[AF] Gryfferin Love

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 14
Stevie � Verdwaasd opende Stevie haar ogen. Ze sloot ze snel weer voor het felle licht dat door de hoge ramen van de leerlingenkamer viel. Even later probeerde ze het opnieuw, maar nu langzamer. De slaapzaal was verlaten, de bedden waren opgemaakt en Stevie merkte dat de slaapzaal er heel proper bij lag. De Huis-Elfen waren al langs geweest. Stevies hart stond een tel stil. Ze was te laat voor het ontbijt! Toen ze op haar horloge keek, zag ze dat de helft van de dag al om was en dat ze net te laat was voor de lunch. Waarom had niemand haar wakker gemaakt?
Ze sprong uit bed en ging meteen onder de douche staan. Daar drong haar vreemde droom weer tot haar door. Was het wel een droom geweest, een fantasie? Was het allemaal echt gebeurd of niet? Zonder moeite haalde ze zich het gesprek met Amelia weer voor de geest. Amelia had bevestigd dat het een droom was� maar ze had ook gezegd dat dat niet betekende dat het niet allemaal echt gebeurde. Langzaam maar zeker kwamen de details terug, alsof ze ��n voor ��n in haar hoofd geplant werden. De rotsen, het geluid van het ruisende water, de natuur, het feit dat ze niet meer hoefde te ademen, de poort� de poort!
Wat stond daar ook weer op? Obe� Land van Oberon! Stevie nam razendsnel een besluit. Ze was toch al te laat voor de lessen van die namiddag, dus kon ze evengoed haar tijd nuttig besteden.
Ze greep haar veer en perkament en snelde de leerlingenkamer uit, de gang in, blindelings trappen volgend tot ze bij de bibliotheek was. Hijgend vloekte ze toen ze zag dat die gesloten was. Dan zat er niets anders op.
�Alohomora,� fluisterde ze. Stevie vond dat ze niet echt inbrak. Had Madame Romella het slot maar tegen deze simpele spreuk moeten beschermen. Het eerste wat door haar hoofd flitste toen ze de bibliotheek betrad, was dat ze nu onbeperkt toegang had tot de Verboden Afdeling. Het was moeilijk om aan de verleiding te weerstaan en die niet eerst een bezoekje te brengen. Ze richtte haar toverstok zomaar in de lucht en mompelde: �Accio boeken over het Land van Oberon.�
Er gebeurde niets. Stevie zuchtte en probeerde nog eens, wederom zonder resultaat.
�Accio boeken met de woorden �Land van Oberon�.�
Dit keer waren de gevolgen niet te overzien. Boeken uit alle kanten en hoeken van de bibliotheek vlogen op haar af, elkaar wegduwend om er eerst te zijn, een hoge, wankele stapel vormend op het tafeltje dat het dichtst bij Stevie stond. Heel wat boeken vielen uiteen op de grond. Stevie keek er even naar, maar liet ze toch maar liggen. Ze had geen zin dit alles handmatig op te ruimen en de juiste toverspreuk wist ze niet precies. Ze vroeg zich af hoe tovenaars in godsnaam alle spreuken konden onthouden.
Ze viste een paar boeken van het stapeltje en nam ze mee naar de andere kant van de bibliotheek. Als madame Romella haar betrapte, kon ze nog steeds zeggen dat zij dat rommeltje niet veroorzaakt had. Ze sloeg het eerste boek open en ging met haar vinger langs de letters, op zoek naar de woorden die ze zocht. Zo ging ze een hele stapel langs. Telkens als ze iets over het Land van Oberon zag, noteerde ze de informatie op haar perkament. Ze bleef maar doorgaan, niet lettend op de tijd. Ze schrok zich dan ook rot toen madame Romella�s stem scherp weerklonk.
�En wat doet u hier? Als ik het goed heb, zijn de lessen van vandaag nog niet voorbij.�
�Laatste uur weggevallen,� zei Stevie nonchalant en schijnbaar zodanig verdiept in haar boek dat ze de moeite niet nam om volledige zinnen te maken.
�Waarom bent u dan de enige die hier is?�
�Omdat de anderen geen huiswerk willen maken.�
�Welk vak is er weggevallen?�
�Geschiedenis van de Toverkunst.�
Madame Romella lachte rauw. �Geschiedenis van de Toverkunst? Meisje, dat is een slecht antwoord. In al mijn jaren op Zweinstein, als leerling �n als bibliothecaresse, is er nog nooit een les Geschiedenis van de Toverkunst weggevallen. En zeg nu zelf, wat zou professor Kist tegenhouden?�
Stevie zuchtte en wreef in haar ogen. �Goed dan. Ik spijbel. Nu tevreden?�
�Komt u maar mee naar meneer Vilder.�
�Meneer Vilder?� Stevie probeerde de lichte paniek die ze voelde opkomen te verbergen en zo koel mogelijk te klinken.
�Heeft die niets beters te doen?�
�Juffrouw, dit is mijn taak. Ik zal wel weten wat ik met leerlingen als u moet doen.�
Stevie gooide het over een andere boeg.
�Maar, madame, de lessen Geschiedenis van de Toverkunst kunnen mij niet boeien. Daarom ben ik naar de bibliotheek gekomen, om zo zelf informatie op te zoeken. Dan kan ik alles veel beter studeren, ziet u. Als ik het zelf allemaal op een rijtje zet.�
Stevie keek madame Romella, die even leek te twijfelen, hoopvol aan. Toen schudde ze toch haar hoofd en Stevie vloekte binnensmonds.
�U moet begrijpen dat het een boeltje wordt als alle leerlingen zich zo gaan gedragen. U dient de lessen te volgen en de leerstof niet individueel te verwerken, tenzij anders aangegeven door de professor van het vak. Ik denk dat meneer Vilder wel vijf minuutjes tijd voor u heeft.�
Met hangende schouders en een norse uitdrukking op haar gezicht volgde Stevie madame Romella naar Vilders kantoor. Ze vroeg zich af wat de verbitterde conci�rge voor haar in petto had.

Eva � Eva sloop geruisloos naar de tafel van Griffoendor. Ze haastte zich zodat ze terug zou zijn voor Ibe iets merkte. Ze tikte zachtjes op Lily�s schouder, die even omhoog veerde van de schrik. Lily draaide zich om en keek in het rond, maar ze zag Eva niet omdat die gehurkt zat.
Eva trok aan Lily�s mouw en pas nu keek ze naar beneden. Een geamuseerde trek ontvouwde zich om haar mond.
�Weet je nu al meer over Stevie?�
�Nee, nog niet gezien. Ik zou me niet al te veel zorgen maken, we zitten op Zweinstein. Het kan niets ernstigs zijn, we zijn hier veilig.�
Eva keek vanuit haar ooghoeken naar de Morg�na�s aan de tafel van de professoren. Zij moesten nu de veiligheid van de school garanderen.
�Laat het me weten.�
�Natuurlijk.�

Eva kon die nacht niet slapen. Ze was ongerust en lag te woelen in haar bed. De andere meisjes lagen vast in slaap. Bellatrix lachte schril. Ze was vast een eerstejaars Griffoendor aan het martelen in dromenland. Ibes rustige ademhaling kon haar niet kalmeren, wat erg vreemd was.
Ze keek op haar horloge. Het was drie uur �s nachts. Ze ging rechtop zitten, sloeg haar deken terug en sloop op haar tenen naar de leerlingenkamer.
Daar smeulden de laatste restjes van het haardvuur nog na. Dovende vuurvliegjes knetterden nog een laatste keer en wierpen een zwakke gloed op de zwarte, leren sofa. De groene schijn in de kerker had een magisch effect dat Eva nog nooit eerder opgemerkt had. Het was alsof ze het altijd vanzelfsprekend had gevonden dat er een groene waas was.
Ze ging zitten en het leer voelde koud aan. Ze dacht aan haar toverstok die in haar nachtkastje zat. Ze wist wel een spreuk om de zitplek te verwarmen, maar was te lui om terug te lopen naar de meisjesslaapzaal. Haar krullen kleefden in haar nek en het zweet kroop in dunne, stinkende straaltjes over haar rug. Ze kon haar eigen lichaamsgeur bijna niet verdragen. Ze wilde zich wassen, maar had geen zin om naar de douches te gaan. Bovendien zou ze zeker niet kunnen slapen als ze een douche genomen had. Ze stond op, trok haar pantoffels aan die nog in de leerlingenkamer lagen en verliet de kerker. Ze volgde haar voeten zonder echt te weten waar ze heen ging.
Uiteindelijk kwam ze bij de gang van de uilenvleugel. Ze zag een uil wegvliegen en vroeg zich af wie zo laat nog post verstuurde. Stilletjes ging ze dichterbij en toen ze door de kier van de deur keek, zag ze het fluweelachtige zwarte haar van Tuomas. Hij draaide zich om en nu was ze er zeker van. Hij liep in de richting van de deur en Eva verstopte zich snel achter het dichtstbijzijnde harnas.
Tuomas kwam naar buiten en keek schichtig om zich heen. Toen hij zichzelf ervan verzekerd had dat er niemand was, verscheen er een grote grijns op zijn gezicht.
�Idiote Snape,� mompelde hij. Eva kon zweren dat ze kwaadaardige lichtjes in zijn ogen zag flikkeren.
Wat had dit te betekenen? Ze voelde dat ze er niet makkelijk van af zou komen als ze nu zomaar van achter het harnas verscheen. Daarom bleef ze maar zitten tot de echo van Tuomas� voetstappen uitgestorven was. Eva stond voor een dilemma. Langs de ene kant wilde ze Tuomas volgen en hem vragen wat er aan de hand was, maar langs de andere kant wilde ze haar weg vervolgen naar die onbekende bestemming. Ze koos voor het laatste.
Niet veel later passeerde ze langs de prijzenkamer, waar ze gehijg hoorde. Zachtjes deed ze de deur open en zag het rode, wilde haar van Stevie.
�Stevie?� vroeg ze blij, maar ook nieuwsgierig.
Stevie wipte op van schrik en draaide zich toen breed grijnzend om.
�Kom je me helpen? Straf van Vilder, omdat ik in de bibliotheek was.�
Eva sloot de deur achter zich en Stevie vertelde wat haar overkomen was. Toch kon Eva die vreemde ontmoeting met Tuomas in het holst van de nacht niet uit haar hoofd zetten.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 15
Stevie � Met een gelukzalige glimlach om haar lippen plofte Stevie neer in een fauteuil. Ze sloot haar ogen en droomde weg. De straf was zo erg niet gebleken toen Eva erbij gekomen was. Ze hadden heel wat plezier beleefd. Stevie viel in slaap waar ze zat, ze was doodop.

De zon scheen steeds vaker en het terrein werd tot leven gewekt. Alle kleuren van de regenboog en veel meer streelden de ogen van de leerlingen. Het was een perfecte dag om naar Zweinsveld te gaan. Stevie was dan ook erg blij dat ze deze keer wel kon gaan. Ze had afgesproken met Eva in de hal en stond te popelen om te vertrekken. De hal was vol met mensen die niet konden wachten om het kasteel te verlaten en zich te vermaken in het tovenaarsdorpje. Claire stond even verderop bij Lily. Stevie had het moeilijk gevonden om aan Claire te vertellen dat ze afgesproken had met Eva, maar Claire had haar doodleuk verteld dat dat helemaal niet erg was omdat ze toch al plannen had met Lily en de andere meisjes van Griffoendor.
Hoewel Stevie wist dat ze niet kon klagen omdat zij degene was die Claire verwaarloosd had, had het haar toch pijn gedaan.
Eindelijk zag Stevie Eva de trap opkomen. Ze zag er adembenemend uit, hoewel ze niets van opsmuk had. Eva�s zwarte krullen dansten op haar schouders en vormden een krans rond haar stralende gezicht. Haar groene ogen flikkerden en een mysterieuze glimlach sierde haar lippen. Stevie wankelde even en moest letterlijk houvast zoeken. Ze had altijd geweten dat Eva mooi was, maar wat haar speciaal maakte was het feit dat ze niets deed om mooi te zijn, dat ze gewoon zichzelf was. Op haar gemak liep Eva naar Stevie toe en gaf haar een kus op haar wang, zoals gewone vriendinnen dat doen.
Stevie begon te blozen en vervloekte zichzelf. Voor het eerst sinds ze op Zweinstein was voelde ze zich opgelucht toen ze Vilders stem hoorde.
�Alle leerlingen op een rij!� schreeuwde hij boven de menigte uit. Het duurde even voor de studenten hem gehoorzaamden en hij herhaalde zijn bevel enkele keren. Toen ze eindelijk allemaal buiten over het bordes naar de poorten van Zweinstein, zag Stevie dat de Morg�na�s hen vergezelden. Het gaf haar een onaangenaam gevoel, maar dat verdween meteen toen ze voelde hoe Eva�s hand zich om de hare sloot.

Ze kwamen aan op het dorpsplein. Eva keerde zich resoluut naar Stevie toe en zei meteen:
�Ik zet geen voet binnen in Madame Kruimelaars, als je daarop gehoopt had. Ik sterf nog liever dan tussen een stelletje kalverliefde zeemzoete plakkerige koppeltjes zitten. Ik pas ervoor om thee te gaan slurpen in een roze taverne.�
Stevie glimlachte. Ze kon zich Eva in die omgeving niet voorstellen, en zichzelf eigenlijk ook niet.
�Ik ben het geen moment van plan geweest.�
De leerlingen verspreidden zich over het dorp. De meesten gingen naar Zacharinus� Zoetwarenhuis of naar de Drie Bezemstelen om een boterbiertje te drinken. Stevie voelde zich vrolijker worden toen ze zag hoe de planten op de vensterbanken zich gewillig uitstrekten naar de zon, hoe de vlinders de omgeving opnieuw verkenden. Het water kletterde in een fontein van een voortuintje en de lucht rook goed. Ze ging wat dichter bij Eva staan, die de zoete geur van jasmijn met zich meedroeg.
�Laten we anders eerst een wandeling maken. Het zal daarna veel minder druk zijn in de winkels,� stelde ze voor.
�Goed idee,� stemde Eva in en ze trok Stevie mee. Stevie liep snel achter haar aan en ze gingen op weg naar de heuvel aan het eind van het dorp.
�Misschien kunnen we eens een kijkje nemen in het Krijsende Krot?� vroeg Stevie.
�Ben je gek? Je weet toch dat het die bijnaam niet voor niets gekregen heeft?�
�Dan is het nog interessanter. Kunnen we eens zien wat daar aan de hand was.�
�Jij mag gaan hoor, mij niet gezien.�
Stevie wist precies hoe ze Eva moest bespelen om haar mee te krijgen. �Ben je bang?�
�Ik? Bang? Welnee.�
�Waarom ga je dan niet gewoon mee?�
�Gewoon, ik blijf liever hier.�
�Ik zal een Morg�na vragen om ons te vergezellen, als je je daarbij beter voelt.�
�Wat? Ik ben geen kind, ik durf best gewoon met jou gaan.�
�Doe het dan.�
�Ok�,� zuchtte Eva dramatisch. �Jij je zin.�
Doel bereikt dacht Stevie bij zichzelf. Ze had wel geweten dat het zou lukken.

Eva � Eva nam het voortouw en ze ging op weg naar het Krijsende Krot. Ze volgde het pad dat door gras overwoekerd werd en waar stenen gevaarlijk uitstaken.
Ze zou zich niet laten kennen, ze was geen broekschijter. Spottend keek ze achterom naar Stevie, die Eva�s helse tempo probeerde te volgen.
�Durf jij niet meer, misschien? Slak!� riep ze luid genoeg zodat Stevie het zeker zou kunnen horen.
Ze wachtte even tot Stevie bij haar was.
�Als je niet zo snel zou gaan,� mopperde Stevie.
�Niet zeuren! Meekomen.� Eva hield ervan als ze kon tonen dat haar conditie goed in orde was. Ze was het lentebriesje dankbaar, maar desondanks kon ze de zweetplekken op haar rug en onder haar oksels niet negeren. Dat zou wassen worden.
Toen ze eindelijk bij het Krijsende Krot kwamen, blies Eva hevig. Ze vloekte binnensmonds toen ze Stevie, wiens ademhaling compleet normaal was, zag grijnzen. Het had geleken alsof Stevies conditie te wensen overliet, maar ze kon tenminste doen alsof de klim haar geen moeite had gekost.
�Goed,� herpakte Eva zich. �Laten we naar binnen gaan.�
Stevie volgde haar en ze trok de deur zachtjes open. Het hout waaruit de deur bestond was vermolmd en de verroeste scharnieren maakten een hels lawaai.
�Voorzichtig!� zei Stevie, haar oren bedekkend tegen het geluid.
Eva lette er niet op en zette een stap binnen. Stoffig zonlicht scheen door een hoog raam en wierp een bundel zonnestralen in de kleine hal. Overal hingen spinnewebben en het was duidelijk dat hier in tijden niemand met een doek was rondgegaan. Eva, die allergisch was aan stof, hoestte.
Stevie kwam nu ook naar binnen en sloot de deur achter zich. Ze schrokken toen ze de deur met een klap achter zich hoorden dichtvallen. Eva was te trots om iets van de angst die haar bekroop te laten merken. Stevie zag er compleet onverschillig uit, alsof dit een tripje was dat ze wekelijks maakte. De vloer kraakte en was hier en daar ingezakt. Het Krijsende Krot was ��n groot stofnest en Eva�s keel kreeg het zwaar te verduren.
Stevie kwam nu vlak achter haar lopen, pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in. Het moment dat Stevies hand die van Eva raakte, voelde Eva een hevige vlaag van medelijden en liefde.
Ze wist dat het een straling moest zijn die afkomstig was van Stevie. Ze opende de eerste deur die ze tegenkwam. Ze kwamen in een donkere kamer terecht. De luiken voor de ramen waren gesloten het zonlicht raakte maar hier en daar door de kieren. Toen haar ogen gewend waren aan het donker, kon ze een immense open haard onderscheiden. Een lange, houten tafel stond haaks op de haard. In de tafel waren namen gekerfd. Eva liet haar wijsvinger over de krassen glijden. Toen ze weer losliet, zag haar hele vinger grijs van het stof. Ze pakte haar toverstok en fluisterde: �Lumos.�
Ze hoorden enkel het geluid van krekels en fluitende vogels dat van buiten kwam. Hun eigen ademhaling was het enige geluid dat er in het huis leek te zijn. Eva draaide zich om. Ze wilde de andere kamers zien. Een vreemd gevoel bekroop haar toen ze terug door de gang liep. Even later zag ze een flits van een oude vrouw, gehuld in een japon met meer gaten dan wat anders. Het leek wel een vod, slobberend om haar graatmagere lijf. De vrouw had grote ogen en een lange neus. Eva was nauwelijks van de schrik van de plotselinge verschijning bekomen toen de vrouw alweer verdwenen was.
�Heb� heb je dat ook gezien?� vroeg ze op fluistertoon aan Stevie.
�Waar heb je het over?�
Stevies stem klonk veel te luid naar Eva�s zin.
�Wat is er aan de hand?� vroeg Stevie nu. Eva bedacht dat de angst in haar ogen te zien moest zijn en ze probeerde dat zo snel mogelijk te verbergen.
�Niets. Laten we verder gaan.�
De andere kamers op de benedenverdieping zagen er hetzelfde uit. Donker, stoffig, oud. Eva zag de vrouw niet meer voor zich. Waar de woonkamer was geweest stonden er oude fauteuils met veren die door de stof heen gesprongen waren. Ze leken moderner dan de rest van het huis. Ook in die kamer was een open haard met daarop een spiegel die bestond uit aan elkaar gelijmde scherven. Aan de muur hing het portret van een elegante vrouw met vuurrood haar en een serene glimlach. Eva hoorde hoe Stevie naar adem hapte.
�Wat is er?�
�Dat� dat is� Amelia. Amelia Griffoendor, weet je nog? Mijn droom? Ik zweer het je dat het die vrouw is.�
�Rustig, Stevie.� Eva trok Stevie tegen zich aan en kuste haar zachtjes op haar mond.
�Er is niks aan de hand.�
Ze legde haar hoofd op Stevies schouder en schrok toen ze de vrouw weer zag. De vrouw gebaarde naar Eva dat ze haar moest volgen en Eva maakte zich los uit de omhelzing.
�Laten we naar boven gaan,� zei ze zo nonchalant mogelijk. Ze hoorde zelf dat haar luchtige toon niet overtuigend overkwam en dat haar stem trilde. Stevie zei er niets van en volgde Eva naar boven. De trap maakte heel wat lawaai en ze hoorden gestommel op de bovenverdieping.
�Is hier nog iemand?� vroeg Stevie verbaasd.
�Shht,� zei Eva, haar vinger op Stevies lippen leggend. �Stil.�
Zo voorzichtig mogelijk beklommen ze de trap. Op de overloop hing een enorme luchter. Eva opende de eerste deur die ze zag. Ze kwam in een kamer met een hemelbed, een oude vleugelpiano en een kast die op een kier stond. Ze liep naar de kast toe en opende de deur. Ze kon haar eigen ogen niet geloven.
�Tuomas?�

