Haunted Mansion (3) - RPG [niet verwijderen!]

Legolas · The Lunatic One Verdiend: 311 Sikkels

Gordon schudt zijn hoofd en kijkt naar beneden als Madison naar beneden tuimelt. Gelukkig wordt ze al snel geholpen. Het is daar een hele chaos en hij wil eigenlijk wel van dit dak af. Rustig zoekt hij een manier om beneden te geraken en staat uiteindelijk op de vaste grond. Hij snelt naar de rest en ziet Faith daar op een brancard liggen, duidelijk verbrand. Hij knielt bij haar neer.

"Hey, alles komt goed. Je bent veilig. blijf gewoon wakker" zegt hij rustig en geeft haar een geruststellende glimlach.

"Ik ken niet veel van helen, maar ik kan mijn best doen." gaat hij verder en haalt zijn wand boven. Hij richt op haar been en mompelt een verdovingsspreuk, zodat ze niets zou voelen. Hetzelfde doet hij bij haar buik.

"Zo, nu moet je alleen blijven liggen. Dat is geen probleem denk ik. Zijn er nog mensen binnen?"

Hij moet haar aan de praat houden, als ze het bewustzijn verliest kan het wel eens ernstiger worden

Dermot gaat rechtzitten en ziet hoe Faith er erg aan toe buiten wordt gedragen. Oh My God. Dit is echt nog erger dan 20.000 zombies bij elkaar... Het huis brandt en er is nergens waar ze naartoe kunnen gaan... Nu. Misschien laten ze hen nu wel gaan... Hij staat recht en stapt verder in de tuin, weg van iedereen. Ok, hij gaat dus écht niet alles opkroppen.

"F*CK!" roept hij en zit met zijn handen in het haar. Dat lucht op. Hij stapt terug naar de rest en ziet daar een, totaal onbekende bij Faith zitten. WTF...

trijntjuh

Finn probeert zijn hoestaanval te trotseren terwijl zijn ogen beginnen te tranen.
Vaag hoort hij iemand bezig tegen hem en kijkt met kleine gevormde oogjes op om te merken dat het Robertus is.
"Kom op, jongen, we moeten hier weg,"
Finn trekt een pijnlijk gezicht als hij wordt rechtgetrokken en hij haalt diep adem.
Hij wankelt even op zijn benen, en kijkt moeizaam opzij naar Robertus.
Kan je lopen?
Finn bijt op zijn lip, zoekt meer houdvast aan Robertus en knikt dan.
'Zet me anders bij die boom daar.' Mompelt hij schor, en voelt de frisse lucht de plakkerige rook weghalen uit zijn longen.
Met enige moeite strompelen ze naar de boom toe, en Finn laat zich op de boomstronk vallen.
Dan merkt hij Amy op, die een eindje verder levensloos ligt.
Hij trekt bleek, denkt meteen het ergste en springt overeind om dan bijna op Bertje te vallen.
'Is ze in orde?! LEEFT ZE NOG?!' Gilt hij haast hysterisch in het rond, terwijl hij Bertje panisch aankijkt en hem bij zijn kraag grijpt.
Niet Amy...Niet zijn lieve Barbietrut.

Miseria

Robertus begeleidt Finn met moeite naar de boom, en wil net weglopen als Finn ineens hysterisch opspringt. Hij kijkt Finn geschrokken aan als hij bij zijn kraag gegrepen wordt.
"Ik- euh..."
Ik zou het niet weten...
"Ze is bewusteloos!" sust hij hem, zonder het zelf eigenlijk zeker te weten. "Ze is in orde, ze is alleen bewusteloos. Neem me niet kwalijk-"
Hij wurmt zich los uit Finns greep.
"... ik moet naar Faith."

Hij snelt naar Faith - hij heeft haar al weer véél te lang alleen gelaten - om haar daar al omringd door anderen te zien; Maddie, die Faith godzijdank al enigzins behandeld heeft - Liz en die Gordongast. Hij dringt zich een beetje naar voren, Gordon en Liz een beetje wegduwend, en pakt Faith hand. Oh, ze is weer bij bewustzijn! Godzijdank...
"Faith, gaat het?"
Natuurlijk niet.
In tegenstelling tot de rest, wacht Robertus niet tot arme Faithywaithypooh geantwoord heeft, en trekt zijn staf.
"Accio Faiths Helerskit!"
Er breekt een nog niet gebroken raam - like duhh - en binnen een paar minuten komt Faiths kit aangevlogen. Er zitten wat zwarte roetvlekjes op en er is een stukje plastic gesmolten, maar verder is de kit nog helemaal intact.

