[AF] Chocolate Trouble 2

jilly-ann

Amy bedankt voor je reactie ^^

Hoofdstuk 15

Dyrhona werd langzaam wakker van de zonnestralen die in de slaapzaal binnen kwam. Gelukkig was het weekend. Ze stond op en liep naar de badkamer toe waar ze zichzelf waste, aankleedde en al die dingen.
Sofie, die net van de jongensslaapzaal kwam om Harry's onzichtbaarheidsmantel terug te geven, zat in de leerlingenkamer en staarde peinzend in het vuur. Hoe kon ze Blondie en Dyrhona koppelen?
Zodra Dyrhona klaar was liep ze met een glimlach naar beneden toe, waar ze Sofie aantrof. "Goede morgen," zei ze opgewekt.
"Morgen," antwoordde Sofie iets minder opgewekt dan anders. Ze had hoofdpijn van al dat denken.
"Ik heb zin om vandaag te gaan zwemmen," zei ze vrolijk. Weer één van de herinneringen die ze aan blondie had prijs gesteld, hun vele tripjes naar het meer toe. "Maar eerst eten!"
Sofie sprong recht. "Ik heb nood aan chocolade, dus eerst naar de keukens," zei ze liefjes, voordat ze naar het portretgat begon te lopen.
Dyrhona knikte en liep achter Sofie aan naar de keuken toe.
Al snel waren ze op weg naar de Grote Zaal, Sofie's armen overladen met chocolade weliswaar. Aan de tafel van Griffoendor zette ze zichzelf neer.
Dyrhona negeerde de chocolade van Sofie die ze uitgestald hadden en keek naar al de heerlijkheden waaruit ze kon kiezen, alleen was dat dus meteen het probleem. Ze kon niet kiezen!
Sofie die chocolademelk zag, kirde van plezier. Ze dumpte haar chocolade op haar bord en begon meteen aan het inschenken van een glas.
Uiteindelijk pakte Dyrhona een beschuitje en deed daar suiker op voor ze er op begon te kauwen.
"En? Plannen met Blondie?" vroeg Sofie, toen de kan chocolademelk leeg was. De zaal stroomde langzaam vol.
"Nee," zei Dyrhona. "Hij moet me toch niet." Ze haalde haar schouders op.
"Hij dénkt dat hij je niet moet," zei Sofie traag. "Maar misschien wíl hij je wel..."
Dyrhona zuchtte. "Dan moet hij daar maar snel achterkomen, wat het is," zei Dyrhona wijs.
Sofie draaide met haar ogen bij dit filosofisch gebrabbel. Ze zuchtte gelukzalig. "Ik denk dat ik mijn haar eens zwart maak," haalde ze haar schouders op.
Dyrhona grinnikte. "Ik weet nog niet welke kleur ik wil," zei ze glimlachend. "Misschien wel paars." Ze grinnikte.
"Oeh. Die heb je nog nooit gehad," dacht Sofie luidop. "Of wel?"
"Nee," zei Dyrhona grijnzend. "Maar jij wel, met je regenboog haar."
Sofie lachte, toen ze daar aan terug dacht. "Ja, dat was wel apart hé?" zei ze vrolijk, terwijl ze nog een hapje van haar chocolade nam.
"Dat zeker," zei ze grinnikend. Haar beschuit was inmiddels op. "Gaan we?"
Sofie knikte. "Is goed," zei ze, voordat ze haar chocolade liet liggen en op stond. Ze zat vól.
Dyrhona stond direct na Sofie op. "Het meer is echt te lang geleden!" zei ze ontzet.
Sofie knikte. "Ik vraag me af hoe het met iedereen is," mijmerde ze luidop, terwijl ze de Grote Zaal uit liepen.
Dyrhona grijnsde. "Misschien is er nog iets veranderd," zei ze nadenkend. "Zoals dingen die wij nog niet hebben."
Sofie trok een wenkbrauw op. "Wat bedoel je daar nou weer mee?" Ze knipoogde naar Harry toen ze hem passeerde op weg naar buiten.
Dyrhona rolde met haar ogen zodra Harry langskwam en liet een zucht horen. "Weet ik veel, voorwerpen die wij niet kennen, die ze net hebben uitgevonden. Daarbij, herrichten wij ons huis ook wel eens."
"Herinrichten, schat," verbeterde Sofie haar met een grijns. "Ja, dat zou wel kunnen," beet ze op haar lip. Ze had Dyrhona's zucht wel gehoord.
"Je weet wat ik bedoel," zei Dyrhona terwijl ze een glimlach op haar gezicht maakte. Niet echt, door Harry had ze moeten denken aan Draco die haar niet moest. Hij zou haar vast nooit moeten. Ze had geen zin meer in het meer, maar moedig ging ze door, terwijl de glimlach nog steeds op haar gezicht prijkte.
Sofie, die Dyrhona al langer kende dan vandaag, stootte haar aan. "Als je, je mondhoeken nog wat verder omhoog duwt, krijg je kramp," zei ze liefjes.
"Maar goed dat ze dan niet zo hoog staan," beet Dyrhona haar toe. Ze wilde er niet over praten. Ze kon er niet tegen als de dingen niet gingen zoals zij graag wilde. Ze wilde geen gebroken hart, daarom zoende ze altijd met iedereen. Ze wilde liever de harten van andere breken dan die van zichzelf.
Sofie was een heel klein beetje veel geschrokken door Dyrhona's reactie. "Staat mijn neus er nog op?" vroeg ze kwaad, voordat ze richting het meer liep. Jezus zeg. Zij kan er toch niet aan doen dat Draco geen ogen in zijn kop had.
"Ik was niet zo bedoeld," zei Dyrhona zuchtend. "Ik wil er gewoon niet over praten, kunnen we het niet gewoon vergeten?"
"Tuurlijk. Maar van mij krijg je geen pijnstiller als je mondspieren pijn doen," waarschuwde Sofie haar streng, terwijl ze haar kledij omtoverde in een bikini.
"Die vraag ik wel bij de ziekenzaal," zei Dyrhona luchtig. Ze was opgelucht dat Sofie nooit echt door ging en wist waar haar grenzen lagen. Ook Dyrhona toverde een bikini en sprong het water in.
Sofie's bikini, zwart natuurlijk, had vele lintjes waar ze zich zorgen over maakte. Misschien had ze toch maar iets anders moeten kiezen. Ach ja. Ze begon te zwemmen.
Dyrhona zwom achter Sofie aan, richting het dorp van de meermensen. Ze hadden al te lang niet meer met Kim gesproken. Ze tikte Sofie aan en gebaarde haar te stoppen. "Voor je er op een andere manier achterkomt, gister toen blondie in mijn hoofd ging, kwam ook de herinneringen van het meer naar boven," zei ze beschaamd.
"WAT?" riep Sofie door het hele meer. Ze beet bezorgd op haar lip. "Gaat hij zijn mond houden denk je?" vroeg ze totaal niet meer op haar gemak.
"Heel misschien heeft hij er niet op gelet," probeerde Dyrhona geruststellend. "Het kwam denk ik maar 1 seconde aan bod."
"Ik hoop het. Deze plek is van ons. En ik ga hem zeker niet delen met een blonde rat," zei Sofie gewelddadig.
"Ik hoop met je mee," zei Dyrhona. Ze zwom verder en zag het dorp liggen. Het was echt mooi. Zelfs nu vond ze het nog mooi, na de keren dat ze er al geweest waren.
Er was echter wel iets raars aan de hand. Het lag er zo stil bij... What the hell was hier gebeurd? vroeg Sofie zich in stilte af.
Dyrhona merkte het ook op. "Kom," zei ze haastig en ze zwom zo snel als ze kon naar het dorp toe. Ze zag geen enkele meermens rondzwemmen. Waar was iedereen?
Sofie fronste. Dit kon toch niet? Ze was opslag bezorgd en zwom naar het huisje van Kim. Ze klopte aan, maar niemand deed open. Uiteindelijk ging ze gewoon naar binnen.
Dyrhona keek rond. Niemand, helemaal niemand. Ze zag Sofie kloppen op de deur van Kims huis, maar geen antwoord. Op haar hoede zwom ze naar Sofie toe en keek naar binnen.
Sofie zwom gewoon naar binnen. Er was niemand thuis. "Wat denk jij dat er is gebeurd?" vroeg ze zacht.
"Ik weet niet," zei Dyrhona geschrokken. Ze voelde een brok in haar keel. De meermensen hadden altijd heel gastvrij gedaan... "Waar zouden ze kunnen zijn?"
Sofie haalde ze haar schouders op. Blondie kon dit onmogelijk al hebben gedaan, toch? "Misschien is er een soort feest of zo," probeerde Sofie op luchtige toon.
"Misschien," zei Dyrhona schouder ophalend. Het angstige gevoel dat haar bekroop wilde niet weg gaan.
"Kom, laten we gaan," zuchtte Sofie, voordat ze weg zwom.
"Oké," zei Dyrhona zacht. Daarna deed ze de deur weer dicht en zwom achter Sofie aan naar de oppervlakte. Ze wist nu al dat ze de hele dag bezorgd zou zijn om de meermensen.
Met een lang gezicht kroop Sofie het meer uit. Als het Blondie was zou hij er van zijn leven niet goed van zijn. Die meermensen waren haar vrienden. Maar misschien waren ze echt op een feest, suste ze zichzelf. Roerloos bleef ze op de rand zitten.
Dyrhona ging ook op de rand zitten, terwijl ze verslagen voor zich uit keek. Naar niks, eigenlijk. Ze staarde alleen omdat haar ogen open stonden.
"Dit suckt," mompelde Sofie, voordat ze overeind kwam en zichzelf weer in haar gewaad toverde.
Dyrhona knikte terwijl ze nog steeds aan de rand zat toen ze haar gewaad aantoverde. Ze was als verdoofd. Ze kon het niet geloven. Ze waren weg.
Sofie nam zich voor om er niet meer over na te denken. "Komaan," zei ze, terwijl ze Dyrhona een hand uitstak om haar omhoog te helpen. "We kunnen beter naar binnen gaan..."
Dyrhona knikte, terwijl ze nog steeds geen woord had gezegd. Ze trok zich op aan Sofie's hand en liep stil weer het kasteel binnen. "Wat gaan we doen?" vroeg ze.
"Voorlopig niets. Als ze er overmorgen nog niet zijn, gaan we naar Perkamentus," stelde ze Dyrhona gerust.
"Goed," zei Dyrhona die ermee instemde. Ze zouden Perkamentus dan nog wel moeten uitleggen hoe ze dat wisten... "Zullen we maar huiswerk gaan maken?"
Sofie knikte. "Lijkt me verstandig," grinnikte ze, voordat ze naar het kasteel liep.
Dyrhona knikte en ze liep naar de Griffoendor toren om haar boeken te pakken uit de slaapzaal.
Sofie volgde braafjes, voordat ze zich zuchtend liet neerploffen aan een tafel met haar boeken voor haar.
Dyrhona begon aan haar huiswerk maar al snel sloeg ze haar boeken dicht. "Ik ga naar de bibliotheek. Ik kan echt niks over dat stomme werkstuk van Sneep vinden," zei ze grommend, waarna ze naar de bibliotheek vertrok.
Sofie bleef zitten. Ze had dat werkstuk al gemaakt. Ze kon zich totaal niet concentreren en las de eerste zin van haar opgave voor de vierde keer opnieuw.
Sofie keek op, toen er iemand naast haar kwam zitten.

Dyrhona zocht naar een boek en toen ze die had gevonden ging ze ijverig aan de slag nadat ze aan een tafeltje was gaan zitten. Allemaal stil, ze wilde niet de bibliotheek uit gegooid worden.
Draco ging over Dyrhona zitten. "En waarom was jij gisteren in de leerlingenkamer. En nu serieus." Zijn toon was gevaarlijk. Hij had een opdracht gekregen van de Heer. En die mocht hij niet verknallen. En dat zou wel eens kunnen gebeuren als er Griffoendorretjes onvergeeflijke spreuken op hem uit gingen proberen.

jilly-ann

Hoofdstuk 16

Ron ging aan de tafel van Sofie zitten. Hij stalde zijn spullen uit en ging ook aan zijn huiswerk. Hij zat liever niet naast Sofie maar het was het enigste vrije plaatsje.
"Ha, die Ron," groette Sofie hem, voordat ze weer verder schreef. Ze zuchtte geïrriteerd. Ze schrapte de H's die niet op het perkament hoorde weg en de arry's ook. Soms kon ze zó gefrustreerd raken van zichzelf.
Ron schrok op. "Hoi," zei hij verstrooid voor hij weer verder ging aan zijn huiswerk. Hermelien tekende ze altijd zo slecht af dat het hem elke keer verbaasde als Sofie of Dyrhona aardig deden.
Sofie grijnsde. Die jongen was zo verward. Een makkelijke prooi als je ooit een hart wilt breken, dacht ze even, voordat ze haar hoofd schudde. Harry zou haar vermoorden. "Veel huiswerk?" vroeg ze op een normale toon, aangezien zij bijna klaar was en er niet aan kon doen dat ze hem daar gewoon mee moest plagen.
"Behoorlijk," zei Ron, die nu spijt had zijn huiswerk te hebben opgestapeld. Nu miste hij het mooie weer en zijn kans om Zwerkbal te oefenen.
Sofie grijnsde. "Ik ben bijna klaar, dus als je wilt kan ik helpen?" vroeg ze opgewekt. Ha! Tien punten voor goed gedrag aan Griffoendor!
Ron keek op. "Graag," zei hij opgelucht. Hermelien had alles gewoon fout over ze gehad. Ha! Hermelien had het is een keertje niet bij het juiste eind. Dat zou pas voor het eerst zijn.
Sofie grijnsde weer. Oeeeeeh. Speeltjes! Ze borg haar spullen op en keek over Rons schouder mee wat hij aan het doen was. Ze fronste. "Wat schrijf je?" vroeg ze een beetje geschokt. Laat me raden. Rons beste vak was zo niet Transfiguratie.
Verbaasd keek Ron naar wat hij geschreven had toen Sofie vroeg wat hij aan het schrijven was. "Is er soms wat mis mee?" vroeg hij.
Sofie grijnsde en pakte het perkament af, samen met zijn veer. Ze begon dingen te doorstrepen en in de plaats daarvan te schrijven. Ze overlas het nog eens en gaf het toen terug.
"Dank je," zei Ron, die het perkament blaadje aannam. Hij begon verder te schrijven en hoopte dat Sofie zijn andere fouten ook zou zien. Dat zou heel veel op zijn cijfer tellen.
Sofie schudde haar hoofd al meteen en stak haar hand weer uit. Jongens, toch...
Ron legde het perkament in Sofie's hand. "Ik heb niet echt opgelet in de les," bekende hij eerlijk. Hij en Harry hadden galgje gedaan.
"Merk het," plaagde Sofie opgewekt, voordat ze weer begon door te strepen en er andere dingen voor in de plaats zette. Ze maakte ineens Rons zin af. "En nu netjes overschrijven," zei ze gebiedend.
"Mag ik het van je overschrijven?" vroeg Ron verbaasd. Hij maakte geen protest en schreef braaf over. Zo'n kans zou hij vast niet snel weer krijgen.
"Ja, waarom denk jij dat ik anders al die moeite doe? En ik denk niet dat Anderling het fijn gaat vinden als je allerlei doorstreepte zinnen gaat afgeven plus mijn handschrift erbij," antwoordde Sofie snugger.
"Daar heb je een punt," mompelde Ron. Hij schreef snel verder. Hij probeerde zijn handschrift zo groot mogelijk te houden.
Sofie grijnsde, terwijl ze een boek uit haar tas haalde om te lezen.