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 16

Homo homini lupus

Stevie � Stevie stond in de deuropening en keek verbaasd op toen ze Eva Tuomas� naam hoorde noemen. Ze ging nu ook naar binnen en zag Tuomas in de kast staan, zijn armen gespreid over de hele breedte ervan. Het leek wel alsof hij wanhopig iets probeerde te verbergen.
Resoluut stapte ze naar voren en sloeg ze Tuomas langs de kant, zonder zich iets aan te trekken van diens dreigende blik en angstaanjagende uiterlijk.
Tuomas� anders zo verzorgde haar hing nu in vette klitten langs zijn gezicht en zijn kin was bezaaid met wilde stoppels. Hij had een woeste blik in zijn ogen, als een wolf die z�n prooi beschermde.
Stevie keek in de kast en vond op het eerst zicht niets. Ze slaakte een kreet toen ze voelde hoe scherpe klauwen haar rug toetakelden en draaide zich om. Tuomas haalde nu uit naar haar gezicht. Stevie wist niet wat haar overkwam. Eva probeerde Tuomas in toom te houden, maar dat lukte niet. Tuomas slaakte een rauw gebrul uit dat niet menselijk leek.
�Wat is er met jou aan de hand?� schreeuwde Eva. Ze leek verbaasd en kwaad tegelijk. Tuomas had veel meer macht dan normaal. Stevie moest alle kracht in haar lichaam aanwenden om los te komen en dat lukte maar nauwelijks. Ze zag uit haar ooghoeken hoe Eva snel haar toverstok tevoorschijn haalde en een spreuk uitriep. Stevie kon niet verstaan welke het was, maar vlak nadat de spreuk uitgesproken was, werd de kamer in een felblauwe gloed gehuld en klonk er een luide klank. De vleugelpiano zakte in elkaar en een oude, krakkemige kast in de hoek begon gevaarlijk te wankelen.
Stevie raakte even in paniek, maar herstelde zich snel. Ze moest helder nadenken. Ze greep in het wilde weg in de kast. Haar hart maakte een sprongetje toen ze iets voelde. Het leek wel een arm. Ze keek vertwijfeld achterom. Eva en Tuomas waren in een hevig duel verwikkeld, hoewel ze geen van beiden ooit hadden geduelleerd.
Stevie nam haar toverstok erbij en zei: �Lumos Maxima.�
De kast werd nu fel verlicht en tot haar schrik en verwondering zag ze een geknevelde Severus Snape. �Relashio!� De spreuk was iets te krachtig uitgevallen en ze zag een snede in zijn been. Ze trok Severus uit de kast en liep snel naar de deur van de kamer. Ze vuurde nog een spreuk af op Tuomas, die hem net miste. Het maakte niet uit, het enige belangrijke was dat ze hier wegraakte, samen met Severus, maar vooral samen met Eva. Stevie wist niet wat ze moest doen, ze stond voor een dilemma. Ze wilde Severus in veiligheid brengen, dat was puur instinct, maar ze kon Eva hier niet alleen achterlaten met Tuomas, die wel in een monster leek te zijn veranderd.
Stevie zag nu pas de lange, bloedrode krassen op Severus� wang. Ze wees er met haar toverstok op, die helemaal trilde van de stress waaronder ze stond.
�Balsemio!� De wonden heelden snel, maar niet erg effici�nt. Hier en daar bleef de wond open en verzorgd was het niet, maar het was een noodoplossing. Het geschreeuw van Tuomas vulde de kamer, net als Eva�s stem. Tuomas leek niet in staat om te toveren, of hij had zijn toverstok niet bij. Dat laatste leek wel erg onwaarschijnlijk. Eva probeerde Tuomas te verlammen, te verdoven, zijn geheugen te modificeren, te verstijven, maar niets lukte. Het leek alsof magie geen vat op hem had, alsof er meer nodig was dan enkel wat simpele spreuken.
Stevie rende de gang op. Ze moest hulp halen. Maar ze kon Eva toch niet achterlaten in deze situatie? Het was levensgevaarlijk, Eva zou Tuomas niet lang meer onder controle hebben.
En Severus leek ook helemaal niet in orde. Die moest dringend verpleegd worden door madame Plijster. Dat leek nu minder belangrijk, ze had hem al snel opgelapd. Ze wist dat ze Tuomas niet alleen aankon en ook niet samen met Eva. Severus zag eruit alsof hij te erg in shock verkeerde om ook maar iets te merken van de ernst van de situatie. Hij zat in elkaar gezakt op de grond en staarde verdwaasd voor zich uit.
Stevie had twee keuzes. Naar het kasteel gaan en hulp halen, met het gevaar dat Tuomas Eva in tussentijd aanviel en haar ernstig verwondde of misschien zelfs doodde.
Ze kon ook hier blijven en zelf Tuomas klein proberen te krijgen, maar die kans leek haar onwaarschijnlijk. Ze besloot dat ze het risico moest nemen. Maar wat moest ze in tussen tijd met Snape doen? Ze twijfelde even, maar pakte hem toen op. Hij was erg zwaar omdat hij niet meewerkte,het leek wel alsof ze een zandzak over haar schouders hief.
Severus weegde zwaar door op Stevie, waardoor ze heel wat minder snel kon rennen. Ze deed toch haar best. Ze ging de gang uit en stommelde de trap af, waarvan ze de laatste treden net niet miste. Ze stormde naar de deur en botste er net tegen op toen ze besefte dat die in het slot gevallen was. De adrenaline gierde door haar lijf en gaf haar meer kracht dan ze normaal zou hebben. Ze beukte de deur in en liep naar buiten. Het felle zonlicht deed pijn aan haar ogen, maar ze nam de tijd niet om eraan te wennen. Ze gleed zowat de heuvel af, de straten van het dorp in. Ze wilde de weg naar het kasteel opgaan, maar bedacht zich toen. Ze keerde terug over het plein met bonkend hart. Hoe zou Eva eraan toe zijn? Ze lette niet op de nieuwsgierige blikken van de andere dorpelingen.
Ze deed de eerste de beste deur open die ze zag. Ze kwam binnen in een donkere ruimte waar het erg muf rook. De sfeer was bedompt maar Stevie was te gehaast om daarop te letten.
�Hallo?!� riep ze door de holle ruimte. Een oude man met onverzorgd, vaal bruin haar verscheen achter de bar. Hij zag er nogal stuurs uit en keek Stevie achterdochtig aan.
�Wat moet je?�
�Ik heb hulp nodig! Mijn vriendin is in gevaar, we moeten naar haar toe!�
�Waar is die vriendin van jou dan?�
�In het Krijsende Krot. U moet meekomen, meneer, haar leven is in gevaar!�
�Niet het mijne. Waarom ga je het niet elders vragen?�
Stevie werd razend van de passiviteit van de man. Hij stond daar maar, alsof Eva�s leven niet belangrijk was, alsof het niet uitmaakte dat ze in levengevaar verkeerde.
�Al goed!� schreeuwde ze. �Pindakaas met Boter, je kan een dood op je geweten hebben!�
Stevie stormde woest naar buiten. De deur viel met een klap achter haar dicht. Enkele vogels keken verschrikt op en fladderden weg.
Stevie rende naar het dichtstbijzijnde gebouw. Dat was Pluimplukkers Verenwinkel. Ze rukte de deur open en de jonge man achter de toonbank keek haar verbaasd en een beetje gestoord aan. De jongen was erg lang en droeg een stalen brilletje. Hij kon niet ouder zijn dan twintig.
�Kan ik u helpen, jongedame?� Stevie hoorde dat hij zijn best deed om plechtig te klinken. Normaal gezien zou ze even plechtig hebben geantwoord, er een spelletje van gemaakt hebben, maar daar had ze nu geen tijd voor.
�Ik heb dringend hulp nodig, mijn vriendin verkeerd in levensgevaar. Ze is in het Krijsende Krot en probeert een waanzinnige jongen die momenteel meer van een weerwolf wegheeft in bedwang te houden, maar ik denk niet dat ze het nog lang volhoudt.�
De uitdrukking op het gezicht van de jongen veranderde meteen, alsof hij een masker afzette. Hij riep iets door de deur achter de toonbank, pakte zijn mantel van een haak en stapte op Stevie af.
�Mijnheer Pluimplukker komt er zo aan, wij gaan alvast vooruit.� De jongen hijgde hevig en Stevie zag een paniekerige glans in zijn ogen. Het was duidelijk dat dit onverwacht kwam en hij liever alles onder controle had. Toen ze weer buiten op het plein stonden, ging de deur van de donkere kroeg waar ze eerst was binnen gelopen open en verscheen de man die haar even daarvoor afgescheept had.
Hij droeg iets in zijn armen. Het duurde even voor stevie merkte dat de zwarte stof in zijn armen het gewaad van Severus Snape was. In alle haast was ze hem helemaal vergeten.
�Komt u nu mee of niet?� vroeg de jongen van achter de toonbank ge�rriteerd. Stevie keek vragend naar de man van de kroeg. Die haalde zijn schouders op en grimaste, maar ging Stevie en de jongen wel achterna toen die zich naar het Krijsende Krot haastten. De leerlingen die op het plein waren keken het stel vreemd aan, alsof ze gek waren geworden.
�Ik ben trouwens Matthew,� schreeuwde de jongen van Pluimplukkers Verenwinkel. �Matthew Dolochov.�
Stevie fronste haar wenkbrauwen bij het horen van die naam, maar vond het niet bepaald de juiste tijd en plaats om te vragen naar eventuele familiebanden met Antonin, een Zwadderaar uit het zevende jaar. Ze renden de heuvel op, de oude man met een grote achterstand. Hij was al niet erg kwiek en met Snape in zijn handen kon hij helemaal niet snel redden.
Na wat wel eeuwen leek kwamen ze bij het Krijsende Krot, waar ze geschreeuw hoorden dat Stevies hart op hol deed slaan.

Eva � Eva werd wanhopig. Het werd steeds moeilijker om Tuomas in bedwang te houden. Hij leek wel een wild beest dat in een kooi gevangen was, maar de spijlen gebogen had en elk moment kon uitbreken. Wat was er met hem aan de hand? En waarom in godsnaam had hij Severus Snape bij zich, vastgebonden en in een kast?
�Tuomas!� Eva had al te lang geprobeerd hem te kalmeren met woorden om niet te weten dat dat niet baatte. Het zweet brak haar uit. Tuomas� ogen waren diepzwart met een rode schijn geworden, terwijl ze normaal zo helder blauw waren. Ze kon ook niet geloven dat ze nooit gemerkt had dat hij zo behaard was. Het haar leek ook elke seconde te groeien. Tuomas� gezicht werd nu vervormd en zijn kleren scheurden open. Een dichtbehaarde borstkast die veel groter was dan die van Tuomas of van elk ander mens kwam tevoorschijn. Toen drong het tot Eva door. Tuomas was aan het transformeren in een wolf. Een weerwolf kon hij niet zijn, want het was middag en de volle maan was net voorbij.
Eva huiverde en sprong weg toen Tuomas op haar af kwam. Dit was Tuomas niet meer, dit was een beest. Een beest dat uit was op haar.
Ze wist dat het geen zin had om zich te verschuilen in een hoekje van de kamer, als hij haar wilde pakken zou hem dat lukken ook. Wild keek ze om zich heen. Waar zat Stevie in hemelsnaam? Ze had de gedachte nauwelijks afgemaakt toen de deur van de kamer openzwaaide.
Stevie hijgde en was vuurrood, bijna zo rood als haar haar. Achter haar stond een lange jongeman met een brilletje die er al even strijdlustig uitzag. Even stond de tijd stil, zelfs Tuomas leek verstomd.
Een oude man kwam hevig naar adem happend naar boven, met iets in zijn armen dat op een lappenpop leek. De stilte duurde maar een fractie van een seconde en Tuomas brulde alweer. Hij zette zich af en sprong met een boog door de lucht, zijn klauwen uitgestrekt naar Eva�s gezicht.
�Nee!� gromde Stevie. Haar stem klonk rauw en lenig als een luipaard sprong ze op Tuomas� rug. Het irriteerde hem en hij zwaaide met zijn hele lichaam in een poging haar van zich af te schudden.
Toen kwam de onbekende jongeman ook in actie en begon hij Tuomas te bestoken met spreuken.
�Het helpt niet!� riep ze luid. �Ik heb het ook al geprobeerd!�
De oude man was merkwaardig rustig. Eva had niet veel tijd om hem beter te bekijken, maar toch dacht ze enkele bekende trekken in zijn gezicht te zien.
Kalm haalde hij een pistool uit zijn zak en mikte daarmee op Tuomas.
�Stop!� Dit beest wilde haar en Stevie dan wel dood, het bleef Tuomas. Ze kon niet toestaan dat hij gedood werd, welke vreselijke daden hij ook beging.
De man keek haar aan alsof ze een irritant obstakel was.
�Dit pistool doet niets dodelijks. Het zal hem enkel verlammen.�
�Maar, maar dat helpt niet! Ik heb hem al proberen te verlammen, te verstijven.�
Een langgerekt gehuil klonk door de kamer. Matthew had een enorme kras over zijn wang die hevig bloedde, Stevie hing half aan Tuomas en sleepte half over de grond, maar ze liet niet los.
�Het is gif, speciaal gif uit Albani�. Het werkt, geloof me. Uit de weg nu, de tijd dringt.�
Eva aarzelde nog even en deed toen wat de man haar opdroeg. Hij zag er dan misschien wel een louche figuur uit, ze kon niet anders dan het risico nemen hem te vertrouwen.
De man haalde heel bewust en koelbloedig de trekker over. Een flits, een plop en Tuomas lag neer op de grond. Stevie was onder hem terecht gekomen en Eva ging erop af.
�Wingardium Leviosa!�
�Het is te zwaar, meid.�
De man richtte zijn toverstok van de andere kant van de kamer. �Accio wolf!�
Er gebeurde niets. De man leek werkelijk van stuk.
�Hij heet Tuomas!� zei Eva snel.
�Accio Tuomas!� zei de man nu, zo zelfzeker en gedecideerd mogelijk. Het enorme, behaarde lichaam vloog meteen naar de man toe en hij zette een stap opzij alsof hij iemand moest doorlaten die hij al lang had zien aankomen. Stevie kwam vrij en hapte naar adem.
�Hoe heb je het gedaan?� vroeg ze meteen. �Jezus, wat is er met hem gebeurd?�
Eva legde in een notedop uit wat de man uitgevoerd had.
�Wie ben je eigenlijk?� vroeg Eva nu half wantrouwig. Ze wilde niet te ondankbaar klinken, want tenslotte was hij het geweest die Tuomas neer had gekregen.
�Perkametus. Desiderius Perkamentus.� De monden van Stevie en Eva vielen zowat letterlijk open van verbazing.
�Ja, de broer van, maar voor dat verhaal hebben we nu geen tijd. Hoe is het met hem daar?� vroeg hij, wijzend naar de jongeman.
�Matthew?� Stevie hurkte en keek hem onderzoekend aan. �Ben je ok�?�
Matthew antwoordde niet. Hij was buiten westen. Een krakerige stem klonk uit het niets.
�Wat is er aan de hand? Wat is er hier in godsnaam aan de hand?�
Geschrokken draaide Eva zich om en ze herkende meneer Pluimplukker, de oude eigenaar van Pluimplukkers Verenwinkel.
Er klonk een oorverdovend gestommel en een groep mensen verscheen bovenaan de trap. Eva keek hen verbouwereerd aan en meneer Pluimplukker zei haastig: �Dit zijn Schouwers, van het Ministerie. Dat meisje daar kwam onze winkel binnen en Matthew zei dat ik de Schouwers moest oproepen.�
�Dat is goed, ja,� zei Eva. Ze was er even niet helemaal bij. Ze kon niet bevatten wat er allemaal gebeurd was.
Een forse man deed een grote stap naar voren.
�Ik ben Hank Juysley, Schouwer. Mag ik weten wat er hier gebeurd is?�
�Dat weet ik zelf niet, meneer Juysley. Maar kan ��n van jullie Matthew weer bij bewustzijn krijgen?�
Een jonge vrouw kwam nu ook de kamer binnen. Ze had kort, blond haar en felgroene ogen. Ze ging naar Matthew toe, boog zich over hem heen en haalde haar toverstok tevoorschijn. Ze mompelde iets wat Eva niet kon verstaan en haalde iets uit haar jaszak. Het was een potje met een bruine zalf.
Ze knoopte Matthews hemd open, dat nat was van het zweet. Ze trok zijn onderlijf omhoog en begon zijn borst in te smeren met de bruinige zalf.
Eva�s aandacht werd afgeleid door een vraag van Juysley.
�Hoe zijn jullie erin geslaagd het beest neer te krijgen? En waarvoor werd onze hulp dan ingeroepen?�
Eva draaide zich vragend naar Desiderius om. Die mompelde iets over een Quantrinkogel en vergif. Juysley, die de leider van de bende leek te zijn, keek Desiderius geringschattend aan.
�Hoe komt u daar aan, mijnheer?�
Desiderius zei niets en stond er morrend bij. �Ik geloof dat we wel belangrijker dingen te bespreken hebben op dit moment. Wat is dat beest? Waar komt het vandaan? Hoe komt het hier?�
Nu waren alle gezichten naar Eva gekeerd. Ze voelde hoe Stevie haar hand vastnam en er eventjes zacht in kneep om te laten merken dat ze haar steunde.
�Het� ik� ik weet niet,� stamelde Eva. �Ik� Tuomas� Stevie en��
Ze was te verbaasd om een samenhangend verhaal te doen en Stevie nam het woord over. Haar stem trilde en brak af en toe, maar ze bleef dapper doorgaan.
�Eva en ik kwamen hier een kijkje nemen, we waren gewoon nieuwsgierig. Toen we naar boven gingen hoorden we iets en we gingen kijken. Eva trof Tuomas, een leerling van Zweinstein, aan. Hij had Severus bij zich, ook een leerling, maar twee jaar jonger. Severus was gekneveld en zat in de kast opgesloten. Toen werd Tuomas woest en wild en probeerde Eva hem in bedwang te houden terwijl ik hulp ging zoeken. Ik ben naar het dorp gerend en heb deze mensen erbij gehaald. Toen we terugkwamen, was Tuomas veranderd in een wolf.�
Juysley keek haar ongelovig aan, alsof ze alles ter plekke verzon. Het maakte Stevie nijdig, dat kon Eva zien. Ze snapte zelf ook niet goed waar het ongeloof vandaan kwam. De bewijzen waren er toch?
Een droge hoest weerklonk. Eva keek om en zag dat Matthew bijgekomen was. De Schouwer die naast hem gehurkt zat fluisterde hem woorden toe die ze niet kon verstaan.
�Is Tuomas een Animagus?� vroeg de Schouwer toen. Eva en Stevie keken elkaar aan.
�Niet dat ik weet, nee,� zei Eva. �Ik bedoel� zo goed ken ik hem niet.�
Juysley keek haar aan alsof hij er moeite mee had haar te geloven.
�Kijk, Tuomas ligt daar en hoe hij een wolf geworden is, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat hij ons aangevallen heeft en dat hij iets gedaan heeft met Severus Snape,� zei Stevie nu. Ze klonk erg ongeduldig.
Een andere Schouwer maakte zich los uit de groep waarvan er blijkbaar al enkelen verdwenen waren. De man was klein en had gemillimeterd haar. Ondertussen was de andere Schouwer bezig met het helen van Matthews wonde.
�Laten we hier weggaan,� huiverde ��n van de Schouwers met een barse stem. Het was inderdaad erg koud geworden, merkte Eva nu. Ze had er door alle commotie niet op gelet.
�Goed idee, Hunter,� knikte Juysley. Ze lieten de kamer achter zich en gingen de gang op, de trap af en naar buiten. Zwijgend volgde iedereen Juysley, die voorop liep. Achter hem kwamen zes Schouwers, daarna Desiderius, Stevie en Eva. Achter hen liepen de twee Schouwers die Matthew en Severus volgden. De rij werd gesloten door een lange, elegante heks die het lichaam van Tuomas � of was het het beest? � voor zich uit liet zweven. Ze daalden de heuvel af naar het dorp.
Ze waren bijna aan het dorp en Juysley draaide zich om. Niemand had de plotselinge stop verwacht en het was een wonder dat er niemand viel.
�Waar kunnen we heen om te praten? Met al die leerlingen in het dorp lijken de Drie Bezemstelen me niet bepaald een goed idee.�
�Ik kan de Zwijnskop wel sluiten voor publiek,� bromde Desiderius. Juysley knikte tevreden, maar de uitdrukking op zijn gezicht verried dat hij het nog steeds niet erg op Desiderius had. Ze sloegen een steegje in en gingen via een omweg naar de Zwijnskop om de nieuwsgierigen die zich intussen op het dorpsplein verzameld hadden te omzeilen.
Desiderius opende de deur en ze gingen allemaal naar binnen om rond de grootste tafel die er was plaats te nemen. Toch moesten er nog een vijftal stoelen bijgeschoven worden. Deze kroeg was duidelijk niet ontworpen met oog voor gezelligheid of grote gezelschappen. Eva vroeg zich af waar dit allemaal heen zou gaan. Ze was benieuwd en bang tegelijk. Ze spitste haar oren en nam alles in zich op.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 17
Stevie � Stevie en Eva waren op weg naar het kantoor van professor Perkamentus, begeleid door Vilder die die taak helemaal niet aangenaam leek te vinden. Ze wisten beiden dat Vilder hen dolgraag zelf had willen straffen voor hun aanwezigheid in het Krijsende Krot, maar toen professor Perkamentus erover gehoord had, had hij erop gestaan dat hijzelf de straffen zou uitdelen.
�Zoutzuurtjes,� gromde Vilder toen ze bij de waterspuwer kwamen die Perkamentus� kantoor markeerde. De waterspuwer schoof opzij en maakte plaats voor een draaiende trap die ze betraden. Vilder klopte op de deur en maakte al aanstalten om naar binnen te gaan toen de stem van Perkamentus weerklonk.
�Even geduld, Argus.�
Stevie was best zenuwachtig. Sinds ze Perkamentus gevonden had in zijn kantoor had ze hem niet meer van dichtbij gezien of persoonlijk gesproken. Dat gebeurde sowieso niet vaak, maar dit keer zou het nog vreemder zijn dan gewoonlijk.
Ze gingen zitten op een bank die Stevie daar nooit eerder gezien hadden en bleven daar zitten tot ze een kwartier later de deur open hoorden gaan. Peter Pippeling kwam giechelend naar buiten en haastte zich de trap af. Stevie fronste haar wenkbrauwen. Wat had die bij Perkamentus te zoeken? Zorgen voor later. Vilder, Stevie en Eva stonden op en gingen de kamer binnen.
�Je kan gaan, Argus,� zei Perkamentus vriendelijk. Vilder sputterde even tegen � hij wilde vast een martelstraf voorstellen � maar gehoorzaamde toen toch en verliet samen met mevrouw Norks de kamer. Perkamentus deed teken dat Stevie en Eva mochten gaan zitten.
�Zo,� zei Perkamentus, zijn handen gevouwen onder zijn kin. Hij keek Stevie en Eva doordringend aan.
�Ik ben benieuwd. Waarom vereerden julie het Krijsende Krot met je bezoek? Ik dacht dat het duidelijk was dat dat voor leerlingen verboden terrein is.�
�Ja, maar � � begon Stevie. Ze werd echter onderbroken door Eva, die Stevie verbaasde met haar simpele eerlijkheid.
�We waren gewoon nieuwsgierig, professor. Het is verboden terrein, daarvan waren we ons zeker bewust. Maar als dingen verboden zijn, zijn ze nog aanlokkelijker. We wilden gewoon weten of daar iets te zien was, waarom leerlingen er niet binnen mogen.�
Perkamentus glimlachte. �Ik veronderstel dat als wij beslissen dat het Krijsende Krot geen plaats is voor leerlingen, wij daar goede redenen voor hebben.�
Nu deed Stevie haar duit in het zakje. �Ongetwijfeld, professor, maar dat bevredigt onze nieuwsgierigheid niet.�
Ze deed haar best om hetzelfde woordgebruik als Eva te hanteren.
�Stelt u zich even voor dat elke leerling zo zou redeneren. U moet begrijpen dat ik het hier niet bij kan laten. Er zijn werkelijk redenen te over waarom het Krijsende Krot verboden is. Ik wil vermijden dat leerlingen denken dat die regel er niet meer is. Daarom krijgen jullie een straf. Omdat ik deze situatie zeer ernstig neem, zal ik jullie zelf straffen in plaats van jullie over te laten aan meneer Vilder. Eerst en vooral gaat de uitstap naar Zweinsveld in mei voor jullie niet door.�
Dat was al de tweede keer dat schooljaar voor Stevie. Ze moest echt meer opletten, wilde ze ooit nog naar het dorpje gaan.
�Maar daar blijft het niet bij. Jullie zullen elk een werkstuk maken over tovenaars die ernstige fouten hebben gemaakt. Tovenaars die zich op school al niet aan de regels hielden en dat later ook niet deden. Op die manier hoop ik dat jullie inzien tot welke gevaren dergelijk gedrag kan leiden. Jullie maken het werk apart. Nu ben ik me ervan bewust dat dit jullie vijfde jaar is en dat je S.L.I.J.M.B.A.Llen uiterst belangrijk zijn voor jullie toekomst. Daarom geef ik jullie tot 1 september volgend schooljaar. Vanzelfsprekend maken jullie het werk apart. Enige vorm van samenwerking zal meteen ontdekt worden. Daar zijn middelen genoeg voor.�
Stevie kreunde inwendig. Ze was helemaal geen schrijverstype. Voor het eerst in haar carri�re op Zweinstein wenste ze dat Argus Vilder haar gestraf had.

