[AF] A new life

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

heej mensen!!
dit is mijn 2e fanfic. Mijn vorige is weg gehaald en ik vond dit onderwerp leuker! ik hoop jullie ook.
het is een beetje een rare titel vergeleken bij het verhaal maar jullie merken wel dat het gaat kloppen. ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden Very Happy

ik ontvang graag reacties, heel graag. het maakt niet uit hoe als jullie maar niet in dit topic berichten gaan zetten want dat is verboden. daar is de reageer topic (2) voor.
nou geniet van mij verhaal, ik heb helaas geen proloog.
owja, er kunnen wel wat typefouten in zitten want ik deed het eerst op een pc zonder spellingcontrole dus... vergeef me Embarassed

Hoofdstuk 1

Pijnlijk wreef ik over mijn blauwe plek op mijn boven arm. Dit was al de vierde keer vandaag dat ze me sloeg. Ze zei dat ik aan pijn moest wennen en dat ik nooit iets goed deed. We hadden een groot huis, een villa. Ik had alles wat ik wilde behalve zorgzame ouders. De enige persoon die aardig tegen me deed buiten school om,was Draco. Hij woonde niet ver van ons en verschilde niet veel van persoon. Mijn vader was ook een dooddoender, net als zijn vader en mijn moeder vond het goed. Alleen werd ik zowat mishandeld en hij vast niet. Zijn moeder hield van hem en ik was best jaloers, mijn moeder kende geen liefde voor kinderen, alleen voor mijn vader. Eng was het soms, mijn moeder sloeg er op los en ze dronk ook nog eens die dreuzeldrank… Whisky. Mijn vader vond het niet goed dat mijn moeder iets dronk dat door dreuzels geliefd werd, maar mijn moeder was er aan verslaafd. Ik haatte dreuzels, door de drank die ZIJ hebben uitgevonden is mijn hele jeugd naar de knoppen. Ze sloeg nog harden als ze die drank op had, dan was ze zichzelf al helemaal niet meer. Mijn vader sloeg me ook, nog erger, vervloekte me. Ik zat meestal alleen op mijn kamer of buiten in het bos. Ik had een hippogrief als huisdier, meer wilde ik niet. Mariël zo noemde ik hem en hij was de enige die me gezelschap gaf.
Ik zat in mijn zevende jaar samen met Draco, maar trok in school niet veel met hem op. Ik vond het niet echt gezellig om tussen die ‘bodyguards’ te lopen met een Patty Park aan mijn zijde. Ik haatte haar niet maar ik was ook niet echt goede vriendinnen met haar. Misschien komt dat dit jaar nog. Ik vond het wel leuk als Draco die Potter weer eens belachelijk maakte. Ik had een hekel aan die arrogante kwal met zijn vriendinnetje Griffel. Ze had geen tovenaarsbloed en was vreselijk irritant. Dan had je ook nog die Wemel samen met zijn zusje, echt een lafaard. Het is een schande dat hij puurbloed heeft.

Ik ging op mijn bed zitten wachtend tot onze huiself het eten zou brengen. Ik mocht nooit mee eten, omdat mijn moeder en vader alleen wilde zijn met het eten. ’s Avonds mocht ik het huis niet meer uit, maar omdat mijn ouders nooit boven kwamen deed ik dat vaak wel. Dan klom ik over het balkon of Mariël bracht me naar beneden.
Tegen zevenen kwam mijn eten en zodra ik het op had ging ik via mijn balkon en de boom naar beneden. Snel vluchtte ik het bos in en wilde naar de plek gaan waar Draco en ik altijd afspraken. Ik keek achterom, dat had ik niet moeten doen want ik liep tegen iemand op. Verwoed probeerde ik diegene nog vast te houden terwijl in naar achteren viel maar dat lukte niet. Ik viel met een harde klap achterover op mijn rug en kwam kreunend weer overeind.
“Gaat het?” vroeg de stem die ik altijd herkende.
“Kon je niet uit kijken?”
“Jij liep tegen mij op, maar ja.”
“Ja ja, het zal wel. Kom vlug weg hier… ik wil niet dat ze me ontdekken.”
“Waarom vraag je niet gewoon of je weg mag?”
“Nee, dat mag toch niet.”
“Hé hoe kom je nou weer aan deze blauwe plek?”
“Eeuhm… ik ben gevallen, eeuh… van mijn bed. Ik kwam toen met mijn arm tegen het nachtkasje aan.”
“Je hebt geen nachtkasje.” Hij keek me vreemd aan.
“Maar nu wel!” zei ik resoluut, waarom deed hij alsof hij bezorgd was? Hij was en is nooit bezorgd om iemand! “Doe niet alsof je bezorgd bent wat dat ben je nooit.”
“Wie zegt dat? En mag ik het misschien raar vinden dat jij altijd met blauwe plekken rond loopt?”
“Ik zeg dat, en ja hoor… dat mag best.”
“Oké, en als ik nou zeg dat ik wel bezorgd ben?” ik was even stil. Hij maakte zeker weten een geintje.
“Ik ken jouw langer dan vandaag.”
“Dat is te hopen.” Ik draaide met mijn ogen en liep verder het bos in. Door zijn gepraat was ik al veel te lang aan de rand van het bos gebleven. Het was pas echt goed mis als mijn ouders me hadden gezien, of de buren. Mijn vader was berucht in ons dorpje, iedereen wist wat er met hen kon gebeuren als ze informatie achter hielden over mij. Ze zeiden ook nooit wat als ze weer eens mijn moeders gekrijs hoorde of mijn gegil. Ze waren te bang om aangifte te doen en hielden hun mond. Draco wist niets van mijn ouders, hij woonde aan de andere kan van het dorp en er zat een half bos tussen. Er woonde alleen nog wel andere kinderen van Zweinstijn vlak bij mij, zij waren ook goed bevriend met Draco en ik was bang dat zij het eens zouden door vertellen. Ik zou en wil ook niet weten wat er dan gaat gebeuren.
“Hé ik praat tegen je! Waarom doe je altijd zo raar?!”
“Huh?! Ik raar?!!”
“Nee, de boom. Ja jij natuurlijk wie anders!”
“Ik doe helemaal niet raar, jij doet raar!” Nu was het zijn beurt om te zuchten. Zo ging het altijd, maar toch bleven we elkaar ’s avonds altijd ontmoeten. Een avond zonder met Draco gepraat te hebben is als een dag niet geleefd te hebben, ach een beetje overdreven dan hé.
Als we alleen waren deed hij zo anders dan zoals hij zich voordeed bij Patty, ik ook trouwens. Ik was vergeleken bij Patty een saai, verlegen meisje. Wat was daar eigenlijk verkeerd aan?
“Draco?”
“Hmm..” hij keek voor zich uit en ik keek naar hem.
“Waarom ben je nu eigenlijk zo anders dan als je met je vrienden bent? Ik bedoel….” Hij keek me aan, de heldere blauwe ogen keken me vreemd aan.
“Hoe bedoel je?”
“Nou, bij mij, nu, ben je zo zacht…. Als je begrijpt wat ik bedoel. En bij je vrienden zo hard.” Hij haarde zijn schouders op.
“Niet goed dan?”
“Jawel, jawel.” Zei ik snel “maar waarom?”
“Omdat ik bij jou ben… en dan hoef ik niet zo hard te doen. Jij begrijpt mij ook als ik zacht doe.” Hij glimlachte en ik ook. Precies Draco zoals ik hem kende.
“Overmorgen begint de school weer, wat ga je dan doen? Wat wil je eigenlijk worden?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Ik weet het niet. Ik heb echt geen idee, ik heb vorig jaar het vakkenpakket gekozen wat met het handigst leek om te kunnen. Dit jaar ga ik daar gewoon mee door, ook al betekend dat, dat ik bij de freak van een reus in de les moet.”
“Ja, hij is inderdaad eng. Ik voel me nooit op mijn gemak bij hem. Ik weet niet wat ik ga doen, misschien een schouwers opleiding.” Hij keek me onzeker aan.
“Weet je dat wel zeker? Je vader zou het een schande vinden voor de familie.”
“Dat ben ik al, ik ben niets waard in de familie.” Hij keek me geschrokken aan. Ik liet mijn schouders hangen. “Ik wilde dat ik iets kon doen voor mijn familie, maar als het zo door gaat ga ik me uiteindelijk afzonderen en ergens stil eenzaam overleven, of niet.”
“Het komt heus goed. Ze zijn vast trots op je als je, je school hebt afgemaakt.”
“Dacht het niet!” zei ik bits, wat niet mijn bedoeling was.
“Ja, natuurlijk.”
“Ow, ik ga maar weer terug. Straks merken ze nog dat ik weg ben.” Snel liep ik terug en begon in de klimop plant te klimmen. Ik deed het nu al zo vaak dat ik er erg handig in was geworden. Ik sprong over het hekje van mijn balkon en kwam zacht neer, net als een kat. Stil opende ik de deur en wilde naar binnen glippen. Tot mijn grote schrik stond mijn moeder midden in de kamer en ik keek haar met grote ogen aan.
“En waar ben jij heen geweest? Nachtelijk uitstapje? Denk maar niet dat je dat ongestraft kan doen! Naar wie was je?!” ze gaf me een harde klap in mijn gezicht, maar dat was nog niets. Stijf hield ik mijn lippen op elkaar, ik kon niet zeggen dat ik met Draco was, vader zou me vermoorden of juist niet.
“Zeg op! Of ik haal je vader erbij!!” Schreeuwde ze maar dat was al genoeg voor mijn vader om het te horen en ik hoorden hem de marmeren trappen al op komen. Ik werd bang maar zei nog steeds niets. Ze stompte me in mijn buik zodat ik dubbel klapte en trapte me zo hard als ze kon. Ik kon het niet helpen maar er kwamen harde schreeuwen over mijn lippen. Hoeveel ik het ook wilde inhouden, het lukte niet. Mijn vader kwam binnen en keek naar het tafereel.
“Marsja, kom maar… wind je niet zo op. Dat stomme kind leert het nooit. Ik neem het wel over.” Zei hij. Dat was het teken dat me vader zich zou uitleven op mij. Me vervloeken, slaan, trappen, schoppen. Mijn moeder stopte en ik kon op adem komen.
“Kom je zo als je klaar bent naar beneden, Marcus?” met een kort knikje nam ze genoeg en ging mijn kamer uit. De deur sloot en de voetstappen stierven weg. Even was het muisstil, je hoorde alleen mijn jachtige adem. Het begon. Mijn vader schopte me hard, sloeg me en stompte me. Door de ene spreuk lag ik tegen de muur van de kamer en door de andere spreuk weer aan de andere. De crusiatus vloek kwam heel veel aan bot en ik gilde en schreeuwde het uit. Ik verkrampte me en kon nog maar net mijn hoofd erbij houden. Uiteindelijk ging mijn vader weg en ik lag roerloos op de grond. Het enigste wat ik hoopte was dat Draco maar ver genoeg uit de buurt was om dit niet te horen.
“Mar..” kreunde ik naar mijn hippogrief. Ik had haar geleerd dat hij niets mocht doen in dit soort gevallen, hij was ook bang voor mijn vader en moeder en stond altijd bang toe te kijken. Hij liep naar me toe en knielde naast me neer. Alles deed pijn, vreselijk pijn. Tranen begonnen te lopen en ik hield ze niet tegen. Huilend bracht ik mezelf in slaap op de koude vloer.

De volgende morgen werd ik wakker. Alles deed nog steeds vreselijk pijn maar toch kon ik mezelf op bed hijsen. Vandaag was de laatste dag thuis en daar was ik blij om. Ik wilde dat de dag zo snel mogelijk voorbij ging. Helaas was dat niet zo, leek het want mijn vader en moeder kwamen binnen.
“Mellanie, wij gaan vanavond naar een hotel. Je bent vandaag en vannacht alleen en ik heb aan Lucius en Narsissa Malfidus gevraagd of ze je morgen naar het station willen brengen.” Zei mijn vader en ik kon het wel uitschreeuwen van blijdschap.
“Bedankt Marcus, bedankt Marsja.” Zei ik beleefd en zonder nog enig woordje gingen ze weg. Ik bleef nog zeker 2 uur liggen voordat ik de moeite nam om een huiself te vragen of ze ontbijt wilde brengen.
Na het ontbijt, 1 uur, liep ik mank naar de douche, ik had gister avond mijn enkel verstuikt. Ik kleedde me om en ging naar buiten. Omdat ik niet zo goed kon lopen had ik maar besloten om op krukken te gaan. Ik kon ook bij Mar achterop zitten maar dan zouden de dreuzels wel heel raar opkijken. Het lukt alleen niet om de trappen af te komen met de krukken dus halverwege heb ik ze ergens neer gegooid en ben strompelend verder gegaan.
“Hé kijk Draco, daar heb je Mel!” zei een van de jongens die bij Draco op het plein stonden, Nick. Ze kende me allemaal als Mel en niet als Mellanie, ik had een hekel aan die naam.
“Zo te zien is ze aardig toegetakeld, wat is er toch steeds met haar?” vroeg een andere, Jack. Draco keek om, hij had een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht toen hij mij aan zag strompelen.
“Ik heb gehoord dat haar-”
“NOG EEN WOORD LUCAS EN JE BENT D’R AAN!! !” schreeuwde ik over het plein en hij grinnikte.
“Moet ik soms bang worden?”
“Ja, hé help me eens! Ik heb steun nodig! Ik ben net door me enkel gegaan en kan er amper op staan!!” Draco en Nick kwamen aanlopen en ik sloeg een arm om hun nek en hinkte verder naar het bankje.
“Zeg eeuh… Lucas, schuif eens op.” Zei ik en maakte met mijn hand een gebaar dat hij op moest schuiven. Nick, Jack en Lucas zaten in het zevende jaar van Zwadderich in het zelfde jaar als mij en Draco. Ze waren allemaal wel knap, maar dat komt ook omat ze zichzelf behoorlijk wat vonden, net als Draco. Ze waren goede vrienden van Draco en ook wel een beetje van mij. Als ik met iemand was dan was het altijd wel een van hun, of een van hun kwam altijd wel bij me zitten. Draco had Korzel en Kwast een beetje aan de kant geschoven en had plaats gemaakt voor nieuwe vrienden.
“Zo Mel, je gaat morgen met ons mee hé” zei Draco en ik knikte.
“Ja, mijn ouders zijn vandaag en vannacht weg, ze zeiden dat ze naar een hotel gingen maar ik weet wel beter!” Jack grinnikte.
“Mijn ouders zeiden precies hetzelfde. Zeg Waarom houd je geen slaapfeestje bij jou of bij mij thuis?!”
“Leuk idee! Kussengevecht!!” zei Nick en iedereen moest lachen.
“Ben je daar niet een beetje te oud voor?” vroeg ik plagerig.
“17? Te oud voor een kussengevecht? Dat nooit!” zei Nick en opnieuw moest iedereen lachen.
“Oké, ik vind het goed. Alleen moet ik hopen dat mijn ouders niet stiekem thuis komen, komen jullie allemaal?”
“Ja, ik wel!” zei Nick, Jack en Lucas stemde ook in. Verwachtingsvol keek ik naar Draco hij moest komen! Het is niet hetzelfde als hij er niet is!
“Jij komt toch ook wel hé Draco? Please?” vroeg ik smekend en Draco twijfelde.
“Ik weet niet of het mag. Moest nog even iets doen. Nog even overleggen met mijn ouders, ik wil wel graag komen maar anders zie ik jullie morgen oké” ik knikte teleurgesteld.
We gingen naar het huis van Jack en Lucas en Nick gingen hun ouders inlichten dat ze die avond niet thuis aten en slapen. Draco ging even naar huis, hij had zijn moeder iets beloofd.
Ik zat op de bank bij Jack en hij haalde een verbanddoos uit zijn keuken voor mijn enkel. Ik was er niet echt bij met mijn gedachten en vond het goed dat hij mijn voet behandelde. Toen hij mijn broek een beetje opstroopte zag hij mijn blauw/paarse plekken en schrok.
“Mel! Hoe kom je hier aan? Wat is er gebeurd?” vroeg hij geschrokken en ik schrok ook. Ik had niet gekeken hoe erg mijn wonden waren en sommige waren zelfs open.
“Ik zei toch dat ik was gevallen.” Mompelde ik. Ik kon me wel voor mijn kop slaan! Waarom dacht ik daar niet aan?!
“Nou kom op, niet ieder stofdeeltje hoeft mijn blauwe plek te zien!”
“plekken, je hele onderbeen zit onder! En je hebt allemaal littekens!” hij wreef met zijn hand over mijn been, ik draaide mijn hoofd. Er kwamen tranen opzetten maar ik hield ze tegen. Het deed al pijn als mijn broek op mijn been lag, laat staan als iemand er over heen ging met zijn hand! Maar dat was niet het enige wat voor tranen zorgde, de liefde, warmte die van zijn hand afstraalde. Ik voelde me raar, ik had dit nooit gevoeld. Opslag werd de pijn minder en ik liet het toen dat hij met zin hand er over ging. Hij verbond het, net op tijd want de bel ging en de huiself liet Lucas en Nick binnen. Jack gaf me nog een bezorgde blik, maar die negeerde ik.
“Hé daar zijn jullie, wat hebben jullie voor iets lekkers meegenomen?” vroeg ik vrolijk.
“Eeuh… smekkies in alle smaken, chocokikkers” begon Lucas.
“Boterbier!” vulde Nick aan.
“Oké, ik hoor het al… lekker. Maar ik moet straks wel even weg want ik moet Mar nog eten geven enzo.”
“Wie is Mar?” vroeg Nick verbaasd. “Je poes? Ik wist niet dat je er een had.”
“Nee, haar hippogrief.” Zei Draco die net binnenkwam en Nick keek stom verbaasd.
“Heb jij een hippogrief?!”
“Ja, ik kan hem meenemen. Hij gaat toch mee naar Zweinstijn alleen laat ik hem daar in de bossen en hij gaat er zelf heen, heb je ooit wel eens een hippogrief in de trein gezien?”
“Nee, oow ik snap het al. Hoe laat moet je naar hem toe?”
“Rond zessen.”
“Ow nu dus, weet je ik wil hem wel eens zien. Ik ga wel even met je mee… en aangezien je toch niet kan lopen zonder steun.” Ik keek even naar Draco, verbeeldde ik het me nou of zag ik echt even een jaloerse blik in zijn ogen?
“Draco, mag je blijven of niet?” vroeg ik snel terwijl ik een knik gaf naar Nick.
“Van mijn vader niet, maar mijn moeder vond dat ik de laatste nacht wel hier mocht doorbrengen.” Ik glimlachte en stond op.
“Nou Nick ga je me nog helpen of hoe zit dat? We komen zo terug.” hij stond vlug op en met een arm om zijn nek hinkte ik weg.

zo, ik ga lange stukken schrijven want dat vind ik zelf prettiger, het duurt dus ook wel iets lang voor ik een nieuw stuk heb.
heben jullie reacties?? *please* alles mag!!

Love you Wink

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

Lady_Gragner, ShadowCat en lady Luna, heel erg bedankt voor de reacties!!!
ik hoop dat de lengte de meeste mensen niet afschrikt, ik vind het zelf altijd zo irritant om korte stukjes te lezen daarom schrijf ik zelf ook lange.
nou ik heb weer een nieuw hoofdstuk klaar en ik zal het maar snel geven.
enjoy it!!

Hoofdstuk 2

Met een arm om Nicks schouders liepen we naar huis, naja ik hinkte.
“Houd je het nog vol” zei ik plagerig en hij keek me grijnzend aan.
“Nee, het is zo vermoeiend. Ik weet een betere manier.”
“OW hoe dan?” Hij grijnsde en met een zwaai tilde hij me op en ‘lag’ in zijn armen. Ik gilde want ik had het niet verwacht, maar het kon makkelijk want ik was zeker een kop kleiner dan hem en de rest ook trouwens. Ik was ook absoluut niet zwaar, dus voor hem was dit makkelijk. Ik moest lachen en hield hem goed vast. We waren inderdaad een stuk sneller bij mijn huis dan als ik ging hinkelen. Hij zette me op de grond en deed de deur open en werd ‘vriendelijk’ onthaald door, mijn moeder.
“Mellanie waar- ow je hebt iemand mee” me moeder zag Nick en keek hem een beetje vreemd aan.
“Ja, eeuh… dit is Nick. Hij woont ook in het dorp en zit in mijn jaar van Zwadderich. Ik, Jack geeft een klein slaapfeestje, mag ik gaan?”
“Ne- ja natuurlijk schat. Eeuh Nick, ga jij maar even hier zit een dan help ik haar met haar kleding. Ik neem aan dat je morgen eerst hierheen komt voordat Lucius en Narsissa je op komen halen toch?”
“Ja, natuurlijk mam.” Ik wendde me tot Nick. “Wacht hier maar even, ik kom zo wel met Mar naar beneden.”
“Oké.” Samen met mijn moeder liep ik naar boven. Ze hielp me niet en deed net alsof ze niet zag dat ik mank liep.
Eenmaal in mijn kamer deed mijn moeder de deur met een klap dicht.
“Waar waren jullie!”
“Ik zei toch dat ik bij Jack was! En waarom zijn jullie thuis?!”
“Dat gaat je niets aan! Niemand maar dan ook niemand ziet jou bloot, dus je blauwe plekken!”
“Denk je dat ik dat wil?! Maar als jullie me de hele tijd slaan kom ik nog eens in het Holisto en wat ga je dan zeggen?! De bezorgde moeder spelen en doen alsof ik in elkaar ben getrapt?!! Nou ik heb er genoeg van! Ik heb er genoeg van dat ik tegen iedereen moet liegen! En – AUW!!!!” ze sloeg me in mijn gezicht. Ik was nog nooit zo kwaad geweest en had nog nooit het lef ergens vandaan gehaald om tegen haar te schreeuwen. Ik had er genoeg van om de hele tijd geslagen te worden boos stopte ik wat spullen in mijn tas en liep boos, zo snel ik kon met een manke voet de deur uit. Ik zal nooit meer liegen tegen iemand en ik zal vanaf nu altijd zeggen wat er in me opkomt. Ik liep snel naar beneden. De tranen stonden in mijn ogen en Nick schrok toen hij me zag. Hij stond op en liep naar me toe. Hij wilde vragen wat er aan de hand was maar ik pakte zijn pols en trok hem mee naar buiten. Eenmaal buiten riep ik Mariël heel hard als teken dat ze stil moest volgen. Het ging niet snel maar we liepen richting het huis van Jack.
“Mel, wat is er gebeurd?” vroeg Nick en bleef stil staan waardoor ik was gedwongen om ook stil te staan.
“Ze mishandelen me.” Zei ik trillerig en nu pas rolde de eerste traan naar beneden. Het was even stil.
“Wat?! Je…. Je ouders?” ik knikte en hij bleef even roerloos staan.
“Waarom heb je dat nooit gezegd?” mijn schouders schokte en ik haalde schokkerig adem.
“Ik was bang, je weet niet wat ze allemaal met me deden. Ik durfde het tegen niemand te zeggen uit angst dat mijn ouders erachter kwamen.” Hij liep naar me toe en sloeg 2 armen om me heen. Ik drukte mijn voorhoofd tegen zijn schouder en de tranen stroomde nog steeds. Hij aaide me over mijn rug en langzaam begon ik rustiger adem te halen en de tranen stopte. Ik merkte nu pas hoe snel ik had gelopen en dat mijn voet nog erger pijn deed.
“Kom we gaan terug.” Zei hij en ik knikte. Ondersteund door hem liepen we terug en kwamen eindelijk aan bij Jacks huis. We gingen naar binnen en ze zagen alledrie gelijk dat er wat gebeurd was.
“Wat is er gebeurd? Je hebt gehuild, je ogen zijn rood.” Vroeg Draco en ik keek hem aan en zuchtte. Ik ging op de bank zitten en kreeg een glas water van Lucas.
“Ik heb al die jaren tegen jullie gelogen. Altijd zei ik dat die blauwe plekken kwamen doordat ik viel of door Mar of ik had me gestoten, maar dat is niet waar.”
“Huh?! Waarom heb je altijd gelogen en wat is er da- Nee!!” zei Draco geschrokken maar ik knikte toch.
“Nee! Gister ook?! Ik hoorde je schreeuwen.” Ik knikte en Lucas en Jack keken vreemd van mij, naar Draco en naar Nick.
“Wat, wat is er.. ik snap het niet!” zei Jack verward.
“Ik wordt mishandeld en niet zo’n beetje ook.”
“WAT?!! Maar waarom?!! Waarom mishandelen ze je?”
“Ze zeggen dat ik niets goed doe en niets kan. Ik ben waardeloos en alleen maar een schande voor de familie. Wat moet ik doen? Willen jullie morgen mee naar mijn huis om mijn nodige spullen te halen? Ik druft niet meer alleen, straks zijn ze thuis. Ik heb mijn moeder net terug geslagen en dat zet ze me zeker weten betaald.”
“Tuurlijk ga ik mee, ik laat je daar echt niet meer alleen naar binnen!” zei Draco verontwaardigd en de rest knikte instemmend.
“Om even op een ander onderwerp te komen, waar is Mar?” vroeg Jack.
“Hij staat in de tuin, ik stuur hem straks richting Zweinstijn.” Jack keek me even raar aan en liep toen naar de tuin.
“Hé Draco, deze lijkt een beetje op die ene die jou bijna heeft vermoord.” Riep hij. Draco trok een gezicht en ik grinnikte.
“Deze is veel liever. Hij luistert heel goed naar me.”
“Oké, laat het me vader niet weten, hij haat hippogriefen.”
“Zeg Jack, wat heb je eigenlijk voor eten in huis?” vroeg Lucas die over zijn maag wreef.
“Eeuhm… ik weet het niet. Ik denk dat we niets hebben. We moeten maar in een restaurantje eten of iets bestellen.”
“Ik ga niet bij al die dreuzels in een tent zitten!!” riep ik geschrokken uit. “En ik weet niet eens of dat eten van die dreuzels lekker is!”
“We kunnen pizza eten. Dat is wel lekker.”
“Pizza?! Wat is dat?!”
“Lekker, hmm.. ja mijn moeder heeft het wel eens besteld. Laten we dat nemen.” Zei Nick en zuchtend ging ik achterover zitten op de bank.
“Waar was je van plan dreuzel-geld vandaan te halen?” vroeg Lucas en Jack dacht even na.
“Nou, daar heet mijn moeder al wat op bedacht. Ze heeft geld op tafel gelegd want ze wist blijkbaar dat er niets was en dat ik van-”
“Ja het is goed met je, ga nou mar bestellen!” zei Lucas snel en met een plopje was Jack verdwenen.
Een half uur later kwam hij terug met 5 dozen en zette ze op tafel. Ik moest toegeven dat het heerlijk rook en ik had ook best honger dus.
Ik maakte een doos open en begon aan mij pizza. Alweer moest ik toegeven, het was erg lekker en zelfs Draco vond het lekker.
In de avond haalde Jack wat matrassen en slaapzakken. We deden onze pyjama aan, of in dit geval, ik deed een pyjama aan en die jongens sliepen in hun boxer. Ze stonden allemaal, een voor een, versteld van mijn blauwe plekken en wonden die ik had opgelopen.
“Wow, Mel, je zit echt helemaal onder!!” zei Jack.
“Komt wel goed, zo wat gaan we doen?” vroeg ik terwijl ik tussen Draco en Nick ging zitten op de bank.
“Nou we kunne gaan slapen, we moeten morgen vroeg op dus… of eeuh…” zei Jack terwijl hij diep nadacht.
“Laten we anders eerst jou wond op je knie ontsmetten, die gaat anders ontsteken.” Zei Nick met een gebaar naar de verbanddoos.
“Nee, dat hoeft niet.”
“Jawel, als hij straks gaat ontsteken moet je naar Madam Plijster en dan ben je nog verder van huis.” Hij pakte het jodium flesje en een pleister. Hij deed er een paar druppels jodium op, het prikte enorm.
“Au!! Stop! Doe niet!! Dat doet pijn!” zei ik boos.
“Niet zeuren, kom op! Het is goed spul hoor!!” zei hij terug. Ik had de nijging om hem te slaan, maar dat deed ik toch maar niet. Het was aardig bedoeld maar het deed gewoon erg pijn.
De pijn ging weg en hij deed de pleister erop.
“Wie heeft er zin in morgen?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Uhm.. ja ik wel maar ik vind Patty zo irritant. Ze hangt de hele tijd rond Draco!” zei Lucas.
“Ja, Luc heeft gelijk. Vind je dat niet irritant Draco?” zei Nick.
“Ach ja, je went eraan hé. Maar ik heb echt geen zin in school. Ik haat Perkamentus en die domme leraren, alleen Sneep gaat nog wel. We kunnen in ieder geval weer lekker kijken hoe die Griffoendors afgaan. En dit jaar moeten we echt winnen met Zwerkbal. Ik wil niet nog eens dat Zwadderich vernederd wordt door die Griffoendors. Ik heb al helemaal geen zin om Potter en zijn vriendjes te zien! Ik snap niet waarom dat vreselijke schoolhoofd nog modderbloedjes en halfbloedjes aan neemt!”
“Ik geef je groot gelijk, die domme man wordt te oud en kan echt niet meer leiden. Het wordt hoog tijd voor een nieuwe.” Zei ik nuchter en snoof, ik had een hekel aan die dreuzel-vriend.
“Ja inderdaad, zeg wie wordt onze nieuwe leraar VTZK? Sneep had het vorig jaar al druk met 2 vakken per week, laat staan dit jaar!” zei Jack.
“Ik heb gehoord dat onze dreuzel-vriend iemand heeft gevonden.” Zei Draco.
“Wat wordt het dit keer, een vampier?” vroeg ik sarcastisch en Draco grinnikte.
“Ja, wie weet. Of misschien krijgen we wel een geest… nee die kunnen niet meer toveren.” Zei Nick.
“Een elf, wat vind je daarvan?” vroeg Lucas.
“Dat lijkt me wel stoer, een elf als leraar. Maar wie met Perkamentus bevriend is, is sowieso gestoord!” zei ik.
“Je hebt helemaal gelijk Mel.” Trots grijnsde ik breed naar De jongens en ging vervolgens languit op de bank liggen, met mijn hoofd op Draco’s benen en mijn benen op Nick.
“Ik denk toch dat ik wel moe ben, ik kon vannacht amper slapen op die harde vloer.”
“Waarom lag je niet in je bed dan?” vroeg Jack.
“Omdat mijn vader zich uitleefde op mij, ik werd van de een naar de andere kant van de kamer geslingerd, zo hard dat ik niet meer kon opstaan.” Zei ik zacht. Het was stil en Draco streek met zijn hand door mijn rode krullen.
Het werd verder nog een gezellige avond en uiteindelijk gingen we om 3 uur slapen, nou ja, ik ging om 3 uur slapen. Ik viel in slaap terwijl ik tegen Draco aanlag en hij hevig in discussie was met de jongens.
Toen ik wakker werd was iedereen al wakker. Zij waren gewoon door de wekker wakker geworden, in tegenstelling tot mij. Draco had me wakker gemaakt omdat hij anders niet op kon staan. Maar toen ik wakker was kon hij nog steeds niet opstaan omdat ik gewoon bleef liggen, alsof er niets aan de hand was.
“Mel, ik wil graag opstaan. We moeten zo bij mijn huis zijn en we moeten je spullen nog ophalen.”
“Hmm… ik wil niet. Vind je het niet fijn dat ik tegen je aan lig?” zei ik en stak mijn tong uit.
“Ik vind het heel fijn, ik wil ook niet opstaan. Maar ja, ik zal wel moeten. Ik moet nog douchen.”
“Hmpf… nou lekker ben jij.” Zei ik en wilde net op staan toen Lucas binnen kwam. Hij keek ons even raar aan.
“Zo, is onze Julliette ook wakker? Ene Romeo, de douche is vrij.” Ik draaide even met mijn ogen en stond op. Pakte mijn tas en vluchtte snel naar de badkamer.
“Hé! Mel! Het was mijn beurt!!” riep Draco.
“Moest je maar sneller zijn!!” gilde ik terug en sprong onder de douche, voor zover ik kon springen. Meteen slaakte ik een hoge gil want de douche was ijskoud.
“Dat is echt het enige meisje dat jou te slim af kan zijn hé” zei Lucas en grinnikte.
“Ik denk het, heb je de douche ijskoud gezet ofzo?” zei Draco.
“Ja, ik dacht dat jij er onder ging.” Zei hij en grinnikte nog een keer.
“Nou, het is maar goed dat ik er niet onder sta, ik had een één of andere spreuk naar je hoofd geslingerd. Dat gaat zij straks ook doen.”
“Ja, dat denk ik ook.”
De douche was op z’n koudst gezet en het was en zo koud! Snel had ik hem warmer gezet. Ik zou Lucas wel krijgen als ik klaar was.
Nadat ik me had omgekleed liep ik snel de badkamer uit.
“Lucas!! Waar zit je!! Ik krijg je wel!! Je had de douche expres koud gezet!!”
“Ja, wat dacht jij? Dat doet hij altijd” zei Jack die relaxed op de bank zat.
“Dan moet hij het maar eens afleren, waar is hij?”
“Boven, hij is zich aan het omkleden.”
“Ah! Kan ik hem terug pakken!!” ik liep stil naar boven maar helaas was Lucas als klaar en kwam naar beneden.
“Er is verder niemand boven hoor.”
“Weet ik, ik had jou ook nodig.” Zei ik en gaf hem een stompje tegen zijn arm.
“Waarvoor was dat?”
“Voor de douche.” Zei ik en liep naar beneden. Bij de laatste paar treden gleed ik uit en stuiterde verder. Eenmaal op de grond beland vloekte ik luid omdat de grond zo hard was.
“Gaat het Mel?” Riep Nick vanuit de woonkamer. Hoe wist hij nou dat ik dat was?!
“Ja, Ja, hoe weet jij dat ik dat was?!”
“Meestal als er iemand van de trap valt ben jij dat, Mel” riep hij terug. Lucas hielp me overeind terwijl ik grommend naar Nick keek die in de deurpost was komen staan.
“Mensen vinden het leuk om mij te plagen zeker?” niemand gaf antwoord.
Na een tijdje kwam Draco uit de douche en we wilde net weg gaan toen de bel ging. Draco deed open en schrok een beetje toen hij zijn moeder zag staan.
“Draco! Ik had gezegd dat je naar huis moest om half 10!” zei ze streng.
“Sorry moeder, we wilde net op weg gaan.”
“Nou kom snel, ik en je vader hebben nog meer dingen te doen. We Hebben Mellanie’s spullen al afgehaald, ze stonden al klaar.”
“Oké, ik ga haar even halen.” Narsissa liep terug naar de auto die ze van het ministerie had geleend.
“Mel, we moeten gaan. Mijn ouders hebben je spullen al opgehaald. Het stond al klaar.” Ik stond op en zei Jack, Lucas en Nick gedag, ik zag ze zo weer op het station maar ja. Ik liep achter Draco en stapte de luxe auto in.
Het was stil tijdens de rit. Draco’s vader was niet aanwezig, alleen zijn moeder. Al vrij snel waren we bij het station en ik en Draco werden afgezet.
“Daar gaan we dan, op weg naar de poort.” Zei ik zuchtend en hij knikte. De kar met mijn spullen erop vooruit duwend liep ik naar de muur. Ik had het altijd nog wat eng gevonden om er doorheen te gaan en deed mijn ogen dicht.
“Waarom doe je je ogen dicht?” vroeg Draco.
“Ik vind het eng om er doorheen te gaan.” Zei ik en Draco grinnikte.
“We zijn er al door hoor. Je kunt je ogen open doen.”
“Oh, oké.” Ik deed mijn ogen open en zag de grote trein. De Zweinstijn expres. Zuchtend duwde ik het karretje verder en liep met Draco naar een plek waar we Jack, Nick en Lucas zouden ontmoeten. Ik zag ze al staan en zwaaide, blijkbaar hadden ze al een coupé bezet want ze hadden geen koffers.
“Hé jongens, zouden jullie alsjeblieft mijn koffer in de trein willen zetten? Ik kan hem niet dragen door mijn enkel.” Vroeg ik aan ze en keek ze met puppy oogjes aan.
“Waarom kan jij ons altijd zo ver krijgen dat we alles voor je doen?” zei Lucas zuchtend.
“Nou, misschien omdat ik zielig ben. Of omdat ik gewoon heel lief ben of oogverblindend mooi of-” ik werd onderbroken door Nick terwijl ik dingen op mijn vingers af telde.
“Ja, ja, we doen het.” Zei Nick en ik grijnsde en keek hem daarna lief en dankbaar aan.
Terwijl Nick, Lucas en Jack mijn spullen sjouwden, hield Draco me met naar de trein toe ‘hinkelen’ en liet zijn eigen spullen voor zich uit vliegen.
“Hé Draco” riep Patty en liep naar ham toe. Terwijl zij even stonden te praten keek ik rond. Ik zag Potter en zijn vriendjes. Ik keek hem minachtend aan, hij op zijn buurt naar mij. Hij zei iets tegen Griffel en ze zei iets terug.

