[AF] Harry and Ginny Horcruxes end

Savan · Geplaatst: Za Dec 10, 2005 20:27

Hoi allemaal

Dit is mijn nieuwe verhaal Harry and Ginny Horcruxes end.
Het is een verhaal als vervolg op Harry Potter and the half-blood prince en bevat dus meerdere Spoilers.

Klik hier voor de uitgebreide kaft

Ook zou ik het leuk vinden als jullie per PB willen zeggen wat jullie van mijn verhaal beginnen.

Hier begint het verhaal Harry and Ginny Horcruxes end.

Hoofdstuk 1

Een meisje van 21 jaar zat op een tuinmuur van een groot, vies huis, de ijskoude wind joeg door het haar en blies de tranen uit haar gezicht. Dit meisje was Ginny Wemel.
Ze had donkerrood haar dat tot over haar schouders hing en heldere blauwe ogen, de zee van sproeten verborg haar tranen en haar lengte zou je kunnen misleiden tot een te volwassen meid van 17 ongeveer. Maar ze was 21, verdrietig en vooral uitgeput.
Het was vroeg in de ochtend vandaar dat alle lantaarns nog aan waren. Het schemerde lichtjes. Al met al flikerde de ochtend zon al blij aan de hemel, welliswaar niet sterk maar toch. Ginny keek naar boven.

op hetzelfde moment deed een jongen, iets ouder dan haar dit ook. Hij was 22. Hij had zwart haar dat altijd door de war zat, zijn pony hing tot een zwarte, ronde bril dat over zijn felgroene ogen heen was gevallen. Hij had een snee in zijn voorhoofd, dit was ten teken van een vloek, een on afwendbare vloek. Zoals je al makkelijk had kunnen raden was dit Harry Potter, hij lag gestrekt in een berg met bladeren en keek naar de hemel.
Hij dacht aan Ginny, zijn meisje. Haar mooie donkerrode haren die bewogen in de wind en haar altijd stralende blauwe ogen. Op dat moment bedacht hij zich dat deze ogen gedoofd moesten zijn.

Laten we eerst eens kijken hoe deze twee eigelijk uit elkaar zijn geraakt.

Ongeveer vier jaar geleden, net iets meer was Harry 17, hij was een volgroeide tovernaar, kon alles wat een tovernaar zou kunen, misschien wel meer. Hij was al een tijdje van Zweinstein af door de simpelste reden, geen zin. Hij had de laatste tijd nergens zin in. De enige gedachte die door hem heen dwaalde was dat hij Voldemort moest verslaan, klaar krijgen wat Perkamentus had stil gelegt met zijn dood. Op dat moment kon de gedachte de allerlaatste Horcruxes te vinden hem niet verlaten, zo kwam de dag dat hij iedereen achter zich liet. Iedereen op twee na, zijn beste vrienden Hermelien en Ron.
Harry had afscheid genomen van iedereen die van hem hield de gedachte in zijn hoofd dat hij hen nooit meer zou zien. Harry was vanaf dat moment niet te stoppen, niets kon hem er van weerhouden de laatste Horcruxes te vinden, of het er drie waren, dat wist hij zeker, niets kon hem stoppen niets, behalve de dood van Ron. Na twee jaar waren ze in gevecht gegaan, ze hadden eindelijk de beker van Helga Huffelpuf gevonden. Alleen was Voldmeort hen voor, hij sprak de vloek des doods uit over Ron en vanaf dat moment waren ze met twee. Hermelien en hij. Zijn moeder wist het niet, niemand behalve zei. Ze hadden Ron begraven naast Harry’s ouders, belooft terug te komen en waren toen vertrokken. Nu, zoveel jaar later hadden ze de beker van Huffelpuf in handen gekregen en met moeite weten te vernietigen. Ze moesten nu het deel van Griffoendor nog en Nagini, als Nagini er een was. Harry was er achter gekomen dat Perkamentus had getwijfeld. Hij had getwijfeld over de laatste Horcrux. Was Nagini wel een, was Harry het niet.

Op dat moment gilde een meisjes stem door de hele schuur, het was van mijlenver te horen, Harry schok op uit zijn gedachte en keek Hermelien aan, verdoofd van verdriet krabbelde hij moeizaam overeind en liep naar haar toe.
“Wat is er? ” Mompelde hij onzeker en hij keek om zich heen. Hermelien wees met trillende hand op iets wat op de grond lag, een mantel, Rons mantel. Even leek het of Harry nooit meer zou ademen, zijn adem stond enkele seconde stil. Na een tijdje ging zijn borstkast weer op de normale wijze op en neer. Hij bukte zich en graaide naar het gewaad. Hij was koud en half bevroren door de natigheid die ongetwijfeld door de regenen erop was gespoelt. Harry zuchte, Rons Zwerkbalgewaad. Hij miste Ron ontzettend, meer als ooit, nu hij dit gewaad zag. Ron was blij geweest met zijn gewaad, hemelsblij, blijer dan hij ooit was geweest en nu was het van hem gescheiden, voorgoed gescheiden van het enige gewaad dat hem gelukkig had gemaakt, het enige gewaad dat hem tot de allerbeste Wachter van de laatste jaren had geleid. Van de slechtste naar de beste. Op dit moment van treur drong het tot de allerkleinste vezels van Harry’s hersens door, Ron zou nooit meer met hun lachen, nooit meer rode oren krijgen of wat dan ook, en zijn famillie wist er helemaal niets van.
Op dit moment had hij een grote beslissing moeten nemen, van zijn tocht afdwalen naar Het Nest. Hij schaapte onbehoedzaam zijn keel.
“We moeten naar Het Nest, ze moeten het weten” Hermelien keek even zwijgend naar Harry nadat hij dit had gezegt maar knikte geluidloos, ze was het er mee eens. Harry kwam gelijk in beweging, Ron moest en zou alles zijn in zijn leven, nooit zou hij hem vergeten of iets aandoen. Harry liep gelijk het schuurtje uit. Hij trapte woest tegen de bladeren waar hij een bed van had gemaakt en liep stevig door. Ze waren in de straat van zijn ouders, waar zijn ouders hadden gewoont, waar zijn ouders waren vermoord. Hij ging achter hun verwoeste en nooit heropgebouwde huis staan en keek naar Hermelien, in haar looppas verdween ze, het zelfde deed hij, Harry.

Ginny stond vermoeid op en liep het slingerende tuinpad op, ze zou alles geven Harry nu te zien. Ze sloeg met een harde klap de deur achter zich dicht. Ondanks de vroegte was iedereen op, ze voelde een spanning in huis, of er iets gebeurt was. Ginny schaapte haar keel en haar moeder sprong over eind, ze had rode ogen, ze had gehuilt.
“Mam je hebt.. gehuilt” Ginny keek naar haar moeder en die knikte.
“Ik mis ze zo, Harry, Hermelien maar vooral mijn Ronnieponnie” Ze haalde haar neus op en nam Ginny in haar armen.
“Kindje toch, jij zou ze ook missen, je broer, je ex en je vriendin” Ginny rukste zich los.
“Harry is mijn ex niet, hij heeft het uit gemaakt omdat hij bang was me kwijt te raken, verder niet hoor je me, verder niet!” Ginny stoote een harde snik uit. Op dat moment klonk er een plof daarna gemurmel buiten. Er werd op de deur gebonst. Ginny snelde er naar toe en vroeg
“Wie is dit? ” “Hermelien en Harry” klonk een meisjes stem, van vreugde rukte Ginny de deur zowat van de deurpost af maar ging niet open.
“he, oja.. vraag” Ginny keek naar buiten en zei toen.
“Harry waarom heb je het met mij uitgemaakt? ”
“Ginny!, ik uh, omdat ik niet wilde dat je gevaar liep” Ginny knikte peinzend en murmelde
“ Hermelien met wie heb ik gehad in mijn vierde jaar?”
“Micheal kriek” Zei de meisjestem terug.
Ginny zwaaide wilt de deur open en omhelsde eerst Hermelien en daarna Harry, al twijfelde ze eerst wel. Ze keek achter hun, Ron stond daar vast, toen dat niet het geval was vroeg ze
“Waar is Ron?” Zei ze overtuigd dat hij zostraks achter hun zou verschijnen. Ze zag Harry een blik werpen op Hermelien en toen mompelen.
“Die is er... niet” Ginny keek van Harry naar Hermelien, verbaasd, waarom niet.
“Waarom niet?Is hij ziek ofzo of moest hij ergens op letten” Harry schudde zijn hoofd, Ginny’s maag maakte een salto, onplezierig.
“Nee hij is, eh” Ginny wist dat Harry moeite had met het volgende uit te spreken.
“vermoord door hem” Zei Hermelien met een geschrokken ondertoon in haar stem. Dit was Ginny te veel en ze viel met een gil bij Harry in zijn armen.

Savan · Geplaatst: Za Dec 10, 2005 22:19

Hoi,

Ik had al twee hoofdstukken klaar liggen toen ik dit topic opende.
Vandaar dat ik nu het tweede alvast post.

