[AF] Imperfect

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Hay ^^. Ik ben Perfect Enemy, nieuw hier en zo. Ik wist niet waar ik me voor moest stellen maar als ik dat weet dan zal ik dat wel even doen =]. Ik heb net gisteren het laatste boek van Harry Potter uit en kwam ineens op een idee om over te schrijven. Eigenlijk heeft dat niks met het laatste boek te maken dus wees niet bang voor spoilers of zo =]. Er zullen denk ik niet veel hoofdstukken komen en verder... kan ik er niet zo veel over vertellen omdat ik dan alles al verklap! In de proloog word wel een beetje duidelijk waar het allemaal over gaat en zo =].

Imperfect

Proloog

"Oh, sorry meneer! Ik had u niet-" de roodharige jongen stopte even te praten toen zijn professor verscheen, op de plek waar net nog een oude man had gelegen. "Gezien," maakte hij zijn zin fluisterend af. "Professor Sneep? Wat-"
"Geen woord hierover, Bill. Geen woord," siste de man terwijl hij opstond en de wandelstok die hij had laten vallen van de grond opraapte. Hij nam een slok uit een flesje uit de zak van zijn broek en liep toen snel verder. Bill keek zijn professor Toverdranken na, die na een paar stappen alweer veranderde in de oude man waar hij tegenaan was gelopen. Zo kende hij zijn professor niet. Hij was normaal nooit zo aardig. En op een of andere manier leek hij bang. Zeker toen zijn vermomming niet meer werkte. Wat zou er aan de hand zijn?
Angstig keek hij om zich heen, of iemand hem en de professor of de oude man samen had gezien. Hij zag niemand en liep twijfelend weer verder over de Wegisweg, op zoek naar zijn ouders en zijn broertjes.

Inhoud

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Hello! =] Hier het eerste hoofdstuk ^^.

Hoofdstuk 1

"Bill en Charlie!" riep een roodharige vrouw, de moeder van de elf- en dertienjarige jongens die ze wanhopig vooruitduwde om de trein naar hun school nog net op tijd te halen. "Kunnen jullie nou nooit even doorlopen?"
"Rustig, Molly," probeerde de vader van de jongens zijn vrouw gerust te stellen. "Van die woorden gaan ze heus niet sneller lopen." De jongens grijnsden breed naar elkaar en duwden de karretjes met daarop hun hutkoffers steeds sneller naar de muur tussen perron 9 en 10.
"Wacht!" riep Charlie ineens terwijl hij plotseling tot stilstand kwam en een kettingbotsing veroorzaakte. Bill kroop moeilijk achter zijn eigen karretje weg en keek zijn jongere broertje kwaad aan. "Weet je zeker dat het deze is?" vroeg die voorzichtig terwijl hij zijn hand langzaam naar de muur uitstak.
"Heel zeker," bromde Bill terwijl hij opstond en zijn broertje een duw gaf zodat die door de muur viel. Hij zette zijn eigen karretje recht achter die van Charlie en botste er tegenaan zodat het karretje, en hijzelf met zijn eigen spullen ook door de muur verdwenen. Niet veel later arriveerden ook hun ouders op het perron. Percy en de tweeling, Fred en George, liepen bijna iedereen voor de voeten terwijl ze vrolijk naar hun oudere broers renden, tot irritatie van met name de ouders van kinderen die vast en zeker in Zwadderich terecht zouden komen. Arthur en Molly Wemel trokken zich niks aan van de vuile gezichten die hen toegeworpen werden. Ze wisten dat het voorbij was. De oorlog was voorbij, al toen Bill voor zijn eerste jaar naar Zweinstein ging. Bill en Charlie zouden volkomen veilig zijn op hun school.
"Nou, even rustig nu allemaal," begon Molly weer te praten. "Bill, Charlie. Luister goed. Lief zijn voor elkaar en-" Er klonk een hoog, fluitend geluid. Het teken dat de trein over twee minuten zou vertrekken.
"Zoek maar snel een plaatsje, jongens," bemoeide Arthur zich er snel mee, wetend dat zijn vrouw de jongens het liefst zo lang op wou houden dat ze thuis moesten blijven. "Ze redden het wel," zei hij geruststellend tegen zijn vrouw. Ze hielpen samen de hutkoffers in de trein te hijsen en Molly drukte een dikke kus op iedere wang van haar twee zonen.
"Doe jullie best," zei ze met een glimlach. De jongens verdwenen in de trein terwijl ze hun hotkoffers achter zich aan sleepten, op zoek naar een leeg plekje in de volle trein. Ze liepen verder en verder door de gang, maar nergens was meer een plekje. Pas in de laatste coupé konden ze gaan zitten. Ze hezen hun hutkoffers in het daarvoor bestemde rek en keken naar buiten, op zoek naar hun familie. Die stonden al bijna met hun gezichten tegen het raam gedrukt. Bill grijnsde breed naar Percy en stak zijn tong uit. Percy pikte het niet en deed meteen hetzelfde, waarna hij aan de mouw van zijn vader trok om te zeggen wat Bill had gedaan. Zijn vader had alleen even geen tijd voor hem. Hij was te druk bezig zijn vrouw bij de trein weg te houden, voor ze er nog in zou klimmen.
"Wel schrijven, hoor!" riep Charlie nog. Ze hoorden de deuren dichtgaan en langzaam begon de trein te rijden.

"...toch met z'n tweeën," zei een stem terwijl hij het deurtje van de coupé open schoof. "Bill," zei hij kortaf toen hij de jongen met het lange rode haar en de bruine ogen zag zitten, naast iemand die waarschijnlijk zijn broertje was, gezien dezelfde kleur haar en ogen.
"Erwin," zei Bill op precies dezelfde toon en even kortaf. De jongen, die blijkbaar Erwin heette, keek zijn vrienden even aan en stapte toen toch naar binnen. Zijn gewaad had hij al aan, en op zijn borst sierde het embleem van Zwadderich. Zijn afdeling op Zweinstein.
"Ik zie dat je versterking mee hebt genomen. Kun je me nu wel aan, denk je?" klonk zijn stem ijzig terwijl hij arrogant naar beneden keek waardoor zijn donkerbruine haren van zijn schouders op zijn rug gleden. Bill moest terug denken aan het 'duel' tussen hem en Erwin. Ze zaten toen allebei voor het tweede jaar op Zweinstein, maar Bill kon niet op tegen de spreuken die de jongen duidelijk thuis had geleerd. Het was vrij aan het begin van het jaar, dus nu precies een jaar geleden, maar hij was het nooit vergeten.
"Als het eerlijk was gegaan, had ik je zeker toen al verslagen," zei hij dus maar kalm. Verder probeerde hij niet al te veel aandacht aan de jongen te besteden en draaide zich naar zijn jongere broertje. Die keek hem angstig aan maar Bill schudde geruststellend zijn hoofd.
"Hé! Kleintje, trek je niks van je grote broer aan. Sluit je aan bij ons, wij zijn pas echte broeders!" riep een vriend van Erwin die daar vrijwel meteen spijt van kreeg omdat Erwin hem een stomp in zijn buik gaf.
"Wat doe je, man? Zie je niet-"
"Wij gaan ergens anders zitten," onderbrak Bill hem. Hij pakte rustig zijn toverstok uit zijn broekzak en wees daarmee op de hutkoffers van hem en zijn broertje. "Wingardium Leviosa," zei hij duidelijk, waarna de hutkoffers iets los kwamen van het rek en hem uit de coupé volgden. "Zoek iemand met kort, zwart haar. Een jongen, genaamd Lennart. En als je een meisje ziet met lange blonde krullen- Oh, daar is ze. Denise!" Het meisje wat een paar meter verderop uit een coupé kwam, keek vragend om en zag Bill en zijn broertje haar kant op komen.
"Bill! Dus dit is nou Charlie," zei ze enthousiast. "Bill heeft een heleboel over je verteld!" Charlie werd rood, maar Bill nog roder.
"Moet dit?" vroeg hij. "Het hoeft er niet zo dik bovenop te liggen dat ik alleen maar over hem praat op Zweinstein," siste hij in haar oor.
"Het lígt er gewoon dik bovenop. Geef maar toe dat je trots op hem bent," fluisterde ze terug. Bill bromde wat maar gaf geen antwoord meer. Denise grijnsde breed en wenkte hem en Charlie. Ze volgden haar op de voet en kwamen terecht bij een coupé die vol zat met vrienden van Bill.
"Bill! Jongen, waar was je? We misten je op de Wegisweg!"
"Ach ja, je weet hoe mijn ouders zijn. Ik mocht niet alleen weg. Moest met Charlie mee," antwoordde Bill, waarna hij een arm om zijn jongere broertje heen sloeg en zichzelf tussen de jongens op de bank liet vallen. Charlie ging iets voorzichtiger naast zijn broer zitten en luisterde onzeker naar hun gesprekken over meisjes op Zweinstein. Toen Denise binnenkwam, werd het een stuk stiller. De jongens begonnen ongemakkelijk en tegelijk over allerlei verschillende onderwerpen te praten en Charlie moest zich vast afvragen waarom ze dat nou deden. Bill keek wat door de coupé toen hij merkte dat Denise naast hem ging zitten. Naast hem, en naast hem alleen want aan de andere kant van haar bevond zich alleen het raam. Hij voelde dat hij steeds warmer werd, en vroeg zich af of ze het gemerkt zou hebben. Als dat al zo zou zijn, zei ze er niks over. Ze begon over de meisjes van Zweinstein te praten, maar op een hele andere manier als dat de jongen dat twee minuten geleden hadden gedaan.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Hoofdstuk 2 ^^. Bedankt voor de reacties, Princess*// en Mrs. Charlie Weasley! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk net zo leuk of misschien zelfs leuker vinden. =]