Hoe vonden jullie het?? ik heb gezien dat het veel bekeken werd maar ik heb niet veel reacties onvangen. Ook hbe ik aan jullie een vraag maar die staat in de poll, nou ja, 2 vragen dan Wink

Love you

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

heej weer een stukje!!!
veel plezier!!

Hoofdstuk 3

“Draco, wat heb jij nou weer om je nek hangen?” vroeg Patty een beetje minachtend en ik draaide mijn hoofd.
“Mij.” Zei ik bits terug en ik zag dat Draco met zijn ogen rolde, hij hield niet van die Bitchy toon die ik en Patty tegen elkaar uit konden slaan.
“En waarom hang jij om zijn nek? Als ik vragen mag?”
“Misschien omdat ik niet goed kan lopen, misschien omdat mijn voet verstuikt is.” Ze snoof en liep vooruit. Ik grijnsde en keek daarna Draco onschuldig aan.
“Kunnen jullie niet gewoon vriendinnen worden? Echt en hoe sla je zo’n gemene taal uit tegen haar?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.
“Hoe? Net als jij bij Potter doet en nee, dat is te veel gevraagd ben ik bang.” We liepen verder en ik keek nog even om. Ik zag Potter nog steeds staan kijken met een beetje onbegrijpelijke blik, samen met zijn vriendjes keken ze me na. Het was ook wel een beetje raar, ik had een hekel aan Patty, zo kwam het over in ieder geval, maar toch ging ik met Draco om alsof ik zijn vriendin was.
Eindelijk kwamen we aan bij de gezochte coupé. Ik ging tussen Nick en het raam zitten omdat Patty Draco al naast haar trok. Draco trok een grimmas en ik moest lachen.
“Wat valt er te lachen? Trouwens, Draco, ga je straks nog je ronde doen?” vroeg Jack die het wel interessant vond om Potter weer zo boos te zien worden.
“Hmm… misschien.”
“Daar loopt hij, vast opzoek naar een lege coupé. Oeh wacht even hoor.” Zei ik en stond op. Ik sleepte me naar de deur van de coupé en ging naar buiten.
“Hé Potter, als je geen coupé meer kunt vinden ben je welkom hoor!!” riep ik hem achterna en de drie keken verbaasd om.
“Alsof ik zin heb om bij allemaal zwadderaars in één coupé te zitten!” riep hij terug. Zijn stem klonk schel maar niet onvriendelijk.
“Nou ja, wat jij wilt. Er zijn waarschijnlijk geen coupés meer over!” riep ik nog terug en ging met een grote grijns terug de coupé in.
“Waarom deed je dat nou? Ga je flirten met die Potter?!” zei Draco afkeurend. Ik haalde onschuldig mijn schouders.
“Iets mis mee? Tja… ik weet dat zij iets weten wat ik niet weet, dat wil ik graag weten. Een beetje slijmen kan geen kwaad toch?” Ik stak een verdwaalde pluk haar terug achter mij oren.
“Jij weet dat zij iets weten wat wij niet weten? En dat wil jij weten?” Herhaalde Jack onbegrijpelijk en ik knikte, ik had geen zin om het uit te leggen. Ik ging weer zitten en Patty keek me afkeurend aan.
“Wat? Heb ik iets van je aan ofzo?!” vroeg ik geïrriteerd en ze keek gelijk strak de andere kant op. Ik legde mijn hoofd tegen het raam en keek naar buiten. De trein was al aan het rijden en ik had et gevoel dat het een lange rei zou worden. Waarom was de trein geen viavia ofzo, dan duurde het slechts enkele seconden voordat we aankwamen. De slaap kwam weer en overviel me, het glas werd kouder en ik legde mijn hoofd op de schouder van Nick die naast me zat. De slaap won van me en mijn oogleden werden zwaar. Langzaam zakte ze dicht en viel ik weg in een rustige slaap. Ik voelde op het laatst alleen nog het zachte geaai over mijn rug van Nick en toen was ik weg.
Ik werd wakker, niet door iemand maar dit keer door mezelf. Ik zag gelijk dat we Patty misten en daar was ik blij om. Het tweede wat me opviel was hoe ik lag. Ik lag bijna helemaal ik Nick armen, maar schaamde me er niet voor ook al kon hij bijna niet bewegen door mijn houding. Ik ging rechtop zitten en keek de andere aan, ze waren allemaal al in school uniform.
“Zo is onze Julliette ook weer wakker?” zei Lucas en grijnsde. Ik draaide, al voor de zeventigste keer, met mijn ogen.
“Dat zei je vanochtend ook al.” Draco grijnsde.
“Je kan beter alvast je school uniform aan doen, we zijn er zo.” En met een zwiepje met zijn stok lag mijn uniform opgevouwen op mijn benen. Ik glimlachte dankbaar naar hem en trok mijn trui uit waar ik alleen nog een hemdje onderaan had en deed mijn gewaad er overheen aan. Ik had nog steeds erg veel blauwe plekken maar het deed wonderen dat ik vandaag niet geslagen was.
“Je blauwe plekken zijn er nog steeds er veel, wanneer gaan ze weg denk je? Aangezien we in de zomer altijd zwemmen in het meer.” Vroeg Jack.
“Ik denk zo’n 2 à 3 weken en dan zijn er alleen nog lidtekens, denk ik.” Zei ik en deed mijn gewaad nog eens goed.
De trein minderde vaart en uiteindelijk stonden we stil. Met dit keer een arm om Nick geslagen ‘hinkte’ ik de trein uit. Ook buiten zag ik Patty nergens en ik vroeg me af of er wat gebeurd was.
“Waar is Patty? Ik zie haar nergens.” Zei ik zacht tegen Nick en hij keek terug.
“Eeuh.. ze heeft ruzie met Draco.” Ik keek hem verbaasd aan, Patty en Draco ruzie?
“Waarom dan?” vroeg ik verbaasd en hij keek moeilijk.
“Om jou, ze vond het overdreven dat je zo, eeuh…”
“Dat ik zo wat? Close ben?”
“Ja, omdat je zo tegen mij aan lag en door Draco de trein in wordt geholpen en wij je gewoon graag mogen.”
“Aha, ik snap het. Nou moet je haar eens zien, ze hangt al zes jaar aan zijn arm en dit wordt vast het zevende jaar.”
“Dat was ook waarom ze ruzie hebben, Draco gebruikte dat als argument om jou te verdedigen.”
“Aah, wat lief! Naja, Patty kan ‘m peren met haar beledigingen!”
“Hehe, ja, dat zei Jack ook.” Ik grinnikte, dat was echt een opmerking die Jack zou kunnen maken. Ik keek opzij en zag Potter wéér lopen.
“Hij kijkt me echt heel raar aan! Het is echt irritant!”
“Wie?”
“Potter, wat heb ik misdaan? Oké, laat ik dat maar niet zeggen. Wat heb ik gedaan, laten we het zo vragen.”
“Tja, nu je het zegt. Het viel me ook al op toen je de trein in ging, misschien lijk je erg op iemand die hij kent.”
“Onzin, er zijn niet veel mensen die op mij lijken, met al mijn wonden.”
“Dat bedoel ik niet, je uiterlijke en niet de wonden.”
“Weet ik, weet ik. Zie je nou dat hij iets weet wat ik niet weet en dat ik dat wil weten?”
“Ja, ik begrijp wat je bedoeld. Nou kom, ze wachten in een koetsje.” We liepen naar het koetsje dat getrokken werd door Terzielers, ik kon ze alleen niet zien.
Tijdens het ritje was iedereen stil. Ik keek naar buiten en zag de kinderen over het meer varen, zo klein was ik ook toen ik Draco voor het eerst zag en de anderen. We woonde wel ik hetzelfde dorp maar hadden elkaar nooit gezien. Vroeger werd ik niet mishandeld, we hadden een fijn gezin en ik speelde altijd in de tuin. Toen ik 6 werd kreeg ik Mar, hij was toen ook nog heel klein. Naarmate ik ouder werd, werd mijn moeder agressiever en sloeg me vaker. Vanaf mijn tiende begonnen ze me echt te mishandelen. Ik wist niet wat ik fout had gedaan en dat weet ik nu nog niet. Mijn prettige jeugd werd ruw uit mijn gedachten gehaald en ze nachtmerrie begon. Toen ik 11 werd, kreeg ik de brief van Zweinstijn. Ik was zo blij dat ik weg mocht, dat het me niets meer kon schelen dat ze me mishandelde.
Op school kwam ik Draco tegen en Nick, Lucas, Jack en Patty. Het klikte niet echt gelijk. Ik zag altijd tegen ze op, ik veel bewondering voor Patty in het begin, maar ze werd een gemeen kreng. Na een half jaar verstreken werd ik vriendinnen met een meisje van Ravenklauw, Lumina. Daardoor gingen nog meer mensen van Zwadderich me negeren en uiteindelijk kreeg ik ook ruzie met Lumina. Het is nooit meer goed gekomen.
Ik voelde me altijd eenzaam, zat altijd alleen in een hoekje in de LL-kamer tot Nick een keertje bij me kwam zitten en met me begon te praten. Langzaam werden we vrienden en hij stelde me voor aan Jack en Lucas. We kwamen erachter dat we in hetzelfde dorp woonde en we trokken vaak met z’n vieren op.
In de kerstvakantie gingen ze naar huis, terwijl ik weer eenzaam achterbleef in het kasteel. Patty was ook naar huis gegaan en Draco kwam naar mij toe om met me te praten. Ook hij woonde in mijn dorp en ook met hem werd ik langzaam vrienden. Door de school liep ik nooit met hem, Patty hing altijd aan zijn arm en ik had een hekel gekregen aan hem. Zij wist niets van de sterker wordende vriendschap tussen mij en Draco.
In de grote vakantie kwam ik weer 2 maanden in mijn eigen huis. Ik vond het vreselijk want mij blauwe plekken waren in 2 dagen weer terug gekomen. Ik mocht niet naar buiten en geen brieven schrijven. Mijn ouders vonden dat niemand zich met mijn leven mochten bemoeien en ze wilde dat ik niet omging met jongens. Mijn moeder begon in mijn tweede jaar aan de Whisky en werd nog gemener. Mijn tweede jaar was leuker dan het eerste. Ik ging veel om met Nick, we waren hele goede vrienden geworden en in mijn derde jaar hebben we wat gehad. We hebben wel drie maanden wat gehad en toen kapte we ermee. Onze vriendschap met Jack en Lucas daalde doordat wij zoveel bij elkaar waren en dat wilde we niet meer. Onze band is echter altijd heel sterk gebleven, daar ben ik dankbaar om. Onze vriendschap met Jack en Lucas steeg weer en de mijne met Draco. In het vierde jaar werden Nick, Jack en Lucas ook vrienden met Draco maar toch liep hij nog niet met ons op de gangen. Het vijfde verliep net zo, alleen op het laatste hebben we Draco erg moeten steunen. Zijn vader werd door Potter en zijn vriendjes naar azkaban gestuurd. Sinds dien hebben we de grootst mogelijke hekel aan hem gehad en schelden we hem altijd uit. Draco had Korzel en Kwast aan de kant geschoven. Ze waren niet over gegaan en moesten het zevende jaar over doen. Het enige nadeel was dat Patty ook altijd met ons mee liep. Ik viel nooit op bij de Griffoendors, ze kende me niet. Zo verliep vorig jaar. Mijn band met Draco werd steeds sterker en sterker, Patty ergerde zich daar vreselijk aan. Ik, Draco, Nick, Jack en Lucas hadden hetzelfde vakkenpakket gekozen, helaas moest Patty perse bij Draco in de klas zitten dus had zij ook dat vakkenpakket gekozen. Ik zou waarschijnlijk wel nooit van haar af komen. Ik vroeg me af wat er dit jaar zou gebeuren, of het ook een normaal jaar ging worden of dat er nog andere dingen kwamen. In ieder geval was er dit jaar weer een bal georganiseerd. Een kerstbal. Ik had er op zich wel zin in, maar ik was absoluut niet van plan iemand te vragen, iemand moest mij maar vragen.
“Mel, we zijn er.” Zei Nick toen iedereen al uit de koest was en ik nog nadenkend erin zat. Ik schrok op en keek verwilderd om me heen.
“Waar zijn we?!” hij keek me vreemd aan.
“Eeuh… bij Zweinstijn. Kom je eruit?”
“Oh oja, ja ik kom, sorry.” Zei ik verward terwijl hij me hielp met het trapje. Weer met een arm om zijn nek strompelde ik de trappen op en hinkte naar de grote zaal.
“Jufvrouw Hanley, heeft u soms problemen met lopen?” vroeg opeens een stem achter ons en ik draaide mijn hoofd om. Professor Sneep stond met zijn gebruikelijke blik naar ons te kijken.
“Eeuh… ja, blijkbaar.”
“Niet zo brutaal, straks moet ik nog punten aftrekken. U kunt beter maar even langs Madam Plijster gaan. Meneer Lond wilt u vast wel even helpen ernaar toe te gaan. Is het niet?”
“Natuurlij Professor.” Zei Nick.
“Mooi, dan zie ik jullie zo in de Grote zaal.” Zei Sneep en liep met grote passen de zaal in. Nick hielp me om naar de ziekenzaal te komen en daar kwam, zoals altijd, Madam Plijster bezorgd aangelopen en vroeg je 100 uit.
“Wat is er gebeurd? En wat is er met je voet?”
“Ik heb hem verstuikt tijdens een val op het station.” Ik was gewoon echt goed geworden om de boel bij elkaar te liegen, na jarenlange training kon ik dat nu ook wel tegen leraren.
“Hmm.. laat me eens kijken.” Ik ging op een bed zitten en deed mijn broek een klein stukje omhoog, net genoeg om mijn blauwe plekken niet te zien. Ze liep weg en kwam terug met een van haar vieze drankjes, hoe vaak had ik die nou al niet moeten drinken?
Ik pakte het aan en dronk het vieze drankje op. Ik bedankte haar en ze zei nog dat ik nog niet veel gewicht op mijn voet moest plaatsen maar dat ik wel gewoon kon lopen. Samen met Nick liep ik weg en begon vervolgens te huppelen door de gang naar de grote zaal.
“Mel, je moest voorzichtig doen weet je nog.”
“Ja, maar wat kan mij dat mens schelen. Ik ga heus niet door huppelen door mijn enkel.” Nick zuchtte en draaide met zijn ogen voordat hij de vervolging inzetten.
Iedereen was al in de zaal maar ze waren allemaal nog heel druk aan het praten. Het viel toch wel op de ik en Nick later de zaal ik kwamen want bijna de hele school keek 5 seconde naar ons toen we de deur open deden en naar binnen gingen. Sneep knikte naar ons en zei vervolgens wat tegen Anderling en die zei weer wat tegen Perkamentus en liep weg naar de gang. Terwijl Perkamentus opstond en zijn keel schraapte en de hele school naar hem keek, gingen we bij Draco, Jack en Lucas zitten.
“Waar waren jullie?” vroeg Jack nieuwsgierig onder de toespraak van Perkamentus waar we toch nooit naar luisterde. Het was geen toespraak, eigenlijk alleen en sein dat Anderling de eerstejaars kon halen. Even later kwam ze ook binnen met iets van 50 eerstejaars.
“Naar Madam Plijster en nu stil, ik wil graag weten welke kinderen waar komen. Hé is dat niet je kleine zusje Lucas?” zei ik terwijl ik naar een meisje weer met lang, lichtbruin, golvend haar. Ze had, net als Lucas, een beetje gebruinde huid maar dat kwam omdat ze naar Italië waren geweest. Lucas zelf had half lang haar, licht bruin en een slag erin. Hij had licht bruine ogen wat mooi kleurde bij zijn haar en hij was zeer gespierd, net als al de jongens. Jack had zwart kort haar, het zat alleen wel veel beter als dat van Potter dus waag het niet om het daarmee te vergelijk. Hij had donkerblauwe ogen waar erg lekker ik kon verdrinken, je zag niet vaak iemand met zwart haar en donkerblauwe ogen. En Nick had donker blond haar met een slag erin. Zijn ogen waren gewoon bruin en net als de andere was hij erg gespierd, het verbaasde me ook dat hij helemaal niet veel vriendinnen had gehad, eigenlijk alleen ik. En ik heb mezelf ook nog niet beschreven hé, nou ik heb rood/oranje krullen tot mijn schouders ongeveer. Mijn ogen zijn erg apart, ze zijn bijna alle kleuren, het hangt samen met wat voor een licht er schijnt, maar in goed licht kun je alle kleuren zien: blauw, groen, grijs, bruin.
“Ja, dat is mijn zusje, ja”
“Ik wist niet dat jij een zusje had!” zei Jack verontwaardigd.
“Hoefde je ook niet te weten, ik denk dat het een verrassing is als ze niet bij Zwadderich komt. Ze is behoorlijk arrogant en kan zo gemeen zijn!”
“Ben ik dat dan niet?” vroeg ik plagerig.
“Jij? Gemeen?” zei Jack plagerig terug en ik stak mij tong uit. Draco had met een opgetrokken wenkbrauw naar het schouwspel zitten kijken en toen ik hem met een grijns aankeek, grinnikte hij terug. Het eerste kind liep naar voren en werd bij Ravenklauw ingedeeld, het volgende kind bij Griffoendor en nog een hele tijd niemand bij Zwadderich. Lucas’ zusje was het eerste kind dat bij Zwadderich kwam en de hele tafel klapte luid. Lucas wenkte haar en ze kwam bij ons zitten. We feliciteerde haar en konden daarna nog een paar keer juichen omdat er nu opeens een aantal kinderen bij kwamen. Er was een jongen die met een zelfvoldane grijns op het krukje ging zitten en de hoed had hem nog niet eens 1 seconden aangeraakt of er werd duidelijk Zwadderich geroepen.
“Hé Draco, wat vind je van die jongen die nu naar ons loopt? Hij ziet er wel uit als een echte zwadderaars vind je niet?” Draco bekeek de jongen goed.
“Hé Lucas, ken jij dat jongetje?” vroeg hij aan Lucas die in gesprek verwikkeld was met Nick.
“Welke? Die er net bij is gekomen? Nee, jij Natas?” hij keek naar zijn zusje en die keek op haar beurt naar de jongen.
“Ja, ik heb al kennis met hem gemaakt in het bootje. Hij heet Nigel Walsh.” Zei ze en ik keek de jongen weer aan. Hij keek naar de tafel om te kijken waar hij kon zitten en ik wenkte hem.
“Schuif eens op!” zei tegen het meisje dat naast Jack zat en een beetje beledigd schoof ze op. Nigel ging daar zitten en grijnsde naar Natas, ze grijnsde op haar beurt terug.
“Nigel, dit is mijn broer, Lucas Synder. En dat zijn Vrienden van hem en wonen bij ons in het drop; Jack Donovan, Nick Lond, Mel Hanley en Draco Malfidus.” Hij keek een tijdje naar Draco, tot Draco er genoeg van kreeg en een verveelde blik terug gaf.
“Hoe denk je dat je het hier gaat vinden Natas?” vroeg ik om even op een ander onderwerp te komen en ze leek even na te denken.
“Ik denk wel leuk, denk ik. Oh wanneer komt het eten ik heb honger” ik grinnikte zacht.

reacties??
Love you!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

heej mensen!! ik heb weer een nieuw stukje...
tot en met dit stukje had ik al op mijn pc staan, nu gaat het denk ik wel wat langer duren voordat ik een nieuw stukje heb....
ik ben natuurlijk al bezig maar morgen en zaterdag heb ik bijna geen tijd...
geniet dus maar van dit stukje!!

Hoofdstuk 4

Na het feestmaal was ik eigenlijk best wel moe. Sloom liep ik achter de andere aan op weg naar de kerkers.
“Gaat het een beetje?” vroeg Draco die naast me kwam lopen. Hij was tot hoofdmonitor benoemd maar dat zij hem helemaal niets. Alleen dat Potter het niet was en dat hij hem dus strafwerk kon geven als hij wilde, maar dat deed hij waarschijnlijk toch niet want hij wilde hem niet vaker zien dan nodig was.
“Nee, ik ben moe! Ik ga straks gelijk naar bed.”
“Kom je straks niet nog even gezellig bij ons zitten?”
“Alleen als ik weer tegen jou in slaap mag vallen.”
“Mag van mij wel hoor. Modderbloedjes.” De muur schoof opzij en er verscheen een trap naar beneden. We liepen de trap af en kwamen in een kamer met groene wanden me een zilveren streep in het midden van de muur horizontaal. Er was een openhaard, 2 lekkere zitbanken en nog wat diepe zitstoelen. Ik plofte op de bank neer en zuchtte diep. Draco kwam naast me zitten en de rest ging op hun gebruikelijke plaats zitten; de stoelen. Zo zaten we meestal altijd, ik lag dan op de bank en de rest zat meestal op de stoelen of soms kwam er ook iemand op de bank zitten maar meestal was die helemaal in gebruik door mij. Dit keer legde ik mijn hoofd niet op de bankleuning maar op Draco’s schouder. Ik zag Patty binnen komen en ze gaf me een vernietigend blik en draaide zich toen naar haar vriendinnen.
“Wat heeft dat kind toch altijd tegen mij?!” zei verontwaardigd en ging rechtop zitten. Iedereen keek een beetje raar naar mij omdat ik een tijdje stil was en nu opeens hard iets zei, of omdat ik hun gesprek verstoorde.
“Wie?” vroeg Draco verward.
“Patty!!” Patty keek even arrogant om toen ik haar naam zei en draaide haar hoofd toen weer terug.
“Weet ik het, ze is jaloers ofzo, denk ik.” Zei Nick schouderophalend en ik grinnikte.
“Ik was toch ook niet jaloers toen zij de hele tijd aan jou arm geleefd zat?” vroeg onschuldig aan Draco en hij haalde zijn schouders op.
“Dat weet jij het beste, je gedroeg je in ieder geval niet zo.” Zei hij en ik glimlachte. Ik legde mijn hoofd weer op zijn schouder. Ik zag Natas naar Lucas buigen en ze vroeg iets, iets dat ik niet kon horen maar Lucas lachte erom.
“Ja, ze ligt altijd wel bij iemand op de schouder en nee, ze hebben niets.” Zei Lucas, wat ik dus wel kon verstaan en ik glimlachte. Natas trok een wenkbrauw op en ging weer verder praten met een paar meisjes en Nigel. Mijn oogleden werden weer zwaar en dat was voor mij het teken dat ik naar mijn eigen bed moest gaan. Vermoeid ging ik weer rechtop zitten en keek naar de klok, het was pas half 10 maar als nog.
“Ik ga naar bed, welterusten allemaal.” Ik stond op en wilde weg lopen.
“Krijgen we geen nachtkusje?” vroeg Jack.
“Heb je dat dan ooit gekregen?” vroeg ik gemeen maar liep toch naar hem toe en gaf hem een kusje op zijn wang. “Zo goed?”
“Hehe, ja, perfect” zei hij grijnzend en ik gaf hem speels een duw. Ik gaf de anderen, die ook dan maar, ook nog een nachtkusje en vertrok toen naar mijn slaapzaal. Ik deed de gordijnen van mij hemelbed dicht, kleedde me om en viel gelijk in slaap.
De volgende ochtend werd ik om half 8 wakker en nam een douche. Daarna kleedde ik me om en liep naar de LL-kamer. Er was niemand dus ik liep gelijk door naar de grote zaal en begon te eten.
“Miss Hanley” zei sneep en ik keek op, hij gaf me mijn rooster en ik bekeek het. Ik had alleen nog de nodige vakken, zoals Bezwering, Transfiguratie, Toverdranken, Verweer tegen de zwarte kunsten, Kruidenkunde en Verzorging van Fabeldieren. (http://www.mijnalbum.nl/Foto=H7MZXM67). Ik zag Potter binnen komen en hij keek naar me. Ik keek terug en bleef net zo lang kijken tot hij zijn hoofd zou wenden. Uiteindelijk won ik en hij ging in gesprek met zijn vriend, waarschijnlijk over mij. Ik kon wel wat verstaan, zoals “wie is dat?” en “waarom kijkt ze de hele tijd?” of “er is iets met haar, ik weet het zeker, ze lijkt op iemand.” En toen antwoordde zijn vriend “misschien vind ze je leuk.” En toen ik dat hoorde moest ik lachen, ik hem leuk vinden? Nooit van mij leven! Hoe kon hij nou zo dom zijn dat te denken. Ze hoorde me lachen en draaide zich om. Ze hadden niet verwacht dat ik mee zat te luisteren en ze keken me vragend aan. Ik kreeg een speelse glimlach rond mijn lippen en trok snel allebei mijn wenkbrauwen op en liet ze weer zakken, ze draaide zich weer om. Opeens stond Nick voor me en keek met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Waarom zit jij te flirten met degene waar jij een grootste hekel aan hebt?” vroeg hij en ik zette een geheimzinnig gezicht op.
“Dat zou jij wel willen weten hé?”
“Nou, eigenlijk weet ik het al. Weet je al wat je niet wist?”
“Beetje.” Hij ging zitten om aan te horen wat ik al een beetje wist. “Ik lijk op iemand, ik weet alleen nog niet op wie. Ik moet ze maar even in de gaten houden.” Hij knikte.
“Wezel stelde voor aan hem dat ik hem leuk vond. Dat kind is echt niet goed bij zijn hoofd.” Zei en trok een afkeurend gezicht. Nick grinnikte en moest daarna lachen.
“Nick, wil je dit voor je houden? Draco hoeft niet te weten dat ik dit doe en de rest ook niet. Draco kan daar echt niet tegen en Lucas en Jack zouden het ook een beetje vreemd vinden en al helemaal als ze niet weten waarom.”
“Is goed, waarom mag ik het dan wel weten?”
“Omdat……… ik weet het niet. Ik vertrouw jou toch iets meer, denk ik en ik weet dat je me daarom nooit de rug zou toekeren.”
“Dat zou Draco ook nooit doen. In ieder geval niet bij jou, wel bij Patty ofzo.”
“Waarom niet bij mij en wel bij Patty?”
“Is het je niet opgevallen. Hij heeft veel meer voor jou over dan voor Patty of een ander meisje.” Ik was even stil. Was dat echt zo? Wat moest ik hieruit opmaken? Waarom is het altijd zo moeilijk om Nicks taal te begrijpen?!
“Moet ik hieruit opmaken dat-” ik zag Draco aankomen met Lucas en Jack en stopte abrupt. Nick keek om en begon toen weer tegen mij te praten.
“Heb je lekker geslapen?” vroeg hij gelijk om het onderwerp te veranderen.
“Ja, erg lekker en ik had ook nog eens een super droom.”
“Waar ging die over?” vroeg Draco terwijl hij naast me kwam zitten.
“Eeuh… dat weet ik niet meer, maar ik weet wel dat het een fijne droom was anders had ik nooit zo lekker geslapen.” Ik had eigenlijk helemaal geen leuke droom gehad, maar ik had wel goed geslapen. Ik droomde dat ik op 2 jongens tegelijk verliefd was en niet wist waar ik aan toe was. Misschien was dit ook echt zo? Nee! Daar moet ik echt niet aan denken! Ik wist wel waar ik aan toe was en dat was goede vriendschap met mijn 4 vrienden.
“Hebben jullie lekker geslapen?” vroeg ik aan de jongens en jack knikte nog steeds slaperig en ik gaf hen de roosters die ik had gekregen van Sneep om ze aan hun te geven.
“Oh, hier heb ik eigenlijk geen zin in, nu kan ik niet nog even uitslapen in het eerste uur, gelijk Sneep maar aan de andere kant we kunnen wel weer lachen omdat de griffoendors natuurlijk weer punten aftrek krijgen.” Zei Jack terwijl hij een gaap onderdrukte.
“Heeft iemand eigenlijk opgelet wie de nieuwe docent VTZK is?” vroeg Lucas.
“Nee, ik weet alleen dat die Herends heet.” Zei ik schouderophalend.
“Hoe weet jij dat nou weer? Jij weet ook alles hé?” zei Jack.
“Ga je me vergelijken met dat Modderbloedje? Je weet wat ik dan doe!” zei ik waarschuwend. “Trouwens, het staat op je rooster.”
“Oh, Ja ik weet heel goed wat je dan doet! En nee, ik vergelijk je niet met dat modderbloedje, ik zou niet durven, jij bent veel beter niet waar?”
“Inderdaad, veel beter. Ik ga me even vergelijken met een modderbloedje!” zei ik minachtend en Draco trok zijn wenkbrauw op.
“Jij te vergelijken met een modderbloedje?” vroeg hij, hij had duidelijk het gesprek niet gevolgd.
“Draco, als je het gesprek niet volgt moet je ook geen vragen stellen.” Zei ik vermoeid.
“Wat jij wilt schat.” Zei hij vermoeid en gaapte. Ik trok een wenkbrauw op, schat? Dat had hij nog nooit gezegd, zeker nieuwe taalgebruik.
“Kom, we moeten naar de les.” Zei ik en stond op en liep naar de kerkers.
Er stonden al een paar mensen, waaronder Thomas en Filister en Patty met 2 vriendinnen. Toen ze me zag draaide ze zich gelijk om en ik zuchtte, wat had dat kind toch?
“Hé Mel, waarom ging je zo snel weg?” vroeg Jack beledigd.
“Dacht dat jullie het wel konden vinden zonder mij. Ik bedoel, hoe lang loop je nou al op deze school rond?” zei ik en trok een wenkbrauw op, soms waren die opmerkingen van hem gewoon irritant. Hij was grappig enzo, maar soms ook irritant.
De rest van de klas kwam ook en ik zag Potter weer. Waarom kwam ik hem ook al weer zo vaak tegen? Owja, ik moest weten op wie ik leek. Sneep kwam, zoals gewoonlijk met een ochtendhumeur, en deed de deur open. Het lokaal stroomde langzaam vol en nadat de laatste leerling het lokaal betrad ging de deur automatisch dicht.
“Welkom allemaal in het nieuwe jaar, het verbaasd me nog steeds dat sommige mensen naar mijn les komen.” Zei Sneep en keek ‘toevallig’ naar een paar griffoendors. Ik grinnikte en moest met moeite mijn lach inhouden.
“Dit is jullie laatste jaar en ik wil jullie nog de laatste dingen leren voor de P.U.I.S.T.en. We doen dit dan ook op P.U.I.S.T. niveau. Allemaal het boek open op pagina 9, lees het door en begin met je drank.” Ik sloeg mijn boek open en keek naar de bladzijde.

