[AF] A New Adventure

xMartine. · Geplaatst: Za Feb 09, 2008 19:56

one, two, three PUSH. one, two, three PUSH.
Yes! It's alive!

Hallo trouwe lezertjes. Very Happy

Ik heb weer een stukje. Very Happy

Net op tijd, want over 2 dagen zou dit ding verwijdert worden. ^^
Amy, Caroline, Davina, Tess en alle anderen die gereageerd/gestemd hebben; superbedankt! Very Happy

Zonder jullie zou het nog doder zijn dan normaal. Razz

Nja. Veel plezier! En mijn uitgebreide excuses dat jullie zolang moesten wachten! Wink

Hoofdstuk 6

Harry’s voeten belandden zachtjes op de vloerbedekking van hun kamer. Hij pakte wat kleren en verdween naar de badkamer. Daarna maakte hij Ron, Draco en Hermelien wakker. Een paar minuten later sloop hij de deur van de Kamer van Hoge Nood uit, om onder de Onzichtbaarheidsmantel naar de keukens te sluipen.
Draco, Ron, Hermelien en hij hadden een soort van regeling en om de zoveel dagen moesten ze ’s avonds of ’s ochtends eten halen. Dat moest heel vroeg omdat ze anders betrapt konden worden door vroege vogels, maar dat was geen probleem omdat de huiselfen vaak al vanaf 6 uur ’s ochtends aan het werk waren voor het ontbijt.
Onmenselijk, vond Hermelien dat, maar de jongens trokken zich er niet zoveel van aan.
Inmiddels konden zowel Harry als Ron een beetje met Draco opschieten, maar echte gesprekken vermeden ze nog liever.
Toen Harry terugkwam van de keukens zaten Ron, Hermelien en Draco al aangekleed en wel in de stoelen bij het vuur. Hermelien las een boek terwijl Ron haar stiekem in de gaten hield, en Draco staarde naar het vuur.
“Ontbijt,” zei Harry en hij zette het brood, het beleg en meer ontbijtspullen op de tafel. Achter hem verscheen Dobby, die de kannen met drinken in zijn twee handjes en op zijn hoofd droeg.
Harry keek even schuldig.
“Toen de huiselfen zagen dat ik het niet kon dragen allemaal, stuurden ze Dobby mee.”
Hij kreeg toch een beschuldigende blik van Hermelien. Het kwam wel eens vaker voor dat er een huiself mee gestuurd werd als ze het niet allemaal konden dragen, maar het viel nog steeds niet in goede aard bij Hermelien. Ron was vaak ook heel erg lui, en Draco liet de huiselfen het eten gewoon brengen als hij de kans daar voor kreeg. Het leverde vaak boze blikken op van Hermelien, maar met een excuus bleef het gelukkig alleen maar bij een paar boze blikken.
Ze begonnen aan het ontbijt. Het was best vroeg, ze waren nog een beetje slaperig en praatte nauwelijks.
Toen bijna alles op was, leunde Harry tevreden en verzadigd achterover in zijn stoel.

