[AF] Lily, James & co.; from nightmare to dream

celtic_me · Geplaatst: Wo Jul 05, 2006 19:31

Wat jullie misschien al is opgevallen, is dat ik niet echt mijn ding kon doen met Harry-verhalen, vandaar dat ik het eens over een andere boeg wilde gooien met

Lily, James & co.; from nightmare to dream

HOOFDSTUK 1: TROUBLE IN PARADISE

,, Eindelijk terug naar Zweinstein.” Ging er door mijn hoofd. De perfecte plek om op te groeien en kattekwaad uit te halen. De perfecte plek voor James Potter. De perfecte plek voor mensen zoals mij. Jep, ik ben James Potter, 17 en niet normaal. Voor de normale wereld toch niet. Ik ben een Tovenaar, en dit is alweer mijn voorlaatste jaar op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus. Net zoals ieder jaar keek ik er enorm naar uit. En hoe zou het ook komen, ik kon al mijn vrienden weer zien, dat betekende Sirius Zwarts, Remus Lupos, en Peter Pippeling. Zij waren mijn vrienden, en we steunden elkaar door dik en dun, zelfs toen bleek dat Remus eigenlijk een Weerwolf was. We hebben hem nooit laten vallen. Om eerlijk te zijn zijn we alledrie speciaal daarvoor Faunaten geworden. Sirius is Sluipvoet, een grote, zwarte hond, Peter is Wormstaart, een rat, en ik ben Gaffel, een mooi hert, al zeg ik het zelf. Met ons vier zijn wij de Marauders. En dan is er nog Lily… ik bedoel Evers. Lily Evers. Zij is een meisje van dezelfde leeftijd. Een fantastisch meisje. Ze heeft rood, lang haar, en felgroene ogen, de mooiste ogen die ik ooit gezien heb. Al sinds ons eerste jaar loop ik achter haar aan, en laat geen enkele kans onbenut om haar mee uit te vragen, maar jammer genoeg zegt ze iedere keer om de één of andere reden neen. Lily heeft al dikwijls genoeg laten merken dat ze een hekel aan me heeft, zogezegd omdat ik een te groot ego heb, maar eigenlijk valt dat nogal mee…
Nu ja, Zweinstein. Dat is de school waar ik al vijf jaar les volg, en ik kon niet wachten om terug te zijn.
,, Mam, we moeten vertrekken!” riep ik naar beneden.
,, Ja kom dan, ik ben al een eeuwigheid klaar.” Riep ze terug. Voor de verandering haalde ik mijn hand door mijn haar en bekeek mezelf in de grote spiegel op mijn kast. Mijn haar zag er nu nog verwaaider uit dan daarnet, gewoon perfect.
Na een korte rit waren we aangekomen op King’s Cross Station.
,, Zie je in de kerstvakantie.” Zei ik tegen mijn moeder alvorens met een vaart door de muur tussen perron 9 en 10 door de rennen. Haar reactie hoorde ik al niet meer.
,, Ha Gaffel!” hoorde ik Sirius roepen. ,, we dachten al dat je niet meer kwam.”
,, Ja tuurlijk, maar dat dacht jij, je weet toch dat James altijd enorm veel tijd nodig heeft om zijn haar in de plooi te krijgen." zei Remus zonder op te kijken van het boek dat hij aan het lezen was.
,, Ook hallo Remus.” Zei ik vrolijk. Mijn dag kon al niet meer stuk, of wacht…nee, nu kon het niet meer stuk. Ik had zonet Lily voorbij zien lopen. De glimlach op mijn gezicht bleef daar de rest van de dag staan. Toen de trein eenmaal aan het rijden was, duurde het niet lang vooraleer Sirius zich begon te vervelen.
,, Kunnen we geen leuke grap uithalen?” vroeg hij als een klein jongetje.
,, Ja, het is inderdaad al lang geleden.” voegde ik er nadenkend aan toe. Het werd weer stil in de coupé die we voor onszelf hadden. Remus deed niet mee aan onze leuke tijdverdrijfjes, Peter liet het denkwerk aan mij en Sluipvoet over, en wij zaten dus te denken.
,, Mestbommen in de coupé van de Zwadderaars?” vroeg Sirius na een paar minuten.
Ik schudde mijn hoofd. ,, Hebben we vorig jaar al gedaan.” Zei ik, en Sirius scheen het zich te herinneren.
,, Getransformeerde muizen in de coupé van Evers en haar vriendinnen?” stelde hij voor. Opnieuw vind ik het geen goed idee, niet dat ik ermee inzat om een grap uit te halen met Lily, maar ik vroeg me alleen af waarom ze me zo onuitstaanbaar vond.
,, Nee, zij is niet bang van muizen.” Zei ik.
,, Spinnen dan?” zei Sirius met een boosaardige glimlach op zijn gezicht.
,, Ja, dat zou ze wel serieus aan het schrikken maken, maar ik denk dat dat wel een beetje voorspelbaar is.” Sirius knikte.
,, We kunnen natuurlijk ook…” begon Sirius. Toen hij uitgepraat was klonk het op zich wel een goed plan. Alleen, het was een beetje barbaars.
,, En met wie wil je dat geniaal plan uitvoeren?” vroeg Remus even later.
,, Laat me eens denken…Evers en haar clan.” Zei hij grinnikend. Ik schrok op toen ik haar naam hoorde, en eigenlijk wilde ik niet dat hij zoiets achterbaks met haar uithaalde, maar ik wilde mezelf ook niet verraden. Ik zat verstrikt tussen twee vuren…

celtic_me · Geplaatst: Wo Jul 05, 2006 20:21

,, Ja, dat is een geweldig idee Sirius,” besloot ik te zeggen, ,, maar moeten we dat nu echt uithalen met Evers?” vroeg ik, en ik deed mijn best om verveeld te klinken.
,, Waarom vraag je dat, Gaffel? Anders ben je de eerste in de rij om een grap met haar uit te halen. Je bent toch niet verliefd, hoop ik?” vroeg hij, en hij klonk eerlijk gezegd nogal beschuldigend.
,, Ik? Verliefd? Ben je betoeterd?” Betoeterd? Ja lap, echt een woord voor mij, nu weten ze allemaal dat er iets mis is.
,, Schrap dat laatste. Nee, maar als we het laatste jaar grappen uithaalden, was dat altijd met haar, het begint eerlijk gezegd een beetje te vervelen. Kunnen we het niet met Secretus doen? Of met Malfidus?” stelde ik voor.
,, Jongen toch, heb je het plan eigenlijk wel gehoord? Die hebben geen hart, die trappen daar niet in.” Zei Sirius, en daar moest ik hem gelijk in geven.
,, Kom nou James, nog één grapje, en dan zoeken we voor de rest van het jaar een ander slachtoffer.” Beloofde Sirius.
,, Nou, okee dan. Maar deze keer ben jij aan de beurt.” Zei ik. Nog steeds was ik het niet eens met Sirius om mee te doen met de grap.
,, Dat valt nog te bezien.” Hoorde ik Sirius tegen Peter fluisteren.
Niemand had door dat ik er problemen mee had. Oeps, toch wel, Remus had het gezien, maar Remus ziet altijd alles. In ieder geval, een uur later besloten we de grap uit te halen, en zoals ik al wel had kunnen voorspellen, was niet Sirius, maar ik degene die het slachtoffer mocht spelen. Met nog grotere tegenzin dan het idee zelf.
Even later liep ik luid lachend voorbij de coupé waar Lily in moest zitten. Toen ik net voorbij het raam liep, sprak Sirius een afgesproken spreuk uit, en begon ik stuiptrekkingen te krijgen. Zo sloeg ik tegen de grond. Het enige probleem was dat het niet de juiste coupé was, en even kon ik opgelucht ademhalen (zover dat gaat als je stuipen hebt), maar nog geen tien seconden later liepen Lily en Rune, haar beste vriendin, de gang in en zagen mij daar liggen.
,, James!!” hoorde ik haar gillen. ,, ga weg, ga weg.” Ging er door mijn hoofd.
,, Sirius…” bracht ik moeizaam uit. Ondertussen was ze naast me op haar knieën gevallen, en ze wreef bezorgd over mijn hoofd, en met haar andere hand nam ze de mijne vast.
,, Het komt goed.” Fluisterde ze me toe. Vanaf het moment dat ze de gang in kwam, had ik meteen spijt van de ‘grap’ zoals Sirius het noemde. Ik voelde de warme aanraking van haar handen, en net op dat moment was de spreuk uitgewerkt. Ik lag stil, en hoewel ze mijn hand nog steeds vasthield, zag ik haar blik veranderen van bezorgd, zelfs angstig, naar ongelovig en daarna kwaad.
,, Potter…je gaat me nu toch niet vertellen dat dat een grap was?” siste ze op kalme, maar ijzig kille toon. Ik was net van plan om ‘sorry’ te zeggen, toen Sirius’ blaffende lach weerklonk door de gangen. Lily keek me aan alsof ik één of ander weerzinwekkend monster van een andere planeet was. Die blik in haar ogen zou ik nooit kunnen vergeten. In tegenstelling tot Sirius lachte ik niet.
,, Lily, het spijt…” zei ik, maar mijn zin werd bruusk onderbroken toen ik een klap in mijn gezicht kreeg.
,, Woehahaha…” Sirius kwam niet meer bij, maar daar kreeg hij al snel spijt van, toen Lily op stond, naar hem toeliep, en hem ook een klap gaf. Toen ze zich had omgedraaid, hoorde ze hem nog nagrinniken. Lily bedacht zich niet, en vervloekte hem.
,, Tarantellegra.” Zei ze, ijzig kalm.
,, En de eerste die binnen nu en het moment dat we aankomen, deze vloek opheft, krijgt grotere problemen dan hij of zij al ooit gehad heeft.” Zei ze boosaardig. Ze liep terug op mij af, en ik zag dat ze tranen in haar ogen had.
,, Lily, het spijt me.”wilde ik zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik was verbaasd haar zo te zien, Lily verloor nooit haar kalmte. Pas toen ze me voorbij was, kreeg ik mijn stem terug.
,, Lily, wacht…” probeerde ik nog, maar tevergeefs.
,, Laat haar.” Zei Rune, ze klonk beschuldigend, en boos, maar haar blik verried dat ze wachtte op uitleg. Toen ik erin geslaagd was op te krabbelen, en ik terug wilde lopen naar onze coupé, liep ik straal voorbij Sirius, die me verbaasd aankeek. Later besefte ik dat dat niet juist was. Het was niet alleen zijn schuld, maar ook de mijne. Ik had ingestemd met het idee. Ik had eraan meegedaan.
,, En, is jullie ingenieuze plan geslaagd?” vroeg Remus, en zoals gewoonlijk klonk hij afkeurend. Ik plofte moedeloos tegenover hem neer.
,, Nee.” Was het enige dat ik zei.
,, Het was fantastisch.” Sirius kwam ook binnen, zijn voeten dansten nog steeds, en ik nam niet de moeite om de tegenspreuk uit te spreken. Na een waarschuwende blik bedacht Remus zich ook snel, en Peter kon zich de spreuk gewoon niet meer herinneren.
,, We moeten hem laten dansen, anders vervloekt L...Evers ons nog." zei ik verveeld.
,, Je had Evers haar gezicht moeten zien.” Hij bulderde van het lachen.
,, Ja, maar daar was niets grappigs aan, en trouwens, ben je al vergeten dat ze je geslagen heeft? Twee keer nog wel.” Zei ik, en ik moet opletten om niet uit te vliegen tegen Sirius.
,, Sirius, vind je niet dat je een beetje te ver bent gegaan?” vroeg Remus op zijn gebruikelijk kalme toon.
,, Te ver? Nee, niet echt.” Zei hij overschillig.
,, Luister, Lily’s grootvader is gestorven aan een hartaanval… waar zij bij was.” Vertelde Remus ons, nu pas.
,, Ah, en je kon ons dat niet eerder vertellen.” Zei ik boos.
,, Ik heb moeten beloven dat ik het niet zou verder vertellen.” Verdedigde Remus zichzelf.
,, Sorry, het is ook niet jouw fout.” Zei ik, en ik sloeg mezelf voor het hoofd.
,, We zijn echt te ver gegaan dit keer, jongens.” Zei ik. Ik was boos, maar niet op Sirius, of Remus, maar op mezelf, omdat ik had toegestaan dat dit zou gebeuren.
,, Jij kon het ook niet weten.” Probeerde Remus.
,, Nee, dat is waar, maar dan nog, we hadden dit niet mogen doen.” De rest van de reis zei ik niets meer, en ook toen het tijd was om ons om te kleden zwegen we… allemaal. Okee, behalve Peter, die zijn gewaad achterstevoren aanhad, en hulp nodig had om het om te draaien. Sirius had het er ook niet erg gemakkelijk mee, zijn voeten wilden maar niet stilstaan.
Toen we uitgestapt waren, Sirius' eindelijk stilstond en een koets gevonden hadden, brak Sirius eindelijk het ijs.
,, James, het spijt me. We hadden inderdaad niet zo ver mogen gaan.” Zei hij, en ik was opgelucht dat hij er hetzelfde over dacht als ik.
,, Ik moet mijn excuses aanbieden, aan Lily.” Fluisterde ik, zodat niemand anders het zou horen. Sirius gaf een antwoord dat ik nooit verwacht had van hem te horen.
,, Ja, je hebt gelijk… ik ook.”

