[AF] Het Gevecht om Yuna

Catie · Geplaatst: Ma Sep 06, 2004 17:09

Hoofdstuk 20 - Leugens

De volgende dag voelde Yuna zich rot. Ze had een nare droom gehad waarin dooddoeners Zweinstein aanvielen. Langzaam kleedde ze zich aan en liep naar beneden toe. Beneden aangekomen zag ze niemand en liep meteen door naar de Grote Zaal. Rustig ging ze zitten en smeerde een broodje. Na een halfuur was de helft van het broodje nog niet op en bedacht ze zich dat ze geen honger had. Ze stond op en liep even snel naar buiten toe. Ze ging zitten en dacht na. ‘Misschien is het beter,’ bedacht ze. Ze liep terug naar binnen en ging naar haar lokaal toe. De rest van de dag dacht ze na en lette niet op. De rest van de week probeerde ze na te denken en kreeg van bijna elke leraar op haar kop omdat ze niet oplette.

Toen het zaterdag was had ze een besluit genomen en liep s’ochtends naar beneden. Toen ze gegeten had zag ze Draco niet en dus liep ze richting de bieb. Toen ze in de bieb kwam liep ze naar achteren toe en zag Draco zitten samen met Korzel en Kwast. “Draco, kan ik je even spreken,” vroeg Yuna. “voor jou maak ik altijd tijd vrij schat,” zei Draco glimlachend. “Niet hier, zullen we even naar buiten gaan?” “Dat is goed, het is toch mooi weer.” Draco stond op en sloeg zijn arm om Yuna heen. Daarna liepen ze naar buiten toe. Ze liepen richting het meer en gingen zitten. “Waarom wilde je me spreken schat,” vroeg Draco. Yuna haalde diep adem. “Draco ik moet je iets vertellen,” zei ze zacht. “Wat dan?” “Ik vind dit erg moeilijk om te zeggen maar ik denk dat we, dat we misschien beter een tijdje uit elkaar kunnen gaan.” Yuna keek Draco aan. Verbaasd keek haar aan en vroeg toen :”Je, je wilt het uitmaken?” Yuna knikte zachtjes. “Ik kan dit niet geloven,” zei Draco, “Waarom wil je het uitmaken?!” “Ik heb teveel aan mijn hoofd en er zijn dingen die ik niet kan vertellen die ook een rol spelen,” zei Yuna zacht. “Volgens mij is het gewoon de reden dat ik van Zwadderich ben of niet soms,” zei Draco plotseling boos. “Wat, wat bedoel je daarmee?” “Dat weet je best, je wilt niet meer met me omdat iedereen over ons praat!” “NEE, daar heeft het niks mee te maken, het zijn hele andere redenen.” “Toen ik er niet meer in geloofde zorgde jij ervoor dat ik er weer in geloofde en nu geef je het zelf op!” “Draco er zijn redenen die ik nu niet kan uitleggen hoe graag ik het ook wil, probeer me nou te begrijpen.” “Ik kan me niet voorstellen dat ik met jou had, het kan me niet schelen dat het over is.” Daarna stond hij op en liep weg zonder om te kijken. Yuna keek hem even na en begon toen te huilen. De tranen stroomde over haar wangen terwijl ze naar het meer staarde.

Na een tijdje stond Yuna met betraande ogen op en liep terug naar het kasteel. Toen ze in de leerlingenkamer aankwam liep ze meteen door naar boven toe. Ze plofte op haar bed neer en staarde voor zich uit. Plotseling kwam Sue binnenlopen en ging snel naast haar zitten. “Yuna, wat is er,” vroeg Sue zachtjes. “Het, het, het is uit,” zei Yuna snikkend. “Wat?!” “Ik heb het uitgemaakt en nu voel ik me superrot maar, Draco gaf mij de schuld en ik wilde het zo graag uitleggen maar kon dat gewoon niet.” “Laat hem Yuna, hij kan het niet hebben dat je het hebt uitgemaakt.” “Hij kon toch wel wat begrip voor me vertonen?” “Yuna, het is een jongen, zo is het nou eenmaal.” Yuna glimlachte even en keek naar Sue. “Je weet me altijd wel te troosten Sue,” zei Yuna glimlachend. Sue glimlachte ook en zei :”Daar ben ik je zus voor en ga je nu even wassen je ziet er niet uit.” Yuna lachte en stond op. Toen ze in de spiegel keek zag ze dat Sue gelijk had, haar ogen waren rood van het huilen en haar haren zaten door de war. Ze kamde haar haren snel en zorgde ervoor dat haar ogen minder rood waren.

Toen ze klaar was liep ze met Sue naar beneden toe en gingen ze samen naar buiten toe. Het was tijd voor het avondeten en Yuna keek even naar de tafel van Zwadderich. Draco was uitvoerig in gesprek met Patty Park en grijnsde. Hij keek plotseling op en Yuna draaide haar hoofd weg. Er werd een hand op haar schouder gezegd en Yuna draaide zich om. “Gaat alles wel goed Yuna,” vroeg Harry die zijn hand op haar schouder had gelegd. “Ja het gaat wel Harry, er is gewoon iets gebeurd,” zei Yuna glimlachend. “Wat dan?” “Het is uit tussen Draco en mij.” Verbaasd keek Harry haar aan en zei niks. Yuna wist dat hij iets wilde zeggen maar expres zijn mond hield. De rest van de dag ging rustig voorbij en zondags besteedde Yuna de hele dag aan haar huiswerk.

Toen het maandag was begon het. “Moet je niet gaan janken Suteki,” riep Patty Park voordat Toverdranken begon. “Waarom zou ik,” zei Yuna. “Je wordt niet elke dag gedumpt!” “Wat?” “Tja, Draco heeft jou gedumpt.” “Is dat wat hij zei?” Yuna draaide zich om en keek naar Harry. “Heb jij hem gedumpt dan,” vroeg Harry zacht. Yuna knikte zacht en zuchtte toen Sneep eraan kwam en ze naar binnen gingen. De les verliep rustig en stil en aan het eind van de les liep Yuna rustig met Sue naar buiten toe. Toen ze langs de zwadderaars liepen stak iemand zijn voet uit maar Yuna stapte zonder te kijken stapte ze erover heen. Toen ze naar boven liepen hoorde Yuna dat de zwadderaars over haar aan het praten waren. Ze liet ze maar praten en liep rustig naar de leerlingenkamer. Toen ze in de leerlingenkamer was zei ze :”Ik word er nog eens gek van, hij loopt nou ook nog eens te liegen.” Verbaasd keek Sue haar even aan en zei toen :”Laat hem Yuna je kent de waarheid zelf wel.” Yuna knikte en ging zitten.

Na een uur stond ze op en liep met Sue en Harry naar beneden toe. Het was tijd om te gaan eten en Yuna had helemaal geen trek. Toen alles eindelijk iedereen klaar was liep Yuna opgelucht naar boven toe. Terwijl ze naar boven liep hoorde ze Draco vertellen hoe het volgens hem was gegaan. Yuna probeerde zich in te houden en het lukte maar net. Die avond probeerde Yuna snel in slaap te komen maar elke keer als ze haar ogen sloot zag ze Draco. Eindelijk was ze in slaap gevallen en werd weer wakker na een paar uur. Toen ze wakker werd zag ze dat het alweer ochtend was. Ze kleedde zich om en ging naar de Grote Zaal toe. De rest van de dag hoorde Yuna overal iedereen praten over het verhaal dat ze was gedumpt. Yuna had moeite met zichzelf inhouden maar het lukte wel. Zo ging het de rest van de week door.

Toen het donderdag was liep Yuna vanuit de bieb naar de Grote Zaal toe. Plotseling hoorde ze een paar stemmen praten. Ze praatte over haar. “Tja, ik kan het me voorstellen dat Draco het met haar heeft uitgemaakt, wie neemt er nou lang met haar,” zei een stem. “Hij heeft het wel een tijdje met haar volgehouden en hij heeft haar gevraagd en niet andersom,” zei een andere stem. “Hallo meiden, ik hoor dat jullie het over mij hebben,” hoorde ze plotseling de stem van Draco zeggen. “Inderdaad,” zei een stem weer. “Tja, ik snap soms ook niet wat ik in haar zag, en hoe ze reageerde toen ik het uitmaakte, alsof ze een klein kind was,” hoorde ze Draco zeggen. Toen ontplofte er iets. Woedend ging Yuna de hoek om en riep :”En nu is het GENOEG!” Verbaasd keek Draco naar haar en de 2 meisjes ook. “Misschien ben je het vergeten Draco maar, IK maar het uit, ik en niet jij,” zei Yuna woedend, “Jij gaf de reden dat je een Zwadderaar was en ik vertelde dat het andere redenen waren en als je het zo graag wilt weten liggen die redenen dieper dan je denkt!” “Dan had die redenen gewoon moeten vertellen,” zei Draco. “Je weet dat ik ze niet kon vertellen, als ook een beetje begrip had getoond wist je dat.” Yuna draaide zich om en rende weg. “Yuna, Wacht,” werd er geroepen.

Yuna rende door en toen ze stopte zag ze dat ze aan de rand van het Verboden Bos stond. Ze bedacht zich dat ze net zo goed even met Lelie kon praten. “Lelie, Lelie kom naar mij toe,” fluisterde ze. Na een paar seconden kwam Lelie er al aan. Toen Lelie bij haar was omhelsde Yuna haar en begon zachtjes te huilen. “Rustig Yuna, het komt allemaal, ik weet wat er aan de hand is en het komt goed,” fluisterde Lelie. Yuna keek op. “Ik voel me gewoon zo verward,” zei Yuna zachtjes. “Dat is logisch Yuna, je hebt ook niet 1 van de makkelijkste levens waar alles goed gaat maar, je moet ermee leren leven.” Yuna glimlachte even en zei toen :”Dat zegt iedereen maar, dat is moeilijker dan je denkt.” Lelie knikte even en zei toen :”Ga terug Yuna, er zijn mensen die op je wachten.” Lelie duwde haar een stukje naar school toe en draaide zich toen om en liep het Bos in. Yuna liep rustig terug naar school en voelde zich veel opgeluchter.

___________________________________________________

Reacties per PB maar het liefst in het reactie topci en met graag een goede onderbouwde mening zodat ik er veel aan heb!

