Niets is wat het lijkt..

Gwendolyn · Geplaatst: Ma Apr 07, 2008 17:58

Omg.. het is een tijd geleden dat ik gepost heb.. te lang geleden. donderdag toen had een computer het gehad en had me verlaten.. verder hadden alle andere computers die in mijn buurt waren een onwijze hekel een me en stopte er ook mee..
maar hij doet het weer, en daarbij een nieuw hoofdstuk..!
Lady Bird, thanks voor je reactie..!!

hoofdstuk 15
Sarah liep samen met Teddy terug naar de leerlingenkamer. Ze hadden niet gesproken en Sarah ontweek Teddy’s vragende blikken.
Ze hadden de meeste lessen samen gedanst en het was altijd heel erg goed gegaan. En stiekem was ze van plan om na de les aan Teddy te vragen of hij samen met haar naar het bal wilde gaan. Maar nu zal hij dat vast en zeker niet willen. Ze was compleet anders dan, dan die bitch. Een beetje haar partner voor het bal proberen in te pikken. Sarah wist het zeker. Abigail moest Teddy hebben vervloekt om hem zo ver te krijgen om haar te vragen. Dat kon gewoon niet anders, hij zou nooit vallen voor zo’n smerige Zwad. Dat kon niet.
‘Hoe durfde hij Abigail te vragen voor het bal?’
”Omdat zij heel knap is en jij niet. En zij is niet de toekomst van het kwaad”, fluisterde een stem.
Sarah keek geschrokken naar Teddy. Had hij dat gezegd?

“En hoe ging je dansles?”, Lynn keek Sarah lachend aan.
“Hmmpf”.
“Niet zo goed dus. Waar is de Sarah die altijd zo hyper terug komt van de danslessen?”, ze porde in Sarah’s zij.
Sarah bleef nors voor zich uit staren. Ze wilde het er niet over hebben.
“Okee, de volgende kandidaat. Teddy, hoe ging jou les?”
“Ik geef les, madampje”, zei Teddy en gaf haar een speelse tik op haar schouder.
“Ok, meneer de leraar. Hoe verliep uw les?”, ze rolde even met haar ogen.
Teddy knikte even goedkeurend, streek zijn haar glad dat meteen grijs verkleurde en zei met een bekakte stem: “Mijn les verliep voortreffend juffrouw Cheverard, dank u. Juffrouw Lubbermans is een talent onder de lessende stijldansers, wat ze natuurlijk van mij heeft geleerd. En verder verliep het einde wat stroefjes. Maar dat valt nog te regelen”.
Sarah wierp Teddy een blik die Lynn niet goed kon peilen.
‘Echt niet’, dacht Sarah. ‘Ik ga al met je naar het bal’.
Teddy keek Lynn grijnzend aan en keek toen even naar Sarah. Zijn grijns verdween als sneeuw voor de zon.
“Wat scheelt er Saar? Je kijkt zo sip”, hij sloeg een arm om haar heen, maar die haalde Sarah meteen weer van haar af.
Lynn keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Er is niets, laat me gewoon maar evenmet rust”, en Sarah liep naar een zetel in de verste hoek van de leerlingenkamer en liet zich erin zakken.
Wat haatte ze Abigail met haar slettengedrag. Eerst die McFray pipo inpalmen en daarna ervoor zorgen dat Teddy haar vraagt voor het bal. Stom kind. Maar het zal haar niet lukken, ze zal niet met Teddy gaan. En die McFray pipo had ook al gezegd dat ze met hem zou gaan. Dus het kon niet eens meer. Lekker voor haar.

Lynn en Teddy bleven verbaasd op de bank achter.
“Wat is er mis met haar?”, vroeg Teddy.
“Geen idee. Het zal wel ‘de tijd van de maand’ zijn”, zei Lynn schouderophalend.
Teddy’s gezicht vertrok even. “Welke datum is het eigenlijk vandaag?”, vroeg hij zo nonchalant mogelijk.
“3 november, kom op zeg. Dat heb je vandaag minstens 2 keer moeten opschrijven voor iets van huiswerk. Dat weet ik zeker. En waarom zie je opeens zo wit?”
“N - niets bijzonders. Een beetje hoofdpijn. Ik ga maar even liggen denk ik”, en hij liep schuifelend naar de wenteltrap voor de jongens slaapkamers.
Lynn die nu alleen op de bank zat haalde haar schouders even op en liep naar Sarah toe. Ze zou er wel achter komen wat er aan haar scheelde.

Sarah zag dat Teddy weg liep en Lynn opstond en naar haar toe kwam lopen.
“Hee Saar”, Lynn kwam in kleermaker zit voor haar stoel zitten. “Waarom ben je hier alleen gaan zitten?”
Sarah haalde even haar schouders op. Ze zou het zo wel vertellen, niet waar iedereen bij zat.
“Heb je de laatste tijd nog wat van Salvin gehoord? Ik zie hem niet meer zo vaak bij je”.
“Nee, niet meer sinds hij me ‘privé’ wilde spreken”, zei Sarah.
En daar baalde ze goed van. Ze wist nou nog steeds niet wie het horloge van Teddy had. En ze ging haast dood van verlangen om te weten wie het had, zodat ze het terug kon halen en aan Teddy kon geven. Dán zou hij wel met haar naar het bal gaan.
“Oehh, je heb me nog steeds niet verteld wat hij je toen heeft gevraagd”, Lynn haar wenkbrauwen deden weer een raar dansje.
Sarah was Lynn dankbaar dat ze niet over de dansles was begonnen. En keek haar even glimlachend aan.
“Hij vroeg me nog eens met wie ik naar het bal ging”.
“Oehh, dus hij heeft je voor het bal gevraagd? Saar dat is geweldig!! Hij is de lekkerste Ravenklauwer die er in het 6e jaar zit!!”
“Neehee! Ik ga niet met Salvin. Je weet dat ik al iemand anders op het oog heb”, haar wangen kleurde lichtjes rood.
“Teddy”, zei Lynn met een slijmerige stem.
Sarah gooide het kussen dat in de zetel lag naar Lynn toe.
“Hou je mond! Straks hoort iemand je”.
“Ik zou hem maar snel vragen als ik jou was. Straks is hij al bezet, hij is erg gewild weet je”.
Sarah wierp even een snelle blik in de richting van de slaapkamers van de jongens. Dat was waar, hij was heel erg gewild.
Ze zou het morgen vragen. Dat beloofde ze zichzelf.

’s Avonds was het heel erg roemoerig in de leerlingenkamer geweest. Iedereen zat luidkeels te bespreken wie met wie naar het bal zou gaan en de meeste meisjes hadden het over de jurken die ze zouden gaan dragen op het bal.
“Heb jij eigenlijk al een jurk voor het bal Saar?”, vroeg Roxelle, die ondersteboven op de bank hing.
“Nee nog niet”.
“Ik ook nog niet”, zei de stem van Gwyneth.
Sarah keek verbaasd op, ze had Gwyneth al een tijdje niet meer gezien.
“Hee Gwyneth, waar ben jij al die tijd geweest?”
“Ik was op bezoek bij mijn oma, ze is ziek”, zei Gwyneth op een monotone stem.
“Oh, is het ernstig?”
“Misschien”
“Gwyneth heb jij al een jurk?”, vroeg Lynn na een lange stilte waarin Gwyneth Sarah ijzig had aangestaard.
“Nee, zie je mij al in een jurk lopen dan?”
“Van de zomer nog”.
“Dat was geen jurk”.
“Wat dan wel?”, Lynn keek haar plagerig aan.
“Een uhh, een theedoekachtig iets”
Lynn kwam niet meer bij van het lachen.
“Noem je dat een ‘theedoekachtig iets? Dat is een jurk schat. Een hele mooie jurk die iets weg heeft van een theedoek”.
Gwyneth kreeg een roze blos op haar altijd zo bleke wangen.
“Ik heb gehoord dat we binnenkort naar Zweinsveld mogen!! Zullen we dan voor jurken gaan shoppen?”
“Rox een geweldig idee!! Maar van wie heb je dat gehoord dan? Er staat niets op het bord”.
“Echt wel, daar links in het hoekje”, Roxelle wees naar de linkerkant van het bord.
“Dáár in dat hoekje?! Wie kijkt er in godsnaam nou in dat hóékje?!”
voor de zoveelste keer vloog er een kussen naar Lynn’s hoofd.
“Ik, en wees er maar blij mee. Dit weekend gaan we shoppen!!”

De volgende dag viel het regen met bakken uit de lucht en de ijzige wind kwam praktisch door de stenen van het kasteel heen. Sarah bibberde toen ze door de gang liep naar haar volgende les, bezweringen. De winter was in aantocht, en hij had er geen moeite mee om dat te laten zien. Dat was duidelijk.
Toen ze allemaal het lokaal binnen kwamen waren alle stoelen en tafels aan de achterkant van het lokaal geschoven. Professor Banning, een piepkleine tovenaar, stond op een grote stapel boeken om boven zijn lessenaar uit te turen. Sarah grinnikte even, het was echt een grappig gezicht. Soms zag je net die lange neus over de lessenaar heen komen en dan moest ze echt op haar lip bijten om niet in lachen uit te barsten.
“Oké jongens en meisjes. Willen jullie even aan deze kant van het lokaal gaan staan? Nee juffrouw Draconis, aan de andere kant graag”.
Alyssa, Sarah had haar naam terloops in de gangen gehoord, ging grijnzend naast Abigail staan.
“De opdracht is dat jullie deze kussens moeten leviteren en dan moeten verplaatsen naar de dozen aan de andere kant van het lokaal”.
Professor Banning pakte zijn toverstok en schraapte even zijn keel: “Levionessa”, het bovenste kussen ging langzaam omhoog en zweefde toen met een aardige snelheid richting 1 van de kartonnen dozen aan de andere kant van het lokaal, waar hij met een zachte ‘plof’ in terecht kwam.
“De stokbeweging is het zelfde als bij Wingardium Leviosa, zwaai en tik. De moeilijkheid ligt hem in het voortbewegen van het kussen. Maar dat zullen jullie wel merken. Aan de slag!”
Sarah keek twijfelend om zich heen. Ze had met bijles net pas de spreuk Wingadrium Leviosa onder de knie, waarmee ze dingen kon laten zweven. En nu moest ze dit ook nog eens kunnen? Dat was gekkenwerk!!
Roxelle, die naar haar stond, had al een kussen gepakt en voor haar op de grond gelegd.
“Levionessa”, zei ze met een zangerige stem. Het kussen kwam langzaam omhoog en zweefde toen met een sneltrein vaart terug richting de andere leerlingen.
“Oeps. Sorry Danny”, zei ze met een gesmoorde stem.
Haar kussen was recht in het gezicht van Danny geknald.
Danny keek grijnzend naar Roxelle. “Kan je niet beter op hun mikken?”, hij wees naar de Zwadderaars die zich in de linkerhoek van het lokaal hadden verzameld.
Een valse glimlach sierde Sarah’s mond. Dat was een erg goed idee van hem.
“Levionessa”, zei ze zacht en ze wees met haar toverstok naar haar kussen en toen in de richting waar Abigail stond. Ze zou haar verdiende loon krijgen voor haar actie om Teddy van haar te stelen.
Haar kussen ging schokkerig omhoog en keerde zich toen tegen haar. Ze kreeg zo’n harde duw van haar kussen dat ze achterover op de grond viel.
De Zwadderaars kwamen niet meer bij van het lachen en zelfs Lynn kon het niet laten om even in de lach te schieten en toen Sarah overeind te helpen.
“Kan iedereen gebeuren schat. Maak je niet druk om hun”, ze maakte een achterloos gebaar richting de Zwadderaars.
Sarah keek boos naar de linkerhoek van het lokaal en zag dat Abigail met een grijns naar haar keek. Boos staarde ze terug.
Opeens was de lucht weer gevuld met een soort spanning die verder niemand kon plaatsen. Maar Sarah wist van wie het afkomstig was.
Abigail.
Sarah en Abigail bleven elkaar aanstaren, ook al vlogen die kussens rondom hun oren. De ogen van Sarah knepen zich even samen. Waar ze de moed vandaan haalde wist ze niet, maar ze zette een stap naar voren.
Opeens kwam er met een luide ‘krak’ een lange barst in de kleine spiegel die achter Abigail aan de muur hing. Toen Abigail zich om draaide om te kijken wat het geluid had veroorzaakt spatte het glas uit de houten vorm van de spiegel. Abigail sprong geschrokken naar voren en Sarah keek ook geschrokken naar de scherven die op de grond lagen.
Abigail keek met grote ogen naar Sarah, die ook verbaasd naar de spiegel keek maar toch een lichte grijns om haar mond had.

“Zag je dat?”, zei Lynn. “Ze liet zo die spiegel barsten!”
“Vast haar duisterheid – in – spé dat ze van haar ouders heeft geërfd. Ze heeft vast veel duistere krachten in zich en dat uit ze zo”.
“Ja vast wel, maar – “, Lynn keek Sarah onzeker aan. “Waarom keek ze zo strak jou kant op Saar?”
“Geen idee, dat doet ze wel vaker als er iets gebeurd”.
“Spooky”.
Roxelle en Gwyneth knikte.
“Ik vind haar echt een stom wijf. Ze denkt dat ze heel wat is, heb je haar wel eens zien lopen?” Sarah deed een loopje en liet haar kont overdreven heen en weer zwiepen.
“Toch moet je toegeven. Ze heeft wel stijl”
“Wat? Die slet?”, Sarah kon haar oren niet geloven. “Ze is vreselijk en jij vind haar stijl hebben?”
Gwyneth haalde haar schouders op.
“Ik vind haar wel wat hebben, gewoon, niet dat ze zo duister is en zo. Daar moet ik niets van weten. Maar wel dat ze gewoon stijl heeft met haar kleding”.
“Ze draagt gewoon een school uniform net als iedereen”, beet Sarah haar toe.
“En haar staat het tenminste goed”, zei Gwyneth met een boze ondertoon. “En over duister gesproken, mevrouw ik – vind – haar – en – stom – wijf’. Want volgens mij liegt zíj niet tegen haar vrienden”.
Al het kleur uit Sarah’s gezicht trok weg. Wist ze het?!
“Waar heb je het over Gwyn?”, Lynn keek haar vragend aan.
“Zij daar is een leugennaar”, Gwyneth wees naar Sarah. “Ze zegt toch dat ze op Aurora zo goed les heeft gekregen en dat ze daar de ‘beste’ uit haar jaar was? Waarom volgt ze dan bijles?”
Een zucht ontsnapte aan Sarah’s lippen. Ze wist het niet.
Even was Sarah bang geweest dat Gwyneth zou zeggen dat Aurora niet bestond, en wat ze dan zou doen. Ze zou het niet weten.
“Ik heb nooit gezegd dat ik de beste van mijn jaar was”, zei Sarah verbaasd.
“Jawel, 2 weken geleden nog”, zei Roxelle. “Maar dat maakt toch niets uit Gwyn, iedereen bluft daar wel eens over”.
“Ze volgt bijles!!”
“Nou en? Simon Kruisher uit Huffelpuf heeft ook bijles, who cares?”
“Voor alle bijna alle vakken die er zijn?”
“Dat niet nee”, Roxelle en Lynn keken Sarah vragend aan, en Gwyneth ronduit vijandig.
“Ik heb gewoon wat moeite met wat vakken. Dat kan toch?”, Sarah had het idee dat ze steeds kleiner werd.

Sarah lag die avond vroeg in bed. Het knaagde aan haar dat ze steeds weer moest liegen om haar eerste leugen vol te houden. Ze was het een beetje zat om steeds weer een nieuwe leugen te moeten verzinnen. Ze zou zichzelf helemaal vast draaien in de leugens. Ze wist niet eens meer dat ze had gezegd dat ze de beste uit haar jaar was geweest. Wat had ze dan nog meer verteld dat ze niet meer wist? Dan zouden ze er zeker snel achterkomen als ze er naar zouden vragen. Was het het wel waard om door te gaan met liegen? Gwyneth had het nooit zo op haar gehad, maar vandaag deed ze gewoon vijandig. Straks gingen Roxelle en Lynn ook zo tegen haar doen en dan zouden ze het Teddy ook vertellen. Die zou dan nooit met haar naar het bal willen.
Het bal!!
Dat was ze vergeten, ze zou vandaag Teddy vragen voor het bal.
Morgen dan maar, dan zou de Teddy écht vragen..

Sarah liep geeuwend door de gangen richting de grote zaal voor het ontbijt. Lynn, Roxelle, Gwyneth en Teddy liepen zwijgend naast haar. Sarah hoorde haar maag protesterend knorren en Roxelle giechelen.
“Je maag heeft honger”.
“Ja, en jij bent te vrolijk voor ’s ochtends vroeg”, bromde Sarah nog half slapend.
“En jij bent geen ochtendmens”, zei Gwyneth die nog steeds boos op Sarah was.
Sarah wierp een geïrriteerde blik naar Gwyneth.
“Nee en jij duidelijk wel”, zei Sarah sarcastisch.
“Kom op meiden, geen ruzie maken”, zei Teddy.
“We maken geen ruzie”, zei Sarah met een diepe zucht.
“Nee, we praten vriendelijk met elkaar op deze vroege ochtend. Hoe laat was het ook alweer?”
“Half 8 zeurpiet”, zei Lynn met een glimlach. “Vroeg genoeg om rustig te kunnen eten en dan goed gevoed naar onze geweldige lessen te gaan”.
“Ik wil niet eens met hem naar het bal!!”, schreeuwde een boze stem.
Roxelle, Gwyneth, Lynn en Sarah keken verbaasd naar de onderkant van de trap die naar de begaande grond leidde.
Abigail en Dylan McFray stonden met rode hoofden tegenover elkaar.
“Dat doet er niet toe!! Waarom vroeg hij jou? Wat heb je gedaan om het zo ver te krijgen? Ik ken die, die Lupos en hij vraagt niet zo maar iemand. Het moet wel in zijn stráátje passen”.
Het gezicht van Abigail werd nog net iets roder.
“Ik heb niets gedaan!! Ik kan er niets aan doen dat hij opeens buiten zijn straatje zoekt”.
“Je wilt gewoon met hem naar het bal, het kan niet anders. Jij vuile – “, Dylan had zijn hand opgeheven, klaar om Abigail een harde klap te verkopen.
Teddy zag dat en rende snel naar Abigail toe en trok haar naar achter. Dylan zijn hand vloog naar beneden en miste net Abigail haar gezicht.
“Wat – “, Abigail keek geschrokken naar Dylan.
Teddy ging voor Abigail staan en keek Dylan vuil aan.
“En nu oprotten”.
“Verstoppen achter een Griffoendor en jij noemt jezelf een Zwadderaar?”
“Maar dat doe ik niet“, sputterde Abigail tegen.
Dylan spuugde voor Teddy’s voeten op de grond en beende boos weg.
Abigail keek Teddy dankbaar aan.
“Dankje”, zei ze zacht.
“Geeft niets joh. Hij moet van je afblijven. Waarom hadden jullie ruzie?”
Abigail haar wangen waren nog steeds rood, maar Sarah had kunnen zweren dat ze haar wangen nog roder zag worden.
“Om een stom misverstand. Het slaat nergens op. Ik snap niet dat hij me wilde slaan”.
“Het komt goed”, Teddy trok Abigail naar zich toe en gaf haar een knuffel.
Abigail keek eerst verrast, maar gaf zich toen over en knuffelde terug.
Sarah kon het niet aanzien en beende naar de grote zaal.
Ze kon het niet laten om hard tegen Abigail op te botsen voordat ze de grote zaal binnen liep.

comment?[a]

Gwendolyn · Geplaatst: Do Apr 10, 2008 18:14

Oehhw.. wij danken LadyBird en Radijsje.. stiekem ook Vivienne en Claudia *en vast wel meer, maar die zitten niet op deze site* voor het lezen en reageren op ons verhaal..!! Very Happy

Hoofdstuk 16
Abigail keek Sarah na en keek toen weer naar Teddy “Dit klopt niet” Zei ze zacht en hij keek haar vragend aan “Wat klopt niet?” Vroeg hij.
“Dit alles” Zei Abigail die hem wegduwde “Je kent me niet eens” Haar stem werd gejaagd en ze keek hem verwilderd aan. Teddy opende zijn mond om iets te zeggen maar haar ogen spraken boekdelen en zeiden hem te zwijgen.
“Ga nou maar naar je afdelingsvriendjes, mij kan je niet vertrouwen” Zei ze met opeengeklemde kaken. Teddy deed een stap achteruit en schudde zijn hoofd en opende zijn mond weer maar Abigail draaide zich al om en rende de hal uit naar buiten.

Ze begreep er niks meer van. Ze hoorde toch bij Zwadderich… dan was ze slecht en dan zou hij haar moeten haten… en ze zou zelf ook echt slecht moeten zijn… maar was ze dan slecht? Ze wist het niet meer en wilde ook vandaag niet in het kasteel zijn. Ze rende richting het bos om daar bij de eenhoorns te zijn maar voor ze al het bos in kon lopen voelde ze iets tegen haar hoofd en een seconde later dwarrelde er een brief naar beneden voor haar voeten.
“What the” Mompelde ze en pakte de envelop op. Hij was aan haar geadreseerd al stond alleen ‘Abigail Wills’ op de envelop. Haar hart begon te kloppen omdat ze het handschrift vaag herkende. Snel trok ze de envelopp open en haalde de brief eruit.
Al bij de eerste zin sprongen er tranen in haar ogen van geluk. Eindelijk iemand die haar echt kende.

Lieve allerliefste Abby,

Ik denk dat het onzin is je te schrijven maar ik wil het zo graag. Mijn schrijven is verbeterd omdat ik nu… ja schrik niet naar school ga. Ik ben geplaatst bij een gezin en wilde eigenlijk meteen weg jou zoeken maar toen ontmoete ik Amy! Ze is hun geadopteerde dochter en ze is mooi en… nou ja ik ben verliefd!!!

Ik wil zo graag weten waar jij bent maar ze hebben dat me nooit verteld en ik mis je en onze tochten en ik wil je voorstellen aan Amy en mijn nieuwe ouders, want ze hebben mij geadopteerd! Ik heb nu ouders!
Maar zoals ik al zei ik heb geen adres van je en geen idee waar je bent… maar misschien zal deze brief je eens bereiken.

Veel liefs je mede zwerfkater Jake

Abigail bleef de brief keer op keer lezen, veel stond er niet maar eindelijk had ze contact met Jake. Ze keek naar de uil die voor haar was gaan zitten op de grond en haar rustig aankeek. Ze wilde zoveel weten en vooral hoe die uil aan de brief was gekomen. Maar als ze de brief had gehaald kon ze er ook een wegbrengen.
”Blijf hier” Zei ze tegen de uil en rende het kasteel in om haar perkament en ganzenveer te halen. 5 minuten later stond ze hijgend buiten en tot haar blijdschap stond de uil nog gewoon te wachten.
Ze ging op de grond zitten en beet op haar onderlip zich afvragend wat ze zou schrijven. Na een half uur lagen er verschillende proppen perkament om haar heen maar ze had een brief klaar.

Hey mijn Zwerfkater!

Whaaaaaaaa wat super dat ik een brief kreeg van jou!
Ik wist niet wat ik zag, had dat nooit verwacht en de brief kwam precies op het goeie moment!
Ik zit nu op een hele aparte soort va kostschool voor mensen met bepaalde gaves. Je weet dat ik soms dingen kon die onverklaarbaar waren. Nou ja hier ben ik dus terecht gekomen. Nu haat ik het vreselijk hier! Ik zit bij een groep mensen die allemaal, tja slecht zijn. Ze laten hun huiswerk maken door anderen, pesten alle kinderen van de andere groepen en ik zou daarbij moeten horen.
En dan is er ook nog een jongen die bij een andere groep hoort. En die groep is zo’n beetje het tegenovergestelde van de groep waar ik bij hoor en hij, nou ja ik weet het allemaal niet. Hij is aardig en ik heb met hem gedanst maar hij maakt me zo nerveus.
Ik wou dat jij hier was! Met jou kan ik tenminste gewoon praten.
Over een paar weken hebben we ook een bal en dan moet ik dansen met een partner en ik heb geen idee wat voor jurk ik moet dragen. Volgens mij kan ik er niet eens een kopen! Misschien moet ik dit niet allemaal tegen jou zeggen want je bent een jongen, maar ik denk dat jij de enige bent die mij echt kent!

Heel veel liefs jou Zwerfkat Abby

PS: Misschien vreemd maar deze brief is dus gebracht met een uil, je brief aan mij mag ook met deze uil mee terug.

Ze keek vertwijfeld naar de brief maar kon ook niet anders dan hem versturen. Ze vouwde het perkament op en verzegelde de brief met haar toverstok.
’Voor Jake’
Schreef ze erop en gaf de brief aan de uil “Breng hem alsjeblieft naar de jongen die de brief voor me schreef” Zei ze met een glimlach. De uil keek haar alleen maar aan en nam de brief in haar snavel en vloog weg.

Abigail wilde blijven zitten en wachtten op een brief van Jake maar toen ze er een uur zat begon het te sneeuwen. Abigail keek naar de lucht en glimlachte vaagjes toen er minuscule sneeuwvlokjes op haar gezicht vielen. “Hmm sneeuw” mompelde ze en stond op en liep het kasteel weer in. Ze wilde Dylan niet tegen komen maar ook teddy en zijn aanhang niet dus uiteindelijk besloot ze naar de verborgen kamer te gaan waar ze met dylan danste.
Er aan gekomen liep ze drie maal langs de deur denkend aan een plek waar ze zich thuis zou voelen… maar er gebeurde niks. Abigail wist ook meteen waarom. Ze was in de war en wilde eigenlijk nergens zijn. En nu had ze ook nog dansles vanavond.

De rest van de dag bracht Abigail in de bieb door. Ze maakte al haar huiswerk zelf en lette constant op of ze geen mensen tegenkwam die ze niet wilde zien. Ook elke keer weer hoopte ze dat ze een brief zou krijgen maar op een gegeven moment bedacht ze zich ook dat, dat nooit zou kunnen omdat het wel ver weg zou moeten zijn.
Rond 7 uur liep ze naar de leerlingen kamer om zich om te kleden voor de dansles. Ze trok het zwarte jurkje aan zoals meestal omdat ze niks anders had. En mocht ze nu wat anders willen. Na vanochtend zou Alyssa haar vast niks anders willen geven. Want iedereen uit Zwadderich keek haar minachtend aan.
Op blote voeten en met haar mantel omgeslagen liep ze richting het danslokaal. Ze liep nog steeds het liefst op blote voeten ook al was het koud. Haar schoenen had ze vast en geruisloos liep ze naar het danslokaal. In een andere gang hoorde ze de stemmen van teddy en Sarah en ze begon te rennen want hun wilde ze niet tegen komen. Ze was gelukkig ook niet de eerste in het danslokaal en ze liep meteen door naar de lijst waar nu elke keer op stond wie je partner was.
”Oh nee” Abigail kreunde, David Kloon zou vandaag haar partner zijn en hij was een derdejaars huffelpuffer en daarnaast ook nog eens doodsbang voor haar. Madame Atropine keek haar glimlachend aan. “Ik vond wel dat je hem wat kon leren dus heb ik jullie bij elkaar geplaatst” Zei ze en Abigail glimlachte maar totaal niet gemeend. Toen kwamen teddy en sarah binnen en Abigail ging ook meteen met haar rug naar hen toe staan. Teddy had meteen oogcontact willen zoeken maar dat was dus mislukt. Door de spiegel zag ze toch Teddy naar haar kijken en ook dat Sarah woedend keek.

“Oke en nog een stap naar achteren, Mevrouw Wills en meneer Kloon het is de bedoeling dat jullie elkaar aankijken zodat jullie elkaar beter aanvoelen” Madame Atropine zette de muziek stop en liep geïrriteerd naar de twee toe. Abigail zuchtte “Ja dat is vooral makkelijk als hij me niet eens durft aan te kijken”
Madame Atropine keek haar fronsend aan en keek toen naar Kloon die het duidelijk nogal benauwd had. “Meneer Kloon, wees een vent en dans” Zei ze theatraal. Er klonk gegrinnik en Abigail hield wijs haar lach in. Haar blik gleed langs de andere leerlingen die fluisterden en giechelden. Ook ging haar blik langs Teddy die haar blik ving en even bemoedigend glimlachte maar meteen weer keek Abigail de andere kant op.
”Oké daar gaan we weer” Zei Madame Atropine en ze startte de muziek. Ze waren niet eens bezig met een moeilijke dans maar weer kreeg Kloon het voor elkaar om elk oogcontact te vermijden.
”Als je me nu niet aankijkt vervloek ik je echt” Siste Abigail en meteen keek Kloon op en verloor ook hierbij de controle van zijn benen en viel. Abigail kon zich overeind houden en keek hem woedend aan “Sukkel” Riep ze geërgerd uit.
Meteen werd de muziek stop gezet en kwam madame Atropine aanlopen.
”wat gebeurd hier” Riep ze uit terwijl Kloon met een rood hoofd overeind krabbelde “Ze vervloekte me” Riep hij uit.
“Wat” Riep Abigail uit en keek madame Atropine hoofdschuddend aan “Echt niet ik heb niks gedaan! Die sukkel is gewoon bang voor me en wilde me niet aankijken en”
”Ik hoorde dat ze het deed” Riep een ander meisje van Huffelpuff en keek Abigail even vuil grijnzend aan.
“Niet waar” Riep Abigail, maar madame Atropine schudde haar hoofd. “Ik wil geen gevloek hier, de les van vandaag is voor jou afgelopen vandaag mevrouw Wills”
Abigail keek haar woedend aan en schopte haar schoenen uit. “Geloof me dan ook maar niet” Riep ze en stormde de ruimte uit.

In de slaapzaal trok ze toen haar oude kleren weer aan een wijde spijkerbroek en wijde grauw zwarte trui en wilde weglopen toen ze opeens een pakketje op haar bed zag liggen. Haar hart sprong op toen ze zag dat er een brief op lag met het handschrift van Jake.

Lieve Abby,

Dit pakketje is van Amy, ze vond dat ik je deze mee moest sturen omdat ze die perfect vond passen bij hoe ik je beschreef!

Ik ben zo blij dat je de brief hebt gekregen, al snap ik niet hoe het kon omdat ik de brief niet verstuurd had. Die uil was vast slim. Ik dacht eerst dat het een grapje was maar herkende meteen dat jij het was door je reactie. Ik ben zo blij dat we kunnen schrijven al is het op een vreemde manier.

Volgens Amy vind je die jongen leuk maar daar weet ik eigenlijk niks van af.
Wel weet ik dat jij niet slecht bent! We zijn geen engeltjes geweest de jaren dat we op straat leefden maar dat was om te overleven en omdat we geen zin hadden om in die stomme tehuizen te zitten… wat volkomen logisch is natuurlijk!
Maar ik wil dat je dit pakket zo snel mogelijk krijgt en ik weet niet hoe lang het onderweg zal zijn dus hou ik het hierbij. De jurk is helemaal voor jou en we (ik en Amy natuurlijk) Hopen dat je hem mooi vind en zult dragen.

Allerliefste groetjes Jake en Amy

Abigail kon nu weer lachen en was ook erg blij dat ze alleen was in de slaapzaal. Voorzichtig haalde ze het kleurige papier van het licht aanvoelden pakje af en tot haar grot verbazing haalde ze er een witte jurk uit. Het was een soort van babydoll die rond haar borst strak was en daaronder uitliep. Hij bestond uit verschillende lagen dunne witte stof die los doorschijnend waren maar over elkaar heen niet en onder haar borst een brede strik van satijn in het lila.
”Wauw” mompelde Abigail en eigenlijk wilde ze de jurk meteen passen maar ze hoorde voetstappen naar boven komen. Ze stopte de jurk met de brief in haar koffer en rende de kamer uit met haar schooltas.

In de bieb plofte ze neer op een bankje en glimlachte kort en haalde toen haar huiswerk tevoorschijn. Na tien minuten kon ze zich nog steeds niet concentreren en haalde het horloge van Teddy tevoorschijn. Ze bekeek eerst de tijd maar bleef daarna nog naar het horloge kijken met een dromerige blik. Zou het echt kunnen dat ze hem leuk vond… eigenlijk vond ze van niet, ze paste totaal niet bij elkaar ze hoorde bij Zwadderich en had boven al zijn dierbare horloge nog steeds in haar bezit…

Gwendolyn · Geplaatst: Ma Apr 14, 2008 18:06

Dank aan LadyBird..!!! Very Happy

nd je zult wel zien wat dr gaat gebeure allemaal..[a]..

Hoofdstuk 17
Het was vrijdag avond en de dansles van Madame Atropine zou bijna beginnen. Sarah rende zo snel mogelijk als haar voeten haar konden dragen naar het danslokaal toe.
“Teddy schiet op het begint zo!”
Ze hoorde Teddy zwaar ademend achter haar aan rennen.
“Dan had je niet zo lang over je haar moeten doen!”
Sarah draaide zich abrupt om, zodat Teddy tegen haar op knalde. Hij pakte Sarah bij haar armen zodat ze net niet achterover viel.
“Dat deed ik niet”, stamelde ze met een rood hoofd.
“Wellus, maar hier hebben we geen tijd voor. We moeten opschieten”, en weg was Teddy alweer.
Sarah zuchtte.
Hij heeft wel tijd voor die Zwad Abigail, zei de stem in haar hoofd weer.
‘Hou je kop’, dacht Sarah nijdig terwijl ze achter Teddy aanrende.
Madame Atropine stond al klaar om de deur dicht te doen toen Sarah aan kwam rennen.
“U bent net op tijd mevrouw Lubbermans”, zei ze met een strenge stem, maar haar ogen straalde blij.
Sarah ging snel naast Teddy staan, die aan de levensgrote spiegel geleund stond.
“Ik ben benieuwd met wie ik moet dansen”, zei Sarah. “Ik hoop met jou”.
“En waarom dan wel? Dansen kan je al”, vroeg Teddy grijnzend.
Sarah kleurde rood. “Omdat, ik.. ik kan altijd nog bij leren toch? Jij bent de beste danser van de hele dansklas”.
“Nee, dat is Abigail. Zij danst pas goed”, en hij glimlachte even naar Abigail die zich had omgedraaid toen ze haar naam hoorde.
Sarah balde haar vuisten. Ze zou wel eens laten zien hoe goed zij wel niet kon dansen. En hoeveel beter dat was dan dat gepruts van die, die stomme Zwad.
“Je danst met mij”, zei een stem achter Sarah en ze draaide zich geschrokken om.
“Je liet me schrikken”, zei Sarah met een glimlach tegen Salvin.
“Sorry”, en hij streek even door zijn donkere haar waardoor het in de war raakte. Wat eigenlijk wel heel erg schattig zat, bedacht Sarah zich.
“Lang niet gezien, Sal”, Sarah haakte haar arm door die van Salvin en volgde hem naar hun plek om te dansen.
Teddy was ook naar zijn danspartner gelopen. En tot Sarah’s grote genoegen was dat niet Abigail. Want zij was bij een stuntelige Huffelpuffer ingedeeld die haar angstig aankeek, en Abigail leek daar alles behalve blij mee te zijn.
“Ja ik had het een beetje druk”, zei Salvin.
“Oh, waarmee?”
“Niets bijzonders”.
“En wat is niet bijzonder?”
“Gewoon niets”
“En wat is niets?”
Er verscheen een grijns op Salvin zijn gezicht.
“Jij weet ook niet van ophouden he Nieuwschierigje?”
“Hehe, een afwijking van me. Het spijt me”.
“Nee geen spijt. Het is een goede eigenschap. Je moet alleen soms niet te nieuwsgierig worden. Mensen behouden hun geheimen graag”, zei hij met een geheimzinnige blik in zijn ogen.
Sarah wilde net vragen wat voor geheimen toen Madame Atropine blij in haar handen begon te klappen.
“Geweldig, jullie zijn er allemaal. Meneer Kloon wilt u zo vriendelijk zijn om de muziek aan te zetten?”
De jongen die steeds meer bij Abigail weg aan het schuifelen was, rende snel naar de magische platenspeler. Van zijn gezicht was af te lezen dat hij blij was dat hij even verlost was van de nabijheid van Abigail. Toch moest hij weer terug lopen, wat hij erg pijnlijk scheen te vinden.
De platenspeler zette een vrolijk nummer dat Sarah meteen herkende als een nummer uit Dirty Dancing Havana Nights, en ze begon een beetje te bewegen op de muziek zoals ze in de film ook deden.
“Prachtig! Mevrouw Lubbermans heeft al door hoe hierop gedanst moet worden”.
Sarah voelde de ogen van Abigail op haar rug branden.
Ze hield van dit moment en ze sloot even haar ogen. Ze kon iets dat Abigail niet kon. Geweldig!