Opeens ging de deur met een hoop gekraak open.
Alle vier schoten ze overeind. Nog nooit was er iemand zonder begeleiding binnengekomen. In feite waren alleen professor Anderling, Draco, Hermelien, Ron en Harry in de Kamer geweest zoals het nu was.
Ze zagen een bos rood haar, afkomst van, natuurlijk, Ginny.
“Ginny?” zei Ron met gefronste wenkbrauwen.
“Nee, ik ben haar dubbelganger.”
Draco trok zijn wenkbrauwen op.
“Tuurlijk ben ik Ginny.” Ginny rolde even met haar ogen.
Harry ontspande een beetje en hij zakte weer neer in zijn stoel.
“Wat kom je hier doen?” vroeg Hermelien een beetje achterdochtig.
“Nou, ik wil helpen, natuurlijk. Maar aangezien ik van hém” – ze wierp een beetje geïrriteerde blik op Harry – “niet mocht komen tijdens schooluren, omdat dat teveel zou opvallen, kon ik pas vandaag komen. Vandaag ben ik niet door mijn wekker heengeslapen.” Ze bond haar haren in een elastiek.
“Hoe laat is het?” vroeg Harry.
“Kwart voor zeven, over een uur staat iedereen pas op,” antwoordde Ginny nog steeds een beetje geïrriteerd.
“Dus.. wat is het plan?”
Ron, Harry en Hermelien keken elkaar een beetje schaapachtig aan.
“Eehm.. Nou..” Hermelien schraapte haar keel.
“We hebben nog geen plan,” zei Harry somber. Dat was waar, ze hadden nog geen idee waar ze moesten zoeken. Ze wisten dan wel dat het op Zweinstein verborgen was, maar Zweinstein was te groot om helemaal uit te kammen.
Intussen hadden ze Draco al verteld dat ze op zoek waren naar de Gruzielementen. Ze hadden alle Gruzielementen aan hem verteld, maar er niet bij gezegd welke ze al vernietigd hadden. Ginny wist er ook het nodige van. Meer dan Harry eigenlijk zou willen dat ze wist.
Ron zuchtte diep.
“Laten we het allemaal nog eens doorlopen,” begon Hermelien.
Ron zuchtte nog wat dieper.
“Wat nu weer?” zei Hermelien scherp.
“Dit hebben we al zo vaak besproken,” zei de vermoeide stem van Ron.
“Ja, en we zijn nog steeds niet verder, dus we moeten het nog meer bespreken.”
“Moet dat echt nu?”
“Ja!”
“Kan dat echt niet anders?”
“Ron,” zei Hermelien gemaakt geduldig, “Voldemort wordt nu met de minuut sterker. Daarbij komt ook nog dat hij nog steeds op vrije voeten loopt, en dat alle organisaties onder steeds meer invloed van hem komen. Daarom moeten we nu actie ondernemen, snap je het nu?”
“Aha.” Ron knikte.
Hermelien rolde met haar ogen en Ginny grinnikte zachtjes.
Het viel een korte stilte.
“Misschien moeten we maar weer terug naar dat graf. Misschien liggen daar nog meer aanwijzingen.” Het kwam nog wel uit Róns mond.
“Ja, misschien wel. Harry, wat vind jij er van?” Hermelien, natuurlijk.
“Eeh.. Tsja.” Hij krabde zich even op zijn hoofd. “Misschien levert het wel wat op.”
Ron glunderde omdat hij iets zinnigs had gezegd.
“Wordt er mij niets meer gevraagd?” zei Draco een beetje geïrriteerd.
“ Obviously not ,” zei Ron. “Maar goed, Draco, wat vind jij er van?”
Draco had waarschijnlijk wel door dat het sarcastisch werd bedoeld, maar hij was blij dat hem tenminste iets gevraagd was.
“Ik vind dat we morgen moeten gaan.”
“Ja, laten we morgen gaan,” zei Harry meteen.
“Oke, dan is dat ook weer besloten. Wie heeft er zin in een potje toverschaak?” vroeg Ron.
“Ja, ik!” riep Hermelien meteen, wat een aantal rare blikken opleverde. Die ze natuurlijk gewoon negeerde.
Ginny schudde daar hoofd.
“Hoelang zouden ze nog zo doorgaan voordat ze het toegeven?” fluisterde Ginny zo zachtjes dat alleen Draco en Harry het hoorden.
“Wat toegeven?” vroeg Draco niet-begrijpend.
“Laat maar,” was Ginny’s antwoord. Harry keek ook een beetje raar, maar een paar ogenblikken later snapte hij het ook en grijnsde hij flauwtjes.

En zo stonden ze de volgende morgen voor het graf van Harry’s ouders. Harry voelde zich nog steeds niet echt op zijn gemak bij het graf, maar hij had geen zin om in het bijzijn van Draco helemaal in te storten.
Ron en Hermelien waren enthousiast het graf aan het onderzoeken, naar nog meer aanwijzingen zoals briefjes of andere dingen. Geen enkele centimeter werd met rust gelaten. Harry stond er een beetje opgelaten bij, en keek zenuwachtig om zich heen of niemand hen in de gaten hield. Draco stond bij het hek van de begraafplaats om alarm te slaan als er iemand aan kwam.
“Aah! gedoe!” Harry draaide zich vliegensvlug om en trok zijn toverstok bij het horen van die onbekende stem.
Ook Hermelien en Ron kwamen overeind, ze waren achter de grafsteen bezig geweest.
Er kwam een gedaante aanhinken.
“Ehm, ja sorry hoor.” Het was een vrouwelijke stem. “Maar willen jullie me alsjeblieft niet opblazen?. Ik weet precies waar jullie mee bezig zijn en ik kan jullie waarschijnlijk wel helpen. Als jullie me ten minste laten leven.”

PB's, reacties, en stemmen zijn welkom. ^^

xMartine.

Heey!
Ben ik weer! Sneller dan eerst he. ^^ Maar goed. Iedereen die heeft gereageerd; superbedankt. Special thanks to amytjuuuh en GreenxEyed. Ik zou niet weten wat ik zonder jullie zou moeten. *slijm slijm*. Nouja, weinige lezertjes die ik heb, veel plezier met het lezen van Hoofdstuk 6.1
xx Martine

Hoofdstuk 6.1
Been far away,
for far too long
Nickelback - Far Away For Far To Long