Hoofdstuk 2

Ginny leunde van vermoeidheid tegen een zwarte leunstoel aan, het raam weerkaatste haar spiegelbeeld. Haar ogen waren rood en ze had wallen onder haar ogen. Harry had haar de eerste tijd getroost. Ze had het fijn gevonden terwijl ze Harry al lang niet had gezien, ze had gedacht dat de liefde voor hem over was, klaar. Ginny had trouwens al een vriendje, Tom een knappe franse jongen die ze hadden ontmoet toen ze in Frankrijk op visiete gingen bij Bill en Fleur. Hij praatte niet goed hun taal maar toch, hij was hier ook. Hij was vlak voor de aankomst weggegaan en kwam elk moment thuis. Ginny keek om zich heen, het huis was stil en verlaten. Het was inmiddels middernacht maar Ginny kon niet slapen, ze was moe en toch ook weer niet. Ze kon het niet geloven, Ron weg, nooit meer aardig zijn, nooit meer klieren op zijn beroerde verschijnselkunsten en nooit meer het makkelijkste, hem zien bewegen, hem horen of hem voelen. Hij was weg, voor altijd weg uit haar leven. Alsof hij straf had, hij was geband uit haar leven. Ginny veegde een traan uit haar ogen.

Ze schok op, een luide kraak ging door het huis heen, het gekraak van de deur naar de keuken. Nieuwschrierig keek Ginny om. Het was Harry, hij had wallen onder zijn ogen en ze bril lag waarschijnlijk op zijn kamer. Zijn haar was nog rommeliger. Harry liep naar haar toe en hield haar op armlengte vast.
“Ginny het spijt me” Harry liet een traan vallen, de traan gleed over zijn wang en belande in Ginny’s hand. Ginny hief haar hoofd op en keek hem een paar tellen in zijn ogen.
“Het moet jou niet spijten Harry, jij hebt het niet gedaan, jeweetwel heeft het gedaan”
“Maar ik heb hem niet tegengehouden, niet tegen hem gevochten toen hij hem had vermoord, helemaal niets, ik stond er alleen maar, toe te kijken hoe hij hem vermoordde.”
“Het is niet jou schuld” Ginny keek even naar Harry, tranen stroomde over zijn gezicht terwijl hij zijn hoofd op en neer bewoog, hij knikte.
“Jawel Ginny, het is mijn schuld, ik was niet bang of wat dan ook, ik kon hem niet helpen, ik moest aan mijn ouders denken, denken aan dat zei ook zo gestorven moesten zijn.” Harry boog zijn hoofd, het moest vreselijk zijn hoe hij zich nu voelde wist Ginny.
Ginny keek Harry aan, net als vroeger. Ze sloeg een arm om hem heen en fluisterde troostende woorden tegen hem. Ze omhelsde hem, wetend dat hij het moeilijk had.
“Ginnij wat doe jé” Ginny herkende dat accent uit duizende en draaide zich verschrikt om.Tom stond daar maar, hij gaapte hun schaapachtig aan terwijl hij op zijn hoofd krabde.
“Tom” mompelde Ginny verbaasd, en ze keek nog even naar Harry, hij knikte, zijn groene ogen waren gedoofd van verdriet. Ginny kon het allemaal even niet aan. Haar gevoelens voor hem waren niet gedoofd wist ze en als ze nu door ging met Tom zou ze hem alleen maar meer kwetsen. Ze wenkte Tom dat hij moest meekomen en ging de gang op. Tom keek haar een en wou haar zoenen maar Ginny drukte hem ruw weg.
“Nee Tom, dat wil ik niet” “Maar Ginnij waa-om nieth”
“Tom, Hary Potter, waar ik je over vertelde is vandaag hier gekomen. Hij had slecht nieuws, mijn broer is... hij is vermoord” Ginny keek Tom aan die haar zo te zien wou omhelsen. Weer duwde ze hem weg en keek hem met een nijdige blik aan.
“Tom ik heb je vertelt dat ik iets met hem heb gehad en” Ze slaakte een zucht.
“Het lijkt me beter dat we elkaar voorlopig niet zien, ik weet niet voor hoe lang”
“W-at bedoel jij Ginnij? ” “Ginny” Snauwde ze.
“Het is uit Tom” En daarmee draaide ze zich om en liep de kamer in,

Harry was verdwenen alleen zijn mantel lag op de tafel.

Nadat Harry had gezien hoe die jongen Ginny had proberen te zoenen en Ginny hem had weggeduwt was hij weggegaan. Hij haatte hem ookal kende hij hem nauwelijks. Hij had Ginny afgepakt. Harry wist niet hoe hij wist dat de jongen het vriendje van Ginny was maar hij voelde zich rot. Ginny was van hem, Ginny was van hem.
Kwaad sloeg hij met zijn vuist tegen de deur aan en liet zich neerploffen op zijn bed. Voor de tweede keer deze avond gleden er tranen over zijn gezicht. Nu was het om een andere reden, hij vond Ginny nog steeds leuk, en waarom. Hij had het uitgemaakt, voor haar bestwil. Voor haar bestwil en niet omdat hij haar niet meer zag zitten. Harry merkte niet dat de deur open ging en schok daarom nogal toen hij een hand op zijn schouder voelde. Harry keek om, Ginny stond achter hem en had een waterige glimlach op haar gezicht.
“Harry..” Blijkbaar wist ze niets te zeggen en zuchte ze maar. Ze plofte naast hem neer.
“Ik heb het uitgemaakt” Zei ze tegen Harry, ze draaide haar hoofd weg.
“Waarom?” Vroeg Harry haar en hij keerde haar hoofd naar hem toe.
“Ik voeld eniets voor Tom ik..” “Ik voel nog steeds wat voor jou Harry”
Harry keek verbaasd op, ze voelde nog steeds iets voor hem, na zoveel jaar.
“Wat, maar, hoe, waarom” stotterde hij. Harry pakte haar hand.
“Ik heb al die tijd aan je gedacht Ginny, ik miste je, wou bij je zijn” Harry stak zijn vinger in zijn keel in zijn gedachte, achtelijke kleffe gedoe ook.
“Maar Ginny ik kon je gewoon niet uit mijn gedachte zetten” Toen ze dat hoorde ging er waarschijnlijk een knopje bij Ginny om, ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en tranen rolde over haar gezicht, hij voelde nattigheid op zijn schouder en bracht Ginny weer ervanaf. Hij keek haar in haar ogen en zij in de zijne. Hij boog zich voorover en zoende haar kort, net als vroeger, de keer dat Ron een knikje had gegeven, toestemming.
“Ginny we moeten slapen, morgen ga ik weer weg en moet ik uitgerust zijn”
“Ik ga mee” Zei Ginny, Harry keke verbaasd op.
“Wat ga je” “Met jullie mee, en praat me niet om, ik ben de vervanging van Ron, ik wil hem wreken.” En met dat knikte Harry zwijgzaam en legde zijn hoofd neer op zijn kussen. Ginny ging ook liggen en sliep in op zijn bed, met haar hoofd op zijn borst.

Ik Zou het erg leuk vinden als je me laat weten dat je mijn verhaal leest graag over PB dan...

Savan · Geplaatst: Zo Dec 11, 2005 16:00

Hoofdstuk 3

Harry opende slaapdronken zijn ogen, hij wreef de slaap uit zijn ogen en ging overeind zitten. Ginny was weg en de deur stond open. Harry geeuwde en sloeg de deken weg. Hij stond op en liep naar de waskamer, daar waste hij zich en deed zijn bril op. Hij wandelde rustig naar beneden en trof daar Hermelien geheel fris met koffer en Ginny precies het zelfde aan.
“Wat doen jullie, waarom” Toen begon er iets te dagen.
“Ah, wacht even want ik moet nog even eten hoor, Hermelien, Ginny” Hij gaf allebei de dames een kort knikje en plofte neer op de stoel. Hij graaide naar de spek in de pan op tafel en legde het op zijn bord. Hij stak zijn vork erin en at zijn spek zo gedurende vijf minuen op.
Toen hij opkeek zaten Ginny en Hermelien nog steeds op de bank. Ginny wreef in haar ogen en Hermelien staarde voor zich uit. Harry haalde zijn schouder op en liep naar de kamer boven en pakte zijn spullen in. De schuine wand was onhandig en hij stootte verscheidende keren zijn hoofd tegen de wand. Aan de muur hingen posters van Zwerkbal. Het waren de allermooiste dingen die er werden gedaan bij Zwerkbal. hij zuchte en slenterde naar beneden. Ginny en Hermelien stonden al klaar.
“Weten jullie het zeker?” Vroeg hij, de meiden knikte alleen maar.
Ze liepen naar buiten en verdwijnselde naar de Halvermaanstraat. Harry plofte neer op de grond en zette zijn koffer in het oude vertrouwde schuurtje.
“Nu moeten we opzoek gaan naar verhalen van Voldemorts jeugd” Ginny bibberde en Harry rolde met zijn ogen. Hij ging hen voor naar de plaats waar hij altijd nadacht en keek hen aan.
“Anderling, dat is de enige die ik nu kan verzinnen die hem kende” Ginny knikte en daarna Hermelien ook. Harry verdwijnselde en ze verschenen op het terrein vlak voor Zweinstein. De verdwijnselvloek was opgeheven dus kon het gewoon. Harry keek om zich heen. Al met al was de school gewoon open, Voldemort was terug, al heel lang. Hij moordde en daarom zaten ze op Zweinstein. Een voor een liepen ze Zweinstein in en volgde de route die ze jaren gleden ook wel eens aflegde. Soms kwamen er leerlingen langs en van een meisje was Harry er van overtuigd dat het famillie was van de broertjes Krouwel. Ze stopte bij de grote waterspuwer. Op dat moment hoorde ze een oude krakerige stem achter hun.
“Harry hermelien Ginny!” Ze draaide zich om en zagen Professor Banning staan. Nog even klein als altijd. Hij grijnsde en omhelsde hen ene voor een. Hij kwam maar tot hun knieën.
“Professor Anderling is binnen, het wacht woord is kleverbladeren” Na die zin draaide de stenen waterspuwer en gingen ze na elkaar op de trap staan, ze rezen omhoog.
Harry stond voor het eerst in vijf jaar ongeveer weer boven aan de trap. Hij slikte, nee hij wou dit niet. Hij was hier nog nooit geweest als Perkamentus hem niet opving. Toch ging hij naar binnen. Professor Anderling leek verrast, net als Banning dat was.