Na een tijdje danste iedereen om Sarah en Salvin heen en werd er niet continu naar Sarah haar benen gekeken voor de danspasjes.
Sarah keek Salvin aan, maar hij scheen ergens anders met zijn gedachten te zijn.
“Salvin?”
Salvin keek naar Sarah en glimlachte even.
“Zeg het eens, dansersje?”
“Nou, je zei dat je wist wie het uhh.. horloge had?”
Salvin zijn blik veranderde even. “Ja en dus?”
“Je moet me nog steeds vertellen wie het heeft”, zei Sarah terwijl ze een rondje om hem heen liep.
“En dus wil je dat ik je dat nu ga vertellen?”, zijn handen gleden over haar rug naar beneden en ze pakte geschrokken zijn handen vast.
Salvin grijnsde even. “Mag dat niet?”, vroeg hij met een pruillip.
“Nee”, zei Sarah en ze trok even een lang gezicht. “Maar je mag me wel vertellen wie het heeft”, ze knipperde nu even verleidelijk met haar ogen.
“Uhm..”, Salvin trok een bedenkelijk gezicht. “Nee”.
“Wat?!”.
Een aantal mensen keken Sarah boos aan, omdat ze ‘verstoord’ werden tijdens het dansen. Maar ze schonk daar geen aandacht aan.
“Waarom niet?”
“Daarom niet”.
“Alsjeblieft?”
“Nee”.
“Please?”, Sarah trok nu een pruillip.
Salvin moest lachen. “En daar moet ik nog nee tegen zeggen?”
Sarah schudde blij met haar hoofd.
“Dat is beter. Toch zeg ik het nog steeds niet”.
“Wat waarom niet? Wat moet ik doen om jou het te laten vertellen?”
“Nou, als eerste zou je die pruillip weg kunnen laten. Dat ontsiert je mooie gezichtje. En als tweede zou je met mij naar het winterbal kunnen gaan”
Sarah stond stil toen hij zijn laatste woorden uitgesproken had.
“Je wilt dat.. ik met jou.. maar dan..”, zei ze niet uit haar woorden komend.
“Je wilt het weten of niet”.
“Dat is chantage!”
“Je bent wel snel van begrip zeg”, zei Salvin met een grijns. “Of wacht ik zal het anders zeggen”.
Salvin ging op een knie voor haar zitten en Sarah kreeg bijna een hartverzakking van schaamte.
Iedereen staarde hun aan!!
“Lieve Sarah wil je met mij naar het bal?”
“Sta op”, siste Sarah.
“Nee”, zei Salvin grijnzend. “Eerst je antwoord”.
“Ik.. ja het is al goed!! Sta op!!”
Salvin grinnikte even. “Ik heb een da – h – ate ”, zong hij zachtjes.
Sarah durfde niemand meer recht aan te kijken. Zeker Teddy niet.
Nu kon ze niet met hem naar het bal en dat wilde ze juist zo graag. Dan moest ze maar op een andere manier dicht bij hem zien te komen.
Ze hoorde iemand gemeen achter haar lachen.
“Leuke show, Lubbertje”, siste Dylan gemeen.
Sarah slikte een brok in haar keel weg, ze voelde zich vernederd.

Sarah stormde het danslokaal uit zodra de les afgelopen was. Ze wilde Salvin even niet meer zien, hij had haar voor gek gezet voor heel de klas. Een beetje op zijn knieën gaan zitten te midden van een dansles. Hoe durfde hij, en dan nog wel waar Teddy bij was ook. iedereen wist dat ze nu met de ‘onbekende’ Ravenklauwer naar het bal zou gaan. En ze wilde zo graag met Teddy gaan…
“Sarah wacht nou even!”
“Ga weg!”
Salvin graaide naar Sarah haar hand, maar ze trok deze snel weg.
“Ik zei ga weg!!”, brieste ze.
“Dan vertel ik je toch niet wie het waardevolle horloge heeft van je vriendje”
Sarah haar ogen werden groot en ze draaide zich om.
Salvin grijnsde. “Kijk ik wist dat je dan wel zou luisteren”
Sarah trok haar toverstok en zette hem tegen Salvin zijn hoofd aan.
“Hij is mijn vriendje niet. Dat heb je net verpest!”
“Oewwhhoehh we worden sentimenteel”.
“Hou je mond”, siste Sarah en ze draaide zich weer om, om verder weg te stampen.
“Het spijt me Saar. Dat was gemeen van me, maar je hapt zo leuk”.
Sarah snoof even en draaide zich weer om.
“Je zette me voor schut voor heel de dansklas”.
“Sorry, kan ik het goed maken door te zeggen wie het horloge heeft van Teddy?”
Sarah keek Salvin ongelovig aan, maar knikte toen.
Haar verlangen te weten wie het horloge had was groter dan haar boosheid voor Salvin.
“Je geliefde vriendin”.
Een naar gevoel van woede bekroop Sarah’s maag.
“Je bedoelt – ?”
Salvin knikte. “Ik zag Abigail met het horloge spelen in de bieb”.
Sarah ging zo snel mogelijk naar de leerlingenkamen, Salvin vergetend.
Teddy moest dit weten. Dan was Abigail niet zo lief meer…

Gwendolyn · Geplaatst: Vr Apr 18, 2008 7:34

Hier is hoofdstuk 18 alweer..!!
danku Ladybird nd Radijsje voor uw reactie..!! Very Happy

Hoofdstuk 18
Abigail leunde met haar hoofd op haar linkerhand terwijl ze met haar rechterhand het horloge rond en rond draaide, misschien moest ze het terug geven. Ze zou het misschien wel ongemerkt in zijn zak kunnen stoppen, want als ze het er zomaar uit kon halen kon ze het ook weer terug plaatsen. Ze hoorde rumoer maar was ergens ver weg met haar gedachten, bij Jake en zijn vriendinnetje, want ze nam aan dat ze wel verkering hadden. Ze glimlachte, Jake en verkering. Vroeger hadden ze erover gepraat hoe het zou zijn, om verliefd te zijn en te zoenen. Nu zou hij dat waarschijnlijk allemaal wel weten, en zelf wist Abigail daar niks over.
Er kwam gefluister achter de boekenkasten vandaan en dat trok Abigail weg uit haar wereld ver weg van haar vreemde klasgenoten en gedachtes.
”Het is waar” Krijste een stem en Victoire sprong tevoorschijn vanachter de hoge boekenkasten in de bieb. Abigail schrok zich kapot en viel van haar bankje af terwijl ze het horloge in haar hand klemde en wenste dat het onzichtbaar zou zijn.
”Victoire hou je mond dicht ik heb niks gezien” riep de stem van teddy die ook tevoorschijn kwam en Victoire geërgerd aankeek. Abigail kroop overeind en hield haar hand met het horloge achter haar rug.
Victoire keek Abigail grijnzend aan en achter haar en teddy verscheen Sarah wiens blik Abigail meteen meed en ook Lynn, Roxxelle en Jamie de beste vriend van teddy..
“Laat het horloge zien zwerver” Zei Victoire en keek naar Sarah die ook grijnsde.
” Wat laten zien” vroeg Abigail koeltjes, liegen kon ze nog als de beste en dat was te zien want Victoire was van haar stuk gebracht door Abigails koele reactie.
”Het horloge wat je van Teddy gejat hebt” Riep Sarah toen en deed een stap naar Abigail toe die een stap achteruit deed.
”Ik heb niks” Zei Abigail rustig en keek net langs Sarah heen. Er trok een rilling over haar rug maar nog steeds bleef ze rustig.
”Je jat van iedereen… ik heb het wel gehoord” Zei Victoire toen en keek naar de anderen “Ja toch” De anderen knikte en weer deed Abigail een stap achteruit. Ze keek Teddy aan die blijkbaar niet wist wat hij moest denken, hij zei dan ook helemaal niks.
Abigails rug raakte de koele stenen muur vlak naast een boekenkast. Ze zat vast en kon geen kant uit.
”Je kan geen kant uit, geef nou maar toe anders zorgen we daar zelf voor” Zei Victoire die haar toverstok tevoorschijn haalde.
Abigail bleef haar rustig aan kijken maar Victoire grijnsde.
”Victoire” Riep teddy uit “Accio horloge” riep Victoire en het horloge werd met een ruk uit Abigails hand getrokken en zweefde naar Victoire die het aan Teddy gaf die verbijsterd van zijn horloge naar Abigail keek.
“Waarom?” zei hij en keek Abigail aan die rood kleurde, ze wilde het hem wel uitleggen maar Sarah was al voor “Omdat ze een dief is en een vuile zwad” Victoire knikte en Abigails gezicht vertrok. “Jullie kennen me verdomme niet eens… Ooit op straat opgegroeid ofzo” Riep ze uit.
”Je bent niet meer op straat” Zei Lynn en dat zorgde voor kille blik van Abigail. “Nee maar heb ik een huis zoals jullie… geld, ouders.. Nee, ik jat mijn spullen en het boeit me niet van wie het is. Ik hoop dat je blij bent dat je dat stomme ding terug hebt veel is het toch niet waard”
Abigail zei meer dan ze wilde en deed een aantal stappen naar hen toe verwilderd keek ze naar Sarah die woedend terug keek.
met een luide knal belande ze tegen de muur achter haar en zakte op de grond neer.
Allemaal keken de anderen verbaasd naar Sarah die wel haar toverstok in haar hand had maar geen spreuk had uitgesproken. Victoire grijnsde goedkeurend. “Mooi non verbaal werk” Zei ze en draaide zich weg van Abigail “Kom laten we gaan” Zei ze en liep weg gevolgd door Roxelle, Lynn en Jamie… Sarah en Teddy bleven als laatste staan. Sarah slikte en keek even vreemd naar Abigail die op de grond bleef zitten met haar ogen dicht en draaide zich toen om naar de anderen.
“Teddy kom je ook?”
”jah”
Teddy keek van het horloge naar Abigail die haar ogen opende en kreunend overeind kwam. Even keken ze elkaar aan en Abigail kon de teleurstelling en boosheid in zijn ogen lezen maar ze zei niks. Hij draaide zich om en liep weg.

Abigail bleef op de grond zitten en tranen welde op in haar ogen en niet alleen van de pijn in haar rug.
”Abigail Wills waar zit je” Riep opeens de stem van Alyssa en ze verscheen om de hoek en zag Abigail zitten. “Wat doe jij daar?”
Zei ze fronsend en zag de tranen in Abigail’s ogen “Wat is er gebeurd?” Vroeg ze nu een tikkeltje bezorgd voor haar doen en knielde naast Abigail neer en stak een hand naar haar uit en wilde haar overeind trekken maar Abigail schudde haar hoofd na een kreet te hebben geslaakt van de pijn.
Ze was veel harder tegen de muur geknald dan ze zich had kunnen voorstellen. Ze had het gevoel gehad dat een enorme had haar vast had gegrepen en tegen de muur had gesmeten.. en nu voelde het alsof haar rug gebroken was.
“Wat is er nou gebeurd?” Vroeg Alyssa weer en keek Abigail weer doordringend aan.
“Stelletje Grifoendors” Zei Abigail zachtjes en Alyssa’s ogen versmalden “Had ik kunnen weten, zag ze net weglopen met hun zelfingenomen koppen.. Ik ga Dylan halen” Alyssa stond op en liep snel weg om later terug te komen met Dylan die even grimmig naar Abigail keek maar daarna verzachte zijn blik.
”Ik had je toch gezegd dat ze nergens goed voor waren” Zei hij en zonder op antwoord te wachten tilde hij haar op en liepen ze de bieb uit. Het was al zo laat dat de bieb op hen na leeg was en Dylan ging regelrecht naar de leerlingenkamer van Zwadderich.
“Moet ze niet naar de…” Fluisterde Alyssa maar Dylan schudde zijn hoofd voor ze uit kon praten. “Nee ze moet haar lesje leren” Fluisterde hij.
Abigail hoorde hem wel half maar begreep niet waar ze het over hadden maar hield haar mond, ze had geen zin in meer zwijgzame tijden.

De volgende ochtend werd abigail wakker in haar eigen bed al had ze geen idee meer van hoe ze daar gekomen was. Ze voeld zich gebroken en stond langzaam op. Ze kreunde zachtjes van de pijn en pakte snel haar andere spijkerbroek en blouse van haar school uniform. Het liefst zou ze haar oude trui weer aandoen maar dat zou Dylan helemaal niks vinden en ze had geen zin om hem kwaad te maken.
In de badkamer trok ze de kleding uit waar ze gister mee in bed in slaap was gevallen en bekeek haar rug in de spiegel. “Ohw bah” mompelde Abigail met een vertrokken gezicht. Haar rug zat onder de bloed uitstortingen en was bont en blauw. Zelf ademen deed pijn.
Na een lange douche klede ze zich aan en vlocht haar haar losjes in. Erg makkelijk ging dit niet maar het resultaat mocht er wezen vond ze zelf.
Toen ze de badkamer uitkwam zat Alyssa al op haar te wachten.. “En nu ga je me vertellen wat er gisteren gebeurd is” Zei ze kortaf en keek haar dwingend aan.
“Nou zo’n stomme grif was boos omdat ik het horloge had gejat van haar vriendje” zei Abigail snel en loog geen moment, ze wilde alleen geen namen noemen.
“En toen smeet ze me met een of andere spreuk tegen de muur aan”
Alyssa knikte maar zei verder weinig ze stond op en knikte weer “Nou we gaan zo naar zweinveld kleding kopen voor het bal, ga je mee?”
Abigail haalde haar schouders op “Ik heb al een jurk dus kleding hoe ik niet en verder veel geld heb ik ook niet”
Alyssa grinnikte “Ja dat begrijp ik maar ik heb genoeg geld en Dylan ook”
“Ja en ik hoef geen liefdadigheid” Zei Abigail kortaf en keek Alyssa boos aan. Ergens was ze het zat om steeds bij hen rond te hangen en aan de andere kant waren hun de enige mensen waarmee ze omging, hoe bedoel je tweestrijd.
“Dan ga je toch lekker niet” Zei Alyssa boos en liep met grote passen de slaapzaal uit. Abigail trok een gezicht naar de deur en trok haar koffer open en haalde haar jurk er uit en legde het op haar bed.
“Ik snap niet waarom je dnekt dat ik niet selcht ben” Mompelde ze zachtjes alsof ze het tegen Jake had.
Ze haalde perkament tevoorschijn en begon weer te schrijven… als ze nu zou schrijven zou de brief hem ’s middags bereiken en misschien had ze in de avond dan al weer wat terug.

Lieve Jake,
Ik denk dat we minder ver van elkaar verwijderd zijn dan je dacht want ik kreeg je pakketje gister avond al terug J
Gister avond was overigens een groot drama, die jongen die amy denkt dat ik verliefd op ben nou ja die haat me en ik denk eigenlijk ook dat ik hem haat. Hij is een vette player en alle meiden lopen achter hem aan.. niks voor mij dus!
Ik had in het begin van dit jaar zijn horloge gejat..macht der gewoonte, jat soms nog steeds en niemand heeft door dat ik het doe… misschien later wel dat ik het gedaan heb maar de halve school is doodsbang voor me… en waarom? Omdat mijn moeder mij kreeg door verkrachting en uiteindelijk die vent, mijn vader dus vermoorde, erg gezellig en nu moet ik dus volgens like bijna iedereen het nieuwe kwaad zijn.
Ik denk ook wel dat ik slecht ben eigenlijk. Ik kan niet eens normaal vrienden houden. Gisteren kwamen ze erachter dat ik dat horloge had en toen heeft een van zijn vriendinnetjes me tegen een muur geduwd… en niet zachtjes ook want ik ben helemaal blauw.
En de vrienden die ik heb en me kwamen helpen vroegen me mee te gaa winkelen en ik zei gewoon dat ik geen liefdadigheid wilde.. dat is toch niet bepaald vriendelijk of wel soms?

Maar wat betreft de jurk, ik vind hem prachtig en als jij vind dat hij bij me past zal ik hem zeker dragen! Ik zou willen dat ik jou wat kon geven maar ik heb nog steedss heel weinig. Het geld dat ik jat gebruik ik niet eens en nu ik het uit kan geven (we mogen naar een dorpje winkelen) Wil ik het niet eens.

Ik zou trouwens echt heel graag een foto van jou krijgen met amy! Want ik ben benieuwd hoe jullie er samen uitzien!
Ik zou je het liefst persoonlijk zien maar ik blijf rond kerst op school, maar misschien in de volgende vakantie!

Ik mis je
Liefs Abigail

Abigail verzegelde de brief en borg de jurk weer op… als ze wat soepeler kon bewegen zou ze hem passen. Rustig liep ze naar beneden en werd tot haar verbazing een stuk vriendelijker ontvangen door de zwadderaars dan gisteren.
“We grijpen die grifoendortjes nog wel hoor Ab” Zei Scorpius grijnzend en zijn aanhangsels knikten. “Oké” mompelde Abigail.
Ook de anderen reageerde hetzelfde en Abigail begreep wel dat Alyssa en Dylan ogeveer alle zwadderaars hadden ingelicht.
Dit lag haar niet zo lekker maar schudde het van zich af en liep de leerlingenkamer uit richting de uilenvleugel die tot haar blijdschap alleen gevuld was met uilen en verder geen leerlingen.
Ze vond een zwarte uil die rustig bleef zitten terwijl ze de brief aan zijn pootje bond en opsteeg toen ze hem toefluisterde waar de brief heen moest.

Toen Abigail weer buiten de uilenvleugel liep zuchtte ze diep en liep ze door de gangen zonder enig doel. Uiteindelijk besloot ze wat te gaan eten. In de hal waren de leerlingen aan het wachten tot ze naar zweinsveld mochten. Abigail liep snel langs de groep en voelde de kille blikken van vooral grifoendors boren in haar rug. Ze hoorde ze fluisteren over het horloge en wierp sommige een duistere blik toe die achteruit deinsde.

De grote zaal was gelukkig bijna leeg en ze ging zitten aan de tafel van Zwadderich. Een groep grifoendors liep langs en tot haat afgrijzen liepen de leerlingen die haar gister in het nauw hadden gedreven er ook bij. Ze keek naar haar bord alsof het super interessant was en wachtte tot ze voorbij waren.
Het werd even heel stil toen ze langs haar liepen maar er werd niks gezegd. En toen ze voorbij waren haalde Abigail weer adem. Nu was de zaal leeg en het eten zou ook snel verdwijnen dus greep ze snel wat toast en broodjes bij elkaar.

“Ik weet niet hoor maar volgens mij moet je naar de ziekenzaal” Zei toen opeens een zachte stem achter haar.
Abigail draaide zich zo snel om dat ze daarna bijna door de grond ging van de pijn. Haar gezicht vertrok ook helemaal. Tot haar grote verbazing stond Gwyneth achter haar en keek van de hal steeds weer naar Abigail alsof ze bang was betrapt te worden.
“Madame plijster heeft dat zo opgelost”
Abigail keek haar verbijsterd aan “Waarom” Zei ze zacht.
“Vraag dat maar niet maar ik denk dat ik je ergens wel begrijp dus ga naar de ziekenzaal en vertel niemand dat we hebben gepraat”
Gwyneth liep hierna snel weg en liet Abigail verbijsterd achter.

Wel volgde Abigail haar raad op en Madame Pleister leek meteen aan haar te zien dat er iets was. “Meisje wat heb je gedaan” vroeg ze en legde haar hand op Abigail rug zodat haar gezicht meteen vertrok.
Madame Pleister keek haar vragend aan en zag toen de bovenkant van haar rug omdat de trui veels te groot was.
“Kindje toch” Zei de vrouw en Abigail trok voorzichtig haar trui uit.
“Gevallen” mompelde ze, en al geloofde madame Pleister haar niet ze liet dit niet merken.
“Ga maar liggen op je buik daar en doe je bovenkleding uit”
Abigail keek alsof ze er weinig zin in had maar knikte en deed wat haar gezegd was en ging liggen. Ze sloot haar ogen en niet veel later viel ze zelfs in slaap.

Gwendolyn · Geplaatst: Ma Apr 21, 2008 20:17

*JEEEJJJ*..!!! we houden van reacties..!!
danku Sweet14..!!!
Hier een nieuw hoofdstuk.. hij is lekker lang deze keer..!!
en blijf vooral reageren..!!!

Hoofdstuk 19
“Nee!!”
Gillend schoot Sarah omhoog. De tranen stroomde over haar wangen en ze keek verwilderd om zich heen.
Lynn keek met half dichte ogen in de richting van Sarah en sprong tegelijkertijd met Roxelle uit haar bed en rende naar Sarah toe.
“Ik wil het niehiet, ik wil het niet!!”, jammerde Sarah.
“Ssshhh, wat is er lieverd?”, vroeg Lynn zacht.
”Ik wil het niehiet!! Laat me toch met rust!!”
“Wie moet je met rust laten?”, vroeg Roxelle die vermoeid in haar ogen wreef.
Sarah, die Roxelle en Lynn nu pas leek op te merken, keek ze met geschrokken ogen aan.
”Ik, ik wil het niet!!”
Lynn en Roxelle keken elkaar met een hopeloze blik aan een sloegen hun armen om Sarah heen.
Ze bleven zo zitten tot ze alle 3 als een blok in slaap vielen.

Sarah werd de volgende ochtend wakker door een drukkend gevoel op haar hoofd. Wat het was wist ze niet, maar ze vond het uiterst irritant. Ze wilde slapen!!
Toen ze haar ogen langzaam probeerde te openen, deed ze deze snel weer dicht.
“Doe dat gordijn dicht!!”
“Huh? Watte?”, klonk een slaperige stem vlak naast haar.
Sarah deed geschrokken haar ogen open en slaakte een gilletje.
“Whuh, wie wilt er zo?”
Sarah keek snel naar haar andere kant en zag daar ook een klein stukje rood haar boven haar dekens vandaan komen.
“Wat doen jullie in mijn bed?”, bracht ze met moeite uit.
Roxelle kwam langzaam omhoog en geeuwde luid.
“Jij, jij was aan het gillen. En toen gingen Lynn en ik je troosten. Je huilde”.
“Uhuh”, klonk Lynn slaperig, die nu ook onder de dekens vandaan kwam.
“Waarom – waarom gilde je zo gister?”, vroeg Lynn die nu ook een geeuw niet kon onderdrukken.
Sarah dacht even na en haar nachtmerrie kwam weer boven. De groene schim had haar verteld dat ze zich nooit haar lot als het nieuwe duister kon laten verdwijnen. Wat ze ook probeerde. Het zweet brak haar opnieuw uit.
“Oh, niets gewoon een nachtmerrie”, zei Sarah zacht.
Er kwam zacht gegrinnik vanuit een andere hoek uit de slaapzaal.
“Jullie zouden jullie zelf eens moeten zien zo. Jullie zien er niet uit, kijk eens in de spiegel Roxelle”, zei Gwyneth.
Roxelle stond langzaam op en slofte naar de badkamer.
Even laten klonk er een harde kreet die doorgalmde door heel de slaapzaal.
“Mijn haar!!”
Roxelle kwam uit de badkamer gestormd en rende snel naar haar hutkoffer om een grove kam eruit te halen en weer naar de badkamer te rennen.
“Enne Lynn? Vergeet je niet iets?”
Lynn kwam kreunend overeind en keek Gwyneth duf aan.
“Uhh..”
Gwyneth keek door de slaapzaal heen en haar blik bleef even hangen op een poster van Zweinsveld en keek Lynn toen grijnzend aan.
“ZWEINSVELD!!”, riep Lynn geschrokken uit.
BAM!
Sarah, die zo geschrokken was van de plotselinge uitroep van Lynn, was uit haar bed gevallen en keek Lynn geïrriteerd aan.
“Sorry, maar ik moet mijn haar nog doen, waar is mijn kleding, en mijn make – up.. Waar is mijn make – up?”
Lynn die al minstens 10 rondjes door de slaapzaal had gerend, keek iedereen nu 1 voor 1 aan. Toen ze Gwyneth aankeek, begon Gwyneth keihard te lachen.
“Wat?!”
“Kijk op de klok doos. Het is pas 10 voor 7 je heb nog zeeën van tijd”.
Lynn zuchtte diep en ging op het dichtstbijzijnde bed waar ze stond zitten.
Het meisje dat erin lag, Patty, had hun steeds vernietigend aangekeken en siste nu: “Ga – van – mijn – bed – af!!”, en ze trok het dekbed onder Lynn vandaan.
“Het praat!!”, riep Roxelle uit. “Wauw!! Het is een wonder. Mag ik mezelf even voorstellen, ik ben Roxelle je mede – slaapzaalligger”.
Patty mompelde even iets onverstaanbaars en keek Roxelle nog met een dodelijke blik aan, voordat ze zich demonstratief omdraaide.

“Ik vind Patty echt raar”, zei Roxelle terwijl ze een hap van haar broodje pindakaas nam.
“Ze is raar, dat is serieus de eerste keer dat ik haar heb horen praten”.
Gwyneth keek Sarah met een blik aan die ze niet helemaal kon plaatsen en haalde haar schouders op.
“Ja inderdaad, en dan keek ze nog zo gemeen ook. Zagen jullie dat?”, grinnikte Lynn. “Kijk daar komen de boys aan”.
Teddy en Jamie kwamen langzaam de grote zaal binnen en gingen bij hun zitten.
“Alles kids lady’s?”, vroeg Jamie.
“Ja met jou? Lang niet gezien trouwens, welcome back!”, ze lachte verlegen naar hem.
Sarah keek Lynn met opgetrokken wenkbrauwen aan, Lynn en verlegen. Raar.
“Ja moest thuis zijn voor iets.. Maar dat is niet belangrijk”, Jamie zijn schouders hingen opeens somber naar beneden.
Lynn keek hem onderzoekend aan en deed haar mond open om wat tegen hem te zeggen toen Teddy over iets anders begon.
“En waar hadden jullie het over?”
“Meidenpraat, we hadden het over Patty”, zei Roxelle schouderophalend.
“Who the appeltaart is Patty?”
Roxelle wees naar Patty, die helemaal aan het einde van de afdelingstafel in haar broodje zat te prikken met haar vork.
“Aha, nog nooit gezien geloof ik”.
“Ze zit bij ons op de slaapzaal en ze begon opeens te praten. Dat was echt raar, want ze praat nooit tegen ons”, zei Sarah. “En toen Rox zich ging voorstellen ging ze zowat grommen!”
“Hehe, ja het is echt een weirdo”, zei Lynn die met haar haar aan het spelen was.
“Ging je je serieus voorstellen aan iemand die al een paar maanden bij je op de zaal slaapt, die al 5 jaar bij je in de afdeling zit?”, vroeg Jamie fronsend.
“Hehe, ze had nog nooit tegen ons gepraat. Ik moet dan beleeft zijn niet?”
“Tsjah, lekker aardig om te grommen dan”.
“Ze is anders best aardig hoor”, zei Gwyneth opeens.
“Zij? Sinds wanneer? Ze praat nooit tegen ons, hoe kan je dan weten of ze aardig is of niet?”
“Omdat ze niet tegen jullie praat, kan ze nog wel tegen mij praten”.
Lynn trok haar wenkbrauwen op. “En ze is dus aardig?”
Gwyneth knikte.
“Waarom praat ze niet tegen ons dan?”, vroeg Roxelle.
“Ze vind jullie verwende kindje die het niet verdienen om in Griffoendor te zitten”, zei Gwyneth.
“Pardon?! Volgens mij heb ik je niet goed verstaan”, zei Lynn boos. “Wij verwend?!”
“Uhuh”, zei Jamie en Lynn wierp een boze blik naar hem toe. “Het spijt me, het spijt me!!”, zei hij lachend.
Sarah schudde even met haar hoofd en wende zich tot Teddy.
“En ga je met ons mee naar Zweinsveld?”, ze glimlachte even naar hem.
“En met jullie in elke winkel waar ook maar iets is dat op eens jurk lijkt getrokken te worden? No thanks”.
Jamie knikte instemmend.
“We zijn vorig jaar als met die 3 mee geweest, en dan was een hel”.
“Winkel in.. winkel uit.. ‘Nee deze jurk is veel mooier’ ‘Deze moet je passen Lynn’.. “, zei Teddy met hoge stemmetjes.
Sarah moest lachen. “Had ik niet van Gwyneth verwacht”.
“Nah, ik neem genoegen met een simpele zwarte jurk. Ik ging gewoon met hun mee”, zei Gwyneth met een zwakke glimlach.
“Zo zo vrolijk missie?”, zei Jamie lachend.
“Ik ben geen missie”, zei Gwyneth nors en Jamie schoot in de lach.
“Jij veranderd ook nooit”.

Lynn, Roxelle, Gwyneth en Sarah liepen door Zweinsveld heen. Sarah had nog nooit zo veel magische winkels bij elkaar gezien, laat staan wezens. Er kwam bijvoorbeeld een heel raar, groen pluizig wezen uit snoepwinkel Zacharinus snoepwarenhuis. Lynn en Roxelle hadden gelachen om het gezicht dat Sarah had getrokken, maar Gwyneth had niet eens omgekeken. Haar blik was op iemand anders gevestigd. Sarah volgde haar blik en zag Alyssa, de vriendin van Abigail, met Teddy en Jamie praten. Tot haar genoegen keek Jamie niet zo blij met haar aanwezigheid. Maar waarom praatte ze in godsnaam met háár?!
“Kom meiden, even kijken waar ze het over hebben”, ze knikte richting Teddy en Jamie.
Roxelle pakte Sarah bij haar arm vast. “Ben je gek geworden? Dat is de vriendin van Abigail. Die moet minstens zo gevaarlijk zijn. Ik kom echt niet in haar buurt hoor!”
“Schijterd!”
“Teddy en Jamie zijn er toch bij. Dan durft ze vast niets te doen”, en ze liep naar hun toe.
“Heé Teddy!”
Alyssa keek Sarah zuur aan toen ze bij hun kwam staan.
“Hoi Saar”, zei Teddy en zijn blik gleed van Alyssa’s zure blik naar Sarah. “Uhh.. hebben jullie al iets gevonden voor het bal?”
“Nee nog niet. Roxelle hier”, Sarah trok Roxelle naast zich. “Die heeft wel al een jurk gevonden die ze eventueel wel zou willen kopen. Maar ze wilde nog even verder kijken”.
“Huh, ohja die jurk”, ze keek angstig in de richting van Alyssa. Alyssa zette een stap in haar richting en Roxelle ging snel struikelend achteruit. Alyssa grinnikte even en ging weer staan waar ze stond.
“Moeten jullie niet met jullie barbiepoppen spelen ofzo? Ga iemand anders vervelen wil je. We waren aan het praten en daar heb ik júllie liever niet bij”, zei Alyssa met een snerende stem.
“Nee die barbiepoppen heb ik al weggegooid, maar als je ermee wilt spelen mag dat best hoor”, zei Sarah liefjes.
Teddy en Jamie keken van Alyssa naar Sarah en veranderde snel van onderwerp. Anders zouden ze elkaar nog iets aandoen.
“Dat is dus de reden dat we niet met jullie mee gingen”, zei Jamie snel. “Hoeveel winkels hebben jullie al gezien?”
“Nog maar 2 winkels, maar er zijn er nog veel meer”.
“We kunnen wel even meegaan, toch teddy”.
Teddy keek Jamie zuchtend aan.
“Ja is goed, 1 winkel hoor. Niet meer”, hij glimlachte even naar Sarah. “Jij weer je zin”.
“Jeej!!”, ze maakte even een raar ronde dansje en keek Alyssa grijnzend aan.
“Wij gaan. Doei”.

Lynn trok een geelachtige jurk uit de rekken en hield deze bij Sarah voor.
“Wil je me dood hebben ofzo?”, Sarah trok een vies gezicht. “Je verwacht toch niet dat je me hierin krijgt he?”
“Ahh, doe niet zo flauw Sarah. Trek die prachtige jurk gewoon even aan voor ons”.
Sarah keek Teddy vernietigend aan. Zelfs voor hem zou ze dat ding niet aantrekken.
“Nope, trek hem zelf maar aan als je hem zo mooi vind. Mij niet gezien!”
Jamie kreeg een lachstuip.
“Hehe, sorry. Maar Teddy. In – in die jurk!! Geweldig!!”
“Ja Teddy trek hem maar eens aan”, Sarah hield de jurk nu voor Teddy. “Zal je prachtig staan”.
Teddy duwde de jurk weg.
“Echt niet. Ik ben een jongen en jongens doen geen jurken aan”.
“Oh nee?”, er verscheen een ondeugende grijns op Sarah’s gezicht. “Weet je dat heel zeker?”
Ze begon langzaam richting Teddy te lopen en duwde hem toen richting de kleedhokjes.
“Ohw nee mevrouw Lubbermans! Dat gaat u niet lukken”.
“Oh nee?”
Met een laatste duw belande Teddy in 1 van de kleedhokjes, gooide Sarah de jurk naar binnen en trok het doek dicht.
“Saar dat is zielig. Zelfs ik zou niet dood gevonden willen worden in die jurk”, zei Lynn met een grijns op haar gezicht. “En past die Ted?”
“Humpff”, klonk er uit het kleedhokje en het geluid van een rits die dicht werd gegaan klonk in hun oren.
“Hij heeft hem echt aan”, fluisterde Jamie vol ongeloof.
Het doek ging opzij en Sarah kwam niet meer bij van het lachen. Ze had nog nooit in haar leven zo iets stoms gezien als dit. Vooral het hoofd van Teddy was erg grappig erbij. Die stond zo nors als het maar zijn kon en hij keek met een vies gezicht naar beneden. Ze hoorden nog wat andere mensen grinniken voordat Teddy weer zijn toevlucht tot het kleedhokje nam.
“Geweldig Ted! Die moet je nemen!”, gierde Lynn het uit van het lachen.
“Ja! Echt, hij staat je bééldig!!”
Teddy kwam het kleedhokje uit en fluisterde toen tegen Sarah: “Ik krijg jou nog wel”, voordat hij de jurk snel terug hing in het rek.
“Volgende winkel dan maar?”, zei Gwyneth met een grijns. “Ik denk niet dat Teddy het nog lang zal uithouden met al die starende blikken die hij nu toegeworpen krijgt”.
Teddy keek geschrokken om en zag dat inderdaad veel mensen hem aangaapte met een grote grijns en dat sommige mensen zelfs naar hem wezen.
“Nou mij krijg je écht niet meer in zo’n meidenwinkel en zeker niet met háár”, zei teddy wijzend op Sarah.
“Aahhww.. Het spijt me Ted. Zul je het me ooit vergeven?”, Sarah ging met knipperende ogen voor hem staan.
“Misschien, maar eerst word je terug gepakt”, zei hij met een grijns op zijn gezicht.
“Uh – oh”.
“Zelf gedaan Saar”, zei Jamie. “Maar je moet toegeven Ted. Jij heb het ook zelf gedaan. ik zou die jurk echt nooit van mijn leven hebben aangetrokken. Hij was gewoon té lelijk”.
“Dus je trekt wel mooie jurken aan Jamie? Wat horen we nu? Een liefde word openbaar gemaakt”.
Sarah rende snel een andere winkel binnen om Jamie te ontwijken.

Een streng uitziende heks tuitte haar lippen en zei: “Er word hier niet gerend jongelui. Anders mogen jullie vertrekken naar buiten”.
“Sorry mevrouw”, zei Sarah en ze stak haar tong uit naar Jamie.
De anderen waren hun gevolgd en Lynn liep snel naar het rek vol met jurken. Ze pakte een lange zwarte jurk uit het rek en keek hem vol bewondering aan.
Sarah’s aandacht werd getrokken door een rood stukje stof dat achter een donker blauw gordijn uitstak. De stof kwam haar akelig bekend voor, ze wist zeker dat ze de stof eerder had gezien. En ze moest weten of het ook echt zo was. Ze liep langzaam naar het zwarte gordijn, toen ze werd tegengehouden door de streng uitziende heks.
“Dit is verboden toegang juffrouw”.
“Oh, het spijt me. Maar ik wilde graag weten waar die rode stof vandaan komt”.
“Dat is niets, iets dat nog niet openbaar gemaakt mag worden”.
“Maar..”, wilde Sarah er tegenin gaan.
Maar de heks bleef voor haar staan en ze liep terug naar de groep.
“Wat was er Saar?”, vroeg Roxelle, die een roze jurk met veel kantrandjes voor zich hield. “Wat vind je hiervan?”
“Erg.. roze. Zie je dat rode stukje stof achter dat gordijn uitsteken?”, Sarah wees naar het zwarte gordijn. “Ik weet zeker dat ik die jurk ken, en als dat zo is dan wil ik die jurk absoluut hebben”.
“Dan kijk je toch of het zo is”, zei Lynn die achter een rek vol met jurken vandaan kwam.
“Dat probeerde ik, maar dat mens hield me tegen”, ze knikte naar de heks die hun niet uit het oog verloor.
Een luide zucht klonk links van hun en ze keken om.
“Wat een drama voor een jurk zeg, ik vraag wel wat aan haar. Kijken jullie naar die jurk”, zei Teddy met rollende ogen.
Teddy liep naar de heks toe en begon met haar te praten, de heks leidde hem naar de achterkant van de winkel en Sarah liep snel naar het blauwe gordijn. Toen ze het gordijn open trok kon ze alleen maar ‘wauw’ denken.
De jurk die daar hing was prachtig. De kleur van de jurk was dieprood en de rok was heel wijd zodat hij met veel plooien naar beneden viel. Het lijfje was met echte baleinen in elkaar gezet en touwtjes hielden de achterkant bij elkaar.
“Zo mooi”, hoorde ze Lynn zacht zeggen en Roxelle knikte.
“Dat is jou jurk Saar. Die moet je nemen!”

