The Lake of Emily Swift

misssnake · Geplaatst: Di Jan 08, 2008 18:48

Heey Iedereen, ik heb mijn verhaal een beetje aangepast! Het is nu wel wat beter, denk ik . Reageer alsjeblieft even al je het er mee eens bent! Very Happy

Emily, een knappe en populaire 5e jaars, zit in de trein naar Zweinstein. Ze schrijft brieven naar haar vrienden dat ze hen wil spreken en dat ze een nieuwe heeft gevonden. Die zit naast haar: Louisse Anne Minnae, een vriendin van Elin, een Zwadderaar in het 5e jaar. Emily en Elin voelen al vanaf de eerste trein reis een ondoorgronde haat voor elkaar. Vanaf dat moment wordt Elin gepest door Emily. Alleen is Emily razend populair, Elin niet. Dus wordt Elin door (bijna) iedereen gepest.

Dit is het verhaal van Emily. Over Elin bestaat ook een verhaal. Het heet Animal Instinct en het staat op HP-forum geschreven door Lady Bird.

misssnake · Geplaatst: Do Jan 10, 2008 12:47

Hier het eerste hoofdstuk! Reacties zo wel welkom!!! Very Happy

bedankt de mensen die op mijn poll gestemd hebben!

1. De trein.

Emily zat in de trein brieven te schrijven, ze had er al 2 af en geparfumeerd.
Naast haar zat de nieuweling Louisse. Bijna had ze de laatse brief klaar. Alleen nog de afzender erop en dan kon ze die kleuters roepen. Ze dachten dat ze er bij hoorden. Ha! Het waren in feite alleen 1e jaars die het in hun broek deden voor een razend populaire 5e jaars. Maar ja, koerier is koerier. Zolang je een beetje aardig tegen ze doet doen ze alles.‘Ik kan ze goed gebruiken,’ had ze toen gedacht.
Plotseling vroeg Louisse: ‘Wie komen er allemaal?’ De stilte was verbroken. Emily parfumeerde de laatste brief. Ze riep een aantal koeriers en zei aan wie ze de brieven moest geven. ‘Dat zie je nog wel’ zei ze daarna tegen Louisse.

Even later kwamen Mark, Marte en Noa binnen.
‘Mijn antwoord op je vraag Louisse, mijn échte vrienden. Waarvan ik weet dat ze mij nooit in de steek zullen laten.’
Mark, Marte en Noa lachten geforceerd. Emily stak haar hand op en meteen werden ze stil. Louisse keek nog al beduusd.
‘Stop,’zei Emily. ‘Verwelkomen we zo nieuwelingen? Nee, dus luister,want dat is de reden waarom ik jullie heb laten komen. Ik wil dat jullie mij wat beloven. Het is niet veel maar ik wil even iets zeker weten. Zweren jullie, jij ook Louisse, dat jullie mij nooit zullen verraden?’ ‘Dat zweren we.’zeiden ze in koor.
‘Zweren jullie dat jullie nooit over mij zullen roddellen? Dat jullie mij nooit laten zakken? Dat jullie nooit mijn vriendjes afpakken, of mijn koeriers pesten? Zweren jullie dat jullie alles tegen mij zullen vertellen?’
‘Dat zweren we,’zeiden ze.

Noa, Mark en Marte ploften op een bank. Marte zei: ‘Leuke zomer gehad, Emily?’
‘Ja hoor, Frankrijk was fantastisch. Er waren zwembaden en nog veel meer leuke dingen.’
‘En jij, Louisse?’
‘Ging wel.’
‘Heb je Natje gezien?’ zei Noa ‘Jonge, wat een kapzones heeft die griet. Ze is zeker nog onuitstaanbaarder als vorig jaar. En natuurlijk het lijkt alsof ze haar boeken weer heeft ingeslikt. Maar goed, om onze eed vol te blijven houden moeten we van alles op de hoogte zijn. Wie is je nieuwe vlam?’
Het bleef even stil. Michelangelo Zwaluw kwam voorbij. Emily keek hem met een wazige blik na.
‘Oh, toch niet Michel?!’ riep Louisse. Ze werd direct zo rood als een kreeft. ‘Ik bedoel alleen maar… omdat Elin ook op hem verliefd is… Ik dacht…’ Ze maakte het alleen maar erger. Emily werd rood van woede. Ze stampvoette in het rond. Louisse dook snel weg. Noa, Mark en Marte schrokken, maar waren het gewend.
‘Hoe durft ze! HOE DURFT ZE!’ schreeuwde Emily. ‘Hoe durft miss perfectje mijn vriendje af te pakken?!’
‘Rustig Emily,’ probeerde Marte nog, maar Emily was niet meer te stoppen.
‘Wat denkt ze wel! Hoe kan hij ooit verliefd op háár worden, als er mooiere meisjes zijn. Zoals ík bijvoorbeeld!’ tierde ze. Ze haalde nu adem alsof ze aan het hyperventileren was. Marte merkte rustig op: ‘Emily, Michelangelo is helemaal niet op haar. Zij is op hém.’
Dat had een heel geruststellend effect. Emily werd meteen rustig. ‘Dat is waar’zei ze sluw. ‘Maar dan moet ik er voor zorgen dat Michel haar niet leuk vindt.’
‘Je bedoelt Elin zwart maken?’ Zei Louisse verschrikt.
‘Ja problemen mee?’
‘Nee het is alleen dat k het nog nooit gedaan heb….’
‘Nou dan is dit de eerste keer meid. Oké, dit is het plan. Één van ons gaat dingen over haar vragen. Om er achter te komen of hij háár leuk vind. Iemand die mij het minst geholpen heeft. Nee, Louisse jij hoeft niet,’zei Emily langzaam. ‘Maar’ leek Louisse nog te willen zeggen, maar ze werd door Emily afgekapt. ‘Jij hebt me al verteld over Elin. Trouwens, ik heb een ander klusje voor je.’
‘Wat dan?’ vroeg Noa nieuwsgierig als ze was.
‘Ik wil dat ze Elin voor ons in de gaten houdt, zodat ze niks van onze plannen weet. En jij Noa, ik wil dat jij Michelangelo informeert over wie hij het leukst vind. En Marte hoeft niks te doen. Maar goed we zijn er zo. Mark…’ voegde ze waarschuwend aan toe.
‘Ik ga al, ik ga al,’ bromde Mark en hij sjokte weg.
‘Mark, nog een ding.’
Hij stak zijn hoofd in de deuropening.
‘Sophie komt zo bij ons en loopt mee.’
‘Oké’ zei hij, en ging zich elders verkleden.

‘Heey, daar hebben we super-perfectje!’ riep Emily
‘Ga je weer het lievelingetje worden van alle leraren?’ riep Sophie
‘Heey, té-perfectje, ben je klaar voor de veel goede cijfers die je gaat halen?’ siste Noa. En ze bulderden van het lachen. Ze sprongen snel een koets in. Hun haren golfde heen en weer. Ze gingen zitten. Emily en Noa pakten een borstel en borstelden hun haar voorzichtig. Opeens ging de deur open en Michelangelo Daniël Zwaluw en zijn vriend Mark de Dijks stonden in de deuropening. ‘Is hier nog plek’ vroeg de Dijks.
‘Nee’antwoordde Noa. En ze gingen weg. Emily wachtte dat ze buiten gehoorafstand waren. ‘Wat deed je nou?’ Ze was echt heel kwaad. ‘Je weet dat ik hem leuk vind. Waarom stuur je hem dan weg? Waarom stuur ik jou niet weg? Als ik toch niks aan je heb! Wacht eens even, misschien ben jij wel verliefd op, Michel. Dat kan wel want hij is de knapste jongen van de school. Nou, ik ga niet om met concurentes, dus wegwezen.’ Zwaarademend ging Emily weer zitten.
‘Nee’zei Marte, ‘je hebt Noa nodig. De koetsen rijden ook al. We zijn er al bijna: ze kan niet weg. En denk aan haar eed. Die kan ze niet zomaar verbreken.’ Ze werd onderbroken door Mark. ‘Jij wilt gewoon je vriendin houden, zusje. Maar Emily om écht indruk op Michelangelo te maken…’ zei Mark, maar iedereen stapte uit, dus ze hoorden hem niet meer.

misssnake · Geplaatst: Do Jan 10, 2008 12:50

heey, hier hoofdstuk 2

2. De Zwaan.

Emily schepte een bord vol roerei op. Ze moest nog wat aan Marte geven en die kwam net langs. ‘Hé Marte, MARTE!’ riep ze. ‘Geef dit aan Noa, wil je? En wacht dan, als No haar antwoord terug heeft geschreven, voor de leerlingenkamer van Ravenklauw. Bergrepen?’
‘Ja tot vanavond.’ En Marte liep weer weg. Daar kwam Louisse aan. ‘Hee Louisse, kom bij mij zitten, dat is toch veel gezelliger als bij,’ ze trok een vies gezicht ‘Elin?’
Louisse antwoordde: ‘Dat is waar.’

Die avond zaten Mark, Louisse en Emily in de leerlingenkamer van Ravenklauw.
‘En, wat weet je over Elin?’ vroeg Emily nieuwsgierig.
‘Niks bijzonders hoor. Ze is nog al gesloten tegenover mij.’
‘Jammer, Mark blijf jij hier op de dames wachten? Wij zitten in mijn slaapzaal.’ Emily en Louisse liepen de trap op. ‘Maar dan kan Mark toch niet komen?’vroeg Louisse.
‘Je vergeet mijn afdeling. We hebben wel kans dat Natascha op mijn slaapzaal zit te leren. Ach, dan pesten we haar weg.’ En ja hoor, daar zat ze: helemaal verdiept in haar Bezweringenboek.
‘Oh, Natascha dáár ben je, ik heb je ovéral gezocht.’zei Emily heel overdreven. ‘Wat lees je? Is het spannend? Oh nee, ik zie het al, het is Bezweringen. Doe-me-een-lol, wat een sudiebol!’ zei Emily pesterig. ‘Maar Natascha jij bent zó aardig, je wilt vast wel even vertrekken. Doeg,’ zei Emily. Louisse zat maar wat te grinniken. Natascha vertrok. Opeens kwam Noa binnen. Ze keken elkaar zwijgend aan. Er gloorde een sprankje hoop in Noa’s ogen. 5 minuten later kwam Marte met een schuldbewuste blik binnen, maar er was geen tijd voor vragen. Aan haar gezicht te zien was Mark geërgerd en stond hij te wachten.
‘Oké, oké, ik ga al, ik ga al.’ zei Emily. En ze liep naar de trap. Daar zag ze Mark staan en sprak de bezwering ‘wingardium leviosa’ over hem uit. Toen dat gebeurd was zei ze tegen Noa ‘Noa, je briefje. Anders praat ik niet meer tegen je.’ Noa gaf het.

Lieve Emily,
Het spijt me vreselijk wat ik gedaan heb maar ik deed het omdat we dan nog rustig konden praten. Ik ben echt niet verliefd op Michelangelo. Ik vind hem niet eens aardig. Asjeblieft ik wil hem graag uithoren. Je weet hoe ik ben...
Groetjes Noa.

Nu konnen ze beginnen met vergaderen. Emily nam het woord. ‘Goed we zijn hier om te besluiten wat we doen. Als Mark en ik ‘verkering’ nemen wordt Michel misschien wel jaloers. Noa doet alsof ze is verstoten uit de groep en gaat bij hun zitten en doet met hun mee. Zo wint ze hun vertrouwen. En Louisse wordt mijn beste vriendin. Oh,ja vergeet ik Marte. Zij moet mij helpen. Iedereen mee eens?’
Ze knikten braaf. ‘Maar jullie gaan nu weg voordat een leraar jullie snapt.’
En ze gingen snel weg. Emily wachtte af. Haar kamergenoten kwamen binnen en maakten zich klaar voor de nacht.
‘Ga jij niet slapen?’vroeg Natascha. Haar kamergenoten deden allebei hun kleding uit, gooiden het op hun hutkoffer, stapten in bed en deden de gordijnen van hun bedden dicht. Emily wachtte even, trok toen snel haar kleding uit, deed de gordijnen van haar bed dicht, trok een speciale zwarte jurk aan met simpele, zwarte ballerina’s en een cape, om zo min mogelijk op te vallen in het donker, en verliet het vertrek. Ze sloop stiekem de school uit, naar het meer. Daar pakte ze haar toverstok en wees er mee op zichzelf. Haar ledematen begonnen te krimpen, haar nek rekte juist uit, ze kreeg overal zwarte veren en daar stond plotseling de mooiste zwarte zwaan die je je kon bedenken. Ze strekte haar vleugels uit en vloog gracieus naar de maan. Heerlijk vond ze dat. Zo kon ze uren door gaan en dat deed ze ook. Met vliegen af en toe een duik vulde ze uren. Toen zag ze de eerste zonnestralen over het bos glijden.
Oh, nee dacht ze, ik moet terug naar school! Ze vloog naar haar slaapzaal, het raam stond niet open. Nee, dit kan niet waar zijn. Toen nam ze een groot risico.