De vrouw, die zich voorgesteld had als Jennifer, stak een sleutel in het slot van het huis en ging ze voor naar binnen. Nog steeds een beetje argwanend gingen ze naar binnen.
“Trek jullie jassen maar uit enzo.”
Nadat ze hun jassen hadden uitgetrokken en hadden opgehangen aan de kapstok liepen ze door een niet-opgeruimde hal naar een rommelige woonkamer. Het rook er normaal, en er waren ook niet veel tovervoorwerpen te zien. Alleen een halfvergeelde bewegende foto, die vlak bij Harry op een bijzettafeltje stond.
Harry bekeek ze eens goed, en die foto kwam hem heel bekend voor. Het was de foto die gemaakt was op de trouwdag van Lily en James met Sirius als getuige.
“Ga zitten.” Jennifer gebaarde naar de banken. “Willen jullie wat drinken? Ik heb alleen maar dreuzeldrankjes.”
“Geef mij dan maar wat sinas,” antwoordde Hermelien. Draco, Harry en Ron kregen thee.
Na een tijdje, na veel geklungel in de keuken van Jennifer, zaten ze met z’n allen aan een tafeltje met een pot the en het glas sinas van Hermelien.
“Waarom staat hier een foto van mijn ouders?” vraag Harry plotseling. Hij kon het niet meer binnenhouden.
Er klonk een diepe zucht.
“Ik wil het jullie wel uitleggen. Maar ik weet niet hoelang het gaat duren, dus als jullie snel weer weg moeten zou ik maar gewoon weggaan, voordat ik aan mijn verhaal begin… Als dat niet hoeft, maak het jezelf gemakkelijk.”
“O, we hebben alle tijd hoor,” zei Harry, die iets zei voordat de anderen hun mond open konden trekken. Hij wierp een scherpe blik naar Ron, Hermelien en Draco, als teken dat ze hun mond moesten houden. Ron trok zijn mond al open om iets terug te zeggen, maar hij kreeg een stomp in zijn zij van Hermelien. Draco keek een beetje emotieloos voor zich uit, dus Harry nam aan dat hij het ook wel goed vond.
“Ik vat het gewoon samen,” zei Jennifer toen ze begon met haar verhaal. “Verwacht er niet al te veel van ofzo. Maar je bent er nieuwsgierig naar dus voel ik me verplicht erover te vertellen.”
De vier veroerden zich niet, dus ze ging verder.
“Lang, lang geleden, was ik op Zweinstein bevriend met Lily Evers. We waren niet echt van die beste vriendinnen, maar ik ben wel 7 jaar bevriend met haar geweest. Lily kwam vooral naar me toe als ze weer eens niet meer wist wat ze met je vader aan moest, Harry. ‘Jen, ik weet het gewoon niet. Hij is zo leuk, maar ik ben bang dat ik (gewoon) een van zijn vele meisjes ben.’ Zoiets was het altijd. Ze kwam ook wel naar me toe met andere dingen, maar meestal was ik haar James-adviseur. Zo noemde me ze ook als ze melig was.” Het kwam er allemaal zo vloeiend uit dat Harry dacht dat ze misschien dit verhaal al vele malen gerepeteerd had.
“Maar stiekem was ik ook verliefd op James.” Jennifer keek eventjes dromerig uit haar ogen.
“Natuurlijk pasten Lily en James beter bij elkaar, maar toch bleef ik dromen. Toen we van Zweinstein af waren heb ik ook het contact verbroken, omdat ik dacht dat ik met mijn gevoelens voor James alleen maar schade zou kunnen veroorzaken. Ik ging in dit dorpje wonen, omdat ik dan toch nog altijd een beetje dicht bij ze kon zijn. Ik veranderde mijn naam en uiterlijk. Ik ben namelijk transformagiër. Ze hadden volgens mij nooit door dat ik het was, ik hielp ze wel eens af en toe, maar ik was gewoon het aardige buurtgenootje. In de tijd dat Jeweetwel steeds krachtiger werd, ging ik mijn magie steeds minder gebruiken. Ik was een volledige dreuzel geworden, waar niets op aan te merken was.” Jennifer zuchtte, maar hield niet op met vertellen.
“Een paar maanden later werden ze vermoord. Ze waren er niet meer, en ik zag geen reden meer om contact te zoeken met de tovenaarswereld. Ik ben dan wel van zuiver bloed, mijn hele familie had me verstoten omdat ik niet had geantwoord op de eis dat ik me bij Voldemort ging aansluiten. Nee, sinds Zweinstein had ik al geen contact meer met ze. De enige die nog af en toe contact met me zocht was Perkamentus. Natuurlijk Perkamentus, dat had je kunnen verwachten. Hij vertelde me alles over Voldemort. Toen ik terugschreef en vroeg waarom hij het me allemaal vertelde schreef hij terug:
Omdat je het ooit zult nodig hebben, als ik er niet meer ben.” Ze glimlachte naar de vier. “De rest weten jullie, ik hielp Ginny in het bos, en nu ben ik bezig met jullie te helpen, omdat hij er niet meer is.”
“Bos? Welk bos? Wanneer?” vroeg Harry ongerust toen Jennifer Ginny noemde.
“Dat vertelt ze je zelf wel als je er naar vraagt,” zei Jennifer geruststellend tegen Harry. “Maar ik was nog niet helemaal klaar met mijn verhaal. Nou, wel met mijn verhaal maar ik heb nog een paar dingetjes voor jullie.” Ron veerde lichtjes overeind en Hermelien leek nog geïnteresseerder dan eerst. Draco keek ook nieuwsgierig naar Jennifer.
“Verwacht er niet al te veel van. Het zijn gewoon wat aanwijzingen die hij me ooit heeft doorgebriefd. Ze zijn een beetje cryptisch, zodat alleen jullie ze zouden beschrijven. Ik denk dat hij er voor wilde zorgen dat ik er niet zelf achteraan zou gaan. Raar van hem, hij weet toch dat ik niet zo’n iemand ben die het avontuur opzoekt. Maar goed, waar had ik ze ook alweer?”
Jennifer was opgestaan en nu in een la aan het rommelen, er vloog van alles uit, voornamelijk papier. Zo te zien waren het allerlei enveloppen en brieven.
“Oja, ik was even vergeten hoe je dat deed. Accio brief”
Er vloog een brief in haar hand, die er niet anders uit zag dan de anderen.
“In deze brief gaat het over het Gruzielement waar ik het ook had in dat briefje op het graf van je ouders, Harry. Dit is ook het enige Gruzielement waarvan ik denk dat ik de oplossing heb.”
Ze gaf de brief aan Harry, die hem gelijk doorlas.
“Ik snap het niet,” zei Harry met een verwarde uitdrukking op zijn gezicht.
Hermelien pakte de brief af en begon met lezen, Ron las over haar schouder mee. Draco’s blikken gingen van Hermelien naar Jennifer, hij was ongeduldig aan het wachten op het antwoord.
Na enkele minuten verscheen er een uitdrukking van begrip en verwondering op Hermeliens gezicht.
“Natuurlijk... Huffelpuf’s beker… Keukens. Dat moet het zijn.”
Hermelien keek naar Jennifer, en die knikte.
“Waar wachten we dan nog op?” Harry sprong op en sleurde de anderen mee het huis uit.
“Bedankt!” riepen ze allevier.
“Als jullie ooit nog eens wat nodig hebben, kunnen jullie altijd schrijven of langskomen!” riep Jennifer ze nog na.
Er klonk een plop en ze waren weg.