“En waar denken wij mee bezig te zijn?! Ik had je toch duidelijk verboden om hier te komen!!”
Een ijzig gevoel bekroop Sarah. De strenge heks stond achter hun en ze klonk niet al te vrolijk.
Sarah draaide zich langzaam om en zag dat Lynn en Roxelle hun al hadden omgedraaid en zenuwachtig aan hun jas aan het pulken waren.
“Ik wilde alleen even kijken”, zei Sarah zo lief en zacht mogelijk.
“Dat had ik verboden. En nu wil ik dat jullie verdwijnen!! Laat ik jullie niet meer zien! Fort!”
De heks duwde hun richting de uitgang en sloeg de deur met een klap dicht. Even later kwamen Jamie en Teddy ook naar buiten.
“Sorry, ze keek om en zag het gordijn bewegen”, verontschuldigde Teddy zich.
“Ja ik dacht dat haar hoofd ging ontploffen zo rood werd ze van woede”, zei Jamie.
“Niets aan te doen. volgende winkel dan maar?”, zei Roxelle.
“Van mij mogen jullie, maar wij houden het voor gezien. Gegroet damens”, Jamie maakte een buiging en liep er toen met Teddy vandoor.
“Jongens. Ze kunnen niet eens fatsoenlijk winkelen”, zei Lynn giechelend.
“Nee vind je het gek met jullie. Nog 1 winkel hoor en dan hou ik het ook voor gezien”, zei Gwyneth prompt. “Ik snap niet dat jullie dat winkelgedoe nou echt leuk vinden”.
“Het is ook leuk gwyn, je moet het gewoon even onder de knie hebben”.
“Het is dus nog een sport ook, stom meiden gedoe”.
“En wat ben jij dan”, vroeg Sarah lachend.
“In iedergeval niets dat op jou lijkt”, en ze liep een winkel in.
Sarah keek Lynn en Roxelle verbaasd aan voordat ze achter Gwyneth aanliepen.

Die middag was iedereen geslaagd voor hun jurk behalve Sarah. Roxelle had de roze jurk met veel kantrandjes gekocht die ze in de winkel had gezien waar de strenge heks in werkte. Ze had hun vuil aangekeken toen ze naar binnen gingen en de jurk bij de toonbank hadden afgerekend. Lynn had een lange zwarte jurk gekocht. Het zwarte stof was zo bewerkt dat het leek alsof er een glinsterende laag spinnenweb overheen lag. Zelfs Gwyneth had een jurk gekocht, en niet haar ‘gebruiktelijke saaie zwarte jurk’ zoals Lynn en Roxelle het hadden genoemd, maar een diepgroene jurk met een diep uitgesneden rug. Hij stond haar echt fantastisch, maar Sarah had haar mond verstandig dicht gehouden. Gwyneth had Sarah bijna niet meer aangekeken, en als ze dat al deed dan keek ze niet al te vriendelijk.
“Laten we maar naar huis gaan”, zei Lynn. “Het word al donker”.
“Maar ik heb nog geen jurk! Hoe moet ik dan gaan?”, zei Sarah geschrokken.
“In je blootje. Je zal zeker veel jongens trekken”, zei Roxelle plagerig.
“Dankje Rox”.
“Ja, maar we moeten wel gaan. Anders missen we het avond eten en ik rammel”, zei Lynn die verlangend naar het kasteel in de verte keek.
“Ok.. ik weet denk ik al iets”, zei Sarah bedenkelijk. Haar wangen glommen van de opwinding. “Ik ben zo terug!”
En ze rende de winkelstraat weer in. Toen ze bij de juiste winkel was aangekomen tuurde ze voorzichtig door het raam heen.
De heks die hun de winkel had uitgestuurd was een klant aan het helpen helemaal achterin de winkel.
Dit was haar kans! Ze moést die rode jurk hebben!
Ze sloop de winkel binnen en kromp in elkaar toen ze een belletje hoorde gaan. De heks keek niet om en zelf keek ze naar de deur, waar een klein goudkleurig belletje hing. Die had ze de vorige keer niet gezien, maar gelukkig had niemand het opgemerkt.
Ze liep langzaam richting het blauwe gordijn en hield de heks scherp in de gaten. Toen de heks zich nog steeds niet had omgedraaid en druk in gesprek was met de klant, dook ze snel achter het gordijn.
Ze keek nog eens vol bewondering naar de jurk voordat ze hem in haar tas propte. Ze keek zenuwachtig langs het gordijn, wat als ze gepakt werd?!
Maar de heks was nog steeds druk in gesprek en ze nam een sprint richting de deur. Ze trok de deur open en rende zo snel als ze kon naar de plek waar Lynn, Roxelle en Gwyneth stonden te wachten.
“Zullen we naar het kasteel gaan? Ik heb ook wel honger”, zei Sarah met een glimlach. En ze huppelde bijna richting het kasteel.

Maandag avond was Sarah nog helemaal uitgeput en lag als voor dood op de sofa. Zweinsveld was erg leuk geweest, maar ook erg vermoeiend. Haar voeten protesteerden meteen als ze ook maar richting de vloer keek. Ze zuchtte even, ze had de perfecte jurk, maar niet de perfecte date. Ze moest toegeven dat ze veel liever met Teddy dan met Salvin naar het bal zou gaan. Maar anders had ze Abigail niet op haar nummer kunnen zetten bij Teddy. Maar of ze dat nu nog wel zo zinvol vond wist ze niet. Teddy sprak Abigail niet meer en keek haar zelfs niet meer aan. Maar zelf was hij, zodra ze in de buurt was, heel erg stil en chagrijnig.
“Kom je we hebben weer les”, zei Teddy die voor de sofa was gaan staan.
“We hebben nooit geen dansles op maandag”, zei Sarah en ze deed haar ogen dicht.
“Er hangt een briefje op het bord van Madame Atropine. Ze had wel zin in een spontane les. Kom je?”
“Jep, kom eraan”, Sarah stak haar duim om en deed een poging om zichzelf omhoog te hijsen. Dit mislukte en ze viel weer met een diepe zucht op de sofa neer. Teddy keek geïrriteerd om.
“Kom je nog? Straks komen we te laat en daar heb ik nu echt even geen zin in”.
Sarah hees zichzelf uiteindelijk toch maar omhoog en plaatste haar voeten langzaam op de grond. Een pijnlijk gevoel ging door haar lichaam heen, en hier moest ze op dansen?! Fijn..
“Waarom duurde het zo lang?”, vroeg Teddy toen ze onderweg naar het lokaal waren.
“Mijn voeten doen zeer”.
“Van gister zeker, mietje. En dat noemt zich een vrouw”.
Sarah gaf hem een stomp tegen zijn arm.
“Hoezo ‘dat noemt zich een vrouw’?”
“Nou de meeste vrouwen houden van winkelen en klagen dan niet over zere voeten”.
“Oh, dus je heb jezelf voor vrouw verklaard?”, vroeg Sarah liefjes.
“Oppassen jij hé”.
“Wat?! Ik heb je nog geen 1 keer horen klagen”.
“Ohh!! Mijn voet!! Het brand..!! Het brand!!”

Madame Atropine keek tevreden de groep rond.
“We zijn goed op weg om echte dansers te worden, maar het kan beter. En daarom las ik nog een paar extra lessen in voor een aantal leerlingen. Maar iedereen die het leuk vind om toch mee te dansen mag dat. Zijn er mensen die door willen dansen?”, ze keek vragend de groep rond.
Bijna iedereen knikte instemmend, alleen Teddy niet. Sarah keek hem een beetje geschrokken aan.
“Wil je niet verder gaan met dansen?”
“Ik kan al dansen weet je nog. En ik heb het wel gezien voor even. Straks is het bal ook alweer en dan mag ik weer dansen”, zei hij met een glimlach.
“Prachtig, prachtig bijna iedereen gaat door, maar meneer Lupos wat jammer dat u ons gaat verlaten. Echt heel erg jammer. Zou u dan misschien een laatste dans willen doen vandaag?”
Teddy knikte en liep naar het midden van de dansvloer. Hij keek Sarah even vragend aan en ze knikte blozend. Toen Sarah naar hem toe wilde lopen hield Madame Atropine haar tegen.
“Nee nee meisje, deze dans is voor iemand anders. Abigail wil je naar voren komen?”
Sarah had het gevoel alsof ze midden in haar gezicht geslagen werd.

Gwendolyn · Geplaatst: Do Apr 24, 2008 18:18

Hier hoofdstuk 20 alweer..!!
reacties zijn welkom..!!=)

Hoofdstuk 20
Nadat Abigail in de ziekenzaal was geweest voelde ze zich veel beter. Haar rug was nog wat beurs maar volgens madame Plijster zou dat verdwijnen en zou ze er geen last van hebben. Abigail ging naar haar slaapzaal en haalde vlug haar jurk voor het bal tevoorschijn, nu wist ze wat ze van de kamer van hoge nood wilde maken. Een kamer waar ze gewoon zichzelf kon zijn en kon doen en laten wat ze wilde… en haar jurk kon passen.
Eenmaal aangekomen op de 8ste verdieping liep ze een aantal keer langs de muur hard denkend aan de ruimte die ze wilde creëren. En toen er een deur verscheen na de 3 keer langs de muur te hebben gelopen begon ze te glimlachen.
De rest van de dag bracht ze door in de kamer waar de muren licht van kleur waren… er een groot balkon was dat gericht was op de ondergaande zon en de dansvloer waar Abigail danste met haar nieuwe jurk aan. Jake had gelijk gehad, de jurk stond haar prachtig en paste ook perfect. De witte stof viel soepel langs haar lichaam en was en draaide golvend mee als Abigail zelf draaide. Ook die zondag was ze er en probeerde ze te vergeten dat ze die avond dansles zou hebben. Een onverwachte en ze wilde niet… ze durfde voor geen goud teddy onder ogen te komen.
Later de middag begaf ze zich naar de leerlingenkamer terug en naar de slaapzaal om zich om te kleden. Toen ze bij haar bed kwam was er weer iets wat haar bijna een gat in de lucht deed springen van geluk, een brief plus pakket van Jake. Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en opende als eerste het pakket waar een heel stel kleren uit kwam rollen. 2 broeken, waarvan 1 een spijkerbroek die lekker wijd was en een zwarte die wat strakker was en verschillende shirtjes van T-shirts tot mooie shirtjes van soepele stof. En ook nog eens 2 dikke truien die Abigail goed kon gebruiken. Uiteindelijk ook nog eens een zwart rokje met een kant randje en roze stipjes.
Meteen besloot Abigail dit rokje aan te doen voor de dansles en koos er een zwart hemdje bij en trok de trui erover aan voor onderweg naar de les.
Toen pakte ze de brief en begon deze te lezen.

Lieve Abby,
Wat vreselijk van je ouders! Ik meen het dit had ik nooit gedacht… maar dan nog kan je hier niet slecht in zijn! En het nieuwe kwaad zie ik niet in je! Als ik daarover na zou denken zou ik bijna gaan lachen.
En ik zou dat kind wat jou geduwd heb wel een duw terug willen geven en ik denk niet alleen dat, wat denkt ze wel niet! Ik denk dat je maar eens met die jongen moet gaan praten en anders met een vriendin want die heb je toch wel daar? Misschien kan zij je beter helpen en ook met die jongen gaan praten want ik kan me eigenlijk wel indenken dat hij zwaar teleurgesteld is. Dat je zijn horloge heb gestolen snap ik wel want ik moet toegeven dat ik dat in het begin ook nog heb gedaan gewoon omdat ik bang was zonder geld te komen zitten maar daar kwam Amy achter en heeft het toen uit me geslagen… nee grapje maar ze heeft me geholpen met ermee stoppen. En daar was ik erg blij mee.

Nu even wat het pakketje, liefdadigheid is het niet want dit heet een vervroegd kerstcadeau!!! Amy heeft het uitgezocht samen met haar moeder want ik weet niks van kleding af Angel

ik hoop dat je er blij mee bent!

heel veel liefs Jake!

Abby glimlachte en wreef de tranen die in haar ooghoeken opdoken weg. “Dankjewel” Fluisterde ze.
Op de klok zag ze dat ze bijna te laat was dus trok ze snel haar pumps aan en rende weg naar haar dansles. Even was ze vergeten waarom ze er zo tegenop zag maar toen ze bijna bij het lokaal was begon ze langzamer te lopen. Wat nou als hij er was en haar uit zou schelden of vervloeken…
“…deze dans is voor iemand anders. Abigail wil je naar voren komen?” Abigail had het gevoel of haar hart even stopte toen ze haar naam hoorde. Ze kon niet met teddy dansen niet nu. Ze keek even voorzichtig naar hem maar hij ontweek haar blik. Even toen ze binnen was gekomen had hij naar haar gekeken en daarmee haar kleding. Niet rechtstreeks maar door de spiegel.
“Mevrouw Wills komt u?“ Madame Atropine keek haar vragend aan en Abigail zuchtte even diep en liep naar Teddy toe.
“Oké nou Meneer Lupos kent deze dans natuurlijk, we gaan de tango leren… deze dans word verschillend gezien. De ene keer de dans van de liefde de andere keer lust en dan weer jaloezie, het is de bedoeling dat dat gevoel te voelen is en ook te zien is in jullie bewegingen” Madame Atropine liep na deze uitleg naar Abigail en Teddy toe die elkaar nog steeds niet aankeken. Madame Atropine legde Abigail uit wat ze moest doen en vooral dat ze Teddy ook echt aan moest kijken. Abigail knikte en keek Teddy toen aan. Hij keek terug maar niet rechtstreeks. Abigail werd hier eigenlijk boos om en ook toen de muziek begon keek hij haar niet rechtstreeks aan wat ervoor zorgde dat ze onzeker werd en niet goed bewoog. Madame Atropine stopte de muziek en liep toen rond om wat mensen te corrigeren en Abigail liet Teddy geërgerd los.
“We zijn hier om te dansen maar zo gaat dat niet” siste ze zacht zodat niemand het hoorde.
Dylan stond ook van een afstand te kijken en grijnsde. Rustig liep hij op ze af en trok Abigail naar zich toe.
“Hij kan het gewoon niet” zei hij en keek naar madame Atropine “Ik wil even wat laten zien Madame” Zei hij en startte de muziek met zijn toverstok en draaide Abigail naar zich toe en samen namen ze de goede houding aan.
Abigail zei niks maar danste wel met Dylan en het ging perfect. De spanning was zeker te voelen en Dylan keek Abigail grijnzend aan terwijl zijn handen weer naar plaatsen gingen waar ze ze liever niet had. Op een gegeven moment ging hij zelfs zo ver dat ze hem van zich afduwde. En tot haar verbazing nam Teddy het over. Ze draaide in zijn armen en hij keek haar aan. De blik kon ze niet onder woorden brengen maar ergens dacht ze dat het jaloezie was. Wanneer er ook momenten waren dat ze naar achteren moest vallen ving hij haar perfect op en even glimlachte hij zelfs… tenminste dat dacht ze.
Toen de dans voorbij was stonden ze hijgend tegenover elkaar en Dylan stond achter Abigail en keek met ingehouden woeden in de ogen van Teddy terwijl Teddy terug keek.
“Dat was prachtig! Beautiful ik kan niks anders zeggen” Zei madame Atropine verrukt. Alle leerlingen hadden staan toekijken en sommige keken zelfs stomverbaasd. Abigail deed een stap weg van de twee jongens want de spanning was om te snijden. Geen van beide jongens zei iets en plots begon Dylan te grijnzen.
“Ik weet niet hoor maar volgens mij moet je blijven bij types die bij je passen en niet onze Zwads en vooral niet types als zij”
Hij knikte naar Abigail. Zoals hij het woord zij zei gingen Abigail’s nekharen overeind staan. Alsof er iets goed mis met haar was.
Ze deed een stap naar Dylan toe en keek hem recht aan. Je zag dat hij schrok van haar blik en toen uit het niks sloeg ze hem in zijn gezicht met haar vuist. Hij bleef wel staan maar sloeg zijn hand voor zijn neus waar rood bloed uit kwam.
“Maak je geen zorgen ik val niet op types die slaan en stelen” Zei Teddy toen en zorgde er zo voor dat hij ook een vuistslag kreeg van Abigail, waarna ze wegliep en het lokaal verliet.

Dit kon niet waar zijn… ze was het helemaal zat hier, dat gezeik met die jongens en wat dat betreft kon ze het aan niemand kwijt. Jake was gewoon veels te ver weg. Tranen prikten in haar ooghoeken en dit keer deed ze niks om ze tegen te houden. Ze had nu het gevoel eigenlijk gewoon nergens bij te horen en ze wilde eigenlijk ook niet meer naar dat stomme bal dat zelfs op haar verjaardag viel.
“Hey rustig aan hoor” Zei opeens een stem en Abigail keek op. Ze had niet eens doorgehad dat ze bijna tegen iemand was aangelopen.
Het was Gwyneth, dat meisje dat haar gezegd had naar de ziekenzaal te gaan.
“Sorry” Mompelde Abigail en wilde weer doorlopen maar Gwyneth pakte haar arm vast.
“Alles oke?” vroeg ze verbaasd toen ze haar tranen zag.
Abigail haalde haar schouders op.
“Geen idee k word gek hier denk ik als ik nog langer aangezien word voor iemand die ik niet ben”
Gwyneth glimlachte.
“Tja je zit wel in Zwadderich”
“Ja en ik kan niet tegen hun gedrag… ik bedoel kom op ik kan nu me huiswerk zelf doen en mag ik het niet want ze willen dat ik het door anderen laat maken… en bovenop alles moet ik slecht zijn en het nieuwe kwaad ja DOEI niet dus!... mijn beste vriend is een… een Zreudel of hoe jullie dat ook noemen”
Gwyneth begon nog breder te lachen maar Abigail was nog niet uitgeraasd.
“En dan die sukkel van een Dylan denkt dat hij alles is en mij kan hebben maar dat heeft ie niet en Lupos die, die…” Ze zuchtte en keek Gwyneth aan terwijl ze zich afvroeg waarom ze dit allemaal vertelde.
“T gaat niet zo lekker he” Zei Gwyneth zacht en Abigail schudde haar hoofd.
In de verte klonken stemmen en Abigail herkende die van Teddy en Sarah. Abigail keek de kant op van de stemmen en keek toen weer naar Gwyneth. “Dat je het weet ik sloeg hem maar Dyl ook dus en beide kregen wat ze verdienden” En daarmee liep Abigail door. Ze hoorde Teddy vragen aan Gwyneth met wie ze had staan praten en hoorde ook Gwyneth’s antwoord: “een vriendin”

Wat daarna kwam was niet al te fijn. Abigail was naar de slaapzaal gegaan en had zich omgekleed in haar nieuwe kleren. Haar zwarte broek en de zwarte trui die ze al aanhad. De rest borg ze op en wilde gaan schrijven naar Jake toen Alyssa naar binnen kwam stormen.
“Vertel me dat je Dyl niet geslagen hebt… dat kan niet!” Riep ze uit en stormde naar Abigail toe.
“Oh en nu mag ik opeens niet mensen slaan… dat paste toch bij me?” Zei Abigail boos en verontwaardigt.
Alyssa keek haar even heel stom aan maar herstelde.
“Dat wil nog niet zeggen dat je hem moet slaan” Riep ze uit.
“Like I care… hij is gewoon een sukkel hij hoeft me niet te beledigen” Zei Abigail scherp en keek Alyssa even aan en liep toen naar de leerlingenkamer, waar Dylan zat met een stuk doek tegen zijn bloedende neus. Hij was omringt door meisjes en toen Abigail tevoorschijn kwam werden ze allemaal stil. Abigail kon niet anders dan grijnzen want ze vond echt dat hij kreeg wat hij verdiende. Ze zei niks en liep langs en wilde de leerlingenkamer verlaten en tot haar grote blijdschap hield niemand haar tegen. Wel werd er gefluisterd over wat ze gedaan had maar dit keer had ze helemaal geen spijt…

De volgende ochtend werd Abigail rillend wakker in het verboden bos. Ze voelde de warme vacht van de witte eenhoorn die naast haar lag. Blijkbaar was ze alleen in slaap gevallen. Ze glimlachte even vaagjes naar het dier dat haar hoofd hief en aankeek. Even zou Abigail zweren dat ze zelfs afkeurend keek alsof ze wilde zeggen dat ze niet buiten had moeten gaan slapen.
“Sorry” Zei Abigail vaag glimlachend en stond op. Tot haar grote verbazing was ze helemaal wit.. het had duidelijk weer flink gesneeuwd en nu begon het weer. De eenhoorn hinnikte alsof ze wilde zeggen dat ze moest opschieten en Abigail lachte.
“Ja ja ik ga al” en ze aaide het dier en gaf haar een kus op haar hoofd en begon te lopen.
Heel koud vond ze het niet maar dat kwam nog steeds omdat ze kou gewend was. Wel voelde ze het iets meer dan vroeger en begon ze te rennen. Bij het kasteel was het al drukker want de lessen zouden zo weer beginnen. En met 2 weken zou de vakantie beginnen.

Iedereen keek haar zeer vreemd aan toen ze de hal binnen kwam en snel liep ze richting de leerlingenkamer om zich om te kleden. Onderweg kwam ze Dylan tegen die haar tegenhield.
“Ik hoop dat je je mond verder dichthoud dan doe ik dat ook wat jou en die Lupos betreft. Want komt dat uit, dan zit je flink in de problemen” Hij keek haar dreigend aan en Abigail knikte vaagjes en liep toen door niet begrijpend wat hij bedoelde. Maar ze begreep het wel toen ze Alyssa tegenkwam want zoals ze eerst zo weg van haar was geweest keek ze haar nu niet aan en beukte zelfs met haar schouder tegen haar aan.
“Verader” Siste ze kil.
Verder leek niemand er iets van te weten en als er dan ook andere Zwadderaars bij waren deden zowel Dylan als Alyssa normaal maar als ze alleen waren negeerde ze haar of siste ze beledigingen die ze dan wel moest horen. Ook leek Dylan nog steeds van plan te zijn om met Abigail naar het bal te gaan waar Abigail niet meer heen wilde.
En zo gingen de laatste 2 weken als een speer voorbij. Het enige wat ervoor zorgde dat ze het beter aankon was Gwyneth. Ze spraken elkaar niet en als het zo was kon het niet langer dan 5 minuten. En Abigail had het gevoel dat ze Gwyneth kon vertrouwen. Ze was aardig en liet haar uitrazen en kwam met oplossingen.

“Vanavond laatste dansles… en Lupos komt ook ik wil niet gaan echt niet” Abigail keek Gwyneth met grote ogen aan, maar Gwyneth grijnsde enkel. “Kan misschien nog leuk worden joh… ik zou jullie wel eens willen zien dansen… denk je dat ik mag komen kijken?”
Abigail grinnikte: “Hij kan je vast naar binnen krijgen maar ik ga niet!”
“Je gaat wel met opgeheven hoofd zoals je de afgelopen weken ook heb doorgebracht”
“Ja maar meestal zit ik dan niet tussen 2 jongens die elkaar haten… om mij lijken te vechten, me te lijken haten en wie ik beide heb geslagen” Zei Abigail dramatisch.
Gwyneth grijnsde: “Ik weet niet, McFray ziet zeker wat in je maar je gedrag spreekt hem tegen en Teddy vind je gewoon interessant omdat je zo opvalt. Eerst door je kleding en nu nog steeds door je houding”
Abigail knikte.
“Ik hoop eigenlijk dat ze geen van beide dat ze niks in me zien want ik hoef ze geen van beide. Veels te popie en volgens mij past die Lubbermans beter bij Lupos”
Gwyneth’s gezicht vertrok even “Nou ik vertrouw haar dus echt niet he” Zei ze en zorgde er zo voor dat Abigail haar stomverbaasd aankeek.
“Hoe bedoel je?”
“Gewoon ze liegt volgens mij alles bij elkaar?”
“Wa …” Abigail viel stil toen ze de stem hoorde van Dylan “gedoe, sorry ik moet gaan misschien tot morgen bij de dansles”
Ze grijnsde even breed en liep snel weg Gwyneth glimlachend achterlatend.
En zo de volgende dag stond Abigail in haar zwart gestippelde rokje en roze iets korter shirtje met trui erover bij de laatste dansles. Echt les zouden ze niet eens hebben want de laatste les mocht ieder eigen muziek mee nemen en zouden ze ‘vrij’ dansen.
Schoenen voor de dansles had Abigail niet meer want Alyssa had het jurkje en de pumps weer terug gepakt. Ze stond nu dus op blote voeten bij het lokaal en grijnsde vaagjes toen ze Gwyneth al binnen zag staan bij Teddy en Sara. Sara leek niet zo blij met de aanwezigheid van Gwyneth die met Teddy stond te praten. Vandaag was hij er nog omdat het de laatste les was en madame Atropine hem had uitgenodigd. Abigail keek niet direct naar haar maar keek grijnzend de andere kant op.
Ze trok haar trui uit en legde deze op de grond en ging er op zitten. Ze droeg ook nog een dunne zwarte legging die ze later tussen de kleren had gevonden zodat het iets warmer zou zijn. Dylan kwam niet veel later ook binnen. Hij ging naast Abigail zitten maar zei niet veel. Als laatste kwam Madame Atropine ook binnen en verwelkomde alle leerlingen.
“Ik ben blij dat jullie mijn lessen gevolgd hebben en hoop dat jullie het leuk vonden. Als extra afsluiting op het feest de 21e zal er een wedstrijd plaatsvinden… wil je meedoen mag je, je inschrijven alleen of samen maar uiteindelijk bepaal ik de paren en wie er mee mogen doen”
Ze glimlachte toen de meeste leerlingen opgewonden begonnen te praten. Abigail zuchtte alleen maar en Dylan trok een minachtend gezicht. “Ik doe niet mee dan maakt niemand een kans” Mompelde hij en Abigail keek geërgerd de andere kant op
“Arrogant” mompelde ze.
“Wat?”
“Niks”
“Oke dan nu maak ruimte en vooral veel plezier” Zei Madame atropine en zette de muziek aan. Het was dreuzel muziek en niet bepaald muziek waarop je kon stijldansen,maar gedanst werd er wel.
Abigail stond op en keek even naar Dylan die blijkbaar niet wilde en liep toen zelf naar de dansvloer. Ze werd vooral weer arrogant aangekeken door de meeste omdat ze nou niet echt geliefd was sinds ze Teddy had geslagen voor de 2e keer maar daar wilde ze zich nu niet druk om maken. Gwyneth stond zelf ook op de dansvloer met Teddy en een geïrriteerde Sara. Even glimlachte Abigail naar Gwyneth, wat bijna door Teddy werd gezien, die vragend naar Gwyneth keek die hem daarop ontkenend aankeek.

Abigail herkende de muziek wel en gebruikte haar soepelheid in haar voordeel wanneer er muziek werd gedraaid van Shakira een of andere dreuzel zangeres. Ze werd jaloers bekeken door de meiden als ze met haar heupen draaide en de jongens hun ogen niet konden afwenden. Abigail grijnsde en genoot stiekem van de aandacht die ze kreeg.
Op een gegeven moment stond Gwyneth naast haar en ze keek haar veel betekend aan.
“Ik denk dat ik het fout had… Hij kan zijn ogen niet van je afhouden” Fluisterde ze zacht en draaide weer weg van haar en duwde Teddy haar kant op.
Misschien ging het vanzelf en misschien kwam het door de muziek die meer langzaam en salsa – achtig was maar het volgende moment stonden ze samen te dansen. Het duurde niet lang en het was niet veel maar Abigail voelde haar hart kloppen in haar keel en toen ze hem aankeek zou ze zweren dat hij bloosde en vaag glimlachte.
Maar toen draaide ze weg en stond Dylan voor haar die de dans overnam…

Gwendolyn · Geplaatst: Ma Apr 28, 2008 17:32

Hée..!!! Veel dank aan LadyBird en Sweet 14 nd ik zag dat er ook alweer stemmen bij zijn gekomen..!! Very Happy

Hier hoorfdstuk 21 vanuit het oogpunt van Sarah, ik hoop dat jullie het leuk vinde..!!

hoofdstuk 21
Sarah was abrupt stil gaan staan toen ze zag dat Gwyneth Teddy naar Abigail duwde. Was ze helemaal gek geworden? Salvin, waarmee ze aan het dansen was keek haar vragend aan, maar dat negeerde ze.
“Wat doe je?”, siste ze tegen Gwyneth.
Gwyneth haalde haar schouders op alsof ze niets fouts had gedaan.
“Niets, Teddy een handje helpen. Hij staart naar haar als een kwijlend hondje”.
“Niet waar”.
“Oh zijn we jaloers mevrouw?”
Sarah zond Gwyneth een boze blik en ging nors aan de zijkant zitten.
“Wat was er net nou? Deed ik iets verkeerd?”
Salvin was naast Sarah gaan zitten en keek haar vragend aan.
Ze zuchtte even.
“Nee sorry. Ik zag iets dat ik niet echt.. op prijs stelde”.
“Dat je vriendje naar Abigail werd geduwd door die bitch”.
Sarah kon haar grijns niet onderdrukken toen ze Salvin’s beschrijving van Gwyneth hoorde.
“Hij is mijn vriendje niet, dat weet je”, ze gaf hem een speelse duw. “Anders was ik wel met hem naar het bal gegaan”.
“Nee, want je durfde hem niet te vragen”, zei Salvin grijnzend.
Sarah voelde dat ze rood werd en hield zo wijs mogelijk haar mond en keek naar de dansende mensen. Ze keek snel weg toen ze de richting op keek van Teddy en Abigail die helemaal op schenen te gaan in de dans. Vreselijk..

Toen Teddy Abigail eindelijk had los gelaten en een ander nummer ging spelen, liep Sarah snel naar hem toe voor iemand anders daar kans voor had.
Ze bewoog zich zo soepel mogelijk op de muziek, zoals Abigail ook had gedaan. Toen ze er achter kwam dat ze Abigail probeerde na te doen stopte ze er meteen mee. Ze wilde niet op die stomme Zwad lijken!
Ze keek Teddy een en glimlachte even naar hem.
“Is het goed als ik de dans van haar overneem?”
“Ja hoor”, hij glimlachte even naar haar en liet Sarah een pirouette draaien.
“Je scheen het wel leuk met haar te vinden net”, zei Sarah na een korte stilte.
“Hmm”.
“Heb je het haar al zo snel vergeven. Dat ze het horloge van je ouders had gestolen?”, Sarah keek hem ongelovig aan.
“Wat?! Nee dat nooit, dat horloge is me meer dierbaar dan iets anders. Dat kan nooit vergeven worden”.
Sarah glimlachte even.
“Ik schrok al. Ga jij je eigenlijk opgeven voor die wedstrijd?”
“Neuh”.
“Waarom niet?”
“Waarom wel?”
“Wat heb je te verliezen?”
“Niets”
“En dus..”
Teddy zuchtte en er verscheen een grijns op zijn gezicht.
“Ga ik dit winnen?”
“Nee”.
“Dat dacht ik al. Ik geef me wel op, maar dat moet dan zeker met jou”, hij keek Sarah schuin aan.
“Maar natuurlijk samen met mij”, zei Sarah met een grijns. “Met wie anders?”
“Hhmm..”, Teddy liet zijn hand op zijn kin rusten en nam een denk – houding aan.
“Nee”, zei Sarah met een plagerige stem. “Samen met mij”.
Ze zette een stap dichter bij Teddy, zo dicht had ze nog nooit bij hem gestaan en het zweet brak haar meteen uit.
“Maar, ik heb je dat mij – in – een – jurk – stoppen – gedoe nog steeds niet vergeven madame Lubbermans”.
“Ja en dus?”, ze knipperde even met haar ogen. “Weerhoud het je om met mij te dansen? Lafaard”.
Teddy keek op.
“Niemand noemt mij een lafaard. Wij gaan dansen madame en we gaan winnen ook!”

Dezelfde avond zaten Roxelle, Lynn en Sarah bij het haardvuur druk te discuseren over het winterbal dat het volgende weekend zou plaats vinden.
“Ik heb er zó veel zin in”, ratelde Lynn. “Ik hoop echt dat het leuk word, en dat word het trouwens zeker wel”, haar gezicht werd langzaam rood. “Weten jullie wie me vandaag naar het bal heeft gevraagd?”
“Scorpius, die Zwad van een Malfidus”, zei Sarah met een grijns.
“Nee joh, die is veels te lelijk voor mij”, zei Lynn terwijl ze het wenkbrouwdansje deed. “Nee het was. Even een stilte erin houden voor de spanning. … “
“Vertel op!!”, zei Roxelle die haar vol verwachting aankeek.
“Jamie”.
“Nee!! Dat meen je niet! Zo goed, ik wist dat hij je zou vragen. Ik wist het gewoon!!”
“En hoezo wist je dat”, vroeg Sarah.
“Nou, Jamie en ik hebben wat samen gehad in het tweede jaar. En dat was gewoon, hoe zeg je dat, verwaterd tijdens de zomer vakantie”.
“Misschien wilt hij het weer proberen”, zei Roxelle bijna hoopvol.
“Ik zou het niet erg vinden”, giechelde Lynn met een glinstering in haar ogen.
“En heb jij Teddy al zo ver kunnen krijgen om met jou te gaan?”
Twee paar ogen keken Sarah verwachtingsvol aan.
“Nou, uhh niet echt nee. Heb ik jullie dat niet verteld dan?”
‘Dat deed ik expres’, dacht Sarah.
“Nee, je heb niets verteld. Kom op vertel dan!”, zei Lynn vrolijk.
“Iemand anders heeft mij gevraagd”.
“Dat kan er maar 1 zijn”, zei Lynn met een grijns.
“Onze geliefde Salvin”.
“Jep en ik heb ja gezegd”.
“Maar je wilde zo graag met Teddy”.
“Klopt, maar hij uhh.. hij was al gevraagd”, verzon Sarah snel.
“Echt niet”, zei een snerende stem opeens,
Toen Sarah opkeek zag je Gwyneth kwaad haar kant op kijken.
“Hoe veel leugens krijgen we nog van je Lubbermans?”
“Sinds wanneer ben ik ‘Lubbermans’”?
“Sinds ik door heb dat je alles bij elkaar loopt te liegen”.
“Pardon?! Ik lieg niet”, Sarah stond op van de rode sofa en ging boos tegenover Gwyneth staan.
“Wel waar”.
“Wat lieg ik dan? Oh wacht, dat weet je niet. Want ik lieg niet!”
“Jawel, want Teddy was niet eerder gevraagd en jij heb het al helemáál niet aan hem gevraagd. Daar ben je veel te gevoelig en te zielig voor”, zei Gwyneth die steeds harder begon te praten.
“Pardon?”
“Je heb me wel gehoord. Ik was erbij dat Teddy net naar het bal werd gevraag door iemand. En dat was jij zeker niet, dus hoezo hij was al bezet?”
“Misschien heeft hij het afgezegd”, zei Sarah die nu echt boos begon te worden.
“Je heb vast nog wel meer leugens verteld. Eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat het zo is. en ik zal erachter komen ook. al je leugens maak ik openbaar. Eens kijken wie dan de leugenaar is of niet, Lubbermans?”
Sarah balde haar vuisten. Waar haalde Gwyneth het lef vandaan om haar zo in het openbaar voor leugenaar uit te maken?
”Maar dat ben je ook Sarah, geef toe aan je wil. Die is leugenachtig en kwaad”, zei de stem die ze vaker hoorde.
“Niet waar”, zei ze zo zacht mogelijk en ze schudde met haar hoofd. “Ga weg, alsjeblieft”.
“Ik ga nergens heen tot je de waarheid heb verteld, Lubbermans”, zei Gwyneth die haar kwaad aankeek.
“De waarheid is, dat hij al gevraagd was. En dat hij het dan waarschijnlijk heeft afgezegd en net weer is gevraagd”.
Sarah draaide haar rug naar Gwyneth en liep het portretgat uit.
“Trut”, hoorde ze Gwyneth net nog zeggen.

