Too Much I Can Handle

Annaaa · Geplaatst: Wo Sep 17, 2008 14:58

Amytjuuh, heel erg bedankt voor je reactie! =D
Het klopt inderdaad wel dat Sirius een beetje anders is dan in de boeken/andere Fic's, maar dat is een beetje vanzelf gegroeid op de één of andere manier^^
En zien jullie? Ik heb Amytjuuh niet gebeten dus jullie kunnen reageren! (:

Hoofdstuk 15: Verliefd?

Die avond sliep Sirius niet. Hij lag in bed, diep in gedachten, met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij had een ontzettend opgewekt gevoel in zijn maag, alsof niets fout kon gaan, alsof niets hem ongelukkig kon maken. Hij dacht aan twee mooie bruine ogen die hem zo aan konden kijken, dat Sirius alles vergat. Hij dacht aan zijdezacht bruin haar wat naar bloemen rook. Hij dacht aan twee volle roze lippen, en hoe hij die gezoend had. Zodra hij daaraan dacht, kreeg hij een tinteling door zijn lichaam. Het maakte hem bang. Ja, het maakte hem, Sirius Zwarts, dé stoere zorgenloze Sirius Zwarts, bang. Bang voor dat gevoel dat zijn hart deed opspringen, dat gevoel wat hij nog nooit voor iemand had gehad. Sirius probeerde zijn hoofd leeg te krijgen en draaide zich op zijn zij, waardoor hij recht naar James’ bed keek. Misschien moest hij James maar eens gaan vragen over het gevoel. Maar dan moest Sirius bekend maken dat hij bang was. Wou hij dat zijn vrienden dat wisten? Dat hij überhaupt zorgen had? Terwijl hij de vraag aan zichzelf stelde, wist hij het antwoord al, nee, dat wou hij niet. Gerustgesteld bij de gedachte dat zijn vrienden in dezelfde kamer zorgeloos lagen te slapen, viel Sirius zelf ook in slaap.

Sirius schepte nog een aardappel op zijn bord en keek verwonderend naar James en Lily die aan het ruziën waren. Het was vreemd, je zou denken dat, na de date van James en Lily, Lily aardig tegen James zou doen. Maar dat deed ze niet. Ze leek juist meer gemotiveerd om te schreeuwen tegen hem. En James, de arme ziel, had geen idee wat hem overkwam.
‘Lily, alsjeblieft, wat ís er? Waarom ben je boos?’ James keek nogal wanhopig uit zijn ogen, iets wat Lily duidelijk probeerde te negeren.
‘Potter, alsjeblieft. Je wéét wat er is. Je bent arrogante zak die onschuldige Zwadderaars vervloekt.’ James’ ogen leken te verhardden.
‘Aha. Terug naar Potter dus?’ Sirius voelde dat hij deze ruzie moest tegenhouden.
‘Wacht even Lils, Secretus onschuldig?!’ Lily deed iets met haar mond wat op een grimas leek en liep toen weg van de Marauders, naar Jennifer.
James keek haar verwonderend na, toen keek hij naar Sirius, die zijn schouders ophaalde, Remus, die verward zijn hoofd schudde, en Peter, die een sprongetje van schrik maakte dat er om zijn mening werd gevraagd. James zuchtte.
‘Ik ga naar de leerlingenkamer.’ James stond op en liep weg van de tafel, zijn lege bord achterlatend. De toetjes verschenen op tafel en de overige Marauders keken elkaar met opengevallen monden aan. James die van tafel ging, zónder toetje?!Ze wisten alledrie dat dit erg serieus moest zijn. Sirius keek Remus serieus aan.
‘Maanling. Wij gaan met Lily praten.’

Dus de volgende dag zette Sirius zijn wekker vroeg. Twee uur voordat de lessen begonnen, zelfs. Met een luide gaap strompelde hij naar Remus en schudde hem wakker. De twee jongend kleedden zich snel om en liepen naar beneden naar de Grote Zaal. Het duurde niet lang voordat ze Lily zagen tussen de weinige mensen aan het ontbijt. Lily zat in haar eentje te lezen, net als elke ochtend. Ze was nou eenmaal een ochtendmens en kon er niet tegen om later dan half 7 op te staan.
Remus en Sirius ging met een plof tegenover Lily zitten. Ze schrok en keek boos omhoog, tot ze de twee jongens zag en met een rood hoofd haar boek weglegde.
‘Ja?’ vroeg ze, de andere kant op kijkend zodat het rood uit haar gezicht wegtrok.
‘Lils. Hoe aardig we je ook vinden, je bent iemand enorm aan het kwetsen.’ De boze toon in Sirius’ stem was Lily niet ontgaan en ze boog haar hoofd.
‘Weet ik…’ mompelde ze zo zacht dat de jongens het bijna niet konden horen.
‘Dit valt me van je tegen, Lily, echt.’ Remus stem klonk hard, maar verzachtte al snel toen Lily hem aankeek en hij zag hoe haar grote, groene ogen aan het vollopen waren met tranen. ‘Waarom doe je zo tegen hem?’ vervolgde Remus, nu een stuk aardiger. Ze haalde diep adem, keek omlaag en begon met praten.
‘Het is gewoon, ik haatte hem altijd zo, en nu… en nu merkte ineens hoe leuk hij wel niet was, en ik schrok er zo van, ik wou het gewoon niet, en omdat ik zo boos op mezelf was, begon ik rot tegen hem te doen.’ Lily’s schouders schokte nu van het huilen.
‘Lily, rustig maar,’ zei Sirius, die haar over haar rug aaide. ‘Je moet gewoon gaan… praten met James.’ Ze keek op naar hem.
‘Is hij niet boos?’
‘Eerder.. gekwetst.’ Lily kreeg meteen een schuldige blik in haar ogen.
‘De eerste les vandaag ga ik naast hem zitten,’ zei ze dapper, en ze lachtte naar de jongens tegenover haar. Sirius voelde iets kriebelen in zijn maag, hun eerste uur vandaag was Geschiedenis van de Toverkunst met de Ravenklauwers.

