Een Wandeling In Jouw Schoenen

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Hoi!
Hier ben ik weer met een nieuw verhaal. Dit keer is het niet door mij geschreven, maar vertaal ik het slechts.
Het verhaal is in het Engels geschreven op FanFiction.net door Spirit007. Ik heb haar toestemming gevraagd om het te vertalen. De eerste twaalf hoofdstukken zijn al eens vertaald door iemand anders, maar ik ben zelf opnieuw begonnen.
Disclaimer: alle karakters (buiten die uit de Hp-boeken zelf) zijn van Spirit007.

De link naar het originele verhaal is: KLIK!

Het verhaal gaat over Lily en James. Op een avond sluipen ze allebei uit hun bed en komt Foppe hen samen tegen. Hij spreekt een of ander spreukje over hen uit, waardoor er iets vreemd met de twee gebeurt. De bedoeling van de hele spreuk is Lily en James dichter bij elkaar te brengen.

Momenteel is het verhaal 17 hoofdstukken lang, die allemaal een lengte hebben van over de tien bladzijden, minstens. Dus het is al een ERG lange tekst. Er is slechts één probleem: ik denk dat de originele schrijfster het verhaal heeft gedumpt, want er is al in geen 3 jaar -denk ik- nog een vervolg aan geschreven. Moest dit nog steeds het geval zijn als ik aan hoofdstuk 18 toe ben, dan zal ik zelf verder gaan met EWIJS, gewoon er een einde aan breien. Dat zou natuurlijk vreselijk jammer zijn, want mijn humor komt nog geen millimeter in de buurt van die van Spirit, maar ja, beter mijn einde dan helemaal geen einde, zeg ik maar.

Anyway,
Enjoy, want het is een geweldig verhaal, dat helaas niet zo geweldig vertaald is, maar jullie zullen het er maar mee moeten doen ^^"

Een wandeling in jouw schoenen.

Een helse ochtend
Part One

BANG!
Een hard geluid uit de meisjesslaapzaal, gevolgd door luid gegil verstoorde de rustige zondagnamiddag en liet iedereen in de leerlingenkamer van Griffoendor schrikken. Tenminste, iedereen behalve vier jongens die hun uiterste best deden om niet te lachen. Nog geen tien seconden na de luide knal, zweefde een rottende geur naar beneden.
“Eiks,” zei een vierdejaars die zijn neus dichtkneep. “Wat is die geur?”
“Het moet een mestbom zijn,” antwoordde zijn vriend, die zijn mond bedekte.
Op dat moment vloog de deur van de meisjesslaapzaal open, en de zestienjarige Lily Evers kwam naar buiten. Ze was niet blij. Haar rode haar tot aan haar ellebogen, was lichtjes naar omhoog gekruld en haar groene ogen schoten vuur wanneer ze de kamer afzocht op zoek naar een schuldig gezicht.
“Okay, Wie heeft dit gedaan?” vroeg ze. “Wie heeft die stinkbom daar gelegd?” Een aantal mensen zonken wat dieper weg in hun zetels wetend dat als de persoon die dit gedaan had niet zou toegeven het er niet zo goed uit zou zien voor degene die het gedaan had. Lily draaide zich onmiddellijk om toen ze gegrinnik hoorde. Ze rende de laatste paar treden van de trap af in de richting van een jongen met warrig zwart haar en hazelbruine ogen vol kattenkwaad. “Jij!” riep ze kwaad. “Jij deed dit, is het niet, Potter?” Toen de jongen helemaal rechtstond en zijn armen kruiste moest Lily naar omhoog kijken om zijn ogen te kunnen zien.
“Misschien,” zei hij nonchalant. “Waarom, is er een probleem?” Hij grijnsde naar haar,maar al te goed wetend dat ze nu op ontploffen stond.
“Ja, en of er een probleem is!” gilde ze. “Ik stink, Potter! Ik heb aanstaande vrijdag een date met Derek Thomas en waarschijnlijk stink ik dan nog!” James haalde zijn schouders op.
“Niet meer dan normaal.” Zijn vriend Sirius Zwarts proestte het uit, maar bedekte zijn mond vlug met een kussen toen Lily hem scherp aankeek.
“Kate, Chloe en Parker zijn daar boven aan het proberen de kamer te verluchten. Jessica Carson is aan het wenen omdat haar haar stinkt naar rotte eieren en mest! Heb jij enig idee hoe diep in de nesten je zit?” James leunde voorover en hief één wenkbrauw sceptisch omhoog. De meeste meiden zouden zowat flauwvallen hij zo dicht bij hen zou staan, maar Lily bleef ongeroerd.
“Wat ga je er aan doen, Evers?” vroeg hij uitdagend.
“Tien punten van Griffoendor,” zei ze triomfantelijk terwijl ze het gekreun van de overige leerlingen negeerde. James snoof alleen maar.
“Niet goed genoeg,” zei hij. Hij trok aan een badge op zijn gewaad en hield de glanzende, zilveren ‘K’ voor haar neus. “Ik ben ook Klassenoudste, weet je nog? Laat me eens kijken…Vijftien punten voor Griffoendor. Tien voor degene die jij juist aftrok en vijf omdat ik daar zin in heb. Hoe klinkt dat, mensen?” De andere studenten juichten en James richtte zich weer tot Lily met een zelfvoldane blik.
“Hoe jij ooit Klassenoudste bent geworden zal ik nooit weten!” zei ze boos. “Iedereen weet dat jij het niet verdient.”
“Ah, gewoon één van de vele voorbeelden van de Potterbezwering,” zei James. Alsof hij dit wilde bewijzen, draaide hij zich om en zwaaide naar een vijfdejaars. Ze werd knalrood en zwaaide verlegen terug. Toen hij zich weer omdraaide gilde het meisje samen met haar vriendinnen van opwinding en James glimlachte naar Lily toen hij hen hoorde. Veel meisjes smolten helemaal weg als ze een glimlach van James Potter kregen. Lily trok slechts een vies gezicht als dat gebeurde.
“Oh, asjeblief zeg,” spotte ze. “Doe dat niet. Het werkt niet bij mij, Potter. Ik ga een douche nemen. En aangezien de duoche van de Klassenoudsten bezet is, zoals die bij ons in de kamer, gebruik ik die van de jongens.” Ze draaide zich om en liep de trap op naar de jongensslaapzaal.
“Dat kan je niet doen,” protesteerde James.
“Let dan maar eens op,” snauwde ze. James gaf haar zijn bekende, scheve glimlach en volgde haar de trap op.
“Als je er op staat,” zei hij brutaal.
“Dat was geen uitnodiging, Potter!” Ze ging de slaapzaal binnen en smeet de deur achter haar dicht en deed de deur op slot met een spreuk. James draaide zich naar iedereen in de leerlingenkamer en grijnsde.
“Ik hoop dat iedereen heeft genoten van de show,” zei hij. “En als Anderling erachter komt, is het verhaal dat de meiden bezig waren met hun Toverdranken huiswerk en er iets fout liep. Iedereen akkoord?”
“Akkoord” Tevreden ging James bij zijn vrienden zitten en lui leunde hij achterover in de zetel. Sirius gaf hem een klap op de rug.
“Goed gedaan, Gaffel,” zei hij trots. “Goed gedaan. Je hebt niet alleen een perfecte grap uitgehaald, maar je had ook al meteen een goed excuus. Ik zou het zelf niet beter gekunnen hebben.” Remus Lupos, de meest verstandige van de Marauders, keek even weg van zijn Gedaanteverwisseling huiswerk en grijnsde.
“Je weet dat ze je gaat terugpakken,” zei hij. “Dat doet ze eigenlijk altijd. Weet je nog dat je die toverdrank over haar heen gooide waardoor ze haar had zoals een gorilla? Die avond stopte ze iets in jouw pompoensap waardoor je twee hele dagen kikkers moest opboeren.” James snoof.
“Alsjeblief zeg,” zei hij. “Dat was amateurswerk.”
“Niet wanneer een eerstejaar het doet,” antwoordde Peter.
“Weet je nog drie jaar geleden, toen ze al jouw gewaden glinsterend roze maakte nadat jij haar dekbed in honderden spinnen had getransfigureerd?” zei Sirius. Een dromerige blik gleed over James zijn gezicht.
“Ja,” zei hij. “Ik zal dat gegil nooit vergeten. Het leek wel of ze vermoord werd. Ik dacht dat ze een Sonorusbezwering had gebruikt.”
“Nu we toch bezig zijn over bezweringen,” zei Remus. “Lily is daar heel goed in. Ik vraag me af wat ze zal gebruiken om je terug te pakken, James. Misschien eentje die je hele lichaam, van top tot teen, bedekt met puisten. Of de altijd populaire Engorgio, waarmee je elk deel van je lichaam tot de grootte van een meloen kan laten groeien.” James begon een schaakbord op te zetten.
“Ik denk dat ze eentje zal moeten gebruiken waarmee ze dat lelijke masker dat op haar gezicht vastzit kan verwijderen,” zei hij.
“Hoe bekijk jij Lily?” snoof Sirius toen hij zijn eerste zet deed. “Lily is echt knap! Die groene ogen zijn echt onweerstaanbaar. Als ze geen vriendin van me was, zou ik aan één stuk door met haar flirten.”
“Dat doe je nu ook al,” vertelde Peter hem.
“Ik weet het wel. Maar ik bedoel dat ik haar zou mee uit vragen. Plus, ze heeft ook nog een behoorlijk temperament! Ik wed dat ze kust als geen ander.”
“Jakkes!” gilde James en hij trok een vies gezicht. “Dat is walgelijk, Sirius! Jij moet zowat de enige jongen op deze hele school zijn die zo over haar denkt.”
“Ik denk dat je daar wel ongelijk in hebt, Potter,” zei een stem. Brian Monaghan, de aanvoerder van het zwerbalteam zat naast hem. “Ongeveer alle jongens uit het vijfde jaar en ouder zijn verliefd op haar.”
“Ik niet!” riep James.
“Ja,” zei Brian. “Iedereen weet dat jullie elkaar haten, het is zowat een legende. Maar eigenlijk ben je gewoon raar.”
“Sirius, Remus en Peter vinden haar niet leuk. Zij staan aan mijn kant als het over Lily gaat.” Remus kuchte oncomfortabel.
“Ehm,” zei hij. “Ik vind haar wel redelijk knap.”
“En ik heb haar al sinds ons derde jaar leuk gevonden,” zei Peter schaapachtig. “Samen met een paar andere meiden.” James zuchtte geërgerd.“Jullie zijn allemaal gek.”
“Kom op, James,” redeneerde Sirius. “Je kan het toch niet echt serieus menen, dat je haar lelijk vindt.”
“Jawel!”riep hij uit. De vier jongens keken hem aan. “Oké, misschien is lelijk een te groot woord. Meer zoiets als mooi lelijk. Ja, dat klinkt al beter. Lelijk zijn staat haar goed.”
“Echt James,” zei Brian. “Ik denk dat je gewoon ontkent. Als jullie geen vijanden waren, zou je haar uitvragen. Geef maar toe!”
“Je hebt gelijk,” zei James, de rest keek geschockeerd. “Ik zou haar mee uitvragen…….als ze een ander gezicht, een andere stem, andere haarkleur en een andere naam had. Oh, en dan is er nog zo’n klein detail, namelijk dat ze me voortdurend irriteert. Bovendien heb ik haar niet nodig. Ik heb genoeg andere meiden die ik mee uit kan vragen wanneer ik maar wil. Let maar eens op. Sirius, wat is de naam van dat blonde meisje? Dat meisje daar verderop, voor het haardvuur.” Sirius vertrok peinzend zijn gezicht.
“Um…Veronica?”
“Valerie,” verbeterde Remus.
“Da’s hetzelfde,” zei James. “Hey Valerie!” Valerie keek op van haar tijdschrift en was verrast wanneer ze James naar haar zag wuiven. Ze gaf een gilletje van blijdschap en liep naar hem toe.
“Hi James,” zei ze buiten adem. Brian snoof en booog zich over de plattegrond van het zwerkbalveld. Hij beet op zijn lip zodat hij het niet uit zou proesten van het lachen.
“Hi,” zei James gladjes. “Luister, wat doe je deze vrijdag?” Valerie Natasha knipperde met haar ogen en draaide zenuwachtig een plukje haar om haar vinger.
“Vloog er iets in je oog?” vroeg Sirius onschuldig. James gaf hem een duivelse blik en keerde terug naar Valerie.
“Zo, heb je iets te doen?” vroeg hij opnieuw. Ze schudde haar hoofd gretig, niet in staat om iets te zeggen. “Ik dacht aan Zweinsveld. Je weet wel, we zouden wat boterbier kunnen drinken en wat ronddwalen in het dorp. Wat vind je er van?”
“Ja, is goed,” zei ze zwakjes.
“Okay, dan! Dat is een date. Zal ik je komen ophalen rond zes uur?”
“Ja, is goed,” zei ze opnieuw. “Maar is het volgende zweinsveld weekend niet pas over twee weken?” James grijnsde naar haar en raakte haar wang aan. Valerie keek wel alsof ze ieder moment kon flauwvallen.
“Laat dat maar aan mij over, Val,” zei hij zachtjes.
“Uh-huh,” zei ze flauwtjes. “’Kzie je.” Ze keek hem even aan en rende toen terug naar haar vriendinnen die gretig op haar zaten te wachten.
“Oh my God, wat ga je aantrekken?” hoorde James één van haar vriendinnen gillen. Hij keek zijn vrienden trots aan.
“Die is binnen!” zei hij zelfvoldaan. “Even haar wang aanraken, het werkt altijd. Op die manier kan ik een meisje alles laten doen.”
“Behalve Lily,” zei Remus. “Toen zij woedend op je werd nadat je de stoel onder haar had weggetrokken, probeerde je het ook. Ze draaide jouw arm om en stopte pas toen jij jammerde dat ze je los moest laten.”
“Ik jammerde niet,” beweerde James. “Het was gewoon een mannelijke kreet, en het deed ook echt pijn! Evers is heel sterk voor iemand die zo verdomd klein is!”
“Waarom moest je Valerie Thompson uitvragen?” vroeg Sirius. “Hier zijn zoveel knappe meisjes, kon je er geen uitvragen die ook nog over iets anders praat dan de mode van elk seizoen?” James haalde zijn schouders op en deed zijn zet op het schaakbord.
“Voor wat?” vroeg hij nonchalant. “Het is niet alsof ik lang met haar uit zal gaan. Ik heb haar maar nodig voor één nacht.” Remus schudde zijn hoofd van afgunst.
“Dat is zo laag,” zei hij. “Waarom kan je geen meisjes kiezen waar je langer dan één avond bij blijft?” Sirius en James keken verbijsterd Remus aan.
“Ben je gek?” zei Sirius. “Wat is daar zo leuk aan? Er zijn zo ongeveer vijfhonderd meiden hier op school. Met uitzondering van de Zwadderaars, proberen James en ik ieder meisje uit het vijfde jaar en hoder te daten, met uitzondering van Lily natuurlijk. We zouden ze nooit allemaal kunnen daten als we met een meisje langer dan een week gingen. We zijn gestart in het vierde jaar, dus nu zijn we bijna klaar.”
“Precies, Sluipvoet,” James was het helemaal eens met Sirius. “Je zal mij nooit langdurig met een meisje zien uitgaan en je zal mij ook nooit op een date met Lily Evers zien.” Brian pakte zijn spullen en stond op.
“Wel, hoe grrag ik zou willen discussiëren over Lily Evers, toch moet ik nu de plane voor de match van zaterdag gaan afwerken. Onthoud goed dat het tegen Ravenklauw is. Sirius, James, ik wil dat jullie allebei genoeg slapen deze week en ik heb het schema zo veranderd zodat de trainingen nu zijn op dinsdag, donderdag en vrijdag. Ik zie jullie dan wel.” Hij knikte nog even naar Remus en Peter en ging toen alleen aan een andere tafel zitten. Toen hij buiten gehoorafstand was, leunde James voorover met Toen hij buiten gehoorafstand was, leunde James voorover met een overbekend gezicht. Het gezicht van James wanneer hij iets van plan is.
“Zo, woensdag is het volle maan, wat zullen we doen?”