Dyrhona keek op van haar werkstuk terwijl ze verbaast naar blondie keek die bij haar kwam zitten. "Ik ben je volgens mij geen verantwoording schuldig," zei ze luchtig, voor ze weer in het boek zocht naar informatie.
Draco keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Dat denk jij," snoof hij.
"Dat denk ik inderdaad," zei Dyrhona, die haar blik niet van het boek afhaalde.
"Nou dan denk je wel eens verkeerd," zei Draco, terwijl hij over de tafel naar haar toe leunde. "Wát was je daar aan het doen, Dyrhona?" grijnsde hij. Hij wist het al, maar hij wou het gewoon nog een keer horen.
"Wil je het echt weten?" vroeg Dyrhona, die haar blik van het boek afscheurde. Ze keek hem uitdagend aan. "Sofie dacht dat ik je kon versieren door me zo te kleden, maar volgens mij is het haar nu ook wel duidelijk dat je me niet moet." Ze pakte haar veer op en ging verder met opschrijven van haar werkstuk.
Draco grijnsde. "Ja, dat kan Sofie's motief zijn geweest. Maar jij had gewoon nee kunnen zeggen. Dus..." Zijn grijns werd breder. "Wou je me zien, Dyrhona?" vroeg hij met twinkelende oogjes.
"Misschien," zei Dyrhona vaag, terwijl ze wat doorkraste, dat ze verkeerd had opgeschreven. Hij maakte haar in war, met hem in de buurt kon ze zich niet concentreren!
Draco grijnsde alleen maar opgewekt. "Wist het. Dus Dyrhona heeft een zwakke plek?" vroeg hij, terwijl hij naar haar toe liep.
Dyrhona slikte toen Blondie dichterbij kwam. O nee, niet weer. "Schijnbaar," zei ze zachtjes. Ze schoof haar stoel naar achteren toe.
Draco kon zijn plezier niet op. Oh. Paybacktime. "Aha," fluisterde hij zachtjes, voordat hij pal voor Dyrhona ging staan en op zijn hurken ging zitten, zodat hij op gelijke hoogte was. Hij staarde recht in haar ogen.
Dyrhona vervloekte zichzelf binnensmonds. Ze haatte het om een zwakke plek te hebben, al haatte ze het nog meer dat er iemand achter was gekomen. Ze wende haar blik af, toen Blondie in haar ogen wilde kijken.
Draco schudde zijn hoofd. Dacht het niet, meisje, dacht hij, voordat hij haar kin naar hem trok. "Is er iets mis?" vroeg hij plagend.
Dyrhona beet op haar lip. Ze wist donders goed dat hij een spelletje met haar speelde, maar haar lichaam leek het niet te begrijpen. "Ik moet huiswerk maken," zei Dyrhona met grote moeite.
Draco grijnsde. "Ja, weet ik, maar ik moet iets anders doen," zei hij opgewekt, voordat hij haar zoende.
'Wat dan?' Wilde Dyrhona vragen maar ze kreeg de kans niet. Uit het niets begon blondie haar te zoenen. Ze moest hem weg duwen. Ze moest... hem zoenen! Ze kon geen weerstand bieden.
Draco glimlachte tegen haar lippen, toen ze terug zoende. Hij trok haar iets dichter en merkte dat hij ergens diep vanbinnen het wel geweldig vond. Waarschijnlijk omdat het plannetje in zijn hoofd al enorm aan het groeien was.
Onbewust sloeg Dyrhona haar armen om Blondie heen zodra hij haar dichterbij trok. Terwijl ze het stemmetje negeerde dat zei dat het allemaal niet echt was.
Draco trok zich terug. Gehe. Gotcha. Hij knipoogde naar haar, voordat hij vrolijk weg wandelde. Hij had een troef in handen waarvan hij nooit had kunnen dromen.

Dyrhona pakte haar boeken bij elkaar en deed ze in haar tas. Ze was ook zo stom! Ze had naar het stemmetje moeten luisteren. Met vreselijke haast rende ze naar de Griffoendor toren. Daar rende ze naar Sofie toe. "Ik heb zoiets stoms gedaan!" riep ze uit.
Sofie liet haar boek op tafel liggen en keek Dyrhona aan. "Je bent zwanger?"
Dyrhona trok haar wenkbrauw op. "Nee!" riep ze ontzet. "Ik heb Blondie gezoend! Wedden dat hij het tegen me gaat gebruiken!"
Sofie trok een wenkbrauw op. "Waarom gebruik je, je toverstok niet, Danoon. Dan kan de hele school horen hoe ONGELOOFLIJK STOM JE WEL NIET BENT! Niet te geloven!" zei Sofie ongelovig. "Na gisteren was het toch wel duidelijk zeker? Hij zou het zéker tegen je gebruiken," draaide ze met haar ogen.
"Ik deed het niet express!" riep Dyrhona verontwaardigd. "Hij zoende me zomaar. Ineens! Ik kon mezelf niet tegenhouden!" riep ze uit. Ze begon aan haar haren te trekken. "Wat moet ik nou doen? Dit wordt zo mijn dood."
Sofie draaide met haar ogen. "Jij zorgt wel dat niemand aan mijn spullen zit hé?" vroeg ze liefjes aan Ron, voordat ze Dyrhona naar boven duwde. "Hup. Voordat je nog brult met wie je het eerste naar bed bent geweest," klakte ze met haar tong.
"Zo ver ben ik nog niet eens gegaan," zei Dyrhona verontwaardigd. "Anders zou je het allang hebben geweten."
"Bij wijze van spreken, Danoon," zei Sofie ongeduldig. "Nou. Oké. Vertel me alles!" beval ze haar, zodra ze boven waren en de deur dicht was.
Dyrhona keek goed of de deur dicht stond en begon toen alles te vertellen wat er in de bibliotheek gebeurd was. Ze voelde zich machteloos. Ze had altijd haar gevoelens op orde weten te houden.
"Meid toch," zei Sofie uiteindelijk zuchtend, voordat ze haar knuffelde. "En wat ben je nou van plan? Ik bedoel. Je bent ongelooflijk stom geweest. Hoe ga je het hem laten vergeten? Een spreuk?" vroeg ze meteen enthousiast.
"Kan dat?" vroeg Dyrhona hoopvol. Dat zou haar leven redden, vast en zeker. "Dat zou echt geweldig zijn!"
"Tuurlijk kan dat! Oh. We moeten naar de bib!" zei Sofie, terwijl ze alweer naar beneden rende.
Dyrhona rende snel achter Sofie aan. De Bibliotheek. De plek waar het gebeurde! "Weet je het zeker?" vroeg Dyrhona aarzelend.
"Tuurlijk. En als ik die eikel zie martel ik hem eigenhandig," zei Sofie, het deze keer menend. Ze zou zo Crucio op hem gebruiken moest het gebeuren. "Hi Ron. Bedankt voor het letten op mijn spullen, ik kijk zo je huiswerk na. Doei Ron," zei ze, voordat ze vertrok met haar tas over haar schouder.
"Huiswerk nakijken?" herhaalde Dyrhona verbaasd. Ze was bíjna haar incident vergeten. Bijna, juist. "Wil ik het wel weten?"
"Hee. Ik ben gewoon aardig tegen mijn vriendjes, terwijl jij jouw vriendjes een tong draait heb ik mijn vriendjes geholpen," snoof Sofie pratend alsof ze het tegen een kleuter had.
"Hij is mijn vriendje niet," siste Dyrhona. Hoe graag ze het ook zou willen. Stop! Riep het stemmetje in haar hoofd. Fijn, had ze ook nog last van een stemmetje in haar hoofd.
"Nope. Daarom dat je ook hem niet hoort te zoenen! ZOENEN DANOON!" riep Sofie geschokt. "Ik bedoel. Je hebt hem het meer laten zien! Wie weet heeft hij er wel iets mee te maken. En als dat zo is. Wil ik Veritaserum." Haar ogen stonden gevaarlijk.
"Denk je dat ik er blij mee ben?" vroeg Dyrhona verontwaardigd. "Ik wil van die stomme gedachtes af," zei ze sip. "Ik haat ze! Ze maken dat ik een zwakke plek heb!"
"Ja. Maar ik ga dus geen spreuk op jou gebruiken. Als het mis bij hem loopt vind ik het niet erg. Misschien zorg ik er wel voor dat hij denkt dat zijn naam Sallie is en dat zijn lievelingskleur roze is en dat hij heel toevallig een jongen is, maar eigenlijk een meisje wilt zijn," fronste Sofie.
Dyrhona grinnikte. "Doe dat vooral," zei ze glimlachend. Sofie was zo'n schat. Ze steunde haar door dik en dun! Ze was maar al te blij met Sofie.
Sofie dacht nog steeds erover na. Het zou wel geweldig zijn... Draco als een meisje was nog hilarischer dan Draco als een rat. "Oeh. Dat ga ik doen!" begon Sofie te stuiteren.

jilly-ann

Thnxx Amy voor de reactie ^^ en tegen de andere mensen, we bijten niet ^^' Reageren mag.

Hoofdstuk 17

Dyrhona legde het zoveelste boek op de stapel. "Ik haat het om te zeggen, maar volgens mij kunnen we het beter aan Griffelwicht vragen," zei Dyrhona. "Bijvoorbeeld bij het eten." Ze verlangde naar eten.
Sofie zuchtte. "Misschien wel ja," zei ze, nog steeds vol energie. Al snel borg ze alle boeken op en liep naar de Grote Zaal.
Dyrhona glimlachte opgewekt, negeerde de gedachte dat blondie ook wel is eten kon zijn, en ging Sofie achterna. "Hopelijk hebben ze croissantjes," zei Dyrhona in gedachte.
"Ja, na een nachtje door zou ik dat wel kunnen gebruiken," mijmerde Sofie, voordat ze de Grote Zaal in liep. "Griffel!" riep ze uit, voordat ze pal naast haar ging zitten. "Hoe. Gaat. Het. Met. Je?" vroeg ze haast van haar bank stuiterend van enthousiasme. Ze hadden die spreuk nodig!
Dyrhona grinnikte als voren ze naast Sofie ging zitten. "Wat zit je haar leuk," slijmde ze.
Hermelien keek achterdochtig van de één naar de ander. "Wat is er met júllie?"
Sofie gaf Harry ondertussen even een zoen onder zijn oor. "O MIJN GOD HERMELIEN ZIJN DAT NIEUWE OORBELLEN? WAT MOOI!" zei Sofie haast gillend, toen ze die oorbellen zag. Je zou het ook kunnen zeggen dat ze gilde van schok. Dat iemand met zoiets zou rondlopen!
Dyrhona deed moeite haar lach in te houden waardoor haar lippen tot een glimlach gekruld waren. "Daarmee ben je echt een jongensmagneet," deed ze er een schepje bovenop.
Hermelien keek angstig naar Harry en Ron. Wat was er mis met die twee freaks. "Euhm. Dank je," stamelde ze dan maar.
Sofie grijnsde en nam iets om te eten.
Dyrhona nam een hap van haar eten. "Weet je Hermelien, ze zeggen allemaal dat je zo slim bent. Daar twijfel ik natuurlijk niet aan, maar kun je het ook bewijzen?" vroeg Dyrhona zodra haar mond leeg was.
Hermelien was meteen op haar hoede. "Hoezo bewijzen? Ik moet me helemaal niet bewijzen!" zei ze boos.
Ze keek Sofie triomfantelijk aan. Gespeeld natuurlijk, een minuscuul knipoogje verraadde dat aan haar. "Zie je Sofie," zei ze opgewekt. "Ik zei toch dat ze geen Griffoendor was en een uitdaging zou weigeren."
Sofie draaide met haar ogen. "Oké. Dan moet ik je 10 galjoenen geven," zuchtte Sofie geïrriteerd. "Had toch echt meer vertrouwen in jou hoor," zei ze met een sip gezichtje tegen Hermelien, terwijl ze 10 galjoen aan Dyrhona 'gaf'.
"Dank je," zei Dyrhona grijnzend.
Sofie keek haar met vernauwde ogen aan. Dat wou ze straks zo terug.
Hermelien zuchtte. "Wat wil je weten?" gaf ze zich over.
Dyrhona keek geschokt naar Hermelien toe. "Net nu ik gedacht had te hebben gewonnen," zei ze mopperend. Ze gaf de galjoenen aan Sofie terug.
Sofie grijnsde triomfantelijk.
"Nou?" vroeg Hermelien ongeduldig.
"Even denken," zei Dyrhona en ze deed of ze nadacht. "Weet jij soms een spreuk, die gewoon een willekeurig iemand laat denken, dat hij in het verkeerde lichaam is geboren en, laten we zeggen, denkt dat zijn lievelingskleur roze is?"
Hermelien trok een wenkbrauw op. "Een spreuk om zijn persoonlijkheid te veranderen?" vroeg ze verbaasd.
"Ja," zei Dyrhona opgewekt. Daarna keek ze Sofie samenzweerderig aan. "Het gaat je alsnog 10 galjoen kosten als ze het niet weet."
"Ze ging hem aan! Hermelien is een Griffoendor. Toch, schat?" vroeg ze knipogend aan Hermelien.
Hermelien zuchtte. "Ik denk dat ik wel iets heb, maar waarom heb je het nodig?"
"Wie zegt dat we de spreuk gaan gebruiken?" vroeg Dyrhona quasi-geschokt. "Hoor je dat Sofie, ze denkt wel hele erge dingen over ons."
Sofie keek pruilend naar Harry. "Ha-harry, Hermelien denkt dat ik een gemene trut ben," snikte ze.
Hermeliens mond viel open. Nou ja!
"Sofie, get over yourself," zei Dyrhona zuchtend. Ze had die spreuk nodig! "En ze weet duidelijk geen spreuk ervoor, want tot dusver heb ik er nog geen eentje gehoord."
Harry moest moeite doen niet te gaan lachen. "Ik denk niet dat ze het zo bedoelt," zei Harry troostend tegen Sofie.
"Zeker?" vroeg Sofie nog steeds pruilend, voordat ze haar tong eens naar Dyrhona uitstak.
Hermelien vernauwde haar ogen. "Persona Changa," zei ze, voordat ze een moeilijke beweging maakte met haar toverstok.
"Heb je het?" vroeg Dyrhona opgewekt aan Sofie. Sofie knikte. Dyrhona stond plots weer op, terwijl ze haar croissantje in haar handen geklemd hield en Sofie dringend aankeek. "We moeten weer verder," zei ze onschuldig. Iets waarvan ze zeker niet geloofd zou worden, dat het onschuldig allemaal zou zijn.
Sofie grijnsde. "Nu?" vroeg ze stuiterend, voordat ze opstond en toen de Grote Zaal uit liep. Toen ze merkte dat Dyrhona nog aan de Griffoendortafel stond, liep ze terug en sleurde ze haar mee. "Heb jij je Zwadderichgewaden nog?" fluisterde ze opgewonden. Ze had een plan.
Dyrhona werd uit haar gedachte gehaald door Sofie die haar meetrok. Ze antwoordde toen ze zeker wist dat niemand hen kon horen. "Altijd," zei ze grijnzend. Ze vond het zonde haar gewaden weg te gooien.
"Geweldig. Ik namelijk niet meer," zei Sofie een klein beetje beteuterd. Ze trok Dyrhona mee naar de Griffoendorleerlingenkamer. "Waar heb je ze gelegd? Ik ga Dracie vervloeken!" grijnsde ze breed. Ze had er zin in.
Dyrhona grijnsde breed. "Onderop in mijn koffer," zei ze opgewekt voor ze haar hutkoffer open deed en er na een tijdje twee Zwadderich gewaden uithaalde.
"Mooi," grijnsde Sofie, voordat ze er één aanpakte. Ze deed haar Griffoendorgewaad uit, waaronder ze een lichtblauw topje had en een spijkerrokje. Ze deed Dyrhona's Zwadderich gewaad eronder aan en sprak een spreuk op zichzelf uit. Ze had nu roodbruin haar, een bronze huid en felblauwe ogen. "En hoe vind je me?" knipoogde ze.
Dyrhona deed tegelijk ook haar gewaad aan en keek verbaasd naar Sofie die haar uiterlijk had veranderd. "Als mijn tweeling zus," zei Dyrhona die terug knipoogde en ook zij sprak een spreuk over zichzelf uit waardoor ze op Sofie's nieuwe gedaante leek.
Sofie grijnsde. "Okay. We rocken. Maar schat," begon ze zuchtend, voordat ze haar hele plan uitlegde.
"Je bent geniaal," zei Dyrhona jubelend. "Kom dan gaan we direct."
Sofie lachte opgewekt, terwijl ze de leerlingenkamer uitslopen. Het zag er vast niet goed uit als een Zwadderaar de Griffoendorleerlingenkamer verliet. "En niet vergeten. Je bent een arrogante trut," fluisterde ze naar Dyrhona.
Dyrhona grinnikte ook en keek daarna Sofie arrogant aan. "Ik en arrogant?" vroeg ze met een arrogante stem. "Dat past wel bij me," zei ze liefjes.
Sofie schudde haar hoofd. "Schat. I know. Daarom zaten we eerder in Zwadderich love. Zitten we trouwens," voegde ze eraan toe toen een meisje hen bevreemd aan keek.
"Nu alleen nog een naam verzinnen," zei Dyrhona bedachtzaam. "Wat dacht je van Allison?"
"Jaah!" zei Sofie luid. Toen fronste ze. "Als voor of achternaam?"
"Voornaam," zei Dyrhona grinnikend. "Dan hebben we dus nóg een voornaam nodig en een achternaam."
"Waarom nog één? We horen één en dezelfde persoon te zijn," zei Sofie fronsend. "Wat? Heb ik iets aan van je of zo?" sneerde ze naar een klein Griffoendortje.
"Dat heb je niet gezegd," zei Dyrhona eigenwijs, waarna ze grinnikte. Ze pakte haar toverstok en liet de Griffoendor struikelen. "Maar goed, dan mag jij de achternaam verzinnen."
"Smith," zei ze kort en bondig. Pff. Het was toch niet alsof Blondie eerst de achternamen van zijn slachtoffers vroeg. "Ik zit in deze wc, dus je leidt hem maar hierheen," knipoogde ze, voordat ze de wc insloop.
Sofie draaide zich naar de wasbak en keek in de spiegel. Ze begon zichzelf te keuren. "Ziet er goed uit," grinnikte ze.
"Ik moet altijd alles doen van jou," mompelde Dyrhona tegen de gesloten deur. Ze zuchtte en ging de Grote Zaal binnen, waar iedereen nog eten was. Ze liep naar de Zwadderich tafel toe en ging naast blondie zitten. Ze keek verveeld voor zich uit. Ze had al lang geen honger meer.
Draco negeerde het leuke meisje dat naast hem kwam zitten. "Echt Zabini. Je had zijn kop moeten zien," lachte hij.
Dyrhona deed of ze rond keek op de tafel en keek blondie daarbij extra lang aan. Ze knipperde verleidelijk met haar ogen. "Zeg heeft iemand jou al is verteld dat je hele mooie ogen hebt?"
Draco keek Dyrhona vragend aan. "Jup," antwoordde hij arrogant. "En jij bent?" vroeg hij, terwijl hij haar bestudeerde.
"Allison," zei Dyrhona kortaf. Ze richtte haar blik weer ergens anders op en keek daardoor naar de Griffoendor tafel. "Stelletje idioten," mompelde ze, ze moest immers in haar rol blijven.
Blondie snoof. "Huis der idioten ja. Neem nou dat Potterjoch," draaide hij met zijn ogen.
"De leider idioot," zei Dyrhona arrogant. Sofie zou haar zo gaan vermoorden als ze erachter kwam dat ze Pofni zo genoemd had. "Heb je er soms aanvaringen mee gehad?"
Blondie keek haar aan of ze achterlijk was. "Wie niet? Verspilling van puurbloed, dat is het," grijnsde hij naar haar.
Dyrhona grijnsde terug. "Dan is het idioten virus dus genetisch, als hij het van zijn ouders heeft."
Draco lachte. "Volgens míjn ouders wel," knipoogde hij. "Ben je nieuw Allison?"
"Ja," zei Dyrhona trots. "Mijn ouders hebben me thuis les gegeven maar ik wilde het hier proberen. Gelukkig dat ik in Zwadderich zit, anders was het echt een schande voor de familie. Puur bloed hoort gewoon in Zwadderich thuis."
Draco knikte. Daar was hij het mee eens. Hij grijnsde. Hij had best wel zin momenteel om te… "Kom jij eens mee," zei hij bevelend, voordat hij rechtop stond.
Dyrhona grijnsde, toen blondie zo snel het aas beet. "Alleen deze keer dan," zei Dyrhona liefjes. Ze stond ook op.
Draco glimlachte even liefjes terug, terwijl hij rechtstond. "Nou. Als je nieuw bent, voel ik me als Prins van Zwadderich verplicht om je het kasteel rond te leiden," zei hij, terwijl hij haar de grote zaal uit duwde.
Dyrhona grijnsde en liet zich de Grote zaal uit duwen. "Waarom die haast?" vroeg ze glimlachend.
"Nou. Je kan maar beter alles snel gezien hebben. Zweinstein gaat niet lang- doet er niet toe," onderbrak Draco zichzelf.
"Oké," zei Dyrhona opgewekt. Ze stond stil bij de wc. "Een momentje," zei ze snel. Ze glipte de wc binnen en zag daar Sofie die zichzelf bewonderde in de spiegel. "IJdeltuit, het is jou beurt," zei ze plagend.

