We zijn voorbestemd voor elkaar’ Tim duwde haar terug tegen de muur. Hij was zo sterk dat ze hem niet kon wegduwen en haar toverstok zat te ver in haar jas … Ze zag hem op haar afkomen om haar te kussen… Ze voelde zijn adem op haar gezicht en toen …

Lucy kon het niet langer verdragen. Ze huilde bijna van angst en duwde Tim van haar af, zo hard dat hij achterover viel. ‘Ben je gek?’ brulde hij ‘Dit is mijn beste jas!’ Tim was furieus. Hij sloeg haar in het gezicht (met een diepe snee door zijn nagels) , een actie die Lucy liet huilen maar toen dacht ze plots aan Sirius, trok haar toverstok en riep: ‘Paralitis!’ Tim viel opnieuw achterover, verlamd deze keer. Lucy liep zo snel ze kon terug naar Zweinsveld. Iedereen keek haar vreemd aan maar niemand vroeg wat er was. Ze liep steeds harder tot ze tegen een tovenaar botste met rood haar en een heleboel zakken in zijn handen. Hij liep tussen een donkere jongen met dreadlocks en … Toen besefte Lucy tegen wie ze was gebotst.
Fred liet geschrokken zijn zakken vallen en keek naar haar snee op haar wang. Ook George en Leo keken verbaasd toen en kwamen rond haar staan. ‘Wat is er gebeurd Luce? Wie heeft dit gedaan?’ zei Fred. Het was moeilijk om te zeggen of hij ongerust of verbaasd was.
‘Tim’ snikte Lucy ‘Hij nam me mee naar het Krot en hij wilde me zoenen en ik wou niet dus heb ik hem verlamd en …’ Lucy viel al bijna huilend in de armen van Fred maar die duwde haar weg want Tim kwam eraan met nog een jongen.
‘Hier ben je dus’ zei hij.
‘Maak dat je wegkomt sukkel. Heb je al niet genoeg veroorzaakt?’ zei Fred boos en hij keek naar Lucy die tussen George en Leo stond. Tim negeerde Fred en liep naar Lucy.
‘Sorry Lucy. Ik verloor gewoon mijn zelfbeheersing. Vergeef je het me? Kunnen we dan nu weg? En over mijn jas … Ik weet dat hij vuil is, maar vergoed hem gewoon maar oké’ zei Tim alsof ze daarjuist een praatje hadden gemaakt. Lucy’s mond viel open van ongeloof. Tim wou haar vastpakken maar Leo en George duwden hem richting Fred.
‘Laat haar met rust! Ze wil je niet meer zien. Begrepen?’ zei hij nors.
‘Ben jij niet Fred Wemel? Laat jij hààr dan maar met rust. Ze houdt niet van landlopers zoals jullie’ zei Tim een boze fonkelingen in zijn ogen.
‘Niet luisteren Fred! Je weet dat het niet waar is!’ riep Lucy maar Fred hoorde haar niet. Hij sloeg met zijn vuist op een oog van Tim en trok toen zijn toverstok maar voor hij iets kon zeggen liep Lucy naar hem toe.
‘Niet doen!’ schreeuwde ze ‘Je weet dat hij het niet waard is! Laat hem!’ Fred luisterde niet en Lucy klampte zich vast aan zijn middel.
‘Niet doen! Toe!’ smeekte ze hem.
Fred liet zijn toverstok zakken en raapte zijn zakker op terwijl Tim boos wegliep. Hij omhelsde Lucy die lijkbleek en betraand was en daarna liepen ze de Drie Bezemstelen binnen om Lucy te trakteren op boterbier. Ze voelde zich warmer vanbinnen dan daarvoor maar vanbinnen hoopte ze dat de wraak van Tim niet zo erg zou zijn…
---------------------------------------------------------------------------------

EDIT Ik zie dat BH al +500 keer bezocht is Very Happy

Dat vind ik echt super!

Reacties / Tips / IdeÃ«n / Opmerkingen welkom Very Happy

& Ik wil iedereen bedanken voor je reacties! Echt lief!

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hye iedereen. Nogmaals bedankt voor jullie reacties! Very Happy

Het is nu al 1 minuut donderdag en
omdat ik vrijdag niet kan posten heb ik een extra lang en spannend stuk met een spannende cliffhanger! (wat ben ik gemeen Razz

)
Veel plezier! En schrijftips, reacties, etc altijd welkom!
--------------------------------------------------------------------------------

