[AF] Make me feel like I am worth you taking the risks...

Josse · Geplaatst: Zo Jan 28, 2007 0:09

Hey lieve lezers (en Shirley :p),

Klokslag 12 uur speciaal voor Shirley het nieuwe stukje!
Bedankt voor de leive reacties van fairy_princess, Miesje en Smalofski!
Ik hoop dat jullie het een leuk stukje vinden en ik hoop uiteraard weer op reacties. : D
Have fun!

xox Josse.

James en Ron hadden afgesproken dat Ron in het tussenuur na Toverdranken wel even met Emma zou gaan praten. Maar toen ze in de leerlingenkamer op Emma zaten te wachten bleek al snel dat dat niet meer nodig zou zijn. Aan het begin van het uur zwaaide het portret open en stapte Emma de leerlingenkamer binnen. Ze zag er beter uit. Vrolijker, en minder uitgeput. Ze liep met ferme stappen naar James en Ron toe, maar ze kwam niet bedreigend over. Zelfverzekerd, dat wel. Zie haar daar lopen! flitste het door James’ hoofd.
Toen ze bij de jongens aankwam keek ze eerst James en daarna Ron even aan.
‘Sorry,’ zei ze toen helemaal uit het niets. Ze glimlachte naar Ron en keek James verontschuldigend aan.
James keek haar eerst wat schaapachtig aan. Toen hij Emma echter zag lachen realiseerde hij zich dat hij er waarschijnlijk nogal stom uitzag en hij herstelde zich snel.
‘Dat was mijn tekst!’ zei hij met een vleug van zijn oude, onweerstaanbare arrogantie.
‘Dan zeg jij het toch nog een keer?’ zei Ron met een veelbetekenende blik richting James.
‘Oké, sorry Emma. Sorry dat ik me als een enorme sukkel gedragen heb, dat ik jullie als oud vuil behandelde. Ik was wel geïnteresseerd in wat er donderdag is gebeurd. Ik was alleen, onuitstaanbaar veel met mezelf bezig,’ zei James. Hij leek oprecht spijt te hebben.
‘Het spijt mij ook, dat ik zo bot deed vanmiddag. Maar ik moest het even op een rijtje zetten. Ik wilde eerst wat orde creëren voor mezelf…’ legde Emma uit.
‘Ik denk dat ik zo’n mooie dame wel kan vergeven,’ grijnsde James. Emma keek uitdagend terug en toen, wisten ze alle drie, was het weer goed. Bij echt goede vriendschap hoefde je niet fout te zitten om toch je excuses aan te bieden.

De rest van de dag keek James niet meer naar Jasper en Jack om. Het was duidelijk dat Emma dat niet bepaald een charmante eigenschap vond van James, maar waarschijnlijk was ze te blij dat ze weer vrienden was met hem om daar stennis over te schoppen.
‘Dus, wat is er gebeurd vorige week?’ vroeg James aan Ron en Emma tijdens het avondeten.
Ron en Emma keken elkaar even aan en toen begon Emma te vertellen.
‘We zijn Malfoy gevolgd vanaf de leerlingenkamer van Zwadderich. Ze zijn via de geheime gang onder de Beukwilg naar het Krijsende Krot gegaan. (‘Echt iets voor de Zwadderaars!’ kon James niet laten op te merken.) ‘Ze hadden hun badges weer op. Het was echt heel eng,’ huiverde Emma. ‘Ze hadden plannen om alle kinderen van Dreuzelouders weg te krijgen van Zweinstein.’
‘Hoe willen ze dat gaan doen?’ onwillekeurig klonk er iets van ontzag door in James’ stem.
‘Ze willen…, ze…,’ Emma trilde nu onbedaarlijk.
‘Ze willen over alle kinderen van Dreuzelouders zulke erge verhalen vertellen dat niemand meer met ze te maken wil hebben. Emma was de eerste, op Slakhoorns feestje, en dat zijn ze van plan bij iedereen te gaan doen,’ nam Ron het van Emma over. Emma had nog steeds niet verteld wat er precies gebeurt was op het feestje die bewuste avond, maar aan Emma ’s reactie te merken iedere keer als het onderwerp ter sprake kwam was het afschuwelijk geweest.
‘Wow!’ zei James alleen. Hij had een uitdrukking van diepe afschuw en haat op zijn gezicht.
‘Vanavond is de volgende bespreking, weer in het Krijsende Krot,’ zei Emma mat.
‘Emma, misschien is het beter als Ron er alleen naar toe gaat. Ik heb weer Zwerkbaltraining en…’ zei James in een poging Emma een beetje te kalmeren.
‘Nee,’ zei ze opeens fel, ‘ik ga met Ron mee. Ik zal ze bewijzen dat ik niet laf ben.’
James knikte alleen, hij wist dat hij haar niet zou kunnen overhalen.
‘Ik moet nu naar de Zwerkbaltraining, ik wacht op jullie in de leerlingenkamer. En ik zal deze keer voor ander vermaak zorgen,’ glimlachte hij bemoedigend naar Emma.
Die glimlachte zwakjes terug voor James naar de training vertrok.

De hele training werd James geteisterd door allerlei gedachten. Emma is verliefd op mij! Dacht hij ieder keer. Maar ook het idee van de M&M’s liet hem niet los. Emma is hun slachtoffer. En vanavond gaat ze er weer naartoe!De training verliep desondanks goed en al om negen uur vertrok James weer naar de leerlingenkamer. Hij wist dat Emma en Ron er voorlopig nog niet zouden zijn en hij zette zich in een zachte stoel. Met zijn blik op de vlammen probeerde hij zijn gedachten te ordenen. Hij voelde zich opeens heel moe.

Het was na middernacht en de leerlingenkamer was verlaten toen Emma en Ron het portretgat doorkwamen. Emma zag er moe uit, en Ron vooral geshockeerd.
‘Hey Emma,’ probeerde James. Ze heeft gehuild, dacht hij met een schok toen hij haar rode ogen zag. Hij keek Ron vragend aan.
‘Het was drie keer erger, ze waren met anderhalf keer zo veel en ze hadden het de hele tijd over vernederen. En over hoe leuk het was geweest op Slakhoorns feestje,’ zei Ron met een knikje naar Emma die als een hoopje ongelukkig op de bank zat.
‘Emma,’ zei James nog een keer terwijl hij naast haar ging zitten. ‘Misschien moet je vertellen wat er gebeurd is, het kan je helpen,’ probeerde hij, terwijl hij zijn arm om Emma heensloeg. Ze trilde helemaal.
‘Misschien, maar ik weet niet,’ zei Emma schokschouderend.
‘Wat weet je niet?’ vroeg Ron bezorgd.
‘Ik weet het niet, ik weet het gewoon niet!’
‘Kom op Emma, jij bent Emma Wrighter, je kan dit! Wij zijn erbij, we zullen je steunen. Wat er ook gebeurd is,’ zei James troostend, hij trok Emma zacht tegen zich aan.

‘Oké,’ zei Emma zachtjes. Ze haalde nog even diep adem en begon toen haar verhaal. ‘Het was een heel leuk feestje, ik was daar met Peter en we hadden plezier. Hij was grappig en het was leuk… Maar toen kwam Malfoy, ik denk dat het ongeveer tien uur was. Hij begon me te stangen. Waarom ik er niet met James was. Dat James toch de grote moderbloedjesvriend was en waarom ik Peter met mij opzadelde. Het hield niet op! Hij leek me aangeschoten en hij zei dat ik een lafaard was. Dat ik niet durfde te kiezen tussen James en hem. Dat ik móest kiezen tussen James en hem, tussen haat en liefde. Hij was aan het bazelen.’
Emma was helemaal overstuur maar ze wilde verder gaan, nu ze eenmaal begonnen was leek het makkelijker om alles te vertellen. Ze haalde nog eens diep adem en vertelde verder.
‘Peter probeerde Malfoy te kalmeren, hij zei dat hij onzin vertelde. Dat hij nu moest stoppen, dat hij niet wist wat hij deed. Ik dacht dat Peter gelijk had, dat Malfoy inderdaad niet wist wat hij deed.
Ze waren met een hele grote groep. Ik snap nu pas dat het allemaal afgesproken was, toen leek het heel chaotisch…’ Emma snikte nu onbedaarlijk en ze wist dat ze wat er toen gebeurd was met moeite zou kunnen vertellen. ‘Hij ging maar door over haat en liefde. Dat hij me haatte, maar dat ik daar niets aan kon doen. Dat het door mijn achtergrond kwam. Dat hij mijzelf liefhad.
Hij vertelde dat ik niets betekende voor James, ik zou slechts de volgende zijn op zijn lijstje van meisjes. Maar hij zei dat hij anders was. Dat ik zijn alles was en dat ik voor hem moest kiezen. Toen trok hij me naar zich toe, ik kon er niets aan doen, echt niet! Hij sloeg me hard in mijn gezicht, wel zeven keer. En toen zoende hij me, zeven seconden. Toen liep hij weg. Ik herinner me nog precies hoe hij zich nog even omdraaide en riep ‘Vergeet niet Emma, zeven is het meest krachtige magische getal!’ Peter keek me vol walging aan, net als alle anderen op het feestje. Toen ben ik naar de leerlingenkamer gevlucht, de rest kennen jullie.’
Toen ze dit alles verteld had brak Emma. Ze trok zich van James los en ging met haar armen om zich heengeslagen op de andere kant van de bank zitten. Ze was helemaal leeg van binnen. Ze had alles verteld, nu was het aan James en Ron. Ze konden haar vernietigen.
‘Correctie op wat ik eerder heb gezegd, Malfoy is een miljard keer de klootzak die we dachten dat hij was!’ zei Ron vol afschuw. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand Emma dit aan zou doen. Niet de zoen, het vernederen. Het zo overduidelijk laten merken dat je iemand veracht!
James zag wit van woede.
‘Emma,’ zei hij alleen, hij pakte haar hand zachtjes vast en legde zijn arm weer om haar heen. ‘Emma, het komt allemaal goed,’ zei James. Emma legde haar hoofd op James’ schouder en begon weer te huilen. Opeens wist ze dat James en Ron haar niet zouden breken. James en Ron waren er om haar altijd weer te maken…

My Immortal - Evanescensce

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

You used to captivate me
By your resonating light
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant set of dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

Josse · Geplaatst: Do Feb 01, 2007 10:45

Hey lieve lezers!

Smalofski, Miesje en fairy_princess, bedankt voor de lieve reacties! : D
Ik heb weer een nieuw stukje (dracogirly bedankt : D ), dus ik zal jullie niet langer in spanning houden!
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, dus ik zou zeggen lees en beoordeel (en PB XD )!!!
Have fun!

xox Josse

Hoofdstuk 8:wakker worden en verder gaan

Zo bleven ze lang zitten, Emma met haar hoofd op James’ schouder, huilend. Ze was opeens doodop. Het gaf zo een goed gevoel dat ze nog steeds zo dicht bij James en Ron was. Het betekende meer voor haar dan ze zich ooit had kunnen realiseren. Alleen al het feit dat ze haar geen enorme trut vonden omdat ze met Malfoy gezoend had. Dat ze niet, net als Peter en de rest van de school, opeens deden alsof ze een besmettelijke ziekte had. Het was half drie ’s nachts toen ze recht ging zitten en Ron in zijn ogen keek.
‘We geven om je, echt waar,’ zei hij met een serieus gezicht. Deze gezichtsuitdrukking had ze niet veel vaker bij Ron gezien. Het was heel ontwapenend.
Emma knikte en glimlachte wazig naar James en Ron.
‘Denk je dat je nu kan slapen?’ vroeg Ron.
‘Ik denk het wel,’ zei Emma, ‘bedankt.’ Emma stond op van de bank en liep de trap op naar de slaapzaal.
‘Wow,’ zei Ron zacht terwijl hij Emma nakeek. Hij had het zacht gezegd, maar James had hem gehoord.
‘Zeg dat wel,’ zei hij vol ontzag. James was in shock van wat hij gehoord had. Hoe kon iemand Emma dit aandoen?
‘Ik snap het niet,’ zei Ron met een vertrokken gezicht. Emma was een fantastische meid. ‘Hoe kan iemand haar dit aandoen?’
‘Het is typisch Malfoy,’ reageerde James.
Ron knikte, ‘Kom, we gaan ook naar boven.’ Hij stond op en liep de trap op, aan het gestommel achter hem te horen kwam James hem achterna.
Toen Ron om drie uur ‘s nachts eindelijk in zijn hemelbed lag koste het hem heel veel moeite om zich rustig te houden. Hij wilde nú naar Malfoy en hem helemaal verrot slaan. Rustig Ron, dat gaat niet. Hij ligt veilig in zijn bed in de slaapzaal van Zwadderich. Hoe wil je überhaupt de leerlingenkamer binnenkomen? Ron zuchtte, zelfs al als hem dat zou lukken, hij was niet zo stom om in het hol van de leeuw Malfoy te gaan vervloeken. Hij bedacht zich dat dit precies de reden was dat Emma hen niets verteld had. Ze moesten zich inhouden, Emma had niets aan twee woedende vrienden.
Uiteindelijk wist hij in slaap te komen met de gedachte dat het niet zou helpen om boos te zijn, daar was Emma niet mee geholpen.

De volgende ochtend, toen ze met z’n drieën naar de Grote Zaal liepen, waren ze allemaal somber gestemd. James deed erg zijn best om Emma wat op te fleuren en ook Ron deed dappere pogingen, Emma wilde alleen niet zo meewerken. Ze zag er ook beroerd uit. Haar kapsel leek een beetje op dat van een cavia en ze had donkere wallen onder haar ogen.
Ze at bijna niets en tijdens Geschiedenis van de Toverkunst keek ze glazig voor zich uit. James en Ron klaagden niet eens dat ze geen aantekeningen nam.

De rest van de dag brachten ze samen door. Ze zeiden niet veel, en ze hadden het niet over wat er de vorige avond was gebeurd. Maar ze waren bij elkaar. Alle drie vonden ze het afschuwelijk van de M&M’s, en alle drie hadden ze een nog ergere hekel aan Malfoy. Maar geen van drieën hadden ze het erover.
Toen ze vrijdagavond aan het diner zaten was Ron degene die erover begon. Hij had de hele dag gepiekerd en was tot de conclusie gekomen dat ze er wat aan moesten doen, of er op zijn minst over moesten praten.
‘Zullen we vanavond weer eens met zijn drieën naar Zweinsveld gaan?’ vroeg hij nadat hij een stuk kip had weggespoeld met een glas pompoensap.
Emma keek verdwaasd op. Ze leek er even over te moeten nadenken maar uiteindelijk stemde ze in. ‘Ja, lijkt me een goed idee,’ zei ze terwijl ze een glimlach op haar gezicht perste.
James knikte ook en Ron was best trots op zichzelf. Hij had bedacht dat ze vaart moesten gaan zetten achter dat hele Faunaaten-plan, het was dé manier om Malfoy te kunnen volgen naar het Krijsende Krot en bovendien konden ze zo goed de plannen van de M&M’s dwarsbomen.
Ze liepen na het diner gezamenlijk terug naar de leerlingenkamer. Er was weer sprake van een gesprek, ze hielden het oppervlakkig maar toch. Bovendien was de Zwerkbalwedstrijd van aanstaande zondag best een boeiend gespreksonderwerp.

‘Ik ga nog even naar boven,’ glimlachte Emma naar James en Ron toen ze in de leerlingenkamer van Griffoendor aankwamen. Ron grijnsde naar James terwijl ook zij naar de slaapzaal vertrokken. Ron deed een schoon T-shirt aan terwijl hij aan Emma en James dacht. Emma was duidelijk verliefd op James. In ieder geval was James voor haar meer dan een gewone vriend. Hij vond het wel leuk, bovendien hing er al vanaf het eerste jaar een bepaalde spanning tussen Emma en James. Hij hoopte stiekem dat James Emma wat vrolijker kon maken.

Een kwartiertje later stonden ze weer beneden toen Emma de trap af kwam. Ze zag er goed uit moest Ron toegeven. Hij dacht ook James even te zien kijken. Net goed, dacht hij.

Emma had eigenlijk wel zin om met James en Ron wat te gaan drinken in de Drie Bezemstelen. Het was alweer lang geleden dat ze zoiets gedaan hadden en misschien was dit wel net wat ze nodig had, dacht ze toen ze met z’n drieën onder de onzichtbaarheidsmantel door het kasteel slopen.
‘Dissendium,’ mompelde James en ze kropen achter elkaar de geheime gang door.
Emma probeerde zo elegant mogelijk op te staan toen ze niet al te zacht op haar achterste terecht was gekomen in Zonko’s Fopmagazijn. Ze streek haar zwarte rokje glad en stak een lok haar achter haar oren. Ze had erg haar best gedaan op haar uiterlijk vanavond. Een sexy zwart rokje met een zwartgoud topje en een zwart vestje, ze had haar haren losjes opgestoken en mooie zwarte pumps aan. Haar goudkleurige ketting en oorbellen maakten het geheel af. Ik hoop alleen dat James het ook ziet! Dacht Emma vertwijfeld.
Toen ze samen onder de onzichtbaarheidsmantel Zonko’s weer uitslopen zag ze net dat James even met zijn ogen over haar outfit heen ging. Op straat haakte ze haar armen in die van James en Ron en zo liepen ze door het donkere dorpje naar de pub.

‘Drie boterbiertjes alsjeblieft,’ zei James tegen madame Rosmerta toen ze langs de bar liepen. Ze gingen aan een tafeltje achter in de kroeg zitten en wachtte op hun drankjes.
‘Ik ben blij dat het weekend is,’ lachte Emma naar James en Ron.
Ron was blij dat Emma zich beter voelde. Emma ’s humeur had dat van James en hem aangestoken, en dat was geen positief effect geweest.
‘Ik ook,’ lachte James. ‘Bovendien weet ik zeker dat we zondag Huffelpuf genadeloos in de pan gaan hakken!’
Ron grijnsde om James en Emma die zo duidelijk met elkaar aan het flirten waren. Hij nam een slok van zijn boterbiertje die mandame Rosmerta ondertussen naar hun tafeltje had gebracht.
‘Maar ik wil ook een plan maken om iets te doen tegen de M&M’s,’ zei Emma toen. Ze leek vastbesloten.
‘Ik had het idee dat we verder moeten gaan met ons eerste plan, als Faunaat kan je veel beter spioneren,’ opperde Ron.
‘Inderdaad,’ knikte James nadenkend en hij schoof nog wat dichter naar Emma.
‘Zullen we daar morgenavond mee verder gaan?’ vroeg Emma. James en Ron knikten enthousiast.
De rest van de avond amuseerde James en Emma zich door met elkaar te flirten, wat Ron weer amuseerde die de twee bestudeerde.
Toch wel aangeschoten liepen James en Emma Rond middernacht arm in arm terug naar Zonko’s, Ron liep grijnzend achter ze aan.

De volgende ochtend was James al vroeg op weg naar de Zwerkbaltraining. Ron was meegegaan om te kijken en Emma zat in de bibliotheek wat huiswerk te maken toen er een groepje Zwaderaars binnen kwam. Emma merkte ze niet op, ze was druk bezig met haar huiswerk voor Oude Runen.
‘Zo Emma, het valt me mee dat jij je gezichtje nog in het openbaar durft te vertonen,’ sneerde Malfoy toen ze om Emma heen gingen staan.
‘Oja? Ben ik dan toch wat dapperder dan je dacht?’ vroeg Emma uitdagend. Toen ze Malfoy daar zo zag staan voelde ze een golf van woede door haar lichaam heen gaan. Ze voelde de behoefte om Malfoy voor schut te zetten zoals hij dat bij haar had gedaan.
‘Ja, je zou zeggen dat een smerig modderbloedje als jij nu wel onderweg zou zijn naar haar al even smerige Dreuzelvriendjes,’ zei Malfoy koud, de Zwaderaars achter hem grijnsden dom.
‘Je lijkt de verleiding om me óf te slaan óf te zoenen nu te kunnen onderdrukken,’ diende Emma hem razendsnel van repliek.
‘Vond je me goed zoenen?’ vroeg Malfoy geamuseerd.
‘Niet beter dan James,’ antwoordde Emma. Ze had niet met James gezoend maar dat wist Malfoy niet. Onbewust was ze harder gaan praten.
‘Weg hier! Het is hier geen clubhuis, ga maar ergens anders mensen lastigvallen maar laat mijn boeken met rust!’ riep madame Romella toen ze aan kwam lopen. Emma pakte razendsnel haar boeken maar toen ze opkeek zag ze dat Malfoy al bij de deur was.
‘O! Wilde je ervandoor gaan?’ daagde ze hem uit terwijl ze naar hem toe liep.
‘Ik wilde mijn mond gaan wassen. Want als jij ook met die modderbloedjesvriend van je hebt gezoend moet ik toch mijn mond danig ontsmetten,’ antwoordde Malfoy. Zijn ogen stonden koud en hij keek Emma hard en emotieloos aan.
‘Werkelijk? Laat ik daar de goede spreuk voor hebben!’ zei Emma sarcastisch. En voor Malfoy iets kon doen haalde ze haar toverstok tevoorschijn. ‘Lavaros!’ riep ze met haar toverstok op Malfoy gericht. Grote bellen schuim kwamen uit zijn mond.
‘Prettige dag nog hé Tom,’ zei ze quasi-vriendelijk toen ze langs hem naar boven liep. Malfoy kon door al het schuim niets uitbrengen en de Zwaderaars waren bij elkaar nog te stom om iets te doen.

