[AF] De Koppeling

Matjes · Dreuzel Verdiend: 46 Sikkels

Woord van de schrijfster:
Ik heb de afgelopen tijd veel fanfictions gelezen en bedacht me dat het misschien leuk was om er zelf eens eentje te schrijven. Dus ik ben gisteravond achter de pc gaan zitten en hier is het dan, mijn allereerste fanfiction. Very Happy

Ik heb alle boeken in het Engels gelezen, dus het was even zoeken naar de Nederlandse vertaling van sommige namen. Het meeste is gelukt alleen 1 naam kon ik niet vinden, net als de vertaling van NEWTs. Het is een compleet verhaal. Ik wil alleen nog even een banner maken, dus svp de topic nog niet afsluiten.

Over het verhaal:
Het verhaal vind plaats na het boek OotP. Dus in de zomer voor het 6de jaar en in het 6de jaar zelf. Dus je moet even vergeten wat Rowling over dit jaar heeft geschreven als je dit verhaal leest. Het verhaal is mierzoet en verder geschikt voor alle leeftijden (uiteraard). De Sorteerhoed heeft een bijzondere plaats in deze fan fiction.....

De Koppeling

Naar het Nest

Tops keek hem grijnzend aan toen hij zichtbaar ongeduldig op Dolleman wachtte die de Viavia gereed maakte. Het moment waar hij zijn hele vakantie naar uit had gekeken was bijna aangebroken. Vandaag zou hij naar het Nest gaan om samen met de Wemels en Hermelien zijn laatste twee vakantieweken te vieren. De afgelopen vakantie bij de Dursleys was minder erg geweest dan de vorige vakantie. De preek op het station had geholpen, maar Harry kon niet wachten om weer zijn vrienden te zien.

Tot Harry grote opluchting leek het eindelijk dat Dolleman klaar was met de Viavia, want hij gebaarde dat Harry de uiteinde van een sok mocht vastpakken. Harry keek verwonderd naar de wat bruinige sok. Ook Tops keek wat ongelukkig naar Dolleman’s Viavia, maar pakte het net als Harry maar vast toen Dolleman hen toebeet: “Komt er nog wat van, het is levensgevaarlijk om hier te blijven staan.” Dolleman wierp nog een blik om zich heen en pakte ook de sok vast. Harry voelde al snel het bekende draaien en voor hij het wist belandde hij in de bekende tuin van het Nest. Net op het ogenblik dat Harry dacht dat hij voor de eerste keer zonder te vallen met de Viavia was geland, werd hij naar achteren gelanceerd door een ferme omhelzing van iemand met heel veel haar. “Harry, het is zo goed om je weer te zien! Ron, Ginny en ik hebben al zoveel dingen bedacht die we kunnen doen deze twee weken.” Harry knikte benauwd naar het enthousiaste gezicht van Hermelien. Ze trok haar wenkbrauw op en vroeg: “Is er wat, Harry? Waarom zeg je niks?” Ron die achter Hermelien stond grinnikte toen hij de benauwde Harry zag en zei: “Misschien moet je hem even loslaten, zodat hij kan ademen”. Hermelien liet Harry gelijk los en zei geschrokken: “O sorry, Harry. Ik was zo blij om je weer te zien”. Ze klom snel van de gelanceerde Harry af en hielp hem op de been. Ron timmerde hem vrolijk op zijn schouder om hem welkom te heten en sleurde hem al snel de keuken in voor het avondeten.

Harry had samen met Ron, Hermelien en Ginny de grootste plezier in de weken voordat Zweinstein weer begon. Ze speelden Zwerkbal, gingen zwemmen en bezochten Wegisweg. Op de eerste dag van September brachten Arthur, Molly en Bill Wemel hen samen met Remus, Tops en Dolleman naar de Zweinstein-trein en een nieuw schooljaar was begonnen....

3 maanden later...

De aankondiging van Perkamentus

Harry liep zuchtend in de richting van de Leerlingenkamer van Griffoendor. Het jaar was tot dusver niet veel anders dan de vorige jaren, maar wel depressiever. Hij had natuurlijk Ron, Hermelien en Ginny, maar de professors gaven weer enorme bergen huiswerk op. En de professors waren gedurende de zomer niet veranderd, met name ene Sneep niet. Het zou allemaal niet zo beroerd zijn, ware het niet dat het ministerie had besloten om de Zwerkbal-wedstrijden dit jaar te verbieden. De minister vond het te gevaarlijk in verband met de voortwroedende oorlog met Voldemort en de Dooddoeners. Deze beslissing had het hele school in een diepe depressie gestort. Harry had nog ooit zoveel chagrijnige mensen gezien, dag in en uit. Harry had opgemerkt dat zelfs Hermelien eronder leed. Niet zozeer dat ze Zwerkbal miste maar Ron had een nog korter lontje dan anders, waardoor Hermelien weer sneller kwaad werd. De ruzies tussen Ron en Hermelien waren bekend en berucht door de hele school en iedereen schudde het hoofd als Ron of Hermelien zich weer nijdig een weg baande door de Grote Zaal.

