[AF] Back in Time: The Treasure of Love

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 14

De wind gooide Roselindes haar ruw in de war. Het was enorm druk op het bordes. Er werden tranen gelaten en leerlingen namen alvast afscheid. Het was de laatste dag van het schooljaar en voor de zevendejaars de laatste dag op Zweinstein.
Roselinde voelde zich intens verdrietig. Ze besefte met heel haar gewonde hart dat dit de laatste keer was dat ze Lily zag. Een coupé zou ze niet met haar delen, zoals de andere jaren. Ze kon Lily maar niet vinden in drukte en ze voelde zich wanhopig.
Ze kon geen vrienden blijven met Lily, daarvoor hield ze teveel van haar. Naarmate de tijd verstreek, was de wond alleen maar dieper geworden. Elke keer als Lily James aanraakte, ging het mes dieper.
Ze verzorgde zich niet meer, haar haar was vettig en slordig. Ze haalde het nog net om niet te stinken.
Ze verlangde met heel haar wezen om bij Lily te zijn en haar vast te houden, haar te kussen en te beschermen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Hoe had ze Lily kunnen laten gaan?
Ze was jaloers op Ibe, die zich over James heen had kunnen zetten. Ze was nu gelukkig met een jongen uit Ravenklauw. Daar was Sirius niet zo gelukkig mee.
Ze zag een waas rood haar voorbijkomen en volgde die met haar ogen. Het was Lily niet. Ze drong door de massa, op zoek naar het meisje van haar leven. Ze moest haar nog eens spreken, nog een laatste keer zien. Ze wilde haar nog een laatste keer aanraken.
De zon brandde door haar gewaad heen. Ze voelde haar littekens prikken. Ze werd ijl in haar hoofd van het lawaai en de drukte en ergerde zich iedere keer als iemand met een hutkoffer tegen haar aan zat. Ze moest Lily vinden. Ze voelde de paniek opkomen en begon te trillen van de zenuwen. Ze moest haar gewoon zien!
Ze duwde mensen opzij die zich mompelend omdraaiden en schrok zich rot toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze draaide zich om, vol hoop dat het Lily zou zijn.
Ze werd teleurgesteld. Ze had zich nog nooit zo ontgoocheld gevoeld Ibe te zien.
“Rustig, Roselinde. Wat is er aan de hand?”
Roselindes ogen flitsten heen en weer, wanhopig zoekend. “Lily, ik moet haar nog eens zien,” zei ze met hortende ademstoten.
“Ik haar daarnet gezien. Ze is nog in de gang, ze heeft problemen om haar hutkoffer dicht te krijgen.”
Het voelde alsof iemand alle blinde paniek uit Roselinde had weggezogen. Ze hoorde de laatste woorden nieteens en wurmde zich weer door het volk. Toen ze in de gang kwam, was die bijna leeg. Enkele leerlingen praatten nog met elkaar. Ze zag Lily bij de marmeren trap, worstelend met haar hutkoffer die opengesprongen was.
“Is James er niet om je uit de brand te helpen?” Roselinde kon de opmerking niet laten liggen. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat Lily’s hutkoffer zo vol zat, dat was meestal niet zo. Had ze dan zoveel cadeautjes gekregen van James? Cadeautjes die Roselinde haar niet kon geven? Wat kon zij het helpen dat ze niet zo rijk was als James… Ze riep haar gedachten een halt toe. Ze moest erbij blijven.
Lily was ondertussen opgestaan en keek Roselinde fronsend aan.
“Wat heb je nodig?”
“Niets, waarom denk je dat?”
“Waarom praat je dan met me?”
“Mag dat niet meer? Je wilde vrienden blijven.”
Lily zuchtte. “Natuurlijk.” Ze ging op de trap zitten en klopte op de plek naast zich. Roselinde ging naast haar zitten.
“We zien elkaar hierna niet meer, Lily. Ik wil niet dat het zo moet eindigen. Je moet weten dat het me spijt dat ik je zo behandeld heb.”
“Het is ok, Roselinde. Ik ben er al overheen.”
Die woorden kwetsten Roselinde meer dan ze ooit zou laten merken. Ze was erover heen. Ze had haar niet meer nodig. De laatste keer. Het drong meer dan ooit tot Roselinde door. Daarom liet ze alle beperkingen varen en sloeg haar armen om Lily heen. Ze kon haar toch niets meer maken. Ze drukte Lily stevig tegen zich aan.
Lily raakte ervan in de war. Waarom deed Roselinde dit? Onhandig klopte ze Roselinde op de rug. Ze moest er alleszins voor zorgen dat Roselinde haar niet zou kussen.
Ze had zoveel pijn gevoeld, maar James had haar altijd getroost. Hij was zo begripvol.
Roselinde kon het idee dat ze Lily nooit meer zou zien niet verdragen. Ze zou Zweinstein missen, het leven hier, maar Lily… ze kon haar niet loslaten. Haar hart deed letterlijk pijn.
“Ik wil niet dat je weggaat,” huilde Roselinde. “Ga alsjeblieft niet weg!”
“Het kan niet anders, Roselinde. Het kan niet anders.”
“Waarom? Waarom blijf je bij James? Ik wil je alles geven, ik wil alles opgeven.”
Lily vond het nu wel tijd om Roselinde los te laten.
“Roselinde, daar hebben we het over gehad. We moeten trouwens echt naar het perron.”
“Je hutkoffer.”
“Die is niet belangrijk. Het lukt me wel.” Lily stond op en klopte wat stof van haar broek. Ze nam haar hutkoffer en liep naar de eikenhouten deuren die ze voor de laatste keer zou openen.
“Vaarwel, Roselinde,” zei ze met een krop in haar keel. Ze kon de tranen niet tegenhouden. Roselinde kon geen woord meer uitbrengen. Toen Lily verdwenen was in de menigte, liet ze zich op haar knieën vallen. Het was alsof ze zou stikken in verdriet en tranen. Dit afscheid kon ze niet aan. Ze wilde Lily, alleen maar Lily. Ze had haar laten gaan. Ze had de liefde van haar leven laten gaan. Ze voelde de littekens meer dan ooit. Ze smeet zich op de grond, haar vuisten woest kloppend op de grond tot ze bloedden.
“Lily!” riep ze. Haar stem weerklonk door de Hal, maar niemand hoorde haar. Ze was helemaal alleen.