[AF] Topsecret

Savan

Hoi,

Ik ben met een nieuw verhaal begonnen. Mijn verhaal, Topsecret gaat over een meisje die Celine heet en Harry op Zweinstein ontmoet, alleen heeft ze voor hem een groot geheim. Nou, als jullie het verhaal lezen, komen jullie achter veel meer... (reacties zijn trouwens welkom over PB en reactietopic, liever niet in dit topic)

Proloog
Terwijl de zon achter de wolken verdween en langzaam wegzakte flikkerde een voor een de straatlantaarns aan. De enige straat in Londen die niet verlicht was was de Mother Square, vanwege de verwoeste straatlantaarns. In de huizen brandde lichten, achter de ramen zag je de gele gloed die de lamp verspreidde. In een van de huizen, nummer 7, om precies te zijn, zat een meisje. Ze bladerde in een boek.
‘Celine kom nu direct naar beneden’ Klonk het vanuit beneden, en Celine, want zo heette dat meisje, klapte het boek dicht. Toen ze uiteindelijk beneden was keek ze een vrouw lichtelijk geïriteerd aan. ‘Wat?’ Beet ze de vrouw toe. ‘Wat vriendelijker mag wel.’ De vrouw keek haar aan door de vierkante brillenglazen die ze voor haar ogen had en tikte ongeduldig met haar nagel tegen de deurpost. ‘We,’ Ze keek even naar de man in de woonkamer, ‘Brengen je morgen naar het station, zorg dat je om half elf klaar bent. En doe dat vest fatsoenlijk dicht.’ Snauwde ze haar toe, na een blik geworpen te hebben op Celines kleding. Met een kwaad gezicht liep Celine weer naar boven. Het was al een wonder dat ze na vijf jaar persoonlijk les nu naar Zweinstein mocht. Maar dat ze haar weg brachten, dat was al helemaal niets voor hun. Celine was 16, maar kon al vele dingen voor een 16jarige heks. Ze had vijf jaar lang les gehad van haar stiefmoeder, die voor lerares Transfiguratie had gestudeerd, waar Celine trouwens een uitblinker in was.
Celine ging op haar bed liggen en pakte het boek van haar bureau. In slordige letters stond er geschreven: Foto’s, topgeheim. Ze vouwde het boek weer open en een man met middellang zwart haar, hij had een lelijk liteken op zijn rechteroor. Zijn gezicht zag er bleek uit, alsof hij jaren niets had gegeten. Ze bladerde verder. Een knappe vrouw met blond haar keek haar aan van een andere foto. Ze glimlachte naar Celine, alsof ze haar mocht. Naast haar stond een man, ook hij had lang blond haar. In de armen van de vrouw zat een klein jongetje, hij had eveneens blond haar, alleen dan kort. Met een diepe zucht keek Celine naar de allerlaaste foto in haar boek, de foto die ze er zelf had ingeplakt. Ze voelde dat haar ogen vochtig werden en sloot het boek. Ze klikte het slotje goed dicht en legde het boek onder haar kussen. Celine knipte het lampje uit en legde haar hoofd op het kussen, daarna sloot ze haar ogen. Na een tijdje ging haar jachtige ademhaling over in een rustig tempo en was ze in slaap gevallen.

Savan

Hoi,

Mijn eerste hoofdstuk alweer. Bedankt Madam Rosemerta, voor je Reacties.(die zijn van harte welkom^^) Aan de onderkant van dit hoofdstuk staat een tekening, die heb ik van een film.

1.

Langzaam maar duidelijk schetste Celine een lichaam op een blad. Bij het hoofd ontbraken de neus en mond, De rest had ze al getekend. Net toen ze aan de smalle lippen begon klonk een strenge stem vanaf beneden.
‘Celine opschieten, als je te laat komt loop je maar naar huis, ik kom je niet ophalen’ Met een gezichts als vuur slenterde Celine naar beneden. Ze keek naar de vrouw.
‘Jaques opschieten’ Snauwde ze tegen haar man. ‘En jij ook, voor de duizende maal.’
‘Rustig maar, je bent m’n moeder niet’ ‘Nee dat klopt maar ik ben wel je voogd, en daarom dien jij naar mij te luisteren, en nu pak je je spullen en neem gelijk mijn tas mee.’ Celine keek haar aan. ‘Bitch’ fluisterde ze, maar ze pakte wel de tas en liep ermee naar de deur. Ze stapte in de auto en sloeg het deurportier voor de neus van Gwenn dicht. Mopperend pakte Gwenn de klink vast en rukte het portier weer open. ‘Heel geinig’ Gwenn keek haar kwaad aan, maar daar lette Celine niet op. Ze haatte Gwenn, het was een verwent rotjoch die niets anders wilde dan bewijzen dat hij een echte Zwadderaar was. Ze kon het ook niet uitstaan dat hij wél in zijn eerste jaar naar Zweinstein had gemogen en zij niet. Celine legde haar handen over elkaar en trippelde met een voet op de grond. Na een klein kwartiertje stonden ze voor het station. ‘Ik pak een kar en ben weg’ Zei Celine, zo gewoon als ze kon. Daarna draaide ze zich abrubt om toen ze een lang gedaante zag lopen. Celine kneep een oog samen. De jongen had een lang lichaam, blond haar en een spits, bleek gezicht. Celine herkende hem meteen, al was hij dan misschien zo’n tien jaar ouder als op de foto. ‘Malfidus’ mompelde ze. Alsof hij hoorde wat ze zei draaide hij zijn hoofd om en keek haar recht in haar gezicht aan. De eerste tellen leek hij niet te beseffen wie hij aankeek. Na een aantal tellen tekende zijn gezicht een afdrukking van herkenning. Langzaam liep hij op haar af en bekeek hij haar even.
‘Jij?’ Malfidus keek haar spottend maar angstig tegelijk aan. Celine liet niets van ook maar één emotie kennen. ‘Wie anders?’ Ze keek hem aan en wist een lachje nog net te onderdrukken. ‘Wat moet jíj hier.’ Zij hij, alsof het een nare droom was. ‘Ik weet niet of je het weet, maar dit is het station naar Zweinstein.’ ‘Ja, maar wat moet jij op Zweinstein’ Malfidus keek haar geïrriteerd maar bang tegelijkerteid aan, tot Celines genoegen.
‘Je bent schijterig, Malfidus, en dat ben ik niet gewent van zo’n stoere volbloed als jij, nou, ik ga, en waag het niet te achtervolgen’ Celine blikte nog een keer naar hem en bekeek hem van top tot teen. Daarna pakte ze haar spullen trok ze mee. Zo rustig als ze kon liep ze door de muur heen en zocht een lege coupé uit. Er waren er nog hooguit vier vrij. Nadat Celine haar begage op de rekken had gezet pakte ze haar tekening van vanochtend voor haar. Ze ging verder met de lippen en begon daarna aan de neus. En terwijl Celine druk in de weer was met haar tekening begon de trein schrokkerig vaart te maken en ging op weg, hij ging opweg naar de school waar Celine haar eerste en laatste jaar zou meemaken.

Savan

Hoi,

Hier weer een stuk, maar mensen, Reageer alsjeblieft. Ik heb op hoofdstuk 1 geen reacties gekregen. Nouja, niet te dramatisch doen natuurlijk, maar toch... Ik vind het niet leuk als ik geen reactie krijg.

Nou hier het volgende stuk, hoofdstuk 2

2.

‘Mooi.’ Met deze woorden werd Celine gestoord terwijl ze de laatste dingen in orde aan het maken was. Ze keek op. Ze zag een meisje die ongeveer even oud als haar was, ze had groene ogen en bruin haar. Een haarlokje van haar pony viel over haar gezicht voor haar ogen terwijl ze, zo te zien, met veel bewondering naar haar tekening keek. ‘Nou, dankje’ Zei Celine, met een glimlach op haar gezicht. Het meisje wees naar de bank en keek Celine vragend aan, die knikte. Ze ging naast Celine zitten en stak haar hand uit.
‘Rose Dewett’ Celine pakte de hand uitnodigend aan. ‘Celine Meijer’ Zei zij.
‘Welke afdeling zit je, ik heb je nog nooit gezien’ Rose keek Celine nieuwschierig aan, maar Celine sloeg haar ogen neer en dacht aan alles wat ze gemist had.
‘Nou... Ik... Dit is mijn eerste jaar’ Niet begrijpend keek Rose haar aan. ‘Eerste jaar, ben je dan nog elf?’ Dit keer schoot Celine in de lach. ‘Nee tuurlijk niet. Nee mijn, eh, stiefmoeder, wilde niet dat ik zo vroeg al naar Zweinstein ging, onzin, natuurlijk. Maar vandaar heb je me nog niet gezien, ik ga trouwens naar het zevende jaar, jij?’ Ze keek haar verwahctingvol aan. ‘Ik ook, ik zit in Griffoendor, welke afdeling wil jij?’ Celine keek op, het kon Rose niets schelen dat ze geen echte meer moeder had, het kon haar niets schelen dat ze pas op haar 16de naar Zweinstein mocht, ze leek het zelfs best normaal te vinden. ‘Zover ik weet zijn er vier afdelingen,’ Rose knikte, ‘En zover ik heb beslist wil ik iniedergeval niet in Zwadderich, de rest, dat boeit me niet zo.’ Celine zag dat Rose glimlachte en glimlachte terug. Zo wachtte ze tot een uur of twee. Het eetkarretje kwam langs en verschijdende mensen die haar wilde leren kennen. Om ongeveer twee uur kwam er echter iemand anders langs. Celine en Rose waren net klaar met een mantels aantrekken toen er op de coupé deur werd geklopt. Een slim uitziende jongen, met zwart kort haar en bruine ogen stapte hun Coupé binnen. Hij zwaaide uitbundig. ‘Hallo allemaal’ Zei hij, alsof de hele coupé volzat en hij de belangrijkste was. Celine keek hem met een woedend, en vooral geïriteerd aan terwijl hij ging zitten.
‘Sorry dat ik beleefd ben.’ Begon ze. ‘Ik wil alleen eerst weten wie je bent, voordat je naast Rose gaat zitten en je voordoet als de prins van sprookjesland.’ Hij keek haar aan met bewondering, net alsof ze een held was, na wat ze had gezegt. ‘Sorry mevrouw de Koningin, maar ik ben Jeroen Destans, de vriend van Rose.’ Hij keek haar onderzoekend maar geïntereseerd aan terwijl hij zijn arm om Roses middel legde. Celine keek hem aan. Rose Sloeg zijn arm weg en keek hem ontdeugend aan. ‘Gewóón een vriend’ Zei ze lachend. ‘Dus niet dé vriend van Rose, maar een vriend van Rose.’ Rose keek hem aan terwijl ze het zei en sloeg met haar hand op zijn schouder. Jeroen leek het alleen niet te merken. Hij staarde de hele tijd naar een punt, en tot Celines ergenis was dat punt haar hoofd. Blozend wendde ze haar hoofd af. Ze keek naar Rose. ‘Ken je hem al lang?’ Met een kort knikje maakte ze duidelijk wie ze bedoelde. ‘Ja ach, vrienden vanaf mijn eerste jaar, meestal doen we alles samen, we hebben zowat elke les samen en zitten samen in het klasje voor vliegen. We zitten samen in de klas van professor De Vries, een gestoorde Nederlandse man die Duelleerles geeft.’ Celine keek haar aan. ‘En, jullie doen ook iets niets samen?’ ‘Ja, ik zit bijvoorbeeld bij Waarzeggerij bij professor doek, hij zit bij voorspellend reken.’ ‘Professor Doek?’ ‘De waarzeggerij vrouw, ze heeft een grote jampotbril en doeken om haar hoofd, vandaar, doek. Ons clubje heeft allerlei bijnamen.’ Celine keek haar met een vreugdevolle lach aan. ‘En dat clubje, wie zijn dat?’ Rose keek haar met een oog aan maar besloot blijkbaar dat ze het wel kon zeggen. ‘Nou, Jeroen en ik dus. Verder is Jamie er nog, Jessica, Emylien en Wildo.’ Ze keek haar even aan en Celine zag dat er iets bij haar op kwam. ‘En voor Jamie, ik zou voor hem oppassen, hij heeft zowat elk leuk meisje op school gezoend, verder doet hij er niets mee. Jamie is echt een player.’ Celine glimlachte, ze zou oppassen. ‘Ik val dan waarschijnlijk niet voor hem, ik heb echt een hekel aan dat soort mensen.’ Celine glimlachte. Ze keek even naar buiten en zag tot haar verbazing dat het al donker was. Ze had het niet in de gaten, maar er waren alweer mensen binnengekomen. Celine keek om en zag... Een lange jongen met blondkleurend haar en bruine ogen zat naast haar. Hij had een klein baardje en een super knap gezicht. ‘h-oi’ Stotterde ze. Ze keek in zijn prachtige, weerkaatsende bruine ogen. Ze spiegelde haar eigen spiegelbeeld.