Hoofdstuk 2

"Zouden we onze gewaden niet eens aan gaan trekken?" merkte Bill ineens op, toen het landschap rustiger, stiller en mooier werd. Voor hem het teken dat Zweinstein niet ver zal zijn. Buiten werd het sowieso donkerder en vanuit de andere coupés hoorde hij gestommel. Waarschijnlijk waren de anderen al bezig hun gewaden uit hun hutkoffers te trekken.
"Dan ga ik even naar de meiden," zei Denise waarna ze opstond en weg wilde lopen. Bill sprong op en greep haar bij haar pols maar had daar meteen spijt van. Zijn gezicht werd langzaam rood terwijl hij ging zitten en naar de deur wuifde, als teken dat ze kon gaan.
"Ja, het zou niet eh... Oké zijn als je je hier om ging kleden," mompelde hij. Hij draaide zijn hoofd naar het raam en wachtte tot hij de deur van de coupé dicht hoorde glijden.
"Bill is op Denise, Bill is op Denise," zong Charlie vrolijk. De vrienden van Bill lachten hard en keken toe hoe de twee broers elkaar in de haren vlogen.
"Dat zeg je nooit weer," siste Bill toen hij Charlie op de grond van de coupé had weten te krijgen. "En doe je gewaad aan."
"Maar Bill. Die zit helemaal onderin mijn hutkoffer."
"Had ik niet gezegd dat je die bovenop moest leggen? En waarom bedenk je dat zelf niet? Ben je nou echt zo dom?"
"Bill, rustig, jongen. Ik kan me herinneren dat twee jaar geleden ene Bill Wemel zijn gewaad ook helemaal onderin had liggen," merkte Dennis, de tweelingbroer van Denise, op. Hij had precies dezelfde blonde krullende haren, maar een stuk korter dan zijn zus. Hij had het tot net over zijn oren, en zijn zus tot halverwege haar rug. Bill werd opnieuw rood maar deed dit keer geen moeite het te verbergen. Zijn vrienden hadden het altijd al leuk gevonden elkaar op zo veel mogelijk manieren te generen, maar niemand nam het elkaar ooit kwalijk.
"Accio gewaad," mompelde Bill toen hij de hutkoffer van Charlie open had gemaakt. De kleren en boeken rommelden wat en toen vloog het gewaad uit de hutkoffer, recht in Bills handen. Hij gaf het gewaad aan zijn broertje en pakte toen zijn eigen gewaad uit zijn koffer. De vrienden deden hetzelfde en een kleine vijf minuten later kwam Denise weer terug, met aan haar zijdes twee vriendinnen.
"Is het gelukt, kleine Charlie?" vroeg ze met een aardige stem.
"Oh my... Denise, je bent zijn moeder niet!" riep Dennis uit.
"Ik ben niet klein," mopperde Charlie toen Denise met een brede grijns tussen hem en Bill ging zitten.
"Heeft iemand zin in Chocokikkers?" vroeg Bill om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Daar had iedereen wel zin in en al snel was het doosje leeg.
"Maar Bill," begon Charlie terwijl hij zich naar voren boog om zijn broer aan te kunnen kijken. "Je hoefde helemaal niet met ons mee naar de Wegisweg. Je was zelfs op weg naar je vrienden maar toen kwam je weer terug." Het werd even stil in de coupé, maar toen begon iedereen door elkaar te praten.
"Wat? Waarom?" vroeg Dennis, gelijk met Denise. Ze keken elkaar aan en schoten in de lach.
"Hoezo dat nou weer?" vroeg Thom met zijn mond vol Chocokikkers. De rest van de uitspraken waren niet erg duidelijk dus Bill wist niet van wie ze kwamen.
"Nou- Ehm. Oké, ik was inderdaad op weg naar jullie. Maar toen- Eh. Dat vertel ik nog wel een keer," twijfelde Bill waarna hij dichter in het hoekje van de bank kroop en stil uit het raam staarde tot Zweinstein langzaam in zicht kwam.

Tijdens de reis in de koetsen naar het grote kasteel, was Bill erg afwezig. Zijn vrienden en zijn broertje hadden hem terug laten denken aan de dag op de Wegisweg. Wat zou professor Sneep daar gedaan hebben? En misschien nog wel belangrijker: Waarom had hij een vermomming? Bill wist het niet, en hoe langer hij er over na bleef denken, hoe onrustiger hij werd.
"Wat is er, Bill? Niet goed geslapen?" vroeg Annelies bezorgd. Annelies was een vriendin uit de grote vriendengroep en tevens de beste vriendin van Denise. De twee meiden wisten altijd alles over elkaar, dus zij was niet echt de juiste persoon om mee te praten. Niet over dit, en niet over zijn liefde voor het meisje met de groene ogen en prachtige blonde haren. De kenmerken waar Bill altijd aan dacht als hij haar naam hoorde.
"Nee, er is niks. Ik ben gewoon blij dat ik weer naar Zweinstein ga," antwoordde hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij wist dat het niet erg overtuigend over kwam, maar Annelies begreep de hint en vroeg er verder niet over door.
"Je broertje zal wel zenuwachtiger zijn dan jij," grijnsde ze. Bill knikte langzaam en staarde naar Denise, die druk in gesprek was met Dennis en Bram. Haar krullen dansten over haar schouders, iedere keer als ze haar hoofd maar een klein beetje bewoog. Bill wist zeker dat hij nooit meer iemand zou ontmoeten die zo mooi was als zij, maar hij dacht ook te weten dat een mooi iemand als Denise nooit iets in hem zou kunnen zien. "Luister je wel?" vroeg Annelies terwijl ze met haar handen voor zijn ogen zwaaide. Bill ontwaakte uit zijn gedachten en keek Annelies vragend aan.
"Eh, ja, sorry. Wat zei je?"

De Grote Zaal liep langzaam steeds voller, maar van de leraren was nog geen enkel teken. Pas toen de hele zaal vol zat en de eerstejaars op de gang te horen waren, kwamen de leraren hun kleine podium aan het eind van de zaal op. Maar het was niet compleet. Er miste iemand, maar Bill kon niet bedenken wie. Pas toen iedereen ging zitten en professor Perkamentus begon met het aankondigen van de eerstejaars, zag hij dat de plek van professor Sneep leeg was.
"Waar is Sneep?" siste hij naar achteren. Hij had verwacht dat Thom daar zou zitten, maar hij vergiste zich.
"Weet ik niet," fluisterde Denise terug. Bill draaide zich geschrokken om en viel achterover van de bank. Met een rood hoofd stond hij op, maar hij werd nog roder toen hij merkte dat de hele zaal naar hem keek en professor Perkamentus zelfs opgehouden was met zijn aankondiging.
"Sorry," mompelde hij, "gaat u verder."
"Wat deed jij nou?" fluisterde Denise verbaasd toen Bill zich naast haar op de bank liet vallen. Bill schudde zijn hoofd en deed zijn ogen even dicht.
"Ik ben een beetje gespannen," mompelde hij, waarna hij snel in zijn handen klapte om de eerstejaars welkom te heten op Zweinstein.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Hoofdstuk 3 ^^. Bedankt voor de reactie, Mrs. Charlie Weasley =]

Hoofdstuk 3

"Wemel - Charlie," klonk de strenge stem van professor Anderling. Bill, die net in een interessant gesprek was met Denise en Thom, viel meteen stil. Hij zette zijn handen naast zich op de bank en zette daar zijn nagels in van zenuwen, omdat hij wist dat hij er anders op ging bijten. Eén van de dingen waar hij een hekel aan had, was dus nagelbijten. Charlie liep langzaam en verlegen naar het krukje aan het eind van de zaal, waar iedereen hem goed kon zien. Voorzichtig ging hij zitten. Bill kon hem nog aan de andere kan van de zaal zien trillen en had medelijden met zijn kleine broertje. Hij wist nog goed hoe hij zich zelf voelde toen hij op die kruk zat. Het duurde niet lang voor de Sorteerhoed zijn keuze had gemaakt.
"GRIFFOENDOR!" riep de Hoed luid. Charlie glimlachte nu toch een beetje en huppelde bijna naar zijn broer en zijn vrienden. Van alle kanten kwamen complimentjes en Charlie werd door verschillende mensen op zijn schouder geklopt, alsof het een grote prestatie was om gesorteerd te worden. Bill stond op en omhelsde zijn broertje, waarna hij weer ging zitten en daarbij per ongeluk Denise's hand aanraakte. Snel schoof hij een stuk op, zodat hij zijn broertje en Dennis tegen elkaar aandrukte.
"Sorry," mompelde hij en hij richtte snel zijn aandacht weer op de eerstejaars die nog gesorteerd moesten worden.

"Bill, ik weet niet wát er aan de hand is. Maar ik weet wel dát er iets aan de hand is. Ben je nog van plan dat ons te vertellen?" begon Thom toen hij, Bill, Dennis, Annelies en Marinda in de leerlingenkamer voor het haardvuur zaten. Bill keek verbaasd op toen hij zijn naam hoorde, maar gaf geen antwoord op de vraag. Hij staarde maar wat voor zich uit, niet-wetend waar hij precies naar keek. Zijn vrienden zeiden er verder ook niks over en bleven maar stil. Plotseling stond Annelies op en rende naar het portretgat. De vrienden keken allemaal om en zagen Denise met een jongen binnenkomen. Ze hoorden Annelies, Denise en de jongen vaag praten maar konden niet goed verstaan wat ze zeiden. Voor Bill was het beeld alleen al genoeg. Al op de eerste dag dat ze terug waren gekeerd naar Zweinstein, was Denise weer het populairste meisje. Hij zag duidelijk dat ze hand in hand liep met de jongen. Dat had ze zelfs nog nooit met hém gedaan, terwijl ze hem toch altijd een beste vriend noemde. Hij zuchtte diep en bleef nog even zitten, maar toen Denise en Annelies terug kwamen naar het haardvuur, stond hij op.
"Ik eh... Lees nog even wat door voor morgen," excuseerde hij zichzelf. Hij knikte naar zijn broertje die verbaasd opkeek van zijn potje Toverschaak tegen een van zijn nieuwe vrienden en verdween toen naar de slaapzaal voor de jongens.

