Don't trick me (HG/DM)

miss louise

LadyBird, Rogue en Radijsje; bedankt voor jullie reacties! Nieuw hoofdstuk. Gebeurt niet zoveel in, ben ik bang… Anyway, enjoy!

Hoofdstuk 15
Verwoed waste Draco zijn gezicht. Hij wist niet of zijn wangen zo rood waren door al het schrobben of door teveel gloeiwijn, maar wat hij wel wist was dat hij ziek in zijn hoofd was! Wat bezielde hem?
Hij keek in de spiegel. Zijn haar zat erger in de war dan ooit tevoren en het water droop van zijn gezicht af. Hij wijtte alles aan zijn alcoholgebruik; de rode wangen, het wankele lopen en het versieren van Hermelien Griffel. Toen hij dacht aan dat laatste kreeg hij spontaan kromme tenen en begon hij zijn gezicht weer te wassen. Wat bezielde hem?
Na ellenlang daar zo gestaan te hebben draaide hij de kraan dicht en keek om zich heen. Jammerende Jenny’s toilet was niet echt de eerste plaats waar hij aan gedacht zou hebben om weg te vluchten voor de enorme feestdrukte. Alles was grauw en grijs, en bovendien was het een meisjestoilet. Niet echt een plaats waar hij betrapt wilde worden, maar het moest maar even. Hij leunde tegen een van de wasbakken aan en begon alles nog eens te overdenken.
Het was misschien wel erg kinderachtig om zijn drankconsumptie de schuld te geven van het alles. Hij was per slot van rekening niet dronken, misschien alleen maar een beetje aangeschoten. Hij was zich bewust geweest van de dingen die hij tegen Hermelien – nee – Griffel gezegd had. Hij had tegen haar gezegd dat ze er mooi uitzag. Er ging spontaan een siddering door hem heen. Hoe had hij zichzelf zo zwak kunnen opstellen? Er ging een gevoel van schaamte door hem heen bij de gedachte aan wat Griffel nu wel niet van hem moest vinden. Misschien dacht ze dat hij een grap met haar uitgehaald had, of dat het gewoon was om haar te stangen. Maar eigenlijk wilde hij helemaal niet dat ze dat dacht. Hij had niet gelogen, hij meende het.
‘Nee!’ snauwde hij tegen zijn spiegelbeeld. ‘Ik meende het helemaal niet! Ik haat haar!’
Hij voelde de behoefte om de spiegel kapot te slaan, maar inplaats daarvan begon hij zijn gezicht voor de zoveelste keer weer te wassen.
‘Wie haat je?’ vroeg een norse stem.
Draco keek op. Jammerende Jenny had hem blijkbaar gehoord, want normalitair kwam ze niet zomaar uit haar toilet tevoorschijn. Jenny was de geest van een mollig meisje met het meest droevige gezicht dat Draco had gezien. Ze had een jampotbril op haar neus en had een aantal puistjes op haar kin. Haar vettige bos haar was verdeeld in twee staartjes.
‘Potter,’ flapte Draco eruit, die geen zin had om met Jenny over Griffel te praten.
‘Je had het over een meisje!’ protesteerde Jenny, die spontaan transparante tranen in haar ogen kreeg. ‘Je had het over mij, hé? Je hebt een hekel aan me!’
Draco trok sarcastisch één wenkbrauw op.
‘Ik ken je geen eens,’ zei hij koeltjes. ‘En als je het persee wilt weten; ik had het over een irritant Modderbloedje die –‘
‘Gevoelloos! Gemeen!’ krijste Jammerende Jenny, wiens transparante tranen nu over haar gezicht rolden.
‘Wat –‘ begon Draco verwoed.
‘Mensen speelden altijd al met mijn gevoelens!’ jammerde Jenny. ‘Dat deden ze ook al toen ik nog leefde! Jij bent de zoveelste die het doet! WEGWEZEN!’
Draco wierp Jenny een hatelijke blik toe, maar gehoorzaamde wel. Hij had sowieso niet veel zin om in de aanwezigheid van een huilend spook te zijn. Heel even verkeerde hij in de waan dat er een enorme plas water onder de deur van het toilet vandaan kwam, maar hij bleef daar niet lang bij stilstaan en besloot terug te gaan naar de leerlingenkamer.

