One-Shots

lily*potter · Dreuzel Verdiend: 27 Sikkels

Titel I will remember you.
Auteur ik.
Onderwerp -

Het zou kunnen dat je dit verhaal al een keer gelezen hebt want ik heb het eerder online gezet op een andere site maar toen onder mijn echte naam.

---------------------------------------------------

overal liggen omgevallen tafels, stoelen en in wijnig ramen zit nog glas er zijn zelfs hele delen van het kasteel ingestort maar ik loop verder met mijn toverstok in de aanslag ren ik het kasteel door zonder te kijke waarheen opzoek naar een teken dat de man waar ik zo veel om geef nog leeft. Dan zie ik een jongen liggen half bedolven onder puin zijn blonde haar staat alle kanten op gejaagt hapt hij naar adem. "Asjebliefd help" weet hij met moeite uit te brengen wanhoopig kijkt hij me aan. Ik herken hem als de zoon van Lucius en Narcissa Mafidus.. een doodoeners kind dus. Ik twijfelde die jongen kan er ook niks aan doen dat zijn ouders zijn wat ze zij en mijn moeder is notabene de zus van zijn moeder. Ik pak mijn toverstok en met behulpt van Winggardius Leviosa weet ik het grote brok steen van Draco mafidus af te halen. ik steek mijn hand uit en help mijn neefje overeind. "Dankje" mompelt de jongen zonder mij aan te kijken. "Ik had je moeilijk kunnen laten liggen" zeg ik zacht dan draai ik me om en vervolg mijn we door het kasteel. Naar een tijd te hebben gelopen zonder iemand tegen te zijn gekomen kijk ik om me heen de gang waar ik ben is vrijwel verlaten maar verder op hoor ik schreeuwende stemmen. Snel ren ik op het geluid af in de hoop mensen van der orde tegen te komen die me kunnen vertellen waar de man is van wie ik zo veel hou. Maar waneer ik de hoek op kom zie ik dat het niet meer nodig is dat staat hij de man van wie ik zo veel hou genaamt: Remus Lupos. neemt het op tegen twee doodoeners waaronder mijn tante... Belatrix van Detta. Ik vuur een goedgemikte lamstraal af op de doodoener naar Belatrix maar hij weert hem net op tijd af. Nu heeft ook Remus me in de gaten "Dora wat doe je hier.. ik heb gezecht bij Teddy te blijven". "Ik kom je helpen" zeg ik terwijl ik de spreuk die Belatrix op me afvuurde tegen hou met een simmpele schilt spreuk. De strijd tussen ons en de twee doodoeners gaat verder. Remus vuur een lamstraal op De mannelijke doodoener naast Belatrix net het moment dat hij "Avada Kedavra" schreeuwde. opeens gaat alles heel langzaam de spreuk van Remus suist langs de groene straal van de doodoener en raakt hem in zijn borst de doodoener valt verlamt op de stenen vloer. Maar ik heb alleen oog voor mijn zo dierbare man.. de groene lichtflitsheeft hem presies tussen zijn mooie bruine ogen geraark "Neeee! REMUS! NEEEE!" de tranen rollen over mijn bleke hardvormige gezicht. "nee Remus asjeblieft" hoor ik mezelf zeggen terwijl ik naast zijn levenlose lichaam zak.

I'm so afraid to love you,
But more afraid to loose
Clinging to a past,
That doesn't let me choose
Once there was a darkness,
Deep and endless night
You gave me everything you had,
Oh you gave me light

"Ach is het weerwolen vriendje van mijn lieve kleine nichtje dood?" Ik hoor Belatrix vermakkelijk lachen "Maar wees maar niet bang je zult snel weer bij hem zijn.. dat beloof ik je" opnieuw die afschuwlijke lach van belatrix. Ik lech mijn hand op het nog warme gezicht van Remus. "Wat gebeurd er straks met je kleine miezerige baby als jij en je weerwolfen vriendje er niet meer zijn?" vraagt Belatrix. Ik haal diep adem en ga weer recht op staan met de tranen nog in mijn ogen kijk ik Belatrix aan ik mag niet opgeven ik moet dit doen voor Ted.. "je kunt niet van mijn winnen smerige halfbloed" sist Belatrix zacht. "Dat zullen we nog wel eens ziet" kwaat kijk ik Belatrix aan. "Ach wat lijk je toch ook veel op je moeder" zegt ze zacht "Die was ook zo naïef om te denken dat modderbloedjes net zo veel waard waren als mensen van zuiverbloed zij verkoos haar moderbloed vriend oven haar bloedeigen familie!" Belatrix kijkt me aan "maar ik pak haar terug.. ik zal haar dat gene afnemen waar zij zoveel van houd.. jou AVADA KEDAVRA!" ik was er niet op voorbereid ik kon niets meer doen het laatste wat ik ooit zou hooren was de haatelijke stem van mijn tante Belatrix van Detta en dan zie ik het beeld voor me van een baby wiens blauwe haar alle kanten op staat.. Als hij maar gelukkig wordt denk ik. en dan wordt alles zwart.

I will remember you
Will you remember me?
Don't let your life pass you by
Weep not for the memories

Perijn · Marauder Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: Emond's Field

Titel: Haar eerste litteken
Auteur: Sirius Zwarts / Perijn (oftewel: Ik)
Onderwerp: Mijn epiloog van De Relieken van de Dood [voor de fanfic wedstrijd van December]

Alida zat onrustig in de auto op weg naar het station. Vandaag mocht ze eindelijk naar Zweinstein. Haar twee broers, James en Chris zaten al op Zweinstein. James ging naar zijn vierde jaar en is ook klassenoudste van Huffelpuf geworden. Chris mocht vorig jaar voor het eerst naar Zweinstein en werd in Ravenklauw ingedeeld. Alida was benieuwd waar zij zou worden ingedeeld. Het leek heel lang te duren voordat ze eindelijk bij het station aankwamen. Harry pakte de koffers van zijn zonen en dochter uit de kofferbak, die groter was dan de auto zelf!