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Een helse ochtend
Part Two

Later die avond lag Lily wakker in bed met haar huiswerk dat ze nog moest afmaken. Toen ze naar de klok keek, zag ze dat het nog maar tien minuten was eer de klok middernacht zou slaan. Dat huiswerk voor Geschiedenis van de Toverkunst was tijdrovend, dacht ze. Toen ze de rol perkament wegstopte kreunde ze, ze herinnerde zich het huiswerk voor Gedaanteverwisseling.
“Dammed,” mompelde ze. “Van al de vakken die je kan doen midden in de nacht wanneer je al half in slap bent, moet ik natuurlijk het vak doen dat voor mij het meeste concentratie vergd.” Ze bukte zich en taste terug in haar tas, er kwam een verse rol perkament uit, maar ze kon haar handbook niet vinden. Oh nee, dacht ze in paniek. Dit ding heb ik morgen het eerste lesuur nodig! Waar heb ik dat stomme boek gelaten? Lily ging in haar gedachten alle stappen die ze had gemaakt eerder die dag af en herrinderde zich dat haar boek lag op een tafel in de bibliotheek. “Oh, crap,” zei ze geïrriteerd. Ik heb twee opties, bedacht ze. Ik kan het boek daar laten en onvoldoende krijgen voor die opdracht en goed uitgeslapen zijn. Of ik kan naar beneden gaan en het boek halen, met het risico gepakt te worden en grote problemen te hebben, maar toch de opdracht af hebben met als prijs dat ik er morgen bijzit als een wrak omdat ik niet genoeg rust heb gehad. Oh, wie houd ik voor de gek? Ze stond op en stak haar voeten in haar slippers, Lily deed een poging om een geeuw te onderdrukken, maar helaas. Terwijl ze alle scheldwoorden die er bestonden geluidloos mompelde, sloop ze de kamer uit, daarna ging ze de trappen af en verliet de leerlingenkamer, in de hoop dat ze niet ontdekt zou worden door Mrs. Norks, de kat van Vilder, op weg naar de bibliotheek.
“So far, so good,” fluisterde ze toen ze aankwam bij de bieb en ze slaakte een zucht van opluchting. “Alohamora!” De grote deuren gingen moeiteloos open en Lily zag haar boek al liggen recht voor haar. Gelukkig voor haar lag het op een tafel die dichtbij was. In minder dan een minuut tijd was ze al terug op weg naar de leerlingenkamer. Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze de hoek om ging.
Maar blijkbaar was ze te snel ontspannen.
Agatha, de boerin in het schilderij die de wacht hield bij de leerlingenkamer van Griffoendor, was niet meer op de plaats waar ze hoorde te zijn: op de stoel bij haar spinnenwiel.
“Oh nee,” kreunde Lily. “Niet dit, niet nu.” Al kijkend naar de trappen om zeker te zijn dat er niemand achter haar was, riep ze zachtjes op de jonge vrouw. “Agatha…Agatha! Komaan, Aggie, kom terug! Asjeblief?” Ze wachtte een paar momenten met hoop, maar gaf de hoop op toen er niemand kwam. Lily gleed neer langs de muur tot in een zitpositie en liet haar hoofd rusten in haar handen. “Ik ga dood,” zei ze met een gedempte stem. “Ik ben dood en begraven.”
“Krijg ik de eer om u te begraven?”
Lily hief haar hoofd in een snelle beweging op. Ze zag zichzelf kijken in de ogen van de laatste persoon op aarde die ze wou zien en het was niet Foppe. Het was niemand anders dan James Potter.
“Wat wil je?” snauwde ze. James klakte met zijn tong en stak een stuk stof onder zijn arm.
“Onbeschoftheid brengt je nergens, Evers,” zei hij, lichtjes glimlachend. Lily sloot haar ogen en bad voor geduld.
“Potter,” zei ze traag met haar tanden op elkaar. “Ik heb mezelf buitengesloten uit de leerlingenkamer en middernacht is al voorbij. Ik moet nog altijd mijn huiswerk afmaken en ik ben moe. Dus laat me met rust. En haal die grijns van je gezicht voor ik het doe!” snauwde ze. James grinnikte en ging tegenover haar neerzitten tegen de andere muur. “Dit is niet grappig, Potter! Ik ga dit huiswerk nooit afkrijgen.”
“En wat dan nog?” zei hij zorgeloos. “Het is niet alsof de wereld gaat vergaan.”
“Tegenover jou, Potter, verdien ik he tom Klassenoudste te zijn. Hoe zou het eruitzien als ik mijn taak niet afgaf?” James haalde zijn schouders op.
“En tegenover jou, Evers, kan het me eigenlijk niets schelen. Dan geef je eens je opdracht niet af, héél erg hoor.” Lily onderdrukte op het nippertje een kreet van frustratie en veranderde snel van onderwerp voor ze zou gaan schreeuwen.
“Wat doe je hier eigenlijk?”
“Ik had honger,” zei James simpelweg. Hij haalde een appel uit zijn jaszak, nam er een hap van en begon zonder meer te smakken.
“Van waar haal je dat?” vroeg Lily nieuwsgierig. James rolde met zijn ogen.
“Uit de winkel op de vijfde verdieping,” zei hij sarcastisch. “Het komt uit de keukens, Evers!”
“Weet jij hoe je in de keukens raakt?”
“Is dat niet wat ik juist zei?”
“Zeg je nu,” zei Lily traag. “Dat je elke keer dat je honger hebt eten jat uit de keukens?” James nam nog een beet uit de appel en kauwde er bedachtzaam op.
“Ja, dat is ongeveer juist.” Dit was te veel. Lily was moe. Ze was humeurig en ze had maar weinig geduld over. Dan ook nog eens ontdekken dat James zijn Klassenoudsteplichten aan zijn laars lapte om ’s nachts door de school te sluipen was de laatste druppel.
“Heb je enig idee hoeveel problemen je hierdoor kunt krijgen?” siste ze. “Ben je gek? Je bent een Klassenoudste, Potter. Klassenoudsten sluipen ’s nachts niet rond. Weet je wat er gebeurt als je gepakt wordt?”
“Maar ik wordt niet gepakt,” repliceerde James. “Niet dat het jouw zaken zijn ofzo, maar ik he been waterdichte manier om rond te sluipen” Lily snoof.
“Je kan geen manier hebben waardoor het onmogelijk is gepakt te worden als een gek het uitvoerd,” zei ze koeltjes.
“Noem je mij een gek, Evers?”
“Wow, wat een bemerking.” James hief een wenkbrauw op.
“Jij noemt mij een gek terwijl ik in elk vak de beste ben?”
“Mensen die de beste van de klas zijn moeten normaal gezien geen bijles krijgen voor bezweringen, Potter!”
“Aha, wie het zegt!” zei James, zijn stem werd altijd luider en luider. “Weet je hoeveel keer Anderling me heeft overgehaald je te helpen bij Gedaanteverwisseling?” Lily stond boos op.
“Waarschijnlijk veel minder dan ik jou moest helpen bij bezweringen!” James stond ook kwaad recht.
“Het is geen gemakkelijke les, Evers!”
“Wat, denk je dat Gedaanteverwisseling een eitje is voor mij?” Ze ging dichterbij hem staan en porde hem in zijn buik. “Denk je dat ik het leuk vindt om uit leggen aan Anderling waarom ik geen bijlessen zou nemen? Oh en nu nog het beste gedeelte! Twee nachten in de week, moet ik een uur besteden aan bijlessen van jou. Het zou geen bijles mogen genoemd worden! Het enige wat je doet is kritiek geven op wat ik doe!”
“Beter gezegd dan tekort doen,” zei James. “En daarbij moedig jij mij ook niet echt aan hoor, Evers!”
“De enige reden waarom jij zo slecht bent in bezweringen is omdat jij en Sirius alleen maar bezig zijn met de mooiste meid te kiezen tijdens de les!”
“Alsof jij de hele tijd oplet tijdens Gedaanteverwisseling?” snauwde James terug. “Alsjeblief! Het enige dat je doet is briefjes doorgeven aan Chloe en Kate over één of andere jongen!”
“Wat ik doe gaat je niet aan, Potter!”
“Wat ik doe gaat jou ook niet aan!” Lily was juist van plan naar hem te schreeuwen toen ze door gekakel warden onderbroken.
“Studenten uit hun bed?” Vol angst over wat ze zouden zien, keken James en Lily naar omhoog en zagen Foppe rondzweven.
“Hello Foppe,” zei Lily voorzichtig. “Wat doe je hier?” Foppe keek naar hen met een duivelse glinstering in zijn ogen.
“Leerlingen mogen niet uit hun bed in de nacht,” zei hij traag. “Ik zou het aan Vilder moeten zeggen.”
“Foppe, laat Vilder erbuiten!” smeekte Lily. “We zouden zoveel problemen hebben.” Foppe negeerde haar en keek naar James.
“Ik horde je reopen tot helemaal beneden,” zei hij onschuldig. “Je zou beter niet schreeuwen midden in de nacht. Dat is storend.” James was niet al te goed gezind door Lily en had geen zin te onderhandelen met Foppe.
“So what?” snauwde hij. “Kijk, Foppe. Evers en ik hadden ruzie. Dat is niet abnormaal. Kan je niet gewoon Agatha roepen en haar zeggen dat ze ons erin laat?” Foppe maakte een koprol en grijnsde naar de twee humeurige tieners.
“Ik weet wat ik zou doen aan jullie ruzies,” zei hij. Hij wreef in zijn handen van blijdschap.
“Kijk,” zei Lily langzaam en probeerde hem niet overstuur te maken. “Niets stopt onze ruzies, dus je moet het niet proberen.” Opnieuw negeerde Foppe haar en begon te zingen meeschuddend met zijn hoofd op het ritme.
“twee geïrriteerde mensen, met heel andere wensen! De één haat de andere, zij zullen van lichaam veranderen! Zo’n chaos zal ik veroorzaken! En ik kan er nog pret mee maken! Middernacht zal zodra verdwijnen, en dan zullen ze zien, dat ze zich aan elkaar moeten aanpassen en blij zijn misschien. Er zal geen andere manier zijn om te genieten van een dag dan te respecteren wat de ander doen en laten mag!” Toen hij klaarwas met zingen lachte hij luid en vloog achterwaarts weg naar beneden. Zonder twijfel ging hij naar vilder gaan. Lily en James stonden daar samen, verbijsterd van wat ze juist hadden gehoord.
“Dat moet het ergste lied zijn dat ik ooit heb gehoord,” zei James uiteindelijk.
“Maar wat betekende het?” zei Lily meer tegen haarzelf dan tegen James. “‘Zullen van lichaam veranderen…’ Wat betekend dat in godsnaam?”
“Who cares? Het was vast een grap van Foppe om ons ongerust te maken. Het belangrijkste is dat Agatha terug is.” En ja hoor, Agatha was terug in haar schilderij, stil aan het spinnen.
“Eindelijk!” riep Lily. “Leeuwenhol!” Agatha ging open zonder ook maar één woord en Lily en James gingen de kamer in. Lily beet op haar lip en bekeek haar horloge. Het was nu 00:15. Ze zou tot minstens 01:30 aan dat werk bezig zijn. Zonder één woord, liep ze de trappen op en sloot de deur. Terwijl ze vergat op haar tenen te lopen, liep ze naar de andere kant van de kamer en plofte neer op bed, klaar om eindelijk aan haar opdracht te beginnen. Het zal wel niet zó moeilijk zijn; ze deed een poging om haarzelf te overtuigen terwijl ze haar boek doorbladerde. Plotseling voelde ze zich helemaal wakker en dacht dat ze zo nog uren kon doorgaan.
Vijf minuten later viel ze in slaap.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Een helse ochtend
Part Three

Hmmm…
Lily opende traag haar ogen en rekte zich uit, ze was doodop. Ze rolde naar de andere kant van het bed om de klok te lezen maar hem niet zien. Ze wreef haar ogen uit en probeerde de klok opnieuw te lezen maar het lukt nog steeds niet. Al denkend dat het enkel slaap in haar ogen was, leunde ze dichter naar de klok toe. 7 uur…dacht ze nog half in slaap. Ik wil niet opstaan, ik wil niet naar Gedaanteverwisseling… Plotseling stond ze recht, ze herinnerde zich de opdracht die ze vorige avond had moeten afwerken. Nee! Ze zocht als een gek het bed af, maar ze kon haar boeken en perkament niet vinden. Ze keek over de kant van de tafel, maar kon haar tas met boeken niet vinden. En het meest iriterende was, dat ze nog steeds niets zag.
“Wat is hier aan de hand?” zei ze tegen zichzelf. Dan greep ze naar haar keel. Wat was dat? Waarom is mijn stem zo laag? “Hallo?” zei ze zacht, terwijl ze haar stem testte. Dat was haar stem niet. Oh my God, ik heb laryngitis! Ze gromde en stond recht om haar vrienden te wekken. Ik had mijn pyjama moeten aandoen voor ik begon met die opdracht, dacht ze versuft. Toen ze naar het volgende bed wandelde, zag ze dat ze groter was. Eindelijk heb ik mijn groeistuipen! Dacht ze blij. Ze zei zacht Kate haar naam om haar te wekken…
Of in ieder geval, van wie ze dacht dat het Kate was.
“Sirius!” zei ze verrast. “Wat doe jij hier?” Sirius jammerde in zijn slaap, rolde weg en drukte een kussen tegen zijn hoofd. Lily wreef aan haar keel en liep naar het volgende bed om Chloe te vragen wat Sirius in hun slaapzaal deed, maar daar trof ze Remus aan.
“Wat…?” Lily liep naar het volgende bed, en het volgende en ze vond alleen maar jongens in de plaats van meisjes. Ze bekeek de kamer wat beter en zag allemaal kleren rondslingeren. Dit is de jongensslaapzaal, dacht ze geschrokken. Wat doe ík hier? Hopend dat niemand haar zou zien uit de jongensslaapzaal komen zo vroeg in de ochtend, ze kroop uit de slaapzaal en bevroor zowat toen ze een paar vroege vogels rond het vuur zag zitten. Voor de één of andere reden vonden ze het niet echt raar dat er een vrouwelijke Klassenouste uit de jongensslaapzaal kwam. Niet zonder te stoppen met nadenken, ging Lily haar eigen slaapzaal binnen. Wat is er aan de hand, dacht ze. En ik kan nog steeds niet zien! Ze ging de slaapzaal sluipend binnen om haar kamergenoten niet wakker te maken, maar stopte toen ze een meisje dat niet al te groot was voor de spiegel zag staan. Dat is grappig, dacht ze. Ik ben er zeker van dat ik me een meisje met dezelfde haarkleur wel zou herinneren. Misschien is ze nieuw. Ze liep tot bij het meisje en tikte op haar schouder, in de hoop een deel van haar gezicht te kunnen zien.
“Sorry,” zei ze vriendelijk. “Ben je nieuw hier?” Het meisje verstijfde en keek Lily langzaam aan. Lily snakte naar adem en zette enkele stappen naar achteren. Ze had geen bril nodig om te zien dat het geen nieuw meisje was.
Ze keek naar haarzelf.
“Oh…My...God...” zei ze.
“Wel, verdorie,” zei het meisje. Ze waren enkele minuten stil terwijl ze elkaar van top tot teen bekeken.
Daarna gilden ze het allebei uit.

De verwisselspreuk
Part One

“Lily,” zei Kate slaperig. “tisser?” Maar Lily hoorde haar niet. Ze was een meisje aan het bekijken dat hetzelfde haar, hetzelfde gezicht, alles hetzelfde had als zij. Dat was er iets dat niet klopte: als het meisje juist hetzelfde was als zij, moest ze dan niet even groot zijn? Waarom moet dan naar beneden kijken om haar te zien? dacht ze.
“Wie schreeuwde?” vroeg Parker humeurig van bij haar bed. “Weet je niet hoe laat het is?” Haar ook negerend, nam Lily eens goed adem, met immense inspanning lukte het haar om kalm te blijven.
“Okay,” zei Lily toen ze haar stem terugvond. “Wie ben je echt?”
“Is dat James?” riep iemand. “Zorg dat hij me niet ziet, ik heb geen make-up op!” Lily keek rond, maar zag James niet. Toen ze terug naar het meisje keek, keek ze haar nog altijd vol afschuw aan.
“Wie ben jij?” vroeg Lily opnieuw geduldig.
“Ik…ik…” stamelde de nep-Lily. “Ik ben een meisje!” Lily keek haar raar aan.
“Wel,” zei ze traag. “Oké. Wat zou je anders moeten zijn?” Het meisje maakte wilde bewegingen naar Lily.
“Ik!” gilde ze. “Ik zou ik moeten zijn!” Nog steeds begreep Lily er niks van.
“Wat?” Het meisje negeerde haar en keek weer in de spiegel, ze nam wat haar vast.
“Maar in de plaats ben ik Lily Evers!” riep ze luid.
“Wat bedoel je met:‘ik ben Lily’? En wat is er mis met mij, in godsnaam?” vroeg lily eisend.
“Ik zal je zeggen wat er mis is met jou,” zei ze kortaf. “Je bent niet jij, dat is er mis!”
“Pardon?”
“Normaal ben ik geen meisje!” vervolgde ze. “Ik ben niet gemaakt voor dit lichaam!” Toen ze zag dat Lily er niets van begreep, fluisterde ze: “Je weet het niet, hé? Je merkte niet…Je merkte niets raar toen je wakker werd?” Ze kruiste plotseling haar armen. “Dan nog, hoe kon je, ik ben ten slotte perfect,” zei ze en ze grijnsde. Die houding herinnerde Lily aan iemand…
“Nee, ik merkte niets.” Het meisje wierp haar handen de lucht van frustratie.
“God, ben je dan echt zo dom, Evers? Dan zeg jij dat het een wonder is dat ik Klassenoudste ben.” Lily begon een vaag vermoeden te krijgen. Er was maar één iemand die haar zo noemde.
“Hoe noemde je me juist?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Evers. Ik heb je altijd al zo genoemd!” Lily wees met haar vinder naar hem.
“Maar dat betekent dat jij…jij bent…” Het meisje trok een wenkbrauw op.
“Guess who?” zei ze met een “ja duh” toon. Lily leunde voorover een keek haar in de ogen. Ook al waren ze groen net zoals de hare, Ze hadden een soort van glans die haar ogen nooit hadden.
“Potter?” fluisterde ze. De imitator grijnsde naar haar.
“De enige echte.” Lily huiverde en zette een stap achteruit.
“Maar hoe heb je een wisseldrank gemaakt?” zei ze. “Die toverdrank is extreme moeilijk, Potter. En het recept staat in de Verboden Afdeling! Begrijp je wel hoeveel problemen—”
“God, je begrijpt het niet hé, Evers?” onderbrak hij haar. “Ik heb geen Wisseldrank gemaakt.”
“Maar, dat is onmogelijk,” protesteerde Lily. “Want de enige andere manier dat jij zou kunnen zijn is…” Ze deinsde achteruit omdat alles paste. Ze bekeek James terug en schudde hevig haar hoofd.
“No way,” zei ze paniekerig. “dat kan niet, Potter, dus begin er niet over!”
“Heb je al een sin spiegel gekeken, Evers? Of misschien heb je gemerkt dat je niet zo goed ziet?” Hij nam haar schouders vast en zette haar voor de spiegel, Wat lily’s ergste nachtmerrie bevestigde. “Welcome to hell,” zei hij grinzend. Lily’s ogen, of beter, James’ ogen stonden wijdopen van verschieten. Niet in staat om iets te zeggen, opened en sluitte ze haar mond terwijl ze met grote onbekende handen gleed langs een lichaam dat niet van haar was.
“Ik…Ik…Ik ben een jongen!”
“Nu begrijp je mijn nood, Evers.” Lily ging met een hand door het bruine haar aan haar hoofdhuid.
“Oh, mijn haar,” kreunde ze. Ik zit in potters lichaam! “Wat heb je gedaan?” zei ze furieus.
“Nu zijn we niet zo spraakzaam meer, hé?” Lily draaide zich om en keek de persoon voor haar aan.
“WAT HEB JE IN HEMELSNAAM GEDAAN?” gilde ze opnieuw .
“Ik deed niets,” zei hij kalm. Om de één of andere reden, werd Lily kwaad dat hij zo kalm was.
“Je moet toch iets gedaan hebben,” gromde ze. “En waarom ben je zo kalm?”
“Ten eerste,” zei hij, met één vinger in de lucht. “Ik ben al wat over de schok, als je nadenkt dat ik het al wat langer weet. En twee, ik zal eindelijk weten hoe een meisje naakt is.” Daar had Lily niet aan gedacht.
“Wel denk opnieuw, Potter!” zei ze terwijl ze hem porde.“Ik ben vervloekt al jij mij naakt ziet!” Maar James luisterde niet. Hij was aan het kijken naar zijn nieuwe borsten en pored er nieuwsgierig in.
“Dus zo voelt dat,” zei hij met ontzag. “Wacht tot ik het vertel aan Sirius!” Lily sloeg zijn hand weg.
“Stop dat!” eiste ze. “Potter, terwijl je in mijn lichaam zit, je zal niets aanraken dat je anders ook niet hebt en je zal het ook niet naakt zien. Begrepen?”
“Hoe denk je dat ik mij ga omkleden?” Dat is een goed punt, dacht Lily.
“Ik weet niet,” zei ze geïrriteerd. “I’ll think of something. Op dit moment moeten we naar professor Perkamentus gaan om hem uit leggen wat era an de hand is. Misschien weet hij iets”
“Nu? We hebben les!”
“Kan me niet schelen! Ik ga nergens heen tot ik mijn lichaam terug heb.”
“Je bedoelt dat miss-perfect wil spijbelen?” spotte James.
“Daag me niet uit,” gromde ze.
Op dat moment werd Chloe wakker en keek naar het kibbelende paar.
“James, wat doe je hier?” vroeg ze. Omdat ze niet gewend was om aangesproken te worden als James antwoordde ze niet. Dat deed ze ook niet tot James met zijn lippen “antwoordt!” vormde en besefte ze dat Chloe het tegen haar had.
“Uh...” stamelde ze. Ik moet het haar vertellen, dacht ze. Ze nam diep adem en beveelde haarzelf om kalm te praten. “Okay, Chloe. Ik ga je iets vertellen wat je waarschijnlijk niet gaat geloven maar toch moet je, mant er is iets heel raars aan de hand namelijk—”
“Hou je mond, Potter?” onderbrak James met zo’n goede imitatie van Lily dat ze direct zweeg. “Je weet dat je hier niet mag zijn.” Hij wachtte even voordat hij gemeen grijnsde. Oh, dat kan niet goed zijn, dacht Lily bezorgd. “Maar,” vervolgde James vrolijk tegen Chloe. “Van mij mag hij hier komen wanneer hij wil. Remus, Sirius en Peter ook.” Lily opende haar mond om te protesteren.
“Dat kan je niet doen!” riep ze. James keek naar haar en grijnsde.
“Probeer me maar te stoppen,” zei hij tegen haar. “Ik ben Klassenoudste. Ik kan doen wat ik wil. Chloe keek naar de twee terwijl zee r steeds minder van begreep.
“Lily,” zei ze. “Weet je eigenlijk wat je juist deed? En James, waarom probeer je haar te stoppen? Je probeert hier al maanden binnen te raken maar Lily betrapte je steeds.”
“Ja,” zei James denkend. “Zonde.” Lily nam James grof bij zijn pols en sleurde hem naar de deur voordat hij nog iets zou kunnen zeggen.
“We moeten nu gaan,” zei ze luid. “Vergeef ons Kate, we moeten naar het schoolhoofd over—”
“Klassenoudste gedoe,” onderbrak James ruw wat Lily irriteerde. “Supergeheim, als je weet wat ik bedoel, Chloe. Kom op Potter, we willen niet te laat zijn!” Hij trok haar uit de kamer en sloeg de deur achter haar dicht.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