Catie · Geplaatst: Ma Sep 06, 2004 17:10

Hoofdstuk 21 - De Marteling

Toen Yuna in het kasteel aankwam zag ze verschillende mensen naar haar kijken. Yuna negeerde ze allemaal en liep rustig naar de leerlingenkamer. In de leerlingenkamer aangekomen ging ze zitten bij het haardvuur en keek voor zich uit. Na een tijdje pakte Yuna haar overige huiswerk en begon eraan te werken. Toen het tijd was om te eten liep ze naar beneden toe en zag ze Sue en Harry de bieb uitkomen. Ze liep naar hun toe en zei :”Hoi Sue, Harry.” “Hoi Yuna,” zeiden Sue en Harry tegelijk. Het was stil en zo liepen ze verder naar de Grote Zaal. Toen ze in de Grote Zaal aankwamen negeerde Yuna de blikken die van de Zwadderaars kwam. Ze voelde dat die haar allemaal woedend aanstaarde. Rustig ging ze zitten en wachtte totdat Perkamentus klaar was met spreken. Toen Perkamentus klaar was verscheen al het eten op tafel en rustig schepte Yuna wat aardappels op. Toen Yuna bijna klaar was landde er een briefje bij haar. Verbaasd opende Yuna het briefje en las: Ik Wil je spreken, op ons oude plekje. Yuna keek even naar de tafel van Zwadderich en zag Draco kijken. Yuna verscheurde het briefje en keek naar haar bord. Ze schoof haar bord op en stond op. “Ik zie jullie later nog wel,” zei Yuna tegen Sue en Harry.

Rustig liep ze de Grote Zaal uit. ‘Zal ik gaan of niet,’ vroeg Yuna zichzelf af. Yuna liep de trap op maar toen ze bij de bieb was besloot ze terug te gaan. Ze liep richting het meer maar liep door naar de Verboden Bos. Rustig gin ze zitten en wachtte ze of er iemand kwam. Na een tijdje herkende ze Draco die naar buiten kwam gelopen. Yuna wachtte even en zag toen dat er een ander groepje naar buiten kwam. Ze liepen langs Draco en staken hun hand op naar hem daarna liepen ze richting haar. Yuna stond snel op en liep verder, ze liep een stukje het Bos in en wachtte. Ze keek naar het groepje en zag dat Patty Park grijnzend naar de rest keek. “Ze zal niks door hebben en zodra we klaar zijn zal ze wel een paar weken op de ziekenzaal liggen,” zei Patty grijnzend. “Ze zal niet weten wat haar overkomt,” zei een ander meisje grijnzend. Yuna voelde woede opborrelen. ‘Het was allemaal een val geweest, een wraakactie,’ dacht Yuna. Yuna richtte haar handen op de vloer en concentreerde zich. “Laat de aarde ze gevangen nemen met haar sterke stengels,” fluisterde Yuna. Yuna hoorde plots Patty Park gillen en nog een paar andere. Toen Yuna haar ogen opende en naar de groep keek zag ze dat er sterke stengels om hun enkels hadden gewikkeld waardoor ze waren gevallen. Daarna klommen de stengels over hun ruggen zodat ze niet weg konden. Yuna grijnsde even en liep toen weg zonder dat ze gezien werd.

Toen ze in het kasteel aankwam liep ze eerst naar de bieb toe. Ze liep naar de eerste en beste kast en pakte een boek eruit. Daarna liep ze naar de leerlingenkamer. Toen ze in de leerlingenkamer kwam zag ze Sue en Harry zitten voor het haardvuur. Ze liep naar hun toe en zei :”Hoi.” “Waar kom jij vandaan,” vroeg Sue verbaasd. “Uit de bieb,” zei Yuna terwijl ze ging zitten. Yuna liet het boek zien en keek tegelijk welk boek ze had gepakt. Ze zag dat ze een boek over magische bloemen had gepakt. Yuna bladerde het boek even door en zei toen :”Iemand misschien een spelletje doen, ik heb eigenlijk geen zin om te lezen.” “Wat dacht je van een potje knalpoker,” vroeg Harry. “Goed idee!” Harry haalde de kaarten tevoorschijn en deelde de kaarten. Nadat ze 2 potjes hadden gespeeld zei Sue :”Deel ook maar voor mij want, ik ga meedoen.” De rest van de avond speelde ze potjes knalpoker en toen het 10 uur was besloot Yuna naar bed te gaan. Rustig kleedde Yuna zich om en stapte haar bed in.

De volgende ochtend werd Yuna tegelijk met Sue wakker en samen liepen ze toen ze klaar waren naar beneden toe. In de Grote Zaal aangekomen liepen ze naar de tafel van Griffoendor en gingen zitten. Plotseling kwam er een groep Zwadderaars binnen lopen. Ze zagen er toegetakeld uit. Plotseling zag Yuna Patty en begon te lachen. Ze had overal schrammen op haar gezicht en armen. “Wat hebben die gedaan dat ze er zo uitzien,” zei Sue lachend. “Ik heb geen idee,” loog Yuna. Yuna wist heel goed wat er was gebeurd, het was haar eigen schuld dat hun er zou uitzagen. Na het eten liep Yuna vrolijk met Sue de Grote Zaal uit. Plots werd er geroepen :”Juffrouw Suteki kunt u even komen?” Verbaasd keken Yuna en Sue tegelijk om en zagen professor Anderling staan. Verbaasd liepen ze beide naar haar toe en toen zei Anderling :”Yuna, ik wil je even spreken in mijn kantoortje.” Verbaasd keek Yuna naar Sue en liep achter Anderling aan. Toen ze in het kantoortje kwamen deed Anderling de deur dicht en ging achter haar bureau zitten. “Kun je me uitleggen wat er gisteren is gebeurd,” vroeg Anderling. Verbaasd ging Yuna zitten en zei :”Wat bedoelt u professor?” “Yuna we weten dat jij die stengels hebt gemaakt.” “O dat, het was een soort ongelukje, ze hadden een plan beraamd om ervoor te zorgen dat ik op de ziekenzaal kwam te leggen en dus nam ik alvast een wraakactie.” “Waarom wilde ze jou op de ziekenzaal brengen?” “Hoe moet ik dat nou weten, het zal wel een wraakactie van Draco zijn geweest want, de hele school weet door mij dat ik het heb uitgemaakt en ze zijn er levend onder vandaan gekomen.” “Wat als dat niet was gebeurd?” “Dat kan niet want, ik kan die stengels onder controle houden en zorgde ervoor dat ze niet zouden stikken.” “Oké, ga maar naar je les Yuna.” Yuna stond rustig op en liep het kantoortje uit.

De rest van de dag ging rustig voorbij en Yuna negeerde de blikken van mensen. Die middag ging Yuna samen met Harry naar buiten toe. “Zullen we Lelie even gaan bezoeken,” vroeg Yuna. “Lelie, dat is toch die Leveni,” vroeg Harry. Yuna knikte. “Is goed hoor,” zei Harry. Rustig liepen ze naar het Verboden Bos toe en fluisterde Yuna :”Lelie, Lelie, kom naar me toe.” Binnen een paar seconden kwam Lelie eraan en Yuna omhelsde haar. “Het is goed Yuna, misschien ken je Harry wel,” zei Yuna terwijl ze haar losliet. “Tuurlijk ken ik Harry Potter, leuk om je eens te zien Harry,” zei Lelie zachtjes. Verbaasd zei Harry :”Hetzelfde.” “Yuna, zit niet in over die jongen, ik weet dat je er nog steeds mee zit maar, dat mag niet.” “Het komt heus wel goed, ik weet het Lelie, je hebt het me zo vaak gezegd,” zei Yuna glimlachend. Na een tijdje te hebben gepraat zei Harry :”Zullen we teruggaan, het eten is al begonnen.” “Dat is goed,” zei Yuna. Yuna omhelsde Lelie nog een keer en liep daarna rustig met Harry terug naar school.

Yuna keek naar de grond en zei toen :”Harry, je bent een goede vriend voor me, een hele goede vriend.” Harry knikte en mompelde :”Soms wou ik dat ik meer was dan een vriend.” Verbaasd keek ze Harry aan en bleef even staan. “Wat bedoel je daarmee,” vroeg Yuna. “Yuna begrijp het dan, voor mij ben je meer dan een vriendin, ik wil je als mijn vriendin,” zei Harry. “Dit meen je niet hé?” “Jawel Yuna, dit meen ik.” “Harry je weet sowieso dat het niet kan, ik zit nog met Draco en, en.” “En wat Yuna, je vindt me niet leuk?” “Zoals ik al zei, je bent een vriend en meer niet.” “Ik begrijp het al.” Harry draaide zich om en liep verder. “Harry wacht nou, zo bedoelde ik het niet,” zei Yuna. Harry liep door en Yuna wilde achter hem aanrennen toen ze plots van achteren werd vastgepakt. Yuna gilde hard en zag dat Harry omkeek. “Hou je mond klein kreng,” hoorde ze een lijzige stem zeggen. “Harry, rennen,” riep Yuna. “Silencio,” werd er geroepen en Yuna kon niks meer zeggen. Plotseling voelde Yuna iets ijskouds over haar hoofd gaan. Toen ze even later naar beneden keek zag ze dat haar lichaam was verdwenen. Yuna keek weer op en zag dat Harry naar de deur sprintte en veilig binnen kwam. “Laten we gaan voordat de leraren komen,” riep de lijzige stem die haar vast had. Ze werd meegetrokken door de persoon en probeerde zich wanhopig los te trekken. Ze werd mee getrokken en op een gegeven moment zag ze dat ze van het terrein waren.

Na een paar minuten zei de lijzige stem :”Iedereen bij de viavia dan gaan we zo snel mogelijk weg.” De hand van Yuna werd op een oude band gelegd en plots voelde ze een ruk aan haar navel. Toen het draaien ophield stonden ze in een onbekend Bos. Iemand mompelde iets en uit het niets kwam een huis tevoorschijn. Ze werd ruw naar binnen geduwd en er werd een zachte tik met een stok op haar hoofd gegeven. Weer liep er iets ijskouds over haar lichaam en even later was ze weer zichtbaar. Ze werd vooruit geduwd en er werd een deur opengedaan. Ruw werd ze naar binnengeduwd en viel hard op de harde koude vloer. Met een pijnlijk gezicht keek ze om en zag de vader van Draco staan. “Had je niet verwacht hé,” zei hij met een lijzige stem. “Wat willen jullie van me,” vroeg Yuna. “Crucio,” zei hij kil. Yuna voelde een vreselijke pijn in haar hele lichaam en ze gilde het uit. De spreuk werd opgeheven en moeizaam kwam Yuna op adem. “Dat deed pijn hé,” zei hij met leedvermaak. Plotseling kwam er een klein dik mannetje binnen die zei :”Lucius, zal ik vanavond de wacht houden of doe je het zelf?” “Ik doe het vanavond wel, kan ik nog wat vervloekingen testen,” zei Lucius grijnzend. “Wil je soms vanavond niet eten, als je eerst gaat eten let ik wel even op en ze kan toch niet ontsnappen,” zei het mannetje weer. “Dat is goed, ik ben binnen een uur wel weer terug,” zei Lucius. Voordat hij wegliep wierp hij nog een minachtende blik op haar en liep weg.