“Ja, hier is het,” zei Chris toen ze bij het hek aan kwamen tussen perron 9 en 10, “ik ga wel eerst” en voordat Alida het wist liep Chris op de hek af en was verdwenen. Zonder verdere omhaal ging James erachter aan.
“Ga maar, Alida, ik kom gelijk achter je aan,” zei Harry en Alida liep op de hek af. Het was niet voor het eerst dat ze naar perron 9 ¾ ging, maar het was nu toch wel wat spannend omdat ze nu echt naar Zweinstein mocht!

Toen ze door de magische poort was zag ze het bordje “PERRON 9 ¾” hangen en de Zweinsteinexpres stond al klaar voor vertrek. Ze keek rond en zag al gelijk oom Ron staan. Ron was niet echt een oom van Alida, maar het leek soms wel zo. Elise was er ook, ook zij zou voor de eerste keer naar Zweinstein gaan dit jaar. Elise Wemel leek heel veel op haar moeder, ze was erg slim en las ook veel. Maar haar haar was echte Wemel haar, vuurrood. Ze ging er gelijk naar toe en begroette haar vriendin.

Toen ze samen met Elise naar de trein liep, was Harry al bezig haar koffer in de trein te zetten. Ze zochten een lege coupè, wat ze snel gevonden hadden en zette de spullen in die coupè. Snel nam ze nog afscheid van haar vader die zich nog verontschuldigde dat haar moeder er niet bij kon zijn. Haar moeder kon er niet bijzijn, ze was op expeditie naar de Kreukelhoornige Snottifanten in Brazilië. Alida had zo'n idee dat die beesten helemaal niet bestonden, al wilde haar moeder daar niks van weten.

Het fluitje ging, Alida kuste voor de laatste keer haar vader en sloot de deur. De trein begon te rijden en ze zwaaide naar haar vader die met de trein mee rende. Toen die uit beeld verdween ging ze naar de coupè waar Elise al zat te lezen.
“Hoe denk jij dat ze ons zullen gaan sorteren?,” begon Alida, “Chris had het over een of andere hele moeilijke en gevaarlijke test, al geloof ik hem niet.”
“Ik heb ergens gelezen dat een betoverde hoed de sortering doet.” zei Elise zonder van haar boek op te kijken. Alida kon niet geloven dat een hoed dat kon, alhoewel je met magie wel veel kon bereiken.

Tijdens de treinreis begon ze over Zweinstein te denken, van wat haar vader en moeder wel niet over Zweinstein hadden gezegd. Het bleek dat twintig jaar geleden haar eigen vader Voldemort, in die tijd een gevreesde tovenaar, op Zweinstein had verslagen in zijn laatste jaar op school. Haar moeder had toen ook geholpen, maar het meest onwaarschijnlijke vond Alida wel dat haar vader in die tijd smoorverliefd was op tante Ginny! Ze kon dat niet geloven toen ze dat voor het eerst hoorde. Ze had al vaak gezien hoe haar vader en tante Ginny ruzie hadden gehad, die twee zouden nooit verliefd op elkaar kunnen worden had Alida altijd gedacht.

Voordat Alida het wist remde de trein alweer af en stopte bij een kleine perron. Toen ze met veel moeite door de grote stroom leerlingen de trein had verlaten hoorde ze al het geroep:
“Eerstejaars! Eerstejaars hierheen! Eerstejaars!” Het groep kwam van de reus die met een lantaarn stond te zwaaien. Alida en Elise liepen erheen, samen met nog wat eerstejaars. Nadat de andere leerlingen van het perron waren, leidde de reus hen over een pad.
“Zo dadelijk zien jullie Zweinstein voor 't eerst,' riep de reus. 'Gelijk om het hoekie.'
Ze gingen de hoek om en Alida zag de mooiste kasteel dat ze ook had gezien. Ze zag dat de mond van Elise ook open hing. Het was heel duidelijk te zien dat een deel van het kasteel nog heel nieuw was. Volgens de uitleg van de reus is het kasteel deels herbouwd na de Slag bij Zweinstein tussen Harry Potter en Voldemort. Alida zag toch wat gezichten haar kant op kijken, haar vader was beroemd, en daarmee was zij zelf ook best wel bekend. In de trein had ze er niet veel aandacht voor, maar nu werd ze toch een beetje rood.

Bij het water aangekomen klom Alida in een bootje samen met Elise, een blond meisje en een dikke jongen. Op een teken van de reus begonnen de bootjes te varen richting het kasteel. De bootjes dreven een riviertje op dat onder het kasteel doorliep richting een kleine haven. Eenmaal bij de haven aangekomen stapten ze uit en volgde de reus de trappen op. Toen ze op een grasveldje kwamen liep de reus naar het stenen bordes van het kasteel en bleef voor de grote eiken deur steen.
“Is iedereen er?” vroeg hij en keek rond. Daarna bonsde hij drie keer op de deur van het kasteel.

Zonder enige vertraging zwaaide de deur open en Alida moest over iedereen heen kijken om het kleine mannetje te kunnen zien.
“De eerstejaars, professor Banning.' zei de reus.
“Bedankt Hagrid, volg mij maar kinderen.” zei professor Banning en de reus die blijkbaar Hagrid heette liet de eerstejaars naar binnen. De naam Hagrid kwam Alida bekend voor, maar ze wist niet meer waarvan. “Zeg jouw de naam Hagrid ook iets?” vroeg ze aan Elise. “Ja,” antwoordde ze, “was dat niet een vriend van onze vaders?”
Alida dacht erover na, het kon best wel waar zijn, haar vader had aardig wat vrienden, zoals ook Elise's vader. Ze zou nog wel eens bij Hagrid langs gaan om het hem te vragen.

“De vier afdelingen zijn Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw en Zwadderich. “ Alida schrok op, professor Banning was al een tijdje bezig met zijn verhaal, “Elke afdeling heeft zijn eigen geschiedenis en vele beroemde tovenaars en heksen voort gebracht. Tijdens jullie jaren op Zweinstein leveren triomfen afdelingspunten op en leveren overtredingen strafpunten op. Aan het eind van het schooljaar wordt er een beker uitgereikt aan de afdeling met de meeste punten. De sorteerceremonie begint zo, in aanwezigheid van de overige leerlingen en leraren. Zorg ervoor dat jullie er netjes uitzien. Ik kom zo weer terug.”