De verwisselingsspreuk
Part Two

“Waarom stopte je me?” vroeg Lily boos. “Ik wou haar te vertellen wat er was, ze zou ons helpen!”
“Evers,” zei James met een lage stem. “Denk je cht dat ze ons zou geloven? Wat zou je zeggen? Oh ik weet wat: “Goedemorgen, Chloe! Mooi weertje, vindt je niet? By the way, ik weet dat ik eruitzie als James maar eigenlijk ben ik Lily in James zijn lichaam omdat er een stom ongelukje is gebeurt waardoor ik nu moet leren naar het toilet gaan op de mannelijke manier.’ Ja, Evers, dat zou de perfecte manier zijn. Ze zouden je naar St. Holisto’s dragen en wanneer ik terug in mijn eigen lichaam zit zou ik voor mijn hele leven opgescheept zitten met therapie, en wat is er mis met dit lichaam, het is veel te klein!” Hij stond op zijn tenen om haar kunnen aan te kijken.
“Ik zit dan al in therapie, hoe raak ik ooit over dit heen! Ik ben gemerkt voor het leven door jou!”
“DAT IS NIET WAAR!” riep James terug. Lily horde dat zijn stem hoger was omdat hij ontzet was, net zoals bij dat altijd was. “Ik deed niets!”
“Yeah, right,” spotte ze. “En ik ben de teruglevendgeworde Merlijn!”
“LEUK JE TE ONTMOETEN, MERLIJN? IK BEN EEN GROTE FAN VAN U!”
“Willen jullie je mond houden?” zei een geïrriteerde zevendejaars die zat bij het haardvuur. “Vind je het erg om dit later in de dag verder te zetten?”
“Waarom hou je je kop niet en bemoei je je met je eigen zaken?” snauwde James. Maar omdat iedereen dacht dat die woorden uit Lily haar mond kwamen, keek iedereen hem aan. Normaal zou Lily haar excuses hebben aangeboden en stiller zijn gaan praten. Maar dan nog, dit was geen normale dag, James was Lily niet, hoewel hij in haar lichaam zat.
“Pot—Ik bedoel Evers,” zei Lily geïrriteerd. “Roep niet naar hem, hij bedoelde er niets mee.”
“Ik heb je niet nodig om me te beschermen, Potter,” zei de jongen ruw naar haar. Lily keek hem aan en kneep haar ogen samen, wat, ze merkte, haar zicht wat verbeterde.
“Pardon?” vroeg ze spits. “Ik was je niet aan het beschermen, zoals je zo mooi zei. Ter informatie, ik probeerde hem—ik bedoel, haar te laten zwijgen zodat de andere leerlingen er geen last van hebben. Heb je daar een probleem mee?”
“Ja,” zei hij. “Doe het de volgende keer stiller.” Zonder één woord liep hij de leerlingenkamer uit.
“Wat is zijn probleem?” vroeg Lily kwaad. James leunde gewoon zorgeloos tegen de muur.
“Alex Winters,” zei hij. “Hij haat me sinds hij mij betrapte met zijn lief. Ik probeerde nog te zeggen dat ze met haar lippen op mijn mond viel, maar hij luisterde niet. Hij maakte het meteen uit.” Lily gaf hem een klap op zijn schouder en omdat haar handen nu groter waren deed het meer pijn.
“Ow!”
“Jij hebt ervoor gezorgd dat uit was tussen hen?” zei ze kwaad. “Potter, die twee waren al samen sinds het derde jaar! Je gaat achter haar aan terwijl je weet dat ze bezet is! Alison haar hart moest gebroken zijn.” James snoof en wreef over zijn nieuwe schouder.
“Dat bleek dan toch niet zo te zijn die avond in de Astronomietoren,” zei hij. “Ik zeg het je, als elk meisje met een gebroken hart zo goed zoende, zou ik twee keer met elk meisje gaan.”
“Dat is walgelijk!” Opnieuw greep ze zijn pols vast en liep naar het portretgat. “Kom op, we gaan naar Perkamentus, ik krijg mijn lichaam terug en dan ik je weer ongestoord haten!” Wanneer ze er bijna was, stopte ze om haar lichaam te bekijken. Het waren nog steeds de kleren van gisteren en haarhaar was een mesthoop. “Wacht even; I kan je niet door de school laten lopen als ik er zo uitzie!” Ze draaide zich om en ging de trap op. James bekeek zichzelf en zag, buiten het feit dat hij Lily was, niets verkeerd.
“Zoals?” vroeg hij. “Wat is er mis mee?”
“Ik heb nog steeds de kleren van gisteren aan! En ik moet mijn haar kammen!” Ze ging door haar rode haar met een hand, maar James sloeg hem weg.
“Oh, wie vindt dat nu erg? Meisjes denken aan de stomste dingen. Haar, komaan zeg.”
“Oh, wat doe jij?” zei Lily zuur. “Alleen uit je bed kruipen en voor de rest niets?”
“Ja,” zei hij onbeschaamd. “Wat zou ik anders doen?” Lily rolde met haar ogen en tot James’ afschuw zette ze zijn handen op haar heupen.
“Wel, dat verklaard veel, Potter.”
“Sta daar niet zo! Zo lijk je net een meisje!”
“Ik ben een meisje!”
“Niet nu, dus doe zoals een jongen!”
“Ik-jij…!” James grijnsde en wachtte op antwoord. Lily goodie haar handen in de lucht van frustratie. “Weet je wat? We hebben hier geen tijd voor! Ik ga mijn tijd niet verspillen door met jou te discussiëren. We ùoeten nu naar Perkamentus en ik laat je niet zo rondlopen.” Ze was van plan haar slaapzaal in te rennen maar James hield haar tegen. “Wat?” snauwde ze.
“Weet je wat er gebeurt als een jongen de meisjesslaapzaal in rent als ze zich omkleden?” zei hij. “Uit ervaring zeg ik je dat ze dat haten.” Hij grijnsde en ging naar de deur. “Ik doe het wel.”
“Zeker niet!” zei Lily terwijl ze voor de deur sprong. “Ben je gek? Jij mag daar niet in!”
“Het is dat of ik loop er zo bij. Jij kiest, mij kan het niet schelen.” Lily dacht snel en klopte zacht op de deur. Ze hoorde luid gegil en was James dankbaar, het zou een compleet fiasco zijn geweest.
“Wie is het?” vroeg Kate van de andere kant.
“Kate,” riep Lily. “Het is Lil—Ik bedoel James. Kun je mij een borstel en kleren van Lily aangeven?” Ze had al een slecht voorgevoel toen ze Kate hoorde snuiven.
“Juist,” zei ze sceptisch. “Lily vermoordt me als ik jou iets van haar zou geven. Wat wil je er mee, trouwens?” Oh Kate, dit is niet het moment voor vragen! James duwde haar aan de kant.
“Laat mij dit maar doen, Evers,” zei hij. “Kate, schat, ik heb mijn borstel en kledij echt nodig. Wil je mijn lieveling zijn en ze aangeven?” Lily rolde met haar ogen toen ze de koosnaampjes hoorde. Typisch Potter, dacht ze geïrriteerd. Altijd zijn charmes gebruiken om te krijgen wat hij wil. Toen ze Lily’s stem hoorde, opende Kate de deur en schuifelde ze naar buiten.
“Waarom haal je het niet zelf?” vroeg ze. James grijnsde naar Lily voor hij antwoord gaf.
“Wel, ehm..,” zei hij. “Ik stelde dat voor maar Potter hier, wou naar binnen sluipen om je te bespieden.” Lily opende en sloot haar mond beledigd.
“Niet waar!” riep ze. Kate keek haar alleen sceptisch aan.
“Ja, James,” zei ze. “Dat is oud nieuws. Lily, kom binnen en pak het. Je kledij hangt in de badkamer en je borstel ligt op de kast.” Ze deed de deur wijder open en James keek naar Lily.
“Ik ben zo terug, Potter,” zei hij glimlachend. Lily schudde haar hoofd heftig toen James binnenging.
“Kate, nee! Laat hem niet…binnen.” Kate had de deur voor haar gezicht toegeslagen. Lily gromde en leunde tegen de muur.Gezien de nieuwe omstandigheden, overweegde ze om de verboden-jongens-regel te veranderen om zelf naar binnen te kunnen.
Lily zuchtte en keek naar de klok. James bleef te lang binnen om enkele spullen te halen.
“Zieke, zieke mislukkeling,” mompelde ze. Ze wachtte nog een minuutje voor ze op de deur begon te bonken. “PO—EVERS! KOM NU NAAR BUITEN! We moeten nog naar die vergadering! Als je nu niet naar buiten komt, kom ik binnen!”
“Doe dat niet, James!” riep een stem die verdacht veel op die van Parker leek. “Je weet dat hier niet in mag!” Lily ging verder met op de deur te slaan.
“STUUR EVERS DAN NAAR BUITEN! IK GEEF JE DRIE TELLEN EVERS! 1…2…” Op dat moment kwamen Sirius en Remus de jongensslaapzaal uit.
“Hey, Gaffel,” zei Sirius opgewekt. “Hoe kom je zo snel uit bed? Normaal moeten we je uit bed slepen.” Lily staarde woedend naar de deur, ze merkte niet eens de rare naam op.
“Ik probeer hier binnen te komen!” Remus rolde met zijn ogen en leunde tegen de muur.
“Waarom toch,” zei hij sarcastisch. “James, wanneer geef je het op? Je bent er nooit mogen in gaan en dat zal ook niet gebeuren. Snap je dat dan niet?”
“Dank je!” zei Lily terwijl ze vergat dat ze James was. “Eindelijk iemand die het met me eens is. Ik zeg het altijd maar hij wil niet luisteren!” Sirius en Remus keken haar raar aan. “Uh…” stamelde ze. “Ik bedoel, Evers zegt dat altijd en ik denk dat ik maar naar haar moet luisteren.” Remus en Sirius keken elkaar aan, dan weer naar Lily.
Op hetzelfde moment begonnen ze te lachen.
“Die is goed James,” lachtte Sirius. “De dag dat jij luistert naar Lily Evers is de dag dat ik een Zwadderaar kus. Als ik jou was, zou ik haar uitvragen. Ik zeg het je, ze is het enige meisje waar ik een lange zoensessie mee wil hebben.” Lily snoof, maar Remus’ gelach kwam erbovenuit.
“Ha!” zei hij luid. “Het enige meisje? Wat is er gebeurt met je mening van gisteren?” Sirius lachtte mee.
“Ja, je hebt gelijk,” zei hij. “Maar wat ik zeg is dat je haar niet zal zien springen van kerel naar kerel, dus ik ben echt wel jaloers op degene met wie ze uiteindelijk eindigt.”
“Zeker weten,” zei Lily vurig. Opnieuw zwegen de jongens.
“Begrijp ik dit goed,” zei Remus traag. “Zeg je dat je jaloers bent op degene die uiteindelijk met Lily Evers uitgaat? Als ik je niet beter kende James, zou ik denken dat je haar leuk vond.” Nu was het aan Lily om te lachen. Als ze dacht aan zij en James die een relatie hebben moest ze even lachen.
“Please!” zei ze. “Dat is vreselijk! Ik kus nog liever Lucius Malfidus.” Eindelijk kwam James uit de meisjesslaapzaal met zijn haar netjes gekamd, maar hij keek nogal nors. “Dat werd tijd!” zei Lily. “Wat deed je daar zo lang?”
“Relax, Potter,” zei James. “Ik heb niets gezien, oftewel waren ze al aangekleed oftewel hadden ze hun pyjama nog aan. Damn,” voegde hij er zachtjes aan toe. “Kijk, ik heb die stomme kam en je kleren. Nu ik er toonbaar uitzie, kunnen we gaan?” Sirius sloeg zijn arm over haar schouder.
“Ah, maar mijn bloempje,” zei hij dramatisch. “Jij bent altijd toonbaar.” Hij boog voorover zodat hij haar en kus op de wang kon geven. Net zoals Lily zou doen, keek hij vies. Alleen probeerde hij haar nu niet na te doen.
“Jakkes!” gilde hij. Hij sloeg Sirius weg aangezien hij op het punt stond hem te kussen en begon werwoed met zijn mouw zijn wang af te vegen. “Ga weg, Zwarts! Dat is afschuwelijk. Ew, Ik ben besmet!” Lily zou haar wang waarschijnlijk niet hebben afgeveegd, maar verder kon je het verschil niet merken. Sirius was dan ook absoluut niet verbaasd. In tegenstelling, hij begon juist te lachen.
“Lily,” zei hij. “Je doet me pijn!”
“Ja, je gaat er niet aan dood,” zei Lily sarcastisch.
“Alsof jij het beter kan, Gaffel,” Sirius snoof. Op hetzelfde moment keken Lily en James elkaar vies aan.
“Gemeen!” zei James. “Ik zou veel beter kunnen dan dat…als ik dat wou”
“Ja, echt wel!” zei ze. Remus ging tussen hen in staan om ruzie te voorkomen.
“Genoeg,” zei hij. “Het is hier veel te vroeg voor. Zouden jullie je niet aankleden? We hebben les binnen een half uur en we moeten nog eten.”
“Eigenlijk moeten we naar Perkamentus,” zei Lily.
“Waarom?” vroeg Remus. James gaf Lily een waarschuwende blik.
“Klassenoudstegedoe,” mompelde ze.
“En we mogen echt niet te laat zijn,” zei James. Hij pakte Lily’s pols en liep de trappen af. “Zie jullie wel, Maanling, Sluipvoet!” Als ze de kamer verlieten, keek Sirius Remus compleet in de war aan.
“Noemde ze ons juist hoe ik dacht dat ze ons noemde?” vroeg hij. Remus ging door zijn haar nog steeds kijkend naar het portretgat.
“Ja,” zei hij uiteindelijk. “Ja. Ligt het aan mij of is er iets aan de hand? Wat was dat over de meiden die nog in hun pyjama’s waren?”
“Ik weet het niet,” zei Sirius afwezig. “Ze moesten moe zijn of zoiets. Kom op, laten we gaan eten. Peter is al daar. Hoe hij voor half zeven opstaat is me een raadsel.”