De volgende ochtend moest ze naar haar les: verweer tegen de zwarte kunsten. Ze zat nu naast Marte. ‘Wat zie jij er slecht uit!’ zei Marte. Ze zocht in haar tas en pakte een rijk versierde spiegel. Ze zei: ‘Hier kijk zelf maar.’
Emily keek noodgedwongen in de spiegel. Ze zag er echt vreselijk uit. Met wallen en geen make-up.
‘Wat heb je eigenlijk gedaan vannacht?’ vroeg Marte bezorgd.
Emily stond al klaar met een smoes. ‘Een schilderij op mijn kamer snurkte oorverdovend, maar alleen ik was er wakker van geworden. Natascha en Sophie sliepen heel diep. Maar goed, jij kwam wat later gister. Waar was jij?’
Marte werd vuurrood. ‘Ik, uh, ik kwam, uh, Foppe tegen,’ zei ze.
Emily wist dat dat gelogen was, maar ze ging er niet verder op in. Ik heb ook wat verzwegen wat ik geheim wil houden en ik moet maar invervolgd in het weekend gaan vliegen en het raam open zetten. Ze glimlachte toen ze aan gisteravond terug dacht. Ze had zich teruggetransformeerd en toen haar gewaad gesommeerd, ze was naar de poort gelopen en tegen de conciërge gezegd dat ze gister om half negen nog een wandeling gemaakt en toen ze terug kwam de poort gesloten was en dat ze geen uil had. Alecto geloofde het ook nog! De les was bijna afgelopen. Snel het huiswerk overschrijven en dan naar Toverdranken.

‘Wat heb jij vandaag, Emily? Je zat in de les te dromen, dat doe je anders nooit! En je ziet er heel slecht uit, wat is er gebeurd?’ zei Mark in de leerlingenkamer.
Emily glimlachte. ‘Gaat je niks aan,’ zei ze. Niemand mocht haar geheim weten, behalve Michel. Eigenlijk vind ik Elin best zielig, dacht ze. Nee! Ik mag geen medelijden hebben met mijn concurente! Dat mag niet! Dat mag niet! DAT MAG NIET!
‘Nou dan ga ik maar weer.’ Mark sjokte weg.
Het valt ook niet mee om 6e jaars te zijn. Dat had ze nu langzamerhand door...

misssnake · Geplaatst: Za Jan 26, 2008 15:45

ik ben pas bij hoofdstuk 3 en iemand vind het al saai Sad

nou hier komt hoofdstuk 3. bedankt als je op mijn poll gestemd hebt. mijn hoofdstuk heet een beetje vreemd maar je komt er nog wel achter. vergeet het verhaal van mijn vriendin Lady Bird niet!

3. Manna Termini

Het was ochtend. Er was nog niemand in de zaal, behalve Emily. Opeens kwam er een uil aan vliegen, maar het was nog lang geen tijd voor uilenpost. Het was een fraaie bosuil. De uil landde bij Emily. Zij kreeg bijna nooit wat. Haar ouders waren gescheiden. Haar moeder gaf bijna niks om haar, ze had al sinds het 1e jaar op Zweinstein geen contact meer met haar op genomen. Haar vader was vaak druk bezig, maar wat wil je als je vader een heel belangrijk man bij het ministerie. Emily kende de uil helemaal niet. Er zat een rolletje om zijn poot. Ze haalde het er af en las het door.

Lieve, lieve Emily,
Het spijt me vreselijk dat ik dit zo moet vertellen, maar je vader en ik zijn weer bij elkaar. het is een lang en ingewikkeld verhaal wat je niet met de post zegt. Ik heb contact met je leraren opgenomen en je mag naar huis, want we willen mijn gedrag uitleggen. Ik hoop dat je naar ons toe komt.
Mama.

Emily was verbijsterd. Dat haar moeder na al die jaren nog contact met haar op durfde te nemen. Ze liet haar bord staan en stond op. Meteen rende ze naar de kamer professor Heelmer toe. Ze klopte aan de deur. Professor Heelmer deed open. Even was hij verbaasd, maar toen verscheen er een glimlach op zijn gezicht bij het zien van Emily. ‘Ah, Emily. Ik vroeg me al af wanneer je zou komen.’ Professor Heelmer deed de deur open en Emily glipte naar binnen. ‘Ik zal tegen al je leraren zeggen dat je ziek bent. Je gaat met brandstof naar je vader`s huis.’ Hij wees naar de haard. ‘Veel succes.’

Hoestend en proestend kroop Emily uit de schoorsteen. Meteen viel er iets om haar voeten en knuffelde haar zo hard dat ze bijna viel. Ze wist wie het was. Het was haar lievelings huiself: Lomana. Ze kende haar al van haar geboorte. Lomana had haar verzorgd en getroost. Ze was echt gek op Emily en Emily op haar. ‘Mevrouw Emily u bent terug.’ Piepte Lomana. Toen kwamen alle huiselfen toegestroomd om haar te begroeten. Emily schudde tientallen handen, want ze bleven maar terug komen. Toen alle huiselfen weer op hun plek stonden piepte Lomana: ‘Wilt u nog een kopje thee?’
Emily knikte. Meteen kwamen ervan alle kanten breed glimlachende huiselfen toegestroomd met koekjes en thee. ‘Ik zie dat ze je mogen.’ Emily`s moeder kwam de kamer binnen. Emily stond op.
‘Sinds wanneer neem jij contact met mij op?’
Emily`s moeder ging in een stoel tegen over haar zitten. ‘het spijt me, daar hebben we het wel over als je vader terug is. nu even een vraag aan jou: hoe krijg je die elfen allemaal aan je voeten?’
‘Dat is heel simpel, je behandeld ze gewoon als je vrienden, vertrouwd al je geheimen aan hun toe en respecteert ze. Iets wat jij nooit zou kunnen doen met die bloedzuiver obsessie van je.’ Emily keek haar moeder kwaad aan, draaide zich met een ruk om en keek uit het raam. Ze mocht dan misschien gezegd hebben dat het haar spijt, vergeven kon Emily haar nog niet. ‘Emily, ik weet dat je boos bent, daar heb je alle recht toe, maar luister nou even naar je oude moeder.’
Emily draaide zich langzaam om en ging zitten. ‘Mam je moet niet gaan zitten zeuren dat ik niet meer, met wat jij ’ ze trok een vies gezicht ‘Dreuzeltelg noemt. Mijn beste Mark en Marte zijn Dreuzeltelgen, Noa is een halfbloed en weet ik wie allemaal nog meer.
Emily hief haar handen omhoog. Haar moeder keek haar verschrikt aan.
‘Ga jij met Dreuzeltelg om? Oh, nee, oh nee, dat is niet waar! Ben jij nou een kind van zuiver bloed? Je bent toch geen bloedverrader?’ Emily besloot er niet verder op in te gaan.
‘Mam wat wou je me nou vertellen? Is het over Papa?’ Emily`s moeder kreeg een kleur.
‘Nee, wat er is tussen je vader en ik leggen we straks wel uit. Ik wil je iets anders uitleggen. Iets heel anders. Het is een lang verhaal, maar we hebben wel even tot je vader thuis is. Het begon alle maal toen jij geboren was. Om precies twaalf uur s`nachts kwam jij ter wereld. Jij een kind van bloedzuivere ouders: Jonathan Swift, je vader en Manna Termini, ik dus. 12 uur na je geboorte namen een aantal zieners contact met me op. Dit waren trouwens echte zieners en geen bedriegers die denken dat ze het kunnen, of andere modderbloedjes of halfbloeden. Nee dit waren echte bloedzuivere zieners. Ze zeiden dat je in aanmerking was gekomen voor een zwanenschild. Die eigenlijk pas gegeven mag worden een paar weken voor je zestiende verjaardag. Maar ze vertelden dat ik het pas mocht geven als ze toestemming hadden gegeven. Er moet waarschijnlijk nog iets of iemand komen, of er moeten dingen veranderen. In ieder geval ben jij speciaal, bijzonder. Anders mocht jij nooit een zwanenschild dragen.’ Besloot ze haar verhaal.

Opeens kwam haar vader hijgend binnengestormd. ‘Sorry, gekkenhuis, overwerken.’ En hij plofte op de bank neer. Emily glimlachte toen ze naar haar vader keek. Haar moeder deed het zelfde. ‘Zullen we beginnen?’

‘Emily,’ zei haar moeder. ‘Je weet dat ik jullie zo plotseling in de steek gelaten heb, dat kwam doordat ik vroeger op Zweinstein vele minnaars had. Eentje is altijd van mij blijven houden. Hij heet Martinius Nonius. Helaas deed hij het zelfde werk als ik. Op een dag bood hij mij een violierwatertje aan. Het was zomer en ik kon niet weigeren. En toen gebeurde het. Hij had liefdes drank in mijn water gedaan. Prompt werd ik verliefd op hem, vergat jullie totaal en nam mijn intrek bij hem. Hij gaf me de hele tijd toverdrank, maar na 5 jaar vergat hij het een keer. Ik werd na een tijdje wakker uit die droom, maar ik besefte me niets. Toen hij s`avonds thuis kwam zag ik wat er aan de hand was. Hij omhelsde me. Ik wist dat ik mee moest doen en ik zei dat ik een drankje voor “ons”ging maken. Ik heb, zoals je weet altijd viteraserum bij me, dus ik pakte het en deed het in zijn drankje. Toen hij het op had bond ik hem vast, beroofde hem van zijn toverstok en zei dat hij alles moest uitleggen. Ik stond daarna verbijsterd. Dat hij dat kón doen. Ik confronteerde hem op het feit dat ik al een kind had en gelukkig getrouwd wás, want ik wist niet of je vader me nog wilde kennen. Dus ik maakte dat ik weg kwam. Ik pakte alles bij me kaar en vertrok.’
‘je moet je voorstellen hoe verbaast ik was toen je moeder opeens op de stoep stond. Ik werd kwaad en gooide de deur dicht maar ze kwam gewoon bij me binnen door de achterdeur. En toen begon ze alles uit te leggen. Ik snapte het meteen. We stelden je meteen op de hoogte.’
Emily sprong overeind. Snikkend rende ze in hun armen.

misssnake · Geplaatst: Wo Feb 20, 2008 17:47

ja sorry wezens, maar ik heb het een beetje heel erg druk Rolling Eyes

. Nou ja, hier komt hoofdstuk 4 alweer. oh ja, als je een reactie geeft dien ik je geen gif of zoiets toe hoor.

4. volle maan

‘Hé Emily, heb je het al gehoord? Elin`s moeder is ernstig ziek! Elin gaat naar haar toe! Dit is je kans! Maak Elin zwart tegen over Michelangelo en neem daarna verkering met hem!’
Mark kwam hijgend aan gerend.
‘Goed, zo Mark, moest iedereen het al horen? Maar ja, dit is wel het ultieme moment om het aan te pappen met Michelangelo.’ zei Emily.
‘Ja, maar het moet wel snel gebeuren, wie weet is ze morgen al weer terug!’ Mark veegde snel een lok uit zijn gezicht, pakte Emily’s hand en sleurde haar mee naar zijn slaapzaal. Daar aangekomen keek Emily hem boos aan.
‘Wat heb jij toch vandaag? Je doet zo vreemd…’
‘Hoezo, vreemd?’ vroeg Mark.
‘Nou gewoon, eerst kom je schreeuwend een overvolle zaal binnen en roept onze plannen door de hele ruimte en dan pak je mijn hand wanneer iedereen kijkt en sleurt me mee naar boven. ik zag Natascha kijken, ze had een blik in haar ogen van “dit moet iedereen weten”, we hebben geluk dat ze daar te verlegen voor is!’ zei Emily.
‘Dat is het nou juist! Iedereen keek! Snap het dan Emily!’riep Mark gefrustreerd uit.
‘Nee! Ik snap het niet, Mark Evert Nikkers! Als iedereen er bij was, waarom zeg je dan niet tegen me dat je me even wil spreken? Aangezien dit de eerste keer is vergeef ik je wel.’ Emily kalmeerde weer ‘We zullen nu wel moeten overstappen op plan twee. Professor Muyts liet me vanochtend doorschemeren dat er met kerst een bal is. Zodra het bekend gemaakt is vraag ik Michel of hij met mij naar het bal wil en dan zoen ik Michel. Dan kan Noa er ook weer bij zitten en dan zijn we weer compleet.’

