[AF] You're My Everything

Miss_Slytherin · Geplaatst: Do Dec 20, 2007 12:19

Ik ben er achter gekomen dat groen toch wel het makkelijkst leest (vind ik) Je wordt er niet blind van (zoals wit, oranje, geel, cyaan etc...) en hoeft ook niet met je neus tegen het beeldscherm aan te zitten om het te kunnen lezen...

Bedankt voor de pb's miss louise en LadyBird ^^
_____________________________________________________________

‘James? James! Gaat het?’
‘Ik denk het,’ antwoordde die enigszins verward.
Roos hielp hem voorzichtig overeind, maar hij bleef niet erg lang overeind staan.
‘Wat is er?’ vroeg Roos geschrokken, terwijl ze bezorgd naar James keek die inmiddels weer in het gras zat.
‘M’n enkel,’ antwoordde James met op elkaar geklemde kaken. ‘Gebroken, denk ik.’
Roos zuchtte, ‘wees blij dat het niet erger is, madame Pleister kan dit zo genezen.’
‘Als jij het zegt,’ antwoordde James onzeker.
‘Ja, stel je niet zo aan, Potter,’ snauwde Scorpius.
Roos en James wierpen hem allebei zo’n vuile blik toe, dat Scorpius maar besloot zich er niet meer mee te bemoeien.
Roos hielp James opnieuw overeind en ondersteunde hem zodat hij niet weer om zou vallen.
‘Nou, succes ermee,’ zei Scorpius koeltjes, terwijl hij hen de rug toe keerde en weer terug wilde gaan naar het kasteel.
‘Malfidus! Waag het niet om weg te lopen!’ schreeuwde Roos woedend.
Scorpius bleef abrupt staan en draaide zich weer om, hij keek Roos vragend aan.
‘Jij hebt dit veroorzaakt, weet je nog?’ snauwde ze.
‘Ja, dat weet ik nog, zo’n slecht geheugen heb ik ook weer niet, Wemel,’ antwoordde Scorpius sarcastisch.
‘Mooi, dan kan je me helpen om James naar de ziekenzaal te brengen,’ zei Roos grimmig.
‘Wat? Mooi niet!’
‘Ik dacht het wel!’
‘Ik ga hem echt niet helpen!’ antwoordde Scorpius koppig terwijl hij naar James knikte.
‘Nooit!’
‘Bekijk het eens vanaf de andere kant,’ siste Roos. ‘En doe alsof je mij helpt.’
Scorpius zag dat James Roos fronsend aankeek, maar ze ontweek zijn blik.
‘En wat krijg ik ervoor?’ vroeg Scorpius pesterig.
Opnieuw kreeg hij een woedende blik toegeworpen.
‘Oké, ik help al,’ zei hij uiteindelijk. ‘Als niemand zegt dat het mijn schuld was!’
‘Nee, dat was ik ook nog niet van plan,’ snauwde Roos.
Scorpius keek naar James alsof hij een of andere besmettelijke ziekte had, maar liep uiteindelijk toch naar hem toe en met z’n drieën strompelden ze naar het kasteel.