Bang keek Yuna naar het dikke mannetje. Hij zag er niet echt gevaarlijk uit. Yuna vond hem op een rat lijken. Moeizaam ging kwam Yuna omhoog. Het mannetje volgde haar met zijn ogen en Yuna liep naar de hoek van de kamer toe. In de hoek zakte ze naar beneden en sloot haar ogen even. “Je zult je niet kunnen verbergen meisje,” zei het mannetje plotseling, “En ontsnappen zal je ook niet lukken.” “Wie zegt dat ik dat van plan was,” zei Yuna boos. Het mannetje zei niks en bleef naar haar kijken. Yuna probeerde hem te negeren en probeerde zich te concentreren. ‘Ik moet hier wegkomen,’ dacht ze, ‘Als ik mijn krachten nou kon gebruiken of met Kaéletia in contact kon komen.’ Na een tijd die eeuwen leek te duren werd de deur opengedaan en kwam Lucius Malfidus weer binnen. “Je kan gaan Peter,” zei Lucius, “Heeft ze eigenlijk nog voor problemen gezorgd?” “Nee er is niks gebeurd,” zei het mannetje dat dus Peter heette. Nadat het mannetje was verdwenen deed Lucius Malfidus de deur dicht en pakte zijn stok. “Kom maar ik doe je niks,” zei hij met een grijns op zijn gezicht. Yuna keek hem bang aan en wilde niet weten wat er zou gebeuren. Plotseling riep hij :”Crucio” Yuna gilde het weer uit van de pijn en kromp ineen. Ze had het gevoel dat ze zo uit elkaar zou vallen en kreeg amper lucht. De spreuk werd verbroken en Yuna probeerde rustig adem te halen. Voordat ze weer normaal adem kon halen riep hij :”Crucio” Weer gilde Yuna het uit van de pijn.

Toen het rond middernacht was hield hij eindelijk op. Hij liep de kamer uit zonder iets te zeggen en Yuna viel vermoeid neer. Na een lange tijd viel Yuna eindelijk in slaap. Er verscheen een witte gedaante in haar droom. “Yuna, hou vol, geef niet aan ze toe,” zei de gedaante. “Kaéletia, ben jij dat,” vroeg Yuna vermoeid. “Ja Yuna, geef niet toe aan ze, ze mogen Zweinstein niet overnemen en het lot van Zweinstein ligt in jou handen,” zei Kaéletia zachtjes terwijl ze het hoofd van Yuna vastpakte. Yuna zag dat Kaéletia glimlachte en daarna verdween. Even was Yuna in totale duisternis achtergelaten totdat er plotseling onder haar een grasveld verscheen dat zich uitbreidde. Verbaasd stond ze op en liep over het veld, plots zag ze een gedaante eenzaam zitten. Automatisch liep ze naar de gedaante toe en zag tot haar schrik dat het Draco was. “Draco,” zei ze geschrokken. Draco keek verbaasd om en glimlachte.

Ze werd ruw wakker geschud en toen ze haar ogen opende keek ze in het gezicht van Lucius Malfidus. “Laat me los,” zei Yuna zwak. “Waarom noemde jij de naam van mijn zoon,” zei hij woedend terwijl hij haar tegen de grond duwde. Yuna zei niks en probeerde zich los te krijgen. Onverwachts kreeg ze een klap tegen haar wang en ze voelde haar wang tintelen. Geschrokken en bang keek ze hem aan. Hij stond op en plots voelde ze een schop tegen haar been aan. Yuna gilde en daar kreeg ze weer een trap. Yuna probeerde haarzelf te verweren maar, het lukte niet. Ze kreeg een trap tegen haar rug aan. Bij elke beweging die Yuna nu maakte voelde ze een vreselijke pijn. Op een gegeven moment pakte hij haar bij haar schouders en duwde haar tegen de muur aan, daarna werd alles zwart.

Toen ze wakker werd wilde ze gaan zitten maar voelde meteen de pijn in haar rug. Ze herinnerde zich weer wat er was gebeurd. Ze herinnerde zich de schoppen tegen haar lichaam en de klap tegen de muur. Daarna was alles zwart voor haar ogen geworden. Yuna probeerde te gaan zitten en ging tegen de muur zitten. Ze keek naar haar benen waar verschillende blauwe plekken zaten van de schoppen. De deur ging open en Yuna keek bang naar de deur. Ze zag dat het het kleine dikke mannetje was met een bord. Hij liep naar haar toe en zette het bord voor haar en liep weer weg zonder iets te zeggen. Verbaasd keek ze naar het bord en zag dat er eten op lag. Yuna raakte het bord niet aan maar bleef bang zitten. Yuna zag hoe de zon alweer onderging zonder dat er iemand die dag was langs geweest. Yuna sloot haar ogen maar bleef wakker want, ze was bang dat er iemand zou komen.

Toen de zon helemaal onder was hoorde ze een stem :“Wanneer vallen we Zweinstein aan via haar?” “Ik laat haar zo een brief schrijven, terwijl ze terug loopt zorg ik ervoor dat ze niet kan ontsnappen en we gebruiken dezelfde spreuk,” zei een lijzige stem. ‘Ze willen via mij Zweinstein veroveren, ik moet ze waarschuwen,’ dacht Yuna razendsnel. De deur ging open en Yuna zag Lucius Malfidus binnenkomen. Hij had perkament en een veer bij zich. “Jij gaat een brief schrijven aan Perkamentus en schrijft precies op wat ik je vertel,” zei hij terwijl hij de veer, het perkament en een potje inkt dat hij uit zijn zak haalde naar haar toe gooide. Yuna ving net op tijd het potje inkt op en pakte de veer en het perkament op. ‘Ik moet iets verzinnen waardoor ik ze kan waarschuwen,’ dacht ze. Toen de brief bijna klaar was ging de deur open en kwam er een onbekend iemand binnen. “Lucius kan ik je even spreken,” vroeg de man. “Ik kom eraan,” zei Lucius en hij liep weg. Yuna greep meteen haar kans en scheurde een stuk van het perkament af en begon snel te schijven:

Het is een val. De dooddoeners zullen meekomen zodra ik terugkom, ze zullen een kameoflagespreuk gebruiken en meekomen! Zorg dat er geen enkele leerling in de buurt is, het is te gevaarlijk!

Ze rolde de brief op en Yuna stond op en liep naar het raampje dat in de kamer zat toe. Ze opende het raam zachtjes en legde de brief in haar hand. De deur ging een stukje open en Yuna bleef stokstijf staan. “O Lucius wacht even,” zei de stem en de deur ging weer dicht. Opgelucht haalde Yuna adem en zei onhoorbaar :”Wind breng deze brief snel en veilig naar professor Perkamentus op Zweinstein, gehoorzaam mij want, het is belangrijk.” De brief ging omhoog en verdween in de nacht. Plots zei een stem die van buiten kwam :”Hé, wat gaat daar door de lucht?!” Geschrokken sloot Yuna het raampje en liep zo stil mogelijk terug naar de plek waar ze zat.

Na een paar minuten ging de deur open en kwam hij weer binnen. “Geef de brief en de andere spullen,” zei hij gebiedend. Bang gaf Yuna de spullen en zag dat hij de brief aan het lezen was. “Verstandig van je dat je geen waarschuwing hebt gegeven in de brief, dat zou erg dom zijn,” zei hij. ‘Gelukkig zijn ze er niet achter gekomen,’ dacht Yuna gerust. Malfidus liep de kamer uit en deed de deur dicht. ‘In de brief stond dat ik morgen terug zou komen, morgen zie ik Zweinstein weer,’ dacht Yuna. ‘Zolang alles maar goed gaat en er niemand buiten is,’ dacht ze meteen daarna. Na een tijdje viel Yuna in slaap. Toen ze wakker werd was het ochtend en scheen de zon al door het raampje. Yuna keek om haar heen en zag niemand staan of zitten. Yuna stond op en liep naar het raampje toe, ze keek door het raam zonder het te openen. Plotseling zag ze een witte gedaante voor het huisje lopen die meteen was verdwenen. Toen het middag was werd de deur opengegooid en pakte een onbekende Yuna bij haar arm omhoog. Ze werd meegesleurd naar beneden en werd naar buiten gebracht. Daar stond al een groep dooddoeners te wachten. De dooddoeners gebruikte de Kamouflagespreuk en verdwenen allemaal. Ze werd nog steeds vastgehouden en werd meegenomen. Na een tijdje door het bos te hebben gelopen kwamen ze op een open plek waar een grote tak lag. Haar hand werd op de tak gelegd. Ze voelde weer een ruk aan haar navel en alles begon te draaien.

Ze kwamen bij het terrein van Zweinstein aan. Yuna werd door iemand anders vastgepakt en voelde een stok tegen haar nek aan. “Als je ons verraad ga je er meteen aan,” zei de lijzige stem van Lucius Malfidus. Yuna knikte zachtjes en liep het terrein op. Ze zag dat er met het mooie weer niemand buiten was. Ze wist dat de lessen al waren opgehouden en dus wist ze dat Perkamentus de brief had ontvangen. Ze liep langzaam het terrein op en zag even later bij de deur de lerares staan. Je zag geen toverstokken en Yuna liep verder. Ze probeerde niet bang te kijken omdat ze dan alles zou verraden en ze zat nog steeds met die stok. Plotseling zag Yuna een man staan met een oog dat geen normaal oog was. Het oog draaide in zijn kas rond en het leek alsof het overal doorheen keek. Wat verbaasder liep Yuna verder. Toen ze bijna bij de leraren was stopte ze. “Loop door,” siste Malfidus. Yuna bleef staan en plotseling werd er op Yuna gericht door de man met het vreemde oog. “Paralitis,” riep hij en de spreuk vloog op Yuna af. De spreuk ging langs Yuna en plots voelde Yuna geen stok meer in haar nek. De spreuk had Lucius Malfidus geraakt en niet haar. “Yuna kom hier,” riep Anderling snel. Yuna rende naar professor Anderling toe en zag hoe de lerares in verschillende richtingen vloeken afvuurde. “Professor, hoe kunnen jullie ze raken als jullie ze niet zien,” vroeg Yuna. “Met mijn magische oog kan ik iedereen zien meisje,” zei de man die de vloek op Lucius Malfidus had afgevuurd. Na een paar minuten was iedereen uitgeschakeld en gaf de man aan waar iedereen lag en maakte ze de spreuk ongedaan.

