Vreemde wendingen

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 16 => Feesten

Toen ik samen met Blaise, en voor ons, onze ouders, de danszaal binnenging, klonk er een verwelkomend applaus vanuit de menigte. Ik keek even glimlachend de mensen aan, maar liet mijn blik toen afdwalen om mijn vrienden te vinden.
“Ben je zeker dat ze hier al zijn?” vroeg ik aan Blaise en keek hem aan. Doordat ik nu gehakte schoenen aanhad, net zoals de vorige keer, waren we bijna even groot en kon ik rechtreeks in zijn ogen kijken.
“Ja, ik herkende ze van die dag op de wegisweg.” Kreeg ik als antwoord. “Vind je het erg als ik even naar Draco en Anton ga? Ze staan daar.” Voegde hij eraan toe en wees naar een tafeltje aan de zijkant van de zaal.
“Ja! Ik ga hier niet zoals de vorige keer alleen rondlopen. Ik wil eerst mijn vrienden vinden.” Ik vond mezelf klinken als een klein kind, maar Blaise keek me begrijpend aan en trok me achter zich aan om te zoeken naar de mensen waarbij me niets ging overkomen.
“Ben je wel zeker dat het hen waren?” vroeg ik aarzelend. We waren al ruim twintig minuten aan het rondlopen, maar we hadden hen nog steeds niet gevonden.
“Ja, ik denk het toch. Gaan we niet eerst iets drinken? De bar is niet zo ver van hier.”

We wilden net verder lopen wanneer mijn naam keihard werd geroepen op zo’n halve meter van mij vandaan. Met een grijns op mijn gezicht draaide ik me om en vloog Ilana meteen in mijn armen. We wankelden even toen we zo stonden, maar ik voelde dat Blaise achter me stond voor het geval we zouden vallen. Achter Ilana stonden Charissa, April, Britney, Silke, Warren, Spike en Dimitri. Mijn beste vrienden waren dus aanwezig.
*-*

“Dimitri, kun je even om een fles champagne gaan? Zo hoeven we niet telkens tot daar te gaan?” vroeg Britney met puppyoogjes aan de jongen naast zich die nu geërgerd opstond en tussen de andere genodigden verdween. Er waren al verschillende mensen tot bij ons tafeltje gekomen om me een gelukkige verjaardag te wensen, maar ik wist al snel dat Sawyer van mijn verjaardag gebruik had gemaakt om zichzelf in een goed blaadje te plaatsen bij andere mensen. Mijn vrienden en ik trokken ons er echter niets van aan en maakten gewoon plezier.
“Hé Liana, is Draco hier ook ergens?”
Ik keek Charissa aan en wist maar al te goed dat ze een boontje had voor de blonde vriend van Blaise. Hij was ook niet lelijk, maar hij was totaal mijn type niet. Het leek wel alsof hij van porselein was en ontzettend moest opletten om zichzelf niet te breken.
“Ja, maar ik denk dat hij samen met Blaise ergens anders rondhangt dan wij. Stel je voor dat zijn vader hem aan de drank vind zo dicht bij de bar.” Antwoordde ik en keek haar geamuseerd aan.

Dit feest was zoals ik het me ingebeeld had. Alleen waren er een aantal mensen teveel, maar ik kon helemaal niet klagen zoals ik er nu voor stond.
“Oh.” De teleurstelling in haar stem was enorm goed hoorbaar en ik kon een grijns niet vermijden.
“Komaan Charissa, heb je niet genoeg met ons dan?” zei Spike luid en ging om haar nek hangen om haar te plagen.
“Nee, ik wil graag eens iets nieuws.” Kreeg Spike al snel als antwoord en liet haar los om vervolgens tussen haar en mij te gaan zitten.
“Ook goed. O kijk, het zit je mee vandaan; daar is je nieuwe fanclub.” Sneerde Spike tegen Charissa en rood aanliep en niet achter zich durfde te kijken.
“Hallo zus!” zei Blaise luid en drukte een kus om mijn wang en zwaaide een arm om mijn nek zodat ik enigszins moeite had om mijn evenwicht te bewaren.
“Hoi Blaise.” Zei ik ongemakkelijk onder zijn gewicht en probeerde zijn arm van me af te slaan.
“Moet je mijn vrienden niet begroeten?” vroeg Blaise me met halfdicht geknepen ogen.
Ik grinnikte even en zei kort gedag tegen zijn vier vrienden. Anton had net zoals Blaise ietsje te diep in het glas gekeken en zat nu nogal mottig op een barkruk. Draco zat stijfjes tussen April en een vriendin van Blaise die meegekomen was. Volgens mij heette ze Patty. Charissa keek telkens nijdig in haar richting wanneer ze om Draco’s nek ging hangen om zijn aandacht te trekken.

Ik keek haar glimlachend aan en wenste ondertussen dat ze met z’n allen gingen vertrekken. Het was veel gezelliger en minder gespannen wanneer ze er niet waren.
“Mag ik je glas even?” vroeg Blaise me en keek me grijnzend aan.
“Waarom?”
“Ja, waarom zou ik een glas nodig hebben? Om uit te drinken, natuurlijk.”
“Volgens mij heb je al genoeg gedronken. Zou je niet naar je kamer gaan?”
“Nee, het feest begint pas en mijn vader zoekt je trouwens.” Ging Blaise verder en merkte blijkbaar niet dat ik haast omver ging vallen als hij om mij ging blijven leunen.
“Heeft hij je zo gezien?” vroeg ik verbaasd aan Blaise en trok mijn ene wenkbrauw op.
“Ja, is er iets mis met mij dan?”
“Nee hoor.” Zei ik luchtig, “je kunt gewoon nog amper op je benen staan en je praat niet echt zoals anders, maar voor de rest gaat hij vast niets gemerkt hebben.”
“Nee, want ik heb pas iets sterks te drinken gehaald nadat ik met mijn vader gesproken heb.”
“Ahzo, en hoelang is dat dan geleden?” vroeg ik argwanend en probeerde nog steeds om hem van me af te krijgen.
“Zo’n half uurtje geleden.” Antwoordde hij spontaan.
“En dat zeg je nu pas! Als ik alweer een preek krijg, stuur ik hem regelrecht naar jou, hoor je.” In één beweging zorgde ik er nu voor dat hij van me af ging.

“Ah, ben je daar eindelijk?” werd me grof gevraagd.
“Ja, je zoon was me vergeten te zeggen dat ik moest komen.” Zei ik rustig en ging op een krukje zitten. Hier kon je de muziek amper horen en er zaten wat oudere mannen aan deze kant van de zaal.
“Dat ga ik dan wel eens nagaan. Ik wil dat je één van de zoons van deze mensen wat beter leert kennen. Het is een goed, opgevoede jongeman die een goede job heeft op het ministerie van toverkunst. Volgens mij heb je hem al eens eerder gezien; Alexander Deraeve.” Vertelde Sawyer aan één stuk door en leek zelfs wat vriendelijker te zijn dan anders.
“Ja, ik ken hem inderdaad al. Hij is een keer meegegaan naar de wegisweg met Blaise en mij.”
“Inderdaad ja. Dat is dan geregeld. Volgens mij is hij al naar Blaise toegegaan. Hij is er ook van op de hoogte. Ik hoop dat jullie het goed kunnen vinden samen.”
“Ik hoop het ook.”

Ik liep terug door de menigte en wreef even met mijn handen over mijn armen. “Blaise, denk je niet dat je naar boven moet?” vroeg ik aan Blaise die voor het moment bijna onder het hoge tafeltje zat.
“Dat zei je daarnet ook al. Ik blijf nog even hier.”
“Ik denk toch dat het beter is dat je naar je bed gaat.” Ik hielp hem iets rechter en hield zijn schouders vast.
“Jaja. Betweter.”
“Oh, je gaat me morgen veel dankbaarder zijn dan nu.” Zei ik geruststellend. Ik nam zijn hand vast en liep de zaal uit, de hal in en de trap op. Dat ging echter moeizamer dan ik had verwacht.
“Blaise, kom nou mee.” Zei ik smekend en hoopte dat hij verder ging lopen.
“Ik wil nog iets drinken. Nog één glaasje maar.”
“Nee, van één komen er twee en dan drie. Je gaat mee naar boven.”
“Je lijkt mijn moeder wel.” Pruttelde Blaise tegen en trok me haast terug van de trap.
“Een beetje voorzichtiger graag. Ik ben trouwens blij dat ik je moeder niet ben.”

Beetje bij beetje raakten we toch op de overloop. “Ik wil me douchen.
“Doe dat morgenochtend maar. Daar is nu geen tijd voor.”
“Waarom niet? Ik heb toch niets anders meer te doen dan alleen in mijn bed liggen.”
“Ja, dat ken ik. Doe nu maar gewoon wat ik zeg.”
Ik opende de deur van zijn slaapkamer en duwde hem naar binnen.

“Is alles in orde?”
Ik schrok me kapot en draaide me om naar de deur.
“Alex,” Ik legde een hand op de plaats waar mijn hart zat, “ja, alles is in orde. Ik ben gewoon nogal geschrokken. Ik had je niet naar boven horen komen.” Ik glimlachte en ging op bed zitten waar Blaise ondertussen ook al half op lag te slapen. Ik knoopte de verschillende knoopjes van Blaise zijn hemd los. Daarna zorgde ik ervoor dat hij rechtop ging zitten, alleen ging dat niet zo gemakkelijk. Alex kwam me helpen en samen zorgden we ervoor dat Blaise zijn hemd niet veel later op een stoel lag.
Alex trok zijn broek uit en verliet de kamer nadat hij de dekens over Blaise had gegooid. Volgens mij wachtte hij aan de trap op mij, maar ik ging nog even bij Blaise zitten. Hij zag er zo schattig uit. Zijn haar zat warrig door elkaar en zijn wangen waren goed rood. Ik ging met de achterkant van mijn hand over zijn wang en drukte daarna zacht mijn lippen op zijn wang.
“Slaapt hij?”
“Ja, en volgens mij gaat hij morgen hevige hoofdpijn hebben.”
Samen met de persoon waarmee ik van Sawyer mee moest spreken, ging ik terug naar mijn vrienden en bleef nog lang met hen feesten, totdat we tenslotte uitgeput gingen slapen.
Ilana, Draco en Alex bleven in de logeerkamers slapen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 17

Kort na de middag bereikten de zonnestralen, die langs het raam en door het gordijn schenen, mijn gezicht. Na nog een aantal tellen mijn ogen gesloten te hebben gehouden, ging ik iets rechter zitten en rekte me uit.
“Dit wordt een goede dag.” Dacht ik bij mezelf en was blij dat ik gisteravond niet zoveel gedronken had zoals andere mensen.
Nadat Blaise was weggegaan, had ik niet zoveel alcohol meer binnen gekregen. Ilana had op het schitterende idee gekomen om een klein karaokefeestje te houden waarbij sommigen nogal voor schut stonden.
Een glimlach verscheen op mijn gezicht wanneer ik opnieuw aan die gebeurtenissen dacht. Charissa had Draco overtuigd om het kleine podium op te gaan, maar Patty had hem daar, even snel als hij erop gekropen had, weer vanaf getrokken. En dat hem dan uiteindelijk nog enorm veel hoofdpijn bezorgd waardoor hij Patty bij hem vandaan stuurde. En dat was dan weer in het voordeel van Charissa die veel te veel in de buurt van Draco rondhing.
Spike had wanhopig geprobeerd om haar bij hem weg te houden, maar omdat ze ook al een aantal glazen ophad, was het niet zo gemakkelijk om tot haar door te dringen.
Ik hield op met herinneringen op te halen en stond recht in de plaats. Ik nam een jeansrokje uit mijn kleerkast en een topje die er mooi bij paste. Onder mijn kast stonden mijn gloednieuwe sandaaltjes die ik had laten afleveren aan huis. Witte, gehakte sandaaltjes met aan de bovenkant een aantal dunne bandjes.

Geeuwend opende ik de deur van mijn kamer en liep blootsvoets de gang op waarvan de grond bedekt was met een zacht tapijt. Gelukkig was de bodkamer niet ver van mijn kamer verwijderd.
Het was doodstil in het huis. Ik liep langs twee van de logeerkamers, maar hoorde niets. Waarschijnlijk sliepen ze nog allemaal en gingen dan straks een lange preek mogen verwachten van Sawyer, die niet hield van lange slapers.
Ik wilde de badkamerdeur openen, maar ik merkte dat hij op slot zat. Aangezien er geen sleutel zat aan de kant van de gang moest hij gesloten zijn van binnenin. Ik klopte toen maar op de deur, aangezien ik me echt wel moest douchen. Het zou geen zicht zijn om zo beneden te komen.
Tot mijn verbazing hoorde ik nu wel geluid, alsof de douche al de hele tijd opstond en daarna werd de sleutel in het slot omgedraaid en werd de deur geopend waarna ik oog in oog stond met Alex.
“Ow, ik wist niet dat er nu al iemand ging wakker zijn.” Zei ik nogal ongemakkelijk en keek de gang in. Hij had enkel een witte handdoek om zijn middel, maar leek er zich geen zorgen in te maken.
“Nee, ik ook niet. Daarom dat ik ervoor zorgde dat er niets hoorbaar was op de gang. Ik wilde niemand wakker maken.”
“Ahzo. Doe maar verder met wat je bezig was. Ik ga wel nog even wachten.” Antwoordde ik en draaide me al iets om in de verwachting dat hij nog iets ging zeggen.
“Ja, ik ga me wel ietsje haasten. Ik heb al gemerkt dat jij degene bent die alles op schema moet doen.” Zei hij glimlachend en wuifde vooraleer de deur terug te sluiten.

Ik legde mijn kledij aan de deur van mijn kamer, maar eigenlijk had ik helemaal geen zin om helemaal alleen in mijn kamer te zitten dus ging ik kijken wie er eventueel al wakker was.
Ilana zat nog overduidelijk in droomland en bij Draco nam ik de moeite niet om te kijken. Ik zou niet weten wat ik moest zeggen, dus ging ik maar meteen naar de kamer van Blaise. Degene die gisteren het meest van al gedronken had.

Na de deur te hebben geopend, zag ik hem al meteen liggen. Halfnaakt en amper bedekt door de dekens; hij sliep dus zoals gewoonlijk.
Ik deed de deur achter me dicht en ging op de rand van zijn bed zitten. Hij zag er zo schattig uit als hij sliep, maar dat was hij ook als hij wakker was. Het was behoorlijk donker in zijn kamer. Bij mij viel het licht zo naar binnen. Ook als de gordijnen dicht waren, maar hier kon de zon amper binnenglippen.
Ik ging met de rug van mijn hand over zijn gezicht en zag dat hij snel wakker zou worden als ik dat zou blijven doen. Glimlachend ging ik nog even verder, maar liet hem toen slapen. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem wakker te maken.

Ik liep naar het raam en schoof de gordijnen opzij zodat de zonnestralen in contact kwamen met mijn gezicht. Ik sloot mijn ogen en bleef genietend staan. Eindelijk had ik even het gevoel terug dat ik gelukkig was. Dat ik alles had dat ik nodig had, dat niets me nog kon schelen. Maar ik wist ook dat, dat waarschijnlijk niet van lange duur ging zijn.
Als hier iets leuks gebeurde, duurde dat nooit lang, maar het kon geen kwaad om goede moed te hebben.

“Hey…”
Ik voelde twee sterke armen om mijn middel, maar liet mijn ogen gesloten. Allerlei gevoelens en gedachten gingen door me heen. Ik wist dat ik met iets bezig was, wat niet deugde, maar ik kon het niet helpen. Blaise deed iets met mij wat ik niet kon verwoorden. Misschien kwam het doordat hij één van de enige personen was die me bijstonden in de eerste weken, maar ik wist het niet zeker. Ik kon niets met zekerheid zeggen over mijn gevoelens. Alles en iedereen was tegen wat Blaise en ik deden en hadden en er ging ooit een dag komen dat er iemand achter ging komen en alles verloren ging zijn. Maar ik wilde daar nog niet aan denken. Voor de tijd dat ik gelukkig was, wilde ik het zo houden en ervan genieten.
Ik liet mijn hoofd ietsje meer naar achteren hangen zodat ik kon leunen tegen de schouder van Blaise die nog steeds achter me stond. Zijn lippen beroerden even mijn hals en zijn vingers gleden over de stof van mijn nachtjapon. Ik moest mijn best doen om niet in lachen uit te barsten want ik had enorm veel kriebels en kon er dus niet goed tegen wanneer mensen over mijn buik wreven met hun vingertoppen.
“Wat doe je hier?” vroeg hij fluisterend in mijn oor en kwam nog iets dichter tegen me staan.
“Ik wilde douchen, maar hij was bezet en ik wilde niet alleen in mijn kamer zijn.” Antwoordde ik rustig en bleef tegen hem aanstaan. Ik wilde dat dit moment nooit voorbij ging, gewoon bij elkaar zijn zonder problemen. Elkaar kunnen aanraken zonder dat iemand er iets van zegt, maar dat zou nooit het geval zijn.
“Mijn hoofd doet pijn.”
Ik lachte hardop. “Wat een onderwerp om nu over te beginnen.” Dacht ik lachend en draai me om. Zijn armen blijven om me heen hangen en zorgen ervoor dat ik niet kan ontsnappen.
“Dat heb je alleen aan jezelf te danken,” zei ik lief, “ik heb geprobeerd om je duidelijk te maken dat je niet zoveel moest drinken, maar je wilde niet luisteren. Je mag zelfs blij zijn dat ik je eigenhandig naar boven heb gebracht.”
“Inderdaad. Maar ik ben ook blij, blij dat ik jou ken.” Zei hij zacht en drukte zijn lippen op die van mij. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en trok hem nog dichter dan hij al was. Ik wilde voor altijd bij hem blijven, maar hij was mijn stiefbroer.

Verward liet ik Blaise los en ging op zijn bed zitten.
“Wat is er?” vroeg hij zacht. Hij ging achter me zitten, trok me iets dichter en ging met zijn vingers door mijn losse, ongekamde haar.
“Niets.” Antwoordde ik. Ik zei het zo zacht dat ik eerst dacht dat hij het niet gehoord had, maar dat was niet het geval.
“Je hoeft niet te liegen tegen mij hoor, Liana. Ik zie het altijd aan je gezicht wanneer er iets scheelt.”
“Blaise –“
Hij legde een vinger op mijn lippen en sloot me terug in zijn armen. “Niemand gaat er achter komen.” Er werd een kus op mijn wang gedrukt.
“Denk je?”

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 18 => Bij de Dreuzels!

“Blaise, kom nou mee! Je gaat heus niet sterven omdat je één dag met me meegaat.” Klaagde ik luidop en stond ongeduldig en verveeld naar Blaise te kijken die uiterst langzaam een hemd uitzocht.
“Rustig, rustig. Ik moet toch deftig op straat komen.”
“De mensen gaan daar echt niet op letten hoor. Denk je dat ze nog nooit iemand gezien hebben waarvan zijn outfit niet passend is? Neem nu gewoon een hemd en kom mee.” Ik liep naar hem toe en trok hem mee naar zijn slaapkamerdeur.
“Weet je wat mijn vader nu zou zeggen als hij zag of hoorde wat we gingen doen?” vroeg Blaise in de hoop dat ik van gedacht zou veranderen en thuis zou blijven.
“Ja, hij zou nu aan het zagen zijn en al jullie regeltjes aan het herhalen zijn. Ik ken ze nu echt wel uit mijn hoofd hoor. Komaan.”
“Jij staat in voor de gevolgen, hoor je?”
“Natuurlijk. Dat doe ik toch altijd.” Antwoordde ik grijnzend en liep de trap af waarna ik de voordeur opentrok en bijna naar buiten huppelde.

Blaise kwam iets trager achter me aan en keek nogal nors. We zouden naar de dreuzelstad trekken. Samen met mijn vrienden en vriendinnen en Blaise zijn vrienden. Ik kon me goed voorstellen hoe Draco zijn gezicht er wel niet moest uitzien wanneer hij erachter gekomen was dat we naar de dreuzelstad gingen gaan. Ik lachte binnensmonds bij die gedachte en ging vrolijk verder.

Die vrijheid was nu eens en beste voordeel wanneer je ouders op reis vertrokken zijn. Het was een lange weg die we moesten gaan en op Blaise zijn tempo gingen we er in het komende half uur niet komen.

“Je zou best iets vlugger mogen stappen hoor.” Riep ik over mijn schouder en liep nog een beetje sneller. De kasseisteentjes kraakten onder mijn schoenen en er hing een rozig geurtje in de lucht wat waarschijnlijk afkomstig was van de vele bloemen die geplant waren rondom het pad die naar de stad leidde.

“Welk uur heb je gezegd tegen Draco?” vroeg ik aan Blaise toen hij naast me kwam lopen. Hij had nog steeds die norse uitdrukking op zijn gezicht.
“Twee uur.”
“Oké, dan zou ik sneller wandelen moest ik jou zijn want het is nu kwart voor twee.” Antwoordde ik, maar keek hem niet aan. Blaise nam me bij mijn heupen en draaide me om zodat ik hem aankeek.
“Vind je het leuk om zo’n opmerkingen te geven?” vroeg hij fluisterend.
“Zou ik het anders doen denk je?” ik keek zo lief mogelijk en knipperde een aantal keer overdreven met mijn ogen.
“Van jou kun je alles verwachten.”
“Inderdaad.” Ik ging iets dichter bij hem staan zodat ik bijna tegen hem aan kon leunen. “Je kent me precies al heel goed.” Ik moest omhoog kijken om zijn gezicht te kunnen zien. Ik was zeker een kop kleiner dan hem en ik had geen hakjes aangetrokken.
“Nog niet goed genoeg, maar dat is wederzijds neem ik aan. Hoeveel weet jij van mij?”
“Genoeg om te weten dat je me niet kunt weerstaan en ik veel slimmer ben dan jij.” Mijn handen bevonden zich op Blaise zijn borst en mijn ogen keken hem verleidend aan.
“Oh, dat kan ik wel degelijk. Jij denkt gewoon dat je onweerstaanbaar bent.”
“Wat?!”
“Je hebt me wel gehoord.”
“Oh, denk je dat ? De enige die hier denkt dat hij geweldig is; ben jij!”
“En daarom val je voor mij.”

De tijd om opnieuw tegen hem in te gaan, kreeg ik niet want hij had mijn ellebogen al beet en trok me tegen hem aan waarna hij me kuste.

-*-

Na een rampzalige namiddag met de jongens, hadden we besloten om te overnachten in de lekke ketel.
Nadat Blaise een vrouw ‘per ongeluk’ in brand had gestoken, en Draco drie winkels had geruïneerd waarin allerlei elektrische apparaten werden verkocht, werd het Ilana en mijzelf teveel om nog langer te gaan winkelen.

Nadat we besloten hadden om niet naar huis te gaan om te slapen; hadden Ilana en ik nog snel een lichte pyjama gaan kopen om toch niet in ons ondergoed te slapen.

Tom, de ober, had fascinerend zitten luisteren wanneer Draco en Blaise in geuren en kleuren hun ‘stoere’ verhalen opnieuw boven haalden en daarbij niet meer bij kwamen van het lachen. Alex en Anton hadden gelukkig iets meer ervaring met Dreuzels en hadden dan ook niet meteen voor aap gestaan in de stad.

“Ik ga echt nooit meer met die twee mee om te winkelen. Noch bij de dreuzels, noch op de wegisweg.” Zuchtte Ilana en keek geërgerd naar Draco en Blaise die nu bijna over de grond rolden van het lachen.
“Vertel mij wat.” Antwoordde ik vermoeid en ging met mijn hand door mijn donkerblonde haren.
“Gelukkig zijn er ook nog mensen die wel gemanierd zijn!” Ik dacht dat de twee jongens het nu wel begrepen zouden hebben, maar ze gingen gewoon verder.

Ilana en ikzelf draaien tegelijkertijd met onze ogen waarna er een kleine lach rond onze lippen verscheen.
“Tom?” Anton wuifde naar de barman. “Heb je misschien nog een aantal kamers voor ons?”
“Enkel nog één voor acht personen op de bovenste verdieping.”
Anton keek ons alle vijf even aan en knikte toen maar naar Tom.

Na nog een half uurtje beneden te hebben gezeten, klommen we de trap op en bereiden ons voor op een nachtje met z’n zessen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 19

“Waarom mogen jullie eigenlijk wel alleen in een bed slapen en wij met twee?” vroeg Anton. Draco lag languit in bed. Althans; ik dacht dat hij languit lag want de dekens, die uit een donker blauwe kleur bestonden, en zich ook op het bed bevonden, bedekten hem bijna volledig. Enkel het bovenste gedeelte van zijn beide schouders en zijn hoofd waren nog zichtbaar. Zijn eens keurig gekamde haren zaten nu warrig door elkaar en voor het eerst kon ik aan zijn gezicht zien dat hij zich had ontspannen.

Alex, die zich trouwens evenals Draco niets van Antons klaagzangen aantrok, was iets aan het zoeken in zijn rugzak die bij de rest van onze eigendommen stond en had nog niets gezegd in de tijd dat we in de kamer waren.

En Blaise was druk bezig in de badkamer met een grondige douche te nemen terwijl hij telkens vroeg wat we deden. Ilana lag in het bed naast mij en was al de hele tijd bezig met haar gsm. Ik was blij dat Blaise dat ding nu niet zag want dan zouden we ons wel eens kunnen verwachten aan een tweede Sawyer.
“Misschien omdat wij meisjes zijn.” Antwoordde Ilana die haar blik niet afwende van het kleine schermpje en de moeite niet nam om Anton aan te kijken.
“Wat heeft dat er nou mee te maken? Het feit dat jullie van het andere geslacht zijn, geeft jullie nog niet het recht om een volledig bed op te eisen! Jullie kunnen toch samen slapen zodat wij apart de nacht kunnen doorbrengen.”

