[AF] De geheime kamer; opnieuw geopend...

*Tessie* · Geplaatst: Do Dec 06, 2007 20:07

Hallo mensen Smile

Hier ben ik weer met een nieuwe fanfic, de derde alweer *zcuht Razz

*
Mijn vorige fanfic vond ik nogal zwak, vandaar dat ik 'm snel had afgerond, die daarvoor vond ik een persoonlijk stuk leuker!
Ook dit verhaal is weer een vervolg op mijn vorige verha(a)l(en) & ik hoop dat jullie het wat vinden.
Ooh, en by the way; je kunt het ook lezen als je mijn vorige fic(s) niet hebt gelezen, maar je moet alleen even weten dat Lynndi Louise Malfidus de dochter is van Draco Malfidus & Hermelien Griffel"^^

Dit verhaal gaat over Lynn, in haar eerste jaar op Zweinstein en dat kan natuurlijk niet vlekkenloos verlopen... Meer zeg ik niet, als je nieuwsgierig bent moet je het maar blijven lezen^^
xxx Tess

Proloog:

‘Ik weet zeker dat ze in Zwadderich komt.’ zei Draco trots. Hij sloeg zijn arm om Lynn haar schouders en keek zijn dochter aan. ‘Ik weet het zeker.’
‘Dat ze van Zwadderich afstamt wil nog niet zeggen dat ze in Zwadderich komt, tenminste, niet als je het niet zelf wilt, liefje.’ Hermelien glimlachte naar Lynn en keek Draco vuil aan. ‘Praat dat kind geen complex aan, wil je? Ze zegt zelf maar tegen de sorteerhoed in welke afdeling ze wilt komen.’
‘Maar alle mensen in Zwadderich zijn toch slecht?’ vroeg Lynn, angstig naar Hermelien kijkend.
Draco’s gezicht betrok. ‘Nee, ook in Zwadderich zitten goede mensen. Ik zat vroeger ook in Zwadderich.’
‘En ik zat in Griffoendor, en ik vind Griffoendor echt iets voor jou, Lynn.’ Hermelien glimlachte opnieuw.
‘Jee Hermelien, hou er over op, we zien per omgaande uil wel in welke afdeling ze komt.’ zei Draco boos. ‘En het maakt niet uit, of je nou in Zwadderich of Griffoendor zit.’ vervolgde hij snel, met zijn blik op Lynn gericht.
‘Lynn, de trein vertrekt bijna. Je hutkoffer heeft papa al de trein ingebracht. En stuur ons een uil als je gesorteerd bent, wil je?’ zei Hermelien, nerveus op de stationklok kijkend.
‘Zal ik doen.’ Lynn gaf haar vader een kus op zijn wang en omhelsde haar moeder. ‘Ik ga jullie missen.’
‘Hoeft niet liefje, je bent al snel weer thuis. Je viert Kerstmis gewoon thuis, en als je behoefte hebt aan contact kun je natuurlijk altijd een uil sturen.’ zei Hermelien.
‘Ga nu maar, meisje. Heel veel succes dit schooljaar.’ Draco glimlachte trots.
Lynn stapte de trein binnen en zwaaide nog naar haar ouders.
‘Ik ga jullie echt missen!’ riep ze met blinkende tranen in haar donkerbruine ogen.
‘Wij jou ook.’ riep Draco terug.
Hermelien wilde naar Lynn toegaan, maar Draco hield haar tegen; ‘Hermelien, als je nu naar haar toegaat komt ze hier nooit meer weg. Zwaai haar gewoon uit en zoek later contact per uil.’
Hermelien knikte en zwaaide naar Lynn. ‘Vergeet geen uil te sturen!’
Lynn grijnsde, zwaaide nog een laatste keer en verdween toen in de trein vol onbekenden die haar naar iets onbekends toe leidde.

*Tessie* · Geplaatst: Do Dec 06, 2007 21:00

Hoofdstuk 1
De sortering

‘Malfidus Lynn.’ professor Anderling keek op haar perkamentrol die volgeschreven stond met de namen van de eerstejaars op Zweinstein, en had net Lynn haar naam genoemd om door de sorteerhoed gesorteerd te worden.
Lynn keek onzeker naar alle mensen om haar heen, die haar aankeken en liep trillerig naar het krukje dat voor Anderling haar voeten stond.
‘Ga maar zitten.’ professor Anderling gebaarde naar het krukje en zwiepte ongeduldig de sorteerhoed heen en weer in haar handen.
Lynn liet zich op het krukje vallen en wachtte onzeker, maar verwachtingsvol totdat de hoed op haar hoofd gezet zou worden.
‘Hier komt de hoed.’ Anderling duwde de hoed op Lynn haar hoofd, zodat alleen Lynn haar blonde haren nog te zien waren.
Lynn wachtte totdat professor Anderling vertelde in welke afdeling zou komen te zitten, maar ze schrok toen ze een stemmetje uit de hoed op hoorde klinken. Ze verstijfde en luisterde gespannen naar wat de hoed te vertellen had.
‘Aha, wat zie ik hier. Een Malfidus, dat wordt natuurlijk-’
‘Nee wacht!’ fluisterde Lynn wanhopig. ‘Ik ga me niet thuis voelen als ik in Zwadderich geplaatst wordt.’
‘En waarom niet? Je bent een Malfidus, en Malfidussen-’
‘Hou op over mijn naam, die heeft er niets mee te maken.’ siste Lynn boos.
‘Ah, je hebt het lef om me tegen te spreken, je zou wel eens in Griffoendor kunnen komen. Maar ik zie tóch ook-’
‘Wacht eens even, wie van ons tweeën weet nu beter hoe ik in elkaar steek? Ik ben trouw, ik heb moed, ik ben slim, volgens mijn moeder...’ fluisterde Lynn zacht.
‘Wie is uw moeder?’ vroeg het kleine stemmetje in de hoed belangstellend.
‘Hermelien Griffel.’ fluisterde Lynn.
‘Ah, dat wordt lastig; een Zwadderaar en een Griffoendor als ouders. Wat tegenstrijdig, zeg. Wel apart, voor zover ik me kan herinneren ben je een van de eersten, of de eerste leerlinge die ik meemaak met zoveel verschillende kanten. In dat geval houden we het op RAVENKLAUW!’
‘Huh?’ zei Lynn verbijsterd. ‘Ravenklauw?’
‘Ga maar snel zitten.’ zei Anderling. Ze duwde Lynn weg en riep de volgende persoon naar voren.
Lynn liep als verdoofd naar de tafel van Ravenklauw, waar een daverend applaus voor haar opsteeg.
Nogal onzeker ging ze op een van de banken zitten, naast een meisje met lange blonde haren, blauwe ogen en grote ringen als oorbellen.
‘Hallo.’ mompelde Lynn nerveus. Zenuwachtig keek ze naar haar afdelingsgenoten, die vervolgens weer keken hoe een jongen met zwart, stekelig haar werd ingedeeld.
‘Ravenklauw!’ riep de hoed uit.
De jongen sprong van het krukje af en rende naar de tafel van Ravenklauw, waar hij vervolgens onder luid applaus en gefluit aan de andere kant van Lynn kwam zitten.
‘Hallo, ik ben Richard, wie zijn jullie?’ Hij keek zijn groepsgenoten vrolijk aan en tikte met zijn vingers op tafel.
Lynn bewonderde zijn spontaniteit en besloot hem een hand te geven en zich voor te stellen.
Ze stak haar hand uit die Richard vrolijk schudde. ‘Ik ben Lynndi Louise Malfidus, maar mijn roepnaam is Lynn.’
‘Hallo Lynn! Zoals je weet ben ik Richard. Ravenklauw lijkt me een geweldige afdeling, dat vonden mijn ouders ook allebei, ze zaten allebei in Ravenklauw.’ zei hij. Hij keek het meisje dat aan de andere kant van Lynn zat aan. ‘Wie ben jij?’ vroeg hij vriendelijk.
‘Ik ben Luna, Luna Konings.’ zei ze verlegen. Ze had een vriendelijk gezicht en haar ogen straalden ondanks haar onzekerheid een en al ondeugd uit.
‘Wat zijn jullie verlegen, zijn jullie altijd zo, of moeten jullie nog wennen?’ zei Richard verbaasd.
‘Ik denk het laatste.’ lachte Lynn. ‘Ik ben altijd wel redelijk onzeker, maar als ik eenmaal gewend ben kan ik ook wel los gaan, dus pas maar op.’
Richard en Luna lachten.
‘Ik ben in principe niet verlegen, maar aangezien ik hier niemand ken…’ Luna glimlachte. ‘Ik durf te wedden dat je volgende week een heel ander beeld van me hebt gekregen.’
‘Ja Luna, pas maar op; ik hou je in de gaten.’ Richard grijnsde. ‘Zaten jullie ouders ook beiden in Ravenklauw?’
‘Mijn moeder zat in Ravenklauw, mijn vader in Huffelpuf.’ zei Luna. ‘
Lynn probeerde die vraag te vermijden en dook onder de tafel om zogenaamd haar veters te strikken, maar toen ze eenmaal met een rood hoofd weer bovenkwam, hoorde ze tot haar spijt dat Richard en Luna nog steeds over hetzelfde onderwerp bezig waren.
‘En bij jou, Lynn?’ vroeg Luna vriendelijk.
Lynn zuchtte en legde zich neer bij het idee dat ze straks vragende gezichten zou zien en misschien haar familiesituatie uit moest gaan leggen.
‘Mijn moeder zat in Griffoendor en mijn vader in Zwadderich.’ verzuchtte ze.
‘Hè?’ riep Luna verwonderd uit.
‘Dat meen je niet!’ zei Richard verbaasd. Toen grijnsde hij; ‘Dan moet je wel heel erg slim zijn, aangezien je toch in Ravenklauw gekomen bent.’
‘Wie weet.’ grijnsde Lynn. ‘Zwadderich lijkt me niets, als ik hoor hoe ze praten over kinderen van dreuzelouders, dan heb ik al gegeten en gedronken.’
‘Liever niet, we moeten nog beginnen aan het feestmaal.’ grapte Richard.
‘En ik heb dus mooi geen trek.’ zei Luna koppig.
‘Te veel gegeten in de trein soms?’ vroeg Lynn grinnikend.
‘Nee, maar na een paar Smekkies in Alle Smaken had ik er dus eentje met kotssmaak, en toen had ik het wel gehad voor vandaag met eten. Ik ontbijt morgen wel, en in de tussentijd van nu tot morgenochtend spendeer ik een hele tube tandpasta.’ ze trok een vies gezicht en wees op een man in een paarse mantel die opstond en zijn keel schraapte.
‘Dat is waarschijnlijk het schoolhoofd.’ fluisterde Lynn. Na een blik van Richard hield ze haar mond dicht en luisterde ze aandachtig hoe het schoolhoofd begon te praten.
‘Beste leerlingen, tot voor kort was professor Perkamentus jullie schoolhoofd, helaas was hij niet meer in staat om die zware taak aan te kunnen, dus moest er een ander schoolhoofd komen. Ik heb de eer gekregen om die taak te mogen vervullen. Ik ben Xonus Hippogrief, en dus jullie schoolhoofd.’
‘Hij ziet er wel aardig uit, maar hij zaagt zijn toespraak nogal af, vinden jullie niet?’ mompelde Luna.
‘Dat kun je wel zeggen.’ fluisterde Lynn terug. ‘Maar laten we verder luisteren.’
‘Nu jullie deze informatie ontvangen hebben kunnen jullie beginnen aan het feestmaal!’ riep hij plotseling, en hij klapte in zijn handen.
‘Was dat alles?’ zei Richard verbijsterd.
‘Schijnbaar wel.’ zei Lynn verbaasd. ‘Ik had een hele toespraak verwacht, maar in een paar korte zinnen was hij klaar.’
‘Ach, hij is in ieder geval niet lang van stof, ik rammel van de honger.’ zei Richard. Hij pakte zijn vork en begon aardappelen op te scheppen.
‘Ik denk dat ik ook maar eens iets ga eten, al heb ik niet zo’n trek.’ zei Lynn. Ze schepte een lepel rijst op en keek toen de Grote Zaal rond.
‘Wauw, het is hier echt prachtig, hebben jullie het plafond al gezien?’
‘Dat is geen plafond, het is hier dakloos!’ riep een enthousiaste eerstejaars Huffelpuffer.
‘Nee hoor, het is zo betoverd. Dat staat in een Beknopte Geschiedenis van Zweinstein.’ zei Lynn glimlachend.
‘Pff, waar jouw ouders ook vandaan komen; het is duidelijk dat jij een echte Ravenklauwer bent.’ zei Luna verbluft.

Bedankt voor het lezen!
En Genner; bedankt voor je reactie in het reactietopic, dat was wel heel snel Razz

xxx Tess

*Tessie* · Geplaatst: Vr Dec 07, 2007 22:07

Nieuw stukje; enjoy! Wink

PS: Er gebeurt nog niet zo veel, maar dat is omdat ik eerst rustig met het verhaal wil beginnen, later wordt het natuurlijk wel wat leuker Razz