Sorry als Jennifer een beetje Sue overkomt ofzo. xD

xMartine. · Geplaatst: Di Apr 01, 2008 13:32

Woessh! Lang stukje! 1283 woorden. Razz

Dat is veel voor mijn doen. angel

Maar goed, het einde komt er nu echt bijna aan. Ik schat nog zo'n 2/3/4 stukjes. (:

Hoofdstuk 6.2
When the sun shines
We'll shine together
Told you I'll be here forever
That I'll always be your friend
Took an oath Imma stick it out 'till the end
Now that it's raining more than ever
Know that we still have each other
You can stand under my umbrella
Rihanna – Umbrella

“Oke, en wat is het plan nu?” zei Draco, terwijl hij naar het gammele huisje keek. Het zag er dreigend uit. Het was midden op de dag, maar door de donkere regenwolken die kwamen aanwaaien, zag het er een stuk enger uit. Door de wind waaide de deur piepend heen en weer. Het leek wel een slechte horrorfilm.
Hermelien rilde. “Ik denk dat we het beste door een geheime gang naar binnen kunnen gaan, want het valt misschien een beetje op als we gewoon door de hal komen binnenwandelen, aangezien we niet met z’n allen onder de onzichtbaarheidsmantel passen.”
“Daar zit wat in,” zuchtte Harry, terwijl hij ook naar het Krijsende Krot keek. Er klonk een donderklap, en het begon te regenen. Dikke druppels. Al snel waren ze doorweekt.
“Zullen we even schuilen?” merkte Ron op.
Draco en Harry waren al naar het Krot aan het rennen.
Ron en Hermelien renden achter hen aan, de heuvel op. Het was glad, en de regen veranderde de heuvel in een grote modderberg. Omdat Hermelien steeds uitgleed, pakte Ron haar hand en trok haar mee de heuvel op.
In het Krijsende Krot lekte het erg, maar ze waren er tenminste tegen de wind beschut.
“Ook zonder een weerwolf is het griezelig, he?” mompelde Hermelien tegen Ron. Hij knikte. Er hingen nog steeds overal spinnenwebben en niemand had de moeite genomen om alles te repareren. Niet dat Ron dat had verwacht.
“Waar blijven jullie nou? We zitten hier!” riep Harry vanuit een andere kamer. Ze liepen naar de richting van de stem.
“Goed, daar zijn jullie eindelijk,” zuchtte Draco. Zijn blik viel op de handen van Ron en Hermelien, die elkaar nog steeds vasthielden. Draco trok zijn wenkbrauwen op. Ron en Hermelien lieten elkaar blozend los terwijl Harry met zijn ogen rolde.
“En wat is het plan nu?” vroeg Harry aan Hermelien.
“Eehm.. Door een gang naar binnen gaan?” Ze was duidelijk een beetje van de kaart gebracht.
“En welke? Als we door deze gang gaan, dan komen we op het schoolterrein uit en moeten we wel via de hal naar binnen. Ik denk niet dat er een of andere deur is die ons in een ander, minder druk deel van het kasteel binnenlaat, of wel soms?” merkte Draco op.
“We kunnen ook een andere geheime gang nemen. Alleen moeten we dan weer naar buiten, en door een winkel naar binnen. Aangezien Harry, Ron en ik waarschijnlijk wel hoog op het lijstje staan van gezochte personen, lijkt me dat ook niet zo’n slim idee,” zei Hermelien.
Harry zuchtte.
“Dus wat doen we nu?”
“We wachten tot het donker is en sluipen dan naar binnen?” klonk het uit Rons mond.
Hermelien keek de anderen aan.
“Dat lijkt me wel een goed idee. Misschien kunnen we in de tussentijd overleggen hoe we dat Gruzielement gaan vernietigen.”
Harry keek om zich heen, in de troosteloze kamer, zuchtte eens diep, alsof alle ellende van de wereld hem vandaag overkwam, en knikte toen.
“Als er niets anders op zit…” zei hij.
“Als er niets anders op zit,” herhaalde Draco, als bevestiging dat hij het ook goed vond.

