[AF] De geheime kamer; opnieuw geopend...

*Tessie* · Geplaatst: Wo Jan 02, 2008 21:44

Nieuw stukje! Smile

Bedankt voor de reacties! (Martine, Louise & Nicole)
XXX Tess

Hoofdstuk 15
Bezemstelen in het Zwerkbalpaleis

‘Hier ben ik weer.’ Lynn stond in haar eigen kamer met het sleuteltje van de deur te spelen.
‘Lynn! Je leeft nog!’ riep Richard uit.
‘Je maakte een spectaculaire salto.’ zei Luna bewonderend. ‘Als je naar achteren had gesprongen had je een salto achterstevoren kunnen maken. Of kan je dat niet?’
‘Ik sprong niet, ik viel.’ zei Lynn met een bitter lachje. Ze wees naar haar enkel, waar een grote, blauwe plek zich had gevormd.
‘Oh.’ zei Luna verwonderd. ‘Ach, vallen kan ook.’
‘Maar laten we nu gaan, het is rond tien uur en we zouden naar de Wegisweg gaan om tien uur. Mijn vader zei net dat we wel ontbijten op de Wegisweg.’ zei Lynn. Ze wenkte de anderen om mee te gaan naar beneden.

‘Een tijd geleden dat we hier waren, in de zomervakantie.’ zei Draco terwijl hij om zich heen keek op de Wegisweg. ‘Wat doen we eerst, naar Florian Fanielje voor een ontbijt, naar het Zwerkbalpaleis of Goudgrijp?’
‘Waarom naar Goudgrijp?’ vroeg Lynn verbaasd.
‘Omdat hij de illegale lotto heeft gewonnen.’ zei Hermelien zuur.
‘Inderdaad!’ zei Draco vrolijk. ‘Ze zouden het geld op mijn kluisnummer storten. Het was een hele berg goud.’ er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. ‘We zijn rijk!’ jubelde hij, zo hard dat verscheidene mensen om hen heen zich verbaasd naar hem omkeerden.
‘Niet zo hard, Draco.’ zei Hermelien bestraffend. ‘Misschien plunderen ze je kluis anders en dan heb je helemaal geen illegaal goud over.’
‘Onmogelijk.’ riep Draco uit. ‘Je hebt het over Goudgrijp, vergeet dat niet.’
Hermelien zuchtte. ‘Laten we daar anders maar eerst naar toe gaan, dan kun je een stapel illegale galjoenen meenemen.’ Ondanks haar bestraffende toon glimlachte ze.
‘Anders gaan jullie alvast kijken naar bezems!’ zei Draco enthousiast. ‘Die bliksemsteel en bezemdraak zijn echt te gek, jullie moeten ze zien!’
‘We hebben een huiself, Draco. We hebben geen bezem nodig.’ zei Hermelien lichtelijk geërgerd.
‘Mijn god, Hermelien. Hou alsjeblieft je mond dicht over dingen waar je geen verstand van hebt. Alhoewel, misschien kan ik beter zeggen dat je je mond dicht moet houden over de dingen die je wél weet, dan is het lekker vaak rustig.’ Draco grijnsde. ‘Maar je hebt je zin, binnenkort mag je die huiself de vloer aan laten vegen met een vuurflits. Wauw, de vloer aanvegen met een Vuurflits, dan hebben we pas een goede status!’
‘Alsof alles altijd maar om geld en rijkdom gaat.’ snauwde Hermelien. ‘Bij mij staan op de eerste plaats andere dingen.’
‘Zoals wat?’ zei Draco. Hij lachte honend.
‘Zoals… Liefde.’ zei Hermelien. Er verscheen een blos op haar wangen.
‘Weinig van te merken.’ zei Draco spottend. Hij verzachtte zijn gezichtsuitdrukking toen hij Hermelien’s blik opmerkte. ‘Ehm ja, dat was grappig bedoeld. Haha. Maargoed, we zien elkaar straks bij Zwik en Zwachtels Zwerkbalpaleis. Tot straks!’ Draco zwaaide, draaide zich om en liep Goudgrijp binnen.
‘Laten wij dan naar het Zwerkbalpaleis gaan.’ zei Hermelien met een geforceerde glimlach, als poging om opgewekt te zijn.
Het drietal liep gewillig mee en in het Zwerkbalpaleis, waar het nog erg rustig was, waren een aantal nieuwe modellen uitgestald.
