[AF] The life and love of Lili and Draco

The lady of the lake · Geplaatst: Vr Jan 19, 2007 12:46

Dankjewel Edana, Potterfreaky, Josse en Argetlam( de beste beta van het Harry Potterforum!)
Hihi, ik ken trouwens geen andere beta’s maar ik ben natuurlijk een beetje bevooroordeeld…
Wauw, hoofdstuk 16 alweer.

Hoofdstuk 16
Een beetje ongemakkelijk zat Lili aan de grote tafel. Ze had nog maar een paar hapjes van haar gebakken eieren gegeten.
‘Heb je geen honger?’ Vroeg Draco.
‘O jawel hoor, hartstikke.’ Antwoordde Lili snel.
Draco staarde naar haar nauwelijks aangetaste ontbijt, haalde een wenkbrauw op, maar zei verder niets. Ze stopte snel een hap naar binnen, maar had moeite met het door te slikken. Het bleef een tijdje stil. Draco merkte de ongemakkelijke sfeer en keek op.
‘Is er soms wat aan de hand?’ Lili merkte dat ze naar zijn arm aan het staren was en wendde snel haar blik af.
‘Hoe gaat het met Gretchen?’
‘Aha, dus dat zit je dwars.’
Lili zei niets en had moeite om naar zijn gezicht te kijken. Ze kon het nu gewoon niet. De Malfidussen wel waren eerder in verband gebracht met dooddoeners, maar Lili had het allemaal met een korreltje zout genomen. Opeens besefte ze dat Draco wat tegen haar gezegd had.
‘Weet je wel wat dat betekent?’
‘Sorry?’
‘Luister je wel?’
‘Ja, ik had het alleen niet verstaan. Sorry?’ Herhaalde Lili.
Draco zuchtte geïrriteerd. ‘Ik ben hier belangrijk nieuws aan het vertellen en je hoort het niet eens!’
‘Het spijt me, ik heb gewoon niet zo goed geslapen…’ Lili hoopte dat haar stem normaal klonk. Hou eens op naar zijn arm te staren, zei een stemmetje in haar hoofd.
‘Ja, je hebt inderdaad wel weinig geslapen…’ Draco lachte arrogant. ‘In ieder geval, ik zei dus dat de bruiloft niet door gaat omdat-’
‘Wat!?’ Lili schok op. ‘Gaat de bruiloft niet door? Waarom?’
Draco bleef een aantal secondes expres stil. ‘Ík zei dus dat de bruiloft niet door gaat omdat Gretchen niet meer wilt.’
‘Wat?’ Lili was één en al oor.
‘Ze zegt verliefd te zijn op een ander. Blaise.’ Voegde hij eraan toe.
‘Wat! Blaise?’
‘Inderdaad.’
‘Wat erg.’ Zei Lili zachtjes.
Draco keek vrij emotieloos. ‘Ja, jammer hé…’
Lili zweeg. Wat een grote schok. Gretchen, degene die ze het allerliefst zou zien verdwijnen uit Draco’s leven, had dat ook werkelijk gedaan. Nu was hij weer vrijgezel. Hij hield nog steeds van haar, dat had ze vannacht vele malen gehoord. Maar… hij was niet meer de Draco op wie ze verliefd was geworden. Hij was een monster. Een monster die zonder geweten dreuzels als haar pleegouders zou kunnen vermoordden.
‘Weet je wat dat betekent?’ Er verscheen een glimlachje op het gezicht van Draco.
Lili produceerde een klein bibberig lachje. ‘Nou?’
