Het moordspel

TopazLover <3 · Geplaatst: Zo Jun 01, 2008 20:17

Deze Fan Fiction is af en toe best heftig (waarschuwing!). Ik raad hem niet aan voor lezers onder de twaalf jaar.
Reacties en tips zijn welkom! Heel veel leesplezier!

Links uit het verhaal:
De brief uit het proloog
Lily's boek uit hoofdstuk 1
Het perkament uit hoofdstuk 2

Proloog
14 augustus

Geachte meneer H. Potter en mevrouw G. Potter-Wemel,

Bij deze deel ik u mee dat de heer Gladjanus Smalhart overleden is aan de gevolgen van Grootheidswaanzin op 3 augustus jl. U bent uitgenodigd om op 1 september as. aanwezig te zijn bij de begrafenis. U wordt verwacht om half negen ’s ochtends in de Grootstraat, Londen.

Met hartelijke deelneming aan uw verlies,

Dorothea Omber, Hoofd van D.O.M (Dieptrieste Onvermijdelijke Magiërzaken)

‘Hier klopt toch niks van,’ mompelde Harry Potter, die met een verbaasde blik zijn vrouw aankeek. ‘Is dit soms een grap?’
‘Hoe moet ik dat weten? En wees alsjeblieft een beetje stil, de kinderen liggen al op bed. Vooral Lily heeft haar rust hard nodig. Je weet hoe moe ze de laatste tijd is.’
‘Sorry,’ zei Harry een heel stuk zachter. ‘Maar wie laat er nou weer een brief om – hoe laat is het?’ Hij keek even op zijn gouden horloge, dat hij al jaren non-stop droeg. ‘Om halftwee ’s nachts bezorgen? Ik heb geen uil gezien. Dit klopt toch niet?’
‘Wat klopt er niet?’ fluisterde Ginny, die voorzichtig haar hand op de zijne legde, en tot haar verbazing sloeg hij die weg.
‘Zie je dat niet? Zie je dat niet?!’
‘Ssst, denk om de kinderen,’ siste ze, terwijl opstond en hem nijdig aankeek. ‘En nee, ik zie het niet. Ben ik nu dom, of zo?’
‘Het is al laat, Ginny,’ zei Harry en hij trok haar terug op de bank. ‘We praten morgen wel verder over de brief.’
‘Met de kinderen erbij?’ siste ze.
‘Natuurlijk. Ik neem aan dat ze morgen alledrie thuis zijn.’
‘Maar Harry, ze zijn nog zo jong.’ Ze keek hem smekend aan. ‘Ik vind dat ze te jong zijn om kennis te maken met… met de dood. Niet op zo’n brute manier, niet per brief.’ Ze bestudeerde de brief nog een keertje en hapte opeens naar adem. ‘Weet je wat hier staat? “Met Hartelijke deelneming aan uw verlies”,’ las ze hardop voor. ‘Hartelijke? Zoiets zeg je toch niet? Het is oprechte! Het lijkt wel alsof ze blij is, dat, dat…’
‘Dorothea Omber is een gemene feeks!’ snauwde Harry, die naar de brief staarde met een haat die niet te beschrijven was. Als de haat een straal was geweest die uit Harry’s ogen kwam, was de brief nu een hoopje as geweest. ‘Bovendien kloppen er meer dingen niet. Smalhart heet Gladianus met zijn voornaam, als ik het goed heb. Omber heeft zijn naam fout neergezet. Aan grootheidswaanzin kun je lijden, niet sterven. Waarom duurt het vier dagen voordat wij iets horen? Waarom horen we überhaupt iets? Waarom duurt het weken voordat Smalhart begraven wordt? Waarom staat alleen onze eerste voorletter er en niet alles, zoals bij officiële brieven? Waarom?’
Stomverbaasd staarde Ginny hem aan. ‘Denk je dat… dat dit een grap is?’
‘Nee, Ginny, het is geen grap. Het is een waarschuwing. Wij moeten naar Londen toe op één september, anders wordt één van ons – misschien wel ons hele gezin – vermoord.’
‘Wat – wat? Maar de kinderen gaan één september terug naar Zweinstein! We kunnen niet –’
‘Ron en Hermelien brengen ze wel. We móéten, Ginny. Dit is ernstig. Ik licht morgen direct de Schouwers in op het ministerie, maak je maar geen zorgen.’
‘De kinderen, Harry! De kinderen! Straks overkomt hen nog wat! Ze mogen niks weten. We moeten normaal blijven doen, zodat ze niks merken –’
Opeens ging het licht in de woonkamer aan. Harry en Ginny draaiden zich allebei meteen om met hun toverstokken in de aanslag. Maar er was geen moordenaar. Er stonden drie kinderen in de deuropening, twee jongens en één meisje.
‘Mam, pap?’ zei het meisje. ‘Wordt er iemand vermoord?’