Hoofdstuk 2
Het ontbijt

‘Lynn, wordt eens wakker.’
‘Hé wat?’ kreunde Lynn, die langzaamaan uit haar slaap ontwaakte.
‘We moeten ontbijten en daarna hebben we onze eerste les!’
‘Oh, dat kan wel.’ Lynn draaide zich om en viel weer in slaap.
‘Lynn, wordt nou wakker!’
Lynn voelde iemand aan haar arm trekken en ineens ging ze rechtovereind zitten, ze was klaarwakker. ‘Luna! Wat is er?’
‘We hebben zo meteen onze eerste les!’ zei Luna opgewonden. ‘Het is toverdranken, van ene professor Sneep. Wat een mysterieuze naam, hé?’
‘Nogal… Sneep… Mijn vader had het wel eens over hem, hij schijnt erg aardig te zijn. Maar volgens mijn moeder was hij de afschuwelijkste man die ze ooit had ontmoet.’ zei Lynn nadenkend.
‘We oordelen straks zelf wel, maar kom je bed eens uit!’ Luna trok de gordijnen met een ruk open, zodat het felle zonlicht de slaapzaal binnenscheen.
Lynn kneep haar ogen stijfdicht toen de felle zon recht in haar gezicht scheen.
Lachend trok Luna de gordijnen weer een stukje dicht. Toen het zonlicht buiten de slaapzaal werd gehouden met behulp van de gordijnen deed Lynn haar ogen weer open.
‘Mijn god, Luna! Je bent al aangekleed.’ zei ze vol afschuw. ‘Hoe lang ben jij al op?’
‘Ach, misschien pas een uurtje.’ Luna haalde haar schouders op. ‘Ik wilde eerst het toverdrankenboek nog uitlezen, en dat is gelukt. Gelukkig lees ik nogal snel. Misschien had ik wel eerder moeten beginnen met basisbegrippen opzoeken, want nu heb ik nog aantekeningen moeten maken. Gelukkig heb ik het wel alle nodige aantekeningen kunnen maken, want als Ravenklauwer zonder kennis een les binnen komen is echt-’
‘Je lijkt mijn moeder wel.’ onderbrak Lynn Luna’s geratel.
‘Echt waar? Hield ze van leren?’ vroeg Luna gretig.
‘Dat kun je wel zeggen.’ zei Lynn grimmig. ‘Ik durf te wedden dat ik niet voor niets in Ravenklauw ben geplaatst. Ik moest mijn ouders trouwens nog schrijven in welke afdeling ik geplaatst ben. Mijn vader dacht dat ik in Zwadderich zou komen en mijn moeder hoopte op Griffoendor. Best wel grappig dat ze het allebei fout hebben.’ Lynn grijnsde.
‘Inderdaad, maar moet je je niet eens aan gaan-’
‘Ja, ik ga me al aankleden.’ maakte Lynn zuchtend Luna’s zin af. ‘Ga jij anders alvast maar ontbijten, je ziet me over een kwartiertje verschijnen.’
‘Is goed!’ zei Luna vrolijk. ‘Tot straks, dan maar.’ Ze zwaaide naar Lynn en huppelde vrolijk de slaapzaal uit.
Lynn graaide wat kleren bij elkaar en begon zich aan te kleden. Toen ze zich eenmaal aangekleed had, stak ze haar blonde haren met behulp van een grote haarklem op.
Ze trok het hangertje van haar gouden kettinkje onder haar kleding, zodat ze geen vragen zou krijgen waarom er een “S” in het kleine, gouden plaatje was gegraveerd. Lynn wist het zelf niet eens; op een dag had ze het kettinkje met het hangertje eraan van haar vader gekregen. Toen ze vroeg waar de “S” voor stond, had haar vader nogal afwezig gezegd dat ze daar nog wel eens achter zou komen. Ze moest in ieder geval erg zuinig zijn op het kettinkje, dat had hij haar duidelijk gemaakt. Lynn had besloten het kettinkje te blijven dragen, als aandenken aan haar vader als ze op Zweinstein was.
Met trillende handen schoof ze het hangertje onder haar shirt en probeerde niet aan haar vader te denken, uit angst hem en haar moeder en haar vertrouwde omgeving te gaan missen.
Ze pakte haar tas en sloeg deze over haar schouder. Het verbaasde haar hoe zwaar de tas van de paar boeken, veren en inktpotjes kon zijn.
Ze besloot om naar de Grote Zaal te gaan en daar te gaan ontbijten, ze zou naar Luna toegaan, omdat ze dat had beloofd, maar stiekem hoopte ze dat ze Richard ook weer tegen zou komen. Hij leek haar erg aardig, en aangezien hij lekker spontaan was kon ze goed met hem kletsen.
Lynn liep de leerlingenkamer uit en liep haastig door de gangen totdat ze bij de Grote Zaal was. Voordat ze naar de tafel van Ravenklauw liep keek ze eerst nog bewonderend om hoog, naar het plafond. Ze vond het betoverde plafond prachtig, op dit moment was het licht en zonnig, maar ze moest er niet aan denken hoe het er in de Grote Zaal uit zou zien als het zou stormen en bliksemen.
Ze wendde haar hoofd van het plafond af en liep snel naar Luna, die tot haar grote opluchting naast Richard zat.
‘Hé Richard, hoi Luna.’ zei Lynn blij. Ze nam plaats naast Luna en wilde net haar glas pompoensap naar zich toetrekken toen ze merkte dat een van haar eigen kerkuilen naast haar bord neerzeeg. ‘Hé Zwad.’ Lynn aaide de uil over zijn vleugel. Zwad kraste zachtjes en liet een brief vallen. Lynn pakte nieuwsgierig de brief op, en ze herkende het kleine, maar nette handschrift van haar moeder.
Ze vouwde de brief open en begon te lezen;

‘Lieve Lynndi,
We zijn benieuwd hoe het met je gaat, of je het naar je zin hebt en natuurlijk waar je bent ingedeeld! Je vader en ik hebben een weddenschap; hij zegt Zwadderich, ik zeg Griffoendor. Allebei zijn we zeer benieuwd in welke afdeling je zit, en we hopen dat je ons zo spoedig mogelijk schrijft. Veel succes gewenst vandaag, met je eerste lessen. We wachten op antwoord.
Liefs,
Je moeder en vader.’

Lynn sloeg de brief dicht en haalde een stukje perkament, een veer en een inktpotje uit haar tas en begon terug te schrijven;

‘Hoi,
Ik hoop dat het goed gaat met jullie, met mij wel in ieder geval. Ik heb het zeker naar mijn zin en ik heb al twee vrienden uit mijn afdeling; Luna en Richard. Beiden zijn erg aardig en ik kan goed met ze opschieten.
Helaas moet ik jullie zeggen dat geen van beiden de weddenschap heeft gewonnen; ik zit in Ravenklauw, en ik heb het er prima naar mijn zin. Er zitten leuke en slimme mensen in mijn afdeling en de leerlingenkamer is prachtig!
Liefs, Lynn’

‘Breng deze brief naar mijn ouders, wil je? Goede reis.’ Lynn streek de uil nog een laatste keer over zijn vleugel, en keek toen toe hoe hij uit het zicht verdween met haar brief in zijn poten geklemd.

*Tessie* · Geplaatst: Za Dec 08, 2007 18:56

Hello!
Wow, ik kreeg veel reacties op mijn laatste hoofdstuk, dank jullie wel!
Miss Louise, xMartine, GreenxEyed, Genner, 1991Nicole, Slytherin89, LadyBird: Bedankt voor jullie reactie!
Maar hier mijn nieuwe stukje; enjoy!
Liefs, Tess

Hoofdstuk 3
Professor Sneep

‘Ik zit echt nokvol.’ Richard streek over zijn buik en keek naar Lynn die het laatste stukje van haar brood in haar mond propte, en vervolgens naar Luna die al met haar armen over elkaar geslagen zat te wachten tot de anderen klaar waren.
‘Zullen we alvast naar de kerkers gaan? Het schijnt dat professor Sneep dol is op donkere ruimtes, en sommige mensen zeggen dat hij een vleermuis is!’ zei Luna opgewonden. ‘Wow, als hij echt een vleermuis zou zijn zou hij eigenlijk transfiguratie moeten geven, maar dat doet professor Anderling. Ze werken hier trouwens allebei al heel erg lang, en de meningen over de docenten hier zijn erg verdeeld; vaak mogen mensen ze juist erg graag en anderen hebben juist een hekel aan ze. Maar toch vind ik dat we wijs genoeg moeten zijn om zelf te oordelen.’
Ze schoof haar stoel tegen de tafel aan en wenkte Lynn en Richard om met haar mee te lopen, waarschijnlijk naar hen eerste les.
‘Ik ben echt benieuwd naar die Sneep.’ mompelde Lynn. ‘Mijn vader was zijn lievelingetje en hij had een hekel aan mijn moeder. Mijn moeder zegt dat hij de leerlingen uit Zwadderich, zijn eigen afdeling, altijd voortrekt.’
‘Hé Lynn, kom eens terug, we zijn er al.’ Richard grijnsde en wees naar een deur die waarschijnlijk naar de kerker leidde.
‘Wow, die kerker moet wel groot zijn.’ merkte Luna op.
Lynn grijnsde verlegen en liep terug naar de anderen. ‘Het is ook een van de ruimere kerkers. Er is maar een grotere, daar heeft Haast Onthoofde Henk, de geest van Griffoendor, zijn sterfdagfeestje gevierd. Mijn moeder was er aanwezig.’
‘Interessant.’ zei Richard. ‘Wie is eigenlijk de geest van Ravenklauw?’
‘Schaam je.’ zei Luna prompt. ‘Als wijze Ravenklauwer hoor je dat te weten!’
Richard grinnikte en zei toen; ‘Maar ik zou het echt niet weten.’
‘De geest van Ravenklauw is de Grijze Dame.’ glimlachte Lynn. Haar gezicht betrok en ze wees in de richting van een zwarte gedaante. ‘Weet een van jullie wie die geest is?’
‘Deze geest, is uw docent toverdranken.’ zei de kille stem van de zwarte gedaante. ‘Aangenaam kennis te maken. Ik ben professor Sneep.’
Lynn keek Luna angstig aan, die haar ook aankeek, met een gezicht dat op onweer stond.
‘Neem me niet kwalijk, professor Sneep.’ zei Lynn haastig. ‘Het spijt me heel erg, en mijn ogen zijn ook niet wat ze moeten zijn. Mijn vader heeft wel eens-’
‘Wie is uw vader?’ Sneep opende de deur en liet de drie Ravenklauwers de kerker ingaan.
‘Draco Malfidus.’ mompelde Lynn.
‘Wat zei je? Volgens mij verstond ik je niet goed.’ Sneep fronste zijn wenkbrauwen.
‘Mijn vader heet Draco Malfidus.’ zei Lynn hard en duidelijk.
‘Dat meen je niet!’ zei Sneep verbijsterd. ‘Kies een plaats uit en ga zitten.’ zei hij abrupt. Hij wees op de tafels en stoelen die langs de rand van het lokaal stonden. Naast de tafels stonden grote ketels en op iedere tafel lagen een aantal ingrediënten- waarschijnlijk voor een toverdrank.
Lynn ging aan een tafel dicht bij Sneep zitten, Luna kwam naast haar zitten en Richard ging aan de andere kant van Lynn zitten.
‘U zei net dat uw vader Draco Malfidus is, klopt dat echt?’ zei Sneep. Hij keek Lynn doordringend aan.
‘Ik ga er niet om liegen, professor.’ antwoordde Lynn kortaf.
‘Ongelofelijk.’ mompelde Sneep. ‘Ongelofelijk…’
‘Waarom is dat ongelofelijk?’ vroeg Lynn niet-begrijpend.
‘Omdat ik u gisteravond niet zag bij mijn leerlingen uit Zwadderich.’ zei Sneep snel.
Lynn keek hem aan, en ze had sterk het gevoel dat hetgeen dat Sneep zei niet de waarheid was.
‘Uw moeder is Patty Park, neem ik aan?’ vroeg Sneep aan Lynn. ‘Neem me niet kwalijk, ik moet even een boek opzoeken.’ Hij stond op en liep naar een grote boekenkast.
‘Nee, Hermelien Griffel.’ Lynn grijnsde en keek naar het geschokte gezicht van haar toverdrankenleraar.
‘Dat ga je niet menen…’ mompelde Sneep zacht. ‘Dat ga je niet-’
‘Oh, dat meen ik zeker wel.’ Lynn grinnikte. ‘En het klopt dat u me niet zag bij uw leerlingen; ik zit in Ravenklauw.’
‘In Ravenklauw?’ riep Sneep verbijsterd uit. ‘Hoe is dat nu mogelijk, met een vader die in het altijd trotse Zwadderich zat.’
‘Ik had zelf gedacht dat ik in Griffoendor zou komen.’ zei Lynn monter. ‘Ik lijk qua karakter nogal veel op mijn moeder.’
‘Ah, juist. Dan snap ik waarom u in Ravenklauw bent geplaatst.’ Sneep grijnsde boosaardig.
‘Hé, daar komen de andere leerlingen. Ik ben benieuwd bij wie we in het jaar zitten en of ze een beetje aardig zijn.’ zei Luna, wijzend op de opengeslagen deur van de kerker, waardoor er leerlingen binnenkwamen.
‘Goedemorgen professor Sneep.’ mompelde een klein meisje dat haar tas met boeken op de dichtstbijzijnde tafel liet vallen.
‘Goedemorgen. Als iedereen op zijn of haar plaats zit, zou ik het aangenaam vinden als het stil is.’ Hij grijnsde en streek een pluk vettig haar uit zijn gezicht.
Met een zacht geroezemoes zochten de leerlingen een plekje uit en sneep haalde een stuk perkament tevoorschijn. Hij vouwde het uit en begon te lezen. ‘Ah, Zwadderich en Ravenklauw, is het niet?’
Hier en daar klonk instemmend gemompel op.
‘Aangenaam. Zeer aangenaam.’ Sneep grijnsde en liet met een harde klap zijn toverdrankenboek op tafel vallen. ‘Ik zou graag willen dat iedereen NU zijn of haar exemplaar op tafel legt.’
Lynn boog zich voorover en zocht het boek in haar tas. Toen ze het boek had gevonden en weer rechtop ging zitten voelde ze het hangertje van haar ketting tegen haar huid aankomen. Ze sloeg haar ogen neer en bekeek de sierlijke S die in het hangertje gegraveerd stond.
Ze moest aan haar vader denken toen ze het kettinkje zag en voelde, en automatisch dacht ze ook aan haar moeder. ‘Ik mis jullie.’ fluisterde ze haast onhoorbaar, met tranen in haar ogen.
Ze schoof het kettinkje weer onder haar shirtje en veegde snel haar ogen af met de mouw van haar shirt. Ze vond het kettinkje prachtig, en ook de gedachte aan haar ouders als ze het hangertje zag gaf haar een speciaal gevoel, maar toch had ze het gevoel dat er iets niet klopte aan het kettinkje. Waarom precies, dat wist ze niet. Maar ze wist wel dat die S op het hangertje iets van haarzelf was, iets persoonlijks. Ze wist niet wat, maar ze voelde dat het bij haar leven hoorde.
Een zachte stem vlak naast haar oor liet haar ontwaken uit haar gedachten; 'Juffrouw Malfidus, blijft u na de les even, ik wil u spreken.'

*Tessie* · Geplaatst: Do Dec 13, 2007 13:13

Hey!
Pfff, ik ben een week ofzo ziek geweest en ik kon helemaal niet schrijven Mad

Maargoed, ik ben er weer, met een nieuw stukje Cool

Bedankt voor de reacties!
X Tess

Hoofdstuk 4
Geheime Kamer?

Lynn ruimde de resten van haar ingrediënten op en ging toen ze klaar was op haar stoel zitten.
Haar spullen had ze in haar tas gedaan, en nu wachtte ze totdat haar medeleerlingen het lokaal zouden verlaten.
Ze hadden een hoestbestrijdend drankje moeten brouwen, dat niet eens erg ingewikkeld was. Die van Lynn en Luna waren goed gelukt, en Sneep had goedkeurend naar het eindresultaat gekeken, maar Richard was het anders vergaan; hij had in plaats van een paars eindresultaat iets feloranjes gecreëerd.
De bel ging en de leerlingen pakten hun spullen in, om naar hun volgende les te vertrekken; transfiguratie van professor Anderling.
‘Ga alvast maar, ik kom straks.’ mompelde Lynn tegen Luna en Richard.
‘Maar waarom?’ vroeg Luna niet-begrijpend.
‘Later.’ fluisterde Lynn met een blik op Sneep.
Luna en Richard vertrokken als laatste uit de kerker, zodat Lynn met Sneep alleen achterbleef.

