[AF] Merel, het Halfsnullenmeisje

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Dag allemaal,

Ik las een paar verhalen en ik dacht: 'Laat ik er maar ook eentje beginnen'.
En hier is het resultaat. Ik ben nog bezig met schrijven en heb ook nog geen titel. Nu, ik hoop dat jullie het mooi vinden en hou wel van opbouwende kritiek, dus reageer maar via de gebruikelijke manieren. Als je typfouten of dergelijke ziet wil je dat dan even melden met de plaats van de fout? Alvast bedankt!

Er zijn ondertussen al een heleboel hoofdstukken dus ik zet ze even op een rijtje:

Donkerrood: volledig
groen: nog niet volledig gepost wel helemaal af
Geel: mee bezig

I. De ene brief
II. Het onbekende
III. De snelcursus
IV. Zweinstein
V. De lessen
VI. Imke, Heleen en Lien
VII. De geschiedenis
VIII. De waarheid
IX. Het einde
X. Het schuilen
XI. YeP
XII. De tekening
XIII. De straf
XIV. De Uilenkamer en het Lint.
Eind

Hier issie dan:

De ene brief

Opgewonden liep ze door de tuin. Ze kon niet stil zitten. Elk moment kon ze, Merel, een brief krijgen als melding dat naar Zweinstein mocht.
“Merel, stop met ijsberen en kom met mij een spel spelen, je maakt me nerveus,” riep Imke, haar tweelingzus.
“Je hebt gelijk, ik kom, ik ga me eerst even opfrissen, leg het spel al klaar,” riep ze naar het nu ruitenloze raam waar haar zus haar hoofd uitstak. Zij had ook kans een heks te zijn. Hun vader was een Snul maar zijn ouders waren bloedzuiver, niet dat het wat uitmaakte.
“Merel, het is al negen uur nu komen er heus geen brieven meer” probeerde Imke de opgewektheid van haar zus te halveren. Merel knikte en speelde verder. Om 10 uur kon ze het niet meer uithouden en ging ze naar bed.

Merel werd wakker en keek geërgerd naar haar wekker. Het was elf uur en een beetje en altijd maakten ze haar wakker voor het ontbijt dat om half tien plaatsvond. Toen ze beneden kwam, aangekleed en wel, heerste er een gespannen sfeer. Ze vroeg niet: ‘wat is er?’ maar ging het spel opruimen dat ze gisteren gespeeld had samen met Imke.
“Merel en Imke, kom eens” hoorde Merel haar moeder roepen.
“Ja, ik kom” riep Merel terug. Toen ze binnen kwam zag ze dat Imke net wou gaan zitten.
“Ik heb een probleem en ik wil niet onderbroken worden” voegde ze er aan toe toen Imke haar mond opendeed om iets te zeggen.
“Anders gebruik ik Silencio. Nu, ik was vanochtend al vroeg wakker en toen ik de Ochtendprofeet las kwam nog een uil aangevlogen, eentje van Zweinstein” begon ze.
“En, mama?” vroeg Merel gretig.
“Sorry Merel, Silencio” zei ze en met een zwaai van haar toverstok kon Merel niets meer zeggen. Merel zette een boos gezicht.
“Nu, hier komt het, alleen Imke is toegelaten.”
“Imke proficiat, Merel, het spijt me, je mag morgen mee om Imke’ s spullen te kopen” zei haar moeder en ze ging de kamer uit. Toen Merel doorhad wat er gezegd was geweest liep ze huilend naar haar kamer zonder een geluid te maken, want de spreuk werkte nog steeds.

“Merel?” zei haar vader vragend toen hij binnen kwam.
“Oooh, papa, waarom? Ik weet hoe je je moest voelen toen je broers en zussen een brief kregen en jij niet!” snikte Merel.
“Ja, ik voelde me rot, net als jij, hieruit blijkt dat je minder op je moeder innerlijk dan uiterlijk lijkt” troostte haar vader haar.
“Je moeder en ik hebben gepraat en willen je de beste snelcursus geven die er is. Natuurlijk alleen als jij dat ook wil. Die ramen van gisteren, dat was Imke omdat ze boos was op mij”.
“Wil je echt geld geven aan een snelcursus voor mij?” vroeg Merel ongelovig. Hij knikte.

Tot hier heb ik het. Ik probeer morgen nog wat te schrijven maar maandag ben ik voor een mid-week op vakantie dus dan moet je even wachten!

Ik heb zonet het bericht nog eens gecontroleerd. Maar er kunnen nog altijd foutjes in zitten. Sorry daarvoor!

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Het zou langer geweest zijn als het schrijven wat beter vlotte. Enkele mensen hier in huis maken iets wat te veel lawaai.

“Maar je zei zelf dat jij niet kan toveren omdat je ouders het niet konden betalen, zoiets kost massa’s geld!” riep ze uit.
“Niet waar, mijn ouders vonden Snullen minderwaardig en wilden er geen geld aan uit geven,” antwoordde hij grimmig.
“Oh, nou ja, zou ik echt mogen een snelcursus volgen?” herstelde ze zich vlug van dit nieuwtje.
“Tuurlijk, morgen gaan we kijken welke cursus geschikt voor jou is, Imke zal een paar dingen tweedehands moeten nemen maar ik denk wel dat ze dat zou doen voor jou,” zei haar vader glimlachend.
Imke stormde opeens de kamer binnen en omhelsde een geschrokken Merel.

De volgende dag stonden ze al vroeg klaar om te vertrekken naar de Wegisweg. Imke liep er nogal opgewonden bij, al voelde ze zich een beetje schuldig tegenover Merel. Merel zelf keek nogal somber met haar gezicht naar de grond gekeerd terwijl haar vader en moeder meelevende blikken wierpen. Hun moeder stak haar toverstokhand uit en met een knal verscheen een paarse bus met welgeteld 3 verdiepingen. Na een rit die noch Imke noch Merel opnieuw wou doen, belandden ze in de Lekke Ketel. Het was daar nogal druk.
“Op een vrije dag kom je naar je werkplaats?” riep de waard naar haar vader. Hij knikte en grinnikte alleen maar. Hij werkte daar als hoofd van de schoonmaakploeg en hulpkok. Als hoofd moest hij alleen maar de kamers over de schoonmakers verdelen en zelf niet poetsen. Hij trok zich niets aan van het vele volk dat er soms nogal raar uit zag en liep naar een kamertje achterin de kroeg. Daar tikte moeder met haar toverstok op een baksteen en er verscheen een enorme poort waar gemakkelijk twee man op elkaar door kon. Maar wat achter de poort lag was nog meer indrukwekkend.

Dit is dan nog een stukje! Ik hoop dat jullie het tof vonden! Ik vind het nogal onorigineel van mezelf om mijn eigennaam te gebruiken als hoofdrolspeelster maar ik ben niet echt creatief in namen zoeken Evil or Very Mad

.

Metje

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Het lawaai is gestopt en ik heb nog vlug een stukje geschreven.

Het was een winkelstraat. En niet zomaar eentje! Het was een gezellige, drukke straat waar je naar hartelust kon shoppen. Zoveel magische winkels samen als je je maar kon inbeelden . Eerst gingen ze geld gaan halen in Goudgrijp. Imke nam enkele boeken tweedehands en haar reserve gewaden waren dat ook. Na helemaal opgewonden uit de toverstok winkel te komen besefte Imke dat Merel dit gewoon niet kon leuk vinden. Vlug liep ze naar Merel.
“Gaat het?” vroeg ze.
“Ga nu maar je ingrediënten gaan halen voor toverdranken en maak je over mij niet druk, oké?” haar stem klonk mat. Imke knikte en ging alleen naar de apotheek, terwijl Merel met haar moeder en vader op een bankje dat de hik had ging zitten tegenover de apotheek. Imke ging terug naar Lekke Ketel om haar schoolboeken door te lezen. Door al die opwinding vergat ze hoe Merel haar moest voelen.

“Merel, kom,” zei haar moeder zacht maar nam ze toch stevig vast en duwde haar op een vriendelijke manier naar het einde van de straat. Daar was een klein winkeltje waar ‘Snullen winkel al 37 jaar 286 dagen 5 maanden en 1 week de beste snelcursussenmaker’ op het bord naast het winkeltje stond. Merel liep naar binnen met nog steeds een licht duwende moeder en met tranende ogen.

Het onbekende

Meteen liep er een vriendelijk ogende oude heks hun richting uit.
“Jeroen!” riep ze uit. “Jouw snelcursus was de moeilijkste om te maken ooit”.
“Uhum, hallo, fijn je te zien, ik kom er eentje aanvragen voor mijn dochter” zei Jeroen, de vader van Imke en Merel.
“Juist ja, van welke klasse wilt u er een? U hebt de keuze uit: DB, VBK, GC, GS en WB” zei ze en aan haar stem kon je horen dat ze dat al ruim 37 jaar het zelfde vroeg. Toen Merel iets wou zeggen wees ze naar een bordje naast de deur. Ze las:

De verschillende klassen:

DB: De Beste
VBK: Van Betere Klasse
GC: Goede Cursussen
GS: Goedkoop Spul
WB: Waardeloze Brol

Ze hoorde Jeroen zonder twijfel. “Een DB graag,” zeggen.

Ik heb besloten om niet meer haar moeder en vader te schrijven maar Zoë en Jeroen te zeggen.