Nadat professor Banning was vertrokken stak er een geroezemoes op in het kleine lokaaltje waar ze nu in stonden. Wat zou er gebeuren? Hoe zouden ze ingedeeld worden? Blijkbaar wist niemand het zeker. Na een paar minuten kwam professor Banning weer terug en zei dat ze hem moesten volgen in een nette rij. Alida ging achter Elise staan en liep zo het lokaal uit. Ze liepen naar de grote dubbele deur die open zwaaide toen Banning bij de deur kwam. Het tafereel wat Alida zag toen ze de Grote Zaal inliep was onvoorspelbaar. Honderden leerlingen zaten hun aan te kijken vanaf vier hele grote tafels. Aan de andere kant van de zaal, aan de kopkant, zaten alle leraren achter een tafel, met in het midden professor Anderling. Tenminste, dat moest haar zijn. Volgens Harry zat het schoolhoofd altijd in het midden, en Anderling was het huidige schoolhoofd. Toen ze naar boven keek kon ze haar mond niet meer dicht houden. Het leek net alsof je in de buitenlucht was. Je kon het plafon helemaal niet zien, je kon zo de maan en alle sterren zien.

Eenmaal vooraan gekomen vormden de eerstejaars een nette rij voor de lerarentafel.
Vlak voor het schoolhoofd stond een krukje met een oude hoed erop. Het kon toch niet zo zijn dat Elise straks nog gelijk kreeg met haar hoed? De hoed bleef roerloos liggen totdat opeens de rand open ging en de hoed begon te zingen.

Dan is nu de tijd aangebroken,
het moment waarop jullie hebben gewacht.
Ik zie dat een aantal van jullie zijn weggedoken,
maar vluchten kan niet, als je dat maar niet dacht!

Rowena plukte mij van Goderic's hoofd,
omdat ze de leerlingen wilden verdelen in groepen.
Dat werd mijn taak en ik heb hen beloofd;
Voor iedere leerling zal ik een afdeling roepen.

Godric Griffoendor gaf als eerste zijn keuze aan:
Roemlustige strijders wilde hij met magie leren werken.
In gevaarlijke situaties zul je als Griffoendor dapper door moeten gaan.
Fantaseer jij daarvan, dan zal ik je deze afdeling laten versterken.

Helga Huffelpuf maakte geen onderscheid;
Uiteindelijk is iedereen immers gelijk.
Filteren is dus iets wat deze afdeling mijdt.
Dus kiest Huffelpuf voor een trouwe en loyale kijk.

Rowena Ravenklauw wilde de geleerde mensen,
Aan intelligentie is hier dus geen tekort.
Voor de slimmen is dit de afdeling die ze wensen.
Ik zeg dan ook tegen hen dat dit hun afdeling wordt.

Zalazar Zwadderich wilde zuiver bloed,
Want alleen zij zijn volgens hem geschikt.
Als je sluw en ambitieus bent komt het goed,
Dan ben je precies waar hij op mikt.

Ik smeek je, vergeet één ding alsjeblieft niet:
deze vier afdelingen samen vormen een eenheid.
Daarom is de belangrijkste boodschap van dit lied:
Het is niet de bedoeling dat je andere afdelingen mijdt.

Het is nu tijd om me op je hoofd te zetten;
waar je thuis hoort ga ik nu verzinnen.
Je persoonlijkheid is waar ik op zal letten.
Laat het Sorteren maar beginnen!

Een luid applaus klonk in de Grote Zaal en de sorteerhoed lag weer bewegingsloos op het krukje. Alida zuchtte van blijdschap, gelukkig geen zware of gevaarlijke test!
“Als ik je naam roept , zet je de sorteerhoed op en ga je op het krukje zitten om ingedeeld te worden.” zei professor Banning en rolde een stuk perkament uit.
“Alveren, Nathalie!”
Een roodharige meisje stapte naar voren en zette de hoed op en ging zitten. De hoed zakte wat naar beneden maar het bleef stil, totdat -
“RAVENKLAUW” riep de hoed.
De tweede tafel van links applaudisseerde en Nathalie deed de hoed af en liep naar de tafel van Ravenklauw.
“Beukel, Jan!”
Een kleine gezette jongen liep struikelend naar de krukje en deed de hoed op, hij had hem nauwelijks op of -
“GRIFFOENDOR” riep de hoed.
De meest linkse tafel begon de te juichen. Zo ging het een tijdje door, bij de ene was de hoed heel snel, maar bij sommige duurde het wat langer. Alida werd steeds zenuwachtiger totdat -
“Potter, Alida!”
Alida stapte zelfverzekerd naar voren en hoorde wat gefluister achter zich, Potter was nog steeds een bekende naam in de tovenaarswereld. Ze pakte de hoed op en ging op het krukje zitten. Vervolgens zette ze de hoed op.
“Hmmm... alweer een Potter hé!” begon de hoed fluisterend in haar oor, “tja, ik heb bij al je familie leden moeilijk gehad, en zo te zien ben jij niet anders!” Alida werd toch wat zenuwachtig, ze wou heel graag weten waar ze terug zou komen!
“Ja, je wilt het weten, maar ik moet eerst nog beslissen! Ik zie dat je heel moedig ben, maar toch ben je regelmatig erg sluw. Je doelen zijn belangrijk voor je, maar vriendschap bijna netzo. Tja... waar zal ik je indelen... ik weet het al...”
“ZWADDERICH” galmde het door de hele zaal. Alida verkramte op de stoel en voelde een splinter in haar vinger schieten van het krukje. Dit had ze absoluut niet verwacht! Ze zette de hoed af en liep naar de meest rechtse tafel, ze voelde aan haar vinger, dat was mooi, nu had ze toch nog een litteken!