Drank: Debilito; verlammen.

Dit drankje wordt gebruikt om mensen te verlammen. Het is handig als je, je toverstok bent vergeten.

En zo ging het door, de achtergrond van het drankje en hoe het in zijn werking ging. Uiteindelijk stond het recept en ik pakte mijn ketel en de nodige ingrediënten. Na alles te snijden en zorgvuldig te sorteren begon ik met mijn drank. Opeens hoorde ik een luidde knal. Geschrokken keek ik om en zag dat een jongen, helemaal zwart van de ontploffing, geschrokken naar zijn drank zat te kijken dat helemaal zwart was.
“Lubbermans, hoe vaak moet ik nog zeggen dat je voorzichtig moet zijn met je spinnenogen?! 1 teveel en je drank ontploft, zoals nu. 10 punten aftrek voor Griffoendor.” Zei Sneep en weer had ik moeite met mijn lach inhouden. Jack zat gewoon uitbundig te lachen en dat stak me aan.
“Meneer Donovan en jufvrouw Hanley, valt er iets te lachen?” vroeg Sneep zuur en we hielde gelijk op.
“Nee professor Sneep.” Zeiden we ik koor en gingen verder. Nick, die naast me zat, was een beetje langzaam aan het lezen en kwam een beetje in tijdnood. Hij begon verwoed zijn ingrediënten te snijden waarbij bijna wat stukjes in mijn drank kwamen.
“Nick! Kijk uit!” riep ik geschrokken toen ik net nog een spinnenoog had opgevangen boven mijn ketel.
“Jufvrouw Hanley! Waarom schreeuwt u zomaar door mijn les?!” vroeg Sneep weer en werd nu wel boos.
“Sorry professor Sneep, maar Nick was wat onhandig aan het doen.” Zei ik met een boos gezicht op Nick. Hij gaf een zielig en onschuldig gezichtje terug en zuchtend ging ik verder met mijn drank. Gelukkig gebeurt dit bij Sneep, bij een andere leraar zou ik punten aftrek krijgen. Griffoendor kreeg nog wat punten aftrek omdat Griffel Lubbermans wilde helpen en dat merkte Sneep op.
Na de moesten we naar Verzorging van Fabeldieren, waar ik helemaal geen zin in had.
Hagrid stond ons al op te wachten.
“Zo leerlingen, ik wil vandaag een half theorie en een half praktijk les doen. We gaan iets tekenen. Het ging in het in jullie derde jaar niet zo goed vrees ik maar jullie zijn ouder en kunnen wel op jullie zelf passen.” Zei hij, nog steeds met een super plat accent. Hij moest echt eens op een talencursus.
“Ik weet al wat we moeten tekenen. Heeft hij nu ene Krappoot gevangen?” mompelde Draco en ik grinnikte. We moesten onze tekenspullen pakken en achter Hagrid aan, het bos in.
“Kijk kinderen, de mooie hippogrief gaan we nateken, let goed op alles.” Zei hij en toen hij opzij stapte kreeg ik een grote schok door me heen en ik vloekte luid.
Ik rende naar de hippogrief, die vast stond aan een ketting, en maakte hem snel los.
“Jufvrouw Hanley! Kun jij mij vertellen wat je aan het doen bent?!” zei Hagrid boos en ik keek hem boos aan.
“Kunt u mij vertellen waarom MIJN hippogrief vast staat?!” riep ik boos terug hij was even verward, ik kon het zien. Ik bleef hem strak aankijken en nog boos ook.
“Jou hippogrief?” Zei hij toen niet begrijpend. “Hij liep rond in het bos bij de kudde.”
“Ja, ik kan hem moeilijk op mijn slaapzaal houden of wel? En natuurlijk loopt hij bij de groep, waar anders? En mag ik dan ook misschien beslissen of hij aan een ketting hoort of niet?! Mariël kan heel goed luisteren en stil staan hoor!”
“10 punten aftrek voor Zwadderich vanwege een grote mond opzetten tegen een leraar en het verstoren van een les.” Zei hij bits.
“Deze hippogrief gebruikt u nooit meer in een les van u, u zoekt maar een andere.” zei ik nog scherp erachter.
“Mevrouw Hanley, zo is het wel genoeg denk ik, ik denk niet dat Hagrid nog eens uw hippogrief zou gebruiken in zijn lessen zonder uw toestemming. Het is mijn fout dat ik niet heb gezegd dat Mariël erbij liep. ” Zei opeens een plechtige stem achter ons en ik draaide me om.
“Het zal wel.” Mompelde ik en stond nog steeds boos voor Mar met mijn armen over elkaar.
“Ik zal maar doen alsof ik dat niet gehoord heb.” Zei Perkamentus en keek, over zijn halve brilletje met een twinkeling in zijn ogen, me aan. Ik kon wel overgeven van die zoete blik van hem en liep mokkend en boos terug naar de klas.
“Professor Perkamentus, wat brengt u hier.” Zei Hagrid.
“Nou, ik ben bang dat je je les even moet afzeggen Hagrid, ik wil dat je even iets voor me doet deze week. Sorry dat ik daar zo laat mee ben.” Hij wendde zich tot ons. “Iedereen is vrij, deze week valt dit vak uit.” Mijn humeur vrolijkte al weer wat op en zag Mar naar me kijken. Ik ga haar een knikje met mijn hoofd en snel verdween ze in het bos. Samen met de jongens liepen we terug naar het kasteel en naar de LL-kamer.
“Ah, beter dat dit uitvalt, zeg wat had jij hoor? Je weet toch wel dat dieren bij hem in ieder geval wel veilig zijn?”
“Ik wil gewoon niet dat hij met zijn poten aan Mar komt! En waarom stond hij aan een ketting? Alsof hij ooit iemand kwaad zou doen!” zei ik nog steeds boos tegen Lucas.
“Hmm.. wat jij wilt. Zeg laten we gaan eten want ik heb honger.” Zei hij en we liepen sloom naar de grote zaal waar niet veel kinderen waren.
Ik at weinig. Ik at eigenlijk bijna nooit iets tijdens de pauze. Ik zag altijd op tegen het volgende uur, in dit geval transfiguratie. Een heel uur met Anderling doorbrengen was een marteling en dan ook nog eens met de ravenklauwers, vreselijk die stuudhoofden! Waar haalden ze het idee vandaan om ons met de ravenklauwers samen naar transfiguratie te laten gaan, schande.
“Hé Jack, hoe vind je dat meisje? Is dat geen goede prooi?” vroeg Lucas toen er een best knap meisje langs liep. Jack was eigenlijk best een playertje. Zijn hobby was zo ongeveer meisjes versieren en dat lukte hem ook op de een of andere manier goed. Het was eigenlijk tegen mijn principes in maar ja, je kan niet alles hebben in het leven, waar?
“Ze is wel knap hé, wat vinden jullie?” vroeg Jack aan Nick en Draco en die keken geïrriteerd op vanuit hun gesprek.
“Hoe vaak moet ik jou nog zeggen, nog een keer mijn gesprek verstoren en je krijgt te maken met mijn vuist.” Zei Draco dreigend. “Wat wilde je nu weten?”
“Alsof jou vuist sterker is dan de mijne, nou wat je van dat meisje vond.” Zei jack en wees naar het meisje dat net langs liep.
“Ziet eruit als een prooi voor jou.” Zei Nick en draaide zijn hoofd weer richting Draco.
“En jij Mel?” verstoord keek ik op. Waarom had hij altijd mijn mening nodig?
“Nou wat- ach laat maar, hé jongens ik zie jullie straks wel.” Zei hij en stond op en liep naar de gang. Ik zag dat het meisje ook op stond en ook richting de gang liep.
“Waarom heeft hij altijd meer oog voor de meisjes dan voor zijn vrienden?” zuchtte ik en Lucas keek hem na.
“Nou jij bent ook een meisje, nietwaar?”
“Ach hou je mond.” Zei ik en at toch nog maar een toastje op en ging naar de LL-kamer.

hoe vonden jullie het?? zeg het me please!!! reacties dus Wink

love you!!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

haai mensen!! ik heb weer een nieuw stukje en heel erg bedankt voor alle reacties en die van de reactie topic natuurlijk!!
ik ben echt heel blij dat dit verhaal wat succes heeft Mr. Green

nou ik heb maar snel weer een stukje voor jullie geschreven en ik hoop dat het leuk is... maar ik verwacht natuurlijk wel wat reacties he Wink

Hoofdstuk 5

Tijdens transfiguratie deden we niet veel, Anderling zat alles uit te leggen over de P.U.I.S.T.en en we kregen, voor het eerst en laatst, geen huiswerk op. En ik was nu op weg naar VTZK. De vraag wie onze nieuwe docent(e) was knaagde al de hele dag aan me. Best zenuwachtig stond ik, met de klas, voor het lokaal. Er kwam jonge man van ongeveer 25 jaar aangelopen. Hij had blond lang haar tot midden zijn rug en het was los bij elkaar gebonden. Hij had een licht gebruinde huid, grote neus met een bril erop en bruine ogen erachter.
De leerlingen begonnen opgewonden te praten toen we de klas binnen gingen. Ik ging naast Draco achterin zitten en we begonnen wat te praten.
“Oeh.. lekker ding.” Zei ik en bedoelde het als geintje maar Draco keek me vreemd aan. “Ik bedoelde het als geintje.” Zei ik snel en hij knikte langzaam. “Echt waar, denk je dat ik op oudere mannen val?!”
“Misschien, het zou kunnen.” Zei hij en haalde zijn schouders op. Hoe durft hij!! Ik gaf hem een stomp tegen zijn arm, ik vond hem hard, maar hij gaf geen kik en bewoon niet eens! Hij keek me vragen aan.
“Is er iets?” vroeg hij nonchalant en ik wist dat hij zijn lach inhield, normaal was hij in lachen uit gebarst omdat ik meer pijn leed dat hij als ik hem stompte. Ik keek hem met een vernietigende blik en aan en hij haalde onschuldig zijn schouders op. Hij kan zo irritant zijn. Dan denk hij dat hij heel wat is, oké dat is hij ook, maar het om het idee.
“Ik heb allemaal erg met jullie te doen dat Griffoendor en Zwadderich samen in een les zitten, maar dat geeft nog geen reden om niet naar mijn te luisteren.” Zei onze nieuwe leraar en iedereen werd langzaam stil en begon aandacht te krijgen voor hem.
“Ah fijn, ik heb de aandacht. Nou om te beginnen wil ik me graag voorstellen, ik ben Chiel Herends en ik kom jullie dit jaar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten geven. Ik woon gewoon in Londen maar mijn familie komt oorspronkelijk uit Denemarken. Verder nog vragen voor jullie je gaan voorstellen?” er gingen nog wat handen omhoog en mijn hand ook. “Ja, jij daar.” Hij wees naar Griffel.
“Ik ben Hermelien Griffel uit Griffoendor, heeft u hier ook gestudeerd en heeft u al ervaring met les geven?” wat een vraag, echt een vraag voor zo’n stuud als zij.
“Ja, ik heb hier op deze school gezeten en nee, ik heb geen ervaring met lesgeven maar heb wel een opleiding gedaan.” Ze knikte. “En jij daar.” Hij wees opeens naar mij, ik had niet verwacht dat hij mij een beurt zou geven.
“Huh ik?” vroeg ik verbaasd en ik zag dat Draco met zijn ogen rolde naast me.
“Ja jij, wie anders? De kerstman?” zei Draco ongeduldig waardoor ik moest lachen.
“Eeuh… wat was mijn vraag ook alweer, owja, hoe oud bent u?” vroeg ik terwijl ik mijn lach nog probeerde in te houden.
“Ik ben 26 jaar. Hoe heet je, het is wel zo beleefd je voor te stellen.”
“Owja, dat was ik vergeten. Mel Hanley van Zwadderich.” Zei ik grijnzend en hij knikte.
“Nou Mel, hij is maar 26. Dus oud kan er wel af. Zoveel verschillen jullie niet in leeftijd.” Zei hij grijnzen en ik keek hem uitdagend aan.
“Zeg, mag ik jou nu niet meer als mijn vriendje beschouwen?” zei ik uitdagend en hij keek even verward en verbaasd.
“Huh? Ow, maar natuurlijk mag je dat.” Zei hij op dezelfde uitdagende manier terug en ik grinnikte en gaf hem nog een stomp waarbij ik nog meer pijn kreeg aan mijn knokkels.
“Zeg Willen miss Hanley en meneer Malfidus verder wel even hun aandacht bij de les houden?” vroeg Herends en we keken allebei een beetje verschrikt op.
“Hé! Hoe kent u mijn naam?!” vroeg Draco een beetje geprikkeld.
“Je lijkt op je vader, ik zag hem wel eens op het ministerie.” Zei hij kortaf en Draco hield verder zijn mond. Hij vond het op zich wel een compliment als mensen zeiden dat hij op zijn vader leek. Zijn vader was slim, bijna nooit bang, behendig, erg ambitieus, liet niet makkelijk over zich heen lopen en voor een man van, denk ik 40 jaar, zag hij er nog goed uit.
De kinderen stelde zich voor uit de klas en we waren net klaar voor de bel. We kregen geen huiswerk en we liepen gelijk door naar de LL-kamer in de kerkers.
“Wat zaten jullie steeds te smoezen tijdens de les?” vroeg Jack nieuwsgierig.
“Overleggen over onze trouwplannen.” Zei ik en keek Jack aan. Zijn mond viel open en ik wist dat hij soms wat traag van begrip was, maar zo dom!
“Meen je dat?”
“Nee natuurlijk niet!! Oow jij bent echt zo… ach ja laat ook maar. Het gaat je in ieder geval niets aan.” Zei ik en draaide geïrriteerd met mijn ogen. Ik zag Nick Lucas en Draco grinniken, ze vonden het leuk dat ik me ergerde aan Jacks opmerkingen.
“Wat staan jullie nou dom te grinniken?!” vroeg ik ergerend aan hun en ze grinnikte nog meer. Waarom deden ze allemaal alsof ze zo dom waren! Ik had geen zin om met hun rond te lopen als ze zo bleven doen. Geïrriteerd en boos liep ik weg. Nick keek me achterna. Hij wilde achter me aan gaan maar Draco hield hem tegen en zei dat mijn bui zo wel weer over ging. Ik had het vaker volgens hem.
Zuchtend ging ik buiten aan de rand ven het meer zitten, met mijn slippers aan, die had ik in de zomer altijd onder mijn gewaad aan, speelde ik met mijn voeten in het water. Ik werd de laatste tijd zo snel boos, ik was snel geïrriteerd en liep dan altijd boos weg. Waren het de hormonen? Of was het gewoon dat de pubertijd nu pas echt bij mij ging werken? Waarom was ik zo snel aangebrand?
Aan de overkant zag ik Potter, Wezel en Griffel zitten. Ik bleef een tijdje naar ze kijken, ook al keken ze steeds mij richting op en praatten ze dan over me. Ik wist zeker dat ze over mij praatten want ze draaide zich vaak naar me om en een paar keer had ik oogcontact met een van hen. Het was lastig om erachter te komen op wie ik leek, al helemaal omdat ik nooit bij hem in de buurt kwam en niets van zijn vriendenkring wist. Hij had tenminste een vriendenkring, was ik jaloers? Ik had helemaal geen vriendenkring, alleen de 4 jongens. Ik kon wel wat vriendinnen gebruiken, om mijn lasten mee te delen, om mee te shoppen en andere dingen die meisjes onder elkaar deden. Over jongens praten en verhalen vertellen, alles uitproberen wat er uit te proberen valt. Ik had helemaal niet zo’n vriendin, ik had helemaal geen vriendin. Neerslachtig liet ik mijn hoofd hangen en keek naar me zelf in het water. Ik had geen puntig hoofd en ook geen rond hoofd, maar een beetje er tussen in. Mijn ogen stonden een beetje dof en mijn uitdrukking was niet erg vrolijk. Zuchtend liet ik ook mijn schouders hangen en spatte nog wat met min voeten in het water voordat die ook stil bleven hangen. Mijn spiegelbeeld zag er levenloos uit en ik zag er dus ook zo uit. Ik werd depressief van kinderen die lol maakte en over het terrein achter elkaar aan renden, of vrolijk bij elkaar zaten.
Potter, Wezel en Griffel gingen verder van het terrein. Het leek wel alsof ze een geheim wilde bespreken, ik was best nieuwsgierig en besloot onopmerkelijk tussen de bosjes te kruipen en hen af te luisteren. Ze gingen zitten en ik bleef stil in de bosjes zitten. Ze waren goed te horen en ik ging luisteren.
“Wat vinden jullie nou van haar?” vroeg Potter.
“Ze is een apart typje, het lijkt wel alsof ze een hekel heeft aan Park, maar gaat toch met Malfidus om en alsnog doet ze ook niet gemeen tegen andere Griffoendors, ze zegt niets tegen ze.” Zei Griffel.
“Huh? Over wie hebben jullie het nou?” vroeg Wezel verward en Griffel draaide geïrriteerd met haar ogen.
“Die Mel Hanley, van Zwadderich. Die vannochtend met Harry zat te flirten, weet je nog?!” zei ze en Wezel leek weer bij de les.
“Ik vind haar op iemand lijken.” Zei Wezel toen om ook mee te doen aan het gesprek.
“Ja, ik ook. Ik weet alleen niet wie. Ik weet wel dat het in ieder geval niet aan het karakter ligt maar aan het uiterlijk.” Zei Potter en ik voelde me al wat meer gespannen.
“Ja, maar toch heb ik het idee dat ik diegene niet persoonlijk ken. Weet je waar ik aan dacht, Harry?” Zei Griffel en Potter en Wezel keken haar afwachtend aan.
“Wordt niet boos, het is alleen qua uitstraling hoor.” Potter knikte. “Op je moeder. Ze geeft dezelfde uitstraling als je moeder op je foto’s.” Potter keek haar geschrokken aan, evenals Wezel. Daarna veranderde hun blikken.
“Je hebt gelijk, ze heeft dezelfde uitstraling als mijn moeder.” Zei Potter uiteindelijk.
“Maar, hoe kan dat?! Ik bedoel! Ze is een zwadderaar, een dooddoender!” zei Wezel en ik voelde me beledigd, als hij dat dacht dan zou ik hem maar eens wat laten zien.
“Ron! Kijk naar hoe ze lacht, hoe ze beweegt, hoe ze omgaat met die vrienden van haar en hoe zelfverzekerd ze zich uitstraalt! Vergelijk dat eens met de verhalen van Remus en je moeder en weet ik het en de foto’s.” zei Griffel en ik voelde me beledigd. Ik wilde helemaal niet op haar lijken! Ik leek niet op haar! Dat kon niet! Ik was anders, ik zag er niet als zij uit! Zij wisten niets van de manier hoe ik met mijn vrienden om ging en hoe zelfverzekerd ik me voelde! Ik zou ze laten weten dat ik er niet op leek. Ik kroop naar achteren de bosjes uit en stapte hun richting op. Toen ik vlak voor ze stond kregen ze me in de gaten en keken me verbaasd aan. Ik was woedend. De woede was met grote letter op mijn voorhoofd geschreven.
“Denken jullie dat ik op de moeder van Potter lijk?” vroeg ik sissend maar ze hadden me wel verstaan. Ze keken me geschrokken aan en toen naar elkaar.
“Nou?! Zeg het dan recht in mijn gezicht! Denken jullie dat ik gek ben?! Dat ik niet weet dat jullie al die tijd over mij hebben zitten praten?!!” Ik begon steeds harder te praten en uiteindelijk te schreeuwen.
“Hoe durven jullie dat ook maar te denken!! ALS IK ZOU ZEGGEN DAT IEMAND VAN JULLIE OP IEMAND VAN MIJN FAMILIE LEEK, DAN WAS IK NIET MEER WELKOM IN MIJN FAMILIE! HET ZOU EEN SCHANDE ZIJN VOOR MIJN VADER ALS IK ZEI DAT JIJ! POTTER! OP HEM LEEK!!” Ik wees met een vinger op Potter en ze keken me geschrokken aan. “Hoe zou jij het vinden als Draco zei dat jij op zijn vader leek? Echt rot hé, dan wilde je ook niet dat hij stiekem zat te smoezen over je. En jij modderbloedje, hoe durf je me te vergelijken met iemand die, al weet ik veel hoeveel jaren dood is en de moeder is van het meest gehate persoon die ik op deze school ken!! Ik krijg jullie nog wel, jullie allemaal, reken daar maar op! Hier komen jullie niet vanaf.” Zei ik weer sissend en draaide me om en renden woedend en betraand terug naar de LL-kamer.
“Waarom huil je?” vroeg het schilderij naast de muur die open moest gaan voor toegang naar de LL-kamer.
“Gaat je niks aan! Modderbloedjes.” Snauwde ik en de muur ging opzij. Snel liep ik naar beneden en wilde niet dat iemand mij zag. Ik huilde nooit, nu zag dan heel Zwadderich dat ik huilde. Dat kon ik niet laten zien.
Door mijn haast keek ik niet goed waar ik liep en botste tegen Nick op.
“Hé Mel, waar heb je gezeten? Hé wat is er..” maar voor hij zijn zin kon afmaken duwde ik hem ruw opzij en renden verder.
“Mel! Wat is er?!” riep hij me nog na en kwam achter me aan. In de LL-kamer zag ik Draco en Lucas verbaasd opkijken toen ze Nick hoorden roepen. Ze zagen me snel naar mijn slaapzaal rennen en me verdwijnen.
“Mel!” hoorde ik Nick nog roepen uit de LL-kamer toen ik de deur had gesloten maar ik wilde geen medelijden. Ik wilde geen troost, ik wilde niets, ik wilde niet meer leven.
Snikkend viel ik op mijn bed en trok woest de gordijnen dicht. Met mijn gezicht in mijn kussens en die goed vast geklemd in mijn armen lag ik een tijd te huilen.
Waarom trok ik het me zo aan? Ik wist toch zelf wel dat het niet zo was? Waarom wilde ik het weten? Was dit de reden waarom mijn ouders me zo behandelde?
Bij mijn laatste gedachten schrok ik. Ik ging rechtop zitten en de tranen stopte abrupt. Was dit de reden? Omdat ik op de vrouw leek die het kind op aarde had gebracht dat Voldemort kon verslaan? Ik moest het weten, maar eerst wilde ik weten of het echt waar was. Ik moest het aan leraren vragen die haar hebben gekend, dat waren professor Sneep en professor Anderling vast wel. Desnoods moest ik het aan onze dreuzelvriend gaan vragen, zekerheid was nu mijn doel.
Ik stond op en liep naar de badkamer. Ik zag bleek en mijn ogen waren rood. Het was duidelijk dat ik had gehuild. Ik plonsde water in mijn gezicht om het te verminderen, het hielp een beetje. Ik had me voorgenomen niet te reageren op de jongens en regelrecht naar het lokaal van professor Sneep te gaan. Het was immers moeilijker dan ik had gedacht. Ik liep naar boven de LL-kamer in en wilde gelijk door gaan naar de volgende trap die naar de muur leidde, maar de jongens zaten nog steeds in de LL-kamer.
“Mel, wat is er nou?” vroeg Nick zodra hij me zag en ik keek ze even aan, zij keken mij verwachtingsvol aan. Na ze allemaal een voor een aan te kijken met doffe ogen liep ik door naar de volgende trap.
“Mel, wacht nou!” zei Nick die weer probeerde me te stoppen maar ik rende snel omhoog en verdween de ging in. Hij volgde me maar het kon me niet schelen. Ik rende naar Sneep’s kantoor en haalde even diep adem voor ik op de deur klopte.
“Binnen.” Zei de ijzige stem van Sneep en ik duwde de deur open en duwde hem weer dicht, vlak voor de neus van Nick. Gelukkig had Sneep niet door dat Nick er ook stond en Nick deed geen poging ook binnen te komen.
“Jufvrouw Hanley, wat is er?”
“Ik wilde even met u praten over een probleem.” Zei ik verzekerd als mijn stem kon, maar je hoorde nog steeds de trillingen in mijn stem.
“Gaat u zitten.” Zei hij en toverde een stoel voor zijn bureau en ik ging erop zitten. “Vertel over u probleem en we kunnen hem oplossen.” Zei hij en deed best vriendelijk.
“Nou kijk, het zit zo. Ik heb gehoord dat mensen mij op de moeder van Potter vinden lijken, qua uitstraling. Ik weet het zelf niet zo goed omdat ik haar nooit heb gekend, maar u wel. Kunt u mij vertellen of deze geruchten waar zijn en ik daadwerkelijk op de moeder van Potter lijk?” vroeg ik en hij was verbaasd om deze vraag te horen.
“Ik zelf zie geen verband tussen mevrouw Potter en u, u bent immers een zwadderaar en zij was een griffoendor. Ik kende haar niet goed en voor mij bent u heel iemand anders dan mevrouw potter. Ik denk niet dat ik u verder kan helpen, daarvoor zult u naar professor Perkamentus moeten gaan of naar professor Anderling. Zelf denk ik dat professor Perkamentus het, het beste kan zeggen.” Zei hij en ik bedankte hem en ging weg. Blijkbaar moest ik dus toch naar de dreuzelvriend om zekerheid te krijgen.
Nick stond niet op me te wachten dus ik liep snel verder naar de ingang van het kantoor van Perkamentus. Ik was er wel eens geweest dus ik wist de weg wel.
Toen ik richting het kantoor liep zag ik Potter, Griffel en Wezel in de hal. Stug keek ik de andere kant op en liep met stevige pas door naar het kantoor. Toen ik daar aan kwam en naar de stenen waterspuwer keek, kwam het me te boven dat ik het wachtwoord helemaal niet kende.
“Mag ik naar professor Perkamentus, het is dringend en heel belangrijk.” Zei ik tegen de waterspuwer maar hij verroerde niet. Vloekend stampte ik op de vloer, wat nu?
“Jufvrouw Hanley, waarom staat u hier in de gangen?” vroeg een strenge stem en ik sprong een stukje de lucht in van schrik voor ik me omdraaide.
“Ik moet dringend naar professor Perkamentus maar ik weet het wachtwoord niet professor Andeling.” Zei ik beleefd en ze knikte. Ze ging voor het beeld staan.
“Kanariekano’s” zei ze en de waterspuwer verschoof. “Volg me.” Zei ze op gebiedende toon en ik stapte achter haar de draaiende trap op.
Toen we boven aan kwamen klopte ze op de deur en ging naar binnen.
“Albus, jufvrouw Hanley wilt u dringend spreken, ik hoop niet dat ik je stoor.” Zei Anderling en Perkamentus keek haar glimlachend aan.
“Dank je Minerva, nee je stoort me niet. Jufvrouw Hanley, wat is uw probleem?” vroeg hij en ik keek verschrikt op. Hoe wist hij dat ik een probleem had. “Kom, ga zitten.” Zei hij en net als Sneep toverde hij een stoel tevoorschijn en ik ging zitten. Anderling ging weg en Perkamentus keek me met glinsterende ogen aan.
“Nou, ik heb gehoord dat mensen mij op mevrouw Potter vinden lijken, de moeder van Harry Potter.” Hij knikte en dit was de eerste keer dat ik zijn volledige naar uitsprak. “Ze hadden het niet over karakter maar uitstraling, professor Sneep kon me niet echt helpen en zei dat ik er met u over moest praten. Ik wil graag weten of dat waar is.”
“Het is moeilijk om dat te zeggen. Lily Evers/Potter, straalde vrolijkheid uit. Dat vond ik. Ze lachte vaak en ging geduldig en grappig met haar vrienden om. Ik zelf vind dat jij ook wel vrolijkheid uitstraalt. Je gaat vriendelijk met mensen om en hebt soms woede uitbarstingen. Ik zelf vind dus dat je eigenlijk best wel wat met haar gemeen hebt op het gebied van uiterlijk en uitstraling. Waarom is dit zo belangrijk voor je?”
“Het zou een hoop problemen die ik heb oplossen als ik weet waarom ik die problemen heb, nu ben ik waarschijnlijk er achter gekomen. Ik denk alleen niet dat het me lukt ze op te lossen maar dat zijn mijn zaken. Heel erg bedankt voor uw informatie en mag ik nu gaan, ik heb nog wat goed te maken met wat vrienden.” Zei ik gehaast en zo beleefd mogelijk hij knikte en zo snel ik kon ging ik weg. Dit was nog erger dan ik dacht, Potter vond het niet alleen, het was ook zo en hier kon ik niets aan veranderen.

reacties?? hoe vonden jullie het? is het niet een beetje overdreven en legt het wat uit?
ik hoop het!!

love you!!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

haai mensen...
het spijt me heel erg maar ik heb helemaal niet zo veel tijd als ik dacht Embarassed

ik ga nu ook op vakantie dus het zal wel ff duren...
maar ik neem de laptop mee dus ik kan wel blijven typen maar niet postten..
ik hoop dat jullie me vergeven Embarassed

love you!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

haaai mensen!!!!
kben terug van vakantie Very Happy

t was wel erg leuk hoor!
maar ik (heel veel) nieuwe stukjes geschreven....
maar ik post er nu maar een.. anders gaat het te snel Twisted Evil