Ginny werd geeuwend wakker, haar hoofd lag nog steeds op de borst van Harry en ze stond snel op. Het was nog even raar om weer iets met Harry te hebben, als ze iets had met Harry.
Ginny liep de trap af en zag dat Hermelien dat ook deed, ze kwam naar haar toe.
“Waar was je vannacht?” Vroeg ze Ginny.
“Ik ging gisteren even naar beneden omdat ik niet kon slapen en toen kwam ik Harry tegen.
Ik ben toen achter hem aangegaan nadat ik het met Tom heb uitgemaakt” Hermelien was even van slag na haar woorden maar herstelde zich redelijk snel.
“En toen?” “Zolas ik al zei, ik ben achter Harry aangegaan en we hebben, nou gepraat en..”
“ Hebben jullie gezoend?” Vroeg Hermelien haar begripvol en Ginny knikte kort.
“ Hij mij, kort maar ik vond het wel fijn” Ginny boog haar hoofd, Hermelien sloeg een arm om haar heen. “En nu, zijn jullie weer bij elkaar?” “Nog niet, dat komt misschien nog wel, ik ga mee dus”
Hermelien keek haar met grote ogen aan.
“Je gaat wat, mee?” “Ja, vind je dat erg” “Tuurlijk niet” En met dat was hun gesprek gedaan, ze hoorde Harry de trap op komen en ze gingen klaar staan. Hij moest nog even iets eten.
Ginny knikte naar hem en ze gingen op de bank zitten. Ginny was waarschijnlijk ingedommelt want toen Hermelien opstond schok ze op. Harry was al weg, misschien naar boven en ja, want toen ze bij de deur waren kwam hij naar beneden. Ze gingen snel weg en toen ze buiten waren verdwijnselde ze naar een schuurtje. Daar stelde Harry voor naar Zweinstein te gaan. Zwijgend knikte Ginny. Ze moesten iets doen. Met een zucht verdwijnselde en ze verschenen op het terrein van Zweinstein. Een tijdje later stonden ze te praten met Professor Anderling.
“Maar Professor, is er geen verschil als eerder?” Vroeg Ginny.
“Tuurlijk is die er, maar wat moeten we anders” “Geen idee”
Toen Ginny omkeek deed Harry net zijn mond open.
“Professor, heeft u een herinndering van vroeger, iets van Voldemort” Vroeg hij.
“Ik dacht al, waarneer kom je daarmee Harry” Ze pauzeerde even en ging toen weer verder.
“Ja Harry, een hele geheime, zelfs Albus weet hem niet” Met grote ogen keken Ginny,Hermelien en Harry haar aan.

Bedankt voor de reactis op mijn verhaal, die krijg ik graag*hinthint* maar ik weet wel, dit is waarschijnlijk niet mijn beste stuk, sorry maar het is iets. Toch heb ik heel erg graag reactie sop m'n verhaal, ookal zijn ze negatief, daar kan ik iets van leren

Savan · Geplaatst: Vr Dec 16, 2005 19:44

Hoi, bedankt voor de reacties weer. Dit is weer niet een al te groot en goed hoofdstuk al vind ik hem beter als het derde hoofdstuk.
Ik moet jullie wel beloven morgen me best te doen om een supe hoofdstuk te proberen in elkaar te flansen, veel leesplezier.

Hoofdstuk 4

Met een klap sloeg professor Anderling de hersenpan op tafel. Ze glimalchte onzeker maar ging toen toch met haar toverstok naar haar slaap. Zo bracht een vieze grijsachtige sliert naar de pan en liet hem daarin plonsen. Nou ja plonsen kon je het niet noemen, het zweefde er eerder in. Harry keek haar even aan, op dat moment keek zei ook naar hem en hij glimlachte even.
Met een uitbundige zwaai roerde ze in de pan. Harry keek haar aan en ze knikte. Harry nam Ginny en Hermelien bij de hand en stak zijn hoofd in de pan. Hij lande op een harde grond. Naast hem plofte Ginny en Hermelien en vlak daarna Professor Anderling. Harry keek opzei, ze waren zo te zien in een oud huis, alles was van hout en het was allemaal erg oud ingericht. Een aantal balken waren smerig en sommige zelfs afschuwelijk vies. In de kamer waar zei waren was het donker, het enige licht scheinsel kwam van de kleine lantaarn helemaal recht achterin. De deur zat dicht. Schaduwen van een grote houten tafel en wat stoelen weerschenen op de grond door het kleine lichtscheinsel. Harry bibberde. Hij hield helemaal niet van zulke plekken. Hij keek weer weg en zag ookal was het donker “zijn” mensen nog wel zitten. Hij vroeg zich af waar ze in hemelsnaam waren. Onzeker keek hij naar Anderling maar op het moment dat hij zijn mond open deed ging de deur in het midden van de achterste muur open. Een felle lichtstraal verlichte de kamer. Harry snakte naar adem. In de deur opening stond een man van een jaar of 23. Hij leek op Harry. Hoe Harry nu was op het moment. Toen Harry beter keek kwam er een vrouw bij staan, ze had lang mooi rood haar, Ginny. De vrouw had een jongen van ongeveer een jaar in haar hand met een miniscuul brilletje op zijn neus en zwarte piekhaartjes, echte babyhaartjes. Harry verbaasde zich, Dit waren hij en Ginny met baby in het geheugen van professor Anderling. Toen harry zich inspande meer te kunnen zien van de mensen werd het licht in zijn hoofd, hij probeerde te blijven staan. Hij greep opzei en voelde Ginny naast zich staan. Had hij het goed gezien, waren dat.
Toen werd het hem duidelijk, hij en Ginny stonden niet in de deuropening van het verwaarloosde huis het waren zijn ouders.
Het kleine jongetje met bril en zwart haar dat was onmiskenbaar hijzelf zag hij nu. De groene ogen van zijn moeder straalde en na enige seconden brande flakkerend licht door de hele kamer. Harry zette een stap vooruit. Zonder dat hij het merkte begon hij steeds sneller te lopen. Hij had zin om te roepen “Hallo hier ben ik, jullie enige zoon, ik ben net zo oud als jullie nu hoor, hallo!” maar hij deed niets. Toen hij eenmaal voor de vreemde mensen stond, de mensen waarmee hij de sterkste band had moeten opbouwen die er zijn kon durfde hij niets, ze waren immers niet te zien. Harry voelde tranen over zijn wangen glijden. Hij moest zijn ouders aanraken, dat moest hij. Hij strekte twijfelend zijn arm uit om ze aan te raken. Opeens schoot de man omhoog. Hij keek naar het raam. Harry draaide zich ook om. Voor het raam stond een vrouw van ingeveer 30 jaar. Ze had mooie lange bruine haren die over haar gezicht waren heengevallen en bruine heldere ogen. Haar gezicht was mooi en rimpelloos, Professor Anderling.
“Minerva” klonk het door de kamer. En Harry hoorde voor het eerst de stem van zijn ouders, zijn ouders met hem, zo oud als hij nu was. En hij hoorde zacht gebrabbel, lief gebrabbel. Het duurde even voor hij wist dat hij het zelf was. Hij was blij, je kunt het je niet voorstellen. Hij was blij in misschien de laatste uren met zijn ouders.
Harry wende zich tot Anderling.
“Waarneer is dit” Hij hoopte dat het niet waar was, het kon niet waar zijn, het mocht niet.
“Potter, dit is de avond” Het leek of hij geen lucht meer kon krijgen, verwoed naar adem zoekend hapte hij naar adem, zijn ouders werden vandaag nu vermoord, misschien kreeg hij het te zien. Maar toen hij naar Andelring keek schudde ze gerustelend haar hoofd, nouja, dat moest het zijn. Nog steeds gleden er tranen over zijn wangen. Hij vond dit te erg. De jonge Anderling was aan het praten tegen zijn vader, over dat Harry officieel was ingewijd op Zweinstein, toen al. Toen de jonge anderling zich omdraaide en wegging vervaagde het huis en een beeld van een verlaten straat werd steeds duidelijker. In de straat was nergens iets te zien behalve oude verwaarloosde huizen en huizen van dreuzels die op het moment onbewoond waren, een raare tijd was het. Toen Harry achte de oude en jonge Anderling aanliep en om keek zag hij het. Een schim bewoofg zich over het huis en bleef stil staan voor het huis. Ze waren er nu precies naast. Ondanks dat ze er vijf meter van verwijdert waren was het onmogelijk om in deze kleine lichtschijnsel de persoon te herkennen. Opeens hoorde ze een zacht gelach, he trees steeds hoger op net niet hard genoeg om door de huismuren heen te dringen, langzaam verwijderde de schim zich naar een zijstraatje.