Emily zat met Mark, Noa Marte en Louisse rond een stapel hout aan het meer. Emily pakte haar toverstok en stak de stapel aan.
‘Jullie kennen mijn plannen nu door en door. Jullie kennen bijna al mijn geheimen, natuurlijk heb ik geheimen die ik liever niet zeg, maar dat hebben jullie vast ook. Mijn verborgen geheimen zijn zo belangrijk voor me dat ik ze liever niet met jullie deel, inverband met uitlekking. Ik hoop dat jullie dat begrijpen en daar niet teleurgesteld over zijn.’zei Emily. Ze keek de kring rond. Naar Noa, die haar teleurstelling nét op tijd wist te verbergen. Naar Mark, die het zo te zien niet zo belangrijk vond. Naar Marte, die ook wat schuil hield voor Emily. En naar Louisse die straalde van geluk, omdat ze er alleen al bij mocht zitten.
Marte weet vast hoe ik me voel dacht Emily. Zij houdt voor mij ook dingen verborgen. En ik geef haar groot gelijk, maar ik vertel haar toch niks voordat ik haar geheim weet. Noa heeft ook geheimen voor me. Maar aan haar vertel ik niks, zij vertelt het zo snel door. Mark zou zijn schouders ophalen en het niks schelen, dat wil ik ook niet. Ik moet iemand hebben die het wél kan schelen, niks doorvertelt en waarvan ik alles weet. Louisse heeft me gisteren alles vertelt over haarzelf, tot aan de gênante details toe, ze houdt ook dingen goedverborgen: ze vertelt nog steeds weinig over Elin en Louisse kan het wél iets schelen of ik een faunaat ben, ze vindt mij haar beste vriendin. Ik vertel dus alles aan Louisse en ze wordt mijn beste vriendin. Zij blij, ik mijn verhaal kwijt. Emily glimlachte.
Mark schraapte zijn keel. ‘Mooi gezegd Emily, maar we schieten er niks mee op. Je moet gewoon tegen professor Heelmer zeggen dat je gehoord hebt van het bal vragen en wanneer hij het tegen de klas zegt.’
‘Ja’ riep Noa enthousiast. Toen begon ze te mompelen.‘Lekker dansen! Eens kijken, dan vraag ik.… met me wil dansen en…..een Marokkaanse jurk en….’
‘Wie vraag jij Marte?’vroeg Louisse. Marte werd rood tot in haar haarwortels.
‘Weet ik nog niet.’
‘Ik vraag Daniël, Daniël Meerslag’ zei Noa.
‘Wat die jongen uit de 7de ?’ vroeg Mark verbaasd.
Noa giechelde. ‘Ja die, hij is leuk, en hij is de aanvoerder van Zwadderich, de favoriet van het jaar.’
‘Elin kan hem niet uitstaan.’ Zei Louisse.
‘Dan ben ik het voor één keer met Elin eens.’zei Emily. Iedereen keek haar verbaast aan.
Ja, wat wil je? Kent iemand een nog groter stuk onbenul?’ en ze lachten allemaal, behalve Noa. Toen ze waren uitgelachen vroeg Noa: ‘Mogen we hier nu wel zijn, ik bedoel het is al negen uur! Als we betrapt worden hangt Alecto ons in de kerkers op!’
‘Noa, Noa, Noa toch. Denk je echt dat we hier niet mogen zitten als ik dit al dagen geleden heb gepland? Joh, ik heb bij meneer Heelmer nog gevraagd of we hier mochten zitten, ik heb Alecto weten om te praten en ik heb “met gevaar voor eigen leven” marshmallows van de elfen weten af te troggelen. Iemand nog een marshmallow?’
Ze keken haar bewonderend aan en pakten een marshmallow en regen die aan een stok. De rest van de avond werd er alleen nog maar gelachen, gegeten, gedanst, geroddeld en gepraat over wat ze op het bal aan zouden trekken.

Ze vloog in de hemel, zoals ze zo vaak deed. Emily vond dat altijd zo lekker. Met haar neus in de wind vliegen, de lucht door haar veren. Plotseling hoorde ze wat. Ze keek naast zich en zag iets daar op de grond bewegen. Het was een groot dier met een witte vacht. Emily vloog wat naar beneden om het beest beter te bekijken. Het was een wolf met iets om zijn nek. Het leek wel een zwanenschild. Dit moet iets betekenen. ik moet er achter komen wie dat is. Het is een faunaat, dat staat vast. Maar wie zou het zijn? Wie zou het zijn, Wie zou het zijn, Wie zou het zijn….. Emily werd even wakker en keek de volle maan in. Ze voelde zich meteen op haar gemak. Alle twijfels vielen van haar af. De volle maan had een soort invloed op haar, een rustgevende invloed. Ze glimlachte, draaide zich om en viel weer in slaap.

misssnake · Geplaatst: Vr Feb 22, 2008 13:05

Heey dames en heren, ik ga lekker op dit moment. Hier 5

5. De zoen

‘Mag ik allemaal even jullie aan dacht?’ meneer Heelmer, leraar bezweringen, stond voor de klas. ‘zoals jullie op jullie lijst met spullen hebben kunnen zien, hebben jullie dit jaar een galagewaad nodig. Dit jaar hebben we een kerstbal, alleen voor de vijfdejaars of hoger, dus ik verwacht dat jullie iemand mee vragen, jongere introducés mogen ook, en je behoorlijk gedragen, we gaan ons niet gedragen als een stelletje wilden. Dus jullie mogen danslessen in de grote zaal met jullie introducés volgen van professor Muyts. Jullie mogen daar allemaal komen.’ Hij wachtte even, streek over zijn snor en vervolgde: ‘En nu mogen jullie gaan.’
‘Ik kan al behoorlijk dansen hoor.’ Zei Emily arrogant. Ze schepte tegen iedereen op dat ze in de vakantie walslessen genomen had. Marte kwam toen aanlopen. Ze wachtte tot iedereen weg was en zei tegen Emily:‘Wij hebben het ook net te horen gekregen. Je kan het nu vragen. Als je niet te laat bent. Noa houdt iedereen weg en hem voor je bezig. Ze zijn op de derde verdieping op de trap.’ En weg was Emily. Ze rende alsof haar leven er vanaf hing. Ze zag Michelangelo daar staan. ‘Michelangelo!’ riep ze. Hij keek op. ‘Hé Michelangelo, heb je zin om met mij naar het bal te gaan.’ Michelangelo fleurde op. ‘Ja natuurlijk. Ik had anders wel verwacht dat alle meisjes in de rij voor me zouden staan, niet dus.’ hij lachte. ‘Hé Em?’ vroeg hij voorzichtig ‘Morgen mogen we naar Zweinsveld, ga je mee?’
‘Graag!’
Oké, tot morgen in de grote zaal!’Emily keek hem na.

Die nacht lag ze de hele tijd aan Michelangelo te denken. Wat is hij toch knap en leuk en sterk. Oké hij is misschien een beetje arro, maar dat is zo leuk aan hem.

‘Eindelijk daar ben je. Ik heb tien minuten op je zitten wachten.’ Emily was een beetje chagrijnig geworden, maar dat was als sneeuw voor de zon verdwenen toen ze Michelangelo zag. ‘Kom dan gaan we.’
‘Waar wil je heen?’ vroeg Michelangelo, toen ze het hek passeerden. ‘Ik wil graag even langs de Zonko. Als jij dat wil tenminste.’

Ze waren overal geweest. Ze hadden samen gelachen, gepraat, elkaar in de ogen gekeken . Ze waren nu een stelletje. Het leek alsof ze in een soort betovering verkeerden. Ze zaten even later in de drie bezemstelen tegenover elkaar. ‘eh Emily. ’ zei Michelangelo. Hij streek door zijn haar. Emily keek op. ‘Ik wil wat vragen… Ik, eh, ik vind je wel leuk en, eh, ik .. zou je mijn vriendinnetje willen zijn.”
wat vraagt hij dat schattig ‘Ja, natuurlijk wil ik . ’
‘Wat mag het zijn.’ Madame Rosmerta jr. had de betovering verbroken. Emily keek Rosmerta jr. aan en zag dat ze knipoogde naar Michelangelo.
‘2 boterbier, graag.’ Emily keek Rosmerta jr. vijandig na.
‘Emily, leuk je me echt? Ik bedoel vind je me echt leuk?’ hij keek haar hoopvol aan. Emily knikte en zei lachend ‘Anders zat ik hier toch niet.’ Michelangelo straalde. oké dit is dus het moment van mijn leven Emily hield haar hoofd een beetje schuin en staarde in zijn ogen. Ze boog zich voor over naar Michelangelo toe en zoende hem op zijn mond. Michelangelo beantwoordde haar kus.

‘En. Hoe was het?!’ Sandra Tropun sprong op en neer door de kamer. Emily had haar samen met Louisse en Sophie uitgenodigd. ‘Hebben jullie gezoend?’Emily keek Louisse even aan en knikte toen. Louisse werd nu ook helemaal opgewonden. ‘Hoe was het? Hoe was het?’ Louisse pakte Sandra`s handen en begon samen met haar door de kamer te dansen. Emily kwam niet meer bij. Alleen Sophie zat er stilletjes bij. Emily wist waarom. Zij had stiekem een oogje op Michelangelo. Nadat ze allemaal weer waren bekoeld gingen ze weer zitten. Sandra en Louisse met een rood hoofd. ‘Oké vertel, Louisse, Sophie en ik willen alles weten.’ Zei Sandra. Nu kwam Sophie tot leven en ging op het puntje van haar stoel zitten.
Emily vertelde over de date. Over haar twijfels dat ze nog wel zouden zoenen, aan de lol die ze hadden beleefd, maar vooral haar hemelse kus kreeg alle aandacht. Louisse en Sandra genoten. Sandra`s ogen puilden bijna uit hun oogkassen toen Emily over de kus begon. Toen Emily was uit verteld boog Sandra zich naar haar toe en zei. ‘ik heb nog nooit gezoend! Hoe moet je dat nou doen en hoe begin je?’ze keek er heel wanhopig bij en dat maakte Louisse en Emily aan het lachen. Emily antwoordde: ‘Het is heel simpel, en het komt vanzelf. Ga op je intuïtie af en dan komt alles goed. Maar Michelangelo heeft gevraagd of ik morgen op zijn kamer kom. Hij smokkelt mij morgen de leerlingenkamer van Griffoendor in. En wij gaan naar het feest samen. Dat is al over een week, dus wil ik jullie mijn jurk laten zien.’Emily stond op en liep naar de kast. Ze deed de deur open en opeens viel er haar zwarte jurk uit. Emily wou hem snel oppakken, maar Sophie was haar voor. ‘Wat is dit?’ vroeg ze. ‘Ik vind hem mooi, waarom heb je hem niet eerder aangedaan?’ Emily voelde zich betrapt. Later zou ze dit wel vertellen. Snel pakte ze de jurk, legde hem in de kast en pakte toen haar echte gala jurk. Je kon de verrukking van hun gezichten aflezen. Toen Emily in de jurk zat begonnen ze in de handen te klappen als kleine kinderen. Behalve Sophie. Ze stond op en keek iedereen hooghartig aan. ‘Mijn jurk is veel mooier, zal ik hem sommeren? Misschien kunnen jullie dat ook beter doen.’ En ze wees naar Sandra en Louisse.

Emily dacht aan haar triomf van vanochtend. Elin was terug gekomen. Precies op het moment dat zij en Michelangelo weggingen. Ze had Elin vuil aangekeken, had de hand van Michelangelo gepakt en nog even vals achterom gekeken. Ze zag tevreden dat Elin in tranen was uitgebarsten.

Toen Sandra en Sophie hun jurk hadden gesommeerd kwamen Noa en Marte binnen gestormd. ‘We hebben je overal gezocht, Em. We willen graag onze jurken laten zien.’ Noa en Marte hadden snel ook hun jurken aangetrokken en even later stonden ze voor de spiegel. Noa had een heel mooie paarse, Marokkaanse jurk, Marte had een blauwe, van zijde gemaakte jurk die ze zelf gemaakt had, Sophie had een rode jurk aan, en Sandra had een prachtige witte jurk aan met op de achterkant een soort hart van gaas. Louisse kon haar jurk niet sommeren.

Nadat iedereen naar bed was gegaan ging Emily op haar bed liggen. Ze was nog helemaal niet moe. Ze pakte haar zwarte jurk en ballerina`s en vloog het raam uit. Met dit keer wel het raam open.

btw reacties geven is niet dodelijk of zoiets.
bbtw wat vinden jullie, moet Elin of Emily Michelangelo krijgen? als je het niet helemaal weet dan moet je mijn verhaal lezen en Animal instinct.

misssnake

heey, lisa bedankt voor je reactie. Ik ben er erg blij mee. O ja, jongens ( en meisjes) in dit hoofdstuk is "geweld"te lezen/ zien( als je een grote fantasie hebt Very Happy

) Sorry dat ik zolang op me heb laten wachten.