diepvrieskip · Geplaatst: Wo Jul 05, 2006 21:46

HOOFDSTUK 2: APOLOGIES DON’T MAKE A PERSON FORGIVE

De sorteerceremonie. Nadat de Sorteerhoed uitgezongen was, heb ik eigenlijk niets meer gehoord van het hele gebeuren, behalve dan dat professor Perkamentus hetzelfde zei als ieder jaar sinds ik er voor het eerst was;
,, En zoals de eerstejaars nog niet weten, is het Verboden Bos, zoals de naam het al zegt, verboden voor alle leerlingen, en er zijn ook enkele oudere leerlingen die zich dat eens moeten herinneren.” Zijn blik bleef zoals ieder jaar weer rusten op de Marauders, maar dan vooral op Sirius en mij. Nadat ik er zeker van was dat Perkamentus een andere richting uit keek, dwaalde mijn blik daar de Grote Zaal, op zoek naar Lily. Niet veel later zag ik haar zitten, naast Rune en Jaina. Rune had troostend een arm om haar schouder gelegd. Op dat moment (en ook op verschillende momenten in de trein) kon ik mezelf wel vervloeken. Ik bleef naar haar kijken, en Rune zag me. Geluidloos vormden haar lippen een zin:
,, Straks mag jij me alles uitleggen, meneertje.” Ik voelde me betrapt, maar ze had wel gelijk. Ik was haar, en vooral Lily een serieuze uitleg verschuldigd. Toen alle restjes van het dessert verdwenen waren, en de laatste mededelingen (inclusief de aanvulling voor de lijst van verboden fopartikelen, te bezichtigen in het kantoor van Vilder, de conciërge) gedaan waren, mochten we naar onze leerlingenkamer. Remus, die net zoals vorig jaar klassenoudste was, zei Sirius, Peter en mij het paswoord, en vertrok zelf om de eerstejaars de weg te wijzen.
,, Hoe zou het toch komen dat wij nooit klassenoudste zijn geworden?” vroeg Sirius zich nadenkend af.
,, Ik denk dat Perkamentus de school dat niet wilde aandoen.” Sirius grinnikte.
Aangekomen bij het portret van de dikke Dame, vroeg Sirius;
,, James, wat was het wachtwoord nu weer?” Ik schudde mijn hoofd, en keek hem schattend aan.
,, Sirius, ik dacht dat jij dat zou onthouden.” Maar Sirius schudde zijn hoofd.
,, Je weet toch dat ik niet goed ben in die dingen, daarom hebben we Remus toch.”
,, Weet nu niemand het wachtwoord meer?” vroeg Peter.
,, Weet jij het?” vroegen Sirius en ik in koor.
,, IK? Nee, waarom denken jullie dat nu weer?” vroeg hij verbaasd.
,, Laat ook maar.” Zei ik zacht.
,, Nu staan we hier wel mooi.” Antwoordde Sirius.
,, Nou, dan kunnen we toch even goed langs de kerkers om Secreetje even te vervloeken. Of niet soms?” stelde Sirius voor.
,, Sluipvoet, heb jij je les nu nog niet geleerd?” Je hebt al klop gehad, wil je dat nog eens meemaken. Sirius Zwarts, de op één na populairste jongen van Zweinstein, ingemaakt door een meisje.” Lachte ik, denkend aan het idee.
,, Op één na populairste jongen? Wie is er dan populairder dan?” vroeg Sirius, hij zag eruit alsof hij iedere jongen op Zweinstein voor zijn ogen zag, om zo te zoeken wie er in hemelsnaam populairder kon zijn dan hij.
,, Ik natuurlijk.” Zei ik.
,, Droom verder.” Lachte Sirius, en hij gaf me een stomp in mijn maag.
,, Nee, ik denk dat het beter is dat we hier blijven,” begon ik, maar al snel begon Sirius te protesteren.
,, Nee, Sier, luister nu even, als we naar daar gaan, en ze daar vervloeken, zitten we in het hol van de leeuw. En hoewel we intellectueel geizen veel slimmer zijn, zijn zij met veel meer. Dus ik stel voor dat we wachten tot morgen. “ ik probeerde alles eruit te persen in één adem.
,, Goed, je hebt gelijk. Jammer genoeg. Maar ondertussen kunnen we ons wel proberen te herinneren wat het wachtwoord is.” Zei Sirius, en daar moet ik hem gelijk geven.
,, Wolfswortel?” probeerde ik, maar de Dikke Dame schudde haar hoofd.
,, Okee, Caput Draconis.” Zei Sirius, opnieuw niet goed.
,, Impedimenta?” probeerde Peter, niets. Zo stonden we ongeveer een half uur.
,, Kan je niet gewoon opengaan?” riep Sirius, toen hij het beu was. ,, Je kent ons toch.” Zei hij.
,, Ja, daarom juist.” Zei ze. Okee, ik kan haar niet echt ongelijk geven, we hadden verleden jaar bonbons op haar schilderij getekend, waar ze eerst zo blij mee was, bleek dat Sirius er een spreuk over had uitgesproken waardoor de inhoud ervan veranderde in drakenmest. Wij konden er kostelijk mee lachen, en met ons half Griffoendor, maar de Dikke Dame niet, Lily ook niet, en professor Anderling al helemaal niet. Die stunt had ons een hele maand strafwerk gekost.
,, Suikerveer?”
,, Smekkies in alle smaken?”
,, Ballonbruisballen?”
wachtwoorden waren er genoeg, alleen jammer dat het juiste er niet bij zat.
,, Hebben jullie ‘flipendo’ al eens geprobeerd?” hoorde ik een meisjesstem zeggen.
Lily, Rune en Jaina stonden enkele meters achter ons. Ik stond aan de grond genageld, maar Sirius wist genoeg te zeggen voor ons alle twee.
,, Ha Evers, handig spreukenwerk, daarstraks. Weet je, je bent echt angstaanjagend als je boos bent.” Zei hij met een sluwe lach.
,, Hou je kop Zwarts.” Beet Rune hem toe.
,, Dag lawson.” Zei Sirius, zonder zijn blik af te wijken van Jaina, die hem meer interesseerde.
,, Zwarts, als je ook maar iets probeert…” zei Jaina.
,, Doe toch niks.” Zei die verbaasd.
,, Hou dat ook maar zo.” De enige die nog niets gezegd had, was Lily, en het zag ernaar uit dat dat voorlopig zo zou blijven. Ik kon haar niet aankijken. Telkens als ik dat deed, zag ik opnieuw die gekwetste blik in haar ogen.

celtic_me · Geplaatst: Do Jul 06, 2006 11:23

,, Kom, we gaan.” Zei Rune nu, en samen met Jaina loodste ze Lily naar binnen. Waarschijnlijk vonden ze dat we het verdienden (en eigenlijk was dat ook zo), want ze fluisterden het wachtwoord, zodat wij niets zouden horen. Sirius wou natuurlijk weer eens slim zijn, en probeerde snel genoeg te zijn,maar voordat hij het doorhad, kreeg hij bijna een toverstok in zijn neus.
,, Zwarts, vijf meter naar achter als je niet wilt dat je benen de rest van de dag aan elkaar plakken.” Zei ze. Sirius hield zijn armen in de lucht, grijnsde en liep langzaam naar achter. Toen hij naast me stond, fluisterde hij;
,, Dat doet ze toch niet”, en spurtte terug naar voor.
,, Locomotor Mortis!” riep Rune
,, Engorgio!” schreeuwde Jaina bijna, en ze wees naar Sirius’ oren.
,, Furniculus” zei Lily met een zwak stemmetje.
In een flits lag Sirius op de grond. Zijn benen plakten aan elkaar, en daar bovenop had hij nog eens enorme oren, en een neus vol zweren gekregen ook.
,, Potter, Pippeling, als één van jullie deze vloeken opheft voor middernacht, lopen jullie morgen allemaal hetzelfde rond, en de dag daarna, en de dag daarna.” Zei Rune, en ze klonk dreigend, vandaar dat Peter en ik haar maar serieus namen.
Toen de drie meisjes in het portretgat verdwenen waren, zag ik eigenlijk het grappige van de situatie in; Sirius die hopeloos probeerde recht te krabbelen, maar dat is niet zo gemakkelijk als je benen aan elkaar plakten. En moedig als we waren, zonder vrees van enge meisjes, besloten we Sirius maar niet te helpen. Dit was lachwekkend, maar noch Peter, noch ik, had zin om er morgen hetzelfde uit te zien.

