[AF] An unexpected love (SPOILERS!)

missme98 · Geplaatst: Zo Aug 19, 2007 19:35

Pas op! Spoilergevaar!

SPOILERS!

[selecteer]
Mijn verhaal gaat over George, zijn leven na dat Fred is gestorven. Dus veel leesplezier, en ik hoop op veel reacties. Dit is de proloog, zodat je een beetje doorhebt hoe George zich zonder Fred voelt.

'Fred? Fred! NEE!, oor je me? Snap je Fred, 'oor je me? Percy, percy! Wat is er gebeurd, is hij verstijfd of bewusteloos?! Percy!'

George zat rechtop in bed, deze droom had hij elke nacht sinds het overlijden van Fred. Hij wreef in zijn ogen en keek op de wekker. Die gaf 5:46 aan. Hij ging zijn bed uit en kleedde zich aan, hij liep naar beneden. Blijkbaar was hij niet de enige die wakker was.
'Percy, wat doe jij zo vroeg beneden?' zei George.
'Hetzelfde als jou denk ik, ik kon niet slapen en ben er maar uitgegaan. Ik moet telkens aan Fred denken en hoe het mijn schuld is.' zei Percy
George keek hem verontwaardigd aan, 'jouw schuld? Ik had bij hem moeten zijn, ik had samen met hem moeten vechten. Percy waarom zou het jouw schuld zijn? Weet je wat ik ga even naar buiten, ik zie je bij het ontbijt'. En voordat Percy kon antwoorden was George weg, hij kon het opeens niet meer aanhoren hoe Percy zichzelf de schuld gaf. Hij had altijd hetzelfde lege gevoel, toen hij voor de 1e keer in de spiegel keek stortte hij in. Even dacht hij dat hij Fred naar hem zag lachen, maar hij wist meteen dat Fred nooit meer naar hem zal lachen. En dat deed hem meer pijn dan hij ooit zal kunnen voelen. Waarom was Fred dood, waarom niet ik? Hij heeft tenminste al zijn oren nog, dacht George. Hij liep het erf af en liep een beetje doelloes verder, opeens zag hij het, een zilveren aapje. Maar dat was zijn patronus, hoe kon dat? Hij had hem toch niet opgeroepen? Even kwam het beeld van Fred die lachend uit de struiken sprong in zijn hoofd, maar dat kon toch niet? Fred had wel dezelfde patronus als hem, alleen net iets anders. 'Expecto patronum!' riep George. Maar terwijl hij zijn patronus opriep vervaagde het zilveren aapje. Dan was het toch zijn patronus, 'maar hoe kan dat, heb ik hem opgeroepen zonder dat ik het wist? Dat kan toch niet, daarvoor heb ik mijn toverstok nodig'. Hij liep verder zonder nog echt over de patronus na te denken, maar later kwam hij toch weer in zijn gedachten op.
George liep weer naar binnen, hij had zeker een paar uur gelopen. De familie keek hem voorzichtig aan, bang dat hij weer zou instorten of zou gaan huilen. Ze wisten allemaal dat hij het, het zwaarst met Fred zijn dood had, en hij wist het zelf ook.
'Goedemorgen Schat, neem wat toast of havermout' zei zijn moeder.
'Ja is goed mam, de kabouters zijn trouwens weer terug, dus als ik en Fred...' Hier stokte zijn zin, iedereen keek hem geschokt aan, hij was zo gewend om de tuin kaboutervrij te maken met Fred dat hij het zonder na te denken zei.
'Ik bedoel, als ik de trui kaboutervrij moet maken, wil ik dat na het ontbijt wel doen. Zei George.
'Ok George, Ron helpt je wel'
Ron wierp zijn moeder een vernietigende blik en zei, 'Ma! Hermelien komt vanmiddag, kan dit niet even wachten, ik moet nog douchen en mijn kamer opruimen.'
'Ron, je helpt je broer met de tuin en daar mee uit' zei Molly.

Na de tuin kaboutervrij gemaakt te hebben, liep Ron vloekend weg. George ving een paar woorden op die op Hermelien en kamer opruimen leken. Hij voelde zich schuldig over Ron, maar hij wist dat Hermelien het helemaal niet erg zou vinden als iemand zijn kamer rommelig was. Die Ron is gewoon veel te gestresst, iedereen heeft het zwaar met de dood van Fred.
Opeens hoorde hij een knal achter zich.
'Hé, George ik kom voor Ron' zei Hermelien. Het bleek dat ze precies achter hem was verschijnseld.
'Ok, hij is binnen en volgens mij is hij aan het douchen.'
Hermelien had een vreemde uitdrukking op haar gezicht.
'Weet je George, ik snap hoe je, je voelt en ..' voordat ze haar zin af kon maken zei George:
'Nee Hermelien dat weet je niet, je zal het niet snappen, dat doet niemand' Niemand snapte inderdaad hoe hij zich voelde. Hij voelde zich alsof er een deel van zijn ziel was uitgerukt, alsof hij nooit meer heel zou zijn. En dat deed ongelofelijk pijn.
[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Vr Aug 24, 2007 18:56

Ik heb weer een nieuw stukje geschreven. Reacties zijn altijd welkom, zelfs gewild. Want ik wil echt weten wat jullie er van vinde. Veel leesplezier in ieder geval

SPOILERS!

[selecteer]
Het was eind Augustus en George wist dat school bijna begon en dat hij dan weer moest werken. Eigenlijk moest hij vorige week al in de winkel staan, maar dat kon hij niet aan. Hij vond het op de één of andere manier ook respectloos tegenover Fred. Bijna dagelijks dacht hij nou aan de winkel, hoe het verder moest zonder Fred en hoeveel lol ze hadden. Al vanaf dat ze op Zweinstein zaten zijn ze bezig met de ontwikkeling van fopproducten. Ze hadden altijd zo een lol, en ze verzonnen de gekste dingen. Hij dacht terug aan zijn 7e jaar toen Omber de school terroriseerde en tovertweelings topfopshop vol in de maak was. Hermelien probeerde hun praktijken te verbieden, maar dat kon ze toen niks schelen, omdat ze toch al van plan waren om weg van school te gaan. Eerder die dag had George een brief van professor Anderling gehad, en daar was hij heel erg verbaasd over geweest. Waarom zou Anderling hem schrijven? Maar toen hij begon te lezen, werd het duidelijk.

Beste George,

Ik wilde je condoleren met het verlies van je tweelingbroer Fred.
Omdat jullie in mijn afdeling zaten, heb ik jullie goed leren kennen. Ik begrijp wat een verdriet je nu moet hebben, ik ben ook erg verdrietig. Maar ik hoop dat je de mooie dingen in het leven nog steeds ziet, en ik hoop dat je gelukkig bent. Het lijkt me heel moeilijk voor je.
Sterkte.

Groeten Minerva Anderling

Hij had tranen in zijn ogen gehad nadat hij dit had gelezen. Wanneer Fred ter sprake kwam, kwamen de waterlanders al. Hij kende professor Anderling inderdaad erg goed, vooral omdat hij altijd veel strafwerk bij haar moest maken. Hij en Fred zaten altijd in de problemen, daarom was het een geweldige broer.