6 de grote klap

Emily zat op de tribune te kijken naar Michelangelo`s training. Ze hield van zwerkbal en van ze vond Michelangelo helemaal te gek, dus ving ze twee vliegen in een klap. Emily wou ook wel in een zwerkbalteam, maar ze kon nog geen twee seconden op een bezem blijven zitten, dus had ze dat maar uit haar hoofd gehaald. En dat kwam goed uit, want Michelangelo was de drijver van Griffoendor en zij zat in Ravenklauw. Dan moest ze tegen Michelangelo en als ze wonnen was hij vast boos, of zoiets. Maar ze was wel blij dat ze bij Michelangelo mocht kijken. Zo kon ze ook de andere spelers bekijken. Niet dat ze een player was, nee, maar een meisje met verkering mag wel eens kijken naar een andere jongen, vond ze. Die hoeft niet braaf thuis te blijven en kleedjes gaan zitten haken of zoiets. Het was even pauze. Michelangelo kwam even bij Emily zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Je speelt heel goed,’ fluisterde Emily.
‘Jij moedigt heel goed aan.’ Zijn uitspraak deed Emily glimlachen en ze zoende hem. Veel mensen begonnen te joelen en een aantal meisjes kregen tranen in de ogen. De aanvoeder blies weer op zijn fluitje en de spelers moesten weer het veld op. ‘Dag liefje, we gaan nu een klein wedstrijdje spelen. Moedig je me aan?’
Dat waren Michelangelo`s woorden toen hij weer het veld op ging en tien minuten later lag hij in de ziekenzaal met Emily naast hem: open bot breuk aan zijn arm. Het zag eruit alsof hij verging van de pijn. Emily werd helemaal hysterisch, maar wat wil je als je vriendje een en al bloed is en zich niet veel meer herinnerd. Toen Emily twee uur later weer weg ging was het al bijna donker. Michelangelo was tien minuten buiten bewustzijn geweest, maar had Emily nog wel herkend. Toen Emily naar de leerlingenkamer liep zag ze een huilende Elin voorbij rennen. Ze bedacht zich geen moment en ging achter Elin aan. Ze zag dat Elin naar de ziekenzaal rende en dat haar haar nu als een sleep achter haar aan sleepte. Terwijl Emily dichter bij de ziekenzaal kwam hoorde ze madame Morbus zeggen dat ze naast Michelangelo moest gaan liggen. Kwaad stampte ze naar de kamer van Zwadderich om Louisse te spreken.
Daar aan gekomen bedacht ze zich dat ze het wachtwoord niet wist. Ze was buiten zichzelf van woede. Tot er een jongentje aan kwam. Ze vroeg het wachtwoord aan het hem. Het was een joch dat Emily had uitgekozen als boodschapper. Hij stak hooghartig zijn neus in de lucht en zei ‘Ik heb jou niet meer nodig. Ik was alleen bij je om indruk te maken op de anderen. Nou dat is gelukt en nu ben ik de populairste onder de eerstejaars. Nou ga aan de kant, watje.’
'WAT?! Jij kleine rat. Ik zal je.’ Emily duwde haar toverstok tegen zijn keel. ‘Ben je nu nog zo dapper? Ik ken vele nare vervloekingen en ik zal ze gebruiken ook, ik zal alle leerlingen tegen je op zetten en ik zal er voor zorgen dat niemand nog met jou wil praten! DUS GEEF ME HET WACHTWOORD,NU!
De jongen deed het in zijn broek van angst. Bibberend gaf hij het wachtwoord. Toen Emily het wachtwoord wist, verlamde ze hem en wiste dit uit zijn geheugen. Daarna liep ze de leerlingenkamer binnen en zocht Louisse.
‘Louisse, waar ben je?; vroeg Emily fluisterend. Gelukkig was de leerlingenkamer helemaal leeg. Moet je je voorstellen, zomaar een ravenklauwer tussen de zwadderaars! Emily wou net de trap op sluipen toen er net iemand aan kwam. Rick, een superknappe zwadderaar. Ze keek in zijn grijze ogen. Dit kan je niet maken, hij is een vriend van Elin. Je heult gewoon met de vijand, alhoewel, hij is best knap, als het niks word met Michelangelo kan je ook op hem gaan jagen.
‘Hallo Andest.’
‘Wat kom jij hier in hemelsnaam doen, Swift. Dit is domein van Zwadderich!’
‘Ach, Andest, niet zo boos doen,’ zei ze sarcastisch. Ze besloot hem jaloers te maken. ‘Ik moet alleen Louisse spreken, dat hoef je toch niet door te vertellen? Ik heb trouwens een nieuwtje voor je. Weet Michelangelo Zwaluw? Hij ligt in de ziekenzaal met Elin naast hem, maar dat is ons geheimpje, hé?’ Zoals ze verwacht had rende hij meteen naar de ziekenzaal. Nu sloop Emily stiekem naar Louisse`s slaapzaal. ‘He Louisse, weet je het al? Elin ligt met haar tot op de grond in de ziekenzaal. Leuk hè?’ Louisse sprong meteen op en rende de deur uit. ‘Ze slaapt hoor!’ riep Emily nog na. Nou leuke vrienden heb ik. Ik praat wel met Mark. Hij komt nu op de eerste plaats om iets tegen te zeggen, nu Louisse weer close is met Elin en Noa verteld alles door en Marte vertrouw ik niet helemaal.

‘Mark? Ben je hier?’vroeg Emily fluisterend. Mark zwaaide zijn deur open, keek naar Emily en liet naar binnen. ‘Wat is er Emily. Je ziet er niet zo goed uit. Oh, je hoeft niet te gaan huilen.’ Emily was in tranen uitgebarsten. Met horten en stoten vertelde ze het verhaal over haar rampzalige middag aan Mark. Over Michelangelo die met een open bot breuk in de zieken zaal lag en dat Elin heel lang haar had en naast Michelangelo mocht liggen. Over het ene joch dat ze uitgeschakeld had. Dat Louisse blijkbaar Elin boven haar verkoos en dat haar moeder ontslagen was omdat, ze weigerde te werken met Martinius Nonius. Haar vader verdiende ook niet zoveel.
Mark had troostend een arm om haar heen geslagen en zei: ‘Stil maar Emily, stil maar. Het komt wel goed. Je moeder vindt vast een nieuwe baan en jullie zijn toch zo rijk. Denk aan leuke dingen. Je bent over een maand jarig, bijvoorbeeld.’ Emily keek in zijn blauwe ogen en zei: ‘Mark, er is één ding dat ik nog moet vertellen. Het is een geheim van mij en ik moet het aan iemand kwijt. Je moet alleen beloven dat je het niet door verteld. Asjeblieft?’ ze sloeg haar ogen even neer.
‘Ik beloof het met mijn hand op mij hart.’
‘Het zit namelijk zo. Ik ben een faunaat.’

ah wat lief, die arm. Op reacties geven is trouwens nog niet de doodstraf uitgezet, mensen.

misssnake

heey beste mensen. Hier is hoofdstuk 7 alweer. Maarre, reacties geven is niet dodelijk hoor. En stemmen op de poll ook niet. Nou ja, veel leesplezier.
@lady bird, je zult een stukje wel herkennen, waar logeren toch allemaal niet goed voor is. Cool

7 de waarheid

‘Een faunaat?!’ Mark liet Emily los en keek haar verbijsterd aan. ‘Meen je dat nou? Maak je nou geen grapje?’ Hij schudde ongelovig zijn hoofd. Hij keek Emily aan en zei: ‘Leg uit.’
‘Ik ontdekte het vorig jaar. Ik kreeg meer eigenschappen er bij. Ik hunkerde steeds naar water, werd eleganter, agressiever en alerter. Ik kon mooier zingen (dat heb ik altijd al mooi gekund) en ruiken. We hadden van de leraar gedaanteveranderingen destijds, professor Allegaar, die dat jaar met pensioen ging, geleerd hoe de spreuk luidde waarmee faunaten zich omtoverden. Ik had toen al een vermoeden, maar ik negeerde dat en vergat alles. Maar toen ik de eigenschappen kreeg herinnerde ik me wat hij gezegd had. “Als iemand een faunaat is, krijgt die gene eigenschappen, zoals sneller rennen, denken of beter ruiken. Iemand kan onbewust al jaren lang een faunaat zijn zonder het door te hebben, maar meestal ontdekken ze het als de symptomen, de eigenschappen in dit geval, opdoemen.” Net als bij mij dus. Ik had een mooie zwarte jurk gekregen met ballerina`s, dus had ik die aan getrokken en ging het verboden bos in. Ik zei de spreuk en daar stond ik, als een faunaat.’
‘Wat voor een soort dier ben je?’
‘Ik ben een zwarte zwaan met een kleine vlek op mijn voorhoofd. Het ligt er ook aan wat voor sieraden ik om heb. Dan is het er meestal ook bij. Die kleine vlek is mijn zwanenschild, kijk!’Emily haalde haar zwanenschild onder haar gewaad tevoorschijn en liet hem aan Mark zien. ‘Mensen, of meisjes moet ik zeggen, met zwanenschilden hebben de eigenschappen schoonheid, wijsheid en kunnen een muziek instrument perfect bespelen of hebben een prachtige stem. Bij mij is het denk ik de laatste. Ik kan best goed zingen, er zijn in ieder geval nog geen instrument waar ik ook maar één noot speel die niet vals is. maar goed, bij elke zwanenschilddraagster ontwikkeld zich een speciale kracht. Er zijn nog twaalf andere meisjes die het zwanenschild dragen.’
‘Dan is het wel heel bijzonder dat jij een zwanenschild mag dragen. Maar wat is jou speciale kracht?’
‘Ik heb geen idee.’
‘Oh, die moet zich zeker nog ontwikkelen. Je weet het Emily, je kan altijd alles tegen mij zeggen. Ik zal het niet doorvertellen en ik zal je proberen te helpen.’Emily aarzelde een moment, maar ze had nu toch alles al verteld.
‘Er is één ding, één ding, en dat zit me dwars. Ik heb steeds nachtmerries.
Ze gaan steeds over een witte wolf. Daarna zie ik het Zwarte meer, helemaal bevuild. Met allemaal dode vissen, wierlingen en al dat soort dingen. Ik heb die droom sinds ik mijn zwanenschild om heb. Dat is drie dagen geleden.’ Emily stond op en Mark volgde haar. ‘Kom.’zei hij.

‘Ik weet nog steeds niet of ik je geloof, maar dat van die droom geloof ik wel gelijk. Ik denk dat jouw geheimzinnige kracht in de toekomst kijken is.’
Emily keek hem verschrikt aan.
‘Nee, toch. Dan is alles wat ik gedroomd heb… Ik hoop zo dat het niet waar is.’
‘Ik hoop het ook niet… zeg Emily, ik wil je wel eens als zwaan zien. Je kan het ook zonder toverstok.’
‘Maar ik heb het nog nooit zonder gedaan!’
‘Niet zeuren anders geloof ik je niet.’ Mark zette resoluut zijn handen in zijn zij.
Emily kon niet anders, haalde diep adem en daar stond binnen een paar seconden ene perfecte zwaan met een enkelbandje om. Emily knipperde een paar keer met haar superlange wimpers, draaide zich gracieus om en daar stond weer het meisje met de lange zwarte haren. ‘Wow.’fluisterde Mark. ‘Zie je wel? Zie je wel dat je het kan? Wat moest dat eigenlijk om je poten voorstellen?’ Emily keek hem kwaad aan. ‘Dat “ding” is mijn grootmoeders erfstuk.”
Opeens hoorden ze de struiken ritselen. Emily veranderde in een zwaan en ging voor Mark staan. Het ding uit de struiken zette nu de struiken in brand. Tussen het smeulende vuur zagen ze een salamander. Die hadden ze tijdens de lessen van Hagrid jr. behandeld. De salamander kwam de verbrande struik uitgelopen en deed zijn bek open, klaar om een vuurstoot uit te spuwen. Emily zette haar veren uit en begon tegen de salamander te blazen. Het dier zette het meteen op een lopen. Emily veranderde weer, klopte haar gewaad uit en bluste het brandje. Daarna draaide zich naar een verbijsterde Mark om en lachte flauwtjes. ‘Ik word er steeds beter in. Er zit allemaal roet op je gezicht. Kom ik maak het wel even schoon.’ Ze pakte de punt van haar gewaad beet om Mark schoon te maken , maar hij pakte haar hand vast. ‘wat doe,’zei Emily, maar verder kwam ze niet. Hij hield met één hand haar polsen vast en met de andere ging hij haar kietelen. De tranen stroomde over haar wangen van het lachen. Uiteindelijk belandden ze samen in het vochtige gras.