celtic_me · Geplaatst: Do Jul 06, 2006 13:20

Het enige wat we wel deden, was hem recht helpen, anders zat hij daar tot morgenvroeg.
,, Okee, het wachtwoord. Peter, wat was dat ook weer?” vroeg ik kalm.
,, Hoe kan ik dat nu weten?” vroeg Peter, en hij begon in paniek te slaan.
,, Sirius?” vroeg ik waarschuwend.
,, Ik…weet…het…niet.” Zei, op beter gezegd hupte, hij. Hij moest blijven springen, want anders viel hij opnieuw op de grond.
,, Okee, ideetje? Iemand?” zei ik, en ik kon er niets aan doen, maar ik klonk echt wanhopig.
,, Ik…wil…naar…binnen…” hupte Sirius nog steeds. Opeens… het enige wat er ons nog ontbrak; een bende lachende eerstejaars, onder leiding van Remus Lupos, die, zo mogelijk, nog het hardste lachte van allemaal.
,, Hawel, kunnen jullie er niet in?” vroeg hij, quasi onwetend.
,, Nee, eigenlijk niet.” Zei ik, en ik ging opnieuw met mijn hand door mijn haar. Remus verplaatste zijn blik van mij, naar Peter, en tenslotte naar Sirius, en toen hij diens gezicht zag, kreeg hij de slappe lach. Remus Lupos met de slappe lach. Dat was een fenomeen dat nog niet eerder aanschouwd kon worden.
,, Remus, alsjeblieft, kan je het wachtwoord zeggen?” vroeg Peter hem zachtjes, maar Remus hief zijn hand, als teken dat hij nog even wilde verder lachen. Na een minuut of vijf, toen de laatste lachsalvo’s uitgestorven waren, had Remus net genoeg tijd om het wachtwoord te prevelen alvorens opnieuw te beginnen lachen.
,, Ja…ja…het…is…al…goed…” Sirius bleef huppen. Je weet wat ze zeggen, lichaamsbeweging is goed voor de conditie. Maar zijn benen waren niet zijn enige, en zeker niet zijn grootste probleem. Nee, Sirius werd door de meeste meisjes de knapste jongen van Griffoendor genoemd. Okee, dat was niet waar, van heel Zweinstein (en ik was tweede). Maar nu zou ik hem zeker van de troon stoten (waar blijven mensen dat toch halen van mijn ego?) omdat hij een zwerende neus en giga oren had. Daar kon ik toch niets aan doen, en hij ook niet… of toch wel.
In ieder geval, we konden naar binnen. Uitgeput plofte ik in de stoel vlak bij de haard. Sirius sprong in de zetel naast me, samen met Remus, en Peter zette zich op de grond met zijn rug tegen de muur.
,, Welkom op Zweinstein.” Zei ik tegen mezelf. Alles ging verkeerd vandaag. Eerst met Lily, toen met…Lily. Ik moest nog altijd mijn verontschuldigingen aanbieden, eerder zou ik niet kunnen slapen. Opeens zag ik Rune van de meisjesslaapzaal naar beneden komen.
,, Hoe is het met haar?” vroeg ik zacht, in de hoop dat niet al te veel mensen me zouden horen.
,, Ben je daar echt in geïnteresseerd?” vroeg ze minachtend. Ik knikte.
,, Kom mee.” Beval ze.
,, Zozo, Zwarts, je tong verloren?” riep ze nog over haar schouder. Sirius probeerde er iets tegenin te brengen, maar hij merkte dat er geen geluid uit zijn keel kwam. Rune had de monddoodbezwering over hem uitgesproken! Eigenlijk wel lollig, maar die arme Sirius… en alweer werd ons verboden de bezwering op te heffen.
Toen Rune Lawson en ik in de gang stonden, trok ze me snel mee nar het eerste het beste klaslokaal dat we tegenkwamen.
,, Vilder loopt hier rond.” Zei ze, toen ze de deur dichttrok.
,, Hoe is het nu met haar?” vroeg ik nogmaals. Rune zweeg, maar ik kon zien dat ze me van kop tot teen in zich opnam. Rune was een rustig meisje met blauw-groene ogen, en schouderlang bruin haar, in tegenstelling tot Jaina Ryan, die heel open was, blond haar en bruine ogen had.
,, Ik wist niet dat je je dat zo aantrok.” Zei ze me, maar ik wist niet dat dat zo duidelijk op mijn gezicht stond te lezen.
,, Ik bedoel, het is gewon weer een grap van jou en je misselijke vriendje.” Voegde ze er nog aantoe.
,, Ja, het begon als een grap. Maar ik weet dat we te ver zijn gegaan.” Ik staarde vastberaden naar de grond.
,, Ja, dat is waar, maar je bent er wel een beetje laat mee. Lily wil met niemand praten.”
,, Allemaal omdat…”ik kwam niet meer uit mijn woorden, ik schaamde me voor wat ik gedaan had. Dit was geen grap meer.
,, Je weet het toch, hoop ik? Van haar grootvader?” vroeg Rune zacht.
,, Huh? O, ja,Remus heeft het me verteld. Nadat we de… streek hadden uitgehaald.
,, Ja, Remus wist het. Maar waarom heeft hij jullie dan niet tegengehouden?” vroeg Rune verbaasd. Ze keek alsof we het niet over dezelfde Remus konden hebben.
,, Omdat hij het niet wist. Wel van de streek zelf, maar niet van Lily.’ Ik kon het zelfs niet eens meer een grap noemen.
,, Luister, Rune, ik moet sorry kunnen zeggen tegen haar. Ik weet dat ik te ver ben gegaan, en ik kan de schuld wel op Sirius steen, omdat alles zijn idee was, maar ik heb eraan meegedaan.” Zei ik aan een enorm tempo.
,, Ja, dat is eigenlijk geen slecht idee,” zei Rune nadenkend. ,, alleen… ze wil niemand zien, en jij geraakt niet op onze slaapzaal.”
,, Laat me een briefje schrijven.” Zei ik.
,, Okee. Maar ik weet niet of ze die zal willen lezen. In ieder geval, als ze het niet wil, laat dan morgen Remus eens met haar praten, naar hem luistert ze wel.” Stelde Rune voor. Even was ik verbaasd om te horen dat er naar onze Remus wel geluisterd werd, maar zo’n grote verbazing was dat nu ook weer niet, aangezien hij de eeuwige luisteraar en raadgever was.
,, Okee, maar wil je het toch eerst met de brief proberen?” vroeg ik, en op mijn gezicht stond een zielige puppyblik af te lezen. Rune lachte, en knikte. Hierna liepen we terug naar de toren.
,, Ik hoop wel dat jij het wachtwoord weet, want ik ken het niet.” Zei ik, en het was nog waar ook. Ik was het wachtwoord alweer vergeten.
,, Sukkelaar toch.” Zei ze, voordat ze het wachtwoord gaf (flipendo).
Ik zette me wat alleen aan een tafeltje, toverde perkament, een veer en inkt tevoorschijn, en begon te schrijven. Ik schreef en ik schreef, ik wist perfect wat ik wilde zeggen… alleen niet hoe ik het op papier kon zetten. Na een uur had ik nog niets.
,, Ik…ga…slapen…” hupte Sirius om elf uur. Maar ik was nog helemaal niet moe, en besloot om even naar de uilenvleugel te gaan. Ik hielp Sirius naar boven springen, en haalde mijn onzichtbaarheidsmantel tevoorschijn. Ik hoopte dat ik me straks het wachtwoord nog zou herinneren, en vertrok. Na een stevige wandeling was ik aangekomen bij de uilenvleugel. Ik zette me op een zuiver stukje muur, en keek over het uitgestrekte terrein van de school. Het uitzicht was er fantastisch. Links had je het meer. In het licht van de maan was het inktzwart, en er was geen golfje te bespeuren. Even dacht ik dat ik een reusachtige tentakel zag verschijnen, maar het kan ook inbeelding zijn geweest. Iets meer naar rechts lag het hutje van de terreinopzichter, met daarnaast het enorme Verboden Bos, en de kassen voor de lessen kruidenkunde. Op de één of andere manier slaagde ik er hier altijd in mijn gedachten te verzetten, en de zinnen vloeiden uit mijn veer. Ongeveer een half uur later was mijn brief klaar. Ik las hem over, en besloot dat het goed was. Ik hoopte dat Lily de brief zou willen lezen. Zoekend naar Pyro, mijn grote bosuil, rolde ik de brief op. Toen ik hem gevonden had, duurde het eerst nog een eeuwigheid vooraleer hij wakker was, en nog langer voordat hij zin had om naar beneden te komen. Ik bond de brief aan zijn poot, en fluisterde;
,, Breng deze naar Lily.” Pyro beet me veel te hard in mijn vinger, als teken dat hij het begrepen had,en omdat hij boos was dat ik hem had gewekt. Snel deed ik mijn onzichtbaarheidsmantel om, en liep terug naar de toren, waar ik me wonder boven wonder het wachtwoord nog herinnerde…

celtic_me · Geplaatst: Do Jul 06, 2006 21:35

HOOFDSTUK 3: TAKE A CHANCE

Het leek alsof ik nog maar net in mijn heerlijk zachte hemelbed lag, of Sirius gooide al een kussen naar mijn hoofd, maar eigenlijk zou hij moeten weten dat je bij mij meer nodig hebt…
,, AUGUAMENTI!” hoorde ik hem roepen, en even later zat ik rechtop in mijn bed, kletsnat van het water dat Sirius tevoorschijn had getoverd. Hij was dus inderdaad niet vergeten wat het beste werkt bij mij. Door middel van een andere spreuk waarvan ik de naam niet meer weet (en zeker niet zo vroeg in de morgen) droogde Remus me op.
,, Bedankt, Sluipvoet, dat had ik nu echt nodig.” Ik waste me, kleedde me aan, en wilde naar de leerlingenkamer gaan, toen ik besefte dat Lily daar ook zou zijn,en ik wist niet of ze de brief gelezen had.
,, Euhm… ik ben iets vergeten.” Stamelde ik toen ik al halverwege de trap was. Ik had er eerlijk gezegd geen zin in om naar beneden te gaan.
,, Kom je nog, Gaffel?” vroeg Remus, die zijn hoofd terug om de hoek stak.
,, Ja, ik kom zo. Even nog…” maar hem kon ik niets wijsmaken. Sirius en Peter wel, die kon je alles wijsmaken, maar Remus? Nee. Nooit.
,, James, praat met haar.” Zei hij, en hij kwam terug de kamer binnen.
,, Ik weet het, en ik zou wel willen, maar ze wil niemand zien.”
,, Ze zal toch naar de les moeten gaan.”
,, Ja, maar ik zie haar nog in staat me te vervloeken als ik binnen een straal van 10 meter kom. En anders doet Jaina Ryan dat wel” Remus hield zijn hoofd schuin, en keek me aan alsof hij wilde zeggen; ,,daar zit wat in.”
Ondertussen was ik op mijn bed gaan zitten. Remus stond ertegenaan geleund.
,, Ik heb haar een brief geschreven.” Zei ik opeens. Ik weet niet waarom, maar ik wist dat ik Remus kon vertrouwen.”
,, Je bent echt vastberaden, hè.”
,, Goed opgemerkt!” zei ik, alsof er niets aan de hand was.
,, Bestaat de mogelijkheid dat je… ‘vrienden’ met haar wilt worden?” Ik zei niets, maar keek naar de kast, die er opeens reuze-interessant uitzag.
,, Ik zal dat maar opvatten als een ‘ja’.” Ik knikte, al was het maar een klein beetje.
,, En misschien ook wel meer dan vrienden?” probeerde Remus.
,, Don’t push it! Ik? Verliefd? Op Evers? Je ziet ze vliegen, Remus.” Probeerde ik het weg te lachen, maar zoals ik daarnet al gezegd heb, Remus kan je niets wijsmaken.
,, Dat zal ik dan ook maar opvatten als een ‘ja’.” Ik keek hem verbaasd aan. Hoe wist hij dit soort dingen toch altijd?
,, je ontkenning was te hevig.” Legde hij uit. Ik stond aan de grond genageld. Had hij nu net mijn gedachten gelezen? Lachend liep hij naar beneden.
,, Kom je nog?” vroeg hij nog. ,, ik zal niets tegen Sirius zeggen. Beloofd.” Nu pas stond ik op, en volgde Remus naar beneden. Ik zag nog net Lily & Co. door het portretgat wegglippen.
,, Wat zou ik toch nog eens graag een grap uithalen met E… Ryan.” Maar goed dat Sirius zich op het laatste moment bedacht, want ik had persoonlijk zijn benen terug aan elkaar geplakt.
,, Sluipvoet, ben je nu al vergeten dat je je verontschuldigingen nog wilt aanbieden?” vroeg ik. Sirius keek me aan als een klein jongetje dat betrapt is met zijn hand in de pot ballonbruisballen.
,, Sier, je had het beloofd. Je moet je excuses aanbieden aan Lily” zei Remus nu, maar Sirius wuifde alles weg.
,, Je maakt van een flubberwurm een hippogrief, Maanling.” Zei Sirius, als teken dat Remus overdreef.
,, Sirius…” zei Remus waarschuwend.
,, Jaja, het is al goed, ik zal Evers mijn excuses aanbieden. Zo goed?” Remus knikte.
,, Kom op, we moeten naar de kerkers, anders komen we te laat bij Slakhoorn.” Zei ik, meestal deed ik dat als ik niets anders te zeggen wist. De rest van de Marauders sloot zich zwijgend aan bij mijn idee.
Bij de kerkers aangekomen, zagen we dat we voor het zesde jaar op rij Toverdranken hadden samen met de Zwadderaars. Na de eerste helft van de rest geklaagd te hebben over het gezelschap, was Sirius de tweede helft alweer bezig met ideeën uitwerken om grappen uit te halen. En zo fatsoenlijk als ik ben, deed ik natuurlijk mee. Met Lily zou ik geen grappen meer uithalen heb ik gezegd, maar dat geldt niet voor Zwadderaars…
,, Zo, nu de les bijna gedaan is, zou ik toch willen dat jullie bladzijde zes tot en met twintig goed leren tegen onze volgende les.” Zei Slakhoorn, vijf minuten voor het einde.
,, Vijftien bladzijden? Vijftien bladzijden! Weet hij wel wat hij ons aandoet?” tierde Sirius door de gangen.
,, Daar heb je nog geen uur voor nodig.” Zei Remus kalm.
,, Nee, jij niet nee, maar heb je al eens aan James gedacht? En aan Peter? En…aan mij?” Sirius overdreef, hij was één van de slimste leerlingen uit ons jaar, Remus was ongeveer de slimste, en zoveel moeite met studeren had ik nu ook weer niet. (waar zou dat gerucht van mijn ego toch vandaan komen?)
,, Yes! Gaffel,kijk eens wie daar aankomt!” Sirius stootte me aan, en inderdaad, aan de andere kant van de gang liepen Lucius Malfidus en Severus Sneep (Secretus)
,, Zullen we?” vroeg hij nog, maar hij wachtte niet op antwoord.
,, Wel wel.” Zei hij toen hij binnen gehoorsafstand was. Ik volgde hem snel, Peter en Remus achterlatend.
,, Potter. Zwarts.” Zei Malfidus droogjes.
,, Malfidus.” Zei ik.
,, Secretus.” Zei Sirius.
Langzaam, in de hoop dat het niet werd opgemerkt, stak Malfidus zijn hand onder zijn gewaad, en ik zag nog net hoe hij zijn toverstok tevoorschijn haalde, toen ik Sirius hoorde zeggen;
,, Rictusempra!” Sneep reikte ook naar zijn stok, toen ik me niet bedacht, en;
,, Tarantellegra!” riep. Nu zag je me daar wat moois; Secretus aan het dansen,en Malfidus kwam niet bij van het lachen door de kietelspreuk.
,, Levicorpus.” Zei Sirius lachend, en hij wees naar Sneep, die opeens begon te zweven, zijn benen nog altijd wild door de lucht maaiend. Rune had me op ideeën gebracht;
,, Locomotor Mortis.” Zei ik zacht, en ik wees nu naar Malfidus, wiens benen opeens aan elkaar plakten, zodat hij omviel. Sirius deed er nog een schepje bovenop, en zorgde ervoor dat hun tong aan hun gehemelte plakte (snaternix)
,, Laat ze gaan!” hoorde ik iemand roepen. Razendsnel, nog steeds met mijn toverstok in de aanslag, draaide ik me om, en ik keek recht in de ogen van… ,, Evers!” zei ik, gespeeld nonchalant.
,, Potter, haal je miezerige spreukenkunsten direct van hen af. Beval ze me. Ik moest wel…
,, Sorry, Evers, no can do.” Zei ik. Ze keek me verbaasd aan.
,, Luister Potter,” begon ze zacht, en haar stem klonk kalm, maar kil. ,, Jij en Zwarts hebben nog één kans om al je zielige vloeken op te heffen.” Zei ze. Ik keek naar Sirius, maar het enige wat die deed, was in een deuk liggen om Sneep en Malfidus, hij trok zich niets aan van Evers’ bedreigingen. Ik schudde mijn hoofd.
,, Je hebt er zelf om gevraagd.” Zei ze nog, voordat ze zich omdraaide. Toen ze ongeveer een meter of vijf van ons weg was, draaide ze zich om, en riep: ,, EXPELLIARMUS!” zowel Sirius als ik vlogen door de lucht, onze toverstokken waren we nu wel kwijt, en ook al wilde Sirius Sommeren, Evers had de monddoodbezwering uitgesproken.
De spreuken die we over de Zwadderaars hadden uitgesproken, werden tenietgedaan, en Lily gaf ons nog één furieuze blik, voordat ze zelf vertrok.
Remus sprak de tegenvloek van de Monddoodbezwering uit, en Sirius zei;
,, Daar gaat je kans om ‘sorry’ te zeggen” hij begon opnieuw te lachen.
,, Silencio.” Zei ik tegen hem, zodra ik mijn stok terug had, en opnieuw was Sirius gedwongen te zwijgen.
Hij keek naar Remus, in de hoop dat die hem zijn stem zou teruggeven, maar dat was verloren moeite. Ik was opgelucht dat ik Secreetje te grazen had kunnen nemen, maar er zou nog iemand aan moeten geloven voordat ik echt op mijn gemak zou zijn. Maar goed dat ik die non-verbale spreuken onder de knie had, want dan is het gemakkelijker om een zweefspreuk toe te passen op Sirius, zonder dat die het wist. En ja, even later hing hij hoog in de lucht te bengelen. Wild zwaaiend met zijn armen, maar dat was het enige wat hij kon doen, omdat hij niets kon zeggen. Met mijn toverstok sleepte ik hem mee naar het volgende leslokaal, met Remus en Peter lachend achter me aan.
Toen we in de klas zaten, en professor Kathagen aan zijn bureau zat, huiswerk te verbeteren, werd ik onder vuur genomen door Sirius. (niet dat ik daardoor onder de indruk was of zo…)
,, Moest je dat nu weer doen? Je kan het ook echt niet laten, hé… Je bent gewoon gek geworden, Gaffel. Ik weetniet wat er met je aan de hand is, maar je bent enorm veranderd sinds vorig jaar, ik kan er niet meer bij met mijn gigantisch verstand.” Ratelde Sirius, met zoveel mogelijk woorden in één adem.
,, Ben je klaar?” vroeg ik na tien minuten. Sirius was buiten adem, en knikte alleen maar.
,, Mooi zo, want jij ook.” Zei ik, en verder maakte ik er geen woorden aan vuil. Ik wist wel dat ik het vanavond opnieuw te horen zou krijgen, en morgen waarschijnlijk ook, en de dag daarna ook, en daarna, en daarna…
Diezelfde avond nog begon hij opnieuw. Iedere dag bleef hij herhalen hoe ik veranderd was. Iedere dag, weken aan een stuk (had ik gelijk, of had ik gelijk?).
Om eerlijk te zijn, ik kon hem geen ongelijk geven, ik was inderdaad veranderd. Begrijp me niet verkeerd, ik was nog altijd te vinden voor een goede grap met Malfidus of Secretus, maar niet meer met Lily. Noem me gek (dat doe ik zelf ook al), maar met Lily kan ik geen grappen meer uithalen. Ik had nog steeds geen kans gehad om ‘sorry’ tegen haar te zeggen, en ik wist niet of ze mijn brief gelezen had.
September was al lang voorbij, evenals oktober, en zelfs november liep stilaan over in december.
Het was 3 december, en Remus was erin geslaagd om met Rune Lawson te praten over Lily. Ik was er niet bij, dus ik ben niet degene die je dit kan vertellen…