"Waar zijn de meiden?" vroeg Bill toen hij en Dennis in een tussenuur langs het meer liepen. Dennis haalde zijn schouders op en zocht een perkament op in zijn gewaad. Blijkbaar was het het rooster van zijn zus wat hij stiekem omgewisseld had.
"Ze horen bij Oude Runen te zitten," grijnsde hij. Bill grijnsde ook breed en keek over het meer. "Ik ben blij dat ik dat vak niet gekozen heb, zeg. En jij dan?" vervolgde Dennis. Bill knikte bijna onzichtbaar en trapte een steentje voor zich uit. Hij hoorde hoe Dennis diep zuchtte en hoe hij stopte met lopen. Toen hij omkeek, zag hij zijn vriend tegen een boom staan. Hij had zijn armen over elkaar en zijn blik gleed langzaam over het meer.
"Wat is er?" vroeg Bill verbaasd terwijl hij een paar stappen terug deed en naast Dennis kwam staan.
"Dat kan ik beter aan jou vragen, of niet?"
"Ach, ik ben gewoon wat afwezig."
"Dat ben je nooit."
"Nu wel."
"Ik weet dat er iets is, Bill. Ik weet het, en jij gaat me nu vertellen wat." Bill keek Dennis diep in zijn ogen aan, maar hij wist dat hij er nu niet meer onder uit kon komen. Op een dag zou hij het toch moeten weten. Misschien was dit die dag.
"Er zijn twee dingen," begon Bill. Hij ging op de grond zitten met zijn benen recht voor zich uit. Hij leunde op zijn handen en sloeg zijn benen over elkaar terwijl hij naar de lucht keek. "Maar ik vertel je er maar één."
"Als je denkt dat dat gaat helpen," zei Dennis ongeduldig. Hij liet zich naast Bill op de grond zakken en ging in kleermakerszit met zijn gezicht naar Bill toe zitten.
"Die keer dat we afgesproken hadden op de Wegisweg, was ik op weg naar jullie toen ik tegen een oude man opbotste. Alleen, toen ik omlaag keek om mijn excuses aan te bieden, lag daar geen oude man meer."
"Wat dan?"
"Wie dan, bedoel je. Het was professor Sneep. Ik mocht er niks over zeggen zei hij. Hij stond snel op en liep weer verder nadat hij een slokje uit een flesje had genomen. Na een paar stappen was hij weer veranderd in het oude mannetje wat ik omver had gelopen."
"Maar dan had je toch alsnog naar ons toe kunnen komen?"
"Ik heb er denk ik niet meer aan gedacht. Ik was geschrokken of zo, ik wist niet wat dat te betekenen had. Hij leek ook bang. Hij had in ieder geval een blik in zijn ogen die je niet bij hem verwacht."
"Dat is denk ik niet de reden dat je zo afwezig bent, of wel?" Bill zuchtte diep en trok zijn benen op. Bij de gedachte aan de echte reden van zijn afwezigheid, kreeg hij al een vreemd gevoel in zijn buik. Een gevoel wat aan het einde van vorig jaar was begonnen, en iedere keer terug kwam als hij aan haar dacht, of haar zag. "Je bent verliefd," concludeerde Dennis nadat hij Bill in zijn ogen had gekeken.
"Jonge!" riep Bill verbaasd uit. Dennis grijnsde breed en knikte.
"Op mijn zus," zei hij toen trots. Bill voelde zijn gezicht rood worden maar weigerde antwoord te geven. Het was al erg genoeg dat Dennis dit vermoedde, hij hoefde het nog niet zeker te weten.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Hoofdstuk 4 ^^. Bedankt voor de reactie, Princess*// Het is fijn om te weten dat er vaste lezers zijn ^^.

In dit hoofdstuk word veel gepraat en zo, maar in het volgende hoofdstuk is dat weer minder. =]

Hoofdstuk 4

"Ik weet niet of je dat nou wel zo leuk moet vinden," mompelde Bill. Hij keek wat om zich heen en zag dat het wat drukker werd om het meer. Hij en Dennis stonden op om terug naar het kasteel te lopen en praatten nog verder over Denise.
"Wat? Waarom zou ik dat niet leuk vinden? Ik bedoel- ze is niet lelijk."
"Dat zeg je alleen maar omdat ze op jou lijkt," zei Bill sarcastisch.
"Maakt dat uit? Je weet dat ik gelijk heb," grijnsde Dennis terug. Bill draaide met zijn ogen en zag dat de grote deur van het kasteel langzaam dichterbij kwam.
"Gedoe!" siste Bill ineens, toen er wel drie héle bekende lichamen door de deur naar buiten kwamen lopen. "Blijf voor me lopen," beval hij Dennis, terwijl hij met zijn handen in de zijdes van Dennis langzaam doorliep, gebukt, zodat de meisjes hem niet zouden zien.
"Wat heb jij toch? Dit is belachelijk! Je hebt haar altijd als een gewoon iemand behandeld, waarom nu niet?"
"Je snapt het niet! Het is de laatste tijd veel erger. Blijf lopen!" siste hij snel toen Dennis aanstalten maakte om te stoppen en zich om te draaien. "Loop maar naar het lokaal voor de volgende les of zo. En zorg dat ze me niet zien!"
"Bill, hou hiermee op. Ik ga ze roepen hoor! Oh nee, ze hebben me al gezien. Doe alsof je iets zoekt!"
"Wat? Maar ik zoek ni- Oh, hoi, Denise!" riep Bill overdreven vrolijk toen hij Denise voor zich zag staan. "Eh... Hoe was Oude Runen?"
"Heel prettig," zei ze toonloos met een boze blik op haar tweelingbroer. "Vooral omdat we bij het verkeerde lokaal stonden," vervolgde ze, waarna ze haar broer een harde duw gaf en boos weer weg liep.
"Dennis," begon Bill met een zucht. "Ik haat je." Dennis grijnsde breed, wetend dat Bill het toch niet meende.

"Jullie maken een opstel met de titel 'Heksenverbrandingen in de Veertiende Eeuw Hadden Geen Enkele Zin - verklaar'. Zorg ervoor dat je de volgende les een meter perkament vol hebt geschreven. Vandaag mogen jullie er nog aan werken."
"Professor? Mogen we in groe-"
"Nee, niet in groepjes. Iedereen maakt een eigen opstel. Je mag de Bibliotheek gebruiken voor informatie, je mag de geesten uithoren over die verschrikkelijke tijd. Ik kan me namelijk herinneren dat er ergens nog wel een geest ronddwaalt die de heksenverbrandingen heeft meegemaakt. Aan de gang maar!"
"Kom," zei Bill, "we gaan die geest zoeken." Dennis, Thom en Denise stonden op en liepen achter Bill aan het lokaal uit. "Waar beginnen we?" grijnsde Bill terwijl hij omkeek naar achteren. Hij keek recht in Denise's gezicht een draaide meteen zijn gezicht weer naar voren, om te voorkomen dat Denise hem rood zag worden.
"De kerkers?" stelde Denise voor toen ze naast Bill ging lopen. Ze haakte haar arm door de zijne en liep schaamteloos verder. Bill keek van zijn arm naar Denise, en toen weer terug naar zijn arm. "Ja, sorry hoor. Maar je moet me wel beschermen daar beneden!"
"Oh ja, want het is zo eng!" riep Dennis met een meisjesstem terwijl hij probeerde in Thoms armen te springen, wat gigantisch mislukte waardoor beide jongens midden in de gang onderuit gingen. Van alle kanten klonk hard gelach en ook Bill en Denise lachten Dennis en Thom uit. Met een onschuldige grijns, om te doen alsof ze zich niet schaamden, stonden de jongens op en mopperend duwden ze Bill en Denise, die nog steeds niet bijkwamen van het lachen, voor zich uit naar de kerkers.
"Oh, God, wat is het donker," zei Denise al toen ze de eerste trap af waren.
"Denise, hier kom je al drie jaar lang voor Toverdranken en je hebt het nog nooit eng of donker gevonden," zei Dennis toonloos. Denise grijnsde even naar hem maar keek al snel weer voor zich.
"En toch is het nu donkerder dan normaal," besloot ze toen ze haar hoofd bijna stootte aan een gedoofde fakkel aan de muur. Bill knikte maar realiseerde dat zijn vrienden dat niet konden zien omdat het zo donker was.
"Zitten we hier wel goed? Gaan we niet de verkeerde kant op?"
"Hoe kun je in de kerkers nou de verkeerde kant op gaan?" riep Dennis uit. Zijn stem galmde door de lege gangen en veroorzaakte een echo. "Dan verdwaal je toch?"
"Eh... Ja," zei Thom smalend. Plotseling stopte Bill te lopen. Dennis en Thom knalden tegen hem aan, Denise, die nog steeds haar arm door de zijne had, werd zo ook tot stilstand gebracht. "Bill!" riep Thom geschrokken.
"Loop door, jongen!" riep Dennis. Hun stemmen galmden opnieuw door de gangen, en stuurden opnieuw een echo terug. "Hier zijn we zeker al geweest? Zeg alsjeblieft dat dat niet waar is."
"Nee, dat is het niet. Het is gewoon... Dat ik hier nog nóóit geweest ben."
"Oh ja! En Willem Arthur Wemel kent de kerkers op zijn duimpje," antwoordde Thom sarcastisch. "Laat me niet lach-"
"Noem me niet zo!"
"Wat jij wil. Maar kom op, jij komt alleen maar in de kerkers voor Toverdranken!"
"Wat maakt dat uit? Ik kan toch wel zeggen dat ik hier nog nooit geweest ben? En alsof jij hier dagelijks komt om eventjes hallo te zeggen tegen die vieze ratten die aan- Ratten."
"Oh, is de grote Willem Arthur Wemel bang voor ratten?"
"Doe normaal! Geef gewoon toe dat jij ook niet weet waar we zijn!"
"Oh," bemoeide Dennis zich er mee. "Weten we niet waar we zijn? Dan zijn we toch verdwaald?"
"Ja!" riepen Bill en Thom tegelijk, waarna ze luid snoven en op de grond stampten.
"Bill?" klonk Denise's stem paniekerig. "Ik wil hier weg, Bill," huilde ze nu bijna.
"We vinden de weg wel," zei Bill nu wat rustiger terwijl hij Denise's hand zocht en er zachtjes in kneep. "Alleen nu nog even niet," vervolgde hij nog zachter, zodat niemand het kon horen behalve hij zelf.
"Lumos!" klonk er ineens vanuit het donker, wat geen donker meer was maar verlicht werd door een wit puntje aan de toverstok van een zéér bekende professor, Sneep. Bill en Denise stonden tegen elkaar aangedrukt en keken angstig naar hun leraar van Toverdranken en Dennis en Thom hielden hun handen voor hun gezicht om niet in het felle licht te hoeven kijken.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Hoofdstuk 5 ^^. Bedankt voor de reacties weer! =]