Ze staarden in de sterrenhemel.
‘Mark?’
‘Ja?’
‘Ik ben blij dat we vrienden zijn, hé Mark?’
‘Ik ook, Emily’
‘Zeg, Mark?’
‘Ja, Emily.’
‘Waarom heb jij een hekel aan Marte?’
‘Waarom ik een hekel heb aan Marte? Nou gewoon, je kan haar niet goed vertrouwen. Ze heeft van alles door geklikt aan meisjes die ik leuk vond. Weet je, beloof je dat je niks zegt? Ik heb haar dagboek gejat. Gister. Daarin stond dat ze allen nog bij jou zit omdat ze geen vrienden heeft. En,’hij ging over in fluistertoon. ‘het blijkt dat ze Andest heeft gevraagd voor het kerstbal, je weet wel die knappe 5de jaars uit Zwadderich, de vriend van miss perfectje. Er staat ook in dat ze Corda stiekem aardig vindt.’
Emily kwam overeind ‘Wie.. wat … waar …hoe? Arg!’
‘Ja, echt wel, ze klonk net als Natje, Natje Zwam.’
‘Rusig Emily, rustig. Denk aan leuke dingen. Het bal begint over.’ze keek op haar horloge. ‘Zeventien uur. En over vijf uur zie je Michel weer…’ Marks gezicht betrok.
‘Laten we maar naar het kasteel gaan, Mark. Je kan met mij mee liften.’

misssnake · Geplaatst: Do Apr 17, 2008 14:10

Sorry voor het wachten. Ik had het een beetje té druk. En ik heb een tijdrovende bezigheid: verliefd zijn. Bedankt als je op mijn poll gestemd hebt! Nou, hier een nieuw stukje emily, Enjoy!

8 het drama

Emily hoorde een snik. Ze deed haar deur open. Op de grond zat een klein meisje. Ze was helemaal in het zwart gekleed met een broek vol kettingen. Een tweede jaars, zag Emily. Ondanks al haar kleding vond Emily haar best aardig. ‘Wat is er?’ Het meisje keek op. Ze had grote ronde blauwe ogen. Haar wangen waren helemaal nat. Op haar hoofd zat een grote bult. Met veel horten en stoten vertelde ze: ‘Ik heb niemand. Helemaal niemand. Ze vinden me niet aardig omdat ik anders ben. Degene die ook maar een beetje aardig voor me zijn worden gepest.’
Emily ging op de grond zitten en omhelsde haar. ‘Sst, stil maar. Ik zal je vriend zijn. Wat is je naam?’
‘Desireé, Desireé Nassat’
‘Zeg Aimabele, is er dan werkelijk niemand die je aardig vind?’
‘Nee dat zei ik toch al? Ze noemen me miss perfect, omdat ik zo slim ben. En er zijn ook wat vierdejaars die een cruciatus-vloek over me uit.’
‘Ach meisje. Waarom ga je niet naar professor Heelmer? Hij is het afdelingshoofd. Ik had een keer ook zoiets gehad, maar dan bij een vriendin. Het is niet meer voor gekomen. En ik zou als ik jou was naar madame Morbus gaan. Die bult moet weg. Ik wil je graag verder helpen, maar ik heb nu geen tijd. Er is over een uur een bal en ik moet me nog opmaken. Ik spreek je nog wel. In welke kamer zit je?’ Het meisje legde uit waar ze “woonde” en liep weer blij naar haar kamer. Emily keek haar na. Opeens hoorde ze iemand de trap op stampen. Het was Sandra. Ze had haar jurk bij zich. Haar gezicht was helemaal betraand. Emily liet haar gauw binnen.
‘Ach Emily, moet je mijn jurk zien. Die kleuters hebben hem kapot gescheurd. Ik heb ze meteen gestraft met de cruciatus. Maar wat moet ik nou aan? Ze hebben hem magisch vernietigd. Ik heb alles al geprobeerd.’
‘Leen mijn jurk. Mijn moeder heeft een andere jurk opgestuurd.’ Ze wees naar de stoel. Het was een rode satijnen jurk met een hele diepe hals bezet met steentjes. Sandra keek haar dolgelukkig aan. ‘Meen je dat nou echt? Oh bedankt, bedankt.’en weg was Sandra.

Ze stond naast Michelangelo. Ze was het middelpunt van de belangstelling. Af en toe wierp ze een blik naar haar vrienden en naar Rick. Rick ging met Corda naar het bal. Ze was er nog steeds niet. Opeens zag ze boven aan de trap wat wits. Ze zag een hoofd met groengrijze ogen en op het opgestoken, zwarte haar stond een diadeem. Het was Corda! Ze had een trouwjurk aan. Ze zag er heel mooi uit. Net miss perfect. Het werd gelijk stil in de hal. Jongens begonnen naar haar te fluiten. Dit vond Emily dus echt niet leuk. Zij moest de mooiste zijn. Ze zou haar betaald zetten.

Wat was Michelangelo toch leuk. Hij kon geweldig dansen. Ze genoot van elke stap die ze maakte. Toen ze eindelijk van de dansvloer waren, zagen ze Corda en Rick ook zitten. Michelangelo stak zijn duim naar haar op. Emily keek hen verbaasd aan. Opeens zag ze dat Elin met Rick de dansvloer op ging. De dj zette een langzaam nummer in. Dit was haar kans! Nu kon ze Elin betaald zetten. Emily draaide haar hoofd naar Michelangelo toe, keek hem aan en zoende hem. Niet lang daarna voelde ze wat langs haar been strijken, de stof van een jurk. Yes! Haar plan is gelukt. Maar Michelangelo liet haar los en keek achter zich. Toen zag hij Elin nog net weg rennen. Hij schrok en keerde zich naar Emily toe. ‘Kom mee,’ fluisterde hij.

Ze liepen samen langs het meer. Plotseling bleef Michelangelo staan. Hij draaide zich om en zei tegen Emily. ‘ach Emily, je bent heel leuk en zo, maar het wil niet meer voor mij.’
Emily keek hem geschrokken aan. ‘Is het iemand anders.’ Fluisterde ze. Michel knikte en zei:
‘Laat me het uitleggen. En word alsjeblieft niet boos. Ik ben er achter gekomen dat ik wat voor Elin voel. Als ik bij haar ben voel ik me blij en verliefd. Ik ben erdoor heel erg in de war. Ik heb tijd nodig om na te denken. Alsjeblieft, reageer je niet af op Elin.’
Emily knikte, wat kon ze anders? Verdrietig staarde ze naar de grond. Michelangelo legde zijn hand op haar kin en duwde deze een beetje omhoog, zodat ze in zijn ogen keek. ‘we blijven vrienden, toch?’ Maar Emily luisterde niet meer. Ze maakte een sprintje en rende het bos in. Michelangelo kwam achter haar aan. Ze kon nog maar één ding doen.

Emily liep door de school. Ze moest goed uitkijken voor Alecto. Op de gang van Barabas de onbenullige op de zevende verdieping bleef ze staan. Ze hoorde wat. Gitaar muziek. Het kwam ergens vandaan, maar waar? Ze liep drie keer heen en weer. Er verscheen plotseling een deur. Ze opende hem. Toen hoorde ze achter haar wat. Snel sprong ze achter de deur. Ze keek achter zich. Er was niks te zien. toen hoorde ze voetstappen aan de andere kant. Ze stierven langzaam weg. Nu durfde Emily achter de deur vandaan te komen. Ze ging naar binnen. Ze zag een grote ruimte. In de hoek lagen balletspullen. Ze trok ze aan. Tot haar verbazing pasten ze perfect. Er waren nog andere spullen in de kamer. Er lagen cd`s, een muziekbox en in de hoek lag een gitaar. Een Basgitaar. Ze pakte het op en sloeg een akkoord aan. Valse gitaarklanken vulden de ruimte. Ze had ooit een bas-akkood geleerd, wat ze blijkbaar weer verleerd was. Ze keek nog even rond. Er was ook een gordijn. Nieuwsgierig schoof ze het weg. Er stond een piano achter. En een saxofoon. En een klarinet, een drumstel, een harp nog veel meer. Ze rommelde even tussen de spullen. Gelukkig, er was ook een dwarsfluit. Ze pakte de fluit en begon te spelen. Perfecte noten dansten door de kamer. Ze speelde een vrolijk wijsje, een droevig wijsje, van alles. Toen zwaaide de deur met een dreun open.

p.s. ik laat het reactie-virus niet los als je reageert ofzo.

Misssnake Rolling Eyes

misssnake

Heey jongens/meisjes/geslachtlozen/aliëns.

Hier het lang verwachte heel belangrijke hoofdstuk 9.
Bedankt als je op de poll gestemd hebt!
misssnake.

p.s. ik ben het een beetje zat om te zeggen dat je moet pb-en. Als je het een mooi verhaal vindt stuur een pb, ik blijf het niet herhalen! Dit is z'on beetje de laatste keer.
p.p.s. ik heb Aimabele's naam veranderd. zie hoofdstuk 8

9 waarom huil je?

Emily liet de fluit vallen. Oh nee, ze had de balletspullen nog aan! Het was natuurlijk degene die hier was geweest, die de basgitaar had gespeeld, die de ballet kleren die zij nog aan had hier had laten liggen! Die persoon moest dan nu razend zijn! Ze draaide zich langzaam, maar sierlijk om en keek recht in de mysterieuze, groengrijze ogen: de ogen die ze zo verachtte.
‘Swift!’ ‘Corda!’ Gilden ze. Ze zakten op de grond. Emily viel sierlijk op haar zij, Corda viel op haar knieën en boog voorover. Hun gesnik vulde de ruimte. Ik kan het niet, ik kan het niet! Ik heb het Michelangelo beloofd! na een tijdje had ze door dat Elin ook huilde. hé? Huilt Corda? Waarom? Emily veegde haar tranen af en keek naar het betraande gezicht van Corda. Ze kon er echt niet tegen als mensen huilden. Ze stond op, liep naar Corda toe, die helemaal in elkaar kromp, en legde een hand op haar rug.
‘Elin?’ Emily knielde bij haar neer en omarmde haar. Zo zaten ze. Na een tijdje dwong Emily Elin op te kijken.
‘Wat’ vroeg Elin met een vreemde stem. ‘Wat wil je van me? Wat heb ik fout gedaan?’
‘Niks’ zei Emily. ‘Waarom huil je? Ik kan er niet tegen als mensen huilen.’
‘Je kunt er niet tegen als mensen huilen?! Jij bent de reden waarom ik al jaren lang huil!’
Elin rechtte haar rug en vervolgde op een zachte vernietigende toon: ‘Heb je wel door dat er veel mensen zijn op deze school die door jou nachtenlang huilen?!’
Ze haalde piepend adem. Emily keek haar geschrokken aan, liet Elin los en begon te huilen.
Dit is niet waar! Waarom heb ik dat niet doorgehad?Wie hebben er dan nog meer door mij gehuild?Ik kan het niet geloven1 Tussen haar tranen door zei ze: ‘Dat wist ik niet. Dat is niet mijn bedoeling. Mijn leven lijkt misschien perfect, maar dat is niet zo. Ik heb ook verdriet. Ik wil jou niet meer kwetsen. Mijn leven is totaal veranderd door Michelangelo. En…….’ Elin stond op en wierp haar haar naar achter. Één pluk viel voor haar oog.
‘En wat?’ Zei Elin. Ze keek schamper naar beneden. Emily`s nekharen sprongen overeind. Ze boog voorover. Heb ik ook zo gedaan? Ik leek dan net een zwadderaar! Ik moet aan iemand mijn verhaal kwijt, maar is Elin te vertrouwen? ‘Elin, luister. Ik heb me vreselijk gedragen tegen over je. Daar over bied ik mijn excuses aan. Om te laten weten dat ik het echt meen zal ik je over mijn leven vertellen, tenzij je het niet wil, wat ik me kan voorstellen.’
Natuurlijk wil Elin mijn verhaal niet horen! Ik heb haar vijf jaar lang gepest! Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan! Elin leek even na te denken. ‘Emily,’zei ze. ‘voor wat jij hebt gedaan is er eigenlijk geen excuus! Maar vertel, dan oordeel ik.’ Ze ging zitten op het pas verschenen kussen. ‘Vertel.’
‘ik ben mijn hele leven gepest. Mijn moeder ging op mijn tiende weg. Ze was onder invloed van liefdesdrank. Nu niet meer. Ze is teruggekomen. Maar de kinderen in de buurt pesten me daar nog mee. Toen kwam ik tijdens onze eerste treinreis jou tegen en je leek gewoon perfect. Om in de smaak van andere kinderen te komen reageerde ik al dat gepest op jou af, dat wekte. In mijn vierde jaar ontdekte ik dat ik een faunaat ben. Toen zag ik Michelangelo, ik was op slag verliefd.’ ( wie nou niet? Wink