Met een frons keek ik op naar Anton en ging rechtop zitten, maar zorgde er voor dat mijn deken niet van mijn lichaam af gleed.
“Blaise!” riep ik naar de badkamer.
“Ja?” riep hij terug en stak zijn hoofd om de deur. Hij had enkel een handdoek om zijn middel en zijn haren waren nog zo nat dat er grote druppels op de grond likten.
“Ik heb goed nieuws voor je,” begon ik grijnzend, “je bent niet langer de enige jongen met vrouwelijke geheimpjes. Volgens mij heeft Anton die ook.” Ik had amper mijn zin afgemaakt wanneer ik me al moest bukken voor een vliegend kussen. Het kussen kwam tegen de lamp terecht die zich eerst op mijn klein nachtkastje had bevonden, maar nu vergeten op de grond lag.
“En hij kan net zoals jij niet tegen de waarheid.” Ging Ilana verder en moest daarbij ook een kussen ontwijken. Ik raapte het kussen van de grond en wierp het zo hard mogelijk terug naar zijn eigenaar die al een nieuw te pakken had.

Draco ging er echter niet mee akkoord wanneer zijn kussen werd afgenomen en trok het uit de handen van Anton die daarbij niet meer lette op mij en het kussen van op mijn bed tegen de zijkant van zijn hoofd kreeg. Hierbij sloeg hij een hoog kreetje uit waarna ik haast niet meer bij kwam van het lachen. Ik hoorde niet veel later dat ook Ilana zich niet meer kon houden en hardop lachte.

Na een kwartier met de kussens te hebben gegooid begonnen de naden los te komen en vlogen er kleine pluisjes door de lucht van onze kamer. Op onze buren en onderburen letten we al lang niet meer en we maakten waarschijnlijk zoveel lawaai dat veel mensen inmiddels al waren wakker geworden. Blaise, Draco en Alex hadden zich ondertussen ook al gemengd in ons klein gevechtje en genoten ervan dat Ilana en ik het niet konden halen tegen vier jongens die natuurlijk veel sterker waren dan wij.
Iedereen kreeg er van iedereen van langs en er waren nu en dan enkele seconden waarbij we alle zes letterlijk op de grond zaten en/of lagen van het lachen. Uiteindelijk waren we in twee groepen gesplits en gingen we zo ons gevecht verder, maar dat begon ons al snel te vervelen en gingen we allemaal elkaar weer tekeer.

“Ik heb dorst. Zou Tom al gesloten hebben?” Alex keek ons alle vijf vragend aan, maar geen van allen gaf antwoord totdat Blaise zijn horloge vanonder de vele witte pluisjes haalde en zei dat het iets over twaalf uur was.
“Als we niet naar beneden gaan, kunnen we ook niet weten of het al gesloten is hé.” Opperde Ilana. De anderen knikten en zochten snel hun kleren.

“Je staat op mijn voet!” hoorde ik Anton boos fluisteren waarna Draco snel, maar kort zijn excuses maakte. Ik grinnikte waarbij alle vijf de hoofden naar mij keken.
“Sorry, binnenpretje.” Fluisterde ik en beet op mijn lip om niet in lachen uit te barsten. We liepen met z”n allen de lange, houten trap af die nu en dan kraakte en luisterden toen aan de deur die naar het café leidde, om te horen of er nog enig geluid was. Ik leunde tegen Alex die op zijn beurt tegen de deur leunde en fluisterde zacht in zijn oor. “Denk je dat er nog iemand binnen is.”
“Nee, ik denk het –“

Plots ging de deur open waar we ons niet op hadden voorbereid en vlogen zowel Alex als ik naar voor en belanden hard op de grond. Wel, Alex belandde hard op de grond. Ik lag languit op hem.
“Volgens mij is het nog niet gesloten.” Zei Blaise droog en trok me aan mijn armen omhoog.
“Dat had ik nu ook wel gemerkt hoor.” Ik trok mijn armen los vanuit Blaise zijn handen en liep naar een lege tafel. Ik ging snel zitten en negeerde de weinige mensen die me aanstaarden. Ilana kwam naast me zitten en leek in een opperbest humeur.
“Waarom ben jij zo blij?” vroeg ik verbaasd. Maar meteen nadat ik mijn vraag had gesteld, wilde ik al dat ik het niet had gedaan.
“Komaan Liana, je had eens moeten zien hoe jullie daar lagen. Iedereen zou dan met een grijns rondlopen zoals ik nu.”
“Natuurlijk ja.” Antwoordde ik grimmig en nam de vuurwhisky aan die Draco voor me uit hield. “Dank je.” Zei ik zacht en goot hem in één keer naar binnen waarna ik mijn ogen hard dicht kneep.
“Ik wil niet weten waar jij dat hebt geleerd.” Hoorde ik Blaise mompelen en grijnsde binnensmonds.

“Wil je dansen?”
Ik keek omhoog en zag dat Alex zijn hand uitstak.
“Er danst niemand anders.” Zei ik traag en keek daarbij nog eens of ik het wel juist had.
“Is dat een reden om zelf niet te dansen?” vroeg Alex grijnzend en nam mijn hand zelf vast.
Ik stond gewillig op en volgde hem langzaam om een aantal seconden later zijn armen om me heen te voelen. Ik zag Blaise verbaasd kijken, maar negeerde hem en probeerde me te concentreren in het gesprek met Alex. We dansten drie trage nummers en één sneller. Al snel waren er nog een aantal mensen komen dansen en was er veel ambiance in de “lekke ketel”.
Alex kwam dichterbij en fluisterde toen zacht; “Wil je even mee naar buiten?”
Ik stapte achteruit en keek hem geschrokken aan. “Wat?” Allerlei herinneringen die ik ver had weggestoken, kwamen in een flits terug.
“Liana, wat is er?” Alex keek me bezorgd aan en reikte met zijn hand naar mijn wang, maar ik deed nog een aantal stappen achteruit en liep daarbij tegen een dansend koppel. Mijn keel was te droog om mijn excuses te maken.

“Wat is er?” Draco was bij ons komen staan en keek me vreemd aan. Ik slikte een aantal keer en keek toen terug naar Alex.
“Het spijt me.” Zei ik zo zacht dat ik dacht dat hij het niet eens gehoord had. Ik liep naar de deur die naar buiten leidde en ging de straat op. Weg bij alle drukte. Ik hoorde nog een aantal keer mijn naam, maar dat weerhield me niet om te stoppen.

Bij een klein parkje stopte ik en ging op een houten bankje zitten. Ik voelde hoe een dikke traan over mijn wang rolde en zag toen hoe hij neerkwam op het bankje. Ik keek naar de grond, maar zag niets. Ik sloot alles uit mijn hoofd en zag daar gewoon maar. Die ene stommiteit ging me mijn hele leven blijven achtervolgen.
Die gedachte boezemde me angst in en bang keek ik om me heen. Ik trok mijn benen op zodat ook mijn voeten op het bankje stonden en ik mijn hoofd tegen mijn knieën kon laten rusten.
Er was een zachte wind voelbaar en de maan scheen op de vele huizen neer in de straat. In het maanlicht zag alles er zo vredig en rustig uit, maar ik voelde me alles behalve rustig. Ik voelde me net zoals die ene avond; vies en onteerd. Ik wilde weg, naar een plaats waar niemand me kende. Een plekje voor mij alleen waar ik mezelf kon zijn en ik met niemand rekening hoefde te houden. Waar ik helemaal opnieuw kon beginnen.

Ik keek naar de maan en vroeg me af of er ergens op de wereld nog iemand zou zijn net zoals ik. Er rolde nog een traan over mijn wang.
“Liana?”
Ik voelde hoe iemand naast me ging zitten, maar ik had geen zin om te praten. Ik had nergens geen zin meer in. Het was zo'n leuke avond geweest en plots was alles omgeslagen in angst en verdriet.
“Liana, kijk me aan alstublieft.” Ik wist dat het Blaise was die naast me zat en dat hij wilde helpen, maar ik wilde gewoon alleen zijn op dit moment.
“Ik weet niet wat Alex gedaan of gezegd heeft, maar hij bedoelde het vast niet slecht.”
“Kunnen we naar huis gaan?” voor het eerst sinds hij naast mij zat, keek ik hem aan met een betraand gezicht aan, maar keek ook snel terug weg.
“Natuurlijk,” antwoordde hij zacht, “ik ga het hen eerst even zeggen. Wacht hier gewoon even.”

Blaise liep weg en ging de Lekke Ketel terug binnen. Ik was terug alleen. Ik snikte nog een keer geluidloos en richtte mijn blik op een klein hondje die met zijn baasje een laat wandelingetje maakte.
“Ik ben terug.”
Ik schrok licht toen ik Blaise zijn stem opnieuw hoorde, maar stond snel op. Blaise nam me vast waarna ik even een beklemmend gevoel kreeg, maar toen terug ik mijn eigen kamer stond.
Opgelucht keek ik mijn kamer rond en was blij dat ik ergens was waar ik me veilig kon achten.
“Wil je eerst nog even douchen?” vroeg Blaise.
“Nee, dat doe ik morgenochtend wel.”
“Oké. Tot morgen dan.”

Ik ging op mijn bed zitten en voelde dat het ijskoud had. Ik trok de dekens van onder me vandaan en kroop eronder. Blaise keek me nog aan en deed toen de deur van mijn kamer open.
“Blaise?” ik keek hem moeilijk aan, “kun je misschien hier blijven?”
Blaise knikte kort, liep om het bed en kroop er langs de andere kant in. Ik ging dicht tegen hem aan liggen met mijn hoofd op zijn borst zoals ik zoveel deed. Ik voelde en hoorde zijn rustige ademhaling en wenste dat de tijd nu stil kon blijven staan.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 20

Er was alweer een maand verstreken. Ik werkte sinds twee weken in het Holisto omdat Sawyer er maar niet over zweeg. Ook Blaise had het de laatste tijd enorm druk met zijn werk op het ministerie. Eerlijk gezegd was ik blij dat ik nu meer weg was van thuis, maar nu had ik ook minder tijd om met mijn vrienden op te trekken en zag ik Blaise steeds minder. Ik wist niet wat ik zonder hem zou moeten doen. Hij had me al zo vaak uit de nood geholpen en hij had ook nooit getwijfeld om iets te doen om het me gemakkelijker te maken. Er was gewoon één klein probleempje met mijn werk; ik had nogal veel moeite met “op tijd opstaan”.

“Liana, als je nu niet meteen uit je bed komt, ga je opnieuw te laat op je werk aankomen!” mijn moeders stem boorde in mijn gedachten en verstoorde mijn o zo mooie droom. Ik ging een klein beetje rechter zitten en keek mijn kamer rond om als laatste bij mijn uurwerk te komen en te ontdekken dat ik nog tien minuten had om op mijn werk te raken. Ik kroop doodmoe uit mijn bed en zocht met veel moeite verse en deftige kledij uit mijn kleerkast. Ik had nu wel al geleerd dat je niet met om het even wat kon gaan werken.
“Hey, ik dacht al dat ik je hier zou kunnen vinden.” Ik hoorde Blaise dichterbij komen en voelde al gauw dat hij heel dicht was.
“Waar zou ik anders moeten zijn?” vroeg ik met een vleugje vermoeidheid in mijn stem en ik moest voorkomen dat ik uitgebreid ging gapen.
“In het St. Holisto misschien, schat.” Antwoordde hij simpel en legde zijn armen rond mijn middel. Zijn hoofd ruste op mijn schouder zodat ik zijn adem kon voelen in mijn hals.
“Weet ik. Daarom dat ik nu ga douchen. Tot straks.” Ik liep rustig naar de deur met mijn kledij en keek achterom naar Blaise en wuifde.
“Ik denk dat ik zelf al naar mijn werk vertrokken ga zijn.” Hij kwam naar me toe en gaf me een zachte kus vooraleer hij als eerste de kamer verliet. “Tot vanavond.”
Dat laatste zinnetje bleef rondspoken in mijn hoofd. Als hij zo praatte tegen mij, klonk het alsof we al jaren een koppel waren, al drie kinderen hadden en getrouwd waren. Uiteindelijk kon dat een geweldige gedachte zijn, maar in de realiteit kon het gewoon niet.

Na een redelijk ontspannende douche, die amper drie minuten geduurd had, liep ik de trap af en ging nog snel even de woonkamer in.
“Mam, ik vertrek. Tot vanavond.” Ik gaf haar snel een kus op haar wang, nam mijn handtas en vertrok opnieuw uit de woonkamer.
“Oh schat, zou je boodschappen kunnen doen na je werk?” riep mijn moeder me na.
Ik stak mijn hoofd om de deurpost en keek mijn moeder aan. “Oké, geen probleem. Mag ik geld uit je handtas nemen?”
“Ja, neem maar. En wanneer je thuiskomt hebben Sawyer en ik een geweldige verrassing voor jou.” Zei mijn moeder met een zoet stemmetje en keek smachtend naar Sawyer.
“Echt? Oh wat lief.” Antwoordde ik en wuifde hen daarna gedag.
Éénmaal op de gang nam ik mijn jas van de kapstok, trok hem aan en ging naar buiten om te verdwijnselen. Ik haatte dat systeem nog steeds dat je binnenshuis niet kon verdwijnselen. Het was vreselijk irritant en het zorgde ervoor dat ik nog later op mijn werk tevoorschijn kwam.

“Liana, kun je dit document even uittypen voor mij? Ik moet het voor vanavond hebben.” Werd me meteen gevraagd op een bevelende toon. De man in kwestie zag ik amper omdat hij alweer in zijn kantoor verdwenen was. Ik kwam net binnen en hij moest me nu al uitbuiten.
“Ik ga er meteen aan beginnen, meneer.” Riep ik hem na en ging daarna achter mijn bureau zitten.
“Waarom ben ik niet verbaasd dat je alweer te laat bent?”
“Ook hallo Hermelien.” Antwoordde ik grijnzend. “Heb je die verslagen afgewerkt gekregen?”
“Ja, ik heb er tot twee uur aan doorgewerkt om het af te krijgen dus een beetje respect is welkom.”
“Daarvoor moet je niet bij mij zijn, lieverd. Maar bij onze lieve baas hier tegenover.”

Op kantoor moesten we nooit bang zijn om afgeluisterd te worden. Iedereen was druk bezig met zijn eigen werk zodat het meestal een gekkenhuis was. En wanneer er een aantal noodgevallen binnenkomen gaat het er nog heviger aan toe. Maar ik kon helemaal niet klagen. Ik had snel vrienden gemaakt en kon goed overweg met hetgeen wat me opgedragen werd.
“Weet ik toch. Hoe gaat het thuis trouwens?” Vroeg Hermelien en zocht ondertussen naar een enkel papiertje in de drie stapels die tussen ons in lagen.
“Gaat wel. Mijn moeder en Sawyer hebben een verrassing voor mij vanavond.” Antwoordde ik en ging enkele patiënten na om mijn verslag goed uit te typen.
“Oh zo leuk.”
“Ja, ligt eraan wat de verrassing gaat worden. Hoe gaat het trouwens met Ronald? Ik hoorde dat jullie samen een huis gekocht hebben.”
“Geweldig! Het ligt hier trouwens niet ver vandaag hoor. Als je wilt kun je na het werk even mee komen kijken.” Stelde Hermelien spontaan en opgewonden voor. Je kon zo aan haar gezicht zien dat ze zich er al op verheugde.
“Ow, ik zou wel willen, maar ik moet nog enkele boodschappen doen voor mijn moeder.” Zei ik enigszins teleurgesteld.
“Ah, geeft niets. Misschien een volgende keer.”
“Zeker. Maar ik ga nu eerst dit document uittypen zodat de baas niet gaat klagen.”
Hermelien grijnsde nog even en ging toen ook terug aan het werk.

De regen spetterde op de grond en de wind gierde door de straten terwijl ik snel naar de supermarkt liep om de boodschappen te halen. Ik had willen verdwijnselen, maar omdat de supermarkt dicht bij de dreuzels lag, riskeerde ik me dat niet. Ik kon de stad niet genoeg om een steegje te bedenken dus de enige oplossing was om door de regen heen te lopen en te zorgen dat ik er zo snel mogelijk zou zijn.
Doorweekt stapte ik de winkel in en zocht snel de etenswaren die we in voorraad nodig hadden. Doordat ik vlug thuis wilde zijn, keek ik niet echt waar ik liep en botste daardoor met mijn karretje tegen iemand op.
“Ow sorry. Ik had je niet-“
“Hallo Liana.”
“-gezien. Hoi Alex.” Zei ik nogal ongemakkelijk. Sinds die avond in de “lekke ketel” had ik hem niet meer onder ogen gekomen.
“Hoe gaat het nog met jou? Ik heb je een tijdje niet gezien moet ik zeggen.” Lachte hij en liep met me mee terwijl ik sommige dingen in het karretje legde. Een oud vrouwtje lachte vriendelijk toen we langs haar heen liepen en het viel me op dat er veel werklui rondliep in de winkel.
“Het gaat wel. Ik werk nu, dus ik heb minder tijd om buiten te komen.” Antwoordde ik bescheiden en keek hem niet rechtreeks aan.
“Ik begrijp het. We kunnen misschien nog eens met z”n allen afspreken.”
“Ik zal er over nadenken. Alvast bedankt voor het voorstel. Ik zal er Blaise ook eens over aanspreken.”
“Oke, ik wil hem er ook wel over aanspreken hoor.”
“Ik zie hem nu éénmaal meer dan jij, Alex,” Zei ik glimlachend, “maar nu moet ik verder. Mijn moeder moet me trouwens nog iets vertellen. Tot de volgende keer.”
“Ja, misschien komt dat sneller dan je denkt.” Knipoogde hij en liep toen langzaam weg.
Ik dacht nog even over zijn woorden na, maar kwam tot de conclusie dat hij gewoon wilde zeggen dat we snel zouden afspreken met iedereen waar we zoveel mee optrokken.
Na afgerekend te hebben, zocht ik een klein steegje om te verdwijnselen naar huis.

“Mam?! Ik ben thuis.” Riep ik door de hal en hoopte ondertussen dat ze thuis zouden zijn.
“Ze zijn naar “de film” zeiden ze.” Lachte Blaise naar me. Hij leunde tegen de keukendeur waardoor zijn halflange, donkere haar iets over zijn ogen hing.
“Ik snap het. Gaan ze nog lang wegblijven denk je?”
“Waarom? Verlang je ernaar te horen wat ze te zeggen hebben?” grijnsde hij.
“Weet jij wat het is?” wilde ik weten en ging iets dichter staan.
“Nee, sorry. Ze wilden niets kwijt.”
“Misschien wilde jij gewoon niet weten wat ze gaan zeggen.” Op dat moment ging mijn gsm af die ik stiekem in mijn handtas had meegenomen. Ik zag Blaise al afkeurend kijken en ik snelde naar de boodschappentassen waar mijn handtas ook bijstond. Na mijn gsm te hebben gevonden keek ik van wie het berichtje afkomstig was.

Hoi, zin om vnvnd mee te gaan? Gaat leuk worden! Bel me.
Charissa xxx

Ik glimlachte en stuurde snel een berichtje terug om te zeggen dat ik er nog niet zo zeker van was of ik thuis weg zou kunnen.
“Liana, ik heb eens goed nagedacht en ik zou graag tegen onze ouders zeggen wat er zich afspeelt tussen ons.” Zei Blaise twijfelend.
“Wat bedoel je?”
“We moeten het hen ooit vertellen. Dan kunnen we doen wat we willen.”
“Maar wat als ze het nu niet aanvaarden en ons verbieden elkaar te zien? Dat hebben ze al eens gedaan.”
“Maar toch hebben we elkaar blijven zien,” Hij ging met zijn hand over mijn wang en keek me lief aan, “ik wil laten zien dat ik van je hou, Liana.”

Ik keek terug naar Blaise zoals hij naar mij keek en wilde hem een kus geven, maar ik kreeg plots het gevoel dat ik dat nu niet moest doen. Ik deed een stap achteruit en had meteen het gevoel dat ik hem al kwijt was. En ik voelde me precies kwetsbaarder dan ooit tevoren.
“Wat is er?”
“Niets, ik denk dat ik iets anders ga aantrekken.” Zei ik en legde mijn hand op de trapleuning.
“Dat is een goed idee. Trouwens, heb jij nooit problemen op je werk omdat je te laat komt?”
“Nee hoor,” zei ik grijnzend, “ik heb daar een goeie vriendin die me dekt.”
“Ahzo, je speelt het slim.” Hij drukte een zachte kus op mijn lippen waarna ik me verplicht voelde om naar boven te gaan.

“Hey schat. Kom erbij zitten.” Zei mijn moeder toen ik nog maar de trap afgekomen was. Ik zag dat ze de woonkamer inliep waar er een redelijk romantisch licht scheen. Ik ging achter haar aan en zag dat Sawyer, Blaise, maar ook Alex in de woonkamer aanwezig waren.
“Dit wilde hij dus duidelijk maken in de supermarkt.” Dacht ik schamper. Ik had nu niet echt zin om met hem te praten. Ik wilde Blaise zijn blik opvangen, maar het leek wel alsof hij me niet wilde aankijken.
“Kom hier zitten, meisje.” Zei Sawyer verbazingwekkend vriendelijk waardoor ik verbaasd tussen hem en mijn moeder ging zitten.

“Zoals je dus al wist moeten we je iets vertellen wat je leven een iets andere wending gaat geven.” Begon Sawyer en keek naar mijn moeder alsof hij daarmee duidelijk maakte dat zij verder kon praten.
“We hebben besloten dat het tijd wordt dat je bekend maakt voor al onze vrienden over je geheime gevoelens zodat we een groot verlovingsfeest kunnen organiseren.” Ging mijn moeder verder.
Mijn gezicht klaarde op en ik keek uit gewoonte naar Blaise, maar hij leek hier minder blij mee te zijn.
“Ik vind het echt een goed idee,” Zei ik, “als Blaise het ook goed vindt natuurlijk.”
“Wat heeft Blaise hier mee te maken? Als jij en Alex van elkaar houden kan Blaise daar niet tussen komen.” Zei Sawyer.
“Alex? Maar-“
“Ik wist wel dat je het geweldig nieuws zou vinden.” Zei mijn moeder buiten zichzelf en gaf me een grote knuffel. Ik, echter, kon me niet bewegen en liet alles gebeuren alsof het niet met mezelf gebeurde.
“Moet ik trouwen met Alex? Wanneer heb je dát beslist?” vroeg ik ontzet en maakte me los uit haar omhelsing.
“Wel, al een eindje geleden. Ik vond het een goeie keuze voor jou.”
“Heb je ook wel eens aan mij gedacht? Wat ik hier van vind?”
“Maar je vond het toch goed?” zei mijn moeder enigszins verbaasd.
“Nee, ik heb geen gevoelens voor Alex!”

Plots stond ik op en liep zo snel als ik kon de woonkamer uit en ging naar mijn kamer. Ik merkte niet eens dat mijn splinternieuwe kleed bleef haperen aan een uitstekend stukje hout en daarmee een grote scheur veroorzaakte.
Ik smeet met veel lawaai de deur van mijn kamer dicht en liet me vallen op mijn bed. Hoe konden ze nu een verlovingsfeest regelen met iemand waarvan ik niet eens hield? Ik wist niet eens iets van hun plannen af! Had ik dan helemaal niets meer te zeggen in dit huis? Dat stomme volbloedverhaaltje begon me hevig parten te spelen.
“Liana?”
“Blaise?” ik stond meteen op en hing zowat rond zijn hals, “zeg alstublieft dat het allemaal een grap is.”
“Het spijt me, Liana.”
“Maar kun je er dan niets aan veranderen?! Nog geen uur geleden wilde je hen over ons vertellen en plots heb je er totaal geen problemen mee dat ze me willen uithuwelijken met één van je beste vrienden!”
“Je kunt er nu eenmaal niets aan veranderen. Ik hoop dat je gelukkig wordt met Alex.”
“Ik geloof mijn oren niet! Hoe kun je zoiets zeggen? Ik dacht dat je van me hield!”
“Ik hou ook van jou. Ik heb altijd van je gehouden. Ik heb altijd voor je gezorgd. Maar het is tijd dat je je eigen gang gaat.”
“Maar dat doe ik al. Ik hou van jou. Niet van hém.” Zei ik wanhopig terwijl er tientallen tranen over mijn wangen rolden. “Laat me nu niet in de steek, Blaise. Ik heb je nodig.”
“Dat gaat dan moeten veranderen. Ik kan niets meer voor jou doen.” Antwoordde hij afstandelijk en weigerde me aan te kijken.
“Ik haat je! Ga weg!” riep ik en sloeg met mijn vuisten tegen zijn borstkas.
“Liana? Het spijt me!” zei hij nu ook iets luider en nam polsen beet. Ik liet me machteloos tegen Blaise aan, op de grond zakken. Ik had even geen energie meer om op mijn benen te blijven staan.
“Gaat het?”
Ik rukte me los, stond terug op en liep een halve meter bij hem vandaan.
“Hoe durf je dat nog te vragen? Ga weg!” Ik draaide me woedend om en sloeg hem met mijn vlakke hand in zijn gezicht. Hij keek even pijnlijk en verliet toen mijn kamer.

Ik liet me opnieuw op mijn bed vallen. Mijn wereld was opnieuw in elkaar gestort. De tranen bleven maar komen en stroomden over mijn gezicht terwijl ik vele onbenullige oplossingen bedacht. Maar dit was het moment uit mijn leven waar ik niets kon tegen beginnen. Niets ging me uit deze situatie kunnen helpen. Ik zat opgesloten tussen vier muren met het grootste monster die ik ooit gekend had.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 21

“Liana, meisje? Het wordt tijd dat je opstaat.” Zei mijn moeder toen ze mijn kamer binnenkwam en de gordijnen opende.
“Het is zaterdag, moeder.” Antwoordde ik vermoeid en draaide me nog eens om zodat ik de slaap opnieuw zou kunnen vatten. Ik ging op mijn buik liggen en hield mijn kussen met beide armen vast. Mijn haren lagen verward om mijn hoofd heen en mijn ogen had ik stevig dichtgedrukt.
“We moeten nog een heleboel regelen voor je verlovingsfeest, schat. Dus zorg dat je binnen een half uurtje beneden bent.”
“Jij wilt zo graag dat ik trouw met hem. Je kunt er dan toch ook wel voor zorgen dat alles geregeld wordt, niet?”
“Toon alstublieft een beetje respect, Liana. Alexander is een goeie jongen. Er zijn niet veel ouders die hun kind zo”n kans bieden. Je zou blij moeten zijn.”
“Natuurlijk.” Zei ik ongeïnteresseerd.
Mijn moeder werd echter ongeduldig en trok de dekens van me af.
“Moeder, ik ga heus wel opstaan hoor!” riep ik bijna en trok de dekens uit haar handen.
“Je hebt nog welgeteld 25 minuten.”
“Jaja.”