Hoofdstuk 5

"Nox," klonk dezelfde stem van professor Sneep, en meteen daarna verdween het licht wat de gang en de groep leerlingen verlichtte in de toverstok.
"Professor Sneep?" vroeg Bill verbaasd terwijl hij in het duister tastte, op zoek naar Sneep. Er klonken snelle voetstappen en in zijn zoektocht naar de professor, botste hij tegen Thom en tegen Dennis, maar Sneep was verdwenen. "Waar is hij als je hem nodig hebt," mompelde Bill. Hij greep Denise's hand stevig vast en beval haar, Dennis en Thom dicht bij elkaar te blijven. Langzaam liep hij in de richting waar de voetstappen naar verdwenen en het duurde niet lang voor hij zijn toverstok uit zijn broekzak pakte.
"Lumos," zei hij toonloos, waarna er ook een lichtpuntje aan zijn toverstok verscheen. Hij hield zijn hand er een beetje omheen zodat het licht minder fel was en iedereen er een beetje aan kon wennen. "Waarom-"
"Ja, Bill. Ik vraag me ook af waarom we daar niet eerder achter kwamen," grijnsde Dennis. Echt iets voor Dennis om er nu om te kunnen lachen.
"Ik wil hier nog steeds heel erg graag weg, hoor!" hielp Denise hen eraan herinneren dat ze nog steeds de geest niet gevonden hadden en al een aardig tijdje door de kerkers liepen. Bill hield zijn mond maar en liep zwijgend verder. De anderen hadden ook wat meer licht gemaakt en liepen achter hem aan.
"Wacht, doe je toverstok eens uit? Ik zie daar licht!" zei Thom. De anderen deden wat Thom zei en zagen het licht aan het eind van de gang ook. "Kom op. We zijn er vast bijna," zei Thom toen op een toon waarvan je er van uit kon gaan dat hij heel blij was weer een natuurlijk licht te zien.

"En wat hebben jullie deze les gedaan?" vroeg professor Kist toen het groepje het lokaal weer binnenkwam, blij dat ze eindelijk weer uit de kerkers waren.
"Eh... Wij eh..." mompelde Dennis.
"We hebben een heel interessant verhaal aangehoord van een geest in de kerkers," zei Denise vrolijk. Ze probeerde de blikken van haar broer en haar vrienden te ontwijken en keek professor Kist recht in zijn ogen aan. Bill vroeg zich af of hij niet zou zien dat ze zwaar aan het liegen was, maar hij leek tevreden en draaide zich om.
"Jongens. Om vier uur in de leerlingenkamer," fluisterde Bill, zodat Denise het niet kon horen.

De rest van de dag verliep vrij rustig. In de tussenuren die het groepje deelde, gingen ze nog verder op zoek door het hele kasteel - behalve de kerkers - om alsnog de geest te ondervragen, maar zonder succes. Ze kregen bij de meeste vakken niet veel huiswerk op en dat was een ware opluchting, vond Bill,want nu had hij tijd genoeg om andere dingen te doen. Over professor Sneep praten bijvoorbeeld.
"Waarom deed hij het licht weer uit in de kerkers?" vroeg hij fluisterend toen Thom, Dennis en hij in een hoekje van de leerlingenkamer zaten te praten. De jongens haalden hun schouders op en keken wat om zich heen. Ze waren vast op zoek naar een excuus om weg te kunnen bij Bill en zijn vreemde theorieën.
"Bill," zuchtte Thom. "Ik zou er maar niet te veel achter zoeken. Misschien is hij wel ergens mee bezig waar je hem beter niet mee kan storen. Besef je wel dat de oorlog nog maar net voorbij is. Sneep is vast bezig om-"
"Nee. Bill heeft ergens wel gelijk. Hij zag Sneep op de Wegisweg, in de vermomming van een oud mannetje. Hij was vast ergens mee bezig," bemoeide Dennis zich er mee. Bill keek Thom met een korte grijns aan.
"Maar dan nog! Waarom wil je weten wáár hij mee bezig is? Kun je niet blij zijn dat wij gewoon zonder gevaar naar de Wegisweg kunnen?"
"Nee, dat kan ik niet. Je weet hoe ik ben, Thom. En ik weet hoe Sneep is. Hij is ergens mee bezig waar wij niks over mogen weten, en ik wil weten wat dat is," besloot Bill.
"Ik snap niet dat je dat wil! Straks breng je deze hele wereld weer in gevaar! Of misschien zelfs de Dreuzelwereld. Mijn familie bestaat uit Dreuzels hoor!"
"Dat weet ik best, maar ik snap niet dat je het mij niet wil laten uitzoeken. Sneep hoeft toch niet te weten dat ik bezig ben zijn o zo geheime 'geheim' te onthullen?"
"Waar hebben jullie het over?" vroeg Denise vrolijk toen ze met een vriendin bij de jongens kwam staan.
"Nergens over," zeiden de jongens tegelijk, met een brede grijns op hun gezicht. Het was de grijns die Denise deed lachen, want het antwoord was natuurlijk niet het slimste en geloofwaardigste wat je op zo'n vraag kon geven.
"Laten we vast naar de Grote Zaal gaan om te eten," glimlachte Denise naar Bill. Bill glimlachte terug en keek zijn vrienden aan.
"Gaan jullie maar vast," mompelde Thom.
"Ja, wij komen zo wel," grijnsde Dennis naar Bill. Hij bewoog zijn wenkbrauwen een paar keer op en neer en trok Thom en Denise's vriendin toen naar de bank bij het haardvuur.
"Hé! Het was niet de bedoeling dat ik hier zou blij-"
"Nee, net niet maar nu wel," kapte Dennis haar zin af. Bill grijnsde breed en verdween met Denise door het portretgat om de wandeling naar de Grote Zaal te beginnen.
"Bill, ik heb het koud," zei Denise snel waarna ze haar arm om Bill heen sloeg. Bill grijnsde breed en sloeg zijn arm ook om Denise heen. "Ah, ja, dat helpt wel," grijnsde Denise. Ze schudde haar hoofd een beetje en de haren die net voor haar ogen hingen, lagen nu over haar schouder. Bill liet zijn hand wat naar beneden zakken en trok die toen terug om Denise's hand te zoeken en die losjes vast te pakken. Zo liepen ze, hand in hand, naar de Grote Zaal voor het avondeten.
"Waar hadden jullie het net nou echt over?" vroeg Denise toen ze een omweg hadden genomen en langs de bibliotheek liepen. Bill haalde zijn schouders op en probeerde zo de vraag te ontlopen, maar Denise liet zich dat niet gebeuren. Ze liet Bills hand los en stopte te lopen. "Nou?" vroeg ze grijnzend.
"Eh... Over Erwin."
"Erwin? Trek je toch niks van hem aan. Hij loopt je alleen maar te klieren omdat hij niks beters te doen heeft. En geef toe, hij en zijn ouders kunnen je niks meer maken nu Jeweetwel dood is." Bill knikte twijfelend en haalde opnieuw zijn schouders op.
"Ach. Laten we maar gewoon wat gaan eten," zei hij, waarna hij een stap terug deed en Denise's hand pakte om zo weer verder te lopen.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Dit keer geen reacties geloof ik, maar oké. Toch een volgend stukje =]

Hoofdstuk 6

"Zo, kijk eens jongens! Billie heeft een vriendinnetje!" klonk een stem van achter Denise en Bill. Ze keken beiden om en staarden recht in het gezicht van Erwin, met daarachter zijn gevolg. Bill keek schichtig opzij naar Denise, en liet snel haar hand los. Hij zag dat ze kwaad werd. Haar ogen waren een beetje dichtgeknepen en op haar voorhoofd verschenen een paar kleine rimpeltjes.
"Ben je soms jaloers, Erwin?" riep ze sarcastisch. Erwin snoof en lachte schamper.
"Op een Wemel? Kom zeg, ik dacht toch echt dat jij niet lager kon denken."
"Bill is toch echt van zuiver bloed hoor. Ik snap niet dat je hem zo loopt te klieren!"
"Zie je niet dat hij rood haar en sproeten heeft?" lachte Erwin Denise uit. Bill keek hem kwaad aan maar durfde ook niks te zeggen. Hij liet Denise zich er maar uit praten en hij wist dat áls hij al iets zou doen, Denise dat niet op prijs zou stellen.
"Is dat een reden?"
"Denise toch," zei Erwin bijna fluisterend terwijl hij een stap dichterbij deed en met zijn wijsvinger over haar wang aaide. "Dat is reden te veel om te klieren." Denise draaide haar gezicht bij Erwin weg en greep Bills hand om hem bij de Zwadderaars weg te halen. "Op een dag zul je het begrijpen," lachte Erwin hen nog na.