Nog even wat willen jullie Reacties sturen op dit hoofdstuk?

Savan · Geplaatst: Zo Jan 01, 2006 17:14

Sorry voor mijn late reactie nu weer...

Maar hier een stukje en ik zou graag reacties willen. Even de uitleg:

Anderling maakt alles helder in het volgende stuk, dat ze het eerst niet geloofde etc.

Hoofdstuk 4

Harry zette een sprintje in en volgde de schim naar het zeistraatje, de schim was weg en eventjes later ook Harry. Ginny keek Anderling aan. “En nu professor?” vroeg ze met een hoog stemmetje en blikte nogmaals naar rechts, waar het straatje eindigde en waar nu langzamerhand steeds meer duisternis te voorschijn kwam.
“Ik ga daar straks ook heen” Fluisterde ze en wachte af, en inderdaad vlak daarna ging de jonge Anderling de hoek om en liep zo door de Harry heen die hijgend het straatje uitkwam.
“Kom.. mee” Zei hij hijgend en hij wreef over zijn hoofd met de rug van zijn hand.
“KOM” Harry draaide zich met een ruk om en zette de pas in om het steegje weer in te lopen. Ginny zuchte, hij was eigenwijs.
Maar dan ziet ze dat de jonge Anderling ook het zeistraatje tegemoet loopt en is ze gedwongen ook mee te lopen. Ginny liep op een Drafje erachter aan.

Met snelle passen, passen die steeds sneller werden rende Harry de kant op waar de schim zich steeds harder voortzette in de duisternis. Hij hijgte en keek vlug om, weer keek hij om en nogmaals maar om de schim niet te verliezen bleef hij rennen. Nog een blik achterom en naar voor, opeens mindert hij vaart en staat uiteindelijk stil. Hij hijgt en draait zich om. Ginny noch de andere waren nog aanwezig. Paniekerig draait hij zich om naar de schim, de verdwenen schim. Hij begint te rennen, vooruit opzei overal heen. Uiteindelijk ziet hij Ginny en de andere, ze waren gewoon langzamer.
“Kom..mee” Hijgte hij maar las ze zich niet veroeren word hij kwaad.
“KOM” hij draaide zich om en begon weer te rennen, steeds harder. In paniek zocht hij naar de schim, die nergens te bekennen was. Hij stopte, met een zucht bleef hij staan waar hij stond en keek om zich heen. Een scheut van blijdschap gaat door hem heen als hij een schim de muur ziet naderen en als deze schim hem ziet kijken, of nuja naar hem kijkt want ze waren natuurlijk niet te zien. De schim draaide zich om en liep op een rustig tempo verder. Het bleef staan, Harry dus ook. Een klein tijdje later kwamen de andere hijgend naast hem staan. De jonge Anderling verschool zich achter de muur en haalde haar toverstok uit haar zak. Met een zwaaitje klonk er een knal en de schim liep het licht in. Harry hapte naar adem, een klein dik mannetje die dubbel stond gebogen en happen uit zijn haar genomen stond in het licht. Hij had een klijn wijs brilletje op en keek in de ogen van Anderling.
“An..” Voor hij was uitgepraat zuchte hij toen Andelring knikte, net hard genoeg, misschien had professor anderling dat verandert, zei ze:
“Alsjeblieft Pippeling, Alsjeblieft veraad ze niet.” De jongen keek argwanend naar de vrouw en draaide zich om. Hij begon te lopen, in het schemerduister was een groot huis te zien, het was gehavend. Het grote zwarte dak was niet compleet en er waren stukken uit de muren. De jongen klopte op de deur,mompelde iets en ging binnen. Andelring volgde hem en bleef vlak bij de deur staan. Ook Harry,Ginny,Hermelien en de oude Anderling deden dat. Ze hoorde een piepstem en een zware stem. Harry’s maag maakte de bekende salto alleen nu niet van blijdschap, hij had de stem herkend, als afsluitend woord zei de stem.
“Dankje Wormstaart jij bent mijn trouwbaarste” en met dat klapte de jongen de deur open. Hij staarde door hen heen naar de jonge Anderling, schreeuwde wat en zei gilde. Ze werd op de grond geslingert en wormstaart hield haar vast, ene kleine plof hoorde ze uit het huis komen verder niet. toen hij haar een kwartier later losliet stond ze op. Als een wilde begon ze te rennen, steeds harder en harder. Ongewild stoven ze achter haar aan, Harry probeerde de weg te onthouden, rechtdoor straatje door recht, nogmaals rechts links en toen waren ze bij het huis van zijn ouders. Anderling snakte naar adem. Het net zo mooie huis lag in puin, alles wat stuk. Als laatst zagen ze nog een licht met een groot silhouette weggaan toen ze omhoog rezen. De jonge Anderling veranderde in een kat en was verdwenen, ze was naar de Ligusterlaan om de hele dag de Dreuzels in de gaten te houden, maar dat wisten ze niet. alles werd wazig en met een knal verschenen ze in het kamertje van Anderling en langzaam kwam het bezef bij Harry op dat hij de vernieteging, de verading van zijn ouders net had meegemaakt.

Savan · Geplaatst: Wo Jan 11, 2006 18:18

Hoofdstuk 5

Harry keek afwachtend naar Anderling, haar uitleg, waarom was dit geheim. Toen die niet bleek te komen reageerde Harry maar.
“Waarom is dit van belang, waarom gehiem?” Hij had verwacht dat Anderling haar schoudrs zou ophalen, dat ze ermaar over moesten ophouden maar dat bleek verkeerd. Ze gebaarde dat ze moesten zitten en begon aan een lang verhaal.
“Toen ik dat huis zag begreep ik eigelijk gelijk dat ze dood waren, Ik had jeweetwel gezien en ik zag het teken erboven zweven, ook begreep ik dat hij bij zijn famillie moest gaan wonen van Albus” Ze wees op Harry en vervolgde:
“Ik geloofde het eerst niet, niet dat ze dood waren en helemaal niet over de dood van Jeweetwel. Ik wilde het uit Albus’mond horen, hij moest hij zeggen pas dan bleek het waar te zijn. Eerst bevestigde hij de dood van James en Lily, toen dat Jeweetwel er niet meer was, hij zei alleen dat ik niet moest rekenen op een eeuwige stop van zijn macht, eens zou hij de kans krijgen te herijzen en dat bleek waar.” Ze stopte en keek Harry aan. Ginny zag dat hij er niets van begreep, wat het nut was en zeizelf gaf hem gelijk. Hermelien was zichzelf natuurlijk niet geweest als ze hierop reageerde.
“Dus daarom..”
“Ja inderdaad” Harry keek nu van Hermelien naar Anderling en Ginny schoot in de lach.
“Snap je het nou niet, nu weten we waar hij was op de grote avond! Daar moeten we natuurlijk zoeken op een bepaalde dag!”
“Als we hem moeten hebben” voegde ze er snel aan toe. Er begon iets te dagen en ze reageerde.
“Misschien, misschien is er een Horcrux, iets met Harry’s ouders.” Anderling keek blij zag Ginny.
“Precies! Denk eens na, welke horcrux zou er daar verstopt zijn” Toen ze dat vroeg heerste er een stilte, een piepje van Hermelien bleek het enige. Na een tijdje zei ze buiten adem.
“Griffoendor, tuurlijk, Lily en James waren Griffoendors, hun verader was een Griffoendor, het was een dreuzel wijk, V-voldemort had daar een hekel aan, hij had een hekel aan Griffoendor!” Hermelien sloeg zich voor haar hoofd, alsof ze dat al jaren had moeten weten. Ginny keek naar Anderling, wachtend op haar antwoord. Ze knikte alleen.
“Wat, is dat, waar?” Ginny plofte neer op de stoel waar ze net uit was gesprongen.
“Dus... we kunnen nu daar heen gaan?” Ginny vroeg het.
“ Ja, maar ik denk dat hij er iets aan heeft verbonden, een dag bijvoorbeeld, een tijd.” Hermelien keek naar Anderling, alsof ze het uit haar mond wilde horen.
“Precies, ik denk dat het moet gebeuren op Zaterdag, de dag van zijn einde, en de dag van zijn begin.”
Ginny knikte en stond op.
“Nou bedankt professor, ik zie u nog” Ze wachtte dat ook Harry en Hermelien opstonden en liepen de deur uit, opweg naar buiten. Ginny liep achter Harry aan de deur uit, ze stonden in de gang en liepen naar buiten.
‘Dat was best handig’ Begon Harry, waarop Hermelien uitviel.
“Best handig! We weten een plek van een Horcrux hoor.”
“Sorry hoor” Harry rolde even met zijn ogen en liep het terrein af.
“Maar waarneer moeten we erheen?”
“Zaterdag, luisteren jullie niet ofzo” Hermelien keek Ginny aan.
“Jawel maar” “STIL” Harry keek bos naar de twee meiden.
“We gaan dus vanavond”

