[AF] Meadows of Heaven

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Deel Vijf: Roselinde

Het water stond te koken op het fornuis. De tranen liepen over Lily’s wangen toen ze door de ruit keek. Ze was nu helemaal alleen, ze had niemand meer. De bladeren bewogen zachtjes op de wind en het leek wel alsof Lily de kilte zelf kon voelen. Ze had het enorm koud, ondanks het feit dat ze warm gekleed was. Ze had twee slobbertruien aan, een kamerjas, een warme, panen broek en daarover nog een deken. Ze nam een zakdoekje en snoot haar neus voor wat wel de duizendste keer leek. Ze voelde zich vuil en ze stonk, maar ze had de fut niet om een douche te nemen.
Ze nam de theepot van het fornuis, schonk het in een kopje en voegde er een theezakje bij. Ze had zeker al honderd kopjes gedronken die dag. Ze had er geen idee van hoe laat het was, maar het moest in de vroege vooravond zijn aan de hemel te zien. James was nu al een week weg en hij had nog niets van zich laten horen. Ze had al met iedereen contact opgenomen, maar niemand wilde iets kwijt. Remus had gewoon gezegd dat James haar niet meer wilde zien. Ze was al talloze keren aan het Grimboudsplein gaan aankloppen, maar ze kreeg geen teken van leven.
Ze was radeloos. Ze was haar man kwijt, en diens vrienden hadden zich ook tegen haar gekeerd. Roselinde had ze weggejaagd en haar andere vriendinnen waren gevlucht. Sommigen van hen waren gestorven, en in de meeste gevallen waren ze gewoon uit elkaar gegroeid. Een uil kwam aanvliegen uit de verte. Lily schonk er aanvankelijk geen aandacht aan, maar toen de uil voor haar ruit stopte opende ze die toch. Wie zou haar nu een brief schrijven. Toen ze het stuk perkament uit de envelop haalde, herkende ze meteen het schuine, priegelige handschrift.

Lieve Lily,

er is iets vreselijks gebeurd. Ik kan het je niet vertellen per brief, dus zou ik willen langskomen. Neem deze uil in huis en verzorg hem goed, zijn reis was lang. Zoek een andere uil met de periodes waarin je beschikbaar bent voor bezoek.
Ik heb gehoord wat er met James gebeurd is. Ik wou dat ik iets kon doen, maar ik ben bang dat dat buiten mijn mogelijkheden ligt.

met warme groet,

Albus Perkamentus

Lily zakte wat dieper neer in haar stoel. Wat kon er nu nog voor ergs gebeurd zijn? Ze had de laatste tijd toch al genoeg meegemaakt? Buiten werd de hemel roze. Een paar vogels kwetterden, op zoek naar hun nest. In het huis leek het nog meer te verkillen.
Lily vroeg zich af waar ze in godsnaam een uil moest vinden. Ze ging dan maar het dorp in om er een te lenen.
Helemaal verkleumd kwam ze terug naar binnen. Ze nam een veer en de achterkant van het perkament van Perkamentus.

Beste Perkamentus,

U mag langskomen als het u belieft. Ik ben alleen en heb wel nood aan gezelschap. Ik hoop dat er geen dode gevallen is. Bedankt voor uw steun,

Lily

Dat was haar antwoord. Ze bond de brief aan de poot van de nieuwe uil en opende het raam om hem te laten vertrekken. Ze vulde een bakje met water voor de uil die Perkamentus gebruikt had.