'GEORGE!!'
George schrok zich lam, de stem van Ron klonk 5 keer zo hard omdat hij behoefte had aan rust.
Hij riep niets terug, maar Ron stond al in zijn kamer. Hij was er in verschijnseld.
'Ron, weet je niet hoe onbeleefd dat is?' zei hij.
'Ik heb toch eerst geroepen?!' zei Ron quasi onschuldig.
'Ja ok, wat is er?' zei George.
Ron kreeg een berekenende blik in zijn ogen, alsof hij aan het nadenken was hoe hij het, het best kon zeggen.
'Ik vroeg me af, hoe je het verder gaat doen met de fopshop? Ik snap het als je er niet over wilt praten, maar je kan de hele shop niet in je eentje runnen'
'Ik weet het ook niet Ron, misschien kan ik de shop dan beter sluiten of heb jij een beter idee?'
Ron keek plotseling alsof hij jarig was,'Ik heb wel een idee, maar ik weet niet wat jij er van vind. Maar ik zou je best wel willen helpen in de winkel. In het begin weet je wel, zodat je er aan kan wennen om het zonder Fred te doen.'
George zag dat het moeilijk voor Ron was om dit te zeggen, maar toch voelde hij een vlaag van onmacht. Waarom moest hij nou beginnen over het onderwerp dat hem het meest angst aanjaagde. Zonder Fred. Wat moest hij zonder Fred?
'Weet je Ron, ik vind het wel een goed idee, bedankt. We moeten wel op een week voor September beginnen, want dan beginnen de mensen met inkopen voor Zweinstein. Eerlijk gezegd wil ik een shop openen in zweinsveld. Ik denk dat we daar meer winst gaan maken, en het is fijner zodat ik in de vakanties thuis kan zijn'
'Ja, dat is een geweldig idee en ik beloof je dat ik een geweldige hulp zou zijn,' zei Ron.

Later in de middag hoorde George buiten een knal, hij wist meteen dat Harry in de tuin verchijnseld was. Hij hoorde zijn moeder gillen hoe mager hij was, terwijl hij nu toch gezond at. Maar waarschijnlijk vond ze het neefje van harry nog mager. De gedachte aan die dikzak deed hem weer lachen, hij wist nog hoe hij de tontongtoffees op hem had uitgeprobeerd. Samen met Fred. Opeens werd er op de deur geklopt.
'George?'
'Kom maar binnen hoor', zei George toen hij hoorde dat het Harry was.
'Hé George, ik wilde eigenlijk vragen hoe het was? Ik hoorde dat je de shop een tijde met Ron gaat runnen.'
Op de één of andere manier had George meer behoefte om met Harry te praten dan met iemand van zijn familie. Bij Harry had hij niet het gevoel dat hij hem lastig viel, en Harry was ook veel mensen kwijtgeraakt, hij zou het wel snappen.
'Ja inderdaad, en het gaat niet geweldig. Ik vroeg me af, toen jij Sirius verloor, hoe voelde je, je toen?'
'Ik voelde me eenzaam en zielloos. Alsof er een deel van me was weggerukt, ik weet precies hoe je, je voelt George. Alles is in een zwart gat gevallen na de dood van Sirius. Na hem was het Carlo, Perkamentus, Dwaaloog, Dobby, Hedwig, Lupos, Tops, Sneep en Fred. Alles is verwoest door Voldemort, het gemis blijft, maar geloof me, ooit voel je je beter,' zei Harry.
George voelde zich vreemd bij het horen van deze woorden. Al die mensen die dood waren door Voldemort en hij kon alleen aan Fred denken, hij voelde zich zo egoistisch, zijn enige troost was dat Voldemort dood was. Hij kon Harry daar voor bedanken en had het gevoel dat hij wraak voor hem had genomen. Al had hij dat liever zelf gedaan.
'Ik ga even kijken hoe het in de winkel is, en een beetje schoonmaken. Doei Harry.'
'Ok, ik ga er ook weer vandoor, Ron zegt dat hij zo achter je aan komt.'

George liep naar buiten het erf af en verdwijnselde naar tovertweelings topfopshop.

[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Za Sep 01, 2007 11:29

Dit is alweer mijn 3e hoofdstuk. Reacties zijn welkom Very Happy

En weer veel leesplezier.

SPOILERS!

[selecteer]
Het was 1 September. George stond in de winkel met Ron.
‘Het is wel een beetje verstoft hier,’ Zei Ron.
‘Ja, ik ben een hele tijd niet geweest, na dat jeweetwel verslagen was, was het een beetje een rare tijd,’ antwoorde George.
‘Je mag nu gewoon Voldemort zeggen hoor. Ik snap wel wat je bedoelt, het was inderdaad een rare tijd. Niet meer die angst, en een gevoel van overwinning, en niet alleen op het gebied van oorlog,’ zei Ron met een grijns. George wist waar Ron het over had, Hermelien. Eindelijk na dat eeuwige gedrentel kregen ze wat met elkaar. Hij was heel blij voor ze, hij en Fred maakten altijd geintjes over ze. Hij liep wat rond door de winkel, bij alles wat hij zag, dacht hij aan hoe hij het gemaakt en getest had met Fred. Ze hadden er altijd zo een lol mee. Ondertussen pakte Ron van alles op en riep bij elk product, Geweldig! Hoe kom je er toch op!
‘Ok, ik zal je alles over onze producten vertellen en je wegwijs maken in de winkel, en dan kunnen we morgen denk ik wel aan het werk. Onze assistente heeft ontslag genomen, want haar moeder is gestorven.’ George dacht aan Voldemort nu hij dit gezegd had. Hij is weg, maar hij heeft zoveel verwoest. Mensen zijn gelukkig, maar aan de andere kant verdrietig door het verlies. Hun troost is dat de man die dit allemaal gedaan heeft dood is, en volgens Harry zou hij geen goed leven hebben in het hiernamaals.
George was de rest van de middag bezig met Ron. Hij moest hem alles over de producten vertellen zodat hij het kon verkopen en hem bekend maken met de winkel. Hij merkte dat Ron erg enthousiast was, opeens voelde hij een steek van genegenheid voor hem. Dat hij he wilde helpen in de winkel, en hij offerde toch heel wat vrije tijd op, die hij veel beter kon besteden. Ron was ook erg goed geweest om tegen te praten over Fred.
‘Ron, ik... ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen. Ik ben niet echt goed in... je weet wel, serieus zijn. Ik... bedankt voor alles, met de winkel en zo. Ik, bedankt dat ik met je kon praten over...’ George zijn stem stokte, hij kon niet verder gaan, maar Ron scheen het te begrijpen.
‘Natuurlijk George, daar hoef je helemaal geen bedankt voor te zeggen. Je bent mijn broer, we zijn familie. Dat gaat best diep, ik bedoel als we zelfs Percy konden vergeven.’
George lachtte, toen hij aan Percy dachtte. Ze hadde hem vergeven, natuurlijk. Ron had gelijk. Familie ging inderdaad diep, hij had Percy echt gehaat, maar de minuut toen hij hem zag vergaf hij hem.
‘Ja, je hebt gelijk, we hebben zelfs Percy vergeven. Maar ik wilde je gewoon laten weten dat ik het waardeer dat je er bent voor me. Dit klinkt echt zoetsappig. Laten we maar eens naar huis gaan, ik denk dat ma het eten al op tafel heeft staan. Als we niet op tijd thuis zijn, vermoord ze ons.’
Ze liepen naar het haardvuur, achter in de winkel en George gooide wat poeder in de haard. Meteen laaiden er grote groene vlammen op, hij zette een voet in de haard en voelde zich alsof er een donzige deken om hem heen geslagen was. HET NEST! riep George, en hij tolde rond. Molly keek geschrokken op.
‘George! Ron! Jullie gaven me bijna een hartaanval. Ik dacht dat je een half uur later zou komen, lieverd,’ zei ze.
‘Sorry ma, Ron snaptte het iets te snel,’ zei George. ‘We waren eerder klaar, ik dacht dat je het wel fijn zou vinden.’
‘Natuurlijk lieffie, hoe was het in de winkel,’ zei Molly terwijl ze George knuffelde en daarna Ron stevig omhelzde.
‘Het was raar om weer in de winkel te zijn, helemaal zonder Fred. Maar Ron deed het heel goed, en het is fijn om er niet alleen voor te staan.’
Molly kreeg tranen in haar ogen toen hij dit zei,ze knuffelde hem nog een keer en veegde haar ogen aan haar schort af en liep naar de woonkamer.
‘Hé George, het was echt leuk in de winkel, ik zie er naar uit om met je samen te werken. Ik ga naar buiten, want Hermelien komt zo. Ze eet mee zometeen,’ zei Ron.
‘Ja, ik zie er ook naar uit. Ik ga even naar boven om een advertentie op te sturen naar de ochtendprofeet, ik hoop dat ik Hermes mag lenen van Percy. Ik zie jullie bij het eten,’ zei George.’ Eigenlijk wilde George niet vertellen wat hij deed, op de één of andere manier schaamde hij zich ervoor. Hij had die ochtend een brief van Loena ontvangen.