Harry vertelde de Dikke Dame het wachtwoord en hij werd toegelaten tot de Leerlingenkamer. “He, Harry!” hoorde hij uit de hoek van de Leerlingenkamer. Harry keek op en zag Ginny naar hem lachen: “Weet je waar Ron en Hermelien zijn? Het is bijna eettijd en ik lust wel een paard!” Harry lachte en zei: “Ze zullen wel weer ergens ruzie aan het maken zijn.” Net op dat moment hoorden hij en Ginny woedende stemmen de Dikke Dame passeren. “Hermelien, ik ben het zat! Ik ga vandaag echt niet meer leren, de NEWTs zijn volgend jaar pas!” Hermelien keek hem nijdig aan en zei: “Je moet het zelf maar weten, maar kom niet bij mij aan als je bij je NEWTs in de problemen komt!” Harry en Ginny grinnikten naar elkaar, Ron en Hermelien hadden inderdaad weer ruzie. Ginny gaf Harry een knipoog en liep kordaat op Ron af, sleurde hem mee en riep: “Het is tijd voor eten!”. Ron die eerst tegenstribbelde, bedacht zich toen hij dat hoorde en liep snel achter Ginny aan. Hij mummelde iets over een paard en honger. Hermelien keek Ginny en Ron verwonderd na en besloot uiteindelijk Harry te volgen die achter Ron en Ginny aanliep. In de Grote Zaal zochten ze een plekje op en wachtten op het eten dat al snel kwam. Net op het moment dat iedereen benauwd weer een ruzie tussen Hermelien en Ron zag aankomen, omdat Ron zei dat Hermelien niet zo moest zeuren, liep Perkamentus naar voren en riep: “Stilte!”. Iedereen hield gelijk op met praten en keek naar het Schoolhoofd. Perkamentus keek met twinkelende ogen de zaal rond en zei: “Beste studenten, ik heb een mededeling voor jullie. Aangezien de ministerie de Zwerkbal-wedstrijden heeft verboden, heb ik besloten dat er voor Kerst vervangende entertainment moet zijn om dit verlies te dragen.” Er steeg een gefluister op in de zaal na deze woorden van het Schoolhoofd en iedereen keek verwachtingsvol naar Perkamentus. Zijn ogen begonnen nog meer te twinkelen toen hij zei: “En daarom houden we een bal!” Direct naar deze woorden, begonnen de meiden opgewonden te discussieren over de opkomende bal en de jongens keken elkaar aan en gromden. Hoe kon Perkamentus hen dat aandoen, nu moesten ze nog naar een bal ook en niet te vergeten het moeilijkste doen: een meisje vragen...
Perkamentus hief glimlachend zijn hand om weer de aandacht te krijgen en zei: “Echter, deze keer zullen de heren niet de dames vragen.” Gemummel steeg op uit de zaal. “En de dames hoeven niet de heren te vragen” vervolgde Perkamentus. Iedereen keek hem verbaasd aan en Perkamentus vervolgde glimlachend: “Ik besef dat het vragen het moeilijkste is en dat jullie ook niet altijd een geschikte date vinden. Daarom heb ik iemand bereidt gevonden om dit gedeelte voor jullie te doen. De Sorteerhoed heeft ermee ingestemd om voor deze gelegenheid de koppelaar te spelen. De Sorteerhoofd kent jullie allemaal als geen ander. Vaak zelfs beter dan jullie jezelf kennen, dus ik verwacht dat met hulp van de Sorteerhoed iedereen een geschikte danspartner zal vinden en dit het beste feest in het bestaan van Zweinstein zal worden! Jullie worden overmorgen, op zaterdagmiddag in de Grote Hal verwacht voor de Koppeling. De sorteerhoed zal tussen alle studenten en docenten de beste matches zoeken. Na deze Koppeling weet iedereen met wie hij of zij naar de bal gaat. Tot overmorgen!” Opgewonden gepraat begon er na deze woorden van het Schoolhoofd. Ron keek Harry vragend aan en zei: “Is dit een goed iets of niet? Ik bedoel, gelukkig hoeven we niemand te vragen, maar wat als de Sorteerhoed besluit dat mijn beste match Sneep is”. Ron sidderde bij de gedachte. Hermelien die het gehoord had, zei: “Ron, je moet de Sorteerhoed niet onderschatten. De Hoed kent ons allemaal door en door . Als iemand goede matches kan maken is de Hoed het en jouw match zal vast Sneep niet zijn” . Ron haalde zijn schouders op en zei: “Nou, dan laten we het maar aan de Hoed over. Dan kan in ieder geval niemand me beschuldigen dat ik iemand juist wel of niet heb gevraagd voor de bal.” Harry was het met Ron eens dat dat een geruststellende gedachte was.