Later in de leerlingenkamer moesten James en Ron hartelijk lachen om het idee van Malfoy met een schuimbek als een dolle hond.
Die middag brachten ze studerend door. James en Ron waren gestimuleerder dan ooit en dat deed Emma veel plezier. Waarschijnlijk kwam dit omdat ze studeerden onder het genot van heerlijke chocolademelk en ketelkoeken, of omdat ze studeerden over Faunaaten, maar ze hadden veel plezier.
Het was inmiddels al half elf ’s avonds en ze hadden de Kamer van Hoge Nood alleen verlaten voor een snel diner om vervolgens weer verder te studeren.
‘Ik ben doodop, ik ga naar bed,’ gaapte Ron. ‘Komen jullie zo ook?’ vroeg hij aan James en Emma.
‘Ja, nog even dit uitzoeken,’ antwoordde Emma. James knikte naar Ron dat hij op Emma wachtte en Ron liep gapend de Kamer van Hoge Nood uit.
Toen hij naar de leerlingenkamer van Griffoendor liep bedacht hij dat het vandaag beter met Emma ging. Ze krijgt ook genoeg aandacht van James, dacht hij lachend. Maar toch, het was leuk Emma vrolijk mee te maken. Ze leek zekerder nadat ze verteld had over Slakhoorns feestje. Bovendien had ze Malfoy vervloekt! Daarmee verdient ze eigenlijk al een Onderscheiding wegens Uitzonderlijke Verdiensten voor de School, dacht Ron terwijl hij het portretgat doorklom.

‘Het gaat beter hè?’ vroeg James aan Emma toen Ron weg was.
Emma keek op van haar boeken en lachte even naar James. ‘Ja, ik ben blij dat jullie het weten. Het betekent veel voor me dat jullie me zo helpen.’
‘Het betekent veel voor mij dat je me wilt laten helpen,’ zei hij terwijl hij zich naar Emma toe boog.
Er ging een rilling over Emma ’s rug toen ze James in zijn ogen keek. Wat is hij lief! flitste het door haar hoofd. Ze boog zich ook naar James en even later raakten hun lippen elkaar. Emma sloot haar ogen en genoot van het moment. Van James’ lippen op de hare, van de warmte van zijn hand op haar wang. Voor een moment was ze alle zorgen kwijt, voelde ze zich alsof ze compleet was. Langzaam lieten ze elkaar weer los. James lachte even naar haar en trok Emma tegen zich aan. Emma sloot gelukkig haar ogen en voelde zich alsof ze thuis kwam. Ze was hier nog nooit geweest en toch wist ze dat dit thuis was.
‘Dankjewel,’ zei ze zacht in James’ oor.
‘Graag gedaan,’ fluisterde James in haar oor. Hij zoende haar kort op haar onderlip en stond toen op. ‘Ik geloof dat Ron ons mist,’ grijnsde hij schaapachtig. Hij stak zijn hand uit naar Emma en hees haar omhoog.

De leerlingenkamer bleek bij aankomst verlaten te zijn.
‘Het lijkt erop dat Ron naar bed is,’ zei James tegen Emma.
‘Ja,’ zei ze zacht en ze keek James aan. Langzaam kwamen hun hoofden weer bij elkaar. Emma gaf James deze keer echter alleen een korte kus op zijn mond.
‘Welterusten,’ glimlachte ze.
James keek haar even versuft aan. ‘Welterusten schoonheid,’ zei hij toen.
‘Droom maar over een overwinning,’ zei Emma nog over haar schouder toen ze de trap naar de meisjesslaapzaal opliep. James wierp haar een handkus toe maar ze reageerde slechts met een knipoog.
‘Welterusten,’ zei ze nog een keer voor ze de slaapzaal in verdween.

HOMECOMMING - Green Day

I THE DEATH OF ST. JIMMY

My heart is beating from me
I am standing all alone. Please call me
only if you are coming home
Waste another year flies by waste a night or two
You taught me how to live in the streets of shame
Where you've lost your dreams in the rain
There's no signs of hope
The stems and seeds of the last of the dope
There's a glow of light the St. Jimmy is the spark in the night
Bearing gifts and trust the fixture in the city of lust
"What the hell's your name?"
What's your pleasure and what's your pain?
Do you dream to much?
Do you think what you need is a crutch?
In the crowd of pain. St. Jimmy comes without any shame
He says "we're verappeltaarte up"
But we're not the same
And mom and dad are the ones you can blame
JIMMY DIED TODAY
He blew his brains out into the bay
In the state of mind
in my own private suicide

II EAST 12TH ST.

And nobody cares
And nobody cares
Does anyone care if nobody cares?
And nobody cares and nobody cares
Does anyone care if nobody cares?
Jesus filling out paperwork now
At the facility on east 12th st
He's not listening to a word now
He's in his own world and he's daydreaming
He'd rather be doing something else now
Like cigarettes and coffee with the underbelly
His life's on the line with anxiety now
And she had enough and he's had plenty
Somebody get me out of here
Anybody get me out of here
Somebody get me out of here
Get me the appeltaart right out of here
So far away I don't want to stay
Get me outta here right now
I just want to be free
Is there a possibility?
Get me out of here right now
This life like dream ain't for me

III NOBODY LIKES YOU

I fell asleep while watching spike tv After 10 cups of
Coffee and you're still not here dreaming of a
Song when something went wrong but I can't tell anyone
'Cus you're not here left me here alone
When I should have stayed home after 10 cups
of coffee I'm thinking. Where'd you go?
Nobody likes you, everyone left you
They're all out without you havin' fun
Everyone left you, nobody likes you
They're all out without you havin' fun
Where'd you go?

Dear J.

I got a rock and roll band
I got a rock and roll life
I got a rock and roll girlfriend
And another ex-wife
I got a rock and roll house
I got a rock and roll car
I play the gedoe out the drums
And I can play the guitar
I got a kid in New York
I got a kid in the bay
I haven't drank or smoked nothin'
In over 22 days
So get off my case

V WE'RE COMING HOME AGAIN

Here they come marching down the street
Like a desperation murmur of a heart beat
Coming back from the edge of town
Underneath their feet, the time has come
And it's going nowhere
Nobody ever said that life was fair now
Go-carts and guns are treasures they will bear
In the summer heat
The world is spinning around and around
Out of control again
From the 7-11 to the fear of breaking down
To send my love a letterbomb
And visit me in hell
We're the ones going home
We're coming home again

I started verappeltaarte' running
As soon as my feet touch ground
We're back in the Barrio
But to you and me, that's jingle town
Home
We're coming home again
Nobody likes you - Everyone left you - They're all out without you havin' fun

Josse · Geplaatst: Zo Feb 04, 2007 14:07

Hey lieve lezers!

Miesje, Smalofski en Potterfreaky bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik heb weer een nieuw stukje mét een nieuw liedje, en ik ben héél benieuwd wat jullie van het stukje (en mijn keuze voor dit liedje) vinden! *sluipreclame voor reacties* (a)
Genoeg gekletst, heel veel plezier met dit nieuwe stukje!

xox Josse.

P.S. Sorry dat het niet zo lang is, volgende keer misschien beter...

‘Wakker worden slaapkop!’ klonk een heldere stem, veel te helder naar James’ smaak.
‘Hmm,’ klonk het gedempt uit het kussen.
Ron zuchtte hoorbaar, James was een hele lieve, leuke, soms gevoelige, grappige en goede vriend, maar ’s ochtends had je niets aan hem.
‘WAKKER WORDEN!!!’ brulde Ron uit alle macht. James bleef gewoon liggen maar Ron ’s stemgeluid had wel de andere Griffoendors wakker gemaakt.
‘Wat?’ hoorde Ron nu een aantal jongens slaperig vragen.
‘James wil niet wakker worden,’ zuchtte Ron. Op de achtergrond klonk nog een gesmoord geluid uit het kussen onder James’ hoofd.
‘O, is dat alles? Wacht maar…’ zei Peter vals. ‘Sonorus,’ mompelde hij terwijl hij met zijn toverstok op zijn keel wees.
‘JAAMESS!!! WAAKERR WOORDENN!!! JEE MOET OPSTAAAAAAN!!!!!!!!’ denderde de stem van Peter even later door de leerlingenkamer. Het werkte, James zat rechtop in zijn bed.
‘Wat?’ vroeg hij duf.
‘Wakker worden James,’ antwoordde Ron droog. James stond slaperig op en liep naar de badkamer.

‘Wat een rotherrie is het hier!’ klonk er opeens een meisjesstem. James, die nu in zijn boxershort midden in de slaapzaal suf zijn hand nog maar eens door zijn haar haalde, keek naar de deur.
Peter en Ron, die eerst hard aan het lachen waren, waren op slag stil bij het zien van dit tafereel.
James en Emma kijken elkaar als door de bliksem getroffen aan.
‘Hey,’ zei James tegen Emma. ‘Sorry voor de herrie, het was een beetje mijn schuld. Ik wilde niet wakker worden…’ legde hij uit.
Emma keek James schattend aan, alsof ze wilde zeggen ‘Dat kan ik me goed voorstellen!’ maar ze hield zich in.
‘Oké, het is ook tien uur, dus ik accepteer je excuses,’ lachte ze naar James. James lachte echter niet terug.
‘Dan ga ik nu douchen,’ zei hij maar voor hij door de deur naar de badkamer verdween

Om elf uur zaten Ron en Emma samen op de tribune. Als het team van Griffoendor opgeroepen werd klapt Emma enthousiast mee, maar als Jack, die de spanning flink opvoerde, uiteindelijk Lynch ook riep, klapte Emma lang niet zo enthousiast als bij de rest van het team.
Ron keek haar even verbaast aan, gister leek ze veel meer genegenheid te hebben voor James. Vanochtend zelfs nog. Nu was James niet zo aardig geweest vanochtend, maar dat was ook te wijten aan zijn ochtendhumeur. Ron besloot toch zijn mond maar te houden.

Het was een saaie wedstrijd. Niet dat de teams hun best niet deden, dat deden ze namelijk wel. Het was gewoon een verloren zaak voor Huffelpuf vanaf het doelpunt van Griffoendor in de tweede minuut. Griffoendor was zo duidelijk beter dan Huffelpuf dat het gewoon zielig was.
Te spelers van Huffelpuf vergaten op de beukers te letten zodat ze de Slurk nooit langer dan één minuut in hun handen konden houden. Bovendien dook hun wachter consequent de verkeerde kant op waardoor na vijf minuten Griffoendor al 90 punten had.
Dan waren er nog de drijvers van Huffelpuf. Als er een beuker in de richting van een speler van Huffelpuf vloog vlogen ze daar met zijn tweeën achteraan waardoor ze vergaten op de ander beuker te letten.
Alleen de Zoeker van Huffelpuf was nog een beetje de moeite waard. Hij was oplettend en snel, waardoor híj nog niet door een beuker was geraakt.
Maar ook dit hield hij niet lang vol en na tien minuten zoefde James naar één van de doelpalen van Huffelpuf. Hier schrok de wachter van Huffelpuf duidelijk erg van want hij dook als een haas weg.

Ron bedacht dat hij waarschijnlijk dacht dat James een beuker was in menselijke gedaante of zoiets dergelijks. James strekte zijn arm uit terwijl hij met angstaanjagende snelheid op de linkerdoelpaal van Huffelpuf afschoot. Hij duikelde door de ring heen maar toen hij even later weer recht vloog had hij wel de Gouden Snaai in zijn hand geklemd.
‘En Lynch heeft de Snaai!!! De wedstrijd is afgelopen! Griffoendor wint met 260 tegen nul!’ riep Jack door de magische megafoon.
Ron en Emma liepen het veld op. Ron liep direct naar James om deze te feliciteren maar Emma bleef op een afstandje kijken. James kwam naar Emma toe.
‘En? Wat vond je ervan?’ vroeg hij verwachtingsvol aan Emma.
‘Zielig voor Huffelpuf!’ lachte Emma. ‘Maar goed gedaan hoor! Je hebt ze goed getraind!’ complimenteerde ze James. Hij lachte naar Emma en even later liepen ze samen naar de leerlingenkamer.

Daar had Peter al voor de nodige drank en hapjes gezorgd en met een boterbiertje in hun hand gingen Emma, Ron en James bij het raam aan een tafel zitten.
Ze hadden het even over de wedstrijd maar James deed nog steeds vreemd tegen Emma. Even later besloot Ron dat hij James en Emma even alleen ging laten en liep hij naar Jasper en Jack toe.
James lachte naar Emma maar Emma keek een beetje vermoeid.
‘Luister Emma,’ begon James. ‘Ik vind je een hele toffe meid, en je bent heel bijzonder voor mij. Maar ik moet even wachten. Weten wat het is.’
‘Dus gister?’ vroeg Emma.
‘Dus gister was fantastisch en heerlijk. Maar ik ben er door in de war. Je bent niet zoals andere meisjes voor mij. Als ik naar je kijk voel ik iets wat ik niet gewent ben. Maar ik kan het nu niet.’
James klonk vermoeid, alsof het hem heel veel moeite kostte om dit allemaal te vertellen.
‘Dus, het is niets?’ vroeg Emma. ‘Je trekt je terug?’
‘Het is wel iets. Maar nu nog niet,’ knikte James.
‘Oké,’ zei Emma dof en ze stond op.
‘Waar ga je naartoe?’ vroeg James haar. Hij keek haast smekend naar haar op.
‘Naar de Kamer van Hoge Nood, oefenen,’ zei Emma. James knikte mat en Emma liep het portretgat uit.

Toen Ron Emma het portretgat uit zag lopen wist hij even niet wat te doen. Moest hij Emma achterna gaan of toch maar naar James toe. Hij koos voor dit laatste en liep richting James die verslagen óp de tafel zat. James keek op maar toen hij Ron aan zag komen lopen stond hij op en klom het portretgat uit. Ron zuchtte hoorbaar. Ik vind het fantastisch dat James en Emma mijn vrienden zijn, maar móeten ze nu zo moeilijk doen tegen elkaar? vroeg hij zich wanhopig af.

Move Over - Janis Joplin

You say that it's over baby, Lord,
You say that it's over now,
But still you hang around me, come on,
Won't you move over.

You know that I need a man, honey Lord,
You know that I need a man,
But when I ask you to you just tell me
That maybe you can.

Please dontcha do it to me babe, no!
Please dontcha do it to me baby,
Either take this love I offer
Or honey let me be.

I ain't quite a ready for walking, no no no no,
I ain't quite a ready for walking,
And whatcha gonna do with your life,
Life all just dangling ?

Oh yeah, make up your mind, honey,
You're playing with me, hey hey hey,
Make up your mind, darling,
You're playing with me, come on now!
Now either be my loving man,
I said-a let me honey, let me be, yeah!

You say that it's over, baby, no,
You say that it's over now,
But still you hang around me, come on
Won't you move over.

You know that I need a man, honey, I told you so.
You know that I need a man,
But when I ask you to you just tell me
That maybe you can.

Hey! Please dontcha do it to me, babe, no!
Please dontcha do it to me baby,
Either take this love I offer,
Honey let me be.

I said won't you, won't you let me be ?
Honey, you're teasing me.
Yeah, you're playing with my heart, dear,
I believe you're toying with my affections, honey.

I can't take it no more baby,
And furthermore, I don't intend to.
I'm just tired of hanging from the end of a string, honey,
You expect me to fight like a goddamned mule.
Wah, wah, wah, wah, honey...

Josse · Geplaatst: Do Feb 08, 2007 15:50

Hey lieve lezers!

Smalofski, Potterfreaky, Miesje, fariy_princess en Duffie bedankt voor de lieve reacties! : D
Ik heb weer een nieuw stukje met een leesavies deze keer.
Het is van belang dat, als je het stukje goed wilt begrijpen, je goed leest! Het is een nogal suggestief stukje, als iets er niet staat moet je er niet vanuit gaan dat het wel zo zal zijn. XD
Genoeg gekletst, veel plezier en ik wacht in spanning op reacties!

xox Josse

Hoofdstuk 9: een koekje van eigen deeg

Emma was meteen doorgerend naar de Kamer van Hoge Nood. Ze voelde zich beroerd. Nee, erger dan beroerd, Emma voelde zich verwaarloosd, voor gek gezet, bedrogen, gebruikt, mislukt en vooral ongelofelijk naïef!
Hoe had ik ooit kunnen denken dat het ook maar íets kon worden? dacht ze gefrustreerd.

Ondertussen was ze bij de Kamer van Hoge Nood aangekomen.
Ze besloot maar te gaan oefenen. Soms vroeg ze zich af waarom ze dit eigenlijk deed, maar dan wist ze het weer. Om mensen zoals Malfoy te stoppen. Mensen die werkelijk denken dat ze beter zijn dan anderen.
Ze dacht terug aan haar ouders en kreeg tranen in haar ogen. Nu niet, probeerde Emma nog maar het hielp niet.
De gedachte aan haar vader, en zijn vrienden, alle mensen die vermoord waren… Ze voelde zich afschuwelijk. En waarvoor? WAARVOOR???
Niet voor vrede, dat wist Emma zeker. ‘Zo moet je niet denken!’ hoorde Emma haar tante zeggen. ‘Wat als je vader dat gedacht had? Wat als Harry Potter dat gedacht had?’
Emma werd al boos in gedachten. Het was allemaal heel mooi, wat die hele Harry Potter gedaan had, dat hij ze van die Voldemort gered had. Maar hij had beter kunnen blijven leven! Dan had hij hen nu misschien ook kunnen helpen. Maar die Harry Potter was niet goed genoeg om gewoon te leven na zijn duel met Voldemort.
Emma werd een moment vervuld van woede. Niet voor James, of voor Harry Potter, of alle mensen die zich opgeofferd hadden voor vrede. Ze was razend op mensen als Malfoy.

Emma deed het komende halfuur hard haar best om echt te oefenen maar het lukt niet. Ik ben te emotioneel! verweet ze zichzelf. Maar Emma realiseerde zich maar al te goed dat het ook geen wonder was dat ze emotioneel was. Ze zuchtte en besloot dat ze maar naar de slaapzaal ging.

James was woedend de leerlingenkamer uit gestormd en liep nu langs het Grote Meer. Hij had spijt dat hij zo overhaast weg gerend was, nu had hij het ijskoud.
James kwam op een rustig stukje uit en ging op een boomstam zitten. Hij vroeg zich af waar Emma nu was. Zal ze echt naar de Kamer van Hoge Nood zijn gegaan? Hij voelde in zijn zak voor de sluipwegwijzer.
‘Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb,’ en meteen vormden zich allemaal lijntjes op de kaart. Hoe hij ook zocht, hij kon Emma niet vinden. Die is dus inderdaad aan het oefenen in de Kamer van Hoge Nood, dacht James. Hij werd even vervuld van bewondering.
Snel drukte hij deze emotie weg in zijn achterhoofd. Ik heb er een punt achter gezet, nu moet ik volhouden! Hij zuchtte diep en bleef nog een tijd op de boomstam zitten.
Na een kwartier was James weer wat zekerder van zijn zaken en besloot hij terug te keren naar het kasteel. Bovendien was zijn achterste nu zo goed als bevroren. Hij was er zeker van dat hij er goed aan had gedaan niet door te gaan met Emma, dat kon toch nooit wat worden. Emma was zijn type niet.

Emma had Oude Runnen en ze zat druk te pennen. Het was vrijdag en James en Ron hadden een tussenuur. Emma gaf zichzelf niet de tijd om na te denken, de manier waarop ze aantekeningen maakte was bijna dwangmatig. Ze zat alleen achter in de klas en sprak het hele uur niet. Ze nam niet eens de moeite om het goede antwoord te geven. Gewoon stil zijn en mee doen leek nu zoveel makkelijker.
Toen de bel ging liep ze zo snel mogelijk naar de Grote Zaal om te eten. Emma wilde snel klaar zijn zodat ze tijdens de lunch nog even kon oefenen.