‘Zo, en u bent…’ Sneep zocht op zijn lijst. ‘Lynndi Lara Malfidus, is het niet?’
‘Nee, het is niet.’ zei Lynn droog.
Sneep keek haar vragend aan. ‘En waarom is niet?’
‘Omdat ik absoluut geen Lara heet, en zo ook absoluut niet zou wíllen heten.’
‘Vergeef me, er staat inderdaad iets anders, het begint wel met een L.’ Sneep tuurde naar het blaadje.
‘Voor het gemak zal ik het zelf maar zeggen, zodat u het niet hoeft te ontcijferen.’ Lynn grijnsde. ‘Het is Louise, met de klemtoon op de O.’
‘Aha, Louise.’ Sneep grinnikte.
‘Wat? Heeft u soms commentaar op mijn tweede naam?’ vroeg Lynn nogal bits.
‘Ik vind Lara eigenlijk wel bij je passen.’ Sneep keek haar schattend aan.
‘Ik zie er toch hopelijk niet zo idioot uit als dat ik me zou voelen bij de naam “Lara”.’ Lynn rolde met haar ogen. ‘Ik heet gewoon Louise. Punt uit. En u kunt mijn naam niet veranderen.’
‘Rustig meisje. Ik kan merken dat je een dochter bent van Draco Malfidus.’ Sneep grijnsde. ‘Ik had het nooit achter hem gezocht dat hij zijn dochter Lynndi zou noemen.’
‘Hij heeft het ook niet verzonnen. Mijn moeder heeft me Lynndi genoemd, met als afkorting Lynn. Mijn vader heeft mijn tweede naam bedacht.’ zei Lynn met opeengeklemde kaken. Ze voelde dat ze Sneep niet mocht, ook al deed hij best aardig voor zijn doen.
‘Je meent het.’ zei Sneep langzaam en grijnzend. ‘Draco Malfidus die zijn dochter Louise noemt?’
‘Precies.’ zei Lynn koppig.
‘Maar eigenlijk liet ik je niet nablijven om over je naam te praten.’ merkte Sneep op.
‘Dat dacht ik eigenlijk ook al. En ik ben benieuwd voor welke reden u me wél laat blijven.’ Lynn sloeg haar armen over elkaar.
‘Omdat je de dochter van Draco Malfidus bent!’ zei Sneep, alsof dat vanzelfsprekend was.
‘Waarom is dat zo belangrijk voor u?’ zei Lynn kil. ‘Eerst krijg ik een kruisverhoor over mijn vader en daarna doet u moeilijk over mijn naam.’
‘Let op uw woorden, juffrouw Malfidus.’ zei Sneep met zijn kaken opeen geklemd. ‘Al zou ik u beter juffrouw Griffel kunnen noemen; uw karakter is precies hetzelfde als het hare. Ik had gehoopt dat je iets meer van je vader in je had gehad, al lijk je qua uiterlijk wel wat op hem.’
‘Is er soms iets mis met mijn moeder?’ zei Lynn met een grimas op haar gezicht.
‘Laat ik het zo zeggen; uw vader mocht ik graag en uw moeder is qua karakter en qua uiterlijk het tegengestelde van uw vader. Ik snap niet dat hij samen met een mod-’
‘U hoeft die zin niet af te maken, ik weet genoeg.’ Lynn keek Sneep woedend aan. ‘Bedankt voor het geweldige gesprek, meneer Sneep. U lijkt me een vriendelijke man, helaas wel onrechtvaardig en oneerlijk.’ sarcastisch keek ze hem aan en ze rolde met haar ogen. ‘Tot ziens, meneer.’
‘Hé, Louise! Nee, ik bedoel Lynn. LYNN, kom hier.’ riep Sneep. Zijn stem echode door de kerker, maar het had geen effect; Lynn had haar spullen bijeen gegrist en vertrok naar haar volgende les.

Hijgend stapte Lynn de klas van professor Anderling binnen. ‘Sorry dat ik te laat ben, professor. Maar ik moest-’
‘Nablijven van professor Sneep?’ Anderling trok een wenkbrauw op. ‘Juffrouw Konings vertelde dat professor Sneep u nog wilde spreken. Ga maar gauw naast haar zitten, we hebben de plek naast haar vrij gehouden voor u.’
Lynn glimlachte en zeeg naast Luna neer op de stoel.
‘Afijn, nu mevrouw-’ Anderling keek op dezelfde lijst als die Sneep had. ‘Malfidus is gearriveerd kan ik gaan vertellen wat we gaan doen vandaag.’ Anderling wierp een wantrouwige blik op Lynn. ‘Heet je echt zo?’ zei Anderling.
‘Ja.’ zuchtte Lynn. ‘En ik wilde dat niet iedereen dat vroeg.’
‘Excuseer me, juffrouw Malfidus, maar uw naam komt niet vaak voor en ik vraag me af of u de dochter bent van-’
‘Draco Malfidus.’ gromde Lynn. Ze pakte haar transfiguratieboeken en legde ze op de tafel.
‘Wie is uw moeder?’ vroeg Anderling geïnteresseerd.
‘Hermelien Griffel.’ mompelde Lynn. Ze haalde een inktpotje en een pauwenveer uit haar tas.
Anderling’s ogen werden groot van verbazing. ‘Dat is erg onnatuurlijk. Ik bedoel niet echt onnatuurlijk, maar het is… Gewoon vreemd.’ besloot ze haar zin.
‘Ik weet het, maar ik zou ze allebei voor geen goud willen missen, en zij elkaar ook niet.’ Lynn grijnsde.
‘Ah, dat is fijn. Heel fijn.’ zei Anderling stijfjes. ‘Zal ik maar met de les beginnen?’
‘Lijkt me een goed idee!’ stemde Lynn enthousiast in. ‘We zitten hier met Ravenklauw en…?’
‘Griffoendor, mijn eigen afdeling.’ even glimlachte Anderling trots. ‘Ravenklauw is ook een prima afdeling en ook Huffelpuffers mag ik wel.’
Het viel Lynn op dat ze het niet over Zwadderich had, en ze grijnsde.
‘Vandaag gaan we kleine satéprikkertjes in veertjes laten veranderen, jullie zoeken in het register van jullie boek naar de letter V van veer, om vervolgens op de aangegeven bladzijde te lezen welke spreuk je moet gebruiken. Succes!’ Professor Anderling haalde zelf een exemplaar van het boek dat haar leerlingen moesten gebruiken uit de kast en begon erin te lezen. ‘Oh wacht, jullie moeten zuinig zijn op jullie veren, daar gaan jullie bij Bezweringen iets mee doen.’
‘Op welke bladzijde staat dat gedoe over die veer?’ vroeg Lynn aan Luna. Ze bladerde het boek door en liet het op een gegeven moment zuchtend op de tafel vallen.
‘Bladzijde 109.’ antwoordde Luna.
‘Wat? Je hebt nog niet eens in het boek gekeken.’ zei Lynn ongelovig.
‘Oh, maar dat wist ik al uit mijn hoofd. Ik had het boek thuis al uitgelezen, jij niet dan?’
‘Nee, sorry.’ grinnikte Lynn.
‘Is niet erg, ik weet het toch?’ Luna pakte het boek dat Lynn op de tafel had laten vallen op en bladerde er iets doorheen.
‘Wow Lynn, moet je kijken!’ Luna schoof het boek naar Lynn toe.
‘Ik weet al hoe dat saaie boek eruit ziet.’ verzuchtte Lynn.
‘Nee, dat is het niet! Jouw boek is een soort dagboek, er staat van alles geschreven op lege bladzijden.’
‘Misschien zijn het gewoon aantekeningen.’ Lynn haalde haar schouders op.
‘Nee, kijk nou eens! Hier is een memoblaadje aangeplakt met iets erop geschreven.’ Luna wees op een geel blaadje dat op bladzijde 45 bij de “H” was geplakt.
‘Vreemd.’ zei Lynn. ‘Het gaat over een Geheime Kamer, toch?’
‘Die persoon die dit geschreven heeft was er getuige van, kijk maar.’ Luna las voor wat er op het blaadje stond.

“Hier bij de H zie ik een woord dat mij niet aanstaat. Hanen. Nu ik dat lees moet ik terugdenken aan wat er dit jaar is gebeurd, afschuwelijk. De Geheime Kamer, vijftig jaar geleden is deze voor het laatst geopend, en nu opnieuw. Het is eng en ik voel me niet thuis op Zweinstein. Of dat nu komt door de Kamer of door het kasteel zelf, weet ik niet. Ik vraag me wel eens af of een andere eerstejaars net zoveel meegemaakt heeft als ik.
Geschreven aan het einde van het schooljaar.”

‘Wow, ik geloof je.’ Lynn keek vol bewondering naar het blaadje. ‘Afschuwelijk voor die eerstejaars, zeg.’
‘Inderdaad, ik ben benieuwd wie het was.’ zei Luna. ´Anders kijken we na deze les, onze laatste les voor vandaag, eens goed in je boek, ik wil graag weten wie het was.´
Lynn knikte; ´Ik zou hetzelfde willen als dat jij wilt.´

*Tessie* · Geplaatst: Vr Dec 14, 2007 19:54

Iedereen; bedankt voor jullie reactie! (En ik lees net de reactie van Frie in het reactietopic Smile

)
Nieuw stukje; enjoy Wink

X Tess

Hoofdstuk 5
De ontknoping van de briefjes en het verhaal achter Luna

‘Laten we naar de leerlingenkamer gaan.’ Luna trok Lynn mee aan haar arm. ‘Dan kunnen we je boek doorzoeken en kijken of er nog meer briefjes in zitten.’
‘Het lijkt me sterk.’ mompelde Lynn. ‘Maar ik ben zo benieuwd wie het nou is, dat ik toch wel ga kijken.’ Ze glimlachte.
‘Moeten we het niet aan Richard vertellen?’ vroeg Luna.
‘Nee, hij heeft genoeg aan zijn hoofd, hij moest een heel opstel van Sneep schrijven over hoe je een hoestdrankje moet brouwen, omdat de zijne mislukt is.’ zei Lynn resoluut.
‘Goed dan.’ zei Luna. ‘Dan kijken we wel samen.’
‘Als we nu opschieten dan kunnen we in de leerlingenkamer bij die drie zetels gaan zitten, dan zitten we dicht bij de haard en een beetje afgezonderd van de rest.’ Lynn begon harder te lopen.
‘Hier alleen nog maar linksaf en dan zijn we er eindelijk.’ hijgde Luna.

Even later stonden de meisjes in de leerlingenkamer. De leerlingenkamer was rijkelijk versierd met bronzen en blauwe kerstversiering, die ietwat vroeg was opgehangen.
‘Kijk nou, het is al versierd.’ zei Luna verbaasd.
‘Ach, het is vroeg, maar wel gezellig.’ zei Lynn. Ze keek naar een grote kerstboom naast de stoelen bij de haard waar ze met Luna wilde gaan zitten.
‘Maargoed, haal je boek uit je tas, zodat we kunnen kijken. Het is een redelijk dik boek, dus we moeten toch wel iets vinden.’ Luna klonk hoopvol toen ze het boek van Lynn aanpakte. Gretig begon ze te bladeren. ‘Hier, ik heb er een!’ zei ze opgetogen na een tijdje bladeren.
Lynn keek blij. ‘Laat zien!’
‘Laat maar, het was dezelfde.’ zei Luna teleurgesteld. ‘Maar wacht, hier is wel iets geschreven!’ Ze wees op het allerlaatste blaadje in het boek, waar in een klein handschrift iets geschreven stond.
‘Wat staat er?’ Lynn’s stem trilde bijna van opwinding.
‘Wacht, dan lees ik het voor.’ Luna hield het boek dicht bij haar gezicht en tuurde naar de minuscule lettertjes.

‘Dit jaar was een hel. Sorry dat ik dit in mijn transfiguratieboek schrijf, maar mijn dagboek kon ik niet meer uitstaan. Waarom moest juist ik bezeten worden door jeweetwel? Waarom moest juist ik de Geheime Kamer openen en daar in worden opgeslokt? Waarom ik? Waarom ik altijd? Ik heb zoveel vragen over dingen. Nooit zal ik er antwoord op krijgen, niemand kent me echt. Mijn broers geven bijna niets om me, misschien komt dat ooit nog wel. En nog steeds ben ik verliefd op Harry, maar het zal nooit iets worden. Loena en Hermelien zijn erg aardig voor me, maar meer vrienden heb ik eigenlijk niet. Harry doet wel zijn best om aardig te zijn, maar ik kan nooit iets zinnigs terug zeggen. En hij vast nooit iets met mij. Ik ben maar Ginny, gewoon Ginny...’

‘Dat kan niet.’ Lynn sperde haar ogen wijd open. ‘Mijn moeder heet Hermelien, en zeg nou eerlijk; hoeveel heksen dragen die naam? En Ginny… Dat meisje heette dus Ginny, ik ben benieuwd wie dat was, al komt haar naam me wel bekend voor.’ Lynn peinsde en probeerde te bedenken waar ze de naam van kende.
‘Denk goed na! Als het een vriendin van je moeder is kunnen we haar een keer ontmoeten.’ Luna beet op haar lip. ‘Waarom schrijf je niet een uil naar je moeder?’ Bedacht Luna.
‘Dat is wel een goed idee. Als het een beetje meezit krijg ik vanavond nog antwoord. Heb jij perkament en schrijfwaren bij je?’
‘Ja, dat zit in mijn tas, ik pak het even voor je.’ Luna trok haar tas naar zich toe en begon er net zo lang in te spitten tot ze de benodigde spullen had. ‘Alsjeblieft.’ Luna reikte Lynn behulpzaam de dingen aan waar ze om gevraagd had.
‘Dankjewel Luna.’ Dankbaar pakte Lynn het perkament en de schrijfmaterialen aan en ze begon een brief naar haar moeder te schrijven.

‘Lieve ma en pa,
Ik hoop dat het goed gaat met jullie. Met mij wel in ieder geval. Ik ga veel met Luna om en ook nog met Richard, ze zijn echt aardig.
Maar ik had een vraag;
Ik heb een oud transfiguratieboek, mijn enige tweedehands boek en er is in geschreven. Niet zomaar een kantlijnaantekening, maar een eerstejaars die iets schreef over een Geheime Kamer. Het laatste stukje is vreemd, lees het zelf maar en schrijf me dan alsjeblieft terug en zeg of je ene Ginny kent.
Liefs, Lynndi.

PS: Hier het stukje dat Ginny schreef; “Loena en Hermelien zijn erg aardig voor me, maar meer vrienden heb ik eigenlijk niet. Harry doet wel zijn best om aardig te zijn, maar ik kan nooit iets zinnigs terug zeggen. En hij vast nooit iets met mij. Ik ben maar Ginny, gewoon Ginny…” ’

Lynn vouwde de brief op. ‘Ik laat de brief zo meteen versturen door Grif, hij is hier nog ergens op school.’
‘Ik loop mee naar de uilenvleugel!’ zei Luna opgetogen.
Samen liepen de meisjes weg, hun spullen achterlatend in de leerlingenkamer.

‘Zo, Grif is weg. Ik hoop echt dat hij vanavond al antwoord voor me heeft. Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het idee krijg dat ik die Ginny ergens van ken. Net of ik haar ooit eens heb ontmoet of zoiets. En volgens mij heeft mijn moeder het wel eens over haar gehad.’ zei Lynn nadenkend. ‘Ik weet gewoon zeker dat ik haar ergens van moet kennen.’
‘Ik hoop het.’ zei Luna hoopvol. ‘Misschien kunnen we haar dan eens ontmoeten en haar dingen vragen over de geheime kamer, het lijkt me echt een interessant onderwerp. Maar hoe weet jij eigenlijk zo zeker dat je haar kent?’
‘Omdat ik mijn ouders wel eens over haar heb horen praten, niet een heel gesprek over haarzelf, maar ze hebben haar naam laten vallen.’ Lynn beet op haar nagels. ‘Waarom kom je Kerstmis eigenlijk niet bij ons vieren? Dan kunnen we gelijk mijn ouders uithoren over die Ginny.’
Luna hief haar hoofd op en keek Lynn verdwaasd maar dankbaar aan. ‘Zou ik echt Kerstmis bij jullie mogen vieren?’
‘Vast wel. In mijn volgende brief naar mijn ouders vraag ik of je mag komen. Misschien mag Richard ook komen als hij daar zin in heeft.’ Lynn keek op toen er een uil boven haar hoofd kraste. ‘Zullen we weggaan uit de uilenvleugel? Het stinkt hier erg…’
Luna knikte en slenterde een stukje door een nabije, verlaten gang. ‘Denk je echt dat ik bij jullie mag komen met Kerstmis?’ Ze klonk bijna smekend.
‘Vast wel, we hebben een groot huis, dus er is plaats genoeg. En daarbij vinden mijn ouders bezoek altijd gezellig.’ Lynn glimlachte. ‘Waarom wil je eigenlijk zo graag? Mis je je eigen ouders en broers of zussen niet? Heb je geen huisdieren die je gaat missen? Wil je niet terug naar je vertrouwde omgeving?’
Luna keek haar verdrietig aan. ‘Nee, liever niet.’
‘Waarom niet?’ vroeg Lynn geschrokken.
‘Omdat ik absoluut geen fijne thuissituatie heb. Trouwens, het is niet eens een thuissituatie, ik heb geen thuis.’ Luna keek Lynn verbitterd aan.
‘Maar waarom dan niet? Hoe is dat mogelijk?’ Lynn keek ernstig en geschrokken tegelijk. ‘Bedoel je dat je niet in een huis woont?’
‘Je bent een slimme Ravenklauwer om te kunnen bedenken dat geen thuis hebben gelijk staat aan dakloos.’ antwoordde Luna verbitterd. ‘Mijn moeder heb ik bijna niet gekend, ze is overleden toen ik vier jaar was. Ze is niet overleden omdat ze ziek was of een ongeluk heeft gehad, was het maar waar, als het dan toch moest gebeuren. Ze is vermoord door mijn vader. Ze hadden ruzie gehad en mijn vader duwde haar van de trap af, ze brak haar nek en is later overleden. Mijn vader moest steeds verschijnen bij rechtzaken, ze verdachten hem. Op een gegeven moment trok hij het niet meer en was hij bang dat hij naar Azkaban zou moeten. Hij sloeg op de vlucht en nam mij mee. Het was een hel; iedere week had ik een andere woonplaats, en dat kon variëren van een oude ongebruikte kelder tot grotten in Oostenrijk. Ik wist niet of ik ergens nog familie had wonen, maar ik bleef hoop houden. Maar ik heb het nooit geweten; ik kreeg de brief van Zweinstein toen ik samen met mijn vader ergens ondergedoken zat, ik was zo blij dat ik uit die hel verlost zou worden, ik haatte mijn vader. Hij had mijn moeder vermoord en hij reageerde zijn agressie op mij af, kijk maar.’ Luna stroopte haar mouw op en liet een aantal blauwe plekken zien, behalve de blauwe plekken waren er ook een paar wondjes zichtbaar, het was duidelijk te zien aan de littekens dat ze ergens langs was geschaafd of dat er een scherp voorwerp overheen was gehaald.
‘Wow Luna, wat erg voor je.’ Lynn was bijna sprakeloos, dit verhaal had ze nooit achter haar vriendin gezocht, en ze had medelijden met haar.
‘Het is was ook erg.’ Luna’s schouders begonnen te schokken en ze sloeg haar handen voor haar gezicht.