‘Lucy, wacht nou!’ Lucy keek om. Ze wou net het lokaal van Omber binnengaan voor VTZK samen met George naast wie ze in de rij had gestaan. Tim kwam aangelopen en wou haar tegenhouden voor ze binnenging.
’Luister nou!’ zei hij hijgend en hij nam haar arm vast.
‘Dat voorval in Zweinsveld … Ik was gewoon over m’n toeren! Ik had een slecht proefwerk en… Luister dan!’ Lucy keek hem voor het eerst in drie dagen aan. Ze was met Fred, Leo en George uit Zweinsveld vertrokken maar sindsdien was ze alleen nog maar bij Katja of Lea die naast haar kwamen zitten in de lessen en zoveel mogelijk leuke dingen met haar probeerden te doen. Bovendien wou ze alles vertellen aan Sirius maar haar uil was nog steeds niet terug …
‘Wat?’ zei ze nors. Lucy zag professor Omber richting de deur komen en alle leerlingen keken naar haar.
‘Het spijt me oké? Wat moet ik doen om het goed te maken? Ik doe alles! ALLES!’
Lucy had nog nooit een jongen zo hulpeloos en smekend gezien.
‘Wat is dit voor herrie?’ vroeg professor Omber met een suikerzoete glimlach maar voor iemand iets kon zeggen zei ze: ‘Meneer Joris, 20 punten aftrek voor Ravenklauw omdat u lawaai maakt en twee keer vijfentwintig punten aftrek voor Griffoendor omdat meneer Wemel en juffrouw Menken te laat zijn in een belangrijke les van mij’
De les was helemaal niet belangrijk, integendeel. Het was nog erger dan anders. Fred had geprotesteerd omdat ze punten had afgetrokken en kreeg de volgende twee dagen strafwerk. Lucy zei hem wel tien keer dat het haar speet, als ze niet getreuzeld had, had Omber geen punten afgetrokken en had hij geen strafwerk. Maar Fred was niet boos, noch op Omber. Hij gaf Tim de schuld en besloot hem de volgende keer als hij hem zag te vervloeken. De schrammen van Lucy waren door de hulp van Madame Plijster meteen genezen, al was ze nieuwsgierig naar hoe ze aan de schrammen kwam. Lucy besloot niets te zeggen. Wie nog nieuwsgieriger was, was Hermelien. Maar op de duur werd ze zo irritant dat ze afgeblaft werd door Ron en ze boos naar haar kamer liep. Ook Angelique had medelijden met Lucy (ze hoorde ook bij het groepje dat wist wat er gebeurd was) ook al vond ze dat er niet écht iets ergs was gebeurd. Ze werd nog humeuriger toen ze hoorde dat Fred strafwerk had en niet kon trainen. Ze was zo boos dat het leek dat ze Fred niet zo leuk meer vond. Of misschien was dat wel zo, Lucy zag haar vaak met een andere jongen uit Huffelpuf…
Het was nu woensdag avond en zoals elke avond zat Lucy aan het raam om op haar uil te wachten. Het was lawaaierig in de leerlingenkamer, ook al waren er veel mensen, waaronder Hermelien, die hun huiswerk probeerde te maken.
En daarbij, ze wachtte niet alleen op Daily, ook op …
‘Lucy!’ Lucy keek verbaasd om. Katja stond naast haar en keek haar bezorgd aan. ‘Ik weet dat je Tim leuk vond, en hij had je niet mogen slaan en ik weet dat je bang bent en in de war, maar misschien moet je eens op tijd naar bed?’ zei ze. Katja keek haar hoopvol aan. Lucy stond recht. Het had misschien toch geen zin om te wachten, dacht ze. Ze wilde net Katja volgen toen er een afleiding kwam die de vorm had van een paar vierdejaars. Ze stonden allemaal rond een blond meisje die erg hard bloosde en ze giechelden allemaal.
‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg Hermelien nors.
‘Niets hoor’ zei het meisje en ze werd nog roder.
‘Ze heeft staan zoenen met een jongen, genaamd Tim’ zei haar vriendin opgewonden. Katja keek bezorgd naar Lucy die op haar beurt naar Hermelien keek die weer in haar boeken dook.
‘Oh. Nou. Dan ben ik van hem af. Ik wist niet dat ik zo’n … ‘snelle wip’ was. Geeft niet, waarschijnlijk zie ik eruit alsof ik manipuleerbaar ben zodat iedereen me kan gebruiken’ zei Lucy zonder naar Katja te kijken.
‘Zo moet je het niet zien.’ mompelde Katja maar Lucy stak haar hand op om haar het zwijgen op te leggen. Lucy kon er niets aan doen, ze voelde zich zo vuil. Ze ging weer bij het raam zitten, met een boek (Toverdranken voor gevorderden) deze keer om de tijd te doden en ze deed haar best de giechelende meisjes te negeren. Het kan me niet schelen wat Tim doet, het kan me niet schelen, voor mijn part mag hij honderd meisjes kussen… Bijna iedereen was al naar bed toen haar uil eindelijk aankwam. Waarschijnlijk was ze nog nooit zo gelukkig geweest. Ze keek naar de envelop alsof die haar kon toefluisteren dat ze weg mocht van school en ze bij Sirius mocht wonen.
Ze opende de envelop en las hem zo snel dat ze de helft van de woorden vergat.

Hallo Luce!
Ik heb al gehoord van Omber, leert ze jullie halfbloeden of ‘bijna-menselijke-wezens’ te doden? We schrikken er niet van dat zij jullie nu les geeft, al las ik dat al in Harry’s brief.
Hier in huis gaat het zijn gangetje, al ben ik liever op Zweinstein om je te helpen met al je problemen met die jongens. Persoonlijk garandeer ik Fred (ook al moet ik dit schrijven van Molly) omdat hij in Griffoendor zit. Maar tegen dat je dit leest kan je misschien al lang met die andere in zee bent gegaan. Maakt mij niet uit. Als je mij maar niet vergeet.
Waarom meld je niet je volgende weekend in Zweinsveld? Want ik wil Harry (en jou) dolgraag nog eens zien. Laat je dit weten aan Harry? Bedank hem maar voor zijn brief en zeg dat ik contact met hem opneem.

Zeg alsjeblieft dat je met Kerst hierheen komt en niet naar Molly. Ik word gek hier alleen.
Sirius.
PS: Zeg tegen Lea dat ze wel eens uit met me mag (grapje!)

Lucy las de brief een aantal keren door maar eigenlijk kreeg ze er niet zo’n goed gevoel over. Het leek wel of hij aan Harry geadresseerd was en niet aan haar. Hij kon al beter maar één brief sturen … Van de grappige briefjes van daarvoor was geen spoor te bekennen, en toen ze de zin over Tim las voelde ze zich nog slechter. Ze verzonk bijna in de letters toen iemand de leerlingenkamer binnenkwam.
‘Een brief van hém?’ zei een stem. Fred. Lucy knikte en stak de brief in haar Toverdrankenboek voor Fred hem kon lezen.
‘Wat moest je doen voor straf?’ vroeg Lucy.
‘Strafregels’ mompelde hij en hij toonde zijn rechterhand die helemaal onder opgedroogd bloed zat ‘zonder inkt. Als je snapt wat ik bedoel’ Lucy maakte een geluid van afschuw.
‘Wat vreselijk! Hygiëna!’ zei ze wijzend met haar stok en het opgedroogde bloed verdween. Ze wreef zacht over zijn bont en blauwe hand. ‘En ze heeft helemaal geen recht om dit te doen … Oh, en het is mijn schuld’ voegde ze eraan toe. Fred klopte op haar rug met zijn andere hand.
‘Helemaal niet. Ik had gewoon niet moeten protesteren’ Lucy glimlachte en vergat dat ze zijn hand vasthad.
‘Weet je …Je bent echt het mooiste meisje dat ik ken’ zuchtte Fred en hij legde zijn vrije hand op haar schouder. Lucy keek in zijn blauwe ogen. Ze kon niets zeggen, het lukte niet…Haar lippen kwamen steeds dichter bij die van Fred, …Ze waren slechts tien centimeter van elkaar verwijderd en toen …

---------------------------------------------------

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Iets vroeger dan ik had gezegd maar hier is dan het nieuwe stukje. Very Happy

'k Hoop dat jullie het mooi vinden. Reacties/opmerkingen mag je altijd pm-en ofzo

& hierbij een bedankje voor alle reacties! Very Happy

FLASHBACK
‘Zo Luce. Morgen komt er een dreuzelgezin langs om je op te pikken’ zei Sirius die de hoorn van de telefoon neerlegde. Lucy keek hem met grote ogen aan.
‘Slaap jij maar bij mij vannacht’ zei Sirius die haar oppakte. Hij keek haar bezorgd aan met zijn donkere ogen en streelde door haar haren.
‘Siri?’ vroeg ze bang. Haar grote blauwe ogen leken op twee knikkers. Sirius mompelde iets en nam haar toen mee naar zijn kamer.