Savan · Geplaatst: Za Jan 14, 2006 9:31

Hoofdstuk 6

Het was avond, acht uur in de avond. Een groepje van 3 mensen stond klaar met warme kleren. Ze hadden allebei een lange cape om hun schouders geslagen. Het gordijn bij het huis ertegenover viel weer op zijn plaats. De drie Figuren, die we allemaal kennen Als: Hermelien,Ginny,Harry, pakte gezamelijk hun toverstok en staken de weg over. Ze dachten goed na.
“Eerst Links” Hoorde Harry Hermelien Mompelen en langzaam knikte hij. Ze liepen op een gejaagd tempo verder en sloegen linksaf. Daarna stopte ze.
“En toen toch rechtdoor?” Ginny keek verwachtingsvol naar Harry die zijn hoofd schudde.
“Nee” Zei hij “We moeten Rechts het steegje door” Zwijgend knikte ze en sloegen automatisch daarna nogmaals rechts, wat de enige oplossing was. Ze stonden voor een enorme hoop vuilnis. Het enige wat er te zien was was een schaduw van een gigantisch gebouw ongeveer tweehonderd meter van de plek waar ze nu stonden. Een voor een stapte ze over wat rommel heen. Daarna lopen ze om de rest van de berg heen en lopen naar de grote schaduw ana het eind van het pad. Een groot huis kwam tevoorschijn. Langzaam lopend lopen ze naar de deur. Angstig draait Hermelien de knop om. Piepend opende ze de deur. Harry stapte als eerste naar binnen en keek kort om zich heen. Geen gevaar, alleen een groot huis met wandkleden en deuren. Opeens verstoorde een oorverdovend gekraak de stilte. In paniek begonnen ze te rennen. Een Rood andkleed door en dan een deur door. Van verbazing bleven ze staan. Een groot, met stenen gemaakt labyrint rees hoog boven hun hoofden op. Een dunne gang van zo’n anderhalve meter breed lag voor hun uitgestrekt.
“Wath the hell...” Verbaasd keken ze stuk voor stuk voor zich uit.
“Ik denk dat dit de uitdaging is” ompelde Ginny tegen Harry. Hij knikte.
“Ja, dat eh, denk ik ook” Harry zette gedurft een stap in het labyrint. Er gebeurde niets.
“Kom” Hij ging Ginny en Hermelien voor en sloeg de eerste linksaf. Weer lag er een groot pad voor hun, verder niets.
“Zou er niets zijn hier?” Vroeg Ginny, en Harry haalde zijn schouders op. Even verder was er een muur.
“O wat nu” Hermelien schudde haar hoofd om Harry het zwijgen op te leggen en begon langs de muur te lopen, haar ogen kneep ze stijf dicht en zachtjes met haar hand over de muur schurend liep ze even zo door, net als perkamentus had gedaan. Na een lange stilte mompelde ze in zichzelf, steeds harder, en plots zei ze:
“Iemand moet z’n toverstok afstaan”
Harry gaapte haar aan, ze glimlachte, ze was waarschijnlijk trots op zichzelf. Voor Harry het goed en wel verwerkt had stond Ginny al bij de muur, waar nu een zwart gat te voorschijn was gekomen op de grond. Waarschijnlijk ter bedoeling hem af te staan. Ginny pakte haar toverstok, die ze daarnet in haar zak had gedaan en hield deze boven het gat.
“Nee Ginn, ik doe het” Langzaam liep Harry naar het gat, liet zijn toverstok los en...
“Accio toverstok!” Vlak voordat het in het gat verdween vloog het naar iemand toe. Met uitgestrekte hand hield Ginny ook de zijne nu vast.
“Harry, jij kunt beter toveren als mij, Hermelien ook, toe”
Harry twijfelde maar knikte tenslotte. Eerst kreeg hij zijn eigen toverstok toe geworpen en toen viel die van Ginny het gat in. Piepend verdween de muur. Een lang, koud pas lag voor hen, het derde pad. Harry sloeg zijn armen overlkaar en begon te lopen. Op het moment dat hij dacht, er gebeurt echt niets, hoorde hij gerommel, daarna ene ronkelende ademhaling. Geschokt bleef Harry staan. Hij draaide zich om.
Een groot wezen in het zwart gehult, zijn hoofd was onder een kap gehult en het maakte een zuigend geluid. Het waren er drie en stuk voor stuk gleden ze naar iemand toe.
“Expecto Patronum!” Een dunne, zilverachtige waas gleed uit Harry’s toverstok en verdween weer.
“Expecto Patronum!” Weer gleed het wolje uit de stok maar was weg voordat je met je ogen kon knipperen.
“Expecto patronum, expecto...” De Dementors gleed steeds dcihterbij, langzaam gleed de kap van het hoofd. Het vreselijkste gezicht ooit kwam te voorschijn. Waar ogen en een neus hadden moeten zitten zat een verotte huid, waar een mond had moeten zitten zat een zwart gat, die lang rokkelend lucht opzoog. Haar zakte onderuit. Met zijn hoofd op de stenen terechtkomend en zijn toverstok voor zich uit stekend zag hij de dementor langzaam zakken. Harry dacht:
Als Perkamentus dit nou zou zien, ik Harry Potter word onklaar gemaakt, de enige hoop die er ooit nog was, het spijt me Perkamentus, perkamentus... Opeens zag hij als ene plaatje het gezicht van Perkamentus voor zich, een rimpelend, oud gezicht, lange haren en baard, twinkelende sterren oogjes achter een halfrond brilletje. Een glimlach speelde met zijn lippen.
“Harry geef je nu niet gewonnen, het avontuur is toch pas begonnen, het is het kracht van het kwaad, wat zich over doden de baas laat, dood is niet dood, het is levende dood...” Dat fluisterde het beeld, net als de echte Perkamentus zou hebben gedaan.
“EXPECTRO PATRONUM!” een zilverachtige man met lang haar en ene lang lijf stapte bijna uit zijn toverstok, hij hief zijn tovesrtok op. De dementor die vlak boven harry had gezweeft was verdwenen. Harry stond opgelucht op. Hij draaide zich om en... Hermelien lag hopeloos op de grond, ze was bewusteloos. Ginny zat zonder iets te kunnen doen angstig te staren. Harry negeerde allerlei kreten van zijn moeder, het beeld van perkamentus’dood en een dode Ron en hief zijn toverstok op, de man liep rusitg naar de dementor af, hij hief zijn toverstok op.Op dit moment kromp de man, het vormde een dier, een hert. Dit hert had zijn gewij vlak voor de dementor en joeg hem weg. Opgelucht liet Harry het hert verdwijnen en rende naar Ginny.
“Waar is de ander!” “Hij was ineens weg harry, sorry!” Harry knikte op Ginny’s antwoord, beende naar Hermelien en hees haar omhoog. Hermelien was daarnet wakker geworden. Een tijdje later liepen z weer. Ze zagen iets flikkeren, hoorde iets bewegen. Voorzichtig liepen ze eropaf. Een grote hutkoffer lag op de grond, het slot flikkerde. Op het moment dat Ginny in het licht stapte om de koffer te openen zagen ze een gestalte staan, het was niemand minder dan Snape...