Evanderia Protser · 4e jaars Verdiend: 0 Sikkels

Titel: De pijnlijke herinneringen blijven...
Auteur: Evanderia Protser
Onderwerp: Hedwig / Harry Potter

De pijnlijke herinneringen blijven...
Hedwig / Harry Potter

Harry staat te wachten op zijn oudste zoon die graag alleen naar binnen wilde, omdat hij zichzelf oud en verstandig genoeg vond. Harry kijkt om zich heen en bedenkt dat hij hier eerder heeft gestaan. In gedachten verzonken ziet Harry zijn zoon niet aankomen, die uit de Braakbals Uilenboetiek komt...

- flashback -
Toen we weer voor de Apothekerij stonden, keek Hagrid op mijn lijst. "Alleen nog je toverstaf - o ja, en ik heb ook nog geen verjaarscadeautje voor je gekocht." Ik voelde dat ik rood werd. "Je hoeft echt niet-" "Ik weet dat ik niet hoef. Weet je wat, ik koop een beesie voor je. Geen pad, die zijn al jaren uit de mode, dan zou iedereen je uitlachen - en ik hou niet van katten, daar mot ik altijd van niesen. Je krijgt een uil. Alle leerlingen willen uilen, die zijn hartstikke nuttig. Ze bezorgen brieven en noem maar op." Twintig minuten later stonden we weer voor Braakbals Uilenboetiek, die donker was geweest en vol geritsel en felle ogen die fonkelden als juwelen. Ik had een grote kooi bij me met een prachtige sneeuwuil, die lekker zat te slapen met haar kop onder haar vleugel. Ik stamelde steeds bedanktjes en klonk net als professor Krinkel. "Ja, 't is goed, " zei Hagrid...

James is bij zijn vader aangekomen en merkt niet dat Harry dagdroomt. "Papa, kijk!" Harry kijkt James aan, die trots zijn sneeuwwitte uil, met een gloednieuwe kooi omhoog houd. "Hoe vindt u mijn uiltje? Lijkt hij op uw oude uil, die was toch ook wit?" vraagt James nieuwsgierig aan hem. Harry slik een brok weg en kijkt z'n zoon aan: "Ja jongen, ze lijkt PRECIES op Hedwig... Al is deze wel iets jonger dan Hedwig was toen ik haar kreeg. Hoe wil je haar gaan noemen?" James kijkt zijn vader verbaasd aan en zegt dan zachtjes: "Als u het goed vindt wilde ik haar Hedwig noemen, dan leeft uw oude uil in mijn uiltje voort..."

- flashback -
Gegil en groene lichtflitsen: Hagrid schreeuwde en de motorfiets kantelde. Ik raakte ieder gevoel voor richting kwijt; ik zag straatlantaarns boven mijn hoofd, aan alle kanten werd geschreeuwd, ik klampte me uit alle macht aan het zijspan vast. Hedwigs kooi, de vuurflits en mijn rugzak glipten tussen mijn benen door- "Nee - HEDWIG!" De bezem viel tollend omlaag, maar ik slaagde er nog net in om een schouderband van mijn rugzak en de bovenkant van de kooi te grijpen toen de motorfiets opnieuw kantelde, zodat ze weer normaal vlogen. Kort-stondige opluchting en toen weer een groene lichtflits. De uil krijste en viel op de bodem van haar kooi. "Nee - NEE!" De motor spoot naar voren; ik ving een glimp op van gemaskerde Dooddoeners die alle kanten op vluchten toen Hagrid op volle snelheid door hun kring heen brak. "Hedwig - Hedwig -" Maar de uil lag roerloos en meelijwekkend als een stuk speelgoed op de bodem van haar kooi. Ik kon het niet bevatten en-

"Papa..." vraagt James voorzichtig: "Papa, wat is er?" Harry kijkt zijn zoon weer aan en heeft nu tranen in zijn ogen: "Niks, ik dacht even terug aan vroeger. Waarom noemen we haar niet Wiggy, dat is afgeleid van Hedwig. Maar dan heeft ze toch haar eigen naam, gezien zij toch ook een andere uil is.." James keek hem stralend aan: "Ja papa, haar naam wordt Wiggy!" Hij rent naar zijn moeder, waarschijnlijk om het haar te gaan vertellen. Harry kijkt naar de stralende blauwe hemel:

"Hedwig, ik mis je nog steeds..."

EINDE
599 woorden

Evanderia Protser · 4e jaars Verdiend: 0 Sikkels

Titel: Terug op Zweinstein
Auteur: Evanderia Protser
Onderwerp: Haast-Onthoofde-Henk / Marcel Lubbermans

Terug op Zweinstein
Haast-Onthoofde-Henk / Marcel Lubbermans

- 31 augustus 2013 -
Na zijn vijfjarige docentenopleiding en de tienjarige studie in Kruiden en Planten staat Marcel Lubbermans weer voor de poort van Zweinstein. "Wat ben ik blij om hier terug te zijn!" zegt hij tegen zichzelf, terwijl hij door de poort het terrein op loopt. Het was laat in de avond, maar hij behoort er te zijn. Hij is namelijk de nieuwe Kruidenkunde-docent. "Proffesor Lubber-mans..." zegt hij zachtjes terwijl hij de deur naar de Grote Hal opent en trots glimlacht.

In gedachten verzonken loopt hij door de gangen heen, zonder te kijken waar hij gaat. De gangen zijn uitgestorven, gezien de leerlingen pas morgen op Zweinstein arriveren. Terwijl hij nadenkt over de eerste les, krijgt hij opeens een koud kleed over zich heen, verschikt kijkt hij achterom... "O, Henk! Sorry ik liep in gedachten." Haast-Onthoofde-Henk keek hem waardig aan: "Geen zorgen meneer, ik voelde er toch niks van." Marcel wil alweer doorlopen, maar Henk zweeft met hem mee: "Mag ik vragen wat meneer hier zoekt?" Vragend kijkt Marcel naar Henk: "Wat bedoel je? Ik ben de nieuwe docent Kruidenkunde? Heeft het schoolhoofd dat nog niet verteld?" "Ja, Proffesor Lubbermans. Tuurlijk weet ik wie u bent, maar ik bedoel: Wat doet u hier, in deze gang?"