TopazLover <3 · Geplaatst: Za Jun 07, 2008 20:39

Niinza, bedankt voor je reactie! (ik heet btw TopazLover <3 of Marjolijn, geen xMartine xD) Alsnog bedankt voor je reactie! En -Feniks-, ook bedankt voor je reactie! nautic, ook jou wil ik bedanken voor je reactie. Fijn dat jullie zo positief zijn en dat er in de POLL ook zo positief gestemd is (iedereen die gestemd heeft, bedankt voor het stemmen!) Smile

Het is leuk om te zien dat er mensen zijn die je Fan Fic ook echt lezen. xD
Ik hoop op dit stukje ook weer reacties te krijgen [a]. Tips en meningen zijn altijd welkom. Veel leesplezier! :’)

Hoofdstuk 1
De inbraak

‘Mijn verhaal is een interessant verhaal
Mijn verhaal is geweldig
Mijn verhaal is mooi
Maar helaas is mijn verhaal ook kort.’
Zachtjes herhaalde Lily Potter de woorden die in de advertentie stonden in de Ochtendprofeet. Vandaag was de duizendste Ukkepulk gefokt door haar oom George. Onderaan het artikel stonden een paar woorden over het overlijden van haar oom Fred, die zij nooit gekend had. En onder de geboorte- en stefdatum van oom Fred stonden die vier regeltjes.
Geschreven door Draco Malfidus stond daar weer onder.
Draco was de vader van Scorpius, wist ze. Scorpius zat in Huffelpuf en was een stille, schichtige jongen met een spitse kin en lichtblond haar.
Ze keek op van de krant, naar haar vader, die aan de andere kant van de tafel een Boterbiertje aan het drinken was.
‘Pap, er staat hier iets over oom Fred en oom George,’ zei ze. Haar vader reageerde niet.
‘Pap! Ik zei tegen je dat er iets stond over oom Fred en oom George!’ zei ze een stuk harder.
Verstrooid keek haar vader naar haar op. ‘Sorry, wat zei je?’
‘OOM – FRED – EN – OOM – GEORGE!’ Nijdig tikte ze op de krant. ‘Versta je dit wel?’
‘O, dat wist ik al. Heb ik vanochtend gelezen.’
‘Kende Scorpius’ vader oom Fred?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Scorpius heeft me nooit iets verteld over het feit dat zijn familie de onze kent.’ Waarom zou hij ook? dacht ze er meteen achteraan. Ze had bijna geen contact met die jongen, dus waarom zou hij opeens naar haar toestappen en zoiets vertellen? Daar was hij veel te verlegen voor.
‘Malfidus kent ons, ja,’ antwoordde haar vader, ‘maar dat is van Zweinstein. Vraag maar eens aan tante Hermelien wat ze een keer bij hem gedaan heeft. En kijk een beetje uit me die Scorpius, Lily. Zo vader, zo zoon.’
‘Wat bedoel je daar nou mee? Ik doe waar ik zelf zin in heb, hoor!’
‘Lily, houd alsjeblieft op. Ik krijg hoofdpijn van dit gedoe.’
‘Maar waarom staat dan de naam van Scorpius’ vader onder dat gedichtje? Je schrijft toch geen gedicht voor iemand die je nauwelijks kent?’
‘Lily, genoeg!’ snauwde haar vader. ‘Dat ik door die Schouwers afgezeken wordt, oké, dat ben ik intussen wel gewend… maar door mijn eigen dochter –’
‘Wat zeiden je collega’s dan over die brief, pap?’ vroeg Lily nieuwsgierig, maar ook om van onderwerp te veranderen. Meestal kon ze wel met haar vader overweg, maar wanneer hij boos werd, werd zij dat ook en dan riep ze dingen waar ze later spijt van kreeg. ‘En waarom ben je al om –’ ze keek op zijn horloge ‘– al om één uur ’s middags thuis?’
‘Dat gaat je niks aan!’ Boos stond haar vader op. ‘Dit zijn zaken die je niks aangaan!’
‘Gisterenavond zei je iets anders.’
‘Gisterenavond is dood!’ schreeuwde hij en hij liep weg met zijn flesje Boterbier in zijn hand.
‘Ja pap, ik houd ook zoveel van jou,’ mompelde ze en ze las weer verder in de Ochtendprofeet, inwendig kokend vanwege het feit dat haar ouders dingen voor haar verzwegen. Ze wist namelijk heel goed dat haar vader op haar leeftijd al meer gedaan had dan zij waarschijnlijk ooit zou doen. Waarom mocht zij niet meedoen in al het avontuur? Omdat ze te jong was? Omdat ze een meisje was? Ze durfde te wedden dat Albus en James alles wél te horen zouden krijgen.
De krantenartikels lagen voor haar neus: dingen over Zwerkbal, advertenties over gave spullen die ze toch nooit mocht kopen… Ze kon de aanblik niet aanzien en liep weg; stampte de trap op, naar haar kamer.

‘Lily, wij zijn eventjes met de jongens naar de Wegisweg!’ zong de stem van haar moeder onderaan de trap. ‘Heb je zin om mee te gaan?’
Ze gaf geen antwoord.
‘Lily, ik heb graag dat je meegaat. Na gisterenavond wil ik je niet alleen laten, je bent nog zo jong.’
Nog steeds hield ze haar mond.
‘Ginny, we moeten gewoon gaan, vind ik,’ hoorde ze haar vader zeggen. ‘Er probeert heus niemand in de breken en de jongens wachten.’
‘Maar de Schouwers – ze hebben niet voor de beveiliging gezorgd, ze namen het niet –’
‘Ginny! Kom op, we gaan.’ En even later sloeg de voordeur dicht.
Langzaam stierf al het geluid rond het huis weg en Lily voelde de prettige stilte om zich heen, de stilte zonder druk. Ze had alweer iets gehoord dat ze eigenlijk niet mocht horen. ‘De Schouwers hebben niet,’ herhaalde ze de woorden zachtjes. ‘Ze namen het niet… niet wat? Niet goed op, niet serieus, niet gek?’ Alle drie die dingen konden, net als nog meer dingen.
Ze schudde even haar hoofd, want ze was nu tijd aan het verspillen. Misschien moest ze even iets leuks gaan doen, niet meer piekeren over die brief. Ze stond op en liep naar de boekenkast, waar ze een oud boek uithaalde, zich op de grond liet vallen en begon te lezen.