Harry was al met al blij geweest toen het feest was afgelopen. Hij had er namelijk niet bepaald van genoten. Rons boosheid over Hermelien en Kruml, het verontrustende gesprek tussen Hagrid en madame Mallemour en de mislukte date met Parvati hadden de avond nou niet bepaald leuk gemaakt. Ron en Harry liepen die ochtend over de tweede verdieping, en het was duidelijk dat Ron het niet over het bal wilde hebben. Hij had dan ook een behoorlijke ruzie gehad met Hermelien over Kruml en het zogenaamde ‘heulen met de vijand’. Hij zei het niet tegen Ron, maar hij vond dat Hermelien het bij het rechte eind had. Het hele toernooi draaide immers om internationale vriendschappen maken. Harry had het veel erger gevonden als Hermelien met een of andere Zwadderaar naar het bal was gegaan. Bij die suggestie moest hij opeens weer aan de malle beweringen van Marcel denken. Malfidus die Hermelien zou versieren? Harry geloofde er geen snars van, hoewel Marcel behoorlijk zeker van zijn zaak leek.
‘Hè gatver!’ zei Ron opeens. ‘Jammerende Jenny heeft het toilet weer eens laten overstromen!’
Harry keek de gang in en zag meteen waar Ron het over had; ze stonden middenin een grote plas water. Ron trok zijn gewaad omhoog, maar het was al te laten; het was al helemaal doorweekt. Met tegenzin sopten ze met hun schoenen door het water. Harry’s sokken waren helemaal nat geworden.
‘Ik ga even vragen wat er aan de hand is,’ mompelde Harry, die naar de deur van het meisjestoilet liep.
‘Ben je gek!’ zei Ron ontzet. ‘Dan moet je een gesprek voeren met Jenny!’
‘Nee, dat had ik niet zelf bedacht!’ zei Harry sarcastisch.
Hij duwde de deur open en ging naar binnen. De situatie was in het grauwe meisjestoilet niet bepaald anders. Alle kranen waren opengedraaid, wat aangaf dat Jammerende Jenny weer eens in een vreselijke bui was. Ron bleef koppig buiten staan en wachtte tot Harry weer terugkwam. Harry liep ondertussen naar het toilethokje van Jammerende Jenny, waar een luidruchtig, klagerig geween uit opsteeg.
‘Eh – Jenny,’ zei Harry, die op de toiletdeur van Jenny bonsde met zijn vuist. ‘Waarom heb je het toilet laten overstr–‘
Er klonk een gorgelend geluid op en opeens kwam Jenny tevoorschijn; ze vloog recht door de toiletdeur heen.
‘Hij – hij noemde me een Modderbloedje!’ emmerde Jenny, wiens ogen gevuld waren met bijna onzichtbare tranen. ‘Hij was hier gister – en toen – TOEN NOEMDE HIJ ME EEN MODDERBLOEDJE!’
De spookachtige stem van Jenny galmde door het hele toilet. Ron stak nieuwsgierig zijn hoofd om de hoek.
‘Wie noemde je een Modderbloedje?’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘Weet ik het!’ zei Jenny, die haar tranen afveegde. ‘Die jongen die hier gister zijn gezicht aan het wassen was!’
‘Ja, wie was dat!’ vroeg Ron gretig. ‘Had hij blond haar?’
Er viel even een stilte. Harry keek van Jenny naar Ron. Even leek het alsof Jenny een hele beschrijving van het uiterlijk van de desbetreffende persoon zou gaan geven, maar toen beet ze hen toe: ‘Weet ik ook niet! Ik kijk niet naar dat soort dingen! Het gaat erom dat hij mij een Modderbloedje noemde! Daar gaat het om!’
Ze snikte nog één keer uiterst dramatisch, en vloog toen weer gillend haar toilethokje in, om daar eens te gaan jammeren in een afvoerpijp. Ron schudde ongelovig zijn hoofd.
‘Het is nog een wonder dat ze niet met waterleidingpijpen naar ons gaat gooien,’ mompelde hij. ‘Kom op, Harry, we gaan.’
Ze liepen de overstroomde gang uit en gingen op weg naar de Grote Zaal.
‘Wedden dat het Malfidus was?’ zei Ron enthousiast. ‘Ik weet gewoon zeker dat hij het was! Typisch een rotstreek die hij zou uithalen! Hoewel ik me bij Jammerende Jenny wel afvraag of ze het niet gewoon verdiend heeft…’
Harry maakte een ontkennend gebaar.
‘Het kunnen zoveel mensen zijn,’ mompelde hij. ‘Maar het kan me om eerlijk te zijn ook niet echt schelen… Al die rare beweringen over Malfidus…’
Ze betraden de Grote Zaal en gingen aan de tafel van Griffoendor zitten. Veel mensen waren nog ongelooflijk slaperig van de nacht daarvoor, en de gesprekken die werden gevoerd waren erg langzaam en beperkt.
‘Mag – mag – ik een boterhammetje, Gred – Gred,’ zei George vermoeid tegen zijn tweelingbroer.
‘Ik heet Fred,’ corrigeerde Fred hem, terwijl hij een boterham pakte en hem aan zijn broer gaf. ‘Alsjeblieft, Forge.’
‘Ik – ik heet – George,’ zei George, die lang en breed gaapte.
Aan de andere kant van Harry en Ron zat Marcel, die Daan Tomas en Simon Filister ervan probeerde te overtuigen dat Malfidus wel degelijk een oogje had op Hermelien.
‘Hij versierde haar!’ zei Marcel paniekerig. ‘En hij zat aan haar schouderbandjes! Hij is verliefd op haar, ik zweer het op mijn eigen oma!’
Daan en Simon moesten hard lachen om die vreemde roddel die Marcel de wereld in probeerde te sturen. Marcel werd vuurrood.
‘Het is echt waar!’ zei hij gegeneerd. ‘Hij zei tegen haar dat ze er mooi uitzag!’
Harry en Ron keken elkaar aan met een uitdrukking die zei; die is helemaal van het lotje getikt. Ron nam een hap van zijn eten en zei toen: ‘Ik weet niet waar Marcel dit vandaan heeft hoor… Hij is bijna net zo erg als die Rita Pulpers.’
Harry lachte en ging verder aan zijn ontbijt. Hij begon toch een beetje argwaan te krijgen. Het was niks voor Marcel om iets te zeggen wat totaal niet waar was. Marcel leek trouwens wel erg overtuigd, want anders zou hij het toch niet aan Jan en alleman vertellen? Misschien moest hij het toch maar in de gaten houden…