’Dus u bent haar voogd?’ Twee dreuzels zaten over Sirius aan zijn keukentafel.
‘Ja. Haar ouders –hij keek naar Lucy die op de bank zat - hebben een auto-ongeluk gehad’ zei Sirius. Hij was serieuzer dan ooit en had een van zijn beste pakken aan.
‘Oh wat erg’ zei de moeder vol afschuw ‘Bent u familie?’
Sirius schudde zijn hoofd. ‘Nee, een vriend. Maar ik beschik niet over voldoende middelen om voor haar te zorgen’ Lucy kwam naar Sirius en trok aan zijn broekspijp.
‘Wanneer gaan we nu spelen met de vliegende bollen van gisteren?’ vroeg ze smekend. Sirius had gisterenavond een paar dingen laten vliegen om haar af te leiden toen hij aan het bellen was. Hij glimlachte en nam haar op zijn schoot.
‘Kinderen’ zei hij lachend tegen de dreuzels en ze knikten begrijpend ‘Dit is Lucy’
De dreuzelmoeder keek haar gesmoord aan. ‘Wat een schatje!’ riep ze blij ‘Hoe oud is ze?’
Sirius keek naar Lucy. ‘Lucy vertel eens hoe oud je bent’ zei hij.
‘Vijf’ Lucy stak vijf vingers in de lucht.
‘Ehm… Gaan jullie ze meteen meenemen?’ vroeg Sirius nogal ongerust. De dreuzels keken haar verbaasd aan.
‘Ja dat was de bedoeling. Maak u maar geen zorgen …! Er zal haar niets overkomen!’ zei de man. Sirius knikte.
‘Zou u ons even alleen willen laten?’ vroeg hij onzeker. Sirius nam haar mee naar zijn kamer en keek haar streng aan.
‘Lucy, liefje, goed luisteren oké?’ zei hij.
’Wanneer gaan we nu spelen?’ vroeg Lucy ongeduldig.
‘Luce. Je moet met deze mensen mee, dat hebben we gisteren afgesproken, weet je nog? En wat mag je de mensen niet vertellen?’ Sirius keek streng in haar mooie ogen.
‘Over de tovenaars en heksen’ zei Lucy een beetje boos omdat ze wou gaan spelen. Sirius glimlachte bemoedigend en omhelsde de kleuter met een brok in zijn keel. Hij zou ze misschien nooit meer zien. Klusjes voor de Orde waren niet altijd even simpel en de Dooddoeners lagen overal op de loer. ‘Siri meekomen?’ vroeg Lucy toen Sirius haar weer oppakte. Sirius glimlachte. ‘Misschien’ fluisterde hij. Zijn brok werd zo groot dat hij niets kon zeggen. Hij droeg de kleuter terug naar de dreuzels … Maar ondertussen was de kleuter al groot, en stond ze bijna te zoenen met een jongen die Fred Wemel heette…

-----------------
HARRY
----------------

Iemand kwam bijna denderend te trap van de slaapkamers af. Lucy en Fred keken geschrokken om maar Lucy had zijn hand nog vast, Fred’s hand rustte nog steeds op haar schouder en de vrije hand van Lucy lag op de borst van Fred. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ Harry stond beneden aan de trap en keek gapend naar Lucy en Fred, die Lucy losliet en zijn blauwe hand snel in zijn zak stopte.
‘Wat doe jij hier midden in de nacht?’ vroeg Fred boos omdat hij hen zonet betrapt had.
‘Dat kan ik ook aan jullie vragen’ zei Harry die naar Hedwig liep die plots op de leuning zat naast Daily. Fred’s mond viel open van ongeloof. Zijn gezicht sprak boekdelen. Was Harry zo dom?
Ook Lucy keek hem verward aan. Het was duidelijk dat Harry niets van liefde of van meisjes begreep, hij was waarschijnlijk de tactlooste persoon die ze ooit ontmoet had.
‘Eindelijk’ mompelde Harry en hij maakte de brief van Hedwig los. Lucy en Fred hadden hun blik nog niet afgewend van Harry.
‘Gewoon een brief van Sirius’ zei hij verontwaardigd.
‘Ik ga naar bed’ snoof Fred en hij liep naar boven. Lucy keek hem boos aan.
‘Nou bedankt Harry’ zei ze en ze ging met Daily naar boven.

‘En toen liepen ze allebei boos naar boven!’ Ron keek hem ongelovig aan maar Hermelien en Ginny keken hem even boos aan als Lucy die avond ervoor. ‘Harry!’ zei Hermelien geërgerd.
‘Wat?’ snauwde Harry ‘Ik deed toch niets verkeerd! Ik ging alleen maar mijn brief halen en …’ Nu begon ook Ginny te lachen.
‘Harry! Je kon die brief toch morgen ook lezen! Zag je dan niet dat ze … alleen wilden zijn?’ zei Ginny met een nadruk. Ron en Harry keken de twee meisjes vreemd aan maar voor ze iets konden zeggen deed Hermelien een teken dat ze moesten zwijgen. Lucy kwam eraan.

---
LUCY
---

Het voorval van de avond ervoor was het eerste wat ze vertelde aan Katja en Lea toen ze wakker waren. Ze had eerst nog getwijfeld maar toen besloot ze het toch te vertellen. Lea vond het geweldig maar Katja vond dat ze misschien te hard van stapel liep. Fred had nog nooit een échte, lange relatie gehad en ze was bang dat Lucy weer gekwetst zou raken. Ze gingen een eindje weg zitten van Harry en zijn groepje toen Fred kwam aangelopen met George en Leo. Hij liep vrijwel meteen naar Lucy en zei zonder iets aan te trekken van haar twee vriendinnen: ‘Luister. Gisteren was gewoon … Ik weet niet.. Een – eh – ongelukje … Ik heb geen tijd … Dringende zaken … Doei’. Fred (die knalrood zag alsof het leek dat hij elk moment ging ontploffen) en zijn vrienden liep weg en ging bij Harry zitten maar ze gingen daar al snel weg. Lucy staarde hem aan. Ze zag hen ergens anders gaan zitten en richtte zich toen weer op haar toast. Hermelien en Ginny keken haar aan van op een afstand maar draaiden hun hoofden toen ze wisten dat Lucy het merkte.’Niets van aantrekken Luce.Wedden dat het niet waar is? Moet je hem zien kijken!’ zei Lea ongelovig. Lucy keek naar Fred. Hij was naar haar aan het staren alsof ze een fascinerend tv-programma was maar toen George hem boos aankeek draaide hij meteen zijn hoofd en deed hij alsof Lucy niet bestond Lucy keek nors voor zich uit.
‘Lucy’ zei Katja aarzelend toen ze naar de kerkers liepen ‘Je vind … Niet boos worden hé … Je vind Fred toch wel leuk, ja toch?’
Lucy keek haar geschrokken aan. Ze keek net Fred na die naar buiten liep en had nauwelijks gehoord wat Katja zei.
’Wat?’ zei ze.
‘Ik vroeg of je Fred leuk vind’ fluisterde Katja want ze liepen Angelique voorbij. Lucy dacht na. Ze wist het eigenlijk niet, ze wist eigenlijk ook niet of ze het tegen Katja kon zeggen. Misschien zou zij het tegen Angelique zeggen tijdens de Zwerkbaltrainingen …
‘Ik weet niet’ mompelde ze, ook al was het gemeend. Ze vond Fred wel leuk maar ze wist niet hoe het zou zijn als hij plots haar vriendje werd … En het leek zo moeilijk om nog een jongen te vertrouwen. Zo ging het al een paar dagen. Ze durfde niets meer verkeerds te doen bij een mannelijke professor omdat ze bang was dat hij haar plots ging slagen.
‘Als je het niet zeker weet … Waarom wou je hem dan kussen?’ vroeg Katja.
‘Het … Het ging gewoon vanzelf’
‘Lucy!’ Tim stond al in de kerkers op haar te wachten, waarschijnlijk om weer zijn verontschuldigingen aan te bieden.
‘Laat haar met rust’ zei Katja koel en ze liepen de kerker’s binnen.