Lieve George,

Ik hoorde het vanochtend pas van je broer Fred. Ik ben goed bevriend met je broer Ron en ik wilde even zeggen hoe erg ik het voor je vind. Niemand zal hem ooit vergeten, ik kende hem niet goed. Maar ik vond jullie altijd erg aardig en jullie fopartikelen waren geweldig.
Sterkte met je verlies en als je ooit een luisterend oor nodig ben ik er voor je.

Veel liefs,

Loena

Dat had hij totaal niet verwacht. Hij had Loena altijd een beetje vaag gevonden, maar hij wist niet dat ze zo aardig was. Hij had het te druk gehad om haar terug te schrijven, maar nu had hij wel tijd.

Beste Loena,

Bedankt voor je brief, ik wist niet dat je zo goed bevriend was met Ron. Hij had het wel vaak over je, maar ik kan me niet echt concentreren als de rest van het gesprek over Hermelien gaat, George moest even lachen, Ik heb wel het gevoel dat hij naar me luistert als ik tegen hem praat, en dat hij op me neer kijkt, van waar hij ook is. Ik ken je eigenlijk niet zo goed, maar ik vind het toch heel fijn, dat ik jou als luisterend oor kan gebruiken. Sinds ik er maar 1 heb. Ik stuur je een spijbelsmuldoos mee, want ik heb het gevoel dat je dit best kunt gebuiken in je 7e jaar.

Gr.

George

Hij keek zijn brief even over en was best tevreden. Hij had een vertrouwd gevoel bij haar, wat hij niet kon uitleggen. Hij kende haar immers nauwelijks. Hij pakte Koe, want Hermes mocht hij natuurlijk niet lenen van Percy, en bond de brief en de spijbelsmuldoos aan zijn pootje. Hij gooide Koekeroekus uit het raam en keek naar hem totdat hij werd opgeslokt door het duister. Hij sloot de deur van zijn kamer en liep naar beneden voor het eten.

[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Ma Sep 03, 2007 12:14

Ik heb weer een nieuw hoofdstuk geschreven. Reacties graag Very Happy

SPOILERS!

[selecteer]
De volgende ochtend werd George wakker van het gekraai van een haan. Verbaasd vroeg hij zich af sinds wanneer ze een haan hadden. Hij staptte uit bed, deed zijn kleren aan en ging naar beneden.
‘Goedemorgen George,’ zei zijn vader Arthur Wemel die een haan vasthield,’Het is een vuurspuwende, weer eentje voor ongepast spreukgebruik, maar sinds hij in de dreuzelwereld is geweest zit ik er mee opgescheept.’
‘Goeiemorgen Pa, ik vroeg me al af waar dat gekraai vandaan kwam,’ zei George.
Hij liep naar de kast en paktte een broodje, daarna wat drinken en ging hij ontbijten aan de pas geschrobte tafel. Hij wilde net de boter pakken toen hij een knal tegen het raam hoorde. Arthur sprong verschrikt op. ‘Wat was dat?! O, het is Ron zijn uil.’
George sprong op en liep naar het raam, hij deed het open waarop Koekeroekus meteen naar binnen fladderde. Hij deed een graai in de lucht, en ving hem in zijn vuist. George pakte de brief die hij aan zijn poot had en er zat ook een pakje bij. De brief was aan hem geadresseerd.
Hij ging weer aan de eettafel zitten en maakte de brief open.

Lieve George,

Heel erg bedankt voor die spijbelsmuldoos. Ik heb hem nog niet gebruikt, maar de neusbloednoga is wel een goed afweermiddel tegen knarkloppertjes. Het is inderdaad best zwaar dit jaar, ik ben bezig met fabeldieren. Ik wil namelijk op expeditie gaan later bontgekleurde kakelkip. Ik vind Ron en Hermelien een erg leuk stel, al was het wel duidelijk dat ze elkaar leuk vonden. Ron kan nog wel eens lompe opmerkingen maken, maar dat hoort nou eenmaal bij hem. Wat je zei over dat je het gevoel hebt dat Fred op je neerkijkt, dat heb ik ook bij mijn moeder. Ik heb het gevoel dat ze me nooit echt verlaten heeft en dat ze altijd bij me is. Vooral in moeilijke tijden. Mijn moeder zei altijd,’Loena, je moet je dromen niet wegstoppen, maar je moet ook niet vergeten om te leven.’ Dit heb ik altijd onthouden en ik probeer zoveel mogelijk uit het leven te halen, want je kan jong sterven, zoals ik zo veel om me heen zie. Ik heb je iets meegestuurd. Het is een fotolijstje, maar het is een speciale. Mijn moeder heeft het me gegeven, en ik kan je verzekeren dat het goed helpt en dat het niet gevaarlijk is. Als je er een foto indoet, kun je teruggaan naar dat moment. Je kan de herinnering herbeleven zeg maar. Je moet alleen je gezicht tegen het glas aandrukken en dan ben je er. Je krijgt je broer niet terug zo, maar het verzacht de pijn wel. Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Liefs,