miss louise

Radijsje, LadyBird, Miss Und@ztood en Rogue, bedankt voor de reacties!

Hoofdstuk 16
Ron en Hermelien hadden het weer enigszins bijgelegd met elkaar. Ze deden welliswaar overdreven beleefd tegen elkaar, maar ze hadden in ieder geval geen ruzie meer.
Hermelien had het niet bepaald leuk gevonden dat Ron tegen haar had geschreeuwd. Zijn reactie was dan ook uitermate kinderachtig geweest. Als hij het echt zo erg had gevonden had dat ze met Kruml was gegaan dan had hij haar maar eerder moeten vragen voor het bal, en dan niet als laatste keus. Hermelien kon in ieder geval weer vrijuit praten, maar de jennerige opmerkingen over ‘Vicky’ werkten haar behoorlijk op de zenuwen – net zoals het onderwerp ‘Kruml’ Ron erg op de zenuwen werkte. Eigenlijk begreep Hermelien het niet. Was dit nou de jongen die eerst nog zo enthousiast over Kruml was en zelfs een miniatuurpoppetje van hem op zijn nachtkastje had staan? Harry was wat dat betreft in ieder geval een stuk milder. Hij had het helemaal niet erg gevonden dat Hermelien met Kruml naar het bal was gegaan, en daar was Hermelien hem intens dankbaar voor. Ze had namelijk wel eens behoefte aan iemand die het alleen maar fijn voor haar vond.
Opvallend was dat Draco Malfidus ook niet meer zo positief was over Kruml. Tegen Hermelien gedroeg hij zich niet anders dan anders, maar het was nieuw voor de wereld dat Malfidus elke keer achterbakse opmerkingen maakte als Kruml langskwam.
‘Moet je dat haar zien!’ siste hij tegen Korzel en Kwast. ‘En neem nou die borstelige wenkbrauwen! Ik kan niet begrijpen dat iemand daarop kan vallen!’
Hermelien had het al met Harry besproken (aangezien Ron het liever niet over Kruml wilde hebben), maar die was ervan overtuigd dat Malfidus het gewoon niet kon uitstaan dat Kruml met iemand naar het bal was gegaan die hij als volledig onder zijn stand beschouwde.
‘Ik zag Malfidus’ gezicht die avond,’ zei Harry grimmig. ‘Hij kan het volgens mij gewoon niet hebben dat Kruml danste met iemand uit een Dreuzelfamilie, om het zo maar te beschrijven.’
Marcel had er toevallig bij gezeten toen Harry dat zei, en die had ongelovig zijn hoofd geschud, waarna Harry hem weer een dodelijke blik had toegeseind.
Hermelien raakte behoorlijk in de war van de hele situatie. Ron die enorm hatelijk was tegenover Kruml, Marcel die Harry voortdurend meetrok om ‘even met hem te praten’, en Draco Malfidus die met de dag vervelender werd. Hermelien had van Ron eigenlijk niet beter verwacht, en de mysterieuse onderonsjes tussen Marcel en Harry kon haar ook niet zoveel schelen. Het enige wat haar echt verwarde was het gedrag van Malfidus. De suggestie van Harry dat Malfidus Kruml zou haten omdat hij met een Modderbloedje naar het bal was gegaan was geen eens zo ongelooflijk vreemd, maar werd ontkracht door het feit wat Malfidus die avond tegen haar gezegd had. Toen ze in alle woede naar buiten was gerend om frisse lucht in te ademen was Malfidus notabene naar haar toegekomen. Ze was er nog steeds niet uit of Malfidus nou een grap met haar had uitgehaald of dat hij gewoon dronken was. Misschien allebei, misschien geen van beiden. Als ze aan dat laatste dacht draaide haar maag automatisch om. Draco Malfidus die uit zichzelf tegen haar zou zeggen dat hij vond dat ze er mooi uitzag? Dat leek onmogelijk. Dat was onmogelijk. Bovendien zou hij in dat geval niet meer zo gemeen en kinderachtig tegen haar doen.