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

De verwisselingsspreuk
Part Three

“Je kan mijn pols loslaten, Potter,” snauwde Lily toen ze aankwamen bij Perkamentus’ kantoor. “Ik ben groot genoeg.” James grinnikte en liet haar los.
“Vandaag niet,” zei hij.
“Weet je wat, Potter,” Lily siste Lily met een lage stem. “Dit is allemaal jouw fout.”
“Waarom is het mijn schuld?”
“Daarom! Als je gisteren niet aan het rondsluipen was, was dit niet gebeurt!”
“Pardon?! En jij dan, Ms. Perfect? Ik was niet de enige. Wat deed jij dan?”
“Ik deed iets zinvol, Potter! Ik moest mijn handboek gaan halen. Ik moest mijn opstel afwerken—Oh my god! Ik heb mijn opstel niet af!” James lachtte.
“Wat erg voor je,” zei hij ongevoelig. Lily gromde toen ze de hoek omgingen.
“Dat heb ik nu echt nodig, Potter,” zei ze kil. “Ik heb nog nooit een opstel te laat afgegeven!”
“Ik ook niet,” zei hij zelfvoldaan. “Ik heb mijn opstel twee dagen geleden afgewerkt” Lily grijnsde opeens.
“Juist!” zei ze blij. “En omdat ik jou ben, moet ik jouw huiswerk afgeven! Ik heb een opstel!”
“Eén probleem Evers. Het is niet omdat ik in jouw lichaam zit dat ik minder krijg omdat mijn opstel niet af is.” Lily keek hem aan met een onheilspellende glinstering in haar ogen.
“Maar als ik nu eens de naam verander,” begon ze. “Dat kan geen probleem zijn!” James stopte met lachen en keek haar aan vol afschuw.
“Dat doe je niet,” zei hij. “Dat is vals Evers!” Lily haalde haar schouders op en ging verder.
“Oh, ik noem het niet vals,” zei ze koel.
“Hoe dan,” zei hij kortaf, toen ze de wenteltrap opliepen. “Liegen, oneerlijk, verraad, bedrog, fraude…Dit lijstje stopt niet, Evers!” Lily keek hem aan en trok haar wenkbrauwen op
“Ik dacht eerder aan lenen.”
“Het is niet lenen als je het niet teruggeeft, Evers!” gilde hij.
“Ahem,” zei een stem achter hen. Ze stopten met ruzieën en draaiden zich om het schoolhoofd de kunnen zien staren naar hen, half geamuseerd, half in de war. “Is er een recen waarom je meneer Potter met je eigen naam aanspreekt, juffrouw Evers?” vroeg hij aan James.
“Wel, Professor,”zei Lily voorzichtig. “We hebben een probleem.”
“Je moet me vergeven dat ik dit zeg, Meneer Potter, maar ik zie niet in wat het verschil is met de normale gang van zaken.”
“Nee professor,” zei James. “We bedoelen erger dan normaal.” Perkamentus keek onbegrijpend.
“Ah,” zei hij simpelweg. “Wat is het probleem, juffrouw Evers?”
“Wel, dat is het gewoon, professor,” zei James. “Ik ben niet Evers.” Professor Perkamentus hief zijn wenkbrauwen op en keek hem curieus aan.
“Oh echt?” zei hij. “Wie ben je?”
“Ik ben het, James.” Professor Perkamentus keek naar Lily in James’ lichaam.
“Dus dan ben jij…”
“Lily, professor,” zei ze schaapachtig. “Het lijkt wel onmogelijk maar toch is het waar. Ik ben Potter en Potter is mij. Klinkt dat geloofwaardig?” Tot haar verbazing glimlachte professor Perkamentus.
“Natuurlijk,” zei hij simpelweg. “Waarom komen jullie niet binnen, dan lossen we dit allemaal op.” Lily en James wisselden verwonderde blikken en ging mee naar zijn kantoor. Zij verwachtten dat hij er nauwelijks iets van begrepen had. Toen ze binnen waren zei Perkamentus dat ze moesten gaan zitten en hij nam een citroen en stak die in zijn mond.
“Zo,” zei hij opgewekt. “Wat een probleem hé.” Al kijkend naar hem wisselden Lily en James een blik. “Weet je hoe het gebeurt is?”
“Nee, professor,” zei James. “Ik werd wakker en zat in haar lichaam.”
“Idem,” zei Lily.
“Je herinnert je geen ongewoolijke gebeurtenis gisteren?” James schudde zijn hoofd maar Lily scheen te denken.
“Wacht eens even,” zei ze traag. “Foppe!”
“Wat?” vroeg James. Lily draaide zich naar hem.
“Foppe, Potter, Foppe!” James keek haar gewoon aan.
“Wat is er met hem?”
“Gisterenavond, Potter! Herinner je het je! Hij kwam naar ons en zong dat rare liedje. Ik wist dat er iets mee was!”
“Leg eens uit, Men…juffrouw Evers?”
“Kijk professor, gisteren was Potter…” James gaf haar een scherpe blik. “…Ik bedoel, uh. We waren…Kijk, we waren—” Professor Perkamentus glimlachte lichtjes met een twinkeling in zijn oog.
“Uit je bed in de nacht,” vervolgde hij voor haar.
“Uh, Ja. Maar niet samen,” voegde Lily er snel aan toe. James snoof.
“In je dromen, Evers,” mompelde hij.
“Nog niet eens in mijn ergste nachtmerries, Potter!” snauwde ze. Perkamentus schraapte zijn keel opnieuw terwijl hij keek naar het kibbelende paar. “Sorry, Professor. Kijk Potter en ik waren aan het portret aan het wachten omdat Agatha er niet was. Dus we…er, kregen een ruzie. Toen onderbrak Foppe ons en begon dat liedje te zingen.”
“Een lied?” herhaalde Perkamentus.
“Ja,” zei James. “Als je het wil noemen, hoe ging het weer, Evers?” Lily richtte haar gezicht naar boven in gedachten.
“Het leek op…twee geïrriteerde mensen…dan iets over verwisselen…Sorry, ik kan het me niet meer herinneren.”
“Dat is genoeg, juffrouw Evers,” zei Professor Perkamentus. “Ik denk dat ik wel weet wat Foppe heeft gezongen. Is het ongeveer dit? Twee geïrriteerde mensen, met heel andere wensen! De één haat de andere, zij zullen van lichaam veranderen!. Middernacht zal zodra verdwijnen, en dan zullen ze zien, dat ze zich aan elkaar moeten aanpassen en blij zijn misschien. Er zal geen andere manier zijn om te genieten van een dag dan te respecteren wat de ander doen en laten mag!.”
“Ja,” zei James. “Behalve dat Foppe ook nog iets zei over dat hij er plezier mee zal hebben”
“Dat zal hij er zelf aan toegevoegd hebben,” vertelde Perkamentus hem. “Maar wat hij zei is eigenlijk een oude spreuk van honderd jaar geleden.” Lily keek hem veelbetekenend aan.
“Ik zei dat het iets raar was,” siste ze. “Maar jij dacht dat Foppe die spreuk had uitgevonden!”
“Evers, zwijg en laat Perkamentus spreken!” Perkamentus negeerde de onderbreking en ging verder.
“De spreuk is gemaakt door een heks uit de 16e eeuw, Alberta Hamilton. Haar twee kinderen hadden altijd ruzie en het werd iets te erg. Dus op een dag schreef ze de spreuk en sprak hem uit over haar kinderen tijdens één van hun ruzies en de volgende dag werden ze wakker in elkanders lichaam. Toen ze terugverwisselden waren ze beter bevriend dan ooit.”
“Dat is fantastisch, Professor,” zei James droog. “Echt waar. Maar hoe lang duurde het voor ze weer in hun eigen lichaam zaten?”
“Wel, bij hun duurde het twee weken.”
“TWEE WEKEN!” Lily en James gilden in koor.
“Maar het verschilt. Voor jullie schat ik een maand. Of langer.”
“EEN MAAND!”
“Of langer,” voegde Perkamentus er aan toe.
“Professor, ik kan geen meisje zijn voor een maand! Ik heb een Zwerkbalwedstrijd op zaterdag!”
“Ik mag niet in Potters lichaam zitten; Ik heb een date op zaterdag! Ik kan niet naar die date gaan als jongen!” James was het met haar eens.
“Groot gelijk!” zei hij instemmend. “Weet je wat dat zou doen met mijn ego, Evers?”
“Het verbeteren?” suggereerde ze zoet. James kruiste zijn armen en keek haar met toegeknepen ogen aan.
“Oh ha, ha, ha,” zei hij sarcastisch. “Ik ga bijna dood van het lachen, Evers, ja, echt.” Perkamentus stak nog een citroen in zijn mond en trok zich niks aan van het kibbelende paar. Ze gaan er toch mee moeten leren omgaan, dacht hij. Nu moeten ze dat zelf nog inzien.
“Dit is allemaal jouw schuld, Potter!”
“Weet je wat? Je moet echt zoeken naar een andere quote, Evers, wint deze wordt oud!”
“Het is geen quote, het is de waarheid! Je laat het altijd verkeerd, je brengt me altijd in de problemen juist als het goed gaat voor mij. Vorig jaar liet je me twaalf keer nablijven in twee maand! Ik was juist klassenoudste geworden! Ik moet nog altijd die punten bijverdienen die ik toen verloor!”
“Ja, en ik dan?” riep hij verontwaardigd. “Toen die keer dat je een eerstejaars vertelde dat ik met haar naar het Kerstbal wou terwijl ik zelf in het vierde jaar zat? Weet je nog die keer dat je naar me toe kwam toen ik een Ravenklauw uitvroeg en jij zei, ‘Potter, Madame Plijster heeft een tegengif gevonden voor de uitslag in je mond, maar ze zei dat je toch voor even geen lipcontact mag hebben’? Het kostte me een week om haar te overtuigen dat ik niet besmettelijk was! Of toen je me houdingen liet aannemen die lichamelijk niet mogelijk zijn? Ik lag in de ziekenzaal voor twee dagen!”
“Dat was omdat je mijn adem had laten stinken naar rotte vis toen ik Luke Warren uitvroeg!”
“Ja, twee weken daarvoor! Jij hebt echt een probleem met vergeven, Evers!”
“Oh flikker op, Potter!”
“Let op je taal, juffrouw Evers,” waarschuwde Professor Perkamentus.
“Sorry Professor, Je hebt gelijk. Dat was heel ongepast. Loop naar de hel, Potter!”
“Ik ben er zeker van dat je er zal zijn om me te verwelkomen, Evers! Zeg Zalazar Zwadderich gedag van mij!” Professor Perkamentus schraapte zijn keel, hij had besloten dat er genoeg gezegd was.
“Meneer Potter, Juffrouw Evers,” zei hij. “De enige manier voor jullie om terug te verwisselen is elkaar leren begrijpen en met elkaar omgaan op een positieve manier.”
“Alsof dat ooit gebeurt,” zei James tegen zichzelf.
“Het spijt me Meneer Potter, maar het is de enige manier. Het is helemaal en jou en Juffrouw Evers hoe lang jullie in elkaars lichaam zitten.” Lily gromde.
“Maar hoe gaan we ons omkleden?” vroeg ze. James grinnikte en grijnsde naar haar.
“Hopelijk normaal,” zei hij plagerig.
“Potter, hoe zou je het vinden moest ik jou naakt zien?” James’ grijns werd groter.
“Dat kan me niet schelen,” zei hij. “Maar als je naakt had willen zien, Evers, moest je het alleen vragen.” In de plaats van te antwoorden met een scherpe opmerking werd Lily rood en mompelde iets over James die een pervert is, met nog wat willekeurige woorden erbij. Perkamentus probeerde een glimlach te onderdrukken en ging verder.
“Daar is een simpele spreuk voor,” zei hij blij. “Richt gewoon op jezelf en zeg Sapora en je bent omgekleed.” Perkamentus keek vlug naar zijn klok. “Wel, het is bijna 8 uur,” zei hij.
“Je lessen starten over vijftien minuten dus als jullie nu vertrekken kunnen jullie nog snel ontbijten.”
“Maar Professor—!”
“Ik denk niet dat zal—”
“Als je nu niet vertrekt denk ik niet dat je nog tijd zal hebben voor te eten,” onderbrak Perkamentus, al glimlachend. “Ga nu maar.” James en Lily schuifelden met tegenzin het kantoor uit, een beetje in de war dat Perkamentus niet meer moeite had gedaan om hen terug te verwisselen. Perkamentus deed de deur zacht dicht achter hen en ze keek een even stil naar. Maar ze hoorden geen van beiden, “Goed gedaan, Foppe. Goed gedaan.”

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

De verwisselingsspreuk
Part Four

“Goed,” zei Lily eindelijk. “Dat hielp echt veel.” Ze richtte haar toverstok op haar en zei, “Sapora!” Ze had meteen een proper gewaad aan. Ze keek naar James, wachtend tot hij hetzelfde zou doen. Maar James staarde gewoon naar zijn lichaam en zijn gezicht was veranderd van in de war tot afschuw. “Wat?” vroeg Lily ongeduldig. “Wil gaan ontbijten of niet?” James hief zijn hoofd traag op.
“Ik dacht er juist aan,” zei hij met een gedempte stem. “Ik moet een…een…”
“Een wat?” James begon nog zachter te praten alsof hij een vreselijk geheim zou verklappen.
“Een rok dragen!” Lily rolde met haar ogen.
“Oh, alsjeblief zeg.” Ze wees met haar toverstok naar hem en sprak de spreuk uit. Onmiddellijk droeg hij een Zweinstein-uniform, compleet met rok. James bekeek zichzelf met grote ogen.
“Evers, je moet je eens voorstellen wat dit doet met mijn mannelijkheid!”
“Wat dan ook, kom op. Ik heb honger.” Ze draaide zich om en liep met grote stappen naar de Grote Zaal. James drentelde achter haar aan en trok wanhopig de rok naar beneden, in een tevergeefse poging zijn benen te bedekken. Of beter gezegd… haar benen.
“Ik weet niet hoe meisjes deze kunnen uitstaan,” gromde hij. “Heb je geen koud?”
“Het is zoals een short dragen, Potter.”
“Niet wanneer je de wind voelt op plaatsen waar die anders niet komt!”
“Je wordt het toch maar beter gewend!” Juist op dat moment kwam er een knappe brunette op haar af en begon aan haar haar te prutsen. Ze droeg veel te veel make-up.
“Hi, James,” zei ze flirterig. Lily keek onzeker naar James. Hij moedigde haar aan door heftig met zijn hoofd te knikken.
“Um, hi,” Het meisje giechelde nerveus en knipperde verleidelijk met haar wimper tot Lily’s afschuw.
“Hi,” zei ze opnieuw. “Kijk, ik vroeg me af of jij me weer naar mijn klas wilde brengen?” Zielig, dacht Lily die veel moeite moest doen om niet spottend te kijken.
“Wel, ik ging net eten,” zei Lily. “Je mag niet te laat komen.” Maar het meisje vond dat niet erg.
“Dat is niet erg,” zei ze blij. “Ik kan op je wachten.” Lily keek naar James al vragend voor hulp, maar hij keek haar gewoon aan.
“Kijk niet naar mij,” zei hij. “Jij bent James Potter weet je nog?” Lily staarde hem een moment aan en wendde zich vervolgens tot de brunette die ongeduldig op haar antwoord stond te wachten.
“Ik denk niet dat we dezelfde lessen hebben.”
“Dat kon je vorige week niet veel schelen,” zei ze bedeesd. “Je nam me mee tijdens de les naar een leeg lokaal. Wil je met me teruggaan voor een…Bijles?” Ze kwam dichter bij Lily staan en hief haar wenkbrauwen op. Lily draaide zich naar James en zei: “Bijles?” Hij haalde zijn schouders op en probeerde een glimlach te onderdrukken. Lily gaf hem een waarschuwende blik.
“James?” zei het meisje opnieuw. Lily keek haar weer aan en bedacht een smoes om haar af te schudden.
“Um…” stamelde ze. “Kijk…uh, Wat is je naam ook al weer?” Het meisje leek gekwetst.
“Chelsea!”
“Juist, Chelsea,” zei Lily snel. “Ik wist het. Luister, ik denk niet dat dit gaat werken.” Chelsea’s ogen begonnen te tranen.
“Maar…” stotterde ze. “Maar je zei dat ik mooie ogen had!”
“Er zijn veel mensen met mooie ogen,” zei Lily gewoonweg.
“Je zei dat ik speciaal was!” Lily stak een vinger in haar oor. Chelsea’s stem had een te hoog punt bereikt.
“Ik ben er zeker van dat het niets nieuws was wat ik zei,” zei ze grimmig, ze keek scherp naar James. Mensen begonnen hun nieuwsgierig aan te kijken.
“Je zei dat ik goed kon zoenen!” riep Chelsea. Lily had er genoeg van. Ze verloor haar geduld en besloot eerlijk te zijn.
“Kijk,” zei ze resoluut. “Chelsea is de naam, niet? Hier is wat raad: doe even normaal, okay? Jam—Ik ben niet zo speciaal. Ik vertel elk meisje met lippen dat ze goed kan zoenen, en tegen elk meisje zeg ik dat ze mooie ogen heeft om haar te verleiden. Bovendien ga ik nooit langer dan een week met een meisje uit, en ik- —” James gaf haar een por om haar de mond te snoeren.
“Ze weet het nu wel, Potter,” zei hij, terwijl hij haar dreigend aankeek.
“Het punt is,” vervolgde Lily, al wrijven aan haar zij. “Je verdient meer dan mij. Jij kan veel beter krijgen. Ik hoorde dat Matt Carter je al leuk vond sinds het vierde jaar. Waarom ga je niet uit met hem?” Chelsea snoof luid en wreef in haar ogen.
“Goed,” zei ze dramatisch. “Goed voor mij. Neem Lily Evers maar mee, mij kan het niet schelen.” Lily en James keken haar allebei in shock aan.
“Je dacht dat—Je denkt dat ik…” sputterde Lily, al wijzend naar James. “Oh nee-nee-nee, je denkt helemaal verkeerd—” James was even ontzet.
“Denk je echt dat ha…Ik bedoel hem mee zou vragen in een klaslokaal? Om te rotzooien? Ben je gek? Ik ga er nog liever binnen met een boeman!”
“Je denkt dat ik zo stom ben dit te geloven?” vroeg Chelsea. Iedereen keek nu naar hen.
“Ja!” riepen Lily en James samen. Chelsea staarde even kwaad naar James in Lily’s lichaam, maar haar uitdrukking verzachtte toen ze Lily aankeek.
“Het spijt me als ik iets gedaan heb om je overstuur te maken, James,” zei ze lief, alsof ze alles wat Lily net gezegd had was vergeten. “Ik hoop dat we toch ooit samen zullen komen. En wat jou betreft…” Ze draaide naar James en haar stem werd plotseling kei hard. “Jij zult het toch niet lang uithouden.” Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en liep terug naar haar vriendinnen die haar opgewonden opwachtten. Alle leerlingen in de gang keken James en Lily zwijgend aan. Ze wisten dat alleen het idee dat James en Lily met elkaar zouden zoenen al absurd was, maar nadat Chelsea zo een heisa had gemaakt, wilden ze graag weten wat er verder ging gebeuren. Lily keek dreigend naar de starende leerlingen.
“WAT?” riep ze. Op hetzelfde moment ging iedereen verder met wat ze bezigwaren en ze mompelden zachtjes over wat er juist gebeurt was. Lily keek op haar horloge.
“Damn,” mompelde ze. “We hebben geen tijd meer. We moeten nu naar Gedaanteverwisseling.” James snoof en ging naar het eerste verdiep waar Gedaanteverwisseling plaatsvond. “Ben jij blind, Potter? Ik kan niks zien!”
“Daarom draag ik een bril, Evers. Ik dacht dat je wel zou weten dat dat niet voor mijn uiterlijk is, hoewel het zeker een effect eraan toevoegt.” Lily rolde met haar ogen, hief haar toverstok op en riep, “ACCIO BRIL!” Een minuut later kwam James bril naar beneden gevlogen. Toen ze hem opzette kon ze alles zien. Ze sommeerde haar tas en die van James en gaf hem die met haar naam op.
“Hey! Dit is jouw tas, Evers!”
“Ja, en jij bent Lily Evers dus dan draag je Lily Evers haar tas!” siste ze.
“Goed, geef me dan gewoon mijn huiswerk zodat ik het kan afgeven.”
“Nee,” zei Lily resoluut.
“Evers! Geef het!”
“Nee,” herhaalde ze. “Deze keer win je niet, Potter. Daarbij, hoe zou het zijn moest Lily Evers een werk van James Potter afgeven? Anderling zou het nooit aannemen. Ze zou denken dat ik er iets mee gedaan had.” James hief zijn wenkbrauwen op.
“Hoe zou dat komen,” mompelde hij.
“Kijk, ik beloof dat ik het zal afgeven met jouw naam erop, goed?”
“Ik vertrouw je niet.”
“Je zal wel moeten nu ik groter ben dan jij. Ik kan het gewoon boven je hoofd houden!” James keek haar aan, want hij wist dat ze gelijk had. Ze waren even stil toen ze naar het klaslokaal gingen. Toen kwam er gerommel vanuit Lily’s buik. James lachte zachtjes.
“Je weet toch wel dat je geen honger zou hebben moest je haar sneller hebben afgewimpeld,” zei hij tegen Lily.
“Kijk, Potter, het spijt me dat ik zo gemeen was tegen je vriendinnetje, maar—”
“Vriendin?” herhaalde James ongelovig. “Vriendin? Chelsea Galloway, mijn vriendin?”
“Je hebt gelijk, stomme opmerking. Ik denk dat ik niet zo hard had moeten zijn tegen haar.”
“Waarom niet?”
“Wat bedoel je?” Lily keek hem aan. “Zeg je dat elke keer als je een meisje dumpt?” James beet denkend op zijn lip.
“Min of meer, ja,” zei hij voorzichtig. Lily keek vol afschuw.
“Dat is typisch jou!” riep ze. “Je moet zowat tonnen harten breken per week!” James gaf haar een zelfvoldane blik. “Dat was geen compliment, Potter! Het is verschrikkelijk dat je zo tegen hen doet nadat je allerlei lieve dingen zegt om hen over te halen. Je weet hoe graag ze je hebben, Potter! Je zou liever moeten zijn!”
“Sirius doet het ook!” zei hij verdedigend. “Je zag hoe moeilijk het was haar af te wimpelen. Probeer dat eens elke dag, Evers.”
“Oh, wat erg,” zei ze droog.
“Nee, ik meen het! Niets anders helpt. Eerlijk, kus een meisje voor een minuut of twintig en ze denk dat ze je vrouw is.”
“Stel je voor,” zei Lily. “Waarom zou iemand in vredesnaam denken dat je haar leuk vindt nadat je haar vertelt hoe speciaal ze is.”
“Precies,” zei hij, hij merkte haar sarcasme niet.
“Eén vraag, Potter. Waarom zeg je dat allemaal als hen alleen wil zoenen?” James haalde zijn schouders op.
“Verveling.” Lily stopte met praten en keek hem veelbetekenend aan.
“Dat is verschrikkelijk,” zei ze. “Je moet het grootste perverse varken zijn dat hier rondloopt. En ook als je al die dingen tegen hen zei vinden ze je nog altijd de knapste en liefste jongen hier op school. Ik moet nog altijd uitvissen hoe en waarom.”
“Het is een gave,” zei James en hij glimlachte naar haar.
“Gave, mijn reet,” mompelde ze. Alleen om haar te pesten draaide James zich om en keek naar zijn nieuwe achterste.
“En een mooie ook,” mompelde hij. Lily was te geschokt om om het even wat te zeggen dus sloeg ze hem met een boek.
Heel hard.
“Ouch!” riep hij. “Denk eraan, Evers. Dit is jouw lichaam, dus zal jij er de kneuzingen aan over houden”
“Het is het waard,” zei ze kort. Tot haar ongenoegen grijnsde James naar haar.
“Oh alsjeblief,” zei hij toen hij het lokaal binnenging. “Lieg niet, je vond het leuk.” Lily plofte neer op zijn stoel en keek weg om de rode gloed die naar haar wangen steeg te verbergen.
“In je dromen!”
“Evers, je bloost.”
“Niet waar!” zei ze snel. James hief een wenkbrauw op.
“Evers, je zit in mijn lichaam,” zei hij sceptisch. “Ik denk dat ik wel weet wanneer ik bloos, nu dus.”
“Dat is niet waar,” zei ze koppig. Ze stak haar hoofd tussen haar armen om de commentaar van James te vermijden. Ik voel toch wel iets in mijn buik, dacht ze. Maar dat moet van de honger zijn. Op dat moment tikte iemand op haar schouder.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