‘Wauw, moet je die Bliksemsteel zien.’ zei Lynn dromerig. ‘Ik ben verliefd op die bezem.’
‘Serieus?’ vroeg Luna ernstig. ‘Hoe komt het dat je op bezemstelen valt?’
Lynn schudde haar hoofd en liep verder door de zaak heen, totdat ze een knal hoorde.
‘Hé, Ginny, wat doe jij hier nou?’ vroeg Richard verbaasd.
De knal was van Ginny afkomstig, die in het Zwerkbalpaleis was verschijnseld en daarbij een bezemsteel had omgestoten.
‘Gewoon, kijken wat jullie aan het doen waren.’ zei Ginny lachend. Ze pakte de bezem van de grond die ze had omgestoten en zette het ding weer op zijn plaats. ‘En wat doen jullie hier?’
‘Bezems kijken!’ zei Lynn vrolijk.
‘Welke vinden jullie mooi?’ vroeg Ginny.
‘Ik vind die Bliksemsteel gewoon prachtig! Kijk dan hoe mooi hij is, met een echt gouden naamplaatje en de uiteinden van de twijgen zijn ook van goud. Geweldig gewoon.’ zei Lynn.
‘Ik vind die Bezemdraak erg mooi.’ zei Richard. Hij wees naar de bezem achter de Bliksemsteel. ‘Het is gewoon een stoer ding.’
Luna liet haar hand over het glas gaan dat ter bescherming boven de Bliksemsteel hing. ‘Lynn heeft gelijk.’ zei ze ineens. ‘Ik heb besloten ook verliefd te worden op deze bezem.’
Ginny keek haar lachend aan en Lynn en Richard grijnsden naar elkaar.
‘Hé! Hebben jullie nog mooie bezemstelen gezien?’ Draco kwam enthousiast het Zwerkbalpaleis binnen.
‘Natuurlijk!’ zei Lynn meteen. ‘Luna en ik vinden de Bliksemsteel allebei de mooiste bezem en Richard vind de Bezemdraak erg mooi.’
‘Dan kopen we die toch!’ zei Draco opgetogen. ‘Jullie krijgen alle drie een bezem van me. Zoek maar uit!’
‘Draco, alsjeblieft.’ smeekte Hermelien. ‘Je gaat toch geen handenvol galjoenen neerleggen voor een stuk hout met een paar twijgen aan het uiteinde?’
‘Maar natuurlijk wel!’ zei Draco enthousiast. ‘Het zijn wel míjn illegale galjoenen.’ voegde hij er op een sissende fluistertoon aan toe.
Hermelien moest onwillig glimlachen.
Draco liep naar het meisje achter de kassa. ‘Ik wil graag twee Bliksemstelen en een Bezemdraak.’
‘Eh, meneer?’ zei het meisje onzeker. ‘Maakt u geen vergissing?’
‘Welnee, ik ben niet dronken!’ zei Draco vrolijk. ‘Pak ze nou maar snel, we willen ze zo meteen nog uitproberen.’
Het meisje ging met een gezicht van die-vent-is-gek-maar-ik-pak-die-bezems-toch-wel-omdat-ze-zo-duur-zijn aan de slag. Binnen vijf minuten stond Draco met drie ingepakte bezems over zijn schouder.
‘Hier alsjeblieft, heb je hier genoeg aan?’ zei hij een beetje afwezig tegen het kassameisje terwijl hij een paar handen met galjoenen voor haar neerlegde.
‘Meneer, dat zijn zeven galjoenen teveel.’ zei het meisje, overdonderd door het feit dat Draco zoveel geld op zak had.
‘Hou maar, dat is je fooi voor het goede inpakken.’ Draco keek goedkeurend naar de bezems. ‘Tot ziens!’
‘Hier, die dingen zijn voor jullie.’ hij deelde de bezems uit en keek tevreden naar de blije gezichten van de kinderen.
‘Dank u wel.’ zeiden Richard en Luna in koor.
‘Geen dank! Nu kunnen jullie in het Zwerkbalteam op school.’ zei Draco.
‘Ehm, pa?’ zei Lynn. ‘Heel erg bedankt voor die bezem, maar eigenlijk heb ik er niets aan, want je mag als eerstejaars niet in het Zwerkbalteam.’
Draco keek even bedenkelijk. ‘Onzin.’ zei hij toen opgetogen. ‘Ik koop jullie plaatsje wel in het team.’