Loena

George stond snel op en liep naar boven. Arthur keek hem verbaasd na, maar dat gaf niet. Hij was zo blij met de brief van Loena, ze geloofde misschien in rare dingen, maar ze was aan de andere kant ook heel slim. Hij pakte het fotolijstje uit. Het zag er heel gewoon uit, het was een zwart lijstje met witte tekst erop. ‘Kijk slechts naar deze herinnering om er volop van te genieten’. Hij had een foto van hem en Fred uit zijn 6e jaar. Ze stonden voor de vuurbeker, om hun naam erin te gooien. Hij deed hem in het lijstje en het begon meteen te glanzen. Hij deed verschrikt een stap achteruit. Toen liep hij vastberaden op het lijstje af en drkte zijn gezicht er tegenaan. Het voelde alsof hij door een nauwe buis werd gezogen en daarna naar beneden viel. Hij zag zichzelf een drankje innemen en hij zag Fred hetzelfde doen. Ze sprongen de ring van Perkamentus in, en iedereen juichte. Toen klonk er een knal en lagen hij en Fred opeens 20 meter verderop. Hij zag dat er 2 witte baarden uit hun kinnen plopten en moest ondanks zichzelf lachen. Hij keek naar Fred met tranen innzijn ogen. Het was nu pas dat hij besefte, dat Fred nooit terug zou komen en dat hij nooit meer zo een moment zou delen of zou lachen met zijn tweelingbroer. Dit besef deed hem meer pijn dan hij ooit gevoeld had, maar het gaf ook een soort rust. Treurig zag hij de laatste momenten van deze herinnering aan. Hij en Fred liepen met een schatterende Leo in hun kielzog naar de ziekenzaal. Hij werd uit de foto gezogen en stond weer in zijn kamer. Nu zag hij pas hoe leeg het hier was. George ging op zijn bed zitten en keek naar buiten. Hij zag wat tuinkabouters wegrennen voor 2 woedende kippen, en opeens wenste hij dat hij die tuinkabouter was. Dat de enige zorg die hij had de kip zou zijn.
Hij liep weer naar beneden, want hij moest zo vertrekken voor zijn werk. Hij zag dat Ron net wakker was, en zijn vader stond op het punt te vertrekken.
‘Jongens een fijne dag op het werk. Ron succes met je eerste dag. Ik moet wat geheugens van dreuzels modificeren. Tot vanavond.’
‘Tot vanavond pa,’ zeiden George en Ron tegelijk.
Ron draaide zich om naar George. ‘Ik ga me aankleden en dan kunnen we wel vertrekken denk ik.’
‘Ja is goed, ik wacht hier op je.’ Ron ging naar boven kwam binnen een kwartier weer aangekleed terug. ‘Zullen we,’ zei hij. Hij pakte wat poeder en verdween in het haardvuur. George ging hem achterna en belandde in de winkel. Hij deed de deur van het slot en deed de kassa aan. Ron deed de lichten aan en zette een rek met producten buiten. Dit was handig om klanten te lokken. ‘Laat de klanten maar komen,’ zei George tegen Ron.
‘O, er komt al een klant aan. Ik ga wel achter de kassa staan.’
De rest van de dag was het erg druk, de mensen hadden de winkel gemist. Het was een goeie dag en Ron scheen het naar zijn zin te hebben. Het was zelfs gezellig en George voelde zich weer op zijn plaats. Maar het was ook erg druk en hij was dan ook weer blij om naar huis te gaan.

[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Vr Sep 07, 2007 15:22

Hoofdstuk 5. Iedereen bedankt voor de reacties Very Happy

*Deelt chocolaatjes uit*. En meer reacties zijn nog steeds welkom.

SPOILERS!

[selecteer]

Beste Loena,

Heel erg bedankt voor dat fotolijstje. Ik wist niet eens dat je moeder gestorven was, heeft Voldemort haar ook vermoord? Het was echt een rare ervaring met dat fotolijstje, ik werd als het ware in de herinnering gezogen. Het was goed voor me, nu besef ik echt dat Fred weg is, het deed wel pijn van binnen, maar ik weet dat het zo goed is. Je bent nu als het goed is weer begonnen met school. Veel succes daar en doe de groetjes aan Ginny.

George

George bond de brief aan de poot van Koe, en op dat moment kwam ook de uil met de Ochtendprofeet. Hij gaf wat geld aan de uil en begon te lezen. Hij zocht naar de advertentie die hij er in geplaatst had. Hij las hem over om zeker te weten dat hij goed was.

Tovertweelings topfopshop!

De winkel is weer heropend met geweldige nieuwe producten. Hier mee breng je zelfs de saaiste feestjes op een hoogtepunt.
-Raddraaiende vuurtollen
-Kakelkrakelingen
-Bruisende boer champagne
Kom naar de winkel om uit te vinden wat je er mee kan doen!

Wegisweg 5 en over een tijdje komen we ook naar Zweinsveld.

De Advertentie was perfect, hij ging naar beneden en trof zijn broer Percy aan.
‘Goeiemorgen Perc,’ zei George innemend. De laatste paar weken was Percy erg wispelturig, soms kon hij chagrijnig zijn, soms weer verdrietig en soms weer vrolijk. Zo te zien was hij het laatste vandaag.
‘Goedemorgen George, een fijne dag voor werk,’ zei Percy op zijn gebruikelijke pompeuse manier van doen,’Ik moet er weer vandoor, want de minister wacht niet.’
‘Ok, vandaag ga ik trouwens weer naar huis, op de wegisweg. Dus ik zie je vanavond niet meer. Doei.’
George ging inderdaad naar huis vandaag, hij wilde niet meer thuis zijn nu hij gewend was om boven de winkel te wonen. Hij vond het ook fijner in verband met inbrekers en op tijd op het werk zijn. Het zou we wat aanzamer zijn nu, maar het was niet alsof ze elke dag theeparty’s hielden daar. Ron kwam naar beneden en ging tegenover George aan de ontbijttafel zitten.
‘Hoorde ik je nou zeggen dat je vandaag naar huis gaat?’ vroeg Ron.
George keek hem aan, hij wist niet wat Ron ervan zou vinden. ‘Ja, ik wil nou wel weer naar huis, ik heb het gevoel dat ik hier lang genoeg ben geweest. En ik wil weer terug naar mijn huisje. Ik ben er toch best gehecht aan geraakt, je mag wel eens op bezoek komen hoor.’
‘Ja zeker weten,’ zei Ron,’ Ik neem Hermelien wel een keer mee als je het niet erg vind. Of Loena,’ besloot hij met een grijns.
‘Loena?’ zei George.
‘Ja George, je kan voor mij niks verborgen houden, ik ben bevriend met haar dus ze vertelde me dat jullie brieven aan elkaar schrijven. Ze lijkt misschien gek aa de buitenkant, maar van binnen is het echt een aardige meid.’
‘Dat heb ik ook gemerkt ja, hou jij je er nou maar buiten Ron, dan komt dat ook wel goed. Ik kan gewoon heel goed met haar praten en zij begon.’
‘Hahaha, ja weet ik, ik maakte ook maar een geintje. Je kan alles tegen mij vertellen hoor,’ zei Ron.
George lachte en hij zei,’laten we nou maar naar het werk gaan, aners komt er helemaal niks meer van. Waar is het poeder? Accio brandstof! Hij stapte in het haardvuur en kwam in de winkel terecht, maar hij zag meteen dat er iets mis was.
Hij viel bijna over een rek toen hij de winkel inrende. Alles lag overhoop en de toonbank was kapot. Hij wist even niet meer waar hij was, de aarde leek verdwenen te zijn onder zijn voeten. Ron vloekte hard.
‘Wat is hier gebeurd!,’ riep hij uit.
‘Weet ik veel, er kan toch niet ingebroken zijn, ik heb krachtige bezweringen over de deur uitgesproken en je kan hier niet verschijnselen. Het waren vast wat overgebleven dooddoeners die de winkel even wilden vernielen. Help je met opruimen,’ zei George.
Ze gingen rug aan rug staan en spraken betoveringen uit die de winkel weer recht blies.
‘Reparo! Sanatatio! Wingardium Leviosa! Volgens mij hebben we alles wel gehad nu, het is geen wereldramp maar ik schrok me wel dood,’ zei George.
Nu alles weer normaal was leek het zelfs grappig. Hij schrok zich alleen dood toen hij de troep zag, hij hoopte vurig dat de mensen die dit gedaan hadden opgepakt zouden worden. Toen hij naar de deur liep, zag hij dat hij geforceerd was.
Nu was hij helemaal blij met zijn besluit om weer boven de winkel te gaan wonen.
‘Hé Ron, misschien moeten we morgen naar een kavel in zweinsveld gaan kijken, financieel is het geen probleem.’