De verwisselingsspreuk
Part Five

“Hey James.” Al biddend dat geen aanbidster was keek ze om en was blij toen ze Kate zag.
“Kate,” zei ze blij. “Het spijt me dat ik je nog niet gesproken had maar—”
“Wat bedoel je, ‘praten met mij’?” zei ze verwilderd. “Ik kwam je alleen iets vertellen over Jasmine, je weet wel, het meisje uit mijn slaapzaal. Ja, wel, ze wou dat ik je zei dat ze je leuk vindt. Waarom ze het zelf niet zegt, weet ik ook niet. Ze is daar als je haar wil spreken.” Ze wees naar een verlegen meisje dat hem nerveus aankeek. Toen Lily haar aankeek, keek ze snel naar beneden en hield zich bezig met een lesboek.
“Oh, ik wist dat ze hem leuk vond,” zei ze zonder na te denken. Toen Kate haar raar aankeek, verbeterde ze snel haar fout. “Ik bedoel mij. Ik wist dat ze mij leuk vond. Ze blijft de hele nacht op en praat dan over mij. Ten minste, dat is wat ik gehoord heb.”
“Je bent zo verwaand,” zei Kate. “Geen wonder dat Lily je niet kan uitstaan.” Ze gaf haar een vriendschappelijke por en liep terug naar haar plaats, waar ze een geanimeerd gesprek met Parker begon. Die Lily niet hoorde zeggen: “Tegen wie heb je het?”
“Hey, maatje!” schreeuwde iemand in haar oor. Lily sprong op en botste tegen Sirius, die heel dicht bij had gestaan. “Verdorie, Sirius!” zei ze geïrriteerd. “Wat heb jij toch? Weet je dan niet dat je mensen zo kan vermoorden?” Sirius hief zijn wenkbrauw een beetje op.
“Kijk eens wie er met het verkeerde been uit bed is gestapt,” zei hij.
“Je hebt geen idee,” antwoordde Lily. James begon mee te praten, veel vrolijker dan Lily.
“Hey Sirius, hoe gaat het!” zei hij vrolijk. Sirius bekeek hem vreemd voor een ogenblik alvorens te glimlachen. Lily merkte op dat hij vrij knap was als hij glimlachte.
“Goed Lily-bloempje,” zei hij. “Hoe was de afspraak met Perkamentus?”
“Goed,” zei James. “Maar we hadden beter verwacht. We hebben nog een paar kleine probleempjes waar we aan moeten werken.” Lily snoof.
“Klein?” herhaalde ze. “vergeleken met wat?”
“Vergeleken met jouw grote mond,” zei hij ruw. “Wil je even zwijgen, ik probeer een gesprek te voeren.” Sirius begon te lachen en klopte op Lily’s schouder.
“Zwijg, Sirius.” Lily stond op het punt nog wat te zeggen toen zij Derek Thomas uit de hoek van haar oog zag, en ze liep naar James. Dus deed ze het enige logische ding dat een meisje in haar situatie zou doen. Ze panikeerde.
“Oh my God!” gilde ze, wat heel raar klonk omdat het uit de mond van een jongen kwam. “Oh my God! Niet hier, niet nu! Kon deze dag nog erger?” Sirius gaf haar een nieuwsgierige blik. “Wat is er?”
“Wat er is?” herhaalde Lily. Pakte zijn kraag en schudde hem door elkaar. “Wat er is? Mijn dag wordt, ongeveer, tienduizend keer zo erg! Dat is er mis!”
“Is dat mogelijk op dit moment?” vroeg James, terwijl hij Sirius probeerde los te maken uit haar greep. Lily liet hem los en stond nu recht voor James.
“Okay, Potter,” zei ze, terwijl ze keek richting Derek. Hij was gestopt te praten met een andere leerling. “Luister gewoon, praat niet. De jongen die nu naar je toe komt is Derek Thomas. Hij heeft me eindelijk uitgevraagd een aantal dagen geleden en we zouden uitgaan op vrijdag.”
“En ik heb daar mee te maken…?”
“Ja, want jij zit nu in mijn lichaam en jij moet de date afzeggen! Ik vind hem al jaren en dagen leuk en niets mag er mis gaan op die date. Niets! Je moet die date afzeggen!” James grijnsde naar haar.
“Wat krijg ik ervoor?” Lily gromde. Ze stond op het punt hem te wurgen maar de gedachte dat ze zou terugkeren in een dood lichaam weerhield haar.
“Dit is niet het juiste moment, Potter!” siste ze vurig.
“Wat krijg ik ervoor?” herhaalde hij. Lily sloot haar ogen even en won haar geduld terug.
“Het is meer wat je krijgt als je de date niet afzegt!” zei ze met opeengeklemde kaken. Ze streek zijn T-shirt plat. “Begrijp je mij, Potter?” zei ze gevaarlijk. James grijnsde naar haar en Lily kreeg een slecht gevoel in haar maag toen ze de glinstering in zijn ogen zag.
“Goed, Evers,” zei hij zacht. “Don’t Maak je geen zorgen, ik zeg het wel af.” Lily liet een zucht van opluchting en liet zijn shirt los.
“Bedankt,” zei ze. Ze ging nog eens door zijn haar. “Okay, haar zit goed, sweater goed…Je bent klaar.” James rolde zijn ogen en Lily ging snel zitten toen Derek verscheen.
“Hey Potter,” zei hij vriendelijk. Lily probeerde kalm te blijven toen hij naar haar glimlachte.
“Hi Derek,” zei ze ademloos. James stampte tegen haar enkel en mompelde, “Doe zoals een jongen!” Lily knikte en probeerde opnieuw. “Ik bedoel…uh, hey alles oké?” zei ze bars. Ze zag James zijn ogen rollen. Dat was dus niet hoe jongen deden. Hmm, dacht ze. Daar moet ik nog op oefenen.
“Goed,” zei Derek. “Klaar voor de Zwerkbalwedstrijd zaterdag?” Lily knikte onzeker.
“Uh, zeker...”
“Ons team is ook klaar. Het zal een harde wedstrijd worden, Griffoendor tegen Ravenklauw. Denk maar niet dat het makkelijk wordt! We zijn niet van plan jullie te laten winnen?” Hij glimlachte weer.
“Uh-huh…” Derek draaide zich naar James en boog zodat hij recht in zijn ogen keek.
“Hey Lily,” zei hij zacht. Lily was jaloers, ook al zei hij dat tegen een jongen. Dat moest ik zijn, dacht ze. Hoe dan ook, James vond dat niet. Hij fronste zijn voorhoofd en trok zich terug.
“Ja, whatever,” mompelde hij. Nu was het Lily’s beurt om tegen zijn enkel te schoppen. James keek haar kwaad aan en ze fluisterde, “Wees aardig!”
“Voel je je goed?” vroeg Derek. Dat is zo lief van hem! dacht Lily.
“Um, ja hoor,” zei James, hij forceerde een glimlach. “Ik moest…Ik had gewoon te veel gegeten bij het ontbijt. Je weet wel…buikpijn.” Hij hoorde Lily’s maag grommen. Zwijg, Evers, dacht hij. Ik flirt met een jongen voor jou! Oh, ik kan niet geloven dat ik dat dacht! “Um…zo, wat heb je overlaatst nog gedaan?” Tot James’ afschuw sloeg Derek een arm om zijn schouder.
“Oh, niet veel,” zei Derek luchtig. “Het is meer wat er gaat gebeuren.” Hij keek James veelbetekenend aan en James moest bijna overgeven. “Het gaat nog door hé?” James was van plan het af te zeggen toen er in hem iets op kwam. Dit zou de perfecte valstrik zijn om Evers terug te pakken voor alles wat ze me aangedaan heeft! Zou ik het doen? Lily kuchte zachtjes om zijn aandacht te krijgen. Het voordeel is dat ik haar kan terugpakken voor alles wat ze me aandeed en wat ze me nog zal aandoen en ik zal haar gezicht zien als ik ‘ja’ zeg. Ik kan er de ergste date van Dereks leven van maken. Nadeel: Ik moet uitgaan met een jongen. Maar dan nog, nu ik een meisje ben mag ik toch ook wat plezier hebben met Lily te ambeteren. Lily kuchte opnieuw, nu luider, toen James naar haar keek gaf ze hem een waarschuwende blik. Maar ze panikeerde vanbinnen. Ze had beter moeten weten, hem kon ze niet vertrouwen. Ze kon zien dat hij iets aan het plannen was en het leek niets goeds. Zeg het af, bad ze in stilte. Alsjeblief, zeg het af! James grijnsde even en keek toen weer naar Derek.
“Natuurlijk schat,” zei hij blij. “Haal je me op rond zeven uur?”

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Hoe James denkt over Waarzeggerij
Part One

Lily slaakte een kreetje van frustratie en James richtte vlug zijn toverstok over zijn schouder, en sprak een zwijgbezwering over haar uit zodat ze zijn plan niet kon verpesten. Derek zag haar mond niet furieus bewegen en haar hoofd heftig schudden.
“Eigenlijk, dacht ik aan iets zoals half zeven,” zei Derek. “Ik heb iets speciaal voorbereid en ik wil genoeg tijd hebben. Is dat goed?” James glimlachte naar hem.
“Natuurlijk,” zei hij flirterig. “Ik kan niet wachten.” Derek liep weg toen Professor Anderling de kamer binnenkwam.
“Fijn,” zei hij. “Ik zie je dan.” Derek boog zich naar hem toe en gaf haar een kus op de wang voor hij ging zitten. James wuifde naar hem maar toen Derek niet keek veegde hij zijn wang af. Lily stond op en schudde hem door elkaar.
“Wat heb je gedaan, Potter?” probeerde ze, maar er kwam geen geluid uit haar mond. James grinnikte naar haar en boog voorover en zette een hand achter zijn oor.
“Het spijt me Potter, dat hoorde ik niet goed. Probeer eens wat luider te spreken.”
“Ik ga je vermoorden, Potter!” zei ze, maar nog steeds zonder geluid. Professor Anderling tikte op haar schouder.
“Meneer Potter,” zei ze berispend. “Als het kan, zou ik graag beginnen met de les. Zou je willen gaan zitten?” Nog steeds woedend starend naar James, nam Lily een stoel, plofte neer en kruiste haar armen. “Oh en Meneer Potter? Heb je dat boek bij je dat ik je gaf vorige week? Ik zou het graag terug willen.” Lily wou haar vertellen dat er een zwijgbezwering over haar uitgesproken was, maar omdat ze niet kon praten begreep Anderling haar niet. “Meneer Potter, stop met spelen en praat gewoon.” Tot Lily’s afgrijzen begon James nu te praten.
“Hij maakt geen grapje, Professor. Kijk, Potter heeft een erge fase van laryngitis. Hij kan geen woord uitbrengen.” Hij lachte naar Lily, die heel kleurige woorden uitsprak op dit moment. Professor Anderling keek even naar James en dan naar Lily, toen weer naar James.
“Jufrouw Evers,” zei ze streng. “Ik geloof dat verhaal voor geen steek. Hoe dan ook, ik zou een dag van stilte wel leuk vinden, en dan is de stilte van Meneer Potters precies wat we nodig hebben. Okay, klas. Ik kom je huiswerken ophalen.” Sirius begon te lachen en prikte in James’ rug.
“Je moet toegeven, Gaffel, Lily is goed.” James grijnsde en ging lui achterover hangen in zijn stoel toen Lily haar armen kruiste en hem woedend aankeek.
“Ja, dat is waar,” zei James hooghartig. “Potter, vergeet jouw huiswerk niet af te geven. Liefst met jouw naam erop.”
“Juffrouw Evers, je huiswerk?” vroeg Anderling. James haalde zijn schouders op.
“Heb ik niet,” zei hij onbezorgd. Professor Anderling hief een wenkbrauw op en Kate en Parker keken haar verwilderd aan. Lily maakte altijd haar huiswerk en als ze dat niet deed zou ze helemaal in paniek zijn. Dit was dus alles behalve in paniek zijn.
“En waarom niet?” vroeg Anderling.
“Heb het niet gemaakt.”
“Ik sta versteld, juffrouw Evers. Ik verwachtte meer van u.”
“Welja, zoiets gebeurt nu eenmaal,” zei James blij. Lily knarste haar tanden en probeerde haar geduld niet te verliezen. Ze besloot te wachten tot het einde van de les om dat te doen.
“Je krijgt een ‘D’, Evers” zei Anderling terwijl ze iets schreef op haar bordje. Ze vervolgde het rondhalen van de taken. Lily bereikte James’ tas en haalde het opstel tevoorschijn. Ze kreeg opeens een fantastisch idee. Ze tikte op James schouder.
“Wat?” zei hij. Ze hield het huiswerk omhoog en lachte. “Ja, dat is mijn opstel. Lever het in.” Lily grijnsde, en deed alsof ze dat zou doen. Dan verscheurde ze het. “Wat doe je nu?” protesteerde James. “Ik heb daar anderhalf uur aan gewerkt.” Lily deed alsof ze hem niet hoorde en propte de stukjes in haar mond, knabbelde er traag op terwijl ze veelbetekenend naar James keek. Daarna slikte ze de stukken in en grijnsde naar James. “Ik ga je vermoorden, Potter!” siste hij. “Dat was een ‘U’ waard!” Lily haalde haar schouders op en keek Professor Anderling aan, die aan haar zijde was verschenen.
“Huiswerk, Potter?” Lily schudde haar hoofd geamuseerd. “Je hebt het niet?” zei Professor Anderling droogjes. Ze schudde gewoon haar hoofd en schreef iets bij zijn naam. “Ik wil niet eens weten waarom. Een ‘D’, Potter.” Lily knikte alleen en zwaaide naar haar. Toen ze weg was keek Lily naar James en zei, nog steeds zonder geluid, “Touché.” Het is niet nodig om te zeggen dat ze beiden niet in opperbeste stemming waren, voor de rest van de les.

Na Gedaanteverwisseling, nam Lily James bij zich en duwde hem tegen de muur.
“Ben je gek?” riep ze boos. Professor Anderling had de zwijgbezwering weggenomen aan het eind van de les.
“Werkelijk Evers, als je zo naar me verlangt zouden we beter ergens naartoe gaan waar we meer privacy hebben. Ik ken een gezellige kleine kast.”
“Zwijg, Potter!” siste ze. “Waarom heb je de date met Derek niet afgezegd zoals ik je zei?” James duwde haar hand weg en begon verder te stappen naar de volgende les.
“Waar heb je het over?” vroeg hij haar. Lily greep zijn arm en hield hem tegen, haar ogen schoten vuur.
“Je weet waar ik het over heb! Ik zei duidelijk afzeggen. Begrijp je dat woord niet, Potter?”
“Oh,” zei James onbezorgd. “Dat.”
“Dat, zoals jij het nu noemt, was iets waar ik al heel de week naar uitkeek!” James hief een wenkbrauw op en deed alsof hij nadacht.
“Hmm…” zei hij. “Ik geloof dat het woord ‘Wraak’ is.” Lily haar handen bewogen van woede, ze was te geschokt om de woorden die in haar hoofd zaten uit te brengen. “Daarbij,” vervolgde hij. “Het is maar een date, niet het einde van de wereld.”
“Misschien niet voor jou,” snauwde ze. “Maar voor degenen onder ons die meisjes niet zo vaak verwisselen als sokken, is het heel speciaal als je wordt uitgevraagd!”
“Ik hoop dat jij niet van meisje naar meisje gaat Evers,” zei hij vrolijk.
“Je weet wat ik bedoel!”
“Je zei dat ik aardig moest zijn,” redeneerde James onschuldig. Lily maakte woedende bewegingen met haar handen en deed wanhopig haar best hem niet ter plekke te wurgen. “Had je liever dat ik zei dat hij verschrikkelijk stonk en dat ik nog liever van de Griffoendor toren zou afspringen dat met hem uitgaan? Want als dat zo is, is dat snel gebeurt.”
“Ja!” James kruiste zijn armen en hief zijn mondhoeken omhoog tot een grijns. “Ik bedoel nee! Waarom kon je het niet gewoon afzeggen?”
“Waarom kon je niet gewoon mijn opstel afgeven zoals ík je zei?” antwoordde hij.
“Daar gaat het niet om, Potter!” ze Lily furieus. “Ik weet alleen dat je dit deed met een reden. Je bent iets van plan hé? Ik zeg het je maar, maar als je iets doet om mijn reputatie te schenden dan—”
“Dan wat?” zei hij uitdagend. Lily dacht even na maar vond niets erg genoeg.
“Wacht maar af,” snauwde ze. “En geloof me, je wilt het niet weten.” Ze slaagde erin om te grijnzen naar James, maar James snoof en rolde met zijn ogen.
“Ik doe het in mijn broek,” zei hij sarcastisch. Lily opende haar mond om nog iets te zeggen maar werd onderbroken toen iemand op haar schouder tikte.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Hoe James denkt over Waarzeggerij
Part Two

“Hey, James,” zei een stem. Geïrriteerd omdat ze onderbroken werd in een belangrijke situatie, draaide ze zich om riep naar de persoon, die Remus bleek te zijn.
“Wat wil je?” snauwde ze. Geschrokken zette Remus enkele stappen achteruit.
“Wat heb jij gegeten zeg?” vroeg hij. James stapte voor Lily zodat ze niets meer kon zeggen en gaf haar een scherpe blik.
“Trek het je niet aan Remus,” zei hij tegen Remus. “Ik deed iets wat hij niet kon hebben en is daar nu kwaad voor.” Lily opende kwaad haar mond maar James onderbrak haar opnieuw.. “Je bedoelde er niets mee, toch?” Hij keek dreigend naar Lily.
“Nee,” mompelde ze. Remus schudde ongeduldig zijn hoofd.
“Geeft niks James,” zei hij. “Ik kwam hem alleen maar waarschuwen dat we les hadden.”
“Les?” herhaalde Lily. Door de discussie waren ze vergeten dat ze les hadden. Remus rolde zijn ogen.
“Ja, je weet wel, die dingen waar je tijdens de dag naartoe moet? De reden waarom je op Zweinstein zit?”
“Je bedoelt de meiden?” vroeg Lily droog. Remus lachte zachtjes.
“Behalve dat, ja. Kijk James, we hebben nog één minuut om bij Dreuzelkunde te geraken, en als je te laat bent denk ik dat Professor Winters letterlijk uit zijn vel springt!”
“Jij doet Dreuzelkunde?” vroeg Lily James ongelovig. Remus keek hen raar aan.
“Ehm ja,” zei James, terwijl hij zijn schouders ophief. “Het is een ‘U’ erbij.” Remus pakte Lily’s arm en trok haar mee naar het klaslokaal.
“Kom op, James,” zei hij ongeduldig. “We moeten gaan. Nu.”
“Ja, ja,” zei Lily, ze trok zijn hand weg. “Ik kom, goed?” Ze keek naar James en wees dreigend naar hem. “Jou zie ik later wel,” voegde ze er stil aan toe. Tot haar ongenoegen glimlachte James en wuifde hij naar haar.
“Oh, en Lily,” zei Remus. “Ik denk dat Parker je zoekt. Ze zei dat je snel naar Waarzeggerij moest.” James trok een gezicht.
“Waarzeggerij?” herhaalde hij. “Waarzeggerij?!”
“Ja,” zei Lily ongeduldig. “Ben je doof? Schiet op, je mag niet te laat zijn!”
“Waarom zeg je dat? Zou je het erg vinden” vroeg Remus die achterdochtig keek.
“Nee,” zei Lily snel. Remus gaf haar een “uh-huh” blik. “Kijk ga al maar even verder en ik volg wel, oké?”
“Ja, ja,” zei hij. “Zorg er nu alleen voor dat je nu niet in het midden van de gang met een meisje staat te zoenen terwijl je eigenlijk in de les moet zitten. Spaar ons en neem een kamer, wil je?” Hij lachte en ging verder naar het klaslokaal aan het eind van de gang. Toen hij weg was ging Lily terug naar James.
“Je spijbelde om met een meisje te zoenen?” zei ze boos. “In het midden van de gang?”
“Ik was op weg naar de les,” legde James uit. “Maar als een knappe meid je tegenhoud in het midden van de gang kan het zijn dat je in een…Welja…Een andere les terechtkomt.” Lily keek hem veelbetekenend aan.
“Dat is zo ziek,” zei ze, terwijl ze haar hoofd schudden. “Je moet wel de grootste pervert zijn op de hele planeet.”
“Wel, dat is gek,” zei James al grijnzend. “Ken je iedereen op deze planeet?” Lily gaf een gil van frustratie, draaide zich om en liep met grote passen naar haar lokaal.
“We praten hier later wel over,” zei ze over haar schouder. “Kom terug naar het lokaal van Dreuzelkunde, okay? Op tijd!” Ze verdween in het lokaal en sloot de deur. James zuchtte en begon aan de lange reis naar de Noordertoren. “Waarzeggerij,” gromde hij in zichzelf. “Werkelijk! Alleen maar onzin, alles.” Hij nam zijn tijd om naar de Noordertoren te gaan, het maakte hem niet uit hoe veel hij te laat was. Terwijl hij daar liep dacht hij aan de gebeurtenissen die zich de afgelopen twaalf uur hadden afgespeeld. Als iemand hem zou voorspeld hebben dat hij van lichaam zou veranderen. Nota bene met Lily Evers, dan zou hij die persoon onmiddellijk naar St. Holisto’s hebben gestuurd. Het feit dat ze ook nog eens met elkaar op moesten schieten voordat ze terug konden wisselen maakte de hele situatie er niet makkelijker op. Iedereen wist dat ze elkaar niet konden uitstaan. Zo was het al geweest sinds ze elkaar voor het eerst waren tegengekomen op de Zweinsteinexpres, inmiddels zes jaar geleden.