*Tessie* · Geplaatst: Zo Dec 16, 2007 19:10

Iedereen die een reactie heeft gegeven: hartstikke bedankt! Very Happy

X Tessie

Hoofdstuk 6
Bij Anderling

Lynn sloeg een arm om de schouders van haar vriendin. ‘Hé, sorry dat ik erover begonnen was.’ Troostend streek ze over Luna’s arm. ‘Gaat het weer een beetje?’
‘Ja, het gaat wel weer, sorry.’ Luna glimlachte zwakjes en veegde haar ogen af.
‘Geen sorry zeggen.’ glimlachte Lynn. ‘Nu weet ik tenminste wat ik wel en niet tegen je moet zeggen.’
‘Laat maar zitten.’ verzuchtte Luna. ‘Zullen we wat leuks gaan doen?’
Lynn was verbaasd over het feit dat Luna dingen zo snel en makkelijk van zich af kon zetten. ‘Is goed, zeg maar waar je zin in hebt.’
‘Ik heb ineens een idee!’ Luna begon te glunderen. ‘Jij zei toch pasgeleden dat je ouders nog les hebben gekregen van professor Anderling? Waarom vragen we niet aan haar of ze Ginny kent? Als je ouders les van haar hebben gehad, heeft zij dat zeker weten ook gehad, Anderling werkt hier al heel lang.’
‘Goed bedacht.’ Lynn grijnsde. ‘Jij bent echt slim!’
‘Zo slim ben ik nou ook weer niet.’ glimlachte Luna verlegen. ‘Dit was gewoon voor de hand liggend!’
‘Als jij het zegt…’ grinnikte Lynn. ‘Zullen we dan maar naar Anderling toegaan?’
‘Wilde je nu gaan?’ Luna keek op haar horloge. ‘Anderling geeft pas over twee uur wel les, dus het is misschien wel een idee…’
‘En wat voor een idee? Een geweldig idee!’ Lynn was in haar nopjes. ‘Zullen we nu gaan? Weet je zeker dat het weer goed met je gaat?’ Even verscheen er een bezorgde blik in haar ogen.
Luna beet op haar lip, aarzelde even, maar knikte toen. ‘Natuurlijk.’
‘Gelukkig maar.’ Lynn straalde even, maar al snel stond haar blik weer ernstig. ‘Als je er trouwens mee zit mag je het altijd vertellen, afgesproken?’
Luna begon te stralen. ‘Dankjewel.’ Er verscheen een gelukkige blik in haar ogen, maar ook een blik die nieuwsgierigheid en ondeugd uitstraalde, alsof ze het niet gewend was dat mensen om haar gaven. ‘Zullen we dan nu maar naar professor Anderling gaan?’
Lynn knikte. Samen liepen ze de gang uit, op weg naar Anderling’s kantoortje.
Toen ze voor de deur van haar kantoor stonden slikten beide meisjes even. ‘Durf jij aan te kloppen?’ vroeg Luna zacht.
‘Eigenlijk niet, maar…’ Lynn haalde diep adem en klopte drie keer op de deur.
De meisjes hielden hun adem in en toen ze de stem van professor Anderling hoorden, slaakten ze beiden een diepe zucht.
‘Kom maar binnen.’ klonk de stem van Anderling.
Luna aarzelde even en keek naar Lynn, die meteen de deur opentrok en naar binnen liep.
‘Hallo professor Anderling.’ Lynn klonk zelfverzekerder dan dat ze zich voelde.
‘Juffrouw Malfidus! En… Juffrouw Konings! Wat brengt jullie hier? Ga maar zitten.’ Vriendelijk wees Anderling op twee stoelen tegenover haar, met haar bureau ertussen.
‘We hebben een vraag voor u.’ Het was de eerste keer dat Luna iets zei in het bijzijn van professor Anderling.
‘Vertel maar, ik ben benieuwd.’ zei Anderling verrast. Het was duidelijk dat ze niet had verwacht dat de twee meisjes uit Ravenklauw naar haar zouden komen met een vraag.
Lynn besloot met de deur in huis te vallen. ‘Kent u ene Ginny? Ze zat volgens mij in het leerjaar van mijn ouders.’
Anderling keek verbaasd. ‘U bedoelt Ginny Wemel? Een jaar lager dan uw ouders zaten.’
‘Ik heb geen idee hoe ze heette, maar ik heb haar oude transfiguratieboek.’
‘Aha, dat kan kloppen, want het is altijd dezelfde lesmethode gebleven, vandaar dat de meeste leerlingen van nu een tweedehands transfiguratieboek hebben.’ Anderling knikte. ‘Maar waarom wilt u weten of ik Ginny Wemel ken?’
‘Het is moeilijk uit te leggen.’ onder het bureau friemelde Lynn aan haar handen. ‘Maar ze heeft een aantal dingen in het boek geschreven. Ik bedoel geen aantekeningen of formules maar dingen die ze had meegemaakt, ze heeft het geschreven aan het einde van het jaar.’
‘Vreemd, ik kan me herinneren dat ze een dagboek had.’ Anderling’s gezicht vertrok in een grimas.
‘Ze schreef dat ze haar dagboek niet meer uit kon staan en dat ze daarom een aantal dingen in haar transfiguratieboek schreef. Dingen als dat haar broers niets om haar gaven en dat ze weinig vrienden had. Maar ook dingen over een geheime kamer en dat ze zich afvroeg of een andere eerstejaars net zoveel had meegemaakt als zij. Vandaar dat we nieuwsgierig waren naar wie ze is, snapt u?’ Lynn vouwde haar handen samen en tikte nerveus met haar voet tegen Luna’s voet aan.
‘Heeft ze dat werkelijk geschreven?’ Anderling keek verbaasd. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik een andere Ginny les heb gegeven…’
‘Ja, het stond er echt.’ Lynn zei het zo oprecht dat ze meteen zag dat professor Anderling haar geloofde. ‘Kunt u ons iets over haar vertellen?’
Anderling klakte met haar tong. ‘Wel, het is lang geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien. Maar ik zal proberen jullie wat informatie te geven.’ Ze haalde diep adem. ‘Ginny Wemel zat in Griffoendor, net als de rest van haar familie overigens. In haar eerste jaar was ze onwetend en naïef. Er is veel gebeurd in haar eerste jaar. Ze hield een dagboek bij, maar dat ging absoluut mis, ze liet het dagboek bezit van haar nemen, aangezien ze haar diepste geheimen opschreef. Het dagboek kreeg haar in zijn macht en liet haar op een gegeven ogenblik dingen doen die ze zich later niet meer kon herinneren. Ze kalkte teksten op de muren en later waren die momenten gaten in haar geheugen. Het dagboek slikte haar ziel langzaam maar zeker in, en op een gegeven ogenblik was ze bezeten, door Voldermort.’
Luna sperde haar ogen wijd open en Lynn sloeg haar handen voor haar mond. Voldermort was de machtigste tovenaar ooit, al hadden ze al jaren niets meer van hem gehoord. Mensen dachten nu dat hij een aanval aan het voorbereiden was.
‘Voldermort dwong Ginny de Geheime Kamer te openen en haar eigen vaarwel op de muur te kalken. Die dag kan ik me nog goed herinneren, alsof het gisteren gebeurd is. De tekst op de muur kwam neer op: “De Geheime Kamer is geopend, haar gebeente zal eeuwig in de Kamer liggen.” Het was afschuwelijk, we waren wanhopig en bang dat we Zweinstein moesten sluiten.’ Anderling pauzeerde even. Lynn benutte die tijd om een vraag te stellen.
‘Dus… Ginny leeft niet meer?’
‘Ze leeft nog wel.’ zei Luna abrupt. ‘Ze heeft die dingen in haar transfiguratieboek geschreven aan het einde van het schooljaar.’
‘Oh ja, sorry, dat was ik even vergeten.’ Lynn klakte met haar tong.
‘Slim bedacht.’ Anderling toverde met moeite een glimlach op haar gezicht. ‘Of ze nu nog leeft zou ik niet weten, ik hoop het wel. Maar ze is uit de Kamer gered en het dagboek is vernietigd. Waarom vragen jullie dit eigenlijk allemaal?’
‘Die Geheime Kamer leek ons zo interessant en we wilden weten wie Ginny is. Is die kamer trouwens op Zweinstein?’ Lynn keek nieuwsgierig.
‘Ja, zeker wel! Maar nu kan alleen de erfgenaam van Zwadderich de kamer openen, ik ben benieuwd of we die erfgenaam ooit nog eens op school treffen.’
‘Ik ook.’ Lynn grijnsde.

*Tessie* · Geplaatst: Di Dec 18, 2007 8:43

Heel erg bedankt voor de reacties! Very Happy

(slytherin89, Frie, xMartine, miss louise, Perfect Enemy)
X Tessie

Hoofdstuk 7
Antwoord per uil

‘Dat gesprek met professor Anderling over Ginny heeft wel het een en ander opgehelderd, vind je niet?’ zei Luna. Samen met Lynn slenterde ze naar de Grote Zaal, voor het avondeten.
‘Best wel, ik ben wel blij dat we gegaan zijn.’ Lynn streek een pluk haren uit haar gezicht. ‘Ik heb best wel trek, jij ook?’
‘Hm, niet echt.’ Luna trok haar neus op bij de gedachte aan eten. ‘Ik denk dat ik alleen wat ga drinken.’
‘Gisteravond heb je ook al niets gegeten.’ zei Lynn beschuldigend.
‘Is er iets mis mee dan? Ik heb gewoon weinig honger.’
‘Je moet echt iets eten, heb je zelf wel gezien hoe mager je bent?’ Lynn sloeg koppig haar armen over elkaar.
‘Lynn, hou op! Je doet alsof ik anorexia heb.’ Luna zuchtte. ‘Laat me gewoon, ik heb gewoon geen trek.’
Lynn zuchtte ook. ‘Goed dan.’
Luna grijnsde. ‘Ik zou me eerder zorgen maken om je uil. Dat is toch de jouwe?’ Luna’s grijns verdween en ze wees naar een zielig hoopje veren dat in de gang lag.
‘Hé, dat is Grif!’ Lynn rende naar de uil toe. Ze boog neer bij de uil en pakte het dier voorzichtig op. De uil knipperde verwoed met zijn ogen en schudde met zijn vleugels. ‘Gelukkig, hij leeft nog! Maar hij heeft een vermoeiende reis achter de rug, ik breng hem wel naar de uilenvleugel.’ Lynn nam de uil in haar armen en keerde van richting.
‘Lynn, wacht! Had hij geen brief bij zich?’
‘Daar heb ik niet eens naar gekeken, maar er ligt wel een envelop op de grond. Ik ben blij dat we hier langs kwamen!’ Lynn glimlachte. ‘Het gaat al beter met hem, anders lees jij het antwoord alvast?’
‘Is goed, ik wacht in deze gang, goed?’ Luna pakte de envelop en ging op de grond tegen de muur aanzitten.
‘Ik zie je straks.’
Lynn verdween met de uil in haar armen en Luna bleef achter in de gang. Ze vouwde de envelop open en haalde er een stuk perkament uit. Vluchtig las Luna de eerste paar regels door. Toen ze de naam “Ginny” zag staan begon ze het serieus te lezen.

‘-Ginny en ik waren inderdaad vriendinnen, heel goede vriendinnen zelfs. We vertelden elkaar alles, echt alles! Maar in mijn laatste jaar (haar zesde jaar) kregen we ruzie, eerst dacht ik dat ik dat kans niet meer zou krijgen om het goed te maken met haar, maar een jaar of vier á vijf later stond ze ineens bij ons voor de deur. We hadden geen woorden nodig, we vielen elkaar alleen maar in de armen en we waren zó ontzettend blij dat we dingen eindelijk uit konden praten, maar vooral omdat het weer goed was gekomen. Ze bleef logeren en Lynn; je was gek op haar. Je was vier jaar en de enige wie nog goed was, was Ginny-’
Luna stopte even met lezen, Lynn had toch gelijk gehad, dat haar gevoel zei dat ze Ginny wel eens had ontmoet. Snel begon Luna met het lezen van het vervolg.
‘-Het verbaast me echt dat ze dit zo open in haar Transfiguratieboek heeft geschreven, daar is ze het type niet naar. Maar ik ben blij dat ik het weet. Loena is trouwens inderdaad een aardig meisje, ze was uiterst vreemd, maar als ik haar vage trekjes negeerde, mocht ik haar wel. Ze heeft me trouwens nog een keer gered van de cruciatusvloek, deze werd uitgesproken door mijn jaloerse ex-vriendje in die tijd. Maargoed; om het verhaal bij Ginny te houden… Ze heeft de Geheime Kamer geopend in haar eerste jaar. Ik weet veel, maar niet hoe ze dat voor elkaar kreeg. We dachten dat alleen de erfgenaam van Zwadderich de Geheime Kamer kon openen. Dat is trouwens ook nu zo; dus de Kamer zal voorlopig niet meer open gaan. Ik weet er trouwens niet veel van, ik was versteend in die tijd, versteend door de gruwel van de school, die bedoeld was om te doden. Als je de slang –lees: Basilisk- rechtstreeks in zijn felgele ogen keek, dan was je er geweest. In onze tijd hebben we allemaal geluk gehad, iedere keer gebeurde er een klein wonder of waren we net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats met de juiste benodigdheden bij ons. Een jongen uit Ginny’s jaar zag de ogen door zijn camera, en ik zag ze door een spiegeltje. Ik heb alles gehoord van mijn beste vrienden in die tijd; Harry en Ron.’
Weer stopte Luna met lezen. Zou het de Harry zijn over wie Ginny had geschreven dat ze verliefd op hem was? Ze vervolgde het lezen, in de hoop zo snel mogelijk veel te weten te komen.
‘Maar Ginny opende de Geheime Kamer, daarna dwaalde ze af naar de kamer zelf. Ze had niet meer geleefd als Harry en Ron haar niet hadden gered.
Bestaat het toilet van Jammerende Jenny nog, trouwens? Een defect toilet, daarin waart de geest rond van een meisje, Jenny. Meer dan zestig jaar geleden werd ze gedood, toen de Geheime Kamer voor het eerst geopend was. De ingang naar de Geheime Kamer is in haar toilet, bij de wasbakken. Er is een wasbak met in de kraan een slangetje gegraveerd. Je moet iets zeggen als “Ga open” en dan verdwijnt de wasbak onder de vloer en wordt er een tunnel zichtbaar. Maar je kan het alleen openen als je een sisseltong bent. (Dan kun je met slangen spreken)
Als je je afvraagt waarom ik deze dingen allemaal schrijf; je vader wilde dat je het wist. Hij vindt dat we eerlijk tegen moeten je zijn en dat we je vragen oprecht moeten beantwoorden. Gelukkig is het bijna Kerstvakantie en zien we je snel weer! Als er nog vrienden van je willen komen is dat natuurlijk goed, dat lijkt ons erg leuk!
Liefs, je moeder en vader’
Luna vouwde de brief weer op. Dit was nogal ophelderend, maar het belangrijkste was dat ze mocht komen met Kerstmis. Het mocht…