‘Kom op, je weet waarom ik hier ben. Ik wil bij jou zijn.’ Lili reageerde niet. ‘Ik hou van jou.’ Draco stond op en hurkte op de grond voor haar. ‘Ik wil met je trouwen…’ Uit zijn zak hield hij een klein gouden ringetje met een lichtroze steentje erin. ‘Een rozenkwarts, de steen der liefde voor onvoorwaardelijke liefde, schoonheid, sereniteit en rust, net als jij. Ik schenk jou dit, wil jij aan mij dan jouw hart schenken?’
De blik op Draco’s gezicht was warm en vol oprechtheid en liefde. Ze verlangde naar hem maar ze kon het niet. Zijn hart was slecht. En in die seconde maakte ze de keuze die haar leven zou veranderen.
‘Nee.’ Lili stond op en liep bij hem vandaan.
‘Wat?’ Draco stond op. Een gekwetste blik verscheen op zijn gezicht.
‘Nee.’ Herhaalde Lili. ‘Nee, het spijt me, maar ik- ik kan het gewoon niet.’
‘Wat!? Hoezo? Lili, wat is er? Wat heb ik dan gedaan?’
‘Ik kan het gewoon niet!’
‘Ligt het aan mijn ouders? Is dat het? Nou, die kunnen me niets schelen. Ik hou van jou en dat moeten zij maar accepteren. Doen ze dat niet, jammer dan voor ze. Maar ik kan niet zonder jou, Lili!’
‘Nee, nee! Dat is het niet.’
‘Wat? Wat is het dan!?’ Draco pakte Lili bij haar schouders een schudde haar een paar keer heen en weer.
‘Het komt door dat!’ Lili wees met haar vingers naar zijn arm en trok zichzelf los. Draco staarde naar zijn arm en het drong nog niet echt tot hem door.
‘Wat…?’
‘Je bent een dooddoener. Een volgeling van Voldemort.’
‘Maar ik hou van jou. En dat heeft toch niet met ons te maken?’
‘Je bent niet de persoon die ik dacht dat je was. Ik ben opgegroeid tussen dreuzels, weet je nog?’
‘Ja, maar dat is toch niet je echte familie?’
‘Het spijt me, maar we zijn te verschillend. Hadden je ouders toch gelijk.’ Ze liep richting de deur en liet een verslagen Draco alleen staan. Hij liet zijn hoofd hangen en zijn schouders schokte alsof hij huilde. Even had Lili de neiging naar hem toe te gaan en hem te troosten. Draco hief zijn hoofd op en ze schrok van de uitdrukking daarop. Zijn ogen waren veranderd in ijs en stonden kil.
‘Maar volgens mij begrijp je iets niet.’ Draco’s stem was even bevroren en meedogenloos als zijn ogen. ‘Ik hou heel, héél erg veel van je.’ Een koud glimlachje sierde zijn gezicht. ‘Ik kan je niet zo maar laten gaan.’
Iets in zijn stem maakte Lili bang en zorgde ervoor dat ze voelde dat ze hier snel weg moest gaan. Ze begon de kamer uit te rennen, de gang door, totdat ze bij de deur aan kwam. Ze morrelde wat aan het slot. gedoe, haar toverstok lag nog boven. Opeens stond Draco achter haar. Lili gaf van schrik een gil.
‘Ging je ergens heen?’ Dreigend kwam hij op haar af lopen. Uit zijn zak haalde hij zijn toverstaf en richtte die op haar. ‘Het spijt me.’ Zijn gezicht stond uitdrukkingsloos. ‘Maar je gaat hier niet weg…’