jilly-ann · Geplaatst: Wo Jun 11, 2008 19:56

Amy dwong me! Oh ja, ik moet vaker zeggen dat ik niet bijt, maar liefst 5 reacties! Daarom wil ik Amytjuhh, Bernou, Rientje Evers, Jackiie en <Tonks4ever> bedanken voor hun reactie!

Hoofdstuk 18

Sofie stak haar tong uit, voordat ze even haar handen waste en weer naar buiten liep. "Zo. Waar waren we?" vroeg ze zachtjes, met twinkelende oogjes.
Draco trok een wenkbrauw op. "Ongeveer hier," grijnsde hij uitdagend, voordat hij dichterbij kwam.
Sofie keek hem even verafschuwd aan. Oh. Sorry Harry, dacht ze, voordat ze Draco zoende en zachtjes haar toverstok trok. Ze mompelde de spreuk tegen zijn lippen aan en klopte op de wc-deur. Jak. Rattensmaak in haar mond.
Draco staarde versuft om zich heen. Waar was hij?
Dyrhona deed de deur open toen erop werd geklopt. Ze liet Sofie binnen komen.
Sofie trok Draco aan zijn kraag binnen. "Hoe gaat het met je Juliet?" vroeg ze vriendelijk glimlachend aan Draco.
Draco keek haar wantrouwend aan. Juliet? Was dat zijn naam? Hij keek even naar zichzelf. Hij fronste verward. "Heb je het tegen mij?"
"Ben je het vergeten?" vroeg Dyrhona die deed alsof ze bezorgd was.
Draco keek van de één naar de ander en keek hen gevaarlijk aan. "Wat moeten jullie van mij? Wie ben ik en waar ben ik?" vroeg hij bevelend.
Sofie trok een wenkbrauw op. Hij bleef toch ook altijd hetzelfde, dacht ze met haar ogen draaiend. "Liefje," zei ze op bezorgde toon. "Jouw naam is Juliet, je bent een ballerina. Maar door de Zwadderaars ben je in een jongenslichaam gestopt. Weet je het echt niet meer?!"
"Weet je echt helemaal niks meer?" vroeg Dyrhona angstig.
Draco schudde zijn hoofd.
Sofie grijnsde en knipoogde geruststellend naar Dyrhona toen ze de angst hoorde. "Arm meisje, toch," zuchtte ze mistroostig.
"We zullen je alles vertellen, wat je weten moet," zei Dyrhona, zogenaamd op een ruststellende toon.
Draco knikte serieus. "Wie zijn mijn ouders?"
"Korzel en Griffel," zei Sofie automatisch.
Dyrhona deed moeite haar lach in te houden. "Je bent echt dol op ballet en oefent elke dag."
Sofie knikte enthousiast. "En je bent nog goed ook! Alleen een beetje vervelend dat je de neiging hebt om dat zingend te doen, maar je bent goed."
Draco fronste. "Ballerina? Wát is dat?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Ben je het vergeten?" riep Dyrhona geschrokken uit. "Het is nog wel waar je hartje ligt."
Draco zuchtte.
Sofie draaide met haar ogen, waarom moest zij altijd de moeilijke dingen doen. "Kijk!" zei ze, terwijl ze een pirouette maakte. "Zoiets."
Draco deed het aarzelend na en belandde uiteindelijk op zijn kont. "Au."
"Gaat het?" vroeg Dyrhona. Terwijl ze moeite deed niet te gaan lachen. Dat was gewoon te grappig.
Sofie beet op haar lip, terwijl ze haar lach verborg door te 'hoesten'.
Draco knikte en zuchtte. "Het zal wel lukken. Ik denk dat ik gewoon weer moet oefenen... Waar ben ik?"
"In de wc," vertrouwde Dyrhona Blondie toe. "Zo konden we je ongezien uit de klauwen van Zwadderich houden."
Draco hapte naar adem. "En wat is Zwadderich? Een sekte of zo?"
Sofie kon niet meer en barstte in lachen uit. "Bijna."
"Het komt dicht in de buurt," zei Dyrhona die serieus probeerde te blijven.
Draco knikte serieus. "Oké dan. Ik denk dat ik wel naar buiten kan."
"Oh en Juliet?!" vroeg Sofie, nog voordat ze naar hem toe huppelde. "Je kent ons niet, want anders kunnen we je niet meer helpen," zuchtte ze. "En blijven oefenen op je pirouette!"
Draco knikte, glimlachte, knuffelde zowel Sofie als Dyrhona en draaide toen naar buiten, zijn pirouette oefenend.
Dyrhona proestte het uit zodra Draco weg was. "Sofie, je bent geniaal," zei ze lachend. Abrupt stopte ze. "Nu hebben we geen slachtoffer om te vervloeken!"
"O jawel. We hebben dinges. Hoe noemt hij ook alweer? Die jongen die jou fantastisch vindt, maar het niet wilt toegeven?" vroeg Sofie, terwijl ze uit de wc liep om bij Draco's afgang aanwezig te zijn.
"Wie?" vroeg Dyrhona verbaasd, in die categorie hoorden teveel jongens. Dat was Dyrhona's ego, die dacht!
"Daan ofzoiets," haalde Sofie vaag haar schouders op, terwijl ze haar duim naar Draco opstak die de Grote Zaal in pirouetteerde.
"O ja," zei Dyrhona opgewekt. Prompt bleef ze staan. "Moeten we ons niet weer normaal toveren?" vroeg ze grinnikend. Ze pakte haar toverstok, keek of er iemand in de buurt was, en toverde zichzelf weer normaal. Ook toverde ze haar Griffoendor gewaad aan.
Sofie, die dat al helemaal vergeten was, schudde haar hoofd en deed hetzelfde als Dyrhona. "Godzijdank heb ik jou nog," grinnikte ze. Zij toverde zichzelf een leuk jurkje aan en deed haar haar vast. Oeh yeah.
Dyrhona grinnikte, terwijl ze de trap op liepen. Hoewel ze soms best wel veel trek had, wilde ze niet nog een derde keer gaan eten. "Vergeet we niet dat we Griffel zo moeten bedanken," zei ze met een knipoog. Niet dat ze dat echt wilde doen. Ze wilde Griffel er gewoon mee stangen.
"Dyrhona," zaagde Sofie, totaal niet luisterend naar wat Dyrhona allemaal brabbelde. "Ik wil naar Draco gaan kijken," jammerde ze, terwijl ze onderaan de trap bleef staan.
Dyrhona zuchtte. Oké naar Draco kijken was leuk, heel leuk zelfs. Ze rende de trap weer af en deed gniffelend de deur van de Grote Zaal open. Ze zag nog net Draco een mislukte pirouette maakte en op de bank neer plofte van de Zwadderich tafel. "We zijn gewoon echt geniaal."
Sofie kuchte nep. "Ik ben geniaal... Jij... euhm. Jij kan er nog mee door," grapte ze, terwijl ze naar Harry toe huppelde en Draco nauwgezet in de gaten hield. O my God. Moest je die stumper luidkeels zien uitleggen hoeveel pijn het deed dat zijn nagel brak.
Sofie gaf Harry een kus op zijn wang. "Hee schat, hoe vind je mijn prima ballerina. Ik denk dat ik hem houd," mijmerde ze luidop, heel tevreden met zichzelf.
Harry keek verbaasd op. "Ballerina?" vroeg hij traag.
"Check Draco, Pof," fluisterde Sofie in zijn oor.
Harry keek naar de Zwadderich tafel en zag daar een Malfidus zitten, die aan het praten was over hoe lastig make-up op te brengen was?! "Ik vind het geniaal," grijnsde hij.
Sofie gniffelde. "Weet ik. O wat ben ik toch geweldig," prevelde ze, voordat ze naar de Zwadderaars keek, die allemaal langzaam weg schoven van Draco.
Harry kon zijn lach niet onderdrukken en al snel schoten de tranen hem in zijn ogen. Dit was gewoon grappig.
Doordat Harry zo vrolijk was en haast van zijn stoel rolde van het lachen kon Sofie ook niet meer en al snel schudden ze beiden van het lachen.
Na een tijdje hield Harry op met lachen en sloeg zijn armen om Sofie heen. "Hoe heb je dat in hemels naam voor elkaar gekregen?" fluisterde hij in haar oor.

Dyrhona keek ontzet naar Sofie toe en speurde daarna de Griffoendor tafel af naar Daan. Ze waaide vrolijk naar hem toe, toen ze hem naast Simon zag zitten. Ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten. En het toeval was, dat Sofie ernaast zat. "Ik vond het gistermiddag echt gezellig," slijmde ze tegen Daan.
Daan snoof. "Ja, vooral omdat ik won," grijnsde hij uitdagend.
Dyrhona grijnsde terug. "Maar dat kwam omdat je vals speelde," pruilde ze.
"Yeah right. Jij suckt gewoon in bezweringen en ik niet. Dat is het verschil tussen ons," zei Daan met wiebelende wenkbrauwen.
Ondertussen zocht Dyrhona met haar hand die van Daan, en toen ze die gevonden had pakte ze hem beet. "En ik heb je nog helemaal je prijs nog niet gegeven," zei ze liefjes.
Daan trok een raar gezicht. Wat deed ze met zijn hand? Oh. Jee. "Wat heb je nodig?" vroeg hij bot.
Dyrhona betrok haar gezicht. Dit ging niet volgens plan! "Ik heb niks van je nodig," zei ze verbaasd. "Anders had ik het wel anders aangepakt!"
Daan grinnikte. "Goed dan." Hij trok zijn hand los, rilde even van plezier, voordat hij keek waarom de helft van griffoendor opeens strijk lag.
Dyrhona begon ook langzaam te grinniken, toen ze de Zwadderaars minstens een halve meter verwijderd zag van Draco. Ergens vond ze het wel zielig, het deel dat hem nog steeds leuk vond.

jilly-ann · Geplaatst: Ma Jun 16, 2008 21:02

amytjuhh, Pumpkinsoup en jackiie bedankt voor jullie reactie ^^ Amy happy birthday, hier is je cadeautje ^^

Hoofdstuk 19

Sofie wandelde relaxed het lokaal binnen. "Heee! Juliet! Jij bent goed op tijd!" prees ze Draco.
Draco glimlachte verlegen. Hij stond naast een bank en wiebelde op een heel girlymanier met zijn voeten. "Bedankt."
Dyrhona probeerde serieus te blijven kijken. "Nu moet je bij de Zwadderaars gaan zitten, anders valt het op dat je met ons praat," zei ze haastig, terwijl ze de Zwadderaars al zuur naar Blondie zag kijken.
Draco begon opslag te pruilen. "Maar die zijn niet lief," jammerde hij.
"Oh, Dyrhona," zei Sofie helemaal van slag door die puppyoogjes die hij trok, "mag ik hem houden? Harry maakte al geen bezwaar!"
"Maar, ik wil hem," zei Dyrhona zielig. "Jij hebt Harry al."
"Hem?" vroeg Draco diepbeledigd. "Ik ben een ze hoor."
Sofie keek Dyrhona streng aan. "Ja, Danoon. Het is een ze. Zeg eens Juul, bij wie wil jij?" vroeg ze poeslief.
"Het is verwarrend nu je in een jongenslichaam zit," verontschuldigde Dyrhona zichzelf. "Ja, bij wie wil je?" vroeg Dyrhona ook met puppy ogen.
Draco aarzelde, voordat hij heel schattig naar Dyrhona wees.
Sofie trok een gezicht. Nou ja. Verander nog eens iemand in een meisje!
"Je bent geweldig Juul," zei Dyrhona opgewekt, voor ze haar armen rond Blondie heen sloeg en hem knuffelde. Hij was lekker warm!
"Och. Juk. Zoek een kamer," zei Sofie boos. Ze kon zo niet tegen haar verlies. Ze begon te pruilen. "HARRY!" jammerde ze, voordat ze vertrok.
Draco keek haar bevreemd na, voordat hij Dyrhona terugknuffelde.
Harry draaide zich om toen hij de stem van Sofie hoorde. Verbaasd keek hij haar aan toen ze pruilend naar hem toe liep. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij heel wijselijk. Sofie kennende wilde ze gewoon even haar verhaal kwijt en gewoon even zeuren.
"Ha-Harry," jammerde Sofie, terwijl ze Harry heel dramatisch knuffelde. "Dr-Draco, ik bedoel dus Juliet," zei ze opeens opslag serieus, voordat ze weer begon te jammeren, "koos D-Dyrhooona..."
Snel liet Dyrhona blondie los toen ze besefte wat ze deed. Arg, stomme hormonen die je verliefd maakten. "Hoe pijn het ook in mijn hart doet, moet je toch naar de Zwadderaars, ze zullen een lek in hun plan zien als je met ons omgaat," zei Dyrhona verdrietig.
Draco stampvoette. "Maar ik wil niet bij hén." Het huilen stond hem nader dan het lachen.
"Maar ik kies wel voor jou," zei Harry troostend, terwijl hij een arm om haar heen sloeg.
O jee, Dyrhona wist niet wat ze daarmee moest doen. God, wat wilde ze hem graag bij zich houden... maar dat kon niet. De Zwadderaars zouden hun dan veel te snel door hebben. "Het kan niet anders."
Sofie knikte serieus. "Dat is je geraden," glimlachte ze, terwijl ze met haar hoofd tegen zijn schouder leunde.
Draco keek haar boos aan. "Mijn pappie hé, die zegt dat ook altijd, maar mijn pappie vind ik niet liehief en jou wel. Want mijn pappie hé, die doet altijd enge dingen met mammie," verkondigde Draco plechtig.
Harry loodste Sofie naar een tafel toe en liet haar zitten voor hij zelf ging zitten. Hij pakte haar hand beet en kneep er even zachtjes in. "Sneep zal nog wel boos op jullie zijn," zei hij zachtjes.
Dyrhona's hart miste een slag toen blondie zei dat hij haar lief vond. Hij vond haar lief! Of nou ja, Juliet vond haar lief. "Ik vind jou ook lief," zei ze met een glimlach. Daarna fronste ze. "Enge dingen?"
Sofie giechelde. "Wie zegt er dat wij het waren?" vroeg ze opgewekt, terwijl ze haar spullen boven haalde.
Draco knikte snel. "Vieze dingen," zei hij met een horrorgezicht. "En als ik niet luister straft hij me altijd. Ik haat pappie," pruilde hij.
Harry kuchte. "Je hebt keihard lopen schreeuwen voor zijn lokaal," grijnsde hij.
"Ach," zei Dyrhona die medeleven met blondie had. Wat niet al te moeilijk was. Opnieuw knuffelde ze hem. "We zorgen wel dat hij je niks meer doet."
Sofie gniffelde. "De waarheid komt hard aan," zuchtte ze, "maar moet desalniettemin gezegd worden. Dat met zijn boxershort hebben we echt nog gezien, vroeger. Vorig jaar, weet je nog?" vroeg ze glimlachend aan haar Harry. Heb je dat gehoord? Haar Harry! Sofie kon haar geluk niet op.
Draco knikte, terwijl hij even een raar gevoel kreeg. Kippenvel, joh. "Okay. Tot zo Dyrhona," snifte hij, voordat hij op een plaats ging zitten zodra Sneep binnen kwam. IEUW. Die heeft zo geen stijl, misschien moest hij zijn vrouwelijke plicht eens vervullen en Sneep een make-over geven?
Harry grinnikte. "Dat probeer ik het liefste te vergeten," zei hij grijnzend, maar al snel verdween de grijns toen Sneep het lokaal binnen kwam.
Dyrhona ging ook snel zitten, aan de tafel van Sofie en Harry en keek Sneep als een engeltje aan. Gelooft iemand het al?
"Heee Danoon," zuchtte Sofie, terwijl ze één van haar verliefdste blikken naar Harry stuurde, toen dat schatje besloot te grijnzen. "Beter als chocolade," mompelde ze tegen Dyrhona, voordat ze heel liefjes naar Sneep zwaaide.
"Ik wist het," zei ze opgewekt, fluisterend terug. Ze zag Sneep zijn ogen vernauwen naar Sofie toe en besloot ook vrolijk naar Sneep te zwaaien.
Sneeps onderlip trilde. Rotkinderen.
Draco, die Sofie en Dyrhona had zien zwaaien, zwaaide ook. "Joehoe! Professor!" riep hij enthousiast.
Sofie lag onder tafel. Joehoe, professor?
Dyrhona deed moeite haar lach in te houden terwijl ze Sneep verbaasd naar zijn favoriete leerling zag kijken. Terwijl Harry zich maar omdraaide en deed alsof hij van niks wist, maar het gesmoorde gelach verraadde hem al.
"POTTER!" riep Sneep bestraffend, terwijl hij met grote stappen naar Harry toeliep en zijn handen op Harry's bureau zette en voorover boog. Hij negeerde de opeens serieuze Sofie die hem gevaarlijk aankeek. "Wat is er met hém gebeurd?" vroeg hij, terwijl hij met een vingertje naar Draco wees.
Sofie keek Sneep boos aan. Aan haar ventje komen is aan haar komen. Ze trok ondertussen haar toverstok maar al klaar onder tafel.
"Ik weet het niet meneer," zei Harry serieus. Hij keek express langs Sneep heen aangezien deze de mogelijkheid had in zijn gedachte te kijken.
"En jij juffrouw Stavey?" vroeg Sneep aan Dyrhona die opeens verdacht stil was.
"Ik weet van niks, meneer," zei Dyrhona glimlachend. "Ik zou niet durven."
Draco keek Sneep diepgekwetst aan. Wat was er dan mis met hem? Hij had toch niets gedaan? "Professor! Hebt u mijn pirouette trouwens al gezien?" vroeg hij heel even tussendoor.
Sneep trok een wenkbrauw op, toen Draco over een pirouette begon.
Sofie giechelde.
"HERENTS! En jij?"
"Niets professor, helemaal niets," zuchtte Sofie met een schorre stem van het lachen.
Dyrhona hoestte luid om haar lachen te verbergen. Dat was de verkeerde opmerking op het juiste moment.
Draco, die boos was omdat hij geen aandacht kreeg, begon te pruilen en barstte al snel in huilen uit. Mensen wilden zijn pirouette niet zien!
Sneep zuchtte vermoeid. "Draco ga eens even naar Perkamentus," beval hij stomverbaasd.
Draco bleef doorhuilen.
"MALFIDUS!"
Draco snifte. "Het is Juliet," jammerde hij. Die stijlloze vent wist zijn naam niet eens. "En wie is Perkamentus?!"