Dankje voor je reactie i.n.L.U.e.z.N.A

Voor andere:

Reacties zouden leuk zijn, via pb of Reactie topic:P

Savan · Geplaatst: Za Jan 14, 2006 13:27

Hoofdstuk 7

Sneeps zwarte, doffe haar hing over zijn gezicht heen en zijn toverstok zat vast geklemt in zijn hand. Hij hief zijn hoofd op en ze zagen zijn brede glimlach. Hij liep voor de kist langs en duwde Ginny ruw de andere kant op.
“Hallo Potter, ik was al benieuwd waarneer je zou komen, ik wacht al weken op je”
“O hoepel toch op, ga weg, je kan die Horcrux toch niet beschermen”
“O dat denk ik wel hoor, Potter” Harry hief zijn stok op en dacht:
Expelliarmus Hij keek naar Snape maar die weerde despreuk af.
“Non verbale spreuken heb je eindelijk onder de knie Harry, maar toch, je moet iets origineler zijn denk ik”
Ook hij hief zijn stok op, Harry zette zich schrap.
“Crucio!” Een rode lichtflits ging rakelings langs hem heen en rakate Ginny volop. Ze viel achterover en begon oorverdovend te schreeuwen. Opeens hield ze op.
“Fuile..” Harry hief zijn toverstok op.
“Cruc” Weer geblokkerd.
“Geen onvergeeflijke vloeken gebruiken hoor Harry”
“Sec” Maar weer werd hij geblokeerd.
“Gebruik geen spreuken van mij!”
“Ex” Geblokeerd.
“Cruc” Weer geblokeerd.
“Lafaard, net als 4 jaar geleden!” Harry kookte nu en wou niets liever dan Snape anavallen.
“Noem me geen lafaard!” Snape hief zijn stok op, dit keer blokeerde harru zijn spreuk.
“Im” Geblokeerd.
“Rict” weer geblokeerd. Harry hief zijn stok op en riep, zonder dat hij nadacht:
“Avada kadavra!” Een groene lichtflits, waar Snape zeker niet op had gerekent raakte hem op zijn borst. Moedeloos tuimelde hij naar achteren, vloog een stukje de lucht in, klapte dubbel en kwam met een klap neer op de grond. Daar bleef hij stil liggen.
Op dat moment barste Harry uit.
“Ik heb iemand vermoord!” Ginny rende naar Harry toe, hield hem vast.
“Rustig Harry, het is goed wat je deed!” “Nee! Ik vermoorde iemand, ik vermoorde Snape!”
Tranen rolde over zijn wangen. Op dat moment kwam Snape’s toverstok kletterend neer. Hij spatte uiteen.
Grijze schaduwen rezen op uit zijn toverstok, schaduwen die Harry ook had gezien bij de avond op het kerkhoff. Eerst kropen er twee meisjes uit, de zusjes Patil, vlak daarna kwam een vrouw, daarna kwam een lange man met een baard en bril, Perkamentus. Dit waren de allerlaatste die Snape had vermoord. De schaduwen kantelde, niet zoals Harry eerdre had gezien om de toverstok, nee ze weken van de toverstok af en plofte op de grond, als een echt lichaam. Het duurde een tijdje voordat de mist was veggetrokken.

Er lagen vier lichamen op de grond, zwaar bewusteloos. Geschokt liep Harry ernaartoe.
“Perk..” Harry knielde bij het lichaam van de oude man neer, het lichaam van de, al vier jaar dode, Perkamentus. Onbewust van wat hij nou precies deed voelde hij met twee vingers op zijn nek. Een zacht geklop van een hart sneed door zijn vel naar het gevoel in zijn vingers...

Savan · Geplaatst: Di Jan 17, 2006 16:50

Hoofdstuk 8

Ginny trommelt verveeld op tafel met haar vingers en staart afwezig naar voor. Een luide tik doet haar van haar gedachten ontwaken. Een uil die rondhupst voor het raam tikt verscheidende keren tegen het raam. Ginny loopt ernaar toe, gooit drie knoeten in het zakje en pakt de ochtendprofeet. Met ongelooflijk grote koppen staat het in de krant.

H.Potter vermoord S. Sneep.

Vanacht heeft H.Potter(bekend als de uitverkorende) S. Snape, dooddoener en moordenaar van A.Perkamentus vermoord.
We hebben vernomen dat het ‘savond om een uur of tien gebeurt is. H.Potter ondergaat geen straf en zal de gevolgen niet krijgen. We melden nu dat iedere dooddoener vermoord mag worden, inclusief jeweetwel. We hebben nogmaals vernomen dat er vier mensen “opnieuw”leven, dat zijn: Twee meisjes Patil, Demdesvaart en Perkamentus. Deze mensen liggen op het moment in het Holisto en kunnen op de vaste uren worden bezocht, ze verkeren buiten bewustzijn.

Door onse verslaggever Vlamok

Ginny staart naar de grote kopfoto. Harry aan de voorkant en zijzelf daarachter. De lichamen van de “dode” staan er niet op. Ze zucht en staat op. Harry zat boven en was nogal verward bezig. Hij was niet bij Perkamentus gaan kijken en staarde de hele dag voor zich uit. Nadat hij perkamentus had gevoeld was alles anders geworden. Ginny ploft nog net op haar bed als ze in gedachten verzonken voor zich uit staart.

Ik kijk naar Harry, die daat zeker al twee minuten bij het lichaam van Perkamentus zit. Zachtjes loop ik naar hem toe en neem zijn arm. Voorzichtig help ik hem omhoog terwijl hij blijft staren naar het, opeens admenende lichaam van Perkamentus.
“Harry kom, de Horcrux..” Maar ik zag al di-rect dat het geen zin had. Ik wees op Hermelien.
“Ga-maar-naar-haar-toe” Spel ik langzaam, en hij knikte. Ik zei tegen Hermelien:
“Je toverstok?” Ze knikt al en gooit me haar toverstok toe. Ik liep naar de hutkoffer en maakte hem open. Een laag stenen,keien en ander gesteente bedekt iets en ik begin de stenen weg te scheppen. Steeds heter worden ze tot ik uiteindelijk mijn hand brand. Ik zucht, dat moest anders gebeuren maar hoe. Ik begin met Hermeliens toverstok alle stenen weg te spoelen. Steeds meer damp komt van de stenen los en na een tijdje zijn ze ef zwart. Ik begin weer te scheppen. Langzaam en zorvuldig. Deze Horcrux was verder niet goed beveiligd, waarschijnlijk was Snape de beveileging, moest je dood, of de Dementors. Als ik zonder verder na te denken met mijn vingers over de bodem schaap kijk ik. Eerst zie ik niets en dan, dan zie ik een kleine toversok. Het is zwart en het handvat fluweelachtig rood. Er staan allerlei tekens in gegraveert. Op het handvat staat, in extra krullerige letters: Goderic Griffoendor, de moed bestroomd u. Snel stop ik het in mijn zak en loop naar Hermelien toe.

Ginny wrijft ove haar hoofd als ze weer beseft waar ze is en loopt naar een grote,geslote kast. Daar haalt ze een toverstok uit, de zwarte toverstok van Griffoendor. Ze legt het snel weg, Harry moest het vernietegen, alleen wist ze niet waarneer hij daar toe in staat was.

Harry staart bezeten voor zich uit, de gedachten van vanacht willen niet uit zijn hoofd verdwijnen.
“Avada kadavra!”, Snape viel achterover, klapte dubbel, was dood. De toverstok ontplofte, witte schimmen, lichamen, het langzame geklop dat door zijn lichaam stroomde, het geklop van het hart van Perkamentus.
Langzaam probeerdt harry overeind te komen, ploft weer neer en verbergt zijn hoofd moedeloos in zijn kussens. Zijn onrustige ademhaling maakte al snel plaats voor een langzame, zorgeloze admenhaling en hij viel met alle gedachten rondspokend in zijn hoofd in slaap.

Reacties? BTW, vanaf h9 gebruik ik hoofdstuk titels...

Savan · Geplaatst: Vr Feb 03, 2006 21:45

Sorry dat ik zo lang niets heb gepost. Nu een klein stukje, als je dit leest reageer je dan angel

( Ik krijg BTW wel reacties, harstikke bedankt daarvoor. H r &h bedankt voor je reactie in het reactietopic.

Hij is niet zo groot maarja^^(en ik vind m niet geweldig^^)

Hoofdstuk 9 De vernieteging van goed en kwaad.

Ruim een week later ging het beter met Harry, hij at en dronk weer, praatte alweer en lachte weer. Soms, een enkele keer trok hij zich terug en zat dan zo’n, een twee uur op zijn kamer. Vandaag, woensdag, was het lekker weer buiten en Ginny lag naast Harry op het gras. Harry had zijn arm om Ginny heen gelagen en Ginny’s ogen waren dicht. Ze praatte.
“Maar ik vind het echt.. rot” Mompelde Harry afwezig.
“Ja, inderdaad” Ginny zuchte, legde haar hoofd stecig tegen Harry aan en rustte.
“ Wat was het voor een Horcrux eigelijk, Ginny?” Harry keek nu naar Ginny, die geschokt overeind was gesprongen.
“De Horcrux! Onee!” Ginny sleurde Harry aan zijn arm mee haar kamer binnen. Harry keek haar even aan, keek daarna naar de kast en haalde zijn schouders op.
“Ja, en?” “en! dat is de horcrux Harry!”
Ginny loopt snel naar de kast en haalt er de toverstok uit. Ze smijt hem op het bed neer. Dan kijkt ze boos naar Harry.
“Zo duidelijk genoeg?” Ze ziet dat Harry naar haar kijkt en ze grijpt naar zijn toverstok in zijn zak.
“Moet ik het doen?” Gelijk ziet Ginny dat het werkte, Harry gritst de toverstok van zichzelg uit haar handen en kijkt haar boos aan. Dan vertrekt hij naar buiten met de Horcrux.