***FLASHBACK***

Lily deed de laatste coupédeur open, hopend dat er plaats zou zijn. Al de andere coupés zaten vol en ze was moe van het rondsleuren met haar tas. Tot haar opluchting zaten er maar vier mensen in de coupé.
“Pardon,” zei ze beleefd. “Kan ik hier zitten?” De vier jongens keken op van het kaartspel dat ze speelden.
“Ik weet het niet,” zei één van hen verwaand. “Kan je dat? Want als je je knieën niet kan buigen moet je dat eens laten nakijken.” De jongen gooide zijn hoofd achterover en lachte hard om zijn eigen grap. De andere jongens keken hem hoofdschuddend aan. Lily beet op haar lip en voelde dat ze rood werd.
“Uh…” stamelde ze. “Al de andere coupés zitten vol.”
“Het is goed,” zei de tweede, die bruin haar had. Dat zei hij veel vriendelijker dan de anderen. “Hier is plaats.” Hij verplaatste zijn tas en wees naar de vrijgekomen plaats. Lily glimlachte vrolijk en ging naar de plaats. Ze ging nerveus zitten en legde haar handen op haar schoot. Er heerste complete stilte en ze kon hun blikken die op haar gericht waren voelen.
“Dus,” zei één van hen. “Heb je een naam?” Lily keek naar de jongen. Zijn donkere haar viel voor zijn ogen en die twinkelden ondeugend.
“Oh,” zei ze snel. “Ja.” Ze bekeken haar allemaal en Lily keek terug naar beneden.
“Wil je ons die zeggen?” vroeg degene die vraag had gesteld. Hij zag eruit alsof hij elk moment in lachen kon uitbarsten en dat maakte Lily nog roder.
“Oh,” zei ze schaapachtig. “Mijn naam is Lily. Lily Evers.”
“Hey, Lily,” zei hij. “Ik heet Sirius.”
“Ik ben Remus.” Zei de jongen met het bruine haar. Hij glimlachte naar haar en voelde zich al wat meer op haar gemak.
“Ik ben Peter,” zei een kleine dikke jongen die voor de rest had gezwegen.
“Leuk,” zei Lily. Nu ze de meeste van hen kende, voelde ze zich al wat meer op haar gemak. Ze keek naar de laatste jongen die de grap had gemaakt en ze trok een wenkbrauw op. “En jij bent…?” vroeg ze hem koel. Hij ging met een hand door zijn haar en er kwam een grijns tevoorschijn.
“Ik ben—” Maar nog voor hij zijn naam kon zeggen, onderbrak Lily hem.
“Het kan me niet schelen.” De jongen keek haar ongelovig aan; hij was helemaal verrast dat dit nieuwe meisje, dat eerst te nerveus was om haar naam te geven hem te slim af was. Zijn vrienden dachten net hetzelfde.
“Wow,” lachte Sirius. “Dat is de eerste keer dat ik hem sprakeloos zie, en ik ken hem al sinds mijn vijfde!” James keek ham kwaad aan maar zei nog altijd niets.
“Oh, hij heet trouwens James,” zei Remus.
“Meestal is hij degene die mensen het zwijgen oplegt,” zei Peter.
“Ik denk dat je je gelijke net hebt ontmoet, James,” zei Sirius, die grijnsde als een maniak.

***EINDE FLASHBACK***

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Hoe James denkt over Waarzeggerij
Part Three

Dat had hij zeker. James lachte stil in zichzelf terwijl hij de ladder opklom. Er was veel veranderd. Hij was als jager gekozen voor het Zwerkbalteam van Griffoendor, hij was beste in de meeste vakken, en hij kreeg de aandacht van de meeste meisjes op school, maar niets was veranderd tussen hem en Lily. Nog steeds nam Lily elke keer wraak als hij een streek bij haar uithaalde en ze schold hem geregeld uit – Het was inmiddels een gewoonte geworden. Geen enkele tactiek werkte bij haar en hij wist niet waarom. In het derde jaar, toen ze kwaad was omdat hij haar haar had groen gekleurd, hij knipoogde naar haar om haar te laten zwijgen, maar ze dreigde er alleen mee om zijn ogen uit te steken. In het vierde jaar, toen hij haar stoel onder haar uit had getrokken wreef hij over haar heup zodat ze niet al te kwaad zou zijn en ze gaf hem een zo hard knietje dat hij de pijn voelde bij de gedachte alleen al.
Niet dat het hem uitmaakte.
Eigenlijk was het best wel grappig haar gezicht roze te zien worden telkens als ze kwaad werd. Het vloekte bij haar haar. James kwam eindelijk bij het luik en ging naar binnen.
Professor Veronique nam stopte met lesgeven en keek kwaad naar hem.
“Juffrouw Evers,” zei ze streng. “Wil je ons vertellen waarom je zo laat bent?” James schudde zijn hoofd en liep naar een lege plek.
“Jij bent de lerares waarzeggerij,” zei hij rustig terwijl achterover leunde in zijn stoel en zijn handen achter zijn hoofd legde. “Is dat niet jouw taak?” De klas zweeg abrupt. Normaal zou hij zo’n opmerking voor zichzelf houden, maar nu hij toch in Lily’s lichaam zat kon dat geen kwaad. Het was toch zijn taak om haar leven een hel te maken en daar was hij nu dus mee bezig. Hij grijnsde bij de gedachte dat Lily zou gehoord hebben wat hij net zei. Achter hem wisselden Kate en Parker ongelovige blikken. Ze wisten allebei dat Lily nog liever haar tong eraf zou snijden dan onrespectvol praten tegen een leraar.
Maar ze wisten niet dat dit eigenlijk James Potter was.
Professor Veronique hief haar met make-upgemaakte wenkbrauwen op. “Pardon?” vroeg ze met een lage stem. “Juffrouw Evers, ik ga dit negeren, maar alleen omdat Mars Pluto’s pad heeft gekruist, wat betekent dat ik me rustig moet houden tot dat voorbij is. Hoe blij we ook zijn dat je hier bent, kunnen we nu toch de drie kristallen van shiva verder bestuderen?”
“Laat me je niet tegenhouden,” zei James vrolijk. Professor Veronique keek hem even streng aan vooraleer ze verder ging met de les.
“Zoals ik al zei,” zei ze bijzonder mysterieus. “Als je ze correct plaatst onder water krijg je een beeld van de toekomst. Deze methode bestaat al duizenden jaren. Ik ben al zelf in staat geweest om—om—” Ze stamelde toen ze een luid klikkend geluid hoorde. Ze keek door de kamer en zag dat het geluid van James kwam. Hij had een nagelknipper vast en was begonnen met zijn nagels te knippen, gewoon tijdens de les. “Juffrouw Evers,” zei Professor Veronique scherp. James keek op en glimlachte.
“Ja Professor?” zei hij.
“Vind je het nodig je nagels te knippen tijdens mijn les?”
“Wel,” zei hij bedenkelijk. “Normaal niet.” Hij sprak met enorm veel expressie en verlaagde zijn stem. “Maar Venus staat op één lijn met Jupiter. En dat zegt me dat alles dat ik niet onmiddellijk nu doe, alles wat we weten aan een eind komt. Tenminste mijn perfecte manicure wel.” Toen hij dat had gezegd ging hij verder met knippen. Veel leerlingen probeerden hun lach in te houden, terwijl anderen gewoon geschokt toekeken.
“Is ze gek geworden?” fluisterde Parker tegen Kate. “Wat denkt ze wel niet?”
“Ik denk niet dat ze dat doet,” antwoordde Kate, ze keek naar James.
“Wel, Juffrouw Evers,” zei Professor Veronique stijfjes. “Als dat zo is, moet je het huiswerk van dit weekend wel gemaakt hebben? Wat zag je?” James inspecteerde zijn geknipte nagels. Hm, dacht hij. Evers moet haar nagels vaker knippen, ik begin er onverzorgd uit te zien. “Juffrouw Evers?” zei de professor opnieuw.
“Sorry,” zei hij zonder op te kijken. “Zei je iets?” Professor Veronique greep haar bureau vast totdat haar knokkels wit werden en ze slaakte een diepe zucht.
“Wil je ons vertellen wat je in de sterren zag?” zei ze, maar nu helemaal niet mysterieus.
“Wel,” zei James traag. “ik zag een deel van Uranus. En het was geen mooi gezicht.” Er werd rechts van haar gesnoven en de meesten probeerden om niet te lachen. Rowan Wilson had een stuk van zijn sweater in zijn mond gestoken en begon rood aan te lopen van zijn lach in te houden.
“Tien punten aftrek van griffoendor, Juffrouw Evers, omdat je zo brutaal bent.” zei Professor Veronique kwaad. James haalde zijn schouders onbezorgd op.
“Da’s klote.” Professor Veronique nam diep adem om haar kalmte te bewaren.
“Goed klas,” zei ze. “Ik wil dat jullie groepjes maken de kristallen van shiva uitproberen. Schrijf op wat je ziet in het water.” Ze zwaaide met haar toverstok en onmiddellijk verschenen er bakjes met water en kristallen op de tafels. Toen verdween ze in haar kantoor en liet de klas alleen.
“Wat is er verkeerd met je?” vroeg Parker toen ze naar James’ bureau kwam. “heb je enig idee hoeveel je problemen je hierdoor kan krijgen? Je zoveel geluk dat de planeten haar hebben gezegd dat ze kalm moet blijven.” James snoof.
“Echt wel,” zei James. Hij plaatste de kristallen achteloos in het water in het water. “Dat mens is gewoon aan het kletsen, als de sterren dit zeggen moet ik dat doen, yeah right.”
“Lily,” zei Kate. “Ook al is dat waar, wil je je commentaar voor jezelf houden? Je gaat ons honderden punten kosten als je niet zwijgt!”
“Kom op, Ik moet wat plezier hebben nu ik hier opgesloten zit. Waarom doet ze eigenlijk Waarzeggerij? Het is alleen maar gelul—”
“Lily,” onderbrak Kate.
“—and en dat zielige excuus voor een leraar is niks meer dan een wannabe die met haar gezicht tegen een nat schilderij is aangelopen en ze heeft nog wel het lef —”
“Um…Lily, wil je alsj—”
“—om het make-up te noemen! Ik zou nog beter met make-up staan.”
“Lily wil je—!”
“Dan nog Waarzeggerij! Het is allemaal geacteerd. ‘Ooh, Venus staat op een rechte lijn met Pluto dus moeten we in vrede leven.’ Whoo-hoo.”
“Lily!” zeiden Kate en Parker in koor. James hield zijn mond en gaf eindelijk aandacht.
“Wat?” Ze wezen allebei naar iets achter hen, dat er boos uitzag en James draaide zich om. Oh, dacht hij. Kijk nou. Professor Veronique had de hele tijd achter hem gestaan terwijl hij zijn mening gaf over Waarzeggerij en ze was niet blij. Ze plaatste haar handen in haar zij en haar mond was een rechte lijn.
“Zo,” zei ze.
“Hallo, Professor,” zei James alsof hij haar goedemorgen zei. Technisch gezien was hij niet in de problemen, dus waarom zou hij bezorgd moeten zijn?
“Zo,” zei ze opnieuw. “Dus dat is wat je echt denkt over mijn vak.”
“Eigenlijk wel, ja.”
“Strafwerk, Juffrouw Evers,” zei ze scherp. “Omdat je Waarzeggerij niet wil respecteren.”
“Begrijp ik dit goed,” zei James traag. “Ik krijg strafwerk omdat ik Waarzeggerij niet leuk vind? Héél rechtvaardig. Is er soms geen rechtvaardigheid meer in de wereld?” Professor Veronique’s ogen schoten vuur en ze wees furieus naar de ladder.
“Buiten, Juffrouw Evers,” zei ze kwaad. “Als je Waarzeggerij niet kan respecteren, wil ik je niet in mijn les totdat je dat wel kan. Buiten!”
“Betekent dit dat ik Uranus niet verder moet bestuderen?”
“BUITEN!” James bukte zich en pakte de tas, hij deed dan ook geen moeite om de grijns op zijn gezicht te verbergen. Hij wuifde vrolijk naar de klas en daalde de ladder af. Wel, dacht hij. Daar ben ik dan al vanaf. Evers gaat me vermoorden nu ik haar strafwerk heb bezorgd. Perfect. James lachte in zichzelf en keek op zijn horloge. Hij had twintig minuten minder lang les, omdat hij eruit was gegooid, dus had hij even vrij. Hij besloot om naar de keukens te gaan. Hij kreeg honger van al dat geleer.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Hoe James denkt over Waarzeggerij
Part Four

Onmiddellijk na Dreuzelkunde liep Lily het klaslokaal uit waar ze ongeduldig wachtte op James. Als ze eerlijk moest zijn vond ze Dreuzelkunde maar saai en onjuist. Professor Harebroom had de hele tijd het woord ‘telefoon’ mis uitgesproken, hij noemde het ‘feletoon’. Toen Lily hem probeerde te verbeteren, kreeg zee en preek dat de leraar de leerlingen onderwijst en niet omgekeerd.
Lily keek op haar horloge. Kruidenkunde kon elk moment beginnen en James was nergens te bekennen. Ze stampte nerveus met haar voeten en gaf geen aandacht aan de giechelende meisjes die steeds voorbijliepen. Gedurende de hele les had Lily gedacht aan wat James aan het doen was tijdens Waarzeggerij. Ze wist dat hij het haatte en had een voorgevoel dat hij iets vreselijks zou doen. Lily kreunde bij de gedachte. Toen werden haar gedachten onderbroken door een hand die voor haar gezicht begon te zwaaien om de aandacht te krijgen.
“Hey Gaffel…Gaffel…Aarde aan James?” Lily pakte zijn hand en duwde hem ruw weg.
“Waarom noem je hem zo?” vroeg ze abrupt. Sirius keek haar verward aan.
“Wat?”
“Waarom noem je hem zo? Wat betekent het?”
“Waarom noem je wie hoe?”
“Ik bedoel mij. Waarom noem je mij zo?” Sirius staarde enkele seconden gewoon naar hem vooraleer hij zijn hand op zijn voorhoofd plaatste omdat hij er echt niets van begreep.
“Voel je je wel goed, James?” vroeg hij. “Wil je naar de Ziekenzaal?” Lily zuchtte.
“Ja, ik voel me goed,” zei ze. “Ik voel me alleen niet echt mezelf vandaag.”
“Goed dan. Hey, raad eens wat er net gebeurde?”
“Wat?”
“Twee meisjes hadden net een bekgevecht om mij!” Lily rolde haar ogen en staarde hem aan.
“Wat?” vroeg ze vol afschuw.
“Ik weet het!” riep Sirius, die haar afschuw verkeerd begreep. “Is het niet geweldig? Kijk, Miranda—Je weet wel, die vijfdejaars van Huffelpuf—Ze kwam op me af en vroeg me uit. En ik zei okay, maar dan kwam Sarah van Ravenklauw vlak achter haar en ze zei dat ze met mij wou afspreken voor vrijdagavond en dat ze het dus moest afbollen. En dan zei Miranda haar dat ze zich er niet mee mocht bemoeien. Sarah was zo boos dat ze Miranda’s haar grijs kleurde en toen schoot er slijm uit Sarah haar toverstok, Miranda zat helemaal onder het slijm!Het zou nog veel erger geweest zijn als ik ze niet had tegengehouden. Ik zeg het je maar maatje, het voelde supergoed aan.” Lily’s mond viel open.
“Dat is afschuwelijk!” riep ze. “Sirius, ze zijn zussen!”
“Echt?” vroeg hij. Hij leek een beetje bezorgd voor enkele seconden. “Dan gaat Sarah het niet leuk gevonden hebben dat ik met Miranda heb afgesproken na haar. Oh, wel. Ik ben er zeker van dat ze thuis ook ruziën. Het is niet zo dat ik hun band kapotmaak.” Lily sputterde kwaad. Ze kon niet geloven dat hij zo’n dikke nek had. Dit is waarom ik niet voor de Marauders val, dacht ze verontwaardigd. Sirius grijnsde naar haar en lachte om haar gezichtuitdrukking. “Maak je geen zorgen, Gaffel. Ze vinden jou ook leuk. Mmmh, dan heb ik Sarah en Miranda voor vrijdag, Lindsay voor zaterdag, Alicia voor maandag, Parker voor dinsdag, Wendy voor donderdag…Oh gedoe, Ik vergat iemand te regelen voor volgende week woensdag!”
“Zeg je me nu,” zei Lily traag. “Dat je voor elke dag van de week een meisje hebt?”
“Ja,” zei Sirius onbezorgd. “Hoe kan anders met iedereen uitgaan?” Sprakeloos keek Lily toe hoe hij een lang stuk perkament en een veer pakte. “Okay,” zei hij, terwijl hij keek naar de lijst. “Penny gaat niet. Ik heb haar al een week geleden gehad en ik moet minstens twee maanden wachten. Yolanda gaat ook niet, haar had ik vorige maandag…hmmm, kiezen, kiezen. Oh, Tanya’s naam heeft nog geen kruisje. Daar moet ik iets aan doen. Oh, daar is ze! Hey Tanya!” Een slank meisje met twee blonde vlechten draaide zich om en snakte naar adem toen ze Sirius zag.
“Um…hi…” stamelde ze. Sirius liep tot bij haar en sloeg zijn arm om haar middel. Lily dacht dat als hij haar niet ondersteunde, Tanya zou neervallen.
“Hey,” antwoordde Sirius nonchalant. “Ben je vrij volgende woensdag?”
“Als dat niet zo is zorg ik daar wel voor,” zei ze snel. Sirius gaf haar een brede glimlach.
“Super,” zei hij flirterig. “Zou je misschien iets met mij willen doen? We zouden naar de Astronomietoren kunnen gaan. We kunnen naar sterren gaan kijken. En die in jouw ogen misschien ook.” Lily snoof en rolde haar ogen. Dat moest zowat de domste truc geweest zijn die ze ooit had gehoord. Om hier voor te vallen moest je toch wel echt stom zijn.
“Echt?” gilde ze enthousiast.” Dat is geweldig!”
Blijkbaar was ze dus echt stom.
“Goed, ik haal je op tegen achten?”
“Uh-huh…”
“Zie je daar,” zei Sirius. Het meisje knikte flauwtjes en liep opgetogen naar haar les, nog steeds verdwaasd over wat er net was gebeurd. Toen ze weg was haalde Sirius zijn lijst tevoorschijn en zette een kruisje voor haar naam.
“Eentje minder, nog honderd te gaan.”
“Dat is zo gemeen,” zei Lily terwijl ze haar hoofd schudde. “Dat was dus zo’n onzin.” Sirius haalde zijn schouders op.
“Hey, het werkt.”
“Waarom zal ik nooit weten.” Sirius lachte en keek naar de klok.
“We moeten gaan, James. Kruidenkunde gaat beginnen.”
“Ga al maar,” zei ze hem. “Ik wacht op iemand.” Sirius hief zijn over zijn schouder.
“Goed,” zei hij. “Pak deze keer een kast, James.”
“Waarom blijven mensen me dat zeggen? Gebeurt het vaak ofzo?”
“Ja,” snoof Sirius. “Bijna elke dag. Ik zie je zo.” Toen Lily keek hoe Sirius wegliep dacht ze, Potter is nog erger dan ik dacht. Ze kreunde toen ze klok terug zag. Het leek erop dat ze te laat zou zijn voor Kruidenkunde. Lily wachtte nog vijf minuten vooraleer ze besliste te vertrekken. Ze ging naar de kassen en was kwaad dat James haar zolang had laten wachten. Toen ze de deur opendeed stond ze op ontploffen. Daar zat James, hij maakte nota’s. Toen hij haar zag wuifde hij vrolijk. Lily keek hem kwaad aan en hield de deurknop stevig vast zodat ze niet naar hem toe zou rennen en hem ter plekke zou vervloeken.
“Meneer Potter,” zei Professor Oaks. “Heb je een goede uitleg?”
“Sorry, Professor,” zei Lily grimmig, ze keek nog altijd naar James. “Ik werd opgehouden.”
“Houd ons niet langer op. Ga zitten en vijf punten aftrek van Griffoendor omdat je laat bent.”
“Ja, Professor.” Lily liep nors naar de lege plaats naast James en pakte een veer en een stuk perkament uit haar tas... “Waar was je?” siste ze uit haar mondhoek. “Ik zei je toch van me op te wachten bij Dreuzelkunde!”
“Heb je me gemist, schatje?” zei James hooghartig. Lily draaide haar hoofd weg zodat ze hem niet moest zien grijnzen. Ze haatte die grijns, dus was het niet goed voor haar humeur.
“Noem me geen schatje, Potter,” zei ze gevaarlijk. “Ik het maar op het ni—” Plotseling stopte ze en haar ogen vlogen wijdopen. “Oh God,” mompelde ze.
“Wat is er?” vroeg James. Lily keek hem paniekerig aan.
“Ik moet naar de WC.”