Savan

Hoi,

Hier weer een klein stukje. Nou, erg klein stukje, sorry maar ik edit er een nieuw stukje bij.(ik post wel even als die erbij zit, anders is het zo onduidelijk. En ik vind het mooier dat in een post een hoofdstuk staat. Ook had ik zin even te posten. Er staat geen plaatje onder omdat het hoofdstuk nog niet klaar is. Oke, bedankt voor de reacties: i.n.L.U.e.z.N.A, Inee, Rock girl en Lily_jet! Ik ben jullie erg dankbaar^^. Nouja, genoeg getreuzel, hier ene volgend stukje!

3.

‘Hoi’ Zei de jongen, en Celine smolt bijna. Ze wist niet waarom maar altijd als een jongen een mooie stem had werd ze verliefd. Ooit was ze eens wekenlang verliefd op iemand geweest. Toen ze hem eindelijk sprak bleek dat hij geen mooie stem had, haar liefde was plots over. Maar deze jongen had een prachtige stem, zag er prachtig uit en moest ook nog eens aardig zijn. ‘Jamie’ Stelde hij zich voor. ‘Celine’ Hij stak zijn hand uit, die zijn maar al te graag aanpakte. Zijn huid voelde zacht en fijn, alsof hij ze net met lotion had behandeld. Er ging een tinteling door haar heen toen ze hem aanraakte. Ze was de rest vergeten, tot ze een overdreven gefaked hoestje hoorde van Rose. Geërgerd keek Celine haar kant op. ‘Zo, Jamie nog meiden gezoend?’ Jamie glimlachte. ‘Minstens 20’ Grapte hij. Maar daarna klonk zijn stem serieuser. ‘Over die tijd ben ik heen, ik ben bijna achtien hoor’ Weer dat kuchje, Celine keek weer naar Rose, die op haar beurd naar Jamie staarde. ‘Bíjna achtien, mens je bent net vier maanden zeventien.’ Celine schoot in de lach, daarna staarde ze naar Jamie. ‘Ja hallo’ Zei hij. ‘Dat is geen jaar meer, en trouwens, als je écht verliefd bent dan doe je zoiets niet meer, ik...’ Verder kwam hij niet want er kwam een groepje meiden langs de deur. Celine hoorde gefluit naast haar. ‘Oe, lekker groepje’ Riep Jamie, en Celine kon wel door de bank zakken. Waarom had dat joch toch zoveel capsones. Ze hoorde Rose lachen. ‘Eroverheen he, ik zal er nog even over nadenken Jamie.’ De rest van de reis leerde Celine het groepje kennen, kwam ze erachter dat Wildo en Jessica iets hadden en dat Jamie pas twee jaar op Zweinstein zat. Celine voelde zich steeds meer thuis in dit clubje, en ze was blij dat ze Rose had ontmoet. Toch voelde ze zich niet lekker. Ze had gelogen over wie ze was en over haar achternaam. Eigelijk hadden deze mensen geen idee wie ze was, en als ze dat wel zouden weten, dan zouden ze vast niet zo vrolijk met haar om gaan. Ze keek even naar de mensen. Ze zuchtte, ze was alleen niet van plan ze het nu al te gaan vertellen. Dat kon ze niet, ze kon er zelf nauwelijks over nadenken, laat staan het tegen iemand zeggen.
Na een aantal uur galmde er een donkere stem door de trein, de stem klonk verveeld en Celine keek om zich heen. Ze deed wat haar werd opgedragen en liep zonder bagage naar de gang. Even keek ze om naar de rest maar die kwamen wel achter haar aan. Ze liep naar de buitendeur. Met een klap knalde ze tegen iemand op. Ze vielen beide op de grond en Celine bleef liggen. Ze keek naar de gene waartegen ze was op geknalt. Hij had rood haar en veel sproeten. Zijn lichaam was lang. ‘Sorry’ piepte ze. De jongen keek haar aan.
‘Maakt niet uit’ Hij krabbelde overeind en stak zijn hand uit om Celine te helpen. Dankbaar nam ze deze aan en werd overeind getrokken. Nog even keken ze elkaar aan.
‘Heb je pijn?’ Vroeg de jongen heel aardig. ‘Nee, maar jij bloed wel’ ‘O, dat maakt niet uit.’ Terwijl hij dat zei veegde hij het bloed van zijn lip af. ‘Ron Wemel’ Stelde hij zich voor. ‘Celine-‘ Maar verder kwam ze niet, ze werd ongeduldig meegetrokken door Jamie. Weer voelde ze de tinteling door zich heen gaan. Nog kort zwaaide ze naar de jongen die Ron bleek te heten. Er waren twee, waarschijnlijk vrienden van hem, bij gekomen. De een had Bruin haar en was een meisje, de andere had zwart haar en was een jongen. Vlug rende ze achter Jamie aan. Hij had nog steeds haar hand vast en Celine keek hem even kort aan. Blijkbaar had hij niets in de gaten. Toch rende ze verder en kwamen bij een aantal koetsen aan. Belangstellend keek ze naar de koetsen, hoe wilde ze die voortkrijgen? Maar voordat ze ze goed kon bestuderen werd ze al door Jamie de koets in getrokken. Nog steeds er van bewust dat ze zijn hand vast hield liet ze zich op de bank neer ploffen. Verbaast keek ze om zich heen. Ze had verwacht dat de andere er al lang inzaten. Als de koets begint te rijden wordt ze verlegen. Ze moest alleen met Jamie in deze koets zitten, terwijl ze al de hele tijd sinds ze hem had gezien ontweken had. Wel had ze hem wat beter leren kennen. Hij had over zich zelf gepraat en een klein beetje van zijn karakter laten zien. Daardoor had ze hem alleen nog maar leuker gevonden. Ze voelde zijn hand bewegen en eindelijk liet hij haar hand los. Celine keek opzij. Ze keek recht in de ogen van Jamie. Hij glimlachte. Ze zag dat hij dichterbij kwam en zijn hand uitstrekte, ze voelde haar hart sneller kloppen. Jamies hand ging richting haar hoofd en duwde een plukje haar die voor haar ogen hing achter haar oor. ‘Anders kan ik je niet aankijken’ Mompelde hij zacht maar lief, en Celine voelde dat ze bloosde. ‘Je hebt mooie, blauwe ogen’ Zei Jamie, en Celine wende haar hoofd snel af. Ze kende hem nauwelijks en nu ging hij al zitten flirten. Ze vond hem leuk maar dit was wat té.
‘J-jij ook’ Stotterde Celine, hem nog steeds niet aankijkend. ‘Dankje’ Celine voelde hoe Jamie dichterbij haar kwam. Ze rilde, en dat vatte hij verkeerd op. ‘Hier, mijn jas, je zal het wel koud hebben.’ Celine keek hem met grote ogen aan. ‘Nee’ Zei ze, nu duidelijk. ‘Niet nodig, en flirt alsjeblieft niet zo met me, ik vind je niet leuk en ken je net, bewijs maar dat je een gewone vriend voor een meisje kan zijn.’ Celine rilde weer, ze wilde helemaal niet hard zijn, helemaal niet liegen tegen Jamie én tegen Rose en de andere. Toen de koets schokkerig tot stilstand kwam sprong Celine er als eerst uit. Ze keek om zich heen. Uit de koets achter hen kwamen gelukkig Rose, Wildo, Jessica, Emylien en Jeroen. Snel liep ze erheen. ‘Hoi, eindelijk.’ Riep ze bijna. En ze perste zich vlug tussen Rose en Emylien in zodat Jamie niet naast haar kon komen staan. Rose wierp Jamie even een argwanende blik maar daarna liepen ze het kasteel binnen. Net toen ze de grote deuren door liepen kwam er een strenguitziende vrouw naar haar toe. ‘Mevrouw... Celine, even meekomen.’ Celine knikte en gebaarde dat de andere konden gaan. ‘Wie bent u?’ Schoot Celine aan. ‘Ik ben Professor Andelring, vervangendschoolhoofd en oud-Griffoendor hoofd.’ Even leek ze weg te zakken maar snel kwam ze weer op de been.
‘Komt u even mee, ik wil u even meenemen.’ Celine knikte. Ze kwamen in een klein, rond kamertje. Op een Kruk stond een oude hoed. ‘Als u snel even op de stoel wilt gaan zitten dan kunnen we straks naar de grote zala gaan, opschieten, vlug wat!’ Celine knikte en liet zich op de stoel zakken. Nog voordat de hoed haar hoofd helemaal had bedekt schreeuwde het al een woord. ‘Griffoendor!’ drong tot haar door.

Savan

Hoi hoi,

Hier ben ik weer met het vierde hoofdstuk. Ik heb niet zo groot gedaan want ik vond eigelijk niets echt erop aansluiten. 5 wordt langer, dat beloof ik. Verder: Miss. Danique griffel, bedankt voor je reactie.

Oke, hier het stukje en dat plaatje eronder heb ik zelf ge pccrea't (Onder blonde foto, onderschrift, kun je in hoofdstuk 4 vinden.^^)

4.

