[AF] Shattered Heart

**Smalofski** · Geplaatst: Wo Jul 26, 2006 13:54

Hey
Na enkele mooie verhalen hier gelezen te hebben, besloot ik zelf ook eens een verhaal te schrijven. 't is m'n allereerste, dus waarschijnlijk maak ik nog een hoop fouten. Maar je kan niet leren zonder te proberen he Smile

. Anyway, zoals *iedereen* hou ik wel van reacties, dus hou je vooral niet in. Stuur maar een pb'tje of reageer op het reageertopic, maakt niet uit. Ik heb ook een poll, dus als je daar even je mening wilt geven? (Als je het volledige verhaal gelezen hebt, plz! Of toch meer dan twee hoofdstukken...) Ik ben je eeuwig dankbaar. Wink

Mijn verhaal gaat over het leven van Lily Evers. Ik weet het, niet echt origineel, maar ja. Embarassed

Ik hoop dat het verhaal zelf wat origineler zal zijn dan het onderwerp. Razz

Owja, blablabla, alles is van Rowling ^^' Behalve Nick en Lizzie Cool

Van MIJ

Hier is alvast de proloog!

(*) Smalofski (*)

Ik zie dat ook SH ten prooi is gevallen aan de verplaatsing van de server, want hij staat vol rare tekens. Ik zal het opruimen, als ik er eens tijd voor heb. Mensen die niet zo lang kunnen wachten, zijn vrij mijn een pb te sturen, dan stuur ik het wordbestand wel.

Overzicht:

Proloog

Deel 1: Eerste jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8
Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 10
Hoofdstuk 11
Hoofdstuk 12

Deel 2: Tweede jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 13
Hoofdstuk 14
Hoofdstuk 15
Hoofdstuk 16
Hoofdstuk 17
Hoofdstuk 18

Deel 3: Derde jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 19
Hoofdstuk 20
Hoofdstuk 21
Hoofdstuk 22
Hoofdstuk 23
Hoofdstuk 24

Deel 4: Vierde jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 25
Hoofdstuk 26
Hoofdstuk 27
Hoofdstuk 28

Deel 5: Vijfde jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 29
Hoofdstuk 30
Hoofdstuk 31
Hoofdstuk 32
Hoofdstuk 33
Hoofdstuk 34
Hoofdstuk 35
Hoofdstuk 36
Hoofdstuk 37
Hoofdstuk 38
Hoofdstuk 39

Deel 6: Zesde jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 40
Hoofdstuk 41
Hoofdstuk 42
Hoofdstuk 43
Hoofdstuk 44
Hoofdstuk 45
Hoofdstuk 46
Hoofdstuk 47
Hoofdstuk 48
Hoofdstuk 49
Hoofdstuk 50
Hoofdstuk 51
Hoofdstuk 52
Hoofdstuk 53
Hoofdstuk 54

Deel 7: Zevende jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 55
Hoofdstuk 56
Hoofdstuk 57
Hoofdstuk 58
Hoofdstuk 59
Hoofdstuk 60
Hoofdstuk 61
Hoofdstuk 62
Hoofdstuk 63
Hoofdstuk 64
Hoofdstuk 65
Hoofdstuk 66
Hoofdstuk 67
Hoofdstuk 68
Hoofdstuk 69
Hoofdstuk 70
Hoofdstuk 71
Hoofdstuk 72
Hoofdstuk 73
Hoofdstuk 74
Hoofdstuk 75
Hoofdstuk 76
Hoofdstuk 77
Hoofdstuk 78
Hoofdstuk 79
Hoofdstuk 80
Hoofdstuk 81
Hoofdstuk 82
Hoofdstuk 83
Hoofdstuk 84
Hoofdstuk 85

Deel 8: Eerste jaar na Zweinstein
Hoofdstuk 86
Hoofdstuk 87
Hoofdstuk 88
Hoofdstuk 89
Hoofdstuk 90

Deel 9: Tweede jaar na Zweinstein
Hoofdstuk 91
Hoofdstuk 93
Hoofdstuk 92
Hoofdstuk 94
Hoofdstuk 95
Hoofdstuk 96
Hoofdstuk 97
Hoofdstuk 98
Hoofdstuk 99
Hoofdstuk 100
Hoofdstuk 101
Hoofdstuk 102
Hoofdstuk 103
Hoofdstuk 104
Hoofdstuk 105
Hoofdstuk 106
Hoofdstuk 107
Hoofdstuk 108
Hoofdstuk 109
Hoofdstuk 110
Hoofdstuk 111
Hoofdstuk 112
Hoofdstuk 113
Hoofdstuk 114
Hoofdstuk 115

Deel 10: Derde jaar na Zweinstein
Hoofdstuk 116
Hoofdstuk 117
Hoofdstuk 118
Hoofdstuk 119
Hoofdstuk 120
Hoofdstuk 121
Hoofdstuk 122

Deel 11: Vierde jaar na Zweinstein
Hoofdstuk 123
Hoofdstuk 124
Hoofdstuk 125
Hoofdstuk 126

Epiloog

Proloog

Ergens in Londen, gaf een vrouw leven aan een baby. Het kleine meisje opende haar oogjes en startte meteen met het veroveren van de harten van iedereen in haar buurt. Niemand die zich toen kon voorstellen dat het meisje geen gewoon meisje was. Ze zou een van de belangrijkste figuren in de geschiedenis van de wereld worden, zonder dit ooit te beseffen. De verpleegster bracht de baby naar de trotse vader.
“Proficiat Meneer Evers, het is een meisje.”

**Smalofski** · Geplaatst: Wo Jul 26, 2006 14:10

Deel 1: Het eerste jaar

Hoofdstuk 1
‘Where do I begin to tell the story of how great a love can be?’
(Love story - Andy Williams)

Zenuwachtig lag Lily in haar bed te woelen. Morgen zou ze naar haar nieuwe school gaan. Op zich niet een reden om zo zenuwachtig te zijn, maar Lily’s nieuwe school was een beetje... vreemd. Een paar weken geleden had ze een rare brief gekregen, die vertelde dat ze een heks was en naar Zweinstein, hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus mocht gaan. Ze had gedacht dat het een grap was geweest, maar toen was de lege enveloppe die nog op tafel lag, veranderd in een hamstertje. Ze had het hele huis bij elkaar gegild tot haar ouders en zusje kwamen aangestormd. Ze had verteld wat ze gekregen had en wat er in die brief stond. Haar vader had de brief van de vloer geraapt en las hem toen in snel tempo door. Er groeide een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht en tenslotte haalde hij zijn schouders op en zei:
“Wel, de hamster heeft mij in ieder geval overtuigd, net zoals hier staat.” Hij wees op de onderkant van de brief. Lily had de brief terug gegrepen en zag dat er nieuwe woorden waren verschenen aan de onderkant van de brief.
“He!” riep ze verbaasd uit. “Dit stond er net nog niet!”

ps: Wij begrijpen dat Dreuzelkinderen die magie bezitten zonder dit te beseffen sceptisch kunnen staan t.o.v. het idee van heks of tovenaar te zijn. In een poging u ervan te overtuigen dat dit geen grap is, hebben wij de enveloppe voor u in een hamster veranderd. Indien u van mening bent dat dit niet voldoende bewijs is, of indien u nog vragen heeft, voel u dan vrij om een brief te sturen naar onderstaand adres. Dit mag met Dreuzelpost gebeuren. We zijn meer dan bereid u persoonlijk bij te staan. De hamster mag u vanzelfsprekend houden.

Eronder had een adres gestaan van het hoofd van Zweinstein, een zekere Perkamentus. Ze had de brief verbluft terug neer gelegd. Ze kon het niet helpen, maar ze had de schrijver van de brief geloofd. De hamster had ze aan Petunia gegeven, die er blij mee naar haar kamer was gelopen. Lily’s moeder had gefascineerd naar de hamster zitten kijken, maar toen Petunia er de kamer mee was uitgelopen, vroeg ze aan Lily:
“Wil je echt naar die school gaan?” Lily had even nagedacht en toen geknikt. Ze zou haar vrienden wel missen, maar kunnen toveren leek haar wel wat.

Op de achterkant van de brief hadden ze het adres van ‘De Lekke Ketel’ gevonden waar ze, volgens de brief, alles zouden vinden om het schooljaar mee aan te vangen. Dus hadden ze de volgende dag naar het adres gereisd. Haar ouders waren wel drie keer zoekend voorbij de ingang van de groezelige kroeg gelopen, toen Lily ze gefrustreerd mee naar binnen had getrokken. Waren ze blind of zo? Lily had even gedacht dat het een vergissing was. Hoe kon ze hier alles van op haar lijstje vinden? Het was geen winkel geweest, maar een grauwe, donkere pub. Ze had zich zelfs afgevraagd of ze hier ooit wel al eens van Cola hadden gehoord. Haar vader was op de barman afgelopen en zei voorzichtig tegen de kalende man:
“Excuseert u mij. Volgens mij heeft er iemand een grap met ons willen uithalen.”
De man had hem verbaasd aangekeken en Lily’s vader had, op fluistertoon, uitgelegd wat hij bedoelde. Blijkbaar wou hij niet afgaan voor al te veel mensen als hij over magie begon.
“We zouden euhm,... toverspullen moeten hebben.”
Tot ieders verbazing had de oude man geglimlacht en gezegd dat ze hem maar moesten volgen.
“Dreuzels hè?” had hij gevraagd en lachte breed zodat ze konden zien dat hij maar een paar tanden over had. Ze hadden niet geweten wat die ‘dreuzels’ eigenlijk waren, maar ze hadden het woord herkend van Lily’s brief, en dus hadden ze maar geknikt.
De barman was hen voorgegaan naar een binnenplaatsje met een paar lege kratten bier en twee stampvolle vuilnisbakken. Niemand van het gezin Evers had geweten wat ze hier eigenlijk deden. Petunia had haar moeders hand nog wat steviger vastgegrepen toen de man een stokje uithaalde. Hij had op een bepaalde steen in de massieve muur getikt, en naar de familie Evers gelachen, die achter hem gespannen hadden staan wachten. Even had Lily gedacht dat er niets was gebeurd, maar toen had ze gezien dat er een klein wriemelend gaatje was ontstaan, dat groter en groter werd tot ze plots voor een poort hadden gestaan. Erachter hadden ze een lange winkelstraat gezien.
“Welkom op de Weg-is-weg” grijnsde de barman bij het zien van de verbaasde gezichten.
“Als u terug wilt naar Dreuzel-Londen, gaat u gewoon terug door de poort en dan komt u hier wel weer terecht. Apropos, ik heb heerlijk boterbier en pittige fire-whisky, indien u straks dorst zou hebben.”
Ze hadden vriendelijk geknikt naar de barman en liepen door de poort, denkend dat ze nooit van hun leven iets zouden drinken in díe pub.

De Weg-is-weg bleek fantastisch te zijn. Ze hadden een winkel gevonden waar ze Lily’s ketel konden kopen, maar de man achter de toog, een kleine man met kort, grijs haar, had gelachen toen Mr. Evers zijn portefeuille had uitgehaald om te betalen.
“Jullie moeten je Dreuzelgeld wel eerst wisselen hoor.” lachte hij vrolijk.
Hij had hen verteld over de tovenaarsbank en even later werden ze geholpen door de vreemdste wezens die Lily ooit gezien had. Ze waren kleiner dan mensen, met grote, vleermuisachtige oren en een grimmige uitdrukking op hun gezicht. Ze hadden niet echt vriendelijk gekeken toen Mr. Evers hen had aangesproken aan de balie, maar hun stemmen waren beleefd geweest en ze hadden hen verder geholpen. Er werd een rekening geopend voor Lily. Toen ze buiten waren gekomen, had Lily een zakje met grote gouden munten, kleinere zilveren munten en kleine bronzen muntjes in haar hand geklemd. Gelukkig hadden de winkels dit geld wel aanvaard en een paar uur later hadden ze bijna alles van Lily’s lijstje gekocht. Enkel nog een toverstok. Dit was hetgeen geweest waar Lily het meest naar uitgekeken had. Ze hadden een klein winkeltje gezien naast een grote dierenzaak, waarboven een bordje had gehangen met 'Olivander' en een toverstok. Olivander was een klein mannetje geweest die Lily nogal nerveus had gemaakt, maar even later was ze trots met haar nieuwe toverstok naar buiten gelopen. Ze had het gevoel gehad dat dit haar werkelijke inschrijving in de toverwereld was geweest.
“Oh mama! Kijk!” had ze Petunia horen zeggen. Ze had omgekeken en gezien dat Petunia naar een prachtige sneeuwwitte uil wees in de dierenzaak naast Olivanders.
“Wat denk je, schat? Zullen we de meisjes een diertje kopen?” had haar moeder glimlachend aan haar vader gevraagd. En dus liepen ze even later alle twee met een dier onder de arm uit de winkel. Petunia had toch geen uil gekocht, toen ze gezien had hoeveel die vuil maakten, en haar moeder had gedreigd dat ze het zelf zou moeten opruimen. In plaats daarvan had ze een prachtige vis gekocht die om de haverklap van kleur veranderde. Lily had een schattig langharig, wit poesje gekocht, dat spinnend in een mand lag. Op de weg naar huis had het op Lily’s schoot gelegen en zat gefascineerd naar de vis van Petunia te kijken.
“Let je wel op dat jouw kat niets met mijn vis doet?” had Petunia angstig gevraagd, toen de kat haar poten had gestrekt en een paar scherpe klauwen tevoorschijn waren gekomen.
“Natuurlijk.” glimlachte Lily en ze had de kat zachtjes in haar nek geaaid.
“Hoe ga je hem noemen, schat?” had haar moeder gevraagd van op de passagierszetel, vooraan in de auto. Lily dacht even na.
“Snoezie.” had ze tenslotte geantwoord. “Het is zo’n dotje, en zo te zien, houdt ze wel van snoezen.”

Lily had bijna niet kunnen wachten tot de vakantie gedaan was, en dat was absoluut nog nooit voorgekomen. Een week voor het einde van de vakantie had ze een feestje gegeven voor al haar vriendinnen. Ze had niet mogen zeggen waar ze naar toe ging, want Dreuzels mochten niets weten van de tovenaarswereld, maar ze had hen beloofd veel te schrijven en haar ouders hadden hen verzekerd dat ze alle brieven voor Lily zouden doorsturen.
Naarmate de laatste week ten einde liep, was ze zenuwachtiger geworden en nu, op de vooravond van haar vertrek, stonden haar zenuwen op springen. Wat als niemand haar leuk vond? Of stel dat ze de trein miste? Wat als toveren nu heel moeilijk bleek te zijn, en dat ze het gewoon niet kon? Of stel dat het toch allemaal één grote grap was?
De maan scheen door een kier in de gordijnen in de kamer en verlichtte de brief op haar bureau. De felgroene inkt leek bijna te gloeien in het donker. Maar het was geen eng gezicht. Het had iets vertrouwelijks. Pas enkele uren voor haar moeder haar wakker maakte, viel Lily in slaap.

**Smalofski** · Geplaatst: Wo Jul 26, 2006 21:25

Hoofdstuk 2
‘We were strangers, starting out on a journey. Never dreaming, what we’d have to go through.’
(At the beginning - Richard Marx and Donna Lewis (Anastasia soundtrack))

De volgende ochtend was nogal chaotisch. Lily had haar hutkoffer naar beneden gesleurd en haar vader had hem in de koffer van de auto getild. Die was niet op zo’n grote vracht berekend en puilde uit. Mr. Evers moest het kofferdeksel vastbinden, zodat hij niet halverwege de rit open zou springen. Lily nam afscheid van Petunia toen die naar haar Dreuzel-school vertrok. Petunia was boos geweest op haar ouders omdat ze met Lily meegingen en niemand met haar.
“Het is ook mijn eerste schooldag hoor!” had ze woedend geroepen toen haar moeder haar had proberen uitleggen dat Lily naar een nieuwe school ging waar alles nog onbekend en nieuw was.
Tenslotte waren ze dan toch op King’s Cross geraakt, maar nu wisten ze niet wat te doen. Op Lily’s kaartje stond dat ze naar perron 9 ¾ moest, maar dat bestond helemaal niet. Lily’s vader liep nerveus naar de stationschef op het perron.
“Excuseer meneer, heeft u ook een perron 9 ¾?”
De man keek hem verbaasd aan en begon toen te lachen.
“Wat is dit? U bent al de tweede die mij dat vraagt! Zit Jef hier soms achter?”
De man keek Lily’s vader aan in de overtuiging dat die zou toegeven dat het allemaal een grap van zijn collega was, maar Mr. Evers vroeg enkel:
“Wie heeft er nog geïnformeerd naar perron 9 ¾?”
“Oh” zei de man, die blijkbaar door had dat Meneer Evers geen grapje maakte, en die hem nu argwanend aankeek. “Die mensen daar net nog.”
Hij wees met zijn vinger achter zich zonder te kijken naar waar hij wees. Meneer Evers keek naar de lege plek voor het hek dat perron negen van perron tien scheidde en vroeg zich af wie de man bedoelde.
“Welke mensen?”
“Die mensen die daar...staan...” De mond van de stationschef viel open.
“Drie seconden geleden stonden ze er nog! Ik zei dat ik nog nooit van perron 9 ¾ had gehoord, en toen werden ze geroepen door een groepje mensen dat daar stond en … ZE STONDEN DAAR!”
Ze keken rond zich maar er stond helemaal niemand binnen een straal van 30 meter. De man schudde verward zijn hoofd en liep weg. Meneer Evers keek nieuwsgierig naar het hek. Het leek een doodgewoon, zwartgeverfd, ijzeren hek, maar hij wist ondertussen al dat niets is wat het lijkt in de tovenaarswereld. Voorzichtig voelde hij aan de ijzeren staven van het hek in de hoop dat een wriemelend gaatje of zo zou verschijnen. Maar ze voelden heel normaal en solide aan. Lily kwam dichterbij en volgde haar vaders voorbeeld. Tot haar stomme verbazing ging haar hand dwars door het stevige metaal. Met een klein gilletje trok ze haar hand terug.
“Het lijkt erop dat alleen jij verder kan.” zei haar vader toen hij nog eens geprobeerd had, maar zijn hand werd steeds tegengehouden door het ijzerwerk.