Scorpius opende de deur van de ziekenzaal en liet James direct los. Die moest zijn best doen om zijn evenwicht niet te verliezen en kon zich nog net staande houden door zich aan het deurkozijn vast te houden. Madame Pleister kwam haastig aanlopen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze bezorgd.
‘Hij viel van zijn bezem,’ zei Scorpius, voordat iemand anders iets kon zeggen.
‘Hoe is dat gekomen?’ vroeg madame Pleister terwijl ze James naar een bed loodste.
‘Hij viel gewoon van zijn bezem,’ herhaalde Scorpius triomfantelijk. ‘Sommige mensen kunnen gewoon niet op hun bezem blijven zitten en-’
‘Moet je horen wie het zegt,’ snauwde James. ‘Eigenlijk kwam het door-’
‘Ik ga maar eens,’ onderbrak Scorpius hem. ‘Beterschap, Potje.’
Hij opende de deur van de ziekenzaal en glipte naar buiten, waarna de deur weer achter hem dicht viel. Hij bleef even staan en hoorde madame Pleister vragen: ‘Wat zei u? Wat was er precies gebeurd?’
‘Malf-’
‘Hij knalde tegen de tribune aan, toen hij de Snaai probeerde te vangen!’ onderbrak Roos’ stem hem fel.
Scorpius was haar opeens heel erg dankbaar en grijnsde bij de gedachte aan James, die Roos waarschijnlijk verontwaardigd en chagrijnig zou hebben aangekeken.
Hij sjokte de trap af op weg naar de slaapzaal, om zich om te kleden en zijn bezem op te bergen.

