Gepest [AF]

jackiie · 2e jaars Verdiend: 91 Sikkels Woonplaats: monster

OKEE MENSEN HIER HET LAATSTE HOOFDSTUK, ALLEMAAL PRINCESS// BEDANKT VOOR JE REACTIE EN HET BETTAEN VAN ME VERHAAL;)

Hoofdstuk 16

Zenuwachtig ijsbeerden Roos en Hermelien door de wachtkamer van de ziekenzaal. Madam Pleister was bezig met Ivette. Nadat Roos en Hermelien haar hadden gevonden, hebben ze haar gelijk naar de ziekenzaal gebracht. Daarna was Roos huilend naar Kim gegaan:

Flashback
Roos snikte en liep zo snel mogelijk naar haar zus om het verhaal te vertellen. Kim stond met Robert te praten en lachen. Toen ze dicht bij Kim stond slikte ze, maar liep verder.
“K-kim, kan i-ik je s-spreken,” vroeg ze stotterend. Kim keek haar verbaast aan, en knikte. Ze trok haar zus een stukje bij de rest vandaan, de tranen stroomde nu over haar wangen. Kim knikte, en liep een stukje met Roos. Toen ze een stukje bij de andere vandaan waren barste Roos in tranen uit. Kim ging naast haar staan en sloeg haar armen om haar heen. “Ssht, stil maar. Wat is er gebeurd, dat je zo van slag ben,” fluisterde zachtjes.
Toen Roos uit gehuild was begon ze zachtjes en langzaam te praten.
“Ik zag Hermelien richting het verboden bos gegaan, en wilde haar tegen houden omdat je er niet mag komen. Daarom ging ik er achter aan, maar ze wilde niet luisteren. Ze liep steeds verder het verboden bos in, met mij er achter aan. Op een gegeven moment houd ze stil en ligt daar, ligt daar.” Ze slikte haar tranen in en ging zachtjes verder. “lag daar Ivette, onder het,-“ op dat moment werd ze onderbroken door Kim die hard ging lachen. Verbaast keek Roos haar aan. “W-wat is er grappig,” fluisterde ze. Kim schudde haar hoofd en liep lachend weg. Roos verbaast achterlatend.
Einde Flashback
Snikkend schudde Roos haar hoofd. Daar mocht ze niet aan denken. Langzaam ging het gordijn voor het bed waar Ivette lag open. Madam Pleister kwam naar hun toe.
“Zijn jullie hier voor Ivette Schaarlings?” vroeg ze vriendelijk.
Hermelien knikte, terwijl Roos alleen maar voor zich uit kon kijken.
“Kom dan maar mee, dan mogen jullie heel even bij haar, maar niet te lang. Ze heeft nu haar rust heel hard nodig, ze is nog steeds in gevaar,” zei ze zachtjes.
De tranen stroomde nu over de wangen van Roos.
“Alstublieft, genees haar,” smeekte ze terwijl ze lang Pleister liep naar het bed van Ivette.

Toen ze naast het bed van haar nichtje zat slikte ze. Ivette was spierwit, en ijskoud. Haar altijd mooie ogen waren gesloten. Ze zag er vredig uit, alsof ze gelukkig was en geen pijn had. Hermelien glimlachte en streek een plukje haar uit haar gezicht. De ogen van Ivette bleven dicht, dat maakte Roos bang. Wat als ze het niet zou halen, wat als ze nu zou sterven, door haar schuld. Als zij niet had geloofd wat Kim zei, dan had ze hier nu niet gelegen. Dan hadden ze nu samen gezellig ergens gezeten waar ze hadden gelachen, en elkaar getroost. Maar nee, zij moest weer zo dom zijn haar zus te geloven! Terwijl ze zelf had gezien hoe ze in de trein deed. Een eenzame traan viel vanuit haar ooghoek, zo naar beneden. De druppel viel, via haar neus op de mond van Ivette, die heel even bewoog. Er verscheen een verdrietige glimlach op het gezicht van Roos. Ze pakte de hand van Ivette stevig, maar voorzichtig vast. Er stroomde meer tranen over haar wangen, waardoor ze haar ogen dicht deed. Zachtjes kneep ze in de hand van haar nichtje, terwijl de tranen over haar wangen stroomde. Hoe kon het ooit zo ver komen? Haar haren vielen voor haar gezicht toen ze haar hoofd boog en snikte. Voorzichtig legde ze haar hoofd op de buik, die zachtjes en langzaam op en neer ging. De tranen stroomde over haar wangen en het hele bed werd nat. Toch kon ze zich er niet toe zetten op te staan. Langzaam voelde ze een zacht kneepje in haar hand. Zacht en nauwelijks voelbaar, maar toch voelde ze het. Verdrietig opende ze haar ogen. Weer een kneepje in haar hand. Langzaam ging ze omhoog en keek recht in de ijsblauwe ogen van haar nichtje, Ivette. Ze zuchtte opgelucht en keek haar nichtje aan.
“Waarom,” fluisterde ze. “Waarom deed je dit?” haar stem was zachtjes, en vol tranen.
Ivette deed haar mond zwakjes open:
“Het, het liep gewoon zo,” haar stem was zachtjes en je hoorde dat het moeilijk voor haar was om te praten, “Jij loog, je zei iets wat niet waar was, en op dat moment was Robert er ineens voor me,” ze slikte even, en haalde schrokkerig adem. “Ik bleef voor mijn moeder, vader en Robert. Ik dacht dat hij echt een vriend met me wou zijn, maar ik had het fout,” ze pauzeerde even, je zag dat ze het moeilijk had. “Toen, de avond voor dat ik... ging kreeg ik een brief, een brief van mijn vader, over mijn moeder.” Weer een adempauze, alleen deze duurde langer. “Ik wist al dat ze Kanker had. En toch vocht voor haar leven. Ik wilde er zijn om haar te steunen, maar ik kreeg dus een brief dat ze was overleden. Ze was gestorven aan Kanker. Toen ik steun zocht bij Robert, omdat hij de enige was die ik had, wees hij me arrogant af en lachte me uit. K-Kim was er bij,” zei ze moeizaam. “Ze moest lachen, en toen heb ik besloten dat ik afscheid neem van deze wereld, als toch niemand om me geeft,” dat laatste fluisterde ze zachtjes. Eventjes sloot ze moeizaam haar ogen, maar deed ze al snel weer open. Roos schudde droevig haar hoofd.
“Natuurlijk geven we wel om je, hoe kom je er-” ze hield gelijk haar mond toen Ivette haar hand op stak.
“Ik ben niet gek Roos. Er zal heus wel iemand zijn die om me geeft, maar niet in deze wereld. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik hier niet hoor,” het ademen ging steeds moeizamer, “daarom is voor mij de tijd gekomen om te gaan naar een betere plek, een plek waar ik thuis hoor. Dat is niet in deze wereld bij jou, of Kim of Hermelien of een van de andere, nee een andere wereld. Een wereld waar alles goed is, waar iedereen word geaccepteerd zoals hij is.” Ze hield even stil en Roos wilde protesteren, maar ze werd gekapt door Ivette voor ze kon beginnen.
“De keuze was moeilijk Roos, maar ik weet dat het zo beter is, maar onthoudt: ik hou van je,” ze keek nog even van Roos naar Hermelien en terug, maar toen vielen haar ogen dicht, en blies ze haar laatste adem uit.