In gedachten verzonken wreef Hermelien over haar linkerschouder, de plaats die Malfidus die nacht had aangeraakt. Ze zocht naar Viktor, maar ze kon hem nergens vinden. Ze had overal al gekeken; in de bibliotheek, bij het schip van Klammfels en in de Grote Zaal. Een beetje teleurgesteld liep ze door de verlaten gangen. Normalitair kon ze hem altijd wel vinden. In het begin had ze zich zelf ongelooflijk geërgerd aan zijn voortdurende gezelschap in de bibliotheek. Niet omdat hij haar had lastig gevallen, maar omdat die kirrende fanclub van hem zoveel lawaai had gemaakt. Ze snapte bovendien niet wat ze zo leuk aan hem vonden. Hij was geen eens knap, ze vonden hem alleen maar leuk omdat hij beroemd was. Zelf ging het haar niet bepaald om zijn beroemdheid. Ze snapte sowieso al net zoveel van Zwerkbal als een sinaasappel, en misschien was dat maar goed ook. Onwillekeurig moest ze lachen bij al die gedachtes. Ze had nooit kunnen raden dat Viktor alleen maar in de bibliotheek kwam omdat hij graag met haar wilde praten.
‘Ik – ik probeerde dit al dagen aan jullie verstand te peuteren!’ zei een nerveuse stem opeens.
Hermelien keek eventjes verwilderd om zich heen, maar besefte toen dat de stem vanuit een andere gang kwam. Ze liep nieuwsgierig verder en zag toen dat Marcel, Harry, Daan en Simon de koppen bij elkaar hadden gestoken.
‘Het lijkt me nog steeds sterk,’ mompelde Harry, die ongelovig zijn hoofd schudde.
‘Nee, luister!’ zei Marcel enthousiast. ‘Ik hoorde hem laatst zeggen dat hij een hekel had aan Kruml! De anderen vonden dat stug omdat – jullie weten wel – eh –‘
Marcel keek eventjes wantrouwig om zich heen om te kijken of niemand meeluisterde, en Hermelien verschool zich gauw achter de muur waarvandaan ze hen spioneerde.
‘Ja, dat weten we allemaal,’ zei Simon droog. ‘Hij was Krumls grootste fan. Maar ga verder?’
‘Nou, misschien komt dat wel omdat hij en Hermelien –‘
Er ging een schok door Hermelien heen toen ze haar eigen naam hoorde. Marcel had zijn zin al afgemaakt, maar ze had niks meer van de laatste woorden opgevangen. Ze kwam achter de hoek vandaan en zei met een luide, galmende stem: ‘Gaat dit soms over Ron?’
De jongens schrokken op. Marcel maakte een akelig sisgeluidje en Daan en Simon stootten hun koppen tegen elkaar aan. Harry keek oprecht enorm betrapt.
‘Hermelien!’ zei Marcel, in een poging enthousiast te klinken. ‘Was je hier – eh – al langer?’
‘Ze heeft ons afgeluisterd!’ zei Daan Tomas verontwaardigd. ‘Waarom deed je dat?’
‘Nou, jullie praten immers over mij,’ zei Hermelien koeltjes; ze voelde zich niet bepaald schuldig daarover.
‘We – we hadden het over Ron,’ zei Simon, die behoorlijk rode wangen had gekregen. ‘Toch, jongens?’
Ze keken elkaar even aan en knikten toen. Hermelien had er maar het volste vertrouwen op dat ze de waarheid spraken, maar toch had ze het gevoel dat er een steekje los was… Precies op dat moment liep iets of iemand in volle vaart tegen haar aan, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor.
‘Malfidus! Dat deed je express!’ zei Harry boos, terwijl hij langs Hermelien liep en aanstalten maakte om achter de onverschillige, blonde persoon aan te gaan.
‘Harry, laat het,’ zei Hermelien zacht, en ze greep Harry’s gewaad vast.
‘Hij kan toch nooit per ongeluk tegen je aan zijn gelopen?’ zei Harry woest. ‘De gang is praktisch verlaten!’
Marcel leek ongerust.
‘Zou hij ons gesprek ook gehoord hebben?’ vroeg hij een beetje angstig.
Geen enkele jongen antwoordde, maar de sfeer raakte wel behoorlijk gespannen. Simon schraapte zijn keel en zei: ‘Ik – ga maar weer eens terug naar de leerlingenkamer. Ik heb nog huiswerk te doen. Kom je mee, Daan?’
Daan knikte en liep zwijgend achter Simon aan.
‘Laten wij ook maar teruggaan,’ mompelde Harry tegen Marcel en Hermelien. ‘Anders komt Vilder weer zeiken…’

miss louise

Miss Und@ztood, bedankt voor je reactie!