Hoofdstuk 10

Hij slenterde door de gangen naar de bibliotheek, de harnassen in de gang wierpen hem een doodse blik toe. Scorpius wendde zijn blik af en wist haast zeker dat Roos in de bibliotheek zou zijn. Eindelijk was hij er en hij duwde tegen de zware deur die open schoof. Hij liep een paar boekenkasten voorbij en madame Rommella keek hem wantrouwig na.
Roos zat inderdaad aan een tafeltje met een dik boek voor haar, gelukkig was ze alleen.
‘Roos?’
Hij realiseerde zich nu pas dat hij haar eigenlijk voor het eerst bij haar voornaam noemde.
‘Scorpius,’ antwoordde Roos koeltjes.
Scorpius liep naar haar toe en ging tegenover haar zitten.
‘Ben je nou nog kwaad?’ vroeg hij bitter.
‘Vind je het gek?’ antwoordde Roos verbijsterd. ‘Je had James wel kunnen vermoorden!’
Scorpius zuchtte verveeld, ‘dat viel heus wel mee.’
‘Het viel helemaal niet mee!’ bracht Roos er fel tegen in. ‘Ja, hij had geluk dat het mee viel! En jij ook! De volgende vermoord ik je!’
Scorpius keek haar sprakeloos aan.
‘Als ik dat nou bij – ehh - Zabini zou doen, zou het je dan ook niks kunnen schelen?’ ging Roos gepikeerd verder.
‘Zabini? Nee, die mag je vermoorden,’ antwoordde Scorpius schouderophalend. ‘Ga je gang, dan hoef ik het in ieder geval niet meer te doen.’
‘Nou Marcus dan? Óf een van de weinige mensen die je wél mag!’ snauwde Roos.
‘Ja ja, ik snap je punt!’ antwoordde Scorpius koeltjes.
‘Mooi!’ bitste Roos.
Er viel een ongemakkelijke stilte.
‘Eigenlijk wou ik je alleen maar bedanken hoor,’ mompelde Scorpius die de stilte verbrak.
Roos keek op van haar boek en staarde hem afwachtend aan.
‘Voor wat?’ antwoordde ze afstandelijk.
‘Dat je me niet hebt verraden!’ zei Scorpius. ‘Dat kan ik van Potter niet zeggen…’
‘Oh… aha,’ antwoordde Roos koeltjes. ‘Hoe weet je dat trouwens?’
‘Ik stond nog bij de deur,’ antwoordde Scorpius.
‘Oh, nou, geen probleem…’ antwoordde Roos ongemakkelijk terwijl er een lichte blos op haar wangen verscheen.
‘Trouwens, wat doe je hier toch de hele tijd?’ vroeg Scorpius verveelt.
‘Lezen,’ antwoordde Roos kortaf.
‘Aha, nou genoeg gelezen voor vandaag!’ antwoordde Scorpius die overeind sprong en het boek voor haar neus weg trok.
‘Hé!’ riep Roos verontwaardigd, terwijl ze een poging deed om het boek weer uit zijn handen te trekken. Scorpius was echter een stuk groter en zette het boek snel terug in een van de boekenkasten.
‘Kom we gaan hier weg!’ zei hij terwijl hij Roos meetrok.
‘Waarom?’ vroeg die verbaast.
‘Omdat ik depressief word van deze plek!’ antwoordde Scorpius eigenzinnig.
Roos grijnsde, ‘stel je toch niet zo aan.’
‘Nee, ik meen het,’ antwoordde Scorpius.
Ze verlieten de bibliotheek en lieten een humeurige madame Rommella achter.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Roos die zich koppig lostrok.
‘Weet ik veel,’ antwoordde Scorpius. ‘Maar we zijn daar in ieder geval weg.’
‘Nou, een hele opluchting,’ antwoordde Roos koeltjes.
‘Inderdaad.’
‘Zullen we dan maar naar buiten gaan of zo?’ vervolgde Roos.
Scorpius haalde zijn schouders op, ‘oké.’
Ze liepen door de hal naar de grote voordeuren en verlieten het kasteel. Buiten begroette een waterig zonnetje hen en er stond nauwelijks wind.
Scorpius’ blik viel opnieuw op het Verboden Bos, wat er overdag eigenlijk niet echt angstaanjagend uitzag.
‘Ben je daar wel eens geweest?’ vroeg hij nieuwsgierig.
Roos keek hem vragend aan, ‘in het Verboden Bos? Jawel, hoezo?’
‘Gewoon, dat vroeg ik me af,’ antwoordde Scorpius schouderophalend. ‘Ik heb me altijd al afgevraagd wat zich daar bevindt.’
‘Bomen,’ antwoordde Roos.
‘Ha ha,’ antwoordde Scorpius schamper. ‘Maar naast die bomen?’
‘Nog meer bomen!’
‘Maar er moet een reden voor zijn dat het verboden is,’ zei Scorpius nuchter.
‘Ja, omdat er allerlei wezens leven, die je niet wilt tegenkomen!’ antwoordde Roos koppig. ‘Ik had verwacht dat je dat al wel wist.’
‘Maar dat kan toch niet de enige reden zijn?’ zei Scorpius fronsend. ‘Misschien ligt er wel iets verborgen of zo!’
‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Roos scherpzinnig.
‘Hoe weet je dat zo zeker?’ vroeg Scorpius.
‘Nou,’ begon Roos. ‘Ik- natuurlijk weet ik dat niet zeker, maar -’
‘Niet alles staat in boeken,’ antwoordde Scorpius spottend.
‘Dat zeg ik ook niet!’ snauwde Roos.
‘Dat wou je wel zeggen,’ antwoordde Scorpius nonchalant.
Roos zuchtte en wierp hem een gefrustreerde blik toe.
‘Weet je, je lijkt soms echt op Albus,’ zei ze uiteindelijk. ‘Die moet ook overal van die rare redeneringen achter zoeken.’
‘Wat!’ riep Scorpius verontwaardigd. ‘Ik lijk op niemand en zeker niet op hem! Je zal wel gelijk hebben dan, er zal wel niets verborgen zijn.’
Roos keek hem triomfantelijk aan en Scorpius wendde stug zijn blik af.