Professor Perkamentus nam Yuna mee naar binnen toe en plotseling kwam Sue op haar afstormen. “Yuna, ik was zo ongerust over je,” zei ze terwijl ze haar omhelsde. Toen Sue haar losliet zag ze dat Sue tranen in haar ogen had. “Rustig Sue, alles is goed,” zei Yuna terwijl ook bij haar tranen begonnen te stromen. “Yuna ik wil dat je me alles verteld wat er is gebeurd in mijn kantoortje, Sue mag er ook bijzijn als je dat wilt,” zei Perkamentus. Yuna knikte en liep met Sue naar het kantoortje van Perkamentus toe. In het kantoortje aangekomen ging Yuna automatisch zitten. “Yuna zou je me alles kunne vertellen wat er is gebeurd,” vroeg Perkamentus vriendelijk. Yuna knikte en begon te vertellen. De afgelopen uren en martelingen vertelde ze met angst en rillingen die over haar rug liepen. Toen ze klaar was liepen de tranen nog erger over haar wangen en Sue keek haar geschrokken aan. “Heb je nog last van die blauwe plekken,” vroeg Perkamentus. Verbaasd keek ze Perkamentus aan en knikte. “Ik wil dat je eerst naar de Ziekenzaal gaat om te kijken of ze je niet hebben vergiftigd en daarna mag je pas terug naar de leerlingenkamer en Yuna, je hoeft niet iets te vertellen,” zei Perkamentus, “Neem de tijd om alles eerst zelf te verwerken en daarna moet je pas vertellen wat er is gebeurd.” Yuna knikte en liep met Sue stil het kantoortje uit.

Ze liepen door naar de ziekenzaal en Madame Plijster kwam er meteen aan. “Yuna, kom maar mee ik weet al waarvoor je hier bent,” zei ze terwijl ze Yuna naar een klein kamertje duwde. Madame Plijster onderzocht eerst haar benen en kon daar niks vreemds ontdekken. Toen ze bij haar rug kwam zei ze geschrokken :”Dit ziet er niet best uit meisje.” Geschrokken keek Yuna naar Sue. Sue staarde naar de rug van Yuna. “Yuna je rug, hij is zwart,” zei ze geschrokken. “Wat, wat bedoel je daarmee,” vroeg Yuna trillend. “Yuna, ze hebben je vergiftigd in je rug,” zei Madame Plijster, “Sue, ga professor Sneep halen, we moeten weten of hij een tegengif kan maken, hij is in zijn kantoortje.” Sue rende het kamertje uit en Yuna zag haar verdwijnen. Na een paar minuten kwam ze terug met professor Sneep. “Professor Sneep, Ze hebben haar rug denk ik vergiftigd waardoor haar hele rug nu zwart is,” zei Madame Plijster snel. “Laat me je rug zien,” zei sneep gebiedend. Yuna liet haar rug zien en zag in de spiegel dat de ogen van Sneep groter werden. “Dit is niet goed, ik ken dat soort vergiftigingen ze kunnen je hele lichaam aantasten ik begin aan het tegengif en zoek meteen of ik nog wat tegengif heb liggen,” zei Sneep, “Ze kan wel terug naar de leerlingenkamer zolang ze zorgt dat haar rug niet wordt opgemerkt dat kan problemen veroorzaken.” Daarna liep Sneep weg. “Ga maar terug naar je leerlingenkamer meiden en Yuna zorg dat je rug niet opvalt,” zei Madame Plijster. Yuna knikte en liep met Sue naar de leerlingenkamer. Toen ze de leerlingenkamer inkwam keek iedereen op en plots kwam iedereen op haar af. “Yuna waar was je,” werd er gevraagd. “Was je echt ontvoerd,” vroeg een ander weer. “Iedereen rustig,” riep Sue, “Yuna heeft het op het moment al moeilijk genoeg dit kan ze er niet bij hebben!” Nadat Sue dat had gezegd ging iedereen mompelend van hun vandaan.

------------------------------------------------------------------------------------

Reacties per PB maar het liefst in het Reactietopic met een goede onderbebouwde mening zodat ik er echt wat aan heb!

Catie · Geplaatst: Ma Sep 06, 2004 18:56

Hoofdstuk 22 - Sue's Bedrog

Samen met Sue liep ze naar de slaapzaal toe en ging op haar bed zitten. Het bed voelde zacht aan in vergelijking met de harde vloer waar ze steeds op had gelegen. Yuna wilde gaan liggen maar bleef zitten ze moest iets weten. “Sue ik heb alles verteld waar jij bij was,” zei Yuna twijfelend, “Wat is er hier gebeurd, ik wil alles weten vanaf het begin.” Sue werd wat bleker en zei :”Wil je alles weten?” Yuna knikte. Langzaam stond Sue op en kwam naast Yuna zitten. “Onder het eten kwam Harry plotseling binnenstormen, iedereen keek om en keek hem verbaasd aan hij zij: Yuna is ontvoerd,” zei Sue langzaam, “Perkamentus stond op en beval dat alle leerlingen naar hun leerlingenkamer moesten worden gebracht terwijl de leraren het terrein gingen afzoeken.” Yuna luisterde aandachtig. “Ik wilde weten wat er aan de hand was en liep naar Harry toe, Perkamentus kwam naar ons toe en nam ons mee naar zijn kantoortje waar Harry alles uitlegde,” zei Sue, “Nadat hij alles had uitgelegd werd er een bericht gestuurd naar een paar mensen en binnen een paar minuten stond het kantoortje vol met verschillende mensen en die noemden zich de Orde van de Feniks.” “De orde van de Feniks,” zei Yuna verbaasd. “Harry moest de sluipwegwijzer halen en even later wisten we dat je niet meer op het terrein was en je was verdwenen, de zoektocht werd gestaakt en we moesten naar onze leerlingenkamer, de rest is dat iedereen doodongerust was en dat er een hoop verwarring was toen Perkamentus de opdracht gaf om in de leerlingenkamer te blijven,” zei Sue zacht. “Is dat alles,” vroeg Yuna. Sue knikte zachtjes en Yuna zag dat er tranen over haar wangen begonnen te stromen. Rustig sloeg Yuna een arm om haar heen en zei :”Alles is nu weer goed, ik ben weer terug en alles komt weer goed.” Sue knikte en liep naar haar bed toe. “We kunnen beter gaan slapen,” zei Sue zachtjes. Yuna knikte en kleedde zich snel om.

De volgende ochtend stond Yuna als eerste op en kleedde zich snel om. Ze herinnerde zich dat niemand haar rug mocht zien en net toen ze klaar was werd Hermelien wakker. “Nu al omgekleed,” vroeg Hermelien verbaasd. “Ja, ik kon niet slapen,” zei Yuna rustig. “En dat op zaterdag.” Verbaasd liep Yuna naar beneden toe. ‘Zaterdag alweer,’ dacht Yuna verbaasd. Rustig liep Yuna naar beneden toe en toen ze langs de ziekenzaal kwam werd ze geroepen. “Juffrouw Suteki kom je even,” vroeg Madame Plijster. Verbaasd liep ze de ziekenzaal in en zag Sneep staan. Madame Plijster duwde haar naar hetzelfde kamertje als die dag ervoor. “Professor Sneep had nog wat tegengif over dus dat zullen we er alvast opsmeren,” zei Madame Plijster. “Laat je rug zien,” zei Sneep gebiedend. Yuna ontblootte haar rug en Sneep zei :”Goed opletten Poppy, ik heb namelijk geen zin om elke ochtend haar rug in te smeren.” Yuna voelde een ijskoude vinger op haar rug die vanuit het midden van haar rug rondjes draaide naar de buitenkant. Na een tijdje was Sneep klaar en legde wat uit aan Madame Plijster. “Yuna, ik wil dat je hier elke ochtend komt voordat iedereen wakker is, het mag niet teveel opvallen,” zei Madame Plijster toen Sneep weg was. Yuna knikte en deed haar kleding weer goed daarna liep ze de ziekenzaal uit.

Ze liep naar de Grote Zaal maar zag dat er nog niemand was. ‘Logisch, het is pas kwart over 8 ofzo,’ dacht ze, ‘Dan maar even naar buiten toe.’ Ze liep de Grote Zaal uit naar buiten toe. Het zonnetje scheen waterig en het was droog. Ze liep naar het meer toe en ging zitten. De grond was zacht en warm en Yuna deed haar hand in het water. Het water was een beetje koud en plotseling zag Yuna een weerspiegeling in het water. De weerspiegeling was verdwenen en verbaasd knipperde ze met haar ogen. Ze besloot om even haar ogen dicht te doen en weer te openen. Weer zag ze een weerspiegeling maar, dat kon toch niet. Dat kon Matt toch niet zijn. Ze keek op en zag nergens Matt staan. Verbaasd keek ze waar naar het water en voelde plots een hand op haar schouder. In het water zag ze Matt achter haar staan. Ze legde haar hand op haar schouder en voelde de hand van Matt. “Onthoud dat ik altijd bij je zal zijn,” werd er gefluisterd, “Als je het moeilijk hebt en als je gewoon iemand nodig hebt.” Matt verdween en zijn hand ook. Yuna stond weer op en liep naar binnen toe.

De Grote Zaal was een stuk voller en ze zag Harry zitten. Rustig liep ze naar hem toe en ging zitten. “Morgen Harry,” zei Yuna rustig. Verbaasd keek Harry op en zei toen :”Morgen.” “Is er iets,” vroeg Yuna verbaasd. “Nee niks.” Verbaasd pakte Yuna een broodje en begon te eten. Ze had honger. Ze had de laatste dagen amper gegeten en weinig gedronken. “Heb je honger,” vroeg Harry verbaasd. Yuna rolde met haar ogen en zei :”Wat denk je dan, denk je echt dat ze me elke dag eten gaven en gaven wat ik wilde?” “Nee, sorry was een domme opmerking.” “Maakt niet uit maar, als ze me echt zo hadden behandeld had ik nu niet met….” “Met wat?” “Nee niks.” Verbaasd keek Harry haar aan en haalde zijn schouders op. Na het eten ging ze samen met Harry naar boven toe om haar huiswerk te doen en te kijken wat ze allemaal had gemist.

De rest van de dag werkte ze aan haar huiswerk en probeerde alles nauwkeurig te maken. Ze maakte het huiswerk dat ze die week al af moesten hebben. Daarna deed ze haar opstellen en ging ze aan haar huiswerk voor de aankomende week. Toen het tijd was voor het avondeten moest ze nog 3 opstellen maken maar, die liet ze even liggen. ‘Dat kan morgen ook nog,’ dacht ze. Ze stond op en zag Sue binnenkomen. Ze liep naar Sue toe en duwde haar weer naar buiten toe. “Het avondeten gaat beginnen dus kom mee,” zei Yuna lachend. Sue liep mee en lachend zei ze :”Heb je het niet te druk met je huiswerk?” “Ik hoef nog maar 3 opstellen te maken,” zei Yuna lachend, “De rest heb ik allemaal af, ook hetgeen wat eigenlijk al moest worden ingeleverd.” Lachend liepen ze de Grote Zaal in en gingen zitten. Onder het eten zei Yuna :”Ik krijg de drang om te gaan vliegen.” Sue begon te lachen en zei :”Dat is volgens mij wel logisch nadat je niks hebt kunnen doen.” “Ach jah.”