Een grote menigte drong langzamerhand door de deuren naar buiten. Paren gingen uiteen en liepen trappen op, trappen af of gewoon de gang door. Celine liep samen met Rose en Emylien een grote wenteltrap op. Bovenaangekomen gaf Rose een schilderij een woord, die open zwaaide. Er verscheen een groot gat in de muur. Rose en Emylien liepen erop af. ‘Wat, dit is- ik bedoel waar zijn we?’ Vroeg Celine niet begrijpend. Rose en Emylien glimlachte. ‘Dit is onze leerlingenkamer.’ Reageerde Emylien. Rose knikte. ‘Kom mee naar binnen.’ Rose keek even naar Celine en ging haar voor de leerlingenkamer in. Er waren een heleboel stoelen en banken het de muren waren mooi rustig beplakt. De kamer gaf haar een veilig gevoel, alsof ze hier altijd al was geweest. Met z’n drieën wandelde ze naar de trap. Een meisje, nauwelijks ouder als hen ging hun voor. Ze liep een deur in boven. Celine wilde haar volgen maar Rose trok haar aan haar arm terug. ‘Dat is onze kamer niet’ Celine keek Rose onbegrijpend aan. Rose trok een vreemd gezicht. Celine schoot in de lach. Ze volgde Rose naar een andere kamer. In deze kamer waren vijf bedden, alle vier stuk voor stuk hemelbedden. Vragend keek Celine naar Rose.
‘Dat allerlaatste bed is van jou’ Zei Rose wijzend naar een bed helemaal achteraan bij het raam. Celine knikte dankbaar. Ze liep naar het bed toe en zag tot haar verbazing dat haar spullen naast haar bed stonden. Gelijk begon ze haar nachtkleding uit te zoeken. Nadat ze dit had aangetrokken keek ze kort naar naar Rose. ‘Weltrusten Rose’ Zei ze glimlachend. Celine haalde vlug het fotoboek uit haar koffer en trok het gordijn om haar bed dicht. Ontspannen sloeg ze de deken om zich heen en ging op haar buik liggen. Het fotoboek legde ze op haar kussen. Ze sloeg de kaft open en de eerste pagina’s werden zichtbaar. Langzaam begon ze te bladeren en keek goed naar de foto’s en naar de onderschriften, die ze bij enkele foto’s had neergezet. Bij pagina vier stopte ze en keek naar haar eigen foto van deze Zomer. Ze had hem nog op een lege pagina kunnen plakken. Onder haar foto stond dan ook; Ik, Zomer, ik ben hier zestien jaar. Ze bladerde weer verder en kwam bij een pagina aan met een oude, ferfromfraaide foto erop. Overal zaten kreukels en de man op deze foto was gedeeltelijk wazig. Hij had een hoofd met bruine hazelnoot ogen en bruin haar. Hij leek een beetje wilderig en ruig. Bij een stukje waar nog een R te zien was was iets uitgeknipt, waarschijnlijk de naam van iemand die zij niet mocht weten. Onderaan gekrabbelt stond in slordig handschrift, een handschrift die Celine toteel niet beschikte geschreven: [i] Man, jammer dat dit fotoboek een plakspreuk heeft anders had ik hem er uit gehaalt, Richt hier geen aandacht aan Celine.[i] Ze wist niet wat het had te beteken maar wist wel wie het had geschreven. Haar moeder. Celine haatte haar moeder en daarom droeg ze haar peetouders naam, ze probeerde zelfs nooit aan haar moeder te denken. En haar echte vader, die had ze nooit gekent en ontmoet. Het enige wat ze wist van haar vader was dat hij een of andere half-achteroom van haar moeder was, dus Famillie. Ookal best ver. Ze sloeg nog een pagina om. Haar meoder. Zwart, donker haar, donkere ogen, vreemd gezicht. In tegenstelling tot haar moeder, had Celine blond haar en blauwe ogen. Ze leek totaal niet op haar moeder, daar was ze wel blij om.

Savan

Heej,

Hier ben ik met Hoofdstuk 5. Ik heb jammer genoeg geen reacties gekregen op hoofdstuk 4. v.v
Heel heel heel erg jmmer -----
Het is echt niet verboden hoor.^^
Nouja, hier nummero vijf, reacties zijn van harte welkom.

Savan.

5.

‘Wie is het’ reageerde Rose fel, maar ze had wel een glimlachje op haar mond. ‘Ik zeg het niet’ antwoorde Celine terughoudend. Ze keek haar aan terwijl ze met haar voet over haar bed gleed en die onder haar dekbed stopte. Daar kwam ze het snel weggestopte fotoboek tegen. Ze zag hoe Rose haar ogen ten hemel sloeg. Ze deed haar armen over elkaar heen. ‘Hallo, aarde aan Mevrouw Meijer, je bent verliefd, zoiets hoor je aan je vriendin te vertellen hoor.’ Celine schoot in de lach. Daarna keek ze Rose toch serieus aan. ‘Je snapt het niet’ Zei ze. ‘Nee inderdaad niet.’ Rose keek haar met getuite lippen aan en liet zich achterover vallen op haar eigen bed. De andere waren een aantal minuten geleden vertrokken. ‘Ik zit hier een dag op school en ik denk dat ik verliefd ben. Dat is niet normaal.’ Rose zuchte hoorbaar. ‘Wat maakt dát uit. Als het maar ene leuke jongen is.’ Celine sloeg haar ogen neer. Gelijk kwam daar Rose weer. ‘O, het is zeker Jeroen, gatver Celine, jij hebt écht geen smaak, Jeroen, hoe krijg je het voor elkaar.’ Celine keek op. Ze schudde haar hoofd. ‘Het is niet Jeroen.’ Ze hoorde hoe Rose van haar bed afkwam en naast haar kwam zitten. ‘Je wilt me toch niet vertellen dat het-‘ Rose keek haar aan. Ze knikte. ‘Jamie?’ Vroeg Rose. Celine liet haar hoofd op haar kussen vallen en voelde tranen opkomen. ‘Weetje Cel. Iedereen heeft dat denk ik. Alleen, als je het dan zegt gaat hij eropin. Je merkt alsnel dat hij niets voor je voelt. Jamie is echt zo’n type die alles op zich af laat komen.’ Celine snikte luid en Rose kneep in haar hand. ‘Het enige waarvan je overtuigd kan zijn dat hij je écht leuk vind, is als hij op jóu afkomt.’ Celine knikte. ‘Dankje Roos.’ Ze kwam onder de deken vandaan. ‘Kom Celine, we gaan lekker wat eten.’ Celine knikte. Ze schoot in een rok en t-shirt. Ze kamde haar haar en liep de trap af. Rose trok haar mee naar de grote zaal, waar ze aan de tafel van Griffoendor gingen zitten. Ze propten snel wat eiren en spek naar binnen, waarnaar ze op wilde staan. Net toen Celine de bank iets naar achteren schoof om weg te gaan kwam er een jongen naar haar toe. Hij pakte haar bij haar schouder en zonder te weten waarom voelde ze een lichte tinteling in haar buik. Het was al te laat, na de geïriteerde snauw van Rose. Rose die haar probeerde mee te trekken en de hand die nog steeds op haar schouder lag besefte ze dat het Jamie was. Trillend sloeg ze zijn hand van haar schouder af en keek hem kort aan. ‘Wil je alsjeblieft jezelf een beetje inhouden.’ Mompelde ze. Maar ze was erg paniekerig en wilde snel wegkomen. Ze was Rose duizendmaal dankbaar toen ze haar wegtrok. Ze keek haar dankbaar aan. Een tijdje liep ze schoorvoetend door de gang naar buiten. Voor het eerste zag ze hoe groot en mooi het terrein was. Rechtdoor gaand kon je allerlei struiken zien. Waarnaar er een klein, oud bordje stond met: Zwerkbal. Rechts stond een klein houten huisje en daar, ver achter, was een enorm bos te zien. Als je links ging zag je vanallerlei tuintjes en als je verder liep, het bordes af, kwam je bij verschillende, ontzichtbaare dingen vanaf haar plek. Zij liepen links recht op de tuintjes af, waar achter een aantal kassen stonden. ‘Hebben we hier les?’ verbrak ze de stilte die heerste. Rose antwoorde bijna onhoorbaar met ja. Nu keek Celine haar aan. Ze stond stil en keek alleen maar in de richting van Rose. ‘Rose, is er wat?’ Voordat Rose kon antwoorde zag ze een jongen achter haar staan. Ze gebaarde dat ze stil moest zijn. Rose draaide zich met een ruk om toen ze eenmaal doorhad waar ze naar stond te kijken. ‘Dat is Malfidus’ fluisterde Rose. ‘Ik weet het’ schoot Celine haar toe. Ze liep naar hem toe. ‘Draco wat doe jíj hier.’ Fluisterde ze. ‘Ik heb hier les lelijke z-‘ Verder kwam hij niet, Celine schonk hem een dodelijke blik. ‘Wat, wil je niet dat ik je bij je echte naam noem, mogen ze niet weten dat Meijer een valse naam is.’ Celine greep onder haar gewaad. ‘Wat zegt hij Celine, en waarom kent hij je, en wat bedoelt hij met valse naam?’ Rose legde haar hand op Celines schouder. ‘O, weet je niet dat je vriendinnetje eigelijk-‘ Verder kwam hij niet, een rode lichtsraal gleed op hem af. Een aantal tellen later lag hij languit in het gras. Enkele leerlingen die bij hen hoorde kwamen op hem af en hielpen hem omhoog. Andere keken hem vuil aan. Een vrouw met zwarte vegen kwam een van de kassen uit en gebaarde dat ze naar binnen moesten komen. Celine stapte op de deur af. Rose hield haar tegen. ‘Wat was dat Celine, spreek de waarheid, ik wil het weten.’ Met gloeiende, vurige ogen keek Celine Rose aan. Ze voelde tranen opkomen terwijl er een stroom van leerlingen tegen haar schouders knalde.

Savan

Heeej

Daar ben ik weer met hoofdstuk zes alweer. Bedankt niemand voor jullie reactie '.' v.v. Als jullie dit lezen willen jullie dan reageren?
Savan.

6.