*Tessie* · Geplaatst: Do Jan 03, 2008 21:00

Hey!

Nieuw stukje!
miss louise, xMartine & Amy, bedankt voor jullie reactie Very Happy

Liefs, Tess

Hoofdstuk 16
Kennismaking met het Zwerkbalteam

De vakantie was voorbij en Lynn, Luna en Richard waren weer op school, waar inmiddels vreemde dingen gebeurden.
‘Het verleden is niet altijd het verleden, soms is het de toekomst.’ Dat was het zinnetje dat Luna’s motto was geworden, aangezien ze dacht dat de Geheime Kamer opnieuw geopend moest worden.
‘Lynn?’ De stem van Luna deed haar uit haar gedachten ontwaken.
‘Hm?’ Lynn knikte met haar hoofd.
‘We zitten in het Zwerkbalteam, vertelde professor Banning net.’ zei Luna blij. ‘Jij, Richard en ik!’
‘Wauw, geweldig!’ zei Lynn, die zichzelf in gedachten al rondjes zag cirkelen boven het Zwerkbalveld.
‘Wat voor posities hebben we?’ vroeg Lynn.
‘Jij en Richard zijn allebei jagers. Dat is wel een leuke positie hoor, je kunt punten verdienen en-’
‘Wow, gaaf!’ zei Lynn dromerig. ‘Wat ben jij eigenlijk?’
‘Zoeker.’ antwoordde Luna prompt.
‘Je bent een wát?’ van verbazing verslikte Lynn zich in haar pompoensap. ‘Maar dat is te gek, Luna! Dan hangt de wedstrijd van jou af!’
‘Een beetje maar. Ik moet alleen dat gouden ding vangen.’ zei Luna.
‘We moeten trouwens over tien minuten trainen.’ zei Richard, op zijn horloge kijkend.
‘Wat?’ zei Lynn vol afschuw. ‘Zo snel al!’
‘Maar natuurlijk, Lynn. Onze eerste wedstrijd is overmorgen al!’ zei Richard.
‘Laten we dan maar gaan, mijn trainingsgewaad zit in mijn tas.’ zei Lynn. ‘Best wel spannend eigenlijk, wij zijn de jongste mensen uit het team.’
‘Valt best mee toch?’ zei Richard. ‘Laten we gaan.’
Gezamenlijk liepen ze naar de kleedkamers voor het Zwerkbalveld waar de rest van hun team al was.
‘Hallo! Jullie zijn zeker de nieuwe mensen uit het team van Ravenklauw?’ vroeg een meisje met zwart haar en donkerbruine ogen.
‘Klopt.’ zei Richard. ‘Moeten we ons hier omkleden?’
‘Laten we eerst maar eens kennis maken.’ zei het meisje. ‘Ik ben Yessica Swart, de aanvoerder van het team van Ravenklauw.’ Ze schudde hen om beurten de hand. ‘Ik zou nu graag wat van jullie willen weten, en ik denk de rest van het team ook.’ ze knikte met haar hoofd naar een paar jongens en een meisje die op de bank zaten met hun Zwerkbalgewaad al aan.
‘Ik ben Richard. Aangenaam kennis te maken.’ vrolijk stak hij zijn hand op naar de rest van het team.
‘Wie zijn jullie?’ vroeg Yessica met een klein hoofdknikje naar Lynn en Luna.
‘Ik ben Lynn, ik zou de positie van jager hebben samen met Richard.’ zei Lynn. Ze keek naar Yessica, die op haar beurt met samengeknepen ogen naar Luna keek, en ze voelde meteen dat ze haar niet mocht. Of het misschien een vooroordeel was… Ze mocht die Yessica niet. Dat zou nog leuk worden, als Yess haar trainster zou zijn, dacht Lynn verbitterd.
‘Ik ben Luna Konings, ik zou zoeker zijn.’ zei Luna een beetje afwezig.
‘Nou, ik wil jullie van harte welkom heten.’ zei Yess met een geforceerde glimlach, haar lach was alles behalve echt en haar stem klonk ook niet overtuigend, en van harte was het al helemaal niet. ‘Maar laat ik duidelijk zijn, jullie zijn drie eerstejaars, nog nooit in een team gezeten en jullie komen zomaar het team van Ravenklauw binnenvallen. Prima. Hoe meer mensen hoe beter, anders hadden we niet eens kunnen spelen, nu onze vorige drie spelers van school zijn gegaan en we hadden nog geen proeftrainingen gedaan met andere mensen. Let er dus wel op, dat de rest van het team en ik veel van jullie verwachten. We kunnen het ons niet veroorloven om dit jaar opnieuw laatste te worden, Griffoendor heeft de laatste jaren gewonnen.’ Yess slaakte een bitter lachje uit. ‘Ik stel snel de rest van het team aan jullie voor, daarna gaan we trainen.’ Ze wees op een jongen met lichtblond haar dat nogal door de war zat. Met zijn lichtblauwe ogen en bijna lichtgevende haar straalde hij een en al helderheid uit. ‘Dat is Tom, hij is jager in ons team. Hij zit in zijn derde leerjaar en was tot voorkort ons jongste teamlid.’ Yess haalde diep adem en wees naar de jongen naast Tom. ‘Dat is Mark, hij is drijver en zit in het vijfde leerjaar.’ Mark had donkerbruin haar en bruine ogen, hij zag er best goed uit, vond Lynn. Maar toen ze hem kritisch bekeek kwam ze tot de conclusie dat het haar type niet was, dan zag ze liever Tom. Wauw, dacht Lynn, als hij samen met mij jager is… Ze grijnsde.
Yess wierp een duistere blik op Lynn, kuchte even en wees toen op een meisje met bruin haar dat in een staartje zat. Ze zat naast Mark en tot Lynn’s verbazing (en jaloezie!) had ze groenkleurige ogen. ‘Dit is Kelly. Vierdejaars en drijver samen met Mark.’
‘Wat voor positie heb jij eigenlijk, Yessica?’ vroeg Lynn nieuwsgierig.
‘Wat blijft er over?’ antwoordde Yess kil. ‘Juist ja, ik ben wachter. En nu gaan we beginnen, pak jullie bezems uit de kast en dan snel het veld op.’
Iedereen verdrong zich rond de kast om zijn of haar bezem te pakken.
‘Van wie zijn die Bliksemstelen en die Bezemdraak?’ vroeg Yess, met enigszins een jaloers klankje in haar stem, toen ze haar eigen Nimbus 2000 pakte.
‘Die Bezemdraak is van Richard, en die Bliksemstelen zijn van Luna en mij.’ zei Lynn. Ze kon het niet laten om zelfvergenoegd te grijnzen toen Yess haar een Bliksemsteel in haar handen drukte. ‘Dankjewel, Yessica.’ zei Lynn met een gemeen glimlachje dat om haar lippen speelde.
Yessica keek haar vuil aan en gaf toen de rest van het team hun eigen bezem.
Terwijl Yessica haar eigen bezem en de kist met ballen en andere benodigdheden naar buiten sleepte stapte Tom op Lynn af.
‘Trek je niets aan van Yessica.’ zei hij met een starre blik in zijn ogen. ‘Het is dat ze de beste Zwerkbalspeelster is die we ooit in Ravenklauw hebben aangetroffen, anders was iemand wel als aanvoerder benoemd. Je moet je niets aantrekken van gemene opmerkingen of kritiek. Yessica is een bitch.’ besloot hij.
‘Ik merkte het.’ zei Lynn zacht. ‘Het zou mijn vriendin nooit zijn, maar ik moet wel aardig tegen haar blijven, het is immers de aanvoerder en we zitten nota bene bij elkaar in een team.’
‘Precies.’ knikte Tom. Zijn gezichtsuitdrukking verzachte iets. ‘Nu je het over aardig zijn hebt, jij lijkt me wel aardig.’ Hij keek Lynn schattend aan. Zijn gezicht kreeg een volkomen andere uitdrukking, enthousiast en vriendelijk. Hij grijnsde. ‘Zin in een afspraakje?’