Bij toverdranken zag Emma James en Ron weer. Ze keek Ron aan, keek toen naar James en haalde haar schouders op terwijl ze naast Ron neerplofte. Ook dit uur sprak ze niet en deed hard haar best om haar toverdrank zo goed mogelijk te maken.
Na de les probeerde James Emma aan te spreken maar Emma deed alsof ze James niet hoorde en liep weer naar de Kamer van Hoge Nood om te oefenen. Sinds afgelopen zondag had ze hard geoefend en ze had echt het idee dat ze vooruit ging. Vaak ging Ron met haar mee en dan oefenden ze samen, en een paar keer was James zelfs meegekomen.
Emma had er niets van gezegd en had James de hele tijd genegeerd.
Wat Emma niet wist, was dat in de tussenuren die ze niet met James en Ron deelden, de jongens zelf aan het oefenen waren. Ze deden hard hun best en ook zij kwamen hard vooruit.

Toen Emma ’s avonds in bed lag was ze doodop. Van de week, van het harde werken, maar ook van alles wat ze zichzelf aan deed. Waarom maakte ze het zichzelf zo moeilijk? De hele week had ze óf geoefend in de Kamer van Hoge Nood, of ze had in de bibliotheek huiswerk gemaakt. Alleen. Het deed haar goed om iets alleen te kunnen doen maar toch miste ze, meer dan ooit, gezelschap. Niet specifiek James en Ron. Vooral miste ze iemand om mee te praten, om gewoon bij te kunnen zijn. Dat ze zichzelf niet hoefde te bewijzen en wist dat diegene onvoorwaardelijk van haar hield…
Niet voor de eerste keer in de afgelopen week gingen haar gedachten terug naar haar ouders.
Wat miste ze een vader, haar vader. Iemand die op haar leek.

‘Je lijkt zoveel op je vader, weet je dat?’ zei Arianne. Ze keek naar de keukentafel waar een 10-jarige Emma haar woedend aankeek.
‘Nee, hoe moet ik dat weten?’ vroeg ze kil. ‘Hoe moet ik weten dat ik op mijn vader lijk als ik hem verdomme nooit gezien heb?’ ze trilde van top tot teen en ondanks haar strakke gelaat kon je in haar ogen zien dat ze pijn had.
‘Sorry, maar het is niet mijn schuld. Ik doe mijn best. Ik wilde ook dat het anders was…’ probeerde Arianne.
‘Natuurlijk! Maar stiekem ben je maar wat blij dat het mamma niet was! Of niet soms? Is het niet veel erger om je zus te moeten verliezen? Toch liever een schoonbroer dan een zus hè?!?’ riep Emma boos.
Arianne deed haar mond open om iets te zeggen maar er kwam geen geluid uit.
‘Zeg maar niets! Houdt alsjeblieft gewoon eens je mond!’ riep Emma naar haar tante en ze stormde de keuken uit.

Emma lag te trillen in haar bed. De gedachte aan haar ouders maakte haar ongelukkig. Ze voelde zich schuldig, ze had het haar oom en tante heel moeilijk gemaakt vroeger. En ze konden dan nog zo vaak zeggen dat ze het wel begrepen, dat het logisch was, Emma kon het zichzelf niet vergeven. ‘Toch liever een schoonbroer dan een zus hè?!?’
Emma voelde zich schuldig als ze eraan terug dacht. Alsof haar tante het niet zwaar genoeg had met een vermoorde schoonbroer en een manisch depressieve zus?

Emma herinnerde zich helemaal niets van haar vader. En nu ze erover nadacht konden de herinneringen aan haar moeder onmogelijk herinneringen zijn aan dezelfde vrouw als op wie haar vader ooit verliefd was geworden.
Haar moeder was permanent veranderd na de moord op Emma ’s vader. Emma wist er weinig van omdat de moord zich had voltrokken voor haar geboorte maar naar wat ze gehoord had was het afschuwelijk.
Haar vader was in gevecht geweest met een enorme hoeveelheid dooddoeners. Er waren leden geweest van een of andere ‘Orde van de Feniks’ maar die waren blijkbaar geen partij geweest voor die dooddoeners. Haar vader was zo goed als geroosterd!
Daarna was Emma’s moeder compleet ingestort. Ze leefde nog, maar nou niet bepaald met plezier. Haar oom en tante hadden haar in huis genomen en als een eigen kind opgevangen. Maar de woede was nooit weggegaan. De woede om de vroege dood van haar vader, dat ze hem nooit heeft gekend. Maar ook omdat haar moeder zomaar opgaf. Waarom vocht ze niet?
Emma snikte in haar kussen van alle opgekropte frustraties.
Hoe hard ze het nu ook probeerde, het sterk zijn lukt even niet…

Angels - Within Temptation

Sparkling angel I believe
You were my saviour in my time of need.
Blinded by faith I couldn't hear
All the whispers, the warnings so clear.
I see the angels,
I'll lead them to your door.
There's no escape now,
No mercy no more.
No remorse cause I still remember

The smile when you tore me apart.
You took my heart,
Deceived me right from the start.
You showed me dreams,
I wished they'd turn into real.
You broke a promise and made me realize.
It was all just a lie.

Sparkling angel, I couldn't see
Your dark intentions, your feelings for me.
Fallen angel, tell me why?
What is the reason, the thorn in your eye?
I see the angels,
I'll lead them to your door
There's no escape now
No mercy no more
No remorse cause I still remember

The smile when you tore me apart
You took my heart,
Deceived me right from the start.
You showed me dreams,
I wished they turn into real.
You broke a promise and made me realize.
It was all just a lie.
Could have been forever.
Now we have reached the end.

This world may have failed you,
It doesn't give you a reason why.
You could have chosen a different path in life.

The smile when you tore me apart.
You took my heart,
Deceived me right from the start.
You showed me dreams,
I wished they turn into real.
You broke the promise and made me realize.
It was all just a lie.
Could have been forever.
Now we have reached

Josse · Geplaatst: Zo Feb 11, 2007 17:08

Hey lieve, en ongeduldige, lezers,

Weer een nieuw, en wat kort, stukje. Sorry voor het volume (of zeg maar gebrek daaraan) maar zoals mijn moeder steeds zegt: "Het gaat niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit!" xD
Nu maar hopen dat jullie het goed vinden! :p
Fairy_princess, Smalofski, Potterfreaky, Miesje en Duffie; bedankt voor de lieve reacties!
En natuurlijk Angela bedankt voor het snelle readen! : D
Have fun!

xox Josse

Het weekeind was in een waas aan Emma voorbij gegaan. Ze bracht haar tijd door in de bibliotheek of ze maakte lange wandelingen over de gronden van Zweinstein terwijl de januariwind diepe groeven in haar gezicht beitelde.
Ze kwam het hele weekeind niet meer in de Kamer van Hoge Nood, wetende dat James en Ron daar aan het oefenen waren.

Maandag moest Emma zichzelf uit bed sleuren, eigenlijk wilde ze gewoon onder de dekens blijven liggen. Gewoon medelijden hebben met zichzelf voelde goed. Dan kon ze boos zijn op James omdat hij haar weggestuurd had. En op Ron omdat hij geen partij koos. En op haar moeder omdat die niet vocht. En op haar vader omdat hij gestorven was. En op Harry Potter, en op haar oom en tante, en op…
Emma bleef nog even diep onder de dekens liggen, maar besloot toen toch maar haar bed uit te gaan. Ze stapte onder de douche en liet het ijskoude water over haar gezicht stromen. Het water werkte verdovend en kalmerend.
Na tien minuten was Emma zo koud dat ze met trillende handen de douche uitzette. Ze wikkelde zichzelf in een grote zachte handdoek en begon haar haren te kammen. Nadat ze haar gewaad aan had gedaan en haar kapsel in model had gebracht pakte ze haar boekentas onder haar bed vandaan en liep ze naar de Grote Zaal. Ze had nog een half uur voor de lessen zouden beginnen.
Terwijl ze naar de Grote Zaal liep besloot ze dat ze James een lesje zou leren over leuke meisjes wegsturen.

Ondertussen was Ron in de slaapzaal bezig James zo gek te krijgen dat hij mee ging ontbijten.
‘Wat heb ik gedáán?’ riep James gefrustreerd uit terwijl hij de dekens over zijn hoofd trok.
‘Precies een week en een dag geleden heb je Emma gedumpt. En sindsdien praat ze niet meer met jou,’ antwoordde Ron.
James zuchtte. Hij sloeg zijn benen over de rand van het bed en liep naar de douche. Tien minuten later stond hij klaar. Zijn haren waren nog nat van de douche waar hij net vandaan kwam, maar hij was nu in ieder geval een stuk wakkerder.
‘Hèhè,’ zei Ron. ‘We hebben nog twintig minuten!’
James knikte en samen liepen ze naar de Grote Zaal. Toen James de Grote Zaal in liep sloeg zijn hart even over. Hij keek naar Emma. Ze zag er triest uit, maar op een mooie manier. Emma was het soort meisje dat altijd mooi was. Niet omdat ze de goede borsten of de goede billen had. Emma had een bepaalde uitstraling die haar aantrekkelijk maakte. Toen hun blikken elkaar kruisten zag James en vleugje melancholie in haar ogen.

James kreeg een brok in zijn keel en de rest van het ontbijt deed hij zijn best zichzelf niet voor zijn kop te slaan, iets te eten en vooral niet te vaak naar Emma te kijken. Emma lachte met Peter, had met Ron een geamuseerd gesprek over de lessen van die dag, had het met Jack over Dreuzelfilms en keek vooral niet naar James.
Hij voelde zich ondertussen beroerder dan beroerd. Naarmate het weekeind van de Zwerkbalwedstrijd tegen Huffelpuf dieper gegraven werd onder de gebeurtenissen kreeg James meer spijt. Ik móet Emma terug zien te krijgen! sprak James zichzelf streng toe. Geen andere meisjes dan Emma meer voor mij! Hij stond op.
‘Gaan jullie me naar Transfiguratie?’ vroeg hij aan Emma en Ron. Ron knikte maar van Emma kwam geen respons. Toen ze echter de Grote Zaal uitliepen zag James Emma achter zich lopen.

Het eerste uur, tijdens Transfiguratie, staarde James de hele les voor zich uit. Hij voelde zich alsof zijn geheugen was gewist. Niet dat hij zich niet meer herinnerde wat er de afgelopen twee weken gebeurd was, dat wist hij maar al te goed. Hij voelde zich alsof hij niet zo goed wist wat hij hier deed. Ja, Transfiguratie, en hierna Bezweringen. Maar toch voelde het niet alsof dit echt zijn favoriete bezigheid was.
Dat was het ook niet. James deed zijn best en speelde geen galgje. Alleen had hij niet het idee dat Emma daar echt van onder de indruk was. Ze was naast Juan gaan zitten. Juan was een Ravenklauwer die zijn naam eer aan deed. En dan bedoelde James de Juan de Marco, de versierder en levensgenieter. Niet dat de Juan van Ravenklauw ook in een maf pak met een masker voor zijn ogen Rondliep, maar een echte versierder was het wel. En het leek erop alsof Emma een poging deed hem van zijn troon als grootste versierder van Zweinstein probeerde te stoten. Nou misschien op één na grootste versierder van Zweinstein, James was nog altijd het populairst. Met Ron. Op twee na grootste versierder van Zweinstein dus. Het wordt al minder.
James keek af en toe jaloers naar Juan en Emma en hij wenste dat Emma zo naar hem zou kijken.
‘Eigen schuld, dikke bult,’ zei Ron naast hem. James keek Ron geërgerd aan en zuchtte hoorbaar.
‘Hoe gaat het met Amerie?’ vroeg hij in een poging het gesprek, wat in feite alleen een vraag van Ron was, een andere wending te geven.
‘Wel goed, geloof ik,’ zei Ron vaag.
‘Gelóóf je? Je bent haar vriend, is het niet jou taak om dat te weten?’ zei James met een stem die droop van het sarcasme.
‘Wás haar vriend,’ corrigeerde Ron hem met een engelengezichtje. ‘Als je het al zo wil noemen, ik noem het liever flirt, fling, tijdelijke verslaving, of verzin zelf een passende benaming.’
‘Teleurstelling?’ vroeg James plagerig.
‘Dat was ze niet, alleen een beetje bezitterig. Ze bleef maar zeuren over Emma, dat ik teveel met haar omga. So What?’ zei Ron uitdagend.
‘Inderdaad,’ zei James mat. Zijn humeur was met de snelheid van het water van de Niagara-watervallen gekelderd tot onder nul.

De rest van het uur hadden James en Ron het niet meer over Emma, of andere meisjes, of wat dan ook.
‘Ik heb nu Bezweringen, jammer,’ hoorde James Emma tegen Juan zeggen toen de bel ging.
‘Inderdaad, zie ik je bij de lunch nog?’ vroeg Juan.
‘Misschien, ik moet mijn lunch ook gebruiken om te lunchen hè?’ zei Emma.
‘Ja, ik zou niet willen dat je door mij niet meer goed kan functioneren!’ grapte Juan voor hij naar zijn les vertrok. Niet meer goed functioneren??? Wat bedoeld hij daarmee??? Vroeg James zich paniekerig af. Was er iets gaande tussen Juan en Emma? Nee toch? Emma was nog steeds op James verliefd, ze was nog steeds kapot van het feit dat het niets was geworden. Zo kapot leek ze vanochtend niet, zei een stemmetje in James’ hoofd.
‘Ow rot op!’ dacht James geërgerd
‘Pardon?’ vroeg Ron. gedoe? Zei ik dat hardop? panikeerde James. Het was de enige verklaring voor Ron’s ‘Pardon?’?
‘Niets, ik was in gedachte,’ zei James en ze liepen samen naar Bezweringen.

Set The Fire To The Third Bar - Snow Patrol

I find the map and draw a straight line
Over rivers, farms, and state lines
The distance from here to where you'd be
It's only finger-lengths that I see
I touch the place where I'd find your face
My finger in creases of distant dark places

I hang my coat up in the first bar
There is no peace that I've found so far
The laughter penetrates my silence
As drunken men find flaws in science

Their words mostly noises
Ghosts with just voices
Your words in my memory
Are like music to me

I'm miles from where you are,
I lay down on the cold ground
I, I pray that something picks me up
And sets me down in your warm arms

After I have travelled so far
We'd set the fire to the third bar
We'd share each other like an island
Until exhausted, close our eyelids
And dreaming, pick up from
The last place we left off
Your soft skin is weeping
A joy you can't keep in

I'm miles from where you are,
I lay down on the cold ground
And I, I pray that something picks me up
and sets me down in your warm arms

And miles from where you are,
I lay down on the cold ground
and I, I pray that something picks me up
and sets me down in your warm arms

Josse · Geplaatst: Do Feb 15, 2007 23:48

Hey lieve lezers,

Niet zeueren, het is nog steeds donderdag! *_*
Even geread door Smalofski omdat Dracogirly vakantie heeft. Bedankt Kathleen!
Mijn vaste fans Miesje, Smalofski, fairy_princess, Duffie en Potterfreaky bedankt voor de reacties! Ik heb mijn best gedaan dit stukje wat langer te maken dus geniet ervan.
Ik ga morgen op vakantie. Ik kom nog wel weer thuis om carnaval te vieren maar ik garandeer niet dat ik zondag post. Woensdag ga ik weer op vakantie tot zondag dus dan kan ik weer twee keer niet posten... *voelt zich schuldig*
Misschien post ik in de tussentijd nog en anders moeten jullie gewoon wachten...
Maar nu eerst veel plezier.

xox Josse

Januari was over gegaan in februari en Valentijnsdag naderde. Emma en James praatten nu al zes weken niet meer met elkaar en James zou zelf niet weten hou ze de afgelopen weken door gekomen was. Hij haatte het om het toe te geven maar Ron was Emma niet, en Emma was belangrijker voor James de hij zou willen.
Met Emma daarentegen leek het goed te gaan. James werd verscheurd door tegenstrijdige gedachten bij het zien van Emma. Emma die met Juan wandelingen maakten over het terrein, die met Juan huiswerk maakte in de bibliotheek en die ’s avonds op geheime gangen van Zweinstein betrapt werd. Aan de ene kant was James blij dat het goed ging met Emma, het was fijn om Emma vrolijk te zien. Het zou alleen leuker zijn als Emma zo gelukkig te zien als ze met James wandelingen maakten en ’s avonds met James in een geheime gang betrapt werd. James maakte zich zorgen.
‘Wat als ik me op een gegeven moment laat gaan en hem zo ernstig vervloek dat hij naar het Sint Holisto moet?’ zuchtte hij terwijl hij zich met Ron stuk beet op het huiswerk voor Geschiedenis van de Toverkunst. Niet dat ze het niet konden, dat wel, James was er alleen niet mee bezig.
‘Dat doe je niet,’ antwoordde Ron verveeld.
‘Wat als ik het wel doe?’ vroeg James zeurderig.
‘Dat doe je niet, want dan kwets je Emma. En dat wil je niet,’ zei Ron zonder van het huiswerk op te kijken. James deed zijn mond open om iets te zeggen maar realiseerde zich blijkbaar dat Ron gelijk had want hij deed zijn mond weer dicht zonder een geluid te produceren.
‘Ik ga naar bed,’ zei James even later.
‘Nu al? Het is half tien!’ vroeg Ron verbaasd.
‘Ik ben moe,’ zei James en hij liep naar de trap naar de slaapzaal. ‘Welterusten,’ zei hij nog. Vanuit zijn ooghoek zag hij Emma het portretgat doorkomen. Ze zag er goed uit, gelukkig. Het enige dat James belette ook gelukkig te zijn was de zuigzoen in Emma’s nek. Een zuigzoen die niet van James afkomstig was. Is er ook iets wat Juan niet van me af gaat pakken? vroeg James zich in gedachten af.

Emma zette zich naast Ron in een fauteuil.
‘Hai,’ zei Ron afwezig. Hij deed een wanhopige poging zijn gedachten bij Geschiedenis van de Toverkunst te houden.
‘Hey,’ glimlachte Emma tevreden. ‘Lukt het?’ vroeg ze vrolijk aan Ron Te vrolijk voor Ron.
‘Waar lijkt het op?’ vroeg hij geïrriteerd. ‘Nee, het lukt niet! En veeg die zelfvoldane grijns van je gezicht, alsjeblieft!’
‘Sorry,’ zei Emma gedempt. ‘Ik wilde gewoon helpen,’
‘Je hebt gelijk. Het is gewoon, ik ben het gezeur van James nu echt meer dan zat! “Wat als ik me op een gegeven moment laat gaan en hem zo ernstig vervloek dat hij naar het Sint Holisto moet?” Kan je het niet gewoon goedmaken?’ vroeg Ron ten einde raad. Hij wist het antwoord al…
‘Nee! Het is zijn stomme schuld, hij heeft zijn kont gebrand, nu moet ie maar op de blaren zitten!’ zuchtte Emma voor de zoveelste keer.
‘Wat heeft dit met de kont van James te maken?’ vroeg Ron niet-begrijpend.
‘Symboliek Ron, symboliek,’ antwoordde Emma. ‘Hij heeft het uitgemaakt, hij moet het maar weer goedmaken.’
‘Ow,’ zei Ron. ‘Oké. Zeg Emma, wil jij dit nog even voor me nakijken?’ vroeg Ron.
‘Kom maar op,’ lachte Emma en ze pakte het werkstuk van Ron aan.
Even later kreeg hij het terug met nog al wat fouten.
‘Snap je het?’ vroeg Emma. Ron schudde gefrustreerd zijn hoofd en de rest van de avond spendeerde Emma aan het uitleggen van oorzaak en gevolg bij de koboldopstanden van de 15e eeuw.

Emma had de laatste weken hard geoefend en veel huiswerk gemaakt. De weinige vrije tijd die ze had bracht je met Juan door. Ze maakten lange wandelingen over het terrein van Zweinstein of brachten de tijd gewoon door in de bibliotheek. ’s Avonds was ze vaak in het gezelschap van Ron. Omdat Emma nog steeds geen (noemenswaardige) gesprekken met James voerde had ze ook weinig contact met Ron. Als ze met Ron praatte was het over luchtige dingen zoals die vervelende les Toverdranken of dat moeilijke verslag. In het bijzonder het onderwerp James werd zorgvuldig ontweken.