celtic_me · Geplaatst: Vr Jul 07, 2006 22:27

HOOFDSTUK 4: TAKE A CHANCE TOO

’s Avonds laat, in de leerlingenkamer.
Remus Lupos ging een praatje maken met Rune Lawson.
,, Hey, Rune, hoe gaat het?” vroeg hij zachtjes, want hij wilde niet dat iemand (en dan vooral Sirius) hem zou horen.
,, Goed, maar dat is niet de enige reden waarom je met me komt praten.” Merkte ze op.
,, Nee… toch niet de enige reden. Ik wilde eens weten hoe het nu met Lily ging.” Remus lachte. Hij praatte graag met Rune, en de manier waarop zij met hem omging, toonde aan dat Rune ook graag bij Remus was.
,, Bwa, het gaat steeds beter met haar. Maar ze heeft het echt moeilijk gehad. Haar grootvader heeft haar hele leven bij hun thuis gewoond, en toen Potter zijn ‘grap’ uithaalde… alles kwam terug. Ze was echt bang dat hij iets had. Maar vertel hem maar niet dat ik dat gezegd heb.” Zei Rune, en Remus schudde zijn hoofd.
,, Ik wist wel dat ze gekwetst was, maar je moet weten, het was Sirius’ idee, en James was het er eigenlijk niet mee eens.” Vertelde Remus geduldig. Nu schudde Rune haar hoofd, en zei:
,, Maar waarom deed hij het dan? Ik zie Zwarts hem nog niet meteen dwingen.”
,, Hij heeft een naam hoog te houden, maar hij zat er wel mee.” Vertelde Remus haar.
,, Tja, dan moet hij dat maar eens tegen Lily zeggen. Volgend weekend mogen we weer naar Zweinsveld, en ik kan je nu al beloven dat Lily geen zin heeft om te gaan.”
,, Zozo, dan zorg ik ervoor dat James ook hier blijft. Nog iets, ga jij naar zweinsveld?” Rune knikte lichtjes. Remus leek even te twijfelen voordat hij zei wat hij wilde zeggen.
,, Heb je dan misschien… zou je met mij naar… Zweinsveld willen gaan?” vroeg hij. Rune was verbaasd, en Remus staarde naar de grond.
,, Ja, graag.” Was haar antwoord. Remus’ hoofd schoot omhoog, en hij keek haar ongelovig aan.
,, Meen je dat?” vroeg hij, en Rune knikte glimlachend.
,, Tof! Maar… Jaina dan?”
,, Ja, die kan hier wel eens voor problemen zorgen.” zei Rune nadenkend.
,, Ik zal aan Sirius vragen of hij haar meevraagt.” Zei Remus rustig.
,, Zwarts? Met Jaina?” Rune proestte het uit van het lachen.
,, Ja, hij ziet haar wel zitten.” Zei Remus, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
,, Zwarts ziet Jaina wel zitten? Dan toch wel als volgende verovering.” Lachte Rune. Remus schudde lachend zijn hoofd; ,, nee, hij loopt al twee jaar achter haar aan. Hij heeft wel vriendinnetjes gehad, mar je kent Sirius.” Legde Remus uit. Rune kon het toch nog altijd niet geloven. ,, Misschien, maar het is juist daarom.”
,, Geloof me, ik ken hem al zes jaar, en hij is nog nooit zo geïnteresseerd geweest in een meisje als in Jaina.” Zei Remus vastberaden.
,, Vooruit dan maar, ik geloof je. Maar ik denk dat ik nog veel moeite ga krijgen om haar daarvan te overtuigen.” Rune keek Remus aan, en begon te lachen.
,, Zeg haar nog niets, dan is het een blind date, ook voor Sirius.” Zo spraken Rune en Remus af om volgend weekend om één uur aan de Grote Zaal te staan.
,, Ik moet naar Lily.” Zei Rune, en ze liep weg, maar aan het einde van de leerlingenkamer draaide ze zich nog even om, en lachte naar Remus.
,, Zo, dat is geregeld.” Zei Remus, toen hij terug bij zijn vrienden ging zitten. Hij keek even naar Sirius, en zag dat die te verdiept was in een spelletje knalpoker met Peter om hem en James af te luisteren.
,, Wie? Wat? Waar? Wanneer? Waarom?... en hoe?” ratelde James, toen hij wakker schoot uit zijn overpeinzingen.
,, Jij gaat niet naar Zweinsveld.” James keek hem aan alsof hij gek geworden was.
,, Je bent gek geworden? Hoezo ik ga niet?” vroeg James, totaal in de war.
,, Omdat jij dan met Lily gaat praten.” Vertelde Remus doodleuk.
,, Hazo, ben je misschien niet iets vergeten? Iets in de vorm van, laat ik zeggen… SIRIUS, PETER, RUNE, en JAINA?” riep hij bijna uit.
,, Nee, dat is geregeld. Je zal het wel zien, maak je daar maar niet druk over.” Lachte Remus. Hij vond het heerlijk dat hij alles wist, en de rest niets.
,, Beloof me één ding, “zei hij nog tegen James. Die knikte, en luisterde aandachtig.
,, Zeg niets tegen de anderen. Dat hoort bij het plan.” Verkondigde hij doodnormaal.
,, Okee, ik zeg niets, maar jij kan mij beloven dat jullie allemaal weg zullen zijn.” Remus knikte.
,, Okee, zaterdag praat ik met Lily…” zei James.

celtic_me · Geplaatst: Za Jul 08, 2006 14:41

,, Goed zo.” Zei Remus, en het zag ernaar uit dat hij nog iets wilde zeggen, alleen wist hij niet goed hoe.
,, Remus, wil je er over praten?” vroeg James op de toon van een overbezorgde moeder.
,, Eens denken… eigenlijk niet.” Hij wist goed genoeg dat James erachter probeerde te komen wat iedereen ging doen als hij niet naar Zweinsveld ging.
,, Zeg, beste vriend, wat gaan jullie dan allemaal doen, zaterdag?” vroeg hij nonchalant.
,, Dat zal je wel merken. Misschien.” Lachte Remus.
,, Kijk, ik weet dat Peter niet naar Zweinsveld mag, hij heeft strafwerk bij Anderling. En jij en Sirius kunnen gezellig samen naar madame Kruimelaar, maar wat gaan Lawson en Ryan dan doen? Als die twee op mijn vingers staan te kijken, kan ik geen ‘sorry’ zeggen, daar ga ik het sowieso al moeilijk genoeg mee hebben.” Verkondigde James.
,, Ja, maar die zullen niet in de buurt zijn. Zij gaan ook naar Zweinsveld.” Remus kon een glimlach niet onderdrukken, en James (die niet stom was) sprong recht en sloeg een hand voorzijn mond. Met zijn andere hand wees hij in Remus’ richting alsof hij de schuldige van een misdaad wilde aanduiden.
,, J…jij e…en Ryan?” schrok hij.
,, Roep het nog harder!” riep Remus bijna uit.
,, Kan voor gezorgd worden… JIJ en…” maar verder kwam hij niet. De Monddoodbezwering werd wel heel populair.
,, En nee, ik ga niet met Jaina.” James probeerde iets te zeggen, maar er was enkel beeld, geen klank.
,, Als je opnieuw gat roepen, leg ik je weer het zwijgen op.” Waarschuwde Remus hem. James knikte, en vouwde zijn handen als in een gebed.
,, Met Lawson dan?” vroeg James nieuwsgierig. Remus knikte, en keek even naar Sirius, in de hoop dat hij nog altijd bezig was met het inmaken van Peter bij Knalpoker.
,, Maar Jaina dan? Dan blijft zij toch helemaal hier?” James werd zenuwachtig. Jaina was iemand die je onmiddellijk vervloekte als je ook maar iets verkeerd deed.
,, Maak je geen zorgen, die is ook niet hier.” Stelde Remus zijn vriend gerust. James snapte het nog steeds niet.
,, James, gebruik je verstand! Of toch tenminste het gedeelte dat niet is aangetast door de mestbommen.” Lachte Remus.
,, Eens denken… Jij, met Lawson, ik hier met Lily, Peter bij Anderling… Sirius met… met… Ryan!” James viel bijna achterover van verbazing.
,, Heb je het dan eindelijk door.” Lachte Remus, maar James zag er de lol niet van in, nog niet.
,, Remus John Lupos. Hoe kun je één van je beste vrienden zoiets aandoen?” maar toen hij was uitgesproken, en van Sirius naar Jaina gestaard had, begon ook hij te lachen (harder dan hem lief was, want zowat iedereen in de leerlingenkamer keek naar James.
,, Zeg het niet tegen Sirius, want hij mag het nog niet weten. Ook niet van mij en Rune.” Siste Remus zacht, maar hij wist niet of James hem wel gehoord had, aangezien hij zo hard lachte dat het hem verbaasde dat professor Anderling nog niet binnen was gestormd om te zeggen dat ze te veel lawaai hebben.
,, Sirius… wil je nu eens wat weten…” James schuddebuikte van het lachen
,, Gaffel… “ fluisterde Remus nog, maar er zat niets anders aan op dan…
,, Silencio…Rictusempra” dacht Remus halsstarrig. (handig als je goed bent in non-verbale spreuken. James lachte nu nog harder, en toch was er geen geluid meer.
Sirius keek Remus niet-begrijpend aan, maar toen die zijn schouders ophaalde, ging hij verder met het verslaan van Peter.
Intussen had Remus de kietelspreuk opgehoffen, maar James kreeg niet nog een kans om zijn plannen te onthullen.
,, Luister nu eens goed naar me, James. Jij gaat niets zeggen over de uitstap naar Zweinsveld. He-le-maal niets. Okee? Ik wil niet dat Sirius iets vermoed. Jij toch ook niet?” begon Remus zacht. Dit was een kant van hem die we nog nooit gezien hadden. Snel krabbelde James iets op een papiertje. Hij gaf het aan Remus, en dat was aanleiding genoeg om…
,, James, James, James toch… Rictusempra.” kalm en glimlachend. Hij keek nog eens naar het papiertje;
is het weer de tijd van de maand?
James gierde het uit van het lachen (hoe zou het toch komen), en dat bleef zo voor de rest van de avond. Remus weigerde koppig zijn spreuk op te heffen, en Sirius vond het ook wel lollig. Vandaar dat James tegen het eind van de avond pijn had van het lachen, en hij had zin om het Sirius, maar vooral Remus betaald te zetten. De enige persoon die zoiets mocht doen, was hijzelf, en af en toe Sirius.