Na het eten gingen ze naar boven toe en deden ze nog een paar spelletjes voordat ze naar bed gingen. De volgende ochtend zorgde Yuna ervoor dat ze vroeg wakker werd en stilletjes kleedde ze zich om. Ze liep stil naar de ziekenzaal en zag Madame Plijster al staan. “Je hebt een goede tijd uitgekozen,” zei ze. Yuna liep naar binnen toe en even later werd haar rug ingesmeerd. Ze deed haar kleren weer goed en liep de zaal uit. “Je weet het, morgenochtend weer zo vroeg,” riep Madame Plijster haar na. Yuna reageerde niet en liep naar de bieb. De bieb was net open en Yuna liep naar achteren. Ze pakte een boek en liep terug naar de leerlingenkamer. ‘Dit boek kan me van pas komen met mijn opstel,’ dacht ze. In de leerlingenkamer pakte ze haar huiswerk weer en begon aan de laatste 3 opstellen. ‘Hopelijk heb ik vandaag nog wat tijd voor mezelf over,’ dacht ze.

Toen ze haar eerste opstel afhad werd en een stuk drukker in de leerlingenkamer. Iedereen had uitgeslapen en verbaasd keken sommige Yuna aan. Yuna negeerde ze gewoon en ging verder. Toen ze haar 2de opstel bijna afhad legde er iemand een hand op haar schouder. Ze keek om en zag Harry staan. Naast hem stond Sue. “Druk met je huiswerk bezig of heb je nog tijd om te ontbijten,” zei Sue lachend. Lachend stond Yuna op en liep met Sue en Harry naar beneden toe. Na het ontbijt ging Yuna verder met haar opstellen en al snel had ze alles af. Ze ging de dag rustig voorbij en de volgende ochtend ging Yuna weer voordat iedereen op was naar de Ziekenzaal om haar rug te laten insmeren. Elke keer als ze terug kwam in de leerlingenkamer was er niemand. Alles ging goed tot het donderdag was.

Yuna liep terug naar de leerlingenkamer om daar op de rest te wachten. Ze zei het wachtwoord en stapte naar binnen toe. Tot haar verbazing zag ze Harry staan, hij zoende met een meisje dat precies op haar leek. ‘Wat heeft dit te betekenen,’ vroeg ze zich verbaasd af. Harry en het meisje hadden haar nog niet opgemerkt en plots herkende ze het meisje. Verbaasd zei ze :“Sue?!” Harry en Sue keken op en Sue keek haar geschrokken aan. Daarna keek ze Harry aan. Haar haarkleur veranderde in wat donkerder blond en haar ogen werden bruin. Ze rende de leerlingenkamer uit en Yuna wist dat ze huilde. Verbaasd keek ze naar Harry en ging toen Sue achterna. “Sue wacht,” riep ze terwijl ze achter haar aanrende. Uiteindelijk kwam ze buiten en zag Sue nergens. Ze wilde net weer naar binnenlopen toen ze iemand bij het meer zag zitten. Ze rende naar het meer toe en zag Sue. Voorzichtig liep ze naar Sue toe en ging naast haar zitten. “Gaat het,” vroeg Yuna voorzichtig. “Ik voel me zo stom,” zei Sue snikkend. “Ach het maakt niks uit, het kan iedereen overkomen.” “Ik wilde het niet doen maar, ik vond Harry al zolang leuk en ik wist dat hij jou leuk vondt, dus het leek de enige oplossing.” “Wat maakt het uit Sue.” “Hij wil me nu vast niet meer kennen.” “Als hij je niet meer wilt kennen is hij dom, wie laat er nou zo’n leuk iemand schieten?” Sue lachte even en keek naar Yuna. Yuna omhelsde Sue en zei :”Ga je mee terug, als je wilt kan je je excuses nog aanbieden.” Yuna stond op en trok Sue omhoog en samen liepen ze terug naar het kasteel.

---------------------------------------------------------------------

Reacties zijn altijd welkom maar ik heb wel graag goed ondersteunde reacties

Catie · Geplaatst: Vr Sep 10, 2004 13:54

Okie hier komt het volgende hoofdstuk en ik zal jullie vertellen dat dit verhaal ten einde gaat komen ^^ En daarna zal ik een andere plaatsen ^^

Hoofdstuk 23 - Gevangen

Het was twee weken geleden dat Sue haarzelf had voorgedaan als Yuna omdat ze Harry leuk vondt. Harry had het haar vergeven maar had gezegd dat hij niet met haar wilde. Sue was verdrietig geweest maar Yuna had haar getroost zoals Sue bij haar had gedaan. Sue was al bijna over haar verdriet heen en alles ging zijn gangetje. De rug van Yuna was genezen van het gif en nergens was meer iets te bekennen van iets zwarts en haar blauwe plekken waren ook verdwenen. De wedstrijd tegen Huffelpuf was geweest en ze hadden gewonnen. De wedstrijd tegen Ravenklauw moest nog komen maar het was bijna zeker. Griffoendor zou de zwerkbalcup winnen dit jaar. De wedstrijd tegen Ravenklauw zou de laatste van het jaar zijn en ook al speelde ze niet dan zouden ze toch winnen. Huffelpuf had van Ravenklauw gewonnen en Ravenklauw had op het nippertje van Zwadderich gewonnen. Griffoendor was de enige die nog alles had gewonnen. Vandaag was het vrijdag en de training was net begonnen.

Yuna vond het nog steeds heerlijk om weer op haar bezem te zitten en had steeds verschillende ideeën om te scoren. Sommige dingen waren erg moeilijk maar ze oefenden veel en al snel kregen ze het onder de knie. Ze gebruikte ook hun oude tactieken maar verbeterden ze en ze werden alsmaar beter. Ten de training was afgelopen verliet Yuna als laatste het veld. Ze stapte net uit de kleedkamers toen iemand haar schouder pakte. Verbaasd keek ze achterom en zag Draco staan. “Wat wil je van me,” vroeg ze koel. “Met je praten,” zei Draco terwijl hij haar vasthield en om zich heen keek. “En als ik daar geen behoefte aan heb.” “Dan krijg je er maar behoefte aan.” Hij duwde haar de kleedkamer weer in en deed de deur dicht. “Ik wil je terug,” zei hij. “Wat,” zei ze verbaasd. Hij pakte haar vast en zoende haar. Ruw duwde ze hem weg en zei :”Blijf van me af, jij wilt mij misschien terug maar ik jou niet.” Hij keek haar aan en vroeg :”Waarom niet?” “Doe niet zo naïef, na die rotstreek die je hebt uitgehaald, je kon er niet tegen dat ik het uitmaakte en dus vertelde je leugens over me, wat aardig,” zei ze boos. Ze deed de deur open en liep boos weg. ‘Waarom moet dit nou, als ik ja zou hebben gezegd zou je mijn hart alleen maar weer breken,’ dacht ze terwijl ze naar de leerlingenkamer liep.

Zo gingen er twee dagen voorbij en ze negeerde Draco gewoon. Het viel haar plotseling op dat Draco steeds vaker weg was en Harry ook. ‘Misschien spreken ze dingen af, nee ze haten elkaar,’ dacht ze. Ze lette er niet meer op en lette op in de lessen. Het eind van het schooljaar kwam in zicht en ze wilde goede cijfers halen zodat ze zeker overging. Het was donderdag toen ze een mysterieus briefje kreeg. Er stond in:

Lieve Yuna,
Ik wil je graag spreken,
Kom naar de Beukwilg maar niet te dichtbij,
Vanavond om 9 uur daar,
Hopelijk zie ik je vanavond.

Verbaasd las ze het briefje over, ze had geen idee van wie het briefje zou kunnen zijn want ze herkende geen handschrift. Die avond at Yuna normaal en maakte haar huiswerk en toen het kwart voor 9 was ging ze naar buiten toe. Ze liep snel en onopvallend naar buiten toe richting de beukwilg. Er stond een steen en ze ging zitten. Daarna wachtte ze. Ze wist niet hoelaat het was maar plotseling zag ze iemand aankomen. Ze bleef rustig zitten en uiteindelijk was de gedaante dichtbij genoeg om te zien wie het was. ‘Harry,’ dacht ze verbaasd.

Harry liep naar haar toe en zei :”Ik ben blij dat je gekomen bent.” “Waarom liet je me eigenlijk komen,” vroeg Yuna. “Ik wil iets weten.” “Wat?” “Kies uit mij en Malfidus!” “Hoe bedoel je?” “Ik wil dat je kiest, als je mij kiest ben je mijn vriendin en als je Malfidus kiest laat ik je met rust.” “Ik kies helemaal niemand!” “Nu.” Verbaasd keek ze Harry aan en voelde toen een prik in haar arm. Daarna werd alles zwart voor haar ogen en viel ze slap neer.

Na een tijdje werd ze wakker. Verbaasd ging ze zitten en merkte dat er ketens om haar enkels zaten zodat ze niet weg kon. Ze wilde haar stok pakken maar die was weg. Verbaasd keek ze de kamer rond en zag een kleine vieze kamer waar een bed stond en een spiegel hing. Verder was er niks te zien. Ze stond op en liep richting de spiegel, ze kon nog net voor de spiegel staan en zag haarzelf. Ze was lijkbleek en had een grote blauwe plek op haar arm. Verbaasd keek ze naar haar arm en in het midden van de blauwe plek zat een gaatje, alsof ze iets in haar hadden geprikt. Ze herinnerde zich niet van wat er was gebeurd en hoorde niks. Ze hoorde alleen haarzelf en ketens, overal was het doodstil. Ze wist het zeker, ze was gevangen genomen maar, door wie?

-----------------------------------------------

Oké dit was een superkort stuk, niet normaal meer ^^'

Catie · Geplaatst: Vr Sep 10, 2004 14:13

Hoofdstuk 24 - Verzwakt

Yuna viel weer in slaap en had het gevoel dat ze nooit wakker zou worden. Ze zwierf rond in een totale duisternis. Nergens was een lichtpuntje te zien maar ze wist alles wat er was gebeurd. Ze dacht na over haar leven en kwam te weten wat ze nooit had geweten. Ze wilde niet kiezen tussen Harry en Draco maar, toch wist ze wat haar keuze zou zijn geweest als ze had gekozen. Het maakte haar angstig en na een tijd werd ze wakker. Ze lag op het bed en voelde zich zwak. Ze hoorde stemmen. “Ze is verzwakt, ze zal niks kunnen doen,” zei een stem. “Mooi, we kunnen niet hebben dat ze ontsnapt en ze moet zwak zijn voordat we beginnen,” zei een andere stem. Daarna hoorde ze een plof en de deur ging open. De deur ging weer dicht en er gingen mensen de trap af. Yuna probeerde te gaan zitten maar viel weer neer. Ze voelde zich zo zwak maar ze moest iets weten. Ze ging weer zitten en keek naar de grond. Plots zag ze een krant, De Ochtendprofeet! Ze stond op en wankelde naar de deur toe en pakte de krant. Daarna liep ze langzaam terug naar het bed en viel neer.