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

De Jongenswc
Part One

James hief zijn wenkbrauwen geamuseerd op. Dit was interessant. Hij wist dat Lily gek zou worden, dus besloot hij plezier te maken.
“Ga dan,” zei hij kalm. Lily keek hem kwaad aan en begon lichtjes heen en weer te wiegen.
“Het is niet zo simpel, Potter,” snauwde ze.
“Zeker,” bedacht James en moest zijn uiterste best doen om zijn lach in te houden. “Je moet alleen je broek aftrekken en—”
“Dat bedoel ik niet! Hoe moet ik gaan?”
“Nou, je bent een jongen, dus op de mannelijke manier.”
“Ik doe dat niet!” zei ze bruusk. “Potter, ik heb er geen nood aan een—van een jongen—” stamelde ze terwijl ze hevig bloosde. James grijnsde en kruiste zijn armen.
“Ga verder,” zei hij.
“—een jongenswc te zien,” maakte ze traag af. James lachte zachtjes.
“Je weet toch wel dat de meeste meisjes een moord zouden plegen om de jongenswc te zien. Als ik jou was, zou ik dit zien al zien buitenkansje.” James stopte en keek bedachtzaam. “Laat maar.” Lily trok een vies gezicht en verschoof haar stoel zodat ze wat verder van hem af zat.
“Potter,” zei ze. “Je bent een zieke, zieke pervert. Ik ben niet zoals de meeste meisjes en ik ga de jongenswc niet gebruiken.”
“Je kan het niet heel de dag inhouden.”
“Ik hou het wel de hele week in als het moet,” zei ze. “Ik hou het in tot ik weer in mijn eigen lichaam zit.”
“Dan kan je een probleem hebben.” Lily beet op haar lip en kruiste haar benen. Dan schoof ze weer op haar stoel en kruiste haar voeten. Niets hielp. Hoe hard ze het ook haatte, James had gelijk. Ze kon het niet heel de dag inhouden. Eigenlijk zou ze geluk hebben als ze het kon ophouden tot het volgende uur.
“Ga toch gewoon als het zo erg is,” ze James toen hij haar zag heen en weer wiegen.
“Nee,” zei Lily zelfzeker. “Het gaat wel.”
“Zeker,” zei hij sceptisch.
“Het is waar!” James kreeg opeens een idee. Hij name en waterkan vast en goot die traag leeg in een pot, zodat Lily het goed kon zien.
“Nu nog altijd?” zei hij terwijl hij gemeen lachte. Lily bekeek het bezorgd en begon te schuifelen en ze bracht haar benen dichter bij elkaar. “Nog altijd kalm?”
“Ja,” zei ze proberend om kalm te klinken. Maar James nam die toon als een wanhopige toon.
“En…” Hij nam zijn toverstok en liet de pot harder en luider het water uitgieten. “…nu?” Lily beet op haar lip en begon nerveus met haat voeten te stampen.
“Het gaat,” zei ze gespannen. James zette de kan neer en begon haar in haar zij te kietelen, hij wist dat ze daar niet tegen kon. Lily kromp ineen en gaf een gilletje.
“Gaat het nog altijd goed?” Lily sloeg zijn hand weg en had er genoeg van.
“VERDOMME, HET GAAT GOED!” riep ze kwaad. Er heerste complete stilte en Lily kreeg in de gaten dat iedereen naar haar keek. James verstopte snel zijn hoofd in zijn armen om de lach die opkwam te onderdrukken. Lily zuchtte diep en zakte wat lager in haar stoel toen professor Oaks haar aankeek.
”Meneer Potter,” zei professor Oaks bars. “Is er soms iets verkeerd?”
”Nee professor,” mompelde Lily, die wel door de grond kon zakken van schaamte.
“Zeg me dan maar het antwoord op de vraag?” Lily pijnigde haar hersens om proberen te achterhalen wat professor Oaks had gezegd terwijl ze praatte met James.
“Uh…bladeren?” zei ze zwakjes. Haar antwoord werd gevolgd door gelach van leerlingen.
“Bladeren,” herhaalde Oaks ijzig. “Jij denkt dat bladeren het meest gebruikte hout is voor toverstokken? Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n antwoord heb gehad. Tien punten aftrek van Griffoendor, Meneer Potter. Vijf voor je grove onderbreking en vijf omdat je geen aandacht gaf.” Er klonk gekreun van alle Griffoendors en Lily bloosde. Ze had Griffoendor in minder dan tien minuten als vijftien punten gekost. Dit was zeker geen klassenoudstengedrag.
“Sorry,” mompelde ze. Professor Oaks zette haar les verder, ze stelde de vraag nu aan een Huffelpuffer. “Dankjewel, Potter,” zei ze kwaad. James hief zijn hoofd nu op en je zag de tranen van het lachen nog.
“Ik was alleen bezorgd over je,” zei hij bezorgd. “Je moest niet emotioneel worden.”
Lily zuchtte en ging aan de tafel van Griffoendor zitten, ze was uitgeput. Ze hield haar blaas al op sinds Kruidenkunde en het werd steeds moeilijker om het vol te houden. Ze kon niet stil blijven zitten en bleef maar heen en weer wiegen op haar stoel. Uiteraard was James gewoon doorgegaan met haar te irriteren. Hij zei dat ze gewoon even moest doorbijten en moest gaan, maar dat weigerde ze. Ze wist dat ze dat ooit eens moest doen, maar ze hield het zo lang mogelijk in om een alternatief te bedenken. Maar op dit moment had ze nog niets bedacht.
“James, gaat het wel?” vroeg Kate toen ze een hap in haar mond stak. Lily keek haar aan en probeerde te stoppen met heen en weer wippen.
“Uh-huh,” zei ze snel. “Het gaat wel, ik heb alleen…”
“Blaasproblemen,” vervolgde James. Lily keek hem kwaad aan en nam wat kip.
“Nee, niet waar, ik voel me gewoon niet mezelf vandaag.”
“Ja,” zei Parker. “En Lily ook niet echt.” Lily keek haar scherp aan.
“Waarom zeg je dat?” vroeg ze bezorgd. “Wat heeft ze gedaan?”
“Het is meer wat ze heeft gezegd,” zei Kate en ze keek naar James. Lily keek traag naar haar en James staarde naar beneden, hij was opeens enorm geïnteresseerd in zijn groenten.
“Wat heft ze gezegd?” vroeg Lily, ze hield James nog altijd in het oog.
“Wel,” zei Parker. “Waar zullen we beginnen?”
“Wat dacht je van het deel waar ze Professor Veronique zei dat zij toch moest weten waarom ze te laat was?” Lily’s ogen schoten open van afschuw.
“Je was te laat?” vroeg ze James. Hij keek naar haar en gaf haar een schuldige blik.
“Maar een klein beetje,” zei hij lichtjes, terwijl hij zijn wijsvinger en duim een millimeter van elkaar hield.
“Dan was er het deel waar ze haar nagels begon te knippen en zei dat ze haar anus had bestudeerd, ik bedoel Uranus,” verbeterde ze snel. Lily liet een gilletje maar kon niet meer uitbrengen. James knikte rustig en maakte zich klaar voor het geval hij zou moeten weglopen.
“En dat is nog niet het beste,” zei Parker.
“Er is nog meer?” vroeg Lily zwakjes.
“Oh ja,” zei Kate. “Dan zei ze hoeveel ze Waarzeggerij haatte met nog wat andere dingen erbij over Professor Veronique, en dan had ze pas door dat die de hele tijd achter haar had gestaan. Lily werd uit de klas gezet en kreeg strafwerk.”
“WAT?!” Lily was niet meer sprakeloos en sprong op.
“Had ik dat nog niet vertelt?” vroeg hij fijntjes.
“Wat is er mis met jou?” siste ze. “Ik ben Klassenoudste en jij bezorgt me strafwerk? Alweer? En je bent uit de klas gegooid?!” De anderen keken haar vreemd aan.
“Wat kan het jou schelen, James?” vroeg Peter. “Je zou het normaal prachtig vinden.”
“Ja, Potter,” hoonde James, lichtjes grijnzend. “Wat kan het jou schelen? Het is maar strafwerk. Boo-hoo. Het is niet het einde van de wereld.” Lily keek hem priemend aan en stond op.
“Ik moet met je spreken,” zei ze zuur. “Nu.” James nam een hap van zijn aardappelen.
“Moet het juist nu?” vroeg hij lui. “Ik eet nu.” Lily nam hem bij zijn trui en sleepte hem van de bank.
“Dan eet je maar onderweg,” zei ze ijzig. Voor hij de Grote zaal uitgesleurd werd nam hij zijn tas en een koekje, hij zwaaide naar de anderen die hem nastaarden.
“Ligt het aan mij,” zei Peter die de stilte verbrak. “Of is hier iets vreemds aan de hand?”
“Nee,” zei Remus traag. “Er is zeker iets aan de hand. Lily is opens heel onbezorgd en James is erg nerveus voor alles.”
“Wat denk je dat er is?” vroeg Sirius toen hij pudding opschepte. “Het is heel raar. Ze maken nog steeds ruzie maar James doet wat Lily zou doen en omgekeerd.”
“Alsof ze zijn verwisseld van persoonlijkheid,” lachte Kate.
“Ze voelen zich gewoon een beetje…vreemd,” redeneerde Parker. “James staat waarschijnlijk onder hoge druk.”
“En Lily is waarschijnlijk ongesteld,” zei Remus die samen lachte met Peter en Sirius. Parker en Kate wisselden kwade blikken.
“Waarom zeggen jongens altijd als een meisje haar emoties uit dat ze ongesteld is?” vroeg Parker.
“Omdat het ook zo is,” zei Peter. “Eens in de zoveel tijd wordt mijn zus Catherine altijd heel humeurig en snauwt ze iedereen af. Bovendien huilt ze ook altijd als ze dat ene liedje van The Flames hoort.”
“Heb je er ooit aan gedacht dat de woorden haar misschien gewoon raken?”
“Het is een kinderliedje over katten.” Remus en Sirius lachten in koor.
“Het is niet omdat jongens hun emoties niet uiten dat meisjes overdrijven,” zei Kate.
“Jawel,” zeiden de jongens eensgezind.
“Oh, vergeten,” zei Parker zuur. “Jullie doen gewoon alsof er niets aan de hand is en als het teveel wordt gaan jullie ergens anders naartoe.”
“Natuurlijk,” zei Remus alsof het niets was. “Al dat gehuil, gesnauw en gegil van jullie is overweldigend.”
“Ik zal nooit weten hoe jullie dat allemaal tegelijk kunnen,” zei Sirius. “Als ik dat deed zou ik exploderen.”
“Dat is waarom ze dat ook maar één keer in de maand doen,” zei Peter, alsof hij er alles vanaf wist. “Als ze het meer deden zouden zij dat ook doen.” Parker en Kate rolden met hun ogen en aten gewoon verder, jongens zouden de echte betekenis van ongesteld zijn nooit begrijpen.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

De Jongenswc
Part Two

Het was maar goed dat Sirius, Peter en Remus niet in het lege klaslokaal aan het einde van de gang waren, want daar begonnen de emoties pas echt hoog op te lopen. James leunde tegen een bureau terwijl hij met een verveelde uitdrukking op zijn gezicht toekeek hoe Lily door het lokaal ijsbeerde.
“Eerst zorg je ervoor dat we van lichaam verwisselen. Dan verbrod je een dat met iemand waar ik al maanden mee uit wil. Nu zorg je ervoor dat ik strafwerk heb en word je uit de klas geschopt! Ben je geboren om mijn leven een hel te maken?” riep Lily. “Echt, waarom kan je niet menselijk doen en het allemaal ietsje makkelijker maken voor mij?”
“Wat is daar nu leuk aan?” vroeg James. “Koekje?” Hij hield een koekje omhoog en grijnsde. Lily maakte een grommend geluid en kwam op hem af, ze pakte het koekje en gooide het weg, het spatte uiteen en liet een vieze vlek achter op de muur. James keek er even naar en dan weer naar Lily.“Weet je,” zei hij grijnzend. “Dat was een goede worp, Evers. Ooit aan gedacht om te Zwerkballen? Je zou een goede Drijver zijn.” Lily pakte zijn kraag vast en trok hem naar zich toe.
“Ik word een geweldige Drijver, Potter, door jouw hoofd te gebruiken om te oefenen!”
“Whoa,” zei hij, hij probeerde voorzichtig weg te komen. “Ik denk dat we wat gestresst zijn. Neem rustig adem, Evers. Het zal helpen, ik zweer het. Denk aan leuke dingen.”
“Zoals jouw hoofd op een plaat?” zei ze koel.
“Ik dacht meer aan bloemen,” vervolgde hij blij tot Lily’s ergernis. “Mooie zonsondergangen, blije gezichten, versgebakken koekjes, …mij,” voegde hij er hooghartig aan toe.
“Wil je zwijgen?” snauwde Lily geïrriteerd. “God, hoor jezelf eens.” Ze zat neer in een stoel en wiegde weer heen en weer. “En mijn probleem is nog steeds niet opgelost,” gromde ze. “Ik moet echt heel dringend.”
“Ga dan,” zei James voor de miljoenste keer. Lily rolde met haar ogen en schreeuwde niet omdat het te veel moeite koste haar blaas op te houden.
“Het is niet simpel!” zei ze. “Je zou eerder moeten protesteren dan te zeggen dat ik moet gaan.” James haalde zijn schouders op en grinnikte.
“Waarom? Ik heb niets te verbergen.” Lily’s ogen gingen wijdopen en ze sputterde boos.
“Echt?” zei ze, haar stem werd luider. “En jouw—jouw…” James hief zijn wenkbrauwen op en grijnsde. “Oh, stop het! Het verveelt me. Kijk, Potter, ik meen het. Ik moet iets doen. Ik heb al geprobeerd naar Perkamentus te gaan, maar hij was er niet.” Ze stopte om na te denken over wat ze zou zeggen. Oh wat maakte het uit, dacht ze. Ik ben radeloos. “Ik heb je hulp nodig. Alsjeblief?” voegde zee r stilletjes aan toe.
“Oh, ik weet het niet,” zei James nonchalant. “Ik vind dit leuk. Waarom zou ik ermee stoppen?”
“Kan ik het niet gewoon doen, op de normale manier?” zei ze, ze negeerde James. “Je weet wel, al zittend?” James kruiste zijn armen en leunde lui tegen de muur.
“Zo gaat het niet, Evers,” zei hij eenvoudig.
“Waarom niet?” vroeg ze kinderachtig.
“Wil je echt dat ik antwoord?” Lily stond nijdig op.
“Goed,” zei ze hevig. “Ik denk dat ik het weet. Ik moet echt gaan dus dan…ga ik gewoon en modificeer jij mijn geheugen, okay? Je weet wel, zodat ik alles vergeet behalve dat ik ben gegaan.
“Denk je niet dat het nogal omslachtig is?”
“Nee!”
“Waarom kan jij dat niet doen?” zei hij. “Je weet hoe slecht ik ben in bezweringen.”
“Ik kan mijn eigen geheugen niet modificeren, Potter,” zei ze gespannen. “Als je af en toe eens zou aandacht geven tijdens Bezweringen, zou je dat weten. Ik moet je alleen…” Toen huiverde ze even en trok een gezicht alsof ze juist 5 smekkies met kotssmaak gegeten had. “…Vertrouwen.”
“Goed,” zei James die zijn schouders ophief. “Maar denk eraan dat dit allemaal jouw idee was. Dat betekent dat je me niets mag verwijten als ik ook alle herinneringen vanaf je vijfde wis.” Lily was even stil en wou zich bedenken maar deed dat toch maar niet. Ze kruiste haar benen nog enkele keren.
“Oh, whatever, dat risico neem ik maar. Kom op! Ik denk niet dat ik dit nog lang inhoud.” Ze liep met grote stappen uit het lokaal, terwijl James expres langzaam achter haar aan drentelde. Lily zuchtte, greep zijn pols en trok hem mee naar de wc’s.
“Schiet nou op!” Ze liep door de gangen en stopte voor de meisjeswc. Ze wou naar binnen gaan toen James haar tegenhield.
“Wat?” zei ze ongeduldig.
“Wat doe je nu?” siste hij. Lily zuchtte en kruiste haar benen terwijl ze haar benen kruiste om haar blaas nog wat langer in te houden.
“Ik dacht dat je het nu wel wist, Potter. Ik-ga-naar-de-wc,” zei ze alsof ze tegen een kleuter sprak. “Nu je het wel weet, ga ik maar, ik zie je zo dadelijk.” Ze was van plan de deur open te doen toen James haar weer tegenhield. “Wat nu?” zei ze ongeduldig.
“Ben je gek?” fluisterde hij. “Je mag daar niet binnen. Ik ben een jongen! Jij bent een jongen! Hoe zou het eruitzien moest ik de meisjestoiletten binnengaan in mijn lichaam?” Lily’s gezicht veranderde van angstig tot afschuw.
“Je bedoelt dat ik… de jongenswc…” zei ze gedempt. James zuchtte en schudde zijn hoofd.
“Kijk, als je al op de mannelijke manier gaat, kun je net zo goed meteen naar de jongenswc gaan.” Lily kreunde en keek naar de deur van de jongenswc. James zag hoe ze over de situatie nadacht. Het was duidelijk dat ze het niet langer kon ophouden en hij wist dat het slechts een kwestie van tijd was voordat ze zou opgeven. 3…2…1…
“Oh, goed,” gaf ze toe. James grijnsde naar haar en gaf haar een duwtje in de rug.
“Hoe sneller je gaat hoe sneller je klaar bent,” zei hij.
Lily draaide zich om en zag de deur van de jongenswc, ze nam diep adem en zuchtte alsof zee en gevecht op leven en dood zou aangaan.
“Goed,” zei ze tegen haar zin. “Hier ga ik.”
Maar ze bewoog niet.
Ze sloeg haar ogen ten hemel en name en klein stapje, dan nog één. James zuchtte en rolde met zijn ogen. Aan dit tempo zou het een eeuw duren om erin te geraken en een eeuw om eruit te komen.
“Oh, stop met dat dramatische gedoe,” zei hij bruusk. “Houd ermee op en wees een man.” Hij ging achter haar staan en gaf haar een duw zodat ze de gevreesde kamer inviel. Lily gaf een gilletje toen ze in de wc stond en achter de deur verdween. Toen de deur dicht was hoorde hij Lily roepen, “POTTER, IK VERMOORD JE!” James lachte en gleed langs de muur naar beneden, hij haalde een boek uit zijn tas. Lily kennende zou dit nog wel eens lang kunnen duren.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Amnetiaar, deals en een grapje tussendoor.
Part One