Toen ze die avond in bed lag, dacht ze na over wat er allemaal gezegd was in de Zwijnskop. Ze had willen vragen hoe Desiderius aan dat geweer kwam, maar daar had ze de kans niet toe gekregen. De Schouwers hadden haar en Eva eindeloos ondervraagd. Het leek wel alsof ze ervan overtuigd waren dat het een complot was en dat Eva en Stevie meer wisten.
Ze waren veel later dan de anderen terug op school aangekomen en de anderen waren dan ook nieuwsgierig waarom zij langer in Zweinsveld mochten blijven. Dat konden ze echter niet uitleggen omdat ze gezworen hadden dat ze niets zouden vertellen aan hun medeleerlingen.
Ze had Desiderius willen strikken bij hun volgend bezoek in mei, maar dat was nu uitgesloten. Ze moest wachten tot volgend schooljaar. Ze wist niet hoe ze het zou uithouden.
En Tuomas. Als er ��n ding duidelijk was, dan was het wel dat hij geen Faunaat was. Al voor zijn transformatie was hij niet zichzelf geweest. Een weerwolf kon hij ook niet zijn, want het was overdag geweest. Welke opties bleven er dan over?
Misschien kon ze daar wel opzoekwerk naar doen als ze toch in de bibliotheek moest zijn voor dat werk dat ze van Perkamentus gekregen hadden. Ze zou het te weten komen.
�H�, Stevie,� fluisterde een bekende stem. Stevie draaide zich om. Het was pikdonker en ze kon niets zien.
�Lumos,� zei ze zacht en ze keek recht in ogen van Claire die glinsterden in het zwakke licht.
�Wat is er?� vroeg ze.
�Ik wil je iets vertellen.� Claire kroop uit haar bed en ging ongevraagd bij Stevie liggen, zoals ze al jaren deed. Stevie zei er niets op, ze was opgelucht dat dit nog steeds kon.
�Luister, ik weet dat de vriendschap de laatste tijd niet meer is wat ze geweest is, maar daarom sluit ik je niet buiten uit mijn liefdesleven.�
Claire kon onmogelijk een idee hebben hoezeer die woorden haar als muziek in de oren klonken.
�Ik heb iets met Shane.� Claires tanden glinsterden toen ze grijnsde. Stevies mond viel zowat open van verbazing.
�Shane? Shane van Huffelpuf die je al sinds het derde jaar wilt?�
�Nee, Shane van de bakker om de hoek,� zei Claire ironisch, maar niet spottend bedoeld.
�Wat geweldig voor je!�
E�n van de meisjes kreunde in haar slaap en Claire en Stevie deden er het zwijgen toe. Na een tijdje zei Stevie nog: �Ik ben zo blij voor je, Claire.�
Op dat moment had ze er alles voor willen geven om Claire te vertellen over het Krijsende Krot, maar dat was haar verboden. Ze viel in slaap met de gedachte dat ze dat de volgende dag wel zou regelen met Perkamentus.

Eva � Eva geeuwde toen ze de leerlingenkamer binnenkwam en ze liet zich neerzakken in een fauteuil die groot genoeg was voor drie mensen. Niet veel later kwam Ibe erbij zitten.
�Ik heb je niet gezien in Zweinsveld,� zei ze. �Ik heb nochtans gehoord dat jij en Stevie daar langer gebleven zijn.�
�Dat is een lang verhaal dat ik je nu niet ga vertellen,� grijnsde Eva gemaakt. Ze wilde het dolgraag vertellen. �Maar waar was jij?�
�Ik ben meegegaan met Bellatrix, Gwendoline en de anderen.�
�Heb je je geamuseerd?�
Ibe haalde haar schouders op. �Dat viel mee. Maar ik ga liever met jou. Gaan we de volgende keer weer samen?�
gedoe. �Euhm� ik ben bang dat dat niet zal lukken, Ibe��
Ibe fronste haar wenkbrauwen. �Je kan toch wel een dagje zonder Stevie, of niet?�
�Het ligt niet aan Stevie. Ik mag gewoon niet gaan de volgende keer.�
�Van wie? Van je ouders?�
�Nee, van Perkamentus.�
�Ben je bij Perkamentus geweest? Waarom?�
�Wel� dat vertel ik je een volgende keer wel. Laten we het over iets anders hebben.�
Eva deed haar best om zo luchtig mogelijk te doen de rest van de avond en ze kroop vroeg in bed. Ze wist dat ze Ibe niet had kunnen misleiden, maar ze was haar vriendin dankbaar dat die dat niet laten merken had.
Ze vroeg zich af wat er met Tuomas was en hoe Desiderius geweten had dat hij dat geweer moest meenemen. En hoe hij aan dat geweer gekomen was.
Dan waren er nog die krabbels met hun betekenis, waarvan ze het verband nog steeds niet gevonden had. Heel even flitste het door haar hoofd dat het met de gebeurtenissen van die dag te maken kon hebben, maar dat zette ze meteen weer uit haar hoofd. Het was compleet absurd.

Eva was op weg naar professor Slakhoorn om te vragen of ze professor Perkamentus kon spreken toen ze tegen Stevie opbotste. Die ging net naar professor Anderling om hetzelfde te vragen, kwam ze te weten.
�Ik wil vragen of Claire er niet over mag weten, over Zweinsveld.�
�En ik wil het aan Ibe vertellen!�
Daarom gingen ze maar samen naar professor Anderling, hoewel die Eva�s afdelingshoofd niet was.
Ze waren beiden opgelucht toen ze terug buiten kwamen en toestemming hadden gekregen, op voorwaarde dat die het ook niet zouden doorvertellen.

Het einde van het schooljaar naderde met rasse schreden en alle vijfdejaars waren zenuwachtig voor de S.L.I.J.M.B.A.Llen. Eva was blij dat Perkamentus nog zo begrijpend was geweest en ze het huiswerk pas na de vakantie liet inleveren. Wat wel tegenviel was dat ze tijdens de vakantie de uitgebreide bibliotheek van Zweinstein niet kon raadplegen. Ze had geen idee waar er nog zoveel informatie over de toverwereld bijeen stond.
Het was zonnig buiten en jaloers keek ze naar de jongere leerlingen die aan het meer lagen te zonnebaden of in de schaduw spelletjes speelden. De enigen die net zoveel leken te moeten leren als de vijfdejaars, waren de zevendejaars.
Het leek erop dat de school weer veilig was, want het aantal Morg�na�s was sterk afgenomen. Professor Perkamentus had hen niet meer aangesproken over hun bezoek aan het Krijsende Krot en de Schouwers hadden ze ook niet meer gezien. Eva kon echter niet geloven dat ze het onderzoek dat ze leken te voeren zomaar gestopt hadden. In de Zwijnskop hadden ze erg overtuigd van hun gelijk geleken: volgens hen hadden Stevie en Eva mee de hand in wat er was gebeurd.
Als ze Tuomas zag, leek hij compleet normaal. Ze merkte wel dat hij haar ontweek en zelf had ze ook niet meteen de behoefte aan een gesprek met hem.
De laatste Zwerkbalwedstrijd van het seizoen kwam eraan. Huffelpuf en Zwadderich streden om de beker en Eva vond het spijtig dat ze niet kon gaan supporteren. Er zaten vier vijfdejaars in het team: Gwendoline Jacobs, Rodolphus van Detta, Dick Koraan en Griffin Doorner, maar die laatste twee speelden de wedstrijd niet mee. De leerstof die ze moesten kennen om hun S.L.I.J.M.B.A.Llen te halen was niet makkelijk. Bovendien waren Koraan en Doorner niet van de slimsten. Gwendoline, die dat jaar promotie had gekregen en Aanvoerdster was, liet de finale niet schieten voor iets onnozels als S.L.I.J.M.B.A.Llen. Zij wilde de strijd om de beker winnen. Ze wist toch al zeker dat ze later ging Zwerkballen op professioneel niveau.
Ook Rodolphus van Detta was van de partij, dus het beloofde een hevige wedstrijd te worden.
Eva had opgevangen dat Koraan, Drijver en Doorner, de Wachter, vervangen zouden worden door Janis Ian en Dorothy Marbel. Die laatste twee waren harde meisjes en het zou Eva niet verbaasd hebben als ze op de vuist waren gegaan. Gwendoline was opgetogen dat het team nu vijf meisjes telde en zij nu de meerderheid vormden. Dit was voor haar het moment om te bewijzen dat een team met overwegend meisjes het makkelijk kon winnen van een team met alleen maar jongens.
Het was in Zwadderich dan ook niet onbekend dat Gwendoline later haar eigen team wilde oprichten, een team dat enkel bestond uit vrouwelijke spelers.
Eva probeerde zich te concentreren op Transfiguratie, een vak waarin ze zeker haar S.L.I.J.M.B.A.L. wilde halen.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 18
Stevie � Het was snikheet buiten en Stevie zette regelmatig een ijskoud biertje aan haar lippen. Ze verwachtte haar uitslagen ieder moment en zat de hele dag buiten, op de uitkijk voor een uil.
Juli was bijna voorbij en augustus keek om de hoek. Ze voelde in haar broekzak en haalde er een gekreukd stukje perkament uit. Ze las het voor de honderdste keer.

Stevie zakte achterover in het gras en glimlachte. Eva was in Frankrijk, op vakantie met haar ouders, dik tegen haar zin. Ze was nu al een maand weg. Over twee weken zouden ze elkaar eindelijk terug zien. Ook Stevie brandde van ongeduld. Hoe meer ze Eva moest missen, hoe meer ze besefte dat ze van haar hield. De vakantie was dan misschien minder prettig omdat ze Eva niet zag, maar met Claire was alles er weer erg op vooruit gegaan.
Ze zagen elkaar haast iedere dag en waren weer even onafscheidelijk als vroeger. Stevie hoopte dat het deze keer ook zou blijven duren als ze terug waren op school en was vastbesloten daarvoor te zorgen. Ze kon niet zonder Eva, maar Claire was al zolang haar vriendin�
Ze schrok toen de zon plotseling verdween en ze het gezicht van haar moeder in de plaats zag.
�Blijf je hier nog lang liggen? Help me liever met het middageten.�
Stevie, die snel het briefje terug in haar broekzak gepropt had, mompelde iets.
�Wat zei je daar?�
�Dat ik geen zin heb. Ik bedoel, je kan toveren, ma. Dan heb je mijn hulp toch niet nodig?�
�Stevie Hall! Laat ik dat niet meer van je horen! Hoe denk je dat Dreuzels alles doen?�
�Weet ik veel. Op z�n Dreuzels.�
�Hahaha, heel grappig. Kom op, die luie kont omhoog en bonen wassen.�
�Wat? Dat kan je met een zwiep van je toverstok!�
�Jij toch ook?� Stevies broer, Andrew, was erbij komen staan. Hij was twee jaar ouder en mocht al toveren, iets waar hij zijn zusje graag mee pestte. Hij was niet naar Zweinstein gegaan, maar had erop gestaan om les te volgen aan Beauxbatons. Hij was nogal ijdel en wist al van kleins af aan heel goed wat hij wilde. In Frankrijk vonden alle meisjes zijn Britse accent schattig.
Stevie bekeek Andrews kledij. Een jeansbroek die hij altijd leek aan te hebben, maar waar hij in werkelijkheid gewoon vijf exemplaren van had, een roze hemd dat net iets te strak zat en schoenen volgens de laatste mode.
�Hou jij maar je mond, modepopje,� beet Stevie hem halflachend toe. Ze kon het niet laten opmerkingen te geven over zijn kledij en levensstijl.
Stevie vond het niet vreemd dat hij vaak verwijfd werd genoemd. Andrew zat daar helemaal niet mee. Soms werd hij benaderd door jongens die hem probeerden te versieren, maar dat gebeurde maar heel zelden. Andrew wees ze altijd, hij was niet homoseksueel. Hij vond het wel geweldig dat iedereen die hem zag dat dacht. Hij hield ervan om clich�s te ontkrachten, om anders te doen dan wat van hem verwacht werd.
�Ik wacht op m�n resultaten, ma,� zei Stevie nu tegen haar moeder in de hoop dat die zich zou laten vermurwen.
�Oh, ja, die Slijmslakken ofzo?� vroeg Andrew. Stevie wist dat hij het expres deed en speelde het spelletje zoals altijd mee.
�Nee, mijn SLIJMBALlen!�
�Oh ja, die. Hoe zien ze eruit?�
�Zo!� Stevie sprong recht en wees naar een stipje in de verte dat steeds groter werd. Ze had gelijk, het was een uil en het was niet de hare of die van enig ander familielid. De uil had een rol perkament om zijn poot gebonden en landde op de tuintafel. Stevie liep erheen en maakte het rolletje perkament los. Ze was zodanig zenuwachtig dat ze vergat de uil eten en drinken te geven. Andrew was even opgewonden als zei en dus ging haar moeder dat maar doen.

�Dat ziet er goed uit,� zei Andrew. Er klonk zelfs een beetje bewondering door in zijn stem en dat was nogal ongewoon voor hem.
�Ja,� zei Stevie weinig enthousiast. Met een S voor Toverdranken kon ze nooit haar PUIST halen. Haar Schouweropleiding kon ze nu wel opgeven.
Een stemmetje in haar hoofd zei dat ze nog niet moest wanhopen, maar ze wist dat het eigenlijk geen zin had. Somber legde ze het perkament naast zich neer. Waarom was Toverdranken ook zo belangrijk? Je had het nodig om Schouwer te worden, voor een Heleropleiding� En dat was Stevies tweede keuze geweest.