Hoofdstuk 17
Zuchtend zat Harry in de leerlingenkamer. Hij deed zijn allergrootste best om zijn werkstuk voor Toverdranken af te ronden, maar het wilde hem maar niet lukken. Zijn gedachten zaten namelijk heel ergens anders. Bij het ei, en de mysterieuse boodschap die daarin verborgen zou zijn…
‘Harry, fijn dat ik je zie!’ zei iemand opeens, waardoor Harry uit een verontrustende dagdroom wakkerschrok.
Hij knipperde even met zijn ogen en zag Marcel, die tegenover Harry in een goudrode fateuil was gaan zitten en hem smekend aankeek. Harry wist al meteen waar het dit keer over zou gaan en zei nadrukkelijk: ‘Nee, ik heb vandaag geen zin in je samenzweringstheorieën over Hermelien die een complete muilezel achter zich aan heeft! Sorry, maar ik moet dit werkstuk nog afmaken en –‘
‘Nee, wacht!’ zei Marcel haastig. ‘Dit is belangrijk! Want ik zag Malfidus vandaag en hij ging naar de –‘
‘Bibliotheek,’ zei Harry vermoeid. ‘Voor de zoveelste keer; hij is daar waarschijnlijk alleen maar omdat hij veel huiswerk heeft. Anders ga je toch niet naar de bibliotheek?’
‘Maar Hermelien is daar ook altijd!’ zei Marcel gretig. ‘Dus dat zal zeker betekenen dat Malfidus gewoon verliefd is op –‘
‘Verliefd?’ zei Harry walgend. ‘Marcel, dat is – ik ben kotsmisselijk…’
Harry voelde zich geen één keer gegeneerd voor zichzelf. Hij was niet vaak in zo’n chagrijnige bui, maar hij vond dat Marcel het dit keer wel verdiend had om op zijn plaats gezet te worden.
‘Het is echt waar!’ zei Marcel, wiens kaken rood waren gekleurd. ‘Malfidus heeft een oogje op Hermelien! Want anders – anders zou hij toch niet tegen haar zeggen dat ze er mooi uitzag? Of wel soms?’
Harry wist niet sinds wanneer Marcel relatietherapeut wilde worden, maar hij moest toegeven dat Marcel het wel erg serieus nam. Hij negeerde Marcel, en pakte zijn werkstuk weer. Maar voordat hij zijn veer weer op het perkament had kunnen zetten griste Marcel het uit zijn handen. Harry begon nu echt boos te worden.
‘Marcel, kappen!’ zei hij geagiteerd. ‘Geef mijn werkstuk terug!’
‘Eerst moet je luisteren!’ zei Marcel koppig. ‘Malfidus is –‘
‘Totaal over zijn oren op Hermelien,’ zei Harry met opeengeklemde kaken. Sarcastisch voegde hij eraan toe: ‘Goed, ik geef het toe! Ik ben het helemaal met je eens! Maar wat wilde je doen met die zogenaamde informatie?’
Marcel haalde zijn schouders op.
‘Het bewijzen,’ zei hij. ‘Dan zien we wel verder.’
Harry dacht dat hij langzaam gek in zijn hoofd werd. Met uitpuilende ogen keek hij Marcel aan.
‘Het bewijzen?’ zei hij schaapachtig. ‘En ik dacht dat je nog wel zo zeker van je zaak was!’
‘Nou, ik heb nog niet dingen kunnen vinden die nou echt –‘
‘Weet je wat? Waarom vraag je het gewoon niet aan hem,’ zei Harry, die met zijn ogen rolde; hij werd totaal gestoord van Marcel. ‘Want ik kan hier ook geen antwoord op geven. Dat kan alleen Malfidus.’
‘Ben je gek!’ zei Marcel ontzet. ‘Dat vraag ik toch niet aan hem?’
Harry zuchtte. Dat ook nog. Nu kwam hij nooit meer van Marcels gejammer af.
‘Zou je me gewoon met rust kunnen laten?’ vroeg Harry zuur, terwijl hij weer graaide naar zijn werkstuk van Toverdranken, maar Marcel verborg het achter zijn rug, zodat hij er onmogelijk bij kon.
‘Tegen Ron kan ik het niet zeggen, die wordt dan helemaal paranoïde, en Daan en Simon denken dat ik gek ben geworden!’ zei Marcel simpelweg.
