[AF] Such A Strange Thing

Veer · Geplaatst: Vr Jun 16, 2006 16:14

hmmm...
Ik heb slecht nieuws en ook goed Razz

Ik zal binnen een paar posts dit vrhaal afsluiten maar ben vl goede moed aan een nieuw verhaal begonnen om te posten...
Maareuhm, na een paar zinnen ben ik eruitgekomen dat het helemaal geen fanfic kon worden... Dus zal ik nogeens een verhaal beginnen...
Dat zal dus wel even gaan duren aangezien ik met 4 verhalen en dit verhaal nog bezig ben :s Ik zal anders een zien of ik wat kan bedenken ^.^

xxx
veer

Veer · Geplaatst: Zo Jun 18, 2006 14:32

Ik borg het schriftje op in de bureaulade en ging naar beneden. Dirk, Herman en Petunia zaten al aan tafel. Het verbaasde me dat Dirk nog bij zijn ouders woonde, hij was toch al 22 ?
Misschien had hij nog geen werk, misschien studeerde hij nog, net als ik. Misschien werkte hij wel, maar studeerde zijn vriendin nog en zouden ze samen gaan wonen als zij haar diploma had.
Hij werkte, ik hoorde hem klagen over een of andere collega die alles altijd verknoeide (waarschijnlijk had hij het over zichzelf) en over die hete secretaresse. Zodra ze mij zagen zwegen ze allemaal en keken toe hoe ik ging zitten en de meisjes ook gingen zitten.
‘Hoe was je dag?’ vroeg Petunia beleefd.
‘Goed, zeer goed. Ik weet al waarover ik mijn eindwerk wil doen’ vertelde ik aan hen, Petunia knikte en Herman keek me achterdochtig aan.
‘Scheelt er wat?’ vroeg ik hem, hij haalde zijn schouders op.
‘Ik heb de kaartjes op u nachtkastje gezien’ zei hij, ik keek hem geschokt aan, ‘Wie in Lanka?’
‘Mijn dochter!’
‘U dochter heten Lelie en Luna’ zei hij geërgerd, er was een geboortekaartje met de naam Lanka op’.
‘Het is geen geboortekaartje’ zei ik, ik probeerde kalm te blijven en ging het boven halen. Daarna las ik het voor.
‘Met blijdschap melden wij het geboren van Lelie’, daarna draaide ik het kaartje om, ‘met droefheid melden wij u het overlijden van Lanka. 20 minuten in leven, voor eeuwig dood, voor altijd in ons hart en hoofd’
Het werd heel stil en Lelie keek even op.
‘Mijn zusje’ zei ze, ze toonde de armband en glimlachte zwakjes.
Die avond werd er geen woord meer gesproken.

…

Na drie maanden kocht ik een huisje, eindelijk. Het had 4 slaapkamers, 3 verdiepingen, 2 aparte toiletten, badkamer met douche en bad, keuken en een garage. Er was ook een tuin, een mooie grote tuin, dat was de voornaamste reden dat ik het uiteindelijk toch had gekocht.
Het had me een grote som gekost en daardoor had ik nu ook een weekend job, gelukkig verdiende ik er goed mee.
Het studeren ging best goed, en James was gezond tot nu toe. Ik hoopte vurig dat er niets met hem zou gebeuren.
Ik had al een lange tijd een soort gevoel, er ging iets ergs gebeuren, heel ergs. En het zou James beïnvloeden, heel erg.

Zozo, het volgende hoofdstuk zal jammer genoeg het laatste zijn...
Namelijk omdat ik ben opgeeist door mijn nieuwe fanfic.
Ik vind deze nieuwe al leuk om te schrijven en ik begon deze eigenlijk al wat beu te worden. Dusjah...
Reacties zijn welkom (liefst ook eens in het reactietopic, dan zien anderen wat jullie van mijn verhaal vinden) en mijn nieuwe verhaal zal op tijd getypt zijn....
xxxx
veer