Waarom bemoeide ze zich de hele tijd met mijn leven! Schiet het door Harry heen, en hij stampt de trap af. Ze was zijn vriendin maar dan hoefde ze nog niet zo harteloos te doen. Ron was gestorven bij d elaatste vernieteging. Als hij achter aan het erf van de Wemels is aangekomen smijt hij de Horcrux in het gras en ploft ernaast. Eest maar zien wat het was.
Harry bestudeerde de toverstok aandachtig. Een kleine leeuw was er op afgebeeld, maar de leuw was bewerkt. Een slang, overduidelijk er later in gekrast stond zo ongeveer wat achter de leeuw moest zijn. Het vermorde de leeuw. Harry kneep in zijn eiegn toverstok. Dat moest Voldemort zijn!
Hij trekt zijn eigen toverstok en mompeld een aantal woorden uit een vreemde taal. Met een knal komt er wat rook uit de stok. Dan staat er een persoon voor Harry. Het is doorzichtig zwart met een lang, uitgemergeld lichaam. De ogen puilde er uit en die waren donkerood gekleurt. Het was als enige gekleurt. De schaduw had een krakende stem toen hij zei:
“Dus mr. Potter dacht dit te kunnen doen?” Steeds duidelijker werd zijn gezicht, steeds kleurrijker. Hoe zwarter het lichaam werd, hoe witter en bleker werd het gezicht. Harry deinsde achteruit. Met die andere Horcrux was het anders geweest, veel anders. Harry steekt zijn toverstok vooruit.
“Η άδεια, ηλίθιο πράγμα, εσείς είναι πάρα πολύ, εξαφανίζεται, και τον καλύπτω!” Mompeld hij, de enige spreuk om Een horcrux te vernietigen.

Savan · Geplaatst: Zo Feb 05, 2006 17:21

Bedankt voor de reacties, die krijg ik graag(^^) hint...
Nouja, het volgende hoofdstuk is heel vaag. Het gaat over het verleden van Harry, langzaam in bruggetjes word naar achteren gewerkt.

Hoofdstuk 10 Harry’s droom

Harry ziet dat langzaam de Horcrux vervaagd. Het beeld van Voldemort word steeds waziger. Hij haalt opgelucht adem en ziet niet dat er een paarse lichtflits vanuit de toverstok komt. De lichtflits komt recht tegen zijn slaap aan. Dan valt hij. Met een plof komt hij op de grond en alles word steeds zwakker. Hij ziet hoe een vlekje zich over hem buigt en dan valt hij weg.

“Ron pak aan!” Schreeuwde Harry naar een jongen met rood haar, en hij gooit hem en gouden beker toe. Ron vangt het net goed op en rent ermee weg. Dan struikelde hij. De beker kletterde op de grond en eindigde een eindje verderop. Ze hoorde een lach. Harry snelde naar Ron toe en dook op hem. Een rode lichtflits raakte hem en hij voelde zich licht in zijn hoofd worden. De stem van Voldemort berijkte zijn hersens en dwong hem op te staan en de beker te geven. In zijn hoofd schreeuwde hij:
“Niet doen, waarom zou je het doen!” Harry greep naar zijn hoofd en dan word alles weer duidelijk.
“NEE” Schreeuwde hij. Hij richtte zijn toverstok op Voldemort.
“Ex-“ “Avada Kadavra!” Schreeuwde Voldemort erdoor heen. Harry keek opzei, hij veroerde zich niet. Nee, hij kon niets meer doen. De spreuk bleef uit en toen hoorde hij een schreeuw. Toen hij keek was Voldemort verdwenen, samen met de beker, samen met Ron. Toen hij zich omdraaide zag hij het lichaam van Ron, zijn ogen waren ver opengespert.

Grote ogen met tranen keken naar Harry’s kant. Hij voelde een hand op zijn schouder.
“Harry, ik mis je, ik mis je heel erg! Nu al” Hij voelde dat Ginny langzaam dichterbij kwam. Haar lippen raakte de zijne.

Ze sloeg haar armen om hem heen en hij hoorde van allerlei gejoel.
“Harry je deed het fantastisch...”

Zijn hand komt steeds dichterbij de snaai. Hij sluit zijn handen en voelt het tegenstribbelende balletje in zijn hand.

Me een klap komt hij neer op de grond en ziet zijn klasgenoten juichen. Ze joelen en de Zwadderaars kijken kwaad.
“Harry Potter!” Harry ziet Anderling staan.

Hij komt langzaam in beweging en loopt naar het krukje dat voor hem staat. De hoed valt over zijn ogen en hij ziet zwart, terwijl een strenge stem hem in zijn oren schreeuwd.

“Opstaan, wakker worden!” Harry loopt met pijnlijke ogen van de slaap vlug naar de keuken en kijkt verwonderd naar de berg cadeaus die voor hem staat, het dringt weer tot hem door, Dirk was Jarig. Hij word kwaad omdat hij geen genoeg cadeautjes klrijgt en smijt zijn, door Harry gebakken spek bijna tegen de muur.

Een klein, dik jongetje van vijf jaar smijt zijn pap tegen een ander jongetje. Dat jongetje slaat zijn ogen neer en haalt het bakje pap van zijn kleren. Hij gaat naar zijn bezemkast en ploft op zijn bed neer. Het lampje gaat aan.

Tientallen lampen op straat gaan aan, de vrieskoude avondlucht gaat door de straat heen en lijkt zijn adem in te houden een jongetje van een ligt op de stoep. Hij word de volgende ochtend ruw wakker gemaakt met een schreeuw.

“James ga weg!” Harry word ruw opgepakt door een vrouw en de bank opgedragen. Daar wor dhij neer gezet en mensen in paniek beginnen te rennen. De deur gaat open.

Een vrouw met een heel klein babytje komt naar binnen gestapt en kijkt met liefde naar haar nog niet zo lang geleden zoontje. De ogen van het kindje gaan langzaam opeen en hij begint te huilen.

Overal is het wit, mensen staan dolgelukkig bij een ziekenhuis bed. Een klein jongetje krijst en opent voor het eerst zijn ogen...

Langzaam gaan twee paar groene ogen open en is alles wat wazig. De jongen van zo’n 22 jaar kijkt voor zich uit en ruikt di-rect de ziekenhuisgeur. Met moeite brengt hij uit:
“W-waar ben ik!”

Savan · Geplaatst: Za Feb 11, 2006 14:05

Hoofdstuk 11 Geschokt en vreemd

Ginny zucht. O ze haatte dit zo. Nu was Harry weer weg! Net toen het goed ging. Dan komt Hermelien binnen. Ginny kijkt naar haar met een vragende blik.
“Wat?” Ginny kijkt naar Hermelien die alleen maar Hysterisch naar de deur wijst.
“Harry, bijgekomen, terug, weg!” Dan valt ze op het bed neer.
Ginny kijkt even naar haar maar rent zo snel ze kan naar de kamer naast hun logeerkamer, ze sliepen namelijk in het holisto. Met een ruk rukt ze de deur open. Harry zit half overeind en glimlacht.
“O, Ginny hallo, leuk je te zien, hoe is het?” Ginny knikt.
“Ja, goed, met jou” Vraagt ze beduust.
“Wel goed, is Hermy er?” Ginny keek hem aan, Hermy?
“H-hermy?” “Ja!” Harry grijnst als hij voorbij Ginny kijkt en Hermelien ziet. Hermelien loopt naar hem toe.
“Hoi Harry, blij dat je weer de oud-“ Onverwachts buigt Harry zich naar voren en drukt een zoen op Hermeliens lippen, nog voor ze uit is gepraat. Ginny kijkt met grote ogen naar Harry en dan naar Hermelien.
“Wat-“ Maar als ze even is bijgekomen en weer kijkt zoenen ze weer, en niet zomaar ene kusje, het lijkt wel uren te duren. Ginny loopt naar Harry toe, kijkt naar Hermelien en schreeuwd door haar tranen heen:
“Hoe kan je dit doen! Ik houd van Harry, en hij hield van mij!” Met een ruk draait ze zich om en ziet nog net dat Harry zijn arm niet begrijpend om Hermelien heen legt.
Hoe kan ze dit doen, ze is mijn vriendin, gaat het steeds door Ginny heen. Als ze op haar kamer komt ziet ze haar moeder staan. Ze probeerd haar tranen te verbergen maar het lukt niet.
“Liefje is er iets?” Begitn haar moeder en Ginny valt kwaad uit.
“Ja! Harry en Hermelien ZOENEN gewoon!” Ze laat zich op haar bed vallen en laat de tranen stromen.
“Ja, dat...” Ginny hoort dat haar moeder hakkelt en kijkt haar aan.
“Dat wat, mam?”
“Nou, Een heler heeft gezecht dat Harry, nouja tijdelijk een soort van geheugenverlies ondergaat. Hij denkt nu dat Hermelien zijn vriendin is.” Ginny kijkt Molly aan.
“Hermelien, zijn vriendin?” Ze kijkt naar haar moder en loopt dan weer weg. Ze wist het niet. Hermelien had iets met Ron gehad, maar Ron was dood, dus dat kon niet. Of.. voelde ze iets voor Harry? Ze gaat terug naar de zaal en hoort het gesprek tussen Hermelien en Harry half aan. Ze ziet hoe Harry een hand door Hermeliens haar haalt en Hermelien niets doet. Ze stapt naar haar toe.
“H-hermelien, kom even” Ginny loopt al weer weg en hoort hermelien achtr haar.
“Hermelien ben je verliefd?” Ginny kijkt naar Hermelien en ziet dat ze haar ogen neer slaat.