jilly-ann · Geplaatst: Do Jun 19, 2008 18:10

Ik wil graag Glauces, <tonks4ever>, Pumpkinsoup, Bernou en Amy bedanken voor hun reactie ^^ (moge er nog vele meer komen)

Hoofdstuk 20

Dyrhona hield het niet lang meer vol om haar lachen te verbergen. Ze keek Sneep vol leedvermaak aan. En af en toe keek ze naar blondie en probeerde dan te glimlachen.
"HERENTS, STAVEY, POTTER! Maak dat je naar het kantoor van Perkamentus gaat. Weg! Onder mijn ogen uit," riep Sneep woest.
Sofie kon het niet meer aan en barstte in lachen uit, terwijl ze haar spullen in een tas gooide, enthousiast naar 'Juliet' zwaaide (die met tranen in de ogen zwakjes terug wuifde) en naar buiten schuifelde.
"Hoor je het Sofie, hij kan het weer niet alleen aan," zei Dyrhona die tranen in haar ogen had van het lachen. Ze zag dat Harry minder blij was met het feit dat hij naar Perkamentus toe moest. Ach, Sofie zou hem wel troosten. Ze duwde Harry voor zich uit en liep zelf toen ook het lokaal uit. "Doe nog de groeten aan U boxershort," zei Dyrhona nog vrolijk voor ze de deur dicht deed.
Sofie huilde van het lachen. "Zijn boxershort," grinnikte ze nog na. Twee gangen verder, toen haar lachstuip al wat was weggezakt, zag ze Harry met zijn sombere stemming. Aww. Ze trok hem naar zich toe en legde een arm om zijn middel. "Wat is er?" vroeg ze bezorgd.
Harry keek naar de grond. "Heb ik een keer niks gedaan," zuchtte hij. "Krijg ik er nog straf voor!"
"Aw. Maar wij zijn er toch nog bij," stelde Sofie hem gerust. "En Perkie weet zelf ook wel dat jij veel te geweldig bent om zoiets te doen. En als hij het zelf niet weet zal ik het hem eens zeggen," vertelde ze Harry, voordat ze hem een kus op zijn wang gaf. "Ik wil een glimlach zien," zei ze pruilerig.
Harry glimlachte opgelucht. Ja, zo was Sofie wel om gewoon de waarheid te vertellen.
Dyrhona grijnsde breed. "Perkie houdt gewoon stiekem van ons en zegt Sneep ons elke keer naar hem te sturen," zei ze vastbesloten.
Sofie grinnikte. "Ja! Dat zal het zijn!" zei ze opgewekt, omdat Harry had geglimlacht. Ze zag hem helemaal niet graag somber. Bij de ingang van het kantoor van Perkie stopten ze. "Euhm..."
"Oe, ik weet het wachtwoord van de vorige keer nog," zei Dyrhona opgewekt. "Nurgels," zei ze tegen de waterspuwer die meteen open ging. "Ik ben goed."
"Of gewoon te slecht aangezien jij bijna altijd de wachtwoorden weet," zuchtte Sofie, voordat ze Harry los liet en de trap beklom.
Harry liep achter Sofie aan de trap op, terwijl hij toch wel benieuwd was hoe Perkamentus zou reageren.
Dyrhona keek ontzet terwijl ze achter Harry de trap op liep. Ze klopte daarna op de deur voor Sofie dat kon doen.
Sofie stak haar tong uit naar Dyrhona, voordat zij als eerste naar binnen stapte.
"Aha. Juffrouw Herents, Stavey wat een verassing," zei Perkamentus, terwijl hij klonk alsof het helemaal geen verassing meer was. "Oh. En Harry ook zie ik," glimlachte hij.
"Het was gewoon veel te lang geleden," zei Dyrhona liefjes. Voor ze plaats nam in een stoel. Ze zag Harry knikken naar Perkamentus toe.
Perkamentus knikte serieus. "Wat is er gebeurd."
"Wel... We, Dyrhona en ik, hebben Draco zijn andere ik laten ontmoeten," lachte Sofie zachtjes.
"Ik vind het persoonlijk een verbetering," zei Dyrhona serieus. Zeker nu ze veel vaker met hem kon praten en doen. Maar dat ging ze Perkamentus niet zeggen!
"Ja, jij wel ja," grijnsde Sofie, die maar al te goed door had waarom Dyrhona het zo beter vond.
Perkamentus zuchtte. "Meiden, alstublieft. En Harry waarom ben jij hier?" vroeg hij aan Harrytje.
Harry haalde zijn schouders op. "Sneep dacht dat ik hun had geholpen denk ik," zei hij.
"En waarom dacht prófessor Sneep dat?" vroeg Perkamentus streng.
Sofie haalde haar schouders op.
"Omdat ik moest lachen," zei Harry naar waarheid.
"Goed. Sofie en Dyrhona twee weken nablijven en ik zou graag hebben dat jullie ongedaan maken wat jullie zijn begonnen," zei Perkamentus.
"TWEE wéken?" vroeg Sofie ontzet. Dat kon hij niet menen!
"Dat is oneerlijk!" ging Dyrhona er tegenin.
"Wat jullie bij meneer Malfidus hebben gedaan ook," wierp Perkamentus tegen.
"Ja maar-" De blik die de professor op Sofie wierp liet haar zwijgen.
Dyrhona was binnensmonds aan het mopperen. Terwijl ze opstond. "Ik hoop dat de volgende keer nog langer duurt voor we weer hier komen," zei ze tegen Sofie. "Maar met Sneep zit daar weinig kans in."
Sofie keek kwaad naar Perkamentus. Geménerik. Ze stond op, bedankte hem hartelijk voor de denkbeeldige koffie en stapte boos het kantoor uit en zwaaide de deur dicht. Sorry als er iemand tussen zat hoor.
Dyrhona grinnikte toen ze de deur vlak voor Harry's neus dicht zag gaan. "Neem het haar maar niet kwalijk," zei ze met een glimlach en ze deed de deur open en wees Harry dat hij voor mocht. Daarna liep ze achter hem aan naar beneden toe. Ze keek Sofie liefjes aan. "Wel jammer dat we de tegenspreuk niet weten," zei ze opgewekt, waarvan alles afdroop dat ze het niet meende.
Sofie trok een wenkbrauw op. "Oké. Weet je? Die bewuste droom over dat bewust everzwijn? Ik droomde niet over chocola! Maar jij gaat me echt niet zeggen dat jij niet stapelgek bent op Blondieboy," snoof Sofie, voordat ze koppig haar armen over elkaar vouwde.
"Waarom mag ik niet ontkennen en jij wel?" mokte Dyrhona terwijl ze ontzet haar armen over elkaar heen sloeg.
"Ik heb het net toegegeven!" riep Sofie ontzetter door de hele gang.
"Ja omdat het bij jou wederzijds is!" zei Dyrhona machteloos. "Trouwens, ik heb het toch toegegeven, van de week."
"Ja. Maar je doet nu helemaal enthousiast omdat je de tegenspreuk niet hebt, terwijl het van je gezicht afdruipt dat je hem helemaal wél wilt veranderen," zei Sofie humeurig. Stomme Perk.
"Juist niet," zei Dyrhona glimlachend. "Nu is hij veel afhankelijker."
"Ja maar hij dénkt dat hij een meisje is en zal je zo dus niet willen aanvaarden als vriendínnetje," glimlachte Sofie zoet.
"Ook niet als zichzelf," mopperde Dyrhona.
Sofie rolde alleen maar met haar ogen. Whatever.
"Ach kom op Sofie," zei Dyrhona vredelievend. "Ik heb geen zin om ruzie met je te maken."
"Ik ook niet. Maar waarom haat iedereen mij?" vroeg Sofie dramatisch.
"Harry en ik haten je niet," zei Dyrhona medelevend en ze knuffelde haar vriendin kort. "Kom we gaan Griffel de spreuk ontfrutselen, voor we nog meer in de problemen zitten."
"Nee, jullie niet. Maar de rest wel," jammerde Sofie. "Ja, let's go to euh Grangerbitch."
"Die zal zich vast vereerd voelen door ons gezelschap," zei Dyrhona die daarna meteen nep begon te hoesten.
Sofie begon meteen nepbezorgd op Dyrhonas rug te kloppen. "Schatje toch, praten over dat kind doet je echt niet goed hé?"
"Niet bepaald," zei Dyrhona met een grijns. Aan het einde van de gang zag ze Griffel staan. "Griffel!" riep ze naar haar toe.
Hermelien die haar naam hoorde, draaide zich traag om, zag wie het was en babbelde weer verder.
"Heee! Je moet wel je meerderen respectvol behandelen!" riep Sofie gemaakt streng.
"Kom," zei Dyrhona die als een bezetene naar Griffel toe rende, terwijl ze Sofie mee sleurde. "Hoi," zei ze vriendelijk, té vriendelijk.
Hermelien keek meteen argwanend. "Wat hebben jullie nodig?"
"EEN GROTE KNUFFEL!" riep Sofie enthousiast, voordat ze op Griffelwicht afstormde.

jilly-ann · Geplaatst: Di Jun 24, 2008 19:25

Pumpkinsoup en Amy bedankt voor het reageren ^^

Hoofdstuk 21

Dyrhona zuchtte. "Sofie, nu leg je het slijmen te ver erboven," zei ze liefjes.
Hermelien deed snel een stap opzij, waardoor Sofie nu Ron knuffelde. "Inderdaad," vond Hermelien ook.
Sofie knuffelde opgewekt Ronnieponnie. "Nee hoor. Ik noem dat verbroederen met de vijand," knipoogde ze naar Ron.
"Laat Pofni het maar niet zien," zei Dyrhona. Daarna richtte ze zich tot Griffel. "Ik haat het om te zeggen, maar we hebben je hulp nodig," zei ze bitter.
"Ik ben gewoon Ron knuffelen! Dat is toch helemaal niet erg, toch Ronneke?" vroeg Sofie een heel klein beetje te veel flirterig.
Hermelien keek walgend naar Sofie voordat ze naar Dyrhona keek. "En waarmee dat?" vroeg ze triomfantelijk.
Ron keek ongemakkelijk naar Sofie toe, terwijl hij te verbaasd was haar weg te duwen.
Dyrhona haatte de triomfantelijke toon waarmee Griffel praatte. Buh. "Je weet toch nog die ene spreuk? Waarmee Sofie en ik hadden gezegd niks te doen? Nou we moeten de tegenspreuk weten. Perkamentus vond ons niet zo grappig."
Sofie grinnikte. "Nee. Juliet in een ballerinapakje was inderdaad niet grappig. Voor de leerkrachten dan..." Ze liet stilletjes aan Ron los en keek naar Dyrhona en Griffelwicht.
Hermelien keek van de één naar de ander. "Je had beloofd hem niet te gebruiken! Nou dan los je het zelf maar op," zei ze betweterig.
Dyrhona grinnikte. Voor ze samenzweerderig naar Sofie keek. "Sofie? Hoe denk jij hoe Sneep zal reageren als we hem vertellen van wie we de spreuk hebben?"
"Ik denk dat hij heel blij gaat zijn. Hij zoekt namelijk al jaren een reden om Griffelwicht te straffen," grijnsde Sofie.
"Dat kan je niet maken!" zei Hermelien geschrokken.
Dyrhona keek Griffel dreigend aan. "Je wilt niet weten hoe ver we kunnen gaan," zei ze. Daarna grijnsde ze. "Als Blondie normaal geweest was, had je het hem kunnen vragen."
Hermelien snoof. "Ik geef niets om die Blondie van jou," zei ze woest. Dat ze daar aan dachten alleen al!
Sofie draaide geïrriteerd met haar ogen en draaide zich naar Ron. "Is ze altijd zo?"
Dyrhona stapte dreigend naar Hermelien toe. "Geef je wel om strafwerk dan? Je kan zo met Sofie en mij voor twee weken lang, elke avond meedoen."
Ron haalde zijn schouders op voor hij zachtjes instemmend mompelde.
"Alsof de leerkrachten zouden geloven dat ik had ingestemd met zo'n belachelijk idee!" zei Hermelien defensief.
Sofie keek even op toen ze haar naam hoorde, voordat ze grijnsde naar Ron.
"Wie zegt dat we dat zeggen? We zeggen alleen van wie we de spreuk hebben," zei Dyrhona die met haar ogen rolde.
Wat waren dat gemene krengen zeg. "Waar is Malfidus? Ik los het zelf wel op," zei Hermelien uiteindelijk goed hartig.
Dyrhona keek triomfantelijk naar Griffel toe. "Hij is waarschijnlijk of bij Sneep, of ergens in de Grote Zaal aan het eten zoals ieder ander."
Hermelien liep statig weg.
Sofie keek nu vragend naar Ron. Bleef hij bij hen of ging hij achter Griffelmonster aan? Waarschijnlijk dat laatste. Wanneer gingen die eigenlijk trouwen?
Ron keek ongemakkelijk van Sofie, Dyrhona en Hermelien. Hij besloot uiteindelijk maar achter Hermelien aan te lopen voor hij straks nog dingen hoorde, die hij helemaal niet horen wilde.
"Wist het. Auw I'm good," grijnsde Sofie opgewekt. Ze was weer eens heel tevreden met zichzelf.
Dyrhona schudde haar hoofd. "Pas maar op dat je ego niet te groot word," zei ze liefjes. Daarna huppelde ze verder door de gang.
"Geen paniek. De geweldige Sofie heeft alles onder controle," grijnsde Sofie, voordat ze Dyrhona achterna stuiterde.
"Oe, betekent dat dan dat de firma niet meer overwerkt is?" vroeg Dyrhona hyper. Ze sprong door de lucht heen. "Zou Blondie zich eigenlijk nog iets herinneren?"
"Volgens mij zorgt Griffel daar wel voor," antwoordde Sofie zuur. Daar had ze nou niet bepaald zin in. Een puber die op wraak zon. Hoe leuk toch. Let's have a party.
"Ik wil zijn reactie zien," zei Dyrhona grinnikend. "Kom we gaan naar de Grote Zaal toe!"
Sofie keek Dyrhona met een gezicht, waar niet veel enthousiasme op te zien was, aan, voordat ze haar naar de Grote Zaal volgde. Draco stond te brullen en te tieren tegen Hermelien. Onmiddellijk klaarde Sofie's gezicht op.
Dyrhona deed haar best niet al te hard te lachen omdat Blondie dan hun zou opmerken en in plaats daarvan liep haar hoofd nu rood aan van het ingehouden lachen.
Sofie ging nonchalant naast Harry zitten. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze.
Dyrhona liep achter Sofie aan en ging naast ze zitten. Ze had geen zin om Daan te gaan zoeken en daarbij voelde ze zich veiliger bij Sofie nu Blondie boos was op hun.
"Hermelien heeft Malfidus weer normaal gemaakt," zei Harry die zijn schouders nonchalant ophaalde.
Sofie grijnsde. Ze vond Harry geweldig. Bij niemand anders was het haar waarschijnlijk gelukt om Draco Hermelien te laten uitschelden, zonder dat de beste vriend van Hermelien voor haar zou opkomen.
Harry begon aan zijn eten terwijl hij zijn best deed de woedende blikken van Ron tegenover hem te negeren. Toen hij zag dat Ron op het punt stond op te staan zei hij toch wat: "Rustig maar, ze kan het wel alleen af." Dit leek hem gerust te stellen en hij ging weer zitten.
"HERENTS!" riep Draco, zodra hij Sofie zag zitten doordat Ron opstond. Dyrhona zag hij niet van zover.
"Oh. Oh," stootte Sofie uit.
Dyrhona begon zenuwachtig te grinniken. "Hij mag je," zei ze bij wijze van grapje.
"Yeah. Denk het ook," beet Sofie op haar lip, die Draco aan zag komen paraderen.
Draco trok zijn toverstok en begon uit pure woede een onvergeeflijke vloek uit te spreken.
Dyrhona zag de straal uit Blondie's toverstok komen en wierp zich over Sofie heen zodat ze allebei op de grond vielen. "Weet hij niet dat er leraren zitten?" vroeg ze geïrriteerd. Gelijk begon de paniek op te borrelen. "Er zijn toch wel leraren?"
Sofie trok Dyrhona onder tafel, terwijl er in de Grote Zaal chaos ontstond. "HARRY! Zijn er leraren?" vroeg ze hem, vanonder de tafel.
Harry keek op naar de lerarentafel en zag daar Sneep zitten, die hardnekkig de andere kant opkeek alsof er niks gebeurde. "Sneep, maar die ziet er niet uit alsof hij gaat helpen," zei Harry haastig.