Veer · Geplaatst: Ma Jun 19, 2006 13:45

Hoofdstuk 4 : Memories

Toen kwam het duisterste gedeelte van mijn leven. Harry ’s dood, maar ook Voldemorts dood. Ik voelde me verlaten en vrijgelaten tegelijk. We waren getrouwd, en een week later was hij dood.
Maar ik kon weer vrij zijn, mezelf, ik kon weer contact opnemen met mijn familie. Maar Harry had zijn zoon nooit gekend, het leek alsof ik in een depressie zakte. Dieper en dieper, een leegte middenin mij.
Ik probeerde die leegte niet eens te vullen, ik wist niet hoe. Dus waarom proberen? Het erge was dat ik stomme dingen deed, zoals hoogzwanger naar school gaan om een thesis binnen te brengen. En net toen kreeg ik mijn weeën, ik nam mijn GSM en belde naar een ambulance.
Daarna ging ik rustig, of toch zo rustig mogelijk, naar beneden en ging aan de deur staan. Net toen de wagen met loeiende sirenes aankwam kreeg ik echte krampen. James werd geboren in de ambulance en was mijn enige kind dat Harry ’s achternaam droeg.
Sindsdien was ik een echte puinhoop, ik ging na mijn studies een jaar lesgeven op de lagere school en daarna in een universiteit.
Ik was jonger dan sommige van mijn studenten, maar ik had meer dan genoeg gezag over hen. En dat was nodig, dat voelde ik heel erg goed aan, je merkte zoiets. Ik was gek op lesgeven en het verzette mijn gedachten. Ma lette op James als ik ging werken en af en toe bracht ik hem naar de crèche. Mijn troost aan Harry ’s dood was geweest dat hij mijn schriftje had gelezen, en ik had zijn schriftje waarin ik haast elke dag las. Ik kon het niet loslaten, het was veel te zwaar om hem te laten gaan. Ik KON het gewoon niet.
Elke avond keek ik op zijn foto, vroeg Luna iets over school en af en toe vroegen ze iets over hun vader, en dan huilde ik. Ze waren nog te jong om het te begrijpen, vooral James, die zijn vader nooit had gekend.
…
Ik voelde me niets, helemaal niets. Het was zo lang geleden en ik stond hier nu in de gang. Ik keek maar wat rond toen mijn blik die van iemand anders kruisten. Een jongen. Ik wist niet wie hij was, en het kon me ook niet deren.
Vanavond zou ik bij Marco gaan eten, hij wou zijn nieuwe vriendje voorstellen aan me, die Lucas heette, en zou zelf koken.

ooowh Surprised

Waarom iedereen triest dat hte verhaal bijna gedaan is? Er komt meteen daarna een volgende Razz

En dat zal ook wel leuk zijn. Ik post namelijk geen verhalen die ik zelf niet zou lezen Razz

.
xxxx
Veer

Veer · Geplaatst: Di Jun 20, 2006 14:31

23 Augustus
Heej! Stom, ik mis je nu al. Vanmorgen zag ik een koppel aan de balie bij het hotel. Ik dacht aan jou, aan Lelie haar eerste woordje.
Weet je nog? Jah, natuurlijk weet je dat nog.
Ik zou het nooit vergeten, en jou ook nooit
Geloof mij.
Liefs
Harry.

Memorie N° 1.
Ik hield haar op mijn arm terwijl Harry probeerde het te verduidelijken. We wilden een kamer huren voor twee volwassenen en een kind.
Dat zei hij, de man achter de balie van het hotel keek ons aan.
‘twee volwassenen en een kind van 1 jaar’ zei ik, de man knikte en tikte van in. ‘Namen?’ vroeg hij.
‘Lelie Wemel, Ginny Wemel en Harry Potter ‘ antwoordde Harry op zijn vraag, hij beet even op zijn lip en keek naar mij en Lelie. Ze zou binnen een paar maanden een zusje krijgen, maar we zagen haar niets als een vervanging voor Lanka. Lanka kon niet vervangen worden, nooit.
‘Dus, jullie zijn haar ouders?’ vroeg hij, ik knikte een beetje geërgerd.
‘Jaah, wij zijn haar ouders’ antwoordde Harry voor de vierde keer, ‘Waarom zouden we hier anders zijn’.
Hij knikte en besloot er een collega bij te halen, ik zette Lelie even neer op de balie omdat mijn arm pijn begon te doen. Ze glimlachte al de hele tijd, ze was jarig vandaag. 1 jaar oud, we hadden het niet kunnen vieren.
Ze graaide met haar handjes naar de das van een of andere man die bezig was met een andere klant. De man glimlachte en keek ons even vragend aan.
‘Kunt u haar even vastnemen?’ vroeg hij.
‘Lelie, loslaten alsjeblieft’ zei ik, ze liet meteen los en de man keek ons en haar een beetje verbaasd aan.
‘Is ze niet het liefste en braafste meisje dat u ooit heeft gezien?’.
Harry glimlachte tevreden toen hij dat zei en de vrouw die tegen de andere man bezig was knikte. Ik voelde Harry ’s hand op mijn heupen en daarna zoende hij me op de mond. Ik kon niet anders dan breed glimlachen.
Al zou alles ooit duister worden in mijn leven. Zo duister en donker dat het misschien onverdraagbaar zou zijn.
De man kwam terug met een vrouw, een vrij jonge nog.
Ze keek Lelie meteen aan en vertelde ons dat het haar eerste dag terug op het werk was. Ze moest haar 4 maanden oude zoon achterlaten bij de babysit en ze was doodongerust. Ik begreep het. Ik had het ook moeilijk om Lelie bij anderen achter te laten. Heel erg moeilijk. En toen gebeurde het, Lelie greep met haar handje naar Harry en zei stilletjes: ‘Lanka?’.
Ik geloofde het eerst niet, ik heb haar opgepakt en we zijn weggegaan uit het hotel, we konden niet blijven. Ron en Hermelien volgden ons.