Bonk. Klop. Bonk.
Was haar familie thuisgekomen? Razendsnel stond Lily op. Weer hoorde ze het gebonk en ook opeens een onbekende mannenstem, die wat snauwde. Een andere stem gaf antwoord.
Angst snoerde haar keel dicht en ze dacht er niet aan om te schreeuwen. Dit was niet haar familie; dit waren zelfs geen bekenden. Wat deden vreemde mannen in huis? Haar ouders hadden niet gezegd dat er iemand zou komen.
De brief! schoot er opeens door haar heen. Wat nou als die brief iets was om een inbraak aan te kondigen, dat zou veel verklaren. Maar waarom hadden haar ouders haar dan alleen gelaten?
Ze hoorde voetstappen op de trap. Ze moest weg. Waarom Verdwijnselden die inbrekers niet? O natuurlijk, die wisten niet hoe het huis in elkaar zat, dus ook niet waar ze moesten Verschijnselen.
Razendsnel rende ze haar kamer uit en sprintte ze de slaapkamer van haar ouders. Daar stond een telefoon en haar vader had haar geleerd hoe ze mensen moest bellen. Snel zocht ze het nummer van oom Ron en tante Hermelien op. De telefoon ging een paar keer over voordat er opgenomen werd.
Razendsnel vertelde Lily de situatie aan Hermelien, die beloofde om meteen contact op te namen met Lily’s ouders en haar adviseerde om het huis te verlaten.
Snel toverde Lily het raam in de kamer open. Ze aarzelde toen ze de enorme diepte onder zich zag, maar zodra ze de stemmen van de inbrekers hoorde, die vlak bij haar leken te zijn, sprong ze.
Gelukkig kwam ze zacht terecht op een struik en liep ze alleen maar wat schaafwonden op. Toch was ze ontzettend geschrokken. De inbrekers zouden haar zien als ze door haar raam keken, dus snel rende Lily de tuin in en verstopte zich tussen het dichte struikgewas, waar ze voor haar gevoel uren wachtte. Ze voelde haar benen niet meer.
Op het moment dat ze zo onderhand duizend doden gestorven was en het opeens begon te regenen, hoorde ze een bekende stem die haar naam riep. Trillend stond ze weer op. Het was de stem van haar vader, ze waren thuis.
Ze sprintte de tuin door, toverde de achterdeur open en ging naar binnen. De regen drupte uit haar natte haar op de grond en ze had het koud.
De keuken was een zee van licht, maar ze had amper de ingeslagen ruit gezien of haar moeder drukte haar huilend tegen zich aan.
‘Ik moest er niet aan denken dat jij hier nog was! Ze hadden je wel iets aan kunnen doen! O Lily, wat ontzettend dapper van je, wat knap dat je ontsnapt bent!’
Ze trok zich los uit haar moeders omhelzing en keek verbaasd de keuken rond. Er zaten zeker vijftien heksen en tovenaars waarvan ze er een paar vaag kende, waaronder haar oom Ron.
‘Al mijn collega’s die er waren, zijn gekomen,’ vertelde haar vader. ‘Ze hebben nog niks gevonden, afgezien van dat raam.’ Zijn blik werd hard, terwijl hij de Schouwers aankeek. ‘Ze nemen de zaak totaal niet serieus.’
‘Kom nou, Harry,’ zei een oudere man die aan het hoofd van de tafel zat. ‘Er is nog geen enkel bewijs. Zodra er bewijs is, gaan wij achter de zaak aan, eerder niet.’
Lily zag hoe haar vader bleker en bleker werd.
‘Er zit één of andere gek achter mijn gezin aan? Dat moet serieus genomen worden!’
Lily had genoeg gehoord. ‘Ik ben even naar boven,’ fluisterde ze. ‘Even kijken of mijn kamer nog normaal is.’ Ze voegde daad bij woord door naar de gang te lopen, de trap op en naar haar kamer te gaan. De deur was dicht. Vreemd, want ze had de deur open laten staan in haar haast om weg te komen. Misschien hadden de Schouwers dit onderzocht, bedacht ze.
Alles in haar kamer leek nog normaal, maar het boek, dat ze open had laten liggen met de tekst naar boven, lag op zijn kop. Verbaasd draaide ze het boek om en ze zag de letters die met rode inkt geschreven waren:

De volgende keer pakken we jullie wel. Onze volgend bericht schrijven we met jullie bloed.

TopazLover <3 · Geplaatst: Za Jun 14, 2008 20:12

Niinza en GreenxEyed, bedankt voor jullie reacties! Smile

Ook de drie mensen die op de POLL gestemd hebben, wil ik bedanken :’) Als iemand tips, opbouwende kritiek of gewoon een leuke reactie heeft, pb me maar of zet een reactie in het reageertopic xD. Als je kritiek hebt, bijt ik niet. Beloof ik. xD
Ik wil wel opbouwende kritiek, dus niet van “het is rampzalig, je schrijfstijl is rot, wat een stom verhaal!” Dat mag je best vinden en zeggen, maar vertel dan wel hoe het beter kan Wink

Veel plezier met het lezen van hoofdstuk 2 (o ja, in de eerste posts komen ook links te staan naar dingen uit het verhaal, misschien staan er wel aanwijzingen in over wie de dader zou kunnen zijn… [a])!