*Tessie* · Geplaatst: Vr Dec 21, 2007 23:04

Nieuw stukje, enjoy!
Thanks voor de pb'tjes, die welkom blijven Razz

X Tessie

Hoofdstuk 8
Naar de Grote Zaal

‘Luna!’ Lynn liep de gang in waar Luna nog met de opgevouwen brief in haar handen zat. ‘Heb je de brief al gelezen?’
Luna knikte. ‘Hoe is het met je uil?’
‘Ik kwam Hagrid tegen, je weet wel… Die grote bosjesman die bij het Verboden Bos woont. Hij zag gelijk dat er iets niet goed was met Grif, en hij heeft hem meegenomen, hij zei dat ik vanavond maar moest komen kijken hoe het ging. Ga je mee dan?’ Lynn haalde diep adem en wees op de brief. ‘Heb je het gelezen?’
‘Heb ik gedaan. Het is wel ophelderend vind ik, hier, lees maar.’ Luna wapperde net zo lang met de brief totdat Lynn hem aanpakte.
‘Stil even, dan kan ik lezen.’ Lynn klakte ongeduldig met haar tong.
‘Ik zeg niets.’ Luna kneep haar lippen stijf op elkaar en keek toe hoe Lynn de brief doorlas.
Lynn’s ogen schoten van links naar rechts toen ze aan het lezen was en zo nu en dan kwam er een gefronste uitdrukking op haar gezicht, die vervolgens plaats maakte voor een triomfantelijke blik. ‘Ha! Zie je wel, ik had al gezegd dat ik het gevoel had dat ik haar eens had ontmoet.’
Luna glimlachte. ‘Schijnbaar had je gelijk.’
Lynn las nog vluchtig het laatste stuk van de brief door en vouwde hem uiteindelijk op tot het formaat van een grote gum. ‘Je mag komen met Kerstmis! Weet je hoe gezellig dat is…’ Lynn keek blij en had een glimlach op haar gezicht.
Luna keek zo mogelijk nog blijer. ‘Ik ben zo blij dat het mag. Anders had ik alleen op school moeten blijven…’
Lynn beet op haar lip. ‘We kennen eigenlijk nog niemand uit ons jaar. Wij kennen alleen elkaar en we kennen allebei Richard, meer niet.’
‘Daar heb je een punt.’ Luna grijnsde. ‘Maar eigenlijk vind ik het niet zo belangrijk, ik ben met jou als vriendin al blij genoeg.’
‘Ik ook met jou, hoor.’ Lynn glimlachte. ‘Zullen we trouwens naar de Grote Zaal gaan? Dat zouden we al een halfuur geleden gedaan hebben.’
‘Laten we inderdaad maar gaan.’ Luna stond op en begon in de richting van de Grote Zaal te slenteren, met Lynn in haar kielzog. ‘Vraag je trouwens nog of Richard ook komt?’
‘Wat denk jij?’ vroeg Lynn nadenkend. ‘Hij lijkt me wel aardig, maar ik ken hem verder niet.’
‘Dat is wel zo.’ gaf Luna toe. ‘Maar je kunt hem ook leren kennen.’
‘Daar heb je gelijk in. Ik denk dat ik het maar gewoon vraag, dan leren we hem bij mij thuis wel kennen.’ Lynn grijnsde. ‘Maar als ik hem zou vragen vind jij dat toch niet erg, hè?’
Luna schudde haar hoofd. ‘Natuurlijk niet! Hij is-’ haar stem stierf weg. ‘Laat maar.’ mompelde ze er blozend achteraan.
Lynn trok vragend haar wenkbrauwen op, maar ging er verder niet op in.
‘Kijk, daar zit hij.’ Luna wees naar Richard, die al aan de tafel zat.
Het geluid van door elkaar pratende stemmen werd harder toen ze de tafel van Ravenklauw naderden.
‘Dat jij dat zo snel gezien had.’ zei Lynn verbluft. ‘Maar zullen we bij hem gaan zitten?’
‘Natuurlijk!’ zei Luna enthousiast. Schijnbaar kreeg ze zelf ook in de gaten dat ze bloosde, want ze keek snel de andere kant op, naar de tafel van Zwadderich. ‘Wat een huichelaars die Zwadderaars toch, moet je ze zo zien zitten, al die schijnheilige koppen bij elkaar gestoken, waarschijnlijk mensen van onzuiver bloed afkraken.’ Luna trok haar neus op. ‘Serieus, als ik in Zwadderich was ingedeeld dan…’ ze haalde diep adem. ‘Dan had ik die sorteerhoed aan flarden gerukt.’
‘Jammer dat je niet in Zwadderich bent ingedeeld, dat had ik willen zien.’ Lynn grijnsde.
‘Wat had jij gedaan als-’
Lynn probeerde die vraag te vermijden, door “ineens” een hoestbui te krijgen. Toen ze het echt benauwd kreeg en het niet meer op kon brengen om te doen alsof ze hoestte, zag ze dat Luna haar bezorgd aankeek. ‘Gaat het weer een beetje?’ vroeg Luna een beetje onzeker.
‘Ach, op deze dingen moet je niet letten, tenzij ik blauw aanloop.’ Lynn grijnsde.
‘Heb je dit vaker dan?’ vroeg Luna geschrokken.
Lynn knikte. ‘Ik heb astma.’ Ze sprak de waarheid, ze had inderdaad astma, maar ze had er op dat moment geen last van gehad.
‘Wow, dat moet ook erg zijn.’ zei Luna verwonderd.
Lynn was blij dat Luna over Zwadderich was opgehouden, haar hoestbui had effect gehad…
‘Ik denk dat ik snel iets moet drinken, laten we gaan zitten, Richard heeft ons ook gezien.’
‘Wat? Richard, gezien?’ Luna keek verward en struikelde over haar eigen voeten, zodat ze languit in het pad tussen Zwadderich en Huffelpuf kwam te liggen.
Lynn moest moeite doen om niet te lachen; ze had sterk het gevoel dat Luna iets in Richard zag. ‘Gaat het?’ Lynn stak haar hand behulpzaam uit.
‘Loop maar door, en doe alsof ik ben flauwgevallen of zoiets. Ik schaam me dood. Laat me maar liggen.’ mompelde Luna gefrustreerd, haar wangen kleurden rood en probeerde toch maar op te staan. ‘Au, ik heb mijn hand bezeerd.’ Nijdig keek Luna naar haar hand, waar langzaam maar zeker een blauwe plek op verscheen.
‘Laten we na het eten naar die heks van de ziekenzaal gaan, ik kan ook wel een soort medicijn gebruiken tegen mijn astma, het wordt winter, en dan krijg ik er extra last van. En ik ben mijn medicijnen thuis vergeten.’ Lynn zuchtte. ‘Gelukkig mogen we snel naar huis.’ Meteen na die uitspraak had ze al spijt; ze zag dat Luna haar ogen even dichtkneep en slikte. Lynn besloot om snel op een ander onderwerp over te gaan. ‘Gaat het weer?’ Lynn zag dat Luna inmiddels was opgestaan.
‘Ja, het gaat weer goed. Dit was echt een stomme actie van me.’ Nijdig schudde Luna haar hoofd.
‘Mijn god, waarom zit zij in Ravenklauw als ze zo dom is om over haar eigen voeten te struikelen?’ een jongen met donkerbruin haar en blauwe ogen keek spottend naar Luna.
Luna begon te blozen en wist zo snel niets te zeggen.
‘En ik hoef me niet af te vragen waarom jij in Zwadderich zit, kleine darm.’ Lynn keek de jongen minachtend aan. ‘Kom Luna, we gaan.’ Lynn draaide zich waardig om zonder de jongen nog een blik waardig te keuren.
Luna grijnsde echter. ‘Dat was echt geweldig, hoe je dat zei!’ zei Luna enthousiast.
‘Niks bijzonders.’ zei Lynn, een beetje verlegen. ‘Ach, met mijn vader kom je wat die dingen betreft wel een eind.’
‘Ik ben best benieuwd naar jouw vader.’ Luna’s stem klonk nieuwsgierig. ‘Maar het is bijna kerstvakantie…’
‘Klopt. En nu wil ik eten!’ Lynn liep haastig naar de tafel van Ravenklauw, met Luna in haar kielzog.
‘Doe dat dan snel, dan kunnen we zo meteen naar Hagrid, kijken hoe het met je uil is.’ zei Luna. Ze schoof naast Richard aan tafel en stootte perrongeluk daarbij zijn glas pompoensap om. ‘Oh sorry.’ Luna keek Lynn bijna moedeloos aan. ‘Wat een hel, vandaag.’ fluisterde ze tegen Lynn, met een grimas op haar gezicht.
‘Oh ja, we moeten inderdaad nog naar Hagrid.’ zei Lynn verwonderd. ‘Dat ik daar niet meer aan heb gedacht…’
‘Zullen we anders vragen of…’ Luna struikelde over haar woorden en begon opnieuw te blozen.
Voor Lynn was het al duidelijk genoeg wat Luna had willen vragen. ‘Of hij soms meegaat?’
Zacht fluisterend gebaarde ze met haar hoofd naar Richard.
Luna knikte vurig. ‘Ja, dat bedoel ik!’ ze keek opgelucht, nu Lynn de zin voor haar had afgemaakt.
Lynn haalde diep adem. ‘Hé Richard, we hebben je lang niet gezien.’ ze knipoogde. ‘Ga je vanavond mee naar Hagrid? Die soort bosjesman, hij heeft een hutje vlakbij het Verboden Bos. Mijn uil is gewond en is bij hem, Luna gaat ook mee.’
‘Wat? Mee?’ Richard keek net zo verwonderd als dat Luna kon doen. ‘Ja, is goed.’ zei hij spontaan. ‘Leuk! En natuurlijk helemaal leuk dat Luna meegaat!’
Lynn keek snel even naar Luna; ze zat dromerig met haar hoofd in haar handen en had een gelukzalige uitdrukking op haar gezicht, haar avond leek niet meer stuk te kunnen gaan…

*Tessie* · Geplaatst: Wo Dec 26, 2007 13:01

Hoofdstuk 9
Bij Hagrid.