Hij tovert een stoel tevoorschijn, gaat naast Faith zitten, zet de kit op zijn schoot en geeft Faith een aai over haar bol.
"Blijf bij me," fluistert hij met een waterig glimlachje. "Je moet me helpen, ik kan helemaal niets van helen..."
Jaaa, het gaat allemaal goed komen, superRobertus gaat Faith helen ^^ XD

Machoefeltje

Lily zucht lichtjes opgelucht als ze Finn ziet die -weliswaar van het dak dondert- maar verder toch in orde lijkt te zijn. Ze kijkt ongerust naar hem en bijt op haar lip. Ze ziet hoe hij echter in paniek schiet over Amy. Dat steekt haar opnieuw. 'Is zij niet belangrijk?'

Ze wendt zwijgend haar blik af en wil rechtkrabbelen. Ze ziet de rest zich bekommeren om Faith en al wie nog gewond is maar voelt niet de behoefte om zich daarbij te gaan moeien, er staat al genoeg volk om heen.

Op het moment dat ze op haar enkel wil steunen, beseft ze -door een pijnsteek- dat dat niet gaat gaan vanwege haar verzwikking en blijft nog net onhandig staan. Ze laat zich maar terug op de grond zakken. Ze staart naar het huis waar nog steeds rook uitkomt. Ze kijkt eventjes met een zwakke glimlach naar David. "Zullen we eigenlijk ooit wegraken?"

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

OOC: banner by Gen (:

Faith kijkt op naar Gordon als hij bij haar neerknielt en knikt als hij zegt dat alles goed komt, hoewel ze het tegendeel denkt. Ze haalt diep adem en wacht nerveus af wat hij gaat doen als hij zijn wand op haar richt. Niet veel later voelt ze een warme gloed over haar benen en buik en de pijn is verdwenen. Ze beseft dat hij haar verdoofd heeft en dat is genoeg voorlopig.

"Dankje." zegt ze met een zwak glimlachje en blijft liggen zoals hij zegt. "Ik weet het niet." antwoordt ze als hij vraagt of er nog mensen binnen zijn. Daar heeft ze geen aandacht meer voor gehad. Ze hoopt dat iedereen buiten is of het kan nu wel eens veel te laat zijn.

Faith is opgelucht als Robertus komt en haar hand vastpakt. Ze knikt flauwtjes als hij vraagt of het gaat. Ze voelt in ieder geval geen pijn meer en dat is al iets beter. Ze kijkt toe hoe hij haar kit sommeert en probeert rechtop te zitten maar staakt haar poging als ze beseft dat het beter is dat ze blijft liggen.

"Ik doe mijn best." fluistert ze terug. Ze knikt serieus als hij zegt dat ze hem moet helpen. Ze neemt de kit in haar handen en legt het naast haar. Het heeft gelukkig maar weinig schade opgelopen.

"Ok eerst neem je dit-" Ze overhandigt Robertus een flesje met blauwkleurige vloeistof. "Het gaat de pijn verzachten en de verbrande huid helen." Ze rommelt verder en haalt er een klein verfrommelt stukje perkament uit. "Dan spreek je die spreuk uit. Je moet het exact uitspreken zoals het hier staat, want anders kan het een beetje mislopen. Maar ik vertrouw je. Je kunt het wel." Faith glimlacht flauw en kijkt afwachtend naar haar redder in nood <3

Miseria

Ooc: yeah, banner by me *wenkwiebel*

Robertus pakt het flesje aan van Faith en bekijkt even fronzend de felblauwe vloeistof. Hij slikt even bij de mededeling dat hij het kan verkloten. Fijn... Hij tilt Faiths hoofd een stukje op, legt zijn arm onder haar nek en helpt haar met het innemen van het drankje. Hij ontrolt het perkament en herhaalt de woorden eerst een paar maal zonder staf. Dan gaat hij staan, richt zijn staf op haar benen, en spreekt de spreuk uit. Alleen hij merkt dat hij bij de laatste lettergreep net een beetje de mist in schiet, en hij slikt - oh nee oh nee oh nee, wat heeft hij nou gedaan? Neee, zijn Faith!

Kevin.

Na een zoveelste hoestbui kijkt Martin op als hij Finn hysterisch in het rond ziet gillen of Amy nog leeft. Vooral Robertus is het slachtoffer ervan, maar die gaat uiteindelijk samen met Dermot en Gordon Faith proberen te genezen. ''Ze is inderdaad alleen bewusteloos, Finn.'' geeft Martin als bevestiging. ''Het gaat goed komen met Amy, dat verzeker ik je.'' komt er achteraan. Het zou alleen tijd kosten. Ze kreeg immers een hoop rook binnen.