En zo discussieerden ze tot de avond viel hoe ze het Gruzielement moesten vernietigen.
“Je zou bijna Jeweetwel een uil sturen voor een gebruiksaanwijzing,” zei Ron ten einde raad. Ook Hermelien zat er hulpeloos bij. Ze zat met haar armen om haar benen geslagen en haar neus tussen haar knieën, en ze probeerde zich te herinneren waar ze iets over het vernietigen van Gruzielementen had gelezen. Natuurlijk had ze dat niet gedaan, want er was geen greintje informatie over te vinden.
Harry staarde uit het raam, alsof hij in de nog steeds vallende regen een antwoord kon lezen. Draco had een vuurtje gemaakt en probeerde zich een beetje te warmen.
“Misschien weet die Jennifer wel iets,” zei Draco.
“Dat zou kunnen,” zei Hermelien, maar ze klonk niet erg zeker.
“Het is trouwens aan het schemeren, jongens. Dus misschien moeten we ons gaan klaarmaken om naar het kasteel te gaan,” zei Harry. Het regende nog steeds heel hard, en de wolken bleven donker. Het werd sneller donker dan normaal, alsof het weer wist dat er iets ging gebeuren. Harry hoopte maar dat hij het weer het fout had.

Met z’n vieren volgden ze het lange pad naar de Beukwilg. Het werd niet gezegd, maar er hing een soort sfeer rond Draco, Ron, Harry en Hermelien. Het was niet zo heel sterk, maar ze merkten het allevier. Een soort band tussen hen vieren. Hermelien vond het maar raar, aangezien Draco zich nog niet heel erg had bewezen.

Uiteindelijk stonden ze onder het gat van de beukwilg. Boven hen klonk het dreigende gezwiep van de takken. Het leek wel of alles tegen zat.
“En hoe lossen we dit probleem op?” Harry keek alsof hij elk moment in tranen uit kon barsten.
“Ik kruip wel naar buiten en zorg dat deze boom eventjes z’n takjes bij zich houdt.” Draco offerde zich op. Omdat niemand veel zin had om zelf door het gat te kruipen, lieten ze hem gaan.
“Wees wel voorzichtig hè.” Het was eruit voordat Hermelien er erg in had. Ron keek haar raar aan, maar besteedde er verder geen aandacht aan.
Na een zenuwslopende minuut was het zwiepende geluid gestopt en hoorde ze Draco roepen.
Ron en Harry gingen eerst, daarna Hermelien.
Het was pikkedonker buiten.
“Nou, dan zijn we er tenminste zeker van dat niemand ons ziet,” zei Hermelien zwakjes. Ron knikte.
“Zullen we dan maar gaan?” zei Harry. Hij begon vooruit te lopen, richting de lichtjes van het kasteel.
“Hoelaat is het ongeveer?” riep Ron tegen niemand in het bijzonder. “Misschien zitten ze allemaal in de Grote Zaal te eten ofzo.”
Hermelien keek op haar horloge. “Het is half acht.”
“Vreemd,” zei Draco “Ik bedoel, we gingen weg toen het begon te schemeren, en het is nu al half acht. Het is nog voor 21 december, dus het begint steeds eerder donker te worden.”
“Doet dat er iets toe?” vroeg Harry scherp.
Draco haalde zijn schouders op. “Weet ik veel.”
Hermelien zuchtte luid en begon door te lopen.
Vlakbij het bordes, maar in de schaduw, bleef ze stil staan. Ze gebaarde dat Ron in de Grote Zaal moest gaan kijken.
“Helemaal leeg,” zei Ron toen hij weer bij hen kwam staan. “Ze mogen zeker niet te lang eten, volgens die dooddoeners.”
“Mooi zo.”
“Wacht!” Harry zuchtte om Hermelien.
“Wat nu weer?”
“Misschien moeten we toch onder de onzichtbaarheidsmantel, voor de zekerheid.”
“We passen daar nooit onder, Hermelien.”
“Dat weet ik ook wel, Ron.”
“Nou dan.”
“We kunnen toch om de beurt gaan. En dan wachten we ergens op elkaar. In het soutterain ofzo. Dat is toch ons doel nu?”
“Hmm… Zit wat in.”
“Dankje Draco.”
Er klonken twee zuchtten, die veel op de zuchten leken die Ron en Harry meestal slaakten.
“Oke. Ik ga wel eerst met Draco, en dan kom ik terug om jullie te halen. Oké?”
“Ik vind het best hoor.”
“Tot zo.”
“Tot zo.”