O jee!, wat nu? Twisted Evil

The lady of the lake · Geplaatst: Wo Jan 24, 2007 16:16

Dankjewel Potterfreaky, Josse, Shabnam en Eefke. En natuurlijk ook als je in de reageertopic heb gereageerd. Dit stukje is nog niet gebetaad.

Hoofdstuk 17
Lili opende haar ogen. Haar hoofd bonkte en in haar mond proefde ze de smaak van stof. Ze lag, zo te voelen, op een matras. De ruimte waarin ze lag was vrij donker, enkel verlicht door een zwevende kaars. Lili ging rechtop zitten. Al haar spieren waren verkrampt en deden zeer. Waar in godsnaam was ze? De herinneringen kwamen terug. Draco, ging er door haar heen. Hij had zijn toverstok gepakt en die op haar gericht. Ja, zo was het gegaan. Ze herinnerde zich de mompelende spreuk die ze niet had verstaan. En toen… duisternis.
De ruimte waarin ze zich bevond rook muffig. Lili kneep haar ogen samen en tuurde de licht verlichtte kamer rond. Het was klein, hoogstens drie bij vier ofzo. Het matras lag op de vloer, er stond geen bed. Verder was het leeg, op een mok water na.
De kerker! Hij had haar in zijn kerker gevangen gezet! Een vlaag woede schootdoor Lili heen. Hoe durfde hij! Ze kon doen en laten wat ze zelf wilde, ze was een vrij mens! Boos bonkte Lili op de gietijzeren deur.
‘Hallo? Hallo!? Draco? Is daar iemand!’
Geen antwoord. Alleen de stilte. Opeens voelde Lili zich eenzaam.
‘Iemand? Laat me hier uit! Alstjeblieft…’ Lili riep nog een lange tijd, maar er was helemaal niemand. Een traan rolde van haar wang af. Ze veegde hem weg. Toen voelde ze wat kouds tegen haar wang aanstrijken. Verbaast keek ze naar haar hand. Aan haar rechter ringvinger zat het kleine gouden ringetje met het roze steentje. De ring van Draco. Voor haar. Nu ván haar. Hij had haar eerst bewusteloos gemaakt en daarna de ring aan haar vinger geschoven. Lili vloekte. De rotzak. Lili schoof het ringetje van haar vinger en stopte hem in haar broekzak. Ze ging weer op het matras zitten en nam een slok lauw water. Er zat waarschijnlijk niets anders op dan hier wachten tot Draco eens besloot haar iets te gaan vertellen.

Pang… pang, pang…
Lili werd langzaam weer wakker. Nee, dacht ze. Nee, ik voel me rot. Ik wil slapen.
Pang… Pang!
Lili’s ogen vlogen open. gedoe, ze was nog steeds in de kerker.
Pang! Wat was dat toch de hele tijd? Lili hoorde een krakend geluid, gevolgd door een enorme klap. De deur vloog open en kleine stukje steen vlogen in her rond.
‘Ah!’ Lili gilde van schik. Beschermend sloeg ze haar armen om zich zichzelf heen. Een fel licht stroomde de ruimte binnen. Ze onderscheidde twee donkere figuren. Angstig staarde Lili naar hun.
‘O mijn God, Lili!’ Een bekende stem klonk in de ruimte. Lili dacht even dat ze nog sliep. Maar toen de vrouw Lili stevig omhelsde, wist ze dat ze wakker was.
‘Dolores!’ De tranen stroomde over haar wangen, zó blij was ze om weer een vertrouwd persoon te zien. De twee vriendinnen knuffelden elkaar langdurig.
‘Ik ben zo blij je weer te zien.’ Stamelde Lili. ‘Maar hoe wist je dat ik hier was?’
Dolores glimlachte vertrouwd. ‘Dat heb ik allemaal te danken aan Merédoc.’
In de opengebroken deuropening stond de herdersjongen die ze een paar dagen geleden had ontmoet.
Hij glimlachte verlegen. ‘Nou, niet alles.’
‘Veel.’ Dolores lachte maar er verscheen een serieuze blik in haar ogen. ‘Maar dat is nu niet van belang.’ Ze wendde zich tot Lili. ‘Je moet nu snel meekomen.’
‘Maar hoe-’
‘Dat vertellen we je later wel. Kom nou!’ Dolores pakte haar bij haar arm en trok haar mee. Ze rende door een lange gang heen en moesten een klein oud trapje oplopen totdat ze bij een deur kwamen. De deur kwam uit op het binnenhof. Lili zag dat het nacht was.
‘En al mijn spullen dan?, m’n toverstok!’ Probeerde ze nog.
‘Doet er niet toe. Of wil je soms dat we Draco tegen komen!’