Hoofdstuk 2
Een stapje verder

Lily gaf een gil van schrik. Geschrokken staarde ze naar de bladzijde en voelde zich van binnen leeg worden. Een bedreiging, een enge boodschap in één van haar lievelingsboeken. Een geschreven tekst die haar meer angst inboezemde dan het verhaal. ‘Ze was alles kwijt, inclusief haar moeder, vader en twee broers,’ las ze één zin hardop voor. En ze keek naar het woordje ‘moeder’ dat onderstreept was. Die gek – of gekken – wilden haar familie uitmoorden, was Lily’s eerste gedachte, om te beginnen met haar moeder.
Ze greep het boek met twee handen vast en sprintte naar beneden, naar de volle keuken. Haar hart bonsde in haar keer toen ze het boek voor haar vader op tafel smeet. ‘Kijk dan! Kijk dan! Lees die zin met het onderstreepte woord dan voor!’
‘Wat is er?’ begon haar moeder, maar haar vader onderbrak zijn vrouw.
‘Dit is ernstig – serieus –’
‘Als het serieus is, moet je het niet hardop voorlezen, Harry,’ zei Lily’s moeder bezorgd. ‘Ik bedoel, zoiets is vast niet bestemd voor de ogen van een kind van veertien jaar.’
Hoofdschuddend staarde Lily haar moeder aan. ‘Bijna vijftien,’ zei ze en ze probeerde haar stem niet zo te laten trillen. ‘Bovendien, ik heb het al gelezen. Denk je soms dat ik van porselein ben? Ik kan heus wel iets aan, hoor!’ Ze probeerde stoer te klinken, maar besefte dat het niet lukte. Haar stem verried haar angst.
Haar vader schraapte zijn keel. ‘Ik wil jullie boeiende conversatie niet verstoren, maar er staat hier een dreigboodschap en een onderstreept woord in een –’
‘Waar zijn James en Albus eigenlijk?’ onderbrak Lily hem. Zij wisten van niks, zij waren en makkelijke prooi voor een moordenaar. Ze kon al bijna voor zich zien hoe de jongens zich trachtten te verdedigen tegen iemand die hen ging vermoorden, iemand die ze nooit konden verslaan…
‘Bij Hermelien,’ zei haar vader kortaf. ‘En haar twee kinderen, natuurlijk. Maar goed, om mijn zin even af te maken: er staat hier een dreigboodschap en een onderstreept woord in een verdachte zin. Hier Ginny, lees zelf maar.’ Hij schoof haar het boek toe.
‘Zo zitten er geen vingerafdrukken meer op!’ zei een tamelijk jonge Schouwer op een boze toon.
‘Natuurlijk wel, ratt’nkeutel datte gij bent!’ zei een vrij dikke man met een lange en volle baard, die gitzwart was. ‘Hijs ’n jonge kerel, mot ’t vak nog ler’n,’ legde de man uit aan Lily en haar moeder. Het meisje vroeg zich af hoe hij in ’s hemelsnaam Schouwer kon zijn. Iemand die zo praatte, nam je toch niet serieus? Ze hoopte maar niet dat hij de zaak ging aanpakken, want ze had nul komma nul vertrouwen in hem. Alleen al de manier waarop hij de ‘en’ uitsprak, het klonk een beetje boers, maar ook – ze kon niet uitleggen hoe het klonk, maar het klonk beslist niet prettig in haar oren.
‘D’r zitt’n vingerafdrukk’n op,’ legde hij uit, ‘maar da zijn nie die van de boodschapschrijver, nie allemaal.’
‘Aha,’ zei Lily. Meer kon ze niet zeggen, want eigenlijk snapte ze er niks van. Ze kon die man amper verstaan en voordat ze klaar was om alles naar normaal Nederlands te vertalen, had hij alweer iets anders gezegd.
Haar vader begreep het zo te zien wel, want die zat opgewonden naar de man te knikken. ‘Ja Gijsbert, je hebt gelijk. Maar ik denk niet dat er ook maar één afdruk van de schrijver opzit. Dit is wel met een veer geschreven, maar ik betwijfel of de dader afdrukken heeft achtergelaten.’
‘Dat zou best kunnen!’ riep Lily, die zich herinnerde dat ze de inbrekers hoorde praten tegen elkaar. ‘Pap, die inbrekers waren gewoon aan het praten, niet extra zacht of zo. Het leek zo onprofessioneel. Misschien hebben ze hier ook wel een fout gemaakt!’
‘Maar Lily, jij hebt het boek talloze keren aangeraakt voordat erin geschreven werd, daarna heb je het ook nog aangeraakt, ik heb het aangeraakt… het is bijna onmogelijk om de afdrukken van de dader te vinden.’
‘Maar het kán wel!’ hield ze vol en opeens begreep ze de woorden van Gijsbert, die man met de baard. Hij had ongeveer hetzelfde gezegd als haar vader net, maar dan met minder woorden. ‘Dan geven wij onze vingerafdrukken toch? Ik, jij en mam! Verder heeft niemand het boek aangeraakt.’
‘En het afgelopen jaar dan? Je hebt het meegenomen naar Zweinstein!’
‘Niemand heeft het daar aangeraakt,’ zei Lily fel.
‘Weet je dat zeker?’
Nee, dat wist ze opeens niet meer. Welk boek was er gevallen bij het avondeten, welk boek had die jongen uit Huffelpuf ook alweer opgepakt? Wie was die jongen ook alweer? De kans dat juist dit boek gevallen en opgeraapt was, was klein. Waarschijnlijk maakte ze zich druk om niks. ‘Ja.’
‘Heel erg zeker?’
‘Ja-ha!’
‘Lily?’
‘Als ik ja zeg, bedoel ik ook ja!’ Haar hoofd bonsde en ze slikte even toen ze naar haar vader keek. Hij keek strak terug en hoewel het moeilijk was, bleef ze hem aankijken.
Hij zuchtte. ‘Oké, ik geloof je. We gaan dit boek in elk geval onderzoeken op vingerafdrukken en ik ga er persoonlijk voor zorgen dat er een team komt dat deze zaak tot op de bodem gaat uitzoeken.’
Een team. Schouwers. Een bedreigende tekst in een boek. Inbrekers. Een dreigbrief. Het werd Lily allemaal even te veel. Er was in nog geen twee dagen tijd zoveel gebeurd, zoveel dingen die amper kon verwerken.
Ze voelde de troostende hand van haar moeder op haar schouder. ‘Rustig maar, meisje, het is ook allemaal te veel. Maar dit wordt opgelost, dat beloof ik je.’ Haar stem veranderde en ze richtte zich tot haar man. ‘Harry! Hoe kón je zo onverantwoordelijk zijn om Lily alleen thuis te laten terwijl er zo’n dreigbrief kwam?’
‘We gingen samen weg en zijn ook samen verantwoordelijk, Ginny.’
‘Waarom moet een jong meisje erbij zijn als je zulke dingen bespreekt?’
‘Toen ik zo oud was als Lily, had ik net mijn peetvader gered, een weerwolf getrotseerd en het opgenomen tegen honderd Dementors!’
‘Maar zij is niet hetzelfde zoals jij! Lily is nog maar een kind!’
‘Ik was ook nog maar een kind.’
De hand van haar moeder kneep stevig in Lily’s schouder en Lily voelde zich slap worden. Dit kon ze er helemaal niet meer bijhebben. Er bonkten hamers in haar hoofd, ze kreeg hoofdpijn.
‘Betrek in ’s hemelsnaam niet alles op jezelf!’ gilde haar moeder. Wat er daarna gebeurde, ging heel snel.
Er sprong een niet lange, maar ook niet korte gedaante de kamer binnen, gekleed in een zwart gewaad. Zijn gezicht was bedekt met een masker in de vorm van een schedel en hij had een zwarte kap op. Zodra Lily hem zag, voelde ze zich koud worden. Zodra ze zag dat hij een mes in zijn hand had, deinsde ze achteruit. Ze trok haar toverstok, om net als een paar uur geleden magie te gebruiken, terwijl dat eigenlijk verboden was voor heksen en tovenaars die minderjarig waren.
Haar vader en de Schouwers waren allemaal opgesprongen en trokken hun toverstok.
‘Hoe komde gij binn’n?’ wilde Gijsbert weten. Hij kreeg geen antwoord, maar het mes werd dreigend op hem gericht.
‘Het is een Dooddoener,’ hoorde ze haar vader zeggen, maar het drong amper tot haar door. ‘Ginny, Lily, wegwezen! Dit lossen wij op!’
Ze voelde hoe haar moeder haar meetrok, weer die tuin in. Het regende nog steeds. Ze rende en rende, voelde haar benen niet meer. Haar moeder duwde haar tussen de struiken en ging naast haar zitten. ‘Dat masker…’ fluisterde ze. ‘Ik ken dat masker ergens van… je vader ook… straks wordt hij nog vermoord!’
‘Rustig maar, mam, het is niks,’ probeerde Lily haar moeder te kalmeren, maar omdat ze zelf ook doodsbang was, lukte dat niet.
‘Niks? Het was een moordaanslag! Vast op je vader!’
‘Nee, mam, op jou.’
Haar moeder hapte naar adem en was stil. Ze zei geen woord meer en ook Lily voelde geen behoefte meer om te praten. Angstig zat ze in elkaar gedoken te luisteren naar het geschreeuw in het huis, naar de spreuken die uitgesproken werden. Elk moment verwachtte ze dat de man de tuin in rende, met een getrokken toverstok en mes, klaar om er een einde aan te maken. Maar dat gebeurde niet. Langzaam stierf het geluid van de stemmen weg.
Op dat moment liepen alle Schouwers de tuin in. ‘’t Is veilig!’ brulde Gijsbert, die blijkbaar samen met Lily’s vader de leiding had.