Teddy, ze moést Teddy vinden! Als ze hem niet kon vinden en hij was eerder bij hun dan zij hem gesproken had. Dan zouden ze erachter komen dat ze gelogen had. En dan zouden ze misschien ook weer gaan doorvragen over andere dingen waar ze nu eindelijk hun mond over hielde.
Sarah stormde de bibliotheek in en werd chagrijnig aangekeken door Mandame Romella.
Ze bekeek alle tafels, maar er was geen Teddy te bekennen.
“gedoe”, fluisterde ze zacht en ze rende snel de bibliotheek weer uit.
“Niet rennen in de bibliotheek juffrouw Lubbermans!”, riep madame Romella door de gang heen.
“Sorry”, riep Sarah terug.
‘Teddy waar ben je nou’, dacht Sarah. ‘Laat me je alsjeblieft snel vinden voordat de anderen dat doen’.
Sarah rende zo snel als haar benen haar toelieten naar de uilenvleugel waar Teddy ook vaak zat. Toen ze binnenstormde zag ze dat Teddy er inderdaad was. Hij deed een poging om een brief aan de poot van aan faalbruine uil vast te binden. Maar zodra Sarah binnen was komen stormen vloog deze geschrokken weg en liet een kras achter op Teddy’s gezicht.
“Sorry”, ze keek hem verontschuldigend aan.
“Geeft niet. Vanwaar die haast?”
“Ik wilde gewoon even bij de uilen kijken”, zei ze zo nonchalant mogelijk.
Teddy keek haar schuin aan.
“Ok ok, ik wilde even met jou praten”.
Teddy glimlachte.
“En waarom dan wel?”, hij liep de uilenvleugel uit en ging op de stenen bank ervoor zitten. Hij klopte op de lege plek naast zich en Sarah liet zich ook op de koude bank zakken.
“Nou, je moet niet boos worden alsjeblieft. Eerst luisteren. Afgesproken? Ook geen onderbrekingen, niets”.
Hij knikte even kort en keek haar toen vragend aan.
“Nou, Lynn en Rox vroegen met wie ik naar het bal ging. Ik had zo’n beetje gezegd dat ik graag met jou naar het bal wilde en dat ik je zou gaan vragen tijdens een dansles”, ze bloosde hevig maar praatte stug door. “Dat durfde ik niet en ondertussen had Salvin me al gevraagd en me iets beloofd dat ik belangrijk vond. Dus ik ga nu met Salvin. Toen Lynn en Rox ernaar vroegen zei ik dat ik het wel gevraagd had, maar dat je al met iemand anders ging”.
“Maar – “.
“Je had beloofd niets te zeggen, weet je nog? Gwyneth kwam toen boos naar mij toe en zei dat ik een leugenaar was, dat ze erbij was dat iemand je net had gevraagd naar het bal en dat ik dus loog over het feit dat je eerder was gevraagd. Ze zei dat ik nog meer dingen achterhield en dat ze er wel achter zou komen. Ik heb nu zo’n beetje ruzie met Gwyneth om dat stomme leugentje en ik weet zeker dat ze het gaan navragen bij jou. Wil je alsjeblieft, alsjeblieft zeggen dat je eerder bent gevraagd maar het heb afgezegd?”, Sarah keek hem smekend aan.
“Mag ik nu wel praten?”
Sarah knikte.
“Ik vind het echt onzin dat je daarover gelogen heb dan. Je kan toch gewoon zeggen dat je me niet durfde te vragen? En dat Salvin je iets beloofd heb dat je belangrijk vond?”
“Ja, had ik kunnen doen. Maar ik wil niet dat ze weten wat Salvin mij verteld heb. Dat hou ik liever geheim”.
“Maar ik moet dus tegen hun zeggen, als ze erom vragen, dat jij me gevraagd heb maar dat ik al een andere date had. Dat ik die heb afgezegd en dat ik dan nu met Victoire ga”.
“Je gaat met Victoire?”, Sarah’s hart leek te bevriezen. Maar wat wilde ze, ze had het ook eerder moeten vragen. en voordat Salvin haar ging chanteren met het antwoord wie het horloge van Teddy had. “Leuk”.
“Ja”, zei Teddy enthousiast. “Maar ik zal het tegen ze zeggen Sarah. Maak je maar geen zorgen.

De rest van de week ging zoals bijna alle andere dagen. Veel lessen, veel huiswerk, een negerende Gwyneth, Abigail ontwijken en slapeloze nachten. Ze was zo bang geworden voor haar nachtmerries die ze had, dat ze niet meer durfde te gaan slapen.
Vermoeid staarde Sarah naar het bord waar Klooster een paar woorden op kraste met het krijt dat hij in zijn handen hield.
“En dit is jullie huiswerk. Maak het snel, want het moet morgen af zijn”, hij lachte even gemeen voordat hij het lokaal verliet.
Sarah liet haar hoofd met een harde bonk op haar tafel vallen.
“Auw”, mompelde ze.
“Eigen schuld Saar”, zei Danny Griffoen die onderuitgezakt op zijn stoel zat. “Wel slim om het uit te stellen tot dit moment. Klootviool had je levend gevilt als je dat tijdens zijn ‘geweldige’ les zou doen”.
Sarah keek naar Danny op. Hij had nog nooit tegen haar gepraat, maar hij keek haar nu vragend aan.
“Wat?”
“Nou, weet jij of Roxelle toevallig al een date voor het bal heeft?”
Sarah was verbaasd door deze vraag en ging rechtop zitten.
“Hoezo? Je kunt het haar zelf vragen”.
Danny zijn wangen verkleurde licht, maar nam snel een ‘stoere’ houding aan en stond nonchalant op.
“Gewoon even chekke”, was zijn antwoord. “Maar ze heeft dus al een date?”
“Niet dat ik weet”, zei Sarah nog steeds verbaasd.

’s Avonds toen Sarah zwaar zuchtend aan haar huiswerk voor transfiguratie zat kwam Roxelle grijzend naast haar zitten.
“Weetje wat net is gebeurd?”
“Nou vertel”, bromde Sarah moe.
“Danny heeft me net gevraagd voor het bal”.
Sarah keek op.
“Hij had vanmiddag inderdaad nog aan me gevraagd of je al een date had of niet. Ik had het kunnen weten”.
“En dat zeg je dan niet?”, Roxelle keek haar twijfelend aan. “Aardig”.
“Ik was het vergeten”, zei Sarah verontschuldigend.
“Weet ik meid. Je bent echt te moe de laatste dagen. Je moet eens vroeg gaan slapen anders val je nog in slaap op het bal zaterdag”.
“Hmm.. ik zal erover na gaan denken”.
“Niet denken, doen. Kom op, hup hup. Slapen jij!”, Roxelle wees naar de wenteltrap naar de meisjes slaapzalen.
“Ik wil niet slapen”, het was eruit voor Sarah er erg in had en ze sloeg snel haar hand voor haar mond.
“Hoezo niet?”, Roxelle keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.
“Ik uhh.. laat maar ik ga al slapen”, ze probeerde te glimlachen, maar het werd niet meer dan een lach als een boer met kiespijn.

”Sarah, ren er nou niet voor weg. Je kunt er niets aan veranderen”, zei de stem van de groene schim.
“Ga weg!”, gilde Sarah en ze rende zo snel als ze kon een voor haar onbekende gang door. Ze had weer dezelfde jurk aan als in al haar nachtmerries en dezelfde jurk als die in haar kast hing.
“Waarom Sarah? Ik zal er altijd blijven, altijd bij je zijn. Ik zal je nooit verlaten of verraden”.
“Jawel, je bent de duivel zelf. GA WEG!”
Ze rende een bezemkast in en deed deze snel op slot. Ze barricadeerde de deur door zo veel mogelijk emmers op te stapelen voor de deur en bezems schuin langs de deur te zetten.
Ze stapte geschrokken achteruit toen de groene schim gewoon door de deur heen schreed.
“Hoe - wat?!”, zei ze geschrokken.
Ze drukte zich zo ver mogelijk in de linkerhoek van de bezemkast en keek angstig rond.
Ze zat in de val..
“Sarah je kunt me niet ontwijken. Ik zal je altijd blijven volgen”.
“Maar waarom”, vroeg Sarah snikkend, de tranen stroomde over haar wangen heen.
“Je bent het nieuwe kwaad, het staat in de profetie..”

Sarah schrok wakker doordat er iets nats op haar voorhoofd werd gelegd.
Ze opende haar ogen en zag Madame Plijster terug kijken.
“Wat – wat doe ik hier?”, vroeg Sarah en ze schrok toen ze hoorde hoe zwak haar stem klonk.
“Oververmoeidheid meisje. Je was in slaap gevallen toen je de wenteltrap op wilde lopen. Je viel met je hoofd tegen de rand en verloor je bewustzijn”.
“Maar ik – Was ik, gevallen?”
Sarah dacht na, maar kon zich niet herinneren dat ze was gevallen op de wenteltrap, maar ook niet dat ze haar bed had bereikt.
Madame Plijster knikte.
“Ik zal je nog iets geven om te slapen”.
“Nee!”, riep Sarah geschrokken uit.
Madame Plijster bleef verbaasd staan.
“Waarom niet?”
“Ik wil niet slapen. Laat me alsjeblieft niet slapen”, ze keek de zuster smekend aan.
“Je sliep inderdaad erg onrustig, had je een nachtmerrie?”
Sarah knikte instemmend.
“Dan zal ik je iets geven voor een droomloze slaap. Je kan morgen weer terug keren voor de laatste lesdagen van deze week”.
Madame Plijster liep weg en kwam terug met een beker met een groenachtig goedje erin. Sarah trok een vies gezicht en goot het toen naar binnen. Ze probeerde zich te verzetten tegen de moeheid, maar voelde dat de vermoeidheid van haar lichaam overwon en liet zich meevaren in een droomloze slaap.

Toen Sarah de volgende dag in de les zat voelde ze zich bekeken en keek achter zich. Roxelle en Lynn keken haar aan.
“Gaat het weer?”, vroeg Roxelle zacht.
“Jawel, ik was oververmoeid en ging daarom blijkbaar onderuit”, fluisterde Sarah terug.
“Juffrouw Lubbermans, wilt u misschien recht op uw stoel gaan zitten en aan uw toverdrank gaan werken? Jullie hebben nog 10 minuten voor ik de flakonnen met toverdrank op mijn bureau wil hebben”, zei professor Vinyard.
Sarah draaide zich om en probeerde zich te concentreren op de les.
Maar dit lukte niet en haar toverdrank, die eigenlijk diepgeel moest zijn, kwam met een lila kleur in haar flakon terecht.
Professor Vinyard keek afkeurend naar de flakon die Sarah inleverde en zei: “De volgende keer beter opletten juffrouw Lubbermans. U kunt beter”.
“Sorry professor”, antwoordde Sarah zacht.
“Het zullen de zenuwen wel zijn voor het bal. Het is je eerste bal hier, dus dat zal spannend zijn niet?”
Sarah knikte, ze was ook heel erg zenuwachtig. Want ze had vaker een feest gehad, maar dan van haar oude school. Met haar vrienden, in normale kleren en met muziek die ze ook kon, al het muziek. En niet in een grote rode, vreselijk mooie jurk, terwijl ze moet dansen waar wel honderden andere leerlingen haar konden zien. En dat ze dan ook echt met een jongen moest dansen. Ze had natuurlijk eerder met Salvin gedanst, maar dit was anders. En het was Sarah opgevallen dat Salvin best knap was en dat bezorgde haar kippenvel. Het bal naderde steeds sneller, en voor Sarah het wist was het al zaterdag..

Gwendolyn

Gedag allemaal.!!
Wij danken Lady Bird en Radijsje voor hun reacties..!! Very Happy

hier is dan eindelijk een deel van het hoofdstuk over het winterbal..
Ballerina Girl en ik hebben echt er naar toe geleefd om deze hoofdstukken te mogen schrijven..
dus we hopen allebei dat jullie ze goed vinden
en we hopen natuurlijk op veel reacties.. angel

Hoofdstuk 22
“Oh verdomme ik durf niet, ik weet het echt niet… wat vind jij”
Abigail stapte achter het omkleed – scherm vandaan wat in de kamer van hoge nood stond. Ze was er samen met Gwyneth die zich al had omgekleed.
Gwyneth droeg een diep groene jurk die tot de grond kwam en waarvan de rug heel laag was uitgesneden… “Voor de verandering eens wat opvallends” Had ze gezegd.
En nu keek ze met open mond naar Abigail die verlegen achter het scherm vandaan kwam. Die ochtend had ze nog een pakketje gehad van Jake en Amy, een paar schoenen. Witte open pumps met witte linten die om haar enkels gestrikt zaten.
“Je ziet er zo mooi uit Abby echt waar!” Zei Gwyneth zeer onder de indruk. “Hoe kom je aan die jurk” Vroeg ze terwijl ze naar haar toeliep en met haar hand over de witte stof streek. De strik die op de rug zat bekeek ze glimlachend. “Hij past je perfect maar ik denk dat verschillende mensen er versteld van zullen staan”
“Ja, en Dylan zeker want ik denk dat hij niet verwacht dat ik in het wit ga”
Abigail draaide een rondje waarmee de stof weer golvend meedraaide.
“Ag de pot op met hem… Ik denk dat teddy je helemaal geweldig zal vinden in die jurk”
“En alsof hij met me praat of wat dan ook… nee echt waar hij zal het me nooit vergeven” Mompelde Abigail terwijl ze wat make-up pakte en het met een frons bekeek. “Waar is dit voor?” Vroeg ze en hield een lipgloss op. Gwyneth begon te lachen. “Kom op dat regel ik wel” Zei ze en nam het van haar over.

De laatste week was op zich wel rustig verlopen. Abigail deed wat ze moest doen en hield zich gedeisd en negeerde het gepest van Dylan en Alyssa. Ze paste perfect bij elkaar en steeds vaker vroeg Abigail zich af waarom hij niet met haar naar het bal ging.
Maar Dylan was duidelijk nog steeds van plan met Abigail te gaan en drukte haar op haar hart dat ze goed moest dansen en eruit moest zien want anders…

“Zo klaar” Zei Gwyneth na een kwartier en draaide Abigail naar de spiegel toe. Verbijstert keek ze naar zichzelf. Make-up had ze nog nooit gebruikt en zonder zag ze er vond ze zelf ook goed uit. Heel veel droeg ze ook niet nu maar het maakte duidelijk verschil. Door de mascara sprongen haar ogen er nog meer uit dan normaal en de heel zacht glimmende witte oogschaduw leken haar ogen bijna elf achting. Ook op de uiteindes van haar wimpers leken witte glinster te zitten.
“Ik heb je ogen het meest benadrukt omdat die echt mooi opvallen zo en je mond alleen lipgloss want anders word het te veel” legde Gwyneth uit en keek Abigail glimlachend aan.
“Je doet me denken aan Assepoester zei ze en giechelde. “Straks mag je dansen met je prins”
“Nou Dylan is niet bepaald een prins” Mompelde Abigail walgend terwijl ze opstond en zichzelf nu in de grote spiegel bekeek.
“Nee ik heb het natuurlijk over Teddy doos” Zei Gwyneth die nu zelf met de Make-up aan de slag ging.
“Maar ik dans helemaal niet met hem… helemaal niet als het aan Dylan ligt”
Abigail zuchtte en probeerde zichzelf ondertussen wijs te maken dat ze niet met Teddy wilde dansen want hij paste Zo niet bij haar!
Gwyneth begon te giechelen en toen Abigail vragend haar kant op keek keek ze haar met een engelachtige blik aan. “Wacht maar” zei ze en stond op.
Ze droeg zelf enkel mascara en wat oogschaduw en rode lippenstift. Gwyneth ogen hadden amper make-up nodig en eigenlijk droeg ze het ook weinig dus leek ze dit ook genoeg te vinden.

Abigail keek naar de klok die in de kamer van hoge nood hing. Blijkbaar had hij zich ook aangepast aan het feest want de wijzer ging richting een versierd punt toe helemaal in het thema van het winter bal. Ze hadden nog een half uur voor ze weg zouden gaan.

Abigail liep naar haar tas toe en haalde er een klein pakketje uit.

“Lieve abs… gefeliciteerd met je 16e verjaardag! We hopen dat je dit mooi vind en dat je het wil dragen op je feest! Daarom mag je het pas open doen een uur voor je heen gaat” veel liefs Jake
Dit stond op het briefje wat Jake erbij had gedaan. Abigail glimlachte en haalde het zilveren papier van het doosje af en opende het.
Er zat een dunne zilveren ketting in met eraan een hanger in een krullerige vorm met in het midden een wit blauw steentje.
Abigail glimlachtte en hing de hanger voorzichtig om. Gwyneth zag het en liep naar haar toe “Hey mooi hoe kom je daar aan”
“Gekregen van Jake”
“Ohw die vriend van je… leuk! Speciaal voor het feest?”
Abigail knikte vaagjes “En voor mijn verjaardag” Zei ze zacht waarop Gwyneths ogen groot werden.
“Ben je jaarig dan???”
“Ja 16 vanaf vandaag” Abigail glimlachte vaagjes en wenste stiekem dat ze het niet had gezegd. Niemand wist dat ze vandaag jarig was… op Jake na dan en natuurlijk nu Gwyneth.
“Lekker dat je dat zegt nu heb ik niks” Riep Gwyneth verontwaardigd uit.
“Vind ik niet erg ik vier het toch nooit!” Zei Abigail snel en schudde haar hoofd.
“Maakt me niks uit” Zei Gwyneth die nu haar armen om Abigail heen sloeg “Gefeliciteerd” Zei ze zacht en keek haar glimlachend aan. “Nou dan ga ik je haar wel doen als verjaardag cadeau” Zei ze simpel en duwde Abigail weer op de kapstoel neer.
Ze ging druk in de weer met haar toverstok en liet er dunne witte linten uit verschijnen waarmee ze in de weer ging in Abigails haar. En later bekeek ze grijnzend het resultaat. “Zo dat is klaar” Zei ze en liet Abigail het resultaat bekijken.
Haar donker rode krullerige haar zat nu half opgestoken en glom mooier dan ooit en er zaten 2 dunne witte linten om haar hoofd halverwege haar, haar.
“Oke Assepoester tijd voor het bal” Zei Gwyneth grijnzend “Is goed goede fee” Zei Abigail glimlachend en stond op.

“Oke ik ben weg”
“Nee hier komen jij je gaat gewoon… het komt allemaal goed”
Abigail wilde rechtsomkeert maken toen ze zag dat bijna iedereen al beneden was maar Gwyneth greep haar arm vast. “Ik ga eerst… je moet gewoon een uber entree maken” Zei Gwyneth glimlachend en liep langs de grote trap naar beneden naar de hal.

Abigail slikte en zuchtte toen heel diep voor ze zelf ook de trap af begon te lopen wat opeens een heel lang stuk leek. Ze zag Gwyneth al bij haar vrienden en ze stond bij Teddy en fluisterde iets in zijn oor en toen keek hij haar kant op. En hij was niet de enige want heel wat jongens keken haar kant op. Abigail voelde zich opeens een stuk zelfverzekerder en met een glimlach liep ze de trap verder af.

“Je jurk is wel erg wit he”
Toen abigail beneden was stond Dylan al snel naast haar en keek haar een tikkeltje geergerd aan.
“Ja en hij is mooi” antwoordde Abigail zonder boos te kijken. Ze keek eerder hooghartig “En als je er problemen mee hebt ga je toch met Alyssa”
Dylan schudde zijn hoofd “Nee” Zei hij enkel en toen opende de deuren naar de grote zaal.
Rustig liep Abigail samen met Dylan naar binnen en haar hart sprong op toen ze de prachtige versieringen zag. Dylan was blijkbaar niet onder de indruk en keek ook niet bepaald geïnteresseerd in wat dan ook.
Ook toen ze welkom werden geheten door Het schoolhoofd zei hij of deed hij weinig. En zelfs toen de muziek begon wilde hij niet dansen.
Abigail kon bijna wel zelf bedenken waarom en rolde even met haar ogen. Hij moest nog steeds woedend zijn dat ze weer met Teddy had gedanst.

En terwijl anderen lol maakten zaten zij aan de kant en straks zou ook nog de danswedstrijd beginnen. “Als jij niet wil dansen ga ik alleen dansen” Zei Abigail prompt en stond op en keek Dylan afwachtend aan. En tot haar verbazing stond hij op.
“best” Zei hij en nam haar hand en samen liepen ze naar de dansvloer en stonden ze vlak bij Teddy die met Victoire stond te dansen.
Teddy zag ze aankomen en Dylan wierp hem een zelf ingenomen blik toe. Weer rolde Abigail met haar ogen maar nam de danshouding aan en Dylan deed hetzelfde.
Zijn danstalent was blijkbaar bekent want iedereen stopte en keek. Abigail grijnsde vaagjes.
Ze was niet vergeten dat Dylan soms danste en zijn dan zijn handen niet kon thuishouden maar dit keer negeerde ze het. Ze wilde enkel dansen en waarschijnlijk zou dit de laatste keer zijn want ze was er zeker van dat hij haar na het bal zou laten vallen en nooit meer zou aankijken.
Maar terwijl ze danste begon een gevaarlijk spel tussen Abigail en Dylan. Want ze protesteerde geen moment en daagde hem zelfs uit iets wat hem leek te bevallen aan zijn gezicht te zien waarop een grijns verscheen.
“Je bent van mij weet je dat” Fluisterde hij in haar oor toen ze heel dicht bij elkaar danste.
“In de dromen Dylan, In je dromen” siste Abigail die wegdraaide en hem scherp aankeek daarna waarop hij enkel grijnsde.

Niet veel later stopte de muziek en liep Madame Atropine naar het midden van de dansvloer. “Lieve kinderen wat prachtig dat jullie er allemaal zo Beautiful uitzien echt waar!” Ze keek glimlachend naar alle leerlingen alsof het haar eigen kinderen waren.
“Ik heb hier de lijst van de paren die voor jullie gaan strijden voor het beste danspaar van dit prachtige kerstbal”
Abigail liep weg omdat ze zich niet had ingeschreven en Dylan natuurlijk ook niet dus zou ze mooi kijken naar hoe Sara met Teddy zou staan flirten want dat deed ze de hele avond al ook al was ze hier met Salvin.
“Ik wil graag de volgende paren naar voren hebben te beginnen met David Kloon en Marisa liefs, En zo volgde er nog meer setjes.
“En de laatste twee paren waarvan de eerste Salvin Awerd met Sara Lubbermans en de laatste Teddy Lupos met Abigail Wills…”
Abigail bleef als verstijft staan. Ze had zich niet opgegeven, dat wist ze 100% zeker.
“Ik denk dat je naar de dansvloer moet” Zei opeens de stem van Gwyneth achter haar en abigail wist meteen wie de schuldige was.
“Waarom” Siste ze terwijl ze door gwyneth richting het midden van de dansvloer werd geduwd
“Omdat jullie voor elkaar gemaakt zijn nou goed… dans nou maar gewoon”

En toen stond Abigail weer voor de zoveelste keer oog in oog met Teddy, alleen keek nu ongeveer de hele school toe.
Teddy leek ook nogal van zijn stuk gebracht maar keek haar vaag grijnzend aan. Hij zag er zeker niet verkeerd uit in zijn pak en zijn zwarte haar had hij lichtelijk aangepast aan blijkbaar de jurk van Victoire die turquouse was en die kleur was ook in zijn haar te zien.
“Goh je haar past wel bij je partner” Zei Abigail grinnikend en grijnsde even naar Victoire die verbijsterd naar de twee keek.
“Oh ja wacht” Mompelde Teddy en streek met zijn hand door zijn haar heen en de turquase delen werden wit. Abigail glimlachte even vaagjes.
“Nog gefeliciteerd” Zei Teddy toen opeens en Abigail keek hem vragend aan “Gwyneth vertelde het” Legde hij snel uit en glimlachte kort.

“Oké dames en heren neem jullie plaatsen in en dans” Riep Madame Atropine toen enthousiast en er gebeurde wat ze vroeg. Abigail legde haar hand op Teddy’s schouder en met de andere nam ze zijn hand vast en hij legde zijn andere hand op haar zij.
“Je ziet er trouwens prachtig uit” Fluisterde hij “Ik wou dat je mijn date was in plaats dan die van McFray”
Abigail zette grote ogen op maar kon niks zeggen want de muziek begon.
De muziek was Salsa achtig en al snel danste ze dichter tegen elkaar aan en ging Abigails hart als een gek tekeer zoals wel vaker als ze met Teddy danste. Wanneer hij haar een pirouette liet draaien zag ze dat Sara net zo hard haar best deed om op te vallen en dat lukte en al snel waren ze nog de enige twee paren die over waren van de wedstrijd en werden ze luid aangemoedigd door de hele school.
De spanning was niet alleen tussen de 2 paren te voelen maar ook tussen Abigail en Teddy die dansten alsof hun leven ervan af hing. Hoe dichter Abby bij teddy was hoe beter ze zich voelde en alhoewel hij in het begin wat rustig en afstandiger was geweest dat was nu verdwenen en hij keek haar grijnzend aan.
En in tegenstelling tot bij Dylan vond Abigail het niet erg als Teddy’s handen eens langs haar benen of achterwerk gleden.
Maar er was nog een gevoel buiten het zalige gevoel bij het dansen… Abigail voelde iets dreigends en dat kwam van vlak bij haar… en elke keer als Abigail dichter bij Teddy kwam werd het erger. Op een gegeven moment waren ze zelfs zo dicht bij elkaar dat de lippen van Abigail en teddy elkaar bijna raakte en Abigail had het gevoel dat ze van hem weggetrokken werd al was haar eigen wil sterker dan dat gevoel.
En toen klonken de laatste tonen van de muziek en beide paren stonden hijgend tegenover elkaar. Er was een enkel moment stilte en toen barste er een keihart gejuich uit.
Abigail hoorde tot haar grote verbazing dat haar naam en die van Teddy luit geroepen werd en ze zag ook Gwyneth uitbundig meedoen.
“En voor u staan de winaars Teddy en Abigail, Koning en Koningin van ons midwinter bal” Riep madame Atropine die hen trots aankeek.
“Abby je was geweldig” Riep Gwyneth die toen op Abigail kwam afrennen zoals wel meer leerlingen… vooral ook jongens want de meeste meiden keken nogal zuur beide kregen ze glazen drinken in hun handen geduwd.
Abigail glimlachte breed en keek even naar Teddy die hetzelfde deed… maar zijn blik verkilde toen Dylan in de menigte opdook “Super gedaan Abby ik kon niet beter van je verwachten” Zei hij op een manier of hij haar verteld had dat ze met teddy moest dansen. Abigail draaide zich weg van hem maar hij sloeg zijn armen om haar heen en wilde zijn mond op de hare drukken… Ze duwde hem weg en draaide zich weg van hem.
{Krak} Abigail had oog in oog gestaan met Sarah en het glas dat ze in haar hand had gehad was geknapt. De rode vloeistof kwam op haar jurk terecht en de scherven veroorzaakte een groote snee in abigails hand en arm.
Abigail deed een stap achteruit en keek Sarah doodsbang aan die alleen maar grijnsde en haar aan bleef kijken, nu wist abigail waar die dreiging vandaan was gekomen…
Weer deed ze een stap achteruit en voelde de pijn in haar hand erger worden Toen draaide ze zich om en rende door de menigte heen de zaal uit, weg van de drukte weg van Dylan en bovenal weg van Sarah.
“Kreng waar ben je, Abigail waar zit je” De stem van Dylan klonk schel door de lege gang en je kon duidelijk zien dat hij woedend was. Om een hoek stond Abigail haar adem inhoudend hopend dat hij haar niet zou zien of horen. Maar dat deed hij wel.
“Ik zei toch dat je van mij was” Riep hij toen hij haar zag en hij greep haar bebloede pols vast. Abigail slaakte een kreet van de pijn maar hij negeerde die.
“Je bent een slet, Hij is een verdomde Grifoendor niks voor jou!” vervolgde hij razend en duwde haar ruw tegen de muur aan en pakte ook haar andere pols vast.
“Ik ben de jouwe niet sukkel, nooit geweest ook” Riep Abigail uit terwijl ze zich los probeerde te wurmen. Dit mislukte, Dylan pinde haar vast tegen de muur met zijn lichaam en zijn gezicht kwam steeds dichter bij de hare.
“Rot op Dylan ik ben niet van jou en zal dat ook nooit zijn” Siste Abigail nog steeds bezig zich los te maken.
“Dat heb jij fout” Zei Dylan grijnsend en nam nu met een hand haar beide polsen vast. Hij had veel meer kracht dan abigail ooit had kunnen denken en ze voelde zijn losse hadn langs haar middel naar haar benen glijden…
“Nee Dylan hou op” Gilde ze geschrokken en net op het moment dat ze helemaal in de val zat en haar ogen sloot hopend dat het een nachtmerrie was zat hoorde ze een stem achter Dylan een spreuk schreeuwen. Dylan’s lichaam verslapte en zakte als een pudding in elkaar.
Daarna voelde ze twee sterke armen om haar heen en begon ze te huilen. “Stil… shhh rustig maar hij is verlamd, hij kan je niks meer doen” Fluisterde een bekende stem en toen ze haar ogen opende zag ze dat het Teddy was.
“Ik wist dat hij verkeerde bedoelingen had toen ik hoorde hoe kwaad hij was van gwyn” zei hij en streek met zijn hand door Abigails haar heen dat nu niet zo mooi meer zat als aan het begin van de avond.
“Waarom ging je weg?” Vroeg hij toen maar Abigail schudde haar hoofd en begon weer te huilen.
“Laat maar” Fluisterde teddy die haar stevig vast hield “Het maakt niet uit nu is alles goed” Zei hij en kuste abigail op haar voorhoofd ze keek naar hem op en hij glimlachtte “weet je wat ik al heel lang wil doen” Fluisterde hij zachtjes.
Abigail schudde haar hoofd hem vragend aankijkend. “Dit” Vervolgde hij zachtjes en drukte toen heel zachtjes en voorzichtig zijn lippen op de hare…

Gwendolyn

Halloo..!!!
aangezien ik morge of overmorge op vakantie ga voor een week..
zal ik vandaag nog eens posten..
dit hoofdstuk gaat over Sarah en haar belevingen van het bal..
het is het langste hoofdstuk tot nu toe.. en ik ben er zelf best trots op.. Angel

Hier is die dan..!!

Dit is de jurk van Sarah trouwens..
ik ben er zelf helemaal verlieft op.. Angel

hoofdstuk 23
“Tada!!”, riep Sarah toen ze uit de badkamer van de meisjesslaapzaal kwam. “En wat vinden jullie?”
Ze draaide een rondje en de rok van haar rode jurk ging bol staan van de lucht die eronder kwam en zwiepte sierlijk mee.
“Saar! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Dat mens was zó boos op ons!”, zei Lynn die vol ongeloof naar Sarah’s jurk staarde.
“Heel simpel. Naar binnen gaan, geld voor haar neus houden, passen en kopen”, zei Sarah alsof het heel normaal was.
Ze zou hun nooit vertellen dat ze de jurk gestolen had. Dat was haar geheimpje.
“Hij staat je geweldig Sarah!”, zei Roxelle die en rondje om Sarah heen liep. “Je had wel eerder mogen vertellen dat je deze jurk had”.
“Jullie vroegen er niet meer naar”, zei Sarah met een grijns. “Waar is onze geliefde Gwyn eigenlijk?”
“Geen idee, en doe een beetje aardig oké. Ze is wel onze vriendin en je heb niet gelogen, dus ik snap niet waarom Gwyneth zo raar deed. Ze is normaal altijd zo eerlijk over zulk soort dingen”, zei Lynn met een frons.
Lynn had haar zwarte jurk aangetrokken en begon mascara op haar wimpers te doen.
“Denk je dat het mooi staat als ik donkere oogschaduw op doe?”
“Ik weet het niet, ik hou zo ie zo niet van veel make – up. Maar je ogen worden er wel mooier van. Ze vallen dan op”, zei Sarah met en glimlach. “Hoe zal ik mijn haar doen?”, ze bekeek zichzelf kritisch in de spiegel.
“Ik zou het krullen als ik jou was. Dat is weer eens wat anders en ik durf te wedden dat het je heel mooi staat”, zei Roxelle.
“Oehh, heb jij een krultang?”
“Wat is een krultang?”, Roxelle keek Sarah vragend aan.
Lynn begon te lachen.
“Dat is een dreuzel apparaat waar ze hun haar mee krullen. En Saar je kan geen dreuzeltroep binnen Zweinstein gebruiken. Nergens trouwens waar veel magie samen komt. Dat moet je toch wel weten”.
“Oh ja, natuurlijk. Dom van me”, zei Sarah die langzaam rood werd.
’Stom van me, stom stom stom!! Dat had ik kunnen weten. Of niet, ik moet nog steeds zo veel leren en dat stomme bijles schiet ook niet op’, dacht Sarah verwoed.
Roxelle had ondertussen haar veel te roze jurk naar Sarah’s smaak ook aan en liep naar Sarah toe.
“Ik zal je haar wel krullen. Je heb er een hele makkelijke spreuk voor. ‘Curlio!’”, zei Roxelle toen ze met haar toverstok een rare beweging maakte.
Er sprongen opeens allemaal krullen in het altijd zo stijle haar van Sarah en ze keek vol bewondering ernaar. Ze trok aan een krul en giechelde even toen hij weer terug sprong.
“Leuk!”
“Mooi zo, want we moeten toch wel een beetje opschieten. De grote zaal gaat om 7 uur open en het is al kwart voor 7”, zei Lynn die haastig de badkamer inliep en terug kwam met klemmetjes voor in haar haar.
“Rox help eens”, zei ze en ze gaf de klemmetjes aan Roxelle.
Sarah keek twijfelend naar de klok. Zouden ze nog wel op tijd komen?
Toen Roxelle en Lynn eindelijk zo ver waren geweest was Sarah bijna de leerlingenkamer uitgerent, niet dat dat makkelijk ging met haar jurk, maar het lukte haar aardig.
“Saar, niet zo snel!”
Sarah liep nu wat rustiger, ze zou er ook niet meer zo ‘fris en fruitig’ uitzien als ze eruit zag.

Toen Sarah vlakbij de trap was ging ze wat langzamer lopen.
“Wat is er Saar? Durf je niet?”, zei Lynn lachend.
“Jij moet wel als eerste hoor! Jij heb de mooiste jurk”, zei Roxelle.
Sarah haalde even diep adem, keek nog eens naar het trapgat en keek toen heel voorzichtig naar beneden. Ze zag Danny, Jamie en Salvin al staan wachten en Salvin deed even een wenkbrauwdansje toen hij Sarah zag kijken. Ze hadden haar gezien, nu moest ze wel. Ze haalde nog eens adem en liep toen onzeker van de trap af.
Ze hoorde wat zachte ‘ohh’ en ‘ahhh’ en ze voelde zich al wat beter.
Salvin stond met open mond naar Sarah te kijken en draaide haar in het rond toen ze beneden aangekomen was.
“Je ziet er prachtig uit”, zei hij zacht.
“Dankje”, zei Sarah en ze kleurde rood.
“Zullen we dan maar?”
“Nog heel even wachten, Lynn en Roxelle moeten nog”.
“Moeten wat?”
‘Jongens’, dacht Sarah.
Ze rolde even met haar ogen.
“Van de trap af komen natuurlijk”.
“Waarom moeten we dat zien?”
“Dat is toch mooi, die jurken, hoe ze eruit zien. En het zijn mijn vriendinnen!”
“Oké oké we wachten al”.
Sarah keek naar de trap en even later kwam Lynn ervan af lopen.
Lynn keek Jamie glunderend aan.
“Dit is voor jouw”, zei Jamie en hij haalde een zwarte corsage achter zijn rug vandaan. De corsage bestond uit een zwarte bloem met een glitterrandje eraan.
“Dankje”, zei ze glunderend.
Roxelle kwam ondertussen van de trap af lopen en haakte haar arm in die van Danny.
“Zullen we?”
Sarah bekeek Danny eens goed, hij had zijn normale gewaad ingeruild voor een galagewaad en had een zwarte das om, zonder zijn veiligheidspelden die hij normaal altijd erop had zitten. Toch zat er een wit vlekje onderaan wat ze niet goed kon plaatsen.
“Wat heb je op je das zitten Danny?”
Hij haalde zijn schouders op.
“Een doodskopje”.
Sarah schoot in de lach.
“Hij kon het weer eens niet laten”, zei Roxelle met een glimlach.
Salvin leide Sarah langzaam naar de grote houten deur en klopte er zacht op. Toen de deur langzaam open ging viel Sarah’s mond open van bewondering. De grote zaal was werkelijk betoverend. Alles was versiert met sneeuw en ijspegels. Het leek net alsof er sneeuw bovenop de dansende paren viel, maar net boven hun hoofden loste het weer op.
Ze werden, zonder dat Sarah het merkte, welkom geheten door het schoolhoofd en liepen naar de zijkant van de dansvloer en gingen daar zitten.
“Geweldig he Saar?”, zei Lynn lachend.
Sarah knikte. Het wás geweldig!
Sarah zag wat sneeuw op het tafeltje naast zich liggen en pakte wat op. Tot haar verbazing voelde het sneeuw niet nat en koud aan, maar lekker warm.