‘Oké, stoppen, nú!’ Lili trok haar armen los en leunde hijgend op haar knieën. Pff, en zij dacht dat ze een goede conditie had!
‘Ja, we kunnen nu wel stoppen. Hij vindt ons hier toch niet.’ Merédoc ging op een steen zitten.
‘Maar…’ Probeerde Dolores.
Hij keek haar kwaad aan. ‘Ik ken deze bossen, we zijn ver genoeg.’
Dolores gezicht was rood van inspanning en dus plofte ze neer in het vochtige gras.
‘Vertel.’ Begon Lili na een tijdje. ‘Hoe wisten jullie waar ik was?’
Dolores stond op en ging naast Lili zitten.
‘Nou, kijk. Na onze ruzie, begon ik spijt te krijgen. Ik had blij voor je moeten zijn ongeacht je baas ofzo. En ik had je vooral nooit de deur uit moeten zetten. Waar kon je heen tijdens de kerst? Je enige optie was natuurlijk Draco. Ik was van plan om onze vriendschap weer goed te maken, dus ging ik naar je kanoor toe en heb ik aan je collega’s gevraagd of ze wisten waar je logeerden. Gelukkig had je hun verteld dat je in het vakantiehuis van die Malfidussen mocht logeren. Dus ik naar Maladré-’
‘Speciaal om het goed te maken?’ Lili hield haar tranen in.
‘Ja, omdat je altijd zo’n goede vriendin bent geweest.’ Dolores zuchtte en ging verder. ‘Dus, daar aangekomen ben ik naar het kasteel gegaan. Maar die vreselijke oude man wilde me niet naar binnen laten gaan als ik geen afspraak had met Jongeheer Malfidus.’ Ze snoof verontwaardigend. ‘Dus daar zat ik dan, op het plein, niet wetend wat te doen. Toen ontmoette ik Merédoc. Ik vertelde hem over jou en hij zei dat een week geleden een meisje met dezelfde beschrijving inderdaad had ontmoet. Dus op een dag was ik het zat en besloot samen met Merédoc naar binnen te sluipen.’
‘Je bent het kasteel binnengeslopen?’ Vroeg Lili verbaast.
‘Ja, je kon zo op de begane grond een raam binnen klimmen. De huishoudster ofzo was zeker aan het luchtten… Maar in ieder geval, waar was ik? O ja, toen we het binnenhof opliepen kwam opeens Draco aangelopen. We schrokken ons natuurlijk rot en verstopte ons snel achter een beeld. Hij was toch niet echt aan het opletten want in zijn armen droeg hij iets. Dat was jij! Hij deed een klein deurtje open en verdween naar beneden. De enige plek waar hij heen zou kunnen gaan, was de kerker. Snel zijn we naar Merédoc’s huis gegaan om zijn toverstok te halen. Toen de avond viel zijn we weer terug gegaan om jou te halen.’
‘Wat dapper, ik ben jullie zo dankbaar!’ Lili glimlachte naar hun beiden. ‘Maar, weet je ik heb wat over Draco ontdekt.’
‘Wat?’ Vroeg de Merédoc.
‘Draco is een … dooddoener. Ik heb het teken op zijn arm gezien. Daarom wilde ik vluchtten, maar hij liet me niet gaan.’
‘Ik wist het!’ Zei Dolores.
‘Ik heb het je gezegd.’ Merédoc keek haar aan. ‘Dat die familie niet deugden.’
‘Ja, ik weet het, maar wat nu?’
‘Wat nu?’
‘Als hij me nou weer gaat zoeken?’
‘Wees niet bang. Het is nu aan Harry Potter. Als hij Voldemort verslaat en alle dooddoeners opsluit, hoef je nooit meer bang te zijn.’
‘Harry Potter? Ken je hem?’
‘Niet persoonlijk, maar ik zit in het verzet tegen Voldemort. Op vergaderingen zie je dan vaak beroemde tovenaars, zoals Hermelien Griffel, Ron-’
‘Maar wacht.’ Onderbrak Lili hem. ‘Opsluiten? Bedoel je dat Draco dan naar… Azkaban gaat?’
‘Ja, precies!’
Lili keerde zich om. Naar Azkaban, daar komt nooit iemand uit. Ze voelde zich verdrietig. Want dan zou ze hem waarschijnlijk nooit meer zien. Maar waarom voelde ze zich zo? Hij was slecht, een dooddoener! Maar toch… Hij was ook iemand anders geweest. De man waarop ze verliefd was geworden. Die had een goed hart. Dat wist ze. Ze wou dat hij alleen dat was geweest. Want diep van binnen hield ze nog steeds van hem, van Draco.