Even later was Lily weer binnen en ze zag meteen dat er iets mis was met het boek. Er zat een stuk perkament in dat groter was dan het boek zelf. Met een bonzend hart trok ze het eruit en las ze het. Deze keer was het gewoon met zwarte inkt geschreven.

Kijk maar uit, misschien bevatte de bladzijdes uit je boek wel meer van je eigen geschiedenis dan je denkt. Kijk anders even naar de pagina met ons boodschap erop. Wie weet ben jij straks ook wel alles kwijt… ook je moeder, vader en beide broers…

Haar hart stond nu bijna stil. Dit niet meer eng, maar doodeng.
Ze voelde hoe haar vader een hand op haar schouder legde. ‘We krijgen ze wel,’ hoorde ze hem zeggen. ‘We krijgen ze wel, voordat ze iemand iets aandoen. Maak je maar geen zorgen, alles komt goed. Misschien gaat de dader net zo te werk als hij of zij schrijft, net zo slordig – moet je die spelfouten eens zien! De bladzijdes bevatte niks, ze bevatten – maar goed, we hebben de dader echt snel te pakken.’
Na het laatste woord drupte er een traan over haar wang. Daarna nog een. En nog een. Nog eentje. Opeens ontstonden er twee rivieren op haar wangen. Nu waren het dreigbrieven, maar wat was het straks? Ze voelde zich onveilig, zelfs met een leger van Schouwers om zich heen. Wat nou als de dader of daders haar en haar familie eerder te pakken kregen dan zij hen?