“Mag ik deze dans van u?”, vroeg Salvin die een buiging voor Sarah maakte.
“Maar natuurlijk meneer”.
Er kwam een redelijk druk nummer op te staan en Sarah liet haar handen in de lucht gaan. Ze danste heerlijk en leefde zich helemaal uit.
Er kwam een blik vol minachting op Sarah’s gezicht toen ze dag wie er op dat moment de grote zaal binnen kwamen. Gwyneth, Abigail en Dylan kwamen binnen lopen en gingen aan de zijkant zitten.
‘Daar was Gwyneth dus geweest, vuile overloper’, dacht Sarah bitter.
Toen ze haar aandacht weer op Salvin vestigde zag ze dat hij haar aandachtig bekeek.
“Wat is er?”, vroeg ze.
“Niets hoor. Ik kijk gewoon”, zei Salvin met een glimlach.
“Een doodszonde”.
“Ga je me nu vermoorden dan?”
“Nee”, zei ze met een glimlach. “Maar wel met je dansen”.
Een langzaam nummer werd ingezet en ze legde haar armen rondom zijn nek. Salvin zijn handen kwamen terecht op haar heupen en een rilling liep over Sarah’s rug. Het was geen vervelende rilling geweest.
Ze keek Salvin met stralende ogen aan en legde haar hoofd op zijn borst en sloot haar ogen.
Toen ze 2 handen op haar schouder voelde schoot ze met een gilletje omhoog.
Achter zich hoorde ze een welbekende lach.
“Moest dat nou?”, vroeg Sarah die zich lachend omdraaide.
Teddy knikte en keek haar met pretlichtjes in zijn ogen aan. Victoire hing aan zijn arm en keek haar met een glimlach aan.
“En vermaken jullie je een beetje?”
“Ja! Het is echt zoo mooi hier!”, zei Sarah. “Ik heb nog nooit zo iets gezien”.

Madame Atropine stond op en liep naar het midden, waar schijnwerpers haar plaats in het midden van de dansvloer verlichtte.
“Dames en heren, spoken en leraren”, begon ze.
Danny, die vlakbij Sarah stond grinnikte even.
“Geweldige combinatie, spoken en leraren”, mompelde hij.
“Lieve kinderen wat prachtig dat jullie er allemaal zo Beautiful uitzien echt waar!”, ze keek glimlachend rond.
“Ik heb hier de lijst van de paren die voor jullie gaan strijden voor het beste danspaar van dit prachtige kerstbal”.
Sarah keek Teddy glimlachend aan. Ze zouden zo samen de sterren van de hemel dansen!
“Ik wil graag de volgende paren naar voren hebben..”
meer hoorde Sarah niet meer, ze had Salvin los gelaten en ging naast Teddy staan.
“..en de laatste twee paren waarvan de eerste Salvin Awerd met Sara Lubbermans en de laatste Teddy Lupos met Abigail Wills…”
Sarah wankelde even, maar kon zich omhoog houden door Teddy vast te pakken.
Dit kon niet waar zijn, dit mócht niet waar zijn.
Die stomme zwad, die vuile bitch had haar danspartner ingepikt!!
“Jammer”, fluisterde Teddy zacht. “Maja Pientje heeft ons ingedeeld he Saar. Niets aan te doen”.
“Jij en die dief. Als ik jou was zou ik niet eens met haar willen dansen!”
Teddy keek haar fronsend aan.
“Ik wil het ook niet, niet echt. Maar het is een wedstrijd en we kunnen er weinig aan veranderen”.
“Wel waar! We gaan, hoe noemde je haar? Pientje? Wel eens de waarheid vertellen over onze geliefde Abigail”.
“Nee Saar”, hij keek even over zijn schouder naar Abigail. Die als verstijfd aan de zijkant van de dansparen stond samen met Gwyneth.
“Maar Teddy, wij hadden ons ingeschreven”.
Hij knikte even.
“Ja maar..”
“Niets ja maar. Ik wil met jou dansen”, zei Sarah die wat dichter bij hem ging staan.
De adrenaline stroomde in noodtempo door haar aderen heen.
“Alleen met jou dansen”, zei ze nu zacht.
Teddy keek haar verbaasd aan.
“Dat uhh.. ik moet met Abby dansen. Ik zie je op de dansvloer”, en hij liep schuifelend richting Abigail.
“Oké dames en heren neem jullie plaatsen in en dans” riep madame Atropine toen enthousiast en iedereen nam hun danshoudingen aan.
Sarah pakte de hand van Salvin stevig vast en keek Abigail, die iets verder op stond, strijdlustig aan. Het maakte niet ui dat ze met Teddy danste, maar ze moest winnen van dat kreng. Dat moést!

Er waren al veel dansparen van de dansvloer af gehaald en alleen Teddy en Abigail, en Salvin en Sarah waren nog aan het dansen. Sarah had nog nooit zo fanatiek gedanst als nu en op haar gezicht stond het zweet van de inspanning, terwijl Salvin een rustige uitdrukking op zijn gezicht had.
“We gaan wel winnen he?”, zei Sarah zacht.
“Tuurlijk schoonheid, wij winnen wel van Zwadje en je vriendje”.
“Hij is mijn vriendje niet!”
Salvin grijnsde, draaide haar even in het rond en trok haar toen weer naar zich toe.
“Maar natuurlijk niet schoonheid. Want je bent al van mij”.
“Tuurlijk joh. In your dreams”.
“Klopt”, zei hij en hij draaide haar weer in het rond voordat hij haar weer naar zich toe trok.
Sarah keek even snel naar Teddy en Abigail en zag tot haar schrik dat hun gezichten wel heel erg dicht bij elkaar waren.
Ze voelde een tintelend gevoel door haar heen gaan en even later waren Teddy en Abigail weer op een normale afstand aan het dansen.
’Mooi zo’, dacht Sarah. ’Echt niet dat die twee gaan zoenen. Teddy is van mij!!’
Sarah stond nu vlak achter Abigail en ze stak even, natuurlijk heel gracieus alsof het bij de dans hoorde, haar voet uit naar Abigail. Die bijna struikelde.
Teddy keek haar met een boze blik aan en ze trok een onschuldig gezicht.
’Val maar hard zwerver’, dacht Sarah.

Na een lange tijd stopte de muziek en kwam madame Atropine naar voren lopen. Sarah stond zwaar hijgend naast Salvin en keek Abigail gemeen grijnzend aan.
Dit hadden ze gewonnen. Dat kon niet anders, ze waren veel beter geweest dan Abigail en Teddy, Tsjah Teddy was wel goed. Maar toch hadden ze gewonnen.
“En dan nu! Voor u staan de winnaars Teddy en Abigail, Koning en Koningin van ons midwinter bal”, riep madame Atropine die Teddy en Abigail glunderend aankeek.
’Nee!! Nee!! Dat kan niet!! Dat mag niet, ze heeft vals gespeeld! Ze ze – ‘
Sarah keek Salvin aan, die haar bijna gekweld terug keek.
“We hebben niet gewonnen, sorry”, zei hij en hij liep naar de zijkant van de dansvloer waar hij ging zitten.
Gwyneth kwam als eerste de dansvloer op rennen en vloog in Abigail haar armen.
“Abby je was geweldig” riep ze blij.
Nog meer leerlingen rende de dansvloer op en feliciteerde Teddy en Abigail voor hun overwinning.
Sarah keek kwaad in Abigail’s richting.
“Goed gedaan Saar!! 2e is een mooie plek!”, zei Lynn die haar nu, als eerste, een knuffel gaf.
Roxelle, die samen met Jamie en Danny ook aan kwam lopen, gaf Sarah een glas drinken aan.
“Stoer gedanst”, zei Danny voordat hij een grote slok nam uit zijn glas. Hij keek er vies naar. “Hebben ze hier geen boterbier ofzo? Dit spul is niet te zuipe”.
Roxelle en Lynn lachte, maar Sarah had alleen maar oog voor Teddy en Abigail. Die elkaar glimlachend aankeken.
[i]’Walgelijk’, dacht Sarah.
’Dat kan je vinden, maar hij danste niet met jou maar met haar. En ze is niet goed voor hem. Dat weet je. Ze moet worden uitgeschakeld’, I zei de stem in haar hoofd.
“Nee je zal het hiermee moeten doen schat”, zei Roxelle met een lieve stem.
Sarah keek naar Roxelle. Noemde ze hem nou schat? Had ze dat goed gehoord?
“Zo zo Rox. Een vriendje?”, zei Sarah met een monotone stem.
Roxelle keek Sarah even raar aan en volgde haar blik.
“Zit er niet mee Saar. Je heb het goed gedaan”, zei Roxelle met een glimlach.
“Hmm”.
Sarah zag Dylan McFray uit de menigte opduiken en tegen Abigail praten. Teddy’s gezicht vertrok toen hij zag dat Dylan haar wilde zoenen. Sarah voelde zich kil van binnen worden.
Hij hoorde niet zo te kijken als Abigail bijna werd gezoend. Hij moest daar niet om treuren of een lang gezicht te trekken.
Abigail draaide zich weg van Dylan en keek Sarah recht aan.
‘KRAK!!!
Het glas dat Abigail in haar handen had gehad was geknapt en bloeddruppels liepen over haar hand en dropen op haar witte jurk.
Abigail deed een stap naar achteren en keek Sarah met een blik vol pure angst aan. Sarah kon het niet laten om te grijnzen.
’Lekker voor haar!! Laat haar maar bang zijn voor niets, dacht Sarah.
Weer deed Abigail een stap achteruit, draaide ze zich om en rende door de leerlingen, die weer aan het dansen waren, heen de zaal uit.

Teddy keek haar even vervreemd aan voordat hij ook richting de grote houten deur van de grote zaal liep. Hij liep nog sneller toen ook Dylan door de deur verdwenen was.
’Teddy ik heb niets gedaan. Dat weet je, je was erbij!’, dacht Sarah bijna wanhopig toen ze dag dat Teddy nog eens kwaad omkeek en ook door de deur verdween.
’Je weet wel beter Sarah’[i], zei de stem.
“Wat een schouwspel zeg”, zei Salvin die weer naast Sarah was gaan staan. “Echt jammer dat we niet gewonnen hebben. Maar hé we kunnen niet alles hebben”.
“Ja klopt”, zei Sarah wat afwezig.
Wat zou Teddy nu aan het doen zijn? Ze moest het weten..
“Ik ben zo terug”, mompelde Sarah.
Salvin zijn ogen begonnen te twinkelen.
“Niet te hard slaan he”.
Sarah keek hem even verbaasd aan en liep toen ook de grote zaal uit.
Dacht hij echt dat ze ging slaan? Dat ze niet iets beters kon verzinnen dan dat? Was hij stom ofzo?
[i]’Nee hij zou je kunnen helpen Sarah. Luister goed naar zijn woorden en de betekenis daarvan’, zei de stem weer.
“Hmm.. hij helpen”, mompelde ze.

Sarah liep door de gangen heen. Ze had geen flauw idee waar ze eigenlijk heen moest. Laat staan waar Teddy zou zitten.
Toen ze wat verder was gelopen hoorde ze gedempte stemmen van Abigail en Dylan, opgevolgd door geschreeuw en een rode lichtflits. Gesnik vulde Sarah’s oren en ze bleef even staan.
Het kwam om de hoek vandaan!
Ze ging op het hoekje staan, zodat ze haar net niet konden zien.
Een zacht smakkend geluid weerklonk in de gang.
“..wilde ik al heel lang doen..”
“..echt waar?..”
Sarah’s hart sloeg een slag over. Dat was de stem van Teddy geweest!!
Hij..en..Abigail.. Nee dat mocht niet!! Dat kon niet waar zijn!!
Tranen schoten in Sarah’s ogen. Ze wilde het eigenlijk niet zien, maar kon zichzelf niet tegenhouden om even om het hoekje te kijken.
Haar ogen werden groot van ontzag toen ze Teddy en Abigail zag zoenen.
Dylan lag verlamt op de grond, met zijn gezicht omhoog, en hij kon dus ook van het zoenende paar meegenieten. Sarah begon zelfs een beetje met Dylan mee te voelen.
Ze had genoeg gezien, dit kon ze niet aan.
Dit was het dan. Teddy zou nooit de hare worden en Abigail kreeg ze nog wel.
Al was het het laatste wat ze deed..

Sarah sjokte terug naar de grote zaal. De tranen stroomde over haar wangen. Waarom gebeurde dit zo? Dat kind was slecht en dat wist hij, dat wist hij!! Ze had zijn dierbare horloge gestolen, en toch zoend hij haar. Heeft ze hem horen zeggen dat hij dat al heel lang wilde doen. Hoe lang precies? Had al haar geflirt niets uitgemaakt? Was ze gewoon een vriendin van geweest voor hem? Nee dat was niet zo.. ze moest hem wel hebben behekst met een liefdesdrank. Anders zou hij nooit zo stom zijn geweest om voor haar te vallen. Zodra Abigail weg was, was uitgeschakeld dan zou het anders worden.. Alles zou anders worden, hij zou van haar zijn!!
Haar verdriet sloeg langzaam om in woede. Abigail, ze haatte haar met heel haar hart. Ze had Teddy ingepikt en dan nog doen alsof ze zielig was ook. Een vreselijk kind was het! Stomme Zwad, ze was slecht dat wist ze zeker.
Zij had al die tijd alles laten breken en door de lucht laten vliegen. En dan keek ze haar bang aan en dan iedereen laten denken dat zij die gene was die dat deed zeker? Echt niet!!
Sarah balde haar vuisten en sloeg keihard tegen een harnas aan die in de gang stond. Daarna keek ze met een pijnlijk gezicht naar haar hand en het harnas lachte piepend.
“Hmm.. stom ding. Laten ze zou ook maar verwijderen hiervandaan!!”, gilde Sarah. “Laat Abigail hier maar verdwijnen, ze hoort hier niet. Ze gaat weg hier”.

Toen Sarah in de grote zaal was aangekomen stond madame Atropine in het midden van de dansvloer.
“Jullie hebben prachtig gedanst en deze avond was werkelijk buitengewoon goed geslaagd. Maar nu is het helaas afgelopen. Dus dames en heren, als jullie zo vriendelijk zouden willen zijn om langzaam richting jullie lekkere warme bedjes te lopen, danken wij jullie vriendelijk”, ze keek even glimlachend rond.
Sarah voelde opeens 2 armen in de hare haken en keek naast zich. Roxelle en Lynn keken haar stralend aan.
“Waar was je nou Saar? Je heb het grootste gedeelte van het bal gemist!”, zei Roxelle die een rode blos op haar wangen had.
“Ik moest even iets doen”, zei Sarah en ze keek even de zaal rond.
Gwyneth was nergens te bekennen, ze was vast al naar de leerlingenkamer gegaan. Ze had nog een appeltje met haar te schillen.
Ze noemde haar een leugenaar, maar zelf was ze niets beter.
Zelf loog ze ook, ze had niet verteld dat ze bevriend was met die stomme Zwad Abigail.
“Zullen we gaan?”
Sarah knikte en ze liepen richting de leerlingenkamer.
Onderweg tetterde Lynn en Roxelle maar aan één stuk door over hoe geweldig het bal wel niet was geweest en hoe veel ze gemist had.
Sarah werd er gek van, konden ze dan niet gewoon even stil zijn en rustig doorlopen?
Toen ze eindelijk bij het portretgat waren aangekomen struikelde Sarah over de onderkant van haar jurk en viel ze bijna op de grond. Ze had zich nog net staande kunnen houden door zich vast te klampen aan Danny.
Lynn giechelde even en Sarah keek haar boos aan.
“Het feest was zó geweldig!!”, riep Lynn uit die op een sofa plofte en Jamie, die naast haar was gaan zitten, een kus op zijn wang gaf.
“Ja het was wel stoer”, zei Danny en hij ging languit op een andere sofa liggen.
“Danny schuif eens op!”
Roxelle plofte op het minuscule plekje dat Danny voor haar had vrijgemaakt.
Sarah keek geïrriteerd naar iedereen die zo vrolijk aan het doen waren. Waar zou Gwyneth zijn? Ze had liever niet dat iedereen zou horen wat ze haar te zeggen had.
Op dat moment verscheen Gwyneth in de deuropening van de meisjesslaapzaal.
“Wat is dat voor – Oh heey jongens!! Hebben jullie het leuk gehad?”, zei ze op een vrolijke toon.
“Jaaa..!!!”, riepen Lynn en Roxelle tegelijk.
“En jij?”, zei ze nu heel wat minder vriendelijk.
Sarah keek haar boos aan.
“Ik vroeg je wat”.
“Verrader”, siste Sarah zacht.
“Wat zei je?”, vroeg Gwyneth die langzaam haar kant op kwam lopen.
“Verrader”, herhaalde Sarah nu wat duidelijker.
Gwyneth’s gezicht verstrakte.
“Juist ja, madame leugenaar. Wat is er nu weer?”
“Dat weet je zelf ook wel”.
“Klopt”, zei Gwyneth. “Maar ik zal Teddy en Abby ook even wakker maken. Dan kunnen ze mee genieten”.
Sarah verstarde.
Waren ze hier?
“Ja schrik maar, ze liggen op de sofa voor de haard te slapen”, zei Gwyneth met een grijns. “Je zou wel met haar willen ruilen he?”
Sarah stormde naar de haard en zag ze liggen. Teddy zijn arm lag om de middel van Abigail en hun gezichten lagen naar elkaar toe.
Sarah draaide zich weg van dat beeld, het was te walgelijk om aan te zien.
“Abs, wake up!! Jij ook Teddy. Sarah heeft ons wat te vertellen”, zei Gwyneth zo luid mogelijk.
Abigail deed haar ogen langzaam open en schoot geschrokken overeind.
Ze keek iet wat angstig de leerlingenkamer rond toen ze zag wie er allemaal waren. Ze ontweek Sarah’s blik zorgvuldig en haar blik bleef hangen op de vloer. Teddy’s ogen gingen ook open, maar hij bleef liggen waar hij lag en zijn ogen schoten verward heen en weer.
“Sarah hier”, zei Gwyneth die naar Sarah wees. “Vind mij een verrader. Waarom toch Sarah? Waarom ben ik een verrader? Volgens mij ben je dat zelf al!!”
“Jij gaat met háár om. En dus ben jij de verrader hier!! Een verrader van Griffoendor!!”
“Nietus!! De Zwads zijn zo slecht nog niet, dat is alleen maar die stomme strijd tussen Goderic en Zalzar geweest dat iedereen daarmee hersenspoelt. Inclusief jou!!”
KABOEM!!
Een beeldje van een uil, dat op een tafeltje had gestaan was uit elkaar gespat en was verpulverd tot as en iedereen keek Sarah beschuldigend en angstig aan.
“Ja tuurlijk nu heb ik het gedaan!! Het is die Zwad dief die daar zit!!”, Sarah wees met een trillende vinger van woede naar Abigail. Die ingedoken op de bank zat.
“Hoe durf je!! Abby zou een betere Griffoendor zijn dan jij ooit zal worden!!”
“LEUGENAAR!! Jij geeft die zwerver op voor de danswedstrijd met Teddy. Dat was mijn dans!!”, Sarah keek Abigail woedend aan.
“Dat was niet jou dans, madame Atropine had ons zelf ingedeeld”, zei Teddy opeens.
Sarah’s hoofd schoot zijn kant op. Hij zat er natuurlijk ook nog bij.
Maar dat maakte Sarah niets uit, dan wist hij maar wat ze voor hem voelde, zolang die zwerver, die dief, die smerige Zwad tenminste maar weg was. Héél ver weg!!
Ze richtte haar aandacht weer op Abigail.
“En jij palmt Teddy helemaal in met je zwarte liefdes magie en troep. We willen jou niet. Jij en al je stomme gedoe zijn overbodig hier. Je bent niet nodig hier. Dus GA WEG!!”, schreeuwde Sarah.
“Laat Abby erbuiten”, zei de stem van Teddy. Op zijn gezicht stond zweetdruppels van ingehouden woede.
“Juist ja, jij bent de gene die iedereen inpalmt en bedriegt. En alleen jij bent hier duister”, zei Gwyneth die met haar wijsvinger in Sarah’s borst begon te prikken.
Sarah sloeg de hand van Gwyneth hard weg en Gwyneth viel bijna achterover.
“Sarah!”, riep Lynn vol ontzetting. “Doe allemaal alsjeblieft normaal! Dit slaat nergens op. Zullen we alsjeblieft gaan slapen?”
“Nee Lynn dit moet even. Teddy moet zien waarmee hij omgaat”, zei Sarah met een verbeten stem. “En trouwens? Ik en inpalmen? En jij dan? Zo liep en aardig doen tegen Lynn en Roxelle en stiekem met die verdorven Zwad omgaan”.
“Oké!! HO!”, riep Lynn. “Laat ons erbuiten wil je!”
“Lynn je heb gelijk. Ze moet je erbuiten houden”, zei Gwyneth nu met haar normale stem tegen Lynn. “En jij!! Anderen erbij betrekken. Kan je het soms niet meer alleen af? Zielig ben je!!”, Gwyneth keek Sarah met een blik vol walging aan. “En nu je het toch al heb gedaan. Teddy weet je nog die leuke oude school waar Sarah op gezeten zou hebben? Aurora? Het is NEP!! Bestaat niet, nooit bestaan ook! Het is allemaal één grote LEUGEN!!”
Gwyneth keek Sarah triomfantelijk aan. Sarah daar in tegen had het gevoel alsof Gwyneth met naaldhakken over haar tenen aan het stampen was.
Sarah herstelde zich snel. Ze wisten het. So what?! Als die dief maar verdween.
“Nou en? Ik moest toch iets zeggen om mezelf te verdedigen?”, zei Sarah. “Hadden jullie me in jullie ‘perfecte wereldje’ toegelaten als ik 15 was en niets van toveren af wist? In jullie o-kijk-mij-nou-eens-goed-toveren-vriendengroepje als ik niets voorstelde? Nee!!”
“Is dat waar Sarah? Heb je alles gelogen?”, zei de stem van Roxelle verdrietig.
“Ja het spijt me”, zei Sarah nu zacht.
“Ja Lynn, alles écht álles is gelogen”, deed Gwyneth er nog een duid bovenop.
Jamie keek Sarah met een blik vol minachting aan.
“Leugenaar”, siste hij.
“Hou je mond Jamie! Je weet niet waar je over praat. En zij dan? Zij kon ook niets, maar zij wordt helemaal in het zonlicht gezet door jullie. ZE IS VERDOMME EEN DIEF!!”
“Maar ik – ‘, bracht Abigail voor het eerst uit.
“Maar ik – “, praatte Sarah haar na. “Hou je mond wil je. Ik walg van je, spuug je uit. Ga gewoon weg hier, je heb hier niets te zoeken. Ga weg van Zweinstein, van hier, uit mijn leven!! EN WEG UIT DEZE LEERLINGENKAMER VIEZE ZWAD VUILE DIEF. GA WEG DAN!!”
Sarah zag tranen in Abigail haar ogen opkomen en dat maakte haar nog woester.
“Ja ga maar janken kreng. Ga maar uithuilen bij je mamie”.

Abigail sprong op en rende de leerlingenkamer uit.
Teddy keek Sarah aan zoals hij nog nooit naar haar had gekeken. Zijn ogen stonden vol met woede vermengd met verdriet en ongeloof en zijn haar was vuurrood geworden.
“Ga zelf weg Sarah”, zijn stem trilde van woede. “Zij hoort hier en jij in Zwadderich”, zei hij en liep richting het portetgat dat nog wagenwijd open stond. Maar deze viel met een knal dicht.
“Jij gaat nergens heen”, zei Sarah.
Lynn en Roxelle keken haar angstig aan en Jamie en Danny keken haar aan alsof ze haar elk moment gillend konden aanvliegen. Lynn pakte Teddy’s hand en probeerde hem naar haar toe te trekken, weg van Sarah. Maar Teddy trok zijn hand los.
“Ik volg haar. Jij vermoord haar nog”.
“Ik zal alleen mijn excuses overbrengen”, zei Sarah liefjes. Ze liep naar het portretgat, maar de weg werd versperd toen Teddy voor haar spong,
’Sukkel’
Sarah duwde hem aan de kant en verliet de leerlingenkamer. Voordat ze wegliep barricadeerde ze het portretgat met alle spreuken die ze kon bedenken.

Ze liep heel erg rustig, alsof het haar niets kon schelen dat Abigail een grote voorsprong op haar had.
Ze hoorde zacht gesnik en Sarah lachte even. Dit was te gemakkelijk.
Het gesnik hield meteen nadat Sarah gelachen had op en het gegalm van rennende pumps vulde de gang.
’Je gaat de goede weg uit Sarah’, zei de stem.
‘Weet ik, dacht ze. [/i]’Ze kan wegrennen maar ik zal haar krijgen[/i]’
Ze liep de trap naar de begaande grond af en keek achterloos richting de grote zaal. Een paar koppels waren nog steeds aan het dansen, hoewel er geen muziek meer speelde.
’Rare mensen’
Ze liep naar buiten, het stenen bordes af richting het verboden bos.
Ze zag een zwarte gedaante achter een boom vandaan komen.
“Je kunt het Sarah”, zei de stem van Salvin. “Pak haar! Ze is het niet waard om hier te zijn”.
Sarah knikte en liep door.
Een glimlach verscheen op Sarah’s gezicht toen ze Abigail iets verderop op de grond zag liggen. Een gebroken hak lag naast haar en ze keek met een blik vol doodsangst van haar hak naar Sarah.
Op dat moment brak het glas uit het raam dat het dichtste bij hun was en de scherven vlogen recht op Abigail af. Abigail gooide haar pumps snel uit en rende zo snel mogelijk weg.
Sarah was hier niet van geschrokken, integendeel juist. Ze wist nu dat zij het was, dat zij al die voorwerpen liet breken en vliegen.
Ze keek even naar haar handen.
Hoe ze het wist dat wist ze zelf niet, maar het was zo. Dat voelde ze.
Toen ze weer opkeek zag ze een stukje witte jurk in het verboden bos verdwijnen. Ze lachte even en volgde Abigail.
Ze voelde een gevoel in zichzelf dat ze nog nooit had gevoeld. Het gevoel van puur kwaad, pure woede.
’Welkom Sarah. Je kunt je plicht als het nieuwe kwaad vervullen. Pak Abigail’, zei de stem.

Gwendolyn

Halloo..!!
Hier dan eindelijk weer een hoofdstuk..
gister heb ik niet gepost omdat ik bij mijn lieftallige vriendje was..
maar ik hoop dat dit hoofdstuk het een beetje goed maakt..!!
Lady Bird dankje voor je reactie.!!
Kusje!

Hoofdstuk 24
“Laat me met rust” Gilde Abigail gejaagd terwijl ze steeds dieper het verboden bos in rende.
“Het is nu tussen jou en mij!” riep Sarah die vlak achter haar moest zijn.
Abigail struikelde over een losse wortel en viel languit op de grond. Binnen enkele seconden stond Sarah achter haar en trok haar ruw overeind aan haar haar.
“Jij weet ook echt niet waar je plaats is he” Zei ze kalm maar haar ogen die glommen van haat. Abigail durfde haar niet recht aan te kijken maar de blik van Sarah dwong haar.
“Dacht je nou echt dat je bij ons kon horen? Je bent niemand en niemand vind je aardig! Je kan niks! En je bent niks!” Abigail wilde haar tegenspreken maar er kwam geen woord over haar lippen. Enkel tranen liepen over haar wangen iets wat Sarah alleen maar goed leek te doen.
“Ik heb deze krachten dankzij jou en eigenlijk zou ik je moeten bedanken” Sarah keek Abigail dreigend aan en deed een stap richting haar en bekeek even snel de omgeving maar richtte toen weer haar blik op Abigail die wanhopig naar een uitweg zocht. “Maar ik bedank je niet! Nooit niet! Want ik haat je! Om alles wat je doet en bent!En wat je ook doet Teddy zal nooit de jouwe zijn, daar zorg ik persoonlijk voor hij is van mij!” Sarah schreeuwde het laatste bijna en duwde Sarah van zich weg en keek haar nog dreigender aan “Het word tijd dat je een lesje leert”
Abigail deinsde achteruit en hoorde het geluid van brekende taken boven haar hoofd. Ze keek omhoog en zag de takken omlaag komen en stak gillend haar armen op om zichzelf te beschermen… maar in plaats van dat de takken op haar neer vielen, viel er een regen van bladeren op en om haar heen. Abigail opende haar ogen en keek om zich heen, geen takken te zien enkel groene bladeren.
“Wat!!?” Riep Sarah woedend uit en keek verbijsterd naar Abigail die het ook niet begreep maar wel haar kans greep en zich omdraaide en begon te rennen.

“Blijf hier” Gilde Sarah Hysterisch maar Abigail bleef rennen totdat ze bij een open plek aankwam. Overal om haar heen stonden de zwarte gevleugelde paarden die de koetsen trokken.
“Terzielers” fluisterde Abigail schor en liep naar een van de dieren toe.
“Deze diertjes hebben een perfect gevoel voor richting… je hoeft ze enkel te vertellen waar je heen wil en hup daar gaan ze” Hoorde Abigail professor Hagrid nog zeggen. En voorzichtig hees ze zichzelf op de Terzieler en fluisterde ze iets in zijn oor waarna het dier opsteeg en weg vloog.
Tranen stroomden nog steeds over Abigails wangen terwijl ze op de rug van de gitzwarte terzieler door de lucht vloog.
Nooit meer wilde ze terug, nooit meer. Het was Sarah, Sarah die liet die dingen kapot gaan, Sarah die haar haatte meer dan alles en waarom? Dat wist ze niet, ze had geen idee. Was het om Teddy dan… of omdat ze in Zwadderich zat? Dat kon gewoon niet want Sarah zou daar zelf thuis moeten horen. Zij was niet goed, ze was slecht, ze had haar pijn willen doen en niet zo’n Beetje ook, ze wilde nooit meer terug, nooit meer!

En uren later toen de zon weer aan het opkomen was streek de terzieler neer in een stadje. Granlay genaamd. Abigail die half had geslapen opende haar ogen en zag de naam van een straat waar ze langs vlogen.
“Burlowstreet” fluisterde ze rillend, ze had het ijskoud en voelde zich alsof ze bevroren was, maar ja dat is ook niet vreemd als je een hele nacht gevlogen hebt met enkel een jurkje aan met daarover aan een trui.
Abigail liet zich van de rug van de Terzieler afglijden en zakte op de grond in elkaar. Ze had het zo koud en was zo moe dat ze amper de energie nog had om te lopen. Maar ze moest naar nummer 54 van de straat komen, daar zou ze wel welkom zijn. Langzaam strompelde ze de straat door en als mensen haar gezien hadden moesten ze vast hebben gedacht dat ze dronken was of zoiets. Na enkele minuten zag ze nummer 54 naast een van de huis deuren staan. Van geluk begon ze weer te huilen en bij de deur gekomen belde ze aan.
Maar niemand deed open en weer belde ze aan beseffend dat het heel vroeg moest zijn en ze waarschijnlijk de mensen hier wakker maakte. En na nog 2 keer aangebeld te hebben zag ze een licht aangaan en hoorde ze gestommel.
“Wie denkt dat het normaal is zo vroeg aan te bellen” Mompelde een stem en voor haar stond een oudere man met bruin krullend haar en een vriendelijk maar moe gezicht in zijn zwart met rood gestreepte pyjama.
Abigail keek met een smekend gezicht naar hem op “Is.. is Jake er” Fluisterde ze met een zwakke en schorre stem en zakte in elkaar.
De man Ving Abigail met een verbaasd gezicht op en na een korte twijfeling die duidelijk was in zijn gezicht nam hij haar mee naar binnen en sloot de deur achter zich.
“JAKE beneden komen” Riep hij streng en hij legde Abigail op de bank en liep naar de trap toe waar Het gezicht van een bruinharige jongen verscheen. Je kon zien dat hij net wakker was want zijn haar bruine haar stond alle kanten op en zijn donker groene ogen zaten nog half dicht.
“Er stond net een roodharig meisje voor de deur en die vroeg naar jou” Zei de man. De ogen van Jake gingen meteen wijd open en hij stormde stampend de trap af en opende de deur naar buiten “Waar” Riep hij en keek naar buiten en weer naar de man.
“Ze is hier op de bank” Zei de man en stapte snel weg bij de deuropening omdat Jake zijn kant op stormde.
“ABBY” Riep hij meteen uit en knielde naast de bank neer “Abby, wat is er, wat doe je hier”Vervolgde hij fluisterend en zag toen dat ze nier reageerde en schudde haar zachtjes heen en weer.
“Ze stond opeens voor de deur, Jake, hoe kan ze hier opeens zijn?”
“Ik weet het echt niet Pa, maar volgens mij is ze buitenbewustzijn” Zei Jake en keek om en zag dat zijn vader de trap op ging “Dat dacht ik al we brengen haar naar het ziekenhuis” Riep hij. Jake was het hier mee eens en stond op om een deken te pakken en legde dit over Abigail heen. Haar huid had een grauwe kleur en haar lippen waren blauw “Oh Abs wat is er gebeurd” Fluisterde Jake en streek met zijn hand door Abigails haar heen. Toen zijn vader weer beneden was samen met zijn vrouw en kleding die hij naar Jake toegooide.
“Hier aandoen je gaat mee” Zei hij en binnen 5 minuten was Jake omgekleed en stond met zijn jas aan bij de deur om deze open te houden voor zijn vader die Abigail die nog steeds buiten westen was naar buiten droeg om haar op de achterbank van de auto te leggen.
“Ik bel zodra we meer weten” Zei hij tegen zijn vrouw “Zeg Amy maar dat ik haar sms” Riep Jake en stapte ook achter in de auto en zo reden ze naar het ziekenhuis van Granlay.

“dus het komt goed?”
“Ja ze word vanmiddag ontslagen maar moet nog wel binnen blijven”
“Ja dat snap ik, en we zullen goed voor haar zorgen, dan zal ze weer beter zijn als de vakantie voorbij is”
Gekleurde wazen bewogen voor Abigails ogen en toen ze haar ogen verder open deed en zich concentreerde werden de beelden scherper en namen ze een vast vorm aan.
ze zag 3 mensen… een jong iemand aan zijn houding te zien en twee oudere mannen. Een in een witte jas en de ander in een vrolijke rood met groene gebreide trui. Voorzichtig probeerde Abigail zichzelf overeind te duwen en toen klonk er een vierde stem.
“Ze is wakker” De stem van een meisje en Abigail keek opzij. Naast haar op een stoel zat een meisje met lang stijl zwart haar. Haar ogen zo blauw als maar kon en ze keek haar glimlachend aan.
“Goeiemiddag slaapkop” Zei ze met een vriendelijke stem.
De mannen keerden zich naar hen toe en Abigails hart spong op toen ze de jongen zag die ze zo had gemist de afgelopen maanden.
“Jake” Wilde ze roepen maar er kwam enkel een schor gefluister uit haar keel en overeind komen lukte ook niet door de stekende pijn in haar borst.
“Liggen blijven zwerfpoesje” Zei Jake met een hele brede glimlach en omhelsde haar zodra hij bij haar was.
“Gek kind, jij komt zomaar binnen vallen 3 dagen voor kerst” Zei hij hoofdschuddend en ging op het voeteneinde zitten van haar bed.
Abigail besefte nu pas waar ze was “Ik ben in het ziekenhuis” Fluisterde ze weer met dezelfde schorre stem.
“Ja al 2 dagen en vandaag mag je weg dus kun je lekker bij ons kerst vieren” Zei Jake lachend.
“Al 2 dagen?” De verbijstering was in Abigails gezicht te zien en te horen aan haar stem die oversloeg en eindigde met een vaag gepiep.
“Ja toen je bij ons aankwam zijn we meteen naar het ziekenhuis gegaan” Zei nu de man met de kersttrui terwijl hij haar met een vriendelijke en vaderlijke glimlach aankeek.
“Maar wat heb ik dan?” Piepte Abigail.
“Nou laten we het even optellen, je was zwaar onderkoelt, had een longontsteking… nog steeds trouwens en een flinke snee op je arm die ontstoken was”
Abigail’s gezicht vertrok toen ze dacht aan hoe ze hier gekomen was en waarom, even beet ze op haar onderlip en keek toen naar Jake die haar gedachten zoals altijd kon lezen.
“Vertel later maar wat er gebeurd is” zei hij en glimlachte.