Oewh! Ik denk dat ik bijna klaar ben... Shocked

The lady of the lake · Geplaatst: Di Jan 30, 2007 15:53

Dankjewel Potterfreaky, duffie, just_me en Josse!!! Dit is alweer het laatste stukje... Sad

En het is nog niet gebetaad.

Hoofdstuk 15
Lili zat op een rots en staarde naar haar spiegelbeeld in het water. Het was het gezicht van een mooi, maar erg droevig meisje. Ze droeg een appeltjesgroen jurkje en haar haren waren met een wit lint vastgebonden. Lili haalde haar verlovingsring uit haar BH en keek er naar. Ze had hem altijd bij zich, ook als ze geen broekzakken had. Hem dragen deed ze niet, ze had tenslotte geen ja gezegd. Lili onderdrukte een snik en stopte hem snel weer terug.
Het was een warme voorjaarsdag in mei en de laatste keer dat ze Draco had gezien was vier en een halve maand geleden. Ze wist dat hij vast zat, net als de rest van zijn familie. Dat was hét nieuws van de afgelopen maanden. Zijn vader, zo had Lili gelezen in de krant, was definitief vastgezet. Zijn rechtszaak was nu aan de gang. Ze wist dat er binnenkort een uitspraak kwam en dat Draco wel eens voor eeuwig vast zou kunnen blijven.
Onder ander Harry Potter had ervoor gezorgd dat Voldemort vernietigd was en alle dooddoeners opgespoord waren. En dus ook Draco en zijn familie. Lili wist niet precies wat ze ervan moest denken. Natuurlijk was ze blij dat het kwade weg was en niets schadelijks meer kon doen, maar ze kon nog steeds Draco niet als slecht zien. Behalve die laatste keer was hij altijd aardig geweest. Niet alleen tegen haar maar tegen iedereen. Nou ja, iedereen behalve de Dreuzels dan. Maar ze had hem eigenlijk nog nooit wat rots zien doen. Dat maakte alleen nu niet meer uit. Ze woonde nu tijdelijk weer bij Dolores en hij zat waarschijnlijk vast en ze zou hem nooit meer zien. Nooit meer zou hij naar haar lachen, op die speciale manier van hem, nooit meer zou hij zijn armen om haar heen slaan, nooit meer. Zou ze hem nou nog maar een keertje kunnen zien. Dan zou ze tenminste kunnen zeggen wat ze echt voor hem voelde. Ze moest nog steeds denken aan die gekwetste blik op zijn gezicht. Hij had zo verwacht dat ze voor hem zou kiezen. Nu dacht ze wel eens; had ik het nou maar wel gedaan. Maar ja, wat Lili had gedaan, kon ze niet meer terug draaien.