‘Ruim op iedereen’ Lucy was verschrikkelijk blij dat Toverdranken voorbij was.Katja bleef maar zeuren over Fred en Lucy begon steeds meer te vermoeden dat ze haar moest ondervragen in opdracht van Angelique. Het werd op den duur zo irritant dat ze ‘Hou op!’ riep en dat Sneep vijftien punten aftrok van Griffoendor. Toen Lucy haar boek van tafel nam om in haar tas te stoppen vloog er een briefje uit dat in het midden van het gangpad viel. Sneep raapte het op en Lucy besefte te laat wat het was. De brief van Sirius. De ogen van Sneep versmalden per regel.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Hallokidoki! (in en vrolijke bui vandaag). Ik heb in mijn eerste bericht een overzicht gemaakt en ook een poll, dus stem gerust!
En verder, iedereen geniet nog van het laatste vakantieweekend! Very Happy

Hier het nieuwe deel! (Tijdens school ga ik niet elke dag posten, 2 of 3x per week)

--------------------------------------------------------------------------

‘Vijftig punten aftrek voor Griffoendor! Alleen maar voor zo’n stomme brief!’ jammerde Katja terwijl ze de trappen afliepen. Lucy zei niets. Sirius had haar wel eens verteld in een brief dat hij en Sneep altijd vijanden waren geweest, maar vijftig punten aftrekken? Gewoon voor een stom briefje? Veel leerlingen keken Lucy boos aan maar ze kon zich gelukkig prijzen dat Lea niet in de PUISTen klas van Sneep zat. Zij was bijna de slimste van het jaar, buiten het vak Toverdranken, en ze zou niet blij zijn als ze wist dat haar vijftig punten van bij Bezweringen weer uit de zandloper was verdwenen. Ze besloot het haar niet te vertellen, maar omdat het gerucht bij de Griffoendors al snel was verspreid wierp ze Lucy de hele dag boze blikken toe, tot het middageten, toen was ze wat gekalmeerd. ‘Hmm’ zei Hermelien kribbig die naast Lucy kwam zitten ‘Griffoendor heeft nog nooit zo weinig punten gehad’ Lea snoof en ging ergens anders zitten samen met Katja. Lucy vroeg zich af of het nog erger kon en begroef hopeloos haar hoofd in haar handen. Hermelien keek haar vragend aan en Lucy vertelde wat er was gebeurt bij Sneep. ‘Maar stond er dan iets speciaals in de brief?’ vroeg Hermelien die van haar pompoensap dronk. Ron en Harry kwamen bij haar zitten.
‘Ik denk het niet’ mompelde Lucy ‘Er stond wel iets in over Fred en … Nou ... Sirius’ naam stond eronder. Misschien dat dat gevaarlijk is?’ voegde Lucy eraan toe.
Even zei Hermelien niets (ze dacht blijkbaar na) maar opende toen haar mond.
‘Ja, ja dat kan inderdaad gevaarlijk zijn’ zei ze behoorlijk afwezig.
Voor Lucy kon vragen wat er was kwamen Fred, Leo en George de grote zaal binnen en gingen helemaal aan het einde van de andere tafel zitten. Ze fluisterden opgewonden en keken vaak nerveus rond zich heen om te zien of iemand hen afluisterde. Hermelien keek hen met een afkeurende blik aan.
‘Laat ons hopen dat ze niet weer bezig zijn over die braakbabbelaars of die spijbelsmuldozen’ mopperde ze.
’Ik kan ze anders goed gebruiken’ zei Ron met een trieste blik en Harry knikte instemmig. ‘Zijn jullie lessen dan zo erg?’ vroeg Lucy nieuwsgierig.
’Ja, vooral die van Omber. En om nog maar te zwijgen van Waarzeggerij of Geschiedenis van Toverkunst’ zei Harry kreunend.
‘Ja, de lessen van Omber … Ze zijn behoorlijk saai, vooral zonder Fred’ voegde Lucy eraan toe in de hoop dat ze het niet konden horen, maar Hermelien hoorde het wel. Ze keek naar Lucy die bijna smekend naar Fred keek maar die negeerde haar (of probeerde dat toch). Lucy keek strak voor zich uit. Nee, nee. Fred is NIET leuk. Herhaal… Fred is niet leuk. Die gedachte spookte door haar hoofd altijd als ze zichzelf betrapte om naar Fred te kijken. Hermelien bleek te hebben geraden wat ze dacht.
‘Waarom geef je het gewoon niet toe?’ vroeg ze.
Lucy keek haar boos aan.
‘Wat dan?’ snauwde ze boos. Hermelien keek haar geërgerd aan.
‘Dat je hem léúk vind natuurlijk!’ zei Hermelien en ze stootte haar glas om.
‘Ik vind hem niet leuk!’ sneerde Lucy. Ron en Harry keken hen aan alsof ze een tenniswedstrijd volgden ook al snapte ze niet over wie het ging.
‘Welles!’ schreeuwde Hermelien zo luid dat andere leerlingen omkeken. Lucy keek haar boos aan, raapte haar boeken bijeen en liep weg.