Marcel kijkt verbaasd om zich heen en ziet dat hij nog geen 10 meter van het portret van De Dikke Dame is verwijderd: "Oeps, ik geloof dat ik automatisch naar mijn vroegere afdelingstoren ben gelopen." zegt hij blozend, "Ik weet eigenlijk nog niet waar ik nu moet slapen, als docent? Kunt u me helpen, Henk?" "Tuurlijk Proffesor, u moet gewoon naar de lerarenkamer gaan. Het schoolhoofd zit daar op u te wachten, zij zal u naar uw privèkamers brengen." "Aha, dank je hartelijk Henk!" Marcel loopt nu weer richting het trappenhuis, nog steeds verbaasd dat hij tot in de toren niet door heeft gehad waar hij liep. Haast-Onthoofde-Henk kijkt hem lachend na:

"Die Marcel! Volwassen geworden, maar geen steek veranderd!"

EINDE
336 woorden

Evanderia Protser · 4e jaars Verdiend: 0 Sikkels

Titel: Dodob? Waar HAGGER?
Auteur: Evanderia Protser
Onderwerp: Dobby / Groemp

Dodob? Waar HAGGER?
Dobby / Groemp

"Waarom vraagt hij nou of Dobby eten gaat brengen bij die... die... DAT DING!" Dobby loopt vanuit de keuken door de gangen naar boven en balanceert ondertussen een groot dienblad met een berg eten erop. “Dobby moet zoveel nog doen! Dobby moet Griffoendorafdeling schoon nog maken, omdat de andere elfen willen niet. Dobby vind leuk om dat te doen, altijd veel mutsen en sokken daarzo, maar druk... druk... druk...” “Dobby?” Dobby schik en laat het dienblad los. “Wingardium Leviosa!” Professor Perkamentus heeft het blad en het eten in de lucht laten zweven, zodat het niet op de grond kan vallen. “Dobby, wat doe jij hier in de Grote Hal? Moet jij de andere huiselfen niet helpen om het avondeten klaar te maken?” vraagt Perkamentus beleefd, terwijl hij het blad langzaam laat zakken. “Meneer Hagrid heeft Dobby gevraagd om te doen, meneer Perkamentus. Daarna gaat Dobby helpen andere huiselfen!” in een diepe buiging antwoord Dobby op Perkamentus vraag. “Oke Dobby, ga maar verder met wat je aan het doen was.” zegt Perkamentus hoofdschuddend.

Dobby pakt het dienblad weer op en marcheert naar buiten. Hij loopt het Verboden Bos in en kijkt schichtig om zich heen. Na 10 minuten lopen hoort hij opeens voor hem: “Hagger? Groemp honger!” Trillend van top tot teen loopt Dobby verder, met het dienblad hoog boven zijn hoofd. “HAGGER?” Opeens ziet Dobby de ‘kleine’ reus, die meters boven hemzelf uitsteekt en naar beneden kijkt. “Jij nie Hagger?” vraagt de reus vertwijfeld. Dobby zet het dienblad op een omgevallen boomstam en komt tevoorschijn: “Nee, d..dat klo...klopt. I-Ik b..be..ben Do..Dobby” zegt hij kleintjes. Groemp gaat met een dreun zitten en buigt voor over naar Dobby toe: “Dodob? Ik Groemp!” “Dodob? Nee ik heet Dobby!” antwoord Dobby nu iets vaster: “Ik kom brengen eten, Hagrid niet kan.” HAGGER?” roept Groemp weer, terwijl hij om zich heen kijkt. “Nee, geen Hagrid! Dobby” Dan ziet Groemp het eten op het dienblad: “Groemp honger! Dodob, Groemp ete!” Dobby pakt het dienblad en houd het voor Groemp omhoog: “Ja Groemp, dit is jouw eten.” Groemp pakt het dienblad en eet alles in èèn keer op. “Lekerrrrr!” antwoord hij nadat hij het doorgeslikt heeft. “Groemp moei, nu slape! Dodob gaa!” Dobby zet snel een paar passen achteruit, terwijl Groemp op zijn zij gaat liggen. Dobby blijft even staan kijken, draait zich dan om en loopt weg. ‘Dobby vind Groemp nie eng, hij best lief’ zegt Dobby terwijl hij over het schoolterrein terug naar school huppelt...

EINDE
417 woorden

Evanderia Protser · 4e jaars Verdiend: 0 Sikkels

Titel: Tweeling... Alleen... Of toch iets anders...
Auteur: Evanderia Protser
Onderwerp: Molly Wemel / George Wemel

Tweeling... Alleen... Of toch iets anders...
Molly Wemel / George Wemel

Ik kan het nog steeds niet geloven, drie jaar geleden was ik nog de helft van een tweeling... Waarom moest mijn broer vermoord worden? Waarom niet ik? Dan hoefde ik nu niet alleen achter te blijven...

“George?” Mevrouw Wemel klopte op de deur van haar zoon en stapte naar binnen. “Eet je zo nog met ons mee?” vroeg ze voorzichtig. Haar zoon had, sinds de dood van Fred, last van humeurwisselingen. “Mam. Eeuhm, nee. Ik..eeuh.. ga maar weer terug naar de winkel..” George stond snel op. Als hij op bezoek was in Het Nest moest hij altijd even naar hun ‘oude’ slaapkamer, waarom wist hij niet maar het moest. Dan zei hij altijd dat hij even in Ron’s kamer ging kijken, om te zien of zijn broertje fopspullen had ‘geleend’. Nog nooit was zijn moeder achter hem aan gekomen, dus hij voelde zich nu betrapt. “Weet je lieverd... Ga nog even zitten, ik moet je iets vertellen..” Mevrouw Wemel ging op het bed zitten. Dit bed is een nieuw bed, een logeerbed.. Meneer en mevrouw Wemel hadden alles weggehaald wat van hem en Fred was geweest. “George?” George keek op, weer was hij in gedachten geweest. Zijn moeder stak haar hand naar hem uit en hij liep naar haar toe. “George, ik weet dat jij Fred heel erg mist en misschien zou ik je dit niet moeten vertellen.. Maar je vader en ik hadden afgesproken dat we het zouden vertellen als jullie 21 jaar oud zouden zijn. Jij bent nu al een paar maanden 21 en ik vind toch dat je het moet weten.” George keek zijn moeder verbaasd aan: “Dat klink serieus mam?” “Ja, dat is het ook.” Mevrouw Wemel kijkt haar zoon recht in zijn ogen aan en begint te vertellen:

“Wat waren je vader en ik blij, we kregen een tweeling! Toen we het je drie broers vertelde waren zij ook gelukkig, ze kregen in èèn keer twee babybroertjes. Drie weken voordat ik uitgerekend was, kreeg ik opeens weeën. Snel naar het ziekenhuis en daar bleek dat jullie klaar waren om geboren te worden. De bevalling was zwaar en lang, maar o wat was ik blij toen ik jullie twee in mijn armen had. En toen... toen.. had ik nog steeds weeën! Niemand begreep het en de helers hielpen me met de weeën. Opeens was daar nog een kindje! Een meisje... Niemand had dat gedacht, jullie leken zoveel op elkaar: Jullie moesten wel een eeneiige tweeling zijn? Er werden testen gedaan en daar kwam inderdaad uit dat jullie een eeneiige tweeling waren, maar zij.. zij was ontstaan uit een ander eitje, dus een twee-eiige drieling. Dit hadden ze nog nooit gehad. Maar jullie zusje was zwak en klein.. Na drie weken mochten jullie twee mee naar huis, je zusje moest nog blijven omdat ze nog steeds zwak en klein was.. Ze wilde niet groeien.. En toen.. .. Mijn meisje mocht niet nooit thuis komen.. Z- Ze.. overleed..”

Mevrouw Wemel huilde geluidloos en George keek haar alleen maar aan. “Bij haar overlijden heb ik haar beloofd dat ik haar broers de waarheid zou vertellen, dus ik moest..” snikte mevrouw Wemel: “Dus nu weet je het!” Ze stond op en rende de kamer uit. George bleef achter in de kamer die hij gedeeld had met zijn tweelingbroer.. Hij had een tweelingzus gehad, nooit van geweten.. En Fred? Zou die nu hun tweelingzusje bij zich hebben? George stormde de kamer uit en liep naar beneden. “George?” Meneer Wemel riep hem vanuit de keuken, maar George rende naar buiten. Hij had Fred niet kunnen beschermen en zijn zusje ook niet! Hij rende de heuvel op, naar de boom in het midden van het vliegveldje. “GEORGE” hij hoorde zijn vader schreeuwen vanuit de deuropening, maar reageerde niet. Het enigste wat hij nog wilde was naar zijn broer en zusje gaan..

Eindelijk, voor het eerst in zijn leven een drieling zijn.. Eindelijk compleet!

EINDE
662 woorden

TopazLover <3 · Geplaatst: Wo Dec 31, 2008 15:37

Titel: Afscheid
Auteur: TopazLover <3
Onderwerp/zeer korte samenvatting: Een mislukte poging om het afscheid van HPF en de Harry Potter wereld een beetje te mengen...

Afscheid

31 december 2008, 14.50 uur

‘Ron, hou nou toch eens je kop!’ Geïrriteerd staarde Harry zijn beste vriend aan.
‘Je kunt het gewoon niet hebben dat ik mijn vriendin weer zie en jij de jouwe niet,’ jubelde Ron, die duidelijk in een feeststemming was. Harry vond het nogal overdreven dat Ron Hermelien ‘mijn vriendin’ noemde, aangezien ze niet officieel iets met elkaar hadden. Maar hij had geen zin om Rons humeur te verpesten – dat voor het eerst sinds hun aankomst in De Schelp goed was.
In plaats daarvan dwong Harry zichzelf om niet aan Ron te denken, want als hij aan zijn beste vriend dacht, maakte hij automatisch de koppeling naar diens zusje Ginny. En Ginny was… tja, hoe kon je haar nou beschreven? Hermelien had haar vorig jaar met een lachje ‘perfect’ genoemd en daar sloot Harry zich graag bij aan.
‘Zie je wel, je denkt aan haar!’ onderbrak Ron zijn gedachten. ‘Je kunt het niet uitstaan dat het geluk een keer met mij is, hè? Jij en Hermelien hebben altijd de roem –’
‘En daar hebben we geen van beiden om gevraagd! Je weet toch dat professor Anderling aan Hermelien vroeg om een boek te schrijven over Gedaanteverwisselingen en –’
‘Maar die boeken in de Dreuzelwereld heeft ze wel vrijwillig geschreven,’ zei Ron triomfantelijk. ‘En jij hebt er ook voor gekozen om je litteken niet te camoufleren of zo. Vroeger kon je er niks aan doen, maar ondertussen hebben we wel geleerd hoe het moet.’
Het humeur van Harry was die dag onverklaarbaar slecht. Normaal wist hij de ‘ik-ben-niet-beroemd-en-jullie-wel’ discussie vrij vlug af te kappen, maar vandaag kon hij het niet verdragen. Hij moest moeite doen om zich in te houden en Ron niet naar de keel te vliegen.
‘Zie je wel? Ik heb gelijk.’ Ron keek irritant zelfvoldaan.
Op dat moment hield Harry het niet meer. ‘Ik wil heel graag met je ruilen, oké?’ zei hij nijdig. ‘Ik lig ’s nachts soms ook in mijn bed en wens dat ik ouders en een familie had die voor me klaar stonden. Dat ik niet beroemd zou zijn. Dat mijn ouders nog leefden en misschien ooit wel mijn bruiloft mee zouden gaan maken.’ En met die woorden verliet hij de kamer en liep naar buiten.