Hoofdstuk 6

Ik wilde het helemaal niet goed gaan maken, wat ik wilde was weg. Ver weg, nou dat zal vast niet gaan, maar alleen even weg. Een stukje het bos in ofzo, niet ver, een klein stukje. Ach wat zat ik te zeuren! Regels waren er om overtreden te worden!!
Snel liep in naar buiten, waar iedereen gezellig op het gras zat. Weer kreeg in een depressief gevoel toen ik kinderen gezellig met hun vrienden zag. Ik besefte dat ik snakte naar een goede vriendin, maar die had je niet zomaar, die kon je niet kopen in de winkel. Ik had alleen maar vrienden en sommige dingen deed je gewoon niet met jongens, ook al waren het je beste vrienden.
Verscholen in de schaduw keek ik naar 2 meisjes, de hadden lol en leek als of ze niet te scheiden waren. In verbeelding zag ik mij en Lumina in mijn eerste jaar nog zitten. We zaten ook zo op het gras en waren ook onafscheidelijk. Maar toch kregen we ruzie en gingen uit elkaar. ik vond het vreselijk dat we ruzie hadden gekregen we hadden elkaar niet eens meer aan gekeken.
Ik wendde mijn blik af van het tweetal en ging langzaam naar het bos. Ik versmolt samen met de schaduw van het bos en liep geluidloos erdoor. Ik kon dit tamelijk goed, als je altijd stiekem moet weg glippen, ging het ook steeds makkelijker. Er kraakte geen takje, omdat ik ze allemaal behendig ontweek. Snel kroop ik in een boom en ging op een tak zitten.
Een tijd was het stil maar toen hoorde ik iemand komen. Het was niet een iemand maar meerdere mensen. Ze ging aan de rand van het bos zitten en hadden niet in de gaten dat ik ze makkelijk kon horen.
“Patty, waarom heb je eigenlijk ruzie met Draco?” vroeg een meisje. Zo te horen een vriendin van Patty en ze waren met z’n tweeën.
“Omdat Draco me aan de kant heeft gezet voor Mel.”
“Maar, je kon het altijd zo goed met hem vinden.”
“Maar, ik werd jaloers, hij vind haar leuker en zij flirt maar met iedereen.”
“Je ziet toch dat ze niet door heeft wat ze doet. Ze flirt niet met iedereen, ze is heel kieskeurig. Ze flirt niet met andere jongens dan Lucas, Jack, Nick en Draco en vind je het gek, ze heeft niemand anders. Ze heeft geen vriendinnen en ik neem niet aan dat ze overal met de jongens mee over kan praten. Als ze niet bij hen is dan is ze heel eenzaam. Ik snap ook wel waarom Draco haar leuk vind, ze is sterk, elegant en slaat snel van haar af en zij is de enige die tegen hem in gaat als het haar niet bevalt.” Het was even stil en ik was behoorlijk geraakt door wat het andere meisje zei en dat ze zo veel van me af wist.
“Maar waarom kreeg ik dan ruzie met hem?”
“Omdat je jaloers werd en gemene dingen over haar ging zeggen, natuurlijk nam Draco het voor haar op en anders had iemand anders het wel gedaan. Sorry dat ik het zeg maar ze sliep en als iemand slaapt kan die zich niet verdedigen tegen wat andere zeggen, je was achterbaks bezig.”
“Maar, ik kon er niets aan doen…. Het ging van zelf en ik wil heus wel vrienden met haar worden, alleen denk zij dat ik een ongelooflijke trut ben die geen gevoelens heeft.”
“Patty, als je eens rustig met haar gaat praten. Dat helpt altijd.”
“Dank je Lum, erg bedankt dat je met toch wil helpen ondanks in zo gemeen tegen je heb gedaan.”
“Het geef niet, ik ben ook niet voor niets de ‘Helper’ van de school. Ik vind het fijn om mensen te helpen die problemen hebben. Nou ik moet gaan doei.” Ik viel bijna van de tak af toen ik hoorde dat Lumina dat meisje was. Vroeger was ze altijd zo anders en nu hielp ze mensen die problemen hadden? Misschien was het niet de Lumina maar iemand anders die afgekort werd door Lum. Dat hield ik me maar voor want de Lumina zou dit nooit doen. Ik wist eigenlijk niet eens dat we een ‘Helper’ hadden hier op school.
Ik twijfelde, dit was mijn kans om het ooit goed te maken met Patty. Aan de andere kant zou ze het vast niet leuk vinden als ik dit allemaal had gehoord. Ik besloot om stil naar beneden te gaan en toch maar te kijken of ze weg was of niet, zo niet dan zou ik met haar gaan praten.
Ze zat er nog, tegen een boom, rustig met haar ogen dicht. Ik liep dichter bij en maakte wat geluid zodat ze merkte dat ik er was. Ze opende haar ogen en zag me uit de bosjes verschijnen. Ze keek me even verbaasd aan maar begon toen zenuwachtig te verzitten toen ik tegenover haar ging zitten.
“Ik heb je gesprek gevolgd.” Zei ik serieus en dat maakte haar blijkbaar nog zenuwachtiger. Ze schraapte haar keel.
“Ow…. Heb je alles gehoord?” vroeg ze en ik knikte. “Dan heb je vast ook wel gehoord dat ik ruzie had om jou met Draco en dat ik graag weer vrienden met hem wil zijn.” Ik knikte weer. “En dat ik onze ruzie, als die er ooit was, ook wil neerleggen.” Weer knikte ik. “Of beter gezegd ik wil vriendinnen met je worden.” Weer knikte ik.
“Het zou ook een stuk gemakkelijker zijn voor Draco als 2 vriendinnen ook met elkaar kunnen omgaan, het zal ook een stuk makkelijker voor mij zijn. Dan hoef ik je niet meer te negeren enzo.” Nu knikte zij.
“Ik wil graag een nieuwe start maken en mijn vriendschap met jou kunnen delen.”
“Nou, een nieuwe start lijkt me niet zo moeilijk. We moeten het verleden laten liggen en meer met elkaar gaan doen. Maar ik wil wel wat dingen duidelijk maken; ik beheks geen kinderen op de gang; hang niet meer aan Draco’s arm, hij moet kunnen ademen weet je, dat ik belangrijk; jaloezie is menselijk, maar geef je er niet aan over; je moet geheimen kunnen bewaren” ze keek even raar “en je moet helpen Potter en zijn vriendjes terug pakken.” Bij dat laatste kreeg ze en valse grijns op haar gezicht maar daar na een onbegrijpelijk gezicht.
“Hoezo, ze hebben jou toch nooit iets aangedaan en, waarom was je eigenlijk in het bos?”
“Nou om een lang verhaal kort te houden, ik zat hier in het bos omdat ik behoefte had aan rust. Ik moet Potter laten boeten voor wat hij heeft gezegd over mij.”
“En dat is?”
“Dat ik op zijn moeder lijk. Een ergere belediging bestaat niet!” Patty zette grote ogen op. En kon even niet antwoorden.
“Ik heb het na gevraagd bij Sneep maar die verwees me naar onze dreuzelvriend en hij zei dat ik er inderdaad op leek.”
“Nee! Maar weet je ook hoe dat komt? Of is het puur toeval?”
“Ik denk niet dat het puur toeval is maar ik ga het na vragen. Wil je me helpen met het onderzoeken van dit en de geschikte straf voor hem uitzoeken?”
“Natuurlijk! Ik doe niets liever dan Potter vervloeken!” zei ze en kreeg een valse grijns. We stonden op en gingen naar de bib, hopelijk kon die ons helpen.
Ik was nog wel in de war dat ik het nu opeens goed kon vinden met Patty, die ik jaren had gehaat, maar nu was ik alleen maar blij dat ik een vriendin had.
De bieb had ons helaas niet kunnen helpen, maar dat had ik al verwacht. We liepen naar de LL-kamer en waren, eigenlijk best gezellig, aan het praten. Bij Zwadderich stond algemeen bekend dat ik en Patty elkaar niet mochten, vandaar dat veel kinderen ons dus gewoon met open mond na aan het kijken waren. Toen we eenmaal de LL-kamer hadden bereikt en naar binnen gingen, was het nog erger.
Ik zag Draco samen met Lucas een potje toverschaak spelen en Jack en Nick zaten huiswerk te maken. Toen Lucas ons in de gaten kreeg keek hij met grote ogen naar mij en stootte Draco aan. Hij had enigszins een verwarde en onbegrijpelijke blik. Nick en Jack stonden mij ook na te kijken en ik wist zeker dat er maar 1 zin door hun hoofd ging. ‘Eerst waren ze nog vijanden, nu zijn ze vriendinnen, hoe is dat mogelijk? Verschillen meisjes dan zoveel van jongens?’ dat was de zin en ik was er honderd procent zeker van.
“Patty, ik ga even mijn excuus aanbieden, denk ik.” Fluisterde ik en ze knikte. Ik liep naar de jongens toe en omhelsde ze een voor een. Daarna ging ik voor ze staan en zetten puppy oogjes op.
“Sorry dat ik gemeen was.” Zei ik met een pruillip. Ze keken me even wantrouwig aan en begonnen nu te lachen.
“Hoe moeten we ooit zo’n blik weerstaan?” vroeg Nick lachend en ik grinnikte.
“Niet. Ow en mensen, ik en Patty beginnen opnieuw en we zijn nu van plan om aardig tegen elkaar te doen.” Zei ik zelfvoldaan.
“Ow, en waarom dat zo opeens?” vroeg Lucas en op die vraag had ik even geen antwoord.
“Nou, eeuh…. Gewoon. Omdat het zo is.” Zei ik en wenkte Patty dat ze erbij moest komen. Ik ging op de bank zitten en haalde een spelletje kaarten tevoorschijn.
“Zo, Nick, Jack, leg jullie huiswerk aan de kant en Luc en Draco jullie potje kan wel even wachten. We gaan even een potje kaarten.” Zei ik met een gemene grijns. Dit was mijn lievelingsspel, ik won altijd.
Na een tijdje hadden we het erg gezellig en ik dacht dat mijn humeur even niet meer kapot kon gaan. Totdat Nick iets vroeg ging alles nog goed, maar daarna..
“Mel, waarom ging je eigenlijk naar Sneep?” vroeg hij. Verschrikt keek ik op, hier wilde ik nu echt niet aan herinnerd worden!
“Eeuhm… omdat ik iets moest vragen.”
“Maar waarom gooide je de deur dicht voor me neus en ontweek je ons? We kwamen Perkamentus nog tegen en hij vroeg ook of je het nog goed had gemaakt.”
“Ow…” waarom moest die oude zeurpiet toch alles weten? En waarom moest hij ook altijd weten met wie je ruzie had! Hij verraadde alles!! “Eeuhm.. ik ben niet naar hem geweest!” zei ik snel, maar ongelovig.
“Ik zag je erheen gaan, dus, wat is er? Je kan ons echt wel vertellen wat er is hoor.” Ik bleef stil, ik wilde echt niet vertellen dat ik Potter hoorde praten en ze verrot had gescholden. Dat zouden ze me niet kwalijk nemen maar dat ik op zijn moeder lijk, zou een grote schok zijn en ik wist niet hoe ze erop reageerde.
“Eeuhm, ik moest iets navragen.” Zei ik aarzelend.
“En wij mogen niet weten wat dat is?” vroeg Jack.
“Nee, als ik het niet wil vertellen dan vertel ik dat niet!” snauwde ik terug en ze keken een beetje geschrokken aan.
“Rustig, het hoeft niet hoor, als je dat niet wil.” Zei Draco.
“En ik wil het niet, dus blijf nou niet zo doordrammen!”
Ik keek ze chagrijnig aan en Nick keek een beetje bedroefd. Waarschijnlijk omdat hij dacht dat ik ze niet vertrouwde, maar zo lag het toch niet? Ik bedoel, ik moest eerst weten hoe die Lily Potter eruit zag en hoe het kwam dat ik op haar leek. Ik stond op en liep naar de slaapzaal. Ze keken me zwijgend na en Patty liep na even te aarzelen achter me aan.
Zuchtend ging ik op mijn bed zitten en Patty op het bed naast me. Het bleef een tijdje stil. Zwijgend keek ik naar haar en zij naar mij. Ik trok mijn mond open om iets te zeggen, maar deed hem toen weer dicht.
“Je gaat het hen niet vertellen hé?” vroeg ik toen maar.
“Nee. Het is iets van jou dat ik weet. Maar als jij niet wil dat iemand anders het weet, dan vertel ik het ook niet.” Zei ze simpel weg en ik glimlachte.
“Hoe zou het komen? Ik kan toch geen familie zijn? Ik bedoel, er is mij altijd verteld dat ik volbloed ben.” Zei ik hopeloos.
“Misschien….. nee laat maar. Dat zal het wel niet zijn.” Zei ze nadenkend en schudde haar hoofd.
“Wat dacht je dan?”
“Heb jij altijd je ouders geloofd?”
“Ja, wel van wat ze vertelde enzo.”
“Het kan misschien zo zijn dat je vader je vader niet is, of je moeder je moeder niet is.”
“Wat?!” zei ik geschokt “Mijn moeder is zekerweten mijn moeder en mijn vader, we hebben foto’s!”
“Dan zal het wel zo zijn, maar foto’s bewijzen niet alles. Ik bedoel, misschien kan je moeder toen ze al zwanger was zijn gescheiden ofzo, niet dat dat het is hoor… het is maar een theorie.” Ik zei niet. Het kon, daar had ze gelijk in. Maar dan wist ik het toch wel? Ik bedoel, zou mijn moeder me zo iets achterhouden? Ik zou het haar nooit vergeven als dat zo was. Ik zou het haar sowieso niet was ze me heeft aangedaan. Het was bijna overduidelijk dat ze dat had gedaan omdat…… omdat…. Nou je weet wel. Het was moeilijk om er over te denken. Moet je nagaan dat het nog moeilijker is om te denken dat het echt zo is en dat daarom ik zo mishandeld wordt.
Mijn ouders zijn trouw aan de heer en hij geeft hen waarschijnlijk opdracht dat te doen, ze deden vroeger nooit zo iets, maar toen ze zich aansloten ging het mis, ik was 5.
“Kom je mee eten? Het is al 6 uur.” Vroeg Patty op gegeven moment. Ik knikte en stond op. Sloffend liep ik naast haar maar zodra ik door de gangen liep, liep ik met opgeheven hoofd en arrogant door de gangen. Ik zou Potter laten zien dat ik absoluut niet op zijn moeder leek.
Ik hoopte dat hij door de gang zou lopen, zou zien dat het fout was, net als Perkamentus. Maar ook hoopte ik dat hij niet door de gang zou lopen, ik weet niet waarom. Maar het tegendeel was waar, hij liep wel door de gang op weg naar de grote zaal. Ik stootte Patty aan en knikte, ze knikte terug. Ze had gezegd dat ze hem wel wilde vervloeken als we hem zagen, ze zag de lol er wel van in. Ik vond het niet leuk om mensen te vervloeken, maar in dit geval kon het me niets schelen.
Ze pakte haar stok en zacht mompelde ze iets en opeens viel het drietal hard op de grond. Ik grinnikte gemeen en als Patty. Ze had beentje-plak gedaan, het was niet echt erg ofzo maar het zag er toch wel heel grappig uit en veel kinderen lachte. Met een valse arrogante grijns liepen we naar ze toe, lang ze.
“Gevallen Potter?” zei ik gemeen en hij keek me woedend aan.
“Hoe zou dat nou komen?” zei hij sarcastisch en ik lachte sarcastisch terug.
“Ik heb geen idee.” Zei ik sissend en met nog wat woedende blikken toegeworpen van Griffel en Wezel liepen we lachend weg. Ik genoot er van als ze zich zo boos maakte. Misschien was het toch nog wel leuk hen te vervloeken, zolang het maar bleef bij voorschut zetten en niet met echte pijnlijke gemene vloeken.
Tijdens het eten zaten we te praten en kwamen Draco en Nick bij ons zitten.
“Ik heb gehoord dat jullie Potter hebben vervloekt.” Zei Draco grijnzend en we knikte.
“Nou, Patty deed het op mijn verzoek. Ik kreeg echt genoeg van zijn arrogante blikken naar mij. Alsof hij beter is, ik bedoel….” Ik deed net alsof ik me verslikte en daardoor niet kon zeggen wat ik wilde zeggen, ik wilde namelijk zeggen omdat hij een halfbloed was. Dat mocht ik niet meer zeggen, er bestond een kans dat ik zelf een halfbloed was, of dreuzelbloed in me had. En dan zou ik voorlopig niet meer kunnen praten.
“Wat bedoel je?” vroeg Draco.
“Nee, gewoon. Omdat hij beroemd is ofzo…” zei ik snel. En hij knikte. Ik at snel verder en zei ze gedag. Ik ging snel naar bed wat morgen zou onze 2e schooldag alweer beginnen. Onze 2e al, de 1ste had ik nu wel overleefd. Morgen zou ik onderzoek doen naar mijn achtergrond.
Ik liep snel door de gangen en wilde even niet dat iemand me zag. Ik liep naar de kelder en ging wat gangen in. Uiteindelijk kwam ik bij een gang die dood liep.
“Mercurius” zei ik zacht en de muur verschoof 30 cm. Snel glipte ik erdoor.
“Vulcanus” zei ik en de muur schoof weer dicht.
De gang was donker, maar ik kende het steentje voor steentje. Al sinds ik hier op school zat moest ik door deze gang.
Langzaam maar behendig liep ik door. Het was super donker, je zag geen hand voor ogen. Ik onweek uitstekende stenen en kwam uiteindelijk bij een hoek. Ik ging de hoek om en de gang werd breder. Ik volgde hem weer en uiteindelijk stopte de gang. Hij liep dood.
Ik pakte mijn stok, maar stak ik toen weer weg. Gelukkig bedacht ik me net dat ik hier niet mocht toveren, alleen in nood. Ik zat nu onder het kasteel en het was behoorlijk gehorig. Ik ging met mijn hand naar de muur. Tastend gleed ik erover tot ik een ingedeukte steen voelde. Een opzij, twee omhoog. Ik drukte de juister steen in en de muur ging open, weer maar 30 cm. Ik glipte er weer langs en kwam nu bij een trap omlaag, ik ging naar beneden.
Na 5 minuten lopen kwam ik weer bij een gang die ik moest volgen.
De zenuwen kropen omhoog in mijn buik. Ik wist heel goed waar ik mee bezig was en wat ik moest doen, wat ik kon verwachten. Maar toch was het raar. Ik was hier 2 maanden niet meer geweest en ik was blij dat ik het nog goed kende.
Ik kwam weer bij een muur, maar deze ging open zodra ik mijn hand erop legde. Langzaam en geruisloos schoof hij helemaal opzij en ik kwam bij een blauw verlichte zaal. En stonden pilaren met fakkels, die blauw licht gaven. Ik liep naar het midden met mijn gezicht straks naar voren. Er was geen emotie te lezen terwijl ik die toch had.
“U had me geroepen, meester” zei ik en maakte een diepe buiging.

hoe vonden jullie het??
kheb graag reacties hoor!!

love you!!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

hallo hallo,
weer een stukje...
speciaal voor ShadowCat Angel

omdat je zo'n trouwe fan bent Laughing

Hoofdstuk 7

Ik hoorde een tijd niets en ik werd onzeker. Straks had ik wat verkeerd gedaan en moest ik gestraft worden. Ik was al eens gestraft, en dat ging heel anders dan als ik door mijn ouders werd gestraft. Hij gebruikte geen vloeken, maar zijn taal. Hij sprak streng en dat drong goed tot je door. Hij dwong je te luisteren, maar deed dat zachtaardig.
“Ja, ik had je geroepen. Ik ben blij dat je bent gekomen, dat je weg glipte bij je vrienden.”
“Altijd meester, voor u doe ik alles.”
“Dat hoeft niet. Alsjeblieft, aanbid me niet zo. Ik ben geen held, ik ben geen legende.”
“U bent mijn held meester, ik doe wat ik wil en dat is onder anderen u aanbidden.”
“Haha, dat kun je wel zeggen. Jij doet wat je wilt.” Zei hij en ik glimlachte.
“Waarom had u me geroepen?”
“Het is gevaarlijk. Hij loert naar je, je moet voorzichtig zijn. Kijk uit dat niemand je ziet als je hierheen komt. Ik wil niet dat we ontdekt worden.”
“Ik zal goed uitkijken, was dat alles?”
“Nee, ik heb je ook geroepen omdat jij mij riep. Er is iets wat je me wil vragen en vertellen.”
“Dat klopt. Wat weet u van mijn achtergrond. Ik wil graag weten wie mijn biologische ouders zijn.”
“Ik weet alles over jou en ik wist ook dat je het op een dag zou komen vragen. Je wil weten waarom je op Lily Evers lijkt, niet waar?” ik knikte.
“Ik hoorde Potter erover praten en heb het aan Perkamentus gevraagd, hij gaf het toe.”
“Het komt omdat, wil je het echt weten?”
“Ja, ik ben er klaar voor.”
“Het komt omdat je hele verre familie van hem bent.”
“Hoe kan dat? Ik ben volbloed!”
“Nee, er zit een heel klein beetje dreuzelbloed in jou.”
“Maar van wie heb ik dat dan?”
“Van je biologische vader en dat is niet Marcus Hanley, maar Pieter Stan. Pieter Stan was een héél héél verre achter neef van Lily evers. Hij was ook tovernaar, alleen was zijn vader en opa en moeder en oma ook al tovenaar. Dus je hebt maar heel weinig dreuzelbloed, zo weinig dat ze je gewoon een volbloed noemen. Niemand zal erachter komen dat je niet helemaal volbloed bent.” Ik was stil, mijn vader was mijn vader niet, net zoals Patty al had gezegd.
“Dus eigenlijk heet ik niet Mel Hanley, maar Mel Stan?”
“Ja eigenlijk wel, maar was je er nooit achter gekomen. Er waren foto’s van jou en Marcus, maar nooit foto’s van hem en Marcus toen hij nog klein was.” Ik dacht na, ik had nog nooit foto’s gezien van hem toen hij klein was, wel als hij met me moeder of alleen op de foto stond maar nooit met Marcus.
“Ik wil niet aan hem herinnerd worden! Hij zei dat hij me weg zou halen en dat deed hij niet!”
“Waarom denk je?”
“Weet ik niet! Daarom, hij is zijn belofte niet na gekomen! Hij heeft mijn vertrouwen in hem geschonden, ik kan hem niet meer vertrouwen.” Zei ik bedroeft. De herinneringen toen hij het had gezegd, vlak voor hij weg ging waren nog vers, alsof het gisteren was. Als ik naar Zweinstein ging zou hij me weg halen, maar dat deed hij niet. Altijd heb ik gewacht tot ik een brief zou krijgen, van hem. Nooit, nooit had meer iets van hem gehoord.
“Hij wilde het wel doen, hij was het altijd al van plan. Ik hem wijs gemaakt dat hij het niet moest doen.”
“Waarom?! Het heeft mijn hele jeugd verpest! U zei altijd dat ik hem maar moest vergeten, dat hij niet terug kwam. Waarom heeft u hem tegen gehouden?!”
“Het was het beste, je beseft het nog niet, maar dat komt nog. Zolang je bij hen bleef, werd je vermoord. Als je weg was gegaan, had Voldemort je vermoord.
Je wil me niet geloven, dat hoeft ook niet, maar denk er over na. Je moet het hem vergeven, als je hem ooit nog eens zie en daar ben ik zeker van.”
“Hoe weet u dat nou, ik heb hem nooit meer gezien. Hij was net van school toen ik erop ging. Ik heb hem al 12 jaar niet meer gezien, hoe moet ik hem herkennen?!”
“Hij herkent jou, vertrouw daar maar op. Je moet nu gaan, je vrienden willen gaan slapen en als je nieuwe vriendin erachter komt dat je niet in je bed ligt dan gaat ze vragen stellen.” Ik knikte, maakte nog een buiging en ging terug. De gang door, de trap op, de hoek om en uiteindelijk was ik weer in de kelder.
Snel liep ik terug en smolt met de schaduw samen toen ik de LL-kamer in ging en ik Patty achter me zag. Ik snelde naar boven en ging naar bed.

“Mel, wakker worden. Je moet opstaan anders kom je te laat bij kruidekunde.” Zei Patty en grommend en mompelend stond ik op. Ik douchte en kleedde me aan, daarna liep ik naar de LL-kamer.
“Lekker geslapen schat?” vroeg Draco terwijl ik chagrijnig mijn duim op stak.
“Ochtend humeurtje?” gniffelde Jack en ik negeerde hem. Draco sloeg een arm om me heen en met Patty aan de ander kant van me liep ik naar de grote zaal om te eten. Lucas en Nick waren druk in gesprek achter ons aangelopen waar Jack tussen kwam en mee ging doen.
In de hal zag ik Potter staan en stond opeens stokstijf stil waardoor Nick tegen me aanliep. Ik keek naar Potter die blijkbaar niet doorhad dat ik naar hem staarde. Heel langzaam begon het gesprek van gister tot me door te dringen. Ik was familie van hem. Ik was gewoon familie van mijn ergste vijand van school.
“Mel, wat is er? Waarom sta je opeens stil?” vroeg Nick die achter me stond. Ik stond in neen soort trance en kon niet antwoorden, ook al zou ik het willen, het ging niet.
“Mel?” vroeg Draco op zijn beurt en ging voor mijn gezichtsveld staan. Ik ontwaakte uit mijn trance.
“Er is niets, ik heb geen honger, ik ga alvast naar de kassen.” Zei ik en zonder op antwoord te wachten liep ik weg. Ik wilde best met hun zijn, maar ik wilde Potter niet zien. Ik wilde hem niet zien, ik mocht hem niet zien!
Zuchtend ging ik op wat stenen zitten naast de kassen. Na 2 minuten kwam er nog iemand naast zitten maar ik keek niet om. Het was een tijdje stil en ik werd eigenlijk wel nieuwsgierig wie het was. Ik keek opzij en zag Nick zitten. Ik had het wel kunnen raden, hij wilde me altijd helpen en wist ook altijd het goede moment uit te zoeken.
“Wat was er nou net? Waarom staarde je naar Potter?”
“Omdat, ik gister gehoord heb dat ik verre, héél verre familie van hem ben.” Zei ik en verwachten een grote schok. Hij zou vast van zijn stoel vallen of heel hard roepen ‘wat’. Maar er gebeurde niets. Hij zat nog net zoals 2 minuten geleden.
“Hoe komt dat?” vroeg hij alleen maar.
“Ik heb een andere vader.” Hij knikte en sloeg een arm om me heen. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en zuchtte.
“Vind je dat niet erg?” vroeg ik uiteindelijk en hij keek me verbaasd aan.
“Waarom, jij bent toch nog steeds de Mel die ik ken?” ik knikte “nou dan, dan is er toch niets aan de hand?” ik schudde mijn hoofd “dan hoef ik het toch ook niet erg te vinden” ik schudde weer mijn hoofd en glimlachte.
“Bedankt Nick, je bent echt een goede vriend.” Zei ik lief.
“Dat weet ik.” Zei hij lachend en ineens zag ik weer in waarom ik in mijn derde jaar verliefd op hem was geworden. Hij was zorgzaam, lief, aardig, had gevoel voor humor, het was gewoon een droomvriend. Maar ik wilde mijn band niet verbreken door een relatie met hem aan te gaan en dan kwam er nog eens bij dat ik gewoon niet verliefd meer op hem was, hij ook niet meer op mij.
Na 10 minuten gelachen te hebben kwam de rest. Patty was blij dat ik weer aanspreekbaar was en vroeg me honderd uit over wat er nou was. Ik zei dat ik het nog wel eens zou vertellen maar daar nu geen zin in had.
De les begon en we moesten allemaal vage planten gaan onderzoeken. Er was een virus uitgebroken en verschillende planten hadden het opgelopen. Stronk vond het wel een goed idee om de 7e jaars de planten te laten sorteren.
“Deze stinkt!” zei ik met dicht geknepen neus.
“Dan is ie besmet!” riep Lucas uit boven het lawaai in de kas. Met een vies gezicht bracht ik de plant naar de andere besmette planten en pakte de volgende plant.
Na een uur hadden we de helft van alle planten gedaan, de rest was voor de anderen 7e jaars van Griffoendor en Ravenklauw. We moesten nu een blokuur transfiguratie nog overleven en dan waren we vrij. Langzaam liepen we naar het lokaal van Anderling en gingen helemaal achterin zitten.
De les was saai, net zoals altijd. Anderling was op zich een goede lerares, maar het vak was saai. Ze was streng maar rechtvaardig.
Na de les gingen we naar de grote zaal om te eten. Het was pas pauzetijd, maar wij waren al uit. Ik moest maar eens huiswerk gaan maken omdat ik vergeleken op de andere achterliep, na één dag al! Ik deed altijd pas mijn huiswerk op het laatst. Nick zegt de hele tijd dat ik mijn huiswerk moet maken maar ik doe het nooit, ik zeg altijd “ik doe het straks.” Ik moet nu misschien toch maar wel zijn raad opvolgen.
“Hé Mel, kom je mee huiswerk maken buiten? Het is zo warm dat ik echt geen zin heb om in die koude kelder te zitten!” zei Patty. Ik was blij dat ze het vroeg, ik wilde het ook al voorstellen, maar had het niet gedaan. Ik weet niet waarom, maar ergens was ik toch bang dat het weer niet goed ging lopen tussen ons. Ik was ook bang dat ik dan weer mijn enige vriendin zou verliezen. Het was moeilijk om twee gevoelens te hebben over één iemand. Echt, echt moeilijk.
Die dag verliep rustig en gezellig. We zaten aan het meer huiswerk te maken en de jongens hadden ons met rust gelaten. Ik weet niet waarom maar ik denk dat Draco dat gevraagd had, om Patty en mij betere vriendinnen te laten worden. Als het zo door ging, zou het een hele goede vriendin worden en een heel leuk jaar. Maar in elk jaar zaten wel wat mispuntjes, maar ik hoopte dat die dit jaar zouden overslaan.
“Waar denk je aan?” vroeg Patty nieuwsgierig.
“Huh? Ow, niets hoor.”
“Oh, oké.”
“Trouwens, vind jij iemand leuk? Behalve Draco dan.”
“Eeuh… ik weet niet. Ik heb echt geen idee.” Ik grinnikte.
“Echt niet?” ze schudde haar hoofd. “Hé, jammer.”
“Haha, jij dan wel?” vroeg ze grijnzend.
“Ja, natuurlijk! Wat dacht jij!” ze keek even verbaasd maar schoot toen in de lach.
“Je kan me niet voor de gek houden hoor!! Dat lukt je niet!”
“Wat jij wilt.” Zei ik lachend en grinnikend gingen we verder met ons huiswerk.
Na een tijdje hadden we het af en gingen we languit liggen. We zeiden een hele tijd niets en begonnen toen te praten.
“Denk je dat ze dit jaar een kerstbal even leuk maken?” vroeg ik.
“Hmm… ik weet het niet. Het zal wel leuk zijn hé, het was vorige keer zo romantisch.. vond ik dan. Draco vond er niets aan maar ja, hij danst wel goed hoor!”
“Haha, denk je dat hij je dit jaar weer vraagt?”
“Nee, ik denk het niet… trouwens, hij had mij niet echt gevraagd. Iemand vroeg mij, maar ik vond diegene helemaal niet leuk. Draco wist dat en vond het wel erg zielig voor me om me met diegene te laten gaan. Dus hij had gezegd dat diegene maar iemand anders moest zoeken, omdat hij al met mij ging. Toen moest het natuurlijk ook zo worden, heel Zwadderich wist het al.”
“Oh, ik dacht dat hij je gewoon had gevraagd! Maar dit is nog beter! Hij had het voor je opgenomen, wat lief!!” ik zag dat Patty bloosde en ging door.
“Ik bedoel, hij vond, of vind, je vast hartstikke leuk! Wedden dat hij je dit keer weer vraagt, of nou.. ik wed niet maar goed. Jij met je lange zwarte haren en je-”
“Stop!!! Je maakt me verlegen!!”
“Nou en, weet je hoe vaak ik me diep geschaamd heb en dat niet heb laten merken, je moet me laten gaan en je niet verlegen voelen, hoogstens gevleid! Ik moet het echt niet laten merken dat ik me schaam, want dan lachen de jongens zich dood! Dat zullen ze dus ook bij jou doen. En nu je met mij omgaat, ga je vanzelf ook om met de jongens en- vind je eigenlijk iemand van hun leuk?”
“Lekker midden in je verhaal stoppen! Je had al gevraagd of ik iemand leuk vond… maar ik moet toegeven ze zijn knap.”
“Hehe, ik wist het wel… je hebt een oogje op Lucas!!”
“Hoe kom je daar nou bij?!” zei ze lachend en ik wist het zeker!
“Ik ga jullie koppelen!! Haha, echt waar! Perfect stel!!” riep ik hard.
“Hou op… ik zweer! Hij is knap, maar…”
“Maar wat? Heb je iets tegen een goede vriend van mij?”
“Nee, maar…”
“Nou?… zeg dan!” drong ik lachend op en ze moest onwillekeurig ook lachen.
“Ach je probeert maar!! Maar het komt niet van mij! Dat idee!”
“Nee, natuurlijk niet! Maar, er zitten wel wat puntjes aan.”
“En dat zijn?”
“Je moet je karakter een beetje aanpassen… niet veel, maar…. Je kan soms nogal arrogant overkomen, dat moet je proberen te verminderen. Probeer wat aardiger te worden tegen andere. Probeer ook wat opener te staan voor vriendschap, niet alleen van de mensen wie je kent, maar ook andere. Ga bijvoorbeeld mensen helpen met hunhuiswerk als ze hulp nodig hebben, zoals eerstejaars.”
“Dat zal niet makkelijk worden, maar ik zal het proberen. In ieder geval bij zwadderaars. Griffoendors ga ik dus niet helpen!”
“Ben je gek! Ik ook niet!! Zorg maar eerst dat je opener wordt voor andere zwadderaars, dat lijkt me een goede opdracht.”
“Ik zal het proberen, maar je moet me wel helpen hoor!”
“Natuurlijk zal ik je helpen, graag zelfs.” Zuchtend lieten we ons op het gras achterover vallen. Ik sloot mijn ogen en met mijn handen achter mijn hoofd viel ik lichtelijk in slaap. Patty deed hetzelfde en na 5 minuten lagen we samen op het gras te slapen.
Ik wist niet hoe lang ik had geslapen, maar ik werd wakker doordat iemand met zijn nagels over mijn buik kriebelde. Ik vond het een fijn gevoel, vaak vroeg ik of Draco of Nick over mijn rug wilde kriebelen, zij konden dat echt goed! Langzaam deed ik mijn ogen open en kreeg een speelse glimlach op mijn lippen toen Draco zag.
“Hé doornroosje, lekker geslapen?” vroeg hij plagerig.
“Heerlijk, prinsje op het witte paard.” Zei ik even plagerig terug en hij grinnikte.
“Prinsje?” vroeg hij terwijl hij nog steeds door ging maar dan op mijn rug omdat ik om was gerold.
“Ja, mijn prinsje… is dat goed?”
“Ja hoor, perfect.”
“Hmm… waar heb je zo heerlijk leren kriebelen? Ik ga met jou trouwen, weet ik tenminste zeker dat mijn echtgenoot goed kan kriebelen.”
“Ik weet het niet, het zit gewoon in me.” Zei hij en ging niet op het andere in.
“Hé Romeo en Juliette, klaar met geknuffel en gezoen? Gaan jullie mee doen met een potje knalpoker?” riep Jack opeens over het terrein terwijl hij met Lucas en Nick aan kwamen lopen. Dit kon nog leuk worden, mijn opdracht begon perfect!
“Gezoen? Dat deden we helemaal niet! En ook niet knuffelen, alleen maar kriebelen. Hij kriebelt mijn rug, aardig toch?”
“Ja, ja, het zal wel. Maak Patty eens wakker… misschien wilt zij ook wel mee doen.” Zei hij terug. Ik keek even naar Patty, ze lag er schattig bij en onwillekeurig moest ik lachen.
“Ik wil niet opstaan, Lucas, jij staat er dicht bij.. maak haar even wakker please.” Hij draaide met zijn ogen en maakte haar wakker met een zacht duwtje.
Nadat Patty wakker was geworden gingen we een potje knalpoker spelen. Zoals gewoonlijk won ik weer eens en de andere kregen er geen zin meer in nadat ik drie potjes achter elkaar had gewonnen.
Nadat we weer een tijdje niets deden en op het gras zaten begon ik zin te krijgen in avontuur. Ik had zwaar de behoefte om het bos in te gaan, of vannacht het bos in te gaan.
“Weet je waar ik zin in heb, om vannacht weg te gaan.”
“Waar wil je heen dan?”
“Nick, hoelang ken je me al?”
“Nee, sorry maar ik denk niet dat het een goed idee is.”
“Waar gaat dit over?” vroeg Jack verward.
“We gaan vannacht naar het bos.” Zei ik met een geheimzinnige grijns.

reacties please!!
wordt je miss ook wel tot trouwe fan uitgeroepen Wink

gein

love you!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

heej mensen!!
reacties zouden wel fijn zijn Wink

maar ik heb weer een nieuw stukje!