“Wat is er nu zo dringend?” vroeg ik meteen toen ik de woonkamer binnenkwam. Ik was nog druk in de weer met mijn natte haren in een warrige dot te draaien en schraapte daarna met veel lawaai de dichtstbijzijnde stoel naar me toe en ging zitten.
“We zijn momenteel bezig met de uitnodigingen voor het verlovingsfeest en daarna moeten we de uitnodigingen nog maken voor het huwelijksfeest.” Zei mijn moeder en schoof een gelijnd blad papier naar me toe met een balpen.
“Kun je die uitnodigingen niet in één maken? Het is namelijk nogal logisch als er een verlovingsfeest komt er ook een huwelijksfeest komt.” Antwoordde ik en tekende een ventje op de hoek van het papier.
“Het is nu éénmaal ordelijker als de mensen twee uitnodigingen krijgen. Zo zijn we er ook zeker van dat niemand het vergeet.”
“Ja, dat zou pas rampzalig zijn.” Zei ik en rolde met mijn ogen toen niemand het zag.

Mijn moeder negeerde straal mijn toon van spreken en ging gewoon verder. “Dit zijn de mensen die Alexander graag zou uitnodigen.”
Ik kreeg opnieuw een blad papier onder mijn neus geschoven. Ik bekeek het even aandachtig en merkte dat ik bijna niemand van die mensen kende.
“Is het de bedoeling dat ik die mensen ken?”
“Nee schat. Het is de bedoeling dat je ze leert kennen.” Zei Alex plots. Ik had niet eens gemerkt dat hij ook aanwezig was in de woonkamer. Ik had enkel Sawyer, Blaise en mijn moeder gezien.
“Hoi Alex.” Zei ik genoodzaakt onder de blik van mijn moeder.
“Hey.” Hij kwam naar me toe en drukte een kus op mijn wang waarna hij naast me plaatsnam aan tafel.
“Schrijf nu maar de personen op die jij wilt zien op het feest, Liana.” Zei mijn moeder. Ze nam het blad met de namen van Alex terug zodat ze verder kon gaan met de namen op de enveloppen te schrijven.
Ik dacht even na en schreef toen alle namen van mijn vrienden op uit Zweinstein. Blaise, Draco en de rest liet ik maar achterwege omdat ze waarschijnlijk toch al op het blad van Alex stonden.

“Ben je klaar?” mijn moeder was al opgestaan en keek me nu vragend aan.
“Ja, zo ongeveer.” Antwoordde ik en gaf mijn moeder, mijn blad met de namen.
“Tante Graciella?” vroeg mijn moeder verbaasd.
“Ja, ik sta erop dat mijn familie aanwezig is op de “belangrijkste” dag van mijn leven.”
“Dat begrijp ik, meisje. Nu je het over familie hebt. Alexander zijn ouders komen overmorgen langs om kennis te maken.” Zei mijn moeder blij.
“Hoe leuk.” Zei ik met een geforceerd glimlachje naar Alex.
“Vind ik ook. Dus ik zou het op prijs stellen dat je zelf uw enveloppen schrijft want ik heb er net een heleboel geschreven. En na het middagmaal gaan we natuurlijk even winkelen voor twee nieuwe jurken.” Ging mijn moeder verder.
“Ik was eigenlijk van plan om dat met Ilana te doen.” Zei ik ongemakkelijk.
“Sorry Liana. Dit is iets wat je met je moeder moet doen.” Zei Sawyer nu en stond recht.
Ik slikte even en verdrong mijn opmerkingen zodat er geen ruzie zou ontstaan. Dat was nu wel het laatste wat ik nodig had.
“Oké, dan ga ik nu maar die uitnodigingen schrijven hé.” Ik stond rustig recht en nam al het nodige van de tafel.
“Wees op tijd voor het eten, Liana.” Zei mijn moeder nog vooraleer ik al de gang inliep.

“Liana, ik denk dat we even moeten praten.” Zei Blaise die plots ook in de gang opgedoken was.
“Ik denk dat jij me gewoon met rust moet laten, Blaise.” Kaatste ik terug en liep zonder naar hem op te kijken de trap op.
“Er zijn enkele dingen die je moet weten, Liana!” hoorde ik hem nog zeggen, of eerder roepen, maar ik hechte er geen aandacht aan. Misschien had hij hier wel aan kunnen doen. Maar nu kon ik helemaal niet meer ontsnappen aan deze nachtmerrie die steeds erger werd.

Na een klein uurtje had ik alle namen van de personen die ik wenste op mijn verlovingsfeest op de enveloppen geschreven en bracht ze terug naar mijn moeder. Het was inmiddels midden oktober dus werd het wat kouder. Maar mijn moeder of Sawyer hadden er vast nog niet aan gedacht om de verwarming aan te leggen. Of één of andere spreuk over het huis uit te spreken. Ik bedacht dat ik het daar nog eens moest over hebben met mijn moeder en eventueel met Sawyer. Gelukkig had ik alles al geregeld in mijn eigen kamer zodat ik het “s nachts niet te koud kreeg.
Ik ging de keuken in en ging rustig aan tafel zitten terwijl ik mijn moeder gade sloeg aan het fornuis en verschillende kookpotten in de ronde vlogen.
“Blijft Alex eten vanmiddag?” vroeg ik even rustig zoals ik was gaan zitten.
“Nee, hij moest deze namiddag nog vele dingen doen met zijn ouders dus had hij niet genoeg tijd om hier nog een tijdje te blijven.” Vertelde mijn moeder, maar bleef met haar rug naar me toe staan.
Op dat moment kwam Blaise, samen met Sawyer de keuken binnen. Blaise gooide de ochtendprofeet naar me toe en ging daarna recht tegenover mij zitten. Ik bekeek de krant even snel, maar mijn aandacht werd al snel getrokken door één enkele titel; Dooddoeners terug in actie!

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 22

“Moeder, ik ben in staat om zelf een kleed te kiezen, dank je.” Zei ik met opeengeklemde kaken en vermeed oogcontact met mijn moeder. We stonden in een drukke winkel waar je jurken in alle kleuren en formaten kon vinden. Er waren nog een aantal andere meisjes met hun moeder in de winkel aanwezig, maar het ging er iets aangenamer aan toe bij die personen. Mijn moeder en mijzelf hadden nog niets anders gedaan dan gediscussieerd. Haar keuzes waren vreselijk ouderwets of de kleur was gewoon niet aanvaardbaar. En zij vond mijn keuzes dan ook weer niet goed. Hoewel het wel ík was die met het kleed moest rondlopen.
“Ik wil dat je er mooi uit ziet, Liana. Als ik je, je gang zou laten gaan, denk ik niet dat, dat het geval zou zijn.”

Ik keek beledigd naar mijn moeder en moest me inhouden om vanalles uit te kramen. “Ik denk toevallig ook zo over uw smaak, moeder! En ik hoop dat het hele trouwgedoe vlug voorbij is.”
“Je zou blij moeten zijn dat we je zo'n kans geven. Je vind niet alle dagen een goeie opgevoede jongen om mee te trouwen.”
“Ik kies toch liever zelf met wie ik trouw.” Siste ik tussen mijn tanden en liep ondertussen naar een ander rek met jurken die absoluut niet bestemd waren om in te trouwen.
“Ik help je hopen dat je, je aan de afspraken houdt en niet laat blijken dat je niet akkoord bent met de plannen van Sawyer en mij. Ik laat je geen zo'n goede kans verspillen.”

Ik ging niet meer tegen de woorden van mijn moeder in. Het haalde toch niets uit. Ik had me er in deze regenachtige namiddag bij neer gelegd dat ik niets meer in mijn eigen leven in handen had. Blaise was me net ontglipt en Alex was zonder pardon mijn leven binnengestapt.
“Oja, misschien moet je ook een nieuwe jurk kopen voor maandag. Je moet natuurlijk een goede indruk maken bij de ouders van Alex.”
“Ik moet maandag gaan werken, weet je nog?” zei ik. Ik botste tegen een
rondwandelende vrouw, maar had geen zin om mijn excuses te maken waardoor ik een arrogante blik van haar kreeg. Ik besteedde er echter geen aandacht aan en ging mijn moeder achterna die naar de pashokjes liep.
“Je kunt een vrije dag vragen. Dat is toch niet zo moeilijk.” Antwoordde mijn moeder alsof het de simpelste zaak van de wereld was.
“Het is enorm druk op dit moment! Ik kan niet zomaar wegblijven.” Zei ik ontzet. Ik wilde enorm graag gaan werken. Het was er misschien wel heel druk, maar daar was ik even verlost van al mijn huislijke plichten. En door de drukte vergat ik meestal ook mijn problemen, maar die kwamen enorm snel terug vanaf het moment dat ik thuis kwam.
“Je moet ook niet wegblijven. Zeg gewoon dat er problemen zijn bij je thuis en dat je onmogelijk weg kunt komen.”
“Dan kan ik even goed mijn ontslag geven. Er zijn altijd problemen thuis.”
“Hou je manieren, Liana. Ik hoop voor jou dat je geen zo”n opmerkingen geeft terwijl Alex” zijn ouders bij ons op bezoek komen.”

Ik draaide met mijn ogen en nam een drietal jurken uit de rekken die me wel aanstonden.
“Ga je die jurken passen?” vroeg mijn moeder met walging in haar stem.
“Ik wil me goed voelen op de “belangrijkste” dag van mijn leven, moeder.”

Ik had de indruk dat mijn moeder er niet meer wilde op in gaan. Ik ging op mijn gemak de pashokjes in en trok mijn kleren uit. Ik had altijd uitgekeken naar de dag waarop ik zou trouwen met mijn geliefde. Maar in mijn dromen en gedachten was het toch iets anders gelopen. In mijn dromen trouwde ik met een jongen waarvan ik zielsveel hield en waren al mijn vrienden en familieleden aanwezig. In de realiteit trouwde ik met iemand die ik beschouwde als een vriend, de vriend van mijn geliefde.
“Ben je klaar?” hoorde ik mijn moeder vragen aan de andere kant van het doek.
Ik keek nog eens naar mezelf in de spiegel en riep toen snel “ja”. Amper vijf seconden later trok mijn moeder het groene doek al weg en keek me verwonderd aan.
“Wat?” Ik keek naar mijn moeder die op haar beurt naar mij keek.
“Niets. Je ziet er goed uit in die jurk.”
“Je vond er nochtans niets aan toen ze nog in de rekken hing.” Zei ik en probeerde mijn stem normaal te laten klinken.
“Vind je de andere twee ook goed?” vroeg mijn moeder.
“Ja, maar ik denk dat ik maar één jurk nodig heb hoor op één dag.”
“Ja dat besef ik ook wel hoor, maar je kunt er één gebruiken op je verlovingsfeest, één op je trouwdag en één voor maandag.”

De daarop volgende minuten rekenden we af en gingen nog een kleinigheidje drinken in de “Lekke Ketel”. Ik was doodmoe en wilde dolgraag naar huis, maar ik kon het vast vergeten om in mijn bed te duiken. Het was waarschijnlijk nog maar vroeg in de namiddag, maar ik kon er niet echt een uur op plakken aangezien ik geen uurwerk bij me had.

“En? Heb je alles gevonden wat je nodig had?” Sawyer stond in de hal en keek naar ons tweeën die net binnen gekomen waren.
“Ja, ze gaat er schitterend uitzien.” Antwoordde mijn moeder en gaf hem een zoen. Ik keek even de andere kant op en merkte Blaise daarmee op. Hij stond op de trap en was waarschijnlijk van plan om naar zijn kamer te gaan. Ergens wilde ik naar hem toe gaan, maar ik ging naar de woonkamer en liet me neervallen in de sofa.
“Dat kan iets hoffelijker, Liana.” Hoorde ik Sawyer zeggen.
“Ja, baas.” Mompelde ik en hoopte meteen daarna dat hij het niet gehoord had.
“Je was klaar hé met die uitnodigingen?” Mijn moeder ging aan tafel zitten en keek alles nog eens nauwkeurig na.
“Ja, daar was ik deze voormiddag nog klaar mee.” Antwoordde ik.
“Heb je je werk al verwittigd voor maandag?”
“Nee, hoe laat komen ze eigenlijk?”
“Om 14.00.” zei mijn moeder.
“Ik ga in de voormiddag nog naar mijn werk. Dan vraag ik daar wel of ik wegkan voor de rest van de dag.”
“Oké, zorg wel dat je op tijd bent. Ga je terug zijn voor het middagmaal?”
“Dat denk ik wel. Anders stuur ik gewoon een uil.”

Ik kreeg geen antwoord meer dus dacht ik wel dat het goed was. De sofa lag zalig en ik vroeg me af waarom ik er niet meer in lag. Maar dat was waarschijnlijk gewoon om Sawyer uit de weg te gaan. Ik ging Hermelien haar uitnodiging maandag meenemen. Ik was blij dat ik haar had op het werk. In de drukke dagen was zij er altijd om de druk wat af te nemen. Wanneer er moeilijke en hartverscheurende verslagen moesten geschreven worden, deden we dat samen en keken hoe we alles het best konden omschrijven.
“Moeder?” Ik keek over de leuning van de sofa en keek naar de plaats waar mijn moeder zich moest bevinden. Ik zag haar echter niet, maar hoorde haar wel een geluid maken waardoor ik wist dat ze luisterde.
“Heb je enig idee wat ik met mijn haar moet doen?”
“Heb je geen enkele vriendin die handig is met haar?”

Ik dacht even na en had in mijn tweede jaar opgevangen hoe mooi Hermelien er had uitgezien. Zij ging me vast wel willen helpen met van alles en nog wat.
“Ja, ik ken wel iemand, maar ik vond dat ik het eerst even moest vragen aan jou.”
“Mooi, je begint bij te leren.” Zei Sawyer.

Ik draaide met mijn ogen en stond recht. Dan kon ik misschien even een redelijk normaal gesprek voeren en dan kwam hij het terug verstoren.
“Moet ik nog iets doen?”
“Nee, ik laat het wel weten als er iets is.”
“Oké.” Ik ging de woonkamer uit en wandelde de trap op naar mijn kamer. Ik liet mijn hand over de leuning gaan en dacht na over de komende maand. Ik ging iedereen moeten wijs maken dat ik dolgelukkig was met Alex. Dat ik voor hem gekozen had, dat we een geheime relatie hadden. En dan vooral tegenover mijn vrienden vond ik het erg. Misschien gingen ze wel merken dat ik helemaal niet van hem hield. Of misschien gingen ze niets merken. Ik had enorm veel twijfels en niemand wist er iets over. Mijn moeder was ervan overtuigd dat ik akkoord was met hun plannen en Sawyer genoot er gewoon van hoe ik leed onder zijn toedoen. Blaise had me enigszins in de steek gelaten en wilde niets meer over “ons” horen.

Ik vroeg me eigenlijk ook af hoe Draco zou reageren op zijn uitnodiging. Alleen hij wist van Blaise en mij af toen hij ons eens had tegengekomen op Blaise” zijn kamer. Misschien had Blaise hem al op de hoogte gebracht aangezien het één van zijn beste vrienden was.
Ik was inmiddels al aan de overloop en hoorde mijn schoenen weerklinken op het tapijt. Ik liep tot aan mijn deur en deed hem stil open. Blijkbaar was mijn moeder hier geweest want mijn nieuwe jurken lagen al op mijn bed.

Ik hoorde Blaise zijn kamerdeur opengaan en zag hem niet veel later de gang inlopen. Ik ving zijn blik even, maar liep toen helemaal mijn kamer in en was van plan de deur dicht te doen.
“Heb je zin om even te praten?”
“Nee, sorry Blaise. Ik ben doodmoe.”
“Het gaat niet lang duren.” Zei Blaise. Zijn stem klonk bijna smekend.
“Je hoeft niets meer te zeggen of uit te leggen of wat dan ook, Blaise.”
“Ik wil gewoon met je praten. Je zegt al twee dagen niets meer tegen mij.”
“Is dat raar dan?”
“Ik kon er niets aan veranderen, Liana. Als mijn vader iets in zijn hoofd heeft, praat je dat er niet zo gemakkelijk uit.”
“Je kon het op z'n minst geprobeerd hebben.” Het deed pijn om hem te zien staan. Naar hem te kijken. Ik voelde tranen opkomen, maar probeerde ze binnen te houden. Ik wilde hem dolgraag vastnemen en hem nooit meer loslaten, maar dat zou hij waarschijnlijk niet toelaten.
“Mijn vader en jouw moeder zouden het nooit geaccepteerd hebben dat wij samen waren.” Zei hij.
“Daar dacht je dan wel anders de dag dat ze me vertelden dat ik ging trouwen.”
“Liana, ik was stapelgek op je. Ik wilde dolgraag verder met je gaan. Ik wilde je niet kwijtraken en –“
“Je bent me kwijt, Blaise. En ik denk niet dat we die situatie kunnen omkeren. Je hebt zelf gezegd dat ik mijn eigen gang moest gaan.”
“Ja, dat heb ik gezegd en daar heb ik nu al spijt van. Heb je dat krantenartikel gelezen dat ik je vanmiddag toonde?”
“Nee, dooddoeners interesseren me nu niet echt. En ik heb wel betere dingen te doen.”

Ik ging op mijn bed zitten en zag hoe Blaise me volgde en naast me ging zitten.
“Dan had je dat beter wel gedaan. Weet je nog wat je gevonden hebt in het begin dat je hier verbleef?” Blaise keek me vragend aan.
“Ja, je vaders kledij die hij droeg toen hij een volgeling was van Voldemort.”
“Gaat er geen belletje rinkelen?”
“Blaise, speel geen spelletjes. Ik heb hier echt geen zin in.”
“Het is geen spelletje. Hij vertelde je dat hij weg was bij Voldemort, maar niemand raakt zomaar weg bij hem.”
“Voldemort is er niet meer.”
“Maar de dooddoeners wel en jij woont bij één.”
“Hij is toevallig wel jóuw vader, Blaise. Niet die van mij.”
“Je weet dat Draco”s vader ook een dooddoener was?”
“Ja. En?”
“Wil je het nu echt niet begrijpen?”
“Nee Blaise, ik wil het niet begrijpen. Laat me gewoon met rust.”
“Alex” zijn vader is een dooddoener, Liana en jij gaat met hem trouwen.”
“Je moest daar maar eerder aan gedacht hebben! Ga nu gewoon weg.”
“Ik ga niet weg vooraleer je luistert.”
“Ik heb geluisterd! Als jij naar mij had geluisterd gingen we nu dit gesprek niet voeren.”
“Dit is niet eerlijk, Liana! Wat had ik moeten doen? Naar mijn vader gaan en hem doodgewoon gaan vertellen dat hij zijn stiefdochter niet kon laten trouwen omdat zijn zoon van haar hield? Hoe denk je dat hij zou gereageerd hebben?”
“Hou op, Blaise. Ik wil gewoon dat je weggaat en stopt met zo”n dingen te vertellen.”
“Het is de waarheid.”
“Dat kan goed zijn, maar ik kan er nu toch niets meer aan doen. Mijn lot is beslist en daar heb ik me bij neergelegd. En noch jij noch iemand anders kan veranderen wat er de komende weken gaat gebeuren. Of er moet een mirakel gebeuren.”

Ik dacht dat Blaise eindelijk ging vertrekken, maar hij draaide de sleutel om in het slot en mompelde zacht een spreuk.
Ik stond ook recht en plaatste mijn handen in mijn zij. “Blaise, ik ga het nog één keer zeggen; ga gewoon weg en laat het hierbij. Ik ga met Alex trou-“

Blaise trok me tegen zich aan en drukte zijn lippen op die van mij. Even bleef ik verstijfd staan, maar daarna draaide ik me om.
“Ik ga trouwen met Alex.”
“Je bent nog niet verloofd noch getrouwd. Wat weerhoudt je dan?” Hij trok me opnieuw dichter en zoende me opnieuw. Deze keer deed ik wat mijn hart me vertelde en zoende hem terug. Ik legde mijn armen rond zijn hals en voelde hoe hij me vasthield.

Met een lichte glimlach rond mijn lippen kwam ik wakker en merkte dat ik niet alleen in mijn kamer was.
“Blaise?” riep ik geschrokken en verbaasd.
Blaise opende met moeite zijn ogen en keek me raar aan.
“Wat doe jij hier?” ging ik verder.
Blaise antwoordde niet. Hij ging recht zitten en trok me tegen zich aan. Ik wilde eerst gaan tegenstribbelen, maar toen kwamen langzaam mijn herinneringen van de nacht ervoor terug. Of van daarnet. Ik draaide me iets om en keek naar mijn uurwerk op het nachtkastje. Mijn ogen werden iets groter terwijl ik me terug naar Blaise draaide.
“Blaise? Het is bijna zeven uur!”
“Wat?” Blaise sprong haast uit mijn bed en sprong in zijn broek. Daarna trok hij zijn T-shirt over zijn hoofd.
“Ik denk dat we het avondeten gemist hebben.” Merkte ik droog op.
“Dat had ik nu echt nog niet gemerkt hoor.”

Ik grinnikte bij het horen van zijn sarcastische toon en bleef languit onder de dekens liggen. Dat was jammer genoeg niet van lange duur; Blaise trok me haast uit bed en duwde mijn kledij in mijn handen vooraleer hij mijn kamer verliet na me een zachte en liefdevolle kus gegeven te hebben.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 23

“Hey Liana, je bent tien minuten te vroeg in plaats van te laat!” riep Hermelien me grijnzend toe wanneer ik het St. Holisto binnenstapte.
Zoals gewoonlijk liepen er verschillende helers heen en weer en er zaten alweer vele nieuwe patiënten in de wachtruimte. Maar er waren er ook die in paniek door de gangen renden in de hoop om geholpen te worden.
Ik liep zo rustig mogelijk naar mijn bureau en kon er nog net voor zorgen dat ik niet onderuit ging door een stel spelende kinderen. Ik bedwong mezelf om mijn mond te houden en probeerde me te ontspannen terwijl ik ging zitten.
“Hoi Hermelien.” Zei ik zacht en zocht rommelig en afwezig een aantal grafieken en getallen die nodig bekeken moesten worden.
“Hoe komt het dat je zo vroeg bent? Dat is niet van je gewoonte.” Zei Hermelien en het leek bijna alsof ze iets vermoedde.
“Ik kon niet slapen vannacht dus ben ik in de living gaan lezen en ben vroeg genoeg vertrokken bij mij thuis.” Vertelde ik en tikte een grafiek in.
“Ahzo. Hoe kwam het dat je niet kon slapen?” wilde Hermelien weten.
“Weet ik veel. Iedereen heeft toch zo zijn nachten dat hij niet kan slapen.”
Hermelien knikte en stortte zich volledig op haar werk.

“Excuseer, juffrouw.” Hoorde ik iemand dichtbij vragen.
Ik keek omhoog en zag een jonge heks staan met blond, golvend haar en heldere blauwe ogen. Ze stond over mijn bureau gebogen en keek me bijna smekend aan.
“Ja?” zei ik zo vriendelijk mogelijk.
“Waar kan ik een cafetaria vinden?” haar stem trilde, al wist ik niet waarom. Vragen waar de cafetaria zich bevond, was toch niets om bang voor te zijn.
“Op de vijfde verdieping. Als u hier de trap neemt, kom je er zo bij terecht. En er hangen waarschijnlijk ook bordjes.” Zei ik met een glimlach. Ik kwam eigenlijk nooit op de vijfde verdieping dus wist ik ook niet of er bordjes hingen. Maar het was vast zo.
Het meisje knikte dankbaar en liep snel naar de trap die ik haar had aangewezen. Ik keek haar nog enkele seconden na, maar ze verdween al snel in de menigte.

“Ow, Hermelien? Ik moet je deze brief nog geven.” Zei ik plots en haalde de keurige envelop tevoorschijn. Ik gaf hem aan mijn collega waarna ze hem meteen las.
“Je gaat trouwen?” riep Hermelien verbaasd.
Ik verborg mijn gezicht even in mijn handen wanneer ik een aantal vragende gezichten zag kijken.
“Sorry.” Fluisterde Hermelien.
Ik gebaarde dat het niet erg was en deed alsof ik terug aan het werk was. Ook onze baas had zijn hoofd om de deurpost gestoken om te zien wat er aan de hand was en blijkbaar had een niet al te beste dag.
“Sinds wanneer heb jij een vriendje?”
“Nou,” ik twijfelde over mijn antwoord, maar liet niets van mijn onzekerheid blijken, “al een tijdje. Er zijn gewoon niet veel mensen die dat wisten.”
“En jullie hebben nu al beslist om te trouwen?” vroeg Hermelien.
“Wel, eerst komt er een verlovingsfeest, waar deze uitnodiging trouwens voor dient, en dan komt mijn huwelijksfeest pas. Ron is ook uitgenodigd hoor, alhoewel dat vanzelfsprekend is.” Zei ik aan één stuk door. Ik kon amper geloven dat ik me hier gelukkig zat voor te doen terwijl ik in mezelf schreeuwde om verlossing.
Hermelien glimlachte en las de uitnodiging nog eens door.
“Alexander Deraeve? Liep die niet altijd bij de groep van Malfidus op Zweinstein?” vroeg Hermelien fronsend.
“Ja, waarom?” vroeg ik op mijn beurt.
“Hoe ken je hem dan? Alexander?”
“Via Blaise natuurlijk.”
“En wat is Blaise dan voor jou?”
“Heb ik dat dan nog niet verteld?”
“Wat verteld?”
“Blaise is mijn stiefbroer.”
“Nee, dat heb je nooit verteld, hoor.” Glimlachte Hermelien.
“Ja, ik hoorde dat je niet zo goed overweg kon met Draco en Blaise.”
“Niet echt, nee. Zij hadden het nu niet echt op Modderbloedjes. En daar kwam ook nog eens bij dat zíj Harry haatten en ik altijd bij hem was.”
“Ohja. Het zijn eigenlijk best leuke jongens hoor. Je moet hen een beetje kennen. Blaise is best gevoelig en lief, weetje?”
“Volgens mij kom je beter overweg met Blaise dan met Alexander.” Zei Hermelien.
“Nee hoor.” Antwoordde ik luchtig, “waarom zou ik anders met Alex trouwen?”
“Omdat je moeilijk met je stiefbroer kan trouwen, nietwaar.”