Een warm briesje bracht de geur van hyacinten mee. Dat herinnerde haar aan de bad gél die gebruikt werd in huize Malfidus. Een gevoel van heimwee ging door haar heen. Ze kon Draco’s gezicht in het water zien. Zijn blonde haren, mooie ovale ogen die zowel passie als haat zo vurig konden uitdrukken. Het beeld was zo hevig dat het bijna tot leven kwam. Zijn mooi gevormde lippen, die naar haar lachten. Ze opende zich om wat te zeggen en Lili wenste zo hevig dat die lippen ook daadwerkelijk wat tegen haar zouden zeggen.
Lili, ze kon het woord in stilte horen en staarde dromerig naar het beeld van Draco in het water.
‘Lili.’ Warme adem gleed over haar nek. Met een ruk draaide Lili zich om. Haar mond viel open.
‘DRACO!!!’ Ze kon niet werkelijk geloven dat hij naast haar stond. ‘Ben jij dat echt?!’
‘Ja, ik ben echt.’ Daar stond hij dan, recht voor haar. Ze stak een arm uit en raakte hem voorzichtig aan. Ze was bang dat hij elk moment als een soort van zeepbel uit elkaar zou kunnen barstten.
‘O mijn God, Draco?’
‘Ja, Lili. Ik ben vrij!’ Hij omhelde haar stevig en Lili merkte hoe zeer ze hem had gemist. Tranen stroomden over haar wangen.
‘Maar- maar hoe…’
Draco streek met zijn duim de dikke tranen van haar gezicht af. ‘Ik heb nog nooit iemand gedood, Lili. Echt niet.’
‘Dat geloof ik.’
‘Ik kon het gewoon niet. Ik moest steeds smoesjes verzinnen om er onder uit te komen. Vooral de laatste tijd, als ik naar jou keek. Jij bent de vrouw van wie ik hou. Ik wil bij jou zijn, voor altijd!’ Hij keek haar liefdevol aan en toen hij zijn lippen op de hare drukte, voelde Lili zich de gelukkigste op aarde.
‘Maar je bent dus vrijgesproken? Je bent onschuldig?’ Ze moest het zeker weten.
Het antwoord was alles waarop ze gehoopt had.
‘Ja. Ja, ik ben vrij, ja ik ben onschuldig, ja ik hou van jou, en ja, jíj gaat met mij trouwen!’
‘Oja? Is dat zo?’ Lili keek hem plagend aan. ‘Je hebt nog geeneens een ring voor me!’
Draco keek haar geheimzinnig aan en viste de ring uit haar BH.
‘Hoe- hoe wist jij dat?!’ Het was nergens voor nodig maar toch bloosde ze.
Draco gaf haar een knipoog en zei lachend:
‘Mannelijke intuïtie. We kunnen dat gewoon voelen… En ik wist dat je hem op een speciale plek zou bewaren.’
‘Dicht bij mijn hart.’ Zei Lili vol liefde. ‘Omdat ik zoveel van je hou.’
‘Ik neem aan dat dat wel een ja is?’
Lili kuste hem zachtjes en zei:
‘Ja.’

Draco en Lili trouwden en kregen drie kinderen. Very Happy

Dolores en Méredoc volgde niet veel later. Smile

Méredoc verbood haar ooit nog een roze meubelstuk te kopen. Dolores hield zich daar een week aan… Mr. Green

Lucius zit nog steeds in Azkaban. wizard

En Narcissa is dol op haar nieuwe taak van grootmoedertje spelen en heeft als nieuwe hobby bloemschikken. Shocked

The end

Snik, snik, het is voorbij…
Ik wil graag iedereen bedanken die mij een Pb’tje heeft gestuurd, gereageerd heeft in de reageertopic of die gewoon een trouwe lezer is geweest. Natuurlijk niet te vergeten mijn Beta-reader Argetlam. Ik hoop dat jullie het allemaal een leuk verhaal vonden en ervan genoten hebben. Misschien begin ik over een tijdje weer aan een nieuw verhaal, natuurlijk weer over Draco... Very Happy