Hoofdstuk 8

Het was avond, zo’n 11 uur en het was donker. Alle leerlingen waren al naar bed, maar ik sloop nu door de gangen. Patty wilde niet, ze zei dat ze vrijdag wel wilde omdat het daarna weekend was. Dus ik had eerst Nick en Lucas willen overhalen, maar die wilde ook niet. Die hadden niet zo’n zin om gelijk strafwerk te krijgen. Jack zei dat hij mee zou gaan, maar hij was het vergeten en in slaapgevallen.
“Draco, kom op, we hebben niet eeuwig de tijd!” zei ik zacht toen hij even bleef staan.
“Ik dacht dat ik wat hoorde.”
“Jij verbeeld je teveel, er is heus niemand nog op. Kom, we moeten snel zijn want Sneep doet zo wel zijn laatste ronde voor hij gaat slapen.”
“je zei dat er niemand meer op was!”
“Niemand, behalve Sneep.” Zei ik zuchtend en trok hem mee. We waren bijna buiten en ik begon sneller te lopen. Opeens bleef Draco staan en trok me mee de schaduw in. Ik wilde vragen wat er was, maar hij legde een vinger tegen mijn lippen en dat zei al genoeg. Ik hoorde voetstappen – behoorlijk luid – en zag Sneep langs lopen. Hij bleef staan en we hielde onze adem in, bang dat hij zou horen – Sneep had ook zulke goede oren! – maar hij liep verder en we haalde weer adem.
We slopen verder naar buiten en gingen naar het rand van het bos. We slopen het donkere bos in en gingen rustig en recht overeind verder.
“Dat was op het nippertje, hij had ons bijna te pakken.”
“Ja als ik er niet was geweest…” ik grinnikte en gaf hem een duwtje. Het lukt alleen niet zo goed want hij pakte mijn handen vasten trok me naar zich toe. Ik bleef tegen hem aanlopen een hij sloeg een arm om me heen. Ik had gedacht dat het wel een warme nacht zou zijn, maar het was helemaal niet zo warm. Ik had alleen een dunne trui aan en mijn mantel niet mee genomen, dus ik vond het niet zo vervelend dat hij me warm hield. Zo liepen we een stuk door het bos, tot we bij een meer aankwamen. We gingen aan de oever zitten en ik legde mijn hoofd op zijn schouder.
Ik deed dit vaker, maar dan alleen. Ik was nooit bang in het bos, alleen had ik het nog nooit met volle maan gedaan. Het verontrustte me dat het dus nu volle maan was, je wist maar nooit wat er zich in het bos schuilhield en omdat het nu ook een heldere nacht was….
“Wat verontrust je?” vroeg hij vriendelijk en ik antwoordde niet meteen.
“Het is volle maan en helder. Ik ben nog nooit met volle maan naar buiten gegaan.” Hij keek naar boven en kreeg een grijns op zijn gezicht die ik niet kon plaatsen.
“Waarom glimlach je zo, is er iets dat ik mis?”
“Nee hoor, ik zat me net te bedenken dat…” hij maakte zijn zin niet af. Ook was nu zijn glimlach verdwenen en had plaatst gemaakt voor een bezorgd en angstige blik. Ik keek een moment naar hem en volgde daarna zijn ogen. Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken en wist zeker dat, dat ook voor Draco gold. We keken naar de overkant van het meer en zagen op een klein open plekje iets rondsnuffelen. omdat het donker was kon ik niet helemaal goed zien wat het was. Het liep op vier benen, had een spitse snuit, was niet al te groot maar toch flink. Het dier – ik dacht dat het wel eens een wolf kon zijn – kwam met zijn kop omhoog en begon te janken. – mijn vermoeden was goed!
Ik huiverde en greep Draco vast. Hij hield mij ook steviger vast en drukte me dichter tegen zich aan. Iets wat ik zelf ook al had gedaan als hij het niet deed.
“Wat moeten we nu doen? Heeft hij ons al gezien?” vroeg ik fluisterend.
“Maak je geen zorgen, hij heeft ons nog niet gezien anders was hij wel weg gegaan of op ons af gekomen. We moeten stil proberen weg te gaan, de schaduw in. We mogen amper geluid maken, anders ontdekt hij ons of de leraren.” Ik knikte. Heel zacht schoven we naar achteren. Het leek goed te gaan en toen we in de schaduw kwamen stond Draco op en wenkte me. Hij liep alvast het bos iets in en ik wilde opstaan.
Opeens voelde ik warme lucht in mijn nek en ik hoorde zwaar gehijg bij mijn oor. Mijn nekharen gingen overeind staan en ik verstarde. Het duurde maar twee seconden voor ik doorhad dat er iets achter me stond en ergens zei mij iets dat het niet Draco was.
Ik durfde me niet te verroeren, niets te zeggen, zelfs niet met mijn ogen te knipperen. Het bleek dat die ene wolf, niet de enige wolf hier was.
Mijn gedachten gingen op topsnelheid en ik wachtte tot hij me zou grijpen en me zou bijten in mijn nek, waarna ik een snelle en korte dood tegemoet zou komen. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik hoorde de wolf grommen. Ik greep wat zand en het volgende moment ging snel.
Ik gooide het zand blind naar achteren, ik hoopte dat het in zijn ogen zou komen en even niets kon zien zodat ik mijn stok kon pakken en weg gaan. Ik hoorde de wolf naar achteren stappen en ik greep mijn kans. Ik stond vliegensvlug op en pakte onderwijl mijn stok. Maar ik had de wolf niet geraakt, ik had hem alleen maar afgeschrikt. Zodra ik opstond maakte hij een sprong en kwam tegen me aan. Hij sprong op en ik viel achterover met mijn rug tegen de grond. Deze wolf was zwaar en groot, ik kon hem met geen mogelijkheid van me af krijgen en wachtte mijn dood af.
Ik haalde zwaar adem omdat ik hard om mijn rug was gevallen en geen kans kreeg om te schreeuwen. De wolf ademde in mijn gezicht. Hij opende zijn bek, er zaten nog resten van rauw vlees tussen en het stonk vreselijk. Meteen kreeg in weer ademnood.
Het leek wel een eeuwigheid te duren voor hij me beet, maar in werkelijkheid was het maar 15 seconden. Hij kwam met zijn kop naar me toe en ik voelde de tanden mijn nek raken.
Opeens stopte hij en keek op. Het andere moment werd hij door een straal getroffen en vloog hij van mij af. Ik zag hem neerkomen 10 meter verderop. In de tijd dat hij viel, kwam er iemand met een heel donkerblauwe cape – het kon ook zwart zijn, dat was niet goed te zien – voorbij lopen. Degene die mij had gered had zijn stok in de aanslag op de wolf gericht. De wolf stond snel weer op, begon te grommen en ontblootte zijn tanden. Degene zwaaide met zijn stok en er kwam weer een straal uit die net voor de voeten van de wolf terecht kwam. De wolf sprong achteruit en luid grommend rende hij weg.
Degene draaide zich om en keek me aan. Ik kon zijn gezicht niet zien want hij dat een kap over zijn hoofd en gezicht.
“Je moet voorzichtiger zijn, het is heel gevaarlijk in het bos en het heet ook niets voor niets het verboden bos. Zorg dat je snel weg bent en haal je vriend ook weg… hij bekomt nog van de schrik.” Ik schrok. Ik stond gelijk op en zakte weer door mijn knieën om een buiging te maken.
“Het spijt me meester, ik zal voortaan beter opletten. Maar u kunt me er niet van weerhouden stiekem het bos in te gaan.” Zei ik met een grijns en hij grinnikte.
“Dat zal ik ook niet doen. Ga, snel.” Ik knikte, stond op en rende naar het bos, opzoek naar Draco.
Ik hoorde voetstappen en draaide me resoluut om.
“Draco, waar was je?” fluisterde in opgelucht toen ik hem zag en naar hem toen snelde en hem omhelsde.
“Ik was je kwijt en toen ik terug wilde gaan stond ik oog in oog met zo’n smerig beest. Waar was jij dan?” vroeg hij bezorgd en me ook vast hield.
“Toen jij net verdween en ik op wilde staan had zo’n beest me te pakken. Ik kon hem nog net van me af duwen en toen heb ik hem geprobeerd van me af te houden, wat niet goed lukte. Ik kon hem weg jagen met een spreuk en toen ben ik achter jou aan gegaan. Hoe heb je hem weg gekregen?” loog ik. Ik kon hem moeilijk gaan vertellen dat mijn meester me had gered, dan zou ik allemaal vragen krijgen.
“Hij werd geroepen en liet me toen voor wat ik was en snelde weg.” Zei hij en ik was ervan verzekerd dat mijn meester zo’n roep had gedaan en dat hij daarop had gereageerd.
“Gelukkig, ik was zo bang. Ik dacht echt dat mijn dood nabij was. Ik was ook bang dat er iets met jou was omdat je niet terug kwam.” Zei ik en nu pas kwam de schok naar boven. Hij hield me stevig vast en ik hield hem ook vast.
“Het is over, rustig maar. Ik ben er nu en laat je niet meer alleen, het spijt me.” Zei hij sussend en streelde mijn rug. Ik voelde me veilig en langzaam kwam mijn zelfvertrouwen terug. Ik was er echt geweest als mijn meester me niet was komen redden. Waarom was ik altijd zo roekeloos? Maar hoe wreed het bos ook was, ik kon het niet weerstaan er ’s nachts doorheen te wandelen.
Het was gewoon even een schok, maar ik kreeg mijn grijns weer terug.
“Oké, het was even schrikken, maar nu wil ik wel weer verder.” Zei ik, de raad van mijn meester in de wind slaande. Draco keek me bedenkelijk aan en schudde toen zijn hoofd.
“Nee, laten we terug gaan. Het is gevaarlijk nu, de wolven weten dat we er zijn. We kunnen nu echt beter terug gaan.” Zei hij beslist en ik keek hem heel lief aan.
“Alsjeblieft! Het is zo leuk!” hij schudde beslist zijn hoofd en trok me mee naar het terrein. Mopperend ging ik achter hem aan en we slopen weer stil terug naar de LL-kamer.
De volgende ochtend was ik op tijd wakker en had een behoorlijke stijve nek. Ik ging snel douchen en liep daarna naar beneden waar Patty stond te wachten.
“Hé, je bent vannacht wel gegaan hé.” Zei ze.
“Ja, het was…. Hoe zal ik het zeggen, spannend.”
“Ging je alleen?”
“Nee, Draco ging mee. Ik had hem overgehaald, Jack was het vergeten… sukkel.”
“Is er nog iets gebeurd?”
“Eeuh.. behalve dat we net aan de dood zijn ontsnapt van drie wolven, nee, niet echt.” Zei ik grijnzend en Patty bleef even staan en keek me geschrokken aan.
“Dat meen je niet! Wat was er gebeurd? Heeft Draco je gered? Als dat zo is hé, dan ga ik jullie echt koppelen… dat was ik toch al van plan, maar ja.”
“Bitch! Nee, ik heb mezelf gered en hij had geluk… de wolf werd terug geroepen. Daarna heeft hij me wel over de schok heen geholpen. Er zat zo’n beest gewoon boven op me! Ik heb zijn tanden in mijn nek gevoeld!”
“Waar precies? Maar, hoe was je ontsnapt?”
“Hier,” zei ik en wees de linker kant van mijn nek aan “ik kon hem van me af duwen en had zand ik zijn ogen gegooid. Ik kon snel opstaan en met wat vloeken kon ik hem weg jagen.” Loog ik, ik was er erg goed in… maar dat wisten jullie al.
“Wow, ik zie een rode plek… hij heeft geen wond gemaakt. Maar ik weet niet of ik nu nog wil, vrijdag.”
“Natuurlijk wel! Ik doe dit al jaren, dit is de eerste keer dat er wat gebeurd was.”
“Oh, oké. Dan wil ik wel mee… maar alleen als er ook andere mee gaan!”
“Ja, ja. Ze gaan heus wel mee. Maar, geen die boter eens aan.” Zei ik. Terwijl we aan het praatten waren, waren we al in de grote zaal beland en waren nu aan het eten.
Na het eten gingen we naar het lokaal van VTZK. Ik zag de Griffoendors al staan, inclusief Potter, Griffel en Wezel. Toen Potter me zag leek het alsof hij bliksem zou schieten. Als blikken konden doden, dan waren we nu allebei dood.
Ik draaide me om naar Patty en begon luidkeels te praten over hoe stom ik de les Verzorging van Fabeldieren vond en hoe stom ik professor Hagrid vond. Ik wist dat hierdoor Potter nog bozer werd en dat hij me uiteindelijk aan zou vallen ofzo, dan had ik een reden om hem te vervloeken in de gang en werden er geen punten van Zwadderich afgetrokken. Patty deed met plezier mee en uiteindelijk kwamen Draco en Lucas er ook nog bij. Nick en Jack vonden het niet zo heel indrukwekkend om Potter boos te zien worden en deden dus ook niet mee. Nou, indrukwekkend vond ik het nou ook weer niet, het was gewoon leuk op hem te pesten.
Het klaslokaal ging open en we gingen allemaal naar binnen. Ik ging dit keer naast Patty zitten en we kletste zacht de hele les door. Het was niet een erg boeiende les. We gingen geen praktijk doen maar gewoon theorie. We waren aan het fantaseren hoe het er bij toverdranken aan toe zou gaan, we konden Sneep extra geïrriteerd laten maken zodat Potter het zwaarder te verduren kreeg.
“Willen mevrouw Hanley en mevrouw Park even opletten, ik heb niet erg graag dat er mensen niet opletten terwijl ik iets belangrijks aan het vertellen ben!” zei professor Herends maar we hoorde het niet echt. Ik kreeg opeens een kneepje van Draco in mijn schouder – hij zat achter me – en ik keek hem geërgerd aan. Hij knikte naar de leraar en ik draaide me om. Ik merkte op dat het verdomd stil was in de klas en dat alle ogen op ons gericht waren. Patty keek nu ook op en ik zag dat ze zich schaamde. Ik liet duidelijk blijken dat het me niets kon schelen dat de hele klas op mijn wachtte en liet dus ook een verveelde zucht horen. Professor Herends keek me woedend aan en ging vervolgens verder met zijn-ervaring-met-wilde-beesten-verhaal. Ik grinnikte en Patty grinnikte terug. Ik keek door de klas en Griffel stuurde me een vernietigende blik toe waardoor mijn glimlach alleen maar groter werd. Ik scheurde een stukje papier van mijn perkament af en begon erop te tekenen. In het tekeningetje maakte ik professor Hagrid erg belachelijk en daarnaast tekende ik Griffel – wat haar moest voorstellen dan – die half vermoord werd door mensetende boeken. Ik liet de tekening aan Patty zien en die schoot prompt in de lach. Professor Herends keek weer woedend naar ons en snel duwde ik het papiertje in mijn zak.
“Wat valt er te lachen? als het grappig is wil ik graag mee kunnen lachen en de rest van de klas ook.” Zei hij en snoof.
“Er is wel degelijk iets grappig, alleen denk ik niet dat de rest van de klas – op de zwadderaars na dan – het grappig zal vinden en u al helemaal niet.” Zei ik smalend.
“5 punten aftrek voor Zwadderich.” Zei hij en mijn glimlach werd gemeen groot. De Griffoendors grinnikte, maar na een boze blik van Herends werden ze gelijk stil, die watjes! Herends kon het blijkbaar niet aanstaan dat ik het alleen maar leuk vond dat hij boos werd en begon me de rest van de les te negeren.
Na de les had Herends me bij zich geroepen en Patty zei dat ze op de gang zou wachtten.
“Geef een goede reden waarom jij je zou gedragen als een onopgevoed kind in de klas.” Zei hij streng, ik had deze vraag wel verwacht.
“Omdat ik het leuk vind. Weet je, als een les me niet zo interesseert… ga ik me vervelen. En als ik me ga vervelen dan ga ik leraren irriteren. Kijk zo zit een kind als ik nou eenmaal in elkaar.” Zei ik schouderophalend.
“Hebben je ouders je soms geen manieren geleerd? Hebben ze je niet geleerd hoe jij je moet gedragen in het bijzijnde van mensen die hoger dan jou staan?” vroeg hij snerend. Dit had hij beter niet kunnen vragen. Mijn ouders waren niet een van mijn leukste gedachten.
“Het gaat u niets aan hoe mijn ouders mij hebben opgevoed, dat is nog onbeleefder om te vragen. Ik heb genoeg van hen mee gekregen, en dat zijn niet alleen manieren als u weet wat ik bedoel.” Siste en snauwde ik hem toe, zwaaide mijn tas over mijn rug en liep zonder nog een woord te zeggen weg.
“Jufvrouw Hanley, ik heb niet gezegd dat u kon gaan.” Zei hij verwoed maar ik negeerde hem, zwaaide de deur open en trok Patty mee naar de kassen.
“Wat denkt hij wel, mijn ouders erbij betrekken!” siste ik en Patty hield wijselijk haar mond. In de kassen aangekomen gingen we snel zitten en deden mee met de les. Ook deze les was alleen maar theorie, er was echt niets aan. Toen de pauze was begonnen zat ik iedereen af te katten. De meeste deden alsof het normaal was maar Patty reageerde wat gepikeerd. Lucas legde haar uit dat het wel weer zou overwaaien, dat k gewoon even boos was en dat niemand me kon opvrolijken.
“Wat was er nou gebeurd?” vroeg Draco aan het eind van de pauze. Ik was nog steeds boos, maar hij had er een beetje genoeg van.
“Gaat je niets aan.” Snauwde ik hem terug.
“Zeg, wij kunnen er toch niets aan doen dat jij chagrijnig bent?! Waarom regeer je het allemaal af op ons?! Wij hebben toch niets gedaan!!” zei hij verwoed en begon zijn geduld te verliezen.
“Nee, heb ik dat dan gezegd?! Als jullie me maar blijven lastig vallen met vragen kan ik toch moeilijk zo zoet als een poesje blijven doen als ik zo chagrijnig ben!” kaatste ik terug. Jack keen geamuseerd naar onze woorden-oorlog.
“We willen je alleen maar helpen! Waarom kraak je ons zo af en doet alsof we niets kunnen!”
“Heb je Nick niet gehoord? Het waait zo wel weer over!” zei ik kattig en Jack grinnikte. “Houd je kop!” sneerde ik naar hem en hij keek me beledigd aan.
“Oké, als jij je leven wil vergallen door steeds zo chagrijnig te zijn vind ik het best! Ik zal je niet tegen houden!” zei Draco boos.
“Fijn, laat me dan nu met rust!” zei ik kwaad. Ik stond op en beende kwaad naar de kerkers. Waarom deed iedereen zo gemeen of irritant? Ze weten toch wel dat me iets dwars zit?! En als ik zeg dat ik het niet wil vertellen, dan wil ik dat toch niet? Waarom bleven ze dan door vragen? En nu is Draco ook nog boos op me, echt wat ik nodig had. Zuchtend liet ik me ergens tegen een muur zakken en haalde het papiertje uit mijn zak. Ik verfrommelde het en gooide het in een hoek niet wetend dat griffel het op zou pakken.

reacties please??

Love you!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

heej mensen!!
ik weet het is een beetje laat maarja.. ik verveelde me!
ik heb een aantal leuke reactie's gehad, thx!
dus ik wil jullie een groot plezier doen en het volgende hoofdstuk geven.
willen jullie a.u.b. even zeggen wat jullie het leukst vinden.. mel en...

Hoofdstuk 9

Toverdranken en bezwering waren saai geweest. Ik zat eenzaam op de slaapzaal, ik had mijn huiswerk al af. Ik had bij toverdranken mijn 5 strafpunten al weer opgehaald door 10 punten te winnen door het goede antwoord te geven op een vraag. Sneep was in een goed humeur en deelde daardoor veel punten uit aan Zwadderich en wat strafpunten aan Griffoendor.
Bij bezwering was het ook een theorie les, ik werd gek van de informatie die ik in een dag in mijn hoofd gestampt kreeg.
Mijn boze bui was over en ik wilde het graag bijleggen, alleen ik durfde ik ze niet onder ogen te komen. Er was iets veranderd in me. Ik probeerde me zelfverzekerd op te stellen, maar door dat gesprek en het onderwerp mijn opvoeding, voelde ik me verloren. Ik was anders dan de andere, niemand werd waarschijnlijk mishandeld door zijn ouders omdat diegene leek op iemand wie de ouders hadden gehaat. Er was iets kwetsbaars in me geraakt. Ik zou vanaf nu een ander mens worden. Iemand die makkelijk te raken is als je het over één bepaald onderwerp hebt. Misschien werd ik door de tijd heen weer me oude ik, maar voorlopig was ik opgebouwd uit één dunne laag.
Ik hoopte dat iemand boven zou komen om me aan te spreken, zodat ik niet naar beneden hoefde. Maar niemand kwam boven.
Zes uur. Nog steeds niemand.
Mijn maag rommelde van de honger. Langzaam stond ik op, versuft, en liep naar beneden. Een vluchtige blik in de LL-kamer deed me genoeg om te zeggen dat ze het ook zonder mij gezellig konden maken. Gelukkig, niemand zag me.
Snel liep ik naar boven, naar de grote zaal en ging eten. Het was ongezellig, zo alleen. Ik voelde me weer als in mijn eerste leerjaar, vlak nadat ik ruzie kreeg met Lumina. Weer vroeg ik me af, waarom ik dit leven moest lijden. Deze vraag vroeg ik me al af sinds ik werd mishandeld, sinds ik 5 jaar was.
Ik hoorde een druk groepje kinderen vlak bij komen zitten, ik hoorde ook dat er een naar me toe kwam. Ik had geen zin om op te kijken en keek dus ook niet op.
“Mel, waarom ben je niet bij mijn broer en de rest?” zei een bekende stem. Ik keek nu wel op en zag dat Natas voor me was komen zitten.
“Ze hebben het gezellig genoeg zonder mij.” Zei ik sip en ze keek me verbaasd aan.
“Hoe bedoel je? Jullie hebben toch geen ruzie?”
“Min of meer… met Draco wel in ieder geval en Patty heb ik behoorlijk af zitten snauwen. Ik denk niet dat ze nog bij me willen zitten. Ik ook niet bij hen, dan moet ik uitleggen waarom ik zo deed.”
“Oh, maar je weet toch dat ze het nooit echt gezellig hebben als jij er niet bij bent… ik bedoel, jij bent echt degene die deze groep leid… of zie ik dat verkeerd?”
“Dat zie je verkeerd, aangezien ik altijd het enigste meisje was… kon ik alles doen wat ik wilde. Maar nu Patty er ook is, wordt er ook meer op haar gelet. Niemand leid deze groep. We leiden allemaal ons eigen leven… snap je?”
“Oh, ja. Maar toch dacht ik altijd dat jij de enige was die tegen Draco op kon, daarom heb ik altijd veel aanzien voor je gehad en ook veel respect.” Zei ze en de grond was opeens erg interessant. Ik glimlachte, het was fijn zoiets te horen.
“Dat ben ik ook. Kijk, ik weet dat Draco me nooit wat aan zou doen, dus ik kan gerust tegen hem ingaan.” Legde ik uit. Ze glimlachte naar me.
“Ik wordt later net zo zelfverzekerd als jij” zei ze met een knipoog “en ik ga ook lekker mijn eigen leven leiden!” zei ze vastberaden erachter aan.
Na gedag gezegd te hebben liep ze naar haar vriendinnen en ik was weer alleen. Ik had genoeg gegeten en stond op. Ik liep weer door de deur richting de kerkers. Ik had besloten ze maar even te vermijden totdat ik de nieuwe ik wat beter kende. Of het me ook zou lukken wist ik niet, dat zou wel niet want zodra Nick de kans zou krijgen met me te praten, zou hij dat doen.
Ik hoorde ze al vroegtijdig aankomen en ging daarom maar in de schaduw lopen. Ik bleef stil staan want er was geen schaduw meer. Ik luisterde aandachtig naar hun gesprek.
“Waarom doet ze zo? Het is toch niets voor haar om zo lang boos te blijven?” hoorde ik Lucas vragen. Daarop gaf Jack een gemompel en iemand haalde zijn schouders op – zag ik aan de schaduw.
“Sinds dat gesprek met Herends doet ze al zo vreemd. Ze kwam super kwaad het klaslokaal uit! Hij had nog niet eens gezegd dat ze mocht gaan en ze was al weg!” zei Patty verontwaardigd.
“Zei ze daarna nog iets?” vroeg Nick en het was even stil.
“Ja! Ze zei iets van haar ouders erbij betrekken ofzo. Ik denk dat hij haar ouders erbij heeft betrokken en ze heeft beledigd ofzo. Zou dat mogelijk zijn?” vroeg Patty. Het was helemaal stil en ze waren gestopt met lopen. Ze stonden nu vlak voor me – iets dat ik niet gepland had – en als ze even rondkeken zagen ze me. Ik hield me zo stil mogelijk. Ik kon stiekem en heel zacht wegglippen. Ze mochten me niet zien want er zou vast wel iemand achter me aan gaan en ze waren veel sneller dat ik.
Ik sloop stil achter een harnas langs en had het bijna gehaald, als ik niet tegen het harnas stootte en veel lawaai maakte. Natuurlijk keken ze allemaal om en zagen me. In mezelf vervloekte ik me grondig en rende snel weg. Ik hoorde voetstappen achter me en ging harde lopen. De trappen gingen niet zo snel, dus daar minderde ik al vaart.
“Mel, wacht nou!” riep iemand maar ik luisterde niet, ik keek ook niet om, ik wilde alleen maar zo snel mogelijk naar mijn slaapzaal waar ik veilig was. Maar ik had zelf ook al geweten dat ik niet snel genoeg was, al had ik het wel ver weten te brengen. Iemand pakte mijn arm vast en dwong me te stoppen. Eerst moest degene even op adem komen en daarna duwde diegene me een hoekje om, waar niemand ons zou storen. Ik bleef met mijn rug naar hem toe staan, niet bedoeld om ook maar één woordje te zeggen. De greep om mijn arm werd minder strak en mijn bloed begon weer door mijn arm te stromen.
“Mel,” ik hoorde aan de stem dat het Draco was. Ik had geen zin om met hem te praten, hij was zo koppig als een ezel – niet dat ik dat niet was… - en we hadden ook nog eens ruzie!
“Is het waar, wat je net had gehoord?” vroeg hij en ik bleef stug de andere kant op kijken.
“Als het wel zo is, dan kan je ermee naar Sneep gaan. Hij weet vast wel wat te doen. Of, je kan er gewoon met ons over praten. Waar hebben wij het aan verdiend wat die stomme leraar verdiend heeft? Je kon het ons gewoon vertellen en we helpen je zo. Waarom maak je, je er zo druk over. Hij weet niet wat hij zegt en al helemaal niet tegen wie hij het heeft. Dus het is geen reden om je daardoor te laten raken. Kom, je hoeft ons toch niet de schuld ervan te geven?” zei hij en ik voelde dat er tranen op kwamen, – de nieuwe ik – maar dat er ergens toch nog een vleug was van de oude ik. Hij wist niet wat Herends allemaal had gezegd, hij moest ook niet doormaken wat ik moest doormaken!
Hij gaf een klein trekje aan mijn arm om te zorgen dat ik me misschien zou omdraaien. Ik wilde me niet omdraaien, hij zou te snel achter mijn nieuwe ik komen als hij me nu al weer met waterige ogen zag staan. Maar mijn gevoel zei dat hij wel de waarheid zei en dat ik me niet langer hoefde te verbergen, maar dat hij maar voor me moest komen staan en ik me niet hoefde om te draaien. Mijn lichaam deed echter iets wat ik niet wilde. Door het trekje liet mijn lichaam me omdraaien en ik stond nu oog in oog met Draco. Het was tegen mijn wil in hem aan te kijken, maar ik kon me niet afwenden.
“Jij weet niet hoe het is om mishandeld te worden. En jij weet ook niet hoe het is als iemand dan over je opvoeding gaat klagen en zeuren.” Zei ik snikkend.
“Nee,” beaamde hij “maar ik weet wel dat wij je kunnen helpen hierover heen te komen en je een nieuw leven te laten opbouwen.” Zei hij terwijl hij de eerste traan die over mijn wang gleed weg haalde. Er volgde er meer en blijkbaar merkte hij dat ik zwakker was geworden – dat ene dunne laagje waar ik uit bestond.
“Wat is er gebeurd? Je bent kwetsbaarder dan eerst… is er iets, dat je ons niet verteld hebt?” vroeg hij terwijl hij me bestudeerde. Ik gaf niet gelijk antwoord en knikte toen bijna onzichtbaar. Hij bleef even stil, wachtend voor ik zou gaan praten.
“Beloof, dat als ik je dit vertel, onze vriendschap geen schipbreuk zal lijden.” Zei ik snikkend en hij keek me even verbaasd aan.
“Waarom zou onze vriendschap schipbreuk lijden?”
“Beloof het.”
“Oké, beloofd. Maar dat was al vanzelfsprekend.” Zei hij met ophalende schouders. Ik wachtte nog even met het vertellen, maar het was nu of nooit.
“Ik ben verre, héél verre, familie van… van” ik haalde diep adem “van Potter.” Zei ik bijna onhoorbaar. Het leek heel makkelijk gezegd te worden, maar het was een van de moeilijkste dingen die ik ooit gezegd had.
Draco keek me een paar minuten geschokt aan en daarna verward.
“Bedoel je, hoe kan dat?”
“Ja, van die arrogante eikel. Mijn vader is niet mijn echte vader.” Zei ik bedroefd en legde mijn hoofd tegen de schouder van Draco, de tranen kwamen opnieuw omhoog. Ik drong ze terug, ik wilde mijn oude ik terug. Hij streelde mijn rug, zijn handen beefde van verwarring. Hij ademde moeilijk, leek wel.
“Ik… ik,” hij zuchtte “ik had dit niet verwacht. Echt niet. Ik weet ook niet hoe ik moet reageren.” Hij zuchtte weer. Smekend keek ik hem aan, hij moest zeggen dat hij het niet erg vond.
“Zeg alsjeblieft dat het niet mijn schuld is.” Zei ik zacht.
“Wat zou jouw schuld moeten zijn?”
“Alles… dit betekend namelijk ook dat ik niet helemaal 100% puurbloed ben, maar 95% ongeveer.”
“Het is ook helemaal niet jouw schuld! En ik vind het ook niet erg dat je in plaats van 100%, 95% puurbloed ben. Natuurlijk blijf ik je vriend en…”
“Draco, dat is genoeg. Ik weet nu dat jij weet wat ik ben. Ik was bang dat je het niet zou accepteren, daarom heb ik jullie allemaal gemeden, gister.”
“Ik snap het niet, waarom was je bang? Waarom twijfelde je aan ons?”
“Omdat… ik weet het niet. Jullie hebben een hekel aan hem en toen dacht ik van… nou ja… je weet wel.” Zei ik wat onhandig en nerveus.
“Nee, ik weet het niet.”
“Nou, kun je het niet raden? Jullie hebben een hekel aan Potter… kom ik aanlopen met ‘hé jongens! Ik heb een nieuwtje… ik ben familie van Potter!’ Denk je dat jullie leuk zouden reageren?” zei ik verwoed. Mijn oude ik kwam weer even naar boven.
“Hé rustig. Waarom zo verwoed? Ik begrijp het. Kom op, we gaan naar de LL-kamer.”
“Sorry Draco. Ik voel me niet zo goed. Ik denk dat ik een dagje in bed blijf.” Zei ik en wreef in mijn ogen. Draco sloeg een arm om mijn schouders en streelde door mijn haar.
“Ik zal het melden. Kom we gaan. Ik heb zo les.” Ik knikte en we liepen terug naar de LL-kamer.
Waarom was ik zo tastbaar? Ik was opeens gevoelig… waarom? Ik wist altijd het laatste woordje te hebben, van me af te bijten, mijn standpunt te houden. Nu, nu liet ik me mee slepen. Ik liet me beïnvloeden, waarom? Ik lag op mijn bed naar het plafond te staren. Ik ging niet naar de les en ook niet naar de grote zaal om in de pauze te eten. Patty was nog even bij me gekomen om te vragen waar het allemaal op sloeg. Ik had haar nog niet verteld over mijn ouders, over Potter, mijn vader.
Een zucht ontsnapte aan mijn lippen. Ik wilde mijn oude ik weer terug. Het was allemaal al begonnen toen ik het de jongens had verteld, over mijn ouders. Daarna werd het erger, ik kreeg ergere ruzie met potter, Patty werd mijn vriendin, mijn meester is bezorgd, verteld dat ik familie ben van Potter en zegt dan ook nog eens dat hij, dat hij die weg ging en zijn belofte nooit is nagekomen, me zal herkennen en komen opzoeken. Blijkbaar was ik niet de enige die mijn meester als meester beschouwde. Maar misschien ook wel en waren ze vrienden. Het was allemaal zo gecompliceerd. En dat in een week! Nog niet eens een week, Moet je nagaan wat er dit jaar me te wachten stond. De P.U.I.S.T.-examens, laatste jaar van school, kerstbal waar je nog een jongen voor moest versieren… Ik ging rechtop zitten, wie zou mij gaan vragen? Wie zou er interessen hebben in een meisje dat iedereen afzeikte? En bovendien was ik een enorme trut tegen andere die ik niet goed kende en leek het alsof ik de jongens als mijn slaafjes gebruikte. Erger kon iemand toch niet zijn? Zo bot als ik was niemand!
Nee, dit mocht ik niet van mezelf zeggen. Het leek dan wel zo naar de buitenkant maar in mijn vriendenkring wisten ze dat het niet zo was.
Mijn maag knorde en ik kreeg opeens nest honger. Alleen kon ik nu niets meer in de grote zaal te eten krijgen. Het was half 2 en over een half uurtje zouden de andere komen. Lang geleden was ik eens in de keuken geweest, misschien kon ik hem nu weer vinden en wat eten halen. Een kleine sandwich kon geen kwaad toch?
Ik trok mijn schoenen aan, nou ja schoenen, slippertjes. Langzaam liep ik de trap op en nog een tot ik aan kwam in de kelders. Het was koud en ik sloeg mijn armen om me heen, ik werd toch niet ziek? Sloffend liep in over de afgelegen gangen, het leek wel alsof in de enige was in heel het kasteel. Ik kwam aan in de hal en liep een gang in.op richtingsgevoel ging ik wat gangen in en wonder boven wonder zag ik het schilderij met de fruitschaal. Ik kietelde de peer en er verscheen een deurknop en ik trok de deur open.
Zodra ik de deur open had gedaan kwamen er wel twintig huiselven op me af. Ik werd bijna onder de voeten gelopen door ze en al snel maakte de twintig huiselven plaats voor andere twintig huiselven met schalen vol eten.
“Eeuh… heel erg bedankt voor al het eten, maar ik wilde alleen een kleine sandwich. Ik mag niet teveel eten want ik heb buikgriep en wil niet naar madam Pleister. Niet tegen haar zeggen hoor!” zei ik nog snel er achter aan en de huiselven knikte en de volgende huiself kwam al met sandwiches aanlopen. Ik nam er twee en een glas pompoensap en ging toen weer terug.
Op weg naar de kerkers kwam ik Sneep tegen, moest ik natuurlijk weer hebben! Het leek wel vrijdag de 13e!!
“Jufvrouw Hanley, wat doet u hier op de gangen?” vroeg hij scherp en ik at mijn mond even leeg.
“Ik voelde me vandaag niet echt lekker en ben in bed gebleven. Aangezien in niet geluncht had kreeg ik honger en heb even wat gehaald in de keukens. Professor.” Zei ik er nog snel achteraan en hij snoof en liep weer door. Wat had iedereen toch tegen mij vandaag? Het was echt net vrijdag de 13e.
zuchtend liep ik weer verder naar de kerkers. Ik kwam voor de muur en zei het wachtwoord (modderbloed) en ging in de LL-kamer zitten.
Vijf voor twee, ze zouden zo wel komen. Als Banning aardig was liet hij ze eerder gaan en konden ze nu binnenkomen. De minuten verstreken en blijkbaar was Banning niet aardig vandaag. Ik zuchtte weer en keek naar het vuur dat geen warmte verspreidde, het was betoverd. Ik keek naar de vlammen en dacht dat ik opeens wat zag. De vlammen deden mensen na, ze vochten op een afstand, tovenaars. Er werd een vlam in het midden groter en de een aan de zijkant doofde en de andere werd alsmaar kleiner.
Opeens werd er een hand op mijn schouder gelegd en ik schrok me kapot. Met eerst een hevige schok en daarna een resolute ruk draaide ik me om. Ik draaide zo snel dat ik even duizelig werd en naar mijn hoofd greep. Pas toen ik weer helder kon zien zag ik wie me zo liet schrikken.
“Oh asjeblieft! Doe dat nooit meer!! Ik schrok me kapot!” zei ik en slaakte een zucht van opluchting.
“Sorry, het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken. Gaat het weer?” vroeg Nick en ik knikte. “Ook met je misselijkheid?”
“Ja, het gaat alweer beter. Ik had gewoon even rust nodig. Wat er de laatste tijd gebeurd is niet bepaal rustgevend.”
“Ja, dat snap ik.” Beaamde Nick en glimlachte.
“Heb ik nog iets gemist?” vroeg ik en hij dacht even na.
“Ja, je hebt ene hel van een les bij kruidenkunde gemist. We moesten weer verder met die beschimmelde planten aangezien ze die niet verder had gedaan met de andere klas. Gemeen kreng!” ik grinnikte. “Vervolgens heb je een les gemist met een geshockte Hagrid die na wat jij de vorige keer had gedaan niet helemaal in zijn staat was les te geven. Ook was hij blij dat jij er niet was, volgens mij.
“Nou ja zeg! Hij was-”
“Ja ik ken het verhaal. En je hebt ook nog eens een chagrijnige Anderling gemist, ze was niet te harden! Ze heeft echt veel huiswerk opgegeven!”
“Misschien loopt het niet zo goed in haar liefdesleven.” Opperde ik.
“Misschien, maar verder was bezwering wel oké. Je hebt een saaie dag gemist.”
“Oké. Zeg eens, heb jij ooit last van beelden in het vuur?” zei ik en hij keek me raar aan.

ik vind het niet erg als er gereageerd word hoor *hint hint*

love you!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

hallo!!
ik heb weer een nieuw stukje...
het was een tijdje geleden maar ik had het druk, nu nog steeds eigenlijk...
ik heb helaas weer niet echt veel reacties gekregen.. Sad

maarja... hier het volgende stukje!