‘Klop jij aan?’ vroeg Luna zenuwachtig.
Het drietal was na het eten in de Grote Zaal snel naar Hagrid toe gegaan, en nu stonden ze klappertandend voor de reusachtige deur van zijn halfvervallen hutje.
‘Klop nou maar gewoon aan.’ zei Lynn ongeduldig.
‘Laat maar, ik-’ Richard stopte abrupt met praten toen de grote deur open werd getrokken en de reusachtige gedaante van Hagrid in de deuropening verscheen.
‘Goeie avond luitjes.’ Hagrid toverde een glimlach tevoorschijn achter zijn donkerbruine baard. ‘Kom der in, kom der in.’ Hij gebaarde dat het drietal binnen moest komen.
Een beetje nerveus namen ze dicht naast elkaar plaats op een oncomfortabele bank die tegen een scheve wand van het hutje stond.
‘Zo kinders, motten jullie thee of pompoensap? Je zeg ’t maar.’ Hagrid hield een theekan omhoog.
‘Thee graag.’ zei Lynn, een zenuwachtig glimlachje speelde om haar lippen.
‘Zo mag ik ’t horen!’ Hagrid grinnikte. ‘Motten jullie ook thee soms? ’T is lekker hoor, thee met brandnetelsmaak. Vanmiddag heb ik de kruiden nog gepluk in het bos.’ Hij wees trots naar de theekan. ‘Jammer dat ie niet doorzichtig is, anders had je de plantjes nog kennen zien drijven.’
Luna en Richard knikten nerveus. ‘Alstublieft.’ mompelde Richard.
‘Jij ga me toch geen U noemen, hé.’ zei Hagrid met gespeelde kwaadheid. ‘Ik ben maar Hagrid, gewoon Hagrid.’
Ineens deed die uitspraak van Hagrid Lynn sterk denken aan hetgeen dat Ginny had opgeschreven in haar boek.
Hagrid zette vier glazen thee op de tafel en plofte op een bank tegenover de drie neer, die hij alleen al helemaal in bezit nam. ‘Zo, vertel me is effe wat over jezelf.’ Hij glimlachte en wees toen op Lynn. ‘Oh meissie, voor ik ’t vergeet, ’t ga prima met je uil. Een tof beest is het, op het moment sta ze achter me eettafel.’
‘Dank je wel, Hagrid.’ zei Lynn een beetje verlegen.
‘Geen dank, meissie. Maar vertel me ‘ns wat over jezelf?’ hij keek haar vragend aan.
‘Hm, zoveel weet ik niet te bedenken, maar ik doe mijn best.’ Lynn grinnikte. ‘Ik ben Lynn Malfidus en-’
‘Dat meen je nie!’ reageerde Hagrid geschokt.
Lynn slaakte een geërgerde zucht. ‘Als het niet waar was, zou ik het niet zeggen.’
‘Malfidus, mijn god. Je ben toch geen familie van Lucius Malfidus, hé?’ Hagrid kneep zijn ogen tot boosaardige spleetjes.
‘Nooit iets over gehoord, ik neem aan van niet.’ Lynn haalde haar schouders op. ‘Mijn vader is Draco Mal-’
‘Nee!’ riep Hagrid verschrikt uit. ‘Hoe is dat nou mogelijk? Ik tref hier op me ouwe dag gewoon de dochter van Draco Malfidus. Je zit vast en zekers in Zwadderich, is ’t nie?’
‘Nee, in Ravenklauw.’
Hagrid bulderde van het lachen. Toen hij een beetje tot zijn bedaren was gekomen hikte hij nog een paar keer en vroeg toen; ‘Wie is je ma?’
‘Hermelien Griffel.’ zei Lynn geïrriteerd.
‘Nee, dat ken nie. Je maak een fout.’ zei Hagrid beslist. Maar toen hij Lynn’s gezicht zag voegde hij er snel aan toe; ‘Dat had ik nou nooit gedacht.’
Lynn grijnsde.
‘Maar dan is ’t al snel duidelijk waarom je in Ravenklauw zit.’ Hagrid grijnsde. ‘En nu je ’t zeg; je heb van allebei wat weg. Blond haar van je pa en die bruine oogies van je ma.’ Hij grijnsde opnieuw. ‘Ik mocht je ma graag, ze zat vaak in de avond bij me, weliswaar meestal met studieboeken, maar ze was altijd aardig, rechtvaardig en als ik iets most weten hoefde ik maar te fluiten en ze had die hele bieb al doorgespit. Ja, een goeie meid, die Hermelien. Hoe ga ’t nu met haar?’
‘Prima hoor.’ Lynn grijnsde. ‘Maar laat ik verdergaan, je wilde weten wie ik was, niet mijn ouders.’
‘Daar hebbie een punt.’ Hagrid grijnsde en stak zijn duim op.
‘Mijn volledige naam is Lynndi Louise Malfidus, en ik zit dus in Ravenklauw. En dat zijn mijn twee beste vrienden. Ze zitten beiden in Ravenklauw, in mijn jaar.’ Lynn wees naar Luna en Richard.
Hagrid lachte vriendelijk naar ze. ‘En wie zijn jullie dan?’
‘Ik ben twaalf jaar, ik ben geboren op zes september, ik zit in Ravenklauw en ik heb nu al de pest aan toverdranken en Sneep.’ Richard grijnsde.
‘Aha, Sneep. Tja, nu noem ie wel iemand op, jee. En toverdranken is inderdaad geen gemakkelijk vak.’ zei Hagrid wijs. ‘Zelfs Harry Potter lag het niet, en hij was toch een goede tovenaar en zijn moeder, die goeie ouwe Lily was zo goed in toverdranken.’
‘Wie is Harry Potter?’ vroeg Luna met glazige ogen.
‘In Merlijns naam, je gaat me niet vertellen dat je nog nooit van Harry Potter hebt gehoord.’ riep Hagrid geschokt uit.
‘Sorry.’ Luna haalde haar schouders op.
‘Jij kent hem zeker wel, Lynn? Je zult je ouders vast over hem hebben horen praten en waarschijnlijk hebbie ‘m ook wel ‘ns ontmoet.’ zei Hagrid.
‘Mijn vader heeft de naam Potter inderdaad wel eens laten vallen.’ zei Lynn. ‘Ik heb hem nooit ontmoet. Alhoewel; ik zeg nooit meer nooit. Anders blijkt het later toch zo te zijn, net als met Ginny.’ Ze zag uit haar ooghoek dat Luna grijnsde. ‘Hé wacht eens, is dat soms de Harry waar Ginny verliefd op was? Of ken je geen Ginny?’
‘Ginny Wemel?’ zei Hagrid opgetogen.
Lynn knikte vurig.
‘Ah, natuurlijk ken ik Ginny Wemel!’ zei Hagrid. Hij leek in zijn nopjes. ‘Ginny, goeie meid ook. Beste vriendin van je moeder en natuurlijk het kleine zussie van Ron Wemel. Later getrouwd met Harry Potter. En haar broertje Ron met Loena Leeflang, nooit gedacht. Maar toch is dat ook een leuk koppeltje. Maar Hermelien en Draco…Ik heb nooit geweten dat die twee iets met elkaar hadden. Moet lastig geweest zijn voor ze; het was niet iedere dag in de leerlingenkamer effe kletsen. Ik zie Hermelien Griffel al in ’t geheim s’avonds op de gangen afspreken.’ Hagrid grijnsde. ‘Mooi, nu jullie die thee op hebben kunnen jullie terug met die uil naar het kasteel. Het begint donker te worden, en je moet die ouwe Hippogrief niet tegen je hebben. Ik denk dat ie je opsluit in de Geheime Kamer als hij je betrapt op in het donker rondzwerven over het trein.’ Hagrid grinnikte, totdat hij Lynn krijtwit zag worden. ‘Hé meissie, scheelt er wat?’
‘Nee, niets. Maar de Geheime Kamer zei je…’
‘Nee, grappie. Niks van aantrekken. Was maar een geintje.’ zei Hagrid bezorgd.
Een beetje verward schudde Lynn haar hoofd. ‘Laat maar.’ ze glimlachte.
‘Hoe heten jullie eigenlijk?’ zei Hagrid met een knik op Richard en Luna. ‘Trouwens, jij ben anders ook een halve gek, je heb jezelf voorgesteld maar je heb je naam nie gezegd.’ Hij grijnsde naar Richard.
Richard lachte. ‘Sorry, ben ik vergeten. Ik heet Richard Koning.’
‘Dat meen je niet!’ riep Lynn uit.
‘Begin jij nu ook moeilijk te doen over namen? Je hebt er zelf zo’n hekel aan.’ Richard grijnsde. ‘Vertel? Wat is er mis met mijn naam?’
‘Je heet Koning!’
‘Ben ik ook.’ zei Richard met een gemaakt stoere blik. ‘Wat is er zo bijzonder aan?’
‘Het is vreemd omdat ik Luna Konings heet.’ zei Luna met een dromerige blik, gevestigd op Richard.
‘Jullie zijn gewoon meant to be.’ zei Lynn blij.

Bedankt voor het lezen:D En bedankt voor de pb'tjes, leuk om te ontvangen!
Fijne tweede Kerstdag nog, iedereen & iedereen natuurlijk a very happy new year! (Al post ik ook misschien nog voor het nieuwe jaar Wink

)
X Tessie

*Tessie* · Geplaatst: Wo Dec 26, 2007 20:26

Nieuw stukje, enjoy!
Alvast bedankt voor het lezen en de pb'tjes en reacties in het reactietopic! Very Happy

Miss_Slytherin, bedankt voor je reactie Smile

X Tessie

Hoofdstuk 10
Bij Lynn thuis

De gure herfstmaanden waren voorbij gestreken en inmiddels was december aangebroken, de maand van Kerstmis, sneeuw en vakantie. Lynn had een brief naar haar ouders geschreven of het goed was als Luna en Richard zouden blijven logeren. Toen ze aan Richard had gevraagd of hij ook wilde komen had hij enthousiast gereageerd, hij was benieuwd naar Lynn’s ouders, waar iedereen zo vreemd en raar over deed en hoe het er bij Lynn thuis aan toe ging.
Luna was bijna buiten zinnen geweest van blijheid toen ze hoorde dat Richard ook zou komen. Deze dag mochten ze naar huis omdat de vakantie officieel begonnen was.

‘Ik voel me altijd helemaal gammel na zo’n treinreis.’ zei Richard lachend. Hij pakte zijn bagage en keek Lynn en Luna vragend aan. ‘Welke koffers zijn van jullie?’
‘Die zwarte met die zilveren sterretjes.’ zei Lynn grijnzend. En Luna wees op een grote, blauwe hutkoffer.
Richard trok de koffers uit het bagagerek. ‘Weten jullie zeker dat we alles hebben?’
De meisjes knikten, pakten hun koffer en liepen naar de uitgang van de trein.
‘Komen je ouders ons halen?’ vroeg Richard, die Lynn en Luna al ingehaald had.
‘Nee, ze hebben geen vervoer, we hadden een vergrote auto, maar net nadat ik voor het eerst naar Zweinstein ging was het ding kaduuk.’ zei Lynn flauwtjes glimlachend. ‘Maar hier op het station hebben ze een klein winkelcentrumpje. Winkeltjes voor souvenirs en cafeetjes om iets te drinken, je weet wel. Maar in een van die cafeetjes is een open haard waar nooit iemand zit, en dan kunnen we met brandstof naar mijn huis reizen.’
‘Heb je dat spul dan bij je, wat je over je heen moet strooien? Die soort zaadjes…’ zei Luna vaag.
Glimlachend haalde Lynn een doosje brandstofpoeder uit haar zak. ‘Als we elkaars handen vast houden kan er niets verkeerd gaan en blijven we bij elkaar.’
Snel glipten ze met zijn drieën het café in en nog sneller sprongen ze in de open haard, waar Lynn het poeder over hen heen strooide en iets riep. In een flits zag ze de barman verbaasd opkijken, maar niet veel later zag ze alleen maar zwarte en oranje flitsen en voelde ze de zweterige handen van Luna en Richard in de hare.
Heel beheerst stapte ze uit en zag ze dat Richard ook uit de haard sprong en Luna op haar knieën hoestend naast ze neerviel.
‘Gaat het?’ vroeg Lynn. Zelf moest ze moeite doen om niet te hoesten, ze had het nogal benauwd gekregen na de as ingeademd te hebben.
Luna knikte. ‘Waar zijn we nu? Hier is niemand!’
‘We zijn eigenlijk een haard te ver uitgestapt, we staan nu bij de haard in de kamer van mijn ouders.’ glimlachte Lynn. ‘Beter dan nog een haard te ver uit stappen, dan zit je op de wegisweg.’
‘Gelukkig maar.’ zei Luna met een dromerige blik. ‘Moeten we niet naar je ouders toe?’
Lynn knikte. ‘Laten we maar gaan.’ Ze ging haar vrienden voor naar de trap die ze gezamenlijk afliepen.

‘Hallo! Jullie zijn vast Luna en Richard?’ Draco liep met uitgestoken hand op de kinderen af.
Hermelien daarentegen omhelsde haar dochter. ‘Lynndi, het is echt geweldig om je weer te zien! Ik heb je gemist…’
Lynn glimlachte. ‘Kijk ma, dit zijn Luna en Richard.’ Lynn wees grijnzend op haar vrienden.
Richard schudde de hand van Draco en stelde zichzelf voor. Verlegen schudde Luna de hand van Hermelien.
‘Ik ehm, ik ben Luna.’ zei ze zachtjes.
Hermelien glimlachte. ‘Ik ben Hermelien Griffel, moeder van Lynn.’
Draco klopte Richard op zijn schouder en wendde zich tot Luna.
‘Zo, dus jij bent Luna.’ zei Draco. ‘Aangenaam kennis te maken. Ik ben Draco Malfidus, de vader van Lynndi.’ Hij glimlachte trots.
Bij het horen van zijn naam leek Luna in elkaar te krimpen. Ze keek met bange ogen naar Draco, alsof hij haar ieder moment een gigantische klap zou kunnen verkopen.
Draco, die niets van Luna’s bangheid leek op te merken, grijnsde. ‘Willen jullie soms wat drinken?’
‘Pompoensap, graag.’ glimlachte Lynn.
‘Mag ik een glaasje water, alstublieft?’ vroeg Richard.
‘Joh, praat normaal en noem me geen u en zeg gewoon alsjeblieft. Ik ben Perkamentus niet.’ zei Draco opgetogen.
Het kwam hem op een bestraffende blik van Hermelien te staan. ‘Perkamentus was de meest wijze tovenaar uit deze tijd, Draco, toon respect voor deze man.’
‘Maar natuurlijk.’ zei Draco ineens erg begripvol. ‘Dat doen we immers ook voor de Kerstman, dat is ook een gestoorde oude gek met een witte, lange baard en-’
‘Zo is het wel genoeg, Draco. Probeer in hemelsnaam niet stoer te doen voor een aantal tieners.’ snauwde Hermelien. Ze wendde zich tot Luna en Richard. ‘Trek het je niet aan, altijd nadat hij alcoholische pompoensap gedronken heeft wordt hij bijzonder amicaal en is hij ineens “cool”’ glimlachte ze, met een beschuldigende blik op Draco, die op zijn beurt zijn mond open wilde trekken om te protesteren, maar na een dodelijke blik van Hermelien wijselijk zijn mond hield.
‘Afijn, ik vroeg of jullie wat wilden drinken. Luna, wat wil jij drinken?’ vroeg hij vriendelijk.
Hij stapte iets dichter naar Luna toe. ‘Kom op, meisje. Niet zo verlegen zijn, ik was nog niet van plan je uit te leveren aan de Heer van het Duister.’ Draco grijnsde.
Luna daarentegen deinsde achteruit, met een krijtwit gezicht, vertrokken van angst.
‘Hè hè, je wordt weer hartelijk bedankt.’ snauwde Hermelien tegen Draco. ‘Wat een eng mannetje ben je toch! Je doet alsof je iedereen die je niet mag uitlevert aan Voldermort. En dat terwijl wij anti-Voldemort zijn.’ Ze wendde zich tot Luna. ‘Trek het je niet aan, meisje. Hij is dronken.’ Ze vernauwde haar ogen tot spleetjes en trok haar neus op. ‘Ga maar mee, ik geef je wel een glas pompoensap, tenzij je iets anders wilt natuurlijk.’ zei ze vriendelijk. Ze sloeg een arm om Luna heen en verdween met haar naar de keuken.
Lynn keek haar vader aan. Ze zag dat hij spijt had van zijn opmerking tegen Luna, alhoewel het als grapje was bedoeld.
‘Kom Rich, dan gaan we ook wat drinken.’ ze trok Richard aan zijn arm mee naar de keuken, zodat Draco alleen in de woonkamer achterbleef.

*Tessie* · Geplaatst: Za Dec 29, 2007 20:45

Heey!
Tijdje geleden dat ik gepost heb, maar hier ben ik weer Very Happy

Louise & Martine, hartstikke bedankt voor jullie lieve pb'tjes!!
XXX Tess(els Razz

)

Hoofdstuk 11
Aahw, wie is dat?

Nadat Lynn Richard en Luna hen de kamers had gewezen was ze naar nog naar beneden gegaan om wat eten te halen, voor als ze s’ avonds trek zou krijgen en geen zin zou hebben om naar beneden te lopen. Toen ze boven kwam met zakken chips, crackers en komkommerschijfjes hoorde ze tot haar verbazing ruziënde stemmen uit de logeerkamer opklinken waar Luna zou slapen. Ze drukte haar oor tegen de deur aan om te luisteren waar Luna en Richard het over hadden.
‘Luna, wat je zegt is onzin, hij is hartstikke aardig!’ Richards stem klonk boos en naar Lynn’s idee was dat de eerste keer dat ze hem zo had horen praten.
‘Hou toch op Richard, alleen zijn naam al… En dat gedoe over Voldermort, hij is gewoon doodeng.’
Lynn verbaasde zich erover dat Luna zo’n fel stemgeluid zou kunnen hebben, ze had haar alleen maar op zachte tonen horen praten. Lynn was nieuwsgierig over wie ze het hadden, ze besloot haar adem in te houden en gespannen te luisteren.
‘Allemachtig Luna, waar maak je je toch druk om.’ zei Richard geërgerd. ‘Het is Lynn’s vader.’
Lynn’s adem stokte. Ze hadden het over haar vader… Zou Luna werkelijk bang voor hem zijn?
‘Ach, laat ook maar Richard. Volgens mij begin ik paranoïde te worden.’ verzuchtte Luna vermoeid.
‘Heb je een reden om paranoïde te zijn dan?’ vroeg Richard.
Lynn hoorde Luna slikken.
‘Nee, dat heb ik niet.’ zei Luna met een heldere stem.
Lynn gooide de deur open. ‘Waar hebben jullie het toch over!’ riep ze uit. Ze keek van de een naar de ander. Allebei keken ze terug met een blik op hun gezicht dat op onweer stond.
‘Laat maar, ik weet heel goed waar jullie het over hadden.’ zei Lynn. Zuchtend liet ze zich op het bed neervallen. ‘Het maakt mij niet uit wat je denkt, Luna. Ik wil alleen zeggen dat mijn vader echt niet eng is.’ Lynn grijnsde. Al snel verdween haar grijns en voegde ze er fluisterend aan toe; ‘Ik weet wat je hebt meegemaakt, Luna. Ik vind het echt heel erg voor je, maar probeer je hier alsjeblieft te ontspannen.’
Luna knikte zachtjes met haar hoofd. ‘Je hebt gelijk, ik moet niet zo-’
‘Ergens is het wel logisch hoe je denkt, Luna.’ zei Lynn begripvol.
‘Ik zal er niet meer over nadenken.’ zei Luna werktuigelijk. ‘Laten we nu iets leuks gaan doen.’
‘Maar wat?’ vroeg Richard. ‘Kunnen jullie niet dat opstel voor me maken dat ik bij Sneep in moet leveren?’ Hij grijnsde.
‘Nee, bedankt.’ Lynn grijnsde ook. ‘Hé, Luna, als we nog dingen willen weten over de Geheime Kamer dan…’ Lynn keek bedenkelijk
‘Ja!’ zei Luna enthousiast. ‘Dat is ook zo! Over die Ginny weten we inmiddels genoeg, waarom vragen we niet iets over de Geheime Kamer?’
‘Anders doen we dat vanavond.’ zei Richard nadenkend. ‘Laten we nu gaan Zwerkballen of iets dergelijks, jullie hebben toch bezems in de schuur?’
Lynn vroeg zich af hoe hij dat wist, maar besteedde er verder geen aandacht meer aan. ‘Is goed, heb jij daar zin in, Luna?’
Luna knikte dromerig. ‘Is goed, maar ik weet alleen niet meer wat je met die gouden kraai moet doen.’
Lynn en Richard keken elkaar grijnzend aan.
‘De gouden snaai bedoel je?’ zei Lynn grijnzend.
‘Oh, dat kan ook. Het is in ieder geval een klein gouden dingetje met vleugels.’ zei Luna vaag.
‘Juist ja, ik weet wat je bedoelt.’ zei Richard grinnikend. ‘Als we dan nu naar dat veld achter jullie huis gaan kunnen we Zwerkballen tot het eten.’
Lynn sprong van het bed op en liep naar de trap, terwijl de anderen haar volgden.