*Tessie* · Geplaatst: Vr Jan 04, 2008 13:52

Heey!
Nieuw stukje! Smile

Ik zal even zeggen dat mijn verhaal bijna afgelopen is, het is denk ik nog een paar hoofdstukjes en daarna over.
Ik wil nog wel een nieuwe fanfiction schrijven, maar een keer iets anders dan Draco/ Hermelien. Als iemand ideeën heeft voor een nieuwe fic hoor ik het graag via een pb'tje^^
Oh, en voor ik het vergeet;
xMartine, miss louise, Amy, Kirstenxx, 1991Nicole; heel erg bedankt voor jullie reactie! Very Happy

XXX Tess

Hoofdstuk 17
Korte training...

Lynn hapte naar adem en greep zich vast aan de deurklink om te voorkomen dat ze door haar knikkende knieën onderuit zou gaan.
‘Zenuwachtig?’ riep Yess haar van een afstandje toe.
Lynn negeerde haar en keek naar Tom. Hij leek het te menen, aan zijn gezicht was te zien dat hij zich afvroeg hoe lang het nog zou gaan duren voordat Lynn antwoord zou geven. Lynn kon het bijna niet geloven dat hij haar mee uitvroeg, terwijl ze elkaar amper kenden. Maar dat maakte het er niet minder leuk op… Ze keek naar zijn haar, dat nog lichter leek door het zonlicht. Één overeenkomst hadden ze in ieder geval!
‘Ehm, Lynn, als je geen zin hebt moet je het gewoon zeggen.’ zei Tom aarzelend.
Lynn kwam met een schok terug in werkelijkheid. ‘Maar natuurlijk wil ik!’ zei ze met een glimlach.
Tom leek in zijn nopjes. ‘Wat zou je willen doen?’ vroeg hij.
‘Het maakt mij niet zoveel uit, ik vind het meeste wel leuk.’ zei Lynn. ‘Misschien een wandeling door het Verboden Bos?’
‘Zo zo, je durft. En dat voor een eerstejaars.’ Tom grijnsde. ‘Maar dat is goed. Vanavond om half tien bij de rand van het Verboden Bos?’
Lynn knikte. ‘Ik heb er zin in.’ ze glimlachte. ‘Maar laten we het veld opgaan voordat Yess flipt. Ik moet me eerst nog maar eens bewijzen als jager.’
‘Het is niet zo moeilijk, hoor.’ zei Tom. ‘In feite is het alleen maar scoren en overspelen.’
‘Je zult wel gelijk hebben.’ zei Lynn een beetje onzeker. Ze zag dat Yessica ongeduldig stond te wachten op het midden van het veld, met in haar linkerhand de kleine gouden snaai.