"Waarom zei je nou niks?" vroeg Denise chagrijnig toen ze de Grote Zaal in liepen. Bill haalde zijn schouders op en liet Denise's hand los zodat ze kon gaan zitten. "Ik ston-"
"Je stond daar helemaal alleen tegen hem te praten, ja. Maar zeg nou eens eerlijk. Zou je echt willen dat ik iets gezegd had?" Denise keek Bill verbaasd aan terwijl hij naast haar ging zitten en haalde toen ook haar schouders op.
"Misschien niet, nee," grijnsde ze. Bill glimlachte naar haar en sloeg een been over de bank, zodat hij met zijn gezicht naar haar toe zat en aan iedere kant van de bank een been had. Zijn handen zette hij voor zich neer en voorzichtig leunde hij vooruit om een kus op Denise's wang te drukken.
"Oh," lachte ze, "waar heb ik die aan te danken?"
"Gewoon," glimlachte Bill. Denise haalde opnieuw haar schouders op en gaf Bill ook een kus op zijn wang. De twee bleven elkaar een tijdje lachend aankijken, tot Bill de stilte verbrak. "Waar blijft de rest?" vroeg hij.
"Geen idee. Ze zullen zo wel komen," antwoordde Denise. En inderdaad. Nog geen minuut later kwam een luidruchtig groepje Griffoendors de Grote Zaal binnen.
"En?" fluisterde Dennis terwijl hij langs Bill liep en zich op de bank liet vallen. Bill sloeg zijn been weer naar de andere kant en zat zo precies tussen Denise en Dennis in. Hij haalde geheimzinnig zijn schouders op en keek naar Denise, die bezig was met haar veer en een stuk perkament. "Kom op, Bill. Als jij het niet verteld dan hoor ik het wel van m'n zus."
"Dan hoor je het maar van haar," grijnsde Bill naar zijn vriend. Thom en Annelies waren tegenover hen gaan zitten en waren heftig in een discussie, waar Bill, Dennis en Denise niks van hadden meegekregen. Ook tegenover hen, was Charlie met een vriend en een vriendin gaan zitten. Bill hoefde niet te luisteren om te weten waar hun gesprek over ging. Hij wist wel zeker dat ze het over hun eerste week op Zweinstein hadden en over de leraren, afdelingen, over Zwerkbal... Precies de dingen waar de eerstejaars allemaal over praten, zoals hij ook deed twee jaar geleden.
"Bill? Eerstejaars kunnen toch niet in het Zwerkbalteam komen?" vroeg Charlie met een geïrriteerde blik in zijn ogen. Zijn vriend knikte heftig en zijn vriendin glimlachte aardig naar hem.
"Dat is niet gebruikelijk, nee. Maar ik denk dat het wel moet kunnen."
"Zie je!" riep Charlie met een brede grijns naar zijn vriend. Bill glimlachte en wachtte het antwoord af, maar het duurde hem te lang en hij bemoeide zich met Thom en Annelies.
"Waar hebben jullie het over?" vroeg hij geïnteresseerd.
"Nergens over," bromden beiden tegelijk. Bill schudde lachend zijn hoofd en merkte op dat het eten zo langzamerhand op tafel kon verschijnen. Hij legde zijn hand op Denise's been en keek haar stralend aan.
"Wat?" lachte ze.
"Laat ik dat maar niet zeggen," grijnsde Bill. Denise had een hekel aan kleffe zinnen, en de zin die hij van plan was te zeggen was zelfs meer dan klef. "Eet smakelijk," zei hij daarom maar toen het eten op tafel verscheen. Denise grijnsde naar hem en boog zich toen over de tafel heen om een stuk brood te pakken.

"Bill!" riep Dennis vrolijk toen hij zijn vriend aan zag komen lopen. Bill was even in de bibliotheek geweest om zijn huiswerk af te maken, en kwam net het portretgat doorgeklommen toen Thom op hem afrende en hem naar Dennis, Denise, Annelies en Marinde bracht. Marinde was nog niet zo lang een vriendin in de vriendengroep. Eerder had ze alleen vriendinnen, maar toen ze Denise leerde kennen, kwam ze al snel in contact met de vriendengroep die haar als water absorbeerde in de vriendenkring. Bill grijnsde breed toen hij Denise naast Annelies en Dennis zag staan. Denise deed precies hetzelfde en kwam een paar stappen dichterbij hem staan.
"Denise, heb je zin om vanavond een wandeling langs het meer te maken?" vroeg Bill. Hij voelde dat zijn gezicht een beetje rood werd maar probeerde dat minder zichtbaar te maken door breed te glimlachen. Denise glimlachte terug en de rest van de groep liet een luid 'ge-oeh' horen.
"Ja, is goed," antwoordde ze met een brede glimlach. Bill knikte een keer en keek de groep rond, die Bill en Denise aanstaarden, alsof ze nog iets anders verwachtten. Denise deed de laatste stap naar Bill toe en gaf hem een kus op zijn mond.
"Oh, ja! Dat zag ik!" riep Marinde blij.
"Hè? Wat? Wat zag je?" vroeg Annelies snel terwijl ze om zich heen keek en Bill en Denise tegelijk een stap achteruit zag doen.
"Ik zag het ook," grijnsde Dennis. Bill keek hem waarschuwend aan, wetend dat Annelies het de hele school zou vertellen als ze het zou weten. Dennis knipoogde naar hem en zijn zus en Bill was gerustgesteld.
"Ik ga mijn tas voor morgen vast inpakken," zei hij vrolijk, en bijna huppelend verdween hij naar de slaapzaal van de jongens.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Bedankt, Mrs Charlie Weasley, voor je reactie =] Het heeft een tijdje geduurd, maar hier is een nieuw stukje. Ik werk vanaf nu al naar het einde toe, dus er zullen nog 4 of 5 hoofdstukken volgen denk ik ^^.

Hoofdstuk 7

"Bill is op Denise, Bill is op Denise!" klonk het luide geroep van Charlie, waarna de deur van de slaapzaal openvloog en Charlie zijn broer met een brede grijns op zijn bed zag liggen. Hij had zijn voeten over elkaar gedaan en lag met zijn armen onder zijn hoofd gevouwen naar de hemel van zijn hemelbed te kijken. Hij zuchtte diep toen hij opmerkte dat zijn broertje er was en ging langzaam rechtop zitten.
"En? Hoe is het met jou in de liefde?" grijnsde hij breed. Charlie stak zijn tong uit. Bill wist best dat hij nog helemaal niet zo met dat soort dingen bezig was. De indrukken die hij tot nu toe van alleen het kasteel al had gehad, waren nog wel even genoeg om in de zevende hemel rond te lopen.
"Wat was dat gedoe met Sneep nou dan? Je vrienden hadden het er over," zei Charlie met een gefronsd voorhoofd.
"Wat zeiden ze?" vroeg Bill snel.
"Dat ze vonden dat je je wel een beetje aanstelde. En toen zei Denise," Charlie zei die naam extra hard en langzaam, "dat ze het aan de ene kant wel met je eens was-"
"Maar aan de andere kant niet, oké. Maar wat zeiden ze over Sneep?"
"Dat heb ik niet kunnen horen omdat ze me doorhadden," grijnsde Charlie.
"Sufkop!" schelde Bill hem uit waarna hij zijn broertje een tik tegen het hoofd gaf. Charlie grijnsde nog steeds en liet zich niet uit het veld slaan door zijn oudere broer. "Nee, dat is niet grappig. Iedereen denkt dat ik gek ben. En zeg niet dat ik dat ook ben!" zei Bill nog snel toen hij zag dat Charlie zijn mond open wilde trekken.
"Dan zeg ik het niet."
"Ja, nou. Dat moet je ook niet zeggen." Bill zuchtte diep en keek zijn broertje verward, boos en vragend aan. "Probeer ze anders nog een keer af te luisteren of zo. Misschien weten ze meer dan mij."
"Vast niet. Jíj bent degene die denkt dat Sneep iets uitvoert."
"Maar zíj weten misschien wát hij uitvoert." Charlie knikte langzaam en liet zich van Bills bed glijden.
"Ik zal kijken, oké?" Bill knikte dankbaar en keek zijn broertje na toen hij de slaapzaal weer verliet.

Fluitend liep Bill door de gangen van het grote kasteel. Hij en Dennis hadden opnieuw een tussenuur omdat Denise en Annelies bij Oude Runen zaten. Dit keer had Dennis hun rooster niet afgepakt, zodat ze keurig op tijd waren, wat een positieve invloed had op Denise's humeur. Bill had voor de verandering al zijn huiswerk al af en liep zich nu dus goed te vervelen. Over een paar weken was het Kerst. Charlie had al besloten dat hij graag naar huis wilde in de vakantie, maar Bill twijfelde nog. Als Dennis en Denise op Zweinstein zouden blijven, deed hij dat ook. Bill haalde zijn toverstok tevoorschijn en toverde wat licht in een donkere gang. Achter zich hoorde hij stemmen, en meteen deed hij het licht weer uit. Hij drukte zichzelf tegen een muur in een donker hoekje en wachtte tot de stemmen weer wegstierven, maar dat gebeurde niet. De stemmen kwamen steeds dichterbij, en als hij ook maar een verkeerde beweging zou maken, zou hij vol in het licht staan en gezien kunnen worden door iedereen.
"...maakt helemaal niks uit!" hoorde Bill een maar al te bekende stem roepen. Hij drukte zich nog dichter tegen de muur en probeerde de andere stem ook te kunnen plaatsen.
"Maar hoe kun je zoiets nou van míj verwachten? Ik bedoel- je begint van zo'n jongen te houden," mompelde een meisje. Bill kende haar stem niet, en toen hij haar gezicht zag in een klein straaltje licht, herkende hij haar gezicht ook niet.
"Houden? Hou jij van hem?" riep Erwin het plots uit. Hij deed alsof hij heel hard moest lachen en duwde het meisje tegen een muur tegenover die waar Bill in een hoekje stond. Erwin zette zijn handen naast haar schouders en boog zijn hoofd zo ver voorover, dat Bill zich afvroeg of er nog wel ruimte tussen beide gezichten was. "Laat ik jou één ding zeggen. Je houdt niet van hem," siste hij. "Doe nou maar gewoon wat Sneep van je gevraagd heeft. Je bent niet voor niets in Zwadderich ingedeeld." Bills adem stokte in zijn keel. Vandaar dat hij het meisje niet kende. Ze zat in Zwadderich en was waarschijnlijk nog maar een eerstejaars. Langzaam zette hij zijn voeten opzij en schoof een stukje op.
"Wat was dat?" vroeg het meisje. Blijkbaar had ze hem gehoord. Meteen stond Bill weer stil en besloot te wachten tot Erwin en het meisje weer weg gingen.
"Krijg je nou ook al waanideeën, Maaike? Ik vraag me af of jij wel een echte Zwad bent," bromde Erwin waarna hij zich van de muur af duwde en met grote passen verder de gang in liep. Het meisje liet zich langs de muur naar beneden glijden en begon zachtjes te huilen. 'Fijn,' dacht Bill, 'nu kom ik hier voorlopig ook niet meer weg.' Zo langzaam en voorzichtig mogelijk liet Bill zich ook langs de muur omlaag glijden, hopend dat Maaike, zoals Erwin haar net noemde, hem niet zou horen. Hij trok zijn knieën omhoog en sloeg daar zijn armen omheen. Zijn kin legde hij tussen zijn knieën en terwijl hij zichzelf langzaam heen en weer wiegde om zijn ademhaling een beetje rustiger te laten worden, wachtte hij tot het meisje weer weg zou gaan.
"Is daar iemand?" vroeg het meisje met een trillerige stem nog van het huilen. Bill hield zijn adem in en drukte zich weer tegen de muur, ook al zat hij nu op de grond. "Ik weet al dat er iemand is. Ik heb je al gehoord." Nog steeds durfde Bill geen adem te halen. Hij had zich niet moeten bewegen. De afstand tussen hem en het meisje leek eerst meer, en dan weer minder te worden. Hij kon niet goed schatten en wist dus echt niet hoeveel er tussen zat, maar het was zeker niet meer dan twee meter. "Je bent zeker zo'n stomme Griff. Die mensen horen moed te hebben!" riep het meisje nu kwaad. Ze stond op en met drie grote stappen was ze bij de hoek waar Bill zich nog steeds schuil probeerde te houden. Ze tastte in het duister en Bill vroeg zich af of ze zijn witte huid nog niet kon zien. Hij haalde nog steeds geen adem en probeerde de vingers van het meisje te ontwijken.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Weer bedankt, Mrs Charlie Weasley voor je reactie x'D. Ik was afgelopen weekend bij een vriendin, maar nu is het weer tijd voor een nieuw hoofdstuk =]