Ik keek Hermelien verbaasd en fronsend aan. Was dit puur toeval of wist ze meer dan dat ze eerst liet blijken? Niemand wist tenslotte iets over Blaise en mijzelf, behalve Draco dan. Of misschien werkte Ronald ook op het ministerie en had hij iets opgevangen van Blaise.
“Wie wordt er nu verliefd op haar stiefbroer?”
Mijn moeder zou me vermoorden als ik iemand de waarheid vertelde. Om nog maar te zwijgen van Sawyer. Ik kon het best allemaal meespelen. Misschien ging alles wel beter gaan na volgende week. Of misschien ging alles nog erger worden. Waarom was alles toch zo ingewikkeld?
“Natuurlijk.” Zei Hermelien. “Dat was iets te ver gezocht.”
Ik glimlachte zo geforceerd dat het haast pijn ging doen.

“Heb je toevallig een foto van Alexander bij je? Ik zou graag eens zien waar je voor bezweken bent.” Zei Hermelien.
Ik besefte dat Hermelien argumenten zocht om meer te weten te komen over de waarheid. Ik had Alex amper vijf keer gezien, laat staan dat ik een foto van hem zou bijhebben.
“Nee, sorry. Ik ben mijn portefeuille thuis vergeten. Ik zal er de volgende keer zeker één meebrengen.” Loog ik snel. “Ik denk dat ik maar eens naar Mr. Daens ga. Ik moet hem nog vragen of ik deze namiddag vrijaf kan krijgen.” Zei ik daarna snel en stond recht om te vertrekken.

Na een kwartier kwam ik terug uit het kantoor van mijn baas; mr. Daens. Wanneer het niet zo druk meer was, mocht ik misschien weg. Maar helaas voor mij was het enorm druk en was ik genoodzaakt om een brief naar mijn moeder te sturen om te zeggen dat ik het middagmaal ging missen.
Hermelien bleef ook maar lastige vragen stellen. Hoe mijn schoonouders heetten bevoorbeeld. Door haar constante vragen kon ik me ook moeilijk concentreren.

Om drie uur twintig kwam mr. Daens me uiteindelijk verlossen en kon ik vertrekken naar de grootste nachtmerrie uit mijn hele leven; kennismaken met de ouders van Alex.
Ik zei Hermelien snel gedag voordat ze opnieuw over dat stomme huwelijk begon en liep naar buiten. Het goot water waardoor ik straks waarschijnlijk doorweekt thuis zou komen. Ik liep de straat op en zocht snel mijn favoriete steegje op om te verdwijnselen. Het was behoorlijk stil langs de straten. Je kon haast de regen horen weerkaatsen op de kasseien wegen.

Ik klopte hard op de deur en trok mijn dikke jas dicht tegen me aan. Jammer genoeg hielp dit niets omdat hij ook volledig nat was. Na enkele tellen gewacht te hebben, werd de deur geopend en verscheen Blaise.
“Hey, kom snel binnen.” Zei hij en trók me bijna naar binnen.
“Zijn ze er al?” vroeg ik. De zenuwen gierden door mijn hele lijf en waren vast ook te zien op mijn gezicht.
“Ja, al bijna twee uur.”
Mijn gezicht betrok toen ik dit hoorde. Maar ik had het natuurlijk wel later laten weten dat ik later ging zijn dus ze konden nergens problemen over maken.
“Alex' vader is een harde en strenge man. Maar Alex' moeder is een goede vrouw, hoor. Je gaat haar heus wel aardig vinden.” Probeerde Blaise me gerust te stellen.
Ik knikte zacht. “Ik ga me eerst even opfrissen.”
“Oké. Ik kom zo meteen wel nog even kijken. Ik ga nu eerst even zeggen dat je er bent.”

Ik glimlachte zacht en liep geruisloos de trap op. Ik was echter nog geen vijf minuten op mijn kamer wanneer ik Blaise al naar boven hoorde komen. Ik begon alvast door mijn kleren te rommelen om een geschikte combinatie te vinden van een moderne broek en een dikke trui. Ik wist alleen niet echt of dat wel geschikt was om aan te doen bij die mensen. Misschien waren ze wel gewend om alleen duur uitziende kledij aan te doen.
Mijn deur werd geopend en ik hoorde voetstappen weerklinken op de vloer.
“Blaise, wat trek ik nou aan met zo'n gelegenheid?” vroeg ik wanhopig en draaide me om. Ik zag alleen niet de persoon die ik verwachte en wenste te zien. Alex stond aan de andere kant van mijn bed naar mij te kijken met een grote grijns op zijn gezicht.
“Oh, jij bent het.” Zei ik droog en draaide me om. Als ik nog op “tijd” beneden wilde zijn, moest ik nu echt wel beslissen wat ik zou aantrekken.
“Je bent precies niet zo blij om me te zien.” Zei Alex en ging onbeschaamd op mijn bed liggen.
Ik trok mijn éne wenkbrauw op en keek hem vernietigend aan.
“Vind je dat gek dan? En zou je je schoenen van mijn bed willen doen?”
“Natuurlijk schat.” Zei hij en nam de gelegenheid om aan “mijn” kant van het bed te komen staan. En wat haatte ik de manier waarop hij het woord “schat” uitsprak.
“Ja. Zou je dan nu willen vertrekken? Ik zou me graag omkleden.”
“Heb je je kleren al gekozen dan?”
“Nee dat was ik net van plan. Als je dan nu wilt vertrekken?”
“Heb je dan plots geen hulp meer nodig?”
“Ik verwachtte de hulp van Blaise, niet die van jou.”
“Ik zou maar wat vriendelijker doen in jou plaats, Liana. Ik zou anders wel eens dingen tegen jouw ouders en die van mijn kunnen vertellen die jou in een slecht daglicht terecht zouden stellen.”
“Daar hoef je niets voor te zeggen, hoor. Door gewoon met jou te trouwen ga ik al in een slecht daglicht gesteld worden.”

Blijkbaar liet hij zich niet gemakkelijk zeggen want hij greep pijnlijk mijn pols vast en draaide me om zodat ik met mijn rug tegen hem aanstond.
“Als je naar beneden komt laat je uit niet blijken dat jíj niet akkoord bent met de plannen van volgende week. Dus haal je niets in je hoofd. Begrepen?” Hij liet me terug los en verliet mijn kamer zonder verder nog iets te zeggen.

“Ah daar ben je. We dachten al dat je niet meer zou komen.” Zei mijn moeder opgewekt.
Ik haalde opnieuw die stomme glimlach voor de dag en begroette iedereen met een handdruk. Mijn moeder en Sawyer zaten samen in één sofa. De ouders van Alex zaten in die ernaast en Alex en Blaise in de grootste sofa die zich in onze woonkamer bevond. Tussen de twee jongens zat waarschijnlijk een kleine meter plaats dus kon ik daar gemakkelijk plaatsnemen. Ze kwamen waarschijnlijk niet meer zo goed overweg met elkaar dan voor ik hier was komen wonen.
Ik had de neiging om vlak naast Blaise te gaan zitten, maar dan kon ik me terug voorbereiden op een ontevreden Alex die zijn portie aandacht kwam opeisen.

“We hadden het net over jou, schat.” Zei Alex en nam mijn hand vast. Ik keek naar mijn hand en daarbij ook naar mijn pols en zag dat de plaats waar Alex me had vastgehouden, behoorlijk rood zag.
“Oja?” vroeg ik en had het gevoel dat mijn leven seconde per seconde uit mijn handen aan het slippen was. Vanaf nu ging iedereen om me heen beslissen wat ik wel en niet mocht zeggen. Waar ik mocht gaan en staan. Wat geschikt was om te dragen en wat niet door de beugel kon.
“Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet?” vroeg Alinka, de moeder van Alex.
Ik voelde hoe de druk op mijn hand meteen vergrote. En dat als teken dat ik me moest inhouden en een degelijk iets vertellen. Maar ik had daar nog nooit over nagedacht en nu moest ik een verhaal verzinnen hoe ik die gek ontmoet had. En ik moest er nog voor zorgen dat het geloofwaardig overkwam ook.
“Wel, ik was met Blaise naar de WegIsWeg gegaan. En daar hadden we elk met onze eigen vrienden afgesproken en bij de vrienden van Blaise zat Alex natuurlijk tussen.” Vertelde ik snel en keek even naar Alex.
Eigenlijk klopte mijn verhaal wel. De eerste keer dat ik hem gezien had, was op de WegIsWeg.
Alinka keek me vertederd aan terwijl Xavier, zijn vader, me gewoon doelloos aanstaarde.

“Ik kan haast niet meer wachten tot volgende week.” Zei Alinka en sloeg haar handen in elkaar.
“Had die vrouw nu echt niets door? Of wist ze van die hele opgezette boel en ging ze ermee akkoord?”
“Hebben jullie nog zin in een kopje thee?” Mijn moeder stond recht en klapte tweemaal in haar handen. Meteen kwam Rosie, onze huiself aangelopen en nam de zeven tasjes mee. Daarna rende ze terug naar de keuken met mijn moeder in haar kielzool.
Mijn kopje was onaangeroerd gebleven, maar ik was ervan overtuigd dat ik toch een nieuw zou krijgen. Of ik er nu van dronk of niet.
“Ik ga even kijken of Marcia geen hulp nodig heeft.” Zei Alinka plots en ging, zonder nog iets te zeggen, weg.

Blaise had nog geen woord gezegd in de tijd dat we in de woonkamer zaten. Hij keek gewoon uit het raam naar de vallende en kletterende regen.
Waarschijnlijk had hij hier nu meer problemen mee dan dat hij eerst liet blijken.
Xavier en Sawyer waren aan de grote tafel gaan zitten en fluisterden tegen elkaar.
Op dat moment ging de deurbel en schrok ik wakker uit mijn mijmeringen.

“Ik ga wel.” Zei ik snel en ontsnapte uit die beklemmende woonkamer. Elke kans die ik kreeg om bij Alex weg te kunnen, nam ik graag aan.
Ik opende de voordeur, maar zag een persoon die ik in de verste verte, vandaag niet had verwacht.
“Hermelien?” vroeg ik verbaasd, “wat doe jij hier?”
“Je was je handtas in je haast vergeten deze namiddag.” Antwoordde ze kort.
“Ow, dank je.” Zei ik en nam mijn handtas van Hermelien aan.
“Heb je even tijd?” vroeg Hermelien rustig. Ze had een lange, donkerbruine jas aan waarvan de kap net haar ogen niet verborgen. En ze hield natuurlijk een paraplu boven haar hoofd.
“Nee, er zijn mensen op bezoek dus kan ik onmogelijk weg.”
Hermelien keek even teleurgesteld, maar knikte toen begrijpend.
“Misschien een volgende keer.” Zei ik er nog na.
“Oké, ik wilde je gewoon helpen.” Antwoordde Hermelien en liep het pad af die naar het aangelegen dorpje leidde.
Ik sloot de deur en bleef nog enkele seconden zo staan.

“Waar wilde ze je mee helpen?”
Ik draaide met mijn ogen en deed de moeite niet om naar mijn toekomstige te kijken.
“Ga je me nu lopen stalken?”
“Is het verboden interesse te tonen in jouw gesprekken? Waar wilde ze je mee helpen?” vroeg hij opnieuw.
“Dat is beroepsgeheim.”
“Denk je dat ik geloof dat dat over je werk ging?”
“Het kan me geen bal schelen wat jij denkt of gelooft!” Alex nam me opnieuw pijnlijk vast.
“Speel geen spelletjes met mij, Liana.”
Ik hield mijn mond en verroerde geen vin.
“Ik kom het toch wel te weten en ik hoop voor jou dat –“

“Laat haar los, Alex.”
Ik zag Blaise op ons afkomen en wilde naar hem toegaan, maar Alex liet me niet los.
“Jij moet je niet met ons bemoeien, Blaise.”
“Jij wel met haar dan?” vroeg Blaise, “Je kan haar niets opleggen of verplichten.” Ging hij rustig verder.
“Nu nog niet, maar volgende week wel.”
“Laat haar dan nu los.”
Alex” greep verzwakte eindelijk waarna ik me los kon trekken.
Alex liet vrijwel meteen weg en ging de woonkamer binnen zonder mij noch Blaise een blik waardig te gunnen.

“Gaat het?” vroeg Blaise aan mij.
“Waar ben ik aan begonnen?” vroeg ik wanhopig en meer aan mezelf dan een Blaise.
“Je moet je sterk houden, Liana. Je kunt er nu toch niets meer aan veranderen. Noch ik of iemand anders.”
“Ik kan het niet meer.” Snikte ik en hield Blaise vast bij zijn trui.
“Jawel, dat kun je wel. Ik weet dat je het kunt.” Zei Blaise en hield me stevig vast.
“Ik wil naar mijn kamer.” Zei ik zacht.
“Je kunt nu niet naar je kamer. Je moet naar de woonkamer.”
“Ik wil niet gaan. Ik wil helemaal niet trouwen. Ik wil hier weg.”
“Liana, ik hoop echt dat je gelukkig word en ik wil dat je gelukkig word, en ik weet dat dat op dit moment absoluut niet zo is, maar probeer er het beste van te maken.”
“Ik was gelukkig Blaise. Ik had bijna altijd ruzie met je vader en ik had bijna geen vrijheid hier in huis, maar toen had ik jou. Nu heb ik niets meer.”
“Ik heb het echt ook niet gemakkelijk hoor. Ik hou van je, maar onze relatie kon en kan niet. Moet ik een bad laten vollopen? Wanneer ze vertrokken zijn, kun je rustig een bad nemen.” Zijn stem rustig en zacht.
Ik knikte en liep zo langzaam mogelijk weg bij Blaise terwijl ik zijn hand zo lang mogelijk bleef vasthouden.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 24

Die namiddag was enorm langzaam verlopen. Ik kon me niet herinneren dat ik een ergere dag had meegemaakt. Ik keek op mijn leven neer alsof het met iemand anders gebeurde. Alex en zijn ouders waren ook nog blijven eten dus kon ik maar na zeven uur naar boven en was het bad, dat Blaise voor me klaargemaakt had, al lauw. Met een simpele spreuk had hij het bad snel terug kunnen opwarmen en was ik een anderhalf uur doelloos in het water blijven liggen. Ik dacht aan mijn dagen op Zweinstein met Ilana, Charissa, April en alle anderen.
De gezellige avonden met haar moeder waarbij ze in een deuk lagen voor de tv en pizza lieten brengen. Tot “s avondslaat buiten in het gras liggen en kijken hoe de zon onderging, in bed liggen tot twee uur in de namiddag, in de dreuzelsteden rondhangen, feesten met wie ik wilde…
Al de dingen die ik nu al maanden niet meer gedaan had. Ik had er een broer voor in de plaats gekregen en een stiefvader, maar dat was dan ook alles. Zelfs mijn moeder was ik kwijtgespeeld.

Nu, twee dagen voor het grootste verlovingsfeest, zat ik op mijn bureau, naast het raam, en keek ik naar buiten. Er dwarrelden kleine sneeuwvlokjes naar beneden die zich op de grond opstapelden. De winter was snel gekomen dit jaar. Ik had een rilling, maar bleef toch tegen de kille muur leunen. Ik had toch niets anders te doen. Ik moest enkel op tijd wakker worden, even in de douche springen. Naar beneden gaan om te ontbijten, korte gesprekjes voeren met mijn moeder, Blaise en Sawyer. Opmerkingen aanhoren, terug naar mijn kamer gaan om er zeker van te zijn dat ik niets verkeerd deed. Voor het middagmaal terug naar beneden trekken. Opnieuw luisteren hoe mijn moeder en Sawyer mijn leven regelden.
Met mijn moeder meegaan naar de WegIsWeg voor benodigdheden, en opnieuw naar mijn kamer tot het avondmaal aangebroken was.
Ik deed zelfs geen moeite meer om naar Blaise toe te gaan. Van hem kreeg ik dan misschien wel nog liefde, maar over twee dagen was dat ook afgelopen en kon ik hele dagen op Alex zijn gezicht kijken. Ik had misschien nog een oplossing kunnen bedenken, maar mijn hoofd weigerde om mee te werken. Wanneer ik nog maar denk aan Alex werd ik misselijk en had ik het gevoel dat ik de rest van de dag boven het toilet kon doorbrengen.
Gisteren had hij zich opnieuw bewezen door de arrogante zak uit te hangen. Alsof het hem kon schelen wie ik uitnodigde. Ik moest er toch ergens plezier aan hebben. Maar dan kwam het feit er terug aangevlogen dat ik tegen iedereen zou moeten liegen. Ik hield om te beginnen helemaal niet van Alex en ik vond het al totaal geen goed idee om met hem te gaan trouwen.

(flashback)
“Wie is Hermelien Griffel?” vroeg Alex terwijl hij nauwkeurig alle genodigden van mijn lijstje bekeek.
“Mijn collega op het werk. Waarom?” vroeg ik ongeïnteresseerd en een pagina in mijn boek om. Ik lag op mijn bed en Alex zat verveeld op mijn bureaustoel. Hij keek me om de zoveel minuten aan alsof hij hoopte dat ik iets tegen hem zou gaan zeggen, maar hield dan toch zijn mond.
“Hoe oud is ze?”
“Weet ik veel. Twintig jaar ofzo.” Zei ik fronsend en gunde hem nog steeds geen blik waardig.
“Heeft ze op Zweinstein gezeten?”
“Aangezien het mijn collega is op het St. Holisto, wel ja. Kun je nog dommere vragen stellen? Tjezus.”
“Je zegt maar tegen haar dat ze niet hoeft te komen.” Zei Alex alsof het de simpelste zaak van de wereld was.
“Pardon?” vroeg ik en keek hem, voor de eerste keer sinds we in mijn kamer waren, aan.
“Ik zei dat je haar moet afzeggen. Ik wil geen modderbloedjes op mijn verlovingsfeest.”
“Het is toevallig ook mijn feest en ik zeg dat ze komt. Of je het nu plezant vind of niet.”
“Het is heel simpel, Liana. Als je geen problemen wilt, doe je gewoon wat ik je vraag. Je zegt haar gewoon dat ze niet hoeft te komen. Ze gaat het heus wel begrijpen.” Hij keek verder op het blad papier en had daarbij niet gemerkt dat ik was rechtgestaan.
“Volgens mij begrijp jij het niet, Alex. Ik zeg haar niet af. En als het je niet aanstaat zeg je die hele trouwerij maar af. Want voor mijn part kun je gewoon ontploffen. En moest jij gewóón doen wat ík je zeg, dán zou het pas gemakkelijk zijn. Dus houd op met je commentaar en bemoei je met je eigen vrienden!” Ik keek hem boos aan met mijn handen in mijn zij, maar toen ik hem zag terugkijken, had ik al meteen spijt dat ik zo tegen hem tekeer was gegaan.
Hij stond ook recht waarna ik nu ietsje omhoog moest kijken aangezien hij groter was dan ik. Even leek het dat hij ook zou uitvliegen, maar in plaats daarvan hief hij zijn hand op en kwam deze meteen in aanraking met mijn wang. Het petste enorm en mijn gezicht ging de andere kant op. Ik zag nu zijn walgelijke gezicht niet meer, maar keek hem toch terug aan.
Ik verborg dat mijn wang eigenlijk gloeide en enorm veel pijn deed. Het ging hem helemaal niet aan wat ik voelde. Hij ging er alleen maar plezier in hebben.
Ik had zin om hem terug te slaan, maar wilde me niet verlagen tot zijn niveau en zweeg gewoon in afwachting tot hij opnieuw iets zou zeggen. Maar hij zei niets meer en keek ietsje geschrokken.
“Ik zeg haar niet af.” Zei ik tenslotte wanneer ik merkte dat er toch niets meer ging uitkomen. Ik draaide me om en ging zo rustig mogelijk terug op mijn bed zitten. Ik nam mijn boek op en probeerde mijn gedachten op het verhaal te vestigen. Maar ik kon me niet eens meer bedenken waarover het ging. Dus keek ik gewoon naar de pagina”s en deed alsof ik aan het lezen was.
Een aantal tellen later hoorde ik mijn slaapkamerdeur dichtslaan en keek op. Alex was vertrokken en de lijst met namen lag vergeten op de grond.
Ik sloot mijn ogen en liet me achterover vallen terwijl er dikke tranen zijlings over mijn gezicht rolden.
(einde flashback)

Er werd op mijn deur geklopt en geschrokken stond ik op. Ik keek nog snel even in de spiegel om te zien hoe mijn gezicht eruit zag en opende toen de deur.
“Ilana?” vroeg ik verbaasd. “Wat doe jij hier?”
“Ik zou eigenlijk willen vragen wat jij hier nog altijd doet!” zei Ilana streng en keek me aan op een manier waarop ze me nog nooit had aangekeken.
“En waarom dan wel?” vroeg ik op mijn normale toon en keek haar glimlachend aan.
“Ga zitten, alstublieft. Ik heb iemand meegebracht trouwens.”
Ik trok een wenkbrauw op en zag Hermelien mijn kamer ook inkomen.

“Wat is het probleem?” vroeg ik wanneer ik samen met de twee andere meiden op mijn bed zat. Ik keek hen beiden aan, maar het leek alsof ze alle twee net van het slachtveld terugkwamen; boos, teleurgesteld, maar nog steeds met energie.
“Denk je echt dat we niet doorhebben wat er aan de hand is?” begon Ilana met een even boos gezicht als haar stem klonk. “Ik zag je heus wel kijken naar Blaise, hoor. Elke keer dat we samen naar de WegIsWeg gingen. En ook die keer dat we de dreuzelstad introkken. Dacht je dat ik blind was?”
“Ik begrijp niet waarover je het hebt, hoor.” Zei ik moeilijk en vermeed hen in de ogen te kijken.
“Je begrijpt het niet? Hermelien begreep ook niet waarom geliefden zo ruw tegen elkaar spreken.”
Ik keek Hermelien even arrogant aan en draaide met mijn ogen.
“We hadden ruzie die avond. Is dat zo erg? Ieder koppel heeft wel eens ruzie.”
“Natuurlijk, maar je kon met moeite een gesprek voeren met Hermelien over Alexander. Geef het nou gewoon toe, Liana. Je houdt helemaal niet van hem.” Ging Ilana verder en leek vastbesloten over haar stuk.
“Ik hou wel van hem! Wat weet jij daar nou over? Je kent hem helemaal niet!” riep ik bijna en liep boos naar mijn raam. Waarom moesten ze daar nou over doordrammen. Het was al moeilijk genoeg zonder dat ook zij nog eens lastig gingen doen.
“Ik ken hem inderdaad niet. Maar jou wel, Liana. En ik weet zeker dat je staat te liegen. Waarom zou je anders boos worden?”
“Laat me gewoon met rust!”
“Je hebt hulp nodig! Laat ons dan helpen.” Zei Hermelien voor het eerst en stond naar Ilana achter mij.
“Je hebt genoeg geholpen die avond.” Antwoordde ik mompelend en bleef naar buiten kijken.
“Dus we hebben gelijk? Geef je het eindelijk toe?” vroeg Ilana half opgelucht en half ongelovig.
“Nee! Jullie begrijpen er helemaal niets van. Waar bemoeien jullie zich eigenlijk mee. Het is mijn leven!”
“Ja? Of dat van je ouders.”
Ik wist niet meer wat te antwoordden. Ik wilde dolgraag zeggen dat ze gelijk hadden, maar ik kreeg het niet over mijn lippen. Ik kon het gewoon niet toegeven. Ik voelde hoe er een traan over mijn wang gleed en hoe Ilana een hand op mijn schouder legde.
“Ga met mij mee, Liana. Alstublieft. Je gaat er nog onderdoor gaan als je hier blijft.”
“Ik kan niet mee.” Zei ik zacht.
“Waarom niet?” vroeg Hermelien wanhopig, “je kunt hier ook niet blijven.”
“Waar moet ik anders heen? Ondergedoken leven? Sawyer zal me toch wel vinden hoor.”
“Wat heeft hij daarmee in zijn zakken? Hij wilt je toch kwijt? Wel dan?”
“Hij wilt me niet kwijt. Hij wilt gewoon mijn leven verzieken door alles te doen wat ik niet wil.”
“Zo kun je toch niet verder, alsjeblieft zeg. Dit is niet meer menselijk hier.”
“Ik heb Blaise. Hij gaat me wel helpen.”
“Ja, voor nog twee dagen. Dan ben je verlooft en kun je amper terug, Liana. Wat gaat Blaise dan moeten doen?”
Ik wist dat ze gelijk had, maar ik kon onmogelijk weglopen.
“En mijn moeder dan?” vroeg ik aan hen beiden, “moet ik haar gewoon acher laten dan?”
“Zij deed het toch ook met jou? Ik was erbij die eerste dag. Ze trok zich er gewoon niets van aan dat deze kamer totaal niets voor jou was. Je hebt er nu zelf iets moeten van maken.” Zei Ilana.
“Ja, wel. Ik heb het dan toch gedaan. Ik heb geen problemen meer met mijn kamer.”
Ilana zuchtte en Hermelien keek me gewoon teleurgesteld aan. Ik had er eigenlijk niet meer aan gedacht dat ze zou kunnen gehoord hebben dat Alex toen tegen me had uitgevlogen.
“Je denkt er maar over na, Liana. Ik ga morgen misschien nog even langskomen. Ik veronderstel dat je niet naar de WegIsWeg mag?”
“Nee, ik denk niet dat ik weg kom. Maar, je komt maar als je er zin in hebt.” Zei ik neerslachtig en ging op de grond zitten.
“Wie heeft jullie binnengelaten?” vroeg ik om van onderwerp te veranderen. Hermelien en Ilana waren ook gaan zitten op de grond voor mij.
“Een huiself en daarna heeft Sawyer nog bij ons gekomen en gezegd dat je op je kamer was.” Vertelde Hermelien.
“Ja, ik ben nooit ergens anders.”
We praatten nog een tijdje over vanalles en nog wat tot ik het niet meer binnen kon houden.
“Van wie weet je dat alles eigenlijk?” vroeg ik plots.
“Wat bedoel je?” zei Ilana.
“Dat alles van het trouwen.” Zei ik snel.
“Ik heb zo mijn bronnen.” Antwoordde ze geheimzinnig, “en ook een beetje van Hermelien natuurlijk.”
Ik knikte en glimlachte lichtjes.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

â€œBen je wel in staat om te werken?â€ vroeg Hermelien bezorgd.
Ik was voor de laatste dag van de week dan toch nog naar mijn werk gegaan. De volgende dag zou het zaterdag zijn en dat betekende dat ik het heel druk zou krijgen; Ã©Ã©n dag voor mijn verlovingsfeest. Mijn moeder zou vast de hele dag om me heen hangen en me de hele tijd zeggen wat ik moest doen en zeggen en wat ik zeker niet mocht vergeten. Me tips geven voor mijn kledij en haarstijl. En natuurlijk hoe ik moest praten met de mensen die op het feest zouden zijn.
â€œNatuurlijk ben ik in staat om te werken,â€ snauwde ik tegen Hermelien, â€œdenk je dat ik invalide ben omdat ik ga trouwen ofzo.â€ Voegde ik er iets rustiger aan toe.
â€œNee, ik denk dat je hoofd hier niet naar staat. Je staat op het punt om je leven te vergooien, weet je wel?â€ probeerde Hermelien alweer.
Ik probeerde me sterk voor te tonen aan de buitenwereld, maar binnenin was ik een wrak. Ik voelde me alles behalve goed. Overmorgen zou mijn hele bestaan beslist worden door Sawyer en Alex en moest ik gewoon doen wat zij me vertelden.
â€œIk doe wat het beste is voor mezelf.â€ Antwoordde ik zwak en probeerde mijn gedachten bij mijn werk te houden. Ik wist dat ik allang niet meer verborg dat het Sawyer zijn keuze was dat ik met Alex zou gaan trouwen. Ze had het toch al door dus waarom zou ik het nog langer moeten verbergen.