Ze namen uitgebreid afscheid op het perron voor het hek.
“Let goed op jezelf! Veel schrijven!” snikte haar moeder toen ze haar oudste dochter nog een laatste knuffel gaf. Nadat ze ook haar vader een knuffel had gegeven, haalde Lily diep adem, greep haar koffer en de mand met Snoezie, en stapte resoluut door het hek. Even dacht ze dat ze op een kermis was terechtgekomen, maar toen besefte ze dat de felle kleuren die ze zag, afkomstig waren van de knalrode trein, die stomend op zijn passagiers stond te wachten en de kleurrijke gewaden van de volwassen tovenaars. Wat een verschil met Dreuzels! Die droegen meestal neutrale kleuren zoals wit, zwart en beige. Maar in de toverwereld liepen mensen rond in hemelsblauw, smaragdgroen, fuchsia, kanariegeel, oranje, en tal van andere kleuren.
Lily keek haar ogen uit. Veel kinderen liepen rond te sleuren met hutkoffers zoals de hare, met bezorgd kijkende ouders achter zich aan, gekooide uilen die vrolijk zaten te krassen onder de arm en bezems stevig in de hand. Hier en daar zag ze wat mede-eerstejaars te herkennen aan de zenuwachtige blik in hun ogen. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Kon ze zonder meer instappen? Aangezien niets op het tegendeel wees, liep ze in de richting van de trein, haar loodzware hutkoffer achter zich aan sleurend.
Plots werd haar aandacht getrokken door het vreemdste stukje architectuur dat ze ooit gezien had. Een haardvuur dat uitkwam op het perron. Ze moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. Wie probeerde er nu een perron te verwarmen? Die warmte ging toch onmiddellijk verloren! En dan nog wel een haardvuur dat leek of het net pootjes had gekregen en uit een 19de eeuws landhuis was weggelopen en besloten had zich hier te nestelen. Ze liep wat dichterbij, maar met een luide gil sprong ze snel weer een meter of twee achteruit. Enkele mensen op het perron staarden haar aan en begonnen te lachen, maar Lily merkte ze niet op. Ze staarde verbijsterd naar de lange vrouw die net uit het haardvuur tevoorschijn was gekomen en nu roet van haar kleren aan het kloppen was. Ze keek naar Lily toen die haar gil uitte, en zei bezorgd:
“Oh, liefje, heb ik je laten schrikken?”
Lily knikte en met een bibberende stem vroeg ze:
“Hoe... U... Bent u door het haardvuur gekomen?”
De vrouw keek haar glimlachend aan. Lily schatte haar rond de veertig. Ze was best wel knap. Ze had lang, stijl, zwart haar, dat over haar schouders viel, en vriendelijke, bruine ogen.
“Dreuzelkind hè?”
Lily snapte niet hoe iedereen dat zo snel wist, maar veronderstelde dat tovenaars het de normaalste zaak van de wereld vonden dat er mensen uit haardvuren kwamen gewandeld.

Ondanks het feit dat ze nu al wist wat er kon gebeuren, schrok ze toch toen plots ook een meisje van ongeveer haar leeftijd, uit het haardvuur rolde. In tegenstelling tot haar moeder, had ze haar evenwicht niet kunnen bewaren en haar knieën kwamen onzacht in aanraking met de vloer. Ze vloekte luid.
“Elizabeth!” Haar moeder keek haar vermanend aan.
Het meisje mompelde iets onverstaanbaars en trok zich weg van haar moeder, die het roet uit haar haar wou schudden.
“Ma! Het lag nu eindelijk zoals ik wou.”
Toen kreeg ze Lily in de gaten.
“Hey!” zei ze vriendelijk.
Lily antwoordde de groet met een zachte “Hallo.”
Elizabeth leek sterk op haar moeder. Hetzelfde lange pikzwarte haar en bruine ogen, maar haar neus was iets anders en ze had meer krullen in haar haar.
“Ik ben Lizzy.” zei het meisje en ze stak haar hand uit.
“Lily” Lily schudde de uitgestoken hand.
Het meisje lachte: “Lizzy en Lily, wij zijn voorbestemd om beste vriendinnen te worden.”
Lily lachte breed om het enthousiasme van Lizzy. Zijzelf maakte niet zo gauw vrienden, maar dit meisje had daar blijkbaar geen enkel probleem mee.

Toen er een jongen uit het vuur stapte, schrok Lily zelfs niet meer op.
“Ah, de Zweinsteinexpress.” zuchtte de jongen nostalgisch en keek naar de rode trein.
“Dit is mijn broer Nicolas.” stelde Lizzy hem voor.
Nicolas hoorde zijn naam en bevrijdde zich ook uit de handen van zijn moeder, die het roet en de as uit zijn oren probeerde te blazen. Nicolas was een stuk ouder dan zijn zusje. Hij trok helemaal niet op zijn moeder, maar na een blik geworpen te hebben op het haardvuur, waar net een man met kort blond haar en een vriendelijk, knap gezicht uit stapte, zag Lily dat Nicolas net zo op zijn vader trok, als Lizzy op haar moeder leek. Nicolas had hetzelfde knappe gezicht als zijn vader, maar zijn haar was wat langer, en het viel speels over zijn voorhoofd. Net als zijn zus, moeder en vader bezat Nicolas een soort natuurlijke charme die hem best aantrekkelijk maakte.
Hij wende zich tot zijn zus en Lily.
“Hoorde ik mijn naam?”
Lizzy rolde verveeld met haar ogen.
“Ik stelde je toevallig voor aan mijn beste vriendin in spe!”
Nicolas keek naar Lily en stak toen glimlachend zijn hand uit.
“Nicolas. Nick voor de vrienden. En als ik mijn zusje hier mag geloven, zal jij wel een vriend worden, aangezien ik de vervelende taak heb gekregen dit kleine engeltje (hij wees op Lizzy) in toom te houden.”
Lily lachte toen ze het gezicht van Lizzy zag, die het blijkbaar niet leuk vond om “zusje” en “engeltje” genoemd te worden.
“Phoe, als je hem hoort zou je denken dat hij minstens 10 jaar ouder is. We schelen maar 3 jaar hoor!” beet ze hem toe, maar Lily zag dat ze niet echt kwaad was. Haar broer leek dit ook te weten, want hij ging op luchtige toon verder:
“Zullen we een coupé zoeken? Ik moest ma beloven om bij Lizzy te zitten op haar eerste treinrit naar Zweinstein. Anders is ze zo zielig alleen. Ik bleef haar maar zeggen dat ze sowieso zielig is, (Hij ontweek behendig een uithaal van Lizzy) maar ze was niet van haar stuk te brengen.” Hij haalde lachend zijn schouders op.
“Nou, gaan jullie maar al vast een coupé uitzoeken, dan sleur ik en pa al dat gerief wel naar binnen.” Hij wees op de hutkoffers van Lizzy, Lily en zichzelf.
Opgelucht en dankbaar dat ze die loodzware koffer niet zelf de trein op moest sleuren, pakte Lily Snoezies mand op en liep achter Lizzy aan naar de deur van de trein.

Ze liepen de lange gang door en keken door de glazen ruiten en deuren. Uiteindelijk zagen ze een lege coupé en ze gingen binnen. Ze gingen elk aan een kant van het raampje zitten en Lily begon de riempjes van Snoezies mand open te prutsen. Een koude windvlaag deed haar opkijken, en ze zag dat Lizzy door het geopende raam met haar ouders praatte. Lily wenste dat haar ouders ook op het perron mochten komen.
“He, he, jullie hebben echt wel de verste coupé uitgezocht he?”
Hijgend kwam Nick de coupé binnen en liet zich naast Lily op de bank vallen.
“Even uitblazen en dan til ik ze wel op het bagagerek.”
Lily keek hem vol medelijden aan, en bood hem aan te helpen.
“Is wel goed hoor. Wat voor gentleman zou ik zijn als ik niet eens de hutkoffer van deze lieftallige dame omhoog kan tillen?”
Lily bloosde lichtjes omdat ze net een ‘lieftallige dame’ genoemd was, maar Lizzy proestte het uit.
“Gentlemen? Kom nou!”
“Oké, wil de jonkvrouw misschien zélf haar koffer naar boven heffen?” vroeg Nick met een gespeeld-boze blik op zijn zusje. Lizzy stak haar tong uit en draaide zich weer naar het raampje en nam verder afscheid van haar ouders.
Even later waren de drie koffers in de bagagedrager geraakt en hadden Nick en Lily van plaats gewisseld, zodat hij ook gedag kon zeggen door het raampje. Lily keek op haar horloge en zag dat het al drie voor elf was. De – ondertussen bekende – zenuwen kwamen terug, maar ze waren stukken minder erg dan de vorige nacht. Ze had nu tenminste al twee vrienden, één ervan zelfs een beste vriendin!
Ze hoorde buiten het fluitje van de stationchef en Lizzy gaf haar moeder nog een laatste zoen.
“Dag schatje! Dag Nicolas! Dag Lily!”
Toen begon de trein te rijden en al snel was het perron niet meer zichtbaar. Snoezie jankte zachtjes. Lily ging snel verder met aan de riempjes te prutsen.
“Is het goed dat ik Snoezie even uit zijn mand laat?” vroeg Lily aan Lizzy en Nick.”Hij zit er al zo lang in.”
“Geen probleem, Lil. Goed als ik ook even mijn lieveling zijn poten laat strekken?”
Nick haalde een terrarium met een enorme zwarte, harige spin boven. Lily kon haar gil niet onderdrukken en deinsde achteruit. Lizzy staarde de spin vol walging aan.
“Bah, wat een vies beest is dat toch! Nick, pa had toch gezegd dat je hem thuis moest laten?”
“Maar ze zou zo eenzaam zijn.” pruilde Nick. “Geen nood, Lily, ik laat ze heus niet los.”
Lily was naar het einde van de bank geschuifeld en zat daar vol angst en walging naar de spin te staren. Ze was altijd al als de dood voor spinnen geweest. Ze glimlachte flauwtjes, maar haalde haar ogen niet van de spin. Nick zette het terrarium terug in zijn koffer, en Lily boog zich snel naar de mand van Snoezie. Het kleine, sneeuwwitte katje sprong gracieus op de lege plaats naast Lizzy, rolde zich op, en begon luid te spinnen.

**Smalofski** · Geplaatst: Do Jul 27, 2006 12:07

Voila, hier is hoofdstuk 3. Ik vind het zelf leuker dan de twee vorige.

Hoofdstuk 3
'Yeah, she caught my eye, as we walked on by...'
(You’re beautiful - James Blunt)

De zon scheen door de ramen van de trein en het was lekker warm binnen. Een vriendelijke dame met een karretje vol snoep kwam langs en ze spendeerden een vrolijk half uurtje met snoep uit te wisselen en naar chocokikkerkaartjes te kijken. Een van de chocokikkers sprong uit Lizzy’s hand en landde naast Snoezie op de bank. De jonge kat keek er verbaasd naar. Lily lachte vrolijk toen Snoezie angstig achteruit deinsde toen het levendige stukje snoepgoed zijn keelzak opblies. Op dat moment passeerden er twee jongens hun coupé. De eerste keek recht voor zich uit, maar de tweede liet zijn blik achteloos door de coupé dwalen, toen hij passeerde. Toen zijn blik over Lily ging, keek zij net op en al wat ze zag waren een paar prachtig bruine ogen. Het was of de rest van de coupé in lucht was opgegaan. De jongen bleef stokstijf staan, zijn blik recht op die van Lily gericht. Lily lachte verlegen en wende haar blik af, maar kon zichzelf niet tegenhouden om meteen weer naar de jongen te kijken. Hij lachte wat schaapachtig naar haar. Ze glimlachte terug en voelde zich weer verdrinken in de mooie ogen. Plots kwam de eerste jongen terug en keek eerst naar zijn vriend, en toen de coupé in. Hij scheen niets interessants te zien, want hij haalde zijn schouders op, rolde met zijn ogen, en trok toen zijn vriend mee. Het gesjor aan zijn mouw leek de jongen wakker te schudden, want hij wendde voor het eerst zijn blik af, en bracht als in een net aangeleerd automatisme zijn hand naar zijn pikzwarte haar en schudde het nog meer in de war, voor hij zijn hand opstak bij wijze van groet en afscheid. Het was zo’n vertrouwd gebaar, alsof ze elkaar al jaren kenden. Toen verdween hij achter de eerste jongen de gang in.

Lily bleef staren naar de plek waar de jongen net was weggelopen, met een lichte, dromerige lach op haar gezicht.
“Halloooohooooo? Aarde aan Lily?” Ze schrok op toen ze Nicks hand voor haar ogen zag zwaaien. Ze bloosde toen ze hem verbaasd zag kijken naar de plek waar Lily net naar staan staren had, in de hoop te kunnen zien wat haar zo fascineerde.
“Wat?” vroeg hij haar verbaasd. “Waar zat je nou zo naar te kijken?”
Naar Lily’s gevoel had de zwartharige jongen er wel een half uur gestaan, en was het onmogelijk dat Nick hem niet zien staan had, maar ze besefte dat het waarschijnlijk maar enkele seconden was geweest.
Ze keek naar Lizzy, en de uitdrukking op haar gezicht was zo dromerig, dat Lily het uitproestte van het lachen. Zo had zíj er waarschijnlijk net óók uitgezien.
“Zag je die knappe jongen?”
Lily knikte blozend.
“Dat haar, zwart als de nacht...” zei Lizzy, in een dromerige, poëtische bui.
Lily knikte instemmig.
“En die ogen... van het lichtste grijs.”
Lily schrok op.
“Grijs? Nee, bruin!”
“Wat? Over wie heb je het?”
“Nou, over die jongen die hier net passeerde. En zijn vriend trok hem mee.”
“Jij had het over die jongen die bleef stáán? Ik had het over zijn vriend!”
Lizzy en Lily keken elkaar aan en barstten weer in lachen uit. Nick keek verbijsterd, rolde toen met zijn ogen en mompelde:
“Meiden!”
Hikkend van het lachen kwamen de twee meisjes weer boven water.
“Weet je, Lily, wij gaan écht beste vriendinnen worden! We zullen nooit vechten om jongens!”

Ze bleven de rest van de treinrit verder praten over de jongens, maar Lily vertelde niet hoe ze zich écht had gevoeld toen de jongen naar haar gekeken had. Dit was meer dan een stomme verliefdheid. Bestond liefde op het eerste zicht?
Nick had zich niet meer in het gesprek gemoeid, en zat in een van zijn schoolboeken te lezen. Het viel Lily op dat hij al twee uren lang op dezelfde pagina zat te kijken. Ze kreeg de indruk dat hij toch hun conversatie volgde. Uiteindelijk was Nick het gegiechel beu en zei dat ze zich maar moesten omkleden, want ze zouden bijna aankomen op Zweinstein. En inderdaad, een paar minuten later hoorden ze de piepende remmen, en vertraagde de trein. Een stem riep om dat ze hun bagage mochten laten staan, en dus stopte Lily Snoezie terug in haar mand, en zette het mandje op haar koffer.
“Geen nood Snoezie! Ze komen je straks halen.”
Ze stapten af, en bevonden zich nu op het overvolle perron, en wisten niet goed waar ze naar toe moesten.
“Geen probleem, straks komt de terreinknecht om de eerstejaars naar het kasteel te brengen.” zei Nick geruststellend, maar Lily keek een beetje angstig om zich heen.
“Waar is die dan? Zou hij al weg zijn zonder ons? Misschien hebben we hem niet gezien?”
Nick lachte vrolijk.
“Weinig kans.”
Lily wou net vragen waarom, toen ze de grootste man zag staan, die ze ooit had gezien. Hij was wel twee keer zou groot als een normale man, en minstens drie keer zo breed. Hij had een grote bos zwart haar, en een beginnende ruwe baard. Hij zag er wat angstaanjagend uit, maar toen hij sprak klonk er pure goedheid in zijn stem en haar angst verdween ogenblikkelijk. Ze lachte, samen met Lizzy en Nick, om het gedacht dat ze hém niet zouden gezien hebben.
“Eerstejaars! Hierheen!” bulderde de enorme man. Nick zei dat hij met de koetsen naar het kasteel zou gebracht worden. Maar nog voor ze twee stappen in de richting van de koetsen en de grote man hadden gezet, hoorde Lily een luide splash achter zich, en ze draaide zich vliegensvlug om. Nick lag languit in de modder. Achter hem stond de jongen die zo naar haar had gekeken in de trein, en hij trok snel zijn voet terug, waarmee hij net Nick had doen vallen.
Haar mond viel open. Ze sloot hem snel en stapte boos op de jongen af, terwijl Lizzy haar broer rechtop hielp.
“Waar was dat nou goed voor?” vroeg ze verontwaardigd.
De jongen haalde zijn schouders op. Nog voor ze een woedend antwoord kon geven op zijn reactie, stond Nick naast haar en zei sussend:
“Laat maar, Lily. Ik weet wel een betere manier om hem zo’n dingen af te leren.”
Hij haalde zijn toverstok uit zijn zak en wees ermee naar zijn besmeurde gewaad. Hij mompelde een paar ingewikkelde woorden en wees toen met zijn toverstok naar de jongen die hem net had laten struikelen. Alle modder op Nicks gewaad vloog met een grote boog op de jongen. Hij bleef beteuterd staan. Lily lachte luid mee met de andere leerlingen die waren blijven staan om Nicks wraak te zien. Toen keerde ze de jongen de rug toe en liep ze met Nick naar Lizzy.
“Dat was briljant!” sprak Lizzy vol bewondering. “Ik kan bijna niet wachten tot ík dat kan.”
“Nou, dan zou ik maar snel naar de bootjes gaan, ze zijn al bijna weg.” grijnsde Nick, een beetje trots op zichzelf.