De volgende dag gingen ze naar Zweinsveld, en er waren aardig wat winkels vrij sinds de helft verlaten was, of de winkeleigenaars waren ooit vermoord door Voldemort of 1 van zijn dooddoeners. Ze stonden in een lege winkel naast zacharinus zoetwarenpaleis.
‘En wat vind je er van Ron?’
‘Ja, ik vind het wel oké hier, zo naast zacharinus zullen we veel klanten krijgen. En zo zien we Ginny en Loena nog eens tijdens schoolweken.’
‘Ja, ik vind het ook wel fijn om zo dicht bij Zweinstein te zijn, hier gebeurt het allemaal, en ik heb het wel gehad met die dreuzels,’ zei George. Hij wist dat hij weer thuis moest gaan wonen, want in Zweinsveld waren er geen huizen beschikbaar. Maar aan de ene kant vond hij dit niet heel erg, hij was nog best jong en het zal weer fijn zijn om in de watten gelegd te worden door zijn moeder. Zo hoefde hij alleen maar aan de winkel te denken en zich daar zorgen om te maken. George wist dat hij het nooit zou toegeven tegenover Ron, maar de reden waarom hij het vooral fijn zou vinden om dicht bij Zweinstein te zijn was Loena. Hij had zin om haar te zien, hij mocht haar erg graag door de brieven die ze aan elkaar schreven. Hij vond haar zelfs wel een beetje leuk. Er zat misschien wel drie jaar tussen hun, maar wat was drie jaar in een heel mensenleven. Tussen Fleur en Bill zaten ook wat jaartjes, en tussen Lupos en Tops ook. Alleen Lupos en Tops leefden niet meer, en die gedachte maakte hem weer triest.
‘George? George? Hallo, aarde aan George, hoor je me nog,’ zei Ron opeens.
‘O, sorry Ron ik luisterde even niet, wat is er?’
Ron keek George even verbaasd aan,’Ik zei dat we deze dan maar moeten kopen is het niet? Het is perfect en volgende week kunnen we de winkel openen, en dan mogen ze net naar Zweinstein, dus kunnen we een feestelijke opening houden.’
En een week later was het zo ver. Een nieuwe winkel in Zweinsveld met een nieuwe naam.

Wemels topfopshop
[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Do Sep 13, 2007 15:29

Hoofdstuk 6. Ik vind het 1 van mijn midnere hoofdstukken. Knuffels voor iedereen die gereageerd heeft. Meer reacties zijn altijd welkom *hint hint*. En sorry dat het zo lang duurde, maar ik heb het best druk met school.

SPOILERS!