Hoofdstuk 10

Het was inmiddels een paar maanden later en Mel zat weer eens voor de open haard. Het was alweer een tijdje geleden sinds ze aan Nick had gevraagd of hij ook wel eens beelden in het vuur had gezien. Hij had verward nee geschud. Maar Mel bleef ze zien, ze bleef er maar aan denken. Zelfs als ze droomde, droomde ze over een vaag figuur, zonder gezichten, die steeds groter werd en de rest van de figuren doofden uit. Het was erg frustrerend, maar ze sprak er met niemand over.
Het was december en bij iedereen kon je de kerstsfeer al ontdekken. Je zag elke dag wel eens iemand die een meisje vroeg voor het kerstbal, soms werden ze afgewezen, soms werden ze omhelsd en soms werd er gewoon bescheiden oké gezegd. Maar het werd nu al veel drukker. De kerst versiering hing al in de school, leraren waren in kerststemming, behalve dan professor Sneep, en sommige kinderen hadden hun gewaad groen en rood geverfd of dat soort dingen. Om precies te zijn was het 17 december, 8 dagen voor kerst en 6 dagen voor het kerstbal.
Morgen was het zaterdag en gingen Patty en ik naar Zweinsveld om een galagewaad te kopen. Ze zat de hele week al zich rot te peinzen over welke winkel en welke kleur en hoe hij eruit moest zien en ik werd er nu zo ongeveer helemaal gek van, ze bedacht het namelijk ook al voor mij. Ze had het de hele tijd over een jurk die lang en strak rond mijn lichaam naar beneden moest vallen. Hij moest groen worden, iets dat ik niet wilde, en kreeg een open rug. Ik had het niet zo op jurken en dacht erover om een lange rok te nemen en een shirtje.
“Ah daar ben je Mel!” riep Patty toen ze de LL-kamer binnen kwam. Ik schrok me rot door het plotselinge geluid in de doodstille ruimte.
“Ja, hier ben ik.” Zei ik droog en ze kwam naast me zitten.
“Zeg, ik weet al naar welke winkel we gaan. ‘Manous galagewaden’, volgens mijn moeder is het een hele goede winkel. Alleen voor vrouwen en ze hebben er alle soorten galagewaden. Ook rokken” zei ze met een afkeur in haar stem.
“Oké, blij dat je er uiteindelijk toch bent uitgekomen. Nou maar hopen dat er ook leuke jurken en rokken zijn.”
“Natuurlijk zijn die er! Anders zouden we er niet heen gaan. Maar ik moet nog even een brief versturen. Trouwens, heeft iemand je al gevraagd voor het bal?”
“Nee, ik had gehoord dat Lucas je had gevraagd.” Ze glunderde helemaal en knikte. Ik was blij voor haar dat het zo goed ging tussen hun twee. “Ik ben blij voor je, maar ik ga nu slapen. Welterusten.”
“Welterusten!” zei ze en weer weg was ze. Ik zuchtte en liep naar de slaapzaal, in bed viel ik gelijk in slaap.

“Mel, wakker worden! Het is al half negen! We hebben niet de hele dag de tijd om te slapen! We moeten naar Zweinsveld!” zei Patty hard en trok de dekens van me af. kreunend stond ik op en ging douchen. Patty stond ongeduldig te wachten en toen ik klaar was moest ik ook nog eens super snel eten!
Uiteindelijk na dat ik alles had gedaan, het moest wel een record zijn hoe snel ik alles had gedaan, gingen we met de koetsen naar Zweinsveld.
Daar aangekomen stonden we even stil en keken naar het met sneeuw bedekte dropje.
“Eeuh.. Patty, weet je eigenlijk wel waar die winkel is?” vroeg ik voorzichtig en Patty keek me aan. Ze dacht na, schudde toen voorzichtig haar hoofd en glimlachte onschuldig. Ik sloeg mijn handen tegen mijn hoofd en zuchtte, lekker dan.
Ik pakte haar bij haar arm en trok haar mee de eerste beste winkel in.
“Pardon meneer, weet u misschien waar we Manous galagewaden kunnen vinden?”
“Jazeker juffrouw. Als u naar het midden van het dorp loopt en dan de straat links van Zonko’s Fopmagazijn neemt, die helemaal uitloopt en dan aan het eind naar rechts, ziet u de winkel aan uw linker hand.”
“Heel erg bedankt meneer.” Zei ik vriendelijk.
“Graag gedaan hoor.” Zei de man en ik trok Patty weer mee de winkel uit. We liepen de route die de man had gezegd en we vonden de winkel. Nu was het Patty die me de winkel in trok en ik er halsoverkop achteraan ging.
“Pardon mevrouw.”
“Hallo jongedames, wat kan ik voor jullie doen?” vroeg een aardig uitziende vrouw. Ik keek de winkel rond en zag allemaal spiegels en kleedhokjes, maar ik zag geen kasten met jurken, alleen sieraden.
“Wij willen graag een galagewaad voor het kerstbal op Zweinstein.” Zei Patty en de vrouw knikte.
“Oké, laat me jullie eens bekijken.” Ze pakte perkament en een veer en begon rond Patty heen te lopen en scheef dingen op.
“Hmm.. lang zwart haar, slank, bruine ogen, mooie hals, blanke huid…” mompelde ze en schreef nog wat dingen op. Uiteindelijk leek het wel of ze het bij elkaar optelde en schreef nog wat op. Daarna pakte ze nog een perkament en begon rondjes om mij te lopen.
“Rode krullen, slank, bruine ogen waar grijs en blauw zit in verwerkt met groen randje om de iris, bleke huid, ook mooie hals en…” ze noemde nog wat maten op en telde het weer bij elkaar op.
“Blijven jullie maar even wachten, ik heb de perfecte gewaden voor jullie.” Zei ze en ging een deurtje door achter de kassa.
Even later kwam ze terug met twee dozen en drukte ze in onze handen. Ze gebaarde ons dat we ons moesten omkleden en we gingen naar de pashokjes.
Ik zette de doos neer en opende hem. Wat ik zag was echt heel mooi. Het was een bordeaux rode lange rok met een soort scheur aan de voorkant op mijn linker been. Hij hing laag op mijn heupen en kwam tot net iets boven de grond. Het shirtje dat erbij hoorde was ook bordeaux rood. Hij had een dun bandje om mijn linker schouder en ook een klein soort scheurtje links op mijn buik. Doordat dit shirtje niet zo lang was zag je een stukje van mijn buik.
Er zaten ook schoentjes bij, ook bordeaux rood. Ze waren laag en hadden een klein dun hakje, een punt die net onder mijn rok vandaan kwam en een enkel bandje om mijn hiel. Toen ik alles aan had liep ik het pashokje uit. Patty kwam ook net het hokje uit en bekeek zich in de spiegel, ik deed hetzelfde. Patty had een lichtblauw jurk aan die strak langs haar lichaam naar beneden viel. Ze had zwarte kleine hakjes aan en hadden dezelfde vorm als de mijne. Het stond haar erg mooi. Van voor had ze een diepe V-vormige hals en van achter was haar rug bedekt met touwtjes die dwars over haar rug gingen.
“Patty, je ziet er geweldig uit in die jurk.” Zei ik en ze keek me stralend aan.
“Bij jou is het anders ook niet mis!” zei ze terwijl ze naar me toe kwam lopen. “Ik vind alleen dat je wel nog iets om je nek moet hebben.” De vrouw kwam naar ons toe lopen en klapte een keer in haar handen.
“Zo wat vinden jullie ervan?” vroeg ze en leek erg tevreden.
“Ze zijn heel mooi, heeft u alleen nog een sjaaltje of zoiets voor haar?” De vrouw knikte en liep naar een kast, de enige in de winkel, en opende een la. Ze haalde een wit doorzichtig sjaaltje eruit en gaf hem aan mij. Ik deed hem om en Patty knikte goedkeurend.
We rekende de galagewaden af en gingen de winkel uit. Terwijl ik aan het praten was met Patty en we de hoek om gingen van Zonko’s botste ik tegen iemand op en viel achterover. Ik krabbelde overeind terwijl ik begon te vloeken.
“Kan je niet uitkijken waar je loopt?! Wat een-” zei ik kwaad tegen degene die me omver had gelopen maar toen ik zag wie me omver had gelopen was ik gelijk stil. Met grote ogen keek ik naar een man met een zwarte cape, of was het geen man? Hij had een capuchon over zijn hoofd zodat ik niet zag wie het was. Mijn adem stokte toen het tot me doordrong dat dit een dooddoender was en bang deinsde ik achteruit. Patty stond er roerloos en bang bij, het drong niet helemaal tot haar door dat er een dooddoender in Zweinsveld was.
Als versteend bleven we staan toen de man weer in beweging kwam. Hij duwde ons ruw opzij en beende snel weg. Ik was nog steeds heel bang en haalde diep adem.
“Oké, dit was niet gebeurd. We weten van niets oké?” zei Patty bang en haalde diep adem. Ik knikte en langzaam stonden we op en liepen verder.
“Patty, ik wil hier weg, zo snel mogelijk.” Zei ik en ze knikte. We liepen weer terug naar de koetsen.

Zwijgend zat ik in de LL-kamer. Patty had hoofdpijn en was nadat ze bij madame Plijster was geweest, op bed gaan liggen. De LL-kamer was verlaten. Af en toe kwam er een eerstejaars binnen of een tweedejaars, of iemand die niet naar Zweinsveld was gegaan.
“Hé Mel” hoorde ik opeens en ik draaide me om.
“Ow, hoi Thomas.” Zei ik terug. Thomas zat ook in mijn jaar en hij was wel aardig. Hij ging meer om met andere mensen dan met Draco enzo. Hij kwam naast me zitten op de bank.
“Waarom ben je nu al terug uit Zweinsveld?” vroeg hij en ik antwoordde niet meteen.
“Omdat Patty hoofdpijn kreeg en ik geen zin meer had. Jij?”
“Oh oké, ik had geen zin om te gaan.” Zei hij en het was weer stil. Het gesprek viel een beetje dood.
“Zeg Mel, zou jij met mij naar het Bal willen?” vroeg hij plots en ik was even te verrast om antwoord te geven. Met hem naar het bal? Vroeg hij dat nu echt? Hij kende me nauwelijks! Wat moest ik zeggen? Ik kende hem ook niet zo goed maar hij zag er niet slecht uit. Maar… hoe zou Draco reageren? Ik wilde wel graag met hem, of met Nick, maar ze hadden me allebei nog niet gevraagd. Ik vond het niet leuk om nee te zeggen tegen Thomas, hij was aardig en knap, hij had de moed om het recht in mijn gezicht te vragen.
“Nou, oké. Ik vind het goed.” Zei ik en toverde een glimlach tevoorschijn. Hij glimlachte terug.
“Leuk. We spreken nog wel af hoe en wanneer oké?”
“Ja is goed. Ik ga even bij Patty kijken als je het niet erg vind.” Hij knikte en we stonden allebei op. Hij liep weg en ik liep naar boven.
“Patty? Hoe gaat het nu?” vroeg ik.
“Beter, de hoofdpijn is weg. Gelukkig.”
“Zeg Patty, wat vind jij van Thomas?”
“Aardige jongen en ziet er goed uit, hoezo?”
“Hij heeft me net gevraagd voor het bal.”
“Echt waar?! dat meen je niet!”
“Jawel, echt waar.”
“En wat heb je gezegd?”
“Ja, ik dacht… Draco of Nick hadden me nog niet gevraagd en…”
“Ja, ik snap het. Maar misschien hadden ze nog geen geschikt moment gevonden.”
“Ja, dat kan. Maar ja, ik ga nu dus met Thomas.”
“Dat is leuk. Zullen we wat gaan eten? Het is al half zeven.” Zei ze en ik knikte.
Terwijl we naar de grote zaal liepen zagen we Potter en zijn vriendjes lopen.
“Ik krijg opeens grote drang om iets te doen… jij Patty?” vroeg ik gemeen en er kwam een gemeen grijnsje op haar gezicht. Ik pakte mijn stok en sprak een spreuk uit waardoor het drietal gelijk plat op de grond lagen. Patty en ik proestten het uit van het lachen.
“Lig je lekker Potter?” vroeg ik gemeen en hij keek me kwaad aan.
“Is dat het enige wat je kan Hanley?” zei dat modderbloedje en ik keek haar afkeurend aan.
“Nee hoor, ik wilde alleen maar aardig zijn. Maar als je dat niet accepteert, wil ik ook wel anders worden hoor.” Zei ik tegen dat modderbloedje en ze keek me vuil aan waardoor ik nog meer plezier hierin kreeg.
“Nou, ik moet maar eens verder, ik heb namelijk honger. Nou doei, neefje.” zei ik en grijnsde breed. Samen met Patty liep ik verder en ik was aan het aftellen in mijn hoofd tot ze gek zouden worden.
“Neefje??!!” hoorde ik opeens Potter niet begrijpend zeggen.
“Ow, heeft Perkamentus je dat niet verteld? Nadat Modderbloedje zei dat ik op je moeder leek heb ik onderzoek gedaan! En weet je wat ik vond? Ja Potter, ik ben een hele verre achternicht!” siste ik en hij keek me met grote ogen aan. Ik slikte, waarom had ik dat nou gezegd? Met een ruk draaide ik me om en beende weg. Patty moest haast rennen om me bij te houden. Ik at snel mijn eten op en wilde daarna weer heel snel terug gaan naar de LL-kamer. Toen ik opstond werd ik alleen tegengehouden door Patty die me weer terug trok.
“Waar ga je heen?”
“Naar de LL-kamer.” Zei ik bitter en ze schudde met haar hoofd.
“Nee, wacht even tot ik klaar ben. Probeer je even te ontspannen, het is gebeurd en daar kan je niets aan veranderen.” Ik zuchtte, ze had gelijk. Ik wond me teveel op.
“Je hebt gelijk, ik wind me teveel op.” Zei ik en ging weer zitten.
Vijf minuten later kwamen Lucas, Nick, Jack en Draco bij ons zitten.
“Hé! Weet je, Mel heeft een partner voor het bal! Goed hé!” zei Patty opgewonden en ik kon me wel voor mijn hoofd slaan! Er werd niet gelijk gereageerd.
“Hé, hallo! Ik zei wat tegen jullie!!” riep Patty verwoed en de jongens schrokken op.
“Wat is er?!” vroeg Jack geïrriteerd. Patty wilde het opnieuw zeggen maar ik stopte haar. Er was iets gebeurd wat ze niet erg aanstonden.
“Wat is er gebeurd? Is er iets gebeurd in Zweinsveld?” Nick knikte en mijn maag kromp samen, had het iets te maken met die dooddoender?
“Heeft het iets te maken met een d-dood… doender?” vroeg ik een beetje stotterend en ze keken me bedachtzaam aan.
“Hoe weet jij dat?” vroeg Draco en ik keek geschrokken naar Patty, ze keek geschrokken terug. Hoe moest ik ze vertellen dat we hem gezien hadden?
“Nou… eeuh…. Wij euhm… wij kwamen hem tegen en hij liep ons omver. We werden op de grond geduwd en..” ik zag dat Patty iets anders wilde zeggen maar ik gaf haar een por, gelukkig begreep ze de hint.
“Dit is niet echt de goede plaats om erover te praten, laten we naar de LL-Kamer gaan.” Zei Nick en snel liepen we met z’n zessen naar de kelder.

“Hebben jullie een glimp van hem opgevangen?” vroeg ik toen ze hadden verteld wat er was gebeurd. Er waren een aantal kinderen gewond geraakt toen de dooddoender vluchtte.
“Ja, op het eind draaide hij zijn hoofd om naar ons toen hij ons voorbij rende. Daarbij zagen we zijn gezicht.” Zei Lucas.
“Herkende je hem?” vroeg ik nieuwsgierig. Ik wilde echt dat die dooddoender opgepakt zou worden.
“Ja,” ik keek Lucas vragen aan en hij zuchtte “het was, geloof ik, je vader, Mel.” Zei hij en iedereen was stil. Ik staarde hem alleen maar aan, alsof ik gehypnotiseerd was.
Mijn wereld stortte in. Ik wist dat ik dit kon verwachten, ze hadden zich bij hem aangesloten, maar dat het ook zo ver zou komen. Hoe kon mijn moeder dit toestaan, hij zou gepakt worden en langzaam van zijn leven beroofd worden. Mijn moeder zou vergaan van verdriet als hij in azkaban zat. Maar waarom was ik zo aan het nadenken? Zij hadden mijn jeugd vernietigd, nu zal ik hun leven vernietigen. Ze hadden er zelf om gevraagd, ik zou ze gaan aangeven en alles doen om hun leven kapot te maken. Maar als ze nog één keer iemand iets aan zouden doen, zou ik hun vermoorden.
Mijn gezicht werd strak en hard.
“Hun eigen schuld.” Zei ik bitter en ze keken me verbaasd aan.
“Hoe bedoel je?” vroeg Nick voorzichtig.
“Als zij hun leven willen verspillen, doen ze dat maar. Ik zal ze erbij helpen. Ik vermoord hen eerder dan zij mij of iemand anders. Ik laat azkaban hun leven langzaam wegvegen, langzaam en pijnlijk. Ze moesten eens weten wat ze mensen aandoen, tijd dat ze de gevolgen ervan leren kennen.” Zei ik en stond op.
“Wat ga je doen Mel, je kunt ze niet tegen houden.” Zei Draco.
“Ik niet, maar de schouwers wel.”
“Ga je, je eigen ouders aangeven?” vroeg Patty verbaasd.
“Ja, hoe stop ik ze anders?”
“Dat meen je niet! Het zijn je ouders!” riep ze uit.
“Patty, ouders horen zich toch als ouders te gedragen? Nou mijn ouders zijn geen ouders voor mij, ze zijn meer gevangenis bewakers of mijn martelaars. Ze hebben me jarenlang mishandeld en nu moeten ze het terug krijgen.” Ik liep snel weg, naar professor Sneep.

met dank aan lady_granger die me heeft geholpen met het beeld van het galagewaad! thx!!

love you! Tea

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

ik heb weer een stukje hoor!!!
ja ja!! hier is het....
ik hoop dat jullie het leuk vinden en jullie willen mij toch wel vertellen hoe leuk het is (of hoe saai Razz

).
dat doe jullie toch wel??
owja... nog even in het bijzonder:
ShadowCat, lady_Granger, Puty, dracogirly en niet te vergeten de koningin der mafkutten en sufkutten (niet dr echte naam Razz

) heel erg bedankt voor de reacties!!!

Hoofdstuk 11

“Mel! Dit kun je niet doen!” zei Draco die op was gestaan en me tegen hield.
“Waarom niet?”
“Hoe zouden ze het vinden als jij opeens binnen komt wandelen en zegt ‘die dooddoener was mijn vader, hij woont daar en daar, ga hem maar halen.’ Dat kan toch niet? Ze zullen je gaan ondervragen en misschien wel een rechtszitting. Hij zal je achtervolgen en vermoorden, misschien wordt je wel aangehouden vanwege het achterhouden van zoiets. Ik bedoel, dit is krankzinnig!” Ik voelde me zwaar worden. Hij had gelijk, ik was gewoon iets krankzinnigs van plan. Zuchtend sloeg ik mijn ogen neer en liet me terug begeleiden naar de bank.
“Hé, kom op. Het komt wel goed. Laten we het over iets anders hebben.” Zei Nick en Patty’s gezicht klaarde op.
“Ja, goed idee. Weet je, Mel is gevraagd door Thomas voor het bal!” de jongens draaiden zich verbaasd om naar Patty en ik kon dus hun uitdrukking niet zien.
“Nou… eeuh.. dat is leuk voor je Mel, maar ik wist niet dat je ook met Thomas om ging.” Zei Jack en keek me vragend aan.
“Nee, dat wist ik ook niet.” Zei ik en trok mijn schouders op. “Maar hebben jullie al een partner?” vroeg ik nieuwsgierig en Draco en Nick trokken een gezicht.
“Ik ben gevraagd door Sandra, in plaats van dat ik iemand heb gevraagd.” Zei Draco met een grimas en het was moeilijk om mijn lach in te houden.
“Ik werd gevraagd door Lindsey, ze kwamen met z’n tweeën naar ons toe!” zei Nick maar hij leek het niet zo erg te vinden als Draco. Nu moest ik echt lachen en Draco keek me chagrijnig aan.
“Sorry hoor, het was even moeilijk om mijn lach in te houden. Lindsey vind ik nog wel aardig, maar ik vind Sandra echt een.. tja hoe moet ik het zeggen?”
“Een irritant meelopertje..” zei Patty en ik knikte. “Tja, dat vind ik ook. Arme Draco.”
Draco trok een grimas en zuchtte.
“Als je nog chagrijniger kijkt blijf je voor eeuwig zo staan Draco, kom op… het is maar een avondje.” Zei ik om hem op te vrolijken maar kreeg een vernietigende blik toegeworpen.
“Een avondje, wie weet. Misschien denkt zij dat ik haar leuk vind en dan hangt ze als een slijmbal aan mijn arm!” zei hij en maakte een wild gebaar, ik moest bukken om geen arm tegen mijn hoofd te krijgen. Ik klopte hem bemoedigend op zijn rug.
“Het komt goed, het komt goed.” Zei ik en kreeg spontaan een lachbui.

De nachten daarna droomde ik weer over vagen beelden. Een beeld werd steeds groter en de andere beelden verdwenen. Het was geen enge droom of zo, maar ik sliep er wel onrustig door.
De 23e was aangebroken en we hoefde vandaag niet te lessen.
Ik had uitgeslapen tot 12 uur en zelfs toen al waren alle meisjes van hot naar her aan het rennen. Sommige kinderen keken me argwanend na toen ik geeuwend in mijn zondagse kleding naar de grote zaal liep om te ontbijten, lunchen.
“Zeg, waarom doe jij zo relaxed terwijl alle meisjes helemaal in paniek zijn?” vroeg Jack terwijl hij naast me kwam lopen.
“Omdat ik gewoon geniet van mijn vrije dag en ik heb alles al geregeld. He begint pas om 8 uur! En het is nu pas half 1, geen reden om in paniek te zijn dus. Maar wie is jou partner?” vroeg ik.
“Socha.”
“Oh, aardig meisje.” Zei ik en hij knikte. Langzaam at ik mijn eten op en ging daarna even naar buiten. De frisse lucht kwam me tegemoet en ik snoof het op. Het was wel erg koud en er lag een dik pak sneeuw. De verleiding werd erg groot om er in te springen, alsof het een zwembad was. Ik sprak een spreuk uit over mijn voeten zodat ze niet nat of koud werden als ik door e sneeuw liep. Langzaam ging ik door de sneeuw naar het meer dat helemaal ijs was. Voorzichtig zette ik een voet op het ijs. Het zag er dik uit maar dat kon bedrog zijn. Langzaam zette ik mijn gewicht erop en heel voorzichtig liep ik over het ijs. Het was heerlijk om op het inktzwarte lopen, alsof je de ruimte was.
“Hé Mel! Doe niet zo gevaarlijk!! Kom van dat ijs af!” riep iemand en ik draaide me om.
“Rustig Jack, ik doe heus wel voorzichtig!” riep ik lachend terug maar ik keek geschrokken om toen ik opeens iets hoorde kraken. Ik zag een barst onder mijn voeten lopen en stond even versteend. Ik begon heel voorzichtig terug te schuifelen, maar het ijs brak sneller dan ik liep. gedoe, ik moest heel snel terug zien te komen anders eindigde ik nog als ijsblokje.
“Mel, ik weet niet of jij het weet, maar het ijs begint te breken!” riep Jack en ik keek hem giftig aan.
“Waar denk je dat ik mee bezig ben!” riep ik boos terug.
Ik was nog maar net op tijd bij de kant, het ijs brak snel nadat ik eraf was. Ik zuchtte, dat was maar op het nippertje.
“Je hebt geluk dat je er net op tijd af bent.” Zei Jack en snoof.
“Ah toe! Het was zo aantrekkelijk! Doe nou niet alsof jij nooit iets stoms hebt gedaan!” zei ik en hij keek bedenkelijk omhoog, maar gaf geen antwoord. Zwijgend liepen we naar binnen.
Ik moest de tijd tot 6 uur verder doorkomen met een hypere Patty die samen met mij huiswerk aan het maken was, wat niet te doen was. Om 6 uur gingen we eten en om half 7 sloten we ons op in de meisjesslaapzaal.
We douchten, we wasten onze haren, huidmaskers en haarmaskers, droogden ons haar weer. Daarna trokken we onze kleding aan en begonnen onze make-upspullen naar de badkamer te sjouwen. Aangezien ik alles ik het donker rood had en een witdoorzichtig sjaaltje om had, deed ik zilverrose lipgloss op, zilverwitte oogschaduw, zwarte mascara en oogpotlood en wat rouge. Het resultaat stond me wel aan, ik had het niet al te dik gedaan dus ik zag er niet sletterig uit.
Het was intussen 5 voor 8. ik had om 8 uur met Thomas afgesproken in de LL-kamer en ik zat nu te wachten in mijn bed. Patty beval me telkens om rondjes te draaien om te zien of de rok bleef zitten en mijn haar ook. Ik had het met veel mousse in mooie krullen gezet en het stond een beetje naar rechts.
Om 8 uur ging ik naar beneden, samen met Patty. Ik zag Thomas al staan, hij mij nog niet.
“Hé Thomas! Je date is er!” riep iemand opeens en Thomas was niet de enige die omkeek. Ik zag Nick, Draco, Jack en Lucas ook om kijken. Ik trok Patty mee naar beneden en duwde haar naar Lucas, zelf ging ik naar Thomas.
“Zo, jij hebt je best gedaan.” Zei hij grijnzend en ik glimlachte terug.
“Het is het laatste bal dus, waarom niet? Wacht even, voor we gaan moet ik nog even iets tegen Draco zeggen.” Zei ik en hij knikte. Ik liep naar Draco toe.
“Je ziet er prachtig uit, Mel.” Zei hij bewonderend en ik bloosde.
“Jij ziet er altijd goed uit. Maar ik wilde even zeggen dat ik met Sandra heb gepraat, ze zal niet teveel denken.” Zei ik lief en hij keek me ongelovig aan.
“Echt waar?”
“Nee, sorry ik moest het even zeggen.” Grinnikte ik en hij trok weer een grimas. Ik trok een onschuldig gezicht. “Sorry.”
“Het geeft niet, ik had al kunnen verwachten dat het niet waar was.” Zei hij en toverde een glimlach tevoorschijn. Ik gaf hem een kusje op zijn wang.
“Kan dit het weer goed maken?” vroeg ik met een grijns en hij grijnsde terug.
“Hé Thomas! Je vriendin gaat vreemd!” riep een jongen naar Thomas.
“Nee hoor, ze moet gewoon even zeggen dat ze voor mij heeft gekozen!” riep Thomas terug en grijnsde.
“Houd je kop Thomas, anders zorg ik ervoor dat je met Sandra gaat!” riep ik naar hem en zijn grijns verdween als sneeuw voor de zon. “Veel plezier allemaal!” zei ik nog tegen de rest en knipoogde naar Patty. Daarna stak ik mijn arm door Thomas’ arm en liep samen met hem naar de grote zaal.
De gangen waren nog net zo normaal als altijd, maar toen we in de grote zaal kwamen was het echt heel mooi. Ik was gewend dat onze dreuzelvriend altijd alles perfect wilde, maar dit was toch echt overtroffen werk! Het plafond was verlicht met kaarsjes en dat gaf een schemerig effect; er kwamen sneeuwvlokjes naar beneden en die verdwenen dan net boven je hoofd; grote kerstbomen in de achterste hoeken en daartussen een lange tafel met al het eten en drinken.
“Wauw, dit is echt heel mooi.” Zei ik fluisterend en Thomas knikte. Ik zag leerlingen al dansen en lol maken dus ik gaf Thomas een kneepje in zijn hand en trok hem daarna mee naar de dansvloer.
“Wil je al gelijk gaan dansen?” vroeg hij verbaasd.
“Waarom niet? Ik houd van dansen!” zei ik lachend en trok hem verder.
“Wat jij wilt, schoonheid.” Zei hij en ik gaf hem een knipoog.
Er was een band die leuke muziek maakte. We begonnen gelijk te dansen en ik vond het erg leuk. Thomas kon goed dansen dus ik had geluk.
Er kwam een schuifelnummer en ik twijfelde of ik met hem moest gaan schuifelen, erg close, of naar de kant gaan en wat gaan drinken. Ik had niet veel tijd, maar ik hoefde de keus ook niet te maken want Thomas trok me al dichter naar zich toe en legde zijn armen rond mijn middel. Mijn armen gingen automatisch om zijn nek en we schuifelde het hele liedje af.
“Ik heb dorst, zullen we wat drinken?” vroeg ik zacht toen het liedje was afgelopen.
“Ja is goed, wat wil je hebben?”
“Doe maar gewoon iets, wijn of boterbier of iets anders.” Zei ik en liep naar een tafeltje terwijl hij wat drinken ging halen. Ik zuchtte, eigenlijk was Thomas heel aardig en hij kon super dansen. Ik ging toch geen gevoelens voor hem tonen?
Ik keek naar Jack die gezellig danste met Socha en naar Lucas en Patty, ze stonden erg close. Ik was blij voor haar, ze straalde helemaal en ik kreeg een onbedoeld een glimlach. Daarna keek ik naar Nick die het ook leuk scheen te hebben met Lindsey, Lindsey had het ook naar haar zin evenals Sandra. Draco had het echter wat minder naar zijn zin. Hij glimlachte wel maar als je hem langer kenden was dat gewoon uit beleefdheid, het liefst was hij allang naar de wc gerend om vervolgens de heleboel onder te kotsen zodra hij haar hoofd zag. Ik kreeg weer onbedoeld een grijns, maar ook een steek van jaloezie ging door me heen. Ik had graag met hem naar het bal geweest, ik wist alleen niet waarom hij me niet had gevraagd.
Ik zag Thomas weer aankomen en zwaaide naar hem, hij zag me en liep naar me toe.
“Vind je het leuk?” vroeg hij.
“Ja, ik ben blij dat je me hebt gevraagd.” Zei ik met een glimlach en hij lachte terug. Ik nam mijn drinken aan en nipte ervan. Het was een sterke drank, maar wel lekker. Onbewust zochten mijn ogen Draco weer op en ik bleef zijn stappen volgen. Lindsey had blijkbaar helemaal niet door dat Draco haar verafschuwde.
“Je had liever met Draco naar het bal gegaan hé?” zei Thomas opeens en ik schrok een beetje. Ik hoorde ergens een bedroefde klank in zijn stem, of dat verbeelde ik me.
“Nee hoor, natuurlijk niet! Met jou is het echt heel gezellig! Ik meen het hoor.” Zei ik maar het was denk ik een beetje teveel van het goede. Het kwam er niet helemaal overtuigend uit. Maar hij knikte toch.
“Wie is dat meisje dat met Potter danst?” vroeg Thomas opeens en ik zocht Potter op.
“Dat is Parvati Patil, ze zit in ons jaar en ook in Griffoendor.”
“Het is wel een mooi meisje, helaas, ze is van Griffoendor.” Zei hij maar het kwam er niet teleurgesteld uit. Het kwam eruit alsof het hem niets kon schelen dat ze in Griffoendor zat. Ik bekeek Potter goed, zijn haar zat zoals altijd en dat brilletje ook. Hij lachte en had veel plezier met het meisje. Ik lachte spottend.
“Je kunt haar toch niet krijgen, Potter is beroemd en daar vallen veel meisjes voor.”
“Alsof ik haar zou willen.” Zei hij minachtend en ik gaf hem een duwtje.
“Natuurlijk wel, ze is heel mooi en rijk!”
“Kan me niets schelen. Zou ik eens wat zeggen?”
“Nou?” vroeg ik afwachtend en nieuwsgierig.
“Jij bent veel mooier dan veel meisjes hier op deze school.”
“Dat is niet waar.” zei ik maar toch voelde ik me zeer gevleid.
“Wel. Kijk jij bent net zo als andere meisjes. Ze vinden zichzelf helemaal niet mooi en vinden zich te dik en weet ik veel, maar in de ogen van een jongen zijn ze meestal heel mooi. Ieder meisje in uniek en je moet jezelf eens niet zo kritisch bekijken.”
“Sinds wanneer weet jij zoveel van meisjes?”
“Sinds ik een zus heb, altijd dus al.” Zei hij met een knipoog en ik dacht na. Eigenlijk had hij gelijk. Meisjes vinden zichzelf lelijk en te dik en dat terwijl ze dat helemaal niet zijn! Ik was ook zo iemand, ik bekritiseerde mezelf veel te zwaar.
“Je hebt gelijk, ik zal proberen mezelf eens niet zo te bekritiseren.” Hij glimlachte.
“Ik wilde dat ieder meisje eens zo’n raad op zou volgen.” Zei hij met een knipoog.
We gingen weer aan een tafeltje zitten en begonnen allemaal mensen te bekritiseren. Het was erg grappig en we moesten super veel lachen. Bijna alle meisjes waren op hun eigen manier mooi en we waren het bijna nooit met elkaar eens, behalve over één ding; Sandra was onuitstaanbaar!
Ze vergalde heel de avond van Draco, je zag zo dat hij het helemaal niet leuk vond.
“Arme Draco, ik zou echt willen dat hij een leuke avond had en dat Sandra voor één keer eens normaal kon doen.” Zei ik terwijl ik met medelijden naar het stel keek.
“Ja, het is bijna onmenselijk om hem dit aan te doen.”
“Ja en dan te bedenken dat iedereen veel lol heeft.”
“Ja inderdaad. Weet je wat, wenk hen even en ga daarna maar even met hem dansen. Ik houd Sandra wel even bezig. Maar niet te lang! Ik wil niet dood!” zei Thomas en ik keek hem heel dankbaar aan.
“Weet je het heel zeker? Het is niet gebruikelijk je date uit te lenen.”
“Ja, hij mag wel wat plezier hebben.”
“Hij zal er heel erg blij mee zijn! Bedankt!” zei ik helemaal blij en gaf Thomas vluchtig een kusje op zijn wang. Vervolgens zwaaide ik wild naar Draco en hij liep van Sandra weg, richting ons. Sandra kwam er een beetje overhaast achteraan rennen.
“We hebben een plekje vrijgehouden, komen jullie even zitten? Draco, Thomas, willen jullie wat drinken halen?” ze knikte en liepen weg.
“Waarom moesten we komen zitten?” vroeg Sandra.
“Omdat ik wat wilde vragen. Kijk, je hebt heel veel geluk dat je met Draco hierheen bent gegaan, maar zou ik hem even mogen lenen voor een dans?”
“Euhm.. ik weet niet hoor, het is niet gebruikelijk.”
“Alsjeblieft, dan kan jij even gezellig met Thomas dansen. Hij danst heel goed!”
“Nou oké dan, is goed.” Zei ze en ik glimlachte als dank.
Toen de jongens terug kwamen en we onze drinken op hadden trok ik Draco mee naar de dansvloer. Hij keek me vragend aan.
“Ik heb toestemming.” Zei ik en hij lachte.
Het was heel erg leuk om met hem te dansen. Ik deed een snel nummer met hem en een schuifelnummer. Draco had het blijkbaar ook heel even naar zijn zin maar al snel kreeg Sandra genoeg van Thomas en stond erop weer met Draco te dansen.
Het was 1 uur en het feest zou tot half 3 door gaan voor de zesde en zevende jaars.
“Was het leuk met Sandra?” vroeg ik aan Thomas en hij trok een verveeld gezicht.
“Ja joh! Super leuk! Je denkt toch niet dat ik serieus gestoord ben of zo?”
“Hmm… nee, je bent niet serieus gestoord. Ik vond het heel dapper van je, echt bedankt.” Zei ik met mijn liefste glimlach en hij lachte.
“Kom we gaan weer dansen!” Ik knikte heftig van ja en rende zowat naar de dansvloer.
Een uur waren we aan het dansen en daarna gingen we weer even zitten. Ik keek wat rond en mijn blik bleef hangen op Draco en Sandra. Het was een langzaam nummer en Sandra lag met haar hoofd op Draco’s schouder.
Mijn ogen werden groot en een moment lang bleef ik naar ze staren.
“Mel, wat is er?” vroeg Thomas en opeens werd ik misselijk.
“Sorry Thomas, ik voel me opeens niet zo lekker. Ik denk dat ik terug ga. Ik vond het echt een hele leuke avond. Doei.” Zei ik en stond op. Ik liep weg en hoorde Thomas me nog naroepen maar ik negeerde hem. Mijn pas werd sneller en uiteindelijk renden ik door de houten deur.
Hoe kon hij? Hoe kon Draco dit doen? Hij had toch gezegd dat hij haar helemaal niet uit kon staan? Was hij van gedachte veranderd?
Ik dacht dat hij mij leuk vond, mij en niet….
Hoe kon Draco met Sandra zoenen?