‘Het spel gaat nu beginnen!’ riep Yessica met een furieuze blik in haar ogen, alsof ze net had vermeld dat ze een moord zou gaan plegen. Ze had de kist opengetrokken en nadat Kelly en Mark hun knuppels hadden gepakt was de rest van de ballen weg gespurt. ‘Wacht!’ gilde Yessica ineens. Ze wendde zich zenuwachtig tot Lynn. ‘Je kan toch wel vliegen?’ vroeg ze met haast paniek in haar stem.
‘Natuurlijk.’ zei Lynn verontwaardigd. ‘Anders had ik toch niet in het team gezeten!’ Toen Yess zich omdraaide keek Lynn onzeker naar haar bezem. De eerste keer dat ze erop zou gaan zitten zou nog moeten komen… Maar ach, ze zou zich wel redden. Ze werd vast een fantastische Zwerkbalspeelster, ze zou Yess verslaan en volgend jaar tot aanvoerder worden verkozen. Haar team zou ieder jaar opnieuw de cup winnen en Lynn zelf zou een onderscheiding wegens Beste Jongste Aanvoerder van de Eeuw krijgen.
‘Lynn, stijg je ook nog op?’ klonk Yessica’s stem kil naast haar oor, zodat Lynn een sprongetje van schrik maakte.
‘Sorry, ik was even van de wereld.’ zei Lynn.
‘Ik merkte het. En de reden daarvoor is?’
‘Ehm, faalangst!’ zei Lynn zo overtuigend mogelijk, terwijl ze het ter plekke verzon.
‘Hm.’ snoof Yess. Zelf steeg ze op en bleef rond de doelpalen in de lucht cirkelen.
Lynn steeg ook op en bij puur toeval vloog de Slurk in haar armen. Lynn speelde de bal over naar Richard die bij de doelpalen zweefde. Richard ving de bal en gooide de bal naar de derde ring, het verst bij Yessica vandaan verwijderd.
Yess had in een flits de bal tegengehouden en gooide hem naar Richard.
Lynn keek hoe Luna naar de gouden snaai zocht en hoe Kelly op haar knuppel tikte met haar vingers. Toen zag ze Tom in de lucht hangen, hij keek strak in de richting van Yessica. Of hij probeerde een nieuwe tactiek te bedenken die Yess niet zou kennen, of hij probeerde haar met een non verbale spreuk te vervloeken.
Wauw, hij ziet er echt leuk uit, dacht Lynn die inmiddels naar Tom staarde. Zijn haar werd door de suizende wind in de war geblazen en-
‘Aaaaaahw!’ gilde Lynn. Ze voelde een stekende pijn en was zich nog net bewust van Kelly die “Sorry” riep. Het werd zwart voor haar ogen.

‘Ze is weer wakker.’ riep Kelly naar madam Pleister.
Lynn opende haar ogen, ze lag in een bed met hagelwitte lakens en haar Zwerkbalteam stond om haar heen.
‘Wat is er gebeurd?’ bracht Lynn moeizaam uit.
‘Kelly sloeg een beuker weg, en die raakte jou.’ zei Yessica met een bezorgd gezicht, maar het leedvermaak klonk door in haar stem.
Ineens herinnerde Lynn het zich weer. Ze had naar Tom gekeken, iets later pijn in haar schouder gevoeld en daarna Kelly die “Sorry” had geroepen.
‘Hm.’ mompelde Lynn tegen Yessica. ‘Sorry dat ik je training heb verstoord.’
‘Het spijt mij.’ zei Kelly ineens. ‘Het komt door mij dat je hier ligt.’ Ze schudde haar bruine haren uit haar gezicht, schijnbaar had ze haar staart eruit gehaald, en haar groene ogen stonden bezorgd. Eerst had Lynn gedacht dat Kelly een vriendin van Yess was, maar ze was tot de conclusie gekomen dat Kelly een stuk aardiger en echter was dan Yess. Waarschijnlijk was Yess vriendloos.
‘Ik had op moeten letten.’ zei Lynn spijtig. ‘Het is jouw taak om die beuker weg te slaan en ik was te lang op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Het was gewoon een ongelukje.’
‘Ik ben blij dat jij er zo over denkt.’ zei Yessica.
Lynn keek haar vuil aan. Het viel haar nog heel erg mee dat Yess was gekomen. Ze had met haar lange zwarte haren, donkerbruine ogen en bijna pigmentloze huid een ijskoude uitdrukking. Vandaar dat ze altijd zo kil lijkt, dacht Lynn.
Madam Pleister kwam met haastige stappen aanlopen. ‘Wegwezen jullie! Dat meisje heeft haar sleutelbeen gebroken, en drie mensen hier om dat bed heen is meer dan genoeg. Gevaarlijke sporten, ook altijd. Beukers en wegschietende kurken of hoe het ook mag heten. Dementors en draken op school.’ mopperend joeg ze een aantal mensen de zaal uit.
Toen Lynn opzij keek zag ze dat Luna, Richard en Tom nog naast haar stonden.
‘Lynn…’ zei Luna voorzichtig.
Lynn keek haar vragend aan. ‘Hm? Wat is er?’
‘Ik moet je iets vertellen…’ zei Luna. ‘Richard en ik hebben-’
‘Aahw, echt waar?!’ riep Lynn uit. ‘Wat leuk!’
‘De ingang naar de Geheime Kamer gevonden.’ ging Luna onverstoorbaar verder.
‘Oh, ik dacht eigenlijk wat anders.’ zei Lynn. ‘Maar wel heel gaaf! Morgen mag ik hier vast weg, zullen we dan gaan kijken? Misschien kunnen we het openen.’
‘Lynn, kom op, je moet een Sisseltong zijn om de Kamer te kunnen openen.’ zei Richard.
‘Oh ja.’ zei Lynn spijtig. ‘Dat ben ik vast niet.’
‘Ik denk het ook niet.’ zei Tom. ‘Maar ik moest nakomen bij Sneep, en eigenlijk ben ik nu al te laat, maar ik wilde nog even bij je blijven. Laten we het afspraakje nog een paar dagen uitstellen.’ hij knipoogde. Hij liep naar de uitgang, maar voordat hij de deurknop had vastgepakt riep Lynn hem terug.
‘Hé, je vergeet iets!’ riep Lynn.
Tom draaide zich om en liep op haar af. ‘Hoe kan ik het vergeten…’ zei hij. Hij streek even over haar haren en kuste haar toen op haar wang.
Lynn zei maar niet dat ze eigenlijk zijn bezem bedoelde, die godvergeten op de grond lag…

*Tessie* · Geplaatst: Zo Jan 06, 2008 21:37

Heey!
Een nieuw stukje, een van de laatste stukjes Cool

miss louise (Loe-wie-se Razz

), xMartine (Martinusert Razz

), Frie, BellatrixvanDetta, Amytjuuuuh, 19991Nicole; bedankt voor jullie reactie! Very Happy

XXX Tessieee

Hoofdstuk 18
Geheime Kamer, opnieuw geopend?