Dat was het geweest, ik weet het nog zo helder en duidelijk.
En nu… nu wordt mijn beeld van Harry steeds vager en vager, al staat zijn foto nog steeds naast mijn bed. Lelie en Luna gaan al naar Zweinstein, James is nu 10 jaar, Luna dus 13 en Lelie 14. Het gaat zo snel, denk ik. Zo vreemd toch allemaal, vind je niet? Ik vroeg me zo vaak af waarom ik de tijd niet kon stilzetten. Waarom kon ik niet teruggaan en nog enkele uren samen met hem beleven, zoals we vroeger konden…

Memorie N°2
Ik lag naast hem, op bed. Hij sliep, ik hoorde zijn regelmatige ademhaling en zijn ene arm lag uit het bed. Harry was doodmoe en ik was klaarwakker. Ik stelde zoveel vragen aan mezelf.
Kon ik zonder hem leven, waarom zou ik het kunnen. Zou ik hem verliezen? Ik kon er niet langer aan denken, ik keek hem aan en hij knipperde met zijn ogen. Hij keek me even aan en glimlachte. ‘het komt allemaal goed’ zei hij, ‘Maar ik ga je missen’. Het was die dag voor ik weg zou gaan, de vliegtuigtickets lagen op de kast tegenover het bed.
‘Ik jou ook’ antwoordde ik aan hem, ik loog niet, ik kon niet eens verwoorden hoe hard ik hem zou missen.
‘ga jij de meisjes wakker maken en aankleden?’ vroeg ik, hij knikte en stond op. Hij begon zijn kleren van rond het bes op te ruimen en kleedde zich langzaam aan. Daarna ging hij naar de meisjes hun kamer.
Ik ging weg, de meisjes zouden hem haast 2 jaar niet meer zien. Ik besefte het pas toen we aan de luchthaven stonden en hij me een laatste zoen gaf en de meisjes omhelsde.

Dat was het, het laatste moment dat ik hem had gezien. Nee, niet het laatste, daarna hadden we elkaar nog even gezien. We zijn toen getrouwd, dat vond ik zo’n leuk moment in mijn leven.
Nu sta ik hier, aan zijn graf, de meisjes zijn op school. Ik verliet het kerkhof en ging weg, wandelde door de haast verlaten straten en werd door een vreemde aangesproken.
‘Alles in orde?’ vroeg ze toen ze mijn gezicht zag, ik kon nog net een zwakke glimlach vertonen en keek de vrouw aan.
‘Nee’ antwoordde ik haar, ‘maar dat komt nog wel’.

Volgende stukje is de epigloog ^.^
En daarna nieuw verhaal, dus als je nog wil reageren, het is je laatste kans Razz

.
xxxx

Veer · Geplaatst: Wo Jun 21, 2006 13:08

Epiloog
Ik ben Ginny Wemel. Ik heb drie kinderen, twee dochters en een zoon. Ze wonen al alleen, Lelie is getrouwd met haar jeugdliefde.
Ik ben nog steeds alleen, ik ben oud geworden. Grijze haren, doffe ogen, mijn herinneringen worden steeds vager en vager. En hoe vager ze worden, hoe pijnlijker de duidelijke beelden worden.
Ik wil zijn beeld levend houden, maar het lukt me niet, het lukt me gewoon niet. Huil niet om mijn verhaal, mijn leven. Die tranen heb ik zelf gehuild. Wordt gewoon nooit verliefd op een held. In films is het steeds de held die lang en gelukkig leeft met zijn liefde. Maar in het echte leven sterft hij in de strijd, maar hij wint het gevecht.
Geloof me, verlies is het grootste verdriet dat er bestaat.
Nu ga ik rusten, naar mijn liefde, mijn leven. Vaarwel.
Ginny Wemel.

xxxxx
Veer
Bedankt aan al mijn trouwe lezers, hopelijk vinden jullie mijn volgende verhaal ook leuk Razz

.
xxx

**Malou** · Unspeakable Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Het is wel zo handig als je even een mod pb't als je verhaal af is, want ik had bijna je nieuwe verhaal dichtgegooit (;