Nog veel plezier,

Metje

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Gisteren kwam er nog een enorme drang om verder te schrijven en in mijn bed heb ik nog een stukje geschreven. Vergeet niet dat vader en moeder nu Jeroen en Zoë zijn.

"Oke, wilt je even deze lijst invullen?" vroeg de heks. Merel knikte want haar keel was iets te droog om te spreken. De vragen varieerden van 'Waarom wilt u zo graag een heks/tovenaar zijn?' tot 'hebt u lang moeten twijfelen om deze snelcursus te volgen?'.
"Doe maar op je gemak, hoor" en ze liep weg naar een persoon die erin geslaagd was om een roos die een tulp moest worden in een bijtende teennagel te betoveren. Na een halfuurtje was ze klaar met de laatste vraag.
"Zo ik ben klaar."
"Oké, hier deze lijst moet je ook invullen, dan geef ik deze aan mevrouw Snullers, trouwens ik ben Stefaan" zei een donkere jongen. De volgende vragen gingen over Merel zelf; haar leeftijd enzo. Nog tien minuutjes kraste de veer. Ondertussen stonden Jeroen en Zoë nogal ongerust te wachten.
"Klaar," zei Merel. Onmiddellijk stond mevr. Snullers daar.
"Stefaan gaf me je eerste vragenlijst al, geef de tweede aan mij, Merel. Nu ga ik en meneer Snullers de lijsten bekijken en een geschikte snelcursus in elkaar steken" legde mevr. Snullers uit " daarvoor zal Stefaan een paar test afleggen met jou. Niet moeilijk!" zei ze toen ze Merels geschrokken gezicht zag.
"Stefaan!" riep ze met een schrille stem. Hij verscheen vanuit een bijkamertje van de winkel.
" Kom je, Merel? Je ouders mogen jammer genoeg niet mee. Ze kunnen beter terug gaan naar de Lekke Ketel en over een uurtje terug komen," zei hij.
"Ga maar, ik red me wel," zei Merel met een zachte, trillende stem.
"Ben je zeker?" vroeg haar moeder die er iets bleker uitzag dan normaal.
"Ja hoor," zei ze nog altijd even zacht. Ze volgde Stefaan naar het kamertje van waar hij kwam. Toen ze binnenging zag ze de zelfde doosjes dat ze bij Olivander had gezien.
"We zoeken eerste een toverstok voor je. Ze zijn natuurlijk niet zo goed als die van Olivander, hij maakt de beste. Maar je mag hem bijhouden na de cursus als 'aandenken' en een betere bij hem kopen," vertelde hij. Hij mat niet allemaal lengtes zoals Olivander had gedaan bij Imke. Hij bekeek de vragenlijsten van Merel en na een paar minuten nadenken ging hij weg en kwam terug met een tiental dozen. De zesde toverstok was raak. Merel sloot haar ogen om de warmte en het geluk die de staf uitstraalde goed te voelen.
"Aha," zei Stefaan. Merel reageerde daar niet op. Toen het een beetje was afgekoeld besefte ze dat Stefaan daar nog stond en deed haar ogen open. Ze werd een beetje rood maar hij glimlachte alleen.

Voila, geniet!

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Nog een stukkie. Ik heb meer tijd dan verwacht en ga proberen heel e namiddag te schrijven omdat ik een 5-tal daagjes te beginnen met morgen niet kan schrijven.

“Goed, nu je je toverstaf hebt kunnen we de eerste test doen. Die houd in hoe groot je krachten zijn. Je kunt het vergelijken met een balkje met in het midden een streep. De streep staat teken voor tovenaar of heks en Snul. Eronder Snul, erboven, in jou geval, heks,” legde hij uit. In Merels gedachten kwam een balkje met in het midden een streep tevoorschijn, maar in de lucht ook.
“Kijk, ik heb zo’n balkje getoverd om straks na de proef aan te tonen hoeveel kracht je hebt. Ik geef je een drankje dat je volledig in je mond moet gieten. Pas dan op, het is wel niet zonder risico! Dan moet je het drie keer in je monden laten omdraaien en dan terug uitspugen. Maar door het drankje zal je niet goed meer weten wie je bent en als je per ongeluk iets inslikt kan dat je geheugen voor altijd wissen. Dan kunnen er ook geen nieuwe herinneringen of gedachten bijkomen, dus wees gewaarschuwd! Aan de hand van dat uitgespuugde drankje kan ik het balkje vullen,” waarschuwde Stefaan en aan de klank van zijn stem kon je horen dat hij dit een onaangename proef vond.
Hij gaf het drankje aan Merel. Ze keek er nogal raar naar. Ze schraapte haar moet bijeen en goot het in haar mond.

‘Nu kan ik slikken,’ dacht ze. Van ver hoorde ze een stem. Maar een ander stemmetje in haar hoofd zei: ‘Nee, driemaal ronddraaien!’. In haar hoofd werd een hevige strijd gewoed.
Slikken of rondraaien? Opeens was de stem heel duidelijk ‘ ronddraaien en uitspuwen’ en dat deed ze ook. Het werd opeens weer helder in haar hoofd.
“Gelukkig riep je zo hard! Anders had ik het ingeslikt!” riep Merel uit.
“Ik riep helemaal niet,” zei Stefaan verbaasd.
“Oh, maar ik hoorde iemand roepen ‘ronddraaien en uitspuwen’ roepen,” zei Merel nog verbaasder.
“Huh? Ach ja, geeft niet. Kijk met dit strookje kan ik zien hoe veel kracht je hebt,” zei hij en toverde een strookje te voorschijn dat je ook gebruikte om een tint van kleur van verf te kiezen. De toverdrank was groen geweest toen ze hem opdronk maar nu was hij zwart.
“Wow, dit heb ik nog nooit meegemaakt!” zei hij verwonderd.
“Wat dan? Heb ik helemaal geen kracht ofzo?” vroeg Merel teleurgesteld.
“Nee, dat niet. Kijk, het balkje…”.
Het balkje vulde zich tot een millimeter onder de streep.
“Waaw, is dat niet fantastisch?” juichte ze.
“ Inderdaad, maar ik heb dit nog nooit meegemaakt. Kijk, de meeste Snullen die hier komen zijn echte Snullen. Hier mee bedoel ik dat hun kracht onder de helft van de helft onder de streep zit. Jij kunt je eigenlijk geen echte Snul noemen. En misschien…”
“Misschien wat? Stefaan, zeg het gewoon!” zei Merel opgewonden.
“Nou, als we nu eens,” zei hij aarzelend.
“Als we nu eens wat?” zei Merel, nu klonk ze angstig omdat ze niet wist wat er komen kwam.
“Als we… Als we heel hard opschieten en jij werkt goed mee kan je met een minieme kans misschien naar Zweinstein, maar er is weinig ho-’’
“Wanneer beginnen we? Ik ga naar Zweinstein,” riep ze enthousiast.
“Misschien,” zei mevr. Snullers, die net de kamer binnenkwam.
“Juist, misschien,” verbeterde Merel haar eigen zin.
“Hier, Stefaan, ik wil dat jij haar begeleid tijden de cursus, ik laat Katleen wel jouw werk doen,” zei ze zonder Merel een blik waardig te keuren.
“Goed, mevr. Snullers,” antwoordde Stefaan. Mevr. Snullers knikte naar Merel en verliet de kamer.“ En wat is de volgende proef?” vroeg Merel terwijl ze haar glimlach niet kon onder drukken.
“Die is er niet. We zeggen gewoon testen, maar er is alleen maar deze test,” zei hij simpelweg.
“Morgen beginnen we. Je ouders zullen hier pas zijn over een halfuurtje maar in die tijd leg ik even de cursus uit,” terwijl hij dat zei liep hij naar een andere deur in het kamertje.
Ze kwamen in een gezellig kamertje met een paar comfortabele stoelen, een grote openhaard, een tafeltje met enkele rechte, houten stoelen er rond en de meeste dingen in de kamer waren geel. Ze gingen voor de haard zitten in de citroen gele zetels.
“De cursus bestaat uit verschillende delen: deel 1 omvat de spreuken die speciaal ontwikkeld zijn voor Snullen, maar jij mag daar eigenlijk bijna geen moeite mee hebben want je bent bijna een heks. Deel 2 is de theorie van basisspreuken. Deel 3 is dan het uitproberen van de basisspreuken. De moeilijkste van die basisspreuken zijn de eerste die je op Zweinstein leert. Deel 4 is dan eigenlijk meer herhaling van alles en deel 5 mag de leraar, ik dus, kiezen wat hij of zij geeft. Meestal begin ik met eenvoudige spreuken of drankjes. Je zult je ouders wel moeten zeggen dat je hier op de Wegisweg zal moeten logeren. Ik kan je ook iedere dag komen opzoeken maar dat kost iets te veel voor de meeste heksen en tovenaars. In de Lekke Ketel is iets meer comfort maar hier kan je ook logeren voor een kleiner prijsje. Je zult moeten overleggen met je ouders. En, je hebt 6 uur per dag les.”
“6 uur?” vroeg ze ongelovig.
“Van 9 tot 12 en van 13 tot 16,” melde hij.
“Alles doe ik, ook al is er maar een kleine kans dat ik kan gaan studeren!” zei ze nu enthousiast.
Stefaan glimlachte.

De snelcursus

Geniet nog!
Kan je ook wat reageren?