31 december 2008, 18.23 uur

‘Papa, zullen we weer naar het Dreuzelvuurwerk gaan kijken?’ Voor het eerst in vijf jaar tijd vierde Loena Leeflang de feestdagen weer thuis, op aandringen van haar vader. ‘Het is zo raar wat de Dreuzels dan doen, ik denk dat ze ook willen toveren. Knap toch, dat ze dan iets in brand steken waar dan spreuken uitkomen?’
‘Heel knap.’ Haar vader kwam de keuken van hun huis uitgelopen en in zijn handen had hij een schaal waar een enorme, enigszins verbrande kalkoen in lag. ‘Kijk eens, net als de Dreuzels dat altijd doen!’ zei hij triomfantelijk, terwijl hij naar een vrij plekje zocht om de schaal neer te zetten. ‘We gaan eerst even, Loena, pas als het donker is steken de Dreuzels vuurwerk af.’
‘Knijster?’ Loena keek afwachtend om zich heen, wachtend tot hun huiself zou verschijnen. ‘Wil je de tafel even dekken? Papa staat met een zware kalkoen in zijn handen. Hij heeft hem zelf gemaakt!’
De huiself verscheen en maakte een kleine buiging, waarna hij neuriënd de tafel begon af te ruimen. De vader van Loena zette de schaal zolang op de grond neer.
‘Echt een prima idee van je, schat, om Knijster te vragen om mij te helpen,’ zei hij goedkeurend. ‘Huiselfen hebben een positieve invloed op het leven –’
Hij werd onderbroken door de bel.
Loena zwaaide met haar toverstok en hoorde de deur openslaan. ‘Kom maar binnen!’ riep ze vrolijk en tot haar verbazing stapte Harry Potter de kamer binnen.
‘Harry, is alles goed met je? Heb je inmiddels al geïnformeerd naar het hoofd van je schouweropleiding? Het gerucht gaat dat hij een halve weerwolf is maar ook gebeten is door een vampier. Daarom was hij de week voor de kerstvakantie ziek.’ Het viel haar op dat hij een vermoeide indruk maakte, terwijl hij zijn hoofd schudde.
‘Sorry Loena, ik ben vandaag een beetje… ik weet niet wat het is. Ik voel me best wel depressief.’
‘Oh, spannend!’ reageerde Loena meteen, terwijl hij voorzichtig een paar stappen in haar richting zette. ‘Misschien krijg je wel iets door uit de Dreuzelwereld, iets wat heel nauw met jou in verband gebracht wordt. Papa heeft twee jaar geleden onderzoek naar de verschillen tussen onze werelden gedaan en dat is echt heel goed mogelijk en – kijk uit voor de kalkoen! – je zou er best last van kunnen hebben.’
Verbaasd stapte Harry over de bak met de kalkoen heen. ‘Kalkoen is toch iets voor kerst?’ vroeg hij, terwijl hij aarzelend Loena’s informatie op zich liet inwerken.
‘O ja? Papa zweerde dat het voor Houtenjaarsdag was.’
‘Oudejaarsdag,’ verbeterde Harry haar met een glimlach. ‘Maar zou het echt kunnen dat ik een treurige gebeurtenis uit de Dreuzelwereld voel?’

1 januari, 0.00 uur

Loena en haar vader waren net vertrokken naar het vuurwerk en Harry dwaalde weer door de bossen, op zoek naar het huis van de Wemels. Op het moment dat hij over een boomstronk stapte, voelde hij een intens verdriet in zich. Het was bijna alsof hij weer voor zich zag hoe Dobby doodgegaan was. Vreemd genoeg werd dat verdriet al gauw gevolgd door een gevoel van hoop. Harry had het gevoel dat hij net terug in zijn lichaam gekeerd was om tegen Voldemort te vechten.
Verdriet. Hoop. Ongeloof.
De drie emoties wisselden elkaar in een razend tempo af en Harry liet zich op de grond vallen, niet in staat om er tegenop te boksen.

1 januari, 13.56 uur

Die ochtend was Hermelien gearriveerd en na een uitbundige begroeting van Ron had ze naar Harry’s probleem geluisterd. Vreemd genoeg had ze de theorie van Loena niet eens zo gek gevonden.
‘Dat was allang bekend voordat Xeno zijn onderzoek startte,’ had ze snibbig opgemerkt.
Nu had ze Harry meegesleurd naar een internetcafé in het dorp, een jaloerse Ron achterlatend (‘Je zult er toch niks van begrijpen!’) en zat ze te zoeken naar krantenartikels.
‘Eh… sorry,’ merkte Harry na twintig minuten op. ‘Ik volg je niet helemaal.’
‘Het is toch duidelijk wat ik aan het doen ben!’ reageerde Hermelien vinnig. ‘Ik kijk of hetgeen wat jij voelde in de kranten staat, zelfs in het – voel je het trouwens nog, Harry?’
‘Nee, ik voel niets. Een soort leegte, echt heel raar.’
‘Hé Harry, hier staat jouw naam,’ zei Hermelien opeens. ‘Het is geen Engels, ik kan de rest niet lezen. Ik vertaal de pagina even, wacht.’

Harrypotterforum.nl is gisteren gesloten. Het is voor alle leden erg lastig te bevatten, maar volgens een woordvoerder van het forum is ‘het Harry Potter tijdperk voorbij en kunnen we niet wachten tot er helemaal niemand meer post’. Na zeven maanden waarin in elke maand één boek centraal stond, is het forum bevroren. Het netwerk gaat verder op het Fantasyfreakz Forum, waar ook ‘Harry Potter’ nog aan bod komt.