Er was dus genoeg reden voor Emma om gelukkig te zijn. Ze had een lief vriendje, als je Juan een vriendje wilde noemen. Het woord relatie was nog nooit gevallen en het leek alsof zowel Emma als Juan die bevestiging uit de weg ging. Juan omdat hij nou eenmaal een flierefluiter was, die had geen maanden durende relaties. En Emma omdat, als ze het toe zou geven, dat definitief een punt zou zetten achter James.
Bovendien ging het goed met het schoolwerk, had ze Ron als goede vriend en schoot Project Faunaat goed op. Een paar weken geleden had ze besloten dat ze in een paard wilde kunnen veranderen. Moeilijk, maar wel bijzonder.
De enige domper was jongens. En dan één jongen in het bijzonder, James.
Het lukte Emma minder goed dan ze zelf wilde om James te negeren.
Ze praatte niet met James, reageerde niet op James en ging niet meer dan noodzakelijk met hem om. Maar in gedachten was ze toch minstens twintig uur per dag bij hem. Niet wat je noemt de ideale omstandigheden om iemand te vergeten.

‘Gaan jullie ooit weer met elkaar praten?’ vroeg Ron aan Emma tijdens Bezweringen.
‘Nee,’ zei Emma kortaf.
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik ongelofelijk boos, teleurgesteld en gekwetst ben. En ik wil niet nog een keer in de positie komen waarin iemand me zo kan kwetsen.’ Emma was verbaasd dat ze dit opeens allemaal aan Ron vertelde.
‘Volgens mij zit je al in die positie, en erger dan het nu is kan het nooit worden!’ antwoordde Ron.
‘Waar slaat dat nou weer op?’ vroeg Emma verbaasd.
‘Het slaat nergens op, je kent me, ik houd niet van geweld,’ zei Ron droog. ‘Maar Juan lijkt me in de perfecte positie om je te kwetsen. Bovendien ben je gekwetst iedere keer als je James ziet. En ontken het niet, je hebt het tegen de populairste jongen van Zweinstein, ik weet het nodige van meisjes af.’
‘Laat het James maar niet horen,’ grinnikte Emma. Pas toen ze het uitsprak realiseerde ze zich goed wat ze gezegd had. Ze had toegegeven dat James zichzelf als de populairste jongen van Zweinstein zag. En nog veel erger, dat ze het wel amusant vond, dat ze überhaupt nog aan James dacht. Ze zuchtte maar gelukkig ging Ron er verder niet op in. Hij is dan misschien niet zo populair als James, hij is wel veel subtieler, dacht Emma terwijl ze zichzelf dwong om zich weer op professor Banning te controleren.

Toen ze ’s nachts op de Astronomietoren naar het geneuzel van professor Marinuif luisterden genoot Emma van de omgeving. Astronomie was het moment om alles op orde te krijgen. Ze genoot van de oneindigheid van haar omgeving en stoorde zich niet aan haar klasgenoten. Waarom kan het niet gewoon makkelijk zijn? vroeg Emma zich af terwijl ze over het terrein van Zweinstein uitkeek. Waarom ging ze met Juan terwijl ze non stop aan James dacht? Waarom was James te arrogant om toe te geven dat hij van haar hield? Waarom was James eigenlijk helemaal zo arrogant? Het was niet dat hij perfect was, en hij had nou ook geen monopoly op de markt van jongens. James bouwt niet aan me verder, hij maakt me kapot. Hij maakt ons kapot! dacht Emma.
Die nacht sliep Emma voor het eerst in tijden weer goed. Ze dacht niet na over de M&M’s en de bijeenkomst die morgen weer plaats zou vinden, bijeenkomsten waar ze overigens al weken niet meer naar toe gingen. Het was Ron geweest die er een einde aan had gemaakt. Hij had gezien hoe hun nachtelijke uitstapjes Emma zo overstuur maakten. Emma was toen heel boos geweest maar achteraf was ze opgelucht. Zonder de M&M’s had ze ook al genoeg aan haar hoofd.

James sliep die nacht beroerder dan beroerd. Hij wilde dat hij het net als Emma gewoon van zich af kon zetten. James had een tijdje met de gedachte gespeeld zijn banden met Sophia aan te halen maar had toen besloten dat hij dit niet kon. Hij hield van Emma. En of Emma dat nou niet wel of niet kon zien, James zag het maar al te goed. Jammer genoeg, dacht hij er vaak achterna.
‘James alsjeblíeft ga slápen!’ steunde Ron vanuit zijn hemelbed. Het was ondertussen half twee ’s nachts en James lag te woelen.
‘Makkelijker gezegd als gedaan. Wat heb ik in Godsnaam gedaan?’ zuchtte James.
‘Daar ga ik geen antwoord op geven,’ gaapte Ron. ‘Bovendien ben ik de tel kwijt.’ James zuchtte maar bleef doodstil liggen. Dat hij zulke stomme fouten maakte, daar hoefden zijn vrienden niet voor te boeten…

One Way Street - Stevie Ann

Waiting with my lonely heart
People come by like some fast cars
It all seemed so perfectly fine
Happy faces in those lovely pictures
Smiling like they've got something to hide
It all went by so fast

Making me happy wasn't good enough
Breaking me down was at least a start
Looking for another way to follow
But the only one left was straight ahead
That was the story about you and me where we got stuck in a one way street

Searching for yourself and searching for the person who youâ€™d like be
Treating me like I was a little kid
So unfair those rules you made
Making them up while I wasnâ€™t awake
Baby this is not how it's supposed to be

Making me happy wasn't good enough
Breaking me down was at least a start
Looking for another way to follow
But the only one left was straight ahead
That was the story about you and me where we got stuck in a one way street

And I didn't want it to be over baby
And I didn't wanna lose you this way
And you, you made me run away baby
Cause you couldn't stand your fears

Making me happy wasn't good enough
Breaking me down was at least a start
Looking for another way to follow
But the only one left was straight ahead
That was the story about you and me where we got stuck in a one way street

Making me happy wasn't good enough
Breaking me down was at least a start
Looking for another way to follow
But the only one left was straight ahead
That was the story about you and me where we got stuck in a one way street

Josse · Geplaatst: Zo Feb 18, 2007 18:18

Hey lieve lezers,

VERASSING! Toch nog een (gehaaste) post. Nu donderdag en waarschijnlijk zondag niet. Smalofski, bedankt voor het readen. (dracogirly is op vakantie XD )
fairy_princess, Smalofski, Potterfreaky en Miesje: bedankt!!!
Veel plezier, en ik ben benieuwd!!!

xox Josse

Hoofdstuk 10: nachtmerries en geniale ideeën

Emma bleef bij haar standpunt dat het aan James was om het goed te maken. Hij had het immers uitgemaakt.
Dat Emma vond dat het nu James’ beurt was, maakte het voor Emma echter niet makkelijker om de situatie te accepteren. Naarmate Valentijnsdag naderde moest ze steeds vaker de drang het goed te maken onderdrukken.

‘Wat is er toch aan de hand?’ vroeg Juan toen ze samen langs het meer slenterden in een tussenuur. Emma schopte tegen een steentje dat op het bevroren meer rolde en daar even doorschoof, een spoor trekkend in het dunne laagje sneeuw dat Zweinstein en omgeving een grauwe en sombere indruk gaf.
‘Ik weet het niet,’ zuchtte Emma. Eigenlijk wist ze het wel. Ze baalde dat ze hier met Juan was. Niet dat Juan geen leuk gezelschap was, hij viel alleen nogal in het niet bij James. Bovendien had Juan haar nog niet mee gevraagd naar Zweinsveld voor Valentijnsdag. Stiekem was Emma daar wel blij mee. Als hij Emma zou vragen en ze zou ja zeggen, kon ze niet meer met James gaan. Die kans was sowieso niet zo groot maar zolang James en Emma allebei nog geen date hadden, kon Emma in ieder geval blijven hópen.
‘Kom maar,’ zei Juan. Hij sloeg een arm om Emma heen en met haar hoofd bij James nestelde ze zich in zijn armen.

Zwetend werd Emma wakker. Ze keek angstig om zich heen maar kalmeerde enigszins toen ze de omgeving herkende: ze lag veilig in haar hemelbed op de slaapzaal.
Emma ging rechtop zitten en ademde een paar keer diep in en uit. Ze had weer een afschuwelijke nachtmerrie gehad. De nachtmerrie die ze de eerste weken zonder James veel had gehad. Nu Valentijnsdag met angstaanjagende stappen dichterbij kwam, kwam ook de nachtmerrie terug.

Emma liep door een lange, donkere gang. Het was er koud en vochtig. Vanuit haar ooghoeken zag ze glanzende zwarte deuren die op gelijke afstand van elkaar opdoemden uit de ruwe muur. Alle deuren hadden hetzelfde brandende kruis in het midden.
De gang werd steeds breder en Emma voelde hoe het warmer werd. De lucht was bijna te heet om in te ademen en Emma haalde raspend adem. Ze vroeg zich in paniek af waar ze naartoe liep maar het was te laat om te stoppen. Niet dat het moest, het kon niet anders.

Opeens was ze op een open plek. Het was donker en aan de randen brandde een hoog vuur dat het tafereel met rood verlichtte. In het midden waren mannen en vrouwen met elkaar in gevecht.

Emma’s oog viel op een lange man met korte bruine krullen die in gevecht was met een bleke vrouw met zwart haar dat in slierten in haar gezicht hing. De vrouw had een slangachtig gezicht maar toen Emma goed keek, zag ze dat het een masker was. Emma keek om zich heen en zag meer mensen met eenzelfde bloedrood masker.
Emma had de man met de bruine krullen nooit eerder gezien maar ze wist dat het haar vader moest zijn. De mensen met de maskers waren duidelijk aan de winnende hand. Buiten haar vader zag Emma nog zeven anderen, een man met rood haar die in gevecht was met een kleine man met een zilveren hand. Iets verder was een vrouw met bruine krullen aan het duelleren met iemand die Emma niet kon zien omdat hij met zijn rug naar Emma stond. Het gelaat van de vrouw werd rood verlicht door de dansende vlammen en Emma zag een grimas op een vastberaden gezicht. Een moment bleef Emma gefascineerd kijken maar toen werd ze afgeleid door een rode lamstraal die rakelings langs haar heen ging. Ze keek naar de persoon die de straal had afgevuurd en zag twee identieke mannen met hetzelfde rode haar als de man die met Mr. Silver vocht, zo noemde Emma de man met de zilveren hand voor het gemak.
‘Kijk uit Ginny!’ riep een van de, hoogstwaarschijnlijk, tweeling naar iemand achter Emma. Emma keek om en zag een jonge vrouw met het, nu bekende, rode haar.
‘Bedankt, maar het lukt wel! Pas liever op Harry!’ riep ze. Emma draaide zich weer terug en zag een man met warrig zwart haar en een Rong brilletje. Toen hij het haar uit zijn met opgedroogd bloed en vuil besmeurde gezicht veegde, verscheen een bliksemvormig litteken. Emma realiseerde zich met een schok dat dit Harry Potter moest zijn. Ze betrapte zich erop dat ze haar blik goedkeurend over hem heen liet gaan.

Emma schrok op toen ze een groene lichtflits zag. Ze draaide zich razendsnel een kwartslag om en zag een meisje op de grond liggen. Haar vaalblonde haren zagen roze van het bloed.
‘JIJ!’ riep Harry woedend naar de vrouw die eerst met Emma’s vader had gevochten.
‘Ja, ik weer!’ lachte de vrouw vals. ‘Eerst die bloedverader van een neef van me en nu dit idiote kind!’
Harry zei een moment niets en keek haar vol haat aan.
‘Crucio!’ riep hij. De vrouw gilde het uit van de pijn maar toen werd Harry aangevallen door een man met vettig zwart haar. Harry werd gedwongen de vloek op te heffen en de vrouw krabbelde overeind. Ze richtte haar toverstok op Harry. ‘De de groetjes aan mijn neef en zijn waardeloze vriendje!’ krijste ze. ‘Avada Kedavra!!!’
Een groene lichtflits doorkliefde de ruimte.
‘NEE!!!’ hoorde Emma. Voor ze er iets aan kon doen was haar vader naar voren gesprongen.
‘NEE!!!’ gilde Emma toen haar vader op de grond neerviel. Iedereen was doodstil. Emma rende naar de vrouw die haar vader vermoord had en begon als een maniak op haar in te slaan. Haar vuisten gingen echter gewoon door de vrouw heen.
‘Nee!’ gilde Emma met een betraand gezicht.
‘Het helpt niet, kom mee,’ hoorde ze een stem achter zich. Emma hoefde zich niet om te draaien om te weten dat het James was. Ze greep hem huilend vast en op het moment dat hun lippen elkaar zouden moeten raken, was ze wakker geworden.

De tranen stroomden geluidloos over Emma’s wangen. Ik móet het goedmaken, dacht ze. Wiens schuld het ook was, ze had James nodig.

Emma kon na het nemen van dit besluit de slaap niet vatten. Het is algemeen bekend dat de tijd snel gaat als je bang bent voor morgen en juist voorbij kruipt als je de volgende dag jarig bent. Op dezelfde manier had Emma het idee dat, als ze nu zou gaan slapen, morgen haar goede voornemen niets meer waard zou zijn.
Dus bleef ze geluidloos huilen in haar kussen, zichzelf verwijtend dat ze er zo een zooitje van had gemaakt. Hoe heb ik het zo ver laten komen? verweet Emma zichzelf in stilte.
Maar ondanks de frustraties, zorgen en angsten, viel Emma om vijf uur ’s nachts in een onrustige slaap.

Tegen alle verwachtingen van de vorige avond in, leek James opzoeken de volgende ochtend nog steeds een goed idee. Misschien kwam het omdat Emma nog maar twee uur geslapen had, of misschien was het echt een goed idee, maar Emma wilde niet nog zo een nacht. En het goedmaken met James leek de enige oplossing. Ik capituleer níet, zei Emma dwingend tegen zichzelf toen ze even later de trap naar de leerlingenkamer af liep. Emma probeerde de twijfels uit haar hoofd te bannen. Maar het was als James vertellen dat hij geen grappen meer mocht uithalen met de Zwadderaars, onmogelijk.

Toen Emma in de leerlingenkamer aankwam, zag ze James en Ron al bij het portretgat staan.
‘James?’ vroeg Emma voorzichtig. James knikte bemoedigend ten teken dat hij luisterde.
‘Wil je even mee komen?’ vroeg Emma. Nog steeds wist ze niet zeker of ze hier goed aan deed.
‘Ja hoor.’ James deed een poging luchtig te klinken, een poging die jammerlijk faalde.
Ze klommen het portretgat achter elkaar uit en liepen het eerste lege lokaal in dat ze tegenkwamen. James ging op een tafeltje zitten en deed een poging zijn oude charmes terug te vinden. Het lukte hem niet, merkte Emma, James was onrustig met zijn linkerbeen aan het trillen.
‘Zet die trilfunctie eens uit!’ flapte Emma eruit. Niet te geloven! We praten al weken niet meer en het eerste wat ik dan zeg gaat over trilfuncties!

‘Oké,’ zei James en hij hield zijn benen welgeteld tien seconden stil voor zijn rechterbeen begon te trillen.
‘We moeten het goedmaken!!!’ barstte Emma. James hield, tot ergernis van Emma, zijn mond.
‘Ik ben nog steeds boos,’ zei Emma. ‘En verdrietig. En teleurgesteld. Maar ik heb je nodig.’
‘Ik jou ook!’ zei James. ‘Emma, dat ik jou heb laten gaan is mijn grootste en meest onvergefelijke fout!’
Emma, die eerst met haar rug naar James had gestaan, draaide zich nu om. Toen ze James daar zag zitten waren alle twijfels weg. Ze vlogen elkaar in de armen en Emma wist zeker dat ze er goed aan had gedaan de eerste stap te zetten. Samen konden ze de wereld aan!

Het tweede uur, tijdens Toverdranken, kwamen de twijfels echter terug. Had Emma hier wel goed aan gedaan? James had dan wel gezegd dat hij spijt had, hoe wist ze zeker dat het menens was?
Ze wilde nooit meer zo een ruzie met James. Maar was dit echt de goede manier geweest om dat te voorkomen?

Zo Dichtbij - IOS

Ze zeggen dat het altijd nog veel langer duurt
dan je had verwacht
zelfs wanneer je denkt het duurt al veel te lang
duurt het langer dan je dacht
dus ik wacht in stilte
tot je bij me terugkomt
je schoenen staan nog steeds onder hetzelfde bed
je kleren wachten in de kast
en ik heb de tafel weer voor twee gedekt
want als ik dat doe kom je vast
en ik wacht in stilte
tot je bij me terugkomt

En ik ga weer terug naar het begin
terug in mijn herinnering
en ik zoek je overal
tegen beter weten in
zeg me welke kant ik op moet gaan
geef een teken ik kom er aan
ik wil nog even bij je zijn
dus wacht op mij

Ik wil niet dat de wereld zomaar verder draait
net alsof er niets veranderd is
ik wil niet ik dat op een ochtend wakker word
en je misschien niet eens meer mis
dus ik wacht nog even
voordat ik je loslaat

Maar dan merk ik dat je hier bent
je bent nooit bij me weggeweest
en ik hoef niet meer te zoeken
hoef niet meer te wachten want
een ding dat ik zeker weet
ik draag je altijd met me mee
ik geef een teken en je komt
als ik je even nodig heb
voel ik dat je naast me staat
bij elke keuze die ik maak
ben jij zo dichtbij
zo dichtbij

Josse · Laatst aangepast door Josse op Di Dec 11, 2007 22:57; in totaal 3 keer bewerkt

Hey lieve lezers!

Eindelijk! Ik ben terug, met inspiratie! (a)
I would like to thank Smalofski, Potterfreaky, Miesje, Duffie and fairy_princess for their reacties op mijn vorige post. : D
Ik ben benieuwd wat jullie vinden, wacht in spanning.
Have Fun!

xox Josse

De rest van de dag gingen de twijfels bij Emma niet weg. Ze wilde gewoon kunnen geloven dat het goed was, waarom lukte het niet? Waarom kon ze niet een echte Griffoendor zijn? Iemand die zich er gewoon in stort zonder te piekeren?
Emma zuchtte diep maar het mocht niet baten.
‘Beautiful Lady, would you be so kind to spent tonight in my company?’ vroeg James terwijl hij op zijn knieën voor Emma ging zitten en vroeg haar om haar hand. Emma keek James een moment aan. Kom, je bent een Griffoendor! sprak ze zichzelf toe en ze pakte James’ hand.
‘Het zou me een waar genoegen zijn,’ lachte ze.
Ze liet zich door James meevoeren naar de andere kant van de leerlingenkamer.
‘Waar breng je me naartoe?’ vroeg Emma aan James.
‘Gewoon, een werkstuk voor Bezweringen,’ zei James.
‘Het is vrijdagavond en je wil mijn hulp voor huiswerk?’ vroeg Emma ongelovig. James was ondertussen in één van de zachtste stoelen gaan zitten, die op onverklaarbare wijze als enige nog vrij waren. Emma vroeg zich af of dat te wijten was aan James’ status als populairste jongen van Zweinstein, of zijn reputatie als gewetenloze Griffoendor die de eerste jaars uit de beste stoelen pestte. Ze betrapte zich erop dat beide opties haar weinig boeiden.

‘Emma,’ begon James. Emma schrok van de serieuze toon die James aansloeg. ‘Niet boos worden, oké?’
‘Nee, vertel nu maar!’ Emma werd een beetje ongeduldig van James’ gedraai.
‘Ik zat gewoon te piekeren over de M&M’s.’ Phieuw, dat is eruit! James haalde opgelucht adem. ‘Ik vertrouw het gewoon niet. Ik verwed er mijn vuurflits 199 om dat ze geen bal-ter-bevordering-van-contacten-met-heksen-en-tovenaars-van-Dreuzelouders aan het organiseren zijn. En ik wil de Zwadderaars gewoon geen vrij spel geven!’
Ondanks het serieuze onderwerp moest Emma grijnzen bij het horen van James’ idee voor een val-ter-bevordering-van-contacten-met-heksen-en-tovenaars-van-Dreuzelouders.
‘Wat zit jij dom te grijnzen?’ vroeg Ron opeens. Hij kwam net de leerlingenkamer binnen.
‘Wat deed jij zo laat nog buiten de leerlingenkamer?’ kaatste Emma terug,
‘En waarom heeft Mr. Als-Mijn-Haar-Maar-Goed-Zit toch minstens éénentwintig, tweeëntwintig, nee, dríeëntwintig haren verkeerd?’ deed James er nog een schepje bovenop terwijl hij deed alsof hij de verwarde haren van Ron telde.
‘Monique,’ grijnsde Ron.
‘Die met de zwarte haren? Uit Ravenklauw?’ vroeg James ongelovig.
‘De enige echte,’ bevestigde Ron de vermoedens van James. James klakte bewonderend met zijn tong.
‘Mooie vangst Ron, balen voor jou James, maar bij deze sluit ik de vleesmarkt!’ zei Emma gepikeerd.
‘Balen? Hij heeft jou toch?’ richtte Ron zich op Emma.
‘Ik heb het niet zo op vleesmarkten,’ bemoeide James zich met de besprekingen van zijn relatie.
‘Maar wel op Emma!’ ging Ron onverstoord door.
‘Rón,’ zei James dringend.
‘Al goed,’ zuchtte Ron en hij vertrok in de richting van twee vijfdejaars die al de hele avond als een stel honingbijen achter Ron aan hadden gezoemd. Na Ron’s vertrek was het een moment stil.