[selecteer]
Ron en George waren nu al een paar weken in Zweinsveld aan de gang. Ze hadden best veel winst gemaakt. Om de maand kwamen er leerlingen van Zweinstein, en er woonden meer tovenaars en heksen in Zweinsveld dan ze gedacht hadden. George voelde zich soms schuldig omdat hij zo weinig rouwde om Fred. Maar hij had het te druk om zich lang schuldig te voelen. Aan de andere kant was het ook wel lekker, dat hij wat afleiding had. Natuurlijk bleef er altijd verdriet over voor Fred, dat ging nooit over.
Op één van deze drukke ochtenden werd George aangenaam verrast.
‘Hé Ron, weet je of de 3e klassers weer naar Zweinsveld mogen vandaag,’ riep George.
‘Ja, en ik heb een brief van Loena gekregen, ze komt ook. Ze zei dat ze erg benieuwd was naar onze winkel.’
George kon het niet helpen, hij kreeg meteen een raar gevoel in zijn buik. Dit was niks voor hem, als hij een meisje leuk vond vroeger, dan maakte hij er geintjes over met Fred. Nooit voelde hij dit. En hoe kon hij haar leuk vinden? Ze hadden pas een paar brieven geschreven, en ze was 3 jaar jonger. Hij wist dat leeftijd niets uitmaakte, vooral niet als hij nar Ginny en Harry keek, maar toch moest hij een reden hebben waardoor het niet kon. Misschien kwam het door het verdriet dat hij nog steeds voor Fred voelde, maar deze verliefdheid leek wel heftiger.
George bleef heel de ochtend tobben, tussen de middag verdwijnselde hij naar de Wegisweg. Hij had namelijk het idee om een uil te kopen, zelf had hij er geen en het was wel handig.
Even later stond hij in de dierenwinkel.
‘Kan ik je ergens mee helpen?’ Vroeg de vrouw achter de toonbank.
‘Ja, ik wil graag een uil kopen, het liefst een volwassen uil. Dat kleintje van mijn broertje begint erg irritant te worden,’ zei George.
De vrouw lachte even.’ Ja kleintjes kunnen nogal overenthousiast zijn. Ben jij niet 1 van de Wemels? Ik vind het zo erg voor jullie wat er met je tweelingbroer is gebeurd. De oorlog is voorbij, maar het leed nog niet.’
George wist niet hoe hij moest antwoorden, dus hij liep maar naar de uilen om er 1 uit te zoeken. Konden de mensen nou niet ophouden over Fred en al het verlies dat geleden was, alsof hij dat zelfniet wist. Overal waar hij ging, werd hij er aan herinnerd. Hij voelde weer die bekende steek in zijn hart, hij wilde er niet meer aan denken. Hij pakte snel een mooie bruine kerkuil en rekende die af. George was blij, toe hij weer buiten was. De koele oktoberwind maakte zijn hoofd weer helder. Hij verdwijnselde en zag dat de uil er niet blij mee was. Toen hij weer terug in de winkel was, zag hij dat het erg druk was.
‘Hé George, heb je een uil?’ Zijn hart sprong op, toen hij de bekende zangerige stem hoorde. Het was Loena. Ze knuffelde hem, en voor het eerst in zijn leven stond hij met zijn mond vol tanden.
‘Wat een mooie uil, hoe heet hij? Hoe is het met je?’
‘Ehm… hé Loena, ik heb nog geen naam voor hem, met mij is het wel goed hoor. Met jou ook?’ Zei George.
‘Ja hoor. Ik vind je kakelkrakelingen echt grappig.’ George zag dat Loena rood werd, zijn eigen gezicht voelde ook wel erg warm aan.
‘Zullen we misschien een stukje gaan lopen, Ron kan de winkel wel in zijn eentje aan,’ zei hij tegen Loena. ‘Ron, ik ga even weg. Kan je het in je eentje aan!?’ Schreeuwde hij tegen Ron.
Ron keek even om zich heen en stak toen 2 duimen naar hem op. Loena was al naar buiten gelopen en George liep achter haar aan.
‘Ik wilde je eigenlijk ook even spreken George. Ik zie je niet zo vaak, in verband met school en jij met je werk en zo. Dus ik zeg het maar zo. Ik vind je leuk en ik weet dat je wat ouder dan mij bent, maar ik heb het gevoel dat je mij ook leuk vindt.’
George was verbaasd over hoe direct Loena was. Hij wist even niet hoe hij moest reageren.
‘Ja ik vind jou ook leuk Loena, maar ik…’ Voordat hij zijn zin kon afmaken voelde hij opeens 2 warme lippen op de zijne. Hij zoende Loena terug, ze was perfect. Hij voelde zich even alsof hij niet meer op de wereld was en alsof alle problemen niet meer bestonden. Maar toen ze hem los liet, viel hij weer terug op de aarde.
‘Loena, ik…,’ stamelde George.
‘Je hoeft niks te zeggen, sorry ik moest je niet zo overvallen. Ik snap het als je me niet wilt.’ Loena kreeg tranen in haar ogen toen ze dit zei. George had haar nog nooit zo serieus en kwetsbaar gezien. Natuurlijk had hij haar niet vaak gezien, en was hij wel over meer verrast geweest de laatste paar weken. Hij wist dat dit goed was, hij voelde het.
‘Wil je verkering met me Loena?’
‘Wat? Ik dacht dat je me… Ja natuurlijk!’ Ze zoenden elkaar weer, maar deze keer lieten ze niet meer los. De middag ging voorbij, ze kletsten, lachten en zoenden. George had zich nog nooit zo goed gevoeld bij een meisje.
‘Weet je Loena, ik vond je eerst altijd een beetje vreemd. Maar je lijkt veel serieuzer geworden in 1 jaar.’
Loena keek even bedachtzaam, alsof ze haar woorden afwoog. ‘Ja, ik heb nogal moeite gehad met alles. De ontvoering door de dooddoeners, de dood van Tops, Lupos, Fred en alle anderen viel nogal zwaar. Ik had het gevoel alsof ik nooit meer zou kunnen lachen. Maar ik kwam er ook achter dat ik me altijd een beetje in een fantasiewereld verstopte, door de dood van mijn Moeder. Ik probeerde er nooit echt aan te denken. Mijn vader deed hetzelfde, zo kreeg hij nogal rare ideeën over bepaalde beesten. Ik geloof ze niet echt meer.’
George keek Loena even in haar grijze ogen aan. Ze deden hem denken aan de maan.
In de verte hoorden ze Ginny roepen.
‘Ik denk dat het tijd is om weer naar Zweinstein te gaan. Ik schrijf je nog George, en bedankt.’
Ze gaf hem een kus en liep naar Ginny. Haar blonde haar danste achter haar aan, en hij zag dat ze haar radijsjesoorbellen in had. Hij liep weer naar de winkel, een grijnzende Ron tegemoet.
‘Jij was lang weg,’ zei Ron. ‘Hoe is het met Loena?’
‘Goed hoor, we hebben verkering.’
Het leek alsof Ron een hartaanval kreeg. ‘Wat?! Je hebt, verkering met Loena! Ik wist het, ik wist dat je haar leuk vond. Jullie zijn perfect voor elkaar.’
George liet Ron maar even doorrazen. Hij liep naar buiten om de rekken van buiten naar binnen te halen en ondanks zichzelf grijnsde hij even. Hij was weer even gelukkig geweest. Hij wist nu hoe het was om verliefd te zijn. Toen hij naar binnen liep besloot hij om meteen een brief naar Loena te schrijven.

[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Do Sep 13, 2007 16:13

Ok, ik ben opeens mega geinspireerd en overenthousiast. Dus weer een nieuw hoofdstukje erbij. Dit is hoofdstuk 7. Ik vind het een beetje zoetsappig worden, dus hierna komt er wat meer actie.
En Strongest Wizard, bedankt voor je reactie. *geeft koekje*

SPOILERS!

[selecteer]
Lieve Loena,

Hoe is het daar op school? Ik moet je bekennen dat ik Zweinstein soms mis. Het was erg leuk om de leraren te pesten. Ik mis je en deze roos is zo behekst dat hij pas verwelkt, als mijn liefde voor jou ook verwelkt. Oké, dat klinkt erg zoetsappig, maar ik ben nog nooit zo verliefd geweest. Ik heb je ook kakelende krakelingen meegestuurd, omdat ik weet hoe leuk je ze vindt.
Geef ook eens een stukje aan Slakhoorn, als hij weer doorzevert over hoe hij Harry in de klas heeft gehad.

Kus George

George rolde de brief op en maakte hem samen met de roos vast aan de poot van Eorol. Hij had besloten zijn uil zo te noemen. Hij keek hoe Eorol wegvloog en dacht aan Loena. Hoe zou het met haar zijn? Hij wist dat de brief nogal zoetsappig was, maar als het aan hem lag had hij er het liefst nog parfum op gespoten. Hij wilde gewoon zoveel mogelijk liefde in die brief stoppen. Soms dacht hij dat hij uit elkaar zou spatten van liefde en verdriet. Hij wist niet welke emotie hij nou moest toelaten. Nog nooit eerder was hij zo verliefd geweest, hij voelde zich een ander mens. Maar nog nooit was hij ook zo verdrietig geweest om Fred. Hij wou maar dat Fred er nu bij was, om dit met hem te delen. Hij stapte in bed, want het was nu al behoorlijk laat aan het worden, en morgen moest hij er vroeg uit, want ze gingen met het hele gezin naar het graf van Fred. George was erg zenuwachtig, want dit was de 1e keer na de begrafenis. Met deze gedachte viel hij in slaap en die nacht droomde hij.

‘Fred? Fred? Ben jij dat?’
‘Hé George, ik kon je zo toch niet achterlaten man. Ik weet hoe het met de winkel gaat, maar vertel me over Loena.’
‘Wat moet ik vertellen, ik ben verliefd. Dit is de 1e keer dat ik echt verliefd ben. Jammer dat je er niet meer bent om het ook te voelen. Ik mis je.’
Fred leek vager te worden.’Ik weet het, ik wilde je niet zo laten gaan. Maar het was niet mijn keus. Vergeet me niet, maar ik wil ook niet dat je verdriet om me hebt. Ik zal altijd bij je zijn.’