TopazLover <3 · Geplaatst: Wo Jul 16, 2008 19:22

Sorry dat er zo'n lange tijd tussen gezeten heeft... ik had het de laatste weken nogal druk. Daarom weet ik ook niet meer precies wie er allemaal gereageerd heeft, sorry! Iedereen bedankt voor de reacties! Smile

En iedereen die op de POLL gestemd heeft, ook geweldig xD. Als je tips hebt of dingen die beter kunnen, zeg het dan vooral tegen me. Ik bijt nog steeds niet, ik krab alleen maar Razz

Veel leesplezier & reacties zijn welkom!

Hoofdstuk 3
Het meisje
Een paar dagen lang gebeurde er niks. Vroeger – nou ja, een week geleden – zou Lily zich op zulke dagen verveeld hebben, maar nu was ze constant bezig. Overdag was ze oplettend en waakzaam, maar kon ze af en toe de inbraak uit haar hoofd zetten en de zinnetjes uit haar boek vergeten. Maar ’s nachts, of ze sliep of niet, kwamen die beelden genadeloos terug. Ze maakten haar wakker, hielden haar uit de slaap die ze zo hard nodig had en zorgden ervoor dat ze wel drie keer per nacht beschermende spreuken over zichzelf uitsprak. Dat was één van de voordelen van oudere broers hebben: ze kende veel spreuken voor iemand van haar leeftijd. Aan de regel dat ze als minderjarige niet mocht toveren, hield Lily zich niet. Ze wilde gewoon veilig zijn, of zich veilig kunnen voelen, het maakte haar niks uit wat ze ervoor moest doen. Het lukte haar echter niet om zich ook maar een beetje veilig te voelen. Ze wachtte op de volgende aanval, op het volgende teken. En het was bijna een opluchting toen er eindelijk iets gebeurde.