‘Papa, we mogen de bezems toch wel lenen?’ vroeg Lynn met een engelachtig glimlachje op haar gezicht. ‘We willen gaan Zwerkballen.’
‘Natuurlijk! Zal ik ze pakken, of kun je er zelf bij? Ik heb ze namelijk een aantal weken geleden wat hoger opgehangen.’ zei Draco glimlachend.
‘Nee hoor, het lukt me wel.’ zei Lynn. ‘Kom, dan gaan we naar buiten.’ Ze trok Luna en Richard met zich mee, maar toen ze bij de deur was bleef ze staan omdat haar vader haar riep.
‘Lynndi!’ riep Draco. ‘Vanavond krijgen we bezoek.’
‘Oh, oké.’ zei Lynn verbaasd.
Ze trok de buitendeur open, maar duwde die geërgerd weer dicht toen ze opnieuw geroepen werd.
‘Lynn!’ riep Hermelien.
‘Ja?’ riep Lynn zuchtend terug. Ze liep terug naar de keuken waar haar moeder de huiself instructies gaf voor het eten dat de elf moest bereiden.
‘Ik vond gisteravond een fotootje.’
‘Ehm, dus?’ vroeg Lynn. Haar moeder had een soort fotoverslaving en zinnetjes als “ik heb een foto gevonden” kwamen haar bekend voor.
‘Kijk zelf maar.’ Hermelien reikte haar de foto aan, waar een lachend meisje op te zien was.
‘Wat heb ik hier aan? Ik ken haar niet eens.’ zei Lynn verbaasd.
‘Oh, je kent haar zeker wel.’ lachte Hermelien. ‘En volgens mij wilde je haar nog leren kennen ook…’
‘Is dit Ginny?’ vroeg Lynn met open mond.
‘Goed geraden.’ Hermelien glimlachte. ‘Nu heb je er ook een idee van hoe ze eruit ziet.’
Lynn bekeek de foto aandachtig. Ze leek zelf wel een beetje op Ginny, bruine ogen, rond gezicht… Alleen in de haarkleur zat een groot verschil.
‘Leuk om haar gezien te hebben.’ zei Lynn. ‘Wacht, Luna moet het ook even zien.’ Lynn stoof weg, naar Luna en Richard die inmiddels al buiten waren.

Lynn pakte de bezems uit de schuur, een Helleveeg, een Nimbus 2001 en haar eigen oude Vuurflits, die nu niets meer voorstelde in vergelijking met de Bliksemsteel en de Bezemdraak.
‘Kom, Richard, Luna! Laten we gaan Zwerk-’ Haar stem stierf langzaam weg. ‘Allemachtig, waarom zijn wij als drie slimme Ravenklauwen, die toch niet zo slim blijken te zijn, niet op het idee gekomen dat je niet kan Zwerkballen met maar drie mensen?’
Richard zuchtte. ‘Daar heb je een punt… Laten we dan, ehm, rondjes vliegen is ook zo saai, al wil ik die Vuurflits wel uitproberen.’
Luna reikte hem de Vuurflits aan. ‘Ga je gang.’ glimlachte ze.
‘Ehm, laat maar, we doen het wel morgen. Ik vind dat ding er toch iets te snel uitzien, ik ben Hellevegen gewend.’ Richard glimlachte verontschuldigend.
‘Mag ik op dat ding vliegen?’ vroeg Luna. ‘Ik vind die takjes aan het uiteinde zo mooi.’
Lynn keek grijnzend naar Luna. Ze had altijd redelijk vreemde opmerkingen, gouden kraai, takjes aan het uiteinde van een bezem, die normale mensen twijgen noemen.
‘Kan je vliegen?’ vroeg Lynn voorzichtig.
‘Maar natuurlijk!’ zei Luna verwonderd. Het was de halve waarheid, ze was pasgeleden van de trap gevlogen op Zweinstein, maar toen had ze geen bezem bij zich. ‘Ik zal er echt niet mee crashen!’
‘Ik ben benieuwd.’ zei Lynn grijnzend. Ze overhandigde Luna de bezem en keek haar verwachtingsvol aan.
Luna liet zich gemakkelijk op de bezem glijden en steeg op. Ze vloog een rondje op de Vuurflits boven het veld alsof ze dagelijks op een bezem zat.
Lynn zag dat ze haar onzekerheid kwijtraakte als ze vloog, haar vriendin was een natuurtalent! Ze zag hoe Luna haar ogen sloot en een dromerige positie aannam op de bezem, alsof ze aan het mediteren was. Schijnbaar voelde ze zich geweldig op die bezem!
‘LUNAAA, die-’ schreeuwde Lynn. Boom… Maakte ze de zin in gedachten af. Maar het was te laat…Er klonk een harde klap en daarna een hard geritsel van veel vallende blaadjes. De Vuurflits viel naar beneden en bleef ongedeerd op het grasveld liggen. Luna bleef wonderbaarlijk genoeg aan een dikke tak hangen.
‘Mijn god!’ zei Lynn nogal radeloos tegen Richard. ‘Wat doen we nu?’
Richard gaf geen antwoord en bleef als verstijfd naar Luna kijken die nog in de boom hing.
Lynn klakte ongeduldig met haar tong. Richard was niet echt stressbestendig te noemen, en ze had op dit moment niets aan hem. Ze stapte op de Nimbus 2001 die ze nog in haar hand had en vloog razendsnel naar boven. ‘Hou vol Luna!’ haar woorden verwaaiden bijna in de wind.
‘Oh, doe maar rustig hoor.’ klonk Luna’s dromerige stem tussen de bladeren door. ‘Ik hou het hier echt nog wel even vol, zo erg is het hier niet.’
Lynn grinnikte, zelfs in dit soort situaties was Luna niet van haar stuk te brengen. Ze greep zich vast aan de tak waar Luna hing. ‘Luna, ga op die bezem.’ Lynn kuchte. ‘En. Snel!’ Ze voelde dat ze het benauwd kreeg nu ze zich met zoveel inspanning aan de tak vastklampte.
Luna ging achter Lynn op de bezem zitten, die Lynn met moeizaam sturen weer veilig beneden bracht.
Luna sprong van de bezem af. ‘Ik had best een leuk uitzicht in die boom! Ik kon heel ver over de gazons kijken en-’
‘Luna, heb je je geen pijn gedaan?’ onderbrak Richard haar scherp.
‘Wat? Nee.’ zei Luna. ‘Oh wacht, jawel. Ik schaafde met mijn arm over zo’n stuk hout heen.’ Ze toonde Richard haar arm.
‘Aahw, dat ziet er pijnlijk uit!’ riep Richard uit.
‘Inderdaad Luna, die wonden moet je ontsmetten met alcohol.’ stemde Lynn bezorgd met Richard in. ‘Ga mee naar binnen, ik kan het wel voor je doen als je dat wilt.’ zei ze behulpzaam.
Richard trok Luna aan haar andere arm mee Lynn nam de bezems mee, die ze nogal ongeïnteresseerd in de schuur gooide. Als ze haar vader lief aankeek zou hij toch wel een aantal nieuwe aanschaffen…
Lynn voelde in haar zakken toen ze bij de deur van haar huis aankwam.
‘Oh nee, hè!’ riep ze geërgerd uit. ‘Ik ben mijn sleutels vergeten!’
Lynn zuchtte en klopte op de deur. Eerst klonken er wat stemmen op uit de gang en toen ging de deur een stukje open. Lynn wachtte geduldig tot deze helemaal opengeschoven werd.
Ze keek met open mond naar de persoon in de deuropening, daarna begon ze te gillen…

*Tessie* · Geplaatst: Ma Dec 31, 2007 16:25

Hallo lieve mensjes ^^
Dit is de laatste keer dat ik post in 2007. Oehh Razz

Iedereen die me in 2007 een reactie heeft gegeven; hartstikke bedankt! Very Happy

Ik denk dat ik Martine & Louise in de ereplaats mag bedanken omdat jullie me na ieder hoofdstuk een pb'tje stuurden! Heel erg bedankt!! *Knuff*
Maargoed, laat ik ook het stukje nog posten Razz

Heel veel liefs van mij! <3

En toen vergat ik jullie allemaal een gelukkig nieuw jaar te wensen...
Bij deze dan Wink

Happy new year!! Very Happy

Hoofdstuk 12
Vertel eens…

Lynn haalde diep en beverig adem. Het gillen was nergens voor nodig geweest, maar ach, gewoon de schrik dat ze haar zou zien als… Laat maar…!
‘Ben jij echt Ginny?’ vroeg Lynn, die met grote ogen naar de vrouw voor haar keek.
Ginny knikte. ‘Gaat het weer een beetje met je? Ben ik echt zo angstaanjagend?’ Ze schonk Lynn een warme glimlach.
‘Ja, het gaat wel weer. Maar het was gewoon eng, je leek zoveel op die foto. Maar ja, geen wonder, als je diegene bent van die foto.’ Lynn rolde met haar ogen. ‘Mogen we trouwens nog naar binnen?’
‘Oh sorry.’ zei Ginny. Ze stapte opzij en liet het drietal binnen. ‘Wie zijn jullie?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Ehm, Luna Konings.’ zei Luna verlegen. Ze staarde naar Ginny. Was zij werkelijk het meisje geweest, die eerstejaars die zoveel had meegemaakt?
‘En ik ben Richard.’ Koning, voegde hij er in gedachten aan toe.
‘Ik ben Ginny Wemel, en ik begreep dat een van jullie mijn oude Transfiguratieboek heeft?’ Aan Ginny’s gezicht was te merken dat niet het hele verhaal haar was uitgelegd, want zoveel leek ze er niet van te begrijpen.
Lynn begon te blozen. ‘Klopt. Dat was ik.’ Ze glimlachte verlegen.
‘Hoe is het mogelijk, van al die boeken, leerlingen en jaren, dat mijn oude boek terecht moet komen bij de dochter van mijn beste vriendin en, ehm, Draco.’ besloot Ginny haar zin een beetje onhandig.
Lynn haalde echter haar schouders op. ‘Ik weet het ook niet, maar ik wil eigenlijk wel duidelijkheid over wat je erin had opgeschreven.’ zei ze, een beetje te brutaal naar haar zin. ‘Alsjeblieft.’ voegde ze er snel aan toe.
Ginny glimlachte. ‘Ik wil het je best vertellen. Als jij daarin geïnteresseerd bent…’ Ze keek naar Luna en schrok van de aanblik op haar armen. ‘Meisje, wat is er gebeurd?’
‘Oh, niets bijzonders hoor.’ zei Luna, vaagjes glimlachend. ‘Ik was gewoon in een boom gevlogen.’
‘Aha, op die manier.’ zei Ginny. Schijnbaar was dat antwoord wel het laatste dat ze had verwacht te horen. ‘Kom maar, ik maak het wel even schoon voor je.’
Luna liet zich gewillig meevoeren door Ginny en Lynn en Richard liepen alvast de woonkamer binnen.
‘Mam, waarom heb je niet verteld dat Ginny kwam?’ vroeg Lynn.
‘Je vader heeft je toch gezegd dat er bezoek kwam?’ zei Hermelien met een niet-begrijpende blik.
‘Ja, maar hij zei niet wie er zou komen.’ Lynn zuchtte. ‘Maakt niet uit, ik ben blij dat ze er is.’
Hermelien negeerde Lynn’s uitspraak. ‘Waar is Luna?’ wilde ze weten. Ze keek om zich heen. ‘En Ginny?’
‘Luna had zich geschaafd aan een boom, waar ze in is gevlogen.’ vertelde Richard. ‘Ginny is nu haar wondjes schoon aan het maken.’
‘Ehm, een boom? Goed dan.’ Hermelien onderdrukte een giechel en trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik hoop dat het meevalt met haar.’
‘Het deed wel pijn, volgens mij.’ zei Lynn voorzichtig. ‘Ik ga even kijken of het met haar gaat.’ Ze draaide zich resoluut om en liep de trap op naar boven, waar ze, hoe meer ze de badkamer naderde, steeds hardere stemmen hoorde. Ze zag dat de badkamerdeur een klein stukje open stond, ze duwde de deur verder open.
‘Hoi Lynn.’ zei Luna. Ze zat op de wastafel en haar arm was in verband gewikkeld dat alle kleuren van de regenboog had.
‘Mijn god, Luna, wat heb je om je arm?’ vroeg Lynn geschrokken.
‘Dat is verband.’ zei Luna droog. Alsof ze Lynn’s gedachten had gelezen zei ze; ‘Dat witte was zo saai. Ik weet zeker dat ik met dit gekleurde verband een trendsetter ben, wie weet spreekt die schoolverpleegster van ons voortaan ook een Kleurbezwering uit over verband en gips als ik dit laat zien.’ Luna stak trots haar arm omhoog.
‘Het is erg mooi, hoor. Vind je het niet een beetje opvallend?’ vroeg Lynn voorzichtig.
‘Waarom zou ik niet op mogen vallen?’ zei Luna, met grote ogen, alsof ze stomverbaasd was. ‘Ieder mens is uniek, ieder mens moet opvallen op zijn of haar eigen manier. En trouwens, een echte Ravenklauwer trekt zich toch niets aan van wat anderen van hem of haar vinden?’
Lynn zag dat Ginny glimlachte. ‘Gin, wat is er?’ vroeg ze een beetje verlegen.
‘Luna doet me heel erg denken aan een vriendin van me, en zij heette ook Luna, maar dan anders geschreven. Echt ongelooflijk, ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zo’n iemand tegen zou komen.’
‘Wil je ons vanavond nog vertellen over dat in dat Transfiguratieboek?’ vroeg Lynn hoopvol. ‘En over de Geheime Kamer?’ voegde ze er snel aan toe.
‘Als jullie dat zo graag willen, is dat goed hoor.’ Ginny lachte. Ze wendde zich tot Luna. ‘Jij bent klaar, meis. Ik heb je toch geen pijn gedaan met die alcohol, hé?’ Haar gezicht vertrok in een bezorgde uitdrukking.
‘Nee hoor, heel erg bedankt dat je het wilde doen.’ zei Luna oprecht dankbaar.
‘En denk eraan, je wijsvinger is gekneusd.’ waarschuwde Ginny haar.
‘Ik denk eraan.’ beloofde Luna plechtig. ‘Zullen we nu naar beneden gaan? Ik mis Rich-’
‘Wat mis je?’ vroeg Lynn niet-begrijpend.
‘Oh, laat maar.’ zei Luna, die rood aanliep.
‘Luna heeft gelijk,laten we naar beneden gaan.’ zei Ginny snel, met een blik op Luna. ‘Volgens mij is het eten klaar.’