) ‘Ik kreeg verkering met hem, dat is nu twee maand geleden. Toen kam deze vervloekte avond. Jij zag er zo mooi uit, iedereen had alleen maar oog voor jou. Ik moest je dat betaald zetten. Louisse zei dat jij ook smoor was op Michel, dus ik zoende hem en hij zag jou weg rennen. Hij nam me mee naar het meer waar hij het uitmaakte. Hij zei dat hij meer voelde voor jou! Hij vroeg me mijn woede niet op jou af te reageren. Ik heb niet geantwoord maar ben het bos in gerend en weggevlogen. Nu weet je alles over mij.’ Ze zuchtte en keek naar Elin die haar geschrokken aan keek. ‘vind Michel… mij…leuker? Dan jou? Onmogelijk, onmogelijk! Kijk in de spiegels!’ Ze wees naar de spiegels aan de muur. ‘Kijk naar je zelf. Je bent zoveel mooier dan ik!’ Elin stond op en liep naar de muziekkast. Ze trok er een cd uit en stopte die in de magische cd-speler. Gitaarklanken schalden door de ruimte. Het was niet Emily`s favoriete muzieksmaak, maar toch, toch had het iets, iets speciaals. Elin riep: ‘Excuseer!’ Ze trok een zwart balletpakje aan, liep naar de balk aan de muur en deed een oefening. Het zag er erg mooi uit. zou ik dat ook kunnen? Vast niet zo mooi als zij. ‘Het spijt me echt maar mijn voeten sliepen.’ Elin deed nog een paar oefeningen. Emily kwam overeind en liep naar haar toe. Ze keek in de spiegel en zag een perfect meisje in de spiegel staan in een wit balletpakje. Een te perfect meisje. Elin heeft gelijk, ik ben mooi. Veel te mooi! En ik kan er niets aan doen! Ze zuchtte. ‘Mark zei altijd dat ik gewoon bovenaards mooi ben. Te perfect eigenlijk. Ze noemden mij altijd Arwen. Naar een personage uit een dreuzelfilm.’
‘Lord of the Rings? Die heb ik gezien!’
Emily keek Elin verbaasd aan. Wat is dit nu?Een Zwadderaar? Die dreuzelfilms kijkt? Dan ben ik zelfs nog meer een Zwadderaar. Emily zei verder niks, maar trok haar eigen galakleding weer aan. Ze keek nog een keer door de ruimte en draaide zich om naar Elin. ‘Ik zie je nog wel.’ Nu draaide ze zich om naar het raam, wierp haar hoofd in haar nek en Emily stond er niet meer. Op haar plek stond nu een zwarte zwaan. De zwaan vloog het raam uit, Elin verbijstert achterlatend. dag Elin, het spijt me dat het zo moet! Ik moet gewoon nadenken, anders……

misssnake · Geplaatst: Ma Jun 16, 2008 12:39

ja, sorry mensen, ik heb het echt überdruk. maar hier is hoofdstuk 10. enjoy it! en thnx aan Bananana, fijn om reacties te horen.
10 de terzielers

Ze kon zich niet beheersen. Ze moést vliegen als iets haar dwars zat. Dat was nu nog het enige wat haar het leven op Zweinstein leuk maakte. Zonder haar vliegende tochtjes was ze niks, helemaal niks. fijn is dat, nu zal ik al mijn vrienden, populariteit en Michelangelo kwijt raken. Door een kus. Één kus! Gelukkig is populariteit niet belangrijk, anders zit ik nu met een nog groter probleem. Emily vloog het bos over, over al de bomen. Ze vlogen een voor een onder haar door. Emily kreeg er niks van mee. Ze kon alleen maar denken aan die ene kus, die ene kus die haar leven zo veranderde. hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Hoe…kan Michel háár boven míj verkiezen? Hoe kan ik aardig tegen háár gedaan hebben? Hoe kon ik.. Ze vloog steeds verder het bos in. Duizenden blaadjes zoefden onder haar door. Er kwam een grote groep kraaien aan. Een daarvan week af en ging voor Emily vliegen. Het was een doodnormale kraai, maar Emily keek er toch schattend naar. Hij leek op het eerste gezicht doodgewoon. Maar hoe meer Emily er naar keek hoe abnormaler hij werd. Plotseling week hij af van zijn koers en maakte oogcontact. Hij wenkte haar en zette een duikvlucht in. Ze landden op een boom.
‘oh, prinses. Ik heb een dringende boodschap voor u.’ zei hij toen ze geland waren. ‘U moet zo snel mogelijk naar de Terzielerweide gaan, het is dringend.’en weg was hij. Word ik nu helemaal gek? Een pratende kraai? Terzielerweide?! Prinses?!![i]
Er klonken hoeven op de bemoste grond. Emily keek onder zich en keek recht in twee melkachtige ogen. ‘Hallo prinses.’ Hij boog. ‘Ik ben Martinus, de kleine krijgshaftige.’ Hij was inderdaad niet groot. ‘Hallo, eh, Marti. Ik ben Emily Swift.’ Emily bekeek hem zoals ze altijd met mensen had gedaan. Hij was klein, klein voor een terzieler en had een vreemde kleur. Het leek wel heel donkerblauw! ‘Hoe komt het dat je blauw bent? En dat ik met je kan praten?’ Hij antwoordde niet, maar hij draaide zich om en rende weg. ‘Volg mij, prinses!’ samen vlogen ze door de lucht. [i] Hoe onbeschoft! Ik kreeg geen ineens antwoord op mijn vragen! Waar zouden we heen gaan/ zou het te maken hebben met mijn droom? Het duizelde Emily. Ze verloor het bewustzijn en dwarrelde als een helikopter naar beneden.

Een fel licht drong door haar oogleden door. ‘waar ben ik? Wat is er gebeurd?’ ze probeerde haar hand omhoog te krijgen. Opeens voelde ze een natte lik in haar gezicht. Ze opende haar ogen en keek recht in twee kleine terzieler-oogjes. aw hoe schattig! ze sloeg haar armen om het dier heen en knuffelde het. Ze hoorde een voet schrapen. Een grote terzieler stond ongeduldig te wachten. ‘Kom, Emily. Onze leider wacht op je. Straks kan je me van alles vragen.’zei ze, toen Emily haar mond open wou trekken.

Ze liepen naar een tent. Het kleine terzielertje rende achter hun aan. Het was erg onstabiel op zijn dunne pootjes. Het deed Emily lachen. ‘Wie bent u eigenlijk?’
‘Ik ben Hope, het geluk. Maar dat doet er nu niet toe, we zijn er.’ Er stond een kleine tent voor hen. wat vreemd. Deze tent is niet groot, maar lijkt op een fort als ik het zo zie staan, het moet niet gekker worden vandaag Hope schraapte haar keel. ‘Lieve Emily, hier binnen zit onze leider, Maira de machtige. Als ze je ziet, zal ze je uit lachen, maar dan moet je gewoon een flauwe opmerking maken, of je veranderen en gaan blazen.
Veel succes.’

‘Ben je daar eindelijk, prinses?’ Een stem sneed door de donkere tent heen. Emily hief haar toverstok op. ‘lumos. ’ Fel licht spreidde door de tent. Daar, in het midden, stond een terzieler: Maira de machtige. Ze sperde haar melk witte ogen open en lachte. Dat deed Emily’s bloed koken. hoe durft ze! Ze is niet anders dan al die kinderen thuis. Al maar lachen al maar pesten, ik zal haar eens leren!Ze veranderde in een zwaan en ging dreigend voor Maira staan. Diens gezicht veranderde zo snel, dat het komisch werd. Emily’s ogen werden nog groter en ze barstte in lachen uit. Net goed! dacht ze. Ze rolde door de tent heen van het lachen. Maira keek zuur toe. ‘Houd op met lachen en luister naar wat ik te zeggen heb.’ Beschaamd ging Emily als mens weer voor haar staan. ‘Sorry, het was niet mijn bedoeling om je boos te maken. Maar het zag er zo grappig uit.’ Ze grijnsde een beetje.
‘Stil. Ik zie in je hart dat je het meent. Daarom vergeef ik je. Maar ik heb ander nieuws, belangrijker nieuws. Misschien is het je al opgevallen, maar de omgeving hier ziet er niet
Best uit. Vroeger was het hier mooi en groeide het gras volop. Maar de laatste jaren is het hard achteruit gegaan. Het meer werd vergiftigd, en zo ook het gras, de bomen, alles. De dieren die dronken uit het meer zijn gestorven, het meer ademt giftige dampen uit. Het is hopeloos. En dat komt alle maal door twee mensen. Twee mensen die een grondige hekel aan elkaar hebben. Wij noemen ze de twee prinsessen. Één prinses van het water en lucht en één prinses van de grond.’ Emily schrok. Wát, twee prinsessen? Maar, de kraai, Martinus, Maira! Emily zakte sierlijk op de grond. Nee, toch! Het is niet waar, waarom overkomt míj dit altijd?[i] Ze snikte. ‘Iedereen noemt mij prinses. Ben ík een reden dat jullie meer, oh wat verschrikkelijk!’
Ze moest nog harder huilen. [i] wat ben ik de laatste tijd toch emotioneel. ‘Inderdaad. Jij bent één van die prinsessen, de prinses van de lucht en het water, om precies te zijn. Goed geraden. Misschien kan je ook de andere prinses raden?’
Emily dacht na. Een grondige hekel? Wie zou het zijn? Natascha? Opeens kreeg ze twee beelden, de wolf en iemand die ze net nog gezien had. Ze schoven over elkaar heen: dezelfde ogen.

misssnake · Geplaatst: Di Jun 24, 2008 10:40

yeah right. bedankt als je op de poll gestemd hebt. ik kan begrijpen dat je de eerste hoofdstukken minder vindt, maar je moet gewoon door lezen, dan vind je hem (hopelijk) iets leuker. (persoonlijke mening.) hier een nieuw hoofdstuk! enjoy it!

11. Waar het mis ging.

‘Nee!’ Emily keek Maira verbijsterd aan. ‘Niet Elin! Nee, nee! Zij haat mij!’ Maira’s gezicht was ondoorgrondelijk. ‘Weet je, zo straks is het water minder troebel geworden. Had je toen iets vriendschappelijks met Elin?’
Emily keek haar aan ‘Ja, ze moest huilen… ik moest… oh, wat verwarrend allemaal!’ Emily was weer in snikken uitgebarsten. ‘Ja, Emily.’ Ging Maira keihard verder. ‘De toekomst van het meer ligt voor nog twee jaar in jullie handen! Nog maar twee jaar! In die twee jaar kan de hele bevolking van bos, lucht en meer worden opgeruimd! Inclusief de terzielers, ook ons jongen, onze talrijke jongen! Als je niets doet gaat het mis! Maar in twee jaar kunnen twee mensen de beste maatjes worden. Ga met respect met elkaar om en behandel haar goed! Doe het voor ons, prinses! Doe het voor je onderdanen, de dieren van het water en lucht! Elin zal voor haar onderdanen zorgen. Doe wat je gezegd wordt!’

Emily sjokte de tent uit. Tranen biggelden over haar wangen. ‘Ik zie,’zei Hope. ‘Dat het nieuws je heeft aangegrepen. Je kan beter naar Zweinstein terug gaan. Later is het tijd voor vragen. Het is al laat, je moet rusten. Kom tijdens de kerstvakantie niet terug.’ Moederlijk pakte Hope Emily op en zette haar op haar rug. Met Emily op haar rug vloog Hope naar Zweinstein.

Emily kon niet meer helder denken. Ze voelde haar hoofd gloeien. Het zweet brak haar uit. Ze voelde zich zwak en misselijk.

~*Flashback*~

Een klein meisje van elf jaar stond zenuwachtig op het King Cross station. Haar lange zwarte haar golfde om haar middel en haar donkerbruine ogen waren nat van de tranen. ‘papa? Wat nou als ze me niet aardig vinden? Dat ze me ook gaan pesten, net als de meisjes en jongens van thuis? Dat gaan ze waarschijnlijk zeker doen. Wat er ook gebeurd, moet je kijken hoe lelijk ik ben.’ Haar vader tilde haar op en zei, ‘Lieve schat, waarom zouden ze mijn lieve meisje willen pesten? Ze zijn gewoon jaloers. Trek je er maar niet zo veel van aan. Alleen onzekere mensen pesten.’ Hij zette haar terug en duwde haar de trein in. ‘Dag meisje! Zorg goed voor jezelf. Wat wordt je toch groot.’
‘Ik hou van je pap.’ fluisterde ze. Een traan biggelde over haar wang toen de trein in beweging kwam.
Een meisje met zwart haar kwam de coupé binnen. Ze was prachtig. Haar mysterieuze groengrijze ogen staarden haar aan. wow. Wat een mooi meisje. Ik wordt vast niet zo mooi als zij. Maar kijk, papa zei toch over jaloers zijn? Nou dat ben ik en dan mag ik haar pesten, misschien vinden ze me dan aardig. ‘Wat moet je? Moet je perse in deze coupé gaan zitten? Nou van mij hoeft dat niet, miss- perfectje! Rot op en zoek een eigen coupé!’ En net op het goede moment kwamen er een stel vierdejaars binnen. Ze begonnen het meisje uit te lachen. Het meisje rende weg, met tranen in de ogen. ‘Wow, ben jij een eerstejaars? Dat jij dat durft! Meestal zijn eerstejaars watjes. Jij dus niet. Welkom bij ons clubje. En Emily negeerde de steek in haar maag toen ze het meisje huilend weg zag rennen.