Miss_Slytherin · Geplaatst: Ma Dec 24, 2007 0:30

Hoofdstuk 11

‘Ik heb niets met hem!’ zei Roos fel.
‘Je nam het anders wel voor hem op!’ antwoordde James verontwaardigd. ‘Geef het nou maar gewoon toe, Roos!’
Scorpius bleef staan, de ruziënde stemmen van Roos en James galmden door de verlaten gang.
‘Ik heb echt NIETS met hem! En trouwens wat gaat het jou ook aan? Je hoeft je er echt niet mee te bemoeien, James. Ik kan het wel alleen af!’
Scorpius hoorde Roos kwaad weglopen en het geluid van haar voetstappen stierf langzaam weg. James zuchtte en sjokte de andere kant op.
‘Ah Potter, weer genezen zie ik?’
Scorpius stapte de hoek om en James draaide zich vliegensvlug om.
‘Jij weer! Flikker toch eens op, Malfidus!’ riep hij vijandelijk.
Woedend haalde James zijn toverstok uit de binnenzak van zijn gewaad en hief hem dreigend op.
‘En blijf voortaan bij Roos uit de buurt of ik vermoord je!’
Scorpius trok een wenkbrauw op en pakte onder zijn gewaad ook zijn toverstok vast. Hij had ongelooflijk veel zin om Potter precies te vertellen hoe het zat tussen hem en Roos.
‘Jaloers Potter?’ schamperde hij. ‘Jaloers omdat je Wemel niet kunt krijgen? Ik zal je eens wat vertellen: zelfs een Flubberworm is te goed voor –'
‘Pertrificus totalus!’
Een felle lichtflits schoot op Scorpius af die hem nog net wist te ontwijken. Scorpius wierp hem een vuile blik toe.
‘Expelliarmus!’
James’ toverstok vloog uit zijn uitgestrekte hand en hij strompelde een paar passen achteruit door de kracht van de spreuk, zijn toverstok kletterde een paar meter verderop luid op de grond neer.
‘Nou, ik wil niet zeggen dat ik meer verwacht had, maar dit is wel heel zwak, Potter,’ zei Scorpius sarcastisch, zijn toverstok nog steeds op James gericht. Wiens ogen van Scorpius toverstok naar zijn eigen flitsten.
‘Ik zou het maar niet proberen,’ snauwde Scorpius.
‘Want anders?’ antwoordde James, wiens stem trilde van woede. ‘Denk maar niet dat ik bang voor jou ben, ook niet zonder toverstok.’
‘Wel… Misschien verandert dat nu? Paralitis!’
De gang werd verlicht door een magische rode gloed.
‘Protego!’
James wist net op tijd zijn toverstok weer te bemachtigen en weerde de spreuk af.
Plotseling klonken er haastige voetstappen aan het eind van de gangen en Professor Serafinus kwam geschrokken aanlopen.
‘Meneer Potter en meneer Malfidus, wat is hier aan de hand!?’
James stopte langzaam zijn toverstok weer in zijn gewaad en Scorpius volgde zijn voorbeeld.
‘Komen jullie maar even mee,’ zei Serafinus koeltjes toen niemand haar vraag beantwoordde.
Scorpius en James volgden haar met tegenzin.
‘Dankjewel, Potter,’ siste Scorpius.
‘Eigen schuld,’ antwoordde James kortaf.
‘Naar binnen,’ beval professor Serafinus hen, ze hield de deur van haar kantoortje open.
Scorpius en James gingen gehoorzaam naar binnen en professor Serafinus toverde twee stoelen te voorschijn.
‘Ga zitten.’
Scorpius ging op zijn stoel zitten en keek afwachtend naar Serafinus.
‘Wat is er aan de hand?’ herhaalde ze streng.
‘Hij probeerde me te vervloeken,’ zei Scorpius spottend, hij knikte naar James die hem kwaadaardig aankeek.
‘Niet waar!’ antwoordde die verontwaardigd. ‘Ik bedoel, hij beledigde me en –’
‘Dus meneer Malfidus beledigde u en u probeerde hem toen te vervloeken?’ herhaalde Serafinus scherp.
‘Nou… ja, maar hij probeerde mij ook te vervloeken!’ sputterde James. ‘…professor.’
Scorpius zat ongeïnteresseerd onderuitgezakt in zijn stoel en bestudeerde het plafond. Zware houten balken ondersteunde het stenen plafond en werden ontsierd door enkele beschadigingen, maar die pasten er juist precies bij. Het gaf een mysterieus en oud karakter aan de kamer, het kasteel was natuurlijk ook al eeuwen oud en –
‘Meneer Malfidus, is dat waar?’
Scorpius schrok wakker uit zijn gedachten en trok zijn blik los van het plafond.
‘Eh, nee!’ antwoordde hij bruusk terwijl hij wat meer overeind ging zitten. Hij had niet eens meegekregen wat de vraag was, maar met James was hij het toch nooit eens, dus hij kwam tot de conclusie dat ‘nee’ toch wel het beste antwoord was…
‘Dus u hebt meneer Potter niet beledigd?’
‘Nee,’ zei Scorpius nu zekerder van zijn zaak. Vanuit zijn ooghoeken zag hij James verontwaardigd toekijken en hij kon het niet laten om te grijnzen.
‘Wel!’ ging James er fel tegenin.
‘Nou, misschien helpt een paar uurtjes nablijven, om te zorgen dat het niet weer gebeurd!’ zei Serafinus pinnig, blijkbaar besefte ze dat ze met praten toch niet veel verder zou komen.
‘Ja, maar –’
‘U ook, meneer Malfidus!’ kapte Serafinus zijn zin af. ‘Om te beginnen vanavond om 7 uur.’
‘Maar –’
‘U zorgt maar dat u er bent!’
Scorpius zuchtte geïrriteerd, ze was niet eens zijn afdelingshoofd, maar goed, wat kon hij er verder nog aan doen…
‘Mogen we gaan?’ vroeg James.
Scorpius die al was opgestaan keek even naar Serafinus, die knikte.
Hij liep naar de deur en verliet het kantoortje.