En zo zat Abigail de volgende dag bij de familie Lowertown aan het kerstontbijt. Abigail zei weinig, ten eerste omdat ze dat amper kon want haar longontsteking was nog lang niet weg en ook omdat ze eigenlijk niet wilde praten. Jake had geprobeerd wat uit haar te krijgen maar dit lukte niet bepaald.
“Komt wel goed” had Amy gezegd en naar Abigail geglimlacht. Iets wat Abigail zeer waardeerde. Amy leek haar ook te begrijpen.
“Dus maar Mevrouw Abigail, wilde je bij ons blijven de komende vakantie of wilde je terug naar je school?” Mevrouw Lowertown keek haar vragend aan. Abigail schudde heftig haar hoofd “Ik wil hier blijven” Fluisterde ze. Mevrouw Lowertown glimlachte net als de rest van de familie. De familie bestond uit Meneer en mevrouw Lowertown en Amy en Jake. Amy was hun dochter en Jake was natuurlijk geadopteerd.
En zo gleden de dagen van de vakantie in een waas voorbij en voor het eerst voelde Abigail zich compleet thuis. Niemand die vreemd tegen haar deed en niemand die haar peste uitschold of vermeed omdat ze ‘slecht’ was.
Op een avond zat ze samen met Amy op de bank. Jake werkte vanavond en hun ouders waren een avondje uit. Abigail keek stilletjes TV en Amy keek naar haar.
“Hoe is het eigenlijk gegaan met die jongen waar je gek op was?” Vroeg Amy opeens en Abigail keek met een schok om.
“Wat” Fluisterde ze schor.
“Die jongen waarmee je danste… je was duidelijk gek op hem alleen wilde je dat niet zeggen”
Abigail beet op haar onderlip en tranen prikten in haar ogen
“Is het fout gelopen… ben je daarom hier”
Abigail schudde haar hoofd “Nee dat ging juist goed… ik moest met hem dansen en.. en” Ze slikte “Hij zoende me zelfs later toen we alleen waren” Abigail keek naar Amy die breed glimlachte “Maar waarom ben je dan weggegaan?” vroeg ze niet begrijpend.
Abigail voelde een traan langs haar wang lopen en haalde diep adem en begon zachtjes te praten. Ze vertelde alles wat er die avond op haar verjaardag gebeurd was en Amy luisterde en knikte uiteindelijk toen Abigail uitgepraat was en de tranen echt over haar wangen stroomden.
“Ik wilde niet meer blijven en kon ook niet meer blijven… ze zou me vermoorden” Fluisterde ze.
“Ja dat snap ik” Fluisterde Amy diep onder de indruk. “Maar weglopen is ook niet goed”
Abigail schudde haar hoofd “Misschien niet maar hoe kan ik tegen haar vechten… en ik wil niet vechten ik hou niet van mensen pijn doen, plagen oke maar pijn doen nooit!”
“Nee dat snap ik maar jullie hebben die connectie samen en dus zou het toch moeten zijn dat jij ook iets kan is het niet?”
Eigenlijk wist de hele familie Lowertown van Abigails krachten en van Zweinstein… dit had Jake hen verteld zodra ze aan was gekomen.
“Ik heb niks….” Abigail viel stil en dacht aan het moment dat Sarah de zware takken op haar had willen laten vallen en er enkel bladeren waren gevallen… groene bladeren, in de winter.
“Jawel” Zei ze toen en vertelde over het voorval waarna Amy begon te grijnzen.
“Misschien moeten we het uitproberen” Zei ze “Maar hoe?”

Niet veel later stonden de twee meiden lachend kussens naar elkaar te gooien en Abigail schudde haar hoofd.
“Dit zal nooit werken, het moet meer een dreiging zijn” Abigail kon nog steeds niet normaal praten en dit zorgde voor een brede grijns op Amy’s gezicht. “Wat zij je?” Vroeg ze nonchalant.
“Hou op… je moet iets zwaarder naar me hoofd meppen doos” Zei Abigail grijnzend maar harder dan gefluister was haar stem niet.
“Ja daaag, ik ga niet met zware dingen naar je hoofd gooien”
“Het moet wel”
“Oké… en wat als het stuk gaat?”
“Dan hebben we een probleem” Amy plofte neer op de bank.
Abigail nam plaats naast haar en zuchtte “Wat maakt het ook uit, als ik iets kan dan kom ik er vast achter” Ze klonk niet bepaald overtuigend en Amy keek haar fronsend aan.
“Je kan alles als je het alleen maar wilt” Zei ze en knikte “Dat weet ik zeker.

“Nee, nee, nee! Niet mijn haar, het mag er niet af”
“Abigail niet alles gaat eraf… je word er alleen mooier van”
“Maar..”
Veel indruk maakte Abigail niet bij Amy en haar moeder die haar de kapsalon in sleepten. Ze plantte haar neer op een stoel en mevrouw Lowertown liep naar de balie terwijl Amy een boek greep met verschillende kapsels.
“Kijk hier staat lang haar! Niks om je zorgen over te maken dus” Amy hield een boek op waar lang haar op stond en een model met inderdaad lang haar.
“En mijn kleur hou ik ook” Zei Abigail resoluut met haar schore stem.
“En mijn krullen ook!”
Amy knikte lachend en begon het boek door te bladeren “Kijk volgens mij moet je zo’n pony nemen… dat zou zo vet staan” Zei Amy na een tijdje en hield een plaatje op va een donkerharig model met een pony die half voor haar ogen viel. Amy fronsde even “Ik weet niet… zou dat kunnen dan?” vroeg ze en draaide een pluk haar rond haar vingers. “Ja natuurlijk! En anders vragen we het de kapster”
“En dat ben ik” Zei een vrouw die opeens naast hen was verschenen. Zelf had de vrouw kort haar in een knal roze kleur.
“Oke” mompelde ze en liep met de vrouw mee naar een stoel bij een wasbak en ging zitten.
Na een paar minuten zat ze met nat haar in een kappersstoel en keek de vrouw bedenkelijk naar haar haar.
“Hoe lang geleden is het voor het laatst geknipt?” vroeg ze.
“uh… een jaar of 10 terug.. of langer” mompelde Abigail en er verscheen een stomverbaasde uitdrukking op haar gezicht. “Dan is je haar wel aan een knipbeurt toe” Zei ze toen en haalde een schaar tevoorschijn… en zonder wat te vragen zette ze de schaar in Abigails haar die haar ogen geschrokken dicht kneep.
“He” Klonk er verbaast een seconde later. Abigail opende haar ogen en keek in de spiegel naar de vrouw. “Mijn schaar knipt niet” Zei de vrouw en Abigail keek naar Amy die grijnsde en via de spiegel haar grijnsend aankeek. “U gaat er niet veel af knippen he” Riep Abigail toen uit.
“Nee natuurlijk niet… Mevrouw Lowertown vertelde me al dat je dat niet wilde”
Abigail keek nu via de spiegel naar mevrouw Lowertown die vriendelijk glimlachte en knikte. “Oke dan” Zei ze zachtjes en sloot weer haar ogen en liet de kapster haar gang gaan.

Een uur later keek Abigail naar zichzelf in de spiegel luisterend naar de super enthousiaste reactie van Amy en har moeder.
“Je ziet er geweldig uit! Zo mooi, ik weet zeker dat jij dat ook vind alleen de dode punte zijn weg en wat laagjes erin en die maken het zo vet… je kan het nu vet leuk doen.. en en” En zo ging Amy nog wel even door. Abigail bekeek zichzelf en moest toegeven dat het mooi was…
En zo veranderde een bezoek aan de kaper in een overweldigende shop middag. Mevrouw Lowertown kocht van alles voor Abigail en ze mocht niet weigeren. Die avond kwamen ze thuis met alle spullen en Abigail zakte uitgeput op de ouder bank in de woonkamer neer. De lessen op Zweinstein zouden al begonnen zijn maar de ouders van Jake en Amy hadden geschreven dat ze een week langer zou blijven om beter te worden.
Maar al was Abigail vandaag buiten geweest beter was ze nog steeds niet. Haar stem was ze nog steeds kwijt en ademen deed pijn net als het hoesten wat ze steeds deed.
Abigail zakte al weg in een diepe slaap op de bank toen Jake terug kwam van zijn baantje.
“Hey zwerfpoes!” riep hij uit en plofte naast haar neer. Stomverbaasd keek hij haar toen aan “Je haar” Fluisterde hij.
Abigails gezicht vertrok “Niet mooi?” vroeg ze geschrokken.
“Nee echt prachtig maar zo… anders” Jake begon te lachen om Abigails opgeluchte gezicht en sloeg een arm om haar heen. “Kom we gaan film kijken, heb er een meegenomen” Zei hij en haalde een DVD uit zijn tas en gaf die aan Amy die grijnsde “Nice, Stardust die wilde ik zien” zei ze en stopte hem in de speler en ging aan de andere kant van Jake zitten en nestelde zich tegen hem aan.
Halverwege de film sliep Abigail al en Jake keek even met een vage glimlach naar haar.
“Waarom kan ze niet blijven?” vroeg hij en keek naar zijn moeder mevrouw Lowertown.
“Ze moet terug naar school Jake en volgens die mevrouw Anderling was het heel belangrijk dat ze terug zou komen, ik denk vooral door de voorvallen op die avond dat ze wegging”
Jake zuchtte en knikte “Je hebt gelijk maar dan nog zou ik willen dat ze hier blijft ik vertrouw ze niet op die school”
De moeder van Jake knikte en Amy zuchtte lichtjes “Ik denk dat het wel goed komt maar ze moet haar zelfvertrouwen gewoon terug krijgen” Zei ze en ging overeind zitten. Abigail had haar gezegd dat ze mocht vertellen over die avond van het bal. Abigail wilde het niet zelf nog eens oprakelen. Dit had Amy ook gedaan een paar dagen nadat Abigail het verteld had.
Overmorgen zou ze teruggaan. Zondag avond was het dan en ze zou opgehaald worden door iemand van Zweinstein en de volgende vakantie kon ze pas weer terug komen.

“Ik mis jullie nu al” Abigail stapte de haard in en de groene vlammen slokte haar op. “We houden contact met jullie” Zei de jonge man met de zwarte haren en knikte glimlachend en hij stapte achter Abigail aan en verdween ook de familie Lowertown achterlatend. Amy huilde en Jake hield zich groot, maar toen Amy huilend in zijn armen wegdook liepen er ook tranen over zijn gezicht.

“Abigail Wills, kan je mij vertellen waarom je wegging de nacht van 21 december?”
Zodra Abigail in de leerlingen van Zwadderich stond en de man naast haar verscheen vroeg hij dit.
“Omdat ik het zat was” Zei Abigail simpel.
“En waarom dan?”
“Omdat ik niet uit gescholden wilde worden, geslagen wilde worden en vrienden wilde kwijtraken op mijn 16e verjaardag”
Hij bleef haar sceptisch aankijken, Abigail stond voor hem met haar handen in haar zij en ogen die blauw waren maar zo donker dat ze zwart als kool leken. En die ogen spuwden nu vuur, als ze normaal zou kunnen praten had ze geschreeuwd nam hij aan.
“Wie zijn je vrienden dan?” Vroeg hij. Abigail begon een hekel te krijgen aan die vent die dacht dat ze alles wel aan hem zou vertellen.
“Nou niemand van hier” Zei ze en wees de leerlingenkamer rond… “En verder ben ik ze kwijt zoals ik al zei” vervolgde ze piepend en eindigde met een grote hoestbui. Toen ze weer op adem was gekomen keek ze de man met een rood hoofd aan. “Maar als u het niet erg vind ik ga me omkleden en dan naar de eetzaal”
Ze draaide zich om en liep de trap op. Al haar spullen stonden er nog maar weinig was ervan heel. Zelfs haar school uniform was kapot.
Abigail was woedend en smeet de koffer dicht en duwde hem onder het bed. Ze had de koffer met kleding die ze van Mevrouw Lowertown had gehad in haar hand en trok deze open.
“Sukkels, ik zal ze, ik blijf hier niet… nooit, nooit meer” Mompelde ze en trok snel een zwart rokje aan die leek op haar school uniform rokje en een zwarte blouse. Zwarte schoenen met zwarte kousen en ze trok het elastiek uit haar haar dat in een rommelige knot had gezeten.

Toen ze weer in de leerlingenkamer was zag ze tot haar geluk dat de man weg was en met haar koffer liep ze eerst richting de bibliotheek waar ze haar koffer ergens achterin verstopte en liep toen naar de grote zaal.
Ze zou braaf doen wat ze moest doen maar niemand mocht meer dichtbij komen… niemand!
Bij de deur ademde ze diep in en uit maar dit zorgde er enkel voor dat ze nog nerveuzer werd en haar hart nog harder begon te kloppen.
Langzaam legde ze haar hand op een van de deuren en duwde deze open, langzaam oppende de deur en stapte Abigail naar binnen. Iedereen zat te eten en pas toen ze de deur sloot met een luide klap keerde alle maar dan ook alle gezichten haar kant op. Abigail strekte haar rug en liep naar de tafel van Zwadderich en ging zitten. Iedereen keek haar kant op en er werd gefluisterd maar Abigail zat enkel rustig en pakte een stuk toast de dodelijke blikken en beledigende woorden negerend.

Gwendolyn

Heé..!!
Hier is hoofdstuk 25 n soort van jubileum dus.. *yay*..!
alhoewel ons verhaal wel gelezen word..
krijgen we nouwelijks reacties.. en daar balen wij behoorlijk van..
het is dat we elkaar inspireren om verder te schrijven en het zo dus ook echt geweldig leuk vinden..
maar we vroegen ons af wat julie nou eigenlijk van het verhaal vinden..
is het goed? hoe kan het beter? ...
graag reacties..!!
danku.. *buigt*

Hoofdstuk 25
Marcel Lubbermans zuchtte diep. Hij liep zijn kantoor binnen en keek rond. Hij liep naar zijn bureau toe en haalde zijn vinger over het blad heen. Zijn vinger liet een doffe streep achter. Hij blies het stof van zijn vinger en de stofdeeltjes dwarrelde eenzaam richting de grond.
Home sweet home, dacht Marcel mistroostig.
Parvatie was dolblij geweest dat hij en Sarah thuis waren gekomen. Maar Sarah had strak voor zich uitgekeken en was meteen naar haar kamer gegaan, zonder nog iets te zeggen.
Hij liep naar een grote donkerbruine kast en liet zijn vingers over de ruggen van de boeken die erin stonden glijden. Hij pakte een dik boek met een zilverkleurige kaft en ging aan zijn bureau zitten.
Hij keek naar het boek met een bezwaard hart.
Zou hij het nog eens lezen.. Weer het vreselijke nieuws onder ogen komen.. Het nieuws dat Parvatie en hem zo beangstigde.. De profetie die hun leven had veranderd?
Hij sloeg het boek met trillende handen open en zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij las:

The ones That are born in winter and summer.

One as the light
One as the dark

One who could only dream of everything
One that had everything she dreamed of

One with a violent youth
One with a loving youth

But when they will meet everything will change
The everlasting battle between good and evil will reaches one of it’s high levels
But nothing is what it seems..

Hoe moest dit verder? Hoe kon dit goed verder gaan? Zou het wel een goed einde krijgen?
Sarah had de profetie ook wel eens gelezen, niets vermoedend dat het over haar ging. Ze vond het gewoon een mooi gedicht en vond het leuk om het voor een verhaal te gebruiken die ze een keer voor school moest schrijven. Marcel en Parvatie waren opgelucht geweest dat ze er verder niets achter had gezocht en het boek verder niet had doorgelezen. Want daar stond verdere informatie over de profetie en hoe deze verwoord moest worden naar de werkelijkheid. En dus ook dat Sarah een kandidaat zou kunnen zijn om een rol te kunnen spelen in de profetie. Ze was het enige kind in de wijde omtrek geweest dat op de eerst dag van de zomer was geboren. Maar ze hadden via via te horen gekregen dat er nog een kind op die dag geboren was. Dit kind woonde in Australië, dus dat zou dan betekenen dat Sarah er helemaal niets mee te maken had. Want ze zouden elkaar moeten ontmoeten en ze zouden het Sarah verbieden om naar Australië te gaan zou ze dat willen.
Die gedachte hielden Marcel en Parvatie vast, voor een goede gemoedsrust.
Ze hadden ook onderzoek gedaan naar nog meer kinderen die in de profetie paste. Maar dat was tevergeefs geweest. Geen enkel kind in de buurt was toen geboren en dat had hun wel angst aangejaagd. Stel dat Sarah wel dat kind in de profetie was en dat andere kind vond haar eerder dan zij deden.
Wat zou er dan gebeuren?

Sarah lag op haar bed en staarde naar haar plafond.
Een grijns sierde haar gezicht. Ze had haar doel bereikt. Ze had er zo lang naar toe geleefd en nu was het zo ver. Abigail was weg en voorgoed verwijderd van Zweinstein. Abigail zou het niet durven om terug te komen. Daar was ze te schijterig voor en het zou dan ook niet goed aflopen, daar zou ze dan wel voor zorgen. Toch was Sarah alles behalve bang dat Abigail zou terug komen. Toen ze thuis was gekomen had ze de stem in haar hoofd horen lachen toen haar moeder met tranen van blijdschap op haar af was komen lopen om haar een knuffel te geven.
’Loop gewoon langs haar, ze is het niet waard om door jou geknuffeld te worden’, zei de stem
Sarah had onopvallend geknikt en liep langs haar moeder de trap op, naar haar kamer.
Haar moeder had aan de trap staan schreeuwen dat ze naar beneden moest komen, maar dat had ze niet gedaan.
Ze had alleen maar grinnikend op haar bed gezeten, luisterend naar het geschreeuw.
De stem had haar moeder ‘een leugenachtig wezen dat niets anders deed dan liegen en bedriegen’ genoemd en daar was Sarah het helemaal mee eens. Haar moeder wás een leugennaar, een bedriegster. Ze had het haar nooit verteld dat ze een heks was, terwijl ze vier jaar langer van deze magische wereld had kunnen genieten. Ze was haar niet waard, niemand was dat..

“Sarah!!”, riep Marcel. “Kom je beneden? We gaan eten!!”.
“Waarom zou je naar beneden gaan Sarah?”, zei de stem.
Sarah’s maag begon zachte rommelende geluiden te maken.
“Maar ik heb honger”, zei Sarah zacht.
” Ze zullen dan weer leugenachtige verhalen tegen je vertellen en je bedriegen. Laat ze het maar boven brengen. Je moet geen moeite doen voor die lui”.
“Ik kom niet beneden!!”, riep Sarah naar haar vader.
“Je komt naar beneden, want we gaan eten”.
“Ik kom niet! Jullie brengen mijn eten maar naar boven!!”
“Je komt nu naar beneden Sarah. Je bied je excuses aan je moeder aan en dan gaan we eten”.
“Nee!!”
Sarah hoorde harde voetstappen weergalmen in de gang en de deur van haar slaapkamer werd boos open gegooid.
Zijn gezicht was rood van woede, maar zijn ogen stonden vol onbegrip.
“Waarom kom je niet beneden Sarah?”, vroeg Marcel en ze zag dat hij moeite moest doen om niet weer te gaan schreeuwen.
“Daarom niet”.
“Wat heeft je moeder gedaan dat je niet naar benden wil komen?”
“Ze liegt”, zei Sarah en ze draaide haar rug naar haar vader toe.
“Hoe durf je - Sarah je komt NU naar beneden”, zei haar vader met een stemverheffing.
“Nee”.
“Dan niet, dan krijg je maar geen eten vanavond”, zei haar vader met een barse stem en hij stampte haar kamer uit.
”Goed gedaan meisje, heel goed gedaan. Laat maar zien wie de baas hier is”.

Een paar dagen later lag Sarah op haar bed en staarde naar buiten. Ze was alleen beneden geweest als ze zeker wist dat haar ouders sliepen en had zich verder nog niet laten zien. Haar moeder was een aantal keer naar boven geweest om met haar te praten, maar ze had niets gezegd en was dan op haar buik gaan liggen met haar ogen dicht.
Ze hoorde de deurbel gaan en stemmen vervulde haar oren.
“Ze is boven”, zei de stem van haar moeder. “Maar ik heb geen idee wat haar bui is, ik heb haar nog niet gezien vandaag”.
Er klonken gedempte voetstappen op de trap en de deur van Sarah’s kamer ging langzaam open.
“Sarah?”, klonk een bekende stem.
Sarah’s hart maakte een klein sprongetje, Samara!!
’Nee Sarah. Ze is een dreuzel, een nietsnut. Ze hoort niet bij ons’, zei de stem.
‘Maar ze is mijn vriendin’, dacht Sarah verwoed.
’Nee ze is je vriendin niet, dat is ze nooit geweest. Ze zal je in de steek laten omdat je anders bent. Ze zal je nooit kunnen begrijpen zoals ik doe”.
Samara’s hoofd stak door het kiertje en haar donkere haar viel voor haar ogen.
Samara kwam Sarah’s kamer binnen en ging bij Sarah op het bed zitten. Sarah keek niet op of om, ze kon het niet, het mocht niet en dus deed ze het niet. Uit respect voor de stem.
“Hoi”, zei Samara met een glimlach. “Je heb niet gezegd dat je alweer thuis was”.
Sarah keek naar buiten, het koste haar veel moeite om Sarara niet om haar hals te vliegen en haar alles te vertellen. Maar toch deed ze dit niet.
“Waarom zeg je niets?”, vroeg Samara die haar onderzoekend aankeek. “Is er iets?”
‘En of er iets is’, dacht Sarah. ‘Ik ga het je alleen niet vertellen’.[i/]
“Sarah wat is er met je? Waarom zeg je niets?”
Stilte..
Samara keek nerveus om zich heen.
“Sarah!”, zei ze nu met een dwingende ondertoon in haar stem. “Kijk me eens aan”.
Sarah draaide haar hoofd en keek langzaam in de richting van Samara.
“Wat is er Sarah? Ik mis je, we missen je allemaal! Je bent nu hier, je laat het niet horen en dan zeg je nog steeds niets”.
Sarah keek even moeilijk en moest moeite doen om er tegenin te gaan.
Sarah hoorde Samara zuchten.
“Kom op Sarah dit is niets voor jou, wat is er? Waarom zeg je niets?”
Sarah keek weer naar buiten en zei niets.
[i]‘Ik wil tegen haar praten, waarom mag ik niet tegen haar praten?’
’Je houd je mond dicht! Ze is een dreuzel en anders is ze straks helemaal niets meer’.
Sarah kreeg een angstige uitdrukking op haar gezicht, maar dit zag Samara niet.
“Sarah!!”, riep Samara opeens uit en ze schudde haar door elkaar. Maar ook hier reageerde Sarah niet op.
“Laat maar dan. Ik zie je nog, of niet”, zei Samara en ze liep Sarah’s kamer uit.
Ze hoorde Samara de trap af lopen en zacht zeggen: “Ze zei niets”.
Sarah gooide een rood kussen die op haar bed lag door haar kamer heen, zodat een elfje, die ze altijd zo gekoesterd had, kapot viel op de grond. Maar het deed haar weinig, dat was minder erg dan dat ze haar vriendin kwijt was.
En het was haar eigen schuld. Ze had Samara genegeerd en ze had dat niet eens gewild. Maar de stem had het verboden en zo zij het..

Toen de kerstvakantie afgelopen was zat Sarah alleen in een coupe. Sommige mensen hadden door het kleine raampje in de schuifdeur naar binnen getuurd of er een plaatsje vrij was. Maar zodra ze haar zagen zitten verdwenen de hoofden zo snel als ze gekomen waren. Maar dat maakte Sarah niets uit, ze wilde juist alleen zijn. Alhoewel ze liever had gehad dat Lynn, Roxelle en Teddy bij haar ware komen zitten. Maar dat kon ze wel vergeten na alles wat er gebeurd was.
Sarah dacht terug aan de feestdagen die achter de rug waren. Met kerst was de voor het eerst naar beneden gekomen dat haar ouders er ook waren, dat had de stem goedgekeurd. Ze had aan tafel gezeten met haar vader en moeder, maar er was geen woord gewisseld en haar ouders hadden veelzeggende blikken met elkaar gewisseld. Haar moeder had, toen ze klaar was met eten, haar nog geprobeerd over te halen om beneden te blijven en gezellig een kerstfilm te gaan kijken. Zoals ze altijd deden. Maar dit deed ze niet, de stem had het verboden.
Met oud en nieuw had Sarah alleen buiten gelopen. Het vuurwerk had ze bewonderd, en zelfs de stem had even gezegd dat het ‘wel mooi’ was. Ze was op een schommel in een klein speeltuintje gaan zitten en keek naar de sterren die achter de kleuren van het vuurwerk verstopt zaten. Daar had ze heel de nacht gezeten tot haar vader haar was komen zoeken en haar letterlijk mee had gesleurd naar huis.

“Kom jongens, hier zit onze duistere vriendin”, zei een gedempte stem.
De schuifdeur ging langzaam open en ze zag een groepje van 3 jongens staan. De jongen die vooraan stond had blond haar en een spits gezicht.
“Ik ben Scorpius Malfidus”, hij stak zijn hand uit naar Sarah.
Sarah keek hem even bedenkelijk aan.
“Fijn voor je”, was haar antwoord en ze draaide haar hoofd richting het raam.
Scorpius leek even uit het veld geslagen te zijn, maar toen zei hij: “Aah, een echt Zwadderaars antwoord. Ik mag jou wel”, en hij ging tegenover haar zitten.
Hij wenkte naar zijn vrienden dat ze ook moesten gaan zitten, en als gehoorzame hondjes deden ze dat ook.
“Ik heb gehoord wat je met onze geliefde zwerver heb gedaan”, zei Scorpius opeens na een korte stilte.
Ze keek verbaasd zijn kant op. Ze wist dat zulke dingen niet geheim bleven, maar zo snel?
“Ok..”, zei ze voorzichtig. “En dus?”
“En dus zijn we je dankbaar. Dat zij we niet snel, dus het is een hele eer voor je”.
Sarah haar wenkbrauwen schoten nu omhoog en ze stootte een kort zacht lachje uit.
“En nu moet ik dus erg dankbaar zijn ofzo?”
Er verscheen een grijns op Scorpius zijn gezicht.
“Ja en nee, wij zijn jou ook dankbaar. En dus, als er iets is dan roep je maar. Dan zullen we kijken wat we kunnen doen”, hij knikte even naar zijn huisdieren. “Alhoewel dat maar éénmalig zal zijn”.
Met die woorden verliet hij de coupe en liepen zijn huisdieren mak achter hem aan.
’Zulke mensen zijn goed om in vertrouwen te nemen, de familie Malfidus staat al jaren goed bekend’.

Toen de Zweinstein Express op zijn bestemming was aangekomen was Sarah alleen in een koets gaan zitten. Dit kwam meer doordat niemand bij haar in de koets wilde zitten, behalve de Zwadderaars misschien, maar dat maakte haar niets uit.
Toen ze op Zweinstein was aangekomen liepen ze meteen door naar de grote zaal. Sarah had Lynn, Roxelle, Gwyneth, Teddy en Victoire zien lopen, maar toen ze haar zagen liepen ze opeens veel sneller en had ze hun niet meer gezien.
Maar zodra ze in de grote zaal kwam zag ze hun zitten aan het uiteinde van de tafel, andere leerlingen hadden zich al naast hun gevestigd en ze keken haar vol walging aan. Alleen bij Roxelle was er een spoor van medelijden te vinden. Het was erg moeilijk geweest om een plekje te vinden, elke keer als ze er één zag dan ging er snel iemand zitten, die haar dan gemeen grijnzend had aangekeken.
Maar toen ze eindelijk zat, aan het andere einde van de tafel, maakte haar maag allemaal rare geluiden van de honger en ze keek smachtend naar de lege gouden schalen. Toen ze gevuld werden met allemaal overheerlijk eten viel ze ook meteen aan.
Toen Sarah rond keek zag ze nergens een spoor van rood haar aan de tafel van Zwadderich en haar mond krulde even in een grijns.
Abigail was dus zo slim geweest om weg te blijven. Was ze toch slimmer dan ze verwacht had.. alhoewel ze wist dat ze toch niet terug zou komen.
Professor Bokaal liep ondertussen rond en deelde bij elke afdeling de nieuwe roosters uit. Toen ze deze zag kreunde ze even zacht.
Ze hadden de volgende dag al een blokuur toverdranken samen met de Zwadderaars, iets waar ze niet op zat te wachten. Want toverdranken was geen goed vak van haar.

De eerste schoolweek was rustig verlopen.
Sarah had genoten van de rust die ze nu in de gangen had zonder de aanwezigheid van Abigail. Maar ondertussen leek het ook alsof ze werd gestalkt door de Zwadderaars. Ze schenen haar helemaal geweldig te vinden sinds ze Abigail had laten verdwijnen en lieten haar niet met rust.
Vooral Alyssa, die de beste vriendin van Abigail was geweest, bleef maar in de buurt van Sarah.
Toen Sarah in de gang liep op de terug weg naar de leerlingenkamer hoorde ze getik achter zich en ze slaakte een zucht. De pumps van Alyssa.
Al snel had Alyssa haar ingehaald en stond ze voor haar, zodat ze niet verder kon lopen.
“Heé Saar, stomme les was dat net he? Ik snapte niets van wat die Hagrid zei jij wel?”
“Niet echt”, zei Sarah en ze probeerde langs Alyssa te komen, maar die haakte snel haar arm door die van haar heen.
Sarah keek haar strak aan.
“Laat me los”.
“Waarom”.
“Omdat ik er langs wil en niet naar jou gebazel ga luisteren, want ik vertel je toch niets”, en ze trok haar arm los.
“Maar je heb die zwerver verjaagd, wat verwacht je van ons? We willen alles erover weten!”, zei Alyssa die haar hoopvol aankeek.
Sarah keek haar nog eens aan en liep toen door.
“Maar jij bent de enige die weet wat er met die zwerver is gebeurd!! We willen het weten!”
Sarah had zich omgedraaid en keek Alyssa aan.
“Ik ben de gene die haar heb weggejaagd, iets wat jullie niet konden doen. En trouwens jullie probeerde het niet eens. Je was zelfs haar vriéndin. Dus hoe durf je nu opeens van mij te verwachten dat ik je alles ga vertellen.”
Alyssa knikte gretig.
“Kom op Sarah, we willen het weten”.
“Wie is we?”
Alyssa knikte even achter haar en Sarah zag dat Dylan niet ver weg stond en ook mee stond te luisteren.
Sarah zuchtte en rolde even met haar ogen.
‘Hij mag het wel weten, zij absoluut niet’, zei de stem.
Ze liep naar Dylan toe en keek hem aan.
“Misschien zal ik het nog eens vertellen, maar niet nu”, zei ze Alyssa negerend. Toen liep ze door, naar de leerlingenkamer van Griffoendor.

In de leerlingenkamer werd Sarah dood genegeerd. Niemand zei wat tegen haar of keek haar aan. Ze fluisterde alleen maar achter haar rug om, bang dat ze hun zou horen en hun ook wat zou aandoen. Ook kon Sarah overal zitten waar ze wilde, want iedereen schoot meteen de andere kant op als ze eraan kwam. Dit vond ze prachtig, want zo had ze altijd de stoel voor de haard tot haar beschikking.
Het verhaal dat ze Abigail had weggejaagd was over heel het kasteel verspreid en de wildste theoriën over hoe ze het gedaan zou hebben gingen de ronde.
De één zei dat ze Abigail met een seis zou hebben aangevallen en volgens de ander had ze de vloek des doods over haar hebben uitgesproken en haar begraven in het verboden bos.
Sarah kon er wel om lachen, stomme mensen dat ze zo dachten. Ze moesten eens weten dat ze gewoon was gevlucht als een bange wezel.
Sarah liep meteen door naar de meisjesslaapzaal en sloot de deur achter zich. Ze bleef even tegen de deur staan en zuchtte, het was een lange dag geweest.
Ze schrok op toen ze opeens gekuch hoorde en iemand de deur open zwaaide, zodat Sarah tegen de muur opklapte.
Geschrokken keek ze wie dat gedaan had.
De bruine haren van Lynn verdwenen in de mensenmassa die in de leerlingenkamer rondliepen.
Sarah wilde net een vervloeking op haar afsturen toen ze zag dat Roxelle ook op haar eigen bed zat en haar met een blik vol angst aankeek.
Sarah wende haar blik af en liep naar haar bed. Ze deed het gordijn dicht en pakte een boek uit haar hutkoffer, en begon te lezen.

De zondag daarop zat Sarah rustig haar gebakken aardappeltjes naar binnen te werken toen ze de deur van de grote zaal langzaam en krakend open hoorde gaan.
Ze verslikte zich en stikte zo wat in het stukje dat in haar keel was geschoten. Ze nam snel een slok pompoensap en keek toen nog eens, of het was echt zo was. Want het kon niet, het mocht niet zo zijn.. Het was onmogelijk!!
Toen Sarah nog eens omkeek wist ze dat het wel zo was.
Abigail liep met haar neus in de lucht naar de tafel van Zwadderich..

Gwendolyn

yay..!!! reacties..!!
we love them..!!
dankuu Lady Bird, Radijsje, Lienl en Misssnake..!!! Very Happy

@Radijsje nd Ladybird: ik zal er op letten..!!
ik ga vanaf deze week maar 1 keer per week posten..
we zijn door onze voorraad heen en school vereist veel tijd de laatste periode..
maja hier is hoofdstuk 26..!!

Hoofdstuk 26
“Abby”
Gillend rende Gwyneth op Abigail af en sloeg haar armen om haar heen. Het diner was net afgelopen en de grote zaal stroomde leeg. Midden in de hal omhelsde Gwyneth, Abigail “Waar was je ik maakte me zo’n zorgen ik heb de hele vakantie aan niks anders kunnen denken”
Abigail glimlachte even vaagjes, eigenlijk had ze met niemand willen praten maar dit voornemen gooide ze weg “Ik was bij Jake” Fluisterde ze.
Gwyneth keek haar met grote ogen aan “Ja maar hoe? en, en waarom ben je nu pas terug?”
“Ik was ziek”
“Wat had je?.. en waarom fluister je steeds?”
Abigail keek even een andere kant op en beet op haar lip, het liefst wilde ze dit niet hier en nu uit gaan leggen maar Gwyneth leek zeer vastberaden om alles nu te weten te komen. Ze werd bekeken door zo’n beetje alle leerlingen die langsliepen en toen keek ze weer naar Gwyneth.
“Ik ben mijn stem kwijt door longontsteking en bronchitis” legde ze uit.
“Ik ben die nacht naar Jake gegaan, op een Terzieler en ja het was koud die nacht hè” Even glimlachte Abigail vaagjes maar Gwyneth niet. Ze leek na te denken maar knikte toen “Leg het maar later…” begon ze toen maar werd ruw weggeduwd door niemand minder dan Dylan.
Even schemerde er iets van angst in Abigails ogen en wilde ze wegrennen. Maar ze was niet terug gekomen om weer weg te rennen dus bleef ze staan en keek hem recht aan.
“Zo dus je bent weer terug” Begon hij haar minachtend aankijkend “Ik hoop niet dat je denkt dat je nog bij ons hoort wa…”
“denk je nou echt dat ik nog bij jullie wil horen” Abigail wilde het schreeuwen maar haar stem was veel zachter dan een gewone stem en haar stem sloeg over zodat ze soms enkel piepte.
Dylan keek haar met een spottende grijns aan “Volgens mij ben je je wapen kwijt pop”
Abigail wist dat hij gelijk had, want met haar stem verdedigde ze zich altijd, maar met haar ogen kon ze mensen bang maken en nu schoten haar ogen vuur en dat leek indruk te maken op Dylan, maar niet genoeg want hij deed een stap dichterbij haar.
“Ik moet overigens wel zeggen dat je er erg goed uit ziet” Zijn hand gleed lang haar, haar. Meteen sloeg ze zijn hand weg en keek hem walgend aan. Ze was nog niet vergeten wat er na het bal was gebeurd.
“Rot op Dylan” Siste ze.
Ondertussen waren er vele leerlingen blijven staan om te volgen wat er gebeurde.
“Dus met hem vond je het leuker?”
“Miljoenen keren leuker dan het met jou ooit zal zijn” Fluisterde Abigail terwijl haar handen zich tot vuisten balde.
“Wat zei je?”
-BAM- zo hard als ze kon sloeg Abigail haar vuist tegen Dylans gezicht. Hij deinsde achteruit en wankelde even maar bleef staan. En alhoewel er bloed uit zijn neus kwam begon hij te grijnzen, Abigail was helemaal van haar stuk gebracht en keek hem verbijsterd aan.