Celine rukte haar arm los. Ze keek Rose vurig aan. Ze leek niet te merken dat ze nog als enige met Rose buiten stond. ‘Je laat me met rust Rose, ga weg!’ De tranen sprongen opnieuw in haar ogen. Rose maakte aanstalte haar weer vast te grijpen. Celine trok haar toverstok. ‘Waag het niet Rose, ga weg, rot op!’ Kwaad keek ze Rose aan, die er zo te zien niets van begreep. Ze moest aan zichzelf toegeven dat ze misschien wel een beetje op haar moerder leek, en op haar neef. ‘Celine luister nou, ik ben je vriendin, je kan me vertrouwen.’ Celine keek haar aan. Ze voelde de warmte haar gezicht berijken. Tranen rolde over haar gezicht. ‘Je komt te laat voor kruidenkunde Rose.’ Probeerde ze zo rustig mogelijk te zeggen. Demonstratief veegde ze met de rug van haar hand de tranen van haar gezicht. ‘Maar Celine- ‘ ‘Ik zie je wel Rose, tot zo.’ Ze draaide zich om en begon de tuinen door te lopen. Enkele keren hoorde ze gekraak of een sissend geluid onder haar voeten uitkomen. Nog nasnikkend liet ze zich met haar rug over een muur glijdend op de grond zakken. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Neem me niet kalijk.’ Hoorde ze een jongens stem zeggen. ‘Ron zij dat hij je kende en we zagen je zo zitten.’ Celine liet haar handen van haar gezicht glijden. Voor haar stondt het drietal dat ze afgelopen dag in de trein had gezien. Het meisje en de jongen stonden hand in hand. De jongen stond alleen en blikte soms even afkeurend naar de andere twee. Celine plante snel even haar vingertoppen in de puntjes van haar ooghoeken en kneep ze dicht. Ze keek het drietal nu weer aan. Alledrie glimlachte ze. ‘Hoi, ken je me nog, van de trein.’ Celine knikte langzaam. ‘Ron, is het niet?’ ‘Ja klopt, jij bent Celine toch?’ Celine knikte, ze krabbelde overeind. ‘Vertel eens, waarom ben je zo van streek?’ Ze keek zuchtend naar Ron en de andere twee mensen. ‘O, gewoon een beetje ruzie.’ Ze glimlachte onzeker. De andere jongen stapte naar voren. Hij stak zijn hand uit. ‘Harry, Harry Potter.’ ‘Celine...M Meijer.’ Antwoorde Celine twijfelend. Het meisje stapte naar voren. ‘Hermelien Griffel.’ Vertelde ze met een glimlach op haar gezicht. ‘Moet je niet naar de les?’ Vroeg Hermelien Griffel. ‘Nou eigelijk wel, ik ben kwaad weggelopen.’ Celine glimlachte nogmaals. ‘Hermelien.’ Zei Harry Potter geïriteerd toen hij de blik van haar zag. ‘Je moet niet zo zeuren, wij zijn toch ook niet in de les.’ Celine keek op. ‘Welke les hebben jullie?’ Ron keek haar aan. ‘Kruidenkunde.’ Celine lachte. ‘Ik ook,’ ze zag het gezicht van Ron betrekken. ‘Je bent toch geen.. Zwadderaar he.’ Celine trok glimlachend haar neus op. ‘Nee alsjeblieft, ik ben Griffoendor.’ Ze zag hoe de drie elkaar kort aankeken. Daarna begon Hermelien Griffel te praten. ‘Kom dan gaan we, we zijn al laat.’ Celine keek Hermelien met een nijdige blik aan. ‘Ik heb geen zin.’ Snauwde ze. Ze zag dat Hermelien er niets van begreep. ‘Sorry maar het lijkt me toch wel slim om...’ ‘Nee, ik ben toch niet voor niks niet gegaan.’ Celine liet zich weer naar beneden glijden en plofte op de grond neer. ‘Ik ga niet mee.’ Ze keek het drietal aan. Ze zag hoe Ron naar voren stapte. ‘Je moet wel mee, we hebben les, de eerste les van vandaag.’ Celine keek hem aan. ‘De eerste les van heel Zweinstein voor mij.’ Ron keek haar aan. ‘Nou, als je het zo wil, ik vindt het best.’ Hij keek naar eenmaal naar haar en wenkte toen zijn vrienden mee te komen. Hermelien volgde hem. Harry bleef staan. ‘Ga maar vast, kom zo.’ Vastberaden keek Celine hem aan toen de andere twee weg waren gelopen. ‘Je kunt me niet overhalen. Ga maar gewoon.’ Mompelde ze. Ze keek hem aan in zijn ogen, waarin af te lezen stond dat hij toch niet weg zou gaan. ‘Die daar zijn misschien gek maar ik wéét gewoon dat er meer is.’ Ook hij liet zich op de grond glijden en bleef naast haar zitten. ‘Tuurlijk wel, ik heb gewoon ruzie met mijn vriendin, dat is alles.’ Ze haalde ongeïntereseerd haar schouders op. ‘Als je het niet zo belangrijk vind, waarom ging je dan niet gewoon met ons mee?’ Vroeg Harry. Ze keek hem aan. Hij was best goed. ‘Nou... ik ehm, ik had geen zin.’ Verzon ze. ‘Maar, dat maakt niet uit, ik heb nooit zin in de les, toch spijbel ik niet altijd.’ Na een korte stilte draaide ze haar hoofd bij. ‘Ben je psycholoog ofzo.’ Vroeg ze glimlachend. Harry knikte. ‘Zoiets, ik ben een freak, een freak die zag dat er meer is.’ Ze schoot in de lach. Kort daarna sloeg ze haar ogen neer. ‘Goed, maar je mag het aan niemand vertellen.’ Harry knikte. Ze voelde hoe hij verschoof. ‘Zo hoef je me niet aan te kijken, dat is wat fijner.’ Celine knikte. ‘Ik heb een geheim en... Nou, daar was mijn vriendin bijna achtergekomen. Maar ik wil helemaal niet dat ze erachter komt, dan laat ze me stikken.’ Celine slikte. Voordat ze verder kon gaan voelde ze Harry’s hand op haar schouder en begon hij te praten. ‘Weetje Celine, als dat echt zo is dan is het geen goede vriendin. Jij moet ze goed bij ze voelen. Als je een geheim niet kan vertellen omdat ze je dan laten stikken, dan laten ze je maar stikken.’ Celine dacht na. Peinzend begon ze het te begrijpen. Toch kon ze het niet over haar lippen krijgen. ‘Je hoeft het niet te vertellen, ik ken je net.’ Celine keek hem kort aan. Ze slikte, alsof ze daarmee de brok mee weg slikte. ‘Ik heet g-geen Meijer.’ Mompelde ze. Het was stil aan Harry’s kant. ‘Ik heet Zwarts, ik ben de dochter van zwarts en het nichtje van, van Malfidus.’ Ze sloeg haar ogen neer en voelde haar ogen alweer vochtig worden.

Savan · Geplaatst: Ma Jun 05, 2006 16:49

Heej,

Alweer hoofdstuk 7. Ik heb er lang ove rgedaan, mede omdat ik eerst het al af had maar er niet tevreden over was en daarom opnieuw ben begonnen. Die tekening eronder is eigelijk de foto die harry niet mocht zien;)

En... bedankt: roosje1209, Lily_Jet, edana, Rock Girl, Aradia, Metje voor jullie reactie. Ik zou elk hoofdstuk wel zoveel reacties willen krijgen *hinthint*

Veel plezier met lezen^^

7.

‘Sorry een- jij bent...’ Celine keek kort om.
‘Ja, ga maar weg, net als iedereen dat vroeger deed.’ Kwaad draaide ze zich bij zodat ze hem weg kon zien gaan. Dat was echter helemaal niet de bedoeling. Met een geïntereseerde blik keek Harry haar aan. Alsof ze geen Zwarts was, alsof ze geen famillie was van moordenaars. Geen échte Zwadderaar die zich in het middenpunt van de Griffoendors bevond, want zo voelde ze het. Een vreemde, slechte, bij al die goede mensen. Ze zag hoe Harry overeind sprong. Hij rende op haar af en maakte aanstalte haar te omhelsen. Toch deed hij het niet. Net op het moment dat hij zijn armen opensloeg bleef hij staan. Met een verwarde blik liet hij zijna armen naar beneden zakken.
‘Je, je grapt maar wat toch? Je bent helemaal geen Famillie van Sirius, toch?’ Hij keek haar aan. Celine schudde haar hoofd. Dat vatte Harry verkeerd op.
‘Waarom lieg je over zoiets.’ Hij deed zijn hand naar zijn hoofd en duwde zijn hoofd naar beneden. Celine schok. Ze legde haar hand op zijn schouder.
‘Ik bedoelde het-, ik líeg niet. Het ís zo.’ Kort keek ze hem aan.
‘Dat moet ik geloven, Sirius zweerde dat hij de enige Echte zwarts was.’ Celine wenkte hem. Ze zag dat Harry achter haar aan kwam. Toen ze eenmaal in het kasteel waren begon ze te rennen. Ze rende de wenteltrap op, om zo bij het portret te komen.
‘Celine, wacht!’ Riep Harry. Celine schudde haar hoofd en gebaarde dat hij op de bank moest gaan zitten. Als een gek begon ze naar boven te rennen, haar kamer op. Daar gritste ze het boek onder haar dekbed vandaan en rende naar beneden. Hijgend kwam ze daar aan. Ze plofte neer op de bank naast Harry en legde het boek op haar benen.
‘Kijk.’ Ze sloeg het boek open op de eerste pagina, waar nu letters zichtbaar waren.
Het nobele geslacht Zwarts. Stond er in krulleters geschreven. Ze keek kort naar Harry.
‘Het is waar, het spijt me echt dat ik je niet geloofde.’ Mompelde hij, met groot starende ogen naar het boek. Celine glimachte.
‘Het maakt niet uit.’ Zei ze afwijkend. Hij bedoelde het vast niet zo. Ze bladerd verder. Ze kwam bij een foto van een vrouw met rood haar en groene ogen. Daarnaast staat een meisje met blonde haren, dat was zij zelf. Snel sloeg ze de pagina verder. Harry had het gezien. Nieuwschrierig schoof hij zijn vinger onder de pagina en probeerde hem om te slaan. Snel sloeg Celine met haar vlakke hand op de pagina.
‘Niet doen.’ Snauwde ze. Harry keek haar vreemd aan.
‘Sorry dat-die foto- privé’ Verduidelijkte ze haar reactie. Harry knikte. Celine ging verder naar de foto die ze zocht, die ze al snel gevonden had. Ze legde de pagina bloot. Een man met zwart gemiddeld lang haar en een slank, uitgemergeld lichaam keek hen met een glimlachje vanaf de pagina aan. Aan de andere kant hoorde Celine Harry zuchten. Hij streek kort met zijn vinger over de foto.
‘Wil je een kopie?’ vroeg ze voorzichtig.
‘Zou dat mogen?’ Celine knikte. Ze haalde haar toverstok te voorschijn en schetste een klein vierkantje in de lucht. Daarna wees ze op de foto. Een paar tellen later viel er een tweede foto op Harry’s schoot. Celine glimlachte.
‘En nu maken dat we naar de les komen.’ Zei ze. Harry knikte. Hij sloeg even snel zijn armen om haar heen. Celine grinnekte. Harr liet haar weer los.
‘Harstikke bedankt.’ Celine knikte en rende na Harry snel de leerlingenkamer uit, naar buiten.

De dag was fijn geweest. Celine had alle lessen verder braafjes gedaan. Het enige dat haar dwars zat was dat ze nog steeds ruzie had met Rose. Celine schoof het grodijn van haar hemel bed wat opzij. Ze keek naar Rose. Ze zag wat beweging in bij haar. Ook had ze een rood hoofd. Celine was er van overtuigd dat ze net naar haar bed had gestaard. Celine schoof het gordijn wee dicht. Ze pakte haar boek. Ze deed hem vanaf de achterkant open. Ze streek zachtjes en gecontroleerdt met haar vinger over de foto. Ze veegte snel ene opkomende traan uit haar ogen. Ze wilde dat de persoon op de foto bij haar was. Ze was zo van streek dat ze het boek demonstratief dichtklapte en met haar hand tegen haar hoofd sloeg. Ze wilde niet aan haar denken.

Savan · Geplaatst: Vr Jun 16, 2006 13:55

Heej,

Hier h8, sorry dat ie laat komt, ik heb t nogal druk met school. Dankje Aradia voor je reactie;) Reacties zijn nml altijd welkom. Bij het volgende hoofdstuk komt weer een plaatje;)

8.