Na het eten vertrokken het drietal en Ginny naar boven.
In Lynn’s kamer ploften ze met zijn vieren op het bed van Lynn neer.
‘Nou, vertel dan.’ zei Lynn ongeduldig. Ze moest lachen om haar eigen ongeduldigheid, waardoor de rest haar vreemd aankeek.
‘Vertel eerst maar eens wat je wilt weten.’ zei Ginny glimlachend.
‘Eh, iets over de Geheime Kamer?’ opperde Luna hoopvol.
‘Is goed.’ zei Ginny. Ze schudde een kussen op dat op Lynn’s bed lag en ging er tegen aan liggen. Ze schraapte haar keel en haalde diep adem. Ze begon haar verhaal. ‘Heel lang geleden…’

*Tessie* · Geplaatst: Wo Jan 02, 2008 18:28

Heey!
Nieuw stukje! Enjoy! Wink

Oh, en miss louise & Frie, bedankt voor jullie reactie! Very Happy

Liefs, Tessieee

PS: AAHW, sorry Martine, dat ik je vergeten ben! Bij deze; heel erg bedankt voor je pb'tje Wink

*Al heb je me inmiddels gegalgd*

Hoofdstuk 13
Ginny’s verhaal

‘Ging ik schoolspullen kopen, voor mijn eerste jaar. We waren bij een boekenwinkel, en mijn vader kreeg het aan de stok met Lucius, de vader van jouw vader.’ Ginny lachte zuur. ‘Ze stonden te vechten in de winkel en toen ze door iemand anders uit elkaar werden gehaald, dumpte Lucius een klein, zwart boekje in mijn ketel. Ik had geen idee wat het was, maar toen ik thuis was en het boekje doorbladerde, kwam ik erachter dat het een dagboek was. Het was van iemand geweest van toen zo’n vijftig jaar terug. Op een avond begon ik te schrijven, en tot mijn verbazing kreeg ik antwoord. Ik werd enthousiast en begon steeds meer te schrijven, en als ik een probleem had gaf degene aan de andere kant me altijd goede raad. Kortom, het dagboek was mijn beste vriend.’ Ginny zuchtte.
‘Maar dat was gevaarlijk!’ zei Luna geschrokken. ‘Er had zoveel kunnen gebeuren!’
‘Uiteindelijk ís er ook iets gebeurd.’ verzuchtte Ginny. ‘Toen ik op Zweinstein was heb ik fanatiek doorgeschreven, ik zonderde me ‘s avonds van iedereen af om te kunnen schrijven. Serieus, op een gegeven moment leefde ik alleen nog maar voor dat dagboek, ik wist niet wat ik zonder dat ding zou moeten. Tenminste, niet zonder het dagboek op zich, maar dit boekje was gewoon uniek, omdat iemand me terugschreef. Ik was gek op Marten, zo heette hij, en na een verloop van tijd vertrouwde ik hem alles toe. Toen ik hem inmiddels genoeg had verteld dat hij me in zijn macht zou kunnen krijgen, begon hij inderdaad misbruik te maken van de situatie. Hij zei dat ik dingen moest doen, die ik dan ook deed, en als ik het eenmaal gedaan had waren de momenten waarop ik dingen voor hem deed gaten in mijn geheugen. Het was afschuwelijk. Achteraf gezien heb ik een kat opgehangen en een aantal hanen vermoord. Na een tijdje dwong hij me via het dagboek om mijn eigen vaarwel op een muur te kalken met bloed of rode verf, ik zou het niet eens meer weten, ik weet alleen nog dat het een rode tekst was. Afijn, ik had de tekst op de muur gekalkt en ik dwaalde af naar de ingang van de Geheime Kamer. Eenmaal in de Geheime Kamer zelf vond ik Marten al snel, hij had me opgewacht. Ik weet nog dat ik bewusteloos raakte.’ Ginny beet op haar lip. Ze streek een aantal koperkleurige haren uit haar gezicht en vervolgde haar verhaal. ‘Toen ik wakker werd was Harry bij me, hij had het dagboek vernietigd en Marten was verdwenen. Oh, ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld als op het moment dat hij zei dat het voorbij was. Klaar. Opgelost. Hij nam me mee terug, en aan het begin van de kamer wachtten mijn broer Ron en professor Smalhart. Smalhart was echt gestoord, hij had geprobeerd om het geheugen van Harry en Ron te wissen met Ron’s toverstok, maar schijnbaar was hij vergeten dat die toverstok op sterven lag, want toen hij de spreuk uitsprak kaatste deze terug op hemzelf. De spreuk had zijn geheugen gewist, en hij was compleet gestoord. Toen we terug wilden gaan naar het kasteel zelf stonden we voor een raadsel, want probeer maar te verzinnen hoe je door een buis van meters lang omhoog klimt. Maar we kregen hulp van een vogel.’ Ginny stopte met praten toen ze de gezichten van Lynn en Luna zag. Luna fronste haar wenkbrauwen en Lynn proestte het uit.
‘Een vogel?’ hikte Lynn. ‘Mijn god, dat kan ni-’
‘Kan wel!’ zei Ginny triomfantelijk. ‘Het was geen gewone vogel, maar een feniks. Felix de feniks!’
‘Maar-’ begon Lynn.
‘Lynn, hou nou eens op, ik wil weten wat Ginny verder wil zeggen.’ beet Richard haar toe.
Lynn deed haar mond dicht en liet zich weer achterovervallen op het bed. ‘Ja, Gin? Ga door?’ zei ze met een schijnheilig en engelachtig stemmetje.
‘Je lijkt op je vader.’ zei Ginny grijnzend. ‘Maargoed, dat terzijde. We hingen dus met vier personen aan de staart van die vogel. En ja, dat beest had magische krachten, anders zou het nooit kunnen.’ zei ze toen ze Lynn’s blik zag.
‘Dat was het eigenlijk wel zo’n beetje.’ zei Ginny. ‘Tevreden nu je het weet?’ vroeg ze grijnzend aan Lynn.
Lynn knikte vurig ‘Dankjewel dat je het wilde vertellen!’
‘Ach, geen dank. Jullie wilden het weten…’ zei Ginny glimlachend. ‘Maar moeten jullie niet gaan slapen? Draco wil morgen met zijn allen naar de Wegisweg, en hij wilde al rond een uur of tien weg.’
‘Oh, ik had geen idee dat hij daar naar toe wilde gaan. In dat geval kunnen we inderdaad beter gaan slapen.’ zei Lynn bedachtzaam.
‘Doe maar, ik ga naar beneden. Slaap lekker!’ Ginny glimlachte en wilde de kamer uitlopen. Toen ze de deurklink beetpakte bleef ze staan.
‘Ginny?’ vroeg Lynn.
‘Ja?’ zei Ginny geduldig. ‘Wat is er?’
‘Kan de Geheime Kamer ooit nog geopend worden?’
‘Dat kan, maar daar heb je heel wat voor nodig. Je moet moed hebben, slim en sluw zijn. En je moet een Sisseltong zijn, dat je met slangen kunt praten.’ zei Ginny nadenkend. ‘Én je zou de erfgenaam van Zwadderich moeten zijn, en die loop je niet zomaar tegen het lijf…’
Ginny liep weg en de deur sloeg achter haar dicht.
‘Weet je, ik ben echt benieuwd of de Geheime Kamer nog eens geopend wordt in de tijd dat wij op school zitten.’ zei Richard peinzend.
‘Vast niet.’ zei Luna meteen. ‘Je hoorde wat Ginny zei, als je een Sisseltong moet zijn… Dat zijn maar heel weinig mensen. En trouwens, de mensen die dat zijn, zijn angstaanjagend.’
‘Inderdaad.’ stemde Richard met Luna in. ‘Sisseltongen zijn vreemd en best wel eng. Ze kunnen slangen te vriend hebben en tegen je ophitsen. Maar ik denk dat als er bij ons op school een Sisseltong zit, dat hij dan in Zwadderich zit. Daar zitten immers meer enge mensen...’

*Tessie* · Geplaatst: Wo Jan 02, 2008 19:30

Nieuw stukje! Wink

(Snel genoeg? Voor de mensen die zeiden dat ik snel door moest schrijven^^)
Martine, Louise, Amytjuuuh, bedankt voor jullie reactie! Very Happy

Hoofdstuk 14
Springen, klimmen… of vallen?

‘Lynn, wordt wakker.’ Luna klopte op Lynn’s arm.
Lynn kreunde in haar slaap, deed even haar ogen open, draaide zich toen weer om op haar linkerzij en sliep verder.
‘Wat moet ik nu proberen? Ik praat de hele tijd tegen haar, ik klop haar op haar arm en ze werd zelfs niet wakker van dat ijsblokje.’ zei Luna. Ze keek van haar slapende vriendin naar Richard. ‘Richard, help eens.’ zei ze smekend.
‘Kietel haar.’ zei Richard grinnikend. ‘Ik weet zeker dat ze daar wakker van wordt, en zo niet…’ Hij dacht even na. ‘Dan gieten we een plens ijskoud water in haar gezicht.’
‘Hm, laten we dat nog maar even uitstellen.’ Luna grijnsde. ‘Ik probeer dat kietelen eerst wel, en ik hoop voor haarzelf dat ze er wakker van wordt.’
Luna kriebelde met haar hand in Lynn’s nek. Lynn gromde als een soort cavia en zwaaide haar arm door de lucht, die Luna in haar gezicht raakte.
Luna beet op haar lip. ‘Geef toch maar een glas water, Richard.’
‘Nee Luna, ga je het echt doen?’ zei Richard ongelovig, maar er klonk een sprankje hoop door in zijn stem.
Luna knikte rustig. ‘Als jij een glas water voor me haalt.’
Richard deed wat ze vroeg en kwam even later Lynn’s slaapkamer weer in, maar nu met een glas ijskoud water in zijn hand.
‘Alsjeblieft.’ zei hij, terwijl hij Luna het glas aanreikte. Hij grijnsde. ‘Ze zal nu toch wel wakker worden?’
Luna gaf geen antwoord, maar goot heel beheerst het water over Lynn’s gezicht.
Er ging een schok door Lynn’s lichaam heen. Daarna opende ze haar ogen. Ze staarde secondelang in het niets. ‘Hou daar mee op!’ snauwde ze ineens.
Luna maakte een sprongetje van schrik. ‘Rustig, wij zijn het.’
Lynn kalmeerde een beetje, totdat ze haar wekker af hoorde gaan. ‘Ook dat nog.’ mompelde ze nijdig. ‘Trek die stekker uit mijn wekker want ik lig hier net zo lekker.’
Luna pakte de wekker van Lynn’s nachtkastje en bonkte er mee tegen de muur. De wekker maakte nog een paar kleine piepgeluidjes en hield toen op met piepen. ‘Kijk, zo kun je dat ook oplossen.’ zei Luna, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
‘Hm, ik zal er voortaan aan denken.’ zei Lynn enigszins geïrriteerd. ‘Willen jullie me nu even alleen laten, zodat ik me kan aankleden?’
Luna en Richard keken elkaar zenuwachtig en zwijgend aan.
‘Ehm, volgens mij hebben we een probleempje.’ zei Luna droog.
‘Waarom?’ vroeg Lynn.
‘Toen we een beetje aan je deur geprutst hadden om hem open te krijgen, en we waren uiteindelijk binnen, toen viel de deur terug, in het slot. Maar volgens Luna ligt de sleutel in de badkamer. Als ze dat nou eerder had gezegd…’ zei Richard.
‘Dus… We zitten hier opgesloten?’ zei Lynn, met een blik in haar ogen die een en al afschuw uitstraalde.
‘Ja, zoiets.’ zei Richard zenuwachtig.
‘Maar ik wil me aankleden zonder dat jullie kijken!’ jammerde Lynn dramatisch.
‘We kijken echt niet hoor.’ zei Richard verontwaardigd. ‘Ik zou ook niet weten wat er te zien valt.’
Lynn wierp hem een vernietigende blik toe en ging vervolgens achter haar kledingkast staan, waar ze zich begon om te kleden.
‘Lynn?’ riep Richard vanaf de andere kant van de kamer.
‘Wat!’ riep Lynn agressief terug. ‘Als je het waagt om te kijken dan vervloek ik je!’
‘Nee, hou op.’ zei Richard geërgerd. ‘Dat bedoelde ik niet. Maar we zouden via die boom naar beneden kunnen gaan. Als we een beetje uit het raam hangen kunnen we net bij de eerste tak. Denk je niet?’
‘Dat is wel een goed idee.’ stemde Luna in. ‘Anders kunnen we hier echt niet weg, je ouders horen het nooit als we ze roepen.’
‘We hebben geen andere optie.’ zei Lynn spijtig. ‘Ik heb me trouwens aangekleed. Zullen we het er maar op wagen dan?’ Ze duwde haar raam net zo ver open dat ze er doorheen zou passen. ‘Ik ga wel eerst.’
‘Doe voorzichtig.’ zei Luna.
‘Ja Lynn, Luna heeft gelijk, je moet wel uitkijken.’
‘Ja, doe ik.’ zei Lynn. Ze liet zich door het raam naar buiten hangen en strekte zich uit. ‘Verdorie! Ik kan er niet bij.’ Ze duwde het raam verder open en ging in het raamkozijn zitten. Ze haalde eerst diep adem en sprong toen naar de tak. Haar handen grepen het hout vast en ze voelde de splinters in haar handen steken. Ze hoorde Luna naar adem snakken en Richard keek bezorgd naar het raam.
Lynn stapte vond met haar voeten een tak onder zich. Ze schuifelde naar de stam van de boom toe, pakte deze vast met haar handen en liet zich naar beneden zakken. Toen ze op de tak onder haar zat keek ze twijfelend naar beneden. Het was maar een klein stukje. Of zou ze zich het verbeelden? Dat de tak gewoon vijf meter boven de grond hing en dat als haar voeten de grond zouden raken ze gelijk haar beiden enkels zou breken door de klap?
‘Niet springen, Lynn!’ riep Luna ongerust uit haar slaapkamerraam.
‘Ik weet het niet, wat moet ik anders?’ riep Lynn terug.
‘Nee, Lynn, niet doen!’ riep Richard. ‘Het wordt je dood!’
Lynn stootte een gnuivende lach uit. Richard was aan het overdrijven. Ze keek op naar het raam waar Richard en Luna nog steeds beiden ongerust uit hingen.
‘Waarom gaan jullie ook niet alvast?’ riep Lynn.
‘Ach, we kunnen niets anders.’ zei Richard, alsof hij zichzelf moed in wilde spreken.
‘Wel! Wacht, blijf gewoon op mijn kamer wachten, dan haal ik de sleutel uit de badkamer en doe ik de deur voor jullie open!’ riep Lynn. Haar stem verwaaide in de wind, maar toen ze zag dat Richard zijn duim opstak besloot ze dat hij het gehoord had.
Ze keek opnieuw naar de grond onder haar. Zou ze springen? Of gewoon verder klimmen via de stam? Lynn koos voor het laatste. Ze ging rechtop staan en wilde de stam vastgrijpen. Ze greep echter in het niets en haar voeten slipten weg van de tak waar ze op had gestaan. Ze hield haar adem in, voelde de suizende lucht snel langs haar heen gaan en voelde dat de wind haar haren in de war blies toen ze voorover tuimelde.