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Hierzo nog een stukkie

De volgende dag vertelde Imke aan één stuk door wat ze gelezen had. Ook welke spreuken ze al, met of zonders succes, had uitgeprobeerd. Om tien voor negen begon Merel geërgerd gaan klinken bij het antwoorden. Imke had nog niets gevraagd over de snelcursus en Merel moest vertrekken, anders ze kwam te laat.
“IMKE, luister, ik moet nu vertrekken of ik kom te laat!” riep Merel heel erg kwaad.
“Oh, sorry, mag ik mee? Dan kan ik je onder weg vertellen hoe na de 4de keer proberen Wingardium Leviosa gelukt was!” vroeg ze enthousiast.
“IMKE, denk niet eens aan je zelf! Je hebt nog geen woord gevraagd over gisteren. En NEE je mag niet mee want als mama en papa er al niet mogen bij zijn mag jij dat zeker niet,” zei ze nog bozer.
“Oh, sorry. Wanneer zie ik je weer?” vroeg ze met een klein stemmetje.
“Straks, om 4 uur is het gedaan twintig minuutjes later ben ik hier. Maar ik moet nu echt weg of ik ben te laat!” ze griste haar toverstok van de tafel.
“Tot straks!” riep ze nog. Ze voelde zich rot want ze had lelijk gedaan tegen Imke.
Ze rende want te voet was het maar twintig minuutjes.
“Aha, daar ben je,” zei Stefaan tegen een hijgende Merel.
“Kom maar mee.”
Ze liepen naar de zelfde kamer als gisteren.
“Zoals ik gisteren al zei zijn er vijf delen. Vandaag beginnen we uiteraard met deel een: Snulspreuken, zoals ze men officieel noemt.”
Ze waren gaan zitten, niet voor de haard maar aan een houten tafeltje dat in het geel was geschilderd. Door Merel haar opgewondenheid stootte Merel een paar stoeltjes om.
“We beginnen met Leworum,” zei Stefaan. Hij was anders dan gisteren maar dat kwam omdat hij toen eigenlijk nog gewoon een test afnam en vandaag haar lesgaf.
“Wat houd die in?” vroeg ze.
“Ken je Wingardium Leviosa?” vroeg hij op zijn beurt.
“De Zweefspreuk? Ja,” antwoordde Merel.
“Juist ja, bij de Zweefspreuk kan je iets zo hoog je wil laten vliegen en zo ver je wel. Het moet alleen in je gezichtsveld blijven. Bij Leworum kan je het maar tien cm hoger laten vliegen en maar enkele cm verder dan hij lag. Het is dus gewoon de vereenvoudigde versie,” legde hij uit.
“Oké.”
“Probeer het even op deze Teruggommer. Je geeft een zwiep met je toverstaf en zegt Leworum en wijs op de gom. Concentreer je heel goed. Ik toon het even voor,” zei hij behulpzaam.
“Leworum,” en met een zwiepje van zijn toverstok kreeg hij de gom in de lucht. Hij ging weliswaar niet hoog, maar hij zweefde. Daarna ging Stefaan met zijn toverstok naar rechts en toen hij de spreuk ophief lag de gom vijf cm van zijn oorspronkelijke plaats.
“Nu jij,” knikte hij bemoedigend.
Merel concentreerde haar en mompelde: “Leworum.”
Het had gewerkt! De gom ging wel niet zo hoog en ver als toen hij het had voor getoond maar het werkte. Merel juichte en liet daardoor de gom vallen.
“Sorry, zal ik het nog eens doen?” vroeg ze.
“Ja, doe maar.”
De tweede poging was al even goed als die van Stefaan. Merel en hij glimlachten tevreden. Hij had een goede studente.
“Hoe lang doen we eigenlijk over een deel?” vroeg Merel.
“Zolang als nodig,” was zijn antwoord.

De meeste spreuken die ze die dag leerde lukten na vijf of zes keer proberen. Alleen die ene ‘Dura’ kreeg Merel niet onder de knie. Hij zorgde er voor dat een kast die open was toe vloog of omgekeerd. De kast mocht wel niet op slot zitten.
“Merel, concentreren. Ik heb nog nooit iemand gehad die alle Snulspreuken bijna in 1 lesdag kon! Ik ben enorm trots,” zei hij, en je kon horen dat hij echt fier op haar was.
“Als huiswerk moet je ze allemaal nog eens oefenen en ‘dura’ onder de knie krijgen. Morgen moet ik je er al een cijfer voor geven! Iedere dag kan ik iets vragen over de vorige les en dat doe ik ook. Dat wil ook zeggen dat we morgenmiddag kunnen beginnen met de theorie van de makkelijke spreuken,” zei hij.
“Oké, tot morgen dan!” riep ze. Ze liep vrolijk naar de Lekke Ketel.
“Goh, Imke, het was heerlijk! Sorry van daarnet, hé,” verondschulgde ze ze zich.
“Het is niets! Vertel me alles! Het spijt mij ook,” deed ze haar excuus. En Merel deed het hele verhaal en schrok. Ze moest al lang begonnen zijn aan haar huiswerk. Vlug pakte ze de lijst die ze had gekregen met alle spreuken die ze al had geoefend en begon. De spreuken die ze de eerste keer al kon streepte ze door. En deeed het zelfde, degene dat ze kon doorstreepte ze. Ze bleef zo doorgaan tot alleen 'dura' nog overbleef.
“Die vraagt hij morgen zeker,” mompelde ze. En juist ja, tegen 7h lukte het haar 5 keer na elkaar. Ze deed alle spreuken nog een opnieuw en ze gingen allemaal.

Inderdaad, de volgende dag gingen ze achter het proefje door met de theorie van de gemakkelijkste spreuken. Voor het proefje had ze 8.5/10. 1punt had ze verloren omdat ze twee spreuken door elkaar had gehaald en dat ander halfje was omdat de deuren van de kast zo hard toezwaaiden dat het glas dat er in zat kapot sprong.
Het was hard werken maar Imke hielp haar bij het leren van de theorie.
“En nu: Lumos,” vroeg Imke toen ze Merel overhoor.
“Lumos is de spreuk die een lichtpuntje aan je stok brengt. Met Nox kan je het puntje doven. Je houdt je toverstok gewoon vast en zegt ‘Lumos’, ” dreunde ze op.
“Juist, zo je hebt ze allemaal goed opgezegd. Al herhaal je beter Wingardium Leviosa even,” zei ze.
“ Bedankt Imke! Echt…,” zei Merel dankbaar ze waren nu al 3 lesdagen bezig met de theorie en morgen zouden ze beginnen met ze uit te proberen. Theorie was echt saai en moeilijk om te leren. ’s Avonds tot laat studeren en ’s ochtends vroeg opstaan om even te herhalen. Merel kon ’s avonds in haar bed soms moeilijk de slaap vatten door al de theorie in haar hoofd. Zoë en Jeroen waren naar huis gegaan maar Jeroen zagen ze nog dagelijks omdat hij daar werkte en Merel en Imke deelden een kamer. De volgende dag kwam Merel enthousiast aan in de Lekke Ketel. Ze kreeg de spreuken weliswaar niet zo rap onder de knie als de Snulspreuken maar vandaag had ze Lumos al perfect uitgevoerd en Wingardium Leviosa 1 op de vele keren tot een goed einde gebracht. Vandaag had ze dus niet veel huiswerk. En nu was het veel leuker want Imke oefende mee.
“Eindelijk, ik denk dat ik zot word, nog een keer doe ik het maar dan stop ik,” zuchtte Merel.
“Wingardium Leviosa,” en het potje met een ingrediënt van Imke vloog omhoog. Het was negen uur en ze had vanaf 5 uur geoefend op de spreuk maar het was pas beginnen lukken tien minuutjes geleden. Imke kon het al voor het eten maar was nog niet gaan slapen om Merel te steunen.
“Slaapwel,” zeiden ze in koor. Ze glimlachten en sliepen vrijwel meteen in.

Eindelijk was deel 3 tot een goed einde gebracht en nog een week en een half en Imke zou naar Zweinstein vertrekken. Deel 4 was nog irritanter dan deel 2 en 3 samen. Al de (nu voor Merel) simpele spreuken herhalen, de theorie opnieuw leren maar nu kon ze elke spreuk, dankzij veel geoefen, tot een goed einde brengen. En deel 5 was het leukst. Toverdrankjes maken was blijkbaar een gave die Merel had. En een dag voor dat Imke zou vertrekken kwam Stefaan naar Merel toe.
“Merel, even serieus, oké?” je kon aan zijn stem horen dat hij het meende.
Merel knikte.
“Ik heb met professor Perkamentus gepraat en hij wil je nog inschrijven. MAAR, er is een hele grote maar. Straks moet je opnieuw je kracht testen is die nu boven het streepje, minstens even hoog als een normale heks is mag je mee,” zei Stefaan.
“Tof, maar dan heb ik nog geen spullen als ik mee mag, en mijn toverstok is het ook aan het begeven. Weet je gisteren nog? Toen hij op tafel lag en opeens vonken begon te spuiten?” vroeg Merel bezorgd.
“ Dat zien we wel straks. Olivander zal heel graag voor een klant zijn lichten willen aansteken. Voor de rest-”
“Voor de rest kan ik zorgen,” zei een grote oude man die opeens met een luide knal was verschenen.
“Perkamentus, fijn je te zien,” groette Stefaan hem.
“ Hallo, professor,” zei Merel met een zwak stemmetje.
“Merel, Stefaan,” groette hij terug.
“Zullen we dan maar?” vroeg Perkamentus.
“Oké, Merel kom mee. Je weet wat je moet doen.”
En inderdaad. Het hele proces werd herhaal. Toen Stefaan het strookje te voorscheen toverde draaide Merel haar om, om niet te zien wat het was geworden. Deze keer was de drank er giforange uitgekomen.
“Proficiat, Merel.”
Merel kon haar ogen niet geloven en ze vloog Stefaan om de hals. Ze hadden nu al een hechte band want ze hadden ieder dag een maand lang 6 uur per dag samen door gebracht.
“Hier zijn je spullen, tot morgen, Merel,” hij zwaaide met zijn toverstok zodat haar spullen verschenen, knikte naar Merel en Stefaan en verdween met een harde knal.
Merel keek en het balkje was bijna voor ¾ gevuld.