Ook deze morgen was er een hele heisa in het St. Holisto. Iedereen liep door elkaar en praatten enorm luid alsof ze elkaar niet gewoon konden verstaan. Konden ze niet op een gewone manier met elkaar spreken?
Ik greep vermoeid naar mijn hoofd en probeerde die vele stemmen uit mijn hoofd te houden. Maar dat werkte niet. Ik kon wel in huilen uitbarsten. Het voelde alsof ik niet eens meer bestond. Ik zat wel op mijn kleine bureautje, maar diep ik mezelf wist ik dat ik daar niet moest zitten. Dat ik allang in het buitenland moest zijn en me verschuilen voor iedereen die mijn leven in eigen handen wilde nemen.
Ik stond op het punt om mijn hart te luchten bij Hermelien, maar hield alles maar voor mezelf. Ik kon het niet vertellen. Wat moest ze wel niet denken? Ik had niet eens de kracht om van huis weg te lopen. Maar niemand wist dan ook de redenen die me aan dat vervloekte huis bonden. Misschien zouden ze het dan wel begrijpen. Maar ik had de moed niet om Hermelien alles duidelijk te maken.

â€œJij doet gewoon wat Sawyer denkt dat goed voor je is! Maar dat is het helemaal niet, Liana. Denk alstublieft even aan jezelf. Ga gewoon weg. Ga naar Ilana. Zodat je, je eigen leven terug onder controle krijgt.â€ Zei Hermelien.
â€œIk kan niet weglopen. Hij zou me toch vinden. Hij weet dat ik naar Ilana zou gaan of naar Ã©Ã©n van mijn andere vrienden.â€
â€œBlijf dan in de buurt van mensen waarbij hij je niets kan doen. Verlaat hen allemaal, Liana. Doe het dan voor Ilana en mij als je het niet voor jezelf doet.â€
â€œHoudt erover op. Ik ga daar niet weg. Ik kan niet.â€
â€œMaar je kunt het wel.â€ Zei Hermelien wanhopig.
Ik voelde tranen opkomen en wenste dat ze er gewoon over ophield. Ik had helemaal geen zin om ook op mijn werk lastig gevallen te worden en overrompeld te worden met al die onzin. Ik probeerde sterk te blijven, maar als iedereen de hele tijd zoâ€™n gesprekken ging voeren, lukte me dat niet.
â€œHoudt erover op, Hermelien. Ik heb hier echt geen zin in.â€ Zei ik met een droge keel en keek met een betraand gezicht omhoog, naar Hermelien.
Ze schrok toen ze mijn gezicht zag en stond recht. Ze trok me aan mijn arm overeind en dwong me naar de uitgang te lopen.
â€œLaat het nou zo, Hermelien.â€ Zei ik vermoeid, maar stribbelde niet tegen. Ik had daar ook de kracht niet meer voor.
â€œKom.â€ Zei Hermelien simpel.

Ze leidde me naar Ã©Ã©n van de steegjes die ik kende van na mijn werk. Ik bekeek de vuile, donkere bakstenen die de huizen vormden aan mijn beide kanten. Het was vast geen te propere buurt en het barste er vast van de slechte mensen. Sawyer zou hier dus vast op zijn plaats zitten.
Hermelien stopte aan het einde van het steegje en nam mijn beide handen vast waarna ik een beklemmend gevoel kreeg. Ik kreeg haast geen adem meer, maar probeerde niet ik paniek te raken en concentreerde me. Ik was nooit goed geweest in verdwijnselen en verschijnselen en had ook nooit gewend geraakt aan dat stomme gevoel.
Na een aantal seconden vloeide het beklemmende gevoel weg en stond ik midden in een witte, gepoetste keuken. De keuken was betegeld met kleine steentjes. Er stond een hoge, lichtbruine houten tafel in het middel van de keuken waarop een fruitmand stond.
â€œWaar zijn we?â€ vroeg ik en ging met mijn handen over mijn armen. Door Hermelien haar haast, was ik mijn jas vergeten in het St. Holisto. Ik had enkel een dun pulletje aangetrokken en het was hier niet zo warm.
â€œIk mijn appartement.â€ Antwoordde Hermelien, â€œje kunt in de sofa plaatsnemen. Ik zet even koffie.â€
Ik deed wat me gezegd werd en ging in de sofa zitten. Ik bekeek het appartementje van Hermelien even en het viel me op dat je hier totaal niets kon opmerken wat met toverij te maken had. Hermelien en Ronald kregen vast nogal vaak Dreuzels op bezoek. Of misschien wilden ze hun leven zo simpel mogelijk leidden.
De woonkamer was pastelkleurig en er stonden moderne meubelen. Op de vloer lag er zoals bij ons een tapijt en er hingen een aantal fotoâ€™s aan de muur. Op Ã©Ã©n van de fotoâ€™s stond Hermelien, Ronald en Harry Potter. Hij was vast getrokken na hun laatste jaar op Zweinstein. Ze zagen er alle drie blij uit en zoals bij de Dreuzels bewoog de foto niet.
Midden in het salon stond een laag, houten, maar ook modern tafeltje. Op de tafel stond een vaas met een groot boeket verschillende rozen. Er zaten rode, witte, gele en ook blauwe in met een aantal gewone grote bladen.
Ik herinnerde me dat ik in mijn vroegere huis een blauwe roos had laten opdrogen en in mijn kamer had liggen. Maar ik was vergeten om ze mee te nemen.
Er was ook een mooie open haard zoals in vele tovergezinnen. Op de houten boord boven de haard stond een klein potje en ik vermoedde dat daar brandstof in verborgen zat. En ook daar stonden verschillende fotoâ€™s van de drie vrienden, maar op verschillende fotoâ€™s stonden nu ook andere mensen afgebeeld. Zoals een roodharig meisje waarvan ik vermoedde dat het Ronalds zusje moest zijn. Links van de haard was het raam, maar dat zat nu verborgen achter een koppel, mooie lichtgroene gordijntjes.
Achter de sofa waarin ik mij bevond waren twee deuren. Op de ene deur hing een zilveren kaartje waarop â€˜wcâ€™ stond gedrukt en op de andere deur hing er een zelfde kaartje waarop â€˜badkamerâ€™ stond.

â€œAlstublieft.â€ Hermelien gaf me een kopje koffie met een lepeltje en plaatste een zilveren potje met suikertjes en een kannetje met melk op de tafel.
â€œWil je er een koekje bij?â€ vroeg Hermelien vriendelijk. Ze wilde vast dat ik even een leuke tijd had, maar ze kon er niet veel aan veranderen.
â€œNee, dank je.â€ Antwoordde ik en nam een klein slokje van mijn kopje koffie. Meteen voelde ik me een stuk slaperiger dan voor ik van de koffie had gedronken.
â€œWat heb je hier in gedaan?â€ vroeg ik en gaapte met mijn hand voor mijn mond.
â€œEen slaapmiddeltje.â€ Zei Hermelien rustig en doopte een suikertje in haar kopje koffie en stak het in haar mond.
Mijn ogenleden werden zwaar en Hermelien nam het kopje koffie uit mijn handen om te voorkomen dat ik het liet vallen op het tapijt.
Het enige wat ik daarna nog zag, was dat Hermelien naar de open haard liep en een beetje brandstof nam.

â€œRon, waar kan ik Blaise vinden?â€ vroeg Hermelien haastig wanneer ze het kantoor van haar vriend had bereikt. Ze ademde zwaar en leunde even voorover om op adem te komen.
â€œOp de derde verdieping denk ik. Waarom heb jij Blaise nodig?â€ vroeg Ron verbaasd.
â€œDat leg ik later nog wel uit.â€ Zei Hermelien gehaast en liep alweer naar de lift en drukte met veel geweld op het knopje.

â€œExcuseer meneer, waar kan ik Blaise Zabini vinden, alstublieft?â€ vroeg Hermelien snel, maar beleefd aan een deftige man op de derde verdieping.
â€œOp het einde van deze gang. De rechtse deur.â€ Antwoordde de oude man met een lage, maar trotse stem. De gang waar hij naar wees zag er al even druk uit als haar eigen werk. Er liepen even deftige mannen als deze voor haar, maar er liepen ook mensen tussen die in gewone dagdagelijkse kledij naar het werk gingen.
De man voor Hermelien hield zijn mantel dicht tegen zich aan en liep snel terug verder. Blijkbaar was hij net zoals Hermelien in een haastige bui.
Ze liep tot het einde van de gang die de man had aangewezen en opende zonder kloppen de rechtse deur.
Ze kwam terecht in een rommelig, redelijk groot kantoor met vele hoge kasten waarvan sommige schuiven openstonden. Niet alleen Blaise was aanwezig in het kantoor, maar ook Draco Malfidus.
Hij keek een moment lang vijandig naar Hermelien, maar zweeg gewoon. Wat niet van zijn gewoonte was.
â€œBlaise, ik wil je alleen spreken.â€ Zei Hermelien streng en keek hem strak aan.
Zowel Blaise als Draco trokken een wenkbrauw omhoog en keken Hermelien nogal arrogant aan.
â€œEn waarom dan wel?â€ vroeg Blaise.
â€œHet gaat over Liana.â€ Was het korte antwoord van Hermelien.
Draco keek Blaise veelbetekenend aan en verliet toen het kantoor.
â€œVertel eens. Wat scheelt er?â€ vroeg Blaise onverschillig. Hij kende Hermelien amper en wilde dus niet dat ze hem ging zien terwijl hij overbezorgd was. Maar binnenin kookte hij van nieuwsgierigheid en wilde hij gewoon naar het St. Holisto om te zien wat er scheelde. Om te zien of alles in orde was met Liana. Of ze hem niet nodig had.
â€œIk wil dat Liana bij jullie thuis weggaat.â€ Zei Hermelien en plaatste haar handen in haar zij.
â€œPardon? Weet je wel wat je zegt?â€ reageerde Blaise meteen.
â€œIk weet heel goed wat ik zeg. Dat meisje gaat eronderdoor gaan als ze nog langer in dat stomme huis van jou blijft!â€ riep Hermelien en porde Blaise in zijn borst met haar vinger.
â€œZe kan niet weg. Mijn vader vindt haar heus toch wel terug.â€
â€œZe kan het op zâ€™n minst proberen en jij moet haar daarmee helpen.â€
â€œAls ze wegloopt en hij vind haar, gaat haar leven nog tien keer erger zijn dan nu! En ik kan haar niet helpen. Ik heb alles gedaan wat ik kon. Dacht je dat ik nog nooit op het idee was gekomen om haar bij ons weg te krijgen?â€
â€œMaar je moet haar helpen!â€
â€œDat heb ik geprobeerd! Waar is ze nu?â€ vroeg Blaise.
â€œBij mij thuis. Ik heb haar een slaapmiddeltje gegeven.â€ Zei Hermelien zacht. Ze wilde haar vriendin helpen, maar ze wist niet hoe. Ze stond hulpeloos tegenover Lianaâ€™s broer die haar blijkbaar ook niet kon helpen.
â€œKan ik meekomen naar je huis?â€ vroeg Blaise rustig aan Hermelien die zenuwachtig heen en weer wiegde op haar benen. Jarenlang had ze Draco en zijn vrienden gehaat, maar Blaise bleek nog niet zo erg te zijn. Net zoals Liana had gezegd.
â€œJa, natuurlijk. Maar kan dat wel met je werk?â€ vroeg Hermelien die nog altijd even zenuwachtig was.
â€œKonden jullie zomaar weg op het werk?â€ vroeg Blaise nu aan Hermelien.
Ze dacht na. Ze hadden helemaal geen toestemming gevraagd om te mogen vertrekken. Ze hadden het gewoon gedaan. Hermelien schudde haar hoofd. â€œIk trok Liana overeind en we zijn gewoon vertrokken.â€
Blaise knikte ten teken dat hij het begreep. Hij gooide de balpen die hij al de hele tijd in zijn hand had op tafel en verliet samen met Hermelien het kantoor. Buiten op de gang stond Draco nog steeds te wachten.

â€œWaar denk jij heen te gaan?â€ vroeg hij verward aan Blaise en negeerde Hermelien volkomen.
â€œIk moet naar Liana.â€ Zei Blaise snel.
â€œEn het werk dan? Tien minuten geleden zei je nog dat je verzoop in het werk.â€ Ratelde Draco op.
â€œIk moet gewoon gaan, Draco. Neem het even voor me over.â€
Hermelien, Draco en Blaise waren inmiddels al aan de lift aangekomen waarnaast de haarden waren. Hermelien keek naar de twee jongens die nog steeds een discussie voerden.
â€œBen je zover?â€ vroeg Hermelien fronsend aan Blaise.
â€œNeem gewoon voor Ã©Ã©n keer mijn werk over. Dit is de eerste keer dat ik je iets vraag, Draco. Doe het dan ook gewoon.â€ Mompelde Blaise dicht tegen Draco zijn oor.
Draco keek hem nog enkele tellen nijdig aan, maar knikte toen kort en de gang terug in naar Blaise zijn kantoor.
Hermelien nam een beetje brandstof en gooide die in de vlammen waarna deze groen kleurden. Ze keek nog een keer over haar schouder en zag een lange rij achter Blaise staan; mensen die ook via de haard naar huis wilden of ergens anders naar toe moesten voor hun werk. Ze gaf een klein papiertje aan Blaise waarop haar adres te lezen was. Ze ging in de vlammen staan en riep haar eigen adres waarna ze rondtollend verdween.

Mijn hoofd barste bijna van de hoofdpijn. Ik kreeg mijn ogen amper open dus hield ik ze maar gesloten. Ik lag op mijn zij op een kleine oppervlakte dus kon dit onmogelijk mijn bed voorstellen. Ik probeerde te luisteren of ik iets hoorde, maar het enige wat ik mogelijk achtte te horen, was gewoon geruis wat waarschijnlijk ook nog afkomstig was van mijn oren. Ik wilde naar mijn hoofd grijpen, maar mijn handen en armen wilden precies niet meer meewerken. Ik probeerde aan iets anders te denken dan aan de pijn, maar zo simpel was dat nu ook weer niet. Ik wilde mijn lichaam zich laten ontspannen, maar ook dat was moeilijk. Ik voelde een traan langs mijn slaap rollen, maar ik kon mijn hand er niet toe zetten om hem weg te vegen. Maar dat leek niet meer nodig.
Het eerste teken dat ik kreeg van leven in mijn omgeving, was dat een vreemde hand de traan wegveegde die net wegrolde en bijna in mijn donkerblonde haar was terecht gekomen. Ik wilde mijn ogen openen en kijken wie het was, maar ik kon het niet. Noch kon ik die persoon zijn hand vastnemen om te laten weten dat ik wist van zijn of haar aanwezigheid. Ik kon me amper herinneren wat er was gebeurd vooraleer ik in deze wazige toestand beland was. Ik herinnerde me mijn moeder, Sawyer en Blaise, maar voor de rest was alles even weg. Misschien was dat wel een teken dat mijn leven niet veel voorstelde.

â€œLiana? Ik weet dat je het misschien niet apprecieerde dat Hermelien je een slaapmiddeltje heeft gegeven, maar misschien is het wel goed voor jou dat je even goed slaapt of gewoon even rust.â€
Ik had een vaag gevoel dat het Blaise was die tegen me aan het praten was en ik wilde zeggen dat ik het niet erg vond dat ik even geslapen had, maar ik wilde nu echt wel terug mijn lichaamsfuncties terugkrijgen.
â€œIk weet niet of je me kunt horen en of je al wakker bent, maar ik wilde je toch even zeggen dat ik al het mogelijke gedaan heb om deze situatie tegen te houden. Je weet het misschien niet, maar het is echt wel zo. Ik geef om jou, Liana. We hebben mooie momenten beleefd, maar ik heb je op sommige momenten ook moeten helpen en troosten. Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik weet zeker dat ik die momenten nooit meer vergeet. Niet hoe jij in het begin zo afstandelijk deed, maar zeker ook de momenten niet in je kamer en in die van mij. Hoe we elkaar steeds met ons hoofd boven water hielden, maar soms ook wel eens niet nadachten over de gevolgen van de dingen die we uitspookten.â€
Ik voelde hoe Blaise met zijn hand door mijn haren ging en dacht even iets nats op mijn wang te voelen wat niet van mij afkomstig was.
â€œIk hou van je, Liana. Wat er ook gebeurd of wat er ook van je verlangt wordt, ik hou van je en dat zal altijd zo blijven.â€ Zei Blaise en gaf me een kus op mijn voorhoofd.

â€œIk neem haar mee naar huis.â€ Zei Blaise tegen Hermelien. Ze bevonden zich beide in de hal van het luxueuze appartement en waren het opnieuw niet met elkaar eens. Ook in de hal was er een deur met een zilveren kaartje waarop â€˜slaapkamerâ€™ op gedrukt stond.
â€œIk denk er nog niet aan. Ik heb haar hier eindelijk gekregen, ik laat haar niet gaan!â€ zei Hermelien luid terwijl ze wild met haar armen door de lucht bewoog.
â€œIk laat haar evenmin gaan. Ik neem haar dus mee! Jij kan daar niet tegenin gaan. Je kunt haar niet verbieden om naar huis te gaan.â€
â€œZe wilt helemaal niet naar huis!â€
â€œDenk je dat ik haar naar dat huis wil laten gaan?â€ vloog Blaise plots uit tegen Hermelien, â€œdenk je echt dat ik haar wil zien trouwen met Ã©Ã©n van mijn vroegere, beste vrienden?â€ ging Blaise verder die duidelijk zijn geduld begon te verliezen. â€œNee, ik zou haar het liefst zo ver mogelijk uit hen buurt houden! Ik wil haar gewoon veilig hebben, in een leuk huisje, samen met mij. Waar we gelukkig zouden kunnen zijn. Maar nee, ik mÃ³et haar afgeven. Maar daar begrijp jÃj niets van, Hermelien. Je hebt helemaal geen idee waarin ze is verzeilt geraakt. Dus bemoei je er dan ook niet mee!â€
Hermelien keek hem geschrokken aan en deed een stap achteruit.
â€œJe houdt echt van haar.â€ Zei ze verbaasd alsof dat nu pas tot haar doordrong wat waarschijnlijk ook zo was.
â€œNatuurlijk hou ik echt van haar. Wat dacht je dan? Dat ik dit alles doe voor mijn plezier? Over twee dagen verlooft ze zich met Alex en daar kunnen jij noch ik iets aan veranderen, hoe graag we het ook zouden doen.â€

Ik lag nog steeds oncomfortabel op die kleine ruimte en hoorde hoe Blaise ruziemaakte met Hermelien terwijl ik niets kon zeggen om hen het zwijgen op te leggen en me gewoon moest laten doen.
Het deed me aan de ene kant goed om uit Blaise zijn mond te horen hoe bezorgd hij wel niet was om mij, maar aan de andere kant was dat een reden om niet te accepteren dat ik met Alex moest trouwen en dat maakte het veel moeilijker dan dat het zou zijn. Blaise hield van mij en ik hield van hem!
Wanneer ik niemand zou hebben waarvan ik hield zou het misschien gemakkelijker zijn op te accepteren dat ik met iemand moest trouwen waarvan ik niet hield. Misschien zou ik dan zelfs van die persoon kunnen houden. Maar het was totaal niet zo.
Ik kon de persoon waarvan ik hield toch niet zomaar laten weglopen, of wel? Moest ik Blaise laten voor wat hij was en het beste van mijn leven maken zoals ik er nu voor stond? Zou alles dan gemakkelijker gaan?

In dat kwartier dat ik alleen was, waren al mijn herinneringen van mijn leven teruggekomen en wist ik alweer waarom ik daar lag. Hoe graag wilde ik Blaise niet vertellen hoe graag ik hem zag. Hoe graag wilde ik niet dat hij me opnieuw in zijn armen nam en me allerlei leuke dingen vertelde.

â€œWaarom moet ze persÃ© met Alex trouwen?â€ vroeg Hermelien aan Blaise die al iets rustiger in de sofa plaats wilde nemen. Hermelien bracht ondertussen de koud geworden koffie, met slaapmiddel, van Liana weg en bracht twee nieuwe kopjes mee voor zichzelf en Blaise.
Ik voelde hoe Blaise mijn bovenlijf iets optilde en hoe hij me terug liet zakken op zijn schoot.
â€œIk weet niet waarom mijn vader Alex heeft gekozen. Hoe ben jij er eigenlijk achter gekomen dat het niet Lianaâ€™s keuze was?â€ vroeg Blaise geÃ¯nteresseerd aan Hermelien.
â€œWeet ik niet. Toen Liana me die uitnodiging gaf, dacht ik meteen aan Ilana. Zij werkt ook bij ons, maar op een andere afdeling dus zien we haar niet zoveel.
Ik ging op een dag naar haar toe. Zonder iets te zeggen over Alex hoorde ik haar uit over de band tussen Liana en jij en ze vertelde me dat jullie behoorlijk veel met elkaar omgingen. Ze vertelde me ook over de uitstapjes van jou en Liana met jullie vrienden. Naar het schijnt zag ze Liana een aantal keer naar jou kijken op een manier die niet gebruikt wordt onder een normale broer/zus band. En wanneer je dat combineert met het feit dat ze zou gaan trouwen met Alex was niet erg logisch. Dus ben ik die avond naar jullie huis gekomen om iets meer te weten te komen, maar dat had ik waarschijnlijk beter niet gedaan.â€ Vertelde Hermelien.
Blaise had geÃ¯nteresseerd zitten luisteren, maar hij was niet de enige.
Ik was ook wakker, maar dat had ik nog steeds niet kunnen laten weten. En ik vond er ook niets aan dat ze zomaar over mij aan het praten waren. Zou Hermelien eigenlijk niet weten dat ik bij bewustzijn zou zijn? Per slot van rekening had zij me dat drankje gegeven.

â€œAlex had gewoon gehoord dat jij zei tegen Liana; â€˜Ik wil je gewoon helpenâ€™. En blijkbaar had hij meteen al door dat jij wist hoe de vork in de steel zat.â€
Hermelien knikte gewoon, maar sprak niet meer.

Ik probeerde me opnieuw te bewegen en tot mijn vreugde lukte het deze keer wel. Ik opende mijn ogen millimeter voor millimeter en zag Hermelien in de sofa voor me zitten.
â€œIk ga wel even naar de keuken ofzo.â€ Zei Hermelien en vertrok uit de woonkamer van het gezellige appartementje.
â€œLiana?â€ vroeg Blaise voorzichtig, â€œje bent wakker.â€ Zei hij met een glimlach.
â€œJa.â€ Antwoordde ik zacht. Mijn stem was blijkbaar nog niet wat het moest zijn.
â€œHoe gaat het?â€ vroeg Blaise zacht terwijl ik me op mijn rug legde in plaats van op mijn zij want mijn gewrichten deden behoorlijk pijn van zo te liggen.
â€œHet gaat wel.â€ Zei ik opnieuw zo zacht als daarnet. Ik moest omhoog kijken en zo zag hij er precies nog knapper en leuker uit, maar dat was vast verbeelding.
â€œHoe lang heb ik hier gelegen?â€ vroeg ik.
â€œEen klein uurtje.â€ Antwoordde Blaise en ging met de achterkant van zijn hand over mijn wang. Ik genoot van zijn aanraking en sloot mijn ogen even om dit moment vast te houden in mijn gedachten.