‘Ik weet niet wat ze van plan zijn,’ peinsde Emma. ‘Ron en ik zijn al heel lang niet naar de vergaderingen gegaan. En eerlijk gezegd, ik miste het niet…’ gaf ze aarzelend toe.
‘Ik hoorde van Ron dat je zo overstuur was iedere keer. Ik begrijp het wel, denk ik,’ stelde James haar gerust. Of eigenlijk deed hij meer een poging, die, net als vrijwel alle pogingen die hij in gezelschap van Emma deed om zijn reputatie te redden, zonk als een rubberbootje op de Atlantische Oceaan.
‘Dankjewel,’ glimlachte Emma. ‘Maar ik vind toch dat ik door had moeten gaan.’
‘En dan? Dat is ook niet goed voor de charmes van Ron!’ deed James zogenaamd geschrokken.
‘Je hebt gelijk,’ grijnsde Emma. Ze wierp een blik op Ron die zich zo te zien wel amuseerde in gezelschap van de twee honingbijtjes. ‘Ik ga naar bed,’ gaapte ze toen.
‘Oké, maak het jezelf niet veel moeilijker dan Ron!’ lachte James haar toe. Ron had zich ondertussen in een onmogelijk pakket gewerkt. Hierbij zat hij klem tussen twee vijfdejaars die allebei zoveel mogelijk van Ron wilden claimen.
‘Zal ik niet doen.’ Emma zette net haar voet op de eerste trede toen ze de stem van James hoorde.
‘Emma?’ vroeg hij aarzelend.
‘Ja?’
‘Wil je misschien zondag nog mee naar Zweinstein?’ vroeg hij. ‘Als je tenminste niet al met iemand anders gaat! Juan ofzo…’ voegde hij er aarzelend aan toe.
‘Nee! Ik ga niet met Juan!’ zei Emma snel. ‘Ik ga wel me jou,’ probeerde ze met iets meer waardigheid toe te voegen.
‘Oké, tof,’ zei James met zijn meest charmante glimlach. Hèhè, eindelijk wat charme terug, dacht hij opgelucht.
‘Oké.’ Deze keer kwam Emma boven aan de trap zonder nog onderbroken te worden.
Die nacht had ze dezelfde nachtmerrie als de vorige nacht. Alleen werd ze nu wakker nadat ze de zevende deur met een brandend kruis was gepasseerd. Opeens was Emma klaarwakker. Ze wist niet waarom, en ze viel snel weer in slaap. De nachtmerrie kwam niet meer terug.

De volgende ochtend sliep Emma uit. Om half tien liep ze, fris gedouched, naast James en Ron naar de Grote Zaal. Luid lachend om een grap van James kwam ze de Grote Zaal binnen. Ze verstomde bij het zien van het gezicht van Juan. Ow stik! dacht Emma. Voor het gemak was ze vanochtend even vergeten dat ze de laatste tijd nogal close was geweest met Juan, en ze dus heel wat had uit te leggen. Eerst ontbijten, bracht Emma haar gedachten op orde en ze plofte neer op de harde bank aan de tafel van Griffoendor. Ze had net haar tweede broodje gesmeerd toen Juan achter haar stond.
‘Emma, wil je even meekomen?’ vroeg hij serieus. Emma vroeg zich af wat er aan de hand was.
‘Ja hoor,’ zei Emma en ze stond op, voor de zekerheid nam ze nog wel een broodje mee.
‘Lekker geslapen?’ vroeg Juan toen ze de Grote Zaal uit waren.
‘Ja, hoor. Jij ook?’ Emma had het idee dat dit niet was waarom Juan haar meegevraagd had.
‘Jawel,’ zei Juan. Hij hield de deur voor Emma open en ze stapten het bordes op.
‘Juan’ vroeg Emma voorzichtig. ‘Over James, ik wil even zeggen…’ deed Emma een poging om het nodige op te helderen.
‘Nee, ik snap het wel,’ zei Juan snel.
‘Echt?’ vroeg Emma opgelucht. Ze was blij dat ze Juan niet hoefde uit te leggen dat ze nog steeds van James hield.
‘Ja,’ glimlachte Juan. ‘Emma, nu we elkaar begrijpen,’ plaagde hij, ‘wil je met mij mee naar Zweinsveld morgen?’
‘Wat?’ vroeg Emma geschrokken. Ze dacht dat Juan het begreep. Hij had duidelijk iets anders begrepen…
‘Nou, morgen is het Valentijnsdag, en aangezien jij en James alleen vrienden zijn, wil je toch wel met mij?’ Emma keek Juan verbaasd aan. Smeekte hij haar nou? Nee, bedacht ze zich toen, hij was er gewoon zeker van dat ze dat wel zou willen!
‘Juan,’ begon Emma. ‘Sorry, maar je begrijpt me niet. Ik houd van James. Ik ga met James naar Zweinsveld morgen,’ zei ze toen maar. De kogel was door de kerk. ‘Sorry,’ voegde ze er nog aan toe.

Juan zei niets. Hij draaide zich gekwetst om en liep met grote passen naar het kasteel. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Hoe kon Emma zo stom zijn? Hij was de populairste jongen van Zweinstein! Dat vonden de meisjes althans. Hij ging altijd goed gekleed, hij was grappig en hij was gevoelig!
‘Juan?’ hoorde hij Emma vragen. ‘Juan!’ riep ze nogmaals. Juan liep stug door. Hij zou niet laten merken dat hij gekwetst was. Dat hij haar niet begreep. ‘STIK DAN MAAR!’ riep ze hem achterna. Inderdaad! dacht hij boos. Stik maar! Juan had Emma en haar waardeloze smoesjes niet nodig! Hij was alleen iemand geweest om door getroost te worden! Hoe had hij zo stom kunnen zijn?

Sorry - Madonna

Je suis désolée
Lo siento
Ik ben droevig
Sono spiacente
Perdoname

I've heard it all before
I've heard it all before
I've heard it all before
I've heard it all before
[repeat]

I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say you're sorry
I've heard it all before
And I can take care of myself
I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say 'Forgive me'
I've seen it all before
And I can't take it anymore

You're not half the man you think you are
Save your words because you've gone too far
I've listened to your lies and all your stories (Listen to your stories)
You're not half the man you'd like to be

I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say you're sorry
I've heard it all before
And I can take care of myself
I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say 'Forgive me'
I've seen it all before
And I can't take it anymore

Don't explain yourself 'cause talk is cheap
There's more important things than hearing you speak
You stayed because I made it so convenient
Don't explain yourself, you'll never see

Gomen nasais
Mujhe maaf kardo
Przepraszam
Sli'kha
Forgive me...

(Sorry, sorry, sorry)
I've heard it all before
I've heard it all before
I've heard it all before
[repeat]

I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say you're sorry
I've heard it all before
And I can take care of myself
I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say 'forgive me'
I've seen it all before
And I can't take it anymore

I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say you're sorry
(Don't explain yourself cause talk is cheap)
I've heard it all before, And I can take care of myself
(There's more important things than hearing you speak)
I don't wanna hear, I don't wanna know
Please don't say 'forgive me'

I've heard it all before
I've heard it all before
I've heard it all before
I've heard it all before

Josse · Laatst aangepast door Josse op Di Dec 11, 2007 23:03; in totaal 3 keer bewerkt

Lieve lezers!

Bedankt voor de toffe reacties! Duffie, fairy_princess en Smalofski, merci!
Weer een nieuw stukje. Dracogirly, bedankt voor het readen! Ik hoop dat het iets duidelijker wordt nu. Ik begrijp dat het lastig, gecompliceerd en verwarrend is, maar ik hoop dat jullie volhouden. Het zal uiteindelijk écht allemaal duidelijk worden. En het is gewoon lastig omdat je niet alles weet. Onthoud gewoon, wat er niet staat, níet vanuit gaan!
Nou, genoeg gekletst, have fun!

xox Josse.

Edit: Omdat ik er al veel commentaar op heb gehad: JAmes douched in 3 minuten. En dan kan. Ik heb het namelijk geprobeerd voor ik het schreef. En dan spring je snel de douche in, spoelt jezelf af, en stormt de douche weer uit. Ik doe het wel eens als ik me weer eens verslaap... XD Dus, het kan.

Hoofdstuk 11: (Eén?) miscommunicatie

Die dag brachten Emma, Ron en James door in de Kamer van Hoge Nood. Emma vond het fijn om samen te oefenen. Ze wist dat James en Ron ook persoonlijke belangen hadden bij het willekeurig kunnen transformeren in een dier, maar toch. Het was fijn dat er iemand, of eigenlijk twee iemanden waren, die óók wat tegen de Malfoy’s wilden doen. Want de M&M’s waren niet de enige mensen die Modderbloedjes haatten.
Na de val van Voldemort, en Harry Potter, was het eerst heel rustig geweest. Maar naar mate de tijd verstreek waren mensen als de Malfoy’s weer de kop op gestoken. En ze staken hun haat voor Dreuzels en alles wat daar op leek niet onder stoelen of banken. In tegendeel.
Het was niet zoals ten tijde van Voldemort, dat er één iemand was. Maar de Dreuzelhaat rees de pan uit. Er was onrust ontstaan. In eerste instantie omdat voormalige Dooddoeners in de jaren na Voldemort wel vermoord zijn maar leden van de Orde van de Feniks niet. Later omdat er een belachelijk wetsvoorstel was gekomen voor de rechten van Dreuzels. En de laatste tijd werden Dreuzel(vrienden) al vervloekt omdat ze toevallig voor je voeten liepen. Emma was blij dat ze wat konden doen. Al was het nog zo klein begonnen. Zij, James en Ron zouden nog veel bereiken, daar was ze zeker van.

‘Emma?’ vroeg James zeurderig. ‘Ik ben moe… Kunnen we niet stoppen voor vandaag?’ Emma onderdrukte een gaap.
‘Ik ben ook wel moe, misschien kunnen we inderdaad beter stoppen,’ gaf Emma schoorvoetend toe.
‘JEEJ!’ riepen Ron en James allebei terwijl ze opstonden.
‘Ik ben Omber niet!’ riep Emma quasi-verontwaardigd. Omber was een beruchte oud-docent van Zweinstein, ten tijde dat Harry Potter hier op school had gezeten. Ze stond bekend als de docente Verweer Tegen de Zwarte Kunsten die Harry Potter had verboden tegen Voldemort te vechten.
Lachend liepen ze met z’n drieën de Kamer van Hoge Nood uit.

Die avond was vermoeiend. Ze hadden zich in een hoekje van de leerlingenkamer gezet. Emma had James en Ron net verteld over haar plannen voor de M&M’s. Ze wilde, als ze eenmaal Faunaat waren, de M&M’s zoveel mogelijk volgen. Zo konden er achterkomen, was het idee, wat de familie Malfoy van plan was. Want duidelijk was dat zij de bron waren. De bedoeling was dat ze een soort Dreuzel-promotie-project zouden starten. Zo wilden ze er dan voor zorgen dat er onder tovenaars meer begrip ontstond en het dus niet langer een nationale sport zou zijn om willekeurige Dreuzels te vervloeken. (‘We zouden subsidie moeten krijgen! Het is voor het ministerie ook een drama, al die geheugens die ze moeten modificeren!’ had Ron gegrijnsd.) Maar hoe ze hier nou echt iets aan konden doen? Ze bleven slechts drie zesdejaars…
‘Maar we moeten iets doen!’ zei Emma voor de zoveelste keer die avond.
‘Ja, helemaal mee eens,’ zei James, ook voor de zoveelste keer die avond.
‘Maar nu móeten we eerst slapen, anders wordt dat niets morgen. Jullie twee in Zweinsveld...’ zei Ron veelbetekenend.
‘Hij heeft gelijk!’ lachte James en met een zoen, die door Emma plagerig afgebroken werd, namen ze afscheid en vertrok ieder naar zijn of haar eigen bed.
Emma droomde hetzelfde als gister, en weer schrok ze na de zevende deur wakker zonder te weten waarom.

De volgende ochtend werd James op een niet al te subtiele manier wakker gemaakt door Ron.
‘Wat?’ vroeg hij geïrriteerd toen Ron het matras onder James vandaan trok.
‘Wakker worden,’ grijnsde Ron.
‘Waarom? En kap met die act van de vermoorde onschuld!’ riep James toen hij Ron’s engelengezicht zag en hij gooide een kussen naar zijn hoofd.
‘Oké,’ zei Ron die het kussen behendig ontweek. ‘Het is vijf voor elf, en je hebt om elf uur met Emma afgesproken in de Grote Hal. Ik dacht dat je wel wakker zou willen worden.’
‘God… fried van Bouillon!’ riep James. Hij sprong van het matras af, dat nu op de grond lag, en stormde de badkamer binnen. Hij nam een snelle douche, die hem beter, en prettiger, wekte dan Ron met het matras trekken.
Met zijn ene been in een spijkerbroek probeerde hij een T-shirt over zijn nog natte haren te trekken. Dat lukte niet en hij viel op het matras dat nog op de grond lag.
‘Nu ben je toch blij dat ik dat matras op de grond heb gelegd!’ grijnsde Ron. Hij had geamuseerd naar James staan kijken. ‘Je hebt nog twee minuten,’ voegde hij er genadeloos aan toe.
James gromde, maar nam niet de tijd om te reageren. Het lukte hem uiteindelijk om zonder nog een keer te vallen zijn kleren aan te trekken en één minuut voor elf struikelde James het portretgat uit. Hij rende hals over kop de gangen door. Vanuit zijn ooghoeken zag hij verschillende schilderijen misprijzend kijken.
Toen hij één minuut over elf in de Grote Hal aankwam zag hij Emma al staan.

‘Sorry, verslapen,’ hijgde James.
‘Oké,’ glimlachte Emma.
‘Denk je dat er nog… broodjes… zijn…?’ Het koste James moeite om niet te gaan hyperventileren.
‘Nee, maar we kunnen wel even langs de keukens gaan,’ zei Emma. ‘Dan kan je ook een zakje krijgen om op adem te komen,’ voegde ze toe. James had zijn armen in zijn nek gelegd in een poging zijn adem terug te krijgen.
‘Goed… idee,’ probeerde hij te grijnzen.
Emma en James liepen naar de keukens waar James misbruik maakte van de gedienstigheid van de huiselven door zoveel mogelijk eten te vragen. Hij was net weer op adem gekomen, dus Emma had blijkbaar afgezien van het idee om een zakje te vragen. Gelukkig, dacht hij.

Een half uurtje later liepen ze de poort uit naar Zweinsveld. James weer op adem en met een gevulde maag, en Emma met een gelukzalige blik in haar ogen.
‘Waar gaan we nu naar toe?’ vroeg Emma.
‘NIET naar Madame Kruimelaar!’ zei James snel.
‘Jammer, daar wilde ik graag heen…’
‘Echt?’ vroeg James ongelovig. Hij keek op en zag de enorme grijns op Emma’s gezicht. ‘Dat meen je niet!’
‘Nee, maar je reactie was de moeite waard!’ lachte Emma. James moest ook lachen en samen liepen ze verder richting Zweinsveld.
‘Gaan we naar de Drie Bezemstelen?’ vroeg James toen ze het dorpje binnen liepen.
‘Oké!’ zei Emma en even later stapten ze de volle kroeg binnen. James bestelden voor beiden een boterbiertje en ze gingen aan een tafeltje zitten. James lachte naar een paar meisjes uit het vijfde jaar. Als hij de gekwetste blik van Emma had gezien…. Maar die zag hij niet, en Emma zei niets. Het was stil en James wist ook niet zo goed waar hij het over moest hebben. Hij was nog niet eerder zo met Emma in Zweinsveld geweest. En hij wist niet zeker of het hem beviel.
‘Ik heb je gemist,’ zei Emma toen. James schrok een beetje van Emma. Hij was er toch gewoon?
‘Oh,’ stuntelde hij.
‘Je bent zo lief als je stuntelt,’ lachte Emma naar James en ze pakte zijn elleboog. James keek angstig van Emma naar zijn elleboog. Wat wil ze? vroeg hij zich paniekerig af.
‘Uhm, zullen we maar wat gaan wandelen?’ vroeg hij toen maar. Emma knikte en ze liepen naar de deur. Bij de deur echter, kwam James Alicia tegen. Hij begon een geamuseerd gesprek en liet Emma maar even wachten.
Toen hij zich later bij Emma voegde keek die hem wat beledigd aan.
‘Wat?’ vroeg James die zich af vroeg wat er mis was.
‘Moest dat?’ vroeg Emma. Ze klonk nogal verwijtend.
‘Ja, ik mag toch wel met mijn eigen Jager praten?’ reageerde James. Alicia zat immers als Jager in het team van Griffoendor.
‘Nou, je bent met mij in Zweinsveld. En bovendien, Alicia is niet van jou!’
‘En ik ben niet van jou!’ reageerde James. Hij vond Emma nu wel heel bezitterig doen. Andere meisjes deden nooit zo moeilijk…
‘Nee,’ slikte Emma. ‘Sorry, je hebt gelijk.’
‘Oké,’ glimlachte James. Hij snapte Emma niet helemaal maar hij was opgelucht dat ze niet langer boos was.
De vrede bleef niet lang bewaard. Even later, in Zacharanius’ Zoetwarenhuis, kwamen ze Sophia tegen. Sophia vroeg naar het Zwerkbal. (‘Ja! Het gaat heel goed! We gaan jullie als volgende inmaken!’ lachte James) Toen ze even later vroeg of James met Emma was omdat ze een stelletje waren moest James lachen.
‘Nee! We zijn gewoon goede vrienden!’
‘Oké,’ lachte Sophia flirterig en ze liep heupwiegend de winkel uit.
‘Zijn we alleen maar vrienden?’ vroeg Emma gekwetst.
‘Nee! Ik bedoel, ja! We zijn wel vrienden. Maar ik, nou. Ik kan Sophia toch ook niet zeggen dat we een stelletje zijn?’ probeerde James de situatie te redden.
‘Dus nu zijn we wel een stelletje?’ vroeg Emma verontwaardigd.
‘Nee! Ik bedoel ja! Ik dacht van wel… Ow! Snap het dan!’ kreunde James. Wat maakte Emma hem gek!
‘Ik snap jou helemaal niet!’ riep Emma en ze stormde de winkel uit, Sophia achterna. Ojee, zuchtte James. Waarom kan ik met Emma niet, wat ik met Sophia wel kan? vroeg hij zich wanhopig af. Omdat Emma Sophia niet is, zei een stemmetje in zijn hoofd. En dat is waarom je haar zo leuk vind. Kom op! Ga haar achterna! Maar James schudde zijn hoofd. Dat heeft nu toch geen zin, dacht hij en mistroostig liep hij terug naar het kasteel.

Graduated Fool - Anouk
Graduated fool, that is what I am
For every time I failed you
You're so beautiful, I just turned and walked away

I jingle with words, tangle my tongue
Stammering stutters
So I wrote you this song, to finally tell you
What you've know all along, I love you
Believe in me, believe me

It was true devotion, now these mixed emotions
Oh, I did it again
I want you to forgive me, when the pain has faded
We'll be laughing again
Believe in me

Graduated fool, I'm better than I am
For that is what you made me
Please, hold back your tears
I didn't deserve you anyway
Believe in me, I still care for you, believe me
Just believe in me, believe me

When I kiss you face again, all these mixed emotions
Of pleasure and pain
I want you to forgive me, when the pain has faded
We'll be laughing again

Believe in me, you're so beautiful, believe me
Just believe in me, believe me

Josse · Laatst aangepast door Josse op Di Dec 11, 2007 23:05; in totaal 4 keer bewerkt

Hej lieve lezers,

Ik heb niet zo een groot stukje, ik heb de laatste tijd nog al veel aan mijn hoofd. Het gaat in mijn leven even allemaal anders dan geplant en dan komt het schrijven er niet van. Maar maak jullie geen zorgen, inspiratie heb ik nog wel!
Ik wil nog even Smalofski, Duffie, fairy_princess, Potterfreaky, en Fiasco bedanken voor de toffe reacties. OJA, en natuurlijke de gezichtloze stemmers in mijn poll!
Dracogirly houdt het readen nog steeds vol, bedankt!
Maar nu, veel plezier, en niet slaan omdat het te kort is of omdat er niet helemaal gebeurt wat jullie het liefste zien...

xox Josse

James liep direct door naar de leerlingenkamer. Deze was, gelukkig, verlaten, aangezien de meeste leerlingen in Zweinsveld waren. Hij plofte in een fauteuil en keek met een lege blik in zijn ogen naar de vlammen. Hoe leeg zijn blik was, zo vol was zijn hoofd.
Propvol ideeën maar niets bruikbaars. James bleef nog een hele tijd zitten tot de leerlingenkamer steeds drukker werd. Toen even later Emma binnenkwam liep James direct door naar de slaapzaal. Daar plofte hij op zijn bed neer om medelijden te hebben met zichzelf.