Enjoyy

half gecontroleerd

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Héhé, eindelijk. Ik heb nog een deeltje af. Ik heb het Sorteerlied van HP1 gebruikt maar Harry zit voor het moment niet op school!

“Wow, ik ben er echt op vooruit gegaan. Dank je, Stefaan. Ik mag naar Zweinstein, mijn droom!”zei ze met een dankbare ondertoon in haar stem.
“Ach, ik deed gewoon mijn plicht” zei hij.
“Schrijf je me vaak?” zei hij bijna smekend.
“Tuurlijk” glimlachte ze.
“Kom, ik betover je spullen en we gaan samen naar Olivander en dan zet ik je in de Lekke Ketel af”.

Imke ijsbeerde. Het was 17.30 en Merel was nog altijd niet terug. Tom, de waard, probeerde haar te kalmeren. Zonder succes weliswaar. Opeens verscheen een stralende Merel aan de deur die Imke om de hals vloog. Uit Merel haar gebrabbel verstond ze het.
“Merel, ben je toch toegelaten?” vroeg Imke, al was die vraag overbodig dus antwoord kwam er niet. Ze omhelsde Stefaan voor de zoveelste keer en hij ging weg. Achter 5 minuten gegil kwam Tom, die toen Merel was toegekomen uit de kamer was gegaan, vragen of ze wat stiller konden zijn want een hele oude vrouw probeerde te slapen.

De volgende dag werden ze vroeg gewekt door Zoë en Jeroen. Ze pakten hun spullen in en gingen zich wassen en aankleden. Ze waren allebei zeer opgewonden. Op het station was het nog niet zo druk en al gauw vonden ze een lege coupé. Ze namen afscheid en sleepten hun koffer naar de coupé.

Zweinstein

Opeens kwamen er twee jongens binnen. Ook een tweeling.
“ Mogen we hier zitten? Alles zit al vol” vroeg de linkse jongen.
Merel en Imke knikten bijna gelijktijdig ‘ja’. Ze hielpen de twee jongens met hun hutkoffers.
“Nemo en Jonas Kloppenaal” zei de linkse jongen, hij wees eerst op zichzelf en toen op zijn broer. Ze gingen tegenover Merel en Imke zitten.
“Imke, en ik ben Merel” stelde Merel hen voor.
“Zijn jullie ook eerstejaars?” vroeg Nemo.
“Ja” zei Imke.
“Fantastisch dat magie bestaat, niet?” vroeg Nemo opgewonden.
Voor het eerst zei Jonas iets : “onze ouders zijn namelijk gewone mensen. Met gewoon bedoel ik, geen tovenaar en heks”.
Daar ging Merel op in en ze raakten in een gezellig gesprek.
Toen het al een tijdje donker was kwam een meisje van ongeveer 15 binnen.
“Hoi, ik ben Anne-Lotte Fel en klassenoudste van Huffelpuf. Ik kom gewoon zeggen dat jullie, jullie beter omkleden omdat we er bijna zijn. Je mag je hutkoffer in de trein laten” ze was vriendelijk. En niet veel later galmde een stem door de trein die ongeveer het zelfde te melden had als Anne-Lotte. Maar de stem hoorden ze niet want Nemo had net een ontzettend grappige mop verteld. Toen ze eindelijk uitgelachen waren stopte de trein. In de gangen werd er enorm veel geduwd maar de 4 eerstejaartjes duwden lekker mee. Toen ze buiten waren hoorden ze een zware stem zeggen: “eerstejaars, hier heen, volg me”.
Het bleek van een enorme man te komen. Hij begon te stappen in een andere richting dan de andere leerlingen terwijl hij telkens hetzelfde herhaalde. Toen ze voor een enorm meer stonden zagen ze voor het eerst Zweinstein. Het was een reusachtig kasteel met vele zijtorentjes en ramen waarachter en lichtjes schenen. De weerspiegeling in het water van het meer was nog indrukwekkender dan het kasteel zelf. Op dat ogenblik begon het zachtjes te regenen en het leek alsof Zweinstein allemaal rimpels had, in de weerspiegeling dan.
“4 mensen per bood!” riep de man. Jonas en Nemo gingen samen met Imke en Merel in een bootje zitten. Het begon onmiddellijk te varen. Toen ze aan de andere kant van het meer waren was het bijna aan het stormen. En tijdens het stukje te voet werd het kleinste en magerste meisje van de hele groep een paar keer uit de rij gewaaid zodat de man er achter moest gaan. De derde keer zette hij haar niet op de grond maar bleef haar vasthouden. Aan haar gezicht te zien vond ze dat alles behalve leuk. Hij liet haar eindelijk los, eigenlijk was het meer vallen, toen ze aan de deur kwamen. Ze rende helemaal naar het achterste einde van de rij waar Nemo, Jonas, Imke en Merel ook stonden. Het meisje kwam maar tot aan Jonas’ zijn schouder die de grootse van de 4 was. Hij bonsde op de deuren die meteen openzwaaiden. Een streng uitziende heks zei: “Dank je, Hagrid. Ik neem ze wel over”.
“Goed, professor Anderling” zei de man die Hagrid bleek te heten.
“Volg me” zei ze tegen de nieuwe studenten. Ze draaide haar om maar ging niet door de grootste deuren van de hal. Ze nam een zijkamertje.
“Zodadelijk begint een feestmaal om het begin van het nieuwe schooljaar te vieren, dat plaats vind in de Grote Zaal. Maar daarvoor worden jullie ingedeeld in afdelingen. Dit noemen we de Indelingsceremonie. De afdeling moet je beschouwen als je familie. Ten minste de tijd die je op Zweinstein bent. Je volgt lessen en slaapt bij je afdeling. Je kunt huiswerk maken en je ontspannen in je leerlingenkamer. De vier afdelingen heten: Griffoendor, Zwadderich, Ravenklauw en Huffelpuf. Ze hebben alle 4 hun eigenschappen. Vergeet niet dat voor een goede prestatie je afdelingspunten krijgt en bij het overtreden van regels of brutaal zijn tegen leraren, of wat dan ook wat niet mag worden er afdelingspunten afgetrokken. Op het eind van het schooljaar krijgt de afdeling met het meest punten een beker” legde ze uit.
“Volg me” zei ze voor de tweede keer vandaag. Naast de twee enorme deuren stonden er een hoed die op een krukje lag. Ze nam de twee dingen vast en ging de Grote Zaal binnen. De leerlingen zagen 5 tafels. 4 met allemaal leerlingen en 1 met waarschijnlijk leraren, die haaks op de andere 4 tafels stond. Aan het begin van de 4 leerlingentafels waren een 10-tal plaatsen vrij. Voor de tafel van de leraren was een podiumpje. Professor Anderling stopte en zette de hoed op het krukje voor de lerarentafel. Ze ging er naast staan en bijna iedereen keek verwachtingsvol naar de hoed.

Ik ben misschien wat sjofel,
Maar dat is de buitenkant,
Niemand weet zo goe als ik,
Van de hoed en van de rand.
Op gebreide mutsen kijk ik neer,
En ook op hoge hoeden,
Ik ben de sorteerhoed van de school,
En weet meer dan je zou vermoeden.
Al puilen de geheimen uit je hoofd,
De Sorteerhoed ziet ze vast,
Dus zet me op, dan zeg ik je,
Wat het beste bij je past.
Misschien hoor je bij Griffoendor,
Bekend om zijn dapperheid,
Ja, ridderlijk en durf en lef,
Is wat Griffoendor onderscheidt.
Misschien hoor je bij Huffelpuf,
Vind je hard werken oké,
Huffelpuffers blinken uit door trouw,
En hebben geduld voor twee.
En bij het wijze Ravenklauw,
Vinden mensen met verstand,
Die geleerd en bij de pinken zijn,
Altijd wel een geestverwant.
Misschien voel je je pas werkelijk thuis,
Als je naam bij Zwadderich prijkt.
Die sluwe lui schuwen echt niets,
Als hun doel maar wordt bereikt.
Dus raak vooral niet in paniek,
Zet me rustig op je kop,
Al ben ik een hoed, ik heb van jou,
Vast een vrij hoog petje op!