Lynn schrok wakker van schuifelende voetstappen
‘Lynn?’ klonk een bekende stem.
‘Ja?’ fluisterde Lynn terug.
‘Ik ben het, Tom.’ de stem klonk iets harder en de voetstappen kwamen dichterbij.
Lynn’s maag maakte een salto. Wat had Tom hier te zoeken?
‘Tom!’ riep Lynn ineens. ‘Waarom ben je hier naartoe gekomen?’
‘Voor jou natuurlijk.’ zei Tom.
Toen Lynn haar hoofd omdraaide zag ze dat hij naast haar ziekenzaalbed stond. ‘Tom, ik heb je gemist.’
‘Ik jou ook, dat is de reden waarom ik hier ben.’ Tom glimlachte. ‘Heeft dat drankje je nog geholpen? Skelletine of hoe het ook moge heten?’
‘De pijn is gelukkig weg. Volgens madam Pleister heb ik rust nodig, maar ik voel me zo hyperactief dat ik niet denk dat ik het rustig kan gaan houden.’
‘Zou je hier denk je weg kunnen?’ vroeg Tom.
‘Ja, natuurlijk!’ zei Lynn meteen. ‘Alles beter dan hier liggen als ik geen last meer heb van mijn sleutelbeen.’
‘Hm, wat dacht je van een Verboden Bos- wandeling?’ zei Tom bijna hoopvol.
‘Goed idee!’ zei Lynn opgetogen. ‘Wil je nu gaan?’
‘Maar natuurlijk!’ zei Tom, blij dat Lynn er ook zin in had. ‘Denk je dat je het aankan?’
‘Ik ben niet van suikergoed.’ antwoordde Lynn een stuk zekerder van zichzelf dan ze zich voelde. ‘Laten we gaan.’
Tom hielp Lynn het bed uit en leidde haar naar buiten, voorzichtig en zachtjes zodat ze niet door Vilder gesnapt zouden worden.

‘Het is best koud, vind je niet?’ zei Lynn met een trillende stem.
‘Je hebt gelijk, maar wat wil je? Het is nacht en je loopt in een bos met niet eens een jas aan.’ Tom keek nogal afkeurend naar het T-shirt dat Lynn aanhad. ‘Kom maar hier.’ zei hij. Hij trok Lynn naar zich toe en sloeg zijn armen om haar heen. ‘Ik hoop dat je het nu warmer krijgt.’
Lynn glimlachte en bleef dicht tegen Tom aanstaan. ‘Vast wel.’ fluisterde ze.
Tom boog zich voorover en kuste haar.
Lynn was nogal overdonderd door het feit dat hij haar kuste, maar erg vond ze het absoluut niet. Ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem terug. Zo bleven ze een tijdje staan.
‘Ik hou van je.’ fluisterde Tom.
‘Ik hou ook van jou.’ antwoordde Lynn zacht, terwijl ze rillend tegen hem aanstond.
‘Laten we terug gaan, je hebt het echt koud.’ zei Tom bezorgd.
‘Anders gaan we morgenavond weer?’ vroeg Lynn klappertandend. ‘Ik vond het leuk met je, Tom. Echt leuk.’
Tom glimlachte, sloeg zijn rechterarm om Lynn haar schouders en liep met haar mee, door het kasteel, de donkere gangen en ten slotte tot in de leerlingenkamer van Ravenklauw, waar ze uiteindelijk afscheid namen. Voordat Lynn de trap naar de meisjesslaapzalen op zou gaan sloeg Tom zijn armen nog om haar heen. ‘Slaap lekker.’ zei hij zacht. Ondanks dat hij zacht praatte weergalmde zijn stem nogal in de uitgestorven leerlingenkamer. ‘Nu moet ik je missen tot morgen.’ Tom knipoogde.
‘Jij mij wel, maar ik jou niet.’ zei Lynn met een geheimzinnig glimlachje.
‘Vertel?’ zei Tom lachend.
‘Omdat ik je vannacht toch wel weer terug zie in mijn dromen.’ glimlachte Lynn.
‘Op die manier. Nou, dan kan ik je zeggen dat ik jou vanavond ook terug zie.’ zei Tom. Hij begon te lachen. ‘Tot straks dan maar.’
Lynn ging op haar tenen staan en kuste hem.
Tom streek met zijn hand over Lynn’s haren.
‘Ik wil je niet meer kwijt.’ zei Tom, niet wetende dat hij haar misschien nooit meer zou zien…