Na een tijdje werd ze weer wakker en zag de ochtendprofeet liggen. Ze opende de ochtendprofeet en zag een grote kop op de voorkant en begon te lezen:

Yuna Suteki, leerlinge van Zweinstein spoorloos verdwenen!

Het is bekend gemaakt dat Yuna Suteki verdwenen is van Zweinstein. Ze ging op een donderdagavond naar buiten toe en is niet teruggekomen. Niemand heeft enig idee waar ze is en is in grote onrust. “Yuna was een geweldige voorbeeldige leerlinge,” zei haar afdelingshoofd Minerva Anderling. Andere leerlingen waren goed over haar te spreken zo zei Parvati Patil :”Yuna was aardig en behulpzaam en kon goed met iedereen opschieten.” Haar ouders en zus zijn doodongerust over haar en waren helaas niet aanspreekbaar. Haar beste vrienden waren ook niet aansprakelijk en helaas weten we niet meer over dit vreemde mysterie. Wij hopen dat iemand haar gezien heeft en ons of het schoolhoofd meer informatie kan verstrekken zodat ze snel terug komt. Hierbij wensen we haar familie en vrienden veel sterkte.

Yuna kreeg tranen in haar ogen. Ze keek naar de datum en zag dat de krant al oud was. Het was van de datum dat ze net 2 dagen was ontvoerd en de krant was al helemaal gelig geworden. ‘Hoelang zit ik hier al,’ vroeg ze zich hopeloos af. Plots hoorde ze voetstappen op de gang en ze ging bang in een hoekje zitten. De deur ging open en 2 mannen in mantels kwamen binnen. “Ze is wakker,” zei de ene. “En ze heeft de krant gelezen, ze zal zich wel afvragen waar ze is en hoelang ze hier al zit.” “Zullen we het dan maar vertellen.” Ze liepen naar haar toe en de ene zei :”Je bent hier pas een week maar, we laten je nog lang niet gaan.” “En waar je bent zullen we niet vertellen,” zei de andere. Bang keek Yuna hun aan en de mannen draaide zich om. Ze liepen weg en al snel was Yuna weer helemaal alleen. Ze besloot dat ze maar beter wat kon slapen zodat ze wat kracht zou krijgen en viel al snel in slaap.

Ze droomde over een gezicht. Het gezicht van Matt. Hij strekte zijn hand uit maar om een reden pakte Yuna die hand niet. Achter haar zag ze Kaéletia staan en pakte haar hand. “Yuna, spaar je krachten, ik weet je voelt je zwak maar, dat hoort er nu bij,” zei Kaéletia rustig, “Zorg ervoor dat ze je niet te pakken krijgen.” Daarna verdween ze en verdween Matt ook. Ze kwam op een groen veld terecht en overal stond alles in bloei. Ze stond op en liep wat verder, ze kwam bij een helder meertje met vissen erin. Ze proefde het water en het was zoet. Ze dronk gulzig wat water en zag een mand staan. In de mand stond eten en verbaasd begon ze te eten. Na een tijdje stond ze op en hoorde ze iemand zingen en begon te dansen. Een gestalte verscheen en danste met haar. De gestalte had geen gezicht maar danste goed en Yuna voelde zich gelukkig. Toen ze wakker werd glimlachte ze bij het denken aan de droom.

Ze bracht haar dagen alleen door zonder iets te doen en de meeste tijd sliep ze en na elke keer dat ze geslapen had voelde ze zich zwak en ellendig. Yuna wist niet meer welke dag het was of wat dan ook. Ze keek naar de zonsondergang en zonsopgang. Nooit zag ze iemand waarnaar ze kon roepen dat ze gevangen zat of wat dan ook. Yuna probeerde haar gedachtes op een rijtje te zetten maar het lukte niet. Ze voelde zich te ellendig en te rot. Met elke dag voelde ze zich slechter en ellendiger en elke dag kwamen de twee mannen kijken. Na een tijdje liet één van mannen weer een krant achter maar het koste Yuna veel inspanning om erbij te komen. Voordat ze eindelijk terug op het bed lag was ze doodmoe en viel gelijk in slaap en werd na een tijdje pas wakker. De zon stond hoog aan de hemel en ze keek naar de krant. Op de voorkant zag ze zichzelf staan en begon te lezen.

Yuna Suteki nog steeds spoorloos, iedereen vreest het ergste

Yuna Suteki is nu al meer dan 2 weken vermist en niemand heeft enig idee waar ze kan zijn. Iedereen is in grote onrust en vreest het ergste. De zoektochten zijn gestaakt, iedereen denkt dat ze of dood is of allang aan de andere kant van de wereld is. Van dreigbrieven is geen spraken en niemand snapt er iets van. Als dit allemaal een grap is dan valt er veel uit te leggen.

We hebben ook eindelijk haar familie en beste vrienden kunnen spreken en begonnen met haar zus Sue Suteki. Wij stelden haar een paar vragen:
Hoe voel je je nu?
Ik voel me rot, Yuna zou nooit zomaar verdwijnen zonder iets achter te laten en ze is nu al meer dan 2 weken weg. Ik mis haar vreselijk en er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan haar denk
Hoe denk je erover dat de zoektochten zijn gestopt?
Ik vind dat ze verder moeten gaan. Ik weet zeker dat Yuna nog leeft al weet ik niet waar ze is. Iets in mij zegt dat ze nog leeft maar zwak is. Het kan niet dat Yuna dood is, ze is veels te sterk en ze moeten beter zoeken, ze is niet zover als we denken!

Zo sprak haar ongeruste zus, helaas hebben we haar ouders nog niet kunnen bereiken maar we hebben Harry Potter één van haar beste vrienden te spreken gekregen en stelde hem dezelfde vragen.
Hoe voel je je nu?
Het is logisch hoe ik me voel. Yuna was een hele goede vriendin van me en kon met haar over alles praten. Ik mis haar net zoals iedereen hier, het leek altijd alsof Yuna geen zorgen had terwijl ze die toch had. Haar vrolijkheid mist iedereen en ik ook. In deze tijd voelt iedereen zich ongeveer hetzelfde rot en ellendig.
Hoe denk je erover dat de zoektochten zijn gestopt?
Ik weet dat Yuna nog leeft en ze moeten verder gaan met die zoektochten. Zelfs in deze tijd moeten dreuzels ervan af weten zodat als ze haar zien dat ze dat kunnen melden. Maar één ding is zeker, Yuna leeft nog en we moeten haar vinden.

Zo spreken deze mensen. Ze zijn ervan overtuigd dat Yuna nog leeft en laten we hopen dat dat ook zo is. Als iemand haar ziet of denkt haar te zien meld dat dan zo snel mogelijk.[/i]

Yuna kreeg tranen in haar ogen. Ze miste Sue zo erg en Sue wist dat ze nog leefde. Ze miste Sue maar haar ouders ook. Ze wilde weten hoe het met haar moeder ging en haar vader. Haar vader wist het misschien niet eens, die zat misschien wel in Afrika of in die buurt. En ze miste iedereen, haar vrienden en zelfs de mensen die ze haatte. De tranen stroomden over haar wangen en ze dacht aan Sue.

Catie · Geplaatst: Vr Sep 10, 2004 20:34

Hoofdstuk 25 - Het Gevecht

Die avond kwamen de mannen weer terug en maakten de ketens los. Ze pakten haar vast en namen haar mee naar beneden toe. Bang probeerde ze ontdekken wie het waren. Beneden was het donker en gooide ze haar in een hoek. De ene knipte met zijn vingers en het licht ging aan. Verbaasd zag ze een soort arena liggen. De mannen liepen naar het midden toe en de ene zei :”Je zult wel willen weten wie we zijn.” “En waarom je hier bent,” maakte de andere de zin af. Yuna knikte bang en de twee mannen deden langzaam hun kap af.

Tot haar verbazing zag ze Harry en Draco staan. “Harry, Draco,” zei ze verbaasd. “Goed gezien Yuna,” zei Harry, “Wij waren het die je gevangen hielden.” “Waarom?” Bang en vragend keek ze naar de twee jongens. Ze lachte even en zeiden niks. Ze liepen naar haar toe en tilde haar omhoog. Daarna zoende eerst Harry haar en daarna Draco. Geschrokken keek Yuna hun aan en zag dat ze glimlachte. “Je hebt nu nog de kans Yuna,” zei Draco. “Kies tussen ons en er zal niks ergs gebeuren,” vervolgde Harry. “Kiezen tussen jullie, waarom zou ik,” vroeg Yuna. “Je moet kiezen Yuna of je zal geen keuze hebben.” “Ik kies niet, nu niet nooit niet,” riep ze boos. “Je kiest niet, dan kunnen we beginnen,” zei Draco zacht, hij draaide zich om en liep naar de arena toe. Hij ging aan de rechterkant staan en Harry aan de linkerkant.

Beide richtte ze hun stok op Yuna en zeiden :”Serpensortia.” Er schoten twee slangen naar Yuna toe en Harry zei iets vreemds. “Ja Yuna, ik spreek sisselspraak,” zei hij toen Yuna verbaasd naar hem keek. De slangen gleden op haar af en siste naar haar maar, vielen niet aan. Bang keek ze naar de slangen en toen naar de jongens die hun mantels afdeden en hun stokken pakten. Opeens begon er iets te gaan dagen. “Willen jullie gaan vechten om mij,” vroeg ze. “Ja Yuna, één van ons zal jou krijgen en niemand anders,” zei Draco terwijl hij zijn stok inspecteerde. Na een tijdje leek het alsof ze klaar waren en liepen naar het midden toe.

“Je kan nog kiezen Yuna,” zei Draco. “Ik zei toch dat ik niet kies en jullie moeten niet zo stom doen,” zei ze boos, “Ook al zal er misschien iemand winnen ik zal nooit kiezen! Ik dacht dat ik jullie kon vertrouwen maar dus niet! Ik heb nooit iemand kunnen vertrouwen en zeker jullie niet!” Ze keken weer naar elkaar en bogen, ze draaide om deden 10 stappen van elkaar af en draaide weer om. Ze keken elkaar aan en richtte hun stokken op elkaar. Een onzichtbaar iemand telde af vanaf 10 en bij 0 riep Draco :”Amiculo!” Een grote bol schoot uit zijn toverstok en Harry ontweek de bol snel en de bol ontplofte. Er zat een gat in de muur en de hele muur was zwart. “Aripa,” riep Harry en er sprong een hond uit zijn staf die op Draco afrende. De hond had bloedrode ogen en leek alsof hij in brand stond. “Blituru,” riep Draco en een waterstroom raakte de hond die meteen verdween.”Kan je niet beter Potter,” zei Draco hatelijk. “Ik begin net Malfidus,” zei Harry net zo hatelijk.