Bijna meteen begon iedereen te applaudisseren.
“ Ik roep jullie naam en je komt op het krukje zitten om de Hoed op je hoofd te zetten” zei Anderling toen het applaus gedaan was.
Ze had al een paar namen afgezegd toen ze: “Helios Equa” riep.
Het kleine en magere meisje dat telkens uit de rij werd geblazen liep naar voren.
Na even nadenken riep de hoed “HUFFELPUF”.
De ene tafel juichte luid.
Na nog een paar namen werd Nemo naar voor geroepen.
Hier twijfelde de hoed bijna niet “HUFFELPUF”.
Opnieuw barste de ene tafel in juichen uit.
Na Nemo werd Jonas naar voor geroepen.
Jonas zat daar al twee minuten en nog zag je de Hoed mompelen en Jonas die terug mompelde.
“RAVENKLAUW” schreeuwde de Hoed onverwacht zodat enkele leerlingen een sprongetje van schrik maakten.
De rij werd korter en korter tot dat alleen nog maar Merel en Imke overbleven.
“Zwaver Imke” riep Anderling.

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Nog een nieuw stukje. Ik wil -~Hermelien~- bedanken voor het controleren van hoofdstuk één!!!

Imke zuchtte gespannen en ging zitten.
“RAVENKLAUW”.
Je zag Imke nog eens zuchten, opgelucht deze keer en ze liep naar de tafel van Ravenklauw.
Nu was Merel aan de beurt.
“Zwaver Merel” zei Anderling inderdaad.
Merel ging triest naar voor. Imke zat bij de slimste van Zweinstein en zij die zonder de uitvinding van de Snelcursus een Snul zou zijn zou daar bij nooit horen.
“Aha, je tweelingzus heeft veel talent, weet je dat?” zei de Hoed mysterieus.
“Als u h-het zegt” stotterde Merel.
“Je bent moedig maar niet genoeg voor Griffoendor. Je kan geen Ravenklauwer worden aangezien je ‘verleden’. Ja, ik weet dat. Je hebt helemaal geen drang om je te bewijzen dus… Huffelpuf is je maatje” ging de Hoed ongestoord verder.
“HUFFELPUF!” riep hij nu voor iedereen.
Als laatste juichte de tafel van Huffelpuf en Merel slofte ernaar.
Ze bekeek haar klasgenoten. Equa Helios, Lien Vermeulen, Heleen Gulf en Merel zelf waren de meisjes. Nemo Kloppenaal, Mario Muttang, Erik Loenswaan en Tom Teerslang waren de jongens.
Perkamentus stond op en zei: “ Voor sommigen zeg ik welkom en voor de meeste zeg ik welkom terug. En nu, eet smakelijk.”
Hij ging zitten en Merel slaakte een kreetje. De gouden borden en schalen die eerst leeg waren nu gevuld met de heerlijkste dingen. Nu pas besefte Merel hoeveel honger ze had. Al gauw kon ze goed opschieten met Equa, Heleen en Nemo maar de andere waren nogal vol van hun zelf. Ze zag Anne-Lotte zitten en zwaaide en zij zwaaide terug. Toen ze aan de toetjes bezig waren viel het gesprek stil. Merel zwaaide nu naar Imke maar die was zo druk in gesprek met Jonas en nog een jongen en meisje dat ze dat niet merkte. Merel voelde haar in de steek gelaten gewoon door een begroeting die niet terug begroet was geweest.
“Ach Merel, dat is toch niet erg?” zei Heleen die het gemerkt had.
Merel haalde haar schouders op.
“Waarom heeft ze zelf niet gekeken naar mij toen zij werd ingedeeld of toen ik naar mijn plaats liep?” vroeg ze na een tijdje.
“Trek het je niet aan, ik weet ook dat Jonas en ik nooit meer zo’n goeie vrienden zullen zijn met het feit dat we maar een paar lessen en zo samen zullen doen,” troostte Nemo Merel.
Toen hij dat had gezegd verdwenen de nagerechten en stond Perkamentus op.
“Tijd voor een paar mededelingen,” zei hij.
“Iedereen in deze zaal moet weten dat het bos verboden is om te betreden. Meneer Vilder heeft een lijst met verboden voorwerpen aan de deur van zijn kantoortje. In de derde week worden proefwedstrijden gehouden voor de Zwerkbalteams. Wie wil meedoen moet zich aanmelden bij hun afdelingshoofd of madame Hooch. Nu is het hoogtijd om naar bed te gaan! Hup, hup!” zei hij vrolijk.
Er klonk een enorm geschraap van banken en ze hoorden Anne-Lotte roepen: “Eerstejaars van Huffelpuf, volg me!” Ze stond naars een meisje van de zelfde leeftijd.
Ze riepen samen nog een paar keer en de acht nieuwe studenten van Huffelpuf volgden ze.
Ze liepen naar beneden en Merel probeerde de weg te onthouden maar dat was iets dat nogal moeilijk was.
“Aaah!” riep Heleen. Ze was door een tree gezakt.
“Oeps, dat was ik vergeten te zeggen. De trappen bewegen en sommige treden zakken in. Spring er maar over,” zei het ander meisje terwijl ze Heleen uit de trede hielp. Opeens stopten ze voor een stuk muur dat er een beetje anders uitzag dan de rest.
“Langdradig Weekblad,” zei het ene meisje helder. Er verscheen een deur die ze opendeed. Ze kwamen in een achthoekige kamer vol tafeltjes, stoelen en zetels voor de haard die vrolijk knetterde.
“Jongens jullie lopen tot helemaal boven links, de meisjes het zelfde rechts,” zei Anne-Lotte. Ze wees op een wenteltrap. Merel die moe was ging meteen naar boven. Op de eerste verdieping waren er vier deuren. Door de bordjes op de deur konden ze weten dat daar de meisjes en jongens van het zevende en zesde jaar in een slaapzaal sliepen. Op de volgende verdieping was dit het zelfde maar dan voor de vijfdes en de vierdes. Het werd nog eens herhaald voor de derdes en de tweedes. Merel liep, met achter haar de andere leerlingen uit het eerste, de laatste trap op. Op de rechter deur stond inderdaad “Eerstejaars meisjes.”
“Eindelijk,” pufte Tom. Die heeft dus bijna geen conditie, dacht Merel. De jongens gingen de andere deur door. De meisjesslaapzaal lag blijkbaar hoger want ze moesten nog enkele treden omhoog. Daar zagen ze vier bedden. Onder het verste bed stond Merel haar hutkoffer. Ze trok haar pyjama aan en ging haar tanden poetsen. Daarna ging ze in haar bed liggen en viel ze meteen in slaap.

Merel werd wakker en keek op haar horloge zeven uur.
“Ach, ik kan toch niet meer slapen,” mompelde ze. Ze ging naar het bijhorend badkamertje en douchte. Toen ze klaar was met alles keek ze opnieuw naar haar horloge acht uur. Ze had voor alles ruim haar tijd genomen maar het had ook een tijdje geduurd tegen ze haar schoolgewaad had gevonden.
“Heleen! Heleen! Wakker worden!” schudde ze Heleen wakker.
“Ik heb geen idee hoe laat de lessen beginnen en het is acht uur.
“ZO LAAT?” gilde ze de hele slaapzaal wakker. Ze rende naar de badkamer. Merel glimlachte schuldig naar de andere twee. Na een kwartiertje gingen Heleen en Equa naar buiten. Met een moeite vonden ze de weg terug naar de Grote Zaal.

Ik heb een stukje doorgeschreven maar vind er iets niet goed aan dus heb ik het nog niet hierbij gepost.

Merel

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Hier zal je een stukje van mijn vorige post in terug vinden. Dit komt omdat daar het nieuwe hoofdstuk begint.