Lynn wachtte totdat Tom achter de deur van zijn slaapzaal was verdwenen, daarna sloop ze de leerlingenkamer uit en keek met een bonzend hart om zich heen in de gang. Toen ze geen enkel geluid hoorde en geen spoor van Vilder of mevrouw Norks kon ontdekken besloot ze om verder te lopen. Het lopen ging over op rennen en ze was binnen een paar minuten bij het toilet van Jammerende Jenny. Buiten adem controleerde ze iedere kraan op een ingegraveerde slang. Bij de vierde kraan die ze controleerde had ze beet.
Lynn’s hoofd leek te tollen, ze wist niet wat haar bezielde; midden in de nacht op zoek gaan naar de Geheime Kamer en die vervolgens proberen te openen. Toch wilde ze doorzetten, ze wilde kijken of zij een Sisseltong was. De mensen om haar heen vonden Sisseltongen eng én daarom wilde ze er graag een zijn; ze hield van shockkeren. Wat dat betreft leek ze toch best wel op haar vader, bedacht ze.
Een beetje zenuwachtig speelde ze met haar lange, blonde haren.
‘Nu heb je de kans nog om terug te gaan, straks misschien niet meer.’ zei ze hardop tegen zichzelf. Ze zuchtte, ze vond dat ze niet bang moest zijn, en op dit moment niet vast moest houden aan de stelregel van Ravenklauw, die “Beter denken dan doen” luidde. Ze moest op dit moment niet denken, maar doen.
‘Open.’ zei ze terwijl ze met haar vinger over de slang streek.
Teleurgesteld liet ze haar hand zakken toen ze zag dat er niets gebeurde.
Opnieuw zei ze iets, met haar hand nogmaals op de slang. Tot haar verbazing kwam er een soort gesis uit haar mond.
‘Nee!’ bracht ze uit. Haar gehemelte voelde droog aan en met open mond keek ze naar het schouwspel dat zich voor haar ogen afspeelde.
‘Nee!’ haar stem echode door de ruimte.
De wasbakken verdwenen in de grond en er werd een soort buis zichtbaar, hetgeen waar Ginny over had verteld. Lynn zette nieuwsgierig, maar bang een stapje dichterbij het gat in de vloer. Dat had ze beter niet kunnen doen; ze sloot haar ogen en viel met maaiende armen en benen de buis in. Haar “Nee” echode nog een paar keer door de buis naar de toiletruimte, waarna er niets meer van Lynn te horen viel. Ze was weg; opgeslokt in de duisternis die al jaren niemand meer had gezien…

*Tessie* · Geplaatst: Zo Jan 06, 2008 22:24

Laatste stukje!
Iedereen die dit volgde; hartstikke bedankt! Smile

Iedereen die me ooit een reactie heeft gegeven; ook hartstikke bedankt! Very Happy