wat vinden jullie ervan??
tell me!!

love you!! Tea

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

haaj iedereeen... Razz

hier is een nieuw stukje en ik hoop dat iedereen het leuk vindt Cool

Graag reacties Very Happy

Hoofdstuk 12

Draco:

Ik was overdonderd door wat Sandra deed, maar het drong niet tot me door. Pas toen ze een arm om mijn nek sloeg, drong het door. Ik duwde haar van me af en ze keek me verrast en boos aan.
“Wat denk je dat je aan het doen bent?!” zei ik boos.
“Dat zie je toch? Wil je dat dan niet?”
“Nee, natuurlijk niet! Ben je gek of zo!” zei ik boos en zag prompt haar ogen met tranen vullen. Ik draaide me om en zocht Mel, ik zag haar niet, alleen Thomas. Snel liep ik weg van de dansvloer en ging naar een tafeltje. Toen ik aan een tafeltje zat zag ik Patty naar me toe komen.
“Draco! ben je wel goed bij je hoofd of zo? Je gaat toch niet met dat kind zoenen als je geeneens gevoelens voor haar hebt! Heb trouwens ook wel eens andere andermans gevoelens gedacht?! Ik kan niet geloven dat-” zo kwam ze naar me toe. Ze raasde door en door.
“Patty, stop even alsjeblieft!” zei ik vermoeid. “Ik deed het toch niet! Zij zoende mij!”
“Ja vast! En je was net te laat met haar weg duwen!”
“Net te laat? Hoezo? Weet jij waar Mel is?”
“Net te laat ja! In die tijd dat het even tot jou door moest dringen dat je aan het zoenen was met mevrouw-ik-ben-de-beste is Mel snel de grote zaal uit gerend! Ja zo lang stond jij te zoenen ja! Ik denk dat ze er misselijk van werd!”
“Wat?! Was het zo lang? Ow nee! Nu haat Mel me echt! Nu denkt ze vast dat ik haar bedrogen heb of zo.”
“Daar gaat het er wel naar uitzien vriend, ze wordt tenminste heel boos.” Zei Lucas die aan kwam lopen.
“Ja, jij kan het weten.” Zei ik en zuchtte. “Ik denk dat ik maar ga, dansen met haar” ik trok een afschuwelijk gezicht “kan ik echt niet meer hebben.” Ik liep snel weg, andere blikken negerend.
Toen ik aankwam in de LL-kamer hoorde ik gehaaste stappen naar de slaapzalen gaan. Het waren duidelijk die van Mel, ik herkende ze uit alle voetstappen. Ik liep naar mijn favoriete stoel. er lagen 3 druppels op het zitvlak en de leuning, waren dat vetvlekken of tranen?
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Mel:

Een traan rolde over mij wang. Hoe kon hij nou met haar gaan zoenen? Had hij dan gelogen over het feit dat hij haar vreselijk vond? Ik dacht echt dat hij mij leuk vond!
Ik zat op een stoel voor de haard, dit was zijn favoriete stoel, maar ook die van mij.
Terwijl er allemaal gedachtes door mijn hoofd spookte staarde ik naar het vuur. Had hij het allemaal gespeeld? Hadden ze al veel langer iets? Hadden ze iets geheims en was het per ongeluk dat het nu geopenbaard was? Hoe lang waren ze al bezig met elkaar? Misschien heeft hij mij al die tijd bedrogen!
Ik schrok van mijn eigen gedachtes. Waarom was ik zo boos en jaloers? Zo aangedaan? Was ik verliefd? Op Draco? Dat kon toch niet? Ik had nooit wat gevoeld als ik bij hem was… ja behalve die ene keer toen hij me voor gek verklaarde toen ik dacht dat door die familieverband met Potter onze vriendschap over zou zijn. En die ene keer in ze zomervakantie dat ik op zijn schoot ben gaan slapen en hij zei dat hij geen betere nacht had kunnen wensen. En die ene keer dat hij me een kusje gaf en die ene… nou misschien had ik toch wel wat gevoeld. Misschien was in onbewust verliefd op hem geworden, maar was er zelf nog niet achter. Misschien…
Ik schrok op. Ik hoorde voetstappen en wist gelijk wie het was. Langzame, lichte, grote passen die onder controle waren… altijd. Het waren die van Draco, ik herkende ze uit duizenden. Vliegensvlug stond ik op en rende naar de slaapzalen. Ik was zo gehaast dat ik mijn sporen was vergeten te wissen.
Hij ging me niet achterna, dus zonder problemen kon ik mijn slaapzaal vinden en me op bed laten vallen, om daar verder te huilen en na te denken.
3 uur. Het feest was afgelopen maar niemand was nog in de LL-kamer. Waarschijnlijk liep het uit en zaten ze nu allemaal gezellig te zoenen en/of te dansen. Zonder dat ik het door was lag er een hele natte plek op mijn kussen, die nog steeds natter werd. Heel langzaam viel ik weg, met mijn kleding nog aan.
Die ochtend werd ik wakker met mijn kleren aan, uitgelopen mascara en oogschaduw op mijn wangen. Vermoeid stond ik op, mijn haren plakten aan mijn wangen, en ik liep naar de badkamer. Ik waste mijn gezicht en terwijl ik het droogde keek ik in de spiegel. Eerst bleef ik een tijdje naar de spiegel staren maar stapte toen bang achteruit. Op de spiegel zat een levensechte spin die minstens zo groot was als mijn hand, harig en een dik lijf en poten. Ik wilde gillen maar iets weerhield me het te doen, ik zou alle meiden wakker maken.
Terwijl ik de spin nauwlettend in de gaten hield, liep langzaam naar achteren. Ik was niet bezig met de grond, wie kon de grond nou schelen als er een super dikke spin op nog geen armlengte afstand van je is! De spin bewoog met zijn griezelige poten en kroop wat naar beneden, hij vond het leuk me te pesten! Ik liep sneller achteruit wetend uit ervaring dat het trappetje, waar ik al zo vaak over was gevallen, 3 meter verderop was. De spin bewoon nog meer en ik liep nu snel achteruit. Voetje voor voetje kwamen mijn voeten op de grond, totdat ik opeens geen grond meer voelde. Was het trappetje hier al?! Het was immers te laat om mijn gewicht nog op mijn voorste voet te plaatsen en ik viel. Langzaam, het leek wel slowmotion, viel ik naar achteren. Ik slaakte een hoog gilletje en probeerde nog naar de leuning te grijpen. Helaas, ik miste hem.
Ik voelde hoe mijn benen als eerst in contact kwamen met de scherpe, koud randen van de traptreden. Daarna prikte ze in mijn rug en uiteindelijk kwam mijn hoofd met een klap neer, tegen zo’n scherpe koude rand nog wel! En terwijl ik net uit een diepe slaap was gekomen, was het nu weer helemaal zwart voor mijn ogen en waren mijn gedachtes verdwenen.
Ik had geen idee hoe lang ik daar gelegen heb, maar toen ik weer bij kwam zag ik madame Plijster en de meisjes van mijn slaapzaal bezorgd over me heen gebogen.
Het eerste wat ik dacht was; wat is er gebeurd? Het tweede was; auw.. En het derde wat ik dacht toen ik mijn gevoel terug kreeg was; konden ze me niet even van de trap halen?
Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht en trok een pijnlijk gezicht. Ik had sterke hoofdpijn en wilde met mijn hand naar mijn achterhoofd gaan maar madame Plijster hiel me tegen.
“Niet doen, je hebt een gat in je hoofd en ik voorspel een hersenschudding. Wat is er gebeurd?” vroeg ze kalm en ik keek haar geschokt aan. Ik bedacht me dat ik helemaal niet meer wist wat er was gebeurd, alleen dat ik mijn gezicht aan het wassen was en opeens een spin zag.
“Ik weet het niet. Ik… ik zag een spin en… ik weet het niet meer…” zei ik en ik wilde er ook niet over nadenken. Ik had teveel hoofdpijn.
“Dat dacht ik al, een hersenschudding. Niet zo’n zware maar je moet wel even naar de ziekenzaal gaan. Ga je deze kerst naar huis?”
“Ja, nee, ja, nee… ik weet het niet meer!” zei ik paniekerig.
“Rustig, komt vanzelf wel weer. Maak je niet druk. Weet iemand anders het?”
“Ze blijft met mij op Zweinstein.” Zei Patty en madame Plijster knikte.
“Mooi, dan kan ik je even op de ziekenzaal houden. Wil jij me even helpen haar brengen, mevrouw Park?” Patty knikte en samen hielpen ze me omhoog. Toen ik rechtop stond werd ik duizelig en zakte vrijwel gelijk door mijn benen.
“Rustig, diep inademen en probeer te blijven staan.” Zei madame Plijster en ik knikte. Na 2 minuten stil te staan ging de duizeligheid en de zwarte vlekjes voor mijn ogen weg. Heel langzaam en rustig liepen we de trap af en door de LL-kamer. Er zaten niet veel mensen, maar de mensen die er zaten keken geschokt naar mij, er zat wat bloed in mijn nek.
In de ziekenzaal maakte madam Plijster de wond schoon en verbond mijn hoofd. Ik ging liggen en probeerde wat te slapen, maar dat lukte niet. Ik kreeg een drankje tegen de hoofdpijn, dus daar lag het niet aan, maar iets anders hield me wakker. Het was een leuk begin van de kerstvakantie.
Rond 9 uur kwamen al wat mensen op bezoek, ik was om 6 uur ’s ochtends naar de badkamer gegaan, Nick en Jack. Ze mochten niet van madame Plijster maar toen ze hadden uitgelegd dat ze naar huis gingen mochten ze even. Bezorgd kwamen ze naast me staan. Ieder aan een kant.
“Hoe voel je je?” vroeg Nick en ging op het bed zitten. Ik trok een pijnlijk gezicht toen ik mijn hoofd bewoog.
“Het had beter gekund, maar ook slechter. Hoe zou jij je voelen na zoiets?” vroeg ik.
“minder prettig.” Zei hij terug en ik knikte moeizaam.
“Moeten jullie echt naar huis? Ik wil hier niet alleen blijven.”
“Ja, je bent niet alleen. Je hebt Lucas, Patty, Draco…” zei Jack.
“Draco… wat heb ik daar aan? Hij gaat toch alleen maar met Sandra spelen. Patty en Lucas hebben waarschijnlijk ook meer aandacht voor elkaar dan voor mij, ik ben alleen.”
“Draco spelen met Sandra?” vroeg Jack niet begrijpend en ik trok een grimas.
“Ja, ze stonden gister te zoenen. Een geheime relatie of zo?” Nick trok een wenkbrauw op en Jack schoot in de lach.
“Je maakt een geintje, toch?” zei Jack grinnikend maar ik schudde mijn hoofd.
“Ik zweer het! Ze stonden te zoenen!!” zei ik en wilde overeind komen. Snel deed ik mijn handen tegen mijn hoofd en viel naar achteren waarbij Nick me opving en rustig liet liggen.
“Rustig, je moet je niet opwinden. Jack, stop met lachen.” Zei hij en Jack stopte.
“Sorry, ik vond het alleen zo’n belachelijk idee.”
“Ja, ik ook! Maar ik heb het zelf gezien!”
“Rustig, ik zei dat je je niet mocht opwinden. We worden er anders uit gestuurd.”
“Ow, maar kan ik niet met jullie mee naar huis?” vroeg ik smekend.
“Ik denk het niet. Ik kan mijn ouders denk ik niet nu nog overhalen. Ik heb te weinig tijd daarvoor.” Zei Nick bedroefd.
“Ik denk het ook niet.” Zei Jack en ik keek bedroefd en trok een pruillip.
“Jammer…”
“Meneer Donovan en meneer Lond, zouden jullie zo willen vertrekken?” vroeg madame Plijster en de jongens knikte, ze ging weer naar haar kantoor.
“Hier, ik had nog een kladblok en een boek mee genomen. Kun je tekenen, lezen of schrijven of wat dan ook.” Zei Jack met een glimlach en ik pakte het aan.
“Dank je, jammer dat jullie nu al weg moeten, ik zal jullie missen. Blijf schrijven!” waarschuwde ik ze en ze grinnikte.
“Doen we.” Zei Nick en ik grinnikte terug. Ik gaf ze een zoen en glimlachte.
“Bedankt dat jullie kwamen.” Zei ik en ze stonden op, ik gaf ze nog snel een kusje voordat ze weg gingen en ik was weer alleen.
Jack zag er dan wel niet creatief uit, maar hij was altijd in de weer met gedichten, tekeningen, liedjes schrijven en noem maar op! Ik vond het altijd heel leuk wat hij deed en als ik dan alleen was probeerde ik een liedje van de teksten die hij schreef te maken. Een keer had hij me horen zingen en had toen gezegd dat ik ermee voor de dag moest komen. Ik was diep gevleid door het compliment maar heb nooit de moet gehad het te doen, in ieder geval, nog niet.
Ik begon wat te schetsen op het kladblok. Ik had van Jack geleerd hoe je mensen en dieren het mooist kon tekenen en als ik me verveelde ging ik dat oefenen. Ik bladerde ook wat door het schetsboek en zag dat Jack al wat schetsen zelf had gemaakt. Hij kon heel mooi tekenen, alles klopte gewoon aan de tekening… schaduw en schaal en het leek heel erg echt! Ik kon altijd heel lang naar zijn tekening blijven kijken, ze waren zo interessant. Opeens kwam er iets in mijn hoofd op, een gedicht. Ik pakte een veer en doopte hem in de inkt. Ik dacht even na over de eerste zin en hoe ik het moest opbouwen, maar als snel schreef ik het op.

Breekt, brak, gebroken
Arm, been, rug, nek?
Nee…
Breekt, brak, gebroken
Hart, vriendschap, liefde?
Ja…
Breekt, brak, gebroken
Auw, pijn, alleen?
Ja…
Breekt, brak, gebroken
Hij is weg…
Breekt, brak, gebroken
Helemaal weg…
Breekt, brak, gebroken
Dood…
Breekt, brak gebroken
Hart…
Gebroken hart…

Ik las het gedicht over, dit kwam wel een beetje met mijn gevoelens overeen. Ik was gebroken, ik wist niet of mijn hart dat was, maar ik wel.
Mijn maag rommelde, ik had honger. Het was al 11 uur en ik had nog niets gegeten.
“Madame Plijster!” riep ik en ze kwam aanlopen. De duizeligheid was grotendeels over en mijn hoofdpijn ook. Ik zat me letterlijk rot te vervelen.
“Is er iets?” vroeg madame Plijster humeurig en keek me strak aan.
“Ja, ik heb honger. Mag ik wat gaan eten?”
“Geen sprake van, ik zorg wel dat er wat hier komt. Je mag absoluut je bed niet uit!”
“Aah toe! Ik voel me alweer beter! Het is heus niet zo’n inspanning om even naar de grote zaal te lopen en wat te eten en weer terug te lopen.”
“Nee, wat wil je hebben?” Ik zuchtte vermoeid, dat verdraaide mens was zo standvastig!
“Een tosti, toost met jam, pompoensap en-”
“Dat is genoeg, ik zal het doorgeven. Waag het niet om ook maar één voet op de grond te zetten!” kapte ze me streng af. Geïrriteerd zuchtte ik en ze ging de ziekenzaal uit.
Toch wilde ik wel proberen even te staan, dus sloeg ik mijn benen over de rand en ging staan.
Ik wankelde even en hield me vast aan het bed. Al snel was ik weer gewend en kon ik rond mijn bed lopen. Madame Plijster bleef gelukkig lang weg dus ik kon lang rondlopen.
“Mel! Wat doe jij uit bed!! Straks val je!!” door de plotselinge gil schrok ik me rot en de duizeligheid kwam gelijk opzetten. Ik draaide me om en zag Patty staan.
“Mens ik schrok me en ongeluk. Als je dat doet dan val ik zeker.”
“Kom op, ik wil niet dat er nog iets gebeurd. Madame Plijster komt er zo aan dus ga alsjeblieft weer liggen.” Zei ze en mokkend liep ik terug naar mijn bed en ging zitten.
“Wat was er eigenlijk allemaal gebeurd?” vroeg ik.
“Nou, je was vroeg wakker en je ging naar de badkamer. Ik weet het niet precies want ik werd wakker door je gil, net als de andere meiden. Toen we snel naar de badkamer liepen zagen we jou liggen met wat bloed. Twee meiden gingen gelijk madame Plijster halen en na 10 minuten werd je weer wakker.”
“10 minuten maar? Ik heb echt het gevoel alsof ik veel langer buiten westen heb gelegen. Maar wat is er met die spin gebeurd?”
“Eeuhm… owja! Die spin bleek van een eerstejaars te zijn. Hij is niet gevaarlijk, hij was alleen ontsnapt.”
“Oh, iel… ik ben echt zo bang voor spinnen!”
“Ik vind ze ook niet fijn hoor. Maar hoe voel je je?”
“Beter. Ik verveel me dood hier in dit saaie zaaltje. Eeuhm… jij hebt me gister toch zien wegrennen?”
“Ja, deed je dat omdat je misselijk was of omdat je eeuh…”
“Ja, ik werd misselijk. Heb je nog met hem gesproken?”
“Ja, hij denkt dat je hem nu haat.”
“Doe ik ook. Hij heeft ons bedrogen!”
“Eeuhm.. nou, hij kon er niet veel aan doen. Hij was verrast toen zij hem zoende en toen jij al niet meer keek duwde hij haar van zich af en-”
“Ga je hem verdedigen?!” vroeg ik verontwaardigd en Patty schudde snel haar hoofd.
“Natuurlijk niet! Het was gewoon heel gemeen wat hij deed! Onacceptabel! Dat heb ik hem ook goed wijs gemaakt, hoop ik.”
“Goed zo!”
“Maar, hij had er wel spijt van. Het was niet zijn bedoeling je te kwetsen.”
“Heeft hij anders wel gedaan! Hallo! Hij stond met haar te zoenen!!”
“Ja, dat weet ik. Maar, alsjeblieft! Hij heeft er echt heel erge spijt van! Hij durft zich straks niet meer te vertonen!”
“Volgens mij heeft hij ons allemaal belazerd! Hij heeft gewoon een geheime affaire met haar!” Patty zuchtte hopeloos.
“Wat jij wilt. Maar doe niet al te bot tegen hem, oké?”
“Dat maak ik zelf wel uit!” zei ik en op dat moment kwam madame Plijster binnen met mijn ontbijt/lunch en ik begon te eten. Madame Plijster ging terug naar haar kantoortje, zoals altijd was ze druk bezig met smerige drankjes.
Patty vertelde tijdens mijn eten wat er nog allemaal was gebeurd op het bal, nadat ik weg was. Hoe boos Sandra was toen Draco weg ging en hoe Potter struikelde bij het dansen en daarbij languit op de vloer lag. Daar had ik best graag bij willen zijn, maar dan had ik ook met Draco moeten praten.
Toen ik mijn eten op had hoorde we voetstappen op de gang, duidelijk herkenbaar! Die van Draco! Ik schrok me kapot! Ik wilde hem niet zien! Niet met hem praten! Niets met hem te maken hebben! Waarom kwam hij dan hierheen?! Wanhopig keek ik naar Patty en zij keek mij paniekerig aan.
“Wat moet ik doen?!” siste ik en Patty gebaarde wild met haar handen, iets wat ik niet begreep.
“Ga liggen en doe alsof je slaapt, ik houd hem wel tegen, hoop ik..”
“Je moet.” Gromde ik en ging snel liggen met de dekens over me heen, waarbij ik de duizeligheid weer op voelde komen.
“Draco, wat doe jij hier?” vroeg Patty nors.
“Dat weet je best, Patty. Het is bezoek uur en ik wil graag Mel een bezoekje komen brengen.” Zei hij zoals gewoonlijk.
“Ze slaapt Draco. en ik heb ergens het gevoel dat ze niet zo graag met je wilt praten.” Please Patty, houd stand! Echt ik weet hoe Draco’s praatjes zijn!
“Patty, ik heb je toch al gezegd dat het niet mijn bedoeling was! Alsjeblieft, laat me even met haar praten.”
“Dat heeft geen zin! Ze slaapt!”
“Des te beter.” Zei hij en Patty zuchtte.
“Draco, ze wilt echt niet dat je tegen haar gaat praten.”
“Als ik in haar positie was zou ik dat ook niet willen, maar als zij in mijn positie was zou ze dat wel willen. Alsjeblieft Patty, laat me even met haar praten, onder vier ogen.”
“Ooh! Jij maakt het mij zo moeilijk!!”
“Straks mogen jullie me lekker gaan uitschelden en weet ik wat, maar laat me nu dan even alleen.”
“Sorry Mel, ik kan dit echt niet winnen.” Mompelde Patty nog en liep weg. Patty! Nee! Laat me niet alleen!! Schreeuwde ik in mijn gedachten, maar dat had natuurlijk geen zin. Ik voelde dat Draco op mijn bed ging zitten, waar eerst Patty zat.
“Ik weet dat je niet slaapt, Mel. Je ademhaling is onrustig, maar ik wil dat je even naar me luistert.” Ja en jou wil is de wet! Dacht ik boos.
“Wat ik heb gedaan is fout, dat weet ik. Maar het was niet mijn bedoeling. Zij zoende mij en ik was te overdonderd om haar van me af te duwen. Ik had geen besef van wat er gebeurde, maar toen ik eindelijk het besefte en haar van mij af duwde, was jij al weg. Ik zweer dat het niet mijn bedoeling was en ik denk ook niet dat je me meteen geloofd. Je denkt dat ik een geheime affaire heb met haar, maar dat is absoluut niet waar. Nog voor geen goud zou ik dat doen.” Hij haalde adem, ik had ingespannen zitten luisteren. Hij pakte mijn hand, die nog buiten de deken lag, dom!
“Ik zou je nooit bedriegen, nooit. Mensen zeggen wel altijd, zeg nooit nooit, maar nu zeg ik het wel. Al vanaf ik je kenden, heb ik je nooit bedrogen. Omdat, al vanaf ik je kende, je een leuk en lief meisje heb gevonden. Dat is nooit veranderd. Ik hou van je, Mel. En dat zal ook niet veranderen, hoe erg jij mij ook haat.
Ik hoop dat je er over zult nadenken en me zal begrijpen. Ik zal je slaap niet langer ophouden, slaap lekker.” Zei hij en gas een kus op mijn hand. Ik voelde hem van mijn bed stappen en weg lopen.
Een traan gleed over mijn wangen, waarom wist hij mij altijd te raken?

hoe vinden jullie het??
deze keer wel reacties??

love you!!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

heej mensen....
ik heb alweer een nieuw stukje voor jullie!!
ik barst van de inspiratie!
erg bedankt voor de reacties!!
super!!
nou, enjoy it!