De lessen

Merel werd wakker en keek op haar horloge zeven uur.
“Ach, ik kan toch niet meer slapen,” mompelde ze. Ze ging naar het bijhorend badkamertje en douchte. Toen ze klaar was met alles keek ze opnieuw naar haar horloge acht uur. Ze had voor alles ruim haar tijd genomen maar het had ook een tijdje geduurd tegen ze haar schoolgewaad had gevonden.
“Heleen! Heleen! Wakker worden!” schudde ze Heleen wakker.
“Ik heb geen idee hoe laat de lessen beginnen en het is acht uur.
“ZO LAAT?” gilde ze de hele slaapzaal wakker. Ze rende naar de badkamer. Merel glimlachte schuldig naar de andere twee. Na een kwartiertje gingen Heleen en Equa naar buiten. Met een moeite vonden ze de weg terug naar de Grote Zaal. Ze ontbeten vlug en toen kwam een kleine, gezette heks op ze aflopen.
“Ik ben professor Stronk, geef Kruidenkunde en ben jullie afdelingshoofd,” viel ze met de deur in huis.
“Jullie lessenroosters,” en ze gaf Heleen, Merel en Equa een lessenrooster.
“De eerst les is Kruidenkunde met Griffoendor,” zei Nemo met het rooster in zijn hand toen hij er bij kwam zitten.
“Laten we onze boeken gaan halen en dan vlug naar de kassen,” zei Equa.
Ze liepen terug naar het slaapzaal wat al iets makkelijker ging en zochten vlug hun boeken van de dag uit. Tegen die tijd hadden ze nog maar een kwartier om bij de kassen te geraken.
Ze zagen drie eerstejaars van Griffoendor lopen en gingen vlug vragen of zei de weg wisten.
“ Zo ongeveer, toch,” zei de grootste jongen. Hij glimlachte.
“Mogen we meelopen?” vroeg Heleen.
“Natuurlijk,” glimlachte het enige meisje.
“Ik ben Jonathan,” zei de jongen die nu voor het eerst iets zei.
“Tine,” zei het meisje. Het leek alsof ze niet kon stoppen met glimlachen.
“ En ik ben Pieter,” die de grootste jongen.
“Merel, aangenaam jullie te leren kennen,” zei Merel.
“Equa, en dit is Heleen,” zei Equa terwijl ze begonnen lopen.
“En wie ben jij?” vroeg Tine die gemerkt had dat Nemo zich nog niet had voorgesteld.
“Nemo,” mompelde hij.
“Wat zei je? Ik verstond je niet,” vroeg Tine.
“Nemo,” zei hij nu duidelijk. Ze bleven alle zeven zwijgen tot aan de kassen. Daar stond professor Stronk al te wachten.
“ Kom binnen,” zei ze vriendelijk, “we waren aan het wachten op jullie.”
Net toen ze de deur dicht deed rinkelde de bel als teken dat het eerste lesuur begon.
“Ik ben professor Stronk en geef Kruidenkunde dat dit jaar onder normale omstandigheden altijd hier zal plaatsvinden,” zei ze.
“We beginnen met het verpotten van deze planten. Weet iemand wat het is?” vroeg ze.
Ze wees op een plant waarvan de blaadjes vrolijke kleuren hadden. Zo vrolijk dat de stemming in de klas beter werd. De glimlach van Stien was op z’n breedst.
“Niemand?” ze keek voor de laatste keer vragend de klas door.
“Het zijn Tweegezichten planten,” zei ze.
“Weet iemand ook waarom?” aan haar stem kon je horen dat ze niet op antwoord wachtte.
Toch stak iemand zijn of haar hand op. Heel de klas keek naar een meisje dat net niet kleiner of magerder was dan Equa. Ze had ravenzwart haar en bruine ogen. Ze had een stres haar zo laten knippen dat haar ene oog bedekt was. Professor Stronk keek even verward. Toen knikte ze als teken dat ze het woord kreeg.
“ Ze heten zo omdat ze als ze volgroeit zijn lijken te zingen op een droevige manier waardoor iedereen zich ook zo voelt maar als ze nog maar jong zijn, zoals nu, maken ze iedereen vrolijk,” zei ze met een zachte en verlegen stem.
“Correct, vijf punten voor Griffoendor. De jonkies worden gebruikt als versieringen op feesten als een verjaardagsfeest. Deze planten worden een tijdje ons studieproject,” legde ze uit.
Ze verdeelde de klas in paren en de ene moest voor grotere potten zorgen en de andere voor nieuwe aarde. Tot grote verbazing kwam Merel bij het meisje terecht.
“Ik ben Merel,” zei ze toen ze de lege potten en de potten met een paar plantjes op hun werktafel zette.
“Ik ben Pauline,” mompelde ze. Ze liep gauw weg achter aarde.
“Kijk, ik zal het je tonen hoe het moet” riep professor Stronk boven de voetstappen uit.

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Ik had achter het vorig stukje nog wat doorgeschreven maar heb nu geen inspiratie en (vooral dat) zin meer. Dus daarom is dit een kort stukje.

Ze trok voorzichtig een plant uit de pot. De onderste vijf cm van de wortels waren grijs en leken er maar wat bij te hangen.
“Zoals je ziet begint hij al ‘volwassen’ te worden,” zei ze terwijl ze een grotere pot nam en de Tweegezichten plant er voorzichtig instak en bedekte met aarde.
“Alles moet je heel voorzichtig doen want ze zijn zeer breekbaar,” zei ze toen de aarde voorzichtig met haar vingertoppen aanstampte.
“Je mag beginnen,” zei ze en onmiddellijk kon je potten over de tafels horen schrapen.
Pauline zei niet veel maar werkte wel door, al speelde wel telkens een glimlach rond haar lippen als het grijze gedeelte van haar plant verdwenen was onder de aarde.
Tegen tien minuutjes voor tijd waren alle plantjes verpot.
“Oké, pak een paar potten en we zetten ze terug in de andere kas waar ze genoeg zonlicht krijgen,” zei Stronk. Ze nam drie potten in haar armen en liep naar de deur.
“Oeps,” zei ze toen ze ontdekte dat ze de deur niet kon opendoen omdat ze de potten vasthad. Alle leerlingen stonden nu te wachten en konden de deur wegens de zelfde reden niet opendoen. Merel twijfelde. Werkte de spreuk ‘Dura’ ook op deuren?
“Dura,” probeerde ze en de deur vloog op een kier zodat Stronk de deur kon verder openschoppen. Pauline keek Merel raar aan.
“Wat deed je daar? Kan jij al spreuken?” vroeg ze ongelovig.
“Ik vertel het je wel als ik daar klaar voor ben,” zei Merel nerveus. Ze had liever dat niemand wist dat ze half Snul was. Merel nam vlug een paar potten en liep naar de andere kas.
“Zo, het is nog even voor tijd en ik geef jullie jullie huiswerk,” zei professor Stronk. De klas kreunde.
“ Niet veel, niet veel,” stelde ze de klas gerust.
“Schrijf een opstel over gelijk wat van de Tweegezichten plant, minstens vijftien cm lang. Desnoods teken je de plant die vijftien cm lang is en schrijf je de delen erbij. Het maakt mij niet uit. En degene die de deur daarstraks opendeed, mag ik deze even spreken?” zei professor Stronk. Ze was net uitgesproken toen de bel ging. Iedereen verliet de klas maar Merel bleef achter.
“Ah, Merel,” glimlachte ze.
“Professor,” groette Merel verlegen terug.
“Welke spreuk gebruikte je? Vanwaar heb je hem?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Dura, mevrouw. Het is een Snulspreuk, ik leerde hem in de Snelcursus,” zei Merel beschaamd en verlegen.
“Je hoeft je niet te schamen, hoor! Ga nu maar naar je volgende les,” zei ze vriendelijk.

Ziezo

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Héhé, eindelijk! Maar dat dankzij mrs. Diggory! Zij biedde aan om het te controleren!

Ze rende de kas uit en haalde de anderen gauw in. Samen slaagden ze erin om de ruime kerker voor Toverdranken te vinden. Ze sloten vlug aan in de rij. Dit was haar eerste les samen met Imke.
De deur ging open en ze zag een man met vettig haar en een grote neus in de deuropening staan. Op een of ander manier werd iedereen stil.
“Binnen,” zei hij, al klonk hij allesbehalve vriendelijk. Merel wou naast Imke gaan zitten maar die ging gewoon naast een ander meisje zitten. Equa sleurde de erg teleurgestelde Merel naar het laatst overgebleven tafeltje.
Toen iedereen zat begon hij te praten:
“Weinig mensen weten dat een goede toverdrank brouwen ook magie is. Men zwaait in dit lokaal niet met toverstokjes en er worden ook geen spreuken geschreeuwd.” Hij pauzeerde even. “Vandaag brouwen we per twee een drankje tegen zweren,” vervolgde hij kil. Moedeloos begon ze samen met Equa het drankje te brouwen. Professor Sneep liep door de klas om opmerkingen te maken over hun drankjes.
“Zozo,” fluisterde hij toen hij bij Merel en Equa aankwam.
“Jullie hebben er te weinig Kiemsap in gedaan. Weet je wat dat wil zeggen?” vroeg hij gemeen.
“Nee, meneer,” zei Equa.
“ En u, juffrouw Zwaver, weet u het misschien?” grijnsde hij. Hij vond deze situatie blijkbaar grappig.
“Ik heb geen idee wat het gevolg is, professor,” fluisterde ze.
“Ik zal het jullie zeggen: het zal helpen voor kleine wondjes maar niet tegen zweren, terwijl dat de bedoeling is, niet?” zei hij nu vals en kil.
“Dat zal een groot negatief gevolg zijn voor jullie punten,” vervolgde hij en hij liep door. Nadat hij de laatste twee tafels had geïnspecteerd ging hij naar voren in de klas en zei: “Nu zouden jullie drankjes moeten klaar zijn. Doe ze in een fles en doe die goed dicht. Plak er een etiket op met jullie namen, ruim jullie spullen op en wacht op de bel om de klas te verlaten.” Er volgde geschraap van stoelen die achteruit werden geschoven en er ontstond een kleine rij aan de twee stenen spoelbakken waar ze hun materiaal moesten afspoelen. Tegen de tijd dat iedereen klaar was met wat hij moest doen ging de bel. Ze renden allemaal opgelucht de kerker uit en zochten de weg naar de Grote Zaal. Maar Merel ging niet naar binnen. Ze greep Imke bij haar arm zodat ze haar verhinderde binnen te gaan.