jilly-ann · Geplaatst: Vr Jul 11, 2008 21:13

Ik mis mijn reactie's angel

Hoofdstuk 22

Sofie vloekte, voordat ze Harry ook onder tafel trok. Draco was gewoon zijn verstand verloren hij schoot in het wilde weg vloeken naar iedereen. "Braaf hier blijven," gebood ze hem.
Dyrhona vloekte in zichzelf en maakte plaats voor Harry. Na een kleine seconde zuchtte ze en trok ze ook Ron onder de tafel. Hij verdiende het immers ook niet om vervloekt te worden. "Zo kwaad heb ik hem nog nooit gezien," fluisterde ze naar Sofie toe.
Sofie schudde haar hoofd. "Toen ik zijn tandpasta had omgewisseld in voetcrème was hij ook woest, maar dit gaat er echt over," vond ze, terwijl ze iedereen onder de tafels zag kruipen. Ze waren echte trendsetters.
Dyrhona schuifelde ongemakkelijk. "Hoe lang duurt het nog tot hij hier is?" vroeg ze aan Sofie.
Sofie stak haar hoofd onder de tafel uit en kreeg een groene straal rond haar oren. "Niet zo lang," jammerde ze, voordat ze dacht aan iedere spreuk die ze tegen Draco kon gebruiken.
Dyrhona's paniek begon groter te groeien. "Wat moeten we doen?" jammerde zij ook. Blondie zou hun deze keer niet sparen.
Sofie mompelde wat. Euhm. Ze vergrootte haar stem. "ANDERLING!" gilde ze in haar toverstok. Nou meer hopen dat die stomme professor eens op tijd kwam.
Dyrhona sloeg haar handen voor haar ogen. "Roep om Perkamentus," zei ze gestressed.
Sofie draaide met haar ogen. "Woef," zei ze in haar toverstok. "PERKIE NAAKTE MANNEN ONDER DE DOUCHE IN DE GROTE ZAAL!" gilde ze. Dan zal die oude vent wel snel komen.
Dyrhona begon spontaan te lachen, het waren de zenuwen in haar lichaam. "Daarmee zal hij zeker komen," zei ze giechelend.
Sofie schudde haar hoofd naar Dyrhona, voordat ze voetstappen hoorde. Ze kroop weg achter Harry. A hell of a Gryffindor she was.
Dyrhona vond echter geen plek om te verstoppen en deed zich daarom voor als een echte Griffoendor. Wat ze dus zo niet was. "Laat ze opschieten," deed Dyrhona een kort schietgebedje.
Draco ging op zijn knieën zitten en schoot een vloek af op Sofie. Niet op Dyrhona. Waarom wist hij zelf ook niet.
"Sofie," zei Dyrhona angstig die de spreuk op Sofie af zag komen. Geschrokken deed ze haar handen voor haar ogen en durfde niet te kijken.
Sofie hapte naar adem, voordat ze gilde van de pijn.
Draco grijnsde alleen maar.
Onbewust haalde Dyrhona haar handen weg toen ze Sofie hoorde gillen. "Stop!" riep ze geschrokken uit. "Niet doen!" riep ze smekend naar Blondie toe.
Draco trok een wenkbrauw op naar Dyrhona en hief de spreuk op en waarom dan niet?
Sofie sloot haar ogen en ademde snel.
"Ben je echt zo boos dat je ons wilt vermoorden?" vroeg Dyrhona verbaasd aan Blondie. "Ik weet dat we niet altijd even aardig zijn geweest, maar wil je echt twee moorden op je geweten hebben?"
"Tuurlijk. Het zal me genoeg goeddoening geven."
Dyrhona keek Blondie gekwetst aan. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. "Was het meer vernielen niet genoeg?"
"En waarom denk jij dat ik dat heb gedaan?" snoof Draco.
"Omdat jij door mijn gedachte hebt geneusd, wat privé was," snauwde Dyrhona terug.
"Aha. Dus omdat ik dat heb gedaan is het mijn schuld?" vroeg Draco ontzet.
"WAT IS DAT HIER ALLEMAAL?" klonk de boze stem van Anderling door de hele zaal.
"Wie kan het anders hebben gedaan?" vroeg Dyrhona venijnig die Anderling totaal negeerde.
"Ikke niet."
"Je was de enigste die ervan af wist," zei Dyrhona ontzet. "Zoals je nog meer dingen weet die je eigenlijk niet hoort te weten!"
Draco grijnsde opeens breed. "True. Maar dat is nou niet mijn probleem of wel, Dyrhona'tje?"
Dyrhona vernauwde haar ogen. Ze was zelfs al vergeten dat Blondie daarnet nog heel kwaad geweest was. "Dat je het tegen me hebt gebruikt, echter wel," siste ze terug.
"En hoe is dat zo? Ik breng mezelf niet in verlegenheid," grijnsde Draco uitdagend.
"Volgens mij deed je dat wel met die pirouette," zei Dyrhona even uitdagend terug.
"Niet mijn fout." In een wip was Draco's gezicht nog geen halve centimeter van haar gezicht verwijdert.
Dyrhona schrok van de plotselinge wending en kroop naar achter toe. "Dat is waar," zei ze rustig, althans ze probeerde het.
Jammer genoeg voor Dyrhona sloeg haar stem over. "Dat jouw stem overslaat omdat ik wat dichter bij je zit, is meer jouw fout dan de mijne," vond Draco, die zichzelf momenteel wel heel erg geweldig vond.
"Voor iemand die een hekel aan me heb, kom je anders wel vaak dicht in mijn buurt," zei Dyrhona die probeerde Blondie ergens op terug te kunnen pakken.
Blondie grijnsde alleen maar. "Ach, maar schat, dat is om te bewijzen hoe je niet zonder me kunt," fluisterde hij.
"Volgens mij zoek jij mij meer op dan ik jou, ik zoek je alleen maar op als ik zin heb om iemand te vervloeken," zei Dyrhona uitdagend.
"Is dat zo?" vroeg Draco breed glimlachend om Dyrhona's toon. Ze probeerde net iets te hard, vond je niet? Hij schoof naar haar toe. En hij moest en hij zou zijn gelijk krijgen.
"Volgens mij wel," zei Dyrhona, die lichtelijk begon te twijfelen door Blondie.
"Nou ik vind van niet," antwoordde Draco, die inmiddels al in Dyrhona's oor aan het fluisteren was.
Dyrhona voelde haar ledematen week worden. Ze haatte haar zwakke plek, nu meer als ooit. "Niet doen," zei ze lichtelijk protesterend.
"Wat moet ik niet doen?" vroeg Draco haar, die zich er maar al te goed van bewust was waar hij toe in staat was...
"Dat weet je best," zei Dyrhona wrang. Ze wilde weer naar achter schuiven, maar ze merkte dat de bank achter haar dat belette. "Kunnen we niet naar het oude terug gaan?" Probeerde ze.
"Nope," antwoordde Draco, voordat er een glimlach over zijn gezicht flitste. "Wat is hier zo verkeerd mee dan?" vroeg hij, terwijl naar voren boog om haar te kussen.
Dyrhona wilde Blondie wegduwen, maar haar armen protesteerden. "Doordat je het niet meent," zei ze fluisterend.
"En wie beweert dat?" vroeg Draco uitdagend.
"Ik," zei Dyrhona naar waarheid.
Draco glimlachte wrang, het ging niet lukken als zij niet dacht dat het écht was. Hij boog zich nog wat dichter en drukte zijn lippen op de hare. Lalala.
Dyrhona spande zich samen toen Blondie zijn lippen op die van haar drukte maar uiteindelijk ontspande ze zich. Helemaal vergeten dat het in de Grote Zaal was en iedereen mee kon genieten.

jilly-ann · Geplaatst: Za Jul 12, 2008 20:08

Omdat Amy, zo'n trouwe fan is (en jammer genoeg als enigste gereageerd heeft). Een nieuw stukje!

Hoofdstuk 23

Draco legde een hand op haar wang en trok haar met zijn andere hand dichter tegen zich aan, met zoveel fors dat als ze dan nog weg wou kruipen ze dat niet kon.
Dyrhona voelde de kracht die Blondie teweeg bracht om haar niet weg te kunnen laten, als ze dat al zou willen dan. Ze voelde zich helemaal thuis in zijn armen.
Sofie keek verdwaasd om zich heen. Ze zag Dyrhona met Blondie zoenen en trok aan Harry's mouw. "Hoe lang zijn die al bezig?" vroeg ze mompelend. Wat? Ze kwam net weer bij. Van martelen ga je van je stokje hoor.
Harry keek verbaasd naar Dyrhona en Malfidus toe. "Nog niet zo heel lang," fluisterde hij naar Sofie toe, terwijl hij zijn blik niet afwende.
Sofie knikte. "Ik vind dat hij Dyrhona wel een beetje heel bezitterig vast houd," mompelde ze.
Harry haalde zijn schouders op. "Misschien had je dan toch gelijk," zei hij, terwijl de woorden met moeite over zijn lippen kreeg. Het idee, was gewoon te vreemd voor hem.
Sofie grinnikte. "Ik heb altijd gelijk, schat," knipoogde ze, voordat ze onder de tafel weg kroop. Man het was hier net Klein Irak!
"Hermelien denkt ook altijd dat ze gelijk heeft," zei Harry plagend voor hij Sofie achterna ging onder de tafel. "Hoe lang gaan ze denk je nog door?"
"Ja, maar ik zie er dan ook beter uit dan Hermelien," pestte ze Harry terug. "Als het aan Dyrhona ligt totdat haar lippen verrimpeld zijn," antwoordde ze schouderophalend.
Harry begon te lachen toen hij Sofie hoorde. "Dan kunnen we maar beter onze tijd aan wat anders besteden dan wachten tot ze klaar zijn," zei hij glimlachend.
Sofie keek hem geïnteresseerd. "En wat gaan wij dan doen, Pof?" vroeg ze.
Harry haalde zijn schouders op. "Verzin jij maar wat," zei hij liefjes.
Sofie grijnsde. Oh. Ging hij wensen dat hij dat niet gezegd had. Ze pakte zijn hand vast en trok hem de Grote Zaal uit.
Harry grijnsde terug en liet zich meetrekken uit de Grote Zaal. "Waar gaan we heen?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Daar waar ik altijd heen ga als ik me verveel," haalde Sofie vaag haar schouders op. Ze sleurde hem mee naar de Kamer van Hoge Nood en trok hem mee een kamer in met een grote tv. Ze gingen Duimelijntje kijken!
Harry mompelde een vage "Oké..." en liet zich verder naar de kamer van Hoge Nood brengen. Hij keek verbaasd naar de grote tv die voor hem stond. Normaal keek Dirk altijd naar de tv en kon hij er niet meer naar kijken. Wacht is even... "Je bent toch van puur bloed? Waarom ken je dan een dreuzelapparaat?"
Sofie werd rood. "Het is goed om je vijand te kennen," mompelde ze het zinnetje dat haar moeder haar iedere dag in haar hoofd had gestampt. Ze drukte op play en keek.
Harry knikte en besloot er verder niet op in te gaan. "Wat jij wil," kon hij niet laten om te mompelen en leunde achterover op de bank die was verschenen.
Sofie negeerde de attitude en grijnsde toen de elfenprins tevoorschijn kwam! Wat? Daar had ze vroeger een crush op hoor!
Harry sloeg zijn arm om Sofie heen en grijnsde breed. "Met jou weet je nooit wat er komen gaan, is het niet?" vroeg hij.
"Nope, wen er maar aan," knipoogde Sofie opgewekt. Ze zong zachtjes mee met de liedjes.
"Heb ik al gedaan," zei Harry niet geheel naar waarheid.
"Ah ja? Waarom denk ik dan dat je hier niet aan had gedacht?" plaagde Sofie hem.
"Omdat je me steeds blijft verrassen," zei Harry even plagend terug.
"Nou dat is net zo leuk aan een relatie," vond Sofie
"Mij hoor je anders niet klagen," zei Harry afwerend.
"Mooi," glimlachte Sofie, voordat ze geschrokken keek naar de tv. Duimelijntje werd momenteel ontvoerd door de padden.
Harry grinnikte toen hij Sofie's geschokte gezicht zag. "Pas op dat ze je niet komen halen," zei hij grinnikend.
Sofie keek ontzet naar Harry. "Niet grappig. Die padden zijn gemeen," beet ze op haar lip.
Harry trok Sofie dichter bij zich toe. "Maar gelukkig dat het fictief is dan," zei hij grijnzend.
Sofie verstopt haar gezicht in Harry's schouder en knikt. Ze kijkt op als ze weer begonnen te zingen. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en keek zo verder.
Harry legde zijn hoofd op Sofie haar hoofd en keek zo verder naar de tv toe.
Sofie zuchtte toen de grote vogel Duimelijntje kwam redden. "Kijk he. Ik vind eigenlijk die Cornelius best wel schattig," zei ze zachtjes.
"En ik dan?" vroeg Harry even zachtjes terug, terwijl hij haar hand beetpakte en zijn vingers met de hare verstrengelde.
"Hmm," zei Sofie hem serieus overwegend. "Jij bent natuurlijk ook heel leuk. Maar jij bent geen elfenprins," plaagde ze hem, voordat ze in zijn hand kneep.
"Ben ik beter?" vroeg Harry plagend met een lichtelijke ondertoon van arrogantie, die gespeeld was.
"Wat als je dat niet was?" plaagde Sofie terug, zijn vraag niet beantwoordend.
"Geen idee," bekende Harry eerlijk. Hij zette Sofie op zijn schoot en sloeg zijn armen om haar middel.
"Hmm. Dat geeft je pluspunten," grijnsde Sofie, die nu tegen hem aan leunde.
"Mooi zo," zei Harry triomfantelijk.
Sofie glimlachte alleen maar, legde haar hoofd tegen het zijne en keek hoe Duimelijntje niet wou trouwen met de Mol.
"Wie trouwt er dan ook met een mol?" vroeg Harry verbaasd. Zeker niet dat hij later zou toegeven te hebben gekeken!
"Niemand, dat beseft zij ook wel hoor," mopperde Sofie geërgerd. "Want ze herinnert zich steeds Cornelius, waar ze nog altijd tot over haar oren verliefd op is," verduidelijkte Sofie ongeduldig.
"En wat heeft die Cornelius dan dat ik niet heb?" vroeg Harry om terug te komen op hun vorige onderwerp.
"Zou jij voor me gaan zingen dat jij me alles zou geven, jij mijn vleugels zou zijn?" vroeg Sofie ongelovig.
"Als ik je oren zou willen beschadigen dan wel, ik kan dus echt niet zingen," zei Harry lachend.
"Nou, dat heeft Cornelius dus meer dan jij," antwoordde Sofie vinnig.
"Behalve dan dat ik echt ben en Cornelius fictief is," zei Harry opstandig, terwijl hij Sofie gretig tegen zich aan drukte. God, waar kende hij die gretigheid van?