Een week later, Rose en Celine hadden nog steeds ruzie, Jamie was nog niet op haar gevallen en ze ging vooral om met Harry, Ron en Hermelien.Langzaam opende ze haar ogen, maar kneep ze snel dicht tegen de zon. Ze gooide haar armen boven haar hoofd en rekte zich uit. Daarna wreef ze over haar nek. Ze gooide haar benen over de bedrand, waarna ze moeizaam opstond. Ze keek de kamer rond, iedereen, op Rose na, was weg. Celine keek niet naar haar. Ze moest naar haar toe komen, of anders, dan was het gewoon voorbij, ze kreeg wel nieuwe vrienden. Celine liep naar de trap, ze was net van plan haar voet op de trede te zetten toen een hand haar vastgreep.
‘Celine, kan ik je even spreken.’ Zei de stem van Rose. Celine keek naar achter.
‘Geen tijd, we moeten naar de les.’ Ze rukte haar arm weer los en liep naar beneden. Ze was nogal bot, maar misschien was dat gewoon de bedoeling. Ze opende het portretgat en ging opweg naar het lokaal Transfiguratie. Onderweg kwam ze Harry tegen, die vast en zeker vanaf de grote zaal kwam.
‘Harry,’ Een stem van een meisje verstoorde hun “diepgaand”gesprek over wat ze gingen doen in de les. Harry keek om, en daarom ook Celine. Een jongen en meisje, die Celine kende als Ron en Hermelien kwamen hand in hand op hen aflopen.
‘Nu wel optijd,’ Vroeg Hermelien strak. Celine knikte.
‘Jongen wat moet je toch,’ Zei Ron. Harry haalde zijn schouder op. Celine keek om hem heen. Ze zag een jongen, en wel Jamie. Een hele horde meisjes liep achter hem aan, maar hij leek alleen interesse te hebben in iets achter Celine, maar toen ze keek, zag ze niets. Opeens begreep ze het, hij keek niet achter haar, hij keek náár haar. Ze voelde dat ze rood werd. Jamie zwaaide, Celine wuifde kleintjes terug.
‘Celine kom je,’ vroeg Harry opgewekt, Celine knikte snel. Ze liep achter hem aan het lokaal in en ging, inplaats van achterin, wat het drietal deed, voorin zitten. Ze legde haar boeken op tafel. Ze merkte niet eens dat iemand naast haar ging zitten. Toen ze uiteindelijk haar toverstok ook had neergelegd mertke ze het.
‘Jamie?’ Vroeg ze verbaasd. Hij knikte.
‘Jij hebt hierna ook een tussenuur toch?’
‘Ja,’
‘Zin met mij te gaan zwemmen?’ Celine knikte langzaam, ze bloosde, Jamie zag het vast niet als een date, ze kende hem pas een week, dit was de eerste keer dat hij op haar af kwam. Ze sloeg haar boek open en staarde voor zich uit. Anderling begon te praten.
‘We gaan vandaag kussens veranderen in borden,’ begon ze zelfverzekerd. Celine verstond er iets van. Vragend keek ze Jamie aan.
‘Kussens in borden.’ Fluisterde hij. Celine knikte en gooide haar hand in de lucht.
‘Mevrouw...’ Ze keek haar aan.
‘Meijer,’ Ze hoorde een zacht kuchje vanuit achter de klas.
‘Mevrouw Meijer?’
‘Ik kan dat al professor.’ Ze keek naar Anderling die duiderlijk onder de indruk leek.
‘Nou, doe eens voor.’ Ze pakte een kussen en legde die voor Celine neer op het bureau. Celine pakte haar toverstok en wees op het kussentje.
‘Filimonta,’ fluisterde ze, er gebeurde eerst niets, waardoor iemand begon te lachen, maar al snel begon het kussentje de krimpen. Uiteindelijk stond er een felgekleurd bord voor haar neus. Anderling knikte.
‘Ga maar, en maak een verslag van het veranderen. Vijf punten voor Griffoendor.’ Celine knikte, deed haar boek in haar tas en wilde weg lopen, een hand greep haar arm.
‘Bij het meer na deze les.’ Fluisterde Jamie, Celine knikte. Ze liep het klaslokaal uit, reglrecht naar de Grote Zaal, waar ze aan een tafel ging zitten en haar eten naar binnen propte. Daarna liep ze naar haar slaapzaal en begon zich om te kleden. Haar bikini zach er leuk uit. Ze liep naar de badkamer en viste daar een handdoek uit. Ze sloeg die om en liep zo naar beneden, waarna ze tegen een boom aan het meer ging zitten. Ze keek naar de deur, daar zag ze Jamie uit komen. Hij smeet zijn tas op de grond en kwam bij haar staan. Hij trok zijn shirt uit, stond alleen in zijn jeans en nikes. Hij trok ook zijn schoenen uit. Hij grijnsde.
‘Je ziet er mooi uit.’ Hij pakte haar hand en hees haar op. Celine glimlachte zenuachtig.
‘Kom, we gaan erin,’ Hij rende op het meer af en liet zich erin zakken. Celine deed het zelfde. Ze had een rood hoofd. Jamie zag er mooi uit, hij was gespierd en zijn haar zat leuk. Ze zuchtte, ze was er nog steeds niet uit of het nu een date was of gewoon iets met vrienden. En met een twijfelend gevoel dook ze onder water en zag Jamie, hij keek naar haar, een blik die iedereen deed zeggen dat hij haar leuk vond, maar dat zag Celine er niet er niet in...

Savan · Geplaatst: Wo Jun 21, 2006 16:35

Heej

Hier een nieuw hoofdstuk met plaatje;)
Dankje: Edana,Aradia en xFietjex voor jullie reacties. Ik heb verder niet veel te vertellen, behalve: Leesse!

9.
Celine proestte wat water uit. Met een korte glimlach keek ze om zich heen, Jamie was nergens te bekennen. Opeens voelde ze iets bij haar been, gillend werd ze onder water getrokken. Ze keek naar de oorzaak, het was Jamie. Ze sloeg naar hem met haar hand, raakte hem niet. Hij zwom snel weg, Celine draaide zich onder water om en begon achter hem aan te zwemmen, soms hapte ze naar adem en kwam daarna met een glimlachje weer achter Jamie aan.Hij was onhoudbaar snel.

Na een tijdje gaf ze het op. Ze zag Jamie niet eens meer, laat staan hem te pakken. Hijgend ging ze op de kant zitten. Ze zette haar handen in elkaar en rekte zichzelf uit. De pijn deed haar genoegen. Daarna zette ze haar handen op de grond en keek over het meer uit. Ze schok, ze had niet gemerkt dat het al zo laat was, en zojuist, zojuist ging de bel.

Celine krabbelde vlug overeind en snelde naar haar kleren, die ze snel over haar bikini aanschoot. Ze zag, als ze naar het meer keek, Jamies hoofd uit het water komen en zich op de kant hijsen. Met een glimlachje gaf ze zijn broek en shirt en een kleine vijf minuten te laat wandelden ze de les binnen. Een kleine kabouter- leraar wees hen waar ze moeten gaan zitten, de les begon.

Celine liet haar boeken neerzakken op haar bed, zelf plofte ze ernaast neer. Ze keek grijnzend naar Mania, een nieuw meisje bij hen op de slaapzaal, ze zat nogal verlegen naar haar te kijken, ze sliep naast haar.

Mania was twee dagen te laat. Omdat ze erg jong was, mocht ze van haar ouders niet met de trein. Mania was veertien, op zich niet te jong om met de trein te gaan. Misschien waren haar ouders overbezorgd of zoiets. ‘Ik ga nóóit meer tussen de lessen zwemmen,’ zei ze tegen Mania, die verlegen haar schouders ophaalde. Ze schudde haar hoofd, te verlegen voor haar. Celine sloeg haar deken over haar boeken heen. Ze slenterde weer naar beneden.

In de leerlingenkamer zag ze Harry zitten, samen met Hermelien en Ron.
‘Maar Hárry, ze vindt je leuk,’ ‘Ze vindt me leuk, ja dus, ik wil niet dat ze gevaar loopt,’ Celine liep wat dichterbij, maar zei niets. ‘Harry, Ginny houdt nou eenmaal van je, dat doet ze al sinds ze je gezien heeft, en vorige jaar zei je zelf-’ ‘Vorig jaar was vorig jaar Hermelien, ik houd misschien van Ginny, misschien heb ik het daarom uitgemaakt.’ Celine slikte, met een ondraaglijk gevoel liep ze verder. Daar zag ze Jamie en Wildo zitten, die zijn arm om Jessica had geslagen, Evelyne en Rose waren nergens te bekennen. ‘Hoi,’ zei ze vrolijk, ze duwde Jamie wat opzij zodat ze ook op de bank kon zitten. ‘Hoi,’ Jamie sloeg zijn arm om haar heen en met zijn andere hand sloeg hij op haar schouder. ‘Klasse zwemmer,’ hij grijnsde, liet haar los en maakte haar haar nog in de war. Celine, die nu haar haar weer goed streek, keek hem glimlachend aan, nog steeds niet ervan bewust dat Jamie haar leuk vond. Ze stak haar hand op naar Jessica en Wildo, maar die bleken druk met elkaar bezig te zijn. ‘We hebben ruzie met Rose en Evelyne, ze waren overstuur toen we zeiden dat ze even normaal moesten doen, met dat stomme gebrabbel over dat jij een verkeerd mens was, en ons allemaal voorloog,’ verduidelijkte Jamie de situatie, en waarom Rose en Evelyne er niet waren. Celine knikte langzaam, in haar buik voelde ze kriebels. ‘Celine, Jamie, het team heeft een training, zin te gaan kijken?’ Wildo grijnsde, Celine knikte dankbaar.

Met een vreemd gevoel zat Celine recht overeind in haar bed, ze bladerde door het boek, waarna ze op de allerlaatste bladzijde terecht kwam. Ze streek voor de zoveelste keer over het plek waar het lichaam zat. Ze moest terug denken aan het gesprek van Harry, ze keek weer naar de foto. ‘Ik houd van jou Alanis, altijd, voor eeuwig,’ En met die zin besloot ze dat ze iets moest doen, ze moest vertellen dat ze een Zwarts was, al was het alleen voor Alanis.

Savan · Geplaatst: Vr Jun 23, 2006 18:07

Heej iedereen;)

Weer een stukje, wat sneller nu. Dankje:
Edana, Aradia en xFietjex voor jullie reacties;)

10.

Met het boek in haar rechterhand, dat onder haar dekbed verstopt was, werd Celine wakker. Ze liet het boek los en wreef in haar ogen. Ze keek om zich heen, met haar voeten schoof ze de deken van zich af, terwijl ze met haar handen de gordijnen open ritste. Daarna schoof ze in haar sloffen, duwde het boek onder haar kussen en bukte zich om haar kleding te pakken. Ze rommelde in haar koffer, tot ze de kledij beet had en liep naar de badkamer. Daar griste ze een handdoek uit de kast en begon zich klaar te maken. In haar eentje liep ze vervolgens naar de Grote zaal. Zoekend keek ze om zich heen, ze zag Harry zitten, die zo te zien verveeld met zijn vork in zijn eieren en spek aan het prikken was. Ze liep naar hem toe. ‘Harry,’ fluisterde ze. Ze trok hem mee aan zijn arm. ‘Wat,’ Zei Harry, lichtelijk agressief. ‘Ik ga het vertellen,’ Harry haalde zijn schouders op. ‘Als je dat nodig vindt,’ Het klonk nogal gevoelloos, en Celine keek hem kwaad na. Ze drentelde weer even snel naar de zaal, waar ze Jamie zag zitten. ‘Jamie,’ siste ze, hij keek om, zag Celine en zijn mond krulde een glimlach. ‘Wat, lieverd,’ Hij grinnikte om zijn eigen grap en liet zich meevoeren de zaal uit, het terrein op. Celine ging zitten en staarde hem aan. ‘Nou, wat is er?’ vroeg hij. Celine keek hem aan, zuchtte, en begon te praten. ‘Ik heb- ik heb gelogen over wie ik ben.’ Ze keek hem strak aan. ‘Ik heet-’ ze slikte. Jamie vond het zo te zien best komisch. Kwaad keek Celine hem aan. ‘Serieus nu!’ riep ze uit, Jamie knikte geschokt. ‘Ik heet Zwarts,’ Celine keek hem aan, zijn gezicht betrok. ‘Hoe bedoel je, ik heet Zwarts,’ Celine zuchtte hoorbaar geërgerd. ‘Ik heet geen Meijer, ik heet Zwarts, mijn moeder heet Zwarts, mijn vader...’ Ze stopte, keek hem aan en zag dat ze al genoeg had gezegd. Hij keek haar aan. ‘Ik heb gelogen over wie ik ben.’ Celine keek naar haar voeten. ‘Je hebt wát gedaan, sorry, maar volgens mij zit er iets in mijn oren,’ zei hij kwaad. ‘Ik heb, heb gelogen.’ Ze keek hem aan, maar zag nog net dat Jamie zich omdraaide en wegliep.