Imke, Heleen en Lien

“Au, Merel! Waarom doe je dat nu?” vroeg Imke terwijl ze zich probeerde los te maken.
“Je ontwijkt me! Ik wil weten waarom! Je bent nog altijd mijn tweelingzus!” riep Merel.
“Laat me los,” beval Imke.
“Nee, niet voor antwoord op mijn vraag,” weigerde Merel het bevel.
“Laat me los,” begon Imke haar zelfbeheersing te verliezen maar Merel was niet van plan los te laten.
“LAAT ME LOS!” tierde Imke nu woedend. Merel liet geschrokken los maar ging voor ze staan zodat ze nog altijd niet door kon lopen.
“MEREL! WAT WIL JE VAN ME?” schreeuwde ze.
“Niets, alleen maar antwoord op mijn vraag. Waarom ontwijk je me?” probeerde Merel kalm te blijven. Ondertussen was professor Anderling op het geschreeuw afgekomen.
“Juffrouw Zwaver en juffrouw Zwaver,” zei ze grimmig.
“Stop met ru-”
“Merel, luister, ik wil ook een leven leiden zonodig zonder jou,” brieste Imke terwijl ze Anderling negeerde. Ze duwde Merel ruw opzij en liep naar de tafel van Ravenklauw om te lunchen. Merel, die op de grond was gevallen, begon te huilen.

Professor Anderling keek Imke nogal verbaasd na. Toen ze over haar verbazing heen was hielp ze Merel opstaan.
“Kom, kom,” probeerde ze haar te troosten.
“Het is goed, mevrouw,” snikte Merel en ze probeerde uit de greep van Anderling te komen.
“Weet je dat zeker?” vroeg ze en keek naar de tranen die nog altijd uit Merel haar ogen vloeiden.
“Heel zeker,” knikte Merel. Anderling liet haar los en Merel ging aan de tafel van Huffelpuf zitten.
“Dat was heel gemeen van haar,” zei Heleen.
“Heb je een idee waarom ze jouw ontwijkt?” vroeg Nemo die erbij was komen zitten.
“Ja, ik heb een idee en als het daardoor is, is ze heel erg laag gevallen,” zei Merel grimmig.

Na de lunch hadden ze Spreuken en Bezweringen. Die ging voor Merel in een waas voorbij. Na de lessen van de middag ging Merel naar de leerlingenkamer waar ze een brief voor Stefaan schreef.

Stefaan,

Mijn eerste dag hier was… Nou, ja. Tijdens Kruidenkunde heb ik de deur met een Snulspreuk open gekregen. En Imke is boos op mij zonder reden. Tijdens Toverdranken wou ik met haar samen werken en ze negeerde mij. Voor het eten probeerde ik haar daar over aan te spreken maar ze riep dat ze een eigen leven wou leiden desnoods zonder mij. Kan dat te maken hebben met het feit dat ik half snul ben? Wil je dit niet zeggen aan mama en papa? Ik wil niet dat ze weten dat hun twee dochters boos zijn op elkaar en dat het eigenlijk Imke’s schuld is. Zeg het alsjeblieft tegen niemand!

Merel

Merel liep naar buiten en keek opgelaten om zich heen. Waar kon ze een uil van school vinden? Ze ging terug naar binnen en keek rond. In een hoekje van de kamer zag ze Stien, de tweede klassenoudste zitten en ze liep er naar toe.
“Stien? Waar kan ik mijn brief verzenden? Gaat dat eigenlijk wel als je geen uil hebt?” vroeg Merel.
“Kom mee, ik toon je de weg,” zei ze en legde haar veer neer en leidde Merel naar de Uilentoren. Daar vertelde ze haar waar de uilen van school zaten.
“Ken je het systeem van uilenpost?” vroeg ze.
“Ja hoor,” zei Merel.
“Vind je de weg terug?” zei ze terwijl ze Merel aankeek.
“Ik denk het wel, ja,” grinnikte Merel.
“Waarom lach je?” vroeg Stien.
“Omdat als je me zo aan kijkt je er nogal grappig uitziet. Sorry, ik ben onbeleefd,” grinnikte ze verder.
“Als ik zo kijk?” en ze zette nog een stommer gezicht op. Ze schaterden het uit van het lachen. Opeens verscheen een man met uitpuilende, lichtgevende ogen.
“Niet zo hard lachen,” gromde hij hijgend.
“Sorry, meneer Vilder. Het zal nooit meer gebeuren,” zei stien terwijl ze moeite deed om niet in lachen uit te barsten.
“Ik hoop het voor jou!” mompelde hij en schuifelde weg. Stien wachtte toch maar en ze liepen nog na lachend terug naar de leerlingenkamer.
“Dat was Vilder, de conciërge van de school. Hij gelooft dat leerlingen met hun enkels aan het plafond hangen de enige goede straf is,” zei ze zowel geamuseerd als walgend.

Ik ga nu rap doorschrijven!!!

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

Is er nu niemand die mijn verhaal leest? Ik kijk geregeld naar het reageertopic maar vindt niex (tenzij ik erover kijk) en ik krijg bijna geen pb's!
Op de poll word er soms gestemd maar de gene die mijn maar een belabberd cijfer geven zeggen me niet waarom en wat ze er zo slecht aan vinden. Hoe kan ik daaruit iets leren?? Dit stukje is niet lang. Sorry, had niet veel zin meer om verder te schrijvn.

Nog na pratend liepen ze naar de leerlingenkamer.
In de leerlingenkamer namen ze afscheid en ging Stien verder met schrijven. Merel besloot ook maar eens te beginnen met het opstel van Kruidenkunde. Het hoefde pas volgende week af te zijn, maar als dat af was hoefde ze daar ook niet meer naar kijken. Ze nam haar boek en zocht het juiste hoofdstuk op.

“Merel? Kom je? Ik heb honger en Equa en Nemo zijn al vertrokken,” vroeg Heleen.
“Huh?” schrok Merel.
“Of je mee komt!” zei Heleen.
“Waarheen?” vroeg Merel terwijl ze haar opstel tussen haar boek stak.
“De Grote Zaal. Voor het avondeten. Het is zeven uur,” antwoordde Heleen.
“Goed, ik kom eraan, maar ik breng eerst mijn tas even naar boven,” zei ze. Merel nam haar tas op haar rug en liep de trap op. Tom stond ik het midden van de trap te puffen.
“Hé, Tom! Loop toch door!” zei Merel geërgerd.
“Ik h-heb b-bijna geen adem meer,” hijgde hij. Merel wurmde zich langs hem heen.
“Papzak,” gniffelde ze stil. Toen ze haar tas op haar bed had gezet liep ze vlug naar beneden. Tom stond nog steeds op dezelfde plek als daarstraks. Heleen en Merel zeiden niets op weg naar de Grote Zaal. Ze deden er langer dan normaal over om de Zaal te vinden. Nemo en Equa zaten al in een druk gesprek, dat over het plafond bleek te gaan.
“Echt ongelofelijk,” zei Nemo verwonderd.
“Het is betoverd,” klonk Equa geërgerd.
“Niet waar! Het is een open dak!” beweerde Nemo.
“Komaan! Dat bestaat niet! En wat als het zou regenen?” Equa sloeg haar ogen ten hemel.
“Nemo, ik kom een generatie lang tovenaars en het eerste wat mijn moeder zei, dus zij zal het wel weten, dat het plafond in de Grote Zaal betoverd was,” zei Equa.
“Bewijs?” vroeg Nemo met iets spottend in zijn stem.
“Tegen volgende week heb ik een bewijs!” begon ze een weddenschap.
“In orde,” zei Nemo. Het spottende was helemaal verdwenen.

Het is verbetert. Geniet nu nog een beetje! Ik ga mijn kamer opruimen en dan nog een beetje schrijven. Als ik dan niet moet gaan eten!

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

HoiHoi,

Nog een stukje. Ondertussen al 1 reactie gehad. Blijf gerust reageren!!!

Na een halfuur waren ze helemaal vol gegeten en uitgepraat over hun eerste dag. Ze gingen op weg terug naar de leerlingenkamer. Ze stapten luid pratend en lachend de eerste trap op. Plotseling begon de trap te bewegen.
“Aah!” riepen Merel, Heleen en Equa gelijk.
“Wat gebeurt er?” vroeg Nemo.
“Weet je dat dan niet?” vroeg een oudere leerlinge die achter hen stond.
“Nee,” antwoordde Equa.
“Wel-” begon de leerling vertellen maar, ze kon haar zin niet afmaken. Heleen zakte in elkaar.
“Heleen!” riep Merel.
“Ik h-hou niet van vliegende of z-zwevende objecten. Zeker niet als ik er op sta,” snikte ze.
De oudere leerlinge hurkte bij haar neer.
“Gaat het?” vroeg ze. Heleen gaf geen antwoord.
“Rustig maar, het is niets,” troostte Equa Heleen. Ze hielp Heleen met opstaan.
“Oooh, mijn hoofd doet pijn,” jammerde Heleen. Ze sloot haar ogen.
“Wat moeten we doen?” vroeg Nemo in paniek aan de leerlinge achter hem.
“Wachten tot de trap stilstaat en dan meteen naar de Ziekenzaal,” zei ze kordaat. Nemo knikte. Het leek wel eeuwen te duren tot de trap stilstond. Toen ze stilstond volgenden ze de leerlinge.
“Trouwens, ik ben Louise. Zesdejaars studente van Griffoendor,” stelde ze zichzelf voor.
“Nemo,” Nemo wees op zichzelf, “Dat is Merel,” zei hij terwijl hij Merel aanwees. “En dat zijn Equa en Heleen.”
Na een vijf minuutjes lopen kwamen ze bij de Ziekenzaal aan.
“Madame Plijster?” riep Louise.
“Ik kom eraan!” hoorde ze een stem. Een moederlijk uitziende vrouw kwam uit een kamertje en liep meteen naar Heleen.
“Wat is er gebeurt?” vroeg ze bezorgd.
“Heleen werd onwel toen een trap begon te bewegen,” antwoordde Nemo.
“Hm, dat heb ik nog nooit meegemaakt,” mompelde madame Plijster.
“Ga maar even liggen,” vervolgde ze vriendelijk tegen Heleen en ze wees met haar toverstok naar het dichtsbijzijnde bed dat dichter naar hen schoof. Heleen liet zich op het bed ploffen.
“Hebt u iets tegen mijn hoofdpijn?” kraste ze. Madam Plijster knikte en terwijl ze naar een kast liep schoof ze het bed terug op zijn goede plaats. Ze kwam terug met een beker en een fles waar Merel ‘hoofdpijnwerend’ kon op lezen. Ze schonk een beetje in de beker en gaf die aan Heleen. Zij dronk het gretig op. Heleen zette de beker op het nachtkastje en viel met een plof in haar kussen.
“Jullie kunnen beter gaan,” zei Madame Plijster en ze duwde Equa, Nemo, Merel en Louise naar buiten.
“Nou, dan ga ik maar,” glimlachte Louise en ze liep weg.
“Waar zijn we eigenlijk?” vroeg Equa.
“Geen idee. We zullen de weg zo moeten terug vinden,” zuchtte Merel. Ze liepen wel een halfuur te zoeken tot ze bij de Grote Zaal stonden.
“Vanaf hier kunnen we het makkelijker vinden,” zei Nemo opgelucht en hij liep al richting leerlingenkamer.