Yuna stond op en wilde naar hun toe lopen maar de slangen kwamen dichterbij en hielden haar waar ze stond. Bang keek ze naar de slangen en toen naar de jongens. “Stop, ik wil dit NIET,” schreeuwde ze bang, “Ik wil niet kiezen, niet nu, nooit niet!” Ze luisterde niet naar haar en gingen gewoon door. Harry vuurde een vuurbal op Draco af maar die stuurde hem met een spreuk een andere kant op. De vuurbal kwam precies op Yuna af en geschrokken hield ze hem tegen. De vuurbal verdween en Yuna viel neer. Ze had haar kracht gebruikt en voelde en kloppende pijn bij haar slaap. Ze legde haar hand op haar slaap en probeerde het kloppen minder te maken terwijl ze naar de jongens keek die nog steeds elkaar aanvielen. Plotseling riep Draco :”Eminu Qualisima!” Uit zijn stok schoten kleine balletjes en Harry kon ze niet allemaal ontwijken. Hij werd tegen de muur aangeblazen Yuna zag dat hij bloedde. Draco keek even naar haar en werd toen ook tegen de muur geblazen door een enorme kracht. Hij leek bewusteloos maar opende zijn ogen en stond snel op terwijl hij riep :”Elektu Cotra!” Een bliksemschicht kwam naast Harry neer en bleef rond hem cirkelen. Terwijl er over de arena verschillende wolken kwamen en alles donkerder werd.

Yuna zag door de wolken die steeds daalde de jongens niet meer en keek bang toe. Ze hoorde onbekende vloeken en zag soms een flits of hoorde een doffe bonk. Na een tijdje verdwenen de wolken en de bliksemschicht was ook verdwenen. Yuna zag Harry en Draco vermoeid tegenover elkaar staan en het leek alsof ze elk moment konden inzakken. “Het moment is gekomen Potter dat dit het laatste is wat je zult zien,” zei Draco grijnzend. “Ik denk dat het eerder andersom is Malfidus,” zei Harry hatelijk. Yuna stond op en keek hun bang aan. Beide riepen ze :”Avada Kedavra…..” Yuna zette haar angst voor de slangen weg en rende naar het midden van de arena toe. Ze zag de jongens verbaasd en bang kijken en ze richtte haar handen op hun. De spreuken kwamen dichterbij en Yuna wachtte. Toen de spreuken haar konden raken verdwenen ze plotseling en met een enorme kracht werden de jongens geraakt door een luchtstroom en vlogen ze achteruit en knalde tegen de muur aan. Uitgeput stond Yuna in het midden en keek naar de jongens.

Ze moest hun helpen maar beide tegelijk. Ze liet de wind hun optillen en naar haar toe zweven daarna zei ze zacht :”Leid mij naar de uitgang en naar Zweinstein.” Een klein vuurballetje verscheen en vloog richting een kleine uitgang. Ze kwam in een kleine smalle gang terecht en moest erop letten dat de jongens niet werden geraakt. Ze waren nog steeds bewusteloos door de klap en Yuna liep moeizaam achter het balletje aan. Op een gegeven moment zag ze allemaal lichtjes en klimde uit het gat. Ze stond onder de beukwilg en merkte net op tijd dat hij haar wilde aanvallen. Ze richtte haar hand op de beukwilg en liet hem stoppen. De beukwilg stopte en Yuna liep moeizaam verder naar het kasteel toe. Het was donker en er was niemand buiten. De deur was dicht en ze opende hem met een simpele beweging. Ze hoorde stemmen uit de Grote Zaal komen maar ze wist dat het niet de leerlingen waren. ‘Daar kan ik om hulp vragen,’ dacht ze. Ze opende ook de deuren van de Grote Zaal met een simpele beweging en liep moeizaam naar binnen toe. Iedereen keek om en keek haar verbaasd aan. Ze liet de jongens landen en viel daarna slap neer.

Catie · Geplaatst: Vr Sep 10, 2004 20:41

Hoofdstuk 26 - Het Eind van de Tunnel

Yuna wist niet waar ze was beland, het leek alsof ze in een tunnel zat en overal aan de muren hingen foto’s van haarzelf. De foto’s begonnen met toen ze net geboren was en ze zag filmpjes van haar en soms Sue. Naarmate ze verder liep werden de foto van latere leeftijd en ze keek even toe toen ze bij een foto was dat het kerst was. Yuna en Sue waren lachend bezig met een sneeuwballengevecht en maakten sneeuwpoppen en gingen sleeën. De hele dag waren ze bezig in de sneeuw en die avond hadden ze heerlijk met zijn vieren gegeten en de hele tijd spelletjes gedaan. Voordat ze naar bed gingen vertelde haar ouders hun nog een verhaal over een klein mannetje dat voor het eerst sneeuw zag. Yuna bleef even staan en dacht blij terug aan die tijd. Het was hun eerste kerst geweest met veel sneeuw en dat ze samen waren.

Na een tijdje liep ze weer verder en zag hoe ze ouder werd en ontdekte dat Sue een transformagier was. Het was een hele schok voor haar geweest toen ze erachter kwam. Ze kwam haar slaapkamer in en plots zat daar een vreemd meisje met lang zwart haar en heldere groene ogen. Ze keek toen het meisje geschrokken aan en Sue transformeerde terug in haarzelf en begon te lachen. Lachend waren ze naar beneden gelopen en had Sue haar uiterlijk veranderd voor haar ouders die even geschrokken waren maar daarna vrolijk mee lachten.

Na een tijdje kwam ze bij de tijd dat ze de brief van Beauxbatons kreeg. Vrolijk liet ze de brief zien aan haar ouders en aan Sue. Toen het bleek dat Sue er ook een had omhelsde ze elkaar vrolijk en gingen een vreemd dansje doen. Al snel haalden ze alle spullen op en gingen ze naar hun nieuwe school toe. Ze waren bang geweest in het begin en keken hun ogen uit in het grote kasteel. Het was reusachtig vonden ze toen en overal was het schoon en er zweefden een paar vriendelijke geesten. Ze werden voorgesteld en hadden die avond heerlijk gegeten.

Zo ging ze haar eerste jaar van Beauxbatons af en kwam bij haar tweede jaar. Ze herinnerde zich haar eerste kus van haar eerste vriendje. Het was kerst geweest en ze liep met Louis buiten over het terrein. Het was volle maan en ze zaten aan het meer. Yuna herinnerde alles weer en dacht er met een glimlach aan terug. Zo ging ze haar 5 jaren op haar oude school af en uiteindelijk kwam ze bij de zomervakantie waarin ze te horen kreeg dat ze gingen verhuizen naar Engeland en naar een nieuwe school zouden gaan. Yuna wilde eerst niet en was koppig en probeerde zoveel mogelijke redenen te bedenken om niet te gaan. Uiteindelijk waren ze toch gegaan en had Yuna woedend naar haar ouders gekeken. Toen ze uiteindelijk in het nieuwe huis waren was Yuna opslag verliefd op het huis. Het was een mooi groot wit huis met een grote tuin en haar kamer was al helemaal opnieuw ingericht en de muurbeschildering was prachtig.

Daarna kwam ze bij de reis naar Zweinstein en de ontmoeting met Draco in de trein en met Harry in de Grote Zaal. Ze glimlachte even en zag hoe ze werd ingedeeld, ze wist nog wat de hoed had gezegd en uiteindelijk Griffoendor riep. Zo zag ze ook hoe ze woelde in haar bed met haar nachtmerries en uiteindelijk in de ziekenzaal kwam. Uiteindelijk kwam ze bij die avond. Ze zag hoe ze naar buiten sloop onder de mantel van Harry en bij de plek aankwam. Ze herinnerde het gesprek met Draco en hoe iets haar dwong tot blijven staan in plaatst van wegrennen. Ze zag hoe hun gezichten dichterbij kwamen en zo de eerste stap begon tot waar ze nu waren gekomen. Ze liep verder en zag Matt, het was vreemd maar de gedachte van Matt maakte haar niet meer superverdrietig zoals eerst.

Ze liep verder en kwam uiteindelijk bij het bal. Ze had ertegen op gezien om toen te worden gekoppeld maar uiteindelijk kwam alles goed. Het was de avond dat ze met Draco kreeg en ze dolgelukkig was. De hele school wist het meteen maar het maakte Yuna toen niks uit, ze was gelukkig en daar draaide het om. Ze herinnerde nog dat ze de tuin inliepen en dat door hun relatie echt begon. De kus en alle andere dingen en uiteindelijk gingen ze uit elkaar. Yuna had het er supermoeilijk mee. Ze wilde Draco vertellen van haar krachten en alle andere dingen maar, ze kon het niet. Daarna kwamen de leugens en toen de ontvoering door dooddoeners. Yuna werd bang bij de gedachte hoe ze werd geslagen en vervloekt en hoe ze uiteindelijk terugkwam. Haar rug was pikzwart en vergiftigd en na een stuk of 2 weken was ze eindelijk helemaal hersteld en toen kwam dit.

Ze kwam bij het laatste schilderijtje, daarin zag ze het gevecht. Ze zag hoe Draco en Harry elkaar vervloekte en zij zelf uiteindelijk er een einde aan maakte en moeizaam terugkwam bij Zweinstein en de Grote Zaal inkwam en slap neerviel. Ze liep verbaasd verder maar zag geen foto’s en andere dingen meer. Ze kwam bij het einde van de tunnel en zag een fel licht. Plotseling verscheen Matt. “Hallo Yuna,” zei hij zacht. “Matt,” zei ze verbaasd, “Wat is dit?” “Dit is jou tunnel Yuna, jou tunnel van het leven.” “Hoe bedoel je dat?” “Dat doet er niet toe, ga je met me mee?” Hij stak zijn hand uit en Yuna wilde die pakken maar voordat ze zijn hand had aangeraakt werd er een hand op haar schouder gelegd.