Dan richt Martin zijn blik op het huis. Zou iedereen er inmiddels uit zijn? Het moest haast wel. En dan na enkele luttele seconden is de rook die uit het huis kwam ineens mysterieus verdwenen. ''Zag je dat?'' vraagt hij aan Finn. Je weet maar nooit, misschien was Martin wel de enige die het zag.

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith blijft eventjes rustig liggen want ze vertrouwt erop dat Robertus het vast wel goed gaat doen. Ze steunt met haar arm achter zich zodat ze half rechtop zit en zicht heeft op wat hij doet. Het blauwe middeltje werkt zowat onmiddelijk en ze ziet de brandwonden al een beetje helen. De pijn voelde ze sowieso al niet omdat Gordon haar verdooft heeft. Een klein beetje in spanning wacht ze af tot hij de nogal ingewikkelde spreuk heeft uitgesproken.

Het valt haar op dat hij het niet helemaal goed uitspreekt en vreest al voor wat er gaat gebeuren. Maar natuurlijk is dat niet Robertus zijn schuld, het is niet voor niets dat Helers een lange opleiding krijgen. Ze schreeuwt het uit van de pijn die net aanvoelt alsof iemand de cruciatusvloek over haar heeft uitgesproken maar dan nog twee keer erger en het houdt maar niet op. Het zweet staat op haar voorhoofd en de onverdragelijke pijn doet het haar uitgillen. Het voelt net of er iemand langzaam en pijnlijk haar been eraf snijdt.

"A-achterstevoren." hijgt ze met tranen van pijn in haar ogen. "z-zeg... de spreuk- achterstevoren." brengt ze moeizaam uit. Ze heeft haar handen tot vuisten gebald en probeert zichzelf niet te laten overgeven aan de pijn want anders gaat ze weer het bewustzijn verliezen.

Miseria

Robertus begint in paniek te raken als hij ziet wat hij Faith aan heeft gedaan. Ohneeohneeohnee hij heeft haar vermoord! OH NEEEE! A-achterstevoren uitspreken? IS ZE HELEMAAL GEK GEWORDEN? WIE WEET WAT HIJ DAN DOET! Hij klemt het perkament stevig in zijn trillende handen en probeert zich ondanks Faiths pijnkreten te concentreren op de spreuk.

Hij heft zijn staf, zijn ogen gefixeerd op het perkament, en spreekt de spreuk langzaam, achterstevoren, en ditmaal wel correct uit. Hij knijpt zijn ogen dicht, bang dat er toch nog iets fout is gegaan. Oh nooz, ze haat hem nu vast. Groot gelijk heeft ze, hij is één grote mislukkeling x_x

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith ontspant zich enigzins als de verkeerd uitgesproken spreuk opgeheven wordt. Ze hijgt nog een beetje na en dwingt zichzelf tot rust. Ze kijkt op naar een nogal paniekerige Robertus en gaat nu rechtop zitten zodat ze hem wat naar zich toe kan trekken. Hij denkt vast dat het zijn schuld is, aww arme schaap (xD) Faith neemt zijn hand vast en knijpt er zachtjes in terwijl ze moeite heeft om iets te zeggen omdat ze nu nog meer hees is dan ervoor. "Niet slecht voor een eerste keer." probeert ze nog de situatie wat minder gespannen te maken.

Faith haalt diep adem, kijkt Robertus indringend aan en veegt het zweet van haar voorhoofd. Pfiew dat was wel op het nippertje. Haar pijngrens wordt echt wel getest vandaag. "Ok, opnieuw." zegt ze dan. "Nu heb je alleen nog de spreuk opgeheven, maar je moet me nog helen. Dezelfde spreuk." Ze weet dat hij nu nog meer zenuwachtig zal zijn en dus de kans is dat hij een fout maakt, ze moet hem op de één of andere manier geruststellen.

"Het is eigenlijk een beetje als spookjagen. Maar in plaats van een spook weg te jagen, moet je nu de pijn uit mijn lichaam wegjagen." Ze kan nog net heel eventjes zwak glimlachen. "Ik weet dat je het kunt. En ik wil dat jij het doet." zegt ze nog, dat hij nu niet besluit dat hij het opgeeft en iemand anders het doet. Hij kan het écht wel.

Miseria

Murder needs no ghost come from the grave

Robertus staat er nog steeds met zijn ogen dichtgeknepen. Ohmygod, wat is hij toch een sukkel, hij kan ook níks x_x Hij snuift diep als ze beweerd dat het niet slecht is. Oh, yeah, right, hij heeft haar alleen maar bijna vermoord.

"N-nog een keer?" stottert hij, slikkend. Neee, hij wil niet, straks doet hij haar nog een keer pijn. Hij schudt zijn hoofd.
"Spookjagen is veel makkelijker," jammert hij op fluistertoon. Hij kijkt aarzelend naar het perkament. Dan haalt hij heel diep adem, heft zijn staf voor de derde maal, en spreekt vervuld van concentratie de spreuk uit.