De volgende ochtend, veel te vroeg…
,, Aaaaaaargh” de hele slaapzaal was eensklaps wakker.
Remus en Sirius waren doorweekt.
,, WAS DAT NU ECHT NODIG?” riep Remus.
,, Tut tut… Silencio.” Zei James rustig, e hij wees eerst naar Remus, en daarna naar Sirius, maar die was hem voor.
,, Protego.” Zei hij, en de spreuk werd afgeketst.
,, Levicorpus!” riep James, en Sirius vloog door de lucht.
,, Monddood helpt niet echt!” riep Sirius, terwijl hij lachend in de lucht hing.
,, Misschien niet, maar SNATERNIX wel.” Lachte James, en Sirius’ tong plakte vast.
,, Whaaaaaa!” riep James, toen ook hij begon te zweven. Remus zat drijfnat en muisstil gniffelend in zijn bed.
,, Wat jammer dat jij zo goed bent in non-verbale spreuken, maar ik kan ze nog altijd hardop zeggen… Levicorpus Remus!” riep hij, en nu hing ¾ van de Marauders in de lucht.
Ondanks dat het drietal doorweekt, zwijgzaam en/of vliegend in hun slaapzaal rond hing, hadden ze de grootste pret. Peter rolde uit zijn bed van het lachen, en ook Vasco de Schutter kwam niet meer bij van het van het lachen. Remus’ geschreeuw was doorgedrongen tot in de meisjesslaapzaal, en niet veel later stonden Lily, Rune, Jaina, en twee vriendinnen die op dezelfde slaapzaal sliepen (Amy en Yorinthe) aan de deur van de jongenskamer. Iedereen (behalve Lily)lag al direct in een deuk om het zwevende drietal, maar pas toen James de zweefspreuk die over Sirius hing stopzette, en hij dus op zijn hoofd in het bed terechtkwam, begon ook Lily hartelijk mee te lachen? Sirius lag compleet in de kreukels toen hij van zijn bed ook nog eens op de grond tuimelde.
,, Wel Zwarts, ik wist niet dat je zo’n zweverig type was.” Zei Lily zelfs, en James en Remus lachte nog harder (alleen kwam er bij Remus nog steeds geen geluid aan te pas).
James keek naar Lily, en even keek zij ook terug, maar al snel wendde ze haar hoofd af, en vertrok om zich aan te kleden. James bleef Lily’s blik zien, eerst hartelijk, maar toen gewoon hard en koud. Kilte, tegenover… hem…

celtic_me · Geplaatst: Za Jul 08, 2006 22:38

Hij stopte alle spreuken, zodat iedereen weer op zij eigen bed zat.
,, We moeten ons klaar maken.” Zei hij. De rest knikte instemmend.
,, Sterk staaltje spreukenwerk.” Zei Sirius lachend. Dat was een sterk punt aan hun vriendschap. Ze konden elkaar vervloeken, en zotte toeren uithalen, achteraf konden ze er toch mee lachen.
De dag ging snel voorbij, en ’s avonds zaten de vier vrienden hard zwoegend aan een werkstuk voor Bezweringen. Professor Kathagen zat niet om een opdracht verlegen, en ook Anderling had zich laten gaan vandaag.
Ze werkten door tot een stuk in de nacht, mede omdat Remus een raar voorgevoel had dat ze de dag erna een enorm werkstuk zouden krijgen voor Toverdranken, en raar genoeg scheen dat ook nog eens waar te zijn.
De rest van de week ging in een waas voorbij. Iedereen van het zesde jaar werd bedolven onder bergen huiswerk, en iedereen was even blij toen het weekend was. Twee dagen heerlijk veel vrije tijd, aangezien Remus heel de week achter James’, Sirius’ en Peters veren aanzat om dezelfde dag nog al hun huiswerk te maken. In ieder geval, ze waren klaar voor hun uitstap naar Zweinsveld.
,, Kom Gaffel, jongen, zouden we niet eens vertrekken?” stelde Sirius voor, toen ze met z’n allen in de leerlingenkamer zaten (dit wil zeggen, zonder Peter, die had strafwerk).
,, Sorry, Sluipvoet, maar ik denk dat jij het druk genoeg gaat hebben vandaag om je om mij te bekommeren.” Zei James met een glimlach.
,, Aja? Hoezo?” vroeg Sirius uit het lood geslagen.
,, Jij hebt een date… een blind date.’ Lachte Remus.
,, Okee, en hoe komt het dat ik daar niets van weet?” vroeg Sirius.
,, Omdat wij niets gezegd hebben. Maar maak je geen zorgen, om één uur weet je met wie je naar Zweinsveld gaat. “ legde James uit.
,, Okee, leuk (dus niet), en met wie gaan jullie dan?” Hij probeerde het te verbergen,; maar al te best lukte dat niet echt, Sirius Zwarts was zenuwachtig.
,, Ik ga met… nee, dat zal je wel zien.” Zei Remus. Sirius lachte schamper, en keerde zich naar James.
,, Kijk niet zo naar me, ik zeg ook niets.” Lachte hij. Allebei vonden ze het raar Sirius zo te zien. Hij was nooit nerveus, zelfs niet voor het moeilijkste examen.
,, Komaan, jongens, jullie zijn mijn beste vrienden. Vertel me dan toch iets… eender wat.” smeekte hij, maar het haalde allemaal niets uit.
,, Wacht maar af. Over een uur weet je het.” Lachte Remus. Hij wilde nog even aan een werkstuk voor Toverdranken werken,maar veel kwam daar niet van in huis, aangezien Sirius zo hyper als een gestresste kangoeroe rond hem heen dartelde. Om half één besloten ze te gaan eten. Sirius’ zenuwen hadden duidelijk zijn eetlust niet aangetast, wat hij speelde 4 kippenbouten, 7 broodjes, 3 worstjes, 2 stukken meloen en als dessert 2 stukken vla en 4 puddinkjes naar binnen.
,, Smakelijk, zou ik zo zeggen.” Lachte James, maar Remus keek hem aan alsof Sirius geen grote, zwarte hond was, maar een groot, roze varken.
Na het eten gingen ze naar de ingang van de Grote Zaal, waar Rune en Jaina al stonden te wachten.
,, Ga ik met… J… Ryan?” vroeg Sirius onmiddellijk.
,, Ga ik met… S…Zwarts?” vroeg Jaina al even snel. Geen van beiden dacht er nog maar aan dat ze ook met Rune of Remus konden gaan.
,, Hoe heb je…” riep Sirius bijna uit.
,, Kom op. Tot vanavond James.” Zei Remus tegen hem, en trok Sirius met hem mee.
,, Hoe? Gaat hij niet?” vroeg Sirius verward.
,, Kom nu maar mee, Sluipvoet.” Lachte Remus.

Hoe zal de uitstap naar Zweinsveld gaan? Klikt het tussen Sirius en Jaina? En hoe gaat het met Rune en Remus? Zal Lily James de kans geven alles uit te leggen?
Lees het in;
Lily & James; from nightmare to dream
Verkrijgbaar vanaf wanneer ik daar zin in heb
Morgen; het vervolg

celtic_me · Geplaatst: Zo Jul 09, 2006 21:31

Zoals beloofd; het vervolg.
Maar eerst één ding. In Zweinsveld maakt iedereen zijn eigen ‘avonturen’ mee. Daarom dat ik ook ieder zijn of haar deel zelf laat vertellen.
Veel leesplezier…

HOOFDSTUK 5: TO LIKE OR NOT TO LIKE

,, Hey Rune, Jaina.” Zei Remus lachend. Sirius kon geen woord meer uitbrengen. Hij was te verbaasd dat Remus zoiets verborgen had kunnen houden. Ook Jaina wist zich geen raad met haar houding. Nu, ze zag er niet enorm ontevreden uit dat ze met Sirius naar Zweinsveld ging.
Met ’n vieren liepen ze richting Zweinstein.
Aan de Hoofdstraat splitsten ze echter op.
,, Waar gaan jullie nu weer heen?” vroeg Jania geschokt. Sirius keek haar verbaasd aan.
,, Zeg, ben ik niet goed genoeg, of zo?” vroeg hij haar.
,, Zwarts, de hele wereld draait niet alleen om jou ego.” Beet ze hem toe.
,, Jai, kan je eens even komen?” vroeg Rune nadrukkelijk. Jaina liep met Rune een eindje weg.
,, Jaina, ik weet dat je hem leuk vindt, laat hem dan ook toe, en blaf en bijt niet altijd tegen hem.” Wees Rune haar vriendin terecht.
,, Okee okee, je hebt gelijk. Maar ik ken hem, en hij ziet meisjes als prooien. Iedere week heeft hij een ander, en dat wil ik niet.” Ze Jaina hierop, en ze keek zielig.
,, Ik weet het, maar geef hem een kans. En als je denkt dat hij weer zo tegen jou doet, vervloek hem dan maar.” Lachte Rune.
,, Afgesproken.” De twee vriendinnen gingen terug naar Remus en Sirius.
,, Kom, we gaan.” Zei Jaina, en ze liep weg. Sirius haalde zijn schouders op, en volgde haar.
,, Kijk eens aan. Sirius die een meisje achternazit. Ik vind het moeilijk te geloven.” Lachte Rune, en zij en Remus gingen de andere kant uit.
Van hier af gingen drie vrienden en drie vriendinnen elk hun eigen richting, en maakten hun eigen avonturen mee.