Ron liep lachend door de poorten van Zweinstein. Hij had zich goed geamuseerd in het gezelschap van Christine en dus ook niets meegekregen van het fiasco James - Emma.
Het was al wat later en de zon stond laag aan de hemel, wat mooie beelden creëerde op het spiegelgladde meer.
In de grote hal nam hij, door middel van het uitwisselen van (veel) speeksel, afscheid van Christine en liep in de richting van de toren van Griffoendor. In de leerlingenkamer zag hij Emma bij Marilyn en Amerie zitten. Ze zat somber op een stoel en deed zo te zien niet echt mee in het gesprek.
Dit betekend weinigs goed, bedacht Ron zich. Hij wist dat James met Emma naar Zweinsveld was gegaan. En als hij Emma hier zag zitten was dat uitstapje duidelijk niet helemaal verlopen zoals Emma in gedachten had.
Hij keek snel de leerlingenkamer Rond maar zag James nergens. Even kruiste zijn blik die van Emma en hij schrok van wat hij zag. Emma’s ogen waren helemaal leeg. Niet boos, niet verdrietig, gewoon leeg. Moe, op. James! dacht hij boos. Het is ook een kunst om alles gewoon steeds te verpesten. Emma regeerde niet op Ron, ze keer alsof ze hem niet eens zag. Ron zuchtte maar liep toen naar de jongensslaapzaal. Het was bijna zes uur en James moest nu maar eens stoppen met te zwelgen in zelfmedelijden en steun zoeken in een stapel spareribs.
Toen Ron de deur open deed en de slaapzaal instapte waren de gordijnen Rond James’ bed inderdaad dichtgetrokken.
‘James?’ vroeg Ron. Geen reactie.
‘James?’ vroeg hij nog iets, nu iets dringender.
‘Wat moet je?’ klonk het vanachter het gordijn.
‘Dat dacht ik al,’ grijnsde Ron. Hij was er zeker van geweest dat James er zou zijn, en dat hij chagrijnig zou zijn.
‘O nee,’ zuchtte James.
‘Wat?’ vroeg Ron schrijnheilig. Ron had het gevoel dat zijn vrolijkheid ook niet heel fijn was voor James.
‘Je geniale brein!’ kreunde James. Ron grijnsde en trok de gordijnen open. Vrijwel meteen stopte James zijn hoofd onder zijn kussen.
‘Het ging niet zo goed in Zweinsveld,’ zei Ron terwijl hij op de rand van het bed ging zitten. Het was geen vraag, meer een conclusie.
James zuchtte opnieuw, iets dat Ron maar als een ja opving.
‘En nu zwelg je in zelfmedelijden,’ ging Ron genadeloos verder. James zuchtte dramatisch maar Ron negeerde het. ‘Al de hele dag.’
Nu was James het duidelijk zat. ‘Ja! En wat dan nog? Emma deed alsof ze met Pritt space aan me vast zat!’ riep hij.
‘Pritt space?’ vroeg Ron verward.
‘Een Dreuzelding. Ze zeggen dat het sterke lijm is.’
‘Lijm?’ vroeg Ron. Hij snapte niet wat lijm was, laat staan wat dat met Emma te doen had.
‘Dreuzelding. Om dingen aan elkaar te maken, en te houden,’ legde James geduldig uit.
‘Ow!’ lachte Ron. Nu hij begreep wat Pritt space was, was het best grappig. Grappig genoeg om voor over de grond te rollen, zijn buik vasthoudend.

James keek Ron met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij snapte niet helemaal wat er zo grappig aan was. Bovendien, dit was zijn leed! Daar mocht Ron de draak niet mee steken!
Ron rolde nog vijf minuten door, maar trok zich toen aan de spijlen van James’ hemelbed op en trok zijn gezicht in een plooi.
‘Humhum,’ zei hij. ‘James, we gaan zo eten. En jij gaat mee.’
James zuchtte diep, en hij sputterde nog wat voor de vorm. Maar na nog vijf minuten had hij door dat hij Ron toch niet zou kunnen overtuigen dus liep hij maar mee naar de Grote Zaal.
‘Maar wat nou als ik Emma tegen kom?’ vroeg James aan Ron toen ze door de gang liepen.
‘Ik snap jou niet,’ zucht Ron. ‘Het is niet dat ze je op gaat eten ofzo!’
‘Hoe weet je dat zo zeker! Jij was er niet bij toen ze boos werd,’ zegt James. ‘Ze was best griezelig, wat nou als ze me echt gaat eten?’ huivert hij.
‘Dan eet je terug! Jee, concentreer jij je maar op de spareribs, dan loopt het wel los met Emma. Ik praat wel met haar.’ Ron klinkt nogal geïrriteerd en even voelt James zich schuldig. Het was ook niet echt eerlijk om Ron hier mee op te zadelen, hij had geen ruzie met Emma.
‘Dankjewel,’ zegt James en dan lopen ze verder naar de Grote Zaal.
James zich verheugend op de spareribs van zometeen en Ron zich in paniek afvragend wat hij nu weer gezegd had. Hij moet zich hier eigenlijk helemaal niet mee bemoeien…

Tijdens het avondeten kwam Emma niet opdagen.
‘Ze komt niet,’ zei James.
‘Goed opgemerkt,’ zei Ron. ‘Ga maar verder met je spareribs.’
‘Maar jij zou met haar praten!’ verweet James Ron.
‘Ik weet het, maar dat gaat moeilijk hè? Als ze er niet is valt er weinig te praten…’ zucht Ron. Hij begon Emma steeds irritanter te vinden. En James ook! Waarom kunnen die twee niet gewoon, nou weet ik veel! Elkaar begrijpen?

James lag te woelen in zijn bed. Hij was opgelucht dat hij, toen hij en Emma nog met elkaar omgingen, zijn huiswerk had gemaakt. Die avond was Emma niet verschenen, ze was waarschijnlijk in de Kamer van Hoge Nood geweest. Maar daarom had Ron de kans niet gezien om met haar te praten. Dus was het nog niet goed gemaakt. Iets wat James eigenlijk wel wilde. Want zo irritant was ze toch niet geweest in Zweinsveld? Dat was wil iets waar hij overheen kon komen. Maar Emma, daar kwam hij niet half zo makkelijk overheen. Wat is het toch eigenlijk een ongelofelijk arrogant kind! dacht James boos. Hem dumpen! Hij was de populairste jongen van school! Ze mocht blij zijn dat hij met haar omging!
Diep in zijn hart wist James dat dit niet was hoe hij naar Emma keek. Maar toegeven dat hij de arrogante zak was, was een miljoen keer zo moeilijk.

Narcissus - Alanis Morissette

Dear momma's boy I know you've had your butt licked by your mother
I know you've enjoyed all that attention from her
And every woman graced with your presence after
Dear narcissus boy I know you've never really apologized for anything
I know you've never really taken responsibility
I know you've never really listened to a woman

Dear me-show boy I know you're not really into conflict resolution
Or seeing both sides of every equation
Or having an uninterrupted conversation

And any talk of healthiness
And any talk of connectedness
And any talk of resolving this
Leaves you running for the door

(why why do I try to love you
Try to love you when you really don't want me
To)

Dear egotist boy you've never really had to suffer any consequence
You've never stayed with anyone longer than ten minutes
You'd never understand anyone showing resistance
Dear popular boy I know you're used to getting everything so easily
A stranger to the concept of reciprocity
People honour boys like you in this society

And any talk of selflessness
And any talk of working at this
And any talk of being of service
Leaves you running for the door

(why why do I try to help you try to help you
When you really don't want me to)

You go back to the women who will dance the dance
You go back to your friends who will lick your ass
You go back to ignoring all the rest of us
You go back to the centre of your universe

Dear self centred boy I don't know why I still feel affected by you
I've never lasted very long with someone like you
I never did although I have to admit I wanted to
Dear magnetic boy you've never been with anyone who doesn't take your gedoe
You've never been with anyone who's dared to call you on it
I wonder how you'd be if someone were to call you on it

And any talk of willingness
And any talk of both feet in
And any talk of commitment
Leaves you running for the door

(why why do I try to change you try to
Try to change you when you really don't
Want me to)

You go back to the women who will dance the dance
You go back to your friends who will lick your ass
You go back to being so oblivious
You go back to the centre of the universe

Josse · Laatst aangepast door Josse op Di Dec 11, 2007 23:06; in totaal 4 keer bewerkt

Lieve lezers,

Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben aan mijn gebrekkige activiteit, ik heb het heel erg druk met school. Dus verwacht alsjeblieft donderdag geen nieuw stukje, ik haat het om jullie teleur te moeten stellen. IIG iedere zondag, en misschien - VERASSING - een stukje op donderdag.
Fairy_princess, Potterfreaky, Duffie en Smalofski, bedankt voor de reacties! (:
Veel plezier met dit stukje, en probeer niet te slaan omdat het zich (binnen en buiten het verhaal) niet helemaal ontwikkeld zoals je misschien wenst...
Have fun!

xox Josse.

Hoofdstuk 12: een betonnen vloer

Emma was de volgende ochtend vroeg wakker. Gisteravond had ze geen zin gehad in eten. Of huiswerk maken. Eigenlijk had ze helemaal nergens zin in gehad. Dus was ze gister al om acht uur gaan slapen, waardoor ze nu om zes uur wakker geworden was. Nu ze wakker was had ze geen zin om te blijven liggen. Zachtjes was ze opgestaan en had ze zich rustig gedouched en aangekleed.
Om half zeven was ze echter al klaar, en het was nog te vroeg om te gaan ontbijten in de Grote Zaal. Op haar tenen liep ze naar de leerlingenkamer en ging voorzichtig in een stoel zitten. Meteen sprong ze weer op, ze was op iets scherps gaan zitten. Ze keek naar haar stoel en zag een fragmentatiefrisbee. Ze weten dat die verboden zijn! dacht Emma geërgerd.
Ze pakte haar huiswerk voor Bezweringen uit haar tas, die ze de vorige avond al gepakt had, en legde haar werkstuk op haar schoot om het nog een laatste keer te controleren. Ver kwam ze niet, want na tien minuten naar haar perkament gestaard te hebben kwam Ron de trap af.

‘Hey,’ zei Emma afwezig toen ze Ron naast haar zag gaan zitten.
‘Hey Emma,’ begon Ron. ‘Kunnen we even praten?’ vroeg hij.
‘Als het maar niet over James gaat!’ zei Emma fel.
‘Emma, toe nou, luister even. Als wat je hoort je dan nog niet bevalt, kun je weglopen. Oké?’
‘Oké,’ gaf Emma toe en ze zakte weer achterover in haar stoel.
‘Hij bedoeld het niet kwaad. En Emma, hij geeft wel om je. Hij weet het gewoon nog niet. James is gewend degene te zijn die niet verliefd wordt, die in control blijft. En als hij dat dan niet is, daar kan hij niet tegen,’ ging Ron van start. Emma deed haar mond open om wat te zeggen maar er kwam geen geluid uit. ‘Hij is gewoon bang dat je hem kwetst, of dat hij jou kwetst. Daar is hij nog niet helemaal uit. Maar punt blijft, hij geeft om je, geef het een kans. Dan loopt het echt wel los. Dat hij zei dat hij je niet aan de Reuzeninktvis zou overlaten, dat meende hij.’
‘O,’ wist Emma alleen uit te brengen. ‘Dat wist ik niet.’
‘Dat wist ik, dat je dat niet wist. Daarom kom ik het je vertellen. Ik vind het nodig dat je het wel weet,’ zei Ron lief. Emma keek hem dankbaar aan.
‘Dankjewel,’ zei ze zachtjes.
‘Graag gedaan,’ knikte Ron en hij liep de trap weer op naar de jongensslaapzaal.

‘En?’ vroeg James meteen toen Ron boven kwam. Hij was degene geweest die Ron in alle vroegte zijn warme bed uit gejaagd had. Belofte maakte schuld, en hij had gehoord dat er iemand wakker was op de meisjesslaapzaal.
‘Ze was inderdaad al wakker,’ zei Ron. James zuchtte, dat had hij al geconcludeerd. Als Emma er niet was geweest, was Ron niet zo lang weg gebleven.
‘En?’ vroeg hij dus maar opnieuw.
‘Ze wist het niet,’ zei Ron, tergend langzaam volgens James.
‘Dus?’ vroeg James, nu maar iets dringender in de hoop dat Ron dan wel een duidelijk antwoord zou geven. ‘Heeft ze me vergeven?’
‘Dat heb ik niet gevraagd,’ zuchtte Ron.
‘Wat?!’ vroeg James verontwaardigd.
‘Dat moet je zelf doen. Maar ik denk wel dat ze je het zal vergeven.’
‘O.’ James dacht razendsnel na. Hij kon nu naar Emma gaan. Dan was het waarschijnlijk wel meteen goed. Maar misschien had ze nu geen zin in hem, dan zou het voorlopig nog niet goed zijn.
‘Ron? Wat vind jij?’ vroeg hij toen maar.
‘Ik vind dat ik me genoeg bemoeid heb met jullie relatieperikelen, de rest los je maar zelf op,’ zei Ron.
James onderdrukte een vloek en dacht zijn kansen nog een keer over. Hij kon nu gaan, of wachten. Toen hakte hij de knoop door, hij zou nu naar Emma gaan!

Beneden was Emma nog steeds naar haar verslag voor Bezweringen aan het staren toen James de trap af kwam. Ze keek niet op omdat ze verwachtte dat het Ron wel weer zou zijn. Meer mensen waren er op dit uur van de dag toch niet op. Toen James naast Emma ging zitten keek ze dus verbaasd op.
‘Hallo?’ zei ze aarzelend. Ze was er nog niet zeker van of ze aardig deed tegen James. Ze wilde het wel, maar het was best moeilijk, hij had haar al vaak gekwetst.
‘Emma,’ begon James. Hij klonk breekbaar. Hij klonk zoals Emma hem nog nooit gehoord had. En ze dacht aan Ron’s woorden, hij is gewoon bang dat je hem kwetst, of dat hij jou kwetst.
‘Ja?’ Emma deed haar best om niet al te boos te klinken.
‘Ik, ik wilde zeggen, nou ik vind dat je moet weten,’ James kwam duidelijk niet uit zijn woorden en Emma kreeg onwillekeurig medelijden met hem.
‘Ik vind gewoon, weet je, nou,’ James keek wanhopig naar Emma op. ‘Emma, ik bedoel gewoon, ikzaljenooitaandereuzeninktvisoverlaten!’
Emma moest twee keer luisteren voor ze begreep wat James zei. Haar hart maakte een driedubbele salto en ze moest zich inhouden om hem niet meteen te zoenen.
‘O,’ zei ze. ‘Bedankt!’ en ze klonk oprecht. ‘Ik jou ook niet,’ zei ze toen maar. James keek haar opgelucht aan.
‘Maar James. Je hebt me gekwetst. Ik geef om je. Maar iedere keer als ik je mij aanbied, wijs je me af. Ik wil niet steeds zo gekwetst worden. Ik wil me kunnen concentreren op Faunaat worden, en de M&M’s. En daar heb ik jou bij nodig. Maar als jij dat niet kan… Dan moet ik alleen verder. Ik kan gewoon niet blijven wachten,’ luchtte Emma haar hart. Ze had verwacht dat James gekwetst zou zijn, of op zijn minst verwacht. Maar de opluchting die ze nu van zijn gezicht las, die had ze niet verwacht.
‘En ik wil je helpen! Het spijt me als ik je het gevoel heb gegeven dat ik niet om je geef. Het is gewoon, ik ben dit niet gewend. Het is even wennen denk ik,’ lachte James ongemakkelijk.
Emma keek hem blij aan en toen, eindelijk, bogen ze zich naar elkaar toe voor de meest bevredigende zoen die Emma ooit geproefd had.

Toen ze even later met zijn drieën naar de Grote Zaal liepen keek ze even naar James. Hij is er inderdaad nog niet helemaal uit, dacht ze. Maar nu ergerde ze zich er niet langer aan. Want ze wist dat, toen James zei dat hij haar nooit aan de reuzeninktvis zou overlaten, dat zijn stuntelige manier was om te zeggen dat hij om haar gaf. En dit was zeker de meest originele liefdesverklaring tot nu toe!

Die dag bleef de vrede bewaart. Emma liet James een beetje wennen aan het idee een vriendin te hebben waarbij hij niet ondertussen met anderen kon flirten. En James leek dat een goed compromis te vinden, als hij maar in het gezelschap van Emma kon zijn.
Hij lette werkelijk op tijdens de lessen, zei het met één oog, en ook de rest van de week bleven ze, als de weken daarvoor, trainen in de Kamer van Hoge Nood.

Zo werd februari maart, en maart april. In de weekeinden gingen Emma en James, afwisselend met en zonder Ron naar Zweinsveld en ze oefenden stug door. Emma was van plan geweest om te transformeren in een paard. Maar James had haar er even op gewezen dat ze als paard nogal opviel, en spioneren dan niet zo handig zou zijn. Dus nu werd ze een poes. Die was klein, en James vond het lief. Ron had het vermoeden dat ook dat van invloed was geweest op Emma’s omslag.
Ron had besloten om in een stinkdier te veranderen. James had geshockeerd gereageerd. Maar Ron vond het leuke beesten, en het was weer eens wat anders dan mateloos populair zijn. Ron had gereageerd door te vragen wat James dan werd, maar daar was hij nog niet achter. Ron en Emma brachten de overgebleven tijd nu door met het voordragen van allerlei dieren aan James. Van een vlinder, tot een spin, tot een ringstaartmaki of een garnaal.
James was er nog niet uit, en hij verweet Emma en Ron dat hun ideeën niet echt hielpen.

Fallin' - Alecia Keys

I keep on fallin'
in and out of love with you
sometimes I love you
sometimes you make me blue
sometimes I feel good
at times I feel used
Loving you darlin'
makes me so confused

I keep on fallin'
in and out of love with you
I never loved someone
the way that I'm loving you

oh, oh, I never felt this way
how do you give me so much pleasure
and cause me so much pain
just when I think
I've taken more than would a fool
I start fallin' back in love with you

I keep on fallin'
in and out of love with you
I never loved someone
the way that I'm loving you
Oh Baby
I, I, I, I'm fallin'
I, I, I, I'm fallin'
fallin'

I keep on fallin'
in and out of love with you
I never loved someone
the way that I love you

I'm fallin'
in and out of love with you
I never loved someone
the way that I love you

I'm fallin'
in and out of love with you
I never loved someone
the way that I love you

what?

Josse · Laatst aangepast door Josse op Di Dec 11, 2007 23:08; in totaal 4 keer bewerkt

Hey lieve lezers!

Het is zondag, en ik heb mijn best gedaan zodat ik nu een stukje kan posten. Potterfreaky, Smalofski en fairy_princess, bedankt voor het reageren! Ik heb ook weer unanieme stemmers. Ik doe alsof mijn enus bloed en plaats opnieuw een oproep om je keuze in een PB-tje te beargumenteren. Of in het fanfiction reactietopic? (What's in a name. XD )
Nu gewoon dit stukje, veel plezier, en ik wacht nog op reacties. *kijkt lief*
Have fun!

xox Josse

Eind mei werd James gek van Emma. Als ze hem niet overlaadde met tips voor de examens was ze het hele dierenrijk aan het opnoemen. En dat terwijl je je geliefde volgens James met hele andere dingen dan studietips en dierennamen hoorde te overladen.
‘Wat vind je van een eekhoorn?’ vroeg Emma tijdens Geschiedenis van de Toverkunst aan James.
‘Ja, leuk. Ik houd ook echt van in bomen klimmen,’ zei James sarcastisch.
‘Niet dus,’ zuchtte Emma.
‘Hoor eens Emma, ik vind het echt lief van je. Maar ik weet het gewoon al.’
‘Echt waar?’ vroeg Emma enthousiast.
‘Ja, ik kies voor een adelaar.’
‘Een adelaar! Wow! Sexy!’ bemoeide Ron zich er mee.
‘Nee, een stinkdier is aantrekkelijk,’ merkte James sarcastisch op.
‘Mephitis Mephitis klinkt inderdaad beter,’ peinsde Ron.
‘Meefiets wát?’ James keek Ron aan alsof hij besloten had dat hij het element Water was.
‘Mephitis Mephitis,’ viel Emma in. ‘De Latijnse naam voor stinkdier,’ lachte ze.
‘O!’ lachte James nu ook. ‘Nee, dat klinkt inderdaad onweerstaanbaar. Alleen, waarom denk ik nu aan voetsschimmel?’ zei hij met één wenkbrauw opgetrokken.
Ron haalde zijn schouders op en besloot duidelijk dat Emma en James niet genoeg verlicht waren om te begrijpen waarom een stinkdier zo aantrekkelijk was.