De Koppeling

De twee dagen vlogen voorbij en er werd over niks anders dan de Koppeling gepraat. Iedereen wilde weten met wie de Sorteerhoed hen zou koppelen. Op zaterdag zat ruim voor de middag de Grote Zaal al vol. Om klokslag 12 uur verscheen Perkamentus met de Sorteerhoed op het podiun. Alle studenten keken vol verwachting naar het Schoolhoofd en de Hoed. Perkamentus zette de Hoed voorzichtig neer en ging zonder wat te zeggen in zijn eigen stoel zitten. De Sorteerhoed begon te spreken: “Ik heb hier weken naar uitgekeken, toen Albus me vroeg dit te doen. Na de Sortering is er dan de Koppeling! Jaren hebben jullie gekregen om te dwalen op verkeerde paden, maar vandaag zet ik recht. Ik ken jullie en ik weet jullie beste matches. Natuurlijk loopt niet voor iedereen hier zijn ware liefde rond dus er zal een signaal zijn die de kracht van de match uitstraalt. Ten eerste kunnen jullie het zien aan het licht dat ik uitstraal als ik de match maak. Hoe feller het licht, hoe beter de match. Daarnaast zal dan de namen van het koppel in de lucht verschijnen in een kleur. Blauw betekent dat jullie een prettige avond zullen hebben, maar veel meer waarschijnlijk niet op langere termijn. Groen betekent een goede match en mooie kans op een toekomst samen. Rood betekent dat je zo snel mogelijk in het huwelijksbootje met je match kan stappen en alle kans op een zeer gelukkig huwelijk. Hoe donkerder de kleur, hoe krachtiger in die categorie. Ik doe iedereen in willekeurige volgorde, ik zal eerst een beschrijving geven waarom jullie bij elkaar passen, dan volgt de match en de namen van de match. Begrepen?” Er klonk gemummel uit de Grote Zaal en de Hoed zei: ”Goed, daar gaan we!”. Harry keek een beetje benauwd naar de Hoed, met wie zou die gekke Hoed hem koppelen? Hij keek om zich heen en zag dat Ron, Hermelien, Ginny, net als iedereen nerveus naar de Sorteerhoed staarde.

De Sorteerhoed begon: “Vriendschap bindt jullie, vriendelijkheid, zweverigheid. Ja, inderdaad jullie zullen goed bij elkaar passen en goed op elkaar passen!” Harry staarde verwonderd naar de hoed die fel begon op te lichten en keek met open mond omhoog toen in de lucht boven de Hoed groot en duidelijk in diep donkergroen de namen verschenen: Marcel Lubbermans & Loena Leeflang. Harry keek verwonderd naar Marcel die dieprood kleurde en nerveus een blik naar Loena wierp. Loena lachtte zweverig naar hem en Neville kleurde nog roder. In de zaal steeg een verwonderd gemopper op, maar de Sorteerhoed ging gewoon verder zodat iedereen al snel weer stil was.

“Slim, emotioneel, vriendelijk, geslepen. Jullie maken een uitstekend paar.”, de Hoed lichtte weer op en in het groen verscheen de namen: Cho Chang & Michel Kriek. Harry knipperde even met zijn ogen. Ginny wierp een blik naar hem. Harry glimlachte geruststellend terug, hij had allang afscheid genomen van Cho Chang, ze zouden nooit bij elkaar gepast hebben. Ginny gaf hem een knipoog dat ze het begreep en ze keken weer naar de Sorteerhoed.