{Remus}
Ik was blij toen Sirius en Jaina hun eigen richting uitgingen. Deze keer heeft meneer het zitten. Het was niet zomaar een meisje waar Sirius deze week achteraan zat, neen, Jaina was een meisje waar Sirius al 104 weken achteraanzat. Nu ja, even stoppen over Sirius, dat weet ik vanavond toch allemaal. Ik was enorm verbaasd toen Rune zei dat ze met me mee naar Zweinsveld wilde.
Veel winkels bezochten we niet echt. Alleen moest Rune een nieuwe veer hebben. Toen we gezellig in de Drie Bezemstelen zaten, kwam er opeens een jongen naar ons toe gelopen.
,, Hier zit je dus Rune, ik dacht al dat ik je herkende.” Zei de jongen.
,, Dag Dario.” Zei Rune, en ze klonk wat onwennig. Ik kon zweren dat ze zich ervoor schaamde.
,, Ik dacht dat wij samen naar Zweinsveld zouden gaan? Dat deden we toch altijd.” Zei Dario beschuldigend.
,, Nee, Dario, dat deden we niet altijd. En nu al helemaal niet meer.” Antwoordde Rune, maar erg zeker klonk ze niet.
,, Ik wist dat ik je niet kon vertrouwen, nu zit je hier alweer met een ander. Ik wist het wel hoor. Maar wacht maar af… dit verhaal krijgt nog een staartje.” Nu begon hij te dreigen. Ik kon mijn oren niet geloven.
,, Maar, ik vergeef het je. Op één voorwaarde… en dat is dat je nu met mij verdergaat, en hem laat zitten. Anders kan ik wel eens…” ging hij verder.
,, Nee! “ schrok Rune, ,, dat mag je niet doen.” Rune klonk wanhopig. Rune ging verzitten, en toen ze sprak, klonk de wanhoop door in haar stem.
,, Dario, dat kan je niet… ik… ik ga wel mee.” ze liet haar hoofd hangen, en stond op.
,, Rune? Wat… wat is er aan de hand?” vroeg ik verbaasd. Liet ze me nu echt zitten voor de jongen die haar bedreigde?
,, Het spijt me, maar ik moet nu gaan.” Zei Rune, en ze had tranen in haar ogen, ogen die wanhoop, angst en verdriet weerspiegelden. Alsof haar wereld in duizend stukjes zou breken als ze bij me bleef.
Toen ze de jongen naar buiten volgde, had ik mijn besluit genomen. Ik stond op, en liep ernaartoe.
,, Rune, je hoeft dit niet te doen.” probeerde ik. Ze keek me aan op een manier die ik niet kon thuisbrengen.
,, Toch wel, Remus. Het spijt me echt, maar ik kan niet anders.” Een traan rolde over haar wang.
,, Rune, kom.” Riep Dario, alsof hij het over een hond had. Rune draaide zich om, en wilde weglopen, toen ik haar arm vastnam.
,, Rune, praat met me.” Zei ik.
,, Ik…kan niet… hij zal… het vertellen.” Het was hartverscheurend haar daar zo te zien staan. Voor de tweede keer die dag, werkte mijn verstand op topsnelheid, en voor ik het wist, had ik een ontwapeningsspreuk richting Dario afgevuurd. Hij vloog de lucht in, met zijn toverstok enkele meters verderop.
,, Remus! Nee, niet doen!” smeekte Rune, maar het was al te laat. Ik kon nu niet meer terug.
,, Accio toverstok.” Zei ik, en Dario’s stok belandde zachtjes in mijn hand.
,, En nu denk ik dat het beter is als je gaat.” Zei ik, en ik probeerde kalm te klinken.
,, Wacht maar tot je hoort wat…” begon hij, maar hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken.
,, Als je durft te vertellen wat je wilt vertellen, dan beloof ik je, ik vervloek je zo hard, dat ze je op school niet meer zullen herkennen. Als ik jou was, zou ik me maar geloven.” Nu klonk zelfs ik dreigend. Ik gooide de toverstok op de grond.
,, Kom maar, Rune.” zei ik zachtjes, maar toen ik de blik op haar gezicht zag, was ik er niet meer zeker van dat ik er wel goed aan gedaan had.
,, Nu gaat hij zeker…” begon ze, en ze liep weg, weg van Dario, en weg van mij…
Ergens tussen Zweinstein en Zweinsveld vond ik haar, zittend op een steen. Ik zakte naast haar op mijn hurken, en wachtte totdat ze me aankeek.
,, Remus, alsjeblieft.” Smeekte ze.
,, Rune, als je ergens over wilt praten, zeg het maar.” Zei ik haar, maar ze leek niet overtuigd.
,, Nee, toch bedankt, maar ik denk niet dat je het begrijpt.” Snikte Rune.
,, Heey, ik begrijp meer dan je zou denken.” Zei ik zacht, en ik hoopte dat ik bezorgd klonk, want dat was eigenlijk de bedoeling. Ze keek me aan met een blik alsof ze wilde zeggen dat ik compleet gek geworden was.
,, Nee, Remus, dit is iets dat ik zelf moet oplossen.” Ze wilde opstaan, en weglopen, maar...
,, Rune, als je het je zo aantrekt, is het beter als je er met iemand over praat, het hoeft niet met mij, maar met Lily, of Jaina.” Haar houding veranderde van gekwetst en bang, naar opstandig… zelfs boos.
,, Luister, het feit dat ik aan de één of andere ziekte lijd die niet bekend is, is toch wel mijn zaak, en ik denk niet dat er iemand in de buurt is die dat begrijpt. Het zou nu nog eens net kunnen dat er geen remedie voor is, dus… dag Remus.” Toen ze het zei, rolde er tranen geluidloos over haar wangen. Ze draaide zich bruusk om en vertrok. Mij achterlatend, met niets dan vragen, en misschien wel antwoorden.
Het idee dat ze ziek was, pijn kon hebben, en misschien wel nooit meer kon genezen, was gewoon te erg voor woorden. Ik haastte me achter haar aan, maar vond haar nergens meer. In mijn eentje dwaalde ik wat over het schoolterrein. Totdat ik een gedeukt persoontje zag zitten, aan de rand van het meer…

( dat was het voor nu, maar de rest volgt...)

celtic_me · Geplaatst: Ma Jul 10, 2006 17:21

{Sirius}
O jee, Remus ging wat meemaken als ik vanavond terug in de leerlingenkamer was. Ik kon hem wel zoenen. Dacht ik dat nu net. Nee, ik zou hem eerst wurgen, of misschien vervloeken, en daarna zoenen. Ik liep al jaren achter Jaina aan, en telkens ik te dicht in de buurt kwam, vervloekte ze mij (en James, als dat even kon…). Kon niemand dan Remus eens vervloeken? Want dat gebeurde nooit. Maar aan de andere kant… daar was ook geen reden voor.
In ieder geval, ik liep dus met Jaina door Zweinsveld, maar ze zei niet veel.
,, Zo… best wel mooi weer voor de tijd van het jaar.” zei ik dan maar, okee, het was niet origineel, maar ik wist niets anders, totdat:
,, Waar wil je naartoe?” in mijn hoofd opsprong.
,, Weet ik eigenlijk niet. Ik heb niets speciaals nodig, en de meeste winkeltjes heb ik hier wel gezien. Heb jij soms iets nodig” Zei ze. Dat was meer dan ze de hele tijd al tegen me gezegd had.
,, Nee, niet echt, maar…” een idee borrelde op. Ik wist goed genoeg dat ik ermee in de problemen zou geraken, maar ik kon het nu eenmaal niet laten. ,, we zouden naar het Krijsende Krot kunnen gaan.” Stelde ik voor. Jaina keek me aan alsof ze in mijn hoofd aan het zoeken was naar de bedoeling van de uitstap.
,, Ja, okee. Lijkt me… leuk?”zei ze. Ik moest lachen om de manier waarop ze het zei.
Even later stonden we bij het Krijsende Krot. Ik wist waarom het zogezegd ‘krijste’ (dat deed Remus, altijd als hij transformeerde naar een Weerwolf). Maar Jaina wist daar niets van. Daarom ik wilde eens iets proberen…
We stonden aan het hek, een meter of 20 van het Krot vandaan (je wist maar nooit wat er tevoorschijn zou kunnen springen…), toen ik Jaina begon te vertellen over de legende die erbij hoorde.
, Kijk, een kleine eeuwigheid geleden, kwamen hier eens een jonge Heks en een Tovenaar schuilen voor een gigantisch onweer. Alles ging goed, de twee maakten een geïmproviseerd bed, en er zouden geen problemen geweest zijn. Maar midden in de nacht, hoorden de mensen in het dorp een gegil dat door merg en been ging. Het was angstaanjagend. Vlak daarna hoorden ze het gehuil van een wolf. De volgende morgen, al heel vroeg, ging de lokale politie een kijkje nemen, op de plaats waar de mensen zeiden dat het geschreeuw vandaan kwam. Wat ze daar aantroffen, was afgrijselijk. De jonge man was onthoofd, en zijn romp en armen waren zo toegetakeld dat ze er niet eens meer menselijke vormen in konden herkennen. Van de vrouw bleef al niet veel meer over, ook zij werd in stukken teruggevonden, maar in tegenstelling tot bij de man, die in stukken gebeten werd, waren bij haar enkel sporen te zien van een mes dat door vlees en bot heen ging. Tegen het einde van de week waren alle mensen uit het dorp vermoord. Aan stukken gesneden… of gekauwd. En wat het rare eraan is, is dat de vrouw werd teruggevonden in 7 stukken, en precies 7 dagen later, waren alle 77 mensen in het dorp dood. Een dorp dat op 7 kilometer van het Krijsende Krot ligt. En er zijn exact 7 jaren op Zweinstein…” beëindigde ik mijn bloedstollend verhaal. Jaina zag eruit alsof ze bij de minste beweging ging gillen. Ik moest hard mijn best doen om niet te beginnen lachen (geloof me, heel hard mijn best).
Even later, de stilte hard zijn werk gedaan, draaide ik me om, en
,, WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!” Er hing een geest achter me
,, Woehahahahahaha!” Jaina kon zich niet meer recht houden van het lachen.
,, Ik…vind…dit…niet…grappig.” Hijgde ik, het was alsof ik tien kilometer aan een stuk gelopen had.
,, Ik…wel.” Lachte ze nog steeds.
,, Hoe…heb je dat… in…hemelsnaam gedaan?” vroeg ik, nog steeds van de schrik bekomend.
,, Gewoon, een bezemsteel en een oud laken gesommeerd. Die laten zweven, en gewacht totdat jij je omdraaide.” Toen ze was uitgesproken kreeg ze opnieuw een lachbui.
,, Jij… jij… ik mag jou wel…” zei ik opeens, maar goed dat iedereen mijn uitspattingen al wel gewend was.
,, Ah ja, en waarom is dat dan wel?” vroeg ze geïnteresseerd.
,, Omdat je alles vervloekt wat beweegt.” Zei ik simplistisch.
,, Dat is niet waar! Enkel als jij het bent.” Bekende ze. Ze bleef me wel gewoon aankijken met een ijzeren blik.
,, Ah, okee, dat was eigenlijk wel te verwachten. Maar ben ik dan zo erg?” ik wist het antwoord al wel (ja dus), maar ik wilde gewoon weten wat zij van me vond, en dan echt, niet wat ze vond als haar vriendinnen in de buurt waren.
,, Moet ik daar eerlijk in zijn?” vroeg ze me, en ik knikte. ,, ja dan. Je bent enorm erg, maar als ik eerlijk moet blijven, vind ik dat wel leuk aan je. Enkel niet als je grappen uithaalt met Lily en Rune. Met Sneep mag dat, hij is gewoon onuitstaanbaar, maar je gaat soms wat te ver, en dat is niet goed. Voor niemand. Niet voor de persoon met wie je de grap uithaalt, niet voor je vrienden, omdat die dan meegesleurd worden, en niet voor jou, want jij krijgt dan weer strafwerk.” Legde ze me uit. Ik moest toegeven, ergens had ze wel gelijk.
,, Zo, dus jij was eigenlijk van plan me de stuipen op het lijf te jagen.” Lachte Jaina. Het leek wel alsof ze niet uitgelachen kwam.
,, Ja, eigenlijk wel. Alleen, het is en beetje mislukt.” Gaf ik toe.
,, Ja… nu heb ik jou doen schrikken. De grote Sirius Zwarts… geschrokken van een laken op een bezemsteel. Wacht tot ze dat horen op school.” Grinnikte ze.
,, Nee! Alsjeblieft, dat mag je niet verder vertellen.” Riep ik bijna. Ik had moeite om me in te houden. Als ze het zou vertellen, dan zou mijn hele reputatie om zeep zijn.
,, Trouwens, wie zou je geloven?” vroeg ik dan maar, bij gebrek aan beter.
,, Iedereen. Zeker met bewijzen.” Zei ze, en ze hield een camera omhoog.
,, Dat meen je niet?!” zei ik, maar jammer genoeg knikte ze.
,, Hoe heb je dat klaargespeeld?” vroeg ik compleet verbaasd.
,, p dezelfde manier als met de rest. Kijk, Sirius,” zei ze, ,, ik ken je, en vanaf het moment dat ik wist dat we naar hier zouden komen, heb ik een plannetje bedacht. Ik wist dat je iets van plan was, en nu blijkt toch niet dat ik gelijk heb zeker.” En opnieuw, voor de miljardste keer die dag, kreeg ze een hysterische lachbui. Okee, ik mocht haar, iedere seconde meer. Ze was een meisje naar mijn hart. Ze was niet bang om beetgenomen te worden, en niet bang om beet te nemen. Wat ook nog eens leuk is aan Jaina, is dat haar vervloekingen op punt zijn. Zo te zien zou ik nog wat langer achter haar aan blijven lopen, mar nu moest ik eerst een oplossing zien te vinden voor die foto…