Harry en Draco verdwenen het kasteel in, en Ron en Hermelien bleven achter op het gazon.
Harry en Draco probeerden zoveel mogelijk afstand te bewaren, omdat ze nog steeds niet zo goed bevriend waren. Ze glipten zo onopvallend mogelijk het kasteel binnen, maar misschien niet onopvallend genoeg, want ze schrokken op van een stem.
“Daar zijn jullie eindelijk, ik dacht dat jullie nooit zouden komen.”

xMartine.

Ik ben heel erg bang voor de grote schoonmaak, dus ik heb vanochtend snel een stukje geschreven. Nja, in ongeveer een uur en een kwartier. Razz

Het is nog niet langs GreenxEyed geweest, omdat het vandaag net een maand geleden is dat ik heb gepost enzo. Razz

Nja, als het is geread plaats ik dat stukje wel hier. Wink

Ik ben om een of andere reden helemaal niet tevreden met dit stukje, ikw eet niet waarom. Maar goed. Veel plezier! Very Happy

Trouwens, Amy heel erg bedankt voor het reageren. En GreenxEyed ook voor d'r goede beta-werk! Very Happy

De gebetade [ofziets] verzie staat er. De beter versie dus. xD

Hoofdstuk 7
For the ones who’ve trailed, but failed
For the ones who’ve given their lives
I’m going to finish this

“Zo, en wat doen we nu met dit ding?”
Harry stond met Draco, Hermelien, Ron en Ginny in de keuken met de beker van Huffelpuf in zijn hand. De huiselfen waren er nog steeds, ze zagen er uitgeput uit, maar de huiselfen besteedden geen aandacht aan hen. Hermelien had natuurlijk geprobeerd om hen te helpen en ze gevraagd wat er gebeurd was, maar er kwam niets uit. Ten slotte had ze het maar opgegeven.
“Zitten er geen instructies bij voor het vernietigen van zo’n ding?” merkte Ron op. Draco pakte het ding uit Harry’s handen.
“Misschien moeten we het maar gewoon op de grond gooien,” opperde hij. Hij ging in een houding staan om het zo hard mogelijk tegen de grond te gooien.
Snel trok Hermelien aan zijn mouw.
“Natuurlijk niet, gek. Stel je voor dat een van die huiselfen per ongeluk zou laten vallen ofzo. Nee, het is een bijzondere beker, dus we moeten het een bijzondere behandeling geven.”
“Dat zit wel wat logica in,” zei Ron bedenkelijk “Maar waarom kwam die beker gewoon aanvliegen dan toen wij ‘Accio beker van Helga Huffelpuf’ riepen?”
“Als dat zomaar kan, hoe weten we dan zeker dat het wel de beker is? Ik bedoel, toen ik met Perkamentus het Gruzielement ging vernietigen, lukte dat niet. Dus ik neem aan dat het dan bij geen van alle Gruzielementen lukt.” Harry keek rond in de groep.
Ginny nam de beker uit Draco’s handen. Ze onderzocht het met detective-ogen.
“Hmm...” zei ze een minuutje later “Volgens mij is dit ding wel echt.”
Ze pakt een gewoon Zweinstein beker van de plank.
“Kijk, die hebben dat merkje, en dat merkje niet,” zei Ginny terwijl ze de merkjes op de Huffelpuf beker aanwees.
“Goed, dus wat nu?” vervolgde Ron. Hij had zin in wat actie, en ze moesten een beetje opschieten, want de huiselfen waren al druk bezig met het klaarmaken van de desserts.
“Ik heb geen idee,” klonk het tegelijkertijd uit de monden van Harry, Ginny en Draco. Ron keek naar Hermelien. Zij keek peinzend naar de grond, zo te zien werkten haar hersenen op topsnelheid.
De rest van het groepje keek nu ook afwachtend naar Hermelien en wachtte op een verlossend ‘Aha!’.