â€œIk hou van je Blaise.â€ Zei ik plots. Ik wist gewoon dat ik het moest zeggen.
â€œWeet ik. En ik hou ook van jou.â€
Ik ging rechtop zitten waarbij mijn hoofd enkele seconden draaide en keek hem pijnlijk aan. De gedachte dat ik dit over twee dagen niet meer ging kunnen doen, was ondraaglijk.
Ik verborg mijn gezicht in zijn hals en legde mijn armen om hem heen. Ik wilde hem niet kwijt. Hij had altijd voor mij gezorgd wanneer dat nodig was.
Blaise ging met zijn hand over mijn rug en fluisterde lieve woordjes in mijn oor. Ik wilde dat ik daar voor eeuwig kon blijven zitten. In de armen van Blaise. Maar mooie liedjes duren niet lang. En ook dat moment ging snel voorbij. Na nog een half uurtje met Hermelien en Blaise te hebben gepraat, zei Blaise dat we naar huis moesten gaan.
Hermelien wilde terug protesteren, maar ik schudde mijn hoofd.
â€œJe hoeft je geen zorgen te maken.â€ Zei ik tegen haar en hield daarna Blaise stevig vast wanneer hij samen met mij verdwijnselde naar huis.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 25

“Ben je wel in staat om te werken?” vroeg Hermelien bezorgd.
Ik was voor de laatste dag van de week dan toch nog naar mijn werk gegaan. De volgende dag zou het zaterdag zijn en dat betekende dat ik het heel druk zou krijgen; één dag voor mijn verlovingsfeest. Mijn moeder zou vast de hele dag om me heen hangen en me de hele tijd zeggen wat ik moest doen en zeggen en wat ik zeker niet mocht vergeten. Me tips geven voor mijn kledij en haarstijl. En natuurlijk hoe ik moest praten met de mensen die op het feest zouden zijn.
“Natuurlijk ben ik in staat om te werken,” snauwde ik tegen Hermelien, “denk je dat ik invalide ben omdat ik ga trouwen ofzo.” Voegde ik er iets rustiger aan toe.
“Nee, ik denk dat je hoofd hier niet naar staat. Je staat op het punt om je leven te vergooien, weet je wel?” probeerde Hermelien alweer.
Ik probeerde me sterk voor te tonen aan de buitenwereld, maar binnenin was ik een wrak. Ik voelde me alles behalve goed. Overmorgen zou mijn hele bestaan beslist worden door Sawyer en Alex en moest ik gewoon doen wat zij me vertelden.
“Ik doe wat het beste is voor mezelf.” Antwoordde ik zwak en probeerde mijn gedachten bij mijn werk te houden. Ik wist dat ik allang niet meer verborg dat het Sawyer zijn keuze was dat ik met Alex zou gaan trouwen. Ze had het toch al door dus waarom zou ik het nog langer moeten verbergen.

Ook deze morgen was er een hele heisa in het St. Holisto. Iedereen liep door elkaar en praatten enorm luid alsof ze elkaar niet gewoon konden verstaan. Konden ze niet op een gewone manier met elkaar spreken?
Ik greep vermoeid naar mijn hoofd en probeerde die vele stemmen uit mijn hoofd te houden. Maar dat werkte niet. Ik kon wel in huilen uitbarsten. Het voelde alsof ik niet eens meer bestond. Ik zat wel op mijn kleine bureautje, maar diep ik mezelf wist ik dat ik daar niet moest zitten. Dat ik allang in het buitenland moest zijn en me verschuilen voor iedereen die mijn leven in eigen handen wilde nemen.
Ik stond op het punt om mijn hart te luchten bij Hermelien, maar hield alles maar voor mezelf. Ik kon het niet vertellen. Wat moest ze wel niet denken? Ik had niet eens de kracht om van huis weg te lopen. Maar niemand wist dan ook de redenen die me aan dat vervloekte huis bonden. Misschien zouden ze het dan wel begrijpen. Maar ik had de moed niet om Hermelien alles duidelijk te maken.

“Jij doet gewoon wat Sawyer denkt dat goed voor je is! Maar dat is het helemaal niet, Liana. Denk alstublieft even aan jezelf. Ga gewoon weg. Ga naar Ilana. Zodat je, je eigen leven terug onder controle krijgt.” Zei Hermelien.
“Ik kan niet weglopen. Hij zou me toch vinden. Hij weet dat ik naar Ilana zou gaan of naar één van mijn andere vrienden.”
“Blijf dan in de buurt van mensen waarbij hij je niets kan doen. Verlaat hen allemaal, Liana. Doe het dan voor Ilana en mij als je het niet voor jezelf doet.”
“Houdt erover op. Ik ga daar niet weg. Ik kan niet.”
“Maar je kunt het wel.” Zei Hermelien wanhopig.
Ik voelde tranen opkomen en wenste dat ze er gewoon over ophield. Ik had helemaal geen zin om ook op mijn werk lastig gevallen te worden en overrompeld te worden met al die onzin. Ik probeerde sterk te blijven, maar als iedereen de hele tijd zo”n gesprekken ging voeren, lukte me dat niet.
“Houdt erover op, Hermelien. Ik heb hier echt geen zin in.” Zei ik met een droge keel en keek met een betraand gezicht omhoog, naar Hermelien.
Ze schrok toen ze mijn gezicht zag en stond recht. Ze trok me aan mijn arm overeind en dwong me naar de uitgang te lopen.
“Laat het nou zo, Hermelien.” Zei ik vermoeid, maar stribbelde niet tegen. Ik had daar ook de kracht niet meer voor.
“Kom.” Zei Hermelien simpel.

Ze leidde me naar één van de steegjes die ik kende van na mijn werk. Ik bekeek de vuile, donkere bakstenen die de huizen vormden aan mijn beide kanten. Het was vast geen te propere buurt en het barste er vast van de slechte mensen. Sawyer zou hier dus vast op zijn plaats zitten.
Hermelien stopte aan het einde van het steegje en nam mijn beide handen vast waarna ik een beklemmend gevoel kreeg. Ik kreeg haast geen adem meer, maar probeerde niet ik paniek te raken en concentreerde me. Ik was nooit goed geweest in verdwijnselen en verschijnselen en had ook nooit gewend geraakt aan dat stomme gevoel.
Na een aantal seconden vloeide het beklemmende gevoel weg en stond ik midden in een witte, gepoetste keuken. De keuken was betegeld met kleine steentjes. Er stond een hoge, lichtbruine houten tafel in het middel van de keuken waarop een fruitmand stond.
“Waar zijn we?” vroeg ik en ging met mijn handen over mijn armen. Door Hermelien haar haast, was ik mijn jas vergeten in het St. Holisto. Ik had enkel een dun pulletje aangetrokken en het was hier niet zo warm.
“Ik mijn appartement.” Antwoordde Hermelien, “je kunt in de sofa plaatsnemen. Ik zet even koffie.”
Ik deed wat me gezegd werd en ging in de sofa zitten. Ik bekeek het appartementje van Hermelien even en het viel me op dat je hier totaal niets kon opmerken wat met toverij te maken had. Hermelien en Ronald kregen vast nogal vaak Dreuzels op bezoek. Of misschien wilden ze hun leven zo simpel mogelijk leidden.
De woonkamer was pastelkleurig en er stonden moderne meubelen. Op de vloer lag er zoals bij ons een tapijt en er hingen een aantal foto”s aan de muur. Op één van de foto”s stond Hermelien, Ronald en Harry Potter. Hij was vast getrokken na hun laatste jaar op Zweinstein. Ze zagen er alle drie blij uit en zoals bij de Dreuzels bewoog de foto niet.
Midden in het salon stond een laag, houten, maar ook modern tafeltje. Op de tafel stond een vaas met een groot boeket verschillende rozen. Er zaten rode, witte, gele en ook blauwe in met een aantal gewone grote bladen.
Ik herinnerde me dat ik in mijn vroegere huis een blauwe roos had laten opdrogen en in mijn kamer had liggen. Maar ik was vergeten om ze mee te nemen.
Er was ook een mooie open haard zoals in vele tovergezinnen. Op de houten boord boven de haard stond een klein potje en ik vermoedde dat daar brandstof in verborgen zat. En ook daar stonden verschillende foto”s van de drie vrienden, maar op verschillende foto”s stonden nu ook andere mensen afgebeeld. Zoals een roodharig meisje waarvan ik vermoedde dat het Ronalds zusje moest zijn. Links van de haard was het raam, maar dat zat nu verborgen achter een koppel, mooie lichtgroene gordijntjes.
Achter de sofa waarin ik mij bevond waren twee deuren. Op de ene deur hing een zilveren kaartje waarop “wc” stond gedrukt en op de andere deur hing er een zelfde kaartje waarop “badkamer” stond.

“Alstublieft.” Hermelien gaf me een kopje koffie met een lepeltje en plaatste een zilveren potje met suikertjes en een kannetje met melk op de tafel.
“Wil je er een koekje bij?” vroeg Hermelien vriendelijk. Ze wilde vast dat ik even een leuke tijd had, maar ze kon er niet veel aan veranderen.
“Nee, dank je.” Antwoordde ik en nam een klein slokje van mijn kopje koffie. Meteen voelde ik me een stuk slaperiger dan voor ik van de koffie had gedronken.
“Wat heb je hier in gedaan?” vroeg ik en gaapte met mijn hand voor mijn mond.
“Een slaapmiddeltje.” Zei Hermelien rustig en doopte een suikertje in haar kopje koffie en stak het in haar mond.
Mijn ogenleden werden zwaar en Hermelien nam het kopje koffie uit mijn handen om te voorkomen dat ik het liet vallen op het tapijt.
Het enige wat ik daarna nog zag, was dat Hermelien naar de open haard liep en een beetje brandstof nam.

“Ron, waar kan ik Blaise vinden?” vroeg Hermelien haastig wanneer ze het kantoor van haar vriend had bereikt. Ze ademde zwaar en leunde even voorover om op adem te komen.
“Op de derde verdieping denk ik. Waarom heb jij Blaise nodig?” vroeg Ron verbaasd.
“Dat leg ik later nog wel uit.” Zei Hermelien gehaast en liep alweer naar de lift en drukte met veel geweld op het knopje.

“Excuseer meneer, waar kan ik Blaise Zabini vinden, alstublieft?” vroeg Hermelien snel, maar beleefd aan een deftige man op de derde verdieping.
“Op het einde van deze gang. De rechtse deur.” Antwoordde de oude man met een lage, maar trotse stem. De gang waar hij naar wees zag er al even druk uit als haar eigen werk. Er liepen even deftige mannen als deze voor haar, maar er liepen ook mensen tussen die in gewone dagdagelijkse kledij naar het werk gingen.
De man voor Hermelien hield zijn mantel dicht tegen zich aan en liep snel terug verder. Blijkbaar was hij net zoals Hermelien in een haastige bui.
Ze liep tot het einde van de gang die de man had aangewezen en opende zonder kloppen de rechtse deur.
Ze kwam terecht in een rommelig, redelijk groot kantoor met vele hoge kasten waarvan sommige schuiven openstonden. Niet alleen Blaise was aanwezig in het kantoor, maar ook Draco Malfidus.
Hij keek een moment lang vijandig naar Hermelien, maar zweeg gewoon. Wat niet van zijn gewoonte was.
“Blaise, ik wil je alleen spreken.” Zei Hermelien streng en keek hem strak aan.
Zowel Blaise als Draco trokken een wenkbrauw omhoog en keken Hermelien nogal arrogant aan.
“En waarom dan wel?” vroeg Blaise.
“Het gaat over Liana.” Was het korte antwoord van Hermelien.
Draco keek Blaise veelbetekenend aan en verliet toen het kantoor.
“Vertel eens. Wat scheelt er?” vroeg Blaise onverschillig. Hij kende Hermelien amper en wilde dus niet dat ze hem ging zien terwijl hij overbezorgd was. Maar binnenin kookte hij van nieuwsgierigheid en wilde hij gewoon naar het St. Holisto om te zien wat er scheelde. Om te zien of alles in orde was met Liana. Of ze hem niet nodig had.
“Ik wil dat Liana bij jullie thuis weggaat.” Zei Hermelien en plaatste haar handen in haar zij.
“Pardon? Weet je wel wat je zegt?” reageerde Blaise meteen.
“Ik weet heel goed wat ik zeg. Dat meisje gaat eronderdoor gaan als ze nog langer in dat stomme huis van jou blijft!” riep Hermelien en porde Blaise in zijn borst met haar vinger.
“Ze kan niet weg. Mijn vader vindt haar heus toch wel terug.”
“Ze kan het op z”n minst proberen en jij moet haar daarmee helpen.”
“Als ze wegloopt en hij vind haar, gaat haar leven nog tien keer erger zijn dan nu! En ik kan haar niet helpen. Ik heb alles gedaan wat ik kon. Dacht je dat ik nog nooit op het idee was gekomen om haar bij ons weg te krijgen?”
“Maar je moet haar helpen!”
“Dat heb ik geprobeerd! Waar is ze nu?” vroeg Blaise.
“Bij mij thuis. Ik heb haar een slaapmiddeltje gegeven.” Zei Hermelien zacht. Ze wilde haar vriendin helpen, maar ze wist niet hoe. Ze stond hulpeloos tegenover Liana”s broer die haar blijkbaar ook niet kon helpen.
“Kan ik meekomen naar je huis?” vroeg Blaise rustig aan Hermelien die zenuwachtig heen en weer wiegde op haar benen. Jarenlang had ze Draco en zijn vrienden gehaat, maar Blaise bleek nog niet zo erg te zijn. Net zoals Liana had gezegd.
“Ja, natuurlijk. Maar kan dat wel met je werk?” vroeg Hermelien die nog altijd even zenuwachtig was.
“Konden jullie zomaar weg op het werk?” vroeg Blaise nu aan Hermelien.
Ze dacht na. Ze hadden helemaal geen toestemming gevraagd om te mogen vertrekken. Ze hadden het gewoon gedaan. Hermelien schudde haar hoofd. “Ik trok Liana overeind en we zijn gewoon vertrokken.”
Blaise knikte ten teken dat hij het begreep. Hij gooide de balpen die hij al de hele tijd in zijn hand had op tafel en verliet samen met Hermelien het kantoor. Buiten op de gang stond Draco nog steeds te wachten.

“Waar denk jij heen te gaan?” vroeg hij verward aan Blaise en negeerde Hermelien volkomen.
“Ik moet naar Liana.” Zei Blaise snel.
“En het werk dan? Tien minuten geleden zei je nog dat je verzoop in het werk.” Ratelde Draco op.
“Ik moet gewoon gaan, Draco. Neem het even voor me over.”
Hermelien, Draco en Blaise waren inmiddels al aan de lift aangekomen waarnaast de haarden waren. Hermelien keek naar de twee jongens die nog steeds een discussie voerden.
“Ben je zover?” vroeg Hermelien fronsend aan Blaise.
“Neem gewoon voor één keer mijn werk over. Dit is de eerste keer dat ik je iets vraag, Draco. Doe het dan ook gewoon.” Mompelde Blaise dicht tegen Draco zijn oor.
Draco keek hem nog enkele tellen nijdig aan, maar knikte toen kort en de gang terug in naar Blaise zijn kantoor.
Hermelien nam een beetje brandstof en gooide die in de vlammen waarna deze groen kleurden. Ze keek nog een keer over haar schouder en zag een lange rij achter Blaise staan; mensen die ook via de haard naar huis wilden of ergens anders naar toe moesten voor hun werk. Ze gaf een klein papiertje aan Blaise waarop haar adres te lezen was. Ze ging in de vlammen staan en riep haar eigen adres waarna ze rondtollend verdween.

Mijn hoofd barste bijna van de hoofdpijn. Ik kreeg mijn ogen amper open dus hield ik ze maar gesloten. Ik lag op mijn zij op een kleine oppervlakte dus kon dit onmogelijk mijn bed voorstellen. Ik probeerde te luisteren of ik iets hoorde, maar het enige wat ik mogelijk achtte te horen, was gewoon geruis wat waarschijnlijk ook nog afkomstig was van mijn oren. Ik wilde naar mijn hoofd grijpen, maar mijn handen en armen wilden precies niet meer meewerken. Ik probeerde aan iets anders te denken dan aan de pijn, maar zo simpel was dat nu ook weer niet. Ik wilde mijn lichaam zich laten ontspannen, maar ook dat was moeilijk. Ik voelde een traan langs mijn slaap rollen, maar ik kon mijn hand er niet toe zetten om hem weg te vegen. Maar dat leek niet meer nodig.
Het eerste teken dat ik kreeg van leven in mijn omgeving, was dat een vreemde hand de traan wegveegde die net wegrolde en bijna in mijn donkerblonde haar was terecht gekomen. Ik wilde mijn ogen openen en kijken wie het was, maar ik kon het niet. Noch kon ik die persoon zijn hand vastnemen om te laten weten dat ik wist van zijn of haar aanwezigheid. Ik kon me amper herinneren wat er was gebeurd vooraleer ik in deze wazige toestand beland was. Ik herinnerde me mijn moeder, Sawyer en Blaise, maar voor de rest was alles even weg. Misschien was dat wel een teken dat mijn leven niet veel voorstelde.

“Liana? Ik weet dat je het misschien niet apprecieerde dat Hermelien je een slaapmiddeltje heeft gegeven, maar misschien is het wel goed voor jou dat je even goed slaapt of gewoon even rust.”
Ik had een vaag gevoel dat het Blaise was die tegen me aan het praten was en ik wilde zeggen dat ik het niet erg vond dat ik even geslapen had, maar ik wilde nu echt wel terug mijn lichaamsfuncties terugkrijgen.
“Ik weet niet of je me kunt horen en of je al wakker bent, maar ik wilde je toch even zeggen dat ik al het mogelijke gedaan heb om deze situatie tegen te houden. Je weet het misschien niet, maar het is echt wel zo. Ik geef om jou, Liana. We hebben mooie momenten beleefd, maar ik heb je op sommige momenten ook moeten helpen en troosten. Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik weet zeker dat ik die momenten nooit meer vergeet. Niet hoe jij in het begin zo afstandelijk deed, maar zeker ook de momenten niet in je kamer en in die van mij. Hoe we elkaar steeds met ons hoofd boven water hielden, maar soms ook wel eens niet nadachten over de gevolgen van de dingen die we uitspookten.”
Ik voelde hoe Blaise met zijn hand door mijn haren ging en dacht even iets nats op mijn wang te voelen wat niet van mij afkomstig was.
“Ik hou van je, Liana. Wat er ook gebeurd of wat er ook van je verlangt wordt, ik hou van je en dat zal altijd zo blijven.” Zei Blaise en gaf me een kus op mijn voorhoofd.

“Ik neem haar mee naar huis.” Zei Blaise tegen Hermelien. Ze bevonden zich beide in de hal van het luxueuze appartement en waren het opnieuw niet met elkaar eens. Ook in de hal was er een deur met een zilveren kaartje waarop “slaapkamer” op gedrukt stond.
“Ik denk er nog niet aan. Ik heb haar hier eindelijk gekregen, ik laat haar niet gaan!” zei Hermelien luid terwijl ze wild met haar armen door de lucht bewoog.
“Ik laat haar evenmin gaan. Ik neem haar dus mee! Jij kan daar niet tegenin gaan. Je kunt haar niet verbieden om naar huis te gaan.”
“Ze wilt helemaal niet naar huis!”
“Denk je dat ik haar naar dat huis wil laten gaan?” vloog Blaise plots uit tegen Hermelien, “denk je echt dat ik haar wil zien trouwen met één van mijn vroegere, beste vrienden?” ging Blaise verder die duidelijk zijn geduld begon te verliezen. “Nee, ik zou haar het liefst zo ver mogelijk uit hen buurt houden! Ik wil haar gewoon veilig hebben, in een leuk huisje, samen met mij. Waar we gelukkig zouden kunnen zijn. Maar nee, ik móet haar afgeven. Maar daar begrijp jíj niets van, Hermelien. Je hebt helemaal geen idee waarin ze is verzeilt geraakt. Dus bemoei je er dan ook niet mee!”
Hermelien keek hem geschrokken aan en deed een stap achteruit.
“Je houdt echt van haar.” Zei ze verbaasd alsof dat nu pas tot haar doordrong wat waarschijnlijk ook zo was.
“Natuurlijk hou ik echt van haar. Wat dacht je dan? Dat ik dit alles doe voor mijn plezier? Over twee dagen verlooft ze zich met Alex en daar kunnen jij noch ik iets aan veranderen, hoe graag we het ook zouden doen.”

Ik lag nog steeds oncomfortabel op die kleine ruimte en hoorde hoe Blaise ruziemaakte met Hermelien terwijl ik niets kon zeggen om hen het zwijgen op te leggen en me gewoon moest laten doen.
Het deed me aan de ene kant goed om uit Blaise zijn mond te horen hoe bezorgd hij wel niet was om mij, maar aan de andere kant was dat een reden om niet te accepteren dat ik met Alex moest trouwen en dat maakte het veel moeilijker dan dat het zou zijn. Blaise hield van mij en ik hield van hem!
Wanneer ik niemand zou hebben waarvan ik hield zou het misschien gemakkelijker zijn op te accepteren dat ik met iemand moest trouwen waarvan ik niet hield. Misschien zou ik dan zelfs van die persoon kunnen houden. Maar het was totaal niet zo.
Ik kon de persoon waarvan ik hield toch niet zomaar laten weglopen, of wel? Moest ik Blaise laten voor wat hij was en het beste van mijn leven maken zoals ik er nu voor stond? Zou alles dan gemakkelijker gaan?

In dat kwartier dat ik alleen was, waren al mijn herinneringen van mijn leven teruggekomen en wist ik alweer waarom ik daar lag. Hoe graag wilde ik Blaise niet vertellen hoe graag ik hem zag. Hoe graag wilde ik niet dat hij me opnieuw in zijn armen nam en me allerlei leuke dingen vertelde.

“Waarom moet ze persé met Alex trouwen?” vroeg Hermelien aan Blaise die al iets rustiger in de sofa plaats wilde nemen. Hermelien bracht ondertussen de koud geworden koffie, met slaapmiddel, van Liana weg en bracht twee nieuwe kopjes mee voor zichzelf en Blaise.
Ik voelde hoe Blaise mijn bovenlijf iets optilde en hoe hij me terug liet zakken op zijn schoot.
“Ik weet niet waarom mijn vader Alex heeft gekozen. Hoe ben jij er eigenlijk achter gekomen dat het niet Liana”s keuze was?” vroeg Blaise geïnteresseerd aan Hermelien.
“Weet ik niet. Toen Liana me die uitnodiging gaf, dacht ik meteen aan Ilana. Zij werkt ook bij ons, maar op een andere afdeling dus zien we haar niet zoveel.
Ik ging op een dag naar haar toe. Zonder iets te zeggen over Alex hoorde ik haar uit over de band tussen Liana en jij en ze vertelde me dat jullie behoorlijk veel met elkaar omgingen. Ze vertelde me ook over de uitstapjes van jou en Liana met jullie vrienden. Naar het schijnt zag ze Liana een aantal keer naar jou kijken op een manier die niet gebruikt wordt onder een normale broer/zus band. En wanneer je dat combineert met het feit dat ze zou gaan trouwen met Alex was niet erg logisch. Dus ben ik die avond naar jullie huis gekomen om iets meer te weten te komen, maar dat had ik waarschijnlijk beter niet gedaan.” Vertelde Hermelien.
Blaise had geïnteresseerd zitten luisteren, maar hij was niet de enige.
Ik was ook wakker, maar dat had ik nog steeds niet kunnen laten weten. En ik vond er ook niets aan dat ze zomaar over mij aan het praten waren. Zou Hermelien eigenlijk niet weten dat ik bij bewustzijn zou zijn? Per slot van rekening had zij me dat drankje gegeven.

“Alex had gewoon gehoord dat jij zei tegen Liana; “Ik wil je gewoon helpen”. En blijkbaar had hij meteen al door dat jij wist hoe de vork in de steel zat.”
Hermelien knikte gewoon, maar sprak niet meer.

Ik probeerde me opnieuw te bewegen en tot mijn vreugde lukte het deze keer wel. Ik opende mijn ogen millimeter voor millimeter en zag Hermelien in de sofa voor me zitten.
“Ik ga wel even naar de keuken ofzo.” Zei Hermelien en vertrok uit de woonkamer van het gezellige appartementje.
“Liana?” vroeg Blaise voorzichtig, “je bent wakker.” Zei hij met een glimlach.
“Ja.” Antwoordde ik zacht. Mijn stem was blijkbaar nog niet wat het moest zijn.
“Hoe gaat het?” vroeg Blaise zacht terwijl ik me op mijn rug legde in plaats van op mijn zij want mijn gewrichten deden behoorlijk pijn van zo te liggen.
“Het gaat wel.” Zei ik opnieuw zo zacht als daarnet. Ik moest omhoog kijken en zo zag hij er precies nog knapper en leuker uit, maar dat was vast verbeelding.
“Hoe lang heb ik hier gelegen?” vroeg ik.
“Een klein uurtje.” Antwoordde Blaise en ging met de achterkant van zijn hand over mijn wang. Ik genoot van zijn aanraking en sloot mijn ogen even om dit moment vast te houden in mijn gedachten.