Lizzy en Lily haastten zich naar de rand van het enorme meer, waar de al even enorme man bij de laatste drie bootjes stond te wachten. Eentje was blijkbaar voor hem alleen, en Lily dacht dat het al een wonder zou zijn, moest het niet halverwege zinken. In een ander bootje zaten twee jongens te wachten tot hun bootje volzet was. Lily en Lizzy namen plaats in het laatste bootje.
Net toen ze goed en wel neerzaten, kwamen de laatste eerstejaars toe. Het was de jongen van de trein, nog steeds onder de modder, en zijn vriend, die nu stikte van het lachen. Ze zag de bemodderde jongen even twijfelen, maar hij volgde toen zijn vriend in het andere bootje.
“Wel, hij lijkt me dat jullie de laatste zijn. Wat heb je trouwens met je gewaad gedaan?” vroeg de terreinknecht.
De jongen werd rood en mompelde iets. De man liet langs de bootjes en gaf ze elk een tik met een roze paraplu die merkwaardig afstak tegen de grote man. De bootjes kwamen vanzelf in beweging, en begonnen op eigen houtje het meer over te steken. Lily keek haar ogen uit. Ze zag het grote kasteel waar ze les zou gaan krijgen, en de prachtige, groene velden eromheen. Ze hoorde de raarste dierengeluiden, en ze zag een tentakel van, wat ze vermoedde, een enorme inktvis.
Veel te vroeg naar Lily’s mening stopten de bootjes en stonden de angstige eerstejaars voor de enorme houten poort van het kasteel. Lily werd weer een beetje nerveus. Ze wou dat Nick hier was. Het was leuk om iemand om je heen te hebben die wist wat er allemaal stond te gebeuren. De terreinknecht klopte, of liever gezegd, bonkte drie keer op de deur.

**Smalofski** · Geplaatst: Vr Jul 28, 2006 1:00

Hey, hey! Alweer hoofdstuk 4 ('k had nogal veel tijd vandaag Wink

) Reacties zijn altijd welkom! (goede en slechte)

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 4
‘So come on, Welcome to our family time. Welcome to our brotherly time. We’re happy giving and taking. To the friends we’re making.’
(Welcome - Phil Collins)

De deur opende onmiddellijk, en een heks van middelbare leeftijd kwam tevoorschijn. Ze had een rol perkament in haar hand, en deed teken dat ze binnen mochten komen. Een voor een stapten de eerstejaars over de drempel van Zweinstein, hun thuis voor de komende zeven jaar.
Toen de laatste eerstejaars binnen was, sloot de heks de deuren en ging voor de groep beginnende heksen en tovenaars staan.
“Welkom op Zweinstein. Ik ben Prisilda Waggeman, vervangend schoolhoofd en hoofd van Ravenklauw. Ik ben tevens jullie professor in Magische kruidenkunde. Zo meteen gaan jullie de grote zaal in, waar de rest van de leerlingen al zitten te wachten. Daar zullen jullie verdeeld worden over de afdelingen. Elke afdeling heeft zijn eigen leerlingenkamer, met slaapzalen. Jullie zullen per afdeling een klas vormen. Jullie zullen echter vaak merken, dat meerdere afdelingen samen les krijgen, om niet al te veel van elkaar te vervreemden. Er zijn vier afdelingen, met elk hun kwaliteiten waarin ze uitblinken. Er is Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf en Zwadderich. Elke afdeling heeft zijn eigen afdelingshoofd. Voor Ravenklauw ben ik dat, zoals eerder vermeld. Jullie zullen ongetwijfeld straks meer leren over de afdelingen. Nog één ding. Bij wijze van aanmoediging voor goed gedrag, wordt er elk jaar een afdelingskampioenschap gehouden. Studenten die hun lessen kennen en goed meewerken in de les, kunnen punten verdienen. Studenten die de boel op stelten zetten, verliezen punten. De afdeling met het hoogst aantal punten op het einde van het jaar, wint de afdelingsbeker.”
Ze keek liet haar blik over de eerstejaars glijden.
“Zo, dat lijkt me wel voldoende voor nu. Nu gaan we de zaal in waar jullie zullen worden gesor... Lieve hemel! Wat heeft u met uw gewaad gedaan?”
Haar ogen waren op de zwartharige jongen gevallen en ze staarde vol walging naar zijn bemodderde gewaad.
“Gevallen.” mompelde hij amper hoorbaar.
Ze tuitte afkeurend haar lippen, gaf een kort zwikje met haar toverstaf, en de modder verdween onmiddellijk.
“Dat is beter.”
Ze draaide zich om, en duwde een paar enorme deuren aan de linkerkant van de hal open. Een beetje trillend liepen de eerstejaars in de enorme hal, waar vier lange tafels stonden, waaraan de oudere leerlingen zaten. Aan ander kant van de zaal stond nog een tafel, dwars op de vier lange tafels, waaraan de professoren zaten. Bijna onmiddellijk werd Lily’s aandacht (en niet alleen die van Lily, maar ook van zowat alle andere eerstejaars) getrokken door het prachtige plafond, dat net op de buitenlucht leek. Ze voelde de blik van de oudere studenten op zich, en werd een beetje nerveus. Professor Waggeman had niet gezegd hoe ze ingedeeld werden.
De eerstejaars bereikten een klein krukje voor de tafel van de professoren, waarop iets lag, dat op een oude zak leek. Maar toen Lily een beetje beter keek, zag ze dat het een oude hoed was. Iedereen in de zaal keek nu naar de hoed, voor een reden die haar nog niet duidelijk was. Plots begon de hoed te zingen, en ze snapte meteen waar iedereen op zat te wachten. De hoed beschreef de vier afdelingen en de kwaliteiten waar ze voor gekenmerkt werden. Ze had niet de indruk dat ze bij een van die afdelingen paste. Ze keek een beetje nerveus in de zaal, en zag opeens aan een van de tafels Nick zitten. Hij zwaaide vrolijk, en ze zwaaide snel terug.
Toen rolde professor Waggeman de rol open, die ze in haar hand had gehad en begon de namen van de eerstejaars in alfabetische volgorde af te roepen. Een voor een liepen de leerlingen naar de kruk, en zetten de hoed op. Die riep dan de afdeling waarin ze geplaatst werden, waarop de leerling naar zijn of haar nieuw eettafel liep, onder luid applaus van de andere leerlingen. Opeens vervloekte ze het feit dat ze een achternaam had die zo vroeg in het alfabet kwam. Het duurde inderdaad niet lang voor professor Waggeman haar naam afriep.
Met trillende benen liep ze naar het krukje en zette ze de hoed op, die over haar ogen zakte. Plots klonk er een zacht stemmetje in haar oor, dat haar deed opschrikken.
“Wat hebben we hier? Laat eens kijken. Een groot hart, zie ik. Aan jou hebben ze een echte vriend. En een flink stel hersenen, dat is zeker. Misschien is Ravenklauw wel wat voor jou? Maar wacht, we vergeten nog iets. Rechtvaardigheid, ja... en moed. Ja, daar heb je beslist ook veel van. En hemeltje, wat een temperament! Ik zou niet graag tegenover jou staan in een duel, dat is zeker. Ja, ja, ik weet het al. Jij wordt een GRIFFOENDOR!”
Opgelucht haalde ze terug adem en zette de hoed af, alvorens naar de tafel van Griffoendor te lopen, waar Nick snel een plaatsje voor haar vrijmaakte.
“Goed gedaan Lily!”
“Dank je.” grijnsde ze. “Ik hoop maar dat Lizzy ook in Griffoendor komt.” Vervolgde ze een beetje angstig.
“Ha!” lachte Nick. “Als er ooit een geboren Griffoendor heeft bestaan, is zij het wel! Niet bepaald op haar mondje gevallen, nietwaar? Je zou eens moeten weten wat zij vroeger allemaal heeft uitgespookt. Nee, aan moed ontbreekt het bij haar echt niet. Aan respect voor oudere en wijzere mensen daarentegen... (hij trok zijn kraag recht, en stak zijn borst vooruit)”
Lily proestte het uit.
Nick bleek echter gelijk te hebben en niet veel later liet Lizzy zich naast Lily op de bank neerploffen.
“Wat heb ik je gezegd?” knipoogde Nick naar Lily. Voorspeld of niet, Lily was blij dat Lizzy in haar afdeling zat.
Even later was de zwartharige jongen aan de beurt. Eindelijk wist ze wat zijn naam was. James Potter. Ze herhaalde die naam een paar keer in gedachten, toen ze keek hoe hij de hoed op zijn hoofd zette. Het duurde niet lang voor de hoed had uitgemaakt dat hij een griffoendor was. Ze was zeker dat de mensen rondom haar de vlinders in haar buik konden horen juichen. Enthousiast klapte ze met de andere Griffoendors mee toen Potter naar de tafel van griffoendor liep, en grijnzend ging zitten. Hij leek zijn aanvaring met Nick alweer vergeten te zijn. Lily keek naar Nick, en zag dat hij niet meeklapte, en nogal onvriendelijk naar James staarde. Was hij toch bozer geweest dan dat hij liet blijken toen Potter hem liet struikelen?

Potters vriend – Sirius Zwarts – was de laatste van de lijst. Hij werd ook een griffoendor en ging met een stralend gezicht naast James zitten. Het was duidelijk dat ook zij blij waren dat ze niet gescheiden werden.
Toen de kruk en de hoed uit de hal gehaald waren, stond een oude man, met lange, witte baard en haren op van de middelste stoel aan de hoofdtafel.
“Welkom aan alle nieuwe en niet zo nieuwe studenten!”
“Wie is dat?” vroeg Lily zachtjes aan Nick
“Perkamentus! Een van de grootste tovenaars van deze eeuw. Hij is het schoolhoofd. En knettergek!”
Lily giechelde, en luisterde toen weer naar Perkamentus die ondertussen weer beginnen praten was.
“Een nieuw jaar, nieuwe gezichten! Ik reken erop dat de oudere studenten hen snel wegwijs maken in ons kasteel. En nu lijkt het me hoogste tijd om te gaan eten!”
Hij spreidde zijn armen en prompt werden de tafels gevuld met massa’s eten. Lily hoorde haar maag knorren en schepte snel allerlei lekker dingen op haar bord.

Het werd Lily snel duidelijk dat Nick een van de populairdere leerlingen was. Hij had veel vrienden, en iedereen die hem passeerde leek goedendag te zeggen. Niet dat hij daar iets voor deed. Het was gewoon deel van hem. Tijdens het eten stelde Nick Lily en Lizzy voor aan zijn vrienden, maar Lily had al snel door dat die een stelletje eerstejaars niet zo’n interessante gesprekspartners vonden. Maar Nick had niets door, en zijn vrienden leken het hem ook niet duidelijk te willen maken. Toen ook alle toetjes op waren, nam Perkamentus weer het woord:
“Voor we allemaal gaan slapen, nog enkele opmerkingen. Ten eerste wil ik er iedereen aan herinneren dat studenten niet in het Verboden Bos mogen komen. Ze mogen ook niet na negen uur in de gangen of lokalen rondlopen. Dat is te zeggen: ze mogen niet gezien worden in de gangen na negen uur.”
Na een strenge blik van zowat alle leraren, vervolde Perkamentus snel:
“Euh, misschien is het toch beter dat jullie de eerste versie onthouden. Mijn tweede punt gaat over een nieuwe aanwinst voor onze school. Morgen wordt een beukwilg geplant op het domein van Zweinstein. Ik wil jullie waarschuwen. Beukwilgen slaan naar alles dat te dicht in hun buurt komt, en zullen geen uitzondering maken voor studenten. Wees voorzichtig in zijn buurt, en kom niet dichter dan veilig is. En dan nu: naar bed!”
Lily en Lizzy volgden Nick en zijn vrienden naar de toren van Griffoendor. Ze keken zich de ogen uit onderweg. Lily vond de bewegende en sprekende schilderijen fantastisch. Lizzy was daar niet zo onder de indruk van, zij had nooit iets anders geweten, maar de verschuivende trappen waren wel iets nieuws voor haar. Toen ze uiteindelijk voor het portret van een dikke dame in een roze jurk stonden, vroeg Lily zich verbaasd af waarom iedereen stopte. Toen hoorde ze achter zich zeggen: “Het paswoord is ‘krulstaart’! Zeg het door!” Degene die het dichts bij het schilderij stond, zei tegen de Dikke Dame: ‘krulstaart’
“Helemaal correct ja! Welkom terug!”
En met een grote zwaai, vloog het schilderij open en konden ze de leerlingenkamer van Griffoendor binnenstappen. Het was een knusse, ronde kamer, met vele sofa’s en zetel, vol gouden en rode accenten. Lily voelde zich meteen thuis. Een klassenoudste toonde hun de trap naar hun slaapkamers. Lily en Lizzy namen afscheid van Nick, en liepen naar hun slaapzaal. Daar stonden vier hoge hemelbedden, in dezelfde rode tinten van de leerlingenkamer. Lily zag haar koffer voor een van de bedden staan, en zag Snoezie opgerold op haar bed liggen slapen.
“Dag Snoezie!”
Het kleine katje opende slaperig de ogen en rekte zich uit. Lily lachte vrolijk.
Toen ze even later in bed lag, viel ze in slaap met een gelukkig glimlach op haar gezicht. Ze wist het zeker: leven op Zweinstein zou fantastisch worden!

**Smalofski** · Geplaatst: Vr Jul 28, 2006 21:44

Hoofdstuk 5
‘Yeah, we’re flying, feels just like flying. We’re such a long way up, from the ground. Just you and me, flying. So high ‘n I’m never gonna come down.’
(Flying - Bryan Adams)

Toverkunsten leren was moeilijker dan Lily had gedacht. Het was niet simpelweg wat met een stokje zwieren en alles gebeurde zoals zij het wou. Er moesten moeilijke toverstokbewegingen worden onthouden en nog moeilijkere spreuken. Sommige vakken, zoals Geschiedenis van de magie, hadden naar Lily’s mening veel te weinig met magie te maken. Maar al vanaf de eerste les Toverdranken werd het duidelijk dat dit iets was dat ze werkelijk het allerliefste deed. Ze vond het verbazingwekkend hoe al de ingrediënten, die apart niets speciaals deden, zo’n wonderbaarlijke effecten konden veroorzaken, eens ze op de juiste manier bij elkaar werden gevoegd.
Maar het allerbeste van Zweinstein was James Potter. Ze had zichzelf, tegen beter weten in, wijsgemaakt dat hij Nick écht per ongeluk had laten struikelen en kon het niet helpen dat ze tijdens de les haar ogen nogal vaak in zijn richting liet afdwaalden. Meer dan eens was ze net een fractie van een seconde te laat om haar ogen af te wenden als hij achter zich keek. Ze werd dan vuurrood en keek snel de andere kant op. Hij glimlachte dan eens en keek weer naar voor, alsof de enige reden waarom hij naar achter keek, was om haar te zien.