“Aha!” zei Hermelien luid. Het groepje glimlachte tevreden.
“En Hermelien, vertel je geweldig plan maar,” zei Draco slijmerig, terwijl hij een arm om Hermelien legde, wat weer een hele boze blik van Ron opleverde.
Hermelien schudde de arm van Draco van zich af en keek gefascineerd naar de beker.
“Oke. Ik waarschuw jullie, het is geen geweldig plan. Gewoon iets dat wel zou kunnen werken” zei Hermelien een beetje onzeker tegen de hoopvolle gezichten.
“De spreuk Confringo,” antwoordde ze toen maar.
“Confringo?” vroeg Ginny verbaasd.
“O, is dat niet die spreuk die dingetjes laat ontploffen?” informeerde Harry.
Hermelien knikte.
“Waarom zou zoiets simpels werken op zo’n dingetje?” vroeg Ron verward.
“Ik denk ook niet dat als we die spreuk gebruiken er voor de rest niets gebeurd, ik denk dat er nog iets anders ergs gebeurd. Kijk maar naar de hand van Perkamentus toen hij de ring had vernietigd.”
Iedereen knikte, bij iedereen viel het kwartje.
“Dus, wie gaat zichzelf opofferen?” vroeg Ginny.
“Ik doe het wel!” reageerde Harry gelijk.
“Weet je dat zeker, Harry?” vroeg Hermelien twijfelend. “Ik bedoel, er kunnen echt vreselijke dingen gebeuren.”
Harry leek vastberaden. “Perkamentus heeft het toch ook nog een behoorlijke tijd uitgehouden met die hand?”
“En kijk een hoe die aan zijn einde is gekomen,” zei Ginny bitter.
Harry keek somber naar Ginny.
“Sorry,” fluisterde hij zo zachtjes dat alleen zij het kon horen.

“Oke, Harry.” Hermelien klapte in haar handen om de aandacht te krijgen, aangezien Harry en Ginny elkaar nog steeds kleffe dingetjes aan het toefluisteren waren.
Harry keek nu geïnteresseerd naar Hermelien.
“De spreuk is niet zo moeilijk. Gewoon net als de meeste andere spreuken, een zwiepje waarbij jij je goed voelt en de spreuk zeggen moet genoeg zijn.”
Hij knikte, als teken dat hij het had begrepen. Het leek allemaal zo simpel, dat hij eigenlijk steeds banger werd voor de gevolgen. Hij dacht aan zijn ouders, hoe dapper zij wel niet waren geweest. Dat gaf hem moed.
Hij haalde diep adem, en de rest van het groepje keek gespannen toe hij Hermelien de beker met een trillende hand de beker op de grond legde.
Harry focuste zijn toverstok op de beker. Hij zag in zijn ooghoek hoe Hermelien de hand van Ron vastgreep.
“Oke, daar gaatie dan,” fluisterde hij zachtjes.
“CONFRIGNO!”
Een paar elfen keken verstoord op bij het horen van de roep en de knal, maar voor de rest gebeurde er niets.
De beker was gewoon geëxplodeerd, en er lagen allemaal scherven rond het kleine kratertje waar de beker net had gelegen.
Harry raapte de stukjes op.
“Is dit alles?” zei hij verbaasd. Zelfs Hermelien keek met grote ogen toe.
“Er moet nog iets komen, het is echt nog niet over,” zei ze peinzend, meer in zichzelf dan tegen anderen.

“Ginny!” riep Harry.
Ginny was ineens lijkbleek, en zat onder de onverklaarbare blauwe plekken waar stroompjes bloed uitkwamen. Ze trilde hevig. In haar opengesperde, angstige ogen zat geen warmte meer. Ze bleef maar trillen, heviger en heviger.
“G-g-ga weg!” schreeuwde ze tegen een persoon die alleen zij kon zien.
Ze begon nu ook te stuiptrekken en de tranen stroomde over haar wangen.
Harry kon haar niet meer vasthouden door de stuiptrekkingen, dus hij legde haar zo voorzichtig mogelijk op de grond neer. Snel knielde hij bij haar neer.
Hij streelde haar rode haren, die nu fel afstaken bij haar bleke huid.
“Ginny.. Nee.. Nee.. Waarom nou jij?” Harry begon zelf nu ook te huilen. Hermelien en Ron hadden het ook zwaar, en zelfs Draco voelde zich niet helemaal lekker.
“Harry,” zei hij met een schorre stem. Hij schraapte zijn keel even. Hij durfde dit niet zo goed te zeggen, bang dat het in verkeerde aarde zou vallen.
“Harry, misschien moet je er maar een einde aan maken.”
“Nee, nee! Misschien is ze nog te redden!” zei een wanhopige Harry.
“Harry, het is het beste. Zo te zien kan zelfs St. Holisto haar niet oppeppen, mocht je daar al op tijd komen.” Draco keek triest naar het lichaam van Ginny, waar alle levenskracht uit verdwenen was. Haar ogen waren nu gesloten, en ze trilde ook minder. Het zag eruit dat ze hoe dan ook, nog maar een paar minuten te leven had. Ze leek verschrikkelijk te lijden, maar ze verzette zich er niet meer tegen.
“Zal ik het doen, Harry?” vroeg Ron zwakjes.
Harry aarzelde even, maar knikte toen.
Ron knielde neer bij het uitgeputte lichaam van zijn zusje.
“Sorry Ginny, maar dit is het beste voor je.”
Wonder boven wonder verscheen er iets van een glimlachje op haar gezicht, als teken dat ze er vrede mee had.
Ron zette de punt van zijn toverstok op Ginny’s borst.
“Avada Kedavra,” fluisterde hij.
De blauwe plekken op haar lichaam verdwenen en de wonden heelden. Alleen haar normale huidskleur keerde niet terug.
Ron veegde de tranen uit zijn ogen.
“Ze is gestorven in de strijd, net zoals ze wilde.” Dat deed Harry zoveel aan Sirius denken, dat hij zich nog slechter voelde. Hij wist dat, dat niet de bedoeling van Ron was geweest, maar het voelde wel zo.
“Zullen we maar teruggaan?” fluisterde Hermelien zachtjes.
Boven hen klonk al het geschraap van stoelen, ze moesten weg.