“Ik hou van je Blaise.” Zei ik plots. Ik wist gewoon dat ik het moest zeggen.
“Weet ik. En ik hou ook van jou.”
Ik ging rechtop zitten waarbij mijn hoofd enkele seconden draaide en keek hem pijnlijk aan. De gedachte dat ik dit over twee dagen niet meer ging kunnen doen, was ondraaglijk.
Ik verborg mijn gezicht in zijn hals en legde mijn armen om hem heen. Ik wilde hem niet kwijt. Hij had altijd voor mij gezorgd wanneer dat nodig was.
Blaise ging met zijn hand over mijn rug en fluisterde lieve woordjes in mijn oor. Ik wilde dat ik daar voor eeuwig kon blijven zitten. In de armen van Blaise. Maar mooie liedjes duren niet lang. En ook dat moment ging snel voorbij. Na nog een half uurtje met Hermelien en Blaise te hebben gepraat, zei Blaise dat we naar huis moesten gaan.
Hermelien wilde terug protesteren, maar ik schudde mijn hoofd.
“Je hoeft je geen zorgen te maken.” Zei ik tegen haar en hield daarna Blaise stevig vast wanneer hij samen met mij verdwijnselde naar huis.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 26

“Hoi mam.” Zei ik gemaakt opgewekt tegen mijn moeder wanneer ik de woonkamer in liep. Ik zette mijn werktas naast de sofa. Ik had hem dan wel niet gebruikt vandaag, maar dat wisten zij niet. Zolang ik hem bij me had, konden ze van alles denken.
Mijn moeder en Sawyer zaten samen in één van de sofa”s te praten. Het was er lekker warm door de open haard.
“Hey, meisje. Ben je nu al thuis?” vroeg mijn moeder en glimlachte naar me. Ik voelde even een steek door mijn hart gaan als ik haar zo zag glimlachen. Ze zag er zo gelukkig uit en deed vast haar best om het voor mij ook leuk te maken.
“Ja, Blaise is me komen ophalen op mijn werk en ik mocht vroeger naar huis.” Antwoordde ik.
Ook Sawyer knikte even als begroeting. Ik glimlachte enkel naar hem en ging toen aan de grote tafel zitten.
Er stond een groot boeket verschillende bloemen op tafel die ik die morgen niet gezien had. Waarschijnlijk had Sawyer ze cadeau gedaan aan mijn moeder. Hij gaf haar de laatste tijd veel geschenkjes.
Ik nam mijn tas van de grond en nam er een stapel papieren uit. Ik had helemaal geen zin om te werken, maar het kon niet anders. Als ik mijn werk wilde behouden, zou ik me vanaf nu een beetje meer moeten inzetten want Hermelien kon me niet blijven dekken. Ik had die hele week nog maar een anderhalve dag gewerkt en die dag had Hermelien me er letterlijk weggesleurd. Ik had dus, met andere woorden, nog niet veel uitgespookt.
“Hoe was het op je werk?” vroeg mijn moeder geïnteresseerd en kwam bij mij aan tafel zitten. Net zoals altijd had ze een lang gewaad aan. Die dag was het een donkergroen gewaad die perfect kleurde met haar blauw-groene ogen.
“Vooral druk,” antwoordde ik zacht, “maar het is niet zo dat ik het niet aan kan.”
Mijn moeder knikte en keek op mijn papieren.
“Wat moet je doen?”
“Sinds wanneer ben jij zo geïnteresseerd in mijn werk?” vroeg ik iets luider dan daarnet. Ik kon me onmogelijk concentreren op mijn werk als zij de hele tijd stomme vragen ging stellen.
“Mag ik niet weten wat mijn dochter elke dag doet?”
“Ik moet veel verslagen schrijven over de patiënten die ontslagen zijn uit het St. Holisto, maar ook mensen die overleden zijn. En het gebeurd dat ik de boekhouding moet bijhouden enzo.”
“En dat moet jij allemaal alleen doen?” vroeg mijn moeder afkeurend.
“Doe er nou niet zo moeilijk over! Hermelien doet net hetzelfde als ik dus ik moet het niet alleen doen!”
“Ja, oké je moet daarom niet zo snauwen, hoor.” Merkte mijn moeder snibbig op.
“Laat me dan toch gewoon doen. Je begrijpt dit toch niet.”
“Waar is Blaise?” vroeg Sawyer vanuit het salon om de discussie tussen mijn moeder en mijzelf af te sluiten.
“Ik denk dat hij meteen naar boven is gegaan.” Zei ik iets luider zodat hij me zeker zou horen.
“Moet je nog iets doen tegen zondag?” vroeg mijn moeder terug op haar zachte en vriendelijk toon.
“Nee, ik denk het niet. Wat eten we vanavond?”
“Sawyer en ik aan uiteten dus je zult samen met Blaise moeten beslissen wat jullie willen klaarmaken. Je kunt misschien Alex uitnodigen om te komen eten. Dat wordt vast gezellig.”
“Ja, inderdaad. Ik zie nog wel wat ik doe. Ik zou graag vroeg gaan slapen; ik ben nogal moe.”
Ik moest er niet aan denken om Alex uit te nodigen. Alsof ik hem nog niet genoeg zag. Blaise en ik zouden het zo ook wel gezellig hebben.
“Zie je wel dat je werk je overbelast.”
“Dat doet het niet, moeder. Is het niet normaal dat een mens moe is na het werk? Iedereen heeft dat wel eens.”
Mijn moeder antwoordde niet meer en ging terug in de salon, bij Sawyer, zitten. Ik wist dat ik hier niets meer kon doen dus nam ik mijn boeltje maar en ging naar mijn kamer.
Daar kon ik ongestoord verder werken zonder dat er iemand vervelende vragen ging stellen. Mijn moeder wist niet eens waarover ze sprak en toch probeerde ze zich ermee te bemoeien.
Toen ik in mijn kamer aankwam, ging ik rustig op mijn bureaustoel zitten en legde alles wat ik nodig had op mijn bureau zelf. Maar al van voor ik begonnen was met lezen, wist ik dat het geen zin had. Ik zou me hier toch niet kunnen concentreren.
Ik leunde vermoeid in mijn bureaustoel en voelde hoe hij achterover plooide. Gelukkig was hij het gewoon dat ik er zo in zat en na Alex zijn bezoekje erin, was hij er nog erger aan toe.

“Hey.” Hoorde ik zacht tegen me zeggen wanneer ik mijn ogen opende. Ik keek verward om me heen en wreef in mijn ogen met mijn de knokkels van mijn hand. Ik lag met mijn hoofd bovenop de bladen die ik normaal al had moeten doornomen hebben. Één ervan kleefde zelfs half aan mijn wang wanneer ik iets rechter ging zitten.
“Hoe laat is het?” vroeg ik slaperig en wreef nogmaals in mijn ogen.
“Bijna acht uur,” antwoordde Blaise, “Marcia en Sawyer zijn al vertrokken naar het restaurant, als je het zou willen weten.”
Ik glimlachte gewoon ten teken dat ik het begrepen had.
“Ik moet je wel nog iets zeggen. Je moeder wist dat je Alex niet zou uitnodigen dus heeft ze het zelf gedaan. Ik denk dat hij over een goed uur zal aankomen.” Zei Blaise en ging met de rug van zijn hand over mijn wang.
“Maar ik heb een brief geschreven naar Anton, Jean, Draco en natuurlijk Ilana, Charissa en April. Ik weet dat je er graag Silke, Britney en Hermelien ook had bijgewild, maar het is niet verstandig om zoveel vriendinnen hierheen te laten komen omdat het misschien uit de hand zou lopen. En Hermelien heb ik niet willen vragen omdat ze nu eenmaal een modderbloedje is.”
“Wat hebben jullie toch tegen zulke mensen? Hermelien kent waarschijnlijk meer spreuken dan Alex zelf.” Ging ik tegen Blaise in.
“We hebben nu geen tijd om te discussiëren, Liana. We hebben nog een uur de tijd om iets eetbaars in elkaar te steken en om op te eten natuurlijk.” Zei Blaise op een enorm rustige manier.
“Kom, we gaan naar beneden.” Zonder op antwoord te wachten, liep Blaise mijn kamerdeur al uit en niet veel later hoorde ik zijn voetstappen op het tapijt in de gang.
Ik draaide met mijn ogen en ging hem schoorvoetend achterna. Ik was blij geweest dat ik de keuze had om Alex uit te nodigen of niet, maar blijkbaar was mijn moeder me terug te slim af geweest. Hopelijk zou hij niet te lang blijven, maar ik wist dat dat onzin was.
Hij ging me vast willen kwellen zolang hij maar kon. Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat Blaise hem wel weg zou krijgen.

“Wat wil je eten?” vroeg Blaise die in de voorraadkasten aan het neuzen was of er iets lekkers in huis te vinden was.
“Pff, moet ik dat beslissen? Wat als jij het niet lekker vindt?” mopperde ik en legde mijn hoofd op de keukentafel.
Ik was meteen gaan zitten vanaf het moment dat ik de keuken was ingetreden. Ik voelde mijn ledematen amper. Ik had zo het gevoel dat dat stomme drankje van Hermelien nog in mijn lichaam huisde.
“Komaan Liana. Een beetje meer energie, alstublieft. Ik wil niet de hele avond doorbrengen met een persoon die half gedrogeerd rondloopt, hoor.”
Ik ging meteen rechtop zitten.
“Dank je wel, Blaise. Dat is heel vriendelijk van jou,” zei ik beledigd, “trouwens, je hoeft niet bang te zijn dat je je gaat vervelen. Er gaan vier van je vrienden op bezoek komen, drie aantrekkelijke meiden en je kunt beginnen wennen aan je toekomstige schoonbroer.”
“Om te beginnen komen er maar drie vrienden van mij; één van de vier behoort namelijk niet meer tot mijn vriendenkring. Ten tweede ben ik elke dag in de buurt van een aantrekkelijk persoon, “ hij kwam achter me staan en streelde mijn hals, “en ten derde moet ik niet verder wennen aan mijn “toekomstige schoonbroer” want ik ken hem namelijk al meer dan acht jaar.”
Ik glimlachte bij het horen van zijn uitleg. Ik stond recht en legde mijn armen om zijn hals.
“Je hebt volkomen gelijk, broertje.” Zei ik zacht en voelde hoe hij zijn armen om mijn heupen legde.
“Broertje? Ik dacht dat ik hier nog altijd de oudste was.” Zei Blaise lachend.
“Ja, maar ik ben degene met het meeste verstand.” Antwoordde ik met dezelfde manier.
“Oja? Denk je dat?” lachte Blaise.
“Nee, dat weet ik zeker.”
Ik zag Blaise zijn grijns vergroten en voelde hoe hij me opnieuw begon te kietelen zoals die keer op mijn bed.
“Nee, Blaise stop! Ik kan daar niet tegen!” riep ik uit en zakte op mijn knieën om hem van me af te krijgen.
In tegenstelling tot de vorige keer stopte Blaise vrijwel meteen.
“Ik heb besloten wat we zullen eten!” riep ik tegen Blaise, maar bleef op de grond zitten. Blaise zijn armen zaten nog steeds rond mijn lichaam zodat we in een vreemde omhelzing op de grond zaten.
“Wat dan?” vroeg Blaise.
“We kunnen pizza laten brengen.” Zei ik met een grijns.
“Pizza?”
“Ja, pizza. Dat is een rondvormig – “ begon ik uit te leggen, maar werd onderbroken.
“Ik weet heus wel wat pizza is, hoor Liana,” Zei Blaise op een iets hardere toon dan dat hij anders tegen mij sprak, “ik wil gewoon niet dat we zo”n Dreuzeldingen gaat eten. Kun je niets anders bedenken?”
Ik liet mijn lip hangen en trok een puppygezichtje om hem te doen bezwijken.
“Oh oké oké. Maar jij moet die gast tot hier laten komen.”
“Geweldig.” Riep ik en liep snel naar mijn kamer om mijn gsm te halen. En natuurlijk moest ik ook het geplastificeerd papiertje meenemen waar het telefoonnummer opstond. En je kon er ook de verschillende soorten pizza”s op vinden.
Ik liep terug naar beneden, maar Blaise was niet meer te vinden in de keuken dus ging ik naar de woonkamer waar hij rustig in de sofa. Ik plofte naast hem neer en meteen legde hij zijn arm om me heen.
“Zo, welk één wil je? Met extra kruiden; Met spek en eieren; Met salami –“ somde ik op.
“Doe maar een gewone met groenten en tomatensaus. Zo simpel mogelijk.”
“Oké.”
Ik liep naar de hal om naar de pizzahut te bellen, zoals de Dreuzels het noemden. Na amper vijf minuten was ik al terug in de woonkamer en zat ik al lekker tegen Blaise aan met mijn benen opgetrokken op de sofa.
“Het kan nog een goeie twintig minuten duren vooraleer hij hier is met de pizza”s. Hopelijk komen ze niet te vroeg.”
“We gaan wel zien hoe het loopt. Wil je iets drinken? Ik denk dat vader hier nog een goede fles rode wijn heeft staan.” Zei Blaise.
“Ik zou me niet graag bezatten, schat. Ik wil mijn gedachten erbij houden wanneer Alex hier is. Stel je voor dat ik anders dingen ga doen dat ik absoluut niet wil.” Ik trok een gezicht waardoor Blaise luidop lachte.
“Ik zou je inderdaad ook niet in zijn armen willen zien liggen.”
Ik glimlachte licht. Hij wilde me niet in zijn armen zien, maar over twee dagen was ik met hem verloofd en ging Blaise me moeten laten gaan.
“Waar denk je aan?” vroeg Blaise zacht in mijn oor.
“Oh, nergens aan,” zei ik lief terug, “ik denk dat ik toch maar een glaasje ga meedrinken.”
“Ben je zeker? Ik wil je heus niet dwingen om een glas wijn te drinken hoor, Liana.”
“Weet ik toch.” Ik ging recht zitten en drukte mijn lippen op die van Blaise.
Blaise legde zijn hand in mijn hals en kuste me hartstochtelijk terug. Na vijf minuten ging ik terug liggen, maar dat was niet van lange duur. Blaise stond namelijk recht om twee glazen uit de vitrinekast te nemen met een fles wijn.
“Je drinkt het best op je gemak uit hé schat. Ik wil niet dat je hier straks op je hoofd staat.” Zei Blaise enigszins bezorgd en gaf mij mijn glas.
“Ik weet heus wel hoe ik moet drinken hoor, Blaise. En trouwens; straks ga ik een hele pizza eten dus dan gaat het vast niet erg zijn.” Stelde ik hem gerust.
“Ik heb eigenlijk wel honger.” Zeurde Blaise.
“Blaise, over vijf minuten heb je je pizza. Nog even geduld, alstublieft.” Zei ik en porde hem, maar dat leverde mij ook een blauwe plek op. Maar dat besefte hij waarschijnlijk niet. Hij had geen besef van zijn eigen kracht, dacht ik.
Ik nam een grote slok uit mijn glas en zette het terug op de grond zodat ik niet naar het salontafeltje zou moeten stappen. Ik legde mijn hoofd op de benen van Blaise en keek dromerig naar de vlammen in de open haard die vrolijk opflakkerden in deze koude winterdagen.
De haard was de enige lichtbron hier in de woonkamer wat een schemerig effect opleverde. Het was vast romantisch geweest, moest de gedachte niets steeds in mijn hoofd hebben gespeeld dat Alex straks ging langskomen.
Nadat we nog tien minuten gezellig in de sofa hadden gelegen, was de deurbel te horen door het hele huis. Ik stond meteen recht en nam mijn handtas mee naar de hal. Terwijl ik naar de voordeur liep haalde ik mijn portefeuille al uit om de pizzajongen te kunnen betalen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 27

Ik opende enthousiast de deur en zag dezelfde pizzajongen staan als vroeger. Wanneer er bij mij thuis vriendinnen op bezoek kwamen, bestelden we vaak pizza.
De pizzajongen glimlachte lief en overhandigde me de twee grote, vierkante dozen waarin de lekkernijen zaten. Er hing een heerlijke geur rond de dozen en ik moest me bedwingen om ze niet meteen open te maken en te proeven.
“Dat is dan elf dollar vijftien.” Zei de jongen waarna ik hem het geld gaf.
Ik was blij dat ik altijd gewoon Dreuzelgeld bij me had; niemand bij ons thuis had die gewoonte en dan had ik mijn pizza wel kunnen vergeten.
“Dank u wel.” Zei ik snel en deed de deur dicht om naar de woonkamer te lopen.
Blaise en ik verorberden elk onze pizza. We hadden ook beide van de andere geproefd, maar hielden het dan toch bij onze eigen pizza. Blaise gaf toe dat het best nog lekker was en we hadden best veel plezier.
“Wat ga je zeggen wanneer ze vragen wat we gegeten hebben?” vroeg Blaise nadat we met een volle maag in de zetel lagen.
“Dat ga ik straks wel nog bedenken.” Stelde ik Blaise gerust en bleef tevreden liggen.

Tot nu toe was mijn avond perfect verlopen; ik was alleen met Blaise; ik had Blaise overtuigd om pizza te laten brengen en ik kon op mijn gemak een glaasje wijn drinken zonder dat Sawyer of iemand anders erover klaagde.
Maar wanneer ik aan Alex dacht zakte mijn humeur meteen onder nul. De eerste keren dat ik Alex had gezien, vond ik hem sympathiek, maar nu kon ik hem niet meer luchten. In plaats van iemand te zoeken waarvan hij hield, deed hij mee met Sawyer zijn stomme spelletjes. Er ging een koud gevoel door mijn hele lijf. Hij hield er evenveel van als Sawyer om mijn leven te verpesten en om te zien hoe ik eronder leed.
“Ik denk dat iedereen zo meteen gaat aankomen.” Zei Blaise.
Ik reageerde niet eens. Hij wist toch dat ik het gehoord had. Blaise begreep me beter dan wie dan ook in dit huis. Misschien zelfs beter dan dat mijn moeder me ooit had begrepen.
“Hoe denk je dat het gaat zijn?” vroeg ik zacht en keek Blaise aan.
In zíjn gezelschap voelde ik me veilig en wilde ik niets liever dan bij hem blijven en hem vasthouden. Maar wanneer ik bij Alex was, wilde ik gillen en weglopen. Gaan naar een plaats waar hij me nooit zou vinden.
“Maak je nu maar geen zorgen, ik ga nergens naartoe dus je gaat er niet alleen voor staan.” Probeerde Blaise me gerust te stellen.
“Dat is het niet. Behalve Ilana is er niemand die weet hoe het echt zit. Alex zal proberen om te laten zien dat we een echte relatie hebben.” Zei ik met een vleugje angst in mijn stem.
“Draco weet het ook.”
“Oja?” Ik kon me niet echt iets herinneren wat in die richting kon wijzen.
“Hij is toch eens binnen gekomen in mijn kamer? Die dag na je verjaardag? Hij is echt niet van gisteren hoor. Hij had ook wel door wat er scheelde en dan komt Alex met een uitnodiging af van jullie huwelijk.”
Ik dacht terug aan die ochtend; Blaise had enorme hoofdpijn en ik was zonder toestemming zijn kamer ingegaan. En toen was Draco inderdaad ook binnengekomen.
“Natuurlijk ja.”
Op dat moment ging de bel en ging er een vreemd gevoel door mijn hele lichaam. Blaise wilde opstaan, maar ik trok hem opnieuw op de sofa.
“Ik wil niet dat je die deur opent. Wie weet wat er dan gebeurd. Ik had net zo”n goede avond.”
“Liana, ik moet de deur wel openen. Stel dat het iemand anders dan Alex is. En trouwens; ik denk dat het gemakkelijker gaat worden voor jou wanneer Alex er eerst is.”
“Dat denk ik niet.”
“Jawel. En laat mijn arm nu los, alstublieft.”
Ik twijfelde nog even, maar liet hem toen toch maar los. Ik kon de persoon voor de deur er moeilijk de rest van de avond laten staan. En hoe sneller de confrontatie kwam, hoe beter. Zoals Blaise het zei.

“Hey schat.” Hoorde ik na enkele minuten al van ver.
Een rilling kroop opnieuw over mijn rug wanneer ik zijn lippen op mijn wang voelde.
“Iets drinken, Alex?” vroeg Blaise en keek vragend naar Alex die nog steeds achter mij en de sofa stond.
“Ik zie dat jullie het gezellig maken met wijn. Ik lust ook wel een glaasje. Het kan geen kwaad om mijn toekomstige vrouw te testen wat haar stijl betreft.”
“Natuurlijk ja.”
Ik hoorde aan Blaise zijn stem dat hij ook niet echt tevreden was over de manier waarop Alex sprak, maar dat was niets vergeleken met wat ik voelde.
Ik had op dat moment zin om die fles naar zijn hoofd te slingeren en om hem het huis uit te gooien. Alleen maar in zijn beurt wezen, zorgde ervoor dat ik misselijk werd.
Blaise nam een derde glas uit de vitrinekast en schonk hem met veel tegenzin vol met de laatste wijn. En daarbij was ook de fles leeg.
“Ik denk dat ik deze kartonnen dozen maar eens naar de keuken breng.” Zei ik en stond alvast recht terwijl Blaise het wijnglas aan Alex gaf.
Er hing een gespannen sfeer in de lucht, maar Alex zelf leek er niets van te merken. Maar misschien wilde hij het wel niet merken.
“Heb je daar geen huiselfen voor dan? Je kunt het vergeten dat ik elke dag de vaat doe en kleren ga wassen en –“ zei Alex met een frons naar mij gericht.
“Je hoeft niet bang te zijn, Alex. Wanneer er gewerkt wordt, doe ik het zelf wel. Dan ben ik er tenminste zeker van dat alles in orde is-“
“Liana…” begon Blaise.
“En ik denk ook niet dat ik huiselfen wil want dan ben ik verplicht om meer tijd met jou door te brengen en dat is wel het laatste wat ik wil.”
“Liana, hou je in alstublieft.”
“Wanneer ik iets om handen ga hebben, wil dat zeggen dat het een excuus wordt om jou te ontlopen.”
“Is dat wat je wilt? Mij ontlopen?” vroeg Alex rustig en nam een slokje uit zijn glas.
“Ja.” Antwoordde ik fel en stond recht.
“Daar had je dan eerder moeten aan denken,” Alex leunde met zijn handen op de sofa waaruit ik net was opgestaan en ik was blij dat dat ene voorwerp ons nog scheidde want ik had het gevoel dat hij zijn handen niet ging kunnen thuishouden, “overmorgen ben je van mij en ga je gewoon moeten doen wat ik je zeg. En of je nu huiselfen in dienst wilt of niet; dat beslis ik. Of je nu de hele dag bij mij wilt doorbrengen of niet; dat ga je met mij moeten bespreken.”
“Breng nu maar gewoon die dozen naar de keuken, Liana.” Kwam Blaise tussenbeide.
Ik keek nog een laatste keer boos naar Alex en liep toen naar de keuken waar ik al veel langer had moeten zijn. Hij was hier amper tien minuten, het was vast nog geen tien minuten, en we hadden nu al woorden gehad.

“Liana, breng je de koekjes mee als je terugkomt? Ik denk dat ze in de kelder staan.” Riep Blaise vanuit het salon.
Ik reageerde niet terug. Ik liep zo traag mogelijk richting de kelder, of de enorme voorraadkast, die grensde aan de keuken zodat we niet ver hoefden te stappen. Stel je voor dat Sawyer een minuutje langer moest wachten vooraleer hij verse koekjes kreeg. Ik draaide met mijn ogen om die gedachten.

“Alex, ik weet dat je het belangrijk vind om te trouwen met Liana. Maar fok haar toch niet altijd op. Je bent hier net en je maakt het haar alweer moeilijk.”
“Waar moei jij je eigenlijk mee? Dat je haar broer bent, excuseer stiefbroer, geeft je nog niet het recht om haar schoothond te spelen. Ze is oud genoeg om zelf beslissingen te maken.”
“Daar heeft ze inderdaad al veel de kans voor gekregen,” Mompelde Blaise. “Geef haar gewoon tijd, Alex.”
“Ik bepaal zelf wel wat ik haar geef. Zoek jezelf een vriendin, Blaise. Zodat je niet in de weg loopt bij andere mensen.”
“Wat is er eigenlijk mis met jou? Sinds wanneer ben je zo veranderd?”
“Ik ben altijd al zo geweest, Blaise. Jij wilde dat misschien niet merken. Of misschien ben jij het die veranderd is.”
“Je hebt het mis, Alex. Vroeg of laat zul je dat wel nog beseffen.”
“Jij bent altijd al de dwarsligger geweest. Wanneer onze ouders met geweldige ideeën afkomen, sla jij die altijd af. Ik ga nu dus gewoon doen wat het beste voor me is. Net zoals ik altijd heb gedaan.”
“Ja, daar ben jij inderdaad goed in. De vorige keer had je ook al de verkeerde beslissing genomen en daar ga je waarschijnlijk nog de gevolgen van dragen.”
“Wat bedoel je daar nu weer mee?”
“Je weet goed genoeg wat ik daarmee bedoel, Alex.”
“Hier zijn je koekjes.” Zei ik zacht en gaf de doos aan Blaise.
“Ik denk dat ze niet meer nodig zijn. Het spijt me.”
“Het is niet erg hoor. De volgende keer haal je ze gewoon zelf om ze ook zelf weer terug te dragen.” Zei ik lief en nam de doos terug en liep de woonkamer opnieuw uit. Ik deed alles liever dan bij Alex blijven. Maar ik liet Blaise aan de andere kant ook niet graag alleen met hem. Lang kon ik er niet meer over nadenken want de bel ging opnieuw.
Deze keer deed ik de deur open en kwam oog in oog te staan met Jean en Draco.
“Hallo jongens.” Zei ik vriendelijk en liet ze binnen. “Je kunt je jas daar hangen.” Voegde ik er nog aan toe en wees naar onze kapstok waar slecht vier jassen aan hingen. Een winter- en zomerjas van mij en die van Blaise.
“Hey Liana. Is Blaise er ook?” vroeg Jean en gaf me een hand.
“Natuurlijk is hij hier ook. Alex is er trouwens ook al. Ze zijn beide in de woonkamer.” Zei ik zo opgewekt mogelijk, maar vermeed oogcontact met beide jongens.
Ik voelde hoe Draco even op een andere manier naar me keek wanneer ik Alex zijn naam uitsprak, maar gaf er geen aandacht aan. Als ik mijn leven nog een eindje “normaal” wilde leiden, kon ik me maar best gelukkig voordoen.
Jean en Draco gingen allebei naar de woonkamer waarna er meteen nogal veel rumoer te horen was. Ik was blij dat Blaise de anderen ook had uitgenodigd.
Ik ging nog even langs bij het toilet om Alex nog even te vermijden en tegen dat ik terug was, ging de bel alweer. Ik rende zowat tot aan de deur en kwam tot de conclusie dat de overige genodigden gearriveerd waren.
Ik begroette Ilana, April en Charissa uitbundig en gaf Anton gewoon een hand om uiteindelijk dan toch nog terug te gaan naar de woonkamer. Alex wenkte me meteen zodat ik gedwongen was om bij hem plaats te nemen. Gelukkig wist Ilana hoe alles zat en kwam ze aan mijn andere kant zitten.
“Wat gaan we nog doen vanavond?” vroeg Anton zich luidop af.
“Ik dacht dat Blaise een overdekt zwembad had, kunnen we niet even gaan zwemmen dan?” mengde Alex zich meteen in het gesprek en legde een arm om mijn schouders heen.
Ik besteedde echter geen aandacht aan hem en draaide me met mijn rug naar hem toe om met Ilana te kunnen praten.
“Ik denk niet dat iedereen de middelen meeheeft om te zwemmen, Alex.” Zei Draco traag en ging op de grond zitten al had ik geen idee waarom.
“Blaise heeft vast wel nog een aantal zwembroekjes in voorraad en Liana kan de meiden onder ons verder helpen.” Ging Alex verder op het onderwerp.
Ik probeerde niet naar hem te luisteren, maar aangezien hij naast mij zat, was dat niet zo gemakkelijk.
Ook Anton vond het blijkbaar een goed idee om te gaan zwemmen en Charissa had vast ook niet door dat de meerderheid helemaal geen zin had om in deze periode van het jaar te gaan zwemmen. Maar Alex dreef zijn zin door en overtuigde Jean en April ook nog om ons naar het zwembad te begeven.