----------
HARRY
-----------

‘Zie je nou!’ zei Ron boos tegen Hermelien ‘Waarom wil je toch altijd zo’n betweter zijn?’
Ondertussen kwam Ginny bij hen zitten omdat ze Hermelien had zien roepen. ‘Maar het is waar! Het druipt er gewoon van af!’ siste Hermelien.
‘Wat?’ vroeg Ginny benieuwd.
‘Je weet wel’ fluisterde Hermelien ‘Waar we het over hebben gehad bij het haardvuur’ Ginny’s ogen werden groot en ze fonkelden van plezier. Harry begreep er niets van.
‘Sorry, maar kan iemand mij … Ons (Ron had hem verbaasd aangekeken) vertellen wat er aan de hand is?’
Ginny begon te lachen en Hermelien schudde geërgerd haar hoofd.
‘Ik wil niet te laat komen voor Oude Runen’ zei ze snel en ze liep weg. Harry staarde haar met open mond aan, en de opening van zijn mond werd nog groter toen hij Cho zag lachend naar hem. Ron merkte het niet. ‘Nou?’ vroeg hij ongeduldig aan Ginny ‘Wat is er nu de hele tijd met die Lucy?’ Ginny’s ogen werden veel serieuzer en keken hem bijna medelijdend aan.
‘Toe nou Ron’ zei ze kreunend. Ron begon bijna te springen van ergernis.
‘Vertel het dan!’ zei hij boos. Ginny zuchtte en liep weg.
---------
LUCY
-------
‘Goedemiddag iedereen’
‘Goedemiddag professor Omber’
‘Goed. Vandaag gaan we verder met hoofdstuk vijf. Ik wil niemand horen’
Lucy verveelde zich dood. Ze zat naast Leo, die wel leuk was, maar ze zat liever naast Fred waarbij ze de vorige keer galgje had mogen spelen met hem in zijn boek.
Ze probeerde de zinnen van het boek in haar hoofd te drillen maar het lukte niet dus probeerde ze het met de volgende. “Je tegenstander weet niet welke spreuk je gebruikt dus heb je het voordeel van een seconde” las ze, ook al wist ze dat al lang. Ze kon al bijna drie jaar een schildspreuk gebruiken zonder nog maar een woord te zeggen. Lucy staarde naar de letters in haar boek. Het leek plots zo moeilijk om te lezen. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Leo maar die was mannetjes aan het tekenen in zijn boek. Ze bleef ongeveer een halfuur staren naar dezelfde bladzijde, maar dat leek wel een uur en ze vroeg zich af wanneer het lesuur eindelijk voorbij was. Leo tikte tegen haar elleboog en hij wees naar een getekende pijl naar links in zijn boek. Lucy keek hem fronsend aan. ‘Wat?’ vroeg ze geluidloos. ‘Volg de pijl’ fluisterde Leo zo zacht als hij kon. Lucy keek naar links waar Fred aan het tekenen was en George (die aan het raam zat) naar buiten keek en af en toe deed alsof hij aan het lezen was.
Lucy keek hem niet begrijpend aan. ‘Kijk beter’ fluisterde hij. Lucy probeerde zo ver te kijken als ze kon, en toen zag ze het. Fred had een Snaai getekend, een Slurk en twee Beukers met daaronder een mannetje op een bezemsteel met een meisje in zijn armen. Rond hen stonden allemaal hartjes. En toen zag ze waar Leo op doelde. Bij de jongen stond de letter F … Bij het meisje de letter L. Ze wist niet wat ze voelde. Het leek bijna onbeschrijfelijk. Een mengeling van vreugde en allemaal kriebels en het gevoel dat ze elk moment dromerig wou zuchten. Leo lachte tevreden.

Omdat Lucy die avond niet meer moest wachten op haar uil wou ze vroeg gaan slapen, maar Lea was eindelijk niet boos meer en ze kletsten gezellig over de lessen bij het brandende haardvuur. Lucy was erg blij dat ze het incident met de punten was vergeten en beloofde haar die punten zeker weer in te halen. Ze waren net in een giechelbui toen Lea vertelde dat ze Vilder bijna had zien zoenen met mevrouw Norks toen Fred, George en Leo aankwamen.
‘Fred moet iets vertellen’ zei George. Ze giechelden alledrie, al was dat nog steeds met Vilder. Lucy kuchte even en ze stopten alledrie met lachen en keken hen vanaf de vloer.
‘Goed. Meiden, ik zie jullie bóven’ zei Lucy met een nadruk en ze stond recht zodat ze recht tegenover Fred stond. De twee meisjes liepen weg en de twee jongens gaven hem een bemoedigende klop op zijn schouder en liepen toen naar een jongetje dat een bloedneus had met een klembord in hun handen. ‘Wat is er Fred?’ vroeg Lucy zo nonchalant mogelijk.
‘Ehm’ Fred werd zo rood als de vlammen in de haard ‘Ik … Misschien wist je het al … ‘ Lucy keek hem hoopvol aan.
‘Ehm … Het zit zo … Ik … ‘

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

De laatste dag van de vakantie! Maar goed, aan alles komt een einde.
Hier een nieuw deel speciaal voor LadyBird Wink

-------

‘Ja Fred?’ spoorde Lucy hem aan en ze probeerde het stemmetje in haar hoofd te negeren dat riep: ‘Zeg het! Zeg het!’ Fred keek zenuwachtig naar zijn voeten. Hij hapte naar lucht en opende zijn mond om iets te zeggen.
‘Heb je misschien een veer voor mij? De mijne is stuk’ zei hij zo snel dat Lucy er niets van snapte.
‘Wat zei je?’ vroeg ze verbaasd.
‘Of je een veer voor me hebt?’
George, die vanuit de verte probeerde mee te luisteren, schudde hopeloos zijn hoofd. Lucy voelde een brok in haar keel. Even had ze gedacht dat hij iets anders zou zeggen maar …
‘Is dat wat je wou zeggen?’ vroeg ze kalm.
‘Wat? Oh ja…’ zei Fred en hij probeerde niet naar George te kijken die hem boos aankeek. Lucy haalde een ganzenveer uit haar tas en gaf die teleurgesteld aan Fred.
‘Dat was het dan?’ vroeg Lucy toen Fred nog altijd bij haar stond.
‘Ja ja … Bedankt voor de … Ogen’ mompelde hij en hij liep weg. Fred had inderdaad de hele tijd al in haar blauwe ogen gekeken, maar toch was ze verbaasd omdat hij dat zei.

‘Wat?’ vroeg Katja verbaasd toen Lucy in de slaapkamer had verteld wat Fred wou ‘vertellen’.
‘Dat meen je toch niet!’ zei Lea ontdaan ‘Vind je het erg?’ Lucy haalde haar schouders op en keek naar de foto van Sirius die nog altijd even vrolijk was.
‘Wie weet kwam hij wel echt een veer halen’ zei Lucy mompelend en ze wendde haar blik af van Sirius. Lea en Katja begonnen te lachen en ook Lucy schoot in de lach.
‘Hij zal het nog wel zeggen Luce, dat hij gek op je is, bedoel ik’ zei Katja en ze plofte op haar bed.
‘En wat dan met Angelique?’ vroeg Lucy die haar pyjama aantrok.
‘Angelique? Die heeft toch al lang iemand anders!’ riep Lea verbaasd uit, ze was blijkbaar geschrokken omdat Lucy dat niet wist
‘Die blonde jongen! Zijn naam is Simon’ Lucy glimlachte en probeerde toen te slapen, ook al wist ze dat dat niet ging lukken. Haar gedachten zaten ondertussen bij iemand anders …