Harry hield zijn mond maar. Hij was het nog nooit zo ontzettend eens geweest met Daan en Simon. Hij dacht namelijk net zoals hen dat Marcel gek was geworden. Marcel haalde ondertussen diep adem, en zei: ‘Ik weet misschien een manier om erachter te komen!’
‘En ik wil het geen eens weten,’ mompelde Harry, die zijn ogen sloot en in gedachten smeekte om een einde.
‘Nee, ik heb het echt heel lang uitgedacht,’ zei Marcel serieus, met een vreemd soort twinkeling in zijn ogen. ‘Wat als we nou –‘
‘We?’ bracht Harry met overslaande stem uit, maar Marcel praatte dwars door hem heen.
‘– als we nou gewoon een liefdesbrief schrijven die zogenaamd van Hermeliens hand is, en dat we het dan ongemerkt in Malfidus’ tas doen. Dan kunnen we hem bespioneren en kijken wat zijn reactie is als hij de brief leest, en dan is het misschien daadwerkelijk duidelijk wat hij van haar vindt!’
Marcel keek hem vol euforie aan. Harry’s mond was open gevallen. Hoe kon Marcel ooit zo ver willen gaan? Hoe kon Marcel in Merlijns naam zo geschift zijn? Dit kon Marcel niet maken. Niet tegenover Malfidus, maar al helemaal niet tegenover Hermelien. Een beetje somber dacht Harry aan Rons gezicht als hij het verhaal van Marcel zojuist gehoord had.
‘Nee,’ zei Harry botweg. ‘Geen goed plan.’
‘Waarom niet?’ vroeg Marcel, enigszins beledigd omdat Harry zijn goed uitgedachte plannetje zo snel afkeurde.
‘We brengen Hermelien ongelooflijk in de problemen, het kan ontzettend slecht aflopen!’ zei Harry. ‘Want wat als Malfidus het alleen maar grappig vindt, en het dan gaat verspreiden door de hele school? Dan krijgt Hermelien problemen met Kruml, en als die problemen nog opgelost kunnen worden dan gaat Hermelien kijken naar de mogelijke schrijver van de nep-liefdesbrief… En geloof me, we weten allemaal dat ze niet dom is. Daar komt ze zo achter! Tenzij Malfidus die brief natuurlijk niet aan haar terug wil geven…’
‘En die kans is dus groot!’ zei Marcel gretig. ‘Ze kan er nooit achterkomen dat wij het zijn, en voor hetzelfde geld reageert Malfidus heel anders!’
Harry schudde zijn hoofd, maar het had geen nut; Marcel bleef doordrammen.
‘Ik wil er alleen maar achter komen wat Malfidus van haar vindt!’ zei Marcel, bijna biddend om Harry’s begrip. ‘Het is toch niet – eh – zo vreemd om dat te willen weten?’
‘Jawel,’ zei Harry kortaf. ‘Malfidus haat haar. Punt. Je hoeft geen genie te zijn om daar achter te kunnen komen.’
‘Niet!’ zei Marcel enthousiast. ‘Niet! Want Malfidus zei op het bal tegen haar dat –‘
‘Ze er mooi uitzag,’ maakte Harry de zin af. Hij had het verhaal al zovaak gehoord dat hij het bijna kon dromen. ‘Ik weet alle details.’
‘Denk erover, goed?’ zei Marcel, die Harry’s werkstuk weer teruggaf. ‘Ik weet het gewoon zeker – het gaat lukken! Geloof me!’
Marcel stond op en verliet nogal opgetogen de leerlingenkamer. Harry kon het niet geloven. Was dit nou de onzekere, ingetogen Marcel Lubbermans? Hij kon absoluut niet begrijpen dat Marcel zo geïnteresseerd was in een (on)mogelijke affaire tussen Hermelien en Malfidus. Desondanks leek het idee dat Malfidus een zogenaamde liefdesbrief van Hermelien zou krijgen ook wel ontzettend komisch…
Nee. Dat ging niet door. Harry moest niet toegeven aan dat soort volslagen idiote ideeën, die bovendien in de hersens van Marcel Lubbermans geproduceerd waren.
Hij ging weer verder aan zijn werkstuk, maar kon zich nog slechter concentreren dan voorheen.