Het was rustig in het lokaal. Remus zat verveeld te tekenen op zijn notitieblaadje waar maar drie zinnen opstonden; daarna had hij het opgegeven om vanuit zijn plek achterin het lokaal te luisteren naar het gemompel en gebrabbel van zijn professor. Peter zat naast hem, met zijn armen wijd op tafel en zijn hoofd erboven op, met zijn ogen dicht, zijn boeken niet eens uit zijn tas gepakt. Een bankje daarvoor zaten Griffoendors te slapen, en helemaal voorin zat een meisje druk te fluisteren tegen de zwartharige jongen die naast haar zat en haar verbaasd en gelukkig aankeek.
Hij glimlachte naar haar en zij glimlachte terug. Dat was de Griffoendor rij, aan de linkerkant. Aan de rechterkant zaten de Ravenklauwers, sommigen druk noties aan het maken en anderen aan het slapen. En dan uiteindelijk in het midden, zat alles door elkaar. Het was nooit afgesproken, zo zaten ze gewoon altijd. Achterin zat een meisje, genaamd Iris. Ze keek smachtend naar de jongen naast haar en leek duidelijk blij om naast Jonathan te zitten. Maar Jonathan keek geconcentreerd naar de leerlingen die drie tafeltjes verderop zaten, en merkte de blikken van Iris niet op.
De leerlingen die drie tafeltjes verderop zaten waren Sofie en Sirius. Ze zaten dicht tegen elkaar aan en lachten naar elkaar. Sirius voelde zich gelukkig toen hij Sofie zag lachen om zijn grap. Hij glimlachte naar haar en ze legde haar hoofd op zijn schouder. Sirius gaf een kus op haar donkerbruine, zachte haar en keek naar James en Lily, die steeds dichter bij elkaar gingen zitten.
‘James,’ fluisterde Lily, terwijl ze met haar hand door haar rode, golvende haar ging, ‘Het spijt me echt zo, ik was gewoon geschokt dat je zo…’
‘Geweldig was?’ maakte de grijnzende James haar zin af, en tot zijn genoegen kreeg ze rode blosjes op haar wangen.

Die avond gingen de Marauders niet slapen. Ze zaten met zijn vieren om één uur ’s nachts op het bed van James, Karels gezeur dat ze teveel lawaai maakten compleet negerend.
‘En toen?’ fluisterde Peter opgewekt.
‘Nou, toen zei ze dat ze zeker nog een keer met me uit wou.’ James gloeide van trots. ‘Ze heeft geen één keer Potter genoemd. Ze zei de héle tijd James!’ De jongens lachten. ‘Ik vraag me af waarom ze het me ineens besloot te vertellen waarom ze zo raar deed,’ zei James bedenkelijk. Remus en Sirius grijnsden naar elkaar.
‘En hoe zit het met jou, Sluipvoet?’ Remus wiebelde met zijn wenkbrauwen.
‘Ik weet het niet. Elke keer als ik haar zie voel ik me zo gelukkig, en ik krijg altijd getintel in mijn buik als ik haar naam hoor,’ bekende Sirius blozend aan zijn vrienden.
‘Ahh,’ begon James op een wijze toon, ‘ik denk dat je verliefd bent, maat.’ Sirius keek James aan.
‘Zou het, Gaffel?’
‘Ik weet het wel zeker, Sirius. Je beschrijft zo ongeveer mijn gevoel voor Lily, maar ik heb het nog 10 keer erger.’ Sirius lachte opgelucht. Hij was zo blij dat hij eindelijk wist wat dat gevoel betekende, al hoewel hij toch moest toegeven dat hij er een beetje bang van was geworden. Hij? Verliefd?
‘EN NU KOPPEN DICHT!’