De maanden vlogen voorbij en het werd al snel eind oktober. Ze hadden nog één week school te gaan voor het volgende weekend van Zweinsveld en daarna, op 31 oktober zou de herfstvakantie beginnen. Het huiswerk voor de zesdejaars was verschrikkelijk. Het leek wel of ze geen tijd meer zouden hebben voor een dagje vrij. Lucy overwoog nog even om niet naar Zweinsveld te gaan om alles af te werken voor de vakantie omdat ze dan naar Sirius kon, maar toen Perkamentus haar dat afraadde was ze genoodzaakt om op school te blijven en besloot daarom niet zo veel te doen. Wat ze wel ging doen was een brief schrijven, als ze tijd had ten minste. Ze mocht van Perkamentus en professor Anderling geen brieven meer laten rondslingeren, of schrijven tijdens de lessen van professor Omber sinds het voorval met Sneep. Bij Omber speelde ze tegenwoordig pictionnary samen met Leo om de tijd te doden. Ze waren het lezen meer dan beu en omdat er waarschijnlijk toch niet genoeg hoofdstukken voor het hele jaar waren had het niet veel zin voor de leerlingen verder te lezen, maar dat kon Omber blijkbaar niet schelen, zolang er maar niet getoverd werd. Ook Fred was gestopt met tekenen en speelde nu knalpoker met George met strafwerk tot gevolg voor de tweeling. Het weekend kwam steeds dichterbij en omdat Lucy geen zin had om een lange brief te schrijven krabbelde ze een paar zinnen neer op een stuk perkament dat ze had afgescheurd voor een opstel van Omber.

Lieve Sluipvoet. Ik mis je enorm. Ik mag niet op bezoek komen van Perkamentus, wat ik heel erg vind, maar ik heb echt bergen huiswerk. Met Tim ga ik niet meer om nadat hij me geslagen en vernederd heeft voor heel Zweinsveld. Ik mag de datum van het volgende weekend niet doorgeven van Harry (en van mij) omdat we vinden dat het gevaarlijk is je plaats te verlaten. Wees voorzichtig. Lucy.

Nadat een kleine uil uit de uilenvleugel wegvloog voelde ze zich schuldig omdat ze niet meer had geschreven maar veel tijd voor schuldgevoel was er niet want de tweeling kwam binnen met een nogal grimmige indruk. ‘Vraag het nu!’ fluisterde George bijna dreigend. ‘Nee, laat maar’ siste Fred terug. Lucy deed alsof ze hen niet hoorde en keek de uil na. Voor Fred nog kon protesteren duwde George hem vooruit zodat hij voor Lucy stond.
‘Heb je weer een veer nodig Fred?’ vroeg Lucy sarcastisch. Ze schrok van haar toon.
‘Ehm … Wij vroegen ons af of dat … IK (George had luidop gehoest) vroeg me af … Jeweetwel, of je misschien met mij naar Zweinsveld wil?’ vroeg hij. Lucy’s schuldgevoel smolt als sneeuw voor de zon.

Lea was helemaal opgewonden door het nieuws.
‘Wat geweldig!’ zei ze zuchtend. Lucy knikte met een brede glimlach.
‘Maar je had toch ook met ons afgesproken?’ vroeg Katja verontwaardigd.
Ze was een beetje boos omdat Lucy volmondig ‘ja’ had gezegd tegen Fred zonder aan hen te denken.
‘Maar dat gaat toch nog steeds door!’ zei Lucy geschrokken ‘Ik ga met Fred naar Zweinsveld tot de middag, en dan gaan we naar de Zweinskop, juist? En daarna gaan wij toch met z’n drieën!’ Lucy glimlachte. Ze had het hele plan uitgestippeld zodat niemand zich verloren zou voelen maar Katja keek haar nog even ontdaan aan als daarvoor. ‘Dan ga ik al weg met Alicia en Angelique!’ zei Katja kribbig. Lucy keek even teleurgesteld maar herstelde zich al snel.
‘Volgende keer dan maar’ mompelde ze en ze liep voor de eerste keer met een lach binnen in het lokaal van Omber waar ze eindelijk weer naast Fred mocht zitten.

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Oh jee! Nog een paar uur en het is school! Daarom heb ik speciaal voor jullie het nieuwe stukje vandaag al gepost Very Happy

Omdat het al laat is is is gewoon een cadeautje, dus morgen is er ook een post

-----------------------------

‘Lucy! Doe die gordijnen dicht!’ mopperde Lea die nog in haar bed lag. Lucy grinnikte maar liet de gordijnen van hun slaapkamer open. Ze had het gevoel alsof er iets heel spannends ging gebeuren en ze begon zich al lachend aan te kleden. ‘Ik snap niet dat je zo vrolijk bent ’s ochtends’ zei Lea die haar dekens over zich trok. Katja trok haar wenkbrauwen op. ‘Alsof je niet weet waarom ze juist vandaag zo vrolijk is’ zei Katja die naar een sjaal zocht. Dat was waar. Vandaag was het eindelijk de dag waar ze al de hele tijd naar uit had gekeken, het weekend van Zweinsveld. Hoewel het een sombere herfstochtend was, wist ze zeker dat het voor haar een stralende dag ging worden. Toen Lea eindelijk wakker was gingen ze naar de Grote zaal om te ontbijten en ze werden al snel vergezeld door Angelique en Alicia die vroegen of ze ook naar de Zweinskop gingen. Hermelien had dat hen inderdaad gevraagd. Ze had een idee om een clubje op te richtten om Verweer tegen Zwarte Kunsten te leren. Lucy had eerst nog getwijfeld, omdat ze toch al vrij veel kon. Ze kon zelfs een zilverachtige patronus oproepen, dat had Sirius haar vorig jaar geleerd toen hij zich schuilhield in een grot. Toch besloot ze te gaan, ze had veel bewondering voor de daden van Harry en waarschijnlijk kon hij nog veel meer dan zij na het Toverschool toernooi. Aan de poort van Zweinstein stond al een lange rij bij Vilder toen ze aankwamen. Lucy keek nerveus om zich heen, Fred was nergens te zien. ‘Waar is hij?’ mompelde ze nerveus toen ze hem nergens zag. Lea haalde haar schouders op. ‘Misschien is hij al voorbij Vilder’ antwoordde ze maar het leek niet echt gemeend. Lucy sprong op en neer om over de hoofden te kijken van de leerlingen. ‘Ik zie hem niet!’ zei ze bang. ‘Kalm maar. Hij komt wel’ opperde Katja die zwaaide naar Angelique die wegliep met Alicia. De drie meisjes liepen langs Vilder, nadat hij hun namen had gecontroleerd en toen slaakte Lucy een zucht van opluchting. Een paar meter verder stond Fred, breed grijnzend en zwaaiend zodat ze hem kon zien. Katja en Lea keken elkaar veelbetekenend aan en namen afscheid van haar. ‘Hoi’ zei ze nogal opgelaten toen ze bij Fred was. ‘Hallo’ zei hij nog breed grijnzend en hij stak zijn arm uit zodat ze arm in arm konden lopen. Haar geluk kon niet op.