Lily lag in haar bed en probeerde te slapen, wat natuurlijk niet lukte. De beelden van alles dat zich vier dagen geleden afgespeeld had, waren er weer. Ze voelde de blauwe plekken op haar benen van haar val in de struiken en dacht aan alles wat er had kunnen gebeuren. Op het moment dat ze in gedachten de tekst in haar boek voor het eerst zag, klonk er een zacht geklop op het raam. Meteen sprong Lily overeind. Wat gebeurde er?
De inbrekers! Dat was haar eerste gedachte. Ze moest haar ouders wekken, zorgen dat niemand gewond raakte, vluchten, ze moest…
Klop, klop, klop.
Ze moest het gewoon negeren. Misschien hield het vanzelf op. Misschien verbeelde ze zich dit alles. Misschien was het wel een droom.
Klop, klop, klop.
Het leek wel alsof er harder geklopt werd. Ze verbeeldde zich gewoon dingen, ze sliep nog half. Wankelend liep ze naar het raam toe, maar bedacht zich. Ze was niet zo gek om open te gaan doen. Open te gaan doen… wacht eens even… Vampiers! Haar hart stond bijna stil. Een vampier klopte ’s nachts op je naam, wachtte op je toestemming om binnen te komen – zoals haar vader haar vroeger altijd nadrukkelijk voorlas, want zonder toestemming kon een vampier niks – en dan werd je gebeten.
Laat het geen vampier zijn, smeekte ze in gedachten. Dan had ze nog liever inbrekers. Wankelend van vermoeidheid strompelde ze terug naar haar bed.
Klop, klop, klop… BONS!
In twee stappen was ze bij het raam. Wat was er zo dringend dat het raam bijna kapotgeslagen werd? Misschien was het wel iemand die hulp nodig had… misschien was het wel iemand in levensgevaar. Lily zag het al bijna in de krant staan: Dode doordat Lily Potter weigerde het raam open te doen, omdat ze ervan overtuigd was dat het een inbreker was. Dat klonk wel erg stom en een dode op haar geweten hebben…
Ze haalde diep adem en trok het gordijn weg. Ze zag een silhouet staan op een grote tak van de boom die vlak naast haar raam groeide, een mens, een gedaante die zich met één hand vasthield aan de stam van de boom. Meer dan twee blauwe ogen kon Lily niet zien, want het silhouet droeg een mantel met een capuchon eraan, die de haren – als hij of zij die had – bedekte. De blauwe ogen staarden Lily fel en doordringend aan. Ze gokte dat het een jongen was.
‘Gijsbert…’ fluisterde de stem en Lily hoorde dat ze misgegokt had. Het was wel degelijk een meisje. Haar stem was zacht en ritmisch; het leek wel alsof het meisje dat ene woord zong. Lily was er meteen van overtuigd dat dit geen inbreker en geen vampier was.
‘Wat is je naam?’ vroeg Lily automatisch fluisterend. Nieuwsgierig en toch ook wel een beetje bang keek ze het meisje tegenover zich aan. Ze leek jonger dan zijzelf, maar niet zo heel veel. Een jaar of twaalf, dertien, schatte Lily. Wat kon ze verwachten?
‘Dat kun je beter niet weten,’ zei het meisje zacht. Haar blauwe ogen vertoonden nu ook iets van angst en Lily besefte opeens dat het meisje minstens even bang was als zijzelf. Maar waarvoor?
‘Waarom mag ik dat niet weten?’ vroeg ze ook zachtjes.
‘Dan ben ik niet veilig.’ De stem van het meisje klonk niet bang, maar zakelijk. Alsof ze iets vertelde dat al heel lang duidelijk was. ‘En jij ook niet.’ Haar stem klonk streng. ‘Ik wil dat je dit gesprek vergeet, Lily. Dat is voor ons beiden misschien van levensbelang. Er is één ding dat je nooit mag vergeten: Gijsbert.’
‘Wat… wat is er dan met Gijsbert?’
‘Dat kan ik niet zeggen.’
‘Kan je het niet zeggen of mag je het niet zeggen?’ Het gesprek voelde onwerkelijk aan, alsof het een droom was.
‘Wie weet,’ was het enige wat het meisje fluisterde. ‘Kijk uit voor Gijsbert. Hij leidt het team Schouwers, maar hij –’
Een hard gekraak verstoorde het gesprek. Meteen wist Lily dat het gekraak afkomstig was van de kamer van haar ouders. ‘Mijn ouders staan op!’ siste ze. ‘Vertel het, snel!’
Maar het meisje schudde haar hoofd. ‘Het is te gevaarlijk.’ En ze draaide zich om en klom naar beneden, waar Lily haar nog even zag rennen voordat ze uit het zicht verdween.
‘Lily? Wat is er aan de hand?’ Haar vader kwam de kamer in gerend.
‘Pap, er was hier een meisje, ze had felblauwe ogen en een stem als muziek,’ vertelde Lily haastig. ‘Ze waarschuwde me voor Gijsbert… ze was een jaar of elf, twaalf… niet ouder dan ik, in elk geval…’ En haastig vertelde ze alles over het meisje.
‘Ik zal het morgen met de Schouwers overleggen wat we hiermee gaan doen,’ beloofde haar vader. ‘Maar weet je echt helemaal zeker dat het geen droom was, Lily?’
Dat had hij pas vier keer gevraagd en haar antwoord was nog steeds hetzelfde. ‘Ja pap, het was een droom. Daarom hoorde jij ook iets. O nee, het was toch een geest, sorry.’
‘We gaan naar bed,’ besloot haar vader. ‘Je moeder is ook al wakker en iedereen kan nog een paar uur slapen – en dat hebben we heel hard nodig.’ Hij verliet de kamer.
Lily kroop in haar bed en probeerde vergeefs te slapen. De beelden van het boek kwamen terug, samen met de woorden van het meisje: ‘Kijk uit voor Gijsbert.’ En ze zag beelden van alles Schouwers in de keuken, ook weer met de woorden van het meisje erbij: ‘Hij leidt het team Schouwers, maar hij…’ Hij wat? Wat was er aan de hand met Gijsbert?
Toen Lily eindelijk in slaap viel, droomde ze van Gijsbert, die met een glas bier in zijn hand recht naar het lichaam van haar hele familie keek. ‘Ik heb ze vermoord, ik heb ze vermoord!’ juichte hij. Op dat moment zag hij dat zij ook nog in de deuropening stond…
Trillend werd ze wakker. Wat ging er vandaag gebeuren? En om één of andere onbekende reden had ze nog steeds de woorden van het meisje in haar hoofd zitten. ‘Kijk uit voor Gijsbert. Kijk uit voor Gijsbert. Kijk uit voor Gijsbert…’

TopazLover <3 · Geplaatst: Zo Aug 10, 2008 17:25

Jammer genoeg geen reacties, maar wel een paar stemmen bij de POLL. Bedankt voor het stemmen! =D
Veel leesplezier met het volgende stuk ^^. Deze keer een hoofdstuk vanuit een ander iemand dan Lily Loena Potter. Iemand die iets minder onschuldig is…