Eva � Eva stond op de top van een heuvel. De avond viel maar ze gaf de hoop niet op. Ze was razend benieuwd naar haar uitslagen. Omdat de uil van zo ver moest komen, zou het langer duren dan normaal voor ze te weten zou komen hoeveel ze gehaald had, voor ze te weten zou komen of ze Heler zou kunnen worden of niet.
Ze had al de ergste scenario�s gedroomd, zoals een Z voor alle vakken en haar jaar overdoen. Dat was ��n van haar ergste nachtmerries.
Normaal gaf ze niet veel om schoolresultaten en waren die altijd wel gemiddeld, maar dit keer hechtte ze er extra veel belang aan. Het was tenslotte haar toekomst die met dit simpele stukje perkament bezegeld werd.
Ze vroeg zich af of Stevie al wist hoeveel SLIJMBALlen ze had, of Stevie al wist of ze Schouwer zou kunnen worden of niet. Eva hoopte van wel omdat ze wist dat Stevie dat met hart en ziel wilde. Volgens Eva kon het niet anders dan dat Stevie een Uitmuntend behaald had voor Toverdranken, ze had er zo hard voor gestudeerd dat ze het vast voor de rest van haar leven zou onthouden.
Zelf vond ze dat Toverdranken wel was meegevallen. Als ze heel eerlijk was met zichzelf wist ze wel dat ze niet veel moeite had gehad met haar examen, maar ze ging altijd van het slechtste uit. Zo kon ze ook niet teleurgesteld worden.
Telkens als ze een vogel in de verte zag, maakte haar hart een sprongetje, maar het was altijd vals alarm. Ze was erg gespannen en nerveus en wist dat ze niet zou rusten voor ze wist of ze Heler zou kunnen worden of niet.
�Eva, kom nu toch eens naar binnen! Het is bijna donker!� riep haar vader vanuit de deuropening van hun vakantiehuisje. Hij had gelijk; Eva zag bijna geen steek meer. Het had dus ook niet veel zin om nog langer op een uil te wachten.
Toen ze binnenkwam, ging ze rechtstreeks naar haar kleine kamertje. Ze schoof de bovenste lade van haar houten nachtkastje open. Links lag een stapeltje met de brieven van Stevie, dichtst naar het raam toe. Daarnaast had ze de brieven van Ibe gestapeld. Ze nam een brief van de rechtse hoop en begon te lezen. Ze had de brief al zowat vier keer gelezen, maar het was haar manier om bij Ibe te zijn. Ze miste haar vriendin erg. Als ze had mogen kiezen of ze Stevie of Ibe op bezoek zou vragen, zou ze het eigenlijk niet weten.
Ibe� Eva vroeg zich af hoe die het gedaan had. Ibe wilde erg graag iets doen met Transfiguratie op een hoog niveau. Ze was er dan ook steengoed in. Ze zouden vast een hoger cijfer dan Uitmuntend moeten uitvinden om haar te kunnen beoordelen.
Eva snapte niet hoe Ibe het deed, maar alles wat ze probeerde lukte haar al na enkele pogingen terwijl andere leerlingen er pas in slaagden na eeuwen oefenen.
Als Eva die mening deelde met Ibe, weerlegde die dat met Eva�s talent voor Toverdranken.
Zweinstein� ze verlangde echt om terug te keren. Ouders, waar waren ze ook goed voor? Ze moest tegen haar zin mee op vakantie naar een land waar ze niet van hield en waar ze de taal niet sprak, haar moeder commandeerde haar eindeloos en haar vader was te zwak of te bang om er tegenin te gaan.
Ze zakte zuchtend achterover op haar bed. Ze merkte nu pas hoe moe en stram ze was. Ze had bijna de hele dag buiten doorgebracht en was enkel naar binnen gegaan om te eten of zich even op te frissen. Hoe minder ze haar moeder zag, hoe beter. Haar vader vond ze wel aardig, maar ze kon het niet verdragen dat hij passief bleef onder de tirannie van zijn moeder.
Ze maakte in gedachten al plannen om de volgende dag een bezoekje aan het dorp te brengen. Ze kon nog steeds niet goed geloven dat ze geen simpele inkt gevonden had. Er was enkel een bakker, twee slagers, een kruidenierswinkel en een krantenkioskje. Dan was er nog een hotelletje dat voor pittoresk moest doorgaan maar al jaren geen lik verf meer had gezien met een restaurant waar ze enkel vis serveerden, ��n van de weinige dingen die Eva niet lustte.
Misschien waren de magische winkels wel verborgen? Maar waarom kon zij ze dan niet zien? Ze was toch een heks? Ze raakte er gefrustreerd van. Ze zou ook zuinig moeten zijn op haar perkament, wilde ze de laatste twee weken nog doorkomen. Misschien kon Ibe daar wat van opsturen, of Stevie.
Eva glimlachte. Het was vreemd, maar waar haar gedachten ook begonnen, ze eindigden bij Stevie. Soms voelde het alsof haar hart opzwol als ze aan dat gekke meisje dacht met haar wilde bos rode krullen.
�Ik hou van je,� fluisterde ze zacht. Niet dat Stevie het kon horen, maar soms leek het wel dat als ze het maar hard genoeg wilde, ze haar boodschap aan Stevie kon sturen.
Ze draaide zich op haar zij en sloot haar ogen. Ze had nog geen avondeten gehad, maar dat kon haar niet echt schelen. Ze zou toch geen hap door haar keel krijgen. Ze hoopte dat er een uil op haar zou wachten als ze wakker werd. De spanning die dat met zich meebracht maakte het moeilijk om in slaap te raken, ondanks haar enorme vermoeidheid.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 19
Stevie � Stevie speelde nerveus met de wikkel van de koek die ze net gegeten had. Ze had eigenlijk helemaal geen honger gehad, maar haar vader had haar min of meer verplicht iets te eten. Dat lukte haar echter sinds een paar weken niet goed.
Op vakantie had ze een droom gehad. Dat was niet zo uitzonderlijk, maar wat wel speciaal was, was dat ze bezoek had gekregen in die droom. Bezoek van Amelia Griffoendor.
Amelia, die bij de eerste ontmoeting zo rustig en vriendelijk was geweest, was nu razend tegen Stevie uitgevlogen. Stevie had geweten waarom, zonder dat Amelia er woorden aan vuil had moeten maken. Ze had de opdracht die ze gekregen had niet volbracht. Nog niet. Ze wist dat ze het niet kon.
�Je zal het doen! Je moet de tovergemeenschap redden!� had Amelia uitgeschreeuwd. �Als je het niet doet, heb je talloze doden op je geweten, is dat wat je wilt?�
Maar hoe kon ze het doen? Waarom had Amelia het niet aan iemand anders kunnen vragen? Er waren zoveel heksen en tovenaars, waarom moest uitgerekend Stevie het doen?
De opdracht op zich was al vreselijk, zou Stevies leven al verwoesten, maar dat zij hem nog moest uitvoeren ook was er teveel aan.
�Wat gebeurt er als ik het niet doe?�
�Dan heb je heel wat doden op je geweten.�
�Waarom moet ik het doen?�
�Omdat jij de enige bent die er de macht voor heeft.�
�Maar ik heb helemaal geen macht! Ik ben een heks die straks aan haar zesde jaar op Zweinstein begint, ik ben nog niet volleerd! Er zijn zoveel heksen en tovenaars met meer macht dan ik!�
�Je vergist je, Stevie Hall. Jij kan doordringen tot de kern, jij kan die ene plek in haar aanraken waar niemand anders bij kan. Jij maakt die plek warm die voor alle anderen koud is.�
�En Ibe dan? Kan zij het niet doen?�
�Nee, Ibe raakt die plek op een andere manier aan. Een manier die ook enorm sterk is, maar voor deze opdracht niet sterk genoeg.�
�Ik begrijp het niet.�
�Dat is normaal. Je bent nog jong.�
�Maar ik ben niet te jong voor deze vreselijk opdracht?�
�Ik ben bang dat er geen leeftijd op staat.�
Het gesprek weerklonk eindeloos in Stevies hoofd. De nazomer bracht een lichte bries met zich mee die door haar haar streek. Ze knapte er een beetje van op, maar de donderwolk boven haar hoofd was niet weg te krijgen.
Ze keek op de enorme stationsklok. De wijzers vertelden haar dat de trein binnen een uur zo arriveren. Eva zou niet erg lang meer wegblijven. Stevie wist niet wat ze moest zeggen, ze wist niet hoe ze zich tegenover Eva moest gedragen. In gedachten vervloekte ze Amelia Griffoendor en haar afschuwelijke opdracht. Waarom? Het kon niet dat dat lieve, zachtaardige meisje zo�n slecht persoon was dat zij, Stevie Hall, haar op zo�n gruwelijke manier moest behandelen. Ze wist niet of ze Eva wilde zien.
Haar hart verlangde ernaar om Eva vast te houden en te kussen, maar haar verstand vertelde haar dat ze beter afstand van haar kon nemen.
Stevie was zo erg aan het piekeren dat ze niet merkte dat de trein het station binnen kwam. Stevie vroeg zich net af of ze niet beter weg kon gaan toen Eva voor haar stond. Ze slaakte een kreet van blijdschap en omhelsde Eva alsof ze elkaar in geen jaren had gezien. Ze had geen zin om de starende blikken van de andere reizigers nog langer te moeten verdragen en trok Eva mee.
Die moest haar koffers stevig vastgrijpen om ze niet te verliezen. Het was druk, de trein had blijkbaar overvol gezeten. Stevie wurmde zich overal doorheen tot ze op straat kwamen.
�Laten we meteen naar de Lekke Ketel gaan,� riep Stevie over haar schouder heen. Ze kon zich niet meer inhouden en bijna leek het alsof de droom die nu al al die weken door haar hoofd spookte haar gedachten even verliet.
�Rustig, Stevie! De Lekke Ketel staat er binnen een kwartier nog, hoor!�
�Niets is zeker,� lachte Stevie. Ze grimaste even toen ze de pijnlijke waarheid van die woorden besefte. Toen ze naar Eva keek en haar hand even door haar prachtige, zwarte haar streek lachte ze weer uitbundig. Eva mocht niets merken, want dan zou ze vragen stellen en niet tevreden zijn voor ze een antwoord gekregen had. En een antwoord zou ze niet kunnen geven.

Eva � Eva werd meegesleurd naar de Lekke Ketel. Ze lachte om Stevies wilde enthousiasme dat haar zo typeerde. Eva was zelf veel rustiger aangelegd, maar ze hield ervan dat Stevie altijd leven in de brouwerij bracht.
Ze was op slag haar schuldgevoel tegenover Ibe vergeten. Elk ander jaar had ze de laatste week van de vakantie bij Ibe thuis doorgebracht, maar dit jaar zou ze dat doen in de Lekke Ketel, met Stevie. Ze had Ibe de waarheid niet verteld om het meisje niet te kwetsen en om haar niet het gevoel te geven dat ze minder waard was dan Stevie. Ze dacht er liever niet aan hoe Ibe zich zou voelen als ze het zou weten. Winkelen zou er dus niet bij zijn, behalve in de Wegisweg. Eva vond dat zelf niet erg; alles wat ze nodig had vond ze op de Wegisweg en aan Dreuzelwinkels had ze niet veel, maar Stevie hield er wel van om in de winkels van Oxford Street rond te neuzen op zoek naar leuke ringen, kettinkjes of andere dingen.
�Dames.� Tom, de barman, boog toen ze binnenkwamen. Eva vroeg zich geamuseerd af of hij geen magische middeltjes tegen rugpijn moest gebruiken.
�De kamer op naam van Stephanie Hall,� zei Stevie, in een poging hooghartig te klinken. Eva proestte het uit en Tom keek hen fronsend aan, maar zei niets.
�Kamer 16B, op de tweede verdieping. U kunt lunchen vanaf twaalf uur, dus heb u ruim de tijd om u te installeren op uw kamer.
�Dank je,� zei Eva met haar meest vriendelijke stem. Ze wilde niet dat Tom dacht dat ze omhooggevallen trutten waren. Ze wilde net weglopen toen ze een maar al te bekende, schelle stem een Vuurwhisky hoorde bestellen. Ze draaide zich om en zag wie ze verwachtte: Bellatrix Zwarts. Bellatrix keek op en zag Eva nu ook. Haar blik gleed naar Stevie, die op Eva stond te wachten.
�Wat krijgen we nu?� krijste Bellatrix met haar hoge stem. �Je meent het echt met die vuile Griffoendor, niet?�
�Toevallig wel, ja,� zei Eva zo koel mogelijk. Binnenin kookte ze van woede.
�H�, Rabastan! Kijk eens hier! Kijk eens!�
Een lange figuur kwam uit de schaduwen van de kroeg naar de plek waar Bellatrix stond. Hij keek zijn vriendin even vragend aan, maar toen zag hij Eva ook.
�Wat? Het is toch gewoon Eva Green?�
�Ja, maar ze heeft een smerige Griffoendor meegenomen! Ik vraag me af wat ze gaan doen� als ik dat wil weten!� Dat laatste giechelde ze. Rabastan haalde alleen maar zijn schouders op.
�Nou, dat is dan mooi voor hen.�
�Eva Green, de echte Zwadderaar, met Stevie Hall!� Bellatrix� ogen blonken.
�Een rasechte Zwadderaar, inderdaad,� zei Eva ijzig.
�Ze snap het niet, hoor,� fluisterde Bellatrix luid tegen Rabastan van Detta. Het was duidelijk dat het de bedoeling was dat Eva het hoorde.
�Je bent enkel een echte Zwadderaar omdat je Green heet. En groen is nu eenmaal de kleur van Zwadderich.� Bellatrix praatte alsof ze het tegen een kleuter had die moeite had om haar te begrijpen. Eva balde even haar vuisten, maar draaide zich toen om. Geweld had geen zin bij dat mens. Ze begreep niet wat Ibe al die tijd bij haar gedaan had, toen ze elkaar niet zo vaak zagen.
Ze wilde net de bar uitlopen toen ze iets roods langs zag flitsen en meteen daarna een felle kreet hoorde. Verwilderd keek ze om zich heen, ze wist niet wat er aan de hand was.
�Ga van me af, jij walgelijke trut!�
Stevie had zich niet zo kunnen inhouden als Eva en was Bellatrix aangevlogen. Rabastan stond er sto�cijns bij, alsof het hem allemaal niet zo kon schelen. Eva trok aan Stevies mouw en probeerde de meisjes uit elkaar te krijgen.
�Het heeft geen zin, Stevie! Ze zal het alleen maar tegen je gebruiken.�
�Het� kan� me niet� schelen,� hijgde Stevie. Ze verzette zich tegen Eva en probeerde Bellatrix nog een klap te verkopen.
�Je doet haar een plezier, weet je. Nu heeft ze een leuk verhaaltje om rond te strooien op Zweinstein.�
Stevie gaf Bellatrix een stomp tegen haar neus en kwam toen zwaar ademend overeind.
�Dat gun ik haar niet,� knikte ze en ze schopte nog eens hard in Bellatrix� zij.

�Ik wist niet dat je zo gewelddadig was,� zei Eva even later op hun kamer.
�Dat ben ik niet. Ik kan haar gewoon niet uitstaan, dat is alles. Hoe ze tegen je praatte! Ze stond je gewoon uit te lachen! Niemand lacht jou zomaar uit.�
Eva glimlachte. �Het is lief van je dat je zo bezorgd bent, maar ik kan heus wel voor mezelf zorgen.� Stevie bromde nog iets, maar kon het toen ook niet tegenhouden. Een lach brak door op haar gezicht.
�Gekkerd,� grijnsde Eva, en ze kuste Stevie vurig.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 20
Stevie � Stevie rekte zich sloom uit. Het voelde goed om terug te zijn in de leerlingenkamer. De aanvaring met Bellatrix Zwarts vlak voor het begin van het schooljaar had zijn gevolgen gehad, maar Stevie trok er zich niets van aan. Wat kon het haar schelen dat Bellatrix er plezier in had haar de hele tijd na te wijzen en roddels te verspreiden over haar en haar zogenaamde agressieve kant.
Wat haar meer zorgen baarde, waren onopgeloste vragen. Ze was de aanval op Perkamentus het vorige schooljaar nog niet vergeten. Wie had het gedaan?
En dan was Desiderius Perkamentus. Waar had hij dat wapen vandaan gehaald? Hoe had hij geweten dat hij het mee moest nemen, en hoe kwam het dat hij er aan gedacht had in alle haast?
Wat was er aan de hand met Tuomas? Wat was er met hem gebeurd?
Stevie kreeg hoofdpijn als ze eraan dacht. Ze zag geen mogelijkheid om achter de antwoorden te komen. Voor Desiderius moest ze geduld hebben tot oktober, het volgende tripje naar Zweinsveld. Maar over Tuomas zou ze het vast nooit te weten komen. De bibliotheek van Zweinstein had haar teleurgesteld. Als ze eerlijk was met zichzelf, wist ze dat ze niet echt lang gezocht had, maar daar had ze het geduld dan ook niet voor.
Ze had wel aan Eva gevraagd of die het niet wilde onderzoeken en de bibliotheek van Zweinstein van voor tot achter kon lezen, die deed niets liever. Maar ook Eva had niets gevonden over de vreemde transformatie die die middag had plaatsgevonden.
Tuomas leek hen sindsdien te ontwijken. Ze zagen hem bijna niet meer en als hij uit de verte even te zien was, nam hij een omweg, want ze zagen hem nooit dichter.
Eva had haar ook verteld dat hij nooit meer in de leerlingenkamer van Zwadderich kwam en altijd meteen naar zijn slaapzaal liep, waar zij niet mocht komen.
Tijdens de maaltijden kon ze hem ook niet bereiken, want hij ging altijd in een hoop jongens zitten die Eva uit hun buurt weerden vanwege Bellatrix� verhalen.
Het vuur knetterde zachtjes. Het was al laat en buiten was het zo donker dat het wel leek alsof iemand de hemel met zwarte verf beklad had. Het meer zelf gaf ook geen licht af, want de maan reflecteerde niet op het water. De wolken die voor de gele schijf hingen waren zo dik dat er maar af en toe een smalle straal maanlicht door kon dringen.
�Waarom ben je nog op?�
Een fractie van een seconde voelde het alsof Stevies hart stilstond. Ze draaide zich om en zuchtte opgelucht.
�Claire! Waarom doe je me altijd zo schrikken?�
�Ik vroeg het me gewoon af. Wat scheelt er? Je piekert zoveel� en het schooljaar is nog niet eens echt begonnen. Je kan je nu moeilijk zorgen maken om huiswerk.�
�Dat is het niet.�
�Dat weet ik wel,� glimlachte Claire, die nu naast Stevie ging zitten. �We hebben dit jaar genoeg vrije uren om ons huiswerk te maken.�
Stevie knikte afwezig; ze luisterde niet echt naar Claire.
�Ga je nog vertellen wat er aan de hand is?� vroeg Claire nu iets korzeliger. �Of wacht je liever tot volgend jaar.�
Stevie kon nog niet eens denken aan de volgende dag.
�Je zou het vast niet begrijpen, Claire.�
�Weet je Stevie, ik kan die zin niet meer horen! Hoe kan je nu weten of ik het zou begrijpen of niet als je me niet eens de k�ns geeft?� Claire klonk erg chagrijnig en dat haalde Stevie met een ruk terug naar Zweinstein, weg uit haar gedachten. Ze voelde zich schuldig toen ze besefte dat haar vriendin overschot van gelijk had.
�Het spijt me, Claire.�
�Ik wil gewoon niet dat het weer wordt zoals vorig jaar, echt niet.�
�Dat zal ook niet gebeuren.�
�Vertel het me dan!�
�Ik kan niet, je zal me haten.�
�Ik kan je niet haten, Stevie, dat weet je toch?�
�Niemand weet het, Claire. Zelfs Eva niet.� Daar keek Claire even van op. Toen haalde ze haar schouders op.
�Dat lijkt me geen reden om het niet aan mij te vertellen, meid.�
�Goed dan. Beloof me dat je niet kwaad zal zijn.�
�Ik beloof het.� Claire beet eens in haar vinger om haar belofte kracht bij te zetten. Stevie haalde diep adem, haar maag leek zich om te draaien en ze beefde.
�Ik moet Eva vermoorden.� Claires ogen werden groot.
�Van wie?�
�Van Amelia Griffoendor.�

Eva � Eva vond dat Stevie zich vreemd gedroeg sinds de vorige avond. Ze had al duizend keer gevraagd wat er scheelde, maar Stevie ontkende simpelweg dat er haar iets dwars zat. Eva werd er chagrijnig door; ze was echt niet blind. Ze kende Stevie goed genoeg.
We kunnen zelfs in elkaars gedachten kijken als we willen, schoot het door haar hoofd. Dat bracht haar op een idee, een ingenieus idee.
Ze hadden nog nooit bewust elkaars gedachten gelezen, het was altijd min of meer per ongeluk gegaan. Meestal was het als ze zich ongewoon voelden, niet op hun gemak en ze elkaar nodig hadden, maar elkaar niet om hulp konden vragen. Eva besloot het te proberen.
Ze stond op en wilde naar de meisjesslaapzaal gaan, waar ze alleen zou zijn, maar botste tegen Rabastan op.
�H�, kijk uit!� riep die uit. Bellatrix� aandacht was gewekt en ze keek hen aan met een gemene flikkering in haar ogen. Ze kwam recht uit haar luie zetel en sloop op een katachtige manier naar hen toe. Eva kreunde inwendig.
�Zo, Eva. Ben je je klein, afschuwelijk, onderkruiperig Griffoendortje al beu?�
�Ik heb geen idee waar je het over hebt.� Eva probeerde uit alle macht haar stem normaal te houden.
�Je ziet Rabastan wel zitten, he? Normaal, hoor. Zo�n knapperd, maar newsflash: hij is bezet.�
�Het laat me Syberisch koud, lieve Bellatrix,� glimlachte Eva fijntjes. �Jij doet maar met je Rabastan wat je wilt, ik ben niet in hem ge�nteresseerd. Bellatrix, die zich makkelijk op stang liet jagen, reageerde zoals Eva verwacht had.
�Ten eerste, blijf met je fikken van mijn vriend af! Ten tweede, ik wil niet �lieve Bellatrix� genoemd worden, vuile pot die je bent! En ten derde -�
�Je spreekt jezelf tegen, lieve Bellatrix.� Dat laatste voegde Eva er met opzet aan toe. Ze zag hoe Bellatrix kookte van woede. Ze ging onverstoorbaar verder. �Je opmerking lijkt me niet helemaal terecht. Ik kan geen pot � of hoe je het ook noemt � zijn als ik net � volgens jou � je vriendje probeer te versieren.�
Bellatrix stond even met haar mond vol tanden, maar had toen haar antwoord klaar.
�Het doet er niet toe wat je bent, je blijft gewoon van Rabastan af.�
�Ik wist niet dat je zo jaloers was, Bellatrix. Je gaat me toch niet vertellen dat je echt om Rabastan g��ft? Jij? Bellatrix Zwarts?�
Rabastan stond er als een lappenpop bij. Hij keek alleen maar verveeld naar Bellatrix omdat die hem de weg versperde. Ondertussen keek de hele leerlingenkamer naar hen en daar leek Bellatrix van te houden. Eva ging wat dichter bij Bellatrix staan, die meteen achteruit sprong. Het leek wel alsof Bellatrix een robot was die Eva met haar gedachten kon besturen, zo voorspelbaar waren haar acties.
�Jij blijft van me af, vuile wat � je � ook � bent,� siste Bellatrix.
�Met plezier.�
�Jij hoort hier niet. Jij bent geen Zwadderaar!�
�Oh, toch wel. En een rasechte, zoals je heel terecht opmerkte tijdens ons gezellig onderonsje in de Lekke Ketel. Of weet je dat niet meer?�
�Rabastan, DOE IETS!� schreeuwde Bellatrix nu. Ze was helemaal rood aangelopen van woede. Eva vond het allemaal wel amusant; in al die jaren dat ze dit kind nu al kende had ze zich niet door haar laten doen. Bellatrix liet haar meestal dan ook met rust.
�Ik heb hier niets mee te maken, Bella,� zei die geagiteerd. �Als je nu even plaats wilt maken? Dan kan ik er ook langs.�
Bellatrix, die intussen paars aangelopen was, krijste het hele kasteel bij elkaar. Eva bedekte snel haar oren, maar het mocht niet baten. Het geluid zou vast nog uren weerklinken in haar hoofd. Ook de anderen waren opgesprongen.
�Excuseer, lieve Bellatrix, maar ik zou graag naar de meisjesslaapzaal gaan. Dat is een aangename plek, zo zonder jou.�
Narcissa, die zag dat Bellatrix op het punt stond om Eva verrot te slaan, hield haar zus stevig vast. Ze wilde vast niet nog meer problemen veroorzaken.
Eva draaide zich om en liep op haar dooie gemak naar haar slaapzaal, de starende blikken van de andere Zwadderaars negerend.
Toen ze op haar bed zat, sloot ze haar ogen en probeerde ze haar eigen gedachten leeg te maken om die van Stevie binnen te dringen.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 21
Stevie � Stevie zwierf door de gangen van Zweinstein. Ze voelde zich misselijk, maar als ze ging liggen werd het alleen maar erger. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze zo stom was geweest haar geheim aan Claire te vertellen.
Ja, Claire had beloofd dat ze het aan niemand zou vertellen, maar het bleef een ernstige zaak. Eva vermoorden. Ze wist dat ze het niet kon, en ze wist ook dat ze het moest doen.
Wekenlang leefde ze zo met haar hoofd in de wolken dat ze haar schoolwerk compleet uit het oog verloor. Haar resultaten daalden zienderogen en ze kreeg constant waarschuwingen van leraren die haar voorspelden dat ze niet zou slagen als ze op deze manier verder ging.
Maar wat deed school ertoe als dit al haar aandacht opeiste? Op ��n van haar zwerftochten door het kasteel op een koude oktobermiddag botste ze op tegen de persoon die ze het minst verwacht had te zien: Tuomas.
�Ik moet je spreken,� zei ze instinctief toen ze zich hersteld had. Voor Tuomas kon weglopen, greep ze hem vast aan zijn arm. �Nu.�
Tuomas, die wilde protesteren en zich losrukken, kon niet tegen haar op. Ze was te vastbesloten zijn geheim te kennen.
�Ik wil je niet spreken, Stevie, ik wil helemaal niks met je te maken hebben,� sputterde hij tegen.
�Nou, daar is het mooi te laat voor.�
Stevie sleurde de jongen mee naar een verborgen gang die ze jaren geleden ontdekt had. Ze duwde Tuomas tegen de muur en zei gedecideerd: �En nu ga je me vertellen wat je werkelijk bent.�
�Wat is dit voor onzin? Ik ben gewoon een tovenaar.�
Stevie lachte zonder een greintje vreugde. �Zie ik er dan zo achterlijk uit? Vertel op. Wat ben je? Een beest, ja, dat weet ik. Maar wat voor beest?�
�Ik weet niet waar je het over hebt,� snauwde Tuomas. �Als je me nu laat gaan, kan ik mijn werkstuk voor Verweer afmaken.�
�Een werkstuk voor Verweer,� zei Stevie honend. �Hoe ironisch kan het nog worden? Waarom zou j�j je zorgen maken over hoe je je moet verweren tegen duistere tovenaars als je er zelf ��n bent?�
�Ik ben g��n duistere tovenaar! Dat is echt zo bekrompen! Dat ik in Zwadderich zit wil nog niet zeggen dat -�
�Je weet best dat ik het niet over je afdeling heb,� zei Stevie snibbig. �Je gaat me nu vertellen in welk beest je verandert, wanneer en hoe dat komt.�
�Eerlijk, Stevie, ik heb geen idee waar je deze onzin vandaan haalt en ik weet niet zeker of ik dat wel w�l weten.�
�Doe niet alsof je van niets weet,� hijgde Stevie, elk woord beklemtonend. Ze werd steeds kwader. Waarom ontkende hij alles als ze er zelf bij was geweest, als ze het met eigen ogen had gezien?
Tuomas schopte tegen de muur en zei woedend: �Goed dan, jij je zin! Dwaze trut die je bent! Je doet net alsof ik er zelf voor gekozen heb, en sorry hoor, maar als ik er iets aan kon doen, dan had jij het niet hoeven weten.�
�Maar ik weet het wel, alleen niet precies w�t het is. Dat zal nu niet lang meer duren, aangezien jij het me nu gaat uitleggen.�
�Je houdt je mond, ok�?�
�Nee, niet ok�. Ik vertel het aan Eva. En aan Perkamentus, als het even kan.�
�Ok�, ook aan Eva dan. En Perkamentus weet het al lang. Nog iets?�
�Ja. Waarom had je Severus Snape bij je? Wat was je met hem van plan?�
�Rustig, anders vertel ik je niets! Weet je, ik hoef dit allemaal niet te vertellen.�
�Jawel. Ik eis een verantwoording, en Eva wil het vast ook dolgraag horen.�
�Ik zeg het enkel omdat ik me schuldig voel.�
�Mooi. Maakt mij niet uit, om eerlijk te zijn. Vertel het gewoon.�
Tuomas zuchtte. �Het is een lang verhaal.�
�In dat geval wacht je even tot ik Eva gehaald heb. Ik heb geen zin om het nog eens na te vertellen als ze hier even goed bij kan zijn.�
Stevie richtte haar toverstok op Tuomas en verlamde hem razendsnel. Met bonkend hart verliet ze de gang, op weg naar de bibliotheek. Als ze Eva daar niet vond, kon ze haar misschien op een andere manier bereiken. Ze was zenuwachtig, ze had helemaal geen zin om Eva onder ogen te komen. Maar wat moest, moest.

Eva � Eva had nu al ontelbare pogingen gedaan om Stevies geest binnen te dringen, maar het lukte haar niet. Ze nam aan dat dat kwam door de omstandigheden. Ze probeerde zichzelf in situaties te krijgen waarin ze hulp nodig had, maar dan kon ze Stevie ook niet bereiken. Er was telkens iemand anders die haar wel kon helpen.
Ze zat in de leerlingenkamer van Zwadderich in het haardvuur te staren. Ze had het zelf aangestoken. Niemand in de leerlingenkamer had geprotesteerd. Niemand praatte eigenlijk nog met haar. Daar had Bellatrix wel voor gezorgd. Ze sloot haar ogen en liet zich achterover zakken.
Ze schrok zich rot toen ze glashelder Stevies stem hoorde. Was het haar onbewust toch gelukt?
Eva, Eva, waar ben je? Ik heb je nodig! Komaan, Eva.
Stevies stem was zo duidelijk dat het wel leek dat ze naast haar zat. Eva dacht niet na en sprong recht. Ze probeerde het beeld van Stevie haarscherp op haar netvlies te branden en haar gedachten naar haar vriendin te sturen, maar ze merkte niets. Ze verliet de leerlingenkamer en rende door de gangen. Ze wist niet waar ze heen ging, maar haar voeten hadden haar naar de bibliotheek geleid. Ze zag Stevie niet meteen en liep naar madame Romella.
�Excuseer, maar hebt u soms Stevie Hall gezien? Griffoendor, zesde jaar?�
Madame Romella keek haar afkeurend aan.
�Dit is een bibliotheek en geen toilet waar je de laatste roddels kunt uitwisselen.�
Eva zou daar in andere omstandigheden een vinnig antwoord op gegeven hebben, maar dit was niet het goede moment.
�We zullen geen lawaai maken, madame.�
Madame Romella keek even zuur en zei toen: �Mejuffrouw Hall is achter in de bibliotheek. Maar als u haar gevonden hebt, zoek dan een ander plekje op. Ik wil rust in mijn bibliotheek.�
�Vanzelfsprekend, madame.�
Madame Romella kneep nog even haar ogen achterdochtig tot spleetjes, slaakte toen een de � jeugd � van � tegenwoordig � tochzucht en draaide zich om. Eva ging naar de achterkant van de bibliotheek en vond daar inderdaad Stevie.
Die sprong meteen recht. Eva, die straalde omdat ze haar vriendin zo lang niet gezien was, legde haar vinger op haar lippen en fluisterde zo zachtjes mogelijk: �We moeten weg van madame Romella.�
Eva wilde Stevie een kus geven, maar Stevie was al recht gesprongen en liep naar de uitgang, zonder Eva ook maar een blik waardig te keuren.
Ze voelde zich gekwetst, maar volgde de dansende bos rode krullen. Toen ze op de gang stonden, zei Stevie compleet emotieloos: �Ik wil dat je meekomt en me geen vragen stelt.�
Eva wilde er iets tegenin brengen, maar kreeg daar de kans niet toe.
�Waar gaan we heen?�
�Dat zie je wel.�
Stevie had Eva niet aangeraakt, niet langer dan nodig naar haar gekeken. Eva voelde zich gekwetst en vroeg zich af wat ze verkeerd had gedaan. Ze wilde het wel aan Stevie vragen, maar ze bedacht dat die waarschijnlijk toch geen antwoord zou geven op dit moment. Ze zou het later wel vragen.
Niet lang daarna hield Stevie halt en sloeg ze een groot wandtapijt weg. Een donkere, verlaten gang verscheen. Eva, die hier al jaren langs kwam, had tot dan niets af geweten van het bestaan van de gang, keek Stevie verwonderd aan.
Haar verbazing werd nog groter toen ze een gestalte in de hal ontwaarde. Het kon niet meer op toen ze Tuomas herkende.
�Wat -�
�Tuomas, vertel,� kapte Stevie haar zin af. Ze trok het wandtapijt weer naar de muur toe. Ze waren nu alleen in de gang.
Tuomas schraapte zijn keel. Hij stak een verhaal af dat Eva nauwelijks kon geloven.

�Stevie!� Maar Stevie was al op weg naar de toren van Griffoendor. Ze had niks gezegd toen Tuomas klaar was met vertellen. Ze had zich omgedraaid en was weggelopen.
Tuomas en Eva bleven achter in de gang. Hij stond op.
�Nou, dan ga ik maar eens.�
�Tuomas,� zei Eva zachtjes. Ze ging voor hem staan en hield hem zo tegen.
�Wat?� vroeg hij ge�rriteerd. �Als je echt geluisterd had, dan had je geweten dat ik het niet kan helpen.�
�Dat weet ik inderdaad! Ik wilde gewoon zeggen dat niemand je erom zou haten, als je het zou vertellen.�
�Wat heeft het voor zin dat anderen het weten? Het verandert niks.�
�Nee, maar ze zouden er wel rekening mee houden. Ze zouden je niet zo vreemd vinden.�
Tuomas lachte zonder een vleugje humor. �En wat heb ik eraan? Ik hoef geen medelijden.�
Hij liep weg zonder nog een woord te zeggen. Eva merkte dat ze rilde en ging ook maar naar de leerlingenkamer. Ze kon het even niet vatten.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 22
Stevie � Stevie stond aan de grond genageld. Ze geloofde haar eigen ogen niet. Ze was net de gang naar de leerlingenkamer van Griffoendor ingekomen en wat ze zag, brak bijna letterlijk haar hart. Ze knipperde met haar ogen, kneep in haar arm. Ze wilde zichzelf ervan verzekeren dat dit geen nachtmerrie was.
�Eva?� bracht ze met moeite uit. Eva, die haar blijkbaar nog niet gezien had keek vrolijk op.
�Oh, Stevie. Hallo,� zei ze luchtig, alsof er niks aan de hand was.
�Sirius?�
Sirius stond er ongemakkelijk bij, zo had Stevie hem nog nooit gezien. Niet dat het haar op dat moment veel kon schelen. Wat haar wel kon schelen was dat ze de twee net had zien kussen.
Ze voelde hoe haar maag zich omkeerde en rende naar de toiletten, die ze net op tijd bereikte.
Het braaksel liet een bittere smaak na in haar mond. Ze voelde de tranen prikken in haar ogen. Eva en Sirius, kussend� waar had ze dat aan verdiend? Wat had ze misdaan?
Ja, ze had Eva ontweken, maar dat was niet omdat ze niet meer van haar hield. Ze kon haar gewoon niet vermoorden, dat was toch meer dan logisch? Maar Eva kon het ook niet weten�
Stevie voelde nog een golf braaksel opkomen en bereidde zich voor, maar dat maakte niets uit.
Eva moest weten dat Stevie nog van haar hield� maar hoe? Ze moest net afstand nemen van Eva. Zij kon Eva niet vermoorden, maar als zij het niet deed zou Amelia er uiteindelijk iemand anders op uitsturen. Iemand die de kern van Eva verwarmde, die plek die voor elk ander koud bleef�
Ze bande de gedachten uit haar hoofd. Ze mocht zich niet laten kisten door Amelia Griffoendor. Wat kon die haar uiteindelijk maken? Ze was eeuwen geleden gestorven, nog minder dan een geest. Een vage schim misschien. Waarom liet ze zich dan vertellen wat ze moest doen?
Het was de macht die ze uitstraalde, wist Stevie. Ze had iets om haar heen, een speciale sfeer die je zowat dwong om haar te gehoorzamen. Opeens vroeg Stevie zich af of ze dat tijdens haar leven ook al had gehad. Ze liep naar de wasbakken en spoelde haar mond. Waar moest ze nu heen?
Ze kon niet naar de leerlingenkamer gaan. Ze zou het niet houden als ze hen nog een keer samen zag. Hoe durfde die klootzak haar Eva aanraken? Haar meisje? Het meisje van wie zo zielsveel hield? Voor hem was ze niet meer dan een scharrel, een mooie griet die erbij kon op z�n lijstje. Ze spuwde in de wasbak alsof het op zijn gezicht was. Sirius Zwarts. Walgelijk ventje.
Bijna hysterisch schopte ze tegen de muur en bezeerde ze zo haar voet.
�Scheelt er iets?� vroeg een zeurderige meisjesstem. Stevie schrok op en bleef stokstijf staan.
�Wie ben je?� vroeg Stevie wantrouwig.
�Ze noemen me Jammerende Jenny. Ik woon op dit toilet.�
Stevie had zich intussen omgedraaid en keek vlak door het meisje dat tegen haar praatte heen.
�Waarom?� vroeg Stevie dan maar. Ze wist zich niet echt een houding te geven. Het liefst wilde ze gewoon weglopen, maar meteen besefte ze weer dat ze nergens heen kon. Ze lachte vreugdeloos. Zo�n groot kasteel en geen enkele plek waar ze alleen kon zijn. Ze kon een leeg klaslokaal opzoeken, maar daar kon iemand haar altijd vinden en dat wilde ze niet.
��sindsdien woon ik op dit toilet,� besloot Jammerende Jenny. Ze keek Stevie vragend aan, alsof ze een antwoord verwachtte. Stevie had echter niet geluisterd en maakte zich er vlug vanaf.
�Ik moet gaan.�
�Kom je me nog eens bezoeken? Breng dan meteen een leuke jongen mee!� riep Jammerende Jenny Stevie na, maar Stevie was al verdwenen, de gang op. Haar gewaad wapperde om haar enkels. Naar de bibliotheek dan maar. Daar kon ze opzoeken of er iets aan was van Tuomas� verhaal en het feit dat hij een Lupumorf was, wat dat ook mocht zijn. Ze vloekte binnensmonds toen ze merkte dat de bibliotheek gesloten was. Hoe was dat mogelijk? De bibliotheek was altijd open geweest, al zolang Stevie op Zweinstein zat. Madame Romella was vast ziek, voor het eerst sinds mensenheugenis.
Ze zou de volgende dag moeten terugkomen� maar waar moest ze intussen heen? Ze liep naar een raam en keek naar buiten. Er stond een sterke wind die met de takken van de Beukwilg speelde, een boom die niet erg groot was maar wel een enorme kracht uitstraalde. Het water in het meer deinde hevig. In de verte zag ze het hutje van Hagrid, de jachtopziener. Ze kende de man niet goed en voelde ook niet de drang om zijn levensverhaal tot in de details te kennen.
Ze wist dat hij een goede man was, maar ze bleef liever bij de halfreus vandaan. Ze vond hem toch een beetje angstaanjagend. Stevie zuchtte en liet haar hoofd op haar armen zakken. Ze snikte hevig en kon een huilbui niet stoppen.

Eva � Hoe vreselijk ze het zelf ook vond, ze kon een grijns niet bedwingen. Haar opzet was geslaagd: ze had Stevie jaloers gemaakt. Dat had ze wel gezien aan diens gezichtsuitdrukking.
Ze wilde op dat moment niets liever dan haar achterna lopen, maar ze bleef staan. Als ze wilde dat het plan helemaal werkte, moest ze doorbijten. Anders zou ze Stevie nooit terugkijken.
Toen Remus Lupos naar hen toe kwam lopen, werd ze achterdochtig. Ze was nog niet vergeten dat hij ooit iets met Stevie had gehad, hoe kort het ook geweest was. Had hij Stevie overhaald? Ze wilde het niet weten.
�Ik moet nu gaan, Sirius,� zei ze. Ze gaf hem geen afscheidskus, zelfs niet op zijn wang. Haar hoofd tolde en ze moest even blijven staan. Ze had het erg warm en wat frisse lucht kon op dat moment geen kwaad. Ze wilde naar buiten.
Waarom ook niet?
Ze keek naar buiten en zag de hevige wind. Het maakte haar verlangen om buiten te zijn alleen maar groter. Ze had geen zin om in de leerlingenkamer van Zwadderich te gaan zitten, en ze kon altijd nog een bezoekje brengen aan Hagrid. Ze herinnerde zich een wandeling door het Verboden Bos in haar derde jaar. Ze wist dat ze er niet mocht komen, maar het leek haar zo�n fascinerend gebied, met al die onbekende Fabeldieren. Ze had er een vreemd, rond beestje gevonden dat hevig bloedde. Zonder aarzelen had ze het naar Hagrid gebracht. Sindsdien bracht ze hem wel vaker een bezoek.
Eva daalde de trappen af tot ze in de hal kwam. Ze liep naar de grote, eikenhouten voordeuren toen ze tegengehouden werd.
�En waar ga jij heen?� vroeg een geniepige stem. Eva draaide zich om en keek in het afgrijselijke gezicht van Vilder. Zijn ogen schitterden, vast omdat hij op het punt stond een leerling te betrappen op iets wat in zijn ogen een midsdaad was.
�Ik ga even een luchtje scheppen,� zei Eva waarheidsgetrouw. Niemand kon haar verwijten dat ze loog. Ze Vilders blik toen hij ook tot dat besef kwam best amusant. Hij neep zijn ogen tot spleetjes en keek haar wantrouwig aan.
�In dit weer?�
�Waarom niet?�
�Er is een hevige wind. Niemand wilt in dit weer naar buiten, je raakt nog geen stap vooruit.�
�Oh, jawel. Ik kan toveren, zie je,� zei Eva gemeen. Ze kon de opmerking gewoon niet voor zichzelf houden. Ze zag dat haar woorden het gewenste effect hadden bereikt, Vilder kookte zichtbaar van woede. Maar hij wist even goed als zij dat hij haar niets kon maken.
Eva liep door en ging naar buiten. Ze stak het terrein over, het kasteel achter zich latend. Vilder had gelijk gehad; het was erg moeilijk om vooruit te komen. Ze had enkel gebluft over toverkracht, ze wist geen spreuk om zich een weg te banen door de felle rukwinden.
Toen ze eindelijk bij Hagrids hutje kwam, leken er wel eeuwen voorbij te zijn gegaan. Ze klopte zo hard op de deur dat haar knokkels pijn deden. Muil blafte luid en ze hoorde het zware gestommel van Hagrids voeten. Hij opende deur.
�Ha, jij ben et. Kom binnen.�
Hagrid maakte een weids gebaar met zijn arm en Eva ging op zijn uitnodiging in. Toen ze plaatsgenomen had, vroeg Hagrid haar: �Ben je helemaal door dit weer gekomen? Je mot zowat omver geblazen zijn!�
�Ja,� antwoordde Eva zonder verdere uitleg. Ze had eigenlijk helemaal geen reden om hier te zijn. Hagrid ging er niet verder op in en maakte een pot thee, een ketel in zijn geval.
�Zo, hoe issie?� zei hij toen hij neerzat. Eva haalde haar schouders op.
�Gaat wel. Het zesde jaar is moeilijk, we hebben veel werk.�
Hagrid knikte begrijpend. Onwillekeurig vlogen Eva�s gedachten weer naar het kasteel. Ze dacht aan Stevie en aan Tuomas. Wat zou zo�n Lupumorf nu zijn? Hij had er nie veel uitleg over gegeven. Het moest een soort dier zijn. Misschien wist Hagrid het? Ze wist het niet zeker, maar besloot het er toch maar op te wagen.
�Hagrid, weet jij soms wat een Lupumorf is?�
Hagrid verslikte zich zowat in de thee die hij net voor hen beiden uitgeschonken had.
�Nee, nooit ven gehoord.� De stukken van zijn gezicht die niet begroeid waren met het dikke haar dat zijn enorme baard vormde, werden gloeiend rood.
�Oh, toe nou, Hagrid. Hoe kan het nu dat jij dat niet weet? Ik dacht dat je alles over Fabeldieren wist?�
�Je ken de Lupumorf niet meteen een Fabeldier noemen, meis,� verraadde Hagrid zichzelf. Hij sloeg zichzelf voor zijn kop en herstelde zich toen.
�Nou, goed dan.� Hij vertelde alles wat hij over de Lupumorf wist. Eva sloeg alle details op in haar geheugen om het later op te schrijven.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 23
Stevie � Stevie wilde niets liever dan Eva opzoeken en haar om uitleg vragen, maar ze sprak zichzelf steeds belerend toe. Als Eva haar niet meer wilde, dan moest ze dat maar zelf zeggen. Stevie wilde niet gaan smeken, daar was ze te trots voor.
Stevie besloot dat ze Eva uit haar gedachten moest bannen. Als ze liever Sirius wilde, dan kon ze het maar bekijken. Ze hield nog steeds van het meisje uit Zwadderich, maar ze wilde zich niet opdringen. En misschien had ze haar wel helemaal verkeerd ingeschat, misschien was Eva toch helemaal anders dan zij haar had leren kennen.
Ze zit in Zwadderich. Zwadderaars hebben nooit bekend gestaan om hun eerlijkheid. De Sorteerhoed zei toch zelf dat ze alles zouden doen om hun doel te bereiken?
Maar welk doel? Waarvoor had Eva me in godsnaam nodig?
De gedachten tolden door Stevies hoofd, ze werd er gek van.
�H�, Stevie, scheelt er iets?� Claire kwam naast Stevie zitten op haar hemelbed. Ze zag er erg bezorgd uit. Stevie zuchtte, aarzelde even en zei toen:
�Het is Eva. Ik heb haar gezien met Sirius, aan het portretgat. Ze kusten.�
Stevie voelde de tranen over haar wangen stromen. Ze voelde hoe haar hart letterlijk samenkromp van de pijn. Ze keek naar Claire, die duidelijk nadacht over wat ze het best kon zeggen.
�Je hoeft niks te zeggen, Claire.�
�Jawel, Stevie. Luister, ik mag James, Remus en Sirius. Peter niet, die is maar een meeloper. Maar goed, dat doet nu niets ter zake. Alleen vraag ik me af of het ooit in je opgekomen is dat Eva onder enige dwang stond?�
�Sirius iemand onder dwang zetten om hem te kussen? Ik denk het niet, hij kan genoeg meisjes krijgen.�
�Ja, maar we weten allemaal dat hij een oogje heeft op Eva Green.�
�Hoe bedoel je?� Stevie kwam compleet uit de lucht gevallen. Ze had daar nooit iets over gemerkt.
�Waarom heb je dat niet verteld?� vroeg ze.
�Nou,� aarzelde Claire, �eigenlijk wilde niemand het je echt vertellen, zie je. We waren bang dat je hem iets zou aandoen. We weten allemaal hoe beschermend je bent.� Ze zag Stevies vragende blik en vervolgde: �Jullie steken het ook niet onder stoelen of banken. Maar niemand heeft er een probleem mee ofzo, dat je lesbisch bent.�
�Ik ben niet lesbisch,� zei Stevie korzelig. �God, ik weet het niet eens! En waarom zou ik het moeten weten? Zolang ik samen ben met Eva ben ik gelukkig, maar dat zit er nu ook niet meer in. En je gaat me niet wijsmaken dat ze niet over me roddelen. Niet dat het me een moer kan schelen.�
�Mary zei enkel dat ze blij was dat we hier niet moesten zwemmen of gym hadden, zoals in de Dreuzelwereld, omdat je haar anders vast zou begluren in de kleedkamer.�
�Onzin.�
�Weet ik.� Claire grijnsde. �Dat heb ik haar ook gezegd.�
�Maar hoelang zit Sirius dan al achter Eva aan?�
�Jezus, ben je blind ofzo?� vroeg Claire verbaasd. �Al eeuwen! Sinds vorig jaar, om precies te zijn.�
�Maar hij heeft al die andere meisjes gehad.�
�Dat betekent niet dat hij Eva vergeten was. Nu begrijp ik waarom hij gisteren zo door het dolle heen was.�
Stevie slikte. Ze kon Sirius Zwarts steeds minder uitstaan. Hij beweerde dan wel anders te zijn, maar in wezen was hij net zoals zijn nicht Bellatrix en de andere Zwartsen: manipulators die niet gaven om de gevoelens van anderen en zomaar pakten wat ze hebben willen.
Want dat wist Stevie wel zeker: dat Sirius onmogelijk nog maar een kwart zoveel van Eva kon houden als zij deed. Ze liet haar hoofd zakken in haar kussen en voelde Claires hand troosten over haar rug gaan.
�Wat heb ik verkeerd gedaan, Claire?� De tranen gleden naar haar mondhoeken. Ze smaakten zout.
�Ik weet het niet, meisje,� zuchtte Claire. �Ik weet het niet. Ik ken die hele Eva ook niet.�
Stevie hoorde hoe dat laatste een beetje verwijtend klonk en vroeg zich af of dat nu positief was omdat Claire Eva beter wilde kennen, of negatief omdat Stevie hen nooit echt aan elkaar voorgesteld had, wat Claire niet zinde. E�n ding was zeker: Claire wilde Eva kennen en dat vond Stevie een teken van echte vriendschap. Daar was ze Claire dankbaar om, want ze had wel behoefte aan dat beetje steun.