Het nieuws dat Heleen zich onwel voelde wist heel Huffelpuf al. Equa, Nemo en Merel moesten telkens antwoorden op vragen die ze al honderd keer hadden gehoord. Tegen tien uur was Merel het beu. Ze had nu al tien keer het hele verhaal verteld en dan nog eens honderden keren de zelfde vragen beantwoord. Ze probeerde de trappen te bereiken, maar met weinig succes. Gelukkig had Anne-Lotte het gezien.
“Merel en Equa willen gaan slapen,” riep ze boven het lawaai uit.
“En ik ben klassenoudste dus laat ze met rust en laat ze naar boven gaan." Merel en Equa lachten dankbaar naar haar. Nemo probeerde haar aandacht te trekken. Hij werd nog steeds omringt door een bende laatstejaars. Al plaagden ze hem meer dan hun zorgen maakten om Heleen.
“Hé, Thomas, Geert en de rest! Laat Nemo met rust!” zei ze boos.
“Zoals u zegt,” spotte een van de jongens met haar en maakte een buigbeweging met veel sierlijke handgebaartjes. Anne-Lotte leek uit haar vel te springen.
“Luister eens!” dreigde ze, “als je Nemo niet meteen met rust laat ga ik naar Stronk! Jullie zijn zeventien of zestien. Word nu eens volwassen!” Ze zei het zo overtuigend dat Thomas, degene die gebogen had, er samen met de andere leerlingen stil van werd. Toen begonnen en paar mensen te klappen. Nog nooit was het iemand gelukt om Thomas de mond te snoeren.
“Bedankt,” riep Nemo naar Anne-Lotte. Ze maakte een hand gebaar dat wou zeggen ‘graag gedaan'. Samen met Merel en Equa ging hij naar boven. Ze namen afscheid en gingen elk naar hun slaapzaal.

Ziezo!

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

HoiHoi,

Dit is een stukkie. Ik hoop dat jullie het tof vinden. Blijf reageren! Vanaf nu ga ik mijn woorden in het kleur violet zette en plaats van rood! Ben rood een beetje beu...

"Zou het wel goed komen met Heleen?" vroeg Equa bezorgd.
"Geen idee. Maar ik heb gehoord dat madame Plijster heel goed mensen kan verzorgen." Merel zei dit eerder om haar gerust te stellen dan Equa. Ze kenden elkaar nog maar pas, al leek dat een eeuwenheid. Lien kwam binnen.
"Jullie maken zich wel heel veel zorgen, hé?" grijnsde ze.
"Ja, en heb je daar problemen mee?" vuurde Equa.
"Ow, sorry," zei ze.
"Och Lien, rot op," zei Merel.
"Moeilijk, ik ben doodop. Ik ga slapen," spotte ze. Merel wou nog iets zeggen maar Lien verdween in het badkamertje.

Srry dat dit zo een ministukkie is. Maar ik moet nu al gaan slapen. Tis nu 20 voo en om 15 voor moek slapen. Allee, in mn bed gaan liggn en lezn Very Happy

.

Merel

Merel · Beginnend Tovenaar Verdiend: 72 Sikkels

HoiHoi,

Ik heb de titel van het hoofdstuk veranderd. En ik ging nu nog iets zeggen maar weet niet meer wat Confused

.

Merel maakte haar boekentas aan de hand van haar rooster en ging slapen.

De volgende morgen slenterde Merel naar de Grote Zaal. Gelukkig was het vandaag vrijdag, morgen hadden ze al vrij. Opeens werd ze ingehaald door Equa.
"Hé, hier ben je dus," hijgde ze.
"Weet jij iets meer over Heleen?" vroeg ze hoopvol.
"Ik weet evenveel als jij," zei ze. Merel had wel zo'n antwoord verwacht. Tenslotte had Equa bijna altijd bij Merel geweest. Tijdens het ontbijt vroeg Merel: "Wat hebben we hierna?"
"Geen idee," zei Equa terwijl ze in haar tas dook op zoek naar haar rooster. Ze haalde een gekreukeld papiertje tevoorschijn en gaf het aan Merel.
"Verweer tegen de Zwarte Kunsten met de Ravenklauwers van professor Lupos," las Merel hardop voor. Met een steek in haar maag zag ze Imke voorbijlopen met een paar Ravenklauwers om haar heen.
"Kom je? Het duurt vast eeuwen tegen we het juiste lokaal hebben gevonden," zuchtte Equa. Merel knikte terwijl ze haar laastse lepel cornflakes naar binnen werkte. Inderdaad, ze waren een halfuur op voorhand vertrokken maar waren maar net bij het lokaal. Deze les was intressant. Merel maakte gretig notities. Na de les hadden ze Geschiedenis van Toverkunst. Merel had in haar leven zich nog nooit zó verveeld. Ze kon haar aandacht er een dertig minuutjes bijhouden. De meesten bleven maar tien minuten bij de les. Toen de bel ging schrok iedereen op. Merel schudde hevig aan Equa's schouder en ze schrok op uit haar dagdroom.
"Als we snel eten kunnen we misschien naar Heleen," riep ze in Equa haar oor.
"Juist!" Equa stond nog eerder buiten dan Merel. Ze renden bijna de trappen af en in haar haast liep Merel tegen Imke.
"Wat ben jij onhandig," spotte ze.
"Imke," zei Merel met een trilling in haar stem.
"Heeft iemand je manieren geleerd? De meesten zeggen 'sorry' als ze tegen iemand zijn gebotst," grijnsde ze vals.
"Sorry," fluisterde Merel. Vroeger zou Imke zoiets nooit erg hebben gevonden.
"Wat zei je? Ik verstond je niet," zei Imke, juist heel hard.
"Sorry," antwoordde Merel op normale toon. Imke grijnsde tevreden.
"Van wat? Van die ruzie of van dat je tegen mij bent gelopen?" vroeg ze na een korte stilte.
"Van dat ik tegen je ben gelopen. Ik moet mij niet excuseren over die ruzie, dat moet jij doen. Jij lokte het uit," zei Merel nu hard. Kwaad liep ze door maar ze voelde dat Imke haar bij haar arm nam.
"Ik zou me moeten excuseren?" siste ze.
"Juist ja. Wie zei niets meer tegen mij? Wie negeerde mij?" drong Merel de argumenten op. Even bleek Imke sprakeloos maar ze herstelde zich vlug.
"Wie is hier de half- Aw" schreeuwde ze woedend. Merel had zo hard in haar arm geknepen dat ze het woord 'half-snul' niet kon zeggen.
"Durf je zin te vervoledigen en je ligt morgen in je graf," dreigde Merel.
"Beginnen we het spel vals te spelen?" grinnikte Imke.
"Ik vind het niet om te lachen," zei Merel. Ze liet Imke los en trok Equa, die prakeloos had toegekeken, mee verder naar de Grote Zaal.
"Denk maar niet dat je er zo van afkomt," riep ze Merel na.

Na het eten was het te laat om nog op zoek te gaan naar de Ziekenzaal. Merel zat in de lessen niet met haar gedachten er bij. Ze kreeg een paar keer een waarschuwing dat ze niet oplette.
"Zwaver?" zei de strenge professor Anderling voor de zoveelst keer.
"Huh?" schrok Merel op uit haar gedachten.
"De bel is gegaan." Professor Anderling leek helemaal niet blij dat Merel haar zo gedroeg.
"Sorry, mevrouw," zei Merel geschokt. Ze pakte vlug haar boeken bijeen en propte ze in haar tas.
"Waar ben je met je gedachten?" vroeg professor Anderling met een strenge stem.
"Bij Imke," mompelde Merel.

Zo. Ik weet weer wat ik wou zeggen. Ten eerste: ik heb voor leerkracht Verweer prof. Lupos gekozen omdat die zowat de beste is. Nogmaals: Harry zit nu niet op school!!
En klopt mijn tijdrekening als 1 september op een woensdag viel?

Merel