Op een zaterdag, eind oktober, liepen Lily en Lizzy van het ontbijt terug naar de leerlingenkamer, terwijl ze druk overlegden wat ze die dag zouden doen. Lily stelde voor hun huiswerk te gaan maken in de bibliotheek, maar Lizzy vond dat huiswerk meer iets voor zondagen was. Zelf stelde ze voor te gaan schaken, maar Lily had iets gehoord over levende schaakstukken die elkaar kapot sloegen en ze vond dat idee maar een beetje eng. Ze waren net in een discussie of schaakstukken wel of geen gevoelens hadden, toen ze een druk op hun schouders voelden, waardoor ze bijna voorover vielen. Nick had Lily en Lizzy van achteren beslopen en zijn armen in hun nek gelegd toen hij tevoorschijn sprong.
“Aha! Hier zijn mijn favoriete eerstejaars!”
“Pindakaas met Boter, Nick, je doet me haast een hartstilstand krijgen!” vloekte Lizzy, terwijl ze haar boeken van de grond opraapte, die uit haar handen waren gevolgen.
“Sorry” grinnikte hij. “Maar hoe dan ook, ik kon het niet helpen dat ik jullie conversatie heb gehoord.”
“Ja, vast, ‘je kon het niet helpen’, zal wel.” onderbrak Lizzy hem sarcastisch.
“En...” ging Nick koppig verder. Lily giechelde. Ze vond het altijd grappig als Lizzy en Nick op elkaars dak zaten. “ En het leek me dat ‘de gevoelens van schaakstukken’ een behoorlijk saai onderwerp is voor een zaterdag. Wat is er aan de hand? Jullie veranderen toch niet in een stel nerds he?” Hij bekeek hen van top tot teen alsof ze voor zijn ogen geitenwollen sokken in sandalen spruiten en een bril groeiden.
“Hihi.” giechelde Lily weer. “Nee, we waren aan het bedenken wat we vandaag zouden gaan doen. Lizzy wilt gaan schaken, maar ik vind die schaakstukken niet zo leuk.”
“Schaken, pfff. Niets waard. Weten jullie wat? Over een half uurtje zijn de try-outs voor het zwerkbalteam van Griffoendor. Waarom komen jullie je favoriete speler niet aanmoedigen?” Hij stak trots zijn borst vooruit
“Oh, goed idee.” zei Lizzy enthousiast. Maar dan betrok haar gezicht. “Maar we hebben geen tijd meer om spandoeken te maken met ‘Hup Andy, Hup!’ ”
Lily proestte het uit. Andy Mcgoland was een zesdejaars die er tot nu toe niet in geslaagd was in het team te raken, maar vastbesloten was om Nick van zijn Jagersplaats te stoten.
“Maar jij zit toch al in het team, Nick? Waarom moet jij dan nog naar de try-out gaan?” vroeg Lily, niet-begrijpend.
“Oh, er is een nieuwe kapitein en de regels zijn dat de kapitein zijn eigen team zelf moet opstellen, dus moeten alle oude teamleden ook try-outs doen.” Hij trok zijn schouders op. “Dus, jullie komen straks?”
“Reken er maar ni—Auw.” begon Lizzy, maar Lily gaf haar een por in de ribben.
“Natuurlijk komen we.” glimlachte Lily.
“Prima! Dan zie ik jullie straks wel op het veld!” Nick zwaaide nog even en ging er toen vandoor.
“Hij lijkt zich niet echt zorgen te maken he?” vroeg Lily aan Lizzy, toen Nick weg was.
“Hoeft ook niet. Hij is tien keer beter dan elk ander lid van de ploeg en waarschijnlijk twintig keer beter dan Andy Mcgoland. En hij wéét het. ‘Favoriete speler’, pfoe”.
“Oh, dat was toch maar een grapje.”
“Kan best zijn, maar dan nog… We gaan toch niet echt naar die try-outs he?”
“Wat? Natuurlijk wel! We hebben het toch net beloofd.”
“JIJ hebt het net beloofd. IK heb helemaal niets gezegd.” kaatste Lizzy de bal terug.
“He, kom nou Lizzy. Het wordt vast leuk. Ik heb nog nooit Zwerkbal gezien.” smeekte Lily.
“Ze gaan vast niet écht zwerkballen. Gewoon wat ballen in de ring gooien. Kan m’n oma ook. Het wordt vast heel saai.” klaagde Lizzy.
“Toe?”
“Oh, vooruit dan maar.” gaf Lizzy zuchtend toe aan de puppyblik van Lily. “Maar enkel tot Nick geweest is en dan zijn we weer weg hoor.”
“Afgesproken.” glunderde Lily.

En dus zaten Lily en een licht-mopperende Lizzy even later op de hoogste rij van de tribune. Ze zwaaiden vanaf de tribune naar de minuscule Nick die op het veld stond, maar waren niet zeker dat hij hen gezien had. De try-outs waren al begonnen, maar ze waren nog maar bezig met de drijvers. Het team van Griffoendor had twee goede drijvers en die waren nu bezig met hun kunsten te vertonen. Lily ging helemaal op in het spel van slaan en ontwijken. Ze hapte naar adem toen een van de twee drijvers bijna geraakt werd en juichte mee toen ze de beukers tegen de kop van een strooien tegenspeler sloegen.
Toen was het de beurt aan de jagers. Er was een grote opkomst van kandidaat-jagers en Lily zag Andy Mcgoland er bovenuit toornen. Eén voor één mochten de jagers trachten de wachter te ontwijken en de Slurk in de ring te gooien. Velen slaagden er niet eens in om één keer te scoren, maar sommigen scoorden toch drie of vier keer van de vijf. Andy Mcgoland’s bal ging vier keer door de hoepel, maar de laatste keer werd hij onderschept door de wachter. Toen was de beurt aan Nick. Hij steeg op en het werd Lily meteen duidelijk dat Lizzy niet gelogen had toen ze zei dat hij tien keer beter was dan al de andere leden van het team. In geen tijd scoorde hij vijf keer. Toen maakte hij nog een zegerondje rond het stadium.
“Uitslover!” hoorde ze Lizzy mompellen, maar ze zwaaide toch met Lily mee, toen Nick hen passeerde.
Toen Nick terug op de grond stond, riep de kapitein van het team de jagers bijeen en deelde mee wie mocht blijven en niet. Blijkbaar zat Andy weer niet in het team, want hij droop boos af. Nick had het, zoals verwacht, wel gehaald. Ze zagen hem vanuit de verte een high five doen met de kapitein van het team, alvorens deze verder ging met de try-outs.
Lily en Lizzy stonden recht en begonnen de tribune af te dalen, net toen Nick de tribune beklom, bezem nog in de hand. Ze ontmoetten elkaar in het midden.
“Goed gedaan Nick!” feliciteerde Lizzy hem.
“Je was fantastisch!” viel Lily haar bij. “Ik wist niet dat vliegen zo leuk kon zijn!”
“Wat? Nog nooit gevlogen?” vroeg Nick verbijsterd.
“Ja, natuurlijk wel. We krijgen vliegles in het eerste jaar, weet je nog? Maar dat is niets vergeleken met dit.”
“Oh, ja, ik weet het nog. Vliegles, phuh. Een paar meter boven de grond zweven.”
“Ja,” gaf Lily toe, “Het was behoorlijk saai. Maar dit is fantastisch!”
“Weet je wat? Waarom vlieg je niet eens met me mee? Je zal het fantastisch vinden!”
Lily schrok. Kijken naar andere mensen die acrobatische toeren deden op een bezem was één ding, maar zelf tientallen meters boven de grond vliegen?
“Oh,… ik weet niet, ik denk niet dat ik dat durf.” zei ze bedeesd.
Maar hij pakte haar hand vast, en duwde de bezem erin.
“Onzin, je zal het fantastisch vinden. Zo, op de bezem.”
“Lily, ik ga al naar binnen hoor.” zei een verkleumde Lizzy, toen Nick haar op de bezem hielp.
“Goed. ‘k zie je straks dan. Hopelijk…” antwoordde Lily een beetje bibberend.
Nick ging voor haar zitten en steeg op. Snel greep ze zijn middel beet om niet van de bezem te glijden, kneep haar ogen hard dicht en gaf een gil van angst, die al snel veranderde in een kreet van plezier. Voorzichtig opende ze haar ogen. Dit was fantastisch! Als snel waren ze dertig, veertig meter boven de grond. Ze vlogen ver boven de andere leerlingen uit en die leken net kleine poppetjes. Het uitzicht was sprookjesachtig. Het kasteel van Zweinstein, aan de rand van het glinsterend meer, stond statig tussen de glooiende heuvels. Dicht tegen Nick aangedrukt voelde ze zich merkwaardig veilig, ook al zou haar moeder het besterven als ze zag hoe hoog haar dochter boven de grond was.
“Wat heb ik je gezegd? Is dit fantastisch of is dit fantastisch?”
“Het is geweldig!” beaamde Lily ademloos. Haar hart sloeg tweehonderd per uur.
“Zullen we dan eens alles uit deze bezem halen?” vroeg hij ondeugend en voor ze antwoord kon geven, zette Nick een steile duikvlucht in. Weer gilde ze het uit, maar deze keer was haar gil gemengd met lachen. Het was alsof ze op een achtbaan zat. Nick dirigeerde zijn bezem moeiteloos tussen de nauwste doorgangen en deed de moeilijkste manoeuvres. De try-outs waren ondertussen afgelopen en de menigte beneden was aan het kijken hoe Nick zijn vliegkunsten vertoonde, terwijl het meisje achter op zijn bezem het uitgilde toen ze op geen meter afstand van een van de torens een scherpe bocht namen, zodat ze er net niet tegenop botsten.

Al met al was Lily toch blij dat ze terug veilig op de grond stonden.
“Wauw! Dat was geweldig! Bedankt Nick.” En ze zag hem een zoen op de wang.
“Geen probleem, Lil.” lachte Nick.
“Ik geloof dat je fans hebt.” zei Lily giechelend en wees naar de andere kant van het veld, waar het groepje leerlingen dat naar hen gekeken had, nu hun kant op kwam. Lily begreep wel hoe het kwam dat Nick zo populair is. Niemand die hem had zien vliegen kon hem niet bewonderen. Het was raar hoe weinig Nick zelf om zijn populariteit gaf, op de occasionele grapjes na.
“Ik ga je laten handtekeningen uitdelen.” grapte ze. “Nog eens bedankt voor de vlucht!”
Ze liep terug naar het kasteel en zwaaide nog eens voor ze achter de hoek verdween.

Hey!

Hier is dus hoofdstuk 5. Merci aan de mensen die mijn verhaal zo'n goede score gaven in de poll!

(*) Smalofski (*)

**Smalofski** · Geplaatst: Za Jul 29, 2006 14:00

Hey!
Dit vind ik zelf een heel mooi hoofdstuk. Het was leuk om te schrijven en om te lezen. Hopelijk delen jullie mijn mening!

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 6
'Come and sit with me, and cry on my shoulder. I’m a friend.'
(Cry - James Blunt)

Lily liep de volgende maandag alleen naar de kerkers voor Toverdranken. Lizzy had haar boek op de slaapzaal vergeten en liep er snel even om. Lily was niet gehaast; ze had nog vijf minuten voor de bel zou gaan. Ze had geen zin in drukke gangen en glipte achter een wandtapijt door, in één van de verborgen gangen. Ze volgde de smalle, verlaten gang de hoek om en bleef staan. De weg werd even verder geblokkeerd door een kussend koppeltje. Ze draaide met haar ogen. Moesten ze dat nu echt hier doen? Ze wilde zich omdraaien en terug lopen, want ze wilde niet trachten zich tussen het koppeltje en de muur te persen om door te kunnen. Dan maar de drukke gangen. Maar plots herkende ze de jongen. Het was James! James kuste een meisje vlak voor haar ogen. Even kon ze niet bewegen. Haar geest was leeg. Dan kwam ze weer tot zichzelf en haastte zich terug de hoek om voor hij wist dat ze hem betrapt had. Haar hart bonkte in haar keel. Het leek alsof ze kiezelsteentjes had gegeten als ontbijt. Ze hoorde het meisje plots vragen:
“Hoorde jij ook iets?”
Ze wachtte niet tot ze om de hoek zouden kijken, rukte ruw het wandtapijt uit de weg en stormde de gang uit. Ze voelde haar ogen nat worden. Dit was belachelijk! Ze huilde omdat ze die stomme James met die stomme slet had zien kussen. Wat kon haar dat nu schelen?
Ze was er zich maar half van bewust dat de mensen haar aanstaarden toen ze met tranen in de ogen door de mensenmassa stapte. 'Pindakaas met Boter Lily, verman je! Waar ben je nu zo jaloers op? Het is een eikel. Hij heeft nooit gezegd dat hij je leuk vond. Maar jij moest zo nodig je fantasie weer laten werken. Het is je eigen schuld!'
“Liefje, wat is er?” Ze schrok op uit haar gedachten en zag de Dikke Dame bezorgd naar haar kijken. Ze was onbewust terug naar de leerlingenkamer gelopen.
“Tartaarsaus” zei ze met gesmoorde stem. Ze kon het niet helpen. De tranen stroomden over haar gezicht ondanks haar mentale uitbrander aan zichzelf. Het portret zwaaide open en ze klom naar binnen. De leerlingenkamer was verlaten. 'Natuurlijk,' dacht ze bij zichzelf, 'iedereen is naar de les. Ik zou óók in de les moeten zijn.' Maar ze wist dat ze niet in deze staat naar de les kon gaan. Ze plofte neer in een zetel voor het vuur en staarde naar de vlammen. Had ze het zich echt allemaal ingebeeld? Al die keren dat hij naar haar zitten kijken had? Die blik op de trein? Ze kon het bijna niet geloven.

Opeens hoorde ze het portret open gaan en ze keek verschrikt om, terwijl ze haastig de tranen van haar gezicht veegde. Het laatste wat ze wou was aan iemand uitleggen waarom ze hier voor het vuur zat te huilen in plaats van in de les te zijn.
“Lily? Waarom ben je niet in de les?” hoorde ze Nick verbaasd vragen. Toen merkte hij blijkbaar haar tranen want hij vroeg snel:
“Lily? Alles in orde? Wat is er?” Hij liep naar haar toe en keek haar bezorgd aan.
“Heb je je pijn gedaan?”
Lily schudde haar hoofd. Ze had het gevoel dat als ze nu iets zou proberen te zeggen, haar stem dienst zou weigeren. Hij ging naast haar zitten en legde zijn hand op haar schouder. De aanraking deed haar goed.
“Nou, wat is er dan?” vroeg hij zachtjes. Ze hoorde de oprechte bezorgdheid in zijn stem en dacht dat ze het hem wel zou kunnen zeggen.
“Het is zo stom.” snikte ze.
“Ach, vertel het toch maar. Zelfs stomme dingen moeten af en toe gezegd worden.” glimlachte hij geruststellend. Ze glimlachte terug. Ze was blij dat ze zo’n goede vriend had.
“Er was die jongen die ik... die ik wel leuk vond.” Ze voelde zich rood worden.
“En hij vond mij leuk.” Ze zweeg even. Nick zei niets en liet Lily haar verhaal afmaken.
“Dat dacht ik tenminste. Maar hij... nouja, ik betrapte hem net toen hij een ander meisje kuste.”
Ze voelde de tranen weer uit haar ooghoeken ontsnappen. Nick sloeg zijn armen om haar heen en liet haar rustig uithuilen op zijn schouder.
“Ach Lily.” zei hij zachtjes sussend terwijl ze snikkend haar hoofd op zijn schouder liet rusten. “Als hij niet besefte dat jij honderd keer meer waard bent dan dat meisje, is hij jou niet waard.” Ze glimlachte bij die lieve woordjes.
Ze liet hem los en keek naar zijn knappe gezicht. Een tsunami aan vlinders leek zich te nestelen in haar maag. Al wat ze wilde was dicht bij hem zijn. Langzaam bogen ze naar elkaar toe. Ze sloot haar ogen en voelde hoe zijn lippen zachtjes die van haar bereikten.

Hoelang die kus had geduurd wist ze niet – volgens haar minstens 50 jaar – maar het volgende moment hoorde ze een bekende stem achter zich.
“Ahum.”
Betrapt kneep ze haar ogen dicht. “Oh-oh”. Ze draaide zich langzaam om, met een fake-onschuldig gezicht. Ze lachte even schuldbewust.
“Dag Lizzy.”
“Ik laat je éventjes alleen om mijn boek te halen, ik kom terug en je ligt te rollebollen met mijn broer!” zei ze, alsof ze sprak tegen een klein kindje dat net betrapt was met een gestolen koekje. Maar Lily kon zien dat ze een lach moest onderdrukken.
“Ik lag niet te ‘rollebollen’!” antwoordde ze verontwaardigd. “Ik was gewoon,... euh.” Ze voelde zich rood worden.
“Je stak gewoon je tong in zijn keel?” vervolledigde Lizzy haar zin behulpzaam.
Lily kon haar lach niet onderdrukken en Lizzy keek haar streng aan.
“We moesten al lang in Toverdranken zijn. Ik dacht dat jij naar daar op weg was?”
“Ja, dat was ik.” zei Lily snel. “Maar halverwege,... euh.” Ze zweeg. Ze wou dit nu niet opnieuw aanhalen. Ze zou het later wel met Lizzy bespreken.
“Nouja, dat vertel ik je later wel.” zei ze snel.
Lizzy keek haar verbaasd aan, maar drong niet verder aan.
“En jij, Cassanova? Waarom ben jij hier nog?” vroeg ze even streng aan Nick. Die stond echter waardig op en zei, neerkijkend op zijn zusje:
“Ik? Ik moest toevallig naar ziekenzaal, als je het echt moest weten. Klein ongevalletje met een paar vingerbijtende lieverdjes uit kas drie. Kon iedereen overkomen. Niets dat Mevr. Pierce niet in een secondje kon oplossen. Maar het leverde mij wel een goed excuus om de rest van de les weg te blijven. En toen ik hier toch was, besloot ik maar om je dag goed te maken en dit leuke prentje in je geheugen te griffen.”
En prompt trok hij Lily recht en gaf haar een lange, tedere kus. Ze had er zich niet aan verwacht en verschoot even, maar ontspande al snel en beantwoorde zijn kus, terwijl ze op de achtergrond Lizzy kotsende geluiden hoorde faken.

**Smalofski** · Geplaatst: Ma Jul 31, 2006 19:50

Hey!
Hier is hoofdstuk 7! Reacties?