Een week nadat ze het had verteld, en nog steeds niet met Jamie had gepraat verder, zat Celine huiswerk te maken voor Verweer tegen de zwarte kunsten, toen ze Rose zag. ‘Celine,’ Celine keek om. Ze was allang niet boos meer, al was ze zelf verzekerd en niet van plan naar Rose toe te komen. Ze keek haar aan, en wenkte haar onzichbaar. Rose ging naast Celine op een stoel zitten. ‘Ik heb, ik heb gehoord wat er was,’ Celine keek haar kort aan. ‘En,’ Rose zette zich overeind. ‘Ik snap niet waarom je er zo vreemd over doet, je kan het toch gewoon zeggen, wat maakt het uit.’ Ongelovig schoot Celines blik naar Rose. Rose vond het niet erg, omdat ze wist dat er iets was, in tegenstelling tot Jamie.... ‘Meen je dat?’ vroeg ze. Rose knikte. Ze stak haar hand uit. ‘Vrienden? Om zoiets onbenulligs moet je niet vreemd gaan doen hoor.’ Celine knikte en nam dankbaar haar hand aan. Rose ging zitten met een glimlach en keek naar haar huiswerk. ‘Je kan dat wel overschrijven, ik heb het al,’ Celine grijnsde, Rose was weer terug. Ze stond op en klapte haar boek dicht. ‘En, hoe waren je eerste weken?’ Celine haalde haar schouders op. ‘Saai, niet veel gebeurd en zo.’ Ze grijnsde en gaf het wachtwoord aan de dikke dame. In de leerlingenkamer zag ze Jamie, ze liep snel verder. Rose leek het te snappen. Ze hield de deur van de slaapzaal open. Er hing vanaf vandaag een poster in de slaapzaal.

Feest-bal.

Aangezien we het nodig vinden voor iets gezelligs, met deze barre tijden, hebben we een “opkick” bal georganiseerd. Deze zal plaats vinden op 1 oktober in de grote zaal. De aanvang is om 20.30 en de deuren sluiten om 11.30 uur. Kleding kun je zelf regelen.

Het schoolcomité. Kwaad greep Celine het van de muur. Er stond een plaatje van een hartje op, met twee mensen die elkaar omhelsden, en die iets in de trant zeiden van: ‘Kom plezier maken.’ Ze kneedde met haar rechterhand de poster tot een klein propje papier en smeet het in de haard. Alsof íemand in staat was plezier te maken

Savan · Geplaatst: Vr Jul 14, 2006 17:58

Heej lezers,

Het spijt me echt heel erg dat het zo lang heeft geduurd maar hier eindelijk het volgende stukje. Mijn dank aan mijn lieve beta-reader xfietjex. Ik zou niet meer weten wie er allemaal gereageerd hebben, toch bedankt en mijn nederige excuses.

Savan
11.

Het was twee weken later en de ruzie tussen Jamie en Celine was nog steeds aan de gang. Celine was laat naar bed gegaan de dag voordat ze vroeg gewekt werd.
Roses gezicht hing boven dat van Celine. Ze zwaaide met haar rechterhand voor Celines ogen. Celine opende die voorzichtig en keek haar aan. ‘Het is zaterdag Celine, kom mee,’ zei ze. Ze trok Celine haast uit haar bed, waardoor die struikelde en languit op de grond lag, nog slaapdronken. ‘Wat maakt het uit.’ Celine keek nogal geïrriteerd naar Rose. Rose keek haar verbaasd aan. ‘Heb ik dat dan niet verteld?’ Met opgetrokken wenkbrauw keek Celine haar aan. ‘Wat heb je me niet verteld?’ Rose glimlachte. ‘Ik ga samen met Joey, mijn broer, vandaag, morgen en maandag naar huis. Mijn zus gaat trouwen en daarna gaan we iets doen. Anderling was zo aardig me vrij te geven.’ Celine knikte. ‘Ja, en wat moet ik daarmee?’ Rose keek haar lichtelijk boos aan. ‘Afscheid,’ antwoordde Rose. ‘O ja..’ Celine haalde haar schouders op. ‘Hug,’ Celine werd geknuffeld door Rose, die grijnsde en zwaaide. Ze pakte een rugtas van haar bed en liep de zaal uit. ‘Doei Rose,’ riep Celine haar nog na, daarna krabbelde ze overeind, slapen had geen zin meer.

Ze liep geeuwend naar de badkamer, waar ze zich met een plens water opfriste. Daarna schoot ze snel in haar kleding, een zwarte jeans met blousje. Daarover had ze haar mantel aan. Met loodzware benen liep ze naar beneden en keek de leerlingenkamer rond. Daar op de bank zat Harry, geheel alleen. Celine liep naar hem toe. ‘Zijn Ron en Hermelien er niet?’ vroeg ze hem nieuwgierig. ‘Nee, ze zijn wandelen op het terrein en daarna door naar Zweinsveld, ik had geen zin.’ Zijn stem klonk vermoeid en Celine betwijfelde of hij wel goed had geslapen. ‘Oja, Zweinsveld was vandaag.’ Ze keek hem met een klein glimlachje aan, waar hij bedroefd op reageerde. Celine tilde zijn benen op en ging naast hem zitten. ‘Is er wat?’ Ze keek Harry’s kant op, haar vraag werd bevestigd met een verrimpeld gezicht. ‘Ik heb ruzie gehad met Ginny,’ Celine keek hem onbegrijpelijk aan. ‘Ze was mijn vriendinnetje,’ verduidelijkte hij. Celine knikte. ‘En, ze vind je nog steeds leuk maar jij haar niet?’ gokte ze op goed geluk. ‘Nee, we vinden elkaar nog allebei leuk maar, nou, laat maar.' Celine keek hem kort aan, glimlachte dan. ‘Zeg Celine,’ vroeg hij. ‘Ja?’ Celine keek naar Harry wiens gezicht een beetje opklaarde. ‘Volgende week is dat bal, heb je zin met mij te gaan?’ Celine keek hem onbegrijpelijk aan, ze kon toch niet met Jamie, dus waarom niet? ‘Eh- ja, als vrienden, natuurlijk.’ Ze zag Harry overdreven knikken. ‘Ja tuurlijk, als vrienden.’

Alleen en verlaten slenterde Celine over het terrein van Zweinstein, nergens waren leerlingen te bekennen. Het was een natte zondagmorgen, en nogal vroeg, tenminste, als je zes uur vroeg vond voor een zondagmorgen. Met haar handen in haar zakken en trillend van de kou, aangezien ze nat was geregend, liep ze richting het meer. Terwijl ze de heuvel op liep,kon ze enkel één iemand zien zitten, deze persoon had zijn voeten in het water gezakt. Celine plofte naast hem neer en hield haar benen veilig op de natgeregende, maar in ieder geval drogere grond. ‘Hoi,’ mompelde de jongen. Hij had een zachte maar mooie stem. ‘Hoi.’ Celine keek even zijn kant op, niet wetend wat ze moest doen. ‘Mooi weer he,’ zei hij sarcastisch. Celine knikte alleen maar. Nu pas keek de jongen haar aan. Hij had blond, in model gekamd haar en blauwe ogen. Zijn blonde haar plakte tegen zijn voorhoofd. Om zijn lippen was een klein glimlachje. Ook Celine dwong zichzelf te glimlachen. ‘En, waarom loop jij hier?’ De jongen keek nu een stuk vrolijker. Celine haalde haar schouders op. ‘Zomaar, jij?’ Ze keek de jongen aan. ‘Ruzie.' Celine knikte. ‘Ik ook.’ De jongen schoot in de lach. ‘Thomas, jij?’ ‘Celine.' De jongen knikte. Ze staarden allebei een aantal tellen naar het water.
‘Welke?’
‘Met wie?’ Ze schoten allebei in de lach.
‘Ga jij maar eerst,’ glimlachte Celine. Thomas knikte.
‘Met wie heb je ruzie?’ zei hij. Celine haalde haar schouders op. ‘Vriend van me.’ Thomas knikte opnieuw, Celine vond dat hij wel erg vaak knikte.
‘Ik ook.’ Celine glimlachte.
‘Welke afdeling zit je?’ Ze keek hem afwachtend aan. ‘Ravenklauw, jij?’ ‘Griffoendor.’ Ze zag Thomas knikken, alweer. Ze kon het niet laten hem met een licht grijnsje aan te kijken. ‘Wat heb jij, een houd-je-hoofd-stil fobie ofzo?’ zei ze, totaal niet beledigend bedoeld. ‘O, sorry, dat doe ik altijd.’ Thomas keek haar aan. Celine stond op en wees naar het kasteel. ‘Ik ga maar weer.’ Ook Thomas stond op na Celine dat had gezegd. ‘Ja, ik ook, zullen we samen gaan?’ Dit keer knikte Celine. Ze liepen een tijdje zwijgend naast elkaar, ze hoorde vanalles, leerlingen waren er niet te zien. ‘Zullen we anders nog een stukje lopen?’ Celine keek Thomas vragend aan, waarom wilde hij nog een stukje lopen? Maar eigenlijk maakte het niets uit. ‘Ja, oke.’ Ze draaide naar de kant van het bos, en een rond huisje waarvan Celine de bewoner nauwelijks gesproken had. Volgens een aantal kinderen was het de leraar verzorging van Fabeldieren die er woonde, maar Celine had dat niet in het vakkenpakket. Thomas en zij liepen door, tot ze bij het bos aankwamen. Thomas keek haar aan, maar Celine had geen idee dat ze er niet in mocht. Celine stapte stevig door. Thomas kwam haar al snel achterna gerend. Ze liepen nog een tijdje zwijgend tot Celine stopte. ‘Hoorde je dat?’ Ze keek Thomas aan, die haalde zijn schouders op. ‘Nee, ik hoorde niks.’ Celine keek hem bedenkelijk aan. Weer dat geritsel. ‘Nú moet je het toch gehoord hebben,’ Thomas schudde zijn hoofd. Na een minuut klonk er een klap, alsof iets tegen een boom was aangelopen. Met angstige ogen keek Thomas haar aan. Celine deed haar mond open om hem te vragen of hij dat hoorde, maar voordat ze geluid kon maken knikte hij. ‘Ja, dat hoorde ik wel.’ Zijn stem was anders als daarnet, het was alsof een muis zijn stem beheerste.

Angstig slopen ze verder, maar het geritsel hield niet op. Celine duwde een struik opzij, zodat ze verder konden lopen. Verstijfd bleef ze staan. Ze keek in twee grote bruine ogen, die haar aanstaarden met een uitdrukking van intense woede. Celine kon niet zien wat het was, of eerder, ze wist niet wat het was. Het wezen, wat waarschijnlijk een dier was, had een bruine vacht. Zijn adem was angstaanjagend en zijn lengte wel 20 keer zo groot als die van Celine. Celine probeerde zich te herinneren hoelang ze al in het bos liepen. Ze kon zich nog vaag het kasteel herinneren, de bomen die steeds dichter op elkaar groeide en het pad dat zich steeds meer scheidde van de lopende Thomas en Celine. Ze slaakte een kreet. Het ding had een boom gepakt, had die alsof het een speeltje was omlaag gebogen en omhoog laten schieten. Celine bukte zich, in poging zich te verstoppen. Op dat moment werd ze een stuk omhoog getild, blijkbaar had ze op de voet van het wezen gestaan. Ze werd zo’n drie meter achteruit gegooit, boven op Thomas. ‘Een reus,’ mompelde hij, met datzelfde piepstemmetje.