{James}
Okee, de rest was vertrokken, en ik kon nu op zoek gaan naar Lily. Langzaam (ik hoopte nog altijd dat ik het zolang mogelijk kon uitstellen) liep ik terug naar de toren van Griffoendor. Ik nam allerlei omwegen, verborgen gangen achter wandtapijten, nam deuren die meestal gewoon muren waren, alles, zodat ik maar niet in de buurt van de toren kwam. Even scheen dat te werken, toen ik ook Secreetje tegenkwam. Ik begon al te grijnzen. Opeens was ik blij dat Sirius me gedwongen had om mijn Onzichtbaarheidsmantel mee te nemen. Ik deed de Mantel om, en sloop tot vlak achter Secretus. Ik volgde hem drie gangen, en toen kon ik het niet meer laten. Keihard riep ik;
,, BOE!” je kon hem gewoon een meter de lucht in zien vliegen.
,, POTTER!” riep hij er direct achteraan. Hoe wist hij dat toch? Ik kon ook gewoon Foppe zijn. Juist ja, Foppe was er ook nog, dat bracht me op een idee. Ik begon met een vervormde stem te praten, en lachte hem uit.
,, Fout Sneepje, raad nog eens… “zei ik, en Sneep maaide wild in het rond met zijn armen.
,, Zwarts!” riep hij nu.
,, Nee, nog steeds mis.” Lachte ik.
,, Foppe! Stop met die grapjes, of ik roep de Baron.” Dreigde Sneep nu. De Bloederige Baron was het spook van Zwadderich.
,, Oeoeoe, en nu ben ik bang.” Zei ik luid.
,, Levicorpus.” Dacht ik heel hard, en geloof het of niet, maar het lukte ook nog. Sneep vloog enkele meters de lucht in. Ik kon mijn lach niet meer inhouden, en met Sneep nog steeds in de lucht hangend, liep ik nu wel snel naar mijn eigen toren. In de hoop dat Lily er zou zijn. Of misschien toch niet.
,, Kom op, James, je moet met haar praten.”
,, Maar waarschijnlijk wil ze toch niet luisteren.”
,, Okee, goed punt, maar je moet het tenminste proberen.”
,, Ja, ik heb gelijk, maar ik weet niet hoe.”
,, Je moet het haar uitleggen, waarom je je altijd als een etter gedraagt.”
,, Zeg, altijd is sterk uitgedrukt.”
,, Nee, eigenlijk niet.”
,, ja, ook waar. Ik ga met haar praten.”
,, Groot gelijk..."
Okee, dat ben ik dus als ik een discussie heb met mezelf. Niet echt interessant, maar toch. Onvermijdelijk. Ik was er tenminste uit. Ik ging met haar praten, en mijn excuses aanbieden.”

celtic_me · Geplaatst: Do Jul 13, 2006 20:27

{james} (nog steeds)
Inmiddels had ik de toren bereikt. Ik hoopte dat het wachtwoord nog altijd hetzelfde was als de dag ervoor, want anders zat ik flink in de sh… puree. (zoals je wel al gemerkt hebt.)
,, Casu consulto?” vroeg ik ongerust. De Dikke Dame knikte teleurgesteld, en zwaaide open. Ze was blijkbaar nog steeds boos om wat Sirius en ik hadden uitgespookt.
Toen ik de leerlingenkamer binnenkwam, was die zo goed als leeg, op een klein groepje tweedejaars na. Lily was er niet. En buiten was ze ook niet. Dus veronderstelde ik dat ze op haar slaapzaal was. Laat dat nu net één van de enige plaatsen in het kasteel zijn waar ik niet zou geraken. Ik geraak in het Verboden bos, in de leerlingenkamer van Zwadderich, in zo goed als iedere Geheime Gang die er te vinden is, maar in een meisjesslaapzaal kwam ik niet binnen, dus ging ik dat ook niet proberen.
Blijkbaar had ik geluk… of ongeluk, het is maar hoe je het bekijkt, Lily kwam net naar onder.
,, Evers!” riep ik onmiddellijk, maar ze had me waarschijnlijk al gezien, want ze stevende recht op het portretgat af.
,, Ga wieberen, Potter.” Riep ze me toe, en liep vlak langs me door. Even stond ik daar maar wat te staan, maar al snel werd ik weer wakker, en liep achter haar aan. Dit had al lang genoeg aangesleept.
,,Evers! Wacht nu toch even!” riep ik, maar ofwel hoorde ze me niet, ofwel wilde ze me niet horen, en ik gok op dat laatste. Ik haastte me nog wat meer, en na een minuut of zo, had ik haar ingehaald. Ik ging pal voor haar staan, in de hoop dat ze zou luisteren, maar niets. Ze liep langs me door. Alweer.
,, Evers,” riep ik, toen ik opnieuw voor haar stond, ,, Wil je soms even naar me luisteren?”
Ze stopte (dat al), en zei kil;
,, Nee.” En alweer liep ze van me weg. Ik had niet echt veel zin meer om met haar te praten, maar liever nu dan over een jaar. Ik gaf niet op, en ook Lily had dat al gemerkt.
,, luister jij nu eens naar mij, Potter,” begon ze, en ik wist wat ging komen.
,, Ik wil niet naar je luisteren, nu niet, en nooit niet. Begrepen? En maak dat je uit mijn buurt bent, of ik vervloek je.”
Dilemma. Aan de ene kant wilde ik het haar uitleggen, maar als ik dat deed, zou ze me vervloeken. Aan de andere kant wilde ik zelf even tijd om na te denken (ja, ik kan dat ook. Het duurt alleen wat langer dan bij Remus), en dan zou ik veilig weg kunnen. Ik kwam er niet uit, dsu ik volgde mijn verstand. Ik ging haar achterna. Al snel merkte ze dat ik haar nog steeds volgde, en draaide zich terug om, met haar toverstok al in de aanslag, maar nog voordat ze iets had kunnen zeggen, had ik mijn eigen spreuk al afgevuurd.
,, Silencio.” Zei ik (nog maar eens, voor de verandering). Wat ik dus niet wist, was dat ze steengoed was in non-verbale spreuken, want nog geen 2 seconden later hing ik leuk, rustig, en op mijn gemak in de lucht rond. Ik moest toch echt eens wat meer gaan nadenken. Maar ja, ik kon tenminste nog iets zeggen.
,, Okee, Evers, het spijt me van toen in de trein.” Zei ik, omdat ze nu geen andere keus had dan naar me te luisteren, toch bleef ze weglopen. Ik sprak de tegenvloek uit, en belandde eigenlijk nogal onzacht op de grond.
,, Ik had dat nooit mogen doen, ik was te ver gegaan, net als Sirius.”Lily zei niets (hoe kon het ook anders) maar liep verder. Ik bleef praten.
,, ik probeer je al sinds diezelfde dag mijn excuses aan te bieden,maar telkens loop je weg, dus daarom moet het allemaal maar nu.” Ze liet me uitpraten, maar toen ze zich omdraaide, en me aankeek, zag ik de kilte in haar ogen, en was ik er zeker van dat ze me nog niet zou vergeven. Zeker de eerste… eeuwigheid niet. Ik staarde terug, en na zeker vijf minuten wendde ze haar blik af. Ik vond het genoeg zo, en liet haar terug spreken.
,, Het spijt me echt.” Zei ik nog, en ik meende het uit de grond van mijn hart.
Lily zei niets, maar keek me opnieuw aan. De blik in haar ogen was nu niet meer kil, maar…ik weet het eigenlijk niet. Ik kon er niets uit opmaken.
,, Okee, excuses aangenomen, Potter, maar denk nu niet dat ik meteen vriendelijk tegen je ga doen.” Zei ze bits. De lily die ik kende was nog lang niet verdwenen.
,, Okee, okee, dat verwacht ik ook niet. Nog niet…” zei ik.
Ze liep terug in de richting van het kasteel, en al snel was ze verdwenen in de massa eerstejaars die naar buiten kwam. Eindelijk had ik kunnen doen wat ik wilde. Het had eigenlijk toch al te lang geduurd. Maar nu zat ik hier wel de rest van de dag. Alleen. De anderen waren nog niet terug, alhoewel… niet veel later zag ik Remus voorbij lopen.
,, hey, Remus, ik dacht dat je met Rune…” meer kreeg ik niet gezegd.
,, Dag James, heb geen tijd nu, zoek Rune.” En hij was weer weg.
,, Haast en spoed is zelden goed.” mijmerde ik in mezelf. Ik besloot om ook maar weer naar binnen te gaan. Buiten viel er niets te beleven…

Inmiddels had Lily de toren van Griffoendor bereikt, en liep naar binnen. Ze was vergeten dat haar twee beste vriendinnen naar Zweinsveld waren, en net nu had ze hun raad nodig… Langzaam liep ze naar haar slaapzaal, en daar liet ze zich op haar bed vallen, met de gordijnen er rondom dichtgetrokken. Daar dacht ze aan wat ze dit schooljaar al had meegemaakt, en raar genoeg ging dat bijna allemaal over James Potter (en af en toe speelde Sirius Zwarts ook zo zijn rolletje…)

celtic_me · Geplaatst: Vr Jul 14, 2006 15:41

HOOFDSTUK 5: TO FORGIVE, OR NOT TO FORGIVE?

{Lily}
“Ik snap niets meer van die jongen, echt niet. De ene dag haalt hij de meest verschrikkelijke streek uit die ik me maar kan bedenken, en de andere dag biedt hij poeslief zijn excuses aan. Wat moet ik daar nu mee? Ik kan hem gewoon niet uitstaan, jaar in jaar uit haalt hij grappen uit. Nu ja, grappen? Zo zou ik het niet durven noemen. Hij en zijn vriendjes vinden het grappig, maar ik niet. En jaar in, jaar uit, vraagt hij mij mee uit. Ik dacht dat die jongen één van de slimste jongens van ons jaar was, maar waar laat hij dat verstand dan door het jaar? Van intelligentie is bij hem zelden iets te zien, bij Zwarts trouwens ook niet. Die twee… ze zouden een mens de haren uit het hoofd laten trekken, en dan denken ze dat ze alles zijn. Als ze hun streken uitvoeren, kun je in hun blik aflezen wat ze denken (We rule the world). Ik word daar zo… aargh. Ze maken me nog gek, echt, ooit beland ik op de psychische afdeling van St. Holisto. Maar toch, hij heeft wel de moeite gedaan om zijn excuses aan te bieden, iets wat ik niet van iedereen kan zeggen. Ben ik echt niet te hard voor hem geweest? Ik weet het allemaal niet meer, maar eigenlijk…” Dit alles ging allemaal door mijn hoofd. Ik wist niet meer wat ik moest denken, maar voor nu had ik mijn besluit genomen. Ik stond op van mijn bed, en zocht in mijn tas naar een stuk perkament en een veer, maar in plaats van die twee dingen, vond ik de brief die Rune me een tijdje geleden gaf. De brief van Potter. Ik had hem nog altijd niet geopend. Ik was eigenlijk van plan geweest hem in het vuur te gooien, maar Rune hield me tegen. Ze vond dat ik hem moest lezen. Nu was ik dus zo nieuwsgierig, dat ik hem toch maar opende.
Mijn verbazing groeide, telkens ik verder las. En op het einde stond er een glimlach op mijn gezicht…

Evers…Lily…
Ik weet niet hoe ik je moet noemen, dus zeg jij het maar. Ik wilde je eigenlijk iets zeggen, maar omdat je niet naar me wilde luisteren, doe ik het zo, in de hoop dat je deze brief niet in het vuur gooit, of verscheurt, vooraleer je hem leest. Dat zou zonde zijn… van perkament.
Ik weet dat je van streek bent om wat ik (en Sirius) gedaan hebben in de trein, en nu ik het volledige verhaal ken, vind ik dat niet meer dan normaal. We zijn echt te ver gegaan deze keer (en eerder misschien ook al, maar daar ben ik niet zeker van). Ik hoop dat je me de kans geeft om mijn excuses aan te bieden, dus bij deze sorry. Sorry sorry sorry. Zo, dat is eruit.
Ik ben met Sirius overeengekomen dat we geen grappen meer met jou en je vrienden zullen uithalen, toch niet met jou en Lawson, misschien wel met Ryan, maar dat is omdat Sirius indruk wil maken, maar zeg daar maar niets over (tegen niemand alsjeblieft…). Ik hoop dat dat goed genoeg is voor je, maar laat me alsjeblieft Malfidus en Sneep zo nu en dan nog eens plagen, zij laten ook nog een kans voorbijgaan. Waarom ik dit laatste eigenlijk allemaal zeg, of schrijf, is omdat ik op een normale manier met jou zou willen omgaan, zonder vervloekingen te gebruiken als groet, dat zou veel leuker zijn, denk ik toch. Wat denk je? Kunnen we eens proberen als normale tieners? Je weet wel wat ik daarmee bedoel.
Ik hoop in ieder geval van wel, want ik ken je een beetje, en ik denk dat je best wel heel goed meevalt, en ik denk dat, als je mij leert kennen, ik ook best wel meeval.