miss louise · Geplaatst: Do Jun 12, 2008 20:30

Op verzoek van Miss Und@ztood een nieuw stukje.

Hoofdstuk 18
‘Je bent ziek in je hoofd! Je bent echt ziek in je hoofd!’
Potter en Lubbermans passeerden hem, en Potter keek uiterst argwanend en sceptisch naar zijn metgezel. Draco trok sarcastisch zijn wenkbrauwen op en volgde het tweetal aandacht met zijn ogen. Hij zat op de binnenplaats op een bank, en naast hem zaten Korzel en Kwast glazig voor zich uit te staren. Geen van beiden had aandacht voor het geanimeerd pratende tweetal; waarschijnlijk waren ze allebei aan het bedenken welke uitkomst één plus één nou eigenlijk had.
‘Nee!’ zei Lubbermans enthousiast. ‘Ik denk – ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven iets slims heb gedaan!’
Draco voelde de behoefte om in lachen uit te barsten. Lubbermans die iets slims deed? Dat moest haast het achtste wereldwonder zijn. Onmogelijk dus.
Potter stopte abrupt met lopen, ging tegenover Lubbermans staan en staarde hem doordringend aan. Draco keek geïnteresseerd toe. Blijkbaar waren ze zich helemaal niet bewust van zijn aanwezigheid.
‘Je had dat absoluut niet moeten doen!’ snauwde Potter, die totaal uit zijn doen leek door iets dat Lubbermans zou hebben gedaan. ‘Hier gaan problemen van komen! Je mag je er niet mee bemoeien! En weet je wie misschien nog wel het meest in problemen komt? Hermelien, die komt echt in de problemen! Want als hij het door de hele school verspreidt dat Hermelien aan hem zogenaamd –‘
‘Nee, dat gebeurd niet! Je weet wat mijn theorie over hun twee is!’ zei Lubbermans enthousiast.
‘Ja,’ zei Potter knorrig. ‘En aangezien het de meest vergezochte theorie is die ik ooit heb gehoord, voel ik niet zoveel behoefte om het serieus te nemen.’
Lubbermans leek diep beledigd.
‘Het is echt waar!’ zei hij verontwaardigd. ‘We hebben het hier al duizend keer over gehad!’
‘Correctie, jij begint er steeds over!’ zei Potter geagiteerd. ‘En weet je wat? Zelfs ik heb een schuldgevoel! De gevolgen van die stomme actie van jou kunnen catastrofaal zijn! En het is vervalsing! Het is niet van haar hand! En ik voel me schuldig omdat ik hier min of meer aan bijdraag – draai het terug, Marcel!’
Lubbermans werd vuurrood terwijl hij mompelde: ‘Je lijkt Hermelien wel...’
Harry negeerde die opmerking en zei: ‘Het is normaal om te willen weten of je gelijk hebt of niet, maar dit kan je niet maken tegenover Hermelien.’
‘Ik weet zeker dat er niks ergs gaat gebeuren!’ zei Marcel op smekende toon. ‘Kom op, Harry, ik weet wat ik doe…’
Draco lachte hardop. Hij begreep helemaal niks van deze conversatie, maar het feit dat Lubbermans zichzelf opeens als het voornaamste genie beschouwde was bovenal ongeloofwaardig en lachwekkend.
Door die onaangename lach bemerkten Potter en Lubbermans zijn aanwezigheid. Potter wierp Draco een vuile blik toe, en Lubbermans keek uiterst betrapt.
‘Lubbermans die weet wat hij doet?’ zei Draco met een manische grijns op zijn gezicht, hoewel hij eigenlijk de ballen wist over het onderwerp waar Potter en Lubbermans het net over hadden gehad. ‘Weet wat hij doet met wat, als ik vragen mag? Het brouwen van een toverdrank?’
Korzel en Kwast grinnikten zoals gewoonlijk oenig, wat Draco’s ego weer wat opkrikte. Draco grijnsde nog breder toen hij de woedende gezichten van Potter en Lubbermans zag. Toverdranken lag altijd gevoelig bij Lubbermans, Sneep had immers de grootste hekel aan de sullige, domme jongen, die vooral talent had in het maken van bruinachtige prutjes die de lucht van rotte eieren uitstootten.
‘Kom mee,’ mompelde Potter tegen Lubbermans, waarna ze de binnenplaats afstruimden.
Draco keek hen even na, en vroeg zich hardop af: ‘Waar ging dat eigenlijk over? Een of andere samenzweringstheorie van Lubbermans? Vreemd, ik dacht dat je moest kunnen nadenken om een samenzweringstheorie te verzinnen…’
Korzel en Kwast grinnikten weer, maar Draco negeerde hen.
‘Die Lubbermans,’ mompelde Draco vervolgens, en hij pakte zijn schooltas. ‘Potter gelooft duidelijk niet in zijn vergezochte verhaaltjes. Logisch…’
Korzel en Kwast, die Draco altijd blindelings volgden, pakten daarop ook hun tas. De bel ging, en gedrieën liepen ze naar Gedaanteverwisselingen.
Al snel bleek dat Anderling in niet een al te best humeur was.
‘Ga zitten!’ snauwde ze, toen Draco en zijn metgezellen te laat binnenkwamen. ‘De les is al dertig seconden geleden begonnen! Allemachtig, wat een slakkentempo…’
Sommige Griffoendors gniffelden, en Draco keek zijn lerares beledigd aan alvorens hij neerplofte aan een van de tafels.
‘Je zou nog denken dat ze hen in een stelletje naaktslakken zou veranderen,’ mompelde Wezel tegen Potter, die vervolgens breed grijnsde.