Toen ze die vrijdagavond in de leerlingenkamer van Griffoendor zaten kwam, voor de eerste keer in weken, het onderwerp M&M’s weer ter sprake. Ze hadden het onderwerp zorgvuldig vermeden, dit omdat er een soort stilzwijgende afspraak leek te zijn het niet over Malfoy’s neigingen te hebben tot ze allemaal een dier wisten.
‘Ik heb eigenlijk geen idee of die nog steeds afspreken, laat staan wanneer,’ zei Ron. Hij lag zo ontspannen mogelijk op een bank. Helaas voor Ron gaan ontspannen en charmant niet altijd samen en zag het er dus nogal belachelijk uit.
‘Ik ook niet,’ zuchtte Emma terwijl ze, op een iets charmantere manier dan Ron, met James in één fauteuil zat. James schudde zijn hoofd ten teken dat hij het ook niet wist.
‘O, fijn is dat!’ zei Ron sarcastisch.
‘We kunnen toch nog niet transformeren,’ zei Emma somber.
‘James nog niet, maar ik wel bijna, en jij ook.’ Ron had niet door, of wilde niet doorhebben, dat Emma eigenlijk helemaal geen zin had in het oppakken van de wekelijkse bezoeken aan de M&M’s.
‘James kan het ook bijna!’ bemoeide James zich ermee. ‘Ze hebben het over James alsof James er niet bij is, en dat is James niet gewend!’ zei hij met een pruillipje.
‘O schat, mis je mijn onvoorwaardelijke aandacht?’ zei Emma sarcastisch. James leek te schrikken van Emma’s aanhankelijkheid want hij trok zijn mond weer recht en zei dat hij het wel zou overleven. Emma leek even van haar stuk geblazen maar herstelde zich snel.
‘Hoe laat is het eigenlijk?’ vroeg ze op een luchtige toon.
‘Half tien, hoezo?’ antwoordde James op dezelfde luchtige toon. Ron keek het meelevend aan.
‘Misschien kunnen we nog even naar de Kamer van Hoge Nood,’ zei Emma zachtjes. ‘Met zijn drieën, om te oefenen,’ voegde ze er aan toe toen ze James’ gezicht zag.
‘O, oké. Goed idee!’ James duwde Emma zachtjes, maar toch niet erg subtiel, van zijn schoot en stond zowaar voor Ron’s neus te springen.
‘Wat?’ vroeg Ron onschuldig.
‘Gaan we nog?’ James sprak met een stemmetje waar een driejarige jaloers op zou zijn geweest.
‘Waar naar toe?’ ging Ron door alsof zijn neus bloedde.
‘Naar de Kamer van Hoge Nood!’ klonk James-met-het-peuterstemmetje weer.
‘Waarom gaan we daar naar toe?’ Ron keek quasi verbaasd naar James, die stond te dansen alsof hij heel nodig naar de WC moest.
‘Ach Ron, pest hem niet zo!’ sprak Emma Ron streng toe. James keek zogenaamd zielig naar Ron, die nog steeds op de bank lag.
‘Oké, we gaan wel, pak je onzichtbaarheidsmantel maar voor de terugweg!’ gaf Ron groen licht. James stormde snel als een Terzieler naar de slaapzaal om zijn onzichtbaarheidsmantel te pakken.

Even later was hij al weer terug, met een verdachte bobbel onder zijn trui.
‘Ja?’ vroeg Ron nog, totaal overbodig aangezien James al bijna bij het portretgat was.
‘Ik geloof dat we kunnen gaan,’ zei Emma droog en ze klommen na James het portretgat uit.

Ze kwamen, zonder ander mensen tegen te komen, aan bij de gang op de zevende verdieping en even later verdwenen drie gedaanten door een zojuist verschenen muur. Het roze licht van de ondergaande zon wierp een bijzondere gloed op het tafereel en gaf Ron het idee dat ze met iets heel bijzonders bezig waren. Iets wat ze anders maakten. Nu waren ze niet gewoon James, Emma en Ron, drie studenten op Zweinstein. Nu waren ze James, Emma en Ron, drie studenten op Zweinstein die iets gingen veranderen. En dat klonk beter.

Die avond brachten ze door met oefenen en het ging werkelijk beter en beter. Om half twaalf besloten ze unaniem dat het nu wel genoeg was.
‘Sorry jongens, maar ik ben doodop! Ik heb echt geen puf meer om nog naar Zweinsveld te gaan,’ zuchtte Emma. Normaal was het de gewoonte dat ze vrijdagavond gingen trainen en dan Rond een uur of elf, half twaalf, het weekeinde inluidden in de Drie Bezemstelen. ‘Ik maak het morgenavond wel goed, maar nu kom ik de gang naar Zweinsveld niet meer door,’ verontschuldigde Emma zich.
James knikte en hij gaf toe dat ook hij wel moe was.
‘Ik neem aan dat we dan vanavond niet gaan?’ vroeg Ron overbodig.
‘Inderdaad,’ zei James.
‘Oké, dan ga ik ook niet. In mijn eentje is niet zo leuk,’ zei Ron droog. ‘Maar jullie hebben morgen dan wel wat goed te maken!’ voegde hij er snel aan toe.
‘Jaja,’ zuchtte Emma. Ze was duidelijk al lang blij dat ze nu naar bed kon.

Samengepropt onder de onzichtbaarheidsmantel haastten ze zich om iets voor middernacht door een verlaten kasteel. Ze kwamen weer niemand tegen en Ron was blij dat het ze eindelijk eens mee zat. Ze konden wel wat positieve energie gebruiken.
Het was half één voor Ron in bed lag, en toen hij de gordijnen dicht deed met zijn toverstok realiseerde hij zich dat hij toch eigenlijk ook wel heel moe was. Tevreden sloot hij zijn ogen en bedacht dat het maar mooi was dat het eindelijk rustig was. Emma en James hadden al een flink aantal maanden de vrede weten te bewaren, iets wat hij van beide partijen een bewonderenswaardige prestatie vond.

I don't want to be - Gavin Degraw

I don't need to be anything other
Then a prison guard's son
I don't need to be anything other
Then a specialist's son
I don't have to be anyone other
Then the birth of two souls in one
Part of where I'm going, is knowing where I'm coming from

I don't want to be
Anything other than what I've been trying to be lately
All I have to do
Is think of me and I have peace of mind
I'm tired of looking 'round rooms
Wondering what I've got to do
Or who I'm supposed to be
I don't want to be anything other than me

I'm surrounded by liars everywhere I turn
I'm surrounded by impostors everywhere I turn
I'm surrounded by identity crisis everywhere I turn
Am I the only one who noticed?
I can't be the only one who's learned!

Can I have everyone's attention please?
If you're not like this and that, you're gonna have to leave
I came from the mountain
The crust of creation
My whole situation-made from clay to stone
And now I'm telling everybody

I don't want to be
I don't want to be
I don't want to be
I don't want to be

Josse · Geplaatst: Zo Apr 01, 2007 20:35

Hey lieve lezers!

Ten eerste, bedankt voor de reacties Smalofski, Duffie, fairy_princess en Potterfreaky. Ik kreeg de (subtiele) boodschap door dat er weer eens wat moet gebeuren. Dus wat doe ik dan? Inderdaad, ik open Word zo snel als mijn computer het aan kan en begin te typen. Dat is gelukt, het stukje is van een lengte die jullie niet van mij gewend zijn. =) En ik wil nu geen commentaar dat wat er gebeurt niet naar wens is. Actie is actie, maakt niet uit of dat leuk of niet leuk is. XD
OJA, Angela (dracogirly) gaat naar London, dus kon mijn stukje niet readen. Dus dan kijk ik Kathleen (Smalofski) even lief aan, en die is dan gelukkig meteen bereid om het voor mij te readen! Dus bedankt, Kathleen! =)
Nu, veel plezier!

xox Josse

P.S. Sorry voor mijn ééndaagse, excentrieke accent, als je er niet tegen kan. Even wachten, ik heb het vermoeden dat het om excact 0.00 uur wel over is. XD

Hoofdstuk 13: misschien gaat toch niet alles als gepland

Enkele weken later was het eindelijk zover. Het was een vrijdagavond en ze hadden de zoveelste vrije avond in de Kamer van Hoge Nood doorgebracht.
Toen Emma voor de zoveelste keer zich concentreerde op de zwarte poes die ze voor ogen had, voelde ze opeens iets. Iets wat ze niet kon beschrijven, zo een uniek gevoel dat het niet uit te drukken was. Het was alsof ze onderwater was maar ze werd helemaal warm. Haar huid leek van was en vormde en smolt zich. Ze kromp ineen maar het deed geen pijn. Even later stond er een zwart poesje verdwaasd om zich heen te kijken. Emma keek verbaasd om zich heen, als poes kijk je, letterlijk, vanuit een ander punt naar je omgeving. James en Ron waren bijna angstaanjagend groot en als Emma deze ruimte niet zo goed kende, was ze snel onder de bank gekropen. Nu keek ze onwennig naar haar kersverse lichaam. De vier poten in plaats van twee benen waren wennen en bij haar eerste stappen struikelde ze bijna over haar voorbenen, die ze werkelijk was vergeten te verzetten. Emma waggelde naar de spiegel die aan de wand hing en plofte daarvoor neer. Ze keek naar zichzelf, de gele ogen en de glimmende zwarte vacht waren wennen. Om nog maar niet te spreken over de staart die te pas en te onpas tegen haar benen sloeg. Poten, want ze was een poes. Toch was Emma over het algemeen tevreden met wat ze zag. Ik ben best knap als poes! kon ze niet laten te denken.

James keek vol verbazing naar Emma die zowaar voor zijn ogen veranderd was in het liefste poesje dat hij ooit gezien had. Verman jezelf! sprak hij zichzelf streng toe. Toen James om keek naar waar net Ron had gestaan, stond daar nu een stinkdier. James was maar al te blij dat Ron als stinkdier zich niet bedreigd voelde, hij wist niet zeker of de magie van de Kamer van Hoge Nood zo ver zou reiken dat je geen stinkdieren meer rook.
James concentreerde zich op het idee van een adelaar en voelde zijn lichaam licht worden. Alsof hij door de ruimte zweefde, even voelde hij niets, geen angst, geen woede of frustratie. Toen leken zijn armen gewoon te verdwijnen en het voelde alsof er iemand met zijn vinger langs zijn rug ging. Hij rilde even en toen hij uit de trance raakte, stond James te wankelen op twee klauwen in plaats van de maat 45 die hij gewend was. Toen James zijn evenwicht wilde bewaren met zijn handen kwam hij tot de conclusie dar hij die niet langer meer had. In plaats van armen had hij nu twee enorme vleugels. Het was een vreemd gevoel om in een lichaam te zitten wat zo duidelijk niet het zijne was, maar toch zo vertrouwd voelde.
‘James?’ hoorde hij Emma vragen. Hij probeerde zich om te draaien maar dat lukte maar half en vervaarlijk wiebelend, keek hij omhoog naar Emma, die ondertussen weer terug getransformeerd was.
‘Ja?’ wilde James zeggen maar er kwam een rauwe roep uit.
‘Misschien kun je beter terug transformeren,’ opperde Emma half lachend.
‘Goed idee,’ probeerde James nog, maar toen er weer een rauwe schreeuw uit kwam sloot hij zijn kersverse snavel maar snel. Hij concentreerde zich op zijn menselijke gedaante en voor de eerste keer veranderde hij terug in de James met handen, armen en maat 45.

‘Wow,’ zei James alleen toen hij in één van de stoelen ging zitten.
‘Zeg dat wel,’ zuchtte Emma en ze plofte naast James neer. ‘Fantastisch!’
‘Wat was je toch een ongelofelijk klunzige adelaar!’ lachte Ron als hij weer is veranderd in zijn menselijke gedaante.
‘Nou, ik ga in ieder geval niet stinken als ik me bedreigd voel,’ zei James beledigd.
‘Nee, maar ik kan wel lopen. Jij bent een adelaar die niet kan vliegen!’ Ron moest zo hard lachen dat het aanstekelijk werkte en zonder dat Emma er iets aan kon doen begon ze te lachen. Dit vind James niet leuk! dacht ze nog maar ze kon er zo snel niet mee ophouden.
‘Oké, grappig, maar niet heus, kappen nu maar, genoeg, niet leuk meer,’ deed James dappere pogingen om zijn beste vriend en vriendin tot rust te manen. Toen Ron echter op één been Rond begon te hupsen was het een verloren zaak.

‘Ik wil naar Zweinsveld, om het te vieren!’ gooide James het vier minuten later over een andere boeg. Emma kwam even bij om een antwoord te geven.
‘Oké, ik ook, met een heleboel vuurwiskey!’
‘Nee, geen goed idee. James kan nog niets vieren, James moet eerst leren om te vliegen, anders zie ik hem niet als volwaardig Faunaat!’ protesteerde Ron.
‘Nee hè!’ kreunde James.
‘Hij heeft wel een punt, je moet leren vliegen…’ viel Emma Ron bij. Ron begon meteen een verzameling argumenten op te noemen waarom James zo snel mogelijk moest leren vliegen. Vooral de woorden ‘vliegen’, ‘sexappeal’, ‘aantrekkelijk’ en ‘loser’ werden veel herhaald.
‘Jullie laten me niet met rust voor ik kan vliegen hè?’ gaf James toen maar toe.
Emma, die bedacht dat dit belachelijk klonk, kon nog net ‘Ja,’ zeggen voor ze weer in een lachbui verzeild raakte. James zuchtte luid en nog vijf minuten later waren Ron en Emma weer bijgekomen en konden ze naar Zweinsveld vertrekken. Ze besloten dat ze het dorp iets uit zouden lopen en waar de bergen begonnen, konden oefenen.

Toen ze tegen de schemering na een flinke klimpartij eindelijk op een plek aankwamen die volgens Emma ver genoeg van Zweinsveld was om niet gezien te worden zaten ze alle drie onder de schrammen en viezigheid.
‘Misschien hadden we beter eerder kunnen transformeren,’ merkte Ron droog op toen hij genoeg adem had gevonden om weer complete zinnen te maken.
‘Jij misschien, maar James kan nog praktisch niets als adelaar,’ wees Emma Ron op de harde werkelijkheid.
‘Inderdaad, en de harde werkelijkheid is dat jij als poes ook nog steeds over je eigen staart struikelt!’ sprong James in de verdediging.
‘Dat went wel,’ zei Emma snel.
‘Mijn vleugels wennen ook wel,’ protesteerde James.
‘Je vleugels misschien wel, maar of die klauwen ooit wennen,’ vroeg Ron zich hardop af.
James maakte duidelijk dat hij geen zin had in deze discussie door te veranderen in de adelaar-die-niet-kon-vliegen, wat verbazingwekkend gemakkelijk ging als je naging dat het pas de tweede keer was. Ron kneep zijn ogen dicht en even later stond daar een stinkdier. Emma keek bewonderd en veranderde in de zwarte poes zodat op de plek waar net nog drie tieners stonden, nu drie dieren stonden die bij elkaar een zooitje ongeregeld leken.

James zette voorzichtig een paar stapjes op zijn kersverse klauwen en kon zich niet indenken dat hij hier ooit aan zou wennen. Maar even later werd hij er toch handiger in, en kon hij al vrij snel waggelen, want lopen was het niet te noemen. Ik ga proberen die idioot grote vleugels te gebruiken! sprak James zichzelf toe, iets dapperder dan hij zich voelde. Hij liep op een drafje naar een vrij vlak stuk rots en spreidde zijn vleugels. Tot zijn stomme verbazing zweefde hij werkelijk een paar seconden door de lucht! Dit voelt nog beter dan Zwerkbal! dacht James voor hij, niet al te zacht, op de grond belandde. Alleen moeten ze wat aan die landing doen, voegde hij vrijwel meteen toe. Toch gaf James niet op en Rond elf uur ’s avonds scheerde er werkelijk een adelaar door de lucht. Zij het met de nodige haperingen, James de adelaar vloog! Het voelde beter dan alle boterbiertjes bij elkaar, beter dan de beste grap en zelfs beter dan het winnen van een Zwerkbalwedstrijd. Oké, misschien niet als het om het afdelingskampioenschap ging, maar alle andere Zwerkbalwedstrijden dan.
James had zich beter op het vliegen kunnen concentreren dan op het zoeken van passende vergelijkingen. Daar kwam hij achter toen James de adelaar met schrikbarende snelheid hoogte verloor. Nee! schoot het door hem heen, maar hoe hard hij ook met de enorme vleugels wiekte, de grond kwam sneller en sneller dichterbij. Met een enorme knal kwam hij op de rotsen terecht, midden in een struik vol doornen. Hij voelde alles prikken, en had het idee dat hij één van zijn kersverse vleugels gebroken had.

‘Waar is hij!’ klonk de paniekerige stem van Emma.
‘Hij viel daar neer,’ zei Ron. Beide vrienden waren weer in hun mensengedaante en snelden naar de struik waarin James neergestort was.
‘James!’ gilde Emma. Haar stem, vol van angst, galmde over het stille dorpje.
‘Emma! Sst!’ siste Ron terwijl hij zijn best deed om Emma te kalmeren. Hij leviteerde James, nog in zijn gedaante van adelaar, naar een stuk zonder struiken en met wat zacht gras.
‘James?’ vroeg hij wat onwennig. Het leek belachelijk om tegen een adelaar te praten. Toch stootte de adelaar in schrille roep uit en opende zijn gele ogen.
‘James,’ begon Ron, het idee dat hij belachelijk bezig was zo ver mogelijk weg stoppend. ‘Je moet weer veranderen in een mens. Alleen dan kunnen we je helpen.’ Het leek onmogelijk, maar de adelaar gaf een zwak knikje en enkele minuten later was hij verdwenen en lag James in mensengedaante op de rotsen. James’ lichaam lag in een vreemde hoek en Emma hapte naar adem toen ze haar vriend zo zag liggen.
‘We moeten naar de ziekenzaal!’ zei ze, de paniek klonk door in haar stem.
‘Nee,’ zei James zacht.
‘Wát?’ Emma gilde bijna.
‘Hij heeft gelijk,’ zei Ron terwijl hij zijn best deed Emma te kalmeren. ‘Hoe verklaren we in godsnaam wat er gebeurt is?’
‘Weet ik veel! We kunnen hem hier toch ook niet laten!’ Emma snikte en haar handen, die James’ rechterhand vast klampten, trilden onbedaarlijk.
‘Het gaat niet,’ zei Ron mat. Zelf had hij ook geen idee wat ze moesten doen. In welk onmogelijk pakket hebben we ons nú weer gewerkt?! verweet hij zichzelf.

America - Razorlight

What a drag it is
The shape I'm in
Well I go out somewhere
Then I come home again

I light a cigarette
'Cause I can't get no sleep
There's nothing on the TV nothing on the radio
That means that much to me

All my life
Watching America
All my life
There's panic in America
Oh oh oh, oh
There's trouble in America
Oh oh oh, oh

Yesterday was easy
Happiness came and went
I got the movie script
But I don't know what it meant

I light a cigarette
'Cause I can't get no sleep
There's nothing on the TV nothing on the radio
That means that much to me
There's nothing on the TV nothing on the radio
That I can believe in

All my life
Watching America
All my life
There's panic in America
Oh oh oh, oh
There's trouble in America
Oh oh oh, oh
There's panic in America
Oh oh oh, oh

Yesterday was easy
Yes I got the news
When you get it straight, but stand up you just can't lose
Give you my confidence, all my faith in life

Don't stand me up
Don't let me down
I need you tonight
To hold me, say you'll be here
To hold me, say you'll be here
To hold me, say you'll be here
To hold.