Eva � Eva bladerde de boeken van de bibliotheek door en keek af en toe op het stuk perkament naast haar. Daar had ze alles op genoteerd wat Hagrid haar verteld had over de Lupumorf.
Ze sloeg het naar haar gevoel duizendste boek open. Haar hart maakte een sprongetje toen ze het woord Lupumorf in sierlijke letters in de inhoudstafel zag. Ze bladerde snel door naar pagina 294.
Ze liet haar ogen over de tekst glijden.

De kans is klein dat u ooit een Lupumorf ontmoet; het is een zeldzaam fenomeen. De Lupumorf kan geen Fabeldier genoemd worden, maar ook met de term �mens� hebben heel wat onderzoekers moeite. Een persoon die transformeert in een wolf onder bepaalde omstandigheden, wordt een Lupumorf genoemd. Deze transformatie is uiterst pijnlijk.
Deze omstandigheden hangen volledig af van de persoon in kwestie en zijn persoonlijkheid.
Zo veranderen sommigen in een wolf als ze angstig of in paniek zijn en is dit een mechanisme om zichzelf te verdedigen. Bij anderen komt het voor als ze erg kwaad zijn, bij nog anderen als iemand hen gekwetst heeft.
De persoon in de gedaante van een wolf is uiterst haatdragend. Het slechtste deel van de ziel wordt naar boven gehaald en krijgt de bovenhand. In gezelschap van een Lupumorf dreigt er altijd gevaar.
De persoon verandert in een wolf is zichzelf niet meer. Als de Lupumorf spreekt � wat nog veel uitzonderlijker is � zullen alleen leugens uw oren bereiken en moet u op de waarheid niet rekenen.
Het hart is in deze toestand van steen, geen gevoelens dringen door.
Met liefde behaalt u geen overwinning. Bij de lupumorf is er enkel kans op verlies aan dood. Vreemd genoeg zijn de geliefden van de Lupumorfen de eerste slachtoffers.
Wat opmerkelijk is, is dat de transformatie op elk uur van de dag kan plaatsvinden. Dit kan om middernacht zijn, bij volle maan, maar evengoed op klaarlichte dag in een menigte.
Uit de buurt van een Lupumorf blijven is sterk aangeraden aangezien de transformatie voor beide partijen erg onverwacht komt.
Het enige middel om een Lupumorf tegen te houden is de zilveren kogel. Hiermee wordt de Lupumorf tijdelijk verdoofd, maar niet volledig uitgeschakeld. Deze zilveren kogel is niet dezelfde kogel als die die men gebruikt bij weerwolven. De kogel die de Lupumorf tijdelijk uitschakelt, moet namelijk gevuld zijn met Kransaangif. Dit gif vindt men slechts in de bossen van Albani� en omstreken en is erg zeldzaam.

De tekst liep nog even door, maar Eva keek weer op. Deze tekst moest ze laten zien aan Tuomas, en aan Stevie als het even kon.
Ze voelde even een steek toen ze aan Stevie dacht, maar bande haar meteen weer uit haar gedachten. Dat probeerde ze toch. Ze tastte in de zak van haar gewaad naar een leeg stuk perkament om de gegevens over te schrijven � een handige kopieerspreuk kende ze niet.
Ze haalde een vel perkament uit en herkende het handschrift meteen. Het waren de vertalingen van Dante.

Pluvius � klein
Dolor � pijn
Odium � haat
Animus/anima � ziel
Periculum � gevaar
Immineo � dreigen
Saxum, petra � steen
Veritas � waarheid
Amor � liefde
Victoria � overwinning
Fortitudo � moed
Calamitas � verlies
Mors � dood

Eva hapte naar adem. Deze woorden kwamen letterlijk voor in de tekst! Eva herinnerde zich weer hoe ze aanvankelijk op die woorden gekomen was� dit was geen toeval meer. Het lot wilde duidelijk iets van haar, maar wat?
Ze stond recht en sprintte de bibliotheek uit met het boek onder haar arm, de moeite niet meer nemend om de tekst over te schrijven. Ze negeerde de protesten van madame Romella. Hijgend kwam ze bij de leerlingenkamer van Zwadderich, waar ze Tuomas in een hoekje zag.
�Tuomas!� Ze rende naar hem toe en vertelde hem alles.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 24
Stevie � Stevie had zat met perkament en veer in de bibliotheek. Ze moest een opstel schrijven voor Transfiguratie en dat was niet haalbaar zonder extra lectuur.
Ze keek op toen ze de deur van de bib hoorde; het werkstuk was saai en ze werd snel afgeleid. Ze wist niet wat ze moest doen toen ze zag dat het Eva was. Langs de ene kant wilde ze haar compleet negeren omdat ze haar zo gekwetst had, maar langs de andere kant miste ze haar zo erg dat ze niets liever wilde dan in haar armen te springen. Ze aarzelde even en besloot dat ze Eva�s aanwezigheid compleet zou negeren. Ze keek uit haar ooghoeken en zag dat Eva naar haar toe kwam. Ze beeldde het zich vast in; er zat vast iemand in haar buurt die Eva goed kende. Stevie draaide zich om om te kijken, maar zag enkel Lily, die ook bezig was met Transfiguratie. Ze kon zich moeilijk voorstellen dat Eva naar de bibliotheek kwam voor haar, aangezien ze elkaar nog nooit gesproken hadden.
Eva stopte aan haar tafeltje en zag er nogal schuchter uit. Het verbaasde Stevie enigszins omdat ze haar kende als iemand met enorm veel zelfvertrouwen.
�Hallo,� hakkelde Eva. Ze zag eruit alsof ze zo snel mogelijk weg wilde gaan, alsof ze zich te erg schaamde om het lang in Stevies aanwezigheid uit te houden.
�Goeiemiddag,� zei Stevie koel. Ze hoorde hoe stijf ze klonk en moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. Ze keek recht in Eva�s ogen en voelde zich heel even schuldig toen ze het verdriet in haar ogen zag. Ze leek het te willen verbergen, maar dat lukte niet zo goed.
�Ik moet je iets vertellen, Stevie. Het gaat over Tuomas.�
Stevie gaf het acteren meteen op en keek Eva nieuwsgierig aan. Zou ze ontdekt hebben wat er gebeurd was? Alsof Eva haar gedachten kon lezen, nam ze een stoel en ging ze zitten. Ze fluisterde om geen argwaan te wekken bij madam Romella.
Eva sloot haar verhaal af en keek Stevie vragend aan. Die kon echter maar aan ��n iets denken:
�We moeten Desiderius opzoeken. Dit weekend is het eerste uitstapje naar Zweinsveld.�
Eva leek even te twijfelen en vroeg toen: �We?�
Stevie keek Eva aan en wilde zeggen hoe vanzelfsprekend ze dat vond, maar ze hield net op tijd haar mond. Ze mocht Eva geen hoop geven, ze moest niet denken dat ze kon lopen kussen met Sirius en dat zij haar dat dan zomaar zou vergeven.
�Ja, ik geloof dat we dit maar samen moeten doen,� zei ze afgemeten. Het sprankeltje hoop dat even in Eva�s ogen geflakkerd had, was meteen weer verdwenen.
Stevie kon niet ontkennen dat het iets met haar deed, maar ze negeerde het schuldgevoel dat heel even opgekomen was. Ze boog zich weer over haar perkament en lette verder niet op Eva, hoe moeilijk ze dat ook vond.
Eva leek te begrijpen dat er verder niets meer te zeggen viel en liep weg. Van zodra ze de hoek om was, liet Stevie haar hoofd op de tafel rusten. Ze kon zich niet meer concentreren.
Haar lichaam schokte toen de tranen over haar wangen stroomden. Ze deed haar best om het gesnik te smoren. Niet veel later pakte ze haar tas in en verliet ze de bibliotheek. Ze ging naar de leerlingenkamer van Griffoendor, waar Claire haar enthousiast begroette en haar bestookte met plannen voor Zweinsveld.
�Ik weet niet zeker of ik wel kan, Claire,� zei Stevie aarzelend, haar afspraak met Eva in het achterhoofd houdend.
�Hoezo, je kan niet?�
�Het is� Eva.�
�Eva? Ik dacht dat jullie ruzie hadden?� Claire klonk een tikkeltje ge�rriteerd.
�Ja. We moeten iets doen, samen.�
�Krijg ik ook nog te horen wat?�
�Nee, voorlopig niet, nee.�
Claire zuchtte overdreven luid en Stevie voegde er snel aan toe: �Maar na Zweinsveld vertel ik je alles.�
Claire mompelde nog iets wat Stevie niet kon verstaan, maar het antwoord leek haar vriendin voorlopig tevreden te stellen, want daarna zei ze niks meer.

Eva � Eva sloeg haar groen � zilveren sjaal nog een laatste keer om haar hals. Ze trok haar handschoenen aan en draaide zich om naar Ibe.
�Ik ga vast.�
Ibe, die pas de dag daarvoor gehoord had dat ze niet samen naar Zweinsveld zouden gaan en daar niet zo blij mee was geweest, knikte kort. Eva wist dat Ibe niet lang kwaad zou blijven, maar toch voelde ze zich een beetje schuldig.
Ze snelde de kerkers uit, de trap op naar de hal. Daar stonden nog maar een paar leerlingen. Ze liet haar ogen er vlug over gaan en zag dat Stevie er niet bij was. Dat had ze ook niet verwacht, Stevie was iemand die eerder vijf minuten te laat kwam dan vijf minuten te vroeg.
Ze leunde tegen de muur van de Grote Zaal, die dicht was. Langzaamaan stroomde de hal vol met enthousiaste leerlingen die het uitstapje helemaal zagen zitten. De zenuwen gierden door Eva�s lijf en daar waren twee oorzaken voor. Ze was nerveus omdat ze eindelijk te weten zou komen waar Desiderius dat pistool vandaan had en hoe hij had geweten dat hij het moest meenemen, maar wat haar vooral deed zweten was het feit dat ze met Stevie zou optrekken.
Het was een vreemd idee dat ze weer zo dicht bij haar zou zijn, maar dat ze toch zo afstandelijk zouden doen tegen elkaar. Eva wist dat Stevie het niet zou appreci�ren als zij deed alsof er niets aan de hand was.
Het duurde een tijdje voor ze de bos rode krullen tussen de anderen zag. Ze moest zich inhouden om niet uitbundig te beginnen zwaaien.
Stevie keek door de menigte, duidelijk op zoek naar iemand. Eva stak heel even haar hand op om Stevies aandacht te trekken en haalde die weer naar beneden.
�Zullen we maar gaan?� vroeg Stevie met licht trillende stem. De zenuwen speelden haar duidelijk ook parten. Aan de deuren deed Vilder even lastig, maar zijn aandacht werd al snel afgeleid door een leerling met een rond brilletje en warrig haar: James Potter. Hij had blijkbaar iets bij zich wat Vilder niet zinde en ze liepen snel naar buiten.
De hemel braakte dikke, witte sneeuwvlokken uit. Stevie trok de kap van haar jas over haar hoofd. Uit haar ooghoeken keek Eva haar aan. Ze wilde haar hand pakken en haar toefluisteren hoe geweldig ze eruit zag, maar het had geen zin. Ze wist dat Stevie niet zou reageren.
Ze had enorm veel spijt van die kus met Sirius, maar er was geen manier om die ongedaan te maken. Ze wist wel dat ze Stevies gedrag verdiende, maar dat maakte het niet minder pijnlijk.
Ze ploegden door de sneeuw naar het dorpje. Aan de meeste deuren lagen grijnzende pompoenen en hier en daar hingen lampionnetjes, oranje en zwart geschilderd.
Eva en Stevie liepen meteen naar de Zwijnskop zonder het aan de ander te vragen. Het stak Eva even toen ze bedacht dat ze daar vroeger om gelachen zouden hebben, dat Stevie dat weer eens een bewijs zou vinden dat ze bij elkaar hoorden, dat ze voor elkaar gemaakt waren.
Het was Stevie die de deur openduwde. Achter de bar stond Desiderius Perkamentus glazen te poleren. Je zag aan zijn bewegingen dat hij die handeling al jaren uitvoerde.
Stevie en Eva gingen aan een tafeltje in de hoek zitten. Eva keek naar boven en zag spinnewebben in de hoeken. Op het tafeltje lag aangekoekt vuil en de poten van haar stoelen kraakten af en toe. Het was erg donker in de kroeg. Zelfs de meubelen leken uit te stralen dat hier louche zaakjes gedaan werden. Het duurde even voor de barman bij hen kwam.
�Wat moet je?� gromde hij. Hij wilde hen waarschijnlijk afschrikken, maar dat lukte niet.
Eva antwoordde voordat Stevie nog maar de kans kreeg om haar mond open te doen.
�Weten hoe je aan dat pistool komt waar je Tuomas vorig schooljaar mee Verlamde en hoe je wist dat je het moest meenemen.�
�Doet dat er toe? Ik heb jullie verdomme gered, vraag toch geen uitleg.�
�Ja, dat doet er toe,� antwoordden Eva en Stevie tegelijkertijd. Eva keek naar Stevie en beet op haar lip. Ze sloeg haar ogen neer, raapte zichzelf samen en keek weer naar Desiderius. Die leek na te denken over wat hij nu moest doen. Ze hoorde Stevie praten, maar kon de woorden niet verstaan. Ze had het te lastig met deze situatie. Eva merkte pas dat Stevie hem overgehaald had toen de man een stoel nam en ging zitten.
�Goed dan, maar hou je mond tegen anderen, begrepen? Ik krijg veel bezoek hier. Ik ken m�n gasten niet en ik wil ze niet persoonlijk kennen ook. Het is jaren geleden. Op een avond kwam hier een man binnen met een zwarte mantel en een kap. Ik kon z�n hoofd niet zien. Hij had onderdak nodig en kon niet betalen. Voor mij betekende dat dat ik hem er meteen uit moest gooien en dat vertelde ik hem ook. Maar hij zei dat hij wel met iets anders kon betalen; met een speciaal pistool.�
�Hoe wist u dat dat pistool zo waardevol was?� onderbrak Stevie hem.
�Ik heb hier en daar een mannetje die wel het ��n en ander van bepaalde zaken afweet. Ik heb wat navraag gedaan en telkens werd ik ervan verzekerd dat het een heel waardevol wapen was.�
�Maar waarom wilde die man dat dan niet houden?�
�Weet ik veel. Wanhopig, denk ik. In ieder geval, ik werd aangeraden de nodige kogels te kopen. Daar raakten mijn mannetjes wel aan.�
�Het ging dus makkelijk?� vroeg Stevie. Ze klonk nogal verbaasd. Desiderius haalde zijn schouders op.
�Nogal. Je moet de juiste mensen kennen, meid.�
�Maar hoe wist je vorig schooljaar dat je dat geweer moest meenemen?� Het was de eerste keer dat Eva iets zei en Desiderius keek haar aan alsof hij haar nog niet eerder opgemerkt had.
�Ik neem het altijd mee. Overal, van het moment dat ik de kroeg verlaat. Ik wil niet dat het gestolen wordt, zie je.�
�En toen je eenmaal daar was, hoe wist je dan dat je dat pistool nodig had?�
�Jullie zijn me veel te nieuwsgierig! Maar goed, we zijn nu toch op dreef� ik heb ogen in m�n kop. Ik zag dat het niet normaal was wat er met die jongen gebeurde en ik gebruikte het op goed geluk.�
�Het kon wel dodelijk zijn!� riep Eva uit. �Het kon een moordwapen geweest zijn!�
�Wat als ik hem had vermoord? Het was of hem beschieten, of hem de kans geven jou aan stukken te scheuren. Ik zag dat beest en ik merkte het gauw genoeg.�
Desiderius stond gedecideerd recht. �En nu oprotten. Ga maar wat in het dorp rondhangen, maar ik wil jullie hier nooit meer zien. Heb je dat goed begrepen?�
Stevie en Eva lieten de kroeg achter zich. Ze gingen naar Zacharinus� Zoetwarenhuis, waar Stevie Claire zag. Ze liep zonder nog een woord te zeggen naar haar vriendin. Eva wurmde zich door de vele mensen in de winkel om te zien of Ibe hier was. Ze had meer dan ooit behoefte aan haar gezelschap.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 25
Stevie � Het was donker in de leerlingenkamer van Griffoendor. Stevie zat met haar benen opgetrokken op een sofa, haar armen erom heen geslagen. Er was een vraag die nog steeds niet opgelost was en die haar erg bezighield: Wie had Perkamentus het vorige schooljaar aangevallen en waarom? Ze was vastbesloten erachter te komen, maar ze had geen idee hoe ze het moest aanpakken. Als Eva nu maar� Ze dwong zichzelf Eva meteen uit haar gedachten te bannen.
�Je mist haar, he?� vroeg een stem in het donker. Stevie schrok zich rot. Er klonken nu voetstappen en zo te horen kwamen ze haar richting uit.
�Lumos,� zei Stevie en het puntje van haar toverstok lichtte op. Ze zag het gezicht van Lily, die tegenover haar ging zitten.
�Ik weet niet over wie je het hebt,� antwoordde ze dan op Lily�s vraag. Die glimlachte enkel en zei toen: �Eva Green, Zwadderich. Kijk, ik weet niets van wat er is gebeurd, maar het wordt tijd dat jullie het goedmaken. Je gaat eraan kapot.�
Het was echt eng hoeveel mensenkennis Lily had. Stevie gaf het niet graag toe, maar ze had gelijk. Het gezicht van Eva stond op haar netvlies gebrand. Ze miste haar erg en kon het niet verdragen haar te zien met Sirius als ze hand in hand liepen. De laatste tijd gebeurde dat minder, maar Stevie deed dan ook haar best om haar te ontwijken. Ze kon het niet tegenhouden en ze schaamde zich, maar ze kon er niks aan doen. De tranen stroomden over haar wangen. Ze voelde hoe Lily zich naast haar wurmde en haar een knuffel gaf. Lily probeerde haar te troosten, maar Stevie hoorde de woorden niet. Het enige wat ze wist, was dat ze Eva terug wilde.