Hoofdstuk 8

Precies op het moment dat het meisje met haar hand langs de muur omlaag ging, greep Bill haar bij haar pols. Ze gilde even van de schrik en trok toen haar hand terug. Bill stond snel op en ging in het licht staan, zodat Maaike hem kon zien.
"Wie-"
"Wat moet je van Sneep doen?" siste Bill snel. Hij keek om zich heen in de hoop dat niemand hem en Maaike kon zien. Maaike zette een stap achteruit en Bill trok haar aan haar schouders weer terug. Ze trok een pijnlijk gezicht en meteen liet hij haar weer los. "Sorry. Erwin zeker?" Maaike knikte voorzichtig en staarde Bill met grote ogen aan.
"Hoe ken je Erwin?"
"Ik vroeg eerder iets."
"Ik moet de vriendengroep van ene Dennis en Denise uit elkaar halen. Maar zoiets kan een Zwad toch niet? Die tweeling zit in Griffoendor!"
"Die tweeling-" begon Bill, maar stopte meteen met praten. Zijn vriendengroep uit elkaar halen? Waar zou dat nodig voor kunnen zijn? "Waarom?"
"Weet ik niet. Erwin zegt dat het een test is zodat hij weet wie Sneep kan vertrouwen."
"Een test. Oh mijn- Een test? Die tweeling, zoals jij ze noemt, zijn zo ongeveer mijn beste vrienden. Je waagt het niet om hen van me af te pakken," siste hij in haar gezicht. Maaike knikte snel.
"Wat moet ik dan doen?" vroeg ze met een trillende stem.
"Ga maar naar Perkamentus. Pech gehad als Sneep je niet wil vertrouwen." Bill draaide zich kwaad om en liep de donkere gang uit. Snel liep hij de trappen naar de leerlingenkamer op. Hij wist dat hij nu eigenlijk les had, maar hij wist ook dat Denise op dit moment een tussenuur had en in de leerlingenkamer met haar vriendinnen zat te praten. "Denise," fluisterde Bill toen hij achter haar stoel stond. "We moeten praten."

"Zet het nou eens uit je hoofd, Bill. Iedereen verklaart je voor gek," lachte Denise voorzichtig. Bill schudde zijn hoofd en ging op de koude grond zitten.
"Heb je me niet gehoord? Ze moest onze groep uit elkaar drijven!"
"Je hebt vast gedroomd of zo. Kom op, Bill. Ik heb hier helemaal geen zin in." Bill zuchtte diep en stond weer op. Hij keek Denise even aan en draaide zich toen om. Snel liep hij naar de les waar hij moest zijn. Misschien geloofde Dennis hem wel.

Dagen, weken gingen voorbij. Het was bijna Kerst en Bill had niemand van zijn verhaal kunnen overtuigen. Hij begon te twijfelen. Misschien had Denise toch gelijk en had hij inderdaad gewoon gedroomd. Charlie had regelmatig geprobeerd de vrienden af te luisteren, maar zonder resultaat. Dus zelfs Bills kleine broertje begon nu over de geloofwaardigheid van zijn verhaal te twijfelen. Bill zuchtte en liep langzaam door het kasteel. Overal waren leerlingen bezig met de versiering van het kasteel. Niemand gebruikte echter magie om kerstbomen op te tuigen. Dat ging allemaal met de hand, en iedereen had er ongelofelijk veel plezier in. Bill keek jaloers naar Thom en Denise, die ook bezig waren met een boom en zoals gewoonlijk heftig aan het discussiëren waren. Toen Denise hem opmerkte, stopte ze haar discussie even om vrolijk naar hem te zwaaien. Bill glimlachte kort en stak zijn hand even op om vervolgens weer door te lopen. Eigenlijk was hij op zoek naar Maaike. Sinds de dag dat hij haar en Erwin had afgeluisterd, had hij haar nergens meer gezien.
Met twee grote stappen stapte Bill de trap af en stond tot zijn enkels in de sneeuw. Hij negeerde de kou en liep richting het meer, waar verschillende leerlingen voorzichtig hun eerste stapjes op het ijs zetten. Heel in de verte, in een rustige hoek bij het meer, zag hij twee bekende silhouetten. Hij liep langzaam dichterbij en herkende Erwin en Maaike. Toen ze hem opmerkten, liep Erwin snel weg. Opnieuw liet hij Maaike in haar eentje achter. Teleurgesteld ging ze op een omgevallen boomstam zitten en tot Bills verbazing, wachtte ze tot hij bij haar in de buurt kwam.
"Hoi," begroette ze hem. Ze probeerde vrolijk te klinken, hoorde Bill, maar het lukte haar niet echt. Bill groette niet terug en twijfelde even voor hij naast haar op de boomstam ging zitten.
"Van wie kreeg je die opdracht nou echt?" vroeg hij toen ze een tijdje voor zich uit hadden zitten kijken. Af en toe hadden ze gelachen om iemand die een sneeuwbal in zijn gezicht kreeg, maar verder was het stil gebleven.
"Erwin zei dat hij het door moest geven van Sneep."
"En dat geloof je? Hij is een Zwad."
"Ik toch ook?" Bill kneep zijn lippen op elkaar, in de hoop dat ze daar iets minder droog van zouden worden. Hij vouwde zijn handen in elkaar en legde zijn ellebogen op zijn knieën, zodat hij een beetje voorovergebogen zat. Hij zuchtte diep en deed alsof hij diep nadacht.
"Ik denk dat Erwin je gewoon probeerde te testen."
"Nee, Sneep probeerde me te testen." Bill schudde zacht zijn hoofd.
"Heb je er ooit één woord met Sneep over gepraat?" Maaike keek hem even aan en sloeg toen haar ogen neer. Ze schudde voorzichtig haar hoofd, alsof ze nu een enorme preek verwachtte. "Vergeet het maar gewoon. Vergeet Sneep en vergeet Erwin. Erwin kan je niks maken, weet je. Hij en zijn ouders staan machteloos."
"Hoe bedoel je?"
"Ken jij Erwins ouders?"
"Eh... Ja," zei Maaike met een kleine glimlach. "Zijn ouders zijn míjn ouders!" Bill keek snel opzij en zag Maaike breed grijnzend naast hem zitten. Hij schoof snel een stukje op en fronste zijn wenkbrauwen.
"Wat?"
"Erwin is mijn broer!"
"Nee, dat is hij niet," zei Bill, alsof hij een belangrijk feit vaststelde.
"Dat is hij wel," lachte Maaike.
"Maar hij is- En jij- Het kan gewoon niet!"
"Jij en Charlie zijn toch ook heel anders?"
"Ja, maar... Nou oké, het kan misschien wel. Maar waarom zou Erwin jou gebruiken als hij iemand uit zijn hele afdeling kan kiezen?" Maaike haalde haar schouders op en stopte te grijnzen.
"Daar heb ik eigenlijk nog niet over nagedacht. Misschien omdat ik zijn zusje ben? Jij vraagt toch ook makkelijker iets aan Charlie dan aan iemand anders?"
"Wat heb je het ineens vaak over Charlie?" Maaike werd een beetje rood en knikte. "Waar ken je hem eigenlijk van?"
"Ik zit in hetzelfde jaar als hij en we hebben wel eens samen les."
"Kent hij jou ook? Want hij praat eigenlijk nooit over je."
"Hm. Dan zal hij me ook wel niet kennen. Bijna niemand kent me. Jij hebt de afgelopen maand ook alleen maar over me heen gekeken. Je was altijd alleen maar bij Denise." Bij het horen van die naam begon Bill breed te grijnzen.
"Ach. Weet je, jij lijkt helemaal geen Zwad."
"Zo voel ik me ook niet." Bill glimlachte naar haar en Maaike glimlachte flauwtjes terug. Bill zuchtte en keek weer voor zich. Hij begon het nu aardig koud te krijgen, want hij had geen extra kleren aangedaan voordat hij naar buiten ging. In de verte kon hij de grote deur van het kasteel zien, met daarvoor verschillende groepjes leerlingen die bezig waren de trap naar de deur te versieren. Wie al die leerlingen waren, kon hij niet zien, maar hij wist zeker dat één van hen Denise was.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

En nog maar even een hoofdstuk x'D.