Ze zouden naar het Nest gaan, om Ginny daar te begraven. Harry zou daar lange discussies voeren met Ron, Hermelien en Draco, om uit te vinden wat ze moesten doen. En of ze het wel moesten doen. Maar uiteindelijk zou Harry doorgaan, doorgaan tot het bittere eind. Want dan alleen zou het offer van Ginny iets waard zijn geweest.

Hierna komt trouwens alleen nog de epiloog! =[

Uuh. Oke, ik weet dat het een beetje onwaarschijnlijk is dat Ron zijn zus vermoord. Ik heb ook lang getwijfeld wie het moest doen, en uiteindelijk heb ik toch voor Ron gekozen. Sorry Gin. angel

xMartine.

Goed, ik houd jullie niet langer in spanning. De Epiloog.
Ik wil Amy (amytjuuuh) en Caroline (GreenxEyed) ontzettend bedanken voor alles. Zonder jullie was het nooit afgekomen, en geloof me, ik heb echt veel aan jullie gehad. Ik wil ook de mensen die maar een paar keer gereageerd hebben bedanken, want dat was ook wel heel erg leuk! Very Happy

Nja, een hele dikke knuf, en zometeen de uitslag van de poll.
*zwaait*

xx Martine

-- Epiloog --
Het was laat. Een hele familie zat bij het warme haardvuur terwijl het buiten zachtjes sneeuwde. Een oude man vertelde voor de zoveelste keer zijn levensverhaal aan zijn kleinkinderen. Blijkbaar vonden zij het nogal interessant. De twee oudere vrouwen, waarschijnlijk de twee oma's van de familie, zaten zachtjes liefdevol over hun kinderen en kleinkinderen te praten. De ene had heel bleek haar, alsof het vroeger blond was geweest, en de andere oma had ondanks haar leeftijd een grote bos krullend haar.

"En nu moeten jullie allemaal naar bed. Morgen is het Kerstmis en dan kunnen jullie het niet maken om moe te zijn," zegt de ene opa, terwijl hij met een strenge en tegelijkertijd vertederde blik door zijn ronde bril naar zijn kleinkinderen kijkt. Het litteken op zijn voorhoofd was aan het vervagen, maar zou nooit helemaal verdwijnen.
"Aah, toe nou," zeggen de kinderen smekend.
"Opa Harry heeft gelijk, het is al laat. We vertellen morgen wel verder," zegt de andere opa met sproetjes en hij geeft een klein knipoogje naar de kinderen.
Zeurend lopen de kinderen langzaam door de grote woonkamer naar de grote hal, naar de brede trap, op naar hun grote slaapzalen, waar nog een aantal kussengevechten zullen volgen. Hun ouders lopen erachteraan, met glimlachjes op hun gezicht.

"Zo, en hoe ver ben je dit keer gekomen met het vertellen van het verhaal?" vraagt de oma met het krullende haar, genaamd Hermelien Griffel-Wemel.
"Tot het einde van het derde jaar," grijnst Harry, waardoor zijn rimpels nog dieper worden. "Het lijkt wel alsof ze elke keer meer en meer details willen," zegt hij en hij wrijft over zijn voorhoofd. Oma Loena glimlacht afwezig, alsof ze terugdenkt aan de tijden van lang, lang geleden.
"Ach, die goede oude tijd," zucht Ron. Allemaal verzinken in ze in gedachten, denkend aan de tijden van lang geleden, want die waren onvergetelijk.

Uitslag van de Poll

Geweldig! Post zo snel mogelijk een nieuw stukje!
45% [ 11 ]
Leuk!!
29% [ 7 ]
Mwah. Kan beter. (Wat dan?)
8% [ 2 ]
Niet mijn smaak/niet zo leuk..
0% [ 0 ]
Heel erg bagger! (Nou =( )
16% [ 4 ]

Totaal aantal stemmen : 24

Dankjulliewel voor het stemmen![/color]