‘Roos! Hier ben je!’
Roos keek om en Scorpius haalde haar in.
‘Wat doe je hier eigenlijk?’ vroeg Scorpius fronsend. Ze stonden op de zevende verdieping waar nou niet bepaald veel leerlingen kwamen.
‘Ik wilde gewoon even alleen zijn,’ mompelde Roos. ‘Maar ik vind het niet erg dat jij er bent!’ voegde ze er snel aan toe. ‘Nu voel ik me in ieder geval niet zo eenzaam meer.’
Ze bleef staan en staarde somber naar de grond.
‘Wat is er?’ vroeg Scorpius voorzichtig, ook al wist hij precies wat er gebeurd was. Hij besloot het voorval met Potter ook maar even te laten voor wat het was…
‘Nou… Ik- ik heb ruzie gehad met James,’ begon Roos ongemakkelijk. ‘Hij vond het nogal opvallend dat ik voor je opkwam in de ziekenzaal en hij denk dat –’
‘- we iets hebben,’ maakte Scorpius haar zin af. ‘Dus waarom zeg je dat dan niet gewoon? Vroeg of laat komt hij er toch wel achter.’
‘Dat is zo,’ antwoordde Roos eerlijk. ‘Maar ik ben er gewoon nog niet klaar voor, oké?’
Scorpius haalde zijn schouders op, ‘oké, het maakt mij niet uit hoor...’
Hij ging wat dichter tegen Roos aanstaan en zoende haar. Het leek wel een uur te duren voor ze elkaar uiteindelijk loslieten en Roos keek hem glimlachend aan.
‘Weet je?’ mompelde ze zacht.
‘Hmm?’
‘Ik hou van je.’
‘Ik ook van jou,’ antwoordde Scorpius, hij had zich nog nooit zo gelukkig gevoelt.

Nou dat was het laatste stukje. Ik heb maar besloten het verhaal te beëindigen, want ik had er niet echt zin meer in en ik was steeds nogal inspiratieloos. Rolling Eyes

(volgens mij lazen ook niet veel mensen het, voor de mensen die het wel lazen, sorry Wink

) Het is dus ook niet een echt einde geworden maar goed... Confused

Mensen die wel gereageerd hebben; bedankt hoor ^^

xxx,
Miss Slytherin

Dus dit topic mag dicht!