Stevie stond te wachten aan de kassen. Ze wist dat Eva Kruidenkunde had en zij had een vrij uur. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk kon ze de glanzende, zwarte krullen in de verte onderscheiden. Ibe hield Eva gezelschap en Stevie voelde een steek van jaloezie.
Toen de twee Zwadderaars bij de kassen kwamen, werd Stevie even bang dat ze haar compleet zou negeren. Dat was ook het geval en als Stevie niet in de deuropening was gaan staan, was Eva gewoon doorgelopen zonder haar een blik waardig te gunnen.
�Eva, wacht!� Eva hield halt en ze leek op slag heel wat minder zelfzeker. Ibe keek veelbetekenend naar Eva, maar die leek te twijfelen.
�We moeten elkaar spreken. We kunnen zo toch niet blijven doorgaan?� vroeg Stevie haast smekend. Eva beet even op haar lip, keek naar Ibe, toen naar Stevie, en maakte een beslissing.
�Eventjes dan.�
Ibe zuchtte luid en keek Stevie met een vuile blik aan, schudde haar hoofd en ging naar binnen in de kassen.
�Zullen we daar even gaan zitten?� Stevie wees op een laag muurtje iets verderop.
�Mij goed,� antwoordde Eva. Stevie schrok ervan hoe vreemd het voelde om Eva�s stem te horen. Alsof ze hem vergeten was.
�Eva, ik wil zeggen dat het me spijt.�
�Wat spijt je?� Eva klonk koud en afstandelijk en een vlammende pijn schoot door haar heen.
Stevie wist daar niks op te antwoorden, in feite was het we degelijk Eva die iets misdaan had. Het leek Stevie alleen niet zo slim om het gesprek zo te beginnen. Heel impulsief, zonder er eigenlijk echt bij na te denken, boog ze naar Eva over en kuste haar op haar mond.
Een schok ging door haar heen, het voelde heerlijk vertrouwd. Ze besefte nauwelijks hoe erg ze het gemist had. Ze kon wel juichen van blijdschap toen Eva zich niet wegtrok, maar haar even hevig terugkuste. Stevie sloeg haar armen om Eva heen en stond recht zonder haar los te laten. Eva werd meegetrokken en Stevie hief haar de lucht in. Eva klemde haar benen om Stevies middel zodat ze op haar armen zat. Stevie ging weer zitten zodat Eva op haar schoot terecht kwam.
�Ik heb je gemist,� fluisterde ze in haar oor. Ze zag hoe een traan over Eva wang rolde en kuste die vol overgave weg.
�Ik jou ook,� antwoordde Eva. �Het spijt me, het spijt me zo.�
Stevie liet haar hoofd rusten op Eva�s schouder. Ze had nooit kunnen vermoeden dat ze zich weer zo gelukkig zou voelen. Haar arm was om Eva�s rug geslagen, om haar te ondersteunen. Haar vrije hand liet ze langs Eva�s zij strijken die niet omvat was door haar arm. Zonder dat ze het echt besefte, gleed haar hand onder Eva�s trui en T-shirt. Ze wreef over Eva�s blote onderrug en voelde de rillingen die dat veroorzaakte. Ze kuste Eva in haar nek en ging verder naar boven.
�Niet nu,� fluisterde Eva zacht. �Het is koud, we zijn buiten, iedereen kan ons zien.�
Met spijt in haar hart moest Stevie toegeven dat ze gelijk had.
�Ga je in de kerstvakantie naar huis?� Eva�s ogen blonken ontdeugend.
�Ik weet het nog niet��
�Zullen we samen logeren in de Lekke Ketel?�
�Ik denk niet dat ik me dat kan permitteren, en mijn ouders��
�Mijn vader is net gestorven.� Een verdrietige uitdrukking streek over haar gezicht. Stevie keek haar geschokt aan.
�Wat? Hoezo? Waarom heb je dat niet verteld?�
�De omstandigheden��
�Laten we het er niet meer over hebben. Tenzij je erover wilt praten, over je vader dan.�
�Een andere keer, ik moet nu echt weg. Ik ben al eeuwen te laat.�
�Waarom vertrek je nog? Het heeft geen zin.�
�Nee, je hebt gelijk. Professor Groenveld zal me wel niet vermoorden omdat ik ��n les gemaakt heb.�
Hand in hand liepen ze terug naar het kasteel.

Eva � Een week later lagen Eva en Ibe in op Ibes bed in de meisjesslaapzaal van de zesdejaars Zwadderich. Eva voelde zich dolgelukkig en dat merkte Ibe. Die keek haar jaloers aan. Ze keek al een week lang zo zuur.
�Je hoeft niet jaloers te zijn, schat,� zei Eva vrolijk. �Je verliest me echt niet.�
�Zeker? Vorige keer��
�Was anders,� maakte Eva haar zin af. �Besef je dat we dit gesprek al duizend keer gehad hebben de afgelopen week? Maar je raadt nooit wat ik van Stevie gehoord heb!�
�Nee, ik raad het nooit,� zei Ibe zacht. Eva kreeg even de indruk dat het haar ook niet interesseerde, maar toch ging ze verder.
�Ze wist me te vertellen wie professor Perkamentus vorig schooljaar heeft aangevallen, en ook waarom!�
�Oh?� Ibe klonk oprecht nieuwsgierig, hoewel ze dat probeerde te verbergen.
�Het was een Zwadderaar die toen in het zevende jaar zit. We kenden hem. Hij heeft ons nog geholpen.�
Eva wachtte even om de spanning op te bouwen. Ze kon het zelf nauwelijks geloven.
�Het was Dante.�
�Dante? Waarom?�
�Met een spreuk die Severus uitgevonden heeft.�
�Ik wist niet dat die twee het zo goed met elkaar konden vinden. Ik had eerder de indruk dat Dante altijd uit de hoogte deed tegen Severus en dat die altijd kroop voor hem.�
�Ja, Dante heeft Severus gedwongen hem een spreuk te geven. Hij wist dat Severus zich daar graag mee bezig hield, met spreuken uitvinden.�
�Maar waarom wilde Dante Perkamentus in hemelsnaam verwonden?�
�Zijn ouders. Ze zijn puurbloed tovenaars en vinden professor Perkamentus een blaam op het blazoen van Zweinstein. Ze zijn er fel tegen dat Modderbloedjes,� dat laatste woord spuugde ze zowat uit, �en onzuiveren van bloed ook onderwijs krijgen.�
�Lekker conservatief.�
�Wat je zegt. Maar zo zijn er wel meer. Alleen houden Dantes ouders wel van wat actie. Ze zijn meer voor daden dan voor beloftevolle woorden. Ze wilden professor Perkamentus uit de weg ruimen en iemand anders schoolhoofd maken.�
�Ze wilden hem verm��rden? Zijn ze helemaal gek geworden?�
�Blijkbaar. Maar professor Perkamentus wist van hun idee�n en vermeed hen. Hij leek te beseffen dat het hen menens was. Maar hun zoon kon hij moeilijk weigeren op zijn school, dat gaat tegen al zijn principes in. Hij vertrouwde Dante ook, hij geloofde dat die anders was dan zijn ouders.�
�Dat dacht ik dus ook. Hij leek toch wel ok�?�
�Ja, dat dacht ik ook. Zijn ouders hebben Dante dus gedwongen een moordaanslag te plegen. Anders zouden ze hem buitengooien en de rest van zijn leven zo zuur maken dat hij liever zelfmoord zou plegen.�
�Hoe kun je dat nu zeggen tegen je eigen zoon? Je zou haast medelijden krijgen met Dante.�
�Ja, ik denk dat hij vooral handelde uit angst.�
�Hoe weet Stevie dat allemaal?�
�Haar moeder heeft een hoge functie op het Ministerie, ze weet het fijne van elk zaakje dat maar een beetje stinkt. Ze heeft het aan Stevie vertelt omdat die tenslotte professor Perkamentus aangevallen heeft. Anders vertelt ze haar nooit iets, het is vertrouwelijk. Ze mocht het enkel aan mij en eventueel aan Claire vertellen. Ik vertrouw erop dat jij ook je mond houdt, Ibe.�
�Natuurlijk!�
�Fijn,� glimlachte Eva. �Hebben we eigenlijk veel huiswerk?�
�Een opstel voor Transfiguratie.�
�Waarover?�
�We moeten een gedaanteverwisseling van mens naar dier kiezen en die uitgebreid bespreken.�
�Een Faunaat?� opperde Eva.
�Dat doet iedereen,� zei Ibe. �Maar ja, wat moeten we anders?�
�Ik heb zo�n idee,� zei Eva mysterieus. Ze wist onderhand wel wat van de Lupumorf en wat nader onderzoek kon geen kwaad.
�Wat dan?�
�Wel� euhm� dat krijg je nog wel te horen.�
�Eva��
�Ik beloof het. Stil nu maar,� zei Eva met een stem alsof ze tegen een kleuter bezig was. Ze legde een vinger op Ibes lippen, alsof ze diens mond wilde verzegelen. Ze schrok toen Ibe er een kus op drukte en haalde haar vinger meteen weg.
�Wat doe je nu?�
Ibe werd vuurrood en begon zenuwachtig te giechelen. �Het spijt me, ik wilde niet��
�Vast.� Het verwarde Eva, ze had eigenlijk nooit nagedacht over de bekentenis die Ibe haar gedaan had. Het voelde erg vreemd aan. Ze wilde alleen Ibe niet kwijt.
�Luister, Ibe, je bent speciaal voor mij. Je bent mijn allerbeste vriendin, maar meer kan ik je niet geven. Het spijt me echt, maar ik hou van Stevie. Ik zal nooit meer voor je voelen, maar ik wil je echt niet kwijt als vriendin.�
Om dat te benadrukken gaf ze Ibe een knuffel.
�Onthoud dat goed, ok�? Ik hou van je, maar niet op die manier.�
Ibe glimlachte zwakjes. �Ja, ik heb het begrepen. Ik hou van je, als vriendin,� voegde ze er haastig aan toe. �Welja, eigenlijk�� hakkelde ze.
�Ja, ik snap het. Maar we blijven vrienden.�
�Voor altijd,� vulde Ibe aan. �Maar ik ben moe,� geeuwde ze. De anderen waren nog in de leerlingenkamer, dus zo laat kon het niet zijn, maar zij was ook bekaf. Ze kroop in haar eigen bed.
�Slaapwel,� zei ze nog tegen Ibe.
�Slaapwel,� antwoordde die.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 26
Stevie � �Nog even en ik bevries,� huiverde Stevie.
Zij en Eva liepen hand in hand. Ze maakten een wandeling over het schoolterrein hoewel het ijskoud was.
�Dan zal ik je wel verwarmen.� Eva keek haar met sprankelende ogen aan. Stevie glimlachte en ging wat dichter bij haar vriendin lopen.
�Weet je nog, in het Krijsende Krot?� vroeg ze.
�Krijsende Krot? Zijn we daar ooit geweest dan?� vroeg Eva ironisch. �Dat kan ik me toch niet herinneren.�
�Nee, serieus. Weet je nog, die geest die heel even verscheen en ons naar boven leidde?�
�Ja. Wat is ermee?�
�Ik wil weten wie dat was. Ik wil weten waarom ze ons naar boven leidde.�
�Dat laatste lijkt me nogal duidelijk.�
�Hoezo?�
�Wel, Tuomas was toch boven met Severus? Het leek erop dat Severus nooit meer de oude zou zijn geweest als hij geen hulp had gekregen.�
�Ja, maar� hoe kon zij dat weten? En waarom kon het haar iets schelen?�
�Een geest met een hart.�
�Ik meen het, Eva, ik wil het weten.�
Eva zuchtte. �Ja, ik ook, maar hoe ga je dat nu in godsnaam ontdekken?�
�Door terug te gaan,� antwoordde Stevie gedecideerd. Ze had er al lang over nagedacht, iets wat ze normaal niet deed. Meestal kwam de daad het eerst bij haar, en dan pas het denken of het wel zo�n goed idee was.
�Ben je gek? Het duurt ten eerste nog eeuwen voor we nog eens naar Zweinsveld gaan. Ten tweede, hoe ga je daar raken? En ben je de straf van de vorige keer vergeten? Ik heb geen zin om nog eens zoiets te doen, hoor.�
�Niemand hoeft het te weten. Behalve Sirius dan.�
Een ge�rriteerde uitdrukking kwam op Eva�s gezicht. �Wat moet je van Sirius? Ik dacht dat we het niet meer over hem zouden hebben.�
�Niet op die manier, nee. Luister, denk je dat Sirius je terug wilt?�
�Ik weet niet, maar� waarom? Wat kan jou het schelen? En ik wil hem niet meer, want toevallig hou ik van jou.� Om die laatste woorden te benadrukken drukte ze een kus op Stevies lippen. Ze lieten zich even gaan, maar Stevie trok zich terug.
�Wat? Vind je me niet meer leuk?� vroeg Eva met een gespeeld pruilmondje.
�Maar� als Sirius je zou terug willen, dan hebben we de oplossing.�
�Welke oplossing?�
�Hoe we in Zweinsveld raken! En in het Krijsende Krot?�
�Maar ik snap nog steeds niet waarom die geest zo belangrijk voor je is, en ik snap al helemaal niet wat Sirius daarmee te maken heeft.�
�Meen je dat nu? Hij, James, Remus en die Peter lopen toch altijd op te scheppen dat ze het kasteel op hun duimpje kennen? Dan kennen ze vast ook wel geheime gangen, maar wat mij vooral interesseert is hun kennis van geheime uitgangen.�
�Wat wil je nu eigenlijk van me?�
�Verleid Sirius. Ontfutsel hem een plannetje, zorg ervoor dat we ongezien het kasteel uitkomen.�
�Hij is niet achterlijk, Stevie. Hij ziet ook wat wij hebben, hij ziet ook dat we weer samen zijn. Hoe gaat hij me geloven?�
�Use you charm, honey.�
�Ik wil hem geen verkeerde idee�n geven.�
�In hemelsnaam, je zit in Zw�dderich! Maak je afdeling trots. Het is voor een goed doel, toch?�
�Als ik het doe, doe ik het enkel en alleen voor jou.�
�Dat zei ik toch? Een goed doel.� Stevie knipperde overdreven met haar ogen en keek Eva met een zielige, smekende blik aan. �Alsjeblieft?�
Eva leek nog even te aarzelen. �En als Sirius meer van me wilt?�
�Dan wimpel je hem af. Zorg gewoon dat je zo�n plannetje in handen krijgt.�
�Dan hang je maar een verhaaltje op dat je het niet meent enzo. Wees vindingrijk.�
Eva zuchtte luid en zei dramatisch: �Omdat jij het bent, schattebout, liefje, kleine muffin van me.�
Stevie trok haar wenkbrauwen op. �Dat wil ik nooit meer horen.�
�Wat jij wilt.� Eva trok Stevie tegen zich aan en fluisterde in haar oor: �Heb je het nog steeds zo koud?� Ze kuste Stevie in haar nek.
�Misschien,� antwoordde die zacht.
�Laten we het zekere voor het onzekere nemen,� lachte Eva. Ze knuffelde Stevie bijna plat en bedelfde haar onder de kussen.

Eva � Een beetje tegen haar zin stond Eva in de hal te wachten tot Sirius naar beneden kwam. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze dit werkelijk deed. Het duurde nog even voor ze de bekende schaterlach hoorde en hem even later op de trap zag verschijnen. Haastig liep ze naar hem toe en zei: �Sirius, we moeten praten.�
Sirius keek haar een beetje gestoord aan. Ze had hem gekwetst en hij hield er niet van aan het lijntje gehouden te worden. Vragend keek hij naar James. James knikte en zei: �We zien elkaar zo wel.�
Eva was opgelucht dat ze tenminste niet met de mogelijke stoorzender James opgescheept zat.
�Kom.� Eva nam Sirius� hand vast en leidde hem de hoek om, naar een leegstaand lokaal.
�Wat ben je van plan? Ik wil lunchen.�
�Het duurt niet lang, echt.�
�Wat wil je van me?�
�Ik mis je, Sirius.� Eva deed haar best om zo overtuigend mogelijk te klinken.
�Daar lijkt het anders niet op. Als ik je zo zie met Stevie, ik zou niet denken dat je me mist.�
�Sirius� dat is niet serieus.�
�Oh nee? Waarom doe je het dan?�
�Ik heb medelijden met Stevie.�
�Zal best.�
Eva voelde dat het niet zou lukken, haalde diep adem en nam een besluit. Ze drukte Sirius neer op een stoel, ging op zijn schoot zitten en kuste hem. Ze probeerde Stevie uit haar gedachten te bannen, maar dat lukte niet. Ze deed dit tenslotte voor haar. Eva maakte zich los en vroeg lichtjes hijgend:
�Nu overtuigd?�
�Ik snap het niet meer��
�Sirius, vind je me leuk of niet?�
�Ik hou van je, Eva,� zei hij zacht. �Ik zou alles voor je doen.�
Eva schrok best wel van die bekentenis. Ze had het niet echt verwacht.
�Alles?�
�Natuurlijk.�
�We kunnen elkaar niet ontmoeten in het kasteel, Sirius. Dan zou Stevie het weten. We zouden ergens buiten het terrein moeten afspreken, maar waar? Ik bedoel, we kunnen moeilijk ongezien in Zweinsveld raken.�
�Wie zegt dat? Het is echt makkelijk, ik ken genoeg geheime gangen.�
�Echt? Kan je me zo�n gangen tonen? Of beter nog, een plannetje maken? Dan vind ik het direct, als we afspreken.�
�Natuurlijk. Heb jij perkament bij je?�
�Wacht even.� Eva rommelde in haar zakken. Ze had niet verwacht dat Sirius zo goedgelovig zou zijn� nog maar eens een bewijs dat liefde echt blind maakt. Ze vloekte toen ze geen perkament vond.
�gedoe, ik heb niks bij.�
Sirius liep naar voren, naar de tafel waar de docent zat. Hij schoof een paar lades aan het bureau open en viste er een vel perkament uit. Hij tastte in zijn zakken en haalde een verfromfraaide veer boven die geen lang leven meer beschoren was.
Hij kraste een paar lijnen op het perkament en overhandigde het haar.
�Dit is de beste manier om in Zweinsveld te raken.�
�Bedankt! Maar nu heb ik honger.� Ze aarzelde even, gaf Sirius toen een kus op zijn wang en liet de jongen stomverbaasd achter.

�Ik wist wel dat je het kon,� grijnsde Stevie. Ze slopen door de gangen van het kasteel. Buiten was het donker en Eva hield de verlichte punt van haar toverstok bij het perkament.
�Hier is het,� fluisterde ze. Met een zwiep van haar toverstok verplaatste Eva een harnas en ze zagen een holle gang. Het tochtte erg en ze huiverden van de kou. Ze liepen naar binnen en Eva bracht het harnas terug op z�n plaats.