De hand van de reus kwam steeds dichter en dichterbij. Celine kneep in de arm van Thomas, en hij kneep op zijn beurt in de arm van Celine. Achter zich hoorde ze geritsel, maar daar lette ze niet op. De hand kwam steeds verder. Ze voelde een gevoel van schuurpapier en hapte naar adem. Een vinger zolang als als haar lichaam kwam tegen haar aan. Binnen een paar tellen vloog ze naar achter, met een pijnlijk harde vaart tegen een boom. Ze zag een licht. Was het niet zo dat mensen die dood gingen licht zagen? Maar hoorde ze dan ook dat geroep? Ze wist het niet, en enkele tellen daarna verloor ze haar bewustzijn.

Savan · Geplaatst: Zo Jul 16, 2006 17:08

Heawjj,

Verassend snel voor zo'n groot stuk post ik hier:P Bedankt Aradia voor je lievige reactie. Dit keer is mijn stuk niet bij de reader geweest, vergeef mij, Fiedel. Goed, ik zet hier eerst het stukje neer, straks edit ik het plaatje wel...

Savan

12.

Een vage schim werd zichtbaar. Daarna meerdere. Celine opende haar ogen maar kneep ze snel weer dicht tegen het licht. Ze voelde een zware hoofdpijn en iets in haar arm. Ze had geen idee wat er was gebeurd. Ze voelde iets op haar arm, waardoor ze zo schok van de pijn dat ze overeind schoot, om met een kreet van pijn weer neer te vallen op haar bed. Ze hoorde overal om haar heen gefluister. Van links en rechts. Langzaam opende ze haar ogen en probeerde te wennen aan het licht. Beelden van de kamer vormden zich. Ze lag op een eenpersoonskamer. Een blauwe deur schijde de kamer van de gang. Voor de deur en ramen hing een gordijn. Er danste een hoofd met blonde haren voor haar hoofd. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Celine?’ Hoorde ze een jongensstem fluisteren. Nu pas opende ze geheel haar ogen. Zonder een wazig beeld keek ze naar boven. Een wit, oersaai plafond staarde terug. Ze perste zo hard ze kon wat geluidjes naar buiten. Ze hoorde kleine passen. Het kleine hoofdje van Gwenn keek haar afwachtend aan. Celine was verbaasd, wat deed Gwenn hier nou? Maar het kwam al op. Natuurlijk, ze lag in het hospita in school en Gwenn was hier toevallig. De hoofdpijn en buikpijn nam steeds meer af. Ze voelde zich verbazingwekkend goed. Naast zich hoorde ze allerlei gefluister. Ze keek opzei. Thomas stond naast haar, samen met een hele grote man. Celine had haar hoofd opgetilt, maar van de schrik liet ze die op haar kussen neer komen.

De grote man kwam dichterbij. Celine draaide haar hoofd bij, zo kon ze hem toch zien. ‘Het spijt me, i-ik lette niet op,’ Celine keek hem ongelovig aan, was hij de schuld, maar de dader leek veel groter geweest te zijn. ‘Maar, dat ding hij was- groter,’ niet begrijpend keek ze hem aan. Ze zag hoe de man rood werd en haar zegje wegwuifde. ‘Celine gaat het?’ Vroeg Thomas met een bezorgd gezicht. Celine knikte. ‘Ben ik lang weg geweest?’ mompelde ze zwakjes. Thomas schudde zijn hoofd. ‘Een half uurtje ofzo,’ Celine keek van Thomas naar de man. ‘Hoe kom ik hier?’ De man boog zijn hoofd. ‘Ik heb je getilt, we waren al snel in het kasteel, we zijn hier zo’n tien minuten ofzo. Gaat het echt?’ Celine knikte. Op dat moment kwam madam pleister eraan. Ze mompelde iets van: ‘hechting van bot goed doorstaan, schammen in goede conditie.’ Afwachtend keek Celine naar madam pleister. ‘Oke,’ Zei ze. ‘Je mag naar huis, heren, ga alsjeblieft de zaal uit, mevrouw moet zich om kleden,’ Celine zag hoe Thomas en de man de zaal uitliepen en ze probeerde voorzichtig te gaan staan. Behalve een stekende pijn in haar linker knieschijf en een brandend gevoel op haar hele lichaam viel het mee. ‘Je had je knieschijf gescheurt, de schaafwonden zijn tegen zo’n twee weken geheel verdwenen.’ Celine keek haar dankbaar aan en legde de ziekenzaal kleding op het bed. Ze keek om zich heen, Gwenn was zeker al vertrokken. ‘Bedankt madam,’ Zei Celine met een kort glimlachje. Madam Pleister knikte en drukte nog kort een papier met pakje in haar handen. ‘Dit kwam met de post in de grote zaal, het is hier heen gestuurd,’ Celine liep glimlachend de zaal uit, ietwat vreemd maar het viel ook wel weer mee.

Ze glimlachte nog naar de man die weer weg liep. Daarna draaide ze zich naar Thomas. ‘Ik zie je graag nog eens, ik ga nu,’ Thomas knikte. Celine draaide zich om. Op het moment dat ze we wilde lopen voelde ze een hand op haar schouder. ‘He, het spijt me echt van dat bos,’ Celine schudde haar hoofd. ‘Het is niet jou schuld, nou, volgens mij had je ruzie, ik zou het maar goed maken,’ Thomas knikte en ze draaide zich allebij tegelijk om en liepen elk naar hun eigen leerlingenkamer.

Celine zat op haar bed. Ze keek gedachteloos naar het paketje op haar schoot, nog steeds ongeopend. Ineens schoot haar een gedachte te binnen, die zich vormde door het kriegelige handschrift dat op de envelope stond. Op dat moment kon ze zich er niet van weerhouden de envelope nieuwschrierig open te scheuren.

Hoi lieverd,

Toen ik dit jaar voor de zoveelste keer keek naar de toegevoegde leerlingen, dit keer bij de zevende jaars, van je school zag ik een naam staan. “Celine Meijer” stond er. Vaag herkende ik je peetnaam. Ik drukte op de naam, we hebben hier een colputer, of zoiets, maargoed, ik drukte dus op de naam en zag de foto staan die je afgelopen zomer naar me hebt gestuurd. Ik vroeg me natuurlijk gelijk af waarom je “Meijer” had staan, en waarom je geen “Zwarts” had staan. Toen pas begreep ik dat je je schaamde, je schaamde je voor iets wat je altijd zal hebben Celine, je schaamde je voor mij, ik ben ook een Zwarts, weet je nog. Ik heb ingezien dat je meer geheimen hebt. Je bent geen meisje die zoiets eeuwig zal kunnen verbergen. Als je later een vriendje krijgt moet je het hem vertellen, en al die andere dingen. Je zal Harry Potter ontmoeten, en eens zal hij iets tegen je zeggen, jullie zullen misschien wel vrienden worden, je moet “het” hem zeggen Celine, en niet alleen dat je een Zwarts bent. Om te oefenen heb ik iets bijgesloten bij deze brief, gebruik het, en dan kun je over een paar maanden alles zeggen. Ik stop nu, ma komt straks terug en als ze ziet dat ik bij de buren ben vermoord ze me. De buren zijn Dreuzels, begrijp je? Kus van mij,

Alanis.

Celine staarde een moment naar de brief en richtte zich tot het pakje, ze scheurde het papier eraf. Een wit boek met een zilveren ketting en zwarte stikker staarde haar aan. Op de stikker was: Topsecret! Geschreven. Ze sloeg hem open. Op elke bladzij stond een dag. Van Maandag tot Zondag. Daarachter stonden twee streepjes. Celine begreep dat het een dagboek moest zijn. Ze staarde ernaar. Alanis, waarom stuurde ze dit haar? Ze sloeg het boek dicht en legde het zorgvuldig opgeborgen naast haar fotoboek. Daarna liep ze naar beneden.

‘Celine!’ Met een vreemde uitdrukking op haar gezicht keek Celine richting Jamie. Hij stond in de deuropening van de jongensslaapzaal. Op dat moment stormde hij de trap af. Ongemakkelijk bleef hij tegenover haar stil staan. Celine keek hem verwchtingsvol aan. ‘Ik- ik eh,’ Hij haalde diep adem. ‘Ik hoorde wat er was gebeurd en, nouja,’ Celine grijnste. ‘Ja, het gaat goed met me,’ Ze zag Jamie opgelucht kijken. ‘Ik-het’ ‘Het spijt me,’ mompelde hij ongemakkelijk. Celine keek hem verbaasd aan. ‘Nee, het spijt míj, ik had eerlijk moeten zijn, echt, het spijt míj.’ Afwachtend keek ze Jamie aan. ‘Ja, eh, oke,’ Celine glimlachte dankbaar. ‘Wil, wil je anders samen huiswerk maken, Rose is er niet dus-‘ Celine glimlachte. ‘Ja, goed,’ Ze liep samen met hem naar de bibliotheek, waar ze aan hun DADA huiswerk begonnen. Celine was net een stuk aan het lezen van weerwolven, over ene Hans dakoe, die uitlegde hoe het was weerwolf te zijn, toen ze iets op haar hand voelde. Ze keek op. Jamies hand rustte op die van haar en Jamie las quissy- onschuldig in zijn boek en deed net alsog hij niets anders zag. Celine schudde haar hoofd en las verder, terwijl ze zenuachtig haarhand weg trok en een plukje haar achter haar oren streek.

Uiteindelijk na de laatste woorden te hebben opgeschreven klapte ze haar boek dicht, gelijkt daarna hoorde ze dat van Jamie ook dicht gaan. Celine keek glimlachend op. ‘Al klaar?’ Jamie schudde zijn hoofd. ‘Ik snap er niets van,’ mompelde hij. Celine grijnste. Ze schoof zijn werk naar haar toe en verbeterde punten, streepte dingen door en schreef dingen af. Na zo’n vijf minuten schoof ze het weer naar Jamie. ‘Hier,’ Ze glimlachte en stond op. Ze zette het boek terug in de kast. Het papiertje vouwde ze op en stak het in de zak van haar vest.

Ze keek even naar Jamie, wiens boek nog op de tafel lag. ‘Nou, ik ga maar eens denk ik,’ mompelde ze. Jamie knikte. Net toen ze weg wilde lopen voelde ze de warme hand van Jamie, waarschijnlijk, op die van haar. Ze draaide zich vragend om. Op dat moment werd ze naar hem toegetrokken. Ze keek hem enkele seconden aan. Vlak daarna voelde ze dat Jamie zijn lippen op de hare drukte. Verbaasd keek ze hem van heel dichtbij aan. Ze zoende niet terug, dit had ze níet verwacht. Zachtjes duwde ze hem weg. ‘Jamie ik-‘ Ze keek hem met smekende ogen aan. Nee, ze kon het niet, dit wilde ze maar, ze kon het niet, ze kende hem net. Of, ze kende hem een aantal weken. ‘Maar Celine,’ Bijna smekend keek hij haar aan. ‘Nee Jamie ik wil dit niet, niet hier, niet nu, misschien ooit,’ Celine hoorde haar eigen woorden aan, walgelijk. Toen ze hem weer aan keek was ze de twijfel helemaal vergeten. Ze wilde zich tegen hem aandrukken, hem voelen. Celine keek hem aan. Ze drukte snel een kus tegen zijn mond en draaide zich snel om. Ze rende weg.

Hoi,

Ik weet dat dit de eerste keer is dat ik je scrijf maar, ik moet écht iets kwijt. Ik wil niet eerst dat geneuzel over van wie ik je heb enzo. Ik heb net gezoend, met een jongen waarop ik opslag verliefd was geworden. Daarom vind ik het zo vreemd dat ik me er niet goed bij voel, en toch voel ik me er el weer goed bij, snap je me? Ik niet.
Toen hij me zoende voelde ik iets heel vreemd, iets wat ik nog nooit eerder had gevoelt. Maar ergens anders, op een plekje dat steeds meerging overheersen was het gevoel hem weg te duwen. Ik snap het niet, hij is lief, knap en toch voel ik me slecht. Misschien moet ik er met Rose over praten, al moet ik dan tot Maandag avond wachten...