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 7
‘I’m letting you go, but I won’t let you know’
(Don’t turn around - Ace of base)

Lily en Lizzy haastten zich door de gangen van het kasteel naar de kerkers. Misschien zouden ze nog niet ál te laat zijn. Buiten adem kwamen ze aan voor het lokaal van Toverdranken en wachtten even om op adem te komen, voor ze klopten en binnen gingen. Ze hadden afgesproken dat Lily voor het excuus zou zorgen.
“Hij geloof toch alles wat jij zegt.” giechelde Lizzy alvorens ze de deur openden.
“Sorry professor, dat we te laat zijn. Ik voelde me even niet zo goed en we zijn even langs de ziekenzaal gegaan voor een pilletje.” loog Lily tegen haar favoriete professor.
“Geen probleem, Juffrouw Evers. Alles in orde nu, hoop ik?” informeerde professor Slakhoorn.
“Ja hoor.” antwoordde ze vlug en ze ging naast een nog steeds giechelende Lizzy op de achterste rij zitten, waar nog een paar plaatsjes vrij waren. Ze zag dat James door het lokaal keek met iets wat leek op bezorgdheid op zijn gezicht. Maar Lily negeerde hem en concentreerde zich op het drankje dat ze moesten maken, eentje die de drinker een stel extra oren gaf, wat goed van pas kon komen bij het afluisteren. Om de zoveel tijd voelde ze James’ ogen op zich branden, maar ze negeerde ze volhardend. Lizzy merkte dit vreemde gedrag maar al te snel op. Normaal beantwoorde Lily James’ blik...
“Ga je me nog vertellen wat er gebeurd is, dat jou terug deed keren naar de leerlingenkamer?” siste ze tegen Lily toen ze haar mes leende om haar salamandermilten fijn te snijden.
“Niet hier Lizzy, straks hoort iemand ons nog.”
“Is die ‘iemand’ toevallig James?” vroeg Lizzy, toen ze Lily een duistere blik zag werpen op James. Lily zuchtte zacht en knikte. Zachtjes, zodat alleen Lizzy haar kon horen, vertelde ze wat er gebeurd was.
“Ik nam die smalle gang, achter het wandtapijt van Wallik de Weerzinwekkende op het eerste verdiep, maar die werd geblokkeerd door een kussend koppeltje.” Ze zweeg.
“James?” vroeg Lizzy ongelovig. Lily knikte.
“Heeft hij je gezien?” vroeg ze ademloos.
“Ik denk het niet.” zei Lily. “Maar zijn vriendinnetje heeft me wel gehoord.”
Lizzy snoof.
“Wat een eikel! Hoe kan hij jou dat aandoen?”
“Hij heeft me nooit echt gezegd dat hij iets voor me voelde. Misschien was het gewoon mijn verbeelding.” zei Lily zacht.
“Ha! Je verbeelding, zal wel!” zei Lizzy sarcastisch. “Iedereen zag hoe hij naar je keek. Dit was niet alleen je verbeelding, meid.”
Lily was blij dat Lizzy ook had gedacht dat hij iets voor haar voelde. Maar als hij echt wat voor haar voelde, was het feit dat hij haar ‘bedroog’ nog zoveel erger.
“In dat geval is het juist erger dat hij dat meisje kuste...” zei ze zachtjes.
Lizzy besefte dat ze onbewust haar vriendin had gekwetst.
“Oh, Lily, misschien heb je wel gelijk en heeft hij je niet bewust belogen.” zei ze snel, maar Lily wist dat ze dat alleen zei om haar niet te kwetsen. Ze probeerde te doen alsof het haar niet kon schelen.
“Maakt niet uit.”
Er verscheen een grijns op Lizzy’s gezicht.
“Nee, jij hebt nu iemand beter, he?”
“Je bent toch echt niet boos, he?” vroeg Lily timide. Ze was bang dat Lizzy haar echte oordeel over haar relatie met Nick nog niet had uitgesproken.
“Zolang je maar niet meer zoent in mijn bijzijn.” knipoogde Lizzy. Lily vloog haar vriendin, die rilling onderdrukte bij de herinnering, om de hals.
“Dank je Lizzy” fluisterde ze in Lizzy’s oor.

Lily’s drankje lag een beetje onder haar normale niveau, vanwege de vele afleidingen in haar gedachten, maar professor Slakhoorn leek te denken dat het kwam omdat ze nog niet helemaal in orde was en was wat milder.
“Hopelijk bent u volgende les weer in topvorm, juffrouw Evers.” zei hij vriendelijk toen ze het lokaal verliet. Lily duwde een proestende Lizzy voor zich uit, de deur door, maar professor Slakhoorn leek niets te merken.
“Ssst, stil nou, straks merkt hij het en dan is mijn hele geloofwaardigheid naar de maan.” siste ze tegen Lizzy, toen ze eindelijk in de gang stonden.
“Lily! Hé, Evers!”
Lily keek om. James probeerde door te massa tot bij haar te geraken. Ze draaide zich meteen terug om en vroeg haastig aan Lizzy wat ze moest doen, maar nog voor die kon antwoord geven, was James al bij hen.
“Voel je je weer goed?” vroeg hij.
Lily keek hem verbaasd aan. Toen daagde het haar dat hij natuurlijk ook geloofde dat ze naar de ziekenzaal geweest was.
“Best.” antwoordde ze bits. ‘Niet dankzij jou’ voegde ze er in gedachten aan toe. James keek haar raar aan.
“Zeker?”
Ze wist dat hij haar botheid bedoelde, maar ze was echt niet van plan hem uit te leggen wat hij misdaan heeft.
“Ik zei toch ja!”
“Lily, wat is er aan de hand?”
Ze staarde hem razend aan. Hoe durfde hij dat nog te vragen. Ze onderdrukte de neiging om hem een klap in het gezicht te verkopen en zei toen woedend:
“Laat me met rust. Ik wil niets meer met je te maken hebben.”
Hij keek haar totaal verbijsterd aan. Ze greep haar tas en liep woedend weg, met Lizzy op haar hielen.

Toen Lily die avond terug kwam van de lessen, zat Nick al op haar te wachten in de leerlingenkamer. Ze wist niet goed hoe ze zich nu moest gedragen. Gelukkig was Nick haar voor en zei:
“Wij moeten eens praten.”
Ze knikte en Nick keek veelbetekenend naar Lizzy.
“Oh, oke, ik heb het door wanneer ik niet gewenst ben.” Een beetje geïrriteerd liep ze naar een tafeltje dat wat verder stond.
“Lily, ik besef dat ik je niet echt een keuze heb gegeven daarnet. Dus ik wil het je graag officieel vragen. Wil je met me uitgaan?”
Lily glimlachte en zei:
“Weet je, Nick, ik heb jou altijd als een broer beschouwd. Maar je bent mijn broer niet en daar ben ik blij om. Ik besef nu dat wat ik voor je voel méér is dan vriendschap. Ja, ik wil met jou uitgaan.”
Nick straalde en gaf haar een lange kus. Toen keek hij om naar Lizzy en beet op zijn lip.
“Ik hoop dat Lizzy het niet al te erg vindt. Misschien moeten we het haar eerst eens vragen.”
Lily giechelde en zei toen:
“ ’k was je voor. Ze zei dat ze het wel zou overleven.”
“Werkelijk? ’t Is toch een schat bij momenten.” glimlachte hij, terwijl hij naar haar keek. Ze voelde dat iemand naar haar keek, draaide zich om en vroeg hem met de mimiek van haar gezicht: ‘Wat?’
“Niets hoor.” zei Nick onschuldig, liep naar haar toe, wachtte tot ze zich weer op haar huiswerk had geconcentreerd en gaf haar toen een grote zoen op haar wang.
“Wa- he bah, Nick! Doe dat bij Lily, wil je?” Ze veegde haar wang schoon met haar mouw.
“Uitstekend idee!” En hij gaf Lily ook een grote zoen op haar wang.

**Smalofski** · Geplaatst: Wo Aug 02, 2006 15:41

Hey!
Hoofdstuk 8 is er. Ik krijg eigenlijk niet al te veel reacties, om maar niet te zeggen geen. En ik hou zo van reacties! Sad

Anyway, Enjoy!

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 8
‘I’m a survivor , I’m not gonna give up, I’m not gon’ stop, I’m gonna work harder. I’m a survivor, I’m gonna make it, I will survive!’
(Survivor – Destiny’s Child)

Enkele dagen later zaten Lily, Lizzy en Nick hun huiswerk te maken in de leerlingenkamer. Lily rommelde even in haar boekentas, alvorens het haar te binnen schoot dat ze haar geschiedenisboek in de bibliotheek had laten liggen.
“Oh, nee, he! Mijn boek ligt nog in de bibliotheek. Ik ga er maar beter meteen om.” En ze stond recht.
“Wil je dat ik er om ga?” vroeg Nick behulpzaam, maar Lily schudde met haar hoofd.
“Je weet niet waar we gezeten hebben; je kan toch moeilijk de hele bibliotheek afzoeken, he? Ik ben zo terug.”
Ze haastte zich door het portretgat naar de bibliotheek. Toen ze terug kwam, stond er een groot meisje uit het vierde of vijfde jaar voor het portret van de Dikke Dame.
“Pardon, mag ik er even door?” vroeg Lily beleefd en wachtte tot het meisje opzij ging, maar ze verroerde zich niet.
“Euh… kan je even opzij gaan? Ik zou graag naar binnen gaan.” zei Lily weer, een beetje onzeker. Opeens herkende ze haar. Het was een van de vrienden van Nick die tijdens het openingsfeest nogal verveeld had zitten kijken.
“Wie denk je eigenlijk wel dat je bent?” vroeg het meisje op harde toon.
Lily staarde haar verbijsterd aan. Waar had die het in godsnaam over?
“Ik snap niet…”
“Doe maar niet zo onschuldig! Jij zit hier, wat? drie maanden of zo, op school en je denkt dat je met de populairste jongen van de school kunt gaan lopen? Laat mij eens iets zeggen, kleine slet, Nicolas is van MIJ en zo’n miezerig eerstejaartje gaat daar echt niet tussenkomen, begrepen?”
Lily was met stomheid geslagen. Met open mond staarde ze het boze gezicht voor haar aan.
“Ik hoop dat je het begrepen hebt, want de volgende keer blijft het niet bij een waarschuwing. Laat hem met rust of je hebt met mij te maken! Oh, en voor je huilend naar je grote held loopt: ik denk niet dat Nicolas van baby’s houdt die niet voor zichzelf kunnen opkomen!”
En toen liep ze weg, een verbijsterde Lily achter zich latend. Een van de meisjes die achter Lily stonden te wachten omdat ze ook niet door konden, zei tegen haar:
“Jij hebt echt de verkeerde uitgezocht om boos te maken.”
Lily keek haar vragend aan.
“Wie is dat dan?”
“Dat was Lindsey Heaton. Eersteklas bitch. Likt de hielen van iedereen die populairder is dan zij en spuugt op diegenen die onder haar staan. En zo te horen heb je haar behoorlijk boos gekregen. Ik zou niet graag in jouw schoenen staan. Een goede raad: beperk de schade!”
Meer onder de indruk van de hele gebeurtenis dan dat ze zou willen toegeven, kwam Lily terug de leerlingenkamer binnen.
Nick keek op van zijn huiswerk toen ze terug ging gaan zitten.
“Boek gevonden?”
Lily schrok op uit gedachten.
“Boek? Oh, euh, ja, gevonden.” Ze stak haar boek op. Hij glimlachte even en ging toen terug aan het werk. Lily staarde voor zich uit, naar het vuur, dat vrolijk knetterde. Had die Lindsey gemeend wat ze zei?
“Joehoe? Aarde aan Lil? Alles in orde?” Nick’s hand zwaaide voor haar ogen.
“Euh, ja hoor.”
“Je zit maar een beetje voor je uit te staren. Is er iets?”
Lily glimlachte even naar Nick.
“Nee, hoor. Ik zat maar een beetje te dromen.” Ze besloot Nick niets te zeggen. Ze kon die Lindsey zelf wel aan.
“Oh? Van wie dan wel?”
Lily deed alsof ze heel hard moest nadenken en zei toen:
“Ik geloof dat het Andy Mcgoland was. Ik vind zijn manier van vliegen zo onweerstaanbaar. Hoe hij er toch altijd in slaagt om net níet op die bezem te blijven zitten.” Ze sloeg haar handen in elkaar en liet een smachtende zucht ontsnappen. Lizzy barste in lachen uit en Nick grinnikte.
“Andy? Zozo, Wel, mevrouw, ik vrees dat u aan een ernstige vorm van kwal-itis leidt.” speelde Nick het spelletje mee.
“Oh, neen, dokter! Wat kunt u daar aan doen?”
“Wel, de enige oplossing lijkt mij een onmiddellijke toediening van een hoge dosis humor. Houdt u even vast, dit doet maar even pijn. Hier komt het kietelmonster!”
Lily zag het gevaar te laat aankomen, probeerde nog weg te komen, maar werd halverwege getackeld door Nick, die haar op z’n schoot trok en haar begon te kietelen.
“Haha! Nick! Haha… Laat me los… Haha!” Ze gierde het uit van het lachen en kronkelde en worstelde om aan zijn handen te ontsnappen, maar hij had haar stevig vast. Hij stopte pas met kietelen toen de tranen in haar ogen stonden van het lachen. Lily was er zich vaag van bewust dat de hele leerlingenkamer naar hen keek, door het lawaai dat ze gemaakt had. De meesten grinnikten en gingen verder met hun bezigheden, maar Lindsey keek haar woedend aan en James deed alsof hij het zelfs niet had opgemerkt.

Lily zag Lindsey gedurende de hele week niet meer. Ze begon net te denken dat het loze dreigementen waren geweest toen ze haar plots zag staan in de meisjestoiletten. Lindsey keek op, zag Lily staan en er verscheen een gemene lach op haar gezicht.
“Ik was van plan je nog eens op te zoeken, maar als jij naar mij komt…”
Lily schrok, maar wou zich niet laten kennen.
“Wat moet je eigenlijk van mij?” vroeg ze boos.
Lindsey keek haar schattend aan.
“Niet al te slim, he? Ik had gedacht dat mijn waarschuwing wat langer zou blijven hangen zijn. Ik wil dat je Nicolas met rust laat! Hij is van MIJ en jij komt daar niet tussen!”
Moedig keek Lily Lindsey in de ogen.
“Nick is niet van jou en zal ook nooit van jou zijn! Het is niet mijn fout dat hij smaak heeft!”
Ze greep haar toverstok vast in haar zak.
“Ha! Smaak? Je bent een ordinaire slet!” schreeuwde Lindsey haar toe. “ ‘Oh, Nick, ik heb nog nooit gevlogen. Waarom zitten we niet samen op jouw bezem, zodat ik me dicht tegen je aan kan drukken? Oh! Wat een grote spieren!’ ” bootste ze Lily na met hoge stem “Ik heb je wel gezien hoor!”
“Lid van de fanclub zie ik?” sneerde Lily, neerkijkend op het meisje dat twee koppen groter was dan zij. Lindsey negeerde haar opmerking, maar trok ook haar toverstok.
“Wel, het is duidelijk dat mijn waarschuwing niet gewerkt heeft. Misschien blijft dit je langer bij.”
Zelfs al had Lily op tijd kunnen reageren, dan zou ze nog niets kunnen doen hebben. Ze kende nog niet genoeg magie om Lindsey’s aanval af te weren. Ze bracht haar armen beschermend naar haar gezicht en draaide zich een beetje, zodat Lindsey’s vloek haar schouder trof en niet haar volle gezicht.
“Auw!” gilde ze uit. Tranen sprongen in haar ogen.
“Laat dat een les zijn. Volgende keer blijft het niet bij een simpele schroeistraal!”
Zonder Lily nog een blik waardig te gunnen, verliet Lindsey de toiletten.
Met een pijnlijk gezicht keek Lily in de spiegel naar haar schouder. Het zag eruit, en voelde ook zo, alsof ze veel te lang in de zon had gelegen. Ze vloekte stil. Dit zou nog wel een paar dagen pijn doen. Het was niet zozeer de pijn in haar schouder die haar irriteerde, maar het gevoel van machteloosheid dat ze gevoeld had, toen ze niets kon doen om Lindsey’s spreuk af te weren. Ze wist dat al die spreuken later nog zou leren, maar voorlopig was ze even machteloos als een vlieg, die verstrikt zat in een spinnenweb.

Een beetje miserabel zat Lily die avond in de leerlingenkamer. Haar schouder voelde nog steeds verbrand en nu deed haar ander schouder ook pijn, omdat ze de hele dag haar tas aan dezelfde kant had moeten dragen. Lily zat in een tweezit, haar benen onder zich getrokken en naar Lizzy gedraaid, die aan het tafeltje ernaast haar huiswerk aan het doen was. Of trachtte te doen. Snoezie vond dat Lizzy’s perkament hét slaapplaatje bij uitstek was en liet zich niet zomaar wegjagen. Ronkend en snorrend kronkelde ze zich rond Lizzy’s arm, die niet veel andere keuze had, dan met het kleine poesje te spelen. Lily was blij dat ze dat de vorige dag al allemaal gedaan had. Nick kwam net terug van de Zwerkbaltrainig. Fris gedoucht en in opperbest humeur liep hij naar de meisjes, ging naast Lily in de zetel zitten, sloeg zijn armen langs achter om haar nek en gaf haar een grote zoen op haar wang.
“Auw.” Ze kon een kleine uitlating van pijn niet onderdrukken.
Verbaasd liet Nick haar los.
“Wat is er?”
“Oh, euh…”
Lizzy keek haar vanuit haar ooghoek aan. Lily had haar verteld over Lindsey’s vloek, maar had haar gevraagd niets te zeggen tegen Nick.
“Gewoon een pijnlijke schouder. Te zware boekentas denk ik.” zei ze zo onschuldig mogelijk, maar ze voelde dat ze een beetje rood werd.
“Laat eens zien.” zei Nick bezorgd en trok voorzichtig haar gewaad wat opzij, zodat een deel van haar schouder te zien was.
“Wauw, jouw schooltas moet jou echt haten, om je zo te verbranden.” Hij keek haar afwachtend aan.
“Euh…” Even stond Lily met haar mond vol tanden. “Misschien was het toch niet mijn schooltas.” biechtte ze op.
Hij zuchtte even.
“Waarom heb je me niet verteld dat iemand je lastig viel?” vroeg hij zachtjes. Ze hoorde de teleurstelling in zijn stem.
“Nick…” zei ze stil. Ze legde haar hand op die van hem en keek hem aan.
“Ik wou dat je me genoeg vertrouwde, om niet te moeten liegen. Ik kan je helpen.” zei hij, haar blik ontwijkend.
“Nick, ik vertrouw je wél.” Ze zocht oogcontact. “Ik wou gewoon aan mezelf bewijzen dat ik dit zélf aankon. Het gevoel van machteloos zijn, vind ik onverdraaglijk. Ik weet dat je me enkel wilt beschermen, maar dit moet ik gewoon even zelf oplossen.”
Hij keek haar even gekwetst aan, maar glimlachte toen.
“Ik begrijp het. Maar volgende keer, zeg het me gewoon, je hoeft niet te liegen.”
Ze lachte terug. “Ok, ik vond dat deel toch niet zo leuk.”
“Ik veronderstel dat je met niet gaat zeggen over wie we het eigenlijk hebben?”
Lily schudde haar hoofd.
“Ik vraag me af wie het over zijn hart krijgt om jou pijn te doen.”
Ze dacht bij haarzelf ‘Je zou nog verbaasd zijn, als je het wist.’, maar zei niets en gaf hem een zoentje.