“Jarenlang samen een twee-eenheid, beiden met grote wijsheid, enorm veel macht en veel liefde. Zou het niet wat zijn om deze twee-eenheid te verdiepen?!”, de Hoed lichtte op en in het donkergroen verscheen: Albus Perkamentus & Minerva Anderling. Iedereen staarde naar de lerarentafel. Harry meende in een flits even Perkamentus en Anderling te zien blozen, maar ze keken allebei gelijk weer gewoon. Harry dacht even dat hij het zich had ingebeeld, tot Hermelien en Ginny tegelijkertijd zeiden: “Ze bloosden!”.

Parvati Patil & Daan Thomas volgde in het donkerblauw. Belinda Broom volgde in het groen met Simon Filister. Harry keek met fascinatie naar de koppels die de Sorteerhoed produceerde en begon zich af te vragen of uberhaupt ooit namen zouden opblinken in het rood, tot nu toe was tot zijn verwondering het donkergroen van Magnus Stoker en Regina Valster het diepst geweest. Hij meende zelfs een flikkering van rood even te zien bij hen, maar echt rood was een naam nog niet geworden. Hij schrok op toen hij de Sorteerhoed weer hoorde spreken.

“Jullie denken niet te doorgronden te zijn, maar ik zie jullie en je alles. Ik zie alles in jullie. Ik zie genoeg om jullie te matchen”, de Hoed lichtte weer op en in het groen verscheen tot ieders grote schrik de namen: Marietta Edgecombe & Draco Malfidus. Iedereen staarde afwisselend tussen Mariette en Draco, die beiden continu nu van rood naar wit naar rood kleurde. “Apart”, mompelde Ron, die Mariette een giftige blik toeworp. “Ron...!”, fluisterde Hermelien hem hard toe. Ron keek Hermelien gefronsd aan en wilde net wat zeggen toen de Hoed weer sprak.

“Zo tegenstrijdig en toch zo gelijk. Zo wit en zwart, zo zwart en wit, zien beiden. Zoveel liefde en zoveel onwil. Zoveel trouw! Zoveel slimheid, wijsheid, strategie en moed verenigen zich in deze twee-eenheid! De slimste, de moedige en trouwe!” Na deze enthousiaste woorden van de Sorteerhoed leek de Grote Hal wel in brand te staan van het licht dat het uitstraalde en toen verschenen in het donkerrood de namen: Ronald Wemel & Hermelien Griffel.

Verbijsterd keek Harry erna en wendde net als de rest van de Grote Zaal toen zijn blik naar Ron en Hermelien die beiden volledig rood waren gekleurd. Ron mompelde uiteindelijk iets als: “ Ik zei het, die gekke Hoed..”. Harry schudde plotseling zijn hoofd toen het besef tot hem doordrong en zei: “Nee, de Hoed heeft gelijk”. Ron en Hermelien staarde hem sprakeloos aan, openden hun mond om iets te zeggen tot plotseling Ginny’s stem klonk die zei: “ Harry heeft gelijk. Harry en de Hoed hebben absoluut gelijk”. Ron en Hermelien wisten niet meer waar ze moesten kijken en Harry keek Ginny dankbaar aan.

De Hoed stoomde verder met weer een reeks matches, maar Harry luisterde nauwelijks meer. De Hoed had zo gelijk over Ron en Hermelien, hij had het lang niet gezien maar de Hoed had inderdaad absoluut gelijk. Hij schrok op uit zijn gedachten toen tot ieders hilariteit Sneep werd gematched met Madame Plijster. Harry zag tot zijn verwondering dat Madame Plijster enthousiast bloosde en hij had nooit gedacht Sneep met een rode kleur te zien, maar het was er nu wel degelijk. Harry grinnikte om de Hoed’s match, het was een onverwachte, maar blijkbaar wel een goede. Harry hoorde verschillende matches weer volgen, soms tot ieders hilariteit en soms zulke duidelijke. Toen klonk het...

“O dit wordt interessant, absoluut interessant” klonk de Sorteerhoed opgewonden, “ Ja, ja, ik zie het duidelijk. Ik zie een machtige tovenaar, de machtigste. Ik zien zo enorme veel macht, zo enorme veel liefde, trouw en kracht. Aan wie zal ik hem koppelen? Wacht, ik geef hem een gelijke! Ik geef hem een vrouw die liefdevol, grappig, zorgzaam, sterk, uniek en zo mooi is. Ik geef hem de machtigste tovenares. Zij was altijd al van hem en hij was altijd al van haar. Ze zijn al voor het leven verbonden. Zij is gelijk haar voorgangers, zij is gelijk zijn moeder, grootmoeder, over-grootmoeder en eerdere generaties. Zo is hij hij, zo zullen hun kinderen zijn zoals hem en haar. De machtigste tovenaar en tovenares, ja dit is de perfecte match!” De Sorteerhoed lichtte op met zo’n fel licht dat iedereen zijn ogen afschermde en een wind door de zaal ging die iedereen deed wankelen. In het diepste dieprood verschenen de namen: Harry Potter & Ginevra Wemel.