~*Flashback*~

Emily kreeg tranen in haar ogen toen ze er aan terug dacht. Haar vaders woorden galmden door haar oren. Alleen onzekere mensen pesten. Alleen onzekere mensen pesten. elk woord leek als een moker op haar in te slaan. Ze voelde hoe Hope haar in haar kraag pakte en haar in bed duwde. ‘Dag lieve Emily, vergeet ons niet.’ En Hope vloog weg, het inmiddels donkere bos in. Emily begon in bed te woelen en te draaien. Allemaal gedachten spookten door haar hoofd. De deur ging open. Ze hoorde twee mensen de slaapkamer binnenkomen en een gil. ‘Emily!’ Emily zag nog net door haar oogleden dat Sophie en Natascha op haar af kwamen rennen en toen verloor ze het bewust zijn.

Ze klom de trap op. Muziek galmde nog na in haar oren. Behendig sprong ze over de gebroken traptrede. Het was de trap naar de jongens slaapzalen van Ravenklauw. Ze klopte op de deur van de Zesdejaars. Als Joey er maar niet was. Een lange jongen met muisbruin haar deed de deur open. Hij was er dus wél. Door de kier van de deur zag ze Marte en Mark zitten ruziën. Gelukkig waren Caspar en Balthasar er niet. Arme Mark, dat hij met zulke mensen op de kamer moest slapen. Ze keek Joey afkeurend aan. Toen hij zag dat zij het was keek hij haar verbaasd aan. Zenuwachtig streek hij met zijn hand door het haar. Ze had hem nooit aardig gevonden. Knap ook niet, trouwens. ‘euh hoi Emily, leuk dat je hierheen komt. Ik dacht net..’
‘Ik weet niet wát je denkt, maar je moet weten dat ik niet voor jóú kom. Waarom zou ik eigenlijk? Waar is Mark, ik moet hem spreken.’
‘Mark is binnen, met Marte, ze hebben niet echt een bepaald gezellig gesprekje, trouwens zin om iets te gaan doen vanavond?’ Ze stormde de kamer binnen. ‘Marte Zoë Nikkers! Hoe durf je híér te komen?’ Marte sprong verschrikt op. ‘Wat wat…… wat doet zij hier? Mark! Ik had ook geen seconde gedacht dat het goed tussen ons zou komen! Waarom ben ik hier nou heen gegaan?!’
‘Wat ik hier doe zijn niet jou zaken, verraadster. Wat doe jij hier?’ Mark stond ook op. ‘Emily, wat een verrassing. Je deed zo afstandelijk. Marte, Joey, rot op.’
‘Ho eens even, dit is nog altijd míjn kamer, Nikkers! Ik mag nog steeds zelf bepalen wat ik doe.’ Joey hield zijn mond toen hij Mark zag kijken en draaide zich abrupt om. Mark wendde zich tot Emily die op het bed was gaan zitten. ‘Leuk dat je er bent. Waarom deed je zo, zo afstandelijk?’
‘Ik weet niet, Mark.’ Ze zuchtte. Mark ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Emily, ik moet je iets bekennen.’
Emily keek hem aan.
‘Nou, het zit zo. Van af het moment dat ik je zag, ben ik verliefd op je.

misssnake · Geplaatst: Zo Aug 03, 2008 12:24

he allemaal een nieuw stukje! srry was op vakantie

12. de ziekenzaal.

‘Nee!’ Emily kwam overeind, maar zakte meteen weer in de kussens. Ze kneep haar ogen dicht en haar hoofd bonkte pijnlijk. Wat is er gebeurd? Waar ben ik? iemand voelde haar pols en zei; ‘Blijf liggen meisje.’ Ze opende haar ogen om ze meteen weer dicht te knijpen. Wat een verblindend licht! ‘Blijf rustig liggen, Emily’ Die stem, Mark! o nee, o nee, o nee! Niet Mark! Langzaam opende Emily weer haar ogen. Ze raakte aan het licht gewend. Schimmen verschenen. Geleidelijk namen ze vorm aan. ‘Wordt maar wakker, Emily. Ja goed zo. Oké, wat is er in vredesnaam gebeurd?!!’ schalde een meisjesstem.
‘Mevrouw Amandel, als je zo ziek bent wil je daar niet mee geconfronteerd worden. Laat dat arme kind met rust en laat haar rusten, anders stuur ik je weg!’ klonk een lage, boze vrouwenstem. Emily glimlachte. Ze wist al waar ze was. In de ziekenzaal van Zweinstein. ‘Hoeveel is het dan, madame?’ Ze keek haar aan. Madame Morbus schrok. De korte grijze krullen piekten onder haar hoedje vandaan en haar blauwe ogen keken Emily bezorgd aan. Toen glimlachte ze. ‘Ah, mevrouw Swift. Bent u eindelijk wakker? Als meneer Nikkers en mevrouw Amandel zo vriendelijk willen zijn om te vertrekken en voor de deur te gaan staan wachten, dan kan ik even je temperatuur opnemen en je een medicijn toe dienen. Geloof me, mevrouw Amandel, dat medicijn is niet lekker, en ze zal het gegarandeerd uitspugen.’ Zei ze er snel achteraan toen ze zag dat Noa haar mond open trok om te protesteren. Mark en Noa liepen naar de deur en deden hem dicht. Noa zwaaide even en grinnikte. ‘Zo mevrouw Swift, neem deze maar even in uw mond.’ Madame Morbus pakte een thermometer en gaf die aan Emily. Daarna liep ze naar de kast aan de andere kant van de zaal, rommelde erin en pakte er een medicijn uit. Het zat in een groen flesje en had een paarse kleur. Ze zette het op Emily`s nachtkastje en pakte de thermometer. Na een vluchtige blik pakte ze het flesje en goot er wat van in een beker. ‘Hier,’ zei ze. ‘Drink dit op. Het is heel vies en op Zweinstein is het nog niemand gelukt om het helemaal leeg te drinken. He is een koortsverlagend drankje van heler K.Oudekoorts. Het is echt supervies, maar heel effectief.’ Emily pakte het paarse borrelende goedje aan en nam een slok. Een bittere, zurige smaak vulde haar mond en ze kreeg meteen kotsneigingen. Ze ging bijna over haar nek toen Madame Morbus een emmer bij haar bed neerzette. Toen kwam haar trots in opstand. Die Morbus dacht dat zij zwak was, een slappeling. Ze nam een grote hap lucht, deed haar neus dicht en dronk het in een keer op. Ze pakte een glas water en spoelde de smaak weg. Madame Morbus keek haar verwonderd aan. ‘Wat ben jij een koppige ezel. Maar misschien is het maar goed dat je het helemaal hebt opgedronken. Met eenenveertig graden is dat wel het beste. Ik zal meneer Nikkers en mevrouw Amandel binnenlaten.’

‘Emily!’gilde Noa door de zaal. Mark duwde haar in haar zij. ‘Niet zo hard, No. Dadelijk worden we er weer uitgestuurd.’
‘Emily wat heb je in Merlijnsnaam gedaan? Heb je met Michel gewandeld in het maanlicht? Was het gezellig en….. romantisch?’ haar ogen begonnen te twinkelen. Emily boog haar hoofd. De gedachte aan Michelangelo was te pijnlijk. De hoofdpijn keerde terug. ‘Wat is er? Hij heeft je toch niet pijn gedaan, hé?’zei Mark op een boze toon. ‘Het is uit.’ zei ze met een lichte trlling in haar stem. Ze zag dat Mark Noa een blik toe wierp. 'Hoe is het gebeurd, Em?’ vroeg hij. Emily zweeg en keek hun aan. Noa`s ogen stonden hongerig, naar roddels snakkend en Mark`s ogen stonden hoopvol. ‘Ik wil er niet over praten.’ Noa keek teleurgesteld, maar vermande zich toen. Ze veranderde snel van onderwerp. ‘Hm. Ik zit met een groot probleem, jongens. Ik heb met Daniël gezoend, dat doet hij zóó heaven.’ Ze zweeg even.’Mijn ouders zijn dreuzels en komen uit Marokko. Ze zijn streng moslim en zien het als een belediging als een meisje alleen maar naar een jongen kíjkt!’ in haar oog glinsterde een traan. Opeens werd Mark opgewonden. Hij sprong op en begon bijna een dansje. ‘Emily, Emily! Toen jullie weg waren, pakte Andest opeens Marte`s hand en trok haar een leeg lokaal in. Ik ben ze meteen gevolgd, en weet je wat ze deden? Ze zoenden. Zoenden! Mijn kleine, verraderlijke zusje, zoenen met de vijand! Kan je je dat voorstellen?’ Mark kwam niet meer bij. ‘Wat moeten we doen? Negeren? Pesten, niks?!’ schreeuwde hij. Madame Morbus`kantoortje ging open. Ze kwam er woedend uit en jaagde ze weg. ‘Weg jullie. Mijn patiënt moet rusten.’
‘Dag jongens. Komen jullie morgen weer? Vertel me alles over Marte en Rick! ’ riep Emily. Ze wendde zich tot madame Morbus. ‘Madame, kunt u mij een perkament, een envelop en een ganzenveer bezorgen? Ik moet nog een brief schrijven.’

Aan: Elin Demi Corda.
Slaapkamer van de vijfdejaars.
Zwadderich`s kerker.
Zweinstein

Open dit als niemand er bij is, behalve Louisse.

de brief:
Elin,

Sorry dat ik je zo behandeld heb, sorry dat ik gemeen tegen je deed
Sorry dat ik je onzeker maakte, sorry dat ik je pijn gedaan heb.
Sorry is niet genoeg voor alles wat ik gedaan heb. Ik was alleen zo onzeker! Je hebt mijn hele verhaal gehoord, ik heb nergens spijt van. Jij bent de enige die het weet. Je kunt nu twee dingen doen, het aan iedereen door vertellen, of het geheim houden, ons geheim.

Ik heb met Maira gesproken. Asjeblieft, we moeten elkaar goed behandelen. Wij zijn de twee prinsessen van het bos! Doe het! Anders laten we honderden dieren dood gaan, alleen omdat we zo kinderachtig bezig zijn. Vogels, waterdieren, landdieren, Alles zal dan verdwijnen! Asjeblieft!

Ik heb je jarenlang treiterende bevelen gegeven. “ Ga weg, verdwijn uit mijn leven.” En dat soort dingen Ik heb nu mijn laatste bevelen voor je: wordt gelukkig, neem míjn vrienden, mijn leven, neem Michelangelo. Denk niet aan mij, ik red me wel.

Emily

misssnake · Geplaatst: Do Aug 28, 2008 12:24

13. Schaduwvacht en lady luck

Weken stroomden voorbij. Emily werd spoedig ontslagen uit de zieken zaal. Ze bracht al tijden bezoekjes aan de terzielers. Nu wel met warme kleding aan. Ze speelde dan met de kleine terzielers, die haar adoreerden en praatte met Hope en andere terzielers. Ze had gemerkt dat Maira zelden haar tent uitkwam. Op een dag zag ze Hope nergens. Emily was naar haar gekomen om te zeggen dat ze niet zo veel moest eten, ze werd veel te dik. Net toen ze zich zorgen begon te maken dat Hope niet van het water had gedronken, kwam de kleine,naamloze, wees terzieler-nichtje van Hope eraan. Ze leek heel enthousiast en begon Emily mee te trekken. ‘Kom mee, ik heb een verrassing’ zei ze tussen Emily`s mantel door.