De wind gierde en blaasde hun haar in hun gezichten.
�Snel, naar binnen. Niemand mag ons zien,� zei Eva. Ze rukte de deur open en trok Stevie met zich mee. De deur viel met een oorverdovende klap achter hen dicht.
�Waar waren we de vorige keer toen we haar zagen?�
�Bij dat schilderij van Amelia Griffoendor,� antwoordde Stevie. Ze liepen er samen heen en Stevie keek aandachtig naar het schilderij. Eva probeerde het op een andere manier.
�Hallo? Is hier iemand?�
Er klonk gekraak van hout en hier en daar een muis, maar verder was er niets.
�Amelia Griffoendor,� mijmerde Stevie. Een seconde later verstijfde ze helemaal. Haar ogen werden groot en het leek alsof ze niet meer ademde.
�Stevie!� Eva schudde Stevie door elkaar, maar dat hielp niets. �Stevie! Wat is er aan de hand?!�
�Ellen,� hijgde ze. �Ellen Prins.� Tranen stroomden over haar wangen.
�Waar heb je het over?� Eva trok Stevie dicht tegen zich aan en wreef zachtjes over haar rug.
�Stil maar, er is niks aan de hand.�
Stevie snikte. �Amelia� ze� ze was er en� heb je haar niet gezien?�
�We zijn hier alleen, lieverd.�
�Ze zei� ze zei dat ze Ellen Prins zou laten komen als we haar roepen.�
�Wie is Ellen Prins, en waarom zouden we willen dat ze komt?�
�Weet ik niet. Ellen!� riep ze luid.
�Shht! Straks horen ze ons tot in het dorp.� Eva wist wel dat haar angst ongegrond was, maar ze had toch liever niet dat Stevie zo luid schreeuwde. Haar vriendin leek haar echter niet te horen.
�Ellen Prins!�
Het duurde niet lang voor de geest van de vrouw die ze de vorige keer gezien hadden verscheen. Ze glimlachte sereen, maar zag er toch treurig, ongelukkig uit.
�U hebt geroepen?�
�Wij willen weten wie u bent, mevrouw,� zei Stevie met trillende stem. Eva kon horen hoe zenuwachtig ze was.
�Ellen Prins, zoals u me geroepen hebt.�
�Maar� hoe komt u hier? Hebt u hier gewoond? En waarom leidde u ons naar boven, de vorige keer?�
�Mijn zoon, mijn zoon�� De vrouw zichtte diep. �Ik wilde mijn zoon redden.�
Stevie en Eva keken elkaar aan. De vrouw ging verder: �Ik wilde nog iets voor hem betekenen?�
�Dan bent u de moeder van��
�Severus, ja.�
Eva was verbaasd dat de vrouw zo oud was, haar eigen moeder was er pas vijftig en deze vrouw zag er minstens zeventig uit.
�Ik was ernstig ziek en ben aan mijn aandoening gestorven. Ik zie er ouder uit dan ik ben,� zei Ellen Prins, alsof ze Eva�s gedachten kon raden. Ze keek naar buiten en zei:
�Ik denk dat jullie beter gaan. Ik heb zo�n gevoel dat het niet goed afloopt als jullie langer blijven.�
De vrouw verdween en Stevie en Eva keken elkaar aan. Het was vreemd op de moeder van Severus te zien. Stevie trok Eva mee naar de hal en rukte aan de deur. Eva bleef stil.
�Ik wist helemaal niet dat zijn moeder dood was,� bracht ze uiteindelijk uit.
�Ik ook niet.� Stevie trapte keihard tegen de deur en die vloog eindelijk open. �Maar laten we dat later bespreken.�
Ze renden terug naar het kasteel en namen snel afscheid in de geheime gang.
�Ik hou van je,� zeiden ze tegelijkertijd.

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 27 - Mogelijk Expliciet
Stevie � Stevie gooide haar lege tas onder het bed. Ze had net haar kleren in de kast gelegd, zonder toverkracht natuurlijk. Eva lag al een halfuur languit op het bed, zij was veel effici�nter en niet zo chaotisch als Stevie, die alles constant verlegde.
�Ik ben blij dat je toch meegekomen bent,� zei Eva, die zich nog eens uitrekte. Stevie keek op en keek haar vriendin gespeeld jaloers aan. Ze waren net aangekomen in de Lekke Ketel, waar ze de kerstvakantie zouden doorbrengen. Ze had haar ouders wijsgemaakt dat ze de vakantie bij Claire doorbracht. Ze had goede afspraken gemaakt met haar beste vriendin. Die vond het allemaal wel grappig, maar ze had beloofd zich aan het verhaal te houden.
Stevie liet zich naast Eva zakken. Ze hadden een tweepersoonskamer gevraagd, maar het bed was nauwelijks groot genoeg. Voor het raampje dwarrelden de dikke sneeuwvlokken naar beneden.
Achterin de kamer brandde een kachel. Stevie ging op haar zij liggen en legde haar hoofd tegen Eva�s schouder. Ze sloeg haar vrije arm over Eva�s middel.
�Weet je, Eva, ik moet je iets bekennen.�
Eva lag een beetje te soezen en vroeg met zachte stem: �Wat dan?�
�Ik ben eigenlijk, heel stiekem, verliefd op jou.�
�Je meent het.� Eva begon door Stevies weerbarstige krullen te woelen. �Dat is nu een verrassing.�
Stevie zwaaide haar been over Eva heen, zodat ze nu half over haar heen hing.
�Wat ben jij van plan?� vroeg Eva gespeeld geschokt. De pretlichtjes in haar ogen bewezen dat ze zich helemaal niet geschokt voelde. Stevie grijnsde breed en kroop helemaal op Eva.
�Wil je dat echt weten?�
Stevie kuste zachtjes Eva�s hals. Ze liet haar ene hand langs Eva�s zij glijden.
�Misschien,� antwoorde Eva, een beetje grommend.
�Of wil je het voelen?�
�Klinkt beter.� Eva kon een glimlachje niet onderdrukken. Ze wreef nu over Stevies rug, wat haar rillingen bezorgde. Haar mouweloze shirt ging een beetje omhoog. Ze richtte zich op, haar handen naast Eva geplant.
�Je bent zo mooi.� Ze beet op haar lip, ze kon echt niet geloven dat ze het zo getroffen had.
�Da�s mooi,� zei Eva luchtig. �Dat moet ��n van ons twee toch zijn,� ging ze verder met een grijns. Stevie zette een pruillip op. �Vind je me niet mooi?�
�Als je zo kijkt niet, nee. Daarnet was je wel h��l verleidelijk.�
�Werkelijk?� vroeg Stevie zachtjes. �Nu ja, we kunnen altijd voor wat meer verleiding zorgen.�
Ze wilde zich weer op Eva laten zakken toen die rechtkwam.
�Wat is er?� vroeg Stevie verbouwereerd.
�Tijd voor het avondeten,� antwoordde Eva ludiek. �Ik heb reuzehonger.�
�Oh,� zei Stevie een beetje teleurgesteld. �We moeten natuurlijk wel eten.�
�Arm schaap toch.� Eva keek haar met overdreven veel medelijden aan. �Jij lust wel een ander hapje, is het niet? Zullen we ons haasten?�
�Je beseft toch dat je eigenlijk nogal vast ligt? Je kan hier niet weg als ik niet van je af kom.�
�Oh, jawel, dat kan ik wel.� Eva greep een kussen en ging in de aanval. Ze verraste Stevie zo dat die van haar afviel. Stevie pakte al gauw het andere kussen en nam haar wraak.
�Auw!� schreeuwde Eva. Geschrokken hield Stevie op, wat meteen beloond werd met een klap tegen haar zij. Eva keek haar met twinkelende ogen aan.
�Jij,� Stevie duwde Eva terug neer, �gemene,� ze sloeg haar benen stevig om Eva�s middel heen zodat die niet weg kon, �valse -� voor ze verder kon, onderbrak Eva haar.
�Ik herinner me dat jij het was die me ooit overtuigde iets te doen waar ik absoluut geen zin in had met het argument �je zit in Zw�dderich�.�
Stevie keek diep in Eva�s ogen. �Nog altijd zo�n honger?� Stevie ademde steeds zwaarder, haar stem klonk hees van verlangen.
�Waarin?� vroeg Eva. Ze probeerde onschuldig te klinken, maar Stevie kon horen hoe haar stem trilde.
Stevie dacht niet meer na en trok haar mouwloos, wit shirt over haar hoofd. Eva keek haar bewonderend aan.
�Hierin misschien?� vroeg Stevie. Ze dacht dat ze uit elkaar zou barsten van de zenuwen. Eva sloeg haar armen om Stevie heen en trok haar dichterbij. Ze kuste haar en verkende ondertussen met haar handen Stevies bovenlichaam.
�Altijd,� zei Eva schor toen ze zich eindelijk losmaakte. Stevie maakte het zich wat makkelijker en begon hijgend de knopen van Eva�s blouse te openen.

Eva �

SPOILERS!

[selecteer]
Eva keek Stevie hongerig aan. De begeerte borrelde in haar op. Kippevel rees op haar lichaam toen Stevie aan de knopen van haar blouse prutste.
�Je bent mooi,� fluisterde ze in Stevies oor. Ze liet haar een beetje los en begon aan de sluiting van haar beha te morrelen. Het duurde niet lang voor ze de beha losgemaakt had, ze had al genoeg ervaring. Ze keek haar vriendin bewonderend aan. Een rode blos bekroop Stevies wangen.
Eva legde haar handpalm tegen haar borst. Ze voelde Stevies tepel harder worden onder haar aanraking. Ondertussen was haar blouse los en ze richtte zich een beetje op, zodat Stevie die gemakkelijk over haar schouders kon laten glijden. Snel trok ze het onderlijfje dat ze droeg over haar hoofd. Ze gooide het ergens in een hoek van de kamer.
Ze trok Stevie weer wat dichterbij en kuste haar wild op haar mond. Ze richtte zich op en draaide Stevie om, zodat die op haar rug terecht kwam.
Ze drukte kleine kusjes op elk plekje van Stevies lichaam dat bloot was. Ze liet nu ook haar handen naar Stevies jeans glijden. Ze maakte de knopen en de rits open. Snel duwde Stevie Eva van zich af en Eva was stomverbaasd.
�Wat scheelt er? Ga ik te ver?�
�Nee, dat is het niet,� zei Stevie gehaasd. Ze stond op en trapte snel haar jeans uit. Ze ging terug op bed liggen en drukte zich tegen Eva aan. Ze maakte haar beha los en gooide die zomaar de kamer in. Stevies naakte lichaam tegen haar naakte lichaam bezorgde Eva een gevoel dat ze nooit eerder ervaren had. Iedere vezel van haar lichaam tintelde.
�Ik hou van je,� fluisterde ze. �Zoveel.�
�Ik ook.�
[/selecteer]

Eva ademde heftig. Ze was bekaf, net als Stevie. Toen ze naar buiten keek, merkte ze dat het al donker was. Ze had helemaal niets meer gemaakt van haar knorrende maag, die was gevuld geweest met vlinders. Ze was nog in een soort roes toen haar buik begon te zeuren. Ze voelde zich alsof ze niet lang op haar benen zou kunnen staan.
�Dat was�� zuchtte Stevie.
�Fantastisch,� vulde Eva aan. Ze keek Stevie aan en kon de liefde zowat zien in haar ogen. Ze kuste haar weer en ze moesten zich inhouden om niet weer verder te gaan.
�Als we nog iets tussen onze tanden willen vandaag, moeten we ons haasten,� zei Stevie. Eva hoorde de teleurstelling in haar stem. Zelf wilde ze hier voor altijd blijven liggen, dicht bij Stevie. Ze legde haar oor op Stevies borst en luisterde naar haar bonkende hart.
Zachtjes liet ze haar duim Stevies kaaklijn verkennen. Een traan welde op in haar ogen. Nog nooit had ze zich zo gevoeld, zo volmaakt, alsof alles perfect was. Niets kon hen uit elkaar halen, niets kon kapotmaken wat ze samen opgebouwd hadden. Ze konden de wereld aan.
Zoals ze daar tegen Stevie lag, voelde het alsof ze ��n waren. Ze wilde zich niet losmaken, maar wist dat het moest.
�Komaan, opstaan.�
�Ik wil niet,� kreunde Stevie. Eva zocht haar kleren bij elkaar en trok ze aan. Ze smeet Stevies spullen op het bed. Stevie mompelde iets en trok ook haar kleren aan. Even later gingen ze samen naar beneden, waar ze net op tijd waren om van een avondmaal te genieten.

�Het is razendsnel voorbij gegaan,� zei Eva. �Je zou toch denken dat we hier twee dagen geweest zijn in plaats van twee weken.�
Ze sloeg haar koffer toe en liet haar hoofd hangen.
�Ik heb �cht geen zin om terug te gaan naar Zweinstein,� zuchtte Stevie. Ze nam de woorden uit Eva�s mond. Ze wilde hier nog veel langer blijven, ze wilde niet terug naar het kasteel waar ze Stevie veel minder zou kunnen zien. Daar konden ze ook die sensatie niet ervaren die ze hier voor het eerst hadden meegemaakt. Ze voelde zich een ander mens en wist niet of ze de banaliteit van het schoolleven wel zag zitten. Ze wist ook niet of ze aan Ibe moest vertellen wat er gebeurd was. Als vriendin zou ze het haar vertellen, zonder in details te treden, maar ze moest rekening houden met de omstandigheden. Ze moest rekening houden met Ibes gevoelens.
Haar hoofd tolde, de gedachten raasden door haar heen. Ze wist niet goed wat ze aan moest met zichzelf, ze wist alleen dat alles klopte als een bus. Het voelde eng aan, alsof er een addertje onder het gras zat. Met ��n blik op Stevie was die laatste gedachte meteen weggevaagd. Stevie bond haar krullen samen en draaide zich om.
�Kom, dan gaan we ontbijten. Daarna kunnen we nog een uurtje rondkijken op de Wegisweg voor we naar Zweinstein vertrekken.�
�Ja, goed.�

Genner · Bohemian Writer Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Hoofdstuk 28
Stevie � Stevie kreeg hoofdpijn van de luidruchtige bende eerstejaars in de leerlingenkamer. Eentje zat er op te scheppen met zijn veel oudere broer die hij blijkbaar erg stoer vond.
�Francis heeft me gewaarschuwd voor de Zwadderaars,� zei het kleine, zwartharige jongetje. �Hij zegt dat ze voor geen haar te vertrouwen zijn.�
Stevie trok zich al lang niets meer aan van dergelijke uitspraken, zeker niet als ze van een eerstejaars kwamen. Toen ging er een belletje bij haar rinkelen. Ze wendde zich naar de jongen en vroeg:
�Francis Draney? Die vorig jaar is afgestudeerd?�
De eerstejaars keek haar vreemd aan. �Ja, dat is m�n broer. Waarom?�
�Oh, zomaar.�
De jongen haalde zijn schouders op en keerde zich terug naar zijn vrienden. Stevie hield haar oren open, ze wilde wel eens weten wat die jongen te vertellen had.
�Vorig jaar heeft hij gewed met zijn vriend, Gregory, om een Zwadderaar van de trap te duwen! En Gregory dacht vast dat Francis niet zou durven, maar Francis heeft lef en moed en natuurlijk heeft hij zo�n smerig meisje uit Zwaddericht van de trap geduwd! Het schijnt dat ze best lang op de ziekenzaal lag.�
Stevie luisterde niet verder. Ze stond op en ging naar de slaapzaal. Ze had het kunnen weten: Francis Draney en Gregory Fawcett. Ze vloekte zachtjes. Als die rotzakken nog op Zweinstein hadden gezeten, had Stevie hen zeker een pak slaag gegeven. Wie dachten ze wel dat ze waren? Zomaar Eva van de trap duwen� Ze liet zich op haar bed zakken. Binnen een half uur zou ze naar de Grote Zaal kunnen voor het avondmaal. Dan zou ze Eva eindelijk zien. Ze vond het erg jammer dat ze niet samen konden eten. Sinds ze Eva kende, was Stevie niet zo opgezet met het idee van de afdelingen.
Vroeger had ze het altijd leuk gevonden omwille van de gezonde competitie die het opleverde, maar nu zag ze er enkel nadelen in. Ze zag Eva enkel tijdens de lessen die ze gemeenschappelijk hadden, in de Grote Zaal konden ze heel even iets zeggen tegen elkaar. Tijdens de weekends konden ze al meer tijd samen doorbrengen, maar het bleef moeilijk. Als het mooi weer was, konden ze naar buiten, maar bij minder goed weer was een goede plek vinden een ander paar mouwen.
Een klaslokaal was niet bepaald een romantische plek en het was niet de bedoeling dat leerlingen in lege klaslokalen rondhingen, dus als ze betrapt werden kwam dat er ook nog eens bij.
In de bibliotheek moesten ze stil blijven, anders kregen ze madame Romella op hun nek. Ze keken dan ook erg uit naar de tripjes in Zweinsveld, omdat ze dan ongestoord konden genieten van elkaars gezelschap. Geen van beiden hield van de tearoom van madame Kruimelaars, die erg populair was bij verliefde koppeltjes. Maar die uitstapjes kwamen niet vaak voor.
Stevie sloot haar ogen. Het was een lange dag geweest, zonder ��n enkele les met Eva. Niet dat ze tijdens de les veel konden praten. Ze viel in slaap.

�Stevie, opstaan!� hoorde ze een opgewekte stem. �Als je nog wilt eten voor avond, natuurlijk.�
Ze opende haar ogen en zag een stralende Claire. Het zachte licht dat door de ramen scheen leek haar beste vriendin te omhullen als een aura. Stevie had haar niets verteld over de kerstvakantie, ze wist niet goed of ze dat wel moest doen. Ze wist niet of Claire die dingen wel wilde weten. Als het met een jongen was geweest, zou Stevie niet geaarzeld hebben, maar nu was ze niet zo zeker van haar zaak. Ze wilde Claire echt niet kwijtraken, toen het de vorige keer bijna zover was had ze zich achteraf behoorlijk misselijk gevoeld.
�Jezus, wat is er met jou aan de hand?� Claire klonk nogal verbaasd. �Alsof je net een veldslag hebt gewonnen, of verloren��
�Niets aan de hand,� glimlachte Stevie. �Integendeel, ik voel me prima. Ik voel me fantastisch.�
�Dat heb ik al gemerkt. Sinds na de kerstvakantie ben je bijna overdreven goedgezind.�
�Ja, het was een bijzondere vakantie. Een heel bijzondere vakantie.� Stevie voelde dat ze zich op gevaarlijk terrein begon te begeven.
�Hoe komt dat?� Claire klonk echt ge�nteresseerd. Stevie nam een besluit.
�Eva en ik hebben het gedaan.�
�Wat gedaan?�
�Wat denk je?�
Claire keek haar even niet � begrijpend aan, maar toen werden haar ogen groot. Tegen al Stevies verwachtingen in sloeg Claire haar armen om Stevie heen en gaf haar een knuffel.
�Proficiat!� Stevie grijnsde breed.

Eva � Eva keek reikhalzend naar de deuren van de Grote Zaal. Naast haar zat Ibe te babbelen, maar Eva hoorde er niet veel van.
�� heb ik iemand leren kennen.� Eva merkte nauwelijks dat Ibe opgehouden was met praten. Ze had Stevie net binnen zien komen, opgewekt pratend met Claire. Eva volgde haar met haar ogen tot ze plaats had genomen en haar avondmaal opschepte. Het kostte haar moeite om haar blik los te rukken, maar ze wendde zich toch tot Ibe. Die keek haar lichtjes ge�rriteerd aan.
�Wat scheelt er met jou? Je bent zo dromerig, alsof je in een andere wereld zit. Je bent al afwezig sinds na de kerstvakantie.�
�Ja, misschien.�
Ibe nam een laatste hap en legde haar bestek neer.
�Na het dessert gaan wij naar de slaapzaal. Je moet me alles vertellen over je vakantie, want die moet wel erg bijzonder zijn geweest als jij, het meest nuchtere mens dat ik ken, zo in de wolken bent.�
�Ja, goed,� glimlachte Eva. Ze lette niet op de snerende opmerkingen die Bellatrix maakte over haar weinige eetlust. Ze kon het meisje steeds minder verdragen.

�Stevie en ik hebben met elkaar geslapen.�
Ibes mond viel bijna letterlijk van verbazing.
�Wow, dat is wel heftig, zeg!�
�Nu ja, het zat eraan te komen, niet? Ik bedoel, we gaan nu al zo lang met elkaar.�
Eva meende even een trieste blik in Ibes ogen te zien, maar die was al snel weer verdwenen.
�Ja, sinds vorig jaar. Hoe lang eigenlijk precies?�
�Een jaar en een paar maanden. Met onderbreking, natuurlijk.� Nu was het Eva die even bitter klonk. Ze dacht nog steeds niet graag aan die periode, hoewel ze heel goed wist dat ze zelf een groot deel van de schuld droeg.
�Maar hoe was jouw vakantie?� vroeg ze nu aan Ibe. Ze ging op haar bed liggen en maakte het zich makkelijk. Ibe begon te blozen.
�Zoals ik dus al zei, ik heb iemand leren kennen. Iemand die bijzonder is.�
�Oh ja? Hoe heet ze dan?�
�Yana�ka. Ik heb haar leren kennen in het hotel waar we de vakantie doorbrachten.�
�Wat leuk voor je!� Eva meende het echt. Ze vond het goed dat Ibe nu ook iemand had, dat zou het verdriet dat ze duidelijk voelde zeker verzachten.
�Ze is echt heel lief.� Ibe leek even te aarzelen, alsof ze niet goed wist of ze wel verder moest gaan.
�Barst maar los,� moedigde Eva haar aan.
�Ze lacht zo ontzettend lief! En ze is echt wel grappig, maakt altijd de goede opmerkingen op het perfecte moment. Ze heeft een accent, maar dat is gewoon sexy. En ze is een doorzetter, ze geeft niet op. En Yana�ka heeft zoveel karakter! Ze houdt zich echt aan haar beloftes, wat er ook gebeurt.�
�Je klinkt verliefd,� lachte Eva. �Je hebt geen idee hoe blij ik voor je ben. Maar waar gaat ze naar school?�
�Niet. Ze reist rond met haar ouders, die onderwijzen haar.�
�En dat mag zomaar?�
Ibe haalde haar schouders op. �Blijkbaar. Ze reizen de wereld rond, ze is echt overal geweest! Ze kan zo boeiend vertellen.�
�Maar dan zul je haar niet vaak zien?�
�Ja, dat weet ik. Maar we hebben beloofd elkaar te schrijven en we zullen elkaar zeker zien tijdens de vakanties. Ze is echt heel lief, en ik heb al gezegd dat ze lief lacht?�
�Ja hoor.�
�Ze is echt fantastisch. Ik ben dolverliefd!� Ibe lachte gelukzalig en Eva voelde een warmte in haar hart. Ze kende het gevoel maar al te goed. Haar gedachten vlogen naar Stevie. Ze kon niet wachten tot ze haar weer kon zien.