All my life
Watching America
All my life
There's panic in America
Oh oh oh, oh
It's disgusting in America
Oh oh oh, oh

Tell me how does it feel
Tell me how does it feel
Tell me how does it feel

Josse · Geplaatst: Do Apr 05, 2007 19:07

Lieve lezers,

VERASSING! Ik had een soort tsunami aan inspiratie, en heb nu dus nog een stukje geproduceerd. Het is niet extreem groot, maar toch. Ben benieuwd wat jullie ervan vinden! Potterfreaky, fairy_princess en Smalofski, bedankt voor het reageren. Duffie? Ben je ziek? xD
Kathleen, nog bedankt voor het plaatsvervangend readen, wat moet ik toch zonder jou als Angela op vakantie is. xD
Nou, have fun!

xox Josse

Ron deed een poging om zichzelf wat te kalmeren, James had er niets aan als hij en Emma als twee kippen zonder kop zouden gaan stressen.
‘Misschien kunnen we hem naar het dorp leviteren, daar is misschien iemand die kan helpen,’ peinsde Ron. In het dorp zouden ze hen misschien niet zo snel naar school sturen. Maar dan, het was ondertussen al bijna half twaalf ’s nachts.
‘Een beter plan is er niet hè?’ Emma’s stem klonk kaal, alsof ze bang was dat als ze enige emotie toe zou laten, ze weer in paniek zou schieten. ‘We kunnen moeilijk wachten tot er hier een dokter langs komt.’
Ron knikte en wende zich toen tot James.
‘James, we brengen je naar het dorp, daar kan iemand je -’ Ron stopte midden in de zin. Toen James nog een adelaar was geweest was zijn vleugel gebroken geweest, maar in mensenvorm wist Ron niet precies wat er kapot was. ‘Wát was er ook al weer kapot?’ vroeg hij toen maar. Ondanks dat duidelijk was dat James veel pijn had, verscheen er een grimas op zijn gezicht. ‘Alles?’ opperde hij. ‘Mijn arm eigenlijk vooral, boven,’ voegde hij toe.
‘Oké, ik zal je leviteren, dan hoef je niet te klimmen,’ zei Emma en even later zweefde James voor de zoveelste keer die avond door de lucht. Emma had de meeste problemen met naar beneden klimmen, aangezien ze met haar toverstokhand ook nog moest aangeven waar James moest zweven.

Toen ze beneden aan de rand van het dorp kwamen, was het helemaal donker en werd James’ gezicht luguber verlicht door de straatlantaarns die de omgeving schaars verlichten. Toen ze een paar honderd meter gelopen hadden, begon Ron zich zorgen te maken. Ze konden zo laat niet meer zomaar ergens aankloppen, wat had hij eigenlijk verwacht? Net toen hij zijn mond open wilde doen om zijn zorgen met Emma te delen, verscheen er iemand op de hoek.
‘Hey!’ riep Ron naar de gedaante. Toen ze dichterbij kwamen zagen ze dat het een jongedame van in de twintig was. Ze had lange rode krullen en had een slank postuur.
‘Ja?’ vroeg ze afwachtend.
‘We hebben een probleem,’ begon Ron.
‘Dat zie ik,’ lachte de vrouw met een knikje naar James, die nog steeds enkele centimeters boven de straat zweefde. Ron lachte ook en vervolgde zijn verhaal.
‘We zitten op Zweinstein,’ zei hij meten knikje naar het enorme kasteel dat boven het dorpje uittorende in het zilveren maanlicht. ‘En we waren naar Zweinsveld gegaan om te oefenen met –’ Ron stopte midden in zijn zin toen Emma hem op zijn voet trapte. Ze vond het duidelijk geen goed plan om te vertellend at ze illegale faunaaten waren. Iets dat Ron ook wel logisch vond. ‘Om te oefenen.’ zei hij daarom snel. ‘En mijn vriend, James, is gevallen, en we weten nu dus niet wat we moeten doen,’ sloot hij zijn verhaal af. De vrouw keek even naar de drie en besloot toen blijkbaar dat ze te vertrouwen waren.
‘Oké, mijn moeder was Heler, en ik ken wel een paar spreuken, waarschijnlijk kan ik je wel helpen,’ richtte ze zich direct op James. James knikte, wat er nogal belachelijk uitzag doordat hij nog steeds in de lucht hing, en mompelde bedankt. Ze liepen zwijgend achter de vrouw aan, die ze door het dorp leidde, tot ze voor een vrijstaand huis aan de rand van het dorp bleven staan. De vrouw liep het tuinpad op, door een grote voortuin, waarvan ze door het beperkte licht niet veel van konden zien. Ron viel het op dat zowel het huis als de tuin goed onderhouden waren.
‘Welkom in mijn huis,’ zei de vrouw toen ze de drie voor ging naar binnen. Binnen was het warm en rook het naar rozen en kamperfoelie. De vrouw zwaaide met haar toverstok en plotseling baadde het groepje in het gelige licht. Ron zag een kleine, eveneens schone hal met drie deuren. De vrouw ging ze voor door de linkse deur en ze kwamen in een kamer met grote ramen, een houten keukentafel en aan de overkant van de kamer een bank. Rechts van zich zag Ron nog een deur. Het was er schoon en warm en ook hier rook het naar bloemen.
‘Ga zitten,’ zei de vrouw en ze wees op de houten stoelen die aan de tafel stonden. ‘Willen jullie wat te drinken?’ vroeg ze en zonder op antwoord te wachten, verscheen er een kan pompoensap op tafel. ‘Boterbier lijkt me geen goed idee,’ glimlachte ze. Ron was verbaast over de kalmte die ze uitstraalde, ze leek in het geheel niet verbaasd of van haar stuk gebracht door dit onverwachte bezoek. ‘Ik ben Elizabeth Farleys,’ stelde ze zichzelf voor.
‘Ik ben Ron, dit is Emma, en de patiënt is James, zoals je al weet,’ stelde Ron iedereen voor. James was ondertussen ook op een stoel gaan zitten een keek met een van de pijn vertrokken gezicht voor zich uit. Elizabeth knikte en liep toen terug naar de hal. Even later kwam ze weer terug, met in haar armen allerlei vreemde kruiden en flesjes. Ze hurkte naast James en legde alle kruiden en flesjes op de tafel.
‘Mijn arm, denk ik,’ zei James al voor Elizabeth de kans had gekregen om te vragen wat er pijn deed. Elizabeth knikte en vroeg James om op de bank te gaan liggen. James liep zonder morren naar de bank en ging voorzichtig zitten. Hij stroopte zijn mouw op en ondersteunde zijn arm met de andere hand. Elizabeth pakte een mintgroene crème die rook naar limoen en alcohol.
‘Dat gaat branden,’ waarschuwde ze James. Voor James iets kon zeggen smeerde ze de crème uit over James’ arm.
‘Ouch!’ zei James maar hij bleef liggen. Elizabeth sprak een bezwering uit en verdween toen door een deur, waarvan Ron dacht dat die wel in de keuken uit zou komen. Een kleine vijf minuten later kwam ze terug, met een glas met een heldere, lichtgrijze drank erin. Het rook naar dennenbossen en regen.
‘Even snel, hap slik weg, en dan zal je je beter voelen,’ zei Elizabeth en ze gaf James het glas aan. Hij keek verbaasd maar dronk het drankje zonder commentaar op.
‘Yuk!’ riep hij toen hij het op had. ‘Dit rook goed, en het zag er lekker uit, maar het smaakt als hars!’ James klonk beledigd.
‘Sorry,’ lachte Elizabeth. ‘Voel je je al beter?’

Tot zijn eigen verbazing voelde James dat de pijn in zijn arm al aanmerkelijk minder was.
‘Wow,’ zei hij vol bewondering. ‘Bedankt!’
‘Dat zullen we maar als een “ja” opvatten,’ glimlachte Emma en James kon zien dat ze blij was dat hij er niets aan over had gehouden. Dat was hij zelf ook.
‘Wat was er nou gebeurt?’ vroeg Elizabeth prompt. James schrok, het was niet de bedoeling dat ze dat zou weten. Maar aan de andere kant, ze had hem zonder vragen te stellen geholpen.
‘Ik ben gevallen.’ De leugen was eruit voor James er erg in had. ‘Op een rotspunt,’ voegde hij er aan toe. Elizabeth leek door te hebben dat dit niet de ware reden was maar besloot blijkbaar om er geen problemen van te maken. Ze knikte kort.
‘Nou, het is al laat, als jullie het niet erg vinden ga ik jullie mijn huis uit jagen,’ zei ze. James schrok, het was niet de bedoeling dat Elizabeth boos zou worden.
‘Oké, misschien zien we je nog wel!’ zei Ron en Emma knikte.
‘Bedankt!’ zei James en hij gaf Elizabeth een onhandige kus op haar wang. Met meisjes kussen als je vriendin erbij was, James had wel door dat hij zich nu op glad ijs bevond.
‘Graag gedaan,’ glimlachte Elizabeth en ze gaf ook Ron en Emma snel een kus.

De terugreis naar het kasteel werd er niet gesproken, en in de leerlingenkamer namen James en Emma afscheid met een kus en een ‘Welterusten.’ Ron leek nog van plan om James uit te horen maar James kapte dit snel af.
‘Sorry Ron, andere keer, ik ben gebroken,’ probeerde James te grijnzen. ‘Bijna letterlijk,’ voegde hij er met een wrange glimlach aan toe. Ron knikte en toen James op zijn bed lag, bedankte hij Elizabeth in gedachten. Als zij er niet was geweest… Daar moest hij maar niet aan denken.

Steppin' Out - Joe Jackson

Now the mist across the window hides the lines
But nothing hides the colour of the lights that shine
Electricity so fine look and dry your eyes

We so tired of all the darkness in our lives
With no more angry words to say can come alive
Get into a car and drive to the other side

Me babe, steppin' out
Into the night, into the light
You babe, steppin' out
Into the night, into the light

We are young but getting old before our time
We'll leave the T.V. and the radio behind
Don't you wonder what we'll find steppin' out tonight

You can dress in pink and blue just like a child
And in a yellow taxi turn to me and smile
We'll be there in just a while if you follow me

Me babe, steppin' out
Into the night, into the light
You babe, steppin' out
Into the night, into the light

Josse · Geplaatst: Zo Apr 08, 2007 22:59

Lieve lezers!

VROLIJK PASEN! : D Ik had net stress, want Angela is nog steeds op vakantie en nu is Kathleen ziek. Dus ik had geen beta. xD Maar toen kwam super Laura (Potterfreaky), en die heeft het geread! *knuffelt Laura*
Verder, fairy_princess en Smalofski bedankt voor de reaacties, en natuurlijk mijn anonieme stemmer. xD
Have fun met dit laatste stukje van het zesde schoolJAar, niet getreurd, er komt een zevende JAar, dus het is nog niet afgelopen!

xox Josse

De rest van de week waren ze zo hard aan het studeren voor de examens dat ze bijna geen tijd hadden om het te hebben over wat er dat weekeinde in Zweinsveld was gebeurt.
‘Morgen al!’ was Emma voor de zoveelste keer aan het stressen. Het was zondagavond en maandag begonnen de examens. Ze hadden in de ochtend Transfiguratie en in de middag, om twee uur, Bezweringen.
‘Ja Emma, dat weten we. Ik geloof dat je dit al aan heel Griffoendor, Ravenklauw en Huffelpuf hebt verteld,’ zuchtte Ron.
‘Waarom heb je de Zwadderaars niet op de hoogte gebracht? Hoop je dat ze het vergeten?’ probeerde James grappig te zijn. Het was even stil en toen schudde Ron zijn hoofd.
‘Of het was die val, of het komt door de examens, maar je gevoel voor humor is niet meer wat het ooit geweest is,’ schudde hij zijn hoofd. James besloot blijkbaar dat Ron gelijk had want hij hield zich stil en stortte zich weer op de aantekeningen van Transfiguratie.

De volgende ochtend werd Emma weliswaar wakker met het gevoel alsof ze de vorige avond een hele koe had gegeten, het proefwerk Transfiguratie ging goed. En ook Bezweringen was “een eitje,” zoals Emma het noemde. Ron en Emma hadden na het proefwerk een druk gesprek over de derde vraag van de tweede opgave toen James het afkapte.
‘Jullie vinden dit relaxend, of hoe je het ook noemt, ik word er misselijk van. Dus Emma, mag ik je aantekeningen van Verweer Tegen de Zwarte Kunsten?’ Emma keek schuldbewust.
‘Sorry, maar dan had je maar op moeten letten,’ zei ze kalm. James keek haar aan alsof ze zei dat hij nu mee moest doen aan een roti-eetwedstrijd.
‘Grapje,’ zei Emma snel.
‘Gelukkig heb jij je gevoel voor humor nog.’ James keek haar zogenaamd kwaad aan.
‘Je bent gewoon te zenuwachtig voor morgen. Dreuzelkunde, en je hebt niet genoeg aantekeningen.’
‘Dat is gemeen!’ Ron keek verontwaardigd.
‘Heel gemeen, maar het is waar.’ Emma stak haar tong uit voor ze naar boven liep. ‘Ik ga slapen,’ lachte ze.
‘Jij wel!’ riepen James en Ron tegelijkertijd.
‘Ik wel, jullie moeten leren,’ pestte Emma.

De rest van de examens gingen, ondanks de sombere voorspellingen van Emma, ook goed en vrijdag waren ze alle drie opgelucht dat het voorbij was. Nog maar één week, en dan begon de zomervakantie, iets waar James ze maar al te vaak aan herinnerde.
‘Over zeven dagen!’ zei James voor de zoveelste keer toen ze in het gras naar de leerlingen keken.
‘En wat doen we dan met de M&M’s?’ vroeg Ron.
‘En met het plan?’ vroeg Emma.
‘Mensen, het is vakantie, de examens zijna achter de rug, en de zon schijnt. Ik wil het niet horen!’ James nam nog maar een slok uit het flesje boterbier dat ze uit de keukens hadden gehaald.
‘Maar wat als?’ probeerde Emma nog.
‘Laat maar, hij heeft wel gelijk. Relax, en in september zien we wel,’ zei Ron. Het koste Emma duidelijk moeite om het naast zich neer te leggen maar ze slaagde er wel in.
De rest van de week brachten ze door zoals James het zich voorstelde. Relax. Ze dronken boterbier onder de bomen aan het meer, speelden spelletjes kaart in de leerlingenkamer en gingen van tijd tot tijd naar Zweinsveld.

‘Zullen we langs Elizabeth gaan?’ stelde Emma voor toen ze met een ijsje door Zweinsveld slenterden.
‘Goed idee,’ zei Ron. James zag de kans niet om te antwoorden, hij werd gesmoord door een ijsje waar Hagrid trots op zou zijn. Daarom besloot hij om het maar bij een instemmende knik te houden. Ze liepen het dorp door, dezelfde route als ze die avond hadden gelopen. Emma en Ron dan, James had gezweefd.
Toen ze even later bij Elizabeth thuis aankwamen zagen ze haar al aan de zijkant van het huis in de tuin zitten. Ze had een zomerjurkje aan en een grote zonnebril op en was verdiept in een boek, zo dik dat Ron de neiging om zich om te draaien moest onderdrukken. Volgens Ron was hartje zomer niet het moment om je op een boek te storten.
‘Hey!’ zei James toen ze het tuinpaadje afliepen, naar Elizabeth. Die keek op en meteen verscheen er een vriendelijke glimlach op haar gezicht, dat door de zon al vrij rood was.
‘Hallo!’ begroette ze James, Ron en Emma enthousiast. ‘Wat leuk dat jullie even langs komen! Willen jullie wat drinken?’ James knikte en ook Ron en Emma wilden wel wat te drinken. Even later kwam Elizabeth met vier flesjes heerlijk koud boterbier de tuin weer in.
‘Alsjeblieft,’ zei ze terwijl ze iedereen een drankje gaf.
‘We bedachten ons dat we je nog niet fatsoenlijk bedankt hadden voor je hulp,’ deed Emma een poging om hun onverwachte bezoek te verklaren.
‘O, dat was geen moeite hoor. Graag gedaan. Heb je er geen last meer van?’ glimlachte Elizabeth naar Emma voor ze zich op James richtte.
‘Nee, niets meer.’
‘Gelukkig maar. Maar wat was er nou gebeurt?’ vroeg Elizabeth.
‘Gevallen,’ zei Ron snel.
‘Als je valt kan je je arm niet zo breken, je zag bont en blauw. Het leek alsof je van een bezem gevallen was,’ antwoordde Elizabeth. ‘Maar misschien moet ik jullie eerst wat over mezelf vertellen, dan kunnen jullie mij op jullie beurt over jezelf vertellen.’ Ze knikten en Elizabeth begon haar verhaal. Ze vertelde over haar beroep, ze was net klaar met haar opleiding tot schouwer en werd nu ingewerkt.
‘Het verbaast je dat er nog veel Dreuzelhaat is, ook na Voldemort. Die kennen jullie?’ James, Emma en Ron knikten braaf.
‘Die was toch verslagen door ene Harry Potter?’ vroeg Ron. Elizabeth knikte. Ze vertelde dat er een profetie over hem gedaan was, en dat hij Voldemort moest verslaan. Maar daarbij was hij zo uitgeput geraakt dat hij enkele dagen later in het Sint Holisto aan zijn verwondingen is overleden. Elizabeth bevestigde hun vermoedens dat nog veel oud-Dooddoeners actief waren, en zich aan het organiseren waren.
‘Dat wisten we, op Zweinstein is ook een groep Zwadderaars, Moord en Modderbloedjes, die angstaanjagend actief is,’ rilde Emma ondanks de warme zon.
‘Dus toch!’ zei Elizabeth.
‘Wist je dat?’ vroeg James.
‘We hadden een vermoeden, wat weet je?’
‘Niet veel, ze staan onder leiding van Tom Malfoy, die ken je waarschijnlijk wel,’ vertelde James.
‘Ja, die kennen we. De Malfoy’s zijn niet bepaald Dreuzelvrienden.’ Elizabeth zuchtte vermoeid en opeens keek ze somber. Ze vertelde dat ze bezig waren met het opsporen van voormalig Dooddoeners omdat er tekenen waren dat ze zich weer groepeerden. De avond dat ze James had geholpen had ze net een oproep gehad. Vals alarm, maar zo ging het avond aan avond. Iedere keer was het nu toch echt menens, en dat kwam ze midden in de nacht gebroken thuis, altijd zonder succes te hebben geboekt.

De middag luisterden ze vol bewondering naar de verhalen van Elizabeth, en toen ze om vijf uur voor het feestmaal ter afsluiting van het schooljaar naar Zweinstein vertrokken beloofden ze om in de vakantie hun ogen en oren open te houden. Tijdens het avondmaal deden ze zichzelf te goed aan zo veel mogelijk eten en ’s avond, toen Emma in haar hemelbed lag, was ze helemaal rozig. Vakantie, glimlachte ze. Ik hoop dat James zich gedraagt, dacht ze voor ze in slaap viel. Ze vertrouwde James, en hij zou haar vertrouwen niet beschamen.

De treinreis was, behalve gezellig en te kort, warm. De zon scheen en zelfs met de raampjes van de coupé open was het klam. Toch wisten de drie zich te amuseren met snoepgoed en kaartspelen, en toen ze op Kings Cross’ aankwamen was het toch allemaal te snel gegaan.
‘We schrijven!’ beloofden ze elkaar. En toen gingen ze allemaal naar hun eigen ouders. James keek nog even om en zag dat Emma ook net omkeek. Hij knipoogde even en liep toen snel zijn vader en moeder achterna. Vakantie. Hij grijnsde en genoot van het vooruitzicht op een heerlijke zon, zee, zandvakantie in Frankrijk.

Free - Di-rect

Don't wanna know the answers
Why you don't know where to go
I don't wanna know the reasons
Why you don't know where you are
Makin' it real, and
Makin' it last
I just wanna feel...

Free, free to change the world, i'm flying
I'm free, free to change the world

If the sky above is fallin'
And sun is on the wing
You could hear the angels calling
You could even hear'em sing
If the time feels right
Gotta loose the brakes
Cause it's all about decisions
That only you can take
Makin' it real, and
Makin' it last
It's time to reveal
We'll get us there...

I'm free, free to change the world, I'm flying
I'm free, free to change the world

If the world is all against you
And you've got an aching heart
You can fear the devil's eyes
But you can also play his part
Now the time seems right
Gotta loose the brakes
Cause it's all about the future
That only you can make
Makin' it real, and
Makin' it last
It's time to reveal
We'll get us there...

I'm free, free to change the world, I'm flying
I'm free, free to change the world

Free, free to change the world
I'm free, free to change the world
Free, I'm free, free to change the world

I'm free, free to change the world
I'm free, free to change the world, I'm flying
(repeat 3x)
Free to change the world