“Zo sterk ben je trouwens ook niet meer hè” Zei Hij en deed een stap naar haar toe.
Weer wilde Abigail uithalen met haar vuist maar Dylan greep haar pols vast en ook haar andere pols toen ze met haar andere vuist wilde slaan.
Achter haar hoorde Abigail Gwyneth een naam schreeuwen en roepen dat Dylan haar los moest laten maar Dylan trok zich er duidelijk niks van aan.
“Moet ik je nou weer een lesje leren?” vroeg hij Abigail dreigend aankijkend. “Niemand mag je dus niemand komt voor je op hoor”

Abigail keek even angstig maar besefte in een ogenblik wat ze moest doen
Ze hief opeens haar knie en raakte hem kort maar hard in zijn kruis.
Met een grijns zag Abigail het gezicht van Dylan vertrekken en zodra zijn grip op haar polsen verslapte trok ze zich los.
Dylan zakte in elkaar en Abigail dook op hem af “ Jij Vuilak! Ik walgelijk klein scharminkel denk je nou echt dat je mij wat kan doen. Ik zal jou eens wat doen”
Omdat het enkel gefluister was, was het waarschijnlijk zeer komisch om Abigail zo tekeer zien gaan en het was duidelijk dat het niet alleen bij schelden zou blijven want weer hief ze haar vuist maar nu werd ze tegen gehouden en naar achteren getrokken.
“Rustig aan jij `kleine” Zei een bekende stem maar Abigail was niet van plan rustig te worden. “ik doe hem nog wat laat me los” riep ze en toen verscheen Gwyneth voor haar. “Nu rustig jij we zijn in de hal als een leraar je ziet heb je problemen” Zei ze. Nu kalmeerde Abigail even en ademde diep in. “Wat jullie willen” Zei ze en trok zich los uit de greep en keek achterom om te zien wie het was geweest.
Haar ogen werden groot en haar gezicht rood toen ze Teddy zag en ze stormde de hal uit naar de bieb.
De volgende ochtend verscheen Abigail niet aan het ontbijt, ze had besloten dat, dat veiliger zou zijn voor haar en anderen. Al heel vroeg had ze wat te eten van de tafels gehaald en nu zat ze buiten kijkend naar de sneeuw die bleef vallen. Ze vroeg zich af waarom ze eigenlijk terug was gegaan, want gisteren ging het duidelijk al meteen fout. Met een zucht hees ze haar nieuwe tas die zwart was met knalroze strikjes over haar schouder. Een van de vele cadeaus van de familie Lowertown.
Rustig liep ze richting de kassen waar ze nu les zou hebben. Fijn les van de vader van Sarah. Abigail zag enorm op tegen de eerste les want ze zat natuurlijk wel nog bij Sarah in de les en haar wilde ze liever niet zien of tegenkomen.

Maar tot Abigails blijdschap was ze als eerste in de kas en nam ze achterin in de hoek plaats. Proffesor Lubbermans was al bezig met het voorbereiden van zijn les en knikte even vriendelijk naar haar. “Welkom terug”
Abigail glimlachte vaagjes. Hij moest een weten hoe lief zijn dochtertje was.

Langzaam stroomde de andere leerlingen ook binnen waarvan verschillende haar blik vermeden maar sommige hem juist opzochten en grijnsde. ‘misschien was het wel goed dat akkefietje met Dylan’ bedacht Abigail zich met een vage grijns.
Sarah kwam ook binnen en keek Abigails kant dreigend op maar Abigail vond een los draadje op haar tas stukken interessanter. Gwyneth kwam tot Abigails blijdschap naast haar zitten en glimlachte.
“Nou je actie van gisteren heeft duidelijk indruk gemaakt want verschillende mensen beginnen zich af te vragen wat je in Zwadderich doet”
Abigail grinnikte en haalde toen haar schouders op “ik zie mijzelf niet meer als een zwadderaar” Zei ze toen “Ik bedoel heb nu gewoon zwart, me kleding met het afdelingsteken zijn vernield door mijn fijne kamer genoten” Ze wierp een blik op Alyssa die naar Sarah keek.
Gwyneth volgde haar blik en trok minachtend haar wenkbrauwen op. “ach tja… ik zou willen dat je bij ons kon komen maar denk niet dat ze dat toestaan”
Abigail grijnsde en keek op toen de les begon, ze had niet heel veel gemist maar wel wat en omdat ze over het algemeen natuurlijk ook achterliep deed ze haar best om goed op te letten ook al voelde ze nog steeds een dreiging vanuit iemand komen en ze wist dat, dat van Sarah was. En daarnaast wierp Alyssa samen met nog wat zwadderaars haar duistere blikken toe.
“Mevrouw Wils, waarom denkt u dat deze plant dit afwering mechanisme heeft?” Vroeg Professor Lubbermans haar opeens.
Abigail keek op van haar aantekeningen en bekeek ze weer even en keek toen naar Gwyneth. “Omdat hij zich moet beschermen tegen de boomtrullen” Antwoorde Gwyneth voor Abigail.
Professor keek vreemd naar Gwyneth “Waarom antwoord je voor haar?”
“Omdat ze zelf niet kan antwoorden”
“En waarom dan niet”
“Ze is haar stem kwijt”
“Dan gaat ze naar de ziekenzaal”
“Dat heeft geen zin” Gwyneth keek naar Abigail die knikte. Ze was bij de ziekenzaal geweest maar blijkbaar was haar longontsteking weg maar aan de hoest en stem kon niet veel gedaan worden.
Professor Lubbermans keek toen naar Abigail en fronsend bekeek hij haar kleding toen. “Waarom draag je, je afdelingskleuren niet?” Vroeg hij toen en keek Gwyneth even dreigend aan zodat ze haar mond hield.
Abigail opende haar mond niet en haalde enkel haar schouders op. “Kan je ook antwoorden”
Abigail rolde met haar ogen en schudde haar hoofd terwijl ze hem geërgerd aankeek.
“Nou ik wil je in ieder geval na de les spreken… zonder mevrouw Khandi!”
Abigail keek Gwyneth aan met een spottende blik “Eikel” fluisterde ze en Gwyneth grijnsde. Ze leek het wel leuk te vinden een beetje de leraren pesten… en dat terwijl ze helemaal eerlijk waren.

En zo verscheen Abigail na de les bij professor Lubbermans en hij keek haar bedenkelijk aan.
“Waarom draag je niet je gewone school uniform” Was meteen zijn eerste vraag. Abigail keek hem rustig maar geïrriteerd aan, toen keek ze even om zich heen zich ervan zeker maken dat er verder niemand zou zijn en antwoordde.
“ Omdat ik niet meer bij die afdeling hoor, vind ik zelf maar volgens mij zijn ze het er zelf ook mee eens dus komt het goed uit” Haar stem was enkel gefluister, iets wat professor Lubbermand verbaasde omdat hij dacht dat het minder erg zou zijn, al dan nog vond hij het geen reden om niet zelf te antwoorden.
“Oké dat valt te bespreken, maar waarom kan je niet gewoon zelf antwoorden in de klas?”
Abigail wierp professor Lubbermand een blik toe die duidelijk liet zien hoe dom hij was.
“Ik word ook echt serieus genomen met deze stem” Fluisterde ze geërgerd.
Professor Lubbermans wilde zijn mond open doen om te antwoorden toen er iemand de kas binnen kwam. Abigail keek direct om en zag dat het de man was die haar gisteren had opgehaald.
“Hey Marcel heb je even?” vroeg hij en glimlachte naar Abigail “Hey Abigail alles goed?”
Abigail glimlachte half en keek weer naar professor Lubbermans die knikte “Ga maar mevrouw Wills ik spreek u later” Zei hij.
Abigail liet zich dit geen twee keer zeggen, ze pakte haar tas en verliet snel de kassen.

Harry Potter, de man die hen onderbroken had keek Abigail even bedenkelijk na en keek toen weer Marcel zijn jeugdvriend aan. “Problemen?” Vroeg hij marcel die met een zucht op zijn bureau was gaan zitten. “Ze is koppig brutaal en bovenal was ze dit jaar in zwadderich geplaatst maar beschouwd zich er niet meer als één” hij schudde zijn hoofd waarop Harry potter enkel knikte. “Marcel ik denk dat je haar in de gaten moet houden” Zei hij toen seriues en keek hem aan. “Hoezo dat?”
“Ze is jarig op 21 december….”

Met een zucht plofte Abigail neer in de bieb op een bank, de rest van de middag had ze bijlessen gehad en ze was helemaal gebroken. En haar hoestbuien hielpen ook niet bepaald. Misschien moest ze toch nog even naar madame Plijster gaan, echt de tijd had ze haar niet gegeven om haar te onderzoeken.
Ze pakte haar aantekeningen en ging aan het werk maar al na een paar minuten liet ze haar hoofd op het blad van de tafel rusten. “Even maar” Mompelde ze en sloot haar ogen.
“Hoi Abigail” Zei opeens een koele stem die haar bekend voor kwam. Iemand nam voor Abigail plaats en ze schoot overeind toen ze besefte dat het Teddy was.
“Hoi” Zei ze schor en keek hem even aan maar zijn blik deed haar weinig goed. Ze haalde even opervlakkig adem om ervoor te zorgen dat ze niet uit zou barsten in een hoestbui en streek haar krullen uit haar gezicht.
“Alles goed” Vroeg ze luchtig.
Teddy knikte en keek haar bedenkelijk aan “en met jou?”
“Goed?”
“En met jake? Volgde er meteen achteraan.
Abigail keek hem fronsend aan, hoe zou hij dat nou weten.
“Ik hoorde van Gwyneth dat je bij hem was deze vakantie, is hij al lang je vriend?”
Die laatste twee woorden galmden in Abigail hoofd en haar blik vertrok toen ze teddy zag knikken “Alyssa sprak dus de waarheid” Zei hij verbeten en Abigail slikte even “Dat sprak ze niet” Siste ze rustig maar vanbinnen kookte ze. “Ik heb de brieven gezien” vervolgde Teddy koeltjes.
Abigail wist direct wat er gebeurd moest zijn, Alyssa moest bij het overhoop halen van haar spullen de brieven zijn tegengekomen en ze aan Teddy hebben laten zien. Dylan zou ook vast deel zijn van dit plannetje.

“Heb je ze allemaal gezien en gelezen?” Fluisterde ze op een sarcastische toon. Teddy wilde zijn mond open doen maar Abigail was hem voor “Vast niet want anders wist je wel beter”
“Gwyneth heeft de brieven zal ik vragen of ik ze mag lezen?” zijn toon was boos maar ze kon aan zijn ogen zien dat hij twijfelde maar veel deed het haar niet op dit moment, ze vond het al vreselijk dat hij twijfelde aan haar. Zelf na de gesprekken die ze nog hadden gehad na het bal in de grifoendor leerlingenkamer.
“In your dreams, die brieven zijn prive” Zei abigail met een overslaande stem.
“Dus het is wel waar”
Abigail wilde nee schreeuwen maar ze zou dan eindigen in een zware hoestbui en dat wilde ze nu echt niet. Ze keek Teddy enkel woedend aan terwijl ze haar spullen bij elkaar graaide. En liep weg richting haar slaap plaats.

Achterin de bieb tussen oude boeken waar niemand kwam had Abigail haar spullen liggen. Haar bed was comfortabeler geweest maar hier kon ze ook slapen, ze was het jaren gewend geweest. Ze trok andere kleren aan na te hebben gekeken of er niemand in de buurt was en trok een zwarte wijde broek en een zwart vestje aan. Ze haalde nog steeds zo oppervlakkig mogelijk adem om een hoestbui te vermijden maar nu kon ze niet meer en vijf minuten later was haar hoestbui ook pas voorbij. Met een rood hoofd stopte ze haar spullen weer weg en ging op zoek naar Gwyneth.

Na enkele minuten hoorde ze haar al vrolijk met iemand praten. Vertwijfeld liep Abigail de kant op van het geluid en zag Abigail zitten met een vriendin van haar afdeling. Ze merkte Abigail niet op en praatte blijkbaar over een feestje. Abigail leunde tegen een boekenkast en keek even naar de twee en wilde zich toen omdraaien om weg te gaan.
“Hey Abby hier blijven jij!” riep Gwyneth toen en Abigail draaide zich weer om. “Hoe was et bij Lubbermans?” Vroeg ze en klopte op een plaats naast haar waar ze moest zitten. “Ging wel… net was erger” Fluisterde ze zachtjes e zuchtte “Die dombo van een Lupos denkt dat ik met Jake ben” Ze keek Gwyneth aan wiens gezicht vertrok en die van haar vriendin ook. “Had je toch gelijk Gwyn” Zei ze en keek naar Abigail.
“Ze vermoede al zoiets toen Jake nieuwsgierig was naar die brieven die ze van dat kreng had afgejat”
Gwyneth knikte en haalde ze tevoorschijn. “Dat kreng liep er mee te zwaaien in de trein en toen heb ik ze gejat maar niet kunnen verkomen dat Teddy de bovenkant las en natuurlijk met dat kreng prate”
Abigail liet haar hoofd tegen de houten tafel vallen “Sukkel” Siste ze geergerd “hij liet me net niet eens uitpraten… ik hoef hem voorlopig niet te zien”
Gwyneth knikte begrijpend en keek toen naar haar vriendin. “Voor ik het vergeet dit is Patty, vriendin en gek van Justin Timberlake… spoort niet een dreuzel zanger” Abigail keek op naar Patty en glimlachte vaagjes.

“Maar wat Teddy betreft snap ik je helemaal… maar zo zijn jongens” zei Patty toen promt. Abigail keek haar vragend aan maar Gwyneth antwoordde voor haar.
“In de vakantie ontmoete ze iemand maar die wilde niks omdat ze zo ver weg op scool zit… geen vertrouwen ofzo”
Abigail knikte “Suckers” mompelde ze.

“Weetje wat wij nodig hebben… een feestje en gelukkig geeft Lynn er binnenkort eentje”
“Ja alsof ze mij uitnodigt” Zei Abigail schor “Dat regel ik wel… en voor jou ook Patty ik ben goed in mensen overhalen”
Patty grijnsde, blijkbaar wilde ze naar dat feest. “Ben zo terug” Zei Gwyneth en verdween.
“Nou ben benieuwd” Mompelde Abigail en Patty knikte.

Gwendolyn

Hee hee..!!
Hier weer een nieuw hoofdstuk..
ik ben er zelf wel tevreden over..=)
Tis weer een lang stuk..!!
Kusje..!

Hoofdstuk 27
Sarah liep de kas uit en trapte een dennenappel die op haar pad lag met een felle trap weg. Ze had net kruidkunde gehad van haar vader en dat was op zijn zachts gezegd nogal stroefjes verlopen.
Hij had niets anders gedaan dan gezeurd en had constant in haar buurt gestaan. Maar het ergste van allemaal was nog dat hij alle vragen die beantwoord moesten worden aan haar vroeg. En als ze dan weigerde om te antwoorden, ze negeerde hem nog steeds, dan vroeg hij de zelfde vraag nog aan Abigail. En zij wist natuurlijk het perfecte antwoord op de vraag, ongelofelijk stom kind dat het was..
Toen ze richting het kasteel liep hoorde ze opeens iemand haar naam roepen. Toen ze rondkeek wie in godsnaam het lef had om haar naam te roepen zag ze wie het was en een glimlach speelde rond haar mond.
Ze liep richting de boom waar tegen Salvin aangeleund stond.
“Heé Saar”, zei hij en hij streek door zijn donkere haar heen met zijn hand.
“Hoi”, zei Sarah een beetje kort af en ze plofte neer op het gras. Ze kwam alleen net zo snel als dat ze neer was geploft weer omhoog gevolgd door een gil.
“Het is nat!!”
Salvin moest lachen.
“Ja wat had je dan verwacht? Dat het gras warm zou zijn?”
“Hmm..”
“Ik weet er wel iets op”, en hij trok zijn jas uit.
“Maar – “, stamelde Sarah.
Maar Salvin had zijn jas al op het gras neergelegd.
“Gaat u zitten mevrouw”, hij wees naar zijn jas.
“En jij dan?”
Salvin plofte op het gras.
“Een natte kond krijgen”, zei hij met een glimlach en hij klopte op zijn jas, als teken dat ze kon gaan zitten.
Sarah plofte neer met een glimlach, maar deze verdween snel en ze begon verwoed aan het gras om haar heen te plukken.
“What’s up Saar? Je kijkt zo niet vrolijk”, zei Salvin die haar onderzoekend aankeek. “Problemen met je vader?”
“Onder andere”, zei Sarah met een verbeten stem.
“Mag ik raden?”, Salvin wachtte niet op het antwoord en ging onverstoord verder. “Het gaat over je vader en over onze beste vriendin die weer is terug gekeerd uit niemandsland”.
“Hmm..”
Salvin moest lachen.
“Ja dus, wat heeft ze nu weer gedaan?”
“Dat stomme kind is gewoon weer terug gekomen, ik bedoel dat heb ik al 1000 keer tegen je aan lopen praten, maar ik kan er gewoon niet tegen!! Ik had haar gewaarschuwd dat ze weg moest blijven en dan komt ze gewoon terug!! Hoe dom kan iemand zijn?? En en en dan doet ze nog alsof ze slim is ook, terwijl ze helemaal niet slim is. Ze is niets anders dan een stom zielig wees kindje die zielig doet omdat haar ouders dood zijn en ze is gewoon een zwerver. Ik bedoel hoe kunnen ze die nou toelaten op Zweinstein?!”, raasde Sarah.
“Rustig maar meisje, maar dat is vast nog niet alles”, zei Salvin die Sarah aankeek. Sarah zelf was zwaar aan het ademen van ingehouden woede.
“Ze ze ze – IK HAAT HAAR!!! Ze moet weg, héél ver weg. Ergens waar ik dat stomme gezicht nooit meer hoef te zien, zo ver weg dat ze voor mij dood is”.
Salvin keek haar glimlachend aan en stak zijn armen uit.
Sarah gaf hem dankbaar een knuffel.
“Dankje dat je er voor me bent”, fluisterde ze zacht in zijn oor.
“Altijd toch”, hij keek haar even aan en ze zag dat zijn ogen haar recht aankeken.
Net toen ze wilde zeggen dat hij veel voor haar betekende drukte hij zijn lippen zacht op die van haar.
Ze gaf zich er meteen aan over. En zijn tong vond snel de weg naar die van haar. Sarah had zich nooit zo goed gevoeld als nu, het gevoel dat ze in vuur en vlam stond van liefde.

Die zelfde middag liep Sarah naar de bibliotheek met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Iedereen had met een grote boog om haar heen gelopen en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Ze liep de bibliotheek binnen en zag Lynn en Roxelle aan een tafel zitten. Ze praten zacht, maar ze hadden niet in de gaten dat Sarah achter hun was gaan zitten zodat ze net kon horen wat zei zeiden.
“Het feest word echt geweldig”.
“Ja dat moet wel, en dat idee van jou om een maskerade was echt geweldig. Maar ik denk toch dat het een dress up party word”, zei Lynn.
“Dus iedereen moet verkleed komen”, zei Roxelle.
“Ja natuurlijk, anders zijn ze niet in stijl. Maar hoe gaan wij daar heen dan? Ik bedoel wij moeten toch wel de beste entree maken van allemaal”.
Lynn keek haar met haar beroemde opgetrokken wenkbrauw aan en Roxelle moest lachen.
“Ok, jij moet je geweldige entree maken. Vooral bij Jamie natuurlijk. Het gaat echt goed tussen jullie he?”
Sarah voelde even een steek. Lynn had haar altijd alles verteld als er iets over jongenszaken was, maar ze had haar na de vakantie niet meer aangekeken.
“Ja het gaat heel erg goed, ik heb ook al gehoord in welk kostuum hij komt. Hij komt in – “
“Niets vertellen Lynn er zit een luistervinkje achter je”, zei de stem van Abigail opeens.
Sarah voelde zich heel erg betrapt maar vermande zich snel.
“Dus ik mag niet hier zitten, dat is interessant. Ik dacht dat de bibliotheek openbaar was”, zei Sarah die op was gestaan.
“Niet voor jou”, zei Abigail die haar boos aankeek. “En trouwens waar is het boek dat je aan het lezen was dan?”
“En waar is hun boek dan?”, ze wees naar Lynn en Roxelle. “Hun lezen ook geen boek, waarom vraag je het zelfde niet aan hun?”
“Omdat hun wat belangrijks moeste bespreken waar jij niet bij zou zijn”.
“Dan moeten ze dat niet in de bibliotheek doen. Want hier zit ik”, zei Sarah en ze ging weer zitten.
“Ohh..!! Jij bent onmogelijk”, riep Lynn uit en ze wierp haar handen in de lucht. “Kan je niet één keer, gewoon één keer sociaal zijn en een eind oprotten?”
Sarah deed even of ze een bedenkelijk gezicht trok en tikte met haar vinger op haar kin.
“Uhh… nee”.
Lynn wierp Roxelle een veelzeggende blik en ze stampte allebei de bibliotheek uit. Alleen Abigail bleef staan.
“Jij bent echt een vreselijk kind weet je dat”, beet Abigail Sarah toe.
“Dankje voor het compliment”, zei Sarah en ze stond op en liep naar de dichtstbijzijnde boekenkast. Abigail liep de bibliotheek uit en Sarah volgde haar.
“Waarom ben je nu opeens zo close met mijn vrienden? Had je niet genoeg aan die van jou?”, zei ze toen ze Abigail had ingehaald.
“Het zijn je vrienden niet, ze moeten je niet en laat me met rust!!”
“Het zijn mijn vrienden wel!!”, riep Sarah boos.
“Waarom willen ze dan niet dat je op hun feest komt he he he?”
Op dat moment vloog er een vaas van de stenen vensterbank richting Abigail.
Maar Abigail keek er alleen maar naar en toen de vaas haar bereikt had was het in gruis veranderd en lag er alleen een laag stof over haar gewaad heen.
Abigail klopte het stof nonchalant van haar gewaad af en keek Sarah toen strak aan.
“Cool he, nu kan ik ook wat truckjes”, met deze woorden liep ze weg. Sarah stomverbaasd achterlatend.

De week die er op volgde was erg goed verlopen, vooral in het voordeel van Sarah. Ze zag Salvin nu veel vaker, maar dat was logisch. Hij had aan haar gevraagd of ze zijn vriendin wilde zijn en ze had maar al te graag ja gezegd. Ze hadden de rest van de week samen rondgelopen om iedereen te laten zien dat ze een super verliefd koppel waren.
“Ik heb een verassing voor je”, fluisterde Salvin in Sarah’s oor.
“Oehh.. en wat is dat dan?”, vroeg Sarah gretig.
Hij pakte zijn tas tevoorschijn achter zijn rug vandaan en haalde een zwart paketje eruit. Sarah pakte het aan en keek wat het was.
Het zwarte gedeelte was een lange zwarte mantel en een bloedrode jurk zat erin gewikkeld. Het lijfje van de jurk was een korset en de jurk kwam tot de grond toen ze hem voor haar hield.
Sarah keek er vol bewondering naar en vloog Salvin toen om zijn hals. Ze bedolf hem onder de kusjes en keek hem stralend aan.
“Je bent geweldig schat!! Maar waar is dat voor?”
“Je heb gehoord van het feest van Lynn? Ik ben uitgenodigd en jij gaat met mij mee”.
“Maar ik ben niet uitgenodigd”, zei Sarah met een pruillip.
“Daarom ga je ook met mij mee schat. We mochten iemand mee nemen staat in de uitnodiging”.
“Hehe.. ze zullen het zo gezellig vinden als ik kom”, zei Sarah met een grijns.

“Ga jij maar als eerste naar binnen, dan kan ik mijn ‘entree’ maken”, zei Sarah tegen Salvin. Ze stonden voor de onzichtbare deur van de kamer van hoge nood en Sarah kon niet wachten om naar binnen te gaan.
“Ok”, zei Salvin, en hij liep 3 keer langs de plek waarna de deur verscheen in de muur. “Het wachtwoord dat in de brief stond is: Very Important People”.
Sarah draaide even met haar ogen.
“Ja dat is echt iets voor hun. Very important people, laat me niet lachen..”.
De deur ging van zijn slot af met een klik en Salvin liep naar binnen. Toen hij in het midden van de dansvloer stond, waar allemaal mensen druk aan het dansen waren, keek hij kom en stak zijn hand uit richting Sarah.
“Kom”, zij hij geluidloos.
Sarah haalde even diep adem en deed haar mantel nog even goed.
“Here i come”, fluisterde ze zacht en ze liep naar binnen.
Toen ze binnen was en de deur met een klik weer achter haar dichtviel merkte sommige leerlingen pas dat ze binnen was gekomen en keken haar vol afschuw aan. Sommige leerlingen stopte zelfs even met dansen en keken van haar naar Lynn en Roxelle, die aan de andere kant van de kamer stonden. Lynn en Roxelle hadden nog niets gemerkt en Sarah liep gewoon door naar Salvin, zonder ook maar op iemand te letten die haar aanstaarde.
“Zullen we daar gaan staan?”, vroeg Sarah en ze knikte naar de rechterkant van de kamer, wat tevens de andere kant was van waar Lynn en Roxelle stonden.
Toen ze daar stonden had Sarah even te tijd om te bekijken wat voor kostuums iedereen aan had. Lynn had een grote zuurstokroze jurk aan met een tiara op haar hoofd en Roxelle had ook een jurk aan, maar dan minder opvallend dan die van Lynn. Haar jurk was lichtblauw en viel recht naar beneden. Jamie had ze zien rondlopen in het kostuum van een komkommer en Teddy was als Prince Charming. Hij zag er echt oogverblindend uit, zo mooi was hij.
Op dat moment kwamen Patty, Gwyneth en Abigail bij Lynn en Roxelle staan en begonnen met hun te praten. Sarah moest haar lach inhouden. Hun kleding was gewoonweg lachwekkend.
“Wat hebben hun nou weer aan? Is dat dreuzel kleding?”, vroeg Salvin met een stem vol walging. “Dat ze daar in durven lopen, modderbloedjes”.
“Ja het is dreuzelkleding, de kleding die hiphoppers dragen. En alleen Patty is van hun het modderbloedje”, zei Sarah met een grijns.
Gwyneth, Patty en Abigail hadden donkere spijkerbroeken, een wit t - shirt met opdruk en pet.
Abigail had Sarah opgemerkt en keek haar met dichtgeknepen ogen aan. Sarah grijnsde terug en hield haar hoofd even onschuldig schuldig.
“Show time”, fluisterde Sarah en ze knikte richting Abigail. “Ze hebben me gezien”.
Abigail zei wat tegen Lynn, Roxelle, Patty en Gwyneth en wees in de richting van Sarah. Lynn keek haar ontzet aan en Sarah zwaaide terug, alsof er niets aan de hand was.
“Oh, dit is geweldig. Ze hebben zo’n hekel aan me”.
“En ze krijgen nog meer hekel aan je als ze zien wat ik nu zie”, zei Salvin en hij knikte richting de dansvloer.
Sarah volgde zijn blik en zag dat Teddy als enige nog steeds stil stond temidden de dansvloer. Hij keek haar aan met een blik vol verwondering.
“Laten we je mantel afdoen, dan vinden ze je al helemaal niet aardig meer”, zei Salvin met een grijns.
“En jij dan?”, vroeg Sarah een beetje geschrokken.
“Ik overleef het wel hoor, ik weet dat je van me houd”.
Sarah kreeg een grijns op haar gezicht.
“Mooi zo, doe mijn mantel maar af”.
Salvin deed bijna eerbiedig haar mantel af en de ogen van Teddy vergrootte zich.
Sarah haar bloedrode jurk viel mooi om haar lichaam heen en ze keek Teddy verleidelijk aan. Toen Teddy dit zelf opmerkte schudde hij snel even met zijn hoofd en keek in de richting van Abigail. Die met een woedende blik naar het tafereel had zitten kijken. Sarah grijnsde even naar Abigail, wat Abigail nog bozer deed kijken.
Géweldig vond ze dit soort aandacht van Abigail.
Gwyneth had het gezien en zei wat tegen Abigail voordat ze zich naar de 6e jaars uit Griffoendor liep die de DJ was voor het feest. Sarah volgde Gwyneth met haar ogen en zag haar even met de DJ praten. Gwyneth liep met een grijns terug en knikte even naar Patty. De muziek werd stop gezet en een ander nummer met een lekkere beat erin werd opgezet. Gwyneth en Patty liepen naar het midden van de dansvloer. Ze gebaarde met hun handen dat iedereen aan de kant moesten gaan en ze begonnen te dansen.
Iedereen, zelfs Sarah, keek hun vol bewondering aan. Ze konden dansen, geweldig goed dansen. Dat had Sarah nooit achter Gwyneth gezocht, en al helemaal niet achter Patty.
Sarah keek naar Teddy en zag dat zijn blik vaak haar kant op dwaalde. Toen hun blikken elkaar ontmoet hadden werd Teddy lichtjes rood en knipperde Sarah verleidelijk met haar ogen. Teddy kreeg een speelse grijns op zijn gezicht en hij liep langzaam naar Sarah toe.
Abigail die dit in de gaten had gehad kreeg een woedende uitdrukking op haar gezicht en liep ook de dansvloer op. Ze zei wat tegen Gwyneth die knikte en Abigail begon mee te dansen. De passen die ze deed waren precies hetzelfde als die van Gwyneth en Patty en het zag er fantastisch uit. Een paar leerlingen begonnen te joelen en Teddy had even geen aandacht meer voor Sarah. Hij keek naar de dansvloer en zag dat Abigail aan het dansen was. Hij keek van Sarah naar Abigail en leek het even niet meer te weten. Toch keek hij als laatste naar Sarah en begon hij weer haar kant op te lopen. Op dat moment wenkte Gwyneth naar een paar jongens, die hun verlekkerd had zitten aankijken. De jongens liepen de dansvloer op en begonnen met hun mee te dansen. De jongen die met Abigail aan het dansen was begon heel sexy met haar te dansen en draaide steeds om haar heen.
“Ik uhh.. ga even drinken halen. Ben zo terug”, zei Salvin met een grijns.
Sarah schrok even op. Ze had helemaal niet meer in de gaten gehad dat Salvin er ook nog was.
‘Wat ben ik weer slecht’, dacht ze met een grijns.
“Is goed. Ik moet even iets doen”, zei Sarah die haar ogen niet verwijderd had van Teddy.
’Pak je kans Sarah. Maak Abigail kapot, je weet hoe je dat moet doen’.
Sarah knikte even en haar blik gleed naar Abigail toe, die nog steeds aan het dansen was. Teddy volgde haar blik en zag het ook. Zijn blik verkilde en een spoor van jaloezie was van zijn gezicht te lezen.
Sarah balde haar vuisten. Dit mocht niet, zijn aandacht moest voor haar zijn en daar zou ze voor zorgen ook!
Ze liep naar Teddy toe en wiegde express extra met haar heupen. Iedereen die in haar weg stond stoof opzij zodat er een pad tussen haar en Teddy ontstond. Teddy had dit in de gaten gekregen en keek haar kant op. Zijn ogen werden groot en een grijns verscheen op zijn gezicht.
Toen Sarah voor Teddy stond keek ze hem nog even vol bewondering aan.
“Ik wil jou”, fluisterde ze zacht.
Toen drukte ze haar lippen op die van hem en begon hem vol passie te zoenen. Teddy schrok er eerst even van, maar begon Sarah toen terug te zoenen. Sarah voelde zich geweldig, dit was wat ze altijd al gewild had en nu deed ze het. Maar het beste gedeelte van de zoen moest nog komen en ze kon niet wachten tot het zo ver was.
Toen de muziek stopte en een ander, rustiger nummer werd opgezet begon Sarah Teddy nog heviger te zoenen. En hij deed vrolijk mee.
Sarah hoorde woedende en brekende geluiden achter zich en ze stopte met zoenen. Een gemene grijns kwam op haar gezicht en ze draaide zich op haar hakken om. Abigail stond achter haar en een regen van glas viel naar beneden. Het raam achter Abigail was gebroken.
“Is er iets?”, vroeg Sarah grijnzend en met opgetrokken wenkbrauwen.
Abigail balde haar vuisten en hield zich duidelijk in om niet te gaan schreeuwen. Sarah’s grijns werd nog breder.
“Dat dacht ik dus al”.
Sarah draaide zich weer naar Teddy om, die een verwarde blik in zijn ogen had.
“Ik zie je nog, lekkerding”, fluisterde Sarah en ze drukte haar lippen nog snel op die van hem voordat ze wegliep.
Toen ze weer bij Salvin stond nam Sarah grijnzend haar drankje van hem aan.
“Gelukt?”, vroeg Salvin zo nonchalant mogelijk.
“Wat bedoel je?”, vroeg Sarah onschuldig.
“Het zoenen met Teddy. Dat heb je gedaan toch? Abigail zal zó boos op je zijn”, Salvin moest grijnzen. “Good work baby”.
Sarah lachte verlegen. Ze was vreemd gegaan en hij vond het niet eens erg.
Ze keek even richting Abigail en zag dat ze tegen Teddy aan het schreeuwen was. Toen keek ze kwaad haar kant op en begon naar Sarah te lopen, alhoewel het eerder snellopen was.
“Ik ga”, zei Sarah tegen Salvin. Ze drukte een kus op zijn wang en liep snel richting de deur.
Toen ze aan het einde van de gang was gekomen hoorde Sarah snelle voetstappen achter zich.
“Hoe durf je Sarah!! Hoe durf je!!”, gilde Abigail.
Sarah grinnikte even. Stom kind dat ze was.
“Teddy vond mij leuk! Mij hoor je, je had van hem af moeten blijven”
Sarah bleef staan en draaide zich langzaam om. Ze stond oog in oog met een woedende Abigail en ze kon haar plezier niet onderdrukken.
“Grijns niet zo stom!! Waar ben je in godsnaam mee bezig Sarah? Je heb zelf een vriendje. Je loopt heel de week al met Salvin te pronken en dan moet je die van mij afpakken? Wat ben jij voor iemand!!”, schreeuwde ze.
“Iemand die jou hier graag weg wil hebben”, zei Sarah met een kille stem.
Abigail haar ogen werden groot en versmalde zich toen.
“Dat zal je niet nog eens lukken. Ik ben terug gekomen om jou tegen te houden Sarah. Zoals je nu doet ben jij niet, dat geloof ik niet. Je was zo bang voor me en nu zijn de rollen omgedraaid. Dat kan gewoon niet, er is iets mis met je”.
“Niets is wat het lijkt Abigail… Niets is wat het lijkt. Mag ik nu verder gaan alsjeblieft? Ik moet nog iets doen”, Sarah wilde verder lopen, maar Abigail begon door te schreeuwen.
“Waarom doe je dit Sarah!!! Wáárom?!! Dit ben jij niet, zo ben jij niet. HOU ER MEE OP!!”
Sarah draaide zich geïrriteerd weer om.
“Hoe weet jij nou hoe ik ben? Je kent me niet eens zwerver”, Sarah trok haar toverstok die in de zak van haar mantel had gezeten en Abigail deinsde geschrokken achter uit.
“Paralitis”, zei Sarah zacht.
Abigail viel met een zachte plof verlamt op de grond en Sarah liep door de gang verder.

Gwendolyn · Geplaatst: Ma Jun 02, 2008 16:44

Hoooii..!!
Ballerina Girl en ik danken Sweet 14 en stiekem Vivienne *jaah je mag er ook in worden genoemd.. Razz

* heel erg..!! Cool

Hier is hoofdstuk 28
het feest uit het oogpunt van Abigail én meer..!!
so enjoy..!!

EDIT: hehe ik was wel 2 hele regels vergeten te posten dus er is wat aan het einde veranderd..!!

Hoofdstuk 28
“wij zijn zo Hip..”
“Hop”
Patty begon te lachen en Abigail bekeek zichzelf nogmaals in de spiegel van de meisjes toiletten waar ze hun laatste pintjes op de i aan het zetten waren wat hun outfit betrof.
Alle drie droegen ze precies dezelfde baggy spijkerbroek die op hun heupen hing en een wit superkort T-shirt met een opdruk in verschillende kleuren. En natuurlijk die niet te mogen ontbreken ‘Flex cap’ zoals Patty ze noemde.