Veel… groetjes, James Potter

Ik kon niet geloven wat ik daar las. Even dacht ik dat iemand anders (misschien Lupos) de brief had geschreven en Potters naam eronder had gezet, maar kleine dingen deden me denken aan Potter, dus het kon niet anders.
Nu was ik pas echt zeker. Ik zocht verder naar veer en perkament, en begon zelf te schrijven. Zo snel als ik kon sloop ik naar buiten, en haastte me, eerst nog een boodschap afgeven, en daarna terug naar buiten. Ik wou Potter even niet zien. Blijkbaar had ik geluk, want net toen ik de hoek omging, zag ik hem aankomen. Als hij zou doen wat ik dacht, dan liep alles zoals gepland…

celtic_me · Geplaatst: Vr Jul 14, 2006 20:23

{James}
pattatie…pattattaa…pattattoef... okee, waar zat ik in hemelsnaam met mijn gedachten. Ergens hoog in de wolken. Ik had in iedere geval ‘sorry’ gezegd, maar de manier waarop ze tegen me sprak, was eigenlijk alsof ze zich meer voelde dan mij, en over dat besluit had ik lang moeten nadenken. Zou ze zoiets over iemand kunnen denken? Over mij? Ik wist het allemaal niet meer, wat ik wel wist, was dat ik haar tijd moest geven, hoop ik tenminste. Ik liep de toren binnen, regelrecht naar de slaapzaal, want ik wilde even een brief naar huis schrijven, hèt perfecte excuus om aan huiswerk te ontsnappen. (wat zou Remus wel niet gaan denken?) Ik liep naar mijn eigen hemelbed, ging zitten, en merkte dat ik op iets zat wat eigenlijk niet op een bed thuishoorde, en al zeker niet op mijn bed. Ik haalde hem vanonder me vandaan, en herkende Lily’s handschrift. Zou ze dan toch…? Snel opende ik de brief:

dag Potter,
ik las zonet je brief, en nu vind ik dat ik dus te hard heb gereageerd, en ik wilde dat goed maken. Nu ben ik zelfs degene die zijn excuses moet aanbieden, rare samenloop van omstandigheden. Wat ook gezegd moet, is dat je inderdaad te ver bent gegaan, met je zogenaamde ‘grap’, maar daar ben je blijkbaar zelf al achtergekomen, en dus hou ik er ook over op. Vergeven en vergeten, zullen we maar zeggen. En over het feit dat we misschien eens kunnen proberen normaal met elkaar om te gaan, daar ben ik het met je eens. Op de voorwaarde die je zelf al hebt gegeven, en dat is dat je geen grappen meer met ons uithaalt, en liefst ook niet met Jaina. Dat Sirius gek op haar is, dat wist ik niet, maar heeft hij niet iedere week een andere vriendin? Dat verhaal mag je me nog wel eens vertellen. Toch nog bedankt voor je brief, en het spijt me dat ik hem niet eerder gelezen heb, maar ik heb hem tenminste niet in het vuur gegooid…
dag…James
veel…groetjes, Lily Evers

Wauw, wat een…brief (je dacht zeker dat ik vrouw of zoiets zou zeggen, hè, geef maar toe…) Nu had ik het gevoel dat ik de hele wereld aankon, en rende naar beneden (nu ja, rende, ik struikelde al na 3 treden) en haastte me door het portretgat. Ik spurtte door verschillende gangen, achter wandtapijten door, voorbij de conciërge, langs de Grote Zaal, tot aan de voordeur. Toen ik onder aan het bordes kwam, botste ik bijna tegen iemand op. ,, Oeps, sorry, ik…” zei ik, compleet verbaasd, ik stond oog in oog met…

,, Professor Perkamentus! Het spijt me.” Stamelde ik haastig.
,, Aha, ook een goede dag, meneer Potter, u bent precies nogal gehaast. Toch geen picknick in het Verboden Bos, mag ik hopen?” vroeg hij rustig. Ik schudde mijn hoofd.
,, Nee meneer, ik zocht iemand. Lily Evers, heeft u haar toevallig gezien?” ja, nu ik iemand tegenkwam die van buiten kwam, kon ik beter van de gelegenheid profiteren.
,, Nee, het spijt me, maar ik heb haar niet gezien, en als u me nu niet kwalijk neemt, ik moet verder. Picknick met professor Anderling in mijn kantoor.” Zei hij met een knipoog, en hij vervolgde zijn weg naar binnen. Rare man, die prof, ik zal hem nooit begrijpen, maar hij is wel gaaf! In ieder geval, ik dwaal weer af, ik ging dus verder op zoek naar Lily, die ik niet meer vond die dag. Jammer, ik wilde eigenlijk…nu, ik weet het eigenlijk niet zo goed. In die brief noemde ze me James, dus nu zal ik dat ook maar moeten gaan doen, zeker… haar Lily noemen bedoel ik dan. Omdat ik haar toch niet zou vinden ging ik maar terug naar binnen. Ik verveelde me zo erg, dat ik uit pure miserie maar begon aan een werkstuk voor Kathagen. Wat zou Remus toch trots op me zijn.
Over Remus gesproken... wat zou die jongen toch aan het uitspoken zijn? Ik moet opletten, mijn eigen groen huisdier dat door sommigen een monster wordt genoemd komt weer opspelen. (En nee, ik voel niets voor Rune, ik ben gewoon jaloers dat hij plezier heeft, en ik...huiswerk.)

celtic_me · Geplaatst: Za Jul 15, 2006 20:33

{Remus}
Onderweg naar het meer liep ik voorbij James, maar veel tijd had ik niet.
,, hey, Remus, ik dacht dat je met Rune…” meer kreeg hij niet gezegd.
,, Dag James, heb geen tijd nu, zoek Rune.” En ik was weer weg. Ik moest praten met Rune. Niet dat ik nieuwsgierig was, of zo, maar zo te horen zat ze ergens mee, en die Dario is ook maar een… raar mannetje.
,, Rune? Gaat het wel met je?” vroeg ik. Ze zei niets, en gaf geen enkel teken dat ze me gehoord had. Ik kwam dichterbij, en ging naast haar zitten. Zwijgend. Ik liet haar praten, tenminste, als ze het wilde.
,, Waarom deed je dat?” vroeg ze na een tijdje.
,, Deed ik wat?” vroeg ik verbaasd, toch wist ik wat ze bedoelde.
,, Met Dario. Hem… je weet wel.” Zei ze, maar er kwam geen emotie door in haar stem. Alsof alle vrolijkheid weg was uit haar lichaam.
,, Omdat… ik zag dat het je raakte wat hij zei. Hij kwetste je, Rune, en daar kon ik niet tegen.” Ik flapte het er in één adem uit. Liever de korte pijn.
,, Je…nam het voor me op?” ze klonk alsof ze nog nooit van zoiets gehoord had.
,, Ik denk dat je het zo zou kunnen noemen.” Zei ik, grotendeels omdat ik niets anders wist.
,, Dus, eigenlijk heb jij mij verdedigd tegen een jongen die meer weet dan jij. Ook al wist je helemaal niet waar het over ging, toch kwam je voor me op.” Even om te zien of onze verklaring zou kloppen.
,, Ja.” Het was te gek voor woorden, ik wist niet waar ze naartoe wilde.
,, Waarom zou je zoiets doen?”
,, Omdat… misschien… ach wat, omdat ik je mag, en om je geef.” Met een ruk draaide ze haar hoofd.
,, Je wat?” precies alsof ze dat niet kende, ik snapte haar niet meer. Het ene moment zit je plezier te maken, en het andere moment komt een geflipte jongen de boel verzieken, en is alles om zeep.
,, Rune, ik geef om je, en ik wil niet dat iemand je pijn doet.” Zei ik, heel wat zekerder dan daarstraks. Ze keek me aan op een manier die liet zien dat ik blijkbaar van een andere planeet kwam, of dat ik een monster was (wat soms wel een beetje waar was).
,, Je… geeft om me? Meen je dat?” vroeg ze, en haar stem was zachter dan daarnet.
,, Ja, waarom zou ik liegen? Maar ik weet één ding, en dat is dat je iets dwarszit, en je wilt me niet vertellen wat. Daar zit ik niets mee in, als je het wilt vertellen, dan zal je dat hopelijk wel doen.” Stilte. Verschillende minuten complete stilte. Ik stond op, en wilde vertrekken, maar zei eerst nog;
,, Dag Rune, het spijt me.” Ik draaide me om, en wilde weglopen.
,, Nee, Remus.. wacht…” en ze viel.
,, RUNE! Ben je in orde?” ik was bezorgd, dit was ik niet gewoon.”
,, Jaja, het gaat wel, het was gewoon… even te veel.” Ik hielp haar echt, en ze liep terug naar de boom. Daar ging ze zitten, en deed teken dat ik dat ook moest doen. Daar zaten we dan weer, zwijgend, totdat Rune het woord nam.
,, Wat ik je nu wil zeggen, heb ik nog maar aan één persoon gezegd, en hij gebruikt het telkens als dreigement. Dat heb je, denk ik, wel al gemerkt.” Ik knikte, en luisterde geïnteresseerd en gespannen. Wat ging komen voorspelde niet veel goeds.
,, Verschillende jaren geleden ben ik een tijdje naar St. Holisto moeten gaan, voor allerlei testen. 4 jaar geleden hebben de artsen me verteld dat ik een ziekte heb die tot nu toe onbekend was. Een ziekte die ongeneeslijk is.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Zoiets had ik natuurlijk niet verwacht.
,, Ik… er moet toch iets te doen zijn?“ was het enige dat ik kon uitbrengen. Rune schudde haar hoofd.
,, Nee,er is niets, maar ik ben blij dat ik al hier geraakt ben.
,, Hoe bedoel je? Er ligt nog een heel leven voor je. Als je nu…” maar opnieuw liet ze me niet uitspreken.
,, Remus, ik heb me er bij neer kunnen leggen, dan moet jij dat toch ook kunnen?”
,, Ik…het spijt me.” Zei ik, helemaal de kluts kwijt.
,, Ik wil niet dat je doodgaat. Het klinkt misschien kinderachtig, maar toch, dat is wat ik voel.” Zei ik, en ik had de grootste moeite van de wereld om mijn stem onder controle te houden.
,, Ik wil ook niet… je weet wel, maar waarom zou jij je da moeten aantrekken?” zij leek er echt vrede mee te hebben, maar ik snapte haar niet.
,, Dat is niet eerlijk. Ik heb al gezegd dat ik om je geef, en nog geen klein beetje. Met jou kon ik altijd praten. Jij bent er voor mensen die je nodig hebben. Jij bent er voor mij. Er zijn veel van mijn vroegere vrienden die niet meer met me willen raten omdat ik met Sirius en James optrek, maar jij bent anders. Jij bent zo ongeveer mijn enige echte vriend daarbuiten, als ik je tenminste een vriend mag noemen.”
,, Ik wist niet dat je zo over me dacht.” Ze klonk geschokt.
,, Maar ik… ik weet het eigenlijk niet meer. Ik mag je, heel graag, meer dan iemand anders.” Ik keek haar aan, en toen ze terugkeek, lag er een emotie in haar blik die ik herkende.
,, …” Rune zei niets.
Ik weet dat het moeilijk voor je moet zijn, rondlopen met zo’n geheim, maar praat erover. Met iemand, maakt niet uit met wie.”
,, Begrijpen? Jij? Jij begrijpt niet wat het is om… je begrijpt zo’n dingen gewoon niet. Jij hebt geen groot geheim te verbergen.” Opeens viel ze me aan. Ze stond op, en liep weg, na enkele seconden bevroren naar de plek waar ze stond gestaard te hebben, liep ik achter haar aan, en nam haar arm vast.
,, Rune, je weet nog niet de helft. Jij bent hier niet de enige met een geheim.” Ik keek haar indringend aan, en dat scheen te helpen, want ze kalmeerde. Ik draaide me om, en wandelde in de andere richting. Al snel merkte ik dat ze naast me liep.
,, Toen ik 2 jaar oud was, ben ik gebeten door een dier. Een weerwolf.” Zei ik.
,, Dat meen je niet!” riep ze uit, en ik wist, door de ondertoon in haar stem dat ze me niet geloofde, daarom liet ik haar het litteken op mijn buik, en op mijn arm zien. Ze keek ernaar vol afschuw.
,, Je meent het toch.” Zei ze ontzet. ,, dat..; wist ik helemaal niet.” Zei ze nu.
,, Niemand wist het, behalve James, Sirius en Peter.” Vertelde ik. Zwijgend liepen we verder.
,, Het spijt me dat ik zo reageerde. Ik wist het niet.” Fluisterde ze na een tijdje.
,, Dus… je laat me niet vallen?” vroeg ik verbaasd. Verrast keek ze me aan.
,, Tuurlijk niet. Waarom zou ik dat doen? En trouwens, je betekent te veel voor me.” Dat laatste zei ze veel zachter, en met een speelse glimlach op haar gezicht. Langzaam, en heel voorzichtig, voelde ik haar hand in de mijne glijden, haar vingers verstrengeld met die van mij.

Samen liepen we terug, tot we voor de zoveelste keer bij die ene speciale boom kwamen. Daar gingen we zitten. Rune had nog steeds mijn arm vast. Voorzichtig volgde ze de lijnen van mijn litteken, een herinnering aan een gebeurtenis die voor eeuwig in mijn gedachten zal blijven rondspoken. Rune scheen die herinnering te doen vervagen, want het enige waar ik op dat moment aan kon denken, was haar zachte aanraking op mijn huid. Zo zaten we voor lange tijd in stilte. Pas toen het licht van de zon begon te doven, besloten we naar binnen te gaan. (het was trouwens ook te koud geworden buiten.) Stilzwijgend hadden we afgesproken om niets te zeggen tegen de anderen, nog niet.

komaan mensen, misschien kunnen er soms ook reacties vanaf... dat is al lang geleden...eentje maar... dat kan beter... Laughing

thanx miss_sweet voor je leuke reacties Very Happy