George schrok wakker. De droom leek levensecht, maar toen hij om zich heen keek, was hij gewoon thuis. Hij ging naar de badkamer om water te drinken, toen hij in de spiegel keek, schrok hij. Voor een seconde dacht hij dat hij Fred zag.
‘Rustig aan, het was maar een droom,’ stelde George zichzelf gerust. Het was pas 7 uur, om 10 uur zouden ze naar het graf van Fred gaan. George had geen slaap meer, dus hij kleedde zich aan en liep zachtjes naar beneden. Voor de 2e keer op de ochtend kreeg hij weer bijna een hartverzakking. Zijn moeder zat aan de keukentafel. Ze had duidelijk gehuild. Hij wilde stil naar boven sluipen, maar Molly had hem al gezien.
‘Goedemorgen lieverd, kon je ook niet meer slapen?’
‘Hé ma, ik had een nachtmerrie.’
‘Och lieffie toch, ik kon gewoon niet meer slapen, ik moest aan Fred denken. Ik zie zijn gezicht nog voor me, 3 jaar geleden toen jullie die tontongtoffee’s hadden gecreerd. Ik vind het denk ik moeilijk om zijn graf te bezoeken. Ginny heeft trouwens een dag vrij gekregen van school. Minerva leeft erg met ons mee.’ Molly barstte weer in tranen uit, nadat ze dit gezegd had. George troostte haar en samen maakte ze het ontbijt klaar. De andere Wemels kwamen naar beneden en samen ontbeten ze in stilte. Het leek wel alsof iedereen opgesloten zat in zijn eigen wereld, met zijn eigen verdriet. Arthur schraapte zijn keel en zei, ‘Oké jongens, ik denk dat het tijd wordt dat we vertrekken en ik stel voor dat we lopend gaan. Dat lijkt me wat respectvoller.’
Iedereen knikte en ze liepen naar buiten. Met zijn allen wandelden ze in stilte naar de heuvel waar Fred begraven lag. Molly liep snikkend naar de steen en begin het tuintje op te knappen. De rest ging eromheen staan en ze bleven allemaal huilend om het graf staan. Het begon zacht te miezeren. Zo ging een half uur voorbij, en na een tijdje hield het regenen op. Niemand was nat, ze hadden niet voor niks die toverstok. Opeens begon de zon fel te schijnen.
‘Kijk!’ Riep Ginny. Ze wees omhoog naar de lucht. Er vormde zich een prachtige regenboog over het kerkhof heen. George voelde zich opeens heel warm van binnen en alsof hij heel de wereld aankon. Hij wist dat Fred hier achter zat. En opeens besefte hij ook dat de droom echt was geweest vannacht.
De Wemels gingen weer weg. Thuis ging iedereen weer zijn eigen gang, maar George had veel meer het idee dat ze een echt gezin waren. Hij voelde zich veel meer verbonden met iedereen. Opeens hoorde hij getik op het raam. Het was Eorol. Hij liet hem binnen en haalde de brief van zijn poot. Langzaam liep George naar de keuken, maakte de brief open en las hem.

Lieve George,
Het is best leuk op school, minder mensen noemen me Lijpo, maar het is wel heel erg hard werken. Bedankt voor de roos, hij is prachtig en hij ruikt heerlijk. Ik heb hem boven mijn bed gehangen. Ginny was helemaal door het dolle heen toen ze hoorde dat wij verkering hadden. Nu hadden al 2 van haar vriendinnen verkering met 1 van haar broers. Ik had per ongeluk een stukje van die kakelende krakeling aan Marcel gegeven, maar hij kon er wel om lachen. Ik had het denk ik nog niet verteld, maar Marcel doet dit jaar over, dus nu zitten we in hetzelfde jaar. Vorig jaar kon niemand een normaal diploma halen, dus nu zijn de klassen heel vol.

xxx Loena

George voelde zich opeens zo licht als een veertje. Wat hield hij toch van Loena. Het was heel raar, maar het leek alsof hij na het bezoek aan het graf van Fred zich niet meer schuldig hoefde te voelen. Hij wist dat Fred gelukkig was, waar hij ook was. Hij besefte ook dat hij verder moest leven zonder Fred en dat, dat hem zou lukken. En nu wist hij eindelijk dat Fred het niet erg vond dat hij gelukkig was.

[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Vr Sep 14, 2007 17:55

Hé, dit is geen hoofdstuk maar iets anders.

SPOILERS!

[selecteer]
Ik wilde wat art van de George/luna ship plaatsen. Ik zet de links hier neer, dit geeft je een beetje een idee hoe ze als stelletje zijn. Dit is gewoon iets tussendoor.

Klik

Nurgels bestaan

Klikkie

[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Do Sep 20, 2007 15:18

Dit is hoofdstuk 8. Ik ben nu bezig met mijn Epiloog. Ooorspronkelijk had ik mijn verhaal langer willen maken, maar ik ben een beetje inspiratieloos de laatste tijd, en als ik iets doe wil ik het goed doen.

SPOILERS!

[selecteer]
Het was weer een prachtige dag. Alle dagen leken prachtig nu Loena in George zijn leven was. Hij hield van haar en van alle brieven die ze schreef. Hij hield van de dagen dat ze bij elkaar waren. Dat waren er niet veel, want zo vaak mocht ze niet naar Zweinsveld. Ze had het ook erg druk met school, nu ze in haar 7e jaar zat. George zat te lunchen met Ron.
‘En hoe gaat het tussen jou en Loena?’ Vroeg Ron.
‘Hahaha, het gaat heel goed tussen ons. Ik ben echt gelukkig met haar.’
‘Mooi zo, tussen mij en Hermelien gaat het ook goed, ze is ook een bron van troost voor me. Ik kan goed met haar praten, je weet wel… over… Fred.’ Dat laatste zei Ron een beetje weifelend. Maar George begreep hem heel goed.
‘Ja, dat heb ik dus ook. Met Loena lijkt alles veel makkelijker, alsof je de wereld weer aan kan.’ George schrok, want de bel ging. Wie kon dat nou zijn, ze wisten toch dat de winkel dicht was.
‘Ja, ja ik kom al!’ Riep George, toen de bel maar bleef gaan. Hij liep naar de deur, en zag dat het Harry was. Hij had hem al heel lang niet gezien, eigenlijk sinds hun gesprek in het Nest.
‘Hé Harry, hoe is het? Kom je voor Ron?’
‘Hoi, ja alles is goed hoor. Nou ik kwam eigenlijk voor jullie allebei. Een tijdje geleden, was heel de winkel overhoop gehaald. Ik heb al 6 van zulke gevallen gehad. Er komen allerlei uilen binnen op het werk. Ik denk dat het parasieten waren,’ besloot Harry serieus.
‘Ehm, bacteriën hebben mijn winkel overhoop gehaald?’ George was nog nooit zo verward geweest. Hij was al bijna vergeten dat zijn winkel overhoop was gehaald. Het leek hem ook niet echt belangrijk.
‘Nee,’ zei Harry ongeduldig, alsof iedereen wist wat parasieten waren,’ik bedoel natuurlijk geen bacterien, kom op George! Het zijn eigenlijk de laatst overgebleven dooddoeners en wat rebelse jongeren. Maar ze kunnen best gevaarlijk zijn. Vorige week is er een vrouw vermoord, gelukkig hebben we de schuldige al gepakt.’
‘Wowh, dat is best serieus dan. Maar waarom doen ze dit?’ Vroeg George ongerust.
‘Ze doen het eigenlijk om te laten zien dat Voldemort nog niet verdwenen is. Ze waren geschokt door zijn dood, en ze zijn woedend. Wij noemen ze Parasieten, maar ze noemen zichzelf de AHPB. De Anti Harry Potter Bond. Ze zijn dus eigenlijk tegen mij, maar ze kunnen het ministerie niet aan, dus beroven ze wat winkeltjes,’ zei Harry.
Ron kwam de winkel binnen. ‘Hé Harry, hoe gaat het jongen!’ Riep hij.
Harry riep naar Ron en omhelsde hem. Sinds ze Voldemort hadden verslagen, waren ze nog closer geworden dan ze al waren. Harry zag Ron als broer, en Ron zag Harry als één van zijn broers.
‘Waarom ben je hier eigenlijk,’ zei Ron.
‘Om jullie te waarschuwen.’ Harry vertelde Ron alles over de parasieten en zoals George al verwacht had, reageerde Ron niet echt verrukt.
‘Maar waarom staat er dan niets in de ochtenprofeet?’ vroeg hij.
‘We willen geen paniek zaaien, maar we willen ook niks verzwijgen. Vandaag komt er een stukje in de Avondprofeet.’ zei Harry. ‘Ik moet weer naar mijn werk, ik zie je vanavond Ron. Je ma had me uitgenodigd voor het eten. En pas op George, want zo te zien zijn de parasieten deze winkel nog niet vergeten.’ Met die woorden verdwijnselde Harry.
‘Nou wat denk je Ron,’ zie George.
‘Ik weet het niet, misschien kunnen we maar beter wat spreuken toepassen om de winkel te beveiligen.’ en om daad bij woord te voegen, begon Ron spreuken af te voeren. ‘Deze spreuken hielpen ook toen ik met Harry en Hermelien in het bos moesten kamperen. Dus nu zal het ook wel lukken.’
‘Dankje Ron,’ zei George. ‘Ik denk dat we de winkel maar moeten sluiten vanavond.’
Een uur later waren ze klaar en wilden ze het haardvuur instappen. Ron was al weg, toen Eorol opeens aan kwam vliegen. George pakte de krant en zocht snel het stukje over de parasieten op.