Het werd muisstil in de Grote Zaal en alle ogen vlogen naar Harry en Ginny. Harry kon het niet geloven wat de Sorteerhoed net zei, hij keek met open mond naar de lucht waar nog steeds de namen blinkte: Harry Potter & Ginerva Wemel. Hij veranderde de richting van zijn blik en keek rechtstreeks naar Ginny. Hij zag dat zij net zo verbijsterend naar de lucht keek en toen haar blik richting hem bewoog. Ze keken elkaar recht in de ogen en het voelde alsof ze elkaar voor het eerst zagen. Harry kon alleen maar naar haar staren toen hij haar zo zag. Haar haar was als een vuur, zo mooi. Hij besefte plotseling, dat ze prachtige bruine ogen had waar hij zijn ogen niet van kon afwenden. Zij maakte ook geen enkele beweging om haar blik af te wenden. Ze leek te verdrinken in zijn groene ogen.

Ron en Hermelien keken verbijsterend naar hun vrienden. Wie had dat ooit kunnen denken, Harry en Ginny! Nou eigenlijk lag het voor de hand, hoe komt het dat ik het niet zag, dacht Hermelien. Hoe komt het dat ik het nooit zag, natuurlijk Ginny en Harry!, bedacht Ron en hij zei: “ De Sorteerhoed heeft gelijk, Ginny en Harry! Jullie zijn voorbestemd voor elkaar.” Hermelien keek hem verwonderd aan, ze had nooit verwacht dat hij dat zou zeggen.
Harry en Ginny konden niks meer anders doen dan naar elkaar staren en zeiden niks terug. Dus Ron wendde zijn blik naar Hermelien en zei: “Het is waar, ze zijn voorbestemd!”. Hermelien kon niks anders doen dan vertederd naar hem lachen en toen lachte hij naar haar terug.

De Bal

De Sorteerhoed had zijn werk goed gedaan. Niet iedereen wilde het nog toegeven, vooral niet de stellen die aan andere matches waren gekoppeld. Echter, diep in hun hart wist iedereen dat de Sorteerhoed gelijk had gehad.

Harry stond nerveus voor de spiegel, met Ron die ook nerveus was naast zich. Ze bekeken zich in de spiegel. “Zie ik er een b..beetje uit, Ron?”, zei Harry zenuwachtig. “Je ziet er top uit, maat. Ginny zal het prachtig vinden.”, zei Ron en vervolgde nerveus: “Zie ik er een b..beetje u..uit?”. “Top, maat. Hermelien, zal het prachig vinden!”, zei Harry. Hij en Ron grinnikten naar elkaar. “Kom , we gaan”, zeiden ze beiden. Nog steeds nerveus liepen ze de trap af naar de Leerlingenkamer om op de dames te wachten. Het duurde even, maar eindelijk kwamen Hermelien en Ginny gelijkertijd de trap af naar de Leerlingenkamer. Ron kon zijn ogen niet geloven, Hermelien zag er beeldschoon uit in een paarse prachtige jurk. Ron dacht: “De Sorteerhoed had gelijk. Hermelien is van mij!”

Hermelien kon haar ogen niet geloven. Oef, wat zag Ron er hunky uit in zijn smoking. “Bedankt Sorteerhoed!”, dacht Hermelien stil.

Ginny liep de trap af en bleef halverwege staan. Ze kon het niet geloven. Vroeger had ze al gedroomd van dit moment, nu was het werkelijkheid. Daar stond hij, met zijn prachtige groene ogen en zwart haar. Ze hield zo enorm veel van hem, besefte ze nu. Hoe kon ze de Sorteerhoed ooit bedanken?

Harry staarde en staarde. Daar stond ze in een prachtige groene jurk, met haar prachtige vurige haar en liefdevolle bruine ogen. Hoe kon hij ooit zo blind zijn, jarenlang? Hij wist nu dat hij van haar hield en dat hij zijn levenlang van haar zou houden. De Sorteerhoed was geweldig geweest, besefde Harry: “En Perkamentus had gelijk, dit wordt het beste feest in het bestaan van Zweinstein!”.

Einde