Hoofdstuk 13

Het duurde een paar dagen voordat ik weer zonder hoofdpijn door de school kon wandelen. Blijkbaar was de hersenschudding niet zo zwaar. Patty hield me de hele tijd gezelschap en ik vraag me af wat ik zonder haar moest. Draco heb ik de hele tijd ontweken. Ik wilde dol graag tegen hem zeggen dat ik hem geloofde en dat ik het hem vergaf maar dat durfde ik niet en daar was ik te trots voor. Ik zou nooit kunnen zeggen dat ik het fout had, dat ik jaloers was.
Ik sliep weer voor het eerst in de week in mijn bed. Midden in de nacht werd ik wakker door een hoge gil van Patty. Chagrijnig en slaperig ging ik kijken wat er aan de hand was. Patty zat recht op in haar bed met wijd opengesperde ogen.
“Patty, wat is er aan de hand?” vroeg ik een beetje bezorgd.
“Ik had echt een vreselijke nachtmerrie.” Zei ze zacht en ik ging bij haar op bed zitten.
“Waar ging hij over?” vroeg ik en ze huiverde even.
“Nou, ik zat in dat lelijke lichaam van Griffel… en ze, ik dus, ging trouwen met Potter!! In een jurk van de Wezels… heel kort, gerafeld en hij stonk vreselijk. En toen zag ik van dichtbij hoe ik, Griffel dus, zoende met Potter!! Die lippen van hem kwamen maar dichterbij en dichterbij! Ze werden zomaar tegen de mijne aangeduwd! Ik kon niet weg want hij had mij helemaal stevig vast!! Het was zo eng! Zo’n afschuwelijke droom!” zei ze overstuur. Ik keek haar even verbaasd aan en begon toen uitbundig te lachen. Ik lachte zo hard en ik kon niet meer stoppen!
“Zeg eens…… hoeveel… kind… kinderen kre… kregen jullie…?!” zei ik hikkend van het lachen en ze keek me boos aan.
“Het is serieus!” zei ze boos en ik begon nog harden te lachen. Ik moest blij zijn dat de anderen leerlingen niet wakker waren geworden en ik heb die nacht amper meer geslapen. Ik was helemaal hyper en vrolijk en weet ik het! Patty daarin tegen was super chagrijnig en sloeg me de hele tijd als ik ook maar een ding zei. Ik fluisterde dan ook de hele tijd Patty Potter in haar oor, dat vond ze blijkbaar niet zo leuk.
Een hele week lukte het me Draco te ontlopen, een hele week lukte het me om geen contact met hem te leggen. Soms had ik zo’n medelijden met hem, als hij alleen zat en niemand met hem praatte.
Het was vrijdag middag en ik lag op bed een boek te lezen. Opeens kwam Patty binnenstormen en viel bijna over mijn hutkoffer maar haalde nog net mijn bed. Geschrokken keek ik haar aan en toen ze wat minder buitenadem was begon ze te praten.
“Dit moet je weten…” begon ze serieus en ik vroeg me af of ze nog iets nieuws over haar droom herinnerde. “Er gaat de roddel, en gerucht en weet ik het, dat Draco weer met Sandra heeft gezoend en dat ze nu echt wat hebben!” zei Patty en werd zo’n beetje gek van de gedachte al. Ik was de hele week melig geweest en het drong ook niet echt tot me door.
“Nou fijn voor hun dan ze elkaar eindelijk hebben gevonden.”
“Wat?! Draco hoor! Het is wel de enige echte Draco waar we over praten hoor!! Weet je wel! Waar je zo om hebt liggen treuren en die bij je op bezoek kwam en zei dat hij echt van JOU hield en niet van dat wijf?!?!”
“Ja, Draco ja. Fijn voor hem dat hij zijn… WAT?!?!” Het begon tot me door te dringen dat dit de tweede keer al was! “Heeft die kwal weer met haar gezoend?!!” Patty was een beetje geschrokken door mijn uitval en knikte angstig.
“Hoe durft hij?! Eerst nog zo lief naar mij kruipen en dan vervolgens Sandra beginnen te zoenen?!! Die gast kijk ik nooit meer aan!! Nooit meer!! Ik praat nooit meer met hem!!” zei ik en ik begon zwaar adem te halen.
“Rustig, het komt wel goed. Ik zal het eens aan Draco vragen…”
“Denk je dat hij eerlijk antwoord?! Die smerige rat denk gewoon ons allemaal in de maling te nemen!!”
“Rustig nou! Kom het is 6 uur, we gaan eten!” zei ze en trok me mee.
“Maar ik wil helemaal niet eten! Ik wil hem uitschelden, verrot trappen, hem slaan, in ieder geval pijn doen! Hem kwetsen!”
“Dat weet ik, maar het ligt helaas niet zo makkelijk.”
“Dat ligt het wel! Gewoon doen!”
“Dat durf jij niet.”
“Echt wel! Wil je weten wat ik allemaal durf?!”
“Je durft mij niet eens te slaan. Probeer eens een masker op te zetten, dat helpt vaak.”
“Hmpf…” zei ik en liet me verder leiden naar de grote zaal.
Daar aangekomen waren er nog helemaal niet veel mensen. We begonnen toch met eten en ik was nog steeds boos.
“Kan ik iets doen om je op te vrolijken?” vroeg Patty toen ze mijn gezicht zag en ik dacht even na. Ik kreeg een gemene grijns om mijn lippen en knikte hevig.
“Wil je nog eens je droom vertellen? Krijgt Patty Potter kindjes?”
“Nee.” Zei ze bruut.
“Aah toe! Het zou toch leuk zijn als we meer Pottertjes hadden! Meet Patty Pottertjes!”
“Ik zei nee!”
“Nou kom op! Patty Potter is zo leuk!”
“Nee!” zei ze en liep boos weg terwijl ik nog aan het eten was.
Zuchtend stond ik op en liep richting de LL-kamer. Toen ik in een gang kwam, zag ik verderop een bekend figuur lopen. Bleek, blond haar, lang (kop groter), knap, gespierd, aanvoerder van het zwerkbalteam… het was Draco!! gedoe!! Kan ik me ergens verstoppen? Nee, geen mogelijkheid. Kan ik omdraaien? Nee, dan lijk ik laf… dat kan ik mijn reputatie niet aandoen! Er hing een schilderij naast me en snel begon ik het aandachtig te bestuderen met mijn capuchon op, misschien had hij mij niet gezien.
“Hoi Mel.” gedoe, wel dus. Ik draaide me langzaam om en deed mijn capuchon af. dan maar een masker met een fakeglimlach.
“Goh, hé Draco, jij ook hier? Ik had je helemaal niet gezien joh!” Je liegt dat je barst Mel! Zei een stem in mijn hoofd. “Hoe gaat het met je? ik heb je lang niet gezien!” zei ik met een super fakeglimlach.
“Nee, ik jou ook niet. Hoe voel jij je?”
“Oh wel goed hoor, prima zelfs.”
“Ik ben nog bij je geweest, op de ziekenzaal.”
“Owja? Oh, niets van gemerkt. Sorry, Patty heeft ook niets verteld. Heb je dit nieuwe schilderij al gezien? Het is echt heel mooi!”
“Die hangt er al zolang wij hier zijn. Waarom ontloop je me?”
“Heb je nieuwe schoenen? Ze zijn erg mooi, of je hebt ze nog nooit aangehad, kan ook. Ik heb ze in ieder geval nog nooit gezien.”
“Nee, deze heb ik altijd aan. Maar, ik vroeg je wat. Waarom ontloop je me?!” hij begon geïrriteerd te raken.
“Ow echt? Nou ik kom net van de grote zaal, de huiselven hebben zich weer overtroffen hoor. Je moet maar snel wat gaan eten.” Verderop zag ik een kind aankomen, totaal onbekend, maar het was mijn redding.
“Mel! Waarom geef je geen antwoord op mijn vraag! Waarom ontloop je me?!”
“Ik? Ik jou ontlopen? Goh, doe eens normaal zeg… Ow wacht even Draco, één momentje. Ik zie een bekende die ik tijden niet meer heb gezien.” Ik liep snel naar het meisje toe, vermoed uit het derde leerjaar, en sprak haar aan.
“Hé, wat fijn om je weer te zien. Ik heb je echt lang niet meer gezien.” Het totaal onbekende meisje keek me verbaasd aan.
“Wie ben jij?!” vroeg ze verward maar ik schudden met mijn hand.
“Geeft niet… hoe heet je ook al weer?”
“Grietje… en jij?”
“Ow, leuke naam. Ooit gedacht aan naamsverandering? Nou weet je, ik vind Rosa echt een leuke naam voor jou.” Ik zag dat Draco boos naar me toe kwam lopen. “Het was fijn om weer eens met je te praten, nou doei! En owja, vergeet die naamsverandering niet hé!” zei ik en liet een beledigd en verbaasd meisje achter.
Draco haalde me in en pakte me vast.
“Mel, zeg het nou maar gewoon. De vraag weet je; wat is er aan de hand en wat vind je opeens van mij zo…” mijn fakeglimlach verdween echter als sneeuw voor de zon en mijn masker dus ook.
“Nou, kijk, ik… ik weet… ik vind… jij… wij… ik…” op dat moment kwam echter Sandra om de hoek en riep Draco’s naam al van verre af. We werden afgeleid en al snel stond Sandra bij ons en sloeg haar arm om zijn nek en gaf hem een zoen. Draco stond echter verbaasd te kijken, met grote ogen, maar hinderde het niet. Dit gaf voor mij de doorslag.
Ik had ook nog eens geluk want ik zag Thomas in de verte aanlopen, mijn kans aan ontsnapping.
“Nou, wat ik wilde zeggen was dat ik jullie een geweldig koppel vind. Ik zou er echt niet tussen durven komen. Veel plezier samen… Hé Thomas! Je bent precies op tijd voor onze afspraak. Kom we gaan!” zei ik en trok een verwarde Thomas mee en liet een verwarde Draco achter.
Thomas liep zich niet zo makkelijk meesleuren.
“Mel, wat doe je?!” zei hij verbaasd.
“We hadden een afspraak, weet-je-wel… nou kom je nog mee? Meekomen, nu!” zei ik en dat laatste gromde ik een beetje. “Speel een beetje mee ja…” fluisterde ik in zijn oor en hij grijnsde.
“Oh ja, onze afspraak. Nou ik was het even vergeten, het spijt me.” Zei hij en gaf me snel een kusje op mijn wang. Nou, dit moest voldoende zijn om het echt te laten lijken en Draco pijn te doen.
Toen ik, arm in arm, weg liep met Thomas keek ik nog snel even achterom. Ik zag dat Draco Sandra van zich vandaan hield en verward alles op een rijtje probeerde te krijgen. Nou, dat toneelspelen leek echt maar hij hoefde het nu niet meer te doen. Het was nu bekend en hij hoefde het niet meer geheim te houden.
Toen we een paar gangen verder waren zuchtte ik luid.
“Wat was dat nou allemaal?” vroeg Thomas, klaar voor een uitleg.
“Nou, ik moest ontkomen aan Draco. Je weet toch dat hij iets met Sandra heeft?”
“Nee! Heeft hij iets met Sandra?!”
“Ja en ik kon niet echt tegen dat kleffe gedoe…”
“Volgens mij ook niet tegen iets anders.”
“Jij bent slim. Hij was een vriend van mij, maar hij heeft me gewoon helemaal bedrogen! Die creep!” Thomas sloeg een arm om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Waarom deed Draco dit? Waarom zegt hij eerst dat ik de enige persoon ben van wie hij houd en daarna gewoon, voor mij neus, met Sandra staan zoenen? Nog een ellendige zucht ontsnapte aan mijn lippen.
In de LL-kamer ging ik gelijk naar de slaapzaal, Patty kwam achter me aan.
“Sorry dat ik zo boos weg liep, wat is er gebeurd?”
“Dat masker van jou helpt goed joh, echt super.” Zei ik futloos.
“Wat is er dan gebeurd?” vroeg ze weer en ik vertelde alles.
“Jeetje, das wel heel erg opvallend van je hoor! Vind ik dan! Maar keek hij echt zo? Misschien is het allemaal een leugen. Zal ik eens met hem praten?”
“Je doet maar wat je wilt!” zei ik zuchtend en begon me uit te kleden terwijl Patty weer naar beneden ging.
Terwijl ik probeerde te slapen schoot het hele gesprek weer door mijn hoofd. Grietje… wat een naam. Dat schilderij hing er inderdaad al jaren en die schoenen had hij ook al lang. Ik was wel heel erg bot tegen het meisje geweest, maar ja… ze kende me toch niet.
Ik kon lange tijd niet slapen. Het was te frustrerend om te weten wat er allemaal gebeurd was. Patty was er ook nog steeds niet en ik wilde wel weten waar ze bleef.
Ik kroop mijn bed uit en deed mijn reserve mantel om. Die was helemaal zwart dus kon ik ongezien rondsluipen.
Zo stil mogelijk liep ik naar beneden en bleef achter een muurtje staan. Ik hoorde twee mensen en zacht sloop ik dichterbij, het waren Draco, Patty en Lucas. Toen ik ze zag, kreeg ik een raar gevoel. Het leek wel alsof ik werd buitengesloten!
“Dus je zweert dat je er niets van wist.” Zei Lucas.
“Of moeten we het met veritariserum vastleggen?” vroeg Patty.
“Echt, ik zweer het. Je mag doen wat je wilt, maak hem alleen liever niet zelf Patty.” Zei Draco en Lucas grijnsde.
“Nou ja! Alsof ik dat niet kan!” zei Patty verontwaardigd.
“Nou, de vorige keer werd ik afgevoerd naar de ziekenzaal toen je de jouwe uittestte op mij.” Zei Draco lichtelijk grijnzend.
“Maar, wat zei Mel dan allemaal?”
“Nou, ze probeerde de hele tijd onder mijn vraag uit te komen. En net toen ze het ging zeggen, kwam dat walgelijke kind van een Sandra naar ons toe en begon me te zoenen! Vreselijk… maar toen Thomas langs kwam zei ze dat ze een afspraak had met hem en hij wist eerst helemaal nergens van! Ik wil gewoon weten waarom ze me ontloopt, als antwoord daarop kreeg ik: ‘ik jou ontlopen? Doe eens normaal!’ Ik bedoel, wat moet ik hier nou mee!”
“Hmm…. Ze heeft wel gevoel voor humor…”
“Lucas… dit is geen humor, dit is proberen om onder mij uit te komen.” Zei Draco scherp.
“Sorry… maar… ik weet echt niet wat je ermee aan moet. Ik heb het nog nooit gehad. Wacht anders totdat Jack en Nick terug zijn en praat eens met hun, Nick heeft overal wel verstand van.”
“Hij wel ja, misschien is dat het beste.”
“Maar even over Sandra… jullie hebben echt niets?” zei Patty.
“Nee.”
“En hoe zit het dan met die zoenen?”
“Dat doet ze dus steeds, volkomen onverwachts! Echt erg! Ik kan me niet eens verweren!”
“Praat eens met haar… misschien dat dat helpt.”
“Hmm… ja goed idee hoor. Als ik haar aanspreek denkt ze alleen maar dat ik haar wel zie zitten, nou niet dus.”
“Ik praat wel met dat achterlijke kind.” Zei Patty en verder hoorde ik het gesprek niet meer. Ik liep geluidloos naar de uitgang en ging de LL-kamer uit.
Even op een rijtje zetten, Draco weet van niets; hij heeft niets met Sandra; hij vind mij een gestoorde gek, nee dat is niet waar. Hij vind mij de laatste tijd vreemd doen, ik geef hem groot gelijk. Ik heb alleen verkeerd opgenomen en heb hem ontlopen terwijl hij helemaal niets verborgen hield en alleen maar de waarheid vertelde!
Ik draalde door de gangen, opzoek naar rust. Ik wist niet precies waar ik was, alleen dat ik wel voorzichtig moest doen, het was al half elf. Opeens hoorde ik gehaaste voetstappen. Ik draaide me om in de richting van het geluid, maar zag niets. Ik draaide me weer om en liep verder. Later hoorde ik het echter weer. Ik draaide me weer om en zag weer niets. De voetstappen werden duidelijker en ik pakte mijn stok. Ik kreeg een naar gevoel in mijn onderbuik en werd een beetje bang. De voetstappen leken nu geen 3 meter van me vandaan te zijn en ik stond te trillen. Mijn ogen speurde de grond en de muren af, maar ik zag helemaal niets!! Opeens hoorde ik iemand die adem haalde. Ik keek de richting op en sprak de struikelspreuk uit over iets dat ik dus niet zag. Ik had geluk, het raakte zijn doel. Er viel iemand op de grond en diegene werd zichtbaar.
“Moest dat nou?!” zei hij grommend en ik keek verontwaardigd naar het tafereel.
“Ja, dat moest.” Zei ik kalm. De jongen was opgestaan en keek me boos aan. Ik stond recht tegenover Potter, het deed me denken aan Patty Potter. Er lag een mantel op de grond en hij hield een stuk perkament in zijn hand.
“Wat is dat?” vroeg ik nieuwsgierig en wees naar het stuk perkament.
“Niets, gewoon een stuk perkament.” Zei hij. Ik wist dat hij loog. Ik had ooit gelezen in een boekje van een kaart die gemaakt was van Zweinstein en die je maar met een speciale spreuk zichtbaar kon maken. Het boekje was een dagboek dat ik in een geheime gang had gevonden, het boekje was van een ene Sluipvoet.
“Geef eens.” Zei ik en Potter keek me achterdochtig aan, maar gaf het me toch. Ik weet niet waarom, omdat ik hem altijd vreselijk pestte, maar toch deed hij het.
“Onthul je geheimen.” Zei ik met mijn toverstok tegen het perkament. Er verscheen een tekst op het perkament en Potter grinnikte.

Zou miss nieuwsgierigheid zich misschien niet met andermans zaken willen bemoeien?
Gegroet,
Maanling, Wormstaart, Sluipvoet en Gaffel.

Ik wist het zeker, ik had de kaart gevonden waar die ene Sluipvoet het over had in het boekje!
“Wat sta je nou te grinniken Potter?”
“Je weet toch niet wat het is.”
“Denk je?” vroeg ik en wees weer met de punt van mijn stok op de kaart. “Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.” Zei ik en langzaam verscheen er een kaart. Potter keek me verbaasd aan.
“Hoe weet je dat?”
“Gelezen in het dagboek van die ene Sluipvoet.”
“Sluipvoet? Een dagboek van Siri… ik bedoel Sluipvoet?” hij keek me met grote ogen aan.
“Hoe kom je daaraan?”
“Gevonden.” Ik keek weer op de kaart en zag ons staan. Tot mijn grote schrik zag ik dat er ook iemand aan kwam lopen. “gedoe, we moeten hier wegwezen! Sneep komt eraan!” zei ik en mompelde een weer iets en de kaart verdween en ik gaf hem terug. Potter keek me geschrokken aan en ik vroeg me af waarom hij bleef staan.
“Kom je nou nog mee of hoe zit dat?!” vroeg ik en hij knikte.

reacties please!!! Very Happy

Love you!

tea · 2e jaars Verdiend: 52 Sikkels Woonplaats: amsterdam

hallo mensen!! Very Happy

ik heb weer een nieuw stukje af...
ik schrijf de laatste tijd wel snel... maar dat komt omdat ik gek wordt van school en het daarom maar wat links laat liggen en dan krijg je tijd....
maar ja...
ik hoop dat jullie het leuk vinden...
zeg het me maar even Wink

*hint hint*

Hoofdstuk 14

Potter pakte zijn mantel en gebaarde naar me dat ik stil moest staan. Hij ging naast me staan en deed de mantel om ons heen.
“Wat doe je?!” siste ik.
“Een onzichtbaarheidsmantel.” Zei hij en trok me tegen de muur. Even later hoorde we voetstappen en zagen een lichtje. Uiteindelijk zagen we Sneep, maar hij liep gewoon door. Ik was helemaal vergeten van Sneep’s nachtelijke ronde door het kasteel, dat was echt dom van mij!
Toen hij na een tijdje weg was en Potter nog op zijn kaart had gekeken, deed potter de mantel af.
“Wow, dat was op het nippertje! Ik was helemaal vergeten over Sneep’s nachtelijke ronde door het kasteel.” Zei ik zuchtend en Potter knikte.
“Het lijkt me beter dat we allebei maar weer terug gaan naar onze eigen LL-kamer, waar wilde je eigenlijk heen?” vroeg hij en ik haalde mijn schouders op.
“Ik weet niet, ik was wat aan het dralen. En jij?”
“Ik was op weg naar buiten, ik ga wel eens vaker naar buiten.” Ik knikte.
“Nou, dan ga ik maar weer. Bedankt dat je me redde van de onaangename straffen van Sneep.”
“Ik moet jou ook bedanken, jij zag hem toch?” Ik haalde mijn schouders op en allebei gingen we een andere kant op. Ik smolt weer samen met de schaduw en liep zo terug naar de LL-kamer.
Niemand was meer op. Nou, niemand was meer waker dan… laten we het zo zeggen. Patty was op de schoot van Lucas in slaap gevallen, die ook sliep, en Draco zat op een stoel er tegenover te slapen. Ik schoof een stoel voor het klein smeulende haardje dat er nog was en krulde me erin op. Ik bleef de hele tijd staren naar het smeulende as, net zolang tot mijn oogleden zwaar werden en ik ook in slaap viel in de LL-kamer.
Ik werd wakker gemaakt door iemand die zacht tegen me aan het praten was. Slaperig opende ik mijn ogen om te kijken wie mijn rust verstoorde en knipperde even een paar keer met mijn ogen toen ik zag wie het was. Ik zag het glimlachende gezicht van Nick voor dat van mij.
“Nick!” zei ik gelijk klaarwakker en omhelsde hem stevig zodat hij bijna voorover viel tegen mij aan.
“Ho ho, rustig aan. Ik ben ook maar een mens.” Zei hij lachend.
“Sorry…” zei ik beschaamd en liet hem los. “Waarom ben je er al? De trein komt toch pas morgen aan?”
“Ja, maar mijn moeder had gevraagd aan Perkamentus of ik eerder kon komen, dus ik ben met brandstof gegaan.” Zei hij en ik glimlachte.
“Is Jack ook mee?”
“Ja, hij is even naar de slaapzaal. Maar waarom lag jij hier te slapen? En hoe gaat het nu met je? Heb ik veel gemist hier?”
“Ho ho, één vraag tegelijk graag! Het gaat wel goed met me; ik was hier gisteravond gaan zitten en ben in slaap gevallen; en ja, je hebt heel veel gemist!” zei ik en op dat moment kwam Jack ook naar beneden. Ik vertelde alles wat er was gebeurd, echt alles. Ook hoe ik me voelde en over dat van gister, behalve dat van de kaart. Nick en Jack hadden de hele tijd geluisterd en geen geluid gemaakt.
“Ow, dat is nou niet echt heel erg slim van je, hé meisie.” Zei Jack toen ik klaar was en ik zuchtte mistroostend.
“Ik weet het, ik kon het ook niet helpen.”
“Hmm… ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt. Maar hoe wist je nou dat Sneep er gisteravond aan kwam?” zei Nick.
“Hij doet altijd een nachtelijke ronde en ik hoorde hem.”
“Je hebt geluk. Maar zeg eens, ben je nog van plan het goed te maken met ‘Romeo’?” vroeg Jack en ik dacht na.
“Natuurlijk wil ik dat, alleen ik durf het niet! Ik kan het niet. Niet na alles wat ik heb gedaan, ik heb het helemaal verpest.”
“Je moet je trots even opzij zetten. Je hebt genoeg moed en kracht om het te doen. Je kan het wel, daar ben ik zeker van.” Zei Nick.
“Ik ook, ik weet zeker dat je het kunt.” Zei Jack. Ik zuchtte en liet mijn schouders hangen.
“Ik ga eerst maar eens een douche nemen en me opfrissen. Dan zie ik wel verder.” Zei ik en ze knikten. Ik liep naar boven en ging douchen.
Na de douche maakte ik me op en deed een stel leuke kleren aan. Patty was nergens te bekennen, maar dat boeide me even niet.
Toen ik weer beneden kwam stonden Jack en Nick op me te wachten.
“Weten jullie waar de rest is?”
“Ze zijn al naar Zweinsveld.” Zei Jack.
“Huh? Nu al? Hoe laat is het dan?”
“Al half één.”
“Wow, kom… laten we even wat gaan eten en dan ook richting Zweinsveld gaan.” Zei ik en ze knikten.
Met een leeg gevoel in mijn maag at ik het ijsje op dat we hadden gekocht. We zaten op een terrasje met een ijsje in ons hand en waren aan het praten over koetjes en kalfjes.
“Weet je…” begon ik opeens en Nick en Jack keken me aan. Maar verder dan dat kwam ik niet.
“Wat weten wij?” vroeg Jack maar ik regeerde niet. Mijn blik was op een jonge man gevallen, aan de overkant van het plein. Hij had bruine krullen en vreemde ogen.
Ik staarde hem aan, hij keek ook naar mij. Ik had het gevoel dat ik hem kende, maar toch wist ik niet wie het was. Mijn gedachtes verdwenen en ik bleef de jongen aan kijken.
Opeens flitste het gesprek van mijn meester en mij door mijn hoofd.

“Dus eigenlijk heet ik niet Mel Hanley, maar Mel Stan?”
“Ja eigenlijk wel, maar was je er nooit achter gekomen. Er waren foto’s van jou en Marcus, maar nooit foto’s van hem en Marcus toen hij nog klein was.”
“Ik wil niet aan hem herinnerd worden! Hij zei dat hij me weg zou halen en dat deed hij niet!”
“Waarom denk je?”
“Weet ik niet! Daarom, hij is zijn belofte niet na gekomen! Hij heeft mijn vertrouwen in hem geschonden, ik kan hem niet meer vertrouwen.”
“Hij wilde het wel doen, hij was het altijd al van plan. Ik hem wijs gemaakt dat hij het niet moest doen.”
“Waarom?! Het heeft mijn hele jeugd verpest! U zei altijd dat ik hem maar moest vergeten, dat hij niet terug kwam. Waarom heeft u hem tegen gehouden?!”
“Het was het beste, je beseft het nog niet, maar dat komt nog. Zolang je bij hen bleef, werd je vermoord. Als je weg was gegaan, had Voldemort je vermoord.
Je wil me niet geloven, dat hoeft ook niet, maar denk er over na. Je moet het hem vergeven, als je hem ooit nog eens zie en daar ben ik zeker van.”
“Hoe weet u dat nou, ik heb hem nooit meer gezien. Hij was net van school toen ik erop ging. Ik heb hem al 12 jaar niet meer gezien, hoe moet ik hem herkennen?!”
“Hij herkent jou, vertrouw daar maar op. Je moet nu gaan, je vrienden willen gaan slapen en als je nieuwe vriendin erachter komt dat je niet in je bed ligt dan gaat ze vragen stellen.”

Ik wist wie het was. Dit kon niet! Het kon gewoon niet! Nare gevoelens gingen door mijn buik, maar ik kon mijn blik niet afwenden! Hij blijkbaar ook niet.
Ik wilde naar hem toe rennen en hem omhelzen, maar ik wilde ook naar hem toe rennen en hem verrot schelden en ik wilde ook weg rennen! Wat moest ik doen?!
Hij verzette geen stap, hij bleef me alleen maar aanstaren. En ik staarde terug.
Ik besloot om te blijven zitten en net zolang te wachten tot hij weg zou gaan. Maar dat deed hij niet. Opeens kwam er een hand voor mijn gezicht en ik zag hem niet meer.
“Hallo… Mel? Ben je thuis?” vroeg Jack en zwaaide dus met zijn hand voor mijn gezicht. Ik schrok op en keek verwijtend naar Jack.
“Ja, natuurlijk is er iemand thuis!” zei ik geïrriteerd.
“Nee, je was niet met je gedachten bij ons. Je was aan het staren naar die winkelruit.” Zei Nick en wees naar de winkel tegenover ons. Hij was weg.
“Ik staarde helemaal niet naar een winkelruit.”
“Naar de muur dan, ook goed.” Zei Jack en ik keek hem verbaasd aan.
“Ik keek ook niet naar de muur. Ik keek naar die jongen die daar stond!” zei verontwaardigd.
“Jongen?!” vroeg Nick verbaasd.
“Ja, er stond een jongen daar. Nou ja, jongen. Hij was denk ik 24 jaar ofzo. Hij keek me de hele tijd aan en ik kende hem ergens van… maar ik weet niet waarvan.”
“Mel, voel jij je wel goed?” vroeg Jack en legde zijn hand tegen mijn voorhoofd. Verwoed duwde ik de hand weg.
“Natuurlijk voel ik me goed!”
“Mel, er was helemaal niemand daar. Weet je zeker dat je niet hallucineert? Geen nakomende bijwerkingen van je hersenschudding?”
“Wat zit je nou te zeiken! Ik zag hem toch met mijn eigen ogen!” Hadden zij hem dan niet gezien? Vreemde ogen, bruine krullen? Was ik gek geworden? Wat was dit?!
“Mel… er was echt niemand.” Zei Nick en keek er ernstig bij.
“Echt wel!! Ik heb hem toch met mijn eigen ogen gezien! Hij bleef naar me kijken! Hij had een aantrekkingskracht!!” riep ik hysterisch en zwaaide verwoed met mijn armen.
“Mel rustig! Laten we hier maar over ophouden.” Zei Nick daarna sussend. Wie was het toch?
We gingen terug naar Zweinstein en ik had verder de hele weg niets gezegd. In alle winkelruiten waar ik in keek, zag ik hem. Het leek wel alsof hij achter alle ramen liep! Ik werd er gek van, maar durfde er niet meer over te beginnen met Jack en Nick. Nick begreep me toch altijd wel, maar zelfs hij verklaarde me hiermee tot gestoord. Ik kon het dus aan niemand vertellen! Patty zou me gelijk uitlachen, Draco kon ik sowieso niets zeggen, Lucas zou me eng vinden en Jack en Nick zouden me naar de ziekenzaal brengen!
Met een zucht liep ik verder. Ik keek de hele tijd om me heen, ik dacht echt dat ik compleet gestoord werd door dat figuur! Ik bekeek hem goed ik de winkelramen, maar lette toen niet meer op de weg. Ik botste tegen verschillende mensen op. Opeens botste ik tegen iets hards aan en viel op de grond.
“Auw!!!” riep ik hard terwijl ik met mijn hand over mijn voorhoofd veegde, geen bloed. Ik keek op waar ik tegen aan was gelopen, het was een lantaarnpaal!!
“Mel wat doe jij nou?!” riep Jack verbaasd uit. “Je loopt zomaar tegen een lantaarnpaal op!! Hoe doe je dat?” Ik keek hem grommend aan. “Het is ook nog wel een behoorlijke dikke grote, dus die kan je niet over het hoofd gezien hebben!!” ging hij verder.
“Jack! Stop!! Ik keek niet waar ik liep ja!” zei ik. Eerst was ik blij dat ze terug waren, maar nou vroeg ik me af waarom ze nog niet even een dagje thuis waren gebleven.
“Er is echt wat met je aan de hand, Mel. Weet je zeker dat je geen last hebt van die hersenschudding?” vroeg Nick. Ik voelde woede opborrelen en er begonnen tranen achter mijn ogen te prikken. Konden ze me niet even met rust laten? Moeten ze me weer voor schut zetten? Waarom geloven ze me niet? Denken ze dat ik compleet gestoord ben of zo?
“Laat me nou toch een met rust! Als jullie me de hele tijd voor schut zetten, waarom hangen jullie dan niet gelijk een poster op met alle blunders die ik heb gemaakt?!!” riep ik kwaad uit. Ik stond snel op en rende weg. Konden ze me dan nooit geloven?
“Mel! Wacht!” riep Nick me nog na maar ik rende stug door. Half struikelend kwam ik bij de koetsen aan. Als ik instapte dan zouden ze bij me komen zitten, maar er lag wel meer dan een halve meter sneeuw op de weg terug naar Zweinstein! Ik overwoog de keuzes tegen elkaar op, zelf lopen won. Ik rende naar de diepe sneeuw en liep er zo snel als ik kon doorheen. Het ging moeizaam en sloom.
“Mel! Ben je gek geworden? Je gaat doodvriezen daar zo!” Wat kon Nick overdrijven zeg! Dacht ik en liep stug door. Ik zakte minstens tot halverwege mijn bovenbeen in de sneeuw en het was niet makkelijk om mijn benen erdoor voort te bewegen.
“Mel! Doe niet zo! Wat is er in godsnaam met je aan de hand?! Zeg dan wat!” riep Jack en zo te horen raakte hij geïrriteerd. Net goed!
“Mel! We bedoelden het helemaal niet zo! Kom nou terug! Als je zo terug gaat dan duurt het uren voordat je terug bent. Doe nou niet zo dom en ga met een koetsje.” Hier, daar ging hij weer! ‘Doe nou niet zo dom!’ Doe zelf nou niet zo achterlijk gestoord man! Dacht ik kwaad. De tranen brandden vreselijk achter mijn ogen, maar ze mochten er niet langs. Ik was niet zielig, ik was niet laf, ik was niet gek en al helemaal niet dom en ziek! Ik wilde gewoon niet meer met hun praten! Nooit meer! Misschien moest ik andere vrienden zoeken. Misschien totaal andere vrienden, vrienden die me wel begrepen. Maar geen enkele zwadderaar zou me begrijpen, ik moest iemand hebben die ook rare dingen mee maakt! Nee, niemand maakt dingen mee zoals ik ze heb meegemaakt. Ik wilde weten of Nick en Jack me volgde of in een koetsje zaten, maar ik zou niet achterom kijken. Dan dachten ze misschien dat ik terug wilde.
“Mel, kom er nou gewoon bij in. Het heeft geen zin om zo te blijven doen.” Zei opeens een stem naast me en ik schrok op. Ik hoefde niet meer achterom te kijken, ze reden in een koets naast me. “Het is ijskoud, je tenen vriezen straks dood.”
“ACH ROT TOCH OP!! HEB JE NIET DOOR DAT IK HELEMAAL NIET BIJ JULLIE IN HET KOETSJE WIL ZITTEN?!!! LAAT ME NOU TOCH GEWOON EENS MET RUST MAN!!” schreeuwde ik buiten mijn zinnen uit. Ik kon me niet meer inhouden en maaide met mijn hand door de lucht. Ik trof, maar daar was ik niet blij mee. Ik had Nick op zijn wang geslagen en hij zag er geschrokken uit. Terwijl ik mijn uitbarsting ophief en even naar ze keek kon ik de tranen niet meer binnen houden. Er rolde een traan over mijn wangen en voor ze er nog meer konden zien draaide ik me om en liep verwoed een andere kant op, weg van hen.
“Mel…” Hoorde ik Jack nog zwak zeggen maar verder kwam hij niet. De koets zou niet stoppen en uitstappen kon niet. Ze zouden dus verder moeten zonder mij. Ongeveer honderd meter verwijderd van de koets draaide ik me om naar de koets en keek ze boos na met schokkerige schouders. Mijn tenen waren ijsklompjes, in ieder geval, ik voelde ze niet echt meer. Mijn broek was eerst nog nat maar nu was hel al aan het bevriezen. Ik trok mijn mantel dichter om me heen. Het begon ook nog eens te sneeuwen, had ik weer! Ik voelde hoe mijn tranen bevroren. Het was minstens –10ºC en ik stond een beetje stil daar in de sneeuw, die tot halverwege mijn bovenbenen kwamen.
Ik was nu al een halfuur door de sneeuw aan het ploeteren en ik was helemaal bevroren. Mijn haar was in plaats van rood, wit. Mijn mantel ook en mijn handen waren blauw, evenals mijn lippen. Mijn sjaal was bevroren en gaf geen warmte meer en het sneeuwde en waaide hard. Waarom was ik zo dom geweest? Iedereen was nu al ik het kasteel, er kwamen geen koetsen meer langs waar ik bij in kon klimmen. Als ik zo door ging had ik het gevoel dat ik het kasteel niet eens zou halen! Dat zou niet zo mooi zijn. Ik pakte met moeite mijn toverstok en probeerde me een spreuk te herinneren die me niet meer bevroren maakte. Helaas kon ik niet bedenken en gebruikte maar een hete lucht spreuk om me een beetje te verwarmen. Dit deed echter super pijn en stopte er gelijk mee.
Na nog een half uur ploeteren zag ik het kasteel. Eindelijk!! Ik rustte even wat om het laatste stukje nog door te gaan en bleef dus even staan.
Het was ongeveer half zeven en dus al donker. Iedereen was waarschijnlijk al aan het eten. Ik was ondertussen erg gaan nadenken. Over Potter, over Draco, Nick, Jack, Patty, mijn Meester en hem. Ik wist niet meer of ik nou wel redelijk was geweest tegen Nick en Jack. En of Draco me nog steeds leuk vond en wat Patty wel niet allemaal zou zeggen als ze me nu zag. Ze zou helemaal uit haar dak gaan als ze hoort wat ik allemaal deed! Ik begon ook steeds meer na te denken over mijn Meester, wie was hij? Waarom hielp hij mij? Was ik de enige die hem meester noemde? En misschien had hij ook wel wat met mijn Meester… Potter was een apart geval. Ik wist niet meer hoe ik tegen hem moest doen. Hij was tenslotte verre familie, had me gered van Sneep zijn straffen, deed nooit wat terug als ik hem pestte. Hoe moest ik hem nu nog aankijken? En als het straks allemaal weer goed was met mijn vrienden en ze hem uitschelden, hoe moest ik dan doen?
De sneeuw zakte en ik kwam weer op het ‘droge’ land aan. Vermoeid slofte ik door de poort en liep stil terug naar de LL-kamer van Zwadderich. Niemand mocht me zien. Met mijn capuchon op en in de schaduw liep ik door de kerkers en glipte de LL-kamer in. Met een zucht plofte ik neer op bed en viel bijna gelijk in slaap, de pijn niet te hoeven voelen.

please reacties!!

love you!!