Lily bevrijde Lizzy van Snoezie en begon met haar te spelen. Nick zat een beetje zenuwachtig naast haar in zichzelf te mompelen.
“He! Zenuwpees! Kan je je voet stilhouden aub?” beet Lizzy hem uiteindelijk toe, toen hij uiterst lawaaierig met zijn voet op de grond begon te tikken.
“Het vreet je op he?” vroeg Lily lachend.
“Ja!” riep Nick gefrustreerd uit. “Je hebt gelijk, dit gevoel van machteloosheid is dodelijk! Ik wil je gewoon kunnen helpen.”
“Mijn grote held.” zuchtte ze plagerig en kroop wat dichter tegen hem aan. Opeens schoot haar iets te binnen.
“Weet je wat je kunt doen om me te helpen?”
“Wat dan? Alles, je zegt het maar!”
“Leer me hoe ik vloeken kan afweren.”
“Vloeken…” Hij werd een beetje bleek.
“Vloeken afweren, ja. Ik weet dat er spreuken bestaan die je kunnen beschermen, maar we hebben ze nog niet gezien. Je zou er me heel wat mee helpen.”
Nick leek even het beeld van Lily in een gevecht uit zijn gedachten te moeten zetten, maar zei toen:
“Ok, daar kan ik je wel mee helpen.”

**Smalofski** · Geplaatst: Vr Aug 04, 2006 17:01

Hey!

Hier is hoofdstuk 9. Let er op dat je het einde van hoofdstuk 8 gelezen hebt, want ik heb er eerst een stukje af gehaald, en later terug bijgezet, dus als je het in die tussentijd gelezen hebt, kan het zijn dat je niet alles gelezen hebt. Wink

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 9
‘Tell me, why she in yo life, tryna get what’s mine? She don’t know me, she’s about to know me, ‘cause I’m in your life, and that’s how it’s ‘gon be.’
(Case of the ex – Mya)

Om een beetje privacy te hebben, trokken Nick, Lily en Lizzy de volgende avond naar het Zwerkbalterrein, waar er die dag niemand was. Nick had resoluut geweigerd om Lily te bevloeken, dus moest Lizzy meekomen, zodat Lily ook echt wat kon oefenen. Lizzy was eerst niet zo blij geweest met deze oplossing, maar toen Lily haar subtiel duidelijk maakte dat zíj dan ook vloeken kon afweren, leek het haar al wat meer interessant. Ze spendeerden de hele avond aan het oefenen van verweerspreuken en Nick leerde haar zelfs enkele goede vervloekingen die ze nog niet kende. Toen ze die avond in haar bed lag, zat Lily onder de schrammen, maar had ze er toch vertrouwen in dat ze de volgende keer niet weerloos zou staan tegenover Lindsey.

Toen ze de volgde morgen opstond, besloot ze dat ze deze keer niet zou wachten tot Lindsey in actie kwam. Ze was voorbereid, ze kon haar aan. En deze keer zou zíj beslissen wanneer. Ze liep naar de ontbijttafel en zag meteen haar kans. Nick was met zijn vrienden aan het praten en Lindsey zat luid te lachen om iets dat hij gezegd had.
“Goedemorgen” zei ze vrolijk toen ze naast hem ging zitten. Uitdagend gaf ze hem een heel lange kus, voor de ogen van Lindsey. Ze zag in haar ooghoek dat de vrienden van Nick verveeld met hun ogen draaiden, maar Lindsey keek gewoonweg moordlustig.
“Nou, ook een goedemorgen voor jou.” zei Nick een beetje overdonderd bij zoveel affectie, toen Lily hem eindelijk losliet. Lily pakte zijn hand vast en lachte eens onschuldig. Ze bleef zijn hand vasthouden, toen Nick terug begon te praten met zijn vrienden en wreef liefdevol met haar duim over de rug van zijn hand. Nicks vrienden hadden ondertussen door wat er aan de hand was en keken van Lindsey, die inwendig kookte van woede, naar Lily, die onschuldig glimlachte. Maar Nick, die nooit iets slechts zag in mensen, had niets door.
Lindsey gaf het eerste op. Witheet stond ze op en verliet de tafel.
“Lindsey?” Nick keek haar verbaasd na.
“Wat is er met haar?” vroeg hij verwonderd aan de rest.
“Geen idee.” loog Lily onschuldig en liet zijn hand eindelijk los.

Het gevolg van haar actie liet niet lang op zich wachten. Toen ze die avond van de bibliotheek naar de leerlingenkamer liepen, zag Lily Lindsey verderop in de gang staan. Snel stopte ze Nick en zei:
“Oh, Nick, ik geloof dat ik dat ene boek in de bibliotheek toch nodig zou hebben voor mijn werkstuk. Zou jij misschien…?”
“Natuurlijk, welk was het ook al weer?”
“Magische kruiden van Noord-Europa. Stond ergens vanboven in de kast met boeken over planten en kruiden.”
“Ben zo terug!” zei hij en liep terug naar de bibliotheek.
Lindsey had hen blijkbaar in het oog gehouden, want nu Nick weg was, ging ze uitdagend voor Lily staan.
“Jij hebt nogal wat lef, weet je dat?”
Lindsey had het niet als compliment bedoeld, maar Lily antwoordde vrolijk:
“Gô, bedankt Lindsey. Ik wou dat ik het terug kon zeggen, maar jammer genoeg denk ik niet dat jij een onsje lef bezit.”
“Jij kleine…” begon Lindsey
“Slet?” onderbrak Lily haar. “Ja, dat weet ik ondertussen wel al.”
Leerlingen bleven staan om te kijken en blokkeerden al snel de hele gang. Lily en Lindsey stonden met opgeheven toverstok tegenover elkaar. Lily zette een stap opzij, Lindsey ook. Zo draaiden ze een halve cirkel rond, maar geen van beiden deed iets. Opeens vuurde Lindsey haar vloek af. Maar Lily was voorbereid deze keer.
“Reflecto!” De vloek kaatste af op het onzichtbare schild dat Lily had opgeroepen en sloeg een lamp aan de muur kapot.
“Expelliarmus!” schreeuwde Lily. Lindsey’s toverstok werd uit haar hand geblazen en viel even verder op de grond.
Woedend en hijgend staarde Lindsey Lily aan. Ze spuugde op de vloer.
“Je hebt misschien de veldslag gewonnen, maar ik zal de oorlog winnen!”
“Oh ja?” vroeg Lily, niet onder de indruk.
“Je kan doen wat je wilt! Hij is van MIJ en zal dat ook blijven!” Woedend draaide ze zich om en wou haar toverstaf oprapen die ergens achter haar lag, maar iemand had hem al opgeraapt.
“Nicolas?” Haar houding veranderde meteen.
“Je hebt je toverstaf verloren.” merkte Nick op en gaf haar behulpzaam haar toverstaf terug.
“Oh, kijk daar eens, ik heb hem inderdaad verloren.” Lindsey probeerde de sfeer luchtig te houden.
“Euh… we waren gewoon wat aan het praten.” zei ze, terwijl ze naar haar en Lily wees. “Meiden onder elkaar, je weet wel, kan soms anders lijken dan het eigenlijk is.” Ze lachte een beetje nerveus. Nick glimlachte begrijpend.
“Ja, natuurlijk.”
“Nou, ik euh, moet er vandoor. Bye.”
Snel liep ze weg.
“Oh, Lindsey?” riep Nick haar achterna. Ze draaide zich met een geforceerde glimlach om.
“Ja, Nick?”
“Als je ooit nog in Lily’s of mijn buurt komt, zal je niet zo gemakkelijk wegkomen. Begrepen? En het is Nicolas voor jou.”
De glimlach droop van haar gezicht. Beteuterd sjokte ze weg.
Nick sloeg zijn arm rond Lily’s niet verbrande schouder en gaf een kusje op haar voorhoofd.
“Ik ben trots op je.”
Lily kon niets anders dan grijnzen.
“Lindsey Heaton… nooit gedacht dat zij het zou zijn.” zei hij hoofdschuddend.
Lily bedacht dat hij het waarschijnlijk nog niet eens zou doorhebben als ze een bordje rond haar nek droeg met ‘Ik val onschuldige eerstejaars aan’, maar zei niets. Deze naïviteit als het om mensen rondom hem ging, vond ze wel schattig.
“En? Hoe voelt het nu om te overwinnen?”
“Fantastisch!” grijnsde Lily.
Hand in hand liepen ze terug naar de leerlingenkamer.
Opeens had hij een binnenpretje.
“Waar lach je om?” vroeg Lily nieuwsgierig.
“Ik heb opeens door waarom jij vanmorgen zo lief was. Jij hebt nogal wat lef, weet je dat?”
Lily giechelde. “Het was niet alleen voor Lindsey hoor. Ik vind het wel leuk om lief tegen jou te zijn.” knipoogde ze.
“Nou, mij zal je in ieder geval niet horen klagen.”
Ze lachten alle twee.

**Smalofski** · Geplaatst: Zo Aug 06, 2006 12:44

Hey!

Hier komt hoofdstuk 10! Ik heb het een beetje vooruit laten gaan, zoals je kan zien. Bedankt aan Sam en SarahLord voor de leuke reacties! Meer reacties zijn altijd welkom!

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 10
‘Can’t wait ‘til the that day, when I see you face again. (…) Every step I take, every move I make, every single day, every time I pray, I’ll be missing you.’
(I’ll be missing you – Puff Daddy)

Het verhaal dat Lindsey Heaton het onderspit had moeten delven tegen een eerstejaars ging snel te ronde op Zweinstein. Het leverde Lily een zeker respect op. Niet veel eerstejaars konden het opnemen tegen een vierdejaars en nog minder konden wínnen. Lindsey leek haar lesje geleerd te hebben, want ze viel Lily niet meer lastig en bleef uit haar buurt. Af en toe probeerde ze een gemene roddel te verspreidden, maar de leerlingen waren ook niet stom. Ze hadden al snel door dat als Heaton iets over Evers zei, het meestal niet waar was.
Een van de gevolgen dat iedereen over haar confrontatie met Lindsey had gehoord, was dat iedereen ook meteen wist dat Lily met Nick ging. Ze merkte dat mensen achter haar rug praatten. Lizzy zei dat het normaal was. Nick was tenslotte drie jaar ouder dan zij, zij was een eerstejaars en Nick was populair. Het was niet echt een wonder dat mensen er van opkeken.

In de les Transfiguratie zweefde er plots een briefje voor haar ogen. Verbaasd plukte ze het uit de lucht. Ze keek rondom zich om te zien van wie het was en zag dat James snel z’n toverstaf terug op de kikker voor zich richtte. Ze vouwde het briefje open en las:

Ik heb het gehoord van jou en Garciá. Nu begrijp ik waarom je zo bot tegen me deed.

Ze voelde haar bloed koken. Hij had het echt niet door. Ze pakte een veer en kraste snel een antwoord:

Met Nicolas weet ik tenminste waar ik sta. Doe maar niet alsof het je iets kan schelen met wie ik ben of niet.

Ze frommelde het papiertje op, nam zich de moeite niet om het tot bij hem te laten zweven, maar keilde het met een grote zwaai tegen z’n hoofd. Ze keek boos voor zich uit. Wat dacht hij eigenlijk wel? Dat hij haar zomaar aan het lijntje kon houden? Maar ze voelde zich toch wel een beetje verdrietig.
Ze gluurde achter zich en zag James gefrustreerd het papiertje op de grond gooien en boos zijn aandacht terug op zijn kikker richten.

In het Kerstverlof ging Lily naar huis. Ze mocht thuis niet toveren, maar ze toonde haar ouders prenten in boeken van de dingen die ze al kon. Petunia hing aan haar lippen. Het was duidelijk dat ze niet kon wachten tot zij ook naar Zweinstein mocht. Lily liet een paar details van Zweinstein achterwege, voornamelijk Nick. Ze wist dat haar ouders ongerust zouden zijn als ze vertelde dat ze nu al een relatie had, met iemand die drie jaar ouder was dan zij dan nog wel. Ze had later nog tijd genoeg om het te vertellen, redeneerde ze. En zolang ze het haar niet expliciet vroegen…

Op een koude zaterdag in januari zat Lily voor het vuur in de leerlingenkamer, met Snoezie op haar schoot en een boek in haar hand. Het was een Dreuzelboek dat ze met Kerst gekregen had. Een romantisch verhaal over een verboden liefde.
“He Evers!” klonk het door de kamer.
Met een zucht sloeg Lily haar bladzijde om. Ze wou niet stoppen met lezen en al zeker niet voor Potter. Het was net het mooiste gedeelte van het boek en ze wou de magie niet verbreken.
De jongen in haar boek trok het meisje dicht tegen zich aan. Hij lag op zijn sterfbed. Hij had haar gered van onder een auto, maar was zo zelf aangereden. Het meisje hield snikkend zijn hand vast. Hij keek in haar ogen, boog zich naar haar toe en fluisterde zachtjes in haar oor:
“Evers? Kan je me hóóóren?” James had met z’n handen een toeter gemaakt en schreeuwde nu in haar oor. Ze verschoot.
“Pindakaas met Boter Potter!” Geïrriteerd legde ze haar boek neer. Het meisje in haar boek was nu waarschijnlijk toch doof.
“Wat is er nu zo belangrijk dat het niet kan wachten tot m’n boek uit is?”
Hij keek haar grijnzend aan. Z’n haar zat ongelofelijk in de war, waarschijnlijk had hij er net extra in zitten wrijven.
“Wil je mee uit?”
Ze staarde hem ongelovig aan. Hij vroeg het haar nú? Nú? Ze had drie maanden lang zitten wachten tot hij haar mee uit vroeg en net op de moment dat ze hem had opgegeven en met Nick was, vroeg hij haar mee uit? Waarom kon hij dat niet wat vroeger gedaan hebben? Waarom nu, op het moment dat ze onmogelijk nog ja kon zeggen?
Ze verborg haar verbazing en frustratie meesterlijk, pakte haar boek terug op en zei kalm: “Nee.”
De jongen keek haar in de ogen, boog zich naar haar toe en fluisterde zachtjes in haar oor: “Ik heb altijd van je gehouden. Wil je met me trouwen?”
“Waarom niet?”
Met een zucht keek ze weer op van haar boek.
“Omdat ik met Nicolas uit ga.” zei ze, schouderoptrekkend. “Je weet dat goed genoeg.”
“Wil je met me trouwen?” De ogen van het meisje blonken van de tranen. Ze kneep zachtjes in z’n hand en zei: “Ik wil dolgraag met je trouwen!”
“Oh.” zei hij, alsof hij dat detail even vergeten was. “En als je nou niet met Garciá zou geweest zijn?”
Geïrriteerd keek ze nog maar eens op van haar boek.
“Potter, ik heb toch nee gezegd? Ik zou graag wat verder willen lezen.”
De jongen lachte naar het meisje. Opeens kromp hij ineen. Met zijn laatste adem zei hij de naam van het meisje. Toen was hij dood.
Lily’s boek was uit. Ze keek op. James was al weg. Ze voelde zich een beetje als het meisje in haar boek.

Het tweede deel van het schooljaar verliep zó snel dat Lily zeker wat dat ze juni dit jaar vier maanden eerder lieten vallen. James gaf niet op in zijn pogingen om haar mee uit te vragen en hij was ook niet echt subtiel. Het duurde niet lang voor Nick het ook door had. Lily deed haar best om het zo duidelijk mogelijk te maken dat ze niet met James uit wou, maar Nick was toch behoorlijk onbeschoft en nijdig als James in de buurt was, ongewild ook tegen haar.
Al snel waren de examens er en gingen alle studenten gebukt onder massa’s leerstof. Maar uiteindelijk haalde Lily meer dan behoorlijke punten voor haar examens. Vooral Toverdranken en Magische Kruidenkunde waren goed. Ook Lizzy en Nick hadden het goed gedaan.
Op hun laatste dag in Zweinstein pakten ze hun koffers en namen afscheid van het kasteel. Het was alsof ze een goede vriend achterlieten.
“Gelukkig komen we volgend jaar terug.” zuchtte Lily, toen ze op het perron van de Zweinsteinexpress stonden en nog een laatste blik wierpen op het kasteel.