Verbaasd keek ze om en zag Kaéletia staan. Zacht zei ze :”Weet je zeker dat je dat wilt Yuna, je tunnel is nog maar zo kort en die kan veel langer.” “Is dit mijn levens tunnel,” vroeg Yuna verbaasd. “Ja en als je nu zijn hand pakt zal die tunnel nooit langer worden maar als je teruggaat zal die wel langer worden.” “Wat moet ik doen?” “Kies zelf, maar herinner dat het slechts herinneringen zijn en niks is echt.” Daarna verdween ze en Yuna keek naar Matt. Hij glimlachte en had zijn hand nog naar haar uitgestoken. “Sorry Matt,” zei Yuna en ze draaide om. Ze rende terug naar het begin en keek even achterom. De tunnel leek te vervagen en leek alsof de tunnel haar wilde opslokken. Yuna rende zo hard als ze kon en kwam aan het einde van de tunnel. Ze zag een meisje op de schommel zitten terwijl ze werd geduwd en ze rende door uiteindelijk kwam ze bij een meertje. Ze wilde in het meertje springen want alles achter haar verdween maar plotseling stak er een haaienkop uit met duizenden scherpe tanden. Ze stopte en keek bang en toen herinnerde ze de woorden: herinner dat het slechts herinneringen zijn en niks is echt. Ze keek naar de haai en dook naar beneden en de haai verdween.

Het leek alsof ze door een ijskoude plaat dook en plots zag ze haarzelf. Ze lag in een bed en hoorde stemmen. “Wat ik niet snap is dat jullie zoiets dom hebben gedaan terwijl jullie beide best weten wat ze had gekozen,” zei de stem van Sue. Verbaasd keek ze de kamer rond en zag Sue, Harry en Draco staan. Draco leunde tegen de muur aan en keek naar buiten toe. Het leek alsof hij niet luisterde maar ergens aan dacht. Harry zat op een stoel en keek naar Sue en daarna naar Yuna. “Misschien wilde we wat duidelijkheid,” zei Harry. “Dat hadden jullie kunnen krijgen als jullie haar de tijd hadden gegund, het is ook altijd wat met jullie.” “We hebben hier beide schuld aan en zijn beide oerstom geweest om te denken dat ze zou kiezen,” zei Draco zonder te kijken. “Inderdaad,” zei Sue boos. Yuna glimlachte en kreeg de aandrang om in haar lichaam te duiken. Ze dook in haar lichaam en voelde hoe ze weer in haar eigen lichaam zat.

Ze opende haar ogen en ging rechtop zitten. Harry keek naar zijn voeten en Draco nog naar buiten toe. Sue keek naar het plafond en zei :”Ik mag voor jullie hopen dat het nog goed met haar komt.” “Volgens mij wel Sue aangezien ik wakker ben,” zei Yuna. Geschrokken keken ze alledrie om en Yuna lachte vrolijk. “Yuna,” zei Sue terwijl er tranen over haar wangen begonnen te stromen. Sue liep naar haar toe en omhelsde haar. De deur werd opengegooid en haar ouders kwam binnen. “Yuna,” zei haar moeder huilend terwijl ze haar omhelsde. Haar vader omhelsde haar ook en Yuna zag tranen in zijn ogen. “We waren zo ongerust en zo bang,” zei haar moeder nog steeds huilend. “Mam je kent me, ik red me overal uit op welke manier dan ook,” zei Yuna lachend. “En je kan overal grapjes van maken,” zei haar moeder glimlachend. “Dat moet wel.” Haar moeder omhelsde haar innig en haar vader zei :”Laat haar ook even ademen schat en volgens mij zijn er een paar mensen die iets moeten uitleggen.” Haar vader knikte naar de jongens en haar moeder liet haar los. Haar vader duwde Sue de kamer uit en die zei hopeloos :”Maar ik wil het weten.” “Nee Sue, je zult het vast wel van Yuna horen,” zei haar vader terwijl hij de deur dicht deed.

Catie · Geplaatst: Vr Sep 10, 2004 20:51

Hoofdstuk 27 - Yuna en Draco

Het was stil, Yuna keek naar Harry en toen naar Draco. “Tja we hebben eigenlijk inderdaad wat uit te leggen maar ik weet niet waar ik moet beginnen,” zei Harry, “Dus begin jij maar Malfidus.” Draco keek Harry vernietigend aan en zei :”We moeten denk eerst onze excuses aanbieden omdat het gewoon stom van ons was om te denken dat je zou kiezen.” “Tja daar heb je gelijk in,” mompelde Harry. “Dus waar blijven de excuses,” zei Yuna rustig. Verbaasd keken de jongens haar aan en toen zei Draco zacht :”Sorry.” Harry mompelde hetzelfde. Het was een tijdje stil en Yuna zei rustig :”Van jullie word ik niet veel wijzer is het niet?” “Nee inderdaad,” mompelde Draco, “Het is gewoon dat we niet weten hoe we kunnen uitleggen dat we zo stom waren om dit te doen.” “Ik ben al blij genoeg dat jullie dit allebei hebben overleefd, jullie mogen me wel bedanken anders hadden jullie dit niet overleefd,” zei Yuna grijnzend. Draco glimlachte even en Harry keek haar verbaasd aan. Ze keek naar Draco en wist dat ze met hem moest praten. Ze wees zonder dat Harry het zag op Harry en dwong hem tot wat drinken te gaan halen. Plots zei Harry :”Ik ga even wat drinken halen.” Harry liep de kamer uit en deed de deur weer dicht.

Draco keek uit het grote raam en leek alsof hij er niet was. Yuna stond open liep zachtjes naar hem toe op haar blote voeten. Ze ging naast hem staan en zei niks. “Het spijt me van alles, het was in principe mijn idee, na jou afwijzing was ik boos en wilde er alles aan doen om je terug te krijgen maar je negeerde me gewoon.” “Ik was verward door die kus, ik dacht dat ik over je heen was maar dat was niet zo,” zei Yuna. “Ik heb je zoveel te vertellen maar nu weet ik niet meer wat.” “Ik had jou vanaf het begin moeten vertellen over mijn krachten, ik wist niet of ik je kon vertrouwen maar, ik had je moeten vertrouwen. Als ik alles had verteld dan was dit allemaal niet gebeurd.” “Dat weet je niet, het lot bepaalt alles wat er ook gebeurd.” Het was stil en Yuna legde haar hoofd op de schouder van Draco. Hij sloeg zijn arm om haar heen.

Zo stonden ze voor het raam. Twee geliefden die niks wisten te zeggen. “We hebben heel wat meegemaakt dit jaar, jij en ik samen,” zei Draco zacht, “Onze eerste ontmoeting ging niet al te goed maar vanaf het eerste moment was ik verliefd op je.” “Ik wist eerst niet wat ik van je moest denken,” zei ze zacht. “Ik wilde jou perse als mijn vriendin hebben en deed er veel voor, ik ging zelfs te ver. Maar het kon me niks schelen ik was te verliefd en uiteindelijk kwam die ene nacht, ik was verward door die kus maar jij ook. Mijn leven stond op zijn kop en ik werd steeds verliefder, je was zo mysterieus en leuk.” Yuna legde haar vinger op zijn lippen en keek hem aan. Ze legde haar hand op zijn borstkas. “Mijn hart,” zei ze terwijl ze zijn hand op haar hart legde, “Klopt alleen voor jou, en dan ook alleen voor jou.” Hun gezichten kwamen dichterbij en Yuna zoende hem. Hij zoende haar romantisch terug en ze merkte niet dat er iemand binnenkwam. Ze stopte en Yuna keek verliefd naar Draco en zei zacht :”Een kus zegt meer dan duizend woorden.” “Jullie zijn weer bij elkaar,” zei een stem plotseling. Verbaasd keken ze om en zagen Sue staan en achter haar verscheen Harry.

Na een paar dagen mocht Yuna weg uit het ziekenhuis en werd ze opgehaald door Draco. Ze zouden met de Collectebus gaan omdat ze niet met brandstof wilde reizen en om 10 uur stonden ze buiten. Yuna stak haar toverstokhand uit en er verscheen een paarse bus. Ze stapten snel in en betaalde hun kaartje en gingen achterin zitten. Ze merkte het amper dat de bus steeds heen en weer ging omdat ze steeds naar elkaar keken. Toen ze bij Zweinstein waren stapten ze uit en liepen ze rustig naar binnen toe. Draco sloeg zijn arm om haar heen en Yuna leunde met haar hoofd tegen hem aan. Er zaten verschillende mensen aan het meer en keken hun verbaasd na maar, ze trokken zich er niks van aan en liepen rustig naar school. De school zou nog een week duren maar Yuna kreeg vrij omdat ze er niet veel meer aan had en dus kon ze rustig doen wat ze wilde. En aangezien de vijfdeklassers nu examen deden zag ze in de pauzes nog mensen uit haar vorige jaar en elke pauze zat ze bij Draco. Toen ze samen met Sue langs het meer liep vroeg ze :”En hoe gaat het tussen jou en Harry?” Verbaasd keek Sue haar aan en zei :”Dat wordt totaal niks zus, ik heb besloten dat ik nog een tijdje vrij blijf.” Yuna begon te lachen en zei lachend :”Je bent een hopeloos geval zus.” Zo ging de week rustig voorbij en toen de week was afgelopen gingen ze terug naar huis.

Ze stapte met Draco de trein in en zochten een lege coupé en achterin was een lege coupé. Draco deed de deur dicht en ging zitten en Yuna leunde tegen hem aan. De trein begon na een tijdje te rijden niemand kwam bij hun zitten. Ze lieten de twee geliefden met rust en Yuna viel al snel in slaap. Na een tijdje werd ze wakker en zag Draco glimlachen. “Lekker geslapen,” vroeg hij zacht. Yuna knikte en zoende hem. ‘Dit is een prachtig schooljaar geworden met alle tegenslagen,’ dacht Yuna vredig. De trein begon langzamer te rijden en stopten en ze stapten uit. Yuna zag haar ouders als staan maar liep met Draco mee. “Ik wil gewoon dat je mijn moeder ontmoet,” zei Draco lachend. Ze kwamen bij een vrouw en Draco zei :”Mam ik wil je voorstellen aan mijn vriendin Yuna Suteki.” Zijn moeder keek hem even verbaasd aan en gaf Yuna toen een hand. “Leuk je te ontmoeten Yuna,” zei ze, “Ben je de dochter van mijn vriendin?” Yuna knikte en hoorde plots haar moeder :”Narcissa, wat leuk om je te zien.” Haar moeder stond achter haar en begon meteen te praten met de moeder van Draco. Draco trok haar mee naar een wat rustiger plekje en zoende haar. “Ik zal je missen deze vakantie maar, we spreken af,” zei Draco terwijl hij met haar haren speelde. “Ik beloof het, ik wil je niet de hele zomer missen,” zei Yuna glimlachend. Ze werden beide geroepen en ze namen afscheid. Draco zoende Yuna romantisch en na een lange zoen gingen ze beide hun weg naar hun eigen huis maar het was zeker dat ze elkaar nog zouden zien. En het kleine vonkje dat ooit was begonnen was een helse brand geworden en die hadden ze samen veroorzaakt.

The End