Harry kijkt naar Hermelien n zwaait nog even vrolijk naar haar. Wat was het toch een charmante meid, die Hermelien. Hij legt zijn hoofd op de kussens en staart naar boven. Wat was er toch met Ginny, zou ze verliefd zijn? Hij haalt zijn schouders op. Dat zou jammer voor haar zijn, hij had Hermelien! Hij zwijmelt weg bij die gedachten en zet voorzichtig zijn voet buiten het bed. Yes! Hij kon gewoon staan. Hij loopt zonde rmoeite.(hij wist niet waarom hij hier lag) naar de meiden en ziet Hermelien bijna huilen.
“He wat is er lieverd?” Hij legt zijn vinger onder haar kin en kijkt haar aan.
“Niets.. Lieverd” Harry ziet niet Dat Ginny Hermelien bijna omver wilt springen en loopt hand in hand smen met zijn “liefje” weg.

Savan · Geplaatst: Vr Feb 24, 2006 11:05

Hoi,

Een klein stukje dit keer, maar binnekort komt weer meer, Thanx voor de Reacties BTW!

Hoofdstuk 12 Ik heb het geprobeerd...

Ginny keek met een zuur gezicht hoe Hermelien voor haar op de bank plofte en met de rug van haar hand het zweet van haar hoofd veegde. Hermelien merkte niets en pakte haar toverstok, die ze op tafel legde. Pas toen zag ze Ginny’s gezicht. Ze schok en ging kaarsrecht overeind zitten.
“Was het leuk, zo gezellig op de bezem met Jou Harry” Ze legde de klemtoon op Jou, om het Hermelien duidelijk te maken dat ze dit niet pikte.
“Maar Ginny, ik, wat kan ik er aan doen dat, Hary vind mij leuk hoor, ik hem niet!”
“Hou op!” Snauwde Ginny beledigd tegen Hermelien.
“Je weet zelf ook best dat je iets voor hem voelt” Ginny gooide het spel knalpoker dat ze in haar hand had in Hermeliens richting.
“Ginny...” “Nee Hermelien” Ginny keek naar Hermelien voelde zich kwaad worden. Ze wilde het lieftste die neppe vriendin van haar helemaal vervloeken. Toen ze weer naar Hermelien keek zag ze haar tranen over de wangen rollen.
“Ik heb het geprobeerd Ginny, het lukt me gewoon niet, ik kan niet tegen hem zeggen dat jij zijn vriendin ben, dit is de eerste keer sinds.. sinds.. Ron” Ginny dacht dat er een steen in haar maag terecht kwam en zakte langzaam op de bank. Dus Hermelien wilde hem, en miste Ron. Ze zuchte, nee, ze kon niet anders.
“Oke, Hermelien, je mag hem hebben” Ze voelde dat de tranen ove rhar gezicht stroomde, Hermelien was haar vriendin, ze verdiende het. Ginny stond op en weigerde naar Harry te kijken, die zich omdraaide en haar aandacht probeerde te trekken. Toen ze hoorde dat hij vroeg wat er met haar aan de hand was barste ze uit en gilde een maal.

Harry hoorde de gil van Ginny en keek om, ze was nergens meer te bekennen.
“He Hermelien, ik mag even naar Perkamentus toe gaan, ik ga even oke”
Hij glimlachte, hij zag er dan misschien wel fit uit maar hij was alles behalve dat. Hij voelde zich opgelucht, hij mocht eindelijk naar Perkamentus toe, eindelijk. Piepend opende hij de deur en zag een oud lichaam op het bed liggen. Hij liep ernaartoe en schoof zijn stoel aan, aan het bed.
“De Horcrux van Griffoendor is vernietigd professor, nu nog een, degene het dichtsbij Voldemort.”
Hij sloot even zijn ogen en een beeld van twee personen, een met rood haar en een met zwart haar lagen in het gras. Zo beleefde Harry zijn gevecht met de Horcrux, en Ginny die hem uit liefde probeerde te helpen, toen opeens een zware, oude stem die Harry al tijden niet gehoord had zei:
“Goedzo Harry, heel goed”

Savan

Hoofdstuk 13 Het is zover

Met grote ogen keek Harry naar Perkamentus. Zijn kleine oogjes waren gesloten maar zijn ademhaling was gewoon en zijn mond was in een glimlach gekrult. Totaal verwonderd stond Harry op van zijn stoel en liep om het bed heen. Hij probeerde zich gewoon te gedragen maar het lukte hem echt niet. Perkamentus was wakker! Na vier jaar, Perkamentus was Wakker! Ongeduldig hupte Harry van zijn ene voet op zijn andere toen Perkamentus nog wat zei.
‘Harry versla zo snel mogelijk de laatste Horcrux, het moet snel gedaan worden’
Op dat moment opende een heler de deur en liep naar Perkamentus toe.
‘Hup jongen, wegwezen, je zit er al lang genoeg, weg.’ Harry knikte, hij moest vanavond nog weten waar Nagini zich bevond, eventueel morgen, hij zou niet rusten voordat hij wist waar ze zich bevonden. Hij rende nu naar het kamertje. Hij glimlahcte naar hermelien en gaf een handkusje aan Ginny.
‘We moeten zo snel mogelijk nagini vinden, perkamentus zegt het!’

Ginny keek met grote ogen naar Harry, hij was terug, hij wist het weer! Ze vliegt hem om zijn hals en luisterd dan.
‘We doen ons best Harry, we beloven het!’ Ze keek even naar Hermelien die knikte.
‘Dankje’ Ginny zag Harry dankbaar kijken. Ze glimlachte.
‘Het is niets, het niets’

Dit hoofdstuk is wel heel kort maar er komt heel snel meer, ik heb trouwens een geweldig einde aan het verhaal bedacht maar daar moeten jullie nog even op wachten. *lacht*

Savan · Geplaatst: Zo Apr 02, 2006 8:50

Hoofdstuk 14 De grote strijd 1

Het zoeken van Nagini nam minder tijd in dan ze dachten. Ze waren drie dagen bezig met zoeken toen ze in de krant een Anonieme tip lazen. Voldemort was gezien bij villa vilijn. Op dat moment brak heuze paniek los. Met een vaart snelde Harry naar het nest, waar al zijn spullen lagen. Hij was sinds zijn gevecht met de Horcrux niet meer in het nest geweest en toen hij hier aan kwam keek hij op. Molly vertelde hem dat zijn toverstok vernietigd was. Echter kwam ze wel met een andere toverstok aanlopen.
‘De toverstok van Griffoendor is Horcrux-vrij maar is nog heel’ Ze keek hem verwachtingsvol aan. Harry pakte dankbaar de stok aan. Dan glimlacht hij.
‘Dank u Mevrouw Wemel’ Toen draaide hij zich om en verdween hij uit het zicht.

Drie schimmen staan voor een groot, zwart vallend huis. Langzaam bewegen ze eroptoe. Ginny bibbert. Wist ze dit wel, wist ze wel zeker dat ze hierin wilde...
Ja, zei ze inzichzelf, zeker weten. Ze moest Harry helpen, en Hermelien, en natuurlijk de wereld.
Ginny keek toe hoe Harry langzaam op de deur toeliep en een koude rilling liep over haar rug. De deur gaat piepend open en alledrie tegelijk pakte ze hun toverstok en wachtte. Terwijl ze wachte op het kwaad dat hen tegemoet moest komen liepen ze een smalle, lange trap op.

En harde knal verstoord de langdurige rust in het huis. Een deur zwaait open en...

Een enge gedaante stond voor hun. Zijn gezicht was eng en bleek en zijn ogen waren bloedrood. Zijn lange lichaam en dodelijk houdingen deed hun schrikken. De ogen stonden kil en wraakzuchtig. Met een kraakerige stem sprak de man tegen hen.
‘Harry potter, ik vroeg me al af waarneer je zou komen, Harry. Het heeft lang geduurd voordat je me vond. Je weet alleen niet dat deze strijd onwinbaar is, Harry..’ Met een half oog keek Harry naar Voldemort, de gedaante. Met een woedend gezicht lachte hij schamper.
‘Ik hem nognooit van je verloren, en dit keer ben ik beter, beter getraint. Jij bent maar een zielige man’
Woedend zag Harry dat Voldemort met zijn vingers knipte. Al snel stonden twee, in het zwart gehulde gedaantes naast hem.
‘Maar Harry toch, weet je zeker dat je mij, in je eentje kan verslaan?’
‘Ik ben níet alleen’
‘Ach gut, ik denk dat ik je uit de droomwereld moet halen Harry... Pak ze en breng ze weg, laat ze léven..’ Verward keek Harry naar Voldemort, opeens begreep hij het...
‘Nee, blijf van ze af, laat ze met rust’ Met een bang voorgevoel in zijn maag ging Harry voor de twee meisjes staan, ze mochten niet dood, niet óók zei nog...

Lang geleden dat ik heb gepost. Reacties op dit hoofdstuk zijn van harte welkom. Binnekort(nu echt binnekort) meer...