jilly-ann · Geplaatst: Ma Jul 14, 2008 20:50

Ik mis mijn reactie's, het ging zo goed Sad

Amy toch bedankt hoor Smile

Hoofdstuk 24

Sofie grijnsde. "Wat ben jij ijverig vandaag," merkte ze op, terwijl ze de film probeerde af te zetten. Hij was toch gedaan...
"Ik altijd," zei Harry die een klein beetje jaloers was op Cornelius. Hij gaf Sofie een kusje in haar nek.
Sofie giechelde en draaide zich om zodat ze naar Harry keek. "Heb jij geen fictief iemand van wie je vroeger gek was?" vroeg Sofie verbaasd.
Harry schudde zijn hoofd. "Laten we zo zeggen, dat ik daar de kans niet toe kreeg," zei Harry, die niet echt de behoefte had om aan Sofie uit te leggen hoe hij bij de Duffelingen behandeld werd, hij wilde het leuke moment niet verpesten.
"Goed," grijnsde Sofie. "Dan hoef ik niet eens bonuspunten te halen," plaagde ze hem verder, voordat ze een kusje op zijn mond drukte, een op zijn kaaklijn, op zijn wang, in zijn hals en weer op zijn mond.
"Ik heb niet te klagen," zei Harry grinnikend. Hij plantte ook een kusje op haar mond.
Sofie stopte en legde haar armen in zijn nek. "Ben je daar zeker van?"
"Ik denk het wel," zei Harry met een glimlach. Hij boog zijn hoofd naar haar toe en gaf haar weer een kusje, alleen deze keer op haar wang. "Je maakt me gelukkig," fluisterde hij in haar oor.
Er ging een kleine rilling over Sofie's rug. "Daar ben ik blij om," fluisterde ze terug. Ze wou niets liever dan hem gelukkig zien. En als zij daar aan hielp, des te beter dan.
Harry glimlachte trots toen Sofie zei dat ze daar blij mee was. "Zullen we nu wat anders doen?" vroeg hij nieuwsgierig.
Sofie knikte twijfelend. "Ja, maar dan mag jij kiezen," zei ze uiteindelijk.
Harry knikte terwijl hij nadacht. "Zullen we langs het meer gaan wandelen?" vroeg hij, terwijl het eigenlijk gewoon zijn keuze was iets te verzinnen.
Sofie keek hem alleen maar kalm aan. "Jij beslist, lieverd," glimlachte ze, terwijl ze naar hem keek.
Harry glimlacht terug, terwijl hij zijn arm in die van haar stak en zo met haar naar buiten toe liep, waar de zon al vol op aan het stralen was.
Sofie liet hem haar leiden en volgde braaf.
Bij het meer keek Harry naar de overkant toe. "De zon lijkt het meer altijd te doen oplichten," zei Harry genietend.
Sofie knikte. "Onder het water is het mooier als de zon erop schijnt," vond zijzelf.
"Dat heb ik nog nooit gezien," bekende Harry meteen. Hij haalde zijn schouders op. "Maar ik neem niet het risico morgen weer met groene haren rond te lopen."
Sofie grinnikte. "Ik beloof van je haartjes af te blijven," zweerde ze plechtig.
"Vooruit dan maar," gaf Harry veel te snel in.
"Ik houd van je," grijnsde Sofie breed, voordat ze haar kleren uit trok buiten haar ondergoed en het water in dook. Ze wachtte geduldig op Harry.
Harry trok ook alles uit behalve zijn ondergoed en sprong achter Sofie het water in. Ze had gelijk, het was mooi. Gelukkig had hij van te voren een bel om zijn hoofd getoverd.
Sofie dook gewoon zo onder. Zij had dat helemaal niet nodig. Al snel kwamen haar kieuwen tevoorschijn. Ze zwom eerst wat rond, want ze durfde niet zonder Dyrhona naar het meerdorp te gaan. Ze glimlachte naar Harry.
Harry dook ook onder en glimlachte terug naar Sofie toe. Hij zwom naar haar toe en streek zachtjes met zijn vingers over de kieuwen heen. Als Hermelien het zou zien, zou ze het meteen willen onderzoeken, maar hij zag Sofie niet als leerobject. Integendeel.
Sofie giechelde half. Dat kietelde. Ze sloeg Harry's hand daar weg en nam hem vast. "Ik ga mijn haar kleuren," zei ze hem, voordat ze hem zachtjes meetrok naar het rif.
"Hoe vaak wil je mensen nog verbazen?" vroeg Harry grinnikend, toen ze alweer naar het rif toe ging.

Draco gaf Dyrhona weer wat vrijheid om te bewegen, maar stopte niet met haar te zoenen.
Dyrhona merkte dat Blondie haar weer een stuk los liet en verbrak de kus. "O god, dit had ik niet moeten doen," zei Dyrhona zuchtend. Alhoewel ze graag weer de lippen van Blondie wilde voelen op de hare probeerde ze het te onderdrukken. Hij zou haar alleen maar kwetsen!
Draco grijnsde. "Alleen jammer dat je het wel deed, schat."
Dyrhona keek verbaasd naar Blondie toe. "Hoe bedoel je dat?" vroeg ze wantrouwend.
"Nou je kuste me toch terug, of niet?" vroeg Draco traag.
"Ja," zei Dyrhona. "Mijn probleem is alleen, wat je daarmee gaat doen."
"Niets," antwoordde Draco schijnheilig.
"Ik ben Park niet, die elk klein leugentje gelooft," zei Dyrhona met opgetrokken wenkbrauw, terwijl ze Blondie wantrouwig aan bleef kijken.
Draco grinnikte. "Ja dat merkte ik. Park zoent als één of andere hoer die stijf staat van de cocaïne," schudde hij zijn hoofd. Dyrhona zoende stukken beter.
Dyrhona kon het niet laten te glimlachen, dat was tenminste het beste wat ze kon doen om haar lach in te houden. "Ik heb altijd al gedacht iets bij haar te ruiken dat anders was," zei ze bedenkelijk.
Draco grinnikte. "Ik vraag me af waar ze dat spul steeds vandaan blijft halen," mijmerde hij. "Haar moeder zou haar afmaken als ze haar betrapte met dat Dreuzelspul."
"Hoe graag ik het ook wil weten, ben je alleen maar bezig met het veranderen van het onderwerp," zei Dyrhona fel, toen ze dit plots bedacht.
Draco's ogen twinkelden van plezier. Hij boog zich weer voorover en plantte een kus op Dyrhona's lippen. "Tot de volgende, Dyrhona," fluisterde hij in haar oor, voordat hij onder de tafel vandaan kwam.
Verbaasd ging Dyrhona met haar vingers langs haar lippen. Pas na een tijdje kroop ze onder de tafel vandaan en zag Daan verderop staan. O jee, nu kon ze ook vast en zeker haar wraakplan niet meer uitvoeren!
Draco liep de Grote Zaal uit en begon te kibbelen met Korzel en Kwast.
Daan zuchtte. "Nee, nee je ziet het helemaal verkeerd," protesteerde hij bij zijn vrienden.
Dyrhona keek beschamend naar haar voeten toe. Iedereen leek wel over haar te praten, alsof ze de wijzende vingers niet zag! Zo dom was ze nou ook weer niet...

jilly-ann · Geplaatst: Ma Jul 14, 2008 20:54

Hoofdstuk 25

Sofie werd ergens wakker in de leerlingenkamer met felblauw haar. Ze mompelde wat in haar slaap, voordat ze overeind ging zitten en merkte dat er een veer aan haar wang kleefde. Oh. Hoe gezellig. Ze keek slaapdronken rond. Hoe kwam ze hier ook alweer?
Dyrhona keek wazig voor zich uit toen ze wakker werd in de leerlingenkamer. Ze kregen gewoon veel te veel huiswerk! Ze stapelde haar boeken op en deed ze in haar tas die naast zich lag. Haar rug voelde stijf aan.
Sofie, die Dyrhona zag, liep - struikelde - naar haar toe. "Verdikke, mensen moeten echt leren om hun SPULLEN OP TE RUIMEN!" gilde ze door de leerlingenkamer. Ha. Iedereen wakker, dacht ze met een engelengezicht. "Heb ik gisteren nog huiswerk gemaatkt?" vroeg ze vaagjes aan Dyrhona.
"Weet niet," zei Dyrhona terwijl ze haar schouders op haalde. Ze was gister te ver met haar gedachte bij heel iemand anders geweest. "Wat voor dag is het vandaag?"
Sofie geeuwde. "We zijn zo bij u terug." Ze liep richting Harry en maakte hem wakker door een zoen op zijn neus, kaak en mond te drukken. "Schat, weet jij misschien hoe laat het is?" Blijkbaar was hij gewoon door haar gegil heen geslapen.
Harry deed slaperig zijn ogen open, voor hij op zijn horloge keek om de vraag van Sofie te beantwoorden. Zijn stem wilde echter nog niet meewerken, dus liet hij Sofie de horloge zien, zodat ze de tijd kon aflezen.
Sofie fronste. Verkeerde vraag. "Weet jij misschien ook ineens welke dag we zijn?" vroeg ze verward.
Harry schraapte zijn keel. "Vrijdag," zei hij schor. "Waarom?"
"Dyrhona vroeg het," geeuwde Sofie, waardoor haar het, meer klonk als heeeeeeeeeeeeeeet. Ze gaf hem een aai over zijn bol, voordat ze weer naar Dyrhona liep. "Vrijdag," herhaalde ze.
"Dan hebben we zo Banning," zei Dyrhona die haar rooster erbij gepakt had. Ze liet een geeuw uit haar mond ontsnappen.
"Aha. you really make my day," mompelde Sofie sarcastisch.
"Wees blij dat Sneep niet op het rooster staat, hij wil ons nu vast levend villen," zei ze zuur. "Ik snap het niet, wat hebben we hem aangedaan?" vroeg Dyrhona quasi-onwetend.
"Wij zijn Griffs voor het geval dat je is ontgaan. Niemand uit Zwadderich houdt van Griffs," verduidelijkte Sofie traag en duidelijk alsof ze het tegen een achterlijk iemand had.
"Ja en toen we nog in Zwadderich zaten waren we ook echt zijn favoriete leerlingen," zei Dyrhona die met haar ogen rolde. Ze stond recht en rekte zich uit. "Zullen we gaan eten?"
"Moet dat? Ik ga liever slapen," klaagde Sofie, die vond dat haar haar raar aanvoelde, alsof het allemaal naar een kant stak.
"Hoe laat is het dan?" vroeg Dyrhona, die een gaap onderdrukte. Normaal was ze samen met Sofie energiek, maar soms hadden ze dagen dat ze moe waren.
"Half negen," antwoordde Sofie.
"Dan hebben we dus niks op het eerste uur," zei Dyrhona zelfvoldaan.
"Nope. Wilt dat dus zeggen dat Sofie kan dodo doen?" vroeg Sofie kinderachtig.
"Dodo?" vroeg Dyrhona niet begrijpend. Ze trok haar wenkbrauw omhoog. "Waarom heb ik het gevoel dat ik het niet wil weten?" vroeg ze daarna met een engelengezichtje.
"Slapen, trut," mompelde Sofie geërgerd, terwijl ze keek hoe iedereen van hun jaar weer in zijn bedje kroop. "Ik ga slapen," grijnsde ze opgewekt, voordat ze besloot dat naast Harry slapen waarschijnlijk leuker was dan alleen en de jongensslaapzaal op liep.
"En dan ben ik jongensgek?" mompelde Dyrhona hoofdschuddend. Ze stond op en besloot naar de Grote Zaal toe te gaan om daar te ontbijten. Het was daar vast toch lekker rustig.

Sofie's ogen wendde nauwelijks aan het donker maar ze wist Harry's bed zijn en ze schoof onder Harry's deken bij, naast hem.
Harry deed zijn ogen open toen hij wat in zijn bed voelde komen en draaide zich om, om te ontdekken dat het Sofie was. "Goedemorgen," zei hij slaperig.
"Môge," geeuwde Sofie die een arm om Harry heen sloeg. "Dit leek me gezelliger dan in mijn eigen bed," fluisterde ze in zijn oor.
"Je hoort mij niet klagen," fluisterde Harry terug, die snel met een arm zijn gordijnen dicht deed. Daarna sloeg hij die arm om Sofie heen.
Sofie verstopte haar gezicht in zijn schouder en zuchtte even gelukkig en sloot eventjes haar ogen. Zalig.
"Heb je wel goed geslapen?" vroeg Harry verbaasd toen hij Sofie half in coma alweer zag.
Sofie schudde haar hoofd. "Geen idee. Ik werd wakker met een veer aan mijn hoofd," fluisterde ze. "Volgens mij was ik gisteren dronken ofzo," fronste ze.
"Met jou weet je nooit," zei Harry geamuseerd. Hij streek door haar haren heen en drukte een kus op haar voorhoofd.
Sofie glimlachte tegen zijn schouder aan en opende haar ogen. "Nope, met mij weet je nooit," antwoordde ze, terwijl ze naar hem keek.
"Dat is maar goed ook," zei Harry glimlachend. Hij keek naar haar terug. Als straks iemand wakker zou worden en Sofie zouden zien, dachten ze vast dat ze meer hadden gedaan dan er echt gebeurde.
Het interesseerde Sofie helemaal niet wat de anderen dachten. "Hmm," mompelde ze, voordat ze nog wat dichter tegen hem aan kroop en wat probeerde te slapen.
Harry sloeg zijn armen beschermend om Sofie heen en luisterde zwijgend naar haar ademhaling.
Sofie zakte uiteindelijk weg in een diepe slaap.
Harry liet Sofie lekker slapen terwijl hij zijn hoofd op die van haar legde, zachtjes.
Na een half uur schrok Sofie wakker door de bel. Ze keek even wazig om zich heen, voordat ze merkte dat ze in iemands armen lag. "Hey," fluisterde ze. Eigenlijk moesten ze naar de les, schoot het door haar hoofd.
"Hoi," fluisterde Harry terug toen Sofie wakker geworden was. "Lekker geslapen?"
Sofie knikte slaapdronken. "Heb jij nog wat kunnen slapen?" vroeg ze zachtjes.
"Ik heb vannacht al genoeg slaap gehad," zei Harry glimlachend.
Sofie knikte. "Moeten we niet naar de les?" Het klonk niet alsof ze naar de les wou...
"Ik heb Ron gezegd ons ziek te melden," zei Harry met een glimlach op zijn gezicht. Al had hij Ron Sofie niet laten zien in zijn bed...
"Hmm. Dat is lief van je," mompelde Sofie, voordat ze hem een kus in zijn hals drukte. Het stuk lichaam van hem waar ze het beste bij kon momenteel. Zonder al te veel te bewegen althans.
Harry genoot van Sofie die zo dicht bij hem lag. Hij gaf haar een kus terug op haar haren, het plekje waar hij het makkelijkste bij kwam.