Voor de vijfde keer in drie minuten keek James op zijn horloge. Het was al een half uur geleden dat Lily de wc binnenging. Hij was zijn boek al lang beu, hij had honger en daarom was hij slecht gezind. Terwijl hij zijn boek aan de kant zette stond hij op en bonkte met zijn vuist op de deur.
“EVERS!” riep hij. “EVERS! KOM NAAR BUITEN!”
Geen antwoord.
“KOM OP, ZO SLECHT KAN HET NIET ZIJN!”
Nog steeds niets. De andere leerlingen begonnen hem aan te staren.
“DOE NU GEWOON WAT JE MOET DOEN, ZO ERG KAN HET NIET ZIJN!” James draaide zich om en zag een groepje derdejaars hem vreemd aanstaren. “Heb ik iets van je aan?” snauwde hij. “Steek je ogen terug in je kop en scheer je weg!” Hij hoefde het ze niet nog een keer te vertellen, want de meisjes wierpen hem een angstige blik toe en liepen snel door. James zuchtte en draaide zich om toen hij een geïrriteerde stem uit de wc’s hoorde komen.
“Dat was gemeen, Potter! Ik zou nooit tegen jongere kinderen zeggen dat ze moeten oprotten. Daar moet je echt aan werken!” James rolde zijn ogen.
“Het is ook gemeen om me hier een half uur te laten wachten! Trek gewoon je broek af! We hebben iets dat lessen heet en die beginnen over 15 minuten, IK HEB NOG NIETS GEGETEN!” gromde hij. Lily kwam eindelijk uit de wc’s en zette haar handen op haar heupen.
“Denk jij met je buik ofzo? Je had, zoals ik je zei, gewoon wat mee moeten pakken,” zei ze furieus. James keek haar kwaad en duwde haar handen weg.
“Hoe vaak moet ik nu nog zeggen van daar mee op te houden? Wanneer heb je ooit een jongen van 16 op die manier zien staan? Of welke jongen dan ook?”
“Marcus Thimble,” zei ze automatisch.
“Hij telt niet mee,” zei James geërgerd. “Hij ging naar het Kerstbal met Oscar Weston en dat zegt veel. Ik heb gehoord dat zee en flat samen willen kopen als ze afgestudeerd zijn.” Lily’s ogen schoten vol ongeloof open.
“Echt?” vroeg ze opgewonden.
“Ja, de laatste roddels zeggen dat zee en kind willen adopteren…Kijk, dat is het punt niet Evers!” zei hij. “Waarom bleef je daar zo lang? Ik dacht dat je alleen moest plassen.” Lily bloosde een beetje en keek naar haar schoenen.
“Dat is ook zo,” mompelde ze.
“Dus, waarom bleef zolang binnen?” vroeg hij opnieuw. “Je moest gewoon naar binnen en terug buiten. Rits open, plassen, rits toe en klaar!” Lily keek woedend op, en haar ogen schoten vuur. James begreep nu waarom mensen hem niet graag overstuur zagen; Zelfs hij zette een paar stapjes terug toen hij de woede in zijn ogen zag.
“Kijk,” zei ze op een gevaarlijk lage toon. “Het is niet gewoon naar binnen en naar buiten, Potter. Ik deed er 15 minuten over om mezelf te overtuigen van te gaan en nog eens 15 met mijn handen te wassen. Modificeermijn geheugen zodat het er niet voor eeuwig in blijft zitten!” James lachte zachtjes en liep naar de Grote Zaal.
“Wel, wel, wel,” zei hij vrolijk. “Je hebt het allemaal gezien hé, Evers? Ik denk dat de anderen je zullen bestormen om details als we terug in ons eigen lichaam zitten.” Lily wierp hem een kwade blik toe en stopte hem door zijn arm vast te grijpen.
“Dat is afschuwelijk!” riep ze. “Ter informatie ik keek niet, Potter. Ik sloot mijn ogen. Ik ben niet pervers zoals iemand hier naast mij. Nu, voor de laatste keer, modificeer mijn geheugen!”
“Al goed, al goed! Okay, Wat was de spreuk alweer?”
“Simpel, Potter. Je moet alleen Amnesia zeggen, heb je dat?”
“Amnetiaar, jep, ik heb het.”
“Nee! Niet Amnetiaar! Amnesia!” James grijnsde en draaide met zijn toverstok.
“Met ongeduldigheid raak je nergens, Evers,” zei hij. “Ik stel voor dat vriendelijk tegen me bent vooraleer ik per ongeluk te veel wis.” Lily sloot haar ogen en bad voor geduld. Toen ze die weer opendeed knarste ze haar tanden en keek scherp naar James.
“Okay,” zei ze traag. “herhaal, Potter. Am—”
“Am,” herhaalde hij.
“-Ne-”
“Ne.”
“-Sia.”
“Sia.”
“Amnesia.”
“Amnetiaar,” zei hij. Lily gooide haar handen van frustratie in de lucht en liep de Grote Zaal in, met James achter haar grijnzend als een maniak.
“Jij bent onmogelijk!” riep ze. “Weet je wat, laat het maar! Als ik het aan jou overlaat heb ik waarschijnlijk geheugenverlies voor het leven. Ik modificeer gewoon jouw geheugen elke keer dat je gaat, dan is het wel goed.”
“Wacht,” protesteerde James toen hij zijn tas over zijn schouder gooide. “Waarom moet mijn geheugen wel gewist worden en dat van jou niet?”
“Weet je wat?” zei Lily een beetje vertwijfeld. “Ik kan het nu even niet hebben. Ik kan jou even niet hebben. Dus ga ik nu doen alsof alles helemaal is zoals het moet zijn. Ik doe alsof jij niet bestaat!” Ze draaide zich om en begon bruusk verder te stappen naar de lessen. Tot haar afgrijzen was James in een paar seconden weer aan haar zijde.
“Ik denk niet dat dat kan,” zei hij. “Ik denk dat het daar wat te laat voor is, niet? Ik bedoel, jij in mijn lichaam, ik in het jouwe…Dat is het omgekeerde van normaal.”
“Ik negeer jou,” zei Lily zonder hem ook maar een blik waardig te gunnen.
“Weet je wat,” zei James en hij pakte een pluk haar dat in zijn gezicht viel. “Dit haar is veel te lang en het val altijd in mijn gezicht. Ik denk dat ik het maar moet knippen, vind je niet? Ik dacht aan kinlengte. Het zal me goed staan.” Lily vertraagde maar stopte nog altijd niet.
“Je bluft,” zei ze kortaf. Ze klonk veel zorgelozer dan ze was. Want ze wist dat James Potter nooit bluft. James hief een wenkbrauw op.
“Echt?” zei hij geamuseerd. “Daag je me uit? Want als dat zo is, sta ik morgen met korter haar op. Ik ben fan van de James Potter-look. Ik heb gehoord dat het de nieuwste trend is van dit seizoen.” Lily stopte juist voor het klaslokaal en stak haar wijsvinger waarschuwend op.
“Durf het niet,” dreigde ze. “Als je ook maar één haartje op dat hoofd krenkt, Potter, zal ik jouw haar zo kort knippen dat je op je armen nog meer haar hebt dan op je hoofd.” James haalde zijn schouders onbezorgd op en liep het klaslokaal binnen.
“Probeer maar,” zei hij onbezorgd. “Je hebt geluk als je daar geraakt, het groeit enorm snel.”
“Dan leg ik het plat met gel zoals Malfidus,” snauwde ze terug. James lachte en ging zitten.
“Doe maar,” zei hij. “Als je twee plukken haar in dezelfde richting krijgt zal ik je persoonlijk belonen met de Orde van Merlijn, Eerste Klas.” Lily deed haar mond open om nog iets te zeggen, maar de professor kwam de klas binnen. Ze keek James woedend aan toen hij haar een triomfantelijke blik toewierp en haalde mopperend haar aantekeningen tevoorschijn, terwijl ze James in haar gedachten voor de meest erge dingen die ze kon bedenken uitschold.
Later die avond zonk Lily in een stoel in de leerlingenkamer, ze was helemaal uitgeput. Een uur geleden had ze geprobeerd te voorkomen dat James naar de wc ging, door een Verlamspreuk op zijn benen uit te spreken. Het zou gewerkt hebben als Anderling er niet was tussengekomen. James had een geloofwaardige show gespeeld en had beweerd dat Lily hem wou laten verongelukken. Daardoor had Lily tien punten voor Griffoendor gekost. Met Anderling naast haar zodat ze zeker niets anders zou proberen, moest ze aanzien hoe James de meisjeswc inliep (“Ik ga trots heen waar nog geen enkele andere man is geweest,” zei hij). Ze wachtte nerveus op hem en toen hij buitenkwam zei hij het enige ding dat ze niet had verwacht: “Waarom krijgen jullie een zetel?” Lily had geprobeerd zijn geheugen te modificeren, maar James zei luid, “Potter, als je mijn geheugen wist vermoord ik je. Waarschijnlijk zal je alles wissen!” Anderling had dat gehoord en beval hen elkaar met rust te laten voor rest van de avond.

margop · 4e jaars Verdiend: 1 Sikkels Woonplaats: Boutersem

Amnetiaar, deals en een grapje tussendoor.
Part Two

Hoewel ze dit nooit luidop zou toegeven, James zijn was niet makkelijk. Bij elke nieuwe les, kon ze er niet geraken zonder groepjes giechelende meisjes rondom haar; het maakte niet uit wat ze deed, ze vonden James Potter nog altijd de beste. Het Chelsea-probleem van deze morgen had zich nog tweemaal voorgedaan. James was zeker geen hulp geweest.
“Nu ben jij James Potter,” had hij gezegd. “Handel het maar af.” Als Lily zichzelf was geweest had ze dat waarschijnlijk ook gezegd. Maar dat was ze niet. En omwille van dat alles was ze slecht gezind, zeer slecht gezind. Het werd alleen maar erger toen James de leerlingenkamer binnenkwam en zich in de stoel tegenover haar liet vallen. Lily keek op en gaf een diepe zucht.
“Wat doe je hier?” vroeg ze. “Je hoort je huiswerk nu te maken.”
“Ik ben klaar,” zei James simpel. Lily keek naar de klok en dan terug naar hem, ze probeerde uit te zoeken of hij loog of niet.
“Dat kan niet,” zei ze. “We zijn hier nog maar een uur, ik doe er meestal twee uur over.” James lachte en leunde achterover, hij pakte een krant en bedekte zichzelf ermee.
“Nog iets waar ik beter in ben dan jij. Herinner me eraan dat ik dat nog moet toevoegen aan de lijst.” Lily rolde met haar ogen toen ze haar kladpapier nam. Ik had moeten weten dat hij zoiets ging zeggen, dacht ze zuur. Ze wou juist haar huiswerk pakken toen ze een arm over haar schouders voelde.
“Hey James,” zei een meisjesstem. Lily rolde met haar over en draaide zich om naar Valerie Thompson die haar vingers flirterig door haar haar liet gaan. James keek op en ging comfortabeler liggen.
“Dit kan leuk worden,” zei hij zacht.
“Wie ben jij?” vroeg Lily ruw, ze negeerde James’ opmerking. Als Valerie de eerste zou geweest zijn die naar haar toekwam zou ze geduldiger zijn geweest. Maar dat was ze niet en Lily was de pluspunten van geduld al lang geleden vergeten. “Ik maak nu mijn huiswerk dus ik zou het appreciëren moest je het kort houden.” Valerie keek verrast maar lachte toch.
“Ik wou alleen hallo zeggen,” zei ze. Lily keek terug naar haar kladwerk.
“Hi,” gromde ze. “Zo goed.” Valerie gooide haar hoofd naar achter en lachte luid, luider dan normaal. Uit haar ooghoek zag ze James een paar keer zijn vinger ronddraaien in zijn oor.
“Oh James, je bent zo grappig! Luister ik heb nagedacht over onze date vrijdag.” Lily’s hoofd schoot op van haar boek en haar ogen leken te ontploffen van afschuw.
“Onze wat?” vroeg ze ongelovig.
“Ze zei dat je een date had, Evers,” zei James, breed grijnzend. “Wanneer twee mensen gaan eten en soms eens kussen.” Lily gaf hem een vuile blik voordat ze Valerie weer aankeek.
“Precies,” zei Valerie glimlachend. “Luister James,” zei ze en ze keek weer naar Lily. “Ik had een idee, omdat ik nu jouw vriendin ben, kunnen we van vrijdagavond misschien een gewoonte maken.” Deze keer was het James die verrast keek. Hij was helemaal niet meer comfortabel en zijn gezicht leek geschokt.
“Mijn wat?” riep hij. “Sinds wanneer?” Valerie keek hem fronsend aan ging dichter bij Lily zitten.
“Kijk, Lily,” zei ze verdedigend. “Het is normaal dat je jaloers bent maar James en ik hebben dat vorige week afgesproken. Dus ik stel je voor je erover te zetten en snel.” Lily keek op net dezelfde manier als James.
“Jaloers?” riep ze geschokt uit op hetzelfde moment dat James uitriep, “Relatie? Dat heb ik niet gezegd?”
“Kijk, Vanessa,” begon Lily. Valerie keek haar kwaad aan.
“Valerie!”
“Goed dan. Jij staat bekend als één van de grootste roddeltantes in deze school, dus zorg ervoor dat iedereen dit te horen krijgt, oké? Lily Evers zal nooit jaloers worden op iets dat te maken heeft met James Potter, ik bedoel mij,” zei ze snel. “Ze zal dus ook nooit jaloers zijn op iemand die praat met Potter…mij. Oké? Heb je dat of moet ik het opschrijven?”
“En James Potter heeft geen vriendin,” zei James streng. “Hij is een vrij man met eigen wetten en zal nooit zich aan iemand binden. Duidelijk?” Valerie keek geschokt naar Lily.
“Goed, dan is vrijdag afgeschaft,” zei ze stil en ze stond op. “Als je er zo over denkt dan ben je bij deze gedumpt .” Toen ze dat zei werd James kwaad.
“Maar we zijn nooit uitgeweest!” protesteerde hij. Maar Valerie was te geschokt om die opmerking op te merken en ze keek naar James, verdriet was vervangen door woede.
“En jij,” zei ze kwaad. “Dit is helemaal jouw fout. Als je hem toch zo leuk vindt, stop dan met te doen alsof je hem haat en ga met hem uit.” Zonder enige andere woorden draaide ze zich om en liep de trappen op, ze deed haar deur zo hard toe dat iedereen in de leerlingenkamer een sprongetje maakte van schrik. Lily en James staarde haar in complete stilte na vooraleer ze weer begonnen te ruziën.
“Waarom is alles mijn schuld?” vroeg Lily verontwaardigd. “Je weet toch wel dat, als je niet zwijgt wanneer ik afhandel met je aanbidsters dat de hele vrouwelijke bevolking op Zweinstein me gaat haten.”
“Jij denkt dat je problemen hebt,” zei James. “Nu denkt iedereen dat ik een vriendin heb!”
“Oh, wat erg,” zei Lily droog.
“Ik ben serieus!” zei James. “Dit kan een echt probleem worden. Met de mond die Vanessa—of hoe ze ook heet—heeft, heeft ze waarschijnlijk tegen iedereen gezegd dat ik bezet ben, waardoor ze dus ook denken dat ik dat ben waardoor mijn reputatie naar de knoppen is. Alsof dat niet erg genoeg is gaat ze ook nog zeggen dat zij mij gedumpt heeft.” James snoof en rolde met zijn ogen. “Alsof ik ooit gedumpt zou worden, dat is waar ik al jaren aan werk.”
“Oh Potter, dat is zo schattig,” plaagde Lily en ze glimlachte. James keek haar verwilderd aan. “Je dacht echt dat het mij kon schelen, ik ben geraakt.” James keek haar kwaad aan en zakte wat dieper in zijn stoel.
“Oh ha, ha, ha,” zei hij zuur. Lily grijnsde en vestigde haar aandacht weer op haar huiswerk.
“Waar zijn Sirius, Remus en Peter?” vroeg ze. “Moeten ze niet hier zijn?”
“Sirius heeft een date,” antwoordde James. “Remus heeft een date met Heather. Hij is al een aantal keer met haar uit geweest. Ik denk dat hij haar als vriendin wil.”
“Dat is zo lief,” glimlachte Lily. James vond de gedachte aan een vaste vriendin alleen al walgelijk.
“Ja, goed,” zei hij. “En Peter…Dat weet ik niet. Maakt me niet echt uit. Je weet toch wat dit betekent?”
“Wat?” vroeg Lily die eigenlijk meer aandacht had voor haar huiswerk dan voor hem.
“Het betekent dat jij…als mij, James Potter, de enige van de Marauders bent die geen date heeft. In de plaats zit je hier en doe je je huiswerk. Weet je hoe dit eruit ziet?”
“God, het zou echt verboden moeten worden dat men zag dat James Potter meer aandacht besteedde aan zijn huiswerk dan aan meiden,” zei Lily sarcastisch. “Dat zou het einde van, de wereld zijn. Laat me dit nu afwerken!” James zuchtte en nam een boek (De beste jagers door de eeuwen heen door Thomas Prewett) van de tafel. Zijn gezichtsuitdrukking werd minder hard toen hij zich inleefde in het boek. Lily zuchtte van opluchting, eindelijk kon ze beginnen. Het was half negen en ze had nog niets opgeschreven. Als ze klaar wou zijn voor elf uur dan moest ze voortmaken.