Hoofdstuk 4
Elena

‘Goed gedaan, Elena, grote meid.’
Ze trok haar mantel met capuchon uit en gooide hem over een stoel heen. ‘Dit is het laatste dat ik iets voor u doe, ik zweer het! Ik kap ermee.’
Hij haalde uit met zijn vlakke hand en sloeg haar hard in het gezicht. Daarna greep hij een pluk bruin haar en trok haar naar zich toe. Hij keek haar recht aan en zag haar oppervlakkig ademen van angst. Zijn stem klonk laag en dreigend toen hij sprak. ‘Je kunt er niet mee stoppen. Als je stopt, zorg ik ervoor dat je nooit meer terug kan naar Zweinstein… of naar je familie. Naar boven jij, nu! Het is al laat en ik wil morgen ook nog op je kunnen rekenen.’
Zodra hij haar haren losliet, sprintte Elena naar de hal en vanuit daar weer de trap op. De eerste deur links was “haar kamer”, hoewel het meer een hokje dan een kamer was en niet van haar. Ze rende de deur voorbij, naar het andere eind van de gang.
Daar zat één deur. Elena klopte twee keer achter elkaar en gooide de deur daarna open.
‘Wie – o, Lena, gelukkig…’
‘Scorp, je leeft nog! Gelukkig maar. Ik had je niet meer gezien sinds…’ Haar stem stierf weg.
‘Kom binnen en doe de deur achter je dicht. Ik heb hier een… nou ja, zo’n ding waarvan jij laatst zei dat het zo handig was. Een sak… sakamp…’
‘Een zaklamp,’ verbeterde ze hem, terwijl ze vlug zijn kamer instapte en de deur achter zich dichttrok. Meteen zag ze het lichtje van de zaklamp. ‘Wil ik weten hoe je eraan gekomen bent?’
‘Tijdens mijn missie vorige week gevonden,’ zei Scorpius trots. ‘Toen jij weg was, drukte ik op een knopje en opeens was er licht. Ga zitten.’
Elena liep naar het licht toe en kon de contouren van een bed onderscheiden. Met een zucht liet ze zich naast de jongen neerploffen. ‘Ik wil ermee stoppen. Echt, serieus, ik wil niet meer. Ik kan me niet voorstellen dat ik…’ Haar stem werd onvast en ze voelde tranen in haar ogen staan. ‘… dat het mij en mijn familie zou overkomen. Waarom moeten die Potters dood? En waarom moeten ze eerst bang gemaakt worden?’
‘Je kunt er niet mee stoppen,’ sprak Scorpius, die een arm om haar heen sloeg. ‘Dat wordt je dood en dat weet je zelf ook.’
‘Maar… maar… we kunnen vluchten, Scorp, samen staan we sterk. Samen kunnen we alles aan.’ Er drupten tranen over haar wangen. Een jaar geleden had ze nooit gedacht dat ze zou uithuilen bij hem. Ze kenden elkaar toen amper. Klassenoudste Scorpius uit Huffelpuf en tweedejaars Elena uit Ravenklauw was het. Het komende jaar zou Scorpius Hoofdmonitor zijn en zij derdejaars. Een ander jaar, een andere afdeling. Ze hadden nog nooit met elkaar gepraat.
‘Je weet dat we nergens heen kunnen,’ zei Scorpius, zijn arm nog steeds om haar heengeslagen. ‘Het wordt onze dood als we vluchten.’
Ze greep een stuk laken en kneep erin. ‘Het wordt sowieso onze dood, nietwaar? We kunnen nergens heen, hebben geen toverstok…’
‘Zolang je doet wat je gezegd wordt, ben je veilig,’ probeerde Scorpius haar gerust te stellen. ‘Echt waar. En het we gaan bijna terug naar Zweinstein. Volgens mijn berekeningen is het vandaag 21 of 22 augustus. De Zweinstein Express vertrekt op 1 september.’
‘Denk je nou echt dat hij ons terug laat gaan naar Zweinstein?’ Elena voelde zich steeds machtelozer worden. De hele zomervakantie lang had ze haar ouders niet gezien.
In haar onrustige dromen beleefde ze het moment weer dat ze uit de Zweinstein Express stapte en nog iets tegen een vriendin op het perron wilde zeggen. Ze begon te rennen en liep per ongeluk tegen de man op die naast Scorpius stond. Ze herinnerde zich nog dat hij zijn toverstok trok en daarna werd ze wakker in een donker kamertje met barstende hoofdpijn.
‘Hij laat ons teruggaan, we moeten immers de kinderen van Potter schaduwen en ze iets aan doen wanneer we de kans krijgen.’
‘Ik kan geen niemand pijn doen, Scorp. Ik kan niemand vermoorden.’ Met haar hand probeerde Elena haar tranen weg te vegen. ‘Wanneer ben jij eigenlijk ontvoerd? Dat heb je nog nooit verteld,’ ging ze gauw verder. Natuurlijk wist ze waarom hij het nooit verteld had, het was voor een jongen misschien wel een vernedering om ontvoerd te worden.
‘Hm. Weet ik niet,’ gaf Scorpius antwoord.
‘Ben je hier al lang dan?’
‘Heel lang.’
‘Verlang jij niet terug naar je ouders?’ vroeg Elena zacht, vastbesloten om meer uit hem los te krijgen.
‘Hm.’
Het onderwerp was duidelijk niet iets waarover Scorpius wilde praten en eerlijk gezegd was Elena doodop van haar nachtelijke opdracht.
‘Zeg Scorp, vind je het erg als ik naar bed ga? Ik ben doodop.’
‘Nee hoor, Lena, hou je taai en misschien zien we elkaar morgen wel weer.’
Ze stond op en liep naar de deur, maar ze liep niet verder. ‘Zeg Scorpius…’
‘Ja?’
‘Denk je dat we gemarteld worden als… als hij ontdekt dat we contact hebben met elkaar?’
‘Ik denk van wel, maar dat hoeft hij niet te weten. Probeer maar een beetje te slapen, oké? Morgen is er weer een dag. Alweer een dagje dichterbij het vertrek naar Zweinstein.’
‘Heb jij wel eens iemand moeten vermoorden?’ Elena wist niet waar die vraag vandaan kwam, maar ze had het gevoel dat ze het moest weten, dat het belangrijk was.
‘Dat kun je beter niet weten, Lena. Ga nou maar naar bed, je hebt je slaap hard nodig.’
Slaperig stapte Elena de kamer uit en deed de deur zachtjes achter zich dicht. Op de overloop keek ze even snel of ze hem zag, maar hij was er niet.
‘Gelukkig,’ fluisterde ze, huiverend bij de gedachte aan de wrede martelingen die zij en Scorpius ongetwijfeld moesten doorstaan wanneer hun contact ontdekt werd. Ze liep naar het kamertje waar ze sliep en voordat ze daar naar binnen ging, mompelde slaperig tegen de deur: ‘Het spijt me zo, ik doe dit nooit meer. Dat beloof ik. Ik moet de Potters helpen. Dat ga ik doen.’ Hoewel ze wist dat ze die woorden nooit waar zou maken; daarvoor was ze te bang voor hem.