Draco gaapte. Kakanderling. Hij had dus even een hele nacht doorgewerkt voor dat mens. Ja, hoe braaf van hem hé? Wel het was dat of geen privéleges meer thuis.
Met een zucht ging Dyrhona aan de tafel van Griffoendor zitten om te merken dat ze helemaal alleen was. Niet dat het haar veel verbaasde.
Draco trok een wenkbrauw op toen hij nog een late vogel zag. Aha. Dyrhona. Hij stond op en ging naast haar zitten. "En alles goed?" vroeg hij joviaal.
Dyrhona keek strak naar haar bord toen blondie naar haar kwam zitten. "Het kan beter," besloot ze uiteindelijk te zeggen. Ze sneed haar stukje stokbrood doormidden en deed er beleg op.
Draco grijnsde en besloot haar wat te stangen, hij gaf haar een zoen op haar kaaklijn, voordat hij ook een boterhammetje smeerde.
Dyrhona vloekte, toen haar mes uitschoot en ze in haar hand had gesneden omdat ze onverwachts een kus gekregen had. Ze pakte een servetje en legde het op haar hand om het bloeden te stelpen.
Draco keek haar geamuseerd aan. "Laat eens zien," zei hij, terwijl hij haar hand probeerde te pakken.
Dyrhona vernauwde haar ogen, voor ze hem haar hand gaf om de wond te laten zien.
Draco dacht even na. Hoe ging die domme spreuk van zijn ma ook alweer die ze altijd gebruikte als hij van zijn één-meter-hoogvliegende-bezemsteel viel? Oh ja. Hij zwaaide met zijn toverstok en mompelde een paar woorden.
Dyrhona glimlachte flauwtjes. "Dank je wel," mompelde ze. Ze trok snel haar hand terug, voor ze zichzelf weer zou verliezen.
"Graag gedaan," grijnsde Draco terug. Hij stopte met eten en keek naar Dyrhona.
Dyrhona deed net alsof ze de starende blik niet zag en at stug door. Ze deed alsof het eten al haar aandacht nodig had.
Dat amuseerde Draco wel. Hij kreeg een brede grijns op zijn gezicht en bestudeerde haar.
Zodra Dyrhona's eten op was, had ze geen excuus meer om niet naar Draco te kijken, dus keek ze maar naar het plafond toe om te kijken wat voor weer het was, om het uit te stellen.
Draco grijnsde en probeerde niet luidop te lachen. Hij zei niets en staarde haar alleen maar aan.
Dyrhona zuchtte en keek naar Draco toe. "Waarom grijns je?" vroeg ze achterdochtig.
Draco grinnikte. "Je bent echt heel schattig als je me probeert te ontwijken," complimenteerde hij haar half.
"Dank je, denk ik," zei Dyrhona verbaasd. Ze trok een wenkbrauw omhoog. Hij was tenminste een keertje niet haar aan het pesten, door lustgevoelens naar boven te brengen.
Draco keek haar uitdagend aan. "Is er iets?" vroeg hij om haar verbaasde blik.
Langzaam schudde Dyrhona haar hoofd. Er was niks, niet dat hij hoefde te weten tenminste. Als ze het zou zeggen, zou hij namelijk weer beginnen.
Draco besloot dat te negeren. "Je kan me alles vertellen weetje. Van de ene buitenstaander tegen de ander," loog hij soepeltjes.
"Ik heb Sofie al om mijn verhalen kwijt te kunnen," zei Dyrhona met een glimlach. Echt niet dat ze het hem vertellen zou.

jilly-ann · Geplaatst: Ma Jul 14, 2008 20:54

Hoofdstuk 26

"Oké," haalde Draco zijn schouders op. "Als je het echt niet wilt vertellen zal ik niet langer aandringen." Hij legde een vinger onder Dyrhona's kin. "Maar als er iets is, maakt niet uit wat, dan praat je wel met mij hé."
Dyrhona onderdrukte een grinnik en keek Draco serieus aan. "En waarom zou ik dat doen?" vroeg ze aan hem. Ze wist dat hij het alleen maar tegen haar gebruiken zou.
Draco boog zich voorover. "Omdat je weet dat je dat wilt," fluisterde hij in haar oor. Whaa. Evil Draco in tha house.
Dyrhona boog zich ook naar Draco toe. "Als ik wil dat iets door de hele school word gehoord, zal ik het je wel vertellen," fluisterde ze in zijn oor terug.
"En daar ben jij hoe zeker van?" fluisterde Draco terug, terwijl hij een intensiteit in zijn ogen tevoorschijn toverde en haar recht aankeek.
"Vrij zeker," zei Dyrhona die haar gezicht afwende. Ze wist dat het hopeloos was, maar ze moest toch iets?
Draco grijnsde en pakte haar kin weer zachtjes beet en zorgde ervoor dat ze hem weer moest aankijken. "Heel heel zeker?" fluisterde hij, bijna tegen haar lippen.
Dyrhona slikte. Ze deed moeite haar impuls de afstand tussen hun hoofden weg te nemen en schudde haar hoofd. Ze wist het niet zeker, maar wel bijna zeker.
Draco zag de twijfel in haar ogen. Even kreeg hij medelijden met haar en wou hij stoppen, maar hij deed het niet. Iets in hem wou nog iets verder gaan. Hij streelde met zijn wijsvinger haar kaaklijn. "Ja, dat dacht ik al," fluisterde hij.
Dyrhona voelde haar lichaam weer rillen van genot. Ze mocht zichzelf niet weer laten meeslepen! "Ik moet weg," fluisterde ze, maar deed geen intentie om te bewegen.
Draco knikte, zijn redenen helemaal vergetend waarom hij dit ook alweer deed. "Hm-hmm," antwoordde hij zachtjes.
Dyrhona beet op haar lip, gaf Draco snel een kus op zijn wang, ze kon de drang niet langer tegengaan en stond op. "Dan zie ik je zo bij Bezweringen," zei Dyrhona haastig voor ze zo snel als ze kon weg ging.
Draco bleef verbaasd achter, voordat hij zijn halfgesmeerde boterham nam en ook vertrok. Niet goed, dacht hij.
Dyrhona was de eerste bij bezweringen en ging snel op een plekje achterin zitten. Zwijgend keek ze hoe de klas langzaam vulde, maar hoe Sofie nergens tevoorschijn kwam.
Draco liep nog even snel naar de leerlingenkamer om zijn tas te pakken, voordat hij naar Bezweringen sjokte.
Dyrhona keek bezorgd naar de deur toe, om te zien of Sofie wel kwam opdagen. Alhoewel Sofie natuurlijk wel vaker een les miste, ze had het nog nooit gedaan zonder het haar te vertellen.
Draco kwam als één van de laatste binnen en zag Dyrhona nog alleen zitten, met een grijns plofte hij naast haar neer. "Waar is Herents?"
"Geen idee," zei Dyrhona. Die besloten had ineens heel veel aandacht aan de les te besteedden.
Draco grinnikte, toen hij het ook opmerkte. "Oké," zei hij enkel, voordat hij braafjes notities begon te maken.
Al snel verloor Dyrhona haar aandacht alweer. In plaats van notities maken, maakte ze tekeningen op haar perkament, zonder dat ze het doorhad.
Draco pierde eens naar haar perkament en grijnsde breed, maar zei er niets over. Hij pakte uiteindelijk een stukje perkament van zichzelf en begon te schrijven. Ja, ik houd ook van jou. Hij schoof haar dat toe.
Dyrhona keek op het perkament en voelde haar gezicht langzaam rood worden. Beschaamd sloeg ze haar handen voor haar gezicht.
Draco gniffelde, voordat hij haar een stomp gaf in haar zij. Haar eerst maar eens overtuigen. Hij omcirkelde haar hartje in een hoek van haar boek en schreef er het omgekeerde naast. Er stond nu dus D<3You
Dyrhona haalde verontwaardigd haar handen weg toen ze een stomp kreeg. Waar was dat goed voor? Ze keek naar haar boek waar Draco in geschreven had. Wat moest ze hier nou mee? Ze was zo in de war!
Draco zuchtte inwendig, voordat hij zijn perkament teruggriste. Geeft niet, schreef hij opnieuw.
Wat geeft niet? schreef Dyrhona terug. Hij had toch niet weer in haar gedachte geneusd?
Wat je hebt geschreven, schreef Draco heel duidelijk terug.

Sofie grinnikte en boog haar hoofd wat naar achteren zodat ze hem op de mond kon zoenen
Harry glimlachte tegen Sofie's lippen aan en zoende haar terug.
Sofie verplaatste haar hand naar zijn wang en speelde met haar vingers met zijn haar.
Harry verplaatste één van zijn handen naar de heup van Sofie en liet die daar rusten.
Na een tijdje trok Sofie zich terug. "Jammer dat dit ons laatste jaar is," baalde ze.
Harry glimlachte. "Hoezo?" vroeg hij haar.
Sofie glimlachte somber en liet Harry eventjes los. "Mijn ouders stuurden gisteren een brief. We verhuizen deze zomer naar Frankrijk."
"Wat?" vroeg Harry verbaasd. Van schrik ging hij rechtop zitten. "Waarom?"
Sofie schoof af hem af, doordat hij rechtop ging zitten. "Pa heeft een job aangeboden gekregen," haalde ze haar schouders op, voordat ze ook overeind kwam.
"Dus dan zie ik je na dit jaar niet meer?" vroeg hij verbaasd. "Weet Dyrhona het al?" Hij wist hoe belangrijk Sofie's vriendschap met haar was.
"Waarschijnlijk niet," fluisterde Sofie, voordat ze haar hoofd schudde en Harry streng aan keek. "Je mag het haar niet vertellen hoor! Ik vertel het haar wel als ik er klaar voor ben." Ze keek Harry smekend aan.
Harry knikte. "Ik zal niks zeggen," beloofde hij haar.
Sofie drukte weer een kus op zijn gezicht. "Je bent een engel."
"Alleen voor jou," zei Harry glimlachend die haar een kus terug gaf.
"Naaaah. Voor iedereen, je bent niet voor niets wonderboy," knipoogde Sofie plagend. Al was hij wel háár wonderboy.
"Maar haast niemand kent de echte mij," zei Harry plagend. Hij prikte in haar zij om haar nog meer te plagen.
Sofie lachte zachtjes om de por in haar zij. "Ja, maar ik ben ook niet 'haast niemand'," antwoordde ze vinnig.
"Je bent mijn alles," zei Harry blozend. Hij besefte nu pas dat hij het hardop gedacht had.
Sofie keek hem even uitdrukkingloos aan. Dat was het liefste dat iemand ooit tegen haar gezegd. Ze glimlachte naar hem en vond hem superschattig met die blos. Ze trok hem aan zijn kraag dichter. "Jij bent mijn God," fluisterde ze in zijn oor.
Harry bloosde nog meer toen Sofie in zijn oor fluisterde. "Alleen als jij mijn Godin bent," fluisterde hij terug.
Sofie giechelde nu echt. Oh jee. "Misschien ben ik dat wel," vond ze.
"Mooi zo," zei Harry tevreden.
Sofie duwde Harry weer plat op het bed. Ze wou knuffelen en al zittend was dat echt onhandig. Ze ging weer tegen hem aanliggen.
Harry sloeg zijn armen om Sofie heen, die tegen hem aan was gaan liggen. "Kunnen we niet voor altijd zo blijven liggen?" vroeg hij.
"Jawel hoor, ik neem je gewoon mee naar Frankrijk," glimlachte Sofie, haar idee stond haar wel aan.
"En dat mag ook echt van je ouders," grinnikte Harry, die ineens weer besefte wat voor verknipte familie Sofie had.
Sofie snoof. "Hmpf. Alsof mij dat wat interesseert. Het verbaasd me al dat ze me meenemen, aangezien ik dit jaar in Griffoendor zit en niet in hun geliefde Zwadderich," rolde ze met haar ogen.

jilly-ann · Geplaatst: Vr Aug 15, 2008 19:23

Hoofdstuk 27

"Dat is inderdaad een wonder," zei Harry instemmend. Hij begroef zijn gezicht in haar haren en snoof haar geur op.
Sofie sloot haar ogen en liet hem doen, ze deed net hetzelfde bij hem.
Harry sloot ook zijn ogen en trok Sofie dichter bij zich toe, voor zover dat kon.
Sofie liet een tevreden zucht ontsnappen. "Zou iemand ons missen moesten we hier zo de hele dag blijven liggen?" vroeg ze hem. Want anders kwam ze dus niet haar nest uit.
"We kunnen het proberen," zei Harry glimlachend. Hij wilde Sofie helemaal niet kwijt, al helemaal niet aan Frankrijk!
Sofie grinnikte. Ze fronste terwijl ze nadacht. Hoe kon ze dit aan Dyrhona vertellen zonder te huilen?
"Kan je niet bij Dyrhona komen wonen?" vroeg Harry hoopvol, die aan alles probeerde te denken zodat Sofie niet weg hoefde te gaan. Hij wist niet of hij het aan zou kunnen.
Sofie keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Lieve, lieve schat. Dyrhona's ouders zijn mogelijk nog erger dan de mijne." Toch overwoog ze die mogelijkheid even...
Harry keek teleurgesteld toen Sofie zei dat Dyrhona's ouders erger waren. Ze zei het zo... luchtig! Toegegeven, hij was ook gewend aan de Duffelingen maar die stuurden geen martelspreuken op hem af. "Waarom ben je nooit van huis weg gegaan?"
Sofie gniffelde. "Omdat ik mezelf iets te vroeg vind om al in pierenland met de wormen te gaan pokeren," antwoordde ze, voordat ze Harry grinnikend aan keek. Met hem uitgaan was eigenlijk nog erger dan naar pierenland gaan in het Land Der Humorloze Dooddoeners, maar ja. Dat ging ze hem dus niet zeggen, dat wist hij waarschijnlijk zelf ook wel.
"Toch geen strippoker?" vroeg Harry alsof hij er serieus op in ging omdat hij het geloofde. Zijn grijns die kwam verraadde het al echter.
Sofie beet op haar lip om die grijns en knikte triestig. "Jup. Die wormen spelen vast gemeen," zei ze nepboos.
Harry grinnikte. "Dan moet je het maar met mij spelen," zei hij grijnzend.
Sofie keek hem schattend aan. "Goed heb jij kaarten?" vroeg ze hem.
Harry schudde zijn hoofd. "Misschien heeft Ron wel kaarten," zei hij aarzelend.
Sofie grijnsde en ging overeind zitten. "Accio pokerkaarten," zei ze snugger, voordat ze een spel ving en ze eruit haalde.
Harry keek verbaasd naar de plek waar de kaarten vandaan kwamen. "Ik wil niet eens weten wat die kaarten doen in Marcel zijn tas," zei hij uitdrukkingloos.
Sofie giechelde. "Doe niet zo gek. Die jongen moet ook aan zijn trekken komen," grijnsde ze opgewekt, voordat ze op keek toen er op de deur geklopt werd. "We zijn hier eigenlijk wel bezig," riep ze naar de deur.

Dat is dan iets nieuws, schreef Dyrhona terug en schoof het perkament terug. Banning, was zo in zijn les dat hij er niks van merkte.
Uhu, ik weet het. Flink van mij hé? schreef Draco lachend terug.
Het probleem is alleen, dat ik niet weet wanneer je de waarheid zegt, schreef Dyrhona gefrustreerd terug.
Makkelijk opgelost denk je niet? schreef Draco terug, die ondertussen al bezig was aan een tegenmiddel om tegen vertiaserum te kunnen.
Dyrhona zuchtte. Ze wist wel dat er bepaalde manieren waren. De manier die hij via haar gebruikt had bijvoorbeeld, of Vertiaserum, maar dat zou ze alleen kunnen gebruiken als hij het niet door zou hebben. Gelukkig hadden Sofie en zij nog over.
Draco fronste. Euhm. Op naar tante Bella!
Dyrhona besloot weer op de les te letten, maar ook deze keer waren haar gedachte te vol van net om het daadwerkelijk tot uitvoer te kunnen brengen.
Draco was druk bezig met poppetjes tekenen die elkaar vermoordden en dan weer opstonden uit de dood. Muwhahaha. Wat een bezigheid.
Dyrhona was blij toen de les eindelijk afgelopen was. Twee uren met Banning hadden nog nooit zo lang geduurd. Ze moest gewoon met Sofie spreken! Waar was ze? Meteen besloot de bezorgdheid weer te komen. Sofie was toch niet gewond?
Draco stond op, gaf Dyrhona heel vrolijk een zoen op haar wang en liep het klaslokaal uit met een brede grijns op zijn gezicht.
Dyrhona haalde als verdoofd haar hand naar haar wang en bleef verdoofd zitten. Toen ze eindelijk opstond knalde ze tegen Wemel op. "Weet jij waar Sofie is?" vroeg ze maar, hij was ineens maatjes met haar, dus misschien wist hij het wel!
Ron keek haar argwanend aan, voordat hij een 'o'-gezicht kreeg. "Nou Harry ligt nog in zijn bed, dus is ze misschien..." Harry toch jongen... Hij maakte zichzelf een notitie dat hij Harry maar wat tips moest geven om het euh veilig te doen.
Dyrhona begon te giechelen toen ze Rons gezicht zag. Ze pakte zijn hand en sleurde hem mee naar de gang toe. "Ik heb Sofie nodig, dus als jij Harry voor een paar seconde zoet houd," zei ze grinnikend, om haar dubbelzinnigheid.
Rons gezicht betrok. "Wat Harry bezig houden? Hoe dan?" vroeg hij. Hij keek Dyrhona met een raar gezicht aan toen ze ook nog eens begon te giechelen. Meisjes die giechelden waren schattig, oké. Maar Dyrhona? Die giechelde toch niet?
Dyrhona rolde met haar ogen en trok Ron weer aan zijn hand mee. "Weet ik het, praat met hem over Zwerkbal of iets," zei ze zuchtend, terwijl ze weer aan het rennen was geslagen. Ze had het flesje nodig en Sofie wist waar het lag!
Ron zuchtte. Waarom kreeg hij altijd de moeilijke klusjes. "Als het jouw gelukkig maakt," haalde hij vaag zijn schouders op, voordat hij half werd meegesleurd door een rennende Dyrhona.
Dyrhona zei snel het wachtwoord tegen de dikke dame en rende als een speer de trap op van de jongensslaapzalen. Voor de zekerheid klopte ze maar op de deur.