Parasieten maken de buurt onveilig

Na jaren vechten tegen Voldemort, zijn naam werd weer openlijk gebruikt nu hij verslagen was, is hij eindelijk verslagen door Harry Potter. Maar het kwaad is nog niet bestreden, want de Parasieten rukken op. Parasieten zijn de overgebleven dooddoeners en wat rebellerende jongeren. Ze zijn nogal destructief en agressief, maar ze zijn vooral op zoek naar Harry Potter. Ze hebben al wat winkels gesloopt waaronder Florians Fanielje, en Wemels Topfopshop. Het ministerie is bezig om de Parasieten uit te roeien, maar het kan nog wel een tijdje duren voordat alle Parasieten weg zijn. Hieronder wat tips, om te zorgen dat ze je niet te grazen nemen:
-Bescherm je huis met wat extra spreuken
-Ga na zonsondergang niet meer naar buiten
-Ga niet alleen naar buiten
-Hou je bezems binnen, want Parasieten jatten nogal graag
Als je deze tips onthoudt, kan je waarschijnlijk niks gebeuren.

George legde de krant neer. Het was dus menens met die Parasieten. Hij moest maar oppassen. Hij zetten 1 voet in het haardvuur, maar toen hoorde hij een geluid. Hij liep de winkel in en keek om zich heen. Hij liep naar de deur waar het geluid vandaag kwam.
Opeens werd hij achteruit geblazen. Hij voelde zich zo licht als een veertje, maar zo zwaar als een hippogrief toen hij op de grond neerkwam. Alles aan zijn lichaam deed pijn, maar hij kroop snel overeind. Instinctief pakte hij zijn toverstok en wees hem op de deur. Parasieten! Zo zagen ze er dus uit. Ze hadden de mantels van de dooddoeners aan, maar hun maskers waren gebroken. Waarschijnlijk waren ze gebroken met de val van Voldemort. Ze zagen er woest uit en onverzorgd. 1 van hen richtte zijn toverstok op George en sprak een vloek uit. Het laatste wat hij zag was een groen licht en het laatste wat hij hoorde was een raar geruis. Alsof het waaide in de winkel.

[/selecteer]

missme98 · Geplaatst: Do Sep 20, 2007 15:45

Dit is dus mijn Epiloog. Ik hoop dat jullie tevreden zijn. Graag reacties. Bedankt voor iedereen die gereageerd heeft Very Happy

En voor al mijn trouwe lezers Very Happy

SPOILERS!

[selecteer]
George deed zijn ogen open. Waar was hij? Het was helemaal wit om hem heen. Hij had zijn gewone kleren aan. Maar net stond hij nog in de winkel? Opeens besefte George dat hij in zijn kamer was. Hij liep rond en keek naar buiten. Daar zag hij de grote wilg staan en wat tuinkabouters. Hij voelde zich vredig en rustig, alsof hij nooit meer zorgen zou hebben. En opeens besefte hij dat, dat ook nooit meer zo zou zijn. Hij wist het, maar hij wilde het niet toegeven. Hij zou zijn familie nooit zien, en Loena ook nooit meer. Maar het was alsof hij geen verdriet kon hebben. En op de één of andere manier wist hij dat dit zo zou moeten zijn. Ook schrok hij niet toen hij opeens zijn naam hoorde.
‘George? Wat doe jij hier? Wat is er gebeurd?’ Fred kwam naar hem toegelopen.
George omhelsde Fred. Na al die maanden vol verdriet zag hij hem weer. En nu zou hij voor altijd bij hem zijn. De tovertweeling was weer compleet.
‘Fred! Ik heb je gemist jongen! Ik ben geloof ik vermoord. Het waren overgebleven dooddoeners. Ach het is altijd beter dan dood gaan door vallend gesteente.’
Lachend sloeg Fred, George op zijn schouder. ‘Je hebt het nog steeds in je! Het is in ieder geval heel wat beter dan oor je me.’ zei Fred lachend.
‘Ik heb je zo gemist Fred, het is zo raar. Ik mis Loena, maar het doet me geen pijn meer,’ zei George. ‘En ik heb mijn oor weer,’ zei George terwijl hij aan zijn oor voelde.
‘We zullen nooit meer gescheiden zijn George. Zeker niet door de dood.’ George en Fred lachtten hard, ze konden niet meer stoppen. Lachend stapte George in het haardvuur in zijn kamer. Hij tolde rond en kwam in een geweldige ruimte terecht. Hier zou hij voor eeuwig rust vinden, en hier zou hij voor eeuwig bij Fred zijn.
George werd hartelijk onthaald door iedereen in de ruimte. Zelfs Sneep gaf hem een hand.
‘Sorry van dat oor,’ zei Sneep en hij liep naar een vrouw met rood haar.
George zag dat een man die op Harry leek, Sneep zijn haar blauw toverde. Het leek wel alsof het leven na de dood niet stopte, maar gewoon verderging.
George ging in een stoel naast Perkamentus zitten.
‘Hoi professor,’ zei George,’hoe bevalt het hier?’
Perkamentus keek George aan met zijn twinkelende blauwe ogen.
‘Ach meneer Wemel. De dood is gewoon weer een avontuur, dat we allemaal moeten ondergaan.’
[/selecteer]