Met een vreemd gevoel in haar mag sloeg ze het boek dicht. Ze stak het stokje weer in de ketting en borg het op. Daarna sloeg ze de deken om zich heen en viel in slaap, ver weg dromenland in.

Klikerdeklik....

Savan · Geplaatst: Za Aug 05, 2006 12:38

Hoihoi,

Na heel lang wachten, opnieuw een stukje, bedankt reactiegevers, als krijg ik blijkbaar alleen van één iemand reacties:P

Savan

13.

De volgende dag liep Celine met ongekamde haren naar beneden. Ze streek ze even glad. Ze keek om zich heen. Tot haar schrik zat Jamie bij de haard, hij leek totaal niet blij. Jamie keek op, zijn gezicht veranderde. Om niet uit de toon te vallen liep ze naar hem toe. Ze schonk een dodelijke blik naar Belinda, een meisje uit haar jaar. Celine liet zich naast Jamie op de bank ploffen. Even keek ze hem aan en verstijfd als hij opnieuw zijn lippen op de haarre drukt. Ze kijkt even naar Belinda, die rood werd. ‘Jamie,’ Mompelde Celine. Maar hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, niets,’ Celine legde haar hand op die van hem. ‘Jamie ik vind je heel aardig maar ik ben níet verliefd,’ loog ze. Ze kon dit gewoon niet. Ze zag Jamie verstrakken. ‘Ik-eh ik-‘ Hij kwam niet verder. Hij stond op en rende de leerlingenkamer uit. Met een vals gezicht rende Belinda achter hem aan. Celine sloeg zichzelf met een kussen. Ze hoorde iets naast zich, Hermelie. De laatste tijd waren ze meer close geworden. ‘Celine waarom lieg je?’ vroeg ze. Celine keek haar beledigd aan. ‘Ik lieg niet,’ beet ze haar toe. Hermelien schoot in de lach. ‘Nee, oke, als jij het zegt,’ ze liet zich naast Celine vallen. ‘Hoe gaat het met jou en Ron?’ Hermelien haalde haar schouders op. ‘Ach,’ Celine trok een wenkbrouw op. ‘Nou ik denk-‘ Celine zag haar aarzelen. ‘Hij heeft vast een ander,’ siste ze somber. Celine schrok. ‘Zo is Ron niet,’ Zei Celine zeker van haar zaak. ‘Nee, jij weet het,’ Geirriteerd naar Celine kijkend stond ze weer op. ‘Ik ga wandelen, ga je mee?’ Celine schudde haar hoofd. ‘Ik heb een fobie voor wandelen, ik denk dat ik Thomas ga opzoeken,’ Hermelien knikte begrijpend en vroeg niet eens wie Thomas was. Celine stond op. Toen ze naar buiten liep zag ze Jamie en Belinda zoenend tegen de muur staan. Het ging nogal wild en Jamies rechterhand was nergens te zien. Celine moest bijna kotsen bij het zien ervan. Ze voelde zich ook jaloers. Ze stapte op het tweetal af. Belinda zag het, deinste opzij en ging buiten haar berijk staan. Celine keek naar Jamie. ‘Verliefd he?’ snauwde ze. Jamie kleurde. Celine ging dichterbij staan. Jamie strekte zijn hand uit en wilde haar zoenen. Celine gaf hem een knietje in zijn kruis. ‘Van mijn part lebber je de hele school af, maar van míj blijf je af,’ Jamie keek beduusd. Celine voelde een vuurtje branden, ze haatte hem, ze haatte Belinda. Jamie stond dubbelgebogen in de gang. Celine spuwde voor zijn voeten en draaide zich woedend om. Ze zag hoe Belinda een laatste knoopje probeerde vast de drukken, het lukte niet. Woedend keek ze haar aan, liep op Belinde af en stootte in het voorbijgaan met haar schouder tegen die van Belinda. Kwaad stampte ze weg richting de leerlingenkamer van Ravenklauw. Ze leunde tegen de traprand aan. Na een tijdje kwam een donker meisje met zwart krullend haar naar buiten. Celine stapte naar haar toe. ‘Hoi, ik ben opzoek naar Thomas, is hij er,’ vroeg ze. Het meisje knikte en stak haar hoofd naar binnen. ‘Thomaaaas,’ gilde ze schrel. Ze trok haar hoofd weer terug. ‘Hij komt eraan,’ glimlachte ze. ‘Bedankt,’ Celine leunde weer tegen de traprand. Toen ze iets hoorde keek ze op, Thomas kwam uit de deuropening. ‘Hoi,’ Celine liep op hem af. ‘Hee,’ antwoorde hij. ‘Zullen we een stuk gaan lopen, door het kasteel, naar die bieb ofzo?’ stelde Celine voor. Thomas knikte. Ze liepen de trap weer af. De bieb was dichtbij. ‘Waarom kom je naar me toe Celine?’ Vroeg Thomas duidelijk geintereseerd. ‘O, ik dacht, nouja, ik verveelde me en Rose is nog niet thuis enzo,’ Thomas knikte. ‘Waarneer komt ze?’ ‘Vanavond,’ Ze gingen nar de bieb. ‘Ik moet straks wel weg hoor, ik heb nog les.’ Celine sloot haar ogen, jammer genoeg wel, bedacht ze zich. ‘Ja, ik heb een soort van bijles.’ Ze haalde haar schouders op, Thomas knikte begrijpend en hield de deur van de bieb open zodat Celine erin kon gaan.

Savan · Geplaatst: Zo Aug 06, 2006 14:57

Hooihoii

Ten eerste wil ik Ilsje en Aradia bedanken voor hun o zo lieve reactie. En bij Ilsjes reactie, die een lijstje gaf met vragen die bij haar op kwamen, kwam een ideetje op. Zouden jullie, die dit lezen, een lijstje kunnen in sturen met de vragen erin die jullie graag beantwoorden zouden hebben in het verhaal, ik heb namelijk een aardig idee, maar wie weet mis ik wat. Verder vind ik dit hoofdstuk zelf nogal saai, maar ik zet hem er gewoon neer.

Kus Ik.

14.

‘Is er wat Celine?’ vroeg Thomas. Celine schudde haar hoofd, ze sloeg een bladzijde om en maakte opnieuw aantekeningen. ‘Echt niet,’ Celine haalde haar schouders op. ‘Nou, ja, ik heb echt ruzie gehad met die vriend, maar ik dacht echt dat het voorbij was, hij had me-‘ Ze stopt. ‘Hij had me gezoend,’ mompelde ze zachtjes. Celine merkte dat Thomas naast haar kwam zitten. ‘En toen,’ vroeg hij zachtjes. ‘Toen ik beneden kwam vanochtend zoende hij me weer, en toen ik zei dat ik niet verliefd was rende hij weg. Ik wilde naar jou gaan en ik zag he zoenen met iemand anders, ik heb hem een knietje gegeven.’ Thomas keek nog steeds lief, Celine was blij dat hij er was. ‘Bén je niet verliefd,’ vroeg hij. Celine haalde haar schouders op. ‘Ik denk het wel,’ Ze keek Thomas aan. Die keek haar met een lieve blik aan. ‘Maar waarom lieg je dan,’ Celine haalde nogmaals haar schouders op. ‘Ik weet niet,’ Thomas schudde zijn hoofd. ‘Je moet naar hem toe gaan, Jamie is iemand die veel in trek is bij de meisjes, hij reageerde zijn verdriet gewoon af,’ Celine fronste haar wenkbrouwen. ‘Ja, misschien heb je wel gelijk,’ Ze keek naar de zinvolle woorden op haar papier. Ze verfrommelde het papier en wierp het in de prullenbak. Daarna sloeg ze het boek dicht en zette het terug. ‘Ga je mee,’ Thomas schudde. Celine glimlachte. ‘Tot ziens Thom,’ Thomas knikte, zoals altijd, en Celine liep richting deur. Ze keek nog een keer om.

Met een grote zucht duwde Celine de deur van het volgende lokaal open, waar was Jamie in godsnaam gebleven. Ze sloeg de deur verveeld weer dicht en opende de volgende. Zo bleef ze een halfuur alelrlei deuren openen zonder dat ze Jamie vond. Ze gaf het op. Teneergeslagen liep ze naar buiten, waar de regendruppels over haar gezicht stroomde. Daar zag ze een bekend gestalte. Jamie zat tegen een boom en hield met gestrekte armen een brief voor zich. Hij mompelde de brief, alsof hij hem voorlas aan iemand. Celine kon niet zien wat hij mompelde. Ze stapte naar hem toe en pas toen ze vlak voor hem stond zag hij haar. ‘Celine,’ geschokt duwde Jamie de brief in zijn zak. Celine schoof met haar voet over de grond. ‘Het spijt me van daarnet,’ mompelde Jamie. Celine keek op. ‘Mij ook, echt,’ Ze staarde naar haar voeten. Jamie stond op. ‘Celine, waarom deed je me laten denken dat je ook verliefd was,’ Celine haalde haar schouders op, maar in het echt wist ze het wel. ‘Dus je bent niet verliefd,’ Celine haalde haar schouders op. ‘Misschien ook wel,’ zei ze meer tegen zichzelf als tegen Jamie, natuurlijk hoorde hij het wel. ‘Dus je bent wél verliefd,’ Zei Jamie opgetogen. Celine knikte voorzichtig. Bijna gelijk voelde ze de warme hand van Jamie weer. Ze wilde inhouden, het voelde of ze haar broer vast hield als vriendje. Maar op het moment dat Jamie haar zoende wilde ze niets anders meer dan terug zoenen en vergat ze de wereld om zich heen.

Het nieuws dat Jamie Dowlands een vriendinnetje had ging als een lopend vuurtje door de school. Celine vond het vreselijk om toe te kijken naar hordes meisjes die ineens niet meer achter Jamie aan drentelden omdat ze iets met hem wilde. De zelfde meisjes keken nu met een vuile blik naar haar, alsof Celine hun vriendje had afgepakt, Celine vond het niet eerlijk, maar tegelijkertijd genoot ze ervan om bij Jamie te zijn.

Die avond was Celine op haar kamer, Rose was al weer terug en eiste veel informatie vanavond, eindelijk had ze Rose van zich af kunnen schudden. Rose lag op haar bed en ademende diep in en uit, wat betekende dat ze sliep. Celine bladerde door haar fotoboek. Ze kwam de foto van twee meisjes tegen, de foto die ze de mooiste en dierbaarste vond, de foto van haar en een meisje met rode haren, het meisje had rode haren die over haar gezicht hingen en een stel mooie groene ogen. Belle. Belle was haar vriendin geweest, tot ze naar Zweinstein vertrok. Belle wist alles van toveren en Zweinstein, ze was er immer zelf ook geweest, Belle was zo’n vijf jaar ouder als Celine. Celine bladerde verder en uiteindelijk kwam ze bij een foto die ze haatte. Een jongen van ongeveer 17, 18 staard ehaar glimlachend aan. Hij had blond/bruin haar en mooie ogen. Hij leek exact op Jamie, en dat was ook de reden dat Celine eerst getwijfeld had. Ze streek met haar vinger over de foto. Godzijdank bestond er nog iets als schrijven, en stond er met keurige letters onder de foto geschreven: Richard Black, 20.