Het leek wel of ze Fred al jaren kende. Met hem praten was even makkelijk en even leuk als bij Katja en Lea. Toen ze Tim tegenkwamen bij het Zwerkbalpaleis keek hij Fred aan alsof hij elk moment hem een blauw oog ging slagen, maar hij hield zich in en keerde hen boos de rug toe. Lucy liet haar humeur er niet door verpesten en trok Fred dichter bij haar aan om hem op te vrolijken. Bij Zacharinus' Zoetwarenhuis kocht Lucy een Suikveer Deluxe en Fred kocht ook wat snoep dat hij bereid was te delen als ze weer in Zweinstein waren. Haar humeur werd nog beter op toen ze de mooiste armband van haar leven zag liggen. Hij was zilver met allemaal bedeltjes aan, maar hij kostte 25 Galjoenen en dat vond ze veel te veel. ‘Oh geeft niet, ik koop hem wel’ zei Fred terwijl hij naar geld zocht. ‘Wat?’ vroeg Lucy verbaasd ‘Ben je gek? Dat is toch veel te duur!’ Fred luisterde niet en legde 25 Galjoenen op de toonbank. Lucy vroeg zich niet af waar het geld vandaan kwam, daarvoor was ze te gelukkig. Ze deed glunderend de armband aan en gaf Fred zonder nadenken een zoen op de wang om hem te bedanken. ‘Mooie meisjes verdienen altijd wat meer’ knipoogde Fred blij omdat ze zo gelukkig was. Fred leek gelukkiger dan ooit en ze liepen allebei stralend door de straten.
Lucy had geen oog voor andere dingen, alleen voor Fred maar toch werd ze afgeleid door een grote zwarte hond die in de vuilbakken snuffelde. Ze liet Fred los en keek aandachtig naar de hond. Even dacht ze dat het Sirius was, die uit het huis was gelopen, maar toen de hond Lucy zag, liep hij meteen weg. ‘Hij is heus niet dom. Hij weet zelf toch ook hoe gevaarlijk het is om in deze tijden het huis te verlaten’ zei Fred in een poging haar te overtuigen. Lucy knikte afwezig en liep toen verder met hem. ‘Nou, ik zie je wel bij de Zweinskop, denk ik’ zei Fred toen ze bij Zonko waren waar George en Leo stonden te wachten op een afstandje. ‘Ja’ zei Lucy ‘en bedankt voor de armband en … Ik vond het heel erg leuk vandaag’ Lucy voelde dat ze bloosde en ze glimlachte opgelaten. ‘Ik ook’ zei Fred blij. Lucy zag allemaal fonkelingen in zijn ogen en die kwamen steeds dichterbij …

‘Fred niet doen’ zei Lucy toen Fred een instrument uit zijn zak haalde om Zacharias Smid te bedreigend. Ze zat bij de drie vrienden (Fred, George en Leo) aan een tafeltje, luisterend naar Hermelien en haar ideeën. ‘Ik vind dat we allemaal dit perkament moeten tekenen’ zei ze op het einde van de ‘vergadering’. Lucy tekende onder de naam van Fred en liep toen met Lea naar buiten die veel bewondering had voor haar armband. Tot haar verbazing stond Fred buiten op haar te wachten met Leo en zijn broer. Hij keek haar nieuwsgierig aan.
‘Nou ik ga wat winkels kijken en dan kom ik terug naar het kasteel’ Lucy keek hem aan alsof hij het mooiste was ter wereld en ze gaf hem een kus om hem vaarwel te zeggen onder oog van bijna iedereen die in de Zweinskop had gezeten. Ze glunderden allebei en daarna gingen ze allebei een andere richting uit. ‘Dus jullie hebben nu wat samen?’ vroeg Lea nieuwsgierig.
Lucy dacht na. ‘Ik denk het’ zei ze. ‘Maak dat de kat wijs, je straalt gewoon!’ zei Lea opgewonden. Lucy wist niet of dat waar was, maar ze gaf toe … Sinds ze gezoend had met Fred bij Zonko had ze zich de gelukkigste persoon op de wereld gevoeld. En het zou alleen nog maar beter gaan.

--------------------------
Inderdaad. Dat DACHT ze ten minste. Morgen weten jullie waarom Wink

GreenxEyed · 5e jaars Verdiend: 124 Sikkels

Sorry dat ik gisteren niet gepost heb (wegens tijdgebrek) maar daarom nu en hier het nieuwe stukje! Ik vind het best wel een mooi stukje als ik dat mag zeggen. Ik ben fan van reacties Wink

EDIT: Omdat ik het druk ga hebben met school enzo, ga ik niet elke dag posten, maar wel 2x per week ofzo. Ik ga altijd zeggen wanneer de volgende post is.
-----------------------------------------------------------------

Het was de avond na Zweinsveld, en iedereen was uitgeput van de lange schooldagen. Harry, Hermelien en Ron waren de hele tijd aan het nadenken waar hun ontmoetingen voor hun club zou kunnen plaatsvinden. Lucy daarentegen, was blij dat ze zich eindelijk nergens druk meer om hoefde te maken. Ze zat tussen de benen van Fred bij de open haard samen met George die over hen zat. Veel leerlingen waren al naar bed want het was al tegen twaalven. Toen Fred en George naar bed gingen, ging ook Lucy naar boven maar halverwege de trap werd ze afgeleid door een vertrouwde stem. Even dacht ze dat ze droomde … Dat kon toch niet …
Ze liep zacht naar beneden en bleef op het einde van de trap luisteren.
‘Nou … Dat risico zou het aantrekkelijk hebben gemaakt voor James’ Lucy schrok. Ze kende maar één James en dat was vroeger de vriend van …
‘Sirius!’ Lucy stormde de trap af en liep naar het haardvuur waar het trio zat en het hoofd van Sirius in de haard lag. Sirius’ hoofd grijnsde breed naar haar en ze keken elkaar aan tot Hermelien opstond. ‘Ik ga slapen’ zei ze kortaf en ze wierp een veelbetekende blik naar Ron en Harry.
‘Wat? We kunnen toch nog met Sirius praten als we willen!’ zei Harry verontwaardigd.
‘Naar bed!’ commandeerde Hermelien zo streng dat Ron meteen naar de slaapzalen liep gevolgd door Harry.
‘En hoe is het?’ vroeg Sirius alsof ze een alledaags gesprek voerden.
‘Oh goed hoor’ lachte Lucy. Nu ze met Sirius kon praten leek alles volmaakt. Ze vertelde hem over Fred en over Omber en ze vroeg of hij niet te eenzaam was.
‘Ik wou dat ik zo gelukkig als jij was’ zei Sirius bitter ‘Jij hebt daar ten minste mensen die om je geven’ Lucy schrok van zijn reactie.
‘Maar ik geef toch ook om je!’ zei ze verontwaardigd ‘En Harry is ook heel erg bezorgd over je!’ Sirius snoof zo diep dat hij het as inademde.
‘Daarom dat je deze vakantie niet komt’ zei hij boos.
‘Ik mag niet van Perkamentus! Toe nou … Waarom ben je zo boos? Je lijkt wel boos omdat ik nu iets met Fred heb!’ reageerde Lucy daarop. Sirius zei niets en keek de andere kant op. ‘Sirius toe nou!’
‘En kom je dan met Kerst?’ vroeg Sirius, hij keek haar nog steeds niet aan. Lucy twijfelde. Ze zou graag Kerst met Fred doorbrengen in het nest maar …
‘Ja hoor’ zei ze aarzelend. Sirius keek haar achterdochtig aan.
‘Of wil je misschien bij Fred zijn?’ vroeg hij alsof hij haar gedachten kon lezen. Lucy keek hem boos aan.
‘Ben je jaloers?’ schreeuwde ze zonder na te denken. In de verte kwam iemand de trap af maar daar lette ze niet op.
‘Helemaal niet!’ schreeuwde Sirius agressief. Lucy’s ogen vulden zich bijna met tranen. Ze had Sirius nog nooit zo gezien, en ze had ook nog nooit ruzie met hem gemaakt.
‘Sirius?’ vroeg Fred die beneden stond. Siris lachte geforceerd.
‘Oh hallo George’ zei hij met een valse lach.
‘Dat is Fred en dat weet je goed genoeg!’ brulde Lucy.
‘Rustig rustig, zo dadelijk wordt iedereen wakker’ zei Fred en hij sloeg een arm rond haar heen. Hij keek van Lucy naar Sirius. ‘Ik schrijf nog wel een brief’ sneerde Sirius en zijn hoofd verdween nadat Lucy ‘Wacht!’ had geroepen.
‘Waarom doet hij zo!’ Lucy stampvoette van woede.
‘Dat maakt toch niet uit’ zei Fred geërgerd omdat Lucy hem had weggeduwd.
‘Ga nou maar slapen’ fluisterde hij terwijl hij haar een nachtzoen gaf. Lucy knikte en keek naar buiten. De sterren fonkelden maar ze fonkelden minder vrolijk dan daarvoor.