De volgende dag verscheen Perkamentus in de Halvemaanstraat. Hij slikte. Hij hoopte dat hij Lily zou kunnen troosten, want ze zou ongetwijfeld veel verdriet hebben. Hij zuchtte en liep naar de voordeur toe. De planten in het voortuintje waren zo mogelijk nog meer kleur verloren. Hij klopte op de deur. Het duurde een hele tijd voor Lily open kwam doen. Hij schrok toen hij haar in de deuropening zag staan. Ze gebaarde dat hij naar binnen mocht gaan en dat deed hij. Ze had zich duidelijk op zijn bezoek voorbereid. Het haardvuur knetterde en op de salontafel stond een blad met twee kopjes thee, een theepot* en een schaaltje met koekjes. Perkamentus ging op de bank zitten, naast Lily die zich nu ook gezet had. Ze keek hem vragend aan. Perkamentus vroeg zich af of ze misschien geen stem meer had. Hij slikte, hoestte even en zei toen op zachte toon:
“Roselinde is er niet meer.” Het was alsof een enorme last van zijn schouders was gevallen. Maar hij besefte heel goed dat die last nu op Lily’s schouder terecht was gekomen. Ze keek verschrikt, onbegrijpend, vragend om meer uitleg.
“Is ze vermoord?” wist Lily uiteindelijk uit te brengen. Haar stem klonk gesmoord. De sfeer in de kamer was kil geworden, en het vuur leek geen warmte meer te geven.
Voor Lily voelde het alsof iemand haar keel dichtsnoerde met een bankschroef.
De lucht was ijl en ze hapte naar adem, voelde zich misselijk worden, alsof ze ieder moment kon flauwvallen.
Perkamentus schudde zijn hoofd; uiteindelijk sprak hij het woord uit.
“Zelfmoord.”
Lily kon haar oren niet geloven. Roselinde, de meest levenslustige meid die ze kende, zelfmoord? Waarom? Toen begon het Lily te dagen. Het schuldgevoel omklemde haar alsof het twee sterke armen waren die niet loslieten. Perkamentus pinkte een traan weg.
“Ik heb het al laten weten aan James,” zei hij. “Hij zou er ieder moment moeten zijn.”
Lily kon zich niet meer inhouden en omhelse Perkamentus stevig.Hij was er tenminste voor haar. Ze wilde opstaan, maar dat lukte niet. Haar benen trilden te erg.
Ze kon zich achteraf niet meer herinneren wat er gebeurd was tussen dat moment en het geklop op de deur. James’ geklop, dat wist ze aan de manier waarom. Klop klop klop, klop-klop, klop. Niemand anders deed het zo. Perkamentus merkte dat Lily niet tot de deur zou raken en stond zelf open. Even later kwam James binnen. Hij zag er verwilderd uit. Hij zag bleek, maar zijn wangen waren bloedrood van de koude. Zijn lippen trilden en zijn ogen straalden wanhoop uit. De sneeuw lag nog op zijn sjaal en zijn bril was bedoomd. Hij snelde op Lily af en omhelsde haar. Hij snoof de geur van haar haar op.
“Het spijt me zo.”
Lily voelde hoe erg hij trilde en hield hem ook zo stevig mogelijk vast. Ze had hem zo hard gemist. Maar was deze situatie dan nodig geweest om hen samen te brengen? Lily besloot dat ze zich die vraag niet zou stellen. Perkamentus zat nu in de fauteuil. Hij stond op en besteeg de trap, Lily wist waarom. Hij ging naar Harry kijken, zoals hij bij ieder bezoek deed. Ze probeerde zich niet af te vragen waarom, maar de vraag bleef toch in haar achterhoofd hangen. Ze sloeg haar armen snikkend om haar man heen.