Hoofdstuk 9

“Vind je het erg dat ik even bij hun ga kijken?” vroeg Bill schuldig aan Maaike. Maaike keek verbaasd op en zag toen dat Bill met veel verlangen in zijn ogen naar een meisje keek, wat enorm op Denise leek, of haar gewoon echt was. Ze glimlachte even en schrok op toen Bill haar voorzichtig aanstootte. “Je mag anders ook wel mee?”
“Eh… Nee, ga maar. Ik vermaak me hier wel.” Met dat ze het gezegd had, wist Maaike dat het ongelofelijk dom klonk. Ze zat aan de rand van een bevroren meer op een omgevallen boomstam. Wat kon daar nou leuk aan zijn? Hoe kon je je met zulke dingen vermaken? Ze schudde bijna onzichtbaar haar hoofd en zwaaide naar Bill toen hij opstond om weg te lopen.
Bill zwaaide terug en liep twijfelend in de richting van de grote deuren van het kasteel. Hoe dichterbij hij kwam, hoe sneller hij ging lopen. Het begon al te schemeren toen hij aankwam, terwijl het een stukje van nog geen vijf minuten lopen was van de boomstam tot de deuren. Denise begroette hem met een brede grijns en een kus op zijn koude wang. Pas toen, door de warme lippen van Denise, begon Bill te beseffen hoe koud het wel niet was buiten.
“Zullen we je wat warms aan gaan trekken?” stelde Denise grijnzend voor. Bill vouwde zijn armen over elkaar en knikte langzaam. Dennis en Thom knipoogden naar hem, alsof ze verwachtten dat er iets heel spannends tussen beiden zou gebeuren, en wuifden Bill en Denise toen na. Bill schudde zijn hoofd afkeurend en huppelde een paar stapjes om naast Denise te gaan lopen. “Met wie was je aan het praten?”
“Maaike,” zei Bill klappertandend. Denise knikte en sloeg haar arm om Bill heen. Bill deed hetzelfde bij haar en zo liepen ze de trappen naar de leerlingenkamer op. Tegen de tijd dat ze daar aankwamen, had Bill het al lang niet meer koud. Hij dacht zelfs een beetje te zweten. Maar ondanks dat, deed hij toch maar even een extra mantel aan.
“Chocokikker?” vroeg Denise toen Bill van de slaapzaal terug naar de leerlingenkamer zelf kwam. Dankbaar knikte hij en pakte een Chocokikker uit het schaaltje wat Denise in haar hand hield. Ze zette het op tafel, waar het blijkbaar al een tijdje stond en liep voor Bill uit naar het portretgat, zodat ze samen weer terug naar buiten konden lopen. “En wat had Maaike te vertellen?”
“Ik had je toch verteld van die zogenaamde opdracht die ze moest doen voor Sneep?”
“Hm, ja. Erwin vertelde haar daar toch over?”
“Klopt. Ze heeft Sneep daar zelf nooit over horen praten. En… Misschien nog wel belangrijker. Erwin is haar broer.”
“Haar broer?” grijnsde Denise. “Yeah right.”
“Nee, het is echt zo. Toen ze het zei-“
“Maar dan zit ze in Zwadderich!”
“Klopt ook. Toen ze het zei wist ik het ook wel. Ze hebben dezelfde achternaam.” Denise knikte en liep verder zonder nog over Erwin of Maaike te praten. “Dus? Wat vind je er nu van?”
“Erwin heeft haar die opdracht voor de lol gegeven of zo. Misschien wou hij haar klieren. Doe jij toch ook wel eens met Charlie?”
“Nee, eigenlijk doet hij dat niet,” klonk de stem van Charlie achter Denise en Bill. Ze keken beide verbaasd om en zagen Charlie, die op zijn beurt ook omkeek om te kijken of daar wat te zien was. “Oh, jullie bedoelen mij…” mompelde hij toen. Bill en Denise grijnsden breed en knikten. Charlie kwam naast zijn broer lopen en liet hem en Denise verder praten zonder ze nog te storen.
“Nou, oké. Misschien klier je Charlie niet, maar Dennis kliert mij altijd wel. Dat heb je wel gemerkt toen met dat rooster.” Bill knikte en sprong de laatste trede van de trap af. Denise zuchtte en wist niks meer te bedenken om te zeggen.
“Nou ja, Maaike vond zichzelf nou niet echt in Zwadderich passen. Oh, Charlie. Jij hebt soms les met haar maar ik heb je nog nooit over haar gehoord of zo?” vroeg Bill verbaasd aan zijn broertje.
“Ze is nou niet echt iemand die dagelijks in de spotlights staat, nee,” grijnsde Charlie breed. Bill schudde afkeurend zijn hoofd en besloot het onderwerp ‘Maaike en Erwin’ achter zich te laten.
“We weten nu in ieder geval dat Sneep er niks mee te maken heeft,” merkte Denise op. “Wij hadden dus gelijk.”
“Ach,” grijnsde Bill en hij gaf Denise een vriendschappelijke duw. Maar hij wist nog steeds niet waarom Sneep op de Wegisweg een vermomming had. Denise lachte breed naar hem en haakte haar arm door de zijne toen ze door de grote deuren naar buiten stapte. Charlie kwam achter hen aan, omdat ze niet met z’n drieën door de deur konden.
“Zullen we ook op het ijs?”vroeg Denise enthousiast toen ze zag hoe Annelies en Thom elkaar op het ijs probeerden te duwen. Bill trok uitdagend zijn wenkbrauwen op en begon te rennen. Charlie en Denise volgden hem op de voet, maar toch was hij eerder bij de vrienden dan zijn vriendin en zijn broertje.
“Jij had een voorsprong,” hijgde Charlie. Bill knikte grijnzend en ging voorzichtig achter Thom en Annelies staan, die nog steeds bezig waren zichzelf op het land te houden, en de ander het ijs op te duwen. Hij gaf beiden een klein tikje waardoor ze met een gil over het ijs gleden en twee meter later tot stilstand kwamen omdat ze vielen. Dennis stond op een afstandje te kijken en had wijselijk zijn arm om een boom heengeslagen, zodat niemand hém op het ijs kon duwen. Bill en Denise hielden krampachtig elkaars hand vast terwijl ze voorzichtig een voet op het ijs zetten om te kijken of het hen kon houden. Voorzichtig zetten ze er een tweede voet bij en nog geen minuut later gleden ze lachend en hand in hand over het meer.
“Daar is Maaike. Ze zit er nog steeds,” merkte Bill ineens op. Charlie keek snel om en zag Maaike met haar armen om haar knieën op de boomstam zitten, helemaal aan de andere kant van het meer. “Charlie, ga jij haar eens halen.”
“Maar ze is een Zwad!”
“Ga haar halen.”
“Zie je, jij commandeert je broertje ook wel,” grijnsde Denise terwijl ze haar arm om Bills nek sloeg. Bill keek opzij en sloeg zijn armen om Denise’s middel.
“Maar ik ben Erwin niet,” grijnsde hij, waarna hij Denise vol op haar mond zoende.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

Ja, ik post heel snel, ik weet het. Maar ik wil dit verhaal gewoon af hebben zodat ik het volgende kan posten x'D. Daar ben ik namelijk ook al een tijdje mee bezig en dat vind ik een veel leuker verhaal dan dit. Dus tja. Hierna komt er nog 1 hoofdstuk. =]

Hoofdstuk 10

“Weet je?” vroeg Bill toen hij, Denise, Dennis, Thom en Annelies voor het haardvuur zaten. Denise lag tegen zijn borst en had haar armen om zijn nek geslagen. Dennis zat wat slaperig voor zich uit te kijken, Annelies hing tegen Thom, zodat hij bijna omviel. Maar ondanks dat, leek hij het niet erg te vinden dat Annelies zoveel en zovaak lichamelijk contact met hem zocht. Hij zat met een brede grijns om zich heen te kijken en knikte beleefd naar iedere leerling die langskwam. “We weten eigenlijk nog steeds niet waarom Sneep zich vermomd had op de Wegisweg.”
“Oh, die dag dat jij niet op kwam dagen?” drukte Dennis zijn vriend met zijn neus op de feiten. Bill draaide met zijn ogen en knikte ter bevestiging. “Hij had vast zin in een verkleedpartijtje. Maak je daar nou niet zo druk om.”
“Sneep? Zin in een verkleedpartijtje? Dennis, kom op zeg,” bemoeide Denise zich er mee. “Je weet hoe Sneep is, en verkleedpartijtjes zijn niet echt iets voor hem op een dag als die op de Wegisweg.”
“Op andere dagen wel dan?” vroeg Annelies dromerig. Geen van de vrienden gaf daar een reactie op en deden net alsof ze haar niet gehoord hadden.
“Bill, je moet ophouden overal iets in te zoeken. Vergeet het gewoon!” zei Dennis weer. Bill zuchtte en Denise keek vragend omhoog. Ze glimlachte bemoedigend naar hem en Bill wreef met zijn duim even over haar schouder, waarna ze haar hoofd weer terug legde.
“Ik wou dat ik dat kon,” mompelde hij onverstaanbaar. De enige die het misschien had kunnen verstaan, was Denise, maar zij reageerde er gelukkig niet op. Met Bills woorden was meteen de discussie gesloten, en begonnen ze over iets heel anders te praten.
“Hoe is het nou met Charlie en Maaike?” vroeg Annelies met dezelfde dromerige stem als twee minuten geleden.
“Charlie en Maaike?” vroeg Bill verbaasd. “Heb ik iets gemist?”
“Dat denk ik wel,” grijnsde Denise die meteen rechtop ging zitten. “Je broertje gaat met een Zwad, Bill.”
“Yeah right. Sinds wanneer dan wel?”
“Sinds vanmiddag. Ze waren aardig gezellig met elkaar bezig op het ijs toen jij hem had bevolen om haar bij de boomstam weg te halen.” Bill grijnsde breed en keek naar zijn kleine broertje, die met een paar vrienden naast een kerstboom toverschaak zat te spelen. Hij wachtte even en toen Charlie naar hem keek, stak hij zijn hand op. Charlie leek te begrijpen wat hij bedoelde, en zei even iets tegen zijn vrienden voor hij Bills richting op kwam lopen.
“Maaike?” was het enige wat Bill vroeg. Charlie’s gezicht werd een beetje rood en hij draaide zijn hoofd weg, zodat niemand dat hoefde te zien. “Ze is toch een Zwad?”
“Ach, hou toch op,” zei Charlie snel, waarna hij weer terug wilde lopen naar de kerstboom en zijn vrienden.
“Wacht even, Charlie,” zei Denise. Ze stond op van de bank en liep er omheen zodat ze voor Charlie kwam te staan. Ze legde haar handen op zijn schouders en bukte een stukje, zodat ze hem precies in zijn ogen aan kon kijken. “Laat je niet gek maken door Bill of door iemand anders. Maaike is een heel leuk meisje en ik weet zeker dat ze ook erg aardig is.” Charlie knikte dankbaar en wachtte tot Denise hem weer los liet. “Ik heb zo het vermoeden dat je niet lang meer van haar kunt genieten,” fluisterde Denise. Charlie keek haar vragend aan maar Denise leek niet van plan te zijn om uit te leggen waar ze die gedachte vandaan had. “Je vrienden wachten,” zei ze alleen maar met een brede glimlach, waarna ze weer recht ging staan en Charlie los liet zodat hij terug kon lopen.
“Waar sloeg dat op?” vroeg Annelies verbaasd. “Zo goed ben je nou ook weer niet in Waarzeggerij.”
“Daar weet je niks van. Misschien heeft ze het talent van mijn moeder wel overgenomen,” grijnsde Dennis breed. “Of het is haar vrouweninstinct. Of ze lult gewoon uit haar nek.”
“Hé, hé, effe dimme ja!” riep Denise met een raar accentje. “Ik weet niet waarom, maar ik heb gewoon het gevoel dat we niet veel last meer gaan hebben van Erwin en dat Maaike ook niet zo lang meer op school zal blijven zitten.”
“Hoezo?”
“Ik zeg toch dat ik niet weet waarom? Ik zal het wel aan professor dinges vragen. Hoe heet zij ook al weer, van Waarzeggerij?”
“Professor Zwamdrift,” zei Dennis toonloos.
“Ja, die. Zij kan me misschien wel meer over Erwin en Maaike vertellen.”
“Je ziet maar wat je doet. Waarzeggerij is voor mij allemaal bullshít.” Denise schudde afkeurend haar hoofd en sloeg haar benen over de rugleuning van de bank, waarna ze zichzelf naar beneden liet glijden en zich weer tegen Bill aan nestelde.