“Bekijk het van de goede kant, Liana. Nu heb je de kans om plezier te maken met ons en hoef je niet de hele tijd bij Alex te blijven.” Zei Ilana toen we in mijn kamer aan het zoeken waren naar badpakken. April en Charissa waren samen met Draco en Alex meteen naar het zwembad gegaan zodat we nog even vrij konden praten.
“Dat is niet echt een goede kant, Ilana. Alex kan het niet echt verdragen wanneer ik plezier maak.”
Ilana keek me met goede moed aan.
“Ik hoop dat hij niet lang blijft. Ik heb geen zin om mijn hele avond bij hem te moeten zitten.”
“Ik wil gerust blijven tot hij weg is. Ik weet dat het niet veel voorstelt, maar dan ben je tenminste niet alleen.”
Ik glimlachte naar mijn vriendin en wist dat ze inderdaad bij mij zou blijven als het nodig zou zijn.
Nadat we, Ilana en ik, vier zwemoutfits gevonden hadden, liepen we de gang op waar we Blaise, Anton en Jean tegen het lijf liepen.
“Ah Liana. Kan ik je even spreken? Alleen?” vroeg Blaise en wees naar zijn kamer die het dichts bij was.
“Natuurlijk.” Antwoordde ik en liep met hem mee.
“Ilana?” zei Blaise waarna Ilana hem aankeek.
“Anton weet het zwembad liggen dus je kunt met hen mee of je kunt beneden in de hal even wachten.”
“Ik ga meteen meegaan.” Antwoordde Ilana en liep samen met Jean en Anton de trap af.

“Wat scheelt er?” vroeg ik bezorgd toen we in Blaise zijn kamer waren.
“Liana, het spijt me.”
“Waar heb je spijt van?” vroeg ik niet-begrijpend.
“Dat ik je dit allemaal aandoe.” Zei hij zacht.
“Dit heb ik niet aan jou te danken, Blaise. Maar aan je vader.” Zei ik tegen hem en legde mijn handen op zijn schouders.
“Ik had beter mijn best moeten doen om het tegen te houden.”
“Ik wil dit niet horen, Blaise! Ik heb het al moeilijk genoeg; je moet me niet nog meer in de put steken.”
“Dat doe ik niet, ik wil gewoon dat je weet dat ik van je hou.”
“Dat weet ik.” Ik gaf hem een kus op zijn mond, “kom nu wel mee naar beneden want anders gaat Alex misschien moeilijk beginnen doen.”
Blaise knikte slechts en ging me toen voor om naar beneden te gaan.

“Liana, kom eens hier.” Riep Alex vanuit de andere kant van het zwembad.
We bevonden ons al ruim anderhalf uur in het zwembad en ik had nog geen vijf minuten bij Alex moeten doorbrengen, maar het was te mooi om waard te zijn. Ik zwom rustig naar Alex en Draco toe en hield mijn lippen stevig op elkaar om t vermijden dat ik opnieuw iets doms zou zeggen.
“Wat is er?” vroeg ik dan toch om snel terug te kunnen vertrekken.
“Moet er iets schelen dan? Is het niet normaal dat ik wil dat je bij me bent?” zei hij verbazingwekkend vriendelijk.
“Natuurlijk wel.” Glimlachte ik.
Alex trok me dichterbij en legde opnieuw zijn arm om me heen. Deze keer was het iets lastiger omdat ik niet aan de grond van het zwembad raakte en ik dus gemakkelijk onder water zou kunnen gaan. Alex hield me echter stevig vast zodat ik noch kon wegzwemmen en noch onder water kon verdwijnen.
“Waar gaan jullie eigenlijk wonen na jullie huwelijk?” vroeg Draco geïnteresseerd, maar meer aan Alex dan aan mij.
“Ik dacht van gewoon te blijven waar ik was,” Zei ik snel, “Alex kan zo vaak langskomen als hij wilt dus wat zou het probleem zijn?” lachte ik.
“Het probleem is dan dat we getrouwd zullen zijn en ik een eigen huis wil, Liana.” Zei Alex en probeerde me het zwijgen op te leggen.
“Dat vindt ik nu geen goed idee. Het zou veel gemakkelijker zijn wanneer ik thuis blijf wonen. Geen huurkosten, geen extra werk dus waar klaag je over?” Ik herkende mijn eigen stem gewoon niet meer, maar bleef Alex lief aankijken.
“Ik zou toch graag nog wat privitie hebben hoor dus we huren een eigen huis.”
“Nee, ik blijf hier.”
Alex zuchtte een keer diep en keek me lang aan, maar ik gaf geen kik.
“Goed dan.” Gaf hij uiteindelijk toe. Hij kon ook niet anders in de buurt van Draco.

We bleven nog een uurtje in het water genieten, maar gingen toen toch maar met z”n allen terug naar boven. Blaise opende twee flessen wijn waar we met z”n negenen van dronken en nog een laatste beetje plezier maakten.
Ik lag tussen Blaise en Alex in, maar lag noodgedwongen met mijn hoofd op de benen van Alex.
We hadden het lage salontafeltje verplaatst zodat we konden plaatsnemen op het donkerrode tapijt. April en Charissa hadden grote pret terwijl Ilana en ikzelf er knorrig bijlagen.
“Ik denk dat ik maar eens naar huis ga. Mijn moeder gaat zich vast al afvragen waar ik blijf.” Zei April plots en stond recht. Ze zei iedereen gedag waarna ik met haar naar de voordeur liep.
“Ik vond het leuk dat je me uitgenodigd hebt,” zei April opgewekt, “ik heb ervan genoten.”
“Het was niet mijn idee, maar dat van Blaise.” Antwoordde ik en gaf haar der jas aan.
“Je mag blij zijn met zo”n stiefbroer.”
“Inderdaad.”

“Waarom ging ze zo snel weg?” vroeg Anton fronsend en ging tegen de sofa zitten terwijl hij zijn glas uitdronk en het op de grond zette.
“Omdat het al na één uur is.” Antwoordde ik en ging in dezelfde positie liggen als daarnet, maar deze keer met mijn benen over die van Blaise heen.
“Wij stappen ook maar eens op.” Zei Draco na een kwartiertje en wees naar zichzelf en Jean.
Deze keer was het Blaise die meeging tot aan de voordeur en hen goedenacht wenste.
Toen het bijna drie uur was, waren alleen nog Alex en Ilana aanwezig en lag ik al half te slapen.
“Zou het niet beter zijn wanneer je in je bed kruipt, Liana?” vroeg mijn beste vriendin en ik wist dat ze probeerde om Alex buiten te krijgen.
“Ja, dat ga ik straks waarschijnlijk ook doen.” Mompelde ik.
“Ga maar naar boven. Wij drieën gaan dit hier wel een beetje opknappen.” Zei Ilana en trok aan mijn arm.
Ik keek haar ongemerkt, dankbaar aan en stond toen recht. Ik wenste Blaise en Ilana goedenacht en wilde dat bij Alex ook doen, maar hij was ook rechtgestaan en drukte zijn lippen al op die van mij voor ik het goed en wel besefte. Ik bleef even verstijfd staan, maar leek toen weer bij mijn positieven te komen.
“Slaapwel. Moet ik mee naar boven?” vroeg Alex en deed aanstalten om me te begeleiden.
“Nee, dat is niet nodig. Ik vind mijn kamer ook zonder je hulp. Dank je.” Zei ik beleefd, maar hij wist even goed als ik dat ik hem gewoon niet langer in mijn buurt wilde.
Ik liep snel de woonkamer uit en liep de trap op naar mijn kamer. Ik kleedde me zo snel ik kon uit en deed zoals gewoonlijk een grote T-shirt aan om te slapen. Ik kroop diep onder de dekens en sloot mijn ogen terwijl ik wenste dat alles gewoon een droom was en ik morgen in mijn eigen, vroegere, vertrouwde bed zou liggen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

Hoofdstuk 28

De rust was echter niet van lange duur. Ik lag waarschijnlijk nog maar een tiental minuutjes in mijn warme bed, wanneer ik iemand de trap hoorde oplopen. Ik opende mijn ogen en keek enkele seconden naar mijn donkerbruine kleerkast. Mijn slaapkamerdeur ging zacht open, maar maakte geen geluid die aantoonde dat ze vernieuwd moest worden. Ik weigerde me om te draaien uit angst om Alex te zien staan. Dan zou hij ook weten dat ik niet sliep, maar lag te waken in mijn bed.
Er weerklonken zware voetstappen op het parket van mijn kamer, maar de persoon die was binnengekomen had nog geen woord gezegd. Na nog enkele tellen voelde ik vingers die mijn bovenarm aanraakten. Het viel me op dat deze aanraking zacht was en dus wist ik dat het niet Alex was die was binnengekomen, maar Blaise. Mijn hart maakte een sprongetje en ik draaide me rustig om terwijl ik ervoor zorgde dat de dekens niet verder van me afgleden dan daarnet.
“Hoi,” zei Blaise zacht en ging op de rand van mijn bed zitten terwijl hij nog steeds mijn armen streelde, “ik dacht al dat je nog niet zou slapen.”
Zijn stem klonk zoals altijd; zacht en vol liefde.
Ik keek hem aan zonder iets te zeggen. Ik wilde dit moment niet verpesten door over onbenullige dingen te praten zoals Alex of over andere dingen uit het leven die me niet langer interesseerden.
Ik toverde een gemeende glimlach op mijn gezicht en nam zijn hand vast.
“Je kunt nog steeds vertrekken, Liana,” begon Blaise, maar keek me niet langer aan, “ik heb die dag in Hermeliens appartement te snel geantwoord; misschien moet je toch maar naar daar verhuizen.”
Ik keek hem moeilijk aan en ging rechtop zitten.
“Sinds wanneer heb je dat beslist? Ik dacht dat je dat absoluut niet wilde!” Moest hij nu echt beginnen over dat éne onderwerp dat ik uit de weg wilde houden.
“Ik wil je overmorgen niet aan zíjn zijde zien, Liana. Dus heb ik nog eens goed nagedacht en ik ben er dan ook van overtuigd dat je een beter leven kan leiden bij Hermelien.”
“Een beter leven? Als ik ga vluchten om van dat huwelijk te ontsnappen, ga ik moeten blijven vluchten, Blaise. En dat wil ik absoluut ook niet!”
Blaise nam mijn beide handen vast en keek me streng aan.
“Mijn vader en je moeder zijn niet thuis en ik denk dat ze deze nacht in een hotel doorbrengen, dus is dit het beste moment dat ik je kan geven om weg te gaan. Ik zal Hermelien waarschuwen dat je eraan komt.”
“Nee! Ik wil hier niet weg. Je vader zal me heus niet zomaar vergeten, hoor. Trouwens; hij gaat alles in jouw schoenen schuiven en dan ga jij moeten boeten omdat ik weg ben.” Ik voelde hoe er een traan langs mijn wang naar beneden gleed.
“Ik kan echt wel voor mezelf zorgen, hoor. Over mij moet je niet inzitten. Denk liever aan jezelf.”
“Je kan me toch niet van gedacht doen veranderen. Als ik hier vertrek, zie ik jou ook niet meer. En het is allemaal veel simpeler zo.”
“Ik kan toch op bezoek komen. Waar doe je eigenlijk zo moeilijk over?”
“Ik dacht toch echt wel dat je ermee akkoord ging dat ik zou trouwen met Alex.”
“Ja, toen wel, maar nu ik je samen zie met hem wil ik dat niet meer. Niet dat ik het ooit gewild heb, maar toen drong het nog niet goed tot me door. Ik besef nu pas hoe ik van je hou.”
Ik keek Blaise een aantal tellen aan en wilde dat hij erover ophield. Ik ging met mijn hand over zijn wang en bleef zo zitten.
“Ik blijf hier, Blaise en daar kun jij niets aan veranderen.” Zei ik op mijn meest rustige manier en ging dichter tegen Blaise aanzitten zodat ik bij zijn lippen kon.
Hij twijfelde even om de discussie verder te zetten, maar zoende me toen toch terug. Ik nam mijn toverstok van mijn nachtkastje en richtte die op de deur waarna ik een spreuk mompelde zodat er niemand kon binnenkomen.
“Liana, misschien moeten we dit niet doen.” Mompelde Blaise en keek me een tel lang vol passie aan.
Ik antwoordde echter niet en zoende hem gewoon en negeerde zijn woorden die nooit goed tot me doorgedrongen hadden. Ik wist dat we dit inderdaad niet moesten doen, maar zolang ik kon genieten van mijn leven deed ik dat ook. Een tintelend gevoel teisterde mijn lichaam.

Ik kreeg rillingen over mijn volledige lichaam. Mijn hoofd bonkte enorm en ik had het gevoel dat mijn bed niet aanvoelde zoals anders. Ik deed mijn ogen twijfelend open en zag dat Blaise zich nog steeds in mijn bed bevond. Ik glimlachte bij het zien van zijn gelaat en voelde me verliefd. Ik had een vreemd gevoel in mijn buik wanneer ik hem zo schattig zag slapen en kon me niet voorstellen dat ik alweer een dag dichter was komen bij ons afscheid van elkaar.
Mijn hand lag rustig op zijn borst. Ik voelde hoe zijn hart regelmatig klopte en zijn borst ging op en neer volgens zijn ademhaling. Ik lag schuin tegen hem aan en wilde hem nooit meer loslaten. Ik steunde op mijn elleboog en keek hem aan. Zijn donkere haar zat volledig in de war wat hem nog schattiger maakte dan dat hij normaal was. Ik ging opnieuw met de rug van mijn hand over zijn wang en drukte een zachte kus op zijn lippen.
Ik keek even door het raam, wat moeilijk ging door de gordijnen, en merkte dat het sneeuwde. Het uurwerk op mijn nachtkastje toonde aan dat het iets over zes uur was.
Ik ging terug tegen Blaise aanliggen en genoot van de warmte die zijn lichaam afstoot. Ik trok de dekens iets meer over mijn armen heen zodat de koude rillingen wegbleven.
Al de herinneringen van de nacht daarvoor kwamen terug. Ik wist dat we dat nooit hadden moeten doen, net zoals de keer ervoor, maar niemand zou het te weten komen.
Ik had geen idee of mijn moeder en Sawyer al thuis waren en dat interesseerde me eigenlijk ook niet. Hoe langer ze wegbleven hoe beter.
Ik voelde hoe Blaise zijn arm iets strakker om me heen kwam te zitten wat aantoonde dat hij wakker werd. Hij mompelde iets onverstaanbaars en wriemelde heen en weer. Hij draaide zich op zijn zij en nam me in die beweging in zijn armen.
Ik drukte me dicht tegen hem aan en sloot mijn ogen.
“Heb je goed geslapen?” mompelde hij met de slaap nog duidelijk in zijn stem.
“Heerlijk.” Antwoordde ik, maar bleef rustig liggen.
“Ik ga terug moeten naar mijn kamer. Er gaan problemen komen als ze ons hier samen vinden.” Zei Blaise, maar liet me ook niet los.
“Ja, dat denk ik ook.” Zei ik bijna onverstaanbaar.
We bleven nog een kwartiertje zwijgzaam liggen, maar Blaise liet me toen uiteindelijk langzaam los en zocht zijn kleren bijéén.
Ik hield de dekens tegen me aan terwijl ik vertederd naar Blaise keek en glimlachte.
“Wil je je T-shirt?” vroeg Blaise en hield mijn slaapkledij omhoog.
“Ja, gooi maar.” Antwoordde ik en ving het T-shirt op. “Zouden ze al thuis zijn?” vroeg ik nog stil.
“Ik denk het niet. Ik heb toch niets vernomen.” Kreeg ik als antwoord.
“Dan ga ik maar. Ik zie je nog wel.” Zei Blaise en gaf me nog een lange kus en steunde met zijn handen op het bed langs mijn lichaam heen. Ik sloeg mijn armen nog even om hem heen, maar liet hem toen los zodat hij weg kon lopen.

kjell-lovers · 5e jaars Verdiend: 80 Sikkels Woonplaats: belgiÃ«

@ Ariadne: Bedankt voor je reactie; het was inderdaad voorspelbaar dat ze echt zou vertrekken, maar ik heb haar toch nog laten blijven. En aangezien Sawyer, Liana haar stiefvader is, kan ik hem niet echt wegwerken uit het verhaal zoals al velen hebben voorgesteld Razz

Hoofdstuk 29

"Ben je er klaar voor?”
Ik bleef staren in de lange, staande spiegel die zich in de kamer van mijn moeder bevond. Ik antwoordde niet op haar vraag. Ik herkende mezelf niet meer, noch de vrouw die zich achter mij bevond. Ik stond op het punt om naar de grote, versierde balzaal te trekken en mijn leven af te geven aan Alexander Deraeve en Sawyer Zabini.
Ik droeg op dit moment een witte jurk die tot op de grond hing. Het bovenlijfje was op het eerste zicht gescheiden van de rest van de jurk en liep geschrankt over mijn borst. De jurk had geen mouwen en mijn borst was behoorlijk bloot.
De onderkant van de jurk was volledig effen en bevatte een kleine slip aan de achterkant van het kleed. Ik droeg ook korte, witte handschoentjes die doorzichtig waren.
Aan mijn voeten had ik witte, gehakte schoentjes die je amper kon zien door de lengte van mijn jurk. Rond mijn enkel liep er een dun bandje en de schoen liep uit tot in een punt.
Zoals afgesproken had Hermelien mijn haar bewerkt zodat de voorkant nu strak naar achteren was getrokken en vastgehouden werd door witte speldjes die pasten bij mijn jurk. Mijn haar had zijn volledige lengte behouden, maar Hermelien had ervoor gezorgd dat het in lange spiralen bleef hangen en perfect in model bleef. Maar ook langs mijn gezicht hingen twee enkele spiraalvormige krullen die me voor de rest van de avond moesten vergezellen.
Mijn moeder had me overhaalt om een beetje make-up aan te brengen, maar dat deed ze liever zelf. Ze wist maar al te goed dat ik niet goed was in het aanbrengen van háár stijl make-up. Ik had wat mascara aan mijn wimpers en een beetje lichtblauwe oogschaduw die mijn ogen beter moesten doen uitkomen.
Sawyer vond dat het mijn plicht was om de juwelen te dragen die zijn vrouw en moeder ook hadden gedragen. Er zat een gouden, dun afgewerkte armband rond mijn pols en ik had lange, zilveren oorbellen in.
Eigenlijk betwijfelde ik het of zijn moeder toen al zo”n oorbellen droeg, maar misschien was het een vrouw die vooruit liep op haar tijd.
“Ik denk het wel.” Zei ik uiteindelijk en draaide me om. Mijn moeder had net zoals mijzelf een lange, mouwloze jurk aan in een lichtblauw kleurtje.
Ze glimlachte naar mij en legde haar hand op mijn schouder.
“Sawyer en Blaise wachten beneden in de hal. Het is de bedoeling dat we als gezin de balzaal binnengaan en op het podium plaatsnemen waar Alexander met zijn ouders al aanwezig is.” Vertelde mijn moeder op een vlug tempo en begeleide me daarbij naar de deur.
Doordat er een dik tapijt op de grond lag, kon je de klanken die mijn schoenen uitbrachten niet horen.
“Weet ik. Je hebt dat gisteren wel tien keer herhaalt.” Zei ik verveelt en opende zelf de deur omdat mijn moeder te lang treuzelde.
“Ik heb het beste met je voor, schat. Ik wil dat je een gelukkig leven leidt en ik ben ervan overtuigd dat Alexander je dat kan bieden.” Zei mijn moeder zacht en negeerde mijn woorden die ik enkele seconden eerder had uitgesproken.
Ik antwoordde niet en liep langzaam de lange, houten trap af. Ik zag vanaf de top van de trap Sawyer al staan. Hij zag er opnieuw perfect uit zoals hij altijd was op feestjes. Zijn zwarte maatpak was vast op de millimeter gemaakt en tientallen keren nagekeken en zijn schoenen waren waarschijnlijk nog geen vijf minuten geleden opnieuw opgeblonken.
Ik liep met opgeheven hoofd naar hem en Blaise toe en ging volgens zijn stand tussen hen in staan.
Ik voelde Blaise zijn ogen even op mij branden, maar keek niet opzij. Hij had me gisteren nog vele malen proberen te overtuigen om te vertrekken voor het te laat was, maar ik kon nu niet terug.
“Iedereen is aanwezig. Ik hoop dat je het naar je zin krijgt.” Zei Sawyer tegen mij, maar keek me niet aan.
Ik knikte éénmaal en maakte geen enkel geluid wat kon leiden naar enig protest en dat leek hij ook te merken want ik voelde hoe hij even argwanend omlaag keek naar mijn gezicht. Maar ook dit keer keek ik niet op en bleef gewoon naar de deur kijken van de balzaal.
“Het is tijd om te gaan.” Werd er gezegd. De stem van Sawyer weerklonk enkele keren in de hal.
Mijn moeder haakte haar arm in die van de man naast haar waarna ze ons samen voorliepen naar de deur waardoor ik zodadelijk zou stappen en mijn toekomstige tegemoet zou gaan.
Ik deed hetzelfde bij Blaise en volgde hen op hetzelfde tempo.
De deuren werden van binnenuit geopend zodat ik op een afstand van vier meter al kon zien hoeveel mensen er aanwezig waren. Ik zag dat het podium niet op dezelfde plaats stond als op één van de andere feestjes en het was ook niet zo hoog. Zoals mijn moeder me had gezegd liep ik naar de plaats die me was aangewezen en bekeek daarbij de zaal.
Vanaf het ogenblik dat de deuren van de balzaal waren open gegaan, was het volledig stil geworden onder de genodigden en keken ze ons allemaal zwijgend aan. Net onder het plafond zweefden blinkende, dunne slingers en ook de grote, siervolle luster was opnieuw van de partij.
Aan de muren hingen er kadelaars met grote, gekleurde kaarsen in die een wazige gloed afstoten en de vloer was precies uit een andere stof gemaakt dan ik me kon herinneren.
Enkel onze voetstappen waren te horen in de zaal en al die starende ogen volgden elke beweging die we maakten. Ik zag Alex al van ver staan met zijn gebruikelijke grijns. Zijn ouders stonden schuin achter hem en glimlachten ook naar de mensen. Ik keek snel nog even het volk in en zocht met mijn ogen naar mijn beste vrienden, maar de enige die in kon vinden was Draco.
We stapten alle vier het kleine podiumpje op. Ik voelde hoe Blaise zijn arm terugtrok en voelde me gedwongen om alleen verder te stappen naar het midden waar Sawyer en Alex ook al stonden.
Mijn moeder en Blaise bleven aan de rand van het podiumpje staan terwijl ik Sawyer volgde. Het leek wel kilometers ver om te stappen terwijl het amper een meter meer was. Ik keek opnieuw naar alle mensen, maar kon mijn vrienden nog steeds niet vinden. Stel dat ze niet kwamen? Dat ik deze hele avond alleen zou moeten doorbrengen met Alex, mijn moeder en Sawyer. Maar enkele seconden later besefte ik al dat dat een goede voorbereiding zou zijn. Ik moest namelijk ook mijn hele leven doorbrengen met die drie mensen dus wat maakte deze avond dan nog uit?
We bevonden ons nu tussen de mensen en ik zag hoe Sawyer zijn toverstok nam en die op zijn keel richtte. “Beste genodigden, vrienden en familie; Zoals jullie weten verloofd mijn lieftallige stiefdochter zich vandaag, voor jullie allen, met Alexander Deraeve. Ik hoop dat jullie net zoals Marcia en mijzelf blij zijn voor dit nieuwe koppel.”
Ik walgde van zijn woorden dus luisterde ik ook niet meer. Ik zorgde ervoor dat je niets kon aflezen van mijn gezicht zodat ik alvast geen reclamaties zou moeten horen van Sawyer. Ik ontwaakte pas uit mijn mijmeringen toen Alex mijn hand vastnam en voor mij door zijn knieën ging. Ik keek hem met grote ogen aan en wist niet wat ik moest zeggen dus hield ik mijn mond en keek hem verwilderd aan.
“Liana, ik vraag je voor al onze vrienden en kennissen; “wil je met me trouwen”?”
Zijn stem klonk zuiver en vol vuur terwijl zijn ogen mij maar al te goed vertelden wat ik moest zeggen. Ik deed mijn mond open en op dat moment zag ik Ilana opduiken tussen de mensen. Ik keek haar even aan en draaide mijn hoofd toen om naar mijn moeder die knikte en gebaarde dat ik ja moest zeggen. Ik sloot mijn mond terug om hem niet veel later terug te openen. Ik sloot mijn ogen toen ik ja zei en een hartig applaus hoorde. Alex schoof een prachtige, met diamanten bewerkte ring om mijn vinger en stond toen terug op. Hij nam mijn hoofd tussen zijn handen en drukte een lange kus op mijn mond waarna de mensen precies nog luider applaudisseerden.
Alex liet me terug los en nam mijn hand vast. Met een grote grijns stapte hij samen met mij het podium af en begaf zich tussen het volk om er een groot feest van te maken.