Dit rit naar huis duurde veel minder lang dan de heenreis, bedacht Lily toen ze op platform 9¾ stonden en afscheid namen. Ze hadden afgesproken dat Lily zou komen logeren en Lily had hun haar telefoonnummer gegeven en uitgelegd hoe een telefoon werkt en waar ze er meest waarschijnlijk een zouden kunnen vinden. Lizzy vond het systeem met al die nummertjes onnodig ingewikkeld. Waarom kon ze niet gewoon vragen aan de telefoon om haar door te verbinden met Lily?
“Hihi. Je kan het altijd eens proberen, Lizzy. Als hij niet wilt, kan je dit nummer draaien.”
Ze gaf Lizzy nog een grote knuffel en toen ging Lizzy naar haar ouders, die even verder stonden te wachten en vrolijk naar het drietal zwaaiden.
“Tot over een aantal weken!” riep ze haar beste vriendin nog achterna.
Toen draaide ze zich naar Nick en trok hem speels tegen zich aan.
“Zul je me missen?” vroeg ze met een ondeugende glimlach.
“Wie missen?” antwoordde hij plagend en grijnsde. Ze gaf hem een klein mepje op zijn borst. Hij grijnsde nog breder en zei toen:
“Elke dag een beetje meer, bloempje. Tot ik het niet meer kan houden en ik je kom kidnappen.” Zijn ogen glinsterden ondeugend. Ze gaf hem een laatste afscheidskus.
Toen ze toevallig de verbaasde uitdrukking op zijn ouders’ gezichten zag staan, keek ze hem streng aan:
“Je vond het, zie ik, niet nodig om iets tegen je ouders te zeggen? Wat moeten ze nu wel niet van me denken?” Ze liet subtiel achterwege dat zij ook niets had gezegd tegen haar ouders.
“Niets dan het beste. Hoe kan ooit iemand iets anders van jou denken dan het allerbeste?”
Ze schoot in de lach bij dit overdreven compliment. Ze drukte zich nog een laatste keer in zijn armen en toen liep ook hij naar zijn ouders. Toen het hele gezin Garciá in het haardvuur op het perron 9 ¾ verdwenen was, pakte Lily Snoezie’s mand en haar hutkoffer en liep ze naar de Dreuzelperrons aan de andere kant van het magische hek.

Daar stonden haar ouders en Petunia al op haar te wachten.
Ze vloog haar ouders in de armen en begroette ook haar zusje. Die was door het dollen heen.
“Volgend jaar mag ik ook naar Zweinstein, he Lily?” Zonder op een antwoord te wachten vervolgde ze al even snel: “Ik ben nu elf en nu mag ik ook mee, he? Dan leer ik toveren! Echt toveren!” Haar ogen blonken. “Dan laat dit stomme hek me door en ga ik met jou mee.”
Ze schopte tegen het hek, wat haar een boze blik van de stationschef opleverde. Lily schrok. Niet van de trap tegen het hek, of de blik van de stationchef, maar van het feit dat Petunia tegen het hek kón schoppen. Er bekroop haar een ongemakkelijk gevoel, maar ze wou de stemming niet verpesten en lachte met Petunia mee.
Heel de reis naar huis praatte Petunia honderduit over de dingen die ze zou gaan doen als ook zij kon gaan toveren. Lily was merkwaardig stil.

**Smalofski** · Geplaatst: Ma Aug 07, 2006 11:29

Hey!

Sneller dan verwacht, maar om bepaalde fans niet te doen ontploffen van ongeduld: hoofdstuk 11! Wink

Hoofdstuk 11
‘I need a hero. I’m holding out for a hero ‘til the end of the night. He’s gotta be strong, and he’s gotta be fast, and he’s gotta be fresh from the fight.’
(Holding out for a hero – Frou Frou (Shrek 2 soundtrack))

In de eerste week dat ze terug thuis was, moest Lily wel even wennen dat ze geen magie meer mocht gebruiken. Voor alle veiligheid stak ze haar toverstokje in de kast, zodat ze niet onbewust ging gaan toveren. Ze voelde zich merkwaardig naakt en onbeschermd.
Ook moest ze opnieuw wennen om met vier aan een tafel te zitten en niet met vierhonderd. Ze miste Lizzy en haar klasgenoten. Ze miste het kasteel met zijn duizenden gangen waar ze zo vaak in verloren was gelopen. Maar het meest van al miste ze Nick. Ze wou dat ze een uil had zodat ze hem een briefje kon schrijven, maar dat was niet het geval, dus moest ze wachten tot Nick een uil aan haar schreef. Ze was slechts drie dagen thuis toen ze al begon af te tellen tot ze bij Lizzy en Nick kon gaan slapen.

Ze nodigde al haar vroegere vriendinnen uit, om bij te praten. Maar al snel werd duidelijk dat ze meer uit elkaar gegroeid waren, dan Lily had vermoed. Zíj praatten over wiskunde en filmsterren waar Lily nog nooit van gehoord had. Ze kon niets over haar school vertellen en kon niet vertellen waar het ergens lag. Ze kende geen van de populaire tv programma’s, om van de muziek nog niet te spreken. Haar vriendinnen op hun beurt begrepen niet waarom Lily een vak had dat ze beschreef als ‘iets in de aard van soep maken’ of Kruidenkunde, of dierenverzorging. Ze snapten niet waarom ze sterrenkaarten moest maken. Het enige dat ze snapten was geschiedenis, maar dat konden ze dan weer niet linken aan haar andere vakken.
“Lily, wat voor een rare richting volg jij eigenlijk?”
“Euh...” Ze voelde zich rood worden. Wat kon ze hier nu op antwoorden? Gelukkig kwam op dat moment haar moeder binnen met limonade en moest ze niet op die vraag antwoorden. Ze veranderde daarna snel van onderwerp.

Aan het einde van de eerste week van de vakantie kreeg Lily haar eerste brief. Petunia was laaiend enthousiast over de prachtige kerkuil die de brief bezorgd had. In de enveloppe zaten drie briefjes. Het eerste was van Lizzy.

Hoi Lily!
Hoe is het daar in de Dreuzelwereld? Het is leuk om weer eens thuis te zijn, nietwaar? Al moet ik zeggen dat ik Zweinstein al een beetje mis. En jou natuurlijk ook.
Ik heb het aan mam gevraagd en ze zegt dat je de eerste twee weken van augustus kunt komen slapen. Ik denk dat Nick voorstander was om je morgen al op te halen. We komen je de derde augustus, om vier uur in de middag oppikken, als dat goed is.
Mam en pap zijn ook heel enthousiast om je te ontmoeten. Ze hebben je natuurlijk al gezien op het perron, maar nog niet echt leren kennen. Ze hebben een briefje ingesloten, voor je ouders.
Nou, ik moet gaan, want Nick staat hier ongeduldig met Aristoteles te zwaaien. Dat is onze uil, vind je hem mooi? Ik heb Nick gevraag te wachten met hem te sturen, zodat ik er ook een briefje bij kon steken. Nick wou hem eigenlijk gisteren al sturen, maar ik vertikte het om, om drie uur ’s nachts, een briefje naar jou te gaan schrijven. Het is niet mijn fout dat hij niet kan slapen!
Oké, nu moet ik echt gaan, want hij trekt bijna het papier van onder mijn neus.

Tot gauw!
Lizzy.

Ps: Schrijf snel terug!!

Lily giechelde toen ze het briefje las. Ze kon zich Lizzy’s gezicht goed voorstellen als ze midden in de nacht wakker gemaakt werd om een briefje te schrijven.
Snel opende ze het tweede stukje perkament en ze herkende onmiddellijk het sierlijke geschrift van Nick.

Liefste Lily,

Alles goed? Hoe bevalt het je om terug Dreuzel te worden? Mis je me een beetje?
Hier gaat alles z’n gangetje, buiten natuurlijk het feit dat ik niet zo goed lijk te functioneren zonder jou. Zeker dat je niet een stukje van m’n hersenen mee hebt? (Of m’n hart natuurlijk) Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar van mijn part mochten ze die vakanties afschaffen.
Vrijdag neemt pa ons mee naar de stad en daar kunnen we je opbellen. Ik kan bijna niet wachten om je stem te horen. Het is verbazend hoe traag de tijd kan vooruit gaan, als je zo graag wilt dat ze snel gaat.
In de eerste week van augustus zullen we je dan eindelijk komen halen. Dat is te zeggen, als ik het zo lang uithou en je niet persoonlijk kom halen, morgen of zo.
Ik mis je en hoop snel iets van je te horen.

Duizend kusjes,
Jouw Nick.

Ps: Ik veronderstel dat je huis niet echt op uilen voorzien is. Misschien kan je Aristoteles gewoon een beetje water geven en wat stukjes brood?

Ze vouwde Nicks briefje met een glimlach terug dicht en liep naar de uil die nog steeds op de vensterbank zat, onder het bewonderend oog van Petunia. Ze pakte hem op en gaf hem aan Petunia.
“Petunia, kan jij hem even een bakje water geven, met wat brood of zo? Hij heeft een eindje gevlogen en zal wel moe zijn.”
Een beetje onder de indruk van de scherpe klauwen en bek van de roofvogel, pakte Petunia de uil aan en liep er mee naar de keuken.
Uiteindelijk vouwde Lily het derde briefje open. Het was, zoals Lizzy gezegd had, een briefje van de ouders van Lizzy en Nick aan haar ouders, om te vragen of het goed was dat Lily bij hen bleef logeren. Lily besloot het briefje meteen aan haar ouders te geven, zodat ze zeker wist dat ze mocht gaan.

Haar ouders waren een beetje verbaasd.
“Wie zijn die mensen eigenlijk, Lily?”
“Het zijn de ouders van Lizzy. Elizabeth eigenlijk, maar iedereen zegt Lizzy. Ze is m’n beste vriendin op Zweinstein.”
“Wel, ik denk niet dat we hier iets op tegen hebben, wat denk jij schat?” vroeg haar moeder aan haar vader.
“Euh...” begon Lily, ze dacht dat ze maar beter de hele waarheid vertelde. “Ze zijn ook de ouders van mijn vriendje, Nick. Nicolas”
Haar ouders reageerden beiden anders.
Haar vader keek haar verbaasd aan en zei toen met een kleine glimlach:
“Zo, zo, jij hebt er werk van gemaakt in je eerste jaar.”
Haar moeder sloeg haar handen in elkaar en begon zowaar te huilen:
“Mijn kindje wordt groot! Haar eerste vriendje.”
Beide reacties wekten schaamrood op haar wangen en ze mompelde iets in de aard van:
“He, toe nou.”
Haar vader lachte en zei:
“Wel, we kunnen jonge liefde niet zomaar negeren nietwaar? Je mag gaan logeren hoor, Lily.”
Ze gaf haar ouders een knuffel, bedankte ze en haastte zich toen naar boven om een antwoord te schrijven naar Lizzy en Nick.

Zoals afgesproken, ging Lily de eerste twee weken van augustus bij de familie Garciá gaan logeren. De tweede nacht van haar verblijf bij Lizzy en Nick had Lily een vreselijke nachtmerrie. Ze lag op de matras naast Lizzy’s bed te woelen en krioelen. Ze droomde dat ze gevangen zat in een reusachtig spinnenweb en uit alle hoeken kwamen er al even enorme spinnen aangekropen, die dreigend met hun kaken klikten.
Gillend werd ze wakker. Ze lag zwetend en hijgend in haar bed en keek in paniek om zich heen, om te zien of de reuzenspinnen er nog waren.
“Wasser aane and?” geeuwde Lizzy onverstaanbaar.
Ze hoorden gestommel op de gang en de deur werd opgegooid door Nick die met toverstok in de hand en in pyjama broek binnen kwam gestommeld.
“Wat is er? Wie gilde zo?”
“Ik. Ik had geloof ik een nachtmerrie.” Lily merkte hoe haar stem trilde.
“O.” Hij liet zijn toverstok zakken.
“Alles in orde hier?” Meneer Garciá stak zijn hoofd door de deuropening.
“Euh, ja, ik had een nachtmerrie. Sorry voor het lawaai.” zei Lily verlegen.
“Oh, geeft niets hoor. Ben je nu weer in orde?”
“Ja, dank je.”
“Goed, dan ga ik weer naar bed.” Hij geeuwde en trok zijn hoofd terug uit de deuropening.
Lizzy was ook terug in slaap gevallen.
“Nou, dan ga ik maar.” mompelde Nick en wou de kamer uitlopen.
“Nick? Zou je… zou je nog even willen blijven?” vroeg Lily angstig. Ze had tegen meneer Garciá wel gezegd dat ze in orde was, maar ze was nog steeds geschrokken en een beetje bang. Spinnen waren altijd al haar doodsangst geweest. Ze voelde zich belachelijk, maar wou echt niet alleen zijn op dit moment. Natuurlijk was Lizzy er, maar die was ondertussen alweer een half bos aan het doorzagen.
Nick glimlachte en ging op Lily’s matras zitten, zijn rug steunend tegen Lizzy’s bed. Lily pakte haar deken en nestelde zich tussen zijn armen. Al snel werd haar ademhaling rustiger en even later was ze weer in slaap gevallen, in de armen van haar eigenste prins.

Toen Lizzy de volgende morgen wakker werd, zaten Nick en Lily nog steeds in dezelfde houding, vredig te slapen. Lily lag met haar hoofd op Nicks borstkas en Nick lag met zijn hoofd op Lily’s hoofd, zijn armen stevig rond haar, klaar om haar te beschermen tegen spinnen van alle soorten en formaten. Lizzy grijnsde, liep op haar tenen de kamer uit en stapte de gang op, waar toevallig haar moeder voorbij kwam.
“Hé, mam, moet je zien.” fluisterde Lizzy en duwde zachtjes haar slaapkamerdeur weer open. Mevrouw Garciá kreeg tranen in haar ogen bij het vredige tafereel.

**Smalofski** · Geplaatst: Di Aug 08, 2006 21:05

Haai!

Hoofdstuk 12! Dit is het laatste hoofdstuk van deel 1. Hierna gaat Lily naar het tweede jaar, en dat wordt logischerwijs deel 2. Wink

Ik vond het idee van Petunia die de magiewereld zo haat altijd al fascinerend en daarom heb ik de reden daarvoor (zoals het in mijn fantasie gegaan is) in m'n verhaal verweven.

Zoals altijd: Reacties zijn superwelkom!

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 12
‘But I won’t cry for yesterday. There’s an ordinary world. Somehow I have to find. And as I try to make my way, to the ordinary world, I will learn to survive.’
(Ordinary World – Duran Duran)

Hoe graag ze ook terug naar Zweinstein terug wou, Lily keek niet uit naar haar brief die nu elke dag kon gaan komen. Een ongemakkelijk gevoel overmeesterde haar telkens ze Petunia hoorde zeggen dat ze bijna niet kon wachten tot haar brief zou komen. Ze had eens voorzichtig gevraagd aan Nick of het hek tussen perron negen en tien ook tovenaars tegen hield als ze nog niet oud genoeg waren om naar Zweinstein te gaan, maar volgens hem kunnen alle tovenaars op het perron komen. Petunia had nooit echt geprobeerd erdoor te komen, maar ze had het kunnen aanraken en dat beviel Lily niets. Ze moest er niet aan denken hoe Petunia zou reageren als ze niet naar Zweinstein mocht.

In de voorlaatste week voor het begin van het nieuwe schooljaar werd Lily al heel vroeg gewekt door Petunia die enthousiast haar kamer kwam binnengelopen en met een brief in haar handen stond te springen.
“LILY! Lily! Wakker worden! Je brief is er! Nu zal de mijne ook bijna komen. Echt waar!”
Vol spanning gaf ze de brief aan Lily. Het was inderdaad een uitnodiging om weer naar Zweinstein te gaan, met een lijst van nieuwe boeken die ze nodig had. Lily keek er maar met een half oog naar en vroeg aan Petunia:
“Jij hebt nog niets gehad?”
“Nog niet. Ik hoop maar dat ze zich een beetje haasten!”
Lily stapte geeuwend uit haar bed, deed haar kamerjas aan en liep naar de keuken waar haar ouders al zaten, waarschijnlijk ook net wakker gemaakt door Petunia.
“Lily, Lily! Mag ik op jouw kamer door het raam kijken? Daar zie ik de uil veel beter komen!”
Lily knikte en Petunia stoof terug naar boven.
“Ik zal blij zijn als die brief er is. Dan hebben wij tenminste weer wat rust.” zuchtte haar moeder.
“Euh, mam?”
“Ja, liefje?”
“Ik denk niet dat er een brief gaat komen voor Petunia.” Ze slikte even en keek in de verbaasde gezichten van haar ouders.
“Wat? Waarom niet? Jij hebt er toch ook een gehad en…”
“Ik ben een heks.” onderbrak Lily haar moeder. “Maar zo’n dingen zijn nogal willekeurig. Er is grote kans dat Petunia een gewone Dreuzel is. En dan kan ze natuurlijk niet naar Zweinstein.”
Haar moeder sloeg haar handen voor haar mond.
“Eerlijk gezegd.” vervolgde Lily. “Denk ik dat áls ze een brief zou krijgen, ze hem samen met de mijne zou gekregen hebben. De uilenpost is nogal stipt.”
“Oh-oh.” zei haar vader, die besefte dat ze met een probleem zaten.
Even keken ze elkaar alleen maar aan, zonder iets te zeggen, alsof ze in stilte aan het uitvechten waren wie Petunia het slechte nieuws zou moeten brengen. Dan stond Lily recht en zei moedig:
“Ik praat wel even met haar.”