“Ik ben jaloers op jou buik Abby” Zei Gwyneth naar Abigails buik kijkend.
“Nu niet zeuren he… jou buik is net zo mooi” Zei Patty verontwaardigt en prikte in Gwyneths buik.
“Laat dat wil je”
Abigail lette niet bepaald op en keek afwezig in de spiegel. Ze was uiteindelijk op aandringen van Gwyneth en Patty meegegaan en Gwyneth had haar voorgesteld aan Lynn en Roxelle die eerst afstandig waren geweest maar nu heel aardig deden.
Het gespreksonderwerp Sarah kwam niet vaak ter sprake maar als het zo was hield Abigail haar mond. Ze vroegen wel eens wat er was gebeurd in het bos maar dat zou ze nooit vertellen, niet dat Sarah haar dood leek te willen hebben en dat waarschijnlijk nu ook nog wilde.
Aan de ene kant was ze doodsbang maar aan de andere kant vastberaden om te weten te komen waarom Sarah zou deed, want zo was ze niet geweest in het begin van het jaar.
En Teddy… ja die had ze de afgelopen dagen vaak gezien maar ze deed haar mond niet open en hij ook niet. Soms keek hij haar boos aan de andere keer weer bijna smekend alsof hij zo graag wilde dat ze tegen hem sprak. Maar zo koppig als ze was vertikte ze dat. Hij mocht zijn excuses aanbieden zij niet.

Rustig zette ze de knalroze cap op haar hoofd die een beetje vloekte bij haar rood krullende haar dat los over haar schouders en rug hing en keek in de spiegel. Even moest ze grijnzen stiekem vond ze dat ze er geweldig uit zag en ze hoopte zo hard dan Teddy dat ook zou vinden.
Met z’n drieën keken ze in de spiegel naar de 3 dreuzel achtige meisjes die terug keken.
Gwyneth zonder strik maar haar altijd doordringende blik, Patty, goudbruine grote lieve ogen en donker haar dat ingevlochten was onder haar cap. Haar bruine huid stak af bij het shirtje wat ze aanhad en haar bijna perfecte ronde vormen die ze blijkbaar van haar moeder had geërfd kwamen perfect uit in de kleding die ze aanhad.
Alle drie de meisjes keken even arrogant naar elkaar en begonnen te lachen. “Ze weten niet wat ze zien” Zei Gwyneth grijnzend en keek Patty even veelbetekenend aan “We zullen ze wat late zien he Girl”

“Very Important People”
“Kom binnen” Zei de vrolijke stem van Lynn terwijl de deur weer achter hen sloot.
“OMG jullie zijn uh… wat zijn jullie?”
“Hip hoppers” Zei Abigail grijnzend terwijl haar ogen op zoek gingen naar Teddy. Al snel zag ze hem staan… knap zoals altijd en in gesprek met een ander meisje…
“Das een stroming onder de dreuzels” Legde Patty uit.
“Stroming… uh heeft het te maken met water dan?”
Abigail begon te lachen “Nee met muziek, kleding en dans en een is hier te zien en de anderen komen volgens mij nog”
Gwyneth keek haar grijnzend aan net als Patty.
“Wat doet zij hier?” Abigail knikte naar de andere kant van de ruimte en wees naar Sarah die net binnen was komen lopen na Salvin. Abigail moest toegeven dat ze er geweldig uitzag. En dat leek Sarah zelf ook duidelijk te weten. En toen Sarah haar mantel uitdeed werden zo’n beetje alle blikken van de aanwezigen op haar gericht, inclusief die van Teddy iets wat Abigail nog kwader maakte. Hij had enkel nog naar haar gekeken en Gwyneth zei dat hij tijd nodig had of zo.
“Ik ga even wat regelen.. te veel aandacht voor dat kreng” Zei Gwyneth minachtend naar Sarah die enkel oog leek te hebben voor teddy en hij voor haar. Salvin was zelfs verdwenen.
Een moment later kwam ze terug en de muziek veranderde en Patty begon te glunderen.
“Oh wait till you see this” Zei ze en samen liep ze met Gwyneth naar het midden van de dansvloer.
Wat toen gebeurde verbijsterde iedereen, ze danste geweldig niemand had dit van ze kunnen verwachten. Roxelle en Lynn keken beide met open mond toe en Abigail grijnsde maar toen viel haar blik op Teddy die steeds de kant van Sarah op keek.
“Dit is niet waar” Mompelde ze verbijsterd en keek naar haar vriendinnen die de tijd van hun leven leken te hebben.
“Dat kan ik ook” Zei ze na even de pasjes te hebben bestudeerd. Dit was veel losser en soms ook strakker dan stijldansen maar misschien ook veel chiller want je hoefde geen rekening te houden met een partner.
“Be right back” Zei ze toen tegen Lynn en Roxelle en liep richting Gwyneth en Patty.
“Ik raak hem kwijt aan dat kreng” Fluisterde ze Gwyneth toe die even een blik op Teddy wierp die steeds naar Sarah keek.
“Loser” zei Gwyneth en deed een stap achteruit. “Show me how you shake your booty girl” riep ze toen grijnzend en liet Abigail tussen haar en Patty in staan. En Abigail pakte hun pasjes bijna meteen op. En de andere leerlingen vonden het geweldig.
Op een gegeven moment merkte Gwyneth een paar jongens op die verlekkerd hun kant op keken en wenkte ze. Elk hadden ze een jongen voor zich en Abigail grijnsde even naar de jongen die met haar begon te dansen. Ze ving een jaloerse blik op van teddy en grijnsde. De jongen en zij danste net als Gwyneth en Patty die het helemaal geweldig vonden.

Opeens keek Gwyneth verwilderd een kant op en stopte met dansen en probeerde Abigail vast te grijpen voor ze haar blik had gevolgd. Maar ze was al te laat… Abigail zag het en plots leek de wereld even te stoppen met draaien.
Sarah stond uitgebreid te zoenen met Teddy…
Ze hoorde de muziek niet meer ook niet dat het nummer afgelopen was of dat er mensen naar haar keken ze kon wel gillen… adrenaline raasde door haar heen en achter haar klonk het geluid van brekend glas… en Abigail wist dat zij het deze keer wel was geweest.
Eindelijk stopte ze en Sarah draaide zich naar haar toe “Is er iets?”
Abigail hield haar mond dicht maar woede straalde uit haar hele houding, ze wilde Sarah maar al te graag slaan of wat dan ook aandoen maar omdat ze hier niet wilde vechten hield ze zich in…
“Dacht ik al” Sarah grijnsde breed en zei toen nog iets tegen Teddy en liep weg naar Salvin.

Toen richtte Abigail haar blik op Teddy en liep naar hem toe “Dus jij bent kwaad op mij omdat Jake mijn vriend zou zijn wat hij niet is en jij staat hier gewoon uitgebreid met dat kreng te zoenen… ” Haar ogen waren niet meer zo blauw als ze waren als ze zich goed voelde… nee ze waren donkerder en glommen van tranen die Abigail verwoed probeerde in te houden.
“Dat kind wil me dood hebben echt dood en jij…” Meer kreeg ze er niet uit en keek naar Sarah die geamuseerd hun kant opkeek.
Ze liep meteen haar kant op en Sarah kuste Salvin en liep de zaal uit.
Abigail hoorde het roepen van Gwyneth en Patty niet eens meer en zag ook niet hoe Teddy nu omringd werd door hen en Roxelle en Lynn. Ze wilde alleen schreeuwen, gillen … en huilen maar dat laatste kon niet, niet nu.
“Hoe durf je Sarah!! Hoe durf je!!” Gilde Abigail woedend en ze hoorde Sarah grinniken. Ze snapte er niks meer van waar was dat verlegen kind dat ze eerste bang maakte.
“Teddy vond mij leuk! Mij hoor je, je had van hem af moeten blijven”
Langzaam had Sarah zich nu omgedraaid en Abigail kon duidelijk zien dat ze het heerlijk vond haar zo te zien.
“Grijns niet zo stom!! Waar ben je in godsnaam mee bezig Sarah? Je heb zelf een vriendje. Je loopt heel de week al met Salvin te pronken en dan moet je die van mij afpakken? Wat ben jij voor iemand!!”
Verwoed veegde Abigail een traan weg die langs haar wang naar beneden liep.
“Iemand die jou hier graag weg wil hebben” Hoorde ze Sarah zeggen… mij weg hebben… Abigail keek haar met grote ogen aan maar versmalde ze toen weer.
“Dat zal je niet nog eens lukken. Ik ben terug gekomen om jou tegen te houden Sarah. Zoals je nu doet ben jij niet, dat geloof ik niet. Je was zo bang voor me en nu zijn de rollen omgedraaid. Dat kan gewoon niet, er is iets mis met je” Zei ze met een dringende stem…
“Niets is wat het lijkt Abigail… Niets is wat het lijkt. Mag ik nu verder gaan alsjeblieft? Ik moet nog iets doen”
Abigail zag dat Sarah weg wilde gaan maar ze wilde antwoorden.. waarom was Sarah niet gewoon zichzelf meer? Zelfs in de lessen niet, ze was niet meer vrolijk of gezellig met vriendinnen alleen met Salvin…
“Waarom doe je dit Sarah!!! Waarom?!! Dit ben jij niet, zo ben jij niet. HOU ER MEE OP!!”
“Hoe weet jij nou hoe ik ben? Je kent me niet eens zwerver”
Abigails gezicht vertrok bij haar laatste woord ze haatte het als ze haar zo noemde. En nog voor Abigail zich kon verroeren trok Sarah haar toverstok en mompelde iets en Abigail viel op de grond.

“Abby, Abby”
Helder klonk de stem van Gwyneth in Abigails ogen en ze keek op… ze kon weer bewegen. Langzaam kwam ze overeind, ze lag op een bed in de ziekenzaal.. iets wat haar niet verbaasde want ze wist dat ze hierheen was gebracht. En ze zag ook degene die haar hier gebracht had…Professor Potter die verderop stond te praten met madame Plijster.
“wat is er gebeurd Abby wat heeft ze gedaan” Zei de stem van Gwyneth toen en Abigail zag dat zij niet de enige was die bezorgd om het bed stonden. Patty en zelfs Lynn en Roxelle stonden erbij.
“Me verlamd niks meer” maar Abigail loog want door te zoenen met Teddy had ze nog veel meer aangericht. Abigail begon een hekel te krijgen aan steeds weer opnieuw mensen te moeten leren vertrouwen.
“Het spijt ons zo… we dachten er niet bij na toen we Salvin uitnodigden Abigail” Zei Lynn zacht en Abigail zag dat ze zich schuldig voelde.
“Maakt niks uit u weet ik tenminste dat Lupos gewoon een eikel is en ik hem niet meer hoef”
“Maar het was..” Begon Lynn maar Abigail negeerde haar ze wilde niet weten dat het zijn schuld niet was… was het wel want hij had zelf nee kunnen zeggen.
Weer slikte Abigail haar tranen in en wenste dat ze gewoon nooit naar dat feest was gegaan, dan had Sarah het waarschijnlijk niet eens gedaan. Want Abigail besefte duidelijk nu dat Sarah alles zou doen om haar hier weg te krijgen, maar waarom? Ze moest het te weten komen!

“Ik kan wel weer gaan hè” Zei ze toen en gooide haar benen over de rand van het bed. “Nee we willen je andere verwondingen nog bekijken?” zei Madame Plijster zakelijk terwijl ze haar kant op kwam lopen samen met professor Potter.
Abigail keek haar fronsend aan “Ik heb geen..”
“Die littekens Abigail” Zei Professor Potter toen en wees naar haar pols waar 1 groot litteken te zien was en haar armen waar nog hele kleine vage littekens te zien waren.
“Dat was van gebroken glas” Abigail rolde met haar ogen en snapte niet waar ze op uit waren.
“En hoe brak dat glas en kwam het op jou terecht?” Vroeg hij haar doordringend aankijkend.
Abigail voelde zich meer en meer in een hoek gedreven, wisten ze iets dan? Maar ze kon niet antwoorden natuurlijk niet…
“Gewoon gebroken glas ja! jeetje maak je niet zo druk ik zit onder de littekens krijg je als je wel eens in aanvaring komt met mensen die geen goeie bedoelingen hebben…
“Welke mensen?”
“Aaargh, verdomme waar ben ik opgegroeid niet bepaald in een fijn huis met alles er op en eraan! Laat me nu gewoon met rust” Abigail stond op en liep de zaal uit Potter en de anderen achterlattend.

Het was nog donker in het kasteel en aan de lucht buiten te zien was het ook nog nacht. Maar Abigail was klaarwakker. Ze liep naar de bieb en trok snel een trui aan en toen het kasteel uit.
Ze had het benauwd en niet van de warmte. Er was iets helemaal mis met Sarah en Abigail geloofde niet dat ze dat zelf in de hand had. Maar ze voelde dat het steeds gevaarlijker werd en als ze zich niet vergisde wist Potter er ook meer van, maar dan nog zou ze niks aan hem vragen. Ze had het gevoel dat ze dit zelf moest doen.
Buiten liep Abigail regelrecht naar het verboden bos, hier kon ze tenminste rustig nadenken zonder bang te zijn dat er mensen naar haar toe zouden komen die ze niet wilde zien.
En alsof ze verwacht werd zag Abigail de witte schittering van de vacht van een eenhoorn.
Er speelde een glimlach rond haar mond en de eenhoorn hief haar hoofd en liep met Abigail mee verder het bos in.

Abigail begon zachtjes te praten tegen de eenhoorn die ze Gina noemde, de naam van haar moeder.
“Ik denk dat het echt fout gaat lopen, ze is zichzelf niet… en toen ze met teddy… ik kon het niet geloven hij zei dat hij haar aardig vond maar meer niet. En ze was zo mooi vanavond vind je het gek, misschien niet maar ik dacht dat hij om mij gaf en ik weet niet of ik hem ooit nog kan aankijken na vandaag”
Geluidloos liepen er tranen over Abigails wangen en ze hielden stil bij een boom waar de Eenhoorn door haar knieën ging en Abigail ook ging zitten. Ze leunde tegen de eenhoorn aan en keek naar de grond.
“En ik kan het Gwyneth niet vertellen want wat als zij ook in de problemen komt? En volgens mij heeft die vriend van haar er ook iets mee te maken want hij leek het niet eens erg te vinden hij stond gewoon te lachen… volgens mij lachte hij me uit”
Abigail slikte en veegde met haar mouw tranen uit haar ogen. Ze had gister Jake en Amy nog geschreven over Teddy en over het feest… dat ze er zo’n zin in had en Teddy voor zich wilde winnen maar dat zou nu nooit meer gebeuren.
Niet veel later viel Abigail in slaap met haar hoofd op de warme vacht van de Eenhoorn leunend die wakker bleef en leek op te letten dat er niemand in de buurt zou komen.

Abigail droomde over Sarah, ze achtervolgde haar maniakaal lachend dat haar leven niet lang meer zou duren. En toen kwam ze Teddy tegen en wilde achter hem schuilen maar hij grijnsde enkel hield haar vast waarna Sarah haar zou kunnen vervloeken.
Met een korte gil werd Abigail wakker en keek om zich heen. Ze lag nog steeds in het bos en De eenhoorn duwde met haar neus tegen haar aan om haar wakker te maken. De zon was zichtbaar door het dichte bladerdek en Abigail zuchtte even blij dat het enkel een nachtmerrie was geweest… al had ze gehoopt dat de hele avond maar een nachtmerrie was geweest.
Weer duwde de eenhoorn haar neus tegen haar aan “Ja oké ik ga al” Zei Abigail terwijl ze opstond en zich uitrekte.
“Bah ik ben helemaal nat” Mompelde ze en rilde, haar kleren zaten onder de dauwdruppels en haar haren en gezicht ook.
Rustig begon ze weer richting van het kasteel te lopen door het bos en naast haar liep de eenhoorn.
“Gina je kunt beter terug gaan ze mogen je niet zien toch” Zei Abigail en wilde keek naar de eenhoorn die gewoon bleef doorlopen met opgeheven hoofd.
“Koppig” Zei Abigail glimlachend en liep door. De eenhoorn liep zelfs mee een stuk van het schoolterrein op en bleef pas staan toen Abigail dat ook deed.
“Oké je moet terug madame koppig” Zei Abigail lachend en sloeg even haar armen om de hals van het dier.
“Dankje voor het luisteren” Fluisterde ze en liet het haar toen weer los. Even keek de eenhoorn haar aan en draaide zich om en galoppeerde weg.
Abigail keek hoe ze verdween in het bos en voelde toen pas dat ze bekeken werd.
Op het bordes van de school stonden mensen met verbijsterde blikken haar kant op te kijken. Even moest Abigail onwillekeurig grijnzen maar liep toen door de menigte het kasteel in.
Abigail liep met een grijns op haar gezicht de grote zaal binnen en de leerlingen die haar net hadden gezien liep snel langs haar om te vertellen wat ze gezien hadden. Even dacht ze niet aan alles wat er gebeurd was maar als snel werd ze terug in de realiteit gegooid toen ze aan de tafel van Grifoendor Teddy zag zitten.
Ze ging snel opzoek naar Gwyneth en Patty maar die zaten niet aan de tafel “Waar zijn je vriendjes” Zei opeens een kille stem achter haar. Ze keerde zich om en keek in de ogen van Alyssa die haar minachtend van top tot teen bekeek.
“Je lijkt wel een modderbloedje”
“Like I care”
Abigail keek haar vernietigend aan het laatste waar ze nu zin in had was gezeik met Alyssa dus draaide ze zich om en ging aan het uiteinde van de tafel zitten. Snel besmeerde ze wat toast met boter en stond op om naar de bieb te gaan.
Nog geen enkele leerling leek in de bieb te zijn, maar dat was niet gek voor een zaterdag ochtend. Abigail liep eerst naar haar spullen en haalde haar huiswerk tevoorschijn die ze niet ver van haar slaapplaats begon te maken. Ze zat op de grond in een hoekje hopend dat niemand haar hier zou vinden.
En hoe hard ze ook haar best deed om zich te concentreren… steeds weer zag ze Sarah en Teddy voor zich en dan weer sprongen er tranen in haar ogen die geluidloos over haar wangen liepen.
Op een gegeven moment hoorde ze stemmen en daar was duidelijk Gwyneth bij.
“Sukkel denk je nou echt dat ze je nu wil zien?”
“Maakt me geen donder uit ik wil met haar praten”
“Volgens mij wil ze je niet zien… laat staan met je praten”
Gwyneth klonk boos en teddy ook maar ook wanhopig.
Abigail hield haar adem in, hopend dat ze haar niet zouden vinden. Ze was Gwyneth zo dankbaar dat ze hem uiteindelijk weg kreeg.
“Kom eikel, je ziet haar later wel en dan nog denk ik eerder dat ze je nog eerder een mep verkoopt dan dat ze gewoon met je wil praten.
Abigail glimlachte en leunde met haar hoofd tegen de boekenkast aan. Ze was zo moe maar haar huiswerk had ze nog lang niet af…

Langzaam deed Abigail haar ogen open, ze was dus wel in slaap gevallen en lag nu nog steeds met haar hoofd in een vreemde kronkel tegen de boekenkast aan.
“Auw” mompelde ze terwijl ze overeind kwam en zich uitrekte, haar spieren waren pijnlijk stijf.
Met een zachte plof viel er een stuk perkament op de grond en verbaasd pakte Abigail het op. Haar huiswerk was het niet en ze vouwde het briefje open.

Lieve Abigail

Ontmoet me in de kerkers rond half 7 vanavond.
ik wil met je praten

Liefs Teddy

Haar ogen werden groot toen ze besefte dat hij haar uiteindelijk toch gevonden had. Nogmaals las ze het briefje en het toen naast zich neer. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen.
“Zal ik gaan” fluisterde ze en wiegde zachtjes heen en weer. Aan de ene kant wilde ze echt niet maar aan de andere kant wilde ze wel weten wat hij te zeggen had.
Ze zou gewoon gaan besloot ze toen en stond op om andere kleren aan te gaan doen. Het was al half 6 dus iedereen was al eten en terwijl ze snel een strakkere spijkerbroek aandeed en haar oude vertrouwde grijze trui bedacht ze dat als er van praten niks zou komen ze hem altijd nog een mep kon verkopen.
Toen Abigail naar de hal liep besefte ze niet dat ze bekeken werd. Leerlingen die langs haar liepen fluisterden en enkele meisjes glimlachten zelfs naar haar.
“What the hell is going on” mompelde Abigail maar daar kwam ze al snel achter.
In de hal zag ze Gwyneth en die merkte haar ook meteen op en wenkte haar. Om haar heen stond een groep meiden van Ravenklauw, Huffelpuff en Grifoendor.
Abigail ging verbaasd naar ze toen en verbaasde zich nog meer over de nieuwsgierige en bewonderende blikken van de meiden die bij hen stonden, meestal leken ze niet bepaald blij met haar aanwezigheid.
“Abby, is het waar dat jij vanochtend op het terrein was met een eenhoorn?” vroeg Gwyneth snel, ze was duidelijk nieuwsgierig.
Abigail begon te grijnzen, natuurlijk ging het daarover “Uh ja”
“Ze was zo mooi, hoe kon het dat ze bij je was?” Vroeg een van de meisjes en keek Abigail nieuwsgierig aan.
“Ik kom regelmatig in het bos en ben dan bij hen en Gina kwam vannacht naar me toe toen ik buiten was en ik ben bij haar gebleven” Antwoordde Abigail met een glimlach die nog breder werd bij het zien van de verbijsterde blikken van de meiden.
“Heet ze Gina?”
“Zijn er meer dan?”
Hoe kom je bij ze?”
“Je mag het bos toch niet in”
Iedereen vroeg door elkaar heen en Abigail lachte vrolijk.
“Niemand zegt mij wat ik wel en niet mag doen” Zei ze en draaide zich om “Ik moert gaan tot later” Zei ze en wilde weglopen
“Yo Abby kom je later vanavond naar het danslokaal Gwyneth en ik wil je wat vragen” riep Patty haar na.
Abigail keerde zich even om en knikte “Is best tot dan” Riep ze en liep richting de kerkers.

Haar buik deed vreemd en Abigail was blij dat ze niks gegeten had anders was ze zeker misselijk geweest. Ze opende de deur van de kerkers en ging op een tafeltje zitten. Het was nog geen half 7 maar dan was ze hier tenminste eerder en dat vond ze een stuk prettiger dan binnen komen als hij er al was.

Gwendolyn · Geplaatst: Ma Jun 09, 2008 17:13

Héé..!!!
ten eerste wil ik Emalisse Timperly, lady bird, radijsje & sweet14 héél erg bedanken voor jullie reacties..!! en natuurlijk dat we er een stem bij hebben..!!dankjullie.!!
ten tweede is dit alweer hoofdstuk 29 en ben ik persoonlijk erg trots op dit hoofdstuk..[a]..

@Emalisse Timperly: we hadden zelf ook al het idee dat het te verwarrend was, maar sommige hoofdstukken waren té belangrijk om dan ook te weten hoe de ander erover dacht.. op het moment zelf.. maar we zullen er zeker op letten..!!=)
en tsjah die spellingsfouten.. we zijn allebei geen sterren in Nederlands, dus ik zie ze persoonlijk niet.. (sorry..!!) maar ik zal er extra goed op letten!!

Hoofdstuk 29
Teddy zat in de grote zaal en zag Sarah samen met Salvin binnen komen. Ze gaven elkaar eerst een kus voordat ze aan hun eigen afdelingstafel gingen zitten. Teddy trok een vies gezicht, zij samen met hem dat was gewoon raar. Hij was zo veel anders dan hemzelf, en ze had hem leuk gevonden dat was duidelijk geweest. Was haar smaak dan zo veranderd?
Sarah ging aan de andere kant van de tafel zitten en prikte een beetje afwezig in haar stukje toost, dat nu helemaal in stukjes zou moeten liggen.
In zijn ooghoeken zag Teddy Seth, een vriend van hem, de grote zaal binnen komen. Hij stond op en liep naar hem toe. Seth zat ook in Ravenklauw en was vaagjes bevriend met Salvin, of tenminste Teddy zag ze wel eens samen praten.
“Hey Seth”, zei Teddy.
“Hee Ted, alles goed man?”
“Tuurlijk met jou?”
“Maar natuurlijk gaat het goed met mij. Dat kan niet anders”.
“En heb je al lucht opgevangen van onze nieuwe tortelduifjes?”
Seth trok een wenkbrauw op en moest lachen.
“Ja, Salvin schijnt helemaal gek te zijn van onze ‘dark princess’”.
“Ja zij ook op hem, maar ik denk om de verkeerde redenen”, zei Teddy iets zachter.
Seth keek hem nu raar aan.
“Hoezo dan? Als ze gelukkig samen zijn”.
“Zullen we dat ergens gaan bespreken waar ze niet mee kunnen luisteren?”
Teddy gebaarde even naar buiten.
Seth knikte en ze liepen naar buiten. Zodra ze bij het meer waren begon Teddy te praten.
“Sarah doet niet zoals ze normaal doet. Ze is veranderd sinds ze met die Salvin omgaat”.
“Veranderd sinds ze met Salvin omgaat? Onmogelijk, het is een lieve jongen voor haar. Ze doet er niets verkeerd aan”.
“Zie je dan niet hoe ze veranderd is? In het begin van het jaar was ze het lieve meisje en nu.. nu is ze..”
Seth kreeg een scheve grijns op zijn gezicht.
“Ohh zit het zo. Nee ik snap het al”.
“Wat?”
“Je bent zelf een beetje verliefd op haar Teds”, zei Seth met een scheve grijns.
Teddy zijn ogen werden groot.
“Wat?! Echt niet!! We waren gewoon hele goede vrienden dat is alles”.
“Uhuh”, zei Seth met een lach op zijn gezicht. “Wat jij wilt vriend”.
“Nee echte. Maar je heb zeker niet gehoord wat er gebeurd is”, zei Teddy die Seth onderzoekend aan keek.
“Wat is er dan gebeurd?”
“Het is alweer een tijdje geleden ik had gedacht dat de roddel wel allang over de school verspreid was”.
“Ik weet van niets”.
“Je weet dat Abigail opeens was verdwenen?”
Seth knikte even kort.
“En wie denk je dat daar verantwoordelijk voor was?”
Seth zijn ogen werden langzaam groot.
“Nee, dat meen je niet! Sarah?”
Teddy knikte.
“Ja, ze had ruzie met Gwyneth over dat ze met Abigail omging en over haar school en over mij en Abigail. Het was allemaal zo uit de hand gelopen dat ze Abigail begon uit te schelden. Ze rende weg en Sarah ging erachteraan, nadat ze ons had opgesloten in de leerlingenkamer zodat we er niet achteraan konden gaan”.
“Wat? Dat wijf is gestoord!!”
“Dat is nog niet eens alles. Ze heeft Abigail zo opgejaagd dat ze is gevlucht en later pas weer is terug gekomen”.
“Oké, en wat moet ik daarmee? Ik bedoel, ik heb weinig met Sarah te maken en dat wil ik nu al helemaal niet meer”.
“Nou, Sarah begon raar te doen toen ze met Salvin om begon te gaan. Ik vertrouw hem niet”.
“Salvin is een goede gozer, hij zou haar nooit iets aandoen”, zei Seth en hij ging op een rotsblok die aan de kant van het meer lag zitten. “En trouwens, wat zou hij gedaan moeten hebben dan? Hij zit niet bij haar in de afdeling en ze zien elkaar alleen tussen de lessen door en als we geen les hebben en op de gangen mogen komen. En dat zijn beperkte tijden”.
“Ik weet het niet, maar ik vertrouw hem niet. Hij heeft iets gedaan, als ik maar wist wat”.
Seth gooide een steentje richting het water die een paar keer over het water heen ketste.
“En wat wil je dat ik dan doe?”
“Nou.. zou jij Salvin en Sarah misschien in de gaten kunnen houden voor mij? Sarah zit vaak bij hem en komt volgens mij ook wel eens bij jullie in de leerlingenkamer. Dan zou je ze in de gaten kunnen houden en kijken of er iets vreemds gebeurd”.
“Dit is fout Ted, zoiets doet hij niet”.
“Bewijs dan maar dat het niet zo is, alsjeblieft?”
Seth keek hem even spottend aan.
“Het is wel erg belangrijk voor je he, als je zelfs alsjeblieft zegt”.
Teddy knikte.
“Ze is belangrijk voor me”.
Seth zuchtte.
“Ik zal kijken wat ik kan doen”.

Sarah lag in Salvin zijn armen en keek met een gelukzalige glimlach voor haar uit. Ze waren alleen in de leerlingenkamer van Ravenklauw, dus niemand kon ze storen. Sarah had raar opgekeken toen ze voor het eerst in de leerlingenkamer van Ravenklauw was geweest. Alles, maar dan ook echt alles was blauw met zilver. Het raarste had ze nog gevonden dat ze antwoord moesten geven op een vraag om binnen te komen. Waarom hadden ze niet gewoon een simpel wachtwoord en moesten ze zo moeilijk doen met een vraag?
“Saar?”
“Tisser?”, Sarah draaide zich zo om dat ze half boven op hem lag.
“Oehh..”, zijn ogen glinsterden. “En dat mag?”
“Wat?”, zei ze met een ondeugende grijns.
Salvin deed een wenkbrauwdansje en Sarah kwam niet meer bij van het lachen.
“Ik vind dat het mag”, en ze drukte haar lippen op de zijne. “Maar je zal nog even moeten wachten, want ik moet eerst even iets doen”.
Sarah ging overeind zitten en Salvin trok een pruillip.
“Ik lag net zo lekker”.
“Vast wel ja”, Sarah glimlachte even. “Tot zo schat en ja ik weet hoe ik hier binnen moet komen”.
Ze gaf hem nog een kus en liep toen de leerlingenkamer uit.

Sarah liep de trap af met een zelfvoldane blik op haar gezicht en liep met ferme stappen door.
Wat ze nu gedaan had was gewoon weg meesterlijk. De stem had het plan aan haar uitgelegd en zij zou het uitvoeren. En als het goed was dan zou het plan met vlag en wimpel slagen.
Toen ze bij haar bestemming was aangekomen grijnsde ze even.
‘Staat ze daar? Kijk door het sleutelgat’, zei de stem.
Sarah bukte en gluurde door het sleutelgat.
Ze grinnikte even en ging weer rechtop staan.
Abigail stond netjes waar ze zou moeten staan. Dom kind, dat ze in zo’n eenvoudige val trapte. Zielig was het bijna.
Een donkere schaduw viel over haar gezicht en heel even leek het dat alles wat ze zag een groene schaduw had.
Ze schudde verward met haar hoofd en toen was het weg.
“Het zal wel”, mompelde ze.
‘Open de deur Sarah. En ga je gang, volbreng je taak en breng haar om’
Sarah bracht haar hand naar de deurknop en draaide deze heel erg langzaam om.
“Teddy?”, klonk de stem van Abigail zacht.
Sarah bleef nog even achter de deur staan en kon een grijns niet onderdrukken. Dit was zó leuk..!
Sarah kwam achter de deur vandaan en deed deze met een klap dicht.
De gezichtsuitdrukking van Abigail zou Sarah altijd bij blijven. Het was een blik van vermengde verbazing, angst en woede.
“Nee.. jij.. hoe.. waar is Teddy?”, zei Abigail met een overslaande stem.
Sarah zei niets en keek haar met fonkelende ogen aan. Ze liep langzaam om Abigail heen, die haar met haar donkere ogen bleef volgen.
Abigail haar ogen verhardde zich even.
“Teddy zou nooit komen is het niet? Het was allemaal gepland dat ik hier zou komen”.
Sarah glimlachte gemeen als antwoord op Abigail dat ze het goed had.
“Tuttut Abigail. Ik had je toch wel wat slimmer in geschat dan dit. Dat je in zo’n simpele val zou trappen. Het zou bijna zielig zijn, bijna”.
“Het was Teddy’s handschrift, maar je heb hem natuurlijk lang genoeg dicht bij je gehad om zijn handschrift te leren kennen”.
Sarah stond stil en keek Abigail grijnzend aan.
“Inderdaad. Ik moet trouwens zeggen dat je een goede smaak heb. Teddy zoent erg lekker”.
Abigail haar mond viel letterlijk even open, maar ze deed hem snel dicht.
“Je blijft van hem af, hij vond mij leuk. Dit was iemand die mij leuk vond!”
“Oh, worden we sentimenteel? Zo leuk vond hij je niet als hij zich zo snel liet overhalen om met mij te zoenen”.
“Dat neem je terug!!”, gilde Abigail en ze zette een stap naar voren. “Hij vond me echt leuk!! Hij had gezegd dat hij van me hield en dat geloof ik ook”.
Sarah’s lach weergalmde door de kerker heen.
“Laat me niet lachen. Hij deed net alsof stom kind. Heb je het nog niet door? Hij moet je niet, hij deed net alsof hij om je gaf. Echt ben je zo stom dat je dat nog niet door heb? Je stelt me teleur Abigail, echt waar”.
Abigail wende haar gezicht af en Sarah dacht dat ze haar schouders zag schokken. Maar ze deed haar hoofd weer recht en keek Sarah woedend aan.
“Hoe durf je, hoe durf je te zeggen dat Teddy niets voor mij voelt. Dat jij nu gevoelloos bent wil nog niet zeggen dat ik dat ook ben of Teddy”, zei Abigail met een stem vol sarcasme.
“Ik? Gevoelloos? Laat me niet lachen Abigail. Ik heb me nog nooit zo levend gevoeld als ik nu doe”.
“Levend? Als je iemand anders zijn leven kapot maakt, dan voel jij je levend?”
“Uhh.. ja best wel”, zei Sarah grijnzend. “En helemaal als ik die van jou kapot maak”.
‘Maak het kapot dan Sarah, je weet hoe. Gebruik de Cruciatusvloek’
Sarah knikte even kort en keek Abigail gemeen grijnzend aan.
“Tegen wie knikte je? Niet tegen mij hoop ik toch, dan word ik nog bang’, zei Abigail met een snerende stem.
“Je zou ook bang moeten worden zwerver. Zeker bij dit Crucio!!”
Sarah had nog nooit zo iets gezien als dit. Abigail schudde en schokte heel erg en lag opgegeven moment stuiptrekkend op de grond. Abigail haar ogen puilde uit en ze schreeuwde zo hard dat het hele kasteel het gehoord zou moeten hebben. Ze trok snel haar toverstok van Abigail weg en keek haar geschrokken aan.
Abigail krabbelde overeind en keek Sarah met een blik vol woede en angst aan.
“Dat – dat is een onvergevelijke vloek Sarah. Je heb net je doodlot getekend. Ik zal iedereen vertellen wat je gedaan heb en dan ben jij de gene die voor altijd weg moet!!”
Ze probeerde een stap richting de deur te zetten, maar haar benen verraden haar en ze viel weer op de grond.
“En hoe wil je dat doen met je manke pootjes? Je kunt niet eens normaal lopen stom wicht”.
’Doe het nog eens Sarah, dan zal ze het pas echt leren’
‘Ik wil niet, ze heeft dan echt pijn. Ze moet pijn hebben, maar dit is te erg’, dacht Sarah.
’Doe het Sarah!!’
‘Ik wil het niet!!’
Sarah voelde het gevoel in haar hand wegtrekken en zag haar hand omhoog gaan, hoe hard ze ook probeerde deze naar beneden te drukken.
“Crucio!!”, zei een stem die niet helemaal van haar was en Abigail lag weer stuiptrekkend voor haar voeten.
“Stop!!”, gilde Sarah.
Abigail lag hijgend op de grond en keek Sarah angstig en verwarrend aan.
“Ik – ik.. sorry ik..”, meer kon Sarah niet uitbrengen want ze voelde een intense pijn door haar lichaam heen gaan.
’Luister naar me!! Vermoord dat kind!! Of ik zal het doen!!’
“Jij doet niets”, siste Sarah en Abigail keek haar nog stommer aan dan dat ze al deed.
’DOE HET VERMOORD HAAR!!’, gilde de stem in haar hoofd.
Het gevoel verdween in haar hand en deze ging weer omhoog en ze kon er niet tegen doen. Haar lippen bewogen en Abigail lag kronkelend op de grond.
Sarah kon het niet aanzien en toen ze eindelijk weer gevoel in haar hand had trok ze snel haar toverstok weg van Abigail.
Ze keek Abigail nog even geschrokken aan toen ze zo hard als ze kon de kerker uitrende.
Abigail achterlatend in de kerkers, die nog naschokkend op de grond lag..