De rest van de les verliep niet bepaald stilletjes. Anderling droeg hen op om allemaal een rat uit een doos te halen, en dat ging niet bepaald zonder schelden.
‘Niet zo bibberen, Broom! Die beesten doen helemaal niks!’
‘Filister, waar is dat stuk perkament dat je gisterochtend nog in je hand had!’
‘Lubbermans, het is niet de bedoeling dat je dat dier een oog uitsteekt!’
Anderling was zo ontzettend chagrijnig dat het haast van haar uiterlijk af was te lezen. Haar lippen waar nog dunner dan ooit te voren, op haar voorhoofd was een nijdige frons aanwezig, en haar normaal zo nette knotje piekte nu alle kanten op. Iedereen hield zichzelf stil, maar zelfs dat kon Anderling er niet van weerhouden om iedereen een flinke uitbrander te geven. Opvallend was dat alleen Hermelien geen commentaar kreeg, maar dat kwam waarschijnlijk door haar misselijkmakende talent om ieder vak goed te doen. Met een zuur gezicht keek Draco hoe Hermelien het bij de tweede poging al voor elkaar kreeg om haar rat te transformeren in een kleine veldmuis. Naar aanleiding van Hermeliens succes deed Draco ook een poging, maar tot zijn afschuw toverde hij de staart van zijn rat weg. Ongelukkig genoeg stond Anderling precies op dat moment op nog geen meter afstand van zijn tafel, wat inhield dat hij een kleinerende opmerking moest verdragen.
‘Het is niet de bedoeling dat u de rat amputeert, meneer Malfidus!’ bitste professor Anderling, die Draco aankeek alsof ze nog het liefst de doos met ratten over zijn hoofd leeg zou willen gooien.
Draco mompelde iets onverstaanbaars terug, en wachtte totdat Anderling weer naar de andere kant van het lokaal gemarcheerd was, waar ze een langdurige tirade tegen Lubbermans begon.
Al met al was Draco blij toen Gedaanteverwisselingen eindelijk voorbij was. Draco liep zo snel mogelijk het lokaal uit, zonder op Korzel en Kwast te wachten. Op de gang liep hij Hermelien haast omver.
‘Kijk nou eens uit!’ snauwde ze gefrustreerd.
‘Nee,’ zei Draco botweg, waarna hij gestaag doorliep.
Het was alsof de chagrijnigheid van Anderling besmettelijk was; hij had een nijdige frons op zijn voorhoofd, en liep behalve Hermelien ook nog verscheidende eerstejaars omver. Maar toch wijtte hij zijn ruwheid meer aan Hermelien dan aan Anderling. Elke keer als hij haar zag kreeg hij iets bruuts over zich heen. Hij kon haar niet uitstaan, en tegelijkertijd had ze zo’n enorme invloed op hem. Hij was stikjaloers op al haar vaardigheid, en tegelijkertijd bewonderde hij haar…
Hij probeerde niet meer aan Hermelien te denken, en stampte naar de leerlingenkamer. Daar liep hij zonder te kijken naar de Zwadderaars in de fateuils rechtstreeks naar de slaapzalen van de jongens, waar het dan ook compleet uitgestorven was. Hij schopte zijn schoenen haast uit, en ging op zijn bed zitten. Vervolgens keerde hij zijn tas om en liet al zijn boeken eruit vallen. Het liet een enorme puinhoop achter naast zijn bed, maar dat kon hem niks meer schelen. Zo kon hij tenminste zijn boeken van Gedaanteverwisselingen er snel uitgrissen. Belachelijk veel huiswerk opgeven hoorde blijkbaar ook bij chagrijnig zijn als je een docent was, dus hij kon er beter maar alvast aan beginnen. Nogal agressief deed hij zijn boek open, totdat er iets uit fladderde. Een spierwitte envelop viel uit zijn boek en kwam op zijn schoot terecht. Zijn nijdigheid maakte spontaan plaats voor nieuwsgierigheid. Wat was dat nou in Merlijns naam? Hij kon zich niet herinneren dat hij een envelop gebruikt had of nodig had gehad… Hij pakte de envelop en keek er aandacht naar. Er stond verder geen naam op, helemaal niks. Onwillekeurig rook hij eraan. Dat rook verdacht naar parfum…
Er verscheen weer een frons op zijn voorhoofd. Hoe kwam hij in Merlijns naam aan een geparfurmeerde brief? Zijn nieuwsgierigheid nam uiteindelijk de overhand, en langzaam pulkte hij aan de envelop om het te openen…

miss louise · Geplaatst: Do Jul 03, 2008 19:04

Het spijt me Sad

,

Ik zit nu in Noorwegen, om bij te komen van de examens enzo... Totdat ik dacht: Verdomme, Draco en Hermelien, hoe kan ik ze nou vergeten! Razz

In ieder geval, wat ik probeer te zeggen is... Ik zit nu halverwege mijn eerste week in Noorwegen, en de vakantie was voor twee weken, dus dan die tijd komt er pas weer een stukje over Dramoine, in beiden verhalen.

Vraag aan de modjes om de verhalen nog even niet te verwijderen, Ik beloof dat ik daarna weer braaf ga schrijven.

Voor de mensen die benieuwd waren naar mijn examens, het is allemaal prima verlopen! Ik heb weer een prachtig rapport naar huis gekregen met veel toeters en bellers en achten Smile

. (Nog niet zo goed als Hermelien, helaas. Waarom moet dat mens mij altijd dwarsbomen?)

Jullie ook fijne vakantie!

**Smalofski** · Geplaatst: Zo Jul 13, 2008 21:47

Op verzoek van miss louise komt hier een slotje op.

*slotje*