Rons gezicht betrok toen hij Sofie's stem hoorde. Hij grijnsde vervolgens breed. Tja, een puberzieltje hé.
"Ik moet je spreken," zei Dyrhona, die nogmaals op de deur bonkte om op Sofie duidelijk te maken dat het belangrijk was.
Sofie rolde met haar ogen. "Ja, kom dan maar hé," zei ze beteuterd. Ze gingen net pokeren!
Vrolijk deed Dyrhona de deur open en bleef in de deuropening staan. "Onder vier ogen?" vroeg ze liefjes. Niet iedereen hoefde het te weten.
Sofie zuchtte diep, voordat ze uit Harry's bed kroop hem Marcels pokerkaarten gaf en naar Dyrhona liep en Ron naar binnen duwde. Het was toch onder vier ogen? "Laat me raden. Draco is gay en je bent in de rouw?" vroeg Sofie grijnzend.
"Niet bepaald," zei Dyrhona grijnzend. "Ik heb het Vertiaserum nodig, om achter de waarheid te komen van een blond persoontje of hij nou me in de maling ja of te nee," zei ze liefjes.
"Aha, daar hebben we toch nog wat van?" vroeg Sofie die de trap al aan het afrennen was en weer naar boven liep om onder haar ondergoedla naar dat verrekte flesje te zoeken.
Dyrhona was achter Sofie aangerend en sprong ongeduldig op en neer. Dolgelukkig hield ze het flesje even later in haar handen. Nu zou ze eindelijk weten of het echt was!

jilly-ann · Geplaatst: Vr Aug 15, 2008 20:52

Stiekem post ik deze, omdat ik er van hou als ik zelf de cliffhangers heb

Hoofdstuk 28

Sofie sleepte zich met tegenzin naar het middagmaal. Ze had best honger. Jup. Een soort honger die Harry dus niet kon stillen. Ze zuchtte. Alhoewel. Naaah. Niets was beter dan Chocolade. Jawel. Harry was beter dan chocolade. Ze hervormde die zin in haar hoofd. Niets is beter dan chocoladeijs.
Dyrhona huppelde achter Sofie aan en ging aan de Griffoendortafel zitten. Het geluk was dat sinds een nieuwe indeling, Zwadderich naast die van Griffoendor gezet was. Om meer harmonie te brengen of iets dergelijks. Persoonlijk dacht Dyrhona niet dat het zou lukken, maar ze ging wel achter Blondie zitten.
Sofie keek naar Dyrhona en zuchtte. Ze had eigenlijk nog altijd niet veel geslapen. Ze geeuwde en maakte wat boterhammetjes klaar. Raad eens met wat? Chocoooooooo! Sofie was helemaal wakker. Godzijdank maakte God de Huiselven, dacht ze dromerig, terwijl ze de halve chocopot op haar boterham dropte.
Draco keek op toen er mensen passeerden. Dyrhona.
"Kan ik je zo spreken?" vroeg Dyrhona liefjes aan Blondie, zodat hij haar aan zou blijven kijken en niet zou kijken naar zijn glas waar ze nu via een levitatie spreuk, een beetje drank in liet glijden. Met een glimlach zag ze dat het gelukt was en bracht het flesje weer ver in de lucht, dat zodat als Blondie weer normaal zou zitten ze het op kon vangen.
Draco trok een wenkbrauw op en draaide zich even om zijn drinken te pakken. "Waarover wil je praten?" vroeg hij, terwijl niets vermoedend van zijn drinken dronk.
Sofie draaide zich geïnteresseerd om met twee boterhammen op haar bord en een lege pot choco. Dit kon interessant worden...
"Over wat je werkelijke gevoelens over mij zijn," zei Dyrhona nonchalant. Hij dronk het! Ze kon wel een vreugdedansje maken.
Oh. Oh. Ze zou toch niet - ? dacht Draco, voordat hij Dyrhona wantrouwend aankeek. "Ah ja?"
"Dus," zei Dyrhona glimlachend. "Wat is daarop je antwoord?" Ze wist dat de drank niet veel tijd nodig had om in te werken.
Draco keek haar aan. "Op wat?" vroeg hij schamper. Hij kon zoveel antwoorden hebben!
"Vind je me leuk of niet?" vroeg Dyrhona zuchtend.
Oh nee. "Ja, tuurlijk," antwoordde Draco zonder een spatje sarcasme. Hij trok een gezicht. Sinds wanneer was dat ook alweer?
Dyrhona keek verbaasd naar Draco toe. Hij speelde geen spelletje met haar?! "Sinds wanneer?" vroeg ze verbaasd.
"Geen idee," stootte Draco uit. Damn. Waar is Bella als je ze nodig hebt?
"Waarom doe je dan altijd of je een spelletje met me speelt?" vroeg Dyrhona. Nu wilde ze alles weten ook!
"Nou dat is gewoon veel gemakkelijker dan het toe te geven," antwoordde Draco snel. Voordat hij Dyrhona aankeek. "Dat is niet eerlijk. Ophouden," zei hij tegen haar.
Dyrhona grinnikte. "Wil jij nog wat weten Sofie?" vroeg ze. Daarna glimlachte ze naar Blondie toe. "Waarom is het zo moeilijk toe te geven dan?" Ze wilde antwoorden en zo zou ze, ze waarschijnlijk alleen krijgen.
"Het ligt absoluut niet in mijn aard." Draco's gezicht stond op onweer.
Sofie draaide zich fijntjes om. "Wat vind je van je familie?"
"Doodeng," huiverde Draco. Voordat hij een oh-oh gezicht trok en hoopte dat niemand dat hoorde. Hij was zo getoost.
"Welkom bij de club," zei Dyrhona met een flauw glimlach. Had hij als Juliet niet gezegd dat zijn familie... "Hebben ze je wel is pijn gedaan?" vroeg ze verbeten. Bij haar hadden haar ouders haar elke dag wel pijn gedaan.
"Natuurlijk. Doen ze voortdurend." Draco stond op en wandelde met grote passen de Grote Zaal uit. Genoeg is genoeg.
Geschrokken keek Dyrhona naar Draco die de Grote Zaal uitliep en mompelde tegen Sofie dat ze zo wel weer terug zou komen, of niet. Daarna rende ze achter Draco. "Wacht," riep ze hem achterna.
Draco liep stug verder. Hij vertelde normaal gezien nooit iets over zijn familie of zo. Hij sjokte richting het verboden bos.
Dyrhona beet op haar lip terwijl ze achter hem aan bleef rennen. "Wacht nou, ik heb hier het tegengif voor je!" riep ze naar hem toe. "Anders word je nog een uur gedwongen de waarheid te zeggen."
Draco stopte met wandelen en bleef staan met zijn handen gebald voor dat stomme tegengif.
Dyrhona stopte voor Draco en drukte het flesje in zijn handen. "Het spijt me, maar ik moest het zeker weten," zei ze schuldig. Ze aarzelde. "Ben je nu boos?"
"Ja," antwoordde Draco met vernauwde ogen, voordat hij de dop van het flesje trok en het leegdronk.
"Ik weet hoe het is," zei Dyrhona zachtjes. Het liefste dacht ze helemaal niet aan thuis. "Het is alleen, dat je moet weten dat je er niet alleen voor staat."
Draco trok een wenkbrauw op. "Hoe geweldig een Griffoendor gaat me helpen."
"Je kan me ook een ex-Zwadderaar noemen," zei Dyrhona uit de hoogte. "Daarbij zou je me niet eens laten helpen als ik niet van afdeling geruild was," zei ze bitter.
"En hoe zou dat komen?" vroeg Draco die zijn armen kruiste en terug dacht aan a die jaren van pesterijen.
"Omdat ik jaloers was, dat je met ieder anders meisje omging die niet mij waren," zei ze eerlijk. "In het begin was jij namelijk degene die schamper deed."
Draco leek eventjes uit het veld geslagen, voordat hij haar weer boos aankeek. "Maar ik ga niet met veritaserum rondlopen!"
"Je bracht me zelf op het idee," zei Dyrhona nukkig terug. Ze sloeg haar armen over elkaar heen.
"Ja, maar daarom moest je het nog niet gaan gebruiken!" riep Draco.
"Had je anders ooit de waarheid verteld?" riep Dyrhona gefrustreerd terug. "Had ik dan zomaar jou spelletjes mee moeten laten spelen?"
"Ja, dat had je! Je had het recht niet! Hoe zou jij het vinden moest ik zoiets bij jou flikken?"
"Hou zou jij het vinden als er met je gespeeld word?" kaatste Dyrhona de bal terug.
"Dat heb je zelf ook lang genoeg gedaan vind je niet?" beet Draco haar toe.
"Ik heb nooit met jou op die manier gespeeld," zei Dyrhona kwaad en ontzet. "Ik heb het wel bij andere gedaan, maar nooit met jou!"
"Nee, jij speelt liever op een andere manier. Is het niet, Dyrhona?" vroeg Draco ontzet, voordat hij weer begon te wandelen. Hier had hij geen zin in. En als hij verder bleef doen belandde ze toch maar in het hospitaal.
"Gelukkig heb jij me nooit vervloekt," riep Dyrhona hem sarcastisch toe.
"Ga toch een Griffoendor zijn voeten kussen," riep Draco gewoon terug.
"Nee bedankt, daar heb ik jou al voor!" riep Dyrhona woedend terug.
Draco draaide zich om. "Oh! Nu voel ik me vereerd!"
"Net zoals ik vereerd was toen je het naar mij riep," zei Dyrhona sarcastisch.
Okay. That's it. Draco trok zijn toverstok en liep op haar af. "Accio toverstok," mompelde hij en hij had Dyrhona's toverstok in zijn handen.
Dyrhona keek verbaasd naar haar toverstok die uit haar broekzak getoverd werd. "En nu?" vroeg ze uitdagend.

jilly-ann · Geplaatst: Ma Sep 01, 2008 16:56

Ik wil Amy, Radijsje en Niinza ontzettend bedanken voor hun reactie! Very Happy

Hoofdstuk 29

Draco keek haar eerst alleen maar razend aan. "Zeg jij het mij maar."
"Volgens mij ben ik niet in de positie," zei ze met opgetrokken wenkbrauw.
Draco keek haar even vreemd aan, voordat hij nog wat dichter kwam. "En wat gaan we nu doen dan?"
"Geen idee," zei Dyrhona die haar schouders ophaalde. Haar boosheid was meteen verdwenen.
Draco zuchtte vermoeid en ging met een hand door zijn haar.
Dyrhona keek naar haar voeten toe. "We hebben het elkaar nou niet bepaald makkelijk gemaakt."
Draco grinnikte. "Dat is wel heel zachtjes uitgedrukt."
Dyrhona glimlachte terug. "Misschien is het beter als we opnieuw beginnen," zei ze zachtjes. Ze stak haar hand uit. "Ik ben Dyrhona."
Draco keek even naar haar hand, voordat hij die aan nam en haar zo wat dichter trok. "Ja, dat weet ik," antwoordde hij grijnzend.
Dyrhona grijnsde terug. Voor ze haar lippen op die van hem zette.
Draco trok haar, als dat mogelijk was, nog dichter en zoende haar terug.

Sofie kwam gillend het terrein opgelopen, terwijl tranen over haar wangen liepen. Ze zag Dyrhona en Draco zoenen en liep op hen af. Ze tikte Draco op zijn schouder. "Ma-mag ik heel effe?" snifte ze.
Verbaasd keek Dyrhona naar Sofie toe, terwijl ze Draco langzaam los liet. "Wat is er?" vroeg ze bezorgd.
"Lees!" gebood Sofie haar, terwijl ze haar brief van haar ouders bijna tegen Dyrhona's voorhoofd plakte. Ze glimlachte waterig naar Draco, die met opgeheven wenkbrauwen naar haar staarde. Was hij net eens goed bezig...
"Je word uitgehuwelijkt aan Korzel?!" schreeuwde Dyrhona verbaasd over het schoolterrein heen.
Sofie knikte traag, met een dikke pruillip.
Korzel had het slechter kunnen treffen, dacht Draco die besloot dat hij dat beter voor zichzelf hield.
Geschrokken keek Dyrhona naar Sofie toe. "Je zou toch niet denken dat mijn ouders me ook laten uithuwelijken?" vroeg ze verbaasd. Net nu ze eindelijk Draco gevonden had, echt gevonden.
"Dyrhona! IK HEB HIER EEN CRISIS JA?!" gilde Sofie, die stampvoette en woedend op de grond ging zitten om haar woede op de binnenkort-worteloze-grassprietjes.
Draco deed traag een stap achteruit afreageerde.
Dyrhona ging naast Sofie zitten en sloeg haar armen om haar heen. "Ik vind het zo erg voor je," zei ze troostend.
Sofie begon weer te huilen. "Wa-wat moet ik nou doehoen?" Ze trilde helemaal als een riet. Ze ging Harry kwijt raken en ze wist het.
Dyrhona drukte Sofie dichter tegen zich aan. "Misschien kun je met je ouders praten?" vroeg ze wanhopig.
"En zeggen dat wat? Ik liever met de Jongen-Die-Overleefde ben? Hmpf. Dat is pas een plan," snufte ze sarcastisch, voordat ze haar hoofd tegen Dyrhona's schouder legde.
"Ik ga... Euhm... Een hobby zoeken," zei Draco verward, voordat hij weg wandelde. Het werd hem te girly en te dramatisch. Weg wezeeeen.
Dyrhona voelde teleurstelling toen Draco weg ging maar ze begreep het wel, daarbij had Sofie haar nu nodig. "Ik weet het ook niet," zei ze zuchtend.
"En ik ga ook nog eens naar dat minderprettigheid van een Frankrijk. Ze willen me er echt onderuit hebben," jammerde Sofie, die even vergat dat Dyrhona daar nog niets van wist. Tot zover subtiliteit en wachten op het juiste moment.
"Het komt wel... WAT! Je gaat weg? Waarom?" vroeg Dyrhona geschokt. Ze schudde Sofie door elkaar. "Waarom heb je me niks verteld?!"
Sofie keek op en beet op haar lip. "Ik wou het je wel vertellen... Vandaag of morgen," mompelde ze. Of nooit. "Ik heb chocolade nodig," mopperde ze met een snif.
"Kom dan gaan we naar de keukens toe," zei Dyrhona moederlijk, die wist dat boos zijn geen nut zou hebben.
Sofie knikte en wandelde met Dyrhona naar de keuken. Toen ze een huiself zag komen aanrennen boog ze naar hem toe. "Hoeveel chocoladeijs heb je? En hoeveel denk je dat ik daarvan kan dragen?" vroeg ze.
Dyrhona glimlachte, terwijl ze haar toverstok tevoorschijn haalde die ze terug gepakt had van Draco. "Anders leviteren we het wel," zei ze.
Sofie glimlachte waterig naar Dyrhona en kreeg vijf kilo chocoladeijs in haar armen gedrukt. Daar kwam ze voorlopig wel mee toe. "En twee lepels?" vroeg ze. Als Dyrhona ook wou kon ze krijgen.
Dyrhona leviteerde het ijs en pakte Sofies hand vast. "Zullen we naar de astronomie toren gaan?" vroeg ze behulpzaam.
"Nee. Ik wil de leerlingenkamer. De lessen beginnen toch zo. Daar is niemand," mompelde Sofie, die naar de leerlingenkamer wandelde en Dyrhona's hand stevig vast hield.
Dyrhona knikte en negeerde de dikke dame die verontwaardigd reageerde op het ijs toen ze door het portretgat kroop. Ze liet Sofie op een bank zitten en zette het ijs op een tafel neer.
Sofie pakte een lepel en schepte er goed veel ijs op en stak het in haar mond. Tanden klapperden bijna uit haar mond, maar dat interesseerde haar niet.
Dyrhona glimlachte toen ze Sofie ijs zag eten. Haar hand wreef rustig over de rug van haar vriendin.
Sofie stopte even. "Ik kan het hem echt niet zeggen hoor," zei ze zachtjes tegen Dyrhona. Tranen welden weer op in haar ogen, maar ze knipperde ze boos weg.
"Doe het dan niet," zei Dyrhona liefjes.
"Maar wat moet ik dan doen? Hem ontlopen totdat ik Korzel in zijn slaap lek heb gestoken?" vroeg Sofie die weer een hap ijs nam.
Dyrhona grinnikte door de woordkeuze. "Weet Pofni het al?" vroeg ze zachtjes.
"Ik had het de hele tijd over Harry!" zei Sofie. "Ik kan het hém niet vertellen. Korzel weet het waarschijnlijk al," snoof Sofie, terwijl ze zijn naam uit spatte.
Dyrhona slikte. "Ik ben nou niet bepaald een expert op liefdesgebied," bekende ze eerlijk.
"Ik ook niet," bekende Sofie. "Maar dat wisten we allemaal al." Weer een hap ijs, snel gevolgd door een volgende. Ze nam de pot op haar schoot en ging in kleermakerszit zitten en stak een lok haar achter haar oor, zodat ze er heel onschuldig uitzag. "Als ik het hem vertel... Kom op. Ik heb al een crush op hem sinds ik hem zag," jammerde Sofie, waarom haatte de wereld haar zo?
Dyrhona drukte Sofie in nog een omhelzing. "Het leven is oneerlijk," zuchtte ze.
"Inderdaad," snoof Sofie, die een beslissing nam. Niet ontbijten als Harry ontbijt, niet naar hem kijken, niet met hem spreken, hem ontwijken dus. Haar gezicht kreeg een pijnlijke grimas, voordat ze op topsnelheid chocoladeijs begon te eten totdat ze hoofdpijn kreeg. "Jij een beetje?" fluisterde ze, terwijl ze wat ijs aanbood.
Dyrhona schudde haar hoofd. "Jij hebt het meer nodig," zei ze glimlachend.
Sofie knikte. Daar was ze het mee eens. Ze negeerde haar hoofdpijn en at gewoon verder.
Dyrhona legde haar hoofd op de schouder van Sofie. "En het ging net zo goed," zei ze triest.
"Ja, ik had mijn prins, jij was de jouwe aan het aflikken toen ik aankwam. Ik haat Zwadderaars," zei Sofie duister en helemaal pessimistisch. Gedaan met de wereld. Gedaan met het universum. Gedaan met de liefde. Gedaan met haar leven...
"Hé," zei Dyrhona verontwaardigd. "Mijn prins is een Zwadderaar."
"Ja, ja," mompelde Sofie. "Ik heb een hekel aan afgestudeerde Zwadderaars," verbeterde ze zichzelf. Woops. Volgende pot ijs.
"Dat is beter," zei Dyrhona goedkeurend. Ze liet gelijk een zucht ontsnappen. "Ik mis hem nu al."