Ze liep naar haar kamer, waar Petunia gevaarlijk ver uit het raam hing, om de uil zo snel mogelijk te kunnen zien.
“Petunia!” riep Lily en snelde naar het raam om haar zusje naar binnen te trekken. “Je weet toch dat je niet zo ver uit het raam mag hangen! Straks val je nog.”
“Sorry, Lily.” zei Petunia ongeduldig en liep weer naar het raam om de komst van de uil af te wachten.
Lily ging op het bed zitten en vroeg:
“Petunia, kom er eens even bij?”
“Maar dan zie ik de uil niet!”
“Die uil zal er niet sneller door komen, omdat jij op de wacht zit. Ik wil je wat vertellen.”
Met een zucht liet Petunia het raam voor wat het was en ging naast Lily op het bed zitten.
“Petunia, Ik wil je iets vertellen over de toverwereld.” zei Lily. Petunia hing meteen aan haar lippen bij het woord ‘toverwereld’.
“Als twee tovenaars kinderen hebben, zijn die gewoonlijk ook tovenaars. Als dat niet zo is, dan noemen ze dat een Snul. Maar die zijn eerder zeldzaam. Zoals je wel weet, kunnen twee Dreuzelouders ook kinderen krijgen met toverkracht. Zoals ik. Maar, Petunia…” ze zweeg even en keek haar zusje aan. “Dat betekent niet dat daarom ál hun kinderen toverkracht hebben.” Ze zweeg en Petunia keek haar verward aan.
“Wat bedoel je, Lily?”
“Ik denk niet dat jij een heks bent, Petunia.”
Petunia opende haar mond en sloot hem terug.
“Niet… niet een heks? Maar dat moet wel! Ik moet een heks zijn, anders kan ik niet naar Zweinstein!”
“Het spijt me echt heel erg, Petunia.”
Lily legde haar hand op Petunia’s arm, maar die sprong boos recht.
“Het spijt je helemaal niet! Je hebt het fout! Mijn brief is gewoon te laat!”
Boos liep ze de kamer uit.
De volgende dag zag Lily een lege bokaal bij het vuilnis staan en ze hoopte vurig, dat de arme vis lévend door de wc was gespoeld.

Petunia’s brief kwam niet. Op de ochtend van de eerste september was ze wel gedwongen onder ogen te zien dat ze een simpele Dreuzel was en altijd zou blijven. Toen Lily haar gedag wou zeggen toen ze zouden vertrekken naar perron 9 ¾ was Petunia ronduit vijandig.
“Petunia, het is niet míjn fout dat je niet mee mag!” zei Lily uiteindelijk, geïrriteerd door de houding van haar zusje.
“Wat kan mij die stomme school nou schelen?” Woedend greep ze haar eigen rugzak en vertrok naar school.

**Smalofski** · Geplaatst: Zo Aug 13, 2006 15:39

Hey!

Een nieuw hoofdstuk. Een beetje (veel) korter dan normaal, maar 'k heb daar 3 redenen (lees: flauwe excuusjes) voor. 1) Ik heb een paar herexamens en daar kruipt nogal veel tijd in. 2) Mijn harde schijf is gecrashed en ik was dus alles kwijt wat ik al geschreven had. En dat opnieuw schrijven is altijd minder leuk dan het de eerste keer schrijven vind ik. Het is ook altijd minder goed. 3) Het volgende hoofdstuk zal een stuk langer zijn. (Da's niet echt een reden waarom dit zo kort is, maar toch een uitvlucht Wink

).

Dit hoofdstuk is het begin van het tweede deel.
Bedankt aan SarahLord, voor de regematige reacties!

(*)Smalofski(*)

Deel 2: Het tweede jaar

Hoofdstuk 13
‘Decide, decide. Make up your mind. Decide, decide, I told you what to say. Confuse, confuse, describe what I found. Confuse, confuse, I told you what to say.’
(Tentative Decisions – Talking Heads)

Lily was blij om Zweinstein weer te zien na de zomervakantie. Het was alsof ze thuis kwam na een vakantie in het buitenland. Het was leuk om niet meer de jongste van de school te zijn. Ze keek toe hoe de eerstejaars gesorteerd werden en herinnerde zich de dag dat ze daar zelf gestaan had, bang voor wat ging komen, geïntimideerd door de vele ogen die op haar gericht waren. Nu ze niet meer met een maag vol zenuwen zat, kon ze rustig luisteren naar het lied van de sorteerhoed. Ze klapte enthousiast mee met de Griffoendortafel als een leerling bij hen werd ingedeeld en boe-de in gedachten mee als een leerling bij Zwadderich werd ingedeeld. Ze was verbaasd toen ze de naam Regelus Zwarts hoorde passeren, die bij Zwadderich werd ingedeeld. Toen ze de eerstejaars, die helemaal niet bang of nerveus leek te zijn, maar met veel zwier de hoed op zijn hoofd zette, wat beter bekeek, was de gelijkenis overduidelijk. Hetzelfde haar, dezelfde aantrekkingskracht die Sirius een van de populairste jongens van de school had gemaakt, zelfs dezelfde arrogante houding, alsof hij persoonlijk de wereld regeerde.
Ze keek om naar Sirius, maar die keek stug naar het betoverde plafond, alsof hij sterren aan het tellen was of zo. Hij negeerde zijn broer compleet. Ze was niet de enige die van de ene Zwarts broer naar de andere keek. Veel andere leerlingen, vooral dan meisjes, hadden de gelijkenissen opgemerkt. Maar voor de eerste keer sinds Sirius op Zweinstein zat, genoot hij niet van de aandacht en negeerde hij de blikken die op hem gericht waren.
Toen schoot het Lily te binnen dat ze geruchten had gehoord over Sirius die thuis problemen zou hebben. Ze had er nooit veel aandacht aan besteed, maar nu begon ze de roddelaars te geloven.

Nicolas werd in zijn vijfde jaar tot kapitein van het Zwerkbalteam verkozen. Dat betekende ook dat hij zijn team opnieuw moest samenstellen. Op een warme herfstdag eind september, verzamelden alle kandidaat-Zwerkbalspelers van Griffoendor op het Zwerkbalterrein. Lily zat binnen in de Griffoendorleerlingenkamer haar huiswerk te maken maar keek af en toe naar buiten waar Nick de try-outs voor de Drijvers, Jagers en Wachter hield. Die duurden niet al te lang en uiteindelijk werden het alle vroegere teamleden. De vorige kapitein was een Zoeker geweest, dus daarvoor was er wel nog een opening in het team. De spelers werden in groepjes van drie of vier ingedeeld. Dan werd de snaai losgelaten en wie hem het eerste te pakken had, ging door naar een volgende ronde.
Ze waren net aan de tweede ronde begonnen toen Nick naar beneden vloog en de race vanop de grond volgde. Lily liep naar buiten en ging naast hem staan, terwijl ze alle twee naar boven keken.
“Hoe gaat het? Zit er wat talent tussen?” vroeg ze geïnteresseerd. Nick schudde zijn hoofd.
“Niet veel.” zei hij, terwijl hij peinzend naar de spelers boven hem keek. Een tweedejaars was zo verbaasd dat de snaai opeens vlak voor z’n neus hing, dat hij met zoveel kracht het balletje probeerde te pakken, dat hij miste en zichzelf een bloedneus sloeg. Nick zuchtte.
“Allemaal nogal waardeloos. Op één na.” Maar hij klonk niet echt vrolijk. Ze volgde zijn blik en zag wie hij bedoelde.
“Potter?” Nick knikte en keek nog steeds zorgelijk naar boven. “Er is maar één probleem.”
Ze voelde zijn ogen op haar branden maar toen ze naar hem keek, keek hij al weer naar boven.
“De kapitein vindt hem niet zo leuk. Potter vindt de kapiteins vriendin te leuk naar diens mening.” zei hij, alsof hij een buitenstaander was.
Lily slikte even.
“Misschien vindt zij dat wel helemaal niet leuk?”
“Misschien.” zei hij uitdrukkingloos en staarde weer naar boven waar James ook door had dat hij beter was dan de rest en opzettelijk wachtte om de snaai te pakken terwijl hij tussen de anderen vloog en zijn kunsten vertoonde.
Lily pakte Nicks hand vast en fluisterde in zijn oor:
“Je hebt echt niets te vrezen van Potter. Maak hem Zoeker; als hij het meisje niet kan hebben heeft hij toch tenminste íets.”
Hij keek haar aan maar lachte niet en ze knipoogde eens.
Op dat moment vond James blijkbaar dat het lang genoeg geduurd had. Het zette een sprintje in en greep de snaai.
“Uitslover.” mompelde Nick, toen hij terug opsteeg. Lily liep terug naar binnen. Toen een uurtje later Potter glunderend binnenkwam, wist ze dat Nick geluisterd had.

Edit: 't is me net te binnen geschoten dat Sirius pas thuis weggaat op z'n 16de of zo... Geen idee waar ik met m'n gedachten zat toen ik dit stukje schreef... 'k heb het dus zo subtiel mogelijk aangepast Wink

**Smalofski** · Geplaatst: Ma Aug 14, 2006 19:04

Hey!

Een nieuw hoofdstuk. Langer, zoals beloofd.
Reacties, tips, opmerkingen?

(*) Smalofski (*)

Hoofdstuk 14
‘When you kissed her lips, did you taste my tears? When you looked in her eyes, did you see me here? Could you feel my body when you held her tenderly? Did you think about me?’
(Did you think about me – Maura Fogarty)

Lizzy en Lily liepen door de gangen van Zweinstein. Ze moesten helemaal naar de kerkers van het kasteel voor de les Toverdranken en ze waren al bedenkelijk laat.
“Lil?” vroeg Lizzy bedeesd terwijl ze zich door de lege gangen haastten. Lily antwoordde niet, want ze wist wat Lizzy zou gaan vragen.
“Kunnen we niet voor één keer door die gang? Het zou ons een hele omweg besparen.”
Díe gang. Lily had de geheime gang achter het wandtapijt vermeden sinds ze er James gezien had. Ze was nu al bijna een jaar samen met Nick, maar ze kon het niet ontkennen dat ze een beetje misselijk werd, telkens ze aan die gang dacht. Maar Lizzy had gelijk, ze zouden minstens drie minuten uitsparen. Ze moest zich zo niet aanstellen.
Ze knikte kort en al snel stonden ze achter het wandtapijt van Wallik de Weerzinwekkende. Ze haalde even diep adem en liep toen achter Lizzy de gang in. Lily volgde Lizzy om de hoek en botste pardoes tegen haar op. Waarom bleef Lizzy zo plots staan? Ze keek over Lizzy’s schouder en kreeg de schok van haar leven.
Op exact hetzelfde plekje stond James, met hetzelfde meisje in zijn armen, net zoals ze verleden jaar had gezien. Ze kneep haar ogen dicht. Nee, dit was gewoon haar geest die zich zo had geconcentreerd op het beeld van James met dat meisje, dat ze dingen begon te zien. James was ondertussen groter geworden; dit kon écht niet waar zijn. Ze opende haar ogen en zag dat het inderdaad niet echt geweest was. Op de plek waar ze James had zien staan, stond Nick. Hij kuste een knap blondharig meisje dat Lily herkende als een vijfdejaars van Griffoendor.
“NEE!”
Ze vroeg zich af wie dat geroepen had en besefte toen dat ze het zelf had gedaan. Verschrikt keken Nick en het meisje op. Hij zag nog net een bos rood haar de hoek om waaien.

Verblind door tranen stormde Lily de gang uit. Ze hoorde mensen haar naam roepen maar ze negeerde hen. Ze voelde zich misselijk worden en stoof het eerste meisjestoilet binnen dat ze zag. Ze bereikte net op tijd de toiletpot. Een seconde later kwam haar middageten terug naar buiten.
“Lily?” Ze hoorde de deur open gaan en Lizzy’s stem, die haar zachtjes riep.
“Ben je hier, Lily?”
Lily antwoordde niet. Zo stil als ze kon, nam ze wat toiletpapier en veegde haar mond af. Ze wou dat ze haar tanden kon poetsen. De smaak in haar mond was verschrikkelijk. Maar niet zo erg als de pijn van haar verscheurde hart.
“Lil, kom op, ik wéét dat je hier bent!” hoorde ze Lizzy smeken. Maar nog steeds gaf ze geen antwoord. Voorzichtig knipte ze haar hokje op slot. Ze hoorde Lizzy’s voetstappen naar het verste wc-hokje lopen en dan traag terug komen waarbij ze regelmatig even bleef staan. Lily wist dat Lizzy onder de deuren aan het kijken was om te zien of ze daar zat en trok haar benen op de wc-pot. En inderdaad, weinig later zag ze Lizzy’s schoenen verschijnen onder de deur. Even raakten haar lange, zwarte haren de grond toen ze zich bukte om onder de deur te kijken. Toen richtte ze zich weer op en duwde tegen de deur, die natuurlijk niet meegaf omdat Lily ze op slot had gedaan.
“Leuk geprobeerd Lily.”
Lily zuchtte en liet haar voeten weer op de grond vallen. Er viel echt niet te ontsnappen aan Lizzy als die vastbesloten is je te vinden.
“Ik kon het toch proberen, nietwaar?” zei ze zachtjes.
“Enige kans dat deze deur open gaat?”
Lily schudde van nee, wat Lizzy natuurlijk niet kon zien maar door het uitblijven van de zachte klik van een deur die uit slot gaat, nam ze maar aan dat het nee was. Lily trok haar benen terug op de pot en legde haar hoofd tussen haar knieën. Geruisloze tranen vielen op het deksel van de wc onder haar. Ze hoorde hoe Lizzy zich naast het hokje op de grond liet zakken. Geen van beiden zei iets. Lily kon het niet geloven. Haar Nick! Wat was ze naïef geweest. Natuurlijk was hij haar al beu. Zij was maar een tweedejaars en hij was drie jaar ouder. Wat had ze verwacht? ‘Niet dit’, zei een stem in haar hoofd. God, wat was ze stom geweest. Steeds weer zag ze het beeld van het blonde meisje en Nick in die gang. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Lily was de eerste die de stilte doorbrak.
“Hij wist dat ik daar nooit kwam. Op die gang.”
Lizzy antwoordde niet. Wat kon ze er ook op zeggen?
“Misschien is het niet wat het leek.” probeerde ze dapper.
Lily snoof honend.
“Wat? Ze vielen gewoon tegen elkaar aan of zo?”
“Je zou verbaasd zijn als je eens wist hoe lomp Nick kon zijn.” zei Lizzy, met een kleine lach. Het was overduidelijk haar bedoeling om Lily wat op te vrolijken en tot haar eigen verbazing werkte het wel een beetje.
“Weet je wat Lily? Zullen we eens een middagje brossen en in de keukens wat warme chocolademelk halen?”
Lily antwoordde niet, maar een paar seconden later hoorde Lizzy het slot van de deur klikken en kwam Lily met een betraand gezicht naar buiten.
Lizzy sloeg haar arm om haar heen en samen liepen ze de toiletten uit. Vlak voor ze de gang inliepen vroeg Lily nog:
“Hoe weet je eigenlijk waar de keukens zijn?”
Lizzy glimlachte mysterieus. Met een knipoog zei ze:
“Dát heb ik te danken aan de grote mond van Potter, die veel te luid verkondigde aan zijn vrienden hoe hij ‘het mysterie van de keukens’ had opgelost.”
Lily grinnikte, ze kon zich precies voorstellen hoe James apetrots zijn pas ontdekte geheim ongewild aan de hele leerlingenkamer verkondigde.

Een bezoek brengen aan de keukens, bleek een goed idee te zijn. Ze werden ontvangen door een troep van de raarste wezens die Lily ooit had gezien en die Lizzy benoemde als ‘huiselven’. De huiselven hadden een ontzettend medelijden met Lily, omdat haar gezicht nog duidelijke kenmerken vertoonde van haar gehuil. Ze brachten niet alleen een grote thermofles warme chocolademelk, maar ook een paar zakjes koekjes en een paar doosjes chocokikkers. Een van hen bracht haar zelfs een zakdoek. Het opgewekte humeur van de kleine kereltjes was besmettelijk en toen ze terug buiten stonden, elk met hun armen vol lekkers, was haar humeur al wat beter.
Ze zochten de beste zetels van de verlaten leerlingenkamer uit, dicht bij het warme vuur en dronken de chocolademelk uit. Lily voelde zich helemaal ontspannen en wenste dat de tijd zou stilstaan.
“Ik vraag me af of Nick het zoeken al zou hebben opgegeven.” giechelde Lizzy.
“Zoeken?”
Lizzy lachte een beetje gemeen.
“Hij stoof jou meteen achterna, maar is je kwijtgespeeld. Ik denk dat hij heel het kasteel ondersteboven aan het keren is. Ik had hem eigenlijk moeten waarschuwen dat ik je gevonden had…”
Lily keek verschrikt op.
“Geen nood, ik was dat nooit van plan hoor. Het is zijn eigen schuld. Laat hem maar wat zoeken.”
Lily ademde opgelucht terug uit. Ze hoopte dat hij haar niet zou vinden maar wist dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn.
Zo luchtig als ze kon, vroeg ze:
“Liet hij zijn vriendinnetje dan gewoon achter?”
Lizzy beet op haar lip. Ze leek haar woorden zorgvuldig te kiezen.
“Het punt is Lily, ... ik denk niet dat het zijn vriendin of wat dan ook is. Hij duwde haar van zich af en keek niet meer naar haar om.”
Lily keek Lizzy wantrouwig aan.
“Zit je het nu op te nemen voor hem?”
“Nee, Lily, natuurlijk niet.” Ze haalde haar schouders op. “Gewoon iets dat me opviel.”
Lily antwoordde niet. Ze wou het zelfs niet overwegen.