Hij slaat zijn handen voor zijn ogen nadat hij hem uitgesproken heeft, en laat zich op het krukje zakken.
"... leef je nog?" fluistert hij, bang om te kijken.

miss_sweet · Hotemetoot Verdiend: 0 Sikkels

Faith wil eigenlijk haar ogen dichtknijpen en wachten tot het voorbij is, maar ze doet dat maar niet. Ze kijkt geconcentreerd naar Robertus en knikt goedkeurend als hij de spreuk perfect uitspreekt. Ze wist wel dat hij het kon. Er blijven nog alleen maar kleine littekens op haar benen, die na verloop van tijd ook zullen verdwijnen. Haar buik is weer glad en lijkt helemaal in orde. De verdoving is inmiddels ook uitgewerkt dus ze voelt nog wel pijn, maar het is al veeeel beter dan daarnet.

Faith brengt een geluidje uit dat een midden is tussen een lachje en huilen van opluchting als Robertus vraagt of ze nog leeft. Ze probeert voorzichtig recht te staan, tovert het brancardthingy weg en leunt met een hand op zijn schouder. "Thanks." Ze knuffelt hem eventjes en drukt een zoentje op zijn wang.

Nu pas heeft ze aandacht voor iets anders. Ze laat haar blik over de verschillende gewonde mensen gaan en zucht. Dit is echt wel het toppunt van de verschrikkelijke gebeurtenissen. Haar blik wordt getrokken door het huis waar geen rook meer uitkomt, en Martin staat te ver zodat ze niet kan horen dat hij dat ook al heeft opgemerkt.

"Kijk." zegt ze ongelovig tegen de mensjes die er nog staan. Ze gaat dichter naar het huis toe en heel erg voorzichtig gaat ze bij de voordeur staan. Faith trekt de deur open en durft niet meer dezelfde fout te maken als eerder dus blijft ze buiten staan. Het huis staat netjes alsof er nooit een brand is geweest. Alles is nog intact, geen spoortje van rook of verbrande dingen. Ongelovig zet ze een stap naar achter en tuurt door een raampje waar de woonkamer ook perfect in orde is.

"Niet te geloven." mompelt ze. Hebben ze hiervoor doodsangsten uitgestaan?

Miseria

Murder needs no ghost come from the grave

Robertus zucht opgelucht - oh, hij heeft haar niet vermoord - en drukt haar stevig tegen zich aan als ze hem knuffelt <3 Hij houdt zijn arm rond haar middel, zogenaamd ter ondersteuning, maar ook half in een soort houvast en knuffelend gebaar, als ze zich omdraait en naar het huis opkijkt. Hij kijkt ongelovig het huis op. Dus- het was nu gewoon over? Zwijgend gaat hij naast Faith staan, die de hal even inkijkt.

"Dan mogen we nog van geluk spreken," mompelt hij. Hoewel... Heel veel mensen waren zwaargewond, en nu is het huis alsnog bewoonbaar, ofwel; ze kunnen Abott nog steeds niet overtuigen. Maar hè, waarom wil dat oude lijk hen zo graag binnenhouden?

Glauces

Liz wordt abrupt aan de kant geduwd door Robertus, die zijn geliefde Faith wil helpen. Aww, wat lief, ze zijn echt een perfect stelletje, lijkt het wel. Van een afstandje blijft ze even staan toekijken hoe hij haar eerst de vernieling in helpt en dan de verbetering (xD), maar hoort dan een brul, die aardig veel op het stemgeluid van Dermot lijkt. Als deze even later komt aanlopen, glimlacht ze even lief naar hem en geeft hem een knuffel.

"Niet weer gaan flippen zoals vanochtend, hè," zegt ze zacht. Dat wil Liz niet meemaken; zo'n demonische Dermot. Desondanks is ze heel erg blij dat hij nog leeft, en niet is verbrand in het huis.
Verbaasd kijkt Liz naar binnen als Faith de deur open doet. Het leek nog helemaal intact... Geen roetsporen, geen rook, geen halve brokken hout.
"Wat is dit voor flauw geintje?" mompelt ze droevig. "Eerst ons doodsangst aanjagen, en vervolgens het huis weer bewoonbaar maken...?"

**Olivier**

Er zijn gelukkig nog RPGs die in een razend tempo vooruit gaan, tijd voor een nieuw topic!

Ik wil jullie er vast op wijzen dat vanaf 1 november RPGs kunnen worden overgezet op FFF. Dus als jullie voor december aan een nieuw topic toe zijn (daar ziet het wel naar uit in dit tempo Razz

), laat dan even weten wat jullie willen gaan doen!