Het was te verwachten dat Lucy die ochtend in een vreselijk humeur was. Het ergste van al was dat ze het niet tegen Lea of Katja kon zeggen, omdat het over een uitgebroken moordenaar ging. Die avond ervoor had ze de foto van Sirius weggelegd in haar koffer met zijn lachende gezicht naar beneden. Lea vroeg waarom ze dat had gedaan en toen verzon ze dat hij die dag gestorven was en ze er niet aan herinnerd wou worden. Die reden gebruikte ze ook bij het ontbijt en haar vreselijk ochtendhumeur. Fred’s Zwerkbaltraining ging niet door omdat Omber een onderwijsdiscreet had ingevoerd en ze nog geen toestemming hadden voor Zwerkbal.
‘Jullie ‘idee’ gaat toch wel nog door?’ vroeg Lucy aan Hermelien toen ze in de leerlingenkamer haar aan het helpen was met breinaalden te betoveren.
‘Ja ja, we zoeken alleen nog een geschikte plaats’ mompelde Hermelien op fluistertoon. Het wou niet zeggen dat het vakantie was, dat de mensen makkelijker onderuit hun strafwerk konden komen. De volgende avond dat ze de tweeling zag, zagen hun handen helemaal onder het bloed. Als ze overdag strafwerk hadden in plaats van ’s avonds, ging Lucy meestal naar de bibliotheek om een middel tegen hun verwondingen te zoeken. Het eenvoudigste was Murtlapextract, iets wat Hermelien ook eens had gemaakt voor Harry, maar wat ze niet meer had omdat de schaal op de grond was gevallen. Ze brouwde het op een namiddag in de leerlingenkamer en net toen het af was werd ze afgeleid door een krijsende Daily aan het raam.
‘Lucy! Zorg dat je uil ophoudt!’ brulde Ron door het geschreeuw van de uil heen. Lucy liep naar haar toe maar tot haar verbazing had ze geen niets bij en toen herinnerde ze zich weer dat hij van Sirius kwam en dat hij waarschijnlijk nog steeds boos was op haar.
‘Stomme uil!’ zei ze boos, ook al was ze niet op Daily boos maar op Sirius ‘Maak dat je wegkomt!’ Daily vloog verontwaardigd naar de Uilenvleugel en Hermelien snoof afkeurend terwijl ze druk verder breide. Lucy negeerde haar. Ze had Hermelien niets verteld over de ruzie omdat ze bang was dat ze weer kritiek ging geven op Sirius, zoals ze al deed bij Harry. Lucy bleef de hele avond wachten tot Fred terugkwam met Leo (George had geen strafwerk die dag). Ze geeuwde. Ze bleef bijna elke avond tot middernacht wakker en ze gaf toe dat het vermoeiend begon te worden. Het werd langzaam zwart voor haar ogen en ze viel langzaam in slaap. Lucy werd om de minuut wakker maar haar ogen viel weer snel dicht, alsof ze van lood waren. Ze droomde steeds dat ze op een eenhoorn zat die wegvloog van Zweinstein richting Londen. Ze vloog over het huis van Sirius die beneden stond. Eerst zwaaide hij naar haar maar toen trok hij zijn toverstok en begon te lachen met een blaffende, maar valse lach.
’Lucy?’ De stem leek van heel ver te komen. Van ver achter haar. Lucy opende haar betonnen ogen. Fred stond zwaaiend voor haar samen met Leo. Lucy streek vermoeiend door haar haren en keek hen moe aan.
‘Zijn jullie nu al terug?’ gaapte ze. Fred negeerde haar en keek haar bezorgd aan.
‘Misschien moet je eens op tijd naar bed. Je zat gewoon te slapen, hier ter plekke!’
Fred deed alsof hij sliep. Lucy wees naar het Murtlapextract dat op de tafel stond. Leo liep er heen en bracht het naar haar.
‘Stop je verwonde hand erin’ zei ze. De twee jongens keken haar nog vreemder aan dan eerst.
‘Wat is dat?’ vroeg Leo nogal verdacht.
‘Een middel tegen – Lucy gaapte- je weet wel. Vertrouw me nu maar’ zei Lucy. Ze voelde haar ogen weer dichtvallen. Fred en Leo lieten hun handen rusten in de schaal en ze kreunden van voldoening.

Daar lag hij dan. De foto van Sirius, met zijn hoofd naar beneden.
‘Niet oppakken!’ zei een boos stemmetje in haar hoofd.
‘Maar ik wil hem nog eens zien!’ zei een ander stemmetje. Lucy kneep in haar dekens. ‘Pak hem gewoon!’ zei het boze stemmetje weer. Lucy staarde wel een minuut naar de achterkant van de fotokader. Ze kon er niets aan doen. Haar vrije arm greep naar de kader en ze keek wel tien minuten naar de knappe, lachende Sirius. Het was een gelukzalig gevoel, want even vergat ze dat hij zo boos op haar was. Langzaam viel ze in slaap met de foto van Sirius in haar armen.