Ze gingen naar een afgelegen plekje in het bos. Daar, op de grond, lag Hope, met twee kleine, sneeuwwitte terzielertjes er naast. Emily bleef eerst even verbijsterd staan kijken, sloeg toen de handen ineen en riep: ‘Hope! Je bent moeder geworden! Twee nog wel!’ Hope keek haar aan en fluisterde: ‘Ja, Emily. Zijn het geen wondermooie kinderen? Tweeling terzielers zijn heel zeldzaam. Maar goed, ik heb je hierheen laten brengen omdat ik je iets wil vragen.’
Emily vroeg nog voor Hope verder kon gaan. ‘Wie is de vader? Is het Martinus?’
Hope keek haar ondeugend aan. ‘Gaat je niks aan.’ Zei ze met een grijns. ‘Nou, wat ik je wou vragen, zou jij namen voor mijn kindjes en voor mijn nichtje willen bedenken? Ik zou heel graag willen dat jij dat deed. Dan zijn hun namen door de prinses van het water en de lucht bedacht. Oh, voor het geval dat je het nog niet weet, mijn mooie kindje is een meisje. Die andere met het kleine gele vlekje op het voor hoofd is ook een meisje’ Emily rolde met haar ogen. Gaan we weer. Ik word dat prinsessen gedoe echt zat, alleen omdat ik een zwanenschild heb en omdat ik een faunaat ben. ‘Natuurlijk wil ik dat. Voor je nichtje weet ik er al een. Schaduwvacht.’ De kleine terzieler keek naar haar eigen, zwartzilverachtige huid. Toen sprong ze op en neer, als een kleine bal. ‘Dat vind ik een hele mooie naam.’ Zei ze dol enthousiast. Ze sprong het hele grasveld over en knielde bij haar nichtje met de gele vlek neer. ‘Mooie naam, hé nichtje?’ Hope knikte. ‘Dat vind ik een perfecte naam voor mijn kleine nichtje.’
Emily keek naar de sneeuwwitte jong. Ze wees; ‘Die heet Sneeuwvlokje.’ Hope knikte blij. ‘Prachtig! Weet je er ook zo’n mooie een voor mijn andere kindje?’ Emily keek naar het prachtige witte kleintje met het kleine gele vlekje.. Ze dacht aan Hope, wat hoop en geluk betekende. Opeens sloeg de schakel om. Geluk, luck, ‘Lady Luck!’ Hope glunderde en keek vertederd naar haar kleintje. ‘Ja zo heet jij. Lady Luck.’

Emily werd wakker van een luid gestommel. Ze deed haar ogen open en dacht aan de avond daarvoor. Hope had haar het mooiste cadeautje gegeven dat ze ooit gehad had. Ze kwam meteen over eind en keek naar haar magische agenda. 18 februari, ze was 16 geworden! Meteen kwam ze uit bed en deed haar ochtendjas aan. Over vijftien minuten zou ze in de grote zaal moeten zijn. Dan kwam de uilenpost, met haar cadeautjes. Snel poetste ze haar tanden, deed haar gewaad aan, deed haar zwanenschild om en stormde naar de zaal. Ze werd tegen gehouden door Alycto, de conciërge. Ze zwaaide vrolijk en riep dat het haar verjaardag was. Toen ze de grote zaal binnen kwam had ze nog steeds een grijns op haar gezicht. Ze plofte tegen over Mark neer en snel schoof ze wat spek en toast op haar bord. Mark fluisterde aan de overkant. ‘Waar was je gisteravond? Was je bij de terzielers? En hoe kom je opeens zo vrolijk? Je was toch de laatste tijd zo down?’ Emily kon met haar mond vol niet praten, maar haalde haar kalender uit haar tas en liet hem de datum zien. Mark leek heel verbaasd. ‘Wat is er mis met 18.. oh ja. Je bent jarig!’ nu verscheen op zijn gezicht ook een enorme glimlach. ‘Gefeliciteerd. Sorry, ik was het helemaal vergeten. Heb je al wat leuks gehad?’ Emily knikte, slikte haar eten door en vertelde wat er de vorige avond gebeurd was. Toen viel er een ingepakt, vierkant doosje naast haar bord. En een dik, vierkant pak, een achthoekig doosje en een rode roos met een wit lint met daar aan een kaartje. Snel pakte ze alles uit. Het achthoekige doosje bleek een door kobolden gesmede armband van haar huiselfen te zijn. Het dikke vierkante pak een dreuzel-boek, genaamd ‘In De Ban Van De Ring’ van haar moeder en het vierkante doosje een magische mp3-speler met een bericht van het thuisfront. Die was van haar vader. Toen begon ze het briefje te lezen.

‘lieve Emily.
Het maakt niet uit dat het uit is, ik stuur je toch een roos voor je verjaardag. Als blijk dat je nog steeds lief bent en dat we vrienden zijn. Het spijt me zo, maar ik was verliefd op een ander geworden. Ik ben blij dat je je niet op haar hebt afgereageerd. Nog een fijne verjaardag, liefs, Michelangelo Zwaluw.

Emily`s hart sprong op. Ze liet het briefje aan Mark lezen. Ze pakte haar toverstaf te voorschijn, toverde een vaasje, zette er de roos in en stuurde het naar haar nachtkastje. Ze keek achterom naar de Griffoendor tafel. Daar zat Michelangelo, naast Allard de Dijks en naast de verrader Marte. Ze zat de hele tijd naar Rick te knipogen en te glimlachen. Michelangelo keek integendeel niet eens naar de Zwadderich tafel, maar naar haar. Ze zwaaide even en riep ‘bedankt Michelangelo. Wat een mooie roos! Ik ben er heel erg blij mee.’ Ze keek naar de verbijsterde Elin en wendde zich toen naar Mark. ‘En wat vind je ervan? Lief hé?’ Mark knikte, maar zijn gezicht stond gelukkig. Sinds Emily die droom had gehad, merkte ze dat hij echt tot over zijn oren verliefd had en alle puzzelstukjes hadden in zijn plaats gevallen. Ze keek op de klok. Ze hadden nog vijf minuten om bij de kassen te komen.

Emily had op haar slaapzaal meteen haar mp3-speler gepakt en ze begon er liedjes op te zetten. Nelly Furtado, de Witte Wieven, al haar lievelingszanger en zangeressen. Dreuzels of tovenaars, het maakte haar niet uit. Ze gaf een kus op de roos. Ze had eindelijk iets van Michelangelo. Iets om aan te denken. Hij zou maar drie weken blijven staan, maar het was ten minste iets. Wat vreemd. Hope leek minder blij met Sneeuwvlok dan met Lady Luck. Hoe zou dat komen? Ze pakte haar kruidenkunde boeken, haar blauwe mp3speler met een bronzen plaatje, deed de headsets met de blauwe dopjes op en zette de muziek aan.

wel, dat was het weer luitjes! cheers!

misssnake · Geplaatst: Wo Sep 24, 2008 9:56

Yay! Ik mag door blijven schrijven van jullie! Thnx!

14. In God’s hands.

Nelly Furtado- in God’s Hands.

I looked at your face I saw that all the love had died
I saw that we had forgotten to take the time
I, I saw that you couldn't care less about what you do
Couldn't care less about the lies
You couldn't find the time to cry

We forgot about love
We forgot about faith
We forgot about trust
We forgot about us..

Ze drukte op de pauze- knop. De tranen stroomden over haar`s wangen en drupten op haar boek kruidenkunde. Het lied deed haar denken aan Michelangelo. Zijn beeld verscheen voor haar ogen, maar ze duwde het weg. Het was over en uit. Ze waren alleen vrienden. Zijn roos symboliseerde dat. Het was een mooie rode roos.
Waarom maakte hij het uit? Waarom? Komt het door mij? Door Elin? Houdt hij echt meer van haar dan van mij?
Ze gooide het kussen dat ze in haar armen geklemd had met een grote krach tegen de deur aan en barstte in tranen uit.
Gelukkig heb ik waterproof mascara op.
‘Stomme Elin!’ riep ze kwaad uit. Verschrikt sloeg ze haar handen voor haar mond.
Oh nee het meer.. Ze moest haar spreken.
ik schrijf wel een brief. Ik vraag of ze over twee dagen in de kamer van Hoge Nood kan zijn. En ik wil er geen getuigen bij hebben. Niemand mag weten dat ik een prinses en zo ben. Dat is mijn geheim
De deur ging zachtjes open. Ze zuchtte, ze had geen zin aan meer gezeur, dat kon ze er helemaal niet bij hebben. Sophie negeerde haar helemaal en Natascha zou haar alleen maar lastig vallen omdat ze aan het leren was voor de S.L.IJ.M.B.A.L.len.
‘Goedzo Emily, jij bent ten minste verantwoordelijk. Iedereen zit maar wat te luieren, maar jij bent goed bezig!’ ze zuchtte weer. Natascha zou precies zo gereageerd hebben. Omdat het nu uit was met Michelangelo en omdat ze meer met Elin om ging moesten heelveel mensen haar niet meer hebben. Ze was in 1 keer een onopvallend, genegeerd meisje geworden.
‘Emily?’ De deur ging krakend open. Wie zou het nu zijn? Het klonk beslist niet als haar kamergenoten. Een tweedejaars kwam binnen en bleef in de deuropening staan, het was Desiré. Dit keer had ze haar gewaad aan, het stond haar goed, maar die broek met kettingen stond haar wel beter. Emily glimlachte en klopte op het bed. Desiré ging zitten en barstte in tranen uit.
‘Meisje, wat is er nou?’ Emily sloeg verschrikt haar armen om haar heen en wiegde haar heen en weer. ‘Het is Sanne. Ze zit in mijn jaar, maar ze zit dan wel in Zwadderich. Ze pest me de hele tijd en vaak staat de rest van de klas er maar een beetje bij te lachen. Ze zegt dat ik een nietsnut ben, dat ik dom ben en niets kan. Dat ik dik ben.’ Ze boog haar hoofd. ‘Misschien ben ik dat ook wel.’
Emily keek strak naar de deur. ‘Alleen onzekere mensen pesten...' zei ze kil. Het klonk helemaal niet als haar stem. ‘Ik heb ook iemand jarenlang gepest, maar ik heb er een enorme spijt van.
Maar Desiré, jij bent niet dik, eerder graatmager. Als je niets kon, dom was, een nietsnut, zat je dan in Ravenklauw? Volgens mij ben je heel slim.’ Desirée knikte. ‘Je hebt vast gelijk. Maar ook geen enkele jongen ziet mij staan.’
‘Vast wel, maar ze durven het niet toe te geven, of zijn ze bang voor die Sanne. Maar moet het dan? Happy Single!
Die Sanne hé? Is het familie van Sandra? Sandra Tropun?’ Desiré knikte. ‘Nou het zit waarschijnlijk in de familie, Sandra pest ook alles en iedereen, ik heb zelfs gehoord dat ze de Cruciatus vloek gebruikte. Dat is geen fijn gevoel, laten we dat zeggen.’ Emily liet haar los, legde haar boeken weg en pakte haar mp3-speler. Ze wees op de roos. ‘Mooi hé?’

‘Wat is dat, Emily?’ Ze wees op haar mp3-speler. ‘Ik vind het mooi, al weet ik niet wat het is. Het blauw en brons vind ik heel mooi, het zijn de afdelingskleuren van Ravenklauw.’
‘Dat is mijn mp3-speler. Je kan er liedjes opluisteren. Het is een dreuzelvoorwerp, maar mijn vader heeft hem zo behekst dat hij op Zweinstein ook werkt. Ik hoef er zelfs maar naar te wijzen een liedje te mompelen en het staat er op. Hetzelfde geld voor de batterij, je hoeft er alleen maar op te wijzen, te zeggen ‘Batterij vol’ en je kan er weer twaalf uur mee verder. Ik heb hem gekregen omdat ik jarig ben. Ik zat net middenin een liedje, maar toen moest ik, eh, huilen.’ ze boog beschaamd haar hoofd.
Desirée negeerde dat en vloog Emily om haar hals. ‘Ben je jarig? Dat wist ik niet! Gefeliciteerd. Hier heb je mijn cadeautje, ik had geen tijd meer om hem in te pakken.’ Ze gaf haar een dikke knuffel. Ze wees op haar mp3-speler ‘Mag ik eens luisteren? Welk liedje heb je opstaan? Nelly Furtado? Oh, I love her. Wel vreemd dat twee volbloeden samen dreuzelmuziek luisteren. Mag zo ook Why Do All Good Things Come To An End op? Mag dit nummer eerst overnieuw?'

Nelly Furtado- in God’s Hands.

I looked at your face I saw that all the love had died
I saw that we had forgotten to take the time
I, I saw that you couldn't care less about what you do
Couldn't care less about the lies
You couldn't find the time to cry

We forgot about love
We forgot about faith
We forgot about trust
We forgot about us..

Now our love's floating out the window
Our love's floating out the back door
Our love's floating up in the sky in heaven
Where it began back in God's hands

You said that you had said all that you had to say
You said baby it's the end of the day
And we gave a lot but it wasn't enough
We got so tired that we just gave up

Now our love's floating out the window
Our love's floating out the back door
Our love's floating up in the sky in heaven
Where it began back in God's hands

We didn't respect it
We went and neglected it
We didn't deserve it
But I never expected this

Our love floated out the window
Our love floated out the back door
Our love floated up in the sky to heaven
It's part of a plan
It's back in God's hands
Back in God's hands

Oh it didn't last
It's a thing of the past
No we didn't understand
Oh just what we had
Oh I want it back
Just what we had
I want it back
Oh just what we had