Zwijgend tikte Hermelien ‘harrypotterforum.nl’ in en ze liet de hele site door een vertaalmachine vertalen.
‘Voor een heks ben je handig met de computer,’ mompelde Harry, die geen woorden kon vinden. Hij zag talloze onderwerpen over hem, hij zag de afdelingen en hij kon zien dat er verhalen over hem geschreven waren – naast zijn levensverhaal dat geschreven was door J.K. Rowling – van mensen die hem bewonderden.
‘Het forum is dus gesloten,’ zei Hermelien zacht. ‘Misschien voelde je dit, Harry. En kijk, het forum gaat toch verder, of één of andere rare manier. Dat was dus je hoopgevoel.’
Harry slaagde erin om te knikken en hij wist dat ze gelijk had. ‘Waarom heeft dit dan zo’n invloed op mij?’
‘Misschien voel je wat je fans voelen,’ zei Hermelien bedachtzaam. ‘Ze betekenen veel voor je en het zou niet zo heel raar zijn. Moet je kijken, al die berichten.’
‘Afschuwelijk,’ zei Harry zacht. ‘Ze zijn allemaal zo… emotioneel. Nooit gedacht dat men zo emotioneel kon worden van een computeriets.’
Op dat moment klikte Hermelien het scherm weg. ‘We moeten terug naar Ron,’ zei ze met een glimlachje. ‘Het forum is weg, maar jouw leven is nog niet voorbij. Bovendien is er een verassing.’

1 januari, 14.43 uur

Harry Verschijnselde vlak voor de deur van Het Nest. Zonder op Hermelien te wachten gooide hij de deur open en staarde één tel lang naar de keuken.
‘Ginny!’
Maar ze schudde haar hoofd toen hij naar haar lachte. ‘Nee, Harry,’ zei ze zacht. ‘Niet doen. Ik ben hier voor mijn familie.’
‘Wat –’
‘Ik bedoel dat ik je niet meer leuk vind,’ zei Ginny zacht. ‘Het spijt me, Harry. Maar ik kwam Daan weer tegen en –’
‘Ginny, ik hoef het niet te weten,’ onderbrak Harry haar, net op het moment dat Hermelien geschokt binnenkwam. Hij duwde een verbijsterde Hermelien opzij en sprintte naar buiten. Vandaag was een dag van afscheid, vandaag was het harrypotterforum weg, de mooiste van al zijn fansites, en ook zijn vriendin - de mooiste van alle meisjes – had het uitgemaakt. Hij slikte even. Hoe kon hij zonder haar verder?
Er zou een nieuw meisje komen, dat wist hij zeker, maar zou ze Ginny wel kunnen vervangen?
En op dat moment voelde hij zich heel erg verbonden met de leden van het harrypotterforum, die met dezelfde vragen moesten zitten. ‘Het komt allemaal wel goed,’ sprak hij zichzelf toe, ‘het komt wel goed.’ Maar hij kende Ginny al jaren en –
‘Het komt goed,’ herhaalde hij. Natuurlijk zou het goedkomen, het was maar net wat hij er zelf van zou maken. Hij haalde diep adem, stond op en begon terug te lopen, zich realiserend dat deze dagen belangrijk zouden blijven in zijn hele verdere leven.

Perijn · Marauder Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: Emond's Field

Titel: De laatste dag
Auteur: Perijn
Onderwerp/zeer korte samenvatting: De laatste dag van HPF tikt weg, ook onze hoofdpersoon heeft er moeite mee

Na een lange werkdag op het Ministerie ging Harry opweg naar de bus. Vandaag gebruikte hij eens niet een magische manier om snel thuis te komen, maar ging hij op de Dreuzelmanier. Dat was iets wat hij altijd al deed op de laatste dag van het jaar, gewoon om weer een beetje tussen de mensen te voelen. Het was een rustig jaar geweest voor Harry, haar goede vriending Rowling had alleen een klein boekje uitgeven die Hermelien had tijdens de zoektocht naar de Gruzielementen van Voldemort, ondertussen ook al ruim tien jaar geleden. De film die uit zou komen over zijn zesde jaar was uitgesteld, ookal wist hij ook niet goed waarom, het maakte hem toch boos. Die fans, al die Dreuzelsfans, die moesten nog langer wachten op zijn verfilmde avonturen. Harry vond de films wel mooi, ookal leek die acteur helemaal niet ophem, maar zodoende viel hij ook wel minder op als hij over straat liep. Morgen zou het jaar 2009 beginnen, het zou vreemd horen, omdat dat jaar zoveel zou veranderen voor hem. Er waren vele sites over hem gemaakt, maar 1 site bleef hem altijd wel bij, een Nederlandse site, ookal wist hij niet wat er allemaal op stond, hij kreeg wel het idee dat het op die site altijd super gezellig was. Maar die site zou vannacht sluiten, voor eens en voor altijd. Zonde vond hij het, dat zo'n mooie en goede site over hemzelf ging sluiten, terwijl zijn verhaal nog niet af was!

Na een kwartiertje kwam hij thuis. Loena wachtte hem al op, samen met kleine Alida. Alida was in oktober zes jaar geworden. De speciale band met die Nederlandse site, op de dag dat Alida werd geboren, ging die site de lucht in. Het voelde toch alsof die site een deel van hemzelf was, en een deel van Alida. Met vertaalmaschines op het Dreuzelinternet heeft hij regelmatig wat dingen kunnen volgen op die site, en het werd toch een deel van zijn leven. Eens per maand even langs die gezellige forum, gewoon weer even rondkijken.

Oudejaarsavond werd ouderwets gezellig in huize Potter. Zoals elk jaar aten ze oliebollen, appelflappen en keken naar de Dreuzeltelevisie, net als Dreuzel. Misschien waren Dreuzels niet zo slim, maar ze wisten wel wat plezier maken is. Al snel kwam de klok op de televisie, de laatste minuut van het jaar 2008 was begonnen. Harry zette de computer aan en surfde naar http://www.harrypotterforum.nl, voor de allerlaatste keer. Het was jammer dat deze speciale site moest sluiten, maar ook Harry zelf kon er niks aan veranderen helaas.

“Tien, negen, acht,” begonnen Loena en Alida al. De laatste secondens tikte weg, zowel van 2008 als van Harry Potter Forum.

“Twee, een... Gelukkig nieuwjaar!”, terwijl Loena naar hem toe kwam, keek Harry troosteloos naar de net gesloten forum, HPF... een deel van zijn was vanaf heden afgestorven. Zijn plekje op internet... het zou nooit meer hetzelfde worden zonder het Harry Potter Forum.

Dag HPF! ik zal je missen!