XXX Tess

Hoofdstuk 19
Het einde

‘Au!’ riep Lynn toen ze hard met haar hoofd tegen de grond bonkte. Ze zag sterretjes en bleef even rustig tegen de muur aan zitten. Toen haar hoofdpijn iets was verminderd keek ze om zich heen; ze bevond zich in een kleine ruimte met tot haar afgrijzen allemaal botten en karkassen op de grond. Snel stond ze op toen ze besefte dat ze op het lijk van een soort muis of rat had gezeten. Ze liep wat rond en ontdekte na een paar keer in het rond gelopen te hebben een tunnel die haar verder zou leiden naar de Geheime Kamer. Of was dit het al?
Lynn wist het niet meer, maar nu ze er toch was kon ze net zo goed overal kijken, hoe ze terug zou komen zou later pas een zorg zijn.
Een beetje nerveus, zenuwachtig en bang liep ze door de tunnel, waar je alleen het krassen van Lynn’s nagels over de muur kon horen als ze wat houvast wilde hebben.
Na door deze gang te hebben doorlopen kwam ze uit in een grote, lege ruimte. Lynn bleef als aan de grond genageld staan; ze hoorde een trage ademhaling en ze zag een zwarte cape op en neer fladderen. Toch geen lege ruimte, dacht ze verbeten.
Ze liet zich niet kennen en liep met opgetrokken toverstok op de persoon af. Als hij haar zou willen vervloeken zou ze zich tenminste kunnen verdedigen. Niets bleek minder waar;
‘Expelliarmus!’ schalde een kille, hoge stem door de ruimte.
Lynn’s toverstok werd uit haar hand getrokken en de tovenaar stootte een humorloze lach uit, die net zo kil klonk als zijn stem. Lynn liep woedend op de figuur af die haar toverstok behendig had opgevangen en er nu mee stond te spelen.
‘Geef mijn toverstok terug!’ riep ze woedend. ‘En gauw een beetje, ik ben hier in de Geheime Kamer, en ik weet absoluut niet wat ik hier kan verwachten!’
‘Hm.’ De man in de cape kwam steeds een stapje dichterbij, totdat hij vlak voor Lynn stond en Lynn kon zien dat hij een afschuwelijk witte huid had, alsof er jaren geen bloed meer was doorgestroomd naar zijn hoofd. ‘Om eerlijk te zijn, had ik jou hier wel verwacht.’
Lynn keek hem woedend aan. ‘Je bent niet goed wijs.’ zei ze met vuurspuwende ogen. ‘En – geef – mijn – toverstok – terug!’ zei ze in een adem.
‘Rustig meisje.’ zei de stem kil. ‘Je lef waardeer ik. Ik waardeer het zeer dat je lef hebt, net als je moeder, in tegenstelling tot je vader, al leek hij altijd heel wat.’
‘Je kent mijn ouders niet, je spoort niet, ga terug naar het gesticht!’ Lynn hapte woedend naar adem.
‘Maar natuurlijk ken ik jouw ouders wel.’ zijn lippen krulden zich om in een gemene grijns. ‘En zoals ik al zei; ik waardeer het dat je lef hebt.’ herhaalde hij met een eentonige stem. ‘Maar ik waardeer het niet als je dat lef gebruikt om zo tegen de grootste tovenaar van de eeuw te spreken.’ zijn stem werd ijskoud. ‘Heer Voldermort. Aangenaam kennis te maken.’ Hij lachte kil en keek Lynn doordringend aan. Lynn op haar beurt had even geslikt nu ze wist wie er voor haar stond.
‘Ja, daar kijk je van op, of niet?’ zei Voldermort met dezelfde gemene grijns als een paar seconden terug. ‘En over je ouders; dat is de reden waarom ik je hier verwachtte.’
Lynn begon er steeds minder van te begrijpen en ze kreeg steeds meer het onheilspellende gevoel dat ze niet in Ravenklauw hoorde te zitten. ‘Waarom? Waarom mij?’ bracht ze moeizaam uit.
‘Heeft je vader je het nooit verteld?’ zei Voldermort met oprechte verbazing in zijn stem. ‘Foei voor Draco Malfidus! Maar meisje, laat ik het je vertellen, aangezien je vader te bang was om dat te doen; je bent de erfgenaam van Zwadderich.’
‘Ja hoor, vast. En Luna zeker van Ravenklauw.’ Lynn rolde ongelovig met haar ogen.
‘Je kunt me geloven of niet.’ zei Voldermort kil. ‘Maar in dit geval zou ik het maar wel geloven. Hoe verklaar je anders dat de sorteerhoed je meteen bij Zwadderich in wilde delen? Hoe wilde je in godsnaam anders verklaren dat je een Sisseltong bent? Tja, dat lijkt me erg moeilijk om daar een passende smoes op te verzinnen.’ Voldermort klakte met zijn tong. ‘Echt komisch ook hoe niemand in de gaten had waar ik me nou echt schuilhield. Al die stomme tovenaars en halfbloeden denken tegenwoordig dat ze alles weten. Maar tegen Heer Voldermort, grootste tovenaar van de eeuw kan niemand op.’ Hij stootte een lach uit. ‘En die ouwe Hippogrief maar overal rondbazuinen dat ik in een gletsjer zat in Noorwegen. Nee, hartelijk bedankt, dat is me veel te koud.’ Zijn ogen vernauwden zich tot kleine spleetjes. ‘Ik doe het meteen goed, ik ga in de Geheime Kamer zitten. Wachtend op de laatste erfgenaam van Zwadderich. Het verbaast me eigenlijk wel dat je al zo snel nieuwsgierig werd. Maar ik heb er geen problemen mee, absoluut niet natuurlijk.’ Hij pauzeerde even en keek Lynn recht in haar ogen aan. ‘Het was zeer jammer van Ginny Wemel. Echt triest dat ik er niet in slaagde om haar te vermoorden. En dat dankzij Potter. Harry Potter. Maar ik heb geluk; hij is er niet om je te redden en die vogel van Perkamentus is dood. Helaas, maar ik zal je weinig pijn bezorgen. Ik zou natuurlijk Nagini kunnen roepen, maar ik ben zo aardig om de erfgenaam van Zwadderich niet verscheurd te laten worden door mijn lieve huisdier. Nee, ik vermoord haar persoonlijk.’
Lynn trok wit weg. ‘U bedoelt… Mij?’ riep ze vol afschuw uit. ‘Waarom moet ik dood? Ik heb u nooit iets misdaan!’
‘Omdat je een klein, miserabel kreng bent.’ snauwde Voldermort ineens. ‘Je bent verwend als de pest en je ouders verdienen ook niets beters. Een modderbloedje en een ontrouwe.’
Lynn staarde hem aan, wetende dat haar laatste paar minuten waren geslagen.
‘Wees blij, ik hou het kort.’ zei Voldermort. ‘Bij Ginny Wemel mislukte het, haar gebeente zou niet in de Kamer blijven liggen, het jouwe heeft de eer om dat wel te mogen, en niemand zal weten waar het is.’
‘Vaarwel tweede Ginny Wemel, vaarwel erfgenaam van Zwadderich.’ riep Voldermort uit. ‘Avada Kedavra!’
Een heldergroen licht vulde de ruimte. Lynn zakte in elkaar en bleef roerloos op de grond liggen. Haar gebeente zou eeuwig in de Geheime Kamer liggen, zonder dat iemand het zou weten.

Rust in vrede; Lynndi Louise Malfidus

Sorry voor de mensen die me dit einde niet in dank afnemen!