*theepot= knipoog naar Eva

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Epiloog: Een laatste brief

Twee weken gingen voorbij. Lily kon het nog steeds niet goed bevatten. ’s Nachts sliep ze niet en overdag dwaalde ze maar wat door het huis. Ze wist niet wat ze met zichzelf aanmoest. Het schuldgevoel leek een stille sluipmoordenaar, wachtend om iedere hoek van dit anders zo vertrouwde huis.
Lily wist dat het haar schuld was. Roselinde had haar nodig gehad en zij was er niet geweest voor haar. Zij had haar buiten gegooid, meerdere malen. Het was teveel geweest voor haar. Het leven van een vriendin, van iemand die zoveel voor haar betekent had, was verloren gegaan omdat zij het niet meer aankon. Roselinde had niemand gehad. Ze was niet getrouwd geweest en had geen kinderen, ze had waarschijnlijk niet veel andere vriendinnen en zij hadden elkaar ook jaren niet gesproken. De sfeer in het huis was spookachtig. James en Lily praatten niet met elkaar. Ze knuffelden, kusten, hadden seks. Maar Lily kon zich haar laatste woord tegen haar man niet herinneren. Ze voelde zich leeg, op een knobbel in haar maag na. Ze had geen eetlust en was dan ook enorm vermagerd en verbleekt. Haar anders zo glanzende rode haar was nu flets. Perkamentus had haar al meerdere malen bezocht. Telkens ging hij eerst kijken naar Harry.
Lily had de indruk dat zijn condolaties niet de enige reden van zijn bezoeken waren. Soms leek hij iets te willen vertellen, maar zich op het laatste moment te bedenken.
Remus bracht veel tijd door bij hen, vooral met James. Lily wilde alleen zitten met haar verdriet. Haar gedachten vlogen heen en weer in haar hoofd, botsten op elkaar, verdwenen en kwamen terug, als pulserende harten overheersten ze haar of vergat ze hen. Ze zag Roselinde nog voor zich op school. De herontmoeting was zo kort geweest, maar toch waren al die emoties weer opgekomen. Toen Perkamentus haar eerst over Roselinde verteld had in het volwassen leven, had ze zich niet eens meer herinnerd wie ze was. Daar schaamde ze zich diep voor.
Ze bracht veel tijd door op de bank. Ze probeerde zich meestal te concentreren op een boek, maar het verhaal drong nooit tot haar door. Je kon een zee vullen met de liters thee die ze al gedronken had. James zei er niets van, alsof hij blij was dat het thee was en geen alcohol waarvoor ze een verslaving had ontwikkeld.
De laatste weken was Lily ook enorm onhandig, ze had al veel kopjes en schaaltjes laten vallen, iets wat haar anders nooit overkwam.
Ook de oorlog tegen Voldemort leek zo onwezenlijk; alsof het er niet meer toe deed. Er gingen zoveel mensen dood in deze oorlog, maar Roselinde had haar eigen dood veroorzaakt. Ze was niet gestorven door de oorlog tegen Voldemort, maar door een oorlog met zichzelf.
Ze schrok op uit haar gedachten toen er geklop op de deur klonk. Ze stond moeizaam recht en opende de deur. Perkamentus stond op de stoep. Hij zag er vastberaden uit. Toen ze hem binnenliet, ging hij naar de woonkamer met vaste stap. Lily sloot de deur zachtjes en volgde Perkamentus.
“Roselinde heeft iets voor je nagelaten, Lily.” Pas nu merkte Lily het vierkante pakje op dat hij bij zich had. Ze wilde vragen waarom hij het haar niet eerder had gegeven, maar hij antwoordde voor ze daar de kans toe kreeg.
“Het verdriet is zo groot, Lily, dat je het misschien niet aangekund had. Maar ik denk dat je er nu klaar voor bent. Ik denk dat het belangrijk is dat je het nu in je bezit krijgt.
Lily knikte vermoeid. Perkamentus ovehandigde haar het in bruin papier verpakte doosje. Lily opende het met trillende vingers. Toen ze het doosje opende, bereikte een vaag bekende melodie haar oren. Ze opende de brief.

Lieve Lily,

voor jou was het makkelijker als we scheidden, maar voor mij niet. Ik heb geprobeerd, maar ik kon het niet. Je hebt teveel voor mij betekend. Al mijn bezittingen laat ik aan jou na. Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat je gelukkig wordt met James. Ik heb veel van je gehouden. Ik hoop dat je me kan vergeven.
Het muziekdoosje heb ik betoverd. Het liedje bevat mijn boodschap voor jou. Hopelijk kan je het begrijpen.

Veel liefs,

jouw rode Roos.

_________________________________________________________________________________________________

Ziezo, dit was mijn fanfic. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Als je wilt weten wat er nu allemaal gebeurd is tussen Lily en Roselinde in het verleden, lees dan het vervolg waarin we terugkeren naar het verleden. Bedankt voor de lieve reacties, het heeft me echt gemotiveerd om verder te schrijven.

Voor de geïnteresseerden: Klik hier voor het liedje dat het muziekdoosje afspeelde (Evanescence - My Immortal).