In de weken die volgden, waren Maaike en Charlie en Bill en Denise veel bij elkaar. Ze gingen samen naar de bibliotheek om huiswerk te maken, zaten samen aan het meer te praten over van alles en nog wat, gingen samen naar het Zwerkbalveld om potjes Zwerkbal van twee tegen twee te spelen en in tussenuren waren ze altijd te vinden in een vast hoekje in een van de gangen van Zweinstein. Daar zaten ze dan te praten, aten ze Chocokikkers of deden potjes toverschaak. Het kwam daarom hard aan toen Maaike vertelde dat ze na de zomervakantie niet terug zou keren naar Zweinstein.
“Mijn ouders hebben besloten dat ze mij en mijn broer liever zelf les geven,” snikte Maaike. Charlie had zijn arm om haar heen geslagen en Bill en Denise keken met medelijden toe terwijl Maaike haar verhaal deed. “Jij had het al voorspeld,” zei Maaike met een knikje naar Denise. Zij sloeg schuldbewust haar ogen neer en besloot maar te zwijgen. Ze wist dat ze het er toch niet beter op zou maken.
“Ach, Maaike. We kunnen toch schrijven? En je bent altijd welkom bij ons, dat beloof ik je,” probeerde Bill haar te troosten.
“En weet je, over een paar jaar mag ik naar Zweinsveld. Daar kunnen we elkaar ook altijd zien,” zei Charlie.
“Dat weet ik wel, maar het word allemaal zo anders.” Bill, Charlie en Denise knikten. Dat konden zelfs zij niet ontkennen. De rest van de dag bleven ze in het hoekje van de gang zitten. Ze praatten nog wat over het vertrek van Maaike, maar besloten na een tijdje dat dat het verdriet van haar niet zou verhelpen. Rond etenstijd vertrokken ze naar de Grote Zaal om wat te eten. Maaike ging aan haar eigen afdelingstafel zitten, en Charlie, Bill en Denise liepen naar die van Griffoendor. Charlie glimlachte bemoedigend naar Maaike en hij kreeg een waterig lachje terug. Iets wat hem wel iets opvrolijkte, maar niet compleet enthousiast maakte.
“Je komt er wel overheen,” grijnsde Denise. Charlie zuchtte en knikte. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn linkerhand en pakte met zijn rechterhand een lepel, zodat hij de nog na dampende soep op kon eten.

Perfect Enemy · 3e jaars Verdiend: 250 Sikkels

En dan is hier: het laatste hoofdstuk/epiloog. Ik wil iedereen bedanken voor hun reacties, ook die van de afgelopen paar dagen in het reactietopic!
Ik ben dus al bezig met een nieuw verhaal. Een verhaal wat hier helemaal niet op lijkt en zo, met wat meer diepgang - hoop ik. En eh... Nja, ik hoop dat jullie die ook gaan lezen? ^^'
Ik heb de letters in dit hoofdstuk op de gewone grootte gelaten, later - als iedereen het heeft kunnen lezen - verklein ik ze misschien nog wel. Eh... Have fun?

Epiloog

Met een diepe zucht stapten Bill, Charlie, Maaike, Dennis, Denise, Thom en Annelies in een koets. Eigenlijk was dat een persoon te veel, maar vandaag maakte hen dat niks uit. Het zou de laatste dag zijn dat de hele groep compleet en bij elkaar was. Maaike had de tranen al over haar wangen lopen en voorzichtig veegde Charlie die met zijn wijsvinger weer weg. Ze raakten in een gesprek, op een gedempte toon zodat de rest het niet zo goed kon horen. Denise schoof iets dichter naar Bill toe en wachtte tot hij een arm om haar heen sloeg. Daarna legde ze haar hoofd op zijn schouder en keek vol medelijden naar Charlie en Maaike, die nu al bezig waren om afscheid te nemen, terwijl de trein pas om vijf uur vanmiddag naar huis zou vertrekken. Annelies en Thom, die het hele jaar niks anders hadden gedaan, waren alweer in een discussie verwikkeld maar deden dat dit keer een stuk rustiger, zodat het ook meer op een discussie leek in plaats van op een ruzie. Dennis zat wat dromerig uit het raam te kijken maar leek niet jaloers te zijn op één van zijn vrienden die duidelijk meer aandacht van meisjes kregen dan hij. Een hobbel in de weg deed de koets een beetje heen en weer schudden, maar niemand liet zich er door storen. Bill kon zich niet herinneren dat de reisjes van Zweinstein naar de trein ooit zo stil en rusteloos waren geweest. Er was altijd wel iets interessants om over te praten, of desnoods was er een spelletje om te spelen, maar dit keer… Hij zuchtte diep en ging even anders zitten. Denise deed hetzelfde en deed haar arm om Bills middel.
“Weet je?” fluisterde ze. Bill keek vragend naar beneden en zag dat Denise’s ogen een beetje waterig begonnen te worden. “We maken ons wel zo druk om Charlie en Maaike, maar heb je al aan ons gedacht?” Bill bleef haar even aankijken, maar wendde zijn blik toen weer af naar buiten.
“Eigenlijk nog niet. Het leek me denk ik gewoon vanzelfsprekend dat wij elkaar zouden blijven zien.” Hij voelde hoe Denise haar hoofd schudde en hem iets steviger vastpakte.
“Ik haat school,” zei ze toen. Bill knikte. Hij begreep haar wel. School op zich was leuk, maar de vervelende dingen die school met zich mee bracht, zoals afscheid nemen, maakte het een heel stuk minder leuk.

“Nou, daar zitten we dan,” mompelde Maaike. Charlie knikte langzaam en staarde naar de vloer van de coupé. Bill vermoedde dat als zijn broertje op zou kijken, de tranen in zijn ogen zichtbaar zouden worden. Het was de eerste keer dat Charlie een echt vriendinnetje had, en nu moest hij haar ook al zo snel weer missen. Sommige dingen in het leven zijn zó oneerlijk. Bill leunde voorover en kneep zijn broertje zachtjes in zijn knie. Nog steeds keek hij niet op, maar Bill wist zeker dat het hem een beter gevoel gaf. Hij kende zijn broertje goed genoeg om te weten dat zoiets kleins een wereld van verschil kon uitmaken. De tijd werd vanaf dat moment wat gedood met het spelen van spelletjes toverschaak en het eten van Chocokikkers en allerlei ander snoepgoed, maar het humeur werd er niet beter van. Thom en Annelies hadden alweer een ander onderwerp gevonden om over te discussiëren en deden dat dan ook weer met veel geluid en wilde handgebaren.
“Kunnen jullie het nou nooit met elkaar eens zijn?” vroeg Denise geïrriteerd. Thom en Annelies bleven praten en pas toen ze doorhadden dat er tegen hen gepraat werd, pauzeerden ze de discussie.
“Hoezo?”
“Sinds we weer naar Zweinstein zijn gegaan is discussiëren alles wat jullie doen. Echt, over alles ontstaat een discussie.”
“Sorry, we houden onze mond al,” grijnsde Thom.
“We? Spreek voor jezelf!” viel Annelies Thom weer aan.
“Waarom?”
“Stop gewoon, oké?” onderbrak Dennis de twee snel, tot opluchting van zijn zus, voordat ze opnieuw met een discussie begonnen. Charlie en Maaike grijnsden een beetje om de beteuterde gezichten en de stemming in de coupé leek wat beter te worden. Er ontstonden gesprekken en het duurde niet lang voor iedereen in een deuk lag om een niet zo slimme opmerking van Dennis.

“Daar zijn onze ouders, Dennis!” riep Denise blij. Ze trok haar hutkoffer, die bleef haken achter de deur, extra hard naar zich toe en verloor bijna haar evenwicht toen de koffer ineens los schoot. Dennis lachte haar hard uit en struikelde toen over zijn losse veters, waarna Denise hem hard uit lachte. Bill en Charlie stonden op een afstandje toe te kijken hoe de tweeling naar hun ouders liep en snel weer terug kwamen rennen om uitgebreid afscheid te nemen. Annelies, Thom en Maaike waren nog bezig hun hutkoffers het station op te brengen toen er een kwaad echtpaar aan kwam lopen.
“Zit jij nou in de trein met Griffoendors?” siste de man kwaad. Maaike keek angstig op en probeerde de graaiende arm van haar vader te ontwijken. Ze vluchtte naar Charlie die haar beschermend achter zich verborgen hield, maar niet kon blijven staan toen de man hem omver duwde.
“Schrijf me,” fluisterde Maaike snel voordat ze bij Charlie weg werd getrokken en met haar ouders en haar broer het station af liep. Charlie keek haar met open mond na en hield toen zijn hand voor zijn mond. Bill kon van afstand zien dat hij op zijn hand beet, om maar niet in tranen uit te barsten. Dat was een tic, die beide jongens al van jongs af aan hadden. Voorzichtig liep hij naar zijn broertje en sloeg een arm om zijn schouder.
“Kom, we gaan pap en mam zoeken,” zei hij zacht, waarna hij zijn broertje aan zijn schouder het perron verder op trok.